Tirm Chapter 999 1040 Tagalog 1 123

Machine Translated by Google
Kabanata 999
“Well, hello there! Nagkita tayong muli!” sabi ni Haven Lovewell—isa sa mga kaakit-akit na babae—habang
kumakaway sa binata.
“We do, indeed…” sagot ni Gerald na may banayad na ngiti habang isinara ang pinto sa likuran niya. Inilagay ang
kanyang mga bagahe sa isang espesyal na itinalagang lugar para sa mga turista, pagkatapos ay tumungo si Gerald sa isang
bakanteng mesa na nagkataon sa tabi ng Haven's.
Habang nakaupo si Gerald, dagdag pa ni Haven, “Naaalala mo ba ang munting usapan natin sa tren kanina? Napakasaya nito
na gusto ko ring hilingin sa iyo ang iyong numero ng Linya sa isang punto! Gayunpaman, hindi ko inasahan na magkikita tayong
muli nang ganoon kaaga... Sa palagay ko ay nakasulat sa mga bituin ang ating pagkikita!”
“Tama na, Haven. Pumunta siya rito para kumain kaya huwag mo na siyang guluhin pa,” sabi ni Xareni—nakatatandang
kapatid ni Haven—habang marahan nitong tinatapakan ang paa ni Haven, na nagpapaalala sa kanya na maging magalang.
“Tama siya, Haven. Bakit mo pa siya hiningi ng Line number niya?" dagdag ni Quintin.
Nang marinig iyon, pasimpleng umiling si Gerald bago ngumiti ng pilit.
Gaya nga ng sinabi ni Haven, nauna nang nabangga ni Gerald ang tatlong magkapatid na Lovewell habang nasa tren pa sila.
Sa oras na iyon, ang magkapatid na Lovewell ay nakaupo sa tapat ni Gerald.
Si Quintin, gayunpaman, ay hindi nasisiyahan sa kanyang upuan sa gilid ng bintana dahil ang matandang lalaki—na mukhang
nasa otsenta anyos na—na nakaupo sa tabi ni Gerald ay nakasisira sa kanyang paningin. Ang matanda mismo ay natutulog
na ang ulo ay nakasandal sa bintana sa halos lahat ng kanilang paglalakbay, at hindi na kinaya ni Quintin na titigan pa ang
natutulog na mukha nito.
Dahil dito, hiniling ni Quintin kay Gerald na lumipat ng upuan sa kanya. Bagama't noong una ay walang problema si Gerald
doon, si Quintin ay naghagis ng isang daang dolyar kay Gerald habang nagtatanong.
Kung naging mas mabait siya at mas magalang, lumipat pa rin sana si Gerald ng upuan sa kanya. Gayunpaman, mula sa
sandaling itapon sa kanya ang daang dolyar, tuluyan nang hindi pinansin ni Gerald ang kahilingan ni Quintin.
Kung hindi pumasok si Haven para payuhan si Quintin, siguradong nakipag-away siya kay Gerald.
Maya-maya, si Haven na mismo ang nagsimulang makipag-chat kay Gerald. Dahil napakaraming nilakbay ni Gerald noong nakaraang taon,
hindi na siya ang parehong tao na tanging Serene County at Mayberry City lang ang nakakaalam.
Dahil sa kanyang malawak na kaalaman sa maraming iba't ibang lugar, hindi nagtagal ay nakita ni Haven ang kanyang sarili na nabighani
sa kanya.
Si Xareni naman ay hindi umimik kay Gerald. Dahil siya ang pinakamatanda sa tatlong tao, siya ay medyo malamig at mas malayo sa
pangkalahatan.
Iyon ang buod ng kanilang pakikipag-ugnayan pabalik sa tren.
"So, saan ka susunod na pupuntahan? Pumunta ka ba sa Logan Province para mag-aral o magtrabaho?" nagtatakang tanong ni
Haven.
“Nandito lang ako para maglakbay!” nakangiting sagot ni Gerald.
“Oh! Kung naglalakbay ka dito, inirerekomenda ko na pumunta ka sa isang lugar na tinatawag na Balbrick Manor!
Maraming mga nakakatuwang bagay na maaaring gawin doon, mula sa golf hanggang sa karera ng kabayo!"
“Haven, hindi lahat ay makakapunta doon... Hindi mo maasahan na isang ordinaryong tao lang ang pupunta doon! Di bale, bilisan mo na
lang at kumain ka na,” ani Xareni na halatang hindi nagustuhan ni Gerald.
Kung hindi pa halata, silang tatlo ay may kakaibang background.
Palibhasa'y isinilang na may labis na pagmamalaki at kakisigan, si Xareni ang hindi gaanong makatotohanan sa kanilang tatlo sa kabila ng
pagiging panganay. Sanay lang siyang makipagkita sa mga prestihiyosong tao. Dahil dito, mababa ang tingin niya sa mga normal na tao
tulad ni Gerald. Kay Xareni, wala man lang karapatan ang mga ganyang tao na kaibiganin siya!
“Sige…” sagot ni Haven, hindi na nagsalita pa.
With that, umorder si Gerald ng isang plato ng fried rice na may kasamang itlog. Nang dumating na ang kanyang pagkain ay agad siyang
nagsimulang kumain ng dahan-dahan.
Habang kumakain, napagtanto niya na hindi talaga kumakain ang mga Lovewell base sa inorder nila.
Maya-maya, tumayo silang tatlo para kunin ang mga bagahe nila. Pero bago sila umalis, palihim na bumalik si Haven sa tabi ni Gerald bago
bumulong, “Uy, nakatira ako sa Lovewell Manor sa Logan Province! Kung nakahanap ka ng oras, pumunta ka at makisaya sa akin! At saka, kung
sakaling nakalimutan mo, ang buong pangalan ko ay Haven Lovewell!”
Bago pa man makasagot si Gerald, hinila na ni Xareni sa braso si Haven palabas ng restaurant.
“…Napakawalang muwang na babae siya…” bulong ni Gerald sa sarili habang nakangiti bilang pagbibitiw.
Siya, para sa isa, ay wala sa mood na magkaroon ng anumang uri ng kasiyahan sa kanya.
Ngayong sa wakas ay nagkakaroon na siya ng pagkakataon na huwag pansinin ang lahat ng kanyang mga nakaraang hinanakit at sama ng loob sa loob ng ilang
araw, nais ni Gerald na samantalahin ang pagkakataong makapagpahinga nang maayos.
Dahil doon, nagsimulang maglibot si Gerald sa mga tourist spot sa Logan Province. Bago niya namalayan, sumapit na ang gabi at mabilis na
lumalapit ang gabi.
Dahil napagtanto niyang kailangan pa niyang maghanap ng matutuluyan, pupunta pa lang si Gerald sa hotel hunting nang marinig niya ang isang
boses na nagsasabing, “Ano ang balak mong gawin?”
Ang boses ng babae ay nanggaling sa pasukan ng isang eskinita. Paatras ng ilang hakbang upang tingnan ang madilim na lugar, napagtanto ni
Gerald na may ilang lasing na kabataan ang kinaladkad ang isang babae sa eskinita na humantong lamang sa isang dead end.
"Ano sa tingin mo? Magpapakasaya kami sa iyo, siyempre! Ngayon, halika na!” sabi ng isa sa tatlong hooligan na agad na
nagsimulang hilahin pa siya pababa ng eskinita.
Habang siya ay pilit na nagpupumiglas upang makatakas, nasulyapan sa gilid ng kanyang mata ang isa pang kabataang
naglalakad palapit sa kanila. Nang makitang may darating para tumulong, ginamit ng babae ang lahat ng kanyang lakas
para itulak ang hooligan—na humihila sa kanyang braso—papalayo sa kanya.
Buti na lang at lasing na ang hooligan para bumitaw at agad na tumakbo ang babae sa gilid ng bagong kabataan bago
kumapit sa braso nito at sumigaw, “Sinusubukan nilang kunin ang kalayaan sa akin, hubby!”
Sinigurado niyang kukurutin din ang braso nito, malinaw na indikasyon para makipagtulungan ito sa kanya.
Kabanata 1000
“Hubby?” sabay-sabay na sabi ng tatlong gangster habang nakatingin sa isa't isa. Gayunpaman, ang kanilang pagkalito ay
mabilis na napalitan ng poot habang sinimulan nilang titigan ang kabataan.
"Teka lang, hindi ko siya asawa!" sagot ng binata habang mabilis na ikinaway ang kanyang mga kamay sa takot.
Nang marinig iyon ng babae, napaikot ang mga mata niya habang iniisip ang sarili, 'D*mn it! Paanong ang sinuman ay
magiging ganito ka duwag?'
Ang mga hooligan mismo ay humagalpak sa tawa nang sabihin ng isa sa kanila, “Mukhang matalino ka, maliit na
kagandahan! Tiyak na tuturuan ka namin ng magandang aral mamaya!”
Akmang susuntukin na nila ang dalawa, biglang lumingon ang binata at itinuro ang bukana ng eskinita bago sumigaw,
"Pulis!"
Sa sandaling marinig nila iyon, ang tatlong lasing na gangster ay agad na huminto sa kanilang landas at tumalikod sa dalawa,
agad na nag-squat pagkatapos na ang kanilang mga kamay ay nakalagay sa kanilang mga ulo!
“H-hindi na namin uulitin kaya please pagbigyan mo na kami!”

Nang makitang naabala na ang mga gangster, agad na kinaladkad ng binata ang babae sa kanyang braso habang sinabi
nitong, “Pagkataon na natin! Takbo!”
Ilang hakbang pa lang ay napagtanto niyang hindi na makatakbo ang babae. Buti na lang at napansin niya ang isang
takip ng manhole sa malapit.
Hinila siya, nilapat niya ng bahagyang puwersa ang paa, ikiling ang takip ng manhole. Sa sandaling lumabas ang tatlong
gangster sa eskinita, agad na sinipa ng kabataan—at medyo walang kahirap-hirap—ang takip sa kanila!
Umiikot sa napakabilis na bilis, ang takip ng manhole ay umihip sa ere bago tuluyang natamaan ang tatlo sa mga gangster na
nakatayo malapit sa isa't isa! Dahil dito, bumagsak lahat sa lupa ang mga gangster.
Dahil doon, tumalikod ang binata upang maabutan ang babae at ipagpatuloy ang pagtulong sa kanyang pagtakas.
Ang babae mismo ay dahan-dahan nang lumalayo sa eksena noon, na nangangahulugan na hindi niya nasaksihan ang kamangha-
manghang gawa ng kabataan sa takip ng manhole.
Maya-maya, nakarating silang dalawa sa isang park, at sinabi ng babae, “Tumigil ka, hindi na ako makakatakbo…”
Nang lumingon ang binata sa kanya, nakita niyang humihinga nang malalim ang babae, ang mga kamay ay nasa tuhod
habang unti-unting hinahabol muli ang kanyang hininga.
Natural, ang kabataang pinag-uusapan ay si Gerald.
Salamat na ang tanging bagahe na kailangan niyang bitbitin ay nasa anyo ng isang satchel, sinamantala ni Gerald ang
pagkakataon na pagmasdan ng maayos ang kagandahan ngayong ligtas na sila.
Gayunpaman, dahil nakayuko ang babaeng naka-uniporme upang habulin ang kanyang hininga, nasulyapan ni Gerald ang
kanyang magandang dibdib. Nag-iwas ng tingin dahil wala siyang ideya kung saan man lang titingin, hindi nagtagal ay nahuli ng
babae at mabilis na kumapit sa kanyang kwelyo habang namumula ito ng malalim.
Pagkatapos ng maikling katahimikan, medyo awkward na ngumiti ang babae bago sinabing, “...Salamat sa pagligtas sa
akin doon... Kung hindi dahil sa iyo, sino ang nakakaalam kung ano ang mangyayari sa akin sa pagtatapos ng gabing ito!”
"Walang anuman!" sagot ni Gerald habang tumango sa kanya bago tumalikod para umalis.
Dahil hindi na lang matanggap iyon, sinabi ng babae, “Hold on, sir. Hindi pa nga ako tapos magsalita eh! Alam mo, kanina nung
tinawag kitang asawa ko, pwede ka namang sumama saglit! Bakit kailangan mong diretsong tanggihan ito?"
Bakas sa tono niya ang bahagyang pagkayamot at hindi mahirap hulaan kung bakit. Pagkatapos ng lahat, ang mga babae ay
kadalasang sensitibo sa kung paano sila tinitingnan ng iba. Bilang isang napakagandang babae mismo, ang stereotype
na ito ay tiyak na angkop sa kanya.
The way she saw it, halos natakot si Gerald na magkunwaring asawa niya. Nakaramdam lang ito ng kaunting kalungkutan
sa buong sitwasyon.
“May girlfriend ako… At saka, nagawa pa rin kitang iligtas nang hindi mo kailangang magpanggap bilang asawa mo!”
"Pa rin! Hindi mo ba iniisip na- Ow!”
Habang nag-pout ang babae para ilabas ang kanyang distisfaction, humakbang siya palapit kay Gerald na agad na nagresulta
sa matinding pananakit ng kanyang bukung-bukong!
Napasigaw sa sakit, ang babae pagkatapos ay sumigaw, "Na-sprain ang aking bukung-bukong!"
Umiling si Gerald saka tumingkayad bago nagtanong, “Nasaan ang sprain? Titingnan ko ito ng mabilis…”
“Hindi na kailangan niyan! May girlfriend ka na diba? Baka hindi niya maintindihan!" sagot ng babae.
“Tapos dito tayo maghihiwalay ng landas. Magkaroon ng isang ligtas na paglalakbay pabalik!" sabi ni Gerald sabay bitbit ulit ng bag
niya at naghanda ng umalis.
“Hoy! Hawakan mo! Hindi ka ba marunong mag-alaga ng babae? At least ipadala mo ako sa ospital!"
Napapikit si Gerald, huminga ng malalim bago muling tumalikod sa babae. Nang makahanap ng isang park bench, dinala siya
nito roon at itinaas ang kanyang sprained ankle. Napaupo na lang ang babae na balisa, iniisip kung ano ang sinusubukan niyang
gawin nang maramdaman niya ang paligid ng kanyang paa.
Nang matagpuan niya ang lugar na hinahanap niya, bahagyang inikot niya ito at may narinig na 'crack'.
At ganoon na nga, gumaling ang pilay na bukong-bukong ng babae!
“You should be good to go now. Anyway, dahil magdidilim na, mas mabuting umuwi ka na sa lalong madaling panahon,” sabi ni
Gerald habang bumangon, sa wakas ay handa nang umalis.
"Sandali lang!" sagot ng babae na nagpatigil ulit kay Gerald na umalis.
“Ano naman sa pagkakataong ito…?”
“Well, marami ka nang naitulong sa akin pero hindi man lang ako nakapagpasalamat sa iyo ng maayos! Hayaan mo akong i-treat
ka sa hapunan!"
Kabanata 1001
Hapunan? Nagkataon, si Gerald na mismo ang nagpaplanong kumain nang tuluyan na itong makalayo sa kanya.
"…Tinatanggap ko!" sagot ni Gerald sabay tango. Dahil pinapakain siya, maaari rin niyang tanggapin ang alok na makatipid sa pera.
"Ikaw!"
Kahit na si Misty Zachary ay nagmungkahi lamang ng ideya bilang kagandahang-loob, hindi niya talaga inaasahan na tatanggapin
nito ang kanyang alok. Ang kanyang agarang tugon ay patunay niyan.
Anuman, ang mga kababaihan ay may kaugaliang humanga sa mga kabayanihan at habang si Gerald ay tiyak na hindi bayani
sa tradisyonal na kahulugan, kailangan niyang aminin na talagang tinulungan siya nito.
Higit pa, siya ay medyo guwapo, at iyon lamang ang naging dahilan ng iba—kasama na si Misty—sa halip na gustong makilala
siya ng kaunti.
Nang wala na iyon, dinala ni Misty si Gerald sa malapit na restaurant kung saan sila kumain at nagkuwentuhan sa buong
hapunan nila. Natural, hindi nagtagal ay mas nakilala nila ang isa't isa.
“Gayunpaman, nagkataon lang na napili mo itong lugar na ito na pupuntahan!” sabi ni Misty.
“At bakit naman?”
“Sa paghusga sa iyong tugon, sigurado akong hindi mo alam na simula bukas, ang pamilya Lovewell ay magho-host ng isang treasure
exchange event sa susunod na tatlong araw! Dahil ito ay gaganapin ng isang buwan na mas maaga kaysa sa karaniwan, ito ay
tunay na isang pagkakataon na ikaw ay nakarating sa oras para dito!”
“Maraming tao mula sa maraming lugar—ang iba pa nga mula sa ibang bansa—ay dumadalo sa taunang treasure exchange
event, alam mo ba? Sa dinami-dami ng mga kalahok sa event, siguradong masilaw ka kung dadalo ka!” dagdag ni Misty.
“I see... Narinig ko lang ang tungkol sa mga antigong exchange event... Parang hindi ko pa narinig ang treasure exchange event…”
sagot ni Gerald na may mapait na ngiti habang umiiling.
“Ano ang malaking bagay tungkol sa mga antique exchange event lamang? Intindihin na ang kaganapan ng palitan ng Lovewell sa
pagkakataong ito ay all-inclusive! Sa madaling salita, hindi lamang mga antigo ang ipapakita sa panahon ng kaganapan, kundi pati na
rin ang mga magagandang kayamanan! Speaking of treasures, basta may sarili kang treasure, you're allowed to display it sa event.”
“Bagama't hindi gaanong iyan, bibigyan kita ng isang halimbawa kung ano ang tunay na kahulugan nito. Halimbawa, mayroon kang
kasalukuyang jade bracelet na karaniwang ibebenta ng humigit-kumulang labinlimang libong dolyares. Ngayon, kung maipapasa mo ito sa
mga pamamaraan ng pagkilala sa kayamanan ng kaganapan, papayagan kang itaas ang presyo ng pulseras hanggang sa daan at limampung
libong dolyar o higit pa sa panahon ng kaganapan!” paliwanag ni Misty.
"Nakita ko. Anuman, ang kaganapan ay tinatamasa ako bilang isang bagay na magpapasaya lamang sa mga mayayaman. Kung tutuusin,
para sa isang tulad ko, mapapatingin lang ako sa paligid at posibleng mag-enjoy ng konti sa masayang atmosphere. I don't really have that
much knowledge on antiques and treasures in the first place,” nakangiting sagot ni Gerald.
“…Nakikita kong matalino ka dahil nasasabi mo ang mga ganyang bagay! Sabihin mo, papasukin kita sa isang sikreto...
Ito ay tungkol sa isang insidente na tanging mga insider lang ang nakakaalam, kaya hindi mo maririnig kung ano ang malalaman mo sa
mga regular na tao!” biglang bulong ni Misty.
Kumakagat ng isda, si Gerald saka sinenyasan si Misty na magpatuloy habang humihigop ng inumin.
"Sa panahon ng exchange event apat na taon na ang nakakaraan, isang magic artifact ang inilagay sa display! Hindi lamang ito
itinalaga, ngunit mayroon ding mga inukit na inskripsiyon sa buong bagay na mukhang sinaunang bagay!"
Nang marinig iyon, muntik nang maibuga ni Gerald ang inumin. Nilunok ang kanyang makakaya, pagkatapos ay nagtanong si Gerald, "Are
you for real?"
Medyo naiinis na naman sa inasta ni Gerald, saka sumagot si Misty, “What would I have to lie to you? Isa ka lang hindi naniniwala dahil kulang
ka sa kaalaman sa aktwal na artifact! Tingnan, ang artifact na pinag-uusapan ay isang horsetail whisk na dating ginamit ng isang Taoist na
pari noong sinaunang panahon. Noon, sinabi na kung ilalagay ito ng isa sa kanilang tahanan, maitaboy nila ang lahat ng uri ng kasamaan!”
“Ito ay binili noon ng isang tao mula sa Japan na gumastos ng napakalaking halaga para dito. Ngayon narito kung saan ito nagiging kawili-wili.
Kita n'yo, ang lalaking Hapon na bumili nito ay may malubhang sakit na ina na nasa edad na siyamnapu't walo, apat na taon na ang
nakararaan. Himala, wala pang kalahating taon ang kailangan para tuluyang gumaling ang kanyang ina! Ano pa, buhay pa siya at sumisipa
ngayon sa edad na isandaan at dalawa!”
“Gayunpaman, hindi lang iyon ang magic artifact na naka-display noon. Sa nakaraang exchange event, matagumpay na nakabili ang isa sa
mga kalahok ng isang sinaunang espada na sinasabing isang magic artifact din!"
"Mahalaga, kung ano ang sinusubukan kong sabihin ay ang ilang mga katulad na item ay inilagay sa display sa buong taon. Bagama't
marami sa kanila ay tila mga regular na antique o kayamanan, ang kanilang kasaysayan—na nag-aambag sa mahiwagang pag-aari ng mga
artifact—ay ang dahilan kung bakit maraming dayuhan ang pumupunta upang lumahok sa kaganapan taun-taon."
Ibinaba ang kanyang wine glass, bahagyang napasimangot si Gerald nang matapos siyang magpaliwanag.
Kung gaano siya kaseryoso, masasabi ni Gerald na malamang na hindi panloloko ang sinasabi niya.
Bagama't hindi pa siya gaanong nasabi sa paliwanag ni Misty, sa totoo lang ay iniisip niya na kung magkakaroon pa ng mas maraming magic
artifact sa event na ito ng treasure exchange, gusto niyang sabihin nito sa kanya ang maraming impormasyon tungkol sa mga ito hangga't
maaari.
Si Gerald mismo ay naniniwala sa kapangyarihan ng magic artifacts. Pagkatapos ng lahat, mula sa sinaunang panahon, halos lahat ng
malalaking pamilya ay umaasa sa ilang uri ng misteryosong kapangyarihan upang biglang umangat sa lahat ng kanilang mga kakumpitensya.
Maging ang kanyang lolo ay nagmamay-ari ng isang sinaunang magic artifact sa anyo ng isang larawan ng araw na may mga linya na
katulad ng mga ugat.
Sa pagsasalita tungkol sa kanyang lolo, sinabi niya kay Gerald noong nakaraan na ang Fendersons ay minsang nakipagkumpitensya sa
Crawfords para sa kalahating jade pendant maraming taon na ang nakalilipas. Ang pendant mismo ay isang magic artifact na ibinahagi
ng Crawfords at ng Fendersons na sumisimbolo sa kapalaran at kapalaran ng kanilang mga pamilya.
Sa pagiging napakahalaga nito, ang kanyang tiyuhin—si Peter—ay nagtangkang pumasok sa mansyon ng pamilya Fenderson
upang hanapin ang kalahati ng palawit ng jade. Sa huli, gayunpaman, ang tanging nagawa niya ay lagyan ng gatong ang galit at alitan sa
pagitan ng magkabilang pamilya.
“…Mukhang masyadong alam mo ang tungkol sa mga magic artifact... Sigurado akong hindi nila ibinabahagi ang lahat ng ito sa publiko,
tama ba?”
Kabanata 1002
Ipinagpatuloy ni Gerald ang pag-arte na parang nagulat sa pagsasabing, “Are you some kind of
salesperson? Pinapunta mo talaga ako saglit doon! Haha!”
"…Ano? Uy ngayon, isa akong accountant na nagtatrabaho sa isang kumpanya sa ilalim ng pamilyang Lovewell, alam mo ba?
Ang aking kumpanya sa partikular ay ang pangunahing tagapag-ayos para sa taunang kaganapan sa pagpapalitan! At isa pa,
wala akong dahilan para magsinungaling sayo! Alam mo lang na ibinabahagi ko lang sa iyo ang lahat ng ito simula nang iligtas mo
ako. Huwag ipagkalat ang balita sa paligid! At isa pa, parang walang maniniwala sa iyo,” sagot ni Misty habang sumimsim
ng sariling inumin.
“Gayunpaman, dahil interesado ka sa kaganapan, baka gusto mong pumunta dito para tingnan?” dagdag ni Misty.
“Ang paraan ng pagsasabi mo ay halos nagmumungkahi na malaya akong makapunta sa ganoong lugar. I'm pretty sure na
hindi ganoon kadaling makakuha ng admission ticket, di ba?” nakangiting sagot ni Gerald.
“Bingo. Pero ang swerte ko sayo, ako yung taong hindi mahilig umutang ng pabor sa iba. Dahil malaki ang naitulong mo sa akin,
maaari kitang bigyan ng tiket sa pagpasok sa ilalim ng kundisyong masusuklian ko ang lahat ng iyong kabutihan. Deal?” sabi ni
Misty habang maingat na inilabas ang isang admission ticket sa kanyang bag at idinausdos iyon kay Gerald na nakangiti.
“Habang naririto kami, isaalang-alang ito bilang panghabambuhay na payo. Wag na wag na wag mong mamamali sa mga tao
lalo na sa mga dilag na tulad ko! Kung pag-uusapan, parang hindi mo pa nakikita ang buong mundo, sa totoo lang.
Alam mo, ang ilan sa aking mga kaibigan mula sa labas ng bayan ay darating upang makisaya sa akin bukas. Pwede kitang
isama kung gusto mo. Paano naman?”
“Deal! Salamat, at sigurado, bakit hindi? Isa pa, patungkol sa Lovewell family na binanggit mo kanina... Just to be clear, meron
bang higit sa isang Lovewell family sa Logan Province?” tanong ni Gerald habang magalang na kinukuha ang admission
ticket.
"Hindi talaga! Isa lang ang Lovewell family sa buong probinsya!”
Nang marinig iyon, tumahimik si Gerald habang iniisip, 'The Lovewells in the Logan Province... Pwede ba talaga itong
pamilyang pinanggalingan ni Haven...? At muli, kahit na ang tatlong magkakapatid na iyon ay lumitaw
nakasuot ng normal na damit noon, nakakita ako ng mga katulad na artikulo ng damit na nagkakahalaga ng mahigit labinlimang
libong dolyar kada piraso!'
Matagal nang alam ni Gerald na ang tatlong tao ay hindi ordinaryong tao. Gayunpaman, hindi talaga siya mapakali sa mga ito.
Pagkatapos ng lahat, ang kanyang tunay na interes ay nasa exchange event.
Kung talagang ibebenta ang mga magic artifact, talagang gusto niyang tingnan ang mga ito para sa kanyang sarili. Kung
tutuusin, kung may bumili sa kanila, mas mababa ang posibleng makuha niya.
Matapos makipaghiwalay kay Misty, nagpalipas ng gabi si Gerald sa malapit na hotel.
Kinaumagahan, sumugod si Gerald sa exchange event venue na nagkataon na nasa Balbrick Manor. Bagama't inaakala niyang
maaga siyang nakarating, laking gulat niya nang mapuno na ng mga tao ang lugar noon. Para bang hindi sapat iyon, napuno din ang
lugar ng mga magagarang sasakyan.
Dahil pumayag siya kagabi na hintayin si Misty sa pasukan ngayon, ginawa niya iyon.
Habang naghihintay siya, huminto ang ilang magagarang sasakyan sa pasukan, at lumabas ang isang grupo ng mga lalaki at
babae.
Nakatayo sa isang sulok, agad na nakilala ni Gerald ang tatlong katao mula sa grupo nang yumuko ang mga nakapaligid na bodyguard
habang magalang na binabati ang mga bisita.
Siyempre, sila ay walang iba kundi ang tatlong magkakapatid na Lovewell. Gaya nga ng naisip niya, tiyak na kabilang sa isang
mayaman at prestihiyosong pamilya ang tatlong magkakapatid.
Nang malaman iyon, isinuot ni Gerald ang isang cap na dala niya at hinila pababa ang labi nito.
Bagama't tiyak na hindi siya natatakot kay Haven, ang iba pang dalawang magkapatid, sina Xareni at Quintin, ay ibang kuwento.
May pagkakataon na ma-kick out siya kung makikilala siya ng mga ito, at dahil mamasyal siya kasama si Misty, ayaw niya talagang
mabigatan siya.
Sa kabutihang palad, ang grupo ay nag-uusap at nagtawanan sa isa't isa habang papasok sila sa Balbrick Manor. Habang
nakahinga ng maluwag si Gerald ay naramdaman niya ang marahang tapik sa kanyang balikat.
Paglingon kung sino ang gumawa nito, nakita ni Gerald na nakangiti si Misty sa likuran niya habang sinasabing, “Maaga ka,
Gerald!”
Nakangiting pabalik, hindi maiwasang mapansin ni Gerald ang ilan pang binata at babae na nakatayo sa likuran niya.
Kabanata 1003 Matapos

ibalik ang pagbati, lumingon si Misty sa kanyang grupo bago sinabing, “Ubusin muna natin ang pagpapakilala. Ito si
Gerald at kahapon ko lang siya nakilala. Medyo mabait siyang tao at niligtas pa niya ako, alam mo ba?”
“Humph! Kaya ito ang lalaki! Kung alam niyang dumadalo kami sa isang treasure exchange event, bakit pa niya piniling
magbihis sa paraang siya ngayon?” medyo mapang-asar na sabi ng isa pang babae habang naka-cross arms.
Ang kanyang komento ay nagmula sa katotohanan na ang exchange event ay isang uri ng pagtitipon na karamihan ay
nakalaan lamang para sa mga prestihiyosong tao. Dahil ang mga makapangyarihan at maimpluwensyang tao lamang ang
inaasahang dadalo, ang mga suit at leather na sapatos ay itinuturing na pamantayan sa naturang kaganapan.
Dahil si Gerald lang ang nakasuot ng turista, hindi na nakapagtataka kung bakit medyo nahihiya ang kaibigan ni Misty.
Hindi rin siya nag-iisa. Ang ilan sa kanyang mga kaibigan ay nag-iisip tungkol sa parehong bagay.
“Ayos lang, di ba? Mag-eenjoy lang tayo together!” sagot ni Misty na mukhang hindi pa nahuhuli sa halatang ayaw ng mga
kaibigan niya kay Gerald.
With that, sabay silang pumasok sa Balbrick manor. Ang manor mismo ay napakalawak, at ayon sa sinabi ni Misty kay
Gerald, ang exchange event ay nahahati sa isang panlabas at panloob na lugar.
Habang ang panlabas na lugar ay nagpapakita lamang ng mga regular na antigo at kayamanan, ang panloob na lugar ay nakalaan para sa
tinatawag na, 'magandang bagay'.
Habang naglalakad sila, si Lydia Jolly—isa sa mga kaibigan ni Misty—ay tumingin sa isa sa mga lalaki sa kanilang grupo
bago sinabing, “Sabihin mo Jamie, ngayon ko lang napansin, pero bago ba ang relo na iyon?”
“Natutuwa akong napansin mo! Ito talaga!”
“Oh? Magkano ito?" tanong ni Lydia.
“Hindi naman ganoon kamahal, talaga. Halos tatlong libong dolyar lang! Binili ko pa rin ito, dahil ang istilo ng relo ay ganap
na tumutugma sa aking suit!” sagot ni Jamie Warner.
"Anong mayaman kang tao!" sabi ni Misty, bakas sa boses niya ang selos.
Though she said that, hindi naman masyadong pinag-isipan ni Misty. Siya ay nasiyahan sa katotohanan na ang lahat ay
nagsasaya sa kanilang sarili nang magkasama.
“Nakikita ko... Kung gayon paano ang suit? Magkano iyon?”
“Higit sa pitong libong dolyar. Binili ko ito sa Italy noong naglakbay ako doon”
"Magaling!" sagot ni Lydia habang siya at ang dalawa pang lalaki at babae sa grupo ay patuloy na nag-uusap sa kanilang
kasuotan at pamumuhay.
Ito ay maliwanag na si Lydia ay bihasa sa paghimok sa iba na gawin ang maruming gawain para sa kanya. Kung tutuusin,
sinadya niyang simulan ang partikular na paksa ng usapan para lang mapahiya si Gerald.
She was trying her best to ostracize and make him leave since she felt that he was an embarrassment to her and her friends
dahil sa hindi magandang pananamit para sa naturang grand event.
What more, she was honestly little pissed with him since she had initially assumed that Gerald was some rich young man or at the very
least, a prince charming after Misty told them about her rescuer.
Bagama't kailangan niyang aminin na siya ay medyo maganda, sa huli, siya ay isang talo na hindi maganda ang pananamit!
Dahil sa lahat ng iyon, nadama ni Lydia ang pangangailangan na ipaunawa sa kanya kung gaano siya kaiba sa kanila.
Habang nagpapatuloy ng maayos ang kanyang plano, may biglang sumigaw, “How dare you even attempt to put that thing on display
alongside our items? Sinusubukan mo bang ipahiya kami? Magwala ka!”
Paglingon sa kung sino ang dahilan ng kaguluhan, nakita ng lahat ang isang matandang lalaki na tila sinusubukang magtayo ng
sariling stall para ipakita ang kanyang kayamanan.
Dahil naipasok niya ito sa unang lugar, maliwanag na nagawa niyang ipasa ang mga pamamaraan ng pagkilala sa kayamanan.
Sa kabila ng lahat ng karapatan na magtayo ng sarili niyang stall doon, karamihan sa iba pa na nagtayo na ng sarili nilang stall para sa
event ay nagmula sa malalaking pamilya, kabilang ang ilang taong malapit sa kung saan sinubukan ng matanda na itayo ang kanyang
stall.
Walang ibang tao sa loob ng inner area ang isang random na tao tulad ng matanda, na nagbigay sa mga may-ari ng stall—na nagtayo na ng
mga stall malapit sa kung saan binalak na itayo ng matanda ang kanyang—mas higit pang dahilan para paalisin siya.
Buntong-hininga, alam ng matanda na hindi ito mangyayari. Iniangat ang kanyang kayamanan—na tila isang bakal na plake—sa kanyang
mga bisig pagkatapos ay nagsimula siyang maglakad palayo upang maghanap ng ibang lugar upang itayo ang kanyang stall.
Habang pinagmamasdan ni Gerald ang pag-alis ng matanda, naramdaman niyang bahagyang kumibot ang mga talukap ng mata niya nang tingnan
niyang mabuti ang bakal na plake.
Ramdam ni Gerald ang pagpintig ng kanyang puso habang patuloy na nakatitig sa bakal na plake na may mga batik sa ibabaw nito. Ito ay
isang pakiramdam na bihira niyang naranasan mula nang siya ay naging isa sa mga kampeon.
Kabanata 1004
'Talagang may mali sa bakal na plaka na iyon...' naisip ni Gerald sa sarili.
“Halika, Gerald. Tara na. May mali ba?” tanong ni Misty, nagtataka kung bakit nakatayo pa rin siya sa pwesto.
“…Ah, um, bakit hindi muna kayo mauna? Gusto kong tumingin sa paligid mag-isa!” nakangiting sagot ni Gerald bago
pinagpatuloy ang tingin sa direksyon na iniwan ng matanda.
“Well... Ayos! Pero tatawagan ulit kita kapag malapit na magtanghali para sabay na tayong mag-lunch!” sabi ni Misty na
ngayon ay napansin na rin ng kanyang mga kaibigan na walang tigil na nagbibigay ng malamig na balikat kay Gerald.
Matapos pumayag sa plano ay agad na sinundan ni Gerald ang matanda.
Sa sandaling nawala siya, ang mga kababaihan mula sa grupo ni Misty ay agad na sinimulan ang masamang bibig sa kanya.
“Humph! Bakit kailangan mong makipagkilala sa ganyang tao, Misty? Nakakahiya siyang kasama!”
“Alam ko naman diba? Talunan! Mahirap maging masaya kapag nandiyan siya!”
“Oo! Pakiusap huwag mo siyang isama sa amin sa tanghalian mamaya! I mean, ikumpara na lang ang suot namin sa suot niya!
Dahil tinulungan ka niya, siguradong hindi mo gugustuhin na maghinayang siya sa harap natin, di ba?”
Nang marinig iyon, tanging malungkot na tono ang naisagot ni Misty, “Tama na. Kahit saglit ko lang siyang nakilala, hayaan
mong ipaalala ko sa iyo na mabait siyang tao! Tatawagan ko pa rin siya para mag-lunch mamaya pero please be a little nice
to him later, okay?”
"Fine..." sagot ng iba, pilit na sumang-ayon.
Samantala, sa wakas ay naabutan ni Gerald ang mukhang nalulumbay na matanda na katatapos lang magtayo ng kanyang
stall sa isang medyo liblib na lugar.
Umiling ang matanda, alam ng matanda na kahit na ang bagong lugar ay medyo desyerto, kahit papaano, walang sinuman ang
magtatangka na itakwil ang isang taganayon na tulad niya dito.
Nagmamadaling pumunta sa tindahan ng matanda, ngumiti si Gerald sa kanya bago sinabing, “Ito lang ba ang ibinebenta mo, sir?”
“Talaga naman. Alam mo, hindi ko talaga gustong pumunta dito ngayon... Maniwala ka man o hindi, ang organizer talaga ng event ang nag-
imbita sa akin! After we talked for a bit, they told me that the iron plaque will be sell for a high price so I should definitely attend the event!
Ngunit tingnan kung ano ang nangyari! To think na nilayuan ako bago ko pa maitayo ang tindahan ko doon kanina! Humph!
May matitira ka bang sigarilyo, binata? Kung gagawin mo, aalis ako kapag naninigarilyo ako! Kailangan ko pang magluto ng tanghalian para
sa apo ko!" sagot ng matanda sabay buntong hininga.
"Oo naman! Just to confirm, inimbitahan ka ng organizer ng event sa sandaling nalaman nilang pagmamay-ari mo ang plake, tama ba?”
sabi ni Gerald habang nakatingin sa bakal na plaka sabay abot ng sigarilyo sa matanda.
Ang plake mismo ay hindi mukhang espesyal. Sa karamihan, masasabi ni Gerald na mayroon itong simple ngunit sinaunang aura na
nakapalibot dito, hindi katulad ng isang antigong bagay.
“Yeah, nalaman ng organizer ng event na pagmamay-ari ko ito through a TV show, medyo honestly. Alam mo yung palabas kung saan pinag-
uusapan nila ang pagbebenta ng mga antique? Buweno, kasama ako sa isa sa mga yugto ng palabas na iyon dahil tiyak na nararapat
na maging antique ang plake na ito dito. Ito ay ipinasa mula sa aking mga ninuno, alam mo ba?
Gayunpaman, habang ang mga eksperto mula sa palabas na iyon ay tiyak na sumang-ayon na ang aking antique ay hindi masama, idinagdag
din nila na ito ay walang gaanong artistikong o archaeological na halaga! Ang lakas ng loob!"
“Regardless, nakipagkita sa akin ang organizer ng event. Sinabi nila sa akin na ang item ay maaaring ibenta sa mga dayuhan sa mataas
na presyo, na naging dahilan upang imbitahan nila ako sa treasure exchange event na ito.”
“Noon, sinabihan ako ng organizer na hanapin sila pagdating ko sa venue ng event. Sinabihan din akong iabot sa kanila ang plaka kapag
nagkita kami. Hindi ko talaga naiintindihan ang kahilingan noong panahong iyon—at hindi ko pa rin naiintindihan—ngunit dahil nabalitaan
kong makakakuha ako ng malaking pera sa pagbebenta nito, unang-una akong dumating sa umaga ngayon. Kahit ilang oras na akong
gumala, hindi ko pa rin sila mahanap. Iyon ang dahilan kung bakit sinubukan kong mag-set up ng sarili kong stall sa inner area kanina.”
“Ano pa, ang mga negosyanteng tulad nila ay medyo hindi mapagkakatiwalaan, alam mo, binata? Hindi magiging out of the question para sa isang scenario
kung saan nababayaran ako ng kalahati ng kinikita ng mga negosyante sa pagbebenta ng antique na mangyari. With that in mind, it only gave me more
reason to try selling the plaque on my own,” detalye ng matanda nang tuluyang maubos ang kanyang sigarilyo.
Nang makita iyon, dali-daling inabot ni Gerald ang isa pang sigarilyo bago maingat na binuhat ang bakal na plaka at tinitimbang. Pagkatapos ng maikling
sandali ng pagsasaalang-alang, isang ideya ang pumasok sa kanya.
Nakangiting nilingon ni Gerald ang matanda bago sinabing, “Im interested to buy the iron plaque from you, sir. Maaari mong pangalanan ang anumang
presyo na gusto mo!"
"Bata, sasabihin ko na ngayon na ang bagay na ito ay halos walang anumang arkeolohiko o masining na halaga dito... Isa lamang itong simpleng bakal na
plaka na ginamit upang lokohin ang mga dayuhan!" sagot ng matanda sa medyo nahihiyang tono— na malamang ay sumama ang loob matapos humithit ng
dalawang sigarilyo ni Gerald—habang mabilis niyang hinikayat si Gerald laban dito.
“Ayos lang ako diyan. Ang bagay na ito ay magiging kapaki-pakinabang sa akin, kaya huwag mag-alala!”
“…Sigurado ka ba talaga?”
"Walang dahilan para magsinungaling ako!"
"Gagamitin ko ang parehong presyo na itinakda ko para sa mga dayuhan, alam mo ba?"
“Sabihin mo lang sa akin ang presyo…”
“…Mabuti. Huwag mong sabihing hindi kita binalaan... Ibinebenta ko ito sa halagang pitumpu't pitong libong dolyares!” sagot ng matanda habang bahagyang
namumula. Ang tanging dahilan kung bakit siya nagtakda ng napakataas na presyo ay dahil narinig niya na literal na babayaran ng mga dayuhan ang anumang
bagay para sa mga antigong bagay.
Nang marinig iyon, ngumiti lang si Gerald ng pilit bago sinabing, “Kalimutan mo na ang pitumpu't pitong libong dolyares... pitong daan at pitumpung libong dolyar
ang babayaran ko sa iyo! Kapag natanggap mo na ang pera, magagawa mo na

mamuhay ng komportable! Kaya paano ito? Hindi tulad ng magagamit mo ang plaka kung magpasya kang huwag ibenta pa rin ito, at-”
Gayunpaman, pinigilan ni Gerald ang kanyang dila upang pigilan ang kanyang sarili na magsalita ng isang bagay na talagang nakakakilabot.
Sa halip, ipinagpatuloy niya ang pangungusap sa kanyang isipan.
'...Kung talagang ayaw mong ibigay ito, maaaring kailanganin mong harapin ang kapahamakan ng pagkalipol ng iyong buong pamilya...'
Kabanata 1005 “Dagdag
pa...? Tsaka, hawakan mo, binata. Seryoso ka ba dito?" sagot ng matanda na nanlaki ang mata sa gulat.
Napailing na lang si Gerald bago hiningi sa matanda ang bank account number nito na may ngiti sa labi. Matapos ang isang maikling tawag, ang
matanda ay naiwang lubos na nabigla pagkalipas ng limang minuto nang makita niyang pitong daan at pitumpung libong dolyar ang tunay na
nai-banko sa kanyang account.
“S-salamat, binata!” sabi ng matanda habang nakangiti ng malapad. Ang kanyang kagalakan ay hindi nakakagulat. Kung tutuusin, hinding-
hindi niya pinangarap na talagang maibebenta niya ang bakal na plaka na iyon ng ganoon kataas
halaga.
Si Gerald mismo ang bumili ng item dahil kahit na ang plake ay hindi mukhang anumang espesyal, mayroong isang bagay na pambihira tungkol
dito. Nagbigay ito kay Gerald ng katulad na pakiramdam noong una niyang pinagmasdan ang larawan ng araw kalahating taon na ang
nakalilipas.
Maaaring gut feeling lang iyon, pero pinili ni Gerald na maniwala.
Sa sandaling iyon, nagsimulang maglakad ang isang grupo ng mga tao—na binubuo ng mga dayuhan at lokal na nakasuot ng
marangyang kasuotan—papalapit kay Gerald at sa matanda.
Nang nasa harap na sila ng dalawa, ngumiti ang isa pang matandang lalaki na nakasuot ng tradisyonal na damit habang sinasabi,
"Papayagan mo ba akong tingnan ang bakal na plaka sa iyong kamay, mister..."
Nang makita ito ng matandang nagbenta ng bakal na plake ay agad na natakot na maagaw sa kanya ang kanyang pera.
Dahil dito, mabilis siyang umalis sa eksena, hindi na naglakas-loob na magtagal pa.
Si Gerald naman ay pasimpleng binigay ang bakal na plake sa isa pang matanda sabay sabing, “Sure.”
Dahan-dahang kinuha iyon mula kay Gerald, hinawakan ng matandang nakasuot ng tradisyonal na kasuotan ang bakal na plake sa
kanyang mga kamay bago dahan-dahang hinaplos ang ibabaw nito. Hindi nagtagal at biglang nagbago ang ekspresyon niya.
"Ano ito, Mr. Snyder?" tanong ng isa sa mga dayuhan na mukhang pinuno ng grupo.
“Well, for one, itong bakal na plake ay tiyak na hindi isang ordinaryong bagay! Sasabihin ko na talagang may banal
na espiritu na nakapalibot dito!” sagot ni Mr. Snyder habang bahagyang nanginginig ang mga kamay.
The moment the foreigner heard that, his mood was instantly lifted as he turned to look at Gerald before saying,
“Magkano ang binayad mo dito? Magbabayad ako ng limampung beses sa halagang ito para sa bakal na plaka na ito!”
Nang marinig iyon, nilingon ni Gerald si Mr. Snyder. Kaya pala ang matandang ito ay kasing-unawa niya.
Anuman, kahit na itinaas ng dayuhan ang presyo sa limang libong beses kaysa sa una niyang binayaran, hindi
binibitawan ni Gerald ang plaka.
“I appreciate the offer, but I'm not selling it,” sagot ni Gerald habang binabawi ang bakal na plaka mula kay Mr.
Snyder.
Hindi marinig ang sagot na gusto niya, kumunot ang noo ng dayuhan bago lumingon sa isang binata na nakatayo sa
kanyang tabi. Ang kabataan mismo ay mukhang nasa dalawampu't anim at nakasuot ng medyo marangyang damit, tulad ng
iba pang mga tao sa grupo ng dayuhan.
Nang maramdaman ang kanyang pahiwatig, umiling ang binata at ngumiti bago sinabing, “Kung hindi mo alam, ang
pangalan ko ay Zolton Lovewell, at ako ang pangunahing tagapag-ayos ng kaganapan ngayon, mister. I'm also the young
master of the Lovewell family, so I really suggest na ibenta mo na lang. Pag-isipan kung paano mo magagawang
mamuhay ng komportable nang walang pag-aalala kapag nakuha mo na ang pera!”
Habang tinitingnan ni Gerald ang banayad na ngiti ni Zolton, sumagot lang siya ng, “Agahan, I appreciate the offer, but I'm
not selling it.”
With that, bahagyang tumango si Gerald sa grupo bago nagtangkang umalis dala ang bakal na plake.
Gayunpaman, bago siya makaalis, isang matandang may puting buhok—na sa buong panahon na ito ay nakatayo rin
malapit kay Zolton—ang humakbang sa harapan ni Gerald, pinipigilan itong umalis.
Sa pagtingin sa kanya, nakita ni Gerald na medyo tatsulok ang hitsura ng medyo hindi pangkaraniwang kahanga-hangang mga
iris ng lalaki. Bahagyang nakapikit ang mga mata, napagtanto ni Gerald na ang maputing buhok ay may mga mata na
katulad ng sa makamandag na ahas.
Halatang-halata kay Gerald sa puntong iyon na talagang may lakas sa loob ang lalaking humaharang sa daanan niya.
Kaya't tila ang mahabang kasaysayan na itinatag ng mga Lovewell sa loob ng Lalawigan ng Logan ay nagbigay-daan sa kanila
na bumuo ng isang tunay na pambihirang background.
"Ano ang posibleng ibig sabihin nito, Mr. Lovewell?" tanong ni Gerald habang lumingon kay Zolton.
Gayunpaman, bilang tugon, napalingon na lamang si Zolton nang mahigpit na hinawakan ng matanda at puting buhok ang
pulso ni Gerald.
Habang hinihigpitan niya ang kanyang hawak, malamig niyang sinabi, “Tulad ng nabanggit kanina, handa siyang itaas ang
presyo ng limampung beses sa ibinayad mo. Paanong hindi ka pa nasisiyahan diyan, mister?"
Hindi pa man natatapos ang sentensiya ng matanda ay naglalabas na siya ng lihim na lakas patungo sa katawan ni
Gerald!
'Talagang sobra mong tinatantya ang iyong mga kakayahan!' Napangisi si Gerald sa isip bago iwinagayway ang kamay sa
walang pakialam. Sa simpleng kilos lang na iyon ay naputol na ni Gerald ang lakas ng loob ng matanda!
Nang mapagtanto ng matanda ang nangyari, gulat na tinitigan ng matanda si Gerald habang umuurong ito ng ilang
hakbang.
“Sabi ko, hindi ko binebenta. Please don't continue pestering me,” sabi ni Gerald habang paalis.
“…Sigurado ka ba na ang plake ay isang kayamanan, Mr. Snyder? Wala akong maramdaman mula rito!” sabi ng foreigner
na nakakunot ang noo habang pinagmamasdan si Gerald na paalis.
Naglabas ng compass, sumagot si Mr, Snyder, "Ang compass ang naghatid sa amin dito, kaya positibo ako na ang
iron plaque ang itinuturo nito. Sa katunayan, ang kumpas ay nakaturo na ngayon sa direksyon kung saan nagpunta
ang binata! Walang tanong tungkol dito!"
"Nakita ko. Kung sigurado ka, Mr. Snyder, tiyak na kailangan nating makuha ang plake na iyon kahit na ano pa ang mangyari!”
sabi ni Zolton habang nakapatong ang mga kamay sa likod niya.
Noon niya sa wakas ay napagtanto na ang puting buhok na lalaki ay may gulat na ekspresyon sa kanyang mukha.
Kabanata 1006
"Ano bang problema mo, Kaleb?"
“…P-paano…?” ungol ni Kaleb habang nakatingin sa magkabilang kamay niya, halatang tulala pa rin.
"Magpaliwanag ka, Kaleb. Ano ang ibig mong sabihin, 'paano'?"
“Ginamit ko ang aking panloob na lakas kanina nang humawak ako sa pulso ng kabataang iyon... Gayunpaman, ang
aking panloob na lakas ay huminto sa kalagitnaan! Paano ito posible?"
Nanatiling tahimik si Kaleb, lubos na naguguluhan habang iniisip ang kakaibang pakiramdam na naranasan niya
kanina.
"Sigurado ka bang hindi ka lang masyadong tumitingin dito?" tanong ni Zolton habang nakatingin sa lalaking maputi ang buhok. Dahil ang
kanyang ama ang nag-imbita sa misteryosong Kaleb, nirerespeto siya ni Zolton nang husto.
“Hindi… Sigurado ako na may mali sa binatang iyon!” sagot ni Kaleb habang malamig na tumingin sa direksyon kung saan umalis si
Gerald ilang segundo kanina.
Si Gerald mismo ay nakarating na sa tabing ilog sa hindi kalayuan. Nang matiyak niyang nag-iisa na siya, kumapit siya ng mahigpit sa bakal
na plake bago ilapat ang kanyang panloob na lakas dito, na naging sanhi ng pagkabasag ng plaka!
Habang ang mga piraso ng bakal ay nahulog sa lupa, isang tila sinaunang maikling talim ang nagpakita rin.
"Tulad ng inaasahan, talagang may misteryoso sa loob!" sabi ni Gerald sa sarili habang pinupulot ito.
Sa pagmamasid dito, ang maikling talim ay lubhang matalim at isang itim na liwanag ang tila nagmumula rito. Ano pa, makikita rin ang ilang
kakaibang linyang parang ugat na nakaukit sa kabuuan nito. Ang paghawak ng magic artifact na nag-iisa ay nagparamdam kay Gerald na
ang talim ay espirituwal sa kalikasan, at sa isang paraan, nakaramdam siya ng bahagyang kakaibang paggalaw dito. Parang naiimpluwensyahan
siya ng talim.
Paglingon niya sa paligid, napansin ni Gerald ang isang malaking bato na mga tatlong daang talampakan ang layo mula sa kinatatayuan niya.
Sa isang simpleng pitik ng kanyang pulso, mabilis niyang inihagis ang talim sa batong iyon!
Gumagawa ng kakaibang pagsipol habang umiihip ito sa himpapawid, ang mga labi ay lumipad sa buong lugar nang ang maikling
talim ay bumangga sa bato! Habang lumilipad ang mga piraso ng sirang bato sa buong lugar, ang itim na maikling talim mismo ay agad na
bumalik sa mga kamay ni Gerald.
Sa pagsuri sa kondisyon ng talim, nakita ni Gerald na wala kahit isang gasgas dito.
Tuwang-tuwa, sinabi ni Gerald, “Talagang nakakuha ako ng malaking kayamanan sa pagkakataong ito!”
Aalis na sana siya, gayunpaman, nagpanting ang tenga ni Gerald nang makarinig siya ng mga kaluskos na nagmumula sa kanyang paligid.
Hindi nagtagal, walong pigura ang nagpakita ng kanilang sarili habang sabay-sabay silang lumabas sa kalapit na mga
palumpong. Nakapalibot kay Gerald, lahat sila ay parehong malamig ang tingin nang lumabas ang isang kalbong lalaki mula sa
grupo ng mga tao at umungol, “Hoy, b*stard! Ibigay mo ang bakal na plaka kung ayaw mong mamatay! Saan iyon?"
“Tulad ng ilang beses ko nang inulit, hindi ko binebenta. Bakit pinipilit mo pa akong ibigay? Kung tutuusin, dapat unahin ang
pagiging magalang at mabait kapag may ginagawa, hindi ba?” payo ni Gerald.
“Putol ka na ng cr*p! Kinumpirma na ni Master Snyder na ang item ay hindi pangkaraniwan! Hindi mo ba nakikita na sa
pamamagitan lamang ng pagmamay-ari ng napakagandang kayamanan, makikita mo na bilang isang taong nagkasala,
kahit na ikaw ay tunay na inosente! Tinangka pang bayaran ng dayuhan ang plaka kanina, tumanggi ka! Humph! Ang swerte
mo ngayon!" nginisian ng kalbong lalaki.
“Mas mabuting huwag kang sumubok ng anumang nakakatawa. Hindi ko gustong pumatay ng higit pang tao sa panahong ito!”
sagot ni Gerald na alam niyang inilalagay siya sa mahirap na posisyon.
Bagama't ilang araw pa lang mula nang bumalik si Gerald sa normal na pamumuhay, bumibilis na ang paghilom ng kanyang
ugali. Kung tutuusin, sa wakas ay nabigyan na rin siya ng pagkakataong mamuhay sa payak at walang pag-aalala na buhay na
lagi niyang inaasam. Bagama't alam niyang ang lahat ng ito ay pansamantala lamang, itinatangi niya ang katotohanan na maaari
pa rin niyang maranasan ang gayong kaligayahan sa simula pa lang.
Nakalulungkot, ang tanging tugon ng walong tao ay tawa ng tawa.
“N-nagalit ba siya? To think na sinabi niya talaga na ayaw niyang pumatay ng tao!”
“Tao, sa edad ko, nakakita na ako ng ilang tao na nagbabasa ng kanilang pantalon nang malaman nilang mamamatay na sila…
Ang taong ito ay nasa isang bagong antas! Sa palagay ko, ang pagkabigla ay tiyak na labis na labis para sa kanya upang
makapagsalita ng gayong nakakabaliw na bagay!"
“Buweno, lahat kaming walo ay maaaring nakagawa ng ilang misyon nang magkasama, ngunit sa palagay ko laging may
bagong mararanasan!”
Habang patuloy na tumatawa ang walong tao hanggang sa sumakit ang tagiliran, huminga ng malalim si Gerald bago
nagmakaawa, “Hindi ako nagbibiro. Please, seryoso ako dito. Kung iiwan mo ako, mabubuhay kayong lahat. Hindi ba ideal yun?”
“Hahaha! Sige... Tama na ang kalokohan para sa isang araw. Patayin mo na lang siya at kunin mo ang bakal na plake para matapos
na natin ang ating gawain!” sabi ng kalbong lalaki habang sinenyasan ang kanyang mga kasama na umatake, ang kanyang
ekspresyon ay naging kakila-kilabot sa loob ng ilang segundo.
Nang marinig ang utos, nanlaki ang mata ng pitong lalaki at agad na nagsimulang maglakad patungo kay Gerald. Sa kanilang
mga mata pa lamang, masasabi na ni Gerald na ang mga taong ito ay mga karanasang pumatay.
Kabanata 1007
“Ito ang sarili mong kasalanan sa panliligaw kay kamatayan! Maghanda para patayin!" atungal ng kalbong lalaki habang ang isa
niyang tauhan ay agad na nagsiwalat ng isang maikling talim at itinutok sa dibdib ni Gerald!
Pagtulak patungo kay Gerald, ilang segundo lang ay napagtanto ng salarin na bagama't tumama ang maiksing talim nito, natamaan,
sa kung saan niya pinupuntirya, sa di-makadiyos na dahilan, nabigo ang talim na tumagos sa dibdib ni Gerald!
"Ano?"
Iyon lang ang nasabi ng nakatulala na lalaki habang galit na sumagot si Gerald, “Huwag mong sabihing hindi ko binalaan ang
sinuman sa iyo!”
Pagkasabi nun, gumanti agad si Gerald ng malakas na sampal sa pisngi ng lalaki! Kahit isang sampal lang iyon, pinalipad sa ere
ang lalaki!
Ang huling bagay na maaaring irehistro ng lalaki ay ang kanyang ulo na nag-deform habang umaagos ang dugo sa kanyang
mga mata. Paglapag sa putik ilang dosenang talampakan ang layo, ang lalaki ay nakaalis na.
“…Marunong siya ng martial arts!” deklara ng kalbong lalaki, nagulat sa mga pangyayari. Gayunpaman, agad niyang inayos ang sarili
habang iminuwestra ang kanyang malaking kamay bago sinabing, “Huwag kang magpigil! Alisin ninyo siya, lahat!”
Sinunod ang utos niya, sabay-sabay na sumugod ang natitirang anim na lalaki kay Gerald. Gaya ng inaasahan, gayunpaman, walang paraan sa
impiyerno na kahit sino sa kanila ay maaaring lumapit sa pakikitungo kay Gerald.
Bago pa man siya magtamo ng kahit na anong sugat sa kanila ni Gerald, mahusay na silang natamaan ni Gerald ng nakamamatay na suntok sa
kanilang anim. Sa loob lamang ng ilang segundo, lahat ng anim na tao ay nakahandusay na sa lupa, ang kanilang mga pananakit na ekspresyon ay
nagpapahiwatig na sila ay namatay sa matinding sakit.
“…H-huh?” ungol ng kalbong lalaki sa sarili habang nagsimulang umagos ang malamig na pawis sa kanyang noo. Ngayon niya napagtanto na
siya na lang ang natitira, at kahit na natatakot siya, parang bato ang kanyang mga binti. Gayunpaman, ang pinakamasama ay dumating pa.
Sa sandaling si Gerald—na ang mga mata ay naging kasing pula na ng demonyo ngayon—nagsimulang maglakad palapit sa kanya, ang kalbong lalaki
ay ganap na natulala sa takot.
Nakatayo ngayon sa harap ng kalbong lalaki, sinabi ni Gerald, “Everything could've ended nicely if everyone had just been amiable to each other, no?
Bakit mo ako pinilit na gawin ang lahat ng ito...?"
“O-oo, tama ka… Isinusumpa ko sa buhay ko na lagi akong magiging mabait simula ngayon! Malaking hindi pagkakaunawaan lang ang nangyari kanina!"
“Nakiusap pa nga ako na umalis ka na lang, remember? Ngunit ano ang ginawa mo? Inutusan mo ang iyong mga nasasakupan na gumawa ng isang
hakbang sa akin! Hindi ba masyadong malayo iyon?” sagot ni Gerald habang kumukuha ng damo sa balikat ng nanginginig na lalaki.
“Taos-puso akong humihingi ng tawad! Hindi na ako gagawa ng ganito! hindi ko-”
Bagaman inakala ng kalbong lalaki na hahayaan siya ni Gerald kung sapat na ang pagsusumamo niya, hindi nagtagal ay nalaman niyang mali siya.
Bago pa man matapos ang kanyang sentensiya, isang masakit na hiyaw ang pumuno sa paligid habang ang lahat ng kanyang apat na paa ay sabay-
sabay na humiwalay sa kanyang katawan.
Nang sa wakas ay natapos na ang hiyawan, tumingin si Gerald sa isang puno bago umungol, “Stop hiding already!
Ipakita ang iyong sarili!"

Kaagad pagkatapos, ang mabagal na kaluskos ng damo ay maririnig habang ang isang maputi ang buhok ay nagpahayag ng kanyang sarili.
Ito ay walang iba kundi si Kaleb na ngayon ay ganap na napuno ng kulay ang mukha.
“Para isipin na naabot mo na ang iyong kasalukuyang estado sa murang edad... Ako, si Kaleb Merrett, inaamin ko na hindi ko
nakilala ang iyong mahusay na talento kanina. Gayunpaman, tandaan na hindi ako kakampi sa mga taong iyon mula kanina, mister.”
Magalang na kausap ni Kaleb si Gerald dahil nakita niya ang lahat ng nangyari mula nang basagin ni Gerald ang bakal na plaka gamit
ang kanyang mga kamay.
Bagama't totoo na una niyang ini-stalk si Gerald upang kunin ang bakal na plake para kay Zolton— habang sinisiyasat ang dahilan ng
sobrang lakas ni Gerald—naiwan siyang tulala sa pagkamangha nang makita niyang winasak ni Gerald ang malaking bato na iyon sa isang
solong paghagis. ang maikling talim.
Mula noon, hindi na siya nagtaka kung paanong napatigil ni Gerald nang ganoon kadali ang pagdaloy ng kanyang lakas sa loob. Ang
nangyari, si Gerald ay nagsanay ng higit pa kaysa sa naisip niya.
Iyon din ang sandali na nagsimula na siyang magtago sa likod ng puno, bagama't wala itong kinalaman sa patuloy na pag-stalk kay
Gerald at higit pa sa takot matapos makita ang tunay na lakas ni Gerald.
Lalong lumaki ang takot at respeto niya kay Gerald nang malaman niyang matagal na niyang napansin ang presensya ng binata.
"Nandito ka rin ba para sa bakal na plake?" malamig na tanong ni Gerald.
“I dare not lie to you, so I admit that really was my intention at the start, mister. Gayunpaman, hindi ko na nais na gawin ito pagkatapos na
masaksihan ang iyong lakas."
Chapter 1008 Pagkasabi
nun, yumuko pa talaga kay Gerald yung lalaking mukhang nasa nobenta! Kahit na pagkatapos niyang masaksihan ang lahat ng iyon, hindi
na talaga misteryo kung bakit niya ginawa iyon.
Matantya mismo ni Gerald na ang kasalukuyang lakas ni Kaleb ay katulad ng sa kanya kalahating taon na ang nakalipas.
Masasabi rin niyang nakamit na ni Kaleb ang kanyang panloob na lakas.
Bagama't malinaw na mas mahina pa rin siya kaysa kay Gerald, sa kasalukuyang kakayahan ni Kaleb, ang matanda ay maituturing
na isa sa mga kampeon.
With that, unti-unting bumalik sa normal ang bloodlust sa mga mata ni Gerald. Ang kanyang kahanga-hangang kilos ay dahan-
dahan ding bumaba, na nagbigay-daan kay Kaleb na sa wakas ay nakahinga ng maluwag.
"Masasabi ko na gumugol ka ng maraming taon sa pagsasanay upang makamit ang iyong panloob na lakas. Hindi siguro naging
madali, kaya hindi kita papatayin. Babalaan mo lang ang iba na huwag na akong subukang muli!” sabi ni Gerald habang
ganap na bumalik sa normal ang kanyang ugali.
“Salamat sa pagligtas sa buhay ko, at oo, susundin ko talaga ang utos mo, mister! Gayunpaman, may isang bagay na hindi ko
pa rin lubos na naiintindihan,” sagot ni Kaleb na may kislap ng parehong pananabik at pananabik sa kanyang mga mata.
"Ipagpatuloy mo."
"Nakikita mo, pagkatapos italaga ang aking buong buhay sa martial arts, sa wakas ay naging isa ako sa mga kampeon mga pitong
taon na ang nakalilipas. Gayunpaman, umaasa pa rin ako na balang araw ay maisulat ang aking pangalan sa Weston Honor Roll
upang makagawa ng pangalan para sa Ancient Martial Arts ng aking pamilya. Gayunpaman, tulad ng inaasahan, napakahirap
makapasok sa honor roll. Gusto kong malaman kung ano ang iyong ranking sa honor roll!”
"Ang Weston Honor Roll? I've never heard about such a thing..." medyo kalmadong sagot ni Gerald.
“Well, as long as champion ang isa, natural na idaragdag niya ang pangalan nila sa Weston Honor Roll. Ito ay isang uri ng listahan
ng pagraranggo na kinokontrol ng apat na pangunahing lihim na lipunan sa Weston. Gayunpaman, kahit na maliwanag na
nagsanay ka nang husto, sa tingin ko ay kakaiba na hindi mo alam ang honor roll!
Maaaring hindi ka kabilang sa alinman sa apat na pangunahing lipunan?” nagtatakang tanong ni Kaleb.
"May apat na pangunahing lihim na lipunan?"

“Talagang meron! Ang mga pamilyang namamahala sa mga lihim na lipunan ay ang mga Yallaton, ang Naplocks, ang Moldell, at ang
Ferguson! At dito ko naisip na isa kang eksperto mula sa isa sa apat na pangunahing lihim na lipunan!”
“Narinig ko lang ang tungkol sa mga Moldell!” sagot ni Gerald habang bahagyang nakataas ang isang kilay.
Sa pagkakaalam ni Gerald, ang mga lihim na lipunan ay talagang napakahiwaga, tulad ng iminumungkahi ng kanilang pamagat.
Bihira silang makipag-ugnayan sa mga ordinaryong tao dahil sa isang pangkalahatang kasunduan na ang kanilang mga bloodline ay iba sa
mga ordinaryong tao. Dahil dito, talagang mababa ang tingin nila sa karaniwang tao.
Bagama't halos hindi sila humarap sa iba, umiral ang mga lihim na samahan sa buong mundo at binubuo ng mga miyembro mula sa
lahat ng antas ng pamumuhay. May posibilidad din silang magkaroon ng mga kasaysayan na umaabot sa mahigit isang libo
taon.
Ang pagpapakilala ni Gerald sa pamilya Moldell ay nagbigay-daan sa kanya na maunawaan kung gaano karaming kapangyarihan at
lakas ang kayang taglayin ng mga lihim na lipunan.
“Nakikita ko… Anuman, ang lahat ng mga tao sa honor roll ay napakalakas, at ang mga mula sa apat na pangunahing lihim na lipunan ay
sumasakop sa humigit-kumulang otsenta porsyento ng mga miyembro sa listahang iyon. Ako mismo ay nagmula sa pamilyang Merrett, at kahit
na gusto kong ipagpatuloy ang paggawa ng pangalan para sa Ancient Martial Arts ng aking pamilya, medyo nahihiya akong aminin na hindi ito
kasingdali ng inaakala ko. Nakalulungkot, wala nang ibang umiiral na mga kampeon sa loob ng pamilya Merrett—upang makipagkumpetensya
para sa isang posisyon sa loob ng honor roll—magmula nang ang aking mga ninuno hanggang sa aking henerasyon ay pumanaw na lahat,”
sagot ni Kaleb na may mapait na ngiti.
"Nakita ko. Tungkol sa apat na pangunahing lipunan, gaano kalakas ang pinakamakapangyarihang tao?" tanong ni Gerald.
“Hindi ako masyadong sigurado tungkol doon... Gayunpaman, ayon sa mga alingawngaw, may mga dakilang master sa apat na pangunahing
lipunan na namamahala sa kani-kanilang pamilya. Gaya ng sinabi ko, ang narinig ko ay isa lamang alingawngaw dahil kahit ang mga
mula sa apat na pangunahing lihim na lipunan ay hindi matukoy ang pagiging tunay ng pahayag na iyon!”
"Ngayong mas marami ka nang nalalaman tungkol sa Weston Honor Roll, iniisip ko kung ang pangalan mo ay nakalagay na dito... Kung titingnan
mo mula sa iyong lakas, madali kang mapabilang sa top fifty na tao sa honor roll!" magalang na sabi ni Kaleb habang maingat na
kinukuha ang isang lumang scroll na nakatago sa ilalim ng kanyang manggas.
Binuksan ito para makita ni Gerald, tila ang nangungunang dalawang daang tao lamang ang nakatala rito.
"Hindi ko pa narinig ang tungkol sa Weston Honor Roll bago mo sinabi sa akin ang tungkol dito... Walang pagkakataon na ang
pangalan ko ay malalagay doon..."
Habang lumiliko si Gerald sa pag-skim sa scroll, itinuro niya kung saan ang unang lugar bago nagtanong, “...Hawakan mo, bakit
blangko ang unang lugar? Parang may sadyang inalis ang pangalan.”
“Ah, sige, sabihin na nating napaka-mysterious ng person in first place. Batay sa sinabi sa akin ng aking ama, ang taong nabigyan
ng unang puwesto ay halos hindi matatalo, kahit na mula sa murang edad. Noong mas matanda na siya, nakipag-usap pa siya sa
ilang eksperto mula sa apat na pangunahing lihim na lipunan nang mag-isa! Sa huli, gayunpaman, wala ni isa sa kanila ang
makalapit sa pagkatalo sa kanya!”
“Bagaman marami ang sumubok na siyasatin ang kanyang background, ang kanilang mga pagtatangka ay palaging nabigo dahil
walang sinuman ang makakahanap kung nasaan ang tao! Tulad ng sinabi ng aking ama noon, hangga't ang taong iyon ay
nananatiling buhay, walang sinuman ang maaaring ituring na mas makapangyarihan kaysa sa kanya. Kumbaga, naisip din ng
lahat, kaya naging tradisyon na ang unang lugar na laging manatiling blangko,” paliwanag ni Kaleb na halatang interesadong-
interesado sa mga bagay-bagay tungkol sa honor roll.
“I appreciate the explanation,” sagot ni Gerald sabay tango.
“Speaking of which, dahil iniligtas mo ang aking buhay at halos tanghali na, iniisip ko kung maaari ba akong magkaroon ng kalayaan
na tratuhin ka sa isang malaking piging,” mungkahi ni Kaleb na maliwanag na sinusubukang kaibiganin si Gerald.
Dahil maraming alam si Kaleb, naisip ni Gerald na makakalap pa siya ng higit pang impormasyon sa ilang bagay kung papayagan
niya ang matanda na magtanghalian. Dahil dito, tumango lang siya bago sinabing, “Sure. Tawagan ko na lang muna ang
kaibigan ko para i-update siya sa sitwasyon. Bigyan mo ako ng sandali.”
Kabanata 1009 Pagkatapos
ay tinawagan ni Gerald si Misty upang ikansela ang kanilang plano sa pananghalian. Pagkatapos ng lahat, ang pagkuha ng higit pang impormasyon mula
kay Kaleb ay tiyak na kanyang priyoridad.
“Well? Sasama ba siya?" kinakabahang tanong ni Lydia nang ibinaba ni Misty ang tawag.
"Malamang ayaw niyang sumama sa amin dahil tinakot mo siya ng sobra..." sagot ni Misty na may bahagyang
dismayadong tono.
"Maganda iyang marinig! Anyway, ngayong wala na iyon, sinabi ni Jamie na sa Logan Grand Hotel tayo mag-lunch! Sa ganoong
paraan, sabay-sabay nating makikita ang pinakamagandang hotel sa Logan Province!” tuwang-tuwa na sigaw ni Lydia nang bumalik
si Misty ng mapait na tango.
Pero pagdating nila, agad silang hinarang ng isang waiter na nakatayo sa may entrance.
“Paumanhin, ngunit may nag-book ng buong Logan Grand Hotel ngayon. Natatakot kami na kailangan mong pumili ng isa pang
restaurant na kakainan ng tanghalian. Muli, ang aming taos-pusong paghingi ng tawad,” sabi ng mayordomo.
Nang marinig iyon, si Lydia—na kanina pa gustong kumain roon—ay agad na nadismaya. Dahil sa kanyang
kasabikan kanina, naghanda pa siyang kunan ng litrato ang interior ng hotel sa pamamagitan ng kanyang cell phone! To think na
bawal silang pumasok!
“Para may makapag-book ng buong hotel... Ilang tao ang pumapasok? Sa sobrang lawak ng hotel, siguradong may matitira pang
upuan, di ba?” tanong ni Lydia.
Gayunpaman, bilang tugon, umiling lang ang waiter.
Nang makita iyon, bumuntong-hininga siya bago itinapakan ang kanyang paa sa galit habang sinasabing, "Nakakainis!"
"Pumunta na lang tayo sa ibang lugar... Tanghalian ay tanghalian kahit saan tayo kumain," payo ni Misty.
Pagsang-ayon, nagsimulang umalis ang grupo sa lugar. Gayunpaman, si Lydia mismo ay patuloy na lumingon sa hotel, ayaw
tanggapin na may nag-book ng buong lugar.
Maya-maya pa, ilang magagarang sasakyan ang makikitang huminto sa pasukan ng hotel.
Nanlaki ang mga mata sa gulat, agad na nakilala ni Lydia ang lahat ng mayayaman at prestihiyosong mga tao mula sa Logan
Province habang papalabas sila ng mga sasakyan. Sinisigurado na walang mga tupi sa kanilang mga terno, tila may hinihintay
ang grupo ng mga prestihiyosong tao.
“H-hoy! Tumingin ka dyan! Hindi ba Mr. Zander Lovewell iyon? Ang presidente ng pamilya Lovewell?" nagtatakang bulong ni
Lydia.
Kasunod ng direksyon ng tingin ni Lydia, agad namang tumango si Misty bago sumagot, “Talaga nga. Kaya si Chairman
Lovewell ang nag-book ng buong hotel! Na nagpapaliwanag ng lahat! Gayunpaman, si Chairman Lovewell ay hindi kailanman
nagho-host ng gayong mga enggrandeng kapistahan sa pagtatapos ng nakaraang treasure exchange event… Nangangahulugan ito
na may posibilidad na may darating na napakahalagang panauhin!”
"Isang napakahalagang panauhin, sabi mo?" sabi ni Lydia habang siya at ang iba pang miyembro ng kanilang grupo ay
curious na naghihintay kung sino ang makikilalang bisita.
Hindi na nila kinailangan pang maghintay para mabuksan ang pinto ng isang kotse—na nakaparada sa gitna. Lumabas ang isang
matanda bago magalang na inanyayahan ang tila isang kabataan na lumabas ng sasakyan.
Si Chairman Lovewell mismo ang sumulong at magalang na nakipagkamay sa mga kabataan.
Si Lydia, gayunpaman, ngayon ay mukhang labis na natulala habang sinasabi niya, “…I-hindi ba… Gerald?”
Natagpuan ni Misty ang kanyang sarili na napatakip sa kanyang bibig sa gulat nang sumagot siya, “O-oo siya! Sinabi niya sa akin
na busy siya kaya hindi siya nakakapag-lunch sa amin! To think na dahil pupunta siya sa Logan Grand Hotel!"
“Sino ang nagmamalasakit diyan? Tingnan mo! Bakit siya ginagalang ni Chairman Lovewell at ng iba pa?
Hindi ba talo lang siya?” tanong ni Lydia, na parang nabigla habang siya ay napahiya.
Kung tutuusin, sobra siyang hindi nagustuhan. Iisipin na mayroon talaga siyang napakalakas na koneksyon! Sa ilang sandali,
napaisip pa siya kung guni-guni lang ba ang lahat ng ito. Nakalulungkot, ang pag-iisip ay tumagal lamang ng maikling
sandali habang ang katotohanan ay kinaladkad siya pabalik sa lupa.
Ngayong alam niyang napakaimpluwensya nito, kinagat ni Lydia ang ibabang labi habang pinagsisisihan ang pagtrato nito sa kanya kanina.
Oo naman, ang kanyang kasuotan ay tiyak na mababa pa rin sa kanyang mga pamantayan, ngunit sa pagtingin sa kanya ngayon,
siya ay mukhang medyo guwapo, lalo na kapag siya ay nakatayo kasama ang lahat ng mayamang negosyanteng iyon.
Si Gerald na mismo ang pumasok sa engrandeng hotel kasama sina Zander at Kaleb, lubusang nalilimutan ang katotohanang si Misty at
ang grupo ng mga kaibigan nito ay nakatitig sa kanya nang may pagtataka ilang segundo lang ang nakalipas.
Akala niya ay simpleng salu-salo lang ang gagawin niya kasama si Kaleb. To think na invited din si Zander.
"Sigurado ka ba na ang taong ito ay may malaking lakas...? Kahit anong tingin ko sa kanya, parang normal na kabataan lang siya!” bulong ni
Zander kay Kaleb matapos siyang hilahin sa likod saglit.
“At bakit naman ako magsisinungaling sa iyo, Zander? Mangyaring mag-ingat na huwag maliitin si Mr. Crawford. Ang kanyang lakas ay
lampas sa aming pinakamaligaw na imahinasyon. Naiintindihan mo ba?" sagot ni Kaleb.
“Well, kung siya ay tunay na kasing lakas ng sinasabi mo, baka sa wakas ay malulutas na ng Lovewells ang ating kasalukuyang krisis nang
mapayapa. Kung mangyari iyon, alamin mong pararangalan ka ng aming pamilya nang may pinakamataas na paggalang na posible sa
natitirang bahagi ng aming buhay!"
“Humph! Kung handa kang dumaan sa napakaraming problema para lang mabigyan ako ng respeto, mas mabuting humingi ka ng tulong
kay Mr. Crawford. Kung handa siyang manindigan sa ating panig, matatapos ang lahat ng problema natin!”
With that said, both of them re-joined Gerald bago tuluyang pumasok sa hotel.
Taliwas sa isang simpleng tanghalian, isang party ang idinaos at pagkatapos ng simpleng palitan ng kasiyahan, lahat ay uminom
ng tatlong round ng alak.
Kabanata 1010
Maya-maya, tinapik ni Kaleb ang kanyang wine glass, na nagpapahiwatig na kakausapin ni Zander si Gerald.
Gayunpaman, medyo nag-aatubili si Zander na gawin ito. Sabagay, kahit anong tingin niya kay Gerald, mukha pa ring regular na tao ang
binata. Ang pagkaalam na kailangan niyang humingi ng tulong sa isang ordinaryong tao ay tiyak na nagdulot ng malaking pagkabalisa
kay Zander.
Habang nag-iisip kung paano magpapatuloy, isang malakas na tunog ang narinig habang ang isang nasa katanghaliang-gulang na lalaki—
na nakaupo sa tabi ni Zander—na hinahampas ang kanyang baso ng alak sa mesa.
Pagkatapos ay sinabi ng lalaki, “Talagang hindi ko maintindihan kung ano ang motibo sa likod ng kapistahan ngayon, Chairman Lovewell.
Sino ba talaga ang gusto mong i-entertain?”
Malinaw na ang tanong ng middle-aged na lalaki ay hindi direktang tumutukoy kay Gerald na nakaupo sa seat of honor this entire time.
Habang ang tao ay naiinis na sa katotohanang iyon, nauwi sa pagdoble ang inis niya dahil alam niyang sinusubukan din ni Zander na
pasayahin si Gerald.
“Humph! Ang party ngayon ay ginaganap dahil matagumpay nating naimbitahan si Mr. Crawford!” sagot ni Kaleb na may malabong ngiti.
“Patawarin mo ang aking pagiging insightful, ngunit kahit na mabuhay nang napakatagal, wala pa akong narinig na isang 'Mr. Crawford' kanina!
Humph! Intindihin nating lahat na naroroon ngayon ay sumang-ayon na tumulong sa Lovewells sa kanilang laban! Mayroon na kami sa iyo,
Master Merrett, ang dalubhasa sa mga eksperto! As if that wasn't enough, ako, si Theo Zabinski, kasali din dito! Dahil doon, hindi ko talaga
maisip kung bakit inimbitahan ng mga Lovewell ang kabataang ito dito sa unang lugar!” nginisian ni Theo.
"Nakikiusap ako sa iyo na huwag masyadong mapangahas, Theo!" nakangusong sabi ni Kaleb na ngayon ay medyo kinakabahan,
alam niyang narinig na ni Gerald ang lahat ng iyon.
Habang walang sinabi si Zander, halatang bahagyang sumang-ayon din siya sa sinabi ni Theo.
Matapos marinig ang lahat ng iyon, si Gerald na mismo ang nakatingin kay Kaleb. Gaya ng inaasahan, wala talagang libreng tanghalian.
Nang mapansin ito, ibinaba lang ni Kaleb ang kanyang ulo sa paraang humihingi ng tawad bago sinabing, “...Kaya, ganito ang
sitwasyon, Mister... Kita mo, nakilala ko si Zander ilang taon na ang nakakaraan, at noon, nangako ako sa kanya na gagawin ko.
bigyan ng kamay ang Lovewells kung sila ay nasa panganib. Sa katunayan, ang tanging dahilan kung bakit ako narito ngayon ay dahil
nais kong tuparin ang pangakong iyon! Nakalulungkot kong aminin na ang mga kalaban ay napakalakas para sa akin. Natatakot ako
na sa ating kasalukuyang kapangyarihan, hindi man lang tayo magkakaroon ng pagkakataong lumaban! Sa madaling salita, handa ka
bang tulungan kami?"
Matapos marinig ang direktang kahilingan ni Kaleb, sumagot na lang si Gerald sa medyo malamig na tono, “I apologize, but I don’t
want to meddle in your dispute.”
Nang marinig iyon, nakita ni Zander ang sarili na nakasimangot habang ibinababa ang kanyang wine glass.
Saad naman ni Theo, “Habang sinasabi mo na ayaw mong makialam, ang totoo ay hindi ka lang nangangahas na tulungan kami, di
ba? Halika, ipakita sa amin kung anong mga trick at kasanayan ang mayroon ka sa iyong manggas!
Mas mabuti pa, labanan mo ako ngayon din para makita ni Chairman Lovewell kung ano ang mga aktwal na kakayahan mo!"
“Hindi rin interesado sa away,” medyo prangka na sagot ni Gerald.
Noon, naka cross legs na si Zander. To think na naisip pa niya ang katotohanang si Gerald ay maaaring maging isang
makapangyarihang eksperto kanina!
"Alam mo, sa tingin ko ay walang kabuluhan para sa akin na ipagpatuloy ang aking pagkain dito, Master Merette. Aalis na ako ngayon.
Thank you for treating me out for lunch,” sabi ni Gerald habang panandaliang ini-scan ang kwarto bago ngumiti kay Kaleb.
"Sandali lang, ginoo!" sagot ni Kaleb na agad na kumapit kay Gerald na kakababa lang sa upuan.
“Humihingi ako ng paumanhin sa hindi ko pagsasabi sa iyo tungkol sa lahat ng ito noon pa man... Upang maipahayag nang maayos
ang aking paghingi ng tawad, nag-utos ako sa isang tao na maghanda ng isang bagay na kailangan mo. Dahil nabanggit mo kanina
na pumunta ka dito para lang hanapin ang holy fox…”
Bago ipagpatuloy ang kanyang pangungusap, ipinalakpak ni Kaleb ang kanyang mga kamay, hinikayat ang isang subordinate na
pumasok sa silid na may hawak na mapa.
“Ito dito, ang mapa ng mga landas sa Everdare Forest. Mula noong sinaunang panahon, bihira na ang mga tao na makadaan sa primeval na
kagubatan na ito. Gayunpaman, ang mga ninuno ng pamilya Merrett ay minsang nagsanay sa kagubatan na iyon. Para mapagaan ang
kanilang pagsasanay, gumawa sila ng mapa ng lugar. Bagama't hindi ito maaaring makatulong nang malaki, naniniwala ako
na maaaring magamit pa rin ito sa iyong paghahanap para sa banal na fox. Tanggapin mo, ginoo…”
“…Kaleb, hindi ba iyon ang mapa na hinahanap ng pamilya mo noon-”
Kahit na ang ngayon ay dilat na mata na si Zander ay nagtangkang magtanong ng isang bagay, si Kaleb ay nagtaas lamang ng isang
kamay, na humarang sa kanya. Halatang ayaw ni Kaleb na ituloy ni Zander ang tanong niya.
Dahil doon, muling tumingin si Kaleb kay Gerald bago muling nagsalita, “Tanggapin mo na lang, mister!”
Dahil inalok sa kanya ang mapa, si Gerald ay pasimpleng lumapit para kunin ito. Pagkatapos ng lahat, hindi niya tatanggihan ang isang
bagay na magliligtas sa kanya sa kalahati ng problema sa sandaling tumawid siya sa kagubatan.
Pero bago pa man niya ito mahawakan, sumigaw kaagad si Theo, “Ibigay mo sa akin iyan!”
Pagkatapos ay iniunat niya ang kanyang kamay—mula sa kanyang upuan—at inagaw ang mapa sa nasasakupan bago tumingin kay
Gerald at sinabing, “So, gusto mo itong mapa, di ba, Mr. Crawford? Akin na ito ngayon! Kung gusto mo, agawin mo sa akin!"
Habang pinagmamasdan si Theo na nanunuya, pasimpleng kinawayan siya ni Gerald bago bumalik sa kanyang upuan.
"…Anong ibig mong sabihin?" malamig na tanong ni Theo.
Dahil walang sagot, ginamit na lang ni Gerald ang kanyang tinidor para kaswal na magbuhat ng dahon ng gulay sa kanyang plato. Nakahawak
sa dahon, tinitigan ito ni Gerald saglit bago pumitik ng sobrang bilis.
Dahil dito, direktang lumipad ang dahon ng gulay patungo sa mukhang matibay na pintong gawa sa kahoy ng pribado
kwarto…
At nahulog ang buong pinto sa sandaling tumama ang dahon!
Kabanata 1011
"…Ano?"
Laking gulat ni Theo sa kanyang nasaksihan na iyon na lang ang tanging naibulong niya nang agad siyang tumayo.
Parehong nagulat ang lahat, lalo na ang kawawang waiter na nakatayo mismo sa likod ng pinto—handang maghain ng
mas maraming pinggan—nang mangyari ang lahat ng iyon.
Mismong si Zander ay nasa sahig muli ang dalawang paa sa puntong ito. Bagama't una niyang tiniyak sa sarili niya kanina
na tiyak na ordinaryong binata lang si Gerald na walang aktwal na kakayahan, alam na niya ngayon kung gaano siya mali.
To think na kaya niyang durugin ang isang kahoy na pinto sa isang dahon lang ng gulay! Gaano karaming pagsasanay
ang kailangan niyang pagdaanan para maging ganoon kalakas?!
Ang kapaligiran sa silid ay lalong nakaka-stress sa pangalawa.
Malinaw na nakaramdam ng pressure, si Theo—na kasalukuyang basang-basa sa malamig na pawis—ay bumulong sa sarili, "Sa tingin
na ang isang tao ay makakapagdulot ng sakit sa iba sa pamamagitan lamang ng paggamit ng isang dahon!"
Upang subukang mabawasan ang labis na awkwardness ng sitwasyon, isa sa mga tao mula sa pamilya Lovewell—
na nakatayo sa gilid sa buong oras na ito—ay ngumiti at nagtanong, “M-master Zabinski, hindi ko lubos maisip iyon…
ulitin mo yung sinabi mo...?"
Ramdam na ramdam ko ang mas maraming malamig na pawis na tumutulo sa kanyang baba, ang ganap na natulala na si Theo ay inulit lang, "Sabi
ko, isipin na ang isang tao ay talagang makakapagdulot ng sakit sa iba sa pamamagitan lamang ng paggamit ng isang dahon!"
Ngayon sa wakas ay nararamdaman ang adrenaline ng takot, pagkatapos ay idinagdag ni Theo, "H-nakakabukas ng mata! Ang isipin na ang
ganoong kasanayan ay maaaring umiral sa planetang ito!”
Nakatingin ngayon si Theo kay Gerald sa ibang liwanag. Nang mapagtantong nasa kanya pa rin ang mapa, agad siyang lumapit kay Gerald
at magalang na inabot ang item bago sinabing, “M-Mr.
Crawford! Humihingi ako ng paumanhin sa hindi pagiging isang insightful na tao! Mangyaring ibalik ang iyong mapa!"
Nang makita iyon, nagpalitan ng tingin si Zander at ang kanyang mga kapamilya. Sa huli, lahat sila ay nagsalitan sa pagtayo.
“Patawarin mo ako sa aking kawalang-ingat kanina, Mr. Crawford. For Kaleb's sake, please consider helping the Lovewell family to rid us
of our current crisis,” sabi ni Zander bago yumuko ng malalim kay Gerald.
Putting the map away, Gerald casually replied, “Ano ang malaking isyu? Hindi ba ito malulutas ni Master Merrett?”
Ngayon lang naudyukan si Gerald na magtanong dahil naibigay na sa kanya ang mapa na, sa totoo lang, ay isang bagay na kapaki-
pakinabang sa kanya. Hindi naman talaga siya interesadong makialam sa mga gawain ng pamilya Lovewell para lang din kay Kaleb. Ayaw
lang niyang maramdaman na may utang siya sa alinman sa mga ito.
"Well, ang bagay ay..."
Sa pamamagitan nito, sinimulan ni Zander na idetalye ang lahat tungkol sa insidente.
Tulad ng nangyari, ginawa ng Lovewell ang kanilang sarili na isang kaaway noong nakaraan. Ang kaaway na pinag-uusapan ay pinabayaan
silang mag-isa sa loob ng ilang panahon, na tila babalik sa kanyang sariling bayan.
Gayunpaman, sa kanyang pagbabalik, nalaman ng mga Lovewell na kahit ang pinakamakapangyarihan nilang bodyguard ay hindi
nagawang ibagsak ang kalaban. Bagama't wala silang ideya kung paano siya naging napakalakas sa panahon ng kanyang pagkawala,
ang mas matinding isyu ay ang katotohanang idineklara niyang papatayin ang isang inapo ng pamilya Lovewell tuwing sampung araw
hanggang sa wala sa kanila ang naiwan.
Hanggang sa puntong ito, dalawang inapo ng Lovewell ang parehong nasaktan at kalaunan ay napatay sa kabila ng mga utos ni Zander na
nagbabawal sa sinuman sa mga nakababatang henerasyon na umalis sa kanilang mga tahanan.
Sa ngayon, ang natitirang mga nakababatang henerasyon ng pamilya Lovewell ay nanatiling nagtatago sa kanilang mga tahanan.
Ang kaaway mismo ay tinawag na Damian Wake, at ang kanyang layunin ay simple. Gusto lang ng lalaki na tuluyang maalis ang mga
Lovewell sa mukha ng planeta, ngunit pagkatapos lamang niya silang mabaliw sa takot.
Dahil alam iyon, ang tanging magagawa ni Zander ay kumuha ng malaking grupo ng mga eksperto para protektahan ang kanyang
pamilya. Ito rin ang dahilan kung bakit sila nag-host ng treasure exchange event isang buwan nang mas maaga sa taong ito.
Ang kanilang plano ay upang maakit ang malalaking grupo ng mayayaman at makapangyarihang mga tao sa kaganapan. Kung mas
malaki ang bilang ng mga kalahok, mas malaki ang kanilang lakas. Bukod pa rito, ang lakas sa bilang ay hihikayat din sa
Lovewells na manatiling mapagbantay at hindi basta-basta sumuko.
Nang marinig iyon, naunawaan na ngayon ni Gerald kung bakit kinailangang lumabas ni Haven at ng kanyang mga kapatid para lang magkaroon ng
kasiyahan.
“Habang si Damian ay dating isa sa mga mayamang tagapagmana ng Logan Province, siya at ang kanyang ama ay parehong
masama. Dahil sa palagian nilang pag-uugali, ang lahat ng mayamang negosyante sa Logan Province ay nagboycott sa kanila
noon, na nagresulta sa pagkawatak-watak ng kanilang pamilya. Gayunpaman, bilang napaka-petty-minded na tao, alam
nating lahat na hindi titigil si Damian hangga't hindi niya nagagawa ang kanyang paghihiganti sa lahat ng pamilyang nagboycott sa
kanila maraming taon na ang nakalipas, at ang ibig kong sabihin ay silang lahat. Kapag nabusog na ang kanyang paghihiganti sa
pamilyang Lovewell, tiyak na hahabulin din niya ang ibang mga pamilya!” sabi ni Kaleb.
“Speaking of which, nakipag-appointment na kami sa kanya dati. Sa totoo lang, ito ay isang hamon sa isang tunggalian bukas ng
gabi... Nakakahiyang aminin ito, ngunit siya ay napakalakas na sa tingin ko ay hindi ako makakalaban sa kanya!” dagdag pa ng lalaking
maputi ang buhok habang hinihingal ang ulo.
Nang tumingin kay Gerald, magalang na sinabi ni Zander, "Ito ay talagang isang pagpapala sa amin kung magpasya kang tumulong
sa amin, Mr. Crawford..."
Dahil wala talagang magandang impression si Gerald kay Zander, humarap siya kay Kaleb bago sumagot, “...Sure. Pupunta ako
para tingnan.”
“Napakasarap pakinggan!”
Kabanata 1012 Nang

matapos ang kanilang pagkain ay lumabas si Gerald ng hotel kasama si Zander at ang iba pa. Pagdating sa pasukan
ng hotel, agad silang sinalubong ng isang mayordomo na agad na nagsabing, "Nais kang bisitahin ng ilang mga tao mula
sa Long family sa Yanken, Chairman Lovewell!"
“Ang Longs? Humph! Bakit kaya nila ako pinuntahan? Sino ang pinadala nila para maging kinatawan nila?" sagot ni
Zander na halatang mas confident na ngayong pumayag si Gerald na tulungan siya.
“Pinadala nila ang pangalawang ginang ng pamilya Long! Kasalukuyan siyang naghihintay na makilala ka at
nagdala pa siya ng ilang magagandang regalo para ipagdiwang ang tagumpay ng treasure exchange event!” paliwanag
ng mayordomo.
Nang marinig iyon, bahagyang inangat ni Gerald ang kanyang ulo.
Ang pangalawang babae ng Long family? Pwede ba talaga...?
"Ang kinatawan ba ng pamilya Long ay nagdadala ng apelyido ng Yorke, kung nagkataon?" tanong ni Gerald.
Bilang tugon, agad na ngumiti ang mayordomo bago sinabing, "Siya nga!"
So si Xavia talaga!
For some reason, medyo nakaramdam si Gerald ng kakaiba nang marinig niyang nandito si Xavia. Kung tutuusin,
mahigit isang taon na niya itong hindi nakikilala at hanggang ngayon ay tuluyan na niya itong kinalimutan.
Sa paglipas ng panahon, natural lang na unti-unting makalimutan ang mga pangyayari sa nakaraan. Gayunpaman, may
isang pangyayari na alam ni Gerald na hinding-hindi niya makakalimutan.
Ang pangyayaring iyon ay ang panahon kung saan siya ay tinutugis ng mga Long at ng mga Moldell halos isang buong taon na ang
nakalipas. Habang ang parehong pamilya ay desperadong nagtangka na patayin siya noon, pinabayaan siya ni Xavia, na
mahalagang nailigtas ang kanyang buhay.
'It's been over a year now... I wonder how she's doing now... Regardless, she deserves to live a peaceful life... Sa madaling salita,
mas mabuting hindi na lang tayo magkita,' naisip ni Gerald sa sarili kanina. bahagyang tumawa ng mapait.
"Ginoo. Crawford...? Mr. Crawford…” bulong ni Zander sa tabi niya.
“…Hmm?” sagot ni Gerald habang natulala.
“Haha! Iniisip ko lang kung saan ka kasalukuyang tumutuloy. Kung ito ay maginhawa para sa iyo, bakit hindi lumipat sa manor ng
pamilya Lovewell sa ngayon? Sasabihin ko sa iba na ayusin ang pinakamagandang kwarto para sa inyo kung papayag kayo,”
mungkahi ni Zander.
“Sounds good,” sagot ni Gerald sabay tango.
Sa mga bagay na napagpasyahan nang ganoon, lahat sila ay bumalik sa manor ng pamilya Lovewell.
Pagdating doon, naghiwalay sina Zander at Gerald. Habang si Gerald ay patungo sa kanyang bagong silid, si Zander mismo ang
tumungo sa reception area ng kanyang tahanan upang makipagkita kay Xavia.
“Ikinagagalak kitang makilala, Miss Yorke. Nakita ko na ang listahan ng mga regalong ipinakita mo sa amin, at dapat kong sabihin
na lahat ng mga ito ay sobrang mahal at mahalaga! Masama ang loob ng pamilya namin kung tatanggapin silang lahat!” magiliw
na sabi ni Zander.
“Masyado kang mahinhin, Chairman Lovewell! Naglaan ka ng ilang oras upang makilala ako sa kabila ng iyong naka-pack na
iskedyul! Iyon lang ay isang pagpapala sa Long family!” sagot ni Xavia.
Nang marinig iyon, napangiti si Zander habang nakatingin kay Xavia. Dahil pinahihintulutan ng mga Long ang gayong binibini na
harapin ang mga ganoong mahalagang bagay, sigurado si Zander na mayroon siyang lahat ng uri ng pandaraya at kakayahan.
Kahit na alam niya iyon, ang kagandahang-loob na ipinahayag nito sa pamamagitan ng masinop na paraan ng pagsasalita nito—habang nagpapalitan
sila ng mga kaaya-aya—ay natabunan ang anumang pagkabahala ni Zander noong una. Alam na alam niya rin iyon, at mas lalo niyang iginagalang
si Xavia.
“Dahil busy kang tao, Chairman Lovewell, hindi ako magpapatalo. Pumunta ako dito ngayon na nagtataka kung nabasa mo na ba ang
panukalang kooperasyon na binuo ng pamilyang Long. Kung maaari, ang mga Long mula sa Yanken ay tunay na nagnanais na magkaroon ng
malakas na pakikipagtulungan sa Lovewells. Kung sumasang-ayon ka, ang mga Long ay agad na magbibigay sa pamilya Lovewell ng isang
proyekto na nagkakahalaga ng isang bilyon at limang daang milyong dolyar.
Isaalang-alang ito bilang aming paraan ng pagpapahayag ng aming katapatan.
Nang marinig iyon, naramdaman ni Zander ang bahagyang pagkibot ng kanyang mga talukap. Kahit na halatang kinikilig siya, nanatili siyang cool.
Kung tutuusin, hindi naman siya nagmamadaling ihayag ang tunay niyang nararamdaman.
“Kami ay nagpapasalamat sa iyong tiwala sa amin. Hindi alintana, pansamantalang isinantabi ang usapan tungkol sa pagtutulungan, narinig
ko sa iyong mga kababayan na tila may mga pinsan kayo dito sa Probinsiya ng Logan. Hindi ako sigurado kung narinig mo na mula sa kanila ang
tungkol sa kung paano namin ginagawa ang mga bagay dito sa Logan Province…”
Ang mabuting relasyon sa pagitan ng mga Long at Moldell ay hindi lihim sa mga nagtatrabaho sa larangan ng negosyo. Gayunpaman, ang
parehong ay hindi masasabi tungkol sa relasyon sa pagitan ng Moldells at Lovewells.
Dahil doon, natural para kay Zander na gustong malaman ang higit pang mga detalye tungkol sa affair dahil isang Long representative
ang nasa kanyang pintuan.
“Napakaalam mo, Chairman Lovewell. Mayroon nga akong ilang pinsan at kamag-anak na nakatira dito.
It's their hometown, after all. Gayunpaman, hindi kami nakikipag-ugnay sa isa't isa sa loob ng maraming, maraming taon.
Bilang isang resulta, maaari mo ring tratuhin ito na parang unang pagkakataon ko dito sa Logan Province. Sa madaling salita, natatakot ako na hindi
”
ako masyadong pamilyar sa mga pamamaraan dito na iyong binanggit.
“Gayunman, maaari kang makatiyak sa isang bagay. Kapag nakuha mo na ang proyekto, siguradong kikita ang Lovewells. Feeling ko, sabay-
sabay na titibay din ang bond between the Longs and the Lovewells, di ba?” nakangiting sagot ni Xavia.
Bilang tugon, tumango lang si Zander.

Sa sandaling iyon, pumasok ang mayordoma sa reception area at sinabing, “Nakaayos na ang lahat para kay Mr. Crawford, Chairman
Lovewell. Maaari ko bang malaman kung may iba ka pang nais na gawin ko?"
“Wala naman for the moment. Siguraduhin lang na sabihin sa iba na paglingkuran ng mabuti si Mr. Crawford. Walang sinuman sa kanila ang
magpapabaya!"
Kabanata 1013 “Ah, so it
turn out that you have a quite distinguished guest here today! Humihingi ako ng paumanhin sa paglalaan ng kaunting oras mo... Gayunpaman,
iniisip ko kung sino ang bisita para bigyan mo siya ng ganoong kataas na paggalang, Chairman Lovewell. Pagkatapos ng lahat, ikaw mismo
ay isang napakalakas at maimpluwensyang tao!” sabi ni Xavia habang nakangiti habang inaayos ang buhok.
“Haha! Dahil sa sumasailalim sa treasure exchange event, sa kasalukuyan ay maraming iba pang kilalang tao sa Logan
Province! Gayunpaman, ang natatanging panauhin na kasama ko ngayon ay medyo naiiba sa iba... Anuman, bakit hindi natin pag-usapan
ang ibang mga bagay sa sandaling ito? Huwag mag-alala, dahil tiyak na makakahanap ako ng oras upang maingat na basahin ang iyong
panukala sa pakikipagtulungan. Sa totoo lang, dahil hindi pa matatapos ang event hanggang sa ilang araw pa, bakit hindi ka muna tumuloy
dito, Miss Yorke?

Kapag natapos na ang treasure exchange event, opisyal na nating pag-uusapan kung paano mangyayari ang mga bagay-bagay. Ano sa
tingin mo?"
“It would be an honor, Chairman Lovewell,” nakangiting sagot ni Xavia.
Ang natitirang bahagi ng araw ay medyo walang kaganapan, at ang susunod na araw ay dumating sa lalong madaling panahon.
Upang simulan ang kanyang day off, isinama ni Xavia ang kanyang mga subordinates habang naglalakad siya sa Lovewell Manor. Ang
manor mismo ay napakalaki at maraming mga villa at VIP na lugar ang umiiral sa loob nito.
Nang makarating sa isa sa mga VIP area, gayunpaman, ang paglalakad ni Xavia ay pinahinto ng ilang guwardiya na nagsabing,
"Paumanhin, Miss Yorke, ngunit walang sinuman ang pinapayagang pumasok sa lugar na ito maliban kay Chairman Lovewell."
"Hindi, ito ay bastos sa akin upang subukang pumasok sa lugar na ito sa unang lugar. Gayunpaman, iniisip ko kung gaano kakilala ang
panauhin na nananatili rito… Naaalala ko ang pagdinig tungkol sa isang 'Mr. Crawford' na tila mahalaga kay Chairman Lovewell... Si Mr.
Crawford kaya ay kasalukuyang naninirahan sa loob ng silid na iyon...?" tanong ni Xavia habang nakangiti sa kanila.
Gayunpaman, wala sa mga bodyguard ang tumugon sa kanyang tanong.
Dahil doon, nakita ni Xavia ang sarili na bahagyang nakasimangot saka siya naglakad palayo.
“Huwag ka sanang malungkot, miss. The Lovewells are known to have a lot of secrets,” aliw ng isa sa mga subordinates niya
habang naglalakad sila.
"Well, nag-aalala lang ako na si Mr. Crawford ay magiging kakumpitensya natin. Kung ganoon nga ba talaga, hindi ba
mawawalan ng saysay ang lahat ng nagawa ng pamilya Long? Tusong tuso at malihim na tao ang Zander na iyon... Kahit na
matapos siyang kausapin ng napakatagal kahapon, hindi ko pa rin maisip kung ano talaga ang iniisip niya! Paano siya
nananatiling kalmado kapag iniharap namin sa kanya ang isang kontrata na nagkakahalaga ng isang bilyon at limang daang
milyong dolyar?" sagot ni Xavia habang naka cross arms.
“Well, sa ngayon, hintayin na lang natin na matapos ang event. Tingnan natin kung ano ang sasabihin niya tungkol dito.
Speaking of the event, bakit hindi ka tumuloy doon at tumingin-tingin din sa paligid? Ito ay maaaring isang pagkakataon para
makipag-ugnayan ka sa mga negosyante mula sa iba't ibang lugar. Kung mangyari iyon, tiyak na matutulungan mo ang Long family
ng malaki!”
"Bagaman totoo iyon, sa totoo lang hindi ako interesado sa kaganapang iyon."
"Saan mo ipinapanukala na dapat tayong pumunta?"
“Humph! Well, dahil binanggit nga ni Zander ang mga pinsan at kamag-anak ko kahapon, magagamit ko na rin ang
pagkakataon para bisitahin sila. Pagkatapos ng lahat, ito ay naging isang magandang... pito? O baka kahit walong taon mula
noong huli ko silang nakilala!” sagot ni Xavia na bahagyang kumislap sa mga mata nito habang sinasabi iyon.
Ilang sandali matapos niyang sabihin iyon, may dumaan na grupo ng mga dayuhan sa kanya at sa kanyang mga bantay.
Habang nakangiting tumango si Xavia sa kanila, hindi niya napansin ang nakakalasing na tingin ng leader ng kabilang grupo nang
tumingin ito sa kanya.
Maya-maya pa nang marinig ang tunog ng doorbell sa loob ng isang maliit na lugar.
Pagkabukas na pagkabukas ng pinto ay agad na ngumiti ang isang babae na mukhang nasa kwarenta nang mapagtanto kung
sino ang bumisita.
“Oh my, and here I was wondering kung sino ang nasa pinto! Kaya ikaw, Xavia! Naging ano na? Eight years simula nung huli
tayong nagkita? Malalaki na kayong lahat! Anuman, anong negosyo ang magdadala sa iyo sa aking pintuan? Ilang taon na
tayong tumigil sa pakikipag-ugnayan, hindi ba?” sabi ng babae na puno ng paghamak ang kanyang mga salita habang
hinaharangan ang pinto, pinipigilan si Xavia na makapasok.
Si Xavia mismo ay nakakarinig ng medyo ingay na nagmumula sa loob. Ito ay maliwanag na ang babae ay kasalukuyang may ilang
mga bisita.
“Mahal na tita, sakto po kasi ang tagal ko nang bumisita. Mali bang ma-miss kita?" malamig na ngiti ang sagot ni Xavia habang
marahang itinabi ang tiyahin at pinapasok ang sarili.
“…H-hoy! Hindi mo magagawa iyon!" galit na galit na sambit ng kanyang tiya
Gaya nga ng nahulaan ni Xavia, talagang maraming bisita ang nasa loob. Sa parehong mga lalaki at babae sa lahat ng edad, lahat
sila ay nag-uusap at nagtatawanan pa rin sa isa't isa-habang nakaupo sa mga sopa-hanggang sa huli nilang napagtanto na
naroroon si Xavia.
Mula sa sandaling iyon, biglang naging tense ang kapaligiran.
“…Buweno ngayon, kung hindi si Xavia! At narito ako ay nagtataka kung sino ang dumating! Pambihirang bisita! Isang magandang
babae ang iyong kinalakihan!”
Kabanata 1014 Ang

sabay na nagulat at natutuwa na boses ay nanggaling sa isang nasa katanghaliang-gulang na lalaki na tumayo kaagad nang
makita siya.
"Talagang matagal na, tito!" sagot ni Xavia na bahagyang tumango.
“Humph! Ito ay tulad ng sinasabi nila. Kapag mahirap ka, walang naghahanap sa iyo kahit na nakatira ka sa isang mataong lungsod!
Kapag yumaman ka, gayunpaman, kahit na ang pinakamalayong kamag-anak ay tatakbo para salubungin ka, kahit na nakatira
ka sa gitna ng kagubatan! Nagtataka ako kung ang kasabihang iyon ay naaangkop sa isang tiyak na kamag-anak ng
sa akin na nagkataon na nakabalita na ang Zion ng aking pamilya ay na-promote lang!” nginisian ng isang babae—nakaupo
sa isa sa mga sopa—bago sumilay ang malamig na ngiti habang patuloy sa pagbabalat ng orange.
Nang marinig iyon, ang ilan sa iba pang mga binata at babae sa silid ay humalili sa pagtitig kay Xavia nang masama.
“Napakatagal na pero hindi nagbabago ang paraan ng pagsasalita mo, tita? Now that I think about it, ito rin ang lugar kung
saan mo kinukutya at pinahiya ng husto ang nanay ko noon, di ba?” nakangiting sagot ni Xavia.
Pagkunot ng noo, tinanong ng panganay na tiyuhin sa tonong nag-aalala, “Huwag na nating pag-usapan ang nakaraan ngayon...
Kahit na, naaalala ko na nagkasakit ang tatay mo noong taong iyon... Matagal na tayong hindi nag-uusap... Kumusta na siya.
ngayon?”
"Siya ay gumaling ilang taon na ang nakakaraan," sagot ni Xavia habang inaalala ang insidenteng naganap bandang alas-otso
Taong nakalipas.
Noon, nagkasakit ang ama ni Xavia. Dahil sa dinaya ng kanyang pera noong mga nakaraang taon, wala siyang pera upang
gamutin ang kanyang sakit. Dahil dito, pumunta si Xavia at ang kanyang ina sa Logan Province sa pagtatangkang humiram ng
pera sa kanyang tiyuhin.
Gayunpaman, kahit anong pakiusap ng kanyang ina, wala ni isa sa kanila ang nag-abot ng tulong.
Para bang hindi sapat iyon, sa huli, pinalayas silang dalawa ng kanyang ina sa kanilang tahanan!
Ito ay katulad sa kanilang paghahagis ng ilang ligaw na aso. Lumayo pa ang kanyang tiyahin na itapon ang lahat ng lokal na
produkto ng bundok na maingat na kinuha ng ina ni Xavia.
Nang makita ang lahat ng pagsusumikap ng kanyang ina na nakakalat sa lupa, iningatan ni Xavia ang masakit na alaalang iyon
sa kanyang puso hanggang sa araw na ito.
Sa katunayan, ang sakit ng pangyayaring iyon ang naging motibasyon niya na subukan ang kanyang makakaya sa pag-aaral.
Ang layunin niya ay makuha ang kanyang paggalang upang hindi na siya muling murahin. Dahil doon, sa huli ay nakapasok
siya sa Mayberry University!
Pagkatapos makapasok, gayunpaman, hindi nagtagal ay napagtanto niya na kahit gaano siya nagsikap, hindi niya talaga maaalis sa
sarili ang kanyang kahirapan.
Kahit nakahanap na siya ng nobyo na tunay niyang hinahangaan, pareho silang minamaliit ng iba.
Hindi na lang niya nakayanan. Nais niyang maging prestihiyoso, maging isang taong may mataas na katayuan.
Ngayon, sa wakas ay nakuha na ni Xavia ang lahat ng iyon, at pumunta siya rito para sa wakas ay makamit ang isang hiling niya na iningatan
niya sa kanyang puso sa buong oras na ito.
“Humph! Saka bakit ka bumalik? Kung pagkakataon na ng nanay mo ang magkasakit ngayon, ililigtas ko ang lahat ng abala, sa sandaling
ito. Wala tayong pera!” panunuya ng panganay na tiyahin ni Xavia habang mayabang na umakbay sa kanya.
“Kung hindi mo napansin, medyo maganda ang suot niya ngayon, nay! I'm assuming nandito siya para magpakitang gilas! Sa hitsura
ng mga bagay, maaaring natagpuan niya ang kanyang sarili na isang mayaman na asawa!" sabi ng isa pang babae sa
silid.
Ignoring both their statements, Xavia then continued, “Speaking of which, naalala ko na si Second tita ang naghagis ng sampung-
dolyar na papel na iyon sa nanay ko habang lahat kayo ay itinataboy kami.
Tinawag mo itong 'kabayaran' para sa mga lokal na produkto ng bundok, kung naaalala ko nang tama. Naaalala mo ba ang alinman
sa mga iyon, Pangalawang tiyahin?"
Huminga ng malalim, sumagot ang kanyang pangalawang tiyahin, “So what if I did? Nandito ka ba para maghiganti sa amin?"
Nang ang kanyang pangalawang tiyahin ay tumayo sa galit, sinabi lamang ni Xavia, “Naku, hinding-hindi ko gagawin! Sa totoo lang
pumunta ako dito ngayon para ibalik ang sampung dolyar sa iyo! Alam mo, nangako ako sa sarili ko noon na babayaran ko ang pera
ng isang daan- hindi, ng sampung libong beses ng halaga sa isang araw!”
"Well ngayon ang araw na iyon! Tumingin ka sa bintana, Pangalawa at Unang tiya. Nasa ibaba na lahat ang perang balak kong ibalik sa
iyo,” dagdag ni Xavia habang nakaturo sa bintana.
Nang marinig iyon, agad na natigilan ang magkabilang tiyahin niya. Nakatingin sa labas ng bintana, pareho silang napatakip
ng bibig sa gulat pagkasilip nila sa ibaba.
"Diyos ko!"
Halos lumuwa ang kanilang mga mata mula sa kanilang mga saksakan habang nakatitig sa lahat ng magagarang sasakyan na
nakaparada sa labas. Gayunpaman, hindi iyon ang labis na ikinagulat nila.
Hindi, nabigla sila nang makita ang ilang sobrang punong bag na inilagay sa harap ng mga sasakyan. Kahit sa malayo, natatanaw na
nila ang mga dulo ng green dollar bill na sumisilip sa bawat bag.
Ito ay walang kulang sa nakasisilaw, at ang pangalawang tiyahin ni Xavia ay nauwi sa pag-uurong-sulong sa sopa bago mahinang
umupo sa isang malakas na lagok.
Biglang bumukas ang entrance door at mabilis na pumasok sa loob ng bahay ang team ni Xavia ng mga nakaitim na bodyguard.
“Makinig kang mabuti ngayon. Habang nasa iyo na ang pera sa ibaba, hindi mo ito matatanggap hangga't hindi mo nasasabi sa mga
tauhan ko ang tamang halaga. Gayundin, hindi ka pinapayagang kumain o uminom hanggang sa makuha mo ang eksaktong
dami ng tama. Huwag ka rin sumubok ng nakakatawa dahil babantayan ka ng mga tauhan ko,” malamig na sabi ni Xavia habang
nakatitig sa pangalawang tiyahin na nanghihina na ang mga paa.
Walang sinuman sa bahay na iyon ang nangahas na magsalita pa pagkatapos makita ang lahat ng iyon.
Kabanata 1015
“…X-Xavia… M-mali kami na tratuhin ka ng ganyan noon! Pakiusap, napakaraming pera dito! Halos imposible para sa amin na
maibaba ang eksaktong halaga!" nauutal niyang tiyahin na hindi naman tanga.
Alam na alam na sa wakas ay bumalik si Xavia para sa kanyang paghihiganti, nagmakaawa siyang palayain siya
napipintong pagpapahirap.
“Bilangin mo. Huwag mo na akong ulitin sa pangatlong beses!” pang-iinis ni Xavia habang ang pangalawang tiyahin niya ay
biglang umiyak sa takot.
Hindi alam kung ano pa ang gagawin, tumahimik siya at nagsimulang magbilang ng mga perang papel, isa-isa.
“Tandaan mo, gusto ko ang eksaktong halaga! Walang hihigit at walang kulang! Muli, ang pera ay sa iyo kapag nakuha mo nang
tama ang huling halaga. Magkamali sa halaga, gayunpaman, pagkatapos ay maaari kang magpatuloy sa pagbibilang
magpakailanman!" nakangiting dagdag ni Xavia bago pumunta sa gilid at uminom ng isang basong tubig na pinakuha
sa kanya ng kanyang nasasakupan.
Kasabay nito, ang isang kabataang nakasuot ng cap ay nakasimangot sa ilalim ng kanyang maskara habang patuloy niyang pinagmamasdan ang
mga kilos ni Xavia mula sa isang sulok.
Kagagaling lang niya sa pandinig, naisip niya na ang unang maririnig niya ay ang malupit na utos ni Xavia.
Para makapag-isip pa siya ng ganoong sadistang parusa, nagtaka ang binata sa kanyang sarili kung gaano na ba kagulo ang
kanyang isip.
"Paano ka napunta sa ganito..." bulong ng binata sa sarili.
Syempre, ang binabanggit na kabataan ay si Gerald.
Kanina pa niya ini-stalk si Xavia na may dalawang dahilan. Una, gusto niyang makita kung kasalukuyang may ginagawa ang
mga Long.
Para naman sa kanyang pangalawang dahilan, gusto munang alamin ni Gerald kung may hindi natutupad na kagustuhan
si Xavia. Siya, pagkatapos ng lahat, ang nagligtas sa kanya noon. Bago nasaksihan ang nangyari, binalak ni Gerald na suklian
ang napakalaking pabor na iyon sa pamamagitan ng pagbigay ng hiling niya.
Sa kanyang pagkadismaya, heto ay ginagamit niya ang kanyang pera para muling maghiganti sa iba!
“Humph! Dahil pwede na siyang magkaroon ng kahit anong gusto niya ngayon, wala na siguro siyang wish na hindi niya kayang
ibigay sa sarili niya! Anuman, hindi iyon magtatagal kapag natapos ko na ang pamilyang Long. Maghihiganti ako sa kanila maya-
maya, kaya't tamasahin mo ang iyong kapangyarihan habang kaya mo pa!" sabi ni Gerald habang umiiling.
Sa huling sulyap sa kanya, aalis na sana siya nang bigla niyang narinig ang sinabi nito, “Alam mo bang ang pamilya ko ay
umaasa sa iyo noon. Naaalala mo ba noong inihanda ka ng tatay ko noong una kang dumating sa Logan Province? Sa kabila
noon, talagang nagkaroon ka ng lakas ng loob na itaboy ako at ang aking ina na parang mga asong gala noong kailangan
namin ang iyong tulong! Hindi mo man lang kami pinapasok sa bahay! Kaya paano ako naging malupit ngayon? Kung tutuusin,
ganito lang kalaki ang perang ibinibigay ko sayo dahil mahal na mahal mo ito!”
Nang muling magmakaawa sa kanya ang panganay na tiyuhin ni Xavia at ang iba pang naroroon sa silid, si Gerald mismo ang
naiwan na nakatulala.
Kaya iyon ang dahilan kung bakit siya naghihiganti... Kung iisipin na si Xavia ay nagtiis ng labis na kahihiyan at sakit bilang
isang bata...
“Diyan ka, manatili ka rito at bantayan mo sila! Huwag hayaan silang umalis hangga't hindi nila binibigyan ka ng eksaktong
halaga!" singhal ni Xavia habang inihagis ang basong hawak niya sa sahig, dahilan para mabasag ito nang lumabas ng bahay
ang nagngangalit na babae.
Si Xavia ay tumayong mag-isa sa tabi ng tabing ilog, umaasang magkakaroon ng kapayapaan ng isip.
Si Gerald mismo ang nakasunod sa kanya doon, at kasalukuyan siyang nagtatago sa likod ng isang puno. Nang muli siyang
aalis, gayunpaman, bigla niyang nasulyapan ang ilang matatangkad na dayuhan na nakasuot ng salaming pang-araw na
naglalakad patungo kay Xavia.
"Pagbati, Miss Yorke!" sabi ng isa sa mga dayuhan habang bahagyang nakayuko.
“Ano ito?” medyo malamig na sagot ni Xavia dahil sobrang bad mood pa rin siya.
“Well, hindi namin maiwasang mapasulyap sa ginawa mo kanina sa mga tao sa bahay na iyon!
Dahil halatang hindi sila mabubuting tao, wala kaming pakialam na ialok sa iyo ang aming mga serbisyo para maalis sila nang
tuluyan!” dagdag ng isa pang dayuhan.
“At sino naman ang nagsabi na gusto ko silang paalisin? Hindi na kailangang makialam sa aking negosyo.
Hindi alintana, sino kayong lahat, at ano ang gusto ninyo sa akin?” tanong ni Xavia na medyo nakasimangot.
“Nandito kami dahil lubos na hinahangaan ka ng aming panginoon, Miss Yorke! Sinabihan niya kaming personal na imbitahan ka sa tanghalian”
"Na-appreciate ko, pero wala ako sa mood!" sagot ni Xavia habang tinatangka niyang umalis at makipagkita muli sa kanyang mga bodyguard.
Pagkatapos ng ilang hakbang, gayunpaman, ang mga dayuhan ay tumayo sa kanyang harapan, pinipigilan si Xavia na umalis.
"Miss Yorke, mangyaring huwag mo kaming ilagay sa mahirap na posisyon... Kung hindi ka dadalo, parurusahan kami ng aming panginoon..."
“Pasensya ka na ha? Pipilitin mo ba akong sumama sa kanya sa tanghalian na labag sa kalooban ko?"
“Hindi naman talaga kami umaasa na aabot sa ganyan. Para maiwasan ang ganoong senaryo, mangyaring makipagtulungan lang sa amin…”
sabi ng kaparehong subordinate habang ang grupo ng mga dayuhan ay dahan-dahang lumapit sa kanya.
"Hawakan mo! Hindi mo ba alam kung sino ako? Isa ako sa mga Long mula sa Yanken! Kasalukuyan kang nasa teritoryo ng Weston ngayon,
kaya mas mabuting huwag kang kumilos nang padalus-dalos!” singhal ni Xavia habang umuurong ng ilang hakbang.
Habang mabilis niyang kinukuha ang kanyang cell phone para tumawag, ang tila pinuno ng grupo ay sumagot, “Sana hindi mo kami sisihin
sa pagiging imprudent dahil matigas ang ulo mo na pahirapan kami... It's hindi lahat ng masama, alam mo ba? Pagkatapos ng lahat, sino ang
magsasabi na hindi ka makikipagtulungan sa aking panginoon sa hinaharap? Anuman, bilisan mo at isama mo siya!”
Kumaway ang kanyang kamay pagkatapos ng kanyang utos, ang iba pang mga nasasakupan ay agad na humawak sa mga braso ni Xavia.
Kabanata 1016 Sa
pakikibaka sa lahat ng kanyang makakaya, nagawa ni Xavia na makawala sandali. Kaagad pagkatapos, naglabas siya ng punyal mula sa tila wala!
“Huwag kang lalapit ng isang hakbang! Malapit na ang mga tauhan ko! The way you said it, I'm assuming that you people have been following me
for some time now!" babala ni Xavia habang winawagayway ang punyal.
“Magtiwala ka sa amin, Miss Xavia. Talagang interesado ang aming boss na makipagtulungan sa iyo! At saka, iba rin ang
makukuha mong kapalit!” malisyosong sabi ng dayuhan habang kaswal na nagsimulang maglakad papunta sa kanya.
Habang tumitigil ang takot ni Xavia, may narinig siyang bulong na nagsasabing, “Ihagis ang punyal!”
Bagama't tila walang ibang nakarinig nito, napilitan si Xavia na sundin ang utos. Dahil dito, agad niyang inihagis ang punyal sa
dayuhan!
Ang dayuhan mismo ay tumatawa habang umiiling bago niya ito itinapon. Nang umalis ang punyal sa kamay niya, nasa
kalagitnaan na siya ng pagsasabi, “Miss Xavia, itigil mo na ang pag-indayog ng bagay na iyan!
Iyan ay medyo bastos sa iyo, alam mong-"
Naputol ang kanyang pangungusap nang biglang bumilis ang punyal—na natitiyak niyang madali niyang maiiwasan kung gaano
pa ito kalayo sa kanya habang nagsasalita siya—ay biglang bumilis at tumusok sa gilid ng kanyang tiyan!
Napakalinis ng butas nito kaya nagpatuloy ang paggalaw ng punyal hanggang sa bumangga ito sa isang puno!
Malakas na ungol habang nagpipigil na magpakawala ng sigaw, nanlamig ang mga mata ng dayuhan habang patuloy na
dumudugo ang kanyang tagiliran.
Habang nakaluhod siya sa lupa, idiniin ang bagong sugat niya, sa wakas ay nahuli na ng ibang dayuhan ang kanilang
nasaksihan. Bilang isang resulta, lahat sila ngayon ay nakakaramdam ng higit na kaba.
“R-retreat! Retreat kaagad!” sigaw ng kanilang pinuno habang nagmamadaling binuhat siya ng kanyang mga nasasakupan.
Si Xavia mismo ay humihingal na ngayon. Parehong natatakot at nalilito, ang kanyang mga mata ay nakadikit sa punyal na
kanyang ibinato.
“…Sino… Sino ka? Alam kong may tumulong sa akin! Salamat sa pagligtas sa akin!” magalang na sigaw ni Xavia.
Hindi niya nakilala ang boses kanina dahil ginamit ni Gerald ang voice changer device nito.
Gayunpaman, kahit na matapos ang pag-scan sa lugar, tila wala siyang makitang bakas ng sinumang tumulong sa kanya.
“…Sigurado akong may tumulong sa akin… Pero sino kaya iyon…?” bulong ni Xavia sa sarili, curious.
Napakasigurado niyang may nagligtas sa kanya dahil, para sa isa, tila walang ibang nakarinig sa boses. Pangalawa,
walang paraan sa impiyerno na nagawa niyang ihagis nang ganoon kalakas ang punyal. May ibang tao na talagang lihim
na humihila ng mga string.
Ngunit sino kaya ito? Kung ito ay isang tao mula sa pamilyang Long, kung gayon wala silang dahilan upang hindi
ibunyag ang kanilang sarili…
Habang nagmumuni-muni, biglang tumakbo ang isa sa mga bodyguard niya bago sinabing, “Narito ka na, miss! Kanina
lang tumawag si Master at tinanong kami kung may progress na ba sa pakikipagtulungan namin sa Lovewells…”
"Nakita ko. Bumalik muna tayo!” sagot ni Xavia habang medyo ayaw niyang tumango.
Maya-maya, sumapit ang gabi at noon, makikitang nakaparada sa labas ng Lovewell Manor ang mga sasakyan ng lahat
ng miyembro ng pamilya ng Lovewell family.
Habang magalang na naghihintay sina Zander, Theo, at Kaleb sa loob ng asyenda, isang batang babae—na nakatitig
sa tatlong lalaki mula sa malayo—ang huminto sa isang katulong na dumaan sa kanya bago nagtanong, “Ano ang malaking
okasyon? May ginawa ba ang tatay ko?"
“Hindi rin ako sigurado sa mga nangyayari, miss! Ang alam ko lang ay may naghihintay na tao sa master!"
"Kakaiba... Medyo nagtago siya sa amin kamakailan... Napakahiwaga!"
Ang babaeng tinutukoy ay walang iba kundi si Haven Lovewell, at nang magtatanong pa sana siya ng kung ano-ano,
isang tropa ng mga bodyguard ng kanyang pamilya ang lumitaw at nagsimulang maglakad palabas ng pintuan.
Dahil sanay na siyang makakita ng mga ganitong eksena, wala siyang sinabi tungkol dito. Gayunpaman, sa masusing pagsisiyasat, napansin niya
na ang isa sa mga tao sa grupong iyon ay hindi nakasuot ng kaparehong damit ng iba pang mga bodyguard.
Pinikit niya ang kanyang mga mata upang tingnan nang mabuti, agad itong nanlaki pagkaraan ng ilang segundo habang siya ay bumubulong,
“…Huh? G-Gerald?”
Chapter 1017 Laking gulat
ni Haven nang makita siya doon. Natural na naalala niya ito dahil naging kawili-wiling lalaki ito noong una silang nagkita sa tren.
Sa kanyang hindi paniniwala, binuksan niya ang pangunahing pinto sa kanyang pagtatangka upang kumpirmahin kung talagang nakita niya siya.
Gayunpaman, nasulyapan lang niya ang likod ni 'Gerald' nang sumakay ito sa isang kotse bago isinara ng kanyang ama ang pinto sa likuran
niya.
“Gerald!” sigaw ni Haven habang mabilis na umandar ang mga sasakyan, hindi marinig ang kanyang mga iyak.
Kinakamot niya ang likod ng ulo niya, iniisip niya kung imahinasyon niya lang ba talaga iyon. Kung tutuusin, bakit siya nasa bahay niya? Ano pa,
tiyak na hindi personal na magbubukas ng pinto ng kotse ang kanyang ama para sa isang tulad niya!
"May problema ba, Haven?" tanong ni Xareni habang naglalakad sila ni Quentin papunta sa kanya.
"Hindi mo mahulaan kung sino ang nakita ko, sis!"
"WHO?"
"Nakita ko si Gerald!"
"At sino ito, Gerald?" tanong ni Xareni na medyo nakasimangot.
“Nakalimutan mo na ba? Siya ang lalaking nakilala natin sa loob ng tren!”

“Yung lalaking nakakadiri? Kinakausap mo pa siya? Bakit siya nandito?” panunuya ni Quintin.
"Malamang mali ang nakita mo, Haven... Kung tutuusin, kahit si Quintin ay hindi alam ang bagay na ito, hindi maaaring pumasok si
Gerald sa bahay namin nang walang anuman!" dagdag ni Xareni habang umiiling.
Sa kabila ng patuloy na pagpapayo ni Xareni kay Haven na mas malaman ang kanyang pagkatao, hindi na lang nakinig ang dalaga.
Sa halip na mas makisama sa iba pang mayayamang tagapagmana tulad ng Warners at Scotts, mas gusto lang ni Haven na makipag-usap sa
mga ordinaryong tao.
“Mabuti kung walang sinuman sa inyo ang pipili na hindi maniwala sa akin... Gayunpaman, alam ko sa katotohanan na si tatay ang may hawak
ng pinto para sa kanya, o kahit isang taong kamukha niya! Kailangan ko lang malaman ang totoo! I'm going after them now to ask father kung
paano niya nakilala si Gerald!” medyo excited na pahayag ni Haven habang mabilis siyang tumakbo.
“Bumalik ka kaagad, Haven! Sumasailalim pa tayo sa isang sensitibong panahon!” sigaw ni Xareni habang nag-aalalang itinadyakan ang
paa sa pwesto.
“…Huh? Anong sensitive period?"
"Tinanong ko si tatay kung bakit kailangan naming manatili sa loob ng bahay sa lahat ng oras at sa wakas ay ibinigay niya sa akin ang
katotohanan. Ito ay isang mahabang kuwento ngunit sa ngayon, alamin lamang na hindi natin maaaring hayaang tumakbo nang mag-isa si
Haven! Kailangan natin siyang mabawi bago pa siya mapunta sa panganib!” sagot ni Xareni habang hinahabol agad nila ni Quentin si Haven.
Samantala, unti-unti nang lumalapit ang dilim sa kalangitan habang papalapit na ang gabi.
Isang grupo ng mga tao ang nakatayo sa harap ng isang solong lalaki sa harap ng Benril Lake na matatagpuan sa labas ng Logan
Province.
“You're a true Lovewell, Zander! To think na nagtipon ka talaga ng grupo ng mga tao para ibaba ako!
Ako ang nag-iisang Damian Wake! Nakakatawa ka na akala mo may chance ka pa!" sabi ng nag-iisang lalaki—na nakatayo sa tapat ng
grupo ni Zander—na kasalukuyang inaalalayan ang bigat ng buong katawan gamit ang isang kamay lamang.
Si Damian ay mukhang nasa mid-thirties at ang kanyang mga mata ay sumasalamin sa kanyang napakalaking bloodlust. Ang isang malinaw na
peklat ay makikita rin sa kanyang hindi nakaahit na mukha, at sa pangkalahatan ay hindi siya kaaya-aya bilang isang tao.
“Sisiguraduhin kong magbabayad ka ng mahal sa pagpatay sa dalawang anak ng pamilya natin nitong nakaraang buwan, Damian!
Alam na alam mo kung bakit karapat-dapat na itapon ang iyong pamilya! Hindi mo ba natatandaan ang lahat ng maruming gawa na ginawa
mo?" sigaw ni Zander.
“Tumahimik ka! Wala akong pakialam sa ginawa mo at wala akong pakialam kung sino man ang dinala mo para awayin ako! Ang alam ko lahat ng
nandito maliban sayo, Zander, mamamatay sa kamay ko ngayon! Huwag kang mag-alala, mamamatay ka rin sa bandang huli kapag
ginawa kitang saksi sa pagkamatay ng lahat ng iba pang anak ng Lovewell!”
“Ignorante mong tusok! Tingnan natin kung paano mo kami papatayin lahat!” angal ni Theo na agad na sinugod ang mayabang na lalaki.
Habang si Theo ay parehong malakas at mabangis, siya ay hindi malapit sa antas ng kasanayan ni Damian.
Maya-maya, nainip si Damian sa pagharang sa mga atake ni Theo at bigla siyang sinuntok! Dahil sa kawalan, alam ni Theo na huli na siya para
harangan o maiwasan ang papasok na pag-atake.
Pero bago pa man matamaan, narinig ni Theo na may sumigaw, "Payagan mo akong tumulong!"
Kabanata 1018
Pag-aari ni Kaleb ang boses at sakto namang napigilan ng matanda ang kritikal na suntok ni Damian.
“Tingnan mo yan! Siguradong walang katapusang sinanay niya ang kanyang sarili na maglunsad ng napakagandang suntok!” sabi ni Gerald
habang patuloy na pinagmamasdan ang laban sa gilid.
Nakarating si Gerald sa konklusyong iyon dahil ang mga kasanayan ni Damian ay hindi gaanong naiiba sa lahat
mga taong dati niyang pinatay. Gayunpaman, si Damian ay iba sa kanila dahil ang kanyang pagpapatupad ng bawat isa sa mga kasanayang
iyon ay napakalakas!
Kung hulaan ni Gerald, malamang na mas nauna si Damian kaysa kay Kaleb. Kung tutuusin, natural na lumalakas ang panloob na
lakas ng isang kampeon habang tumatagal ang titulong iyon. Sa isang paraan, ito ay tulad ng alak. Habang mas matagal itong iniwan sa
ilalim ng lupa, mas katangi-tangi ang lasa.
Bagama't pareho sina Kalen at Damian ay katulad ng napakagandang alak, alam ni Gerald na hindi magagawa ni Kaleb na ibaba si
Damian.
Kung tutuusin, ang matalas na mga mata ni Gerald ay nakarehistro na kahit na tiyak na mas karanasan si Kaleb sa pakikipaglaban,
ang panloob na lakas ni Damian ay mas malaki kaysa sa matanda.
Sa oras na naganap ang limampung round ng walang tigil na pakikipagbakbakan, medyo nadadapa na si Kaleb habang nakahawak ang
isang kamay sa kanyang nasaktang dibdib. Alam niyang hindi na niya kakayanin pa.
Samantala, si Haven mismo ay nagtatago sa loob ng kakahuyan malapit sa Benril Lake habang patuloy niyang pinapanood ang laban na
medyo matagal nang nagaganap ngayon.
Hindi nagtagal ay nabigla siya sa kanyang buhay nang maramdaman niyang may kamay na pumatong sa kanyang balikat, na
sinundan ng isang pamilyar na boses na nagsasabing, “Kaya narito ka, Haven! Anong ginagawa mo dito?"
Napatakip siya sa kanyang bibig nang lumingon siya para tingnan kung sino ang nagsabi noon, agad siyang sumagot, “…Sis?
Quintin? Anong ginagawa niyong dalawa dito?"
"Pumunta kami dahil nag-aalala kami sayo! Ano bang tinitingin-tingin mo...?" tanong ni Xareni.
“Shh! Mas tahimik! Tumingin ka dyan! Habang hindi ko masyadong makita mula rito, hindi ba nandiyan sina dad at Gerald?” excited na
bulong ni Haven.
“Would you just quit it already with that Gerald person? Hindi mo ba nakikita na may away ngayon?
Makinig, sinabi sa akin ni dad kanina na may kaaway ang pamilya namin na ang pangalan ay Damian Wake. Dahil nandito si dad, isa sa
dalawang nag-aaway na lalaki ay si Damian! Salamat sa Diyos naabutan ka namin sa oras!
Kung hindi, masisira mo lahat ng plano niya!" sagot ni Xareni na gulat na gulat nang malaman na sila ay kasalukuyang nakatayo
malapit sa kaaway ng kanilang pamilya.
Nang marinig iyon, silang tatlo ay nagpalitan ng tingin bago nagpatuloy sa pagsaksi sa laban. Hindi sila nangahas na umalis dahil
sa takot na baka mahuli sila sa proseso, na dahil dito ay sinira ang mga plano ng kanilang ama.
“Mukhang hindi na niya kayang kunin si Master Theo, Mr. Crawford! Kailangan mo siyang tulungan!" sabi ni Zander habang
nakaturo kay Damian.
Huminga lang ng malalim si Gerald bago ipinatong ang mga braso sa likod niya.
“…M-Mr. Crawford? Hindi mo naman siguro iniisip na umatras ngayon, di ba...? Itataya ko ang buhay ng buong pamilya ko dito ngayong
gabi!” nauutal na sabi ni Zander na lalong kinakabahan matapos mapansin na mukhang hindi na siya agad kikilos ni Gerald.
“M-may iba pa bang kundisyon na maaari naming tuparin para sa iyo? Kung ano man sila, talagang gagawin ko ang lahat para matapos
sila!” pakiusap ni Zander.
“...Narinig ko na ang mga ninuno ng Lovewell ay dating tagapag-alaga ng mga hayop... Ang iyong pamilya ay nagmamay-ari ng
manuskrito na tinatawag na Book of Beasts, tama ba?” tanong ni Gerald.
Sandaling natigilan si Zander ng marinig niya iyon.
Matapos tingnan sandali ang kalagayan ni Kaleb, ngumiti si Zander kay Gerald bago sinabing, “Mr. Crawford, kahit na ginamit ng aking
mga ninuno ang kasanayang iyon, sa kasamaang palad ay nawala ito sa oras. I mean tignan mo lang kami, we are not utilizing that
skill anymore!”
Hindi marinig kung ano ang gusto niya, ipinasok ni Gerald ang kanyang mga kamay sa kanyang bulsa, tumangging gumalaw ng isang
pulgada.
Habang pinagmamasdan si Kaleb na bumagsak sa lupa, ang kaba ni Zander ngayon ay sumikat.
Noong una ay naisip ni Zander na si Gerald ay madaling mabili ng pera at ng mataas na katayuan ng Lovewell. Kung tutuusin, inakala
pa niya na itutuloy ni Gerald ang pagtulong sa kanyang pamilya sa hinaharap dahil kakampi nila si Kaleb.
Ngayon, gayunpaman, napagtanto niya kung gaano siya naging mali.
To think na na-motivate lang si Gerald na tumulong sa kanila dahil may gusto siya sa pamilya nila! Ngayong naisip na niya ito, malamang
na nagtagal lang si Gerald mula nang sabihin sa kanya ni Kaleb ang tungkol sa kasaysayan ng ninuno ng Lovewell dati!
Anuman, totoo na ang Aklat ng mga Hayop ay nasa kamay ng kanyang pamilya.
Sa paggamit nito, naiintindihan ng mga ninuno ng pamilya Lovewell ang wika ng mga hayop! Sa katunayan, iyon ay kung paano
sinimulan ng mga Lovewell ang kanilang negosyo sa pamilya. Habang ang manuskrito ay ipinasa sa henerasyon pagkatapos ng henerasyon,
noong huling bahagi ng nineties, sa wakas ay inabandona ng mga Lovewell ang kasanayan. Pagkatapos ng lahat, ang kakayahang
maunawaan ang mga halimaw ay hindi eksaktong kapaki-pakinabang sa kanila tulad ng para sa kanilang mga ninuno. Anuman, ang Aklat
ng mga Hayop ay isang kayamanan pa rin mula sa kanilang mga ninuno kaya ang mga Lovewell ay palaging pinananatiling ligtas sa kanila.
Kasalukuyan itong naninirahan sa Lovewell Manor at kahit na hindi talaga ito ginagamit, alam na alam ni Zander kung gaano kahalaga
ang sinaunang manuskrito. Alam na rin niya ngayon na buong oras na naghintay si Gerald para pilitin siyang iabot ang libro.
“…Mabuti! Ibibigay ko sa iyo ang libro bilang tanda ng pagpapahalaga kung iligtas mo ang aking pamilya!”
Kabanata 1019 “Deal!”
nakangiting sagot ni Gerald.
Si Gerald mismo ay tapos na sa paggawa ng pabor para sa iba. Para makuha ang gusto niya, alam niyang kailangan niyang maging
makasarili na tao. Kung tutuusin, sa puntong ito, wala na talagang dahilan para gawin niya ang mga bagay na hindi na siya nakinabang.
Sa sandaling pumayag si Gerald na tumulong, napalingon sina Kaleb at Theo sa kanyang direksyon at pareho silang napunta sa kanyang
paanan.
“Hahaha! Talaga bang dinala mo ang mga idiot na ito para ipagtanggol ka, Zander? Sino pa ang nandoon? Halika, ngayon na!” sigaw
ni Damian bago tumawa ng hysterical.
Nang marinig iyon, mahinahong naglakad si Gerald palapit sa kanya.
“…Hmm? Ano ito pagkatapos? Isang batang lalaki? Wala na bang ibang tao sa pamilya Lovewell? Sino ba talaga ito?" sabi ni Damian
habang umiiling habang nakatingin kay Gerald.
“Narinig ko na natututo ka ng ilang mga kasanayan na nagmula sa Northeast Asia! Totoo ba yan?" tanong ni Gerald habang binalik ang
tingin kay Damian.
Nang marinig iyon, pansamantalang natigilan si Damian. Kung tutuusin, alam niyang napakahusay niyang itinago ang kanyang pagkatao.
Ano pa, matagal na siyang nagtatago. Sa kabila nito, ang batang ito dito ay halos parang alam niya ang kanyang ginagawa sa buong
oras na ito.
“…Paano mo nalaman ang tungkol diyan?” tanong ni Damian habang nakataas ang isang kilay.
“Isang kutob lang. Sa pagsasalita, maaari bang si Sven Westmore ay isa sa iyong mga disipulo?" tanong ulit ni Gerald.
Nanlaki ang mga mata sa gulat, agad na sumagot si Damian, “Siya nga! Kilala mo ba siya?”
“Well, kilala ko siya. Ako ang pumatay sa kanya,” sagot ni Gerald.
"…Ano? Ikaw?" sabi ni Damian na mas nagtataka pa sa kahit ano.
“…Humph! Mapanlinlang yata ang hitsura! Gayunpaman, alamin na si Sven ay isang panlabas na disipulo lamang ng Tekken!
Ang pagpatay sa kanya ay isang piraso ng cake, kaya sana hindi mo iniisip na malapit ka sa aking paningin!
Gayunpaman, nananatili ang katotohanan na pinatay mo ang aking alagad! Ipaghihiganti ko ang kanyang kamatayan sa pamamagitan ng pagpatay sa
iyo!” angal ni Damian habang sinisingil si Gerald.
Sa isang iglap, sinagot ni Gerald ng sariling suntok, at nagtama ang kanilang mga kamao. Nang marinig ang tunog ng nagbabanggaan na
mga kamao, mabilis na sumunod ang pagla-crunch ng mga buto nang masumpungan ni Damian ang kanyang sarili na nahuhulog.
Umuungol sa sakit, napahawak si Damian sa kanyang braso habang nakatingin sa kanyang siko. Napakalakas ng suntok ni Gerald kaya
nakausli na ang buto ng braso ni Damian sa balat niya! Ito ay mula lamang sa lakas ng isang suntok! Anong klaseng lakas ito?!
Sila Kaleb at Theo na ngayon ay nanlalaki ang mata sa hindi makapaniwala habang nakatitig sa takot na takot na ekspresyon ni Damian.
“…Ikaw… Napakabata mo pa ay nasa antas ka na ng isang kampeon! Kahit na ang iyong panloob na lakas ay napakalaki!" sigaw
ng takot na takot na si Damian.
"Itigil ang katarantaduhan na ito at tapusin ang iyong sariling buhay upang maligtas ang iyong sarili sa paghihirap!" sagot ni Gerald habang
umiiling.
Nang marinig iyon, nagdilim ang tingin ni Damian habang nakanganga ang mga ngipin habang tinitiis ang sakit. Tumango siya, pagkatapos
ay sinabi niya, “...Fine! Ako mismo ang gagawa!”
Dahil doon, naglabas ng punyal ang lalaki at itinutok ang matalas nitong dulo sa kanyang dibdib.
Sandaling natahimik ang lahat... Hanggang sa inihagis ni Damian ang punyal na nakatutok sa mukha ni Gerald! Dumukot ng isang dakot
ng buhangin, saka niya ito inihagis sa direksyon din ni Gerald bago gumawa ng wild dash palayo sa kanilang lahat!
Si Gerald mismo ang pasimpleng tumabi, iniiwasan ang lahat ng ibinato sa kanya ni Damian.
Si Zander naman, sabik na nagsimulang sumigaw, “Pagkatapos niya, Mr. Crawford! Lumalayo siya!”
Bilang tugon, bahagyang ipinitik ni Gerald ang kanyang kamay patungo sa direksyon ni Damian, isang bahagyang sutsot na tunog ang
sumunod kaagad pagkatapos.
Kabanata 1020 Kasunod
ng tunog na iyon, isang sulyap ng isang bagay na lumilipad nang napakabilis, at makalipas ang ilang segundo, ang mga hiyaw ng
paghihirap ni Damian ay napuno ng hangin!
Hindi man lang nagtanong sa nagbabalik-sa-sarili na punyal, nang makita ni Zander ang katawan ni Damian na walang buhay na
bumagsak sa lupa, agad siyang nagsimulang sumigaw ng, “H-patay na siya! Patay na siya sa wakas!”
Paglingon kay Gerald, sinabi niyang, “Mr. Crawford, gumawa ka ng napakalaking pabor para sa Lovewells! Dapat kong gantihan ka ng
maayos sa ngalan ng pamilya ko!”
"Tulad ng ipinangako, ang gusto ko lang ay ang Aklat ng mga Hayop!" sagot ni Gerald habang sinuklian ng matamis na ngiti si
Zander.
Agad namang natigilan si Zander sa kinatatayuan ng marinig iyon.
Habang sinisimulan niyang ibahin ang usapan, si Haven mismo—na nagtago kasama ang kanyang mga kapatid sa kagubatan sa
buong panahon na ito—ay tinakpan ang kanyang bibig habang sinasabing, “D-nakita mo ba iyan? Si Gerald talaga yan! At... At
kamangha-mangha siya?!”
Si Xareni mismo ay kanina pa nakatutok sa kanya.
'To think na pumunta si Gerald sa Logan Province para tulungan si tatay... Napaka unpredictable na tao!' Napaisip si Xareni, na
ngayon ay labis na humanga kay Gerald.
Dumating ang hatinggabi sa ilang sandali pagkatapos at noon ay nagkita-kita ang ilan sa mga Lovewell sa meeting hall ng
Lovewell manor.
Bagama't sa simula ay tuwang-tuwa ang mga Lovewell nang malaman na si Damian—ang kanilang pinakamalaking kaaway—ay
sa wakas ay patay na, lahat sila ay naging malungkot muli nang sabihin sa kanila ni Zander ang tungkol sa kahilingan ni Gerald.
“Gaano man siya kagaling, sa kaibuturan niya, isa pa rin siyang walang ingat na magsasaka! Ang lakas ng loob niyang humingi ng Aklat
ng mga Hayop!" sigaw ng isa sa mga kapamilya habang inihampas ang kamao sa mesa
galit.
Si Zander mismo ay kanina pa naglalaro sa isang keychain na tila malalim ang iniisip. Saglit na ipinikit ang kanyang mga mata, sa
sandaling imulat niya ito muli, seryoso ang kanyang tono habang sinasabi niya, “…Buweno, kasalanan ko ang lahat sa simula… Hindi
ko itatanggi na noong una ay naisip ko na kahit gaano pa siya kahusay. ,
siya ay mahalagang isang makinang pangpatay. I had assumed na matutuwa siya basta bigyan namin siya ng pera o babae. I even went
so far as to think about chances for him to work for us in the future!
Gayunpaman, hindi ko napagtanto na sa huli, ang talagang hinahangad niya ay ang Aklat ng mga Hayop! At dito ko naisip na
tinutulungan niya kami dahil sa status ni Kaleb! Isipin na talagang pinagbantaan ako ng lalaking iyon para sa libro habang nasa buhay o
kamatayan ang sitwasyon!”
“Guro, ang Aklat ng mga Hayop ay isang kayamanan na pag-aari lamang ng mga Lovewell! Hindi natin basta-basta ibibigay sa
kanya!” sigaw ng isa pang kapamilya.
“Alam ko naman iyon. Gayunpaman, nangako ako na ibibigay ko sa kanya ang libro at kung hindi namin ito ibibigay sa kanya, baka magalit
siya! Hindi tulad ni Kaleb, hindi natin siya basta-basta mapapaalis. Kung tutuusin, mas delikado pa siya kay Damian! Iyon mismo ang
pinakamalaking alalahanin!”
“Hahaha! Huwag kang mag-alala, kapatid, dahil may ideya ako! Kung magiging maayos ang lahat, hindi lang natin maitatago ang Aklat
ng mga Hayop para sa ating sarili, ngunit maaalis din natin sa ating sarili ang taong ito na si Gerald!” anunsyo ng isang medyo may
edad na lalaki habang nakapikit ang mga mata.
"Anong plano mo, Zayn?" tanong ni Zander.
“Heh, after hearing about Gerald, I ordered my men to investigate more about him. Totoo, hindi ako nakakuha ng maraming resulta.
Gayunpaman, nagawa kong malaman na siya ay kasalukuyang nagdadala ng isang napakalaking sikreto!” sagot ni Zayn.
“Bagama't wala kaming anumang koneksyon sa mga Moldell sa Logan, alam mo ba na ang mga mula sa kanilang pamilya ay nag-utos
sa lahat ng mayayamang negosyante sa Timog na patayin ang isang kabataan na nagngangalang Gerald mga isang taon na ang
nakakaraan? Kung hindi ako nagkakamali, galing din sa south yung Gerald na nagpabagsak kay Damian. Kamukhang-kamukha
niya kung paano inilarawan din ng mga Moldell ang kanilang Gerald noon! Sa tingin mo ba siya ang hinahanap nila kuya?” nakangiting
dagdag ni Zayn.
Matapos marinig ang lahat ng iyon, sa wakas ay inilapag ni Zander ang kanyang keychain, pakiramdam niya ay marami na siyang
natutunan.
“Kung totoo lahat ng sinabi mo, makikita ko kung saan ka nanggaling, Zayn! Sa sobrang kapangyarihan ng mga Moldell at
pagkakaroon ng napakaraming magagaling na tao sa kanilang pamilya, magiging mahusay ang paggamit niyan sa aming
kalamangan!” sagot ni Zander habang tumatawa.
“Ngunit Guro, sa anong dahilan kailangan tayong tulungan ng mga Moldell? Pagkatapos ng lahat, wala tayong interes sa
kanila! Kung ang mga bagay-bagay ay pumunta sa timog, maaari pa nga tayong mapunta sa kanilang masamang panig!
At muli, hindi lihim na ang mga Moldell ay palaging may plano na kunin ang aming pamilya. Pinipigilan lang nilang gawin
iyon dahil mayroon tayong libu-libong taon na halaga ng kasaysayan sa Logan Province. Alam din nila na ang paghamon
sa atin dito ay maaaring makaapekto sa ekonomiya ng lalawigan. Anuman, sa lahat ng iyon sa isip, sa palagay mo ba ay
isasaalang-alang pa nila ang pagpapahiram sa amin ng isang kamay? sabi ng isa pang tao mula sa grupo habang
naglalabas ng kanilang mga alalahanin.
“Siyempre gagawin nila! Huwag kalimutan na nasa atin ang taong hinahanap nila! Kahit hindi nila ginagawa para sa
amin, kukunin pa rin nila si Gerald which is exactly what we want! Ang problema ngayon ay kailangan nating maghanap ng
makakapigil sa kanya. Kung nagawa nating i-recruit siya, ililigtas natin ang kanyang buhay. Kung pipiliin niyang hindi
sumama sa amin, ang kanyang kapalaran ang magdedesisyon ng mga Modell!" deklara ni Zander.
Habang patuloy ang pagpupulong na walang anumang senyales na malapit nang matapos, nanatiling bukas din ang mga ilaw sa kwarto
ni Gerald.
Pinag-aaralan niya ang mapa na ibinigay sa kanya ni Kaleb, at mula sa nalaman niya, tiyak na magiging kapaki-
pakinabang ang mapa kapag talagang tumawid si Gerald sa kakahuyan.
Biglang may narinig na katok mula sa pinto.
Kabanata 1021
“Ako ito, Gerald!”
Bago pa man makapagsalita si Gerald ay bumukas na ang pinto ng kwarto niya at pumasok si Haven bago pumasok.
“Hindi ka ba bumalik sa kwarto mo para magpahinga, Haven? Bakit nandito ka na naman?” tanong ni Gerald na may
ngiti sa labi.
Hinanap agad siya ni Haven sa sandaling bumalik siya sa mansyon, na naglalayong alamin kung gaano siya kalakas.
Nang walang makitang dahilan para magtago ng anuman sa kanya, kanina pa siya nakipag-chat sa kanya ni Gerald bago siya pinaalis.
Talagang hindi niya inaasahan na muli niya itong makikita sa lalong madaling panahon.
“Buweno, habang iniisip ko ito pabalik sa aking silid, mas naramdaman kong may hindi tama!
Humph! Hindi ka masyadong mabuting kaibigan! Nakalimutan mo na ba na nagkasundo tayong maging magkaibigan noong nasa tren pa
tayo? It took me a moment to realize, but you never came looking for me in the end! Paano mo planong ipaliwanag ang iyong
sarili?" sabi ni Haven habang umuupo.
"Haha... Guilty bilang kinasuhan!" sagot ni Gerald na may pilit na ngiti sa labi.
Saglit na nakatitig sa kanya, saka ngumiti ng matamis si Haven bago nagtanong, “Then answer me honestly. Tinuring mo ba talaga akong
kaibigan?"
“Siyempre gusto ko!”
"Malaki! Kaya... Maaari mo bang turuan ako kung paano maghagis ng mga punyal? Gusto ko ring matutunan kung paano gawin iyon!"
“Anong klaseng lipunan ang ating ginagalawan ngayon? Bakit mo gugustuhin pang matuto ng kasanayang maaaring gamitin sa pagpatay?"
“Well, dahil sa puntong ito, nakatagpo na ako ng ilang makapangyarihan at mahuhusay na tao na may mga kakayahan na madaling
lumampas sa limitasyon ng mga ordinaryong tao! Gusto ko rin maging katulad nila!"
“Magkakaroon ka ng pagkakataon sa hinaharap... Sige, bakit hindi natin ito gawin? Tuturuan kita ng isa o dalawang trick bukas
sa kondisyon na ikaw ay ganap na masigla upang matutunan ang mga ito. Para makamit mo iyon, mas mabuting umalis ka na at magpahinga
ng nararapat!” sagot ni Gerald habang nakangiti.
“Deal! Tandaan na tumupad sa iyong salita, o hindi mo na matatawag ang iyong sarili na isang lalaki! Sige, alis muna ako!" sabi ni Haven
bago masayang tumalon patungo sa pinto para umalis.
Pagbukas pa lang niya ng pinto, gayunpaman, agad niyang sinabi sa gulat na tono, “Ate? Bakit ka nandito?"
“Kaya ikaw din, Haven! Naparito ako para pag-usapan ang ilang bagay kay Mr. Crawford, kaya sumama ka muna!”
Nang marinig iyon, napagtanto ni Gerald na si Xareni na ang makipagkita sa kanya. Si Haven mismo ay masyadong abala
sa pangangarap tungkol sa pag-aaral ng mga bagong kasanayan bukas kaya umalis na lang siya nang hindi masyadong iniisip ang
motibo ng kanyang kapatid na naroon.
“At dito ako nag-aalala na baka tulog ka na ngayon, Mr. Crawford! Tutal medyo gabi na ngayon,” sabi ni Xareni habang nakangiting
pumasok.
Saglit na tumingin sa kanya, pagkatapos ay nagtanong si Gerald, “May gusto ka pa bang sabihin?”
Well aware that she was a person who enjoyed scheming, Gerald didn't really have a good impression of Xareni.
“Talaga! Alam mo, narinig ko sa tatay ko na nandito ka sa Logan Province dahil gusto mong maghanap ng banal na dugo sa loob ng
Everdare Forest, Mr. Crawford. Marahil ay matutulungan ka ng aming pamilya sa bagay na ito dahil kilala na natin ang puntong ito.
Gayundin, kahit na ito ay maaaring parang wala sa paksa, ano ang iyong mga plano sa hinaharap, sir?" tanong ni Xareni.
Dahil napatunayan na ni Gerald ang kanyang lakas, si Xareni mismo ay wala nang bakas ng panghahamak sa kanya
mata.
“Mas gugustuhin kong huminto ka sa pag-ikot sa bush. Kung hindi mo napapansin, handa akong magretiro sa gabi!” kaswal na sagot
ni Gerald.
“Sige, kaya narito ang bagay, Mr. Crawford. Ang pamilya Lovewell ay handang ituring ka bilang isang marangal na panauhin, tulad
ng pagtrato namin kay Mr. Merrett. Kung sasali ka sa amin, ang lahat ng iyong mga inapo ay makakatanggap din ng parehong mga
benepisyo tulad ng matatanggap mo! Ano sa tingin mo diyan, sir?"
Halata na sa ngayon na si Xareni ang ipinadala ng kanyang ama upang ibigay ang ideya kay Gerald. Kahit na siya ay mukhang
nasa edad na dalawampu't limang taong gulang lamang, siya ay napakatalino at matalino, na ginagawa siyang dalubhasa sa
pakikipag-ayos. Kahit na haharapin niya ang mga pinaka-experience na negosyante sa mundo ng negosyo, pito sa walo sa
kanila ang hindi kayang dayain siya.
Anuman, matapos makita kung gaano kaswal ang pananamit ni Gerald, natitiyak niyang hindi nito kakayanin ang tukso ng pera at
babae.
“Sinusubukan mo bang kunin ako para magtrabaho sa Lovewells?” tanong ni Gerald.
"Tama iyan! Sa totoo lang, wala akong nakikitang dahilan para tanggihan mo ang aming alok, Mr. Crawford. Kung tutuusin,
mabubuhay ka ng marangya at maluho kung papayag ka, at igagalang ka rin ng lahat!” sabi ni Xareni habang nakapikit ng
bahagya ang kanyang mga mata, feeling na magiging isang piraso ng cake ang pagsali ni Gerald sa kanila.
"Sino ba ang mga Lovewell na gustong kumuha sa akin?" kaswal na sagot ni Gerald.
Agad namang nagulat si Xareni nang marinig ang pahayag na iyon.
"Tingnan mo, nakuha ko kung saan ka nanggaling, ngunit sasabihin ko ngayon na ang anumang subukan mong sabihin sa
kabila ng puntong ito ay magiging walang silbi. Dalhin mo na lang sa akin ang Book of Beasts bukas para masuri ko ito.
Ibabalik ko ito sa iyong pamilya kapag natapos ko na itong basahin. Ngayon kung wala nang iba, gusto kong magpahinga!”
medyo unceremoniously dagdag ni Gerald.
'Talagang hindi alam ng lalaking ito kung ano ang mabuti o masama para sa kanyang sarili!' Inis na sabi ni Xareni sa sarili.
"Well, habang ang Lovewells ay maaaring walang kahulugan sa iyo, iniisip ko kung narinig mo na ang tungkol sa mga Moldell mula
sa Logan Province...?"
Pagkasabi pa lang niya ay sinilip ni Xareni ang mukha ni Gerald gamit ang magagandang mata. Gusto niyang makita kung gaano
siya natakot dahil alam niyang kung mas natatakot siya sa balita, mas madali para sa kanya na kausapin siya.
To her dismay, Gerald retained his indifferent expression as he said, “The Moldells? Sino sila?"
Kabanata 1022 Nang

marinig iyon ni Gerald, agad na sumagot si Xareni, "Ikaw!-"
Pero bago pa man siya makapagsalita ng padalus-dalos, tumango lang siya bago tumahimik sandali para pakalmahin ang
sarili.
Pagkaraan ng ilang segundo, galit siyang ngumiti bago sinabing, "Buweno, dahil malinaw na minamaliit mo ang aming
maliit na templo, sa palagay ko ay ibibigay na lang sa iyo ng pamilyang Lovewell ang Aklat ng mga Hayop bukas bilang tanda
ng aming pasasalamat, ginoo!"
Nang matapos siyang magsalita ay agad na tumalikod si Xareni at lumabas ng kanyang silid. Pagkasara ng pinto sa likod niya,
huminga siya ng malalim bago pinandilatan ng dagger ang kwarto.
Kinaumagahan nang itulak ni Haven ang pinto ng kwarto ni Gerald bago sumigaw ng, “Good morning, master!”
“Guro?” sagot ni Gerald habang hindi maiwasang mapailing habang nakatingin sa dalagang may dalang isang tasa ng
ginseng tea.
Ni hindi man lang siya nagkaroon ng pagkakataon sa pagkakataong ito na paalalahanan siya na kumatok muna bago pumasok sa ganitong oras. Sa
kabila ng kanyang panghihimasok, nauwi pa rin si Gerald na nakangiti.
“Oo, master! Hahaha! Sabi mo tuturuan mo ako ng kung anu-ano, kaya syempre iyan ang itatawag ko sayo!
Anyway, nagdala ako ng tsaa para gawing pormal ang relasyon nating panginoon at disipulo!" sabi ni Haven sabay ngisi.
“Ngayon pinalalaki mo na lang... Tuturuan lang kita ng ilang kakayahan sa pagtatanggol sa sarili bilang isang kaibigan!”
Malinaw na binalewala ang sinabi niya, sumagot lang si Haven, "Pakiusap tanggapin ang tsaang ito bilang paggalang mula sa
iyong disipulo, guro!"
Yumuko bago iharap ang tsaa kay Gerald, umiling lang ito bago kinuha sa kanya ang tasa.
Pagkatapos humigop, binigyan siya nito ng isang mapait na ngiti bago sinabing, "Magagawa ba ito?"
“Pero syempre! Tara na! Turuan mo na ako!" tili ni Haven habang tuwang-tuwa siyang lumukso sa pwesto.
Nakangiting tumayo si Gerald para umalis kasama niya...
Gayunpaman, sa sandaling ginawa niya iyon, agad siyang nakaramdam ng matinding sakit sa kanyang tiyan! Nakahawak sa kanyang tiyan, ang
kanyang maputlang mukha ay namula sa matinding paghihirap habang siya ay sumigaw, "Ang... ang tsaa!"
Lalong nag-aalala habang pinagmamasdan si Gerald na basang-basa sa malamig na pawis, agad na sumagot si Haven na nauutal, “H-huh? Ano ang
nangyayari? Anong meron?”
“S-ang tsaa… Nalason na!” sabi ni Gerald sa sobrang sakit habang paupo ulit sa kama bago nagpagulong-gulong, nakapikit ng mahigpit sa tiyan niya
sa buong oras.
“P-nalason? P-please wag mo akong takutin, Gerald!” tili ni Haven na sumikat ang pagkabalisa matapos makita kung gaano kasakit ang
nararamdaman ni Gerald.
Sa oras na matapos ang kanyang pangungusap, si Gerald ay nakakapit na sa kanyang ulo gamit ang kanyang mga kamay.
“M-hindi rin ba maganda ang pakiramdam mo? Pakiusap huwag mo akong takutin!” sabi ni Haven habang marahang sinimulan ang pagyugyog sa
mga balikat nito.
Hindi nagtagal ay tumigil na sa pagpupumiglas si Gerald. Nakapikit na ang mga mata niya dahil nanghina ang mga kamay niya!
“G-Gerald...? Gerald! Oh god, please, gumising ka na! Mga lalaki! Mga lalaki! Pumasok ka dito!” sigaw ni Haven.
Halos biglang bumukas ang pinto ng kwarto ni Gerald at ang unang pumasok ay walang iba kundi si Xareni.
“S-ate! Parang naging poiso si Gerald!"
Ang sentensiya ni Haven ay natapos nang maaga para sa isang dahilan. Kung tutuusin, napansin niya noon na nasa likod mismo
ni Xareni ang kanyang ama, Pangalawang tiyuhin, at marami pang iba habang dahan-dahan din silang pumasok sa silid.
“Aaminin ko, Pangalawa, talagang gumagana ang Scatter Pill ng magic nito! Kahit na ang napakalakas na si Gerald ay hindi
nakayanan ang epekto ng tableta!” sabi ni Zander habang tumatango-tango.
“Hahaha! Sa totoo lang, nag-aalinlangan din ako nang ibigay sa akin ng mga Moldell ang tableta. Matapos makita ang mga
kakayahan ni Gerald, talagang hindi ako sigurado kung maaari pa nga ba siyang malason! Ano pa, sinabi sa akin ng mga Moldell
na hindi ko na kailangan pang gumamit ng isang buong tableta para siya ay malalason nang husto! Mula sa sinabi nila, basta't
humigop siya ng isang higop ng tsaa, ang lason ay gagawa ng mahika kahit gaano pa siya kalakas.
Sa kabila noon, nadulas ko ang buong tableta, para lang maging ligtas! Sa kabutihang palad, tila nakainom din siya ng maraming
tsaa!"
"Base sa sinabi ng mga Moldell, si Gerald ay magpapatuloy sa pagtulog nang walang katiyakan, di ba, Second uncle?"
tanong ni Xareni habang inaayos ang buhok.
“Talaga!”
“Tatay? Ate?! Ano ang pinag-uusapan ninyong lahat? Kayo ba ang naglason sa kanya?!” tanong ni Haven na hindi makapaniwala.
“Wala ka nang kinalaman dito, Haven. Butler! Dalhin mo si Haven sa kwarto niya para makapagpahinga siya! At huwag mong
hayaang umalis siya nang walang pahintulot ko!”
“Tatay! Kakampi natin si Gerald! Iniligtas niya tayo!” sigaw ni Haven habang mabilis siyang kinaladkad ng butler palabas ng kwarto.
Makalipas ang ilang segundo, pumasok ang isang subordinate bago bumulong, "Old master, andito na ang mga Moldell!"
“Oh? Bilisan mo at yayain mo sila!" excited na sagot ni Zander.
Kabanata 1023
“Kaya nabalitaan ko na matagumpay mong nahuli si Gerald Crawford, Mr. Lovewell. In behalf of the Moldell, I really don't know how to
thank you enough,” sabi ng isang matandang lalaki—na namumuno sa pito pang miyembro ng pamilya Moldell—habang
tumawa siya ng malakas.
“Masyado kang mahinhin, Mr. Yaster. Pagkatapos ng lahat, ang Lovewells at ang Moldells ay maaari ding ituring na isang
malaking pamilya sa Logan Province sa puntong ito. Si Gerald mismo ay isang outsider lang.
Bakit natin pipiliin ang isang tagalabas sa isang tao sa ating panig?" sagot ni Zander na may banayad na ngiti.
“Well, ma-d*mned ako! Siya talaga yun! Hindi mo alam kung gaano karaming effort ang ginawa namin para mahanap siya!" ani
Yaster, tuwang-tuwa ang boses habang papalapit sa walang malay na si Gerald.
Si Yaster mismo ay isang senior figure sa loob ng pamilya Moldell sa Logan. Sa katunayan, ang kanyang trabaho ay pangasiwaan
ang buong pamilya sa probinsiya. Samakatuwid, ang matagumpay na paghuli kay Gerald ay tiyak na isang mahusay na
tagumpay sa kanyang bahagi. Nag-iisip na siya kung paano siya gagantimpalaan ng kanyang pangalawang tiyuhin na si Kort sa
kanyang nagawa.
“Talagang masakit na subaybayan ka… Ngayong sa wakas ay nawalan ka na ng malay dahil sa makapangyarihang lason ng Scatter
Pill, tingnan natin kung paano mo bubuuin ang iyong sarili sa isang ito!” malamig na sambit ni Yaster.
"Gayunpaman, kahit na inilarawan mo siya na makapangyarihan sa lahat, hindi ko talaga makita kung ano ang napakahusay
tungkol sa kanya, Mr. Lovewell!" dagdag ni Yaster na halatang nasa napakagandang mood.
“Kailangan kitang ituwid doon, Tiyo Moldell... Karamihan sa mga Lovewell ay nasaksihan na ang kanyang tunay na lakas at
kakayahan sa puntong ito, at tulad ng inilarawan ng aking ama, siya ay tunay na malakas. Ngayon lang namin siya nasupil dahil sa
tulong ng aking nakababatang kapatid na babae at sa napakalakas na lason ng Scatter Pill na ibinigay mo sa amin! Kung hindi,
tiyak na kailangan ng mas maraming pagsisikap para makuha siya sa kanyang kasalukuyang estado!” sagot ni Xareni habang
inaayos ang buhok habang nakangiti.
“Ah, ang aking pamangkin ay tila napakahusay magsalita! Talagang malaki ang naging kontribusyon mo sa bagay na ito, Xareni!
Hindi malilimutan ng pamilya Moldell ang ginawa mo para sa amin! Anuman, totoo na ang sinumang kumonsumo ng kahit kaunting
Scatter Pill—gaano man ang kanilang nasanay dati—ay mauuwi sa kawalan ng malay at maliit na pagkakataong makabangon muli!”
bulalas ni Yaster.
Kumaway ang kanyang kamay, pagkatapos ay nag-utos siya, “Halika, mga lalaki! Oras na para ibalik natin si Gerald sa
Moldell Manor! Kapag nandoon na siya, hihintayin na lang natin ang mga tagubilin ng pangalawang elder kapag nakabalik na
siya mula sa Northbay!”
“Agad-agad, sir!”
Akmang bubuhatin na ng mga tauhan ni Yaster si Gerald, isang malamig na boses mula sa kanilang likuran ang biglang
sumigaw, “Hold it! Anong balak mong gawin kay Mr. Crawford?”
Sa pagbabalik-tanaw upang tingnan kung sino ang nagsabi niyan, nakita ng lahat ang isang maputi ang buhok na matandang nakatayo sa likod ng
karamihan.
“Oh? Ikaw pala, Mr. Merrett! Dito, nakuha namin ang mapa ng Everdare Forest para sa iyo. Gayunpaman, ang mapa ay isang
pamana ng ninuno mula sa pamilyang Merrett! I still can't bring myself to believe na binigay mo talaga yun sa batang yun so
casually! Hindi man lang nakuntento si Gerald sa pagkakaroon lang niyan! To think na titignan din niya ang Book of Beasts
ng pamilya Lovewell! Hindi talaga siya marunong kumilos hangga't hindi namin siya pinipilit!” sagot ni Zander na halatang
gulat na gulat nang makita si Kaleb doon.
Sa totoo lang, kanina pa lihim na pinagmamasdan ni Zander ang gawi ni Kaleb. May dahilan siya dahil medyo nagiging close
na si Kaleb kay Gerald.
Gayunpaman, hindi naman siya gaanong nag-aalala sa umpisa dahil naging magkaibigan na sila ni Kaleb sa loob ng maraming
taon. Dahil dito, naniwala siya na kung may mangyayari talaga, tiyak na kakampi niya si Kaleb!
Gayunpaman, napagtanto niya kung gaano siya mali pagkatapos ng mga kaganapan kagabi. Pagkatapos ng lahat, noon lang
napagtanto ni Zander na sinabi ni Kaleb kay Gerald ang tungkol sa Book of Beasts ng pamilya Lovewell. Mula sa puntong iyon,
natagpuan ni Zander ang kanyang sarili na lalong nag-iingat kay Kaleb.
Ito rin ang dahilan kung bakit sinusubukan niyang awayin si Gerald ngayon sa kanyang kahihiyan.
“Zander, do you honestly take me as nothing but a child? Narinig ko na lahat ng kailangan ko kanina. Malinaw sa araw na
nakipagsabwatan ka sa mga Moldell para ipagkanulo si Mr. Crawford! Iniligtas niya ang
buhay ng lahat sa pamilyang Lovewell, Zander! Para isipin na susuklian mo talaga ang kanyang kabaitan ng mga gawang kasamaan! May
konsensya ka pa ba?!" sigaw ni Kaleb habang nakaturo kay Zander.
Kahit saglit na natigilan, naging malamig ang ekspresyon ni Zander habang sumagot, “Sinubukan niyang kunin ang Aklat ng mga Hayop sa
aming pamilya! Tiyak na hinihiling niya na mangyari ang lahat ng ito! Mangyaring, Mr. Merrett! Lumayo ka sa lahat ng ito! Sinasabi ko lang
ito simula ng magkaibigan tayo sa loob ng maraming taon! Umuwi ka na lang at magpahinga habang ang mga Moldell ang bahala sa iba!"
Sa kabila ng pagpupursige ni Zander na pabalikin siya, sinabi lang ni Kaleb, “Umuwi ka na? As long as I'm around, wala ni isa sa inyo
ang makakahawak kahit isang hibla ng buhok ni Gerald simula dito!"
Sa gulping, tumango si Zander nang may mabigat na puso habang sumagot, “...Mabuti kung gayon, Mr. Merrett. Dahil hindi mo masasabi
kung ano ang makakabuti para sa iyo, kaya huwag mo akong sisihin sa pagiging bastos at walang awa!”
'Dahil narito ang mga Moldell ngayon, hindi mo na ako mahahawakan!' Napaisip si Zander habang nakatingin kay Yaster.
Nasabi agad ni Yaster kung ano ang ipinahihiwatig ni Zander.
"Kung may dapat sisihin sa lahat ng ito, ito ay ang iyong sarili para sa pakikialam sa mga negosyo ng ibang tao!" malamig na
sigaw ni Yaster nang agad niyang ipinadala ang ilan sa kanyang mga kampon para labanan si Kaleb.
Si Kaleb, ay isang mahusay na tao na nakamit na ang titulo ng kampeon. Dahil doon, karaniwang hindi niya kailangang seryosohin ang mga
ordinaryong lalaki.
Kabanata 1024
Gayunpaman, ang kanyang kasalukuyang mga kalaban ay mula sa pamilya Moldell.
Gayunpaman, handa siyang ibigay ang lahat. Kung tutuusin, iniligtas ni Gerald ang kanyang buhay sa mapagpasyang labanan kay Damian
kagabi. Ang kanyang pagkilos lamang ay nagparamdam kay Kaleb na iginagalang siya nang hindi kailanman.
Talagang naantig nito si Kaleb, at mula sa sandaling iyon, naramdaman ng matanda na parang hindi na niya kailangang magdusa sa
anumang kahihiyan.
Bilang resulta, ipinangako ni Kaleb ang kanyang katapatan at katapatan kay Gerald noon at noon pa.
Ito ang dahilan kung bakit siya lumalaban ng husto ngayon para sa kapakanan ni Gerald.
Kahit saglit na nag-away, parang hindi naman talaga kalaban ni Kaleb ang mga nasasakupan ng pamilya Moldell.
Nang makita iyon, umiling si Yaster na may mapait na ngiti sa kanyang mukha habang sinasabi niya, “Siya ay tunay na karapat-
dapat sa titulo ng isang kampeon! I guess this guest of the Lovewells is not as simple as he looks!”
“Well, siguro dahil hindi ka pa nakakagalaw, Mr. Moldell. Sino sa Logan Province ang hindi nakakaalam na ikaw ang top master sa
kabuuan ng Weston?” nakangiting sagot ni Zander.
“Haha! Kailangan pa bang lumaban ng napakaraming round kung si Kaleb Merrett lang ang kalaban mo? Umurong!" sigaw ni Yaster.
Matapos ang lahat ay mabilis na gumawa ng paraan para sa kanya, tinitigan ni Yaster si Kaleb saglit... Bago biglang nagpaputok ng
napakalaking aura mula sa kanyang katawan habang sumusugod siya kay Kaleb!
Mula sa inisyal na pagsusuri ni Yaster sa matanda, masasabi niyang ang mga sugat ni Kaleb—na ginawa sa kanya ni Damian
kagabi—ay hindi pa ganap na naghihilom.
Gamit ang kaalamang iyon sa kanyang kalamangan, mabilis na kumilos si Yaster at agad na hinampas ang ulo ni Kaleb na may
potensyal na nakamamatay na suntok!
Hindi ito ma-block sa oras, sa sandaling kumonekta ang pag-atake ni Yaster, si Kaleb ay lumipad pabalik habang ang dugo ay
bumulwak sa kanyang bibig.
“Hah! At dito ko naisip na ang isang matandang tulad mo ay magiging mas mahusay at may kakayahan! Lumalabas na isa kang
basura! Dahil malinaw na nililigawan mo si kamatayan sa pamamagitan ng pagkontra sa amin, malugod kong obligado na wakasan
ka ngayon din!" anunsyo ni Yaster habang dahan-dahang naglakad papunta sa malata na katawan ni Kaleb.
“Zander Lovewell... Talagang matatanggap mo ang kabayarang nararapat sa iyo balang araw! Kung isipin na ang mga Merrett ay
palaging mabait at mabait sa iyong pamilya... Mas kasuklam-suklam ka pa sa isang hayop, Zander! Ako, si Kaleb Merrett, sa pamamagitan
nito ay nangangako na babalik ako upang multuhin ka bilang isang multo kung kailangan ko!” singhal ni Kaleb habang
nagngangalit ang mga ngipin sa galit.
“Hahaha! Kahit ano pa ang sabihin mo, hindi mo magagawang worm ang iyong sarili sa isang ito! Ang malas mo lang ang dapat sisihin
sa pagkakataong ito! Iisipin na sinanay at binuo mo ang iyong lakas at kakayahan sa lahat ng oras na ito nang walang kabuluhan!" nginisian
ni Yaster habang nakatayo sa harapan ni Kaleb.
Nang malapit na niyang gawin ang pangwakas na suntok upang wakasan ang matanda nang tuluyan, isang boses ang biglang sumigaw,
"Ibaba ang tubo! Halos hindi ako nakatulog kagabi kaya hayaan mo akong makatulog ng kaunti!"
Nang marinig iyon ng lahat, biglang tumahimik ang silid. Sa sobrang gulat ay napalingon ang lahat, nakatingin na ang lahat kay Gerald na
nakahiga pa rin sa kama.
Si Xareni mismo ay lubos na namula sa sobrang pagkabalisa.
“… Sino… Sinong nagsabi niyan?” sabi ni Zander na natulala na napaatras.
“…Hindi kaya siya nawalan ng malay?”
“Sigurado kang nalason mo siya, di ba, Miss Xareni?”
“Nakakatakot! Baka habang tulog lang siya nagsasalita?"
Habang patuloy na pinag-uusapan ng lahat ang kasalukuyang sitwasyon—na nakatutok pa rin ang mga mata kay Gerald—natigilan
silang lahat sa kinatatayuan nang makitang nakaupo si Gerald at humikab.
Nag-stretching na parang kakagising lang mula sa pagkakaidlip, pinunasan ni Gerald ang kanyang inaantok na mga mata habang
nakatingin sa lahat ng tao sa kwarto.
Nang ituwid ang kanyang leeg, naging malamig ang boses ni Gerald habang nagtanong, "I'm assuming everyone is already here."
“…A-ano? Ikaw... Hindi ka naapektuhan ng lason?!”
Sa puntong ito, lampas na sa takot ang lahat.
Chapter 1025 “Lason ang
tawag mo diyan? Ginamit ko ito bilang isang uri ng gamot upang madagdagan ang aking kalusugan mahigit kalahating taon na ang nakalipas!
Talagang sinubukan mo lang bang gamitin iyon para lason ako?"
Matapos ibabad nang husto ang kanyang katawan sa lahat ng uri ng halamang gamot at iba pang materyales—na
ibinigay sa kanya ni Finnley—noon, immune na si Gerald sa ilang lason. Maliwanag na isa na rito ang lason na
sinubukan nilang gamitin sa kanya.
Sa totoo lang, nasabi na ni Gerald na ang tsaa—na inihain sa kanya ni Haven kanina—ay nalason, bago pa niya ito
hinigop. Kung tutuusin, eksperto siya pagdating sa pharmacology.
Alam na alam din niya noon na hinding-hindi siya tatangkain ni Haven na saktan siya. Sa isiping iyon, alam niyang tiyak
na isa ito sa mga Lovewell na gustong saktan siya. Pero sino?
Sa kagustuhang malaman, nagkunwaring hinimatay si Gerald para hintayin niyang magpakita ang mga tunay na
salarin.
“Bata ka! May ideya ka ba kung gaano kahirap ang pagsisikap ng mga Moldell na hanapin ka sa buong oras na ito?
Bagama't nabigo kaming lasunin ka, huwag mong isipin na madali kang makakatakas!" nginisian ni Yaster.
Si Kaleb naman ay agad na tumayo at napangiti habang nakahawak sa dibdib niya ng mapagtanto kung sino ang
nagsalita.
“S-sir! ayos ka! Napakagandang balita!”
“Ako, Mr. Merrett! At saka, na-appreciate ko na pinanindigan mo ako kanina!”

Sa totoo lang, binalak ni Gerald na subukan si Kaleb kung tapat ba siya sa kanya minsan pagkatapos ng lahat ng ito. Ngayong personal niyang
nasaksihan si Kaleb na itinaya ang sarili niyang buhay para iligtas siya, alam ni Gerald na hindi na kailangan ng karagdagang pagsubok.
Na-touch sa kanyang mga kinikilos, agad na dinala ni Gerald ang atensyon ni Yaster sa kanya nang makita kung gaano kalapit si Kaleb sa kamatayan.
“Hindi na kailangang makipag-usap pa sa brat na ito, Mr. Moldell! Hayaan mo akong alagaan siya minsan at para sa lahat!" sabi ng isa sa mga
batang subordinate ni Yaster habang nakangiti ng mapanlait bago sumugod kay Gerald.
Gayunpaman, nang isang hakbang na lang ang layo niya kay Gerald, mabilis na iniunat ni Gerald ang kanyang kamay at hinawakan siya sa mukha!
Kaagad pagkatapos, ang mga paa ng lalaki ay nagyelo habang ang kanyang buong katawan ay nagsimulang manginig ng hindi
mapigilan.
Simpleng pagtagilid lang ng pulso ni Gerald para marinig ang malakas na 'crack' mula sa leeg ng subordinate.
Dahil doon, inihagis ni Gerald ang walang buhay na katawan sa harap ng pitong natitirang Moldell na ngayon ay nanlalaki ang mga mata sa gulat.
Tamang-tama silang natigilan dahil ang nakababatang henerasyon ng pamilyang Moldell ay may mahusay na lakas at kakayahan. Sa kabila
noon, napakadali namang tinapos ni Gerald ang buhay ng lalaking iyon. Para bang ang subordinate na iyon ay walang iba kundi isang tupa
kay Gerald. Isang tupang walang kakayahang ipagtanggol ang sarili na maaari lamang manginig kapag inaatake.
“Ikaw… Ang kulit mo! Hindi ko akalain na magiging napakalakas mo pagkatapos ng isang taon lang!" singhal ni Yaster na dilat pa rin ang mga mata.
Kaagad na ikinaway ang kanyang kamay pagkatapos, pagkatapos ay nag-utos siya, "Gang up at sunggaban siya!"
Nang marinig iyon, ang natitirang anim na Moldell ay sumunod at tumakbo patungo kay Gerald!
Bilang tugon, gayunpaman, itinaas lang ni Gerald ang kanyang ulo nang madiin ang titig sa kanilang anim.
Bigla na lang, biglang lumamig ang hangin sa kwarto kaysa dapat. Maging ang mga nasasakupan ay hindi napigilang bumagal nang bahagya
nang makaramdam sila ng panginginig sa kanilang mga gulugod.
Handa nang makipaglaban si Gerald.
Ang mga taong ito ay bahagi ng pamilya na nagtulak sa kanya sa mga desperado na sitwasyon noon. Ang pamilyang nagpaalis sa
kanya sa sariling tahanan. Ang pamilya na lubos na nagpahiya sa kanya na para bang siya ay walang iba kundi isang pinagkaitan na
aso na nararapat lamang tratuhin ng malupit.
Ano pa, sinusubukan pa rin ng kanilang pamilya na agawin ang mga Crawford ng kanilang mga ari-arian at ari-arian!
Isang matinding pagnanasa sa dugo ang pumuno sa kanyang puso nang siya ay gumawa ng kanyang unang hakbang!
Sa kanyang mahusay na kasanayan at ang kanyang pagkagutom sa paghihiganti, si Gerald ay halos hindi na magagapi. Dahil dito, natural
na walang laban sa kanya ang anim na lalaki na kasalukuyang nagtatangkang umatake kay Gerald.
Isa-isang nilapitan siya ng mga lalaki at agad na namatay nang hindi man lang nakakuha ng kahit isang pagkakataon na matamaan siya.
Habang tumalsik ang dugo sa buong silid, marahas na kumikibot ang mga talukap ni Yaster habang sinabi niya, "...S-napakalakas..."
Mula sa unang pag-atake ni Gerald, alam na ni Yaster na hindi na siya makakaligtas sa isang tunggalian laban kay Gerald. Kailangan
niyang tumakas! At mabilis!
Sa sandaling tumalikod siya upang tumakas, gayunpaman, naramdaman niya ang isang piercing sa likod ng kanyang leeg.
Makalipas ang isang segundo nang mapagtanto niya na ang isang hinagis na punyal ay nakasabit na doon! Umaagos na ngayon ang
dugo sa kanyang bibig, mahinang lumingon si Yaster at sinabing, “…Y-you… you…!”
Iyon lang ang dalawang salitang nagawa niyang ibulong bago bumagsak sa lupa, patay.
Nang makita iyon, takot na takot si Xareni kaya napasigaw siya habang tinatakpan ang kanyang bibig bago sumugod sa isang sulok ng silid
upang magtago.
Tungkol naman sa ibang Lovewells, ni isa sa kanila ay wala man lang nangahas na huminga habang nakatitig kay Gerald na paralisado na
sa takot.
Gayunpaman, alam ni Zayn na siya ang may malaking bahagi sa desisyon na tawagan ang Moldells. Dahil dito, agad siyang humakbang
pasulong at, sa tonong humihingi ng tawad, sinabi niya, “…Hahaha… Ah… Um… Kaya… K-kita mo, Mr. Crawford, ang pamilyang Moldell
ang nagpilit sa amin na gawin ito…”
Nang walang narinig na sagot, hinawakan ni Zayn ang braso ni Gerald para tingnan kung narinig niya ang paghingi niya ng tawad.
Sa sandaling nakipag-ugnayan ang kanyang kamay kay Gerald, gayunpaman, ibinunyag ni Gerald na hindi nawala sa kanyang mga
mata ang hangarin na pumatay nang hawakan niya si Zayn sa kanyang leeg.
Snap.
Habang si Zayn—na ngayon ay bumulwak ng dugo sa buong lugar—ay natagpuan ang kanyang sarili na itinapon sa labas ng bintana,
nakakibot na lamang siya ng ilang beses pagkatapos lumapag bago tuluyang hindi na gumalaw pa.
Kabanata 1026 "P-please
iligtas ang aming buhay, Mr. Crawford!" sigaw ni Zander na agad na napaluhod sa takot. Nang makita iyon, ganoon din ang ginawa ng
lahat ng iba pang Lovewell.
Huminga ng malalim, pumikit si Gerald saglit bago ito muling binuksan. Wala na ang galit sa kanyang mga mata.
Dahil galit pa rin si Gerald kanina, si Zayn ay nakagawa ng nakamamatay na pagkakamali ng hawakan siya habang siya ay nasa sobrang
pagalit na estado.
Ngayong mas kalmado na siya, humarap si Gerald kay Zander at naglakad palapit sa kanya bago sinabing, “...Spare your lives?
Pagkatapos mong tumanggi sa iyong pangako na ibigay sa akin ang Aklat ng mga Hayop? At huwag mo akong simulan sa katotohanan na
nakipagsabwatan ka sa mga Moldell para saktan ako…”
Pagkasabi noon, marahang hinawakan niya ang tuktok ng ulo ni Zander. Si Zander mismo ay napuno na ng luha at uhog ang
mukha habang nakatitig sa demonyo ng lalaking nakatayo sa harapan niya.
Akmang lalakasin ni Gerald ang lakas ng pagkakahawak niya, biglang sumugod si Haven habang sumisigaw ng, “G Gerald!
Huwag!”
“H-Haven! Nandito ka na! P-please iligtas mo ako!” sigaw ng takot na takot na si Xareni na agad na tumakbo papunta kay Haven at
nagtago sa likod niya.
Habang nakatitig si Xareni kay Gerald na may takot na mga mata mula sa likuran ni Haven, si Haven mismo ang nagsabi, “G-
Gerald... Alam kong mali ang ginawa ng tatay ko... Pero wala siya sa tamang pag-iisip nang pumayag siya sa plano! Dito, dinala
ko ang Aklat ng mga Hayop! Maaari kang magkaroon ngunit mangyaring, mangyaring palayain ang aking pamilya…”
Ngayon ay lumuluha na siya, saka siya naglakad patungo kay Gerald na may hawak na libro.
“H-huwag, Haven! Papatayin ka niya!” pakiusap ni Xareni habang nakahawak sa braso ng kapatid.
“Ayos lang ate. Sinabi na sa akin ni Gerald na magkaibigan kami, kaya confident ako na hindi niya ako sasaktan!”
With that, kumalas siya sa pagkakahawak ni Xareni sa braso niya bago nagpatuloy sa paglalakad papunta kay Gerald. Nang
nakatayo na siya sa harapan niya, iniabot niya ang Aklat ng mga Hayop bago sinabing may luhang, “...Gerald... Kung talagang
kailangan mong patayin ang aking ama para lang maibsan ang lahat ng galit mo, sa halip ay patayin mo na lang ako... Kapag
nagawa mo na. na, sana ay handa kang palayain ang aking ama at ang lahat ng iba pa... Kahit na hindi mo obligado na gawin ito,
mangyaring isaalang-alang ang aking hiling bilang isang kaibigan, okay…?”
Nang marinig iyon at makita ang pagtulo ng luha ni Haven, biglang nakaramdam ng kirot sa puso si Gerald. Sa una ay
binalak niyang patayin ang natitirang mga Lovewell. Pagkatapos ng lahat, hindi sila mas mahusay kaysa sa mga Moldell
sa puntong ito.
Gayunpaman, nakikita niya na talagang tinuturing siya ni Haven bilang isang kaibigan. Kanina pa kasi sobrang kabado ang dalaga
nang malaman niyang nalason siya. Sa pagkakaalam nito, hindi na kinaya ni Gerald na durugin ang kanyang puso.
“…Kukunin ko muna ang Aklat ng mga Hayop sa ngayon. Ibabalik ko ang libro kapag natapos ko na itong basahin!”
With that, kinuha ni Gerald sa kamay ni Haven ang libro at agad na umalis. Nang makita iyon, sinundan siya ni Haven para makita siya
sa labas.
Si Zander mismo ay nanatili sa kanyang posisyong nakaluhod, sa sobrang takot na hindi maramdaman ang kanyang mga paa. Sa sandaling
iyon, biglang sumugod ang isang binata, sumisigaw, “M-Mr. Lovewell! May masamang nangyayari! Maraming tao sa labas-"
Napaaga ang kanyang pangungusap nang makita niya ang patayan na iniwan ni Gerald sa silid. Matapos ang ilang sandali ng
katahimikan sa kanyang pagkabigla, sa wakas ay nakawala na ang binata.
Lumunok, pagkatapos ay nagpatuloy siya, "...A... Maraming lalaking naka-black suit ang narito..."
Si Haven mismo—na nasa pintuan na simula nang makita niya si Gerald sa labas—ay nakatingin na sa maraming lalaking nakatayo sa
looban ng kanyang pamilya.
Sila ay mga subordinates ni Welson.
“Tara labas tayo!” kaswal na sabi ni Gerald sabay pasok sa isa sa mga sasakyan at umalis.
Nang mawala na ang mga sasakyan, nakita ni Haven ang sarili na umuurong ng ilang hakbang.
To think na minsan niyang naisip na si Gerald ay isang pinipigilang binata... Napagtanto niya kung gaano siya naging mali habang
inaalala niya ang lahat ng kalupitan at kalupitan ni Gerald ngayon.
Kung minamaliit niya si Gerald gaya ng ginawa ng kapatid niya, malamang nalipol na ang buong pamilya niya ng mamamatay-tao na
demonyong ito.
'...Kaya ito pala ang tunay mong pagkatao, Gerald... Ngayon alam ko na sa wakas...' naisip ni Haven sa sarili.
Ilang sandali pa ay pagkaalis ni Gerald ay dumating si Xavia kasama ang kanyang mga bodyguard. Nang makita si Haven na nakatayo sa pintuan,
nilapitan niya ito bago sinabing, “Nagkataon lang, Miss Haven! Ang iyong ama ay dapat na medyo malaya ngayon, tama ba? Balak ko siyang
puntahan…”
Naputol ang pangungusap ni Xavia nang mapansin niyang hindi man lang siya pinakikinggan ni Haven. Sa halip, paulit-ulit na binubulong ng
dalaga ang tila parehong salita sa maliit na boses.
Makalipas ang ilang segundo, tumalikod si Haven para umalis nang hindi lumilingon.
“…A-anong sabi mo…?” kinakabahang tanong ni Xavia, sa wakas ay nahanap na niya ang kanyang boses habang pinagmamasdan ang dalaga na
dahan-dahang lumalayo sa malayo.
"Mukhang masama ang pakiramdam ng pangalawang dalaga ngayon, Miss. Iminumungkahi ko na bisitahin natin nang direkta si Mr. Zander,"
mungkahi ng bodyguard na nakatayo sa tabi ni Xavia.
Tila hindi pinapansin ang komento ng kanyang guwardiya, pagkatapos ay bumulong si Xavia sa kanyang paghinga, “…Hindi… Hindi niya masabi
ang kanyang pangalan… tama? Haven... Binibiro mo ba talaga ang pangalan ni Gerald...?"
Kabanata 1027
'Pero... Walang paraan na malalaman niya kung sino si Gerald... Maliban na lang kung... Nasa Logan Province nga ba siya...? Wait lang, baka
hindi niya sinasabi ang parehong Gerald!' Napaisip si Xavia sa sarili.
Sa dinami-dami ng tanong sa utak niya, hindi na napigilan ni Xavia ang sarili na habulin si Haven. Siya ay lubhang nangangailangan ng
mga sagot.
Pagkalipas ng dalawang araw, natagpuan ni Gerald ang kanyang sarili sa hinterland ng Everdare Forest na matatagpuan sa hangganan ng
Logan Province.
Sa pamamagitan ng isang pamana na nagtagal sa loob ng libu-libong taon, ang mga puno sa loob ng Everdare Forest ay lumago nang napakakapal
sa ibabaw ng maraming bundok na partikular na lumaki sa isa't isa. Bukod sa napakaraming sari-saring flora na makikita doon, kilala rin
ang ilang uri ng mga mandaragit na nakatago sa loob ng kagubatan.
“Mag-ingat sa pagsasaksak ng butas! Hindi na natin hahayaang makatakas muli ang hayop sa pagiging tuso nito!” sabi ng isa sa maraming
lalaking nakatayo sa harap ng isang butas kung saan nakorner ang holy fox.
Dahil si Welson ang namamahala sa operasyon, maliwanag na ang grupo ay binubuo nina Gerald at sa kanya
mga lalaki.
Dahil ibinigay ni Kaleb kay Gerald ang mapa ng Everdare Forest, doble ang naging progreso nila sa kalahati ng pagsisikap sa
paghahanap nila sa holy fox. Pagkatapos ng lahat, ang mapa ay medyo detalyado at ang pagkakaroon nito nang nag-iisa ay katulad
ng pagkakaroon ng isang batikang navigator ng kagubatan.
Habang si Gerald at ang iba pa ay matagumpay sa paghahanap ng mga track ng holy fox kahapon ng madaling araw, sa kanilang
pagkabalisa, ang fox ay nagawang makawala sa kanila.
Iyon ang naging simula ng sunod-sunod na paghaharap nila sa napakatusong soro. Walang sinuman sa kanila ang makakapag-expect
kung gaano kalakas ang holy fox.
Kung tutuusin, kahit nagsikap na mahuli ito sa buong magdamag, tila walang kabuluhan ang kanilang hindi mapakali na pagsisikap.
Bagama't mahigit isang dosenang beses na nilang nakaharap ang fox noon, parang laging nauuna ang fox sa kanila!
Sa kalaunan, gayunpaman, sa wakas ay nahuli nila ang holy fox sa loob ng butas na kasalukuyang kinaroroonan nito.
Sa wakas ay nakakuha ng ilang mga resulta, si Welson ay nasasabik na ngayon.
Mismong si Gerald ang kinakabahang sinabi, “Huwag mong hayaang makatakas muli ang halimaw! Mula sa nabasa ko sa Book of
Beasts, hindi lamang ang holy fox ay napakabilis, ngunit kahit na ang katawan nito ay ganap na puti, ito ay isang dalubhasa sa
pagtatago ng sarili din! Gayunpaman, ang pinaka-nakababahala na bagay ay ang katotohanan na ito ay may kakayahang mabilis
na makita ang mga plano at gawain. Kapag nangyari iyon, madali itong makakahanap ng paraan para makatakas! Ang aklat
ay partikular na nagsasaad na ang IQ nito ay mas mataas pa kaysa sa karamihan ng mga henyo ng tao!”
Dahil masusing pinag-aralan ni Gerald ang Aklat ng mga Hayop noong gabi bago nila simulan ang kanilang pangangaso para sa fox,
natutunan niya ang lahat ng kailangan niyang malaman tungkol sa holy fox kasama ng iba pang mga hayop.
Bilang resulta, alam niya na kung hahayaan nilang makatakas ang fox sa kanilang pagkakahawak sa pagkakataong ito, halos imposible
na ang pagsubaybay dito.
“Malapit nang magpakita ang halimaw! Lahat, tumahimik!" utos ni Welson habang sinenyasan ang iba na tumahimik.
Nang marinig iyon, napabuntong-hininga ang lahat habang pinapalibutan nila ang pasukan ng butas. Si Gerald mismo ay nakakakita na ng
mga pahiwatig ng puting buntot na kumakawala mula sa loob ng makitid na butas.
Mula nang pumasok ang fox sa butas, ang plano nila ay pausukan ito mula sa kabilang dulo. Dahil sa subordinate—na nakapwesto sa kabilang
dulo—na patuloy na nagbubuga ng usok sa butas, ang soro ay sa wakas ay nagpapakita ng mga palatandaan ng paglabas dito!
Gayunpaman, nang ang soro ay halos kalahating metro na ang layo mula sa pasukan, ang makapal, nakalulungkot, berdeng usok ay biglang
nagsimulang bumuhos mula sa butas!
Dahil nakaabang si Gerald at ang iba pa sa mismong tapat ng butas, si Gerald lang ang nakaatras at napatakip ng ilong sa takdang oras.
Ang lahat ng iba doon, gayunpaman, nauwi sa paninigarilyo!
Maya-maya'y maririnig na ang langitngit habang ang lahat ay napalingon sa fox. Parang pinagtatawanan sila ng fox!
Sa isang huling tili, tumakbo ito palabas ng butas sa bilis ng kidlat, tumakbo sa mga tauhan ni Gerald at nakatakas!
“D*mn it! Nakatakas na naman!" sigaw ni Welson sa kanyang pagkadismaya.
“Pagkatapos nito!” utos ni Gerald habang siya mismo ay nagsimulang humabol sa fox. Dahil sa ayaw nitong makatakas muli, sinigurado
ni Gerald na tatakbo siya nang mabilis sa abot ng kanyang makakaya.
Bagama't sa simula ay mainit ang ulo ni Welson at ng iba pa, sa huli, nawala sa paningin nila si Gerald at ang holy fox! Wala silang mahanap
na anumang bakas sa kanya!
“Ano ang dapat nating gawin, Mr. Welson? Nawala na natin sa paningin niya!” sabi ng isa sa mga nasasakupan.
“We'll try our best para mahanap muna silang dalawa! Kung hindi pa rin natin sila mahanap, kailangan na lang nating bumalik sa
base at hintayin siya doon!” bilin ni Welson.
Samantala, ang banal na fox ay gumagawa ng mapanuksong iyak habang ito ay tumalon sa tuktok ng kagubatan, hindi katulad
ng isang palaso na nagpaputok lamang.
Kabanata 1028 Sa kabila

noon, hindi ganoon kadaling sumuko si Gerald.
Gumamit ng isang kasanayan na nagpapahintulot sa kanya na tumapak nang napakababa, ang kanyang mga paa ay halos hindi na nakadikit sa
lupa habang siya ay humahabol sa fox.
Makalipas ang ilang oras na pagtakbo, napagtanto ng holy fox na parang hindi naman bumabagal si Gerald. Dahil sa pag-unawa
na hindi siya madaling maalis nito sa simpleng pagtakbo, sumisid ang fox sa isang bush.
Sa sandaling ito ay pumasok sa bush, halos agad-agad na nawala si Gerald!
“D*mn lahat! Talaga bang tumakas ka na naman?!” sabi ni Gerald sa sarili habang huminto sa pagtakbo na medyo nanlumo.
Gayunpaman, hindi pa siya sumusuko. Pinipigilan ang kanyang hininga upang manatiling tahimik, mabilis at maingat niyang ini-scan
ang paligid niya.
Kung hindi siya nag-iingat sa pagbibigay pansin habang kaya niya, natakot si Gerald na tuluyang umalis ang fox sa lugar.
Nagulat siya, gayunpaman, nang biglang marinig ang mga boses na sumisigaw, “H-huwag mo kaming patayin! Pakiusap huwag mo kaming patayin!”
Nang tumingin si Gerald sa direksyon ng mga sigawan, nakita ni Gerald ang ilang mga tao na tumatakbo palapit sa kanya, sumisigaw
sa takot na tila sila ay tumatakbo para sa kanilang buhay.
Napakunot-noo lang si Gerald habang iniisip, 'Why at such a crucial time...? Bakit hindi ka dumating ng mas maaga o kahit mamaya?!'
Makalipas ang ilang segundo, ilang kalabog ang maririnig habang sa wakas ay natapos na ang hiyawan ng katakutan. Bagama't maliwanag
na ang mga nagsisisigawan ay nagtapos na, talagang hindi mapakali si Gerald sa karapatan na iyon.
ngayon.
"Dahil ang iilan sa inyo ay sumunod sa akin hanggang sa labas dito, ano pa bang pagpipilian ang mayroon ako kundi ang patayin kayong
lahat?" panunuya ng isang matanda habang papalapit sa mga sariwang bangkay na nakalapat ang mga kamay sa likod.
Gayunpaman, habang iniinspeksyon niya ang mga katawan, nasulyapan sa gilid ng mga mata ng matanda si Gerald na kanina pa
nakatitig sa malayo.
Naramdaman ng matanda ang pagkibot ng kanyang mga talukap matapos mapagtanto kung sino ang taong nakatayo doon.
'So ikaw pala! Mukhang tanga ka para pumili ng sarili mong kapahamakan kapag may mga mas mahusay na alternatibo!' Sa isip ng
matanda habang nanunuya.
“Kung hindi si Gerald! O dapat kong sabihin, Mr. Crawford! Naniniwala akong naging maayos ka mula noong huli tayong magkita?” sabi ng
matanda na may balak na patayin ang mga mata habang papalapit kay Gerald.
Si Gerald mismo ay ganap na nakatutok sa pag-detect ng anumang mga tunog ng paggalaw na maaari niyang irehistro mula sa
kapaligiran nang marinig niya ang kanyang pangalan na tinatawag. Napalingon si Gerald nang makita kung sino ang tumawag sa kanya,
nagulat si Gerald ng makita kung sino iyon.
"Ah! ikaw pala."
Napagtanto na hindi na nakatutok dito si Gerald, alam ng nakatagong holy fox—na tahimik na naghihintay sa buong oras na ito—na oras
na para gumawa ng susunod na hakbang.
Sa pag-sprint, sunod-sunod itong tumalon habang mabilis itong nawala sa lambak.

Ang lambak mismo ay patuloy na puno ng miasma, na ginagawang bangungot ang anumang pagtatangka sa nabigasyon na nakabatay sa
paningin. Idinagdag iyon sa napakalaking bilis ng holy fox, hindi na ito makita ni Gerald nang malaman niya kung saan tumatakas ang fox.
“Huwag kang tumakbo!” sigaw ni Gerald habang nagngangalit ang mga ngipin sa sama ng loob bago tumalon din sa lambak.
'…Oh? Kaya parang naging magaling na siya ngayon! Dahil ang bata ay isang mayaman na young master at nakuha ko na ang karamihan
sa mga kinakailangang sangkap na kailangan kong gawin ang elixir, ang paggamit ng kanyang puso bilang panghuling sangkap ay tiyak na
magiging mas mabisa ang elixir kumpara sa paggamit ng mga puso ng maliliit na fries na ito!
Ito ay nagpasya pagkatapos. Papatayin ko siya!'
Sa kanyang pag-iisip, ang mga sulok ng mga labi ng matanda ay pumulupot sa isang ngiti habang siya ay mabilis na sinimulan ang
pagsunod sa mga track ni Gerald.
Si Gerald mismo ay sabik na sabik na hinihila ang kanyang buhok habang nakaupo sa ibabaw ng isang bato na nakita niya sa lambak.
'Kapag matagumpay itong makatakas nang buong-buo, hindi ko alam kung kailan ko muling mahuhuli ang halimaw!'
Habang sinusubukan niyang alalahanin ang lahat ng nabasa niya sa Aklat ng mga Hayop sa pag-asang may darating na kapaki-pakinabang,
bigla siyang natauhan.
Kakanyahan ng dugo. Ayun, nakakagamit pa siya ng blood essence!
Sa sobrang pagkabalisa at pagmamadali niya ay halos nakalimutan na niya ang pamamaraan.
Nakangiting tumayo, naalala ni Gerald ang pagbabasa tungkol sa kung gaano katalino ang holy fox, kahit kumpara sa mga henyo ng tao.
Gayunpaman, mayroon itong isang nakamamatay na kapintasan, iyon ay ang pagiging kasakiman nito.
Ayon sa Book of Beasts, ang banal na fox ay mahilig uminom ng dugo ng tao, lalo na kung ito ay nagmula sa isang taong may hindi kapani-
paniwalang kakayahan at isang mahusay na sinanay na katawan.
Anuman, hangga't nakuha ni Gerald ang kanyang mga kamay sa ilang dugo ng tao at pinipino ito sa pamamagitan ng esensya ng dugo, tiyak
na hindi kakayanin ng hayop ang tuksong inumin ito.
Ang kakanyahan ng dugo, sa kasong ito, ay isang paraan ng pagkuha na nadoble din bilang isang paraan upang linisin ang dugo.
Habang ang pagkuha ng ideya ay tiyak na nasasabik sa kanya, hindi nagtagal, si Gerald ay muling nalungkot.
Sabagay, medyo malayo na ang tinakbo niya mula sa huling kinatatayuan niya. Ngayon niya napagtanto na maaari niyang gamitin ang dugo
ng mga taong pinatay ng matanda kanina!
Dahil ang distansya mula sa kung saan siya kasalukuyang naroroon sa mga bangkay ay kahit ano ngunit maikli, ang ideya ng pag-iipon ng
dugo mula sa mga katawan ay tila hindi masyadong nakakaakit sa kanya. Pagkatapos ng lahat, sa oras na makarating siya doon, hindi niya malalaman
kung ang tusong fox ay nasa loob pa rin ng lambak!
Hindi niya kayang saktan ang sarili para lang mailabas din ang holy fox.
Talaga bang nakatadhana siya na hindi kailanman makuha ang kanyang mga kamay sa holy fox? Napahamak ba siya na maging isang uhaw
sa dugo na demonyo sa hinaharap?
Habang namumuo sa kanyang ulo ang nakakapanlulumong pag-iisip, biglang nakarinig si Gerald ng mahinang kaluskos sa hindi kalayuan...
Kabanata 1029 Paglingon
sa gilid niya, napansin ni Gerald na ang nagpapatunog ay isang tuta na dahan-dahang humahampas sa kanya! Sa masusing pagsisiyasat, ang tuta
ay tila nabali ang paa. Ano pa, may mga nakikitang galos din sa buong katawan nito.
Nang tuluyan na itong makarating sa gilid ni Gerald, humiga ito sa kanyang paanan bago agad sinimulang dilaan ang dulo ng kanyang sapatos.
Mas nagulat si Gerald kaysa ano pa man. Kung tutuusin, hindi niya inaasahan na makakabangga ang munting ito sa kalaliman ng kagubatan.
Sa isang paraan, ito ay isang himala na ang tuta na ito ay buhay pa na may napakaraming mandaragit na hayop na nakatago sa loob ng kagubatan.
“…Maaari mo bang hilingin sa akin na iligtas ka?” tanong ni Gerald.

Tahol ng dalawang beses bilang tugon, saka ipinagpatuloy nito ang pagdila sa sapatos ni Gerald.
Habang ang unang naisip ni Gerald—sa pagkakita sa tuta—ay kunin ang dugo nito para maging blood essence, matapos dilaan ng tuta ang kanyang
sapatos, napagtanto niya ang dalawang bagay. Una sa lahat, ang tuta ay napakaliit lamang upang makagawa ng isang kapaki-pakinabang na
pagkuha ng essence ng dugo.
Pangalawa, napagtanto niya na ang tuta ay may medyo espirituwal na kalikasan. Pagkatapos ng lahat, nagawa nitong mabuhay nang ganito
katagal sa hinterlands ng kagubatan. Ano pa, ngayon ay nagmamakaawa ito para sa kanyang tulong! Sa lahat ng iyon sa isip, alam na ngayon ni
Gerald na ang pagpatay ay malapit nang hindi mabata para sa kanya. Kung tutuusin, hindi naman siya ganoon kalupit.
"Nakakaawa... Wala akong ideya kung sino ang nag-iwan sa iyo dito, ngunit masuwerte ka na nabangga mo ako!" sabi ni Gerald habang umiiling habang
tinatapik ang ulo ng tuta.
“Sa kasamaang-palad, hindi ako makapag-ugol ng maraming oras sa kawalang-ginagawa dito, bagaman tutulungan ko munang malagyan ng
benda ang iyong mga sugat. Mula doon, gayunpaman, maghihiwalay na tayo. Wala lang akong oras para tulungan kang makatakas sa kagubatan,
intindihin mo?" dagdag ni Gerald habang mabilis na sinimulan ang pagtatambal sa mga sugat ng tuta.
Hindi nagtagal, matagumpay niyang napigilan ang pagdurugo ng tuta at nalagyan ng benda ang anumang bukas na sugat na makikita niya.
“Ang sarap sana kung maabutan ako ngayon ni Lolo Welson at ng iba pa... Kung tutuusin, dahil mas gusto pa rin ng fox ang dugo ng tao, bawat isa
sa atin ay makakapag-ambag lang ng kaunting dugo natin! Magagawa naming maakit muli ang fox para sigurado! Ngunit sino ang nakakaalam kung
gaano katagal ako maaaring maghintay para dumating sila… Kung maghihintay pa ako, ang fox ay makakatakas sa lambak at hindi ko ito malalaman!”
bulong ni Gerald sa sarili sa isang nanlulumong tono habang ginagawa niya ang isang huling pagsusuri sa tuta.
Gumapang naman ang puppy na ngayon ay nakabenda sa harap ni Gerald at pasimpleng ipinatong muli ang ulo sa pagkain ni Gerald.
“Hey now, I told you na wala na akong oras para mag-alala sayo, di ba? I'm sorry, but there's just something important I have to do now..." sabi ni Gerald
habang mapait na ngumiti habang pinagmamasdan ang maliit na tuta na kumapit sa kanya.
Gayunpaman, tumanggi na lamang ang tuta na pabayaan si Gerald.
Sa pagkakataong iyon ay bahagyang nagpanting ang tenga ni Gerald. May papalapit sa kanya. Ang tuta mismo ay agad na
bumangon at nagsimulang tumahol sa direksyon na pinanggalingan ng tunog.
Pagkaraan ng ilang tahol, tuwang-tuwa itong nag-umpisang iwagayway ang buntot habang binalik ang tingin kay Gerald bago kumurap ang mga mata.
Paglingon sa tuta—na ang dila ay nakalawit na—simpleng tanong ni Gerald na may mapait na ngiti sa kanyang mukha, “Kaya
kasing alisto mo ako! Gayunpaman, hindi ka ba natatakot sa posibilidad na ang taong darating ay papatayin ka pagkatapos mong
maakit ang kanilang atensyon?”
Kakaibang pasimpleng itinaas ng tuta ang ulo nito habang patuloy na nakatingin kay Gerald, kakaibang linaw sa mga mata nito.
“…Hmm? Hindi kaya nakikinig ka sa pag-ungol ko kanina...? Alam mo bang nangangailangan ako ng dugo ng tao? Kaya ba
sinasadya mong akitin ang taong iyon?”
Gumagawa lamang si Gerald ng ganoong katapangan dahil pagkatapos basahin ang Book of Beasts, mas marami o mas mababa na ngayon ay
masasabi na ni Gerald kung ano ang ibig sabihin ng karamihan sa mga hayop sa kanilang mga aksyon.
Nang mapagtanto na nakarating ang mensahe nito, agad na tumango ang poppy bago masayang winawagayway ang buntot nito.
“Well, ma-d*mned ako! Talagang mayroon kang espirituwal na kalikasan!” sabi ni Gerald habang tinatapik ang ulo ng tuta.
Hindi nagtagal nang may makitang pigura mula sa malayo. Mabilis na lumakad patungo kay Gerald, ang taong sa wakas ay
lumabas mula sa miasma ay huminga ng malamig bago sinabing, “No wonder hindi kita natunton kahit gaano pa kita hinahanap!
Kaya nakatakas ka dito sa buong oras na ito!"
Natural, ito ay walang iba kundi ang matanda kanina.

Si Gerald mismo ay labis na natuwa nang makita ang matanda. Hinaplos ng marahan ang ulo ng tuta para ipahiwatig na maganda ang
ginawa nito, saka sumagot si Gerald, “Oh? Hinahabol mo ako? Hindi ko talaga napansin!"
Chapter 1030 With that,
tumawa siya. Habang nasasabik siyang makahanap ng pinagmumulan ng dugo, talagang nagulat din siya sa sinabi ng matanda.
“Talaga! Naging isang malaking pag-aaksaya ng oras at pagsisikap, alam mo ba? Anuman, dahil nagawa kong makabangga ka habang
naghahanap ng isang panghuling mahahalagang sangkap para sa aking gamot, naniniwala ako na tayong dalawa ay nakatakdang
magkita dito. Samantalang sayang hindi kita nagawang patayin noon sa Salford Province, parang nangangati ka lang mamatay dahil dinala
mo ang sarili mo sa pintuan ko ngayon! Oras na para ayusin natin ang lahat ng nakaraan nating sama ng loob at hinaing ngayon, Mr.
Crawford!” sagot ng matanda, malamig ang tingin.
“Ah, oo, nagtatrabaho ka pa sa mga Schuyler noon sa Salford Province kung tama ang pagkakaalala ko. Hindi pa kami galit sa
isa't isa noon. Ilang sandali matapos mangyari ang insidenteng iyon, gayunpaman, nagulat ako na wala ka man lang nang bumalik
ako sa probinsya mga anim na buwan na ang nakakaraan. Kaya lumalabas na lumipat ka sa Northern region!" sabi ni Gerald habang
nakatitig pabalik sa matanda.
Ang matanda ay literal na may parehong kalahati ng kanyang mukha na pininturahan ng itim at puti ayon sa pagkakabanggit. Ginawa nito
ang kanyang mukha na parang simbolo ng yin at yang.
Noong unang pagkikita nilang dalawa, ang matanda—na tinawag na Julian—ay nasa ilalim ng mukha ng mayordomo ni Yael. Simula ng
magkakilala sila, naramdaman na ni Gerald na hindi ordinaryong tao si Julian.
Ang kanyang gut feeling kalaunan ay naging tama, at si Julian ay nag-iwan ng malalim na impresyon kay Gerald mula noong insidenteng
iyon. Napansin din ni Gerald na kakaiba na si Julian ay hindi naroroon nang tuluyan niyang sirain ang pamilya Schuyler.
"Buweno, sa una ay nasa ilalim ako ng impresyon na ang mga Schuyler ay kalaunan ay magagawang lampasan ang Fendersons. Kung
ang lahat ay sumunod sa plano, kung gayon ang mga Schuyler ay madali at dahil dito ay ginamit ang kanilang bagong nakuhang
kapangyarihan upang sirain ang Crawfords! Gayunpaman, mula sa sandaling napagtanto ko na si Noah ay lihim na sinubukang paboran
ang mga Crawford sa ilalim ng pagkukunwari na sisirain niya ang mga Fenderson, alam ko na mula noon pa man ay nagtagumpay
si Noah na sakupin ang Fenderson.
pamilya, hinding-hindi siya magkakaroon ng mga bola na talagang lumaban sa Crawfords! Pagkatapos ng lahat, naiintindihan ko siya nang husto sa puntong
iyon. Iyon ang pangunahing dahilan kung bakit ko sila iniwan!"
“Sa pagnanais na patuloy na pagbutihin ang aking lakas, nagpunta ako sa Everdare Forest para maghanap ng mga sangkap para makapagtimpla
ako ng elixir para bigyan ako ng ganoon! Pagkatapos ng napakatagal na paghahanap, sa wakas ay nakuha ko na ang lahat ng kinakailangang
halamang gamot na kailangan kong itimpla. Gayunpaman, mayroon pa ring isang huling sangkap na kailangan ko na mahalaga sa pagperpekto ng elixir.
At iyon ay isang puso! Dahil nakuha ko talagang makipagkita sa iyo dito, tiyak na gagamitin ko ang puso ng isang Crawford para makumpleto
ang elixir!
Anong perpektong oras para ipakita mo ang iyong sarili sa sandaling ito! Hahaha!” paliwanag ni Julian habang nasa likod pa rin ang mga kamay.
“Ano ang ginawa sa iyo ng mga Crawford para kamuhian mo sila? Upang gawin mo ang lahat ng uri ng panlilinlang at gumawa ng walang katapusang
pagtatangka upang makuha ako?"
“Heh, simple lang talaga. Alam mo ba na masyadong makapangyarihan ang Crawfords? Napakaraming kapangyarihan ang hawak ng iyong pamilya
na kahit isang utos na ibinigay nila ay sapat na para mapuksa ang isang buong angkan. Kahit na sinaktan lang ng mga mula sa pamilyang Laker ang
isa sa mga young masters ng Yaleman noon, gumanti ang pamilya mo sa pagkitil ng buhay ng daan-daang miyembro ng pamilya ng Laker! At
ganoon din, halos tuluyan nang nalipol ang aking pamilya, sa kabila ng katotohanan na isa kami sa apat na pangunahing pamilya sa Yanken noong
panahong iyon!” ungol ni Julian, bakas sa mga mata nito ang galit.
Nang marinig iyon, sa wakas ay nakita ni Gerald ang mas malaking larawan. Sa paggunita sa sinabi sa kanya ng kanyang lola, may apat na pangunahing
pamilya noon sa Yanken. Dahil ang kanyang ina ay tumakas sa kanyang ama noon sa halip na dumaan sa arranged marriage na ipinangako ng mga
Yaleman sa Lakers, ang pamilya Laker ay nagpahayag ng kanilang kawalang-kasiyahan sa pamamagitan ng pag-atake sa kanyang ikalimang tiyuhin
na nasa vegetative state pa rin ngayon dahil sa kanila.
Bilang pagganti, pinatay ng kanyang ama ang karamihan sa pamilya ng Laker. Ngayon ay maliwanag na ang matandang lalaki na nakatayo ngayon
sa kanyang harapan ay isang inapo ng Lakers.
“Hahaha! Tunay na nasa panig ko ang Diyos sa pagkakataong ito! Sa palagay ko ang paglalakbay ko sa Probinsiya ng Logan ay hindi isang
nasayang na desisyon pagkatapos ng lahat! dagdag ni Julian sabay booming na tawa.
"…Ako ay humihingi ng paumanhin!" sagot ni Gerald.

“Heh! Katawa-tawa! Sa palagay mo ba ang paghingi ng tawad ay makakatulong sa iyo na maiwasan ang kamatayan?" panunuya ni Julian
habang nakaturo kay Gerald habang umiiling.
"Buweno, hindi gaanong gawin iyon at higit na gagawin sa kumplikadong damdamin na kasalukuyang nararanasan ko ...
Kung tutuusin, hindi ko rin alam kung dapat ba akong magpasalamat o makiramay sa iyo!”
“…Gusto mo bang magpasalamat sa akin?”
“Talaga. Pagkatapos ng lahat, ako ay lubhang nangangailangan ng dugo ng tao ngayon dahil gusto kong akitin ang banal na soro. Hindi ka
lang tao, ngunit medyo may kakayahan ka rin at bihasa! Ikaw ang perpektong kandidato sa pagsasakripisyo para ipakita ito! Hindi ko na talaga
alam kung paano pa ipapahayag ang aking pasasalamat dahil malapit ka na ring mamatay, ngunit ipapangako kong papatayin kita nang
mabilis at walang sakit! Iiwan ko rin ang katawan mo ng buo kaya huwag kang mag-alala diyan!” sabi ni Gerald ng sobrang sincere.
Agad na kumunot ang noo, si Julian ay sumagot, “Ikaw… Ikaw na brat! Isang taon lang ba ang inabot ng iyong mental state na bumagsak nang
ganoon kalaki? Sa totoo lang, sa tingin mo ba kaya mo pa akong paglagyan ng daliri?!"
“Makikita mo sa isang segundo. Mangyaring maunawaan na wala akong mas mahusay na pagpipilian!" sagot ni Gerald.
“Tama na ang kalokohan! Malinaw na nababaliw ka na! Anuman, kukunin ko ang iyong buhay ngayon, Mr.
Crawford! Gustong-gusto kong makita ang pagmumukha ni Dylan once na matanggap niya ang bangkay mo! Hahaha!”
Sa pagtatapos ng kanyang pangungusap, agad na sumugod si Dylan kay Gerald, tinutukan siya ng suntok!
Mismong si Gerald ang gumanti ng sarili niyang suntok, at habang nagsasalpukan ang kanilang mga kamao, agad na maririnig ang tunog
ng pagkaputol ng mga buto.
Ilang segundo lang ay nairehistro ni Julian ang sakit, ngunit nang sa wakas ay tumama ito, huli na niyang napagtanto na nahuhulog na siya
sa lupa. Bumulwak ang dugo sa pagitan ng mga hiyaw ng paghihirap, ang matanda ay may takot na ekspresyon sa kanyang mukha.
Para bang nakaharap niya ang pinakamalakas na puwersang naranasan niya sa buong buhay niya.
Dahil hindi ganoon kadaling sumuko, agad na bumangon muli si Julian—kahit medyo nanginginig—habang sinubukan niyang gumawa ng isa
pang suntok! Gayunpaman, sa sandaling ang kanyang kamao ay bumangga sa dibdib ni Gerald, naramdaman nito ang pagsuntok niya sa
isang hindi matinag na bundok. Kung tutuusin, mas nasaktan siguro si Julian sa impact ng suntok!
“…K-ikaw… Ikaw…!” ungol ni Julian, bumulwak ang dugo sa buong oras habang nakatingin kay Gerald na hindi makapaniwala.
Ang lahat ng mga landas patungo sa kanyang mahahalagang daloy ng enerhiya ay naputol na sa puntong ito, dahil lamang sa isang suntok
mula kay Gerald. Isang taon pa lang ang lumipas mula nang huli silang magkita.
Paano siya naging ganito kalakas ngayon? Imposible lang, tama ba?
Kabanata 1031 Anuman
ang kaso, ngayon ay naunawaan na ni Julian kung bakit naging masaya si Gerald na makita siya sa halip na matakot.
Kaya naging ganito kalakas si Gerald... Hindi lang iyon, ang kanyang mga galaw ay napaka-unpredictable at ang kanyang katawan ay halos hindi
magagapi!
Halatang alam na ni Gerald na kahit kailan ay hindi kalaban ni Julian sa simula pa lang. Sa pag-iisip, nagpasalamat pa nga si Gerald
sa kanyang pagpapakita!
Ang panghihinayang ay dumadaloy ngayon kay Julian habang iniisip kung maaaring iba ang nangyari kung hindi pa siya nagpasya na habulin
si Gerald kanina. Kung umuwi na lang siya pagkatapos niyang patayin ang ilang taong iyon, kung gayon ay nakapagtimpla na siya ng elixir at
posibleng magkaroon ng pagkakataong makapasok sa mahiwagang kaharian ng panloob na lakas.
Gayunpaman, huli na para sa pagsisisi ngayon.
“Ano… Anong balak mong gawin sa akin…?” sabi ni Julian sa pagitan ng pantalon, nasa huling binti na niya.
“Kukunin ko ang dugo mo ngayon. Huwag mag-alala, dahil pananatilihin kong buo ang iyong katawan gaya ng ipinangako ko! Nawa'y pumasok
ka sa kabilang buhay nang may kapayapaan ng isip!" sabi ni Gerald habang marahang nakahawak sa leeg ni Julian...
Sa isang malakas na snap, nanlaki ang mga mata ni Julian bago tuluyang nabakante. Patay na ang matanda.
Matapos makalikom ng sapat na dugo, tumingin-tingin si Gerald sa paligid para maghanap ng mga halamang gamot na gagamitin upang lalong
mapadalisay ang esensya ng dugo ng matanda.
Nang matapos siya, inilagay ni Gerald ang pain sa malinaw na tanaw bago dinala ang tuta kasama niya at nagtago, naghihintay na lumitaw
ang fox.
Mahigpit na hinawakan ni Gerald ang kanyang itim na punyal sa buong panahon, isang napaka-tense na ekspresyon sa kanyang mukha
habang siya at ang tuta ay patuloy na nakahiga sa pagtambang.
Sigurado siyang lilitaw ang fox. Kinailangan ito. Pagkatapos ng lahat, ang fox ay nahaharap lamang sa pagkalipol dahil sa likas na
pagiging sakim nito.
Habang iniisip iyon ni Gerald ay biglang nanlaki ang mata ng puppy. Nang mapagtanto iyon, napabuntong hininga si Gerald pati na rin ang
holy fox na dahan-dahang naglakad papunta sa pain! Nandito na rin sa wakas!
Kahit na ang fox ay malinaw na lumalapit sa pain nang labis na maingat, maliwanag din na ngayon ay nabulag na ito ng kasakiman.
Pagkatapos ng pag-scan sa lugar ng maraming beses, ang banal na fox sa wakas ay nagpasya na gumawa ng isang mabilis na gitling patungo
sa dugo, sumirit nang malakas sa kasakiman!
Ngayon na ang kanyang pagkakataon!
Hindi na niya ito hahayaang makatakas!
Itinaas ang kanyang punyal, mabilis na inihagis ni Gerald ang kanyang punyal sa holy fox! Pagkalipas ng ilang segundo, ang talim
ay kumonekta sa sakong Achilles ng fox, na nagpasirit nito nang malakas sa huling pagkakataon bago bumagsak sa lupa, patay.
Ang gawa ay tapos na!
Nagmamadaling kunin ang katawan ng walang buhay na fox, tuwang-tuwa si Gerald sa sinabi niyang, “Hahaha! Malaki ang
naitulong mo sa akin ngayon, Julian! Ang iyong dugo ay ang perpektong pain para sa holy fox!"
Maging ang tuta ay tumatahol habang masayang kinakawag ang buntot.
“Huwag kang mag-alala, hindi kita nakakalimutan! Upang ipahayag ang aking pasasalamat, aakayin kita sa labas ng kagubatan
kasama ko kapag nainom ko na ang dugo. Pagkatapos nito, makakain ka na ng kahit anong gusto mo sa puso mo!” dagdag ni
Gerald habang nakangiti.
Kasunod nito, niyakap niya ang tuta at dinala ito sa isang kalapit na kuweba habang nasa kabilang kamay niya ang bangkay ng
holy fox.
Ngayong nakuha na niya ang fox, kailangan niyang inumin ang banal na dugo nito nang mabilis.
Pagkatapos ng lahat, ayon sa Aklat ng mga Hayop, ang banal na dugo ay mananatiling banal lamang sa maikling panahon
pagkatapos mamatay ang soro. Kung siya ay nagpatuloy sa pag-drag nang napakatagal, ang banal na pag-aari ay hindi na umiral,
na magreresulta sa lahat ng kanyang mga pagsisikap ay walang kabuluhan.
Habang inihahanda niya ang sarili sa pag-inom ng dugo, naalala ni Gerald ang mga pag-aari ng banal na dugo batay sa minsang
sinabi sa kanya ng kanyang lolo. Mula sa naalala niya, ang dugo mismo ay banal dahil unti-unti itong naipon ng kabanalan mula sa
langit at lupa, kaya pinupuno ang dugo ng napakalaking dami ng enerhiya.
Ang dugo ay hindi lamang makakatulong sa pagpapakain at pagdaragdag sa puso at ugali ng isang tao, ngunit ito rin ay lubos na
magpapahusay sa panloob na lakas ng umiinom. Gayunpaman, upang lubos na magamit ang dugo, kinailangan ni Gerald na
gumamit ng isang espesyal na paraan ng paghinga na, alinsunod sa kung gaano siya nagsanay at ang lawak ng kanyang
kasalukuyang kakayahan, ay aabutin siya ng mga tatlong araw upang makumpleto ang pagsasanib.
“Sige puppy makinig ka dito. Haharangan ko ang pasukan ng kweba sa susunod na tatlong araw. Sa panahong iyon,
mahimbing ang aking pagtulog. Ang iyong trabaho ay tiyaking walang insekto o maliliit na hayop na lalapit sa akin habang
natutulog ako. Naiintindihan mo ba?" sabi ni Gerald habang marahang tinatapik ang ulo ng tuta.
Tahol bilang pagsang-ayon, ang tuta pagkatapos ay naglabas ng dila habang masayang sinundan si Gerald sa kweba.
Samantala, isa pang grupo ng mga tao—na binubuo ng mahigit isang daang lalaki—ay tila naghahanap sa paligid ng isang tao sa
loob ng siksik na Everdare Forest.
Lahat sila ay kumpleto sa gamit, at kabilang sa kanila, makikita ang isang binata sa edad na twenties na naglalakad kasama ang grupo,
ang kanyang mga kamay sa likod ng kanyang likod habang ang ilang matatandang lalaki ay naglalakad sa kanyang tabi.
"Hindi pa ba siya nahahanap?" tanong ng binata na nakakunot ang noo.
“Wala pa tayong lead sa kanya!” sagot ng kanyang nasasakupan.
Kabanata 1032
"Dalhin ang Lovewell!" utos ng binata habang lumalalim ang pagsimangot nito.
Nang marinig iyon, dinala ng mga subordinate ng lalaki ang isang malubhang nasugatan na sina Zander at Kaleb upang harapin siya.
"Sigurado ka bang hindi ka nagsinungaling nang sabihin mong pupunta siya sa Everdare Forest?" tanong ng binata.
“Bakit pa ako magsisinungaling sa iyo tungkol sa ganoong bagay, Mr. Moldell? Talagang sinabi niya na papunta siya sa lugar na ito! At
saka, umaasa ako na matanto mo na hindi ang mga Lovewell ang pumatay sa walong miyembro ng pamilya ng Moldell! Mangyaring
tandaan iyon…!” sagot ni Zander, bakas sa mukha niya ang takot.
Ang binata na nagtatanong ay nagngangalang Yuvan Moldell, at siya ang pangalawang anak na lalaki ng ulo ng pamilya Moldell. Si Zander
mismo ay nakarinig na ng mga kuwento tungkol sa kanya noon pa man.
Mga kwento kung gaano kalamig at kalupit ang mga pamamaraan ng taong iyon.
Bilang isang negosyante, alam ni Zander na hindi niya kayang masaktan pa si Gerald o ang mga Moldell. Gayunpaman, nang
magpadala ang mga Moldell ng mga tao upang mag-imbestiga sa sandaling mabalitaan nila ang pagkamatay ng walong miyembro
ng pamilya ng Moldell sa loob ng Lovewell Manor, wala siyang ibang pagpipilian kundi sabihin sa kanila kung nasaan si Gerald.
Ito ang dahilan kung bakit kasalukuyang nagsasagawa ng paghahanap kay Gerald dito si Yuvan at ang kanyang mga kampon.
“Ang mga Moldell ay palaging may matinding hinanakit kay Gerald, at mahigit isang taon na ang nakalipas mula nang ang Moldells ay
aktibong lumaban sa Crawfords. Samakatuwid, talagang umaasa ako na hindi ka nagsisinungaling sa akin para sa iyong
kapakanan. Kung tutuusin, mas mabuti pang huwag kang makisali sa laban natin!" kaswal na sagot ni Yuvan.
"P-pero syempre, syempre!" nagmamadaling sagot ni Zander.
"Ikalawang young master, baka nakita na natin ang mga bakas niya!" ulat ng isa sa mga nasasakupan ni Yuvan nang sandaling iyon
habang papalapit siya sa lalaki.
Sa maikling kuwento, may nakita silang ilang bangkay na nakahandusay sa lupa na nakadamit tulad ng mga taganayon mula sa
paanan ng bundok. Ano pa, medyo sariwa pa ang kanilang mga bangkay at may mga senyales ng pagpupunyagi sa pinangyarihan.
Nahanap din nila ang isang malabong bakas ng tinapakan na mga halaman na humahantong sa mas malalim na kagubatan.
Biglang nagsimulang tumahol ang mga search dog na dinala ng mga Moldell habang nakaharap sa isang partikular na direksyon!
“…Hmm? …May mga tao sa paligid. Kung ang mga aso ay tumatahol, dapat hindi siya masyadong malayo!
Doblehin ang iyong mga pagsisikap sa paghahanap!” utos ni Yuvan.
Nang marinig iyon ay agad namang tumalima ang kanyang mga nasasakupan.
“Gayunpaman, naaalala ko ang pagpunta ko sa mansyon ng pamilya Crawford mga isang taon na ang nakalilipas... Noon, doon pa rin
nakatira si Gerald, at sa natatandaan ko, siya ay isang marupok na binata noong panahong iyon! Talagang nakapagtataka
kung ano ang pinagdaanan ng batang lalaki sa taon ng kanyang pagkawala.
Pagkatapos ng lahat, nagawa niyang patayin si Yaster at ang pito pang Moldell! Isang grupo ng mga tao na maaaring ituring
na mga master sa aming pamilya! Paano siya naging malakas para matalo sila ng ganoon kadali? Hindi kapani-paniwala!” sabi ng isang
matanda na naglalakad sa likod ni Yuvan habang nakakunot ang noo.
“Paano kung nagawa niyang wakasan ang buhay ni Yaster? Kung tutuusin, hindi pa niya nahaharap ang mga tunay na
eksperto mula sa aming pamilya…” sagot ni Yuvan, may ngiti sa labi.
Ilang sandali pa nang mula sa isang lambak na nasa unahan, may sumigaw, “Nahanap na namin siya!”
Nang marinig iyon, binilisan ni Yuvan ang kanyang mga hakbang nang makarating silang lahat sa pasukan ng isang kweba. Sa tabi
nito ay may malaking bato na ginamit para harangin ang sinumang makapasok.
Bagama't ang isa sa mga tauhan ni Yuvan ay desperadong nakahawak sa kanyang dumudugong leeg habang nakahiga siya sa
lupa, ang buong atensyon ni Yuvan ay nasa maputla at mukhang walang buhay na lalaki na nakahiga sa loob ng kweba.
“Ako… sa wakas natagpuan na rin kita, Gerald!” deklara ni Yuvan habang nakakunot ang kanyang mga kilay bago lumingon sa
kanyang nasugatan na kampon.
“Anong meron sa kanya?”
“Siya ay inatake ng mabangis na aso doon, pangalawang young master! Nang makitang ang aso ay nagsisilbing tagapagtanggol
ni Gerald, papatayin ko ito kaagad!” paliwanag ni Yuvan.
Sa pamamagitan nito, nagsimulang lumapit ang nasasakupan sa tuta na may hawak na lubid. Nang ma-lasso ang tuta, agad itong
umungol bago tumahol nang mabangis, lahat ng balahibo sa katawan nito ay nakatayong patayo na para bang handa na itong
maglunsad ng pag-atake!
Nang marinig ang nakakatakot na mga tahol, ang ilan sa mga nasasakupan ay hindi naiwasang umatras mula rito. Ang tuta ay sobrang
nakakatakot na ang ilan sa mga lalaki ay nauwi pa sa ginulo ang kanilang pantalon!
“…Hmm? Kawili-wili... Huwag muna itong patayin. Ibalik mo ito sa Moldell Manor kasama si Gerald!" utos ni Yuvan nang makita
ang reaksyon ng kanyang mga nasasakupan sa tuta.
Ang pagsunod sa kanyang utos, ang ilan sa mga nasasakupan ay nagsimulang ilipat si Gerald palabas ng yungib. Matapos
siyang ilabas, isang matandang lalaki—na nakatayo sa tabi ni Yuvan—ay sinuri ang pulso ni Gerald at nang mapagtantong mahina ito,
sinabi niya, “Hindi ba't sinabi ng lahat na ang batang ito ay makapangyarihan sa lahat at may kakayahan?
Parang half-dead siya sa akin! Kahit na sa totoo lang ay isang magandang bagay. Kung hindi, tiyak na susubukan niyang tumakas muli!”
Ang kanyang komento sa sitwasyon ni Gerald ay malinaw na hindi mahalaga. Nasabi na lang ito ng matanda nang hindi pinag-iisipan.
Gayunpaman, nang marinig iyon, malamig na tumingin sa kanya si Yuvan bago sumagot, “Escape? Nasa kamay ko na siya ngayon. Kahit
na magising siya, sa tingin mo ba ay makakatakas siya sa ilalim ng aking pangangasiwa?"
"H-hindi naman, pangalawang young master!" nagmamadaling sabi ng matanda.
Alam niyang nakaiwas lang siya ng bala, saka ibinaba ng matanda ang tingin niya kay Gerald.
Bagama't tumagal lamang ito ng ilang segundo, laking gulat ng matanda nang makita niya ang biglang pagkislap ng pula sa maputlang
mukha ni Gerald nang simulan siyang buhatin ng mga nasasakupan.
Kabanata 1033
'…Iyon ba ang aking imahinasyon?' Naisip ng matanda sa kanyang sarili, bahagyang naghihinala.
Habang gusto niyang bigyan ng babala si Yuvan tungkol dito, alam naman ng matanda kung gaano siya ka-arogante. Ano pa, kanina pa
siya binigyan ni Yuvan ng galit na sulyap ng dissatisfaction. Kung may sasabihin pa siya, tiyak na mas lalong lumaki ang galit ni Yuvan.
'...Siguro mali lang ang nakita ko!'
Anuman, sa wakas ay nakuha na ng mga Moldell si Gerald pagkatapos ng isang buong taon ng paghahanap sa kanya. Sa madaling
salita, mayroon na silang ultimate bargaining chip na gagamitin laban sa Crawfords ng Northbay.
Sa pag-iisip na iyon, natural na para sa lahat ng Moldell ng Logan Province na makaramdam ng labis na pananabik.
“Marunong talagang magtago ang batang iyon! Kinailangan naming sumunog sa napakaraming mapagkukunang pinansyal at
gumamit ng walang katapusang mga koneksyon ngunit nagbunga ang lahat. Nahuli na natin siya ngayon!”
“Hahaha! Ang mga Moldell ng Logan ay sa wakas ay magagawang mamuno sa rehiyon ngayon! Dahil si Gerald ang nag-iisang
tagapagmana ng pamilya Crawford at siya rin ang pinakamamahal na anak ni Dylan, hindi na magtatagal at sa wakas ay makuha na
natin ang mga ari-arian ng pamilya Crawford!”
Habang patuloy na tinatalakay ng mga miyembro ng pamilyang Moldell ang bagay na ito, narinig ng isang panauhing bodyguard—
na pangunahing nagtatrabaho para sa pamilyang Long—ang lahat ng sinabi nila.
Matapos marinig ang kanilang sasabihin sandali, mabilis siyang tumakbo patungo sa isang silid bago binuksan ang pinto at
sinabing, “Miss, may dala akong mahalagang balita!”
Ang 'miss' na pinag-uusapan, ay walang iba kundi si Xavia na maingat na nagme-makeup nang pumasok ang kanyang guard.
Dahil may malaking nangyari sa pagitan ng Lovewells at Moldells, natural na kinailangan ng mga Long na kanselahin ang kanilang
mga plano sa negosasyon kay Zander. Dahil doon, kinailangan ni Xavia na umalis sa manor ni Zander na nagpapaliwanag
kung bakit siya pansamantalang nananatili sa tahanan ng pamilya Modell sa ngayon.
"Ano ang balita?" tanong ni Xavia.
Gulping, the bodyguard then replied, “It's about Gerald from the Crawford family! Nabalitaan ko na sa wakas ay nahanap at
nahuli na siya ng mga Moldell ngayon pagkatapos na subukang hanapin siya sa loob ng mahigit isang taon!”
Sa sandaling marinig niya iyon, bumagsak sa lupa ang kahon ng pulbos na nasa kamay ni Xavia na may malakas na 'kumalabog'
nang lumingon ang nanginginig na babae sa kanyang bantay.
“...A-anong sabi mo? Gerald? Kaya... Ang Gerald na naging aktibo sa pamilya Lovewell nitong mga nakaraang araw ay tunay na si
Gerald mula sa pamilya Crawford?" nauutal na sabi ni Xavia nang biglang tumayo, natulala sa rebelasyon.
“Walang duda, miss! Ang lahat ng iba pang mga Moldell ay kasalukuyang tinatalakay ang bagay na ito! Ano pa, nabalitaan kong
natagpuan nila si Gerald na nasa isang malagim na kalagayan! Inilarawan nila siya bilang, 'half-dead'!" sagot ng bodyguard.
Nang marinig iyon, nakita ni Xavia ang sarili na nakakuyom ng mahigpit ang kanyang mga kamao. Siya ay nahaharap sa isang cocktail ng kumplikadong
mga damdamin ngayon.
Galit ba siya kay Gerald? Ginawa niya. Sobrang kinasusuklaman niya ito. Kung tutuusin, kung naging willing lang si Gerald
na makasama siya, hindi na niya kailangan pang pumunta sa mga Long. Ano pa, ibinasura niya ito sa sandaling nalaman niyang
mayaman siya!
Kahit anong mangyari, hindi maitatanggi ni Xavia na napuno siya ng galit kay Gerald.
…Gayunpaman, hindi napigilan ni Xavia na malungkot matapos marinig na si Gerald ay nahuli at malamang na mamamatay na.
At saka, kahit ano pa ang nangyari sa pagitan nila, hindi niya maitatanggi na noon pa man ay minahal siya nito nang walang
pasubali.
Ang eksaktong parehong mga pag-iisip ay tumatakbo sa kanyang isip noong pinayagan niya si Gerald na makatakas noon.
Pabalik-balik sa kanyang pagkadismaya, si Xavia ay bumulong sa kanyang sarili, “Ano ang dapat kong gawin... Ano ang
dapat kong gawin?! Kung hindi ako gumawa ng isang bagay, tiyak na papatayin siya ng mga Moldell!”
“Kahit hindi, pakiramdam ko, hindi na siya makakaligtas ng mas matagal pa... Sa narinig ko, halos malagutan na siya ng hininga
nang matagpuan siya! Anuman, siya ay kasalukuyang itinapon sa piitan ng Moldell Manor!” sagot ng bodyguard.
Nang marinig iyon, lalo lang lumala ang pagkabalisa ni Xavia. Ilang sandali pa ay napapikit siya at huminga ng malalim. Nang
muli niyang buksan ang mga ito, may determinadong tingin sa kanyang mga mata.
“…Humph! Nasabi ko na sa sarili ko na wala na akong ibang gagawin sa kanya kapag binitawan ko na siya noon! Mabuhay man
siya o mamatay, wala nang kinalaman iyon sa akin!” deklara ni Xavia sabay upo ulit.
Hahaha… Hindi siya makapaniwala na halos nakalimutan na niya ang dahilan kung bakit siya nagsumikap ng ganito nitong mga nakaraang
taon. Hindi ba para sa kanya ang lahat para mamuhay ng mas mabuting buhay kaysa sa kanya?
Kabanata 1034 Dahil sa
pangangatwiran na iyon, hindi ba magandang bagay na siya ay namamatay ngayon?
“...Kung talagang gusto mo siyang makita sa huling pagkakataon, baka may solusyon ako para sa iyo, miss…”
"Ano ang plano mo?!" sagot agad ni Xavia pagkarinig nun.
Gayunpaman, agad niyang napagtanto ang kanyang kalokohan at sinabing, “…S-sino ang gustong makita siya?
Sa totoo lang, hintayin mo, gusto ko talagang makita ang kahabag-habag na kalagayan niya sa kasalukuyan bago siya mamatay! Hahaha!”
"…Nakita ko. Anuman, ang susi sa piitan ay palaging nasa kamay ng mayordomo ng pamilya Moldell.
Dahil alam ko ang pagkakataon ng mayordomo, may posibilidad na matulungan niya tayo!” sagot ng bodyguard.
"Pakiusap, tulungan mo akong makipag-ugnayan sa kanya!" sabi ni Xavia.
Maya-maya pa ay tumayo na ang dalawa sa harap ng anak ng mayordomo na binanggit ng guwardiya ni Xavia. Ang bata mismo ay may
baluktot na likod at agad siyang nagsimulang umiling ng mabilis nang marinig ang kahilingan ni Xavia.
“Ngayon, tahan na! Tandaan na si Gerald ang kasalukuyang most wanted person ng mga Moldell! Maging ang aking ama ay hindi kuwalipikadong
makipagkita sa kanya sa puntong ito! Higit pa, ang seguridad sa loob ng piitan ay napakahigpit hanggang sa punto kung saan ang ilan sa mga
Moldell mismo ay hindi nakakadalaw sa kanya! Isipin kung ano ang ibig sabihin nito sa mahabang panahon!"
“Dapat may paraan para mapapasok mo ako! Sabihin mo ang iyong kalagayan!" sagot ni Xavia habang nakatingin sa kanya sa mata.
Nang marinig iyon, saglit na tinitigan ng anak ng mayordomo si Xavia bago lumitaw ang kaawa-awang ekspresyon sa mukha nito. Nang makita
iyon, hindi napigilan ni Xavia na umatras ng ilang hakbang.
“…With all due respect, Miss Yorke, narinig ko na ang asawa mo ay medyo mabagal sa ulo, tama? You must be lonely if that's the case…”
sabi ng anak ng mayordoma habang dahan-dahang lumakad pasulong at marahang humawak sa pulso ni Xavia.
“Sa totoo lang, simula nang makilala kita, nabighani na ako sa iyong kagandahan... Mula sa sandaling iyon, ipinangako ko sa sarili
ko na kung magkakaroon man ako ng pagkakataong makipagkaibigan sa iyo, higit pa ako sa handang mamatay para sa kapakanan
mo!" dagdag ng anak ng mayordomo.
“Please pigilan ang sarili mo, Mr. Quillan! Kung gusto mo talaga ako, please be magnanimous with me and allow me to meet Gerald!
Kung gagawin mo iyon, lubos akong magpapasalamat sa iyo!” sagot ni Xavia habang binawi ang kamay.
Nakakunot ang noo niyang sumagot, “Parang ayaw mong iwan ang Gerald na iyon... Ano ang relasyon mo sa kanya? Bakit ang dami
mong pinipilit na makita siya?"
“Hindi ako magsisinungaling na boyfriend ko dati si Gerald noong university, Mr. Quillan. Sa madaling salita, gusto kong makipagkita sa
kanya para makaganti sa huling pagkakataon. Kung tutuusin, hindi ko na magagawa ang ganoong bagay kapag namatay na siya!” sabi
ni Xavia na may bahid ng hinanakit na panandaliang naaninag sa mga mata ni Xavia.
“Hahaha! Nakikita ko... Kaya may nakaraan ka kay Gerald... Sige, Miss Yorke. Handa akong ipagsapalaran ang aking buhay para
magawa ang iyong kahilingan. Gayunpaman, umaasa ako na babayaran mo ang pabor ko kapag natapos na ang usapin, di ba?” medyo
malisyosong sabi ni Quillan habang si Xavia ay tumalikod na para umalis ng marinig niyang pumayag ito.
Hindi man lang lumingon sa kanya, sumagot siya, “The next few days will be highly inconvenient for me.
I'll thank you sometime in the future, Mr. Quillan.”
“Iyan ay lubos na nauunawaan! Pagkatapos ng lahat, ang mga hindi maginhawang araw ay palaging umiiral para sa mga batang
babae!" sagot ni Quillan na may pilit na ngiti matapos marinig na sa wakas ay makakarating din siya.
“Alinman, kukunin ko ang susi mula sa aking ama ngayong gabi. Gayunpaman, tandaan na magkakaroon ka lamang ng limang
minuto kasama siya! Kung hindi, mamamatay na talaga ako!" dagdag ni Quillan.
“Limang minuto lang ang kailangan ko! Salamat, Mr. Quillan!”

"Ah, kung alin, Miss Yorke-"
Bagama't sa una ay binalak ni Quillan na samantalahin si Xavia, nauwi sa pagkabitin ang kanyang sentensiya dahil
nagmamadaling umalis si Xavia sa puntong iyon.
Nakangiti ng malamig sa sarili, naisip ni Quillan, 'Ah, binibini... matagal na akong interesado sa iyo, alam mo ba? To think
na sa wakas ay makukuha na rin kita sa loob ng ilang araw... Hahaha!'
Hindi nagtagal, lumalim ang gabi at pumasok si Xavia sa piitan na nakasuot ng sportswear at isang cap.
"Tandaan! Limang minuto! Magbabantay ako sa pinto!" bulong ni Quillan habang papasok si Xavia sa piitan.
Maya-maya'y nasilayan niya ang katawan ni Gerald na nakahandusay sa sahig ng piitan.
“G-Gerald!” ani Xavia, hindi na napigilan ang sarili sa pagtawag sa kanya.
Isang buong taon na ang nakalipas mula nang huli niya itong makilala. To think na magkikita sila ulit sa ganitong sitwasyon.
Nang makita ang kakila-kilabot na kalagayan niya, ang lahat ng poot ni Xavia sa kanyang puso ay natunaw nang
idinagdag niya, "G-Gerald, gumising ka! Mamamatay ka na ba talaga...?"
Nang walang sagot, tumakbo siya papunta sa kanya, marahang niyugyog ang mahina niyang katawan. Kahit anong iling
niya, nanatiling hindi tumutugon ang maputlang mukha nito.
Kabanata 1035 Ang

makita siyang nasa ganoong kalagayan ay labis na hindi komportable si Xavia. Kung tutuusin, malabo pa rin ang nararamdaman
niya para sa kanya. Gayunpaman, alam niya sa isang katotohanan na kahit na galit siya sa kanya, mahal pa rin niya ito kahit na
higit pa.
“Please… Please gumising ka na…!” sigaw ng nahihirapang dalaga habang dahan-dahang bumagsak sa sahig para maupo sa tabi ni
Gerald.
Ang taong ito ay minsang nagbigay sa kanya ng pinakamagandang bagay sa mundo... Binigyan niya siya ng walang pag-iimbot na
pagmamahal. Isang pag-ibig na nangangahulugan na hindi niya iniisip na mawala ang lahat para lamang sa kanya, at alam na alam iyon ni
Xavia sa buong oras na ito.
“Gerald... Alam kong galit ka sa akin... Kung tutuusin, ako, sa lahat ng tao, nauwi sa pang-aapi sa iyo tulad ng iba noon... Ako... Hindi
ko lang napigilan noong panahong iyon... Ayokong magpatuloy sa pamumuhay ng isang buhay kung saan kailangan kong patuloy
na hamakin at maliitin... Alam mo, kahit noong bata pa ako, ang pinakakinatatakutan ko noon pa man ay ang pagtingin ng iba sa akin!
Ako... Gusto ko lang mainggit at sambahin ako ng iba...! Pero wala na sa mga iyon dahil kahit gaano pa kalaki ang natamo kong
katanyagan, napagtanto ko na palagi kang mag-iisa sa puso ko, Gerald... Kaya please... Please don't die, Gerald!” sabi ni Xavia habang inihiga
ang ulo sa dibdib ni Gerald habang lumuluha ang mga mata.
Sa sandaling iyon, biglang sinimulan ng walang malay na si Gerald ang kanyang mukha sa bahagyang pagsimangot.
Makalipas ang ilang segundo, biglang naglabas ng pulang glow ang katawan ni Gerald!!
Pag-angat ng ulo dahil sa pagtataka, gulat na pinagmasdan ni Xavia ang isang nakakapasong surge ng enerhiya na biglang lumabas sa
katawan ni Gerald! Dahil nasa dibdib niya pa rin ang kamay nito nang mangyari iyon, mabilis itong binawi ni Xavia sa sakit. Pakiramdam niya
ay nahawakan niya ang isang mainit na bakal!
Napasigaw siya sa gulat at sakit, agad siyang bumangon at napaatras ng ilang hakbang habang nakatitig kay Gerald.
'...A-ano...? Ano ba yun? Bakit ang init ng katawan niya?'
Habang sinusubukang i-rationalize ni Xavia ang nangyari, mabilis na nawala ang pulang kinang at muling namutla ang mukha ni
Gerald.
Nalilito pa rin kung ano ang nangyari, biglang lumapit si Quillan sa kanya bago sinabing, “Tapos na ang oras, Miss Yorke! Sakaling
dumating ang susunod na tao sa shift, mas magiging mahirap para sa iyo na umalis pagkatapos! Oras na para umalis ka!”
Hindi napapansin ang malungkot na ngiti ni Quillan habang patuloy na nag-aalalang nakatingin kay Gerald, tumango lang siya bago sumagot,
“…Got it…”
“Heh, wala na ang taong iyon, Miss Yorke. Wala kang ibang magagawa para sa kanya. At saka, sana maalala mo ang pangako mo sa akin.
Kapag natapos na ang iyong negosyo sa mga susunod na araw, kailangan mong ibigay sa akin ang nararapat sa akin! Intindihin?” sabi ni
Quillan, habang sinusubukang samantalahin muli siya.
“Umalis na lang muna tayo sa lugar na ito, Mr. Quillan!” sagot ni Xavia habang mabilis na umiiwas sa mga pagsulong nito at umalis sa lugar.
Napakamot si Quillan sa kanyang baba, naramdaman ni Quillan na habang tinitignan niya si Xavia, mas gusto niya itong mahawakan.
“Magiging akin ka sigurado...! Heh!” bulong ni Quillan sa sarili nang hindi niya mapansin ang unti-unting tumitinding pagsimangot ni
Gerald.
Fast forward sa umaga pagkaraan ng tatlong araw, ang mga Moldell ay tila sobrang abala.
Ilang dekada na ang nakalilipas, si Kort ay lihim na nagtatag ng kanyang sariling kapangyarihan sa Logan Province, lingid sa kaalaman ng
pangunahing pamilyang Moldell. Ginawa niya ito dahil sa kanyang kasakiman sa makamundong kayamanan at kasaganaan.
Dahan-dahan ngunit tiyak, ang mga Moldell ay nagpatuloy sa paglaki at pagsasanib hanggang sa ito ay naging pinakamalaking pamilya
sa Weston hanggang sa kasalukuyan. Bagama't mukhang maayos ang lahat, ang kanilang pangunahing layunin ay palaging kunin ang
pamilya Crawford sa Northbay.
Kapag nakuha na nila ang pamilya Crawford, ang mga Moldell ay tiyak na magkakaroon ng halos walang katapusang lakas.
Ngayong sa wakas ay nakuha na nila si Gerald, magagamit na nila siya bilang bargaining chip para makamit ang kanilang mga
pangarap! Talagang ipinaliwanag nito kung bakit tuwang-tuwa ang mga Moldell ngayon.
Kaugnay ng kanilang plano, naging abala rin sila sa paghahanda para mailipat ang kanilang pamilya pabalik sa timog.
Malapit nang magtanghali nang sa wakas ay nagpahinga ang lahat para magkaroon ng pananghalian ng pamilya.
“Ang padre de pamilya ay darating sa Logan Province mamayang gabi! Nagtataka ako kung paano niya tayo gagantimpalaan! Hahaha!”
“Paano niya tayo gagantimpalaan? Tandaan, minsang binanggit ng pinuno na madaling ipagpalit si Gerald sa kahit kalahati ng mga ari-
arian ng pamilya Crawford! Kapag naabot na niya iyon, madali niyang ibibigay sa amin ang isa sa maraming rehiyon na malapit na
niyang ganap na makontrol!”
“Hahaha! Isang rehiyon lang? Natatakot ako na seryoso mong minamaliit ang tunay na kapangyarihan ng mga Crawford!
Hindi mo ba alam na ang mga industriya ng pamilya Crawford ay nakakalat sa buong mundo?
Ang isang rehiyon para sa kanila ay maaaring katumbas ng pagkakaroon ng kapangyarihan sa isang buong bansa!"
“Napakahanga!”
Ang mga Moldell ay ngayon ay tinatalakay ang bagay na ito sa kanilang mga sarili sa halip excitedly.
Kabanata 1036
“Ikalawang young master, wala akong ideya kung ano ang problema ng iyong mga aso ngayon! Tumanggi silang kumain! Para bang
hindi iyon kakaiba, patuloy silang kumagat sa kanilang mga kadena na may gulat na mga ekspresyon sa kanilang mga mukha!
Baka may na-encounter sila noong dinala natin sila sa kabundukan tatlong araw na ang nakalipas?" sabi ng isang kasambahay kay
Yuvan habang ang iba ay nagsasaya pa rin sa kanilang tanghalian.
“Nakasalubong ng isang bagay? Walang pumapasok sa isip. Baka may sakit sila, kaya tumawag ng beterinaryo para matingnan
sila!" nginisian ni Yuvan.
Sa sandaling natapos ang kanyang sentensiya, gayunpaman, isang katulong ang sumunod na natitisod bago nagsabi, “S-pangalawang
young master! Masamang balita! Kamamatay lang ng dalawa mong aso! Hindi ko nga alam kung anong nangyari! Isang saglit ay
bigla silang nabaliw at ang sumunod, pareho na silang bumubula sa kanilang mga bibig!"
Dahil alam na alam ng katulong kung gaano kamahal ng pangalawang batang panginoon ang pag-aalaga ng aso, agad niyang
sinabi kay Yuvan ang tungkol sa natuklasan upang maiwasang masangkot sa anumang hindi kinakailangang problema.
"Ano?! Dalhin mo ako sa kanila!" nag-aalalang sagot ni Yuvan habang sinusundan siya ng lahat ng iba pang miyembro ng pamilya
Moldell sa likuran.
Ang likod-bahay mismo ay tahanan ng halos isang daang alagang aso. Gayunpaman, hindi tulad ng kanilang karaniwang pag-
uugali, lahat sila ay tila naging ganap na galit ngayon! Marami pa nga sa kanila ang nagpupumiglas at ngumunguya sa kanilang
mga kulungang bakal!
Sa maikling panahon na naroon si Yuvan, nasaksihan niya ang pagkamatay ng isa pang tatlong aso sa kanyang pagkabalisa.
“Tumawag kaagad ng beterinaryo at ipatingin sa kanila kung ano ang problema sa mga asong ito!” utos ni Yuvan dahil
marami sa iba pang Moldell ang nagsimulang mag-panic.
Ano ang dahilan ng lahat ng ito? Para bang ang mga aso ay nakakaramdam ng isang uri ng napipintong sakuna!
Dahil wala sa mga aso ang mapatahimik, hindi man lang na-diagnose ng beterinaryo ang mga ito dahil imposibleng suriin ang
alinman sa mga ito nang hindi muna nasugatan nang husto.
Pagsapit ng gabi, mahigit kalahati ng mga aso doon ay halos wala nang buhay.
Sa mga oras na iyon, nakita siya ng isang kakilala ni Quillan na palihim na gumagalaw. Nakataas ang isang kilay, saka siya
sumigaw, “Hoy, narinig mo na ba ang mga asong nababaliw? Ang huling pinuntahan ng karamihan sa kanila ay ang Everdare
forest kaya dapat may koneksyon sa lugar na iyon! Anuman, walang sinuman ang maaaring hulaan kung ano ang maaaring nag-
trigger ng ganoong reaksyon sa kanila!"
Sa kabila ng halatang kausap niya si Quillan, si Quillan mismo ay hindi na lang pinansin, ngumisi habang patuloy na naglalakad
sa isang pasilyo kung nasaan ang mga silid. Paglapit sa kanya, tinapik siya ng kakilala niya sa balikat bago sinabing, “Hoy,
kinakausap kita, Quillan!”
Bahagyang nanggigigil, halatang abala ang isip ni Quillan na hindi man lang niya napansin na siya pala ang kausap ng kanyang
kaibigan.
“…Eh? Mga aso lang naman sila eh! Ano ang malaking bagay kahit na sila ay mamatay? Speaking of which, saan ka pupunta,
Luis?" mabilis na sagot ni Quillan.
“Saan pa kaya ako pupunta? Bumaba ako sa piitan para tingnan kung patay na ba ang taong si Gerald! Kung buhay pa siya,
inutusan akong pilitin siyang magpakain ng congee! Ang congee mismo ay nilagyan ng Scatter Pills, kaya kahit mahimalang manatiling
buhay siya, tiyak na mauuwi pa rin siya sa pagka-dement!" paliwanag ni Luis.
"Nakita ko. Aba, bilisan mo at tapusin mo na ang trabaho! Kung wala na, mamaya na lang kita kakausapin!”
"Halos madilim, pero... At saka, saan ka pupunta...?" bulong ni Luis sa sarili habang napakamot sa likod ng ulo habang nakatingin
kay Quillan na naka-bold na agad ng matapos ang sentence niya.
Matapos masiguradong wala na si Luis, pinagsalikop ni Quillan ang kanyang mga kamay habang kumakatok sa pintuan ni Xavia.
"Sinong nandyan?" tanong ni Xavia habang binubuksan ang pinto.
Sa sandaling makita niya ang kahabag-habag na ekspresyon sa mukha ni Quillan, isang bakas ng pagkasuklam ang sandaling
naaninag sa mga mata ni Xavia.
“…Ah, ikaw pala, Mr. Quillan! Ano ang nagdala sa iyo dito?" medyo kaswal na tanong ni Xavia.
Si Quillan mismo ay hindi napigilan ang kanyang mga mata. Tapos si Xavia ay kasalukuyang nakasuot ng close-fitting short dress
at nakalugay ang buhok.
Habang patuloy na nakatingin sa mapang-akit na babae na nakatayo sa kanyang harapan, sumagot si Quillan, "Dahil nagawa ko na
ang gusto mo, narito ako upang itanong kung kailan mo matutupad ang kalahati ng iyong pangako."
Nang marinig iyon, bahagyang kumunot ang noo ni Xavia bagama't mabilis niyang itinago ang kanyang pagkasuklam sa likod ng isang façade.
“Regarding that, Mr. Quillan, totoo na pumayag akong suklian ang kabutihan mo, and I will definitely will.
Gayunpaman, hindi ba pinakamahusay na hayaan ang talakayang iyon na maghintay hanggang umaga? Tutal, madilim na ngayon
at sabik na sabik pa rin si Mr. Yuvan dahil sa kanyang mga aso. Dapat kang pumunta para aliwin siya!" sabi ni Xavia habang
sinubukang isara agad ang pinto sa likod niya.
Gayunpaman, napahawak si Quillan sa pinto nang may halong tawa bago sumagot, “Ngayon, ngayon, alam ko na na sasabihin mo iyan... Alam
kong hindi ka interesado sa akin... Impiyerno, malamang na minamaliit mo ako. ! Gayunpaman, hindi nito binabago ang katotohanan na nagustuhan at
hinahangaan kita sa pinakamatagal na panahon. I even risked my life just to allow you to meet up with Gerald, you know? Kaya kahit anong sabihin
mo, nakukuha ko ang gusto ko, Miss Yorke!”
Bakas sa mukha niya ang pagkasuklam, pinandilatan siya ni Xavia habang tumugon, “Maging mas magalang, Mr. Quillan! Sana ay tandaan mo na
nandito ako bilang kinatawan ng pamilyang Long! Hindi lang yan, guest din ako ng Moldell!”
“Heh! Bisita? Miss Yorke, ang mga Long ay walang iba kundi mga pawn sa pamilya Moldell! Kaya gaya ng sinabi ko noon, magiging akin ka ngayon!”
nginisian ni Quillan na agad na sumugod kay Xavia!
Kabanata 1037
"Ano ba ang ginagawa mo?! Tulong! Tulungan mo ako-"
Bago pa makasigaw si Xavia ay tinakpan na ni Quillan ang kanyang bibig ng puting tuwalya! Bagama't pilit siyang kumawala sa pagkakahawak
nito, dahan-dahang naramdaman ni Xavia ang panlalabo ng kanyang paningin. Di nagtagal, nagpumiglas siya ng hindi
higit pa.
Kasabay nito ay biglang nagpanting ang mga tenga ni Gerald sa kanyang mahimbing na pagkakatulog. Sa loob pa rin ng piitan, dahan-dahan
niyang iminulat ang kanyang mga mata.
Sa sandaling ginawa niya iyon, saglit na kumikinang ang kanyang mga mata ng isang fluorescent green bago bumalik sa normal pagkalipas ng ilang
segundo.
Nagulat si Gerald, para sabihin ang pinakamaliit, ng malaman na nakikita na niya ngayon ang kahit na pinakamaliit na detalye sa loob ng selda ng
piitan, sa kabila ng katotohanang halos madilim na doon.
Ang kanyang lubos na pinabuting kakayahan sa pandinig ay isang kaaya-ayang sorpresa rin. Hangga't gusto niya, maliwanag na naririnig niya ang
mga bagay-bagay, kahit na malayo!
Pagkaupo, dahan-dahang bumangon si Gerald bago lumukso sa pwesto para gumalaw ang kanyang mga kalamnan.
Sa pagtingin sa kanyang balat, napagtanto niya na may ilang mga bakas ng itim na mantsa na umaagos mula dito. Sa hula niya, ang mga iyon ay mga dumi
na nalinis sa kanyang katawan.
'Sa palagay ko hindi nila ito tinatawag na banal na dugo para sa walang kabuluhan... Hindi lamang nito pinatatag ang aking puso at ugali, ngunit mas
malakas ang pakiramdam ko ngayon kaysa dati!' Sa isip-isip ni Gerald, tuwang-tuwa.
Ito ay hindi kahit isang kahabaan sa puntong ito upang ipagpalagay na ang kanyang panloob na lakas ay nadoble ngayon mula sa kung ano ito ay tatlong
araw na nakalipas.
'At dito ko pinaplano na bisitahin ang mga Moldell at harapin sila minsan at magpakailanman pagkatapos uminom ng banal na dugo... Kung iisipin na
talagang nailigtas nila ako sa gulo sa pamamagitan ng pagdadala sa akin sa kanilang tahanan!' Napaisip si Gerald habang nanunuya.
Oh tama, kailangan pa niyang iligtas si Xavia!
Bagama't halos hindi kumikibo si Gerald sa nakalipas na tatlong araw, malayo sa kawalan ng malay ang kanyang isip. Sa katunayan, alam na alam niya ang
lahat ng nangyayari sa paligid niya sa buong panahong iyon. Ito ang dahilan kung paano niya narinig ang kaninang pagsigaw ni Xavia para humingi ng tulong.
Sa pag-iisip tungkol kay Xavia, naalala niya ang lahat ng sinabi nito sa kanya noong gabing iyon. Alam ni Gerald na magsisinungaling lang siya sa sarili
niya kung sasabihin niyang hindi siya naantig ng mga salita nito.
Idinagdag ang katotohanan na itinaya niya ang kanyang buhay para lamang bisitahin siya sa piitan sa kanyang mga aksyon noong isang taon na nagtapos
sa pagliligtas sa kanyang buhay, alam na alam ni Gerald kung gaano kahirap ngayon para sa kanya na lumapit sa pagbabayad. ang kanyang kabaitan.
Bahagyang kumunot ang kanyang mga kilay, alam niyang maaaring maghintay ang mga kaisipang iyon. Sa ngayon, kailangan muna niyang iligtas si Xavia!
Saglit na nakatitig sa bakal na gate sa harapan niya, ipinatong ni Gerald ang kamay sa gate at hinila ito.
Isang malakas na pagbagsak na tunog ang sumunod habang ang nakapalibot na mga pader na sumusuporta sa gate ay gumuho kasama nito!
Tila hindi nabigla sa kanyang hindi makatao na lakas, si Gerald ay lumabas sa oras upang mahuli ang isang tao na tumatakbo
pababa sa piitan.
Nang magtama ang kanilang mga mata, agad na nauutal ang tao, “…G-Gerald…? Ikaw... gising ka na?!”
Ang lalaking may hawak ng mangkok ng congee ay natural na walang iba kundi si Luis.
“M-Men! Mga lalaki! Pumasok ka dito!” sigaw ni Luis na agad na nagtangkang tumakbo palabas ng piitan para humingi ng tulong.
Isa si Luis sa mga taong nakakita ng patayan na iniwan ni Gerald sa Lovewell manor. Ito ay eksaktong dahil doon, na siya ngayon
ay nagkaroon ng isang likas na takot sa kanya. Idinagdag na sa katotohanan na alam na alam niya kung gaano siya kahina,
walang paraan sa impiyerno na mananatili siya sa presensya ni Gerald nang mas matagal kaysa sa kailangan niya!
Gayunpaman, bago pa man siya makalayo sa dati niyang kinatatayuan, narinig na ang nakakadiri na tunog ng pagkawatak-watak ng
laman.
Ilang segundo lang ay napagtanto ni Luis ang nangyari. Sa kabutihang palad, siya ay patay sa oras na ang kanyang katawan ay
nahati sa dalawa.
Pag-akyat sa hagdan, kaswal na nilampasan ni Gerald ang bangkay habang dahan-dahang lumabas ng piitan. Nagpanting ang tenga
niya habang tinatangka niyang tukuyin kung saang direksyon naroroon si Xavia.
Sa narinig niya, kasalukuyang nasa likod-bahay ang ilang miyembro ng pamilya Moldell. Medyo marami din ang tao sa guestroom
area.
Habang naglalakad habang patuloy na sinusubukang hanapin si Xavia, mabilis at mahusay niyang hinarap ang sinumang bumangga
sa kanya.
Nang sa wakas ay matagpuan niya ito di-nagtagal, tumayo siya sa tabi ng pinto nito bago ito sinipa!
Agad na sinalubong si Gerald ng makitang pinaghiwa-hiwalay ni Quillan ang damit ni Xavia.
Laking gulat ng marinig ang pagbukas ng pinto, agad na nilingon ni Quillan ang bisitang nababalutan ng putik na tila kagapang
lang palabas ng lupa.
“S-sino ka?” tanong ni Quillan, halatang nalilito kung paano irehistro ang sitwasyon.
Kahit na si Xavia ay kasalukuyang napakahina, madali niyang nasabi kung sino ang taong nasa pintuan
ay.
“…G-Gerald… bilisan mo… Pakiusap bilisan at iligtas mo ako…!” sigaw ni Xavia.
Natigilan, sinabi ni Quillan, “…Gerald? Siya... Nakatakas siya?!”
Takot na hindi masabi, tumakbo si Quillan patungo sa sulok ng silid, ang kanyang mga mata ay papalit-palit sa pagitan ni Gerald at sa
labasan. Bago pa man makapagplano ng pagtakas si Quillan ay nakatayo na si Gerald sa kanyang harapan!
“Hmm…?” sagot ni Gerald habang itinataas sa leeg ang takot na takot na lalaki.
Kabanata 1038
“P-please! Patawarin mo ako! Huwag mo akong patayin!”
“…Ipagpalit? Ikaw ay isang Moldell, hindi ba? At lahat ng Moldell ay nararapat na mamatay!" ungol ni Gerald habang hinihigpitan ang
hawak hanggang sa marinig ang—ngayon pamilyar na tunog ng—snapping bones.
Habang ibinagsak ni Gerald ang walang buhay na katawan ni Quillan sa lupa, mahinang umupo si Xavia sa kama bago nagtanong,
“G-Gerald... Ikaw… Ayos ka lang?!”
"Ako talaga!" sagot ni Gerald sabay tango.
"Bago ang anumang bagay, kailangan kong hiramin ang iyong silid para sa mabilisang shower!"
Maya-maya pa ay nagtipon na ang lahat ng miyembro ng pamilya Moldell sa pangunahing bulwagan ng kanilang asyenda.
“Basura! Lahat kayo! Hindi mo ba kayang alagaang mabuti ang ilang aso?!” sigaw ni Yuvan na kanina pa nawalan ng galit sa puntong ito.
Si Yuvan ay gumugol ng maraming oras at pagsisikap upang sanayin ang bawat isa sa kanyang mga aso, kaya lahat sila ay pantay na mahalaga sa
kanya. Dahil doon, naunawaan ng lahat sa pamilya kung saan nagmumula ang kanyang matinding galit.
Gayunpaman, parang wala silang magagawa tungkol dito.
“Magwala ka! Lahat kayo!" nakangusong sabi ni Yuvan habang ang grupo ng mga beterinaryo ay agad na tumakas sa takot.
Habang sinusubukan ni Yuvan na maging cool, isang matandang lalaki ang lumapit sa kanya bago sinabing, "Mukhang may mali!"
Ang matandang lalaki ay tinawag na Yash, at siya ang punong mayordomo ng pamilya Moldell. Hindi lang iyon, ngunit isa rin siya sa pinakamalakas at
pinaka-experience na master sa iba pang miyembro ng pamilya Moldell sa Logan Province.
“Anong oras na ito…?” reklamo ni Yuvan sa masamang kalooban.
“Prangkahan ko at sasabihin na nakakaramdam na ako ng ganitong pagkabalisa mula nang bumalik kami mula sa Everdare Forest. Lalong lumakas ang
pakiramdam sa katotohanang mahigit kalahati ng mga aso ng aming pamilya ang namatay na sa kabaliwan sa loob ng nakaraang tatlong araw. Ang lahat
ng ito ay nakakatakot na mga senyales... Gusto mo ba kung ipahayag ko ang aking saloobin sa lahat ng ito?” mabilis na sagot ni Yash.
Kumakaway ang kanyang kamay, pagkatapos ay sinabi ni Yuvan, "Bilisan mo at sabihin mo."
“…Well, I just have this strong premonition na may isang kakila-kilabot na mangyayari sa mga Moldell sa lalong madaling panahon, at si Gerald ang
magiging dahilan nito! Sa tuwing iniisip ko siya, hindi ako makakain o makakatulog ng maayos... Alam mo, inutusan ko ang mga katulong na
magdagdag ng Scatter Pills sa congee na pinapakain nila sa kanya para lang sa dagdag na sukat-”
Bago makapagpatuloy sa sasabihin ang matanda, pinutol siya ni Yuvan sa pamamagitan ng pagsagot, “Butler Moldell, naniniwala ako
na ang lahat ng ito ay nagmumula lamang sa iyong pagkatakot sa kanya... Bagama't totoo na si Mr. Yaster at ang iba pa ay
dumanas ng matinding pagkamatay, maaari nating 'wag na lang kunin ang salita ng pamilya Lovewell na paglalarawan ng
kaganapan bilang purong katotohanan! Pag-isipan mo! Si Mr. Yaster ay nagsasanay sa pinakamatagal na panahon at siya ay
itinuturing na isa sa mga nangungunang master ng pamilya Moldell mula sa murang edad! Paano kaya nagkaroon ng kapangyarihan
at kakayahan si Gerald na patayin siya nang ganoon kadali? The way I see it, dapat nakipagsabwatan ang Lovewell kay Gerald
para dayain si Mr. Yaster! Pagkatapos ng lahat, iyon ay isang mas kapani-paniwalang senaryo, hindi ba?”
Pagkasabi nun ay napailing na lang si Yuvan.
Si Yash mismo ay bumuntong-hininga bago sinabing, "Sana talaga na ganoon ang kaso... It would really be for the best if everything
remains as peaceful as it is currently bago dumating ang family head!"
Sa sandaling natapos ang kanyang pangungusap, isang katulong ang natisod sa bulwagan habang sumisigaw, "G-grabe...
May kakila-kilabot na nangyari!"
“Ano naman itong oras na ito? Marami bang aso ang namatay?!" singhal ni Yuvan habang inihampas ang isang kamay sa mesa.
“H-hindi! Ito ay hindi ang mga aso sa oras na ito! Ito ay mga tao! Natagpuan ko si Luis na nahati sa piitan! Ano pa, pito pang miyembro
ng pamilya namin ang napatay sa VIP guest area! Lahat sila ay parang pinatay nang walang anumang pagkakataong makaganti! T-
ang pinaka-nakababahala ay, wala nang laman ang piitan!”
"Ano?!"
Noon, lahat ng nakarinig sa anunsyo ng katulong ay nagpapanic na.
Kahit na si Yash mismo ay walang sinabi at bahagyang nanginginig, ang katotohanan na ang kanyang noo ay tumutulo na ngayon
ng malamig na pawis ay nangangahulugan na ang kalmadong ipinahayag niya ay isang harapan lamang. Ang lahat ng kanyang
mga alalahanin at pagkabalisa mula sa mga nakaraang araw ay walang awang sumasalakay sa kanyang isipan.
"Sino ba ang maglakas-loob na gumawa ng ganoong seryosong krimen sa loob ng Moldell Manor?! At paano si Gerald?"
tanong ni Yuvan, halata sa tono niya ang pagkabalisa.
"Nawawala si Gerald!"
Nang tumibok ang gulat ng lahat, hinipan ng malamig na simoy ng hangin ang mga nalaglag na dahon sa looban. Sa loob ng
dilim ng gabi, ang mga dahon mismo ay kumakaway nang walang patutunguhan, hindi makaalis sa aktwal na bakuran. Sa
isang paraan, ganoon din ang masasabi sa lahat ng iba pang miyembro ng pamilyang Moldell na ngayon ay nakulong kay Gerald.
Maging ang mga tahol ng mga natitirang aso sa likod-bahay ay tila tumindi nang mga sandaling iyon. Ang nakabibinging
mga tahol ay hindi nakakatakot para sa mga Moldell na nabubuhay pa.
Sa buong libong taon nilang kasaysayan, ang mga miyembro ng pamilya Moldell ay palaging namumuhay nang walang takot
sa kanilang buhay. Bagaman ang lahat ng miyembro ng pamilya ay sinanay upang hindi mataranta sa mga bangkay ng iba,
ang mga kasalukuyang nasa kanilang tahanan ay mga bangkay ng mga miyembro ng kanilang pamilya! Hindi nakatulong na
pinatay sila sa sarili nilang manor!
Bilang isang resulta, talagang walang tanong kung bakit ang mga miyembro ng pamilya Moldell ay lahat ng takot ngayon!
'Wala pang nangyaring ganito sa aming pamilya bago sa loob ng aming libong taon na kasaysayan!' Naisip ng isa sa mga
Moldell sa kanilang sarili.
“Gusto kong ma-mobilize agad ang lahat! Gamitin ang lahat ng paraan upang mahanap ang mamamatay-tao at para sa pag-ibig
ng diyos, may isang taong muling kukuha kay Gerald para sa akin!” galit na galit na utos ni Yuvan habang hinahampas muli
ang kamay sa mesa, sa pagkakataong ito ay nahati ito sa kalahati!
Si Yash mismo—na kanina pa nakatitig sa bintana sa dilim ng gabi—ay biglang bumulong, “S-second young master… it… it
seems that he’s here!”
Kabanata 1039
“…Huh?”
Nagulat sila sa narinig, agad na napalingon ang lahat sa looban. Sa dilim, makikita ang malabong silhouette ng
dalawang pigura na papalapit sa kanilang tahanan. Isa sa kanila
tila isang lalaki habang ang isa—na malapit na sumunod sa likod ng silweta ng lalaki—ay tila pag-aari ng isang tuta na may medyo
kumikinang na berdeng mga mata.
Sa sandaling sumikat ang liwanag ng buwan sa dalawa, huminga ng malalim ang lahat nang mapagtanto nila kung sino iyon.
“G-Gerald Crawford?!”
“Paano siya nakalabas doon? Hindi kaya na-coma siya?!” sabi ng isa sa mga Moldell.
“Sino ang nagmamalasakit? Bagkus, hindi ba perpekto na alam na natin kung nasaan siya? Hindi na natin kailangang mag-aksaya ng
oras na hanapin siya ngayon!” idinagdag ng isa pang miyembro ng pamilya Moldell sa malamig na tono.
Habang pinag-uusapan ng lahat ang sitwasyon, bumukas ang pintuan ng main entrance. Kaswal na naglalakad, tinanong ni Gerald na
may ngiti sa kanyang mukha, "Kung gayon, sa palagay ko lahat ng mula sa pamilyang Moldell ay nandito ngayon, hindi ba?"
Nakangiti man siya, lahat ng nakakita sa kanya ay nakaramdam ng panginginig sa kanilang mga gulugod. Alam ng mga Moldell ang
mukha ng kasamaan nang makita nila ito.
“Hindi ka ba masyadong mayabang, bata? Sabihin mo, hindi ako naniniwala sa alinman sa mga tsismis tungkol sa iyong
napakalawak na kapangyarihan at kakayahan. Ngayon, itigil mo na ang pag-arte habang ipinapakita ko sa iyo ang tunay na kapangyarihan
ng bloodline ng pamilya Moldell!” sigaw ng isang batang si Moldell habang tumatakbo papunta kay Gerald para umatake!
Pero bago pa man umabot ang kamao niya sa mukha ni Gerald, nahawakan na ni Gerald ang mga kamay niya sa kamay ng binata.
Nanlamig sa pwesto, nalaman ng binata na hindi siya makagalaw ng kalamnan! Makalipas ang isang segundo nang makarinig ng
malakas na katok.
Ginamit ni Gerald ang palad niya para sampalin ang lalaki sa mukha niya! Ang napakalaking puwersa ay naging sanhi ng sabay-sabay
na pagkabasag ng lahat ng buto ng lalaki habang ang katawan nito ay agad na lumipad paatras.
Anumang bagay na nakahiga sa daanan ng nahulog na katawan ay nauwi sa pagkatumba hanggang sa wakas, ang patay na lalaki
ay tumigil sa paggalaw nang ang kanyang katawan ay bumagsak sa pader sa dulong bahagi ng silid.
“…A-ano?!”
Ang kanilang mga talukap ay nagngangalit, ang lahat ay natagpuan ang kanilang mga sarili na umaatras ng ilang hakbang.
Kaya tila totoo ang mga tsismis. Si Gerald talaga ang pumatay sa lahat ng walong Moldell sa Lovewell Manor!
Huminga ng malalim, pagkatapos ay sinabi ni Yash, “...Nakakabilib, Mr. Crawford... Mukhang medyo naranasan mo na ito
sa nakalipas na taon... Gayunpaman, kailangan kong payuhan kang pakalmahin ang iyong sarili at bahagyang huminahon
ito. … Kunin ito bilang payo mula sa isang elder… Kung tutuusin, sigurado akong alam mo na ang background ng
pamilya Moldell sa ngayon. Dahil ikaw lang ang maaasahan ng Crawfords, totoo bang iniisip mo na kaya mong harapin
ang marami pang Moldell nang mag-isa? Napatay mo na ang ilan sa aking mga tauhan ngayon. Hindi ka ba natatakot
na magdudulot iyon ng kapahamakan sa pamilya Crawford?”
“Hahaha... Dalhin mo sila ng kamalasan, sabi mo? Ang pagkakaroon ng mga Moldell ay, sa kanyang sarili, isang sakuna
para sa aking pamilya! Sasabihin ko na ngayon na ako'y naghintay ng pinakamatagal na panahon para i-settle ang
score sa Modells! Oras na para gawin ko iyon!” sagot ni Gerald na may banayad na ngiti habang nakatingin sa lahat
ng tao sa kwarto.
“Muli, dapat kong sabihin na masyado kang mayabang, Mr. Crawford! Bagama't inaamin ko na tiyak na napakahusay
at makapangyarihan ka, sana ay huwag mong kalimutan na may daan-daang master mula sa pamilyang Moldell na
nakatayo sa harapan mo ngayon. Imposibleng matatalo mo kaming lahat ng mag-isa!” pangungumbinsi ni Yash.
Kahit na sinabi niya iyon, alam na alam ni Yash na wala silang magawa laban kay Gerald. Ang tanging magagawa niya
ay subukang ipagpaliban at sana ay pigilan si Gerald na magdulot ng mas maraming pagdanak ng dugo sa iba pa niyang
miyembro ng pamilya.
Mayroong daan-daang mga master ng Moldell na nagtipon dito ngayon, at hindi papayag si Yash na masayang ang lahat ng
mga taon ng pagsasanay ng ulo ng pamilya. Kailangan niyang pigilan si Gerald kahit papaano!
“Wala akong pakialam kung ilan kayo… Nakikitungo ako sa inyong lahat minsan at para sa lahat! Walang Moldell na makakalabas ng buhay
ngayong gabi!" deklara ni Gerald habang ang kanyang mga mata ay naging iskarlata at isang marahas na aura ang nagsimulang lumabas
sa kanyang katawan!
“Sa tingin mo ba napaka-incredible mo?! Papatayin kita dito at ngayon din! Dalhin mo at ipakita mo sa akin kung ano ang kaya mo!” sigaw ni
Yuvan na ngayon ay lampas na sa galit.
Si Yuvan ay naging isang perpektong tagapagmana ng lahat ng turo ng kanyang ama at mula nang magkaroon siya ng kapangyarihan
sa pamilyang Moldell, halos hindi na siya magagapi.
Sa kabila noon, to think na sasabihin talaga ni Gerald na lilipulin niya mag-isa ang buong pamilya Moldell! Ang malinaw na baliw na si
Crawford ay sabay-sabay na pinahiya ang kanyang buong pamilya!
Nakakuyom ang magkabilang kamao, ibinuhos ni Yuvan ang kanyang galit sa mga iyon habang bumubulwak ang lakas ng loob
sa kanyang katawan.
Sa isang higanteng lukso, naghanda siya sa paglapag ng isang roundhouse na sipa na nakatutok kay Gerald! Gayunpaman, kahit na
siya ay napakabilis, si Gerald ay mas mabilis.
Pagtaas ng sariling paa, sumalpok ang sipa ni Gerald kay Yuvan!
Habang napuno ng nakakasakit na langutngot ng mga buto ang silid, ang lahat ay nakatitig sa mata habang si Yuvan ay sinipa pabalik sa
kung saan siya tumalon. Bumagsak sa isang haliging bato, ang katawan ni Yuvan ay napaatras nang husto kaya nawasak niya ito!
Sa gitna ng mga labi, si Yuvan ay pawis na pawis habang sinasabi niya, “…A-ano?!”
Mula nang maramdaman niyang hindi na niya maigalaw ang isang paa niya, napag-alaman niyang bali na ito. Sinabi rin nito sa
kanya na sa lahat ng naroroon ngayon, wala ni isa sa kanila ang malapit na makaiwas o humarang sa anumang nakakatakot na pag-atake
ni Gerald.
Kabanata 1040
“Lahat! Sabay-sabay na atake!” pasigaw na utos ni Yash.

Dahil marami na sa mga Moldell ang nakikitang pula ngayon, lahat sila ay sumunod sa utos ni Yash, na sumugod para kubkubin si Gerald!
Ang katotohanan ay ang mga master na kasalukuyang naroroon ay hindi ang tunay na nangungunang mga master sa loob ng pamilya Moldell.
Napag-aralan lang nila ang higit pang mga kasanayan at kakayahan sa pakikipaglaban kaysa sa regular na Moldell. Dahil dito, kitang-kita na wala
ni isa sa kanila ang malapit sa pagiging maayos na kalaban ni Gerald.
Si Gerald mismo ngayon ay umaatake at pinapatay ang lahat ng nakikita na parang naghihiwa lang ng gulay.
Ang sinumang humarang sa kanyang daan ay agad na nakatagpo ng isang marahas na kamatayan.
“H-Malakas siya… Masyado siyang malakas!” sigaw ni Yash habang lumalamon ng malakas. Ang pagkakaroon ng mas maraming tao ay
walang kabuluhan kung wala ni isa sa kanila ang may kakayahang magbigay ng pinsala kay Gerald!
Sinamantala ni Yash ang kaguluhan, sumugod si Yash kay Yuvan—na nakahiga pa rin sa lugar kung saan siya napadpad—bago nag-aalalang
nagtanong, “S-second young master! Kumusta ang pakiramdam mo?!"
"P-naputol na sila... Naputol na lahat ng meridian ko!" sigaw ni Yuvan habang tinitiis ang sakit.
Sunod-sunod na hiyawan ang sumunod nang mas marami sa mga Moldell ang napatay.
Kahit na ang ilan sa mga Moldell ay nakaranas ng mas maraming tagumpay at kabiguan sa buhay kumpara sa iba, wala ni isa sa kanila ang
nakaranas ng ganoong kalaking masaker. Dahil alam nilang hindi na sila makakaligtas sa gabing iyon, marami sa kanila ang nagpatuloy lang sa
pagsigaw sa takot habang hawak-hawak nila ang kanilang mga anak.
“Hindi na tayo makakatagal pa! Hindi lang kami ang kalaban ni Gerald! Masyado siyang makapangyarihan! Kailangan kitang akayin palayo sa lahat
ng ito, pangalawang young master! Ang priyoridad ko ay ang iligtas ang iyong buhay!" deklara ni Yash na mas nababalisa kaysa dati habang
patuloy na nanonood habang mas maraming miyembro ng kanyang pamilya ang bumagsak sa lupa, walang buhay.
“H-Hindi! Tumanggi akong tanggapin iyon!" singhal ni Yuvan habang nagngangalit ang mga ngipin bilang pagtutol.
"Wala na talagang ibang paraan! Wala na ang pangatlong young master kaya wala rin dapat mangyari sayo! We'll decide our next move once
the family head returns but until then, we should leave first, second young master! Lahat! Subukan ang iyong makakaya upang masakop
ang pangalawang young master!" sigaw ni Yash na agad na nagsimulang kumilos.
Nang marinig iyon, sinadya ng mga Moldell na bulagin ang kanilang sarili sa galit habang sila ay umatungal, "Papatayin ka namin!"
Habang nagmamadali silang lahat papunta kay Gerald, sinamantala ni Yash ang pagkakataon na buhatin si Yuvan sa ligtas na lugar sa gitna ng
kaguluhan.
"Hindi! Hindi ako pwedeng umalis ng ganito! Ang lahat ng iba pang mga Moldell ay nasa loob pa rin! Tumanggi akong umalis nang hindi
muna pinapatay si Gerald!” sigaw ni Yuvan habang hawak ang sakit.
Gayunpaman, hinawakan ni Yash ang humahampas na lalaki, hindi pinansin ang lahat ng sinabi niya hanggang sa malaman niyang nasa
isang medyo ligtas na lugar sila. Ang ilan pang bodyguards ay ang tanging sumunod, sabik na makatakas na buo ang kanilang buhay.
Laganap ang pagkasindak sa loob ng lahat habang naninindak ang mga hiyawan at iyak ng naghihirap na mga bata!
Hindi nagtagal, sa wakas ay tumigil sa pagtakbo si Yash at ang mga tanod nang makarating sila sa tuktok ng isang burol.
Sa pagbabalik-tanaw sa Moldell Manor, nalaman nilang nagliliyab na ito! Ang nangyari sa iba pang mga Moldell ay higit na maliwanag sa puntong
ito.
“Butler Moldell, talagang tama ang iyong mga alalahanin! Ang pagbabalik sa kanya sa Moldell Manor ay tunay na naging sanhi ng pagkasira
ng pamilya Moldell! Dinala natin ang kapahamakan at kasawiang ito sa ating sarili!” sigaw ng ilang guwardiya na sumunod sa kanila palabas.
Habang si Yash ay puno ng panghihinayang sa hindi pagtiwala sa kanyang bituka, labis din ang kanyang pakiramdam. Kung tutuusin, habang sa
wakas ay nakuha na nila si Gerald pagkatapos ng isang buong taon ng paghahanap sa kanya, ang pagbabalik sa kanya ay kasingkahulugan
ng pagdadala ng sakuna sa kanilang pintuan!

Tunay na malupit at walang awa si Gerald! Hindi man lang niya pinabayaan ang mga bata, matanda, o kahit mga babae sa kabila
ng kanilang kawalan ng kakayahan na lumaban!
“B-Butler Moldell! Tumingin ka doon!” sabi ng isa sa mga bodyguard habang nakaturo sa Moldell Manor na nagliliyab pa rin.
Paglingon sa eksaktong lugar na itinuturo ng bodyguard, nakita ni Yash ang isang malaking grupo ng hindi bababa sa tatlong daang tao na
nakasuot ng itim na papalapit sa manor.
Sa sandaling tumigil sila sa paggalaw, naging maliwanag na ang kanilang gawain ay ganap na harangan ang lahat ng pasukan ng
manor. Sa pamamagitan ng paggawa nito, sinumang nabubuhay pa doon na sumubok na makawala sa apoy ay hahantong pa rin sa
isang kakila-kilabot na kapalaran.
“…Tapos na… Talagang tapos na ang lahat para sa ating pamilya!” sigaw ni Yash habang pinagmamasdan ang natitirang mga Moldell na
nagtangkang tumakas sa apoy na brutal na pinaslang sa sandaling makalabas sila sa manor.
Nakaluhod sa lupa habang kumukuha ng isang kamao ng dumi, pagkatapos ay idinagdag ni Yash, “...Handa siyang dumating... Lahat
ng kanyang mga tauhan ay mga nangungunang masters din! Tapos na ang lahat para sa atin! Teka, ipaalam agad ito sa ulo ng pamilya!
Sabihin sa kanya na ang impluwensya at kapangyarihan ng pamilya Crawford ay hindi na katulad ng dati!”
Habang tumataas ang mga ugat sa kanyang noo, sumigaw ang isa sa mga bodyguard, “Walang silbi! Sinubukan ko na tumawag pero
parang naputol na lahat ng paraan ng komunikasyon! Wala tayong matawagan kahit kanino!”
Nang marinig iyon, napakunot ang noo ni Yash habang pinag-iisipan ang susunod nilang hakbang.
“…Ito ay hindi maganda. Kailangan nating mag-withdraw sa ngayon! Mabilis!"

Tirm Chapter 999 1040 Tagalog 1 123

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Tirm Chapter 999 1040 Tagalog 1 123

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Machine Translated by Google

Nang marinig iyon, pasimpleng umiling si Gerald bago ngumiti ng pilit.

Iyon ang buod ng kanilang pakikipag-ugnayan pabalik sa tren.

“Nandito lang ako para maglakbay!” nakangiting sagot ni Gerald.

Kung hindi pa halata, silang tatlo ay may kakaibang background.

“Sige…” sagot ni Haven, hindi na nagsalita pa.

nagsimulang kumain ng dahan-dahan.

sakaling nakalimutan mo, ang buong pangalan ko ay Haven Lovewell!”

araw, nais ni Gerald na samantalahin ang pagkakataong makapagpahinga nang maayos.

lumalapit ang gabi.

boses na nagsasabing, “Ano ang balak mong gawin?”

“H-hindi na namin uulitin kaya please pagbigyan mo na kami!”

Natural, ang kabataang pinag-uusapan ay si Gerald.

"Pa rin! Hindi mo ba iniisip na- Ow!”

At ganoon na nga, gumaling ang pilay na bukong-bukong ng babae!

"Sandali lang!" sagot ng babae na nagpatigil ulit kay Gerald na umalis.

“Ano naman sa pagkakataong ito…?”

“At bakit naman?”

"Hindi talaga! Isa lang ang Lovewell family sa buong probinsya!”

Matapos makipaghiwalay kay Misty, nagpalipas ng gabi si Gerald sa malapit na hotel.

Kabanata 1003 Matapos

“Natutuwa akong napansin mo! Ito talaga!”

“Oh? Magkano ito?" tanong ni Lydia.

“Nakikita ko... Kung gayon paano ang suit? Magkano iyon?”

niyang mabuti ang bakal na plake.

Matapos pumayag sa plano ay agad na sinundan ni Gerald ang matanda.

"Fine..." sagot ng iba, pilit na sumang-ayon.

sandali ng pagsasaalang-alang, isang ideya ang pumasok sa kanya.

presyo na gusto mo!"

dalawang sigarilyo ni Gerald—habang mabilis niyang hinikayat si Gerald laban dito.

"Walang dahilan para magsinungaling ako!"

“Sabihin mo lang sa akin ang presyo…”

bagay para sa mga antigong bagay.

ang babayaran ko sa iyo! Kapag natanggap mo na ang pera, magagawa mo na

Kabanata 1005 “Dagdag

Maaaring gut feeling lang iyon, pero pinili ni Gerald na maniwala.

"Magpaliwanag ka, Kaleb. Ano ang ibig mong sabihin, 'paano'?"

Nakalulungkot, ang tanging tugon ng walong tao ay tawa ng tawa.

impiyerno na kahit sino sa kanila ay maaaring lumapit sa pakikitungo kay Gerald.

nagpapahiwatig na sila ay namatay sa matinding sakit.

ay ganap na natulala sa takot.

Bakit mo ako pinilit na gawin ang lahat ng ito...?"

sabay na humiwalay sa kanyang katawan.

Ipakita ang iyong sarili!"

"Nandito ka rin ba para sa bakal na plake?" malamig na tanong ni Gerald.

Chapter 1008 Pagkasabi

"May apat na pangunahing lihim na lipunan?"

“I appreciate the explanation,” sagot ni Gerald sabay tango.

Kabanata 1009 Pagkatapos

kay Kaleb ay tiyak na kanyang priyoridad.

Gayunpaman, bilang tugon, umiling lang ang waiter.

Si Chairman Lovewell mismo ang sumulong at magalang na nakipagkamay sa mga kabataan.

na nakaupo sa tabi ni Zander—na hinahampas ang kanyang baso ng alak sa mesa.

Sino ba talaga ang gusto mong i-entertain?”

“Hindi rin interesado sa away,” medyo prangka na sagot ni Gerald.

“…Kaleb, hindi ba iyon ang mapa na hinahanap ng pamilya mo noon-”

"…Anong ibig mong sabihin?" malamig na tanong ni Theo.

At nahulog ang buong pinto sa sandaling tumama ang dahon!

Ang kapaligiran sa silid ay lalong nakaka-stress sa pangalawa.

ganoong kasanayan ay maaaring umiral sa planetang ito!”

"Well, ang bagay ay..."

Sa pamamagitan nito, sinimulan ni Zander na idetalye ang lahat tungkol sa insidente.

Kabanata 1012 Nang

Nang marinig iyon, bahagyang inangat ni Gerald ang kanyang ulo.