1.

Opracowanie wyników
A) Wyniki pomiarów oraz obliczeń do wyznaczenia kinetycznego współczynnika tarcia
m = 94g = 0,094kg

para
korek-plastik filc-plastik
cierna
α1 α2 α3 α1 α2 α3
28° 32° 38° 28° 33° 38°
a1 1,07 1,63 2,9 1,21 1,88 3,15
a2 0,97 1,62 2,65 1,2 1,91 3,62
a3 0,91 1,54 3,01 1,15 1,94 3,17
a4 1,08 1,54 3,18 1,12 1,92 3,14
a5 1,07 1,62 2,86 1,11 1,9 3,13
a śr 1,02 1,59 2,92 1,16 1,91 3,24
s 0,08 0,05 0,20 0,05 0,02 0,21
μk 0,41 0,43 0,40 0,40 0,42 0,36
Δμk 0,02 0,02 0,02 0,02 0,02 0,02
m
( 1, 07+ 0 , 97+0 , 91+1 , 08+1 ,07 ) 2
s m
aśr= =1, 02 2
5 s
s= √ ( 1 , 02−1 , 07 ) + ( 1 , 02−0 , 97 ) + ( 1 , 02−0 ,91 ) + ( 1 , 02−1 , 08 ) + ( 1 , 02−1 ,07 ) =0 , 08
2 2 2 2 2

a 1 , 02
μk =tgα− =0 , 53− =0 , 41
g∗cosα m
9 , 81 2∗0 ,88
s

| | | | |
∆ μ k=
∂ μk
∂α
∗∆ α +
∂ μk
∂a
∗∆ a=
g−a∗sinα
2
g∗cos α | |
∗∆ α +
−1
g∗cosα |
∗∆ α=0 ,02
 B) Wyniki pomiarów oraz obliczeń do wyznaczania kinetycznego współczynnika tarcia dla
obciążonego wagonika
m = 344g = 0,344kg
dodatkowa masa = 250g = 0,25kg

para
korek-plastik filc-plastik
cierna
α1 α2 α3 α1 α2 α3
nr
28° 32° 38° 28° 32° 38°
pomiaru
a1 0,75 1,83 2,74 1,27 2,08 3,25
a2 0,64 1,94 2,82 1,29 2,02 3,3
a3 0,71 1,82 3,01 1,32 2,05 3,3
a4 0,6 1,73 2,78 1,29 2,04 3,27
a5 0,68 1,96 2,88 1,29 2,09 3,33
asr 0,68 1,86 2,85 1,29 2,06 3,29
s 0,06 0,09 0,11 0,02 0,03 0,03
μk 0,45 0,40 0,41 0,38 0,38 0,36
Δμk 0,02 0,02 0,02 0,02 0,02 0,02

Obliczenia były analogiczne do poprzedniej części.

C) Wyniki pomiarów oraz obciążeń do wyznaczania kinetycznego współczynnika tarcia dla
różnych obciążeń
F 1 , 31 N
μk = =
mg m
0,344 kg∗9 ,81 2
s

para
korek-plastik filc-plastik
cierna
wagonik +
wagonik + obciążnik wagonik + 2 obciążniki wagonik + 2 obciążniki
obciążnik
F1 1,41 2,25 1,14 1,96
F2 1,17 2,32 1,14 1,92
F3 1,36 2,28 1,15 1,84
F śr 1,31 2,28 1,14 1,96
F max 1 1,74 2,90 1,36 2,35
F max 2 1,56 2,65 1,47 2,33
F max 3 1,38 2,84 1,45 2,34
F max śr 1,56 2,8 1,43 2,34
masa 0,344 0,594 0,336 0,586
 μk 0,39 0,39 0,35 0,34

Rosnąca siła pomiędzy punktami A i B jest potrzebna do ruszenia ciała z miejsca. Dopóki siła nie przekroczy punktu
B mamy do czynienia z tarciem statycznym, ciało nie porusza się. Najwyższy punkt wykresu, czyli punkt B, to punkt
w którym przekroczona zostaje maksymalna wartość siły tarcia statycznego i ciało jest wprowadzane w ruch.
Spadająca siła w okolicach punktu C pozwala na rozpędzenie ciała, a stabilizująca się wartość siły w okolicach punktu
D oznacza, że ciało porusza się ruchem jednostajnym lub jednostajnie przyspieszonym (w zależności od tego, czy
działa na nie siła większa od siły tarcia kinetycznego, czy nie).

2. Wnioski
 Z części A ćwiczenia można wywnioskować, że dla ciała poruszającego się po równi pochyłej,
współczynnik tarcia kinetycznego zależy od kąta nachylenia równi oraz przyspieszenia ciała.
Współczynnik tarcia jest podobny dla wszystkich kątów, jednak nieznacznie maleje wraz ze wzrostem
miary kąta.
 Zwiększenie masy w części B ćwiczenia nie wpłynęła znacząco na współczynnik tarcia kinetycznego,
można więc przyjąć, że masa nie ma wpływu na współczynnik tarcia. Gdy ciało ma większą masę,
potrzebna jest większa siła do poruszenia i utrzymania ruchu ciała, siła tarcia również jest wtedy większa,
ale sam współczynnik tarcia pozostaje taki sam.
 Wartość maksymalnej siły tarcia statycznego jest większa od maksymalnej siły tarcia kinetycznego –
potrzeba większej siły, aby wprawić ciało w ruch, niż aby je w utrzymać w ruchu.