Ang Pabula ng ‘Ang Aso at Ang Uwak’

Ang ibong si Uwak ay lipad nang lipad

Nang biglang makita tapang nakabilad
Agad na tinangay at muling lumipad
Sa dulo ng sanga ng malagong duhat.
Habang kumakain si Uwak na masaya
Nagmakubli-kubli nang huwag makita
Nang iba pang hayop na kasama niya
At nang masarili, kinakaing tapa.
Walang anu-ano narinig ni Uwak
Malakas na boses nitong Asong Gubat
Sa lahat ng ibon ika’y naiiba
Ang kulay mong itim ay walang kapara.
Sa mga papuri nabigla si Uwak
At sa pagkatuwa siya’y humalakhak;
Ang kagat na karne sa lupa’y nalaglag
Kaagad nilundag nitong Asong Gubat.
At ang tusong aso’y tumakbong matulin
Naiwan si Uwak na nagsisi man din
Isang aral ito na dapat isipin
Ang labis na papuri’y panloloko na rin.

Aral ng Pabula
Hindi lahat ng mga papuring naririnig ay totoo at sinsero. Ang iba
sa mga ito’y sinasambit lamang upang makalamang o magamit ka.
 Ang Pabula ng Ang Daga at Ang Leon
Isang daga ang nakatuwaang maglaro sa ibabaw ng isang natutulog na leon.
Kanyang inaakyat ang likuran ng leon at pagdating sa itaas

ay nagpapadausdos siya paibaba.

Sa katuwaan ay di niya napansin na nagising ang leon. Dinakma ng leonang daga
at hinawakan sa buntot na wari bagang balak siyang isubo at kainin. Natakot at
nagmakaawa ang daga.
“Ipagpaumanhin mo kaibigan. Hindi ko sinasadyang gambalain ka sapagtulog mo.
Wala akong masamang hangarin. Nakatuwaan ko lang namaglaro sa iyong likuran.
Huwag mo akong kainin” sabi ng daga.Nabakas ng leon sa mukha ng daga ang
tunay na pagmamakaawa.
“Sige, pakakawalan kita pero sa susunod ay huwag mong gambalainang pagtulog
ko,” sabi ng leon.
“Salamat kaibigan. Balang araw ay makagaganti rin ako sa kabutihan mo, “sagot
ng daga.
Lumipas ang maraming araw at minsan sa pamamasyal ng daga sakagubatan ay
kanyang napansin ang isang lambat na nakabitin sa puno.
Lumapit siya upang mag-usisa at agad niyang nakilala ang leon na nahulisa loob
ng lambat na ginawang bitag ng mga nangagaso sa kagubatan.
Dali-daling inakyat ng daga ang puno at nginatngat ang lubid na nakatali salambat.
Agad namang naputol ang lubid at bumagsak ang lambat kasama ang leon sa loob.
Mabilis na bumaba ang daga at tinulungan ang leon nanakawala sa lambat.
“Utang ko sa iyo ang aking buhay,” laking pasasalamat na sabi ng leon
sakaibigang daga.

Aral ng Pabula
 Maging mapagpatawad at maunawain sapagkat ang mga ito’y nakapagbibigay ng
mabuting relasyon sa kapwa. Huwag ding hamakin ang kakayahan ng isang tao
dahil sa laki nito—kahit ang pinakamaliit na tao’y may malalaking kontribusyon
sa lipunan.

Ang Kabayo at ang Kalabaw

Isang magsasaka ang nais manirahan sa ibang bayan kaya isang araw ay inipon
niya ang kanyang mga gamit at inilulan sa kanyang alagang kabayo at kalabaw.
Maaga pa ay sinimulan na nila ang mahabang paglalakbay. Makaraan ang ilang
oras ay nakaramdam ng matinding pagod at pang-hihina ang kalabaw dahil sa bigat
ng kanyang pasang gamit.

“Kaibigang kabayo, di hamak na mas mabigat ang pasan kong gamit keysa sa iyo.
Maaari bang tulungan mo ako at pasanin mo yung iba?” pakiusap ng kalabaw.

“Aba, yan ang ipinataw sa iyong balikat ng ating amo kaya pagtiisan mo,” anang
kabayo na lalo pang binilisan ang paglalakad.

“Parang awa mo na tulungan mo ako. Di ko na kakayanin ang bigat ng dala ko.

Nanghihina ako. Alam mo namang kailangan kong magpalamig sa ilog kapag
ganito katindi ang init ng araw dahil madaling mag-init ang katawan ko,” pakiusap
pa rin ng kalabaw.

“Bahala ka sa buhay mo,” naiinis na sagot ng kabayo.

Makaraan pa ang isang oras at lalong tumindi ang init ng araw. Hindi nagtagal at
ang kalabaw ay iginupo ng bigat ng kanyang dala at siya’y pumanaw. Nang makita
ng magsasaka ang nagyari ay kinuha niya ang lahat ng gamit na pasan ng kalabaw
at inilipat sa kabayo na bahagya namang makalakad dahil sa naging napakabigat
ng kanyang mga dalahin.

“Kung tinulungan ko sana si kasamang kalabaw ay hindi naging ganito kabigat ang
pasan ko ngayon,” may pagsisising bulong ng kabayo sakanyang sarili.

Aral ng pabula

 Maging matulungin sa kapwa.

  Kung may kakayahan kang tumulong ay huwag mong ipagdamot ito sa
iba. Malaking pasanin ang gagaan kung tayo ay magtutulungan.
 Huwag maging makasarili.

Ang Madaldal na Pagong

Isang umagang maganda ang panahon ay nagkita-kita sa tabing-sapa ang magkakaibigan. Sila ay si
Pagong Daldal, si Abuhing Gansa at si Puting Gansa. Nagkuwentuhan sila at di-nagtagal ay nagpaalam
ang magkapatid na gansa.
“Isama naman ninyo ako sa inyong tirahan sa kabilang ilog”, pakiusap ni Pagong Daldal.
“E, paano ka namin maisasama ay wala ka namang pakpak at hindi ka makakalipad?” wika ni Abuhing
Gansa.
“Oo nga ano”, wika ni Pagong Daldal na halatang lungkot na lungkot.
“Teka, may naisip ako”, wika ni Puting Gansa. “Maisasama ka namin kung susunod ka sa aking sasabihin.”
“Salamat. Ipinangangako kong susunod ako sa ipag-uutos ninyo”, wika ni Pagong Daldal.
“Kakagatin mo itong patpat sa gitna. Kakagatin naman namin ni Abuhing Gansa ang magkabilang dulo at
saka tayo lilipad. Kaya lamang, ito ang tandaan mo. Huwag na huwag kang magsasalita kung hindi ay
mahuhulog ka at lalagpak sa lupa.
O, hala. Tayo na. Kagatin mo na ang patpat, kaibigang Pagong”, wika ni Puting Gansa
“Tandaan mo, huwag kang magsasalita. Wala kang pakpak at kapag nakabitaw ka, tiyak na lalagpak ka sa
lupa.”
“Hindi ako magsasalita”, pangakong muli ni Pagong Daldal.
Kinagat ni Abuhing Gansa ang isang dulo ng patpat at ang kabilang dulo ay kinagat naman ni Puting
Gansa. At sila ay lumipad na.
Tuwang-tuwa si Pagong Daldal nang nasa ibabaw na sila ng mga punongkahoy! Waring nakaakyat sa
langit ang pakiramdam ni Pagong Daldal.
Nakita ng mga batang nagsisipaglaro sa parang ang lumilipad na pagong. Naghiyawan sila sa tuwa at
itinuro nila ang pagong na kagat-kagat ang patpat!
“Tingnan ninyo ang Pagong Daldal! Lumilipad!
Ha! Ha! Ha! Ha! Ha! Ha!”
Nagalit si Pagong Daldal. “Mga batang_______”
Hindi natapos ang iba pang sasabihin ni Pagong Daldal. Tuluy-tuloy siyang bumagsak sa lupa.
“Kaawa-awang Pagong!” nawika na lamang ni Puting Gansa at ni Abuhing Gansa.
Aral ng Pabula
  Tuparin ang ipinangako sa kapwa. Mas mainam ang taong may isang salita kaysa puro salita
ngunit mahina naman sa gawa.
 Kung ikaw ay may minimithi o pangarap sa buhay, mag-pokus ka. Isa ito sa mga sangkap
upang magtagumpay ang isang tao.
 Hindi sa lahat ng pagkakataon ay may mga taong handang tumulong sa iyo kaya huwag
sayangin ang tulong na binigay ng kaibigan.

Ang Buwaya at ang Pabo

Noong unang panahon, may isang batang buwayang namumuhay sa pampang ng Ilog Pasig. Siya ay
mabangis at ubod ng sakim. Sa kadahilanang ito, walang ibang hayop ang magkalakas ng loob na siya’y
lapitan.
Isang araw habang siya ay namamahinga sa ibabaw ng isang bato, napag-isipan niyang mag-asawa na.
Pasigaw niyang sinabi,
“Ibibigay kong lahat ng pag-aari ko upang magkaroon ng asawa.”
Katatapos pa lamang niyang sambitin ito nang may makiring pabo ang dumaan sa kanyang harapan. Inulit
banggitin ng pilyong buwaya ang kanyang kahilingan. Nakinig ng mabuti ang makiring pabo, at sinumulang
suriin ang anyo ng buwaya.
Sabi niya sa kanyang sarili,
“Pakakasalan ko ang buwayang ito. Mayaman siya. Naku! Kung mapapasaakin lamang ang lahat ng mga
perlas at diyamante, ako ang magiging pinakamasayang asawa sa buong mundo.”
Bumaba ang pabo sa bato na kung saan naroroon ang buwaya. Sinabing muli ng pilyong buwaya ang
kanyang pag-aalok ng kasal nang buong pagpipitagan, gaya ng gawi ng isang mapagkunwari.
Inakala ng pabo na ang malalaking mata ng buwaya ay dalawang magagandang diyamante at ang
magaspang na balat nito ay gawa sa perlas, kaya tinanggap niya ang alok nitong pagpapakasal.
Inanyayahan ng buwaya ang pabo na umupo sa kanyang bibig, upang sa gayon ay hindi daw madumihan
ng putik ang maganda nitong plumahe. Sinunod naman ng mangmang na ibon ang kahilingan ng buwaya.
Ano sa palagay ninyo ang nangyari? Ginawang masarap na hapunan ng sakim na buwaya ang kanyang
bagong asawa.
Aral:
 Iwasang maging alipin ng kayamanan. Ang pagiging mukhang pera ay parang lason sa
katawan na nakamamatay.
 Mas mabuti pang makapangasawa ng mahirap kaysa taong mayaman na huwad ang
kalooban.
 Huwag manloko ng kapwa. Pakatandaan na kung ano ang iyong itinanim ay siya mo ring
aanihin. Kung nagtanim ka ng kasamaan sa iba, balang araw ay babalik rin sa iyo ang pangit
na itinanim mo.
  Maging matalino sa bawat desisyong iyong gagawin. Pag-isipan itong mabuti at ng makailang
ulit bago gumawa ng mga bagay na maari mong pagsisihan sa bandang huli.

Si Mahistrado Kuwago
Isang araw, may krimeng pinahuhusgahan sa isang hurado ang ilang hayop. Kabilang dito ang
Ibon, ang Palaka, ang Pagong, ang Alitaptap, at ang Lamok. Upang maparusahan ang kriminal,
napagkaisahan ng lahat na magsilbing huwes ang Kuwago.
“Sapagkat ako ang napili ninyong magdesisyon kung sino ang kriminal sa kasong ito,
pakikinggan ko kayo sa inyong mga sasabihin.”
Nagsimulang tumindig ang Ibon na nagpahayag ng kaniyang problema.
“Ako po si Ibon. Hindi po ako makatulog sa gabi sapagkat kokak nang kokak ang Palaka.”
“O, bakit kokak ka nang kokak?” tanong ng Hurado sa Palaka.
“Ako po si Palaka. Kokak po ako nang kokak sa takot ko pong mahulugan ako ng bahay ni
Pagong.”
Tinawag ng Hurado si Pagong.
“Totoo ba iyon, Pagong?” takang-takang usisa ng Hurado.
“Totoo po. Bakit naman hindi ko po dadalhin ang nag-iisa kong bahay? Takot po kasi ako sa
alitaptap na laging may baong apoy sa likuran.”
“E bakit nga naman may apoy ka pang dala-dala?” pag-uusisa ng Hurado sa Alitaptap.
“Lagi po kasing may dala-dalang sibat ang Lamok. Para po hindi ako masundot, proteksiyon ko
po ang apoy.”
Tinawag ng Huradong Kuwago ang itinuturong Lamok.
“Totoo bang may dala-dala kang sibat na panundot?”
Hindi maipaliwanag ng Lamok kung bakit kailangang dala-dala niya lagi ang sibat.
Hindi nagkamali ang lahat nang ibunton sa lalaking Lamok ang parusang mabilanggo.
Nang akmang ipadadakip na ang hinatulan ay dali-dali itong lumipad. Kaagad siyang pumunta
sa Lamuklandia. Isinumbong niya sa mga kamag-anak ang malupit daw na Mahistrado.
“Dala-dala mo lang ang sibat na pananggalang, huhulihin ka na upang parusahan?” galit na
reaksiyon ng mga Babaeng Lamok.
“Dapat na ipagtanggol natin ang katribo!” sigaw ng mga Lalaking Lamok.
Inayos ng mga Babaeng Lamok ang mga businang panggalugad at mga sibat na panundot ng
kanilang mga asawa.
Humanda na sa paglusob nila ang batalyon ng mga Lamok.
Nang mapansin ng Mahistradong dumarating na ang nagliliparang mga Lamok ay ikinampay
na nito ang mga pakpak. Dali-dali itong lumipad at pumasok sa kuweba sa kagubatan.
Hindi nag-aksaya ng oras ang mga lalaking Lamok. Upang masigurong bihagin ang Mahistrado
ay pinuntahan nila ang lahat ng kuweba sa paligid. Pati na tenga ng mga tao ay sinisilip nila at
binubusinahan sa pag-aakalang kuweba rin itong mapagtataguan.
 Bigo ang mga Lamok sa paghahanap nila sa Mahistrado.
Hanggang ngayon ay patuloy ang mga lamok sa pagsilip at pagbusina sa ating mga tenga.

Aral
 Maging makatarungan sa pagpaparusa kanino man.

Ang Masamang Kalahi

Buhat nang mapatakbo ni Toniong Tandang si Tenoriong Talisain ay humanap na ng ibang libutan at
madaling nakapamayagpag na muli ang Talisain. Ang mga Katyaw na leghorn doon ay madaling nasilaw
sa balitang bilis at lakas ni Tenoriong Talisain. At madali niyang naging kaibigan ang pinakamagandang sa
mga banyagang manok na si Lolitang Leghorn.
Isang araw ay galit na galit na umuwi si Denang Dumalaga.
“Naku!” ang bulalas ng dumalaga. “Ako pala ay sinisiraan ni Tenoriong Talisain. Ako raw ay naging
kasintahan niya…”
“Diyata’t?” ang bulalas din ni Aling Martang Manok.
“At katakot-takot na paninira raw laban sa mga kalahi ang ginagawa ng Talisaing iyan. Tayo raw ay
ikinahihiya niya. Masamang lahi raw tayo…”
Gayon din ang ikinagalit ni Toniong Tandang nang siya’y dumating.
“Napakasamang manok iyang si Tenoriong Talisain”, ang wika ng tandang. “Kangina’y nakita ko. Kung
lumakad at magslita’y ginagaya ang mga leghorn.”
“Ang balita ko pa’y nagpasuklay ng balahibo upang maging mistulang leghorn na. Nakapang-nginig ng
laman.”
“Bayaan ninyo siya”, ang wika ni Aling Martang Manok. “Pagsisisihan din niya ang kanyang ginawang
iyan.”
Ilang araw, pagkatapos ay dumating si Toniong Tandang na kasama si Tenoriong Talisain. Gusut-gusot na
ang balahibo ng katyaw. Pilay pa ang isang paa, pasa-pasa ang buong katawan at hindi halos
makagulapay.
“Bakit ano ang nangyari?” ang tanungan ng mga kalahing manok.
“Iyan pala ay maluwat nang kinaiinisan ng mga katyaw na Leghorn”, ang wika ni Toniong Tandang.
“Kangina’y nakita ko na lamang na pinagtutulungan ng apat na katyaw na leghorn.”
“Bakit hindi mo pa pinabayaang mapatay?” ang wika ng mga kalahing manok. “Tayo rin lamang ay
ikinahihiya niya at itinatakwil pa…”
“Talaga nga sanang ibig ko nang pabayaan”, ang wika ni Toniong Tandang. “Ngunit hindi rin ako nakatiis.
At talagang namang kung hindi ako sumaklolo’y nasirang Tenoriong Talisain na siya ngayon.”
“Nakita mo na, Tenoriong Talisain!” ang wika ni Aling Martang Manok. “Iyang kalahi, kahit masamain mo’y
talagang hindi makatitiis.”
Aral:
 Pahalagahan ang iyong pamilya. Maaring iiwan ka o pababayaan ng mga taong nakapaligid sa
iyo ngunit ang pamilya ang laging nandiyan para sa iyo.
  Kahit pa gaano kasama ang ginawa mo sa iyong pamilya, sa oras ng pangangailangan ay sila
rin ang tutulong sa’yo.

Si Alitaptap at si Paruparo

May isang Paruparo na pinaglaruan ng isang batang lalaki. Iniwan niya itong nakabaligtad
at kakawag-kawag sa lupa.
Paruparo : Saklolo! Tulungan ninyo ako! (Dumaan si Langgam at narinig ang sigaw ni
Paruparo)
Langgam : Gusto kitang tulungan, ngunit nagmamadali ako. Maganda ang sikat ng araw at
maghahanap pa ako ng pagkain. (Umalis si Langgam at iniwan ang kaawaawang Paruparo)
Paruparo : Saklolo! Maawa kayo sa akin. Tulungan ninyo ako. (Dumating si Gagamba.
Lumapit siya kay Paru-paro)
Gagamba : Gusto kitang tulungan ngunit pagagandahin ko pa ang aking bahay.
Mangunguha pa ako ng sapot. (At umalis si Gagamba)
Paruparo : O Bathala! Tulungan po ninyo ako. Didilim na at magsisitulog na ang kasama
kong kulisap. Wala nang sa akin ay makakakita. (Pagod at gutom na si Paruparo. Napaiyak
siya. Nang pahiran niya ang kanyang luha ay may napansin siyang papalapit na pakislap-
kislap na liwanag)
Alitaptap : Naku, bakit ka nandiyan? Napaano ka at kawag ka nang kawag?
Paru-paro : Sa aking paghahanap ng nektar sa mga bulaklak ay hinuli ako ng isang batang
lalaki. Pinaglaruan niya ako at iniwan niya akong nakabaligtad dito. Hindi ko kayang
tumindig na mag-isa upang lumipad. Maaari bang tulungan mo ako?
Alitaptap : Aba, oo. Sandali lang, tatawag ako ng makakatulong ko. (Ilan pang sandali ay
dumating ang maraming alitaptap).
Paruparo : Maraming salamat sa inyo. Kayo ang sagot ni Bathala sa aking dalangin.
Kaybuti ng inyong kalooban…
Alitaptap : Walang anuman, kaibigang Paruparo. O sige, aalis na kami.
Paruparo : Aalis na rin ako. Pupunta na ako sa aking tahanang bulaklak. Salamat na muli.
Aral:
 Makikilala mo kung sino ang iyong tunay na kaibigan sa oras ng kagipitan.
  Huwag mag-atubiling tumulong kung may kakayahan. Mas maigi ang nagbibigay
ng tulong kaysa ikaw ang tinutulungan.

Ang Mag-anak na Langgam

Malapit-lapit na naman ang tag-ulan kung kaya’t ang isang mag-anak na langgam ay
abalang-abala sa paghahakot ng pagkain para sa kanilang pinagtataguan.

“Huwag kayong lilihis ng landas patungo sa ating lungga dahil sa may gawing kaliwa ay
may munting kanal,” sabi ni Tatay Langgam.

“Hindi po kami lalayo,” sabi ni Unang Munting Langgam.

Abala sa paghahakot ng mga pagkain ang bawat isa kung kaya’t hindi nila napansing ang
Bunsong Langgam ay unti-unting humiwalay sa pila.

“Nakakapagod naman ang paghahakot ng pagkain. Mmatagal pa naman ang tag-ulan ay

naghahanda na kami,” sabi sa sarili ng Bunsong Langgam. “Buti pa’y maghanap ako ng
mas masarap na pagkain.”

Walang anu-ano’y nakakita ng isang kendi na malapit na malapit sa kanal na ipinagbabawal

na puntahan ng kanyang ama.

“Siguro naman ay hindi ako mahuhulog sa kanal kung dahan-dahan kong kukunin ang
kendi.”

Sa kasabikan niyang makuha ang kendi ay hindi niya napansin ang munting sinulid na
kinapatiran ng kanyang paa kaya nawalan siya ng panimbang at tuloy-tuloy na nahulog sa
kanal.

Hindi mapakali ang Amang Langgam nang hindi niya makita ang kanyang Bunsong anak sa
pila. Kaya dali-dali siyang umalis upang ito’y hanapin hanggang sa siya’y mapadako sa
ipinagbabawal na pook. Pagtingin niya sa ibaba ay nakita niyang nakalutang sa tubig ang
kanyang bunsong anak.

Masakit man sa kalooban ay naibulong niya sa kanyang sarili na, “iyan ang napapala ng
mga anak na matigas ang ulo.”
Aral

 Makinig sa babala o pangaral ng mga magulang upang maiwasan ang problema

o anumang sakuna na maaring mangyari.

 Huwag maging matigas ang ulo.

Bakit Laging Nag-Aaway ang Aso, Pusa at Daga?

Noong unang panahon, ang mga hayop ay nakapagsasalita at
nagkakaintindihan. Sila ay magkakaibigan. Ang daigdig ay
napakapayapa at animo’y isang paraiso. Ang mga aso, pusa at daga
ay mabubuting magkakaibigan. Sama-sama silang kumakain. Lagi
silang nagbibigayan at nagtutulungan sa kani-kanilang mga
suliranin. Subalit ang lahat ng ito ay nasira dahil lamang sa isang
pangyayari.

Isang araw, umuwi ang aso na may dala-dalang buto para

pagsaluhan nila ng kaniyang mga kaibigang pusa at daga. Wala
doon sina pusa at daga dahil naghahanap pa rin ang mga ito ng
pagkain. Nakarinig ng ingay ang aso sa pintuan ng bahay. Inilapag
ng aso ang buto at tumakbo sa labas upang tingnan kung ligtas
ang kaniyang amo.

Sa oras naman na iyon ay dumating ang daga. Malungkot siya

dahil wala siyang nakuhang pagkain. Nakita niya ang buto. Kinuha
niya ito at dinala sa bubungan ng bahay.

“Mamayang gabi ay may pagsasaluhan kami ng aking mga

kaibigang aso at pusa,” bulong ng daga sa sarili.

Pagbalik ng aso sa bahay ay nagulat ito ng makitang wala na ang

iniwang buto. Naghanap nang naghanap ang aso subalit hindi rin
niya makita ang buto. Dumating ang pusa na wala ring dalang
pagkain. Tinulungan niya ang aso sa paghahanap ng buto.
Nakarating sila sa itaas ng bahay hanggang sa kinaroroonan ng
daga. Nagulat ang aso at pusa. Akala nila ay sadyang kinuha ng
daga ang buto para masolo niya ito.
Mabilis na lumapit ang pusa sa daga at pinagalitan ito.
Nagpaliwanag ang daga ngunit hindi rin siya pinakinggan ng pusa.
Nag-away silang dalawa kaya’t ang buto ay nalaglag. Nasalo ito ng
aso at dali-daling tumakbo hanggang sa likod ng bahay.

“Hah..hah.. hihintayin ko na lang sila dito. Siguro mamaya ay

magkakasundo na rin sila at masaya naming pagsasaluhan itong
buto,” bulong ng asong humihingal.

Dahil sa pagod at matagal-tagal ding paghihintay sa pagdating ng

dalawang kaibigan, kinain na ng aso ang ikatlong bahagi ng buto.
Itinira niya ang parte ng daga at ng pusa.

Mainit pa ang ulo ng pusa dahil sa galit nang ito ay dumating sa

kinaroroonan ng aso. Inabutan niya ang aso na kumakain ng mag-
isa. Bigla niyang inangilan ang aso. Nagkasagutan silang dalawa
hanggang sa sila ay magkasakitan ng katawan. Narinig ng may-ari
ng bahay ang ingay na dulot ng pag-aaway ng aso at pusa. Inawat
silang dalawa at pinaghiwalay. Naghiwalay ang aso at pusa na
kapwa may tanim na galit sa isa’t-isa. Iyon na ang simula ng
kanilang pagiging magkaaway.

Magmula noon, sa tuwing makikita ng aso ang pusa ay

kinakahulan niya ito. Ang pusa naman ay di padadaig. Lagi siyang
sumasagot at lumalaban sa aso. At sa tuwing makikita ng pusa ang
daga ay hinahabol niya ito. Dahil naman sa takot ang daga ay
pumapasok sa isang maliit na lungga at lumalabas lamang doon
kapag wala na ang pusa.

Aral

 Huwag makikipag-away.
 Kung may hindi pagkaka-unawaan, ayusin ito sa maayos
na paraan.
 Makipag-usap ng mahinahon at huwag agad magsakitan.
PABULA