Tauhan: Fernando, Valeriana, Pedro, Diego, Juan,
Matanda, Manggagamot, Ermitanyo, Ibong Adarna,
Juana, Higante, Leonora, Serpyente, Agila, Maria,
Salermo, Negrito, Negrita,
Scene 01:
Reyna: Ano ang sinapit ng aking mahal na hari?
Mangagamot: Ikinalulungkot ko pong sabihin sa inyo
mahal na reyna ngunit nasa kritikal na kondisyon na ang
sakit ng hari.
Reyna: Bakit? Ano ang naging sanhi ng kanyang hindi
maipaliwanag na sakit?
Mangagamot: Ang sakit ng hari ay dulot ng isang
masamang panaginip kaya napuno siya kalungkutan at
pag-aalala.
Reyna: Ano ang dapat naming gawin upang malunasan
ang ganitong sakit?
Mangagamot: Isa lamang ang maaaring lunas at iyon
ang awit ng isang mahiwagang ibon, ang Ibong Adarna.
Ang Adarna ay makikita sa punong Piedras Platas sa
kabundukan ng Tabor.
Don Pedro: Amang Hari at Inang Reyna, bilang panganay
sa tatlong magkakapatid, nagkukusa ko pong hinihingi
ang inyong bendisyon upang ako'y payagang maglakbay,
hanapin at dalhin sa Ibong Adarna sa inyong tabi.
Scene 02:
Reyna: Mahigit ilang buwan na ang nakalipas ngunit
wala pa ring balita sa aking panganay na si Pedro. Ako at
ang inyong amang hari ay lubusang nag-aalala sa kung
anumang pwede niyang sinapit.
Diego: Inang Reyna, huwag kang mag-alala. Bilang
pangalawang panganay ay susundan ko't hahanapin ang
aking kapatid na si Pedro, gayundin ang Ibong Adarnang
kailangan ninyo.
Scene 03:
Juan: Amang Hari at Inang Reyna, tatlong taon na ang
nakalipas ngunit hindi pa rin nakakabalik ang aking mga
kapatid. Kung inyo pong mararapatin, ako po'y
pahintulutan ninyong sumunod at hanapin ang Ibong
Adarna na siyang maglulunas sa sakit ng amang hari.
Hari: O, aking bunsong anak, kung ikaw ay mawawala sa
aking tabi at paningin at tiyak kong ikakamatay.
Juan: Ngunit, amang hari, kahit po ako'y pigilan, kahit
anong
mangyayi ako'y aalis pa rin upang hanapin ang Ibong
Adarna kahit pa palihim.
Hari: Wala na talaga akong magagawa kung ang desisyon
mo ay buo
na.
Juan: Bendisyon mo, aking ama, babaunin kong sandata.
Scene 04:
Matanda: Maawa po kayo sa akin, Ginoo. Kung may
pagkain kayo riyan ay pwede ko bang mahingi? Kahit
kaunti lamang ay sapat na. Ilang araw na akong hindi
nakakain. Pangako ko sa iyo na papalitan ko ng kahit ano
ang iyong maibibigay.
Juan: Ako nga po ay mayroong natitirang isang tinapay
na baon sa aking paglalakbay. Ito po at tanggapin ninyo
at ako'y busog pa naman.
Matanda: Salamat. Salamat. Maraming salamat, Ginoo.
Sana'y ikaw ay ipagpala. Kung hindi man ninyo
mamasamain ay maaari ko bang tanungin kung ano ang
inyong pakay sa inyong paglalakbay at baka kayo ay
aking matulungan.
Juan: Ako po ay naglalakbay papunta sa kinaroroonan ng
Ibong Adarna. Ang sabi ng manggagamot n gaming
kahariang Berbanya, tanging ang awitin ng ibong Adarna
ang makakalunas sa sakit na taglay ng aking amang hari.
Matanda: Mahabaging Diyos! Kung gayon ay malaki
pang kahirapan
ang iyong pagdaraanan. Kaya, ngayon ang bilin ko ay
itanim sa inyong puso. Tandaan mo, mag-ingat ka upang
ika'y hindi maging bato. Sa pook na natatanaw mo ay
maroon kang punong madadatnan na tiyak na kawili-
wiling tingnan ngunit huwag ka doong tumigil. Sa ibaba
noon ay bahay ng isang ermitanyo na mayaman sa
kaalaman tungkol sa Adarna. Itong limos mong tinapay
ay dalhin mo na dahil mas kakailanganin mo iyan sa
iyong malayong paroroonan kaysa sa akin.
Juan: Hindi ko po matatanggap ang tinapay. Naibigay ko
nap o iyan at ang bawiin pa ay hindi ko magagawa.
Matanda: Salamat, Ginoo.
Scene 05:
Ermitanyo: Ano ba't mayroong naligaw sa aking lugar?
Ano ang sadya mo, Ginoo?
Juan: Ang pangalan ko po ay Juan, dumanas ng pagod,
puyat, gutom, uhaw at hirap sa aking paglalakbay upang
makamit ang matamis na awitin ng Adarna na siyang
lunas sa sakit ng aking ama.
Ikinababahala ng aking kalooban nab aka ikamatay ng
aking ama ang sakit nito kapag hindi agarang
malunasan. Kaya ngayon po ay humihingi sa inyo ng
pangaral tungkol sa ibong aking sadya.
Ermitanyo: Kung gayon, Ginoong Juan, ika'y makinig sa
aking sasabihin. Ang Ibong Adarna ay may kahiwagaang
taglay kaya't hindi pa ito nadadakip ninuman.
Naninirahan ito sa isang punong-kahoy na makinang na
kung tawagin ay Piedras Platas. Tuwing hatinggabi
dumadating at namamahinga ang Adarna mula sa
kanyang paglipad sa iba't ibang lugar. Bago ito tuluyang
maidlip at pitong awit na maganda ang kanyang aawitin.
Kapag narinig mo itong awitin ay tiyak na ikaw ay
aantukin. Upang malabanan ang antok, heto at dalhin
mo ang labaha't pitong dayap. Sa bawat awit nito, ang
iyong palad ay hiwaan at agad mong pigaan ng dayap.
Pagkatapos ng pitong awitin, ang Adarna ay
magbabawas kaya ito ay iyong ilagan upang ika'y hind
imaging bato tulad ng ibang mga sumubok bihagin ang
ibong Adarna. Kaya ngayon, ikaw ay pumanhik na't
lumalalim na ang gabi.
Juan: Salamat sa inyong bigay na labaha't pitong dayap
gayundin sa
inyong babala. Tiyak na sa pagbabalik, Ibong Adarna ay
akin nang nahuli.
Scene 06
(no script; just actions and expressions; singing of Ibong
Adarna) Page 33-34
Scene 07:
Juan: Nabihag ko nga ang Ibong Adarna! Pero papano
ang aking mga kapatid?
Ermitanyo: Heto ang banga. Punuin mo ito ng tubig at
ibuhos sa dalawang bato upang bumalik bilang tao ang
mga ito.
Scene 08:
Diego: Salamat, bunsong kapatid na Juan! Sa iyo ay
utang ko ang aking buhay!
Pedro: Nasaan na ang Adarna, Juan? Nagtagumapay ka
ba sa paghuli
sa kanya kaya't hindi kami ngayon bato? Tayo na't
humayo papuntang Berbanya upang mabigyan lunas ang
amang hari.
Ermitanyo: Ginoong Juan, kunin mo itong hawla at ang
adarna at kayo'y magmadali at baka kung napano na
inyong amang hari.
Juan: Salamat sa inyong naging tulong. Kung inyong
mararapatin ay bendisyon ninyo ay hihingin sa aking
pag-alis.
Ermitanyo: Ngunit ako'y hamak na ermitanyo lamang.
Juan: Utang namin sa inyo ang aming buhay.
Ermitanyo" Kung iyan ang iyong kagustuhan. Ikaw ay
aking benibendisyunan na maging mapayapa at malayo
sa panganib ang
inyong paglalakbay pabalik sa Berbanya.
Scene 09
Pedro: Aking kapatid na Don Diego, kailangan nating
makuha ang Adarna mula kay Juan.
Diego: Ngunit utang natin sa kanya ang ating buhay.
Kung hindi dahil kay Juan ay baka naging bata na tayo
habambuhay.
Pedro: Gugustuhin mo bang mapahiya sa harap ng
amang hari kapag nalaman niyang si Juan ang nag-iisang
nakahuli ng ibong Adarna at tayong nakakatanda ay
nabigo? Mag-isip ka Diego, kahihiyan ito na kakalat sa
buong kaharian.
Diego: Ayokong mapahiya.
Pedro: Kaya ngayon dapat nating patayin si Don Juan
upang hindi na siya makatuntong pa sa Berbanya!
Diego: O, Mahabaging Diyos! Hindi ko magagawang
patayin ang sarili kong kapatid. Dugo at laman, tayo'y
magkaparehas. Tayo ay magkakapatid.
Pedro: Kung ayaw mo ay ako ang gagawa. Huwag mo
akong pipigilan at baka pati ikaw ay isama ko sa kanya.
At pagdating sa Berbanya, ika'y manahimik sa nakita!
(*insert fight scene here)
Scene 10:
Pedro: Kami'y nakabalik na at dala namin ang Ibong
Adarna.
Reyna: Maligayang pagbabalik!
Hari: Nasaan ang aking bunsong si Juan? Nasaan si
Juan?!
Reyna: Aking mahal, ika'y huminahon. Makakasama sa
iyo ang sobrang pag-aalala.
Ito nga ba ang Ibong Adarna iyong sinadya? Kung ito nga
ay aba! Kay pangit pala. Sabi ng manggagamot, ito ay
mayroong pitong
balahibong likha n engkanto.
Pedro: Inang Reyna, ito nga po ang Ibong Adarna.
Hari: Bakit parang nagdurusa ang Ibong Adarna? Kung
tutuusin ay mukha pa itong maysakit kaysa sa akin. Kung
ang ibong ito ay ganyan din lamang ay tiyak at lalo kong
kamatayan.
Scene 11:
Don Juan: Inang birhen, ako po'y nananalangin. Ngayon
pong ramdam ko na ang malapit kong kamatayan, ang
hangad ko lamang ay ang kaginhawaan ng pakiramdam
ng aking ama. Sana'y siya ay mabuhay pa ng mahaba at
maligaya. Siguro po ay naging mabuti naman ako, hindi
man sa pagsusumbat ngunit ang kabutihan ng kalagayan
ng aking mga magulang ay ang aking tanging hiling. At
sana po'y patawarin ng Diyos ang aking mga kapatid na
siyang nagtaksil. Ah, kay ganda ng langit. Bituin ay
maririkit. O, Inang mapagmahal, kung ako ngayo'y iyong
makikita, tangis at paghihinagpis ang tiyak mong
madarama dahil ang aking katawan at bugbog na at
puno ng sugat at pasa. May pag-asa pa kaya akong ika'y
makita? Sino ang mag-aakala na ganito ang
kahihinatnan ng iyong bunsong anak na anak mo rin ang
may gawa? Aking amang magiliw sa anak, kumusta na
ang iyong kalagayan? Dalangin ko kay Bathala na ika'y
gumaling na at sana'y madatnan kitang masayang-
masaya na. Nariyan na ang Ibong Adarna. Kahit hindi
man ako ang may dala ay sana ika'y nasa ayos na.
Matanda: O, Mahabaging Diyos! Ano ang nangyari sa
inyo, Ginoo? Ang inyong kalagayan ay mukhang kalunos-
lunos. Halika't ika'y aking gagamutin. O, Prinsipe.
Konting tiis na lamang at ginhawa ay iyong
mararamdaman.
Juan: Isang himala! Ang pakiramdam ko ay ayos na.
Maraming salamat po. Sinagip niyo ang aking buhay na
nasa pangil na ng kamatayan! Ano po ang maaari kong
gawin upang mabayaran ang kabutihang inyong nagawa.
Matanda: Ang layon ng kawanggawa ay hindi
nangangailangan ng kabayaran. Ika'y aking tinulungan
sapagkat tiyak ako'y iginayak dito ng Diyos upang ika'y
matagpuan. Hala, humayo ka na at ang Berbanya sa'yo
ay naghihintay na.
Juan: Salamat. Kayo po sana ay ipagpala.
Scene 12:
Juan: Amang Hari at Inang Reyna! Ako'y nagbabalik na.
Hari: O, aking bunso. Ako'y lubos na nag-alala sa iyong
kalagayan.
Reyna: Aking Mahal na Hari, tingnan mo ang Ibong
Adarna at nag-iba na ng anyo.
Ibong Adarna: (song at Page 45-46 and page 48 of the
book; at ang pitong pagpapalit balahibo)
Scene 13:
Hari: Ang pakiramdam ko ay magaan na. Isa nga
talagang himala.
Reyna: Ito ay isang magandang balita, aking mahal.
(Ibong Adarna ay lumapit kay Don Juan at yinakap ito na
para bang mag-ama)
Hari: Pedro, Diego! Totoo ba ang sinasabi ng Ibong
Adarna?! Sumagot kayo!
Diego: Opo, mahal na hari.
Hari:lpatapon ang dalawang ito at bawian ng lahat ng
karapatan. Hindi mapapantayan ng kapatawaran ang
ginawa ninyong pagtataksil sa inyong kapatid, sarili
niyong dugo't laman! Dapat kayo'y hindi na pamarisan!
Umalis na kayo at ayaw ko na kayong makita pa.
Juan: O, aking amang ginigiliw, ang kanilang ginawa ay
tapos na at ngayon ako'y buhay pa. Wala rin ngang
pagbabago sa samahan naming tatlo. Normal lamang na
pag-aaway iyong ng
magakakapatid. Sila ay aking minamahal karugtong ng
aking buhay. Sila rin po ay mga anak ninyo, sana po'y
sila'y kaawaan.
Hari: Tama ka, aking bunso. Sila nga ay aking mga anak
kaya't kakalimutan ko ang hatol na ito, kapalit ng
pangakong hindi na uulitin pa ang kanilang ginawa.
Ngunit, magkasala silang muli ay hindi ko na
papatawarin at kamatayan ang magiging kapalit.
Nagkakaintindihan ba tayo?!
Pedro&Diego: Opo, amang hari.
Scene 14:
Pedro: Hindi ko ito matatanggap! Maghihiganti ako sa
kahiyaang ibinigay ni Juan sa atin! Ngayong aliw na aliw
ang amang hari sa Adarna, ito ang mabisang gamitin
upang hatulan si Juan.
Diego: Don Pedro, ngunit hindi ka ba natatakot sa
maaaring mangyari kapag nalaman ito ng amang hari?
Pedro: Bakit ako matatakot? Ang isang magiting na Don
ay hindi dapat matakot kaya ikaw ay sumunod na
lamang sa aking iuutos. Gisingin mo si Juan at siya ang
ipagbantay mo sa Ibong Adarna. Pagdating dito ay iwan
mo siyang mag-isa ay huwag mo siyang halinhan. Kapag
ito'y nakatulog na, ang Adarna ay ating pakakawalan.
Scene 15
Diego: Juan! Ikaw na ang magbabantay sa Adarna.
Hintayin mo na lamang si Pedro na halinhinan ka
pagkatapos.
Scene 16
Juan: (inaantok sa pagbabantay at tuluyan na itong
nakatulog)
(Habang sina Pedro at Diego ay pinakawalan na ang
Adarna!)
Scene 17
Juan: Nasaan na ang Ibong Adarna? Hindi kaya ako'y
nilinlang ulit ng aking mga kapatid? Hindi ba sila
natatakot sa maaaring gawin ng amang hari kapag
nalaman ang kasamaang nagawa nila sa akin? Ngunit
ako ay may pagkukulang rin, kaya ngayon, ang dapat
kong gawin ay magtago na lamang upang mapagtakpan
ang nagawang kasalanan ng aking mga kapatid.
Scene 18
Hari: Pedro, Diego, Juan! Nasaan ang Adarna?! Bakit
wala ito sa kanyang hawla?!
Diego: Ama, ewan, ang bantay po kagabi ay si Don Juan.
Hari: Nasaan si Juan? Hanapin niyo si Juan ngayundin!
Pedro: Ama, bakit kailangan pa naming hanapin ang
taong taksil at sumuway ng iyong utos na bantayan ang
Adarna?
Hari: Tumahimik ka, Pedro! Ang utos ko ay hanapin niyo
si Juan at ibalik sa Berbanya! Umalis na kayo sa aking
harapan!
Scene 19
Pedro: Huwag kang ganyan, Diego. Ang iyong takot at
hiya ay dapat ilihim kay Juan. Lakasan mo ang iyong
loob. May naisip ako upang tayong mga kapatid niya ay
makabawi man lang sa kanya.
Diego: Ano iyon?
Pedro: Huwag na tayong bumalik sa Berbanya. Tayo'y
sumama na kay Juan at makipagsapalaran sa ibang
kaharian.
Diego: lyan nga ay isang magandang ideya.
Pedro: O, siya at lapitan na natin si Juan.
Pedro: Juan! (niyakap ang kapatid) (grouphugwith
Diego) Kami ay nagkasundong lisanin ang Berbanya at
maglakbay sa malayo. Ibig sana naming imbitahan kang
sumama sa aming paglalakbay? Juan: (still hesitating) O,
sige. Ako'y pumapayag.
Scene 20
Diego: Tingnan niyo isang balong marmol ay may mga
gintong nakaukit!
(nilapitan nilang tatlo ang balon)
Juan: Ang balong ito ay mahiwaga. Subukan nating
bumaba at tuklasin ang nasa loob nito. Ngayon din ako
ay inyon talian at ihugos nang dahan-dahan. H'wag
ninyo itong bibitiwan hangga't hindi ko sinasabi.
Diego: Ako'y mas matanda sa iyo kaya ako muna ang
mauunang bumaba. Tiyak na ang natatagong lihim ng
balon ay malalaman.
Pedro: Aba! Wala ka ring karapatan sapagkat ako ang
panganay kaya ako ang may karapatang unang
sumubok.
Juan: Kung gayon, ikaw na ang mauna. Juana: (hinipo ang mukha ni Juan) Tanggapin mo ang
aking puso. Kapag ito'y naglaho, patunay na ikaw ay
(tinalian si Pedro at pumasok na ito sa balon)
nagtaksil sa pangako.
Diego: Narating mo ba ang hangganan? Ano ang iyong
Juan: O, aking prinsesa. Ako'y kailanman hindi
nakikita?
magtataksil. Panahon ang siyang magsasaysay.
Pedro: Maghintay muna kayo! Ako'y kinukulang pa ng
Juana: Ngunit, ngayon. Saan kita itatago laban sa
hininga. Hindi ko natagalan ang loob ng balon. Sindak at
Higanteng malupit na nagbabantay sa akin? Kapag ika'y
takot ang aking nadarama para akong sinasakal.
makita nito, tiyak na kamatayan ang ang iyong aabutin.
Diego: Takot? Sabi mo ang isang Don ay dapat walang
Juan: Aking mahal, ang matakot ay hindi bagay sa iyo.
kinakatakutan.
Hayaan mong labanan ko ang Higante upang makamtan
Pedro: Tumahimik ka Diego. Sige nga, ikaw nga ang mo ang iyong kalayaang inaasam.
sumubok at tingnan natin kung ika'w di matakot.
Scene 22
(tinalian si Diego at pumasok na ito sa balon)
Higante: Juana!! Amo'y ibang tao! May ibang taong
Juan: O, anong balita? May natuklasan kaba? naparito! Nasaan ang taong iyon?!

Diego: Ewan ko..Wala! Wala! Sa lalim na parang walang Juana: Hindi ko alam.
hangganan, ang takot ko ay umiral. Sa tingin ko kung ako
Higante: Kung sinuswerte ka nga naman, (tawa) hindi ko
ay nagtagal pa doon, tiyak ang aking kamatayan.
na kailangan
Juan: Kung iyan rin lamang ay ako na ang susubok.
pang mamundok upang makahanap ng makakain,
(tinalian ang sarili at pumasok sa sa balon)
gayong may kusang lumapit.
Scene 21
Juan: Higante! Tumahimik ka! Ako'y hindi mo makakain!
Juan: O, hiwaga! Mala-engkanto nga ang balong ito.
Higante: Kung ikaw man ay kilabot sa iyong kaharian.
Mayroong palasyong kumikinang sa loob nito.
Dito ay hindi kaya ikaw ay magiging aking pagkain!
(Naglalakad-lakad siya at nakita nito si Donya Juana)
(insert fight scene here)
Juan: Magandang araw sa iyo, O marilag na prinsesa.
Juan: Aking mahal na prinsesa, ika'y malaya na.
Don Juan ang aking pangalan.
Juana: (niyakap si Juan) Salamat, Juan! Salamat!
Juana: Magandang araw rin sa iyo, ginoo. Ako'y
manghang-mangha at ikaw ay narito. Ang aking ngalan Juan: Kaya, halika na at umalis na tayo sa lugar na ito.
ay Donya Juana.
Juana: Sandali, Juan. Hindi ko maiiwan ang aking kapatid
Juan: Sadyang ang tadhana ang nagdala sa akin dito na si Leonora. Nandoon siya sa loob ng palasyo at
upang ika'y makita. bantay niya'y isang serpyente. Ang aking hiling ay sana
siya ay iyong iligtas din.
(lumuhod at hinalikan ang kamay ni Donya Juana, ngunit
si Donya Juana ay hindi ngumingiti, ang mukha nito'y Juan: Kung iyan ang iyong kagustuhan, prinsesa kong
nababalot ng galit) nililiyag.

Juan: Kung walang pagmamahal na ika'y nadarama, Juana: Ngunit, ako'y natatakot. Baka ikaw ay masawi at
kitilin mo na lamang ang aking buhay. Ano pa ang halaga ako'y maiiwang mag-isa.
nito kung ikaw ay hindi rin lang makakamtan? Tinahak
Juan: Pangako. Magbabalik ako sa iyong tabi. (hug)
ang balong kasindak-sindak upang ika'y masilayan
lamang. Ngunit, ngayo'y ikaw ay nasilayan, sawi pa rin
ang aking buhay.
Scene 23

Leonora: Pangahas! Sino ka? At bakit ka naparito?

Juan: Humihingi ako ng kapatawaran sa aking
kapangahasan. Ang ngalan ko'y Juan.
Leonora: Hindi mo ba alam na kamatayan lamang ang
iyong makakamtan sa pagparito. Kaya bago pa dumating
ang serpyente, ika'y umalis na!
Juan: Hindi gaanong masaklap mamatay kung ito'y sa
iyong harap lamang.
Leonora: Nagbibiro ka ba? Hindi kita kailangang
mamatay sa aking harapan. Umalis ka na at
manghinayang sa makikitil mong buhay.
Juan: Ano ba ang iyong ikinagagalit? Kung ako man ay
marahil na nagkasala, ito lang ay dahil sa pagsinta.
Kaya't susundin ko kahit ano man inyong iuutos ngunit
ang umalis sa iyong paningin ay hindi ko magagawa.
Dahil kapag ako'y lumayo sa iyo ng titig, ang hininga ko
ay tiyak na mapapatid. Sa gipit kong kalagayan, ikaw na
Prinsesang mahal ang magbigay ng hatol. Ikaw ba'y
sasama sa aking paalis sa lugar na ito o hahayaan ang
aking kamatayan sa iyong harapan?
Leonora: (nilapitan si Juan) Hindi rin ako nakatiis. Don
Juan, hindi ko nais na ika'y habagin, kung sa iyo man ay
nagalit, pagsubok lamang iyon ng pag-ibig.
Juan: Naiintindihan ko, aking prinsesa.
(nagtitigan sila with LOVE! Then hug!)
(biglang dumating ang serpyente with 7 heads)
Serpyente: Leonora, bakit ikaw ay may taong ikinaila sa
akin?! Ikaw, tao! Ang buhay mo ay aking kikitilin!
Juan: (binunot ang espada) Hindi, ang buhay mo
serpyente ay aking kikitilin!
Serpyente: Magsisisi ka sa iyong pagparito.
(insert fight scene here)
Leonora: Don Juan, narito ang mabagsik na balsamo. Sa
bawat ulong mapuputol, ibuhos mo ito upang ito'y hindi
na muling mabuhay pa.
(insert fight scene here. One head left)
Serpyente: Di ko kayo huhumpayan hanggang hindi
mamamatay ang ulo ko, iisa man ako'y magtatagumpay!
(insert fight scene here)
Juan: Aking prinsesa, tapos na ang iyong pagdurusa.
Halika at tayo'y umalis na.
Scene 24
(lumabas na sina Juan, Juana at Leonora sa balon)
Juan: Aking mga kapatid na Pedro at Diego, sila ang
magkapatid na sina Juana at Leonora, mga prinsesa ng
kaharian sa loob ng balon. Diego: Ito nga ay isang
hiwaga.
Pedro: Ikinagagalak namin kayong makilala, Donya Juana
at Donya Leonora. (sabay halik sa kamay)
Leonora: Naku!
Juan: Bakit? Ano 'yun?
Leonora: O, Juan. Ang akin dyamanteng singsing na
pamana pa ng aking ina ay naiwan sa palasyo.
Juan: Kung gayon ay dapat ko itong balikan. Maghintay
kayo dito at
kukunin ko ang naiwan.
Leonora: Salamat, giliw ko.
Juan: (tinalian ang sarili)
(Ngunit habang bumababa si Juan ay bigla na lamang
pinutol ni Pedro ang lubid.)
Leonora: JUAN!!!! Lapastangan! Kapatid mo iyon! Bakit
mo pinutol ang lubid? Ibig mo ba ang kanyang
kamatayan?
Pedro: Oo! Kung ito rin lamang ang paraan upang ika'y
mapasaakin rin lamang.
Juana: Kawalang-hiyaan! Hindi nababagay si Leonora sa
iyo!
Pedro: Kayong dalawang prinsesa ay aming dadalhin sa
Berbanya at doon ay ipapakilala bilang aming magiging
asawa. Leonora: Lubayan mo ako. Gusto kong mapag-
isa.
Scene 25
(mayroong lumitaw na lobo)
Leonora: (kinakausap ang lobo) Puntahan mo si Don
Juan. Kung siya man ay nasaktan, gamutin mo ang
kanyang mga sugat. Sabihin mong hindi ko kagustuhang
iwan siya dito sa balon. Kami ay pinilit lamang ng
kanyang mga taksil na kapatid.
Scene 26
Pedro: Aming amang hari, kami'y nagbalik na.
Hari: Nasaan na si Juan? Nasaan na ang inyong kapatid?
Pedro: Ikinalulungkot namin pero hindi po namin
matagpuan si Juan. Ilang bundok at burol ang aming
nilakbay ngunit wala kaming Juang nasumpungan at sa
aming kapaguran, ito ang aming natagpuan. Sila ay ang
magkapatid na prinsesang sa kaharian sa loob ng isang
balon nakatira. Ang ngalan nila ay Donya Juana at Donya
Leonora. Napagdesisyunan naming iuwi ang mga
prinsesa nang aming mapangasawa at mapabilang sa
Berbanya.
Hari: O, sa Diyos, pasalamat kayong lubos. Sino sa kanila
ang ibig mong pakasalan, aking anak na si Pedro?
Pedro: Kung ako po'y tatanungin, si Leonora ang sa akin
at ang kay Diego ay kay Donya Juanang butihin.
Leonora: (lumuhod at napaiyak) Ako po'y di sumusuway
ngunit may isa lamang akong kahilingin at ito ay iliban
muna ang kasal. Mula po kasi noong ako'y maulila sa
aking ama't ina, pitong taon kung panata ng mamuhay
na mag-isa.Sana po'y mahintay ninyong matapos ko
muna ang aking panata bago pakasalan ang prinsipe ng
berbanya.
Hari: Kung iyan ang iyong kagustuhan, Donya Leonora.
Ikaw naman, Donya Juana, sa anak kong pangalawa, ang
kasal ninyo ay ihahanda na pati na ang gagawing pista.
Scene 27
(Wolf's actions: page 76)
Juan: Salamat. Maraming salamat, lobo.
Scene 28
(natutulog si Juan)
Ibong Adarna: (song on the book)
Juan: Tila ako ay nasa langit na.
Ibong Adarna: (song on the book page 80)
Scene 29
Juan: Tanda, ako po'y inyong kaawaan. Kung meron man
po kayong dalang pagkain diyan, maaari niyo ba akong
limusan?
Matanda: Heto, ginoo. Kahit ito'y durog durog lamang
na tinapay, tiyak na ika'y mabubusog. Heto rin ang tubig
at pulot-pukyutan upang ika'y masiyahan.
Juan: Salamat sa pagkain. Hindi man ako ngayon
makaganti pero tiyak na sa tayo'y magkita muli, baka
makatulong ako sa huli.Ngunit, pasensya na po sa
kawalan ng paggalang, may isa pa po akong kahilingan.
Nais ko pong malaman kung saan ang daan patungo sa
de los Cristal. Ako po ay tatlong taon nang naglalakbay
ngunit ito ay hindi ko pa rin matagpuan.
Matanda: Aba, ako'y wala ring alam tungkol riyan ngunit
may alam akong taong makakatulong sa iyo na
magtuturo kung nasaan ang de los Cristal. Mula rito,
tandaan mong nasa ikapitong hanay na bundok ang
hahanapin mong Ermitanyo. Heto, kapirasong baro ay
iyong ipakita sa kanya kapag kayo'y nagksalubong. Kaya
ngayon ay humayo ka na at malayo pa ang iyong
lalakbayin.
Juan: Maraming salamat sa iyong tulong. Ikaw sana'y
ipagpala.
Scene 30
(lumapit ang prinsipe sa ermitanyo)
Ermitanyo: Lumayo ka sa aking tabi. Sa katagalan ng
aking pag-iisa, wala pang taong naparito kaya siguro ay
ikaw ay engkanto.
Juan: Huwag po kayong mag-alala. Totoong tao po
akong ipinadala ng matanda. Heto, ang barong ito ang
katibayan.
Ermitanyo: Totoo nga! Ano ngayon ang iyong sadya?
Juan: Marangal na ermitanyo, tinutunton ko pong pilit
ang Reyno delos Cristales.
Ermitanyo: Wala akong alam sa hanap mong kaharian.
Maging ang sakop kong mga hayop ay di rin nakakaalam.
Baka ang kapatid ko ay may alam. Sa ikapitong bundok
na iyan, may matanda kang
madaratnan. Itong baro ko ay iyong dalhin upang
maging katibayan. Heto, ang Olikornyo at iyong sakyan.
Ika'y ihahatid niyan patungo sa iyong dapat patunguhan.
Scene 31
Ermitanyo: Sino ka at ano ang iyong pakay? Matagal na
akong walang nakikitang tao rito.
Juan: Ako po'y ipinadala g iyong kapatid upang masagot
ang aking
hiling na katanungan. Heto, ang kanyang kapirasong
baro para katibayan na ako'y nagsasabi g katotohanan.
Ermitanyo: Ito nga ay sa aking kapatid. Ngayon, ano ang
iyong katanungan?
Juan: Sadya ko po ay malaman ang daan patungo sa
Reyno delos Cristales.
Ermitanyo: Walong daang taong paninirahan ko rito
ngunit wala akong nalalamang ganyang kaharian.
Maghintay ka at magtatanong ako sa aking sakop na
mga ibong nasa bundok.
Ermitanyo: Sa mahabng paglalakbay, sino ang
nakakaalam sa Reyno ng delos Cristal?
(walang sumasagot sa mga ibon at biglang dumating ang
isang agila)
Ermitanyo: Agila, bakit ika'y nahuli ng dating? Parang
hindi mo pa nauunawan kung para saan itong kampana.
Agila: Panginoon naming mahal, sana po ako'y iyong
mapatawad. Hindi ko hangad na suwayin ang tunog ng
kampana ngunit ako po ay nanggaling sa napakalayong
lupain. Paglipad ko man ay binilisan, ngunit ako ay huli
na sa kahalatan nang dahil sa sobrang kalayuan ng aking
pinanggalingan.
Ermitanyo: Kung gayon, ngayon din ay sabihin mo ang
pangalan ng lupaing iyong pinanggalingan.
Agila: Isang lupaing marikit, ang Reyno de los Cristales.
Ermitanyo: Ito'y isang hiwaga! Don Juan, narinig mo na
ang balita ng Agila, kaya ngayon ay ikaw ay humanda na.
Agila, ikaw ay maghanda rin sapagkat ikaw ang
magdadala kay Juan patungo sa Cristalino.
Scene 32
Agila: Tayo'y narito na, mahal na prinsipe. Dito na kita
iiwanan. Ikaw ay mangubli sa halamanan nang hindi ka
mamalayan. Asahang sa ikaapat ng madlaing araw na
oras, dito ay darating na tiyak ang hanap mong prinsesa.
Ngayon, ako ay magpapaalam na. Ang loob mo ay
tibayan at ang bilin ko'y tandaan nang matiyak ang iyong
tagumapay.
Juan: Maraming salamat, Agila.
Scene 33
Juan: Siya nga may tagalay na mala-engkantong
kagandahan.
Maria: (narinig ang ingay) Sino ang nariyan?
Juan: (tahimik lamang)
Maria: Alam kong may tao riyan. Kaya kung ayaw mong
ipatawag ko pa ang aking ama ay magpakita ka na
lamang.
Juan: (goes out from hiding) Ako sana'y patawarin sa
pagtatagong nagawa. Ako'y natulala lamang sa iyong
taglay na kagandahan, o
mahal na prinsesa. Kung ako man ay may nagawang mas
malalang kasalanan, kahit anong kaparusahan ay
tatanggapin sapagkat ako, sa iyo ay may pagsinta.
Maria:Galit ko'y nag-aapoy dahil sa iyong pagpasok dito
ng walang pahintulot.
Juan: Galit mo man kung nag-aapoy, ganoon rin ang
puso ko para sa iyo. (grabs the princess hand and put it
on his chest to feel his beating heart)
Maria: Batid at nadarama ko ang iyong sensiridad kaya
ang galit ko ay nawala at natunaw na parang bula.
Juan: (knelt down)O, aking prinsesa. Ako si Prinsipe
Juan, anak ng Berbanya at hindi ko mawari kung ako ba
ay makakabalik sa kaharian ng aking mga magulang. Ang
inyong kaharian ay aking nilakbay ng ilang taon pa
upang ikaw lamang ay masilayan.
Maria: Tumayo ka, Don Juan. Tanggapin mo ang aking
kanang kamay. Ito ay tanada ng pagsinta kong
panghabambuhay. Sa ating
pagmamahalan, maglihim ay kataksilan.
Juan: (kisses thr princess right hand and stands)
Maria: Aking mahal na prinsipe, marami na ang
naghangad ng aking kamay mula sa aking ama ngunit
hanggang ngayon ay wala pa ring nagtagumpay, ngunit
dahil batid kong naiiba ka sa kanilang lahat at tayo ay
nagsumpaan na ng pag-iibigan, pinapangako kong ikaw
ay tutulungan para sa iyong ikakatagumpay.
Juan: Salamat, aking mahal na Maria.
Scene 34
Salermo: Isang panauhin! Ano ang sadya mo sa aking
kaharian?
Juan: Batik o ay magandang hapon sa Hari kong
panginoon. Ako si Prinsipe Juan ng Berbanya. Ang
inyong kaharian ay nilakbay mula sa kalayuan upang
masilayaan at mahingi mula sa inyo ang anak niyong
aking iniibig.
Salermo: Kung iyan ang ating pag-uusapan, halika ka at
pumanhik sa loob ng palasyo.
Juan: Huwag na po kayong mag-abala, mahal na hari.
Ako po ngayon ay handa na sa kahit anumang ibibigay
niyong kautusan.
Salermo: Pwes, ngayon din ay kumuha ka ng trigo at
itanim sa lupa. Kailangang bukas na bukas rin ay may
gawa nang tinapay mula sa iyong itinanim na trigo.
Scene 35
Salermo: Hindi ito maaari. Pitong kahilingan ko ay
walang hirap niyang nagawa. Anong klaseng prinsipe
ito? Mula sa isang gabing paggawa ng tinapay patungo
sa pagpapaamo ng aking kabayo, nakakamangha man
pero hindi ko kayang ibigay sa kanya ang isa sa aking
mga anak lalung-lalo na si Maria. Ngunit, sa araw ng
pagpili, hindi rin niya malalaman kung sino sa tatlo ang
aking Maria.
Scene 36
Salermo: Nang dahil sa iyong tapat na pagsunod sa
aking mga kahilingan, ikaw, Prinsipe Juan, ay aking
pinapayagang pumili sa aking tatlong anak upang
gawing asawa. Ngunit ang kanilang kamay lamang ang
iyong makikita mula sa mga pinto. Kapag nakapili ka na,
kahit sino man ang iyong napili, ay papayagan kong kayo
ay ikasal
na.
Juan: (naglalakad-lakad sa mga pinto) Mahal na hari,
narito ang aking prinsesang iniibig.
Maria: (lumabas) O, aking mahal!
Salermo: (speechless, in shock) Hindi pwede!! (so much
anger here!)
Maria: Ngunit Ama, ika'y nangako!
Salermo: Hindi! Hindi ako makakapayag. Kunin mo na ag
lahat sa akin, huwag lang ang anak kong si Maria!
Juan: Ngunit siya ang aking iniibig.
Maria: Mahal ko, ako'y ilayo mo ngayon din sa lugar na
ito.
Juan: (tumakbo habang hawak si Maria)
Salermo: (hinawakan si Maria) O, aking bunsong
prinsesa, huwag mong iwan ang iyong ama. Pabayaan
mo na ang prinsipeng estrangherong iyan, dumidito ka
sa tabi ng iyong ama.
Maria: (iwinaksi ang kamay ng ama at itinulak ito) Hindi,
ama! Magulang man kita ngunit mahal ko si Juan. Ako
sana'y patawarin.
(And they're gone)
Salermo: (Umiiyak) Maria!!! Isinusumpa kita! Ang iyong
minamahal na si Don Juan ay tiyak na malilimutan ka
kapag dumating na siya sa Berbanya! Siya'y ikakasal
unang babaing kanyang makikita sa kaharian ng
Berbanya at ikaw ay habambuhay na mag-iisa!!
(faints/dies)
Scene 37
Juan: Aking prinsesa, ikaw muna ay aking iiwan, pangako
ako'y babalik agad. Haharapin ko lamang ang galit ng
aking ama ng mag- isa.
Maria: Pangako mo ay babalik ka agad. Akin iyang
panghahawakan. (hugs)
Scene 38
(Juan naglalakad papasok sa kaharian)
Leonora: (hugs)O, aking Juan! Hindi nga ako namamalik-
mata. Ikaw nga itong aking nakikita.
(and the rest of the monarch appeared)
Hari: Juan, ika'y nagbalik na.
Juan: Mahal na hari, sana ako'y patawarin sa nagawa
kong hindi dapat.
Leonora: Kamahalaan, dinggin mo ang aking sasabihin.
Hiningi ko po sa inyo ang pitong taong pagbabanal
upang maiwasang ikasal kay don Pedrong taksil. Ang
totoong nagligtas sa akin ay si Don Juan. Siya lamang ay
pinagtaksilan ng dalawa nitong kapatid upang kami'y
maisama sa Berbanya bilang kanilang mapapangasawa.
Hari: (tiningnan si Pedro at Diego with anger; nagyuko
lang ang ulo ang dalawa) Leonora, sinuman kina Don
Pedro at Don Juan, ikaw na ang bahala kung kanino ka
magpapakasal. At ang pag-iisang dibdib ninyo ay
gagawin sa linggong ito.
Hari: Ngayon, naghihintay na ang parusa para sa inyong
dalawa.
Juan: Ngunit, ama. Tunay nga ang sinasabi ni Leonora
pero sana ang parusa ay ipataw na lamang pagkatapos
na ng kasal.
Hari: Tama nga naman ang iyong mungkahi.
Scene 39
(wedding music cue~)
Hari: Itigil muna ang kasalan. May dumarating na
emperatris.
(grand entrance ni Maria)
Maria: Naakit po akong tumigil at dumalo sa kasalan.
Ngunit, parang ako ay nahuli na ng dating.
Reyna: Emperatris na marilag, hindi pa huli ang iyong
hangad sapagkat ang kasal ay itinigil para ikaw ay
matanaw. Tradisyon na ng kaharian na parangalan muna
ang bisita bago ang sarili.
Maria: Ganoon po ba? Kung ganun ay mayroon akong
regalo sa inyong mga taga-Palasyo. Isang palabas na
bagay sa kasalang magaganap.
Maria: Inayawan ko ang lahat para kay Juan. Naging
taksil ako ng aming kaharian at sa ama ay naging suwail
para lamang sa pagmamahal ko kay Juan. Isinakripisyo
ko ang lahat para sa kanya dahil totoo kaming
nagmamahalan. Ano ba ang punto kung may nauna man
kung hindi naman ito ang naglalabis na nagmamahal at
minamahal?
Hari: Ngunit, utos ito ng simbahan at batas ng
Kalangitan, ang una'y may karapatan sa pag-ibig ni Don
Juan.
Maria: Ganito ba talaga ang batas ng mga tao? Sa mali
ay anong amo, sa tumpak ay lumalayo?
Reyna: O, Diyos sa kalangitan, kami'y iyong liwanagan.
Maria: Sa puri kaya ng tao, ano kaya ang katimbang
nito?
Juana: Tumahimik ka na. Ngayon ay wala ka ng daan, si
Leonora ang

Hari: Emperatris, ipakita ang palabas. Ako'y sadyang

nasisiyahan nang dahil sa iyong bigay na regalo.

Scene 40

Negrito at Negrita

(play starts here: page 123-126)

Scene 41

Maria: Hindi mo ba talaga matandaan ang iyong tunay

na minamahal, Don Juan? Kung gayon ay mas mabuti na
lamang na mamatay tayong lahat dito! Ang praskong ito
ay naglalaman ng nalalabi kong kapangyarihan na siyang
gugunaw sa buong Berbanya! (Babasagin na ang prasko
nang bigla siyang niyakap ni Juan)

Juan: Maria! Ikaw nga ang prinsesang aking hirang na

naiwan sa nayon. Ikaw nga at hindi iba ang aking
sinisinta. Kasalanan ko ang lahat. Ang iyong lungkot at
kalumbayan ay aking kasalanan. Hindi ko naiwasan ang
sumpa ng iyong ama. Ako ang tunay na maysala. Kung
ikaw ay may galit pa sa akin, sana'y patawarin.

Juan: Ama, (hinawakan ang kamay ni Maria) Sa kanya

ako magpapakasal, hindi kay Leonora.

Leonora: Hindi ako makakapayag! Ako ang nauna, ako

ang mas may karapatan! At sa pangalan ng Bathala, ang
nauna ang may pala.