Zaburzenia

afektywne dwubiegunowe
 (ChAD)
 Choroba afektywna
dwubiegunowa lub
Zaburzenie afektywne
dwubiegunowe (ang.
Bipolar Disorder) to
jednostka chorobowa
dawniej zwana chorobą
maniakalno-depresyjną,
w klasyfikacji ICD-10
otrzymała kod F31 i
zaliczono ją to grupy
zaburzeń nastroju tzw.
afektywnych
 Zaburzenia afektywne dwubiegunowe

Zaburzenia charakteryzujące się występowaniem dwóch lub więcej

epizodów chorobowych z wyraźnie zaburzonym nastrojem i
aktywnością w postaci podwyższenia nastroju, wzmożonej energii i
aktywności (hipomania lub mania) lub obniżenia nastroju oraz energii i
aktywności (depresja). Do zaburzeń dwubiegunowych zalicza się
również nawracające epizody hipomanii lub manii. 
Obejmuje:
 maniakalno-depresyjna:
 • choroba
 • psychoza
 • reakcja
 Nie obejmuje:
• zaburzenia dwubiegunowe,
pojedynczy epizod
maniakalny (F30.–)
cyklotymia (F34.0) 
 Symptomy poznawcze –
Symptomy nastroju - zwykle
należą do nich myśli
charakteryzuje je m.in.:
maniakalne, które
ekspansywność lub euforia
charakteryzują się np.
bądź pobudliwość, a także
niewiarą w ograniczenia
rozdrażnienie, drażliwość.
i zdolności.

Faza epizodu
maniakalnego
Symptomy somatyczne,
Symptomy motywacyjne –
fizyczne – przykładem,
cechuje je m.in. nadmierna
których może być m.in.
aktywność chorego.
ograniczona potrzeba snu.
 obniżony nastrój, 

głęboki smutek, 

Faza epizodu poczucie pustki, 

depresyjnego: 
uczucie bezradności, 

utrata zainteresowań i zdolności radowania

się, 

apatia oraz zahamowanie aktywności. 

 osłabienie
koncentracji
i uwagi, 

niska samoocena
Według zmniejszony
apetyt. 
i mała wiara
w siebie, 
Międzynarodowej
Klasyfikacji zaburzeń
psychicznych
i zaburzeń
zachowania, do często zaburzenia snu, 
poczucie winy
i małej wartości, 

spotykanych objawów
depresji należą także: 
pesymistyczne,
myśli i czyny
czarne widzenie
samobójcze, 
przyszłości, 
 Na przebieg ChAD wpływa wiele czynników, jak
oparcie społeczne, czynniki stresowe, stosowane leki,
rytm snu i czuwania oraz inne rytmy biologiczne. Dla
zaplanowania i oceny skuteczności leczenia
profilaktycznego w ChAD niezbędny jest systematyczny
i dokładny opis przebiegu choroby.
Często jedynym
źródłem informacji na
temat przebiegu
choroby jest wywiad z
pacjentem, jednak
uzyskane w ten sposób
dane zawierają
uogólnienia, są
niekompletne i
nieprecyzyjne.
Stosuje się również skale oceny
nasilenia objawów, większość z
nich jest wypełniana przez lekarza,
tj. Skala Depresji Hamiltona, Skala
Manii Younga, Skala Depresji
Montgomery-Asberg. Stosowana
jest również Skala Depresji Becka,
którą wypełnia samodzielnie
pacjent. Są one stosowane
zazwyczaj raz w tygodniu i ocena
stanowi wypadkową wyników z
siedmiu dni, co uniemożliwia
ocenę częstych fluktuacji nastroju.
Stosowane w stałych odstępach
czasowych mogą służyć do oceny
efektów leczenia.
 W diagnozowaniu zaburzeń afektywnych
wykorzystuje się m.in. 

Kwestionariusz
Skalę Manii Younga
Kwestionariusz Hypomiania Check List nastroju (
(Young Mania Rating
Objawów Hipomanii,  (HCL-32),  Mood Disorder Questi
Scale, YMRS),  onnaire
, MDQ), 

Skalę Montgomery- Skalę depresji Hamilto

Skalę depresji Becka,  na
Asberg, 
. 
Skala Depresji Becka
Skala depresji Hamiltona
Skala depresji Hamiltona jest najczęściej stosowanym
testem na depresję w psychiatrii ogólnej. Występuje
w dwóch wariantach: 17 i 21 pytań.
Ocenia zachowanie i stan pacjenta w takich obszarach jak:
nastrój depresyjny
poczucie winy
zniechęcenie do życia
myśli, tendencje samobójcze
zaburzenia spania oraz zasypiania
aktywność złożona, praca;
spowolnienie, zahamowanie;
niepokój, podniecenie ruchowe;
lęk – objawy depresyjne i somatyczne;
objawy somatyczne ogólne;
utrata libido;
hipochondria;
ubytek masy ciała;
krytycyzm
Leczenie zaburzeń afektywnych dwubiegunowych
polega na długotrwałym stosowaniu odpowiednich
leków, m. in.: leków normotymicznych (tzw.
stabilizatorów), neuroleptycznych czy
przeciwdepresyjnych oraz psychoterapii.
Obecnie proponuje się pacjentom, podobnie jak
w zaburzeniach jednobiegunowych, terapie
interpersonalną lub poznawczą, wspomagająca
stosowanie się przez pacjenta do zaleceń lekarskich.
Bardzo ważna jest edukacja rodzinna, która może
zmniejszyć ryzyko nawrotu choroby. Interwencje
psychospołeczne stanowią cenne wsparcie w leczeniu
lekkich do umiarkowanych zaburzeń
dwubiegunowych.
Okres remisji
To czas między epizodami
ChAD, kiedy nie ma żadnych
objawów choroby albo są
nieznaczne. Wbrew pozorom,
nie oznacza to, że choroba
minęła. W okresie remisji nie
należy zaniedbywać leczenia
pacjenta, nadal pozostawać
pod kontrolą lekarza
i przyjmować leki.
 ''Poradnik https://youtu.be/gBJocPosTrI
pozytywnego
myślenia" 
Bibliografia: