HISZPAŃSKI ZŁOTY WIEK (ok.

1500-1681)
Teatr tradycyjny brany był pod uwagę dla tych, którzy należeli do klasy wyższej, co spowodowało, że
był on rozwijany na małych przestrzeniach. W XVII wieku w Hiszpanii powstały stałe budynki teatralne
a świeżym powietrzu, zwane corrales de comedias (złoty wiek hiszpańskiego teatru). Najważniejsi
przedstawiciele tego teatru to Lope de Vega, Calderón de la Barca i Tirso de Molina. Złoty wiek
charakteryzował się przede wszystkim olbrzymim wzrostem i rozwojem intelektualnym. Dramat
hiszpański epoki baroku czerpał przykład z przemian teatru elżbietańskiego. Okres ten nazwany jest
Złotym Wiekiem ze względu na bogactwo gatunkowe, nowatorstwo w dziedzinie formy oraz poruszone
kwestie, które nie straciły na swojej aktualności stanowiąc niewyczerpane źródło przemyśleń dla całej
literatury.

TEATR TRADYCYJNY
- Teatr staje się wszechstronny (będzie wahał się od ostatniej dekady XVIII wieku, od teatru Leandro
Fernandeza do Moratina, po nowe sztuki, które obecnie wystawiane są na scenie w największych
miastach (ojciec współczesnego dramatu hiszp.) w Hiszpanii,
- Powstanie pięciu komedii Moratina, przedstawiających późne oświecenie, w którym miał się
zakorzenić radykalny liberalny racjonalizm oraz głos rosnącej burżuazyjnej nici w kraju, która nie
miałaby nic wspólnego z romantykami czy irracjonalistami,
- Najbardziej udana sztuką XIX wieku był Don Juan Tenorio, autorstwa Jose Zorrilli (wystawiana co
roku w Teatro Espanol). Sztuka ta była uznawana za niewiele więcej niż tradycję narodową.

TEATR WSPÓŁCZESNY
- Teatr staje się zapomniany,
- Po upadku reżimu Franco zaszło wiele zmian, która dały owocny grunt dla rozwoju hiszpańskiego
teatru,
- Zniknięcie cenzury, która ograniczała hiszpańskich dramaturgów pod dyktaturą,
- Powołano instytucje związane z teatrem, które pomogły przywrócić teatr w centrum uwagi,
- Współczesny teatr nigdy nie przeszedł intensywnych zmian, których oczekiwano. Nowe sztuki
spotykały się z niewielkim zainteresowaniem,
- Hiszpańscy dramatopisarze mieli wiele wspólnych cech, starali się przedstawić krytyczną wizję
różnych aspektów współczesnego życia, takich jak moralność czy polityka. Starali się także uczynić
swoje sztuki uniwersalnymi,
- Dramat Seguismundo, popularny w Polsce i innych krajach.

Ruchy we współczesnym teatrze hiszpańskim:

- teatr burżuazyjny (okres powojenny, skierowany do publiczności należącej do wyższej klasy
społecznej, mało innowacyjny i krytyczny),
- el teatro en verso (zwany poetyckim, połączenie stylu modernistycznego z tradycyjną ideologią),
- teatr komiczny (sceny humorystyczne mające bawić publiczność, towarzyszyły mu taniec i muzyka),
- teatr realizmu (lata 50/60’, styl krytyczny, starał się ukazać niesprawiedliwości i sprzeczności w
hiszp.. społeczeństwie),
- teatr eksperymentalny i awangardowy (lata 70’, eksperymentowanie, powstawanie nowych terminów
literackich).