Si 

Manuel Acuña Roxas (1 Enero 1892 – 15 Abril 1948) ay ang

ikalimang Pangulo ng Republika ng Pilipinas (28 Mayo 1946 –
15 Abril 1948) na makikita sa isandaang pisong papel na isyu
ng Bangko
Sentral ng Pilipinas.
Isinilang si Roxas noong 1 Enero 1892 sa lungsod na
ipinangalan sa kanya nang siya ay namatay, ang lalawigang
Capiz ngayon ay lalawigang Roxas. Sina Gerardo Roxas at
Rosario Acuña ang kanyang mga magulang. Nagtapos siya ng
abogasya sa Unibersidad ng Pilipinas (University of the
Philippines) noong 1912 at naging topnotcher sa Bar Exams.
Nag-umpisa siya sa pulitika bilang Piskal Panlalawigan. Nagsilbi
sa iba't-ibang kapasidad sa ilalim ng Pamahalaang
Komonwelt ni Manuel L. Quezon. Noong 1921, naihalal siya sa
House of Representatives at sa sumunod na taon ay naging
Speaker of the House. Pagkatapos maitatag ang Komonwelt ng
Pilipinas (1935), naging kasapi si Roxas sa National Assembly,
nagsilbi (1938–1941) bilang Kalihim ng Pananalapi sa gabinete
ni Pangulong Manuel Quezon, at naihalal (1941) sa Senado ng
Pilipinas. Noong Ikalawang Digmaang Pandaigdig, binihag siya
(1942) ng pwersa ng mananakop na Hapon. Ngunit sa panahon
ng Ikalawang Digmaang Pandaigdig, nanilbihan siya sa ilalim ng Republika ng Pilipinas na itinaguyod ng mga
Hapon. Sa panahon din ito, siya ang nagsilbing intelligence agent para sa mga gerilya. Hinuli ng mga bumalik
na pwersang Amerikano si Roxas sa paghihinalang pakikipagtulungan sa mga Hapon. Pagkatapos ng digmaan,
pinawalang-sala siya ni Heneral Douglas MacArthur kasama kay pangulong Sergio Osmena kasama ng mga
Pilipinong heneral na galing sa Sandatahang Lakas ng Pilipinas na sina heneral Basilio J. Valdes at si
heneral Carlos P. Romulo at ibinalik ang kanyang nombramyento bilang opisyal ng Hukbong Sandatahan ng
Estados Unidos. Ito ang nagbigay-buhay sa kanyang buhay politika, at sa suporta ni MacArthur, nanalo siya sa
halalan sa pagkapangulo noong 23 Abril 1946 laban kay Sergio Osmeña. Bilang pangulo, pinawalang-sala niya
ang mga nakipagtulungan sa mga Hapon. Noong 15 Abril 1948, inatake bigla si Roxas sa puso at siya ay
namatay, habang nagbibigay ng kanyang talumpati sa dating base militar ng Estados Unidos sa Clark Air
Base wala na ito sa kasalukuyan. Siya ay sinundan ni Pangulong Elpidio Quirino.
 Ang ika-anim na pangulo ng Pilipinas, si Elpidio Quirino, ay isinilang noong Nobyembre 16, 1890 sa
Vigan, Ilocos Sur. Natapos niya ang kanyang antas sa batas sa Unibersidad ng Pilipinas noong 1915.
Nagsimula ang kanyang misyon na tumulong sa kapwa nang siya ay naging guro sa isang baryo sa Vigan,
at sinundan ng isang katungkulan sa Kawanihan ng mga Lupain. Siya ay naging property clerk sa
Departamento ng Pulis Maynila, at pagkatapos ay naging pribadong kalihim ni Manuel Quezon, na noo'y
Pangulo ng Senado.

Nagsimula ang kanyang karera sa pulitika bilang isang halal na kinatawan ng Ilocus Sur noong 1919 at
naging senador noong 1925. Siya ay muling inihalal bilang senador noong 1931. Si Qurino ay isa sa mga
miyembro ng mga delegado na tumulong sa pagpasa sa Tydings-McDuffie Act na sa huli ay nagbigay
daan patungo sa Kalayaan ng Pilipinas. Naging bahagi ng kombensyon si Quirino na naghanda ng
konstitusyon para sa bagong Philippine Commonwealth. Siya ay pinili ni Pres. Quezon na maging Kalihim
ng Pananalapi. Nang maglaon, siya ay naging Kalihim ng Panloob sa gobyerno ng Komonwelt. Nang siya
ay nahalal bilang Bise Presidente ni Roxas, nagtatrabaho siya bilang Kalihim ng Pananalapi at naging
Kalihim ng Ugnayang Panlabas.

Si Quirino ay nabihag at nabilanggo noong panahon ng pananakop ng Hapon dahil sa kanyang pagtutol sa pananakop. Ang
kanyang asawang si Alicia Syquia at ang kanilang tatlong anak ay pinatay ng mga sundalong Hapon. Matapos ang digmaan,
muling nakuha niya ang kanyang lumang posisyon sa gobyerno. Siya ay inihalal na Bise Presidente noong 1946 kasama si
Manuel Roxas. Gayunpaman, naging presidente ng republika si Quirino nang namatay ang noo'y kasalukuyang presidente na si
Manuel Roxas. Tumakbo muli si Quirino para sa pagka pangulo sa halalan ng 1949 at nanalo laban sa kandidato ng Nacionalista.

Sa panahon ng pagkapangulo ni Quirino, ang kanyang pamahalaan ay may dalawang pangunahing layunin: ang mabawi ang
tiwala at kumpiyansa sa pamahalaan, at ibalik ang kapayapaan at kaayusan. Nakakalungkot lang na ang kanyang pamahalaan ay
nakaranas ng masamang publisidad, at sa kauna-unahang pagkakataon sa kasaysayan ng Pilipinas, isang impeachment trial o
layuning pagpapatalsik sa puwesto ang isinampa laban sa pangulo dahil sa isang ginintuang arinola umano ang binili ni Quirino
sa isang malaking halaga gamit ang pera ng gobyerno.

Ang kanyang anim na taong pamamahala bilang pangulo ay kinikilala dahil sa mga pagbabagong-tatag pagkatapos ng digmaan,
pangkalahatang mga kita sa ekonomiya at mas mataas na pang-ekonomiyang tulong mula sa Estados Unidos. Gayunpaman, ang
mga problema mula sa mga panlalawigang lugar at iba pang mga problema sa lipunan ay nanatiling hindi nalutas. Ang gobyerno
sa panahon ng kanyang termino ay nabahiran ng nakawan sa pamahalaan at katiwalian.

Ang pagtakbo ni Quirino para sa pangalawang termino noong 1949 ay pinaniniwalaan na isa sa pinakamaruming halalan na
naganap sa bansa - kasunod ng halalan noong 1969 kung saan nanalo si Ferdinand Marcos sa pamamagitan ng napakalaking
pandaraya at pananakot. Sa halalan noong 1953, si Quirino ay natalo ng isa sa mga pinakadakilang pangulo sa kasaysayan ng
Pilipinas, si Ramon Magsaysay.

Sa kabila ng lahat ng kontrobersiya sa panahon ng kanyang pagkapangulo, ang kanyang administrasyon ay kinikilala para sa mga
proyekto nito sa mga pakikipagsapalaran sa industriya, pagpapalawak ng patubig at pagpapabuti sa sistema ng kalsada, pagtayo
ng Bangko Sentral at panlalawigang bangko, at kapayapaan sa pagitan ng Pilipinas at Japan. Matapos ang kanyang pagkatalo,
bumalik siya sa buhay ng isang normal na mamamayan. Namatay siya noong Pebrero 28, 1956 sa kanyang tahanan sa
Novaliches.

Si Ramon Magsaysay ay ang ika-7 Pangulo ng Pilipinas na kilala bilang "the Guy" o
"Presidente ng Masang Pilipino". Siya ay ipinanganak sa Iba, Zambales noong Agosto 31,
1907 at pangalawang anak ni Exequiel Magsaysay at Perfecta Del Fierro. Bilang pangulo,
binuksan niya ang pintuan sa mga mamamayang Pilipino kung saan sila ay binigyan ng
pagkakataong lumapit sa kanya nang direkta at bigyan sila ng higit na kalayaan upang
ipahayag ang kanilang sakit at pagdurusa. Magpahanggang ngayon, ang kanyang
pamumuno at kabutihan ay ang mga katangiang hinahanap ng mga Pilipino para sa isang
lider.
 Nag-aral si Magsaysay sa Unibersidad ng Pilipinas at kumuha ng enhinyerang mekanikal bagamat sa Colegio de Jose Rizal niya
natapos ang Antas sa Komersyo. Sa kanyang kapanahunan, karamihan sa mga pinuno sa pulitika ay kamag-anak ng Kastila. Si
Magsaysay lamang ang may lahing Malay, katulad ng pangkaraniwang Pilipino. 

Si Magsaysay ay nagsimula bilang isang mekaniko sa Try-Tran Bus Company at sa kalaunan ay naging bilang branch manager.
Naging tanyag siya bilang isang mahusay na lider ng gerilya sa Ikalawang Digmaang Pandaigdig at pinangalanan bilang
gobernador militar ng Iba, Zambales ni General Douglas McArthur nang palayain ng Estados Unidos ang Pilipinas.

Naglingkod siya bilang Kongreso ng Partidong Liberal sa Zambales mula 1946 hanggang 1950. Ito ang kanyang unang karanasan
sa pulitika. Bilang politiko, nagkaroon siya ng mahalagang papel sa pagpasa ng GI Bill of Rights sa Kongreso ng Estados Unidos
kung saan ay makikinabang ang mga Pilipinong beterano ng digmaan. Inihalal ni Pangulong Elpidio Quirno si Magsaysay upang
maging kalihim ng depensa upang mahawakan ang pagbabanta ng mga Hukbalahap (Hukbong Bayan Laban sa mga Hapones) na
nag-organisa ng People's Liberation army. Nagtagumpay siya sa kampanya laban sa Hukbalahap gamit ang parehong mga
solusyon sa militar at pulitika. Ang kanyang kampanya ay itinuturing na isa sa pinakamatagumpay na kampanyang anti-gerilya sa
modernong kasaysayan.

Sinubukan ni Magsaysay na makuha ang loob ang mga magsasaka sa pamamagitan ng pagbibigay sa kanila ng mga lupain at
mga kasangkapan kung susuporta sila sa gobyerno, dahilan upang mapagtanto ng mga Huk na hindi nila makakayanan nang
walang suporta mula sa mga tao. Inorganisa ding muli ni Magsaysay ang hukbong militar sa pamamagitan ng pagpapaalis sa
mga tiwaling opisyal, at sinanay sila upang maging maaasahan laban sa mga gerilya. Dahil sa kanyang radikal na kampanya, ang
mga huk ay hindi na naging banta sa gobyerno bagaman gumawa siya ng maraming mga kaaway sa loob ng pamahalaan.
Inakusahan niya ng katiwalian at kawalan ng kakayahan ang administrasyong Quirino dahilan upang magbitiw si Magsaysay sa
kanyang posisyon noong Pebrero 28, 1953.

Noong 1953, sinuportahan ng Partidong Nacionalista at ni Carlos Romulo si Magsaysay upang tumakbo para sa pagka-pangulo
laban kay Quirino bagaman siya ay isang kandidato ng Liberal. Nanalo siya at naging ika-pitong pangulo ng Pilipinas. Sa panahon
ng kanyang administrasyon, ipinakilala niya ang mga pangunahing programa tulad ng reporma sa lupa, panlipunang kapakanan
at mga gawaing pampubliko. Tinulungan niya ang mga magsasaka sa pamamagitan ng pagtatag ng kreditong pang-agrikultura
at cooperative financial agency. Si Magsaysay ang tinaguriang "Pangulo ng mga Magsasaka" ngunit ang kanyang mga plano ay
nahadlangan ng iba pang mga pulitiko na pumapabor sa mayayaman.

Si Magsaysay bilang isang pangulo ay simple at nakatuon sa pagtulong sa karaniwang tao. Siya ay nanatiling malapit na kaibigan
at tagataguyod ng Estados Unidos. Siya rin ang boses na tagapagsalita laban sa Komunismo sa panahon ng Cold War o Digmaan
sa Diplomasya. Ginawa niyang miyembro ang Pilipinas sa SATO (Southeast Asia Treaty Organization), na itinatag sa Maynila
noong Setyembre 8, 1954 at inorganisa niya ang mga bansa ng Afro-Asians laban sa pandaigdigang komunismo sa Bandung
Conference sa Indonesia.

Si Ramon Magsaysay ay namatay nang bumagsak sa Cebu ang sinasakyan nitong eroplano habang nangangampanya para sa
halalan. Ang kanyang bise presidente na si Carlos P. Garcia ang pumalit sa kanyang puwesto.

Si Carlos P. Garcia (Nobyembre 4, 1896 - Hunyo 14, 1971) ay isang Pilipinong makata at
pulitiko. Naging pangalawang pangulo at miyembro ng gabinete ni Ramon Magsaysay si
Garcia. Nanumpa siya bilang pangulo nang mamatay si Magsaysay. Kilala si Garcia kanyang
pagpapatupad ng Filipino First Policy.

Carlos Polestico Garcia (1896-1971), presidente ng Republika ng Pilipinas noong 1957

hanggang 1961. Isinilang si Garcia noong Nobyembre 4, 1896 sa Lungsod ng Talibon, Bohol sa
Kapuluan ng Kabisayaan sa Kalagitnaang Pilipinas. ang kaniyang mga magulang ay sina
Policronio Garcia at Ambrosia Polistico. Nag-aral siya sa Silliman University at Silliman Institute, sa lungsod ng
Dumaguete, at kinalaunan nagtapos din siya ng abogasya sa Philippine Law School noong 1922 sa Maynila. Naging
abogado at guro, pinasok niya ang politika noong 1926 bilang mambabatas na kaanib sa Kapulungan ng mga Kinatawan
(Philippine House of Representatives) at naglingkod hanggang 1932. Si Garcia ay naging gobernador ng Bohol, isang
probinsiya sa Katimugang Pilipinas, mula 1932 hanggang 1942, at naging miyembro ng Senado mula 1942 hanggang
1953. Noong Ika-II Digmaang Pandaigdig (1939-1945), lumaban siya sa pananakop ng mga Hapon bilang miyembro ng
mga gerilya na nakabase sa Bohol. Noong 1946 ay naging puno siya ng minoriya sa Senado.

Noong 1953 si Garcia ay nanombrahan bilang bise presidente na kabilang sa Tiket Nasyonalista na pinangunguluhan ni
Ramon Magsaysay, isang politikong Pilipino na bumuo at namuno sa isang pwersang guerilla na lumaban sa pananakop
ng mga Hapones. Nakamit nila ang mapagpasyang tagumpay, at noong 1954, si Garcia ay naging bise presidente at
Kalihim ng Suliraning Panlabas.

Noong Marso 1957 si Garcia ay naging presidente matapos pumanaw si Magsaysay sa isang aksidente sa eroplano, at
nagwagi rin siya sa Halalan ng Panguluhan noong Nobyembre 1957.
Habang nasa kapangyarihan, ang Pamahalaan ni Garcia ay nakipag-usap sa mga pinuno ng Bansang Amerika upang
mailipat sa kontrol ng Pilipinas ang mga hindi na ginagamit na Base Militar ng Amerika. Sa kalaunan ay naging labis ang
pagiging maka-Pilipino ni Garcia at ang pagsira sa kanya ay pinasimulan sa mga pahayagan.

Nagwaging pangulo ng Republika ng Filipinas noong halalang 1961

si Diosdado P. Macapagal (Di·yos·dá·do Pi Ma·ka·pa·gál), isang
anak-mahirap na tulad ni Pangulong Magsaysay kayâ tinaguriang
“Poor Boy from Lubao.” Tulad ni Pangulong Garcia, isa rin siyáng
mahusay na makata sa Pampanggo. Ngunit isa rin siyáng abogado at
matagal naglingkod sa pamahalaan. Sa pa- nahon niya inilipat ang
Araw ng Kalayaan mula Hulyo 4 tungo sa Hunyo 12. Ama din siyá ng
Agricultural Land Reform Law.
Isinilang si Macapagal sa San Nicolas, Lubao, Pampanga noong 28
Setyembre 1910 sa magsasakang si Urbano Macapagal at anak  ng 
kasamáng si Romana Pangan. Nagtapos siya ng Associate in Arts sa Unibersidad ng Pilipinas at ng abogasya sa
Unibersidad ng Santo Tomas. Unang asawa niya si Purita de la Rosa, kapatid ng bantog na artistang si Rogelio
de la Rosa, at dalawa ang naging anak nila, sina Maria Cielo at Arturo. Muli siyáng nagpakasal kay Evangelina
Macaraeg ng Pangasinan at naging anak sina Maria Gloria na napangasawa ni Atty. Jose Miguel Arroyo y
Tuazon at naging pangulo din ng Filipinas, at si Diosdado Jr.
Topnotcher siyá sa bar noong 1936. Nagtrabaho siyáng abogado hanggang sumiklab ang Ikalawang Digmaang
Pandaigdig. Noong 1949, nagwagi siyáng representante ng Pampanga sa tiket ng Partido Liberal. Muli siyáng
nagwagi noong 1953 kahit Partido Nacionalista ni Pangulong Magsaysay ang mayorya. Tumakbo siyáng
senador noong 1955 ngunit natálo. Walang nanalong Liberal na senador sa naturang halalan ngunit nakuha
niya ang pinakaraming boto sa tiket ng Liberal. Sa halalang 1957, ikinandidato siyáng pangalawang-pangulo
ng Liberal at katiket ni Jose Yulo. Natálo si Yulo kay Garcia, ngunit nanalo si Macapagal kay Jose Laurel Jr. ng
Nacionalista. Pinaghandaan niya ang eleksiyong 1961 at nagwagi siyá kay Pangulong Garcia. Ngunit naging
malaking sakit ng ulo niya ang pangyayaring tig-12 ang Nacionalista at ang Liberal sa Senado. Natálo siyá sa
eleksiyong 1965. Hulíng gawain niya ang 1971 Kumbensiyong Konstitusyonal. Pinalitan niya si Pangulong
Garcia bilang pangulo ng kumbensiyon hanggang 1972. Nagsulat siyá ng libro nang magretiro. Isa
ang Democracy in the Philippines (1976) na isang pagtutol sa diktadura. Namatay siyá noong 21 Abril 1997.
(VSA)

Si Ferdinand Edralin Marcos ay ang ika-10 Pangulo ng Republika ng Pilipinas mula 30 ng

Disyembre 1965 hanggang ika-25 ng Pebrero 1986. Siya ay isinilang noong Setyembre 11, 1917
sa Sarrat, Ilocos Norte. Si Marcos ay nag-aral sa Maynila at nag-aral ng abugasya noong mga
huling taon ng 1930 sa Unibersidad ng Maynila. Nilitis siya para sa pagpatay sa kalaban sa
pulitika ng kanyang ama noong 1933 at napatunayang nagkasala noong Nobyembre 1939.
Umapela siya sa Korte Suprema ng Pilipinas at napawalang-sala pagkalipas ng isang taon.

Noong Ikalawang Digmaang Pandaigdig siya ay naging isang opisyal sa armadong pwersa ng
Pilipinas. Ang pag-angkin ni Marcos na siya ay naging lider sa kilusang gerilya ng Pilipinas ay
isang mahalagang kadahilanan sa kanyang tagumpay sa pulitika, ngunit ipinahayag ng mga tala
ng gobyerno ng Estados Unidos na siya ay may maliit papel o hindi talaga bahagi sa mga
gawaing kontra Hapon noong 1942-1945.

Mula 1946 hanggang 1947 si Marcos ay naging technical assistant ni Manuel Roxas, ang unang
pangulo ng malayang republika ng Pilipinas. Siya ay miyembro ng Kapulungan ng mga
Kinatawan ng Pilipinas (1949-59), ng Senado (1959-65) at nagsilbi bilang pangulo ng Senado (1963-65). Noong 1965, si Marcos,
na isang kilalang miyembro ng Liberal Party na itinatag ni Roxas, ay tumiwalag dito matapos mabigo na makuha ang
nominasyon ng kanyang partido para sa pagka pangulo. Pagkatapos ay tumakbo siya bilang kandidato ng Nasyonalista para sa
pangulo laban sa pangulo ng Liberal, si Diosdado Macapagal. Nanalo si Marcos at itinalaga bilang pangulo noong Disyembre 30,
1965. Noong 1969 siya ay muling nahalal at naging unang pangulo ng Pilipinas na naglingkod sa ikalawang termino. Sa panahon
ng kanyang unang termino ay nagawa niyang mapabuti ang estado ng agrikultura, industriya, at edukasyon. Ngunit ang kanyang
administrasyon ay magulo dahil na rin sa dumaraming demonstrasyon at marahas na mga aktibidad ng mga gerilya.

Noong Setyembre 21, 1972, ipinataw ni Marcos ang Batas Militar sa Pilipinas, dahil na rin sa pagkilos ng mga komunista upang
pabagsakin ang gobyerno. Ipinabilanggo ni Marcos ang mga oposisyong pulitiko at ang armadong pwersa ng Pilipinas ay naging
armado ng rehimen. Si Marcos ay binatikos ng mga lider ng simbahan at sinalungat ng mga lider ng politika- lalo na ni Benigno
Aquino, Jr., na ibinilanggo at ipiniit sa loob ng halos walong taon. Sa mga lalawigan ng mga komunistang Maoist (Bagong
Hukbong Bayan) at mga separatistang Muslim (lalo na ng Moro National Liberation Front) nagsagawa ng mga girilyang pagkilos
upang pabagsakin ang sentral na pamahalaan. Sa ilalim ng batas militar ang pangulo ay nagtatag ng mga pambihirang
kapangyarihan, kabilang ang kakayahang isuspinde ang "writ of habeas corpus". Ipinahayag ni Marcos ang katapusan ng batas
militar noong Enero 1981, ngunit patuloy siyang namamahala sa isang awtoritarian na paraan sa pamamagitan ng iba't ibang
anyo ng saligang batas. Nanalo siya sa halalan sa bagong nalikhang poste ng pangulo noong Hunyo 1981.

Ang asawa ni Marcos mula 1954 ay si Imelda Romuáldez Marcos, isang dating beauty queen. Si Imelda ay naging isang
makapangyarihang pigura pagkatapos simulan ang martial law noong 1972. Madalas siyang mabatikos dahil sa kanyang
pagtalaga sa kanyang mga kamag-anak sa mahahalagang posisyon sa gobyerno, habang siya naman ay gobernador ng
Metropolitan Manila (1975-86) at ministro ng mga pamayanan ng tao at Ekolohiya (1979-86).

Ang mga huling taon ni Marcos sa kapangyarihan ay nasira dahil sa laganap na korapsyon sa gobyerno, ekonomiyang hindi
umuunlad, patuloy na hindi pagkakapantay-pantay sa pagitan ng mayayaman at mahihirap, at ang tuluyang paglago ng
rebolusyonaryong gerilyang komunista na aktibo sa mga rural na lugar sa iba't ibang sulok ng Pilipinas.

Noong 1983 ang kalusugan ni Marcos ay nagsimulang bumagsak, at ang mga sumasalungat sa kanyang pamamahala ay
dumami. Noong Agosto 21, 1983, bumalik sa Maynila si Benigno Aquino, Jr. upang magbigay ng alternatibo laban kay Marcos at
sa lalong lumalakas sa New Poeple's Army (NPA). Ngunit siya ay binaril at napatay sa pagbaba niya sa eroplano. Ang pagpatay ay
nakita bilang gawain ng pamahalaan at naging sanhi ng malawakang protesta laban sa gobyerno. Isang independiyenteng
komisyon na hinirang ni Marcos ang nagpatibay noong 1984 na mga matataas na opisyal ng militar ang responsable sa pagpatay
kay Aquino. 

Upang muling ipahayag ang kanyang mandato, nagtawag si Marcos ng bagong halalan sa pagkapangulo. Ngunit isang matinding
kalaban sa pulitika ang lumitaw, ang biyuda ni Aquino, si Corazon Aquino, na naging kandidato ng oposisyon para pagka
presidente. Pinaniniwalaan ng marami na nakuhang talunin ni Marcos si Aquino dahil lamang sa napakalaking pandaraya sa
pagboto ng kanyang mga tagasuporta sa halalan noong Pebrero 7, 1986. Habang labis na pinawalang-saysay sa sariling bayan at
sa ibang bansa ang kanyang kahina-hinalang pagkapanalo sa eleksiyon, mahigpit na pinananatili ni Marcos ang kanyang
pagkapangulo habang nahati ang militar ng Pilipinas sa pagitan ng mga tagasuporta niya at ng lehitimong karapatan ni Aquino
sa pagkapangulo. Natapos lamang ang isang matinding sagupaan na naganap sa pagitan ng dalawang panig noong si Marcos ay
umalis sa bansa noong Pebrero 25, 1986, sa paghimok ng Estados Unidos. Tumakas siya papuntang Hawaii, kung saan siya ay
nanatili hanggang sa kanyang kamatayan noong September 28, 1989.
Si María Corazón Cojuangco-Aquino na lalong mas kilala sa palayaw na Cory ang ikalabing-isang
Pangulo ng Pilipinas ng Republika ng Pilipinas at kauna-unahang naging babaeng pangulo ng Pilipinas
(Pebrero 25, 1986–Hunyo 30, 1992). Ipinanganak siya noong Enero 25, 1933 sa Tarlac ng kanyang mga
magulang na sina Jose Cojuangco Sr. at Demetria Sumulong. Kilalang may kaya ang kanilang angkan na
nagmamay-ari ng malawak na lupain sa Tarlac.

Nagtapos siya sa isang paaralang Katoliko na para lamang sa mga kababaihan bago pinalad na
makapag-aral sa Estados Unidos at nakapagtapos nang may digri sa Wikang Pranses at Matematika sa
New York's Mount Saint Vincent College. Nagbalik siya ng Pilipinas noong 1953 upang kumuha ng
kursong abugasya. Doon niya nakilala ang kabiyak na si Benigno Aquino, Jr. ("Ninoy"), ang pinaslang
na lider ng oposisyon noong panahon ni dating Pangulong Ferdinand E. Marcos.

Nailuklok siya sa pamamagitan ng isang mapayapang rebolusyon (Unang Rebolusyon sa EDSA) noong
Pebrero 25, 1986 at ibinalik niya ang demokrasya sa bansa. Siya ay kilala rin bilang ina ng artistang si
Kris Aquino.
Si Cory Bilang Asawa ni Benigno Aquino, Jr.

Kilalang angkan ang Aquino sa politika. Nahalal bilang mayor si Benigno Aquino, Jr. o kilala sa tawag na Ninoy isang taon
matapos ang kanilang pag-iisang dibdib. Naging pinakabata rin itong gobernador hanggang sa maging senador.

Naging pangunahing kritiko ng dating Pangulong Ferdinand E. Marcos ang kanyang asawa at isa sa mga nakulong matapos
maideklara ang Martial Law noong Setyembre 21, 1972. Dahil sa ilang taong pagkakakulong ng kanyang asawa ay siya ang
naging tagapagsalita at katuwang nito sa pakikipag-usap sa mga aktibista at mamamahayag. Pansamantala silang nanirahan sa
Boston matapos na palayain ang kanyang asawa upang sumailalim sa operasyon sa puso.

Taong 1983 ng buwan ng Agosto ng mapagpasiyahang bumalik sa Pilipinas ng kanyang asawang si Benigno Aquino, Jr. upang
tulungan ang mga taong hindi sang-ayon sa pamumuno ng dating Pangulong Ferdinand E. Marcos. Sa kasamaang-palad ay
ipinapatay siya matapos makalapag sa paliparan ang eroplanong kanyang sinasakyan.

Si Cory Bilang Unang Babaeng Pangulo ng Pilipinas

Taong 1985 ng mapili siya ng National Press Club ng Maynila upang tumakbo bilang Pangulo ng Pilipinas. Nangako siyang
tatakbo sakaling makakalap ang grupo ng isang milyong lagda ng mga taong nagnanais na maging Pangulo siya. Matagumpay
namang nakalap ang higit sa isang milyong lagda kung kaya't sinuportahan din siya ng anim pang partido. Napagpasiyahan
niyang tumakbo hindi upang maghiganti kundi upang magkamit ng katarungan. May kalakihan ang tsansa niyang mahalal
sapagkat bukod sa bago lamang siya sa pulitika ay katulad niya ang mga paniniwala at adhikain ng nasirang asawa.

Sa kasamaang palad ay hindi na natuklasan pa ang kinahinatnan ng eleksyong Pampanguluhan. Matapos ang isang mapayapang
rebolusyon (Unang Rebolusyon sa EDSA) noong Pebrero 25, 1986, at mapatalsik sa posisyon ang dating Pangulong Ferdinand E.
Marcos ay nailagak siyang Pangulo ng Pilipinas ng Pilipinas.

Halos pitong pag-aaklas ang naganap upang siya'y mapatalsik ang dinanas ng kanyang liderato. Ang ilan pa sa mga ito'y
pinamunuan ng mga taong nagluklok sa kanya sa pwesto. Taong 1991 nang maglabas ng kasulatang nagpapahintulot sa
kanyang manatili sa pwesto hanggang Hunyo 30, 1992. Pinalitan siya ni Fidel V. Ramos bilang Pangulo noong matapos ang
kanyang termino.

Si Cory at ang CARP

Dalawang taon matapos siyang maluklok bilang Pangulo ng Pilipinas ng Pilipinas, ipinatupad niya ang Comprehensive Agrarian
Reform Act o CARP sa ilalim ng Republic Act No. 6657. Ilang kontrobersiya ang kinasangkutan nito lalo pa't kilalang haciendero
ng ekta-ektaryang lupain ang kanyang pamilya. Sa ilalim ng programang ito ay mabibigyan ng lupa ang humigit kumulang sa 8.5
milyong magsasaka at manggagawa ng lupa sa loob ng sampung taon upang kumawala sila sa kahirapan at pagiging alipin.

Sa kasamaang palad, ang naipangakong 24 na milyong ektaryang lupa na ipamamahagi sana ay naging 4.7 milyon na lamang.
Hindi na natuloy ang maayos na pamamahagi ng lupa dahil na rin sa kakulangan sa pondo at iba pang kadahilanan. Ang ilan
namang pinalad na makatanggap ng lupa ay napilitang ibenta itong muli sa iba. 3 sa 5 katao na nagkamit ng lupa ang
nagbentang muli nito dahil na rin sa wala silang sapat na pondo upang mapanatili ang kanilang lupain na sana'y planong gawing
lupang pang-agrikultura.

Pagkakasakit at Kamatayan

Marso 24, 2008 unang natuklasan ang pagkakaroon ng colon cancer ng dating pangulong Corazon Aquino. Humingi ng dasal at
suporta para sa kanyang maysakit na ina si Kris Aquino, ang artista at TV host na bunso niyang anak.

Nagsimula ang karamdaman ng dating pangulo sa paulit-ulit na pagtaas ng blood pressure nito, paglalagnat at hirap sa
paghinga. Hindi nagtagal ay naiulat ang kawalang-gana nito sa pagkain, hindi gumagaling na pag-ubo at ang kapansin-pansing
pagbaba ng timbang na naging sanhi ng kanyang pagkapayat. Ito ang nagbunsod sa magkakapatid na Aquino na ipailalim sa
malawakang pagsusuri ang kalusugan ng kanilang ina at dito natuklasan ang pagkakaroon niya ng cancer cancer sa colon.
Nakiusap ang pamilya na irespeto ang pribadong buhay ng kanilang ina at samahan sila sa pagdarasal upang gumaling ang
karamdaman nito. Umabot sa mahigit na 14 na buwan ang pakikipaglaban ng pangulo sa sakit na cancer kaalinsunod ang
pagpapasailalim sa Chemotherapy sessions.

Noong Hulyo 2009, iniulat na si Aquino ay nasa seryosong kalagayan, nagdurusa sa pagkawala ng gana, at nasa Makati Medical
Center. Sa kalaunan ay inihayag na nagpasya si Aquino at ang kanyang pamilya na itigil ang chemotherapy at iba pang mga
medikal na interbensyon para sa kanya.

Namatay si Aquino sa Makati Medical Center noong 3:18 ng umaga noong Agosto 1, 2009 dahil sa cardiorespiratory arrest; Siya
ay 76.

sinilang siya noong 18 Marso 1928 sa Lingayen, Pangasinan. Panganay siya sa

tatlong anak nina Narciso Ramos at Angela Valdez.
Nagtapos siya sa United States Military Academy sa West Point noong 1950.
Kumuha rin siya ng masteral ng civil engineering sa University of Illinois, Masters
in Business Administration sa Pamantasang Ateneo de Manila, at nanguna sa
klase niya sa Infantry training at kursong Special Forces/Pay Operations/Airborne
sa Fort Benning, Georgia.
Bumalik siya sa Pilipinas noong 1951 at naging heavy weapon platoon leader
ng Sandatahang Lakas ng Pilipinas. Ipinadala rin siya sa mga digmaan
ng Korea at Vietnam. Naging tanyag siya sa pamumuno sa isang pulutong ng mga sundalong tumalo sa
pwersang komunista ng mga Tsino sa Labanan sa Burol ng Eerie. Kabilang sa mga medalya at parangal na
natanggap niya bilang sundalo ang Philippine Legion of Honor, ang Gold Cross, ang Philippine Military Merit
Medal, ang United States Legion of Merit, ang French Legion of Honor at ang U.S. Military Academy
Distinguished Award.
Si Fidel V. Ramos ay kasal kay Amelita Martinez at mayroon silang limang anak na babae. Ang dating
pangulong Fidel V. Ramos ay pumanaw Julyo 31, 2022.

Sa ilalim ni Ferdinand Marcos na ikalawang pinsan ni Ramos. Si Ramos ang namuno sa Philippine
Constabulary o PC na sa panahong ito ay ang pangunahing serbisyo ng Sandatahang Lakas ng Pilipinas na
nagsisilbing pambansang kapulisan noong 1972 nang ipataw ni Marcos ang Martial Law. Ito sumusugpo sa
komunismo at mga kaguluhan sa bansa. Sinasabing si Ramos bilang chief ng PC at isa sa mga nagpapatupad
ng Martial Law ay responsable sa pagdakip ng mga kalabang pampolitika ni Marcos, mga aktibista, mga
nagpoprotesta, mga komunista at mediang bumabatikos kay Marcos. Gayunpaman, sinasabing siniguro ni
Ramos na mapoprotektahan ang mga karapatan ng mga nabilanggo sa ilalim ng Martial Law.
Si Ramos ay naging kandidato bilang bagong Chief of Staff ng Sandatahang Lakas ng Pilipinas noong 1981
ngunit pinili ni Marcos si Fabian Ver na maging chief of staff nito. Si Ramos ay hinirang na vice-chief of staff ng
Sandatahang Lakas ng Pilipinas noong 1982. Si Ramos ay naging acting chief of staff ng Sandatahang Lakas ng
Pilipinas noong 1985 ngunit si Ver ay muling ibinalik bilang chief of staff matapos na mapawalang sala ito sa
kaso ng pagpatay kay Ninoy Aquino.

Laki sa Tondo kung saan siya ipinanganak nuong Abril 18, 1937, natagpuan ni ‘Erap’ Joseph
Ejercito Estrada ang papel niya sa buhay sa pelikula, bilang isang matipunong hampas-lupa,
nakikipagbakbakan hanggang makatagpo ng marangal na pamumuhay sa gitna ng marahas at
walang-awang lipunan. Mahusay na artista, naging bantog at mayaman si Estrada kahit na
tutol ang mga magulang sa kakulangan ng dangal ng kanyang hanap-buhay. Nuong lamang
1969, nang mahalal si Estrada na alkalde ng San Juan, Rizal, nabawi ang kalooban ng mga
magulang. Sa gulat ng marami, mahusay at bantog na alkalde si Estrada, at sa 16 taong
panunungkulan, napahanga niya ang lahat sa dami at galing ng kanyang mga nagawa sa San
Juan.
Naputol lamang ang kanyang pamumuno duon nuong Pebrero 1986 nang naghimagsik ang mga taga-Manila sa
EDSA laban kay Ferdinand Marcos, na kakampi ni Estrada. Napasama siya sa mga itiniwalag ng bagong pamahalaan
ni Pangulo Cory Aquino, ngunit nabalik siya sa politica nang nahalal siya sa sumunod na taon bilang senador ng
Batasang Bayan. Nagpatuloy ang bagong buhay niya sa politica nang manalo siya bilang Pangalawa nuong 1992
nang naging Pangulo si Fidel Ramos.

Kinalaban siya ng pambato ni Ramos, si Jose de Venecia, sa sumunod na halalan ngunit sa kanyang palatok sa
madla ng "Erap Para Sa Mahirap", at sa tulong ng mga dating kakampi niya sa pamahalaan ni Ferdinand, nanalo si
Estrada. Nuong 1998, hinirang siyang Pangulo ng Pilipinas, ang pinakamalaking papel na maaari niyang gampanan
sa buhay. Ang hirap lang, hindi nagampanan. Sa kanyang pagkahirang nagsimula, mula sa pinakamatayog na
tagumpay niya, natupad ang pinakamasakit na bagsak ni Estrada. Marahil, dahil napahaba nang husto ang
paggantimpala sa sarili, o maaaring nawaglit sa isip ang mga alituntunin na naghatid sa kanya sa Malacanang.
Nakalimutan niya ang maraming pelikula niyang nilabasan, nalimot niya ang daan-daang papel ng pakikibaka na
ginampanan, nalimot niya ang pamumuhay nang marangal.

Nalimot niya na marahas at walang-awa ang lipunan.

Agad kumalat ang balita ng midnight cabinet, lasingan sa hatinggabi sa Malacanang kasama ang mga kaibigan,
inuman ng imported na alak, 1,000 piso ang halaga ng bawat bote. Kumalat ang bulungan ng suhulan at walang
tigil na pagkurakot sa pamahalaan. Sitsit-sitsit din ang bahay para sa isa sa mga querida , mahigit 1 milyon piso ang
halaga. Pinabayaan, hindi pinansin, walang tiyaga sa panunungkulan, hindi kaya o ayaw magtrabaho, nawalan ng
tuntunin ang pamahalaan ni Estrada. Sinabayan pa naman ng pagbagal ng kalakal at paghanapang-buhay sa
Pilipinas at buong Asia kaya nainis at nabalisa ang mga nagkakalakal at mga nagpupundar, ang mga bangko at
kawanihan ng pananalapi sa patuloy na pagkalugi sa Pilipinas, lalo na sa Makati.

Nakasama ng mga inis at ng mga balisa ang 3 pang pangkat na galit sa pagiging pangulo ni Estrada, at sa loob ng 2
taon lamang, naglinaw ang opposition:

Mga inis at balisang nagkakalakal at nagsasalapi na nalulugi sa Makati , hindi nakasali o nausog ng mga alalay ni
Estrada.

Simbahang katoliko. Nuong kampanya pa lamang, ipinagmalaki na ni Estrada ang dami ng kanyang mga querida,
ang kanyang mga anak sa labas, mga eskandalong tangi at hinangaan, pahiwatig ng pagkalalaki, ngunit itinuring ng
simbahan na sampal sa mga utos ng simbahan at pagyurak sa pag-aamuki ng mga pari sa mga sumasamba.

Mga old guard politico, lalo na ang mga pinuno ng unang EDSA na nagpabagsak kay Marcos. Tinalo na nga ang isa
sa kanila, si Jose de Venecia, sa halalan nuong 1998, may insulto pa si Estrada tuwing tututol sila sa mga balak, Ako
ang nahalal na pangulo, hindi kayo!.

Sumubo ang baho nuong Oktobre 9, 2000, nang naghayag si ‘Chavit’ Luis Singson, governador ng Ilocos Sur at
kainuman ni Estrada, na “nilagyan” niya si Estrada ng 8 milyon dolyar na suhol mula sa mga nagpapasugal ng
jueteng, at mahigit 2 milyong dolyar na kurakot mula sa buwis sa tabako. Mabilis ang mga sumunod na
pangyayari. Pagkaraan ng 5 araw, nagbitiw ang Pangalawa ni Estrada, si Gloria Macapagal Arroyo, sa
tungkulin bilang kalihim ng Social Welfare and Development at sumama sa opposition. Wala pang 10 araw
pagkahayag ni Governador Singson, nuong Oktobre 18, 2000, sinimulang usisain ng house of representatives
ng Batasang Bayan ang mga ulat ng suhol at pagkaltas sa buwis. Sa kalagitnaan ng pag-uusisa, nuong
Nobyembre 2, 2000, tumiwalag ang maraming kinatawan at mga pinuno ng Batasan mula sa pangkat
pampolitica ni Estrada, ang PMP o Pwersa ng Masang Pilipino at nagbitiw sa tungkulin ang 6 kasapi sa
kanyang cabinete. Isang buwan lamang mula nang magsuplong si Singson, nuong Nobyembre 13, 2000,
naglabas ang mga kinatawan ng Batasan ng impeachment o paratang kay Estrada upang alisin siya mula sa
pagka-pangulo.

Nagsimula nuong Disyembre 7, 2000, ang paglitis kay Estrada ng mga senador sa Batasang Bayan, sa
pamumuno ni Hilario Davide Jr., punong hukom ng Philippine Supreme Court sa mga paratang na:

Tumanggap daw si Estrada ng 8.5 milyon suhol mula sa mga nagpapasugal...

...Kumarakot daw si Estrada ng 2.7 milyon mula sa buwis sa tabako. Hinuwad pa raw ang pahayag niya ng
kita, upang makadaya sa pagbayad ng pansariling buwis...
...Hinadlangan daw ni Estrada ang pag-usig sa kaibigan niya ng Securities and Exchange Commission sa
salang pandaraya sa stock market...
...Bawal sa Konstitusyon ang magpayaman habang nanunungkulan, ngunit nagpayaman daw si Estrada
habang Pangulo ng Pilipinas nang sumali siya sa pagkakalakal ng lupa ng pamilya niya...

Tahimik ang pagdinig ng mga tao sa mga hayag ni Singson, ngunit nagimbal ang buong kapuluan sa testigo ni
Edgardo Espiritu, dating kalihim ng pananalapi at tauhan ni Estrada sa Malacanang, na katuwang si Estrada ni
Dante Tan sa BW Resources Company, na inuusig ng Securities and Exchange Commission dahil sa pandaraya
sa stock market . Sabi daw ni Estrada kay Espiritu na malaki ang kinikita niya sa BW Resources. Kaya ayaw
daw ituloy ang pag-usig sa compania.
Lalong naniwala ang maraming tao na may mga kasalanan si Estrada nang tumestigo si Clarissa Ocampo, vice
president ng Equitable-PCI Bank na lumagda si Estrada sa pangalang Jose Velarde sa mga dokumento ng 10
milyon pisong pautang. Nuong Disyembre 20, 2000, nagbitiw ng tungkulin si George Go bilang pangulo ng PCI
Bank. Kasama sa mga dokumento mula sa PCI ay isang sobre na nais buksan ng 10 kinatawan ng Batasan na
tagapag-usig sa impeachment. Magpapatunay daw na mahigit 63 milyon dolyar ang naipon ni Jose Velarde sa
iba’t ibang deposito sa PCI.

Hindi tinukoy sa mga paratang!  Ang tutol ng mga senador na nagtatanggol kay Estrada sa impeachment. Sa
botohan kung bubuksan ang sobre, 11 senador ang kumampi kay Estrada na walang kinalaman sa
impeachment ang mga dokumento, samantalang 10 senador lamang ang bumoto na isali ang mga
dokumento sa paglitis kay Estrada. Nanatiling nakasara ang sobre at, nuong Enero 16, 2001, nilisan ni
Senador ‘Nene’ Aquilino Pimentel, pinuno ng Senado, ang paglilitis sapagkat maliwanag na hindi makakamit
ang boto ng 15 senador na kailangan upang maalis sa pagka-Pangulo si Estrada. Sumunod na araw, lumisan
na rin ang 10 kinatawan ng Batasan na umuusig, pinamunuan ni Joker Arroyo. Sumama sila sa libu-libong tao
na nagsimulang magkumpulan sa Dambana ng EDSA upang manawagan kay Estrada na umalis na sa
Malacanang.

Si Maria Gloria Macapagal-Arroyo (ipinanganak bilang Maria Gloria Macaraeg Macapagal

noong Abril 5, 1947) ay ang ikalabing-apat at kasalukuyang Pangulo ng Pilipinas. Siya ang
ikalawang babaeng pangulo ng bansa, at anak ng dating pangulong si Diosdado Macapagal.

Isang propesor ng ekonomiks, si Arroyo ay pumasok sa pamahalaan noong 1987, na

naglingkod bilang pangalawang kalihim at undersecretary ng Kagawaran ng Kalakalan at
Industriya sa pag-talaga sa kanya ni Pangulong Corazon Aquino. Pagkatapos maglingkod
bilang senador mula 1992 hanggang 1998, siya ay nahalal na Pangalawang Pangulo sa ilalim
ni Pangulong Joseph Estrada. kahit na ito ay tumakbo sa kalabang partido. Pagkatapos
maakusahan si Estrada ng korupsyon, nagbitiw siya sa posisyon niya bilang gabinete bilang kalihim ng
Kagawaran ng Kagalingang Panlipunan at Pagpapaunladat sumali sa lumalaking bilang ng mga oposisyon sa
Pangulo, na humarap sa paglilitis. Si Estrada ay napaalis sa pwesto dahil sa mapayapang demonstrasyon sa
EDSA, at kagyat nanumpa si Gloria Arroyo bilang pangulo noong Enero 20, 2001. Nahalal siyang muli ng anim
na taon pa at nanumpa sa tungkulin noong Hunyo 30, 2004.

Si Pangulong Arroyo ay isinilang na Maria Gloria Macaraeg Macapagal ng pulitikong Diosdado Macapagal, at
ng kanyang asawa, Evangelina Macaraeg Macapagal. Siya ay kapatid ni Dr. Diosdado “Boboy” Macapagal, Jr.
at Cielo Macapagal-Salgado. Nanirahan siya sa Lubao, Pampanga noong unang mga taon niya kasama ang
kanyang dalawang nakatatandang kapatid mula sa unang asawa ng kanyang ama. Sa edad na apat, pinili
niyang manirahan sa lola niya sa ina, sa Lungsod ng Iligan. Nanatili siya doon ng tatlong taon, at hinati niya
ang kanyang oras sa Mindanao at Maynila hanggang sa siya’y maglabing-isang taon. Mahusay siya sa Wikang
Ingles, Wikang Tagalog, Kastila at iba pang wika sa Pilipinas.

Noong 1961, nang si Gloria ay 14 pa lamang, ay nahalal bilang pangulo ang kanyang ama. Siya at ang kanyang
pamilya ay lumipat sa Palasyo ng Malakanyang sa Maynila. Isang bayan ang ipinangalan sa kanya, ang Gloria,
Oriental Mindoro. Nag-aral siya ng elementarya at sekundarya sa Assumption Convent, kung saan ay
nakapagtapos siya bilang Valedictorian noong 1964.

Noong 1961, nang si Gloria ay 14 na taon gulang pa lamang, ang kanyang ama ay nahalal na Pangulo ng
Pilipinas. Lumipat siya kasama ang kanyang pamilya sa Malakanyang sa Maynila. Nag-aral siya ng
elementarya at sekundarya sa Assumption College at nakapagtapos na valedictorian noong 1964. Pagkatapos
ay nag-aral si Gloria ng dalawang taon sa Walsh School of Foreign Service ng Georgetown University sa
Washington, D.C. na kung saan ay naging kamag-aral niya noon ang magiging pangulo ng Estados Unidos na si
Bill Clinton at napanatili ang pangalan nito sa talaan ng Dekano. Nakuha niya ang kanyang Batsilyer sa Arte sa
Ekonomiks mula sa Assumption College, na kapagtapos na magna cum laude noong 1968.

Noong 1968, napangasawa ni Gloria ang isang abugado at negosyanteng si Jose Miguel Arroyo na tubong
Binalbagan, Negros Occidental, na nakilala niya nang siya ay nasa kanyang kabataan pa lamang.  Sila ay may
tatlong anak, sina Juan Miguel (1969), Evangelina Lourdes (1971), at si Diosdado Ignacio Jose Maria (1974).
Ipinagpatuloy ni Gloria ang kanyang pag-aaral at nakuha ang Master na degree sa Ekonomiks mula Ateneo de
Manila noong 1978 at ang Doctoratena degree sa EKonomiks mula sa Unibersidad ng Pilipinas noong 1985.
[4] Mula 1977 hanggang 1987, humawak siya ng mga posisyon sa pagtuturo sa iba’t ibang mga paaralan, gaya
ng Unibersidad ng Pilipinas at Ateneo de Manila.
Noong 1987, siya ay inanyayahan ni Pangulong Corazon Aquino na lahukan ang pamahalaan bilang
Pangalawang Kalihim ng Kagawaran ng Kalakalan at Industriya. Siya ay napromote bilang undersecretary
pagkatapos ng dalawng taon.
Si Simeon Benigno "Noynoy" Cojuangco Aquino III (ipinanganak Pebrero 8, 1960) ay isang Pilipinong
politiko na naglingkod bilang ika-15 Pangulo ng Pilipinas mula 2010 hanggang 2016. Siya ay ang
tanging anak na lalaki ng dating Pangulong Corazon Aquino at dating senador Benigno Aquino, Jr.

Nagtapos sa Pamantasan ng Ateneo de Manila, siya ay malubhang nasugatan ng rebeldeng sundalo

sa isang nabigong pagtatangka sa panahon ng pagkapangulo ng kanyang ina. Noong 1998, siya ay
inihalal sa Kapulungan ng mga Kinatawan bilang Kinatawan ng ika-2 distrito ng Tarlac sa lalawigan ng
11th Kongreso ng Pilipinas; siya ay na-reelect ng dalawang beses, sa kalaunan, siya ay naging Deputy
Speaker. Noong 2007, siya ay nahalal sa Senado ng ika-14 Kongreso ng Pilipinas.

Siya rin ang kapatid na lalaki ng TV host at Actress Kris Aquino.

Maagang Buhay at Pag-aaral

Si Benigno Aquino III ay isinilang noong 8 Pebrero 1960. Siya ay isa sa limang mga anak ni Benigno Aquino, Jr, na Bise
Gobernador ng Tarlac sa panahong iyon, at Corazon Aquino. Siya ay may apat na kapatid na babae: Maria Elena ( "Ballsy"),
Aurora Corazon ( "Pinky"), Victoria Eliza ( "Viel"), at Kristina Bernadette ( "Kris").

Nag-aral si Noynoy sa Pamantasang Ateneo de Manila University para sa kanyang elementarya, mataas na paaralan, at kolehiyo,
na nagtapos noong 1981 na may Bachelor of Arts degree sa Economics. Pagkatapos ng kolehiyo, siya ay sumali sa kanyang
pamilya sa Boston sa pagkakatapon.

Noong 1983, ilang sandali lamang matapos ang pagkapatay sa kanyang ama, si Noynoy ay nagkaroon ng isang maikling panahon
ng panunungkulan bilang isang miyembro ng Philippine Business for Social Progress. Mula 1985-1986, siya ay retail sales
supervisor at youth promotions assistant para sa Nike Philippines at naging isang assistant for advertising and promotions din
para sa Mondragon Philippines. Noong 1986, siya ay sumali sa Intra-Strata Assurance Corp bilang bise-presidente ng
korporasyon na pag-aari din ng kanilang pamilya.
Noong Agosto 28, 1987, habang labing-walong buwan sa pagkapangulo ang inang si Cory, isang hindi matagumpay na
pagtatangkang kubkubin ang Malacañang Palace ang naganap. Pinamunuan ito ni Gregorio Honasan. Si Noynoy ay dalawang
bloke lamang mula sa palasyo nang sumiklab ang isang sunog. Tatlo sa apat niyang security escorts ay napatay at ang ikaapat ay
nasugatan sa pagpoprotekta sa kanya. Si Noynoy man ay natamaan din ng limang bala, kung saan ang isa ay naka-embed pa rin
sa kanyang leeg.

Mula 1986-1993, si Noynoy ay Vice President at ingat-yaman para sa Best Security Agency Corporation, isang kumpanya na pag-
aari ng kanyang tiyuhing si Anolin Oreta. Nagtrabaho din siya para sa Central Azucarera de Tarlac noong 1993, ang kompanyang
pag-aari ng angkang Cojuangco. Nagsimula siya bilang executive assistant for administration bago naging field services manager
noong 1996.

Political na Buhay

Si Aquino ay isa sa nangungunang kasapi ng Liberal Party. Siya ang Vice Chairman ng Partido Liberal mula noong Marso 17, 2006
hanggang sa kasalukuyan. Siya ay dating Secretary General ng partido (1999-2002), Bise-Presidente ng Luzon Liberal Party
(2002-2004), at ang Secretary General ng partido (2004-16 Marso 2006).
Si Aquino ay kasama rin sa isang pangkat ng Liberal Party na tumututol sa pamahalaan ng Pangulong Gloria Macapagal-Arroyo,
dahil na rin sa di-umano'y paglabag ng gobyerno sa karapatang-pantao.

House of Representatives

Inihalal si Aquino sa Kapulungan ng mga Kinatawan noong 1998, na kumakatawan sa 2nd District ng Tarlac. Siya ay nanalong
muli sa halalan noong 2001 at 2004, at nagsilbi hanggang 2007.

Si Aquino ay nagsilbi sa iba't-ibang komite bilang isang miyembro ng Kongreso: ang Public Order and Security, Transportation
and Communications, Agriculture, Banks &and Financial Intermediaries, Peoples’ Participation, Suffrage and Electoral Reforms,
Appropriations, Natural Resources, and Trade and Industry committees (11th Congress), the Civil, Political and Human Rights,
Good Government, Public Order and Security, Inter-Parliamentary Relations and Diplomacy committees (12th Congress), and
the Banks and Financial Intermediaries, Energy, Export Promotion, Public Order and Safety committees (13th Congress)
Si Aquino ay Deputy Speaker din mula ika-8 ng Nobyembre 2004 hanggang ika-21 ng Pebrero 2006.

Senado

Dahil sa limitasyong hindi puwedeng tumakbong muli ang isang kinatawan para sa ikaapat na termino, tumakbo para sa Senado
at  inihalal si Aquino noong Mayo 14, 2007 midterm elections sa ilalim ng banner ng Genuine Opposition (GO), isang koalisyon
na binubuo ng mga partido, pati na ang kanyang sariling Liberal Party, na naghahanap na supilin ang pagtatangka ng Presidente
Gloria Macapagal-Arroyo na baguhin ang Saligang Batas. Sa kanyang political ads, siya ay inendorso ng nakababatang kapatid na
babae, ang TV host na si Kris Aquino, at ng ina, ang dating Pangulong Corazon Aquino. Kahit na deboto ng Katoliko Romano, siya
ay inendorso ng isa sa pinakamalaking Protestanteng simbahan sa Pilipinas, ang Jesus is Lord. Nagtamo si Aquino ng higit sa
14.3 million votes upang maging pang-anim sa 37 na kandidato para sa 12 bakanteng posisyon sa senado ng halalang iyon.
Nagsimula ang kanyang panunungkulan noong Hunyo 30, 2007.
Sa panahon ng kampanya, sinuportahan ni Aquino ang aplikasyon ng kanyang dating kaaway na si senador Gregorio Honasan

para sa lagak. "I endorse Honasan's request for bail para parehas ang laban. I was hit by bullets from Honasan's men in the neck

and hips but that's past now. The principle of my father was, ' Respect the rights even of your enemies.' Ito ang nagpatingkad ng

demokrasya. Genuine reconciliation is democracy in action," Aquino told Job Tabada of Cebu Daily News on 5 March 2007. He

was referring to two bloody coup attempts against his mother in 1987 and 1989, in the first of which Aquino was seriously

injured.

Plano sa 2010 Election

Nang mamatay ang Pangulong Corazon Aquino, umabot sa rurok ang tawag kay Noynoy para tumakbo sa pagka-pangulo.

Pagkatapos ng kanyang retreat ay nagpasya na nga si Noynoy na tumakbong pangulo sa halalan ng 2010.

Isang grupo ng mga abogado at mga aktibista bumuo ng NAPM - ang Noynoy for President Movement -  at isang nationwide

movement ang kanilang ginawa na nangongolekta ng isang milyong lagda upang akitin si Noynoy Aquino na tumakbo bilang

presidente. Noong huling linggo ng Agosto, si senador Aquino, ang kanyang kapwa partymate sa Liberal Party na si senador Mar

Roxas at isang hindi nasabing pangulong aspirante ay nagsimulang mag-usap upang magdesisyon sa kung anong gagawin para

sa halalan ng 2010.

Septiyembre 1, 2009, sa isang press conference sa Club Filipino sa Greenhills, San Juan City, si Senador Roxas, isa sa

nangungunang kandidato para sa nominasyon ng Liberal Party ay inihayag ang kanyang withdrawal sa pagkapangulo at

ipinahayag ang kanyang suporta para sa kandidatura ni Aquino.

Noong Septiyembre 9, 2009, 40 na araw matapos ang pagkamatay ng kanyang ina, opisyal na inihayag ni Noynoy ang kanyang

plano para sa pagkapangulo sa isang press conference sa Club Filipino sa Greenhills, San Juan City, kung saan ay nagsilbi din ang

lugar na presidential inagaural site ng kanyang ina noong 1986.

Pagkapangulo (2010-2016)

Ang pagkapangulo ni Benigno S. Aquino III ay nagsimula sa tanghali noong Hunyo 30, 2010, Siya ay ang ikalabinlimang Pangulo

ng Pilipinas, pagkatapos ni Gloria Macapagal-Arroyo. Simula ng kanyang pagkapangulo, kilala rin siya sa tawag na "PNoy" na

pinaikling bersyon ng "Presidente Noy"

Si Benigno Aquino III ay ang:

 Ikatlong pinakabatang inihalal na pangulo at ang ika-apat na bunsong presidente matapos nina Emilio Aguinaldo,

Ramon Magsaysay at Ferdinand Marcos.

 Unang binatang pangulo, walang opisyal na asawa at anak.

 Ikalawang presidente sa kasaysayan na hindi uminom ng alkohol. Ang unang pangulo na hindi uminom ng alak ay si

Emilio Aguinaldo

 Kauna-unahang alumnus ng Ateneo de Manila University na naging presidente.

  Ikalawang pangulo na naging isang anak ng isang dating presidente (Corazon Aquino).

 Unang pangulo na naging dating mag-aaral ng isang dating presidente (Gloria Macapagal-Arroyo).

Personal na Buhay

Si Noynoy Aquino ay nananatiling single, ngunit may mga bulong-bulungan na nagkaroon ito ng relasyon kay Korina Sanchez,

Bernadette Sembrano, at aktres na si Diana Zubiri sa nakalipas. Siya na ngayon ay nakikipagkita kay Shalani Shan R. Soledad na

isang 29-taong-gulang konsehal mula sa Muntinlupa City.

Isang tagahanga ng bilyaran, siya ay bahagi ng listahang Who's Who ng Pilipinas ng Philippine Tatler.

Si Rodrigo "Rody" Roa Duterte ay ipinanganak noong ika-28 ng Marso taong 1945. Siya ay
isang Pilipinong abogado, politiko, at ang ika-16 at kasalukuyang Presidente ng Pilipinas. Kilala
rin siya sa pangalang Digong, Siya ang unang pangulo mula sa Mindanao at ang
pinakamatandang naging presidente sa kasaysayan ng Pilipinas sa edad na 71 (dating rekord
na hawak ni Sergio Osmeña sa edad na 65).

Nag-aral si Duterte ng Political Science sa Lyceum of the Philippines University at nagtapos

noong taong 1968. Tinapos naman niya ang kanyang abogasiya noong taong 1972 sa San
Beda College of Law. Pagkatapos nito ay nagtrabaho siya bilang abogado at taga-usig ng
Davao City, isa sa pinakamalaking lungsod ng Pilipinas. Si Duterte ay naging bise mayor ng Davao City bago
naging alkalde ng lungsod noong 1986. Isa siya sa mga alkalde ng Pilipinas na may pinakamahabang nagugol
sa serbisyo, umabot ito ng pitong termino at higit na 22 na taon.

Noong May 9, 2016, nanalo si Duterte sa halalan bilang pagkapangulo. Nakakuha siya ng 39.01% ng mga boto
laban sa katunggali na si Mar Roxas mula sa Liberal party. Sa kanyang kampanya, ipinangako niyang
mababawasan ang krimen sa pamamagitan ng pagpatay sa libu-libong mga kriminal. Ang kanyang domestic
policy ay nakatutok sa paglaban sa iligal na droga sa pamamagitan ng pagtugis sa mga pinaghihinalaang
nagbebenta at gumagamit ng droga. Noong Abril 2017, tinatayang higit 7,000 katao ang namatay mula sa
mga lehitimong operasyon ng pulisya at vigilante-style killings. Si Duterte na binansagang "The Punisher" ng
Time magazine, ay iniuugnay rin ng Amnesty International at Human Rights Watch sa ekstrahudisyal na
pamamaslang sa higit 1,400 na pinaghihinalaang kriminal gamit ang vigilante death squads sa panahong ito
ay alkalde pa ng Davao.

pagkapangulo

Noong Nobyembre 21 taong 2015, sa isang pribadong pagtitipon sa San Beda College of Law, pormal na
inihayag ni Duterte ang kanyang intensiyong tumakbo bilang pangulo sa halalan ng 2016. Tinanggap rin niya
ang alok ni Alan Peter Cayetano na maging running mate sa darating na eleksyon. Sa kanyang kampanya ay
sinabi niya na gusto niyang ipatupad ang isang pederal na parlamentaryong anyo ng pamahalaan. Siya rin ay
nangakong papatayin ang libu-libong mga kriminal, at supilin ang krimen sa loob ng anim na buwan.

Noong ika-30 ng Mayo taong 2016, inihayag ng  Ika-16 na Kongreso ng Pilipinas si Duterte bilang bagong halal
na Pangulo ng Pilipinas matapos siyang makakuha ng 16,601,997 na boto, na halos pitong milyong higit pa
kaysa sa kanyang pinakamalapit na kalaban. Si Camarines Sur representative Leni Robredo sa kabilang banda,
ay inihayag na Bise Presidente ng Pilipinas na may 14,418,817 votes.

PROYEKTO

SA
ARALING PALIPUNAN
INIHANDA NI:
Nicole G. Oghayon
GRADE – VI Edison

Inihanda parakay:
Emilyn P. Buendia
Adviser