Tirm Chapter 906 919 Tagalog - 1 42

Machine Translated by Google
Kabanata 906
“Cheers!”
Gaya ng sinabi ni Jasmine noong nakaraang gabi, isang church fair ang ginanap sa bayan kinaumagahan. Sa
sobrang engrande ng lahat, hindi na nakapagtataka kung bakit napakasikip.
“Gaano kasigla!” excited na sabi ni Mindy habang nakatayo sa gitna ng karamihan.
"Pwede bang maging reserba ka pa, Mindy?" sabi ni Jasmine na medyo walang magawa.
“Bakit ako dapat? Isang kapana-panabik na araw ngayon! Hindi mo ba nararamdaman? Nang makita ko ang lahat ng mga tao
dito, nalilito ako!" sagot ni Mindy habang umiiling si Jasmine.
“Ayos naman minsan Jasmine di ba? Maglakad-lakad lang muna tayo bago pumunta sa simbahan para magdasal para
sa ating mga pagpapala mamaya,” sabi ng kanilang pangalawang tiyahin habang lumilingon sa kabataang tahimik na
sumusunod sa kanila mula sa likuran nitong buong oras.
"Humihingi ako ng paumanhin na kailangan mong makita ang childish side ng aming pamilya," sabi ng pangalawang tiyahin habang nakangiti.
Bilang tugon, umiling si Gerald.
Sa totoo lang, kahit pinagbawalan nila si Gerald na sumama, palihim pa rin niyang ginawa iyon.
Paanong hindi niya magagawa kung alam niya na ang mga Schuyler ay aktibong tumitingin sa dalawa
mga kapatid na babae.
“...Hoy, tumingin ka doon, Jasmine. Diba mga kaklase natin yun?” tanong ni Mindy out of the blue habang nakaturo sa
ilang tao.
Sa sinabi niyang iyon, napansin din sila ng anim nilang kaklase.

Dahil si Mandy at Jasmine ay parehong misteryosong mga batang babae na nanatiling malamig at malayo sa kanila sa loob ng
mahabang panahon, walang sinuman sa grupo—anuman ang kasarian—ang aktuwal na naglakas-loob na bumati sa kanila.
Gayunpaman, dahil ngayon ay kumakaway si Mindy sa kanila nang may ngiti, natural nilang naramdaman ang pangangailangang lumakad.
Kung tutuusin, gaano man sila kalayo, ang dalawang babae ay naging kaklase pa rin nila sa loob ng maraming taon.
"Hindi ko inaasahan na makikita kita dito!" sabi ng isang babae—na mukhang pinuno ng grupo—habang nakangiti.
“Talaga! It's high time na lumabas kami ni Jasmine para magsaya! Sa totoo lang iniisip ko kung may makakabangga ba kaming mga
kaklase namin dito kanina. Magsalita ng diyablo, sa palagay ko! Gaano ka na katagal dito? Naging masaya ka na ba?" nakangiting tanong ni
Mindy.
“Actually, kararating lang namin!” sabi ng ibang babae sa grupo.
"Nakita ko! Bakit hindi sabay na maglakad-lakad? Sabagay, aside from Stella, we've never had a proper chance to chat with each
other, kahit na magkaklase kami for so many years! Tama ba, Jasmine?"
Nang marinig ang sinabi ni Mindy, tumango si Jasmine bago ngumiti.
Mas nakilala nina Jasmine at Mindy si Stella dahil kapwa sila ni Gerald ay pansamantalang nagbigay ng kamay sa dalawang babae sa
insidente kalahating taon na ang nakalilipas.
"At saka, maaaring hindi mo alam ito, ngunit kahit na hindi kami masyadong nag-uusap sa klase, alam namin ang lahat tungkol sa
iyo!" deklara ni Mindy.
“Ikaw si Isabelle, di ba? Ikaw ang monitor ng klase sa tabi namin! Kung tungkol sa kagandahang ito, ang pangalan mo ay Maia, tama?
Nagkita tayo sa Taekwondo championship noon, remember? Kung maaalala ko, lumipat ka sa ating unibersidad kanina kasama ang guwapong
lalaking iyon, si Warren!"
Nang marinig iyon, napangiti ng mahina si Maia kay Mindy bago sinabing, “Yeah, it was quite a while ago since
that happened. Medyo nakilala namin si Isabelle after that incident, so in a way, may silver lining ang mga pangyayari
noong araw na iyon.”
“Sige, dahil lahat kayo ay mga kabataan, bakit hindi kayong lahat na magsaya?
Maglilibot lang kami ng Third mo na tita kung kailangan mo kami,” sabi ni Second tita habang nakatingin sa dalawang
babae.
Sa pagsang-ayon nito, sina Jasmine at Mindy ay sumama sa kanilang mga kaklase, naiwan si Gerald na napabuntong-
hininga habang sinusundan sila. At dito niya naisip na hindi na niya kailangan pang makilala ang mga taong iyon. To
think na 'never' naging kalahating taon lang ang lumipas.
Gayunpaman, malinaw na lahat sila ay bahagyang nagbago.
Para sa isa, si Isabelle ay hindi mapusok gaya ng dati. Si Stella mismo ay nagpagupit ng mas maikling buhok,
bagaman nanatili pa rin siyang maganda sa lahat. Para naman kay Maia, medyo naging matured na siya, at mas
lalong nagpalaki sa kanyang kagandahan.
“Ah, kung alin! Mga kaklase natin ito, Sanderson! Siguraduhin nating magsasaya tayo, okay?”
Tumango lang si Gerald. Parang hindi niya kayang tanggihan ang alok.
Nang makita nina Stella, Maia, at Isabelle na nakasuot siya ng maskara, medyo nabahala sila sa paglalakad
kasama niya. Hindi nakakatulong sa sitwasyon niya ang hindi niya alam kung paano magsalita.
Gayunpaman, dahil dumating siya kasama sina Mindy at Jasmine, ang mga batang babae ay nanatili sa kanilang sarili, alam nilang magiging
imprudent sa kanila ang magsabi ng anumang masama tungkol kay Gerald.
Bagama't wala sa kanila ang nagsabi ng kahit ano tungkol sa kanya, si Maia mismo ay gumawa ng karagdagang hakbang sa pamamagitan ng
sadyang paglayo sa kanya.
Kabanata 907 Ginawa

niya iyon dahil hindi pa sapat ang kalahating taon para mabago ang kanyang mapagmataas na ugali. Gaya ng inaasahan, mas
gusto pa rin ni Maia na makasama lamang ang mga taong may matataas na katayuan sa lipunan tulad nina Warren, Jasmine,
at Mindy.
Walang sinuman ang talagang masisisi sa kanya para doon.
Sa kabila nito, masyadong abala si Gerald sa pagmamasid sa kanyang paligid para mapansin ang mapang-
asar na tingin mula kina Maia at Isabelle.
“Hoy Jasmine, tingnan mo nga! Nakikita mo iyong maliliit na kendi na hawak ng mga bata? Gustong gusto ko sila! I
wonder kung saan nila binili yan!" sabi ni Mindy maya-maya habang tinuturo ang bintana sa ilang bata na
dumadaan. Kasalukuyang nakaupo ang grupo sa isang maliit na tindahan habang umiinom ng kape.
“Oh, ikaw? Alam ko kung saan sila nagbebenta ng mga ito! Medyo malayo ito sa hilaga, ngunit maaari kitang dalhin doon
kung gusto mo!” sagot ni Maia.
"Maganda yan!" excited na sabi ni Mindy habang nakatingin kay Gerald.
Napangiti si Mindy at sinabing, “Halika, Sanderson! Samahan mo ako! Kung tutuusin, parang wala ka nang ibang
gagawin!”
“Hindi niya kailangan sumunod. Pwede tayong magtungo na lang doon!" sabi ni Maia, bakas sa boses niya ang
paghamak.
Bago pa man makitang mabuti ni Gerald ang ekspresyon ni Maia, hinawakan na ni Mindy ang braso nito bago sumigaw
ng, “Tara na!”
Si Jasmine mismo ay ngumiti bago idinagdag, "Sige lang kay Mindy, Sanderson... Mas magiging panatag ako
kapag alam kong nakikisama ka rin sa kanya!"
Nang marinig iyon, napailing na lamang si Gerald bilang pagbibitiw habang sinusundan sina Mindy at Maia sa candy stall.
Bagama't inakala niyang babalik si Mindy sa grupo sa pagbili ng mga kendi, sa kanyang pagkabalisa, maraming mga kagiliw-giliw na
bagay ang ibinebenta na hindi pa nakita ni Mindy noon. Dahil dito, naging mini shopping spree ito habang nagtagal si Mindy sa pagtingin
at pagbili ng parami nang parami.
Maya-maya, marahang tinapik ni Gerald ang balikat ni Mindy, senyales na dapat na silang bumalik sa grupo.
"Hindi kami nagmamadali, kaya manatili ka lang at tumingin sa paligid!" nakangiting sabi ni Mindy.
“Kung gusto niyang bumalik, hayaan mo na lang muna siyang umalis...” dagdag ni Maia.
“Hindi pwede! Magiging boring na tayong dalawa lang!” sagot ni Mindy habang umiiling.
Akmang hikayatin niya si Mindy na bumalik muli, naramdaman ni Gerald ang pagkibot ng tenga niya. Makalipas ang isang segundo,
naging mabagsik ang kanyang mga mata nang lumingon siya sa likuran nila.
Bagama't hindi namalayan nina Maia at Mindy, nakita ni Gerald ang sampung pigura na dahan-dahang lumapit sa kanila!
Nang lumingon si Gerald para bigyan ng babala si Mindy, bumilis agad ang figures!
Wala pang ilang segundo bago narating ng mga lalaki ang tatlo, at ang sumunod na nalaman ni Mindy, ang kanyang mga braso ay
hinawakan na ng ilan sa mga lalaki.
Naramdaman mismo ni Gerald ang mahigpit na kamay sa kanyang balikat habang ang dulo ng baril ay tumutusok sa kanyang likuran.
“Don't you dare move, b*stard ka! O papatayin kita!" marahas na ungol ng taong nakatayo sa likod ni Gerald.
Bagama't sa totoo lang magiging madali para kay Gerald na labanan sila, hindi niya ginawa iyon. Sa sobrang dami kasi ng
tao, natakot siya na baka maging pabaya ang grupo ng mga lalaki at aksidenteng mabaril ang isang inosenteng tumatambay.
Bukod dito, malinaw na ang grupo ng mga lalaki ay sumusunod sa isang napakahusay na plano. With that in mind, he
didn't dare to act blindly since hindi naman siya sigurado kung ganoon din ang kinakaharap ni Jasmine at ng iba pa.
“S-sino ka…? Kung ano ang impiyerno ang gusto mong?" tanong ni Mindy—na nakatutok din sa baril—sa nakakatakot
na boses.
"Syempre kidnapper sila!" singhal ni Maia na mukhang hindi na bago sa karanasan. Imbes na takot, mas sumimangot ang
ekspresyon niya.
“Oh? Medyo kalmado ang dilag na ito, di ba! Natatakot ako na hindi magtatagal ang katahimikan, haha!” nginisian ng isa
sa mga lalaking naka-cap.
“M-matapang kayong lahat, bibigyan ko kayo niyan. Gayunpaman, alam mo ba kung kaninong teritoryo ka kasalukuyan?
May ideya ka ba kung sino ako? Alam mo lang na ang pag-inom ng kape ng kapatid ko sa hindi kalayuan!” babala ni
Mindy kahit halata pa rin ang takot niya.
Kabanata 908 “Hah!

As if hindi namin kilala kung sino ka! Ikaw si Mindy, ang pangalawang binibini ng pamilya Fenderson! Isa pa, nagkakape
talaga si Jasmine. Past tense syempre, since nahuli na siya!
Ikaw na lang ang natitira sa pakikitungo! Maglakad ka na!" utos ng lalaki—na mukhang pinuno ng grupo—habang itinulak
niya si Mindy nang marahas.
Sa sandaling sinabi niya iyon, maririnig ang malayong pag-urong ng mga makina. Ilang sandali pa, isang minibus ang
makikitang mabilis na humaharurot sa mga tao patungo sa kanila!
"Pumasok ka sa kotse!" utos ng lalaki nang huminto ang sasakyan sa harap nila. Walang ibang pagpipilian, sumunod na lang
ang tatlo.
Sa puntong iyon, pinag-iisipan pa ni Gerald kung dapat na ba siyang kumilos ngayon o maghintay ng kaunti. Kung tutuusin, kahit na
may dalang baril ang mga taong ito, hindi niya talaga akalain na ganoon pala sila ka-big deal.
Sa sandaling iyon, isang static na boses ang maririnig na nagmumula sa isang walkie-talkie, na nagsasabing, "Tapos ka na ba?"
“Oo kami na! Ito ay isang piraso ng cake!" sagot ng pinuno.
Habang patuloy na nag-uusap ang dalawa sa pamamagitan ng walkie-talkie, sa isang punto, malinaw na maririnig ang boses ni
Jasmine mula sa kabilang dulo.
'Kaya hindi sila nagsisinungaling noong sinabi nilang nahuli na nila si Jasmine and the rest!' Napaisip si Gerald sa sarili.
Sa pag-iisip na iyon, nagpasya siyang huwag munang kumilos. May iisipin na lang siya sa oras na makasama niya ulit si Jasmine
at ang iba pa mamaya.
Bago pinayagang umalis sa minibus na may kurtinang bintana, si Gerald at ang iba pa ay natatakpan ng maliliit na sako ang
kanilang mga ulo.
"Sumulong!"
Sa kalaunan, ang mga sako ay tinanggal nang makarating sa kanilang destinasyon. Kay Gerald, parang nasa cellar sila.
Pagtingin niya sa paligid, nakita niyang nandito na sina Jasmine, Isabelle, Stella, at Warren, kahit nakatali silang apat sa upuan.
“Mindy! Sanderson! Ayos lang ba kayong dalawa?" sigaw ni Jasmine sa tonong nag-aalala.
“I-I'm fine... Sino ang mga taong iyon, Jasmine? Paano sila naging matapang?" nagmamadaling tanong ni Mindy.
"Sila? Hah! Mga alipores sila ng pamilya Schuyler! Yung mga walang utang na loob na b*stard!” saway ni Jasmine
galit.
“Ngayon, tahimik ka lang dito! May iba pang darating para samahan ka mamaya!" sabi ng isa sa mga nanghuli bago lumabas ang grupo ng
mga lalaki sa cellar.
“…Gayunpaman, isipin na ang mga taong iyon ay talagang nagtayo ng isang lihim na silid sa loob ng kanilang bahay…” sabi ni Maia,
binasag ang nakakahiyang katahimikan.
“Talaga. Ano pa, ang mga baril na ginagamit nila ay ang mga pinakabagong modelo na ginawa ng bansa! Ang mga taong ito ay
talagang makapangyarihan!” sabi ni Warren na nakakunot ang noo.
Nang marinig iyon, naalala ni Gerald na parehong nag-aral sa unibersidad sina Warren at Maia noon para mag-imbestiga. Iisipin na halos
kalahating taon na silang nanatiling tago at aktibo sa kaso.
“Stella, Isabelle, at Maia... Ikinalulungkot ko ang pagpapabigat sa inyong lahat... Huwag mag-alala, hinding-hindi ako papayag na ang mga
Schuylers ay maglagay ng isa pang daliri sa inyo!” paghingi ng tawad ni Jasmine.
“Ayos lang, Miss Fenderson. Ang pinakamahalaga ngayon, ay humanap ng paraan para makatakas,” mahinahong sabi ni Warren.
Kasunod nito, isang buntong-hininga ang narinig habang si Stella ay nagsimulang sumigaw, "Maganda kung nandito si Gerald... Sa
kanyang mga kakayahan, tiyak na alam niya kung ano ang gagawin sa ganoong sitwasyon!"
Hindi tulad ni Maia, ito ang unang pagkakataon na sina Stella at Isabelle ay nasa ganoong sitwasyon. Natural lang sa kanila na
makaramdam ng matinding takot.
Nang marinig ang pangalan ni Gerald na binanggit out of the blue, ang iba pang mga babae sa silid ay bahagyang natigilan. Ito ay
lalo na ang kaso para kay Jasmine kahit na ang kanyang ekspresyon ay naging malungkot kaagad.
“…Ang pagnanais na mapunta siya rito sa sitwasyong ito ay talagang hindi makakatulong... Pagkatapos ng lahat, siya ay nawawala!” sabi
ni Jasmine.
“…Huh? Ano? Kailan pa? Anong nangyari?" nagtatakang tanong ng mga kaklase ni Jasmine.
“Walang nakakaalam… Mahigit kalahating taon na ang nakalipas, pero hindi pa namin alam kung patay na siya o buhay!” paliwanag ni Jasmine.
"Paano... Paano iyon..." hindi makapaniwalang sabi ni Stella.
“…Hindi kataka-taka na ang kumpanya ni Marven ay biglang nabangkarote! Kaya may kinalaman ito sa pagkawala ni Gerald!” dagdag pa
ni Isabelle, ang kanyang tono.
“Humph! Ito ay nagsisilbi sa kanya ng tama! Kung tutuusin, sino ang nagsabi sa kanya na panatilihing mataas ang profile? Akala niya kaya niyang
gawin ang lahat ng gusto niya dahil lang sa mayaman siya, pero tingnan mo kung ano na ang nangyari sa kanya pagkatapos magpakitang
gilas! Isa lang siyang masamang kapalaran!” galit na galit na sigaw ni Maia habang inaalala ang mga nakaraan nilang pagkikita.
Kabanata 909
Nakatingin lang si Gerald kay Maia na parang hindi makapaniwala.
To think na inisip niya na magkakaroon siya ng medyo mas magandang impression sa kanya pagkatapos niyang ipahiram sa kanya ang isang
kamay noon. Kaya wishful thinking lang ang lahat. Ang tanging nagawa niya ay mapait na ngumiti bilang pagbibitiw habang tinitingnan ang
nawawalang dahilan ng isang babae.
"Tama na yan. Wala nang saysay na pag-usapan ang mga bagay na ganyan ngayon. Ang mahalaga ay malaman kung paano tayo dapat
tumakas!” sabi ni Warren.
Pagkasabi niya noon ay isang sigaw ang narinig niya nang bumukas ang bakal na pinto.
"Pasok! Lahat kayo!"

Kasunod nito, humigit-kumulang tatlumpung tao—parehong bata at matanda—ang itinulak sa lugar. Lahat sila ay may mga sako sa
kanilang mga ulo, tulad ng kung paano dinala ang kanilang grupo kanina.
Nang maalis ang mga sako, gayunpaman, agad na nagulat si Jasmine.
"Ano? Ikaw? So the rest... Nahuli ba talaga kayong lahat?!” bulalas ni Jasmine, natulala sa mga pangyayari.
“Kaya nakidnap ka rin, Miss! Talagang b*stard ang mga Schuyler na iyon!” sabi ng isa sa mga matatandang miyembro ng
grupo.
Ang grupo ng mga tao ay tila medyo malapit kay Jasmine, at hindi nakakagulat kung bakit.
Pagkatapos ng lahat, sila ay walang iba kundi ang mga pangunahing tauhan mula sa mga pamilya na sunud-sunuran sa
mga Fenderson. Mayroong higit sa sampung malalaki at menor de edad na pamilya na umaasa sa mga Fenderson para sa
suporta, at masasabi ni Jasmine na tanging ang pinaka-tapat na mga tao-sa kanyang pamilya-ang nakuha.
“Kung ano man ang desisyon mong gawin, pakibilisan, miss! Mula sa kung ano ang maaari nating ipagpalagay, ang mga Schuylers
ay magrerebelde sa pamilya Fenderson sa lalong madaling panahon!" sabi ng isa pang matanda.
“Kahit na sabihin mo iyan, parang wala akong magagawa ngayon... Kung tutuusin, hindi ko ine-expect na magrerebelde sila nang
biglaan pagkatapos ng mga taon na ito! Hindi ko nga alam kung gaano katagal nila itong pinaplano!” sagot ni Jasmine na halatang
lalong nag-aalala sa pangalawa.
Samantala, dumating si Noah at ilang iba pang mahahalagang miyembro ng mga pamilyang sumusunod sa mga Fenderson sa
bahay ng pamilya Fenderson. Ang lahat ay nangyayari ayon sa plano.
"Humihingi ako ng paumanhin nang maaga, Mr. Schuyler at ang iba pa sa inyo dito, ngunit si Lord Fenderson ay katatapos lang
uminom ng gamot," sabi ng isang mayordomo habang pinagmamasdan ang grupo ng mga tao na pumasok sa mansyon.
"Sabihin mo sa kanya na ito ay isang mahalagang bagay. Maghihintay kami dito habang ipaalam mo sa kanya ang tungkol dito,” sagot ni Noah.
Nang marinig iyon, kumunot ang noo ng mayordomo. Ang bastos na lalaki! Pero wala naman talaga siyang magawa kaya sumunod na
lang siya.
Hindi nagtagal bago sila dinala sa pag-aaral ni Lord Fenderson kung saan siya nakaupong naghihintay.
"So, ano ang malaking emergency, Noah?" tanong ni Bryson.
"Nakita mo, Lord Fenderson, isang miyembro ng pamilya ko na nagtatrabaho sa punong tanggapan ay naospital dahil sa ilang mga
pinsala sa trabaho. Gayunpaman, hindi binayaran ng punong-tanggapan ang kanyang mga medikal na bayarin na nararapat niyang
matanggap!” sagot ni Noah.
“…Hmm? Pumunta ka ba talaga dito para lang sabihin sa akin ang pangyayaring iyon?" tanong ni Bryson na nakakunot ang noo.
“Naku, hindi lang iyon! Kita mo, dahil ang punong-tanggapan ay tumangging magbigay ng mga medikal na bayarin sa tamang
panahon, ang miyembro ng pamilya ko ay namatay!” sabi ni Noah sa malamig na tono.
“…Ano ba talaga ang sinasabi mo?” tanong ni Bryson, dahan-dahang napagtanto ang nakapaloob na mensahe ni Noah.
“Madali lang, sa totoo lang! Kailangan mo lang parusahan ang taong namamahala sa insidente! Kung hindi, hindi na makakasundo
ang pamilya ko sa pagkamatay niya!”
"At sino ba talaga ang namamahala?"
"Naku, walang iba kundi si Jasmine!"
Ang unang tugon ni Bryson nang marinig iyon ay ang paghampas ng kanyang study table gamit ang kanyang dalawang kamay.
“Ang lakas ng loob mo, Noah! Anong ulterior motive mo?! Sa totoo lang, dahil napakaraming tao ang isinama mo, hindi mo maiisip
na sa wakas ay magrebelde laban sa pamilya Fenderson, hindi ba?”
“Humph! Pinalalaki mo ang sitwasyon, Lord Fenderson! Ang aking pamilya ay palaging tapat sa iyo! Gusto lang naming ayusin ang
insidenteng ito minsan at para sa lahat! Dahil ayaw mo siyang parusahan, paano ito?
Hangga't pipirmahan mo ang iyong pangalan sa form ng kasunduan na ito, ititigil ko na ang insidente!” deklara ni Noah habang nag-
slide ng agreement form sa harap ni Bryson.
Matapos basahin ito, agad na naging kakila-kilabot ang ekspresyon ni Bryson.
“Anong utter bullsh*t ito?! Alam mong nililigawan mo si kamatayan ngayong gabi, Noah!” angal ng matanda habang duguan ang mga
mata.
“Mga bantay! Pumasok ka kaagad at sipain sila!"
"I-save ang iyong hininga, Lord Fenderson. Yung apat na b*stard na kadalasang nagpoprotekta sayo ay nasukol na ng mga
tauhan ko. Walang darating para tulungan ka. Ngayong wala na iyon, umaasa ako na lalagdaan mo ang form ng kasunduan para
sa kapakanan ng iyong mga apo, ng iyong mga anak na lalaki, at ng iyong sariling kaligtasan.
Sa pagsasalita, kailangan mo ring ipahayag ito sa harap ng iba!”
Kabanata 910 Kaagad

pagkatapos sabihin iyon, si Noah ay nagpakawala ng ngisi.
Si Bryson mismo ay sa wakas ay nahuhuli kung gaano siya ka-corner. Hindi niya akalain na ganito pala talaga ang kakayahan ng
mga Schuyler.
“Ikaw… Nahuli mo na ba sina Jasmine at Mindy…?”
“Humph. Mayroon kang limang minuto upang isaalang-alang ito, Lord Fenderson. Isa pa, huwag ka nang umasa sa board of
directors. Makatitiyak ka na kahit ang mga pinakamatapat sa iyo ay mabilis na pumirma at aprubahan ito,” sagot ni Noah, na hindi
pinansin ang tanong ni Bryson.
“Sige, pipirmahan ko na! Gayunpaman, nais kong linawin mo ang isang bagay. Lahat ba kayo ay tunay na naging alipures
ng Moldell?” tanong ni Bryson na may hinanakit na tono habang pinipirmahan ang form ng kasunduan.
"Ang Lackey ay isang hindi kasiya-siyang termino, Lord Fenderson. Pinipili ko lang na magtrabaho kasama ang mas matalinong
tao! Tandaan na ikaw ang nagdala nito sa iyong sarili! Tutal, tinanggihan mo ang panukala ng pamilya Moldell na
makipagtulungan sa kanila sa paghahanap kay Gerald sa loob ng Salford Province!” sabi ni Noah.
“Bilang bahagi ng aming pakikitungo sa Moldells, kapag kami ay nasa kapangyarihan, gagamitin namin ang pangalan ng pamilya
Fenderson para hanapin si Gerald! Speaking of deals, kapag pinaalis na namin siya, mawawala na ang apelyido ng pamilya
Fenderson! Sa halip, gagamitin ninyong lahat ang apelyido ng Schuyler! Gaya nga ng sinabi ko kanina, sarili mo lang itong
ginagawa, kaya huwag mo akong sisihin!” dagdag ni Noah.
“Now then, someone please take him back to his room para makapagpahinga na siya. Bantayan mo siya ng maayos.
Hindi natin maantala ang malaking okasyon na magaganap bukas.”
Sa wakas ay tapos na sa kanyang monologue, si Noah ay lumabas ng silid kasama ang kanyang mga tauhan.
Samantala, parami nang parami ang mga taong dinukot ang dinadala sa sikretong silid ng pamilya Schuyler.
Gaya ng naunang hinuha, karamihan, kung hindi man lahat, sa mga tao doon ay ang mga pinagkatiwalaan o
pinagkakatiwalaan ng mga Fenderson.
"Hindi ito mangyayari... May pakiramdam ako na may masamang mangyayari kay lolo... Kailangan nating mag-isip ng paraan
para makatakas kaagad!" sabi ni Jasmine.
“Namin. Kanina pa ako nag-iisip, at ang pinakamabuting magagawa natin ngayon ay tipunin ang mga nasa silid na may mahusay
na kasanayan sa martial art at nagtatangkang lumayas!” sagot ni Warren.
He then added, “Sa masasabi ko at personal kong naranasan, dapat ikaw na ang pinaka skilled martial artist sa aming lahat
dito, Miss Jasmine. Mukhang sanay ka rin sa baril. Kasama kami ni Maia, kaming tatlo ang magdadala ng taliba sa paglabas.
Gayunpaman, tatlong tao lang iyon…”
“Alam ko rin ang martial arts! Isali mo ako!"
"Ako rin!"
Hindi nagtagal at lumampas sa sampung bagong mukha ang sumulong. Ang kanilang tapang ay nagmula sa kanilang
galit sa buong sitwasyon, at walang sinuman sa silid ang handang yumukod sa b*stard na si Noah nang walang laban.
“Habang alam kong nangangati kang tumakas, mag-ingat ka diyan, mister! Dahil hindi ka mula sa pamilyang
Fenderson, sigurado akong hindi nila gagawing napakahirap para sa iyo. Gayunpaman, maaaring maging masama ang mga
bagay kapag nahuli ka ni Noah sa pagtatangka mong tumakas!" sabi ng isa sa mga nahuli na lalaki sa kwarto.
Si Gerald mismo ay iminuwestra ang kanyang mga kamay nang ligaw, na nagsasabi sa kanila na huwag kumilos nang padalus-dalos at maghintay na
lang ng kaunti pa.
“Humph! Dapat hayaan na lang ng mahina ang malakas ang manguna,” sabi ni Warren habang umiling-iling bilang
pagbibitiw.
Saglit na tumingin kay Gerald, tumango si Jasmine bago idinagdag, “I currently have to agree with Warren's statement.
Ang pagtatangkang umalis sa lugar na ito ay magiging mas mabuti kaysa sa simpleng pagbitiw sa ating mga kapalaran."
Sa isip niya, iniisip niya kung paano niya maipapaalam kaagad sa iba ang tungkol sa plano ng Schuyler sakaling makalabas
siya nang ligtas. Kung mangyayari iyon, maaaring harapin ang mga Schuyler bago nila maipatupad ang anumang plano
nila.
"Natutuwa akong marinig iyan. Eto na, napansin ko na medyo maluwag ang defense system sa bahay. Gayunpaman,
mayroon akong pakiramdam na ang mga bagay ay magiging mas mahigpit sa labas. Pamilyar ka ba sa labas ng mansyon
ng pamilya Schuyler?” tanong ni Warren.
"Ako ay. Dumikit ka sa akin sa paglabas namin. Aakayin kita sa mga landas na sa tingin ko ay dapat hindi gaanong bantayan.
Sa anumang kapalaran, makakaalis tayo sa lugar na ito.”
Nang marinig iyon, sinabi ni Gerald, “Ah! Ah ah!”
Malinaw na sinasabi niya sa kanila na isama siya.

“Alam kong natatakot ka, Sanderson, pero baka hindi man lang tayo magtatagumpay! Ano pa, hindi natin alam kung gaano kadelikado
sa labas diyan!” sagot ni Jasmine na may bahid ng pag-aalala sa boses.
Si Maia mismo ay napaikot ng mata sa mungkahi nito.
“Sa aming pamilya sa kasalukuyang kalagayan nito, hindi rin naman ako pwedeng manatili na lang dito na walang ginagawa, Jasmine!
sasama ako!” deklara ni Mindy habang nagngangalit ang mga ngipin.
Nang marinig iyon, nilingon ni Jasmine ang iba pang mga taong natigil doon. Habang marami ang nagkaroon ng lakas ng loob kanina
nang mabanggit ang planong pagtakas, marami pa rin ang nanginginig sa takot sa pag-iisip na mahuli silang muli ng mga Schuylers.
Dahil hindi kasama si Mindy at Sanderson sa grupong natatakot, matapos itong pag-isipan saglit, napabuntong-hininga si Jasmine
habang nakatingin kay Mindy.
“Tahan na! Hindi ako sang-ayon dito! Gaya ng nasabi kanina, hindi pa natin alam kung gaano kadelikado sa labas!
Ang pagsama sa amin kapag hindi mo alam ang anumang martial arts ay maaaring magtapos sa isang bagay na malubha, Miss Mindy at
Sanderson!” sabi ni Maia.
“Huwag nating sayangin ang ating lakas sa pakikipagtalo tungkol dito. Sa ngayon, pag-usapan na lang natin kung paano tayo makakatakas
habang hinihintay natin ang dilim,” pahayag ni Jasmine, na pinipigilan si Maia na lumikha ng hindi kinakailangang tensyon.
Habang nagpahinga muna ang grupo para pakalmahin ang sarili, sumilip si Gerald sa isang sulok ng kwarto. Nang makarating na siya
doon, naglabas siya ng tila isang jade pendant mula sa kanyang bulsa. Sa mas malapit na inspeksyon, gayunpaman, ang 'palawit' ay may
isang buton dito.
Huminga ng malalim si Gerald saka pinindot ang button.
Kabanata 911 Malapit
nang dumating ang gabi at medyo gabi na.

Gayunpaman, ang katahimikan ng gabi ay nabasag ng tunog ng isang napakalaking pagsabog! Naiwang nakatulala ang mga kasalukuyang
miyembro ng pamilya Schuyler habang pinapanood nila ang pag-aapoy ng apoy mula sa kinaroroonan ng kanilang bodega.
"Ano ba ang nangyayari?" sigaw ni Noah na naramdaman ang panginginig ng pagsabog sa tabi ni Berk at ilang iba pa. Nakaupo na silang
lahat sa malaking conference hall ng pamilya Schuyler nang maganap ang pagsabog.
“Guro, may nangyaring masama! Ang aming bodega ay sumabog sa apoy!" anunsiyo ng isang mayordomo habang papasok sa silid kung
saan naroon ang mga natulala na lalaki.
"Ano?!" sagot ni Noah nang maramdaman niyang bahagyang kumibot ang mga labi niya.
Siya ay may dahilan upang maging galit na galit gaya ng kasalukuyan. Pagkatapos ng lahat, sa buong taon, hindi ginamit ng mga Schuylers
ang kanilang bodega upang mag-imbak ng mga hindi mahalagang bagay. Sa kabaligtaran, karamihan sa kanilang mahahalagang
impormasyon at mga dokumento ay nakaimbak doon!
"Sino ang may kagagawan nito?! Sinong nangahas gumawa ng ganito sa pamilya Schuyler?!” sigaw ni Noah
galit.
"M-Nagpadala na ako ng mga tao para mag-imbestiga!" agad na sagot ng mayordomo.
"Mabuti yan! Dapat nating mahuli ang mga salarin kung ito na ang huli nating gagawin!” singhal ni Noah habang inaakay agad
ang grupo ng mga tao palabas ng conference hall.
Habang ang lahat ng iyon ay nangyayari, halos sampung pigura ang makikita na mabilis na naglalakad sa mga kagubatan na matatagpuan
malapit sa mansyon ng pamilya Schuyler. Hindi nagtagal ay nakarating na sila sa ilang tent na medyo malalim sa kagubatan.
"Tapos na ang lahat, Mr. Westley," sabi ng mga tao habang papalapit sila sa pangunahing tolda.
“Mahusay na trabaho. Natupad na ang iyong misyon. Mula rito, hihintayin na lang natin kung ano ang susunod na gagawin ni Mr.
Crawford,” sagot ni Quest habang lumalabas ng tent bago tumango.
“Speaking of Mr. Crawford, paalisin ang pangalawang team. Sabihin sa kanila na maging handa na magbigay ng tulong kung sakaling si Mr.
Crawford o alinman sa iba pang mga nakatakas ay nangangailangan nito, "utos ni Quest.
Ang dating mayabang na kabataan ay hindi na naging walang galang kay Gerald matapos na masaksihan ang kanyang tunay na kakayahan.
Sa katunayan, iginagalang niya ito ng husto. Pagkatapos ng lahat, inatasan siya ni Gerald na gumawa ng isang bagay na lubhang magulo,
at ang kaguluhan ay isang bagay na kinagigiliwan ng Quest na likhain. Bukod sa paggawa ng gulo, responsibilidad din ni Quest ang
pagbibigay ng tulong kay Gerald sa tuwing kailangan niya ito.
Ang kanilang plano ay kasalukuyang tumatakbo nang maayos dahil si Gerald ay nagbigay ng mga naunang tagubilin sa Quest mula sa
loob ng nakatagong silid kanina. Maging ang lokasyon ng base camp na kasalukuyang kinaroroonan nila ay pinili ni Gerald. Kung
tutuusin, inutusan niya ang dalawang nasasakupan ni Schuyler—na patay na ngayon—na idetalye ang tanawin sa paligid ng mansyon ng
pamilya Schuyler noon.
Matapos maitayo ang mga tolda, ang susunod na utos ni Gerald ay ang Quest na magpadala ng mga tao sa mansyon ng Schuyler
upang magsimula ng apoy. Hindi rin iyon problema para sa Quest. Ngayong naipadala na niya ang pangalawang koponan para bantayan
ang pagtakas ni Gerald, ang kailangan lang gawin ng Quest ay maghintay sa ligtas na pagbabalik ni Gerald.
“Anong tunog iyon, Jasmine? Naramdaman mo ba ang panginginig na iyon? Sobrang dilim din sa labas! Wala akong makita!” sabi ni Mindy.
“Wala rin akong ideya kahit na ligtas na ipalagay na nagkaroon ng pagsabog... Gayunpaman, dahil mukhang magulo ang mga bagay sa
labas ngayon, sa palagay ko ay talagang pabor sa atin iyon. Sinasabi ko na subukan natin ang ating pagtakas ngayon! Sa pagkakaalam
namin, maaaring si lolo ang nag-ayos ng pagsabog na iyon! Huwag nating sayangin ang pagkakataong ito!” sagot ni Jasmine habang ang
lahat ng may kinalaman sa planong pagtakas ay sabay-sabay na tumango.
Matapos matiyak na handa na ang lahat, tahimik nilang binuksan ang pinto—na kanina pa pinipiling naka-lock—bago sumugod sa labasan
na sinusundan ang mga landas na kanina pa nila binalak.
palabas.
Bagama't nagkrus ang landas nila ng ilang subordinates sa corridor, halos hindi sila naging isyu para kay Jasmine habang mabilis niya
silang pinaalis.
Dahil nawalan na rin ng kuryente, nasa gilid nila ang elemento ng sorpresa. Ang kaguluhan sa labas ay naghila sa
karamihan ng mga nasasakupan palayo sa mga pasilyo, na nagpapahintulot sa kanila na magmadaling lumabas ng gusali
nang walang masyadong problema.
Dahil wala na ngayon sa paningin ang taliba, ang natitirang mga bihag—na sumilip sa progreso ng grupo ng pagtakas sa
buong oras na ito mula sa pasukan ng nakatagong silid—ay nagsabi, “Mukhang nakalabas na sila!”
Nang marinig iyon, nakahinga ng maluwag si Mindy. Taliwas sa kung ano ang una ay binalak, si Mindy ay nananatili sa
silid, na natatakot na siya ay maging isang pabigat sa kanilang pagtakas.
"Anong gagawin natin ngayon, Stella? Isabelle...? Mukhang magulo pa rin doon... Dapat ba nating gamitin ang pagkakataong
ito para makatakas tayo?" nag-aalalang tanong ni Mindy.
Sa pagkakataong iyon, naramdaman niyang may humawak sa kanyang kamay. Paglingon kung sino ang may
pananagutan, agad na natunaw ang pag-aalala ni Mindy nang makita niyang si Sanderson iyon.
“Sanderson? Hindi ka ba nagmamadaling lumabas kasama si Jasmine at ang iba pa kanina?”
Umiling si Gerald pagkatapos ay sinenyasan siya na sabihin sa iba na gumawa ng mass escape habang nagkakagulo
pa sa labas.
“Makaligtas ba tayo? Ni hindi nga namin alam kung totoong nakalabas na si Jasmine at ang iba pa...” sagot ni Mindy.
Bilang tugon, sinenyasan siya ni Gerald na huwag mag-alala dahil nandiyan ito para sa kanya.
“…Sige, sabay-sabay tayong lumabas. Lahat! Dapat nating gamitin ang pagkakataong ito para tumakbo sa likod ng pinto
ng mansyon!” sigaw ni Mindy.
"Tama siya! Sa sobrang dilim sa labas, hindi rin sila mangangahas na gamitin ang kanilang mga baril! Tara na!”
Sa ngayon ay nagkakasundo na ang lahat, ang grupo na binubuo ng mahigit tatlumpung tao ay nagsimulang pumuwesto upang
makatakas habang dahan-dahang itinulak ni Gerald ang pinto.
Gayunpaman, bago pa man sila makalabas ng silid, isang putok ng baril ang narinig!
"Saan ang impiyerno sa tingin ninyong lahat kayo pupunta?!" sigaw ng isang boses na ikinagulat ng ilan sa mga tao.
May makikitang mga anino na tumatakbo patungo sa pasukan ng nakatagong silid habang ang anim na bodyguard na may
hawak na mga pang-industriyang flashlight ay dumaan.
Habang lumalayo si Gerald sa pintuan, lahat ng mga guwardiya—na may hawak ding baril—ay pumasok sa silid, na humarang sa
kanilang tanging ruta ng pagtakas.
Mabangis na tinitigan ang lahat ng nasa silid, hindi nakakapagtaka kung bakit may ilang mga babae na agad na nagsimulang
sumigaw sa takot.
“A-anong dapat nating gawin, Sanderson? May mga baril silang dala…” takot na bulong ni Mindy habang nakatago sa likod niya habang
hinihila ang manggas nito.
"Kung gusto mong mabuhay, lumayo ka sa pasukan!" singhal ng isa sa mga guwardiya habang sinimulang maglakad patungo sa
grupo na nakakatakot.
Mabilis ang sumunod na aksyon ni Gerald kaya wala man lang nakakita nito.
Kabanata 912 Nang
may tiyak na katumpakan, mabilis na sinaksak ni Gerald ang pinakamahinang punto sa lahat ng anim na guwardiya. Ilang segundo lang
bago silang lahat ay sabay-sabay na bumagsak sa lupa, na dumudugo nang husto mula sa kanilang mga bibig at ilong.
“…H-huh…? Kaya... Ganyan ka ba sa buong oras na ito, Sanderson...?" sabi ni Mindy habang nanlalaki ang mga mata at hindi
makapaniwala sa kanyang nasaksihan.
Maging sina Stella at Isabelle—na nakatagpo na ng ilang eksperto sa Taekwondo noon—ay alam na ang mga ekspertong iyon ay hindi man lang
makalapit sa paghahambing sa piping Sanderson na iyon! To think na ganito siya kalakas!
Habang ang lahat ng tao sa silid ay walang alinlangan na namangha sa mga pangyayari, sabay nilang napagtanto na mayroon na silang isang
taong siguradong maaasahan nila.
Hindi rin nagtagal ay lumingon si Gerald sa mga tao bago sumenyas na magmadali silang umalis sa lugar na pinamumunuan niya.
Kasunod ng kanyang mga utos, lahat sila ay gumawa ng isang baliw na gitling para sa likod-bahay.
Sa sandaling nakalabas na sila, nakita agad ng lahat ang nagngangalit na apoy na patuloy na lumalamon sa bodega ng pamilya Schuyler. Dahil
sa kawalan ng kakayahan nilang makontrol ang apoy, nagsimula na ring kumalat ang apoy sa iba pang bahagi ng mansyon.
Sa madaling salita, ang mga Schuyler ay kasalukuyang nasa malaking gulo, at alam ni Gerald na ito ang pinakamagandang pagkakataon na
maaari nilang makuha upang makatakas nang ligtas.
Salamat kay Jasmine at sa iba pang pag-akit sa mga pangunahing bodyguard, halos hindi na nahagip ng mga tumatakas na grupo ang anumang gulo
bukod sa ilang taong nagbabantay sa mga pangunahing gate. Gayunpaman, natural lang silang naalis ni Gerald.
Sa pamamagitan nito, matagumpay na nakalabas ang lahat sa mansyon! Gayunpaman, hindi pa oras para magdiwang.
Sa pangunguna ni Gerald, medyo malayo ang tinakbo ng grupo sa hilaga bago tuluyang huminto nang makita ang ilang nakaparadang
sasakyan sa tabi ng isang kagubatan.
Iminuwestra na pumasok si Mindy sa isa sa mga sasakyan, sa wakas ay nakahinga ng maluwag si Mindy. Gayunpaman, panandalian lang ang
kanyang kaginhawahan nang sa wakas ay may napansin siya.
“...Teka lang... May mali. Nasaan si Stella? Hindi ka ba tumatakbo kasama si Stella kanina, Isabelle? Bakit wala siya dito?” tanong ni Mindy sa tonong
nag-aalala.
Habang si Isabelle ay nagsimulang luminga-linga sa paligid matapos marinig iyon, napag-isip-isip ni Gerald na hindi sinasadyang naligaw
siya kanina dahil madilim at magulo.
Nasaan siya?
Pagsara ng pinto sa likod ni Mindy, umatras si Gerald pabalik sa mansyon. Sa kanyang pagtataka, si Stella ay tila hindi umalis sa cellar.
Nang sa wakas ay matagpuan niya ang dalaga, naka-squat ito sa isang sulok ng tagong silid, humihikbi sa katahimikan.
Sa sandaling makita niya si Sanderson, gayunpaman, halos mapasigaw siya sa tuwa.
“Sanderson, I… Na-tripan ako kanina at na-sprain ang ankle ko...” paliwanag ni Stella habang kagat-kagat ang ibabang labi.
"Bilisan mo, buhatin kita!" sagot ni Gerald habang itinaas siya sa kanyang likuran.
“…T-teka, ano? Maaari kang makipag-usap sa buong oras na ito, Sanderson?" tanong ni Stella, labis na namangha sa biglaang paghahayag.
“God d*mn it! Nakalimutan mo na ba kung ano ang tunog ko?" sagot ni Gerald na may mapait na ngiti sa labi habang umiiling.
Nang marinig niya iyon, ilang segundo lang ay napagtanto niya ito, ngunit nang marinig niya iyon ay agad na nanlaki ang kanyang mga mata.
“…G-Gerald?! …Sa totoo lang, napakaraming kahulugan nito! Simula ng makilala kita, alam kong pamilyar ang titig na iyon! Bakit hindi ko
namalayan kanina na pareho pala kayo ng hubog ng katawan? Pero teka, hindi ba may nangyaring masama sa iyo noon?” tanong ni
Stella na puno ng mga tanong.
"Mahabang kwento. Pag usapan na lang natin yan pag nakalabas na tayo ng ligtas. Gayundin, panatilihing sikreto ang aking pagkakakilanlan
sa ngayon. Walang dapat makaalam na nasa Salford Province ako. Naiintindihan mo ba?" sabi ni Gerald habang nakatingin sa kanya.
Matapos makita ang kanyang matatag na tango, nagsimulang tumakas ang dalawa.
Ang sumunod na dalawang oras ay halos mabagal na lumipas para kay Jasmine at sa iba pa mula sa taliba
pangkat.
Dahil nabangga nila si Yael habang tumatakas kanina, tumakbo sila patimog sa bulubunduking lugar habang inutusan ni Yael ang
kanyang mga tauhan na habulin sila.
Kahit na ang mga nasasakupan ni Yael ay tila naliligaw sa kanila sa ngayon, ang grupo ni Jasmine ay hindi pa rin nakakalabas sa
kagubatan, medyo literal. Kung tutuusin, hindi pa nga sila sigurado kung ilang daanan na ng bundok ang kanilang tinahak dahil
nakatutok sila sa pag-iwas sa mga tauhan ni Yael kanina.
Saglit na nawala, kalaunan ay nakarating sila sa isang kalsada sa paanan ng bundok.

Gayunpaman, walang nakakaalam kung saan ito humantong.
“Nasaan tayo, Jasmine...? Walang nayon na nakikita! The way things are, we can't even call phone since walang signal hanggang dito!"
sabi ni Maia.
“Ang hula ko ay kasing ganda ng sa iyo... Gayunpaman, ang pagkakaroon ng daan na tatahakin ay mas mabuti kaysa sa wala...
Iminumungkahi ko na mabilis tayong dumaan dito at tingnan kung saan tayo hahantong. Sana ay makarating tayo sa lugar na may mga
signal ng telepono,” sagot ni Jasmine.
Habang tumatango-tango ang grupo sa isa't isa, palihim na sana silang sumugod dito nang biglang narinig ang pag-ugong ng mga
motor sa di kalayuan!
Hindi nagtagal ay nakita ang ilang headlight na papunta sa kanila sa sira-sirang kalsada.
Sa hula nila, may hindi bababa sa limampung sasakyan sa grupong iyon.
Matapos tuluyang humarang sa kalsada, lumabas sa mga sasakyan ang ilang lalaking nakasuot ng itim na tila may hinihintay.
"Tapos na ang lahat!" sabi ni Jasmine habang naramdaman ng lahat mula sa vanguard team na tumibok ang kanilang mga puso.
Maya-maya, isang mukhang mayamang tao—na tila pinuno ng napakalaking grupo—ang lumabas sa isang sasakyan at nagsimulang
maglakad patungo kay Jasmine.
Nakangiting tinanong niya, "Maaari ba kayong maging Miss Jasmine Fenderson?"
Kabanata 913 “…Sino

ka? Pinapunta ka ba ni Yael dito?" tanong ni Jasmine sa medyo nagdududang tono.
Bagama't sumapit na ang gabi, sapat na ang liwanag ng mga headlight ng lahat ng sasakyan para makita ng mga nasa grupo ni
Jasmine kung gaano ka-solemne ang hitsura ng mga bodyguard habang nakatayo sila sa likod ng kanilang pinuno.
Malinaw na ang mga bodyguard na ito ay tumanggap lamang ng pinakamahigpit na pagsasanay, at sa pagkakaalam ni Jasmine,
iilan lamang sa malalaking pamilya ang kayang kumuha ng gayong makapangyarihang mga bodyguard.
Ano pa, napakagabi na pero ang mga lalaki ay dumating na may karangyaan. Paanong hindi sila mga kampon ni Yael? Ang pag-
alam na iyon ay nagsilbi lamang upang palakasin ang pagkabalisa ni Jasmine at ng iba pa habang sila ay nakatayo malapit sa isa't isa
bilang paghahanda sa alinman sa pag-atake o pagtakbo.
“Humph. Yael? Sino ba yan?” nginisian ang binata ng isang pinuno bago idinagdag, “Inutusan ako ng aking amo na ilayo ka sa
panganib, Miss Fenderson. Umaasa ako na makikipagtulungan ka dahil wala na tayong masyadong oras na mailalaan. Sumama ka sa
amin."
“Itong panginoon mo… Sino siya?” tanong ni Jasmine na bahagyang nakataas ang kilay.
Gayunpaman, walang sinabi ang binata at bumalik na lamang sa kanyang sasakyan.
Sa sandaling ginawa niya iyon, dalawang bodyguard ang lumapit sa grupo ni Jasmine bago sinabing, “Pakipasok sa sasakyan, Miss
Fenderson, at ang iba pa sa inyo. Dadalhin ka namin sa isang ligtas na lugar."
Nang marinig iyon, nagkatinginan lang si Jasmine at ang iba.
Kung talagang may masamang intensyon ang mga lalaki, tiyak na aatake sila kay Jasmine at sa grupo nito sa sandaling tumayo
sila sa harapan nila. Gayunpaman, hindi nila ginawa. Nagkaroon din ng isyu kung ilan
naroroon ang makapangyarihang mga guwardiya. Alam talaga ni Jasmine na walang sinuman sa kanila ang makakahawak ng ganoon karaming
sinanay na guwardiya nang sabay-sabay.
Sa huli, tumango lang si Jasmine. Ano pa bang pagpipilian ang mayroon sila kundi ang maniwala sa kanila?
Matapos makapasok sa kotse, lahat ng limampung sasakyan ay agad na nagsimulang bumibilis sa kalsada. Ilang sandali pa
nang sa wakas ay huminto muli ang mga sasakyan sa labas ng isang malaking bodega na matatagpuan sa isang lugar sa loob ng
suburb ng lungsod.
"Hindi dapat madaling mahanap ng mga tauhan ni Yael ang lugar na ito, kaya ligtas ka sa ngayon," sabi ng pinuno kanina
habang nagsisindi ng sigarilyo habang pinangungunahan ang grupo papasok sa lugar. Pagkatapos ng maikling paglalakad, agad na
naaliw si Jasmine at ang kanyang grupo nang makitang maiinit na pagkain ang inihanda para sa kanila.
"Salamat sa pagligtas sa amin, ginoo... Paano ka namin haharapin?" pasasalamat na tanong ni Maia nang maramdaman ang
pagkirot ng kanyang puso. Siya ay mahina sa mga taong may matigas na pag-uugali tulad ng pinuno na nagdala sa kanila dito.
“Haha! Walang anuman! Kahit na sa totoo lang hindi ako ang dapat mong pasalamatan. Sumusunod lang ako sa utos ng master
ko. Anuman, kainin ang pagkain habang mainit at magpahinga. Ibabalik ka namin sa Fenderson family mansion bukas.”
“…Um… Sir…?”
May itatanong pa sana sa kanya si Jasmine, tumalikod ang binata at itinapon ang sigarilyo sa lupa. Matapos matapakan—para ilabas
—lumabas na siya ng kwarto bago pa man matapos ang tanong ni Jasmine.
Sa kanyang pag-alis, halos isang dosenang tao na lamang ang natitira sa loob ng bodega.
“Say Jasmine... May ideya ka ba kung sino ang nagligtas sa atin...? Dahil ang mga Fenderson ay napakalakas at
maimpluwensyang, ang taong tumulong sa amin ay isa sa mga kaibigan ng iyong mga ninuno?” tanong ni Maia.
Nang marinig iyon, umiling si Jasmine na nakasimangot bago sinabing, "Talagang nagdududa ako na... Pagkatapos ng lahat, sinumang maaasahan
mula sa akin o sa mga masunuring pamilya sa ilalim namin ay nakuha na ni Noah tulad ng nakita kanina sa loob ng nakatagong silid. Kung tungkol
sa mga kaibigan ng pamilya, wala akong matandaan na kahit sino sa kanila ay napakahiwaga, makapangyarihan, o kahit na maimpluwensyang!
Wala talaga akong kahit katiting na clue kung sino ang maaaring gumawa ng lahat ng ito…”
"Nakikita ko... Anuman, dahil sa kawalan nila ng poot sa buong oras na ito, talagang naniniwala ako na maaari nating pabayaan ang ating
pagbabantay sa paligid nila," sabi ni Maia.
Bilang tugon, tumango naman ang iba bilang pagsang-ayon.
Pagkaraan ng ilang sandali, tiningnan ni Jasmine sina Maia at Warren bago nagtanong, “Pareho kayong sumailalim sa propesyonal na
pagsasanay... Kitang-kita sa kung gaano kayo kahusay sa inyong martial arts. Hindi kaya isa sa inyo ay mga transfer student lang?"
At that, Maia smiled before replying, “Ang talas mo. Bagama't totoo na ang pagiging transfer students ay isang pagkukunwari lamang, natatakot ako
na hindi namin maihayag sa inyo ang aming tunay na pagkakakilanlan... Sana ay maunawaan ninyo."
Samantala, sa ibang lugar, dahan-dahang ibinababa ni Gerald si Stella sa isang kotse habang inutusan ang driver na pauwiin siya.
Nagulat siya nang marinig niyang sinabi nito, “Diretso ka sa bahay at magpahinga ng mabuti. Sa oras na magising ka bukas ng umaga, haharapin
ang lahat."
“Gerald, masyadong delikado dito sa labas! Bakit hindi ka na lang sumama sa akin at magpalipas ng gabi sa aking tahanan?” sagot ni Stella, bakas
sa tono niya ang pag-aalala.
“Walang magagawa. May mga bagay pa akong dapat ayusin ngayong gabi."
“Ngunit naririnig na ang kulog... Malapit nang umulan ng malakas... Lahat tayo ay nakaligtas na! Ano pa ba ang kailangang gawin?" sabi ni Stella,
pursigidong umalis kasama siya.

“Tandaan mo lang ang pangako natin. Bukod sa itinatago mo ang katotohanan na nakita mo ako, wala ka nang dapat
ipag-alala tungkol sa anumang bagay."
Chapter 914
Pagkasabi nun ay tinapik ni Gerald si Stella sa balikat bago tumango sa driver.
Nang makita iyon, agad na nagsimulang magmaneho ang driver nang isara ni Gerald ang pinto ng sasakyan.
Nang lumingon si Stella upang tingnan si Gerald sa likurang bintana ng sasakyan, isang kidlat ang kumislap sa
kalangitan sa likuran niya. Bagama't halos hindi siya gumagalaw mula sa kinatatayuan niya kanina, nakaramdam si Stella
ng lamig sa kanyang gulugod nang makita niya ang ekspresyon ng mukha nito sa sandaling iyon nang tamaan ng kidlat.
Sa pagkakataong iyon ay nalaman ni Stella na hindi na siya ang Gerald na dati niyang kilala. Nakakakilabot itong
bagong Gerald.
Habang unti-unti siyang nawawala sa kanyang paningin, maririnig ang mga dagundong ng kulog, ang mga madilim na ulap ay ganap na
natatakpan ang kalangitan sa gabi. Hindi nagtagal ay sumunod ang malakas na ulan kasabay ng napakalaking bugso ng malakas na hangin.
Dahil narito na ang bagyo, si Gerald mismo ang nagsimulang gumawa ng kanyang susunod na hakbang...
Bumalik sa mansyon ng pamilya Schuyler, ilang mga kinatawan mula sa pamilyang Long at Moldell ang nanonood
ngayon habang pinagalitan ni Noah ang kanyang anak.
“Paano silang lahat nakatakas?! Hindi mo lang nahuli ang mga salarin na sangkot sa sunog, pero ngayon nawalan na rin
tayo ng mga bihag?!” galit na sigaw ni Noah.
“Habang naiinitan kami sa trail ni Jasmine at ng grupo niya kanina, kahit papaano ay nakalusot sila nang tumakbo sila sa
kagubatan! Gayunpaman, huwag mag-alala! Siguradong mahuhuli ko sila sooner or later, dad!” sagot ni Yael habang
pinupunasan ang malamig na ulan sa kanyang mukha.
“Humph! Big time mong ginulo ngayong gabi, Yael! Paano ako magiging kumpiyansa na hahayaan kang magmana
ng ganoon kalaking ari-arian sa hinaharap ngayon?!” dagdag ni Noah sa kanyang galit.
Sa buong mahabang buhay niya, ito ang unang pagkakataon na napahiya siya ng ganito kalalim ng isang tao, kaya hindi na nakapagtataka kung
bakit siya nakakaramdam ng sobrang kahihiyan.
“Huwag mo nang sisihin si Master Yael, Mr. Schuyler. Maliwanag na ang mga Fenderson ay lihim na nakatanggap ng tulong mula sa iba sa
pagkakataong ito. Sabagay, hindi naman talaga kami naaapektuhan ni Jasmine at ng iba pang tumatakas. Pagkatapos ng lahat, mayroon na
tayong ganap na kontrol kay Bryson. Focus na lang tayo sa pagpapataas ng manpower natin doon. Gaano man kahusay ang ating invisible
na kalaban, sigurado tayo na hindi na sila makakagawa pa ng gulo,” sabi ng ilang miyembro ng pamilyang Long at Moldell habang sumusulong
sila.
Nang marinig iyon, bahagyang kumalma si Noah bago tumango.
"…Tama ka. Dahil tinutulungan kami ng iyong mga pamilya dito, nagtitiwala ako na magiging maayos pa rin ang mga bagay. Tulad ng sinabi
mo, ang mga bihag na gumagawa ng kanilang pagtakas ay hindi talaga nakakaapekto sa plano sa kabuuan. Let's just let that incident slide
for now... Oo... Halika! Sigurado akong lahat kayo ay kulang sa alak kanina! Uminom tayo habang nag-uusap tayo magdamag tungkol sa ating
malaking tagumpay na darating! Mga lingkod! Maghanda ng mas maraming alak at mga pinggan sa sandaling ito!" utos ni Noah.
Habang ang isa sa mga katulong ay agad na tumakbo upang punan ang baso ng alak ni Noah, hindi niya sinasadyang nasira ang laman nito sa
buong kandungan ni Noah!
Ang sumunod ay isang mahigpit na sampal sa mukha ng katulong!
“F*cking hell! May death wish ka ba?!" sigaw ni Noah na masama na ang loob.
“S-sorry master! Patawarin mo ako!"
“Nakakainis talaga... Nasaan ang asawa ko? Kanina lang nandito siya, 'di ba? Tawagan mo siya at sabihing gumawa siya ng toast! Kung tutuusin,
napakaraming mga kilalang bisita ngayon dito!" reklamo ni Noah habang umiiling.
Kinapa ang kanyang namamagang pisngi, mabilis na tumakbo palabas ng silid ang katulong upang tawagin ang asawa ni Noah.
Ngunit nang makalayo na siya, tumalikod siya para harapin ang silid bago dumura.
“Ikaw matandang b*stard! Siguradong mamamatay ka sa isang kakila-kilabot na kamatayan balang araw! Haley, tawagan mo ang asawa
niya!" sigaw ng katulong habang patuloy na nakatingin sa pinto ng conference room.
Bagama't alam niya na si Haley—isang babaeng katulong—ay kabilang sa ilan pang mga katulong na naka-post sa partikular na koridor
na ito, walang sumagot na bumalik. Paglingon niya, muli siyang sumigaw ng utos, kahit na ang tanging natanggap niya ay isang
napakalakas na dagundong ng kulog.
Ang tindi ng kulog ay nanginginig siya sa kinatatayuan.
“…Ano sa lupa…? Nasaan ang ibang mga katulong? Actually, nasaan lahat?" sabi ng katulong, nalilito sa kung gaano nakakatakot
na walang laman ang buong lugar.
Sa sandaling iyon, minsang kumislap ang liwanag sa bakuran bago magdilim ang lahat sa labas.
Nang makita ito, ang katulong ay nagsimulang maglakad patungo sa pasukan ng manor na nalilito habang sinasabi niya, “D*mn it all...
Nasaan ang impiyerno ng lahat ng mga bodyguard? Lahat ba sila ay tinamaan ng kidlat o ano?"
Pagbukas pa lang niya ng pinto ng mansyon, kumidlat ang buong bakuran. Sa sandaling iyon nang tuluyang napagtanto ng katulong kung
bakit walang laman ang buong mansyon.
Isang hiyawan ng purong takot ang sumunod sa ilang sandali.
Kabanata 915 Ang
buong bakuran ay napuno ng mga bangkay anuman ang kasarian!
Para bang hindi pa sapat ang kahindik-hindik na eksena, ang malakas na ulan ay naging sanhi ng pag-stagnate ng bakuran na may kapansin-pansing
pulang-pula na likido...
Nanginginig sa labis na takot, isa pang kidlat ang nagpaalam sa katulong na may ibang tao sa bakuran...
Naka-adjust na ang kanyang mga mata sa dilim kaya't nang lumingon ang katulong upang tingnan ang taong nakatayo sa gitna ng bakuran na may
hawak na payong, isinumpa niya sa kanyang buhay na ngayon lang siya nakakita ng demonyo sa laman.
Habang ang demonyo ng isang lalaki ay lumingon sa kanya, ang katulong ay natakot sa kanyang kinalalagyan, hindi man lang maigalaw ang
kanyang mga paa kahit na ang demonyo—na nasa bulsa ang kabilang kamay—ay naglalakad na ngayon patungo sa kanya.
Sa totoo lang, sa sobrang takot niya ay hindi niya mailabas ang pinakamaliit na ungol.
Matapos ang tila walang hanggan, nagulat ang katulong nang makitang ang nakakakilabot na tao ay may isang guwapong mukha. Gayunpaman,
ang kanyang sorpresa ay napalitan muli ng takot sa sandaling napagtanto niya kung gaano kabangis ang mga mata ng tao.
Ang mga mata lamang ng demonyo ay sumasalamin sa kanyang pagkauhaw sa dugo, at sapat na ang mga iyon para mapabuntong-hininga ang
katulong sa takot nang tuluyang tumayo ang lalaki sa kanyang harapan.
Isinara ang kanyang payong nang makarating sa balkonahe ng manor, bahagyang niyugyog ito ng demonyong lalaki bago nagtanong sa mabait na
boses, "Nandito ba ang iba?"
Hindi alam kung ang maitim na mantsa sa payong ay tunay na dugo o pandaraya lamang ng kanyang mga mata, pagkatapos ay sumagot ang
katulong sa nauutal na boses, “O-oo! Nasa loob silang lahat!”
"Salamat. Panghawakan mo ito para sa akin,” sabi ng binata habang iniaabot ang payong sa katulong.
“...M-mabuti naman…” sagot ng katulong, nanginginig nang husto habang pinagmamasdan ang demonyo na lumakad papasok sa mansyon.
“Isang toast sa partnership ng Longs, Moldells, at Schuyler! Magkasama, walang sinuman sa mundo ang makakapagpabagsak sa atin! Haha!
Habang nagse-celebrate, pag-usapan natin ang progress ng pagsubaybay kay Gerald, di ba?” sabi ni Noah habang tumawa ng malakas.
“Sa totoo lang, Quentin at Trey, simula nang hilingin sa amin ng mga Long na tulungan kaming hanapin si Gerald, buong oras na siyang
hinahabol ng tatay ko. Kung si Gerald ay walang taong nagpoprotekta sa kanya ng ganoon kabagsik noon, sigurado akong nabihag
na siya ng tatay ko kalahating taon na ang nakalipas. Alam na alam din ni Uncle Berk ang katotohanang iyon,” dagdag ni Yael.
Nang marinig iyon, tumango si Berk bilang pagsang-ayon.
“Talaga. Alam namin na ang mga Schuylers ay todo-todo sa paghahanap kay Gerald sa buong panahon na ito!” sabi ni Quentin
Dagdag pa ni Trey, “Huwag kang mag-alala, ipinaalam na namin kay Jett ang mga kontribusyon ng iyong pamilya. Sigurado
kaming maaalala niya lahat ng tulong mo!”
"Natutuwa akong marinig iyan! Umaasa ako na pareho ninyo kaming purihin nang higit pa sa presensya ni Jett sa hinaharap! Ngunit
sapat na iyon sa ngayon. Mag-toast ulit tayo!” anunsyo ni Noah habang itinataas ang kanyang wine glass.
Sandaling katahimikan habang umiinom ang lahat mula sa kanilang baso, biglang maririnig ang mabagal na mga yabag mula
sa malayo sa corridor sa labas.
“Hmm? Nandito na kaya ang babae?" tanong ng isa sa mga bisita.
“Parang hindi high heels kaya sa tingin ko ay hindi!” sagot ni Noah na may mapait na ngiti.
Maya-maya, huminto ang mga yabag sa labas mismo ng pinto. Sa isang mahabang langitngit, ang dahan-dahang pagbukas ng
pinto ay tuluyang nabunyag ang mukha ng mala-demonyong kabataan.
“…S-ikaw!-” malakas na sabi ni Noah habang ang kanyang pagsimangot ay napalitan ng lubos na kasiyahan.
"Sino yan?" tanong ng isa sa mga bisita.
“Haha! Siya si Gerald!” anunsyo ni Yael na agad na napatayo sa tuwa.

"Ano? siya yun?” parehong sabi ni Quentin at Trey habang nakatingin sa kabataang nakatayo sa pintuan, nakatulala.
“Ayos lang siya. Sinira ng b*stard na iyon ang dalawa kong pamangkin... Ang lakas ng loob mong magkusa na pumunta ritong mag-
isa!” atungal ni Berk na maging siya ay napatayo sa galit.
“Nililigawan natin si kamatayan? Kunin mo siya!” inutusan ang Quentin at Trey duo habang ang iba pang dalawang
subordinates ng pamilya Moldell ay nagsimulang kumilos!
Kabanata 916 Bago pa
man sila makaatake, naglunsad si Gerald ng isang umiikot na sipa na nakatutok sa kanilang mga ulo sa sandaling malapit na sila!
Sa maikling sandali na iyon, parehong naramdaman ng mga nasasakupan ng Moldell na halos lumuwa ang kanilang mga mata sa kanilang
mga bungo, habang lumilipad sila sa kabilang dulo ng silid. Pareho silang walang malay!
"Ano?!" sabay na sigaw ni Quentin at Trey, nanlaki ang mga mata nila sa gulat.
Ang dalawang iyon ay mga estudyante ng pamilya Moldell... Talaga bang bumaba lang sila mula sa isang sipa? At mula kay Gerald
ng lahat ng tao?!
Kung hindi nila ito nakita ng sarili nilang mga mata, hindi sila maniniwala. Gayunpaman, ang lahat ay naroroon nang mangyari ang eksena.
Kailan pa naging ganito kalakas si Gerald?
“So apat lang ang Moldell ngayon? Well dalawa na lang kayong natitira I guess. Sabay-sabay ka sa akin!" sabi ni Gerald na may
tipid na ngiti sa labi.
“Mga bantay! Pumasok ka dito, dali!" utos ni Noah ng maramdaman niyang tumutulo ang malamig na pawis sa kanyang noo.
Gayunpaman, walang dumating.

Nang tuluyang lumingon si Noah kay Gerald ay agad na namutla ang mukha nito nang makita ang ngisi sa mukha ni Gerald.
“Ba… Inilabas mo ba silang lahat...? O pinatay mo sila? Anuman, sana ay alam mo na nakipag-away ka sa pamilya Moldell! Ikaw
ba at ang iba pang Crawford ay may death wish o ano? Siguradong sisirain ng tiyuhin mo ang pamilya mo dahil dito!" pananakot sa
Quentin at Trey duo.
Bagama't mukhang kalmado sila, sa totoo lang natakot ang dalawa. Sa totoo lang, hindi nila sasabihin ang pangalan ni Kort kung
hindi ganito kahirap ang sitwasyon.
“Naku, talagang hinahabol ni Kort ang pamilya ko ngayon! Iyon ay, kung narinig niya ang tungkol sa alinman sa mga ito sa unang lugar.
Kung tutuusin, hangga't walang saksing mapag-uusapan, walang makakaalam na ako ang pumatay sa isa o dalawa niyang pamangkin!"
sagot ni Gerald na lalong lumawak ang ngiti.
“B*stard ka! Itigil ang lahat ng ito nang sabay-sabay bago ko iulat ang lahat ng ito sa aking tiyuhin! Gusto mo ba talagang ilabas niya
ang lahat ng galit niya sa mga Crawford?!” galit na galit na ungol ni Quentin.
Dahil doon ay napailing na lang si Gerald.
“Hindi mo gets, di ba? Bakit mo ipinapalagay na sinuman sa inyo sa loob ng silid na ito ay makakalabas nang buhay ngayong gabi?"
Nang marinig iyon, nabalot ng galit sina Quentin at Trey. Maging si Berk ay na-trauma sa kanilang mabangis na pagngangalit habang
sumisigaw ng, “You utter b*stard! Ang mga Moldell ay isang kagalang-galang na pamilya na may pinakamalakas sa lahat ng mga
bloodline! Magsasaka ka lang kumpara sa amin! Ibabalik namin ang bangkay mo ngayong gabi kung ito na ang huli nating gagawin!”
With that said, agad na sumugod ang dalawa kay Gerald!
Hindi tulad ng naunang dalawang Moldell, si Quentin at Trey ay nasa ibang antas. Pagkatapos ng lahat, sila ay direktang mga inapo
ng pamilya, at ang pagkakaroon ng purong dugong Moldell sa loob nila ay naging mas makapangyarihan sa kanila.
Gayunpaman, malinaw na minamaliit nila si Gerald. Hindi na siya ngayon ang parehong taong kalahati niya
isang taon na ang nakalipas.
Sa buong panahong iyon, naliligo si Gerald sa mga halamang gamot na ibinigay sa kanya ni Finnley.
Bagama't ang unang tatlong buwan na ginawa iyon ay nagbigay sa kanya ng bahagyang mas malaking lakas, ang mga huling
buwan ang naging dahilan ng pagbabago ni Gerald sa kung ano siya ngayon. Sa totoo lang, nagulat siya sa kung gaano kalakas
ang mga herb bath nang sa wakas ay sinubukan niya ang kanyang tunay na kakayahan sa unang pagkakataon.
Alam kung gaano siya kalakas ngayon ang dahilan kung bakit hindi na siya natatakot sa mga Moldell.
Sa katunayan, hindi malayong sabihin na kahit si Kort ay mahihirapang personal siyang patayin.
Gayunpaman, pinipigilan pa rin ni Gerald na direktang harapin si Kort. Kung tutuusin, habang natitiyak niyang tiyak na mas
malaki ang tsansa na mabuhay laban sa kanya, ayaw ni Gerald na makuha ang atensyon ni Kort na alam niyang hindi pa
optimal ang kanyang lakas para talunin siya. Sa totoo lang, nag-aalala siya na kung hindi niya tatapusin si Kort sa isang pagkakataon,
hindi siya magiging sapat na malakas para protektahan ang kanyang pamilya kapag inilunsad ni Kort ang kanyang hindi maiiwasang
pag-atake.
Sa kabila nito, may napagtanto rin si Gerald sa nakalipas na anim na buwan nila ni Finnley.
Habang sinisigurado ng matanda na laging aawayin si Gerald kahit isang beses sa isang linggo, si Gerald ay palaging nasa likod ni
Finnley. Bagama't inakala niyang balang-araw ay matatalo niya ang matanda—basta't patuloy siyang nagsasanay nang husto
—sa buong panahong iyon, hindi dumating ang araw.
Sa tuwing lumalakas si Gerald, biglang tila mas malakas din si Finnley! Medyo matagal bago naintindihan ni Gerald na hindi man
lang niya mahulaan ang lawak ng tunay na kapangyarihan ni Finnley. Sa isang paraan, nagpakumbaba siya dahil alam niyang
hindi siya magiging kasing lakas ng matanda.
Gayunpaman, hindi mahirap para kay Gerald na tantiyahin ang tunay na lakas nina Quentin at Trey. Kahit magkatrabaho sila, alam na
alam ni Gerald na mas mahina pa rin sila sa kanya.
Ang kanyang palagay ay napatunayang tama nang ang tunog ng pagbitak ng mga buto ay pumuno sa silid makalipas ang ilang hit.
Habang umaagos ang dugo mula sa nakanganga na mga mata at bibig ng dalawang Moldell, pareho silang bumagsak sa lupa nang may
malakas na kalabog.
Kabanata 917
Halos agad-agad pagkatapos, ang mga tunog ng mga baso ng alak at mga plato na nagkakalat sa isa't isa ay maririnig.
Nang lumingon ang lahat kung sino ang dahilan ng raket, nakita nilang lahat sila Berk, Noah, at Yael ay nakahawak sa mesa habang
nanginginig sila sa sobrang takot!
May dahilan sila para matakot ng ganito. Kung tutuusin, alam nilang tatlo kung gaano kalakas ang mga Moldell. Gayon pa man ay pinaalis
na silang apat ni Gerald, sa harapan pa mismo ng kanilang mga mata!
Habang humahakbang si Gerald, agad na bumagsak si Berk sa lupa, sumisigaw, “P-please don't kill me, Gerald! Patawarin mo ako,
please!”
Ang mahigit dalawang daang libra, matipunong lalaki ay kasalukuyang takot na takot na ang mauhog ay tumutulo hanggang sa kanyang
baba.
“Patawarin kita? Anim na buwan na ang nakalipas nang tumakas ako sa Salford Province alam mo ba? Mayroon akong mahigit
tatlumpung kapatid na lalaki at ngayon ay wala na sa kanila ang nabubuhay dahil sa iyong mga tauhan. Kaibigan ko silang lahat mula sa Mayberry!
Bakit hindi mo sila pinabayaan noon?” nakakatakot na sabi ni Gerald habang tinatapik ang ulo ni Berk.
“M-mali ang ginawa ko! Kasalanan ko ang lahat! Gerald, pakiusap-"
Bago pa man matapos ang kanyang pangungusap, hinampas siya ni Gerald ng malakas sa likod ng kanyang ulo. Parang walang sinabi si
Berk na mahalaga kay Gerald. Ang sumunod na nalaman ng lahat, dumudugo ang mga mata ni Berk habang walang buhay na
bumagsak sa lupa kasabay ng isang huling ungol.
Habang umaalingawngaw ang hiyawan, lahat ng kulay ay naubos mula sa mag-amang Schuyler. Agad silang napaatras sa isang sulok ng
silid. Ang taong nauna sa kanila ay hindi na tao... Para bang sila mismo ang nakatitig sa diyablo!
Ang atensyon niya ngayon sa dalawang nanginginig na lalaki, umupo si Gerald habang nagsasalin ng isang baso ng alak.
Matapos kumagat sa isang abalone, lumunok siya bago sinabing, “So, I heard na pareho kayong hinahanap sa akin
sa buong Salford Province. Gumastos ka ng hindi maliit na halaga upang tugisin din ako, naaalala ko. Well, eto ako
ngayon. Ano ang kailangan mo sa akin?" tanong ni Gerald habang nakatitig sa mga ito sa mata.
“W-wala tayong kailangan... Talaga! Walang importanteng gusto natin!” nauutal na sabi ni Noah sa takot.
'Wala? Halika ngayon, nagastos mo na ang lahat ng pera sa paghahanap sa akin. At dito ko iniisip na ito ay isang
bagay na napakahalaga! Sa totoo lang, iyon lang ang dahilan kung bakit buhay pa kayong dalawa ngayon!' nginisian ni
Gerald bilang tugon habang inubos ang abalone at ibinaba ang baso ng alak hanggang sa wala nang natira.
Tinatapik ang kanyang mga hita, saka tumayo si Gerald at nagsimulang maglakad patungo sa dalawang Schuyler. Sa bawat
hakbang niya, ang mga dagundong ng kulog sa labas ay tila palakas ng palakas...
Hanggang sa tuluyang tumigil ang sagupaan at pati ang ulan.
Maya-maya pa ay sumikat ang maliwanag na ilaw sa mansyon ng pamilya Schuyler. Nakakasilaw ang mga ilaw kaya
madaling isipin ng sinuman mula sa loob na tanghali na.
Tahimik, isang naka-caped figure ang kumuha ng isang bag ng mga bagay bago umalis sa bahay ng pamilya Schuyler,
hindi natukoy, at nawala sa gabi.
Nang sa wakas ay sumapit ang umaga, malutong ang panahon dahil sa pagbuhos ng ulan kagabi.
Sa loob ng isang malaking bodega, mahigit sampung kutson ang makikita sa buong lugar, at natutulog sa mga iyon, si
Jasmine at ang kanyang grupo mula noong nakaraang gabi.
Nang marinig ang dahan-dahang pagkupas ng mga yapak, ang mga talukap ni Jasmine ay kumikislap. Ilang segundo lang
ay nagising ang dalaga at napaupo sa atensyon. Pagtingin niya sa paligid ay nakita niyang mahimbing na natutulog si Maia
at ang iba pa.
Dahil sumilip na ang liwanag ng araw sa mga bintana ngunit tila walang tao sa labas ng bodega, naging curious si Jasmine,
kaya sumigaw siya, “Hoy, gising! Gumising kayong lahat!”
“Anong problema, Jasmine...? Inaantok pa ako…!” bulong ni Maia habang humihikab.
"Tumingin ka sa paligid! Walang natira dito kundi tayo lang!" sabi ni Jasmine.
Nang marinig iyon, napagtanto ng lahat kung gaano iyon kakaiba.
“Talaga... I wonder kung saan sila nagpunta? Medyo marami pa kaming kasama dito kagabi pero hindi man lang namin sila narinig
na umalis!”
Kabanata 918
Sinabi ni Warren ang pahayag na iyon habang siya ay tumayo. Si Jasmine mismo ay nakasimangot habang sinusuri ang
bodega.
Natigil ang kanyang tingin nang makita ang ilang joss stick na nakalagay malapit sa isang sulok ng kwarto.
"Iyon siguro ang dahilan kung bakit kami inaantok!" sabi ni Jasmine habang nakaturo sa kanyang natuklasan.
“Kaya pala! Gayunpaman, sino ang mga taong iyon...? Bakit hindi na lang nila sinabi sa amin kung sino sila matapos kaming
iligtas?” sagot ni Maia.
Bago pa man makasagot ang sinuman, isa sa mga miyembro ng grupo—na nag-explore na sa lugar—ay sumigaw, “Hoy,
pumunta ka rito, sa tingin ko ay may iniwan sila para sa atin!”
Nang marinig iyon, pinalibutan ng lahat ang kahon na may nakasulat dito.
Ang tala mismo ay sumulat, 'Kay: Maia.'
"Hulaan natin kung sino ang magbubukas nito," sabi ng isa pang miyembro ng koponan.
Si Maia mismo ay nakakaramdam na ngayon ng pagkahilo sa pananabik. Habang iniisip niya kung ano ang maaaring nasa loob, nasulyapan
niya si Warren na may sobrang pangit na ekspresyon sa mukha nito.
Nang mapansin niyang nakatingin ito sa kanya, sinabi ni Warren na may bakas ng galit sa kanyang boses, “Sige at buksan mo na! Kung
ayaw mo gagawin ko!"
“Hoy, ito ay malinaw na para sa akin! Ako lang ang magbubukas!" ganting sabi ni Maia sa inis na tono.
"Buti buksan mo! Mag-ingat, bagaman! Wala kaming ideya kung ano ang nasa loob nito!" reklamo ni Warren habang nakatingin kay Maia,
parang gusto niyang makipag-away.
Sa totoo lang, nag-aalala siya na kung talagang nagustuhan ni Maia ang laman ng kahon na iyon, mahuhulog siya sa iba.
Bago magkaroon ng pagtatalo, sumigaw si Jasmine sa pananahimik na tono, “Tumigil ka! Hindi mo ba naririnig yun?
May darating!"
Pagkasabi niyon, agad siyang nagtungo sa pangunahing pinto ng bodega nang walang tunog na mga hakbang.
Tumaas ang tensyon habang inihahanda ng lahat ang kanilang sarili upang harapin ang anumang susunod na mangyayari. Pagkatapos ng lahat,
ang mga tao sa labas ay maaaring maging ang mga Schuyler.
Pagkatapos ng ilang sandali ng katahimikan, gayunpaman, isang matamis na boses ng babae ang maririnig na nagsasabing, “Jasmine? Maia?
Nandiyan ka ba sa loob…?"
Nakilala ni Jasmine ang boses na iyon kahit saan.
“Mindy? Oo! Nandito na tayo!”
Nang marinig iyon ng lahat, unti-unting nabawasan ang tensyon ng grupo.

Pagbukas ng pinto ng bodega, nakita ni Jasmine na may kasamang dalawang Fenderson bodyguard si Mindy.
“Jasmine! Napakagaan ng loob ko na ayos na ang iba sa inyo!” sigaw ni Mindy.
Matapos ang mala-impyernong gabi na kinailangan nilang maranasan noong nakaraang gabi, ang muling pagsasama-sama sa isa't isa
ay tiyak na lunas na lubos nilang kailangan at nararapat.
“Napakabuti at ayos mo, Miss Fenderson! Hindi mo alam kung gaano nag-aalala si Lord Fenderson sa buong oras na ito!" sabi ng isa sa
dalawang bodyguard na nakatayo pa rin sa likod ni Mindy.
“Wag kang mag-alala, hindi ako nasaktan. Sa totoo lang, mas nagulat ako na nakalabas ka na. Nakatakas ba ang iba? Wala
bang mga guwardiya na humarang sa iyong pag-alis?" curious na tanong ni Jasmine.
Nang marinig ang kanyang mga tanong, nagsimulang humagulgol si Mindy habang sinasabi niya, “Kami... Kami ay iniligtas ni Sanderson!
Iniligtas niya tayong lahat!”
"Ano? Sanderson? Actually, wait, bakit ka umiiyak? May nangyari ba sa kanya?" tanong ni Jasmine. Bagama't sa una ay nabigla
siya nang marinig iyon, hindi nagtagal ay nalampasan ng pag-aalala ang damdaming iyon nang makita niyang tumulo ang luha ni Mindy.
“Ako... Hindi ko alam... Sa tingin ko ay may problema pa rin siya... Pagkatapos ng lahat, nang naligtas kaming lahat, nalaman naming
nawawala si Stella! Dahil dito, tumakbo siya pabalik sa mansyon ng pamilya Schuyler at iyon na ang huli ko siyang nakita...” sagot ni
Jasmine, bakas sa mga mata niya ang matinding kalungkutan.
“Kalmahin ang iyong sarili, Mindy… Si Sanderson ay magkakaroon ng swerte sa kanyang panig, sigurado ako. Tsaka wag ka ngang
umiyak kapag hindi pa tayo naglulunsad ng search party para sa kanya! Ano ang iisipin niya tungkol doon?” sabi ni Jasmine na may
nakakaaliw na ngiti sa labi.
“…Tama ka… Mahirap ang buhay ni Sanderson, kahit noong bata pa siya… Sigurado akong isa siyang matigas na tao. Siguradong
mahahanap natin siyang ligtas at maayos!” deklara ni Mindy na may determinadong tango.
Habang natutuwa si Jasmine na naging positibo muli si Mindy, na-curious siya kung saan nanggaling ang lahat ng resolusyong iyon.
Parang alam ni Mindy na siguradong magiging maayos si Sanderson. Gayunpaman, pinigilan ni Jasmine na magtanong sa kanya ng kahit
ano tungkol dito sa ngayon. Kung tutuusin, priority pa rin niya ang kaligtasan ng kanilang lolo.
“Paano si lolo? Ligtas ba siya? May ginawa ba sa kanya ang mga Schuyler? At saka, paano mo nalaman kung saan kami hahanapin?"
“Hah! Ang mga Schuyler? Huwag mo silang pag-usapan! Siguradong personal nilang sinaktan ang isang diyos o anuman! Kung
tutuusin, hindi lang ang buong mansyon nila ang giniba sa lupa, lahat sila ay opisyal nang idineklara na nawawala! Para doon, sinasabi ko
na nakuha nila ang nararapat sa kanila!” ungol ng isa pang guard sa likod ni Mindy.
"…Ano nga ulit? Ang mga Schuyler… wala na?”
“Oo! Wala man lang mga katawan na mapag-uusapan! Lahat ng tao mula sa pamilyang iyon ay naglaho na lang!" sagot ni Mindy habang
nagpupunas ng luha.
“Alinman, dapat tayong bumalik muna, Miss Fenderson. Si Lord Fenderson ay magho-host ng isang family meeting sa lalong madaling
panahon, at tila may gusto siyang ipahayag na mahalaga!"
Kabanata 919
At isang bagay na mahalaga iyon. Alam na alam na ang pamilya Fenderson ay muntik nang mapuksa dahil sa kanyang kapabayaan,
pananagutan ni Bryson ang insidente kahit na ano pa man.
Nang medyo huminahon ang mga bagay, naisip ni Bryson kung paano sila muntik nang maalis ng isang vassal na pamilya. Kung ang
lahat ng iyon ay maaaring mangyari sa ilalim ng kanyang pamumuno, pagkatapos ay inamin niya na siya ay tumatanda at hindi maaasahan.
Ang katotohanang hindi niya maipagtanggol ang sarili nang walang tulong ay karagdagang patunay na sa wakas ay oras na para sa
pagbabago.
Ipinaliwanag nito kung bakit kakaiba ang mood ng pagpupulong ng pamilya Fenderson sa pagkakataong ito. Nakayuko ang lahat habang
hinihintay na magsalita si Bryson.
Umubo para basagin ang katahimikan at makuha ang atensyon ng lahat, tumahimik si Bryson bago sinabing, “Ako… may
ilang napakahalagang balita na ia-anunsyo ngayon... Ang anunsyo na ito ang magiging pinakahuling desisyon na
gagawin ko bilang pinuno ng pamilyang ito! ”
Nang marinig iyon, napaangat ang ulo ng lahat habang nakatingin sa matanda.
“Makinig kang mabuti, dahil ang susunod na pinuno ng mga Fenderson ay si Jasmine! Masyado na akong matanda
ngayon, at kahit na parehong mature at maaasahan ang Second at Third, natatakot ako na masyado silang kampante.
Pareho silang mas angkop na maging mga tagasuporta kaysa sa mga pinuno, hindi na may mali doon. Anuman,
pagkatapos ng maingat na pagsasaalang-alang, talagang naniniwala ako na si Jasmine ang tutulong sa
pagpapaunlad at pagbawi ng kaluwalhatian ng ating pamilya!” anunsyo ni Bryson.
Sa sandaling natapos ang kanyang deklarasyon, ang buong bulwagan ng pagpupulong ay puno ng mga tao na pinag-uusapan nang
malakas ang kanilang mga opinyon. Si Jasmine mismo ay hindi inaasahan na ang pagpupulong ay tungkol sa kanya.
Tumayo siya, pagkatapos ay sinabi niya, “Bagama't ikinararangal kong mapili, hindi ko talaga kayang kunin ang posisyon ng
ulo, lolo! Masyado pa akong bata at marami pa akong dapat matutunan. Sigurado ako na hindi ko pa kakayanin ang
posisyon ng pinuno. Ano pa, hanggang sa puntong ito, wala pang babaeng lider sa pamilya Fenderson!” sagot ni Jasmine
na sa totoo lang pakiramdam niya ay hindi pa siya handa sa ganoong responsibilidad.
Bilang tugon, itinaas lamang ni Bryson ang isang kamay, na nag-udyok sa lahat na tumahimik.
“Hindi na kailangang pag-usapan pa ito. Ang desisyon ko ay pinal. Bagama't sigurado akong nagdududa ka sa buong
bagay, naniniwala ako sa iyo, Jasmine. Naniniwala ako na kahit pakasalan mo ang taong mahal mo, magiging mahusay ka
pa ring ulo ng pamilya. Para sa iba pa sa inyo, dapat ay alam mo na sa ngayon na hinding-hindi ako magtatalaga ng
isang tao upang maging pinuno nang walang wastong dahilan! Speaking of being a leader, I'll be granting you your first
long-term task now, Jasmine! Marami akong nakikitang potensyal sa mga mula sa ikatlo at ikaapat na henerasyon ng
iyong mga tiyuhin. Mula ngayon, responsibilidad mong sanayin ang ikatlo at ikaapat na henerasyon para maging mas
mahuhusay na pinuno!” pagtatapos ni Bryson.
Nang marinig iyon, muling kumalma ang lahat.

Sa totoo lang, higit silang nag-aalala tungkol sa katotohanang kailangang baguhin ng Fenderson ang kanilang apelyido sa oras
na ikinasal si Jasmine sa ibang tao at nanganak ng isang anak. Gayunpaman, sa pagiging sigurado ni Bryson sa kanyang huling
desisyon, ang karamihan ay natangay ng isang bagong determinasyon.
“Ako… Lubos kong sinusuportahan ang desisyon na hayaan si Miss Jasmine na maging pinuno ng mga Fenderson!” sigaw ng
isa sa mga kapamilya.
"Gaya ko!"
"Siguradong kinita mo ito!"
Natagpuan ni Bryson ang kanyang sarili na nakangiti habang pinagmamasdan ang kanyang sariling pamilya at ang mga vassal na pamilya na nagsasaya
Jasmine.
“Ayan, narinig mo ang mga tao, Jasmine. Sa pagsuporta nila sa iyo, wala na talagang dahilan para tanggihan mo ang posisyon.
Sa pamamagitan nito, ipinapahayag ko na simula ngayon, ikaw, Jasmine Fenderson, ang magiging bagong ulo ng ating pamilya!”
pasigaw na sabi ni Bryson.
Nang matapos ang pagpupulong, bumalik si Bryson sa kanyang silid, inalalayan siya ng kanyang mayordomo habang ang iba ay
pumunta upang batiin si Jasmine.
Habang si Jasmine ay nagpasalamat sa kanilang lahat na medyo atubili, hindi niya maiwasang mapansin ang isang bagay
sa huling minuto. Nasaan si Mindy?
Ang karaniwang maingay na babae ay hindi nakita sa buong pulong... Nang bigyan siya ng kaunting espasyo ng mga tao,
pumunta si Jasmine sa mayordomo ni Mindy bago nagtanong, "Nakita mo na ba si Mindy?"
At least sure siya na kasama niya si Mindy nang bumalik silang dalawa sa mansion ng pamilya Fenderson kanina.
“Naku, nagdrive na si Miss Mindy bago magsimula ang meeting! May hahanapin daw siya!"
"Ano? Maghanap ng isang tao?" ulit ni Jasmine, natigilan.
It took her a second, but she finally realized kung ano ang goal ni Mindy. Nang marating niya ang realisasyon, bumulong
siya, "Maaari ka bang lumabas upang hanapin si Sanderson nang wala ako...?"
Habang si Jasmine mismo ay tinatrato si Sanderson bilang isang mabuting kaibigan, alam niya kung gaano siya kahalaga
ni Mindy. Ano pa, siya ngayon ay mahalagang nawawala dahil sa mga isyu ng kanilang pamilya!
Umiling si Jasmine, “Ihanda mo ang sasakyan. Sa kasalukuyan ay napakadelikado pa rin para sa kanya na gumala-
gala sa labas nang mag-isa!”
"Agad-agad, Miss Jasmine!"

Tirm Chapter 906 919 Tagalog - 1 42

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Tirm Chapter 906 919 Tagalog - 1 42

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Machine Translated by Google

“Gaano kasigla!” excited na sabi ni Mindy habang nakatayo sa gitna ng karamihan.

Bilang tugon, umiling si Gerald.

Sa sinabi niyang iyon, napansin din sila ng anim nilang kaklase.

“Actually, kararating lang namin!” sabi ng ibang babae sa grupo.

Nang marinig ang sinabi ni Mindy, tumango si Jasmine bago ngumiti.

Gayunpaman, malinaw na lahat sila ay bahagyang nagbago.

imprudent sa kanila ang magsabi ng anumang masama tungkol kay Gerald.

Kabanata 907 Ginawa

Walang sinuman ang talagang masisisi sa kanya para doon.

"Maganda yan!" excited na sabi ni Mindy habang nakatingin kay Gerald.

Kabanata 908 “Hah!

“Oo kami na! Ito ay isang piraso ng cake!" sagot ng pinuno.

"Paano... Paano iyon..." hindi makapaniwalang sabi ni Stella.

ni Isabelle, ang kanyang tono.

tumakas!” sabi ni Warren.

"Pasok! Lahat kayo!"

Nang maalis ang mga sako, gayunpaman, agad na nagulat si Jasmine.

"So, ano ang malaking emergency, Noah?" tanong ni Bryson.

"At sino ba talaga ang namamahala?"

"Naku, walang iba kundi si Jasmine!"

Matapos basahin ito, agad na naging kakila-kilabot ang ekspresyon ni Bryson.

“Mga bantay! Pumasok ka kaagad at sipain sila!"

Kabanata 910 Kaagad

“Ikaw… Nahuli mo na ba sina Jasmine at Mindy…?”

“Alam ko rin ang martial arts! Isali mo ako!"

lang ng kaunti pa.

Nang marinig iyon, sinabi ni Gerald, “Ah! Ah ah!”

Malinaw na sinasabi niya sa kanila na isama siya.

Si Maia mismo ay napaikot ng mata sa mungkahi nito.

Huminga ng malalim si Gerald saka pinindot ang button.

Kabanata 911 Malapit

nang dumating ang gabi at medyo gabi na.

"M-Nagpadala na ako ng mga tao para mag-imbestiga!" agad na sagot ng mayordomo.

“Sanderson? Hindi ka ba nagmamadaling lumabas kasama si Jasmine at ang iba pa kanina?”

Kabanata 912 Nang

makalapit sa paghahambing sa piping Sanderson na iyon! To think na ganito siya kalakas!

taong siguradong maaasahan nila.

maaari nilang makuha upang makatakas nang ligtas.

sasakyan sa tabi ng isang kagubatan.

kanyang kaginhawahan nang sa wakas ay may napansin siya.

Sa sandaling makita niya si Sanderson, gayunpaman, halos mapasigaw siya sa tuwa.

Saglit na nawala, kalaunan ay nakarating sila sa isang kalsada sa paanan ng bundok.

Nakangiting tinanong niya, "Maaari ba kayong maging Miss Jasmine Fenderson?"

Kabanata 913 “…Sino

Gayunpaman, walang sinabi ang binata at bumalik na lamang sa kanyang sasakyan.

Nang marinig iyon, nagkatinginan lang si Jasmine at ang iba.

sinanay na guwardiya nang sabay-sabay.

pagbabantay sa paligid nila," sabi ni Maia.

Bilang tugon, tumango naman ang iba bilang pagsang-ayon.

sa tono niya ang pag-aalala.

pursigidong umalis kasama siya.

bakit siya nakakaramdam ng sobrang kahihiyan.

Nang marinig iyon, bahagyang kumalma si Noah bago tumango.

buong kandungan ni Noah!

Ang sumunod ay isang mahigpit na sampal sa mukha ng katulong!

“S-sorry master! Patawarin mo ako!"

Ang tindi ng kulog ay nanginginig siya sa kinatatayuan.

Isang hiyawan ng purong takot ang sumunod sa ilang sandali.

Kabanata 915 Ang

buong bakuran ay napuno ng mga bangkay anuman ang kasarian!

katulong sa takot nang tuluyang tumayo ang lalaki sa kanyang harapan.

boses, "Nandito ba ang iba?"