ANG KASAYSAYAN NG ISANG KRIMEN

ANG PATOTOO NG ISANG SAKSI NI

VICTOR HUGO NOONG UNANG ARAW—
ANG AMBUSH. KABANATA I. "SEGURIDAD"
Noong Disyembre 1, 1851, Nagkibit balikat si Charras at
ibinaba ang kanyang mga pistola. Sa katotohanan, ang
paniniwala sa posibilidad ng isang kudeta ay naging
nakakahiya. Ang pagpapalagay ng naturang ilegal na
karahasan sa bahagi ng M. Louis Bonaparte ay naglaho
sa seryosong pagsasaalang-alang. Ang dakilang tanong
ng araw na iyon ay ang Devinca eleksyon; malinaw na
iniisip lang ng Gobyerno bagay na iyon. Tungkol sa isang
pagsasabwatan laban sa Republika at laban sa Bayan,
paano napag-isipan ng sinuman ang gayong pakana?
Saan ang lalaki ba ay may kakayahang libangin ang
gayong panaginip? Para sa trahedya, dapat may artista,
at dito siguradong artista ay kinakapos. Upang magalit sa
Kanan, upang sugpuin ang asembleya, upang buwagin
ang konstitusyon, sakalin ang Republika, ibagsak ang
bansa, upang sirain ang watawat, upang siraan ang hukbo,
upang magbigay ng suhol ang Clergy at ang Magistracy,
upang magtagumpay, upang mamahala, mangasiwa,
magpatapon, magpalayas, maghatid, sumira, pumatay,
maghari, na may mga pakikipagsabwatan sa batas, sa
huli, kahawig ng isang napakarumi na kama ng katiwalian.
Ano! Lahat ng ito kalubhaan ay dapat gawin! At kanino?
Sa pamamagitan ng a Colossus? Hindi, sa pamamagitan
ng isang duwende. Nagtawanan ang mga tao sa paniwala.
Sila hindi na sinabing "Anong krimen!" ngunit "Anong
komedya!" Para kung tutuusin sila ay sumasalamin; ang
mga karumal-dumal na krimen ay nangangailangan ng
tangkad. Ilang krimen ay masyadong matayog para sa
ilang mga kamay. Isang tao na makakamit ang isang ang
18th Brumaire ay dapat may Arcola sa kanyang nakaraan
at Austerlitz sa kanyang nakaraan kinabukasan. Ang
sining ng pagiging isang dakilang scoundrel ay hindi
ipinagkaloob ang unang dumating. Sinabi ng mga tao sa
kanilang sarili, sino ang anak na ito Hortense? Nasa likod
niya ang Strasbourg sa halip na Arcola, at Boulogne
kapalit ng Austerlitz. Siya ay isang Pranses, ipinanganak
na isang olandes, at naturang suwiso; siya ay isang
Bonaparte tuwid na may isang Verhuell; siya ay
ipinagdiriwang lamang para sa kalokohan ng ang kanyang
imperyal na saloobin, at siya na mamumulot ng balahibo
mula sa ang kanyang agila ay nanganganib na
makahanap ng pakpak ng gansa sa kanyang kamay. Ito
Si Bonaparte ay hindi pumasa sa pera na maayos, siya ay
isang pekeng imahe ay mas mababa sa ginto kaysa sa
tingga, at tiyak Hindi ibibigay sa amin ng mga sundalong
Pranses ang pagbabago para sa huwad na ito Napoleon
sa paghihimagsik, sa mga kalupitan, sa mga patayan, sa
mga kabalbalan, sa pagtataksil. Kung magtatangka siya
ng roguery, magugulo ito. Hindi a rehimyento ay gumalaw.
Tsaka bakit siya gagawa ng ganun tangka? Walang
alinlangan, mayroon siyang kahinahinalang paguugali,
ngunit bakit Ipagpalagay na siya ay isang ganap na
kontrabida? Ang mga ganitong matinding kabalbalan ay
lampas kanya; siya ay hindi kaya ng mga ito sa pisikal,
bakit siya husgahan bilang may kakayahan sa kanila sa
moral? Hindi ba siya nangako ng karangalan? Mayroon ba
siya hindi sinabi, "Walang sinuman sa Europa ang
nagdududa sa aking salita?" Matakot tayo wala. Ito ay
maaaring masagot, Ang mga krimen ay ginawa alinman
sa isang engrande o sa isang mean scale. Sa unang
kategorya, mayroong Caesar; sa pangalawa ay mayroong
Mandrin. Dumaan si Caesar ang Rubicon, Mandrin
bestrides ang kanal. Ngunit matalinong tao namamagitan,
"Hindi ba tayo nakikitungo sa mga nakakasakit na haka-
haka? Ang taong ito ay ipinatapon at kapus-palad. Ang
pagpapatapon ay nagpapaliwanag, itinutuwid ng
kamalasan." Sa kanyang bahagi ay tumutol si Louis
Bonaparte masigla. Ang mga katotohanan ay dumami sa
kanyang pabor. Bakit hindi siya dapat kumilos nang may
mabuting pananampalataya? Nakagawa siya ng mga
kahanga-hangang pangako. Patungo sa katapusan ng
Oktubre 1848, noon ay isang kandidato para sa
Panguluhan, tumatawag siya sa No.37, Rue de la Tour
d'Auvergne, sa isang ilang personahe, na sinabi niya,
"Nais kong magkaroon ng isang pagpapaliwanag sa iyo.
Sinisiraan nila ako. Binigyan ba kita ng impresyon ng
isang baliw? Iniisip nila na nais kong buhayin si Napoleon.
May dalawang lalaki na maaaring kunin ng isang mahusay
na ambisyon para sa mga modelo nito, Napoleon at
Washington. Ang isa ay isang taong matalino, ang isa ay
isang tao ng Kabutihan. Ito ay katawa-tawa na sabihin,
'Ako ay magiging isang tao ng Henyo;' ito ay tapat na
sabihing, 'Ako ay magiging isang taong may Kabutihan.'
Alin sa mga ito depende sa sarili natin? Alin ang
magagawa natin sa ating kalooban? Upang maging isang
matalino? Hindi. Upang maging matapat? Oo. Ang
pagkamit ng Hindi posible ang henyo; ang pagkamit ng
pagiging matapat ay isang posibilidad. At ano ang maaari
kong buhayin si Napoleon? Isang bagay lamang—isang
krimen. Tunay na karapat-dapat na ambisyon! Bakit ako
dapat ituring na lalaki? Ang Ang Republika ay naitatag,
hindi ako isang dakilang tao, hindi ko gagawin kopyahin si
Napoleon, ngunit ako ay isang tapat na tao. gagayahin ko
Washington. Ang aking pangalan, ang pangalan ng
Bonaparte, ay magiging nakasulat sa dalawang pahina ng
kasaysayan ng France: sa una, magkakaroon ng krimen
at kaluwalhatian, sa pangalawang probidad at karangalan.
At ang pangalawa ay marahil ay nagkakahalaga ng una.
Bakit? Dahil kung Si Napoleon ay mas malaki, ang
Washington ay ang mas mahusay na tao. Sa pagitan ng
guilty hero at ng mabuting mamamayan, pinipili ko ang
mabuti mamamayan. Ganyan ang aking ambisyon." Mula
1848 hanggang 1851 tatlong taon lumipas na. Matagal
nang pinaghihinalaan ng mga tao si Louis Bonaparte,
ngunit matagal na ang patuloy na hinala ay pumutol sa
talino at pinapagod ang sarili walang bungang mga alarma.
Si Louis Bonaparte ay may disimuladong mga ministro
tulad nina Magne at Rouher, ngunit nagkaroon din siya ng
prangka mga ministro tulad nina Léon Faucher at Odilon
Barrot; at ang mga huling ito ay nagpatunay na siya ay
matuwid at taos-puso. . Siya ay nakita na pinupukpok ang
kanyang dibdib sa harap ng mga pintuan ng hamon; ang
kanyang kinakapatid na kapatid na babae, si Madame
Hortense Cornu, ay sumulat sa Mieroslawsky, "Ako ay
isang mabuting Republikano, at masasagot ko kanya."
Ang kanyang kaibigan ni Ham, si Peauger, isang tapat na
tao, ay nagpahayag, "Louis Si Bonaparte ay walang
kakayahan sa pagtataksil." Kung hindi si Louis Bonaparte
isinulat ang akdang pinamagatang "Pauperism"? Sa
intimate circles ng Elysée Count Potocki ay isang
Republikano at Konde Si d'Orsay ay isang Liberal; Sinabi
ni Louis Bonaparte kay Potocki, "Ako ay isang tao ng
Demokrasya," at kay D'Orsay, "Ako ay isang tao ng
Kalayaan." Ang mga Marquis du Hallay ay sumalungat sa
coup d'état, habang ang Marquise du Hallays ay pabor
dito. Sinabi ni Louis Bonaparte sa Marquis, "Huwag kang
matakot" (totoo nga ang ibinulong niya sa ang Marquise,
"Gawing madali ang iyong isip"). Ang pagpupulong,
pagkatapos na ipinakita dito at doon ang ilang mga
sintomas ng pagkabalisa, naging kalmado. Naroon si
Heneral Neumayer, "na magiging nakasalalay," at kung
sino mula sa kanyang posisyon sa Lyons ang gagawin
kailangan magmartsa sa Paris. bulalas ni Changarnier,
"Mga kinatawan ng mga tao, sinadya sa kapayapaan."
Kahit na Si Louis Bonaparte mismo ang nagbigkas ng
mga tanyag na salitang ito, "Dapat kong makita ang isang
kaaway ng aking bansa sa sinumang gusto baguhin sa
pamamagitan ng puwersa ang itinakda ng batas,"at,bukod
dito, ang hukbo ay isang "puwersa," at ang hukbo ay
nagmamay-arimga pinuno, mga pinunong minamahal at
nagwagi. Lamoricière, Changarnier, Cavaignac, Leflô,
Bedeau, Charras; paano kaya kahit sino isipin ang Army
ng Africa arestuhin ang Generals ng Africa?Noong
Biyernes, Nobyembre 28, 1851, sinabi ni Louis Bonaparte
sa Michel de Bourges, "Kung gusto kong gumawa ng mali,
hindi ko magagawa Kahapon, Huwebes, inimbitahan ko
sa aking mesa ang limang Koronel ng garison ng Paris, at
ang kapritso ay kinuha sa akin upang tanungin ang bawat
isa sa kanyang sarili. Lahat ng lima ay nagpahayag sa
akin na ang hukbo ay hindi kailanman ipahiram ang sarili
sa isang coup de force, o atakehin ang hindi masusugatan
ng pagpupulong. Maaari mong sabihin ito sa iyong mga
kaibigan."—" Ngumiti siya," sabi Michel de Bourges,
reassured, "at ngumiti din ako." Pagkatapos nito,
Ipinahayag ni Michel de Bourges sa Tribune, "Ito ang
taong para sa sa akin." Sa parehong buwan ng
Nobyembre isang satirical journal, inakusahan ng
paninirang-puri sa Pangulo ng Republika, ay hinatulan ng
multa at pagkakulong para sa isang karikatura na
naglalarawan ng a shooting gallery at Louis Bonaparte
gamit ang Konstitusyon bilang isang target. Morigny,
Ministro ng Panloob, ay ipinahayag sa Konseho sa harap
ng Pangulo "na isang Tagapangalaga ng Kapangyarihang
Pampubliko hindi dapat lalabagin ang batas dahil kung
hindi, siya ay—" "a hindi tapat na tao," ang pamamagitan
ng Pangulo. Lahat ng mga salitang ito at lahat ng mga
katotohanang ito ay kilalang-kilala. Ang materyal at moral
ang imposibilidad ng coup d'état ay nahayag sa lahat. Sa
pang-aalipusta ang Pambansang Asamblea! Para
arestuhin ang mga Kinatawan! Ano kabaliwan! Tulad ng
nakita natin, si Charras, na matagal nang nananatili ang
kanyang bantay, ibinaba ang kanyang mga pistola. Ang
pakiramdam ng seguridad ay kumpleto at nagkakaisa.
Gayunpaman, may ilan sa amin sa Asembleya na
nagpapanatili pa rin ng ilang mga pagdududa, at kung
sino paminsan-minsan ay umiiling, ngunit kami ay
tinitingnan bilang mga tanga.
KABANATA II. NATUTULOG ANG PARIS
Tumunog ang kampana Sa ika-2 araw Disyembre 1851,
Kinatawan na Versigny, ng Haute-Saône,na naninirahan
sa Paris, sa No. 4, Rue Léonie, ay natutulog. Natulog
siyanang maayos; siya ay nagtatrabaho hanggang hating-
gabi. Si Versigny ay isangbinata ng tatlumpu't dalawa,
malambot ang tampok at makatarungang kutis, ng isang
matapang na espiritu, at isang isip na nakatuon sa
panlipunan at pang-ekonomiyang pag-aaral. Nalampasan
niya ang mga unang oras ng gabiang pagbabasa ng isang
libro ni Bastiat, kung saan siya ay gumagawa ng marginal
mga tala, at, iniwan ang aklat na nakabukas sa mesa, siya
ay nahulog natutulog. Bigla siyang nagising dahil sa isang
malakas na tunog tumunog sa kampana. Nagulat siya sa
pagbangon. madaling araw noon. Ito ay mga alas siyete
ng umaga. Hindi nanaginip kung ano ang maaari maging
motibo para sa isang maagang pagbisita, at iniisip na
mayroong isang tao napagkamalan ang pinto, nahiga na
naman siya, at babalik na sana kanyang idlip, kapag ang
isang pangalawang ring sa kampana, pa rin louder kaysa
sa una, lubos siyang napukaw. Bumangon siya sa
kanyang night-shirt at binuksan ang pinto. Michel de
Bourges at Pumasok si Théodore Bac. Si Michel de
Bourges ay kapitbahay ni Versigny; siya ay nanirahan sa
No. 16, Rue de Milan. Théodore Bac at Si Michel ay
maputla at mukhang nabalisa. "Versigny," sabi ni Michel,
"sabay-sabay na magbihis—naaresto lang si Baune."
"Bah!" bulalas ni Versigny. "Nagsisimula na ba ang
negosyo ng Mauguin muli?" "Higit pa riyan," sagot ni
Michel. "Asawa ni Baune at ang anak na babae ay
dumating sa akin kalahating oras ang nakalipas. Ginising
nila ako. Naaresto si Baune sa kama kaninang alas-
sais.""Ibig sabihin?" tanong ni Versigny. Tumunog na
naman ang kampana. "Ito malamang sasabihin sa amin,”
Sagot ni Michel de Bourges. Versigny binuksan ang pinto.
Ito ay ang Kinatawan Pierre Lefranc. Dinala niya, sa
katotohanan, ang solusyon sa enigma. "Alam mo ba kung
ano ang nangyayari?" sabi niya. "Oo," sagot niya Michel.
"Nasa kulungan si Baune." "Ang Republika ay isang
bilanggo," sabi ni Pierre Lefranc. "Nabasa mo na ba ang
mga plakard? "Hindi." Pierre Lefranc ipinaliwanag sa
kanila na ang mga pader sa na sandali ay natatakpan ng
mga plakard na kung saan ang mausisa karamihan ng tao
ay thronging na basahin, na siya ay glanced higit sa isa sa
mga ito sa ang sulok ng kanyang kalye, at na ang suntok
ay bumagsak. "Ang suntok!" bulalas ni Michel. "Sabihin sa
halip ang krimen." Pierre Lefranc idinagdag na mayroong
tatlong plakard—isang dekreto at dalawa mga
proklamasyon—lahat ng tatlo sa puting papel, at idinikit
nang malapit magkasama. Ang kautusan ay inilimbag sa
malalaking titik. Ang exConstituent Laissac, na tumuloy,
tulad ni Michel de Bourges, sa ang kapitbahayan (No. 4,
Cité Gaillard), pagkatapos ay pumasok. Siya nagdala ng
parehong balita at nagpahayag ng karagdagang pag-
aresto na ay ginawa sa gabi. Wala pang isang minuto
mawala. Pumunta sila para ipaalam ang balita kay Yvan,
ang Kalihim ng ang Asembleya, na hinirang ng Kaliwa, at
kung sino nanirahan sa Rue de Boursault. Ang isang
agarang pagpupulong ay kailangan. Yung mga
Republican kinatawan na nasa kalayaan ay dapat bigyan
ng babala at pagsamahin nang walang pagkaantala.
Sinabi ni Versigny, "Pupunta ako at hahanapin si Victor
Hugo." Ito ay walo alas dose ng umaga. Nagising ako at
nagtatrabaho sa kama. Aking Pumasok ang alipin at
sinabi, nang may pagkaalarma,— "Nasa labas ang
kinatawan ng mga tao na gustong makausap ikaw, ginoo."
"Sino ito?" "Ginoo Versigny:" "Ipakita sa kanya." Pumasok
si Versigny at sinabi sa akin ang estado ng mga
pangyayari. tumalsik ako ng kama. Sinabi niya sa akin
ang "rendezvous" sa mga silid ng exConstituent Laissac.
"Pumunta ka kaagad at ipaalam sa kinatawan," sabi ko.
Iniwan niya ako.
KABANATA III. ANO ANG NANGYARI NOONG GABI
Bago ang mga nakamamatay na araw ng Hunyo 1848,
ang esplanade ng Ang mga invalides ay nahahati sa
walong malalaking plot ng damo, na napapalibutan ng
mga rehas na gawa sa kahoy at nakapaloob sa pagitan ng
dalawang kakahuyan, pinaghihiwalay ng isang kalye na
tumatakbo nang patayo sa harapan ng ang Invalides. Ang
kalyeng ito ay dinaanan ng tatlong kalye na tumatakbo
parallel sa Seine. May malalaking damuhan kung saan
ang mga bata ay gustong maglaro. Ang gitna ng walong
damo ang mga plot ay nasira ng isang pedestal na nasa
ilalim ng Imperyo dala ang tansong leon ni San Marcos,
na dinala mula sa Venice; sa ilalim ng Restoration isang
puting marmol na estatwa ng Louis XVIII.; at sa ilalim ni
Louis Philippe isang plaster bust ng Lafayette. Dahil sa
Palasyo ng Constituent Assembly ay halos sakupin ng
isang pulutong ng mga rebelde noong ika-22 ng Hunyo
1848, at walang kuwartel sa kapitbahayan, Heneral Ang
Cavaignac ay nagtayo sa tatlong daang hakbang mula sa
Legislative Palace, sa mga balangkas ng damo ng
Invalides, marami mga hanay ng mahabang kubo, kung
saan nakatago ang damo. Ang mga ito mga kubo, kung
saan maaaring naroroon ang tatlo o apat na libong lalaki
pinaunlakan, inilagak ang mga tropang espesyal na
itinalaga upang panatilihin bantayan ang Pambansang
pagpupulong. Noong ika-1 ng Disyembre 1851, ang
dalawang regimentong nakakulong sa Esplanade ay ang
ika-6 at ang 42d Regiments of the Line, ang ika-6 ay
pinamunuan ni Colonel Garderens de Boisse, na sikat
bago ang Ikalawa ng Disyembre, ang ika-42 ni Koronel
Espinasse, na naging tanyag mula noong petsang iyon.
Ang ordinaryong night guard ng ang Palasyo ng
Asembleya ay binubuo ng isang batalyon ng Infantry at ng
tatlumpung artillerymen, na may isang kapitan. Ang
Ministro of War, bilang karagdagan, nagpadala ng ilang
troopers para sa maayos na serbisyo. Dalawang mortar at
anim na piraso ng kanyon, kasama ang kanilang mga bala
bagon, ay nasa isang maliit na square courtyard na
matatagpuan sa ang karapatan ng Cour d'Honneur, na
tinawag na Cour des Mga kanon. Ang Major, ang
kumandante ng militar ng Palasyo, ay inilagay sa ilalim ng
agarang kontrol ng mga Questors. Sa gabi na ang mga
rehas na bakal at ang mga pinto ay sinigurado, mga
sentinel ay nai-post, ang mga tagubilin ay ibinigay sa mga
guwardiya, at ang Ang palasyo ay sarado na parang kuta.
Ang password ay pareho tulad ng sa Place de Paris. Ang
mga espesyal na tagubilin na ginawa ni ipinagbawal ng
mga Questors ang pagpasok ng alinmang armadong
puwersa kaysa sa regimentong naka-duty. Sa gabi ng 1st
at 2d ng Disyembre ang Palasyo ng Pambatasan ay
binantayan ng isang batalyon ng ang 42d. Ang setting ng
ika-1 ng Disyembre, na noon ay napakapayapa, at
nakatuon sa isang talakayan sa batas ng munisipyo, huli
nang natapos at winakasan ng isang boto ng Tribunal. Sa
sandaling si M. Baze, isa sa Ang mga Questors, ay
umakyat sa Tribune upang ideposito ang kanyang boto, a
Kinatawan, kabilang sa tinatawag na "Les Bancs
Elyséens" lumapit sa kanya, at sinabi sa mababang tono,
"Ngayong gabi ikaw ay dadalhin." Ang mga babalang gaya
nito ay tinatanggap tuwing araw, at, gaya ng ipinaliwanag
na natin, natapos na ang mga tao hindi pinapansin ang
mga ito. Gayunpaman, kaagad pagkatapos ng nakaupo
ang mga Questors na ipinadala para sa Special
Commissary of Police ng Asembleya, naroon si
Pangulong Dupin. Kailan interogated, ipinahayag ng
Commissary na ang mga ulat ng kanyang sinabi ng mga
ahente ng "patay na kalmado"—ganyan ang kanyang
ekspresyon—at na tiyak na walang panganib na mahuli
para doon gabi. Nang idiin pa siya ng mga Nagtatanong,
Presidente Dupin, sumisigaw ng "Bah!" umalis ng kwarto.
Sa araw ding iyon, ang Ika-1 ng Disyembre, bandang
alas-tres ng hapon, bilang Heneral Ang biyenan ni Leflô
ay tumawid sa boulevard sa harap ng Tortoni's, may
mabilis na dumaan sa kanya at bumulong ito sa kanyang
tenga makabuluhang salita, "Alas onse— hatinggabi." Ang
pangyayaring ito nasasabik ngunit kaunting pansin sa
Questure, at marami pa tinawanan ito. Nakaugalian na sa
kanila. Gayunpaman, hindi matutulog si Heneral Leflô
hanggang sa oras na iyon nabanggit ay dumaan at
nanatili sa mga Tanggapan ng Questure hanggang halos
ala-una ng umaga. Ang Ang shorthand department ng
Assembly ay ginawa sa labas ng pinto sa pamamagitan
ng apat na mensahero na nakalakip sa Monitor, na
nagtatrabaho upang dalhin ang kopya ng mga shorthand
na manunulat sa opisina ng paglilimbag at ibalik ang mga
proof sheet sa Palasyo ng Asembleya, kung saan itinuwid
sila ni M. Hippolyte Prévost. Si M. Hippolyte Prévost ay
pinuno ng stenographic staff, at sa ang kapasidad na iyon
ay may mga apartment sa Legislative Palace. Siya ay
abay editor ng musical feuilleton ng Subaybayan. Noong
ika-1 ng Disyembre, nagpunta siya sa Opéra Comique
para sa unang representasyon ng isang bagong piraso at
hindi bumalik hanggang matapos ang hatinggabi. Ang
ikaapat na mensahero mula sa Si Monitor ay naghihintay
para sa kanya na may katibayan ng huling slip ng
nakaupo; Itinama ni M. Prévost ang patunay, at ang
mensahero ay pinaalis. Alas-una na noon, medyo malalim
naghari sa paligid, at, maliban sa bantay, lahat sa Natulog
ang palasyo. Sa oras na ito ng gabi, isang natatanging
insidente naganap. Ang Kapitan-Adjutant Major ng Guard
ng Dumating ang Assembly sa Major at sinabi, "Ang
Koronel ay nagpatawag sa akin," at idinagdag niya ayon
sa etiketa ng militar, "Will you payagan akong pumunta?"
Nagulat ang Komandante. "Humayo ka," siya sabi ng
medyo matalas, "ngunit mali ang Koronel na abalahin
isang opisyal na nasa tungkulin." Isa sa mga sundalong
nakabantay, wala pag-unawa sa kahulugan ng mga salita,
narinig ang Commandant pacing up at down, at ungol ng
ilang beses, "Ano ang deuce na maaari niyang gusto?"
Makalipas ang kalahating oras bumalik ang Adjutant-
Major. "Well," tanong ng Commandant, "Ano ang gusto ng
Koronel sa iyo?" "Wala," sagot ang Adjutant," nais niyang
ibigay sa akin ang mga utos para bukas duties." Lalong
sumulong ang gabi. Patungo sa apat alas-dose ay
dumating muli ang Adjutant-Major sa Major. "Major," sabi
niya, "tinanong ako ng Koronel." "Muli!" bulalas
ngCommandant. "Ito ay nagiging kakaiba; gayunpaman,
pumunta ka." Ang Ang Adjutant-Major ay may iba pang
mga tungkulin na ibigay ang mga tagubilin sa mga bantay,
at dahil dito ay nagkaroon ng kapangyarihan ng
pagpapawalang-bisa sa kanila. Nang makaalis na ang
Adjutant Major, ang Major, na nagiging hindi mapalagay,
naisip na ito ay kanyang tungkulin sa makipag-ugnayan sa
Military Commandant ng Palasyo. Siya umakyat sa
apartment ng Commandant— Tenyente Koronel Niols.
Natulog na si Colonel Niols at ang nagretiro na ang mga
attendant sa kanilang mga silid sa attics. Ang Major, bago
sa Palasyo, nangangapa tungkol sa mga koridor, at, alam
kaunti tungkol sa iba't ibang mga silid, umalingawngaw sa
isang pinto na tila kanya ng Military Commandant. Walang
sumagot sa hindi nabuksan ang pinto, at bumalik si Major
sa ibaba, nang hindi nakakausap kahit kanino. Sa
kanyang bahagi, ang Muling pumasok si Adjutant-Major
sa Palasyo, ngunit hindi nakita ng Major siya ulit. Nanatili
ang Adjutant malapit sa gadgad na pinto ng Ilagay ang
Bourgogne, na nakabalot sa kanyang balabal, at lumakad
at pababa sa looban na parang may hinihintay. Sa instant
na ang alas singko ay tumunog mula sa mahusay na
orasan ng simboryo, ang mga sundalo na natulog sa kubo
kampo bago ang Biglang nagising si invalides. Ang mga
order ay ibinigay sa mababang halaga boses sa mga kubo
upang humawak ng armas, sa katahimikan. Ilang sandali
pa dalawang regiment, knapsack sa likod ay
nagmamartsa sa Palasyo ng Asembleya; sila ay ang ika-6
at ang 42d. Dito parehong stroke ng lima, sabay-sabay sa
lahat ng tirahan ng Paris, Ang mga sundalong impanterya
ay naghain nang walang ingay mula sa bawat kuwartel,
kasama ang kanilang mga koronel sa kanilang mga ulo.
Ang mga aides-de-camp at maayos mga opisyal ni Louis
Bonaparte, na ipinamahagi sa lahat ng kuwartel,
pinangangasiwaan ito sa pagkuha ng mga armas. Ang
kabalyerya noon hindi kumikilos hanggang tatlong-kapat
ng isang oras pagkatapos ng infantry, dahil sa takot na
ang singsing ng mga kuko ng mga kabayo sa mga bato ay
magigising sa pagkakatulog ng Paris masyadong maaga.
M. de Persigny, na ay dinala mula sa Elysée sa kampo ng
mga Invalides ang utos na kumuha ng mga uparm,
nagmartsa sa ulo ng 42d, ni ang panig ni Koronel
Espinasse. Ang isang kuwento ay kasalukuyang sa hukbo,
para sa sa kasalukuyang araw, pagod na gaya ng mga
tao sa kawalang-dangal mga insidente, ang mga
pangyayaring ito ay sinasabi pa sa isang species ng
mapanglaw na pagwawalang-bahala—ang kwento ay
napapanahon na sa sandali ng pag-set out kasama ang
kanyang rehimyento isa sa mga koronel na maaaring
maging nag-alinlangan na pinangalanan, at na ang
emisaryo mula sa Elysée, kinuha isang selyadong pakete
mula sa kanyang bulsa, sinabi sa kanya, "Kolonel,
inaamin ko na kami ay tumatakbo a malaking panganib.
Dito sa sobreng ito, na sinisingil sa akin kamay sa iyo, ay
isang daang libong franc sa mga banknotes para sa
contingencies." Tinanggap ang sobre, at ang rehimyento
itinakda. Sa gabi ng ika-2 ng Disyembre, ang koronel
sinabi sa isang babae, "Kaninang umaga ay kumita ako
ng isang daang libo francs at mga epaulet ng aking
heneral." Ipinakita sa kanya ng ginang ang pinto. Si Xavier
Durrieu, na nagsasabi sa amin ng kuwentong ito, ay
nagkaroon ng pag-usisamamaya para makita ang
babaeng ito. Kinumpirma niya ang kuwento. Oo, tiyak!
Siya ay isinara ang pinto sa harap ng kaawa-awang ito;
isang sundalo, isang traydor sa kanyang watawat na
nangahas na bisitahin siya! Nakakatanggap ba siya ng
ganoong a alaki? Hindi! Hindi niya magagawa iyon, "at"
sabi ni Xavier Durrieu, idinagdag, "At gayon pa man, wala
akong karakter na mawawala." Isa pang misteryo ay
isinasagawa sa Prefecture of Police. Yung mga late mga
naninirahan sa Cité na maaaring huli nang umuwi oras ng
gabi ay maaaring napansin ang isang malaking bilang ng
mga kalye mga taksi na gumagala sa mga nakakalat na
grupo sa iba't ibang punto sa paligid ng Rue de Jerusalem.
Mula alas-onse ng gabi, sa ilalim ang dahilan ng
pagdating ng mga refugee sa Paris mula sa Genoa at
London, ang Brigade of Surety at ang walong daang
sarhento Ang de ville ay pinanatili sa Prefecture.
Pagpasok ng alas tres kinaumagahan, may summon ay
ipinadala sa apatnapu't walong Commissaries ng Paris at
ng suburbs, at gayundin sa mga opisyal ng kapayapaan.
Isang oras pagkatapos ng lahat dumating sila. Dinala sila
sa isang hiwalay na silid, at hiwalay sa isa't isa hangga't
maaari. Sa alas singko a tumunog ang kampana sa
cabinet ng Prefect. Ang Prefect Maupas sunod-sunod na
tinawag ang Commissaries of Police sa kanya cabinet,
ipinahayag ang balangkas sa kanila, at inilaan sa bawat
isa ang kanybahagi ng krimen. Walang tumanggi;
maraming nagpasalamat sa kanya. Iyon ay tanong ng
pag-aresto sa kanilang sariling mga tahanan pitumpu't
walo Mga Demokratiko na maimpluwensya sa kanilang
mga distrito at kinatatakutan ng ang Elysée bilang
posibleng mga pinuno ng mga barikada. Ito ay
kinakailangan, isang mas matapang na galit, upang
arestuhin sa kanilang mga bahay labing-anim Mga
Kinatawan ng Bayan. Para sa huling gawaing ito ay pinili
sa mga Commissaries of Police tulad ng mga mahistrado
na tila ang pinaka-malamang na maging ruffians. Kabilang
sa mga ito ay hinati ang mga Kinatawan. Ang bawat isa ay
may kanya-kanyang lalaki. Sieur Courtille nagkaroon si
Charras, si Sieur Desgranges ay si Nadaud, si Sieur
Hubaut ang ang nakatatanda ay si M. Thiers, at si Sieur
Hubaut ang nakababatang Heneral Bedeau, Heneral
Changarnier ay inilaan sa Lerat, at Heneral Cavaignac
hanggang Colin. Sieur Dourlenstook Representative
Valentin, Sieur Benoist Representative Miot, Si Sieur
Allard Representative Cholat, kinuha ni Sieur Barlet si
Roger (Du Nord), si Heneral Lamoricière ay nahulog kay
Commissary Blanchet, Ang Commissary Gronfier ay may
Kinatawan na Greppo, at Kinatawan ng Commissary
Boudrot na si Lagrange. Ang mga Nagtatanong ay katulad
na inilaan, Monsieur Baze sa Sieur Primorin, at Heneral
Leflô kay Sieur Bertoglio. Mga warrant na may pangalan
ng ang mga Kinatawan ay iginuhit sa pribado ng Prefect
Gabinete. Ang mga blangko ay naiwan lamang para sa
mga pangalan ng Mga komisyoner. Ang mga ito ay
napunan sa sandali ng pag-alis. Sa sa sandatahang lakas,
na hinirang na tumulong kanila, napagpasyahan na ang
bawat Komisar ay dapat samahan ng dalawang escort,
ang isa ay binubuo ng mga sarhento de ville, ang iba pang
ahente ng pulis na nakasuot ng simpleng damit. Bilang
Prepekto Sinabi ni Maupas kay M. Bonaparte, ang
Kapitan ng Republikano Guard, Baudinet, ay nauugnay
sa Commissary Lerat sa pag-aresto kay Heneral
Changarnier. Patungo sa alas singko y medya ang fiacres
na nasa paghihintay ay tinawag, at nagsimula ang lahat,
bawat isa ay may kanyang mga tagubilin. Sa panahong ito,
sa ibang sulok ng Paris—ang lumang Rue du Temple—sa
sinaunang Soubise na iyon Mansion na ginawang Royal
Printing Office, at ngayon ay ang National Printing Office,
isa pa ang seksyon ng Krimen ay inorganisa. Patungo sa
isa sa umaga ng isang dumaan na nakarating sa lumang
Rue du Temple ng Ruede Vieilles-Haudriettes, napansin
sa junction ng ang dalawang kalye na ito ay maraming
mahaba at matataas na bintana na maliwanag na
naiilawan sa itaas, ito ang mga bintana ng mga workroom
ng National Tanggapan ng Pagpi-print. Lumiko siya sa
kanan at pumasok sa lumang Rue du Temple, at ilang
sandali pagkatapos ay huminto bago ang hugis gasuklay
na pasukan sa harap ng opisina ng pag-imprenta. Isinara
ang pinto ng punong-guro, at binantayan ng dalawang
sentinel ang pintuan sa gilid. Sa maliit na pintong ito, na
nakaawang, ay napasulyap siya sa looban ng opisina ng
paglilimbag at nakita itong puno ng mga sundalo.
Natahimik ang mga kawal, walang maririnig na tunog,
ngunit makikita ang pagkislap ng kanilang bayoneta. Ang
dumadaan nagulat na lumapit. Marahas na tinulak siya ng
isa sa mga sentinel pabalik, sumisigaw ng, "Umalis ka."
Tulad ng mga sarhento de ville sa Prefecture of Police,
ang mga manggagawa ay pinanatili sa Pambansang
Tanggapan ng Pagpi-print sa ilalim ng panawagan ng
trabaho sa gabi. Sa parehong oras na bumalik si M.
Hippolyte Prévost sa Pambatasan Muling pumasok si
Palace, ang manager ng National Printing Office kanyang
opisina, pabalik din mula sa Opéra Comique, kung saan
siya ay upang makita ang bagong piraso, na kung saan ay
sa pamamagitan ng kanyang kapatid na lalaki, M. de St.
Georges. Kaagad sa kanyang pagbabalik ang manager,
na mayroon dumating sa order mula sa Elysée sa araw,
kinuha ang isang pares ng mga pocket pistol, at bumaba
sa vestibule, na nakikipag-usap sa pamamagitan ng ilang
hakbang sa looban. Ilang sandali pa ay bumukas ang
pinto na patungo sa kalye, a Pumasok si fiacre, at isang
lalaki na may dalang malaking portfolio bumaba. Lumapit
ang tagapamahala sa lalaki, at sinabi sa kanya, "Ikaw ba
iyan, Monsieur de Béville?" "Oo," sagot ng lalaki. Ang
fiacre ay ilagay up, ang mga kabayo ilagay sa isang
kuwadra, at ang kutsero shut up sa isang sala, kung saan
siya pinainom nila, at inilagay ang isang pitaka kanyang
kamay. Ang mga bote ng alak at Louis d'or ang bumubuo
sa batayan ng ganitong klaseng pulitika. Uminom ang
kutsero at saka pumunta sa matulog. Nakasarado ang
pinto ng parlor. Ang malaking pinto ng ang patyo ng
opisina ng paglilimbag ay halos hindi nakasara noon
muling binuksan, nagbigay daan sa mga armadong lalaki,
na pumasok sa katahimikan, at pagkatapos ay muling
isinara. Ang mga dumating ay isang kumpanya ng
Gendarmerie Mobile, ang ikaapat sa unang batalyon,
pinamumunuan ng isang kapitan na nagngangalang La
Roche d'Oisy. Maaaring remarked sa pamamagitan ng
resulta, para sa lahat ng maselan expeditions ang mga
tao ng inalagaan ng coup d'état na gamitin ang
Gendarmerie Mobile at ang Republican Guard, na ito ay
upang sabihin ang dalawang corps halos ganap na
binubuo ng mga dating Guwardiya Munisipal, na
nagtataglay sa pusong isang mapaghiganting pag-alala sa
mga pangyayari noong Pebrero. Si Kapitan La Roche
d'Oisy ay nagdala ng liham mula sa Ministro ng Digmaan,
na naglagay sa kanyang sarili at sa kanyang mga sundalo
sa disposisyon ng ang manager ng National Printing
Office. Ang mga musket ay load nang walang salitang
binibigkas. Inilagay ang mga sentinel ang mga silid ng
trabaho, sa mga pasilyo, sa mga pintuan, sa mga bintana,
sa katunayan, kahit saan, dalawang naka-istasyon sa
pintuan na humahantong papunta sa lansangan. Tinanong
ng kapitan kung anong mga tagubilin ang dapat niyang
gawin ibigay sa mga bantay. "Wala nang mas simple,"
sabi ng lalaki na nagkaroon pumasok ka sa fiacre. "Ang
sinumang magtangkang umalis o magbukas ng a bintana,
barilin mo siya." Ang lalaking ito, na, sa katunayan, ay si
De Béville, maayos na opisyal kay M. Bonaparte, umatras
kasama ng manager sa malaking cabinet sa unang
palapag, isang nag-iisang silid na tumingin sa garden.
Doon siya nakipag-ugnayan sa manager kung ano ang
dala niya, ang utos ng paglusaw ng Asembleya, ang apela
sa Army, ang apela sa Bayan, ang kautusang
nagpapatawag sa mga manghahalal, at sa Bukod dito,
ang proklamasyon ng Prefect Maupas at ang kanyang
liham sa Commissaries of Police. Ang apat na unang
dokumento ay ganap sa sulat-kamay ng Pangulo, at dito
at doon maaaring mapansin ang ilang mga pagbura.
Pumasok ang mga kompositor naghihintay. Ang bawat
lalaki ay inilagay sa pagitan ng dalawang gendarmes at ay
ipinagbabawal na magbigkas ng isang salita, at
pagkatapos ay ang mga dokumento na kailangang i-print
ay ipinamahagi sa buong silid, hinihiwa sa napakaliit na
piraso, upang ang isang buong pangungusap hindi
mabasa ng isang manggagawa. Inihayag ng manager na
bibigyan niya sila ng isang oras upang isulat ang kabuuan.
Ang iba't ibang mga fragment ang sa wakas ay dinala kay
Colonel Béville, na pagsama-samahin ang mga ito at
itinama ang mga proof sheet. Ang machine ay
isinasagawa na may parehong pag-iingat, bawat pindutin
sa pagitan ng dalawang sundalo. Sa kabila ng lahat ng
posible kasipagan, tumagal ng dalawang oras ang trabaho.
Nanood ang mga gendarmes higit sa mga manggagawa.
Binantayan ni Béville ang St. Georges. Kapag ang
natapos ang trabaho isang kahina-hinalang insidente ang
naganap, na lubhang kahawig ng pagtataksil sa loob ng
pagtataksil. Sa isang taksil isang mas dakilang taksil. Ang
uri ng krimen na ito ay napapailalim sa mga naturang
aksidente. Béville at St. Georges, ang dalawang
mapagkakatiwalaang mga pinagkakatiwalaan na kung
saan ang mga kamay ay nakalagay ang sikreto ng coup
d'état, ibig sabihin, ang pinuno ng Pangulo;—ang lihim na
iyan, na hindi dapat pinahihintulutan na mangyari bago
ang takdang oras, sa ilalim ng panganib na magdulot lahat
ng bagay sa pagkakuha, kinuha ito sa kanilang mga ulo
upang ipagtapat ito sa isang beses sa dalawang daang
mga tao, sa order "upang subukan ang epekto," bilang
ang sinabi ni ex-Colonel Béville sa bandang huli, medyo
walang muwang. Binasa nila ang mahiwagang dokumento
na kaka-print lang sa Gendarmes Mobiles, na iginuhit sa
looban. Nagpalakpakan itong mga ex municipal guards.
Kung sila ay hooted, ito maaaring itanong kung ano ang
dalawang eksperimental sa kudeta gagawin sana ni d'état.
Marahil ay magkakaroon si M. Bonaparte nagising mula
sa kanyang panaginip sa Vincennes. Ang kutsero noon
pagkatapos ay pinalaya, ang fiacre ay nakabayo, at sa
alas-kwatro sa umaga ang maayos na opisyal at ang
tagapamahala ng Pambansa Printing Office, simula
ngayon dalawang kriminal, ang dumating sa Prefecture of
Police kasama ang mga parsela ng mga kautusan.
Pagkatapos ay nagsimula para sa kanila ang tatak ng
kahihiyan. Kinuha sila ni Prefect Maupas ng kamay.
Nagsimula ang mga grupo ng mga bill sticker, na
nasuhulan para sa okasyon bawat direksyon, dala ang
mga utos at mga proklamasyon. Ito ang eksaktong oras
kung saan ang Palasyo ng National Assembly ay
namuhunan. Sa Rue del 'Université, may pintuan ng
Palasyo na luma pasukan sa Palais Bourbon, at na
nagbukas sa avenue na patungo sa bahay ng Presidente
ng Assembly. Ang pintong ito ay tinawag na pintuan ng
Panguluhan, ay ayon sa custom na binabantayan ng
isang guwardiya. Para sa ilang oras na nakalipas ang
Adjutant-Major, na dalawang beses na ipinadala sa gabi ni
Koronel Espinasse, ay nanatiling hindi gumagalaw at
tahimik, malapit ng sentinel. Pagkalipas ng limang minuto,
umalis sa mga kubo ng Invalides, ang 42d Regiment ng
linya, ay sumunod sa ilan distansya ng 6th Regiment, na
nagmartsa ng Rue de Bourgogne, lumabas mula sa Rue
de l'Université. "Ang regiment," sabi ng isang nakasaksi,
"nagmartsa bilang isang hakbang sa isang may sakit
kwarto." Dumating ito nang palihim na hakbang sa
harapan ng Panguluhan pinto. Ang ambuscade na ito ay
dumating upang sorpresahin ang batas. Ang bantay,
nakikita ang mga sundalong ito na dumating, huminto,
ngunit sa sandaling siya hamunin sila ng isang qui-vive,
ang Hinawakan ni AdjutantMajor ang kanyang braso, at,
sa kanyang kapasidad bilang opisyal binigyan ng
kapangyarihan na kontrahin ang lahat ng mga tagubilin,
iniutos sa kanya magbigay ng libreng pagpasa sa 42d, at
sa parehong oras ay nag-utos ang gulat na kargador na
buksan ang pinto. Bumaling ang pinto nito bisagra,
kumalat ang mga sundalo sa daan. Pumasok si Persigny
at sinabing, "Tapos na." Ang Pambansang Asamblea ay
invaded. Sa ingay ng mga yapak, Commandant Tumakbo
si Mennier. "Komandante," sigaw ni Koronel Espinasse sa
kanya, "Pumunta ako upang mapawi ang iyong batalyon."
Ang Commandant namutla sandali, at ang kanyang mga
mata ay nanatiling nakatutok sa lupa. Tapos bigla niyang
nilagay yung mga kamay niya sa balikat niya at pinunit
niya ang kanyang mga epaulet, binunot niya ang kanyang
espada, binasag ito sa kanyang tapat tuhod, itinapon ang
dalawang piraso sa simento, at, nanginginig sa galit,
sumigaw ng may taimtim na boses, "Kolonel, disgrasya
mo ang dami ng regiment mo." "Sige, sige," sabi ni
Espinasse. Ang pinto ng Panguluhan ay naiwang bukas,
ngunit ang lahat nanatiling sarado ang ibang pasukan.
Ang lahat ng mga bantay ay nakahinga ng maluwag,
nagbago ang lahat ng sentinel, at ang batalyon ng bantay
sa gabi ay pinabalik sa kampo ng mga Invalides, ang mga
sundalo ay nakasalansan kanilang mga armas sa avenue,
at sa Cour d'Honneur. Ang 42d, sa malalim na
katahimikan, sinakop ang mga pinto sa labas at loob, ang
patyo, ang mga silid sa pagtanggap, ang mga gallery, ang
mga koridor, ang mga sipi, habang ang lahat ay natutulog
sa Palasyo. Ilang sandali pa dumating ang dalawa sa
maliliit na karo na tinatawag na "apatnapu't mga anak," at
dalawang fiacres, na sinamahan ng dalawang detatsment
ng Republican Guard at ng Chasseurs de Vincennes, at ni
ilang squad ng pulis. Ang Commissaries Bertoglio at
Bumaba si Primorin mula sa dalawang kalesa. Tulad ng
mga karwahe na ito nagmaneho ng isang personahe,
kalbo, ngunit bata pa, ay nakita na lumitaw sa gadgad na
pinto ng Place de Bourgogne. Ang taong ito nagkaroon ng
lahat ng hangin ng isang tao tungkol sa bayan, na
kagagaling lang ang opera, at, sa katunayan, siya ay
nanggaling doon, pagkatapos magkaroon dumaan sa
isang lungga. Galing siya sa Elysée. Si De Morny. Sa
isang iglap, pinagmasdan niya ang mga sundalong
nagtatambak ng kanilang mga armas at pagkatapos ay
nagtungo sa pintuan ng Panguluhan. Doon siya nagpalit
ilang salita na may M. de Persigny. Isang-kapat ng isang
oras pagkatapos, sinamahan ng 250 Chasseurs de
Vincennes, siya kinuha ang pagkakaroon ng Ministry of
the Interior, nagulat si M. de Thorigny sa kanyang kama,
at ibinigay sa kanya brusquely isang sulat ng salamat
mula kay Monsieur Bonaparte. Ilang araw na dating tapat
M. De Thorigny, na ang mga mapanlikhang pangungusap
ay mayroon na tayo binanggit, sinabi sa isang grupo ng
mga lalaki na malapit sa kanino si M. de Morny pagdaan,
"Paano sinisiraan ng mga lalaking ito ng Bundok ang.
Presidente! Ang taong sisira sa kanyang sumpa, sino ang
gagawa makamit ang isang coup d'état ay dapat na isang
walang kwentang kaawa-awa." Gumising nang walang
pakundangan sa kalagitnaan ng gabi, at hinalinhan sa
kanya mag-post bilang Ministro tulad ng mga sentinel ng
Assembly, ang karapat-dapat lalaki, nagulat, at kinusot
ang kanyang mga mata, bumulong, "Eh! Tapos ang
President is a ——." "Oo," sabi ni Morny, sabay tawa. Siya
na nagsusulat ng mga linyang ito ay kilala si Morny. Morny
at Walewsky hawak sa quasi-reigning family ang mga
posisyon, isa sa Royalm bastard, the other of Imperial
bastard. Sino si Morny? Kami ay magsasabi, "Isang
kilalang talino, isang intriguer, ngunit sa anumang paraan
ay mahigpit, a kaibigan ni Romieu, at isang tagasuporta ni
Guizot na nagtataglay ng ugali ng mundo, at ang mga
gawi ng roulette table, nasiyahan sa sarili, matalino,
pinagsasama ang isang tiyak na liberalidad ng mga ideya
sa isang kahandaang tumanggap ng mga kapaki-
pakinabang na krimen, paghahanap ng paraan upang
magsuot ng a magiliw na ngiti na may masamang ngipin,
na humahantong sa isang buhay ng kasiyahan, naglalaho
ngunit nakalaan, pangit, mabait, mabangis, maayos ang
pananamit, matapang, kusang iiwan ang isang kapatid na
bilanggo sa ilalim ng bolts at bar, at handang
ipagsapalaran ang kanyang ulo para sa isang kapatid
Emperador, pagkakaroon ng parehong ina bilang Louis
Bonaparte, at tulad Louis Bonaparte, pagkakaroon ng
ilang ama o iba pa, na maaaring tumawag ang kanyang
sarili Beauharnais, na maaaring tumawag sa kanyang
sarili Flahaut, at gayon pa man tinatawag ang kanyang
sarili Morny, pursuing literatura hanggang sa isang
liwanag komedya, at pulitika, hanggang sa trahedya,
isang nakamamatay na libreng atay, nagtataglay ng lahat
ng kalokohan na naaayon sa pagpatay, may kakayahang
ma-sketch ni Marivaux at gamutin ng Tacitus, walang
budhi, walang kapintasang eleganteng, kasumpa-sumpa,
at magiliw, at nangangailangan ng isang perpektong duke.
Ganyan ang malefactor na ito." Wala pang alas sais ng
umaga. Nagsimulang magmisa ang mga tropa sa Place
de la Concorde, kung saan si Leroy Saint Si Arnaud na
nakasakay sa kabayo ay nagsagawa ng pagsusuri. Ang
mga Komisyoner ng Ang mga pulis, Bertoglio, at Primorin
ay nag-ayos ng dalawang kumpanya\ sa ilalim ng vault ng
malaking hagdanan ng theQuesture ngunit ginawa hindi
umakyat sa ganoong paraan. Sinamahan sila ng mga
ahente ng pulis, na nakakaalam ng mga pinakalihim na
recess ng Palais Bourbon, at kung sino ang nagsagawa
ng mga ito sa pamamagitan ng iba't ibang mga sipi.
Nakatira si Heneral Leflô sa Pavilion na tinitirhan noong
panahon ng ang Duc de Bourbon ni Monsieur Feuchères.
Nang gabing iyon Heneral Si Leflô ay nanatili kasama niya
ang kanyang kapatid na babae at ang kanyang asawa, na
noon bumibisita sa Paris, at natulog sa isang silid, kung
saan ang pinto ay humantong sa isa sa mga koridor ng
Palasyo. Commissary Bertoglio kumatok sa pinto,
binuksan ito, at kasama ang kanyang mga ahente biglang
pumasok sa kwarto, kung saan nakahiga ang isang babae.
Ang bumangon sa kama ang brother-in-out ni heneral, at
sumigaw sa Si Questor, na natutulog sa isang katabing
silid, "Adolphe, ang mga pintuan ay pinipilit, ang Palasyo
ay puno ng mga sundalo. Bumangon ka na!" Ang
Binuksan ni Heneral ang kanyang mga mata, nakita niya
si Commissary Bertoglio nakatayo sa tabi ng kanyang
kama. Tumilapon siya. "Heneral," sabi niya Commissary,
"Naparito ako upang tuparin ang isang tungkulin."
"Naiintindihan ko," sabi Heneral Leflô, "ikaw ay isang
taksil." Nauutal ang Commissary ang mga salitang, "Plot
laban sa kaligtasan ng Estado," ipinapakita isang warrant.
Ang Heneral, nang hindi bumibigkas ng isang salita, ay
sinaktan ang karumal-dumal na papel na ito sa likod ng
kanyang kamay. Pagkatapos ay nagbibihis, sinuot niya
ang kanyang buong uniporme ni Constantine at ng Si
Médéah, iniisip sa kanyang mapanlikha, mala-sundalong
katapatan iyon mayroon pa ring mga heneral ng Africa
para sa mga sundalo na kanyang mahahanap sa kanyang
paraan. Ang lahat ng mga heneral na natitira ngayon ay
mga tulisan. Niyakap siya ng kanyang asawa; ang
kanyang anak, pitong taong gulang, sa kanyang nightshirt,
at lumuluha, sinabi sa Commissary of Police, "Maawa,
ginoo Bonaparte." Ang Heneral, habang nakayakap sa
kanya asawa sa kanyang mga bisig, bumulong sa
kanyang tainga, "May artilerya sa patyo, subukan at
magpaputok ng kanyon." Ang Komisar at ang kanyang
mga tauhan inakay siya. Itinuring niya ang mga pulis na
ito nang may paghamak at hindi nagsalita sa kanila,
ngunit nang makilala niya si Colonel Si Espinasse, ang
kanyang militar, at ang puso ni Breton ay namamaga galit.
"Kolonel Espinasse," sabi niya, "ikaw ay isang kontrabida,
at Umaasa akong mabuhay nang matagal upang mapunit
ang mga butones mula sa iyo uniporme." Napakamot ng
ulo si Colonel Espinasse, at nauutal, "I hindi kita kilala."
Ikinumpas ng isang mayor ang kanyang espada, at
sumigaw, "Kami sapat na ang mga abogadong heneral."
Tumawid ang ilang sundalo kanilang bayoneta sa harap
ng walang armas na preso, tatlong sergent de itinulak siya
ni ville sa isang fiacre, at papalapit ang isang sub-tinyente
ang karwahe, at tumingin sa mukha ng lalaki na, kung siya
ay isang mamamayan, ay kanyang Kinatawan, at kung
siya ay a sundalo ang kanyang heneral, ibinato sa kanya
ang kasuklam-suklam na salita na ito, "Canaille!"
Samantala, umalis na si Commissary Primorin ng isang
mas paikot-ikot na paraan upang mas tiyak na mabigla
ang ibang Questor, M. Baze. Lumabas sa apartment ni M.
Baze ang isang pinto sa lobby na nakikipag-ugnayan sa
kamara ng Asembleya. Sieur Kumatok si Primorin sa pinto.
"Sino'ng nandiyan?" tanong ng isang katulong, na
nagbibihis. "Ang Commissary of Police," sagot Primorin.
Ang alipin, iniisip na siya ang Komisyoner ng Police ng
Assembly, binuksan ang pinto. Sa sandaling ito M. Si
Baze, na nakarinig ng ingay, at kagigising lang, ay
nagsuot isang dressing-gown, at sumigaw, "Huwag mong
buksan ang pinto." Nagkaroon siya bahagya pang
nabigkas ang mga salitang ito nang isang lalaking
nakasuot ng payak at tatlong sergents de ville na naka-
uniporme ang sumugod sa kanyang silid. Ang lalaki,
binuksan ang kanyang amerikana, ipinakita ang kanyang
scarf ng opisina, tinanong si M. Baze, "Nakikilala mo ba
ito?" "Ikaw ay isang walang kwentang sawing-palad,"
sagot ng Questor. Ipinatong ng mga ahente ng pulis ang
kanilang mga kamay kay M. Baze. "Hindi mo ako
dadalhin," sabi niya. "Ikaw, isang Commissary ng Pulis,
ikaw, na isang mahistrado, at alam mo kung ano ka
ginagawa, ginagalit mo ang Pambansang Asembleya,
nilalabag mo ang batas, ikaw ay isang kriminal!" Isang
kamay-sa-kamay na pakikibaka ang naganap—apat laban
sa isa. Si Madame Baze at ang kanyang dalawang maliliit
na babae ay nagbibigay ng vent screams, ang
tagapaglingkod na itinulak pabalik sa pamamagitan ng
suntok sa pamamagitan ng sergents de ville. "Mga bastos
kayo," sigaw ni Monsieur Baze. Dinala nila siya sa
pamamagitan ng pangunahing puwersa sa kanilang mga
bisig, gayunpaman struggling, hubad, ang kanyang
dressing-gown na punit-punit sa shreds, kanyang ang
katawan ay natatakpan ng mga suntok, ang kanyang
pulso ay napunit at dumudugo. Ang hagdan, ang landing,
ang patyo, ay puno ng mga sundalo na may nakapirming
bayonet at grounded arm. Kinausap sila ng Questor.
“Yung mga Representative niyo are are are are are are
are you have not Tinanggap ang iyong mga armas upang
labagin ang mga batas!" Nakasuot ang isang sarhento
isang bagong krus. "Nabigyan ka na ba ng krus para
dito?" Sumagot ang sarhento, "Isa lang ang aming kilala."
"Sinulat ko iyong numero," patuloy ni M. Baze. "Ikaw ay
isang dishonored rehimyento." Ang mga sundalo ay
nakinig nang may tahimik, at tila tulog pa. Sinabi sa kanila
ni Commissary Primorin, "Huwag kayong sumagot, wala
itong kinalaman sa iyo." Pinauna nila ang Questor ang
patyo sa guard-house sa Porte Noire. Ito ay ang pangalan
na ibinigay sa isang maliit na pinto contrived sa ilalim ng
vault sa tapat ng treasury ng Assembly, at nagbukas sa
Rue de Bourgogne, na nakaharap sa Rue de Lille. Ilan
inilagay ang mga bantay sa pintuan ng guard-house, at sa
tuktok ng paglipad ng mga hakbang na humantong doon,
si M. Baze ay naiwan doon namamahala sa tatlong
sergent de ville. Ilang sundalo, nang wala ang kanilang
mga armas, at sa kanilang mga manggas ng kamiseta, ay
pumasok at palabas. Ang Questor ay umapela sa kanila
sa ngalan ng militar karangalan. "Huwag kang sumagot,"
sabi ng sarhento de ville sa mga sundalo. Sinundan siya
ng dalawang maliliit na babae ni M. Baze takot na takot na
mga mata, at nang mawala sa paningin nila ang bunso
napaluha. "Ate," sabi ng matanda, na pitong taong gulang
old, "let us say our prayers," at magkayakap ang
dalawang bata kanilang mga kamay, lumuhod.
Commissary Primorin, kasama ang kanyang kuyog ng
mga ahente, sumabog sa pag-aaral ng Questor at
nakipagkamay\lahat. Ang mga unang papel na nakita niya
sa gitna ng mesa, at kung saan siya kinuha, ay ang mga
sikat na kautusan na inihanda kung sakaling magkaroon
ang Asemblea bumoto sa panukala ng mga Questors.
Ang lahat ng mga drawer ay binuksan at hinanap. Ang
pag-overhaul na ito ng mga papel ni M. Baze, na tinawag
ng Commissary of Police na isang domiciliary visit,
tumagal ng mahigit isang oras. Ang mga damit ni M. Baze
ay dinala sa siya, at siya ay nagbihis. Nang matapos ang
"domisiliary visit", pinalabas siya ng guardhouse.
Nagkaroon ng fiacre sa looban, kung saan siya pumasok,
kasama ang tatlo sarhento de ville. Ang sasakyan, para
makarating sa Panguluhan pinto, dumaan sa Cour
d'Honneur at pagkatapos ay sa Courde Canonis. Masisira
ang araw. Tumingin si M. Baze sa looban upang makita
kung naroon pa ang kanyon. Nakita niya ang Ang mga
bagon ng bala ay nakaayos nang nakataas ang kanilang
mga baras, ngunit ang mga lugar ng anim na kanyon at
ang dalawang mortar ay bakante. Sa avenue ng
Presidency, huminto ang fiacre isang saglit. Twolines ng
mga sundalo, nakatayo sa kagaanan, lined ang mga
footpath ng avenue. Sa paanan ng isang puno ay
pinagsama-sama tatlong lalaki: Koronel Espinasse, na
kilala ni M. Baze at kinikilala, isang uri ng Lieutenant-
Colonel, na nakasuot ng itim at orange na laso sa
kanyang leeg, at isang Major of Lancers, lahat tatlong
espada sa kamay, nagsasanggunian. Ang mga bintana ng
ang fiacre ay sarado; Nais ni M. Baze na ibaba sila para
umapela ang mga lalaking ito; hinawakan ng mga
sarhento de ville ang kanyang mga braso. Ang Dumating
si Commissary Primorin at papasok na sana ang maliit na
karo para sa dalawang tao na nagdala sa kany "Ginoo
Baze," sabi niya, na may masamang uri ng kagandahang-
loob na ang mga ahente ng coup d'état ay kusang-loob na
pinaghalo sa kanilangmkrimen, "dapat hindi ka
komportable sa tatlong lalaking iyon ang fiacre. Ikaw ay
masikip; sumama ka sa akin." "Hayaan mo ako," sabi ng
preso. "Sa tatlong lalaking ito, ako ay masikip; sa ikaw,
dapat ako kontaminado." Isang escort ng infantry ang
nasa magkabilang panig ng fiacre. Tumawag si Colonel
Espinasse sa kutsero, "Drive dahan-dahan sa Quai
d'Orsay hanggang sa makatagpo ka ng isang cavalry
escort. Kapag ang mga kabalyerya ay dapat na
ipagpalagay ang singil, ang impanterya makakabalik na."
Umalis na sila. Habang lumiliko ang fiacre sa Quai
d'Orsay isang piket ng 7th Lancers ang dumating nang
buong bilis. Ito ay ang escort: pinalibutan ng troopers ang
fiacre, at ang kabuuan tumakbo ng mabilis. Walang
nangyaring insidente habang nasa biyahe. Dito at doon,
sa ingay ng mga kuko ng mga kabayo, nabuksan ang mga
bintana at inilabas ang mga ulo; at ang bilanggo, na may
haba nagtagumpay sa pagbaba ng isang bintana ay
narinig ang mga gulat na boses na nagsasabing, "Ano ang
problema?" Tumigil ang fiacre. "Nasaan ba tayo?"tanong
ni M. Baze. "Sa Mazas," sabi ng isang sergent de ville.
Ang Questor dinala sa opisina ng bilangguan. Pagpasok
pa lang niya ay nakita na niya Inilabas sina Baune at
Nadaud. May isang table sa center, kung saan
Commissary Primorin, na sumunod sa fiacre sa kanyang
karwahe, nakaupo lang. Habang ang Nagsusulat si
Commissary, napansin ni M. Baze sa mesa ang isang
papel na maliwanag na isang rehistro ng kulungan, kung
saan nakalagay ang mga pangalang ito, nakasulat sa
sumusunod na pagkakasunud-sunod: Lamoricière,
Charras, Cavaignac, Changarnier, Leflô, Thiers, Bedeau,
Roger (du Nord), Chambolle. Ito ay marahil ang
pagkakasunud-sunod kung saan ang Dumating na ang
mga kinatawan sa bilangguan. Nang si Sieur Primorin ay
tapos nang magsulat, sinabi ni M. Baze, "Ngayon,
magiging mabuti ka sapat na upang matanggap ang aking
protesta, at idagdag ito sa iyong opisyal ulat." "Ito ay hindi
isang opisyal na ulat," pagtutol ng Komisyoner, "ito ay
isang utos lamang para sa pangako." "Balak kong isulat
ang aking sabay protesta," sagot ni M. Baze.
"Magkakaroon ka ng maraming oras sa iyong selda," ang
sabi ng isang lalaking nakatayo sa tabi ng mesa. M.
Bazeumikot. "Sino ka?" "Ako ang gobernador
ngbilangguan," sabi ng lalaki. "Kung gayon," sagot ni M.
Baze, "Naaawa ako ikaw, dahil batid mo ang krimen na
iyong ginagawa." Ang ang lalaki ay namutla at nauutal ng
ilang hindi maintindihang salita. Bumangon ang
Komisyoner mula sa kanyang upuan; Mabilis na kinuha ni
M. Baze pag-aari ng kanyang upuan, umupo sa mesa, at
sinabi samSieur Primorin, "Ikaw ay isang pampublikong
opisyal; hinihiling ko sa iyo na magdagdag ang aking
pagtutol sa iyong opisyal na ulat." "Napakahusay," sabi ng
Commissary, "hayaan mo." Isinulat ni Baze ang protesta
tulad ng sumusunod:— "Ako, ang nakapirma sa ibaba, si
Jean-Didier Baze, Kinatawan ng People, and Questor of
the National Assembly nadala ng karahasan mula sa
aking paninirahan sa Palasyo ng Pambansa Assembly, at
dinala sa kulungang ito ng isang sandatahang lakas na
hindi ko kayang labanan, magprotesta sa ngalan ng ang
Pambansang Asamblea at sa sarili kong pangalan laban
sa kabalbalan sa pambansang representasyon na ginawa
sa aking mga kasamahan at sa aking sarili. "Ibinigay sa
Mazas noong ika-2 ng Disyembre 1851, sa alas otso ng
umaga. "BAZE." Habang kumukuha ito lugar sa Mazas,
nagtatawanan at nag-iinuman ang mga sundalo sa patyo
ng Asembleya. Nagtimpla sila ng kape sa mga kasirola.
Sila ay nagsindi ng napakalaking apoy sa looban; ang
apoy, na pinapaypayan ng hangin, kung minsan ay
umabot sa mga dingding ng ang Kamara. Isang
nakatataas na opisyal ng Questure, isang opisyal ng ang
National Guard, si Ramond de la Croisette, ay
nagbakasakali na sabihin sa kanila, "Sisilabanin ninyo ang
Palasyo;" kung saan isang sundalo hinampas siya ng
kamao. Apat sa mga piraso na kinuha mula sa ang Cour
de Canons ay nasa hanay sa pagkakasunud-sunod ng
baterya laban sa Assembly; dalawa sa Place de
Bourgogne ang itinuro patungo sa rehas na bakal, at
dalawa sa Pont de la Concorde ay nakaturo sa grand
staircase. Bilang side note dito nagtuturo kuwento sabihin
sa amin banggitin ang isang kakaibang katotohanan. Ang
42d Regiment ng linya ay ang parehong kung saan ay
naaresto Louis Bonaparte sa Boulogne. Noong 1840 ang
rehimyento na ito ay nagpahiram ng tulong sa batas laban
ang kasabwat. Noong 1851 ipinahiram nito ang tulong nito
sa nagsasabwatan laban sa ang batas: ganyan ang
kagandahan ng passive na pagsunod.

KABANATA IV. IBA PANG GINAWA NG GABI

Sa parehong oras sa lahat ng bahagi ng Paris naganap
ang mga gawaing pandaraya. Mga hindi kilalang lalaki na
namumuno sa mga armadong tropa, at sila mismo ay
armado may mga hatchets, mallets, pincers, crowbars,
life-preservers, mga espadang nakatago sa ilalim ng
kanilang mga amerikana, mga pistola, kung saan ang mga
puwit maaaring makilala sa ilalim ng mga tupi ng kanilang
mga balabal, dumating sa katahimikan sa harap ng isang
bahay, inookupahan ang kalye, nakapalibot sa lumapit,
kinuha ang lock ng pinto, itinali ang porter, invaded ang
hagdan, at burst sa pamamagitan ng mga pinto sa isang
sleeping lalaki, at nang ang lalaking iyon, nagising nang
may panimula, ay nagtanong ng itong mga bandido, "Sino
ka?" sumagot ang kanilang pinuno, "Isang Komisyoner ng
Pulis." Kaya nangyari kay Lamoricière na hinuli ni
Blanchet, na nagbanta sa kanya ng busal; kay Greppo, na
ay brutal na ginamot at itinapon ni Gronfier, tinulungan ni
anim na lalaki na may dalang maitim na parol at isang
poste-palakol; sa Cavaignac, na sinigurado ni Colin, isang
kontrabida na makinis ang dila, na apektadong mabigla sa
narinig niyang pagmumura at pagmumura; kay M. Thiers,
na inaresto ni Hubaut (ang matanda); na nagpahayag
nakita niya siyang "nanginginig at umiyak," kaya idinagdag
kasinungalingan sa krimen; kay Valentin, na inatake sa
kanyang kama ni Dourlens, kinuha ng mga paa at balikat,
at itinulak sa a naka-padlock na police van; kay Miot,
nakatadhana sa mga pagpapahirap ng African casemates;
kay Roger (du Nord), na may tapang at witty irony na nag-
alok ng sherry sa mga bandido. Charras at Si Changarnier
ay kinuha nang hindi namamalayan. Nakatira sila sa Rue
St. Honoré, halos magkatapat, Changarnier sa No. 3,
Charras sa No. 14. Mula pa noong ika-9 ng Setyembre
Changarnier ay pinaalis ang labinlimang lalaking armado
sa ngipin kung saan siya ay hanggang ngayon ay
binabantayan sa gabi, at noong ika-1 ng Disyembre, gaya
ng nasabi na natin, ibinaba ni Charras ang kanyang mga
pistola. Ang mga walang laman na pistola na ito ay
nakalatag sa mesa nang dumating sila arestuhin siya. Ang
Commissary of Police ay sumugod sa kanila. "Idiot," sabi
ni Charras sa kanya, "kung na-load sila, ikaw sana ay
isang patay na tao." Ang mga pistola na ito, mapapansin
natin, ay mayroon ibinigay kay Charras sa pagkuha ng
Mascara ng Heneral Renaud, na sa sandali ng pag-aresto
kay Charras ay nasa kabayo sa kalye na tumutulong sa
pagsasagawa ng coup d'état. Kung ang mga pistola na ito
ay nanatiling puno, at kung si Heneral Renaud ay
mayroon may tungkuling arestuhin si Charras, nakaka-
curious sana kung Pinatay ng mga pistola ni Renaud si
Renaud. Tiyak na gagawin ni Charras hindi nag-
alinlangan. Nabanggit na natin ang mga pangalan ng itong
mga police rascal. Ito ay walang silbi upang ulitin ang mga
ito. Si Courtille iyon na inaresto si Charras, si Lerat na
inaresto si Changarnier, Desgranges na inaresto si
Nadaud. Ang mga lalaki kaya kinuha sa kanilang sariling
mga bahay ay mga Kinatawan ng mga tao; Sila ay
inviolable, kaya na sa krimen ng paglabag ng kanilang
mga tao idinagdag itong mataas na pagtataksil, ang
paglabag sa Konstitusyon. Walang kakulangan ng
kawalang-galang sa paggawa ng mga ito mga kabalbalan.
Nagsaya ang mga ahente ng pulis. Ang ilan sa mga droll
na ito nagbibiro ang mga kasama. Sa Mazas, tinuya ng
mga nasa ilalim ng bilangguan si Thiers, Mahigpit silang
pinagsabihan ni Nadaud. Ang Sieur Hubaut (ang mas bata)
nagising si General Bedeau. "Heneral, ikaw ay isang
bilanggo."—"Ang aking katauhan ay hindi nalalabag."—
"Maliban na lamang kung ikaw ay mahuli Pulang kamay,
sa mismong pagkilos."—"Well," sabi ni Bedeau, "Ako ay
nahuli sa gawa, ang karumal-dumal na gawa ng pagiging
tulog." Kinuha nila siya sa tabi ng kwelyo at kinaladkad
siya sa isang fiacre. Sa pagpupulong nang magkasama sa
Sina Mazas, hinawakan ni Nadaud ang kamay ni Greppo,
at ni Lagrange\ hinawakan ang kamay ni Lamoricière.
Ginawa nito ang magaling na pulis tumawa. Isang koronel,
pinangalanang Thirion, na nakasuot ng krus ng
kumandersa kanyang leeg, tumulong upang ilagay ang
mga Heneral at ang Mga kinatawan sa kulungan.
"Tingnan mo ako sa mukha," sabi ni Charras sa kanya.
Lumayo si Thirion. Kaya, nang hindi binibilang ang iba
pang mga pag-aresto na naganap sa bandang huli, may
mga nakulong sa panahon ng gabi ng ika-2 ng Disyembre,
labing-anim na Kinatawan at pitumpu't walong
mamamayan. Ang dalawang ahente ng krimen ay
nagbigay ng a iulat ito kay Louis Bonaparte. Sumulat si
Morny ng "Nakahon;" Isinulat ni Maupas ang "Quadded."
Yung sa drawing-room slang, yung iba sa balbal ng mga
galera. Mga banayad na gradasyon ng wika.

KABANATA V. ANG KADILIMAN NG KRIMEN

Kalalabas lang ni Versigny ako. Habang nagmamadali
akong nagbibihis ay may pumasok na lalaking kasama ko
pagtitiwala. Siya ay isang mahirap na gumagawa ng
gabinete na walang trabaho, pinangalanang Girard, kung
kanino ako binigyan ng kanlungan sa isang silid ko bahay,
mang-uukit ng kahoy, at hindi mangmang. Pumasok siya
mula sa kalye; nanginginig siya. "Well," tanong ko, "ano
ang ginagawa ng mga tao say?" Sagot sa akin ni
Girard,— "Nataranta ang mga tao. Ang suntok ay may
tinamaan sa paraang hindi napagtanto. Binabasa ng mga
manggagawa ang mga plakard, walang sinasabi, at
pumunta sa kanilang trabaho Isa lamang sa isang daan
ang nagsasalita. Ito ay para sabihing, 'Mabuti!' Ito ay kung
paano ito lilitaw sa kanila. Ang batas ng ika-31 ng Mayo
ay inalis—'Well tapos na!' Ang unibersal na pagboto ay
muling itinatag—'Magaling din!' Ang reaksyunaryong
mayorya ay itinaboy—'Kahanga-hanga!' Inaresto si
Thiers—'Kapital!' Si Changarnier ay kinuha—'Bravo!'
Pabilog sa bawat plakard ay may mga claqueur.
Ipinaliwanag ni Ratapoil ang kanyang coup d'état kay
Jacques Bonhomme, kinuha ito ni Jacques Bonhomme all
in. Sa madaling sabi, ito ang aking impresyon na ang mga
tao ay nagbibigay ng kanilang pagpayag." "Hayaan mo
na," sabi ko. "Ngunit," tanong ni Girard sa akin, "ano
gagawin mo ba, ginoo Victor Hugo?" Kinuha ko ang aking
scarf ng opisina mula sa isang aparador, at ipinakita ito sa
kanya. Naintindihan niya. Kami nakipagkamay. Paglabas
niya ay pumasok si Carini. Si Colonel Carini ay isang
matapang na lalaki. Siya ang nag-utos sa mga kabalyero
sa ilalim Mieroslawsky sa Sicilian insurrection. Siya ay
mayroon, sa ilang gumagalaw at masigasig na mga
pahina, ikinuwento ang marangal na iyon pag-aalsa. Si
Carini ay isa sa mga Italyano na mahilig sa France tulad
namin Gustung-gusto ng mga Pranses ang Italya. Ang
bawat mainit na tao sa siglong ito ay may dalawang
lupain— ang Roma ng kahapon at ang Paris ng sa-araw.
"Salamat sa Diyos," sabi ni Carini sa akin, "malaya ka pa
rin," at idinagdag niya, "Ang suntok ay tinamaan sa isang
mabigat na paraan. Ang Assembly ay namuhunan. galing
ako dun. Ang lugar de la Révolution, ang Quays, ang
Tuileries, ang boulevards, ay siksikan sa tropa. May mga
knapsack ang mga sundalo. Ang ang mga baterya ay
harnessed. Kung ang labanan ay magaganap desperado
na trabaho." Sagot ko sa kanya, "Magkakaroon ng away."
At ako idinagdag, na tumatawa, "Napatunayan mo na ang
mga koronel ay sumusulat tulad ngmakata; ngayon ay
turn na ng mga makata ang lumaban na parang koronel." I
pumasok sa silid ng aking asawa; wala siyang alam, at
tahimik nagbabasa ng papel niya sa kama. Kumuha ako
ng halos limang daan franc sa ginto. Inilagay ko sa higaan
ng aking asawa ang isang kahon na naglalaman ng siyam
daang francs, lahat ng pera na natitira sa akin, at sinabi ko
sa kanya kung ano ang nangyari. Namutla siya, at sinabi
sa akin, "Ano ang gagawin mo?" "Ang aking tungkulin."
Niyakap niya ako, at dalawang salita lamang ang sinabi:—
"Gawin mo." Nakahanda na ang almusal ko. Kumain ako
ng a cutlet sa dalawang subo. Nang matapos ako,
pumasok ang aking anak. Siya nagulat ako sa paraan ng
paghalik ko sa kanya, at tinanong ako, "Ano ang
problema?" "Magpapaliwanag sayo ang nanay mo." At
ako iniwan ang mga ito. Ang Rue de la Tour d'Auvergne
ay kasing tahimik at desyerto gaya ng dati. Apat na
manggagawa ay, gayunpaman, nag-uusap malapit aking
pintuan; binati nila ako ng "Good morning." Sigaw ko sa
kanila, "Alam mo kung ano ang nangyayari?" "Oo," sabi
nila. "Well. Ito ay pagtataksil! Sinasakal ni Louis
Bonaparte ang Republika. Mga tao ay inaatake. Dapat
ipagtanggol ng mga tao ang kanilang sarili." "Gagawin nila
pagtanggol ang kanilang mga sarili." "Ipinangako mo sa
akin iyon?" "Oo," sila sinagot. Dagdag pa ng isa sa kanila,
"Isinusumpa namin ito." Iningatan nila ang kanilang salita.
Nagtayo ng mga barikada sa aking kalye (Rue de la Tour]
d'Auvergne), sa Rue des Martyrs, sa Cité Rodier, sa Rue
Coquenard, at sa Notre-Dame de Lorette.
KABANATA VI. "PLACARDS"
Sa pag-alis sa matatapang na lalaking ito kaya ko basahin
sa sulok ng Rue de la Tour d'Auvergne at ang Rue des
Martyrs, ang tatlong kilalang plakard na naging nakapaskil
sa mga dingding ng Paris sa gabi. Nandito na sila.
"PROKLAMASI NG PANGULO NG REPUBLIKA.\ "Apela
sa Bayan. "FRENCHMEN! Ang kasalukuyang sitwasyon
ay maaari hindi na magtatagal. Ang bawat araw na
lumilipas ay nagpapahusay sa mga panganib ng ang
bansa. Ang Asembleya, na dapat ang pinakamatibay
suporta sa kaayusan, ay naging pokus ng mga sabwatan.
Ang ang pagiging makabayan ng tatlong daang miyembro
nito ay hindi nagawa suriin ang mga nakamamatay na
ugali nito. Sa halip na gumawa ng mga batas sa publiko
interes na ito ay nagpapanday ng armas para sa
digmaang sibil; inaatake nito ang kapangyarihan na I
direktang humawak mula sa Tao, hinihikayat nito ang
lahat ng masamang hilig, ito nakompromiso ang
katahimikan ng France; Natunaw ko na ito, at ako bubuuin
ang buong Bayan na isang hukom sa pagitan nito at sa
akin. "Ang Ang Konstitusyon, tulad ng alam mo, ay itinayo
na may layunin ng pinahina muna ang kapangyarihan na
iyong gagawin magtapat sa akin. Anim na milyong boto
ang bumuo ng isang mariing protesta laban dito,
gayunpaman, matapat kong iginagalang ito. Mga
provokasyon, mga calumnies, outrages, ay natagpuan sa
akin na hindi natinag. Ngayon, gayunpaman, na ang
pangunahing kasunduan ay hindi na iginagalang ng mga
iyon napaka mga tao na walang humpay na humihiling
nito, at ang mga lalaking mayroon nawasak ang dalawang
monarkiya na nais na itali ang aking mga kamay upang
ibagsak ang Republika, ang aking tungkulin ay biguin ang
kanilang mapanlinlang na mga pakana, upang mapanatili
ang Republika, at iligtas ang Bansa sa pamamagitan ng
pag-apila sa solemne na paghatol ng tanging Soberano
na kinikilala ko sa France—ang Bayan. "Ako samakatuwid
gumawa ng matapat na panawagan sa buong bansa, at
sinasabi ko sa iyo: Kung ikaw nais na ipagpatuloy ang
kalagayang ito ng pagkabalisa na nagpapababa sa atin at
ikompromiso ang ating kinabukasan, pumili ng iba sa
aking lugar, para sa akin ay hindi na mananatili ng isang
kapangyarihan na walang kakayahang gumawa ng mabuti,
na nagbibigay sa akin ng pananagutan para sa mga
aksyon na hindi ko magagawa pumipigil, at nagbubuklod
sa akin sa timon kapag nakita ko ang sisidlan
nagmamaneho patungo sa bangin. “Kung sa kabilang
banda ay naglalagay ka pa tiwala sa akin, bigyan mo ako
ng paraan para maisakatuparan ang dakilang misyon na
pinanghahawakan ko mula sa iyo. "Ang misyong ito ay
binubuo ng pagsasara ng panahon ng mga rebolusyon, sa
pamamagitan ng pagtugon sa mga lehitimong
pangangailangan ng mga Tao, at sa pamamagitan ng
pagprotekta sa kanila mula sa subersibo mga hilig. Ito ay
binubuo, higit sa lahat, sa paglikha ng mga institusyon na
makaligtas sa mga tao, at sa katunayan ay bubuo ng mga
pundasyon na maaaring maitatag ang isang bagay na
matibay. "Kumbinsido iyon ang kawalang-tatag ng
kapangyarihan, na ang preponderance ng isang solong
Ang pagpupulong, ay ang mga permanenteng sanhi ng
gulo at hindi pagkakasundo, I isumite sa iyong pagboto
ang mga sumusunod na pangunahing batayan ng a
Konstitusyon na bubuuin ng Asemblies mamaya sa:— "1.
Isang responsableng Punong itinalaga sa loob ng
sampung taon. "2. Ang mga ministro ay umaasa lamang
sa Kapangyarihang Tagapagpaganap. "3. A Konseho ng
Estado na binubuo ng mga pinakakilalang tao, na
maghahanda ng mga batas at susuportahan ang mga ito
sa debate sa harap ng Lehislatibong katawan. "4. Isang
Legislative Body na tatalakay at iboto ang mga batas, at
ihahalal sa pamamagitan ng pangkalahatang pagboto,
nang walang scrutin de liste, na nagpapasinungaling sa
halalan. "5. A Ikalawang Asembleya na binubuo ng mga
pinakatanyag na tao ng bansa, isang kapangyarihan ng
equipoise ang tagapag-alaga ng pangunahing compact, at
ng pampublikong kalayaan. "Ang sistemang ito, na nilikha
ng ang unang Konsul sa simula ng siglo, ay mayroon na
binigyan ng pahinga at kasaganaan sa France;
sisiguraduhin pa rin nito ang mga ito sa kanya. "Ganyan
ang aking matatag na paniniwala. Kung ibinabahagi mo ito,
ipahayag ito sa pamamagitan ng iyong mga boto. Kung,
sa kabaligtaran, mas gusto mo ang isang gobyerno
walang lakas, Monarchical o Republican, hiram alam ko
hindi mula sa kung ano ang nakaraan, o mula sa kung
ano ang chimerical hinaharap, sagot sa ang negatibo.
"Kaya sa unang pagkakataon mula noong 1804, ikaw ay
bumoto na may ganap na kaalaman sa mga pangyayari,
alam nang eksakto para sa kanino at para saan. "Kung
hindi ko makuha ang karamihan sa iyo Ang mga pagboto
ay tatawagin kong sama-sama ng isang Bagong
Asembleya at ilalagay mga kamay nito ang utos na
natanggap ko mula sa iyo. "Ngunit kung naniniwala ka na
ang dahilan kung saan ang aking pangalan ang
simbolo,—ibig sabihin, ang France ay muling nabuo ng
Rebolusyon ng '89, at na inorganisa ng Emperador, ay
dapat pa rin sa iyo, ipahayag ito sa pamamagitan ng
sanctioning ang mga kapangyarihan na hinihiling ko sa iyo.
"Tapos si France at Europa ay mapangalagaan mula sa
anarkiya, obstacles ay inalis, ang mga tunggalian ay
mawawala na, dahil ang lahat ay igagalang, sa ang
desisyon ng Bayan, ang utos ng Providence. "Ibinigay sa
ang Palasyo ng Elysée, ika-2 ng Disyembre, 1851.
"LOUIS NAPOLEON BONAPARTE." PROCLAMATION
OF THE PRESIDENT NG REPUBLIKA SA HUKBO. "Mga
sundalo! Ipagmalaki mo ang iyong sarili misyon, ililigtas
mo ang bansa, dahil umaasa ako sa iyo na hindi
lumalabag sa mga batas, ngunit upang ipatupad ang
paggalang sa unang batas ng bansa, ang pambansang
Soberanya, kung saan ako ang Lehitimong Kinatawan.
"Sa loob ng mahabang panahon, tulad ko, mayroon ka
nagdusa mula sa mga hadlang na sumasalungat sa
kanilang mga sarili pareho sa kabutihan na nais kong
gawin at sa mga pagpapakita ng ang iyong mga
pakikiramay sa aking pabor. Ang mga hadlang na ito ay
nasira pababa. "Sinubukan ng Assembly na salakayin ang
awtoridad na kung saan hawakan mula sa buong Nasyon.
Ito ay hindi na umiral. "Gumagawa ako ng tapat na
panawagan sa Bayan at sa Hukbo, at sinasabi ko sa
kanila: Alinman sa bigyan mo ako ng paraan para
masiguro ang iyong kaunlaran, o pumili isa pa sa pwesto
ko. "Noong 1830, tulad noong 1848, itinuring ka bilang
mga natalo na lalaki. Matapos mong i-brand ang iyong
heroic kawalang-interes, hinamak nila na kumunsulta sa
iyong mga simpatiya at ang iyong mga kagustuhan, at
gayon pa man ikaw ang bulaklak ng Bansa. Ngayon, sa
solemne sandaling ito, napagpasyahan ko na ang tinig ng
maririnig ang Army. "Samakatuwid, malayang bumoto
bilang mga mamamayan; ngunit, bilang mga sundalo ay
hindi nakakalimutan na ang passive na pagsunod sa ang
mga utos ng Punong Estado ay ang mahigpit na tungkulin
ng Hukbo, mula sa heneral hanggang sa pribadong
sundalo. "Para sa akin ito, responsible para sa aking mga
aksyon kapwa sa Bayan at sa mga inapo, na gawin yaong
mga hakbang na tila sa akin ay kailangang-kailangan para
sa publikong Welfare. "Para sa iyo, manatiling hindi
matitinag sa loob ng mga patakaran ng disiplina at ng
karangalan. Sa pamamagitan ng iyong kahanga-hangang
saloobin tulungan ang bansa upang ipakita ang kanyang
kalooban nang may kalmado at pagmuni-muni. "Maging
handang supilin ang bawat pag-atake sa libreng paggamit
ng soberanya ng Bayan. "Mga sundalo, hindi ko kayo
sinasabiang mga alaala na naaalala ng aking pangalan.
Nakaukit ang mga ito iyong mga puso. Tayo ay pinag-isa
sa pamamagitan ng hindi matutunaw na ugnayan. Ang
iyong kasaysayan ay akin. Mayroong pagitan sa atin, sa
nakaraan, isang komunidad ng kaluwalhatian at ng
kamalasan. "Magkakaroon sa hinaharap na komunidad ng
damdamin at ng mga resolusyon para sa pahinga at
kadakilaan ng France. "Ibinigay sa Palasyo ng Elysée, ika-
2 ng Disyembre, 1851. "(Lagda) L.N. BONAPARTE." "SA
PANGALAN NG MGA TAONG PRANSES. "Ang Pangulo
ng Republika ay nag-utos:— "ARTICLE I. Ang
Pambansang Asamblea ay binuwag. "ARTICLE II. Ang
unibersal na pagboto ay muling itinatag. Ang batas ng
Mayo 31 ay inalis. ARTIKULO III. Ang mga taong Pranses
ay pinagsama-sama kanilang mga electoral district mula
ika-14 ng Disyembre hanggang ika-21 Kasunod ng
Disyembre. "ARTICLE IV. Ang State of Siege ay itinalaga
sa distrito ng unang Dibisyong Militar. “ARTICLE V. Ang
Ang Konseho ng Estado ay binuwag. ARTIKULO VI. Ang
Ministro ng Ang panloob ay sinisingil sa pagpapatupad ng
atas na ito. "Ibinigay sa ang Palasyo ng Elysée, ika-2 ng
Disyembre, 1851. "LOUIS NAPOLEON BONAPARTE.
"DE MORNY, Ministro ng Panloob."
KABANATA VII. HINDI. 70, RUE BLANCHE
Ang Cité Gaillard ay medyo mahirap hanapin. Ito ay isang
desyerto na eskinita sa bagong iyon quarter na
naghihiwalay sa Rue des Martyrs mula sa Rue Blanche.
Nahanap ko ito, gayunpaman. Pagkarating ko sa No. 4,
lumabas si Yvan ng gateway at sinabi, "Narito ako para
balaan ka. Ang pulis tingnan mo ang bahay na ito,
hinihintay ka ni Michel sa No. 70, Rue Blanche, ilang
hakbang mula rito." Alam ko ang No. 70, Rue Blanche.
Manin, ang bantog na Pangulo ng Venetian Republic,
nanirahan doon. Ito ay wala sa kanyang mga silid,
gayunpaman, na ang pagpupulong ay magaganap. Sinabi
sa akin ng porter ng No. 70 na pumunta ako hanggang sa
unang palapag. Bumukas ang pinto, at isang gwapo, may
kulay-abo na babae ng mga apatnapung tag-araw, ang
Baroness Coppens, na kinilala ko na nakita ko sa lipunan
at sa sarili kong bahay, dinala ako sa isang drawing room.
Michel de Naroon sina Bourges at Alexander Rey, ang
huli an exConstituent, isang mahusay na manunulat, isang
matapang na tao. Sa oras na iyon In-edit ni Alexander
Rey ang Pambansa. Nagkamay kami. Michel sabi sa
akin,— "Hugo, anong gagawin mo?" Sagot ko sa kanya,-
"Lahat." "Opinyon ko rin 'yan," sabi niya. Marami dumating
ang mga kinatawan, at kasama ng iba pa si Pierre Lefranc,
Labrousse, Théodore Bac, Noël Parfait, Arnauld (de
l'Ariége), Demosthenes Ollivier, isang dating Constituent,
at Charamaule. Nagkaroon ng malalim at hindi mabigkas
na galit, ngunit walang silbi ang mga salita. Lahat ay
napuno ng galit na lalaki na iyon kung saan naglalabas ng
magagandang resolusyon. Nag-usap sila. Itinakda nila
ang sitwasyon. Ang bawat isa ay nagdala ng balita na
kanyang natutunan. Si Théodore Bac ay nagmula kay
Léon Faucher, na nakatira sa Rue Blanche. Siya ang
nagpagising kay Léon Faucher, at nagkaroon ibinalita sa
kanya ang balita. Ang mga unang salita ni Léon Faucher
ay, "Ito ay isang karumal-dumal na gawa." Mula sa unang
sandali Si Charamaule ay nagpakita ng tapang na, sa loob
ng apat na araw ng ang pakikibaka, hindi kailanman na-
flag para sa isang solong instant. Si Charamaule ay isang
napakatangkad na lalaki, nagtataglay ng masiglang
katangian at kapani-paniwala kahusayan sa pagsasalita;
bumoto siya kasama ang Kaliwa, ngunit umupo kasama
ang Kanan. Nasa Assembly siya ay kapitbahay ng
Montalembert at ng Riancey. Minsan siya ay may mainit
na alitan sa kanila, na kung saan kami ay nagmamasid
mula sa malayo, at na ikinatuwa namin. Charamaule ay
dumating sa pulong sa No. 70 nakasuot ng isang uri ng
asul balabal ng militar, at armado, gaya ng nalaman
namin sa bandang huli. Ang ang sitwasyon ay malubhang;
labing-anim na Kinatawan ang inaresto, lahat ng mga
heneral ng Asembleya, at siya na higit pa sa isang heneral,
Charras. Lahat ng mga journal ay pinigilan, lahat ng mga
opisina ng pag-imprenta sinakop ng mga sundalo. Sa
panig ng Bonaparte isang hukbo ng 80,000 lalaki na
maaaring doblehin sa loob ng ilang oras; sa aming panig
wala. Ang mga tao ay nanlinlang, at saka dinisarmahan.
Ang telegrapo sa kanilang utos. Ang lahat ng mga pader
ay natatakpan ng kanilang mga plakard, at sa aming
pagtatapon ay wala ni isang kaso ng pag-imprenta, wala
ni isa piraso ng papel. Walang paraan ng pagtataas ng
protesta, walang paraan ng simula ng labanan. Ang coup
d'état ay nabalot ng koreo, ang Republika ay hubad; ang
coup d'état ay may nagsasalitang trumpeta, nagsuot ng
busal ang Republika. Ano ang dapat gawin? Ang
pagsalakay laban sa Republika, laban sa Asembleya,
laban sa Kanan, laban sa Batas, laban sa Progreso, laban
sa Kabihasnan, ay pinamumunuan ng mga heneral ng
Africa. Ang mga bayaning ito ay napatunayan lamang na
sila ay mga duwag. Nagawa nilang mabuti ang kanilang
pag-iingat. Ang takot lamang ay maaaring magbunga ng
napakaraming kasanayan. Inaresto nila ang lahat mga tao
ng digmaan ng Asembleya, at lahat ng mga tao ng aksyon
ng Kaliwa, Baune, Charles Lagrange, Miot, Valentin,
Nadaud, Cholat. Idagdag pa dito na lahat ng posibleng
hepe ng mga barikada ay nasa loob bilangguan. Maingat
na umalis ang mga organizer ng ambuscade sa kalayaan
Jules Favre, Michel de Bourges, at ang aking sarili, na
hinuhusgahan kami maging mas kaunting tao ng aksyon
kaysa sa Tribune; nagnanais na iwanan ang Iniwan ang
mga lalaking may kakayahang lumaban, ngunit walang
kakayahang manalo, umaasa upang siraan kami kung
hindi kami lumaban, at barilin kami kung kami ay lumaban
lumaban. Gayunpaman, walang nag-alinlangan.
Nagsimula ang deliberasyon. Dumating ang ibang mga
kinatawan bawat minuto, si Edgar Quinet, Doutre, Pelletier,
Cassal, Bruckner, Baudin, Chauffour. Ang puno ang silid,
ang ilan ay nakaupo, karamihan ay nakatayo, sa loob
kaguluhan, ngunit walang kaguluhan. Ako ang unang
nagsalita. sabi ko na ang pakikibaka ay dapat na
magsimula kaagad. Pumutok nang suntok. Na ito ay aking
opinyon na ang daan at limampu Ang mga kinatawan ng
Kaliwa ay dapat magsuot ng kanilang mga scarves ng
opisina, dapat magmartsa sa prusisyon sa mga lansangan
at sa boulevards hanggang sa Madeleine, at umiiyak ng
"Vive la République! Vive la Constitution!" ay dapat
lumabas bago ang hukbo, at nag-iisa, kalmado at walang
armas, ay dapat ipatawag ang Might sa sumunod sa
Tama. Kung sumuko ang mga sundalo, dapat silang
pumunta sa Pagpupulong at tapusin ang Louis Bonaparte.
Kung ang mga sundalo pinaputok sa kanilang mga
mambabatas, dapat silang maghiwa-hiwalay Paris,
sumigaw ng "To Arms," at gumamit ng barikada. Paglaban
dapat simulan ayon sa konstitusyon, at kung nabigo iyon,
dapat nagpatuloy ng rebolusyonaryo. Walang oras na
mawawala. "Mataas pagtataksil," sabi ko, "ay dapat na
seized red-handed, ay isang mahusay pagkakamaling
magdusa ng ganitong kabalbalan upang tanggapin ng
mga oras habang lumilipas ang mga ito. Ang bawat
minutong lumilipas ay isang kasabwat, at itinataguyod ang
krimen. Mag-ingat sa kalamidad na tinatawag na an
'Natupad na katotohanan.' To arms!" Marami ang mainit
na sumuporta dito payo, bukod sa iba pang Edgar Quinet,
Pelletier, at Doutre.\ Seryosong tumutol si Michel de
Bourges. Ang aking instinct ay magsimula sabay-sabay,
ang kanyang payo ay maghintay at makita. Ayon sa kanya
doon ay panganib sa pagpapabilis ng sakuna. Ang coup
d'état ay organisado, at ang mga Tao ay hindi. Sila ay
kinuha walang kamalay-malay. Hindi tayo dapat
magpakasawa sa ilusyon. Kaya ng masa hindi pa
hinahalo. Ang perpektong kalmado ay naghari sa
faubourgs; Sorpresa umiral, oo; Galit, hindi. Ang mga tao
ng Paris, bagaman gayon matalino, hindi nakakaintindi.
Dagdag pa ni Michel, "Wala kami 1830. Si Charles X., sa
paggawa ng 221, ay inilantad ang kanyang sarili dito
suntok, ang muling halalan ng 221. Hindi tayo magkatulad
sitwasyon. Ang 221 ay sikat. Ang kasalukuyang
Asembleya ay hindi: a Chamber na kung saan ay insulting
dissolved ay palaging sigurado na manakop, kung
sinusuportahan ito ng Bayan. Kaya ang mga tao ay
bumangon noong 1830. Ngayong araw ay naghihintay sila.
Sila ay mga manloloko hanggang sila ay maging biktima."
Nagtapos si Michel de Bourges, "Ang mga tao ay dapat
bigyan ng oras umunawa, magalit, bumangon. Para sa
amin, kinatawan, dapat tayong maging padalus-dalos
upang pabilisin ang sitwasyon. Kung tayo ay dumiretso
agad sa tropa, dapat tayo lang binaril sa walang layunin,
at ang maluwalhating paghihimagsik para sa Tama sa
gayon ay maaalis muna ang mga likas na pinuno nito—
ang Mga Kinatawan ng Bayan. Dapat nating putulin ang
ulo sikat na hukbo. Pansamantalang pagkaantala, sa
kabaligtaran, ay magiging kapaki-pakinabang. Ang labis
na kasigasigan ay dapat bantayan, pagpipigil sa sarili ay
kinakailangan, upang magbigay ng paraan ay upang
matalo sa labanan bago sa pagsisimula nito. Kaya,
halimbawa, hindi tayo dapat dumalo sa pulong na
inihayag ng Kanan para sa tanghali, lahat ng mga
pumunta may huhulihin. Dapat tayong manatiling malaya,
dapat manatili sa kahandaan, dapat tayong manatiling
kalmado, at dapat kumilos naghihintay sa pagdating ng
Bayan. Apat na araw ng kaguluhang ito kung walang
pakikipaglaban ay mapapagod ang hukbo." Gayunpaman,
si Michel, nagpayo ng simula, ngunit sa pamamagitan
lamang ng paglalagay ng Artikulo 68 ng Konstitusyon.
Ngunit saan dapat matagpuan ang isang printer? Michel
de Nagsalita si Bourges na may karanasan sa
rebolusyonaryong pamamaraan na gusto sa akin. Sa loob
ng maraming taon ay nakuha niya isang tiyak na praktikal
na kaalaman ng masa. Ang kanyang konseho ay matalino.
Dapat itong idagdag na ang lahat ng impormasyon na
dumating sa segunda kami sa kanya, at nagpakita ng
konklusyon laban sa akin. Paris ay nanlumo. Sinalakay
siya ng hukbo ng coup d'état mapayapa. Maging ang mga
plakard ay hindi pinutol. Halos lahat ng Sumang-ayon ang
mga kinatawan na naroroon, kahit na ang
pinakamatapang Ang payo ni Michel, na maghintay at
tingnan kung ano ang mangyayari. "Sa gabi," sabi nila,
"magsisimula ang kaguluhan," at sila ay nagtapos, tulad ni
Michel de Bourges, na dapat bigyan ng panahon ang mga
tao maintindihan. Magkakaroon ng panganib na mag-isa
sa sobrang pagmamadali a simula. Hindi natin dapat
dalhin ang mga tao sa una sandali. Iwanan natin ang galit
na unti-unting tumaas sa kanilang mga puso. Kung ito ay
nagsimula nang maaga ang aming pagpapakita magugulo.
Ito ang mga damdamin ng lahat. Para sa sarili ko, habang
nakikinig sa kanila, kinilig ako. Marahil ay tama sila. Ito ay
isang pagkakamali na magbigay ng hudyat para sa
labanan nang walang kabuluhan. Ano ang silbi ng kidlat
na hindi sinusundan ng kulog? Upang taasan ang isang
boses, upang magbigay ng vent sa isang sigaw, upang
mahanap ang isang printer, mayroong unang tanong.
Ngunit mayroon pa ring libre Pindutin? Ang matapang na
matandang dating pinuno ng 6th Legion, Koronel Forestier,
pumasok. Kinuha niya si Michel de Bourges at ang aking
sarili sa isang tabi. "Makinig ka," sabi niya sa amin. "I
come to you. Na-dismiss na ako. I hindi na utusan ang
aking hukbo, ngunit italaga ako sa pangalan ng ang
Kaliwa, Koronel ng ika-6. Lagdaan mo ako ng isang order
at pupunta ako sa isang beses at tawagin sila sa mga
bisig. Sa loob ng isang oras ang rehimyento ay nasa paa."
"Kolonel," sagot ko, "Higit pa sa pagpirma ng utos ang
gagawin ko, Sasamahan kita." At lumingon ako kay
Charamaule, na may karwahe sa paghihintay. "Sumama
ka sa amin," sabi ni I. Forestier ay sigurado ng dalawang
majors ng 6th. Nagpasya kaming magmaneho papunta sa
kanila sa minsan, habang dapat maghintay si Michel at
ang iba pang mga Kinatawan kami sa Bonvalet's, sa
Boulevard du Temple, malapit sa Café Turc. Doon sila
magkausap. Nagsimula kami. Kami binagtas ang Paris,
kung saan nagsisimula nang dumagsa ang mga tao sa
paraang nagbabanta. Ang mga boulevard ay dinagsa
isang hindi mapalagay na karamihan. Paroo't parito ang
mga tao, mga dumadaan accosted each other without any
dating acquaintance, a kapansin-pansing tanda ng
pagkabalisa sa publiko; at nag-usap ng malakas ang mga
grupo tinig sa mga sulok ng mga lansangan. Ang mga
tindahan ay isinara. "Halika, mukhang mas maganda ito,"
sigaw ni Charamaule. Siya ay naging pagala-gala sa
bayan mula pa noong umaga, at siya ay nagkaroon
napansin nang may kalungkutan ang kawalang-interes ng
masa. Natagpuan namin ang dalawang majors sa bahay
kung saan binibilang ni Colonel Forestier. Sila ay
dalawang mayamang linendraper, na tumanggap sa amin
ng ilan kahihiyan. Nagtipon-tipon ang mga tindahan sa
mga bintana, at pinapanood kaming dumaan. Ito ay
kuryusidad lamang. Nasa samantala ang isa sa dalawang
major ay sumalungat sa isang paglalakbay na kaniyang
gagawin sa araw na iyon, at ipinangako sa atin kanyang
kooperasyon. "Ngunit," idinagdag niya, "huwag ninyong
dayain ang inyong sarili, mahuhulaan ng isa na tayo ay
mapuputol. Ilang lalaki ang gagawin magmartsa palabas."
Sinabi sa amin ni Koronel Forestier, "Watrin, ang
kasalukuyan koronel ng ika-6, walang pakialam sa
pakikipaglaban; marahil ay gagawin niya magbitiw sa akin
ang utos nang mapayapa. Pupunta ako at hahanapin
siyang mag-isa, para hindi siya magulat, at samahan ka
sa Bonvalet." Malapit sa Porte St. Martin iniwan namin
ang aming karwahe, at Charamaule at ang aking sarili ay
nagpatuloy sa kahabaan ng boulevard sa paglalakad,
upang obserbahan ang mga grupo nang mas malapit, at
mas madaling hatulan ang aspeto ng karamihan. Ang
kamakailang pagpapatag ng kalsada ay nagkaroon
ginawang malalim ang boulevard ng Porte St. Martin
pagputol, iniutos ng dalawang pilapil. Sa tuktok ng ang
mga pilapil na ito ay ang mga daanan, na nilagyan ng mga
rehas. Ang mga karwahe ay nagmaneho sa kahabaan ng
pagputol, ang mga pasahero sa paa naglakad sa mga
footway. Nang makarating kami sa boulevard, a
mahabang hanay ng impanterya na isinampa sa bangin
na ito kasama ang mga tambol sa kanilang ulo. Napuno
ng makapal na alon ng bayoneta ang plaza ng St. Martin,
at nawala ang kanilang sarili sa kailaliman ng Boulevard
Bonne Nouvelle. Isang napakalaking at siksik na pulutong
ang sumakop sa dalawang pavement ng Boulevard St.
Martin. Malaking bilang ng mga manggagawa, sa kanilang
mga blusa, ay naroon, nakasandal sa mga rehas. Sa
sandaling pumasok ang ulo ng hanay ang dumi sa harap
ng Teatro ng Porte St. Martin a napakalaking sigaw ng
"Vive la République!" nagmula sa bawat bibig na parang
sinisigaw ng isang lalaki. Mga sundalo nagpatuloy sa
pagsulong sa katahimikan, ngunit maaaring ito ay sinabi
na ang kanilang lakad ay humina, at marami sa kanila ang
itinuring ang karamihan ng tao na may hangin ng pag-
aalinlangan. Ano ang sigaw nitong "Vive la République!"
ibig sabihin? Ito ba ay isang tanda ng palakpakan? Ito ba
ay isang sigaw ng pagsuway? Tila sa akin sa sandaling
iyon na ang Republika itinaas ang kilay nito, at ang kudeta
ay nag-hang ang ulo nito. Samantala, sinabi ni
Charamaule sa akin, "Ikaw ay kinikilala." Sa sa totoo lang,
malapit sa Château d'Eau ay pinalibutan ako ng mga tao.
Ang ilan sumigaw ang mga kabataang lalaki, "Vive Victor
Hugo!" Tanong ng isa sa kanila ako, "Citizen Victor Hugo,
ano ang dapat nating gawin?" Sumagot ako, "Ibagsak ang
mga seditious placard ng coup d'état, at umiyak 'Vive la
Constitution!'" "At ipagpalagay na pinaputukan nila tayo?"
sabi ni a batang manggagawa. "Magmadali ka sa pag-
armas." "Bravo!" sigaw ang daming tao. Idinagdag ko, "Si
Louis Bonaparte ay isang rebelde, siya ay tumaas
kanyang sarili ngayon sa bawat krimen. Kami, mga
Kinatawan ng Mga tao, ideklara siyang isang bawal,
ngunit hindi na kailangan para sa atin deklarasyon, dahil
siya ay isang outlaw sa pamamagitan lamang ng kanyang
katotohanan pagtataksil. Mga mamamayan, mayroon
kayong dalawang kamay; kunin ang iyong Karapatan, at
sa isa pa ang iyong baril at mahulog sa Bonaparte."
"Bravo! Bravo!" muling sigaw ng mga tao. Isang
mangangalakal na ang pagsara ng kanyang tindahan ay
nagsabi sa akin, "Huwag kang magsalita nang malakas,
kung sila narinig kang nagsasalita ng ganyan, babarilin ka
nila." "Kung gayon," Sumagot ako, "Ipaparada mo ang
aking katawan, at ang aking kamatayan ay magiging isang
biyaya kung ang katarungan ng Diyos ay maaaring
magbunga mula rito." " sigaw ng lahat "Mabuhay si Victor
Hugo!" "Sigaw 'Mabuhay ang Saligang Batas,'" sabi ni I.
Isang malaking sigaw ng "Vive la Constitution! Vive la
République;" lumabas sa bawat dibdib. Kasiglahan, galit,
galit kumislap sa mukha ng lahat. Naisip ko noon, at iniisip
ko pa rin, iyon ito, marahil, ay ang pinakamataas na
sandali. Natukso ako dalhin ang lahat ng pulutong na iyon,
at upang simulan ang labanan. Charamaule pinigilan ako.
Ibinulong niya sa akin,— "Magdadala ka ng isang walang
kwentang fusillade. Bawat isa ay walang armas. Dalawa
lang ang infantry mga hakbang mula sa amin, at tingnan
mo, narito ang artilerya." Tumingin ako bilog; sa
katotohanan ilang piraso ng kanyon ang lumabas sa isang
mabilis na pagtakbo mula sa Rue de Bondy, sa likod ng
Château d'Eau. Ang payo upang umiwas, na ibinigay ni
Charamaule, ay gumawa ng malalim na impresyon sa ako.
Galing sa ganoong lalaki, at ang isang napakawalang
takot, iyon ay tiyak na hindi dapat pagkatiwalaan. Tsaka
naramdaman kong nakatali ako ang deliberasyon na
naganap sa pulong sa ang Rue Blanche. Umiwas ako sa
responsibilidad na ginawa ko dapat na natamo. Upang
mapakinabangan ang naturang a sandali ay maaaring
tagumpay, maaaring ito rin ay isang patayan. tama ba ako?
Nagkamali ba ako? Ang daming tao sa paligid natin, at
naging mahirap na sumulong. Kami ay sabik,
gayunpaman, upang maabot ang tagpuan sa Bonvalet's.
Biglang may kumalabit sa braso ko. Ito ay si Léopold
Duras, ng National. "Huwag ka nang pumunta pa," siya
bumulong, "napapalibutan ang Restaurant Bonvalet.
Michel de Tinangka ni Bourges na i-harangue ang mga
Tao, ngunit ang dumating ang mga sundalo. Bahagya
siyang nagtagumpay sa pagtakas. Maraming mga
Kinatawan na dumating sa pulong ay may ay naaresto.
Muling subaybayan ang iyong mga hakbang. Bumabalik
tayo sa dati tagpuan sa Rue Blanche. kanina pa kita
hinahanap sabihin mo ito." May dumaan na taksi; binati ni
Charamaule ang driver. Tumalon kami, sinundan ng mga
tao, sumisigaw, "Vive la République! Vive Victor Hugo!"
Lumilitaw na iyon lang sandali dumating ang isang
squadron ng sergents de ville sa Boulevard para arestuhin
ako. Ang kutsero ay nagmaneho ng buong bilis. Isang
quarter ng isang oras pagkatapos ay nakarating kami sa
Rue Blanche
KABANATA VIII. "VIOLATION OF THE CHAMBER"
Alas siyete sa umaga ay libre pa ang Pont de la Concorde.
Ang malaki ang grated gate ng Palace of the Assembly ay
isinara; sa pamamagitan ng ang mga bar ay maaaring
makita ang paglipad ng mga hakbang, ang paglipad ng
mga hakbang kung saan ang Republika ay naipahayag
noong ika-4 ng Mayo, 1848, tinakpan ng mga sundalo; at
ang kanilang mga nakatambak na braso ay maaaring
nakikilala sa plataporma sa likod ng matataas na hanay
na iyon, na, noong panahon ng Constituent Assembly,
pagkatapos ng Ika-15 ng Mayo at ika-23 ng Hunyo,
nakamaskara ng maliliit na mortar sa bundok, load at
itinuro. Isang porter na may pulang kuwelyo, nakasuot ng
livery ng Assembly, nakatayo sa tabi ng maliit na pinto ng
grated gate. Maya't maya ay dumating ang mga kinatawan.
Ang porter sabi, "Mga ginoo, kayo ba ay mga Kinatawan?"
at binuksan ang pinto. Minsan tinatanong niya ang
kanilang mga pangalan. M. Dupin's quarters maaaring
makapasok nang walang hadlang. Sa dakilang gallery, sa
silid-kainan, sa salon d'honneur ng Panguluhan, liveried
Tahimik na binuksan ng mga attendant ang mga pinto
gaya ng dati. Bago ang araw, kaagad pagkatapos na
arestuhin ang mga Questor MM. Baze at Leflô, M. de
Panat, ang tanging Questor na nanatiling malaya, na may
ay naligtas o hinamak bilang isang Lehitimista, nagising si
M. Dupin at nakiusap na ipatawag agad ang mga
Kinatawan mula sa kanilang sariling mga tahanan. Ibinalik
ni M. Dupin ang hindi pa nagagawang ito sagot, "Wala
akong nakikitang anumang pangangailangan ng
madaliang pagkilos." Halos kasabay ng M. Panat, ang
Kinatawan na si Jerôme Bonaparte ay nagmadali doon.
Siya ay ipinatawag M. Dupin upang ilagay ang kanyang
sarili sa pinuno ng Asembleya. Sumagot si M. Dupin,
"Hindi ko kaya binabantayan." Humagalpak ng tawa si
Jerôme Bonaparte. Sa totoo lang, walang tao ay deigned
upang maglagay ng isang sentinel sa M. Dupin ng pinto;
alam nila na binantayan ito ng kanyang kakulitan.
Mamaya na lang, sa tanghali, na sila ay naawa sa kanya.
Naramdaman nila na ang ang paghamak ay masyadong
malaki, at inilaan siya ng dalawang sentinel. Sa alas-
siyete, labinlima o dalawampung Kinatawan, kasama ng
mga ito ay si MM. Eugène Sue, Joret, de Rességuier, at
de Talhouet, nagkita-kita sa kwarto ni M. Dupin. Walang
kabuluhan din silang nagtalo kasama si M. Dupin. Sa
recess ng isang bintana ng isang matalinong miyembro ng
ang Majority, M. Desmousseaux de Givré, na medyo bingi
at sukdulan sa galit, halos awayin si a Kinatawan ng
Karapatan tulad ng kanyang sarili na siya ay mali dapat ay
pabor sa coup d'état. M. Dupin, bukod mula sa grupo ng
mga Kinatawan, nag-iisang nakasuot ng itim, kanya mga
kamay sa likod, nakasubsob ang ulo sa dibdib, umakyat at
pababa sa harap ng apoy, kung saan nagniningas ang
isang malaking apoy. Sa sarili niyang silid, at sa mismong
presensya niya, nag-uusap sila malakas tungkol sa
kanyang sarili, ngunit tila hindi niya narinig. Dalawang
miyembro ng Kaliwa ang pumasok, si Benoît (du Rhône),
at Crestin. Pumasok si Crestin sa kwarto, dumiretso sa M.
Dupin, at sinabi sa kanya, "President, alam mo ba kung
ano ang nangyayari? Paanong hindi pa nagpupulong ang
Asembleya?" M. Tumigil si Dupin, at sumagot, na may
kibit-balikat na nakagawian kasama niya,— "Walang
dapat gawin." At ipinagpatuloy niya ang kanyang lakad.
"Sapat na," sabi ni M. de Rességuier. "Sobra naman," sabi
ni Eugène Sue. Lahat ng mga Kinatawan ay lumabas ng
silid. Nasa samantala ang Pont de la Concorde ay naging
sakop ng mga tropa. Kabilang sa kanila si General Vast-
Vimeux, payat, matanda, at maliit; ang kanyang
matingkad na puting buhok ay nakaplaster sa kanyang
mga templo, sa buong uniporme, gamit ang kanyang
laced na sumbrero sa kanyang ulo. Siya ay kargado ng
dalawang malalaking mga epaulet, at ipinakita ang
kanyang scarf, hindi ng isang Kinatawan, ngunit ng isang
heneral, na scarf, na masyadong mahaba, trailed sa lupa.
Tinawid niya ang tulay sa paglalakad, sumisigaw sa mga
sundalong hindi nakakaunawang sigaw ng sigasig para sa
Imperyo at sa kudeta. Ang mga bilang na tulad nito ay
nakita noong 1814. Tanging sa halip na magsuot ng
malaking tri-colored cockade, nagsuot sila ng a malaking
puting cockade. Sa pangunahing ang parehong
kababalaghan, luma mga lalaking umiiyak, "Mabuhay ang
Nakaraan!" Halos sa parehong sandali M. de Tinawid ni
Larochejaquelein ang Place de la Concorde, napalilibutan
ng isang daang lalaki na naka-blouse, na sumunod sa
kanya sa katahimikan, at na may hangin ng pag-usisa.
Maraming mga regimen ng mga kabalyerya ay iginuhit sa
grand avenue ng Champs Elysées. Alas otso alas-dose
isang mabigat na puwersa ang namuhunan sa Legislative
Palace. Lahat ang mga paglapit ay binantayan, lahat ng
mga pinto ay sarado. Ang ilan Gayunpaman,
nagtagumpay ang mga kinatawan sa pagtagos sa loob ng
Palasyo, hindi, gaya ng maling sinabi, ng daanan ng
bahay ng Pangulo sa gilid ng Esplanade ng Invalides,
ngunit sa pamamagitan ng maliit na pinto ng Rue de
Bourgogne, tinatawag na Black Door. Ang pintong ito, sa
pamamagitan ng kung anong pagkukulang o ano
connivance hindi ko alam, nanatiling bukas hanggang
tanghali sa 2d Disyembre. Ang Rue de Bourgogne ay
gayunpaman ay puno ng mga tropa. Nagkalat ang mga
pangkat ng mga sundalo dito at doon sa Rue
Pinahintulutan ng de l'Université ang mga dumadaan, na
kakaunti at malayo sa pagitan, upang gamitin ito bilang
isang daanan. Ang mga Kinatawan na pinasok ng pinto sa
Rue de Bourgogne ay tumagos hanggang ang Salle des
Conférences, kung saan nakilala nila ang kanilang mga
kasamahan na nagmula sa M. Dupin. Maraming grupo ng
mga lalaki, na kumakatawan sa bawat lilim ng opinyon sa
Assembly, ay mabilis na nagtipon sa bulwagan na ito,
kasama sina MM. Eugène Sue, Richardet, Fayolle, Joret,
Marc Dufraisse, Benoît (du Rhône), Canet, Gambon,
d'Adelsward, Créqu, Répellin, Teillard-Latérisse, Rantion,
General Leydet, Paulin Durrieu, Chanay, Brilliez, Collas
(de la Gironde), Monet, Gaston, Favreau, at Albert de
Rességuier. Ang bawat bagong dating ay sinalubong si M.
de Panat. "Nasaan ang mga vice-president?" "Nasa
kulungan." "At ang dalawa pang Questor?" "At sa
bilangguan. At nakikiusap ako na maniwala ka, mga
ginoo," idinagdag ni M. de Panat, "na wala akong gagawin
sa insulto na ibinigay sa akin, sa hindi pag-aresto sa akin."
Ang galit ay nasa taas nito; pinaghalo ang bawat lilim ng
pulitika sa parehong damdamin ng paghamak at galit, at
M. de Si Rességuier ay hindi gaanong masigla kaysa kay
Eugène Sue. Para sa una panahon na ang Asembleya ay
tila isa lamang ang puso at isa boses. Bawat isa ay
mahabang sinabi kung ano ang iniisip niya sa lalaki ng
Elysée, at pagkatapos ay nakita iyon sa mahabang
panahon na nakalipas si Louis Si Bonaparte ay hindi
mahahalata na lumikha ng isang malalim na pagkakaisa
sa ang Asembleya—ang pagkakaisa ng paghamak. M.
Collas (ng Gironde) na kumenyas at nagkuwento. Siya ay
nanggaling sa Ministeryo ng Interyor. Nakita niya si M. de
Morny, nakita niya kinausap siya; at siya, si M. Collas, ay
nagalit sa kabila sukat sa krimen ni M. Bonaparte. Simula
noon, ang Krimen na iyon ginawa siyang Konsehal ng
Estado. Pumunta rito si M. de Panat at doon sa gitna ng
mga grupo, na nagpapahayag sa mga Kinatawan na siya
ay nagpatawag ng Asembleya para sa ala-una. Ngunit ito
ay imposibleng maghintay hanggang sa oras na iyon.
Pinilit ng oras. Sa Palais Bourbon, tulad ng sa Rue
Blanche, ito ang pangkalahatang pakiramdam na iyon
bawat oras na lumipas ay tumulong upang
maisakatuparan ang kudeta d'état. Nadama ng lahat
bilang isang pagsisisi ang bigat ng kanyang pananahimik
o ng kanyang hindi pagkilos; ang bilog na bakal ay
sumasara, ang tubig ng walang humpay na bumangon
ang mga sundalo, at tahimik na sinalakay ang Palasyo; sa
bawat instant isang sentinel ang higit pa ay natagpuan sa
isang pinto, na a sandali noon ay libre. Gayunpaman, ang
grupo ng Ang mga kinatawan ay nagtipun-tipon sa Salle
des Ang mga kumperensya ay iginagalang pa. Ito ay
kinakailangan upang kumilos, upang magsalita, magsadya,
magpumiglas, at hindi mawalan ng isang minuto. Sabi ni
Gambon, "Subukan nating muli si Dupin; siya ang ating
opisyal tao, kailangan natin siya." Pumunta sila upang
hanapin siya. Sila hindi siya mahanap. Wala na siya,
meron na nawala, siya ay wala, nakatago, nakayuko,
nakayuko, lingid, siya ay nawala, siya ay inilibing. saan?
Walang sinuman alam. Ang duwag ay may hindi kilalang
mga butas. Biglang may pumasok na lalaki ang bulwagan.
Isang lalaking estranghero sa Assembly, naka-uniporme,
nakasuot ng epaulet ng isang nakatataas na opisyal at
isang espada sa tabi niya gilid. Siya ay isang major ng
42d, na dumating upang ipatawag ang Ang mga
kinatawan ay umalis sa kanilang sariling Kamara. Lahat,
Royalists at Ang mga Republikano, ay sumugod sa kanya.
Ganyan ang expression ng isang galit na nakasaksi.
Kinausap siya ni Heneral Leydet wika tulad ng nag-iiwan
ng impresyon sa pisngi kaysa sa tainga. "Ginagawa ko
ang aking tungkulin, tinutupad ko ang aking mga
tagubilin," nauutal na sabi ang opisyal. "Ikaw ay isang
tanga, kung sa tingin mo ay ginagawa mo ang iyong sarili
tungkulin," sigaw ni Leydet sa kanya, "at isa kang hamak
kung ikaw alam mong gumagawa ka ng krimen. Ang
pangalan mo? Anong gagawin tawag mo sa sarili mo?
Ibigay mo sa akin ang iyong pangalan." Tumanggi ang
opisyal ibigay ang kanyang pangalan, at sumagot, "Kaya,
mga ginoo, hindi ninyo gagawin umatras?" "Hindi."
"Pupunta ako at kukuha ng puwersa." "Gawin mo." Umalis
siya sa silid, at sa katunayan ay nagpunta upang
makakuha ng mga order mula sa Ministeryo ng Interyor.
Naghintay ang mga Kinatawan sa ganoong uri ng hindi
maipaliwanag na pagkabalisa na maaaring tawaging
Sinakal ng Karapatan sa pamamagitan ng Karahasan. Sa
maikling panahon isa sa kanila na nawala nagmamadaling
lumabas at binalaan sila na dalawang kumpanya ng
paparating na ang Gendarmerie Mobile na may mga baril
sa kanilang mga kamay. Sumigaw si Marc Dufraisse,
"Hayaan ang kabalbalan maging lubusan. Hayaang
hanapin tayo ng coup d'état sa ating mga upuan. Punta
tayo sa Salle des Séances," idinagdag niya. "Dahil ang
mga bagay ay dumating sa ganoong a pumasa, ibigay
natin ang tunay at buhay na palabas ng isang ika-18
Brumaire." Nag-ayos silang lahat sa Hall of Assembly.
Ang ang daanan ay libre. Ang Salle Casimir-Périer ay
hindi pa inookupahan ng mga sundalo. Halos animnapu
ang bilang nila. Ilang ay binigkisan ng kanilang mga
scarves ng opisina. Pumasok sila sa Hall nagmumuni-
muni. Doon, M. de Rességuier, walang alinlangan na may
magandang layunin, at upang makabuo ng isang mas
compact na grupo, hinimok na dapat silang lahat ay mag-
install ng kanilang sarili sa Kanan na bahagi. "Hindi," sabi
ni Marc Dufraisse, "lahat ng tao sa kanyang
bench."Nagkalat sila tungkol sa Hall, bawat isa sa
kanyang karaniwang lugar. M. Si Monet, na nakaupo sa
isa sa mga mas mababang bangko ng Left Center, hawak
sa kanyang kamay ang isang kopya ng Konstitusyon.
Ilang minuto lumipas na. Walang nagsalita. Ito ay ang
katahimikan ng pag-asa na nauuna sa mga
mapagpasyang gawa at panghuling krisis, at sa panahon
na ang bawat ang isa ay tila magalang na nakikinig sa
mga huling tagubilin niya konsensya. Biglang ang mga
sundalo ng Gendarmerie Mobile, pinamumunuan ng isang
kapitan na may hawak na espada, lumitaw sa threshold.
Ang Hall of Assembly ay nilabag. Ang Sabay-sabay na
tumayo ang mga kinatawan mula sa kanilang mga upuan,
sumisigaw "Vive la République!" Si Representative Monet
lang ang natira nakatayo, at sa isang malakas at galit na
tinig, na umalingawngaw sa pamamagitan ng walang
laman na bulwagan tulad ng isang trumpeta, inutusan ang
mga sundalo na huminto. Huminto ang mga sundalo,
nakatingin sa mga Kinatawan na may a naguguluhan na
hangin. Hinaharangan lang ng mga sundalo ang lobby ng
ang Kaliwa at hindi nakalampas sa Tribune. Pagkatapos
Binasa ni Representative Monet ang Artikulo 36, 37, at 68
ng Konstitusyon. Itinatag ng mga Artikulo 36 at 37 ang
hindi maaaring labagin ng ang mga Kinatawan. Ang
Artikulo 68 ay nagpatalsik sa Pangulo sa kaganapan ng
pagtataksil. Ang sandaling iyon ay isang solemne. Mga
sundalo nakikinig sa katahimikan. Nabasa na ang mga
artikulo, Kinatawan ng d'Adelsward, na nakaupo sa unang
mas mababang bangko ng Kaliwa, at kung sino ang
pinakamalapit sa mga sundalo, lumingon sa kanila at
sinabi, — "Mga kawal, nakikita ninyo na ang Pangulo ng
Republika ay isang taksil, at gagawin mga taksil sa iyo.
Nilabag mo ang sagradong presinto ng rasyonal
Representasyon. Sa ngalan ng Konstitusyon, sa ngalan
ng ang Batas, inuutusan ka naming umatras." Habang si
Adelsward ay pagsasalita, ang pangunahing namumuno
sa Gendarmerie Mobile ay mayroon pumasok. "Mga
ginoo," sabi niya, "may mga utos ako sa inyo magretiro, at,
kung hindi ka aalis sa iyong sariling kagustuhan, upang
paalisin " "Utos na paalisin sa amin!" exclaimed Adelsward,
at ang lahat ng Idinagdag ng mga kinatawan, "Kaninong
mga utos; Tingnan natin ang mga utos. Sino ang pumirma
ng mga utos?" Naglabas ng papel ang mayor at binuklat
ito. Bahagya pa niyang nabuksan iyon kaysa sa
sinubukan niyang gawin palitan ito sa kanyang bulsa,
ngunit hinagis ni Heneral Leydet ang kanyang sarili sa
kanya at hinawakan ang kanyang braso. Ilang Kinatawan
ang sumandal at basahin ang kautusan para sa
pagpapatalsik sa Asembleya, na nilagdaan "Fortoul,
Ministro ng Marine." Lumingon si Marc Dufraisse patungo
sa mga Gendarmes Mobile, at sumigaw sa kanila, —
"Mga sundalo, ang mismong presensya ninyo rito ay isang
pagtataksil. Umalis kayo the Hall!" Ang mga kawal ay tila
hindi napagdesisyunan. Biglang isang segundo haligi ay
lumitaw mula sa pinto sa kanan, at sa isang senyas mula
sa kumander, sumigaw ang kapitan, — "Pasulong! Lumiko
lumabas silang lahat!" Pagkatapos ay nagsimula ang
isang hindi maipaliwanag na pakikipaglaban sa pagitan ng
mga gendarmes at ng mga mambabatas. Ang mga
sundalo, kasama kanilang mga baril sa kanilang mga
kamay, sumalakay sa mga bangko ng Senado. Si Repellin,
Chanay, Rantion, ay sapilitang pinunit sa kanilang mga
upuan. Dalawang gendarmes ang sumugod kay Marc
Dufraisse, dalawa naman Gambon. Isang mahabang
pakikibaka ang naganap sa unang bangko ng Tama, ang
parehong lugar kung saan si MM. Odilon Barrot at
Abbatucci ay sa ugali ng nakaupo. Nilabanan ni Paulin
Durrieu ang karahasan sa pamamagitan ng puwersa,
kailangan nito ng tatlong lalaki para kaladkarin siya mula
sa kanyang bench. Monet ay inihagis sa mga bangko ng
Commissaries. Sila hinawakan si Adelsward sa lalamunan
at itinulak sa labas ng Hall. Si Richardet, isang mahinang
lalaki, ay ibinagsak at malupit ginagamot. Ang ilan ay
tinusok ng mga punto ng bayoneta; halos lahat ay napunit
ang kanilang mga damit. Sigaw ng kumander sa ang mga
sundalo, "Ilabas mo sila." Ito ay kaya na animnapu Ang
mga kinatawan ng Bayan ay kinuha sa kwelyo ng coup
d’état at pinalayas sa kanilang mga upuan. Ang paraan
kung saan ang gawa ay naisakatuparan nakumpleto ang
pagtataksil. Ang pisikal ang pagganap ay karapat-dapat
sa moral na pagganap. Ang tatlo huling lumabas ay sina
Fayolle, Teillard-Latérisse, at Paulin Durrieu. Pinayagan
silang dumaan sa malaking pintuan ng Palasyo, at
natagpuan nila ang kanilang sarili sa Place Bourgogne.
Ang Ang lugar ng Bourgogne ay inookupahan ng 42d
Regiment of the Line, sa ilalim ng utos ni Colonel
Garderens. Sa pagitan ng Palasyo at ang rebulto ng
Republika, na sumakop sa gitna ng parisukat, isang piraso
ng artilerya ang itinutok sa Assembly sa tapat ng malaking
pinto. Sa gilid ng kanyon ang ilan Ang mga Chasseurs de
Vincennes ay naglalagay ng kanilang mga baril at
kinakagat ang kanilang mga baril mga cartridge. Si
Colonel Garderens ay nakasakay sa kabayo malapit sa
isang grupo ng mga sundalo, na nakakuha ng atensyon
ng mga Ang mga kinatawan na sina Teillard-Latérisse,
Fayolle, at Paulin Durrieu. Sa gitna ng grupong ito tatlong
lalaki, na naaresto, ay nagpupumiglas na umiiyak,
"Mabuhay ang Konstitusyon! Vive la République!" Fayolle,
Paulin Durrieu, at Teillard-Latérisse nilapitan, at nakilala
sa tatlong bilanggo ang tatlo miyembro ng nakararami,
ang mga Kinatawan ng Toupet-des-Vignes Radoubt,
Lafosse, at Arbey. Magiliw si Representative Arbey
nagpoprotesta. Habang nagtaas siya ng boses, pinutol
siya ni Colonel Garderens maikli sa mga salitang ito, na
karapat-dapat pangalagaan, - "Hawakan ang iyong dila!
Isang salita pa, at ako ay magkakaroon sa iyo hinampas
ng butt-end ng musket." Ang tatlo Galit na nanawagan ang
mga kinatawan ng Kaliwa sa Koronel na palayain ang
kanilang mga kasamahan. "Colonel," sabi ni Fayolle, "You
break the batas ng tatlong beses." "Sisirain ko ito ng anim
na beses," sagot ng Koronel, at inaresto niya sina Fayolle,
Durrieu, at Teillard-Latérisse. Ang inutusan ang mga
sundalo na dalhin sila sa guard house ng ang Palasyo
noon ay itinatayo para sa Ministro ng Ugnayang Panlabas.
Sa paraan ang anim na mga bilanggo, nagmamartsa sa
pagitan ng isang double file ng bayonet, nakilala ang tatlo
sa kanilang mga kasamahan na sina Representative
Eugène Sue, Chanay, at Benoist (du Rhône). Inilagay ni
Eugène Sue at sinabi sa kanya,— "Tinatawag ka namin
upang itakda ang aming mga kasamahan sa kalayaan."
"Hindi ko magagawa," sagot ng opisyal. "Kung ganoon
kumpletuhin ang iyong mga krimen," sabi ni Eugène Sue,
"Ipapatawag ka namin arestuhin din kami." Inaresto sila ng
opisyal. Dinala sila sa ang guard-house ng Ministry for
Foreign Affairs, at, mamaya sa, sa kuwartel ng Quai
d'Orsay. Hindi hanggang gabi iyon dalawang kumpanya
ng linya ang dumating upang ilipat sila dito sukdulang
pahingahang-lugar. Habang inilalagay sila sa pagitan ng
kanyang mga kawal yumuko ang commanding officer sa
lupa, magalang remarking, "Mga ginoo, ang mga baril ng
aking mga tauhan ay kargado." Ang ang clearance ng
bulwagan ay isinagawa, tulad ng sinabi namin, sa isang
hindi maayos, itinutulak ng mga sundalo ang mga
Kinatawan bago sila sa lahat ng mga saksakan. Ang ilan,
at sa gitna ng bilang ng mga kausap natin, lumabas ng
Rue de Bourgogne, ang iba ay kinaladkad sa Salle des
Pas Perdus patungo sa gadgad na pinto sa tapat ng Pont
de la Concorde. Ang Salle des Pas Perdus ay may
antechamber, isang uri ng crossway room, kung saan
binuksan ang hagdanan ng High Tribune, at ilang mga
pinto, bukod sa iba pa ang malaking glass door ng gallery
na humahantong sa mga apartment ng Presidente ng ang
pagtitipon. Pagkarating na pagkarating nila sa crossway
room na ito na katabi ng maliit na rotunda, kung saan ang
gilid ng pinto ng exit ang Palasyo ay nakatayo, pinalaya
ng mga sundalo ang mga Kinatawan. Doon, sa ilang
sandali, isang grupo ang nabuo, kung saan ang
Nagsimulang magsalita ang mga kinatawan na sina Canet
at Favreau. Isa sumigaw ang unibersal, "Hanapin natin si
Dupin, kaladkarin natin nandito siya kung kinakailangan."
Binuksan nila ang glass door at nagmamadaling pumasok
sa gallery. Pinayagan silang dumaan sa malaking pintuan
ng Palasyo, at natagpuan nila ang kanilang sarili sa Place
Bourgogne. Ang Ang lugar ng Bourgogne ay inookupahan
ng 42d Regiment of the Line, sa ilalim ng utos ni Colonel
Garderens. Sa pagitan ng Palasyo at ang rebulto ng
Republika, na sumakop sa gitna ng parisukat, isang piraso
ng artilerya ang itinutok sa Assembly sa tapat ng malaking
pinto. Sa gilid ng kanyon ang ilan Ang mga Chasseurs de
Vincennes ay naglalagay ng kanilang mga baril at
kinakagat ang kanilang mga baril mga cartridge. Si
Colonel Garderens ay nakasakay sa kabayo malapit sa
isang grupo ng mga sundalo, nakakuha ng atensyon ng
mga Ang mga kinatawan na sina Teillard-Latérisse,
Fayolle, at Paulin Durrieu. Sa gitna ng grupong ito tatlong
lalaki, na naaresto, ay nagpupumiglas na umiiyak,
"Mabuhay ang Konstitusyon! Vive la République!" Fayolle,
Paulin Durrieu, at Teillard-Latérisse nilapitan, at nakilala
sa tatlong bilanggo ang tatlo miyembro ng nakararami,
ang mga Kinatawan ng Toupet-des-Vignes Radoubt,
Lafosse, at Arbey. Magiliw si Representative Arbey
nagpoprotesta. Habang nagtaas siya ng boses, pinutol
siya ni Colonel Garderens maikli sa mga salitang ito, na
karapat-dapat pangalagaan, - "Hawakan ang iyong dila!
Isang salita pa, at ako ay magkakaroon sa iyo hinampas
ng butt-end ng musket." Ang tatlo Galit nanawagan ang
mga kinatawan ng Kaliwa sa Koronel na palalayain ang
kanilang mga kasamahan. "Colonel," sabi ni Fayolle, "You
break the batas ng tatlong beses." "Sisirain ko ito ng anim
na beses," sagot ni Koronel, at inaresto niya sina Fayolle,
Durrieu, at Teillard-Latérisse. Ang inutusan ang mga
sundalo na dalhin sila sa guard house ng ang Palasyo
noon ay itinatayo para sa Ministro ng Ugnayang Panlabas.
Sa paraan ng anim na mga bilanggo, nagmamartsa sa
pagitan ng isang double file ng bayonet, nakilala ang tatlo
sa kanilang mga kasamahan na sina Representative
Eugène Sue, Chanay, at Benoist (du Rhône). Inilagay ni
Eugène Sue kanyang sarili sa harap ng opisyal na nag-
utos sa detatsment, at sinabi sa kanya,— "Tinatawag ka
namin upang itakda ang aming mga kasamahan sa
kalayaan." "Hindi ko magagawa," sagot ng opisyal. "Kung
ganoon kumpletuhin ang iyong mga krimen," sabi ni
Eugène Sue, "Ipapatawag ka namin arestuhin din kami."
Inaresto sila ng opisyal. Dinala sila sa ang guard-house ng
Ministry for Foreign Affairs, at, mamaya sa, sa kuwartel ng
Quai d'Orsay. Hindi hanggang gabi iyon dalawang
kumpanya ng linya ang dumating upang ilipat sila dito
sukdulang pahingahang-lugar. Habang inilalagay sila sa
pagitan ng kanyang mga kawal yumuko ang commanding
officer sa lupa, magalang remarking, "Mga ginoo, ang mga
baril ng aking mga tauhan ay kargado." ang clearance ng
bulwagan ay isinagawa, tulad ng sinabi namin, sa isang
hindi maayos, itinutulak ng mga sundalo ang mga
Kinatawan bago sila sa lahat ng mga saksakan. Ang ilan,
at sa gitna ng bilang ng mga kausap natin, lumabas ng
Rue de Bourgogne, ang iba ay kinaladkad sa Salle des
Pas Perdus papunta sa gadgad na pinto sa tapat ng Pont
de la Concorde. Ang Salle des Pas Perdus ay may
antechamber, isang uri ng crossway room, kung saan
binuksan ang hagdanan ng High Tribune, at ilang mga
pinto, bukod sa iba pa ang malaking glass door ng gallery
na humahantong sa mga apartment ng Presidente ng ang
pagtitipon. Pagkarating na pagkarating nila sa crossway
room na ito na katabi ng maliit na rotunda, kung saan ang
gilid ng pinto ng exit ang Palasyo ay nakatayo, pinalaya
ng mga sundalo ang mga Kinatawan. Doon, sa ilang
sandali, isang grupo ang nabuo, kung saan
angNagsimulang magsalita ang mga kinatawan na sina
Canet at Favreau. Ay isang sumigaw ang unibersal,
"Hanapin natin si Dupin, kaladkarin natin nandito siya
kung kinakailangan." Binuksan nila ang glass door at
nagmamadaling pumasok sa gallery.
KABANATA IX. ISANG WAKAS NA MAS MASAMA PA
SA KAMATAYAN
Dapat ay mayroon tayo Natutuwa akong isinantabi, hindi
na muling nagsalita tungkol sa kanya, ang taong ito na
nagtiis sa loob ng tatlong taon ng pinakamarangal na ito
titulo, Pangulo ng Pambansang Asembleya ng France, at
sino alam lamang kung paano maging lacquey sa
karamihan. Siya Nilikha sa kanyang huling oras na
lumubog kahit na mas mababa kaysa sa maaaring
mangyari ay pinaniniwalaang posible kahit para sa kanya.
Ang kanyang karera sa Assembly ay na ng isang valet,
ang kanyang katapusan ay na ng isang scullion. Ang
walang uliran saloobin na M. Dupin ipinapalagay bago ang
gendarmes kapag binibigkas nang may pagngiwi ang
kanyang panunuya sa a protesta ay nagdulot pa ng hinala.
Sumigaw si Gambion, "Siya lumalaban na parang
kasabwat. Alam niya ang lahat." Naniniwala kami sa mga
ito mga hinala na hindi makatarungan. Walang alam si M.
Dupin. Sino ba talaga sa mga organizers ng coup d'état
sana ay kinuha ang hirap makasigurado sa pagsali niya
sa kanila? Corrupt M. Dupin? posible ba? at, higit pa, sa
anong layunin? Magbayad siya? Bakit? Masayang ang
pera kung ang takot lang ang natatangi
tama na. Ang ilang mga connivances ay sinigurado bago
sila hinahangad para sa. Ang duwag ay ang matandang
fawner sa felony. Ang dugo ng ang batas ay mabilis na
napapawi. Sa likod ng assassin na may hawak ng
dumating si poniard ang nanginginig na kaawa-awa na
may hawak ng espongha. Si Dupin ay sumilong sa
kanyang pag-aaral. Sinundan nila siya. "Diyos ko!"
umiiyak siya, "hindi ba nila maintindihan na gusto kong
maiwan sa kapayapaan." Sa katotohanan ay pinahirapan
nila siya mula pa noong umaga, sa pagkakasunud-sunod
upang kunin mula sa kanya ang isang imposibleng scrap
ng tapang. "Masama ang pakikitungo mo mas masahol pa
ako kaysa sa mga gendarmes," sabi niya. The
Representatives inilagay ang kanilang mga sarili sa
kanyang pag-aaral, nakaupo sa kanyang sarili table, at,
habang siya groaned at scolded sa isang arm-chair, sila
gumawa ng isang pormal na ulat ng kung ano ang
naganap, bilang sila Nais na mag-iwan ng opisyal na
rekord ng kabalbalan sa archive. Nang matapos ang
opisyal na ulat ay binasa ni Representative Canet ito sa
Pangulo, at inalok siya ng panulat. "Anong gusto mong
gawin ko dito?" tanong niya. "Ikaw ang Presidente," sagot
ni Canet. "Ito na ang huli nating upuan. Tungkulin mong
pirmahan ang opisyal na ulat." Tumanggi ang lalaking ito.

KABANATA X. ANG BLACK DOOR M.

Dupin ay isang walang kapantay na kahihiyan. Nang
maglaon ay nakuha na niya ang kanyang gantimpala.
Lumilitaw na siya ay naging ilang uri ng isang Attorney-
General sa Court of Appeal. M. Dupin ibinibigay kay Louis
Bonaparte ang serbisyo ng pagiging nasa kanyang lugar
ang pinakamasama sa mga lalaki. Upang ipagpatuloy ang
malungkot na kasaysayang ito. Ang mga kinatawan ng
Kanan, sa kanilang unang pagkalito na dulot sa
pamamagitan ng coup d'état, na nagmadali sa malaking
bilang sa M. Daru, na ay Bise-Presidente ng Asembleya,
at kasabay nito ay isa ng mga Presidente ng Pyramid
Club. Ang Samahan na ito ay nagkaroon palaging
sinusuportahan ang patakaran ng Elysée, ngunit hindi
naniniwala na ang isang coup d'état ay pinaghandaan. Si
M. Daru ay nanirahan sa No. 75, Rue de Lille. Pagsapit ng
alas diyes ng umaga mga a daan sa mga Kinatawan na
ito ay nagtipon sa M. Daru's bahay. Napagpasyahan
nilang subukang pumasok sa Hall kung saan ginanap ng
Asembleya ang mga pagpupulong nito. Bumukas ang Rue
de Lille papunta sa Rue de Bourgogne, halos katapat ng
maliit na pinto kung saan ang Palasyo ay ipinasok, at
kung saan ay tinatawag na ang Black Door. Ibinaling nila
ang kanilang mga hakbang patungo sa pintong ito,
kasama si M. Daru sa kanila ulo. Magkahawak kamay
silang nagmartsa at magkatabi ang tatlo. Ilan sa sila ay
nagsuot ng kanilang mga scarves ng opisina. Inalis nila
ang mga ito sa ibang Pagkakataon. Ang Black Door, half-
open as usual, ay binabantayan lang ng dalawang bantay.
Ang ilan sa mga pinaka-nagagalit, at sa gitna silang M. de
Kerdrel, sumugod sa pintong ito at sinubukang dumaan.
pinto, gayunpaman, ay marahas na isinara, at doon ay
sumuno pagitan ng mga Kinatawan at ng mga sergent de
ville na minadali, isang uri ng pakikibaka, kung saan ang
isang Kinatawan na-sprain ang kanyang pulso. Kasabay
nito ang isang batalyon na iginuhit up sa Place de
Bourgogne inilipat sa, at dumating sa ang doble patungo
sa grupo ng mga Kinatawan. M. Daru, marangal at
matatag, pinirmahan ang kumander na huminto; ang
huminto ang batalyon, at si M. Daru, sa pangalan ng
Konstitusyon, at sa kanyang kapasidad bilang Bise-
Presidente ng Asembleya, ipinatawag ang mga kawal
upang ilapag ang kanilang mga armas, at magbigay ng
libre pagpasa sa mga Kinatawan ng Soberanong Bayan.
Ang commander ng batalyon ay tumugon sa
pamamagitan ng isang utos upang i-clear ang kalye
kaagad, na nagdedeklara na wala nang isang Assembly;
na para sa kanyang sarili, hindi niya alam kung ano ang
Ang mga kinatawan ng mga tao ay, at kung ang mga
taong iyon bago siya ay hindi nagretiro sa kanilang sariling
kagustuhan, siya ang magda-drive sila pabalik sa
pamamagitan ng puwersa. "Kami ay susuko lamang sa
karahasan," sabi ni M. Daru. "Nakagawa ka ng mataas na
pagtataksil," idinagdag ni M. de Kerdrel. Ang ang opisyal
ay nagbigay ng utos na singilin. Lumapit ang mga kawal
utos. Nagkaroon ng saglit na pagkalito, halos
magkabanggaan. Ang mga kinatawan, na puwersahang
itinaboy pabalik, ay lumubog sa Rue de Lille. Ang ilan sa
kanila ay nahulog. Ang ilang mga miyembro ng Kanan ay
iginulong sa putikan ng mga sundalo. Isa sa kanila, si M.
Etienne nakatanggap ng suntok sa balikat mula sa butt-
end ng musket. Maaari naming idagdag dito na isang
linggo pagkatapos M. Etienne ay isang miyembro ng pag-
aalalang iyon na tinawag nilang Consultative Komite.
Natagpuan niya ang coup d'état sa kanyang panlasa, ang
suntok sa kasama ang butt end ng musket. Bumalik sila
sa M. Daru's bahay, at sa daan ang nakakalat na grupo ay
muling nagsama-sama, at naging pinalakas pa ng ilang
bagong dating. "Mga ginoo," sabi ni M. Daru, "binigo tayo
ng Presidente, sarado ang Hall laban sa atin. I ako ang
Bise-Presidente; ang aking bahay ay ang Palasyo ng
Asembleya." Binuksan niya ang isang malaking silid, at
doon ang mga Kinatawan ng Kanan na-install ang
kanilang mga sarili. Noong una ang mga talakayan ay
medyo maingay. M. Daru, gayunpaman, naobserbahan na
ang mga sandali ay mahalaga, at nanumbalik ang
katahimikan. Ang unang sukatan upang maging ang
kinuha ay maliwanag na ang deposisyon ng Pangulo ng
Republika sa bisa ng Artikulo 68 ng Konstitusyon. Umupo
ang ilang mga Kinatawan ng partido na tinawag na
Burgraves bilog ang isang mesa at inihanda ang deed of
deposition. Gaya nila babasahin ito nang malakas ng
isang Kinatawan na nagmula sa labas ng ang mga pinto
ay lumitaw sa pintuan ng silid, at inihayag sa Asembleya
na ang Rue de Lille ay napupuno na ng mga tropa, at na
ang bahay ay napapaligiran. Walang a sandali para
mawala. Sinabi ni M. Benoist-d'Azy, "Mga ginoo, pumunta
tayo sa ang Mairie ng tenth arrondissement; diyan tayo
makakapayag upang sinadya sa ilalim ng proteksyon ng
ikasampung legion, kung saan ang aming kasamahan, si
Heneral Lauriston, ay ang koronel." Ang bahay ni M. Daru
may likod na pasukan sa tabi ng isang maliit na pinto na
nasa ibaba ng ang hardin. Karamihan sa mga Kinatawan
ay lumabas sa ganoong paraan. M. Susundan na sana
sila ni Daru. Siya lamang, M. Odilon Barrot, at dalawa o
tatlong iba pa ang nanatili sa silid, nang ang pinto
binuksan. Pumasok ang isang kapitan, at sinabi kay M.
Daru, — "Sir, kayo po aking preso." "Saan ako
susundan?" tanong ni M. Daru. "Meron nag-uutos na
bantayan ka sa sarili mong bahay." Ang bahay, sa
katotohanan, ay militar na inookupahan, at ito ay kaya na
M. Daru ay pinigilan na makibahagi sa pag-upo sa Mairie
ng ikasampung arrondissement. Pinayagan ng opisyal si
M. Odilon Barrot na
lumabas ka.

KABANATA XI. THE HIGH COURT OF JUSTICE

Habang ang lahat ng ito aynagaganap sa kaliwang
pampang ng ilog, sa tanghali ng isang lalakiay napansing
naglalakad pataas at pababa sa dakilang Salles des Pas
Perdus ng Palasyo ng Katarungan. Ang lalaking ito,
maingat na naka-button naka-overcoat, mukhang
dinaluhan sa malayo ni ilang posibleng tagasuporta—para
sa ilang negosyo ng pulisya gumamit ng mga katulong na
ang kahina-hinalang hitsura ay nagbibigay ng hindi
mapalagay ang mga dumadaan, kaya't nagtataka sila
kung sila ba ay mga mahistrado o magnanakaw. Ang
lalaking naka-buttoned-up naka-overcoat mula sa pinto
hanggang sa pinto, mula sa lobby hanggang lobby,
pakikipagpalitan ng mga palatandaan ng katalinuhan sa
mga myrmidons na sinundan siya; pagkatapos ay bumalik
sa malaking Hall, huminto sa paraan ng mga barrister,
solicitor, ushers, clerk, at attendant, at inuulit sa lahat sa
mahinang boses, upang hindi marinig ng mga dumadaan,
ang parehong tanong. Sa tanong na ito ang ilan ay
sumagot "Oo," sagot ng iba "Hindi." At ang lalaki ay
nagsimulang magtrabaho muli, gumagala sa Palasyo ng
Hustisya na may hitsura ng a bloodhound na naghahanap
ng landas. Siya ay isang Commissary ng Pulis ng Arsenal.
Ano ang hinahanap niya? Ang Mataas na Hukuman ng
Katarungan. Ano ang ginagawa ng High Court of Justice?
Nagtago ito. Bakit? Ang maupo sa Paghuhukom? Oo at
hindi. Ang Commissary ng Natanggap ng Arsenal Police
noong umagang iyon mula sa Prefect Maupas ang utos na
hanapin kung saan-saan ang lugar kung saan maaaring
nakaupo ang Mataas na Hukuman ng Hustisya, kung
sakali naisip na tungkulin nitong makipagkita. Nalilito ang
Mataas na Hukuman sa Konseho ng Estado, ang
Commissary of Police ay unang nagpunta sa Quai d'Orsay.
Ang pagkakaroon ng walang nahanap, kahit na ang
Konseho ng Estado, siya ay dumating ang layo walang
dala, sa lahat ng mga kaganapan ay nagkaroon ibinaling
ang kanyang mga hakbang patungo sa Palasyo ng
Katarungan, iniisip na bilang kinailangan niyang
maghanap ng hustisya, baka doon niya ito mahahanap.
Nang hindi niya ito mahanap, umalis siya. Ang Mataas na
Hukuman, gayunpaman, ay nagkaroon gayunpaman ay
nagkita-kita. Saan, at paano? Makikita natin. Sa ang
panahon kung saan ang mga talaan ay itinatala natin
ngayon, bago ang kasalukuyang muling pagtatayo ng mga
lumang gusali ng Paris, nang ang Palace of Justice ay
naabot ng Cour de Harlay, isang hagdanan ang
kabaligtaran ng marilag na humantong doon sa
pamamagitan ng pag-out sa isang mahaba koridor na
tinatawag na Gallerie Mercière. Patungo sa gitna ng ang
koridor na ito ay may dalawang pinto; isa sa kanan, na
humantong sa Court of Appeal, ang isa sa kaliwa, na
humantong sa Hukuman ng Cassation. Bumukas ang
folding-door sa kaliwa isang lumang gallery na tinatawag
na St. Louis, kamakailan na naibalik, at kung saan
nagsisilbi sa kasalukuyang panahon para sa isang Salle
des Pas Perdus sa mga abogado ng Court of Cassation.
Isang kahoy na estatwa ng St. Tumayo si Louis sa tapat
ng entrance door. Isang pasukan ang ginawa sa isang
angkop na lugar sa kanan ng estatwa na ito ay
humantong sa isang paikot-ikot na lobby nagtatapos sa
isang uri ng bulag na daanan, na tila sarado sa
pamamagitan ng dalawang dobleng pinto. Sa pinto sa
kanan ay maaaring basahin "Kwarto ng Unang Pangulo;"
sa pinto sa kaliwa, "Konseho Chamber." Sa pagitan ng
dalawang pintong ito, para sa kaginhawahan ng ang mga
barristers mula sa Hall hanggang sa Civil Chamber, na
dating ay ang Great Chamber of Parliament, ay nabuo
ang isang makitid at madilim na daanan, kung saan,
bilang isa sa kanila remarked, "bawat krimen ay maaaring
gawin nang walang parusa." Aalis sa isang tabi ang
Kwarto ng Unang Pangulo at binuksan ang pinto kung
saan nakalagay ang inskripsiyon na "Council Chamber,"
isang malaking ang silid ay tumawid, nilagyan ng malaking
mesa ng horseshoe, napapaligiran ng mga berdeng
upuan. Sa dulo ng silid na ito, na nasa 1793 ay nagsilbi
bilang isang deliberating hall para sa mga hurado ng
Revolutionary Tribunal, may nakalagay na pinto sa
wainscoting, na humantong sa isang maliit na lobby kung
saan may dalawang pinto, sa kanan ang pinto ng silid na
tumutukoy sa Pangulo ng Criminal Chamber, sa kaliwa
ang pinto ng Refreshment Room. "Nasentensiyahan ng
kamatayan! —Ngayon ay umalis na tayo at Dine!" Ang
dalawang ideyang ito, ang Kamatayan at Hapunan, ay
nagtutunggalian bawat isa sa loob ng maraming siglo.
Isinara ng ikatlong pinto ang dulo ng lobby na ito. Ang
pintong ito ay, wika nga, ang huling ng Palasyo ng
Katarungan, ang pinakamalayo, ang hindi gaanong kilala,
ang pinakatago; ito binuksan sa tinatawag na Library of
the Court of Cassation, isang malaking parisukat na silid
na may ilaw ng dalawang bintana kung saan matatanaw
ang malaking panloob na bakuran ng Concièrgerie, na
inayos may kaunting leather na upuan, isang malaking
mesa na natatakpan ng berde tela, at may mga aklat ng
batas na nakahanay sa mga dingding mula sa sahig
hanggang sa kisame. Ang silid na ito, gaya ng makikita,
ay ang pinakaliblib at ang pinakamahusay na nakatago sa
alinman sa Palasyo. Ito ay dito, -sa silid na ito, na may
sunod-sunod na dumating noong ika-2 ng Disyembre,
patungo sa Alas onse ng umaga, maraming lalaking
nakasuot ng itim, walang damit, walang badge ng opisina,
natakot, nalilito, nanginginig ang kanilang mga ulo, at
nagbubulungan. . Ang mga nanginginig na ito ang mga
lalaki ay ang Mataas na Hukuman ng Katarungan. Ang
Mataas na Hukuman ng Katarungan, ayon sa mga
tuntunin ng Konstitusyon, ay binubuo ng pitong
mahistrado; isang Pangulo, apat na Hukom, at dalawang
Katulong, pinili ng Court of Cassation mula sa sarili nitong
mga miyembro at nire-renew bawat taon. Noong
Disyembre 1851, ang pitong ito Ang mga hukom ay
pinangalanang Hardouin, Pataille, Moreau, Delapalme,
Cauchy, Grandet, at Quesnault, ang dalawang huling
pinangalanang nilalang\ Mga katulong. Ang mga lalaking
ito, halos hindi kilala, ay nagkaroon ng gayon pa man
ilang mga antecedent. M. Cauchy, ilang taon na ang
nakalipas na Presidente ng Kamara ng Royal Court ng
Paris, isang magiliw na tao at madaling matakot, ay
kapatid ng mathematician, miyembro ng Institute, kung
kanino namin pinagkakautangan ang pagtutuos alon ng
tunog, at ng ex-Registrar Archivist ng Chamber of Peers.
Si M. Delapalme ay naging Advocate-General, at
nagkaroon ng isang kilalang bahagi sa mga pagsubok sa
Press sa ilalim ng Pagpapanumbalik; Si M. Pataille ay
naging Deputy of the Center sa ilalim ang Monarkiya ng
Hulyo; M. Moreau (de la Seine) ay kapansin-pansin,
sapagka't siya ay binansagan na "de la Seine" upang
makilala siya mula sa M. Moreau (de la Meurthe), na nasa
kanyang panig ay kapansin-pansin, dahil binansagan
siyang "de la Meurthe" upang makilala siya sa M. Moreau
(de la Seine). Ang unang Assistant, M. Grandet, ay naging
Pangulo ng Kamara sa Paris. Nabasa ko itong panegyric
niya: "Kilala siyahindi nagtataglay ng sariling katangian o
opinyon ng kanyang sarili kahit ano pa man." Ang
pangalawang Assistant, M. Quesnault, isang Liberal,
isang Deputy, isang Publiko Functionary, Advocate
General, isang Conservative, natutunan, masunurin, ay
natamo sa pamamagitan ng paggawa ng stepping-stone
ng bawat isa ang mga katangiang ito, sa Criminal
Chamber of the Court of Cassation, kung saan siya ay
kilala bilang isa sa pinakamalubha mga miyembro. 1848
ay shocked kanyang paniwala ng Tama, siya ay nagbitiw
pagkatapos ng ika-24 ng Pebrero; hindi siya nagbitiw
pagkatapos ng ika-2 ng Disyembre. M. Hardouin, na
namuno sa Mataas na Hukuman, ay isang dating Pangulo
ng Assizes, isang relihiyosong tao, isang matibay
Jansenist, na kilala sa kanyang mga kasamahan bilang
isang "maingat mahistrado," nakatira sa Port Royal, isang
masigasig na mambabasa ng Nicolle, kabilang sa lahi ng
mga lumang Parliamentarians ng Marais, na dating
pumunta sa Palais de Justice na nakasakay sa isang mula;
ang mola ay nawala na ngayon sa uso, at sinumang
bumisita Wala na sana si Pangulong Hardouin sa kanyang
pagmamatigas matatag kaysa sa kanyang konsensya. Sa
umaga ng 2d Disyembre, alas-nuwebe, dalawang lalaki
ang umakyat sa hagdanan ng M. Bahay ni Hardouin, No.
10, Rue de Condé, at nagkita-kita sa kanyang pinto. Ang
isa ay si M. Pataille; ang isa, isa sa pinaka kilalang
miyembro ng bar ng Court of Cassation, ay ang dating
Constituent Martin (ng Strasbourg). M. Pataille ay
nagkaroon lamang inilagay ang kanyang sarili sa
pagtatapon ni M. Hardouin. Unang naisip ni Martin,
habang binabasa ang mga plakard ng coup d'état, ay para
sa Mataas na korte. Dinala ni M. Hardouin si M. Pataille sa
isang silid kadugtong sa kanyang pag-aaral at tumanggap
kay Martin (ng Strasbourg) bilang isang taong hindi niya
gustong kausapin sa harap ng mga saksi. Pagiging
pormal na hiniling ni Martin (ng Strasbourg) na ipatawag
ang Mataas na Hukuman, nakiusap siya na pabayaan siya,
idineklara na ang Mataas na Hukuman ay "gagawin ang
tungkulin nito," ngunit iyon muna ang kailangan niya
"makipag-usap sa kanyang mga kasamahan," pagtatapos
sa ekspresyong ito, "Ito ay gagawin ngayon o bukas."
"Ngayon o bukas!" bulalas ni Martin (ng Strasbourg); “Mr.
President, ang kaligtasan ng ang Republika, ang
kaligtasan ng bansa, marahil, ay nakasalalay sa kung ano
ang gagawin o hindi gagawin ng Mataas na Hukuman.
Ang iyong responsibilidad ay malaki; tandaan mo yan.
Hindi ginagawa ng High Court of Justice tungkulin nito
ngayon o bukas; ginagawa ito nang sabay-sabay, sa
ngayon, nang hindi nawawala ang isang minuto, nang
walang pag-aatubili." Tama si Martin (ng Strasbourg),
laging nauukol ang Hustisya Ngayong araw. Idinagdag ni
Martin (ng Strasbourg), "Kung gusto mo ng lalaki aktibong
trabaho, ako ay nasa serbisyo mo." Tinanggihan ni M.
Hardouin ang alok; ipinahayag na hindi siya mawawala
kahit isang sandali, at nagmakaawa Martin (ng Strasbourg)
na iwanan siya upang "kumunsulta" sa kanya kasamahan,
M. Pataille. Sa katunayan, tinawag niya ang Mataas na
Hukuman para sa alas-onse, at ito ay naayos na ang
pulong ay dapat nagaganap sa Hall ng Library. Ang mga
Hukom ay maagap. Alas onse kwarter ay nagtipon na
silang lahat. M. Pataille dumating ang huli. Umupo sila sa
dulo ng malaking berdeng mesa.