KLASYFIKACJA

GEODEZYJNYCH
OSNÓW
REALIZACYJNYCH
• Osnowa realizacyjna – to osnowa geodezyjna
przeznaczona do wykonywania pomiarów
realizacyjnych, dzięki którym wyznaczane są
w terenie zaprojektowane obiekty
• Pomiary realizacyjne – to pomiary
geodezyjne związane z projektowaniem,
budową oraz eksploatacją zakładów i
obiektów (budowlanych, przemysłowych
itp.). Są to pomiary związane z tyczeniem
projektów w terenie oraz robotami
budowlanymi i montażowymi.
• Osnowa realizacyjna tak jak osnowa

geodezyjna dzieli się na:

osnowę poziomą

osnowę wysokościową
• Osnowa realizacyjna pozioma i

wysokościowa dzieli się na:

 osnowę podstawową

 osnowę szczegółową
• Realizacyjna osnowa podstawowa służy do
powiązania tyczonego obiektu z terenem i
jego uzbrojeniem. Służy również do
wyznaczenia punktów szczegółowej osnowy
realizacyjnej oraz (jeśli to możliwe) do
wykonywania bezpośrednich pomiarów
realizacyjnych. Podstawowa osnowa
realizacyjna powinna być nawiązana
geodezyjnie do punktów wcześniej
założonych w sposób umożliwiający
prawidłowe określenie nowych punktów w
państwowym układzie współrzędnych lub
wysokości.
• Realizacyjna osnowa szczegółowa służy
do bezpośredniego oparcia pomiarów
realizacyjnych.
• POZIOMA OSNOWA REALIZACYJNA ze względu
na geometrię sieci dzieli się na następujące typy:
 sieć dowolnego kształtu
 sieć regularna (siatka prostokątów lub
kwadratów)
 szczególne rodzaje osnów (czworoboki
geodezyjne, układy linii pomiarowych itd.)
• Wybór odpowiedniego rodzaju osnowy
uzależniony jest od:
1) charakteru tyczonego zakładu (obiektu), a w
szczególności zagęszczenia obiektów,
2) ukształtowania terenu,
3) możliwości zapewnienia trwałości punktów
osnowy,
4) techniki pomiarowej i obliczeniowej,
5) kształtu i rozmiarów danego obszaru,
6) możliwości automatyzacji procesu przygotowania
danych do tyczenia,
7) harmonogramu robót budowlano -
montażowych,
• Za główne kryterium oceny dokładności
wyznaczenia poziomej osnowy realizacyjnej
należy przyjmować średni błąd po wyrównaniu
długości najbardziej niekorzystnie położonego
boku sieci.
• Pomocniczymi kryteriami oceny dokładności
wyznaczenia poziomej osnowy realizacyjnej są:
1) średnie błędy kierunków i kątów w sieci po
wyrównaniu,
2) średnie błędy podłużne i poprzeczne punktów
(na przykład średnie błędy współrzędnych),
3) długości półosi i kierunki dłuższych półosi
elips błędu średniego,
4) średnie błędy położenia punktów sieci,
odniesione do jej punktu głównego i kierunku
głównego, przyjętych do wyrównania.
• Do pomiaru poziomej osnowy realizacyjnej
wykorzystuje się obecnie tachimetry
elektroniczne oraz technologię GPS.

Pozwala to na większą swobodę doboru

kształtu osnowy.
• WYSOKOŚCIOWA OSNOWA REALIZACYJNA
służy do następujących celów:
 wyznaczenia wysokości charakterystycznych
punktów realizowanych obiektów,
 wyznaczenia wysokości reperów roboczych,
 pomiarów kontrolnych,
 pomiarów inwentaryzacyjnych,
 pomiarów przemieszczeń i odkształceń
budowli i jej elementów konstrukcyjnych
oraz podłoża.
• Podstawową wysokościową osnowę
realizacyjną stanowią punkty wysokościowej
osnowy geodezyjnej, podstawowej lub
szczegółowej, w zależności od rodzaju
obiektu i wymaganej dokładności jego
realizacji.
• Szczegółową osnowę realizacyjną stanowią
punkty sieci niwelacyjnej nawiązane do
osnowy podstawowej oraz robocze znaki
wysokościowe.
• Wysokości wszystkich punktów wysokościowej
osnowy realizacyjnej, zarówno podstawowej
jak i szczegółowej, należy wyznaczać w
obowiązującym państwowym układzie
wysokości.
• Kryterium dokładności wyznaczenia
realizacyjnej osnowy wysokościowej, zgodnie
z przepisami instrukcji G-2, stanowi średni
błąd niwelacji po wyrównaniu w milimetrach
na 1 kilometr.
„Geodezja inżynieryjna – działy wybrane”
M. Grala, G. Kopiejewski
Wydawnictwo UWM Olsztyn 2003

Instrukcja techniczna G-3