फु ल्सारा:

“त्यही भएर तितम पतन बतहतन जस्िै हराउन लागेको”

झाक्री (के तह बेर पतछ):

“ तिमीहरु भुरा-भुरीलाइ के भन्नु म...आजकल जमाना अकै भैसक्यो...पैले मातनसलाइ बाघले तपरल््यो, पतहरोले तपरल््यो,
चट्याङले तपरल््यो , दोख्ले तपरल््यो...कसरर बाघसंग लड्ने , पतहरो जाने माटो कसरर तचन्ने , पुर्ााले यो सप्पै कु रा
तसके ...पुर्ााले तसके को कु रानै मेरो गुरुले ददएको तिधा हो...िर आजकल मान्छेलाइ आफै ले तपरोल्छ, चट्याङ चाहीददन ,
तचिुिाले लर्ेट्न पदैन, मान्छे ले आफै लाइ र्ान थातलसके ...पल्लो गाउँ मा तजतमन्दारको हुकु म सहन नसके र बुढा-बुढी
सेररएर मरे , कोतह तबछोड सहन नसके र मायालुको के शमा झुतडडए...अतहलेको जमानामा मेरो तिधा के तह काम नलाग्ने
भयो...झन् त्यो बतहतनलाइ के तह गर्ददन पतन सदकन मैल,े ,,म झाक्री भएर के मुर् देर्ाउनु”

फु ल्सरा:
“तितम येत्रो ठु लो गुरु भएर एस्िो कु रा गने...तहड, हातम सप्पै भएर त्यो ददददलाइ र्ोज्ने...हामीले यी बनका सप्पै चराहरु
को भाषा गुनेका छौ, तिम्रो ग्यान पतन छदै छ...हातम तमल्यो भने ददददलाइ भेरटहाल्छौ तन…”

रुर्मा बसीरहेको चेला (फु ल्सराको कु रा सुनेर):

“म पतन छु ि , बाटोहरु संग कु रा गना म जति कसले सक्ला र”

फु ल्सरा हास्छे
फु ल्सरा:
“िेसो भए ओलीहाल...तहडीहाल्न पछु ा...तछटो उठ माइला”

चेला रुर्बाट ओर्ललन्छ अतन आएर माइलालाइ ढ्ांग्रो ददन्छ...माइलाले ढ्ांग्रो तलन्छ अतन पािको मुर्ौटा
फालीददन्छ….माइला झाक्री , चेला अतन के टा-के रटहरु आफ्नो बाटो लाग्छन (यहा देतर् तबस्िारै तगिको घुन सुरु हुन्छ