ஒப்புதல் வாக்குமூலம்

பெண்ணே! நீ எங்கள் முகவரியாய் இருந்தாய்

அடிநாள் தொட்டு நாம் உன் முகத் திரையாய் இருந்தோம்

உன்னை எரித்த நெருப்புகளிலிருந்து

வி
சுவரூ
பமெடு
த்
துஎழு
ந்
துநி
ற்
கிறா
ய் !
நீ
நீ எங்கள் சிறகாக இருந்தாய்

நாம் உன் கூண்டாக இருந்தோம்

நீ தேவன் சபையில்

உனக்கு விலங்கும் சாட்சியுமாயிருந்த

நீ எங்கள் விடியலாக இருந்தாய்
சிலம்புகளை உடைப்பதற்காகச்
நான் உன் அஸ்தமனமாய் இருந்தோம்
சினத்தோடு வந்து நின்றாய் நீ

நீ தேவ வார்த்தையாய் இருந்தாய்

உன் காயங்களே வாய்களாகக்
நாமோ உன்னைக்
கண்ணீர்த் துளிகளே வார்த்தைகளாக
கெட்ட வார்த்தை ஆக்கினோம்
வாதாடுகிறாய் நீ

நீ கர்ப்பக் கிரகமாய் இருந்தாய்

நாம் குற்றவாளிகள்தாம்
நாமோ உன்னைக்
ஒப்புக்கொள்கிறோம்
கழிவறை ஆக்கினோம்

பாலூட்டும் தனங்களைக் கடித்து

எங்கள் வெற்றிகளுக்குப் பின்னால்
ரத்தம் குடித்த அட்டைகள் நாம்
நீ இருந்தாய்

எங்களைப் பெறுகிறவள் நீ
உன் தோல்விகளுக்குப் பின்னால்
எங்களால் இழப்பவளும் நீதான்
நாம் இருந்தோம்

நீ எங்கள் கண்ணாக இருந்தாய்

சக்தியே!
நாம் உன் கண்ணீராக இருந்தோம்
காலைத் தூக்கி அடி
வாழ்க்கைச் சதுரங்கத்தில்
உன்னை வெட்டியபடி
முன்னேறியவர்கள் நாம்
நாமே நீ இட்ட பிச்சைதான்
ஆனால் உன்னை
எங்கள் வாசலில் கையேந்தும்
பிச்சைகாரி ஆக்கினோம்
தாய்மைக்காக சமைபவளே!
உன் சதையைத் தின்னு
பசியாறும் கழுகுகள் நாம்
இலக்கணங்களை உனக்கு வற்புறுத்தினோம்
நாம் வழு அமைதிகளாக இருந்தோம்
நீ உன்னை விற்றால் அது விபச்சாரம்
நாம் எங்களை விற்றால்
அது திருமணம் என்றோம்
பூஜைக்கு நாம்
பொட்டுக் கட்ட நீ என்று
விதித்தோம்
காதல் கூட
நாம் உனக்கு விரிக்கும் வலைதான்
தாலிகூட
நாம் உனக்குப் பூட்டும் விலங்குதான்
அம்மா, சகோதரி, காதலி, மனைவி, மகள்,
வைப்பாட்டி, வேசி என்று
எங்கள் விளையாட்டிற்கான பொம்மையாகவே
உன்னை ஆக்கினோம்
அவதாரங்களையும் தீர்க்கதரிசிகளையும்
பெறுகிறவள் நீ
நாமோ உன்னைப்
பாவங்களின் பிறப்பிடம் என்றோம்
உன்னை அணைப்பதாக நினைத்துக்கொண்டு
இருண்டு போனவர்கள் நாம்
இதோ! உன் முன்னால் குற்ற உணர்ச்சியுடன்
தலை குனிந்து நிற்கிறோம்
விளக்குகள்
விளக்குகளே! விழிகளின் விழிகளே!
நீங்கள் இரவின் புன்னகைகளா?
இல்லை, கண்ணீர்த் துளிகளா?
நீங்கள் இரவின் நினைவுகளா?
மனிதன் எழுதும் பதில் கடிதத்தின்
எழுத்துகளா நீங்கள்?
கறுப்புச் சந்தையில் மட்டும்
செலாவாணி ஆகும் நாணயங்களே நீங்கள்

இல்லை, கனவுகளா?
விட்டில்கள் தம் உயிரையே
பரிசமாகத் தந்து மணம் முடிக்கும் அளவுக்கு
நீங்கள் இரவின் ஆபரணங்களா?
உங்கள் காதலில் அப்படி என்ன பேரின்பம்?
இல்லை, ரணங்களா?

ஏரி
வதி
லும்
சு
கமு டோ?
ண ்
நீ
ங்
கள்
சூரி
யனின்எச்
சில்
து களா?
ளி
இல்லை, நிலவின் வியர்வைத் துளிகளா?
காதல் பள்ளியறையில்
பாடங்கள் கண்களால் படிக்கப்படுவதில்லை
நீ
ங்
கள்
இரு
ள்மலரைமொ ய்
க்
கும்
அதனால்தான் அங்கே
மஞ்
சள்
வண ்
டுகளா?
உங்களை அணைத்துவிடுகிறார்கள்
இல்லை, பறக்காத மின்மினிகளா?

ராத்திரி நகசியங்களுக்கு
நீ
ங்
கள்
வெறி
தணிந்
த சாதுகாளா?
க் நீங்கள் சாட்சிகளாக இருந்தாலும்
இல்லை, இருட்டை மதம் மாற்றச் உங்கள் நாவோ பேசுவதில்லை
சுடர் நாவால் உபதேசிக்கும் பாதிரிகளா? அப்படி இருந்தும்
திருடர்கள் இருட்டில்
திருடுகிறார்கள்
இருட்டு என்ற ராசட்ஸ எதிரியை
நீங்களே இருட்டையே
திருடுகிறீர்கள் அஞ்சாமல் எதிர்த்துப் போராடும்
சின்னஞ்சிறு வீரர்களே!
உங்கள் சுடர் உங்கள் போராட்ட குணத்தை
கும்பிடும் கை போல் இருப்பதால்தானோ எங்களுக்கும் கற்றுக்கொடுங்கள்
ஆலயங்களில் உங்களுக்கு ஆஸ்தானம்?
எரியவும் எரிக்கவும் எங்களுக்குத்
தெரியும்
ஆ யி
ரம்
ரூபங்
கள்
உங்
களுக்
கு
ஆனால் உங்களைப் போல்
ஆனாலும் நீங்கள் பேசும் உண்மை
ஒளி கொடுக்க மட்டும்
ஒன்றுதான் தெரியவில்லையே!
கனவு (அப்துல் கலாம்)
கனவு காணாதவர் யாரும் இல்லை கனவின் கனவு!
கனவு, கண் மூடிக் காணும் காட்சி
இயற்கையும் கூடக் உறக்கத்தில் விழிப்பு
கனவு காண்கிறது தூக்கம் போடும் புதிர்
ஆசைகளின் அந்தரங்க நீலப் படம்
மேகத்தின் கனவு வானவில் காயங்கள் முகம் பார்க்கும் கண்ணாடி
இரவி ன்கன வுநட்சத்திரங்
கள் நினைவுகளின் உளறல்
பூ
மியின்கன வுபூக்கள் சொர்க்கத்தில் சாளரம்
சூரியனின் கனவு நிலவு நமக்கு நாமே பேசும் புரியாத மொழி
ஆ ணின்கன வு பெண் மரபு இலக்கணம் வெறுத்த மனம்
கண்ணீரின் கனவு புன்னகை எழுது ம்
பு
துக்கவி தை
சொற்களின் கனவு கவிதை மனிதனின் அமானுஷ்யம்
உண ்மையின்கன வு பொய்
கனவு பொய்யல்ல
கடவுளின் கனவு நாம் அது உண்மையின் நிர்வாணம்
எனவே, நமது கனவு
கனவு மனிதனின் அந்தரங்க அறை
அங்கேதான் அவன்
தன் நாடாக வேடங்கள் கனவுகளே
அனைத்தையும் களைந்துவிட்டு நம் கறுப்பு வெளுப்பு வாழ்க்கைக்கு
நி
ஜமாக இரு க்கி
றான் வர்ணங்கள் தீட்டுகின்றன

கனவுகளே நம்மை அடைக்காத்தன வாருங்கள்!

கனவுகளே நமக்குச் கனவுகளால் வாழ்கிறவர்களை

சிறகுகள் தந்தன வாழ்த்துவோம்

கனவுகளே நம்மைப் கனவுகளில் வாழ்கிறவர்களுக்காக

புதிய கரைகளை நோக்கி அழைத்த
அனுதாபப்படுவோம்.
கலங்கரை விளக்குகளாய் இருந்தன
போட்டி (படையப்பா)
ஒருநாள், எனக்கும் வானத்திற்கும்
போட்டி நடந்தது
நான் பேச்சை எடுத்து வைத்தேன்
அது இடியை எடுத்து வைத்தது
நான் புன்னகையை எடுத்து வைத்தேன்
அது வைகறையை எடுத்து வைத்தது
நான் கவிதையை எடுத்து வைத்தேன்
அது வானவில்லை எடுத்து வைத்தது
நான் கண்ணீரை எடுத்து வைத்தேன்
அது மழையை எடுத்து வைத்தது
நான் உறக்கத்தை எடுத்து வைத்தேன்
அது இருளை எடுத்து வைத்தது
நான் வியர்வைத் துளிகளை எடுத்து வைத்தேன்
அது நட்சத்திரங்களை எடுத்து வைத்தது
நான் சந்தேகங்களை எடுத்து வைத்தேன்
அது கிரணங்களை எடுத்து வைத்தது
நான் கோபத்தை எடுத்து வைத்தேன்
அது வெயிலை எடுத்து வைத்தது
நான் பெருமூச்சை எடுத்து வைத்தேன்
அது புயலை எடுத்து வைத்தது
நான் காதலை எடுத்து வைத்தேன்
அது நிலவை எடுத்து வைத்தது
இறுதியில் நான்
புதுப்புது இலட்சியங்களை
நான் எண்ணங்களை எடுத்து வைத்தேன் நோக்கி நடக்கும்
அது மேகங்களை எடுத்து வைத்தது என் பாதங்களை எடுத்து வைத்தேன்
பெளர்ணமி பிறை
வயது வந்தவர்களே! வாருங்கள் அறியும் பருவத்தில் நாம் அறிந்துகொண்டது
வயது வந்ததற்காக அழுவோம் பேதங்களையும் பாவங்களையும் தானே?

நம் குழந்தைப் பருவத்தின் அறிவு ஓர் அழுக்கா?

இழவுக்காக அழுவோம்
நமக்குள்ளேயே நடந்த
அன்று கன்றுக் குடிகளாகத்
அந்த மரணத்திற்காக அழுவோம்
துள்ளத் திரிந்தோமே
இன்று நுகத்தடி மாடுகளாய்
அறிவுக் கனி உண்டதால் பாரம் இழுக்கிறோமே
நாம் இழந்துவிட்ட
அந்த சொர்க்கத்திற்காக அழுவோம்
வயது ஒர் தண்டனையா?

கண்ணீரில் நனைந்து கிழியாத

அன்று அரும்புகளாக இருந்த போது
அந்தச் சிரிப்புகள்
எங்களிடம் தெய்விக நறுமணம் இருந்ததே
கவலைத் தீயில் கருகாத
இன்று மலர்ந்து நிற்கும் போது
அந்தப் பூக்காலங்கள்
நாற்றம் அல்லவா பரப்புகிறோம்?
வெளிச்சத்தாலும் பாடல்களாலும்
அலங்கரிக்கப்பட்ட
அந்தத் திருவிழாப் பொழுதுகள் மலர்ச்சி ஒரு சாபமா?
எங்கே போயின?
அறியாப் பருவத்தின்
அந்தப் பிறைப் பருவத்தில்
வளர்ச்சி ஒரு நோயா? ஒளிந்திருப்பவர்களைக் கண்டுபிடித்தோம்
இப்போதோ வாழ்க்கை ஆட்டத்தில்
நாங்கள் எங்களையே
அப்போது எங்களுடைய
தேடிக் கொண்டிருக்கிறோம்
சின்னஞ் சிறு சிணுங்கலுக்கும்
ரத்தம் பாலானது
இப்போதோ எங்கள் மூச்சுப் பட்டாலும் அப்போது இறைவன் அனுப்பிய
பால் ரத்தமாகிவிடுகிறது வாழ்த்து மடலாக இருந்தோம்
இப்போதோ மஞ்சள் பத்திரிகை
ஆகிவிட்டோம்!
அப்போது மரப்பாச்சிக்குக் கை ஒடிந்தால் கூடக்
கண்ணீர் வடித்தோம்
இப்போதோ நரபலியே இறைவா! எங்களுக்கு மீண்டும்
எங்கள் மத விளையாட்டாகிவிட்டது அந்த அறியப் பருவத்தைக் கொடு
எங்களைச் சலவை செய்ய
வேதங்களையும் தூதர்களையும்
அப்போது
மீண்டும் மீண்டும் அனுப்பும் சிரமம்
ஒரு கிளிஞ்சில் கிடைத்தால் கூட
உனக்கு இருக்காது
ஏதோபு
தையலே கி
டைத்
ததுபோல்
கூத்
தாடி
னோ ம்

இப்போதோ பிள்ளைகளே! தெய்விகய் தீபங்களே!

முத்துக் குவியலே கிடைத்தாலும் உங்களிடமிருக்கும் ஒளியைக் கற்றுக்

கொள்ளாமல்
எங்களுக்குத் திருப்தி ஏற்படுவதில்லை உங்களுக்கு எங்கள் இருள்களைக்
கற்றுக் கொடுக்கிறோம்
குழந்தைகளே! உங்கள் விரல்களை எங்களை உங்கள் தேவ தேசத்திற்கு
நாங்கள் பிடித்துக் கொள்கிறோம் அழைத்துச் செல்லுங்கள்
அலங்காரம்
கொடிகள் சொந்தப் பூக்களால்
தம்மை அலங்கரித்துக் கொள்கின்றன
மனிதன் தன்னை அலங்கரித்துக்கொள்ளப்
பூக்களை விலைக்கு வாங்குகிறான்.
வானம் சொந்த நட்சத்திரங்களால்
தன்னை அலங்கரித்துக் கொள்கிறது
மனிதன் தன்னை அலங்கரித்துக்கொள்ள
பூமியிடமிருந்து நவரத்தினங்களைத்
திருடுகிறான்
பால் தன் ஆடையை
தன்னிலிருந்தே தயாரித்துக் கொள்கிறது
மனிதன் தன் ஆடைக்காகப்
பருத்தியிடம் பிச்சை கேட்கிறான்
நீ சுயமரியாதை உடையவனாக இருந்தால்
உன் ஆடை அணிகளை
உன்னிலிருந்தே உருவாக்கு
உன் தலையைப் புகழால் அலங்கரி
மகுடங்களால் அலங்கரிக்காதே
மகுடங்கள் தலை மாறக் கூடியவை
உன் நெற்றியைச் சிந்தனையால் அலங்கரி
திலகத்தால் அலங்கரிக்காதே
ஏனென்றால்
திலகம் கலையக் கூடியது
உன் கண்களை
இரக்கக் கண்ணீரால் அலக்கரி மையினால் அலங்கரிக்காதே
ஏனென்றால் மை கரையக்கூடியது
உன் செவிகளைக் கேள்வியால் அலங்கரி
தோடுகளால் அலங்கரிக்காதே
ஏனென்றால் தோடுகள் திருடு போகக் கூடியவை
உன் உதடுகளை உண்மையால் அலங்கரி
சாயத்தால் அலங்கரிக்காதே
ஏனென்றால் சாயம் வெளுத்துப் போகக் கூடியது
உன் தோள்களை வீரத்தால் அலங்கரி
மாலைகளால் அலங்கரிக்காதே
ஏனென்றால் மாலைகள் வாடக் கூடியவை
உன் கைகளை ஈகையால் அலங்கரி
மருதாணியால் அலங்கரிக்காதே வானவில்லுக்கு எதற்கு வர்ணப் பூச்சு?
ஏனென ்
றால்
மரு
தாணிமறையக்கூ
டியது
கண்ணுக்கு அழகாக இருப்பவர்களைக்
நீ உன்னை உன்னால் அலங்கரி காலம் சிதைத்துவிடுகிறது
பொன்னால் அலங்கரிக்காதே காதுக்கு அழகாக இருப்பவர்கள்
ஏனென்றால் மரணத்தையும் அலங்காரமாக்கிக்
பொன்னை விட மனிதனின் சுயம் கொள்கிறார்கள்
மதிப்புடையாது
நிலவுக்கு எதற்கு அரிதாரம்?
தவறான எண்
தற்செயலாய் ஒரு நாள் தொலைபேசியில்
தவறான எண்ணில் சிக்கினான்
இறைவன்
“என்ன ஆச்சரியம்! இறைவனா?
நீ தேடினால் கிடைப்பதில்லை
இப்படித்தான் எதிர்பாராத வகையில்
சிக்கிக்கொள்கிறாய்
தொலைபேசியை வைத்துவிடாதே
பல நாட்களாவே
என் இதயத்தைக் குடையும்
சில கேள்விகளை
உன்னிடம் கேட்க வேண்டும்” என்றேன்
கண்ணீரைப் போல்
கேள்விகள் பொங்கிக் கொண்டு வந்தன
எங்கள் காரியங்களில்
குற்றம் பிடிப்பவனே!
எந்த சபிக்கப்பட்ட மண்ணால்
எங்களைப் படைத்தாய்?
ஏதேன் தோட்டத்தில்
ஏன் வைத்தாய்?
உனக்கே பணிய மறுத்த சாத்தானை
பலவீனமான எங்களின் எதிரியாக
ஏன் ஆக்கியாய்?
அந்தப் பிரளயப் பொழுதில்
தன் பேழையில் சேமிக்க
நல்ல மனிதர்களைத் தேர்ந்தெடுத்ததில்
நோவா தவறு செய்துவிட்டாரா?
இங்கே என்ன நடக்கிறது என்று பார்!
இதோ! உனக்கு வீடு கட்டுவதற்காகவே
உன்வீ
ட்
டை இடி
க்
கும்
மூடர் !
கள்
இடிக்கப்படுவதில் நீ இடைக்கப்படுகிறாயா?
கட்டப்படுவதில் நீ கட்டப்படுகிறாயா?
இந்த ராம் யார்? ரஹிம் யார்?
பெயரில் என்ன இருக்கிறது
என்றவன் பேதை
பெயரால் அல்லவா இத்தனை பிரச்சினைகள்?
பெயர்களில் நீ இருக்கிறாயா?

ரத்தம் உன் அபிஷேகமா?

நீ அன்பு என்றால்
இந்தப் பகை யார்?
இது எந்த மதம்? எந்த வேதம்?

நீ சாந்தி என்றால்
இவர்களா உன் பக்தர்கள்?
இந்த வெறி யார்?

தீமை அதிகரிக்கும் போதெல்லாம்

நீ ஆனந்தம் என்றால்
அவரிப்பேன் என்றாயே?
இந்தத் துயரம் யார்?
இதைவிடக் கொடிய காலம் எது?
நீ சுதந்திரம் என்றால்
எங்கே காணோம்
இந்த அசிங்கம் யார்?
உன் அவதாரம்?

நீ உண்மை என்றால்
இன்னும் எதற்காகப்
இந்தப் பொய் யார்?
பூக்களை உண்டாக்குகிறாய்?

நீ ஒளி என்றால்
இன்னும் எந்த நம்பிக்கையில்
இந்த இருள் யார்?
குழந்தைகளை அனுப்பிக் கொண்டிருக்கிறாய்?

எரியும் வீடுகள்
ஆலய மணி ஓசையும்
உன் தீபாராதனையா?
மசூதியின் அழைப்பொலியும்
கடைசியாகக் கேட்கிறேன் “ராங் நம்பர்” என்ற பதிலோடு
நீ ஹிந்துவா? முஸ்லிமா? இணைப்பு துண்டிக்கப்பட்டது
பற்று வரவு
இறக்கப் போகிறவனே! நில் பல தேனீக்கள் திரட்டி வைத்த
கணக்கை முடித்துவிட்டு போ! தேன் என்பதை அறிவாயா?

வாழ்க்கையெல்லாம் பற்று எழுதியவனே! பசித்த போதெல்லாம்

உன் பங்குக்கு ஒரு வரவாவது பூமியின் மார்பில் பால் குடித்தாயே!
வைத்துவிட்டுப் போ!
ஆயுள் முழுதும்
இந்தப் பூமிக்கு ஐந்
துபி
ச்
சைப்
பாத்
திரங்
கலி
ல்
ஒரு பிச்சைக்காரனாகவே வந்தாய் வாங்கி உண்டாயே!
ஒரு கடனாளியாகவே
சாகப் போகிறாயா? எதற்காவது விலை கொடுத்தாயா?
வாடகையாவது தந்ததுண்டா?
என்னுடையது என்று
நீ உரிமை கொண்டாடும் எதுவும்
நன்றியாவது செலுத்தினாயா?
உன்னுடையதல்ல

மேகத்தின் நீரையும்
உன் உடல்
சந்திர சூரிய விளக்குகளையும்
உன் பெற்றோர் இட்ட பிச்சை
பயன்படுத்தினாயே!
கட்டணம் கட்டியதுண்டா?
உன் சுவாசம்
நீ காற்றிடம் வாங்கிய கடன்
அனுபவங்களின் திருமணங்களுக்கு வந்து
சமுகம் கட்டிய கூரைகளின் அடியில் கொடுக்கலைச் செய்தாயா?
குடியிருந்தவனே!
‘தீ’ விபத்து நடந்தபோது
எந்தக் கையாலோ
உன் பங்குக்கு ஒரு வாளி நீராவது
சுடர் ஏற்றப்பட்டவனே!
வீசினாயா?
ஒரு விளக்கையாவது
நீ ஏற்ற்விட்டுப் போக வேண்டாமா?
உன் முன்னோரின் நதிகளிலிருந்து
உன் வயல்களுக்கு
மொத்தமாகச் செத்துப் போகிறாய்
நீர் பாய்ச்சிக் கொண்டவனே!
கொஞ்சம் சில்லறையாகவாவது
‘வெள்ளம்’ கரையுடத்தபோது
நீ இங்கே இருக்க வேண்டாமா?
ஒரு தட்டாவது மண் சுமந்தாயா?

மரணக் காற்றில்
அறிமுகம் இல்லாத கைகளால்
ஒரு விளக்கைப் போல்
கண்ணீர் துடைக்கப்பட்டவனே!
அணைந்து போகாதே!
சக மனிதனின்
ஓர் ஊதுவத்தியைப் போல்
ஒரு கண்ணீர்த் துளியையாவது
கொஞ்சம் நறுமணமாவது
நீ துடைத்திருக்கிறாயா?
விட்டு விட்டுப் போ!

யாரோ ஊற்றிய நீரால்

உன் சாவில் சாம்பலை அல்ல
புன்னகை பூத்தவனே!
நெருப்பை விட்டுச் செல்!
ஒரு காய்ந்த உதட்டிலாவது
மண்ணில் ஒரு காயத்தை அல்ல
நீ புன்னகையை மலர்த்தியிருக்கிறாயா?
ஒரு மருந்தை விட்டுச் செல்!

என்ன உறவு உன் உறவு?

நான் யார்
‘மகனே!’ என அழைக்கிறாள் தாய் ஒவ்வோர் அழைப்பிற்கும்
நான் மகனாகிறேன் நான் ஒவ்வொரு விதமாக
  நடக்கிறேன்
‘தம்பி!’ என அழைக்கிறான் அண்ணன்  
நான் தம்பியாகிறேன் நடக்கிறேனா?
  நடிக்கிறேனா?
‘அண்ணனா!’ என அழைக்கிறாள் தங்கை தெரியவில்லை
நான் அண்னாகிறேன்  
வாழ்க்கை என்ற ஒரே நாடகத்தில்

‘அத்தான்!’ என அழைக்கிறாள் மனைவி எனக்கு எத்தனை பாத்திரங்கள்?

நான் அத்தானாகிறேன  
ஒவ்வொரு பாத்திரமாகும் போதும்
அதற்கேற்ற வசனத்தைப்
‘அப்பா!’ என அழைக்கிறாள் மகள்
பேசுகிறேன்
நான் அப்பாவாகிறேன்
 
 
இந்த நாடகத்தில்
ஒவ்வோர் உறவினரும்
என் சொந்தப் பேச்சுக்கு
ஒவ்வோர் உறவுப் பெயரால்
இடமில்லாமல் போகிறது
என்னை அழைக்கிறனர்
 
அப்போது நான் அந்த உறவாக
என் சொந்தப் பேச்சு என
ஆகிவிடுகிறேன்
ஒன்று உண்டா?
ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு பெயரால் அப்படியென்றால்
என்னை அழைக்கின்றனர். நான் என்று
என்னை நான் எப்படி அழைப்பது? ஏதாவது எஞ்சுகிறதா?
   
எனக்கென்று ஒரு சொந்தப் பெயர் ஐந்து பொறிகளும்
உண்டா? என் மீது கிறுக்கிக்கொண்டே
தெரியவில்லை இருக்கின்றன

   

ஒவ்வொரு பெயருக்கும் நான் என்பது

ஒவ்வொரு வேஷம் வெள்ளைத் தாளா?
தரிக்கிறேன் ஐபொறியின் கிறுக்கலா?
என் உண்மை வடிவம் எது? தெரியவில்லை
தெரியவில்லை  
  வயது என்னைச்
உண்மையில் நான் யார்? செதுக்கிக்கொண்டே

வேஷங்களின் கதம்பமா? இருக்கிறது

பெயர்களின் மொத்தமா?  
நான் இருப்பது
 
எல்லோரும் என்னைச் சிற்பத்திலா?

சில்லறையாக மாற்றிப் உடைந்து விழுந்து சில்லுகளிலா?

பங்கிட்டுக் கொண்டனரா? தெரியவில்லை

செலவழிக்கின்றனரா?  

   
சமூகம் தனக்குப் தனியாக இருக்கும் போதும்
பொருத்தமான சட்டையாக நான் நானாக இருக்க முடியவில்லை
என்னை வெட்டித் தைத்துப்  
போட்டுக்கொண்டது என் ரத்தத்தில் ஒலிக்கிறது
ஒரு கும்பலின் கூச்சல்
நான் என்பது  
தைக்கப்பட்ட சட்டையா? நான் என்று
வெட்டி எறிந்த துண்டுகளா? தனியே ஒன்று உண்டா?
தெரியவில்லை
 
இழந்தவர்கள்
ஓடிக்கொண்டிருப்பவனே! நில்
எங்கே ஓடுகிறாய்?
எதற்காக ஓடுகிறாய்?
வாழ்க்கையைப் பிடிக்க ஓடினாய்
ஆனால் உன்
கண்மூ
டிய ஓட்
டத்
தில்
அதைப் பார்க்காமலே ஓடுகிறாய்
 
நில், கவனி
உன்னிலிருந்தே ஓடிகிறாய்
உன்னை விட்டு ஓடுகிறாய்
 
குளிர் காயச்
கள்ளி பொறுக்கத் தொடங்கினாய்
கள்ளி பொறுக்குவதிலேயே
உன் ஆயுள்
செலவாகிக் கொண்டிருக்கிறது
நீ குளிர் காய்வதே இல்லை
 
வாழ்க்கை ஒரு திருவிழா
நீயோ அதைக் கொண்டாடுவதே இல்லை
கூட்டத்தில்
தொலைந்து போகிறாய்
ஒவ்வொரு வைகைறையும்
உனக்காகவே
தங்கத் தட்டில்
பரிசுகளைக் கொண்டு வருகிறது
நீயோ பெற்றுக்கொள்வதே இல்லை
ஒவ்வோர் இரவும்
உனக்காகவே
நட்சத்திரப் பூச் சூடி
ரகசிய அழகுகளோடு வருகிறது
நீயோ தழுவிக்கொண்டதே இல்லை
 
பூர்ணிமை
இரவுக் கிண்ணத்தில்
உனக்காகவே வழிய வழிய
மது நிரப்புகிறது
நீயோ அருந்துவதே இல்லை
 
ஒவ்வொரு பூவும்
உன் முத்தத்திற்கான இதழாகவே
மலர்கிறது
நீயோ முத்தமிட்டதே இல்லை
 
மேகங்களின் கிரணங்கள் இங்கும் அங்கும்
உனக்காக ஏழு வர்ணங்களில் அலைகிறாய்
காதல் கடிதம் எழுதுகின்றன ஆனால்
நீயோ படிப்பதே இல்லை நீ எதையும் நெய்வதில்லை
 
உன்னைச் சுற்றிலும் ரசவாதக் கல்லைத்
செளந்தர்ய தேவதை தேடி அலைகிறாய்
காதலோடு புன்னகைத்துக் நீதான் அந்தக் கல் என்பதை
கொண்டிருக்கிறாள்
நீ அறியவில்லை
நீயோ பார்ப்பதே இல்லை
 
 
கடிகார முள்ளாய்ச்
உன் மனைவியின் கொலுசில்
சுற்றிக் கொண்டே இருப்பவனே
உன் குழந்தையின் சிரிப்பில்
வாழ்க்கை என்பது
உன் அண்டை வீட்டுக்காரரின்
வட்டமடிப்பதல்ல என்பதை
கை அசைப்பில்
எப்போது உணரப் போகிறாய்?
தெருவில் போகின்ற அந்நியனின்
 
திருப்பிப் பார்த்தலில்
நீ அர்த்த ஜீவனுள்ள
வாழ்க்கையின் சங்கீதம் ஒலிக்கிறது
எழுத்துக்களால் ஆனவன்
நீயோ கேட்பதே இல்லை
ஆனால் நீயோ
 
வெறும் எண்ணாகிவிடுகிறாய்
தறி நாடாவைப் போல்
நீ முத்துக்கள் நிறைந்த சமுத்திரம்
ஆனால் நீயோ
கிளிஞ்சில் பொறுக்க
அலைந்துகொண்டிருக்கிறாய்
 
நீ வயிற்றிலிருந்துதான் வந்தாய்
ஆனால் நீ
வயிற்றில் இல்லை
 
வயிற்றில் விழுந்து கிடப்பவனே!
மேலே இதயத்திற்கு ஏறு!
அங்கே உனக்கான ராஜாங்கம்
காத்திருக்கிறது.
இரவின் கண்ணீர்
இரவு மர்மத்தால்
தன் நட்சத்திரக் கடிதத்தை மூடி மறைப்பவள்
அழித்துக்கொண்டிருந்த போது
நான் அதைச் சந்தித்தேன்
அதனாலேயே
நீ என்னை
‘நீ யார்?’ என்றாள் அதிகமாகக் கவர்கிறாய்
‘உன் காதலன்’ என்றேன்

பகலின் சூரியக் கோப்பையில்

‘நீ ஏன் ததும்புவது
என்னைக் காதலிக்கிறாய்?’ நெருப்பு ரசம்

என்றாள்
‘நான் உன்னைக் உன் நிலாக் கிண்ணத்தில்
காதலிக்காமல் இருக்க முடியாது ததும்புவதோ
கவிதை மது

உன் மர்ம அழகு

உன்னைக் காதலிக்கச் சொல்லி பகல்
என்னைத் தூண்டுகிறது மூளைச் சிலந்தி
பகல் எல்லாவற்றையும் இரைக்காக
திறந்து காட்டுகிறது வலை பின்னும் நேரம்
அதன் நாணமற்ற நிர்வாணம்
எனக்கு அருவருப்பு
நீயோ
ஊட்டுகிறது
வீணையில்
மெல்லிய ராகங்களை
நீயோ மீட்டுபவள்
பகல் செய்தித் தாள்
நீயோ காவியம்
‘உன்க்கென்ன துயரம்?’ என்றேன்

பகல் வெறும் கூச்சல்

‘பகல் நாடக மேடை
நீயோ அர்த்த கர்ப்பம் உடைய
மனிதர்கள் அதில்
மெளனம்
வேடம் தரித்து உலவுகிறார்கள்

பகல் அம்பலம்
நான் அவர்கள் வேடம் களையும்
நீயோ ரகசியங்களால்
அந்தரங்க அறையாக
ஆனவள்
இருக்கிறேன்

நீ அறிய முடியாதவள்
பகலில் அவர்களால்
அதனால்தான் உன்மேல்
ஏமாற்றப்படுபவர்கலை நினைத்து
எனக்குக் காதல்
நான் அழுகிறேன்’ என்றாள்

இந்த நட்சத்திரக் கடிதத்தை

‘சொப்பன தேவதைகள்
ஏன் அழிக்கிறாய்?
உன் சபையில் தானே
நடனமாடுகின்றனர்?’ என்றேன்
இது எனக்கு
நீ எழுதிய
‘உண்மைதான் ஆனால்
காதல் கடிதமல்லவா? என்றேன்
பயத்திற்குப் பிறந்த பேய்களும்
என் முற்றத்தில் தான்
‘அ யோ க்
கியர்
களையு
ம்
முட்
டாள்
களையு
ம் மதன மலர்
கள்
உறங்
கவைத்
துவி
டுவதால் தூவப்பட்டிருக்கின்றன அல்லவா?’
அ வர்
களுடைய கொ டு
மைகளி
லிரு
ந்
தும் என ்
றேன்
உளறல்
களி
லிரு
ந்
தும்
எங்
களைக்
காப்
பாற்
றுவது
‘உண ்
மைதான்ஆ னால்
நீ
தானே?’ என ்
றேன்
அ ந்
த மலர்
களுக்
குஇடையே
உடைந்
த கற்
பி
ன்சி
ல்
லுகளும்
‘உண ்
மைதான்ஆ னால் கி
டக்
கின்
றன
மி
ருகங்
கள்
விழி
க்
கும்
நேரமு
ம் அ ந்
தச்
சில்
லுகள்
குத்
தி
வேட்
டைக்
குஅ லையு
ம்
நேரமு
ம் என்பா
தங்
கள்
நா
ன்தான் ரத்
தம்
வடி
கி
ன்றன ’ என ்
றாள்

சி
லரு
டைய கறு
ப்
பு
வேலைகளுக்
கு ‘உறக்
கம்
என ்
ற
என்இரு
ட்
டே சு
கமான ஓய்
வை த்
தரு
வது
தி
ரையாகப்
பயன ்
படு
கிறதே!’ என ்
றாள் நீ லவா? என ்
யல் றேன்

‘நீ
காயங்
களை ஆ ற்
றும் ‘உண ்
மைதான்ஆ னால்
மரு
ந் லவா?’ என ்
தல் றேன் என ்
னாலு
ம்உறங்
கவைக்
க மு
டி
யாத
சி
ல கண ்
களும்
சி
ல காயங்
களும்
இரு
க்
கின்
றன
‘உண ்
மைதான்ஆ னால்
அ வற்
றைப்
பார்
த்
துதான்
என ்
னால்
கீறப்
படு
ம்
நா
ன்அ தி
கமாக அ ழு
கிறேன்
’ என ்
றாள்
பு
ண ்
களும்
உண ்
டு’ என ்
றாள்

இரவோ டு
சேர்
ந்
துநா
னும்
அ ழு
தேன்
‘நீ
காதல்
நேரம் லவா?
அ ல்
ஆறாத அறிவு
உயிரினங்களில் உயிரினங்களில்
மனிதன் மட்டும்தான் மனிதன் மட்டும்தான் திருடுகிறான்
ஆறாவது அறிவைப் ஆறாவது அறிவு என்பது
பெற்றிருக்கிறான் கன்னக்கோலா?
அதற்காக அவன் பெருமைப்படுகிறான்

ஆனால்
உயிரினங்களில்
மனிதன் மட்டும்தான் கவலைப்படுகிறான்
ஆறாவது அறிவு என்பது
அவன் சுமக்கும் சிலுவையா?
உயிரினங்களில்
மனிதன் மட்டும்தான் அழுகிறான்
ஆறாவது அறிவு என்பது
காயமா?
உயிரினங்களில்
மனிதன் மட்டும்தான்
வார்த்தையால் காயப்படுத்துகிறான்
ஆறாவது அறிவு என்பது
வேட்டை வில்லா?
உயிரினங்களில்
மனிதன் மட்டும்தான் பாவம் செய்கிறான்
ஆறாவது அறிவு என்பது
சாத்தானின் எச்சிலா?
உயிரினங்களில்
மனிதன் மட்டும்தான் பிச்சை எடுக்கிறான்
ஆறாவது அறிவு என்பது
தந்திரமா?
உயிரினங்களில்
மனிதன் மட்டும்தான் சுரண்டி பிழைக்கிறான்
ஆறாவது அறிவு என்பது
அநியாயத்தின் கருப்பையா?
உயிரினங்களில்
மனிதன் மட்டும்தான்
கொலைக் கருவிகளைக்
கண்டுபிடித்தான்
ஆறாவது அறிவு என்பது
கொடூரத்தின் விளைநிலமா?
உயிரினங்களில்
மனிதன் மட்டும்தான்
கடவுளின் பேரால்
சண்டை போடுகிறான்
ஆறாவது அறிவு என்பது
கண்ணை மூடும் இருளா?
உயிரினங்களில்
மனிதன் மட்டும்தான் பாலுணர்வையும்
பிரச்சிணையாக்கிக் கொண்டவன்
ஆறாவது அறிவு என்பது
சிக்கல் விழுந்த நூலா?
உயிரினங்களில்
மனிதன் மட்டும்தான்
சக மனிதனைத்
ஆறாவது அறிவு என்பது
மாறு கண்ணா?
உயிரினங்களில்
மனிதன் மட்டும்தான்
பூமியில் கோடுகள் கிழித்துப்
பகைமை பாராட்டுபவன்
ஆறாவது அறிவு என்பது
கிறுக்குத்தனமா?
உயிரினங்களில்
மனிதன் மட்டும்தான்
அரசியல் கலையைக்
கண்டுப்பிடித்தவன்
ஆறாவது அறிவு என்பது
வஞ்சக வலையா?
உயிரினங்களில்
மனிதன் மட்டும்தான்
சகமனிதனின்
காலில் விழுந்து வணங்குபவன்
ஆறாவது அறிவு என்பது
சுயமரியாதையின் கல்லறையா?
உயிரினங்களில் ஆறாவது அறிவு என்பது
மனிதனைத் திருத்ததான் நோயா?
தூதர்
களும்
அவதாரங்களும் உயிரினங்களில்
வேதங்களும் மனிதன் மட்டும்தான்
நீ
தி
நூல்களும் ஆறாவது அறிவைப்
தேவைப்படுகின்றன பெற்றிருக்கிறான்
அதற்காக அவன் பெருமைப்படுகிறான்
மானுடத்தின் திருவிழா
கோலத்திற்காக வைக்கும் ஆனால்
புள்ளிகளைப் போல் குயில் பாட்டின் குதூகலம்
வானத்து நட்சத்திரங்களில் நம் சிங்கீதத்தில் இல்லை
ஒழுங்கு இல்லை  
ஆனால் நம் ஆடும் பரதம் போல்
நட்சத்திரங்களின் அழகு மயிலின் நடனத்தில் இல்லை
கோலப் புள்ளிகளில் இல்லை தாள லயம் இல்லை
  ஆனால்
நாம் வெட்டும் வாய்க்கால்களைப் போல் மயில் நடனத்தின் பரவசம்
நதிகள் நேராக ஓடுவதில்லை நம் பரதத்தில் இல்லை
ஆனால்
நதிகளிந் செளந்தர்யம்
படைகளின் நடையைப் போல்
நம் வாய்க்கால்களில் இல்லை
கடல் அலைகளில் அணிவகுப்பு இல்லை
 
ஆனால்
நா
ம்வளர்
க்
கும்
பூங்
காமரங்
களை ப்போல்
அலைகளின் உல்லாசம்
காட்டு மரங்களில்
படைகளில் இல்லை
கட்டுப்பாடு இல்லை
 
ஆனால் காட்டின் கம்பீரம்
நாம் எழுதும் வாக்கியம் போல்
நம் பூங்காவில் இல்லை
மின்னலில் மரபு இல்லை
 
ஆனால்
நாம் பாடும் சங்கீதத்தைப் போல்
மின்னலின் அந்த்த ஆழம்
குயிலின் பாட்டில்
நம் வாக்கியங்களில் இல்லை
இலக்கணம் இல்லை
 
நமக்கிருப்பது போல் நமக்கிருப்பது போல்
பறவைகளுக்கு மிருகங்களிடம் மதம் இல்லை
நாடுகளும் ஆனால்
எல்லைகளும் இல்லை மிருகங்களின் கள்ளம் கபடமில்லாத குணம்
ஆனால் நம்மிடமில்லை
பறவைகளின் சுதந்திரம்  
நம்மிடம் இல்லை நாம் அடைப்புக் குறிகளுக்குள்
அடைக்கப்பட்டவர்கள்
நமக்கிருப்பது போல்  
மலர்களுக்கு அரசியல் இல்லை விற்பனைக்காகச்
ஆனால் சந்
தையி
ல்கூ
றுகட்
டி
க்
கிடப்
பவர்
கள்
மலரிகளின் கொண்டாட்டம்  
நம்மிடமில்லை சட்டத்தின் கைதிகள்
சம்பிரதாயத்தின் கொத்தடிமைகள்
நமக்கிருப்பது போல் அட்டவணைகளுக்குப் பிறந்தவர்கள்
மேகங்களுக்குப் செயற்கையின் பலி பீடத்திற்காக
பாதைகளும் வளர்க்கப்படும் ஆடுகள்
பயண லட்சியங்களும் இல்லை  
ஆனால் இலக்கணங்களுக்கு அப்பால் இருக்கிறது
மேகங்களின் ஆனந்தம் அழகு
நம்மிடம் இல்லை  
 
செயற்கைக்கு அப்பால் இருக்கிறது அங்கேதான்
சுதந்திரம் மானுடம் திருவிழாக் கொண்டாடுகிறது.
 
எங்கே அழகும் சுதந்திரமும் உண்டோ
கோடுகள்
நாம் கோடு கிழிப்பவர்கள் நாம் பாதுகாப்புக்காகக்
கோடுகளால் கோடுகள் வரைகிறோம்
கிழிக்கப்படுகிறவர்கள் கோடுக்கு உள்ளேயும்
  வருகிறது ஆபத்து
சில கோடுகளை
நமக்காகப் பிறர் கிழிக்கிறார்கள்
நாம் கோடு கிழித்து
சில கோடுகளை
விளையாடுகிறோம்
நமக்காக நாமே கிழித்துக்கொள்கிறோம்
 
நாம் கோடுகளால் கோடுகள்
வரையப்படுகிறோம் நம் ரேகைகள் ஆகிவிடுகின்றன
கோடுகளால் அழிக்கப்படுகிறோம்

நாம் கோடுகளின்
நாம் கோடுகளுக்காகச்
அடிமைகள்
சண்டைப்போட்டுக் கொள்கிறோம்

நாம் கோடுகளாலேயே அறியப்படுகிறோம்

ஒரு கத்தியின் கீறலைப் போல்
நம் கோடுகளில் கசிகிறது ரத்தம்

ஓவ்வொருவரைச் சுற்றியும்
இருக்கிறது
நம் கோடுகள்
இலக்குவனக் கோடு
தூக்
குக்
கயி
றாகி
இறு
க்
குகி
ன்றன
இராவணன் மட்டுமல்ல
பாம்புகளாகிக் கடிக்கின்றன
இராமனும் இருக்கிறான்
கோட்டுக்கு அப்பால்
நாம் கோடுகளுக்காகச்
நதிகளைப் போல் நம் கோடுகளில்
நீர் ஓடுவதில்லை எந்த ஊருக்கும் போகாத
பாதைகளாக
மின்னலைப் போல் நம் கோடுகளில் நீளுகின்றன
வெளிச்சம் இல்லை நம் கோடுகள்
சரித்திரத்தின் துக்கங்களைச்
இசைத் தட்டைப் போல் நம் கோடுகளில் சுமந்துகொண்டு
சங்கீதம் இல்லை சுகப் பயணிகளோடு
அவற்றில்
எழுத்தைப் போல் நம் கோடுகளில் பயணம் செய்கிறோம் நாம்
அர்த்தம் இல்லை முடிவே இல்லாமல்

கண்ணீரைப் போல் நம் கோடுகளில் வரப்பிலும் முளைக்கிறது

மனிதம் இல்லை புல்
வேலியிலும் மலர்கிறது
கோலம் போல் நம் கோடுகளில் பூ
வரவேற்பு இல்லை
நம் கோடுகளில் மட்டும்
ஏரின் தடம் போல் நம் கோடுகளில் காயங்கள்
விளைச்சல் இல்லை
வெற்றி
என் தோல்வியே! நீ வாழ்க தோல்வியே! நீ ஒரு சாணைக்கல்
நீ என் பத்தினி எங்
களைக்
கூரா
க்கு
வது
உன்னைச் சொந்தம் கொண்டாட நீயல்லவா?
வேறு யாரும்  
வர மாட்டார்கள் அல்லவா? தோல்வியே! நீதான்
  உண்மையான பள்ளிக்கூடம்
தோல்வியே! நீ என் கண்ணாடி  
என்னையே நான் பார்த்துக்கொள்ள நான் புயலையே
உதவுவது நீயல்லவா? படகாக்கக் கற்றுக் கொண்டது
  உன்னிடமல்லவா?
தோல்வியே!நீ பரிணாமச் சிற்பி  
மனிதனைச் செதுக்குவது தோல்வியே! நீ ஞானகுரு
நீயல்லவா? அகந்தையை அடக்குவது
  நீயல்லவா?
தோல்வியே! நீ ஓர் உலைக்களம்  
வாழ்க்கைப் போராட்டத்திற்கு தோல்வியே! நீ தருவன
ஆயுதங்கள் தயாரித்துத் தருவது புண்கள் அல்ல
நீயல்லவா? கண்கள்
   
தோல்வியே! நீ ஒரு நேச நெருப்பு தோல்வியே!
எங்களைப் புடம் போட்டு நீ சுட்டுத் துளைத்ததால் அல்லவா
ஒளிரச் செய்வது நான் புல்லாங்குழல் ஆனேன்
நீயல்லவா?  
தோல்வியே! நீ இழப்பல்ல  
உன்னால்தான் நாம் தோல்வியே! நீதான்
நம்மை அடைகிறோம் நாம் சம்பாதிக்கும் பணம்
  வெற்றியைக் கூட
வெற்றியோ ஒரு போதை அதனால்
அதில்தான் வாங்க முடியும்.
நாம் நம்மை இழக்கிறோம்
சிறகுகள்
ஆலாபனையைப் போல் மேலே உயர்வது
மேலே வானத்தில் பறப்பது என்பது
ஆனந்தமாகப் பறக்கும் விடுதலையாவது
பறவைகளைப்
பார்
த்
துப்
பெரு
மூச்
சுவி
ட்
ட  
மனிதன் கேட்டான்: கூ
ண ்
டுக்
குள்
தளைப்
பட்
டி
ரு
ந்
தாலு
ம்
  உன் நாவு

இறைவா! ஓர்
அ ற்
பு
தமான சி லவா?
றகல்
உன் படைப்பின் உச்சி என்று  
என்னைப் பாராட்டுகிறாய் அது ஒற்றைச் சிறகுதான்
ஆனால் எனக்குச் ஆனால்
சிறகுகலைத் தரவில்லையே நீ? எந்தப் பறவையும்

  அடைய முடியாத

இறைவன் சொன்னான்: உயரங்களை

  அது அடைந்துவிடுகிறது
 
என் செல்லப் பறவையே!
உன் சங்கீதம் என்ற
உனக்குத் தெரிவதில்லை
உனக்குத்தான் ஸ்
வரச்
சி !
றகு

எத்தனை சிறகுகளைத் ஓ! என்னையே தொடும்

தந்திருக்கிறேன்! சிறகல்லவா அது!

   

உன் சிறகுகள் உன் மனம்!

இறகுகளால் ஆனவை தேவதைகளும் பொறாமைப்படும்
அல்ல அதிசயச் சிறகுகள்
  உடையதல்லவா அது!
பறப்பது என்பது
உயரங்
களும் படி
யு
ம்
அ தன்மு
ன்  
வெட்
கப் மே!
படு வயி
ற்
றை வி
ட்
டு
  !
மேலேஎழு
வான மு
ம்அ தற்
கு  
எல் லையே!
லை இல் நட்
சத்
திரமலர்
களி
ன்தேன்
  உன க்
காகக்

பறவையே!
அ ரசப் காத்
திரு
க்
கிறது

உயரங்
களி
ன்தாகத்
தால்  

உன்சி
றகு
களைச் நீ
மேலேஉயரஉயர

செய்
திரு
க்
கிறேன் மண ்
ணின்பே
தங்
கள்

  மறையக்
காண ்
பாய்

பூ
மிநீ
கரு
வாகு
ம்  

மு
ட்
டைதான் மரண ம்
நேரு
ம்என ்
று

அ தை உடைத்
துக்
கொ ண ்
டு தெரி
ந்
திரு
ந்
தும்

யேவா!
வெளி தன்சி
றகு
களால்

அ ப்
போது
தான் இசை பா
டுகி
றதே

உன்சி
றகு
களை !
கொ சு

வி
ரிக்
க மு
டி
யு
ம்  

  அ தைவி
ட

அன்
றாடங்
களி
ந்பு
ழு
தியை வீ
ரசாகசம்
உடையதல்
லவா

உதறி
விட்
டு உன்சி !
றகு

மேலேபற!  

  பற! மேலேபற!
சூரியப் பூவின் மகர்ந்தம் உன ்
னை வி
ட
உன்சி
றகு
களி
ல் மேலேபற!
ஒரு மேகத்தைப் போல்
‘மேகமே! தூர எறி!
உன்னைப் போல் எனக்கும் ஒரு திசை இலட்சியத்தைத்
வான வாசம் வேண்டும் துற!
சிகர சிம்மாசனம் வேண்டும்’ எல்லாத் திசைகளும்
  உனக்குக் கிடைக்கும்’
‘கீழே இறங்கும்  
ஆசை கொள்! ‘மேகமே!
மேலே உயர்வாய்! உன்னைப் போல்
  எல்லா இடங்களிலும்ம்
சூரிய நெருப்பைக் நான் இருக்க வேண்டும்’
காதலி!  
அதன் ரசவாதத்திற்கு ‘எந்த இடத்திலும்
இணங்கு! தங்காதே

  எல்லா இடமும்

உன் உப்பை- உனதாகும்’

உன் அழக்கின் பாரத்தை  

உதறு! ‘மேகமே!
உன்னைப் போல்
 
அந்தியோடு ஹோலி ஆடி
‘மேகமே!
ஆயிரம் வர்ணங்களில்
உன்னைப் போல்
நனைய வேண்டும்’
கவலையில்லாத சஞ்சாரம்
 
எனக்கு வேண்டும்’
‘நிறமற்றவனாக இரு!
 
‘மேகமே! ‘தர்மாவேசத்திடம்
உன்னைப் போல் சப்தங்களைப் பழகு!
ஆயிர வடிவ உனக்கும் இடிக்குரல்
அழகு எனக்கு வேண்டும்’ வாய்க்கும்’
   
‘வடிவமற்றவனாக இரு ‘மேகமே!
எல்லா வடிவமும் பெறுவாய்!’ உன்னைப் போல்
  எனக்கும்
‘மேகமே! மின்னல் எழுத்து வேண்டும்’
உன்னைப் போல்  
ஏழு வர்ண வானவில் ‘உன் சொந்த நெருப்பால்
எனக்கும் வேண்டும்’ எழுதப் பழகு!
  உன் எழுத்தும்
‘கண்ணீர்த் துளிகளால் மின்னலாகும்’
நிரம்பி இரு  
வான ஒளியின் ‘மேகமே!
ஸ்பரிசத்திற்கு உன்னைப் போல்
இடம் கொடு! நானும் மழையாக வேண்டும்’
உனக்கும் வானவில் கிடைக்கும்’  
  உன்னைக் கேட்பவர்களுக்கு
‘மேகமே! உன்னை முழுமையாகத் தர
உன்னைப் போல் ஒப்புக்கொள்
எனக்கும் நீயும் மழையாவாய்’
காந்தக் கயிறு
அண்ட சராசரங்கள் அதற்காக நாம்
எதனால் கட்டப்பட்டுள்ளனவோ ஏங்குகிறோம்
அதனாலேயே  
நீயும் நானும் அது நாம்
கட்டப்பட்டிருக்கிறோம் விடுதலை அடைய விரும்பாத
  சிறை
தாயின் பாலும் அதற்குள்
காதலியின் பார்வையும் அடைப்பட்டுக் கிடக்கவே
நண்பனின் புன்னகையும் நாம் ஆசைப்படுகிறோம்
அந்த  
காந்த கயிற்றைப் பின்னுகின்றன அதிகாரம் செலுத்த விரும்பாத
  அதன் காலடியில்
அன்பு நாம் நம்
காதல் மகுடங்களைக் கழற்றிவைக்கிறோம்
பாசம் அதன் அடிமையாயிருப்பதில்
நட்பு நாம் ஆனந்தப்படுகிறோம்
பக்தி என்று  
அதன் நாம சங்கீர்த்தனம் இரவில் புல்லின்மீது
பல வித ராகங்களில் ரகசியமாகத் திரளும்
எழுகிறது பனித் துளி போல்
   
அது ஒரு நம் மீது அது
கண்ணுக்குத் தெரியாத திரளுகிறது
பூவிலங்கு
துளைக்கப்பட்ட ஊமையாகிவிடுகின்றன்
காட்டு மூங்கிலில்  
பிறக்கும் இசை போல் நம் உப்புக் கடல்களிலிருந்து
அது நம்மிடம் அதனால் நாம்
பிறக்கிறது மேலே எழுகிறோம்
   
அது ஒரு நம் உயிர்
விசித்திரமான வியாபாரம் அதையே சுவாசிக்கிறது
அதில்  
நஷ்டமே லாபமாகிறது அது ஒளியால் ஆன
  நிழல்
மெழுகுத் திரியில் நம் ஆன்மா
ஏற்றப்படும் சுடர் போல் அங்கேதான்
அது நம்மீது இளைப்பாறுகிறது
எரிகிறது  
அதனால் நாம் அது
ஒளியாகி நட்சத்திரங்களில் ஒளியாகவும்
உருக்கிக் கரைகிறோம் மலர்களில் மணமாகவும்
  மேகங்களில் மழையாகவும்
அது வார்த்தைகளில் அர்த்தமாகவும்
கண்ணீர்த் துளிகளால் இருக்கிறது
பேசுகிறது  
சப்தமான ஆயுதங்களும்  
அதன் முன்
அது நீராகவும் ‘சீசேம்’ மந்திரமாக இருக்கிறது
நாம் மீன்களாகவும்  
இருக்கிறோம் சகலமும் அதனால் வந்தவை
  சகலமும் அதற்காக வந்தவை
மர்மங்களைப்  
பூட்டி வைத்திருக்கும் அந்தத் தூண்டிலில்தான்
வாழ்க்கைக் குகையின் இறைவனும்
வாசற் கல்லைத் திறக்க சிக்கிக்கொள்கிறான்.
அதுவே
அதுதான்
சமாதியில் பார்திருக்கிறீர்களா?
மலர்ந்து சிரிக்கும் பூவைப்  
பார்த்திருக்கிறீகளா? நதி
  நீரின்றி வறண்டு கிடந்தாலும்
கலவரத்தில் நதி என்றே அழைக்கப்படுவதை
கொலையுண்ட பெற்றோர்களின் அறிந்திருக்கின்றீர்களா?
பிணங்களின் மீது  
விளையாடும் குழந்தையைப் மத்தளமானபின்
பார்த்திருக்கிறீர்களா? செத்த மாட்டின்
  தோலிலிருந்து
வாகன நெரிசல்களுக்கு மேலே இசை பிறப்பதைக்
சாலையின் குறுக்கே கேட்டிருக்கிறீர்களா?
பறந்து செல்லும்  
வண்ணத்துப் பூச்சியைப் பாதைகள் பிரியும் இடத்தில்
பார்த்திருக்கிறீர்களா? நின்றுகொண்டு
  எந்தப் பக்கம் செல்வது என்று
மின் விளக்குக் குமிழ்களை திண்டாடியிருக்கிறீர்களா?
மோகத்தோடு மொய்க்கும்  
விட்டில்களைப் வீதியில்
பார்த்திருக்கிறீர்களா? கைவிடப்பட்டுக் கிடக்கும்
  ஒற்றைச் செருப்பைப்
நத்தையின் நடைக் கோடுகள் பார்த்திருக்கிறீர்களா?
தற்செயலாய்  
இளந் தூறலும் ஏமாற்றமடைந்திருக்கிறீர்களா?
மஞ்சள் வெயிலும் திருவிழாவுக்கு
ஓடிப் பிடித்து வேடிக்கை பார்க்கப் போய்
விளையாடுவதைப் உங்கள் குழந்தையைத்
பார்த்திருக்கிறீர்களா? தொலைத்து விட்டுத்
  தேடி அலைந்திருக்கிறீர்களா?
அந்நிய மொழிப் படத்தைப்  
பார்த்து கடைசிப் பக்கங்கள்
வசனம் புரியாததற்காக கிழிந்து போன
வருத்தப்பட்டிருக்கிறீர்களா? துப்பறியும் நவீனத்தைத்
  தெரியாமல் எடுத்துப்
பெண்ணின் படித்திருக்கிறீர்களா?
பின்னழகால்  
கவரப்பட்டு அதுதான் வாழ்க்கை!
முகத்தைப் பார்த்தபோது
அந்த இடம்
காற்றே வா! கையிருக்கும் நாம் சக மனிதனிடமே
உன்னைப் பாடாமல் தீண்டாமையைக் கடைப்பிடிக்கிறோம்
இருக்க முடியாது கையிருப்பது ஒரு குறையோ?
ஏனெனில்
பாட்டின் மூல ஊற்றே
வாயில்லாத நீ எல்லா மொழிகளையும் பேசுகிறாய்
நீதான்
வாயுள்ள நாமோ ஏதோ ஒரு சப்தச் சிறைக்குள் அடைபட்டு
விடுகிறோம்
வாயிருப்பது ஒரு குற்றமோ?
உன்னை விட்டு நாம்
வெளியேற முடியாது
ஜீவ நதி நீ பொய்கையிடம் போனால்
உன் மீன்கள் நாம் குளிர்ந்து போகிறாய்

உன்னை சுவாசிக்கும் எங்களால் பூக்களைத் தொட்டால்

உன் குணங்களை நறுமணத்தோடு வருகிறாய்
சுவாசிக்க முடியவில்லையே!

காலில்லாத ஓயாமல் நடக்கிறாய்
காலிருக்கும் நாம் ஓய்ந்துவிடுகிறோம்
காலிருப்பது ஒரு பலவீனமோ?
கண்ணில்லாத நீ எல்லோரையும் சந்திக்கிறாய்
கண்ணிருக்கும் நாம் பேதம் பார்க்கிறோம்
கண்ணிருப்பது உறவுக்குத் தடையோ?
புல்லாங்குழலில் புகுந்தால்
இசையாகிவிடுகிறாய்
எங்களிடம் வந்தால் மட்டுமே
அழுக்காகி விடுகிறாய்
மரங்களின் ஊமை நாவுகள்
உன்னிடம் மட்டுமே பேசுகின்றன
கடல் அலைகள் விளக்குகளிலிருந்து பறிக்கும்
சுடர்களை
உன்னோடு மட்டுமே குதித்துக்
பூக்களிலிருந்து திருடும் நறுமணத்தை
கும்மாளமிடுகின்றன
வீணையிலிருந்து கவர்ந்த இசையை
எங்கே கொண்டு போய் ஒளித்து
வயலின் பச்சைப் பயிர்கள் வைக்கிறாய்?
நீ வந்தால் மட்டுமே
ஆனந்த நடனம் ஆடுகின்றன
நீ என்ன குதூகலமா? ஒலியும்
கொண்டாட்டமா? ஒளியும்
கோலாகலமா? மணமும்
சங்கமித்துப் பேதமற்றிருக்கும்
நெடுநாட்களாகவே அந்த இடத்திற்கு என்னையும்
எனக்கொரு சந்தேகம் அழைத்துச் செல்!
மாதிரி
நீ பிறந்தவுடன்
தொடங்கிவிடுகிறது
வளரும் போதும்
நீ யார் மாதிரி
உலகம் விரும்பும் மாதிரிகள்
இருக்கிறாய் என்ற பிரச்சினை
உனக்குக் காட்டப்படுகின்றன

அப்பா மாதிரியோ
நீயும் உன்னைக் கவரும்
அம்மா மாதிரியோ
ஒரு மாதிரியைத்
குறைந்த பட்சம்
தேர்தெடுத்துக் கொள்கிறாய்
தாத்தா மாதிரியோ
நீ இருந்தாக வேண்டும்
பிறகு
உன் சுயத்தை உருக்கி
இங்கே
அந்த வார்ப்படத்தில்
நீ நீயாக இருப்பதை
ஊ ற்
றி
க்
கொ ள்
கிறா
ய்
யாரும் விரும்புவதில்லை

இப்படியாகத்தான்
நீ யார் மாதிரியாவதுதான்
நீ தற்கொலை செய்து கொள்ள
இருந்தாக வேண்டும்
மூளைச் சலவை செய்யப்படுகிறாய்
சமூகத்திற்குத் தேவை
ஜெராக்ஸ் பிரதிகள்
ஏனெனில் நீயும்

பிரதிகள் தொந்தரவாய் அளிக்கப்பட்ட நஞ்சின்

இருப்பதில்லை சுவையில் மயங்கிக் குடிக்கிறாய்

உன் சுயம் செத்துப்போகிறது
பிறகு உன் நறுமணத்தோடு
நீயே பாடையாகி வந்த நீ
உன் பிணத்தைச் உன் மாதிரியின் வாசனையை
சுமந்து திரிகிறாய் உன் மீது பூசிக்கொள்கிறாய்

உன் சுயத்திடம் உன் முகத்தைக் கழற்றி வைத்துவிட்டு

என்னென்ன செல்வங்கள் உன் மாதிரியின் முகத்தை
புதைந்திருந்தனவோ? அணிந்துகொள்கிறாய்

இப்படியாகத்தான் உன் ரேகைகளை அழித்துவிட்டு

இழக்கப்பட்டது உன் மாதிரியின் ரேகைகளைப்
எது என்பதே தெரியாத பதித்துக் கொள்கிறாய்
இழப்பு நேர்கிறது

உன் கை
இப்பொழுது உன் கையெழுத்தை அல்ல
உன் மூளை உன் மாதிரியின்
பிச்சைப் பாத்திரம் கையெழுத்தைப் போலி செய்கிறது

உன் மாதிரியிடம் உன் பேச்சு

பிச்சை வாங்கிப் பிழைப்பதே உன் உணர்வின் குரலாக இல்லை
உன் வாழ்க்கை ஆகிவிடுகிறது ஓர்
இசைத்
தட்
டைப்
போல்
உன் மீது பதிவு செய்யப்பட்டதையே
நீ உன் மாதிரியின்
நிழலாகிவிடுகிறாய் இதில் பெரிய சோகம்
‘காணாமல் போனவர்கள்’ பகுதியில்
அதனால் உன்னைப் பற்றி
உனக்கெனப் பாதை இல்லை விளம்பரமும் செய்ய முடியாது
பயணம் இல்லை
ஊரும் இல்லை ஏனென்றால்
காணாமல் போனது
நீ உனக்குள்ளேயே யார் என்று
காணாமல் போகிறாய் சொல்ல முடிவதில்லை
முரண்களின் போராட்டம்
கூர்ந்து பார் உனக்குள்ளும் நடக்கிறது
நீ ஒருவனல்ல அந்த முரண்களின் போராட்டம்
இருவர்

போராட்டமே
ஒருவருக்கொருவர் பரிணாமத்தின் பாதை
முரணான இருவர் போராட்டமே
ஒளியும் இருளுமான சக்தியின் ஊற்று
இருவர் போராட்டத்திற்குத் தேவை
இரு முரண்கள்
எனவே நீ முரண்களால்
இரவு இல்லையென்றால்
ஆசீர்வதிக்கப்பட்டிருக்கிறாய்
ஒரு நாள்
எப்படிப் பரிபூரணம் அடையும்?
படைப்புக்குத் தேவை
இரு முரண்கள்
உன்னுடைய பரிபூரணத்திற்காக
ஆண்மை
இருளாளும்
பெண்மை என்ற
நீ ஆசிர்வதிக்கப்பட்டிருக்கிறாய்
இரு முரண்கள்

ஒளியைப் போலவே
எதிலும் உண்டு
இருளும் ஒரு சக்தியே
அர்த்தநாரீஸ்வரம்
எங்கும் உண்டு
ஒளிக்கும் இருளுக்கும்
ஆண்-பெண் போர்
ஓயாது நடக்கிறது போர்
கூர்ந்து பார் வீணையை மீட்டும்
காதல் என்பது விரல்களைப் போலவே
உண்மையில் போராட்டம்
முரண்களின் மோதலே உன்னை மீட்டுகிறது

நேர்முக நீயே அறியாத

எதிர்முக சக்திகளின் புதுப்புது ராகங்கள்
மோதலில் உன்னிலிருந்தே உதிக்கின்றன
மின்னொளி பிறப்பது போலவே
முரண்களின் மோதலில் எல்லாம்
போராட்டமே
தோன்றுகிறது
உன் புதையல்களைத்
புதிய படைப்பு
தோண்டி எடுக்கிறது

முரண்களே
போராட்டித்தினால்தான் நீ
உன் பெற்றோர்
துருப்பிடிக்காமல் இருக்கிறாய்

முரண்களின் மோதலில்
போராட்டமே
நீ வெளிப்படுகிறாய்
உன்னைக் கூர் தீடும்
சாணைக் கல்லாய் இருக்கிறது
போராட்டம்
உனக்கே தெரியாமல்
ஒவ்வொரு
உனக்குள் ஒளிந்திருக்கும்
போராட்டத்தின் போதும்
சக்தியை வெளிப்படுத்துக்கிறது
நீ புதிதாகப் பிறக்கிறாய்
ஒவ்வொரு உன்னைவிட வலிமையான நீ
போராட்டத்திற்குப் பிறகு உன்னைவிட உயர்ந்த நீ
உனக்கே நீ தெரிகிறாய் புதிய நீ!
உன்னிலிருந்தே உதித்த நீ
பழம்புதிது
விளக்குப் புதியது என்கிறாய்
ஆனால்
வெளிச்சம் பழையதல்லவா?
புதிமையிலிருந்து
பழமை பிறப்பதைப்
பார்
நீ விளக்குகளில்
சலிப்படையலாம்
வெளிச்சத்தில் அல்ல
புதுமை நாட்டத்தால்
நீ கண்டுபிடிப்பது
புதிய விளக்குகளையே
புதிய வெளிச்சத்தை அல்ல
வெளிச்சத்தில் இல்லை
பழமையும் புதுமையும்
கீதம் புதியது என்கிறாய்
சங்கீதம் பழையதல்லவா?
பழமையிலிருந்து
புதுமை பிறப்பதைப் பார்
இதோ!
நவீன காலத்துக் காதலர்கள்
ஆதாம் ஏவாள் அருந்திய
அதே பழைய மதுவைத்தான்
அருந்திக் கொண்டிருக்கிறார்கள்
காதல் மேடையில்
பாத்திரங்களே புதியவை
கதை பழையதே
துளிக்கும் கண்ணீர்
புதியதாக இருக்கலாம்
துக்கம் பழையதே
உணர்வு பழையது
நம் அனுபவம் புதியது
நீ கண்மலரும்
ஒவ்வொரு
அறிந்தவனுக்கு
புதிய விடியலையும்
எது பழைமையோ
பழைய சூரியனே
அதுவே
கொண்டு வருகிறான்
அறியாதவனுக்குப் புதுமை

பழைய கடலிலிருந்துதான்
அறிவென்பதே
புது வெள்லம் வருகிறது
பழைய சேமிப்பல்லவா?

இதோ!
நீ சமாதிகளையும்
பழையவை என்று
தரிசிக்கிறாய்
இலைகளை உதிர்க்கும் மரம்
தொட்டிலையும் வாங்குகிறாய்
புதியவையாக அணிவதும்
இலைகளையே
நீ பழம்பொருட் காட்சி அகத்தையும்
கட்டுகிறாய்
இதோ!
குப்பைத் தொட்டைகளையும்
உதிர்ந்த சருகுகளின் உரத்தில்
வைக்கிறாய்
புதிய பூக்கள் மலர்கின்றன

அரிசிக் கடையில்
ஒரே ஊர் பயணிக்குப்
பழையதைக் கேட்கும் நீ
புதிய ஊராகிறது
பத்திரிகைக் கடையில்
ஊர்வாசிக்குப்
புதுமைக்கு மிரண்டு புதுமைதான்
அறியாத தேவதைகளைப்
புறக்கணித்து அறிந்த பேய்களை புதுமை என்பது
ஆதரிக்கும் நீயே மறுபிறப்பெடுத்த
பழைமைதான்
பழைய மனைவியைச்
சலித்துப் புதுமை நாட்டமே
புதுப் பெண்ணை நாடுகிறாய் உன்னை வளர்த்தது
உன் காயங்களுக்கும்
பழமை என்பது வயதாகிப் போன அதுதான்
குருடர்களின் யானை
குருடர்கள் உலக்கை போன்ற ஒன்று
யானையை அறிவார்களா? யானையில் உண்டு
அறிவார்கள்  
குருடர்கள் அறிவதைப் போல யானை
  முறம் போன்றது என்றவனும்
உண்மை என்பது பொய் சொல்லவில்லை
யானை அவனுக்கு அகப்பட்டது
தத்துவங்கள் எல்லாம் யானையின் காது
குருடர்கள் முறம் போன்ற ஒன்று
  யானையில் உண்டு
யானை  
உரல் போன்றது என்றவன் யானை
பொய் சொல்லவில்லை துடைப்பம் போன்றது என்றவனும்
அவனுக்கு அகப்பட்டது பொய் சொல்லவில்லை
யானையின் கால் அவனுக்கு அகப்பட்டது
உரல் போன்ற ஒன்று யானையின் வால்
யானையில் உண்டு துடைப்பம் போன்ற ஒன்று
  யானையில் உண்டு
யானை  
உலக்கை போன்றது என்றவனும் ஒவ்வொரு குருடனுக்கும்
பொய் சொல்லவில்லை ஏதாவது ஒன்று
அவனுக்கு அகப்பட்டது அகப்படுகிறது
யானையின் துதிக்கை நிற்கும் இடத்தைப் பொறுத்து
அகப்படுவது கைகளுக்குத்தான் பொய்யிலும் உண்டு
கண்களுக்கல்ல உண்மை
ஏனெனில்
அ வர்
கள்  
காண முடியாதவர்கள் ஒவ்வொரு குருடனும்
  யானையின் ஒரு பகுதியையே
அவர்கள் அறிந்ததைக் கொண்டு அறிகிறான்
அறியாததைச்  
சொல்லுகிறார்கள் குருடர்களால்
அவர்களால் அப்படிதான் முழுமையை
சொல்ல முடியும் அறிய முடியாது
   
அந்த அறியாதது நான்கு பேர் சொல்லிலும்
அறிந்ததைப் உண்டு உண்மை
போன்றதுதான்  
ஆனால் அறிந்ததே அல்ல ஆனால்
  நான்கிலும் இல்லை
அவர்கள் பொய் சொல்லவில்லை முழு உண்மை
யாரும் பொய் சொல்ல முடியாது  
ஏனெனில் அதனால்தான்
இல்லாததை நடக்கிறது
எவரும் சர்ச்சை
சொல்ல முடியாது
‘உண்டு' என்பவனும் அப்பாலும் இருக்கிறது
உண்மையையே உண்மை
சொல்கிறான்  
‘இல்லை' என்பவனும் ‘உண்டு'ம்
உண்மையையே ‘இல்லை’யும் சேர்ந்ததே
சொல்கிறான் முழு உண்மை
   
இரண்டும் எல்லாப் பக்கமும்
முரணானவை அல்ல நின்று பார்ப்பவனே
  உண்மையை
இரண்டும் முழுமையாக
உண்மையின் தரிசிக்கிறான்
வெவ்வேறு தரிசனங்களே  
  யானையிடம்
முன் பக்கம் நிற்பவன் உரல் போன்றதும்
முகத்தைப் பார்க்கிறான் உண்டு என்றால்
பின் பக்கம் நிற்பவன் பிரச்சினை இல்லை
முதுகைப் பார்க்கிறான்  
  ‘யானை என்பது உரலே
தெரிவது மட்டுமல்ல உலக்கை அல்ல'
உண்மை என்றான் ஒருவன்
  பிரச்சினை பிறந்தது
பார்வைக்கு  
உரலும் உலக்கையும் யானை என்றான்
மோதிக் கொண்டன  
  தொடங்கியது
மற்றொருவன் வந்தான் இருளின் சகாப்தம்
‘யானை நெல் குத்துவதற்கே'  
என்றான் இதுதான்
  மூட மதங்களின் கதை.
இன்னொருவன் வந்தான்
அவன் உரலையே
வகைகள்
பூக்களில்தான் இத்தனை ஒலிகள்
எத்தனை வகை! இல்லையென்றால்
இத்தனைப் பூக்கள் சங்கீதம் ஏழையாயிருக்காதா?
இல்லையென்றால்  
அழகு எப்படிப் பேசியிருக்கும்? உணவிலும் அறுசுவை
  (கவனி
வர்ணங்களில்தான் கசப்பும் ஒரு சுவைதான்)
எத்தனை வகை! இத்தனை சுவை
இத்தனை வர்ணங்கள் இல்லையென்றால்
இல்லையென்றால் உணவில் ஏது இன்பம்?
இயற்கை  
எப்படி உணர்விலும் நவரசம்
ஓவியம் வரைந்திருக்கும்? (கவனி
  சோகமும் ஒரு ரசம்தான்)
ஒலிகளில்தான் இத்தனை ரசம்
எத்தனை வகை! இல்லையென்றால்
இத்தனை ஒலிகள் வாழ்க்கை
இல்லையென்றால் வெறும் சக்கையாக அல்லவா
அர்த்த மீன்கள் இருந்திருக்கும்?
எப்படிச் சிக்கியிருக்கும்?  
  மனிதர்களிலும்
ஏழே ஸ்வரங்களில் எத்தனை வகை!
எத்தனை வகை!
இத்தனை வகை எனவே
இல்லையென்றால் வகைகளைக் கொண்டாடு
மனிதனே ஆனால்
மனிதனுக்குச் வகைகளில்
சலித்துப் போயிருப்பான் ஏற்றத் தாழ்வைக்
  காணாதே
வகைகள்  
உனக்காக முடன்தான் அதைச் செய்வான்
உன் அனுபவத்திற்காக  
உன் ஆனந்தத்திற்காக வகைகள் என்பன
படைக்கப்பட்டிருக்கின்றன வேறுபாடுகள் அல்ல
   
வகைகளே அவை
நீ ஒய்ந்து விடாமல் ஒன்றின்
காய்ந்து விடாமல் பல்வேறு முகங்களே!
தேய்ந்து விடாமல்  
சாய்ந்து விடாமல் இதை அறிந்தவன்
மாய்ந்து விடாமல் ‘ஒன்றை' அறிகிறான்
பார்த்துக்கொள்கின்றன இதை அறிந்தவன்
  மூலத்தை அறிகிறான்
 
வாழ்க்கை
தெவிட்டாமல் இருப்பதற்கு இதை அறிந்தவன்

வகைகளே காரணம் சகலமும் அறிகிறான்

சங்கீதத்தை கவனி!  
உன் சகல சந்தேகங்களையும் ஒன்றே பல ஆனதும்
சங்கீதம் தீர்க்கும் பல மீண்டும்
  ஒன்றில் ஒடுங்குவதும்
ஏழு ஸ்வரங்களும் அறி!
ஒன்றின் வகைகளே  
  அது தான்
அந்த வகைகள் சத்தியத்தின்
ராகத்தில் மீண்டும் ரகசியம்!
ஒன்றாக இசைவதை
கவனி
பாதை
தாகமும் இறந்த காலத்திற்கு
பசியும் கண்ட அழைத்துச் செல்லும்
பாதைகள் கற்பனைப் பாதைகள்
   
ஆசையும் வருங்காலத்திற்கு
தேடலும் போட்ட அழைத்துச் செல்லும்
பாதைகள் கற்பனைப் பாதைகள்
   
எத்தனை வகையான அர்த்தங்களைத்
பாதைகள்! தேடிச் செல்லும்
  சப்தப் பாதைகள்
கால் நடக்கும் பாதைகள்  
கண் நடக்கும் பாதைகள் எத்தனை வகையான
மனம் நடக்கும் பாதைகள் பாதைகள்
   
காயங்களுக்கு உலகை வெறுத்தூ
அழைத்துச் செல்லும் உதுங்கிச் செல்லும்
மலர்ப் பாதைகள் துறவியைப் போல்
  பெருஞ் சாலைகளிலிருந்து பிரிந்து
தேனுக்கு தனியே செல்லும்
அழைத்துச் செல்லும் ஒற்றையடிப் பாதைகள்
முள் பாதைகள்  
 
எல்லாக் குழந்தைகளையும்
தழுவிக்கொள்ளும்
தாயைப் போல்
எல்லா ஊர்களையும்
அனைத்துக் கொள்ளும்
பாதைகள்
 
நாணம் கொண்ட
கன்னிப் பெண்ணைப் போல்
அடர்ந்த மரங்களின் பசுமையில்
தெரியாமல் மறைந்திருக்கும்
காட்டுப் பாதைகள்
 
கிராமத்தின்
பச்சை வயல்கலையும்
தூய காற்றையும் இழந்து
நகரம் நோக்கிச் செல்லும்
பாதைகள்
நகரங்களை வெறுத்து
சுற்றி வளைத்துக்
கடந்து செல்லும்
பாதைகள்
எத்தனை வகையான
பாதைகள்!
 
நேரான பாதைகள்
குறுக்குப் பாதைகள்
பகிரங்கப் பாதைகள்
ரகசியப் பாதைகள்
 
எங்கேயும் கொண்டு சேர்க்காத
இறந்த பாதைகள்
 
எத்தனை வகையான
பாதைகள்!
 
அதிகார பீடங்களுக்குச்
செல்லும் பாதைகள்
உல்லாச இடங்களுக்குப்
போகும் பாதைகள்
புனிதத் தலங்களுக்குச்
செல்லும் பாதைகள்
வழக்கு மன்றங்களுக்குப் பாதை மட்டும்
போகும் பாதைகள் காணோம்
சிறைச் சாலைகளுக்குச்  
செல்லும் பாதைகள் இதயத்திற்குப்
போர்களத்துக்குப் போகும் பாதை
போகும் பாதைகள்  
மயானத்துக்குச்
செல்லும் பாதைகள்  அதனால்தான்
எத்தனை வகையான மனிதன்
பாதைகள் இன்னும்
  ஊர்போய்ச் சேரவில்லை.
ஆனால்
ஒரே ஒரு
வேர்களும் கிளைகளும்
நீ சிறிய உன் வேர்கள் நீளட்டும்
விதைதான் தேடலே உன் வேர்கள்
ஆனால்  
உனக்குள் உன் தாகமே
ஒளிந்திருக்கிறது உன் வேர்களுக்கு வழிகாட்டும்
பிரம்மாண்டமான மரம்  
  பாறைகளையும்
நீ பரிணாமத்தால் பிளந்து செல்லும் சக்தி
ஆசீர்வதிக்கப்ப்பட்டிருக்கிறாய் உன் வேர்களுக்கு
பஞ்ச பூதங்களும் வழிகாட்டும்
உனக்கு சேவகம் செய்யக்  
காத்திருக்கின்றன ஆழங்களில் இறங்கு
   
வெளிப்படு! நீ எவ்வளவு ஆழமாக
  இறங்குகிறாயோ
உன்னை மூடிய அவ்வளவு உயரமாக வளர்வாய்
மண்ணைப் பிளந்து  
  ஆழங்களின் தாகமும்
புறப்படு! உயரங்களின் தாகமும்
  உனக்கு
எங்கெங்கே ஒரு சேர வாய்க்கட்டும்
நீர் உண்டோ
அங்கெல்லாம்
உன் ஆழமே உன் வேர்கள்
உன் உயரத்தின் ஆதாரம் மர்ம இருள்களின் ஆழங்களில்
உன் வேர்களே நீர் அருந்தட்டும்
உன் கிளைகளின்  
பலம் உன் கிளைகள்
  நட்சத்திரங்களை நோக்கி
உன் உயரம் கை விரிக்கட்டும்
கண்ணுக்குத் தெரியும்  
அடி மரத்திலிருந்து நீ உண்மையின்
ஆரம்பிக்கவில்லை அடியையும்
  முடியையும் காண்பாய்
கண்ணுக்குத் தெரியாத  
உன் ஆணி வேரிலிருந்து உன் இலைகள்
ஆரம்பிக்கிறது! காற்றின் அந்தரங்க மொழியை
  அறியும்
எனவே  
ஆழத்திலும் உன் கிளைகளில்
உயரத்திலும் வளர்வாயாக! தேவப் பறவைகள்
  சங்கீதம் பாடும்
உன் வேர்களுக்கு  
பூமியில் எல்லை இல்லை உன் பூக்களில்
உன் கிளைகளுக்கு ஞானத் தேன்
வானமும் எல்லை இல்லை சுரக்கும்
   
வான்ஒளி
உனக்கு
மகுடம் சூட்டும்.
மாணவர்களின்
படைப்பு
மனித புத்தி
அன்றொரு நாள் பார்த்தேன் ஊஞ்சலாடிய

மரத்தடியில் அந்த ஆனந்தம் எங்கே?

கூண்டுக்குள்ளிருந்து எல்லாம் பறிப்போய் விட்டன
வெளியே நடந்து வந்த கிளி

வடிவம் மட்டும் இருக்கிறது

ஒரு மனிதனுக்கு உள்ளடக்கம் இல்லை
வருங்காலத்தை

எடுத்துக் கொடுத்துவிட்டு

கூண்டுக்குள் சென்றது
கிளி
கிளியா அது ?
மனிதனால்
இல்லை
மனிதனாக்கப்பட்டுவிட்டது
மற்றொரு நாள் பார்த்தேன் என் மனம் அழுதது

என் வீட்டு வாசலில் பறவைகளின் சுதந்திரத்தை

ஒரு
பூம்
பூ
ம்மாட்
டுக்
காரன் விலங்குகளின் கள்ளங் கபடற்ற தன்மையை

மனிதன் கற்றுக்கொண்டிருக்கலாம்

அவன் சொல்வதற்கெல்லாம்

அந்த மாடு தலையாட்டிக்கொண்டிருந்தது இந்த உலகம்

மனிதனைப் போல அழகாக இருந்திருக்கும்

மாடு ஆனால் அவனோ

மனிதனால் பறவைகளுக்கும்

மனிதனாக்கப்பட்டுவிட்டது விலங்குகளுக்கு

“மனித புத்தி”யைக்

கற்றுக்கொடுத்துவிட்டன்

இன்னொரு நாள் பார்த்தேன்

ஒரு கம்பிரமான யானை

கொடுக்கல்
கொடுக்கிறேன் என்று நினைப்பவனே! இயற்கையைப் பார்
கொடுப்பதற்கு நீயார்? அது கொடுக்கிறோம் என்று நினைத்து
கொடுப்பதில்லை

நீ கொடுப்பதாக நினைப்பதெல்லாம்
உனக்கு கொடுக்கப்பட்டதல்லவா? தேவையுள்ளவன்
அதிலிருந்து
வேண்டியதை
உனக்கு கொடுக்கப்பட்டதெல்லாம் எடுத்துக் கொள்கிறான்
உனக்காக மட்டும்
கொடுக்கப்பட்டதல்ல
நீயும் இயற்கையின்
ஓர் அங்கம் என்பதை
உண்மையில் நீ கொடுக்கவில்லை மறந்துவிடாதே
உன் வழியாகக்
கொடுக்கப்படுகிறது
கொடுப்பதற்குரியது
பணம் மட்டும் என்று
நீ ஒரு கருவியே நினைக்காதே

இசையைப் உன் வார்த்தையும்

புல்லாங்குழல் ஒருவனுக்கு
கொடுப்பதில்லை தாகம் தணிக்கலாம்

இசை வெளிப்படுவதற்கு
உன் புன்னகையும் தாகமுடையவன் குடிக்க
ஒருவன் உள்ளத்தில் தண்ணீரிடம்
விளக்கேற்றலாம் சம்மதம் கேட்பதில்லை

ஒரு பூவைப் போல்

சப்தமில்லாமல் கொடு
கொடு
ஒரு விளக்கைப் போல் நீ சுத்தமாவாய்
பேதமில்லாமல் கொடு கொடு
நீ சுகப்படுவாய்
உன்னிடம் உள்ளது கொடு
நதியில் உள்ள நீர் போல் அது உன் இருத்தலை
இருக்கட்டும் நியாயப்படுத்தும்
கடற்கரை
வாழ்க்கை ஒரு மகா சமுத்திரம் அலைகளின் ஓயாத பாடலில்
கடலின் செய்தி இருக்கிறது
ஆனால் அலைகளின் மொழி
நாம் இந்த சமுத்திரத்தின்
நமக்குத் தெரியாது
கரையிலேயே உலாவுகிறோம்

கடலை அறியாவிட்டாலும்
நாம் இங்கே
அதைப் பற்றிய கதைகளை
காற்று வாங்குவதற்காக
நாம் அறிவோம்
வருகிறோம்

ஏழு கடல்களைப் பற்றியும்

காற்று வாங்குவதற்காகவே
அதற்கப்பால் சிறை வைக்கப்பட்டிருக்கும்
கடல் என்பது
அழகான ராஜகுமாரியைப் பற்றியும்
நம் கருத்து
நாம் கேள்விப்பட்டிக்கிறோம்

சமுத்திரம் என்றால் நமக்கு பயம்

ராஜகுமாரி மீது
எனவே அதன் கரையோடு
நமக்கு ஆசைதான்
நின்றுவிடுகிறோம்
ஆனால் அவளை மீட்கும்
ராஜகுமாரின் வீரசாகசங்களுக்கு
கடலின் மேற்பரப்பையே நாம் தயாராயில்லை
நாம் அறிவோம்
அதன் பிரமாண்டத்தை
பௌர்ணமியின்
புதையல்களை ஒளித்துவைத்திருக்கும்
கனவு போன்ற ஒளியில்
அதன் ஆழத்தை
பாறைகளில் வந்தமரும்
நாம் அறிய மாட்டோம்
கடற்கன்னிகளின் யாராவது
வருணனையைக் கேட்டு கப்பலில் செல்கிறார்க்கள்
நாம் பெருமூச்சு விடுகிறோம் அவர்களும்
கடலின் மேற்பரப்பை மட்டுமே
பார்க்கிறார்கள்
இருந்தாலும்
சுரா மீன்களின் அச்சத்தால்
நாம் கடலுக்குள் முத்துக்களின் மீது
உலாவுகிறோம் நமக்கு ஆசைதான்

கடற்கரை மணலில் ஆனால் மூச்சடக்கவும்

நாம் வீடு கட்டி மூழ்கவும்
விளையாடுகிறோம் நமக்கு அச்சம்

ஓரமாகவே நின்று எனவே

எச்சரிக்கையாக அலை ஒதுக்கும்
ஆடையைத் தூக்கிக்கொண்டு கிளிஞ்சில்களில்
தழுவ வரும் அலைகளில் திருப்தி அடைகிறோம்
கால்களை நனைத்துக் கொள்கிறோம்

இப்படியாகத்தான்
யாராவது நீச்சலத்தால் கடற்கரைக்கு வந்த்தும்
வியப்போடு கடலை அறியாமலே
வேடிக்கை பார்க்கிறோம் நாம் போய்விடுகிறோம்
மணலில் கிடக்கும்
முகவரி இல்லாத ஆனாலும்
காலடிச் சுவடுகளில் கடலைப் பார்த்திருப்பதாக
நாம் பெருமையாகப்
நம்முடைய பேசிக்கொள்கிறோம்
காலடிச் சுவட்டையும்
விட்டு விட்டுப் போகிறோம்
மரணம் என்ற அழகு
மரணத்தைக் கண்டு அழுபவனே! பகல் மரணமையவில்லை என்றால்
மரணம் உன் அறியாமையைக் கண்டு அழகான நட்சத்திரங்களை
சிரிக்கிறது நீ பார்க்கமாட்டாய்

மரணத்தின் இரக்கமற்ற கை அழகிய மலர்

உனக்குப் பிரியமானவற்றைப் அற்ப ஆயுளில்
பிடுங்கிக்கொள்கிறது என்று மடிந்து விடுகிறதே என்று
ஏசுகிறாய் வருந்துகிறாய்

அந்தப் பிரியமே மலரின் அந்த அற்ப ஆயுள்தா

மரணத்தால்தான் அதன் அழகை
உண்டாகிறது என்பதை நீ அதிகமாக ரசிப்பதற்குக்
நீ அறிவதில்லை காரணமாகிறது

பறிபோகாதவற்றின் மீது நிரந்தர அழகு

பிரியம் உண்டாவதில்லை கவர்ச்சியை இழந்துவிடும்

ஒன்றையே பற்றிக்கொண்டிருக்கும் எது அதிக அழகோ

உன் பார்வைக்கு அது விரைவில்
மற்றவற்றை அறிமுகம் செய்வது மரணமடைகிறது
மரணம் தான்
மரணம் அவலட்சணம் என்று
அருவருக்கிறாய்
ஆனால் நாள்
அதன் மரணத்தில்
அழகாய் இருப்பதை
நீ கவனித்ததில்லையா?
விடியலை அழகு என்கிறாய்
அது இரவின் மரணம் அல்லவா?
புதுமையை வரவேற்பவனே!
பழமையின் மரணம் இல்லையென்றால்
புதுமை எது?
மரணம் நஷ்டம் என்கிறாய்
அது லாபமாக இருப்பதை
நீ கவனித்ததில்லையா?
வயலில் அறுவடை என்றால்
மகிழ்கிறாயே
மரணுமும்
மரணம் என்றால்
முடிவு என்கிறாய்
அது தொடக்கமாகவும் இருப்பதை
நீ கவனித்ததில்லையா?
ஒரு பூவின் மரணத்தில் தான்
காய் பிறக்கிறது
கன்னிமையின் மரணத்தில்தான்
தாய்மை பிறக்கிறது
மரணம் என்றால்
அழிவு என்கிறாய்
அது நிறைவு என்பதை
நீ கவனித்ததில்லையா?
ஒரு ராகம்
நிறைவடையும்போது
நின்று போகிறதல்லவா?
முகமூடி
மற்றவர் மனத்திற்குள் இருக்கிறதல்லவா?
நுழைய முயல்பவனே! உன் மனம்
அந்த ஆசைகளால்
நீலப்படம் தயாரித்துக்
நீ உன் மனத்திற்குள்
கனவு என்ற
நுழைய முயன்றதுண்டா?
தன் அந்தரங்க அரங்கத்தில்
போட்டுப் பார்த்து
உன் மனத்தின் ரசிக்கிறதல்லவா?
இருண்ட அறைகளுக்கும்
அங்கே உலவும் பேய்களுக்கு
அந்தப் படத்தில்தான்
நீ பயப்படுகிறாய் அல்லவா?
நீ ஒரு நடிகனாக இல்லாமல்
உண்மையாக இருக்கிறாய் என்பதை
உன் மனம் அறிவாய் அல்லவா?
உன் அசிங்கங்களின்
குப்பைக் கூடையாக
அந்தப் படத்தை
இருக்கிறதல்லவா?
பகிரங்கமாக
உன்னால் வெளியிட முடியுமா?
உன் மனம்
பயத்தினாலும் கூச்சத்தினாலும்
உன் மனம் ஒரு பாற்கடல்
உன் ரகசியமான ஆசைகளை
அதைக் கடைந்தால்
யாருக்கும் தெரியாமல்
அமுதம் மட்டுமல்ல
ஒளித்து வைக்கும்
ஆலகாலமும் வெளிப்படும் என்பதை
உ ன ் ம னம ் ஒரு ப ரு ந ் து நம்முடைய முகங்கள்
அது மேலே பறந்தாலும் பொய்யானவை
கீழே செத்துக் கிடக்கும்
எலிகளைத் தேடுகிறதல்லவா?
நாம் யாரும்
நம்முடைய
உ ன ் ம னம ் ஒரு ச ல ் ல டை முகங்களில் இல்லை
அது சாற்றை
ஒழு க வ ிட ் டு வ ிட ் டு ச ்
அதனால்
சக்கையை வைத்துக் கொள்கிறது
யாரும்
அல்லவா? யாரையும்
பார்க்க முடிவதில்லை

உ ன ் ம னம ் ஒரு ம க ாச மு த் த ிர ம ்
பயங்கர மர்மமான சமூ
கம்
என ்
பது
அதன் ஆழம் ஒரு முகமூடி
உனக்கே தெரியாதல்லவா? நடன அரங்கம்

உன் முகவரி
நாம் எல்லோரும்
உன் முகத்தில் இல்லை
நம் முகங்கள் என்ற
உன் மனத்தில்தான் இருக்கிறது
மு
கமூ
டி
கள்
அ ணிந்
து
ஆடிக்கொண்டிருக்கவில்லை
அதை யாருக்காவது
தெரிவிக்கும் தைரியம்
நம்
முகமூ
டி
களே
உனக்கு உண்டா?
நம் மகுடங்கள்
அவை கழற்றப்பட்டுவிட்டால்
நம்முடைய முகவரிகள் யாரும் அவரவர் அரியாசனத்தில்
சாத்தனின் சன்னதி
உங்
களுக்
குத்
தரப்
பட்
ட மி
ன்சா
ரம்
அ ல் அ து!
லவா
காதல்
என ்
ற  
அ ந்
த தெய்
விக நெரு
ப்
பை ஆ னால்
நீ
ங்
களோ
என ்
ன செய்
தீ
ர் ?
கள் அ தனால்
விபத்
துக்
களை
  உண ்
டாக்
கிக்
கொ ள்
கிறீகளே!
ர்
வெறு
ம்கந்
தலாக இரு
க்
கும்

உங்
களைத்
அந்த சூரிய நெருப்பை
தி
ரி
யாக்
கிஅ மரு
ம் ஒரு
நிலவைப்
போல்
வான ச்
சு
டரல் அ து!
லவா நீ
ங்
கள்
வாங்
கியி
ருந்
தால்
  கு
ளிர்
ந்
த ஒளி
யால்
ஆ னால்
நீ
ங்
களோ நீ
ங்
கள்
பிரகாசி
த்
திரு
ப்
பீகளே!
ரு
அ தனால்
உங்
கள்
வீடு
களை
எரி
த்
துக்
கொ ள்
கிறீகளே!
ர்
ஆ னால்
நீ
ங்
களேஅ தை
 
பா
லைவன ம்
போல்
வாங்
கி
பச்
சையாக இரு
க்
கும்
உங்
களை ச்
எல்
லோ ரையு
ம்
சமைத்
துப்
பக்
குவப்
படு
த்
தும்
எல்
லாவற்
றையு
ம்
நெரு
ப்
பல் அ து!
லவா
எரி
த்
துக்
கொ ண ்
டி
ரு
க்
கிறீகளே!
ர்
 
ஆ னால்
நீ
ங்
களோ
அ தி
ல்வி
ழுந்
து ஒரு
பு
ண ்
ணை ப்
போல்
நீ
ங்
கள்

எரி
ந்
துபோகி
றீகளே!
ர் ரத்
தத்
தைச்
சீ
ழாக்
கிக்
கொ ள்
கிறீ
ர் !
கள்

ஆ ணை யு
ம்
பெண ்
ணை யு
ம்
இணை த்
து
வெளி
ச்சம்
உண ்
டாக்
கும்
உங்களுக்குத் தெரியாதா ? பரிசாகத் தருவது
காமம் உங்களுக்குள் இருக்கும் அதனால் நீங்கள்
மிருகத்தை எல்லாவற்றையும் அடைகிறீர்கள்
அவிழ்த்து விடுகிறது

காமம்
காதல் பால் மடியிலும்
உங்களுக்குள் இருக்கும் ரத்தம் குடிகிறது
மிருகத்தை
அவிழ்த்து விடுகிறது
காதல்
காயங்களிலும்
காமம் பால் சுரக்கச்
நீங்கள் வீற்றிருக்கும் செய்கிறது
சிம்மாசனங்களிலிருந்து
உங்களைக் கீழே இறக்கிவிடுகிறது
காமம்
  பொன்னிலும்
காதல் துர்ய்வேற்றுகிறது
நட்சத்திரங்களுக்கும் மேலே
உங்களை உயர்த்துகிறது
காதல்
இரும்பையும்
காமம் என்பது பறிப்பது பொன்னாக்குகிறது
அதனால் நீங்கள்
எல்லாவற்றையும் இழக்கிறீர்கள் !
காமம் மரணமாக இருக்கிறது
உங்களை அழுக்காக்குகிறது
காதல் காதல்
உங்களைப் பரிசுத்தமாக்குகிறது வாழ்க்கையாக இருக்கிறது

காதல் நீங்கள் ஏன்

கடவுளின் சன்னிதியாக வாழ்க்கையைப் புறக்கணித்து
இருக்கிறது மரணத்தைத் தேர்ந்தெடுக்கிறீர்கள் ?

காமம்
கண்ணீரின் ரகசியம்
‘இறைவா! எனக்குப்
புன்னகையைக் கொடு’ என்று
உண்மையைச் சொல்வதானால்
பிரார்த்தித்தேன்
கண்ணீர் கண்களின் புன்னகை
புன்னகை இதழ்களின் கண்ணீர்
அவன் கண்ணீரைத் தந்தான்

வைகறை பொழுதில்
‘வரம் கேட்டேன் மலர்களின் மீது
சாபம் கொடுத்துவிட்டாயே’ பனித் துளிகளை
என்றேன் நீ கண்டதில்லையா?

இறைவன் கூறினான்: புன்னகை

தன்னைக் கண்ணீரில்
அலங்கரித்துக்கொள்ளும்
‘மழை வேண்டாம்
அற்புதமல்லவா அது!
விளைச்சலை மட்டும் கொடு’ என்று
எந்த உழவனாவது கேட்பானா?
மழை மேகங்களில்
மின்னல் உதிப்பதை
ஆனால் நீ அப்படித்தான்
நீ பார்த்ததில்லையா?
கேட்கிறாய்

கண்ணீரில் இருந்து
கண்ணீரில் புன்னகையும்
சிரிப்புப் பிறக்கும்
முத்து என்பதென்ன?
சிப்பிக்குள் இருந்து மேலும்
தவம் செய்யும் கண்ணீர்த் துளி கண்ணீர்தான்
புன்னகையாகும் உன்னைக் காட்டுகிறது
அதிசயம்தானே அது! புன்னகையோ
சில நேரங்களில்
கண்ணீரில் மலரும் உனக்குத் திரையாகிவிடுகிறது
புன்னகைப் பூக்கள்
வாடுவதில்லை என்பதை
அறிவாயாக!
தற்கொலை செய்
அ கங்
காரம்
என ்
றகி
ரீ
டத்
தைச் நீ
இரு
க்
கும்
வரை

சூட்டிக்கொள்கிறவனே!  

உன க்
கு பரந்
த வான த்
தில்

ரா
ஜ்ஜி
யம்
இல்
லாமற்
போகி
றது பறந்
துதி
ரி
யு
ம்
சு
கத்
தை

  அ றி
ந்
துகொ ள்
ள மாட்
டாய்

சு
ய வழி
பாடு
செய்
பவனே!  

உன்அ சி
ங்
கமான ஆ லயத்
தில் ‘நா
ன்’ என ்
பதுஇமை

எல்
லாத்
தீபங்
களும் அ துஉன்கண ்
களுக்
கு

அ ணை ந்
துபோகி
ன்றன மறைப்
பாகவு
ம்

தூக்கமாகவும்

இரு
க்
கிறது
சு
யநலம்
என ்
பது

சு
ய இன ்
பம்
போன ்
று

அ ரு
வரு
ப்
பான துஎன ்
பதை இந்
த இமையைத்
திறப்
பவனே

நீ
அ றி
ந்
துகொ ள்
ள மாட்
டாயா? வி
ழித்
தவன்ஆ கி
றான்

அ வனே சத்
தியத்
தைத்
தரி
சி
க்
கிறா
ன்

‘நான்’ என்பது கூண்டு

அ தற்
குள்
அ டைப்
பட்
ட பறவையாக
நீ நீர்த் துளியாகத் காதலை மட்டுமல்ல

தனித்து நின்றால் கடவுளை வாங்குவதற்கும்

இளஞ்சூ
ரியனின் ‘நான்’ என்பதுதான் விலை

மெல்லிய கிரணமே

உன்னைக் கொன்றுவிடும் விளக்கில் தன்னை இழக்கும்

எண்ணெயாய் இரு

வா! சமுத்திரத்தில் சங்கமமாகு பிரகாசம் அடைவாய்

நீ பாதுகாப்பை அடைவாய்

ஆம்

நீ காதலித்திருந்தால் ‘தற்’கொலை செய்துகொள்

உனக்குத் தெரிந்திருக்கும் நீ அமரனாவாய்!

தன்னையே பலி கொடுப்பவனுக்குத்தான்

காதல் தேவதை

வரம் கொடுக்கிறாள்
சுயப்பிரசவம்
தெரிந்து கொள் சிலர் இந்தத் தாளில்
உன்னைப் பிரசவிப்பது கிறுக்குகிறார்கள்
உன் பெற்றோர்கள் அல்லர்

சிலரோ படிக்கப்பட்ட பின்

நீதான் உன்னைப் பிரசவித்துக்கொள்ள வேண்டும் குப்பைக் கூடையில் எறியப்படும்
கடிதமாகிறார்கள்

வாழ்க்கை என்பதே உண்மையில்

மனிதன் தன்னைத் தானே சிலரோ வெற்றுத் தாளாகவே
பிரசவிக்க முயலும் முயற்சிதான் இருந்துவிடுகிறார்கள்

ஆனால் இதில் சிலர் மட்டுமே

பெரும்பாலும் காலத்தால் அழியாத கவிதையாகிறார்கள்
கருச் சிதைவே நடக்கிறது

எச்சரிக்கை
சிலர் செத்தே பிறக்கிறார்கள் உன்னை நீயே எழுதிக் கொள்
சிலர் பிறக்காமலேயே இல்லையென்றால்
செத்துவிடுகிறார்கள் நீ பிறரால்
எழுதப்பட்டுவிடுவாய்

இந்த உலகத்திற்கு நீ
வெறும் வெள்ளைத் தாளாகவே உன் உடல் அல்ல
வருகிறாய் உன் உருவம்
உன் உருவம் மேகத்திலிருந்து மழையைப் போல
உன் கிரணங்களால் வரையப்படுகிறது மலரிலிருந்து மணத்தைப் போல
உன் பெயர்
பெற்றோர் இட்ட உன்னிலிருந்து உதிக்கட்டும்
பெயர் அல்ல
உன் பெயர் மீண்டும் சொல்கிறேன்
அது ஒரு வண்ணான் குறி உன்னை நீயேதான்
பிரசவிக்க வேண்டும்.
பத்திரப்படுத்துங்கள்
இப்பொழுதே
பத்திரப்படுத்திக்கொள்ளுங்கள்
உலகத்தின் சந்தை இரைச்சலிலும்
உங்கள் இதயத்திலிருந்து எழுந்த
நா
ளை ஒரு
பூகம்
பத்
தில் மெல்
லிய பு
ல்
லாங்
குழலி
ன்இசையை –
எல்
லாம்
அ ழி
ந்
துபோய்
விடலாம்
ஏதோ கிரணங்கள் பட
உங்கள் கண்ணீர் மேகங்களில்
யாரோ ஓர் அந்நியனுக்காக பளிச்சிட்ட வானவில்லை –
உங்
கள்
கண ்
களி
ல்சு
ரந்
த
அழகான கண்ணீர்த் துளிகளை –
நீங்கள் தேன் அருந்தும் போது
உங்களுக்குத் தெரியாமலேயே
துயரத்தின் இருளிலும் உங்கள் சிறகுகளில்
ஆ ன்
மாவி
ன்நறு
மண த்
தோ டு ஒட்டிக்கொண்ட மகரந்தத்தை –
அபூர்வமாகப் பூத்த
உங்கள் புன்னகைகளை –
உலை மூடியைத்
தூக்கி எறிந்த
உங்களுக்குச் உங்கள் நீராவியின் கோபத்தை –
சாளரங்களாக இருந்த
காயங்களை –
யாரோ ஓர் அந்நியனின்
கண்ணீரைத் துடைத்த
யாருடைய இருளுக்காகவோ உங்கள் கைக்குட்டையை –
எரிந்த
உங்கள் உண்டியலில் இப்பொழுதே
நீங்கள் மிச்சம் பிடித்துச் பத்திரப்படுத்திக்கொள்ளுங்கள்
சேமித்த
பெளர்ணமிக் கிரணங்களை –
நாளை ஒரு பூகம்பத்தில்
நீங்கள் முழுதும்
வருங்காலத்திலிருந்து
அழிந்துபோகாமல் இருப்பதற்கு
உங்களுக்கு வந்த
வாழ்த்துச் செய்தியை –
மறுபக்கம்
ஒரு பக்கத்தையைப்
பார்த்துக்கொண்டிருப்பவனே!
திரும்பிப் பார்
மறுபக்கத்திலிம் இருக்கிறது
சத்தியத்தின் தரிசனம்
உதயத்தையே சிலாகிப்பவனே!
அஸ்தமனத்திலும் இருக்கிறது
வாழ்க்கையின் அர்த்தம்
பூவையே புகழ்ந்துகொண்டுருப்பவனே!
முள்ளிலும் இருக்கிறது
படைப்பின் நியாயம்
நீ வைத்திருப்பது மட்டும்தான்
விளக்கு என்று
சொல்லாதே
வேறு விளக்குகளும் இருக்கின்றன
தெரிந்து கொள்
நீ பாடுவது மட்டும்தான்
பாடல் என்று சொல்லாதே
வேறு பாடல்களும் இருக்கின்றன
தெரிந்துகொள்
பாடல்கள் வெவ்வேறானாலும் இசை
ஒன்றுதான்
உன் கண்கள் சிந்துவது மட்டும்தான்
கண்ணீர் என்று சொல்லாதே
வேறு கண்ணீர்களும் இருக்கின்றன
தெரிந்துகொள்
கண்ணீர் வெவ்வேறானாலும் மூல ஊற்று ஒன்றுதான்
 
உன் விருப்பும் வெறுப்பும்
உன்னை ஏழையாக்குகின்றன
 
உன் விருப்பினால் ஒன்றைப்
பற்றிப் பிடித்துக்கொண்டு
உன் வெறுப்பினால் பலவற்றை
இழந்துவிடுகிறாய்
நீ விரும்புவதில் விஷம் இருக்கலாம் மொய்க்கின்றன என்பதற்காக
நீ வெறுப்பதில் அமுதம் இருக்கலாம் நட்சத்திரங்களை இழக்கிறாய்
   
உன் தோட்டத்தில் உன் பற்றினால்
பூத்திருக்கிறது என்பதற்காக பல வரவுகளை
அரளிப் பூவே நீ இழக்கிறாய் என்பதைப்
அழகானது என்கிறாய் புரிந்துகொள்ள மாட்டாயா?
 
வேறு தோட்டத்தில் வா!
பூத்திருக்கிறது என்பதற்காக எல்லாவற்றையும் சொந்தம் கொண்டாடு
ரோஜாவைப் பூவே இல்லை என்கிறாய் எல்லாம் உனக்காகவே
  படைக்கப்பட்டிருக்கின்றன
உன் புதரில்
மின்மினிகளே
நீராக...
நீரிலிருந்து பிறந்தவனே !
நீ
ஏன்நீ
ரா லை ?
க இல் நீரைப் போல்
போராடுகிறவனாக இரு
நீ மட்டும்
நீராக இருந்தால் நீர் ஆயுதமில்லாமல்
இல்லாமல் போக மாட்டாய் போராடுகிறது
ஆனால்
நீ மட்டும் எல்லாவற்றையும்
நீராகவே இருந்தால் வென்றுவிடுகிறது
தவிர்க்கப்பட முடியாதவனாய்
இருப்பாய் நீரைப்போல்
குளிர்ச்சியாக இரு
நீ மட்டும்
நீராகவே இருந்தால் நீர் சூடேற்றப்பட்டாலும்
உன்னை யாரும் மீண்டும் குளிர்ந்துவிடுகிறது
காயப்படுத்தவே முடியாது

நீரைப் போல்
நீரைப் போல்
கீழ் நோக்கிச் செல்
மென்மையாக இரு

கீழே செல்லும் நீர்தான்

மென்மையே
மேலே செல்கிறது
உயிர்த் தன்மை
நீரை விட நீரைப் போல்
மேலே செல்வது எது? சுத்தம் செய்கின்றவனாக இரு

நீரைப் போல் நீரைப் போல சுவையற்றவனாக இரு

ஓடுகிறவனாக இரு எப்பொழுதும்,
நீ தெவிட்டாதனாக
ஓடுவதுதான் வாழ்க்கை இருப்பாய்
நிற்பதுதான் மரணம்
நீரைப் போல
நீரைப் போல் பிரதிபலிப்பவனாக இரு
உன் சிறைகளிலிருந்து
கசிகின்றவனாக இரு சூ
ரியனு
ம்சந்
திரனு
ம்
உனக்குக் கிடைப்பார்கள்
நீரைப் போல
கண்டுபிடிப்பவர்களுக்காக நீரைப்போல்
ஒளிந்திரு தாமரை இலைக்குக்
கீழேயும் மேலேயும்
நீரைப் போல வேவ்வேறு விதமாய் இரு
தாக வேர்களைத்
தேடிப் போ
நீரைப் போல் நீரைப் போல்
எல்லாவற்றையும் எங்கே சுற்றி அலைந்தாலும்
எழுதுகிறவனாய் இரு உன் மூல சமூத்திரத்தை
அடைவதையே
உன் மேல் யாரும் குறிக்கோளாய்க் கொள்வாயாக !
எழுத முடியாதபடி இரு
நாட்டுமிராண்டிகள்
மலையின் மேல் இருந்த நீ இயற்கைத் தாயின் மார்பகங்களில்
ஆதி மனிதனே! குழந்தை போல்
நீ உயரத்தில் இருந்தாய் பால் குடித்தாய்
நம் நாகரிகமோ நாமோ அவள் மார்பகங்களைக்
நம்மைக் கீழே கடித்துக் குதறித்
இறக்கி விட்டுவிட்டது துப்பிக் கொண்டிருக்கிறோம்
உன்னிடம் இலாத
அறிவுத் தீபம் நீ காட்டில் விலங்குகளோடு
எங்களுக்குக் கிடைத்தது பயமில்லாமல்
ஆனால் அதனால் நாம் பெற்ற இருந்தாய்
வெளிச்சத்தை விட நாமோ நாட்டில்
விபத்துக்களே அதிகம் மனிதர்களுக்கு பயந்துகொண்டு
நீ சுதந்திரமாகத் திரிந்த வாழ்கிறோம்
காற்றாக இருந்தாய்
நாமோ வண்ண பலூன்களுக்குள்
அடைப்பட்ட காற்றாய்
இருக்கிறோம்
நீ நிர்வாணமாக இருந்தாய்
ஆனாலும் உன்னிடம்
ஆபாசம் இல்லை
நாமோ ஆடைகளை அணிந்துக்கொண்டு
ஆபாசமாக இருக்கின்றோம்
நீ குகை இருட்டில்
வசித்தாலும்
பிரகாசமாக இருந்தாய்
நாமோ மின்சாரப் பிரகாசத்தில்
வசித்தாலும்
இருட்டாக இருக்கின்றொம்
நீ குளியல்கள் தேவைப்படாமல்
சுத்தமாக இருந்தாய்
நாமோ நம்மைக் கழுவ வந்த
சோப்புகளையும்
அழுக்காக்குகிறவர்களாக
இருக்கிறோம்
நீ திறந்தவனாக
இருந்தாய்
நாமோ மூடப்பட்டவர்களாய்
இருக்கின்றோம்
நீ பூவிதழில்
பனித் துளியாக
இருந்தாய்
நாமோ இமையில்
கண்ணீர்த் துளியாக
இருக்கின்றோம்
நீ பாடலாக இருந்தாய்
நாமோ கூங்குரலாக இருக்கின்றோம்
நீ காட்டில்
மனிதனாக இருந்தாய்
நாமோ நாட்டில்
மிருகங்களாய் இருக்கின்றோம்

எங்கள் நாகரிகம்
தொழு நோயாளிகளின்
தோல் மினுமினுப்பு
உன்னைக் காட்டுமிராண்டி என்று
சொல்லும் எங்களைப் பார்த்து
நீ சிரிக்கின்றாய்
அதிகாரம்
அதிகாரம் கெடுக்கும் என்று ஈக்களே
சொல்லுகிறவர்களே ! உங்களை மொய்க்கின்றன
உண்மையில் நீங்கள் அல்லவா
அதிகாரத்தைக் ஏனெனில்
கெடுத்தீர்கள் ? நீங்கள்
புண்ணாக இருக்கிறீர்கள்
நீங்கள் அல்லவா
திருடர்களிடம்
வேருக்கு நீராக வேண்டிய
செங்கோலைத் தந்தீர்கள் ?
அதிகாரம்

இதோ, அது இதோ குடிகாரர்களின் கையில்

கன்னக்கோல் ஆகிவிட்டதே சாராயம் ஆகிவிட்டதே !

மலர் அமரும் காம்பில்

பூக்கள் மலர வேண்டிய
முள்ளை வைத்தது
தோட்டத்தில்
நீங்கள் அல்லவா ?
இதோ, பற்களும்
நகங்களும் அல்லவா
சுடர் அமரும் திரியில்
முளைக்கின்றன !
இருளை ஏற்றி வைத்தது
நீங்கள் அல்லவா ?
மகுடம்
இதயத்திற்கு
பூக்களில் அமரும்
மூடியாகிவிட்டதே !
ஈக்கள் அல்ல
தலையில் இருப்பதால்
பேன் தன்னையும்
பூவாக நினைத்துக்கொள்கிறதே !
மேலே இருப்பதால்
பட்டம் தனக்குப்
பறவை என்று
பட்டம் சூட்டிக்கொள்கிறதே !
கிழிபடப் போகும்
தேதித்தாள்
தானே நாள் என்று
ஆணவம் பேசுகிறதே !
உங்கள் அதிகாரம்
மண்ணைத்தானே ஆள்கிறது
அதனால் மனங்களை
ஆள முடியவில்லையே
அதிகாரம் செலுத்தாமலே
அடிபணியச் செய்வது
எப்படி என்பதைக்
காதலிடம் கற்றுக் கொள்ளுங்கள்
உங்களால்
பூவாக முடிந்தால்
வண்டுகளை வரவழைக்க
நீங்கள்
கட்டளை இட வேண்டியதில்லை !
வீழ்ச்சி
நாம் பிறந்தபோது அழுதோமே வரம்பில் விழுந்தோம்
ஏன் தெரியுமா?

உண்மையிலிருந்து
மிக மேலே இருந்து பொய்யில் விழுந்தோம்
மிகக் கீழே
விழுந்துவிட்டதற்காக
விழிப்பிலிருந்து
உறக்கத்தில் விழுந்தோம்
ஆம்
‘அது’விலிருந்து
ஆன்மாவிலிருந்து
‘நான்’இல் விழுந்தோம்
மாமிசத்தில் விழுந்தோம்

ஒளியிலிருந்து
அந்த நேரத்தில் மட்டும்தான்
இருளில் விழுந்தோம்
அந்த இழப்பு
நமக்குத் தெரிந்தது
மெளனத்திலிருந்து
சப்தத்தில் விழுந்தோம்
அதற்குப் பிறகு
அறிவைப் பருகிப் பருகி
அருவத்திலிருந்து அந்த போதையில்
உருவத்தில் விழுந்தோம் அந்த இழப்பை மறந்துவிட்டோம்

பெயரற்றதிலிருந்து அதற்குப் பிறகு

பெயரில் விழுந்தோம் கீழே விழுவதே
ஆசையில் தெரிவதில்லை நமக்கு
தடுக்கி விழுகிறோம் சப்தமில்லாமல்
பாசத்தில் சலனமில்லாமல்
இடறி விழுகிறோம் நிகழ்கிறது நம் வீழ்ச்சி
பசியில்
இடறி விழுகிறோம் காயம் படுகிறோம்
இதயத்திலிருந்து ஆனால் வலி தெரியவில்லை
வயிற்றில் விழுகிறோம்
உடைகிறோம்
தூண்டிகளில் சப்தம் கேட்பதில்லை
வலைகளில்
கண்ணிகளில் விழுந்து விழுந்து
விழுந்துகொண்டே இருக்கிறோம் மரத்துப் போய்விட்டது
நமக்கு
இதில் பெரிய சோகம்
விழுவது