KOMUNIKASYON AT PANANALIKSIK SA

WIKA AT KULTURANG PILIPINO

IBA PANG KONSEPONG PANGWIKA

IBA PANG KONSEPTONG PANGWIKA
WIKANG PAMBANSA

Ang pambansang wika ng Pilipinas ay Filipino.

Ayon sa Merriam-Webster Dictionary, ang wikang pambansa ay
tumutukoy sa isang wikang ginagamit nang pasalita at pasulat ng mga
mamamayan ng isang bansa.
Ito ang identidad at pagkakakilanlan ng grupo ng mga taong
gumagamit nito.
Filipino ang de jure na pambansang wika ng Pilipinas sapagkat legal
at naaayon sa batas.
Matatagpuan sa Artikulo IV, Seksyon 6-9 ng Konstitusyong 1987 ang mga
tiyak na probisyon kaugnay ng wika.

Seksyon 6. Ang wikang pambansa ng Pilipinas ay Filipino. Samantalang

nililinang, ito ay dapat payabungin at pagyamanin pa salig sa umiiral na
wika sa Pilipinas at sa iba pang wika.

Filipino ang de factong pambansang wika sapagkat aktuwal na itong

ginagamit at tinatanggap ng mayorya ng mamamayang Pilipino.

Ayon sa Philippine Census noong 2000, 65 milyong Pilipino o 85.5% ng

kabuuang populasyon ng Pilipinas na ang nakakaunawa at
nakapagsasalita ng wikang Filipino.
WIKANG PANTURO

Ang wikang panturo ay ang wikang ginagamit na midyum o daluyan ng

pagtuturo at pagkatuto sa sistema ng edukasyon.

Wikang panturo ang wikang ginagamit ng guro upang magturo sa mga

mag-aaral.

Tinukoy ng UNESCO noong 2003 ang pangunahing suliranin sa

edukasyon ay ang wika.
Sa Konstitusyong 1987 ng Pilipinas ipinatupad ang Bilingual
Policy.

Ipinatupad noong 2009 ang MTB MLE na nagbibigay-diin sa

paggamit ng mga katutubong wika bilang unang wika ng mga
mag-aaral na wikang panturo sa sistema ng edukasyon sa
Pilipinas.
WIKANG OPISYAL
Ang wikang opisyal ay ang wikang itinatadhana ng batas
bilang wikang gagamitin /ginagamit sa mga opisyal na
komunikasyon ng gobyerno.
Itinatakda sa Konstitusyong 1987 ang Filipino at Ingles bilang
mga opisyal na wika ng Pilipinas.
Seksyon 7. Ukol sa mga layunin ng komunikasyon at
pagtuturo, ang mga wikang opisyal ng Pilipinas ay Filipino at
hangga’t walang itinatadhana ang batas, Ingles.
Seksyon 8. Ang Konstitusyong ito ay dapat ipahayag sa
Filipino at Ingles ; at dapat isalin sa mga pangunahing wikang
panrehiyon, Arabic at Kastila.
BILINGUALISMO
Ang bilinggwalismo ay tumutukoy sa kakayahan ng isang tao,
na makapagsalita ng dalawang wika.
Ayon kay Lowry ( 2011), may mga kapakinabangan ang
bilinggwalismo sa isang indibidwal.
Ang mga bilinggwal na bata ay kadalasang mas malikhain at
nagpapakita ng kahusayan sa pagpaplano at paglutas ng mga
kompleks na suliranin kaysa sa mga batang iisang wikang
lamang ang nauunawaan.
Para naman sa mga matatandang bilingguwal, nababawasan
ang pagkakasakit na may kinalaman sa pag-iisip dala ng
pagtanda.
Ipinapakitang mas nagkakaroon ng access sa kapwa at
kaparaanan ang mga bilinggwal. Hal. employment rate sa
Canada.
Ang BEP sa Pilipinas ay gabay kung paanong magkahiwalay na
gamitin ang Ingles at Filipino bilang wikang panturo.
Nais ng BEP na:
= Mapataas ang pagkatuto sa pamamagitan ng dalawang
wika,
= Maipalaganap ang wikang Filipino bilang wika ng literasi,
= Mapaunlad ang Filipino bilang simbolo ng pambansang
identidad at pagkakaisa,
= Malinang ang elaborasyon at intelektwalisasyon ng Filipino
bilang wika ng akademikong diskurso,
= Mapanatili ang Ingles bilang internasyunal na wika sa
Pilipinas at bilang wika ng siyensya at teknolohiya.
 MULTILINGUALISMO
Ang multilinggwalismo ay tumutukoy sa kakayahan ng isang
indibidwal na makapagsalita at makaunawa ng iba’t ibang
wika.

Sa antas ng lipunan, ito ay nangangahulugan ng pagkakaroon

ng iba’t ibang wika na sinasalita ng iba’t ibang grupo ng mga
tao sa mga lalawigan at rehiyon.

May mga kapakinabangan ang multilinggwal na indibidwal.

HOMOGENOUS
Ito ay tumutukoy sa pagkakaroon ng iisang anyo at katangian
ng wika. Makikita ito sa mahigpit na pagtuturo ng mga
gramatikal na estruktura na patakaran ng kung ano ang
istandard na Ingles o Filipino sa paaralan.

HETEROGENOUS
Ito ay ang pagkakaiba-iba ng uri at katangian ng isang wika.
Halimbawa, maaaring magkaroon ng magkakaibang porma at
uri ng wikang Ingles batay sa iba’t ibang grupo ng taong
LINGGUWISTIKONG KOMUNIDAD
Ito ay tumutukoy sa isang grupo ng mga taong gumagamit ng iisang uri ng barayti
ng wika at nagkakaunawaan sa mga ispesipikong patakaran o mga alituntunin sa
paggamit ng wika.
UNANG WIKA
Ang unang wika ay kadalasan ding katutubong wika o susong wika.
Ito ay ang wikang natutuhan at ginamit ng isang tao simula pagkapanganak
hanggang sa panahon kung kailan lubos nang nauunawaan at nagagamit ng tao ang
isang wika.
Tinutukoy din itong wika ng isang etnolinggwistikong grupo kung saan nabibilang
ang isang indibidwal at hindi ang natutuhang wika
IKALAWANG WIKA
Ito ay ang wikang natutuhan at ginagamit ng isang tao bukod pa sa kanyang unang
wika.
Ang wikang ito ay hindi taal o katutubong wika para sa tagapagsalita ngunit isang
wikang ginagamit din sa lokalidad ng nagsasalita.