Wikang Pambansa

Ang pambansang wika ng Pilipinas ay Filipino.

Ayon sa Merriam-Webster Dictionary, ang wikang
pambansa ay tumutukoy sa isang wikang
ginagamit nang pasalita at pasulat ng mga
mamamayan ng isang bansa.
Ito ang identidad at pagkakakilanlan ng grupo ng
mga taong gumagamit nito.
Wikang Pambansa
Filipino ang de jure na pambansang wika ng
Pilipinas sapagkat legal at naaayon sa batas.
Matatagpuan sa Artikulo IV, Seksyon 6-9 ng
Konstitusyong 1987 ang mga tiyak na probisyon
kaugnay ng wika.
Seksyon 6. Ang wikang pambansa ng Pilipinas ay
Filipino. Samantalang nililinang, ito ay dapat
payabungin at pagyamanin pa salig sa umiiral na
wika sa Pilipinas at sa iba pang wika.
Wikang Pambansa
Filipino ang de factong pambansang wika sapagkat
aktuwal na itong ginagamit at tinatanggap ng
mayorya ng mamamayang Pilipino.
Ayon sa Philippine Census noong 2000, 65 milyong
Pilipino o 85.5% ng kabuuang populasyon ng
Pilipinas na ang nakakaunawa at nakapagsasalita
ng wikang Filipino.
Wikang Panturo
Ang wikang panturo ay ang wikang ginagamit na
midyum o daluyan ng pagtuturo at pagkatuto sa
sistema ng edukasyon.
Wikang panturo ang wikang ginagamit ng guro
upang magturo sa mga mag-aaral.
Tinukoy ng UNESCO noong 2003 ang pangunahing
suliranin sa edukasyon ay ang wika.
Sa Konstitusyong 1987 ng Pilipinas ipinatupad ang
Bilingual Policy.
Wikang Panturo
Ipinatupad noong 2009 ang MTB MLE na
nagbibigay-diin sa paggamit ng mga katutubong
wika bilang unang wika ng mga mag-aaral na
wikang panturo sa sistema ng edukasyon sa
Pilipinas.
Wikang Opisyal
Ang wikang opisyal ay ang wikang itinatadhana ng batas
bilang wikang gagamitin /ginagamit sa mga opisyal na
komunikasyon ng gonyerno.
Itinatakda sa Konstitusyong 1987 ang Filipino at Ingles
bilang mga opisyal na wika ng Pilipinas.
Seksyon 7. Ukol sa mga layunin ng komunikasyon at
pagtuturo, ang mga wikang opisyal ng Pilipinas ay
Filipino at hangga’t walang itinatadhana ang batas, Ingles.
Seksyon 8. Ang Konstitusyong ito ay dapat ipahayag sa
Filipino at Ingles ; at dapat isalin sa mga pangunahing
wikang panrehiyon, Arabic at Kastila.
Bilinggwalismo
Ang bilinggwalismo ay tumutukoy sa kakayahan ng
isang makapagsalita ng dalawang wika.
Ayon kay Lowry ( 2011), may mga kapakinabangan
ang bilinggwalismo sa isang indibidwal.
1. Ang mga bilinggwal na bata ay kadalasang mas
malikhain at nagpapakita ng kahusayan sa
pagpaplano at paglutas ng mga kompleks na
suliranin kaysa sa mga batang iisang wikang
lamang ang nauunawaan.
Bilinggwalismo
2. Para naman sa mga matatandang bilingguwal,
nababawasan ang pagkakasakit na may
kinalaman sa pag-iisip dala ng pagtanda.
3. Ipinapakitang mas nagkakaroon ng access sa
kapwa at kaparaanan ang mga bilinggwal. Hal.
employment rate sa Canada.
Bilinggwalismo
Ang BEP sa Pilipinas ay gabay kung paanong magkahiwalay na
gamitin ang Ingles at Filipino bilang wikang panturo.
Nais ng BEP na:
1. Mapataas ang pagkatuto sa pamamagitan ng dalawang wika,
2. Maipalaganap ang wikang Filipino bilang wika ng literasi,
3. Mapaunlad ang Filipino bilang simbolo ng pambansang
identidad at pagkakaisa,
4. Malinang ang elaborasyon at intelektwalisasyon ng Filipino
bilang wika ng akademikong diskurso,
5. Mapanatili ang Ingles bilang internasyunal na wika sa
Pilipinas at bilang wika ng siyensya at teknolohiya.
Multilinggwalismo
Ang multilinggwalismo ay tumutukoy sa kakayahan
ng isang indibidwal na makapagsalita at
makaunawa ng iba’t ibang wika.
Sa antas ng lipunan, ito ay nangangahulugan ng
pagkakaroon ng iba’t ibang wika na sinasalita ng
iba’t ibang grupo ng mga tao sa mga lalawigan at
rehiyon.
May mga kapakinabangan ang multiliggwal na
indibidwal.
Homogenous
Ito ay tumutukoy sa pagkakaroon ng iisang anyo at
katangian ng wika. Makikita ito sa mahigpit na
pagtuturo ng mga gramatikal na estruktura na
patakaran ng kung ano ang istandard na Ingles o
Filipino sa paaralan.
Heterogenous
Ito ay ang pagkakaiba-iba ng uri at katangian ng
isang wika.
Halimbawa, maaaring magkaroon ng magkakaibang
porma at uri ng wikang Ingles batay sa iba’t
ibang grupo ng taong nagsasalita nito.
Linggwistikong Komunidad
Ito ay tumutukoy sa isang grupo ng mga taong
gumagamit ng iisang uri ng barayti ng wika at
nagkakaunawaan sa mga ispesipikong patakaran
o mga alituntunin sa paggamit ng wika.
Unang Wika
Ang unang wika ay kadalasan ding katutubong wika
o susong wika.
Ito ay ang wikang natutuhan at ginamit ng isang tao
simula pagkapanganak hanggang sa panahon
kung kailan lubos nang nauunawaan at
nagagamit ng tao ang isang wika.
Tinutukoy din itong wika ng isang
etnolinggwistikong grupo kung saan nabibilang
ang isang indibidwal at hindi ang natutuhang
wika
Ikalawang Wika
Ito ay ang wikang natutuhan at ginagamit ng isang
tao bukod pa sa kanyang unang wika.
Ang wikang ito ay hindi taal o katutubong wika para
sa tagapagsalita ngunit isang wikang ginagamit
din sa lokalidad ng nagsasalita.