ΕΝΤΥΠΟ ΓΝΗΣΙΟΤΗΤΑΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Δηλώνω υπεύθυνα ότι η εργασία που παραδίδω είναι αποτέλεσμα αποκλειστικά δικής
μου προσπάθειας.

ΚΩΔΙΚΟΣ UEL: ………………………………………..………………………………………………

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΠΟΥΔΩΝ: ……………………..…………………………………………...…………..
ΕΞΑΜΗΝΟ: ……………………………………………………………………………..…………………………

ΤΙΤΛΟΣ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ: ……......................................…………………………………………….

ΤΙΤΛΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ: …….............................………………………………………………………....
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: ……………………….............................………………………………………………..

Ημερομηνία: ……………….... Ώρα:………... Κωδικός UEL:

Δηλώνω υπεύθυνα ότι η εργασία που παραδίδω είναι αποτέλεσμα αποκλειστικά δικής
μου προσπάθειας.

ΚΩΔΙΚΟΣ UEL:…..............................………………………………………………………………
ΤΙΤΛΟΣ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ: …………………...........................………………………………………….
ΤΙΤΛΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ: ……………………………………...........................……………………….....

Ημερομηνία: ……………….... Ώρα:………... Υπογραφή: ….........………………….........

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Η διαταραχή μετατραυματικού στρες (PTSD) είναι μια διαδεδομένη ψυχιατρική

διαταραχή που είναι ετερογενής ως προς τη φύση της και παρουσιάζει συχνά άλλες
ψυχιατρικές συννοσηρότητες. Η υψηλή συχνότητα της έκθεσης σε τραύμα και οι
επακόλουθες βλαβερές συνέπειες για τους επιζώντες και την κοινωνία στο σύνολό της
αναδεικνύουν την ανάγκη δευτερογενούς πρόληψης της διαταραχής μετατραυματικού
στρες. Από την άλλη πλευρά, οι κλινικοί γιατροί και οι εργαζόμενοι σε υπηρεσίες
αρωγής εξακολουθούν να περιορίζονται στην ικανότητά τους να παρεμβαίνουν
αποτελεσματικά στον απόηχο του τραύματος και να μειώνουν τις αντιδράσεις
τραυματικού στρες που ενδέχεται να συμβάλλουν στην επίμονη μετατραυματική
διαταραχή.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Οι τραυματικές εμπειρίες είναι δυστυχώς διαδεδομένες, με προοπτικές μελέτες να

δείχνουν ότι τα συμπτώματα της PTSD είναι σχεδόν πανταχού παρόντα αμέσως μετά
το τραύμα. Η πλειονότητα των ανθρώπων θα έχει αρχικά συμπτώματα επανεμπειρίας,
αποφυγής και υπεραναστάτωσης, τα οποία θα εξασθενήσουν με την πάροδο του
χρόνου(Rothbaum et al., 1992). Ωστόσο, για ορισμένους ανθρώπους, τα συμπτώματά
τους παραμένουν και προκαλούν διαταραχές στη λειτουργικότητα, οδηγώντας στη
διάγνωση PTSD. Δυστυχώς, έχει υπάρξει περιορισμένη επιτυχία στην ανακάλυψη
θεραπειών που θα μπορούσαν να βοηθήσουν τους επιζώντες τραύματος να
αποφύγουν την εμφάνιση PTSD (Kearns et al., 2012).Τα άτομα με PTSD
παρουσιάζουν αυτά τα συμπτώματα για περισσότερο από ένα μήνα, με σοβαρή
δυσφορία και λειτουργική έκπτωση. Οι παραδοσιακές γνωστικές θεωρίες της PTSD
υποστηρίζουν ότι οι διαταραχές της μνήμης που εκδηλώνονται ως διαχωριστικές
αναδρομές και διεισδυτικές αναμνήσεις συμβάλλουν καθοριστικά στην ανάπτυξη και
την επιμονή της διαταραχής (Shah et al., 2014). Η παρουσία αυτών των
συμπτωμάτων επανεμφάνισης σε άτομα με PTSD υποδηλώνει ότι ο φόβος που
σχετίζεται με το τραύμα μπορεί εύκολα να ενεργοποιηθεί στα άτομα αυτά, ακόμη και
όταν δεν υπάρχει πραγματική απειλή (Brewin , 2001; McNally, 2006).
ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Έχουν πραγματοποιηθεί έρευνες για τη μελέτη των πιθανών προβλεπτικών

παραγόντων της μετατραυματικής διαταραχής για τον εντοπισμό των πιο ευάλωτων
ατόμων μετά την έκθεση σε ένα τραυματικό γεγονός. Μετα-αναλύσεις έχουν
εντοπίσει προηγούμενες ιστορίες τραύματος, οικογενειακό ψυχιατρικό ιστορικό,
αντιλαμβανόμενη απειλή της ζωής, φτωχή κοινωνική υποστήριξη και
περιτραυματικές συναισθηματικές αντιδράσεις ως παράγοντες κινδύνου για την
PTSD (Ozer et al., 2001). Περίπου το ένα τρίτο της ευπάθειας για την ανάπτυξη
PTSD είναι γενετικά κληρονομικό και ο υπόλοιπος κίνδυνος καθορίζεται κυρίως
περιβαλλοντικά (Nemeroff et al., 2006; Koenen et al.,2009). Υπολογίζεται ότι το 37-
92% όλων των ανθρώπων θα εκτεθούν σε ένα τραυματικό γεγονός κατά τη διάρκεια
της ζωής τους (Breslau et al., 1998), και οι έρευνες δείχνουν ότι το 6,8% των
ενήλικων Αμερικανών πάσχουν σήμερα από PTSD(Kessler et al., 2005) .Ο
επιπολασμός είναι σημαντικά υψηλότερος στο στρατιωτικό προσωπικό, καθώς το
13,8% των βετεράνων του πολέμου στο Ιράκ και το Αφγανιστάν πληρούσε τα
κριτήρια του DSM-IV για PTSD (Tanielian,Tanielian & Jaycox,2008). Η διαταραχή
μετατραυματικού στρες συχνά παρουσιάζει χρόνια πορεία, με ποσοστό 40% να
συνεχίζει να παρουσιάζει σημαντικά συμπτώματα της διαταραχής 10 χρόνια μετά την
έναρξη της (Kessler et al.,1995).

Οι συνέπειες για έναν ασθενή με μετατραυτικο στρες είναι τα προβλήματα στον

τομέα των κοινωνικών σχέσεων. Αυτή η διαταραχή μπορεί να κάνει τους ανθρώπους
να αποτραβηχτούν από τους φίλους και την οικογένειά τους ή να δυσκολεύονται να
εμπιστευτούν τους άλλους. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε κοινωνική απομόνωση και
σε προβλήματα σχέσεων, συμπεριλαμβανομένων των συζυγικών διαφωνιών, του
διαζυγίου και των δυσκολιών με τη γονική μέριμνα (Kessler et al., 2005). Κάποιοι
στρέφονται στα ναρκωτικά ή το αλκοόλ , προσπαθώντας να απαλύνουν τα
συμπτώματά τους, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε εθισμό και περαιτέρω
επιπλοκές(Pietrzak et al., 2011).

Η ψυχιατρική συννοσηρότητα είναι δύο έως έξι φορές πιο πιθανό να εμφανιστεί σε
άτομα με διαταραχή μετατραυματικού στρες . Παρατηρείται επίσης αυξημένος
κίνδυνος για προβλήματα σωματικής υγείας και επισκέψεις σε γιατρούς, ενώ η
διαταραχή μετατραυματικού στρες συχνά σχετίζεται με σημαντική λειτουργική
έκπτωση σε διάφορους τομείς (Breslau et al., 1991). Η διαταραχή μετατραυματικού
στρες συσχετίζεται και με άλλες διαταραχές όπως η κατάθλιψη ,αγχώδεις διαταραχές
,διαταραχές χρήσης ουσιών , οριακή διαταραχή προσωπικότητας, διασχίστηκες
διαταραχές, διαταραχές ύπνου , διαταραχές πρόσληψης τροφής. Μελέτες έχουν
διαπιστώσει ότι έως και το 80% των ατόμων με PTSD εμφανίζουν επίσης
συμπτώματα κατάθλιψης (Flanagan & Korte, 2019; Pietrzak et al., 2011).

Η ακριβής διάγνωση της διαταραχής μετατραυματικού στρες (PTSD) μπορεί να είναι

δύσκολη, καθώς έχει κοινά συμπτώματα με πολλές άλλες ψυχιατρικές και ιατρικές
καταστάσεις. Παραδείγματος χάριν ,οι διαταραχές που προκαλούνται από ουσίες
μπορεί να προκαλέσουν συμπτώματα όπως διεισδυτικές αναμνήσεις, συμπεριφορές
αποφυγής και υπερδιέγερση όπως υπάρχουν και στο PTSD. Οι ψυχωσικές
διαταραχές, όπως η σχιζοφρένεια μπορεί να προκαλέσουν συμπτώματα όπως η
παράνοια και οι ψευδαισθήσεις, τα οποία μπορεί να θεωρηθούν λανθασμένα ως
συμπτώματα της PTSD (Schillaci et al., 2009).

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Διάφορες φαρμακολογικές θεραπείες έχουν προταθεί ως πιθανές προληπτικές

στρατηγικές που μπορεί να είναι σε θέση να βελτιώσουν τις επιπτώσεις της έκθεσης
σε τραύμα. Οι πρώτες έρευνες στον τομέα αυτό επικεντρώθηκαν στα αγχολυτικά με
βενζοδιαζεπίνες, τα οποία δεν αποδείχθηκαν χρήσιμα και μπορεί να οδηγήσουν
ακόμη και σε υψηλότερα ποσοστά μετατραυματικού στρες (Kearns et al., 2012).Μια
έρευνα στόχευε στην πρόληψη της PTSD με τη χορήγηση προπρανολόλης (ενός -
αδρενεργικού αναστολέα) εντός 6 ωρών από την έκθεση σε τραύμα, με βάση τα
ευρήματα ότι η προπρανολόλη καταργεί την ενίσχυση της αδρεναλίνης της
προετοιμασίας .Παρόλο που η προπρανολόλη δεν ανακούφισε την PTSD σε σύγκριση
με το εικονικό φάρμακο, τα άτομα που έπαιρναν προπρανολόλη έδειξαν λιγότερη
φυσιολογική αντίδραση στις αναμνήσεις του τραύματος σε ένα μέτρο (Pitman et al.,
2002). Οι Hurlemann et al., 2010 ανέφεραν ότι η προπρανολόλη μειώνει τη νευρική
αντιδραστικότητα στην αμυγδαλή, η οποία θα μπορούσε να μειώσει τις αντιδράσεις
τραυματικού στρες .Αντίθετα, Οι Stein et al., το 2007 δεν διαπίστωσαν διαφορές στα
ποσοστά PTSD σε μια διπλά τυφλή, τυχαιοποιημένη ελεγχόμενη δοκιμή
προπρανολόλης που χορηγήθηκε εντός 48 ωρών από την έκθεση σε τραύμα. Αρκετές
μελέτες έχουν δείξει ότι η ενεργοποίηση υψηλών δόσεων γλυκοκορτικοειδών μπορεί
να είναι ευεργετική αμέσως μετά το τραύμα (Kearns et al., 2012).. Οι Schelling et
al.το 2006 εξέτασαν τις επιδράσεις των δόσεων υδροκορτιζόνης για στρες στην
πρόληψη των συμπτωμάτων PTSD μετά από κρίσιμη ασθένεια και χειρουργική
επέμβαση σε μονάδες εντατικής θεραπείας. Διαπίστωσαν ότι η χορήγηση
γλυκοκορτικοειδών κατά τη διάρκεια της θεραπείας στη ΜΕΘ οδηγεί σε σημαντική
μείωση των συμπτωμάτων PTSD σε μακροχρόνια επιζώντες, καθώς και σε βελτίωση
των αποτελεσμάτων της ποιότητας ζωής. Η κεντρική τεχνική των περισσότερων
εμπειρικά επικυρωμένων ψυχοθεραπειών για τη μετατραυματική διαταραχή
περιλαμβάνει την έκθεση των ασθενών σε αντικειμενικά ασφαλείς υπενθυμίσεις του
τραύματός τους, συμπεριλαμβανομένης της ανασκόπησης των τραυματικών
αναμνήσεων, με στόχο την εξοικείωση και την εξάλειψη των μαθημένων
αντιδράσεων φόβου (Foa & Kozak ,1986). Η παρατεταμένη έκθεση, η θεραπεία
γνωστικής επεξεργασίας, η απευαισθητοποίηση και επανεπεξεργασία της κίνησης
των ματιών είναι όλες επικυρωμένες γνωστικo-συμπεριφορικές θεραπείες που
βασίζονται σε μεγάλο βαθμό σε μεθόδους έκθεσης (Markowitz et al., 2009), ωστόσο
η θεραπεία γνωστικής επεξεργασίας έχει δείξει όφελος χωρίς το συστατικό της
έκθεσης (Resick et al., 2008).

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Brewin, C. R. (2001). A cognitive neuroscience account of posttraumatic stress

disorder and its treatment. Behaviour research and therapy, 39(4), 373-393.

Breslau, N., Kessler, R. C., Chilcoat, H. D., Schultz, L. R., Davis, G. C., & Andreski,
P. (1998). Trauma and posttraumatic stress disorder in the community: the 1996
Detroit Area Survey of Trauma. Archives of general psychiatry, 55(7), 626-632.

Breslau, N., Davis, G. C., Andreski, P., & Peterson, E. (1991). Traumatic events and
posttraumatic stress disorder in an urban population of young adults. Archives of
general psychiatry, 48(3), 216-222.

Flanagan, J. C., & Korte, K. J. (2019). Posttraumatic stress disorder and comorbidity:
Recognizing the many faces of PTSD. Journal of Clinical Psychology, 75(3), 392-
404. doi:10.1002/jclp.22664
Foa, E. B., & Kozak, M. J. (1986). Emotional processing of fear: exposure to
corrective information. Psychological bulletin, 99(1), 20.

Hurlemann, R., Walter, H., Rehme, A. K., Kukolja, J., Santoro, S. C., Schmidt, C., ...
& Onur, O. A. (2010). Human amygdala reactivity is diminished by the β-
noradrenergic antagonist propranolol. Psychological medicine, 40(11), 1839-1848.

Koenen, K. C., Amstadter, A. B., & Nugent, N. R. (2009). Gene‐environment

interaction in posttraumatic stress disorder: An update. Journal of traumatic
stress, 22(5), 416-426.

Kessler, R. C., Berglund, P., Demler, O., Jin, R., Merikangas, K. R., & Walters, E. E.
(2005). Lifetime prevalence and age-of-onset distributions of DSM-IV disorders in
the National Comorbidity Survey Replication. Archives of general psychiatry, 62(6),
593-602.

Kessler, R. C., Sonnega, A., Bromet, E., Hughes, M., & Nelson, C. B. (1995).
Posttraumatic stress disorder in the National Comorbidity Survey. Archives of general
psychiatry, 52(12), 1048-1060.

Kearns, M. C., Ressler, K. J., Zatzick, D., & Rothbaum, B. O. (2012). Early
interventions for PTSD: a review. Depression and anxiety, 29(10), 833-842.

McNally, R. J. (2006). Cognitive abnormalities in post-traumatic stress

disorder. Trends in cognitive sciences, 10(6), 271-277.

Markowitz, J. C., Milrod, B., Bleiberg, K., & Marshall, R. D. (2009). Interpersonal
factors in understanding and treating posttraumatic stress disorder. Journal of
Psychiatric Practice, 15(2), 133.

Nemeroff, C. B., Bremner, J. D., Foa, E. B., Mayberg, H. S., North, C. S., & Stein, M.
B. (2006). Posttraumatic stress disorder: a state-of-the-science review. Journal of
psychiatric research, 40(1), 1-21.

Ozer, E. J., Best, S. R., Lipsey, T. L., & Weiss, D. S. (2003). Predictors of
posttraumatic stress disorder and symptoms in adults: a meta-analysis. Psychological
bulletin, 129(1), 52.
Pietrzak, R. H., Goldstein, R. B., Southwick, S. M., & Grant, B. F. (2011). Medical
comorbidity of full and partial posttraumatic stress disorder in US adults: Results
from Wave 2 of the National Epidemiologic Survey on Alcohol and Related
Conditions. Psychosomatic Medicine, 73(8), 697-707.

Pitman, R. K., Sanders, K. M., Zusman, R. M., Healy, A. R., Cheema, F., Lasko, N.
B., ... & Orr, S. P. (2002). Pilot study of secondary prevention of posttraumatic stress
disorder with propranolol. Biological psychiatry, 51(2), 189-192.

Rothbaum, B. O., Foa, E. B., Riggs, D. S., Murdock, T., & Walsh, W. (1992). A
prospective examination of post‐traumatic stress disorder in rape victims. Journal of
Traumatic stress, 5(3), 455-475.

Resick, P. A., Galovski, T. E., Uhlmansiek, M. O. B., Scher, C. D., Clum, G. A., &
Young-Xu, Y. (2008). A randomized clinical trial to dismantle components of
cognitive processing therapy for posttraumatic stress disorder in female victims of
interpersonal violence. Journal of consulting and clinical psychology, 76(2), 243.

Shah, A., Banner, N., Heginbotham, C., & Fulford, B. (2014). 7. American Psychiatric
Association (2013) Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, 5th edn.
American Psychiatric Publishing, Arlington, VA. 8. Bechara, A., Dolan, S. and
Hindes, A.(2002) Decision-making and addiction (Part II): myopia for the future or
hypersensitivity to reward? Neuropsychologia, 40, 1690–1705. 9. Office of Public
Sector Information (2005) The Mental Capacity Act 2005. http://www. Substance Use
and Older People, 21(5), 9.

Schillaci, J., Yanasak, E., Adams, J. H., Dunn, N. J., Rehm, L. P., & Hamilton, J. D.
(2009). Guidelines for differential diagnoses in a population with posttraumatic stress
disorder. Professional Psychology: Research and Practice, 40(1), 39.

Stein, M. B., Kerridge, C., Dimsdale, J. E., & Hoyt, D. B. (2007). Pharmacotherapy to
prevent PTSD: Results from a randomized controlled proof‐of‐concept trial in
physically injured patients. Journal of Traumatic Stress: Official Publication of The
International Society for Traumatic Stress Studies, 20(6), 923-932.
Schelling, G., Roozendaal, B., Krauseneck, T., Schmoelz, M., De Quervain, D., &
Briegel, J. (2006). Efficacy of hydrocortisone in preventing posttraumatic stress
disorder following critical illness and major surgery. Annals of the New York Academy
of Sciences, 1071(1), 46-53.

Tanielian, T. L., Tanielian, T., & Jaycox, L. (2008). Invisible wounds of war:

Psychological and cognitive injuries, their consequences, and services to assist
recovery (Vol. 1). Rand Corporation.