“Ang Skylight Room”

Unang ipapakita sa inyo ni G. Parker ang kaniyang double parlors. Hindi ninyo kayang pigilan ang
kaniyang paglalarawan ng mga kagandahan nito at ng mga karapatan ng ginoo na nag-okupa rito ng
walong taon. Pagkatapos ay mahihirapan kayong maisalaysay na hindi kayo doktor o dentista. Ang
pagtanggap ni G. Parker sa inyong admission ay magiging dahilan para hindi na kayo magkaroon ng
parehong damdamin sa inyong mga magulang na hindi kayo itinaguyod sa isa sa mga propesyon na
itinutugma sa double parlors ni G. Parker. Pagkatapos ay aakyat kayo ng isang palapag at titingin sa
second floor back na nagkakahalaga ng walong dolyar. Siguradong, sa kanyang paraan ng pagtanggap, ay
mapipilitan kayong isalaysay na mas gusto ninyo ng mas mura. Kung kayo ay magkakayod, dadalhin kayo
ni G. Parker para tingnan ang malaking hall-room ni G. Skidder sa third floor. Ngunit hindi ito bakante.
Dito ay sinusulat nya ang mga dula at umuugoy ng sigarilyo sa buong araw. Subalit lahat ng naghahanap
ng kwarto ay pinapangaralan upang tingnan ito at magandang tingnan ang mga lambrequins. Matapos
ang bawat pagbisita, si G. Skidder, mula sa takot sa posibleng pag-palayas, ay magbibigay ng kabayaran
sa upa nya. Pagkatapos - oh, pagkatapos - kung kayo ay naka-stambay pa rin sa isang paa, na may init na
kamay na hawak ang tatlong basang dolyar sa inyong bulsa, at mapurol na nagpapahayag ng inyong
kahirapan, hindi na kayo magiging cicerone ni G. Parker. Siya ay magtutunog ng malakas na 'Clara,'
ipapakita nya ang kanyang likuran, at lalakad papababa. Pagkatapos si Clara, ang babaeng kulay, ang
magdadala sa inyo pataas ng carpeted ladder na ginagamit sa ika-apat na palapag, at ipapakita sa inyo
ang Skylight Room.

Ito ay may lawak na 7 sa 8 paa ng puwang sa sahig sa gitna ng pasilyo. Sa bawat gilid nito ay may
madilim na kabinet o store-room. Dito ay may bakal na katre, lababo, at upuan. Ang isang estante ay
nagiging dresser. Parang ang apat na walang malambot na pader ay nagkokontra sa inyo na parang ang
mga gilid ng isang barya. Ang inyong kamay ay aabot sa inyong lalamunan, mangangalawang, titigan
ninyo ang taas gaya ng mula sa isang balon - at hihinga muli. Sa pamamagitan ng salamin ng maliit na
skylight makikita ninyo ang isang parisukat na kalawakan ng kalangitan. 'Dalawang dolyar, suh,' sasabihin
ni Clara sa kanyang mga tono na kalahating-contemptuous, kalahating-Tuskegeenial. Isang araw si Miss
Leeson ay naghahanap ng kwarto. May dalang isang typewriter na ginawa upang dalhin ng mas malaki sa
kanya. Siya ay isang napakaliit na babae, may mga mata at buhok na tila patuloy na tumutubo kahit
tumigil na. Siya ay puno ng kasiyahan sa kanyang puso at may mga kakaibang pantasya. Isang beses ay
pinaupahan nya si G. Skidder na basahin sa kanya ang tatlong aktos ng kanyang dakilang (hindi na-
produce) na comedy, 'It's No Kid; o, The Heir of the Subway.' Nagkaruon ng kasiyahan ang mga
kalalakihan na nakaupuan kapag may oras si Miss Leeson na umupo sa hagdan ng bahay. Pero si Miss
Longnecker, ang mahabang blonde na guro sa pampublikong paaralan, ay umupo sa pang-itaas na
hagdan at nagsusuka. At si Miss Dorn, na bumaril sa mga pato sa Coney tuwing Linggo at nagtrabaho sa
isang tindahan ng departamento, ay umupo sa pang-ibaba at nagsusuka. Si Miss Leeson ay umupo sa
gitna, at ang mga kalalakihan ay makukumpleto ang pagkakagrupong paligid sa kanya. Lalo na si G.
Skidder, na nag-imbento ng isang pribadong romansa (di napag-uusapan) na drama sa tunay na buhay. At
lalo na si G. Hoover, na apatnapu't-lima na taon, mataba, namumula, at hangal. At lalo na ang
napakabatang si G. Evans, na nag-imbento ng hollow cough upang sya ay sadyang mapilitan na tumigil sa
paninigarilyo.
 Lahat sila ay tinawag siyang 'pinakakatawa at pinakamaganda' ngunit ang mga sniffs sa ibabang
hagdan at sa ibabang hagdan ay hindi mapapigil. Ipinanalangin na itigil na ng drama habang si Chorus ay
naglalakad patungo sa ilalim ng mga foot lights at dumadagdag ng isang luha sa taba ni G. Hoover. Itono
ang mga tambol sa trahedya ng mantika, ang sumpa ng kalawakan, ang kalamidad ng taba. Si Falstaff,
kung sinubokan, maaaring magbigay ng mas maraming romansa sa isang tonelada kaysa sa may rikitik na
mga tadyang ni Romeo sa isang onsya. Maaring huminga ang isang manliligaw, ngunit hindi ito dapat
huminga nang malalim. Itinalaga sa train ni Momus ang mga mataba. Sa wala ang pinakatapat na puso sa
itaas ng isang 52-inch na sinturon. Umakyat ka, Hoover! Ang 45-anyos na si Hoover, namumula at hangal,
ay maaaring umangkin kay Helen mismo; subalit si Hoover, 45-anyos, namumula, hangal, at mataba, ay
para sa kapahamakan. Wala talagang pagkakataon para sayo, Hoover.

Nang ang mga kasama ni Miss Leeson ay naka-upo sa hagdanan, si Miss Leeson ay tumingin sa
kalangitan at nagsalita na may kanyang masayahing halakhak: 'Naku, narito si Billy Jackson! Nakikita ko
sya mula rito, oh.' Lahat ay tumingin pataas - ang iba ay sa mga bintana ng mga mataas na gusali, ang iba
ay naghahanap ng eroplano, na may gabay kay Jackson. 'Yan yung bituin,' ipinaliwanag ni Miss Leeson,
itinuturo ang isang munting daliri. 'Hindi yung malaking kumikislap - yung malalim na asul na malapit sa
kanya. Nakikita ko ito tuwing gabi sa aking skylight. Pinangalanan ko ito Billy Jackson.' 'Talaga nga,' sabi ni
Miss Longnecker. 'Hindi ko alam na astromaymer kayo, Miss Leeson.' 'Oo,' sabi ng munting stargazer,
'alam ko ang marami kaysa sa mga ito patungkol sa estilo ng manggas na isusuot nila sa Mars sa susunod
na taglagas.' 'Talaga nga,' sabi ni Miss Longnecker. 'Ang bituin na tinutukoy ninyo ay Gamma, ng
kasalukuyang kalagayan ng Cassiopeia. Halos nasa ikalawang kalakasan ito, at ang meridian passage nito
ay - ' 'Oh,' sabi ng napakabatang si Mr. Evans, 'Ako ay naniniwala na mas magandang pangalan ito para
dito. "Ako rin," sabi ni G. Hoover, na may lakas na hininga na hindi kinakatakot si Miss Longnecker. 'Sa
palagay ko, may karapatan si Miss Leeson na magbigay ng pangalang mga bituin kagaya ng mga
sinaunang astrologo.' 'Talaga nga,' sabi ni Miss Longnecker. 'Ako'y nagtataka kung ito ay isang shooting
star,' sinabi ni Miss Dorn. 'Ako ay pumatay ng siyam na pato at isang kuneho sa sampung pagkakataon sa
gallery sa Coney noong Linggo.' 'Hindi ito masyadong maganda na kita dito sa baba,' sabi ni Miss Leeson.
'Dapat ninyong makita ito mula sa aking kwarto. Alam ninyo, makikita pa rin ang mga bituin kahit sa araw
mula sa ibaba ng balon. Sa gabi, ang kwarto ko ay parang the shaft of a coal-mine, at ginagawang
kamukha ni Billy Jackson ang malaking diamond pin na sinusuot ni Night sa kanyang kimono. '

Isang araw pagkatapos nito, wala nang dalang malalakas na papel si Miss Leeson upang
kopyahin. At nang pumunta sya sa umaga, sa halip na magtrabaho, ay kumalat sya mula opisina
hanggang opisina at hinayaan ang kanyang puso malunod sa malamig na mga hindi tinanggap na sagot
na ibinukas sa pamamagitan ng mga kawawang office boys. Patuloy ito. Isang gabi nang mahagilap nya
ang kanyang mga kamay na walang malasakit sa dinner sa restaurant. Subalit wala syang dinner. Nang
pumasok sya sa bahay ni Mrs. Parker, si G. Hoover ang kanyang nasilayan at hinamon sya na magpakasal.
Sumubok siya na humiwalay at sumuntok ito. Kumapit sya sa hagdan at nahuli ang gilid. Sinubukan ito na
humawak ng kanyang kamay, at itinaas nya ito at sinampal ito nang mahina sa mukha. Hakbang-hakbang
syang pumunta pataas, hinila ang sarili sa bakod. Nakasalubong nya ang pinto ng kwarto ni G. Skidder
habang sya ay nagre-red ink ng stage direction para kay Myrtle Delorme (Miss Leeson) sa kanyang (di na-
accept) na comedy, na 'mag-pirouette sa buong stage mula sa L patungo sa tabi ng Count.' Nag-akyat pa
sya sa carpeted ladder at binuksan ang pinto ng Skylight Room. Siya ay labis na mahina na magliwanag ng
ilaw o maghubad. Siya ay bumagsak sa kama, at ang kanyang makundang katawan ay hindi malalim ang
kabuntot. At sa kanyang madilim na kwarto, dahan-dahan nyang itinaas ang kanyang mga mabibigat na
mga mata, at ngumiti. Dahil si Billy Jackson ay nagbibinibingning sa kanya mula sa itaas ng skylight. Wala
na syang mundo sa paligid nya. Siya ay nalunod sa isang putik ng kadiliman, ngunit may maliit na
parisukat na maputlang liwanag na nag- frame sa bituin na sya ay kanyang bigyan ng kakaibang
pangalang hindi epektibong pinangalanan. Marahil ay tama si Miss Longnecker; ito ay ang Gamma, ng
kalahuyan ng Cassiopeia, at hindi si Billy Jackson. At subalit hindi nya kayang itawag ito na Gamma.
Habang sya ay nakahiga sa kanyang likuran, tinangkang dalawang beses na itaas ang kanyang braso. Sa
ikatlong pagkakataon, nakarating sya sa kanyang mga labi at hinubog nya ng halik ang itim na pit ng
kadiliman patungo kay Billy Jackson. Bumagsak ang kanyang braso na walang lakas. 'Paalam, Billy,'
marahan nyang sinabi. 'Libo-libo mong milya ang layo mo at hindi mo man lang kikislapan. Ngunit
nandoon ka kung saan ko nakikita ka sa karamihan ng oras sa itaas kapag walang ibang tinitingnan kundi
kadiliman, diba? . . . Libo-libo ng milya... . Paalam, Billy Jackson.' Natagpuan ni Clara, ang kulay na
katulong, ang pinto na naka-lock ng alas-diyes kinabukasan, at ito ay binuksan nila. Ang suka, at ang
pagpalo ng pulso, at pati ang mga nasunog na mga balahibo ng ibon, hindi nagtagumpay, at ang isa ay
tumakbo sa 'phone para sa ambulance. Nang sa wakas, ito ay bumalik na may pagkakarera at ang
kawalan ng tigil na pag-pagkanta ng gong, at ang may kakayahan na bagong doktor na nasa kanyang
puting kutang may puting abito, handang-kamay, aktibo, kumpiyansa, at may mala-sugong mukha,
sumayaw patungo sa hagdanan. 'Ambulance call sa 49,' kanyang sinabi nang maikli. 'Ano ang problema?'
'Oh oo, doktor,' sumisnisnis ang Mrs. Parker, parang inaasahan nyang mas malala ang kanyang problema
kaysa sa problema ng kanilang pasyente. 'Hindi ko maintindihan kung ano ang naging problema nya.
Wala kaming magawa para magising sya. Ito ay isang babaeng mukha nanghina, o dahil sa gutom. Ito ay
isang Miss Elsie - oo, isang Miss Elsie Leeson. Hindi pa siya narito dati sa aking bahay - ' 'Anong kwarto?'
sigaw ng doktor sa isang nakakatakot na boses, na sa kanyang mga tenga ay bagong-kakilala. 'Ang
skylight room. I - ' Sa wari ba'y maalam ang doktor sa location ng mga skylight rooms. Iyon ay nawala na
sa hagdanan, ngunit sumunod kayong may hawak ang dalawang kamay sa pasilyo. Sa unang landing ay
nasalubong nya ito habang dala ang maging itong patay na inuuwi. Ipinahayag nya ang mga patalim sa
praktikadong lenggwahe ng kanyang dila, hindi nang malakas. Pag-usad-usad ni Mrs. Parker ay unti-
unting nag-unti ang kanyang pagkaka-postura na parang damit na nangatong sa katawan. May mga pag-
kurap sa kanyang isip at katawan. Minsan may mga mapanakang roomers ang naitatanong kung anong
sinabi ng doktor sa kanya. 'Ipinagdasal natin yan,' ang kanyang sagot. 'Kung makuha ko ang kapatawaran
para sa aking narinig ay magiging kontento na ako.' Ang doktor ng ambulance ay bumaba na may
kanyang pasanin mula sa mga asong aso na sumunod sa pagku-curious, at nagkakarera sila sa lansangan
na may hiya, dahil ang kanyang mukha ay gaya ng mukhang ng isang taong dala ang kanyang patay.
Napansin nila na hindi sya bumaba sa kama na inihanda para dito sa ambulance. At ang lahat ng kanyang
sinabi ay: 'Maneho ng parang nasa impyerno, Wilson,' sa driver. Ito lamang. Ito ba'y isang kuwento? Sa
sumunod na umaga sa pahayagan ay nakita ko ang isang maliit na balita, at ang huling pangungusap nito
ay makakatulong sa iyo (tulad ng naging tulong nito sa akin) upang isama ang mga insidente. Ito ay nag-
ulat ng pagtanggap sa Bellevue Hospital ng isang babaeng binuhat mula sa No. 49 East - Street,
nagdurusa mula sa kahinaan dulot ng gutom. Nagtapos ito ng mga salita na ito: 'Si Dr. William Jackson,
ang doktor ng ambulance na nagma-malasakit sa kaso, ay nagsasabi na ang pasyente ay magiging ok na.'