s

Si Maya,
Mamaya Na

STORY BY: I LLUSTRATED BY: COLORED BY:

CHONA O. MAGPANTAY NORIEL J. JAVIER LARRY D. QUIJANO
 Si Maya ay isang batang masayahin.
Paggising pa lamang niya sa umaga ay
napakaganda na ng ngiti niya. Maririnig
hanggang sa kapit-bahay ang tinig niya na
masiglang masigla at humahalakhak pa.
Ang gusto niyang gawin ay maglaro at
magsaya. Sumasama siya sa kanyang ama na si
Mang Mario sa bukid. Kinakausap kase niya
pati na rin ang mga alaga nilang hayop doon
lalo na ang paborito niyang aso na si Mawmaw.
Si Mawmaw ang nagbabantay sa kanilang
kamalig araw at gabi.
 Subali’t may hindi magandang ugali si Maya. Dahil sa
sobra niyang hilig sa paglalaro at pagsasaya hindi na niya
nagagampanan ang pag-aaral at pagtulong sa mga gawaing
bahay. Sa eskwela palagi niyang sinasabi sa guro na sa bahay
na lang niya tatapusin ang mga gawain sa klase. “Mamaya ko
napo tatapusin Mam naglalaro pa po ako, ang palagi niyang
sabi.”
 Sa bahay naman, sa tuwing uutusan siya ng kanyang
nanay palagi niyang isasagot ang “Mamaya napo nay,
mamamasyal pa ako at maglalaro.”
“ Anak, masama ang ganyan, isang araw matututunan
mo rin kung bakit palagi kong sinasabi sayo na baguhin
mo na ang ganyang ugali.” Pauli-ulit nalang na sinasabi
ni Aling Marta sa anak.
 Isang araw, namalengke si Aling Marta, ang nanay ni Maya.
Mahigpit nitong ipinagbilin na pumunta muna sa kusina si Maya at
bantayan ang niluluto niyang sinaing. “Mamaya na po Inay, ang
sagot ni Maya.”
Dahil nalibang na sa paglalaro si Maya nawala na sa isip niya
ang inutos ng kanyang nanay sumunod pa siya kay Mang Mario sa
bukid.
 “O Maya mabuti at nandito ka puntahan mo na ang karabaw
natin na si Mah-Mah at painumin mo na, baka kase nauuhaw na yon
at mainit ang panahon.” “Mamaya na po Itay, ang sagot ni Maya.
Naglalalaro pa po kami ni Mawmaw.”
Nagpatuloy si Maya sa paglalaro hanggang sa nakalimutan na din
niya ang inutos ng kanyang tatay.

Magdidilim na ng tumigil sa pag-aararo si Mang Mario. “Maya

halika na umuwi na tayo. Yong karabaw natin pinainom mo ba
kanina?
 Biglang naalala ni Maya na may iniutos nga pala ang tatay niya.
“ Naku Itay nakalimutan ko po. Nalibang na po ako sa paglalaro.”

Dali-daling pinuntahan ni Mang Mario ang karabaw na si Mah-mah

at ito ay nakahandusay na sa lupa at wala ng buhay. Nalungkot si
Mang Mario at halos maiyak sa panghihinayang sa karabaw.
Tahimik itong naglakad pauwi at hindi na pinansin si Maya.
 Malayo pa sila sa kanilang bahay ay natanaw na nila ang maitim
na usok na nanggagaling dito. Napatakbo si Mang Mario. Nadatnan
niyang umiiyak si Aling Marta. “ Wala na tayong bahay Mario, ang
sabi nito. Kung sumunod lang sana agad si Maya sa ibinilin ko ay
baka hindi nasunog ang ating bahay.”
“ Oo nga, at wala na rin ang karabaw natin. Namatay na ito sa
uhaw dahil sa hindi pinansin ni Maya ang utos ko.”
Tahimik na umiiyak si Maya sa isang tabi. Awang-awa siya sa
kanyang nanay at tatay. Nagsisisi siya at siya ay palaging
nagpapamamaya sa mga gawain. Nangako siya sa sarili na babaguhin
na ang masamang ugali.