Ang mga punto na binanggit ni Dua (1990) ay tumutukoy sa iba’t ibang antas ng

pagkakaunawaan sa komunikasyon sa pagitan ng tagapagsalita at tagapakinig. Narito

ang paliwanag sa bawat isa:

1. Hindi narining at hindi naunawaan - Ito ay nangyayari kapag ang

tagapakinig ay hindi talaga nakarinig ng anuman mula sa sinabi ng
tagapagsalita, kaya wala siyang naunawaan.
2. Hindi ganoong narining at hindi gaanong naunawaan - Sa sitwasyong ito,
ang tagapakinig ay nakarinig ng ilang bahagi ng sinabi ng tagapagsalita, ngunit
hindi sapat upang lubos na maunawaan ang mensahe.
3. Mali ang pagkarinig at mali rin ang pagkaunawa - Dito, ang tagapakinig ay
nakarinig ng mensahe ngunit mali ang interpretasyon, kaya mali rin ang
kanyang pagkaunawa.
4. Narinig at naunawaan - Sa wakas, ito ang ideal na sitwasyon kung saan ang
tagapakinig ay malinaw na nakarinig at tama ang pagkaunawa sa sinabi ng
tagapagsalita.

Ang mga puntong ito ay mahalaga sa pag-aaral ng komunikasyon dahil ipinapakita

nila ang posibleng mga hadlang sa epektibong pagpapalitan ng impormasyon at ideya.

Ang komunikasyon ay isang kumplikadong proseso na nangangailangan ng malinaw

na pagpapalitan ng impormasyon sa pagitan ng tagapagsalita at tagapakinig. Ang mga
punto na binanggit ni Dua (1990) ay nagbibigay-diin sa iba’t ibang mga hamon na
maaaring harapin sa prosesong ito. Narito ang mas detalyadong paliwanag sa bawat
isa:

1. Hindi narining at hindi naunawaan - Sa sitwasyong ito, mayroong

kumpletong kakulangan ng komunikasyon. Ang tagapakinig ay hindi
nakatanggap ng anumang auditory signal mula sa tagapagsalita, marahil dahil
sa ingay sa kapaligiran, problema sa teknolohiya, o pisikal na hadlang. Dahil
walang narinig, walang pagkakataon para sa tagapakinig na maunawaan ang
mensahe.
2. Hindi ganoong narining at hindi gaanong naunawaan - Dito, ang
tagapakinig ay nakatanggap ng ilang bahagi ng mensahe, ngunit hindi sapat
upang makabuo ng kumpletong pag-unawa. Maaaring ito ay dahil sa hindi
malinaw na pagsasalita, mahinang pagbigkas, o di kaya’y pagkakaroon ng
limitadong kaalaman sa paksa. Ang resulta ay isang fragmentary na
pagkaunawa na maaaring magdulot ng pagkalito o maling interpretasyon.
3. Mali ang pagkarinig at mali rin ang pagkaunawa - Sa kasong ito, ang
tagapakinig ay nakarinig ng mensahe ngunit nagkamali sa pagproseso nito.
Maaaring ito ay dahil sa maling pag-aakala, pagkakamali sa pagkilala ng mga
salita, o pagkakaroon ng bias na nakakaapekto sa paraan ng pagtanggap ng
impormasyon. Ang maling pagkarinig ay humahantong sa maling pagkaunawa,
na maaaring magresulta sa mga miscommunication at conflict.
4. Narinig at naunawaan - Ito ang pinakamainam na kinalabasan sa
komunikasyon. Ang tagapakinig ay nakarinig ng mensahe nang malinaw at
nagkaroon ng tamang interpretasyon. Nangangahulugan ito na ang
tagapagsalita ay nagtagumpay sa paghahatid ng kanyang intensyon at
impormasyon, at ang tagapakinig ay nagpakita ng sapat na atensyon at pag-
unawa upang matanggap ito nang tama.
Ang pagkakaroon ng kamalayan sa mga potensyal na hadlang na ito ay mahalaga para
sa parehong tagapagsalita at tagapakinig upang makapagtrabaho sila patungo sa mas
epektibong komunikasyon. Ang pagpapabuti ng mga kasanayan sa pakikinig,
pagbibigay ng malinaw na instruksyon, at pagtiyak na ang kapaligiran ay kondusibo
para sa pag-uusap ay ilan lamang sa mga paraan upang mapagtagumpayan ang mga

hamong ito. 😊

Sa acronym na SPEAKING ni Dell Hymes, ang “P” ay tumutukoy sa Participants.

Ito ang mga taong kasangkot sa komunikasyon, kabilang ang tagapagsalita,
tagapakinig, at iba pang mga kalahok sa diskurso1. Ang mga participant ay mahalaga
dahil sila ang bumubuo ng konteksto ng komunikasyon at nagbibigay-daan sa
pagpapalitan ng impormasyon at ideya.

Halimbawa: Sa isang klase, ang guro ay ang tagapagsalita at ang mga estudyante ay
ang mga tagapakinig. Ang guro ay nagbibigay ng leksyon habang ang mga estudyante
ay nakikinig at nagtatanong. Sa sitwasyong ito, ang guro at mga estudyante ay
parehong participants sa proseso ng komunikasyon. Ang kanilang interaksyon ay
nagpapakita ng dinamika ng komunikasyon sa loob ng silid-aralan. Ang guro ay may
awtoridad at responsibilidad na maghatid ng kaalaman, samantalang ang mga
estudyante ay aktibong nakikilahok sa pamamagitan ng pakikinig, pagtatanong, at
pagbibigay ng feedback.