HUSARIA

to składająca się ze szlachty ciężkozbrojna jazda Rzeczpospolitej w XVII i XVIII w.

Przełamywała szeregi wroga - szła do ataku jako pierwsza i impetem swojej szarży
rozrywała szyki przeciwnika. Na początku XVII wieku zdobyła przydomek
najgroźniejszej jazdy świata. Dzięki wybitnym wodzom, uzbrojeniu, wyszkoleniu i
skutecznej taktyce prowadzenia szarży odnosiła miażdżące zwycięstwa nad
przeważającymi siłami wrogów.
W bitwie pod Kircholmem w 1605 roku, Armia Rzeczypospolitej pod
dowództwem Jana Karola Chodkiewicza, dzięki użyciu husarii jako siły
przełamującej pobiła trzykrotnie liczniejszą armię szwedzką.
W Bitwie pod Kłuszynem, gdzie wróg był pięciokrotnie liczniejszy najbardziej
uwidoczniła się wartość bojowa husarii. Dowodzona przez Stanisława
Żółkiewskiego armia polsko-litewska pokonując armię moskiewską odniosła jeden
z największych triumfów w swojej historii.
W Bitwie pod Chocimiem w jednej z potyczek, Jan Karol Chodkiewicz ruszył do
ataku husarię. Licząca około 650 osób jazda polsko-litewska rozbiła około
dziesięciotysięczną jazdę i piechotę turecką, która rzuciła się do ucieczki, a husaria
goniła ich aż do samego obozu.
Do najbardziej rozsławionego zwycięstwa doszło podczas bitwy pod obleganym
przez Turków Wiedniem, któremu Jan III Sobieski wyruszył na odsiecz. Szarża
polskiej husarii, wspieranej przez jazdę austriacką i niemiecką, zakończyła bitwę w
pół godziny. Wojska tureckie w rozsypce rzuciły się do ucieczki, co wówczas
ostatecznie położyło kres muzułmańskiej inwazji na Europę.
Początek XVIII wieku przyniósł stopniowy zanik siły bojowej husarii, co związane
było z ogólnym kryzysem państwa i stopniowym zubożeniem szlachty.