Tirm Chapter 920 962 Tagalog - 1 100

Machine Translated by Google
Kabanata 920
Habang inihanda ng mayordomo ang sasakyan, si Mindy mismo ay nakatayo na sa harap ng natitira sa
mansyon ng pamilya Schuyler.
“Excuse me, pero may nakita ka bang nakamaskara? Ganito siya katangkad at sa pagbaba ng maskara, mayroon siyang malubhang mga marka ng
paso sa paligid ng kanyang mga mata…” tanong ng isang batang babae sa isang random na dumaraan habang itinataas niya ang kanyang kamay sa
kanyang ulo upang gayahin kung gaano katangkad si Sanderson.
“…Hindi ko pa…?” sagot ng nalilitong lalaki.
“Ngunit paano ito magiging posible? Sinabi niya sa amin na hahanapin niya kami pero hindi! Wala pa siya sa Yorknorth Mountain! Saan kaya siya
napunta...? Sinubukan ko pang tawagan si Stella pero hindi ko rin siya makontak! Nang pumunta ako sa lugar niya, parang lumipat na siya... Uy, sino
sa tingin mo ang makakapagsabi sa akin kung saan nagpunta si Sanderson...?" tanong ni Mindy.
Ang mismong dumaan ay natigilan nang malaman na itinuro nito ang tanong sa kanya. Ini-scan siya mula ulo hanggang paa, pagkatapos ay
umiling siya bago tumakbo palayo. Napakalungkot na ang gayong kagandahan ay tumunog nang gayon
nakakabaliw.
“Saan ka maaaring pumunta, Sanderson...? Ikaw... Sabi mo babalik ka... Na kakausapin mo ako sa hardin gabi-gabi... Nangako ka... Ako... Tumanggi
akong maniwala na nagsinungaling ka sa akin! Pakiusap, Sanderson...
Ikaw ang pinakamatalik at nag-iisang kaibigan ko... Ikaw... Hindi ka pwedeng umalis ng ganun-ganun lang... Nasaan ka...?" bulong ni Mindy sa
sarili.
Ang tanging nasa isip ng dalaga ngayon ay si Sanderson. Naisip niya kung gaano siya kasimple at banayad.
Kung paano sa tuwing kakausapin siya nito, makikinig ito sa kanya, inaaliw at hinihikayat siya sa pamamagitan ng kanyang mga kilos.
Bagama't totoo na una itong napalapit sa kanya dahil mukhang madali itong ma-bully at gusto nitong matuto ng sign language, dahan-dahang nagbago
ang layunin nito sa paglipas ng panahon.
Sa ilang araw lang na magkasama sila, naging dependent na siya sa kanya. Ano pa, dahil alam niyang itinaya nito ang kanyang buhay para iligtas
siya at ang marami pang iba, alam niyang halos imposible na ang paglimot sa kanya ngayon.
Pagkaraan ng ilang oras na paghihintay, tuluyang napasandal si Mindy sa isang pader bago nag-squat.
“Nasaan ka, Sanderson…?”
Noong nauna siyang pumunta sa Yorknorth Mountain, wala si Master Jenkinson o Sanderson. Ang kinaroroonan naman ni Stella ay tila
tuluyang naging desyerto. Dahil hindi niya sinagot ang alinman sa mga tawag ni Mindy, hindi rin sigurado si Mindy kung ang iba pa sa pamilya
ni Stella ay umalis nang magkasama o wala siya.
Sa madaling salita, hindi man lang makontak ni Mindy ang huling taong posibleng nakakita kay Sanderson.
"Basta... Mangyaring maging ligtas, Sanderson...!" tahimik na pakiusap ni Mindy.
Maya-maya pa ay bumangon na si Mindy. Masyado na siyang hindi mapakali para mag-moping dito nang hinahanap pa niya si Sanderson.
Pinili niyang hanapin siya sa pamamagitan ng paglalakad sa halip na sumakay sa kanyang sasakyan, nakaramdam siya ng bagong determinasyon
sa kanya na hanapin siya. Para hanapin ang lalaking muling nakapagbigay ng pag-asa sa kanya pagkatapos mabuhay sa planetang ito sa loob ng
mahigit dalawampung taon.
Masyado lang siyang nawala sa kanyang pagkabata. Si Mindy ay walang mga kaibigan, at hindi rin siya nagkaroon ng anumang makabuluhang
relasyon sa sinuman sa labas ng kanyang pamilya sa pinakamahabang panahon. Si Sanderson ang embodiment ng lahat ng bagay na matagal na
niyang inaasam.
Walang pakialam si Mindy kung pangit siya, hindi rin mahalaga sa kanya na hindi man lang siya makapagsalita ng maayos. Wala sa mga iyon
ang mahalaga sa kanya.
Ang pinakamahalaga ay ang katotohanan na si Sanderson ay isang taong nakakaunawa sa kanya. Isang taong laging nandyan sa tuwing siya ay
malungkot. Isang taong madama niyang ligtas siya.
Ang kanyang focus ay naaawang habang patuloy na iniisip ang tungkol sa kanya, hindi man lang napansin na siya ay tumatawid sa isang
bukas na kalsada...
Nabalik lang siya sa katinuan nang marinig niya ang malakas na pag-andar ng makina. Paglingon niya sa pinanggalingan ng tunog,
natakot siya nang makita ang napakalaking trak na mabilis na palapit sa kanya!
Ang driver mismo ay humihikab, ngunit sa sandaling makita niya siya, huli na ang lahat. Kahit nakatapak siya sa preno, alam niyang
nasa malalim siyang problema sa sandaling marinig niya ang tunog ng nakakasakit na banggaan.
Kasunod nito, lumipad ng medyo malayo ang mahinang katawan ni Mindy bago bumagsak nang husto sa lupa. Lalong nahulog ang phone
na kanina pa niya hawak, ngayon ay pumutok na ang screen nito.
Ang isang keychain ng tila isang maliit na lalaki na may maskara ay makikita na nakasabit sa dulo ng kanyang telepono. Malinaw kung
sino ang kahawig nito...
Kabanata 921
Habang naririnig sa di kalayuan ang mahinang pag-iyak ng mga sirena ng ambulansya, unti-unting nawawalan ng malay si Mindy.
“…San…derson…”
Samantala, isang binata na nakaupo sa loob ng isang express train ang biglang humawak sa kanyang dibdib habang siya ay
nanginginig.
“Anong mali?” tanong ng isang babaeng nakaupo malapit sa kanya dahil sa pag-aalala.
“…Wala lang. Biglang sumikip ang puso ko... Ang pakiramdam ay nawala na ngayon, bagaman. How odd…” sagot ng lalaki na may
mapait na ngiti sa labi.
Napalingon siya sa dalaga bago sinabing, “Speaking of which, here, you can have this. Sa sandaling tumira ka sa Mayberry at makakuha
ng trabaho doon, kasama ang pera sa card na ito, dapat ay mabubuhay ka nang madali sa natitirang bahagi ng iyong buhay!”
Habang sinasabi niya iyon ay inabot niya ang isang bank card sa dalaga.
“Hindi ko kaya ito, Gerald! Hangga't nakakakuha ako ng trabaho, magiging maayos na ang buhay ko!
Ikaw, sa kabilang banda, tiyak na mas nangangailangan ng pera kaysa sa akin!" sagot ng dalaga sabay balik agad ng card kay Gerald.
Halata na ang dalaga ay walang iba kundi si Naomi.
“Tama siya, Gerald. Hindi lang mas kailangan mo ito kaysa sa amin, ngunit dapat kami na lang ang nagbibigay sa iyo ng pera!
Pagkatapos ng lahat, pinagaling mo ako nang hindi man lang humihingi ng anumang kapalit!" dagdag pa ng ina ni Naomi.
“Sa totoo lang ayos lang. Hindi naman siguro gaanong pera ang gagamitin ko simula ngayon. Marami na akong nagawa... Haha...”
sagot ni Gerald na may mapait na ngiti sa labi.
“Bakit mo nasabi ang ganyan, Gerald...? Actually, hindi mo man lang sinabi sa akin ang buong kwento kung bakit wala ka nang kinalaman
sa Crawfords!” sabi ni Naomi, bakas sa boses niya ang pag-aalala.
“Sa totoo lang sa puntong ito, mas mabuting huwag mo nang malaman, Naomi. Sabi nga nila, ignorance is bliss,” sagot ni Gerald habang
marahang tinatapik ang ulo nito.
Bumabalik na ngayon si Gerald sa Mayberry dahil gusto niyang bisitahin ang isang matandang kaibigan. Iyon, gayunpaman, ay hindi
lamang ang kanyang layunin doon. May iba pa siyang pinaplano pagdating niya doon...
Tungkol sa bank card, sa totoo lang mas pabigat ito sa kanya sa puntong ito. Habang iniisip niya ito, naramdaman niya na talagang
nakakaintriga ang buhay.
Kung tutuusin, bago nangyari ang lahat ng ito, sumakay na rin siya ng tren papuntang Mayberry city. Noon, inaakala niyang kakayanin
niyang harapin ang kanyang buhay unibersidad na may bagong ugali. Na hindi na niya kakailanganing mamuhay nang may kakila-
kilabot na pagpapahalaga sa sarili gaya noong middle at high school dahil sa kanyang pagiging mahirap.
Ang mga bagay, gayunpaman, halos hindi nagbago sa lahat. As it turned out, hangga't mahirap siya, hinding-hindi magbabago ang
mga bagay-bagay para sa kanya, or at least iyon ang naging conclusion ng past-self niya. Ang kanyang nakaraan ay nagnanais ng kayamanan.
Hangga't siya ay mayaman, siya ay maaaring magkaroon ng isang disenteng buhay, at marahil ay nambobola pa ng mga mas mahihirap
sa kanya.
Gayunpaman, nang mamana niya talaga ang pera, nalaman ng matandang Gerald na hindi niya talaga nasisiyahan ang pagpapakita
ng kanyang kayamanan gaya ng naisip niya. Medyo kabaligtaran, sa katunayan.
Nang malaman na nasa kanya na ang lahat ng kayamanan sa mundo, ang kanyang pagnanais para sa katanyagan ay naglaho lamang.
Sa halip, gusto niyang mamuhay ng payak at payak. Matapos makilala si Mila, ang layunin niya ay pakasalan siya at maaaring
magkaroon ng isa o dalawa, mas mabuti na isang lalaki at isang babae. Ang kanyang ideal na buhay ay isang walang malasakit, at isa kung
saan makakapagpahinga siya sa mga bisig ni Mila araw-araw hanggang sa huli silang pumasa.
sa.
Isang panaginip na totoo. Ngayong wala pa si Mila, hindi gaanong mahalaga sa kanya ang kayamanan. Nawalan na lang siya ng gana
na magkaroon ng pera.
“…Nagbago ka, alam mo, Gerald…” biglang sabi ni Naomi.
“…Hmm? Paano kaya?”
“Well, I can't put my finger on it, but from the moment I met you again after so long, I could already tell na ibang-iba ka na kumpara sa Gerald
na nakilala ko... The one thing that has not nagbago, gayunpaman, ay ang iyong kabaitan sa akin. Kahit na matapos ang lahat ng
ito, maganda pa rin ang pakikitungo mo sa akin!”
“Pero syempre! Ikaw ang aking mabuting kaibigan!”
“Dahil kaibigan mo pa rin ang tingin mo sa akin, kaya please, Gerald... Please share your thoughts with me when you feel trouble... Alam
kong marami ang nasa isip mo ngayon, at alam ko rin na hindi ka na mayamang tagapagmana ka dati... Impiyerno, pakiramdam ko sa
sandaling bumalik ka sa Mayberry sa pagkakataong ito, malaking pagbabago ang mangyayari sa lalong madaling panahon... Anuman
ang lahat ng iyon, gusto kong malaman mo na anuman ang mangyari, palagi kang magiging matalik kong kaibigan ! Hindi ko na sisilipin pa
kung ano ang pinaplano mong gawin, ngunit mangyaring tandaan na ako ay isang taong maaari mong ibahagi ang iyong mga problema…”
sabi ni Naomi.
Nang sabihin iyon, muli niyang inilagay ang bank card sa kamay ni Gerald bago idinagdag, “…Kaya hindi ko matanggap ang pera.
Kumapit ka dito! Sino ang nakakaalam, maaari kang bumalik sa Mayberry City! Pwede ba akong maging assistant mo, alam
mo ba?"
“Naomi, maniwala ka sa akin kapag sinabi kong hindi ko talaga kailangan ang perang ito... Sa totoo lang, hindi ko alam kung
magkakaroon pa ako ng pagkakataong makabalik dito sa hinaharap kapag tapos na ako sa aking ginawa. nakatakdang gawin!" sagot ni
Gerald na may banayad na ngiti.
"…Ano? Anong ibig mong sabihin? Ano ba talaga ang balak mong gawin?” tanong ni Naomi na nawalan ng pag-asa.
Hushing her slowly, he then said, “I'm sorry, pero natatakot ako na matatakot ka pagkatapos mong marinig ito. Sabi mo hindi ka na
magpupumilit pa, di ba?”
Kahit na gusto niyang magtanong pa, nanatili siyang tahimik sa huli, alam na alam niyang wala siyang makukuhang sagot.
Kabanata 922
Hindi rin nagtagal ay nakarating na sila sa Mayberry Station.
Pagkatapos na palihim na ipasok ang bank card sa kanyang bulsa, nagpahatid si Gerald ng taksi para sa kanya. Hindi siya nag-
aalala na hindi niya ito magagamit dahil alam na niya kung ano ang password, kahit noong nasa unibersidad pa sila. Ang password
mismo ay petsa ng kanyang kapanganakan.
“Hindi ka ba sasama sa amin, Gerald?” tanong ni Naomi habang binababa ang bintana ng taksi.
“Mag-iisa na ako mula rito! Paalam, Naomi!" sagot ni Gerald sabay kaway habang nagsimulang magmaneho ang taksi.
Inilabas ang ulo sa bintana, sumigaw si Naomi, “Gerald, please! Wala akong pakialam kung magkakaroon tayo ng maraming pera o hindi!
Magkapit lang tayo at magpakasal! Magkasama tayong hahanap ng mga trabaho sa lungsod ng Mayberry at mula roon, masusuportahan
natin ang ating sarili nang maayos sa hinaharap! Sigurado ako! Kung ang Mayberry ay hindi mo gusto, kung gayon... Kung gayon,
manirahan na lang tayo sa kanayunan! Makakakuha tayo ng isang maliit na lugar para sa ating sarili... Manahimik, pagkatapos ay
mamuhay sa natitirang bahagi ng ating buhay sa karaniwan at komportable! May naririnig ka ba tungkol dito?"
"Ano yan? hindi kita marinig! Anuman, maglakbay nang ligtas at tandaan na mamuhay nang maayos!” ganting sigaw ni Gerald
habang winawagayway ang kamay.
“Sabi ko, bakit hindi tayo magpakasal pareho? Hindi ba pwede? Wala akong pakialam dito! Sir, ihinto niyo po ang sasakyan!"
nag-aalalang sigaw ni Naomi nang mapagtantong hindi marinig ni Gerald ang kanyang sinasabi.
Gayunpaman, kahit anong pakiusap niya, ayaw lang ihinto ng driver ang sasakyan. Huminga ng malalim, tinapik ng
driver ng taksi ang pera sa bulsa na ibinigay sa kanya ni Gerald bago tumapak sa accelerator.
Kahit wala na ang taksi, nahirapan si Gerald na huminto sa pagkaway.
Syempre narinig niya. Narinig niya ang bawat salitang sinabi nito nang napakalinaw.
Kahit na ang isang normal na buhay ay sa totoo lang ang lagi niyang inaasam pagkatapos yumaman, alam niyang
hindi niya iyon makakamit. Hanggang sa muli niyang natagpuan si Mila.
Hangga't nananatili siyang nawawala, wala siyang balak na magsimula ng bagong kabanata sa kanyang buhay.
Kahit na alam na alam niya iyon, bakit sa pagkakataong ito ay nag-aatubili siyang makipaghiwalay kay Naomi...?
Sa pag-iisip tungkol dito sa loob ng ilang sandali, napagtanto niya na maaaring nangyari iyon dahil sigurado siyang hindi
na niya ito makikita muli...
Umiling siya, nagsuot siya ng maskara at cap bago pumara ng isa pang taksi.
"Saan?" tanong ng taxi driver sa lalaking nakasuot ng itim na sweater na halos nakatakip ang mukha.
"Sa ospital!" sagot agad ni Gerald.

Pagdating sa ilang sandali, tumingin si Gerald sa glass window ng ward ni Felicity. Nakakabit sa isang bentilador, ang batang
babae na nakahiga sa kama ay napakaputla ng kutis.
Habang patuloy itong nakatingin sa kanya, naalala ni Gerald kung gaano kasigla ang dalaga. Kung hindi lang niya ito nakilala, malamang
maganda pa rin ang buhay niya ngayon. Pagkatapos ng lahat, siya ay isang natural na kagandahan na tiyak na maaaring maging
isang sikat na sikat sa mundo sa internet celebrity nang madali.
Ang mga bagay-bagay ay maaaring mag-iba nang labis... Nabuhay siya nang masaya! Ngunit narito siya sa isang ospital, isang
kumpletong gulay pagkatapos itapon sa isang gusali. Ang pinakamasama ay, siya ay nasa ganoong estado lamang dahil sinusubukan
niyang hanapin siya.
Naiimagine na lang ni Gerald ang naramdaman niya habang hinahanap siya noong araw na nangyari ang lahat ng ito. Tiyak na nag-aalala
silang dalawa ni Naomi habang naghihintay sa lobby ng hotel na iyon.
To think na ang kislap ng pag-asa nila ay mauuwi sa pinaka malaking kasawian ni Felicity.
Si Jett talaga ay isang walang awa na tao.
Sa kanyang wasak na kalagayan, naidiin lamang ni Gerald ang kanyang kamay sa pintuan ng ward habang sinusubukan niyang
pakalmahin ang sarili. Naglapat siya ng sobrang lakas kaya sigurado siyang pati ang mga fingerprint niya ay naitatak na ng
malalim sa kahoy na pinto sa puntong ito.
“Hoy! Kakaiba kang tao, alam mo yun? May balak ka bang pumasok o hindi? Hinaharang mo ang pasukan!” sabi ng galit na boses ng
mga sandaling iyon.
Paglingon ko kung sino ang nagsabi nun, nakita ni Gerald ang isang nagngangalit na nurse na may hawak na tray.
Bagama't may suot siyang maskara, kitang-kita ng nurse ang lahat ng matinding emosyon na makikita sa kanyang luhaang mga mata.
Natigilan siya nang makita iyon, halos mabitawan niya ang kanyang tray habang pinagmamasdan ang lalaki na nagpupunas ng kanyang
mga luha.
“…Heto, kunin mo ito at pakinggan mong mabuti. Ang piraso ng papel na ito ay naglalaman ng napakaspesipikong mga tagubilin
sa acupuncture pati na rin ang isang herbal na reseta. Kapag naintindihan mo na ng doktor ang pamamaraan, gamitin mo ito para
iligtas ang buhay ng babaeng ito!” sabi ni Gerald habang inilalagay ang reseta sa tray ng nurse.
Pagkasabi niyon ay pasimple niyang ipinasok ang dalawang kamay sa bulsa bago naglakad palayo.
Kabanata 923
Pagdating pa lang niya sa lobby ng hotel, parang nawalan ng balanse ang isang babae na nagkataon lang na tumatakbo papunta sa
direksyon niya nang ma-sprain ang bukung-bukong niya!
Pero bago pa man siya matumba sa lupa, sa isang iglap ay naabutan siya ni Gerald.
“Oh my god! Iyon ay napakalapit na tawag! T-salamat, gwapo!” pasasalamat ng dalaga habang inaayos agad ang magulo niyang
buhok matapos tulungang tumayo ni Gerald.
Pero sa pagtingin sa kanya, hindi niya maiwasang maramdaman na medyo kakaiba ang pakiramdam ng lalaking nagligtas sa kanya
mula sa mundo ng sakit.
Kahit na siya ay mukhang misteryoso sa kanyang maskara at naka-cap, ang kanyang tingin ay parang pamilyar ngunit banyaga sa
parehong oras.
Isa pa, tango lang ang isinagot ng binata sa halip na magsalita.
Habang iniisip niya kung nakita na ba niya ito noon, si Gerald mismo ay hindi naiwasang titigan siya ng ilang sandali. Tutal alam
naman niya kung sino siya.
"...Pwede... Magkakilala tayo?" nakangiting tanong ng dalaga.
Bilang tugon, umiling si Gerald.
"I see... Well, regardless, thank you for breaking my fall!" natatawang sagot ng dalaga.
"Paano nangyari, Leila?" tanong ng isang medyo gwapong nakasuot ng suit nang mga sandaling iyon habang naglalakad palapit
sa kanila.
“Oh, yung physical exam? Nakumpleto ko na syempre! By the way, kunin mo na ito! Hahanapin na sana kita nang muntik na akong
madapa!" sabi ng mga babae habang nakakulong ang lalaki sa medyo intimately.
"Kung talagang madapa ka at masasaktan ang sarili mo, paano ko pa sisimulan ang pagpapaliwanag kay Uncle Jung?" sagot ng
lalaki sabay tawa.
Ang babae, siyempre, ay walang iba kundi si Leila.
“Oh, tama! Eto ang gwapong nagligtas sa akin!" dagdag ni Leila habang nakatingin kay Gerald.
“Bakit salamat, kuya! Ako ang doktor na namamahala sa ospital na ito, kaya ipaalam sa akin kung mayroon akong anumang bagay
na maitutulong sa iyo!” sagot ng nobyo ni Leila habang nakangiting tumango kay Gerald.
Nang marinig iyon, napailing na lang si Gerald bago naglakad palayo.
Gayunpaman, hindi niya maiwasang maalala ang dating kalagayan ni Leila bago nangyari ang lahat ng ito.
To think na gusto niya ito noong bata pa siya. Kung tutuusin, ang kaawa-awang anak niya noon ay laging iniisip na siya ang
pinakamaganda sa kanilang lahat. Napakaganda ng suot niya noon
masyadong.
Bagama't nagbahagi sila ng medyo malabong relasyon sa mga sumunod na taon, pagkatapos ng kanyang anim na
buwang pagkawala, nakita na ngayon ni Gerald na naka-move on na si Leila. Siya ngayon ay may sariling buhay, at mukhang
maganda ang kanyang ginagawa. Iyon lang ang mahalaga sa kanya.
"Kakaiba talaga ang lalaking iyon!" ungol ng binata habang nakatitig sa unti-unting nawawalang likod ni Gerald.
"Siya ay! Gayunpaman, medyo pamilyar din ang pakiramdam niya... Alam kong tiyak na nakilala ko na siya sa isang lugar noon ngunit hindi
ko magawang ilagay ang aking daliri dito!” sagot ni Leila na nakakunot ang noo.
"Anong ginagawa niyong dalawa, nakatayo dito?"
“Ah! Sa wakas nakalabas ka na, Jacelyn?” sabi ni Leila habang lumingon sa fashionable girl na nakatayo sa likod nila.
“Well, kumuha ako ng ilang dagdag na eksaminasyon... Tutal, ikakasal na ako sa susunod na buwan! Kailangang tiyakin na ako ay
kasing fit ng isang fiddle! Haha!” sagot ni Jacelyn na may kasamang masayang ugong.
Gayunpaman, hindi niya maiwasang makaramdam ng gulat nang mapatingin siya sa direksyong tinitingnan ni Leila kanina. Nasulyapan
pa lang niya ang likod ni Gerald bago ito tuluyang naglaho nang may sumara sa likod niya.
“Hmm? Hindi kaya... Na pamilyar ka rin sa kanya, Jacelyn? O baka naman attracted ka lang sa fit niyang katawan? Heh! Kilalang-kilala
na kita ngayon pagkatapos mong makasama ka sa Mayberry! Hindi mo lang mapigilan ang sarili mo sa tuwing makakatagpo ka ng mga
gwapo, di ba?” sabi ni Leila sabay tawa.
“Tama na ang dating hula... Kahit papano, napakapamilyar talaga niya... Lalo na ang likod niya! Feeling ko nakita ko na siya somewhere
before...” sabi ni Jacelyn habang nagmumuni-muni.
“Well, hindi naman sa importante eh! Sige na at kumain na tayo ng hapunan kapag nakaalis na ang asawa ko sa trabaho, okay?
Pagkatapos nito, maaari tayong pumunta sa isang mini shopping spree!" dagdag ni Jacelyn habang tumatawa.
"Mukhang may plano!"
Kasabay nito, nagpatuloy ang grupo sa pag-uusap at pagtatawanan sa kanilang mga sarili habang sila ay umalis sa kabilang direksyon.
Hindi nagtagal ay nakita ni Gerald ang sarili na nakatayo sa entrance ng ospital. Hindi niya talaga inaasahan na makakasama niya si
Leila dito. Hindi rin niya hahayaang malaman niya kung sino talaga siya. Pagkatapos ng lahat, iyon ay magbubukas ng isang buong
bagong hanay ng mga problema.
Habang naglalakad siya sa isang stall sa tabi ng kalsada, may narinig siyang usapan.
“Boss… Pakibigyan mo ako ng makakain…?”
“Magwala ka! Bata ka pa, nanghihingi ka na ng pagkain? Kumuha ng trabaho!”
Paglingon, nakita ni Gerald ang isang binata na sobrang haggard ang itsura. Tila nabali ang isang paa niya, at kumapit siya sa
isang kahoy na saklay para suportahan ang sarili habang patuloy na namamalimos ng pagkain sa gilid ng kalsada.
Hindi nagtagal, itinaboy siya ng amo na parang langaw lang ang lalaki. Ang ibang mga naglalakad na nakakita nito ay nagsimulang
tumuro sa batang pulubi habang nagbubulungan.
Iiling-iling na maglalakad na sana si Gerald bago siya biglang huminto nang may mapagtanto.
Kabanata 924 Nakapikit
ang kanyang mga mata habang pinagmamasdan ang binata—na dahan-dahang umiiwas—mula ulo hanggang paa, pagkatapos ay
sumigaw siya, “Hoy ikaw! Tumigil ka nga dyan!”
Nanlamig sa kinalalagyan, ang batang pulubi ay labis na natakot kaya't agad siyang nanginig sa takot. Naluluha siya habang ibinaba
ang tingin bago nagmakaawa, “Y-yes…? Pakiusap, ginoo... Maaari mo ba akong bigyan ng pera para sa pagkain...? Nakikiusap ako sa
iyo…”
“…Yoel?” sagot ni Gerald sa malambing na boses.
Nang marinig ang pangalang iyon, ang pulubi ay agad na nanginig nang husto habang itinaas ang kanyang ulo. Sa sandaling tumingin
si Yoel sa mga mata ni Gerald, nagsimulang manginig ang kanyang mga labi na parang wala nang bukas.
“G-Gerald?” tanong ni Yoel nang maramdaman ang pagpatak ng kanyang mga luha sa kanyang pisngi.
Hinubad ang maskara sa hindi makapaniwala, agad na kumapit si Gerald sa balikat ni Yoel bago sumagot, “Oo! Oo, ako ito, Yoel!”
“Kuya! Kaya buhay ka pa!" pasigaw na sabi ni Yoel habang nahulog ang saklay niya sa lupa.
"Ako... Yoel... Paano ka naging ganito...?" gulat na tanong ni Gerald.
Kung tutuusin, ang Yoel na kilala niya noon ay laging napaka-glamorous at may kaya. Halos imposible para kay Gerald na hindi
malungkot matapos makita ang kaawa-awang bersyon ng kanyang kapatid
Maya-maya pa ay umupo na si Gerald sa tapat ni Yoel sa mismong stall sa gilid ng kalsada noon.
Binuhusan si Yoel ng isang basong tubig bago siya tinapik ng marahan sa likod, pagkatapos ay sinabi ni Gerald, “Dahan-dahan ka lang
kumain, walang mapupuntahan ang pagkain!”
Nang marinig iyon, tumango si Yoel kahit na hindi ito naging hadlang sa patuloy na pagpasok ng mas maraming pagkain sa kanyang bibig.
“Talagang hindi ko inaasahan ang maraming bagay na mangyayari sa loob lamang ng anim na buwan... Kasalanan ko ang lahat ng ito!
Lahat kayo nadala dito dahil sa akin!" sabi ni Gerald habang sinisisi ang sarili.
Mula sa sinabi sa kanya ni Yoel kanina, kahit na ang mga bagay sa Mayberry City ay halos hindi nagbabago sa nakalipas na anim na
buwan, hindi rin ito masasabi para sa mga nakatira sa loob nito.
Matapos ang insidenteng sinapit ni Gerald, dumating si Jett sa Mayberry City. Dahil inakala ni Yoel na tinapos na ni Jett ang buhay ni Gerald,
dinala niya ang ilan sa kanyang mga tauhan upang personal na maghiganti sa kanya.
Gayunpaman, halata sa unang tingin na hindi sila malapit sa pagiging karapat-dapat na kalaban para kay Jett.
Dahil sa paunang pag-atake ni Yoel, ginawa ni Jett na personal niyang layunin na pahirapan ang lahat ng kakilala ni Gerald—maging mga
kaibigan niya o sinumang dating nagtatrabaho para sa kanya.
Naturally, dahil si Yoel ang naglunsad ng pag-atake, siya ang nagdusa nang husto. Bago pa man siya pinayagang makaalis, sinigurado
nilang mabali ang isang paa niya na lampas na sa punto ng paggamot. Nais nilang maranasan niya ang buhay na mas masahol pa sa
kamatayan sa loob ng Mayberry City.
Para bang hindi sapat iyon, palihim ding pinatay ni Jett ang buong pamilya ni Uncle Holden!
Syempre, alam ni Jessica ang lahat ng ito, at kahit na galit na galit siya, wala siyang magagawa.
Ang lahat ng iyon ay humantong sa mga kaganapan ngayon.
Para naman sa iba, lumayo si Aiden at ang kanyang pamilya sa Mayberry City para makaiwas sa kalamidad na malapit nang dumating
sa kanila kung patuloy silang mananatili doon. Sa huli, sumali pa si Aiden sa
hukbo.
Pati si Elena ay naapektuhan, at sa narinig ni Yoel, pinilit ng mga nasasakupan ni Jett na mabangkarote ang kanyang pamilya. Ang
huling piraso ng impormasyon na narinig niya tungkol sa kanya-bago siya nawala sa radar-ay na siya ay kasalukuyang nagtatrabaho bilang
isang nars.
Tunay na nagbago ang lahat para sa pinakamasama... At ang mga Moldell ang nasa likod ng lahat ng paghihirap na ito.
“Jett Moldell…!” Ungol ni Gerald sa matinding galit habang ang pamatay na hangarin ay sumilay sa kanyang mga mata sa isang segundo.
“Gayunpaman, talagang pinahiya kita sa pagkakataong ito, kapatid... Isa na akong walang kwentang pilay ngayon! Haha!” sabi ni Yoel
habang tinatapos ang pagkain na may mapait na ngiti sa labi.
“Sabihin mo iyan at sasampalin kita ng malakas... Hindi ka walang kwentang pilay... Huwag kang mag-alala, gagamutin ko talaga ang binti
mo balang araw. Kung tungkol sa lahat ng pagdurusa na dapat maranasan ng mga Holdens... Gagawin ko sila ng hustisya kung ito na
ang huling gagawin ko!” malamig na deklara ni Gerald.
Pero umiling lang si Yoel.

“Hindi, kuya… Dapat kang umalis ng Mayberry City ngayong gabi. Malaki na ang pinagbago ng lungsod sa nakalipas na anim na
buwan. Sasabihin ko na ngayon na hindi man lang malapit si Yunus na maikumpara kay Jett. Hindi lang mayaman si Jett, pero
sobrang makapangyarihan din siya. Hindi katagal sabihin na kahit na sinalakay tayo ni Jett noong panahon ng ating peak glory sa
nakaraan, hindi natin siya kayang harapin!”
“Naririnig kita, Yoel, but you can rest assured. Hindi mo ako kailangang alalahanin.”
“Iniiwasan mo pa rin ang patuloy na pagtugis ng pamilya Moldell, hindi ba kapatid...? Ano ang iyong mga plano para sa hinaharap?"
“Hahaha! Wala ako sa ngayon... gagawa lang ako ng mga desisyon habang nagpapatuloy ako!”
“Kung gayon... Pwede ba kitang sundan, kuya? Ang pagkamatay ay lubos na sulit kung ito ay kasama mo, kapatid. Basta... ayoko
na talagang magpatuloy na mamuhay ng ganito... Kung ano ang nangyayari ngayon, mas mabuting patay na lang ako kaysa buhay!
Nang marinig ang suhestyon ni Yoel, huminto sandali si Gerald.
Totoo ang sinabi niya. Hindi lamang si Yoel ay wala nang bahay na babalikan, ngunit pinahirapan din siya ni Jett sa kanyang
kasalukuyang kalagayan.
Alam naman talaga ni Gerald na hindi siya basta-basta niya kayang iwanan ng ganoon.
“…Napakabuti. Susundan mo na ako simula ngayon! Pareho tayong mabubuhay at mamamatay nang magkasama! Gayunpaman,
ipapadala pa rin kita sa isang lugar kung saan mo muna gagamutin ang iyong mga sugat,” deklara ni Gerald.
“O-oo! Oo! Magkasama tayong mabubuhay at mamamatay!" sigaw ni Yoel na labis ang pakiramdam.
Dahil doon, binigyan ni Gerald ng address si Yoel at sinabihan siyang magtungo sa hangganan ng Salford Province.
Doon, maghahanap siya ng kanlungan sa pamilya Westley kung saan kasalukuyang naninirahan si Master Jenkinson.
Sa tulong niya, tiyak na gagaling si Yoel.
"Ano ang tungkol sa iyo, kapatid?" tanong ni Yoel.
“Hahaha… Well, sabihin na nating may aayusin muna ako dito….”
Kabanata 925
Si Quest, sa kabilang banda, ay sinabihan na manatili sa Salford Province kasama si Master Jenkinson pagkatapos ng buong
operasyon ng Schuyler. Kung tutuusin, nakita ni Gerald na hindi na kailangang sundan siya ni Quest hanggang sa Mayberry City.
Bilang karagdagan, sa pag-uwi ni Quest nang ligtas at maayos, alam ni Gerald na nakakuha siya ng kanlungan sa Salford
Province kung saan maaari siyang umatras kung sakaling magkagulo ang mga bagay-bagay.
Sa totoo lang, ito na lang ang natitirang tirahan niya.
Kung sakaling dumating ang panahon kung saan nalantad ang pamilya Westley, alam ni Gerald na wala na siyang
ibang masisilungan kapag naamoy siya ng mga Moldell. Pagkatapos ng lahat, nakapatay siya ng apat na Moldell sa Salford
Province.
Bagama't sigurado siyang hindi siya madaling papatayin ng mga Moldell, hindi niya maikakaila na napakalakas ng kanilang
pamilya. Alam na alam ni Gerald na hindi niya dapat isaalang-alang ang pakikitungo sa mga Moldell nang mag-isa.
Iyon ang dahilan kung bakit pinag-iisipan niyang mabuti ang bawat kilos na gagawin niya.
Matapos ayusin ang biyahe ni Yoel sa Salford Province, agad na tinungo ni Gerald ang Mountain Top Villa.
Umakyat sa ibabaw ng isa sa maraming matataas na puno sa malapit, ipinikit ni Gerald ang kanyang mga mata habang nakapatong siya sa isang
matibay na sanga, mataas sa ibabaw ng lupa.
Doon, naghintay siya hanggang sa sumapit ang gabi. Noon ay sa wakas ay muli niyang iminulat ang kanyang mga mata.
Noon, ang Mountain Top Villa ay maliwanag na.

Matapos tingnan kung may taong malapit, ibinagsak ni Gerald ang kanyang bag sa lupa, na lumikha ng mahinang kalabog.
Kasunod nito, bumaba rin siya sa puno, tahimik na lumapag na para bang isa siyang pusa.
Ngayon sa lupa, binuksan niya ang kanyang haversack at inilabas ang isang itim, nakatalukbong na trench coat. Matapos itong isuot ay halos
hindi na makilala ang mukha ni Gerald.
With that, nagsimula na ang kanyang infiltration mission.
“So, ano ang sitwasyon? Ano ang sinabi ng mga lalaking ipinadala mo sa Salford Province?" tanong ng isang binata na nakahiga sa isang
sofa sa sala ng Mountain Top Villa.
Sa loob ng silid, may ilang lalaki na nakatayo sa kaginhawahan, ang kanilang mga kamay ay nasa likod. Nang marinig ang kanyang tanong,
nagpaliwanag ang ilan pang lalaking nakatayo sa harapan niya, "Dahil ang mansyon ng pamilya Schuyler ay ganap na giniba sa lupa at lahat ng
mula sa pamilyang iyon ay idineklara na nawawala, hindi na kami nakahanap ng anumang mga lead kung saan ang Quentin. & Trey duo ay
maaaring maging! Ni hindi nga kami sigurado kung patay na ba sila o buhay!”
“B*stard! Dapat mong malaman na lahat ng miyembro ng pamilya Moldell ay may dugong maharlika! Walang ordinaryong tao ang
maikukumpara kina Quentin at Trey! Sila ang aking kanang kamay! Kung talagang magtatapos sila sa isang lugar na gaya ng Salford Province,
tiyak na magsasabi iyon ng pinakamalaking kahihiyan na kailangang harapin ng pamilya Moldell! Doblehin ang iyong pagsisikap
hanggang sa matagpuan mo ang mga ito!”
"Agad-agad, Mr. Moldell!" sigaw ng lahat ng kasama habang nagmamadaling umalis.
Ipinikit ang kanyang mga mata, pagkatapos ay sinabi ni Jett na may ngiti sa kanyang mukha, "Gayunpaman, kung gaano kaperpekto ang Mayberry
City... Hahaha... Talagang gagawin kong base ko ang lungsod na ito kapag tuluyang maalis ng mga Moldell ang Crawfords!"
Sa pagtatapos ng kanyang pangungusap, maririnig ang mabagal at mahinang mga yabag patungo sa silid.
“Hmm?” sabi ng isa sa mga nasasakupan ni Jett habang nakapikit ang mga mata bago binuksan ang pinto sa main hall.
“…Huh? Sino ka?" gulat na tanong ng subordinate.
"Nandito ba si Jett Moldell?" tanong ng isang matanda at mapang-utos na boses na lumikha ng pakiramdam ng kaba sa
sinumang nakarinig nito.
Nakatayo sa pintuan, ang lalaking nakasuot ng itim na trench coat ay nakalabas lamang ang kanyang mga mata. Kung ang isang tao
ay sapat na matalas, gayunpaman, tiyak na makikita nila na ang taong nakatago sa likod ng amerikana ay medyo maputi ang balat,
isang malinaw na tagapagpahiwatig na—salungat sa lumang boses—ang tao ay talagang isang binata.
"Sino ka? At bakit mo ako hinahanap?" tanong ni Jett habang kaswal na tumayo at sumimsim ng red wine niya.
Hindi niya nais na ipahayag ang kanyang pagkabigla sa sinuman, kahit na mukhang pambihira ang mga ito.
“Nandito ako dahil gusto kong sundan ako ni Jett Moldell kung saan! Sumama ka ngayon!” utos sa taong nakaitim.
“Hahaha! At sino ka ba talaga? Actually, kilala mo pa ba kung sino ako? Ang bulto mo para utusan ako!" nginisian ni Jett.
Kasabay nito, ang ilan sa mga tauhan ni Jett ay nagngangalit na sa galit.
Nang agad nilang sinimulan siyang hampasin, agad nilang binawi ang kanilang mga kamao sa gulat. Bawat impact ay parang
sinusuntok nila ang isang batong pader sa halip na isang aktwal na tao!
“What the hell?” sabi ng ilan sa mga lalaki na nagsimulang manginig habang nakahawak sa mga kamao na ngayon ay
namamanhid na.
Naramdaman mismo ni Jett ang pagkibot ng kanyang mga talukap bago sumigaw ng, “Courting death, are we? Tapusin mo siya!”
Nang marinig ang utos ni Jett, napalitan ng galit ang kanilang takot at agad na sinubukan ng mga lalaki na salakayin muli ang
lalaking nakaitim!
Kabanata 926
Sa pagkakataong ito, gayunpaman, hindi na tatayo roon ang lalaki.
Nang malapit na sila, agad na hinawakan ng lalaki sa leeg ang dalawa sa mga lalaking nasa harapan niya bago marahang binaluktot ang kanyang
mga pulso.
Makalipas ang ilang segundo, agad na bumubulwak ang dugo ng magkabilang lalaki nang marinig nilang bumiyak ang kanilang mga leeg. At
ganoon na nga lang, wala na ang buhay nila, kasing dali ng pagpatay ng kandila.
Kasunod nito, inulit niya ang parehong proseso sa iba pa niyang mga sumasalakay, pinabagsak silang lahat nang may matinding katumpakan at
kahusayan.
“S-sino ka ba talaga…” nauutal na sabi ni Jett.
Ang taong ito ay napakalakas. Higit pa rito, ang kanyang mga pamamaraan ay kasinghusay ng mga ito nang brutal na nakakatakot. Bukod
kay Kort, hindi pa nakita ni Jett ang sinumang may ganoong hilaw na kapangyarihan. Naisip niya na ang lalaking nakatayo sa harapan niya ngayon
ay isang panginoon na hindi gaanong makapangyarihan kaysa sa kanyang ama.
Alam niyang iyon ang dahilan kung bakit gulat na gulat siya habang patuloy na nakatitig kay Gerald.
“Hindi na kailangang magtanong. Sundan mo lang ako!” sagot ng lalaki.
“…Sige, dahil pinipili mo ang katauhan ng isang elder, sasama ako bilang junior. Ngunit bago iyon, elder, maaari mo bang sabihin sa akin ang
iyong pangalan? Gusto kong banggitin ito sa aking ama sa hinaharap. Habang tayo, hayaan mo akong tanungin ang tanong na ito. Kaibigan ka ba
o kalaban?" tanong ni Jett habang bahagyang nakapikit ang mga mata.
"Huwag mong sabihing hindi kita binalaan na huwag nang magtanong pa."
Iyon lang ang nairehistro ni Jett bago agad lumapit sa kanya ang lalaking nakaitim at humawak sa kanyang balikat. Isang split second lang ang
kailangan ni Gerald para maglagay ng kaunting pressure at gumawa ng isa pang nakakasakit na crack.
Agad na nanlaki ang mga mata ni Jett habang umuungol sa sakit. Ang kanyang mga braso ay ganap na na-dislocate at nawasak!
Gayunpaman, hindi pa tapos si Gerald. Ang sumunod niyang hakbang ay ang sipa sa tuhod ni Jett, dahilan para ma-dislocate din
ang kanang binti.
Habang namumula ang mga mata ni Jett habang tinitiis ang lahat ng sakit, nilingon niya ang lalaking nakaitim bago nagtanong, “…
Ikaw… May ideya ka ba kung sino ang aking ama…?”
Talagang hindi niya inaasahan na magiging ganito kalamig at walang awa ang lalaking ito.
“Hindi ko na kailangan,” malamig na sagot ng lalaking nakaitim habang binuhat si Jett na parang may dalang asong malata.
Dahil hindi pa umaatake si Gerald kanina ng isa sa mga kampon ni Jett, iniwan siya ni Gerald. Gayunpaman, halos mamatay na
siya sa takot habang nanginginig siya sa isang sulok ng silid.
Inihagis si Jett sa direksyon ng nasasakupan, tinuro siya ni Gerald bago nag-utos, “Kung gusto mong mabuhay, buhatin mo siya at
sundan mo ako! Tara na!”
Dahil walang ibang pagpipilian, sumunod na lang ang nasasakupan.
Nang makalabas silang tatlo sa front door ng villa nang walang kahirap-hirap, nagkataon na may nakita si Gerald sa gilid ng
kanyang mga mata. Ang nakita niya ay naging sanhi ng unti-unting nabuong ngiti sa kanyang mukha habang inaakay niya ang
dalawa pang lalaking kasama niya pababa ng bundok, na naglaho sa gabi pagkatapos.
Sa mismong lugar kung saan pinagmasdan ni Gerald ang kanyang mga mata kanina, ay ang isang masamang bugbog na lalaki na
nakahawak ng mahigpit sa kanyang dibdib. Siya ang unang taong nabugbog ni Gerald nang gabing iyon, at gumapang siya
hanggang sa villa mula sa gitna ng bundok. Bagama't duguan ang mukha niya, sobrang putla din nito, na lumilikha ng nakakatakot
na kaibahan.
Bukod sa subordinate na isinama ni Gerald, ang sugatang lalaki lang ang natitirang buhay doon.
Napagtantong umalis si Gerald sa mansyon kasama si Jett, sa sobrang kahirapan, sa huli ay nakuha niya ang kanyang cell
phone at mag-dial ng isang numero.
“T-na-kidnap ang pangatlong young master! Ang kabilang partido ay isang nangungunang master na maaari ring maging bahagi ng
isang lihim na lipunan! Sa boses niya, para siyang matanda sa edad na animnapung taong gulang! Ipagbigay-alam kaagad sa
pangalawang young master ang tungkol dito at magpadala ng ilang lalaki sa sandaling ito!” iniulat ang lalaki sa pamamagitan ng
telepono.
“Miyembro ng isang secret society? At inagaw niya rin ang pangatlong young master?! Humanap ng paraan para sundan siya
ng malapitan! Ipapaalam ko kaagad sa pangalawang master ang tungkol dito!” sabi ng nasa kabilang linya bago tinapos ang tawag.
Sumugod siya sa isang tagong kwarto para i-relay ang narinig niya.
"Ano? Kinidnap si Jett? Sinong nasa tamang pag-iisip ang magiging ganito katapang?!" atungal ni Kort habang nanlalaki ang
mga mata sa galit.
“Hindi pa namin alam, though from the subordinate's description, he said that the man could very well be over the age of sixty. Ang
galing din daw ng kalaban natin ngayon ay maihahalintulad sa iyo, second master! Kung tutuusin, mukhang hindi naman siya
nahirapang kunin ang ikatlong young master at ang mga subordinates niya!
”
Pagkasabi pa lang nun ng subordinate ay nag-ring ulit ang phone niya.
“May updates na ba? Ano? Paradise Province? … Sige!”
Matapos tapusin ang tawag, tumingin muli siya kay Kort bago sinabing, "Base sa sinabi ng nasasakupan, silang tatlo ay tila patungo
sa Paradise Province!"
"Sino sa lupa mula sa probinsyang iyon ang may kasamang karne ng baka?" ungol ni Kort habang hinahampas ang isang kamao sa
kanyang mesa, nahati ito sa kalahati sa proseso!
"Kahit sino pa ang taong iyon, hindi siya makakawala kapag nalaman ko ang tunay niyang pagkatao!" sigaw ni Kort sa galit.
Si Gulping, ang subordinate pagkatapos ay nagmungkahi, "Do... Sa tingin mo ay maaaring isang tao mula sa pamilya Crawford ang gumawa
nito, pangalawang master?"
"…Hindi. At may dahilan ako para maniwala na hindi sila kasali. Pagkatapos ng lahat, si Dylan ay hindi magkakaroon ng lakas ng loob na gawin
ang alinman sa mga ito. Kahit na gawin niya, wala siyang lakas para dito! Something is very off about this incident…” medyo mahinahon na
paliwanag ni Kort habang sinusuri niya ang kasalukuyang sitwasyon.
Pagkaraan ng maikling sandali, itinaas niya ang kanyang ulo bago sinabing, “Ituro sa lahat ng pwersa na kasalukuyang sumusupil sa
Crawfords na lumipat sa Paradise Province sa lalong madaling panahon. Dapat matagpuan si Jett kahit anong mangyari!"
'Hindi ka dapat manghina, Jett... Manatili kang matatag!' Napaisip si Kort habang bumuntong-hininga.
Kabanata 927
Kinabukasan sa mansion ng pamilya Crawford sa Northbay nang tumakbo ang isang mayordomo habang sumisigaw, “Sir! May dala akong
magandang balita, sir!"
Sa oras na iyon, nagbabasa si Dylan sa kanyang silid-aralan. Pinahintulutan ang kanyang mayordomo na makapasok, pagkatapos ay ibinaba
ni Dylan ang kanyang salamin bago kinusot ang kanyang mga kilay at sinabing, “Sige…”
“Tungkol kay Kort Moldell! Habang parehong ginagawa nina Kort at Jett ang lahat para labanan ang aming pamilya sa nakalipas na anim na
buwan, nakatanggap lang kami ng balita mula sa isang mapagkakatiwalaang source na nawawala si Jett!”
"Ano? Nawawala si Jett?” sabi ni Dylan habang nagtatakang tumayo.
Si Jett ang pangatlong anak ni Kort na unti-unting nabuo ang kanyang kapangyarihan sa nakalipas na anim na buwan. Siya rin ay patuloy na
nagiging masakit sa pwet, sinasadyang magdulot ng gulo para sa mga Crawford tuwing magagawa niya.
Bagama't nakita lang siya ni Dylan bilang isang peste na hindi kailangang seryosohin, hindi nito binago ang katotohanan na si Jett
ay palaging nakakainis sa kanilang pamilya. Kaya nakakainis, sa katunayan, na ang Crawfords ay madalas na pakiramdam pagod
na lamang sa pakikitungo sa kanya nang paulit-ulit.
To think na nawala na ang tinik sa kanilang pamilya!
“Ang pagkawala niya ay hindi man ang pinakamagandang balita, sir! Kita mo, inalis ni Kort ang karamihan sa kanyang mga tauhan
kagabi at inilipat sila sa ibang lugar! Sa wakas makakahinga na ang pamilya Crawford!" masayang sabi ng mayordomo.
Si Dylan na mismo ang tumango habang may ngiti sa labi.
“Gayunpaman… Sa pagkakaalala ko, si Jett ang paboritong anak ni Kort... Ngayong nawawala siya, sa palagay mo ba ay
maghihinala si Kort na may kinalaman ang pamilya natin sa bagay na ito?” tanong ng mayordomo na nakakunot ang noo.
“Siyempre ayaw niya!” sabi ni Dylan habang isinara ang librong binabasa niya bago nilagay sa gilid.
“Hindi naman tanga si Kort. Alam na alam niya kung gaano kahusay si Jett, at alam din niya na kahit ang mga nangungunang
guwardiya ng pamilya Crawford ay hindi niya magagawang gawin ang isang daliri sa kanya! Sigurado ako na naiintindihan din ni
Kort na ang aming pamilya ay hindi kailanman maglalakas-loob na gawin ang isang bagay sa unang lugar! Dahil sinabi mong
binawi niya ang mga tauhan niya na nagbabantay sa atin, ibig sabihin ay alam nilang hindi tayo ang pagbabanta!
Mas mabuti pa, nangangahulugan iyon na mayroon silang sariling malaking problemang haharapin!” sagot ni Dylan habang
nakahinga siya ng maluwag.
“Tama ka talaga sir! Mukhang nag-o-overthink lang ako sa mga bagay-bagay!" nakangiting sabi ng butler habang pinagmamasdan
si Dylan na inilabas ang kanyang cellphone.
“Gayunpaman, kung sino man ang nakahuli kay Jett, sa loob ng Mayberry City sa lahat ng lugar, ay dapat na isang napakahusay
na master... Isang master sa lahat ng master, kahit na! Fynn!” sabi ni Dylan na biglang sumeryoso ang mukha nang tuluyang
magkadugtong ang tawag.
"Paano ako makakatulong, ginoo?"

“Binibigyan kita ngayon ng isang lihim na gawain. Gusto kong imbestigahan mo ang pagkawala ni Jett at subukang hanapin ang
master na kumidnap sa kanya. Kung magagawa nating kumuha o kumuha sa kanya upang tumulong sa ating pamilya, baka magkaroon
tayo ng pagkakataong talunin si Kort! Malaya kang gumamit ng anumang paraan na maiisip mo para hanapin siya!” utos ni Dylan
habang hinahampas ang malayang kamay niya sa mesa.
“Naiintindihan! Magsisimula kaagad ang paghahanda para sa imbestigasyon!” sagot ni Fynn sabay end ng tawag.
Aalis na sana ang mayordoma, tumawag si Dylan, “Teka! Sabihin mo sa panganay na babae, ginang, Lyra, at ang iba pang pamilya
na sabay tayong maghahapunan ngayong gabi!”
"…Opo, ginoo!" sabi ng mayordomo, nagniningning sa tuwa. Kung tutuusin, matagal na rin mula nang makita niyang ganito
kasaya si Dylan.
Mula nang mawala si Gerald mga anim na buwan na ang nakalilipas, ang Crawfords ay hindi nagkaroon ng maayos na family
dinner na magkasama. Maging si Yulia ay halos hindi nakasama si Dylan sa mga panahong iyon dahil palagi siyang nagkukulong sa
kanyang study room.
Pagdating ng hapunan, todo ngiti sina Jessica at Lyra nang makita nila si Dylan na masayang-masaya pagkatapos ng mahabang
panahon.
“Anong nangyari, dad? Ano ang okasyon? Nahanap mo ba kung nasaan si Gerald?" tanong ni Jessica nang magkaroon siya
ng pagkakataon.
Nanghihina ang kanyang ulo, pagkatapos ay sumagot siya, "...Hindi... Hindi pa rin namin siya mahanap..."
Nang marinig iyon, ang lahat ay biglang naging malungkot.
“…Gayunpaman! Kahit na ganoon ang kaso, ngayon ay isang magandang araw pa rin! Tutal, nawawala si Jett! Isang uri ng trahedya
ang naganap sa Mountain Top Villa at lahat maliban sa isa sa mga subordinates ni Jett doon ay napatay!” anunsyo ni
Dylan.
"Ano? Nawawala yung b*stard na yun?” sabi ni Jessica habang tumatawa.

“Talaga! Inagaw ng ilang master si Jett, at hindi alintana kung ginawa niya ito para sa sarili niyang mga dahilan o para tulungan kami, hindi mahalaga
dahil ang kanyang mga aksyon ay nakinabang pa rin ng malaki sa pamilya Crawford!” nakangiting sagot ni Dylan.
“Ngunit sino kaya ang panginoon na iyon? May alam ka bang iba pang mga lihim na samahan o pamilya maliban sa mga Moldell, dad?"
“Kung meron man, hindi ko sila aware. Anuman, sa ilalim ng mga sitwasyong ito, nararamdaman ko na ang aming pamilya ay lubhang
nangangailangan ng gayong makapangyarihang panginoon upang tumulong sa pakikitungo sa mga Moldell. Kung talagang mahanap natin
siya, handa akong mag-alok ng ikatlong bahagi ng mga ari-arian ng aming pamilya bilang isang insentibo para sa panginoon na tulungan kami!”
Bilang tugon, tumango si Jessica at ang iba pa bilang pagsang-ayon.
Samantala, sa timog-kanluran ng Paradise Region, isang bus ang dahan-dahang patungo sa Paradise Province.
Kabanata 928 Ang bus
ay kasalukuyang naglalakbay sa isang bulubunduking kalsada, at bukod sa paminsan-minsang driver, ang kalsada ay—sa karamihan—ay ganap
na walang laman. Kahit saang direksyon tumingin, mga bundok ang tanging palagiang nakikita.
"Alam mo, narinig ko na maraming pagnanakaw ang nangyayari sa kalsadang ito!" sabi ng isang matabang binata na halatang nakakapanlumo
ang buong paglalakbay.
Nang makita niyang nakatingin na sa kanya ang iba, saka siya nagpatuloy, “Nasa balita yan kanina! Isang grupo ng mga magnanakaw ang
lumilitaw na sumakay sa isang bus sa mismong kalsadang ito, at nang matapos sila sa kanilang pagnanakaw, pinatay nila ang lahat ng nasa
bus!”
“Hindi pwedeng totoo yan! Medyo alerto ako sa mga ganoong balita... Bakit hindi ko ito nakita noon?” tanong ng isang medyo may edad na
babae na medyo kinakabahan.
“Well, nawala ang balita hindi nagtagal matapos itong ilabas sa publiko! Kung tutuusin, ang pagkalat ng mga balitang tulad nito nang biglaan ay
madaling magpalaganap ng gulat!" paliwanag ng taong grasa.

“Hah. Kahit salakayin tayo ng mga tulisan, bugbugin lang natin sila hanggang mamatay! Kung tutuusin, napakarami natin dito!” nginisian ng
isang medyo malaki at matipunong lalaki.
"Oo, ngunit hindi kami humahawak ng mga kutsilyo tulad ng mga ito..." ungol ng matabang lalaki bilang tugon.
Nang marinig iyon, natahimik saglit ang lahat. Sino ba naman ang hindi kakabahan pagkatapos marinig ang sasabihin niya.
Maya-maya pa, ang parehong lalaki ay naglabas ng isang pakete ng biskwit at dahan-dahang sinimulang kainin ang mga ito.
“Pfft! Diba sabi mo may mga tulisan sa kalsadang ito? Kumusta ka pa sa mood kumain ngayon?
Siguradong ikaw ang unang mananakawan dahil ang taba-taba mo na!” sabi ng babae kanina sa medyo hindi nasisiyahang boses.
“Hay naku kumakain lang ako pampawala ng stress! Narito ang isang trivia! Ang mga tao ay mas nakakarelaks kapag ang ating mga panga ay
patuloy na gumagalaw!" sagot ng lalaki.
“Totoo ba talaga iyon?”
“Wala akong dahilan para magsinungaling. Narito, kumuha ng isang pakete ng biskwit at subukan ito para sa iyong sarili!" sabi ng matabang lalaki habang
inaabot ang isang pakete sa babae.
“Oh? Gusto ko rin!" sabi ng isa pang nakaupo sa bus habang tumatawa.
"Ang aking mga biskwit ay mahalaga sa akin! Wala ba sa inyo ang nagdadala ng sarili ninyong meryenda sa mahabang paglalakbay?
Ibebenta ko sila sa iyo ng tatlong dolyar bawat pakete kung talagang gusto mo!” sagot ng matabang lalaki na agad na niyakap ng mahigpit ang
kanyang luggage bag.
Bilang tugon, agad namang tumawa ng malakas ang lahat. Malinaw na ang taong grasa ay isang tindera ng biskwit.
Gayunpaman, dahil walang halaga sa kanila ang ilang dolyar, nagsimula silang mamigay ng pera sa kanya para makabili ng biskwit.
Habang masayang kinukuha ng matabang lalaki ang pera at sinimulang ipamahagi ang mga biskwit sa paligid, nilingon niya ang kakaibang
lalaki na kanina pa tahimik na nakaupo sa bus. Ang mismong lalaki ay nakasuot ng cap at mask na nakatakip sa halos lahat ng kanyang
facial features, kaya nahihirapan ang taong grasa na hulaan ang kanyang edad. Para bang hindi siya kakaiba, nakaupo sa likuran niya ang
dalawang napakahina at mukhang marupok na lalaki.
Habang naglalakad papunta sa tatlo, tinanong ng matabang lalaki, “Wala ni isa sa inyo ang nagsalita sa buong paglalakbay na ito, mga
ginoo! Siguradong gutom ka na rin! Bakit hindi magkaroon ng ilang biskwit para makapagpahinga ka ng kaunti?"
Bilang tugon, umiling lang ang lalaking nakasuot ng itim na trench coat.
“Binibigyan ko ang bawat isa sa inyo ng isang pakete sa bahay! Kung tutuusin, mas tensiyonado kayong tatlo kaysa sa ibang tao sa bus!
Magkaibigan na lang tayo!” dagdag pa ng lalaki.
Pero imbes na sumagot, lumingon lang sa bintana ang lalaking nakamaskara.
'Anong kakaibang tao...' Sa isip ng matabang lalaki sa kanyang sarili habang lumingon siya sa babaeng nakaupo sa tapat ng kakaibang lalaki.
Nakasuot siya ng itim na leather na pantalon pati na rin ang leather jacket. Sa totoo lang, ang mahabang buhok na kagandahan ay kahawig
ng 'itim na gagamba,' isang sikat na fictional na karakter sa pelikula.
Bagama't siguradong maganda siya, mayroon din siyang malamig na ekspresyon sa kanyang mukha.
“Kumusta ka naman, beauty? Gusto mo ba ng biskwit?" nakangiting tanong ng matabang lalaki.
Dahil doon, bahagya lang siyang umiling.

“Halika, habang medyo matamis ang mga biskwit, maganda ang mga ito para matulungan kang mag-relax!” dagdag pa ng lalaki.
Sa simpleng pagnanais na iwan siya nito, pagkatapos ay sinabi niya sa isang naiinip na tono, "Bigyan mo lang ako ng isang pakete!"
Matapos ibigay sa kanya, patuloy itong nakatitig sa kanya nang nakangiti, naghihintay na kolektahin ang perang inutang niya sa kanya.
Nang malapit na niyang ilabas ang kanyang pitaka, bigla siyang may naisip.
Muli siyang tumingin sa lalaki, kumunot ang noo niya bago sinabing, “Wala akong inilabas na pera!”
"Ano? Wala man lang tatlong dolyar? Iyon ay medyo malayo, dapat kong sabihin!" gulat na sagot ng matabang lalaki.
Kabanata 929 "Nagsasabi
ako ng totoo!" dagdag pa ng dalaga habang lumalalim ang pagsimangot nito.
“Hoy, chubby! Kalimutan mo na lang! Ang ganda niya pa rin! Kung talagang pursigido ka, eto! Kumuha ka na lang ng tatlong dolyar sa akin!"
alok ng isa sa mga pasahero habang tumatawa.
“Hindi ka pwedeng magseryoso! To think na may ganyang babae! Gustong kumain pero ayaw magbayad ng tatlong dolyar!" ngumisi ang taong
grasa.
Nang marinig iyon, lalo pang sumimangot ang dalaga.
Kaagad pagkatapos, gayunpaman, isang maikling kabangisan ang sumilay sa kanyang mga mata nang sabihin niya, "Kung talagang gusto mo ang
aking pera, pagkatapos ay bumaba sa bus kasama ako mamaya. Kung tatanggapin mo ang dare, kalimutan ang tatlong dolyar, bibigyan
kita ng tatlong libong dolyar kung gusto mo! Anong masasabi mo?" malamig na tanong ng dalaga.
“Sabi ko bakit hindi ako maglakas-loob na gawin iyon! Gayunpaman, ikaw mismo ang nagsabi na bibigyan mo ako ng tatlong libong dolyar!
Hindi pa huli ang lahat para bawiin ang pahayag na iyon!” sagot ng matabang lalaki habang ngumuso.
“Deal!” sigaw ng dalaga bago huminga ng malalim.

Sa buong pag-uusap nila, ang lalaking nakaitim ay panay ang palihim na tingin sa dalaga. Nakataas man ang isang kilay niya,
mabilis niyang binawi ang tingin niya bago pa man makahalata ang sinuman.
Maya-maya lang ay ayos na ang lahat nang sumigaw ang babae, "Ihinto ang bus, driver!"
“Dito? Sa gitna ng kawalan? Beauty, mapadpad ka dito mag-isa kung ihahatid kita dito!” sagot ng driver na may mabuting
hangarin.
"Isipin mo ang sarili mong negosyo at ihinto mo na ang sasakyan!"
Nang marinig ang kanyang malamig ngunit matatag na tugon, ang driver ay walang pagpipilian kundi sumunod.
Nang huminto ang bus, tumingin ang dalaga sa matabang lalaki bago bitbit ang kanyang puting kahon at bumaba ng sasakyan.
Habang hawak ang bag ng biskwit, sinundan siya ng matabang lalaki bago sinabing, “Humph! eto ako!
Nasaan ang tatlong libong dolyar?”
Habang patuloy na nakatingin sa kanilang dalawa ang driver ng bus, nagulat siya nang makitang bumaba na rin ng bus ang
lalaking nakaitim—kasama ang dalawang mahihinang lalaki.
Napalitan ng pag-aalala ang kanyang pagkagulat nang makita niya ang isa pang limang matipunong lalaki na bitbit ang kanilang mga bagahe sa
labas ng bus!
“Anong ginagawa ninyong lahat? Nasa kalagitnaan pa lang tayo!"
Kahit na curious siya kung ano ang magaganap doon, matanda na siya at may sapat na karanasan upang malaman na hindi
siya dapat manatili sa pag-uusig. Dahil dito, nagmaneho na lamang siya kasama ang mga natitirang pasahero.
Ngayon ay nakatayo sa isang ganap na desyerto na lugar, ang matabang lalaki ay inulit, "Ginawa ko ang aking bahagi ng deal,
kaya manatili sa iyo! Nasaan ang tatlong libong dolyar?”
Ang dalaga—na kanina pa nagmamasid-masid—ay muling humarap sa matabang lalaki bago sumagot, “Ano, hindi mo ba
nakikita? Nasa likod mo na ang perang hinahanap mo!”
"Beauty, pera ko lang ang gusto ko, hindi yung limang tao!"
"Narinig mo yun kuya? Hinihintay niya tayo! Hahaha! Tiyak na magkakaroon tayo ng ligaw na oras sa kanya!” sabi ng isa sa
matipunong lalaki.
Sabay tawanan, itinapon nilang lima ang kanilang mga bagahe sa tabi bago lumapit sa dalaga at pinalibutan siya.
“Hindi kaya bigla kang nalungkot sa kalagitnaan ng paglalakbay, kagandahan? Huwag kang mag-alala, nandito kami para
samahan ka!” dagdag pa ng isa sa limang lalaki.
Napatulala sa biglaang pangyayari, sinabi ng matabang lalaki, “…B-mga kapatid? Baka magnanakaw kayo?"
“Hah! Isipin mo na lang ang sarili mong negosyo kung gusto mong mabuhay!" sagot ng isa pang matipunong lalaki habang
tinatabi ang matabang lalaki.
Ang lalaking nakaitim naman ay nakatayo lang sa di kalayuan kasama ang dalawang mahihinang lalaki, habang pinapanood ang
palabas na dahan-dahan.
“Oh my, samahan mo sabi? Paano kaya?” sagot ng dalaga na may kaakit-akit na ngiti.
“Haha! Sasamahan ka namin kahit anong gusto mo!”
Pagkasabi niyon, susuntukin na sana siya ng mga lalaki nang bigla siyang magtanong, "Hansel ba ang pangalan ng pinuno mo?"
“…Huh? Ikaw... paano mo nalaman ang pangalan niya?" nagtatakang tanong ng mga lalaki habang nagpapalitan ng tingin sa isa't isa.
“Aba syempre malalaman ko ang pangalan niya! Kung tutuusin, malapit na siyang mamatay sa mga kamay ko! Katulad ninyong
limang nakakasukang piraso ng basura!" nginisian ng dalaga.
"Ano-"
Bago pa man sila makapagsalita ng anuman, ang dilag ay mabilis na naglabas ng isang maikling talim mula sa kung saan at nagsimulang
maglaslas sa kanila!
Isang segundo o dalawa lang ang itinagal ng lahat ng limang lalaki ay bumagsak sa lupa, nakakapit sa kanilang mga gasgas na leeg
habang sila ay tumigil sa paggalaw.
“H-huh?!” sigaw ng matabang lalaki na agad na nanginginig sa takot.
Maging ang lalaking nakaitim ay hindi maiwasang maramdaman ang bahagyang pagkislap ng kanyang kanang mata sa nakitang nasa harapan niya.
Kabanata 930
Gayunpaman, hindi nagtagal ay binawi niya ang kanyang tingin.
Ang dilag naman ay pasimpleng sumulyap sa matabang lalaki bago sinabing, “Kung gusto mong mabuhay, buhatin mo ang aking bagahe
at sumunod ka sa akin. Gawin mo nang maayos at bibigyan kita ng isang daang libong dolyar kapag tapos na tayo!”
Habang pinagmamasdan ang matabang lalaki na tahimik na tumango sa takot, nasulyapan ng gilid ng kanyang mata ang tatlo pang
lalaking bumaba ng bus kanina.
Habang pinagmamasdan silang maglakad sa kabilang direksyon, hindi niya maiwasang bahagyang kumunot ang kanyang mga kilay.
'Tunay na misteryo ang lalaking nakasuot ng itim na trench coat...' naisip niya sa sarili.
Regardless, hindi siya nakaharang kaya hindi talaga siya mahalaga sa kanya. May sarili siyang mga bagay na dapat pagtuunan ng
pansin pansamantala.
Pagkatapos ay nag-squat siya at sinimulang tanggalin ang lahat ng mga kagamitan sa komunikasyon sa limang bangkay. Nang matapos
siya ay sinenyasan niya na sumunod ang matabang lalaki at saka tahimik na naglakad ang dalawa.
“Elder... Master... Alin ang mas gusto mo... Saan mo ako dadalhin...? Kung pera ang gusto mo, kung gayon ang aking pamilya ay
maaaring magbigay sa iyo ng maraming pera hangga't kailangan mo! Kahit na ito ay iba, naniniwala ako na ang pamilya Moldell ay
tiyak na maibibigay ito sa iyo! Kaya palayain mo ako! Gutom at uhaw na ako ngayon!”
Kung hindi lang maliwanag, ang nagsalita ay walang iba kundi si Jett.
Sa tabi ng kanyang subordinate, ni isa sa kanila ay walang nangahas na magsalita sa buong paglalakbay nila sa bus. Kung tutuusin,
mas alam pa nila kaysa gumawa ng eksenang madaling tapusin ang buhay nila sa iisang kamay. Ngayon na sila ay literal na nasa gitna ng
kawalan, gayunpaman, alam ni Jett na sa wakas ay makakapagsalita na siya muli.
"Kung saan tayo pupunta ay nasa unahan lang!" sagot ng lalaking nakaitim.
“Dito?” gulat na tanong ni Jett habang inilibot ang tingin sa malalim na lambak.
“Talaga. Anuman, sigurado ako na ang iba pang mga Moldell ay dapat na galit na galit na naghahanap sa iyo ngayon. Sa nahuhulaan ko,
tiyak na nabaligtad si Weston nang malaman nilang nawawala ka. Tiyak na mabigla sila kapag nasusubaybayan nila ang iyong
lokasyon hanggang sa labas dito,” sabi ng lalaking nakaitim.
“Natutuwa akong naiintindihan mo iyon, Kuya! Sa antas ng iyong katalinuhan, sigurado akong alam mo kung gaano ako kamahal ng aking
ama! Sa puntong ito, malamang na pakilusin niya ang lahat ng nangungunang master sa pamilya, para hanapin ako! Hindi talaga ito kailangang
magtapos sa pananakit mo sa pamilya Moldell, Elder! Pag-usapan natin ang mga bagay nang maayos! Sino ang nakakaalam, maaari pa
nga tayong maging kakampi!"
“Humph. Gaya ng sabi mo, hindi titigil ang tatay mo hangga't hindi ka niya nahahanap!"
"Tama iyan! Kaya pakiusap, Elder! Please lang-”
Bago pa matapos ni Jett ang kanyang pangungusap, mabilis na sinunggaban ni Gerald ang lalamunan ng kanyang tahimik na kampon.
Hindi man lang nakapag-react ang nasasakupan bago ginalaw ng bahagya ni Gerald ang kanyang mga daliri at isang katok na
tunog ang narinig.
Agad na bumulwak ang dugo sa bibig ng lalaki nang bumagsak ito sa lupa, patay.
“…H-huh? matanda? Ikaw?!" nauutal na sabi ni Jett na gulat na gulat sa biglaang pangyayari.
“I must say, medyo matalino ang subordinate mo. Pagkatapos ng lahat, nagsusulat siya at nag-iiwan ng mga pahiwatig sa buong
paglalakbay!” nginisian ng lalaking nakaitim.
“Hayaan mong tanungin kita nito, pangatlong young master, Jett. Hindi mo pa ba alam kung sino talaga ako?"
“H-hindi… Sino ka ba talaga, elder…?”
Nang marinig iyon, tinanggal ni Gerald ang kanyang cap at voice changer na nakakabit sa kanyang leeg nito
buong panahon.
Saving the best for last, hinubad ni Gerald ang kanyang maskara, inilantad ang kanyang gwapong mukha.
“I-ikaw ba…? Gerald?!” sigaw ni Jett na parehong gulat at lubos na kilabot nang tuluyan niyang makita ang mukha ng kanyang kidnapper.
Upang matulungan ang mga Moldell sa paghahanap kay Gerald, nabasa na ni Jett ang lahat ng impormasyon tungkol sa dating
mayamang tagapagmana. Bagama't inakala niyang alam na niya ang lahat ng dapat malaman tungkol kay Gerald, alam na niya
ngayon kung gaano siya mali.
“Bingo. To think na ikaw at ang tatay mo ay hinahanap-hanap mo ako sa buong oras na ito... Hindi mo inaasahan na mahuhulog ka sa
kamay ko, hindi ba?” tanong ni Gerald habang naka-smirk.
Takot na takot nang makita ang ngiti ni Gerald, saka sinabi ni Jett, “Gerald! Hindi, M-Mr. Crawford! I never expected na
magiging part ka din ng bloodline natin! Ipagpaumanhin mo ang aking kawalan ng ugali! Ang lahat ng nangyari ay isa lamang
malaking hindi pagkakaunawaan!”
Walang paraan na si Gerald ay hindi isang Moldell. Pagkatapos ng lahat, ang kanyang mga kakayahan at kakayahan ay
napakalakas!
“Isang hindi pagkakaunawaan ang sinasabi mo? Anim na buwan mo nang pinipigilan ang pamilya Crawford nang walang humpay.
Marami, kung hindi man lahat, sa mga dati kong kakilala ay nagdusa na sa iyong mga kamay. Para bang hindi pa iyon sapat, naging
palaboy at miserable din ako sa buong pamamaril mo. Naglakas-loob ka bang sabihin sa harapan ko na ang lahat ng iyon ay
isang 'hindi pagkakaunawaan'?" singhal ni Gerald bago ngumisi.
“R-kahit ano! Bakit hindi mo ako pinatay on the spot noon? Bakit mo ako kinidnap sa halip? Ano ang plano mong gawin?" tanong ni
Jett sabay lagok habang dalawang hakbang paatras.
“Naku, huwag mo akong intindihin. I was simply looking for the perfect time and place to kill you,” sagot ni Gerald.
"…Nakuha ko na. Aktibong sinusubukan mong ilihis ang atensyon ng aking ama para mabigyan mo ng pagkakataon ang
mga Crawford na makapagpahinga sa wakas! Gayunpaman, totoo bang iniisip mo na makakatakas ka nang matagal pagkatapos
akong kidnapin? Maaaring malakas at makapangyarihan ka na ngayon, ngunit huwag kalimutan na haharapin mo ang buong pamilya
Moldell kapag nahuli ka nila, kasama ang aking ama!” marahas na ungol ni Jett.
Pagkatapos ay idinagdag niya, "Ang aking ama ay pupunta sa amin nang napakabilis, nararamdaman ko ito! Pag-isipan mo,
Gerald! Kung papatayin mo ako ngayon, wala kang matitirang bargaining chip kapag nahanap ka na niya!”
At that, Gerald simply nodded bago sinabing, “I'm aware. Kaya naman nagtagal ako sa pag-iisip kung paano kita itapon. Kung
tutuusin, kung susunugin lang kita, may natitira pang bakas. Sa maingat na pagsasaalang-alang, sa wakas ay nakaisip ako ng
napakatalino na ideyang ito!”
“Tingnan mo, may malalim na lambak sa harap na tinatawag na Wild Miasma Valley. Ito ay kilala rin bilang ang Poisonous
Mosquito Valley. Humigit-kumulang daan-daang milyong napakalason na lamok ang naninirahan doon, alam mo ba? Kapag inihagis
na kita doon, tatagal ng hindi hihigit sa kalahating oras para tuluyang maubos ang lahat ng balat mo! Sigurado akong hindi ka
hahanapin ng tatay mo sa lalong madaling panahon kapag nangyari iyon!”
“Ikaw... B*stard ka! Ang bisyo mong b*stard! Tiyak na tadtarin ka ng aking ama sa isang milyong piraso kapag nahawakan ka na niya!" sigaw
ni Jett sa parehong galit at takot na may lubos na nakakatakot na ekspresyon sa kanyang mukha.
Kabanata 931
Makalipas ang isang oras nang tuluyang lumabas ng lambak si Gerald.
Si Gerald mismo ang nakalabas na buhay dahil ang suot niyang trench coat ay sadyang idinisenyo para protektahan siya mula sa mga
lamok doon.
Habang mabilis siyang nagsuot ng ilang ordinaryong damit, naalala niya ang huling kahabag-habag na mga sandali ni Jett nang mabagal siyang
namatay ilang minuto lang ang nakalipas.
Dahil sa kanyang paghihiganti sa wakas, naramdaman ni Gerald ang kasiyahan pagkatapos ng mahabang panahon. Kung tutuusin,
kahit na matunton ng mga tauhan ni Kort ang kanyang anak hanggang sa bulubunduking lugar, sigurado si Gerald na ang Wild Miasma
Valley ang huling lugar na maiisip nilang hanapin.
Kung ang lahat ay naaayon sa kung paano niya naisip, tiyak na magpapatuloy si Kort sa paghahanap kay Jett nang medyo matagal. Sa
panahong iyon, sa wakas ay magkakaroon ng pagkakataon ang pamilya ni Gerald na pansamantalang makapagpahinga.
Gayunpaman, dahil hindi na makakabalik si Gerald sa Weston nang ilang sandali, alam niyang kailangan niyang mabilis na humanap ng
ibang lugar na mauupuan, kahit pansamantala lang.
Nakasuot ng backpack nang matapos siyang magpalit, mukha siyang fresh graduate. Simple at walang palamuti ang itsura niya, tulad ng dati.
Nang magdesisyon na sana siya kung saang direksyon siya tutungo, bigla niyang narinig ang malalakas na pag-ugong ng mga motor mula
sa pataas.
Sa pagpikit ng kanyang mga mata, hindi nagtagal ay nakita ni Gerald ang isang off-road na sasakyan na humahabol sa dalawang halatang
pagod na mga tao na ngayon ay tumatakbo patungo sa kanya. Agad niyang nakilala ang dalawa.
Sila ay walang iba kundi ang matabang tindera ng biskwit at ang kagandahang nakasuot ng itim na leather na pantalon noon!
“Kaya sila...” sabi ni Gerald sa sarili habang mabilis na isinuot ang kanyang cap at bahagyang ibinaba ang labi nito.
“T-tulong! Sinusubukan tayong patayin ng mga taong iyon!" sigaw ng taong grasa.
Sa masusing pagsisiyasat, napansin ni Gerald na nagkaroon ng malubhang pinsala ang dalaga at medyo dumudugo ang binti nito.
Napansin din niyang itim na ang puting kahon na kanina pa niya dala-dala.
“B-kuya, pakiusap! Iligtas kami! May mga baril ang mga iyon!" muling sigaw ng taong grasa sa kanyang pagkadesperado.
Nang makita kung gaano kaputla ang kagandahan at kung gaano kalapit na ang off-road na sasakyan, nag-isip sandali si Gerald.
Bagama't limang tao ang pinatay ng dalaga kanina, lahat sila ay mga tulisan. Ano pa, sa totoo lang ay hindi niya makita ang pagiging taksil na
tao nito.
Pagtingin niya sa mga sumunod na humahabol sa kanila ay nakita niyang puro kalbo ang mga lalaking sakay ng sasakyan. Tila may mga
tattoo din silang dragon o phoenix sa kanilang buong paligid.
Sa pagtatapos ng kanyang desisyon nang makita niya ang isa sa mga lalaki na iniunat ang kanyang kamay mula sa bintana ng kotse,
sumigaw si Gerald, "Sumunod ka sa akin sa lambak!"
Ilang segundo matapos niyang akayin silang dalawa sa lambak, maririnig ang putok ng baril. Lumipad din ang maliliit na bato at maliliit na bato
sa buong lugar, habang ang off-road na sasakyan ay nagmamaneho sa mabatong kalsada.
Maya-maya, huminto ang sasakyan.
Paglabas ng limang kalbong lalaki sa sasakyan na may hawak na mga baril, ang kanilang pinuno ay bumulong, “D*mn it! Mabilis silang
tumakbo! Huwag mag-alala, bagaman! Nagawa kong barilin sa paa yung babae para hindi sila makalayo! Siguraduhing kargado ang iyong
mga baril, mga kapatid! Hinahabol namin sila!”
“Boss, huwag naman! Ang lambak na iyon ay tinatawag na Poisonous Mosquito Valley para sa isang dahilan! Kung atakihin tayo
ng mga lamok diyan, siguradong mapapawi tayo sa isang iglap! Maging ang ating balat ay magiging ganap na singaw... Talagang
hindi tayo dapat pumasok doon!” babala ng isa sa mga kalbong lalaki.
"Buweno, hindi tayo maaaring umalis nang wala ang kahon ng pera na iyon..." sagot ng pinuno na medyo nag-aalangan.
“…Humph. Well, kung ang lambak ay kasing delikado gaya ng sinasabi mo, sigurado akong malapit na silang maubusan! Pansamantala,
tawagan ang higit pa sa ating mga tauhan upang palibutan ang lahat ng pasukan ng lambak. Tiyaking paalalahanan sila sa bawat isa na
may kargang baril sa kanila!" dagdag ng pinuno.
"Agad-agad, boss!"
“F*cking hell! Bakit ang daming lamok dito? Anong lugar ito, kuya?" kinakabahang tanong ng matabang lalaki habang dinadala ang halos
walang malay na babae sa lambak.
“Aba siyempre maraming lamok. Pagkatapos ng lahat, ito ang Poisonous Mosquito Valley!”
“Ang... Ang Lambak ng Lamok? Hindi mo maaaring pag-usapan ang tungkol sa nasa Death Forbidden Land, tama ba?” gulat na
tanong ng matabang lalaki—na nakakagulat na may kaalaman.
“Bingo!”
Kabanata 932
Tumango si Gerald habang sinasabi iyon.
"…Diyos ko. Buti na lang hindi na tayo pumasok kuya! Sa narinig ko, ni hindi nag-iiwan ng bakas ng balat ng biktima ang mga
lamok! Baka mabaril na lang tayo ng mga bala kaysa magtiis sa mga makamandag na pag-atake ng lamok!” takot na takot na sabi ng
matabang lalaki.
“Dapat naisip mo yun habang tumatakbo ka papunta sa akin kanina. Hindi ba't ang katotohanan na ginawa mo iyon ay nagpapahiwatig
na sa simula pa lang ay wala kang pakialam na mamatay akong kasama mo?” sagot ni Gerald habang nakangiti ng pilit.
Ang matabang lalaki, gayunpaman, ay halos hindi nakarehistro ng anumang pagkakasala dahil siya ay labis na takot sa kung nasaan siya ngayon.
Si Gerald mismo ang nagkalkula ng pagkakataon na mabuhay siya kung susubukan niyang labanan ang mga lalaking iyon. Sa huli, sigurado
siyang magpapakawala lang ng apoy ang mga lalaki mula sa malayo sa sandaling makita siya.
Posible pa rin ang pagtatago sa puntong iyon, ngunit sa huli ay masasaktan pa rin siya! Wala lang kahit anong silver linings sa pagharap sa mga
lalaki ngayon.
With that conclusion in mind, Gerald didn't help but laugh slightly bitterly before said, “Tara, sundan mo ako. May isang kuweba sa loob ng
lambak na ito na maaari nating itago pansamantala! Dahil napakaraming dugo na ang nawala sa kanya sa puntong ito, kailangan ng dalaga ng
kaunting pahinga kung hindi ay malapit nang malagay sa panganib ang kanyang buhay!”
“S-seryoso?” nagtatakang tanong ng matabang lalaki.
Umiling si Gerald na nagpatuloy sa pangunguna hanggang sa kalaunan ay nakarating na silang tatlo sa kwebang binanggit ni Gerald.
Mukhang mas kakaunting lamok din sa paligid ng lugar na ito.
“Anong himala! Iisipin na may isang lugar sa loob ng death zone na ito na hindi magkukumpulan ang mga lamok na iyon!” sabi ng matabang
lalaki habang marahang inilapag sa lupa ang ngayon ay walang malay na dalaga.
"Nakikita mo ba ang mga berdeng halaman doon? Ang mga lamok ay natural na tinataboy ng kanilang pabango! Sa sobrang dami ng
halamang iyon sa labas mismo ng kweba, tiyak na hindi tayo aatake ng mga lamok sa lalong madaling panahon hangga't nananatili tayo rito!”
Sa napakalawak na kaalaman ni Gerald sa mga halamang gamot, hindi na nakapagtataka kung bakit alam niya ang mga katangian ng
mga halaman.
Habang sinimulang suriin ni Gerald ang mga sugat ng walang malay na batang babae, hindi nagtagal ay narinig niya itong nagtanong, “…Sino…
ikaw ba talaga, kuya…? Paano mo nalaman ang napakaraming…?"

Nang lumingon ito sa mukha nito ay nakakunot ang noo nito habang nagtatanong.
“Hindi naman importante ang identity ko. Anuman, kung ang mga sugat na ito ay hindi magagamot sa lalong madaling panahon, ikaw ay
mamamatay sa loob ng ilang oras! Anong nangyari sa inyong dalawa? Bakit ka hinahabol ng mga lalaking iyon?"
Sa paggunita sa sinabi niya sa limang matipunong lalaki bago sila patayin, naalala ni Gerald ang sinabi niya na gusto niyang
pumatay ng isang tao. Mula sa kanyang kasalukuyang kalagayan, malinaw sa araw na nabigo ang kanyang misyon.
"Tama iyan! Kung alam ko lang na gagawin mo ang ganoong bagay, hindi na sana kita sinundan, kahit na binantaan mo akong
bugbugin ako hanggang mamatay! Talagang nailagay mo ako sa matinding problema sa pagkakataong ito!” sabi ng binata sa mapait
na tono.
“Haha! Well, dahil hindi na tayo mabubuhay nang mas matagal, sa palagay ko ay hindi masasaktan na sabihin ito sa inyo! Kita mo,
ang plano ko ay pumatay sa isang amo sa hangganan ng Salford Province! Tapos yung b*stard na yun niloko at pinatay ang mga
kaibigan ko! Simula nang makatakas ako, simula noon ay pinaplano ko na ang aking paghihiganti!” paliwanag ng dalaga.
"Nakita ko. Kung maaari, parang may background ka sa isang martial artist. Nakatanggap ka ba ng anumang espesyal na
pagsasanay para sa pakikipaglaban at pagpatay bilang isang bata?" tanong ni Gerald habang nagpupunit ng gauze para malagyan
ng benda ang sugat niya.
Nang marinig ang tanong nito, agad niyang nakita si Gerald sa isang bagong liwanag.
Habang patuloy itong nakatitig sa kanya, binasag ng matabang lalaki ang katahimikan sa pamamagitan ng sabik na pagtatanong,
“Hoy, hey! Ang iyong mga hinaing sa mga lalaking iyon ay hindi ang mahalaga ngayon! Sabi mo hindi na tayo magtatagal di ba? Ano
ba talaga ang ibig mong sabihin noon?"
“Haha! Well, knowing Hansel's way of doing things, it wouldn't surprise me if his men are already surrounded all the exit to this
valley by now. Kahit na hindi tayo mamatay sa mga lamok dito, ang tanging pagpipilian ay ang mamatay sa gutom! Gayunpaman,
sa palagay ko hindi ko kailangang mag-isa sa kamatayan dahil kayong dalawa ay sasama sa akin!" sagot ng dalaga.
“A-ano…? Ikaw... Ikaw ay masama! Puro kasamaan! Kaya nandito lang kami para sugpuin ang suntok mo?!” sabi ng matabang
lalaki habang nanlalaki ang mata sa gulat at takot.
“To think that you still have the energy to scare him even with that serious injury. Hahaha... Well, dahil talagang mamamatay tayo
dito nang magkasama, pwede rin tayong mamatay bilang mga romantikong multo! Kung tutuusin, sigurado akong hindi pa
nasisiyahan si fatty dito sa piling ng isang babae!” sabi ni Gerald habang natatawa habang umiiling.
“Ikaw… Hindi ka man lang mangahas!” singhal ng dalaga habang nakatitig kay Gerald.
Ignoring her threat, Gerald then turned to look at the fat man before said, “Say, mataba. Tumungo nang kaunti sa loob at
makakakita ka ng maliit na undercurrent creek. Kunin mo ako ng tubig diyan. Disimpektahin ko ang sugat niya!”
“R-tama!” sabi ng matabang lalaki habang bahagyang tumango bago kumamot na may hawak na bote ng tubig.
“Sige, habang medyo nasugatan lang ang braso mo, mas malala ang sugat sa hita mo. Madaling mahawaan iyon kaya
kailangan kong sipsipin ang kontaminadong dugo bago mangyari iyon!” sabi ni Gerald sabay alis ng matabang lalaki.
"Paano mo ito sisipsipin?" tanong ng dalaga.
"Paano pa? Sa bibig ko syempre! Kaya… Please spare me the embarrassment and take your pants off if you want me to help
you...” sabi ni Gerald habang hindi niya maiwasang bahagyang mamula.
Bilang tugon, agad niya itong binigyan ng isang sampal sa kanyang mukha!
“K-gago ka! Huwag mo nang isipin iyon!” singhal ng dalaga habang namumula ang mukha na parang kamatis.
Kabanata 933 Dahil

sa kapaligiran kung saan siya lumaki, ang babae ay palaging naging sensitibo sa tuwing ito ay nakikipag-ugnayan sa mga lalaki.
Ang sensitibo ay hindi kahit na ang tamang salita sa kasong ito. Sa halip, ito ay mas katulad ng pagkasuklam.
Hangga't kailangan niyang harapin ang mga bagay na kinasasangkutan ng mga relasyon sa pagitan ng mga lalaki at babae, hindi niya
talaga maiwasang makaramdam ng labis na sakit. Kung minsan ay nakakatakot pa nga siya kaya naiinis siya sa presensya ng mga lalaki.
Kaya naman bahagya siyang nakonsensya nang sabihin niyang dapat na lang silang mamatay nang magkasama kanina.
Si Gerald mismo ay hindi inaasahan na ang isang malamig at walang malasakit na babae ay maglalagay ng ganoong kalakas na pagtutol.
“Tingnan mo, sinusubukan ko lang iligtas ang buhay mo dito. Kung hindi namin gagamutin ang iyong mga sugat ngayon, tiyak na darating
ito upang kagatin ka pabalik kapag nakatakas tayo mamaya. Kailangan mo ba talaga ako sa lahat ng tao para sabihin sa iyo kung ano
ang mangyayari kapag nahulog ka sa kanilang mga kamay?" pangungumbinsi ni Gerald.
"…Ikaw…"
Nang marinig iyon, saglit na natigilan ang dalaga.
Halata na nahihirapan siya sa mga sandaling iyon sa sobrang higpit ng pagkakakuyom niya ng kanyang mga kamao.
“…Mabuti! Pero ipikit mo ang iyong mga mata sa buong proseso o hindi ako magdadalawang isip na hiwain ang leeg mo!” sabi nung
babae na may malamig na tono.
“Lady, pinapatunog mo na para akong desperado na tumingin sa iyo!”
“Buti lumingon ka na! Ipikit mo na rin ang mga mata mo!” utos ng dalaga habang si Gerald ay tumalima habang umiiling.
Ilang sandali pa, narinig niya ang pamilyar na kaluskos ng isang taong naghuhubad sa kanyang likuran.
Kahit medyo malamig ang dalaga, inamin ni Gerald na isa talaga siyang tunay na kagandahan. Bagama't ang sinumang ordinaryong tao ay
tiyak na matutukso na sumilip, madaling napigilan ni Gerald ang tuksong iyon.
Kung tutuusin, wala naman talaga siyang ibang intensyon bukod sa gamutin ang sugat niya.
"…Tapos na ako!" sabi ng dalaga habang dahan dahang lumapit sa kanya si Gerald sabay buntong hininga.
"Muli, binabalaan kita na huwag nang humawak sa ibang lugar... Kaya kong tapusin ang buhay mo sa isang galaw, nakuha mo na?!"
Makalipas ang halos limang minuto nang isang pamilyar na boses ang tumawag, “Kuya! Dinala ko ang tubig tulad ng hiniling mo! …
Actually, hold on. Anong nangyayari dito? Bakit ang pula ng mukha mo, beauty?” tanong ng mataba
lalaki.
Sa mas malapit na pagsisiyasat, napagtanto niya kung gaano kagulo ang hitsura niya. Tumagal siya ng ilang segundo, ngunit agad
na kitang-kita ang kanyang pagkamangha nang magtanong siya, “Kayo… Pareho kayong walang ginawang kakaiba habang wala
ako, di ba?”
“Kung magsasabi ka ng ibang diyos na salita, huwag mo akong sisihin sa paghiwa ng dila mo!” ungol ng dalaga habang inilalabas ang
kanyang maikling talim.
Bilang tugon, sa sobrang takot ng matabang lalaki ay agad niyang natakpan ang kanyang mga kamay sa kanyang bibig.
Mabilis na lumipas ang gabi at ang sumunod na nalaman ng dalaga at ng matabang lalaki ay tinatapik-tapik sila sa kanilang pisngi habang
sinasabi ni Gerald, “Hoy, bumangon ka at sumikat! Oras na para umalis tayo!"
“Pero kuya... Madilim pa sa labas... At ang mga lalaking iyon ay malamang na nagtayo ng mga tolda kagabi sa paghihintay sa atin...
Ano sa tingin mo ay wala na sila…?” tanong ng matabang lalaki habang kinukusot ang mga mata.
“Nag-scouting ako kanina and from what I found, all the entrances were left unguarded. Either nakaalis na sila o naunang napunta sa
kanila ang mga makamandag na lamok! Anuman, samantalahin na lang natin ang pagkakataong ito para magmadali at umalis!” sabi
ni Gerald.
"Ano? Wala ni isa sa kanila?" nagtatakang tanong ng matabang lalaki.
Nagulat din ang dalaga nang marinig iyon.

“Sigurado ako at seryoso akong umalis agad. Anumang mamaya at pagtakas ay maaaring maging imposible!" sagot ni Gerald
habang sinusuot ang kanyang backpack.
Sa pagpapalitan ng mga tingin sa isa't isa, ang matabang lalaki at ang dalaga ay maaari lamang magsimulang maghanda ng
kanilang mga sarili. Kung tutuusin, pareho silang batid na sa huli, si Gerald pa rin ang maaasahang tao sa kanila.
Totoo ang sinabi ni Gerald, nang makarating na sila sa entrance ng lambak, nagulat ang dalaga nang makitang wala nang
ganap ang lahat ng tent. Ang mga tauhan ni Hansel ay tila sumingaw sa gabi!
'Ito ay halos walang kahulugan! Kahit atakihin sila ng mga lamok, dapat narinig ko silang sumisigaw at the very least!' Napaisip ang
dalaga sa sarili.
Nang lumingon siya kay Gerald, nagulat siya nang makitang nakasakay na ito sa isa sa mga off road na sasakyan.
“Mukhang maghihiwalay na tayo ng landas dito! Tutal may iba pa akong gagawin! Pareho lang kayong gumamit ng ibang
sasakyan dito para makatakas!"
Kabanata 934
“Ikaw… saan ka pupunta?” medyo nag-aalangan na tanong ng dalaga habang nakatingin kay Gerald.
"Ang hula mo'y kasing galing ng sa akin! Kapag nakarating na ako sa Salford Province, malamang na magpapatuloy ako sa
paglalakbay hanggang sa maabot ko ang dulo ng mundo!” nakangiting sagot ni Gerald habang pinapaandar ang makina ng off-
road vehicle na sinasakyan niya.
Malinaw na siya ang naglabas ng lahat ng tauhan ni Hansel noong gabi. Dahil din doon ay hindi niya kayang magtagal pa rito ng
ilang sandali.
"Bago ka umalis, sabihin mo sa akin ang pangalan mo! Akin si Rainey Levington!" tawag ni Rainey habang namumula ang
magandang mukha.
Sa totoo lang, ito ang unang pagkakataon sa buhay niya na naging ganito ka-intimate sa isang lalaki. Para sa kanya, ibang-iba si
Gerald sa lahat ng mga lalaking nakilala niya noon. Kung tutuusin, sinabihan siya ni Gerald na hindi siya magdadalawang isip
tungkol sa kanya, at kitang-kita ni Rainey sa mga mata nito na hindi siya nagsinungaling.
“Ah. Uh... Tawagin mo na lang akong Sanderson!” sagot ni Gerald.
Nang marinig iyon, hindi man lang nagkaroon ng pagkakataong sumagot si Rainey bago pa man ay tinapakan ni Gerald ang
accelerator at nagmaneho habang kumakaway ng kamay.
“…Sanderson? Sino ba naman ang magkakaroon ng ganoong pangalan?" galit na bulong ni Rainey.
Sa totoo lang, gusto niyang ipagpatuloy ang pagtatanong sa kanya, ngunit sa ngayon, si Gerald ay isang maliit na butil lamang sa
malayo.
Si Gerald mismo ang nagsimulang maglakad sa Salford Province. Kasunod ng mga naunang direksyon ni Quest, siya ay
patungo na ngayon sa isang lugar na malapit sa hangganan ng lalawigan.
Ang lugar na pinag-uusapan ay hindi bahagi ng anumang bansa, at wala ring isang tao na namamahala dito.
Bukod sa ilang malalaking pamilya na nagbabahagi ng awtoridad sa lugar, masasabi ng isa na ang lugar ay kasing-laya ng langit.
Dahil doon, ang lugar ay karaniwang kilala bilang Heavenly City sa Triangle District.
Gayunpaman, dahil sa kawalan ng makapangyarihang pigura, laganap ang kawalan ng batas sa maraming lungsod, nayon, at bayan ng
Langit na Lungsod.
Isa lamang itong lugar na kilalang-kilala sa pabahay ng ilang pangunahing pwersa sa ilalim ng lupa.
Ang mga Westley mismo ay itinuturing na walang iba kundi ang mayayamang negosyante sa paligid ng mga bahaging ito.
Speaking of the Westleys, ang plano ngayon ni Gerald ay ang pagtungo sa kanilang mansyon.
Bukod sa posibleng mahanap ang Ginseng King, may isa pang mahalagang dahilan si Gerald sa pagpunta rito.
Dahil sa kasalukuyan ay hindi na siya makakabalik sa Weston sa ngayon, naisip niya na sa lahat ng mga manloloko na may halong
tapat na mga tao dito, kahit ang mga Moldell ay mahihirapang maghanap sa kanya.
dito. Sa madaling salita, ang lugar na ito ay ang pinakamahusay na taya ni Gerald upang manatiling hindi natukoy, at ligtas, kahit sa ilang sandali.
Gayunpaman, hindi binalak ni Gerald na magtagal. Kung tutuusin, nakapagdesisyon na siya na hindi siya magtatatag ng isang bukas na relasyon
sa Westleys. Ang kanilang pamilya ay, pagkatapos ng lahat, ang tanging bargaining chip na natitira niya, at ito ay hindi kahit isang pangmatagalang
bargaining chip.
Pagkatapos ng ilang oras na pagmamaneho, sa wakas ay naubusan ng gasolina ang kotse. Dahil dito, pinabayaan na lang ito ni Gerald,
sa halip ay naglalakad sa kabundukan.
Hindi naman talaga ganoon kahirap para sa kanya dahil kung nauuhaw man siya, lagi na lang siyang umiinom ng spring water. Kahit na ang
gutom ay hindi isang isyu dahil ang paghuli at pag-ihaw ng isang ligaw na pheasant o liyebre ay halos hindi nagdulot ng anumang problema para
sa kanya.
Sa kalaunan, gayunpaman, nagsimula ang isang malakas na ulan. Dahil ayaw niyang maligo nang lubusan sa natitirang bahagi ng kanyang
paglalakbay, nakakita siya ng kalapit na kuweba at ginamit niya ito bilang pansamantalang kanlungan.
Gabi na nang tuluyang tumigil ang ulan at tumayo si Gerald sa harap ng batis sa labas mismo ng kweba upang maghugas ng mukha.
Gayunpaman, hindi nagtagal ay nakarinig siya ng marahas na labanan sa hindi kalayuan.
Pasimpleng umiling si Gerald na may pilit na ngiti. Ito ay maliwanag na ito ay isang labanan sa pagitan ng dalawang pwersa.
"Ito talaga ang triangle district... Kailangan kong maging mas maingat saan man ako pumunta ngayon!"
Tulad ng sinabi ni Gerald sa sarili niya, naririnig ni Gerald ang kaluskos ng ilang yabag... Gayunpaman, tila galit na galit ang mga ito patungo sa
direksyon niya!
Sa pagpikit ng mga mata, binilang ni Gerald ang kabuuang limang lalaki, lahat sila ay nakasuot ng camouflage na damit.
Lumilitaw na desperadong sinusubukan nilang tumakas mula sa isang bagay.

“Boss!” sigaw ng isa sa mga lalaki habang pinagmamasdan ang isa sa mas nasugatan niyang kasamahan na bumagsak sa lupa. Napakaputla
ng kutis ng nahulog habang mabilis na pinalibutan siya ng apat na lalaki.
“Ako... hindi ko na kaya! Iwan mo na lang ako at tumakbo! Bilisan mo, bago sila dumating!"
"Hindi! Hindi ka namin iniiwan, boss! Magkapatid tayong lahat, tandaan mo! Kung mamamatay tayo, mamamatay tayong magkasama!
Worst come to worst, lalaban lang tayo ng sama-sama hanggang sa mamatay tayo!” sabi ng isa sa lima
mga lalaki.
“B*stard ka! Ano bang pinagsasabi nyo lahat! Ipangako mo sa akin ngayon na magpapatuloy kayong lahat nang maayos!
I'll stay behind to buy you some time, so please, bilisan mo lang at umalis ka na!" sagot ng leader nila habang sinasampal ang isa sa
mga lalaking umiiyak na sa tabi niya.
“Bugbugin mo kami hanggang mamatay, boss! Hangga't hindi mo nagawa iyon, hindi kami aalis!"
“Pangalawa! Hindi kami aalis kahit anong mangyari!” sigaw ng isa pang lalaki habang silang lahat ay nagpupunas ng luha sa kanilang mga
mukha, buo ang kanilang mga desisyon.
Kabanata 935
“…Teka lang, may kweba diyan! Bakit hindi natin subukang magtago doon, boss? Gaya ng sinabi namin, hindi ka namin iiwan dito
para mamatay mag-isa!” sabi ng isa pang lalaki habang ang iba ay sabay-sabay na tumango.
Alam na alam niya na ang iba ay hindi makikinig sa kanya, hinayaan niya lamang silang dalhin ang kanyang sugatang katawan
patungo sa yungib.
“…Huh? Ako lang ba, o parang may nakatira dito…?” gulat na sabi ng isa sa mga lalaki nang makita ang mga labi ng isang campfire.
“Hindi lang ikaw... Regardless, huwag muna nating alalahanin iyon. Magfocus muna tayo sa pagbenda ng mga sugat ni boss.”
“Sa totoo lang, mas mabuting dumugo siya ng kaunti sa mga ganitong sitwasyon. Mas mabilis pa siyang mamamatay kung lagyan mo ng
benda ang mga sugat niya ngayon,” sabi ng isang boses na wala sa asul.
Gulat na gulat na marinig ang komentong iyon, agad na itinaas ng lahat ang kanilang mga baril habang tinutukan ang binata na
kakasalita lang.
Nakatayo pa rin sa pasukan ng kweba, diretsong nakatitig si Gerald sa itim na muzzles ng mga baril bago kaswal na umupo
sa gilid ng kweba. Nasa kamay niya ang isang liyebre na tila kagagaling lang niya.
Habang malamig na tinitigan ng amo ng grupo ang kalalabas lang na binata, hindi niya maiwasang maramdaman na isa itong
pambihirang tao.
Kung tutuusin, kahit na malubhang nasugatan ang amo, alam niyang mas mapagmatyag siya kumpara sa mga regular na tao.
Ganun pa man, hindi niya napansin ang presensya ng binata hanggang sa may sinabi ito! Ano pa, hindi pa man lang nakakapantig
ng talukap ng mata ang binata nang tinutukan siya ng baril ng mga tauhan niya! Impiyerno, ang isang karaniwang tao ay hindi mag-
iihaw ng mga liyebre hanggang sa kabundukan!
Ang lahat ng katangiang ito ay malayo sa kung ano ang taglay ng isang normal na tao!
"Ibaba mo ang iyong mga baril!" sabi ng pinuno sabay wave ng kamay.
Minsang sumunod ang kanyang mga tauhan, ngumiti ito habang nakatingin kay Gerald bago sinabing, “Correct me if I'm wrong,
but this seems to be your home, young man! Humihingi kami ng paumanhin para sa simpleng pagsabog sa maikling paunawa!"
“Ano, nakatira ba ang mga tao sa mga kwebang pinanggalingan mo? Sumilong lang ako sa ulan dito. Since this place is not mine to
begin with, feel free to stay for as long as you want,” nakangising sagot ni Gerald.
“Hah! As if we need his permission, Boss! Halata naman sa pananamit niya na regular backpacker lang siya! Subukan din na
huwag masyadong magsalita, binata. Kung hindi, huwag mo kaming sisihin kung bakit hindi kita binibigyan ng kahit anong mukha!”
galit na sagot ng isa sa mga lalaki bago agad sinimulan ang bendahe sa mga sugat ng amo.
Nang makitang gumagamit ng maikling talim ang lalaki para putulin ang isang piraso ng gasa, agad na napag-isip-isip ni Gerald na ang
mga lalaking ito ay marahil ay mula sa parehong grupo ni Rainey.
Pagkatapos ng lahat, ang kanyang maikling talim at ang lalaki ay mukhang hindi kapani-paniwalang magkatulad.
Sa paggunita sa kanyang sinabi, sinabi ni Rainey kay Gerald na ang kanyang mga kaibigan ay niloko ni Hansel, na nagresulta sa
kanilang pagkamatay. Iyon ang motibo niya para maghiganti kay Hansel noong una.
Nang makita ang kahabag-habag na kalagayan ng limang lalaki, naramdaman ni Gerald na maaaring nagkamali si Rainey sa pagkamatay
nila.
Gayunpaman, ang sumunod na sinabi ng mga lalaki ay nagpatunay na totoo ang kanyang teorya.
“Ang binata nitong si Hansel... Kung makakalabas tayo ng buhay dito, tiyak na hahabulin ko ang ulo niya! To think na kumuha pa talaga siya
ng iba para paalisin kami! Hindi tayo ganoon kadaling maalis!”
“Talaga! Gayunpaman, umaasa akong ayos na ang Sixth na kapatid na babae ngayon... Natatakot ako na baka mahuli siya sa isa sa mga
panlilinlang ni Hansel!” dagdag na ubo ng amo nila.
Si Gerald mismo ang nag-isip kung paanong halos mawalan ng buhay si Rainey dahil kay Hansel.
“Regardless, ano ang susunod nating hakbang, boss? Si Hansel ay labis na nag-iingat sa amin, tinitiyak na wala kaming kahit isang lugar
na masisilungan! Ni wala akong maisip na lugar kung saan tayo pupunta sa ngayon!”
"Dadalhin natin ang mga bagay na mabagal. Worst comes to worst, magiging palaboy lang tayo sandali! Gayunpaman, sinasabi ko pa rin na
lahat kayo ay dapat na iwan ako dito. Walang kwenta ang mawalan ng buhay dahil sa isang taong nasugatan!” pangungumbinsi ng amo.
Gayunpaman, gaano man siya kaakit-akit, walang sinuman sa kanyang mga kasama ang nag-alinlangan sa kanilang mga huling desisyon.
Sa sandaling iyon, ilang yabag ang maririnig na tumatakbo patungo sa kweba. Sa nasabi ni Gerald, kahit isang dosenang lalaki ang papunta sa
kanila.
“Nakikiusap ako sa iyo! Umalis ka hangga't kaya mo!"

“Negative, boss! Lalaban tayo hanggang dulo!” ungol ng mga lalaki habang nagngangalit ang kanilang mga ngipin, ganap na handang
makipaglaban sa kabilang partido.
Di-nagtagal, ang kanilang mga mangangaso—na nakasuot din ng camouflage na damit—sa wakas ay lumitaw sa bukana ng yungib.
Habang nakatutok ang kanilang mga baril sa grupo ng mga tao sa loob, ang taong—na tila pinuno nila—ay humakbang pasulong bago
sinabing, “Hah! Makakatakbo talaga kayo! To think na pinahabol mo pa kami hanggang sa bundok ng napakatagal! Napakaganda mo talaga,
Whistler Sankey!”
"Putol ka na lang at patayin mo na kami kung gusto mo, Leopold!" ganting sigaw ni Whistler.
"Matapang! Ang tapang mo talaga!” nginisian ni Leopold.
“Don Leopold! Parang may ibang lalaki dito!" iniulat ng isa sa mga tauhan ni Leopold.
Kabanata 936 “Hmm?
Isang backpacker? Brat, kung alam mo kung ano ang mabuti para sa iyo, iwanan ang pagkakataong ito. Kung hindi, magsasayang lang ako ng
bala sa iyo!” sabi ni Leopold habang nakatutok ang baril sa gilid ng ulo ni Gerald.
Bilang tugon, gayunpaman, lumingon lang si Gerald para tumingin ng diretso sa mga mata ni Leopold.
"The hell are you looking at, brat?" galit na ungol ni Leopold.
"Alam mo, kahit na medyo matagal na akong gumagala ngayon, dapat kong sabihin na walang sinuman ang talagang nangahas na tumutok ng
baril sa aking noo noon!" natatawang sagot ni Gerald.
"Isang death wish? Maging bisita kita!" atungal ni Leopold habang gumagalaw ang daliri niya para hilahin ang gatilyo.
Gayunpaman, ang sumunod na nalaman niya, umalingawngaw ang isang kalansing ng metal sa buong kweba.
Ilang segundo lang ay napagtanto ni Leopold na wala na sa kanyang kamay ang baril, at sa sandaling iyon ay nalaman niyang nakipagkamay
siya.
Habang nagsimulang tumulo ang malamig na pawis sa noo ni Leopold, lahat—kabilang si Whistler at ang kanyang mga tauhan—ay natigilan
na hindi man lang sila nangahas na huminga.
Pagkatapos ng lahat, nakita ng lahat ang nangyari. Sa ilang segundong iyon bago mahila ang gatilyo, tiyak na pumitik si Gerald ng isang
sanga kaya nabara nito ang dulo ng baril ni Leopold!
Para bang hindi sapat ang kahanga-hangang gawang iyon, ang mga batas ng pisika ay tila hindi nalalapat kay Gerald dahil hindi lamang ang
sanga ay tumusok sa baril, ito ay talagang naka-embed sa sarili kahit isang pulgada sa solidong pader ng kuweba!
Naramdaman ni Leopold ang bahagyang pag-agos ng dugo sa kanyang pisngi habang nakatitig sa kanyang baril na ngayon ay nakabitin
nang maluwag na parang onion ring sa isang stick ng kebab.
sa diyos! Anong klaseng lakas at bilis pa iyon?!
Kung itinutok lang sana ni Gerald ang sanga sa kanyang lalamunan o dibdib, patay na siya ng ganun-ganun lang!
“I-hindi kapani-paniwala!” nauutal na sabi ni Leopold habang lumalamon ng malakas.
“Dahil dito ako magpapalipas ng gabi, mangyaring piliin kung paano mo gustong mangyari ito. Maaari kang pumunta sa labas at awayin
ako ngayon, o iwan mo kami. Ano kaya ang mangyayari?” tanong ni Gerald habang kinakagat niya ang kanyang litson na liyebre.
Pinikit ang kanyang mga mata sa labis na takot, agad na sumigaw si Leopold, "Aalis tayo!"
"Don Leopold?!"
"Bawiin mo sabi ko!" atungal ni Leopold habang winawagayway ang kanyang kamay, senyales na agad na lumikas ang kanyang mga tauhan.
“Mahigit isang dosena tayo rito, Don Leopold! Bakit tayo aatras?" tanong kaagad ng isa niyang kampon pagkalabas ng
kweba.
“Hahaha! I'm assuming hindi niyo pa narinig ang kaso na nangyari sa mga tauhan ni Hansel! Kulayan ako na nagulat dahil ang balita ay
kumakalat nang husto sa Heavenly City! Anuman, dose-dosenang mga tauhan niya ang napatay sa isang gabi nang ang hinahabol lang
nila ay tatlong tao!” sagot ni Leopold.
"Ano? dose-dosenang? At wala ni isa sa kanila ang nakalabas ng buhay?"
"Narinig mo ko! At hindi iyon ang pinakanakakatakot sa pangyayari! Sa pagsisiyasat, napag-alamang silang lahat ay pinatay gamit ang
parehong sandata bago pa man nila madala ang gatilyo sa kanilang mga baril! And guess what, ang pinag-uusapang armas ay isang sanga
ng puno! Nakikita mo ba kung saan ako pupunta nito? Kung ang dose-dosenang mga armadong lalaki ay hindi makayanan ang nag-iisang
salarin na may hawak na sanga ng puno, ano sa tingin mo ay makakalabas ng buhay ang ating grupo kung hindi tayo aatras?” paliwanag
ni Leopold, tumutulo pa rin ang malamig na pawis sa noo.
Ngayong naiintindihan na niya kung saan nanggagaling si Leopold, ang kanyang mga nasasakupan ay agad na nagsimulang magmadali
sa kanilang mga hakbang palayo sa lugar.
Pagkatapos ng lahat, si Hansel ay isang napakalakas na big shot kaya ang kanyang mga tauhan ay tiyak na hindi maliliit na fries.
Gayunpaman, isipin na lahat sila ay pinatay ng isang tao, at may isang solong sanga ng puno lamang!
Kung tutuusin sa lakas, husay, at sandata na pinili ng binata mula kanina, lahat sila ay mapapaisip kung siya ba ang may pananagutan sa
pagpatay sa lahat ng tauhan ni Hansel.
Bumalik sa loob ng kweba, tumayo si Whistler pagkatapos ng ilang kahirapan bago sinabing, “Hindi ko talaga alam na ang isang
makapangyarihan at mahuhusay na tao ay maaaring umiral sa planetang ito! Pumunta ako sa pamamagitan ng Whistler Sankey! Salamat sa
pagligtas sa aming buhay, ginoo!” sabi ni Whistler, puno ng paggalang at pasasalamat ang kanyang boses.
Nang makita iyon, ang iba pa niyang mga tauhan ay nagsimulang gumawa rin ng ganoon.
“Masyado kayong magalang. Nagkataon lang na nagligtas ako sa buhay mo. Tutal, self-defense lang ang nangyari kanina,” sagot ni
Gerald habang umiiling.
“I see... Speaking of which, sir. Nabanggit mo kanina na hindi dapat nalagyan ng benda ang sugat ko ngayon. Bakit ganoon?” tanong ni
Whistler.
Nang marinig iyon, napatingin si Gerald sa sugatang lalaki.
Sa totoo lang, nailigtas lang niya ang mga ito mula nang makita niya kung gaano kahalaga ang mga lalaking iyon sa kanilang pagkakaibigan. Kung
nagtatrabaho lang sila bilang mga upahang indibiduwal na kakaunti ang iniisip tungkol sa kanilang mga kapatid at inuuna lamang ang
pagpapabagsak sa mga pwersa ng kaaway, hindi na sana makikialam si Gerald sa pag-atake ni Leopold noong una.
Umiling si Gerald saka sinabing, “...Higa ka sa gilid mo. Aalisin ko muna iyong bala bago tayo magpatuloy sa pag-uusap…”
Kabanata 937
“Nakakamangha! Hindi lamang ikaw ay napakahusay at malakas, ngunit mahusay ka rin sa gamot! Ang paghanga ko sa iyo ngayon ay walang
hangganan!” magalang na sabi ni Whistler
Bilang tugon, umiling lang si Gerald sa katahimikan.
Pagkatapos makipagpalitan ng tingin sa kanyang mga tauhan, idinagdag ni Whistler, “Nagtataka ako kung may magagawa pa ba kami ng aking mga
tauhan para sa iyo sa hinaharap, sir? Dahil iniligtas mo ang aming buhay, handa kaming sundan ka at gawin ang lahat ng aming makakaya para sa
iyo!”
Hindi niya lang sinabi iyon para pasayahin din si Gerald. Ang kanilang pasasalamat ay tunay. Kung tutuusin, ganoon din ang mararamdaman ng
sinuman pagkatapos na mailigtas sa ganoong kahigpit na sitwasyon. Ang katotohanan na alam ni Gerald kung gaano pinahahalagahan ni Whistler
at ng kanyang mga tauhan ang kanilang kapatiran ay nagsilbi lamang upang gawing mas makabuluhan ang kanilang panukala.
Bilang karagdagan, ito ay hindi tulad ng mayroon silang ibang lugar upang pumunta ngayon. Alam nilang lahat na sa pamamagitan ng pagsunod sa
makapangyarihang binata na ito, ang isang magandang kinabukasan ay hindi na ganap na wala sa tanong.
“Sumunod ka sa akin? Paumanhin sa pagkabigo, ngunit maghahanap ako ng lugar na matutuluyan, sa Triangle District mismo. Kung tutuusin,
wala na talaga akong mapupuntahan!” sagot ni Gerald na may mapait na ngiti.
“Wala ka rin namang mapupuntahan sir? Well, perpekto iyon kung gayon! Lahat kami rito ay medyo pamilyar sa Triangle District, kaya
matulungan ka naming mag-navigate sa paligid, sir! Pag-isipan mong isama kami!" sabi ni Whistler.
Nang marinig iyon, napaisip sandali si Gerald.
Alam na alam niya na ang kasalukuyang kulang sa kanya ay ang lakas ng tao. Kung lalabanan niya si Kort, sa huli ay kailangan pa rin niyang
humanap ng tulong dahil walang paraan na magagawa niyang mag-isa ang b*stard na iyon.
Mula sa nauna niyang nakita, si Whistler at ang kanyang mga tauhan ay mayroon ding mahuhusay na pundasyon pati na rin ang matibay na
pakiramdam ng katapatan. Kung sanayin niya ang mga lalaking ito tulad ng kung paano siya sinanay ni Finnley noon, walang alinlangan na
magagawa nilang maging kalevel nina Quentin at Trey sa hinaharap.
“Masyado kang mataas ang tingin mo sa akin kung pinapapasok mo ako. Tutal, palaboy din ako.
Gayunpaman, dahil iminungkahi mo ito, tinatanggap ko. Thanks for having me,” nakangiting sagot ni Gerald.
"Masyadong perpekto ito, ginoo!" sigaw ni Whistler at ng kanyang mga tauhan, tuwang-tuwa.
Habang sila ay masayang tumatawa, ang mga dagundong ng kulog ay unti-unting lumalakas at mas madalas habang ang mga madilim na ulap ay muling
napuno ang kalangitan. Maya-maya pa ay muling bumuhos ang malakas na ulan.
Sa totoo lang, ito ay isang pambihirang pagkakataon para sa mga lalaki na tamasahin ang gayong kapayapaan ng isip habang sila ay nakatitig sa
ulan mula sa loob ng yungib.
Sa kalaunan, sinabi ni Whistler, "Kung magtutulungan tayo mula ngayon, hindi na natin maipagpapatuloy ang pamumuhay nang ganito, sir! Kung
gusto nating mabuhay sa Triangle District, kailangan nating bumuo ng sarili nating industriya at kapangyarihan!”
Tumango lang si Gerald bilang pagsang-ayon. Kung tutuusin, tiyak na hindi magiging cakewalk ang mabuhay sa Triangle District kung ang
isang kweba ang kasalukuyang pinagkukunan nila ng kanlungan!
"Dahil ikaw ang nagmungkahi nito, mayroon ka bang magandang ideya kung saan magsisimula?" tanong ni Gerald habang nakatingin kay
Whistler.
“Well, tiyak na iiwasan natin ang Heavenly City, kahit sa ngayon. Bagama't ito ang pinakamalaking lungsod sa Triangle District na
may umuusbong na ekonomiya at ang kanilang sariling mga paraan ng pagsasagawa ng kanilang sarili sa lipunan, napakaraming pwersang
naglalaban-laban doon. Ang pagsisikap na magtatag ng isang footing doon sa ating kasalukuyang sitwasyon ay tiyak na magiging lubhang
kumplikado at magulo!"
“Gayunpaman, ang isang maliit na bayan na tinatawag na bayan ng Talgo ay nasa sampung kilometro ang layo mula sa lungsod na iyon.
Bagama't hindi kasing-unlad ng Heavenly City, ang ekonomiya doon ay hindi masyadong masama para sa isang maliit na bayan.
Iminumungkahi kong itayo ang aming pangalan doon, sir! Bagama't sa kasalukuyan ay kaunti na lamang ang natitira kong pera, naniniwala
ako na sapat pa rin ito upang magsimula ng maliit na negosyo doon!" paliwanag ni Whistler.
Kumaway lang ng kamay si Gerald bago sinabing, “There's no need to start small. Sa kasalukuyan ay may sapat akong dala para makabili ng
ilang malalaking industriya. Kung pag-uusapan, ano ang pangunahing industriya sa bayan ng Talgo?”
“Kung tama ang pagkakaalala ko, sila ay pinakakilala sa kanilang mga halamang gamot at pabrika na nagpoproseso ng materyal!
Gayunpaman, ang pabrika mismo ay medyo malaki, kaya tiyak na magastos ito ng kaunti para mabili ito!” sagot ni Whistler.
"Isang pabrika ng gamot na sinasabi mo?" ani Gerald, halatang napukaw ang interes niya.
'Habang hinahanap ko pa rin ang Ginseng King, kakailanganin ko pa rin ang iba pang mga halamang gamot at materyales para sanayin
ang aking sarili... Sa pagbili ng pabrika ng gamot, magiging mas maginhawa para sa akin ang mga bagay!' Napaisip si Gerald sa sarili.
“Sige, pag tumigil na ang ulan, bilisan na natin para mahiram ko ang perang kailangan natin pambili ng pabrika!” anunsyo ni Gerald.
Makalipas ang dalawang araw sa isang maliit na hotel na matatagpuan sa bayan ng Talgo nang itulak ni Whistler ang pinto ng isang silid
at sinabing, “Tapos na, sir!”
Kasunod niya, may dalawang lalaki na nagngangalang Stanley at Wyham.
Kabanata 938
"Napakabilis?" tanong ni Gerald.

Umubo bago tumahimik, sinabi ni Whistler, “Buweno, ang may-ari ng pabrika ay palaging hina-harass ng mga lokal na pwersa dito
sa loob ng mahabang panahon... Hindi na niya ito matiis. Talagang handa siyang ibenta ang pabrika sa mababang presyo! Dahil dito,
mayroon pa kaming kaunting pera sa amin ngayon. Speaking of which, dahil hindi na siya ang may-ari ng kumpanya, dapat ba
nating palitan ang pangalan ng kumpanya?” tanong ni Whistler.
“Hmm... Sabay tayo sa Royal Dragon!” medyo kaswal na sabi ni Gerald.
“Oh? Royal Dragon Inc? O marahil, Royal Dragon Group? Anuman, iyon ay parang napakagandang pangalan! Ito ay tiyak na
tunog nangingibabaw, iyon ay sigurado. Itutuloy ko agad ang iba pang papeles! Isa pa, bago ako umalis, pinagsama-sama
namin ng aking mga kapatid ang aming pera para bilhin ang asyenda na dating tinitirhan ng dating may-ari ng pabrika! Maaari kang
manirahan doon sa hinaharap!" nakangiting dagdag ni Whistler.
“Just to make sure, hindi mo siya pinilit na gawin iyon, di ba?” tanong ni Gerald, alam na alam niya kung magkano ang pera ni
Whistler at ng kanyang grupo sa kasalukuyan. Para sa kanya, tiyak na hindi sapat ang halagang iyon para makabili ng isang buong
manor.
“Siyempre hindi kami! Ang boss ay kusang sumang-ayon sa lahat!"
Nang marinig iyon, tumango si Gerald. Bago sila umalis para bumili ng pabrika kanina, nilinaw ni Gerald na sa anumang
pagkakataon ay hindi dapat banta o pilitin ng sinuman sa kanila ang may-ari ng pabrika kapag tumanggi siyang ibenta ito.
Isinasaisip ni Whistler ang alituntuning iyon, kaya naman hindi siya nawalan ng gana sa pakikipag-usap niya sa dating may-ari ng
kumpanya kanina.
“Sige, may tiwala ako sayo. At saka, ano ang ibig mong sabihin na ako lang ang mabubuhay doon? Lahat kayo dapat lumipat din!
Magkasama na tayo di ba? Ngayon dalhin mo ako sa mansyon! Gusto kong tingnan itong mabuti!”
“R-agad!” nauutal na sabi ni Whistler at ng iba pa, na tuwang tuwa sa mga magiliw na salita ni Gerald.
Paglabas ng hotel, sinalubong si Gerald ng dalawang malaking Mercedes Benz. Sa totoo lang, wala siyang ideya kung paano
nakuha ni Whistler ang mga kotseng iyon.
Gayunpaman, pagkatapos na makilala ang lalaki ng kaunti sa nakalipas na dalawang araw, napagtanto ni Gerald na hindi lamang may kakayahan
si Whistler, sa isang kahulugan, siya ay katulad na katulad ni Zack, parehong maingat at maselan sa lahat ng kanyang ginagawa.
Habang nakatingin si Gerald sa bintana ng sasakyan papunta doon, bahagyang napakunot ang noo niya nang makita ang ilang miyembro ng gang
na nagwawasak at sumisira sa ilang tindahan.
Nakalulungkot, hindi ito isang pangkaraniwang eksena dito. Habang tinitingnan ni Gerald ang lahat ng iba pang mga gangster na naglalakad
pataas at pababa sa mga lansangan na naka-display ang kanilang mga dragon tattoo, naalala niya kung paano sinabi sa kanya ni Whistler na ang
Talgo Town ay isang medyo maliit na bayan.
Nang una siyang dumating dalawang araw bago, gayunpaman, nalaman niyang maliit lang ang bayan ng Talgo. Sa katunayan, ang maunlad na bayan
ay malamang na halos kasing laki ng dalawang Serene Counties!
Sa kanyang nakita, ang bayan ay may ilang mga bar, restawran, at marami pang ibang pasilidad. Gayunpaman, tulad ng lahat ng iba pang mga lugar
sa loob ng Triangle District, ang lugar na ito ay tiyak na magulo.
Hindi rin nagtagal bago sila tuluyang nakarating sa mansyon. Pero pagpasok niya sa loob, sinalubong agad si Gerald ng iyak. Tila nanggaling
ito sa tirahan.
Habang tinutulak ni Whistler ang pinto na patungo doon, nakita nila ang isang nasa katanghaliang-gulang na lalaki na pasaway sa paligid ng
dalawampung katulong.
“Kailangan ninyong lahat ay nasa iyong pinakamahusay na pag-uugali, nakuha ba iyon? Kung lahat kayo ay hindi ngumingiti sa oras na dumating
ang bagong master at sa huli ay hindi siya masaya, personal kong balatan ang bawat isa sa inyo ng buhay!”
Nauutal na tumalikod siya bago niya namalayan na nandoon na pala si Gerald at ang mga tauhan niya!
“O-oh! Mr. Sankey! Hindi ko napansin na dumating ka na pala! Ang maginoong ito kaya ang bagong master ng manor? Sa sobrang galing ng ugali,
sigurado akong siya yun! Ah, nasaan ang ugali ko? Ang pangalan ko ay Sherman Levine, at magtatrabaho ako bilang mayordomo mo simula ngayon!
Isang karangalan na makilala ka, bagong master of the manor!” sabi ni Sherman na medyo masama ang kislap sa kanyang mga mata habang
magalang na nakayuko sa harap ni Gerald.

“G-bati, master!” Sabay-sabay na sabi ng lahat ng magagandang maid, ang iba ay nanginginig na habang nakatingin kay Gerald.
“Speaking of which, ito ang mga kasambahay na nagtatrabaho sa dating may-ari ng pabrika! Dahil mukhang magaling sila sa kanilang
trabaho, nagpasiya akong panatilihin sila!" sabi ni Whistler.
“Sila talaga! Makakaasa ka, master, dahil ako ang personal na nagsanay sa kanilang lahat!
Susundin nila ang bawat utos mo hanggang sa isang T!” dagdag ni Sherman sabay tawa.
"Ang mga babaeng ito... Dinukot ba sila?" tanong ni Gerald habang dahan-dahang naglakad papunta sa isa sa mga maid.
Hinugot ang kanyang manggas, ilang mga pasa at marka ng latigo ang agad na napansin.
“Hahaha! Well, hindi ko gagamitin ang terminong, 'abduct'... Binili ko lang sila sa merkado! Ang isa sa mga katulong na ito ay talagang
mas mababa sa isang pakete ng aking mga sigarilyo! Naniniwala ka ba? Gayundin, kung nagtataka ka, ang lahat ng mga
kagandahang ito ay hindi pa nabubuksang mga pakete! Pinagtabuyan ko na ang sinumang ginamit na! Sana nasiyahan ka sa kanila,
master!”
Sa kabaligtaran, si Gerald ngayon ay may malaking pagsimangot sa kanyang mukha habang ang kanyang pagkasuklam para kay Sherman ay sumikat.
Paglingon sa mayordoma, sinabi ni Gerald sa malamig na tono, “I don't need any of them. Hilingin sa kanila ang kanilang mga
address ng bahay at ibalik ang mga ito nang ligtas, sa pagkakataong ito!”
Kabanata 939
“Paumanhin...? Pauwiin mo na sila…?” nagtatakang tanong ni Sherman.
"Hindi pa ba nilinaw ni sir ang sarili niya?!" malamig na sigaw ni Whistler.
“L-malakas at malinaw! Papauwiin ko na sila kaagad, master!” sagot ni Sherman habang paulit-ulit na tumango sa takot.
Nang marinig iyon, agad na nagsimulang yumuko ang mga kasambahay kay Gerald habang sila ay humalili sa pagsasabi ng
'salamat' sa kanya.
“Sige, sige, tumira… Malaya na kayong lahat na bumalik sa inyong mga tahanan ngayon!” sabi ni Gerald habang nakangiti ng matipid.
Dahil personal na naranasan ni Gerald kung ano ang pakiramdam ng napilitang umalis sa kanyang sariling tahanan, hindi niya hahayaan ang
mga babaeng ito na patuloy na dumaan sa parehong kalungkutan at kalungkutan na naranasan niya. Para sa kanya, sapat na silang
nagdusa pagkatapos dumaan sa kahihiyan na binili bilang mga utusan.
At saka, hindi naman talaga siya dominanteng tao noong una.
Maya-maya pa ay umalis na ang karamihan sa mga kasambahay kasama si Sherman. Gayunpaman, dalawa sa kanila ay nanatiling
nakatayo doon, tahimik na humihikbi.
“Hindi ba kayong dalawa ang aalis?” tanong ni Gerald.
“O-ang mga magulang natin ay pinatay na ng mga gangster dito... Wala kaming tirahan, master!” sabi ng isa sa mga babae habang ang isa
naman ay tumango sa pagitan ng mga luha.
"Pakiusap, hayaan mo kaming manatili dito, master! Siguradong pagsilbihan ka namin ng maayos! Hinihiling lang namin na bigyan mo kami ng
pagkain at tirahan, master!” sabi nung ibang babae.
"Magaling. Malaya kang manatili kung gusto mo. Maging makatitiyak, gayunpaman, na walang sinuman dito ang mambu-bully sa alinman
sa inyo mula ngayon!” nakangiting sagot ni Gerald.
Nang matanggap niya ang kanyang pag-apruba, agad silang sumigaw bilang pasasalamat, "Kami, Yukie at Lucy, taos-puso kaming
nagpapasalamat sa iyo, master!"
Si Yukie, lalo na, ay tila nagpapasalamat lalo na nang maramdaman niyang tumaas ang tibok ng kanyang puso matapos siyang silipin.
Kung tutuusin, hindi lang siya sobrang guwapo, ngunit hindi katulad ng maraming masasamang tao na nakita lang siya bilang isang hamak
na tao, ang kanyang bagong amo ay tila may napakabait ding puso.
Ngayong naayos na iyon, sa wakas ay nagsimula nang manirahan si Gerald sa kanyang bagong mansyon.
Sa natitirang pera, personal na hinanap at kinuha ni Whistler ang mahigit isang daang kabataang lalaki na pawang may kakayahang
pisikal at tapat.
Sila ang magsisilbing bodyguard ng Royal Dragon Group.
Nagsimula ang kanilang gawain sa pagsasanay sa pagtuturo sa kanila ng Whistler sa unang dalawang linggo bago lumipat kay
Gerald kapag handa na sila para sa mas advanced na mga diskarte.
Bilang resulta ng lahat ng pagsasanay na iyon, ang mga kalalakihan sa ilalim ni Gerald ay nagpakita ng isang malinaw na pagtaas sa
parehong lakas at pangkalahatang kalidad sa loob ng wala pang isang buwan. Kahit na dati ay mga ordinaryong lalaki lamang,
ligtas na masasabi ni Gerald na maihahalintulad sila ngayon sa mga bodyguard na nagtatrabaho para sa kanyang pamilya.
Maya-maya pa ay nakita na sina Yukie at Lucy sa kwarto nila.
Habang si Yukie ay mukhang maingat na inihihiwalay ang kalidad na puting halamang-singaw mula sa mga regular mula sa isang maliit
na tumpok sa kanyang mesa, si Lucy mismo ay pasimpleng gumulong sa kama.
Nakangiting mapait na sinabi ni Lucy, “Matagal mo nang pinagsama-sama ang white fungus, Yukie! Hindi ka ba talaga pagod?”
Kahit na halos isang buwan na ang nakalipas mula nang maging bagong amo nila si Gerald, pareho na silang mas maganda ang kutis.
Ito ay lalo na para kay Yukie na naging matamis at maganda kung kaya't ang sinumang makakita sa kanya ay agad na nadama ang
pangangailangan na pakitunguhan siya nang may awa.
"Hindi talaga! Kung meron man dapat mapagod, sir! Tutal, ilang araw na niyang sinasanay ang mga bodyguard na iyon! Kailangan
din niyang pamahalaan ang kumpanya! Dahil malamang na wala siyang oras para alagaan ang sarili niya, maghahanda ako ng
isang mangkok ng puting fungus na sopas para sa kanya mamaya!” sagot ni Yukie na may matamis na ngiti.
“Oo, napakabait na tao ni sir... Gayunpaman, mas mabait ka pa sa kanya, Yukie! Pagkatapos ng lahat, ang iniisip mo lang ay ang kanyang
kapakanan! Halos lahat ng nakita kong ginawa mo ay para sa kanya! Haha!” sabi ni Lucy sabay tawa.
Totoo ang sinabi niya. Sa buong oras nilang nagtatrabaho kay Gerald, si Yukie ay palaging nakadikit sa kanya.
Sa katunayan, ginawa niyang personal niyang tungkulin na pangalagaan ang lahat ng bagay tungkol sa kanyang amo, mula sa pagkain na
kinakain nito hanggang sa damit na suot nito. Sinigurado ni Yukie na planuhin at ihanda ang lahat para kay Gerald.
Habang inaalala ng dalawa ang kanilang maikling panahon sa pagtatrabaho sa ilalim ni Gerald, biglang nasabi ni Lucy, “Speaking of which,
Yukie... Noon noong pinalaya tayo ni sir sa pagiging alipin, bakit hindi mo piniling bumalik sa iyong bansa at bayan? Willing pa si Sir
na magbigay ng pera para sa mga ticket sa eroplano! Kung tutuusin, kahit pumanaw na sina tito at tita, may iba ka pa ring kamag-anak
na naninirahan di ba?”
Kabanata 940
"Maaaring... gusto mo ang aming panginoon?" dagdag ni Lucy habang nakatikom ang bibig habang tumatawa.
“Tigilan mo na ang pagbubura ng kalokohan, Lucy... Ako... Wala akong ibang kamag-anak na mapag-uusapan! Gayunpaman, aaminin
ko na nakaramdam ako ng katiwasayan sa unang pagkakataong tumingin ako kay master... Ito ang dahilan kung bakit pinili kong manatili.
Gayundin, tungkol sa bahagi ng pagkagusto, paanong ang isang tulad ko ay magiging kwalipikadong mahulog sa isang tulad ng
master?!” sagot ni Yukie habang namumula.
“Speaking of which, Lucy... Naalala ko na mas gusto mong bumalik sa iyong bayan kaysa sa akin! Bakit hindi ka umalis noon?” dagdag
ni Yukie.
"Well, naramdaman ko lang na ang master ay isang mabuting tao na hindi kami aabuso tulad ng aming mga nauna...
Idinagdag pa iyon sa katotohanang iginagalang niya kami nang husto, naramdaman ko na lamang na obligasyon kong manatili at
magtrabaho para sa kanya! Mayroon akong pangalawang dahilan para manatili, gayunpaman... Tandaan si Tyson? Sinabi niya sa akin na
susunduin niya ako wala pang isang buwan noon! Ayokong manghuli siya para sa akin kaya nanatili lang ako dito! Sa ganoong
paraan, madali niya akong masusundo pagdating ng panahon! Gayunpaman, dahil wala pa siya, ipinapalagay ko na sumasailalim pa rin
siya sa kanyang misyon na iligtas ang kanyang kapatid. Kapag nagawa niya iyon, sinabi niya sa akin na kukunin niya ako bago ako
tuluyang pakasalan!” paliwanag ni Lucy na may ngiti sa labi.
“I see... Still, do you really believe everything that he said? I mean oo, nailigtas kami ni Tyson dati...
Gayunpaman, magiging tapat ako at sasabihin ko na sa tingin ko ay hindi talaga siya lalapit para kunin ka! Inihanda mo na ba ang iyong
sarili para sa posibilidad na iyon…?” sabi ni Yukie habang pilit na binabaan ang expectations ni Lucy para hindi siya masaktan ng sobra
kapag hindi dumating si Tyson.
“Huwag kang mag-alala, naiintindihan ko kung saan ka nanggaling... Gayunpaman, pinili kong manampalataya kay Tyson. Siguradong
hahanapin niya ako kapag nailigtas niya ang kapatid niya! Tutal, engaged na tayo! Maging sa loob ng buwang ito, isang taon, o habang buhay,
matiyaga pa rin akong maghihintay sa kanya!” deklara ni Lucy habang kinurot ang namumula niyang pisngi.
“Sige na! Gayunpaman, bihira kang makitang ganito ka tapat! Tsaka tapos na ako sa mushroom kaya sumama ka na at gawan natin
ng sopas si sir!”
Kasabay nito, ang parehong mga batang babae ay lumabas sa kanilang silid, nagkukwentuhan at nagtatawanan habang sila ay umalis patungo sa kusina.
Ilang sandali pa, isang grupo ng mga lalaki ang makikitang naglalakad sa gubat sa ibabaw ng malaking bundok na matatagpuan sa
hilaga ng Royal Dragon Group.
Ang grupo mismo ay binubuo ng mahigit isang daang lalaki na hinati sa limang koponan. Si Whistler at ang kanyang apat na kapatid ay
binigyan ng bawat pangkat na mamamahala.
Habang nagsasanay ang mga lalaki, si Yukie at Lucy ay gumawa ng sariling paraan patungo sa kanilang master na nakaupo sa isang lounge
chair habang umiinom ng kanyang tsaa habang ang dalawang bodyguard na nakasuot ng salaming pang-araw ay maingat na nakatayo sa
magkabilang gilid ng kanyang upuan. Ang isa sa mga guwardiya ay nasa likod ng kanyang mga braso habang ang isa naman ay nakahawak sa
isang payong, pinapanatili si Gerald na palaging nasa ilalim ng lilim.
“May ginawa kaming pugad ng ibon para sa iyo, ginoo! Subukan mo!" sabi ni Yukie sabay abot sa kanya ng thermos na kanina pa niya dala.
“Hindi mo kailangang dumaan sa lahat ng problemang iyon! Salamat!" nakangiting sabi ni Gerald habang binababa ang tsaa at kinuha ang
thermos.
Si Yukie mismo ay hindi napigilang ngumiti ng matamis bilang tugon.

Habang patuloy na nakatingin sa kanya, hindi niya maiwasang maramdaman na tila nagbabago ang katawan at pangangatawan ni
Gerald!
Pagkatapos ng lahat, malinaw niyang naalala na ang mga kalamnan sa katawan ni Gerald ay hindi gaanong kalaki noong
nakaraan... Gayunpaman, tila bigla silang nadagdagan ng marami sa mga nagdaang araw!
Ito ang pangalawang pagkakataon na nasaksihan ni Yukie ang ganitong senaryo...
Bago pa siya makapagtaka pa tungkol sa pisikal nito, maririnig ang mabilis na mga yabag papalapit sa kanila.
Paglingon, nakita nilang lahat si Whistler na tumatakbo palapit kay Gerald kasama ang kanyang team. Sa nakikita nila, may
iilang tauhan niya sa likod na may bitbit na katawan ng lalaki.
“Sir! Natagpuan namin itong lalaking walang malay habang nasa bundok kami kanina! May malalang sugat siya sa buong katawan
at parang ilang araw na siyang nahimatay! Unti-unti siyang namamatay habang nagsasalita kami! Ano ang dapat nating gawin,
ginoo?" anunsyo ni Whistler habang dahan-dahang ibinaba ng kanyang mga nasasakupan ang sugatang lalaki sa lupa.
Nakasimangot na nilingon ni Gerald ang sugatang lalaki... Gayunpaman, sa sandaling makita niya ang mukha ng lalaki, agad na
tumibok ng mabilis ang puso niya.
Si Lucy naman ay nanginginig na ngayon kaya't ang tray na hawak-hawak niya ay nagkalat sa sahig.
"Tyson?!" sabay sabay na sigaw ng dalawa.
Habang si Gerald ay agad na napatayo sa gulat, umiiyak na si Lucy habang nakayuko sa tabi ng sugatang lalaki.
Ang naghihingalong tao ay hindi lang basta ibang Tyson. Siya ang Tyson mula sa Drake at Tyson duo.
Dahil sa pagkabigla, nakita ni Gerald ang sarili na tumatakbo papunta sa gilid ni Tyson.
Kabanata 941
“Tyson!” muling sigaw ni Lucy habang nilingon ni Whistler si Gerald.
"Kilala mo ba siya, sir?" tanong ni Whistler.
Bilang tugon, agad na sinagot ni Gerald, “Pero siyempre ako! Maaaring hindi ko siya biological na kapatid, ngunit tinatrato ko siya
bilang isa!"
“…Huh? T-kung gayon, iligtas mo siya, ginoo! Dahil sanay ka sa gamot, kailangan mo siyang iligtas!” sigaw ni Lucy sa pagitan
ng mga hikbi.
Nang marinig niya ang kanyang kahilingan, naalala ni Gerald na binanggit ni Lucy ang isang tao sa kanya sa pangalang Tyson
noong nakaraan. Kung iisipin na ang Tyson na hinihintay niya ay ang mismong taong inalagaan din niya nang husto!
Kung alam lang ni Gerald na ganito ang kaso, pinapunta na sana niya ang ilan sa kanyang mga tao para hanapin siya noon pa man.
Kung nangyari lang iyon, napakadaling naiwasan ang mga pangyayaring ito.
"Pakiusap, bigyan sila ng espasyo, Lucy... Hindi mo ba narinig na tinatrato ni master si Tyson na parang tunay niyang kapatid?"
pangungumbinsi ni Yukie habang hinihila si Lucy sa tabi.
Si Gerald mismo ang nagsimulang suriin ang mga sugat ni Tyson. Gaya ng inaasahan, malubhang nasugatan ang lalaki. Kung
sakaling matagpuan si Tyson makalipas ang ilang oras, kahit si Finnley ay hindi siya mailigtas. Anuman, ang paggamot ay hindi na
maantala pa.
“Mabilis! Dalhin mo siya pabalik sa mansyon!" utos ni Gerald.
Makalipas ang dalawang oras nang tuluyang kumibot ang isang daliri ni Tyson. Kasunod niyon ay bahagyang kumindat ang kanyang mga talukap
nang dahan-dahang iminulat ng lalaki ang kanyang mga mata.
Ang una niyang nakita ay si Lucy, mahigpit na nakakapit ang dalaga sa kanyang kamay.
“….Lu…cy…? Maaari ba akong... nananaginip? O patay na ako…?” mahinang sabi ni Tyson.
“T-Tyson! Ikaw ay gising! H-hindi, hindi ito panaginip! Master! Pinagaling ka ni Master!" sigaw ni Lucy, natutuwang makita siyang gising
muli.
Nang marinig iyon, bahagyang nataranta si Tyson.
“Guro? Lucy, alam ko na ang lawak ng mga pinsalang natamo ko... Sa pagkakaalam ko, kahit si Master Jenkinson mula sa Salford
Province ay hindi makakapagpagaling sa akin. Iyon ang dahilan kung bakit pinili kong tumakbo dito para lang makilala ka sa huling
pagkakataon... Sigurado ka ba talagang gagaling ako...?”
“Sobrang sigurado, Tyson... Kung tutuusin, may kakayahan si master! Speaking of master... Tuwang-tuwa ako nang makita kang gising
kaya muntik ko nang makalimutang ipaalam kay master ang tungkol dito…” sagot ni Lucy, may luha sa tuwa sa kanyang mga mata.
Pagkatapos lumabas para tawagan ang 'master', ilang sandali lang ay narinig ni Tyson ang isang napakapamilyar na boses na
nagtatanong, "Gising ka na ba, Tyson?"
Nakilala ni Tyson ang boses na iyon kahit saan, at agad siyang nanginig sa gulat nang lumingon siya para tingnan ang may-ari ng boses.
“M-Mr. Crawford…?”
Ang mga labi ni Tyson ay kumikibot sa parehong kaligayahan at pagtataka nang agad niyang sinubukang umupo.
“Huwag kang masyadong gumalaw. Isinara ko lang ang mga sugat na iyan,” sagot ni Gerald habang naglalakad para balansehin
ang nanghihinang lalaki.
Hinawakan ng mahigpit ni Tyson ang mga kamay ni Gerald, pagkatapos ay sinabi ni Tyson, “M-maraming tsismis na patay ka na...
Pero... I'm so glad that you're not... To think that I would be able to meet you again all the palabas dito, Mr. Crawford! Napakaganda!”
Habang naluluha si Tyson dahil sa kanyang kasabikan, ngumiti lang si Gerald bago sinabing, “Buhay ako at magaling!
Hindi nila ako papatayin ng ganoon kadali!"
Hindi kailanman inasahan ni Gerald na makakasalubong muli si Tyson, lalo na sa mga dayuhang lupain.
“Siya ang master na sinasabi ko, Tyson! Iniligtas ka niya!” sabi ni Lucy habang pinagmamasdan ang dalawa na masaya
mga lalaki.
"…Ano? Mr. Crawford? Ikaw ang nagpagaling sa akin? Kailan ka nakakuha ng ganoong kataas na kasanayan sa medisina?"
tanong ni Tyson na nagulat sa narinig.
“Nangyari ang lahat ng ito mahigit kalahating taon na ang nakalipas... Sasabihin ko sa iyo ang lahat tungkol sa nangyari sa
hinaharap... Sa ngayon, hayaan mo akong magtanong. Ano nga ba ang nangyari para mapunta ka sa ganoong estado? Kung
nahanap ka na namin mamaya, patay ka na, alam mo ba? At saka, nasaan si Drake?" ganting tanong ni Gerald.
Nang marinig ang pangalan ng kanyang kapatid, bahagyang namula ang mukha ni Tyson. Pagkatapos ay sinimulan niyang
idetalye ang lahat ng nangyari sa kanya at sa kanyang kapatid habang wala si Gerald.
Nagsimula ang lahat noong gabing itinaya nila ang kanilang buhay para paalisin si Gerald.
Matapos makamit iyon, bumalik sila sa pamilya Crawford.
Kabanata 942
Gayunpaman, sa oras na iyon, ang Crawfords ay nagsimulang matakot na ang insidente-ng Drake at Tyson duo na
nagligtas kay Gerald-ay malantad sa madaling panahon. Bilang resulta, binigyan nila ng pera ang magkapatid at sinabihan silang
umalis sa pamilya Crawford.
Ang Drake at Tyson duo ay wala talagang anumang isyu tungkol doon, at habang una nilang binalak na bumalik sa mersenaryong
base sa ibang bansa, habang papunta sila roon, nasagap nila ang insidenteng sinapit nina Gerald at Zack sa Merry City nang
gabing iyon.
Nang malaman na nawawala si Gerald, agad silang sumugod sa Salford Province para lihim na imbestigahan ang insidente.
Gayunpaman, kahit na lumipas ang tatlong buwan, wala sa kanila ang nakahanap ng anumang mga bagong lead.
Para bang hindi iyon sapat, kahit ang pamilya Schuyler ay nagsimulang mapansin ang kanilang aktibidad. Dahil alam nila iyon,
alam nilang dalawa na wala silang ibang pagpipilian kundi ihinto muna ang kanilang pagsisiyasat sa ngayon.
Pagkatapos ng ilang pagpaplano, nagpasya silang umalis sa Salford Province at magtungo sa Triangle District sa Heavenly
City.
Ang kanilang plano ay magtayo ng isang base doon, at sa natitirang pera na ibinigay sa kanila ng Crawfords, nilayon nilang bumuo
ng ilang pwersa. Sa sandaling handa na silang bumalik sa Salford Province, kasama ang kanilang mga puwersa,
maghihiganti sila sa pamilya Schuyler.
Ganun pa man ang plano nila. Hindi nila alam na labis nilang minamaliit ang mga naninirahan sa Lunsod ng Langit.
Sa isa sa kanilang maraming pagtatangka na makakuha ng mas makapangyarihan at maimpluwensyang pwersa doon sa
pamamagitan ng labanan, ang magkapatid ay natalo ng isang lalaking tinatawag na Sven Westmore, isang dakila at
makapangyarihang panginoon sa Heavenly City.
Habang nakuha nila si Drake, nagawa ni Tyson na makalabas sa balat ng kanyang mga ngipin.
Mula noon, kinailangan ni Tyson na mamuhay sa mga anino, tinitiyak na paminsan-minsan ay lumipat siya ng mga taguan.
Sa panahong iyon, nakatagpo siya ng isang mayordomo—na ang pangalan ay Evan—na humahampas sa mahigit sampung
babae. Naiinis at nagalit dahil doon, pinatay ni Tyson si Evan on the spot.
Noon niya nakilala si Lucy. Sa ilang araw nilang pagsasama, natagpuan ng dalawa ang kanilang sarili na nahulog sa isa't isa
hanggang sa isang punto kung saan nangako pa si Tyson sa kanya na magpapakasal sila kapag matagumpay niyang
nailigtas ang kanyang kapatid.
Nakalulungkot, ang misyon ay isang ganap na kabiguan. Madali siyang natalo ni Sven, at tulad ng unang pagkakataon, halos hindi nakatakas si Tyson
nang buo ang kanyang buhay. Gayunpaman, hindi tulad noon, siya ay malubhang nasugatan sa pagkakataong ito.
Pagkaraan ng ilang oras sa pagtakbo, kalaunan ay nakarating siya sa kabundukan kung saan siya ay nawalan ng malay. Ang lahat ng iyon ay
humantong sa mga kaganapan ngayon.
“Sven?” tanong ni Gerald na nakakunot ang noo.
Nang marinig ang pangalang iyon, bahagyang nanginig si Whistler at ang kanyang mga tauhan bago nagpaliwanag, "Si Sven ay talagang isang
makapangyarihang panginoon sa Heavenly City, sir. Alam na alam niya ang kanyang kapangyarihan at impluwensya, kaya naman, sa katunayan,
itinuring pa niya ang kanyang sarili bilang isang kontrabida! What more, physically strong din siya! Hindi mahirap sabihin na ang isang makapangyarihang tao
na nagsanay ng mahigit sampung taon ay hindi pa rin kayang talunin si Sven. Bagama't maliwanag na si Tyson at ang kanyang kapatid ay mahusay sa
martial arts, hindi na kami nakakagulat na pareho silang natalo sa kanya…”
"Ganyan ba talaga siya kalakas...?" sagot ni Gerald.
Ang pagdududa ni Gerald ay naiintindihan dahil alam na alam niya ang mga kakayahan ng Drake at Tyson duo.
Gayunpaman, kailangan niyang aminin na ang katotohanan na ang malalakas at mahuhusay na kapatid ay nagawang ma-corner nang husto ay tiyak
na isang bihirang pangyayari.
Ano pa, si Whistler—na sa totoo lang ay hindi gaanong mahina kaysa sa dalawang magkapatid sa puntong ito—malinaw na tila natatakot kay Sven.
“Siya po sir! Gayunpaman, ang aming buhay ay sa iyo! Hindi kami natatakot sa kamatayan, kaya kung utusan mo kaming labanan siya, gagawin namin
ito nang kusa!” deklara ni Whistler na may resolution sa kanyang boses.
"Siya ay nagsasalita para sa ating lahat, ginoo!" sabay-sabay na dagdag ng iba pang lalaki.
Nang marinig iyon, nagtaas lang ng kamay si Gerald bago sinabing, “Kung kasing lakas siya ng sinasabi ni Whistler, kailangan muna nating magplano ng
mabuti. Subukang mangalap ng bawat impormasyon tungkol sa kasalukuyang kapangyarihan at impluwensya ni Sven, Whistler. Magsisimula kaagad
ang iyong gawain!"

Habang si Gerald mismo ay hindi natatakot kay Sven, hindi niya gustong mamatay ang kanyang mga nasasakupan nang walang kabuluhan
kung si Sven ay tunay na walang awa at makapangyarihan gaya ng inilarawan nila sa kanya.
Anuman, ang operasyon ay magsisimula pa rin sa madaling panahon. Kung tutuusin, nagkaroon ng unbreakable bond si Gerald sa Drake at
Tyson duo.
Dahil nagkaproblema si Drake, hindi inisip ni Gerald na ipagsapalaran ang kanyang buhay para iligtas siya.
Gabi na nang dahan-dahang lumapit sa bakuran ang mahina pa ring si Tyson. Nang makarating na siya ay nilingon niya si Gerald na nakatayo
sa gitna ng lugar, ang mga braso ay nasa likod niya.
"Ginoo. Crawford… Isama mo ako kapag pupunta ka sa Heavenly City…”
"Bakit ka bumaba sa kama, Tyson...? Tsaka sabi ko naman sa iyo hindi na ako pumupunta kay Mr. Crawford,” nakangiting sagot ni Gerald.
“Naiintindihan mo, Mr. Crawfor-…Well, habang kami, dahil umalis na kami ng kapatid ko sa pamilya Crawford, hindi na kami dapat
tawaging Drake at Tyson duo pa. Kung tutuusin, ang binibini ang nagbigay ng pangalan sa amin. Instead, you can call me by my real name
now, Tyson Jay,” sagot ni Tyson na may bahagyang mapait na ngiti.
Nang marinig iyon, tumango si Gerald at tinapik siya sa balikat bago sinabing, “I'll be making a move in a few days. Huwag mag-alala, dahil
siguradong babalikan ko si Tyson nang ligtas. Samantala, magpahinga ka muna. Kailangan mo ito.”
"Pero Mr. Crawfor-"
“Hindi na kailangang kumbinsihin ako. You're not coming along, and that's my final decision,” putol ni Gerald habang nakataas ang kamay
bago pa man makapagsalita si Tyson.
Sa sandaling matapos ang kanyang pangungusap, nakita nilang dalawa si Whistler na tumatakbo papunta sa kanila.
“Sir! Nakatanggap ka lang ng imbitasyon na dumalo sa isang pagtitipon ngayong gabi! Ang mismong pagtitipon ay pinangunahan ng
limang pinakamakapangyarihang grupo sa Talgo Town! Sinabi pa ng nagpadala ng invitation card na kailangan mong dumalo!” nginisian
ni Whistler.
“Isang pagtitipon na dapat kong daluhan? banta ba yan? I do wonder if the dinner is just a cover to hide their malicious intent...” sagot
ni Gerald na may malamig na ngiti sa labi.
“Humph! Alam na alam ko kung ano ang iniisip ng limang grupong iyon! They just want to assert their dominance since alam
naman nila na dito lang tayo nag base! Kapag naabot nila iyon, tiyak na magsisimula silang sabihin sa amin na bayaran sila ng isang uri
ng bayad sa seguro. Halos hindi sila katumbas ng oras mo, ginoo! Magsabi ka lang at tatanggihan ko sila agad!”
“Naku, hindi na kailangang tanggihan sila. Dahil pupunta tayo sa Heavenly City bukas, mas gugustuhin kong hindi mag-alala na
masaktan sila kung tatanggihan ko ang kanilang imbitasyon. Marami na rin silang ginawang paghahanda kaya medyo walang galang
kung hindi ako pumunta. Sabihin sa taong nagpadala ng imbitasyon na pupunta tayo ngayong gabi.”
Kabanata 943 “Hindi
ko pa rin iniisip na ang kamiseta na nakuha ko para sa iyo ay angkop para sa okasyon, ginoo... Bakit hindi natin ihinto ang sasakyan at
kuhan ka ng bago at mas magandang kamiseta? Paano naman?” nakangiting tanong ni Yukie.
Kasalukuyan siyang nakaupo sa tabi ni Gerald habang papunta sa pagtitipon ang kanilang grupo ng mga sasakyan.
“I think it’s fine…” sagot ni Gerald habang nakatingin sa shirt niya na may bahagyang mapait na ngiti.
Habang papalapit ang mga sasakyan sa isang commercial building, dumungaw sa bintana si Gerald. Sa kanyang pagtataka, ang unang
taong nakita niya ay isang medyo pamilyar na mukhang kabataan.
"May problema ba, sir?" tanong ni Yukie.
“Kung hindi ako dinadaya ng mata ko, parang dati kong kaklase... Or at least a person that resembles him a lot. Anuman, ihinto
ang mga sasakyan dito. Papasok na ako sa building na iyon,” utos ni Gerald.
Nang marinig ang utos niya, agad na huminto sa gitna ng kalsada ang lahat ng sasakyang nasa ilalim niya.
Bagama't nakaharang ito sa karamihan ng pangunahing kalsada, walang nangahas na magsabi ng anuman tungkol dito. Pagkatapos ng
lahat, sa tuwing nakikita ng mga tao ng Talgo Town ang isang pangkat ng mga kotse na kumikilos na parang sila ang nagmamay-ari ng
lugar, alam nila na isang malaking shot—na malamang na hindi nila kayang masaktan—ay naroroon.
Dahil dito, pinili na lang ng ibang mga driver sa kalsada na lumihis.
Samantala, sabay na pumasok sa commercial building sina Gerald at Yukie.
Ang kabataan noon ay pumipili sa isang hanay ng mga suit nang bigla niyang naramdaman ang isang mahigpit na tapik sa
kanyang balikat. Gulat na gulat ay agad niyang nilingon kung sino ang may gawa.
Ang kanyang pagkagulat, gayunpaman, ay mabilis na napalitan ng kagalakan.
“F*ck! Ikaw ba talaga yan Gerald?"
"Kaya ikaw talaga, Harper!" sabi ni Gerald na may ngiti sa labi.
“Hindi ko alam na nasa one piece ka pa! Tapos nung huli kong narinig, nawala ka na! Kaya nasa Heavenly City ka sa buong oras na
ito! Hindi kataka-taka na hindi ako makakuha ng anumang impormasyon sa iyong kinaroroonan kahit gaano pa ako nagtanong sa
paligid!” excited na sagot ni Harper.
"Gayunpaman, napakasarap na makita kang muli dito pagkatapos ng mahabang panahon!" dagdag ni Harper sabay tapik sa
balikat ni Gerald bilang ganti.
“Talaga naman! Speaking of which, bakit ka pumunta dito, Harper?" tanong ni Gerald na medyo nalilito nang matapos na silang
magpalitan ng pleasantries.
Pagkatapos ng lahat, ang lugar na ito ay kilalang-kilala sa pagiging magulo. Bukod sa mga lokal, ang mga ordinaryong tao mula sa labas
ay hindi kailanman pupunta dito para sa anumang mga proyektong pangkaunlaran.
“Buweno, dahil nagtatrabaho ako ngayon sa isang malaking kumpanya sa Weston na nanghihingi ng mga deal sa negosyo, nandito ako
sa isang business trip. Gayunpaman, ang lugar na ito ay tunay na magulo gaya ng kanilang inilarawan. Kung titingnan ang mga taong
naglalakad sa mga lansangan, hindi mahirap sabihin na siyam sa bawat sampung tao dito ay may baril sa lahat ng oras!” sagot ni Harper
sabay buntong hininga.
Nang marinig iyon, napangiti na lang si Gerald.
“Pero sapat na iyon sa akin. ikaw naman? Matagal na akong walang narinig sayo! Talaga bang nanatili ka dito sa buong oras na ito? May
prostetik ba sa iyong mga paa?" natatawang biro ni Harper.
Sa pagiging malapit na magkaibigan, natural lang sa kanila na kutyain ang isa't isa nang mapaglaro.
“Lahat ng limbs ko talaga! Tsaka hindi, kakarating ko lang dito kanina lang. Tungkol sa nawawalang aspeto...
Let's just say I lost contact with all of you due to some 'issues,'” sagot ni Gerald.
Nang marinig iyon, bumuntong-hininga si Harper bago sinabing, “I see... Habang nabalitaan ko ang tungkol sa insidente ng paghihiwalay
mo rin sa iyong pamilya, talagang hindi big deal sa akin, Gerald. Pagkatapos ng lahat, na-enjoy mo na ang magagawa mo noong isang
taon. May pamilya man o wala, sulit pa rin ang buhay mo.”
Pagkasabi nun ay tinapik niya ulit si Gerald sa balikat.
Halatang marami pa silang gustong sabihin sa isa't isa. Dahil doon, sumagot si Gerald, “Regardless, eto ang contact number ko, Harper.
Magkita tayong muli sa loob ng halos dalawang araw! Medyo abala ako hanggang doon, nakakalungkot!”
“Speaking of which, sino yun? Girlfriend mo ba siya?" tanong ni Harper habang nakangiting nakatingin kay Yukie matapos itala ang contact
number ni Gerald.
Nang marinig iyon, agad na naging kasing pula ng kamatis ang cute na mukha ni Yukie.
“Ipapaliwanag ko ang buong sitwasyon kapag nagkaroon ako ng pagkakataon sa hinaharap…” sagot ni Gerald habang medyo mapait
na ngumiti.
“Fine, fine... Sa ngayon, ipapaubaya na kita sa negosyo mo. Kailangan ko ring bumili ng bagong suit dahil may makikilala akong
mahalagang kliyente bukas.”
With that, magkayakap silang dalawa. Akmang aalis na si Gerald, may narinig na boses babae na nagsasabing, “Hmm? Ikaw ba yan,
Mr. Sullivan? Nagkataon lang!"
Paglingon sa tumawag sa kanya, nakita ni Harper ang kanyang sarili na nakangiti habang sumagot, “Chairman Quelch!
Chairman Brown! Nagkataon lang!"
Kabanata 944
Napagtanto na narito ang mga kliyente ni Harper, itinulak ni Gerald ang kanyang ulo patungo sa dalawang bagong mukha habang
nakatingin kay Harper, malinaw na senyales sa kanya na harapin muna ang kanyang trabaho.
Ngunit nang paalis na si Gerald, laking gulat niya nang mapagtanto niya kung sino ang lalaki at babae.
Ang lumabas, sila ay walang iba kundi si Raquel at ang boyfriend nitong si Jefferson!
Noong nasa kaawa-awa pa siya mahigit kalahating taon na ang nakalipas, naalala niya kung paano siya pinahiya ni Raquel noong
nagtatrabaho pa siya sa construction zone.
“D*mn! Ikaw ba talaga yan Gerald?" bulalas ni Raquel habang naka-cross arms bago sumilay ang malamig na ngiti sa kanya.
“Oh? Pamilyar ka ba kay Chairman Quelch at Chairman Brown, Gerald? Haha! Si Chairman Brown ang namamahala sa isang malaking
kumpanya dito! Kasalukuyan akong nakikipagnegosasyon sa isang proyekto sa kanila!” paliwanag ni Harper.
“Magkakilala kami, oo,” sagot ni Gerald na may banayad na tango.
“Humph! Nagpapanggap na halos hindi tayo magkakilala, Gerald? As if naman makakalimutan mo ako! Kung tutuusin, ako ang
nagbayad ng suweldo mo noong nag-part-timing ka sa construction zone na iyon!” nginisian ni Raquel.
Nang marinig iyon, sinamaan lang siya ng tingin ni Gerald.

Sa mga sinabi sa kanya ni Marven noon, hindi naman siya palaging ganito. Gayunpaman, ang kanyang pagkatao ay mabilis na nagbago
para sa mas masahol pa habang siya ay tumanda.
"Nagtataka ako kung may hindi pagkakaunawaan sa inyong dalawa, Chairman Quelch.
Kung tutuusin, mabuting kaibigan ko siya at alam kong mabuti siyang tao,” depensa ni Harper nang makita niya kung gaano kalupit
ang panunuya ni Raquel kay Gerald.
“Oh? Kaibigan mo siya sabi mo? Kung gayon, ikinalulungkot kong ipahayag na anuman ang iyong napag-usapan sa tiyuhin ng aking
asawa ay opisyal nang tatapusin, Mr. Sullivan! Sigurado akong sang-ayon ka rin sa pagkansela ng proyekto, hindi ba mahal?” sabi ni
Raquel habang nakakapit sa braso ng nobyo.
“Pero syempre!”
“Chairman Quelch, ikaw…”
Bagama't may gusto siyang sabihin, si Harper ay naiwang ganap na tulala. To think na lahat ng effort na ginugol niya doon sa buong linggo
ay wala na, ganoon na lang.
Sa sandaling iyon, isang kawani ang pumasok sa gusali at nagsimulang sumigaw nang hindi sinasadya.
“Kung sino man ang nagmamay-ari ng sasakyan na may registration number ng ***Probinsya, itaboy ito, ngayon mismo! Kung walang
gumalaw nito sa lalong madaling panahon, tatawag ako ng isang tao upang hilahin ito palayo!"
Habang patuloy na sinisigaw ng staff ang may-ari ng kotse, agad na nilinaw sa lahat ng dayuhan sa lungsod na ang mga taong
naninirahan dito ay walang katulad na kagandahang-loob na inaasahan na makikita mula sa isang taong nakatira sa ibang lugar sa loob ng
bansa. .
Ang paraan ng mga bagay-bagay dito, kung ang isang pagtatalo ay naganap, ang pagkakaroon ng mga away ay natural lamang na tugon.
"Ang impiyerno? Sinigurado kong iparada ko ng maayos ang sasakyan ko! Ano ang malaking ideya?” malamig na sagot ni Jefferson.
“Anong ibig mong sabihin anong mali? Nakaharang sa daan! Umalis ka diyan at ilipat mo kaagad kung hindi, hatakin ko!" masungit na sagot
ng staff.
Sa ayaw niyang mapahiya sa harap ni Raquel at lalong hindi sa harap nina Gerald at Harper, sagot ni Jefferson, “Uy ngayon, tito
ko si Graham Worton! Ang palayaw niya ay Boss Gram, alam mo ba?!”
“Hindi ko alam kung sino ang f*ck Boss Gram o Gray o kung ano man ang pangalan niya! Itaboy mo na lang ang d*mned na sasakyan!"
naiinip na saway ng tauhan.
Ang tugon ng staff ay saglit na natigilan sa nobyo ni Raquel. Matapos ang isang maikling sandali ng hindi magandang
katahimikan, pagkatapos ay sinabi niya, "Fine! Gusto ko rin makita kung sino ang hinaharang ko!”
Dahil sa ayaw niyang magpatalo, hinawakan niya ang kamay ni Raquel nang makaalis silang dalawa sa lugar.
Kahit wala na sila sa shop, maririnig pa rin si Jefferson na sumisigaw ng, “Basta alam mo, tatawagan ko rin agad si tito! Talagang nakakalito
na umiiral ang mga taong ayaw magbigay ng respeto sa kanya!”
Samantala, tumakbo si Yukie kay Gerald bago sinabing, “Eto, bumili ako ng sando para sa iyo, sir!”
Nodding toward her, Gerald then turned to look at Harper before said, “Huwag kang mag-alala, Harper. Makikipag-ugnayan ako sa
iyo sa loob ng ilang araw, kaya hintayin mo lamang ang aking tawag.”
Pagkasabi nun ay umalis na si Gerald kasama si Yuki.
Kabanata 945 Noon,
parehong nakarating sina Raquel at Jefferson sa entrance ng commercial building.
Sa totoo lang, tama ngang ipinarada ni Jefferson ang kanyang sasakyan sa gilid ng kalsada. Gayunpaman, isang pangkat ng mga
sasakyan ang tila nakaparada sa gitna mismo ng kalsada!
Dahil ang kotse ni Jefferson ay nakaparada sa nag-iisang lane na hindi hinarangan ng pangkat ng mga sasakyan, sa isang paraan, ang kanyang
sasakyan ay tunay na nakaharang sa kalsada!

“Hoy! Malinaw na hindi kami ang may kasalanan dito! Pagkatapos ng lahat, ito ang pangkat ng mga kotse na humaharang sa karamihan ng
kalsada! Bakit tayo lang ang utusang ilipat ang sasakyan natin?” sigaw ni Raquel, hindi makasundo sa lohika ng staff.
“Hah! Tingnan lamang ang tatak ng iyong sasakyan pagkatapos ay ihambing ito sa pangkat ng mga kotse! Though I guess you're from out of
town since you don't seem to know how things work here. Makinig, ilipat mo lang agad ang iyong sasakyan. Huwag mo akong sisihin
kung may mangyari, dahil sigurado akong hindi mananagot ang Boss Gram mo o kung ano pa man ang pangalan niya kapag umabot
sa timog!” nginisian ng tauhan.
“…Buweno, narinig ko na ang mga taong may malaking impluwensya at kapangyarihan sa Talgo Town lamang ang may kakayahang
magmay-ari at maglibot gamit ang napakaraming sasakyan na ito…” ungol ni Jefferson.
“I'm glad that you understand that,” sabi ng staff member bago tuluyang umalis.
"Ilipat na lang natin ang sasakyan natin sa ibang lugar hangga't kaya pa natin... Malamang na magdurusa ang tiyuhin ko kung sakaling masaktan
natin ang mga lokal na maimpluwensyang tao..."
“Sige!” sagot ni Raquel sabay buntong hininga bago nilabas ang dila sa likod ng staff.
Habang naglalakad sila patungo sa kanilang sasakyan, tumingin siya sa grupo ng mga magagarang sasakyan at hindi niya maiwasang makaramdam
ng bahagyang selos.
Hindi lang din siya ang nakakaramdam ng ganoon. Ito ay maliwanag na ang lahat ng mga pedestrian na naglalakad sa mga sasakyan ay
nakakaramdam ng parehong selos na nararamdaman niya. Kung tutuusin, sino ba naman ang hindi maghahangad na maging maganda ang
tingin at gawin ang gusto nila sa kalsada? Ang magkaroon ng kapangyarihang pumarada sa mismong gitna ng kalsada nang walang nanggugulo
tungkol dito?
Siguradong ginawa ni Raquel. Talagang dominante ang taong nagmamay-ari ng lahat ng sasakyan!
Sa sandaling iyon, ang lahat ng mga pinto ng kotse ay binuksan at lumabas ang ilang mga bodyguard na nakasuot ng itim na suit. Lahat sila
ay mukhang pare-parehong kahanga-hanga at ang kanilang pambihirang solemne na mga ekspresyon ay nagmumungkahi na sila ay naghihintay
para sa isang tao na hindi gaanong mahalaga kaysa sa isang magalang na hari.
"Maaari ba silang nagtatrabaho para sa ilang maimpluwensyang grupo sa Talgo Town?"
"Nagtataka ako sa sarili ko... Sa totoo lang, hindi pa ako nakakita ng ganoong kahanga-hangang mga subordinate na kabilang sa
alinman sa mga maimpluwensyang grupo mula sa Talgo Town at maging sa Heavenly City!"
"Siguro nagtatrabaho sila para sa isang bagong maimpluwensyang grupo na mabilis na tumataas sa mga ranggo!"
"Binatalo ako, ngunit hindi alintana, lahat sila ay mukhang lubos na makapangyarihan!"
Ang lahat ay nagtsitsismisan na ngayon habang patuloy ang palihim na sulyap sa mga bodyguard, na natulala sa kanilang nakakatakot na kilos.
Maya-maya pa, ang tila mga pinuno ng mga bodyguard ay nagsimulang gumabay sa kanilang mga tauhan papunta sa kinatatayuan ni Raquel at
ng kanyang nobyo. Dahil dito, pareho silang natakot kaya naparalisa ang kanilang kinalalagyan. Labis ang kanilang takot na hindi man lang
nila naisip na magmaneho, kahit na nakatayo sila sa tabi mismo ng kanilang sasakyan!
Gayunpaman, binalewala sila ng grupo ng mga bodyguard, na pinili sa halip na tumingin sa direksyon ng komersyal na tindahan.
Nang lumunok ng maluwag sina Raquel at Jefferson, nagsimulang maglakad pasulong ang mga pinuno ng mga guwardiya.
Nang lumingon upang tingnan kung saan sila patungo, huminto ang mga pinuno sa harap ng isang kabataan bago sabay-sabay na sumigaw,
“Narito ang sasakyan, ginoo! Please, sundan mo kami!"
Nang marinig iyon, agad na binuksan ng isa pang subordinate—na nakapwesto sa harap ng isa sa mga sasakyan—ang pinto ng sasakyan.
“Narinig mo ba yun? Tinawag nila siyang sir! To think na may makikita tayong big boss ngayon!”
“Oo! Tumingin ka dyan! Napakabata niya!”

Habang nagbubulungan ang mga tao sa isa't isa dahil sa pagtataka, nakita ni Raquel ang kanyang sarili na tulala rin.
Kung tutuusin, hindi niya akalain na si Gerald ang hinihintay ng mga bodyguard.
“Sige, kung ganoon! Umalis na tayo!” sagot ni Gerald sabay tango.
Habang dinadaanan ng grupo sina Raquel at Jefferson, siniguro ni Gerald na kaswal na sumulyap kay Raquel.
Nang makita iyon, tila lalong lumakas ang pagtataka at pagkabigla ni Raquel. Maging ang kanyang nobyo ay unti-unting kumalas
sa pagkakahawak sa kamay ni Raquel. Kung tutuusin, ilang beses nang tinarget ni Raquel si Gerald.
Kung isipin na siya ay isang napakalakas na tao na may napakaraming sinanay na mga subordinates…
Gayunpaman, umiwas lang ng tingin si Gerald sa kanya pagkaraan ng ilang sandali. Hindi na niya kailangang istorbohin ang sarili
sa isang mahinang babae.
Pagkasakay sa kanyang sasakyan, maririnig ang pag-ugong ng mga makina habang ang grupo ng mga sasakyan ay agad na
umandar, naiwan si Raquel sa likod na may kasamang masalimuot na emosyon.
Isa na rito ang takot habang patuloy siyang nakatingin sa malayo, hindi man lang sigurado kung paano ipoproseso ang lahat
ng kanyang nasaksihan.
Kabanata 946
Samantala, nagaganap na ang pagtitipon sa pinakamalaking manor ng hotel sa Bayan ng Talgo.
Dahil ang mga pinuno ng limang nangungunang maimpluwensyang grupo sa Bayan ng Talgo ay nagdala ng kanilang mga
nasasakupan, ang manor ay puno ng hindi bababa sa isang libong tao.
Bilang resulta, hindi nakakagulat na napuno ng hubbub ang buong venue.

Kasabay nito, isang mataas na entablado ang inilalagay din sa asyenda. Nang maayos na ang lahat, ilang upuan ang inilagay sa mataas na
entablado. Doon uupo ang mga pinuno.
“Ikaw ay isang matalino at maparaan na tao, Diego! Iisipin na gagamitin mo ang pulong sibil at militar para ipakita rin kung gaano tayo kalakas
sa bagong tatag na Royal Dragon Group na iyon! Haha! Para kang pumatay ng dalawang ibon gamit ang isang bato!”
“Alam ko naman diba? Gayunpaman, ngayong nakuha na ng Royal Dragon Group ang pabrika ng parmasyutiko na dating pangunahing
pinagmumulan ng kita, iniisip ko kung magiging pareho ang mga bagay sa dating may-ari ng pabrika. Pagkatapos ng lahat, narinig ko na
ang boss ng Royal Dragon Group ay medyo binata. Sa tingin ba niya ay ganoon kadali niyang makuha ang kapangyarihan at katayuan sa
Talgo Town? Para siyang naghahangad ng kamatayan!”
“Talaga. In all honesty, naisip ko na hindi na siya dadalo sa pagkakataong ito, sa murang edad niya. Sa totoo lang, mas iginagalang ko siya
kung pinili niyang hindi. Nang makitang pumayag siyang sumama, gayunpaman, sa palagay ko isa lang siyang walang kwentang basura!”
Bilang tugon dito, agad na humagalpak ng tawa ang ilang mga amo na nag-uusap tungkol kay Gerald.
Ang lalaking pinupuri nila, si Diego Jey, ang pinakamakapangyarihan at maimpluwensyang big shot sa buong Talgo Town. Mukha siyang
nasa edad na apatnapung taong gulang, at ang dalawang gintong ngipin sa kanyang bibig ay kumikinang sa tuwing siya ay nagsasalita.
Matapos marinig kung ano ang sasabihin ng iba pang mga boss, pagkatapos ay inihayag ni Diego, "Ladies and Gentleman! Bagama't tiyak
na kailangang tugunan ang isyu ng Royal Dragon Group, sana ay huwag ninyong kalimutan na ang pangunahing dahilan kung bakit tayo
lahat ay nagtitipon dito ngayon ay upang talakayin ang muling pagsasaayos at muling pamamahagi ng impluwensya sa limang
makapangyarihang grupo sa Bayan ng Talgo. Kapag nagkasundo na tayo, sana hindi na mauulit ang nangyari apat na taon na ang
nakakaraan! ”
Bagama't ang pagtitipon—na ginaganap isang beses bawat apat na taon—ay opisyal na kilala bilang isang 'pagpupulong sibil at militar', ang
mismong kaganapan ay hindi kasing engrande gaya ng iminungkahing pangalan nito. Sa totoo lang, isa lamang itong pagpupulong para sa
limang pinakamalaking grupo sa bayan ng Talgo upang hatiin ang kanilang mga teritoryo.
Ang kanilang paraan ng paghahati sa mga teritoryo ay medyo tapat. Sa esensya, ang sinumang may higit na lakas ay may karapatang
magkaroon ng mas maraming teritoryo.
'Lakas', sa kasong ito, ay nasusukat sa pamamagitan ng isang kumpetisyon kung saan ang limang boss ay pit ang kanilang pinakamahusay
na subordinates upang labanan laban sa isa't isa. Ang mananalo sa lima ay makoronahan, hari.
Kapag natapos na ang pagpupulong, magkakasundo ang limang grupo, at kapag napirmahan na, wala ni isa sa kanila ang pinayagang
tumupad sa kanilang mga pangako.
Ang proseso ng panata ay sineseryoso lalo na dahil ang ilang grupo ay nambugbog sa iba dahil sa mga pagtatangkang mang-agaw
ng teritoryo apat na taon na ang nakakaraan.
Pagkatapos ng lahat, habang ang bayan ng Talgo ay tinatawag na isang bayan, mas malaki pa rin ito kaysa sa Serene County. Sa
katunayan, ang laki nito ay madaling maikumpara sa isang lungsod sa hilaga ng Weston. Dahil napakalaki, ang kontrol sa teritoryo
ay napakahalaga.
Sa sandaling iyon, sumigaw ang taong nagbabantay sa pintuan, “Mr. Dumating na si Crawford mula sa Royal Dragon Group!"
Nang marinig iyon, biglang tumahimik ang buong hall. Maliwanag na gustong makita ng lahat kung anong uri ng tao ang big boss ng bagong
tatag na Royal Dragon Group.
Makalipas ang ilang segundo, pumasok si Gerald at ang kanyang mga bodyguard sa lugar. Bagama't halos animnapung bodyguard lang
ang kasama niya, hindi gaanong kahanga-hanga ang nakaka-pressure na atmosphere na dala nila.
Ang kanilang mga solemne na ekspresyon lamang ang nagparamdam sa marami sa mga nasasakupan ng iba pang mga amo na nanlamig ang kanilang
mga gulugod.
Dumiretso sa mataas na entablado, mahinang ngumiti si Gerald habang binati, "Ikinagagalak kitang makilala, mga ginoo."
“Gayundin, Chairman Crawford. Do you take your seat,” sagot ng mga amo habang salit-salit na nakatingin sa isa't isa.
Alam nilang lima na hindi ordinaryong background si Gerald simula nang makita nila kung gaano ka-intimidate ang mga bodyguard niya.
Nang matapos na silang magpalitan ng kasiyahan, bahagyang pinikit ni Diego ang kanyang mga mata bago sinabing, “Sa palagay ko narinig
mo na ang tungkol sa pulong sibil at militar na ating idaraos ngayong gabi, Chairman Crawford. Dahil malapit nang magsimula ang
kumpetisyon at lahat ng mga nasasakupan mo ay mukhang pare-parehong makapangyarihan, iniisip ko kung gusto mo bang makibahagi
dito? Siguro maaari din nating palawakin ang ating pananaw mula doon.
Ang pinagbabatayan ng kahulugan ni Diego ay malinaw bilang araw. Sinasabi lang niya na ang Royal Dragon Group ay malamang na
mas mahina kumpara sa nakaraang presidente ng pabrika ng parmasyutiko.
Gayunpaman, kinukutya din niya si Gerald dahil gusto niyang subukan ang kakayahan ng mga subordinates ng Royal Dragon Group. Kung
tutuusin, ang paraan ng pagpapakita ni Gerald at ng kanyang mga tauhan ay talagang pambihira kung anuman.
“Kailangan kong pigilin ang sarili... Habang ang aking mga nasasakupan ay tiyak na tumingin sa bahagi, lahat sila sa totoo lang ay walang silbi.
Paano nila maikukumpara ang sinuman sa iyo?" sagot ni Gerald na may mapait na ngiti habang umiiling.
“Ngayon, ngayon, Chairman Crawford! Masyado kang humble! Sinong magsasabing hindi sila mangunguna kung hindi muna sila maglalaban?”
sabi ni Diego bago humagalpak ng tawa.
“Well, since you insist, I guess kailangan kong pumayag. Whistler, kunin mo ang mga subordinates nitong mga amo para turuan ka at ang
iba pa tungkol sa rules ng competition mamaya,” nakangiting utos ni Gerald.
“Mabuti naman, ginoo! Gusto naming matutunan ang mga ito!” sagot ni Whistler habang nakangiti bilang ganti.
Kabanata 947 Sa totoo
lang ay higit pa sa inaasahan ni Diego at ng iba pang mga boss na ang mga mula sa Royal Dragon Group ay hindi aatras sa
kompetisyon. Sa totoo lang, si Gerald at ang kanyang mga tauhan ay mukhang confident sa buong bagay.
Nang maramdaman iyon, alam ni Diego at ng mga amo na kung hindi nila ipapakita kung gaano sila kalakas, lalo lang silang mahihirapang
panatilihing kontrolado ang kumpanya ni Gerald sa hinaharap.
Hindi nagtagal, nagsimula ang pagtitipon ng sibil at militar at ang mga kalahok ay dinala sa isang malaking lugar na naitayo sa loob ng
sentro.
Ang limang grupo ay natural na pumili ng kanilang pinakamakapangyarihang mga subordinates upang makilahok sa
kompetisyon. Si Gerald mismo ang nagpadala kay Whistler at ng ilan pa niyang mas may kakayahan na mga tauhan para lumahok.
Ang mga napili ni Gerald ay sumailalim sa personal special training kasama niya. Dahil doon, mas napalakas ang kanilang lakas
kumpara sa dati.
Pagsisimula pa lang ng kompetisyon, nagulat ang lahat nang makitang agad-agad ang mga tauhan ni Gerald sa opensa. Sa mabilis at
tumpak na pag-atake, binugbog ng mga tauhan ni Whistler ang kabilang grupo nang napakalakas na hindi na sila nagkaroon ng
pagkakataon na lumaban man lang bago bumaba.
"…Ano?"
Ramdam ni Diego at ng iba pang amo ang pagkibot ng kanilang mga talukap habang pinagmamasdan ang mga talunang lalaki na
nakahandusay sa lupa.
Bago magsimula ang kumpetisyon, siniguro na ng mga boss sa kanilang sarili na ang mga nasasakupan ni Gerald na kasama niya
ay naglalagay lang ng mga harapan, na nagkukunwaring Special Forces. Pagkatapos ng lahat, ang paraan ng pagpapakita nila sa
kanilang sarili ay medyo katulad ng kung paano unang ginawa ng dating boss ng pabrika ng parmasyutiko.
Dahil pareho ang dating amo at si Gerald ay naglabas na bago ang aktwal na kumpetisyon, si Diego at ang iba pang mga amo ay
ipinapalagay na lamang na ang mga tauhan ni Gerald ay magiging mahina gaya ng mga kalahok ng matandang amo.
Hindi nila alam na wala pang mga front na nailagay. Malakas talaga ang mga tauhan ni Gerald.
“Kaya parang natutuwa si Mr. Crawford sa pagiging mahinahon... To think na magkakaroon siya ng mga makapangyarihang subordinates...
Na sinasabing siya ang may pinakamaraming masasabi pagdating sa paghahati ng mga teritoryo kapag natapos na ang meeting.
doesn't even sound all that far-fetched now...” sabi ni Diego habang pilit na ngumiti.
Dahil nahahati ang mga teritoryo sa anim na tao ngayon sa halip na lima, tiyak na magiging ibang-iba ang mga bagay
kumpara sa kung paano karaniwang nangyayari ang mga pulong sibil at militar. As if things weren't look grim enough
for the five bosses, parang ang mga subordinates ni Gerald talaga ang mapuputunguhan na champion by the end of
the night.
Habang walang sinabi si Gerald sa kabuuan ng sibil at militar na pagpupulong, si Diego at ang iba pang mga boss
ay lalong hindi mapakali sa tuwing nagsisimula ang labanan.
Ito ay higit sa lahat dahil si Whistler mismo ay hindi nakagawa ng kahit isang hakbang sa alinman sa mga laban. Ang apat
pang kampon ni Gerald ay higit pa sa sapat para pabagsakin ang kanilang mga kalaban.
Nang matapos ang lahat ng labanan, napuno ng awkward na katahimikan ang silid. Ang katahimikan ay napakatindi
na ang isa ay makakarinig ng isang pin drop.
“Na-appreciate namin ng mga tauhan ko kung gaano mo kami kahinhin, Chairman Jey. Maraming salamat,” sabi ni
Whistler habang naglalakad, binasag ang katahimikan.
Bilang tugon, napangiti na lamang si Diego habang sinabing, “You're welcome... Still, you and your men are incredibly
powerful... My own men were not even able to show off that much tonight…”
“Kailangan kitang itama diyan, Chairman Jay. Pagkatapos ng lahat, ang pinakamakapangyarihang tao dito ay hindi
sinuman sa atin, ngunit sa halip, ang ating panginoon. We learned everything we know from him,” sagot ni Whistler
habang nakatingin kay Gerald bago umiling na may mapait na ngiti sa labi.
“Oh? Sinasabi mo na si Chairman Crawford dito ay mas malakas kaysa sinuman sa inyo? Kung gayon, tila talagang
nakagawa tayo ng isang napakalaking maling paghatol ngayong gabi!”
Kahit na may ngiti sa labi ni Diego habang sinasabi iyon, sa loob-loob niya ay lalo siyang naguguluhan.
Tutal, natalo na ng mga tauhan ni Gerald ang lahat ng limang pinaka-maimpluwensyang grupo ng Talgo Town sa harap
ng lahat. Hindi lamang sila nabigo na makuha ang Royal Dragon Group ngayong gabi, karamihan sa mga teritoryo ay
mahuhulog na ngayon sa ilalim ng kamay ni Gerald!
"Speaking of which, Chairman Jey... I wonder if what you said earlier was true... The part where the winner get to divide the territory...?"
tanong ni Whistler.
Umubo bago tumahimik, nakangiting sumagot si Diego, “…Pero siyempre totoo iyon!
Dahil lumabas na ang mga resulta ng kumpetisyon, pag-uusapan natin kung paano natin hahatiin ang mga teritoryo kapag natapos na ang party!”
Hindi man lang naglakas loob na magsalita si Diego sa kabila ng malinaw na pagkadismaya. Hindi naman kasi niya basta-basta masisira ang
pangako niya.
“Samantala, diyan ka! Alisin ang plake na naglalaman ng mga pangalan ng lahat ng limang maimpluwensyang grupong kasangkot sa Mga
Grupo ng Sibil at Militar. Mula ngayon, anim na pangalan ang malalagay dito!” utos ni Diego sabay turo sa isa niyang kampon.
Habang ang apat na iba pang boss ay halos hindi nagsasalita, lahat sila ay may sariling mga iniisip tungkol sa sitwasyon.
Bagama't ang ilan sa kanila ay nagalit sa Royal Dragon Group dahil sa pag-abala sa kanilang mga gawain sa kabila ng pagiging
tagalabas, ang iba ay tila mas nasiyahan sa kasawian ng mga amo na hindi nasisiyahan.
Ang mga tumatangkilik sa kasalukuyang sitwasyon ay ang mga mahihinang grupo na umaasa na sa paglahok ni Gerald—na tiyak na
makakasira sa orihinal na balanse—magagawa nilang manipulahin kung paano nauwi ang mga bagay sa sandaling magkaroon ng kaguluhan.
Nang bumalik ang ilang nasasakupan na may dalang mga hagdan para tanggalin ang plake, isang boses ang sumigaw, “Hindi na kailangang
dumaan sa napakaraming problema!”
Kabanata 948
Galing kay Gerald ang boses, at pagkatapos ng malakas na pag-irap, kumuha siya ng tinidor.
Sa pagtingin sa plaka, pinikit ni Gerald ang kanyang mga mata sa isang segundo bago mabilis na pumitik ang kanyang pulso. Makalipas ang ilang
segundo, wala na ang tinidor sa kamay ni Gerald at maririnig na ang tunog ng kaluskos!
Sa oras na tumingala ang mga manonood, ang tinidor—na nailagay na sa loob ng isa sa maraming basag na piraso ng plake—ay
nahuhulog na sa lupa kasama ng anumang natitira sa sirang plaka.
Maya-maya ay sumunod ang isang kalabog habang ang mga piraso ng plake ay nabasag pa sa lupa, ang tinidor ay kitang-kita pa rin
ng limang amo habang sila ay lumulunok.
“…A-ano…?”
Pagkabigla at takot ang bumalot sa kanila, at ang mga kanina pa naninigarilyo ay naramdaman ng bawat isa na lumuwag ang
pagkakahawak sa kanilang mga sigarilyo.
“S-sino ba talaga ang taong iyon…?”
“Ito ay... Ito ay halos imposible di ba…? Ibig kong sabihin, paano magkakaroon ng ganoong kalakas na puwersa ang isang tao upang basagin ang isang plaka
nang napakataas?!”
Halatang hindi pa nakakita ng ganoong maniobra ang limang amo habang pinag-uusapan nila ang kanilang nasaksihan, bakas sa kanilang
mga mata ang takot. Bagaman walang binanggit ito, lahat sila ay nag-iisip ng parehong bagay. Kung mababasag ng ganoon ang plaka kahit
na napakataas nito sa lupa, ano ang mangyayari kung ginamit ni Gerald ang parehong pamamaraan sa kanilang mga ulo?
Si Whistler at ang kanyang mga tauhan, sa kabilang banda, ay nakatingin lamang sa isa't isa na may banayad na ngiti sa kanilang mga
mukha habang iniisip nilang, 'Humph. Mukhang kinuha ito ni sir at gumawa ng hakbang. Syempre matutulala sila.'
Malinaw na ang insidenteng nakakasira ng plaka ay indirect message ni Gerald sa limang amo. Sa esensya, wala siyang interes
na hatiin ang mga teritoryo sa kanila, at kung hindi sila kumilos, malamang na pareho sila ng plake. Ganap na wasak sa isang iglap.
With his silent message sent, Gerald then sat down with a subtle smile on his face as he said, “Chairman Jey and the rest of you, please,
have a seat.”
“R-agad, M-Mr. Crawford!” nauutal na sabi ni Diego habang pilit na pinipigilan ang sarili. Gayunpaman, ang kanyang kalmado na harapan ay gumuho
at ang malamig na pawis na dumadaloy sa kanyang noo ay nagsilbi lamang upang higit na ipakita kung gaano siya takot.
Ang kanyang tugon ay makatwiran dahil siya ay, pagkatapos ng lahat, sa presensya ng isang tao na maaaring pumatay ng iba gamit ang regular na
tinidor. At ang mga tinidor ay nasa lahat ng dako sa silid na kanilang kinaroroonan.
Dahil alam iyon, nadama ng lahat na obligasyon na tugunan siya nang iba.
Pagkatapos ng maikling sandali ng tahimik na pagmumuni-muni, sinabi ng isa sa limang amo, “Tristen Jurden ang pangalan ko, Mr. Crawford, at
dapat kong sabihin na labis akong humanga sa iyong mga kakayahan. Kung papayag ka, handa akong ibigay ang lahat ng ari-arian ko sa iyo at maging
isa sa mga nasasakupan mo!”
Sa sandaling marinig ng ibang mga amo ang sinabi ni Tristen, agad namang pumayag ang isa pang amo na gawin din iyon.
Sunud-sunod na sumang-ayon ang mga amo sa parehong mga tuntunin, hanggang ang natitira na lang ay si Diego.
Habang nagkatinginan sina Gerald at Whistler, nanatiling tahimik si Diego, iniisip ang mga kahihinatnan kung hindi siya pumayag. Sa huli, kahit na hindi
niya kayang tanggapin ang sunod-sunod na mga pangyayaring naganap ngayong gabi, tuluyang sumuko si Diego.
Ang pinakamasama sa lahat ng ito ay ang katotohanang silang lima ang nag-imbita kay Gerald nang gabing iyon. Kung hindi nila siya inimbitahan,
hindi mangyayari ang lahat ng ito.
At muli, malamang na lampas sa alinman sa kanilang pinakamaligaw na imahinasyon na ang sibil at militar na pagpupulong ay maaaring magtapos
sa isang nakapipinsalang paraan, hindi bababa sa para sa kanila.
Di-nagtagal pagkatapos na bumalik si Gerald at ang kanyang mga tauhan sa kanilang mansyon, excited na sinabi ni Whistler kay Gerald ang
tungkol sa kung paano tumawag na ang ilan sa mga negosyante ng Talgo Town, na humihiling na humingi ng kanlungan sa ilalim ni Gerald.
Nang marinig iyon, naalala ni Gerald kung paano rin na-fawn ang mga amo kay Gerald nang matapos ang meeting.
Sa katunayan, bago sila umalis, maraming iba pang mga tao ang nagpakita ng kanilang sarili sa harap niya, na nagpapakita ng malaking interes sa
pagnanais na maging bahagi ng Royal Dragon Group.

To top it all off, nakatanggap din si Gerald ng ilang regalo in terms of cash mula sa mga gustong magpasaya sa kanya.
Si Gerald, gayunpaman, ay wala sa mood na abalahin ang alinman sa mga iyon. Sa halip, inutusan niya si Whistler na harapin nang
mabuti ang lahat habang iniisip niya ang susunod niyang gagawin.
Pagkatapos ng mga kaganapan ngayong gabi, ang Royal Dragon Group na itinatag ni Gerald ay sa wakas ay magkakaroon ng
matatag na katayuan sa loob ng Talgo Town. Ano pa, ang Royal Dragon Group ngayon ay nagkaroon ng maraming impluwensya
pati na rin ang kontrol sa maraming teritoryo.
Sa lahat ng iyon, alam ni Gerald na oras na para iligtas nila si Drake.
Mula sa sinabi sa kanya ni Tyson, wala sa maraming maimpluwensyang grupo sa Heavenly City ang mababalewala.
Siya ay nagsasalita mula sa karanasan dahil pareho sila ng kanyang kapatid na gumastos noon ng pera para itatag ang kanilang
kapangyarihan at impluwensya sa Heavenly City noong hinahanap pa nila si Gerald. Hindi nagtagal, gayunpaman, natalo sila ni
Sven.
Hindi nakatulong na ang Heavenly City ay mas malaki kaysa sa Talgo Town. Ang buong lugar ay isang all inclusive na lugar na
nagho-host ng maraming pwersa at grupo.
Sa katunayan, napakalaki ng lugar na hindi man lang matantya ni Tyson kung ilang grupo—kasing lakas ng kay Sven—ang
umiiral.
Si Gerald, gayunpaman, ay masyadong nag-aalala kay Drake upang mag-alala tungkol doon. Alam na alam niya na habang tumatagal
sila ay mas delikado para kay Drake. Wala silang karangyaan na maghintay hanggang ang lahat ay handa at nasa lugar.
Pagdating sa kanyang konklusyon, saka nag-utos si Gerald, “Whistler, ipasa mo sa iba ang order ko. Pupunta tayo sa Heavenly City
bukas.”
“Magaling, Mr. Crawford! Sisimulan ko na agad ang paghahanda!”

Kabanata 949
Mula sa sinabi ni Tyson, madalas na matatagpuan si Sven sa pinakamalaking underground casino sa
Heavenly City.
Dahil doon, pinangunahan ni Gerald ang kanyang mga tauhan sa casino na iyon. Nang makarating na sila, agad na
nagsimulang magsugal si Gerald sa isang mesa para mag-blend. Gayunpaman, ang sumunod na nalaman niya, nanalo na siya sa
mahigit sampung round.
Nakuha nito ang atensyon ng bangkero. Matapos lihim na ipaalam ng bangkero sa isang subordinate ang tungkol sa insidente, ang
subordinate ay palihim na nagtungo sa opisina.
Pagdating sa loob, tumayo ang nasasakupan sa harap ng isang taong nakaupo sa upuan ng amo bago sinabing, “Boss Sven!
Ang isang tao doon ay nanalo ng maraming pera at nagdala pa siya ng ilang mga subordinates! Hindi siya mukhang taong madaling
pakisamahan!”
Sa oras na iyon, ang matipunong lalaki na may medyo nakakatakot na peklat sa kanyang mukha ay nagpapakinis ng kanyang katana.
Nang matapos ang sentensiya ng kanyang nasasakupan, agad niyang nilaslas ang isang jade ornament na nasa kanyang mesa!
Kasunod ng matulin na hiwa, nahati ang palamuti sa dalawa, na nabasag ang tuktok na kalahati nito nang bumagsak ito sa lupa!
Bahagyang hinipan ang talim ng katana, pagkatapos ay tinanong niya ang kanyang natakot na subordinate, "Mula sa iyong
paglalarawan sa kanya, ipinapalagay ko na siya ay isang taong may kakayahan. Dahil dun, dapat alam na niya ang rules ng place ko!
Napaka-daring! Hulaan ko, kailangan ko lang pumunta doon para tingnan!” nginisian ni Sven paglabas niya ng kanyang opisina.
Kahit na ang casino ay palaging maingay bago ito, sa sandaling lumitaw si Sven at ang kanyang mga nasasakupan, tumahimik ang
lahat.
Nang malapit na siya, sabay-sabay na sumigaw ang lahat, "Boss Sven!"
Halos hindi man lang kilalanin ang kanyang mga customer at subordinates, huminto lang si Sven at ang kanyang mga tauhan nang
tumayo sila sa harap ni Gerald.
“At narito ako ay nagtataka kung sino ang lumalabag sa panuntunan... Kaya pala isang binata lang! Wala ka ba talagang ideya kung paano
gumagana ang aking lugar? O nagpapanggap ka lang na hindi mo alam na kailangan mong magbayad ng isang tiyak na bayad pagkatapos manalo
ng sampung magkakasunod na round?” sabi ni Sven.
“Patawarin mo ako, dahil bago lang ako sa lugar na ito. Talagang hindi ko alam na may ganoong panuntunan.”
“Heh, ayos lang. Kung tutuusin, siguradong matututo ka kapag tapos na ako sa iyo. Dahil nandito na ako, pano kung may dalawang rounds tayo ng
laro? Syempre, kung may lakas ka ng loob na harapin ang hamon, ” proposed Sven with a wicked smile on his face.
"Kailangan ko munang malaman kung ano ang pusta," sagot ni Gerald habang sinusuri niya si Sven mula ulo hanggang paa. Bukod sa kanyang
katatagan at mabangis na hitsura, nakita ni Gerald na kakaiba na hindi niya makita ang aura ng isang malakas na tao mula kay Sven.
Maging si Jett at ang iba pa niyang nakilala dati ay may mala-warrior na aura, pero hindi si Sven. Kung ang lalaking ito ay talagang kasing
lakas ng sinabi nina Whistler at Tyson, bakit hindi maramdaman ni Gerald ang alinman sa mga iyon mula sa kanya?
"Hmm... Paano kung... Ilalagay natin ang ating buhay sa taya!" deklara ni Sven matapos mag-isip sandali.
Nang marinig iyon, ang lahat ng naroroon ay agad na natigilan. Ang mga Whistler at Gerald men naman ay walang magawang magkatinginan.
"Tinatanggap ko ang hamon mo!" sagot ni Gerald sabay tango.
Kahit na si Sven ay isang napaka-makinis at may karanasang tao sa mga tuntunin ng pagsusugal, sa huli, hindi niya malapit na talunin si
Gerald. Sa katunayan, ang kailangan lang ay isang round para matalo si Sven!
“Talagang pinahahalagahan ko ang iyong kahinhinan, Mr. Westmore. Salamat sa pagpayag na manalo ako!” nakangiting sabi ni Gerald habang
umiiling.
Bilang tugon, gayunpaman, hinawakan lang ni Sven ang kanyang relo...

And all of a sudden, lahat ng subordinates niya ay agad na pumasok sa formation at tinutukan si Gerald at ang mga tauhan niya!
“Kailangan kong sumang-ayon na talagang isa kang dakilang sugarol! Gayunpaman, natatakot ako na hindi mo maaaring kunin ang aking buhay!
Gayunpaman, dahil may kailangan pang mamatay, sa halip ay tapusin na lang natin ang sa iyo!”
Pagkasabi noon, tumayo si Sven bago ngumisi, "Gawin mo na!"
Bago pa man makapagpaputok ng baril ang mga tauhan niya, saglit na nakita ni Sven na bumangon si Gerald... Ang sumunod niyang nalaman,
gayunpaman, hinawakan na siya ni Gerald sa leeg!
Napagtanto ito pagkaraan ng ilang segundo, gustong pumasok ng kanyang mga nasasakupan, bagaman walang sinuman sa kanila ang nangahas na
gawin iyon dahil sa takot na hindi nila sinasadyang masaktan si Sven.
Dahan-dahang naglapat ng higit at higit pang presyon hanggang sa halos nasakal na niya si Sven, itinaas niya ang masakit na talunan ng isang lalaki
hanggang ang kanyang mga paa ay nasa ibabaw ng lupa.
"Kung ayaw mong mamatay kaagad, utusan mo ang iyong mga nasasakupan na umatras!" mariing utos ni Gerald.
“Narinig mo yung lalaki! Kayong lahat, umatras na! S-sir... Mangyaring iwasang kumilos nang padalus-dalos! Dapat mong malaman na ito ang aking
teritoryo!" ungol ni Sven, hindi lubos na maitakpan ang kanyang takot habang sinenyasan niya ang kanyang mga nasasakupan na umatras.
“Oh? Sinasabi mo bang nagsinungaling ka sa akin noon? Kung tutuusin, natalo kita ng patas kaya ang buhay mo ay pag-aari ko!" sagot ni Gerald.
“H-hindi! Mangyaring huwag gawin ito, kaibigan! Mangyaring iligtas ang aking buhay! Ibibigay ko ang lahat ng gusto mo!” pakiusap ni Sven,
napagtanto niya kung gaano siya kahirap.
Kabanata 950
"Madali nating malulutas ang sitwasyong ito, alam mo ba? Sa paraang nakikita ko, ang isang buhay ay dapat ipagpalit sa ibang buhay. May itatanong
ako sa iyo. Nakakuha ka ba dati ng isang tao na ang pangalan ay Drake Jay? Kung meron ka, nasaan siya?" tanong ni Gerald.
“S-kaya pumunta ka dito para iligtas siya... Oo, kasama ko siya! Pakakawalan ko siya ngayon pero kailangan mong mangako na pakakawalan
mo rin ako kapag nakalaya na siya!” sabi agad ni Sven.
“Sa tingin mo ba nasa posisyon ka para magdemand? Tumigil ka na sa pagbubuga ng kalokohan at palayain mo siya ngayon!" singhal ni
Gerald habang nilalakasan ang lakas ng palad niya sa leeg ni Sven.
“H-nakakulong siya sa cellar sa underground casino na ito! Uutusan ko ang isang subordinate ko na palayain siya ngayon kung gusto mo!”
Sa kabutihang palad, si Sven ay isang medyo prangka na tao at hindi nagtagal, si Whistler—na sumunod sa nasasakupan pababa sa cellar ng casino
—ang humantong kay Drake patungo kay Gerald.
Si Drake mismo ay nasa kakila-kilabot na kalagayan, halos hindi namamalayan, at may matitinding peklat na tumatakip sa kanyang buong katawan.
Nang makita ni Gerald kung gaano kalungkot ang kalagayan ni Drake, sa sobrang galit niya ay agad niyang sinipa si Sven sa sikmura, dahilan para
lumipad ito sa buong silid. Pagkalapag na pagkalapag ni Sven, agad siyang sumuka ng dugo, bakas sa mga mata niya ang matinding takot.
Natigilan si Whistler at ang iba pa nang makita ito. Sa kanilang narinig, si Sven ay isang napakalakas na tao. Sa pag-iisip na siya ay magiging
isa lamang walang tao bago ang kanilang panginoon! Bagama't alam nila na malakas ang kanilang panginoon, hindi ba masyadong mahina si
Sven ngayon?
"Isama mo siya at hayaan siyang samahan tayo hanggang sa labas!" utos ni Gerald habang personal niyang inalalayan palabas si Drake.
Nang marinig iyon, agad na kumapit ang mga tauhan ni Gerald sa mga braso ni Sven at dinala siya sa isa sa mga sasakyan ni Gerald. Nang
maayos na ang lahat, umalis na ang grupo ng mga sasakyan ni Gerald.
Maya-maya, lumuhod si Sven sa tabi ng ilog—na halos hindi napupuntahan ng mga tao—bago sumigaw, “M ay mura ang buhay ko! Pakiusap
huwag mo akong patayin!”
“Humph! Hindi ko akalain na ang makapangyarihang Sven mula sa Heavenly City ay magiging ganito kalungkot!"
“Oo! Ang isipin na ang mga tao ay talagang masisindak na marinig ang pangalan ng gayong duwag!”
Si Whistler at ang iba pa ay nakangiti nang mapait habang minamaliit ang lalaking dati nilang kinatatakutan matapos mapagtanto
kung gaano siya ka duwag.
Si Gerald naman, medyo malamig na tumitig kay Sven bago tuluyang nagtanong, “…Sagutin mo ito ng totoo. Nasaan ang
totoong Sven? At sino ka sa kanya?"
Nang marinig ng mga tauhan ni Gerald ang kanyang tanong, nagulat sila nang hindi masabi.
“P-please spare my life, sir... Ang tunay kong pangalan ay Leif at ako ang nakababatang kapatid ni Sven... Mahigit isang linggo
na siyang nawala at nandito lang ako para tulungan siyang alagaan ang casino habang wala siya... Please spare my buhay,
sir... kapatid ko ang gusto mong paghihiganti, hindi ako!” pakiusap ni Leif sa pagitan ng pagluha.
"Ano?! So hindi talaga siya si Sven?” Exclaimed medyo ilang mga tao, stupefied sa turn ng mga kaganapan.
Sa kabutihang palad, nakita ni Gerald si Leif.
“B*stard ka! Kaya buong oras mo kaming niloloko! Nasaan na si Sven? Nasaan na siya!" singhal ni Whistler habang
nakahawak sa kwelyo ni Leif.
“Hindi ko alam! Isinama lang niya ang mga tauhan niya at sinabi sa akin na ilang araw na lang ay babalik na siya! May hahanapin
daw siya at yun lang ang alam ko!” sigaw ni Leif.
Matapos tingnan ang reaksyon ni Leif, malamig na saway ni Gerald, “…Isasama natin si Drake. Ikaw naman, masyado kang
nakakadiri para patayin ka pa namin. Magwala ka!”
“S-salamat! Salamat!" sigaw ni Leif bago agad tumakbo.
“What an absolute coward…” ungol ni Whistler habang sinusundan si Gerald at ang iba pa pabalik sa kanila
mansyon.
Habang patuloy siya sa pagtakbo, hinihimas ni Leif ang namamagang lalamunan niya habang pinapagalitan, “That d*mned b*stard… Ako ang bida sa
kwento! Gayunpaman, isipin na ang binatang iyon ay kasing-lupit ng aking kapatid... Kakailanganin kong sabihin sa kanya na bumalik kaagad
upang sirain ang lalaking iyon minsan at magpakailanman!”
Hindi pinapansin habang iniisip niya ang kanyang paghihiganti, napunta si Leif sa isang tao!
Sandaling nawalan ng balanse, tuluyang bumagsak sa lupa.
“F*cking hell! Bulag ka ba o ano?" galit na ungol ni Leif. Gayunpaman, napatigil siya sa pagkunot ng noo nang makita niya kung sino ang
nabangga niya.
Nakasuot ng itim na roba ang lalaking nakatayo sa kanyang harapan, at natatakpan nito ang halos lahat ng kanyang mukha bukod sa kanyang mga
mata. Ang kanyang mga mata lamang ay parehong madilim at mabisyo ang hitsura, na nagpapahiwatig na ang taong nasa ilalim ng damit ay
isang matandang lalaki.
Nakatitig sa mga mata ng nakadamit na lalaki, naramdaman ni Leif na kapag tinitigan niya sila ng matagal, ang kanyang kaluluwa ay hahantong sa
pagnanakaw.
Bahagyang nanginginig sa takot, tinanong ni Leif, “Ikaw… Sino ka…?”
Sa sandaling sinabi iyon ni Leif, gayunpaman, ang lalaking nakadamit ay nagsimulang maglakad palapit sa kanya. Nanlamig sa takot, naramdaman ni Leif
ang mga kamay ng matanda na marahang tinatapik ang kanyang ulo...
Makalipas ang ilang segundo, may maririnig na tunog.
Nagsusuka ng dugo, nanlaki sandali ang mga mata ni Leif bago siya bumagsak sa lupa.
Ang matanda na mismo ang naglagay ng kanyang mga braso sa kanyang likuran habang lumingon sa direksyon kung saan dati umalis si Gerald at
ang kanyang mga tauhan, unti-unting namumuo ang pagsimangot sa kanyang mukha.
Kabanata 951 Samantala,
pauwi na si Gerald at ang kanyang mga tauhan nang mula sa malayo ay napansin ni Gerald ang isang pangkat ng mga sasakyan na nakaparada
sa harap mismo ng kanilang manor.

"Siguro kung sino ang mga taong iyon..." sabi ni Whistler, na halatang nalilito.
"Sa hitsura nito, dapat ay si Quest iyon, ang young master ng Westley family. He must finally have news regarding the item I've been
trying to locate this entire time,” sagot ni Gerald na may banayad na ngiti.
Sa pag-imbita kay Quest sa kanyang mansyon, saglit na nagdahilan si Gerald na dalhin si Drake sa isa pang silid upang malagyan ng
maayos na benda ang kanyang mga sugat. Nang matapos iyon, tumungo siya sa sala kung saan nakaupo si Quest na matiyagang
naghihintay—may hawak na dokumento—habang humihigop ng tsaa.
Malinaw na nag-ugat ang pagiging magalang ni Quest sa kanyang paggalang kay Gerald. Kung tutuusin, imposible para sa
isang mayamang tagapagmana na tulad niya na kumilos nang magalang sa sinuman sa nakaraan.
Kung tutuusin, malaki ang respeto niya kay Gerald kaya siya ang nagpundo ng perang kailangan ni Gerald para makabili ng
pabrika. Dahil doon, natural na malaman niya kung saan din nakatira si Gerald.
“Kanina pa, Quest! Naghintay ka ba ng matagal?" bati ni Gerald habang papalapit sa nakaupong binata.
"Hindi talaga!"
Habang nagpapalitan sila ng kasiyahan, naalala ni Gerald kung gaano ka-reckless at mayabang si Quest noong una silang magkita.
Gayunpaman, napagtanto niya—sa kanilang unang pagtatagpo—na kung kaya niyang paamuhin si Quest, tiyak na magiging mahusay at
mahusay na katulong si Quest. Syempre, tama ang hula ni Gerald.
Pagkatapos ng maikling chat, tumahimik si Quest habang dumiretso siya sa pangunahing punto.
“Narito ako ngayon, Mr. Crawford, para sabihin sa iyo na sa wakas ay nagbunga na ang ating mga pagsisikap sa pagsisiyasat! Matapos
ang napakatagal na panahon, sa wakas ay nahanap na natin ang Ginseng King!” sabi ni Quest bago uminom ng malaking lagok ng tubig.
“…Gayunpaman, sa kasalukuyan ay wala tayo nito. Sa katunayan, hindi namin ito nakita sa aming sarili. Iyon ay dahil may natalo sa amin
sa paghahanap at pagbawi nito mga kalahating taon na ang nakalipas! Sa totoo lang, hindi rin namin malalaman ang tungkol dito kung
hindi naglabas ng malawak na lambat ang lolo ko. Ang impormasyon ay talagang nagmula sa isang random na vendor!"
“Sa sinabi ng vendor, isang grupo ng mga medyo maimpluwensyang tao ang kumuha sa kanya noon para magsilbing guide nila sa
paligid ng bundok dahil sikat siya sa pag-alam sa mga daanan ng bundok tulad ng likod ng kanyang kamay. Matapos hanapin ang
Ginseng King nang ilang panahon, sa huli ay natagpuan nila ito sa Depth Valley, na matatagpuan sa kailaliman ng bundok.
Nang hukayin ito, ang grupo ng mga tao ay nagbigay sa nagtitinda ng malaking halaga para manahimik tungkol sa kanilang
natuklasan.”
“Gayunpaman, sa buong katapatan, nadama ng nagtitinda na ang perang ibinigay nila ay napakaliit. Ito ay salamat sa kanyang
kawalang-kasiyahan at ang aking lolo na nagbabayad ng mga may-katuturang tao—anuman ang katayuan—na malaking halaga ng
pera para mangalap ng impormasyon tungkol sa Ginseng King na ibinahagi ng vendor kung ano ang nangyari noon sa amin,”
paliwanag ni Quest habang huminga siya ng malalim. .
Ibinaba ang kanyang boses, pagkatapos ay idinagdag ni Quest, "...Ang Ginseng King ay kasalukuyang nasa kamay ng
pamilya Yowell."
"Ang pamilya Yowell?" gulat na sabi ni Gerald.
“Sila ay isa pang makapangyarihang pamilya sa larangan ng negosyo sa Heavenly City, tulad ng mga Westley. Habang ang aking
pamilya ay naroroon lamang dahil lumipat kami, ang mga Yowell ay mga lokal na makapangyarihan na sa oras na dumating kami."
"Nakikita ko... Mapagkakatiwalaan ba ang impormasyon mula sa vendor?"
Humigop muli ng tubig, sumagot si Quest, “Kaya niya. Eto na, habang naghahanap siya ng karagdagang impormasyon, nalaman ni
lolo na hindi lang kami ang nakakaalam na ang mga Yowell ay may Ginseng King. Ang ilang lokal at dayuhang pwersa ay tila
alam din ang kanilang natuklasan. Bilang resulta, ang ilan sa kanila ay nagsimulang kumilos sa mga Yowell simula noong mga
tatlong buwan na ang nakalipas. Isa sa mga mas matinding kaso ay ang pagkidnap kay Tulip, ang pangalawang binibini ng pamilya
Yowell! Ang kanyang pagkidnap ay malamang na nauugnay sa Ginseng King, bagama't siya ay agad na nailigtas."
“Habang ang mga Yowell ay tiyak na mahusay na itago ang katotohanang sila ang kasalukuyang nagmamay-ari nito, ang katotohanan
ay nananatili na ang sinumang kumapit sa Ginseng King ay katulad sa kanila na nakayakap sa isang ticking time bomb. Kapag
pagmamay-ari mo na ito, ang pagiging target ay magiging nrom na!" sabi ni Whistler na may mapait na ngiti sa labi.
Bahagyang kumunot ang noo, sumagot si Gerald, "Gaano man karaming makapangyarihang grupo ang nagtatangkang makuha ang kanilang
mga kamay, dapat ako ang magmay-ari nito sa huli!"
Sa totoo lang, hindi nakakapagtaka kung bakit ang Ginseng King ay napakahusay na hinahangad. Pagkatapos ng lahat, ayon sa
mga alamat, nagawa nitong itaguyod ang mahabang buhay.
Gayunpaman, sinabi rin na ang mga normal na tao na nagtangkang ubusin ito ay mamamatay lamang pagkatapos gawin ito, na hindi
makatiis sa kapangyarihan ng Ginseng King. Pero alam ni Gerald na hindi siya regular na tao.
Para matalo si Kort, siguradong makakaligtas siya sa pagkain ng Ginseng King kapag nakuha na niya ito.
Kinailangan niya.
"Anuman, ang mga Yowell ay naghihirap sa ngayon. Pagkatapos ng lahat, habang nasa kanilang mga kamay ang Ginseng King ngayon,
hindi nila alam kung kanino ito ibebenta. Napakaraming tao na gusto ito para sa kanilang sarili."
“Kung nais mong angkinin ito, ginoo, natatakot ako na ang pagnanakaw nito mula sa kanila ay hindi magiging maayos.
Gayunpaman, mayroon akong plano sa isip. Kung ito ay gagana o hindi ay isa pang tanong…” dagdag ni Quest.
"Sige," sabi ni Gerald.
“Well, iminumungkahi ko na gumamit tayo ng ilang outflanking tactics... Magsisimula tayo sa paghabol sa pangalawang binibini ng pamilya
Yowell. Hangga't tayo ay makulit tungkol dito, maaari natin siyang dayain na ibigay sa atin ang Ginseng King! Sa ganoong paraan, hindi
na natin kailangang mag-away kaagad. Kung magiging maayos ang lahat, dapat ay makapagmaniobra rin tayo nang patago kasama ang iba
pang makapangyarihang mga grupo.”
Kabanata 952 Matapos
marinig ang sinabi ni Quest, pinandilatan lang siya ni Gerald ng mata bago sumagot, “Sigurado akong eksperto ka sa paghanga ng
pagmamahal ng isang babae... Ipaubaya ko na sa iyo ang gawain. Paano naman?”
Mabilis na ikinaway ang kanyang mga kamay, pagkatapos ay sinabi ni Quest, “Hindi ko kaya dahil kilala niya ako! Kilalang-kilala ang mga
Westley at ang Yowell alam mo ba? Anuman, hindi ito tulad ng pagmamahal ang tanging paraan na magagawa natin ito. Gagawin ito hangga't
kaya natin siyang lapitan. Kaya naman iminungkahi ni lolo na humanap ka ng angkop
mapagkakatiwalaan para sa gawaing ito bukod sa akin. Kung tutuusin, dahil si Tulip ay tinutumbok ng napakaraming tao ngayon, kailangan
nating kumilos nang mabilis bago siya mahulog sa kamay ng iba.”
“Kasalukuyang freshman si Tulip sa Heavenly City University. Kapag handa na ang pinagkakatiwalaan, tutulungan kitang ipasok sila sa
unibersidad sa ilalim ng pagkukunwari ng isang lektor."
"Ngunit sino ang sapat na angkop para sa gawain?" tanong ni Gerald habang bahagyang nakasimangot bago sinilip ang karamihan.
Bagama't agad na nagboluntaryo si Whistler, ang kanyang tangkad at matipunong hitsura ay nagparamdam kay Gerald na mas kahawig
niya ang isang security guard kaysa sa isang lecturer.
Habang mukhang mas bata si Tyson, pareho pa rin silang nasugatan ni Drake. Ano pa, ang parehong mga lalaki ay masyadong malamig
at malayo upang maging angkop para sa gawain. Walang sinuman ang maniniwala na sila ay mga estudyante o lecturer!
Nang makita ang ginagawa ni Gerald, ang iba ay nagsimulang tumingin din sa paligid. Matapos magpalitan ng pag-iling ng kanilang mga
ulo, sa kalaunan ay natagpuan ng lahat ang kanilang mga sarili na nakatitig pabalik kay Gerald.
"Dahil ikaw lang siguro sa amin ang aktwal na nag-aral sa unibersidad noon, sa tingin ko ikaw ang pinakaangkop na tao para sa trabaho,
sir..." nakangiting sabi ni Whistler.
“Ako?” sagot ni Gerald na nakatulala.
“Pero may manliligaw si sir! Hindi mo pwedeng sabihin sa kanya na makipagrelasyon siya sa ibang babae!” out of the blue na sabi ni
Yukie habang papasok sa kwarto na may dalang ilang teacups. Bakas sa kanyang kaakit-akit na mukha ang pagkadismaya
habang sinasabi iyon.
“Malinaw na biro iyon, Yukie... Para bang iminumungkahi namin sa master na makakuha ng pagmamahal ng ibang babae! Ang
pangunahing pokus ngayon ay protektahan lang si Tulip at ilagay siya sa pangangalaga ng aming grupo!” sagot ni Whistler habang
bahagyang ngumiti ng mapait.
"…Nakita ko!" naka-pout na sagot ni Yukie.

Samantala, si Gerald mismo ay tila may iniisip.
Sa parehong Drake at Tyson na kasalukuyang nagpapagaling at Whistler ay may responsibilidad sa pamamahala ng mga
ari-arian, sa huli, si Gerald ang tila ang pinaka-angkop na tao pagkatapos ng lahat.
Resolute with his decision, Gerald then nodded before said, “Sige, guess I'll be doing this. Aasa ako sa iyo na mag-aayos
ng mga bagay para sa akin, Quest.”
“Walang problema, sir! Dahil sanay ka sa medisina, magkukunwari ka ng Biology substitute lecturer. Since I graduated
from that university, I'll tell you ahead of time na madali lang maging lecturer. Ang kailangan mo lang gawin ay basahin nang
malakas ang aklat-aralin!” sagot ni Quest.
Kinabukasan, nakasuot ng suit at blazer si Gerald—na nagpaperpekto sa kanyang pagiging scholar—habang patungo sa
unibersidad. Pagdating, agad siyang sinalubong sa pangunahing pasukan ng unibersidad ng vice team leader ng Biology
team kasama ang isang batang lalaki at babae.
“Nakikita kong dumating ka sa oras upang mag-ulat sa iyong tungkulin, Mr. Crawford. Hayaan mo muna akong ipakilala sa
iyo ang dalawang ito. Nandito si Miss Marjorie Swift mula sa Biology team namin while the gentleman over there goes by Mr.
Quinlan Yoxon,” sabi ng vice team leader.
Pagharap sa dalawa sa susunod, idinagdag ng vice team leader, “Ito si Mr. Gerald Crawford, ang bagong substitute teacher.
Ang iyong posisyon ay katulad niya, Mr. Yoxon, dahil pareho kayong bago dito. Anuman, pareho kayong mga kasamahan
ngayon. Ngayon, maaari mo bang ipakita sa kanila ang buong unibersidad, Marjorie?"
Si Marjorie ay isang babaeng may kaakit-akit na hitsura at mahabang buhok. Parehong payat at matangkad, mukhang nasa
dalawampu't apat ang edad niya at ang kanyang disposisyon ay tila pambihira. Ang mukhang propesyonal na itim na suit at
palda ay nagsilbi lamang upang madagdagan ang kanyang kaakit-akit.
"Ginoo. Yoxon at Mr. Crawford, pwede ba?” sabi ni Marjorie na may matamis na ngiti sa labi habang nakasilip ng ilang beses
kay Gerald.
Kabanata 953
Talagang hindi misteryoso kung bakit niya ginawa iyon. Kung tutuusin, parehong gwapo at walang kapintasan ang pananamit ni Gerald.
Hindi mahirap makita kung bakit hahangaan siya ng mga babae.
Habang tumango si Gerald sa kanya, nahulaan niya na ang kanyang bagong kasamahan sa babae ay tiyak na kamakailan
lamang ay nagtapos sa unibersidad.
Si Quinlan naman ay mabilis na nahuli na tila hinahangaan ng husto ni Marjorie si Gerald. Nang makita niya iyon ay hindi niya
maiwasang makaramdam ng bahagyang selos.
Kung tutuusin, pareho silang mga bagong dating na may parehong post at parehong mga espesyalisasyon. Sabay pa silang
dumating! Sa napakaraming pagkakatulad nila, hindi maiwasan ni Quinlan na makaramdam ng konting kompetisyon sa kanya.
Gayunpaman, hindi man lang siya binigyan ni Marjorie ng pagkakataong sumikat. Ang makitang mabait siya kay Gerald lang ay
nakadagdag sa kanyang pagkalumbay at inis.
Sa kabila noon, hindi tulala si Quinlan na hindi marunong magbasa ng mood. Dahil doon ay sumunod na lang siya sa likod ng
dalawa, tahimik na nanonood habang patuloy na nakikipag-chat si Marjorie kay Gerald.
“Oh? Yan ba ang dalawang bagong lecturer na sasali sa team namin, Miss Swift? Ang gwapo nilang dalawa!" sabi ng ilang
batang lecturer habang naglalakad at binati si Marjorie.
Lahat sila ay babae at mukhang nasa edad ni Marjorie.
“Talaga! Narito si Mr. Gerald Crawford, habang ang kanyang pangalan ay... Um... Humihingi ako ng paumanhin, ngunit ano
ang iyong pangalan muli...?" medyo awkward na tanong ni Marjorie habang nakaharap kay Quinlan.
Dahil natuon ang halos lahat ng atensyon ni Marjorie sa guwapong si Gerald, napagtanto niya ngayon na hindi niya naalala
ang pangalan ni Quinlan!
Nakangiting pilit, sinabi ni Quinlan, “Ako si Quinlan Yoxon!”
Sa huli, gayunpaman, ang parehong bagay ang nangyari nang ang lahat ng mga babaeng lecturer ay nagsimulang palibutan
at kausapin si Gerald sa halip na siya.
Habang tumitindi ang selos ni Quinlan, may ilang magagarang sasakyan ang biglang makikitang nagmamaneho patungo sa grupo.
Huminto sa mismong harapan nila, si Marjorie at ang iba pang mga babae ay natigilan nang makita nila ang ilang mga bodyguard na nakasuot
ng itim na amerikana na bumababa sa mga sasakyan.
Nang makalabas na silang lahat, bahagyang yumuko ang mga bodyguard bago sinabing, "Narinig namin mula sa boss na ito ang unang
pagkakataon mo dito sa Heavenly City, young master. Magho-host kami ng welcoming party para sa iyo ngayong gabi.”
Bilang tugon, inayos lang ni Quinlan ang kanyang gintong baso bago sinabing, “Mabuti. Sabihin mo sa pinsan ko na pupunta ako dito
mamayang gabi.”
"Mabuti naman, young master."
Matapos yumuko muli, muling pumasok ang mga bodyguard sa kanilang mga sasakyan at umalis.
Noon, lahat ng babaeng lecturer—na kanina pa nakapaligid kay Gerald—ay nakabuka ang bibig habang gulat na gulat na nakatingin kay
Quinlan.
“Bakit… Tinawag ka ba nila bilang young master, Mr. Yoxon?” tanong ng isa sa mga kasamahang babae sa loob
pagkamangha.
“Naku, nagtatrabaho sila sa pinsan ko. Nagtayo siya ng ilang bar at hotel dito sa Heavenly City,” kaswal na sagot ni Quinlan.
Nang marinig iyon, hindi napigilan ni Marjorie na sumulyap pa sa kanya bago nagtanong nang may ngiti sa labi, “Hindi ko inaasahan na
magkakaroon ka ng ganoong kagaling na pinsan! Speaking of which, hindi ka lokal, ikaw ba Mr. Yoxon?”
“Tama iyan. Taga Talgo Town ako. Narinig mo na ba ang tungkol sa limang pwersa?"
"Meron akong! Ang Talgo Town ay kasalukuyang pinangangasiwaan ng limang pwersa, tama ba? Sa narinig ko, makapangyarihan sila
sa lahat at may matataas silang katayuan dito sa Heavenly City!” bulalas ng isa sa mga kasamahan sa pagkabigla, na tila
naiintriga.
“Buweno, tumutulong ang tatay ko sa pagsasagawa ng mga gawain para sa pamilya Charley, isa sa limang pwersa,” nakangiting sagot
ni Quinlan.
"Ano?" sabi ng lahat ng kasamahang naroroon, lubos na namangha.
Bilang mga lokal ng Heavenly City, ang mga batang babae ay naimpluwensyahan ng kanilang kapaligiran na mas gusto ang mga
taong mas makapangyarihan. Walang sinuman ang talagang masisisi sa kanila dahil ang higit na kapangyarihan at impluwensya ng
isang tao sa Heavenly City, mas masisiyahan sila sa isang buhay na marangal doon.
Ito ay isang bagay na hinahangad ng lahat ng kababaihan, lalo na ang mga nakatira sa Lunsod ng Langit.
Kabanata 954 Matapos
makita ang lahat ng magagarang sasakyan na iyon, ang lahat ng mga babae doon ay lalo pang nagseselos nang malaman nila na si
Quinlan ay talagang kasali sa limang pwersa.
“Bakit hindi ka na lang magtrabaho kasama ng grupo mo noon?” tanong ng isa pang kasamahan.
“Haha! Mas gugustuhin kong hindi magtrabaho sa Talgo Town ngayon dahil sa lahat ng kaguluhan na nilikha ng bagong tatag
na Royal Dragon Group. Ang limang pwersa ay lahat ay sumusunod sa grupong iyon ngayon, alam mo ba? At saka, sinabi sa akin ng
tatay ko na mas mabuting lumabas na lang muna ako at subukang maghanapbuhay para sa sarili ko,” sagot ni Quinlan habang umiiling
na may mapait na ngiti sa labi.
Nang marinig iyon, mapait na napangiti si Marjorie. To think na napaka-steady at mature na ni Quinlan!
“May punto ang papa mo, Mr. Yoxon. Kung tutuusin, bata ka pa kaya who knows? Baka makagawa ka ng bagong paraan sa
pamamagitan ng pagiging mas adventurous at paghahanapbuhay ng sarili mong buhay dito!” nakangiting sabi ni Marjorie habang
papalapit kay Quinlan.
"Sumasang-ayon ako!"

Tirm Chapter 920 962 Tagalog - 1 100

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Tirm Chapter 920 962 Tagalog - 1 100

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Machine Translated by Google

“…Hindi ko pa…?” sagot ng nalilitong lalaki.

akong maniwala na nagsinungaling ka sa akin! Pakiusap, Sanderson...

ang layunin nito sa paglipas ng panahon.

“Nasaan ka, Sanderson…?”

ni Stella ay umalis nang magkasama o wala siya.

"Basta... Mangyaring maging ligtas, Sanderson...!" tahimik na pakiusap ni Mindy.

mahigit dalawampung taon.

ang mahalaga sa kanya.

malungkot. Isang taong madama niyang ligtas siya.

Halata na ang dalaga ay walang iba kundi si Naomi.

“…Nagbago ka, alam mo, Gerald…” biglang sabi ni Naomi.

“…Hmm? Paano kaya?”

“Pero syempre! Ikaw ang aking mabuting kaibigan!”

Kahit wala na ang taksi, nahirapan si Gerald na huminto sa pagkaway.

"Sa ospital!" sagot agad ni Gerald.

Si Jett talaga ay isang walang awa na tao.

Isa pa, tango lang ang isinagot ng binata sa halip na magsalita.

"...Pwede... Magkakilala tayo?" nakangiting tanong ng dalaga.

Bilang tugon, umiling si Gerald.

Ang babae, siyempre, ay walang iba kundi si Leila.

Nang marinig iyon, napailing na lang si Gerald bago naglakad palayo.

"Anong ginagawa niyong dalawa, nakatayo dito?"

"Mukhang may plano!"

“Boss… Pakibigyan mo ako ng makakain…?”

“Magwala ka! Bata ka pa, nanghihingi ka na ng pagkain? Kumuha ng trabaho!”

Kabanata 924 Nakapikit

“…Yoel?” sagot ni Gerald sa malambing na boses.

"Ako... Yoel... Paano ka naging ganito...?" gulat na tanong ni Gerald.

malungkot matapos makita ang kaawa-awang bersyon ng kanyang kapatid

Ang lahat ng iyon ay humantong sa mga kaganapan ngayon.

Pero umiling lang si Yoel.

Nang marinig ang suhestyon ni Yoel, huminto sandali si Gerald.

"Ano ang tungkol sa iyo, kapatid?" tanong ni Yoel.

“Hahaha… Well, sabihin na nating may aayusin muna ako dito….”

Sa totoo lang, ito na lang ang natitirang tirahan niya.

matibay na sanga, mataas sa ibabaw ng lupa.

Noon, ang Mountain Top Villa ay maliwanag na.

hindi na makilala ang mukha ni Gerald.

With that, nagsimula na ang kanyang infiltration mission.

sofa sa sala ng Mountain Top Villa.

hanggang sa matagpuan mo ang mga ito!”

"Agad-agad, Mr. Moldell!" sigaw ng lahat ng kasama habang nagmamadaling umalis.

“…Huh? Sino ka?" gulat na tanong ng subordinate.

Kasabay nito, ang ilan sa mga tauhan ni Jett ay nagngangalit na sa galit.

“S-sino ka ba talaga…” nauutal na sabi ni Jett.

ay isang panginoon na hindi gaanong makapangyarihan kaysa sa kanyang ama.

“Hindi na kailangang magtanong. Sundan mo lang ako!” sagot ng lalaki.

o kalaban?" tanong ni Jett habang bahagyang nakapikit ang mga mata.

Dahil walang ibang pagpipilian, sumunod na lang ang nasasakupan.

Pagkasabi pa lang nun ng subordinate ay nag-ring ulit ang phone niya.

“May updates na ba? Ano? Paradise Province? … Sige!”

nito, pangalawang master?"

paliwanag ni Kort habang sinusuri niya ang kasalukuyang sitwasyon.

magandang balita, sir!"

"Ano? Nawawala si Jett?” sabi ni Dylan habang nagtatakang tumayo.

To think na nawala na ang tinik sa kanilang pamilya!

Si Dylan na mismo ang tumango habang may ngiti sa labi.

"Paano ako makakatulong, ginoo?"

Nang marinig iyon, ang lahat ay biglang naging malungkot.

"Ano? Nawawala yung b*stard na yun?” sabi ni Jessica habang tumatawa.

Bilang tugon, tumango si Jessica at ang iba pa bilang pagsang-ayon.

Kabanata 928 Ang bus