PAMUMUHAY AT PANANAMIT

NG MGA PILIPINO BAGO

DUMATING ANG MGA KASTILA
 Bago pa man dumating ang mga Kastila, noong unang
panahon ang mga Negrito o Ita, Instik, Persiano, Bumbay,
Malacca, Indones at Malay ang siyang mamamayan ng
Pilipinas. May sariling sistema ng pamahalaan, edukasyon,
hanapbuhay, paniniwala at tradisyon. Sinasabing nasa
sangandaan ang Pilipinas ng rutang pangkalakalan kayat ang
mga Pilipino ay may magandang ugnayan sa ibang bansa.
Ang Pilipinas ay binubuo nang ibat – ibang pulo ng
pamayanan. Dito nabuo ang sibilisasyon. Ang bawat
pamayanan ay may kanya kanyang kinaroroonan at laki
depende sa pamilyang naninirahan.
 Karaniwang matatagpuan ang malaking pamayanan sa mga
baybaying dagat. Ang iba naman ay nasa kapatagan at
kabundukan. Sinasabing ang ating mga ninuno ay napag-
alamang masipag, matapat, hindi nanglalamang ng kapwa, at
magiliw sa mga panauhin noon pa man. Pahayag rin na ang
sibilisasyon ng Pilipino ay sadyang puno ng kaalaman, ibat –
ibang katangian, masaganang pangkabuhayan, at
makasaysayang pangyayari bago datnin ng mga Kastila.
HANAPBUHAY
Kadalasan ang hanapbuhay ng mga tao noon ay ang pagtanim
ng mga palay, pangangaso, pangingisda,pagkakaingin at
pakikipag-kalakalan. Ipinagpapalit nila ang mga palay, lamang
dagat, pampalasa, banga at iba pang mga produktong luwad para
sa mga porselana, alahas, at iba pang mga produkto sa karatig
bansa. Dahil ang Pilipinas ay napapalibutan ng karagatan,
kalimitan ang mga tao at migrasyonsa ay nagbibiyahe gamit ang
sasakyang pang dagat. Dahil sa ganda at yaman ng Pilipinas
marami sa mga dayuhan ang nanirahan at namuhunan.
PAMAHALAAN
Karaniwan sa mga Pilipino noong panahon na iyon ay
ginugrupo sila sa isang baranggay. Ang baranggay ay
pinamumunuan ng mga Datu. Mula 30 hanggang 100 daan
pamilya ang nasa baranggay. May sarili rin silang batas na
ipinapatupad ng datu o kaya ng conseho ng matatanda. Sa isang
baranggay, ang datu ang pinakamataas at
pinakamakapangyarihan sa lipunan. Sunod ang Maharlika o mga
mayayaman at tumtayo ring mga tagapagtanggol ng baranggay.
Ang timawa ang pangatlo. Sila ang malayang tao. Ang pinaka-
baba naman ang mga alipin na may dalawang klase. Ang aliping
namamahay na may sariling kaanak, tahanan at naglilinkod lang
kung kailang siya kailangan ng kanyang may-ari. Samantala, ang
aliping sagigilid naman ay walang sariling pagmamay-ari.
Nagiging alipin ang isang tao dahil naipoit siya sa paglalaban ng
dalawang baranngay o kaya’y dahil sa pagkautang.
PANANAMIT
Ang kasuotan noon ay naibahagi ng mga katutubong Malay at
ang iba naman ay naibahagi ng pakinabang ng Kapaligiran.
Noon pa ma’y meron ng sinusunod na basehan kung ano ang
dapat suotin. Base sa dalawang Classes, Upper Class at Lower
Class.
Sa Lalaki – ang kanilang sinusuot pang itaas (upper class) ay
dyaket na may maikling manggas, may basehan ng ranggo ang
bawat kulay nito: Kulay pula ang suot ng kanilang pinuno
samantalang Itim at Asul naman sa kanilang nasasakupan. Ang
kanilang sinusuot pangbaba (lower class)
ay tinatawag na BAHAG, kasuotang tela mula bewang na
nakatapis sa pagitan ng mga hita.
Sa mga Babae – pang itaas (upper class) na kasuotan ay
tinatawag na baro o camisa, dyaket ito na may mahabang
manggas. At sa pang ibaba (lower class) naman ay tinatawag na
saya(skirt). Ang tawag sa Bisaya noon dito ay patadyong o tapis
naman sa Tagalog. Ang mga Ancient Filipinos din ay hindi
nagsusuot ng sapin sa paa.
 Ang mga Lalaki ay nagsusuot ng putong o headgear, piraso ng
telang nakabalot sa ulo. May mga basehan din ang kulay ng
headgear o putong ng mga Lalaki, ito ay base sa bilang ng
napatay ng nagsusuot nito. Ang taong nakasuot ng pulang
headgear ay nakapatay na ng isang tao, at ang Lalaki naman na
nakasuot ng naka-bordeng headgear ay pumatay na ng hindi
bababa sa Pitong Lalaki.
SALAMAT