ΚΥΡΙΑΚΗ 07 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2024 ΕΤΟΣ 24 Ο
ΦΥΛΛΟΥ 1208
Διακονία
ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Σταυροπροσκυνήσεως
Καλλιοπίου & Ακυλίνης μ., Γεωργίου επ. Μυτιλήνης
(Απ. Αν: Εβρ. δ΄ 14 - ε΄6, – Μαρκ. η΄ 34 – θ΄1 )
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ
Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως.
Στον όρθρο βγάζουμε για προσκύνηση
τον τίμιο Σταυρό του Χριστού και με
πολύ ευλάβεια ψάλουμε το τροπάριο:
«Τὸν Σταυρόν σου προσκυνοῦμε
Δέσποτα καὶ τὴν ἁγίαν σου Ἀνάστασιν
δοξάζομεν» και προσκυνάμε τον τίμιο
Σταυρό του Κυρίου μας. Είναι πολύ
σπουδαίο πράμα η προσκύνηση του
τιμίου Σταυρού του Χριστού διότι μαρτυρεί για την πίστη
μας και την θερμή αγάπη που έχουμε για τον Υιό του
Θεού ο οποίος μας έσωσε από την εξουσία του διαβόλου.
Υπάρχει όμως και ένας άλλος σκοπός για τον οποίο στη
μέση της Μεγάλης Τεσσαρακοστής τοποθετούμε για
προσκύνηση τον τίμιο Σταυρό του Χριστού. Ο σκοπός
αυτός γίνεται κατανοητός όταν διαβάζουμε το λόγο του
Κυρίου που λέει: «ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τάς
ψυχάς ὑμῶν» (Λκ. 21, 19). Αν τόση μεγάλη σπουδαιότητα
έχει σύμφωνα με το λόγο αυτό του Χριστού η υπομονή
ώστε αυτή σώζει τον άνθρωπο, τότε ένας από τους πιο
σημαντικούς στόχους στη ζωή μας είναι να μάθουμε την
υπομονή. Και δεν υπάρχει δάσκαλος καλύτερος που θα
μπορούσε να μας μάθει την υπομονή από τον Σταυρό του
Χριστού μας.
Αν θα έχουμε τον Σταυρό του Κυρίου χαραγμένο στην
καρδιά μας. Αν θα συγκινούμαστε διαβάζοντας κάθε
μέρα τα λόγια του Συμβόλου της Πίστεως: «Σταυρωθέντα
τε ὑπέρ ἡμῶν ἐπί Ποντίου Πιλάτου…». Αν σε κάθε
δυσκολία και θλίψη που μας στέλνονται από το Θεό θα
βλέπουμε νοερά το Σταυρό του Χριστού, τότε θα μάθουμε
πώς μπορούμε να αποκτήσουμε την υπομονή. Αν έχεις
φοβερό πόνο που σε βασανίζει και δεν μπορείς να
υπομένεις άλλο, δες το Σταυρό, δες τον Υιό του Θεού με
το κεφάλι σκυμμένο να φορά το ακάνθινο στεφάνι.
Σκέψου πόσες φορές χτυπούσαν το κεφάλι αυτό, σκέψου
τον πόνο που προκαλούσαν στο Σωτήρα μας τα αγκάθια
και θα μάθεις να υπομένεις τον πόνο σου. Αδυνάτησαν
τα χέρια σου, δεν μπορούν πια να κάνουν δουλειά και γι’
αυτό έχασες το κουράγιο; Δες τα άχραντα χέρια του
Χριστού με τα οποία έκανε αμέτρητα θαύματα, με ένα
μόνο άγγιγμα των οποίων επανέφερε στη ζωή τους
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 1 από 4
ΑΡΙΘΜ.
ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΑΜΠΕΡΙΑΣ ΧΑΝΙΩΝ
νεκρούς και άνοιγε τα μάτια των εκ γενετής τυφλών και
γι’ αυτό καρφωμένα τώρα στο Σταυρό. Φαντάσου πόσο
πονούσαν τα άχραντα αυτά χέρια του Κυρίου Ιησού,
πληγωμένα με καρφιά, υπό το βάρος του σώματος.
Θυμήσου ταυτόχρονα και τις δικές σου ασχημίες που
έκανες μ’ αυτά τα αδύνατα πια χέρια σου. Σκέψου όλα
αυτά και θα σου είναι πιο εύκολο να υπομένεις τον πόνο.
Βρίσκεσαι στη φυλακή και τα πόδια σου είναι δεμένα με
αλυσίδες όχι για κακουργίες αλλά για το όνομα του
Κυρίου μας Ιησού Χριστού; Δες τα άχραντα πόδια Του με
τα οποία περπατούσε πάνω στα νερά της λίμνης
Γεννησαρέτ και πήγαινε στη Βηθανία να αναστήσει τον
τετραήμερο Λάζαρο. Αυτά τώρα οι υπηρέτες του
διαβόλου τα κάρφωσαν στο Σταυρό. Όταν το σκεφτείς θα
σου είναι πιο εύκολο να υπομένεις τα δεσμά σου.
Έχασες την όρασή σου; Ήταν θέλημα Θεού. Θυμήσου
πως μετά την τελευταία λέξη «τετέλεσται», που ο Κύριος
μας Ιησούς Χριστός είπε πάνω στο Σταυρό, το χέρι του
θανάτου έκλεισε τα λαμπρότερα του ήλιου μάτια Του και
με ευχαριστία θα σηκώνεις το βάρος της τύφλωσης.
Θυμήσου και το ότι εκτός από τα φοβερά βάσανα που ο
Υιός του Θεού υπέφερε πάνω στο Σταυρό είχε πάνω του
και το βάρος των αμαρτιών όλου του κόσμου. Θυμήσου
επίσης πως ένας από τους στρατιώτες κέντησε με την
λόγχη την πλευρά Του και αμέσως βγήκε αίμα και νερό
με τα οποία πλύθηκαν οι αμαρτίες σου και τα οποία σε
προστατεύουν από τις επιθέσεις του πολεμίου.
Βλέπεις, λοιπόν, πώς με το Σταυρό του Χριστού αυξάνει η
υπομονή σου; Βλέπεις πώς διδάσκεσαι από το Σταυρό την
μεγάλη αυτή αρετή της υπομονής χωρίς την οποία δεν θα
μπορέσεις να εισέλθεις από την στενή πύλη και να
ακολουθήσεις την μακριά και τεθλιμμένη οδό των
θλίψεων που οδηγεί στη Βασιλεία των Ουρανών;
Να δοξάσουμε και να ευχαριστήσουμε τον Μεγάλο Θεό
και Σωτήρα μας τον Κύριο Ιησού Χριστό, ο Οποίος με το
φοβερό Σταυρό του μας δίνει τη δύναμη να υπομένουμε
τις αμέτρητες θλίψεις σ’ αυτή την πρόσκαιρη ζωή μας και
να σώζουμε με την υπομονή τις ψυχές μας. Ας ψάλλουμε
και άλλη μια φορά: «Τὸν Σταυρόν σου προσκυνοῦμεν
Δέσποτα καὶ τὴν ἁγίαν σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν».
Αμήν. Άγιος Λουκάς, Αρχιεπίσκοπος Κριμαίας
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
 ΚΥΡΙΑΚΗ 07 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2024 ΕΤΟΣ 24 Ο
Γέμισε την καρδιά σου με τους άλλους
Εάν κατέβεις στο άδη των εσώψυχών σου,
εάν συντριβείς με τον οδοστρωτήρα της
άκρας ταπείνωσης δηλαδή να βιώνεις ότι
είσαι ο ελάχιστος πάντων, τότε κάθε
δοκιμασία που έρχεται πλέον στην ζωή
αντιμετωπίζεται ως ένα πούπουλο που
ήρθε και κάθεσαι στον ώμο σου. Ο
άνθρωπος που ζει με μόνη του ελπίδα στον Πανάγαθο
Θεό, με πίστη και εμπιστοσύνη στην Θεία Πρόνοια
τοποθετείται τελείως διαφορετικά στο κάθε τι που
έρχεται στην ζωή του σε αντίθεση με τον κοσμικό
άνθρωπο που ελπίζει στην δύναμή του, στις γνώσεις του,
στους άλλους ανθρώπους, στην επιστήμη. Όχι ότι είναι
κακό να ελπίζει κανείς και σε αυτά, όμως η ελπίδα μόνο
σε αυτά συνήθως απογοητεύει και φέρνει τον άνθρωπο
στην κατάσταση της αγωνίας, του άγχους και τέλος της
απελπισίας. Μόνο η στερεή ελπίδα στον Θεό μπορεί να
φέρει ειρήνη στην ψυχή μας. Και η ελπίδα αυτή πηγάζει
από την πίστη. Μια πίστη που δεν περιμένει απλά
επίγεια αποκατάσταση αλλά κυρίως είναι η πίστη ότι ο
Θεός θέλει την αιώνια σωτηρία μου, το αιώνιο καλό μου.
Πολλές φορές έρχονται πειρασμοί στην ζωή μας. Ο
κυριότερος όμως και μονιμότερος πειρασμός είναι του
εγώ μας. Νιώθουμε ότι πειραζόμαστε από κάποιον
άνθρωπο αλλά κυρίως νιώθουμε έτσι όχι γιατί ο άλλος
είναι ο πειρασμός αλλά διότι εμείς οι ίδιοι δεν
τοποθετούμαστε ταπεινά στα γεγονότα. Στον τρόπο που
αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις της καθημερινότητάς
μας κυριαρχεί το εγώ μας. Δεν είναι ο άλλος ο πειρασμός
μας, αλλά το εγώ μας, ο εμπαθής τρόπος μας που
βλέπουμε τον άλλον. Δεν είναι ουσιαστικά η αρρώστια, ή
κάποιο άλλο δυσάρεστο γεγονός η δοκιμασία που μας
συνθλίβει αλλά κυρίως ο λάθος τρόπος μας που
προσεγγίζουμε την δοκιμασία.
Όταν αισθάνεσαι ελάχιστος πάντων δεν προσδοκάς
αναγνώριση, επαίνους, ούτε να σε αγαπούνε, ούτε όλα να
σου πάνε καλά, δεν θέλεις ούτε απαιτείς να σε σέβονται,
δεν ελπίζεις σε τίποτα το επίγειο, δεν αναζητάς
κατανόηση, δεν εμμένεις στα του κόσμου τούτου. Με
αποτέλεσμα τα γεγονότα της ζωής, οι διαπροσωπικές
μας σχέσεις, τα αγαθά του κόσμου τούτου να μην
αναγάγονται ως αυτοσκοποί αλλά ως μέσα προς την
πνευματική μας πρόοδο και συνάνστησή μας με τον
Χριστό. Δύσκολο; Η δυσκολία έγκειται στο κατά πόσο
είμαστε έτοιμοι να γίνουμε έσχατοι κατ’επιλογήν. Τίποτα
δεν είναι δύσκολο όταν έχεις την ελπίδα σου στην αγάπη
του Θεού και βάζεις τον εαυτό σου υποκάτω όλης της
κτίσης. Τίποτα δεν φαίνεται βάρος, δεν προσβάλλεσαι
από τίποτα, δεν σε αγγίζει τίποτα. Όταν αφήνεις την
Χάρη του Θεού να σε αγγίξει όλα τ’άλλα δεν τα
αισθάνεσαι. Δεν γίνεσαι αναίσθητος αλλά απαθής, δεν
γίνεσαι αγνώμων αλλά ευγνώμων, δεν γίνεσαι
ιδιότροπος αλλά απλός. Όπως όλοι μας, έτσι και εσύ
έχεις απέραντο φως μέσα σου. Φως που πηγάζει όχι αφ’
εαυτού σου αλλά από το Φως της Θείας επισκέψεως αρκεί
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 2 από 4
ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1208
να ομολογήσεις και να αποδεχθείς το σκοτάδι σου, την
ατέλειά σου. Τότε θα γίνεις μέγας, όταν γίνεις
ελάχιστος. Τότε θα υπάρχεις, όταν γίνεις ανύπαρκτος.
Τότε θα ειρηνεύσεις, όταν εκουσίως παραδοθείς και
χάσεις. Τότε θα αγιάσεις, όταν αποδεχθείς ότι είσαι
αμαρτωλός. Οι πίκρες που σε μαστιγώνουν είναι γιατί
γλυκοφιλάς τον εαυτούλη σου συνεχώς. Εάν προσφέρεις
συνεχώς στον εαυτό σου το γλυκόπικρο φάρμακο της
ταπείνωσης τότε χάνεται η πικράδα των ασθενειών, της
προδοσίας, της κακίας. Χάνεται κάθε πίκρα από την ζωή.
Όχι γιατί παύουν να υπάρχουν αλλά γιατί εσύ πλέον τα
γεύεσαι όλα διαφορετικά.
Πάνω στον μεγαλύτερο σταυρό σου γεύεσαι την
ανάστασή σου γιατί δεν μένεις στον σταυρό αλλά
βλέπεις τα έσχατά σου μέσα από την πίστη και την
ελπίδα στον Θεάνθρωπο. Μέσα στην μεγαλύτερή σου
κόλαση εσύ γεύεσαι παράδεισο. Όχι, δεν είναι όλα αυτά
ουτοπικά. Αυτά τα ζήσανε οι Άγιοί μας που ήτανε από
σάρκα και αίμα και οστά όπως όλοι μας. Είχαν όμως και
καρδιά. Καρδιά που χτυπούσε αθόρυβα να μην ενοχλεί
κανέναν, και δεν ενοχλούνταν από κανέναν. Δεν έκριναν
κανέναν, δεν σχολίαζαν κανέναν, δεν ασχολούνταν με
κανέναν βάζοντας κακούς λογισμούς. Όλους τους είχανε
μέσα στην καρδιά τους… Εάν γεμίσεις την καρδιά σου με
τους άλλους… δεν χωρά πλέον το εγώ σου, μα τότε όμως
είναι που βρίσκεσαι και υπάρχεις.
π. Παύλος Παπαδόπουλος
Μην Απελπίζεσαι….
Άναψα απόψε ένα κεράκι για σένα,
που είσαι μόνος, που είσαι μόνη και
κινείσαι μονότονα στο μισοσκόταδο
του απεναντινού διαμερίσματος.
Για σένα, που σκυμμένη στο κινητό
ψάχνεις μια επαφή να σου απαντήσει ή μια αγκαλιά να
σε κρατήσει.
Κυρίως όμως για σένα, που σε μπέρδεψε από μικρή η ζωή
με σκιές και φαντάσματα, κι όλο προσπαθείς να βγεις
στο ξέφωτο, μα χάνεσαι.
Ξέρω, όταν είσαι στο σκοτάδι σε εκνευρίζει να σου μιλάνε
για φως, μέσα σου λες, «άσε μας ρε φίλε με τις θεωρίες
σου».
Ένα θα σου πω και να το θυμάσαι: Μην Απελπίζεσαι!!!
Όσο κι αν πονάς, όσο κι αν αισθάνεσαι ότι δεν πρόκειται
ποτέ να γίνεις καλά, θα έρθουν καλύτερες μέρες. Απλά
τώρα περνάς μια φάση, μα δεν θα είναι πάντα έτσι.
Μπορείς και αξίζεις το καλύτερο. Αν και δυσκολεύεσαι
προσπάθησε να δεις με τα μάτια του Θεού, που δεν σε
βλέπει μονάχα στο τώρα που είσαι χάλια αλλά και στο
αύριο που γελάς και χαίρεσαι την ζωή.
Κράτα βαθιά μέσα σου εκείνη την εικόνα του Γολγοθά.
Όταν ο Χριστός έγερνε κουρασμένος το κεφάλι
φωνάζοντας, «Θεέ μου γιατί με εγκατάλειψες…;» Είμαι
σίγουρος ότι κάτι σου θυμίζει αυτή η κραυγή, έτσι δεν
είναι;
Ναι, εκείνες τις πολύ δικές σου στιγμές που ράγιζαν οι
αντοχές σου. Όμως μην μείνεις εκεί, γιατί δεν τελείωσε
έτσι η ιστορία του Γολγοθά. Προχώρα και θα δεις ότι ο
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
 ΚΥΡΙΑΚΗ 07 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2024 ΕΤΟΣ 24 Ο
Χριστός κραυγάζει ξανά στο Πατέρα Του, λέγοντας του
Θεέ μου σε εμπιστεύομαι, εσύ ξέρεις, ας γίνει το θέλημα
σου… Και ποιο ήταν αυτό; Η Ανάσταση! Ποιος αλήθεια
περίμενε ότι πίσω από την σταύρωση ξημέρωνε η
Ανάσταση; Γι αυτό σου λέω οι πληγές σου μια μέρα θα
γίνουν η πιο μεγάλη προίκα της ζωής.
π. Λίβυος
Η Αγάπη…
Μεγάλο πράγμα σωφροσύνη. Το να
εξετάζει ο άνθρωπος προσεχτικά τα
μέσα του και να μην αφήνεται έρμαιο
στα πάθη και τα «θέλω» που
προσπαθούν να τον παρασύρουν.
Μεγάλο πράγμα η ταπεινοφροσύνη. Το να μην νομίζει ο
άνθρωπος πως γίνηκε Θεός.
Άνθρωπος που δεν έχει το κεφάλι λίγο χαμηλά, είναι
καταδικασμένος να μείνει μόνος.
Μεγάλο πράγμα η υπομονή. Το να αντέχει κανείς τις
δυσκολίες και τα χτυπήματα. Το να αντέχει και να
περιμένει… Πρέπει να ξέρει βέβαια τον λόγο για τον
οποίον κάνει υπομονή.
Μα το μεγαλύτερο από όλα είναι η Αγάπη. Το να
σταυρώνεται κανείς, καθημερινά, εκούσια, για εκείνους
που αγαπά… Και το να συγχωρεί κάθε στιγμή, εκείνους
που τον πικραίνουν…
Καλή και ευλογημένη εβδομάδα.
Ψυχολόγος Ελευθεριάδης Ελευθέριος
Να μαλακώσουν οι καρδιές μας.
Καρδιές ὑπό πνευματική ἔννοια. Ἀλλά πώς
ἔχουν γίνει ἔτσι οἱ καρδιές μας;
Σκληροκάρδιες, λίθινες, παγωμένες. Μέ
αἰσθήματα ἀντιπάθειας, κακίας, ἐχθρότητας πρός τόν
πλησίον. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι, συσσωρεύονται οἱ
καταγγελίες, οἱ μηνύσεις, οἱ ἀντιπαλότητες, οἱ
ἀντεκδικήσεις, οἱ ὕβρεις. Ἡ ἀγάπη ἔχει ἐξαφανισθεῖ. Τό
φιλάνθρωπον ἔχει ἐξοριστεῖ. Τό συμπαθές ἔχει σβηστεῖ.
Καί ἀπό κοντά ἡ συνείδηση ταραγμένη καί ἡ θλίψη ν'
ἀνεβαίνει καί νά ἐγκαθίσταται στό θρόνο τῆς καρδιᾶς.
Ὅμως, δέν μπορεῖ νά συνεχίζεται πρός τόν κατήφορο
αὐτή ἡ κατάσταση. Χρειάζεται μία πνευματική ἀνάβαση.
Ἀνάβαση καρδιῶν. Καί αὐτό θά γίνει ὅταν μαλακώσουν
οἱ καρδιές μας. Πῶς θά γίνει αὐτό;
Τό πρῶτον κατόρθωμα, εἶναι ἡ αὐτογνωσία. Πράγματι,
εἶναι ἐξόχως σημαντική ἡ γνώση τοῦ εἶναι μας. Ὅσον
γνωρίζουμε τόν ἑαυτόν μας, τόσο μαλακώνει ἡ καρδιά
μας. Ἔτσι καταλαβαίνουμε ὅ,τι μόνοι μας φύγαμε ἀπό
τόν Παράδεισο καί τώρα τόν νοσταλγοῦμε. Ἀλλά,
ὡστόσο, ἔχουμε τήν δυναμική τῆς ἐπανόδου. Μέ τό
«γνῶθι σεαυτόν», θά συνειδητοποιοῦμε συνεχῶς, ὅτι δέν
μπορεῖ νά μένουμε στή σκληροκαρδία, στά διανοήματα
καί τίς ἁμαρτωλές πράξεις. Θά νοιώσουμε ὅτι εἴμαστε
«γῆ» καί «πηλός» καί «χῶμα», ὡς πρός τά ἰδιώματα τῆς
ἀνθρώπινης φύσης καί ὅτι εἴμαστε φθαρτοί καί παροδικοί
στήν μάταιη τούτη ζωή. Ἡ διαπίστωση δέ, τοῦ Ἰώβ θἆναι
συνεχῶς μπροστά μας, ὅτι «πᾶς...βροτός εἰς γῆν
ἀπελεύσεται, ὅθεν καί ἐπλάσθη» (Ἰώβ, 34,15), ἀλλά καί τό
ψαλμικόν θά μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι «ἄνθρωπος, ὡσεί
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 3 από 4
ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1208
χόρτος αἱ ἡμέραι αὐτοῦ˙ ὡσεί ἄνθος τοῦ ἀγροῦ, οὕτως
ἐξανθήσει» (Ψ. 103,15). Ἄν λοιπόν, ἀποκτήσουμε τήν
αὐτογνωσία, τότε, τό σκληρόν τῆς καρδίας, ἀρχίζει νά
χάνεται καί ἡ θεώρηση τοῦ βίου μας εἶναι ἐντελῶς
διαφορετική.
Δεύτερον, ἔρχεται ἡ μετάνοια καί μέ τό «ἥμαρτον εἰς τόν
οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου» ἔχουμε πλέον συντρίψει τά
λιθάρια τῆς σκληρῆς καρδιᾶς μας, γιατί καινούργια
καρδιά ἀναγεννᾶται μέσα μας. Ὁ «παλαιός ἄνθρωπος»
πεθαίνει. Ἡ μετάνοια, ὡς ἀπομάκρυνση ἀπό τόν
ἁμαρτωλό κόσμο, καταξιώνει τόν ἄνθρωπο καί καθαρίζει
ἑαυτόν ἀπό παντός «μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος»
καί τόν γεμίζει μέ τήν λαμπρότητα τοῦ φωτός τοῦ
Χριστοῦ. Γι' αὐτό, τό Ἐξομολογητήριο εἶναι λιμάνι
σωτηρίας, ἐκεῖ, ὅπου τήν ἁμαρτωλή καρδιά, τήν κερδίζει ὁ
οὐρανός. Ἐκεῖ, ὅπου ὁ Θεός εἶναι φοβερός, ὄχι γιά τήν
τιμωρία Του, ἀλλά γιά τήν ἄπειρη ἀγάπη Του. Αὐτή
ἀκριβῶς, ἡ ἐκ βαθέων μετάνοια εἶναι τό χαροποιόν
πένθος. Ἡ μετάνοια εἶναι ἐκείνη, πού ἑλκύει τήν χάρι καί
ὁ Χριστός πλέον «κατοικεῖ» στίς καρδιές (Ἐφεσ. 3,17).
Τρίτον, μαλακώνει τήν καρδιά, ἡ μελέτη τῶν θείων
λόγων. Ὡς δρόσος ἔρχεται στή καρδιά ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ,
γιατί αὐτός εἶναι ὄντως «ρήματα τῆς ζωῆς τῆς αἰωνίου»
(Ἰω. 6,62) καί ὡς φῶς ὁδηγητικό «ταῖς τρίβοις μου» (Ψ.
118,105). Δέν ἀρκοῦν οἱ ὡραιοπαθεῖς λόγοι, ἡ φλυαρία
λόγων, ἡ ἀργολογία, λόγοι καί λέξεις ἄνευ οὐσίας, ἡ
κενολογία. Ἰδιαίτερα ἡ Ἁγία Γραφή, τά Λειτουργικά
βιβλία καί τά ἄλλα πνευματικά συγγράμματα, κατ’
ἐξοχήν τῶν θεοφόρων Πατέρων, εὐφραίνουν καί
γεμίζουν τόν ἐσωτερικό κόσμο τοῦ ἀνθρώπου. Καί ὅσο
βαθύτερα μελετοῦμε, τόσο περισσότερο βρίσκουμε σαφῆ
ἀπάντηση στά φλέγοντα προβλήματα, στίς ἀνησυχίες
μας, στίς ποικίλες ἀναζητήσεις. Καταλαβαίνουμε τότε,
ὅτι ὁ θεῖος λόγος εἶναι «ζῶν καί ἐνεργής». Ὁ λόγος τοῦ
Θεοῦ, πού ἔρχεται καί σπάζει τόν πέτρινο ὄγκο τῆς
καρδιᾶς καί ζωογονεῖ τήν ὕπαρξη.
Ἔπειτα, τέταρτον, εἶναι ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν. Ἐδῶ,
ἕνας λόγος τοῦ Χριστοῦ, μᾶς κατευθύνει στό σωστό
δρόμο καί λέγει: «Ὁ ἔχων τάς ἐντολάς μου καί τηρῶν
αὐτάς ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με» (Ἰω. 14,21). Δηλαδή,
ἐκεῖνος πού γνωρίζει καί κατέχει τίς ἐντολές μου καί
βέβαια τίς ἐφαρμόζει στή ζωή του, ἐκεῖνος πραγματικά
μέ ἀγαπᾶ. Ἡ ἀγάπη μας πρός τόν Θεό διέρχεται ἀπό τήν
τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν. Αὐτή ἡ ἀγάπη εἶναι ἐκείνη
πού μαλακώνει τήν καρδία μας. Ὁ Ἀπ. Παῦλος πολύ
ὡραῖα θά μᾶς συμβουλεύσει: «Ὡς τέκνα φωτός
περιπατεῖτε... δοκιμάζοντες τί ἐστίν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ»
(Ἐφεσ. 5,8-10). Καί ἕνας ἀποστολικός πατήρ τῆς Ἐκκλησίας,
ὁ Κλήμης Ρώμης, τό λέγει καθαρά: «Ὁ ἔχων ἀγάπην ἐν
Χριστῷ ποιησάτω τά τοῦ Χριστοῦ παραγγέλματα».
Ὑπακούοντας, λοιπόν, στίς ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου καί
φυλάσσοντες αὐτές στόν καθ' ἡμέρα βίον, τότε ἡ καρδιά
μας παύει νἆναι λίθινη. Καθίσταται ἀγαπῶσα καρδία,
πρός τόν Κύριον καί τόν πλησίον.
Πέμπτον, συνδετικός κρίκος, πού συνδέει Θεό καί
ἄνθρωπο εἶναι ἡ προσευχή. Ὁ «κατ' εἰκόνα» καί «καθ'
ὁμοίωσιν» πλασθείς ἄνθρωπος ἐκζητεῖ τό Θεό καί «αἴρει
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
 ΚΥΡΙΑΚΗ 07 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2024 ΕΤΟΣ 24 Ο
τήν ψυχή του» πρός τόν Δημιουργό. Ἅμα ὁ ἄνθρωπος
προσεύχεται, μαλακώνει ἡ καρδία του. Καί τοῦτο, γιατί
πλέον μέ τήν προσευχή συνομιλοῦμε μέ τό Θεό,
λυγίζουμε, σκύβουμε τό κεφάλι, γονατίζουμε, κλαῖμε,
ζητᾶμε τό ἔλεός Του. Εἴμαστε στό χῶρο τοῦ Πνεύματος.
Στήν ὁδό τῆς μιμήσεως, ὅπως παροτρύνει ὁ παύλειος
λόγος: «Γίνεσθε οὖν μιμηταί τοῦ Θεοῦ, ὡς τέκνα ἀγαπητά
καί περιπατεῖτε ἐν ἀγάπῃ, καθώς καί ὁ Χριστός
ἠγάπησεν ὑμᾶς» (Ἐφεσ. 5,1-2). Ἰδιαίτερα, πέρα ἀπό τήν
ἀτομική προσευχή καί μάλιστα μέ τήν προσήλωση στό
Ἀπόδειπνο, στήν Παράκληση καί στούς Χαιρετισμούς
πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, κατ’ ἐξοχήν στίς Ἱερές
Ἀκολουθίες στό ναό, ἐκεῖ, πλέον σπάζει ἡ καρδιά μας καί
ἡ ἱκεσία μας ἀνέρχεται στόν οὐρανό, ὡς τό θυμίαμα ἀπ’
αὐτό τό ἀναμμένο θυμιατήρι τῆς καρδιᾶς μας. Ἐκεῖ στό
ναό, ὅλα μᾶς ὑποβοηθοῦν νά ἀπαγκιστρωθοῦμε ἀπό τήν
γήϊνη τύρβη καί νά ἐπικοινωνήσουμε μέ τό Θεό καί νά
ἀναφωνήσουμε: «Στερέωσον, Κύριε ἐπί τήν πέτραν τῶν
ἐντολῶν σου, σαλευθεῖσαν τήν καρδίαν μου...» (Β 'Εἱρμός
Μεγ. Κανόνος).
Ἕκτον. Τό πλήρωμα ὅμως θά ἔλθει στή Θεία Μετάληψη.
Ἐκεῖ, στήν ὑπέρτατη μυσταγωγική ὥρα, δέν μποροῦμε νά
βρεθοῦμε μέ σκληροκαρδία. Δέν ἐπιτρέπεται νά
πλησιάσουμε. Ἄν δέν ἔχει «σπάσει» ἡ καρδιά μας, αὐτή ἡ
ἴδια, μᾶς διώχνει. Στό ὑπερῷο, γινόμαστε συνδαιτημόνες
μοναχά μέ ἀλλαγμένη καρδιά. Ἐκεῖ πρέπει νά ξεχειλίζει
ἡ καρδιά μας ἀπό ἀγάπη στόν Κύριο καί στόν
συνάνθρωπο. Ἐπειδή, «εἷς ἄρτος, ἕν σῶμα οἱ πολλοί
ἐσμεν οἱ γάρ πάντες ἐκ τοῦ ἑνός ἄρτου μετέχομεν» (Α' Κορ.
10,17), γιατί διαφορετικά «ὁ γάρ ἐσθίων καί πίνων ἀναξίως
κρίμα ἑαυτῷ ἐσθίει καί πίνει» (Α' Κορ. 11,29). Ὅταν
μεταλαμβάνουμε, προετοιμασμένοι πνευματικά, τῶν
Ἀχράντων Μυστηρίων, τότε μαλακώνει καί ἡ καρδιά μας.
Ἔχουμε λάβει μέσα μας τόν Χριστό. Κοινωνήσαμε ἀπό τό
Ἅγιο Ποτήριο τῶν χαρισμάτων καί εὐλογιῶν τοῦ Ἁγίου
Πνεύματος. Ἔχουμε πρόγευση τῆς Βασιλείας τῶν
Οὐρανῶν στή καρδιά μας καί αὐτή πλέον φλέγεται
ἀφλέκτως ἀπό θεία καί ἄρρητη ἀγαλλίαση. Εἶναι κάποια
«ἄλλη χαρά». Εἶναι ἡ «καρδία ἡ καιομένη» (Λουκ. 24,32).
Καί ἔπειτα, ἕβδομον, μαλακώνει ἡ καρδιά μας, ὡς
συνέχεια τῆς Λατρείας τοῦ Θεοῦ, καί μέ τήν ἐλεημοσύνη.
Ἅμα ἔχουμε μεταλάβει Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ στό ναό,
δέν μποροῦμε ἐξερχόμενοι, νά μήν εἴμαστε ἐλεήμονες,
φιλάνθρωποι, συμπονετικοί, διάκονοι καί εὐεργέτες. Ἡ
ἐλεημοσύνη εἶναι ὄχι ἁπλή θεωρία, ἀλλά πράξη ἀγάπης
δεμένη ἄρρηκτα μέ μία «ἐλεήμονα καρδία», πού δέν
γνωρίζει πλέον σκληρότητα, ἀδιαφορία, τυπικότητα,
γραφειοκρατία, ἀπροσεξία, ἐπιπολαιότητα. Ὅταν
δίνουμε, χαιρόμαστε καί μαλακώνει ἡ καρδιά μας. Ὅταν
διακονοῦμε εὐφραίνεται καί ἀγάλλεται μαζί καί ὅλη μας
ἡ ὕπαρξη, κέντρο τῆς ὁποίας εἶναι ἡ καρδιά. Ὅταν
εὐεργετοῦμε, γράφουμε στό βιβλίο τοῦ οὐρανοῦ τά
ἀγαθά ἒργα μας καί ἡ καρδιά μας εἶναι ἀνοικτή στόν
οὐρανό καί τά ὦτα μας καί αὐτά ἀνοικτά καί ἀκοῦμε τό:
«Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες ὅτι αὐτοί ἐλεηθήσονται» (Ματθ.
5,7). Τί πλέον θέλουμε; Αὐτό δέν ζητᾶμε; Καί ὄγδοον, ἕνα
τελευταῖο σημεῖο. Μαλακώνει ἡ καρδιά, ὅταν ζωντανέψει
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 4 από 4
ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1208
μέσα μας καί τό ἱεραποστολικό φρόνημα. Ὅταν
νοιώσουμε, τό τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου, ὅτι:
«Ἕλλησί τε καί βαρβάροις, σοφοῖς καί ἀνοήτοις ὀφειλέτης
εἰμί» (Ρωμ. 1,14) καί ὅταν αἰσθανθοῦμε, ὅπως ἐκεῖνος, ὁ
μέγας Παῦλος, τόν λόγο του: «Ἀνάγκη γάρ μοι ἐπίκειται,
οὐαί δέ μοί ἐστιν, ἐάν μή εὐαγγελίζομαι» (Α' Κορ. 9,16).
Ἀλλά καί ὅπως οἱ Πέτρος καί Ἰωάννης ὁμολόγησαν ὅτι
«οὐ δυνάμεθα ἡμεῖς ἅ εἴδομεν καί ἠκούσαμεν μή λαλεῖν»
(Πράξ. 4,20). Τό φρόνημα αὐτό, εἶναι μία ζῶσα μαρτυρία
καί ὁμολογία γιά τόν Χριστό, μία τοποθέτηση τοῦ φωτός
«ἐπί τήν λυχνίαν», ἡ ἐφαρμογή τῆς τελευταίας θείας
ἐντολῆς τοῦ «πορευθέντες», πού ὅλα αὐτά, φέρουν τήν
καλή ἀλλοίωση τῆς καρδίας.
Στήν ποικίλη πνευματική κρίση, στό καθεστώς τῆς
συνεχοῦς ἔντασης καί ὑπερέντασης καί τήν ἀγριότητα
τῆς ἐποχῆς μας χρειαζόμεθα, πράγματι, νά μαλακώσουν
οἱ καρδιές μας. Γι' αὐτό, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία καλεῖ ὅλους
ἀνεξαιρέτως καί αὐτούς πού ἀπομακρύνθησαν ἀπ'
αὐτήν, σέ ἐπιστροφή στήν ἀγκαλιά της,
ἐπαναλαμβάνουσα τό τοῦ Ψαλμωδοῦ: «Υἱοί ἀνθρώπων
ἕως πότε βαρυκάρδιοι, ἵνα τί ἀγαπᾶτε ματαιότητα καί
ζητεῖτε ψεῦδος» (Ψ. 4,2). Καί τότε, νά εἴμαστε βέβαιοι, ὅτι
«ἐν τοῖς σκηνώμασιν Θεοῦ», «ἐν ταῖς αὐλαῖς οἴκου
Κυρίου», ἠρεμοῦμε, γαληνεύουμε καί «ἡ εἰρήνη τοῦ
Χριστοῦ, θά βρίσκεται στό εἶναι μας. Καί τοῦτο, τελικά,
«ἓως οὗ ἡμέρα διαυγάσῃ καί φωσφόρος (= τό ἄστρο τῆς
αὐγῆς πού φέρει τό φῶς δηλ. ὁ Χριστός) ἀνατείλῃ ἐν ταῖς
καρδίαις ἡμῶν» (Β’ Πέτρ. 1,19).
Μητροπολίτης Μάνης, από την Ι.Μ. Μάνης. 29/03/2024
Κατάκριση…
Ο ανόητος άνθρωπος, ψάχνει να
ανακαλύψει τις ελλείψεις και τα
ελαττώματα των άλλων, ενώ ο σώφρων τις
αρετές τους. Τίποτε άλλο δεν αποστρέφεται
τόσο πολύ ο Θεός όσο την κατάκριση, γιατί
ο Θεός είναι δίκαιος και η κατάκριση είναι γεμάτη από
αδικία. Γι᾿ αυτό προσπαθήστε, όσο μπορείτε, πριν
προλάβη ο πειρασμός να σας φυτέψη κακούς λογισμούς,
να φυτεύετε εσείς καλούς λογισμούς, για να γίνη η
καρδιά σας ανθόκηπος και να συνοδεύεται η προσευχή
σας από την θεία ευωδία της καρδιάς σας
αββάς Ιωάννης του Σινά
Ἐπισκεφθεῖτε τὴν ἱστοσελίδα τῆς Ἐνορίας μας:
http://saintpanteleimochania.wordpress.com
Εφημερίδα ΔΙΑΚΟΝΙΑ
ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ
ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΑΜΠΕΡΙΑΣ ΧΑΝΙΩΝ
ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΥΛΗΣ:
Πρωτ π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
ΚΑΤΑΠΙΔΗΣ
Πρωτ. π. ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ
ΚΟΥΔΟΥΜΝΑΚΗΣ
ΤΗΛ. ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ:
28210-43053
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ