‫ﮔﺮوه ﺗﺂﺗﺮ ﺗﻠﺨﮏ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﺑﻨﺪراﻧﺰﻟﯽ ﺗﻘﺪﯾﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬

‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫]ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻧﺎﻣﻪ[‬
‫اﺛﺮ‪:‬‬
‫ﺳ‪‬ﻔُﮑْﻞْ)‪( Sophocles‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ي‪:‬‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﺳﻌﯿﺪي‬

‫ﻣﮑﺎن‪:‬‬
‫در ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﺮاﭘﺮده ي آژاﮐْﺲ‪ ،‬در اردوﮔﺎه ﯾﻮﻧﺎن در ﺗﺮوا‬

‫ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻫﺎ‪:‬‬
‫)‪(Ajax‬‬ ‫] ﯾﮑﯽ از دﻟﯿﺮان ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ[‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫)‪(Tecmessa‬‬ ‫] ﻫﻤﺴﺮ آژاﮐْﺲ‪[ ‬‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫)‪(Teucer‬‬ ‫] ﺑﺮادر ـ ﺧﻮاﻧﺪه ي آژاﮐْﺲ‪[ ‬‬ ‫ﺗﻮﺳِﺮْ‬
‫)‪(Erysaces‬‬ ‫ﺲ ]ﭘﺴﺮ آژاﮐْﺲ‪ ‬و ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ[‬ ‫اِري‪ ‬ﺳﺎﺳِ ‪‬‬
‫)‪(Agamemnon‬‬ ‫] ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﯿﺴﻦ[‬ ‫آﮔﺎﻣِﻤ‪‬ﻨﻮ ْن‬
‫)‪(Menelaus‬‬ ‫] ﺑﺮادر آﮔﺎﻣِﻤ‪‬ﻨﻮنْ[‬ ‫ﻣِﻨْﻼﺋﻮ ‪‬‬
‫س‬
‫)‪(Odysseus‬‬ ‫] ﯾﮑﯽ از ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﻣﺤﻠﯽ ي ﯾﻮﻧﺎن[‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫)‪(Athena‬‬ ‫] اﻟﻬﻪ ي ﻫﻮش و ﺧﺮد و ﻫﻨﺮ [‬ ‫آﺗِﻨﺎ‬
‫ﻣﻼزﻣﺎن‬
‫ﭘﯿﮏ‬
‫ﮔﺮوه ﻣﻼﺣﺎن‬

‫] اُدﯾﺴِﺌﻮس‪ ،‬در روﺷﻨﺎﯾﯽ ي ﻧﯿﻢ ـ رﻧﮓ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﯽ‪ ،‬ﺑﺎ‬

‫اﺣﺘﯿﺎط‪ ،‬ﻣﺸﻐﻮل وارﺳﯽ ي اﻃﺮاف ﺳﺮاﭘﺮده اﺳﺖ‪ .‬آﺗِﻨﺎ‪ ،‬ﮐﻪ‬
‫اﻧﺪام او در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ي ﺳﺤﺮ‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻪ او ﺑﺮ‬
‫ﻣﯽ ﺧﻮرد‪[ .‬‬

‫آژاﮐْﺲ‪ 1 ‬‬
‫اي اُدﯾﺴِﺌﻮس! در اﯾﻦ ﺟﺎ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﺑﺎز‪ ،‬در ﺟﺴﺘﺠﻮي راه ي ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ‬ ‫آﺗِﻨﺎ‬
‫ﺣﺮﯾﻒ ﺧﻮد‪ ،‬ﻓﺎﺋﻖ آﯾﯽ؟ ﻣﻦ‪ ،‬دﯾﺮﮔﺎﻫﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﺮاﻗﺐ رﻓﺘﺎر ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬و ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ‪،‬‬
‫در ﮐﻨﺎر ﺳﺮاـ ﭘﺮده ي آژاﮐْﺲ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﺸﺮف ﺑﺮ درﯾﺎ و ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺮ ﺟﻨﺎح ﺳﭙﺎه اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻮ را‬
‫ﻣﯽ ﭘﺎﯾﻢ‪ ،‬و ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ‪ ،‬ﮐﻪ ﭘﻮزه ي ﺧﻮد را‪ ،‬ﭼﻮن ﺳﮕﺎن ﺷﮑﺎري‪ ،‬ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﺳﺎﯾﯽ‪ ،‬و‬
‫ﻫﺮ رد ﭘﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ درون ﺳﺮاـ ﭘﺮده رﻓﺘﻪ‪ ،‬و ﯾﺎ از آن ﺑﯿﺮون آﻣﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ دﻗﺖ ﻣﯽ‬
‫ﺑﻮﯾﯽ‪ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪ ،‬ﺗﻮ‪ ،‬ﺷﮑﺎر ﺧﻮد را ﺧﻮاﻫﯽ ﯾﺎﻓﺖ‪ .‬زﯾﺮا‪ ،‬ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﺳﮕﺎن ﺷﮑﺎري ي‬
‫وﻻﯾﺖ اﺳﭙﺎرت‪ ،‬ﺗﯿﺰي ي ﺷﺎﻣﻪ‪ ،‬و ﺗﻨﺪي ي ﻓﺮاﺳﺖ ﺗﻮ را ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬آن ﮐﺲ ي را ﮐﻪ‬
‫ﺟﺴﺖ و ﺟﻮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﺳﺖ‪ ،‬و دﺳﺖ و روي او‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮن و ﻋﺮق‪ ،‬آﻟﻮده‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﯿﺎ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﮐﺎوش و ﺗﺠﺴﺲ‪ ،‬ﺑﺮ در ﺧﺎﻧﻪ ي اﯾﻦ و آن‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﺮدار‪ ،‬و ﺑﻪ‬
‫ﻣﻦ ﺑﮕﻮ‪ ،‬در ﭘﯽ ي ﭼﯿﺴﺘﯽ‪ ،‬و ﭼﻪ ﮐﺲ ي را ﺟﺴﺖ و ﺟﻮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ‪ .‬ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آن ﭼﻪ ﻣﻦ‬
‫ﻣﯽ داﻧﻢ‪ ،‬دﻟﯿﻞ راه ﺗﻮ ﮔﺮدد‪.‬‬
‫اﯾﻦ‪ ،‬ﺻﺪاي آﺗِﻨﺎ‪ ،‬اﻟﻬﻪ ي زﯾﺒﺎ و دل ـ رﺑﺎ اﺳﺖ! آري! ﺻﺪاي ﺧﻮدش اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ آن ﮐﻪ‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫او را ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ‪ ،‬ﺻﺪاﯾﺶ را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ آواز او را ﻣﯽ ﺷﻨﻮم‪ ،‬دل م از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ‬
‫در ﺳﯿﻨﻪ ﻣﯽ ﻃﭙﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ‪ ،‬آﻫﻨﮓ ))ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎش(( را‪ ،‬از ﺷﯿﭙﻮر ﻣﻔﺮﻏﯿﻦ ﻣﯽ‬
‫ﺷﻨﻮم‪ .‬اي ﻣﻠﮑﻪ ي زﯾﺒﺎ! ﮔﻤﺎن ي ﮐﻪ ﺑﺮده اي‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﻮاب اﺳﺖ‪ ،‬و ﻣﻦ‪ ،‬در ﺗﺠﺴﺲ‬
‫آژاﮐْﺲ‪ ‬ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﮐﺲ ي ﮐﻪ ﺳﭙﺮي ﮐﻼن دارد‪ .‬دوﺷﯿﻨﻪ‪ ،‬وي‪ ،‬ﺑﻼﯾﯽ ﺑﺰرگ‪ ،‬ﺑﺮ‬
‫ﺳﺮ ﻣﺎ آورده اﺳﺖ‪ ،‬ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ‪ ،‬ﮐﺲ ي دﯾﮕﺮ‪ ،‬اﯾﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬و ﻣﻦ‪،‬‬
‫اﮐﻨﻮن‪ ،‬در ﺗﺠﺴﺲ آن م‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﻢ‪ ،‬ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﮐﯿﺴﺖ‪ .‬در اﯾﻦ ﺗﺎرﯾﮑﯽ‪ ،‬ﻣﻦ در‬
‫ﭘﯽ ي ﮐﺸﻒ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻌﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬و ﻫﻨﻮز ﺑﻪ درﺳﺘﯽ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ‪ ،‬ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر‪ ،‬از ﮐﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻣﺪادان‪ ،‬ﮐﻪ ﺳﺮ از ﺧﻮاب ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪ ،‬دﯾﺪم‪ ،‬آن ﭼﻪ اﻏﻨﺎم و ﻣﻮاﺷﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﻏﻨﯿﻤﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫اﯾﻢ‪ ،‬ﻫﻤﻪ را ﮐﺸﺘﻪ اﻧﺪ و ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﺎن آﻧﺎن را ﻧﯿﺰ‪ ،‬در ﮐﻨﺎر آﻧﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻼﮐﺖ رﺳﺎﻧﺪه اﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻤﺎن ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮي آژاﮐْﺲ‪ ‬رﻓﺖ‪ .‬ﯾﮑﯽ ﻫﻢ‪ ،‬او را دﯾﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﻪ ﯾﮑﻪ و ﺗﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮ‬
‫آﺧﺘﻪ‪ ،‬در اردو‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﻣﯽ دود‪ ،‬و ﺧﻮن از ﻧﻮك ﺷﻤﺸﯿﺮ او ﻣﯽ ﭼﮑﺪ‪ .‬ﭼﻮن‪ ،‬اﯾﻦ‬
‫ﺧﺒﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﯿﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻌﺎﻗﺐ او ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ‪ ،‬و در ﭘﯽ ي او‪ ،‬ﺑﺪﯾﻦ ﺟﺎ آﻣﺪم‪ ،‬ﺑﻌﻀﯽ از‬
‫ﺟﺎي ﭘﺎﻫﺎ ‪،‬ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﯽ ﮔﻤﺎن‪ ،‬از آنِ اوﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻌﻀﯽ دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﺷﮏ‬
‫دارم‪ ،‬و ﯾﺤﺘﻤﻞ‪ ،‬ﮐﻪ از آنِ دﯾﮕﺮي ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اي اﻟﻬﻪ ي زﯾﺒﺎـ روي‪ ،‬ﭼﻪ ﺧﻮب ﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﻮ‬
‫اﮐﻨﻮن آﻣﺪي‪ .‬در روزﮔﺎر ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﯿﺰ‪ ،‬ﻫﻤﯿﺸﻪ‪ ،‬راﻫﻨﻤﺎي ﻣﻦ ﺑﻮدي‪ ،‬و اﯾﻨﮏ ﻧﯿﺰ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫اﺷﺎره و ﻫﺪاﯾﺖ ﺗﻮ‪ ،‬ﮔﺎم‪ ،‬ﺑﺮﺧﻮاﻫﻢ داﺷﺖ‪.‬‬
‫آري‪ ،‬اي اُدﯾﺴِﺌﻮس! ﻣﻦ ﻣﯽ داﻧﻢ‪ ،‬ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر‪ ،‬از ﮐﯿﺴﺖ‪ ،‬و ﺑﯽ درﻧﮓ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺰد ﺗﻮ‬ ‫آﺗِﻨﺎ‬
‫آﻣﺪم‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﺮاﻗﺐ ﺣﺎل ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫آري‪ ،‬اي ﻣﻠﮑﻪ ي ﻣﺎ‪ ،‬آﯾﺎ ﮔﻤﺎن ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﻮاب اﺳﺖ؟ ﯾﺎ ﻫﺮ ﮐﻮﺷﺶ ي‪ ،‬در اﯾﻦ راه‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺪر ﺧﻮاﻫﺪ رﻓﺖ؟‬
‫آري! ﮔﻤﺎن ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﻮاب اﺳﺖ‪ ،‬و آژاﮐْﺲ‪ ،‬ﻣﺮﺗﮑﺐ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫آﺗِﻨﺎ‬
‫ﻣﮕﺮ ﺟﻨﻮن‪ ،‬ﺑﺮ او ﻋﺎرض ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎر ﺳﻔﯿﻬﺎﻧﻪ اي‪ ،‬دﺳﺖ زده اﺳﺖ؟‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫او را‪ ،‬ﻓﺮط ﺣﺴﺎدت‪ ،‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر‪ ،‬واـ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬زﯾﺮا‪ ،‬ﺳﻼح اﺧﯿﻠﯿﺲ‪ ،‬را ﺑﻪ ﺗﻮ داده‬ ‫آﺗِﻨﺎ‬
‫اﻧﺪ‪.‬‬

‫آژاﮐْﺲ‪ 2 ‬‬
 ‫ﭘﺲ ﭼﺮا‪ ،‬ﺧﺸﻢ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺣﯿﻮاﻧﺎت‪ ،‬ﻓﺮو رﯾﺨﺘﻪ اﺳﺖ؟‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫او را ﮔﻤﺎن‪ ،‬ﺑﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮن اﻧﺴﺎن ي‪ ،‬ﻣﯽ آﻻﯾﺪ‪.‬‬ ‫آﺗِﻨﺎ‬
‫ﭘﺲ‪ ،‬ﻗﺼﺪ ﺟﺎن ﻫﻢ ـ وﻃﻨﺎن ﺧﻮد‪ ،‬ﮐﺮده ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬و ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎ را ﺑﻪ‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫ﻫﻼﮐﺖ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ!‬
‫آري! اﮔﺮ ﻣﻦ‪ ،‬اﻧﺪك ي ﺗﺴﺎﻣﺢ ﮐﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫آﺗِﻨﺎ‬
‫زﻫﯽ‪ ،‬ﺟﺴﺎرت و ﺑﯽ ﭘﺮواﯾﯽ! ﺑﮕﻮ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎري ﮐﻨﺪ؟‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫در ﺳﯿﺎﻫﯽ ي ﺷﺐ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺑﯿﺮون آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﯿﺎﺑﺪ‪.‬‬ ‫آﺗِﻨﺎ‬
‫آﯾﺎ ﻣﮑﺎن ﻣﺎ را ﭘﯿﺪا ﮐﺮد؟ ﺑﻪ ﻧﺰدﯾﮑﯽ ي ﻣﺎ ﻫﻢ رﺳﯿﺪ؟‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫آري! ﺗﺎ ﻧﺰدﯾﮏ در ﺳﺮاـ ﭘﺮده ي آﮔﺎﻣِﻤ‪‬ﻨﻮنْ و ﻣِﻨْﻼﺋﻮس‪ ‬ﻫﻢ رﺳﯿﺪ‪.‬‬ ‫آﺗِﻨﺎ‬
‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻪ دﺳﺖ از ﮐﺸﺘﺎر آن ﻫﺎ ﺑﮑﺸﺪ؟‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫ﻣﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ او را از اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﺎزداﺷﺘﻢ! ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻢ او‪ ،‬ﭘﺮده اي از اوﻫﺎم آوﯾﺨﺘﻢ‪ ،‬و‬ ‫آﺗِﻨﺎ‬
‫او را ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎه اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ .‬در ﻧﺘﯿﺠﻪ‪ ،‬ﺧﺸﻢ او‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ي ﭼﻬﺎرﭘﺎﯾﺎن ﺷﺪ‪ ،‬و ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان و‬
‫ﭘﺎﺳﺒﺎن آن ﻫﺎ را ﻃﻌﻤﻪ ي ﻏﻀﺐ ﺧﻮﯾﺶ ﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬در آن ﺣﺎﻟﺖ ﮐﻪ دﺳﺘﺨﻮش‬
‫ﺗﻮﻫﻤﺎت ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮ آﺧﺘﻪ ﺑﻪ ﺟﺎن ﭼﻬﺎرﭘﺎﯾﺎن اﻓﺘﺎد‪ ،‬و از ﭼﭗ و راﺳﺖ‪ ،‬آن ﻫﺎ را‪،‬‬
‫از دم ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻣﯽ ﮔﺬراﻧﯿﺪ‪ ،‬و ﮔﻤﺎن ﻣﯽ ﺑﺮد ﮐﻪ آن ﻫﺎ ﻫﻢ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان اﺗﺮوس ﻫﺴﺘﻨﺪ‪،‬‬
‫ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ وي ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﯽ رﺳﻨﺪ‪ ،‬ﯾﺎ ﺳﺮان و ﺳﺮداران ﺳﭙﺎه ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎك‬
‫ﻫﻼﮐﺖ ﻣﯽ اﻓﺘﻨﺪ‪ .‬وي‪ ،‬ﭼﻨﺎن دﯾﻮاﻧﻪ وار‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﯽ ﺑﺮد‪ ،‬و ﻣﻦ ﻧﯿﺰ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن‪،‬‬
‫او را ﻣﯽ ﻓﺮﯾﻔﺘﻢ‪ ،‬و اوﻫﺎم را ﺑﺮ او ﭼﯿﺮه ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺘﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﻋﺎﻗﺒﺖ‪ ،‬از ﮐﺸﺘﺎر ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬و ﻋﺪه‬
‫اي از ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان را‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﻤﺎن آن ﮐﻪ آدﻣﯿﺰادﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﺳﺎرت ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬و آن ﻫﺎ را ﺑﻪ‬
‫رﯾﺴﻤﺎن ﺑﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ درون ﺧﯿﻤﻪ ي ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺮد‪ ،‬و اﯾﻨﮏ‪ ،‬آﻧﺎن را‪ ،‬ﭼﻮن اﺳﯿﺮان ﺟﻨﮕﯽ‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﭼﻮب ﺑﺴﺘﻪ‪ ،‬و ﻣﺸﻐﻮل آزار آﻧﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻢ اﻻن‪ ،‬ﺗﻮ‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﺴﺎط ﻣﻼل اﻧﮕﯿﺰ را ﺑﻪ‬
‫ﭼﺸﻢ ﺧﻮاﻫﯽ دﯾﺪ‪ ،‬و ﺧﺒﺮ آن را ﺑﻪ ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن ﺧﻮاﻫﯽ ﺑﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮ‪ ،‬از او‪ ،‬ﺑﯿﻢ ﻣﺪار‪ ،‬زﯾﺮا‬
‫ﮔﺰﻧﺪي‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺨﻮاﻫﺪ رﺳﺎﻧﯿﺪ‪ .‬ﻣﻦ‪ ،‬ﺧﻮد‪ ،‬دﯾﺪﮔﺎن او را از ﺻﻮرت ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﺮداﻧﻢ‪.‬‬
‫] آژاﮐْﺲ‪ ،‬را از درون ﺳﺮاﭘﺮده‪ ،‬ﺻﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪[.‬‬
‫ﭘﻬﻠﻮان! ﺑﯿﺎ‪ ،‬ﺑﯿﺮون! ﺑﺲ اﺳﺖ! اﺳﯿﺮان ﺧﻮد را‪ ،‬ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ‪ ،‬ﻣﯿﺎزار‪ ،‬ﺑﯿﺎ‪ ،‬اي آژاﮐْﺲ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫آﺗِﻨﺎ‬
‫ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ‪ :‬ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺮون!‬
‫اي آﺗِﻨﺎ‪ ،‬دﺳﺖ م ﺑﻪ داﻣﻦ ت‪ ،‬او را ﺻﺪا ﻣﮑﻦ‪.‬‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺎش و ﺧﻮد را ﭼﻨﯿﻦ ﺟﺒﻮن و ﺗﺮﺳﻮ‪ ،‬ﻣﻨﻤﺎ‪.‬‬ ‫آﺗِﻨﺎ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ‪ ،‬رﺣﻢ ﮐﻦ و ﺑﮕﺬار‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺟﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﺎر ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫ﭼﺮا‪ ،‬او را‪ ،‬ﺻﺪا ﻧﮑﻨﻢ؟ ﻣﮕﺮ اﯾﻦ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﻮ‪ ،‬او را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯽ؟‬ ‫آﺗِﻨﺎ‬
‫ﻣﻦ‪ ،‬از او‪ ،‬ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﯿﺰار ﺑﻮده ام‪ ،‬و اﯾﻨﮏ ﻧﯿﺰ‪ ،‬از او‪ ،‬اﻧﺰﺟﺎر دارم‪.‬‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫وﻟﯽ اﮐﻨﻮن‪،‬آزادي‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻪ اﺳﺘﻬﺰا‪ ،‬ﺑﺮ او ﺑﺨﻨﺪي‪ ،‬آﯾﺎ‪ ،‬از اﯾﻦ ﮐﺎر‪ ،‬ﺧﻮﺷﻨﻮد ﺧﻮاﻫﯽ‬ ‫آﺗِﻨﺎ‬
‫ﺷﺪ؟‬
‫ﻟﯿﮑﻦ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺑﻬﺘﺮ‪ ،‬ﮐﻪ او را‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد واﮔﺬارﯾﻢ‪.‬‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫آﯾﺎ ﺑﯿﻢ داري‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﻮاﻧﻪ اي‪ ،‬رو ﺑﻪ رو ﺷﻮي؟‬ ‫آﺗِﻨﺎ‬

‫آژاﮐْﺲ‪ 3 ‬‬
 ‫آري‪ .‬از دﯾﻮاﻧﮕﯽ ي او‪ ،‬ﺑﯿﻤﻨﺎك م‪ .‬اﮔﺮ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺑﻮد‪ ،‬از او‪ ،‬ﺑﺎك ي ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﻫﺮ ﻗﺪر‪ ،‬ﺑﻪ او ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﻮي‪ ،‬ﺑﺎز‪ ،‬ﺗﻮ را ﻧﺨﻮاﻫﺪ دﯾﺪ‪.‬‬ ‫آﺗِﻨﺎ‬
‫ﻣﮕﺮ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﻧﺪارد؟‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫ﭼﺸﻢ دارد‪ ،‬وﻟﯽ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﯿﻨﺎﯾﯽ را‪ ،‬از او ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫آﺗِﻨﺎ‬
‫ﭘﺲ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻮ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯽ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد‪ .‬ﺧﺪاﯾﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺮﮐﺎري‪ ،‬ﻗﺎدرﻧﺪ‪.‬‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫ﭘﺲ‪ ،‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺟﻨﺒﺶ ي ﮐﻦ‪ ،‬و ﻧﻪ‪ ،‬ﺳﺨﻦ ي ﺑﮕﻮ‪.‬‬ ‫آﺗِﻨﺎ‬
‫آري‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ اي ﮐﺎش‪ ،‬اﺻﻼَ‪ ،‬در اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺒﻮدم‪.‬‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫اي آژاﮐْﺲ‪ !‬آﯾﺎ ﺑﺎﻧﮓ ﻣﺮا ﻣﯽ ﺷﻨﻮي؟ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﺎﯾﺪ‪ ،‬ﺗﻮ را ﺻﺪا ﮐﻨﻢ؟ آﯾﺎ ﭘﺎﺳﺦ اﻟﻬﻪ‬ ‫آﺗِﻨﺎ‬
‫ي ﻣﺤﺎﻓﻆ ﺧﻮد را‪ ،‬ﺑﺪﯾﻦ ـ ﺳﺎن ﻣﯽ دﻫﯽ؟‬
‫]آژاﮐْﺲ‪ ،‬ﺑﺎ ﺣﺎل ﺟﻨﻮن‪ ،‬ﺑﯿﺮون ﻣﯽ آﯾﺪ‪ .‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺗﺎزﯾﺎﻧﻪ اي‪ ،‬در دﺳﺖ دارد‪ ،‬ﮐﻪ از آن‪ ،‬ﺧﻮن ﻣﯽ ﭼﮑﺪ‪[ .‬‬
‫اي آﺗِﻨﺎ! دﺧﺘﺮ زﺋﻮس! ﯾﺎر ﺑﺎوﻓﺎي ﻣﻦ! ﺳﻼم‪ ،‬ﺑﺮ ﺗﻮ! ﺧﻮش آﻣﺪي! ﺑﻪ ﭘﺎداش اﯾﻦ‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫ﭘﯿﺮوزي ي ﺑﺰرگ‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﺼﯿﺐ ﻣﻦ ﮐﺮدي‪ ،‬ﻫﺪاﯾﺎي ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﯽ ﺳﺘﺎﻧﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺳﭙﺎس ﮔﺬارم‪ ،‬اي ﭘﻬﻠﻮان‪ .‬آﯾﺎ ﺗﯿﻎ ﺧﻮد را‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮن ﻓﺮزﻧﺪان ﯾﻮﻧﺎن‪ ،‬ﺧﻮب آب دادي؟‬ ‫آﺗِﻨﺎ‬
‫آري‪ .‬ﺑﺴﯽ ﺧﻮﺷﻨﻮدم‪ ،‬ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺮدم‪.‬‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫آﯾﺎ ﺑﺎ دو ﭘﺴﺮ اﺗﺮوس‪ ،‬ﻧﺒﺮد ﮐﺮدي؟‬ ‫آﺗِﻨﺎ‬
‫آري‪ .‬از اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺖ‪ ،‬آﺳﻮده ﺷﺪم‪ ،‬و دﯾﮕﺮ‪ ،‬اﯾﻦ دو ﺗﻦ‪ ،‬ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺎم‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫آژاﮐْﺲ‪ ،‬ﺑﯽ ﺣﺮﻣﺘﯽ‪ ،‬روا دارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﻟﺮﺗﺲ‪ ،‬ﭼﻪ ﮐﺮدي؟ آﯾﺎ از ﭼﻨﮓ ﺗﻮ ﮔﺮﯾﺨﺖ؟‬ ‫آﺗِﻨﺎ‬
‫اﻣﺎن‪ ،‬از اﯾﻦ روﺑﺎه ﺣﯿﻠﻪ ﮔﺮ‪ .‬ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﯽ ﺑﺪاﻧﯽ‪ ،‬ﻫﻢ اﮐﻨﻮن‪ ،‬در ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫آري‪ .‬ﺑﮕﻮ ﺑﺪاﻧﻢ‪ ،‬اﯾﻦ اُدﯾﺴِﺌﻮس‪ ،‬ﮐﻪ دﺷﻤﻦ ﻗﺪﯾﻢ ﺗﻮ اﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻨﮏ در ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬ ‫آﺗِﻨﺎ‬
‫ﻫﺎ‪ ...‬ﻫﺎ‪ .‬اي‪ ،‬ﻣﻠﮑﻪ ي ﻣﻦ! ﻫﻢ اﮐﻨﻮن‪ ،‬او را‪ ،‬در ﻣﯿﺎن اﺳﯿﺮان ﺧﻮد‪ ،‬در ﻣﻘﺎم ي ارﺟﻤﻨﺪ‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫ﻧﺸﺎﻧﺪه ام‪ .‬ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻫﻢ‪ ،‬وي‪ ،‬ﺑﻪ زودي‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻼﮐﺖ ﺑﺮﺳﺪ‪.‬‬
‫دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ او‪ ،‬ﺧﻮاﻫﯽ آورد؟ اﮐﻨﻮن ﮐﻪ ﭘﯿﺮوز ﺷﺪه اي‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﯽ‬ ‫آﺗِﻨﺎ‬
‫ﺑﮑﻨﯽ؟‬
‫او را ﺑﻪ ﺳﺘﻮن ي‪ ،‬در ﺳﺮاﭘﺮده ي ﺧﻮﯾﺶ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺴﺖ‪.‬‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫اي ﺑﯽ ﻧﻮاي ﻣﺴﮑﯿﻦ! ﭘﺲ از آن‪ ،‬ﺑﺎ او‪ ،‬ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮد؟‬ ‫آﺗِﻨﺎ‬
‫ﻧﺨﺴﺖ‪ ،‬آن ﻗﺪر‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﺎزﯾﺎﻧﻪ‪ ،‬او را ﺧﻮاﻫﻢ زد‪ ،‬ﺗﺎ ﭘﯿﮑﺮش‪ ،‬ﺳﯿﺎه و ﮐﺒﻮد ﺷﻮد‪ .‬ﺳﭙﺲ‪ ،‬او‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫را‪ ،‬ﻫﻼك ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﭼﺮا‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﯽ ﻧﻮا را‪ ،‬ﺑﺪﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ‪ ،‬زﺟﺮ ﻣﯽ دﻫﯽ؟‬ ‫آﺗِﻨﺎ‬
‫اي آﺗِﻨﺎ! ﺟﺰ اﯾﻦ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯽ‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﮐﯿﻔﺮ اﯾﻦ ﻧﺎﺑﮑﺎر‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ و‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫ﻧﺒﺎﯾﺪ دﮔﺮﮔﻮﻧﻪ ﺷﻮد‪.‬‬
‫اي آژاﮐْﺲ‪ !‬اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﺎﯾﻞ ﺑﺎﺷﯽ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﺎن ﮐﺎر ﮐﻨﯽ‪ .‬ﻣﺒﺎدا از ﻫﯿﭻ‬ ‫آﺗِﻨﺎ‬
‫ﮐﺎري‪ ،‬ﻓﺮوﮔﺬار ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫ﻣﻦ‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﻣﯽ روم و ﺑﻪ ﮐﺎر ﺧﻮﯾﺶ ﻣﯽ ﭘﺮدازم‪ .‬ﺗﻮ ﻧﯿﺰ‪ ،‬ﺣﻤﺎﯾﺖ ﺧﻮد را‪ ،‬از ﻣﻦ‪،‬‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫درﯾﻎ ﻣﺪار‪ ،‬و ﻫﻤﭽﻮن زﻣﺎن ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﯾﺎر و ﯾﺎور ﻣﻦ ﺑﺎش‪.‬‬

‫آژاﮐْﺲ‪ 4 ‬‬
 ‫] ﺑﻪ درون ﺳﺮاﭘﺮده ﻣﯽ رود‪[ .‬‬
‫اﯾﻨﮏ‪ ،‬اي اُدﯾﺴِﺌﻮس! ﻗﺪرت ﺧﺪاﯾﺎن را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ دﯾﺪي‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ اﺳﺖ؟ اﯾﻦ‬ ‫آﺗِﻨﺎ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ‪ ،‬ﻋﻘﻞ ﮐﻞ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رﻓﺖ‪ ،‬و ﺻﺎﺣﺐ ﭼﻨﺎن ﻧﯿﺮو و دﻟﯿﺮي‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﻪ ﮐﺴﯽ‪ ،‬ﺑﺮ او‪ ،‬ﺳﺒﻘﺖ ﻧﻤﯽ ﺟﺴﺖ‪ .‬آﯾﺎ‪ ،‬ﮔﺮاﻧﻤﺎﯾﻪ ﺗﺮ از او‪ ،‬ﮐﺴﯽ را ﺳﺮاغ‬
‫داﺷﺘﯽ؟‬
‫ﻧﻪ! ﻫﺮﮔﺰ! وي‪ ،‬دﺷﻤﻦ ﺟﺎن ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻟﯿﮑﻦ‪ ،‬ﻣﻦ‪ ،‬اﮐﻨﻮن‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺒﺐ اﯾﻦ ﺑﻼﯾﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫او ﻓﺮود آﻣﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﺣﺎل او اﻧﺪوﻫﮕﯿﻦ م‪ .‬آن ﭼﻪ ﺑﺮ او ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪،‬‬
‫ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ‪ ،‬روزي ﻧﯿﺰ‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬زﯾﺮا‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺎ ﻫﻤﻪ‪ ،‬آدﻣﯿﺎن‪ ،‬ﺧﻮاب و‬
‫ﺧﯿﺎﻟﯽ ﺑﯿﺶ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ‪ ،‬و ﻫﻤﭽﻮن ﺷﺒﺢ ي‪ ،‬از ﻋﺪم ﻫﺴﺘﯿﻢ؟‬
‫ﭘﺲ زﻧﻬﺎر‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ‪ ،‬ﮐﻔﺮي‪ ،‬درﺑﺎره ي ﺧﺪاﯾﺎن ﻧﮕﻮﯾﯽ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺟﺎه و ﻣﺎل دو روزه‪،‬‬ ‫آﺗِﻨﺎ‬
‫ﻏﺮه ﺷﻮي‪ .‬ﺑﺪان ﮐﻪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ اﯾﻦ ﻋﺎﻟﻢ را‪ ،‬در دو ﮐﻔﻪ ي ﺗﺮازو ﻧﻬﺎده اﻧﺪ‪ ،‬و روزي‬
‫ﻣﯽ رﺳﺪ‪ ،‬ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﻔﻪ‪ ،‬ﺑﺮ آن ﮐﻔﻪ‪ ،‬ﻣﯽ ﭼﺮﺑﺪ‪ .‬ﺧﺪاﯾﺎن‪ ،‬ﺑﺪاﻧﭽﻪ ﻧﯿﮑﯽ اﺳﺖ‪ ،‬رﻏﺒﺖ‬
‫دارﻧﺪ و از آن ﭼﻪ ﭘﻠﯿﺪي اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﺮﯾﺰاﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫] اﻟﻬﻪ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﮔﺮوه ﻣﻼﺣﺎن ﻣﯽ رﺳﻨﺪ ‪ .‬اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫ﺧﺎرج ﻣﯽ ﺷﻮد‪[ .‬‬
‫درود ﺑﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﻠﻌﻪ در ﺟﺰﯾﺮه‪ ،‬درود ﺑﺮ ﻓﺮزﻧﺪ ﺗﻼﻣﻮن ﭘﺎدﺷﺎه ﺳﺎﻻﻣﯿﺲ ﮐﻪ درﯾﺎ را‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﻣﺤﺎﺻﺮه اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻮ را ﺣﺎل و روز ﻧﯿﮑﻮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎ را ﻧﯿﺰ ﺧﻮب اﺳﺖ‪ .‬ﻟﯿﮑﻦ‪ ،‬اﮔﺮ‪،‬‬
‫ﺧﺸﻢ ﺧﺪاﯾﺎن‪ ،‬ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎزل ﺷﻮد‪ ،‬و در زﺑﺎن زﻫﺮآﻟﻮد ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن‪ ،‬از ﺗﻮ ﻋﯿﺐ ﺟﻮﯾﯽ ﮐﻨﺪ‪،‬‬
‫آن ﮔﺎه‪ ،‬دل ﻣﺎ‪ ،‬از ﺑﯿﻢ‪ ،‬ﻓﺮو ﻣﯽ رﯾﺰد و ﻫﻤﭽﻮن‪ ،‬ﮐﺒﻮﺗﺮي رﻣﯿﺪه‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺗﺮﺳﺎن‪ ،‬ﺑﺎل‬
‫و ﭘﺮ ﻣﯽ زﻧﯿﻢ‪ .‬ﭼﻨﺪان ﮐﻪ‪ ،‬ﺳﭙﯿﺪه ي ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﯽ دﻣﯿﺪ‪ ،‬داﺳﺘﺎن ي ﺷﮕﻔﺖ‪ ،‬ﺑﺮ زﺑﺎن ﻫﺎ‬
‫اﻓﺘﺎد و ﺷﺎﯾﻌﻪ اي ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﺎ رﺳﯿﺪ‪ :‬ﺳﺮدار ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ اﺳﺒﺎن در آن ﺳﻢ ﺑﺮ‬
‫زﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﺳﺎﯾﻨﺪ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮده اﺳﺖ و ﻫﻤﻪ ي اﻏﻨﺎم و ﻣﻮاﺷﯽ را ﮐﻪ ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن ﺑﻪ ﻏﻨﯿﻤﺖ‬
‫آورده اﻧﺪ از دم ﺷﻤﺸﯿﺮ ﮔﺬراﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺗﯿﻎ ي ﺑﺮﻫﻨﻪ در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺷﺐ ﻣﯽ درﺧﺸﺪ و‬
‫ﭼﻬﺎرﭘﺎﯾﺎن ﻣﺎ را ﭼﻮن ﺑﺮگ ﺧﺰان ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ! اﯾﻦ اﺳﺖ داﺳﺘﺎن ي ﮐﻪ‬
‫اُدﯾﺴِﺌﻮس ﺷﻬﺮت داده اﺳﺖ و آن را ﺑﺎ آب و ﺗﺎب ﻓﺮاوان ﺑﻪ ﮔﻮش اﯾﻦ و آن رﺳﺎﻧﺪه‬
‫اﺳﺖ و رﺳﻮاﯾﯽ ﺑﺎر آورده اﺳﺖ‪ .‬اﮐﻨﻮن ﻫﺮ آن ﻗﺼﻪ ﮐﻪ وي درﺑﺎره ي ﺗﻮ ﺑﭙﺮدازد‬
‫ﻣﺮدم آن را ﺑﻪ ﮔﻮش ﻗﺒﻮل ﻣﯽ ﺷﻨﻮﻧﺪ و دﯾﺮي ﻧﻤﯽ ﮔﺬرد ﮐﻪ ﻗﺼﻪ ي او دﻫﺎن ﺑﻪ‬
‫دﻫﺎن ﻣﯽ ﮔﺮدد و ﻫﺮ ﮐﻪ آن را ﻧﻘﻞ ﮐﻨﺪ ﻧﻤﮏ ي ﺑﺮ آن ﻣﯽ ﻓﺸﺎﻧﺪ و ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺳﯿﻞ‬
‫ﺳﺨﺮﯾﻪ و اﺳﺘﻬﺰا ﺑﻪ ﺳﻮي ﺗﻮ روان ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬اﯾﻦ اﺳﺖ ﻗﺎﻋﺪه ي ﮐﺎرﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺰرﮔﺎن را‬
‫ﻫﺪف ﺗﯿﺮ ﻣﻼﻣﺖ ﮐﻨﯽ‪ ،‬و ﻧﺸﺎﻧﻪ ات ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺧﻄﺎ ﻧﺨﻮاﻫﺪ رﻓﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﺮ آن ﭼﻪ دل ت‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ درﺑﺎره ي ﻣﺎ ﺑﮕﻮ‪ ،‬ﯾﮑﯽ را ﻧﺨﻮاﻫﯽ ﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ از ﺗﻮ ﺑﭙﺬﯾﺮد‪ .‬آري ﺷﻤﺎﺗﺖ و ﺑﺪ‬
‫ﻧﺎﻣﯽ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ در ﺳﺮ راه ﺑﺰرﮔﺎن ﺧﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ي اﯾﻦ اﺣﻮال‪ ،‬آن ﮔﺎه ﮐﻪ ﭘﺎي‬
‫دﻓﺎع از ﺣﺼﺎر ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ آﯾﺪ ﮐﻬﺘﺮان را ﮐﺎري ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ و وﺟﻮد ﺑﺰرﮔﺎن ﺑﻪ‬
‫ﮐﺎر آﯾﺪ ﻟﯿﮑﻦ ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻬﺘﺮان و ﻣﻬﺘﺮان ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺟﻤﻊ آﯾﻨﺪ و ﻣﻬﺘﺮان ﺑﻪ دﺳﺘﯿﺎري‬
‫ﮐﻬﺘﺮان ﮐﺎرﻫﺎي ﺑﺰرﮔﯽ اﻧﺠﺎم دﻫﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﻗﺼﻪ ﮐﻪ ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺴﯽ ﻧﺎﮔﻮار اﺳﺖ و ﻣﺎ‬
‫ﺟﻤﻠﮕﯽ از ﺷﻨﯿﺪن آن ﺷﺮﻣﺴﺎري ﻣﯽ ﺑﺮﯾﻢ‪ .‬آﯾﺎ ﺧﻮاﺳﺖ آرﺗﻤﯿﺲ دﺧﺘﺮ زﺋﻮس‪ ،‬اﻟﻬﻪ ي‬
‫ﮔﺎو ﺳﻮار ﺑﻮده ﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺮدار ﻣﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺎ ﻏﻨﺎم و اﺣﺸﺎم ﺑﺮد؟ آﯾﺎ ﺧﺸﻢ و ﻏﻀﺐ اﻟﻬﻪ‬

‫آژاﮐْﺲ‪ 5 ‬‬
‫از آن ﺑﺎﺑﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﭘﯿﺮوزي ﻧﺎﯾﻞ آﻣﺪه ام و ﻓﺪﯾﻪ ي آن را ﻧﭙﺮداﺧﺘﻪ اﯾﻢ؟ ﯾﺎ آﯾﺎ‬
‫ﺧﺪاي ﺟﻨﮓ ﮐﻪ ﺧﻔﺘﮕﺎن ﻣﻔﺮﻏﯿﻦ ﭘﻮﺷﯿﺪه و دوش ﺑﻪ دوش ﻣﺎ ﻣﯽ ﺟﻨﮕﺪ ﺑﻪ ﭼﯿﺰي‬
‫ﺣﺴﺪ ﺑﺮده و راه اﻧﺘﻘﺎم را در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺷﺐ ﺑﺪﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﯾﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ؟ آن ﭼﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺮ آن‬
‫ﻫﻢ ـ داﺳﺘﺎن اﻧﺪ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻤﻞ ي ﭼﻨﯿﻦ ﺳﻔﯿﻬﺎﻧﻪ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮدن ﺑﺮ ﭼﻬﺎرﭘﺎﯾﺎن‬
‫ﮐﺎر آدﻣﯽ ﻓﺮزاﻧﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ ﺧﺪاﯾﺎن از ﺟﺎﯾﮕﺎه ﺧﺪاﯾﯽ ﺧﻮﯾﺶ ﻓﺮود ﻣﯽ آﯾﻨﺪ‬
‫و ﻋﻘﻞ ﯾﮑﯽ از آدﻣﯿﺎن زاﯾﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ آرزو ﻣﯽ ﮐﻨﻢ زﺋﻮس و آﭘﻮﻟﻮن‬
‫ﻣﺎ را از اﯾﻦ رﺳﻮاﯾﯽ در ﻣﯿﺎن ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن رﻫﺎﯾﯽ ﺑﺨﺸﺪ‪ .‬اي آژاﮐْﺲ‪ ،‬ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺧﺪا در اﯾﻦ‬
‫ﻫﻨﮕﺎم ﮐﻪ زﺑﺎن ﺑﺪﺧﻮاه ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺑﺎد ﻣﻼﻣﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺪﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ در ﺳﺮاﭘﺮده ي‬
‫ﺧﻮﯾﺶ در ﺳﺎﺣﻞ درﯾﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﺸﻮ‪ ،‬زﻧﻬﺎر اﮔﺮ از ﺧﯿﻤﻪ ﺑﯿﺮون ﻧﯿﺎﯾﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺎم ﻧﯿﮏ‬
‫ﺧﻮﯾﺶ آﺳﯿﺐ ﺳﺨﺖ ﺧﻮاﻫﯽ رﺳﺎﻧﯿﺪ‪ .‬آري ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﺪﯾﻦ ـ ﺳﺎن در‬
‫ﺳﺮاﭘﺮده ﻧﺸﺴﺘﻪ و از ﺟﻨﮓ دوري ﮔﺰﯾﺪه اي؟ ﭼﻪ ﺳﻮد ﮐﻪ از ﺧﺸﻢ و ﮐﯿﻦ آﺗﺸﯽ‬
‫ﺑﯿﺎﻓﺮوزي و دود آن را ﺑﺮ آﺳﻤﺎن ﺑﻔﺮﺳﺘﯽ؟ ﮐﯿﻨﻪ و ﺑﺪ ﺧﻮاﻫﯽ ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﻣﺎﻧﻊ و رادع در‬
‫ﺻﺤﺮا ﺑﻪ راه ﺧﻮﯾﺶ ﺑﯿﺮون ﻣﯽ رود و ﺑﺎﻧﮓ ﺧﺸﻢ آﻟﻮد ﯾﺎران ﺗﻮ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد و ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺎ رﺣﻢ ﮐﻦ‪ ،‬ﻣﺎ را ﯾﺎراي ﺗﺤﻤﻞ ﭼﻨﯿﻦ رﺳﻮاﯾﯽ‬
‫ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫] ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ از ﺧﯿﻤﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯽ آﯾﺪ‪[ .‬‬
‫اي ﻣﻼﺣﺎن آژاﮐْﺲ‪ ،‬و اي ﻓﺮزﻧﺪان ﺳﺮزﻣﯿﻦ ارﺧﺘﯿﺪ ﺧﺒﺮي دارم ﮐﻪ ﺟﺎن ﻫﻤﻪ ي‬ ‫ﺗﮑﺴﻤﺎ‬
‫ﯾﺎران و دوﺳﺖ‪ -‬داران ﺧﺎﻧﺪان ﺗﻼﻣﻮن را ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻣﯽ ﺳﺎزد‪ .‬آژاﮐْﺲ‪ ‬ﺳﺮدار دﻟﯿﺮ ﻣﺎ‬
‫ﮐﻪ ﻗﻮت ﺑﺎزو و اﻣﯿﺪ دل ﻣﺎ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺰﻟﺖ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪ ،‬ﻗﺪرت و ﻧﯿﺮوي او ﭘﺴﺘﯽ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و آﺳﻤﺎن اﻗﺒﺎل او را اﺑﺮ ﺳﯿﺎه ﻣﺼﺎﯾﺐ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ اﻣﺸﺐ آﺑﺴﺘﻦ ﺣﻮادﺛﯽ ﺗﺎزه اﺳﺖ و از ﻧﻮ ﻣﺼﺎﯾﺐ ي ﺑﺮاي ﻓﺮدا ذﺧﯿﺮه ﮐﺮده‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﮕﻮ دﯾﮕﺮ ﭼﻪ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪ .‬اي دﺧﺘﺮ ﺗﻠﻮﺗﺎس اﻫﻞ ﻓﺮﯾﮕﯿﻪ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺛﻤﺮ‬
‫ﻋﺸﻖ ﺳﺮدار ﻣﺎﯾﯽ ﻫﺮ آن ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﯽ ﺑﮕﻮ‪.‬‬
‫ﭼﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﮔﻔﺖ؟ ﺑﺮاي ﺗﻮﺿﯿﺢ اﯾﻦ ﺣﺎدﺛﻪ ي ﺟﺎﻧﮕﺪاز ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﮔﻔﺖ‪.‬‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫ﺳﺮدار ﺑﺰرﮔﻮار ﻣﺎ دﯾﻮاﻧﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ و از دﯾﺸﺐ ﺗﺎﮐﻨﻮن ﻣﺸﺎﻋﺮ ﺧﻮد را از ﮐﻒ داده‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ درون ﺳﺮاﭘﺮده او را ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ و ﻗﺮﺑﺎﻧﯿﺎن او را ﮐﻪ از ﻫﺮ ﺳﻮ ﻧﯿﻤﻪ ﺟﺎن و‬
‫ﺧﻮن آﻟﻮد اﻓﺘﺎده اﻧﺪ ﻧﮕﺎره ﮐﻨﯿﺪ‪.‬‬
‫ﻣﯽ داﻧﯿﻢ‪ ،‬ﻣﺎ ﺧﻮد از داﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯿﻢ آﮔﺎﻫﯿﻢ‪ .‬در اﻧﺪرون او آﺗﺶ ي ﺑﺮ ﭘﺎ‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﺷﺪه اﺳﺖ و ﻗﺼﻪ ي او در دﻫﺎن ﻣﺮدم اﻓﺘﺎده اﺳﺖ و ﻫﻢ اﯾﻨﮏ در ﻫﺮ ﮐﻮي و ﺑﺮزن‬
‫ﺳﺨﻦ از ﺟﻨﻮن او ﻣﯽ رود‪ .‬ﻣﺎ از ﻋﺎﻗﺒﺖ ﮐﺎر ﺧﻮد اﻧﺪﯾﺸﻨﺎك ﯾﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ راﺳﺘﯽ دﺳﺖ‬
‫او در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺗﯿﻎ ﮐﺸﯿﺪه اﺳﺖ و ﭼﻬﺎرﭘﺎﯾﺎن و ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن آﻧﺎن را ﺑﻪ ﻫﻼﮐﺖ رﺳﺎﻧﺪه‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﻻﺑﺪ ﺧﺪاﯾﺎن ﮐﻤﺮ ﺑﻪ ﻫﻼﮐﺖ او ﺑﺴﺘﻪ اﻧﺪ و ﮐﺎر او را ﺑﻪ رﺳﻮاﯾﯽ ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬
‫ﮐﺸﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﯿﻬﺎت‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻄﻠﺐ از ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺮار اﺳﺖ! دﯾﺸﺐ ﮔﻠﻪ اي از ﭼﻬﺎرﭘﺎﯾﺎن را ﺑﻪ اﺳﺎرت‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ و آن ﻫﺎ را ﺑﻪ درون ﺧﯿﻤﻪ آورد و ﺧﻮن ﺑﻌﻀﯽ را ﺑﻪ زﻣﯿﻦ رﯾﺨﺖ و ﺑﺮﺧﯽ‬
‫دﯾﮕﺮ را ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﺎﻧﯿﺪ و ﻻﺷﻪ ي آن ﻫﺎ را ﭘﺎره ﭘﺎره ﮐﺮد‪ .‬از آن ﻣﯿﺎن دو ﻗﻮچ‬

‫آژاﮐْﺲ‪ 6 ‬‬
‫ﺳﭙﯿﺪ ﭘﺎ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮد‪ ،‬ﯾﮑﯽ را ﺳﺮ ﺑﺮﯾﺪ و زﺑﺎن او را از دﻫﺎن ﺑﻪ در آورد و ﺑﺮ زﻣﯿﻦ‬
‫اﻓﮑﻨﺪ ‪.‬آن دﯾﮕﺮي را ﺳﺮﭘﺎ ﺑﻪ ﺗﯿﺮي ﺑﺴﺖ و ﺑﺎ ﺗﺎزﯾﺎﻧﻪ دو ـ دم آن ـ ﻗﺪر ﺿﺮﺑﻪ ﺑﺮ ﭘﯿﮑﺮ‬
‫او زد ﺗﺎ ﺧﻮن از ﺳﺮاﭘﺎي وي روان ﺷﺪ و ﻧﺎﻟﻪ ي او ﺑﻪ آﺳﻤﺎن رﻓﺖ و در آن ﺣﺎل آن‬
‫ﭼﻪ ﻧﺎﺳﺰا و دﺷﻨﺎم ﺑﻮد ﺑﻪ او داد‪.‬‬
‫ﻣﺎ را دﮔﺮ در اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﺎري ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ آن ﮐﻪ ﺳﺮ ﺧﻮد ﺑﭙﻮﺷﯿﻢ و آﻫﺴﺘﻪ ﺑﮕﺮﯾﺰﯾﻢ ﯾﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﺷﺘﺎب ﺳﻮار زورق ﻫﺎ ﺷﺪه ﭘﺎروـ زﻧﺎن رو ﺑﻪ درﯾﺎ ﻧﻬﯿﻢ ﺗﺎ از دﺳﺖ ﻗﻬﺮ و ﻏﻀﺐ‬
‫ﺳﺮداران ﺧﻮد و ﭘﺴﺮان اﺗﺮوس رﻫﺎﯾﯽ ﯾﺎﺑﯿﻢ و اﻻ ﺑﯽ ﮔﻤﺎن ﻣﺎ را ﺳﻨﮕﺴﺎر ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد‬
‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ را اﺻﻼَ ﻣﯿﻞ ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺮدن ﻧﯿﺴﺖ و ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻫﯿﻢ در ﺟﻮار ﺳﺮدار‬
‫ﺧﻮد ﺟﺎن ﺑﺴﭙﺎرﯾﻢ و ﯾﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﯽ ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎر اوﺳﺖ ﺷﺮﯾﮏ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪.‬‬
‫ﺗﺄﻣﻞ ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﻃﻮﻓﺎن ﺑﺮﻃﺮف ﺷﺪ‪ ،‬رﻋﺪ و ﺑﺮق ﭘﺎﯾﺎن ﯾﺎﻓﺖ ﻣﺸﺎﻋﺮ او ﺑﻪ ﺟﺎ آﻣﺪ و ﺣﺎﻟﺖ‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫او اﯾﻨﮏ ﭼﻮن ﺑﺎدﻫﺎي ﺟﻨﻮﺑﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻃﻐﯿﺎن و ﺷﺪت اﻓﺘﺎده اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻧﺴﯿﻤﯽ‬
‫ﻣﻼﯾﻢ ﻣﺒﺪل ﮔﺮدﯾﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ رﻧﺞ او ﭘﺎﯾﺎن ﻧﯿﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﻫﻨﻮز ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ از ﺗﺤﻤﻞ آﻻم‬
‫دﯾﮕﺮي اﺳﺖ؛ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﮕﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد ﻣﺮﺗﮑﺐ ﭼﻪ ﻋﻤﻞ ﻗﺒﯿﺤﯽ ﺷﺪه‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﻤﻞ ي ﮐﻪ ﺟﺰ ﺧﻮد او دﯾﮕﺮي ﻣﺴﺌﻮل آن ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫اﮔﺮ از ﻃﻐﯿﺎن ﺟﻨﻮن او ﮐﺎﺳﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ اﻣﯿﺪ ﺑﻬﺒﻮدي ﮐﺎﻣﻞ او ﻣﯽ رود؛ ﻫﺮﭼﻪ‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﮔﺬراﻧﺪه اﺳﺖ زود ﺑﻪ ﻃﺎق ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ ﻣﯽ اﻓﺘﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺷﻤﺎ را ﻣﺨﯿﺮ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﺪام ﯾﮏ از اﯾﻦ دو ﻃﺮﯾﻖ را از ﺑﻬﺮ ﺧﻮد اﺧﺘﯿﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؛‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫ﯾﮏ ي رﻧﺞ ﺑﺒﺮد و ﺷﻤﺎ آﺳﻮده ﺑﺎﺷﯿﺪ ﯾﺎ ﻫﺮ دو ﯾﮑﺴﺎن از ﻣﺼﯿﺒﺖ ي ﮐﻪ رخ داده‬
‫اﺳﺖ ﻣﺘﺄﻟﻢ ﺷﻮﯾﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﺎ دو ﻣﺼﯿﺒﺖ ﻧﺎﮔﻮارﺗﺮ از ﯾﮏ ﻣﺼﯿﺒﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﭘﺲ ﺑﺪان ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﺎﺗﻤﻪ ي ﺑﯿﻤﺎري او رﻧﺞ ﻣﺎ ﭘﺎﯾﺎن ﻧﻤﯽ ﭘﺬﯾﺮد‪.‬‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫ﭼﻄﻮر ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ؟ ﻣﻦ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ آژاﮐْﺲ‪ ‬ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻋﺎرﺿﻪ ي ﺟﻨﻮن ﺑﻮد ﺧﻮد او ﺑﯽ ﮔﻤﺎن از آن ﺣﺎﻟﺖ‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫راﺿﯽ ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ ﻣﺎ ﻣﺸﺎﻋﺮﻣﺎن ﺑﺮ ﺟﺎ ﺑﻮد از ﻣﺸﺎﻫﺪه ي ﺣﺎﻟﺖ او رﻧﺞ ﻣﯽ ﺑﺮدﯾﻢ‪.‬‬
‫ﻟﯿﮑﻦ اﮐﻨﻮن ﮐﻪ ﺑﻬﺒﻮدي ﯾﺎﻓﺘﻪ و ﺑﯿﻤﺎري او ﺳﭙﺮي ﺷﺪه اﺳﺖ ﻫﻢ او ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻏﺼﻪ و‬
‫اﻧﺪوه ﺷﺪه اﺳﺖ و ﻫﻢ ﻣﺎ؛ آﯾﺎ در اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺼﯿﺒﺖ ﻣﺎ دو ﺑﺮاﺑﺮ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ؟‬
‫راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯽ‪ .‬ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﺎ ﯾﮑﯽ از ﺧﺪاﯾﺎن ﺑﺮ او ﺧﺸﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و اﻻ ﭼﮕﻮﻧﻪ‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﻋﺎرﺿﻪ ي او ﺑﺮ ﻃﺮف ﺷﻮد و او ﺑﺎز ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﺖ اﻧﺪوه ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ؟‬
‫ﻣﻄﻠﺐ ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ و ﺟﺎي اﻧﮑﺎر ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﺷﺮﯾﮏ اﻧﺪوه ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯿﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﺪاﻧﯿﻢ ﭼﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ واﻗﻌﻪ اﺗﻔﺎق‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫اﻓﺘﺎد‪ .‬آﯾﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﯽ ﺷﺮح آن را ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺑﺎزﮔﻮﯾﯽ؟‬
‫اﮐﻨﻮن ﺗﻔﺼﯿﻞ واﻗﻌﻪ را ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ آن ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮد در آن ﺟﺎ ﺑﻮده و ﺑﻪ ﭼﺸﻢ دﯾﺪه‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫ﺑﺎﺷﯿﺪ از ﺑﺮاي ﺗﺎن ﺷﺮح ﻣﯽ دﻫﻢ‪ .‬در ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎي ﺷﺐ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﭼﺮاغ ﻫﺎي اردو‬
‫ﺟﻤﻠﮕﯽ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ آژاﮐْﺲ‪ ‬از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺷﻤﺸﯿﺮي دو دم ﺑﺮداﺷﺖ و دﯾﻮاﻧﻪ‬
‫وار ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺪو ﮔﻔﺘﻢ‪:‬آژاﮐْﺲ‪ ‬ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ روي ﻫﻤﻪ اﻫﻞ اردو در ﺧﻮاﺑﻨﺪ‪،‬‬
‫ﺷﯿﭙﻮر ﺑﯿﺪار ﺑﺎش را ﻧﺪﻣﯿﺪه اﻧﺪ و ﮐﺴﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺗﻮ ﻧﯿﺎﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬از ﺑﺮاي ﭼﻪ ﮐﺎر‬

‫آژاﮐْﺲ‪ 7 ‬‬
‫ﻣﯽ روي؟ وي ﺑﻪ درﺷﺘﯽ در ﺟﻮاب ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬زﻧﺎن را ﺑﺮاي ﺗﻤﺎﺷﺎي ﺟﻤﺎل آﻧﺎن‬
‫آورده اﻧﺪ ﻧﻪ ﺑﺮاي ﺷﻨﯿﺪن ﺳﺨﻨﺎن آﻧﺎن اﯾﻦ ﺳﺨﻦ از ﻋﻬﺪي ﺑﺴﯿﺎر ﻗﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﯾﺎدﮔﺎر‬
‫ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﭼﻮن ﭼﻨﯿﻦ دﯾﺪم ﺧﺎﻣﻮش ﻣﺎﻧﺪم و وي ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ از ﺳﺮاﭘﺮده ﺑﯿﺮون‬
‫رﻓﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ در آن ﻟﺤﻈﻪ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﺖ ي ﺑﻪ او دﺳﺖ داده ﺑﻮد‪ .‬دﯾﺮي ﻧﮕﺬﺷﺖ‬
‫ﮐﻪ ﺑﻪ درون ﺳﺮاﭘﺮده ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ .‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻋﺪه ﮔﺎو و ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ و ﺳﮕﺎن ﮔﻠﻪ را‬
‫ﺑﻪ رﯾﺴﻤﺎن ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد و ﻫﻤﭽﻮن اﺳﯿﺮان ﺟﻨﮕﯽ در ﭘﯽ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﺑﻪ‬
‫داﺧﻞ ﺳﺮاﭘﺮده رﺳﯿﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﺎر آن ﻫﺎ زد؛ ﯾﮑﯽ را ﺳﺮ ﻣﯽ ﺑﺮﯾﺪ و دﯾﮕﺮي را‬
‫ﺷﮑﻢ ﻣﯽ درﯾﺪ و ﺳﻮﻣﯽ را ﻣﺜﻠﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﻌﻀﯽ را ﻧﯿﺰ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺑﺴﺘﻪ و ﺑﺎ ﺗﺎزﯾﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎن آن ﻫﺎ ﻣﯽ اﻓﺘﺎد و ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﻪ آدﻣﯿﺎن را اﺳﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ آن ﻫﺎ را ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻣﯽ‬
‫داد‪ .‬ﭘﺲ از آن ﺑﺎ ﺷﺘﺎب از در ﺑﯿﺮون رﻓﺖ و ﺑﺎ ﺷﺒﺢ ي ﺑﻪ ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ ﭘﺮداﺧﺖ و ﻣﻦ‬
‫در ﻣﯿﺎن ﺳﺨﻨﺎن او ﻧﺎم ﭘﺴﺮان اﺗﺮوس و اﺳﻢ اُدﯾﺴِﺌﻮس را ﺷﻨﻮدم ﮐﻪ از آن ﻫﺎ ﺑﻪ‬
‫درﺷﺘﯽ ﯾﺎد ﻣﯽ ﮐﺮد و از اﯾﻦ ﭘﯿﺮوزي ﮐﻪ ﻧﺼﯿﺐ ش ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺗﺪﺑﯿﺮي ﮐﻪ در‬
‫دﺳﺘﮕﯿﺮي آن ﻫﺎ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮده ﺑﻮد اﺑﺮاز ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﻧﻤﻮد‪ .‬آن ﮔﺎه دوﺑﺎره ﺑﻪ درون‬
‫ﺳﺮاﭘﺮده ﺑﺎزﮔﺸﺖ و در اﯾﻦ وﻗﺖ ﺣﺎل او آﻫﺴﺘﻪ رو ﺑﻪ ﺑﻬﺒﻮدي ﻣﯽ رﻓﺖ و ﻣﺸﺎﻋﺮ‬
‫ﺧﻮد را ﺑﺎز ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺖ و ﭼﻮن ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﻈﺮ اﻓﮑﻨﺪ و آن ﻣﻨﻈﺮه آﺷﻔﺘﻪ و دﻫﺸﺘﻨﺎك را‬
‫دﯾﺪ ﻓﺮﯾﺎدي از روي وﺣﺸﺖ ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﺸﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮد زد و ﺑﺎ ﭘﺎي ﻟﺮزان ﺑﻪ روي‬
‫ﻻﺷﻪ ي ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ي ﮐﻪ ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﺧﯿﻤﻪ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﻓﺮو اﻓﺘﺎد‪ .‬آن وﻗﺖ ﺑﺎ ﭼﻨﮓ‬
‫ﻣﻮﻫﺎي ﺧﻮد را ﮐﻨﺪ و ﺗﺎ ﻣﺪت ي ﺳﺎﮐﺖ و ﺧﺎﻣﻮش در ﮔﻮﺷﻪ اي ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺳﺮ‬
‫ﺑﺮداﺷﺖ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﭘﺮﺳﯿﺪ دﯾﺸﺐ ﭼﻪ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد و ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ‬
‫رﻓﺘﻢ و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺪﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎز آﻣﺪم‪ .‬ﻣﻦ از او ﺑﯿﻢ ﻧﺎك ﺷﺪم و ﻻﺟﺮم آن ﭼﻪ دﯾﺪه ﺑﻮدم‬
‫ﺑﻪ ﺗﻔﺼﯿﻞ ﺑﺪو ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺷﻨﯿﺪن آن ﻧﻌﺮه ﻫﺎﯾﯽ ﺟﺎن ـ ﮐﺎه از دل ﺑﺮ آورد‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﮐﻪ‬
‫ﻧﻈﯿﺮ آن ﻧﻌﺮه ﻫﺎ را ﺗﺎﮐﻨﻮن از وي ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮدم‪ .‬زﯾﺮا او ﺧﻮد ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺷﯿﻮن و زاري ﻣﯽ ﮐﺮد ﻣﻮﯾﻪ ي او ﺑﺴﯿﺎر آﻫﺴﺘﻪ و آرام و ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺻﺪاي ﮔﺎوان ﺑﻮد و‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﻣﻦ ﻧﺎﻟﻪ ي ﺑﻠﻨﺪ از او ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﯽ ﺧﺮاب و دل ي اﻓﺴﺮده در‬
‫ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﮐﻪ ﮐﺸﺘﻪ ي ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان اﻓﺘﺎده اﺳﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ و ﻧﻪ ﻏﺬاﯾﯽ ﺗﻨﺎول ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬
‫و ﻧﻪ آب ي ﻣﯽ آﺷﺎﻣﺪ و ﭼﻨﺎن ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﮐﻪ در ﻓﮑﺮ اﻧﺠﺎم ﮐﺎري ﻣﺨﻮف اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ‬
‫از آن ﻧﻌﺮه ﻫﺎي ﺗﻠﺦ و از اﯾﻦ ﺳﮑﻮت و ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﮐﻪ وﺟﻮد او را ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﭼﻨﯿﻦ‬
‫اﺳﺘﻨﺒﺎط ﮐﺮده ام‪ .‬اﯾﻨﮏ اي ﯾﺎران ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﺮا ﯾﺎوري ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺪان ﺟﻬﺖ ﺑﻪ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ‬
‫آﻣﺪه ام ﮐﻪ از ﺷﻤﺎ اﺳﺘﻌﺎﻧﺖ ﺑﺠﻮﯾﻢ‪ ،‬ﺑﻪ درون ﺳﺮاﭘﺮده آﺋﯿﺪ و اﮔﺮ ﺑﺘﻮاﻧﯿﺪ ﮐﺎري در‬
‫ﺣﻖ ﻣﻦ ﺑﮑﻨﯿﺪ‪ .‬در اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻮارد ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺳﺨﻦ ﻣﺸﻔﻘﺎﻧﻪ دردي ﮔﺮان را‬
‫ﺷﻔﺎي ﻋﺎﺟﻞ ﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬
‫اي ﺑﺎﻧﻮ‪ ،‬ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﺎﮔﻮاري ﺑﻪ ﻣﺎ دادي! اﻓﺴﻮس ﮐﻪ ﺳﺮدار ﻣﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎر اﻓﺴﻮﻧﯽ ﭼﻨﯿﻦ‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﻣﺨﻮف ﺷﺪه اﺳﺖ!‬
‫] آژاﮐْﺲ‪ ‬از درون ﺳﺮاﭘﺮده‪[ .‬‬
‫آي !آي‪!...‬‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬

‫آژاﮐْﺲ‪ 8 ‬‬
‫ﺣﺎل او ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﺻﺪاي او را ﺷﻨﯿﺪﯾﺪ‪ ،‬ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﺑﺮ ﻣﯽ‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫آورد؟‬
‫آي !آي!‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫آﯾﺎ از ﻣﺸﺎﻫﺪه ي ﮐﺎري ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد ﮐﺮده اﺳﺖ اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ رﻧﺞ ﻣﯽ ﺑﺮد؟‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﺗﻮﺳِﺮْ‪ ...‬اي ﺗﻮﺳِﺮْ‪ ،‬ﮐﺠﺎﯾﯽ؟ ﻣﻦ در اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺮدن اﻓﺘﺎده ام و ﺗﻮ ﺑﺎز ﺑﻪ ﻗﺼﺪ‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫ﭼﭙﺎول و ﻏﺎرت رﻓﺘﻪ اي؟‬
‫ﮔﻤﺎن ﻧﺪارﯾﻢ ﮐﻪ ﺟﻨﻮن او ﺑﺎز ﺑﺎﻗﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در را ﺑﮕﺸﺎ ﺗﺎ ﭼﺸﻢ او ﺑﻪ ﻣﺎ اﻓﺘﺪ ﺷﺎﯾﺪ‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫اﻧﺪﮐﯽ آرام ﺑﮕﯿﺮد‪.‬‬
‫ﻣﻦ اﯾﻨﮏ در را ﻣﯽ ﮔﺸﺎﯾﻢ‪ ...‬ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯿﺪ ﭼﻪ ﻫﺎ ﮐﺮده اﺳﺖ و ﭼﻪ ﺑﻪ روزﮔﺎر ﺧﻮد‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫آورده اﺳﺖ‪.‬‬
‫] در را ﺑﺎز ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬آژاﮐْﺲ‪ ‬در ﻣﯿﺎن ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ي ﮐﻪ‬
‫ﮐﺸﺘﻪ اﺳﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪[ .‬‬
‫اي ﻣﻼﺣﺎن ﭼﺎﺑﮏ ﭘﺎ‪ ،‬اي ﯾﺎران ﻗﺪﯾﻢ ﮐﻪ در دوﺳﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ اﺳﺘﻮارﯾﺪ‪ .‬ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ ﮐﻪ‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫وﺟﻮد ﻣﻦ ﭼﺴﺎن دﺳﺘﺨﻮش ﻃﻮﻓﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ و ﭼﮕﻮﻧﻪ آب از ﺳﺮ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻦ اﯾﻨﮏ در درﯾﺎي ﺧﻮن ﻏﻮﻃﻪ ورم‪.‬‬
‫] ﻣﻼﺣﺎن ‪ ،‬ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‪[.‬‬
‫آن ﭼﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﯽ ﺣﻘﯿﻘﺖ داﺷﺖ‪ .‬ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز اﻧﺪﯾﺸﻪ ي او ﻣﺸﻮش اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﻫﺎن‪ ،‬اي ﻣﻼﺣﺎن ﺑﺎ وﻓﺎ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاﻫﯽ ﻣﻦ ﻋﺮﺻﻪ ي درﯾﺎ را در ﻧﻮردﯾﺪه اﯾﺪ و ﺑﺪﯾﻦ‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫ﺟﺎ آﻣﺪه اﯾﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺷﻤﺎﯾﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﯿﺪ ﻣﺮا از اﯾﻦ ﻣﻬﻠﮑﻪ ﻧﺠﺎت دﻫﯿﺪ ـ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﻤﺎ ـ‬
‫درﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﭘﺎﯾﺎن دﻫﯿﺪ و ﺟﺴﺪ ﻣﺮا ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ‬
‫ﺑﯿﻔﮑﻨﯿﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻪ اي ﺳﺮدار‪ ،‬ﺧﺪا ﻧﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎري دﺳﺖ ﯾﺎزﯾﻢ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻼ را ﺑﺎ ﺑﻼﯾﯽ‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫دﯾﮕﺮ درﻣﺎن ﻧﺘﻮان ﮐﺮد‪ ،‬ﺗﻮ ﻧﯿﺰ از اﯾﻦ اﻧﺪﯾﺸﻪ ﺑﺎﻃﻞ در ﮔﺬر و ﺑﯿﻬﻮده ﺧﻮد را ﻋﺬاب‬
‫ﻣﺪه‪.‬‬
‫اﯾﻦ اﺳﺖ ﺳﺮدار دﻟﯿﺮي ﮐﻪ ﺷﺠﺎﻋﺖ و دﻻوري او ﺷﻬﺮه ي آﻓﺎق ﺑﻮد و داﺳﺘﺎن ﺟﻨﮓ‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫ﻫﺎي وي در ﺻﻒ ﻣﻘﺪم ﮐﺎرـ زار زﺑﺎن ـ زد ﺧﺎص و ﻋﺎم ﺑﻮد! اﯾﻨﮏ ﺷﺠﺎﻋﺖ و ﺑﯽ‬
‫ﺑﺎﮐﯽ او را در ﻣﯿﺎن ﭼﺎرﭘﺎﯾﺎن ﺑﯽ ﮔﻨﺎه ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ و ﺑﺮ ﺳﻔﺎﻫﺖ و رﺳﻮاﯾﯽ او ﺑﺨﻨﺪﯾﺪ!‬
‫اي آژاﮐْﺲ‪ !‬ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر ﻣﻦ! اﯾﻦ ﺳﺨﻨﺎن را‪ ،‬ﻣﮕﻮ‪.‬‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫زود ﺑﺮو! از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ‪ ،‬دور ﺷﻮ! واي! واي!‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫اي ﺳﺮدار! ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺪا‪ ،‬ﺳﺨﻨﺎن ﻣﺎ را ﺑﺸﻨﻮ و ﭘﻨﺪ ﻣﺎ را ﺑﭙﺬﯾﺮ‪.‬‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﭼﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻟﻌﻦ و ﻧﻔﺮﯾﻦ‪ ،‬دﭼﺎر آﻣﺪم! اﻫﺮﻣﻨﺎن را ﺑﻪ ﭼﻨﮓ آورد‪،‬م و‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫آن ﻫﺎ را رﻫﺎ ﮐﺮدم! آري! آن ﻫﺎ را رﻫﺎ ﮐﺮدم‪ ،‬و ﺧﻮن ﭘﺎك اﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮدات زﯾﺒﺎ را‬
‫ﺑﯿﻬﻮده رﯾﺨﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮐﺎري ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﺬاب ﻣﺪه‪ .‬ﺑﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬اﻓﺴﻮس ﻧﺒﺎﯾﺪ‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﺧﻮرد‪.‬‬

‫آژاﮐْﺲ‪ 9 ‬‬
‫اﯾﻦ اُدﯾﺴِﺌﻮس ﻧﺎﺑﮑﺎر‪ ،‬ﮐﻪ از ﻫﻤﻪ ي ﺗﺒﻪ ﮐﺎران اردوي ﻣﺎ‪ ،‬ﻧﺎﺑﮑﺎرﺗﺮ اﺳﺖ‪ ،‬در‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ آﯾﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ از راه ﺗﻤﺴﺨﺮ‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺨﻨﺪد؟‬
‫ﭼﻪ او ﺑﺨﻨﺪد و ﭼﻪ ﺑﮕﺮﯾﺪ‪ ،‬آن ﭼﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ رﺳﺪ‪ ،‬از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﻣﻦ‪ ،‬ﻫﻢ اﮐﻨﻮن‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ او‪ ،‬رو ﺑﻪ رو ﺷﻮم! ﻫﻢ اﮐﻨﻮن! ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ‪ ،‬ﺷﮑﺴﺘﻪ و ﻧﺎﺗﻮان‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫اي ﺳﺮدار‪ ،‬آرام ﺑﮕﯿﺮ! اﯾﻨﮏ‪ ...‬ﻧﻪ‪ ،‬وﻗﺖ آن اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﺣﻤﺎﺳﻪ ﺳﺮاﯾﯽ ﮐﻨﯽ‪.‬‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫اي زﺋﻮس! اي ﭘﺪر ﭘﺪران ﻣﻦ! اﻣﺎن از دﺳﺖ اﯾﻦ ﻧﺎﺑﮑﺎر ﻣﮑﺎر‪ ،‬رﺧﺼﺖ ﻓﺮﻣﺎ ﺗﺎ اﯾﻦ‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫روﺑﺎه ﻣﺤﺘﺎل و آن دو ﭘﺎدﺷﺎه ﮐﻪ او را ﺑﺮ ﻣﺎ ﮔﺰﯾﺪه اﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﻼﮐﺖ رﺳﺎﻧﻢ‪ ،‬آري آن ﻫﺎ‬
‫را ﻫﻼك ﮐﻨﻢ و ﺧﻮد ﻧﯿﺰ ﻫﻼك ﺷﻮم!‬
‫اﮔﺮ آرزوي ﻣﺮدن داري ﻣﺮگ ﻣﺎ را ﻫﻢ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻄﻠﺐ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﺎ ﺑﯽ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﯿﻢ ﮐﺮد‪.‬‬
‫اي ﻇﻠﻤﺖ ﻋﺪم ﮐﻪ روﺷﻨﯽ ﺑﺨﺶ وﺟﻮد ﻣﻦ ي و اي ﺷﺐ ﺳﯿﺎه ﻣﺮگ ﮐﻪ ﯾﮕﺎﻧﻪ روز‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫ﺣﯿﺎت ﻣﻦ ي‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﺮاي ﺟﺎوﯾﺪان ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺮﺳﺎن‪ ،‬درﻧﮓ ﻣﮑﻦ‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﻪ رﺣﻤﺖ و‬
‫ﺑﺨﺸﺎﯾﺶ ﺧﺪاﯾﺎن اﻣﯿﺪي ﻧﯿﺴﺖ و روي آن ﮐﻪ از آدﻣﯿﺎن ﻫﻢ اﺳﺘﻌﺎﻧﺖ ﺟﻮﯾﻢ ﻧﺪارم‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽ از دﺧﺘﺮان ﺑﯽ ﺑﺎك زﺋﻮس ﻣﺮا ﺗﺎ ﭘﺎي ﻣﺮگ دﻧﺒﺎل ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬از دﺳﺖ دﺷﻤﻨﯽ‬
‫ﭼﻨﯿﻦ ﻗﻬﺎر ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮاﻧﻢ ﮔﺮﯾﺨﺖ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ وي ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﭘﻨﺎه ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺮد! روزﮔﺎر ﻣﻦ‬
‫ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﯿﺪه اﺳﺖ و دﺳﺖ اﻧﺘﻘﺎم در ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ اﺳﺖ ﺛﻤﺮه ي ﭘﯿﺮوزي‬
‫ﻫﺎي ﺳﻔﯿﻬﺎﻧﻪ ي ﻣﻦ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﺪ‪ ،‬در آن ﺟﺎ ﻫﻢ ﯾﺎران ﺟﻨﮕﯽ ﻣﻦ در ﮐﻤﯿﻦ‬
‫ﺟﺎن م ﻧﺸﺴﺘﻪ اﻧﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﺑﻠﯿﻪ را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﺗﻮاﻧﻢ ﮐﺮد؟ ﻣﺮدي ﺑﺪﯾﻦ ﺑﺰرﮔﻮاري و ﻧﯿﮑﯽ ﭼﺴﺎن‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫دﺳﺘﺨﻮش ﯾﺄس و ﻧﺎﻣﺮادي ﺷﺪه اﺳﺖ!‬
‫اي ﺳﻮاﺣﻞ درﯾﺎي ﺧﺮوﺷﺎن‪ .‬اي ﭼﻤﻦ زارﻫﺎي ﺧﺮم و ﺳﺮﺳﺒﺰ و اي ﺻﺨﺮه ﻫﺎي زﯾﺒﺎ‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫ﮐﻪ اﻣﻮاج درﯾﺎ ﺷﻤﺎ را ﺳﺎﯾﯿﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻦ در ﮐﻨﺎر ﺷﻤﺎ دﯾﺮ ﻣﺎﻧﺪه ام و دوران اﻗﺎﻣﺖ م‬
‫در وﻻﯾﺖ ﺗﺮوا ﺑﻪ دراز ﮐﺸﯿﺪه اﺳﺖ روي ﻣﺮا دﯾﮕﺮ ﻧﺨﻮاﻫﯿﺪ دﯾﺪ و از اﯾﻦ ﭘﺲ ﻣﺮا‬
‫زﻧﺪه ﻧﺨﻮاﻫﯿﺪ ﯾﺎﻓﺖ‪ .‬اي رودﺧﺎﻧﻪ ي آرام اﺳﮑﺎﻣﺎﻧﺪر ﮐﻪ ﻣﺤﺒﻮب دل ﻣﺎﯾﯽ‪ ،‬ﺗﻮ ﻧﯿﺰ‬
‫دﯾﮕﺮ روي آژاﮐْﺲ‪ ‬را ﻧﺨﻮاﻫﯽ دﯾﺪ‪ .‬آري آژاﮐْﺲ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺣﻤﻞ ﺑﺮ‬
‫ﺧﻮد ﺳﺘﺎﯾﯽ ﻧﺸﻮد ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻮن او ﻣﺮدي از ﺳﻮاﺣﻞ ﯾﻮﻧﺎن ﭘﺎ ﺑﻪ وﻻﯾﺖ ﺗﺮوا‬
‫ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻨﮏ اﯾﻦ آژاﮐْﺲ‪ ‬را ﺑﻨﮕﺮ‪ ،‬رﺳﻮا و اﻧﮕﺸﺖ ﻧﻤﺎ در اﯾﻦ ﺑﯿﻐﻮﻟﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺪﯾﻨﺴﺎن ﺳﺨﻦ ﻣﮕﻮ‪ ،‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﻖ داري ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﺑﺨﻮاﻫﯽ ﺑﺮ زﺑﺎن آري‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﯿﺰ در‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺎﮔﻮار ﮐﻪ ﺗﻮﯾﯽ‪ ،‬ﺧﻮد ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ و ﺗﻮ را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺴﻠﯽ دﻫﻢ‪.‬‬
‫ﻫﯿﻬﺎت‪ ،‬ﻫﯿﻬﺎت! در اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺠﺰ و اﻧﮑﺴﺎر ﮐﻪ ﻣﻦ م‪ ،‬ﻣﺮا ﺟﺰ از ﻣﻮﯾﻪ و ﺳﻮﮔﻮاري‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫ﮔﺰﯾﺮي ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻫﯿﻬﺎت‪ ،‬ﻫﯿﻬﺎت! ﺑﺮ ﻣﻦ و ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻣﻦ ـ در اﯾﻦ ﺟﺎ‪ ،‬در ﻫﻤﯿﻦ‬
‫ﺳﺮزﻣﯿﻦ آﯾﺪا ﭘﺪر ﻣﻦ در ﺟﻨﮓ ﻧﺸﺎن اﻓﺘﺨﺎر رﺑﻮد و زن ي زﯾﺒﺎ ﺑﻪ ﻏﻨﯿﻤﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ‬
‫ﻧﺎﻣﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ وﻃﻦ ﺧﻮد ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪ اوﯾﻢ ﺑﺎ دل ي ﺷﺠﺎع و ﻋﺰﻣﯽ ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﺑﺪﯾﻦ دﯾﺎر آﻣﺪم و ﭼﻪ دﻟﯿﺮي ﻫﺎ و دﻻوري ﻫﺎ ﮐﻪ در ﺟﮓ ﻧﮑﺮدم‪ .‬ﻟﯿﮑﻦ اﮐﻨﻮن در‬

‫آژاﮐْﺲ‪ 10 ‬‬
‫ﻣﯿﺎن ﻫﻢ وﻃﻨﺎن ﺧﻮد ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ ﻣﺮگ و ﺳﺮﺷﮑﺴﺘﮕﯽ ﺷﺪه ام‪ .‬ﻣﻦ ﻧﯿﮏ ﻣﯽ داﻧﻢ ﮐﻪ‬
‫اﮔﺮ اﺧﯿﻠﯿﺲ ﺧﻮد زﻧﺪه ﺑﻮد ﺳﻼح ﺧﻮﯾﺶ را ﺟﺰ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ دﯾﮕﺮي ﻧﻤﯽ ﺳﭙﺮد‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﭘﺴﺮان اﺗﺮوس ﻣﺮا و دﻟﯿﺮي ﻫﺎي ﻣﺮا از ﯾﺎد ﺑﺮدﻧﺪ و ﺳﻼح او را ﺑﻪ ﻧﺎﺑﮑﺎري‬
‫اﻓﺴﻮﻧﮑﺎر ﺳﭙﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻓﺴﻮس ﮐﻪ ﺧﺪاﯾﺎن ﭼﺸﻢ ﻣﺮا ﺑﺴﺘﻨﺪ و اﻧﺪﯾﺸﻪ ﻣﺮا ﻣﺨﺘﻞ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‬
‫واﻻ آن ﻫﺎ را زﻧﺪه ﻧﻤﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ درﺑﺎره ي دﯾﮕﺮان ﭼﻨﯿﻦ ﻇﻠﻢ و ﺑﯽ‬
‫ﻣﺮوﺗﯽ روا دارﻧﺪ‪ .‬آري‪ ،‬درﺳﺖ در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ اﻧﺘﻘﺎم ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﻣﯽ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺳﺰاي آن ﻫﺎ را در ﮐﻨﺎرﺷﺎن ﻧﻬﻢ‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﺧﯿﺮه ﭼﺸﻢ زﺋﻮس ﻧﻘﺸﻪ ﻣﺮا ﺑﺎﻃﻞ‬
‫ﮐﺮد و ﻋﺎرﺿﻪ ي ﺟﻨﻮن ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﻧﻤﻮد‪ .‬اﯾﻨﮏ ﺧﻮن ﭼﺎرﭘﺎﯾﺎن ﺑﯿﮕﻨﺎه ﺑﻪ ﺟﺎي‬
‫ﺧﻮن آﻧﺎن دﺳﺖ ﻫﺎي ﻣﺮا آﻏﺸﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ آن ﻫﺎ از ﭼﻨﮕﺎل ﻋﻘﻮﺑﺖ ﻣﻦ ﮔﺮﯾﺨﺘﻨﺪ و‬
‫اﯾﻨﮏ از راه ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ ﮔﻨﺎه ﺳﺴﺘﯽ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺧﺪاﯾﺎن ﭼﻮن ﺑﻪ ﻓﮑﺮ‬
‫ﺷﯿﻄﻨﺖ اﻓﺘﻨﺪ ﻣﺮدﻣﺎن ﻓﺮوﻣﺎﯾﻪ و ﻧﺎﭼﯿﺰ از ﭼﻨﮓ آزادﮔﺎن و ﺑﺰرﮔﺎن ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺰﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ‬
‫وﺻﻒ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﮐﺮد؟ در اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ و ﺧﺪاﯾﺎن از ﻣﻦ روي‬
‫ﺗﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن ﺑﺎ ﻣﻦ از در ﺳﺘﯿﺰه در آﻣﺪه اﻧﺪ و ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﺗﺮوا ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ دﯾﺪه ﺑﻐﺾ‬
‫و ﺗﻨﻔﺮ ﻣﯽ ﻧﮕﺮد‪ ،‬در ﭼﻨﯿﻦ ﺣﺎﻟﺖ آﯾﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﻣﺮدم اﺗﺮﯾﺪ را ﺑﺎ ﺟﻬﺎزات ﺧﻮد در اﯾﻦ‬
‫ﺟﺎ رﻫﺎ ﮐﻨﻢ و از درﯾﺎي اژه ﺑﮕﺬرم و ﺑﻪ وﻃﻦ ﺧﻮد ﺑﺎز ﮔﺮدم؟ در اﯾﻦ ﺻﻮرت ﭼﮕﻮﻧﻪ‬
‫ﺑﻪ روي ﭘﺪرم ﺗﻼﻣﻮن ﺑﻨﮕﺮم و ﭼﻮن دﺳﺖ ﺧﺎﻟﯽ و ﺑﺪون ﻏﻨﯿﻤﺖ ي ﮐﻪ در ﺧﻮر‬
‫اﻓﺘﺨﺎرات او ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﺰد او ﻣﯽ روم ﺑﺎ ﭼﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ؟ ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻦ‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎري ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﮐﺮد‪ .‬ﯾﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺗﺮوا رو آورم و ﯾﮑﻪ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﺑﺮج و‬
‫ﺑﺎروي آن ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺒﺮم و ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﺑﺎ اﻓﺘﺨﺎر و ﻧﯿﮏ ـ ﻧﺎﻣﯽ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﻮم‪ ،‬اﯾﻦ ﮐﺎر ﻧﯿﺰ‬
‫ﺧﻼف ﻣﺼﻠﺤﺖ اﺳﺖ ﭼﻮن در آن ﺻﻮرت ﺧﺪﻣﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﺴﺮان آﺗﺮﯾﺪ ﮐﺮده ام و آن ﻫﺎ‬
‫را از دﺳﺖ ﺧﻮد ﺧﻼص ﻧﻤﻮده ام‪ .‬ﭘﺲ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﻣﻦ در اﯾﻦ ﻣﯿﺎﻧﻪ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ‬
‫ﭘﺪر ﭘﯿﺮم ﺗﺼﻮر ﻧﮑﻨﺪ ﭘﺴﺮي ﺟﺒﺎن و ﺑﯽ اراده دارد‪ .‬ﻋﻤﺮ دراز را ﻓﺎﯾﺪه ﭼﯿﺴﺖ؟ ﻫﯿﭻ‬
‫ﮐﺲ ﺟﺰ ﻣﺮدم ﺟﺒﺎن و ﺗﺮﺳﻮ آرزوﻣﻨﺪ ﻋﻤﺮي دراز ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺳﺮاﺳﺮ آن ﺑﻪ رﻧﺞ و‬
‫ﻓﺮوﻣﺎﯾﮕﯽ ﮔﺬرد‪ .‬ﭼﻪ ﻓﺎﯾﺪه ﮐﻪ آدﻣﯽ ﺑﯿﮑﺎر ﻧﺸﯿﻨﺪ و ﺑﻪ ﺷﻤﺎرش اﯾﺎم وﻗﺖ ﺑﮕﺬراﻧﺪ و‬
‫در ﻣﺴﯿﺮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮔﺎم ﮔﺬارد؟ ﯾﺎ ﭼﻪ ﻓﺎﯾﺪه ﮐﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﺎ آﺗﺶ ﻧﯿﻢ ﻣﺮده آﻣﺎل و آرزوﻫﺎ‬
‫ﺧﻮﺷﺘﻦ را ﮔﺮم ﮐﻨﺪ؟ ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ ،‬ﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﻓﺘﺨﺎر زﯾﺴﺖ ﯾﺎ ﺑﻪ‬
‫ﺳﺮﺑﻠﻨﺪي ﻫﻼك ﺷﺪ‪ .‬اﯾﻦ اﺳﺖ آن ﭼﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺮدان آزاده ي ﺟﻬﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ و‬
‫ﺑﺲ‪.‬‬
‫اي آژاﮐْﺲ‪ ،‬ﻣﻨﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﺷﺪ ﮐﻪ ﺳﺨﻨﺎن ي ﺑﺲ دﻟﯿﺮ ﮔﻔﺘﯽ و ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﺳﺨﻨﺎن‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﺑﺰرﮔﯽ ﺧﻮد را ﻧﯿﮏ ﻧﻤﺎﯾﺎﻧﺪي ـ وﻟﯽ در ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺷﺘﺎب ﻣﮑﻦ‪ ،‬اﯾﻦ اﻧﺪﯾﺸﻪ‬
‫ﻫﺎي ﺗﻠﺦ را از ﺳﺮ ﺑﻪ در ﮐﻦ و ﺗﺄﻣﻞ ﮐﻦ ﺗﺎ ﯾﺎران ﺗﻮ اﺳﺒﺎب آﺳﺎﯾﺶ ﺗﻮ را ﻓﺮاﻫﻢ‬
‫ﺳﺎزﻧﺪ‪.‬‬
‫اي آژاﮐْﺲ‪ ،‬اي ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر ﻣﻦ! اﻓﺴﻮس ﮐﻪ آدﻣﯽ ﺑﺎزﯾﭽﻪ ي دﺳﺖ ﺗﻘﺪﯾﺮ اﺳﺖ!‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫ﭘﺪر ﻣﻦ ﯾﮑﯽ از ﻣﺮدان آزاده و ﺻﺎﺣﺐ ﺟﺎه ﻓﺮﯾﮕﯿﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﮐﻨﻮن ﻣﻦ ﮐﯿﺴﺘﻢ؟ ﮐﻨﯿﺰي‬
‫ﮐﻪ ﺑﻪ اﺳﺎرت در آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻻﺑﺪ ﺧﻮاﻫﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﺸﯿﺖ آﺳﻤﺎﻧﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﮑﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺮده اي‪ .‬ﻟﯿﮑﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ اﯾﻨﮏ‬

‫آژاﮐْﺲ‪ 11 ‬‬
‫ﻫﻤﺴﺮ و ﻫﻤﺨﻮاﺑﻪ ﺗﻮام‪ .‬و ﺟﺰ ﺧﯿﺮ و ﻧﯿﮑﯽ ﺗﻮ را ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻫﻢ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻫﻤﺎن‬
‫ﺧﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ و ﺗﻮ در ﻋﺎﻟﻢ زﻧﺎﺷﻮﯾﯽ او را ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺘﯿﻢ و ﺑﻪ ﺣﻖ ﻫﻤﺎن ﺑﺴﺘﺮي ﮐﻪ ﺗﻮ‬
‫ﻣﺮا در آن ﻫﻤﺨﻮاﺑﻪ ﺧﻮد ﮐﺮدي‪ ،‬ﺳﻮﮔﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻇﻠﻢ و ﺷﻘﺎوت آﻧﺎن ي ﮐﻪ‬
‫ﺧﺼﻢ ﺗﻮـ اﻧﺪ ﻧﮑﻦ و ﻣﺮا ﭘﺲ از ﺧﻮد ﺑﻪ دﺳﺖ ﺻﺎﺣﺐ دﯾﮕﺮي ﻣﺴﭙﺎر‪ .‬آن ﮔﺎه ﮐﻪ ﺗﻮ‬
‫از اﯾﻦ ﺟﻬﺎن رﺧﺖ ﺑﺮﺑﻨﺪي و ﻣﺮا ﺗﻨﻬﺎ و ﺑﯽ ﯾﺎر ﮔﺬاري‪ ،‬ﺑﻪ ﯾﺎد آور ﮐﻪ در ﻫﻤﺎن روز‬
‫ﻣﺮگ ﺗﻮ‪ ،‬ﯾﮑﯽ از ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن ﻣﺮا و ﻓﺮزﻧﺪت را ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺑﻪ اﺳﯿﺮي ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮد و ﻧﯿﺰ ﺑﻪ‬
‫ﯾﺎد آور ﮐﻪ ارﺑﺎب ﺗﺎزه ي ﻣﻦ از راه ﻃﻨﺰ و ﮐﻨﺎﯾﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﻔﺖ ﻣﯽ داﻧﯿﺪ اﯾﻦ زن‬
‫ﮐﯿﺴﺖ؟ ﻫﻤﺴﺮ آژاﮐْﺲ‪ ‬اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎن آژاﮐْﺲ‪ ‬ﮐﻪ روزي ﻗﻬﺮﻣﺎن دﻟﯿﺮ ﻟﺸﮑﺮ ﯾﻮﻧﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ از ﺗﺨﺖ ﻗﺪرت ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﻣﺬﻟﺖ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ ‪ !.‬آري ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﺳﺨﻨﺎن‬
‫را ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ و ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﻦ م ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺤﻤﻞ ﺷﻨﻮدن آن را ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻟﯿﮑﻦ در‬
‫ﺣﻘﯿﻘﺖ رواﯾﯽ آن داﻣﻦ ﮔﯿﺮ ﺷﺨﺺ ﺗﻮ و دودﻣﺎن ت ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬اي آژاﮐْﺲ‪ ،‬آﯾﺎ‬
‫دل آن داري ﮐﻪ ﭘﺪر ﭘﯿﺮ ﺧﻮد را در اﯾﻦ آﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﺳﻮگ ﺧﻮد ﺑﻨﺸﺎﻧﯽ؟ آﯾﺎ راﺿﯽ‬
‫ﻣﯽ ﺷﻮي ﻣﺎدرت ﺳﺎﻟﯿﺎن دراز در ﻓﺮاق ﺗﻮ ﺳﺮﺷﮏ از دﯾﺪه ﺑﺒﺎرد؟ ﺑﻪ ﯾﺎد آور ﮐﻪ ﻫﻢ‬
‫اﮐﻨﻮن ﻣﺎدرت ﭼﺸﻢ ﺑﻪ راه ﺗﻮ اﺳﺖ و دﻋﺎي ﺷﺒﺎﻧﻪ روزي او آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻧﺰد او‬
‫ﺑﺮﮔﺮدي‪ .‬ﺑﻪ ﯾﺎد آور ﮐﻪ ﭘﺴﺮت‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻧﻮرﺳﯿﺪه ات در ﺑﻬﺎر زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺑﯽ ﭘﺪر و ﺑﯽ ﯾﺎر‬
‫و ﯾﺎور ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ و اﺳﯿﺮ ﭘﻨﺠﻪ ي ﻗﯿﻤﯽ ﺑﯽ ﻋﺎﻃﻔﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮدﯾﺪ‪ .‬آﯾﺎ دل ت ﮔﻮاﻫﯽ‬
‫ﻣﯽ دﻫﺪ ﮐﻪ در ﺣﻖ ﭘﺴﺮت و در ﺣﻖ ﻣﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺳﺘﻢ ي روا داري؟ ﻣﻦ ﮐﻪ را ﺟﺰ ﺗﻮ‬
‫در اﯾﻦ ﺟﻬﺎن دارم و ﭘﺲ از ﺗﻮ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺗﻮاﻧﻢ رﻓﺖ؟ ﺧﺎﻧﻪ ي ﻣﺮا ﺗﻮ ﺑﺎ دم ﺷﻤﺸﯿﺮ‬
‫وﯾﺮاﻧﻪ ﺳﺎﺧﺘﯽ و ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﻧﯿﺰ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺗﻘﺪﯾﺮ در ﺟﺎﯾﮕﺎه ﻣﺮدﮔﺎن ﻣﺴﮑﻦ ﮔﺰﯾﺪه‬
‫اﻧﺪ‪ .‬اﯾﻨﮏ اﮔﺮ ﺗﻮ از اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﺮوي ﻣﺮا دﯾﮕﺮ در ﮐﺪام ﺳﺮزﻣﯿﻦ راه ﻣﯽ دﻫﻨﺪ و ﯾﺎ‬
‫ﭼﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻮﺷﻨﻮدي و ﻣﺴﺮت ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ؟ ﺗﻮ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ي ﻫﺴﺘﯽ و‬
‫ﯾﮕﺎﻧﻪ ﻧﻘﺪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﯽ‪ ،‬آﯾﺎ ﻣﺮا ﺑﺎﻟﻤﺮه از ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮده اي و ﺑﻪ ﻃﺎق ﻧﺴﯿﺎن ﺳﭙﺮده‬
‫اي؟ آﯾﺎ ﻫﯿﭻ ﻣﺮدي دوران ﺳﻌﺎدت ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻮد را اﯾﻦ ـ ﺳﺎن ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ‬
‫ﻧﻪ آن ﮐﻪ ﺷﺎخ ﻣﺤﺒﺖ ﺛﻤﺮه ي ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯽ دﻫﺪ‪ .‬ﻫﺮ آن ﮐﺲ ﮐﻪ ﻣﻬﺮ و ﻣﺤﺒﺖ از‬
‫ﺧﺎﻃﺮ ﻣﯽ ﺑﺮد ﺑﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ از ﻃﺮﯾﻖ ﻣﺮدﻣﯽ و آزادﮔﯽ ﻣﻨﺤﺮف ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫اي آژاﮐْﺲ‪ ،‬ﻣﺎ را دل ﺑﻪ اﺣﻮال او ﺳﺨﺖ ﻣﯽ ﺳﻮزد‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﻄﻮر؟ آﯾﺎ ﮔﻔﺘﺎر او را‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﺗﺼﺪﯾﻖ ﻧﺪاري و ﺣﻖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ او ﻧﻤﯽ دﻫﯽ؟‬
‫اﮔﺮ از ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻦ ﺳﺮﭘﯿﭽﯽ ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬ﺣﻖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ او ﺧﻮاﻫﻢ داد‪.‬‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫ﻫﺮﭼﻪ ﺗﻮ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯽ ﺑﯽ درﻧﮓ ﻫﻤﺎن ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫ﭘﺴﺮ ﻣﺮا ﺑﺪﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﯿﺎور‪ .‬ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ او را ﺑﺒﯿﻨﻢ‪.‬‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫ﭼﻮن از ﺗﻮ ﺑﯿﻤﻨﺎك ﺷﺪم او را از اﯾﻦ ﺟﺎ رواﻧﻪ ﮐﺮدم‪.‬‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫ﻣﻘﺼﻮدت اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ‪ ....‬دﭼﺎر ﺑﯿﻤﺎري ﺑﻮدم!‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫آري‪ ،‬ﺗﺮﺳﯿﺪم ﺗﻮ را ﭼﺸﻢ ﺑﺪو ﺑﯿﻔﺘﺪ ‪ ...‬و او را ﻫﻢ ﻫﻼك ﮐﻨﯽ‪.‬‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫ﭼﻪ ﮐﺎر ﺑﺠﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ!‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻬﺖ ﺳﺨﺖ ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﻔﺘﺪ‪.‬‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫ﮐﺎري ﺑﺲ ﺧﺮدﻣﻨﺪاﻧﻪ ﮐﺮدي‪.‬‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬

‫آژاﮐْﺲ‪ 12 ‬‬
 ‫اﮐﻨﻮن ﭼﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﮐﺮد؟‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ او را ﺑﺪﯾﻦ ـ ﺟﺎ ﺑﯿﺎوري ﺗﺎ او را ﺑﺒﯿﻨﻢ و ﺑﺎ وي ﺳﺨﻦ ﮔﻮﯾﻢ‪.‬‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫او را ﺑﻪ دﺳﺖ ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﺎن ﺳﭙﺮده ام و دور از اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﯿﺴﺖ – ﻫﻢ اﮐﻨﻮن او را ﺧﻮاﻫﻢ‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫آورد‪.‬‬
‫ﭘﺲ او را ﻓﻮراَ ﺣﺎﺿﺮ ﮐﻦ‪.‬‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫اي اِري‪ ‬ﺳﺎﺳِﺲ‪ ‬زود ﺑﯿﺎ‪ ،‬ﭘﺪرت ﺗﻮ را ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ‪ ...‬ﯾﮑﯽ از ﺷﻤﺎ او را ﺑﯿﺎورد‪ ،‬ﻫﺮ‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫ﮐﺲ ﮐﻪ ﻣﺮاﻗﺐ او ﺑﻮد او را ﺑﯿﺎورد‪.‬‬
‫آﯾﺎ ﺻﺪاي ﺗﻮ را ﺷﻨﯿﺪ و ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ؟‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫آري ﺷﻨﯿﺪ و ﻫﻢ اﮐﻨﻮن ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ‪ .‬ﯾﮑﯽ از ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﺎن او را ﻣﯽ آورد‪.‬‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫] ﭘﺎﺳﺒﺎن ي ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﮐﻮدك داﺧﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد‪[ .‬‬
‫آﻓﺮﯾﻦ ‪ !....‬اﮐﻨﻮن او را در آﻏﻮش ﻣﻦ ﺑﮕﺬار ‪ ...‬اﮔﺮ او ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﻦ اﺳﺖ ﺑﯽ ﮔﻤﺎن از‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫دﯾﺪن ﺧﻮن ﮔﺮم ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺗﺮﺳﯿﺪ‪ .‬دﯾﺮي ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ وي از آﻏﻮش ﮔﺮم ﻣﺎ‬
‫ﺟﺪا ﺷﻮد و در ﻫﻤﺎن دﺑﺴﺘﺎن ﮐﻪ ﭘﺪرش درس ﻣﺘﺎﻋﺐ و ﻣﺸﻘﺎت آﻣﻮﺧﺖ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ‬
‫ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻮد‪ .‬ﭘﺴﺮم‪ ،‬آرزوي ﻣﻦ آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ از ﻫﻤﻪ ﺟﻬﺖ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﭘﺪرت ﺑﺎﺷﯽ‪.‬‬
‫اﻣﺎ در زﻧﺪﮔﯽ از او ﺧﻮش ﺑﺨﺖ ﺗﺮ ﺑﺸﻮي‪ .‬ﻣﻦ اﮐﻨﻮن آرزو دارم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺗﻮ ﻣﯽ‬
‫ﺑﻮدم‪ .‬زﯾﺮا ﺗﻮ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﻣﺼﺎﯾﺐ و ﺑﻼﯾﺎ را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﻧﮕﺮي و ﻣﻌﻨﯽ آن را ﻧﻤﯽ‬
‫ﻓﻬﻤﯽ‪ .‬آدﻣﯽ در ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﻣﺮاﺣﻞ ﻋﻤﺮ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻗﺪر دوران ﮐﻮدﮐﯽ و ﺑﯽ ﺧﺒﺮي‬
‫ﺧﻮش ﺑﺨﺖ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬زﯾﺮا ﻫﻨﻮز ﻃﻌﻢ ﺛﻤﺮه ﺷﺎدي ﯾﺎ اﻧﺪوه را ﻧﭽﺸﯿﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻓﺮزﻧﺪ‪،‬‬
‫ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻫﺸﯿﺎري ﺗﻮ رﺳﯿﺪ ﻧﯿﮏ ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎش ﮐﻪ دﺷﻤﻨﺎن ﺗﻮ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﺗﻮ ﭘﺴﺮ‬
‫ﮐﯿﺴﺘﯽ‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﺗﺎ رﺳﯿﺪن آن زﻣﺎن ﺑﻪ ﺳﺮور و ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ زﯾﺴﺖ ﮐﻦ و ﭼﻮن ﭘﺮﻧﺪه ي‬
‫آزاد در ﻫﻮا ﭘﺮواز ﮐﻦ و اﺳﺒﺎب ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ و ﺷﺎد ﮐﺎﻣﯽ ﻣﺎدرت را ﻓﺮاﻫﻢ آور‪ .‬ﭘﺲ از‬
‫آن ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ از اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﺮوم ﺗﻮ را ﺑﻪ دﺳﺘﯽ اﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﺳﭙﺎرم ﺗﺎ از ﺗﻮ ﻧﯿﮑﻮ ﻣﺮاﻗﺒﺖ‬
‫ﮐﻨﺪ و ﻫﺮﮔﺰ ﯾﮑﯽ از ﻣﺮدم ﯾﻮﻧﺎن ﺟﺮﺋﺖ دﺳﺖ درازي ﯾﺎ اﻫﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﮑﻨﻨﺪ ‪ .‬ﺗﻮﺳِﺮْ‬
‫ﺑﺎوﻓﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ را ﺑﺪو ﺧﻮاﻫﻢ ﺳﭙﺮد در ﺣﺮاﺳﺖ ﺗﻮ ﺳﻌﯽ ﺑﻠﯿﻎ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد و ﭼﻮن از‬
‫ﺟﻨﮓ ﺑﺎ دﺷﻤﻨﺎن ﺑﺮﮔﺮدد از ﻫﯿﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﻓﺪاﮐﺎري در ﺣﻖ ﺗﻮ درﯾﻎ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻧﻤﻮد‪ .‬ﺷﻤﺎ‬
‫اي ﻣﻼﺣﺎن و دﻻوران ﮐﻪ ﯾﺎران ﻣﻦ ـ اﯾﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻫﻢ در اﯾﻦ ﺑﺎره ﻋﻬﺪي دارﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ‬
‫آن را وﻓﺎ ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﺗﻮﺳِﺮْ از ﻣﯿﺪان ﺟﻨﮓ ﺑﺎزﮔﺸﺖ از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻦ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﮐﻪ‬
‫ﻃﻔﻞ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻧﺰد ﭘﺪرم ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم او را ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪي ﺑﭙﺬﯾﺮﻧﺪ و ﺳﺎﻟﯿﺎن آﺧﺮ‬
‫ﻋﻤﺮ ﺧﻮد را ﺑﺎ او ﺳﺮﮔﺮم ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬و ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺗﻮﺳِﺮْ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﮐﻪ ﺳﻼح ﺟﻨﮓ ﻣﺮا ﺑﻪ دﺳﺖ‬
‫ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن و ﻣﺨﺼﻮﺻﺎَ ﺑﻪ دﺳﺖ دﺷﻤﻨﺎن ﻣﻦ ﻧﺴﭙﺎرد ـ اي ﭘﺴﺮم‪ ،‬اﯾﻦ ﺳﭙﺮ درﺷﺖ را ﮐﻪ‬
‫ﻫﻔﺖ ﺧﻂ ﮐﻠﻔﺖ دارد و ﻫﯿﭻ ﻧﯿﺰه و زوﺑﯿﻦ ي از آن ﻧﻤﯽ ﮔﺬرد ﺑﻨﮕﺮ‪ ،‬ﮐﻠﻤﻪ اوري‬
‫ﺳﺎﺳﯿﺲ ﮐﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ اﺳﺖ ﺑﺮ روي آن ﻧﺒﺸﺘﻪ ﺷﺪه و دﺳﺘﮕﯿﺮه ي ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ آن‬
‫ﭼﺴﺒﯿﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﺳﭙﺮ از آنِ ﺗﻮ اﺳﺖ و ﺑﺎﯾﺪ اﺳﺘﻌﻤﺎل آن را ﻧﯿﮑﻮ ﺑﯿﺎﻣﻮزي ـ از اﯾﻦ‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﻠﺤﻪ ي دﯾﮕﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﻦ در ﮔﻮر ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﻮد‪ ...‬اي‬
‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‪ ،‬ﮐﻮدك را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺒﺮ و در را از ﺑﯿﺮون ﺑﺒﻨﺪ ـ ﮔﺮﯾﻪ و ﺳﻮﮔﻮاري ﮐﺎر زﻧﺎن‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻟﯿﮑﻦ ﻣﺮا ﻣﯿﻞ آن ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ در آﺳﺘﺎﻧﻪ ﺳﺮاي ﺧﻮد ﺻﺪاي ﺷﯿﻮن و زاري‬

‫آژاﮐْﺲ‪ 13 ‬‬
 ‫ﺑﺸﻨﻮم‪ ،‬زود از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ دور ﺷﻮ! زﺧﻢ ي ﮐﻪ ﻋﻼج آن ﺗﯿﻎ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ داروي دﯾﮕﺮ‬
‫درﻣﺎن ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﯾﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫اي ﺳﺮدار‪ ،‬ﺗﻮ از اﯾﻦ ﻗﺮار در ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﻮد راﺳﺦ ي و ﻣﺎ از اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﺑﺴﯽ ﺗﺄﺛﺮ دارﯾﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫از اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﺗﻠﺦ ﺑﻮي ﺧﯿﺮ و ﺧﻮش ي ﻧﻤﯽ آﯾﺪ‪.‬‬
‫اي آژاﮐْﺲ‪ ،‬اي ﺻﺎﺣﺐ اﺧﺘﯿﺎر ﻣﻦ؛ ﺑﮕﻮ ﭼﻪ اﻧﺪﯾﺸﻪ در ﺳﺮ داري؟‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫ﭼﯿﺰي از ﻣﻦ ﻣﭙﺮس و ﺑﻪ ﺻﺒﺮ و ﺷﮑﯿﺒﺎﯾﯽ ﺧﻮ ﮐﻦ‪.‬‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫ﺗﺮس ﺑﺮ وﺟﻮد ﻣﻦ ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﯿﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺪاﯾﺎن و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﺮزﻧﺪان ت از‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫اﯾﻦ ﻗﺼﺪ درﮔﺬر و ﻣﺎ را ﺑﯽ ﮐﺲ ﻣﮕﺬار!‬
‫ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﺗﻮ ﮔﻮش ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ داد ‪ .‬ﺗﻮ ﻣﯽ ﭘﻨﺪاري ﮐﻪ ﻣﺮا ﻫﻨﻮز ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪاﯾﺎن‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫دﯾﻦ ي ﺑﺎﻗﯽ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮐﻔﺮ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯽ!‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫ﭼﻪ اﻫﻤﯿﺖ دارد؟‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﻣﻦ ﮔﻮش ﻓﺮا دﻫﯽ؟‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎي ﺗﻮ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﮔﻮش ﻓﺮا داده ام‪.‬‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﺮا وﺣﺸﺖ ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ!‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻢ در را ﺑﺒﻨﺪ‪.‬‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ رﺣﻢ ﮐﻦ! رﺣﻢ!‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫اي ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﻪ اﺑﻠﻬﯽ ﮐﻪ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ اي ﻣﻦ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ي ﺗﻮ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺧﻮﯾﺶ را ﻣﯽ‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫ﮔﺮداﻧﻢ!‬
‫] درﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد و آژاﮐْﺲ‪ ‬از ﻧﻈﺮ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯽ ﺷﻮد‪[.‬‬
‫اي ﺳﺎﻻﻣﯿﺲ ﭘﺮ اﻓﺘﺨﺎر‪ ،‬اي ﮐﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﺎي اﯾﻦ ﺟﻬﺎن را در ﺧﻮد ﺟﻤﻊ آورده و در‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﻣﯿﺎن اﻣﻮاج ﺧﺮوﺷﺎن ﺑﺮ ﺳﺮ ﭘﺎ اﯾﺴﺘﺎده اي‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﺎ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮ روي ﺑﺴﺘﺮي از ﮔﯿﺎه‬
‫ﻏﻨﻮده اﯾﻢ رﺣﻤﺖ آور! ﻣﮕﺮ اﯾﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﭘﺎﯾﺎن ﭘﺬﯾﺮد! ﻣﺎه ﻫﺎي ﺑﯽ ﺷﻤﺎر‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺎل ﻫﺎ در ﭘﺲ ﺳﺎل ﻫﺎ ﺳﭙﺮي ﺷﺪه اﺳﺖ و ﻣﺎ در اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻪ ﭼﯿﺰي‬
‫دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ اﻧﺪﯾﺸﯿﻢ ﺟﺰ ﺑﻪ ﮔﻮر ﺳﯿﺎه و اﺑﺪي ﺧﻮﯾﺶ! آژاﮐْﺲ‪ ،‬آن ﭘﻬﻠﻮان دﻟﯿﺮ ﮐﻪ او‬
‫را ﭼﻮن ﺷﯿﺮ دﻣﺎن رواﻧﻪ ﮐﺮدي اﯾﻨﮏ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﻧﺰار در اﯾﻦ ﮔﻮﺷﻪ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ و دﭼﺎر‬
‫اﻧﺪوه و ﻣﻼﻣﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﺑﯿﻤﺎري ﭼﻨﺎن ﺑﺮ ﺟﺎن ش ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﮔﺮدﯾﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫درﻣﺎن آن از ﻗﺪرت آدﻣﯽ ﺑﯿﺮون اﺳﺖ ‪.‬ﻫﻤﻪ دﻟﯿﺮي ﻫﺎ و ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻫﺎي او از ﯾﺎد رﻓﺘﻪ‬
‫اﺳﺖ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﭘﺎداش دادن ﺑﻪ او ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎدر ﭘﯿﺮ او ﮐﻪ ﻣﻮي ﺳﺮش‬
‫از ﮔﺬﺷﺖ ﺳﺎﻟﯿﺎن ﻣﺘﻤﺎدي ﺳﭙﯿﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ ﭼﻮن ﺧﺒﺮ ﻣﺼﯿﺒﺖ و ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ او را ﺑﺸﻨﻮد‬
‫و از ﺑﻼﯾﯽ ﮐﻪ ﺟﺎن او را ﻣﯽ آزارد آﮔﺎه ﮔﺮدد‪ ،‬ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎي ﺟﺎﻧﮑﺎه ﺳﺮ ﻣﯽ دﻫﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‬
‫ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎي او ﺑﻪ آواز ﻫﺰار دﺳﺘﺎن ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ در ﺷﺐ ﻫﺎي ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻧﻐﻤﻪ ﺳﺮاﯾﯽ‬
‫ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﻧﻌﺮه ﻫﺎي ﻣﺼﯿﺒﺖ زده اي ﺳﺖ ﮐﻪ دل آدﻣﯽ را ﻣﯽ ﮔﺪازد‪ .‬اي واي‬
‫ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺮ ﺳﺮ و ﺳﯿﻨﻪ ي ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﻮﻓﺖ و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻮي ﺳﭙﯿﺪ از ﺳﺮ ﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﮐﻨﺪ! ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻪ ﭼﻨﮕﺎل ﻣﺮگ آن را ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺟﻨﻮن و اﺧﺘﻼل ﺣﻮاس ﺷﺪه اﺳﺖ‬
‫در رﺑﺎﯾﺪ! ﻣﻘﺮر ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد از دﻟﯿﺮﺗﺮﯾﻦ ﺟﻨﮕﺎوران ﯾﻮﻧﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﻟﯿﮑﻦ اﮐﻨﻮن از راه‬

‫آژاﮐْﺲ‪ 14 ‬‬
‫ﻣﻘﺪر ﺧﻮد ﻣﻨﺤﺮف ﮔﺮدﯾﺪه اﺳﺖ و در وادي ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ و ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﯽ ﺳﺮ در ﮔﻢ ﺷﺪه‬
‫اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﭘﺪرش از ﺳﺮﮔﺮداﻧﯽ او ﻣﺴﺒﻮق ﺷﻮد ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ او را از اﯾﻦ‬
‫رﺳﻮاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﭘﺴﺮش و دودﻣﺎن ش آﻣﺪه اﺳﺖ آﮔﺎه ﻣﯽ ﮔﺮداﻧﻨﺪ!‬
‫] آژاﮐْﺲ‪ ‬از ﺳﺮاﭘﺮده ﺑﯿﺮون ﻣﯽ آﯾﺪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ آرام ﺗﺮ‬
‫و ﻣﺼﻤﻢ ﺗﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪[ .‬‬
‫ﺿﺮﺑﻪ ﻫﺎي ﯾﮑﻨﻮاﺧﺖ و ﺑﯽ اﻧﺘﻬﺎي زﻣﺎن ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺗﮑﺎن ﻣﯽ دﻫﺪ‪ .‬ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ زﻣﺎن آن را آﺷﮑﺎرا ﻧﮑﻨﺪ و ﻫﯿﭻ آﺷﮑﺎرا ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ روزي ﭘﻨﻬﺎن ﻧﺸﻮد‪ .‬در‬
‫اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻣﺤﺎل ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺳﻮﮔﻨﺪﻫﺎي ﻣﻮﮐﺪ روزي ﻧﻘﺾ ﻣﯽ ﺷﻮد و‬
‫ﺗﺼﻤﯿﻤﺎت آﻫﻨﯿﻦ روزي ﺳﺴﺖ ﻣﯽ ﮔﺮدد ‪.‬ﻟﺤﻈﻪ اي ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﭼﻮن ﺗﯿﻎ ﭘﻮﻻد ﻣﺼﻤﻢ‬
‫اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و اﯾﻨﮏ ﻣﻠﺤﺎح زن ي رأي ﻣﺮا ﺳﺴﺖ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬آري ﻣﺮا ﮔﺮان آﻣﺪ‬
‫ﮐﻪ زن ي را ﺑﯽ ﻫﻤﺴﺮ و ﻃﻔﻞ ي را ﺑﯽ ﭘﺪر در ﻣﯿﺎن ﺧﯿﻞ دﺷﻤﻨﺎن رﻫﺎ ﮐﻨﻢ‪ .‬اﯾﻦ اﺳﺖ‬
‫آﻧﭽﻪ ﻫﻢ اﮐﻨﻮن ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد‪ :‬ﺑﻪ ﭼﻤﻨﺰاري ﮐﻪ در ﮐﻨﺎر درﯾﺎﺳﺖ ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺘﺎﻓﺖ و اﯾﻦ‬
‫ﭘﻠﯿﺪي ﻫﺎ را از ﺗﻦ ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺴﺖ ﺗﺎ اﻟﻬﻪ از ﺧﺸﻢ ﺧﻮد درﺑﺎره ي ﻣﻦ درﮔﺬرد و‬
‫ﻧﻈﺮ ﻋﻨﺎﯾﺘﯽ ﺑﺮ ﻣﻦ اﻓﮑﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺷﻤﺸﯿﺮ را ﻧﯿﺰ ﮐﻪ ﺑﻼي ﺟﺎن ﻣﻦ اﺳﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺪان ﺟﺎ‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮد و در ﮔﻮﺷﻪ ي ﺗﺎرﯾﮏ و دور از ﻧﻈﺮ در زﯾﺮ ﺧﺎك ﭘﻨﻬﺎن ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد ﺗﺎ‬
‫دﯾﮕﺮ روﺷﻨﺎﯾﯽ روز ﺑﺮ آن ﻧﯿﻔﺘﺪ و ﻫﺮﮔﺰ ﮐﺴﯽ دﮔﺮ ﺑﺎره آن را ﻧﺒﯿﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺷﻤﺸﯿﺮ از‬
‫آنِ ﻫﮑﺘﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ دﺷﻤﻦ ﺧﻮن ﺧﻮار ﻣﻦ ﺑﻮد و از روزي ﮐﻪ آن را ﺑﻪ دﺳﺖ آورده‬
‫ام از ﮐﯿﺪ ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن ﻟﺤﻈﻪ اي اﯾﻤﻦ ﻧﺒﻮده ام‪ .‬ﻣﻦ اﮐﻨﻮن اﯾﻦ ﺗﺠﺮﺑﺖ را آﻣﻮﺧﺘﻪ ام ﮐﻪ از‬
‫اﯾﻦ ﭘﺲ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪاﯾﺎن را ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﻨﺪم و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﺴﺮان آﺗﺮوس ﺑﯽ ﺣﺮﻣﺘﯽ روا‬
‫ﻧﺪارم‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ اﯾﻦ ﻫﺎ ﺳﺮدار و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه اﻧﺪ و ﻣﺎ زﯾﺮ دﺳﺖ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮ‪ .‬ﻫﯿﭻ زوري‬
‫و ﻫﯿﭻ ﻗﺪرﺗﯽ در اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﻘﺎم و ﺑﺎ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﻣﻌﺎرﺿﻪ ﻧﻤﺎﯾﺪ‪ .‬زﻣﺴﺘﺎن‬
‫ﺑﺎ ﭘﺎي ﺑﺮف آﻟﻮد از ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﮔﺮم ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺰد‪ .‬ﺷﺤﻨﻪ ي ﺷﺐ از ﮔﺸﺖ ﺷﺒﺎﻧﻪ‬
‫ﺧﻮد ﺑﺎز ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺪ ﺗﺎ ﭼﺎﺑﮏ ﺳﻮار ﺻﺒﺢ ﺑﺮ ﺳﻤﻨﺪ ﻧﻘﺮه ﻓﺎم ﻧﺸﯿﻨﺪ و ﻋﺎﻟﻢ را ﻣﻨﻮر ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻃﻮﻓﺎن ﺑﺎد ﺗﻮﻗﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ اﻣﻮاج ﺧﺮوﺷﺎن درﯾﺎ اﻧﺪﮐﯽ ﺑﯿﺎراﻣﺪ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺧﻮاب ﮐﻪ ﻗﺎدر‬
‫ﻣﻄﻠﻖ ﺟﺎن آدﻣﯿﺎن اﺳﺖ درﯾﭽﻪ ي ﺧﻮد را ﮔﺎﻫﯽ ﻣﯽ ﮔﺸﺎﯾﺪ و ﮔﺎﻫﯽ ﻣﯽ ﺑﻨﺪد و‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ زﻧﺪاﻧﯽ ﺧﻮد را ﺗﺎ اﺑﺪ در ﺑﻨﺪ ﻧﮕﺎه دارد‪ .‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﺎ اﯾﻦ ﻧﻈﻢ و‬
‫ﻗﺎﻋﺪه را رﻋﺎﯾﺖ ﻧﮑﻨﯿﻢ و ﻓﺮﻣﺎن آن را در ﻣﻮرد ﺧﻮد ﺑﻪ ﮐﺎر ﻧﺒﻨﺪﯾﻢ؟ ﻣﻦ اﮐﻨﻮن اﯾﻦ‬
‫ﻧﮑﺘﻪ را آﻣﻮﺧﺘﻪ ام ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ از دﺷﻤﻦ ﺧﻮد ﺑﯿﺰارم و ﮐﻤﺮ ﺑﻪ ﻓﻨﺎي او ﺑﺴﺘﻪ ام ﻟﯿﮑﻦ‬
‫ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﮐﻪ روزي ﻋﺪاوت ﻣﺎ ﺳﭙﺮي ﺷﻮد و دﺷﻤﻨﯽ ﻣﺎ ﺑﻪ دوﺳﺘﯽ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮔﺮدد‪ ،‬و ﭼﻪ‬
‫ﺑﺴﺎ دوﺳﺘﺎن ﺟﺎن ي ﻣﻦ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﮐﻤﺮ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ آﻧﺎن ﺑﺴﺘﻪ ام و روز دﯾﮕﺮ دوﺳﺘﯽ‬
‫آن ﻫﺎ ﻣﺒﺪل ﺑﻪ دﺷﻤﻨﯽ ﻣﯽ ﮔﺮدد‪ .‬ﻣﺮدم زﻣﺎﻧﻪ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ ﮐﻪ دوﺳﺘﯽ ﻟﻨﮕﺮﮔﺎﻫﯽ ﻧﺎﭘﺎﯾﺪار‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ رو اﻋﺘﻤﺎد و اﯾﻤﻨﯽ را ﻧﺸﺎﯾﺪ‪ ...‬اﻣﺎ از اﯾﻦ ﺑﺤﺚ درﮔﺬرﯾﻢ‪ ...‬اي‬
‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﻪ درون ﺳﺮاﭘﺮده ﺷﻮ و از ﭘﯿﺸﮕﺎه ﺧﺪاﯾﺎن اﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﮐﻦ ﮐﻪ آﻧﭽﻪ ﻣﻦ آرزو‬
‫ﮐﺮده ام ﺑﻪ ﻣﻦ ارزاﻧﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ‬
‫]ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ ﻣﯽ رود‪[ .‬‬
‫و ﺷﻤﺎ اي ﯾﺎران ﺻﺪﯾﻖ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺑﺎ او در دﻋﺎ و ﻧﯿﺎﯾﺶ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﯿﺪ‪.‬‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺗﻮﺳِﺮْ از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻦ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﮐﻪ آﻧﭽﻪ را ﺑﻪ وي ﮔﻔﺘﻪ ام ﺑﻪ‬

‫آژاﮐْﺲ‪ 15 ‬‬
‫ﻧﯿﮑﻮﺗﺮﯾﻦ وﺟﻪ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ و ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ از ﺷﻤﺎ ﻧﮕﺎﻫﺪاري ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ اﯾﻨﮏ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ راه‬
‫ﺧﻮﯾﺶ روم و ﭼﻮن دوﺑﺎره ﺑﺎز آﯾﻢ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺧﻮاﻫﻢ آﻣﺪ و اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎري ﻣﺮا ﺗﺮك‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫] ﺧﺎرج ﻣﯽ ﺷﻮد‪[.‬‬
‫اﮐﻨﻮن ﻫﻨﮕﺎم آن ﻓﺮا رﺳﯿﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ از ﻓﺮط ﺷﺎدي در ﭘﻮﺳﺖ ﻧﮕﻨﺠﯿﻢ‪ ،‬ﮔﺎه آن‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫رﺳﯿﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻮن ﻣﺮﻏﯽ ﺳﺒﮏ ﺑﺎل در ﻫﻮا ﺑﻪ ﭘﺮواز آﯾﯿﻢ‪ .‬اي ﭘﺎن اي ﭘﺎدﺷﺎه‬
‫ﻋﯿﺎران و ﻣﯽ ـ ﮔﺴﺎران ﮐﻪ ﺧﺪاﯾﺎن ﺑﺰرگ ﻧﯿﺰ از ﺗﻮ ﭘﯿﺮوي ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬از ﻓﺮاز ﻗﻠﻪ ﻫﺎي‬
‫ﺑﺮف آﻟﻮد ﺳﯿﻠﻦ ﻓﺮود آي و ﺑﺮ ﺳﻄﺢ درﯾﺎ ﺑﻪ رﻗﺺ ﺑﭙﺮداز‪ .‬آري ﮔﺎه آن رﺳﯿﺪه اﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ ﺑﻪ آﻫﻨﮓ ﻫﺎي دﻟﮑﺶ ﻣﺘﺮﻧﻢ ﺷﻮﯾﻢ و ﻏﺰل ﺧﻮان و ﭘﺎي ﮐﻮﺑﺎن ﺧﻮش ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ .‬اي‬
‫اﭘﻮﻟﻮن از وﻻﯾﺖ دﻟﻮس و از ﺳﻮاﺣﻞ اي ﮐﺎرﯾﻮ ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﺎ ﺑﺸﺘﺎب و ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﮐﻨﺎر‬
‫ﻣﺎ ﻣﻘﯿﻢ ﺑﺎش‪ .‬ﻇﻠﻤﺎت وﺣﺸﺖ و رﺳﻮاﯾﯽ از دﯾﺎر ﻣﺎ زدوده ﺷﺪه اﺳﺖ و اﺑﺮ ﺧﻮن از‬
‫آﺳﻤﺎن ﻣﺎ زاﯾﻞ ﮔﺮدﯾﺪه اﺳﺖ ‪.‬ﺷﮑﺮ و ﺳﭙﺎس ﻓﺮاوان ﺑﺮ زﺋﻮس ﮐﻪ آﻓﺘﺎب ﺟﻬﺎن ـ ﺗﺎب‬
‫ﺑﺎز ﺑﺮ ﮐﺸﺘﯽ ﻧﺸﺴﺘﮕﺎن ﻣﺎ ﺗﺎﺑﯿﺪن ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و آژاﮐْﺲ‪ ‬ﺳﻼﻣﺖ ﺧﻮد را ﺑﺎز ﯾﺎﻓﺘﻪ‬
‫اﺳﺖ و اﯾﻨﮏ ﻣﯽ رود ﮐﻪ ﺑﻪ درﮔﺎه ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻀﻮع و ﻧﯿﺎﯾﺶ ﮐﻨﺪ ‪.‬دردﻫﺎ و ﺑﻠﯿﺎت او‬
‫ﺑﻪ آبِ زﻣﺎن ﺷﺴﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ و آﺗﺶ ﺧﺸﻢ و دﺷﻤﻨﯽ در ﻧﻬﺎد او رو ﺑﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﭙﺎس ﺧﺪا را ﮐﻪ ﻓﺘﻨﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﻣﯿﺎن آژاﮐْﺲ‪ ‬و اﺗﺮﯾﺪﻫﺎ ﺻﻠﺢ اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫] ﭘﯿﮏ ي از اردوي ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن ﻣﯽ رﺳﺪ‪[ .‬‬
‫رﻓﻘﺎ‪ ،‬ﺧﺒﺮي ﺗﺎزه آورده ام ! ﺗﻮﺳِﺮْ از ﺷﺒﯿﺨﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ارﺗﻔﺎﻋﺎت ﻣﯽ ﺳﯿﻪ زده ﺑﻮد‬ ‫ﭘﯿﮏ‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺑﺎزﮔﺸﺖ او ﻏﻮﻏﺎﯾﯽ در اردو ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺗﺎ ﺳﭙﺎﻫﯿﺎن ﻣﺎ ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ‬
‫ﮐﻪ دﯾﺮ از راه رﺳﯿﺪه اﺳﺖ و ﺑﻪ ﺳﺮاﭘﺮده ﺳﺮداران رﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﺟﻤﻌﯽ از آﻧﺎن ﮔﺮد‬
‫آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﺧﺸﻢ و ﮐﯿﻨﻪ ي ﻓﺮاوان ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ آوردﻧﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ اﺳﺖ ﺑﺮادر آن دﯾﻮاﻧﻪ‪،‬‬
‫ﺑﺮادر آن ﺧﺎﺋﻦ و ﺟﻤﻠﮕﯽ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ او را ﺳﻨﮕﺴﺎر ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮي ﻫﻢ‬
‫دﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﺒﻀﻪ ي ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺑﺮدﻧﺪ و ﺗﯿﻎ از ﻧﯿﺎم ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ و ﭼﯿﺰي ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺎر او‬
‫را ﺑﺴﺎزﻧﺪ اﻣﺎ ﺑﺰرﮔﺎن ﻟﺸﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ ﯾﺎري او ﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺎ اﻧﺪرز ﺧﻮد ﺳﭙﺎﻫﯿﺎن را‬
‫آرام ﮐﺮدﻧﺪ ‪ .‬اﯾﻨﮏ ﻣﻦ آﻣﺪه ام ﮐﻪ ﺧﺒﺮ را ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ اﺻﻠﯽ آن ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ‪ .‬آژاﮐْﺲ‪ ‬در‬
‫ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ وي ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺧﺒﺮ را ﺑﺸﻨﻮد‪.‬‬
‫آژاﮐْﺲ‪ ‬در اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﯿﺴﺖ و ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﯿﺶ از اﯾﻦ ﺟﺎ رﻓﺖ‪ .‬او اﮐﻨﻮن آدﻣﯽ ﺗﺎزه‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﺷﺪه اﺳﺖ و در ﭘﯽ ﮐﺎري ﺗﺎزه ﺷﺘﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫زﻫﯽ ﺷﻮرﺑﺨﺘﯽ! آﻧﮑﻪ ﻣﺮا در ﭘﯽ اﯾﻦ ﭘﯿﺎم ﻓﺮﺳﺘﺎد دﯾﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ در آﻣﺪن‬ ‫ﭘﯿﮏ‬
‫دﯾﺮ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﭼﻪ ﭘﯿﺎﻣﯽ؟ ﻣﮕﺮ ﭼﻪ واﻗﻊ ﺷﺪه اﺳﺖ؟‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﺗﻮﺳِﺮْ ﭘﯿﺎم ﻓﺮﺳﺘﺎد ﮐﻪ ﺗﺎ او ﺑﺪﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺮﺳﯿﺪه اﺳﺖ آژاﮐْﺲ‪ ‬ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻋﻨﻮان از ﺳﺮاﭘﺮده‬ ‫ﭘﯿﮏ‬
‫ي ﺧﻮد ﺧﺎرج ﻧﺸﻮد‪.‬‬
‫اﮐﻨﻮن رﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻢ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ؛ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺧﺪاﯾﺎن آﺷﺘﯽ ﮐﻨﺪ؟‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫اﮔﺮ ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﯽ ﮐﺎﻟﭽﺎس راﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن او اﻋﺘﻤﺎن ﺗﻮان ﮐﺮد اﯾﻦ ﮐﺎر‬ ‫ﭘﯿﮏ‬
‫آژاﮐْﺲ‪ ‬ﺑﻪ ﮐﻞ ي ﺑﯿﻬﻮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫آژاﮐْﺲ‪ 16 ‬‬
 ‫ﭼﻪ ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﯽ ﮐﺮده اﺳﺖ؟ ﻫﺮﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﯽ ﺑﮕﻮ‪.‬‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫آن ﭼﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد دﯾﺪم ﻫﻢ اﮐﻨﻮن از ﺑﺮاي ﺗﺎن ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ :‬ﺳﺮداران ﺳﭙﺎه در‬ ‫ﭘﯿﮏ‬
‫ﺷﻮرا ﮔﺮد آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﮐﺎﻟﭽﺎس ﻧﯿﺰ در ﻧﺰد آﻧﺎن ﺑﻮد وﻟﯽ دﯾﺮي ﻧﮕﺬﺷﺖ ﮐﻪ وي از‬
‫ﺟﺎي ﺧﻮد ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﺰد ﺗﻮﺳِﺮْ رﻓﺖ و دﺳﺖ او را ﺑﻪ ﻃﺮﯾﻘﯽ دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﮔﺮﻓﺖ و‬
‫ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﻣِﻨْﻼﺋﻮس‪ ‬و آﮔﺎﻣِﻤ‪‬ﻨﻮنْ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎي او را ﻧﺸﻨﻮﻧﺪ ﺑﻪ وي ﮔﻔﺖ ‪ :‬ﺑﯽ ﻫﯿﭻ‬
‫درﻧﮓ ﺑﻪ آژاﮐْﺲ‪ ‬ﺧﺒﺮ ﺑﺪه ﮐﻪ اﻣﺮوز از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﻧﺮود و ﺗﻤﺎم روز را در ﺳﺮاﭘﺮده‬
‫ي ﺧﻮد ﺑﻤﺎﻧﺪ و زﻧﻬﺎر ﮐﻪ اﮔﺮ اﻣﺮوز از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﺷﻮد دﯾﮕﺮ او را ﮐﺴﯽ زﻧﺪه‬
‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ دﯾﺪ‪ .‬اﻣﺮوز ﻣﻘﺪر اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺸﻢ اﻟﻬﻪ آﺗِﻨﺎ ﺑﺮ او ﻓﺮود آﯾﺪ زﯾﺮا ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﻣﯽ‬
‫داﻧﯽ ﺧﺪاﯾﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﺣﺪود ﻣﺮاﺳﻢ ﺑﺸﺮي ﺧﻮﯾﺶ ﺧﺎرج ﺷﻮﻧﺪ ﺧﺸﻢ‬
‫ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ و آن ﻫﺎ را ﻣﻮﺟﻮداﺗﯽ ﻋﺎﺻﯽ و ﻃﺎﻏﯽ ﻣﯽ ﺷﻤﺮﻧﺪ‪ .‬آژاﮐْﺲ‪ ‬ﻧﯿﺰ از زﻣﺮه ي‬
‫ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺑﯿﺮون آﻣﺪن از وﻃﻦ ﺷﺮط ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ داري و اﻃﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺟﺎ‬
‫ﻧﯿﺎورد‪ ،‬ﭼﻪ وﻗﺘﯽ ﭘﺪرش ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ ﭘﺴﺮ ﺟﺎن ﺑﺮو و ﺑﻪ اﺳﺘﻌﺎﻧﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ در ﺟﻨﮓ‬
‫ﭘﯿﺮوز ﺷﻮد ﭘﺎﺳﺨﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺪر داد اﯾﻦ ﺑﻮد ﭘﺪر ﺟﺎن ﻫﺮ اﺑﻠﻪ ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽ ﺑﻪ اﺳﺘﻌﺎﻧﺖ‬
‫ﺧﺪاﯾﺎن ﭘﯿﺮوز ﻣﯽ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺮد آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮت ﺑﺎزوي ﺧﻮﯾﺶ ﺗﺎج ﭘﯿﺮوزي و‬
‫اﻓﺘﺨﺎر ﺑﻪ دﺳﺖ آورد‪ ،‬ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺧﻮدﺳﺘﺎﯾﯽ ﺑﯽ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﺮده اﺳﺖ! ﯾﮏ ﺑﺎر‬
‫دﯾﮕﺮ آﺗِﻨﺎ ﺑﻪ ﯾﺎري او ﺷﺘﺎﻓﺖ و ﺑﺪو اﻧﺪرز داد ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ در ﮐﻤﯿﻦ دﺷﻤﻨﺎن ﺧﻮد‬
‫ﻧﺸﯿﻨﺪ و آن ﻫﺎ را ﺑﻪ دام اﻓﮑﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎز آژاﮐْﺲ‪ ‬ﮐﻔﺮي دﯾﮕﺮ ﮔﻔﺖ و ﭘﺎﺳﺦ داد اي اﻟﻬﻪ‬
‫ي ﻣﻘﺪس‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻤﺎن ﺑﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﺪرز و راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ از ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن ﺑﭙﺮدازي‪ .‬در‬
‫ﺳﭙﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺳﭙﻬﺴﺎﻻر آن ﺑﺎﺷﻢ ﮐﺴﯽ ﯾﺎراي ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺟﻨﺎح آن را ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﻫﻤﻪ ﮐﻔﺮ و زﻧﺪﻗﻪ ﺑﻮد و از ﺣﺪود ﺗﮑﻠﯿﻒ آدﻣﯿﺎن ﺧﺎرج‪ ،‬ﻧﺘﯿﺠﻪ آن ﺷﺪ‬
‫ﮐﻪ ﻃﻮﻓﺎن ﺧﺸﻢ و ﮐﯿﻨﻪ ي آﺗِﻨﺎ ﺑﺮ ﻋﻠﯿﻪ ي آژاﮐْﺲ‪ ‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮ اﯾﻦ اﮔﺮ اﻣﺮوز از‬
‫ﻫﻼﮐﺖ ﺑﮕﺮﯾﺰد ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﭘﺲ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﯾﺎري ﺧﺪاﯾﺎن دﯾﮕﺮ ﺟﺎن او را رﻫﺎﯾﯽ‬
‫ﺑﺨﺸﯿﻢ‪ ...‬ﺗﻮﺳِﺮْ ﭼﻮن اﯾﻦ ﺳﺨﻨﺎن را از ﮐﺎﻟﭽﺎس ﺷﻨﯿﺪ‪ ،‬ﻣﺮا ﻧﺰد ﺧﻮد ﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﺎ ﺷﺘﺎب‬
‫ﻓﺮاوان ﺑﺪﯾﻦ ﺟﺎ ﮔﺴﯿﻞ داﺷﺖ‪ ،‬ﺗﺎ ﮔﻔﺘﻨﯽ ﻫﺎ را ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎز ﮔﻮﯾﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺎﻟﻔﻮر آژاﮐْﺲ‪ ‬را‬
‫ﻧﯿﺎﺑﯿﻢ و او را آﮔﺎه ﻧﮑﻨﯿﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ي دﯾﮕﺮ‪ ،‬زﻧﺪه ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ و اﻻ ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﯽ‬
‫ﮐﺎﻟﭽﺎس‪ ،‬ﺟﻤﻠﮕﯽ‪ ،‬ﮐﺬب ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اي ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‪ ،‬ﭘﯿﮏ ي آﻣﺪه اﺳﺖ و اﺧﺒﺎري ﻧﺎﮔﻮار آورده اﺳﺖ‪ .‬اي ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ! ﺗﻮ از‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺎ ﺟﻤﻠﮕﯽ ﺑﺮو و اﯾﻦ ﮐﺎر را اﻧﺠﺎم ﺑﺪه‪.‬‬
‫] ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ ﺑﻪ اﺗﻔﺎق اِري‪ ‬ﺳﺎﺳِﺲ‪ ‬داﺧﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد‪[ .‬‬
‫ﺑﺎز دﯾﮕﺮ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ؟ آﺳﺎﯾﺶ ﻣﺮا ﭼﺮا اﯾﻨﺴﺎن ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ زﻧﯿﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﻫﻨﻮز دوران‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫ﻣﺼﺎﯾﺐ ﻣﻦ ﺳﭙﺮي ﻧﺸﺪه اﺳﺖ؟‬
‫اﯾﻦ ﻣﺮد آﻣﺪه اﺳﺖ و اﺧﺒﺎري ﻧﺎﮔﻮار آورده اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺒﺮ او درﺑﺎره ي آژاﮐْﺲ‪ ‬اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﭼﻪ ﺧﺒﺮ آورده اي‪ ،‬آﯾﺎ ﺑﺎز ﺧﻄﺮي در ﮐﺎر ﻫﺴﺖ؟‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫اي ﺑﺎﻧﻮ‪ ،‬ﺧﺒﺮ ﻣﻦ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬درﺑﺎره ي آژاﮐْﺲ‪ ‬اﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ از‬ ‫ﭘﯿﮏ‬
‫ﺳﺮاﭘﺮده ي ﺧﻮد ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻄﺮ ﺟﺎن ي در ﭘﯿﺶ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪.‬‬
‫وي رﻓﺘﻪ اﺳﺖ و از ﺳﺮاﭘﺮده ﺧﺎرج ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﮕﻮ ﭘﯿﻐﺎم ﺗﻮ ﭼﯿﺴﺖ؟‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬

‫آژاﮐْﺲ‪ 17 ‬‬
‫از ﺟﺎﻧﺐ ﺗﻮﺳِﺮْ ﭘﯿﻐﺎم آورده ام ﮐﻪ ﻫﻤﺴﺮ ﺗﻮ اﻣﺮوز در ﺳﺮاﭘﺮده ﺧﻮد ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ و ﺑﻪ ﻫﯿﭻ‬ ‫ﭘﯿﮏ‬
‫ﺑﻬﺎﻧﻪ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﺎرج ﻧﺸﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻮﺳِﺮْ ﺧﻮدش در ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ اﯾﻦ ﭘﯿﺎم را ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻓﺮﺳﺘﺎده اﺳﺖ؟‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫وي ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﯽ ﺑﻪ اردو ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ و ﺑﻪ او ﺧﺒﺮ رﺳﯿﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺎه آژاﮐْﺲ‪ ‬از‬ ‫ﭘﯿﮏ‬
‫ﺳﺮاﭘﺮده ﺧﻮد ﺧﺎرج ﺷﻮد ﺟﺎن او در ﻣﺨﺎﻃﺮه ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫واي ﺑﺮ ﻣﻦ! ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺻﺤﯿﺢ اﺳﺖ؟‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫ﮐﺎﻟﭽﺎس ﻏﯿﺒﮕﻮ ﭘﺴﺮ ﺗﺴﺘﻮر اﯾﻦ ﺧﺒﺮ را ﺑﺪو داده اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺮوز ﺣﯿﺎت ﯾﺎ ﻣﺮگ آژاﮐْﺲ‪‬‬ ‫ﭘﯿﮏ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫اي ﯾﺎران ﻣﻦ‪ ،‬اي ﺑﻼﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺎزل ﺷﺪه اﺳﺖ از ﻣﻦ ﺑﮕﺮداﻧﯿﺪ! ﺑﺸﺘﺎﺑﯿﺪ و در‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫ﺳﺎﺣﻞ درﯾﺎ‪ ،‬در ﻣﺸﺮق و در ﻣﻐﺮب و در ﻫﺮ راﻫﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺴﺮ ﺑﯽ ﻧﻮاي ﻣﻦ از آن راه‬
‫رﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﻫﻤﻪ را ﺑﮕﺮدﯾﺪ و او را ﺑﺠﻮﯾﯿﺪ! اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﺪﻓﺮﺟﺎم ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻣﺮا ﻓﺮﯾﺐ داد‪،‬‬
‫اﮐﻨﻮن ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ اﺻﻼَ ﻣﻬﺮ ﻣﺮا در دل ﻧﺪارد‪ .‬اي ﭘﺴﺮم‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﮐﺮد؟ ﺑﺎﯾﺪ‬
‫ﭼﺎره اي ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﻢ‪ .‬ﻫﻢ اﮐﻨﻮن ﺧﻮدم ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ رﻓﺖ در ﭘﯽ او ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺘﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫اي ﯾﺎران ﻣﻦ ﺑﺸﺘﺎﺑﯿﺪ‪ ،‬وﻗﺖ را ﺗﻠﻒ ﻧﮑﻨﯿﺪ و او را از ﮐﺎم ﻣﺮگ ﺑﺮﻫﺎﻧﯿﺪ‪.‬‬
‫اي ﺑﺎﻧﻮ‪ ،‬ﻋﻬﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﯿﺎﯾﯿﻢ و ﺗﺎ ﻗﻮت ي در زاﻧﻮي ﻣﺎ ﺑﺎﻗﯽ‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫اﺳﺖ در ﺗﺠﺴﺲ او ﺑﺸﺘﺎﺑﯿﻢ‪.‬‬
‫] ﻫﻤﮕﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻣﯽ دوﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ از اﻧﺪﮐﯽ آژاﮐْﺲ‪ ‬ﻇﺎﻫﺮ‬
‫ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺟﺎﯾﮕﺎه ﻣﺮدن ﺧﻮد را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده‬
‫اﺳﺖ و دﺷﻨﻪ ي ﺧﻮد را از دﺳﺘﻪ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﻓﺮو ﺑﺮده و ﺑﻪ‬
‫دﻗﺖ ﻣﺸﻐﻮل ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮدن آن اﺳﺖ‪[ .‬‬
‫اﯾﻨﮏ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ آﻣﺎده اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﻼد آﻣﺎده ي اﻧﺠﺎم ﮐﺎر ﺧﻮﯾﺶ اﺳﺖ و رأي او ﺑﻪ‬ ‫آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫ﻧﯿﮑﻮﯾﯽ اﻧﺠﺎم ﺧﻮاﻫﺪ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ‪ .‬اﮐﻨﻮن درﺑﺎره ي اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا اﻧﺪﮐﯽ ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﻢ؛ اﯾﻦ دﺷﻨﻪ‬
‫از آنِ ﻫﮑﺘﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ دﺷﻤﻦ ﺟﺎن ﻣﻦ ﺑﻮد و ﻣﻦ از ﻫﻤﻪ ي ﺧﻠﻖ ﺟﻬﺎن از او ﺑﯿﺶ ﺗﺮ‬
‫ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم‪ .‬دﺷﻨﻪ ي او در ﺧﺎك ﺗﺮوا در ﺳﺮزﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ آن ﻫﻢ دﺷﻤﻦ ﻣﻦ اﺳﺖ ـ ﻓﺮو‬
‫رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﯿﻐﻪ ي آن آب ﺧﻮرده اﺳﺖ و ﻫﺮ دو دم آن ﻧﯿﮑﻮ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺳﺎﯾﯿﺪه ﺷﺪه‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺟﺎﯾﮕﺎه آن را در زﻣﯿﻦ آن ﭼﻨﺎن ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮده ام ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺟﻨﺒﯿﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﯾﮏ ﺗﮑﺎن و ﯾﮏ ﺟﻨﺒﺶ ﺳﺮﯾﻊ ﻣﺮگ را ﻓﺮا ﺧﻮاﻫﺪ ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬اﯾﻦ اﺳﺖ ﺧﻼﺻﻪ داﺳﺘﺎن‪،‬‬
‫اﯾﻨﮏ ﻣﻦ آﻣﺎده ام‪ .‬اﮐﻨﻮن ﺑﻪ ﻧﻤﺎز و دﻋﺎي ﺧﻮﯾﺶ ﺑﭙﺮدازم‪ :‬اي ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ‪ ،‬زﺋﻮس‪،‬‬
‫در اﯾﻦ ﻫﻨﮕﺎم رﺣﯿﻞ ﺑﯿﺶ از ﻫﻤﻪ ﮐﺲ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﻮﺳﻞ ﻣﯽ ﺟﻮﯾﻢ و از ﺗﻮ اﻣﯿﺪ ﻧﺠﺎت و‬
‫رﺳﺘﮕﺎري دارم‪ .‬ﺗﻘﺎﺿﺎي ﻣﻦ از ﭘﯿﺸﮕﺎه ﺗﻮ اﻧﺪك اﺳﺖ‪ .‬ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﭘﯿﮏ ي ﺑﻪ ﻧﺰد‬
‫ﺗﻮﺳِﺮْ رواﻧﻪ ﮐﻨﯽ و او را از ﻣﺎﺟﺮاي ﻣﻦ ﺑﯿﺎﮔﺎﻫﺎﻧﯽ‪ .‬ﺗﺎ ﻣﮕﺮ وي ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫ﮐﻪ ﮐﺸﺘﻪ ي ﻣﺮا در ﮐﻨﺎر اﯾﻦ ﺧﻨﺠﺮ ﺧﻮن آﻟﻮد درﯾﺎﺑﺪ و ﻣﺮا در آﻏﻮش ﮐﺸﺪ‪ .‬ﻣﺒﺎدا‬
‫آﻧﺎن ﮐﻪ دﺷﻤﻦ ﺟﺎن ﻣﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮ او ﺳﺒﻘﺖ ﺟﻮﯾﻨﺪ و ﺟﺴﺪ ﻣﺮا ﻃﻌﻤﻪ ي ﺳﮕﺎن و زاﻏﺎن‬
‫ﺳﺎزﻧﺪ‪ .‬اي ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ زﺋﻮس‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺶ دﯾﮕﺮم از ﭘﯿﺸﮕﺎه ﺗﻮ آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻮن ﺧﻮد‬
‫را ﺑﻪ روي اﯾﻦ ﺧﻨﺠﺮ اﻓﮑﻨﻢ و ﻧﻮك آن را از دل ﺑﮕﺬراﻧﻢ ﻫﺮﻣﺲ ﺧﺪاي ﻣﺮگ را‬
‫ﻓﺮﻣﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺮا ﯾﮑﺴﺮ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﺧﻔﺘﮕﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ و ﺑﻪ آﺳﺎﻧﯽ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﻮاب اﺑﺪي‬
‫ﺑﺴﭙﺎرد ﭼﻨﺪان ﮐﻪ ﻣﯿﺎن زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ و ﻣﺮگ ﻣﻦ ﯾﮏ ﮔﺎم ﮐﻮﺗﺎه ﺑﯿﺶ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬آﺧﺮﯾﻦ‬

‫آژاﮐْﺲ‪ 18 ‬‬
‫ﺗﻘﺎﺿﺎﯾﻢ از ﭘﯿﺸﮕﺎه ﺗﻮ آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯽ دوﺷﯿﺰﮔﺎن ﺟﺎوﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﻮاﻇﺐ آﻻم و‬
‫ﻣﺘﺎﻋﺐ ﺑﺸﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻣﻼﺋﮏ ﺧﺸﻢ و ﻏﻀﺐ ﮐﻪ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ در ﺟﻨﺒﺶ و ﺣﺮﮐﺖ اﻧﺪ‬
‫ﻣﺮدن ﻣﺮا ﺑﻨﮕﺮﻧﺪ و ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﺒﺐ ﻫﻼك ﻣﻦ ﭘﺴﺮان اﺗﺮوس ﺑﻮده اﻧﺪ‪ ،‬از اﯾﻦ رو ﺑﺮ‬
‫آن ﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﻣﺮگ ﻧﺎزل ﮐﻨﻨﺪ و ﺟﺎن ﭘﻠﯿﺪ آﻧﺎن را ﺑﺴﺘﺎﻧﻨﺪ آري اي ﻣﻨﺘﻘﻤﯿﻦ ﻗﻬﺎر‪ .‬ﺧﻮن‬
‫آﻧﺎن را ﺳﺨﺖ ﺑﺮﯾﺰﯾﺪ و ﺑﺮ ﺟﺎن ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﮐﺴﺎن آن ﻫﺎ ﻧﺒﺨﺸﺎﯾﯿﺪ! ﺗﻮ ﻧﯿﺰ اي آﻓﺘﺎب‬
‫ﺟﻬﺎن ﺗﺎب ﮐﻪ ﺑﺮ ﻋﺮﺻﻪ ي اﻓﻼك ﺟﻮﻻن ﻣﯽ دﻫﯽ رﮐﺎب زرﯾﻦ ﺧﻮد را ﺑﺴﻮي‬
‫ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﭘﺪري ﻣﻦ ﺑﺮﮐﺶ و داﺳﺘﺎن ﻣﺮگ و ﺗﺒﺎﻫﯽ ﻣﺮا ﺑﻪ ﭘﺪر ﭘﯿﺮ و ﺑﻪ ﻣﺎدر داﻏﺪﯾﺪه‬
‫ام ﺑﺮﺧﻮان‪ .‬ﻣﺎدر ﻧﺎﮐﺎم م ﭼﻮن اﯾﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﺸﻨﻮد زار ﺑﮕﺮﯾﺪ و از ﮔﺮﯾﺴﺘﻦ ﺧﻮد ﻫﺮ ﮐﻮي‬
‫و ﺑﺮزن را ﺑﻪ ﻓﻐﺎن آورد‪ .‬ﻟﯿﮑﻦ اﮐﻨﻮن ﻓﺮﺻﺖ ﮔﺮﯾﺴﺘﻦ در ﭘﯿﺶ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺸﺘﺎﺑﻢ و‬
‫ﺑﻪ ﮐﺎر ﺧﻮﯾﺶ ﺑﭙﺮدازم‪ .‬اي ﻣﺮگ ﺑﯿﺎ و ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ ﻧﻈﺎره ﮐﻦ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺎز ﺑﺎر‬
‫دﮔﺮ ﺗﻮ را ﺧﻮاﻫﻢ دﯾﺪ و در ﺟﻬﺎن دﯾﮕﺮ ﺑﺮ ﺗﻮ درود ﺧﻮاﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬ﻟﯿﮑﻦ اﯾﻦ‬
‫روﺷﻨﺎﯾﯽ روز و اﯾﻦ ﭼﺮخ و ﻓﻠﮏ آﺳﻤﺎن را ﻫﺮﮔﺰ دوﺑﺎره ﻧﺨﻮاﻫﻢ دﯾﺪ‪ .‬ﺑﺪرود اي‬
‫روﺷﻨﺎﯾﯽ روز‪ ،‬ﺑﺪرود اي ﺳﺎﻻﻣﯿﺲ ﻋﺰﯾﺰ ﮐﻪ زادﮔﺎه ﻣﻘﺪس ﻣﻦ ي‪ ،‬ﺑﺪرود اي ﺷﻬﺮ‬
‫زﯾﺒﺎي آﺗﻦ ﮐﻪ ﻣﺮدم آن ﺧﻮﯾﺸﺎوﻧﺪان ﻣﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺪرود اي وﻻﯾﺖ ﺗﺮوا‪ ،‬ﺑﺪرود ﮐﻪ ﻣﺰارع‬
‫ﺳﺮﺳﺒﺰ و رودﻫﺎي روان ﮐﻪ آب و ﻧﺎن ﻣﺮا ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪﯾﺪ‪ ،‬آژاﮐْﺲ‪ ‬ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺟﻤﻠﮕﯽ‬
‫درود ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺪ و از ﺷﻤﺎ ﺑﺪرود ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﭘﺲ از اﯾﻦ آواز او در اﯾﻦ ﺟﻬﺎن‬
‫ﺧﺎﻣﻮش ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫] ﺧﻮد را روي ﺧﻨﺠﺮ ﻣﯽ اﻧﺪازد و ﻣﯽ ﻣﯿﺮد‪ .‬اﻧﺪﮐﯽ‬
‫ﺳﮑﻮت ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﺻﺪاي ﭘﺎي ﻣﻼﺣﺎن ﺷﻨﯿﺪه ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ‬
‫ﭘﯿﺶ ﻣﯽ آﯾﻨﺪ‪ .‬ﻧﯿﻢ ي از آن ﻫﺎ از ﯾﮏ ﺳﻮي ﺻﺤﻨﻪ داﺧﻞ‬
‫ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ و ﺟﺴﺪ آژاﮐْﺲ‪ ‬را ﻫﻨﻮز ﻧﺪﯾﺪه اﻧﺪ‪[ .‬‬
‫ﻫﺮﭼﻪ رﺷﺘﻪ اﯾﻢ ﭘﻨﺒﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻤﺎم اﯾﻦ وﻻﯾﺖ را زﯾﺮ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﯾﻢ و ﻫﺮ ﮔﻮﺷﻪ‬ ‫ﻣﻼح اول‬
‫آن را ﮔﺸﺘﻪ اﯾﻢ و ﻫﻨﻮز ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺎﻓﺘﻪ اﯾﻢ‪ ...‬ﺻﺪاﯾﯽ ﺷﻨﯿﺪم‪ ،‬ﮐﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ آﯾﺪ؟‬
‫] ﻣﻼح دوم از ﺳﻤﺖ دﯾﮕﺮ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ آﯾﺪ‪[ .‬‬
‫اوﻫﻮي رﻓﯿﻖ!‬ ‫ﻣﻼح دوم‬
‫ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺗﺎزه؟‬ ‫ﻣﻼح اول‬
‫وﺟﺐ ﺑﻪ وﺟﺐ ﻣﻐﺮب اﯾﻦ وﻻﯾﺖ را ﺗﺎ ﮐﻨﺎر ﮐﺸﺘﯽ ﻫﺎ ﺗﺠﺴﺲ ﮐﺮده اﯾﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﻼح دوم‬
‫ﭼﻪ ﯾﺎﻓﺘﻪ اي؟‬ ‫ﻣﻼح اول‬
‫ﻫﯿﭻ‪ ،‬ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﺮ ﺗﻦ ﻣﺎن ﻣﺎﻧﺪ و آن را ﮐﻪ در ﺗﺠﺴﺲ اوﯾﯿﻢ ﻧﯿﺎﻓﺘﯿﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﻼح دوم‬
‫ﻣﺎ ﻧﯿﺰ از ﺳﻮي ﻣﺸﺮق ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﺸﺘﯿﻢ او را ﻧﯿﺎﻓﺘﯿﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﻼح اول‬
‫]ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ[‬
‫ﺷﺎﯾﺪ ﺻﯿﺎدي ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺧﻮﯾﺶ ﻣﺸﻐﻮل اﺳﺖ و ﭼﺸﻤﺎن ﺧﺴﺘﻪ ي او ﺑﯿﺪاري ﮐﺸﯿﺪه‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺒﺮي ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺪﻫﺪ و ﺷﺎﯾﺪ ﭘﺮﯾﺎن درﯾﺎي ﺑﻮﺳﻔﻮر ﯾﺎ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻗﻠﻪ اﻟﻤﭙﻮﺳﯽ ﻧﺸﺎن‬
‫ي از ﺳﺮدار ﮔﻤﺸﺪه ي ﻣﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺎ اﯾﻦ ﻧﻨﮓ را ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ اﯾﻢ‬
‫زورق ﺑﯽ ارﺑﺎﺑﺎن ارﺑﺎب ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﺑﮑﺸﯿﻢ؟‬
‫] در اﯾﻦ ﻫﻨﮕﺎم‪ ،‬ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ ﻧﯿﺰ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ي ﮐﻪ ﺟﺴﺪ آژاﮐْﺲ‪‬‬
‫در آن اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﯽ رﺳﺪ و ﺻﺪاي زاري او ﺷﻨﯿﺪه ﻣﯽ‬
‫ﺷﻮد‪[ .‬‬
‫واي ﺑﺮ ﻣﻦ! واي ﺑﺮ ﻣﻦ!‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬

‫آژاﮐْﺲ‪ 19 ‬‬
 ‫اﯾﻦ ﺻﺪا از ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ از ﻃﺮف ﺑﯿﺸﻪ ﻫﺎ آﻣﺪ‪ ،‬ﺻﺎﺣﺐ ﺻﺪا ﮐﯿﺴﺖ؟‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫اﻓﺴﻮس‪ ،‬اﻓﺴﻮس!‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎي ﻣﺴﮑﯿﻦ‪ ،‬ﻫﻤﺴﺮ اوﺳﺖ ﮐﻪ او را ﺑﻪ اﺳﺎرت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﯿﭽﺎره از ﻓﺮط اﻧﺪوه‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫آب ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫] ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺳﻮي او ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدﻧﺪ‪[.‬‬
‫ﻫﯿﻬﺎت‪ ،‬اي ﯾﺎران ﺑﺎ وﻓﺎ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺣﺮام ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫ﭼﺮا؟ ﻣﮕﺮ ﭼﻪ رخ داده اﺳﺖ؟‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫اﯾﻦ اﺳﺖ آژاﮐْﺲ‪ ،‬ﺧﻨﺠﺮي ﺑﻪ ﻗﻠﺐ او ﻓﺮو رﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﺟﺴﻢ ﺑﯽ ﺟﺎن او در اﯾﻦ ﺟﺎ‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪.‬‬
‫اي واي ﻣﺮد! ﺳﺮدار و ﺳﺎﻻر ﻣﺎ ﻣﺮد! ﺑﺎ ﻣﺮگ ﺗﻮ ﮐﺎر ﻣﺎ ﭘﺎﯾﺎن ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﺟﺎﻧﺐ وﻃﻦ ﻋﺰﯾﻤﺖ ﻧﺨﻮاﻫﯿﻢ ﮐﺮد؛ ﻣﺮگ ﺗﻮ اي ﺳﺮدار‪ ،‬ﭘﺎﯾﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ و زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ‬
‫ﻫﻤﺴﺮت ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫از ﻣﺎ دﯾﮕﺮ ﮐﺎري ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ آن ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮگ او ﺑﮕﺮﯾﯿﻢ و اﺷﮏ از دﯾﺪه‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫ﺑﺒﺎرﯾﻢ‪ .‬در اﯾﻦ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺷﻮد دﺳﺘﯿﺎر او ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻮده اﺳﺖ! او ﺧﻮد ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﭼﻨﯿﻦ‬
‫ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ اﺳﺖ ﺧﻨﺠﺮي ﮐﻪ او ﺧﻮد را ﺑﻪ روي آن اﻓﮑﻨﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ ﮐﻪ‬
‫دﺳﺘﻪ ي آن را ﭼﻪ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﮐﻮﺑﯿﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫اي ﺧﺪا‪ ،‬آژاﮐْﺲ‪ ‬ﺧﻮن ﺧﻮد را رﯾﺨﺖ! ﭼﻪ اﺑﻠﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﻣﺎ ﮐﻪ او را از ﻧﻈﺮ دور‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﮐﺮدﯾﻢ‪ ،‬ﭼﻪ ﺳﻔﯿﻪ و ﺑﯽ ﻣﻐﺰ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﻘﺼﻮد او را ﻧﺪاﻧﺴﺘﯿﻢ! ﭘﺲ آژاﮐْﺲ‪ ‬ﻣﺮد! اﯾﻦ‬
‫ﻣﺮد ﻣﺪﺑﺮ و دﻟﯿﺮ ﺑﻪ ﻫﻼﮐﺖ رﺳﯿﺪ! ﺑﯿﺎ ﺟﺴﺪ او را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن ﺑﺪه‪.‬‬
‫ﻧﻪ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﮐﺴﯽ روي او را ﻧﺨﻮاﻫﺪ دﯾﺪ‪ .‬ﻫﻢ اﯾﻦ ﺟﺎﻣﻪ ﮐﻔﻦ او ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﯿﺴﺖ‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻣﻨﻈﺮه ﻣﺮدن او را در ﭼﻨﯿﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﮐﻨﺪ؟ اﯾﻦ ﺧﻮن ارﻏﻮاﻧﯽ رﻧﮓ‬
‫از زﺧﻢ ﻗﻠﺐ او روان اﺳﺖ و از دﻫﺎن و ﺑﯿﻨﯽ او ﭼﻮن ﻓﻮاره ﻣﯽ ﺟﻮﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ اﮐﻨﻮن‬
‫ﭼﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﮐﺮد؟ اي آژاﮐْﺲ‪ ،‬ﮐﯿﺴﺖ ﮐﻪ اﯾﻨﮏ ﺗﻮ را در آﻏﻮش ﭘﺮ از ﻣﻬﺮ ﺧﻮد‬
‫ﺟﺎ دﻫﺪ؟ ﺟﺰ ﺑﺮادر ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺗﻮ ﮐﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺟﺴﺪ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺧﺎك ﮔﻮر ﺑﺴﭙﺎرد؟‬
‫اي ﺗﻮﺳِﺮْ در ﮐﺠﺎﯾﯽ؟ اي آژاﮐْﺲ‪ ،‬آژاﮐْﺲ‪ ‬ﻋﺰﯾﺰم‪ ،‬ﭼﺮا ﺑﺪﯾﻦ روز اﻓﺘﺎدي؟ ﺣﺘﯽ‬
‫دﺷﻤﻨﺎن ﺗﻮ ﻧﯿﺰ ﺑﺎﯾﺪ در ﻣﺮگ ﺗﻮ ﺧﻮن از دﯾﺪه روان ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻘﺪﯾﺮ ﭼﻨﯿﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻦ دل ﺳﺮ ﺳﺨﺖ ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ زوال و ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺑﻮد‪ .‬از زﺑﺎن‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫زﻫﺮآﻟﻮد او ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﻧﺎﺳﺰا و دﺷﻨﺎم ﺑﺮ ﻣﯽ ﺧﺎﺳﺖ و ﭼﻪ ﺑﺴﺎ اوﻗﺎت ﮐﻪ از ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن‬
‫اﺗﺮﯾﺪ ﺑﻪ زﺷﺖ ي ﯾﺎد ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺼﺎﺋﺐ و آﻻم ﺛﻤﺮه ي آن روزي اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫در ﻣﺴﺎﺑﻘﺎت دﻻوري اﯾﻦ ﺧﻨﺠﺮ را ﺑﻪ ﺟﺎﯾﺰه ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫اﻓﺴﻮس! اﻓﺴﻮس!‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫اﯾﻦ ﺣﺎدﺛﻪ ي ﻧﺎﮔﻮار ﺳﺨﺖ ﺑﺮ او ﮔﺮان واﻗﻊ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫واي ﺑﺮ ﻣﻦ! واي ﺑﺮ ﻣﻦ!‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫اي ﺑﺎﻧﻮ‪ ،‬ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻦ‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻦ‪ .‬ﺣﻘﺎ ﺟﺎي ﮔﺮﯾﺴﺘﻦ اﺳﺖ‪ .‬آن را ﮐﻪ از‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫دﺳﺖ دادي‪ .‬ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮ را دوﺳﺖ ﻣﯽ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻫﯿﻬﺎت ﮐﻪ ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ داﻧﻢ ﭼﻪ ﻋﺰﯾﺰي را از دﺳﺖ دادم‪.‬‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬

‫آژاﮐْﺲ‪ 20 ‬‬
 ‫راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯽ‪ ،‬ﺣﻖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺗﻮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫اي ﮐﻮدك دﻟﺒﻨﺪم‪ ،‬ﭘﺲ از اﯾﻦ ﮐﺪام ﭼﺸﻢ از ﻣﺎ ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد؟ در ﻋﺮﺻﻪ ي‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﭼﻪ ﻣﺘﺎﻋﺒﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺎ ﻓﺮود ﻧﺨﻮاﻫﺪ آﻣﺪ!‬
‫واي ﮐﻪ اﯾﻦ دو ﭘﺎدﺷﺎه رﺣﻢ در دل ﻧﺪارﻧﺪ و ﻇﻠﻢ و ﺳﺘﻢ ي ﮐﻪ در ﻧﻬﺎد آن ﻫﺎ ﺳﺮﺷﺘﻪ‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫اﺳﺖ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻧﻤﯽ ﺗﻮان آورد‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮد ﭼﺎره ي ﮐﺎر ﺗﻮ را از آﺳﯿﺐ ﻗﻬﺮ آن ﻫﺎ‬
‫اﯾﻤﻦ ﺑﺪارد!‬
‫ﻣﮕﺮ آﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺎ آﻣﺪه اﺳﺖ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ؟‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫ﭼﺮا‪ ،‬ﻏﻀﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻧﺎزل ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫اﻟﻬﻪ آﺗِﻨﺎ‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﻏﺪار زﺋﻮس‪ ،‬از ﺑﺮاي ﺧﻮش آﻣﺪ اُدﯾﺴِﺌﻮس اﯾﻦ ﺑﻼ را ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺎ آورد‪.‬‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫اﯾﻦ ﻣﺮد ﺳﺮﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﺷﻨﯿﺪن داﺳﺘﺎن ﺟﻨﻮن آژاﮐْﺲ‪ ‬از ﺗﻪ دل ﺧﻮاﻫﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﭼﻪ‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﺧﻨﺪه ﻫﺎي ﻇﺎﻟﻤﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﺧﺒﺮ آن را ﻧﯿﺰ ﺑﻪ دو ﭘﺎدﺷﺎه‪ ،‬ﭘﺴﺮان اﺗﺮوس‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﻫﺮﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺨﻨﺪﻧﺪ و ﺑﺮ ﻣﺮگ دﺷﻤﻦ ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ ﮐﻨﻨﺪ! زود ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ از ﻣﺮدن او‬ ‫ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ‬
‫ﭘﺸﯿﻤﺎن ﺷﻮﻧﺪ و ﻫﺮﭼﻨﺪ در زﻧﺪﮔﯽ از او ﺑﯿﺰار ﺑﻮدﻧﺪ در ﻣﺮدن او ﺳﻮﮔﻮاري ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫روزي ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻋﺮﺻﻪ ي اﯾﻦ ﮐﺎرزار ﺑﮕﺮدد و وﺿﻊ آﻧﺎن در ﺟﻨﮓ‬
‫دﮔﺮﮔﻮن ﺷﻮد‪ .‬ﻣﺮدم ﻧﺎدان ﻗﺪر ﻧﻌﻤﺖ آن ﮔﺎه داﻧﻨﺪ ﮐﻪ آن را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﻨﺪ و ﺑﻪ‬
‫ﻣﺼﯿﺒﺘﯽ ﮔﺮﻓﺘﺎر آﯾﻨﺪ‪ .‬از ﻣﺮدن آژاﮐْﺲ‪ ‬ﺳﻮدي ﺑﺪان ﻫﺎ ﻧﻤﯽ رﺳﺪ و ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ اﻧﺪوﻫﯽ‬
‫ﺗﻠﺦ و ﻣﺮﮔﺒﺎر ﮔﺮﻓﺘﺎر آﻣﺪم ‪.‬اﻣﺎ ﺧﻮد او اﯾﻨﮏ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﺧﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬زﯾﺮا آرزوي وي‬
‫اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻣﺮﮔﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد اﺧﺘﯿﺎر ﮐﻨﺪ از اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﺮود و اﮐﻨﻮن آرزوي او‬
‫ﺑﺮ آورده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬آﺧﺮ آن ﻫﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺣﻖ ﺑﺮ او ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪ‬
‫وي در دﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺟﺎن ﺳﭙﺮده اﺳﺖ ﻧﻪ در ﭼﻨﮕﺎل ﻋﻘﻮﺑﺖ آﻧﺎن ‪ -‬اي اُدﯾﺴِﺌﻮس‪،‬‬
‫ﺗﻮ را اﻓﺘﺨﺎري ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ وي ﺑﺪﯾﻦ ﺳﺎن ﻣﺮده اﺳﺖ! ﻣﺮگ آژاﮐْﺲ‪ ‬ﺑﺮ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﮔﺮان‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ و ﻣﻦ ﻧﯿﺰ در ﻋﺰاي او ﺗﺎ اﺑﺪ ﻏﺼﻪ دار ﺧﻮاﻫﻢ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻣﻮش‪ ،‬آﻫﺴﺘﻪ! ﺻﺪاﯾﯽ از دور ﺷﻨﯿﺪه ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬اﯾﻦ اﺳﺖ ﺗﻮﺳِﺮْ ﮐﻪ از ﺷﻨﯿﺪن ﺧﺒﺮ‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﺣﺎدﺛﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺪ‪.‬‬
‫] ﺗﻮﺳِﺮْ داﺧﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد‪[ .‬‬
‫آژاﮐْﺲ‪ ،‬ﺑﺮادر ﻋﺰﯾﺰم‪ ...‬اﯾﻦ ﭼﻬﺮه ي ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺗﻮ ‪ ...‬آﯾﺎ راﺳﺖ اﺳﺖ‪ ...‬آن ﭼﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﺗﻮﺳِﺮْ‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ راﺳﺖ ﺑﻮد و ﺗﻮ ‪...‬‬
‫آري او ﻣﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ! ﭼﻪ ﻣﺼﯿﺒﺘﯽ!‬ ‫ﺗﻮﺳِﺮْ‬
‫ﺣﻖ داري‪ ،‬ﻣﺼﯿﺒﺘﯽ ﻧﺎﮔﻮار اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﻣﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﻣﺼﯿﺒﺖ ﺳﺨﺖ را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ؟‬ ‫ﺗﻮﺳِﺮْ‬
‫ﺣﻖ داري‪ ،‬ﻣﺼﯿﺒﺖ ي ﺳﺨﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﭼﻪ ﻧﺎﮔﻮار! ﭼﻪ دﺷﻮار اﺳﺖ‪ !...‬ﻃﻔﻞ او ﭼﻪ ﺷﺪ و اﮐﻨﻮن در ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬ ‫ﺗﻮﺳِﺮْ‬
‫او را ﺑﻪ ﺳﺮاﭘﺮده ﺑﺮده اﯾﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬

‫آژاﮐْﺲ‪ 21 ‬‬
‫زود ﺑﺸﺘﺎﺑﯿﺪ و او را ﻧﺰد ﻣﻦ آورﯾﺪ‪ .‬زود‪ ،‬واﻻ آن ﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﻧﺪ ﺑﭽﻪ ﺷﯿﺮ را ﺑﺮﺑﺎﯾﻨﺪ‬ ‫ﺗﻮﺳِﺮْ‬
‫ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﻓﺮا رﺳﯿﺪ او را ﺧﻮاﻫﻨﺪ رﺑﻮد‪ .‬ﻟﺤﻈﻪ اي درﻧﮓ ﻧﮑﻨﯿﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﺎ او ﺑﺮوﯾﺪ‪ .‬ﮐﻢ‬
‫ﺗﺮ ﮐﺲ ي اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻮن ﺣﺮﯾﻒ ﺧﻮد را اﻓﺘﺎده ﺑﯿﻨﺪ ﻟﮕﺪي ﺑﺮ او ﻧﺰﻧﺪ‪.‬‬
‫] ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﯾﮑﯽ از ﻣﻼﺣﺎن ﻣﯽ رود‪[ .‬‬
‫اﮐﻨﻮن ﺑﻪ ﯾﺎدم آﻣﺪ‪ ،‬ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ آژاﮐْﺲ‪ ‬ﺑﻤﯿﺮد وﺻﯿﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺗﻮ از ﮐﻮدك او‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﻧﮕﻬﺪاري ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺧﻮب اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮد ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺮدي‪.‬‬
‫اي آژاﮐْﺲ‪ !‬اي آژاﮐْﺲ‪ !‬ﮐﺎش ﻣﻦ ﻣﺮده ﺑﻮدم و ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻨﻈﺮه ي دﻟﺨﺮاﺷﯽ را ﻧﻤﯽ‬ ‫ﺗﻮﺳِﺮْ‬
‫دﯾﺪم! ﺑﺎ ﭼﻪ رﻧﺞ و ﻣﺤﻨﺖ ي راه را ﭘﺮﺳﯿﺪم و ﺧﻮد را ﺑﺪﯾﻦ ﺟﺎ رﺳﺎﻧﯿﺪم و اﯾﻨﮏ ﺗﻮ‬
‫را ﻣﺮده در اﯾﻦ ﺟﺎ اﻓﺘﺎده ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ‪ ،‬آﯾﺎ ﻫﯿﭻ راﻫﯽ از اﯾﻦ دردﻧﺎك ﺗﺮ در ﻋﻤﺮ ﺧﻮد‬
‫ﭘﯿﻤﻮده ام؟ ﺧﺒﺮ ﻣﺮدن ﺗﻮ در اردو ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺘﯽ اﯾﻦ ﺧﺒﺮ از آﺳﻤﺎن ﺑﺪان ﺟﺎ‬
‫رﺳﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﻧﯿﺰ از ﺷﻨﯿﺪن ﺧﺒﺮ ﻣﺮگ ﺗﻮ‪ ،‬ﻣﻦ زار ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ‪ .‬ﻟﯿﮑﻦ اﮐﻨﻮن ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫ﭼﺸﻢ ﺧﻮد ﺗﻮ را ﺑﺪﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ‪ ،‬ز ﺷﺪت اﻧﺪوه ﺑﯽ ﻃﺎﻗﺖ ﺷﺪه ام‪ .‬ﺑﯿﺎ اﯾﻦ ﭘﺮده‬
‫را از رﺧﺴﺎر او ﭘﺲ زن ﺗﺎ روي او را ﻫﺮ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ زﺷﺖ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ‬
‫ﺑﺒﯿﻨﻢ‪ ...‬واي ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﻨﻈﺮه ﻫﻮﻟﻨﺎﮐﯽ‪ ...‬ﭼﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ي وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ! اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﺨﻢ ﻣﺮارت و‬
‫اﻧﺪوه ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺟﺎ اﻓﺸﺎﻧﺪه اﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ درو ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ اﯾﻦ رﺳﻮاﯾﯽ را ﺑﻪ‬
‫ﮐﺠﺎي دﻧﯿﺎ ﺑﺮم ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻧﯿﺎز ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ را ﯾﺎوري ﮐﻨﻢ؟ ﺑﯽ ﺗﻮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ‬
‫وﻃﻦ ﻣﺄﻟﻮف ﺑﺎز ﮔﺮدم؟ ﺗﺒﺴﻢ ي ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﯿﺎل ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻫﺎي ﭘﺪرﻣﺎن ﻧﻘﺶ‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺴﺖ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ زاﯾﻞ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ؟ ﺗﻼﻣﻮن ﺑﯿﭽﺎره‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﺣﺎدﺛﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺒﺎر ﺧﻮش ﻧﯿﺰ ﺗﺒﺴﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ! ﭼﻮن ﻣﺮا ﺑﯽ ﺗﻮ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﭼﻪ ﻧﺎﺳﺰاﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﮔﻔﺖ و ﭼﻪ ﻧﺎم ﻫﺎي ﻧﻨﮕﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﻬﺎد! ﻣﺮا ﻃﻔﻞ ﺣﺮاﻣﺰاده ي ﮐﻨﯿﺰي‬
‫روﺳﭙﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﺎﻣﯿﺪ‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﺰدﻟﯽ ﺗﺮﺳﻮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺧﻮاﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻮن ﺧﺎﺋﻨﯿﻦ ﺗﻦ ﺑﻪ‬
‫ﻫﻼك ﺑﺮادر در داده ام‪ ،‬ﯾﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺣﯿﻠﻪ و ﺗﺪﺑﯿﺮ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﺮگ او ﺷﺪه ام‪ ،‬ﺗﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ‬
‫ﺟﺎي او ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ! ﺧﺪا ﻣﯽ داﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ از ﺧﺸﻢ و ﻏﻀﺐ‪ ،‬ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻓﺮود‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ آورد! در اﯾﻦ ﺳﺮ ﭘﯿﺮي آﺗﺶ ﻏﻀﺐ او زود روﺷﻦ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺑﺎ ﭘﺮ ﮐﺎﻫﯽ‬
‫ﻣﺸﺘﻌﻞ ﻣﯽ ﮔﺮدد‪ .‬ﻣﺮا ﻏﻼم و ﺣﺮاﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺧﻮاﻧﺪ و از ﻣﯿﺮاث ﻣﺤﺮوﻣﻢ ﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﺳﺎﺧﺖ و از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﺪ راﻧﺪ‪ .‬اﯾﻦ اﺳﺖ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﯽ ﮐﻪ در وﻃﻦ ﻣﺄﻟﻮف ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر‬
‫ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ در وﻻﯾﺖ ﺗﺮوا ﻧﯿﺰ از ﻫﺮ ﺳﻮ آﻓﺖ و ﻣﺨﺎﻓﺖ ﻣﺮا‬
‫اﺣﺎﻃﻪ ﻧﻤﻮده اﺳﺖ و ﻣﺮدي ﺑﯿﭽﺎره و درﻣﺎﻧﺪه ﺷﺪه ام‪ .‬اي آژاﮐْﺲ‪ ،‬اي ﺑﺮادر ﻣﻦ‪،‬‬
‫ﻣﺮگ ﻧﺎ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺗﻮ‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﺪﯾﻦ روزﮔﺎر ﺳﯿﺎه اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮد‬
‫ﺑﮕﺬار اﯾﻦ دﺷﻨﻪ ي ﺧﻮن آﺷﺎم را ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺗﺒﺎﻫﯽ ﺟﺎن ﺗﻮ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﺗﯿﻐﻪ ي آن‬
‫ﻫﭽﻨﺎن در ﭘﯿﮑﺮ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺗﺎﺑﺪ از دل ﺗﻮ ﺑﯿﺮون آورم‪...‬‬
‫] ﺧﻨﺠﺮ را از زﺧﻢ آژاﮐْﺲ‪ ‬ﺑﯿﺮون ﻣﯽ آورد و در دﺳﺖ‬
‫ﻧﮕﺎه ﻣﯽ دارد و آن را ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﺪ‪[ .‬‬
‫اﮐﻨﻮن داﻧﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻫﮑﺘﻮر ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﻼ را ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﻮ آورد‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ او ﺧﻮد ﭘﯿﺶ از ﺗﻮ‬ ‫ﺗﻮﺳِﺮْ‬
‫ﭼﺸﻢ از اﯾﻦ دﻧﯿﺎ دوﺧﺖ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪا ﭼﻪ ﻃﺎﻟﻊ ﺷﻮم ي ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ رو را ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ‬
‫ﭘﯿﻮﻧﺪ داد! ﮐﻤﺮﺑﻨﺪي ﮐﻪ آژاﮐْﺲ‪ ‬ﺑﻪ ﻫﮑﺘﻮر ﻫﺪﯾﻪ داد او را ﺑﻪ اراﺑﻪ ﺑﺴﺖ و آن ﻗﺪر در‬
‫ﭘﯽ ﺧﻮد ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻼﮐﺖ رﺳﯿﺪ‪ .‬ﺧﻨﺠﺮي ﻫﻢ ﮐﻪ ﻫﮑﺘﻮر ﺑﻪ آژاﮐْﺲ‪ ‬ﻫﺪﯾﻪ داد‬

‫آژاﮐْﺲ‪ 22 ‬‬
‫ﻣﻮﺟﺐ ﺗﺒﺎﻫﯽ ﺟﺎن او ﺷﺪ ‪.‬اﯾﻦ ﺧﻨﺠﺮ ﺧﻮن آﺷﺎم را ﻓﻮري ﺧﺪاي ﺧﺸﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‬
‫و آن ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ ﺷﻮم را ﺧﺪاي ﻣﺮگ ﺗﻌﺒﯿﻪ ﮐﺮده اﺳﺖ و ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻦ اﯾﻦ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ‬
‫ﺗﺪاﺑﯿﺮي اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاﯾﺎن از ﺑﺮاي ﺗﻨﺒﯿﻪ و ﻋﻘﻮﺑﺖ اﻧﺴﺎن ﺗﺪارك ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﯾﻦ‬
‫ﮔﻤﺎن ﻣﻦ ﺑﺎﻃﻞ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻫﺮ ﮐﻪ ﭼﻮن ﻣﻦ اﯾﻦ ﮔﻤﺎن ﺑﺮد ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻣﻦ دﭼﺎر ﺷﻮد‪.‬‬
‫اي ﺳﺮدار‪ ،‬ﻧﻮﺣﻪ ﺳﺮاﯾﯽ ﺑﺲ اﺳﺖ! اﯾﻨﮏ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﯽ ﮐﻪ ﺑﺮادرت را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﺧﺎك ﺑﺴﭙﺎري‪ .‬از اﯾﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺪﯾﺸﻪ ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ دﺷﻤﻦ ﻧﺎﺑﮑﺎري ﮐﻪ از دور ﺑﻪ‬
‫ﻗﺼﺪ رﯾﺸﺨﻨﺪ و ﻧﮑﻮﻫﺶ ﻣﺎ ﻣﯽ آﯾﺪ ﭼﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻮﯾﯽ‪.‬‬
‫ﮐﺪام دﺷﻤﻦ؟ از ﮐﺠﺎ ﻣﯽ آﯾﺪ و ﻧﺎم ش ﭼﯿﺴﺖ؟‬ ‫ﺗﻮﺳِ ْﺮ‬
‫ﻣِﻨْﻼﺋﻮس‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ او ﻣﺎ ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺳﻔﺮ درازي آﻣﺪه اﯾﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫آري راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯽ‪ ،‬ﺧﻮدش اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﻮﺳِﺮْ‬
‫] ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺧﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺟﺴﺪ را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣِﻨْﻼﺋﻮس‪ ‬ﺑﺎ‬
‫ﯾﮑﯽ دو ﺗﻦ از ﻣﻼزﻣﺎن ﺧﻮد داﺧﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد‪[ .‬‬
‫ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻦ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﯾﻦ ﺟﺴﺪ را از ﺟﺎي ﺧﻮد ﺗﮑﺎن ﻧﺪﻫﺪ و ﺑﺪان‬ ‫ﻣِﻨْﻼﺋﻮس‪‬‬
‫دﺳﺖ ﻧﺰﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﮐﻪ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺣﻖ ﭼﻨﯿﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﻣﯽ دﻫﯽ؟‬ ‫ﺗﻮﺳِ ْﺮ‬
‫ﻣﻦ ﺧﻮد ﭼﻨﯿﻦ اراده ﮐﺮده ام‪ ،‬ﺳﭙﻬﺴﺎﻻر ﻣﺎ ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﻓﺮﻣﺎن داده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣِﻨْﻼﺋﻮس‪‬‬
‫ﺑﮕﻮ ﺑﻪ ﭼﻪ دﻟﯿﻞ؟‬ ‫ﺗﻮﺳِﺮْ‬
‫ﺑﺪﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﮐﻪ ﻣﺎ اﯾﻦ ﻣﺮد را از ﯾﻮﻧﺎن ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد آوردﯾﻢ و ﮔﻤﺎن ﻣﯽ ﺑﺮدﯾﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﻣِﻨْﻼﺋﻮس‪‬‬
‫ﯾﺎري ﻣﻮاﻓﻖ و ﻣﺘﺤﺪي ﯾﮕﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد آورده اﯾﻢ‪ .‬اﻣﺎ اﻓﺴﻮس ﮐﻪ زود ﺑﻪ ﺧﻄﺎي ﺧﻮﯾﺶ‬
‫ﭘﯽ ﺑﺮدﯾﻢ‪ .‬و ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ وي از ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم ﺗﺮوا ﺑﺎ ﻣﺎ دﺷﻤﻦ ﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺎ ﺑﺪان ﭘﺎﯾﻪ ﮐﻪ‬
‫ﮐﻤﺮ ﺑﻪ ﻓﻨﺎ و اﺿﻤﺤﻼل ﺳﭙﺎﻫﯿﺎن ﻣﺎ ﺑﺴﺖ و ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ از ﺳﺮاﭘﺮده ي ﺧﻮد دزداﻧﻪ ﺑﯿﺮون‬
‫آﻣﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ي ﻣﺎ را از دم ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺑﮕﺬراﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺟﺰ ﺑﻪ ﻣﻌﺎﺿﺪت و ﺷﻔﻘﺖ ﯾﮑﯽ از‬
‫ﺧﺪاﯾﺎن ﻧﺒﻮد و ﻧﻘﺸﻪ ي ﻇﺎﻟﻤﺎﻧﻪ ي او را ﻧﻘﺶ ﺑﺮ آب ﻧﮑﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﺮ آﯾﻨﻪ ﻣﺎ ﺟﻤﻠﮕﯽ‬
‫اﮐﻨﻮن در ﺑﺴﺘﺮ ﻫﻼﮐﺖ ﻏﻨﻮده ﺑﻮدﯾﻢ‪ .‬آن ﺷﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ را از ﭼﻨﮓ او رﻫﺎﯾﯽ داد و‬
‫در ﻋﻮض آﻧﭻ ه رﻣﻪ و اﺣﺸﺎم داﺷﺘﯿﻢ‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ او ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪ‪ .‬اﯾﻦ اﺳﺖ ﻋﻠﺖ آن ﮐﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﺟﺎزت ﻧﻤﯽ دﻫﯿﻢ‪ ،‬ﺟﺴﺪ او را ﺑﻪ ﺧﺎك ﺑﺴﭙﺮد‪ .‬ﻣﺎ ﺧﻮد او را ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺮ‬
‫رﯾﮓ ﻫﺎي ﺳﺎﺣﻞ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﻧﻬﺎد ﺗﺎ ﻣﺮﻏﺎن درﯾﺎ‪ ،‬ﭘﯿﮑﺮ او را ﻃﻌﻤﻪ ي ﺧﻮﯾﺶ ﺳﺎزﻧﺪ‪.‬‬
‫اﮐﻨﻮن اي رﻓﯿﻖ‪ ،‬ﺗﻮ ﻧﯿﺰ ﺧﺸﻢ ﺧﻮد را ﻓﺮو ﺑﺮ‪ ،‬اﯾﻦ ﻣﺮد ﺗﺎ زﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺣﺮﯾﻒ‬
‫ﺳﺮﮐﺸﯽ و ﻋﺼﯿﺎن او ﻧﺒﻮدﯾﻢ‪ .‬ﻟﯿﮑﻦ اﮐﻨﻮن ﮐﻪ روي از اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺗﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎ‬
‫ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ ﺑﺎﯾﺪ او را ﺑﻪ زﯾﺮ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﻮﯾﺶ در آورﯾﻢ‪ .‬زﯾﺮا در زﻣﺎن ﺣﯿﺎت‪ ،‬او ﻫﺮﮔﺰ از ﻣﺎ‬
‫ﻓﺮﻣﺎن ﻧﻤﯽ ﺑﺮد‪ .‬ﺑﺪان ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﮐﻬﺘﺮان ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻬﺘﺮان ﻧﺒﺮﻧﺪ‪ ،‬در واﻗﻊ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﻧﺎﻫﻨﺠﺎر‬
‫ﺧﻮﯾﺶ را آﺷﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺷﻬﺮي ﮐﻪ ﺑﯿﻢ از ﺣﺎﮐﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮن اﺟﺮا ﻧﻤﯽ‬
‫ﮔﺮدد و در ﻫﺮ اردو ﮐﻪ ﻋﻘﻮﺑﺖ و ﺗﻨﺒﯿﻪ در ﮐﺎر ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻈﻢ و ﻧﺴﻖ ﺑﺮﻗﺮار ﻧﻤﯽ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﻣﺮد ﺗﻮاﻧﺎ را ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺑﯿﻢ از آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻓﺮاز و ﻧﺸﯿﺐ ﻃﺎﻟﻊ‪ ،‬از ﺟﺎﯾﮕﺎه‬
‫اﺳﺘﻮار ﺧﻮﯾﺶ ﺑﻪ زﯾﺮ اﻓﺘﺪ‪ .‬ﻟﯿﮑﻦ اﮔﺮ ﺑﻪ ﻗﺎﻋﺪه ي ﻋﻔﺎف و ﺗﻮاﺿﻊ زﯾﺴﺖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬آن‬
‫ﮔﺎه از ﺣﺎدﺛﺎت زﻣﺎن اﯾﻤﻦ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻮد‪ .‬آن ﺟﺎ ﮐﻪ ﻫﺮزه دراﯾﯽ و ژاژﺧﺎﯾﯽ رواج دارد‪،‬‬

‫آژاﮐْﺲ‪ 23 ‬‬
‫ﮐﺸﺘﯽ دوﻟﺖ دﺳﺘﺨﻮش ﺷﮑﺴﺘﮕﯽ و ﻏﺮﻗﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﻫﺮ ﭼﻨﺪ در آﻏﺎز ﮐﺎر ﺑﺎدﺑﺎن‬
‫ﺑﯿﻔﺮازد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﺟﺎم در ﻟﺠﻪ ي ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎن ﻧﻮاﺋﺐ م ﺳﺮﻧﮕﻮن ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬رأي ﻣﻦ ﺑﺮ‬
‫آن اﺳﺖ ﮐﻪ آدم ي ﻫﯿﭻ ﮔﺎه دل ﺧﻮد را ﻧﺒﺎﯾﺪ از ﺑﯿﻢ و ﺧﻮف ﻓﺎرغ ﺷﻮد‪ .‬ﭼﻪ اﮔﺮ ﻣﺎ‬
‫ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ در ﭘﯽ ﮐﺴﺐ ﻟﺬات و ﺑﻪ ﻫﻮاي دل ﺧﻮﯾﺶ ﮐﺎم ﺑﺮدارﯾﻢ‪ ،‬ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺗﺎوان‬
‫ﺧﻮدﮐﺎﻣﮕﯽ ﺧﻮﯾﺶ را ﺧﻮاﻫﯿﻢ داد‪ ،‬و ﺑﻪ اﻧﻮاع رﻧﺞ ﻫﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺷﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﮐﻪ‬
‫ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﺪ در اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮ ﺧﺎك اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪ ،‬روزﮔﺎري ﺳﺮي ﭘﺮ ﻧﺨﻮت و دﻟﯽ ﭘﺮ ﻏﺮور‬
‫داﺷﺖ‪ ،‬ﻟﯿﮑﻦ اﻣﺮوز‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺮ ﺳﺮ او اﯾﺴﺘﺎده و ﺑﺮ او ﭼﯿﺮه ﺷﺪه ام‪ .‬ﻫﺎن دوﺑﺎره ﺷﻤﺎ را ﺑﺮ‬
‫ﺣﺬر ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ درﺻﺪد ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮدن او ﺑﺮ ﻧﯿﺎﯾﯿﺪ و اﻻ ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﮔﻮر‬
‫ﺧﻮد را ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﻮﯾﺶ ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫اي ﺳﺮدار! آن ﭼﻪ ﻓﺮﻣﻮدي ﻋﯿﻦ ﺻﻮاب ﺑﻮد‪ .‬ﻟﯿﮑﻦ آﯾﺎ ﮔﻤﺎن ﻧﻤﯽ ﺑﺮدي ﮐﻪ ﺑﯽ‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﺣﺮﻣﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺮدﮔﺎن ﺧﻼف ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺑﺎﺷﺪ؟‬
‫اي ﯾﺎران! ﻧﯿﮏ ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ؛ ﻫﺮﮔﺎه ﮐﻪ ﻣﺮدي ﮔﺮان ـ ﻣﺎﯾﻪ و آزاده‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﮐﺬب و‬ ‫ﺗﻮﺳِﺮْ‬
‫ﮔﺰاﻓﻪ ﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﭼﻪ اﻧﺘﻈﺎري از ﻣﺮدﻣﺎن ﻋﺎﻣﯽ و ﺑﺎزاري دارﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ راه ﺧﻄﺎ‬
‫ﻧﺮوﻧﺪ؟‬
‫] ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻣِﻨْﻼﺋﻮس‪[ .‬‬
‫ﺑﯿﺎ ﺗﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎي ﺗﻮ را ﺑﯽ ﭘﺮده ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻮﯾﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﻣﺪﻋﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ او را ﺑﺪﯾﻦ وﻻﯾﺖ‬ ‫ﺗﻮﺳِﺮْ‬
‫آوردي ﺗﺎ ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن را ﯾﺎري ﻧﻤﺎﯾﺪ‪ .‬زﻫﯽ ﺳﺨﻦ ﮔﺰاﻓﻪ و ﻧﺎﺻﻮاب! او ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﯿﻞ و‬
‫اراده ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺪﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦ آﻣﺪ و ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﭘﯿﺮوي از دﯾﮕﺮي ﻗﺼﺪ ﺳﻔﺮ ﻧﮑﺮد‪ ،‬ﭼﻪ‬
‫ﮐﺴﯽ ﺗﻮ را ﺑﺮ او اﻣﺘﯿﺎز و رﺟﺤﺎن داده اﺳﺖ و ﺳﭙﺎﻫﯿﺎﻧﯽ را ﮐﻪ آژاﮐْﺲ‪ ‬از وﻃﻦ‬
‫ﺧﻮﯾﺶ ﻫﻤﺮاه آورده اﺳﺖ در ﻓﺮﻣﺎن ﺗﻮ ﻧﻬﺎده اﺳﺖ؟ ﺗﻮ ﭘﺎدﺷﺎه و ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواي اﺳﭙﺎرت‬
‫ﺑﻮدي‪ .‬ﻧﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﺎ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺣﻖ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺪو ﻓﺮﻣﺎن دﻫﯽ ـ اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﯿﭻ‬
‫ﺣﻖ ـ اﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺗﻮ ﺑﺪو ﻓﺮﻣﺎن دﻫﯽ ﭼﺮا او ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ي ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﺪ؟ از اﯾﻦ ﻫﺎ‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﻮ اﺻﻼَ ﺳﭙﻬﺴﺎﻻر ﮐﻞ ﺳﭙﺎه ﻧﺒﻮدي و ﺧﻮدت ﻧﯿﺰ ﻣﻄﯿﻊ ﻓﺮﻣﺎن دﯾﮕﺮان ﺑﻮدي‪،‬‬
‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﻪ آژاﮐْﺲ‪ ‬ﻓﺮﻣﺎن دﻫﯽ؟ و ﺑﺮو ﻓﺮﻣﺎن ﺑﻪ ﭘﯿﺮوان ﺧﻮد‬
‫ﺑﺪه و ﺑﺎ ﺗﯿﻎ زﺑﺎن آﻧﺎن را ﺗﺄدﯾﺐ ﮐﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺮادر ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﻨﺖ دﯾﺮﯾﻦ ﺑﻪ ﺧﺎك‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ ﺳﭙﺮد و از ﺗﻮ و از ﺑﺮادرت ﭘﺎدﺷﺎه ﻧﯿﺰ ﺑﺎك ﻧﺪارم‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻫﺮ آن ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﯽ‬
‫ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ و ﻓﺮﻣﺎن دﻫﯿﺪ‪ .‬ﺗﻮ ﮔﻤﺎن ﻣﺪار ﮐﻪ آژاﮐْﺲ‪ ‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﺴﺮ زﯾﺒﺎي ﺗﻮ دﺳﺖ ﺑﻪ‬
‫ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺑﺮد و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﺮوه ﻏﻼﻣﺎن ي ﮐﻪ در رﮐﺎب ﺗﻮ ﺑﺪﯾﻦ ﺟﺎ آﻣﺪه اﻧﺪ ﻣﺰدور ﺟﻨﮓ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻪ‪ ،‬او ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺬري ﮐﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ از اﯾﻦ ﺟﻨﮓ ﺷﺪ و دل از وﻃﻦ‬
‫ﻣﺄﻟﻮف ﺑﺮﮐﻨﺪ و اﻻ اﻧﺪﯾﺸﻪ اي ﮐﻪ از ﺧﺎﻃﺮش ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﻮ ﺑﻮدي‪ .‬آژاﮐْﺲ‪ ‬ﮐﺴﯽ‬
‫ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ از ﭼﻮن ﺗﻮﯾﯽ ﺗﻦ در دﻫﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ رﻓﯿﻖ‪ ،‬اﮔﺮ ﺧﯿﻞ ﻣﻼزﻣﺎن‬
‫ﺧﻮﯾﺶ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﯿﺎوري ﯾﺎ ﺑﺎ ﺳﭙﻬﺴﺎﻻر ﮐﻞ ﺳﭙﺎه ﻫﻢ ﺑﯿﺎﯾﯽ ﻣﻦ اﻋﺘﻨﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ي ﺗﻮ‬
‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮐﺮد و ﮐﺎر ﺧﻮﯾﺶ را ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﺧﻮاﻫﯿﻢ رﺳﺎﻧﯿﺪ‪.‬‬
‫اي ﺳﺮداران و دﻟﯿﺮان‪ ،‬ﺳﺨﻨﺎن ﺗﻠﺦ در اﯾﻦ ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺼﯿﺒﺖ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻧﻤﯽ‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫داﻧﯿﺪ ﮐﻪ از ﺳﺨﻦ درﺷﺖ ﺧﻮاه ﺣﻖ ﺑﺎﺷﺪ و ﺧﻮاه ﻧﺎﺣﻖ‪ ،‬ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻼ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺧﯿﺰد‪.‬‬

‫آژاﮐْﺲ‪ 24 ‬‬
‫ﺑﻬﺮه ي ﮐﻤﺎﻧﺪار در ﭘﯿﺮوزي ﺟﻨﮓ ﺑﻬﺮه ي اﻧﺪك اﺳﺖ و ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ ﺑﺪان ﻗﺎﻧﻊ‬ ‫ﻣِﻨْﻼﺋﻮس‪‬‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻘﺼﻮد ﺗﻮ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﮐﻤﺎﻧﺪاري ﻧﻪ ﺣﺮﻓﻪ اي ﺧﺮد اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ از آن ﺷﺮﻣﮕﯿﻦ‬ ‫ﺗﻮﺳِﺮْ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺟﻨﮕﺠﻮﯾﯽ ﭼﻮن ﻣﻦ ﮐﻪ ﺳﺮاﭘﺎ در ﺳﻼح رزم م ﻣﺘﻌﺮض ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﺷﻮم‪.‬‬ ‫ﻣِﻨْﻼﺋﻮس‪‬‬
‫ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺎش ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﺎﻟﯽ ﺣﺮﯾﻒ ﺗﻮ و ﺳﻼح رزم ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬ ‫ﺗﻮﺳِﺮْ‬
‫ﭼﻪ ﺧﻮدﺳﺘﺎﯾﯽ ﻫﺎ!‬ ‫ﻣِﻨْﻼﺋﻮس‪‬‬
‫ﭼﻮن ﺣﻖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻦ اﺳﺖ از ﺧﻮدﺳﺘﺎﯾﯽ ﺑﺎك ﻧﺪارم‪.‬‬ ‫ﺗﻮﺳِﺮْ‬
‫ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯽ ﺣﻖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺗﻮ اﺳﺖ؟ ﮐﺪام ﺣﻖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﺎﺗﻞ ﻣﻦ ﺣﺮﻣﺖ ﺑﮕﺬارد؟‬ ‫ﻣِﻨْﻼﺋﻮس‪‬‬
‫ﻗﺎﺗﻞ ﺗﻮ؟ ﻣﮕﺮ ﺗﻮ اﮐﻨﻮن از ﻣﯿﺎن ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ اي؟‬ ‫ﺗﻮﺳِﺮْ‬
‫اﯾﻦ ﻣﺮد ﻗﺼﺪ ﮐﺸﺘﻦ ﻣﺮا داﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺳﭙﺎس ﺧﺪاوﻧﺪ را ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ رﻫﺎﯾﯽ ﻣﻦ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻣِﻨْﻼﺋﻮس‪‬‬
‫ﭘﺲ ﺣﻖ ﺣﺮﻣﺖ ﺧﺪاﯾﺎن را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺟﺎن ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮده اﻧﺪ ﭼﻨﯿﻦ ادا ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬ ‫ﺗﻮﺳِﺮْ‬
‫ﻣﻦ در اداي ﺣﺮﻣﺖ ﺑﻪ ﺧﺪاﯾﺎن ﻗﺼﻮر ﻧﻮرزﯾﺪه ام‪.‬‬ ‫ﻣِﻨْﻼﺋﻮس‪‬‬
‫ﻫﻢ اﮐﻨﻮن ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮدن ﻣﺮده ﻣﯽ ﺷﻮي‪.‬‬ ‫ﺗﻮﺳِﺮْ‬
‫ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺎﻧﻊ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮدن دﺷﻤﻦ ﺧﻮد ﻣﯽ ﺷﻮم‪ ،‬آري آن را ﻣﻨﻊ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ زﯾﺮا دﺳﺖ‬ ‫ﻣِﻨْﻼﺋﻮس‪‬‬
‫ﻋﺪاﻟﺖ آن را ﻣﻨﻊ ﮐﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫آﯾﺎ ﻣﺮدم از دﺷﻤﻨﯽ ﺷﻤﺎ دو ﺗﻦ آﮔﺎه ﺑﻮدﻧﺪ؟‬ ‫ﺗﻮﺳِ ْﺮ‬
‫او دﺷﻤﻦ ﻣﻦ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺧﺼﻢ او‪ ،‬و ﺗﻮ ﺧﻮد ﻧﯿﺰ از اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا آﮔﺎه ﺑﻮدي‪.‬‬ ‫ﻣِﻨْﻼﺋﻮس‪‬‬
‫آن ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ او ﻧﯿﺮﻧﮓ زدي و در آراء ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ او ﺧﺪﻋﻪ‬ ‫ﺗﻮﺳِﺮْ‬
‫ﮐﺮدي‪.‬‬
‫دﯾﻮان داوري ﺑﺮ ﻋﻠﯿﻪ او ﻓﺮﻣﺎن داد‪ .‬ﻣﻦ در اﯾﻦ اﻣﺮ دﺧﺎﻟﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬ ‫ﻣِﻨْﻼﺋﻮس‪‬‬
‫ﺧﻮب اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ي ﺗﺒﺎﻫﮑﺎري ﻫﺎي ﺧﻮد ﺑﺎ ﻋﺬر و ﺑﻬﺎﻧﻪ ﭘﺮده ﻣﯽ ﭘﻮﺷﯽ‪.‬‬ ‫ﺗﻮﺳِﺮْ‬
‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ اﯾﻦ ژاژﺧﺎﯾﯽ ﻫﺎ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺧﻮاﻫﯽ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻣِﻨْﻼﺋﻮس‪‬‬
‫ﺧﻮاﻫﯿﻢ دﯾﺪ آن ﮐﺲ ﮐﻪ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﮐﺪام ﮐﺲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺗﻮﺳِﺮْ‬
‫ﺣﺮف ﻫﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮدن اﯾﻦ ﻣﺮده ﻣﻤﻨﻮع اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻣِﻨْﻼﺋﻮس‪‬‬
‫ﭘﺎﺳﺦ ﺗﻮ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ‪ :‬ﻣﺮده را ﺑﻪ ﺧﺎك ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺳﭙﺮد‪.‬‬ ‫ﺗﻮﺳِﺮْ‬
‫در ﻗﺼﻪ ﺷﻨﯿﺪه ام ﮐﻪ ﻣﺮدي ژاژﺧﺎي و زﺑﺎن آور ﻣﻼﺣﺎن ﺧﻮد را ﻓﺮﻣﺎن داد ﮐﻪ ﺑﺮ‬ ‫ﻣِﻨْﻼﺋﻮس‪‬‬
‫ﻫﻨﮕﺎم ﻃﻮﻓﺎن ﺑﻪ درﯾﺎ روﻧﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﯿﺎﻧﻪ درﯾﺎ رﺳﯿﺪﻧﺪ اﻣﻮاج ﺑﻠﻨﺪ از ﻫﺮ ﺳﻮ آﻧﺎن را‬
‫در ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺮد از ﻓﺮط ﻧﺪاﻣﺖ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ اي در ﮐﺸﺘﯽ ﺧﺰﯾﺪ و روي ﺧﻮد را در‬
‫دﺳﺘﺎر ﭘﻨﻬﺎن ﺳﺎﺧﺖ و ﺳﺨﻦ ي ﺑﺮ ﻟﺐ ﻧﻤﯽ آورد و ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﺮ او ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﻃﻌﻦ‬
‫ﺑﺮ او ﻣﯽ زد و ﺷﻤﺎﺗﺖ ي ﻣﯽ راﻧﺪ‪ .‬اﯾﻦ اﺳﺖ ﺣﺎل ﺗﻮ و زﺑﺎن ﺑﯿﻬﻮده ﮔﻮي ﺗﻮ ‪-‬زود‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ اﺑﺮي ﭘﺪﯾﺪ آﯾﺪ و ﻃﻮﻓﺎن ي ﺑﻪ راه اﻓﺘﺪ و ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﺗﻮ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﮔﺰﯾﻨﯽ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﺷﻨﯿﺪه ام ﮐﻪ ﺳﻔﯿﻬﯽ ﻓﺮوﻣﺎﯾﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﺎه ﻣﺼﯿﺒﺖ و اﻧﺪوه ﯾﺎران ﺧﻮد‬ ‫ﺗﻮﺳِﺮْ‬
‫ﺷﻤﺎﺗﺖ ﻣﯽ داد‪ .‬ﯾﮑﯽ ﮐﻪ ﭼﻮن ﻣﻦ در ﮐﻨﺎر او اﯾﺴﺘﺎده و ﭼﻮن ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﺧﺎﻃﺮي ﭘﺮﯾﺸﺎن‬
‫داﺷﺖ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ درﯾﻎ اﺳﺖ ﮐﻪ آدﻣﯽ ﺑﻪ ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﯽ ﺣﺮﻣﺘﯽ روا دارد‪ .‬زود ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ‬

‫آژاﮐْﺲ‪ 25 ‬‬
‫ﺗﻮ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﺒﺐ اﯾﻦ ﺑﯽ ﺣﺮﻣﺖ ي زﯾﺎن ﺑﯿﻨﯽ و ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ ﺑﺮي‪ .‬ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻮد اﻧﺪرزي ﮐﻪ‬
‫آن ﺷﺨﺺ ﺑﺪان ﻧﺎﺑﮑﺎر ﻓﺮوﻣﺎﯾﻪ داد‪ .‬اﮐﻨﻮن ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ آن ﻧﺎﺑﮑﺎر در ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎن‬
‫ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎده اﺳﺖ و آن ﺗﻮﯾﯽ! آﯾﺎ از اﯾﻦ ﺑﯿﺶ ﺑﯽ ﭘﺮده ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ؟‬
‫ﻣﻦ اﮐﻨﻮن ﻣﯽ روم ﭼﻪ ﻣﺮا ﺷﺮم ﻣﯽ آﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺮدم ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﺑﯿﻬﻮده ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ام‪،‬‬ ‫ﻣِﻨْﻼﺋﻮس‪‬‬
‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ زود ﺑﺎ ﺗﻮ ﮐﻨﺎر آﻣﺪه ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫زود راه ﺧﻮﯾﺶ ﮔﯿﺮ و ﺑﺮو‪ .‬ﭼﻪ ﻣﺮا ﺷﺮم آﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﺑﯿﻬﻮده ي ﭼﻮن ﺗﻮ ﺳﻔﯿﻪ‬ ‫ﺗﻮﺳِﺮْ‬
‫ﻧﺎﺑﮑﺎري ﮔﻮش ﻓﺮا دﻫﻢ‪.‬‬
‫] ﻣِﻨْﻼﺋﻮس‪ ‬ﺧﺎرج ﻣﯽ ﺷﻮد‪[ .‬‬
‫زود ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﺰاع ي ﺧﻮﻧﯿﻦ ﺑﺮ ﭘﺎ ﺷﻮد‪ .‬اي ﺳﺮدار ﺑﺸﺘﺎب و ﻣﮑﺎن ي را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻦ‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﺗﺎ ﺟﺴﺪ را ﺑﻪ ﺧﺎك ﺑﺴﭙﺎرﯾﻢ و ﺧﺎﻃﺮه او را در دل ﻣﺮدﻣﺎن زﻧﺪه ﻧﮕﺎه دارﯾﻢ‪.‬‬
‫] ﺗِﮑْﻤِﺴﺎ ﺑﺎ ﻃﻔﻞ داﺧﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد‪[ .‬‬
‫اﯾﻨﮏ ﻫﻤﺴﺮ و ﻓﺮزﻧﺪ او ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ آﻣﺪﻧﺪ ﮐﻪ در ﻣﺮاﺳﻢ ﺣﺰن اﻧﮕﯿﺰ دﻓﻦ او ﺷﺮﮐﺖ‬ ‫ﺗﻮﺳِﺮْ‬
‫ﺟﻮﯾﻨﺪ‪ .‬ﺑﯿﺎ ﻓﺮزﻧﺪ‪ ،‬در ﮐﻨﺎر ﭘﺪر ﺑﺎﯾﺴﺖ و دﺳﺖ ﺑﺮ ﺟﺴﺪ او ﺑﻨﻪ‪ ،‬او ﺗﻮ را ﭘﺪري ﻣﺸﻔﻖ‬
‫ﺑﻮد و ﺗﻮ اﮐﻨﻮن از او در زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺪد ﺧﻮاﻫﯽ ﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬اﮐﻨﻮن در ﮐﻨﺎر ﺟﻨﺎزه ي او‬
‫ﺑﺪان ـ ﺳﺎن ﮐﻪ ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻫﯽ ﮔﺰارد زاﻧﻮ ﺑﺰن و اﯾﻦ رﺷﺘﻪ ي ﻣﻮي ﻣﻦ و ﻣﺎدرت و ﻣﺎل‬
‫ﺧﻮدت را ﺑﺴﺘﺎن‪ ،‬ﭼﻪ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮔﺮاﻧﻤﺎﯾﻪ ﺗﺮﯾﻦ ﻫﺪﯾﻪ اي ﮐﻪ آدﻣﯽ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻋﺒﺎدت‬
‫ﺗﻘﺪﯾﻢ ﺧﺪاﯾﺎن ﺗﻮاﻧﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﻫﺮﮔﺎه ﮐﺲ ي درﺻﺪد ﺑﺮ آﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ را ﺑﻪ زور از ﮐﻨﺎر‬
‫ﺟﺴﺪ ﻣﺮده دور ﮐﻨﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ زﻧﺪﮔﯽ او را ﭼﻮن زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺮار ﺗﺒﺎه ﺳﺎزد و ﺟﺴﺪ او‬
‫را ﻧﺎ ﻣﺪﻓﻮن در دﯾﺎر ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺑﯿﻔﮑﻨﺪ و ﺷﺠﺮ ﺣﯿﺎت او را ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮ ﮐﻪ ﻣﻦ از ﺳﺮ‬
‫ﺧﻮد ﻣﯽ ﮐﻨﻢ از ﺑﯿﺦ و ﺑﻦ رﯾﺸﻪ ﮐﻦ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﺟﺎن‪ ،‬اﯾﻦ رﺷﺘﻪ ﻫﺎي ﻣﻮ را ﺑﮕﯿﺮ و‬
‫در ﮐﻨﺎر او ﺑﻪ ﻧﯿﺎﯾﺶ زاﻧﻮ ﺑﺰن؛ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺗﻮ را از اﯾﻦ ﻫﺎ دور ﻧﮑﻨﺎد‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ ﭼﻮن‬
‫ﻣﺮدان ﻣﺮد دﺳﺖ از ﻣﻮﯾﻪ و ﺷﯿﻮن زﻧﺎﻧﻪ ﺑﮑﺸﯿﺪ و ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ او ﺑﮑﻮﺷﯿﺪ‪ .‬ﻣﻦ اﮐﻨﻮن‬
‫ﻣﯽ روم ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻮري ﭼﺸﻢ آﻧﺎن ﮔﻮر ﺑﺮادرم را آﻣﺎده ﮐﻨﻢ و ﺑﻪ زودي ﺑﺎز ﺧﻮاﻫﻢ‬
‫ﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫] ﻣﯽ رود‪[ .‬‬
‫ﮐﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ دوران ﺳﺮﮔﺮداﻧﯽ ﻣﺎ در درﯾﺎﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ آﯾﺪ و رﻧﺞ ﻫﺎ و ﻣﺘﺎﻋﺐ ﻣﺎ‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﭘﺎﯾﺎن ﭘﺬﯾﺮد و در ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﺑﻼ دﯾﺪه ي ﺗﺮوا ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﺸﻘﺎت ﻧﮑﻨﯿﻢ و ﺑﺪﯾﻦ‬
‫ﺳﺎن ﻧﺎﻇﺮ ﺷﺮﻣﺴﺎري و زﺑﻮﻧﯽ ﺣﺎل ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن ﻧﺒﺎﺷﯿﻢ؟ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺎﺑﻮد ﮐﻨﺎد آن ﮐﺲ را ﮐﻪ‬
‫در دﯾﺎر ﻣﺎﺋﻮف ﻣﺎ آﺗﺶ ﺟﻨﮓ و ﻓﺘﻨﻪ ﺑﺮ اﻓﺮوﺧﺖ و ﻣﺮدان ﻣﺎ را ﺑﻪ ﮐﺸﺘﺎر و ﻧﺎﺑﻮدي‬
‫ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﺮ اﻧﮕﯿﺨﺖ! ﭼﮕﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﻧﺎﮐﺴﺎن ﻣﺎ را از ﺳﺮﻣﺴﺘﯽ ﺑﺎده و آﻫﻨﮓ دﻟﭙﺬﯾﺮ ﻧﺎي‬
‫و از ﮔﻞ و ﺳﺎﻏﺮ و از ﺧﻮاب آﺳﻮده ي ﺷﺒﮕﺎﻫﯽ و از آﻏﻮش ﻋﺸﻖ و دﻟﺪادﮔﯽ و‬
‫ﺧﻼﺻﻪ از ﻫﺮ آن ﭼﻪ ﮐﻪ ﻣﺎﯾﻪ ي ﻋﺸﺮت و ﺷﺎدﮐﺎﻣﯽ اﺳﺖ ﺟﺪا ﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﺎ را اﯾﻦ‬
‫ﺳﺎن ﺑﻪ ﻏﺮﺑﺖ اﻓﮑﻨﺪﻧﺪ! در اﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ‪ ،‬دور از دوﺳﺘﺎن و آﺷﻨﺎﯾﺎن‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺗﻦ‬
‫دردﻣﻨﺪ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮﻫﺎي ﺳﺨﺖ و ﻧﺎﻫﻤﻮار ﺑﯿﺎرﻣﯿﻢ و از رﻃﻮﺑﺖ ژاﻟﻪ ي ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد‬
‫ﺑﻠﺮزﯾﻢ و در ﻇﻠﻤﺖ ﺷﺐ ﻫﺎي ﺳﺮد از ﺧﻮاب ﺑﺮﺧﯿﺰﯾﻢ و ﺑﻪ ﯾﺎد روزﮔﺎران ﺧﻮش‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺣﺴﺮت ﺑﺮﯾﻢ‪ .‬دﯾﺮوز ﺑﻮد ﮐﻪ آژاﮐْﺲ‪ ‬ﻣﺎ را از وﺣﺸﺖ ﺷﺐ ﻫﺎي ﻇﻠﻤﺎﻧﯽ و از‬
‫آﺳﯿﺐ ﻧﺎوك دﻟﺴﻮز دﺷﻤﻦ اﯾﻤﻦ ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﻟﯿﮑﻦ اﻣﺮوز ﻗﻬﺮ ﺳﺮﭘﻨﺠﻪ ي ﺗﻘﺪﯾﺮ ﺟﺎن‬

‫آژاﮐْﺲ‪ 26 ‬‬
 ‫او را ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ ﻓﺮدا ﭼﻪ ﻃﺎﻟﻊ ﺷﻮم و ﭼﻪ ﻣﺼﺎﯾﺐ و آﻻﻣﯽ در ﮐﻤﯿﻦ‬
‫ﻣﺎ ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬دل ﻣﻦ در ﻫﻮاي وﻃﻦ ﻣﺄﻟﻮف در ﺳﯿﻨﻪ ﻣﯽ ﺗﭙﺪ‪ .‬آرزو دارم ﮐﻪ ﺑﺎر‬
‫دﯾﮕﺮ ﺑﺪان ـ ﺟﺎ ﺑﺎز ﮔﺮدم و ﺑﺮ اﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻘﺪس ﮐﻪ ﺟﺎﯾﮕﺎه آﺗِﻨﺎﺳﺖ درود و‬
‫ﺗﺤﯿﺖ ﻓﺮﺳﺘﻢ‪.‬‬
‫] ﭘﺲ از اﻧﺪﮐﯽ ﺳﮑﻮت ﺗﻮﺳِﺮْ ﻣﺮاﺟﻌﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪،‬‬
‫آﮔﺎﻣِﻤ‪‬ﻨﻮنْ ﻫﻢ در ﭘﯽ اوﺳﺖ‪[ .‬‬
‫اي ﯾﺎران! ﻣﻮاﻇﺐ ﺣﺎل ﺧﻮد ﺑﺎﺷﯿﺪ! آﮔﺎﻣِﻤ‪‬ﻨﻮنْ‪ ،‬ﺳﭙﻬﺴﺎﻻر ﻣﺎ اﯾﻨﮏ ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﺎ ﻣﯽ‬ ‫ﺗﻮﺳِﺮْ‬
‫ﺷﺘﺎﺑﺪ و ﮔﻤﺎن دارم ﺑﺪﯾﻦ ﻗﺼﺪ آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ آن ﭼﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﺘﺎزد و ﺑﺎران ﺧﺸﻢ‬
‫و ﻏﻀﺐ ﺧﻮﯾﺶ را ﺑﺮ ﻣﺎ ﻓﺮو ﺑﺎرد‪ .‬ﻣﻦ او را در راه دﯾﺪم و ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺷﺘﺎب ﺑﺪﯾﻦ‬
‫ﺟﺎ رﺳﺎﻧﯿﺪم‪.‬‬
‫اي ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ زﺑﺎن ﺑﻪ ﻫﺮزه ﮔﺸﻮده اي و آن ﻫﻤﻪ ﻧﺎﺳﺰا در ﺣﻖ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪ اي؟ ﺗﻮ ﮐﻪ‬ ‫آﮔﺎﻣِﻤ‪‬ﻨﻮنْ‬
‫ﮐﻨﯿﺰ زاده اي ﺑﯿﺶ ﻧﯿﺴﺘﯽ و ﻣﺎدرت ﺑﻪ اﺳﯿﺮي ﺑﻪ آﻏﻮش ﭘﺪرت رﻓﺘﻪ اﺳﺖ؟ اﮔﺮ‬
‫ﻧﺎﮐﺴﯽ ﭼﻮن ﺗﻮ زﺑﺎن ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻫﺮزه دراﯾﯽ ﻫﺎ ﺑﮕﺸﺎﯾﺪ ﭘﺲ ﺧﺪا داﻧﺎﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ‬
‫ﺻﺎﺣﺐ ﻧﺴﺒﯽ ﻋﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﺑﻮدي ﭼﻪ ﻻف و ﮔﺰاف ﻫﺎ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ زدي و ﭼﻪ ژاژﺧﻮاﯾﯽ ﻫﺎ‬
‫ﮐﻪ در ﺣﻀﻮر ﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدي! ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺗﻮ دﻋﻮي ﮐﺮده اي ﮐﻪ ﻣﻦ و ﺑﺮادرم‬
‫ﺳﭙﻬﺴﺎﻻر ﺳﭙﺎه ﯾﻮﻧﺎن در زﻣﯿﻦ و در درﯾﺎ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ و ﺗﻮ را ﻋﻬﺪ و ﭘﯿﻤﺎن ي ﺑﺎ ﻣﺎ در ﻣﯿﺎن‬
‫ﻧﯿﺴﺖ و آژاﮐْﺲ‪ ‬ﺑﻪ ﻣﯿﻞ و اراده ي ﺧﻮﯾﺶ راه ﺳﻔﺮ درﯾﺎ ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﻣﻄﯿﻊ‬
‫ﻓﺮﻣﺎن ﮐﺲ ي دﯾﮕﺮ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ‪ .‬آﯾﺎ ﮐﺴﯽ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﭼﻨﯿﻦ ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ و ﺷﻮخ ﭼﺸﻤﯽ‬
‫از ﮐﻬﺘﺮان دﯾﺪه و ﺷﻨﯿﺪه اﺳﺖ؟ آن ﮐﺲ ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻗﺪر درﺑﺎره ي او ﺑﻪ راه ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ و‬
‫اﻓﺮاط ﻣﯽ روي و آوازه ي او را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮده اي اﺻﻼَ ﮐﯿﺴﺖ؟ ﮐﺪام ﻣﺮدي و‬
‫ﻣﺮداﻧﮕﯽ از او ﺳﺮ زده اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ آن را ﻧﺪﯾﺪه اﯾﻢ و در ﮐﺪام ﻣﻌﺮﮐﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﺟﺴﺘﻪ‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺧﻮد در آن ﺟﺎ ﻧﺒﻮده اﯾﻢ؟ آﯾﺎ ﻣﺮد در ﻣﯿﺎن ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن ﺗﺎ ﺑﺪان ﭘﺎﯾﻪ ﻧﺎﯾﺎب‬
‫ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ آژاﮐْﺲ‪ ‬دﻋﻮي دﻻوري و ﻣﺮداﻧﮕﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ! ﻣﺎ درﺑﺎره ي ﺳﻼح‬
‫ﺟﻨﮕﯽ اﺧﯿﻠﯿﺲ داوري ﮐﺮدﯾﻢ و رأﯾﯽ زدﯾﻢ‪ ،‬اﮐﻨﻮن اﮔﺮ ﺗﻮ ﻧﺨﻮاﻫﯽ ﺑﻪ رأي داوران‬
‫ﮔﺮدن ﻧﻬﯽ و ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺖ ﺧﻮد را ﺑﭙﺬﯾﺮي و در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺐ و ﺧﺪﻋﻪ ﻣﻨﺴﻮب‬
‫ﺳﺎزي و در ﺣﻀﻮر و در ﻏﯿﺎب ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺎﺳﺰا ﮔﻮﯾﯽ و ﮔﻮﻧﻪ ﮔﻮن اﻓﺘﺮا و ﺗﻬﻤﺖ ﺑﺮ ﻣﺎ‬
‫ﺑﻨﺪي و ﺣﺘﯽ در ﮐﻤﯿﻦ ﺟﺎن ﻣﺎ ﺑﻨﺸﯿﻨﯽ‪ ،‬در آن ﺻﻮرت ﺗﮑﻠﯿﻒ ﻣﺎ ﭼﯿﺴﺖ در ﭼﻨﯿﻦ‬
‫اوﺿﺎﻋﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﯿﻢ زﯾﺴﺖ؟ ﻫﺮﮔﺎه ﻗﺮار ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﮑﻢ ﻗﺎﻧﻮن‬
‫ﺻﺎﺣﺐ ﺣﻖ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه اﻧﺪ رد ﮐﻨﯿﻢ و آﻧﺎن را ﮐﻪ ﺣﻖ ي ﻧﺪارﻧﺪ ﺻﺎﺣﺐ ﺣﻖ ﮐﻨﯿﻢ‪،‬‬
‫در آن ﺻﻮرت ﺗﮑﻠﯿﻒ ﻣﺎ ﭼﯿﺴﺖ و در ﭼﻨﯿﻦ اوﺿﺎﻋﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﯿﻢ زﯾﺴﺖ؟‬
‫ﻫﺮﮔﺎه ﻗﺮار ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﮑﻢ ﻗﺎﻧﻮن ﺻﺎﺣﺐ ﺣﻖ ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬در آن ﺻﻮرت‬
‫دﯾﮕﺮ ﭼﻪ ﺳﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ ﻗﺎﻧﻮن وﺿﻊ ﮐﻨﯿﻢ و ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺑﺪان ﺗﻤﺴﮏ ﺟﻮﯾﯿﻢ؟ ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﯿﺶ از‬
‫اﯾﻦ اﺟﺎزه ﭼﻨﯿﻦ اﻓﺮاط ﮐﺎري ﻫﺎ ﻧﻤﯽ دﻫﯿﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺑﺎزوان ﺗﻮاﻧﺎ و ﮔﺮده ﻫﺎي ﻓﺮاخ‬
‫ﺧﻮد ﻏﺮه ﻣﺒﺎش و ﺑﺪان ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺟﻨﮓ آن ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ رأي و ﺗﺪﺑﯿﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻓﺘﺢ و‬
‫ﭘﯿﺮوزي ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻦ درﺷﺖ اﺳﺘﺨﻮان ﺗﻮ را ﻓﻘﻂ ﺗﺎزﯾﺎﻧﻪ اي ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ‬
‫راه ﺧﻮﯾﺶ رود‪ .‬ﺑﻪ ﮔﻤﺎن م اﮔﺮ ﺗﻮ رﻓﺘﺎري ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ در ﭘﯿﺶ ﻧﮕﯿﺮي و زﺑﺎن از ﻫﺮزه‬
‫دراﯾﯽ و ﮔﺰاﻓﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﻧﺒﻨﺪي ﻃﻌﻢ اﯾﻦ داروي ﺗﻠﺦ را ﻧﯿﮏ ﺑﭽﺸﯽ! ﭘﺲ ﻣﺮاﻗﺐ رﻓﺘﺎر و‬

‫آژاﮐْﺲ‪ 27 ‬‬
 ‫ﮐﺮدار ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺎش و اﻧﺪﯾﺸﻪ ﮐﻦ ﮐﻪ ﮐﯿﺴﺘﯽ و ﭼﻪ ﺑﻮده اي و اﮔﺮ ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺸﯽ از ﻣﺎ‬
‫داري دﯾﮕﺮي را ﮐﻪ آزاده و ﻧﺠﯿﺐ زاده ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺧﻮﯾﺶ ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﺎ ﮔﺴﯿﻞ دار و‬
‫ﺧﻮد ﭘﯿﺶ ﻧﯿﺎ‪ .‬ﻣﺮا ﯾﺎراي ﺷﻨﯿﺪن آواز ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ و ﺳﺨﻨﺎن ﺗﻮ در ﮔﻮش ﻣﻦ ﭼﻮن زﺑﺎﻧﯽ‬
‫ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﻧﺎ آﺷﻨﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫آن ﭼﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﯿﻢ ﮔﻔﺖ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﺮ دو ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺮوت و اﻧﺼﺎف را ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫دارﯾﺪ و ﺗﻨﺪي ﻧﮑﻨﯿﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮﮔﺰ اﻧﺪﯾﺸﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﺎﻃﺮه ي ﻣﺮدﮔﺎن ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻨﺪ از دل ﻫﺎ زدوده ﺷﻮد‪ ،‬ﯾﺎ‬ ‫ﺗﻮﺳِﺮْ‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﮔﻤﺎن ﻧﻤﯽ ﺑﺮدم ﮐﺴﯽ ﮐﻪ دﯾﺮوز ﻣﻮرد ﻗﺪر داﻧﯽ و ﺗﮑﺮﯾﻢ ﺑﻮد و از او ﺑﻪ ﻧﯿﮑﯽ‬
‫ﯾﺎد ﻣﯽ ﺷﺪ اﻣﺮوز در زﻣﺮه ي ﺧﺎﺋﻨﯿﻦ و ﺗﺒﺎﻫﮑﺎران درآﯾﺪ! اي آژاﮐْﺲ‪ ،‬ﺳﺮ ﺑﺮدار و‬
‫ﺑﻨﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ او ﻣﯽ ﺟﻨﮕﯿﺪي و ﺑﺎرﻫﺎ ﺳﯿﻨﻪ ي ﺧﻮد را ﺳﭙﺮ ﻧﯿﺰه و زوﺑﯿﻦ‬
‫ﮐﺮدي ﺗﺎ او را از ﺧﻄﺮ ﺑﺮﻫﺎﻧﯽ‪ ،‬اﯾﻨﮏ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﯿﮑﯽ از ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﺪ و‬
‫ﭼﻨﺎن ﺗﻮ را از ﯾﺎد ﺑﺮده اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ اﺻﻼَ در ﻋﺮﺻﻪ وﺟﻮد ﻧﺒﻮده اي‪.‬‬
‫] ﺧﻄﺎب ﺑﻪ آﮔﺎﻣِﻤ‪‬ﻨﻮنْ‪[ .‬‬
‫آن ﮔﺎه ﮐﻪ زﺑﺎن ﮔﺸﻮدي و ﺑﯽ ﻫﯿﭻ اﻧﺪﯾﺸﻪ و ﺗﻌﻘﻞ آن ﭼﻪ دل ت ﺧﻮاﺳﺖ ﻫﺮزه‬ ‫ﺗﻮﺳِﺮْ‬
‫ﮔﻔﺘﯽ‪ ،‬آﯾﺎ ﻫﯿﭻ ﺑﻪ ﯾﺎد آوردي ﮐﻪ روزي در ﺟﻨﮓ ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮردي و ﺑﻪ ﺳﺮاﭘﺮده ي‬
‫ﺧﻮﯾﺶ ﮔﺮﯾﺨﺘﯽ و اﮔﺮ آژاﮐْﺲ‪ ‬ﺑﻪ ﯾﺎري ﺗﻮ ﻧﺸﺘﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﺠﺎت ت ﻧﺪاده ﺑﻮد اﯾﻨﮏ‬
‫در ﺷﻤﺎر ﻣﺮدﮔﺎن ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮدي‪ ،‬ﯾﺎ ﺑﻪ ﯾﺎد آوردي ﮐﻪ روزي آﺗﺶ ﺑﻪ ﺟﻬﺎزات ﺟﻨﮕﯽ‬
‫اﻓﺘﺎد و ﮐﺸﺘﯽ ﺗﻮ دﺳﺘﺨﻮش ﺣﺮﯾﻖ ﺷﺪ و دود و ﺷﻌﻠﻪ ي آن ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻣﯽ رﻓﺖ و‬
‫ﻫﮑﺘﻮر ﻧﯿﺰ ﺟﺴﺘﻦ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺗﻮ را از ﭘﺎ در آورد‪ .‬آژاﮐْﺲ‪ ‬ﺑﻮد ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻮ را‬
‫از ﻣﻌﺮﮐﻪ رﻫﺎﻧﯿﺪ و ﺟﻬﺎزات ﺗﻮ را از ﺑﻼ ﻧﺠﺎت داد؟ ﯾﺎ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدي ﮐﻪ وﻗﺘﯽ‬
‫ﻫﮑﺘﻮر ﺑﻪ ﻣﯿﺪان آﻣﺪ و ﻣﺒﺎرز ﻃﻠﺒﯿﺪ ﺗﻨﻬﺎ آژاﮐْﺲ‪ ‬ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺎﺳﺦ او را داد و ﺑﻪ ﭼﺎﻻﮐﯽ‬
‫و ﭼﺎﺑﮑﯽ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ي او ﺷﺘﺎﻓﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ دﻟﯿﺮي ﻫﺎي ﮐﺲ ي اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻨﮏ در‬
‫ﺑﺮاﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﺎك اﻓﺘﺎده اﺳﺖ و ﻣﻦ ﻧﯿﺰ در ﻫﻤﻪ ي اﯾﻦ ﻣﻌﺮﮐﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ او ﻫﻤﺮاه ﺑﻮده ام‪.‬‬
‫آري ﻣﻦ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﺎن ﮐﺲ ي ﮐﻪ ﺗﻮ او را ﻏﻼم زاده ﻣﯽ داﻧﯽ و ﻣﺎدرش را ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﻣﯽ‬
‫ﺧﻮاﻧﯽ! اي ﻣﺮد ﺗﻮ ﺳﺨﺖ دﺳﺘﺨﻮش اﻧﺪﯾﺸﻪ و ﮔﻤﺎن ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺪه اي و از اﯾﻦ رو زﺑﺎن‬
‫ﺑﻪ ﯾﺎوه ﮔﻮﯾﯽ ﻣﯽ ﮔﺸﺎﯾﯽ‪ .‬آﯾﺎ ﻣﯽ داﻧﯽ ﭘﺪر ﺗﻮ را ﭘﺪر ﮐﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ؟ ﻻﺑﺪ ﺷﻨﯿﺪه اي‬
‫ﮐﻪ وي ﻣﺮدي ﺑﻮد از اﻫﺎﻟﯽ ﻓﺮﯾﮕﯿﻪ و از ﺟﻤﺎﻋﺖ ﭘﻼپ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻗﻮم ي وﺣﺸﯽ و ﺑﯽ‬
‫ﺗﻤﺪن اﻧﺪ‪ .‬ﯾﺎ ﻣﯽ داﻧﯽ ﭘﺪر ﺗﻮ اﺗﺮوس ﻫﻤﺎن ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ آن ﻋﻤﻞ ﺷﻨﯿﻊ ﺷﺪ‬
‫و ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺮادرزاده ي ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﻮرد ﭘﺪرش داد‪ .‬ﻣﺎدرت ﻧﯿﺰ از اﻫﺎﻟﯽ ﮐﺮت ﺑﻮد‬
‫ﮐﻪ ﭘﺪرش او را ﺑﻪ ﺟﺮم زﻧﺎ ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ ﻣﺮگ و او را ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﺎﻫﯿﺎن درﯾﺎ اﻧﺪاﺧﺖ ﺗﺎ‬
‫از اﺳﺘﺨﻮان او ﺗﻐﺬﯾﻪ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬آﯾﺎ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﯿﺮه و ﻧﮋادي ﻫﺴﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﯽ ﻣﺮا‬
‫ﺑﻪ ﺑﺎد ﺳﺨﺮﯾﻪ و ﻣﻼﻣﺖ ﺑﮕﯿﺮي؟ ﻣﺮا ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﺗﻼﻣﻮن م ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﺎن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ اﺛﺮ‬
‫رﺷﺎدت و دﻻوري ﺧﻮد ﻣﺎدر ﻣﺮا ﺑﻪ زن ي ﮔﺮﻓﺖ؟ ﻣﺮا ﮐﻪ ﻣﺎدرم از دودﻣﺎن ﺷﺎﻫﯽ‬
‫اﺳﺖ و دﺧﺘﺮ ﻻﺋﻮﻣﺪون اﺳﺖ و او را ﻫﺮﮐﻮل ﺑﻪ ﭘﺎداش ﺷﺠﺎﻋﺖ ﭘﺪرم ﺑﺪو ﻧﭽﺸﯿﺪه‬
‫اﺳﺖ؟ ﻣﺮا ﮐﻪ از دو ﺳﻮ ﻧﺴﺐ ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺰرﮔﻮاران ﻣﯽ رﺳﺪ آﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺟﻨﺎزه‬
‫ﺑﺮادر ﺳﺮاﻓﮑﻨﺪه ﺑﺎﯾﺴﺘﻢ و ﺗﻮ ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﺑﯽ ﺣﯿﺎﯾﯽ از ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮدن او ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ ﮐﻨﯽ؟‬

‫آژاﮐْﺲ‪ 28 ‬‬
‫ﻣﻦ اﯾﻨﮏ ﺑﻪ ﺗﻮ اﻋﻼم ﻣﯽ دارم ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﺎﻧﻊ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮدن اﯾﻦ ﺟﻨﺎزه ﺷﻮي ﻫﺮ آﯾﻨﻪ‬
‫ﺳﻪ ﺗﻦ دﯾﮕﺮ آﻣﺎده اﻧﺪ ﮐﻪ در ﮐﻨﺎر او ﺑﻪ ﺧﺎك اوﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﺮا ﺑﺴﯽ ﮔﻮاراﺗﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫در ﮐﻨﺎر ﺟﺴﺪ ﺑﺮادرم ﻫﻼك ﺷﻮم ﺗﺎ در راه ﻫﻤﺴﺮ ﺗﻮ ﯾﺎ ﻫﻤﺴﺮ ﺑﺮادر ﺗﻮ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﻮم‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﻧﯿﺰ از ﺟﺎن ﺧﻮد ﺑﯿﻨﺪﯾﺶ و ﺑﺪان ﮐﻪ اﮔﺮ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﻦ دراز ﮐﻨﯽ از ﮐﺮده ي‬
‫ﺧﻮد ﺳﺨﺖ ﭘﺸﯿﻤﺎن ﻣﯽ ﺷﻮي‪.‬‬
‫] اُدﯾﺴِﺌﻮس داﺧﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد‪[ .‬‬
‫اي اُدﯾﺴِﺌﻮس! اﮔﺮ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ آن آﻣﺪه اي ﮐﻪ ﮔﺮه ي از ﮐﺎر ﺑﮕﺸﺎﯾﯽ و ﻣﻌﺮﮐﻪ را‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﺧﺎﻣﻮش ﮐﻨﯽ ﻧﯿﮏ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ آﻣﺪه اي‪.‬‬
‫رﻓﻘﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ؟ از دور ﺻﺪاي آﮔﺎﻣِﻤ‪‬ﻨﻮنْ و ﻣِﻨْﻼﺋﻮس‪ ‬را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺟﻨﺎزه‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫ي اﯾﻦ ﻣﺮد دﻟﯿﺮ ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮐﺎش اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮدي و ﻣﯽ دﯾﺪي اﯾﻦ ﻣﺮد ﭼﻪ اﻫﺎﻧﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ روا داﺷﺖ‪...‬‬ ‫آﮔﺎﻣِﻤ‪‬ﻨﻮنْ‬
‫ﭼﮕﻮﻧﻪ اﻫﺎﻧﺖ ﮐﺮده اﺳﺖ؟ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺳﺨﻦ ي ﺑﻪ ﻧﺎﺳﺰا ﺷﻨﻮد و ﭘﺎﺳﺦ آن را ﺑﮕﻮﯾﺪ ﺑﯽ‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫ﮔﻤﺎن ﻣﻌﺬور اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎ او درﺷﺘﯽ آﻏﺎز ﮐﺮدم‪ ،‬او ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ ﺳﺘﯿﺰه ﭘﺮداﺧﺖ و ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﺟﻮاب‬ ‫آﮔﺎﻣِﻤ‪‬ﻨﻮنْ‬
‫ش ﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫او ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﺴﺎن ﺳﺘﯿﺰه ﻧﻤﻮده اﺳﺖ؟‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻫﺪ از ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮدن اﯾﻦ ﺟﻨﺎزه در ﮔﺬرد و ﻗﺼﺪ دارد ﺑﺮ ﺧﻼف ﻓﺮﻣﺎن‬ ‫آﮔﺎﻣِﻤ‪‬ﻨﻮنْ‬
‫ﻣﻦ آن را ﺑﻪ ﺧﺎك ﺑﺴﭙﺎرد‪.‬‬
‫آﯾﺎ رﺧﺼﺖ ﻣﯽ دﻫﯽ ﮐﻪ رﻓﯿﻖ ت آن ﭼﻪ در دل دارد ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﺑﺮ زﺑﺎن آرد ﺑﯽ آن‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫ﮐﻪ ﺗﻮ را ﮔﺮد ﻣﻼل ي از ﺳﺨﻦ او ﺑﺮ دل ﻧﺸﯿﻨﺪ؟‬
‫ﻫﺮﮔﺎه ﺟﺰ اﯾﻦ ﮐﻨﻢ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﻔﺎﻫﺖ ﻣﻨﺴﻮب ﻣﯽ ﺳﺎزم‪ ،‬ﻣﺮا از ﺗﻮ ﺻﺪﯾﻖ ﺗﺮ ﯾﺎري‬ ‫آﮔﺎﻣِﻤ‪‬ﻨﻮنْ‬
‫در ﻣﯿﺎن ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺲ آن ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﯽ ﺑﯽ ﭘﺮوا ﺑﮕﻮ‪.‬‬
‫ﺳﺨﻦ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ اﺳﺖ‪ :‬ﻫﺮﮔﺎه ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﯽ ﺑﻪ ﮐﺎري ﭼﻨﯿﻦ زﺷﺖ و ﻧﺎﮔﻮار‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫ﺑﭙﺮدازي‪ ،‬ﻧﺨﺴﺖ درﺑﺎره ي آن ﻧﯿﮏ ﺑﯿﻨﺪﯾﺶ و در اﻧﺠﺎم آن ﺷﺘﺎب ﻣﮑﻦ‪ .‬ﺗﻮ ﻧﺒﺎﯾﺴﺘﯽ‬
‫رﺿﺎ دﻫﯽ ﮐﻪ ﺟﻨﺎزه ي اﯾﻦ ﻣﺮد ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻧﺎﻣﺪﻓﻮن ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﻓﺎﺳﺪ ﮔﺮدد‪ ،‬اﺻﻼَ ﺗﻮ ﻧﺒﺎﯾﺪ‬
‫ﻋﻨﺎن اﺧﺘﯿﺎر را ﭼﻨﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺸﻢ و ﻏﻀﺐ ﺑﺴﭙﺎري ﮐﻪ از ﻃﺮﯾﻖ ﻋﺪاﻟﺖ و ﻣﺮوت‬
‫ﻣﻨﺤﺮف ﮔﺮدي‪ .‬روزﮔﺎري ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﭼﻮن ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺮد را دﺷﻤﻦ ﻣﯽ داﺷﺘﻢ ﯾﻌﻨﯽ‬
‫از زﻣﺎن ي ﮐﻪ ﺳﻼح ﺟﻨﮕﯽ اﺧﯿﻠﯿﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﭙﺮده ﺷﺪ‪ ،‬وي از در دﺷﻤﻨﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ‬
‫درآﻣﺪ و ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ راه ﻣﺨﺎﺻﻤﺖ ﺑﺎ ﻣﺮا ﻣﯽ ﺳﭙﺮد‪ .‬ﻟﯿﮑﻦ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ي اﯾﻦ اﺣﻮال ﻣﻦ ﻫﯿﭻ‬
‫ﮔﺎه ﺣﺮﻣﺖ او را ﺿﺎﯾﻊ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم و ﻫﺮﮔﺰ ﻣﻨﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﺪم ﮐﻪ از وي دﻟﯿﺮﺗﺮ‪ ،‬ﻣﺮدي‬
‫ﻧﺪﯾﺪه ام و ﻏﯿﺮ از اﺧﯿﻠﯿﺲ دﻻورﺗﺮ از او ﮐﺲ ي ﺑﻪ وﻻﯾﺖ ﺗﺮوا ﻗﺪم ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﻧﯿﺰ ﻫﺮﮔﺎه ﺑﻪ دﯾﺪه ي ﺗﺤﻘﯿﺮ ﺑﺮ او ﺑﻨﮕﺮي‪ ،‬از ﻃﺮﯾﻖ ﻣﺮوت و ﻣﺮدﻣﯽ ﺧﺎرج ﺷﺪه‬
‫اي‪ ،‬و ﺑﻪ ﺟﺎي آن ﮐﻪ‪ ،‬آﺳﯿﺐ ي ﺑﻪ وي ﺑﺮﺳﺎﻧﯽ ‪،‬در واﻗﻊ‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮن ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﻪ ﮐﺎر‬
‫ﻧﺒﺴﺘﻪ اي‪ .‬ﻓﺮﺿﺎَ ﮐﻪ ﺗﻮ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺮدي را دﺷﻤﻦ ﺑﺪاري و از او‪ ،‬روي ﺑﮕﺮداﻧﯽ‪ ،‬ﺑﺎز‬
‫ﺧﻼف آﯾﯿﻦ ﻣﺮوت اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮده ي او ﻟﮕﺪ زﻧﯽ‪.‬‬
‫اي اُدﯾﺴِﺌﻮس! ﺗﻮ ﻧﯿﺰ ﺑﺮ ﺿﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ او ﻫﻤﺪاﺳﺘﺎن ﺷﺪه اي؟‬ ‫آﮔﺎﻣِﻤ‪‬ﻨﻮنْ‬

‫آژاﮐْﺲ‪ 29 ‬‬
‫آري‪ ،‬اﯾﻨﮏ ﻣﻦ ﺑﺎ وي ﻫﻤﺪاﺳﺘﺎﻧﻢ‪ ،‬ﻟﯿﮑﻦ روزﮔﺎري ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ او دﺷﻤﻨﯽ ﺑﻮرزم ﺑﺎ‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫وي ﺧﺼﻢ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﭘﺲ اﮐﻨﻮن ﮐﻪ ﻣﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮ ﺟﻨﺎزه ي او ﻟﮕﺪ ﺑﺰﻧﯽ‪.‬‬ ‫آﮔﺎﻣِﻤ‪‬ﻨﻮنْ‬
‫اﯾﻦ ﮐﺎر زﺷﺖ ﺑﺮازﻧﺪه ي ﭘﺴﺮان اﺗﺮوس ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن را ﺑﻪ رﻋﺎﯾﺖ آﯾﯿﻦ زﺷﺘﯽ و ﻧﯿﮑﯽ ﮐﺎري ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬ ‫آﮔﺎﻣِﻤ‪‬ﻨﻮنْ‬
‫ﭘﺲ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺎﯾﺪ ﻻاﻗﻞ ﺣﺮﻣﺖ ﭘﻨﺪ ﯾﺎران ﻣﺸﻔﻖ ﺧﻮد را ﻧﮕﺎه دارد‪.‬‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫ﯾﺎران وﻓﺎدار ﻧﯿﺰ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ آن ﮐﻪ از آن ﻫﺎ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ اﺳﺖ ﮔﻮش ﻓﺮا دﻫﻨﺪ‪.‬‬ ‫آﮔﺎﻣِﻤ‪‬ﻨﻮنْ‬
‫اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺣﮑﻢ ﺑﭙﺬﯾﺮي ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻧﯿﺰ ﺗﻮاﻧﯽ ﮐﺮد؟‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ اﺻﺮار از ﺑﺮاي اﻣﺮي ﺑﺪﯾﻦ ﻧﺎﭼﯿﺰي!‬ ‫آﮔﺎﻣِﻤ‪‬ﻨﻮنْ‬
‫وي ﺧﺼﻢ ﻣﻦ ﺑﻮد ﻟﯿﮑﻦ ﻣﺮدي ﺑﺰرﮔﻮار و آزاده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫ﻣﮕﺮ ﺗﻮ را ﻋﻘﻞ از ﺳﺮ زاﯾﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ؟ ﺧﺼﻢ ي ﮐﻪ داﺷﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺎك ﻫﻼك اﻓﺘﺎده‬ ‫آﮔﺎﻣِﻤ‪‬ﻨﻮنْ‬
‫اﺳﺖ و ﺗﻮ ﺑﺎز او را ﺣﺮﻣﺖ ﻣﯽ ﮔﺬاري و ﺗﺠﻠﯿﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ!‬
‫آري ﭼﻮن ﻧﯿﮑﯽ او ﻫﺰار ﺑﺎر ﺑﯿﺶ از دﺷﻤﻨﯽ او ﺑﻮد‪.‬‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ را رأي ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻧﯿﺴﺖ و ﺣﺎﻻت ﻣﺨﺘﻠﻒ داري‪.‬‬ ‫آﮔﺎﻣِﻤ‪‬ﻨﻮنْ‬
‫ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﮐﻪ دوﺳﺖ اﻣﺮوز ﺧﺼﻢ ﻓﺮداي ﻣﺎﺳﺖ‪...‬‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫آﯾﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ دوﺳﺖ دل ﻣﯽ ﺑﻨﺪي؟‬ ‫آﮔﺎﻣِﻤ‪‬ﻨﻮنْ‬
‫ﻣﻦ ﻟﺠﺎج و ﺳﺮﺳﺨﺘﯽ را از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯽ داﻧﻢ‪.‬‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﯽ از اﻣﺮوز ﺳﮑﻪ ﺟﺒﻦ و ﮐﻢ دﻟﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ ﺑﺨﻮرد؟‬ ‫آﮔﺎﻣِﻤ‪‬ﻨﻮنْ‬
‫ﺑﺮﻋﮑﺲ‪ ،‬آرزو ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ در اﻧﻈﺎر ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن ﺑﻪ ﻣﺮوت و اﻧﺼﺎف ﺷﻬﺮه ﺑﺎﺷﯽ‪.‬‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫ﭘﺲ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ رأي ﺗﻮ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ رﺧﺼﺖ دﻫﻢ ﮐﻪ ﺟﻨﺎزه ي او را ﺑﻪ ﺧﺎك ﺑﺴﭙﺎرﻧﺪ؟‬ ‫آﮔﺎﻣِﻤ‪‬ﻨﻮنْ‬
‫آري‪ .‬ﭼﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ ﻧﯿﺰ روزي ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﻫﻤﯿﻦ رﺧﺼﺖ ﺷﻮم‪.‬‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫ﭘﺲ رأي ﺗﻮ را ﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮم‪ ،‬ﻟﯿﮑﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ‪.‬‬ ‫آﮔﺎﻣِﻤ‪‬ﻨﻮنْ‬
‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻮ ﺧﺴﺮان ﻧﺨﻮاﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﻫﺮ ﮐﺎري را ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد‪ .‬وﻟﯽ ﺑﺪان ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد در ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬ ‫آﮔﺎﻣِﻤ‪‬ﻨﻮنْ‬
‫ﺧﻮاه ﺑﺮ روي زﻣﯿﻦ و ﺧﻮاه در زﯾﺮ آن‪ ،‬ﺧﺼﻢ ﺟﺎﻧﯽ ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺎل ﻫﺮﭼﻪ ﻣﯽ‬
‫ﺧﻮاﻫﯽ آن ﮐﻦ‪.‬‬
‫] ﺧﺎرج ﻣﯽ ﺷﻮد‪[ .‬‬
‫اي اُدﯾﺴِﺌﻮس‪ ،‬ﺗﻮ اﻣﺮوز ﻧﯿﮏ ﻧﻤﺎﯾﺎﻧﺪي ﮐﻪ ﻃﺒﯿﻌﺖ وﺟﻮد ﺗﻮ را ﺑﻪ زﯾﻮر ﻋﻘﻞ و داﻧﺶ‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫آراﺳﺘﻪ اﺳﺖ و اﮔﺮ ﮐﺴﯽ در اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺷﮏ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﯽ ﮔﻤﺎن او ﺧﻮد‪ ،‬در زﻣﺮه ي‬
‫ﺳﻔﯿﻬﺎن و ﺑﯽ ﺧﺒﺮان اﺳﺖ‪.‬‬
‫اي ﺗﻮﺳِﺮْ! ﺑﺪان ﮐﻪ از اﯾﻦ ﻫﻨﮕﺎم دﯾﮕﺮ ﺗﻮ در زﻣﺮه ي دوﺳﺘﺎن ﯾﮑﺪل ﻣﻦ ي و ﻣﺮا ﺑﺮ‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫ﺧﻼف ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﯿﭻ ﮔﻮﻧﻪ دﺷﻤﻨﯽ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻫﻢ اﮐﻨﻮن ﺗﻮ را ﯾﺎري ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد ﺗﺎ‬
‫ﺟﻨﺎزه ي ﺑﺮادرت را ﺑﻪ ﺧﺎك ﺑﺴﭙﺎري و ﺟﺰ آن ﻧﯿﺰ ﻫﺮ ﭼﻪ دوﺳﺘﺎن و ﺧﻮﯾﺸﺎوﻧﺪان‬
‫درﺑﺎره ي ﺧﻮد ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﻫﻤﺎن را درﺑﺎره ي ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد‪.‬‬

‫آژاﮐْﺲ‪ 30 ‬‬
‫اي ﯾﺎر ارﺟﻤﻨﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺎس ﺑﺮ ﺗﻮ‪ ،‬ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻦ‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯽ‪ .‬از اﯾﻦ‬ ‫ﺗﻮﺳِﺮْ‬
‫ﻫﻤﻪ ﻧﯿﮑﻮﯾﯽ‪ ،‬ﮐﻪ اﻣﺮوز‪ ،‬درﺑﺎره ي ﻣﺎ ﮐﺮدي‪ ،‬ﻣﺮا ﻣﺘﻮﺟﻪ ي ﺧﻄﺎ و اﺷﺘﺒﺎه ﺧﻮد‬
‫ﺳﺎﺧﺘﯽ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺎ آن ﮐﻪ‪ ،‬دﺷﻤﻦ ﺧﻮﻧﯽ ي ﺑﺮادر ﻣﻦ ﺑﻮدي‪ ،‬ﻟﯿﮑﻦ‪ ،‬اﻣﺮوز‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﺑﻮدي‪،‬‬
‫ﮐﻪ ﺑﻪ دﻓﺎع از ﺷﺮاﻓﺖ او ‪ ،‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﯽ‪ ،‬و ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪي‪ ،‬در اﯾﻦ ﻇﻠﻢ ي‪ ،‬ﮐﻪ ﺳﭙﻬﺴﺎﻻر‬
‫ﻣﺎ‪ ،‬و ﺑﺮادر او ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬درﺑﺎره ي او روا دارﻧﺪ‪ ،‬و ﺟﺴﺪ او را ﻧﺎﻣﺪﻓﻮن ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪،‬‬
‫ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﮐﻨﯽ‪ .‬اﻣﯿﺪوارم‪ ،‬ﭘﺪر ﻣﺎ‪ ،‬ﮐﻪ در آﺳﻤﺎن ﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ي ﺟﻬﺎﻧﯿﺎن‪ ،‬ﺳﻠﻄﻨﺖ‬
‫دارد‪ ،‬و ﺧﺪاي اﻧﺘﻘﺎم‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ ﻧﻤﯽ ﺳﭙﺎرد‪ ،‬و اﻟﻬﻪ ي‬
‫ﻣﻌﺪﻟﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﻓﺮﺟﺎم ﮐﺎر ﻫﻤﻪ‪ ،‬در ﯾﺪ ﻗﺪرت اوﺳﺖ‪ ،‬از ﺳﺮ ﺗﻘﺼﯿﺮ اﯾﻨﺎن ﻧﮕﺬرد‪ ،‬و آن‬
‫ﻫﺎ را ﺑﻪ ﻃﺎﻟﻊ ﺷﻮﻣﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد‪ ،‬دﭼﺎر آن ﺷﺪ‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺳﺎزﻧﺪ‪ .‬ﭼﻪ‪ ،‬اﯾﻦ ﻧﺎﮐﺴﺎن‪ ،‬ﺑﺮ‬
‫ﺳﺮ آن ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﯽ ﺟﻬﺖ‪ ،‬آﺑﺮوي ﻣﺮده را ﺑﺮﯾﺰﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻖ‪ ،‬ﺑﺮ او‪ ،‬ﺗﺤﻘﯿﺮ‪ ،‬روا‬
‫دارﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎل اي ﻓﺮزﻧﺪ ارﺟﻤﻨﺪ ﻻرﺗﺲ ﻣﺮا ﻣﻌﺬور دار‪ ،‬اﮔﺮ ﻧﺎﮔﺰﯾﺮم‪ ،‬اﺣﺴﺎن ﺗﻮ را رد‬
‫ﮐﻨﻢ‪ ،‬و ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺗﻮ را‪ ،‬ﺑﺮاي ﻣﺸﺎرﮐﺖ‪ ،‬در ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮدن ﺑﺮادر‪ ،‬ﻧﭙﺬﯾﺮم‪ .‬ﭼﻪ ﻣﯽ‬
‫ﺗﺮﺳﻢ‪ ،‬ﻣﺮده ي ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺪﯾﻦ ﮐﺎر‪ ،‬راﺿﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻟﯿﮑﻦ‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﯽ‪ ،‬در اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﯽ‪ ،‬و‬
‫ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﺪﻓﯿﻦ را ﻧﻈﺎره ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﯾﺎ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﯽ‪ ،‬دﯾﮕﺮي‪ ،‬از ﯾﺎران ﺟﻨﮕﯽ ي ﺧﻮد را ﻧﯿﺰ‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ آوري‪ ،‬ﻣﺄذوﻧﯽ و ﻣﺨﺘﺎر‪ .‬ﻣﻦ اﮐﻨﻮن‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﮑﺎﻟﯿﻔﯽ ﮐﻪ دارم‪ ،‬ﻣﯽ ﭘﺮدازم‪ ،‬و‬
‫ﻧﯿﮑﯽ ﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﺗﻮ‪ ،‬درﺑﺎره ي ﻣﺎ ﮐﺮده اي‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ از ﯾﺎد ﻧﻤﯽ ﺑﺮم‪.‬‬
‫ﻣﺮا ﻣﯿﻞ دل آن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ در اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻟﯿﮑﻦ‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﮐﻪ ﺧﻮدﺗﺎن‪،‬‬ ‫اُدﯾﺴِﺌﻮس‬
‫ﺑﺪﯾﻦ اﻣﺮ راﺿﯽ ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﯿﺰ‪ ،‬رﻋﺎﯾﺖ ﻣﯿﻞ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ ،‬و ﺑﻪ راه ﺧﻮد ﻣﯽ روم‪.‬‬
‫] ﺧﺎرج ﻣﯽ ﺷﻮد‪[ .‬‬
‫وﻗﺖ دﯾﺮ اﺳﺖ و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﭙﺮدازﯾﻢ‪ .‬ﯾﮑﯽ از ﺷﻤﺎ ﮔﻮر او را ﺣﻔﺮ ﮐﻨﺪ‪ ،‬دﯾﮕﺮي اﯾﻦ‬ ‫ﺗﻮﺳِﺮْ‬
‫ﻃﺸﺖ آب را ﺑﺮ آﺗﺶ ﻧﻬﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺟﻬﺖ ﺗﻄﻬﯿﺮ او‪ ،‬آب ﮔﺮم آﻣﺎده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺳﻮﻣﯽ ﻫﻢ‪ ،‬زود‬
‫ﺑﻪ ﺳﺮاﭘﺮده ي او ﺑﺸﺘﺎﺑﺪ‪ ،‬و ﺳﻼح ﺟﻨﮕﯽ او را ﺑﯿﺎورد‪ .‬ﺑﯿﺎ ﭘﺴﺮ ﺟﺎن‪ ،‬ﺗﻮ را آن ﻗﺪر‪،‬‬
‫ﻧﯿﺮو ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا در ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدن ﺟﻨﺎزه ي ﭘﺪر‪ ،‬ﯾﺎري ﮐﻨﯽ‪ .‬آﻫﺴﺘﻪ و ﺑﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺑﺪن‬
‫او را ﻟﻤﺲ ﮐﻦ‪ .‬ﻫﻨﻮز‪ ،‬ﺧﻮن ي ﺳﯿﺎه‪ ،‬و ﮔﺮم‪ ،‬از رگ ﻫﺎي او‪ ،‬روان اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺸﺘﺎب!‬
‫زود‪ ،‬ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺎ‪ ،‬ﻫﺮﮐﺲ ﮐﻪ ﻣﺪﻋﯽ اﺳﺖ ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺮد آزاده و ﺑﺰرﮔﻮاري‪ ،‬دوﺳﺖ ﺑﻮده‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻨﮏ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ‪ ،‬در اﯾﻦ ﮐﺎر ﻧﯿﮏ‪ ،‬ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎ‪ ،‬ﮐﻪ آدﻣﯽ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﻧﮕﺮد‪ ،‬ﻣﻌﻨﯽ آن را در ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ‪ .‬راﺳﺘﯽ‬ ‫ﻣﻼﺣﺎن‬
‫ﻫﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﮐﺴﯽ‪ ،‬ﭼﯿﺰي را ﻧﺒﯿﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ داﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻪ در ﭘﺲ ﭘﺮده ي ﻏﯿﺐ‪ ،‬ﭼﻪ ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ؟‬
‫] ﺧﺎرج ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ‪[ .‬‬

‫آژاﮐْﺲ‪ 31 ‬‬