Professional Documents
Culture Documents
رﻣﺎن
ﻧﺴﻴﻢ ﺧﺎﻛﺴﺎر
3
ﻧﺴﻴﻢ ﺧﺎﻛﺴﺎر
ﻓﺮاز ﻣﺴﻨﺪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ )رﻣﺎن(
روي ﺟﻠﺪ رﺿﺎ اﻣﺎن
ﺻﻔﺤﻪآراﻳﻲ ﺷﻴﺪا ﻧﺒﻮي
ﻛﺘﺎب ﭼﺸﻢاﻧﺪاز ،ﭘﺎرﻳﺲ1385 ،
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
Cesmandaz
B.P. 100
94300 Vincennes )Cedex (France
Cesmandaz@noos.fr
4
از آن زﻣﺎن ﻛﻪ ﺑﺮﻳﻦ آﺳﺘﺎن ﻧﻬﺎدم روي
ﻓﺮاز ﻣﺴﻨﺪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺗﻜﻴﻪﮔﺎه ﻣﻦ اﺳﺖ.
ﺣﺎﻓﻆ
5
6
1
ﺑﺎزي را اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﻣﻴﺰ ﺗﻮي اﺗﺎق ﻳﺎدم داد ،ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ زﻳﺮﭘﻮﺷﻬﺎي ﻛﺘﺎﻧﻲام ﻳﺎ
دﺳﺘﮕﻴﺮة در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ .راﺳﺘﺶ درﺳﺖ ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﻛﺪاﻣﺸﺎن ﺷﺮوع ﻛﺮدﻧﺪ .ﻛﺎﻓﻲ
ﺑﻮد ﻛﻤﻲ ﺑﻲﺗﻮﺟﻬﻲ ﻛﻨﻢ ،ﻳﺎ ﺣﻮاﺳﻢ ﺟﺎﺋﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ ﺑﺎزﻳﺶ را
ﺷﺮوع ﻛﻨﺪ و ﻛﺎري ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﻳﺔ ﺗﻌﺠﺐ و ﺣﻴﺮﺗﻢ ﺷﻮد .ﻣﻌﻤﻮﻻً اﻳﻨﻄﻮر ﺷﺮوع
ﻣﻲﺷﺪ .ﺑﺮاي آب دادن ﺑﻪ ﮔﻠﺪان ﻟﺐ ﭘﻨﺠﺮه ،ﺳﺮﺧﻮش و ﻛﻤﻲ ﻫﻢ ﺷﺘﺎﺑﺎن ،از
ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻴﺰ ﭘﻬﻦ و ﻛﻮﺗﺎه ﺟﻠﻮي ﻣﺒﻞ ﺗﻮي اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ رد ﻣﻲﺷﺪم ،ﻟﺒﺔ آن ﻧﺎﮔﻬﺎن
ﻣﻲﺧﻮرد درﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺳﺘﺮﻳﻦ ﺑﺨﺶ ﺳﺎق ﭘﺎﻳﻢ و آخام را درﻣﻲآورد .داﺷﺘﻢ
ﻣﻲرﻓﺘﻢ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻛﺘﺮي را روي اﺟﺎق ﺑﮕﺬارم ،دﺳﺘﮕﻴﺮة در ﺑﺎز آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻋﻴﻦ
ﭘﺎﺳﺒﺎن ،ﻧﺎﻏﺎﻓﻞ وﺳﻂ راه ﻣﭽﻢ را ﻣﻲﭼﺴﺒﻴﺪ .آﺳﺘﻴﻨﻢ ﺑﻪ آن ﮔﻴﺮ ﻛﺮده و
دﺳﺘﮕﻴﺮة در ﺳﺮ ﺧﻮرده ﺑﻮد ﺗﻮش .از ﺣﻤﺎم درآﻣﺪه ﺑﻮدم و ﺳﻮت زﻧﺎن ،ﺑﻌﺪ از
ﺧﺸﻚ ﻛﺮدن ﺳﺮ و ﺗﻦ ،ﻳﻜﻲ از زﻳﺮﭘﻮﺷﻬﺎي ﺗﻤﻴﺰم را از ﻛﻤﺪ درآورده ﺑﻮدم و
ﻣﻲﭘﻮﺷﻴﺪم ﻛﻪ ﻣﻲدﻳﺪم ﻳﺎ ﭘﺸﺖ و رو ﺗﻨﻢ رﻓﺘﻪ ﻳﺎ ﻋﻘﺐ و ﺟﻠﻮ ﺷﺪه .ﻳﻜﺒﺎر ﻧﺸﺪه
ﺑﻮد وﻗﺘﻲ ﺣﻮاﺳﻢ ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﻧﺒﺎﺷﺪ از اﻳﻦ ﻧﻮع اﺗﻔﺎﻗﻬﺎ ﻧﻴﻔﺘﺪ .آﮔﺎﻫﺎﻧﻪ و از روي
ﺣﻮﺻﻠﻪ ،ﻳﻚ روز ده ﺑﻴﺴﺖ ﺑﺎر ﺑﺎ آﺳﺘﻴﻦ ﺷﻞ و ﺑﺎﻻزده از ﺟﻠﻮي دﺳﺘﮕﻴﺮة در
آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رد ﺷﺪم ﺑﺒﻴﻨﻢ آﺳﺘﻴﻨﻢ ﮔﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﻪ آن ﻳﺎ ﻧﻪ .ﻧﻜﺮد .اﻳﻦ اواﺧﺮ ﻳﻜﻲ
دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻮد؛ دﺳﺘﮕﻴﺮة ﻛﺸﻮي وﺳﻄﻲ ﻛﻤﺪ ﻛﻮﭼﻚ زﻳﺮ ﺿﺒﻂ
ﺻﻮت .ﻳﻜﻲ دو ﺑﺎري وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻢ ﺑﻴﻬﻮا از ﺟﻠﻮش رد ﻣﻲﺷﺪم ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺑﺮوم
ﺟﻴﺐ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺷﻠﻮار اﺳﭙﻮرﺗﻢ را ﺟﺮ داده ﺑﻮد .درﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم در ﻛﺎرﺷﺎن ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه
7
ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪم دارﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ .و اﻳﻦ درﺳﺖ وﻗﺘﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ
داﺷﺘﻢ ﻳﻜﻲ را ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻣﻲﻛﺮدم .ﺑﻲ آن ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮم ﻫﻤﺎﻧﻮﻗﺖ ﺧﻮدم ﻫﻢ دارم
ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻣﻲﺷﻮم .اﻳﻦ دﻧﻴﺎي ﮔُﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲارزد .ﺣﺘﺎ ﺑﻪ ﻓﻜﺮﻛﺮدن درﺑﺎرة آن.
ﻫﻴﭽﺶ ﺑﻪ روال ﻧﻴﺴﺖ .و اﺻﻼً ارزش ﻧﺪارد ﻳﻚ ذره وﻗﺖ و ﻧﻴﺮو ﺑﺮاي ﺗﻮﺿﻴﺢ آن
ﺑﮕﺬاري .ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﺘﺮهاي ﻗﺒﻮﻟﺶ ﻛﻦ و ﺑﺮاي ﻛﺎرﻫﺎﻳﺶ ﺗﺨﻤﺖ را ﺣﻮاﻟﻪاش ﻛﻦ.
ﻣﻲداﻧﻢ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ،ﺗﻤﺎم ﭘﻮﭼﮕﺮاﻳﺎن و اﻟﻜﻲﺧﻮﺷﻬﺎ ﺑﺮاﻳﻢ ﻛﻒ ﻣﻲزﻧﻨﺪ.
ﺑﺰﻧﻨﺪ.
وﻗﺘﻲ ﭘﺎﻳﺎن ﻳﻚ ﺳﺨﻨﺮاﻧﻲ دروغ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻛﻒ زدن دروﻏﻴﻦ ﺣﻀﺎر ﺑﺎﺷﺪ،
آﻧﻬﻢ ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎن ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬﺎ آدم ﻛﻪ از ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن دارﻧﺪ ﺟﻠﺴﺔ ﺳﺨﻨﺮاﻧﻲ را دﻧﺒﺎل
ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ،ﻣﻨﺘﺴﺐ ﻛﺮدن ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻳﺎ آن دﺳﺘﻪ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﺋﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ داﺷﺘﻪ
ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻣﺎ ﻏﺮق در ﺣﻴﺮﺗﻴﻢ .ﻳﻚ ﺣﻴﺮت ﺧﻮدﺳﺎﺧﺘﻪ .و ﮔﻴﺞ .ﺑﺎزي را ﻫﻢ ﺑﺎﺧﺘﻪاﻳﻢ.
از اول .ﻳﻌﻨﻲ از اﺻﻞ ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ .ﺑﻪ ﻛﻲ؟ ﻧﻤﻲداﻧﻢ .ﺑﻪ ﺧﺪا؟ ﺑﻪ ﻣﺬﻫﺐ؟ ﺑﻪ
ﺳﻴﺎﺳﺖ؟ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن؟ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ؟ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ آدﻣﻬﺎي دور و ﺑﺮﻣﺎن؟
ﻣﺎﺟﺮا ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻲﺷﻮد ،اﮔﺮ ﻣﺮﺑﻮط ﺷﻮد ،ﺑﻪ ﻫﺸﺖ ﻧُﻪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ .ﻫﻤﺎن وﻗﺘﻬﺎ
ﻛﻪ ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ ،داﺧﻞ و ﺧﺎرج ،ﺑﻜُﺶ ﺑﻜُﺶِ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﺧﻮد را راه اﻧﺪاﺧﺘﻪ
ﺑﻮد .و ﻫﺮﻛﻪ را از روﺷﻨﻔﻜﺮ و ﻣﺒﺎرز ﺳﻴﺎﺳﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ،ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺑﺮاي
ﺛﺒﺎﺗﺶ و آﻳﺎت ﺑﺰرﮔﻮارش ﻣﻲدﻳﺪ ﻛﺎرش را ﻳﻚ ﺟﻮري ﻣﻲﺳﺎﺧﺖ .ﻣﺰدورﻫﺎﻳﺶ
ﻫﻢ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﻗﺎﺗﻞ ﺗﻌﻠﻴﻢ دﻳﺪة ﺧﻮدش ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺸﺘﻲ آدم دﻳﮕﺮ ﻛﻪ از ﺟﺎﻫﺎي
دﻳﮕﺮ اﺟﻴﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد .و ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ دﺳﺘﺶ ﻫﻢ ﭘﻴﺶ ﻣﺠﺎﻣﻊ ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﻲ رو ﻧﺸﻮد،
ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻛﺴﻲ را ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻜﺸﺪ در ﺟﺎﻫﺎي ﺧﻠﻮت ﮔﻴﺮ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ و ﻛﺎرد و
ﭼﺎﻗﻮ و ﻗﻤﻪ ،ﺧﻼﺻﻪ ﻫﺮﭼﻴﺰ ﺗﻴﺰ دم دﺳﺘﺶ را ﻓﺮو ﻣﻲﻛﺮد ﺗﻮي ﺗﻦ ﻃﺮف.
دوﻟﺘﻬﺎي دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﺷﺘﺮ دﻳﺪي ﻧﺪﻳﺪي .ﺣﺎﻻ ﺑﻴﺎ و ﻫﻲ ﺑﮕﺮد ﻣﺪرك ﺑﺮاي
ﻣﺤﻜﻮﻣﻴﺖ اﻳﻦ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ .اﻟﺒﺘﻪ ﻫﺮﺟﺎ ﻫﻢ ﻣﻲدﻳﺪ از اﻳﻦ ﻓﺮﺻﺘﻬﺎي
ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻧﺼﻴﺒﺶ ﻧﺸﻮد ،ﺑﻪ ﺧﺼﻮص وﻗﺘﻲ ﻃﻌﻤﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﻢ ﺑﻮد و
ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد از دﺳﺘﺶ در ﺑﺮود ،ﻣﻲزد ﺑﻪ ﺳﻴﻢ آﺧﺮ و آﺷﻜﺎرا ﻃﺮف را ﻣﻲﻛﺸﺖ و
رﺳﻮا ﺷﺪن در اﻓﻜﺎر ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺑﻪ ﺗﺨﻤﺶ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد .ﭼﻮن ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻲ ﺑﺮاي اﻓﻜﺎر
ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﺎز ﻫﻤﺎن ﺿﺮباﻟﻤﺜﻞ ﺑﻮد .اﻳﻦ دورهﺑﻨﺪي و اﺳﻢﮔﺬارﻳﻬﺎ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ درد
ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﻮﻳﺴﺎن ﻣﻲﺧﻮرد ،ﻧﻪ ﺑﻪ درد ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﺗﺎ ﭘﺎي ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﻲاﻋﺘﻤﺎد ﺷﺪه
8
ﺑﻮدم .دﻟﻴﻞ؟ ﻳﻚ دورهاش را ﻣﺸﺨﺺ ﻛﻦ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﻛﺸﺖ و ﻛﺸﺘﺎرﻫﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻪ
ﺑﺎﺷﺪ .ﺳﺮﺗﺎﭘﺎﻳﺶ رﻳﺪﻣﺎن اﺳﺖ و دروغ.
ﺑﺎزي را ﻣﻴﺰ ﻳﺎدم داد .ﻫﺮﺟﺎ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻣﻨﺎﺳﺒﺘﺮ اﺳﺖ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻤﺶ،
ﺑﺎز ﺗﺎ ﻓﺮﺻﺘﻲ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﺮد ﺗﻖ ﻫﺪﻓﺶ را ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪ .ﻣﻦ ﻫﻢ راﺳﺖ ﺑﺮدم و ﺑﻪ
ﻓﺎﺻﻠﺔ ﻳﻚ وﺟﺐ ،ﺟﻠﻮي ﻣﺒﻞ ﻛﺎﺷﺘﻤﺶ .ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪﺧﻮدم ﻋﺎدت ﺑﺪﻫﻢ وﻗﺘﻲ
ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻪ آن ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﺑﺮوم ﻓﻘﻂ از ﻫﻤﺎن ﻳﻚ وﺟﺐ راه ﺑﺮوم .و ﺑﻪ اﺟﺒﺎر
ﻳﻚوري .اﻣﺎ ﻫﻤﺔ اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ درد وﻗﺘﻬﺎﺋﻲ ﻣﻲﺧﻮرد ﻛﻪ ﺣﻮاﺳﻢ ﺟﻤﻊ ﺑﻮد.
و آن ﻣﻮﻗﻌﻬﺎ ،وﻗﺖ ﺑﺎزي آﻧﻬﺎ ﻧﺒﻮد .آﻧﺮوز ﻛﻪ ﭘﺎﻳﻢ ﺑﺮاي ﭼﻨﺪﻣﻴﻦ ﺑﺎر ﺧﻮرد ﺑﻪ ﻟﺒﺔ
ﻣﻴﺰ ،داﺷﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﻪ روح ﻣﺎدر ﻣﻬﺪي ،اﻣﺎ ﻓﻜﺮم ﺟﺎي دﻳﮕﺮي ﺑﻮد.
ﻃﻔﻠﻜﻲ ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد روي ﻧﺮده و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد در ﺑﺎﻟﻜﻦ را ﺑﺎز ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﭙﺮد ﭘﺎﺋﻴﻦ و
ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺗﻮي اﺗﺎق .ﭘﻴﺶ از ﺑﺎز ﻛﺮدن در ،رﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺣﻮاس ﭘﺮت و ﭘﺮﻳﺸﺎن ،از
ﺗﻮي ﻗﻮﻃﻲ ﺣﻠﺒﻲ ﻣﺸﺘﻲ ﺑﺮﻧﺞ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و آوردم ﺑﭙﺎﺷﻢ دم در ﻛﻪ ،ﺗﻖ ،درﺳﺖ
ﺧﻮرد ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲﺧﻮرد" .آخ"
ﻟﻨﮕﺎن ﻟﻨﮕﺎن رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ ،داﻧﻪﻫﺎي ﺑﺮﻧﺞ را ﭘﺎﺷﻴﺪم روي ﮔﻠﻴﻢِ ﻧﻘﺶﺷﺎﻧﻪاي
ﭘﺎي در و در را ﺑﺎز ﻛﺮدم .ﺑﻌﺪ ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﻣﺒﻞ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﻢ را ﺑﻤﺎﻟﻢ .روح ﻣﺎدر
ﻣﻬﺪي از ﭘﻴﺶ اﻧﮕﺎر ﻣﻲداﻧﺴﺖ .ﻗﺒﻼً ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد ﭘﺎﺋﻴﻦ و آﻣﺪه ﺑﻮد ﭘﺸﺖ در .داﺷﺖ
ﻧﻮك ﻣﻲزد ﺑﻪ داﻧﻪﻫﺎي ﺑﺮﻧﺞ و ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ،ﺑﻪ ﻧﻈﺮم دﻟﺴﻮزاﻧﻪ ،ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ
ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻐﻞ دﺳﺘﻢ زﻧﮓ زد .ﺻﺪاي زﻧﮓ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﻴﻐﻲ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪ.
ﭼﻨﺎن از ﺟﺎ ﭘﺮﻳﺪم ﻛﻪ روح ﻣﺎدر ﻣﻬﺪي ﻫﻢ ﺗﺮﺳﻴﺪ.
ـ ﺗﻮﺋﻲ ﻣﻬﺪي؟
ﺧﻨﺪﻳﺪ :ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻲ ﻛﻲ ﺑﺎﺷﻪ؟
ـ آﺧﻪ ﻧﻤﻲدوﻧﻲ ﻛﻲ را دﻳﺮوز دﻳﺪم!
ـ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺣﺪس ﻣﻲزﻧﻢ.
ـ ﺑﮕﻮ ﻛﻲ رو؟
ـ ﺧﻮدت ﺑﮕﻮ دﻳﮕﻪ!
ـ اﺳﺪي.
ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ.
ـ ﺟﺎن ﺗﻮ ﻋﻴﻨﻬﻮ آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎري ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻮي ﻛﻤﻴﺘﻪ دﻳﺪه ﺑﻮدﻣﺶ.
ـ ﺑﻬﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﻦ .اﻧﮕﺎر ﺑﺎور ﻧﻜﺮده ﺑﻮدي؟
ـ آﺧﻪ اﻳﻦ دﻳﻮث اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻴﻜﺎر ﻣﻲﻛﻨﻪ؟
9
ﺧﻨﺪﻳﺪ :ﻣﻲﺧﻮاد دوﺑﺎره ﻣﻦ و ﺗﻮ رو ﺑﺎزﺟﻮﺋﻲ ﻛﻨﻪ.
از راه دور ﻫﻢ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻃﺮح ﺧﻄﻮط ﺻﻮرﺗﺶ را ﻫﻨﮕﺎم ﺧﻨﺪه ﺑﺒﻴﻨﻢ؛ ﺑﺎ
ﻫﻤﺎن ﭼﺸﻤﻬﺎي درﺷﺖ و ﭼﻴﻨﻬﺎي ﻛﻨﺎر آن و دﻧﺪاﻧﻬﺎي ﭘﻴﺶ آﻣﺪهاش ﺑﺮ ﺻﻔﺤﺔ
آﺳﻤﺎﻧﻲِ ﻣﺤﺪود ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻗﺎبِ درِ اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻨﻢ ﻛﻪ رو ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺑﺎز ﻣﻲﺷﺪ.
ـ ﻛﺠﺎش ﺧﻨﺪه داره؟
ـ ﺷﻮﺧﻲ ﻛﺮدم ﺑﺎﺑﺎ .ﻫﻤﻴﻨﻄﻮري ﮔﻔﺘﻢ.
ـ ﺑﺒﻴﻦ ،ﻣﻲﺧﻮام ﻫﺮﻃﻮر ﺷﺪه ﭘﻴﺪاش ﻛﻨﻢ .ﺣﺘﻤﺎً ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻦ ﺷﻬﺮ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻪ.
ـ ﺧﻮدت ﻣﻲدوﻧﻲ .اﻣﺎ...
ـ اﻣﺎ ﭼﻲ؟
ـ ﻫﻴﭽﻲ ﺑﺎﺑﺎ ،ﻫﻤﻴﻨﻄﻮري ﮔﻔﺘﻢ.
از ﻫﻤﻴﻨﻄﻮري ﮔﻔﺘﻨﺶ ﮔﺎﻫﻲ ﻛﻔﺮم درﻣﻲآﻣﺪ .ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ ﺣﺮف را ﻋﻮض ﻛﻨﻢ
آﻣﺪم ﺑﭙﺮﺳﻢ دﻳﺮوز ﻛﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻮدش درآﻣﺪ:
ـ دﻳﺮوز ﻫﻤﻮن ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎ ﺑﻮدم .ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻴﺎم ﭘﻴﺸﺖ ،ﻳﻪ ﻛﻤﻲ دﻳﺮ ﺷﺪ.
ـ ﻫﻤﻮن ﻣﻌﺎﻣﻠﺔ ﻛﺬاﺋﻲ؟
ـ آره .ﭘﻴﺶ ﻧﺮﻓﺖ.
ـ ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺧﻮاي ﭼﻪ ﻛﻨﻲ؟
ـ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻢ ﻣﻲﺳﺎزم .ﻓﻜﺮﺷﻮ ﻧﻜﻦ .درﻣﻴﺎد ﻳﻪ ﭼﻴﺰي .ﺑﺴﻪﻣﻮﻧﻪ.
دو ﺳﺎل ﺑﻮد دﻧﺒﺎل ﻛﺎرﮔﺎﻫﻲ ﺑﺮاي ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻲﮔﺸﺖ ﻛﻪ اﺟﺎرهاش ارزان
ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻛﺎر ﻛﻨﺪ .ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﻛﺮد.
ـ ﻣﻲآﻣﺪي اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻮب ﺑﻮدا؟
"ﺧﺐ .ﻧﺸﺪ دﻳﮕﻪ ".و ﺑﺎز ﺧﻨﺪﻳﺪ.
ﻫﺮوﻗﺖ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ ﻳﺎد وﻗﺘﻬﺎﺋﻲ ﻣﻲاﻓﺘﺎدم ﻛﻪ ﺗﻮي راﻫﺮوي ﺑﻨﺪ دو و ﺳﻪ
زﻧﺪان ﻗﺼﺮ ﻣﻲدﻳﺪﻣﺶ .ﻛﺎرﻫﺎي ﻓﻨﻲ ﻛﻤﻮن زﻧﺪان ﻣﺜﻞ ﺗﻤﻴﺰ ﻛﺮدن ﺑﺨﺎرﻳﻬﺎي
ﻛﻬﻨﻪ و ﺗﻌﻤﻴﺮ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮنِ ﺑﻨﺪ و رﻳﺶﺗﺮاﺷﻬﺎي ﺑﺮﻗﻲ ﺑﻪ ﻋﻬﺪة او ﺑﻮد.
ـ ﻧﺸﻴﻦ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ روز ﺗﻌﻄﻴﻞ و ﻗﻨﺒﺮك ﺑﺰن .ﺑﻴﺎ دﻟﻔﺖ ) .(Delftﻣﻲﺑﺮﻣﺖ
ﺑﻴﺮون.
ـ ﭘﺲ دﺧﺘﺮت ﭼﻲ ﻣﻲﺷﻪ؟
ـ ﮔﻔﺘﻪ ﻧﻤﻴﺎد .ﻣﻲﺧﻮاد ﭘﻬﻠﻮ ﻣﺎدرش ﺑﻤﻮﻧﻪ.
"راﺑﻄﻪت ﺑﺎ دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻮت ﭼﻄﻮره؟" .ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪم.
ـ ﺧﻮب .ﻣﺤﺸﺮ .اﻓﺘﻀﺎح.
10
و ﺑﺎز ﺧﻨﺪﻳﺪ :ﺗﻮ ﺑﻴﺎ ﻛﺎرت ﻧﺒﺎﺷﻪ.
ـ ﺗﻮ ﺑﻴﺎ!
ـ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮام داري؟
ـ ﺟﺎن ﺗﻮ رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﻓﻜﺮ اﻳﻦ ﻣﺮدﻛﻪ .ﻣﻲﺧﻮام ﭘﻴﺪاش ﻛﻨﻢ.
ـ اﺳﺪي رو ﻣﻲﮔﻲ؟ آﺧﻪ ﭼﻄﻮري؟ ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﺻﺐ ﺗﺎ ﺷﺐ دﻧﺒﺎل اون
ﺑﮕﺮدي .ﺗﺎزه ،ﮔﻴﺮم ﻛﻪ ﺗﻮﻧﺴﺘﻲ .ﻳﻪ ﻟﺸﻜﺮ ﻣﻲﺧﻮاد ﺑﺘﻮﻧﻪ ﻳﻪ روزه اوﻧﻮ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻪ.
وﻟﺶ ﻛﻦ ﺑﺎﺑﺎ! ﺑﺸﻴﻦ روز ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲﺗﻮ ﮔﻮش ﻛﻦ .ﻣﻨﻢ ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﻣﻲﻣﻮﻧﻢ .دو
ﺳﻪ ﺗﺎ دوﭼﺮﺧﺔ اﺳﻘﺎﻃﻲ دارم ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﻌﻤﻴﺮﺷﻮن ﻧﻜﺮدم .روح ﻣﺎدرم ﭼﻄﻮره؟
ﺑﺎ ﺑﻴﺤﻮﺻﻠﮕﻲ ﮔﻔﺘﻢ :ﺧﻮﺑﻪ .داره ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻛﻼﺳﻴﻚ ﮔﻮش ﻣﻲده.
ـ ﭼﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدي! ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻲ روح ﻣﺎدر ﻧﺎزﻧﻴﻨﻢ ﻣﺚ ﻣﻦ ﺑﻴﺎد ﻣﻌﻴﻦ ﮔﻮش
ﺑﺪه!
اﻳﻦ اﺳﻢ را ﺧﻮدش روي ﭘﺎﭘﺮي ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد.
ﺳﻪ ﻣﺎه ﭘﻴﺶ ﻣﻦ و ﻣﻬﺪي ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﺎﻫﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﻴﻨﺎري دﻋﻮت داﺷﺘﻴﻢ.
ﺗﻌﺪادي رواﻧﭙﺰﺷﻚ ﻛﻪ ﻛﺎرﺷﺎن ﭘﮋوﻫﺶ درﺑﺎرة اﺛﺮات رواﻧﻲ ﺷﻜﻨﺠﻪ روي زﻧﺪاﻧﻴﻬﺎ
ﺑﻮد ،ﺑﺮﻧﺎﻣﺔ ﺳﻤﻴﻨﺎر را رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ .ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ روز وﻗﺘﻲ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻴﻢ ،ﻣﻬﺪي ﻫﻢ
ﺳﺮ راه ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ آﻣﺪ .ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻳﻜﺸﻨﺒﻪاي آﻓﺘﺎﺑﻲ ﺑﻮد .ﻣﻬﺪي ﭘﻴﺶ از ﻣﻦ او
را دﻳﺪ.
ـ ﺑﻴﺎ ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ روي ﻧﺮدة ﺑﺎﻟﻜﻨﺖ!
ﺳﻔﻴﺪ و ﺗﻤﻴﺰ و ﺑﺎ ﮔﺮدﻧﻲ ﻛﺸﻴﺪه داﺷﺖ از ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮة ﺑﺰرگ اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ
ﻧﮕﺎﻫﻤﺎن ﻣﻲﻛﺮد .در را ﻛﻪ ﺑﺎز ﻛﺮدم ﺗﻖ دﻳﻨﮓ ،ﺗﻖ دﻳﻨﮓ ﺧﻮدش را ﻛﺸﺎﻧﺪ ﺑﻪ
ﻧﺮدة ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪام ﻣﺎرك ،ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺴﺮش زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮد .ﺳﺮك ﻛﺸﻴﺪم
ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻨﺸﺎن ،ﻳﻚ ﻛﺎﺳﻪ آب و ﻣﻘﺪاري داﻧﺔ ﮔﻨﺪم و ﺟﻮ روي زﻣﻴﻦ دﻳﺪم.
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﭘﻴﺶ ﻣﻬﺪي:
ـ ﻣﺎل ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻣﻮﻧﻪ.
ﭼﻨﺪ ﻗﺪم دور ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺻﺪاي ﺧﻨﺪة ﻣﻬﺪي ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ :ﭼﻲ ﭼﻲ ﻣﺎل
ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﺗﻮﻧﻪ! ﺑﺮﮔﺸﺖ .و ﺑﻲاﻋﺘﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ رﻓﺖ دم در ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺻﺪاي ﻣﻮچ ﻣﻮچ
درآورد .ﺻﺪاي اﺑﺮﻳﺸﻤﻲ ﺑﺎل زدن ﻛﺒﻮﺗﺮ را ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪم ،ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ.
ـ ﭼﻲ ﺷﺪه؟
ـ ﺑﺎﺑﺎ اﻳﻦ داره ﻣﻴﺎد رو دﺳﺘﻢ ﺑﺸﻴﻨﻪ!
11
ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﻣﻦ و ﻣﻬﺪي را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد .ﭘﺎﻫﺎش ﭘﺮ ﭘﺮ ﺑﻮد .وﻗﺘﻲ ﻣﻦ
را دﻳﺪ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪام ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ ،دوﺑﺎره ﭘﺮﻳﺪ روي ﻧﺮده .و ﺑﺎز ﺗﻖ دﻳﻨﮓ ،ﺗﻖ دﻳﻨﮓ
رﻓﺖ ﺑﻪ ﻧﺮدة ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ و از آﻧﺠﺎ ﭘﺮ زد روي ﭘﺸﺖ ﺑﺎم .اﻳﻨﺒﺎر ﻛﻪ ﺳﺮك ﻛﺸﻴﺪم،
ﭘﺴﺮِ ﻣﺎرك را در ﺑﺎﻟﻜﻦ دﻳﺪم.
ـ ﭼﻪ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﻗﺸﻨﮕﻲ دارﻳﻦ!
"ﻣﺎ!" ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮد.
ـ ﻣﮕﻪ ﻣﺎل ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ؟
ـ ﻧﻪ .از ﺑﻴﺠﺎﺋﻲ ﺳﻪ روزه ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﻨﺎه آورده .ﭘﺪرﻣﻮ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻲ .دﻟﺶ
ﺳﻮﺧﺘﻪ و ﺑﺮاش آب و دوﻧﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ.
ـ ﭘﺲ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻣﺎل ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻣﺎل ﻣﻦ!
ـ ﻣﺎل ﺗﻮ.
ﻣﻬﺪي از ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﮔﻔﺖ :ﺑﻴﺎ! دﻳﺪي ﮔﻔﺘﻢ.
دوﺗﺎﺋﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ و ﺑﻪ ﭘﺎﭘﺮي ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ از روي ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﮔﺮدن
ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ .آﺳﻤﺎن ﭘﺸﺘﺶ ،روﺷﻦ و آﺑﻲ ﺑﻮد.
ﮔﻔﺘﻢ :ﺧﻮب ﻛﻪ ﭼﻲ؟
ﮔﻔﺖ :ﺑﺒﻴﻦ! ﻣﻦ اﻳﻦ ﻛﺒﻮﺗﺮو ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ .ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺗﻮ ﺑﺎﻟﻜﻦ
ﺧﻮﻧﺔ ﻣﺎ .درﺳﺖ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ ﻣﺎدرم .ﺗﺎزه دﻋﻮاي ﻣﻦ و ﻣﻴﺘﺮا ﺷﺮوع
ﺷﺪه ﺑﻮد .ﺑﻪ ﻣﻴﺘﺮا ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻦ ﻛﺒﻮﺗﺮ روح ﻣﺎدرﻣﻪ .داﺳﺘﺎﻧﺸﻮ ﺑﻬﺖ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدم؟
ـ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدي ،ﻳﺎدم رﻓﺘﻪ .اﻣﺎ آﺧﻪ ﭼﻄﻮري ﻣﻲﺷﻪ؟
ـ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ.
ـ ﭘﺲ ﭼﺮا ﻧﻤﻮﻧﺪ؟
ـ اوﺿﺎع ﻣﺎ رو ﻛﻪ دﻳﺪ ،رﻓﺖ .ﻳﻜﻲ دو ﻫﻔﺘﻪاي ﻫﻤﺎن دور و ﺑﺮﻣﻮن ﺑﻮد .ﺑﻌﺪ
رﻓﺖ .وﻟﻲ ﻣﻦ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻤﺶ .ﺑﻪ ﺟﺎن ﺗﻮ ﺷﻮﺧﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ .ﺣﺎﻻ اوﻣﺪه ﺳﺮاغ ﺗﻮ.
ﻳﺎد ﻣﺎدر ﻣﻬﺪي اﻓﺘﺎدم ،وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت او ﭘﺸﺖ ﻣﻴﻠﻪ ﻣﻲآﻣﺪ .وﻗﺘﻲ
ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ ،ﺑﺎ دﻧﺪاﻧﻬﺎي ﻧﻴﺶ ﺑﻴﺮون زدهاش ،ﻋﻴﻦ ﻣﻬﺪي ﻣﻲﺷﺪ .ﻣﻬﺪي ﺑﺮاي
آﻧﻜﻪ ﺧﻮدش را ﺟﻠﻮي او ﺷﺎد ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ،ﻣﺎ را ﮔﺎز ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺎدرش
ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ.
ﻣﻬﺪي ﭘﺮﻳﺪ و ﺑﺎزوﻳﻢ را ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺖ:
ـ ﺳﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺗﻮ ﺧﻮدﺷﻪ .ﻣﺤﺾ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺷﺪه ﻧﮕﻬﺶ دار!
ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ،ﺑﻪ ﻟﺒﺔ ﺑﺎم ،ﻛﻪ ﭘﺎﭘﺮي ،ﮔﺮدن ﻛﺸﻴﺪه رو ﺑﻪ ﻣﺎ ،ﺑﺮ آن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد.
12
ـ اﮔﻪ روح ﻣﺎدرﺗﻪ ﭘﺲ ﺑﺎ ﺧﻮدت ﺑﺒﺮش.
ـ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻗﻬﺮه .دﻳﺪه ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ،اوﻣﺪه ﺳﺮاغ ﺗﻮ .ﺑﺎور ﻛﻦ!
دوان ،ﺑﺎ ﻫﻴﻜﻞ ﻛﻤﻲ ﭼﺎﻗﺎﻟﻮش ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ اﺗﺎق .رﻓﺘﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ .از ﺗﻮي
ﻗﻔﺴﻪﻫﺎي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ،ﻗﻮﻃﻲ ﺣﻠﺒﻲ ﺑﺮﻧﺞ را ﻛﺸﻴﺪ ﺑﻴﺮون ،درش را ﺑﺮداﺷﺖ و
ﻣﺸﺘﻲ ﺑﺮﻧﺞ از ﺗﻮش درآورد و دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ اﺗﺎقِ ﻧﺸﻴﻤﻦ.
ـ ﺑﻪ آب و دوﻧﻪش ﻣﻲرﺳﻲ ﻳﺎ ﻧﻪ؟
ـ ﻫﻤﭽﻴﻦ ﭼﺎق و ﭼﻠﻪ ﺷﺪه ﻛﻪ ﻧﮕﻮ.
ـ ﭘﺲ دﻳﮕﻪ وﻗﺖ ﻋﺮوﺳﻴﺸﻪ!
ـ آره .اﻣﺎ ﻛﻲ ﻣﻴﺎد ﻧﻨﺔ ﺗﻮ رو ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﻦ و ﺳﺎل ﺑﮕﻴﺮه.
ﺧﻨﺪﻳﺪ :ﻧﺎﻛﺲ ﺑﻪ ﻧﻨﻪام ﺑﺪ ﻧﮕﻮ!
ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ :ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻴﺎي ﻳﺎ ﻧﻪ؟
ـ ﻧﻪ!
ـ ﭘﺲ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ.
ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺬاﺷﺘﻢ .رادﻳﻮ را ﻛﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً روي رادﻳﻮ ﭼﻬﺎر ﻫﻠﻨﺪ ﺑﻮد ،روﺷﻦ
ﻛﺮدم .ﺑﻮﻟﺮوي راول را ﭘﺨﺶ ﻣﻲﻛﺮد .زﻳﺎد ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮدﻣﺶ .ﺑﺮدم ﺟﺎﺋﻲ دﻳﮕﺮ ﻛﻪ
ﺟﺎز ﭘﺨﺶ ﻣﻲﻛﺮد .ﺑﻌﺪ ﭘﺎ ﺷﺪم ﺗﻮي اﺗﺎق ﻗﺪم زدم .ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﺧﻴﻠﻲ ﻏﻤﮕﻴﻦ
ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ .ﺑﺴﺘﻤﺶ .روح ﻣﺎدر ﻣﻬﺪي داﻧﻪﻫﺎ را ﺧﻮرده ﺑﻮد و ﺑﻴﺨﻮدي داﺷﺖ ﭘﺎي
ﻣﺒﻞ و ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻛﻤﺪ ﭼﻮﺑﻲ ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ .از ﺗﺮس آﻧﻜﻪ زﻳﺎدي ﺧﻮرده ،روي ﻓﺮش
ﻓﻀﻠﻪ ﻧﻴﻨﺪازد ﻛﻴﺸﺶ ﻛﺮدم ﺳﻤﺖ در .ﭘﺮﻳﺪ ﺗﻮي اﺗﺎق .ﮔﻔﺘﻢ اﻻن اﺳﺖ
ﻣﺠﺴﻤﻪاي را ﻛﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم روي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﺑﻴﻨﺪازد ﭘﺎﺋﻴﻦ .اﻣﺎ ،ﺑﻌﺪ از رﻓﺖ و
ﺑﺮﮔﺸﺘﻲ از ﺳﺮ ﺗﺎ ﺗﻪ اﺗﺎق ،آﻧﭽﻨﺎن آرام ﺑﻐﻞ ﻣﺠﺴﻤﺔ ﺑﺮﻧﺰي رﻗﺺ دوﻧﻔﺮه ﻧﺸﺴﺖ
ﻛﻪ ﺣﺘﺎ ﻋﻜﺴﻬﺎي ﻛﻨﺎر آن ،ﭘﺸﺖ ﺳﺎﻋﺖ ،ﭘﺨﺶ و ﭘﻼ ﻧﺸﺪ .ﺻﺪاي ﻣﻬﺪي ﺗﻮي
ﮔﻮﺷﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪ:ﺳﻠﻴﻢ اﻳﻦ روح ﻣﺎدر ﻣﺎرو دﺳﺖ ﻛﻢ ﻧﮕﻴﺮ.
13
ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺠﺬوب ﺑﺮگ درﺧﺘﻬﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدم .ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮوم و ﺳﺮي ﺑﻪ ﺷﻴﺪه و
ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﺰﻧﻢ .در ﻫﻤﻴﻦ ﺷﻬﺮ اوﺗﺮﺧﺖ ) (Utrechtﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻨﺪ .از دوﺳﺘﺎن
ﻧﺰدﻳﻜﻢ ﺑﻮدﻧﺪ .ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن ﺑﺎ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﻧﻴﻤﺴﺎﻋﺘﻲ ﺑﺎ دوﭼﺮﺧﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ .اﻣﺎ ﻓﻜﺮ
ﻛﺮدم ﺑﺎ اﻳﻦ اﻓﻜﺎرم ،ﺑﺪﺗﺮ ﺣﺎل آﻧﻬﺎ را ﺧﺮاب ﻣﻲﻛﻨﻢ .اﮔﺮ ﭘﺎﺗﺮﻳﺸﻴﺎ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ
ﺗﻌﻄﻴﻼت و اﻳﻦ اواﺧﺮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺮﺳﻨﮕﻴﻦ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ،اﻳﻨﻄﻮر وﻗﺘﻬﺎ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻳﺎر ﺑﻮد.
در ﺑﻐﻠﺶ آرام ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻢ .او ﻫﻢ آرام ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ .ﻋﺸﻘﺒﺎزي آراﻣﺶ ﻣﻲداد ﺑﻪ
ﺟﻔﺘﻤﺎن .آراﻣﺶ ﻣﻲداد ﺑﻪ ﺗﭙﺸﻬﺎي ﭘﻨﻬﺎن زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺖ روزي ﺑﻴﻘﺮار و ﻧﻘﻄﺔ ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ
ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ ،ﮔﺬرا ،ﺑﻪ دﻟﺘﻨﮕﻴﻬﺎي ﻣﻦ ﻛﻪ ﮔﺎه ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺨﺖ ﻣﻲﺷﺪ ﺗﺤﻤﻞ آن.
ﭘﻴﺶ از ﺳﻔﺮش ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ دارد راﺑﻄﻪﻣﺎن ﺧﺮاب ﻣﻲﺷﻮد.
ﭘﻴﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ .ﻣﺜﻞ ﻫﺮ راﺑﻄﻪاي ﭘﻴﺶ ﻣﻲرﻓﺖ .ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ آﻧﺮا زﻳﺮ
ﻓﺮﻣﺎن ﺑﮕﻴﺮد .وﻗﺘﻲ داﺷﺖ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ـ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از
رﻓﺘﻦ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﻣﻬﺮي از ﺧﺎﻧﻪام و ﭘﺸﺖﺑﻨﺪش ﺟﺪاﺋﻲ و ﻳﻜﺴﺎل ﺑﻌﺪ ،ازدواﺟﺶ ﺑﺎ
ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎن ﻗﺪﻳﻤﻲام در ﺳﻮﺋﺪ و رﻓﺘﻨﺶ از ﻫﻠﻨﺪ ،از ﺷﻨﻴﺪن ﻛﻠﻤﻪاش ﺟﻮش
ﻣﻲآوردم ـ ﮔﻔﺘﻢ :ﻧﻪ! و ﻫﻤﺎن ﺟﻤﻠﺔ ﺧﻮدم را ﻛﻪ ﭘﺲ از ﺟﺪاﺋﻲ ﻣﻦ و ﻣﻬﺮي ورد
زﺑﺎﻧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ :ﺑﺸﺎش ﺑﻪ ﻋﺸﻖ!
او ﻫﻢ ﻗﻬﺮ ﻛﺮد و رﻓﺖ .ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﻫﻢ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ درد ﻧﻤﻲﺧﻮرد .ﮔﻠﻪ و ﺷﻜﺎﻳﺖ
و دﺳﺖ آﺧﺮ ﺗﻜﺮار ﻫﻤﺎن ﺣﺮﻓﻢ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ آﺗﺸﻲاش ﻣﻲﻛﺮد.
ﻫﻴﭻ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﺮدم ﻛﺎرم ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻜﺸﺪ .دوازده ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ،ﻫﻤﺎن ﺳﺎل اول
ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﻲ ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪ ،ﻳﻚ دوﺳﺖ ﻫﻠﻨﺪي داﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻮل ﭘﺮوﻧﺪهﻣﺎن ﺑﻮد.
دﺧﺘﺮي ﺑﻴﺴﺖ و ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﻪ ،ﻓﺎرغاﻟﺘﺤﺼﻴﻞ رﺷﺘﺔ ﺟﺎﻣﻌﻪﺷﻨﺎﺳﻲ ﻛﻪ دورة
آﻣﻮزﺷﻲاش را در ادارة ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﺎن ﻣﻲﮔﺬراﻧﻴﺪ .دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮد .دوﺳﺖ
ﭘﺴﺮش ﻣﻬﻨﺪس ﻣﻌﻤﺎر ﺑﻮد .ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب ﺑﻮدﻧﺪ .دﻳﺪه ﺑﻮدﻳﻤﺸﺎن ﺑﺎ ﻫﻢ.
ﭼﻨﺪ ﺑﺎر .ﻳﻜﺒﺎر ﻫﻢ ﻣﻦ و ﻣﻬﺮي ﻣﻬﻤﺎﻧﺸﺎن ﻛﺮده ﺑﻮدﻳﻢ .آﻧﻮﻗﺘﻬﺎ در "ﻛﺎﻧﺎل
اﺳﺘﺮات" ) (kanaalstraatﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻴﻢ .ﻣﺤﻠﻪاي ﭘﺮ از ﻣﻬﺎﺟﺮ و ﭘﻨﺎﻫﻨﺪه ﻣﺜﻞ
ﺧﻮدﻣﺎن ،ﻛﻪ دﻋﻮا و ﺳﺮ و ﺻﺪاي وﻗﺖ و ﺑﻴﻮﻗﺘﺸﺎن ﺗﻮ و ﺑﻴﺮون از ﺧﺎﻧﻪ ،ﻛﻔﺮ
ﻣﻬﺮي را درﻣﻲآورد و ﻋﺼﺒﻲاش ﻣﻲﻛﺮد .وﻗﺘﻲ ﻣﻴﺎﻧﺔ اﻳﻦ دوﺳﺖ ﻫﻠﻨﺪي ﻣﺎ ﺑﺎ
دوﺳﺖ ﭘﺴﺮش ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮرد ،ﺧﻴﻠﻲ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪم .ﺑﻌﺪ ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﺷﺪ ﻛﻪ از
ﺧﻮدش ﺷﻨﻴﺪم ﻋﺸﻘﺒﺎزيﺷﺎن را ﻫﻨﻮز ﺑﺎ ﻫﻢ دارﻧﺪ .ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم .ﮔﻔﺘﻢ
ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻲ ﺟﻮش ﻣﻲﺧﻮرد از ﻧﻮ راﺑﻄﻪﺷﺎن .ﺑﺎ ﻫﻤﺎن زﺑﺎن اﻟﻜﻦ
14
اﻧﮕﻠﻴﺴﻲام ﻛﻪ آﻧﻮﻗﺘﻬﺎ ﺑﺎ آن اﻣﻮر روزاﻧﻪ را ﻣﻲﮔﺬراﻧﺪم ،ﻳﻜﺮوز ﻫﻤﻴﻦ را ﺑﻪ او
ﮔﻔﺘﻢ .درآﻣﺪ ﻛﻪ:
ـ ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ! ﭼﻲ ﻣﻲﮔﻴﻦ ﺷﻤﺎﻫﺎ! اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﻴﻦ ﻣﻦ و او ﻓﻘﻂ رﻓﻊ ﻳﻪ "ﻓﻴﺰﻳﻜﺎل
ﻧﻴﺪ" ) (Physical needاﺳﺖ ...ﻳﻚ ﻧﻴﺎز ﺟﺴﻤﻲﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ رﻓﻊ ﺑﺸﻪ.
ـ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ .ﻳﻌﻨﻲ اﺻﻼُ رﺑﻄﻲ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ و اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﻧﺪاره؟
ـ ﻧﻪ! اﺻﻼً ﻧﻪ .ﺑﻴﻦ ﻣﻦ و او اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع دﻳﮕﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه .اﻣﺎ ﺧﺐ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز
ﻛﺴﻲرو ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮدهم .اوﻧﻢ اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ.
و ﺑﻌﺪ ﺧﻨﺪﻳﺪ" :ﮔﺎﻫﻲ ﺷﺪه اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ وﺳﻂ ﺑﺎ ﭼﻨﺪﺗﺎﺋﻲ دﻳﮕﻪ ﻫﻢ ﺧﻮاﺑﻴﺪهم".
و راﺣﺖ اﺳﻢ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ را ﺑﺮد .دوﺗﺎﺷﺎن را ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ .از ﻫﻤﻜﺎرﻫﺎش ﺑﻮدﻧﺪ.
"ﺧﻮب ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻧﻴﺎز ﺟﺴﻤﻲﺳﺖ".
ـ ﭘﺲ ﻋﺸﻖ؟
ـ ﻋﺸﻖ ﺟﺎي ﺧﻮدش.
ـ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ ﺟﺎي ﺧﻮدش؟
رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم روي ﻣﻨﺒﺮ .و ﺑﺎ ﻫﻤﺎن زﺑﺎن اﻟﻜﻦ ،از ﺗﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺗﻘﺪس آن .و
ﺣﺮﻣﺖ ﻧﮕﻬﺪاري آن ﺑﺮاي ﻟﻤﺲ دﺳﺘﻬﺎي ﻋﺎﺷﻖ .و ﭼﻪ و ﭼﻪ .ﺑﻴﺸﺘﺮش از ﻫﻤﺎن
ﺧﻮاﻧﺪهﻫﺎ و ﻓﻜﺮﻫﺎي اﻟﻜﻲ و ﺑﺎد ﻫﻮا .او روي ﻫﻤﺎن ﺣﺮﻓﺶ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﻫﻲ آن
اﺻﻄﻼح اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ را ﺗﻜﺮار ﻣﻲﻛﺮد .و ﻣﻦ رﻳﺪه ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻓﻴﺰﻳﻜﺎل ﻧﻴﺪ او ،ﺑﻪ اﻳﻦ
ﺳﺒﺐ ﻛﻪ ﻟﻴﻠﻲ را داﺷﺘﻢ ﺗﻮي ذﻫﻦ و ﻣﺠﻨﻮن را ،ﺷﻴﺮﻳﻦ را و ﻓﺮﻫﺎد را و روﻣﺌﻮ و
ژوﻟﻴﺖ ،اﺗﻠﻠﻮ و دزدﻣﻮﻧﺎ .و او ﻓﻘﻂ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ و ﻣﻲﮔﻔﺖ" :ﻓﻴﺰﻳﻜﺎل ﻧﻴﺪ".
وﻗﺘﻲ ﺑﻌﺪ از ﺟﺪاﺋﻲ ﻣﻴﺘﺮا و ﻣﻬﺪي از ﻫﻢ و اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ از آﻧﻬﺎ ﺑﻴﻦ ﻣﻦ و
ﻣﻬﺮي رخ داده ﺑﻮد ،ﻳﺎد ﺣﺮﻓﻬﺎ و ﻓﻜﺮﻫﺎي آن وﻗﺘﻬﺎﻳﻢ ﻣﻲاﻓﺘﺎدم ،ﻗﻴﺎﻓﻪاي ﻣﺴﺨﺮه
از ﺧﻮدم ﺗﻮي آﻳﻨﻪ ﻣﻲدﻳﺪم ﻛﻪ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺗﻮي ﭼﺎﻧﻪ ﻻزم داﺷﺖ" :ﮔُﻪ!" .ﺷﺎﻧﺲ
آورده ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻣﻦ و ﻣﻬﺮي ﺑﭽﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ.
ﻣﻴﺘﺮا و ﻣﻬﺪي اﻟﺒﺘﻪ وﺿﻌﺸﺎن ﺑﺎ ﻣﺎ ﻓﺮق داﺷﺖ .آﻧﻬﺎ دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻮ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮ
ﺑﻮدﻧﺪ .ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﻫﻨﻮز دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ .ﺑﺪﻳﺶ ﻓﻘﻂ اﻳﻦ ﺑﻮد از ﺑﭽﮕﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ
ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ،روﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻫﻢ زﻳﺎدي ﺑﺎز ﺑﻮد .ﺑﻪ آﻧﻲ ﺟﻮش ﻣﻲآوردﻧﺪ و ﺑﺎ ﻫﻢ
ﻛﺘﻚﻛﺎري ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ .ﺑﻴﻜﺎرﻳﻬﺎي اواﺋﻞ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﻫﻢ ﻓﺸﺎر ﺧﻮﻧﺸﺎن را ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﻻ
ﺑﺮده ﺑﻮد .از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺎم دﻣﺎغ ﺑﻪ دﻣﺎغ ﺑﻴﻜﺎر ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﺪ ،ﭘﺮﻧﺪه ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻴﺪ
ﺑﻪ ﺟﺎن ﻫﻢ ﻣﻲاﻓﺘﻴﺪ .اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﻪاش ﻫﻢ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺷﺮاﻳﻂ ﻧﺒﻮد .ﻣﻦ و ﻣﻬﺪي ﻫﻢ
ﮔُﻪﻛﺎرﻳﻬﺎي ﺧﻮدﻣﺎن را داﺷﺘﻴﻢ .ﺧﺮﻛﺎرﻳﻬﺎي ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﺳﻴﺎﺳﻲﻣﺎن ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب
15
ﺑﻪ ﻛﻨﺎر ،ﻋﺎﻟﻢ زن و ﺷﻮﻫﺮي را ﺧﻴﻠﻲ ﺗﺨﻤﻲ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻴﻢ .ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ ﺑﺎ ﻋﺎﻟﻢ
رﻓﺎﻗﺖ ﻳﻜﻲ اﺳﺖ .اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻫﻢ ﻧﺒﻮد اﮔﺮ زودﺗﺮ ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻤﻴﺶ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ
ﻧﻤﻲرﺳﻴﺪ .ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺮ ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎدﮔﻲ ﻗﺎﺑﻞ ﺣﻞ
ﺑﻮده اﺳﺖ.
آﻧﺮوز ،ﺑﻲﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻛﻼﺳﻴﻚ ،ﺑﻲﻋﺸﻘﺒﺎزي ﺑﺎ ﻳﻚ زن ،ﺑﻲ ﻳﻚ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺟﺎز
دﻟﭽﺴﺐ و ﺑﻲ ﻳﻚ ﻳﺎد ﺧﻮب و ﺧﻮش از ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﮔﺬﺷﺖ.
ﺷﺐ ﻛﻪ ﺷﺪ ﭘﺮدهﻫﺎ را ﻛﺸﻴﺪم و رﻓﺘﻢ ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاب .ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﺒﺮد .ﺻﻮرت
ﮔﻮﺷﺘﺎﻟﻮد اﺳﺪي ﻣﻲآﻣﺪ ﺑﺮاﺑﺮم ﺑﻌﺪ آن ﺻﺪاي ﻧﺤﺲ ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ "ﺳﺎري"
) (Sorryﮔﻔﺘﻨﺶ ﭼﻮن وزوز ﺑﺎل ﻣﮕﺲ ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ و آزارم ﻣﻲداد .ﭘﺎ
ﺷﺪم .رﻓﺘﻢ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ .ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ ﻓﻜﺮ زﻧﺪان و ﺑﺎزﺟﻮﺋﻲ و اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ را
ﻧﻜﻨﻢ ،ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن را روﺷﻦ ﻛﺮدم .ﺷﺎﻧﺴﻲ رﻓﺖ روي ﻛﺎﻧﺎل ورزش .ﺑﺎزي ﻓﻮﺗﺒﺎل ﺑﻴﻦ
ﻫﻠﻨﺪ و آرژاﻧﺘﻴﻦ را ﭘﺨﺶ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺎل ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﺑﻮد .ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ
ﻛﺮدم .ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ روي ﻣﺒﻞ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد.
ﺑﺮاي ﺧﻮردن ﻧﺎﻫﺎر ،از ﻣﺤﻞ ﻛﺎرم در ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺷﻬﺮ ﻣﻲزدم ﺑﻴﺮون ﻛﻪ
ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﻜﺎرﻫﺎﻳﻢ ﺻﺪاﻳﻢ زد ﭘﺎي ﺗﻠﻔﻦ .ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﺳﺮ و ﭼﺸﻢ ﭘﺮﺳﻴﺪم" :ﻛﻴﻪ؟"
ﺳﺮش را ﻃﻮري ﺗﻜﺎن داد ﻳﻌﻨﻲ ﻧﻤﻲداﻧﻢ .و ﮔﻮﺷﻲ را داد دﺳﺘﻢ .ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪي
ﮔﻔﺘﻢ" :ﻳﺎ ،ﻣﺖ ﺳﻠﻴﻢ )"(Ja, met Salim
آﻗﺎﺋﻲ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﻲ ﺟﻮاﺑﻢ داد" :ﺳﻼم آﻗﺎي ﺳﻠﻴﻢ ﺑﻴﺪاري" .ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻢ.
ـ ﺑﻠﻪ ،ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﻦ.
ـ ﻣﻦ .ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﻫﺴﺘﻢ ،ﺟﻮاد.
ـ آﻫﺎ .ﺑﺒﺨﺸﻴﻦ .ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده ﺑﻮدم.
ـ اﺷﻜﺎﻟﻲ ﻧﺪاره .ﻫﻨﻮز وﻗﺖ ﻧﻜﺮدﻳﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻳﻪ ﻗﺮار ﺑﺬارﻳﻦ؟ دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاد ﭼﻨﺪ
ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺒﻴﻨﻤﺘﻮن.
رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﻓﻜﺮ .ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻳﻜﻲ دوﺑﺎري زﻧﮓ زده ﺑﻮد .و در ﻫﻤﺎن ﻳﻜﻲ دوﺑﺎر از
ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺑﺎ او ﺑﺮاي دﻳﺪﻧﺶ ﻃﻔﺮه رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم .راﺳﺘﺶ ﺣﻮﺻﻠﺔ وراﺟﻴﻬﺎش را
ﻧﺪاﺷﺘﻢ .ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﭘﻴﺶ ﻳﻜﺒﺎر ﺗﻮي ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ و ﺳﻴﺎﺳﻲ
ﺧﻮدﻣﺎن ،ﺗﻮي روﺗﺮدام دﻳﺪه ﺑﻮدﻣﺶ .ﻛﻴﻔﻲ ﺑﻪ دوش و ﻛﺘﺎﺑﻲ زﻳﺮ ﺑﻐﻞ .ﺗﺎزه ﺑﻪ
ﻫﻠﻨﺪ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد .ﻫﻤﺎن ﻳﻚ دﻳﺪار ﺑﺴﻢ ﺑﻮد.
ﮔﻔﺘﻢ :ﻣﺸﻜﻠﻲ ﺑﺮاﺗﻮن ﭘﻴﺶ اوﻣﺪه؟
16
ﮔﻔﺖ :ﻧﻪ! ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﺒﻴﻨﻤﺘﻮن .ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﭘﻴﺶ از ﻣﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮدﻳﻦ.
ﺗﺠﺮﺑﻪﺗﻮن زﻳﺎده از اﻳﻨﺠﺎ.
ﺗﺎ ﺑﺨﻮاﻫﺪ از ﭘﺲ ﻣﻜﺚ ﻛﻮﺗﺎﻫﺶ ﺑﺎز ﺷِِﺮ و وِِر ﺑﺒﺎﻓﺪ ﮔﻔﺘﻢ" :ﺑﺒﺨﺸﻴﻦ.
راﺳﺘﺸﻮ ﺑﺨﻮاﻳﻦ اﻳﻦ روزا ﺳﺮم ﺧﻴﻠﻲ ﺷﻠﻮﻏﻪ .ﻣﻲﺗﻮﻧﻢ ﺧﻮاﻫﺶ ﻛﻨﻢ ﻳﻜﻲ دو ﻫﻔﺘﺔ
دﻳﮕﻪ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻴﻦ؟" و ﺗﺎ ﮔﻔﺖ ﭼﺸﻢ ،ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺬاﺷﺘﻢ .و زﻳﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ" :اَ ﻛِﻪ
ﻫِﻪ .ﻣﻲﺧﻮام ﺑﺒﻴﻨﻤﺘﻮن .ﻛﻪ ﭼﻲ آﻗﺎ؟ ﺣﻮﺻﻠﺔ ﺧﻮدﻣﻮن رو ﻫﻢ ﻧﺪارﻳﻢ .ﺣﺎﻻ ﺑﻴﺎﻳﻢ
ﻳﻪ ﺑﺎر دﻳﮕﻪ ﻫﻢ روش ﺑﺬارﻳﻢ .اَ ﻛِﻪ ﻫِﻪ" .و رﻓﺘﻢ ﭘﺎﻟﺘﻮﻳﻢ را ﭘﻮﺷﻴﺪم و از ﭘﻠﻪﻫﺎي
ﻃﺒﻘﺔ اول ﺳﺮازﻳﺮ ﺷﺪم ﺑﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ.
ﺑﺮاي وﺿﻌﻴﺖ روﺣﻲام درآن ﺳﺎﻟﻬﺎ ،ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﺟﺎي ﻣﻨﺎﺳﺒﻲ ﺑﻮد .ﭼﻬﺎر روز در
ﻫﻔﺘﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدم .و ﺳﻪ روز دﻳﮕﺮ را اﮔﺮ ﻫﻮا ﺧﻮب ﺑﻮد ﻣﻲزدم ﺑﻪ ﮔﻠﮕﺸﺖ و
ﺳﻔﺮﻫﺎي ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻪ اﻳﻨﻮر آﻧﻮر .ﺗﻨﻬﺎ ﻳﺎ ﺑﺎ ﻣﻬﺪي .ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺷﺒﻬﺎ ﻋﺮﻗﺨﻮري ﺗﺎ ﺑﻮق
ﺳﮓ ﺑﺎ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ .ﺑﻴﺸﺘﺮ وﻗﺘﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻢ ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪ و ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ
ﻛﻼﺳﻴﻚ و ﺟﺎز ﮔﻮش ﻣﻲﻛﺮدم.
از در ﻛﻪ ﺑﻴﺮون زدم دو دل ﺑﻮدم ﻛﺠﺎ ﺑﺮوم .ﺑﺮوم ﻛﺎﻧﺘﻴﻦ داﻧﺸﻜﺪه در دو
ﻗﺪﻣﻲام ،ﻳﺎ ﺑﻪ ﻛﺎﻓﻪاي ﻓﺮاﻧﺴﻮي ﻛﻪ دو ﺳﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻲ ﺑﺎ ﻣﺤﻞ ﻛﺎرم ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ و
زاﻟﻢ ﺑﺨﻮرم .ﻣﺎﻫﻲ زاﻟﻢ دودي ﻳﺎ ﻫﻤﺎن ﻣﺎﻫﻲ آزاد ﭘﺨﺘﺔ ﺧﻮدﻣﺎن را ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺖ
داﺷﺘﻢ .اﻣﺎ ﭼﻮن ﻛﺎﻓﺔ ﻓﺮاﻧﺴﻮي ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد و ﺗﺎ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺳﺪ
ﻧﻴﻤﺴﺎﻋﺘﻲ ﻃﻮل ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ،ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﻤﻲرﻓﺘﻢ .آن روز ﻣﻴﻠﻢ ﺑﻪ ﺧﻮردن زاﻟﻢ ﺑﻪ
ﺣﻮﺻﻠﻪام ﭼﺮﺑﻴﺪ .ﺑﻲ آن ﻛﻪ ﻣﺜﻞ "ﻛﻠﻴﻨﺖ اﻳﺴﺘﻮد" در ﻳﻜﻲ از ﻓﻴﻠﻤﻬﺎي وﺳﺘﺮن
ﺳﻜﻪاي را ﺑﺮاي ﺷﻴﺮ ﻳﺎ ﺧﻂ ﺑﺎﻻ ﺑﻴﻨﺪازم از ﺟﻠﻮ ﻛﺎﻓﺔ اِرﻧِﺴﺖ راﻫﻢ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ
ﻛﺎﻓﺔ ﻓﺮاﻧﺴﻮي ﻛﺞ ﻛﺮدم.
ﭘﺎﺋﻴﺰ ﻫﻠﻨﺪ ،اﮔﺮ ﺑﺎد و ﺑﺎراﻧﺶ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻤﺎﺷﺎﺋﻲ اﺳﺖ .ﺑﺮﮔﻬﺎ ﺑﺎ رﻧﮕﻬﺎي
آﺗﺸﻲﺷﺎن ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﻧﮕﺎﻫﺖ را روي ﺧﻮدﺷﺎن ﻧﮕﻪدارﻧﺪ .وﻗﺘﻲ از ﺧﻴﺎﺑﺎن
"اوده ﺧﺮاﺧﺖ" ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻢ ،ﭼﻨﺪ ﺑﺎر اﻳﺴﺘﺎدم و ﺑﻪ ﻳﻜﻲ دو درﺧﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﻬﺎﺷﺎن
از ﻗﺮﻣﺰي آﺗﺶ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم .ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻲزد ﺑﻪ ﺳﺮم ازﺷﺎن ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺑﻜﺸﻢ.
وﻗﺘﻲ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ﻧﻴﻤﭽﻪ ذوﻗﻲ در اﻳﻦ ﻛﺎر داﺷﺘﻢ .اﻣﺎ ﻳﻚ ﻣﻌﻠﻢ ﻧﻘﺎﺷﻲ دﻳﻮث
داﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺗﻮي ذوﻗﻢ زد .ﺑﻪ ﺟﺎي اﺟﺮاي دﺳﺘﻮر او ﻛﻪ از روي ﻛﺘﺎب ﻧﻘﺎﺷﻲ
ﺑﺮدارم ﺑﻜﺸﻢ ،اﺳﺘﻜﺎن ﭼﺎي ﺗﻮي دﺳﺖ ﻣﺎدرم را ﻛﺸﻴﺪم .ﻓﻘﻂ ﺧﻮدم ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ
دﺳﺖ ﻣﺎدرم اﺳﺖ .ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم اﮔﺮ ﻫﻤﻴﻦ را ﺑﻪ ﻣﻌﻠﻤﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ،اﺷﻜﺶ ﺟﺎري
ﻣﻲﺷﻮد .دﻳﻮث ﻧﮕﺎه ﻧﻜﺮده ﻛﺎﻏﺬم را ﺟﺮ داد:
17
ـ ﺑﺮو ﻫﻤﺎن را ﻛﻪ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ،ﺑﻜﺶ!
ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻘﺎﺷﻲ را ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻛﻨﺎر.
ﺷﻨﺒﺔ ﭘﻴﺶ در ﻳﻜﻲ ازﻛﻮﭼﻪﻫﺎي ﺗﻨﮓ ﺑﻐﻞ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻴﺎﺑﺎن ،وﻗﺘﻲ ﺑﻴﻦ
ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻬﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ ،ﺑﺎ دﻳﻮارﻫﺎي ﻛﻤﻲ ﺷﻜﻢ داده ،ﺑﺎ ﺷﺘﺎب داﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮ ﻣﻲرﻓﺘﻢ
ﻳﻜﻬﻮ ﺑﺎ او ،ﺷﺎﭘﻮ ﺑﻪ ﺳﺮ و ﭘﺎﻟﺘﻮ ﺑﻠﻨﺪ و ﻗﻬﻮهاي ﺑﻪ ﺗﻦ ،ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺷﺪم .ﺑﺮاي
ﻳﻚ آن ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻳﻢ .ﺑﺎ ﺻﺪاﺋﻲ ﺗﻮ دﻣﺎﻏﻲ ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﮔﻔﺖ" :ﺳﺎري" و
ﻳﻚوري از ﺑﻐﻠﻢ ﮔﺬﺷﺖ و رﻓﺖ .وﻗﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ،ﺻﻮرت
ﮔﻮﺷﺘﺎﻟﻮدش را دﻳﺪم .ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد .از زﺑﺎﻧﻢ ﭘﺮﻳﺪ و ﺑﻠﻨﺪ
ﮔﻔﺘﻢ" :اﺳﺪي!"
ﻣﺮد ﺳﺮش را ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و دوﻳﺪ .ﺑﻌﺪ از ﻣﻜﺜﻲ در ﭘﻲاش دوﻳﺪم.
وﻗﺘﻲ ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎي ﻛﻮﭼﻪ رﺳﻴﺪم ﻣﺮد ﻛﻪ زودﺗﺮ از ﻣﻦ ﺧﻮدش را رﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ
ﺧﻴﺎﺑﺎن ،در اﻧﺒﻮه ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺗﻮي "اودهﺧﺮاﺧﺖ" ﮔﻢ ﺷﺪ.
ﻣﻬﺪي ﺳﻪ ﻣﺎه ﭘﻴﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻌﻴﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻋﺘﺮاض ﻋﻠﻴﻪ
ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ ،ﺟﻠﻮي ﺳﻔﺎرت اﻳﺮان ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ او را دﻳﺪه اﺳﺖ .ﻣﻦ
ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم .ﻛﻢ ﻣﻲرﻓﺘﻢ .ﺑﻪ اﺟﺘﻤﺎﻋﺎت ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﻫﻢ ﻛﻢ ﻣﻲرﻓﺘﻢ .ﭼﻮن ﻫﻤﻴﺸﻪ
ﻳﻜﻲ دوﺗﺎ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺌﻮاﻻت اﻟﻜﻲ ﺟﻠﺴﻪ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺰﻧﻨﺪ .آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر
ﻛﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم وﻗﺘﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ را دﻳﺪه ﺑﻮدم .ﻣﻬﺪي ﻫﻤﻪ را ﻣﻲرﻓﺖ.
ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﻫﻤﻴﻨﻴﻢ .ﺑﺪﻳﻬﺎ را زﻳﺎد ﮔُﻨﺪه ﻛﻨﻴﻢ ،ﻣﻲاﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮي ﭼﺎﻫﻚ ﻳﺄس.
ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻴﻔﺘﺪ .اﻟﺒﺘﻪ او ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ در ﻛﻨﺎره ﺑﻮد .و ﻗﺎﻃﻲ دﺳﺘﻪاي ﻧﻤﻲﺷﺪ.
ـ ﭼﺸﻤﺶ ﻛﻪ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد ﺷﻨﺎﺧﺘﻤﺶ .داد زدم "ﺑﭽﻪﻫﺎ ،اﺳﺪي!
ﺑﺎزﺟﻮي اوﻳﻦ!" ﻛﻪ زد ﺑﻪ ﭼﺎك.
ـ ﮔُﻪ زدي .ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻌﻘﻴﺒﺶ ﻣﻲﻛﺮدي.
ـ ﺑﺮو ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺣﻮﺻﻠﻪ داري.
اﺳﺪي ﺑﺎزﺟﻮ در ﻫﻠﻨﺪ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮد؟ ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪه ﺷﺪه؟ از ﻛﻲ
ﭘﻨﺎﻫﻨﺪه ﺷﺪه .ﭼﺮا ﺑﻪ آﻣﺮﻳﻜﺎ ﻳﺎ ﺑﻪ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻧﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ؟
رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﻛﺎﻓﻪ .زاﻟﻤﻲ را ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ،ﺧﻮردم .اﻳﻦ ﺑﺎر ﻛﻤﻲ ﺧﺎم ﺑﻮد،
ﻧﭽﺴﺒﻴﺪ .وﻗﺘﻲ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻢ ،ﺳﺮ ﺧﻴﺎﺑﺎن ،ﺗﻮي اﻳﺴﺘﮕﺎه اﺗﻮﺑﻮس روﺑﺮوﻳﻢ ﻣﺮدي
ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻪ اﺳﺪي ﺑﺎ ﭘﺎﻟﺘﻮ و ﺷﺎﭘﻮ ﻧﻈﺮم را ﮔﺮﻓﺖ .ﺗﺎ ﺑﺮﺳﻢ ﺑﻪ او اﺗﻮﺑﻮس رﺳﻴﺪ.
ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ اﺗﻮﺑﻮس ﺑﻮدم .از ﺟﻠﻮ ﺑﺮاي راﻧﻨﺪه دﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدم .ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺷﺪ .ﺳﻮار
ﻛﻪ ﺷﺪم ﻓﻬﻤﻴﺪم ﺧﻮدش ﻧﻴﺴﺖ.
18
دو اﻳﺴﺘﮕﺎه ﺑﻌﺪ از اﺗﻮﺑﻮس ﭘﻴﺎده ﺷﺪم .ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ .داﺷﺖ دﻳﺮ ﻣﻲﺷﺪ.
ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ .زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﻣﻬﺪي .دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ.
ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد .ﺑﺮاﻳﺶ ﭘﻴﻐﺎم ﮔﺬاﺷﺘﻢ .ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻢ ﻃﺒﻘﺔ ﺑﺎﻻ ﺗﺎ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي ﺗﺤﻮﻳﻞ داده
ﺷﺪه را ﺳﺮﺟﺎﺷﺎن ﺑﮕﺬارم.
ﺷﺎﻣﻢ را ﺧﻮرده ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺗﻠﻔﻦ زﻧﮓ زد .ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻣﻬﺪي اﺳﺖ .ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﻮد.
اﺣﻮال ﭘﺮﺳﻴﺪم .ﮔﻔﺖ ﺷﻴﺪه رﻓﺘﻪ ﺗﻮ اﻓﺴﺮدﮔﻲ .ﻫﺮﭼﻪ اﺻﺮار ﻛﺮدم ﺻﺪاﻳﺶ ﻛﻨﺪ
ﭘﺎي ﺗﻠﻔﻦ ،ﮔﻔﺖ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارد .اﺻﺮار ﻛﺮد ﺳﺮي ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺰﻧﻢ .ﻛﺎر ﺧﺎﺻﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻢ.
از ﻣﻬﺪي ﻫﻢ ﺧﺒﺮي ﻧﺸﺪه ﺑﻮد .ﻗﺒﻮل ﻛﺮدم .ﻇﺮﻓﻬﺎي ﻏﺬاﻳﻢ را ﺷﺴﺘﻢ .ﺳﺎﻋﺖ
ﭘﺨﺶ ﺧﺒﺮ ﺑﻮد .ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن را روﺷﻦ ﻛﺮدم .ﮔﻮﻳﻨﺪه داﺷﺖ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﺴﺘﻦ
داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن را در ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎي ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ ﻛﻨﮕﻮ ،ﻛﻴﻨﺸﺎﺳﺎ ،ﺗﻮﺳﻂ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺗﺎزه ﺑﻪ
ﺗﻔﺼﻴﻞ ﮔﺰارش ﻣﻲداد .ﻫﻨﻮز ﺳﻪ ﻣﺎه از ﺳﻘﻮط ﻣﻮﺑﻮﺗﻮ و ﺷﺎدي ﻣﺮدم از ﺳﻘﻮط
دﻳﻜﺘﺎﺗﻮري ﻛﻪ ﻗﺎﺗﻞ ﭘﺎﺗﺮﻳﺲ ﻟﻮﻣﻮﻣﺒﺎ ﺑﻮد ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد .از اﻳﻦ ﺗﻨﮓﻣﻴﺪاﻧﻲ و ﻣﺪار
ﺑﺴﺘﺔ ﻧﻜﺒﺖ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ .ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮدم و از ﺧﺎﻧﻪ زدم
ﺑﻴﺮون .وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪم ،ﺷﻴﺪه ﻛﻪ ﻗﺮص ﻣﺴﻜﻦ ﺧﻮرده ﺑﻮد ﻫﻨﻮز ﺧﻮاب ﺑﻮد .ﮔﻔﺘﻢ
ﺑﻴﺪارش ﻧﻜﻨﺪ .ﻣﻦ و ﺷﺎﻫﺮخ دوﺗﺎﺋﻲ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰ ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪﺷﺎن .ﺟﺎي
دﺑﺸﻲ ﺑﻮد.
ﺷﺎﻫﺮخ ﭘﻨﺠﺎه و ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺪاﺷﺖ اﻣﺎ ﭼﻮن ﻣﻮﻫﺎي ﺟﻠﻮ ﺳﺮش
رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد ،ﭘﻴﺮﺗﺮ ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد .از وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﻮدش و ﺷﻴﺪه از ﻛﻮه و ﻛﻤﺮ
ﺧﻮدﺷﺎن را ﺑﺎ ﻫﺰار ﻣﺸﻘﺖ رﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﺮﻛﻴﻪ و ﺑﻌﺪ از ﻃﺮﻳﻖ UNآﻣﺪه
ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﻠﻨﺪ ،ﺗﻮي ﻓﻜﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﺎري روي ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻴﺎورﻧﺪ .ده ﺳﺎﻟﻲ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻫﻢ رﻓﺖ و
آﻣﺪ ﻧﺰدﻳﻚ داﺷﺘﻴﻢ.
ﺟﻔﺘﺸﺎن ﺗﻮي ﻛﺎرﻫﺎي ﺗﺌﺎﺗﺮي و ﺳﻴﻨﻤﺎﺋﻲ ﺑﻮدﻧﺪ .ﺷﻴﺪه را ،ﭼﻮن در ﻳﻜﻲ دو ﻓﻴﻠﻢ
ﻓﺎرﺳﻲ ﻧﻘﺶ رﻗﺎﺻﻪ را ﺑﺎزي ﻛﺮده ﺑﻮد ،ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺬاب داده ﺑﻮدﻧﺪ .ﺗﺎ وﻟﺶ
ﻣﻲﻛﺮدي ﻣﻲرﻓﺖ ﺗﻮي ﻓﻜﺮ آﻧﺮوزﻫﺎ .ﺗﺎ آﻧﻮﻗﺖ ﺟﺰ ﻳﻜﻲ دو ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻛﻮﺗﺎه ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ
ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﺎر درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻛﻨﻨﺪ .ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﻫﻢ ﺑﺎ ﻛﺎﻧﺎﻟﻬﺎي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ ﻫﻠﻨﺪ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ
ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ .ﺷﻴﺪه ﭼﻮن زﺑﺎن اﻧﮕﻠﻴﺴﻲاش ﺑﺪ ﻧﺒﻮد در آن ﻣﺼﺎﺣﺒﻪﻫﺎ ﺳﻨﮓ ﺗﻤﺎم
ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و رﻳﺰ ﺑﻪ رﻳﺰ از ﺑﻼﻫﺎﺋﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺮ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺟﻤﺎﻋﺖ در اﻳﺮان ﺑﻌﺪ از
اﻧﻘﻼب آﻣﺪه ﺑﻮد .ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻜﻲ دو ﻣﺼﺎﺣﺒﻪاي ﻛﻪ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ،ﻣﻴﺎن
ﭘﻨﺎﻫﻨﺪهﻫﺎي اﻳﺮاﻧﻲ و ﺧﻴﻠﻲ از ﻫﻠﻨﺪﻳﻬﺎ ،اﺳﻤﺸﺎن ﺳﺮ زﺑﺎﻧﻬﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد.
19
ﺷﺎﻫﺮخ از ﺗﻮي ﻳﺨﭽﺎل دو ﺑﻄﺮ آﺑﺠﻮي"ﻫﺎﻳﻨﻪﻛﻦ" درآورد و ﺑﺎ دو ﻟﻴﻮان روي
ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ" :اﮔﻪ آﺑﺠﻮ ﻧﻤﻲﺧﻮري ﻣﻲﺧﻮاي ﺑﺮات ودﻛﺎ ﺑﻴﺎرم؟"
ﻳﻜﻲ از ﺑﻄﺮﻳﻬﺎ را ﻛﺸﻴﺪم ﺟﻠﻮ" :ﻧﻪ .ﺑﺮاي ﺷﺮوع آﺑﺠﻮ ﺑﻬﺘﺮه ".ﺑﻌﺪ ﻳﻜﻲ دوﺑﺎر
ﺻﺤﺒﺖ ﺣﺎﻓﻆ را ﭘﻴﺶ ﻛﺸﻴﺪم .ﺑﻔﻬﻤﻲ ﻧﻔﻬﻤﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﺸﻮﻳﻘﺶ ﻛﻨﻢ ﺑﺮود
دﻳﻮان ﺣﺎﻓﻆ را ﺑﻴﺎورد .از ﻓﻜﺮ ﻛﺮدن ﺑﻪ اﺳﺪي ﺑﺎزﺟﻮ درم ﻣﻲآورد .وﻗﺘﻲ ﺳﺮﺣﺎل
ﺑﻮد ﻏﺰﻟﻬﺎي ﻧﺎﺑﻲ را ﻛﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده ﺑﻮد ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ .و ﺑﺎ ﺣﺎل ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ .ﻫﺮﺑﺎر ﻛﻪ
ﮔﻔﺘﻢ ﭘﺲ زد" :ﻳﺎر ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ ﭼﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﻛﻪ زﻳﺎدت ﻃﻠﺒﻴﻢ".
ﻫﻨﻮز دو ﺟﺮﻋﻪ از ﻟﻴﻮاﻧﻬﺎﻣﺎن ﻧﻨﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺷﻴﺪه ﻫﻢ ﭘﻴﺪاش ﺷﺪ .ﺑﺎ
ﻣﻮﻫﺎي ﭘﺮﻳﺸﺎن روي ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ،اﻣﺎ ﺳﺮ ﺣﺎل و ﺗﺎزه ،ﺗﻜﻴﻪ داد ﺑﻪ ﭼﺎرﭼﻮب در.
ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﮔﻔﺘﻢ :ﺑﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ! ﺑﻴﺎ ﺑﺸﻴﻦ.
ـ ﺳﻼم .اﻳﻦ ﻃﺮﻓﺎ!
از زﻳﺮ ﻣﻴﺰ ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺑﺮاش ﻛﺸﻴﺪم ﺑﻴﺮون:
ـ ﺧﻮدﻣﻮﻧﻴﻢ اﻧﮕﺎر ﻗﺮﺻﻬﺎ ﺳﺮ ﺣﺎﻟﺖ آورده ﻫﺎ! ﺻﻮرﺗﺖ ﻛﻪ ﺑﺮق ﻣﻲزﻧﻪ از
ﺳﻼﻣﺘﻲ .ﺑﻴﺎ واﺳﻪﻣﻮن ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻦ ﺗﻮ ﺧﻮاب ﺗﺎ ﻛﺠﺎﻫﺎ رﻓﺘﻲ ﻛﻪ اﻳﻨﻘﺪ ﺳﺮ ﺣﺎﻟﻲ؟
دﺳﺘﻲ ﻛﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎش :ﻫﻤﻴﻨﻄﻮري؟ﺑﺬار اﻗﻠﻦ ﻳﻪ آﺑﻲ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ.
ﺑﻌﺪ رﻓﺖ آﺑﻲ زد ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ و ﻳﻚ ﺷﺎل ﭘﻬﻦ ﭘﺸﻤﻲ اﻧﺪاﺧﺖ روي ﺷﺎﻧﻪاش
و آﻣﺪ ﭘﻬﻠﻮﻳﻤﺎن ﻧﺸﺴﺖ .دو دل ﺑﻮدم از دﻳﺪن اﺳﺪي ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ.
راﺳﺘﺶ آن ﺷﺐ دﻟﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ داﺳﺘﺎن زﻧﺪان و ﺣﺮﻓﻬﺎﺋﻲ از اﻳﻦ دﺳﺖ را
ﭘﻴﺶ ﺑﻜﺸﻢ .وﻟﻲ وﻗﺘﻲ ﻣﻬﺪي ﻛﻪ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻣﻲﮔﺸﺖ زﻧﮓ زد و ﻓﻬﻤﻴﺪ آﻧﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ
و ﺷﻮﺧﻲ و ﺟﺪي ﮔﻔﺖ ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﻜﻨﺪ اﻳﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ دارم ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ
دﻧﺒﺎل اﺳﺪي ﻣﻲﮔﺮدم ،ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم.
ﺷﺎﻫﺮخ ﻛﻨﺠﻜﺎو ﺷﺪ از اﺳﺪي ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺪاﻧﺪ:
ـ ﺧﻮد اﻳﻦ آﻗﺎ ﻛﻪ دﻳﺪي ،ﺗﻮ را ﻫﻢ ﺷﻜﻨﺠﻪ داده؟
ـ ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎش ﻛﻪ ﻧﻪ .ﻣﻲدوﻧﻲ ﻛﻪ ،اون وﻗﺘﻬﺎ آﭘﻮﻟﻮ ﺑﻮد .وﻗﺘﻲ ﺗﻮرو
ﻣﻲﺧﻮاﺑﻮﻧﺪن روي اون ﺷﻼق ﺑﺰﻧﻦ ،ﺑﺎزﺟﻮت ﻫﻢ ﻣﻲاوﻣﺪ ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎد ﺑﺎﻻ ﺳﺮت.
ﺻﺪاش ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ "ﺑﺰﻧﻴﻦ اﻳﻦ ﻣﺎدر ﻗﺤﺒﻪرو" ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻢ اﺳﺖ.
ﺑﻌﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﺳﺮ ﮔﺬﺷﺘﺔ اﻳﻦ آدم ﺷﺪ .ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﺴﻠﻮﻟﻴﻬﺎي آﻧﻤﻮﻗﻊ ،او را از
ﻗﺒﻞ ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺖ .اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر او را ﺗﻮي ﻣﺤﺎﻓﻞ ادﺑﻲ در اﻫﻮاز دﻳﺪه ﺑﻮد .اﺳﺪي در
ﺧﺎﻧﻮادة ﻓﻘﻴﺮي ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑﻮد .ﺑﺎﺑﺎش ﮔﻮﻳﺎ ﻓﺮاش ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻮد .ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺑﻌﺪﻫﺎ
ﻣﻌﻠﻢ دﺑﺴﺘﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد .زﻣﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻳﻚ ﻛﺖ ﮔﺸﺎد و ﻣﻨﺪرس ﺗﻨﺶ ﺑﻮد.
20
ﻫﻤﺎن وﻗﺘﻬﺎ ﻫﻢ ﺗﻮ دﻣﺎﻏﻲ ﺣﺮف ﻣﻲزد .ﭼﻨﺪ ﺑﺎري او و ﻫﻤﺴﻠﻮﻟﻲ ﺳﺎﺑﻖ ﻣﻦ
ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را دﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ .ﻋﺼﺮﻫﺎ ﭘﺎﺗﻮﻗﺶ ﺟﻠﻮ ﻳﻚ ﻛﺘﺎﺑﻔﺮوﺷﻲ ﺑﻮد .ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻢ
ﭼﻨﺪ ﺟﻠﺪ ﻛﺘﺎب ﺷﻌﺮ و داﺳﺘﺎن زﻳﺮ ﺑﻐﻠﺶ ﺑﻮد .ﺑﺎ ﻟﻮ دادن ﻳﻚ ﮔﺮوه از ﻣﻌﻠﻤﻬﺎي
آﺑﺎدان و اﻫﻮاز و ﺧﺮﻣﺸﻬﺮ ،ﺷﻐﻞ او را ﻫﻢ ﻋﻮض ﻛﺮدﻧﺪ .ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎزﺟﻮي رﺳﻤﻲ
ﺳﺎواك.
ـ اﻳﻦ ﻫﻤﺴﻠﻮﻟﻲ ﻣﻦ ﻧﻤﻲدوﻧﺴﺖ ﻛﺎر اﺳﺪي ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﺎﻫﺎ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪه .ﻳﻪ
روز وﻗﺘﻲ دوﺗﺎﺋﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﺗﻮي ﺳﻠﻮل ،ﻳﻬﻮ در ﺳﻠﻮل ﺑﺎز ﺷﺪ و اﺳﺪي
اوﻣﺪ ﺗﻮ .اوﻧﺎ ﺑﻌﺪ از دو ﻳﺎ ﺳﻪ ﺳﺎل ﺟﻠﻮي ﻣﻦ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﺷﺪن .ﮔﻔﺘﮕﻮﺷﻮن ﺑﺎ
ﻫﻢ ،ﺧﻮدش ﻳﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻋﺠﻴﺒﻪ.
ﺗﺎ آﻣﺪم ﻧﻔﺴﻲ ﺗﺎزه ﻛﻨﻢ ﺷﻴﺪه دﺳﺘﺶ را دراز ﻛﺮد و ﺟﻠﻮ دﻫﻨﻢ را ﮔﺮﻓﺖ:
"ﺗﻮرو ﺧﺪا اداﻣﻪ ﻧﺪه ﻣﻲﺧﻮاﻳﻢ ﺿﺒﻄﺶ ﻛﻨﻴﻢ" .و ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ" :ﺗﻮرو ﺧﺪا
ﺑﺠﻨﺐ .اﻳﻦ ﺳﻠﻴﻢ آﻗﺎي ﻣﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻢ اﻳﻨﻘﺪرﻫﺎ ﺳﺮ ﺣﺎل ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﻳﻨﻄﻮر ﺟﺰء
ﺑﻪ ﺟﺰء ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎي زﻧﺪوﻧﺶ را ﺑﺮاﻣﻮن ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻪ".
ـ ﺧﻮش اﻗﺒﺎل ﺑﻮدﻳﻦ .اﮔﻪ ﻣﻬﺪي زﻧﮓ ﻧﻤﻲزد اﻳﻨﺎرو ﻧﻤﻲﮔﻔﺘﻢ.
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ :ﭼﺮا؟ اﻳﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺗﻮ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻣﺤﺸﺮه.
ـ ﻛﺠﺎش ﻣﺤﺸﺮه .زﻧﺪان و ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻣﺤﺸﺮ ﻧﺒﻮده.
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ":ﺣﺮﻓﺎي ﻓﻠﺴﻔﻲت ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺮا ﺑﻌﺪ .ﺣﺎﻻ ﻓﻘﻂ ﺑﻴﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺎﺟﺮاي
دﻳﺪار اوﻧﺎ را ﺗﻮي ﺳﻠﻮل ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻦ" .و ﺻﺪاش را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد:
ـ ﺷﺎﻫﺮخ ﭼﻴﻜﺎر ﻣﻲﻛﻨﻲ .ﺑﻴﺎرش دﻳﮕﻪ.
ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﺎ ﺿﺒﻂ ﺻﻮت ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ،ﮔﺬاﺷﺘﺶ روي ﻣﻴﺰ و
زد روي دﻛﻤﻪﻫﺎي ﺿﺒﻂ:
ـ ﺑﻔﺮﻣﺎ اﻳﻦ ﻫﻢ ﺿﺒﻂ!
ﺷﻴﺪه دﺳﺘﺶ را ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد زﻳﺮ ﭼﺎﻧﻪاش و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد .ﻫﺮوﻗﺖ
اﻳﻨﻄﻮري ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد ،ﻳﺎد ﺧﻮاﻫﺮم ﻣﻲاﻓﺘﺎدم .دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﭘﺎ ﺷﻮم ﺑﻐﻠﺶ
ﻛﻨﻢ و ﻟﭙﺎش را ﺑﺒﻮﺳﻢ.
ـ ﻛﺎرم را ﺳﺨﺖ ﻛﺮدﻳﻦ .ﺣﺎﻻ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﺷﺮوع ﻛﻨﻢ.
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ :ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب ﻣﻲاوﻣﺪي ﺟﻠﻮ .ﻫﻤﻮﻧﻄﻮر ﻛﻪ داﺷﺘﻲ ﻣﻲﮔﻔﺘﻲ ﺑﮕﻲ
ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺤﺸﺮه .ﻧﻤﻲﺧﻮاﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﺔ رادﻳﻮﻳﻲ ﺑﺮاﻣﻮن ﺑﺎزي ﻛﻨﻲ.
ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﻮﺧﻲ و ﺟﺪي ﺷﺮوع ﻛﺮدم :ﻳﻜﻲ ﺑﻮد ﻳﻜﻲ ﻧﺒﻮد .ﻳﻪ روز ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻮد.
ﺟﻤﻌﻪﻫﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻛﺴﻲ رو ﺑﺮاي ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﺻﺪا ﻧﻤﻲزدن .ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﻮن ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ
21
ﺗﻌﻄﻴﻠﻲ ﻣﻲدادن .ﻣﻦ و اﻳﻦ ﻫﻤﺴﻠﻮﻟﻲام ﻛﻪ ﺑﭽﺔ اﻫﻮاز ﺑﻮد ،ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﺗﻮ
ﺳﻠﻮل .ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺧﻤﻴﺮ ﻧﺎن ﺑﺮا ﺧﻮدم ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻣﻲﺳﺎﺧﺘﻢ .ﻫﻤﺴﻠﻮﻟﻲام ﻫﻢ
ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻮد ﺑﻪ دﻳﻮار و داﺷﺖ ﺑﺎ ﻋﻴﻨﻜﺶ ور ﻣﻲرﻓﺖ .ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدش ﺳﺮ
ﺑﻴﻨﻲاش و ﻫﻲ ﻣﻲﺑﺮدش دور و ﻧﺰدﻳﻚ و ﻳﻪ ﭼﻴﺰاﺋﻲ را از ﺗﻮي ﺷﻴﺸﻪﻫﺎش ﻧﮕﺎه
ﻣﻲﻛﺮد .ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﺪ و ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﺗﻮي آن ﻳﻚ وﺟﺐ ﺟﺎ ﻗﺪم ﻣﻲزد.
اﺿﻄﺮاب ﺑﺎزﺟﻮﺋﻲاش را داﺷﺖ .ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﺎﻫﻲ ﭘﺎ ﻣﻲﺷﺪم و ﺗﻮ ﻫﻤﻮن ﻳﻪ ﭘﺸﻜﻞ
ﺟﺎ ﺑﺎش ﻫﻤﺮاﻫﻲ ﻣﻲﻛﺮدم .دو ﮔﻮﺷﺔ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻫﻢ را ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻴﻢ و ﻫﻲ ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﺑﺎﻻ
ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪﻣﻬﺎﻣﻮن را ﻣﻲﺷﻤﺮدﻳﻢ .اﻳﻦ ﻛﺎر ﻫﻢ ﺑﺮاﻣﻮن ورزش
ﺑﻮد و ﻫﻢ ﻳﻪ ﺟﻮراﺋﻲ ﺑﺎش وﻗﺖ رو ﻣﻲﻛﺸﺘﻴﻢ .در ﺿﻤﻦ ﭼﻮن ﺳﺮﻣﻮن ﮔﺮم ﺑﻮد ﺑﻪ
ﺷﻤﺮدن ،ﻣﺠﺒﻮر ﻧﻤﻲﺷﺪﻳﻢ از ﻫﻤﺪﻳﮕﻪ ﺳﺌﻮاﻻت اﻟﻜﻲ ﺑﻜﻨﻴﻢ .ﻫﻤﺴﻠﻮﻟﻲام رو
ﻫﻨﻮز ﺑﺎزﺟﻮﺋﻲ ﻧﺒﺮده ﺑﻮدن .ﺳﻪ روز ﺑﻮد از اﻫﻮاز آورده ﺑﻮدﻧﺶ .ﻳﻬﻮ در ﺑﺎز ﺷﺪ و
اﺳﺪي اوﻣﺪ ﺗﻮ .ﻫﻨﻮز ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻧﺰده ﺗﺎ ﭼﺸﺎﺷﻮن ﺑﻪ ﻫﻢ اﻓﺘﺎد
ﻫﻤﺪﻳﮕﻪرو ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ .اﺳﺪي دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ ﺷﺪ و دﺳﺖ ﻛﺮد ﺗﻮ ﺟﻴﺒﺶ و ﭘﺎﻛﺖ ﺳﻴﮕﺎر
وﻳﻨﺴﺘﻮﻧﺶ را درآورد و ﺑﻪ او ﺗﻌﺎرف ﻛﺮد .او ﻫﻢ ﮔﻔﺖ :ﺧﻮدت ﻛﻪ ﻣﻲدوﻧﻲ .ﻣﻦ
ﺳﻴﮕﺎري ﻧﻴﺴﺘﻢ.
اﺳﺪي ﺳﺮﺷﻮ اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﮔﻔﺖ:
ـ ﺑﺒﻴﻦ ﻓﻼﻧﻲ ﻣﻦ ﺑﺎزﺟﻮت ﻧﻴﺴﺘﻢ .ﺗﻮرو اﺷﺘﺒﺎﻫﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﻨﺪ آوردن .ﺑﺎزﺟﻮت
ﻳﻜﻲ دﻳﮕﻪﺳﺖ .ﺳﻌﻲ ﻛﻦ ﺣﺮﻓﺎﺗﻮ ﺑﺰﻧﻲ .ﺳﺎل ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪﻳﻪ.
ـ راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻔﺖ .ﺳﺎل ﭘﻨﺠﺎه و دو از ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺳﺎﻻي زﻧﺪون ،ﺗﻮ اون وﻗﺘﺎ ﺑﻮد.
دﻳﻮﺛﺎ ﺑﺪﺟﻮر زﻧﺪوﻧﻲ رو ﻣﻲزدن .اﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮدﺗﻮن ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲدوﻧﻴﻦ ﺗﻮ زﻧﺪون اﻳﻦ
دﻳﻮﺛﺎي ﺑﻌﺪي ،وﺿﻊ از اون ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪﺗﺮ ﺷﺪه .اﻳﻦ رﻓﻴﻖ ﻣﺎ راﺳﺖ و ﭘﻮﺳﺖ
ﻛﻨﺪه ،اﻧﮕﺎر ﻧﻤﻲدوﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮش ﻳﻪ ﺑﺎزﺟﻮ واﻳﺴﺎده ،از اﺳﺪي ﭘﺮﺳﻴﺪ از رﻓﻴﻘﺎي او
در ﺧﻮزﺳﺘﺎن ﻛﻴﺎرو ﮔﺮﻓﺘﻦ .اﺳﺪي ﻫﻢ اﻧﮕﺎر ﺟﺎدو ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ .راﺳﺖ راﺳﺖ
دراوﻣﺪ و اﺳﻢ ﭼﻨﺪﺗﺎﺋﻲ را ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﮔﻔﺖ .ﺑﻌﺪ ﻳﻬﻮ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ.
اﻳﻦ رﻓﻴﻖ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻳﻪﺟﻮر ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ ﺑﻪ اﺳﺪي ﮔﻔﺖ" :ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲدوﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ
ﺳﺎواﻛﻲ ﺷﺪي" .آﻫﻨﮓ ﺻﺪاش ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻤﻪ.
اﺳﺪي ﻛﻪ ﻳﻬﻮ ﺑﻪ ﺧﻮدش اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺪي ﮔﻔﺖ:
"ﻣﻦ ﻛﺎرﻣﻨﺪ ﺳﺎزﻣﺎن اﻃﻼﻋﺎت و اﻣﻨﻴﺖ ﻛﺸﻮر ﺑﻮدم و ﻫﺴﺘﻢ ".و ﺑﻌﺪ ﭘﺸﺖ ﻛﺮد
ﺑﻪ او و ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ در ﺳﻠﻮل را ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﺴﺖ و رﻓﺖ .ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم ﻣﺎت
وﻣﺒﻬﻮت .ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻓﺔ ﻫﻤﺴﻠﻮﻟﻲام و ﻫﻲ ﺻﺪاش ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻢ ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ.
22
ﺧﻮدش ﻫﻢ ﻫﻨﻮز از ﺑﻬﺖ ﺑﻴﺮون ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﻮد .اﻧﮕﺎر ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎور ﻛﻨﻪ ﻳﻜﻲ رو
ﻛﻪ ﺑﺎ اون ﻗﻴﺎﻓﻪ در ﺑﻴﺮون دﻳﺪه ﺑﻮد ،ﺗﻮ ﻟﺒﺎس ﺑﺎزﺟﻮ ﺑﺒﻴﻨﻪ .ﻏﺮوب ﻛﻪ ﺷﺪ ،اﺳﺪي
رﻓﺖ ﻳﻜﻲ از زﻧﺪوﻧﻴﻬﺎي ﺳﻠﻮل ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺎرو از ﺳﻠﻮل درآورد و ﺑﺎ ﺷﻼق اﻓﺘﺎد ﺑﻪ
ﺟﻮﻧﺶ .ﻣﻲزدش و ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺮش داد ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ اﮔﻪ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﮕﻪ ﻧﺎﺻﺮ
اﺣﻤﺪﻳﺎن را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻪ ،زﻳﺮ ﺷﻼق ﻟﻬﺶ ﻣﻲﻛﻨﻪ .ﻣﻦ ﻧﻤﻲدوﻧﺴﺘﻢ ﻧﺎﺻﺮ اﺣﻤﺪﻳﺎن
اﺳﻢ واﻗﻌﻲ اﺳﺪﻳﻪ .ﻫﻤﺴﻠﻮﻟﻲام ،ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻛﻪ ﺗﻮي زﻧﺪون ﻗﺼﺮ ﺑﺎز دﻳﺪﻣﺶ ،ﺑﺮاﻳﻢ
اﻳﻨﻮ ﮔﻔﺖ.
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ:
ـ ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ اوﻧﻲ را ﻛﻪ در اوﺗﺮﺧﺖ دﻳﺪي ﻫﻤﻮن ﻧﺎﺻﺮ اﺣﻤﺪﻳﺎن ﻳﺎ اﺳﺪﻳﻪ؟
ـ آره .ﻫﻨﻮز ﻫﻤﻮن ﻗﻴﺎﻓﺔ ﺧﻮدﺷﻮ داﺷﺖ .ﻓﻘﻂ ﭘﻴﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد.
ﺷﻴﺪه ﭘﺮﺳﻴﺪ:
ـ ﺑﻌﺪ ﭼﻲ ﺷﺪ؟
ـ روز ﺑﻌﺪش ﻫﻤﺴﻠﻮﻟﻲ ﻣﻦ رو ﺑﺮدن ﺑﻪ ﻳﻪ ﺑﻨﺪ دﻳﮕﻪ .دﻳﮕﻪ ﻧﺪﻳﺪﻣﺶ ﺗﺎ ﺗﻮي
زﻧﺪون ﻗﺼﺮ .ﻫﺮوﻗﺖ ﻳﺎد اون روز ﻣﻲاﻓﺘﺎدﻳﻢ ﻛﻠﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ درﺑﺎرهش ﺣﺮف ﻣﻲزدﻳﻢ.
ﻃﻔﻠﻜﻲ ﻟﺤﻦ ﺧﻮدش را اوﻧﻤﻮﻗﻊ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺎدﮔﻲ ﺑﻪ اﺳﺪي ﻣﻲﮔﻔﺖ ،ﻣﻦ ﻧﻤﻲدوﻧﺴﺘﻢ
ﺗﻮ ﺳﺎواﻛﻲ ﺷﺪي ﻫﻨﻮز ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺖ.
ﺻﺪاش آﻫﻨﮕﻲ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﻳﻪ ﺟﻮر ﺳﺎدﮔﻲ و ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ و ﻳﻪ ﺟﻮر
ﺣﻤﺎﻗﺖ و ﻣﺸﻨﮕﻲ ﺗﺎب ﻣﻲﺧﻮرد .وﻗﺖ ﺣﺮف زدن از اون روز ،ﻳﻬﻮ ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎد و
اﻧﮕﺎر ﻗﻴﺎﻓﺔ ﺧﻮدش رو داره ﺗﻮ آﻳﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻪ ،ﻣﻲرﻓﺖ ﺗﻮ ﻓﻜﺮ و ﻣﻲﺗﺮﻛﻴﺪ:
"ﮔُﻪ!" ﺑﻌﺪ ﻗﺎه ﻗﺎه ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺧﻮدش ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ .ﻳﻪ روز ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ اﺳﺪي ﺳﻌﻲ
زﻳﺎدي ﻣﻲﻛﺮد زﻧﺪوﻧﻴﻬﺎﺋﻲرو ﻛﻪ زﻳﺮ ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﺧﻮدش ﺑﻮدن و وﺿﻊ ﻣﺎﻟﻲ ﺧﻮﺑﻲ
ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﺑﺎ دادن ﭘﻮل ﻳﺎ وﻋﺪة ﻳﻚ ﺷﻐﻞ ﺧﻮب در ﺑﻴﺮون ،ﻣﺄﻣﻮر ﺳﺎواك ﻛﻨﻪ ﻳﺎ
ازﺷﻮن ﺧﺒﺮﭼﻴﻨﻬﺎي ﮔﺎﻫﮕﺎﻫﻲ ﺑﺴﺎزه .ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﻜﻨﺎﺳﺎي ﺻﺪي ،ﻫﺰاري
ﻣﻲﭼﻴﺪ ﺟﻠﻮﺷﻮن ﻛﻪ ﻳﻪ ﺟﻮري وﺳﻮﺳﻪﺷﻮن ﻛﻨﻪ.
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ:
ـ ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺧﻮد ﻓﻘﺮ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﻛﺎﻓﻲ ﺑﺮاي وﻳﺮون ﻛﺮدن ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ.
ﻫﻤﺔ ﻣﺎ ﻳﻪ ﺟﻮراﺋﻲ ﺗﻮ ﻓﻘﺮ ﺑﺰرگ ﺷﺪﻳﻢ .ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﭼﻴﺰاي دﻳﮕﺮي ﻫﻢ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﻲ اوﻧﺎ
ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻛﺮد.
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ:
ـ آره .ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺣﺮف ﺷﺎﻫﺮخ درﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ.
23
ـ ﺗﺎ اوﻧﺠﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲدوﻧﻢ ،ﻓﻘﻂ ﻣﻲرﻓﺖ ﺳﺮاغ اوﻧﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﭽﮕﻲ وﺿﻌﻲ
ﻣﺜﻞ ﺧﻮدش داﺷﺘﻦ .ﻳﺎ ﺧﺎﻧﻮادﮔﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﻓﻘﻴﺮ ﺑﻮدن ،ﻳﺎ درد ﺑﻲ ﭘﻮﻟﻲ را ﻳﻪ زﻣﺎﻧﻲ
ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدن .ﺑﺮاش ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺲ ﻛﻨﻪ زﻧﺪوﻧﻲش از اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮدش رو در
ﻣﻘﺎﻣﻲ ﭘﺎﺋﻴﻨﺘﺮ از دور و ﺑﺮﻳﻬﺎش ﻣﻲﺑﻴﻨﻪ ،ﻳﻚ رﻧﺞ روﺣﻲِ ﭘﻨﻬﻮن ﻣﻲﻛﺸﻪ،
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﺷﺪ.
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ:
ـ ﻫﻤﻴﻦ .اﮔﻪ رازي ﻫﺴﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮ ﻫﻤﻮن رﻧﺞ روﺣﻲش ﺑﺎﺷﻪ.
ـ ﻫﻤﻮن رﻓﻴﻖ ﻫﻤﺴﻠﻮﻟﻴﻢ ﻳﻪ روز ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﺧﻮاري و ذﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﺪرش
ﺟﻠﻮي دﻳﮕﺮون از ﺧﻮدش ﻧﺸﻮن ﻣﻲداد اوﻧﻮ ﺗﻮ ﻫﻤﻮن ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺧﻴﻠﻲ رﻧﺞ ﻣﻲداد.
اﻳﻨﻮ ﺑﺎرﻫﺎ ﭘﻴﺶ از ﺳﺎواﻛﻲ ﺷﺪﻧﺶ ﺑﻪ دوﺳﺘﺎي ﻧﺰدﻳﻜﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد.
ﺷﺎﻫﺮخ رﻓﺖ ﺗﻮي ﻓﻜﺮ.
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ:
ـ ﺑﺎزم ﭼﻴﺰي ازش ﻣﻲدوﻧﻲ؟
ـ آره .ﻳﻪ ﺷﺐ ﺟﻤﻌﻪ ﻣﺴﺖ ﻣﻲﻛﻨﻪ و ﻣﻴﺎد ﭘﺸﺖ ﺳﻠﻮل ﻣﺎ و ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ
ﻣﻲﺧﻮﻧﻪ":اي ﺟﻼد ﻧﻨﮕﺖ ﺑﺎد .اي ﺟﻼد ﻧﻨﮕﺖ ﺑﺎد".
ﺷﻴﺪه ﺑﻲﻃﺎﻗﺖ از ﺟﺎ ﭘﺎ ﺷﺪ ،ﺳﻴﮕﺎري روﺷﻦ ﻛﺮد و رﻓﺖ ﺗﻮي اﺗﺎق ﭘﺬﻳﺮاﺋﻲ
ﻗﺪم زد .ﺷﺎﻫﺮخ ﺿﺒﻂ ﺻﻮت را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮد:
ـ ﻋﺠﻴﺒﻪ ﻫﺎ.
ـ ﻣﻲدوﻧﻢ .ﺑﺮا ﺧﻮدﻣﻢ ﻋﺠﻴﺒﻪ .ﺷﺎﻳﺪ واﺳﻪ ﻫﻤﻴﻨﻪ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮام ﺑﺎز ﺑﺒﻴﻨﻤﺶ.
ﺷﻴﺪه ﺳﻴﮕﺎر در دﺳﺖ ﺑﺮﮔﺸﺖ:
ـ آره .ﻣﺤﺸﺮ ﻣﻲﺷﻪ ﺗﻮ و اون را ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﻨﺸﻮﻧﻦ و ﺑﺎﺗﻮن ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﻨﻦ .ﻳﺎ
ﺑﺬارن ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻴﻦ.
ﺷﺎﻫﺮخ دوﺑﺎره زد روي دﻛﻤﻪﻫﺎي ﺿﺒﻂ:
ـ ﺧﻮدت ﭼﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ:
ـ اﮔﻪ ﺑﺒﻴﻨﻲش ﭼﻲ ﻣﻲﺧﻮاي ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻲ؟
ـ اﻻن ﻧﻤﻲدوﻧﻢ .ﻣﻲﺧﻮام ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻣﻴﻔﺘﻪ .ﺷﺎﻳﺪم ﻣﻲﺧﻮام از ﻧﺰدﻳﻚ
ﺧﻮب ﻧﮕﺎش ﻛﻨﻢ .ﺑﻲ دﻏﺪﻏﻪ از ﺑﺎزﺟﻮﺋﻲ .از ﺷﻼق.
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ:
ـ اﻳﻜﺎش رﻓﻴﻘﺖ ﻫﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد .اوﻧﻮﻗﺖ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺤﺸﺮ ﻣﻲﺷﺪ.
24
ـ ﺧﻮدم ﺑﻪ اﻧﺪازة ﻛﺎﻓﻲ ازش ﺧﺎﻃﺮه دارم .ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ،ﺑﺎزﺟﻮم ﺑﻮد .از اون
ﺑﺎزﺟﻮﻫﺎي ﺟﻼدﻣﺴﻠﻚ ﻫﻢ ﺑﻮد .اﻳﻨﻮ ﺧﻴﻠﻴﻬﺎ ﻣﻲدوﻧﻦ .ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﻣﻴﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ
ﺗﻮ ﻣﻲرﻓﺖ ﺗﻮ ﻗﺎﻟﺐ ﺳﺎﻟﻬﺎي ﭘﻴﺶ از ﺳﺎواﻛﻲ ﺷﺪﻧﺶ .ﻣﻲﺷﺪ ﻫﻤﻮن آدﻣﻲ ﻛﻪ
ﻫﻤﺴﻠﻮﻟﻲام ازش ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﺮد .ﺑﻪ ﻧﻈﺮت ﻣﻲاوﻣﺪ ﻣﺮد ﺟﻮاﻧﻲ ﺑﺎ ﻛﺖ ﻣﻨﺪرس،
ﻧﺸﺴﺘﻪ روﺑﺮوت و زﻳﺮ ﺑﻐﻠﺶ ﻫﻢ ﻛﻠﻲ ﻛﺘﺎب ﺷﻌﺮ و داﺳﺘﺎﻧﻪ.
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ :ﭘﻴﺶ ﻣﻲاوﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﺷﻌﺮ و داﺳﺘﺎن ﺑﺰﻧﻴﻦ.
ـ زﻳﺎد .ﻛﻠﻲ ﺷﻌﺮ از ﺷﺎﻣﻠﻮ و ﻓﺮوغ از ﺣﻔﻆ داﺷﺖ .ﻧﻘﺪ ﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد ﺷﻌﺮ و
داﺳﺘﺎن ﺑﻌﻀﻴﺎرو.
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ :ﺧﺐ .دﻳﮕﻪ؟
ـ ﺧﻮدشرو ﺗﻮ اﻳﻦ ﻣﻘﻮﻟﻪﻫﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮ ﻣﻲدوﻧﺴﺖ.
ـ ﺧُﺐ؟
ـ ﻫﻴﭻ.
ﻳﻜﻬﻮ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻢ" :اﻳﻨﺠﻮري ﻧﻤﻲﺷﻪ ﺗﻮﺿﻴﺤﺶ داد" و ﺿﺒﻂ
را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮدم" :ﺑﺮا اﻣﺸﺐ دﻳﮕﻪ ﺑﺴﻪ .ﺑﻘﻴﻪش ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺑﺮا ﺑﻌﺪ" .و ﺳﺮ ﺑﻄﺮي
آﺑﺠﻮم را ﻛﺞ ﻛﺮدم ﺗﻮي ﻟﻴﻮان .ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮد .ﺷﺎﻫﺮخ ﭘﺎ ﺷﺪ آﺑﺠﻮ ﺑﻴﺎورد.
ﮔﻔﺘﻢ:
ـ ﺑﺮا ﻣﻦ ﻳﻪ اﺳﺘﻜﺎن ودﻛﺎ ﺑﻴﺎر!
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ :ﭼﺮا؟
و رو ﻛﺮد ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮخ :واﺳﺔ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻴﺎر!
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ:
ـ ﺗﻮ ﺗﺎزه ﻗﺮص ﺧﻮردي ﻧﺨﻮر!
ﺷﻴﺪه ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷﺪ :ﭼﻲ ﺑﺎﺑﺎ ﻗﺮص ﺧﻮردي .ﻣﺎل دو ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﺸﻪ .ﺗﻤﻮم ﺷﺪه
اﺛﺮش.
ﮔﻔﺘﻢ :ﭼﻲ ﺑﻮد ﺣﺎﻻ ﻗﺮﺻﺎ.
ـ ﭘﺎراﺳﻪﺗﺎﻣﻮل .ﺷﺎﻫﺮخ رو ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻲ .ﻧﻤﻲذاره ﻣﻦ زﻳﺎد ﻣﺴﻜﻦ ﻗﻮي
ﺑﺨﻮرم.
و دوﺑﺎره رﻓﺖ ﭘﻲ ﺳﺌﻮاﻟﺶ:
ـ ﭼﺮا ﻧﻤﻲﺧﻮاي اداﻣﻪ ﺑﺪي؟ ﻣﺎﺟﺮاي ﺟﺎﻟﺒﻴﻪ.
ـ ﻣﻲدوﻧﻢ .اﻣﺎ ﺑﺬارﻳﻢ ﺑﺮا ﺷﺐ دﻳﮕﻪ .اﺻﻠﺶ ﻫﻤﻴﻨﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم.
و ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺤﺚ را ﻋﻮض ﻛﻨﻢ ﭘﺮﺳﻴﺪم:
25
ـ راﺳﺘﻲ اون ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ ﻛﻪ داﺷﺘﻴﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻨﻈﻴﻤﺶ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻦ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻛﺸﻴﺪ؟
ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﻄﺮي ودﻛﺎي اﺳﻤﻴﺮﻧﻮف را ﮔﺬاﺷﺖ روي ﻣﻴﺰ و ﮔﻔﺖ :ﻣﺸﻐﻮﻟﺸﻴﻢ.
از ﺗﻮي ﻓﺮﻳﺰر درآورده ﺑﻮد .ﻏﺒﺎر ﺳﻔﻴﺪي از ﻳﺦ روي ﺟﺪار ﺑﻴﺮوﻧﻲ ﺷﻴﺸﻪ
ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد .دﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪم روش .ﺳﺮﻣﺎﻳﺶ ﺑﻪ دﺳﺘﻢ ﻧﺸﺴﺖ.
ـ ﻫﻤﻪرو ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺧﻮاي اﻣﺸﺐ ﺑﺨﻮرﻳﻢ؟
ﺧﻨﺪﻳﺪ :ﻫﺮﭼﻘﺪ ﻛﻪ ﻣﻲﻛﺸﻲ ﺑﺨﻮر.
ـ ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﺗﺎ دوﺗﺎ ﺗﻮان دارم.
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ:
ـ اﮔﻪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻨﻲ ،ﻧﺒﺎش .ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻳﻜﻲ ﻧﻤﻲﺧﻮرم .ﻗﻮل ﻣﻲدم.
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻗﻮل ﻣﻲدي .اﻣﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ.
و ﻟﻴﻮاﻧﻬﺎي ﻛﻮﭼﻚ ﻫﺮ ﺳﻪ ﻧﻔﺮﻣﺎن را ﭘﺮ ﻛﺮد :ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ!
ـ ﻧﻮش!
ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻋﺮق ﺧﻮرﻳﻤﺎن آن ﺷﺐ ﺑﻪ درازا ﻛﺸﻴﺪ .وﻗﺘﻲ ﻣﻲزدم ﺑﻴﺮون ﺑﻔﻬﻤﻲ
ﻧﻔﻬﻤﻲ ﺳﺮم ﮔﻴﺞ ﺑﻮد .اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از ﭘﺎ زدن در ﻫﻮاي آزاد و ﺳﺮد ﺷﺐ ،ﺣﺎﻟﻢ ﻛﻤﻲ ﺟﺎ
آﻣﺪ .ﻛﺮﻣﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﺮي ﺑﻪ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻛﺎﻓﻪ ﺑﺰﻧﻢ .ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻃﺮف
را اﻟﻠـﻪﺑﺨﺘﻜﻲ ﺗﻮ ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ .ﭘﺎ ﻛﻪ ﻣﻲزدم ﺳﻨﺎرﻳﻮﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻔﻲ از
دﻳﺪار او و ﺧﻮدم ﺗﻮي ﻛﻠﻪام ﻣﻲآﻣﺪ .راﻫﻢ را ﻫﻢ ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻬﺮ ﻛﺞ ﻛﺮدم
ﺑﻌﺪ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪم .و راﻧﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪ .اوﻟﺶ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﺒﺮد .ﻫﻲ از اﻳﻦ ﭘﻬﻠﻮ ﺑﻪ
آن ﭘﻬﻠﻮ ﻣﻲﺷﺪم و زﻳﺮ ﻟﺐ ﻓﺤﺶ ﻣﻲدادم .ﺗﻮي اﻳﻦ ﻣﻮاﻗﻊ ،ﭘﺎي ﭼﭙﻢ ﻫﻢ
ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﻳﻚ درد ﻣﻮذي و ﺑﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲﻣﺎﻟﻴﺪﻣﺶ ﺗﺎ ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ آرام
ﺑﮕﻴﺮد .ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ دو ﺧﻮاب ﻋﺠﻴﺐ دﻳﺪم .ﺗﻮي ﺧﻮاب اوﻟﻢ ﺗﻮي ﻗﻄﺎري
ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و داﺷﺘﻢ از ﻫﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﻣﻲرﻓﺘﻢ .از
ﻣﺄﻣﻮر ﻗﻄﺎري ﻛﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﻠﻴﻄﻬﺎ را ﺑﺒﻴﻨﺪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ و ﻫﻠﻨﺪي
ﭘﺮﺳﻴﺪم ﻣﻘﺼﺪ ﻗﻄﺎر ﻛﺠﺎﺳﺖ .او ﻫﻢ ﭼﻨﺪﺑﺎر ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﺑﻪ آﻟﻤﺎﻧﻲ ﮔﻔﺖ" :ﻧﻴﺨﺖ
ﻧﻴﺨﺖ".
ﻧﺼﻒ راه را ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮدم ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه و از ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪ ﺑﻴﺮون را ﻧﮕﺎه
ﻣﻲﻛﺮدم .اوﻟﺶ ﻫﻴﭽﻲ ﻧﺒﻮد .اﻧﮕﺎر ﺑﺮ و ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺑﻮد .و ﻳﻚ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻲ ﺗﻮي ﺗﺎرﻳﻜﻲ.
ﺑﻌﺪ ﺗﭙﻪاي ازدور دﻳﺪم ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺗﭙﻪ ﻧﺒﻮد .ﭼﻮن ﻫﻲ ﻣﻲرﻳﺨﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ.
ﺑﻌﺪ ﺷﻴﺒﻲ ﻣﻼﻳﻢ و ﺑﻌﺪ ﺗﭙﻪاي دﻳﮕﺮ ﻛﻪ واﻗﻌﺎً ﺗﭙﻪ ﺑﻮد .و ﭼﻨﺪ درﺧﺖ ﺳﺮو روي
26
آن .ﺑﻌﺪ ﻛﻮره راﻫﻲ دﻳﺪم ﻛﻪ درﺧﺘﻬﺎﺋﻲ ﻛﻮﺗﺎه و ﻫﻤﻘﺪ ﻣﺴﻴﺮش را در ﺳﺮ ﻫﺮ ﭘﻴﭻ
و ﺧﻤﻲ ﺗﺎ ﻓﺎﺻﻠﺔ دوري ﮔُﻠﻪ ﺑﻪ ﮔُﻠﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪﮔﺬاري ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ.
ﻗﺴﻤﺖ ﺑﻌﺪي ﺧﻮاﺑﻢ رﺑﻄﻲ ﺑﻪ آن ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ در اول ﺳﻔﺮ دﻳﺪه ﺑﻮدم،
ﻧﺪاﺷﺖ .ﺗﺎ ﭘﻴﺎده ﺷﺪم از ﻗﻄﺎر ،ﻳﻜﻬﻮ ﭘﺮت ﺷﺪم ﺗﻮي ﻛﻮﭼﺔ ﺑﭽﮕﻲام .ﻳﻚ روز
ﻇﻬﺮ ﺑﻮد و ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﻛﻬﻨﻪاي ﻛﻪ ﺟﻠﻮي ﺧﺎﻧﻪﻣﺎن
ﺑﻮد .ﻫﻴﭻ ﺑﻨﻲ ﺑﺸﺮي ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪ ﻧﺒﻮد .ﻣﻦ ﻫﻢ داﺷﺘﻢ ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ
ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن .ﭼﺮا؟ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ .اﻟﺒﺘﻪ ﺑﭽﻪ ﻛﻪ ﺑﻮدم ﻫﻤﺮاه ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻛﻮﭼﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ
ﻣﻲرﻓﺘﻢ آﻧﺠﺎ .ﭼﻮن ﻳﻚ ﺟﻮرﻫﺎﺋﻲ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻣﺤﻞ ﺑﺎزي ﺑﻮد .ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﺟﺮأت
ﻧﻤﻲﻛﺮدﻳﻢ ﺑﺮوﻳﻢ .ﺗﺎ ﭘﺎم رﺳﻴﺪ ﺑﻪ ردﻳﻒ اول ﻗﺒﺮﻫﺎ ،ﺻﺪاي ﻛﻒ زدن ﻣﺮدهﻫﺎ را
ﺷﻨﻴﺪم .اﻳﺴﺘﺎدم .ﺻﺪا ﻗﻄﻊ ﺷﺪ .ﺗﺎ رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ ،ﻣﺮدهﻫﺎ ﺑﺎز ﺷﺮوع ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﻒ
زدن .از ﺗﺮﺳﻢ ﻓﺮار ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪ ،اﻣﺎ در ﺧﺎﻧﻪﻣﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد .در ﺧﺎﻧﻪﻣﺎن
ﺣﻠﺒﻲ ﺑﻮد .ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﻛﻮﺑﻴﺪم ﺑﻪ در و داد زدم .ﺑﻌﺪ ،از ﺻﺪاي داد و ﻓﺮﻳﺎد ﺧﻮدم از
ﺧﻮاب ﭘﺮﻳﺪم.
وﻗﺘﻲ رﻓﺘﻢ ﺳﺮ ﻛﺎر دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ.
ﻧﻤﻲﺷﺪ .ﺟﻔﺘﺸﺎن از آدﻣﻬﺎﻳﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺒﻬﺎ ﺑﻴﺪار ﻣﻲﻣﺎﻧﺪﻧﺪ و روز ﺑﻌﺪش ﺗﺎ
ﺳﺎﻋﺖ دو ،ﮔﺎﻫﻲ ﺳﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺑﻴﺪﻧﺪ .از ﻧﺎﻫﺎر ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ زﻧﮓ زدم .ﺷﺎﻫﺮخ
ﺧﻮاﺑﺎﻟﻮد ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮداﺷﺖ .ﺷﻴﺪه ﻫﻨﻮز ﺧﻮاب ﺑﻮد :ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ
ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ.
ﺧﻮاﺑﻢ را ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم.
ـ ﻗﺴﻤﺘﻬﺎي اول ﺧﻮاب اوﻟﺖ ﻋﻴﻦ ﺷﺎﺗﻬﺎﺋﻲ از ﻳﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﺳﻴﻨﻤﺎﻳﻲ ﺑﻮد .ﻣﻨﻈﻮرم
اون ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎ ،درﺧﺘﺎي ﻛﻮﺗﺎه ،ﺗﭙﻪاي ﻛﻪ داﺷﺖ ﻣﻲرﻳﺨﺖ .ﺑﻌﺪش اون ﻗﺒﺮﺳﺘﻮن
و ...ﺧﻮدﻣﻮﻧﻴﻢ ﻋﺠﺐ ﺧﻮاﺑﻲ دﻳﺪي!
ـ آره .ﺑﺮا ﺧﻮدﻣﻢ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد.
ـ ﺑﺒﻴﻦ ،درﺑﺎرة ﻣﺎﺟﺮاي اﻳﻦ آﻗﺎي اﺳﺪي و ﺧﻮدت ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎزم ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف
ﺑﺰﻧﻴﻢ .اﻳﻨﺒﺎر ﻧﻤﻲذارﻳﻢ درﺑﺮي.
ـ ﭼﻪ ﻧﻘﺸﻪاي ﺑﺮام دارﻳﻦ؟
ـ ﻫﻴﭽﻲ .ﺟﺎن ﺗﻮ اﻳﻨﺎ ﺗﺎرﻳﺨﻪ .ﺣﻴﻔﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﺑﺸﻪ.
ـ از ﻣﻦ ﺑﭙﺮﺳﻲ ﻣﻲﮔﻢ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ رﻓﺘﻪام ﺗﻮ ﻧﺦ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ﻳﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ
دﻳﻮثرو ﻳﻜﺒﺎر ﻫﻢ ﻛﻪ ﺷﺪه ﺟﺎﺋﻲ ﺑﺒﻴﻨﻢ .ﻣﻲﺧﻮام ﺑﻴﺮون از زﻧﺪون و از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ،
27
دور از ﻫﺮﭼﻪ دﻳﻮار و ﺷﻼﻗﻪ ،از ﻧﺰدﻳﻚ ﻳﻪ ﺷﻜﻨﺠﻪﮔﺮو ﺑﺒﻴﻨﻢ .ﻣﻲﺧﻮام ﺑﺸﻴﻨﻢ
ﺟﻠﻮش و ﺧﻮب ﻧﮕﺎش ﻛﻨﻢ .ﻣﻲﺧﻮام ﺑﺒﻴﻨﻢ دﺳﺘﺶ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻣﺤﻴﻂ ﺗﺎزه ﭼﻄﻮرﻳﻪ.
ﭼﺸﻤﺎش ﭼﻄﻮرﻳﻪ .ﻣﻲﺧﻮام ﺑﺒﻴﻨﻢ وﻗﺘﻲ ﺑﻬﺶ ﻣﻲﮔﻢ دﻳﻮث وﻗﺘﻲ ﻣﺎرو ﻣﻲزدي
ﺑﻪ ﭼﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدي ،ﭼﻪ واﻛﻨﺸﻲ ازﺧﻮدش ﻧﺸﻮن ﻣﻲده .ﭘﻮﺳﺘﺶ ﭼﻪ رﻧﮕﻲ
ﻣﻲﺷﻪ.ﻣﻦ زﻳﺎد ﻛﺎري ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺎرﻳﺦ و از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﻧﺪارم .ﺑﺸﺎش ﺗﻮش.
ـ رو ﺣﺮﻓﺎم ﻓﻜﺮ ﻛﻦ .راﺳﺘﻲ وﻗﺖ ﻛﺮدي ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻜﻲ دو روزه ﺑﺎزم ﺑﻴﺎ
اﻳﻨﺠﺎ .و اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺳﺮﻓﻪ.
ـ ﭼﺸﻢ .ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻪ آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪاي ﺟﻮر ﻛﺮدم ﻫﻤﻪ دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺑﺸﻴﻢ .ﺑﻪ
ﻣﻬﺪي ﻫﻢ ﻣﻲﮔﻢ ﺑﻴﺎد .ﺗﻮ ﻫﻢ ﻛﻢ اﻳﻦ ﺳﻴﮕﺎر ﻟﻌﻨﺘﻲ رو دود ﻛﻦ!
ـ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﻦ .داره ﻫﻮا ﺳﺮد ﻣﻲﺷﻪ .ﺑﻪ ﻗﻮل ﺗﺮﻛﺎي ﻣﺤﻞ ﻣﺎ ،ﻗﺎري ﻧﻨﻪ ﻛﻮوﻧﻪ
ﻣﻲﻧﻴﺐ .ﻳﻌﻨﻲ ﻧﻨﻪ ﭘﻴﺮة ﺳﺮﻣﺎ ﺳﻮار ﺗﺎﺑﺶ ﺷﺪه .ﻣﺎ دﻳﮕﻪ ﺟﺮات ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﻢ ﺗﻮ ﻫﻮاي
ﺳﺮد زﻳﺎد ﺑﺰﻧﻴﻢ ﺑﻴﺮون .ﻣﻦ ﻛﻪ رﻳﻪام ﺧﺮاﺑﻪ .ﺷﻴﺪه ﻫﻢ ﻛﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲاش ﺑﻪ ﭼﺴﻲ
ﺑﻨﺪه .ﺳﺮ ﺳﻴﮕﺎر ﻫﻢ ﭼﺸﻢ.
ـ ﺑﺎﺷﻪ .ﺑﻪ ﺷﺮﻃﻲ ﻛﻪ ﻛﺎرا رو ﻣﻦ و ﻣﻬﺪي ﺑﻜﻨﻴﻢ.
ـ ﺣﺎﻻ ﺗﻮ زودﺗﺮ ﺟﻮرش ﻛﻦ .ﺑﺮاي ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ رو اون ﻫﻨﻮز وﻗﺖ دارﻳﻢ.
ﺻﺤﺒﺘﻤﺎن ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ،ﻛﻮﻣﺔ ﻛﺘﺎﺑﻲ را ﻛﻪ روي ﻣﻴﺰم اﻧﺒﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد ،ﺑﺮدم
ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺳﺮﺟﺎﺷﺎن .ﻳﻚ ﻗﺮار ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ "ﻫﺮﻣﺎن" ،رﺋﻴﺴﻤﺎن داﺷﺘﻢ.
ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﺑﻮدﺟﻪاي ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎي ﭼﻨﺪ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ.
ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ وادارش ﻛﻨﻢ ﻳﻚ دورة ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﺔ ﺗﺌﺎﺗﺮ آﻣﻮزﺷﻲ ﺑﺮاي ﻛﻮدﻛﺎن اﻳﺮاﻧﻲ
و اﻓﻐﺎﻧﻲ ﺑﮕﺬارد .دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻳﻜﺠﻮري دﺳﺖ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ را ﺑﺮاي ﻣﺪﺗﻲ
ﻫﻢ ﻛﻪ ﺷﺪه ﺟﺎﺋﻲ ﺑﻨﺪ ﻛﻨﻢ .ﺟﻔﺘﺸﺎن ﺑﭽﻪﻫﺎي ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮدﻧﺪ .ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺘﺸﺎن
داﺷﺘﻢ .ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم ﺑﺎ ﺣﺴﺎﺳﻴﺘﻲ ﻛﻪ دارﻧﺪ ﺑﺮوﻧﺪ ﺗﻮي اﻓﺴﺮدﮔﻲ و ﺣﺲ ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ.
رﻓﺖ و آﻣﺪﺷﺎن ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد و ﻣﻬﺪي .آن وﻗﺘﻬﺎ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﻴﺘﺮا و ﻣﻬﺪي ﺑﺎ ﻫﻢ
ﺑﻮدﻧﺪ ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻬﺪي .ﻣﻬﺪي ﻳﻚ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻟﻜﻨﺘﻪ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺧﻮدش
ﺗﻌﻤﻴﺮش ﻣﻲﻛﺮد .ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ،ﺻﺒﺢ ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ را ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪ از دﻟﻔﺖ ﻣﻲآﻣﺪ
اوﺗﺮﺧﺖ ﻣﺎ را ﺳﻮار ﻣﻲﻛﺮد و ﻣﻲﺑﺮد ﺧﺎﻧﻪاش .ﺷﺐ ﻫﻢ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ .ﺷﻴﺪه ﺻﺪاي
ﺧﻮﺑﻲ داﺷﺖ .وﻗﺘﻲ ﺳﺮ ﺣﺎل ﺑﻮد ﺗﺼﻨﻴﻔﻬﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ را ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ .ﺷﺎﻫﺮخ ﻫﻢ
ﺑﺎﻫﺎش ﻫﻤﺼﺪاﺋﻲ ﻣﻲﻛﺮد .وﻗﺖ ﻣﺴﺘﻲ ﺟﻔﺘﺸﺎن ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎ ﺣﺎل ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ .ﻓﻘﻂ
ﺑﺪﻳﺶ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﻴﺪه ﻫﻤﻴﺸﻪ آﺧﺮﻫﺎي ﺧﻮاﻧﺪن ﺣﺎﻟﺶ ﺧﺮاب ﻣﻲﺷﺪ .ﻫﻖﻫﻖ
ﻣﻲزد زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ و دل ﻣﺎ را آﺗﺶ ﻣﻲزد.
28
ﻫﺮﻣﺎن ﻓﻜﺮم را ﭘﺴﻨﺪﻳﺪ .ﻗﺮار ﺷﺪ در ﺟﻠﺴﻪاي ﻛﻪ ﻣﺎه آﻳﻨﺪه ﺑﺎ ﻫﻴﺌﺖ ﻣﺪﻳﺮة
ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ دارد ،ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد را ﻣﻄﺮح ﻛﻨﺪ .ﻛﺎرﻧﺎﻣﻪ و ﺳﺎﺑﻘﺔ ﻛﺎرﻳﺸﺎن را ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ.
ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ دو ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﺗﻮي ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺳﺮِ ﻛﺎرم ﺧﻮدم ﺑﺮاي ﺟﻔﺘﺸﺎن درﺳﺖ
ﻛﺮده ﺑﻮدم .ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ وﻗﺘﻲ ﻫﻨﻮز روﺷﻦ ﻧﺒﻮد ﭼﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻲآﻳﺪ ،ﺧﺒﺮش را ﺑﻪ
آﻧﻬﺎ ﺑﺪﻫﻢ .ﻫﺮﻣﺎن از ﻫﻤﺎن اول ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﺸﻮد ﺑﺮاي ﻳﻜﻲﺷﺎن ﻣﻲﺷﻮد .از
ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد .ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻜﺎري ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ .وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻴﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ از اﺗﺎﻗﺶ ﺑﻴﺮون
ﻣﻲزدﻳﻢ ،ﮔﻔﺖ:
ـ ﺑﺒﻴﻦ اﻣﺮوز ﺗﻮ روزﻧﻮﻣﻪ ﺧﻮﻧﺪم ﻓﻘﻂ در ﺧﻮد ﺷﻬﺮ ﭘﻜﻦ ﻧﻪ ﻣﻴﻠﻴﻮن دوﭼﺮﺧﻪ
وﺟﻮد داره.
ﻣﺒﺎدﻟﺔ ﺧﺒﺮﻫﺎي ﺗﺎزه و ﻋﺠﻴﺐ ﻳﻚ ﻗﺮار ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻴﻦ او و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮي از ﻣﺎ ﺷﺪه
ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻮي ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ .ﻋﺸﻮة اول را او آﻣﺪه ﺑﻮد و ﻣﺎ ﻫﻢ ﮔﺎﻫﻲ
ﺑﺎش دم ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻴﻢ .ﺑﻌﺪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﺎزي ﻛﻪ ﺑﺮد و ﺑﺎﺧﺖ داﺷﺖ.
آﻣﺪم ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻮي روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎي اﻳﺮان ﺧﻮاﻧﺪم زﻧﻲ در اﻳﺮان ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ زاﺋﻴﺪه
اﺳﺖ .ﻧﮕﻔﺘﻢ .ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﺮاي ﺑﻌﺪ .ﺑﺪم ﻧﻤﻲآﻣﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻳﻚ ﺧﺒﺮ ﺗﺎزة رﻗﻢدار ﺑﻪ او
ﺑﺪﻫﻢ.
ـ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺔ ﻣﺮﻛﺰ آﻣﺎر ،در اﻳﺮان ﻫﺸﺖ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﻧﻔﺮ زﻳﺮ ﺧﻂ ﻓﻘﺮ زﻧﺪﮔﻲ
ﻣﻲﻛﻨﻦ.
ـ اوه ﺑﺎ اﻳﻦ درآﻣﺪ ﻧﻔﺖ!
ـ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﺑﺮات ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد!
ـ آره .وﻟﻲ ﺟﺪي ﭘﺮﺳﻴﺪم.
ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﮔﻔﺘﻢ :ﻗﺮار ﺑﻮد ﻓﻘﻂ ﺧﺒﺮ را ﻣﺒﺎدﻟﻪ ﻛﻨﻴﻢ.
ﮔﻔﺖ" :اوﻛﻲ" .و ﻗﻮز ﻗﻮزي ﺑﺎ ﭘﺮوﻧﺪهﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ زﻳﺮ ﺑﻐﻠﺶ ﺑﻮد ﺑﻴﻦ ﻗﻔﺴﻪﻫﺎ ﮔﻢ
ﺷﺪ.
آن روز ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺎر ﻧﻤﻲﻛﺮدم .ﺑﻌﺪ از ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ
ﻫﺮﻣﺎن ،ﺣﺪودﻫﺎي ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر و ﻧﻴﻢ از ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ زدم ﺑﻴﺮون .ﺗﻮي راه ﻳﺎدم اﻓﺘﺎد
ﺑﻪ ﺣﺮف ﺧﻮدم و رﻗﻢ ﻫﺸﺖ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﻧﻔﺮ زﻳﺮ ﺧﻂ ﻓﻘﺮ .ﺧﻮدﻣﺎﻧﻴﻢ ،ﻋﺠﻴﺐ ﮔﺎﻫﻲ
ﺟﻤﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻓﺎﻋﻞ و ﻓﻌﻞ ﻳﺎ ﻧﻬﺎد و ﮔﺰارة ﻣﺴﺨﺮهﺷﺎن در ﺑﻴﺎنِ واﻗﻌﻴﺖ ﻣﻔﻠﻮك
ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ .در ﺟﻤﻠﻪاي ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ،ﻫﺸﺖ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﻓﻘﻂ دو ﻛﻠﻤﻪ ﺑﻮد ﻳﺎ ﻧﻬﺎﻳﺖ
ﻳﻚ ﻋﺪد ﻫﻔﺖ رﻗﻤﻲ .اﻣﺎ در واﻗﻌﻴﺖ ،ﺗﺼﻮر اﻳﻦ ﻫﻤﻪ آدم ﻛﻪ ﭼﻄﻮر زﻳﺮ ﺧﻂ ﻓﻘﺮ
ﺗﻮي ﻫﻢ ﻣﻲﻟﻮﻟﻴﺪﻧﺪ و در ﭼﻪ ﻣﻨﺠﻼﺑﻲ ،اﺻﻼً ذﻫﻨﻢ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ آﻧﺮا در ﺧﻮدش
29
ﺟﺎ ﺑﺪﻫﺪ .ﺗﺼﻮﻳﺮ ﭘﺸﺖ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﻲآﻣﺪ و ﻫﻲ ﺗﺼﻮﻳﺮﻫﺎ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﻫﻞ ﻣﻲدادﻧﺪ و
ﭘﺎره ﭘﻮره ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ .ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﻫﻮا ﻣﻲرﻓﺖ .دﻫﺎﻧﻲ ﺑﺎز ﻣﻲﺷﺪ .ﻳﻚ ﻛﻠﻪ ﻗِﻞ
ﻣﻲﺧﻮرد ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﺗﻮي ﻟﺠﻦ .ﺑﻌﺪ دﻳﺪم از ﮔﻮﺷﻪاي از ذﻫﻨﻢ ﻛﻠﺔ اﺳﺪي ﭘﻴﺪا ﺷﺪ.
ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ از ﻓﻜﺮ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن او ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎﻳﻢ .ﺑﻴﻬﻮا ﻗﺪﻣﻬﺎﻳﻢ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪ ﺑﻪ
ﺳﻤﺖ اودهﺧﺮاﺧﺖ .ﻳﻜﻲ دوﺑﺎر از ﺳﺮ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺗﺎ ﻧﺼﻔﻪﻫﺎي آن ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﺋﻴﻦ رﻓﺘﻢ .از
ﻛﻮﭼﺔ ﺑﺎرﻳﻜﻲ ﻛﻪ او را در آن دﻳﺪه ﺑﻮدم ،ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﮔﺬﺷﺘﻢ .ﻫﻤﺎن اﻃﺮاف ﺑﻪ ﻳﻜﻲ
دو ﻣﻐﺎزة ﻗﺎﻟﻲﻓﺮوﺷﻲ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﺔ ﺗﻤﺎﺷﺎ و اﺣﻴﺎﻧﺎً ﺧﺮﻳﺪ ﻗﺎﻟﻴﭽﻪ ﺳﺮ زدم .ﺧﺒﺮي ازش
ﻧﺒﻮد .آﺧﺮ ﺳﺮ رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ "دام" ) (Domﻛﻪ ﺑﺮاي ﺧﻴﻠﻲ از ﻏﺮﻳﺒﻪﻫﺎ
ﻣﻴﺪاﻧﻬﺎي دور و ﺑﺮ آن و ﺧﻮد ﻛﻠﻴﺴﺎﻳﺶ دﻳﺪﻧﻲ ﺑﻮد .ﻫﺮ وﻗﺖ از ﭘﺎي ﺑﺮج ﺑﻠﻨﺪش
رد ﻣﻲﺷﺪم ﻳﺎد روزﻫﺎي اول آﻣﺪﻧﻢ ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪ ﻣﻲاﻓﺘﺎدم .ﻣﻲآﻣﺪم و زﻳﺮ ﺑﺮج ﺑﻠﻨﺪ
ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎدم و ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ،ﺗﺎ روزي ،ﻛﻲ و ﭼﻪ وﻗﺖ ،از آن ﻛﻨﮕﺮة دﺳﺖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﻲ،
ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﺶ در روزﻫﺎي آﻓﺘﺎﺑﻲ ﻣﺠﺬوﺑﻢ ﻣﻲﻛﺮد ﻣﺮا ﺻﻔﻴﺮ زﻧﻨﺪ .ﺣﺎﻻ ده
دوازده ﺳﺎﻟﻲ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﭘﺎﮔﻴﺮ اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم .ﺷﻬﺮي ﺑﺰرگ و ﻗﺪﻳﻤﻲ
ﻛﻪ ﻛﻮﭼﻪﻫﺎي آﺟﺮﻓﺮش و ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎي ﺳﻨﮕﻔﺮش اﻃﺮاف ﺑﺮج ﺑﻠﻨﺪش ﻧﮕﺎه ﻫﺮ ﺗﺎزه
واردي را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮد ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪ .ﺑﺮج ﺳﻨﮕﻲ ﺑﺎ ﻛﻨﺪهﻛﺎرﻳﻬﺎ و ﻧﻘﺸﻬﺎي اﻋﺠﺎب-
آورش ﻣﻲرﻓﺖ ﺗﺎ ارﺗﻔﺎع ﺻﺪ و ﭘﻨﺠﺎه ﻣﺘﺮي از زﻣﻴﻦ .ﻳﻜﻲ دو ﺑﺎر ﺗﺎ ﻛﻠﻪاش رﻓﺘﻪ
ﺑﻮدم .از ذﻫﻨﻢ ﮔﺬﺷﺖ ﭼﻪ ﻣﻲﺷﺪ اﮔﺮ اﺳﺪي را ﻫﻤﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ ،ﻳﻜﻬﻮ ﻛﻨﺎرم
ﻣﻲدﻳﺪم ،اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎي اﻳﻦ ﺑﺮج ﻗﺪﻳﻤﻲ و ﻓﺮو رﻓﺘﻪ در اﻋﺠﺎب ﻣﻌﻤﺎري آن.
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ و دوﭼﺮﺧﻪام را از ﺟﻠﻮي آن ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﻳﻜﺮاﺳﺖ ﭘﺎ
زدم ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ.
ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ در ﻃﺒﻘﺔ ﺳﻮم ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺑﻴﺮون ﺷﺒﻴﻪ ﻳﻚ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﺰرگ
ﺑﻮد .دو روز ﺑﻌﺪ از اﺳﺒﺎبﻛﺸﻲام ﺑﻪ آﻧﺠﺎ وﻗﺘﻲ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺑﻐﻞ دﺳﺘﻲام را دﻳﺪم ﻛﻪ
در ﻫﻮاي ﮔﺮم و آﻓﺘﺎﺑﻲ آن روز ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﺎ ﻳﻚ ﺷﻮرت ﻛﻮﺗﺎه ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺧﺎﻧﻪاش
ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ و آﺑﺠﻮ ﻣﻲﺧﻮرد ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ" :ﭼﻄﻮري ﻧﺎﺧﺪاي ﺑﺮج
آب؟"
"ﺑﺮج آب" اﺳﻢ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻣﺎ ﺑﻮد .ﻫﻤﺴﺎﻳﻪام ﺧﻨﺪﻳﺪ .ﺧﻨﺪهاي ﺑﻴﺼﺪا .ﻓﻘﻂ
ﻟﺒﻬﺎﻳﺶ از ﻫﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﭼﻴﻨﻬﺎﻳﻲ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ دوﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﻮدي ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ
ﺟﻠﻮة ﺑﻴﺸﺘﺮي داد .از آن ﺧﻨﺪهﻫﺎﺋﻲ ﺑﻮدﻛﻪ ﻣﻦ را ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮو ﺑﺮد .ﭼﻴﺰي از ﺗﻠﺨﻲ
ﭘﻨﻬﺎن روح در آن ﺑﻮد .ﻣﺜﻞ ﺧﻨﺪهﻫﺎي ﺧﻮدم ﺑﻌﺪ از ﻣﺎﺟﺮاي ﺟﺪاﺋﻲام از ﻣﻬﺮي.
ـ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺣﺘﻤﺎً ﻣﻠﻮان اوﻧﻲ؟
30
ـ زﻣﺎﻧﻲ ﺑﻮدم .اﻣﺎ دﻳﮕﺮ از ﻛﺎر ﻣﻠﻮاﻧﻲ اﻓﺘﺎدهام.
و دﺳﺘﻢ را از روي ﻧﺮده ﺑﻪ ﺳﻮﻳﺶ دراز ﻛﺮدم :ﺳﻠﻴﻢ.
دﺳﺘﻢ را ﻓﺸﺮد :ﻣﺎرك.
ـ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻴﺎد اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪﻫﺎ را از روي ﻃﺮح ﻛﺸﺘﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪن.
ـ آره .ﺣﺎﻻ اﮔﻪ ﺳﻴﻞ ﺑﻴﺎد ،ﻳﺎ ﻣﺜﻞ زﻣﺎن ﻧﻮح ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را آب ﺑﮕﻴﺮه ،ﻣﺎ دﻳﮕﻪ
ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﻏﺮق ﺷﺪن ﻧﺪارﻳﻢ.
ـ ﺗﻮ ﻛﺸﺘﻲ را رﻫﺒﺮي ﻣﻲﻛﻨﻲ؟
ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد" :ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻨﻢ ﺑﺘﻮﻧﻢ .ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻴﻢ" .ﺑﻌﺪ دوﺳﺖ
دﺧﺘﺮش را ﺻﺪا زد ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻢ از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻳﻚ آﺑﺠﻮ ﺧﻨﻚ ﺑﻴﺎورد.
وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪم ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ،ﭘﺎﭘﺮي از ﺳﺮﻣﺎ و ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻛﺰ ﻛﺮده ﺑﻮد روي ﻧﺮده ،ﺑﻐﻞ
ﮔﻠﺪاﻧﻬﺎي ﺷﻤﻌﺪاﻧﻲ ﻛﻪ در ﻳﻚ ردﻳﻒ ﺑﻪ ﻧﺮده آوﻳﺰاﻧﺸﺎن ﻛﺮده ﺑﻮدم .ﺷﻤﻌﺪاﻧﻴﻬﺎ
دﻳﮕﺮ داﺷﺘﻨﺪ ﺧﺸﻚ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ .ﻳﺎدم اﻓﺘﺎد ﭼﻨﺪ روزي اﺳﺖ ﻧﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ آب دادهام،
و ﻧﻪ ﺑﺮاي ﭘﺎﭘﺮي داﻧﻪ ﻳﺎ ﺧﺮده ﻧﺎن ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ رﻳﺨﺘﻪام .دﻟﻢ ﺑﺮاي ﻫﻤﻪﺷﺎن
ﺳﻮﺧﺖ.
31
2
زﻣﺴﺘﺎن ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﺷﺪ .ﺑﺎﻳﺪ اﺗﺎﻗﻜﻲ ،ﺳﺮﭘﻨﺎﻫﻲ ﺑﺮاي ﭘﺎﭘﺮي ﺟﻔﺖ و ﺟﻮر
ﻣﻲﻛﺮدم .اﻳﻦ ﻳﻜﻲ دو ﻫﻔﺘﺔ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﻫﺮوﻗﺖ زﻳﺮ ﺑﺎران ﻣﻲدﻳﺪﻣﺶ ﻛﺰﻛﺮده روي
ﻧﺮده ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ دﭼﺎر ﻋﺬاب وﺟﺪان ﻣﻲﺷﺪم .وﺳﻮﺳﺔ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدنِ اﺳﺪي
ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺖ ﺑﻴﺮون از ﺧﺎﻧﻪ ﻳﺎد ﭘﺎﭘﺮي ﺑﻴﺎﻓﺘﻢ .اﮔﺮ ﻳﺎدش ﻣﻲاﻓﺘﺎدم از ﻓﺮوﺷﮕﺎﻫﻬﺎي
ﻣﺨﺼﻮص ﺟﺎي ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ،ﻗﻔﺴﻲ ﻳﺎ اﺗﺎﻗﻜﻲ ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻢ .ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻳﻜﻲ از روزﻫﺎ
وﻗﺘﻲ از ﺗﻮي ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﺗﻠﻔﻨﻲ ﺑﺎ ﻣﻬﺪي ﺣﺮف ﻣﻲزدم ،ﺣﺮف ﭘﺎﭘﺮي ﺷﺪ .ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ
ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻲﺟﺎﺋﻴﺶ را ﭘﻴﺶ ﻛﺸﻴﺪم.ﮔﻔﺖ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﻢ ،ﻓﻜﺮي ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻲﻛﻨﺪ.
ﻗﺮار آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ را ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ .ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﺻﺒﺢ زود ﺑﺎ ﻳﻚ ﻻﻧﺔ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﭼﻮﺑﻲ ﺑﺮ ﺳﺮ
دوش ﭘﻴﺪاش ﺷﺪ .ﺧﻮدش ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺣﺼﻴﺮﻛﻲ ﻫﻢ ﻛﻒ آن اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد.
ﺑﺮدﻳﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻴﻤﺶ ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ؛ ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻪ دﻳﻮارِ ﺑﻴﻦ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ و ﻣﺎرك.
ـ ﺣﺎﻻ ﭼﻄﻮري روح ﻣﺎدرترو ﻋﺎدت ﺑﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺮه ﺷﺒﺎ ﺗﻮش ﺑﺨﻮاﺑﻪ؟
ـ ﻣﻦ ﻳﺎ ﺗﻮ ﻛﻤﻲ ﻛﻠﻪﻣﻮنرو ﺗﻮش ﻣﻲﭼﺮﺧﻮﻧﻴﻢ ،اوﻧﻮﻗﺖ ﻣﺎدرم ﺑﻪ ﺑﻮي ﻣﺎ
ﻣﻲﻓﻬﻤﻪ ﺧﻮﻧﻪش اوﻧﺠﺎﺳﺖ.
ـ ﻣﻬﺪي ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻠﻲﻫﺎ! راﺳﺘﻲ راﺳﺘﻲ ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﻨﻲ روح ﻣﺎدرﺗﻪ!
ـ ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﻨﻢ؟ ﻋﺠﺐ ﺣﺮﻓﺎﺋﻲ ﻣﻲزﻧﻲ ﺗﻮ! ﺧﻮدﺷﻪ ﺳﻠﻴﻢ .ﺑﻪ ﭼﻪ زﺑﻮﻧﻲ
ﺣﺎﻟﻴﺖ ﻛﻨﻢ.
ـ ﭘﺲ ﺧﻮدت ﺑﺮو ﻛﻠﻪات را اون ﺗﻮ ﺑﭽﺮﺧﻮن.
32
ﮔﻔﺖ" :ﺧﻴﺎل ﻛﺮدي اﻟﻜﻲ ﻣﻲﮔﻢ" .و رﻓﺖ زاﻧﻮ زد ﺟﻠﻮ ﻻﻧﺔ ﻛﺒﻮﺗﺮ و از در
ﺑﺰرگ داﻳﺮهاي ﺷﻜﻠﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاش ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻠﻪاش را ﻛﻤﻲ ﺑﺮد ﺗﻮ و ﺗﻜﺎﻧﻲ داد و
ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻧﺸﺴﺘﻪ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻨﺪﻳﺪ:
ـ ﭼﻪ ﻛﻴﻔﻲ داﺷﺖ ﺳﻠﻴﻢ! ﻳﺎد ﺑﭽﮕﻲﻫﺎم اﻓﺘﺎدم .اﻧﮕﺎر داﺷﺘﻢ ﺗﻮ دوﻣﻨﺶ ﺳﺮم
را ﺗﻜﻮن ﻣﻲدادم.
و دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ:
ـ ﺑﻴﺎ! ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻴﺎ ﻛﻠﻪات را ﻳﻪ ﻏﻠﺘﻲ ﺑﺪه ﺗﻮ دوﻣﻨﺶ .ﺑﻴﺎ ﺧﺮ ﻧﺸﻮ!
ـ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻠﻪام را ﺑﭽﺮﺧﻮﻧﻢ .ﻧﻤﻲﺷﻪ دﺳﺘﻢ را ﺑﺒﺮم اون ﺗﻮ؟
ـ ﺑﻴﺎ ﺳﺨﺖ ﻧﮕﻴﺮ ﺳﻠﻴﻢ .ﺑﻴﺎ اون ﺗﻮ ﺑﮕﻮز .ﻫﺮﭼﻪ دﻟﺖ ﻣﻲﺧﻮاد ﺑﻜﻦ .ﺑﻴﺎ دﻳﮕﻪ.
رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ ،ﻛﻨﺎر او زاﻧﻮ زدم ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ،ﻛﻠﻪام را ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ در ﻻﻧﺔ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﺗﻜﺎن
ﺗﻜﺎﻧﻲ دادم و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم .ﭘﺎﭘﺮي ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد ﺳﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﺎم و از ﻟﺒﺔ آن ﻳﻜﺮﻳﺰ ﮔﺮدن
ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و ﻣﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد.
ـ ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﻪ .ﺣﺼﻴﺮِ زﻳﺮﺷﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎه ﺑﻪ ﻣﺎه ﻋﻮض ﻛﻨﻲ ﻫﺎ.
ـ ﺣﺼﻴﺮ از ﻛﺠﺎ ﺑﻴﺎرم؟
ـ ﺑﺎﺑﺎ ﺳﺨﺖ ﻧﮕﻴﺮ! ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﺷﻪ.
ﺑﻌﺪ دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ را ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ زد:
ـ راﺣﺘﺖ ﻛﺮدم! اﺻﻼً از ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺗﻮﻧﻴﻢ ﻳﻪ ﺑﺮگ روزﻧﺎﻣﺔ ﻛﻬﻨﻪ رو
ﺣﺼﻴﺮش ﺑﺬارﻳﻢ ﻛﻪ دﻳﮕﻪ ﻓﻘﻂ اوﻧﻮ ﻋﻮض ﻛﻨﻲ.
و ﺑﻲ آﻧﻜﻪ از ﻣﻦ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺧﻮدش دوﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﻫﺮو و از روي ﻗﻔﺴﺔ ﭘﺎي
در ،ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﭼﺘﺮ و دﺳﺘﻜﺶ و روزﻧﺎﻣﻪ ﻛﻬﻨﻪﻫﺎ را ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ ،ﻳﻜﻲ دو
ﺻﻔﺤﻪ از وﺳﻂ ﻳﻚ روزﻧﺎﻣﺔ ﻗﺪﻳﻤﻲ را درآورد ،ﺗﺎ ﻛﺮد و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ.
ﻋﻜﺲ ﭘﻴﻨﻮﺷﻪ رو اﻓﺘﺎده ﺑﻮد .ﻣﻬﺪي ﺑﺎ دﻳﺪن آن ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪن:
ـ ﺑﻴﭽﺎره ﻋﻦ روح ﻣﺎدرم ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺠﺎ ﺑﻴﻔﺘﻪ.
ـ دﻟﺨﻮري؟
ـ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ اﻳﻦ دﻳﻮث ﻋﻜﺴﺶ زﻳﺮ ﻛﻮن ﻣﺎدرم اﻓﺘﺎده ،ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﺮدم ﻋﻜﺲ ﺧﻮﺷﮕﻠﻲ
از "روﺑﺮت ردﻓﻮرد" ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻪ دﻳﻮار اﺗﺎﻗﺶ ﻛﻪ ﺷﺒﺎ ﺑﺘﻮﻧﻪ راﺣﺖ ﺑﺨﻮاﺑﻪ .دوﺑﺎره از
ﺟﺎ ﭘﺎ ﺷﺪ ،از در ﮔﺬﺷﺖ و ﺗﺎپ ﺗﺎپ دوﻳﺪ ﺗﻮي راﻫﺮو .وﻗﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ دﻳﺪم در روزﻧﺎﻣﺔ
ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻋﻜﺴﻲ از "ﺗﺎم ﻛﺮوز" ﭼﺎپ ﺷﺪه اﺳﺖ" .اوﻧﻮ ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮدم" و ﻳﻚوري
ﺧﻮاﺑﻴﺪ روي زﻣﻴﻦ و ﺑﺎ دﻟﺨﻮري آﻧﺮا از ﺗﻮ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ ﺑﻪ دﻳﻮارة ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﻻﻧﺔ ﻛﺒﻮﺗﺮ.
ـ ﺧﺐ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻛﺎرﻣﻮن ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﺰﻧﻴﻢ ﻛﻨﺎر ﺗﺎ روح ﻣﺎدرت ﺑﻴﺎد ﭘﺎﺋﻴﻦ.
33
ـ ﻧﺘﺮس! ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻣﻴﺎد ﭘﺎﺋﻴﻦ .ﻧﺮو!
و ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﻛﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﭘﺮي ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮔﺮدن ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ
ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﺻﺪاي ﻣﻮچ ﻣﻮچ درآورد .ﮔﺬاﺷﺘﻤﺶ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮدش و ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي
اﺗﺎق .ﺷﻠﻮار اﺳﭙﻮرﺗﻢ ﺗﻨﻢ ﺑﻮد .ﻳﻚ ﻗﺪم ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺟﻴﺐ ﭘﺎﺋﻴﻨﻢ ﮔﻴﺮ ﻛﺮد ﺑﻪ
دﺳﺘﮕﻴﺮة ﻛﺸﻮي ﭘﺎي در و ﺻﺪاي ﺟﺮ ﺧﻮردن آﻣﺪ .درﺳﺖ ﺟﺎﺋﻲ ﺟﺮ ﺧﻮرد ﻛﻪ ﺗﺎ
ﺣﺎﻻ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﺎ دﺳﺖ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻣﺶ :اي ﻣﺎدرﺗﻮ...
ﻣﻬﺪي از ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻗﺎه ﻗﺎه زد زﻳﺮ ﺧﻨﺪه :ﺑﺎزم ﮔﺎزت ﮔﺮﻓﺖ؟
ـ آره ﻻﻣﺼﺐ .ﺑﺎز ﻫﻢ ﺟﺮ داد.
ـ ﺣﻘﺘﻪ .ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻲ زﻳﺎد ﻧﺮي ﺗﻮ ﻓﻜﺮاي اﻟﻜﻲ!
راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻔﺖ .ﻳﻚ آن رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺎز ﺗﻮ ﻓﻜﺮ دﻳﺪن اﻳﻦ دﻳﻮث اﺳﺪي .روح
ﻣﺎدر ﻣﻬﺪي اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ دﻋﻮت او ﺑﻮد ،ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روي
دﺳﺘﺶ .و او آرام آرام ﻣﻲﺑﺮدش ﻃﺮف اﺗﺎﻗﻜﺶ .دﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪم ﺑﻪ ﺷﻠﻮارم .آن
ﻟﺤﻈﻪ ﺣﻮﺻﻠﺔ ﻧﺸﺴﺘﻦ و دوﺧﺘﻦ ﺟﻴﺒﻢ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ.
ﻏﺮوب آن روز ﺑﺎ ﻣﻬﺪي رﻓﺘﻴﻢ ﺧﺎﻧﺔ ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه .ﻣﻦ ﻳﻚ ﻣﺎﻫﻴﭽﺔ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ و
ﻳﻚ ﺑﻄﺮ ﻋﺮق ﻫﻠﻨﺪي ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم .ﻣﻬﺪي ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻧﺎن ﺗﺮﻛﻲ و ﺳﺒﺰي و
ﭘﻴﺎزﭼﻪ و ﻳﻚ ﺷﻴﺸﻪ زﻳﺘﻮن آورده ﺑﻮد .از ﭘﻴﺶ ﻗﺮارﻣﺎن را ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ آﻧﻬﺎ
ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ و ﻣﺎ آﺷﭙﺰي ﻛﻨﻴﻢ .ﺳﺎﻗﻴﮕﺮي را ﺑﻪ ﻋﻬﺪة آﻧﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ .ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم
ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﻨﺪ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻬﺪي ﻛﻪ ﻣﺎﺟﺮاي اﺳﺪي را از زﺑﺎن او ﻫﻢ ﺑﺸﻨﻮد .ﻣﻬﺪي
ﻛﺎر اﺻﻠﻲاش ﺑﻴﺮون از زﻧﺪان ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻣﻮﺗﻮر ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻮد .اﺻﻼً ﺗﻮي ﺧﻂ ﺳﻴﺎﺳﺖ و
اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻧﺒﻮد .ﺗﺎ ﻛﻼس ﻧﻬﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ درس ﻧﺨﻮاﻧﺪه ﺑﻮد .ﻳﻜﺒﺎر ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻳﻜﻲ از
ﺑﭽﻪﻫﺎي ﭼﺮﻳﻚ را ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد و از آن روز ﭘﺎش ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ اﻳﻦ
ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎ .ﻫﻨﻮز در اول راﺑﻄﻪاش ﺑﺎ ﭼﺮﻳﻜﻬﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه ﻳﻜﻲ از ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻛﻪ
ﻣﺄﻣﻮران ﺳﺎواك در ﺗﻌﻘﻴﺒﺶ ﺑﻮدﻧﺪ ،در ﮔﺎراژ ﻣﺤﻞ ﻛﺎرش دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻣﻲﺷﻮد.
اﺳﺪي ﻧﺎﻣﺮد ﺑﻪ ﺣﺴﻴﻨﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد آﻧﻘﺪر ﻛﻒ ﭘﺎش ﺑﺰﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻘﺮ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻛﻲﻫﺎ را
ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﺪ .ﻣﻬﺪي ﻛﻪ آن ﺷﺐ ﻛﻤﻲ ﻛﻠﻪاش ﮔﺮم ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﺎﺟﺮاي ﺑﺎزﺟﻮﺋﻲاش
را ﺑﺎ آب و ﺗﺎب ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﺮد:
ـ ﻣﻦ ﻫﻴﭽﻜﻲ را ﺟﺰ ﻫﻤﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﻮدﺷﻮ ﻣﻬﻨﺪس ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮده
ﺑﻮد ،ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ .اﺻﻼً ﻧﻤﻲدوﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪش ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻪ؟ ﻣﻬﻨﺪس
راﺳﺘﻜﻴﻪ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ﻛﺴﻲرو ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺎش دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻳﻜﺒﺎر ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم.
34
ﻣﻬﻨﺪس ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪاي ﮔﺎﻫﻲ ﭘﻴﺪاش ﻣﻲﺷﺪ ﮔﺎراژ ،ﺑﺴﺘﻪاي را ﻣﻲداد دﺳﺘﻢ.
ﻣﻲدوﻧﺴﺘﻢ اﻋﻼﻣﻴﻪس .اوﻧﺎ رو ﺳﺮ راﻫﻢ ﺷﺒﻮﻧﻪ ،ﻳﻪ ﺟﺎﺋﻲ ،ﭘﺎي در ﻛﻴﻮﺳﻜﺎي
روزﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮوﺷﺎ ،ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺗﻮي اﺗﻮﺑﻮﺳﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺮﺷﻮن ﺑﻪ ﻛﺎرم و ﺧﻮﻧﻪم
ﻧﻤﻲﺧﻮرد ﭘﺨﺶ ﻣﻲﻛﺮدم .ﭼﻨﺪ اﻳﺴﺘﮕﺎﻫﻲ ﺳﻮار اﺗﻮﺑﻮس ﻣﻲﺷﺪم و اﻋﻼﻣﻴﻪﻫﺎ رو
زﻳﺮ ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲذاﺷﺘﻢ .اﻳﻨﺎ رو ﻫﻢ ﻣﻬﻨﺪس ﺑﻪ ﻣﻦ ﻳﺎد داده ﺑﻮد .اﮔﻪ اﻳﻨﺎ
رو ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد ،ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ رو ﻫﻤﻮن دم ﮔﺎراژ ﭘﺨﺶ ﻣﻲﻛﺮدم .ﭼﻨﺪ ﺑﺎري
ﺑﻴﺸﺘﺮ اﻳﻦ ﻛﺎرا رو ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم ﻛﻪ...
دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﺔ دﺳﺘﻨﺒﺪ زدن روي ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺖ:
ـ اوﻧﻮﺧﺖ اﻳﻦ اﺳﺪي دﻳﻮث ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﺳﺮ ﺷﺎﺧﻪاي .ﺟﺎن ﻫﻤﻪﺗﻮن ﻣﻦ
ﻫﻨﻮز ﻧﻤﻲدوﻧﺴﺘﻢ ﺳﺮ ﺷﺎﺧﻪ ﭼﻴﻪ؟ وﻟﻲ ﺧﺐ .وﻟﺶ.
اﺳﺘﻜﺎن ﻋﺮﻗﺶ را ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪ و ﻗﺎه ﻗﺎه زد زﻳﺮ ﺧﻨﺪه:
ـ اﻳﻦ دﻳﻮث اﺳﺪي ﺧﻴﻠﻲ دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ ﻳﻜﻲرو ﻟﻮ ﺑﺪم .ﮔﺎﻫﻲ
ﻣﻲاوﻣﺪ ﺗﻮ ﺳﻠﻮﻟﻢ ﻣﻲﮔﻔﺖ "ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﭘﺮوﻟﺘﺎرﻳﺎﺋﻲ؟" ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ.
ﻣﻲﮔﻔﺖ "ﻫﻴﭻ ﮔُﻬﻲ ﻧﻴﺴﺘﻲ؟" ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ﻗﺮار ﻫﻢ ﻧﺒﻮده ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻢ .ﻣﻲﮔﻔﺖ "اﮔﻪ
ﻫﻴﭻ ﮔُﻬﻲ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﭘﺲ آواز ﺑﺨﻮن".
ﺑﺎز ﺟﺮﻋﻪاي ﺧﻮرد و اداﻣﻪ داد :
ـ ﺧﻮد دﻳﻮﺛﺶ ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﺮد ﺻﺪا داره .ﺑﺎ اون ﺗﻮ دﻣﺎﻏﻲ ﺣﺮف زدﻧﺶ .ﻳﻪ
ﺷﺐ ﻣﻨﻮ ﺑﺮد ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺶ .ﮔﻤﻮﻧﻢ ﻣﺴﺖ ﺑﻮد .ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن آوازاي ﻫﻨﺪي.
ﻫﻲ رﻣﻮﻳﺎ و ﺳﺎﻗﻴﺎ ﻣﻲﻛﺮد .ﺑﺎﺑﺎ ﭼﻪ ﺻﺪاﺋﻲ؟ ﭘﺪر ﺳﮓ ﺗﻮ اون ﺣﺎل از ﻣﻨﻢ
ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮاش ﻛﻒ ﺑﺰﻧﻢ .ﮔﻮﻳﺎ ﺗﻮ ﺑﭽﮕﻲش ﺳﺮ ﻛﻼس آوازﻫﺎي ﻫﻨﺪي
ﻣﻲﺧﻮﻧﺪه و ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻛﻼس ﺧﻮﺷﺸﻮن ﻣﻲاوﻣﺪه.
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ :ﭼﻴﺎ رو ﻣﻲﺧﻮﻧﺪ .ﻳﺎدت ﻫﺴﺖ؟
ـ ﻫﻤﻴﻨﺎ رو دﻳﮕﻪ .ﻣﺎل ﻓﻴﻠﻢ ﺳﻨﮕﺎم و ﻣﻨﮕﺎم و آواره .از اﻳﻦ ﻓﻴﻠﻤﺎ دﻳﮕﻪ.
ـ ﺑﻪ ﺟﻮن ﻣﺎدرم ﻣﺎﺟﺮاي ﺷﻤﺎ دوﺗﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ اﺳﺪي ﻳﻚ ﺳﻨﺎرﻳﻮي ﻣﺤﺸﺮه.
وﻗﺘﻲ دارﻳﻦ ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻴﻦ ﻋﻴﻦ ﻳﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﻳﺎ ﻳﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ اوﻧﻮ ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﻮدم ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ.
درﺳﺖ ﻧﻤﻲﮔﻢ ﺷﺎﻫﺮخ؟
ـ ﻣﻦ ﻛﻪ از اول ﮔﻔﺘﻢ .اﻳﻦ ﺳﻠﻴﻢ ﺟﺪي ﻧﻤﻲﮔﻴﺮه.
ـ ﭼﻲ ﺟﺪي ﻧﻤﻲﮔﻴﺮم .اﻻن ﭼﻦ وﻗﺘﻪ ﻛﻪ از دﺳﺖ اﻳﻦ دﻳﻮث ﺧﻮاب راﺣﺖ
ﻧﺪارم .اﻣﺎ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﻣﻲﺷﻪ ﭘﻴﺪاش ﻛﺮد.
35
ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ :ﺑﺎﺑﺎ ﭼﺮا ﻗﺎﻃﻲ ﻣﻲﻛﻨﻲ .ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻳﻪ ﭼﻴﺰي دﻳﮕﻪ ﻣﻲﮔﻦ .ﺗﻮ ﻳﻪ
ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪ ﻣﻲﮔﻲ! ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن اوﻧﻮ وﻟﺶ.
ـ ﭼﻲﭼﻲ رو وﻟﺶ .ﻃﺮف راﺳﺖ راﺳﺖ داره ﺑﻐﻠﻤﻮن راه ﻣﻲره ،ﺗﻮ ﻧﻤﻲﺧﻮاي
واﻗﻌﺎً ﻳﻪ ﺟﺎي دﻧﺠﻲ ﺑﺮا ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺸﻴﻨﻲ و ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻲ؟
ـ ﻛﻪ ﭼﻲ ﺑﺸﻪ؟
ـ ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﻲ ﺑﺎ اون وﻗﺘﺎ ﭼﻘﺪر ﻓﺮق ﻛﺮده.
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮم ﻛﻤﻜﺖ ﻛﻨﻢ!
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ :اوﻧﻢ ﺗﻮ! ﭼﻄﻮري؟ ﻣﻲﺗﻮﻧﻲ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ داري و ﺗﻮ اﻳﻦ
ﻫﻮاي ﺳﺮد ،ﺻﺐ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ ﺑﮕﺮدي؟
ﺷﻴﺪه از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ :ﺑﺬار ﻛﺘﺎﺑﭽﺔ ﺗﻠﻔﻨﻬﺎي ﻋﻤﻮﻣﻲ را ﺑﻴﺎرم ﺗﺎ ﺣﺮﻓﻢ رو
ﺑﮕﻴﺮي.
رﻓﺖ از ﺑﻐﻞ ﻛﻤﺪ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﻮي اﺗﺎق ﭘﺬﻳﺮاﺋﻲ آﻧﺮا ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺖ:
ـ ﺑﺒﻴﻦ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﻛﻪ ﻃﺮف ﺑﺎ اﺳﻢ واﻗﻌﻴﺶ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪه ﻧﺸﺪه .ﻣﺎ ﻣﻲرﻳﻢ ﻣﻲﮔﺮدﻳﻢ
و ﻫﺮﭼﻲ اﺳﻢ ﺷﺮﻗﻲ ﺗﻮ ﺑﺨﺶ ﺗﻠﻔﻦ و ﻧﺸﻮﻧﻴﻬﺎي اوﺗﺮﺧﺖ ﻫﺴﺖ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ و
ﺑﻌﺪ ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﺑﻪ اوﻧﺎ زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﻴﻢ .ﻫﺮ ﺻﺪاﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﺪاي اﺳﺪي ﻳﻪ ﻛﻢ ﺷﺒﻴﻪ
ﺑﻮد ،ﻧﺸﻮﻧﻲ ﺧﻮﻧﻪش رو ﻳﺎدداﺷﺖ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ و ﺑﻌﺪ ﻣﻲرﻳﻢ ﻳﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻓﻘﻂ
ﻫﻤﻮن دور و ﺑﺮا ﻣﻲﮔﺮدﻳﻢ.
ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ :اوﻟﻨﺪش ﻛﻪ ﺑﺎزم ﻛﺎر ﻣﺸﻜﻠﻴﻪ .دوﻣﻨﺪش ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻃﺮف
ﺗﻮ اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﺎﺷﻪ .ﻣﻦ از ﻫﻤﻮن اول ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻠﻴﻢ ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻦ ﻛﺎرو ول ﻛﻨﻪ.
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ :ﻣﺤﺾ ﺗﻔﺮﻳﺢ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺷﺪه ﺑﺬار ﻳﻪ اﻣﺘﺤﺎﻧﻲ ﺑﻜﻨﻪ.
ﻛﺘﺎﺑﭽﻪ را از ﻗﺴﻤﺖ اوﺗﺮﺧﺖ ﺑﺎز ﻛﺮدﻳﻢ .ﺷﺮوع ﻛﺮدﻳﻢ ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن اﺳﻤﻬﺎ.
ﺗﻠﻔﻆ اﺳﻤﻬﺎي اﻳﺮاﻧﻲ و ﻋﺮﺑﻲ ﺑﺎ ﺣﺮوف ﻻﺗﻴﻦ اوﻟﺶ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻳﻚ ﺟﻮرﻫﺎﺋﻲ ﺧﻨﺪهدار
ﺑﻮد .ﻛﻤﻲ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ و ﺑﻌﺪ اﻻﺑﺨﺘﻜﻲ از اﺳﻤﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدﻳﻢ
روي ﺳﻪ ﺗﺎ ﺗﻮاﻓﻖ ﻛﺮدﻳﻢ :ح .اﻧﺼﺎرﺧﺎﻧﻲ .ن .ﺣﺴﻴﻨﻲ ،و ص .ﺷﺎﻫﺒﺎزي .ﺷﻴﺪه
ﺷﻤﺎرة اﻧﺼﺎرﺧﺎﻧﻲ را ﮔﺮﻓﺖ .ﺑﻌﺪ زد روي ﺑﻠﻨﺪﮔﻮي ﺗﻠﻔﻦ .ﺧﺎﻧﻤﻲ ﮔﻮﺷﻲ را
ﺑﺮداﺷﺖ :ﻫﺎ!
ﺷﻴﺪه ﺑﺎﻫﺎش ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪي ﺣﺮف زد:
ـ ﻣﺎخ اﻳﻚ ﻣﺖ اﻧﺼﺎرﺧﺎﻧﻲ ﭘﺮاﺗﻦ؟ ) Mag ik met Ansarkhani
?(praten
"ﻧﻴﺖ) ."(nietﺻﺪاي زن ﺟﻴﻎﻣﺎﻧﻨﺪ و ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻮد.
36
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ :وات ﻧﻴﺖ؟ )(Wat niet
زن دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ" :ﻧﻴﺖ .ﻧﻴﺖ!" .ﻫﻴﭻ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﺣﺮف ﺷﻴﺪه را ﻓﻬﻤﻴﺪه
ﺑﻮد ﻳﺎ ﻧﻪ.
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ :ﻣﻨﻴﺮ اﻧﺼﺎرﺧﺎﻧﻲ؟ وار ﻫﻲ اﻳﺰ؟ ) ?Meneer Ansarkhani
?(Waar hij is
زن ﮔﻔﺖ" :ﻧﻴﺖ .ﻧﻴﺖ ".و ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺬاﺷﺖ .ﻣﺎ ﻫﺮ ﺳﻪ ﭘﻜﻲ زﻳﺮ ﺧﻨﺪه زدﻳﻢ.
ـ واﻗﻌﺎً ﺳﺌﻮاﻻﺗﺖ ﺷﺮﻟﻮك ﻫﻮﻟﻤﺰي ﺑﻮد ﺷﻴﺪه!
ﺷﻴﺪهﮔﻔﺖ "از ﻧﻴﺖ ﻧﻴﺖ ﮔﻔﺘﻨﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد از اون زﻧﺎي دﻫﺎﺗﻲ ﺑﻮده ﻛﻪ ﺗﻮ
ﻫﻠﻨﺪ ﭘﺎش را از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﺬاﺷﺘﻪ" .ﺑﻌﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺪي ﺷﻤﺎرة ﺑﻌﺪي را ﮔﺮﻓﺖ.
ﺻﺪاي ﻣﺮداﻧﻪاي ﺷﻨﻴﺪه ﺷﺪ.
ـ ﻫﺎ .اﻟﻮ
ﺷﻴﺪه ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪي ﮔﻔﺖ :ﻣﻨﻴﺮ ﺷﻬﺒﺎزي؟ ﻳﻲ ﺑﻨﺖ ﻣﻨﻴﺮ ﺷﻬﺒﺎزي؟
ﻣﺮد ﺑﻪ ﺗﺮﻛﻲ ﮔﻔﺖ :ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺟﺎن ﺳﻦ ﺳﻦ؟
ﺷﻴﺪه از ﺗﺮس ﺧﻨﺪﻳﺪن زود ﺟﻠﻮ دﻫﺎﻧﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻮﺷﻲ را رد ﻛﺮد ﻃﺮف
ﺷﺎﻫﺮخ ﻛﻪ ﺗﺮﻛﻲ ﺑﻠﺪ ﺑﻮد .ﻣﺎ ﺟﻠﻮ ﺧﻮدﻣﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ زﻳﺮ ﺧﻨﺪه ﻧﺰﻧﻴﻢ.
ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﻪ ﺗﺮﻛﻲ ﮔﻔﺖ :آﻗﺎي ﺷﺎﻫﺒﺎزي ﻧﺠﻪ ﺳﺲ؟
ﺻﺪا ﮔﻔﺖ :ﺳﻴﺰ ﻛﻴﻢ ﺳﻴﺰ؟ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺟﺎن ﻫﺎرا ﮔﺪي؟
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ :او ﻓﺎﻃﻤﻪ دﻳﺮدي .ﻣﻦ اﻳﺮاﻧﻨﺎن ﺗﻠﻔﻦ اﻳﻠﻴﻢ.
ـ اﻳﺮاﻧﻨﺎن ،ﻫﺎ؟ ﻣﻦ ﻧﻦ ﺷﻮخ ﻟﻮخ اﻟﻲ ﺳﻦ اﺣﻤﺪ .ﻣﻦ ﺳﺴﻮﺋﻲ ﺗﺎﻧﻴﺎم.
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ" :اﻏﺸﻠﻴﻮن ﻣﻦ اﻳﺸﺘﺒﺎه ﻧﻤﺮه ﺗﻮت ﻣﺸﺎم ".و ﮔﻮﺷﻲ را
ﮔﺬاﺷﺖ".ول ﻛﻨﻴﻢ ﺑﺎﺑﺎ! ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺎرا ﻧﻤﻲﺷﻪ ﻛﺴﻲ رو ﭘﻴﺪا ﻛﺮد".
ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ :ﺗﺎ ﺣﺎﻻش ﻛﻪ ﺑﺪ ﭘﻴﺶ ﻧﺮﻓﺖ .اﮔﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ اداﻣﻪ ﻣﻲدادي ،زﺑﻮن
ﺗﺮﻛﻲﻫﻤﻪﻣﻮن ﺧﻮب ﻣﻲﺷﺪ.
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ" :ﺧﻮدش ﺷﺪ ﻳﻪ ﺳﻨﺎرﻳﻮ دﻳﮕﻪ ".و دﺳﺘﺶ را ﮔﺬاﺷﺖ زﻳﺮ ﭼﺎﻧﻪ:
"ﺟﺪي ﺣﺎﻻ ﻣﻲﮔﻴﻦ ﭼﻴﻜﺎر ﻛﻨﻴﻢ؟"
ﮔﻔﺘﻢ :ﻧﻤﻲدوﻧﻢ .وﻟﻲ ﻳﻪ ﻓﻜﺮي ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاش ﺑﻜﻨﻴﻢ.
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ :ﻳﻪ ﻛﻤﻲ از ﻗﻴﺎﻓﻪش ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﮕﻴﻦ ﻛﻪ اﮔﻪ ﺗﺼﺎدﻓﻲ ﻣﺎ ﻫﻢ
دﻳﺪﻳﻤﺶ ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻤﺶ.
ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ :ﻳﻪ دﻣﺎغ ﮔﻨﺪه .ﻗﺪ ﻛﻮﺗﺎه .ﻣﻮﻫﺎي ﺟﻮﮔﻨﺪﻣﻲ .و ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻫﺮاﺳﻮن.
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ :اﻳﻦ ﺷﺪ ﻋﻴﻦ ﺑﺎﺑﺎي ﺧﺪا ﺑﻴﺎﻣﺮزم.
37
ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ:
ـ ﺷﺄن ﺧﺪا ﺑﻴﺎﻣﺮزو ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻧﻴﺎر!
و ﺑﺎﻗﻲ آﺧﺮﻳﻦ ﻟﻴﻮاﻧﺶ را ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ" :ﺳﻠﻴﻢ ﺑﺰن ﺑﺮﻳﻢ .ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﻪ
ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﺮم دﻟﻔﺖ ﺗﻮ اﻳﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ".
ﮔﻔﺘﻢ :اﮔﻪ ﺑﺬارم ﺑﺮي .ﺷﺐ رو ﺑﻤﻮن .ﺻﺒﺢ زود ﺑﺮو.
ـ ﻧﻤﻲﺷﻪ .ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم .ﺻﺒﺢ ﻛﺎر دارم .ﺗﻮرو ﻣﻲرﺳﻮﻧﻢ و از ﻫﻤﻮن ﭘﺸﺖ ﺧﻮﻧﻪت
ﻣﻲزﻧﻢ ﺑﻪ راه.
دم در داﺷﺘﻴﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ آﺧﺮ را ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ و ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﻫﻨﻮز ﺑﺎ ﻣﻬﺪي
ﭼﺎﻧﻪ ﻣﻲزدم ﻛﻪ ﺷﺐ ﻧﮕﻬﺶ دارم ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺮخ در دﻟﺨﻮري از زود رﻓﺘﻨﻤﺎن
ﻣﺼﺮﻋﻲ از ﺣﺎﻓﻆ ﺧﻮاﻧﺪ" :ﺑﻪ ﻋﻤﺮي ﻳﻚ ﻧﻔﺲ ﺑﺎ ﻣﺎ ﭼﻮ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ ،ﺑﺮﺧﻴﺰﻧﺪ" .ﺗﺎ
ﻣﻬﺪي ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺠﺒﻨﺪ و دﺳﺖ ﻣﻦ را ﺑﻜﺸﺪ ،ﺻﺪاي ﺷﻴﺪه از ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﺎ
ﺧﻮاﻧﺪن ﺗﺼﻨﻴﻔﻲ از آوازﻫﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ دﻟﻜﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ" :ﻳﺎاااااادم آآآآآﻳﺪ .ﺷﻮق
رووووزﮔﺎر ﻛﻮدﻛﻲ "...دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ ﺳﺮ ﺟﺎﻣﺎن.
38
و ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد :ﺧﻮدت ﺑﺮو .ﺣﺎﻻ ﭘﺎﺗﺮﻳﺸﻴﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ رﻓﺘﻪ.ﻛﺴﻲ رو ﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﺪاري،
ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه را ﺑﺮدار ﺑﺎ ﺧﻮدت ﺑﺒﺮ! ﺑﺪ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ .اوﻧﺎ ﻫﻢ ﻫﻮاﻳﻲ ﺗﺎزه ﻣﻲﻛﻨﻦ.
رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﻓﻜﺮ .اﻧﮕﺎر ﺑﺪ ﻧﻤﻲﮔﻔﺖ.
ﭘﺮﺳﻴﺪ :ﭼﻘﺪر ﻫﺴﺖ ﻗﻴﻤﺘﺸﻮن؟
ـ ﺳﻲ ﮔﻠﺪن.
ـ ﭘﺲ ﻧﻮدﺗﺎﻳﻲ ﻣﻔﺖ زدﻳﻦ ﺑﻪ ﺟﻴﺐ .ﺑﺮﻳﻦ ﺟﺎن ﺗﻮ.
ﮔﻮﺷﻲ ﺗﻠﻔﻦ را ﻛﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه ،ﻛﺴﻲ
ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮﻧﺪاﺷﺖ .ﻳﺎ ﺧﻮاب ﺑﻮدﻧﺪ ﻳﺎ ﺑﺮاي ﺧﺮﻳﺪ زده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻴﺮون .ﺻﺒﺮ ﻛﺮدم و
آﺧﺮﻫﺎي وﻗﺖ ﻛﻪ داﺷﺘﻢ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺑﻴﺮون ﺑﺎز زﻧﮓ زدم ،ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ .ﺟﺮﻳﺎن را
ﺑﺮاﺷﺎن ﮔﻔﺘﻢ .اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻛﺮدﻧﺪ .ﺑﺮﻧﺎﻣﺔ ﻛﻨﺴﺮت ﺟﻤﻌﻪ ﺷﺐ در ﻫﻔﺘﺔ آﻳﻨﺪه ﺑﻮد.
ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ در ﺳﺎﻟﻦ اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻣﺮﻛﺰي ﻗﻄﺎر ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را دم ﺑﺎﺟﺔ ﺧﺮﻳﺪ ﺑﻠﻴﻂ
ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ.
آﻧﺮوز ﻫﻢ ﭘﻴﺶ از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ،دوري ﺗﻮي اودهﺧﺮاﺧﺖ زدم .ﺑﻌﻴﺪ ﺑﻮد
ﺑﺘﻮاﻧﻢ اﻳﻨﺠﺎﻫﺎ ﭘﻴﺪاش ﻛﻨﻢ .ﺑﺎ آن ﺷﻢ ﭘﻠﻴﺴﻲ ﻛﻪ او داﺷﺖ ،ﺣﺘﻤﺎً ﺑﻪ ﻋﻘﻠﺶ ﻣﻲ-
رﺳﻴﺪ ﺟﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻳﻜﺒﺎر دﻳﺪه ﺷﺪه دﻳﮕﺮ ﺑﺮاﻳﺶ اﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ .ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺎﻫﺎي دﻳﮕﺮي
ﻣﻲرﻓﺘﻢ .زد ﺑﻪ ﻛﻠﻪام ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺮوم اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻣﺮﻛﺰي راه آﻫﻦ و دوري آﻧﺠﺎﻫﺎ ﻫﻢ
ﺑﺰﻧﻢ .اﮔﺮ اﺳﺪي در اوﺗﺮﺧﺖ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﺎﻻﺧﺮه روزي راﻫﺶ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ
ﻣﻲاﻓﺘﺎد .ﺑﺪﻳﺶ ﻓﻘﻂ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ زﻳﺎد ﮔﻮﺷﻪاي ﺑﺎﻳﺴﺘﻢ و ﺑﺮاي ﭘﻴﺪا
ﻛﺮدﻧﺶ ﺑﻴﻦ ﻋﺎﺑﺮﻳﻦ ﭼﺸﻢ ﭼﺸﻢ ﻛﻨﻢ.
از ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﺟﻤﺸﻴﺪ ،ﻳﻜﻲ از ﺑﭽﻪﻫﺎي اﻳﺮاﻧﻲ ﻛﻠﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﮔﺎﻫﻲ
ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ درﺳﺖ ﺟﺎﺋﻲ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﺸﺮف ﺑﻪ وﺳﻂ ﺳﺎﻟﻦ ،ﺳﺮ ﭘﺎ ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎد و ﻫﻤﻪ را
دﻳﺪ ﻣﻲزد .ﻳﻜﻲ دوﺑﺎري ﺑﺎ ﻣﻦ از ﺗﺤﺖ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﺑﻮدﻧﺶ ﺣﺮف زده ﺑﻮد .اﻳﻨﻄﻮر
وﻗﺘﻬﺎ رﻧﺠﻲ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ از اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎرﻳﺶ ﻛﻪ ﺣﺪ ﻧﺪاﺷﺖ .ﻳﻜﺮوز ﮔﻔﺖ در ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ
ﻫﻤﺒﺮﮔﺮش ﺳﻴﻢ ﺑﺮق ﻛﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻧﺪ ﺗﺎ ﺷﻜﻨﺠﻪاش ﺑﺪﻫﻨﺪ .وﻗﺘﻲ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب
ﺑﻮد ،آدم دﻳﮕﺮي ﻣﻲﺷﺪ .ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺧﻮش و ﺑﺶ ﻣﻲﻛﺮد .ﺗﺮﺳﻬﺎش ﻣﻲرﻳﺨﺖ و
آﻧﻘﺪر دﻗﻴﻖ و روﺷﻦ ﺣﺮف ﻣﻲزد ﻛﻪ ﺷﻚ ﻣﻲﻛﺮدي ﻫﻤﺎن ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ
دو ﻣﺎه ﭘﻴﺶ دﻳﺪه ﺑﻮدي .ﺳﺮ وﻗﺖ ﻫﺮ روز ﻣﻲآﻣﺪ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ .ﻛﺘﺎب ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪاش
اﻳﻠﻴﺎد و اودﻳﺴﺔ ﻫﻤﺮ ﺑﻮد .ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺗﺎ ﺣﺎﻻ آن را ﺗﺎ ﺗﻪ ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد .ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻣﺎ
ﺗﻮي ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ از ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻓﺎرﺳﻲاش دو دوره داﺷﺘﻴﻢ .ﻣﻦ ﻳﻜﺪوره را ﺑﺮاي او ﻛﻨﺎر
ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺳﺮاﻏﺶ را ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ و ﺗﻮ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﭘﻴﺪاش ﻧﻤﻲﻛﺮد ﺑﻪ او
39
ﻣﻲدادم .ﺳﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎرم ﺑﺎ ﻣﻦ دوﺳﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد .ﭼﻮن ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪاي ﺑﻮد در
ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدﻣﺶ از ﺧﻴﺮ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻣﺮﻛﺰي ﮔﺬﺷﺘﻢ .ﻳﻜﺮاﺳﺖ رﻓﺘﻢ
ﺧﺎﻧﻪ.
ﺗﺎ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ ،ﭘﺎﭘﺮي ﻛﻪ روي ﻧﺮدة ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد از
ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪ ﻣﻦ را دﻳﺪ و ﭘﺮﻳﺪ ﭘﺎﺋﻴﻦ .ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭘﺸﺖ در ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮم اﺳﺖ.
رﻓﺘﻢ در را ﺑﺎز ﻛﺮدم ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪاي ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺗﻮ .ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻃﻔﻠﻜﻲ از ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﺧﺴﺘﻪ
ﺷﺪه اﺳﺖ .ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮا ﺟﺎي دﻳﮕﺮي ﻧﻤﻲرود .از ﻋﺎﻟﻤﺶ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ .از
ﺣﺮﻛﺎﺗﺶ ﺗﻌﺒﻴﺮﻫﺎﻳﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﻣﻲﻛﺮدم .ﻫﻨﻮز ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻜﺶ ﻋﺎدت ﻧﻜﺮده ﺑﻮد.
ﺻﺒﺢ ،ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﺎر ،ﻛﺎﺳﺔ آﺑﻲ ﺟﻠﻮ ﻻﻧﻪاش ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻛﻤﻲ ﻫﻢ
ﺧﺮده ﻧﺎن رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮدم ﭘﺎي در و ﺗﻮي آن ﻛﻪ ﻫﻤﺎن دور و ﺑﺮﻫﺎ ﺑﭙﻠﻜﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ آن ﺧﻮ
ﻛﻨﺪ.
از آﺳﺘﺎﻧﺔ در ﭘﺮﻳﺪ ﭘﺎﺋﻴﻦ روي ﮔﻠﻴﻢ ﻧﻘﺶ ﺷﺎﻧﻪاي و آﻫﺴﺘﻪ آﻫﺴﺘﻪ ﺟﻠﻮ آﻣﺪ .در را
ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻫﻮاي ﺳﺮد زﻳﺎد ﺗﻮي اﺗﺎق ﻧﻴﺎﻳﺪ .رادﻳﻮ را روﺷﻦ ﻛﺮدم.
ﻟﻮﺋﻲ آرﻣﺴﺘﺮاﻧﮓ داﺷﺖ آواز "ﺗﺎ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ را ﻧﺸﻜﻨﻲ راﺿﻲ ﻧﻤﻲﺷﻲ" را ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ.
ﻧﺸﺴﺘﻢ ﮔﻮش ﻛﻨﻢ.
ﭘﺎﭘﺮي اول ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط ﭼﻨﺪ ﭘﺎﺋﻲ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮداﺷﺖ .ﺑﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﻫﺮ ﮔﺎم
ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ و ﻣﻦ را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد .ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ در اﺗﺎق ﻣﻦ اﻳﻦ روح ﻣﺎدر
ﻣﻬﺪي؟ از ﻛﺠﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد اﻳﻦ ﮔﻢ ﻛﺮده راه ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﻲ ﺑﺎ ﻣﻦ دﻟﺨﻮش ﻛﺮده
ﺑﻮد؟ آواز ﺑﻌﺪي ﻫﻢ ﺑﺎز ﻟﻮﺋﻲ آرﻣﺴﺘﺮاﻧﮓ ﺑﻮد .ﺻﺪاي ﺳﺎﻛﺴﻴﻮﻓﻮن و ﮔﺎﻣﻬﺎي
ﻛﺒﻮﺗﺮ ﻣﺮا ﺑﺎ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺮدﻧﺪ .ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم و ﻧﻤﻲﻛﺮدم .ﺑﺮﮔﻬﺎي آﺧﺮ
ﭘﺎﺋﻴﺰ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي دو درﺧﺖ روﺑﺮوي ﭘﻨﺠﺮهام ،از ﻧﺮﻣﻪ ﺑﺎدي ﻛﻪ ﻣﻲوزﻳﺪ ﺗﻜﺎﻧﻜﻲ
ﻣﻲﺧﻮردﻧﺪ .اﻧﮕﺎر داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺗﺮوﻣﭙﺖ ﻫﻤﺮاﻫﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ .ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﺑﺎد را
ﺷﻨﻴﺪم .ﭘﺎ ﺷﺪم در ﺑﺎﻟﻜﻦ را ﺑﺒﻨﺪم ﭘﺎﭘﺮي ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ ﺗﻮي اﺗﺎق ﭘﺮﻳﺪ و ﻧﺸﺴﺖ .در را
ﻛﻪ ﻣﻲﺑﺴﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻛﻨﺠﻜﺎوي و ﺑﻴﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد .ﺑﺎرﻫﺎ آزاد ﮔﺬاﺷﺘﻪ
ﺑﻮدﻣﺶ ﺗﻮي اﺗﺎﻗﻬﺎ ﺑﮕﺮدد .اﻧﮕﺎر ﻫﻨﻮز ﻛﻨﺠﻜﺎوياش ارﺿﺎ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ،ﺑﺎز ﻫﻢ ﺳﻌﻲ
داﺷﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ درش ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﺳﺮك ﺑﻜﺸﺪ .رﻓﺘﻢ و در ﺣﻤﺎم و اﻧﺒﺎرك
ﺑﻐﻞ آﻧﺮا ﺗﺎ ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﺎز ﻛﺮدم .در اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﻢ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎز ﺑﻮد .ﮔﻔﺘﻢ ﺑﮕﺬار از
ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺳﺎن ﺑﺒﻴﻨﺪ .ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺳﺮﺟﺎﻳﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ .ﻟﻮﺋﻲ
آرﻣﺴﺘﺮاﻧﮓ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ .ﺧﺶ ﺻﺪاش ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻦ را ﻳﺎد ﺧﺶ
ﺻﺪاي ﭘﻴﺮﻣﺮدﻫﺎي ﻗﻠﻴﺎﻧﻲ ﺑﻮﺷﻬﺮي و دﺷﺴﺘﺎﻧﻲ ﺗﻮي آﺑﺎدان اﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ ﻧﻴﻢ
40
داﻧﮕﻲ ﻫﻢ ﺻﺪا داﺷﺘﻨﺪ و ﺗﻮي ﺟﻤﻌﻬﺎي ﺧﺎﻧﻮادﮔﻲ ﻫﻲﻫﻲ و ﻫﻲﻫﺎ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ .و
ﺑﻌﺪ ذﻫﻨﻢ ﭘﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎي ﻛﻮدﻛﻲام ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاي ﻛﻪ در آن ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑﻮدم،
ﺑﻪ ﻧﺨﻠﻬﺎ ،ﺑﻪ آب ﺷﻂ و ﺑﻪ ﻣﺎﻫﻴﻬﺎي رﻳﺰي ﻛﻪ در ﺳﻄﺢ آب در ﺟﻮﻳﺒﺎرﻫﺎي
ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﺷﻂ ﺷﻨﺎ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ .ﻳﻜﺒﺎر ﻣﻦ و ﻳﻜﻲ از ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻛﻮﭼﻪﻣﺎن ﻟﺐ ﻧﻬﺮي
دﺳﺖ دراز ﻛﺮده ﺑﻮدﻳﻢ ﻳﻜﻲ از آن ﺧﻮﺷﮕﻠﻬﺎش را ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ .آﻣﺪه ﺑﻮد ﻧﺰدﻳﻜﻤﺎن و
دم و ﺑﺎﻟﻪاش را ﻣﻲﺟﻨﺒﺎﻧﺪ و ﺑﺎ دﻫﺎن ﻛﻮﭼﻜﺶ ﺣﺒﺎﺑﻬﺎي رﻳﺰي روي آب
ﻣﻲﺳﺎﺧﺖ .ﻫﻤﺒﺎزيام ﻧﺎﮔﻬﺎن ﭘﺎش ﺳﺮﻳﺪ ،اﻓﺘﺎد ﺗﻮي آب .از ﻋﻤﻖ آب ﻫﻴﭽﻜﺪام
ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ .ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﻏﺮق ﺷﻮد .وﻗﺘﻲ ﺳﺮش ﻣﻲرﻓﺖ زﻳﺮ آب و ﺑﺎﻻ ﻣﻲآﻣﺪ
و زور ﻣﻲزد ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻳﺶ دﺳﺖ دراز ﻛﺮده ﺑﻮدم ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ،
ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎن ﻳﻚ دﺳﺘﺶ ﻣﻮﻫﺎي وﺳﻂ ﻛﻠﻪاش را ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ .ﺗﺼﻮﻳﺮي از ﺗﺴﻠﻴﻢ و
ﺗﻘﻼﺋﻲ ﺑﻴﻬﻮده .و ﭼﻘﺪر ﻏﻤﮕﻴﻦ .و آﻧﻘﺪر آرام و ﺑﻴﺸﺘﺎب اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ
ﻫﻤﺎن وﻗﺖ ﻣﻦ را ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ اﻧﺪاﺧﺖ .وﻗﺘﻲ از آب ﺑﻴﺮون آﻣﺪ ،ﭘﺮﺳﻴﺪم ﭼﺮا اﻳﻦ ﻛﺎر
را ﻣﻲﻛﺮد .ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ .ﺣﺎدﺛﺔ آن روز ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻢ ﻧﺸﺪ .ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺷﻜﻞ
ﺟﺎﺋﻲ ﺛﺒﺖ ﺷﺪ ﺗﻮي وﺟﻮدم و ﺗﺎ ﺳﺎﻟﻬﺎ آﻧﺮا در ﺧﻮاﺑﻬﺎﻳﻢ ﻣﻲدﻳﺪم.
وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﻮد آﻣﺪم ،دﻳﺪم ﭘﺎﭘﺮي روﺑﺮوي ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ .ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد روي
ﻣﻴﺰ روﺑﺮوﻳﻢ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد .ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮا ﻳﻜﻤﺮﺗﺒﻪ دﺳﺖ دراز ﻛﺮدم ﻛﻪ
ﺑﮕﻴﺮﻣﺶ .ﭘﺮﻳﺪ .وﻳﮋ وﻳﮋ وﻳﮋ و دوري آرام زد ﺗﻮي اﺗﺎق در ﺑﺴﺘﻪ و ﻧﺸﺴﺖ ﺗﻮي
ﺗﺎﻗﭽﺔ ﭘﻨﺠﺮه .ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم در را ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﺎز ﻛﺮدم .ﭘﺮﻳﺪ ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﺧﻮدش را رﺳﺎﻧﺪ ﺑﻪ
در و از ﻫﻤﺎن آﺳﺘﺎﻧﺔ در ﭘﺮ ﻛﺸﻴﺪ در آﺳﻤﺎن اﺑﺮي و ﺗﺎرﻳﻚ.
ﺻﺒﺢ دﻳﺮﺗﺮ از ﻫﻤﻴﺸﻪ از ﺧﻮاب ﭘﺎ ﺷﺪم .ﺧﺴﺘﻪ ،ﻛﻮﻓﺘﻪ .روز ﺗﻌﻄﻴﻠﻲ ﺑﻮد.
ﭘﺮده را ﭘﺲ زدم .ﻫﻮا اﻓﺘﻀﺎح ﺑﻮد .آﺳﻤﺎن ،ﻳﻜﺪﺳﺖ اﺑﺮي و ﻏﻠﻴﻆ .ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه
ﻧﻤﻲﻛﺮدم .رﻓﺘﻢ زﻳﺮ دوش و آب ﻧﻴﻤﻪ ﮔﺮم را ﺑﺎز ﻛﺮدم روي ﺳﺮم ،ﭘﻴﺸﺎﻧﻲام و
ﺻﻮرﺗﻢ .ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﻧﻮازش آب و ﮔﺮﻣﺎي ﻣﻄﺒﻮﻋﺶ ،ﻛﻠﻪام ﺳﺒﻚ ﺷﻮد .زﻳﺮ
دوش ﻛﻪ ﺑﻮدم ﻫﻮاي دو ﺟﺎي ﺑﺪﻧﻢ را ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺟﺎﻫﺎي دﻳﮕﺮم داﺷﺘﻢ .اول ،ﺳﺮم.
از وﻗﺘﻲ ﺟﻤﺸﻴﺪ و ﻳﻜﻲ دو ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ را ﺑﺎ آن اﻋﺼﺎب ﺧﻂ ﺧﻄﻲ در اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻗﻄﺎر
و ﺟﺎﻫﺎي دﻳﮕﺮ دﻳﺪه ﺑﻮدم ،ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم ﻳﻜﻬﻮ ﺗﻮي ﻏﺮﺑﺖ ﺑﻴﺨﻮدي ﺳﻴﻤﻬﺎم ﻗﺎﻃﻲ
ﺷﻮد .دوم ،ﺑﻴﻀﻪﻫﺎم .ﻫﺮوﻗﺖ از دﺳﺖ روزﮔﺎر و آدﻣﻬﺎي دﻳﻮث ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲﺷﺪم،
ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰي ﻣﻲداﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﮕﻴﺮم ﺗﻮي ﻣﺸﺖ و ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻲ ﺣﻮاﻟﻪ دﻫﻢ .اﻳﻦ ﻋﺎدت
دوﻣﻲ را از ﭘﺪرم ﺑﻪ ارث ﺑﺮده ﺑﻮدم .اﮔﺮ ﺑﺎﻗﻲ ﺟﺎﻫﺎ را ﻳﻚ ﻟﻴﻒ ﺳﺮﺳﺮي ﻣﻲزدم
41
اﻳﻦ دو ﺟﺎ را ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺻﺎﺑﻮن و ﺷﺎﻣﭙﻮ ﻟﻴﻒ ﻣﺎﻟﻲ ﻧﻤﻲﻛﺮدم ولﻛﻦ ﻧﺒﻮدم.
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻢ ﺑﺎ آﺋﻴﻦ ﺧﺎﺻﻲ ﺷﺴﺘﻨﺸﺎن را ﺷﺮوع ﻣﻲﻛﺮدم .ﻧﺨﺴﺖ ﻛﻠﻪام را ﭼﻨﺪ
دﻗﻴﻘﻪاي زﻳﺮ آب ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻌﺪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲام را ،ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﻢ را ﻣﻲﺑﺴﺘﻢ ﺗﺎ آب
ﺷﺮﺷﺮ روي ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﺮﻳﺰد .ﺑﻌﺪ از ﻫﻤﺔ اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺪام ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪاي وﻗﺖ
ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎ ﺷﺎﻣﭙﻮي ﺿﺪ ﺷﻮره ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻣﻮﻫﺎﻳﻢ را ﻣﻲﺷﺴﺘﻢ .ﻳﻚ ﺷﺎﻧﺔ ﻣﺨﺼﻮص
ﻫﻢ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﺎ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر آن را ﺗﺎ ﺗﻪ ﺗﻮي ﻣﻮﻫﺎي ﺳﺮم ﻧﻤﻲﻛﺸﻴﺪم راﺿﻲ
ﻧﻤﻲﺷﺪم .ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻲﺷﺪ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺳﺮاغ ﻣﺠﻤﻮﻋﺔ ﭘﺎﺋﻴﻦ .ﺷﺴﺘﻦ اﻳﻦ دو ﺟﺎ
در ﺣﻤﺎم ،آﻧﻬﻢ ﺑﺎ دﻗﺖ و ﻣﻮاﻇﺒﺖ وﻳﮋه ،دﻳﮕﺮ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺣﻜﻢ آﺋﻴﻦ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد.
از اﻳﻨﻜﺎر ﭼﻨﺎن آراﻣﺶ و اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﻪ ﺧﻮدي ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﻳﻚ ﺳﺎﻣﻮراﺋﻲ ﻳﺎ
ﭼﺮﻳﻚ ﺑﻌﺪ از اﻣﺘﺤﺎن ﻛﺮدن ﺳﻼﺣﺶ.
ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺻﺒﺢ روزﻫﺎي ﺗﻌﻄﻴﻞ ﭘﻴﺶ از آن ﻛﻪ دوش ﺑﮕﻴﺮم در راه ﺑﺎرﻳﻜﺔ
ﺟﻨﮕﻞ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪام ﻳﻜﻲ دو ﺳﺎﻋﺘﻲ راه ﻣﻲرﻓﺘﻢ .اﻣﺎ ﺷﺐ ﭘﻴﺶ ،از ﺑﺲ
ﺧﻮاﺑﻬﺎي ﺑﺪ و آﺷﻔﺘﻪ دﻳﺪه ﺑﻮدم ،ﺧُﻠﻘﻢ ﺗﺎ ﺗﻪ اﺳﺘﺨﻮان ﮔُﻪ ﻣﺮﻏﻲ ﺑﻮد .ﭘﺎﭘﺮي ﺑﺎ ﺳﺮ
زدﻧﺶ ﺑﻪ ﺳﻮراخ و ﺳﻨﺒﻪﻫﺎي ﺧﺎﻧﻪام و آﻧﻄﻮري ﻧﺸﺴﺘﻨﺶ روﺑﺮوي ﻣﻦ و ﺑﻌﺪ آن
وﻳﮋ وﻳﮋ ،ﭘﺮﭘﺮِ ﻧﺮمِ ﭘﺮﻳﺪﻧﺶ ﺗﻮي اﺗﺎق و ﭘﺮ زدﻧﺶ در آﺳﻤﺎن ،ﻛﻠﻲ ﺧﺎﻃﺮة ﺧﻮب و
ﺑﺪ از ﻛﻮدﻛﻲام را ﭘﻴﺶ از ﺧﻮاب در ﻛﻠﻪام ﺑﻴﺪار ﻛﺮده ﺑﻮد.
ﺗﻮي ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎ وﻗﺘﻲ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﺑﻮد .اﻳﻦ ﺳﻨﺖ را داداش ﺑﺰرﮔﻢ
ﺗﻮي ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎ ﭘﺎﻳﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد .ﻫﺮﺟﺎ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ ﻛﺒﻮﺗﺮﻫﺎ را ﻫﻢ ﺑﺎ ﺟﺎﺷﺎن ﻛﻪ ﻛُﻠﻪ
ﻣﻲﮔﻔﺘﻴﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدﻣﺎن ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﻛﻮل .اول ﭘﺮﺷﺎن را ﻗﻴﭽﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ ،ﺑﻌﺪ
ﻛﻪ ﭘﺮ درﻣﻲآوردﻧﺪ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﺎزه ﻋﺎدت ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ .ﻳﻜﺸﺐ ﺗﻮ ﺳﺮﻣﺎي
زﻣﺴﺘﺎن ﺗﻤﺎم ﻛﺒﻮﺗﺮﻫﺎﻳﻤﺎن را دزدﻳﺪﻧﺪ .ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﺎر ﻳﻜﻲ از ﻛﺒﻮﺗﺮﺑﺎزﻫﺎي
ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ اﺳﺖ .اﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﻴﻢ .ﻋﺠﻴﺐ ﻧﺒﻮد .ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ دور و ﺑﺮﻣﺎن
ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﺴﻲ ﺑﺘﻮاﻧﺪ از ﻫﻴﭻ دزد و دﻳﻮﺛﻲ اﻋﺘﺮاف ﺑﮕﻴﺮد .آن روز ﺻﺒﺢ ﺑﺮاي
اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد از ﺧﻮاب ﭘﺎ ﻣﻲﺷﺪﻳﻢ و ﻛﺒﻮﺗﺮي ﺗﻮي ﺣﻴﺎط و ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﺧﺎﻧﻪﻣﺎن
ﻧﻤﻲدﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻐﺒﻐﻮﻛﻨﺎن دﻧﺒﺎل ﻣﺎدهاش ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ .ﺷﺶ ﻣﺎﻫﻲ ﮔﺬﺷﺖ .ﻣﺎ
داﺷﺘﻴﻢ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺲ ﻣﻲﺟﻨﮕﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺎز ﻛﺒﻮﺗﺮ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻴﻢ ،ﻧﻜﻨﻴﻢ و ﻛُﻠﺔ ﭼﻮﺑﻲ را
ﻛﻪ ﺑﻲﻣﺼﺮف ﺷﺪه ﺑﻮد دور ﺑﻴﻨﺪازﻳﻢ ﻳﺎ ﻧﻴﻨﺪازﻳﻢ و ﻛﻢﻛﻢ داﺷﺖ اﻳﻦ ﺳﻨﺖ
ﺧﺎﻧﻮادﮔﻲ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻤﺎن ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ از ﻛﺒﻮﺗﺮﻫﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲﻣﺎن ﻛﻪ آن ﺷﺐ دزدﻳﺪه
ﺑﻮدﻧﺪ ﻳﻜﻲﺷﺎن ﻛﻪ ﭘﺮﻫﺎش زرد و ﻃﻼﺋﻲ ﺑﻮد ،ﻳﻜﻬﻮ ﺳﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﺎم آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ
ﭘﻴﺪاش ﺷﺪ .ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻐﻞ دودﻛﺶ .آﻧﻘﺪر ﻧﺎز ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ ﻣﺎ ﻛﻪ اﺷﻚ
42
ﻫﻤﻪﻣﺎن را درآورد .ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻪ از ﺑﺎﻻ ﺳﺮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﺗﻮي ﺣﻴﺎط و ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺑﺮادر و
ﺧﻮاﻫﺮم ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد ،ﺑﻪ ﺣﻴﺎط ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد ،ﺑﻪ ﻣﺎدرم ﻛﻪ ﺑﺎ روﺳﺮي ﺳﻴﺎﻫﺶ
ﻛﻨﺎر ﻣﺎ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد .ﺑﺮاﻳﺶ داﻧﻪ ﺗﻮي ﺣﻴﺎط رﻳﺨﺘﻴﻢ .وﻳﮋ وﻳﮋ ﺑﺎ
ﺻﺪاﺋﻲ ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ اﺑﺮﻳﺸﻢ ﭘﺮﻳﺪ ﺗﻮي ﺣﻴﺎط .ﻫﻤﻪ ﻛﻨﺎر ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻳﻢ .ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ
ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﭼﻪ ﻛﻨﺪ .ﻋﻴﻦ ﭘﺎﭘﺮي دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻬﺎ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﺪ و ﻫﻤﻪ
ﺟﺎ را ﺑﺒﻴﻨﺪ .ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮد ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﻛﻪ زﻣﺎﻧﻲ ﺧﺎﻧﻪاش ﺑﻮده
اﺳﺖ .ﻛﻠﺔ زرد و ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ را ﺑﺎ ﺷﻚ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﻣﻲﭼﺮﺧﺎﻧﺪ .ﭘﺎي ﻫﺮ ﺷﻴﺌﻲ ﺗﻮي
اﺗﺎق ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎد ،ﻣﻜﺜﻲ ﻣﻲﻛﺮد .ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻧﺎز ﭘﺎ ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ و ﻣﻲرﻓﺖ ﺳﺮاغ ﭼﻴﺰي
دﻳﮕﺮ .ﻛﺒﻮﺗﺮ زرد ﻣﺎ را دو ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﻫﻤﺮاه ﭼﻨﺪ ﻛﺒﻮﺗﺮ دﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺑﺎز ﺟﻤﻊ ﻛﺮده
ﺑﻮدﻳﻢ ،ﻣﻮﺷﻬﺎي ﮔﻨﺪة راه آﺑﻬﺎي ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪ ﻛﺸﺘﻨﺪ .ﺷﺒﺎﻧﻪ رﻳﺨﺘﻨﺪ ﺗﻮي ﺟﺎﺷﺎن
و ﻛﻠﻪﻫﺎﺷﺎن را ﺟﻮﻳﺪﻧﺪ .از آن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻋﺸﻖ و ﻣﻴﻞ ﻛﺒﻮﺗﺮﺑﺎزي را ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ
ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ .وﻗﺘﻲ داﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﺮاي ﺷﺎﻫﺮخ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم ﮔﻔﺖ اﻳﻨﻬﻢ از
ﻣﻮﻫﺒﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ .ﻳﺎدش ﻛﻪ اﻓﺘﺎدم از ﺗﻠﺨﻲ ﻣﺎﺟﺮا زﻳﺮ ﻟﺐ ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻢ ،ﮔﻪ!
در ﺧﻮاﺑﻬﺎي دﻳﺸﺒﻢ ،دودﻛﺶ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪﻣﺎن ،ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻧﺸﺎﻧﺔ ﺛﺎﺑﺖ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ
ﺑﻮد .آﻧﻮﻗﺖ ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻦ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺳﺮم ﺟﻮﻳﺪه ﻣﻲﺷﺪ .ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻬﺪي ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺎﭘﺮي را
ﺑﺎ ﺳﺮ ﺟﻮﻳﺪه ﺗﻮي دﺳﺖ داﺷﺖ .ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﻣﻲدﻳﺪم ﺗﻮي ﺣﻴﺎط ﺧﺎﻧﺔ ﻗﺪﻳﻤﻲﻣﺎن
اﻳﺴﺘﺎدهام و ﺟﻠﻮﻳﻢ از ﺑﺎﻻ ﺳﺮ ﺟﻮﻳﺪة ﻛﺒﻮﺗﺮ رﻳﺨﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد .ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﻛﻠﺔ
ﻛﺒﻮﺗﺮي ،ﺳﺮ ﻳﻚ زن ﻣﻲﺷﺪ و ﺗﻮي ﺣﻴﺎط ﻛﻪ ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﭘﺨﺶ ﻣﻲﺷﺪ
اﻃﺮاف ﺳﺮش .ﺧﻮاﺑﻲ را ﻫﻢ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ دﻳﺪه ﺑﻮدم و ﺑﺮاي ﺷﺎﻫﺮخ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮده
ﺑﻮدم دوﺑﺎره دﻳﺪم .اﻳﻦ ﺑﺎر ﺳﻴﺪ ،ﻧﺎﻃﻮر ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﻫﻢ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﻗﺒﺮﻫﺎ را ﻧﮕﺎه
ﻣﻲﻛﺮد .ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻚ و ﺗﻨﻬﺎ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ﺗﻮي ﻣﻴﺪاﻧﭽﺔ ﺟﻠﻮ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن زﻳﺮ آﻓﺘﺎب.
در آﻫﻨﻲ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﻛﻪ ﺟﻴﺮي ﺻﺪا ﻛﺮد و ﺳﻴﺪ از ﻻي آن زد ﺑﻴﺮون ،ﻣﻦ رﻓﺘﻢ ﺗﻮ.
و ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ دوﺑﺎره ﻣﺮدهﻫﺎ ﻛﻒ زدﻧﺪ .اﻳﻨﺒﺎر اﻧﮕﺎر ﺗﺠﺮﺑﺔ
ﺧﻮاب ﭘﻴﺶ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ،دﻳﮕﺮ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪم .ﺑﺎ دو زدم ﺑﻴﺮون ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭘﺸﺖ
ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﻛﻲﻫﺎ ﻗﺎﻳﻢ ﺷﺪهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﻢ ﻛﻒ ﻣﻲزﻧﻨﺪ .رﻓﺘﻢ .ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﺒﻮد.
ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﻮﻟﻴﻬﺎ ﺑﺎ اﻻغ و ﺑﺎر و ﺑﻨﻪ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ و در زﻣﻴﻨﻬﺎي ﺧﺎﻟﻲ
ﭘﺸﺖ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﻛﭙﺮ ﻣﻲزدﻧﺪ .ﻇﻬﺮ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﺪ زﻧﻬﺎﺷﺎن ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻬﺎي ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ
ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ و ﻣﺸﻜﺸﺎن را از آب ﭘﺮ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ .ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺗﺸﺖ ﻣﻲآوردﻧﺪ و
ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﺷﺎن را ﻣﻲﺷﺴﺘﻨﺪ.
43
ﻏﺮوب ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ ﭘﺴﺮﻫﺎﺷﺎن ﺑﺎﻫﻢ "ﮔﻞ ﺷﺪه" ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ .وﻗﺘﻲ
ﮔﺮوﻫﻲ ﺑﻪ ﮔﺮوه ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻲﺑﺎﺧﺖ و ﻳﺎ ﻛﺴﻲ در ﻳﻚ ﺷﺮاﻳﻂ دﻟﻬﺮهآور ﺗﻮﭘﻲ را از
ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻛﻪ ﺑﺮدش ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻮد ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ،ﺻﺪاي ﻛﻒ زدﻧﺸﺎن ﺗﺎ دورﺗﺮﻳﻦ
ﺧﺎﻧﻪﻫﺎي ﻣﺤﻠﺔ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﻣﻲرﻓﺖ.
دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و درِ زﻧﮕﺰدة ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن را ﻛﻪ ﺟﻴﺮي ﺻﺪا ﻛﺮد ،ﺑﺎز ﻛﺮدم .ﭼﻨﺪ
ﻗﺪم رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ .ﺑﺎز ﺻﺪاي ﻛﻒ زدن را ﺷﻨﻴﺪم .دوﻳﺪم ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ .اﻣﺎ اﻳﻦ دﻓﻌﻪ
ﺧﺎﻧﻪ را ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﻛﺮدم .ﺟﺎده ﺑﻮد ،ﻣﻴﺪاﻧﭽﻪﻫﺎي ﺧﺎﻛﻲ ﺑﻮد ،اﻣﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد.
زﻳﺮ دوش ﻫﻤﺔ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺎز ﻳﺎدم آﻣﺪ .ﻳﻜﻲ دو ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺷﺮوع ﻛﺮدم ﺑﻪ
ﺣﺮف زدن .ﻫﻴﭻ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﺮدم ﻛﺎرم ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮﺳﺪ .ﺗﺮﺳﻴﺪم .اﺻﻼً ﺑﺎ ﻓﻠﺴﻔﻪاي
ﻛﻪ از ﻣﻌﻨﺎي زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﺟﻮر درﻧﻤﻲآﻣﺪ .اﮔﺮ اﻳﻨﻄﻮر اداﻣﻪ
ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﺮد ﺗﻤﺎم روز و ﻫﻔﺘﻪ و ﻣﺎﻫﻢ ﺧﺮاب ﻣﻲﺷﺪ .ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ زﻳﺮ دوش ،ﺟﺎي
ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ را ﺣﻮاﻟﺔ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﺎﺑﻮس ﻛﺮدم و ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮاﻧﺪم" :دﻳﻮﺛﺎ اﮔﺮ ﻣﺮدﻳﻦ ﺗﻮ
ﺑﻴﺪاري ﺳﺮاﻏﻢ ﺑﻴﺎﻳﻴﻦ .و اﻻ ﺗﻮ ﺧﻮاب ﮔﺮﺑﻪ ﻫﻢ ﺷﻴﺮ اﺳﺖ ".آﻧﻮﻗﺖ از ﻫﻤﻴﻦ
ﺣﺮﻓﻲ ﻛﻪ زده ﺑﻮدم و ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻣﺼﺮع ﺷﻌﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﻢ آﻣﺪ .آﻧﻘﺪر
ﺧﻮﺷﻢ آﻣﺪ ﻛﻪ دو ﺳﻪ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻜﺮارش ﻛﺮدم و از ﺣﻤﺎم ﻫﻢ ﻛﻪ
ﺑﻴﺮون آﻣﺪم ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺼﺮع ﻣﺴﺨﺮه را ﺑﺎز دم ﮔﺮﻓﺘﻢ و آﻧﻘﺪر اداﻣﻪ دادم ﺗﺎ ﻛﺎﺑﻮﺳﻬﺎ
ﺑﻔﻬﻤﻲ ﻧﻔﻬﻤﻲ از ﻳﺎدم رﻓﺘﻨﺪ.
ﺻﺒﺤﺎﻧﻪام را ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰ ﭘﺎي ﭘﻨﺠﺮه ﺧﻮردم .ﭘﺎﭘﺮي ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻧﺮده ،ﺑﻐﻞ
ﮔﻠﻬﺎي رﻧﮕﭙﺮﻳﺪة ﻗﺮﻣﺰ و ﺻﻮرﺗﻲ ﺷﻤﻌﺪاﻧﻲ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد .ﺑﻮﺗﻪﻫﺎ ﺑﻪ زور ﺗﺎ
آﺧﺮﻫﺎي ﻣﺎه اول زﻣﺴﺘﺎن دوام ﻣﻲآوردﻧﺪ .اﻣﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ راﻳﺤﺔ ﺑﻮدﻧﺸﺎن را ﺗﺎ ﻳﻜﻲ
دو روز دﻳﮕﺮ در ﻫﻮاي ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻨﻢ اﺳﺘﺸﻤﺎم ﻣﻲﻛﺮدم ،ﺣﻆ ﻋﺎﻟﻢ را ﻣﻲﻛﺮدم.
رﻓﺘﻢ ﻗﻴﭽﻲ آوردم و اﻓﺘﺎدم ﺑﻪ ﺟﺎن ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﺧﺸﻜﺸﺎن .داﺷﺘﻨﺪ ﺟﻠﻮ رﺷﺪ و
ﺧﺮﻣﻲ ﺑﻘﻴﺔ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎ را ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ .ﻣﺎرك اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺗﻮ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن و
ﺳﻴﮕﺎر ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ.
ـ ﭼﻄﻮ ﺷﺪ اﻣﺮوز ﺳﺮ ﻛﺎر ﻧﺮﻓﺘﻲ؟
ﻣﺎرك ﻛﺎرﮔﺮ ﻓﻨﻲ ﻳﻚ ﺷﺮﻛﺖ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻲ ﺑﻮد .ﺳﻴﻤﻜﺶ ﻳﺎ ﻟﻮﻟﻪﻛﺶ ،درﺳﺖ
ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ.
"ﻗﻠﺒﻢ ".و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﻧﺸﺎﻧﺔ دﺳﺖ راﺳﺘﺶ زد ﺑﻪ وﺳﻂ ﺳﻴﻨﻪاش "اﻳﻨﺠﺎ".
44
"دوﺑﺎره!" ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻫﻢ ﺑﺮاﻳﺶ ﻳﻚ ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﻗﻠﺒﻲ
ﭘﻴﺶآﻣﺪه ﺑﻮد.
ـ ﻧﻪ ﺑﻪ آن ﺷﺪت .وﻟﻲ اذﻳﺘﻢ ﻣﻲﻛﻨﻪ .دﻛﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ دو ﻫﻔﺘﻪاي اﺳﺘﺮاﺣﺖ
داده.
ـ ﻧﮕﻔﺖ ﺳﻴﮕﺎر ﺑﺮات ﺿﺮر داره؟
ـ ﻧﻪ .ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻫﻢ ،ﮔﻮش ﻧﻤﻲدادم.
و ﺧﻨﺪﻳﺪ .ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺗﻠﺨﻲ ﻛﻪ در اوﻟﻴﻦ دﻳﺪارﻣﺎن ،ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻨﺪﻳﺪن ﺗﻮي
ﺻﻮرﺗﺶ دﻳﺪه ﺑﻮدم.
ـ ﺧﺐ ﺑﺸﻴﻦ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮا ﺧﻮدت اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻦ!
ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد :ﺣﻮﺻﻠﻪام دﻳﮕﻪ ﺳﺮ رﻓﺘﻪ .ﻳﻪ ﻫﻔﺘﻪﺳﺖ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪم.
ـ اﺻﻼً ﻧﻤﻲدوﻧﺴﺘﻢ!
ـ اﻳﻦ دﻧﻴﺎي ﻣﺎﺳﺖ .ﻛﺴﻲ از ﺣﺎل ﻛﺴﻲ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاره .ﻣﻦ ﻫﻢ از ﺣﺎل ﺗﻮ ﺧﺒﺮ
ﻧﺪارم .درﺳﺘﻪ؟
ﻣﺎرك ﮔﺎﻫﻲ در ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺑﺎﻓﻲ روي دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﺪ.
ـ ﺳﻴﮕﺎر ﻛﻪ ﻣﻲﻛﺸﻲ ،ﺑﻴﺎ ﭘﻬﻠﻮ ﻣﻦ ﻗﻬﻮه ﻫﻢ ﺑﺨﻮر ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻠﺶ ﻛﻨﻲ!
اول ﺧﻨﺪﻳﺪ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ :ﻧﻪ .دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاد ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻴﺮون .اﮔﻪ ﻣﻴﺎي ﺑﻴﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﻳﻢ
ﻳﻪ ﺟﺎﺋﻲ!
ـ ﻛﺠﺎ؟
ﺷﺎﻧﻪاش را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ :ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻲ .ﻓﻘﻂ ﺷﻬﺮ ﻧﺒﺎﺷﻪ .از ﺷﻬﺮ ﺧﺴﺘﻪ
ﺷﺪم.
ـ ﻗﺒﻮل .
آﻣﺪ .ﺑﺎ ﻳﻚ ﻛﺘﺎﺑﭽﺔ ﻧﻘﺸﻪ .ﭼﻨﺪ ﺟﺎ را ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻛﺮد .ﻳﻚ ﺟﺎ را ﭘﺴﻨﺪﻳﺪم.
ﻗﻠﻌﻪاي ﺑﻮد در ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎ .وﻗﺘﻲ رﻓﺘﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻛﻪ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﻮم .ﻳﻚ
ﺳﮓ ﭘﺸﻤﺎﻟﻮ ﻫﻢ دﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﻴﺤﺎل روي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻋﻘﺐ ﺧﻮاﺑﻴﺪه.
ـ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﺒﻮدي ،ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻲرﻓﺘﻲ!
ﺧﻨﺪﻳﺪ :دﻳﻜﻲ را ﻣﻲﮔﻲ؟ ﺳﮓ ژاﻧﺘﻪ.
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﻴﺪم :ژاﻧﺖ؟
ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ زﻧﺶ ﻣﺮده ،وﻟﻲ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ اﺳﻤﺶ ژاﻧﺖ ﺑﻮد .از ﭘﺴﺮش ﺷﻨﻴﺪه
ﺑﻮدم ﻛﻪ ﭘﺪرش ﺗﻮي اﻳﻦ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ ﻣﺎدرش ،دوﺗﺎ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ ﻋﻮض
ﻛﺮده ،ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻴﺎل ﻛﺮدم ﺑﺎز دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ ﺗﺎزه ﭘﻴﺪا ﻛﺮده اﺳﺖ.
45
ـ آره .ژاﻧﺖ اﺳﻢ زن ﻣﺮﺣﻮﻣﻢ ﺑﻮد .دﻳﻜﻲ ﻳﺎدﮔﺎر اوﻧﻪ .ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭘﻬﻠﻮي ﻣﺎدر
ژاﻧﺘﻪ .ﮔﺎﻫﻲ ﻛﻪ دﻟﻢ ﺑﺮا اون روزا ﻛﻪ ﺑﺎ ژاﻧﺖ ﺑﻮدم ﺗﻨﮓ ﻣﻲﺷﻪ ،ﻣﻲرم ﺑﺮا ﭼﻨﺪ
روزي دﻳﻜﻲ رو ﻣﻴﺎرم ﭘﻬﻠﻮي ﺧﻮدم.
ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﮔﻔﺘﻢ :ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮا ﻫﻤﻴﻨﻪ ﻛﻪ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮات وﻟﺖ ﻣﻲﻛﻨﻦ.
ـ ﺷﺎﻳﺪ.
ـ ﮔﺎز ﻛﻪ ﻧﻤﻲﮔﻴﺮه؟
ـ ﻧﻪ .ﺳﮓ آروﻣﻴﻪ .دﻳﻜﻲ دﻳﮕﻪ ﭘﻴﺮ ﺷﺪه.
ﺗﻮي راه ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ .ﺷﻴﺸﺔ ﭘﻨﺠﺮه را ﻛﻤﻲ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدم ﻫﻮا ﺑﻴﺎﻳﺪ
ﺗﻮ .وﻗﺘﻲ از ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎي ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻴﻢ ﺑﻮي ﺧﺎك و درﺧﺖ
ﻣﻲﺧﻮرد ﺑﻪ دﻣﺎﻏﻢ .ﻳﺎد وﻃﻦ ﻣﻲاﻓﺘﺎدم و راﻫﻬﺎي ﻣﻴﺎن ﺟﻨﮕﻞ ﻛﻪ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﻢ
رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم .ﻣﺎرك از ﻣﺎدرش و دو ﺗﺎ ﺑﺮادر و ﺧﻮاﻫﺮش ﮔﻔﺖ .ﻗﺒﻼً ﻫﻢ ﺑﺮاﻳﻢ ﮔﻔﺘﻪ
ﺑﻮد .ﭘﺪرش ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﺮده ﺑﻮد .ﻫﻤﺎن ﻛﻪ اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺖ ﺟﻬﺎن در ﻧﻬﺎﻳﺖ در
آﺗﺶ ﻣﻲﺳﻮزد و ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻣﻲﺷﻮد .ﻣﺎرك اﺷﺎره ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ دو ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﻲ و ﺑﻌﺪ
ﺟﻨﮕﻬﺎي ﻣﻨﻄﻘﻪاي و ﻣﻲﮔﻔﺖ ﭘﺪرش درﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ .از زﻧﺶ ﻫﻴﭻ ﻧﮕﻔﺖ .ﻣﻦ
ﮔﻮش ﻣﻲدادم .ﮔﺎه ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﻪ ﺑﻴﺮون و ﮔﺎه ﺑﻪ ﻧﻴﻤﺮﺧﺶ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺳﺎﻳﻪﻫﺎي
ﻣﺤﻮ و ﺟﺎﻣﺎﻧﺪه از ﺧﻄﻮط ﺧﻨﺪهﻫﺎي ﺗﻠﺦ .ﺳﮓ ﭼﻨﺎن ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﻮﺋﻲ ﻫﺮﮔﺰ
ﺑﻴﺪار ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ .ﻗﻠﻌﻪ را ﺑﺎ آﺟﺮﻫﺎي ﻗﺮﻣﺰش ﻳﻜﻲ دوﺑﺎري ﭘﻴﺸﺘﺮ دﻳﺪه ﺑﻮدم.
ﺟﺎﻳﻲ دﻳﺪﻧﻲ ﺑﻮد .دور ﺗﺎ دورش آب .و ﺗﭙﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪي ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮﻫﺎ در اﻃﺮاﻓﺶ ﺗﻮپ
ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ .وﻗﺘﻲ ﻣﻲرﻓﺘﻲ ﺳﺮ ﺗﭙﻪ ﺧﻮدت را در ﻣﺮﻛﺰ دواﻳﺮي ﻣﻲدﻳﺪي در دور
و ﺑﺮت .ﺳﮓ را ﻫﻢ ﺑﻪ زور ﺑﻴﺪار ﻛﺮده ﺑﻮدﻳﻢ ﻫﻤﺮاﻫﻲﻣﺎن ﻛﻨﺪ .ﻃﻔﻠﻜﻲ
ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ .ﺗﺎ ﺟﺎﺋﻲ ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎدﻳﻢ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ،ﻣﻲرﻓﺖ از ﺑﻴﺤﺎﻟﻲ دراز ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ
روي ﻋﻠﻔﻬﺎي ﺧﻴﺲ و ﺧﺸﻚ ﻳﺎ زﻳﺮ ﻧﻴﻤﻜﺘﻲ و ﭼﺸﻤﻬﺎش را ﻣﻲﺑﺴﺖ .ﻳﻜﺪﻓﻌﻪ
ﻫﻢ رﻓﺖ ﭘﺎي ﻻﺷﺔ درﺧﺖ ﺑﺰرﮔﻲ ﻛﻪ دراز ﺑﻪ دراز روي ﺧﺎك اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ،ﻟﻢ داد.
رﻳﺸﻪﻫﺎي درﻫﻢ و ﻛﻠﻔﺖ و ﺑﺎرﻳﻚ درﺧﺖ ،ﻋﻴﻦ زﺧﻤﻲ از ﻫﻢ واﺷﺪه ،اﻓﺘﺎده ﺑﻮد
ﺑﻴﺮون از ﺧﺎك ،و از ﻣﻴﺎن ﮔﻞ و ﻻي دورﺷﺎن ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻗﺔ ﻻﻏﺮ ﮔﻴﺎه و ﻋﻠﻒ وﺣﺸﻲ
ﻗﺪ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد .ﺑﻪ ﻣﺎرك ﻧﺸﺎن دادم.
ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺎ ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﺧﺎﻧﻪ ،ﺳﺮ راه ،ﺑﻐﻞ ﻳﻚ ﺳﻮﭘﺮﻣﺎرﻛﺖ ،از ﻣﺎﺷﻴﻦ ﭘﻴﺎده
ﺷﺪم .ﻣﺎرك ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻌﺪ از آن ﺑﺎ دﻳﻜﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ.
وﻗﺘﻲ ﺑﺎ ﺳﺒﺪ ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ ﺧﺮﻳﺪ ﺗﻮي دﺳﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺧﺎﻧﻪ ،ﺑﺎز ﻣﺎرك را دﻳﺪم.
ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪ داﺷﺖ ﭘﺸﻤﻬﺎي دﻳﻜﻲ را ﺷﺎﻧﻪ ﻣﻲزد .دﺳﺘﻲ زدم ﺑﻪ ﭘﺸﺘﺶ ،وارد
46
ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺷﺪم و از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ .ﭘﻴﻐﺎﻣﮕﻴﺮ ﺗﻠﻔﻨﻢ ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ
زﻧﮓ زده ﺑﻮدﻧﺪ .ﺷﻤﺎرة ﭼﻬﺎر ﭘﻴﺎم اﻓﺘﺎده ﺑﻮد .ﻫﻤﻪ را ﮔﻮش دادم .ﻫﻴﭽﻜﺪام ﭘﻴﺎﻣﻲ
ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ .ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم .ﺣﻮﺻﻠﺔ ﻛﺴﻲ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ .ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﺎرك دﻟﻢ
ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺗﺎ ﻏﺮوب آن روز را ﺟﺰ ﺑﺎ ﺟﺎﻧﻮر ﻳﺎ ﭘﺮﻧﺪه
ﻧﺒﺎﺷﻢ .رﻓﺘﻢ ﻻي در ﺑﺎﻟﻜﻨﻢ را ﻛﻤﻲ ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ ﭘﺎﭘﺮي ﻣﻴﻞ ﻛﺮد ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻳﺪ.
ﺑﻌﺪ ﭘﺮﻳﺰ ﺗﻠﻔﻦ را ﻛﺸﻴﺪم ﻛﻪ ﺧﻴﺎل ﺧﻮدم را راﺣﺖ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻢ .راﺳﺘﺶ ﺗﻪ دﻟﻢ
ﺗﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮدم ﻧﻜﻨﺪ ﺗﻠﻔﻨﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪام ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﺎل ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺷﻤﺎرة ﺗﻠﻔﻦ ﻣﺤﻞ ﻛﺎرم را ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد ،ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﺧﺎﻧﻪام را
ﻫﻢ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ .اﻟﺒﺘﻪ اﺳﻤﻢ ﺗﻮي دﻓﺘﺮ ﺗﻠﻔﻦ ﻧﺒﻮد .ﺧﻮدم از ﻫﻤﺎن اول
ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدم .اﻣﺎ ﺑﺮاي ﻳﺎﻓﺘﻦ آن ﻫﻴﭻ ﻛﺎري از اﻳﻦ آدم ﺑﻌﻴﺪ ﻧﺒﻮد .از ژاﻣﺒﻮﻧﻲ ﻛﻪ
ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮدم ،ﺳﺎﻧﺪوﻳﭽﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮدم درﺳﺖ ﻛﺮدم و ﻧﻮاري از ﻛﺎرﻫﺎي ﻣﻮزارت
ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺗﻜﻴﻪ دادم ﺑﻪ ﻣﺒﻞ .ﻣﻮزارت ﻣﺤﺸﺮ اﺳﺖ .ﻳﻚ ﻛﻮدك ﺷﻴﻄﺎن ﺗﻮي
ﺗﻤﺎم ﻛﺎرﻫﺎﻳﺶ ﻫﻤﻴﺸﻪ دارد ﺟﻔﺘﻚ ﻣﻲاﻧﺪازد .داﺷﺘﻢ ﮔﺎز ﻣﻲزدم ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺪوﻳﭽﻢ و
ﺑﻪ ﺷﻴﻄﻨﺘﻬﺎي ﻣﻮزارت ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﻛﺴﻲ از ﭘﺎﺋﻴﻦ زﻧﮓ در ﺧﺎﻧﻪام را زد .اول
ﻣﺤﻞ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻢ .ﮔﻔﺘﻢ ﻛﺎر ﺑﭽﻪﻫﺎي ﺷﻴﻄﺎن ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪ اﺳﺖ .ﮔﺎﻫﻲ ﻛﺮم ﻣﺮدم
آزارﻳﺸﺎن را ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎرﻫﺎ ﻣﻲﺧﻮاﺑﺎﻧﺪﻧﺪ .ﺑﺎز زدﻧﺪ .ﺳﻪ ﺑﺎر ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ .ﺿﺒﻂ را
ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮدم .ﭘﺎ ﺷﺪم وﮔﻮﺷﻲ ﻫﺎﻳﻔﻮن را ﺑﺮداﺷﺘﻢ:
ـ ﺑﻠﻪ.
ـ در رو ﺑﺎز ﻛﻦ ﺳﻠﻴﻢ ﻣﻨﻢ.
ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﻮد .ﺗﺎ وﻗﺘﻲ از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ ارﺗﻌﺎش ﺻﺪاش ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم.
وﻗﺘﻲ دوﺗﺎﺷﺎن را ﺑﺎﻻ ،ﭘﺸﺖ در دﻳﺪم ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم.
ـ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﺪه ﺧﺎﻧﻢ و آﻗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻳﺎد ﻣﻦ ﻛﺮدﻧﺪ!
ﺷﻴﺪه ﺧﻮدش را ﺗﻮي ﭘﺎﻟﺘﻮي ﻛﻠﻔﺘﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ از ﺳﺮﻣﺎ .دﺳﺖ
ﮔﺬاﺷﺘﻢ دور ﺷﺎﻧﻪاش و ﺑﺮدﻣﺶ ﺗﺎ ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﻣﺒﻞ .ﺷﺎﻫﺮخ داﺷﺖ ﭘﺎي در
ﻛﻔﺸﻬﺎﻳﺶ را درﻣﻲآورد .در ﺑﺎﻟﻜﻦ را ﺑﺴﺘﻢ و رﻓﺘﻢ ﻃﺮف ﺷﺎﻫﺮخ.
ـ ﺧﺒﺮي ﺷﺪه؟
ـ ﺑﺸﻴﻦ ﺑﺮات ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻴﻢ.
ﺑﺎروت در ﺣﺎل اﻧﻔﺠﺎري زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﻮد .ﻫﻤﺎن دم در ،ﺗﻮي
راﻫﺮو آﻧﺮا ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺸﺎن دﻳﺪه ﺑﻮدم و ﺑﻪ روي ﺧﻮدم ﻧﻴﺎورده ﺑﻮدم.
ﺷﻴﺪه ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮔﻔﺖ:
47
ـ ﻛﺠﺎ ﺑﻮدي اﻣﺮوز؟ ﺗﻠﻔﻨﺖ را ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدي؟
ـ ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﻳﻦ زﻧﮓ زده ﺑﻮدﻳﻦ؟
ـ آره.
ـ ﭘﺲ ﭼﺮا ﭘﻴﺎم ﻧﺬاﺷﺘﻴﻦ.
ﺷﺎﻫﺮخ آﻣﺪ ﻧﺸﺴﺖ :ﺗﻮ ﭘﻴﺎﻣﮕﻴﺮ ﻛﻪ زﻳﺎد ﻧﻤﻲﺷﻪ ﺣﺮف زد.
ﮔﻔﺘﻢ" :اول ﺑﮕﻴﻦ ﭼﻲ ﻣﻲﺧﻮرﻳﻦ؟" .ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ آراﻣﺶ
ﻣﻮﻗﺘﺸﺎن را ﻛﺶ ﺑﺪﻫﻢ.
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ :ﻫﻴﭽﻲ ﺑﻴﺎ ﺑﺸﻴﻦ.
ﮔﻔﺘﻢ :ﭘﺲ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻴﻦ ﻛﺘﺮي را روي اﺟﺎق ﺑﮕﺬارم و ﺑﻴﺎم.
از ﺟﻠﻮ در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ رد ﻣﻲﺷﺪم آﺳﺘﻴﻦ ژاﻛﺘﻢ رﻓﺖ ﺗﻮي دﺳﺘﮕﻴﺮه.
ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮد .آﻣﺪم ﻓﺤﺶ ﺑﺪﻫﻢ ،ﺟﻠﻮ ﺧﻮدم را ﮔﺮﻓﺘﻢ .وﻗﺘﻲ ﺗﻮي
آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدم ﺷﻴﺪه ﺻﺪاش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ :ﺑﺒﻴﻦ ﺳﻠﻴﻢ ﺗﻮ اﻓﺸﻴﻦ ﺧﺮﻣﻲ را ﻛﻪ ﻳﺎدت
ﻣﻲآد؟
ـ آره .اون دوﺳﺖ ﺷﻮﻣﻦﺗﻮن را ﻣﻴﮕﻲ دﻳﮕﻪ ،ﻫﻤﻮن ﻛﻪ اﻳﻦ اواﺧﺮ ﻛﺎرش
ﻛﻤﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد؟
ـ آره.
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ :دﻳﺮوز ﺟﺴﺪﺷﻮ ﺗﻮ اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﺶ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن.
ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ روي زﻣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ.
ﺷﻴﺪه اﻧﮕﺎر ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻐﻀﺶ را ﻓﺮو ﺧﻮرده ﺑﺎﺷﺪ ،زد زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ و ﺑﺮﻳﺪه ﺑﺮﻳﺪه
ﻣﻴﺎن ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﺮﻳﻪ ﮔﻔﺖ:
ـ ﻧﻤﻲ ...دوﻧﻲ ...ﭼﻄﻮر ...ﻛﺸﺘﻨﺶ ...ﺑﻲﺷﺮﻓﺎ...
زور زدم ﺗﺎ از ﺟﺎ ﭘﺎ ﺷﺪم .رﻓﺘﻢ ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺷﺎﻧﻪﻫﺎش را در ﺑﻐﻞ
ﮔﺮﻓﺘﻢ.
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ" :ﺑﺬار ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻪ ".و رﻓﺖ از ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ زﻳﺮ ﺳﻴﮕﺎري را
آورد و ﺳﻴﮕﺎري ﺑﺮاي ﺧﻮدش روﺷﻦﻛﺮد.
ـ آﺧﻪ ﻛﺎر ﻛﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﻪ؟
ﺷﻴﺪه ﻣﻴﺎن ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﻔﺖ :ﻧﻤﻲدوﻧﻢ.
ﺷﺎﻫﺮخ ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮد .دود ﭘﺨﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ و ﺑﺎﻻي ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ و
ﻣﻮﻫﺎش .و ﻣﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎش را ﻧﻤﻲدﻳﺪم.
ـ دﺷﻤﻦ داﺷﺘﻪ؟
48
ـ ﭼﻪ دﺷﻤﻨﻲ؟ اون ﻫﻢ ﺗﻮ آﻟﻤﺎن.
ـ ﻛﻲ اﻳﻦ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده؟
ـ ﭼﻬﺎر روز ﭘﻴﺶ .ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎ ﮔﻮﻳﺎ ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺲ ﺧﺒﺮ ﻣﻲدن.
ﺷﻴﺪه ﭘﺎ ﺷﺪ و رﻓﺖ ﺑﻪ دﺳﺘﺸﻮﺋﻲ .آب زد ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻛﻨﺎرم
ﻧﺸﺴﺖ .دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺖ زﻳﺮ ﮔﻮﻧﻪاش و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد .ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ ﻫﻨﻮز ﺧﻴﺲ ﺑﻮد.
ﮔﻔﺘﻢ :ﻛﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﺒﺮ داد؟ ﻛِﻲ؟
ـ ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎش .ﻫﻤﻴﻦ اﻣﺮوز .ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺮادر و ﺧﻮاﻫﺮ اﻓﺸﻴﻦ را ﺗﻮي اﻳﺮان
ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ .ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ .ﻗﻮل دادﻳﻢ ﺑﺮاش ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻢ.
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ :ﺑﻴﭽﺎره اﻓﺸﻴﻦ.
ـ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺮاش ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻳﻦ؟
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ :ﻫﻨﻮز ،ﻧﻪ.
ﮔﻔﺘﻢ :ﭘﺎﺷﻴﻦ از ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﺑﺰﻧﻴﻦ .ﺷﺎﻳﺪ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻳﻦ.
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻢ .ﺷﺎﻫﺮخ ﺗﻮ ﺧﻮدت ﺣﺮف ﺑﺰن.
ﭘﺎ ﺷﺪم ﭘﺮﻳﺰ ﺗﻠﻔﻦ را دوﺑﺎره وﺻﻞ ﻛﺮدم .ﺑﻌﺪ ﺗﻠﻔﻦ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و آوردم دادم
دﺳﺖ ﺷﺎﻫﺮخ .ﺷﺎﻫﺮخ دﺳﺖ ﻛﺮد ﺗﻮي ﺟﻴﺐ ﻛﺘﺶ و دﻓﺘﺮﭼﺔ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﻠﻔﻨﺶ را
درآورد .ﺑﺮگ زد .ﭼﻨﺪ ﺑﺎر .ﺑﻌﺪ آﻧﺮا روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺷﻤﺎره را ﮔﺮﻓﺖ .ﺷﻤﺎرة
ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎﻧﺸﺎن در اﻳﺮان ﺑﻮد .دوﺳﺘﺶ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد .ﻣﺎدر دوﺳﺘﺶ ﮔﻮﺷﻲ را
ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد .ﮔﻔﺖ ﺧﺒﺮ را ﺷﻨﻴﺪهاﻧﺪ .اﻻن دوﺳﺖ و آﺷﻨﺎ ،ﻫﻤﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﺮادر اﻓﺸﻴﻦ
ﻫﺴﺘﻨﺪ.
ﻛﺘﺮي روي اﺟﺎق ﺳﻮت ﻛﺸﻴﺪ .ﭘﺎ ﺷﺪم .اﻳﻨﺒﺎر ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ آﺳﺘﻴﻨﻢ ﺑﻮد .از
ﺑﻐﻞ در ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻧﻮازش دﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪم روي دﺳﺘﮕﻴﺮة در.
ﭼﺎي ﻛﻪ دم آﻣﺪ ،ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ اول ﺑﻪ ﭼﺎي ﺧﻮردن .ﺑﻌﺪ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل اﻓﺘﺎدﻳﻢ ﺑﻪ
ﻋﺮق ﺧﻮردن و ﺣﺮف زدن .ﻳﻜﻲ دوﺑﺎري ﻫﻢ زﻧﮓ زدﻳﻢ ﺑﻪ آﻟﻤﺎن .ﺑﻪ ﻫﻤﺎن
دوﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ زﻧﮓ زده ﺑﻮد .ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ اﻳﻦ اواﺧﺮ اﻓﺸﻴﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ
اوﻗﺎت ﺑﺎ ﻳﻜﻲ دﻳﺪه ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﭘﻠﻴﺲ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﻲﮔﺸﺖ ﭘﻴﺪاش ﻛﻨﺪ .ﻃﺮف
ﺧﻮدش را ﻓﻴﻠﻤﺴﺎز ﺑﻪ او ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد .و ﻗﺮار ﺑﻮد ﻛﻪ از زﻧﺪﮔﻲ و ﻛﺎرﻫﺎي
اﻓﺸﻴﻦ ﻳﻚ ﻓﻴﻠﻢ ﻛﻮﺗﺎه ﺑﺴﺎزد .اﻳﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﺣﺮف ﺑﻮد .راﺳﺖ ﻳﺎ دروﻏﺶ را ﻛﺴﻲ
درﺳﺖ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ .اﻓﺸﻴﻦ را ﺑﺎ ﻛﺎرد ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ .ﻋﻴﻦ ﺑﺨﺘﻴﺎر و ﻳﻚ ﺷﻮﻣﻦ
دﻳﮕﺮ ،ﻓﺮﺧﺰاد .زﺑﺎﻧﺶ را ﻫﻢ ﺑﺮﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ.
49
آن ﺷﺐ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻢ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺮوﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن .ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻧﮕﻬﺸﺎن داﺷﺘﻢ .روز ﺑﻌﺪ
ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺳﺮﻛﺎر ﮔﻔﺘﻢ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ.
ﺳﺮ ﻛﺎر زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﻣﻬﺪي و ﺧﺒﺮ را ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ .اﻓﺸﻴﻦ را زﻳﺎد ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺖ.
ـ ﻫﻴﭻ ﻃﺮﻓﺎي ﻣﺎ ﻫﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮد؟
ـ ﻳﺎدم ﻧﻴﺴﺖ .وﻟﻲ ﺧﺐ ﻛﻢ و ﺑﻴﺶ ﻣﻌﺮوف ﺑﻮد .ﻳﻜﻲ دوﺑﺎر ﺗﻮ وﻳﺪﺋﻮ ﻛﺎرﻫﺎش
را دﻳﺪه ﺑﻮدم.
ـ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﻛﺎر ﻛﻲ ﺑﺎﺷﻪ.
ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ.
ـ ﺗﻮ ﻛﺎرﻫﺎي ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻛﻪ ﻓﻌﺎل ﻧﺒﻮده؟
ـ اوﻧﻄﻮر ﻧﻪ .اﻣﺎ ﺧﻮب ﺗﻮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎش ﮔﺎﻫﻲ ﺣﻜﻮﻣﺖ و آﺧﻮﻧﺪارو دﺳﺖ
ﻣﻴﻨﺪاﺧﺘﻪ.
ـ اﻳﻨﺎ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﻮﻟﻪ .ﻣﻨﻈﻮرم ﺗﺸﻜﻴﻼت و اﻳﻦﺣﺮﻓﺎ؟
ـ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ.
ـ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﻛﺎر اﻳﻦ دﻳﻮﺛﺎﺳﺖ؟
ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ.
ـ ﺷﻴﺪه ﭼﻄﻮره؟
ـ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻲ ﭼﻄﻮر ﺑﺎﺷﻪ؟
ـ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮري ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﺑﺎ ،زﻳﺎد ﺳﺨﺖ ﻧﮕﻴﺮ.
ـ ﺧﻴﻠﻲ ﻧﺎراﺣﺘﻪ .آﺧﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ دوﺳﺖ اون ﺑﻮده ﺗﺎ ﺷﺎﻫﺮخ.
ـ ﺑﻴﺎرﺷﻮن اﻳﻨﺠﺎ .ﻣﻲﺧﻮاي ﻏﺮوﺑﻲ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻴﺎم دﻧﺒﺎﻟﺘﻮن.
ـ اﻻن ﻛﻪ ﺧﻮاﺑﻦ .ﺑﺬار ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮي ﻛﻪ ﺑﻴﺪار ﺷﺪن .ﺑﻬﺸﺎن زﻧﮓ ﺑﺰن.
ﻣﻬﺪي ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﺮاي راﺿﻲ ﻛﺮدن ﺧﻮدش و ﻣﻦ ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖ ﺑﺎر اول و
آﺧﺮ ﺣﻜﻮﻣﺖ اﻳﺮان را ﻳﻜﻲ ﻛﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺬاﺷﺖ.
ﻋﺼﺮ وﻗﺘﻲ ﺑﺎ دوﭼﺮﺧﻪ ﻣﻲراﻧﺪم ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ ،ﻣﺮدي در ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﺧﻴﺎﺑﺎن
ﺗﻮي ﭘﻴﺎدهرو ﺑﺎ ﻛﻼه و ﭘﺎﻟﺘﻮ ﻧﻈﺮم را ﮔﺮﻓﺖ .ﻳﻚ ﺟﻮرﻫﺎﺋﻲ ﺷﻜﻞ اﺳﺪي ﺑﻮد .وﻗﺖ
ﭘﻴﺎده ﺷﺪن و دﻧﺒﺎل ﻛﺮدﻧﺶ را ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ .ﻳﻚ ﻣﻘﺪار ﻛﻪ ﭘﺎ زدم
ﻓﺮﻣﺎن دوﭼﺮﺧﻪ را ﻛﺞ ﻛﺮدم ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﺎزار ﺗﺮﻛﻬﺎ و ﻣﺮاﻛﺸﻴﻬﺎ .از ﻳﻚ ﻣﻐﺎزه ﺻﺪاي
آﻫﻨﮕﻬﺎي ﻋﺮﺑﻲ ﻣﻲآﻣﺪ ،از ﻣﻐﺎزهاي دﻳﮕﺮ آواز ﺗﺮﻛﻲ .ﭘﻴﺎدهروﻫﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد و
ﭘﺮ از دوﭼﺮﺧﻪﻫﺎيِ ﺑﻐﻞِ ﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﺷﺪه .دو ﻧﻔﺮ ﻣﺮاﻛﺸﻲ رﻳﺸﻮ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺟﻠﺒﻪﻫﺎي
ﺑﻠﻨﺪﺷﺎن اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ دم ﻳﻚ ﺑﻘﺎﻟﻲ و ﺑﻪ ﻫﺮﻛﺲ ﻛﻪ از ﺟﻠﻮﺷﺎن رد ﻣﻲﺷﺪ
50
اﻋﻼﻣﻴﻪﻫﺎي ﻛﻤﻚ ﻣﺎﻟﻲ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزان ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﻣﻲدادﻧﺪ .ﭘﻴﺎده
ﺷﺪم ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺗﺎﻓﺘﻮن ﮔﺮم و ﻣﻘﺪاري ﭘﻨﻴﺮ ﺳﻔﻴﺪ و ﺣﻠﻮا ارده ﻛﻪ ﺷﻴﺪه دوﺳﺖ داﺷﺖ
ﺧﺮﻳﺪم .اﺿﺎﻓﻪ ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ اﮔﺮ رﻓﺘﻴﻢ ﭘﻬﻠﻮي ﻣﻬﺪي ﺑﺮاي او ﻫﻢ ﺑﺒﺮﻳﻢ.
وﻗﺘﻲ در ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺎز ﻛﺮدم ،از ﺗﻮي راﻫﺮو ﺑﻮي ﭘﻠﻮ ﺧﻮرد ﺑﻪ دﻣﺎﻏﻢ و ﺑﻌﺪ
ﺻﺪاي ﺧﻨﺪهﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ و ﻣﺨﺼﻮص ﻣﻬﺪي را ﺷﻨﻴﺪم .ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد داﺷﺖ دﺳﺖ
ﺑﭽﻪﻫﺎ را ﮔﺎز ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ.
آن ﺷﺐ ﺑﺎ ﻣﻬﺪي ﻧﺮﻓﺘﻴﻢ دﻟﻔﺖ .او را ﻫﻢ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻴﻢ ﺑﺮود .روز ﺑﻌﺪ
ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﻇﻬﺮ ﻛﻪ آﻣﺎده ﻣﻲﺷﺪم ﺑﺮوم ﺳﺮ ﻛﺎر ،آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﻴﺪار ﺷﺪﻧﺪ .ﻗﺮار ﺷﺪ
ﻣﻬﺪي ﺳﺮ راﻫﺶ ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه را ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن .ﺣﺎﻟﺸﺎن ﺑﺎ ﺷﻠﻮغ ﺑﺎزﻳﻬﺎي
ﻣﻬﺪي و ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺘﻨﻬﺎش ﻛﻤﻲ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد .اﻣﺎ ﺑﻮش ﻣﻲآﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﺔ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ
ﻛﻨﺴﺮت ﺳﻴﻤﺎ ﺑﻴﻨﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺨﻮرد .ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺣﺮف رﻓﺘﻨﺸﺎن ﺑﻪ آﻟﻤﺎن ﺑﻮد و ﺷﺮﻛﺖ
در ﻣﺮاﺳﻢ ﺧﺎﻛﺴﭙﺎري اﻓﺸﻴﻦ .ﺷﺎﻫﺮخ زﻳﺎد رﻏﺒﺘﻲ ﺑﻪ رﻓﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺖ ،ﭼﻮن ﻳﺎد
ﻣﺮگ ﻣﺎدرش ﻣﻲاﻓﺘﺎد .ﺑﻌﺪ از آن در ﻫﻴﭻ ﻣﺮاﺳﻢ ﺧﺎﻛﺴﭙﺎري ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد.
ﻧﻤﻲرﻓﺘﻨﺪ ﻫﻢ ،در آن ﺣﻴﺺ و ﺑﻴﺺ ﺣﺎل رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻛﻨﺴﺮت را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ .ﺑﺎ اﻳﻦ
وﺟﻮد ﺗﺎ ﺟﻤﻌﻪ ﺻﺒﺮ ﻛﺮدم و ﻫﻴﭻ ﻧﮕﻔﺘﻢ .ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺗﺎ آن روز ﺷﺎﻳﺪ ورق ﺑﺮﮔﺮدد.
ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﻇﻬﺮ ﺟﻤﻌﻪ زﻧﮓ زدم ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺣﺎﻟﺶ را دارﻧﺪ ﺑﺮوﻳﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ .ﻛﺴﻲ ﮔﻮﺷﻲ
را ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺖ .ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻫﻨﻮز ﺧﻮاﺑﻨﺪ .ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ زﻧﮓ زدم ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻮﺷﻲ را
ﺑﺮداﺷﺖ:
ـ ﻛﺠﺎﺋﻲ؟
ـ ﺧﺎﻧﻪ.
ـ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﺳﺮ ﻛﺎري ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﺑﺸﻢ.
ـ ﭼﻲ ﺷﺪه؟
ـ دﻳﺸﺐ ﺣﺎل ﺷﻴﺪه ﺑﺪ ﺷﺪ اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﺑﺮدﻣﺶ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن .ﻫﻤﺎن درد
ﻗﺪﻳﻤﻲ .رودهش ﺑﺎز ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي ﻛﺮده .اﻻن از اوﻧﺠﺎ اوﻣﺪم .ﻧﻴﮕﺮش داﺷﺘﻦ .دارم
ﻟﺒﺎﺳﺎش رو ﺑﺮاش ﻣﻲﺑﺮم.
ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ :ﻳﻪ دم ﺧﻮﺑﻪ .دم ﺑﻌﺪ ﻣﻴﺮه ﺗﻮ ﻓﻜﺮ .اﻳﻦ ﺗﻠﻔﻨﻬﺎي آﻟﻤﺎن ﻫﻢ ﺗﻮ
ﺧﺮاب ﻛﺮدن ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻲ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻧﺒﻮده.
ـ ﺑﺎزم ﺧﺒﺮ ﺗﺎزهاي از اون ﺷﺪه؟
ـ ﺧﺒﺮ ﺗﺎزه ﻛﻪ ﭼﻲ ﺑﮕﻢ .ﺧﺒﺮاي وﺣﺸﺘﻨﺎك ﻣﻲرﺳﻪ .اول ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻦ زﺑﻮﻧﺶ
رو ﺑﺮﻳﺪن .ﺣﺎﻻ ﻣﻴﮕﻦ ﭼﺸﻤﺶ رو ﻫﻢ درآوردن ،ﻧﻤﻲدوﻧﻢ ،آﻟﺘﺶ رو ﺑﺮﻳﺪن.
51
ﺑﻌﺪ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ.
آﻣﺪم ﺑﭙﺮﺳﻢ ﻧﮕﺮان وﺿﻊ ﺧﻮدﺷﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ ﻧﭙﺮﺳﻴﺪم .ﺗﺮﺳﻴﺪم ﺑﻴﺸﺘﺮ
آﺷﻔﺘﻪﺷﺎن ﻛﻨﻢ .ﻳﺎدم اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻳﻜﻲ دو ﻧﺎﻣﺔ ﺗﻬﺪﻳﺪآﻣﻴﺰ ﻛﻪ ده ﺳﺎل ﭘﻴﺶ،
ﺑﻌﺪ از آن ﻣﺼﺎﺣﺒﻪﻫﺎي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ ،ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻲِﺧﺎﻧﻪاي ﻛﻪ آﻧﻮﻗﺘﻬﺎ ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻨﺪ
ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﭘﺴﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد .ﺑﺎ ﻛﻤﻚ ﭘﻠﻴﺲ ﺟﺎﻳﺸﺎن را ﻫﻤﺎن ﺳﺎل ﺧﻴﻠﻲ زود ﻋﻮض
ﻛﺮدﻧﺪ.
ـ ﺑﻴﺎ دوﺗﺎﺋﻲ از ﺷﻴﺪه ﺧﻮاﻫﺶ ﻛﻨﻴﻢ ﻳﻪ ﭼﻨﺪ روزي اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع رو ﻓﺮاﻣﻮش
ﻛﻨﻪ.
ـ ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻪ .ﺑﭽﺔ ﻳﻚ ﻛﻮﭼﻪ ﺑﻮدن .ﻫﻲ ﻳﻪ ﭼﻴﺰاﺋﻲ ﻳﺎدش ﻣﻴﺎد .ﺑﻌﺪ ﻫﻲ ﺳﻴﮕﺎر
ﭘﺸﺖ ﺳﻴﮕﺎر .ﺳﻴﮕﺎر ﭘﺸﺖ ﺳﻴﮕﺎر .آن ﻫﻢ ﺑﺎ ﺷﻜﻢ ﺧﺎﻟﻲ.
ﮔﻔﺘﻢ :ﭘﺲ ﺑﺮو ،ﻣﻨﻢ اﻻن ﺧﻮدﻣﻮ ﻣﻲ رﺳﻮﻧﻢ.
ﭘﺎﭘﺮي ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪ و داﺷﺖ از روي ﭘﻴﺸﺎﻣﺪﮔﻲ ﺑﺎرﻳﻚ ﭘﺎﺋﻴﻦ
ﭘﻨﺠﺮه ،ﻛﻪ ﺑﻪ دﺷﻮاري ﺧﻮدش را روي آن ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﻦ را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد.
ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن را از ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﺮﻓﺘﻢ .ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺑﺮاي ﭘﺎﭘﺮي آب و
داﻧﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و زدم از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون .ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ داﺷﺘﻢ روي دوﭼﺮﺧﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ
ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﻲراﻧﺪم.
ﻫﻮا ﺳﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد .ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده ﺑﻮدم ﺷﺎﻟﻢ را ﺑﺒﻨﺪم .ﺑﺎد ﺳﺮد از ﺗﻮي ﻳﻘﺔ
ﻛﺎﭘﺸﻨﻢ ﻣﻲرﻓﺖ ﺗﻮ .ﺗﺮﺳﻴﺪم ﺗﻮي آن ﺷﺮاﻳﻂ ﻛﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺎز دارﻧﺪ،
ﺑﻴﺨﻮدي ﺑﻴﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺮﻳﻀﻲ .ﻫﻤﺎن ﺳﺮ راه از اوﻟﻴﻦ ﻣﻐﺎزة ﻟﺒﺎسﻓﺮوﺷﻲ ،ﻳﻚ ﺷﺎل
ﺧﺮﻳﺪم و دور ﮔﺮدﻧﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪم و دوﺑﺎره ﭘﺮﻳﺪم روي دوﭼﺮﺧﻪ .ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪن ﺷﻴﺪه
ﻛﻔﺮم را درآورده ﺑﻮد .ﻳﺎد ﺳﺮدردﻫﺎي ﻣﻴﮕﺮﻧﻲ ﺧﻮاﻫﺮم اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم .ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺣﺎل
ﺑﺪش ﻫﻮاي ﻫﻤﻪ را داﺷﺖ .ﻓﻜﺮﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲآﻣﺪ ﺗﻮي ﻛﻠﻪام .ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﺎ رﺳﻴﺪم ﺑﻪ
آﻧﺠﺎ ،ﺳﺮ ﺷﻴﺪه داد ﺑﻜﺸﻢ ﻛﻪ ﻧﮕﺬارد ﻣﺮﻳﻀﺶ ﻛﻨﻨﺪ .ﺳﺮازﻳﺮي ﻟﺠﻦ ﺗﻮي اﻳﻦ
دﻧﻴﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﺪارد .از اول ﺑﻮده .اﻳﻨﻄﻮري رﻗﻢ ﺧﻮرده ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻳﻦ ﻟﺠﻨﺰار.
ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺳﺮش داد ﺑﻜﺸﻢ دﻧﻴﺎ را ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﺧﻮدﻣﺎن ﻣﺤﺪود
ﻛﻨﺪ ،ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺘﻨﻬﺎي ﻣﻬﺪي و ﻋﺸﻘﺶ ﺑﻪ اﻳﻦ روح ﻣﺎدرش ﻛﻪ ﺳﭙﺮدهاش
ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ ،ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺷﺎﻫﺮﺧﻲ ﻛﻪ ﺻﺒﻮراﻧﻪ ﻣﻮاﻇﺐ ﺣﺎﻟﺶ ﻫﺴﺖ .اﻣﺎ ﺑﻘﻴﻪ؟
دﻳﺪم ﻧﻤﻲﺷﻮد اﻓﺸﻴﻦ را از ﻧﻮ ﺣﺬف ﻛﺮد .ﻣﻦ ﻛﻪ او را زﻳﺎد ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ .ﺑﺮاي
ﺷﻴﺪه ،او ﻫﻢ ﺑﻮد ،ﺗﻮي ﻫﻤﺎن دﻧﻴﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻼﺻﻪاش ﻛﻨﻢ ﺑﻪ
ﺧﻮدﻣﺎن .از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎﻧﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﮔﻮش و دﻣﺎﻏﺶ را ﺑﺮﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ،
52
ﺣﺬﻓﺶ ﻛﺮده ﺑﻮدم از ﺧﻮدم ﺑﺪم آﻣﺪ .دﻧﺒﺎل ﻓﻜﺮ دﻳﮕﺮي ﺑﺮاي ﺗﺴﻜﻴﻦ دادن ﺑﻪ او
رﻓﺘﻢ .ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﻛﺮدم .ﻫﺮ دري را ﻛﻪ ﺑﺎز ﻣﻲﻛﺮدم ،ﻧﻜﺒﺖ و ﭼﺮك وارد ﻣﻲﺷﺪ.
ﻓﻜﺮﻫﺎ و ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ ﻛﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ .ﺑﺎز ﺧﻮرده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻣﺤﺪودﻳﺖ ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ ﻛﻪ در
ذﻫﻦ داﺷﺘﻢ ،ﺑﻪ رﻳﺪﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲزد ﺑﻪ ﻫﺮ آﻧﭽﻪ واﻗﻌﻴﺖ و ﻏﻴﺮواﻗﻌﻴﺖ ﺑﻮد و ﻣﺜﻠﻪ
ﺷﺪه ،ﻣﺜﻞ ﺟﺴﺪ ﺑﻴﭽﺎرة اﻓﺸﻴﻦ ،ﭼﻴﺰي ﺳﺮد و ﺑﻴﺮوح ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ ﺑﺮاﻳﺖ ﻛﻪ
ﻫﻤﺎن را ﺗﻮي دﻫﺎﻧﺖ ﻏﺮﻏﺮه ﻛﻨﻲ .ﺑﺮاي ﺧﻮدت .ﺑﺮاي دﻳﮕﺮان.
از ﺑﺲ ﺗﻮي ذﻫﻦ از اﻳﻦ ﻓﻜﺮﻫﺎ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﻣﻲﺑﺎﻓﺘﻢ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﻛﻲ رﺳﻴﺪم.
زﻧﺠﻴﺮ ﻗﻔﻞ دوﭼﺮﺧﻪام را ﺑﻪ ﻣﻴﻠﻪﻫﺎي دور ﺣﻴﺎط ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺴﺘﻢ .ﺷﻴﺪه روي
ﺗﺨﺖ زﻳﺮ ﻣﻼﻓﻪ دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد .ﺑﻪ ﺑﺎزوﻳﺶ ﺳﺮم وﺻﻞ ﺑﻮد .ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ.
ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﺪ ،ﺳﺮش ﮔﻴﺞ ﻣﻲرﻓﺖ .دﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪم روي ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ.
ـ ﺧﻮب ﻣﻲﺷﻲ دﺧﺘﺮ .ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻴﺰي ﻣﻲﺗﻮﻧﻲ ﺑﺨﻮري ﻳﺎ ﻧﻪ؟
ـ آره .اﻣﺎ ﻣﻴﻠﻲ ﻧﺪارم.
ـ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﻮده ﺧﻮﻧﺮﻳﺰﻳﺖ؟
ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد .ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ دﻟﺶ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ از اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎرياش زﻳﺎد
ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ.
ﮔﻔﺘﻢ :ﭼﻜﻨﻢ ﺑﺮات ﻛﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺸﻲ.
ﺑﻴﺤﺎل ﺧﻨﺪﻳﺪ :دﺳﺘﺘﻮ ﺑﮕﺬار رو ﭘﻴﺸﻮﻧﻴﻢ ﺑﺮام دﻋﺎي اﻣﻦ ﻳﺠﻴﺐ ﺑﺨﻮن.
ـ ﺟﺪي ﻣﻲﮔﻲ؟
ﮔﻔﺖ :ﺑﭽﻪ ﻛﻪ ﺑﻮدم .وﻗﺘﻲ ﻣﺮﻳﺾ ﻣﻲﺷﺪم ﺑﺎﺑﺎم دﺳﺘﺸﻮ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ رو
ﭘﻴﺸﻮﻧﻴﻢ و ﺑﺮام ﻣﻲﺧﻮﻧﺪ .از اون وﻗﺘﺎ ﻳﺎدﻣﻪ.
ﮔﻔﺘﻢ :ﺑﺮا ﻫﻤﻴﻦ وﻗﺘﻲ ﺑﺰرگ ﺷﺪي ،زدي ﺑﻪ ﺳﻴﻢ آﺧﺮ و رﻓﺘﻲ رﻗﺎص ﺷﺪي؟
ﻟﺒﻬﺎش را ﺑﻪ ﺧﻨﺪه ﻛﻤﻲ از ﻫﻢ ﺑﺎز ﻛﺮد و ﻣﻮﻫﺎي اﻓﺘﺎده روي ﭘﻴﺸﺎﻧﻲاش را
ﻛﻨﺎر زد .زﻳﺮ ﻧﺎﺧﻦ اﻧﮕﺸﺘﺎن دﺳﺘﺶ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد .ﺷﺎﻫﺮخ ﻫﻢ ﭘﻴﺪاش ﺷﺪ.
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺣﺮف ﻣﻲزد ،ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻲ را ﻛﻪ ﺗﻮي ﻛﻴﻒ ﺑﺎ ﺧﻮدش آورده ﺑﻮد
آرام آرام درآورد ﺗﻮي ﻛﻤﺪ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻐﻞ ﺗﺨﺖ ﺷﻴﺪه ﮔﺬاﺷﺖ .ﭘﺮﺳﺘﺎري آﻣﺪ ﺳﺮاغ
ﺷﻴﺪه .ﻣﻦ و ﺷﺎﻫﺮخ رﻓﺘﻴﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺗﻮي رﺳﺘﻮران ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺮخ ﺳﻴﮕﺎري دود ﻛﻨﺪ.
ﺑﻌﺪ از آن رﻓﺘﻴﻢ ﻃﺮف ﺗﻠﻔﻦ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺗﻮي ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن .ﻣﻦ زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﻣﻬﺪي.
ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد .ﺑﺮاﻳﺶ ﭘﻴﻐﺎم ﮔﺬاﺷﺘﻢ .ﮔﻔﺘﻢ ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻜﻮﺑﺪ و ﺑﻴﺎﻳﺪ .ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮخ
ﮔﻔﺘﻢ او ﻫﻢ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﻴﺎل ﻣﻬﺪي راﺣﺖ ﺷﻮد .ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻴﻢ ﺑﺎﻻ .ﺷﻴﺪه
ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺨﻮاﺑﺪ .دوﺑﺎره زدﻳﻢ از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون .ﺗﻮي ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻫﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪﻳﻢ .ﻫﻮا
53
ﺳﺮد ﺑﻮد .ﻟﻄﻔﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن و ﻳﺎ ﭘﺎرك وﻗﺖ را ﺑﺎ ﻗﺪم زدن ﺗﻠﻒ ﻛﻨﻴﻢ.
ﺑﻌﺪ از ﻳﻜﻲ دو ﺑﺎر ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﺋﻴﻦ رﻓﺘﻦ ﺗﻮي راه ﺑﺎرﻳﻜﻪاي ،ﭘﺎي ﻳﻚ ردﻳﻒ درﺧﺖ
ﻛﻪ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻴﻢ ﺗﻬﺶ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲرود ،ﭼﭙﻴﺪﻳﻢ ﺗﻮي ﻳﻚ ﻛﺎﻓﻪ .دوﺗﺎ ﻋﻼف ﻣﺜﻞ
ﻣﺎ آن وﻗﺖ روز داﺷﺘﻨﺪ در ﻳﻚ ﻗﺴﻤﺖ از ﻛﺎﻓﻪ ﺑﻴﻠﻴﺎرد ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ .دود
ﺳﻴﮕﺎر ﻫﻢ ﺑﺎﻻي ﺳﺮﺷﺎن ﺗﻮده ﺷﺪه ﺑﻮد .ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻮي ﻛﺎﻓﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دﻳﻮارﻫﺎ و
ﺳﻘﻔﺶ ﻛﻪ روﻛﺶ ﭼﻮﺑﻲ داﺷﺖ ،ﻗﻬﻮهاي و ﺗﺎرﻳﻚ ﻣﻲزد.
وﻗﺘﻲ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ :ﻳﻌﻨﻲ اﻣﺮوز ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺮوﻳﻢ ﻛﻨﺴﺮت.
ﭘﺎك از ﻳﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد.
ـ ﻛﺎش ﻳﻜﻲ ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﺷﺪ ،ﻣﻲرﻓﺖ.
ـ ﻓﻜﺮ ﺷﻮ ﻧﻜﻦ.
ﺳﻔﺎرش آﺑﺠﻮ دادﻳﻢ .ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺻﺤﺒﺘﻤﺎن ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﺎﺟﺮاي اﻓﺸﻴﻦ.
ﺷﺎﻫﺮخ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺳﺮ در ﺑﻴﺎورد ﻛﺎر ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ .ﻣﻦ ﭼﻮن ﺧﻴﻠﻲ
ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻤﺶ ذﻫﻨﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻲ ﻧﻤﻲرﻓﺖ .ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻣﻮرد ﻣﺸﻜﻮك ﺗﻮي ﭘﺮوﻧﺪهاش
ﺑﻮد ﻛﻪ دوﺳﺘﺎﻧﺶ از آﻟﻤﺎن ﺧﻴﻠﻲ روي آن ﺗﺎﻛﻴﺪ داﺷﺘﻨﺪ .آن ﻫﻢ ﻏﻴﺐ ﺷﺪن
ﻫﻤﺎن ﻓﻴﻠﻤﺴﺎزي ﻛﻪ اﻳﻦ اواﺧﺮ ﺑﺎ او دﻳﺪه ﻣﻲﺷﺪ .وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻴﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﺪﻳﻢ،
ﺑﺮاي ﺑﻴﺮون آﻣﺪن از ﻓﻜﺮ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ،ﺻﺤﺒﺖ را ﻛﺸﺎﻧﺪم ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از
اﻳﻦ اﺗﻔﺎق داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻨﻈﻴﻤﺶ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ .روي ﻣﺎﺟﺮاي ﻓﺮار ﺧﻮدﺷﺎن از اﻳﺮان
دور ﻣﻲزد .ﻣﺘﻨﻲ ﺑﻮد ﺑﺎ دو ﺑﺎزﻳﮕﺮ .ﻫﺮ دو ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدﻧﺪ در ﻏﺮﺑﺖ اﺟﺮاي ﻛﺎري ﺑﺎ
ﺑﻴﺶ از دو ﺑﺎزﻳﮕﺮ ﺧﻴﻠﻲ دﺷﻮار اﺳﺖ.
ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه ﻛﺎر اﺻﻠﻲﺷﺎن در ﺗﺌﺎﺗﺮ ،ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻧﺒﻮد .ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ
داﺷﺘﻦ ﺗﺠﺮﺑﺔ ﺑﺎزي در ﻧﻤﺎﻳﺶ و آﺷﻨﺎﺋﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻦ ،ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻲاﻓﺘﺎدﻧﺪ ﺗﻮي ﺧﻂ
ﻧﻮﺷﺘﻦ .ﺷﺎﻫﺮخ اﻟﺒﺘﻪ ﻛﻤﻲ اﻫﻞ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﻮد .ﺗﻮ ﺟﻮاﻧﻴﻬﺎش ﻳﻜﻲ دو داﺳﺘﺎن ﻛﻮﺗﺎه
ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد .از ﺳﺌﻮال ﻛﺮدﻧﻢ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻧﮕﺮان ﺑﻴﻜﺎري و دﻣﺎغ ﺑﻪ دﻣﺎغ ﻫﻢ ﺷﺪن و
ﻧﺸﺴﺘﻨﺸﺎن ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺴﺘﻢ .ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺧﻴﺎﻟﻢ را راﺣﺖ ﻛﻨﺪ.
ـ اﻳﻨﻮ ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻢ ﺳﻠﻴﻢ .ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ﻛﺎر ﻣﻦ و ﺷﻴﺪه ﻧﻴﺴﺖ .ﻣﺎ
دﺳﺖ ﺑﺎﻻ ﻣﻲﺗﻮﻧﻴﻢ ﺑﺎزﻳﮕﺮاي ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ .اﻣﺎ ﺗﻮ اﻳﻦ ﭘﺮاﻛﻨﺪﮔﻲ ﭼﻪ ﻣﻲﺗﻮﻧﻴﻢ
ﺑﻜﻨﻴﻢ .ﻛﺎر ﺗﺌﺎﺗﺮ اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺨﺘﻪ .ﻫﺮ ﻛﺎري اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺳﺨﺘﻪ .ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎﻋﺚ
ﻣﻲﺷﻪ ﻛﻪ ﻫﻲ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺑﭙﻴﭽﻲ .ﻳﻪ دﻓﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﻓﻘﻂ داري
ﮔﺮﻓﺘﺎرﻳﺎترو ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻲ .ﻳﻜﻲ دوﺗﺎ ﻧﻤﺎﻳﺶ رو زورﻛﻲ ﻧﻮﺷﺘﻴﻢ .ﺧﻮب ﺑﻌﺪ ﭼﻲ .ﺗﻮ
54
اﻳﻦ ﺟﻮر ﻛﺎرا ﻳﻪ ﺣﺮف درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﻲ درﻧﻤﻴﺎد .ﺧﻮب ﻳﻪ ﺟﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﻓﺮﻧﮕﻴﺎ
"اﺳﺘﺎپ" ﻛﺮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎرا ﭼﻴﻪ؟
ﺧﻨﺪﻳﺪ و دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺖ روي ﺷﺎﻧﻪام :ﻓﻜﺮ ﻣﻦ و ﺷﻴﺪه ﻧﺒﺎش .ﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﻤﻲ
اﺳﺘﺎپ ﻛﺮدﻳﻢ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﭼﻪ ﻣﻲﺷﻪ .از اون ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻦ ﺣﺪ ﺧﻮدم رو ﻣﻲدوﻧﻢ .ﻗﻤﭙﺰ
ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺮا ﺧﻮدﻣﻮن در ﻛﻨﻴﻢ .ﺳﺨﺘﻪ .ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺳﺨﺘﻪ ﺑﺮا ﻣﻦ.
ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎش ﺧﻨﺪﻳﺪم :ﺣﻖ داري اﻧﮕﺎر .اﺳﺘﺎپ ﻛﺮدن ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ.
وﻗﺘﻲ ﻓﻜﺮﺷﻮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﺧﻮدﻣﻢ ﻣﺪﺗﻴﻪ ﺗﻮ ﻛﺎراي دﻳﮕﻪ اﺳﺘﺎپ ﻛﺮدم.
آﻧﻮﻗﺖ ﻛﻤﻲ ﺣﺮف زدﻳﻢ ﺳﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺮزﺧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮش اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻳﻢ.
ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻴﻢ اﺳﻢ آﻧﺮا ﭼﻪ ﺑﮕﺬارﻳﻢ .اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻳﻢ ﺑﺮ ﺧﺎﻛﻲ ﻏﺮﻳﺐ ،ﻣﺜﻞ ﺗﻨﺔ ﻫﻤﺎن
درﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎرك ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﻗﻠﻌﻪ دﻳﺪه ﺑﻮدم ،و اﻣﻴﺪي اﻧﺪك در ﺗﺎرﻳﻜﻴﻬﺎي
ﭘﻨﻬﺎن وﺟﻮدﻣﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ روزي ﺳﺒﺰ ﺷﺪن ﭼﻨﺪ ﺷﺎﺧﺔ ﺟﻮان را از ﻣﻴﺎن ﮔﻞ
و ﻻي رﻳﺸﻪﻫﺎي ﻣﺮدهﻣﺎن ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ.
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ :ﺟﺎي ﻣﻬﺪي ﺧﺎﻟﻲ ﺗﺎ اوﻧﻢ از اﺳﺘﺎپ ﻛﺮدﻧﺎش ﺑﮕﻪ و ﻣﺎ رو
ﺑﺨﻨﺪوﻧﻪ.
وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ،وﻗﺖ ﺷﺎم ﺑﻴﻤﺎرﻫﺎ ﺑﻮد .ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻛﻤﻲ ﺻﺒﺮ ﻛﺮدﻳﻢ.
ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻴﻢ ﺑﺎﻻ .ﭘﺮﺳﺘﺎر دم در ﺟﻠﻮﻣﺎن را ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ وﻗﺖ ﻣﻼﻗﺎت ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ دﻳﮕﺮ
اﺳﺖ .آﻧﻘﺪر ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﻮد ﻛﻪ دﻟﻤﺎن ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺑﺎ او ﺑﺪ ﺧﻠﻘﻲ ﻛﻨﻴﻢ .ﻗﻮل دادﻳﻢ ﻓﺮدا
ﻣﺮاﻋﺎت ﻛﻨﻴﻢ .او ﻫﻢ ﻛﻤﻲ ﻏﺮ زد ،ﺑﻌﺪ ﻛﻮﺗﺎه آﻣﺪ .دو ﺳﺎﻋﺘﻲ ﭘﻴﺶ ﺷﻴﺪه ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ و
ﺑﺎز از اﺳﺘﺎپ ﻛﺮدن ﮔﻔﺘﻴﻢ و ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ .ﺑﻌﺪ دوﺗﺎﺋﻲ آﻣﺪﻳﻢ ﺑﻴﺮون .ﺧﻮاﺳﺘﻢ
ﺷﺎﻫﺮخ را ﺑﻜﺸﺎﻧﻢ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮدم .اﺻﺮار ﻛﺮد ﺑﺮوﻳﻢ ﺧﺎﻧﺔ آﻧﻬﺎ ،ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ اﺳﺖ .ﻗﺒﻮل
ﻛﺮدم .وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﺷﺎﻫﺮخ ﭘﻴﺎﻣﻬﺎي ﺗﻠﻔﻨﻲاش را ﮔﻮش داد .ﻣﻬﺪي ﺳﻪ ﭘﻴﺎم
ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد .ﭘﻴﺎم ﻣﺎ را دﻳﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد .ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ زده ﺑﻮد ﺑﻴﺮون ﻛﻪ ﺗﻮي ﮔﺎراژ
ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﻬﺎي ﺗﺮﻛﺶ ﻳﺎ ﻛﺲ دﻳﮕﺮي ﻣﻮﺗﻮر ﻣﺎﺷﻴﻨﻲ را ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻛﻨﺪ .ﮔﺎﻫﻲ از
رﻓﺘﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ و آن ﮔﺎراژ ﺟﻮش ﻣﻲآورد .وﻟﻲ ﭼﺎرهاي ﻧﺪاﺷﺖ .ﺷﺎﻫﺮخ زﻧﮓ زد ﺑﻪ
او ﺟﺮﻳﺎن را ﻣﻔﺼﻞ ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮد .وﻗﺘﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ دوﺗﺎﺋﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ،ﻃﺎﻗﺖ
ﻧﻴﺎورد .ﺑﻌﺪ از ﺗﻠﻔﻦ ﻣﺎ ﺳﺮ ﺿﺮب ﭘﺮﻳﺪ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻓﻴﺎﺗﺶ و ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ
ﭘﻴﺪاش ﺷﺪ .ﺷﺎﻫﺮخ از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﻛﻮﺗﺎه وﻳﺪﺋﻮﺋﻲ اﻓﺸﻴﻦ دوﺗﺎ را داﺷﺖ .ﺧﻮد او
ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد .ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﮔﺬاﺷﺖ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻳﻢ .ﭼﻨﺪ ﺟﺎ ﺗﻮي ﺣﺮﻓﻬﺎش ﺳﺮان
ﺣﻜﻮﻣﺖ و ﺣﺰب اﻟﻠﻬﻲﻫﺎش را ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻣﺎﻻﻧﺪه ﺑﻮد .ﻳﻜﻲ دوﺗﺎ از ﺟﻮﻛﻬﺎش ﺑﺪك
ﻧﺒﻮد .ﺗﻮﺷﺎن ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻨﺪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد .اﻣﺎ ﺑﻘﻴﻪ ﻛﻤﻲ ﻟﻮس ﺑﻮدﻧﺪ .دﻟﻤﺎن ﺑﺮاﻳﺶ
55
ﺳﻮﺧﺖ .ﺑﺮاي ﺷﺎدي و ﻣﺴﺨﺮه ﺑﺎزﻳﻬﺎي ﺑﭽﻪﮔﺎﻧﻪاش ،وﻗﺘﻲ ﺗﻮي ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺎﻻ و
ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻲﭘﺮﻳﺪ و ﻣﺮدم را ﻣﻲﺧﻨﺪاﻧﺪ .آن ﺷﺐ ﻧﻪ ﻋﺮق ﺧﻮردﻳﻢ ،ﻧﻪ ﺑﺤﺚ ﺳﻴﺎﺳﻲ
ﻛﺮدﻳﻢ .ﻫﻤﻪﻣﺎن ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ .ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻳﻢ .ﻓﺮدا ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺳﻪ ﻧﻔﺮي
رﻓﺘﻴﻢ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن .ﺷﻴﺪه ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد .اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻛﻤﻲ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي داﺷﺖ.
ﻣﻬﺪي دو ﺳﻪ ﮔﺎز ﻧﺮم از ﺑﺎزوﻳﺶ ﮔﺮﻓﺖ .دﻓﺘﺮﭼﺔ ﻳﺎدداﺷﺘﺶ ﺑﻐﻞ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد.
ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﺮده ﺑﻮد.
ـ ﺑﺨﻮن ﺗﺎزه ﭼﻲ ﺗﻮش ﻧﻮﺷﺘﻲ ﺧﺎﻧﻮم؟
ـ ﻫﻴﭽﻲ .ﺷﺐ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﺑﺎﻻ ،ﭼﺮاﻏﺎي ﭘﺎﺋﻴﻦ اون ﺧﻮﻧﻪﻫﺎي دور رو ﻧﮕﺎ
ﻣﻲﻛﺮدم ﻳﺎد و ﺧﺎﻃﺮهﻫﺎﺋﻲ ﺗﻮي ﻛﻠﻪام اوﻣﺪ .ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﻮﻧﺎ رو ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺣﻮﺻﻠﻪ
ﻧﻜﺮدم.
ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ :ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻮﻧﺎ رو واﺳﺔ ﻣﺎ ﺑﮕﻮ .ﺑﺮات ﺗﻮ ﻛﻠﻪﻣﻮن ﺿﺒﻄﺶ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ.
ﺑﻌﺪ ﻛﻪ رﻓﺘﻲ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﺤﻮﻳﻠﺖ ﻣﻲدﻳﻢ.
ﺧﻨﺪﻳﺪ :ﭘﺲ ﺿﺒﻂ ﻛﻦ .آدم ﺧﺎﻃﺮه اﺳﺖ .ﺗﻤﺎم وﺟﻮدش ﺧﺎﻃﺮه اﺳﺖ.
ـ ﺿﺒﻂ ﺷﺪ .ﺣﺎﻻ دوﻣﻲ را ﺑﮕﻮ.
ـ ﺧﺎﻃﺮهﻫﺎ درﻫﻢ ﻣﻲﭘﻴﭽﻦ ،ﺷﻜﻠﻬﺎي ﺗﺎزهاي ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﻦ ،اﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ
ﺷﻜﻠﻬﺎي ﺗﺎزهﺷﻮن ،ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻬﻨﻪ و ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻣﻲﻣﻮﻧﻦ و ﻣﺜﻞ ﻳﻚ زﺧﻢ ﻗﺪﻳﻤﻲ
دردآورن.
ـ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد .اﻣﺎ ﺑﺎزم ﺿﺒﻂ ﺷﺪ .ﺑﻌﺪي؟
ﺷﻴﺪه ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻏﻤﮕﻴﻨﻲ ﮔﻔﺖ :ﺑﮕﻮ روح ﻣﺎدرت ﺑﻴﺎد ﻣﻨﻮ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﺒﺮه.
ﻣﻬﺪي ﺧﻢ ﺷﺪ روي او :ﻏﻠﻂ ﻛﺮدي .ﻣﮕﻪ ﻣﻲذارﻳﻢ .اﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﺑﻴﺨﻮد ﺑﻮد
ﺿﺒﻂ ﻧﻤﻲﺷﻪ.
روز ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺑﻮد .اﻓﺘﺎدﻳﻢ ﺑﻪ ﺣﺮف .ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ از روزﻫﺎي دﻳﮕﺮ
ﭘﻬﻠﻮي ﺷﻴﺪه ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ.
دوﺷﻨﺒﻪ وﻗﺘﻲ ﺳﺮِ ﻛﺎر ﺑﻮدم .ﻳﻜﻲ ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻛﺎر داﺷﺖ .ﺣﺪس
ﻣﻲزدم ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﺑﺎﺷﺪ .ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ .ﺧﻮدش ﺑﻮد.
ـ ﭘﻴﺪاﺗﻮن ﻧﺸﺪ آﻗﺎ! ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮن ﺑﻮدم.
از ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻳﺎ ﺑﻴﺤﻮﺻﻠﮕﻲ راﺳﺘﺶ را ﮔﻔﺘﻢ .ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آن ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪ
ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ دوﺗﻦ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﻴﺎﻳﻢ و ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪن ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ
56
ﺷﻴﺪه ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻧﻴﺎﺋﻴﻢ ﮔﻔﺖ" :آه .ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪ ﺷﺪ .ﺧﻴﻠﻲ دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ اوﻧﺎ رو
ﻫﻢ ﻣﻲدﻳﺪم".
ـ ﻣﮕﻪ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻲﺷﻮن؟
ـ آره ،آﻗﺎ ﺳﻠﻴﻢ .ﻛﻲ اوﻧﺎ رو ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻪ؟
ﻛﻮﺗﺎه آﻣﺪم :آره .ﺷﺎﻳﺪ ﺷﻤﺎ راﺳﺖ ﻣﻴﮕﻴﻦ.
ـ ﺣﻴﻒ ﺷﺪ ﻧﺪﻳﺪﻣﺸﻮن .واﻗﻌﺎً ﺣﻴﻒ ﺷﺪ.
ـ زﻳﺎد ﻏﺼﻪﺷﻮ ﻧﺨﻮرﻳﻦ .ﺑﺮاي دﻳﺪن وﻗﺖ ﺑﺴﻴﺎره .ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺷﻴﺪه ﺧﺎﻧﻢ
ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻪ .دﻋﺎ ﻛﻨﻴﻦ ﺧﻮب ﺑﺸﻪ .ﻳﻪ روز ﻣﻲﺑﻴﻨﻲﺷﻮن.
و ﺑﺎز ﺗﺸﻜﺮ ﻛﺮدم از ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﺑﻠﻴﻄﻬﺎ و ﮔﻔﺘﮕﻮ را ﺗﻤﺎم ﻛﺮدم .از اﻳﻦ ﻛﻪ اﺳﻢ
ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ از دﻫﻨﻢ ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻠﻲ از دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷﺪه ﺑﻮدم .اﺳﻢ
ﻧﻤﻲﺑﺮدم ﺣﺮف ﺑﻪ اﻳﻦ درازا ﻧﻤﻲﻛﺸﻴﺪ و ﺣﺮﻓﻬﺎي ﺧﻮدﻣﺎﻧﻲ ﺳﺮ دﻳﺪن او و دﻋﺎ
ﻛﻦ ﺧﻮب ﺷﻮد...
ﻏﺮوب ،ﺳﺮ راﻫﻢ ﻳﻚ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ رز ﺧﺮﻳﺪم و رﻓﺘﻢ ﺧﺎﻧﻪ .ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ﺷﺐ،
ﻧﻴﻤﺴﺎﻋﺘﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻼﻗﺎت ،از ﺧﺎﻧﻪ زدم ﺑﻴﺮون .ﺑﺎران رﻳﺰي ﻣﻲﺑﺎرﻳﺪ.
ﻏﺮوب ﻛﻪ ﻣﻲآﻣﺪم ﺧﺒﺮي از آن ﻧﺒﻮد .ﺣﻮﺻﻠﺔ ﭘﻮﺷﻴﺪن ﺑﺎراﻧﻲ و ﭘﺎ زدن ﺳﺮ
دوﭼﺮﺧﻪ زﻳﺮ ﺑﺎران را ﻧﺪاﺷﺘﻢ .ﺑﺎ اﺗﻮﺑﻮس رﻓﺘﻢ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن .ﭘﺎ ﻛﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي
اﺗﺎق ﺷﻴﺪه ،ﻳﻚ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﺑﺰرگ ﻣﻴﻨﺎي ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺷﺎﺧﻪ داودي زرد در
ﮔﻠﺪاﻧﻲ ﺷﻴﺸﻪاي روي ﻛﻤﺪ ﺑﻐﻞ ﺗﺨﺘﺨﻮاﺑﺶ دﻳﺪم .ﺷﻴﺪه ﻳﻚوري ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد
روي ﺗﺨﺖ و ﻛﺘﺎﺑﻲ را ورق ﻣﻲزد .ﺷﺎﻫﺮخ ﻧﺒﻮد .ﺣﺘﻤﺎً رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺳﻴﮕﺎر
ﺑﻜﺸﺪ .ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﻛﻪ ﺷﺪم ﮔﻞ رزﻫﺎ را ﺟﻠﻮش ﮔﺮﻓﺘﻢ:
ـ ﺑﺮاي ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ! ﺑﺎ ﻛﻠﻲ ادوﻳﺔ ﻫﻨﺪي!
ﻛﺘﺎﺑﺶ را ﺑﺴﺖ.
ـ ﻛﺠﺎﺋﻲ ﺑﺎﺑﺎ دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﺮات.
ﺳﺮش را ﺑﻮﺳﻴﺪم و ﮔﻔﺘﻢ :ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﻣﻦ اﻳﻦ ﮔﻼي ﺑﻴﻤﻘﺪارم را ﻛﺠﺎ ﺑﺬارم
ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ؟ ﺷﻤﺎرو ﻛﻪ از ﭼﻬﺎر ﻃﺮف اﻣﺮوز ﮔﻠﺒﺎران ﻛﺮدن! اوﻧﻢ ﭼﻪ ﮔﻠﻬﺎﺋﻲ!
ﺳﺮش را ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ ﻃﺮف ﮔﻠﻬﺎي ﻣﻴﻨﺎ و داودي :اﻳﻨﺎرو ﻣﻲﮔﻲ .ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎي
ﺗﻮ آورد.
ـ دوﺳﺘﺎي ﻣﻦ!
ـ آره .ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ .ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻴﺶ؟
ﺟﻠﻮي ﺗﻌﺠﺐ ﺧﻮدم را ﮔﺮﻓﺘﻢ.
57
ـ آﻫﺎ .آره .اﻳﻦ ﻫﻤﻮن آﻗﺎﻳﻴﻪ ﻛﻪ ﺑﻠﻴﻄﻬﺎي ﻛﻨﺴﺮت ﺟﻤﻌﻪ را ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد.
ـ آره دﻳﮕﻪ.
و اﺷﺎره ﻛﺮد ﺑﻪ ﻛﺘﺎب :اﻳﻦ رو ﻫﻢ اون واﺳﻢ آورد.
روي ﺟﻠﺪش را ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم .ﺳﺮﺳﺮي ﭼﻨﺪ ﺑﺮگ زدم .ﻳﻚ ﻛﺘﺎب ﻛﻮﭼﻚ ﻧﻘﺎﺷﻲ از
ﻛﺎرﻫﺎي ﭘﻞ ﻛﻠﻪ ) (Paul Kleeﺑﻮد .ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد.
ـ از ﻛﺠﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻲ؟ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدم.
ـ ﮔﻔﺖ زﻧﮓ زده ﭘﺮﺳﻴﺪه .ﻣﮕﻪ ﭼﻦ ﺗﺎ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺗﻮ اﻳﻦ ﺷﻬﺮه؟ ﺷﺎﻧﺴﺶ
زده ﺑﻮد .اوﻟﻴﻦ ﺟﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد ،ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﺑﻮد.
ـ ﺷﺎﻫﺮخ ﻫﻢ ﺑﻮد؟
ـ آره .ﺳﺎﻋﺖ ﭼﺎر اوﻣﺪ اﻳﻦ آﻗﺎ .ده دﻳﻘﻪاي ﻧﺸﺴﺖ و رﻓﺖ .ﭼﻄﻮ ﻣﮕﻪ؟
ـ ﻫﻴﭽﻲ.
رﻓﺘﻢ از ﻳﻜﻲ از ﭘﺮﺳﺘﺎرﻫﺎ ﻳﻚ ﺑﻄﺮي ﺧﺎﻟﻲ ﺷﻴﺮ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻠﻬﺎي رز را ﺗﻮش
ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ .ﺷﺎﻫﺮخ ﻫﻢ ﭘﻴﺪاش ﺷﺪ .ﺣﺪﺳﻢ درﺳﺖ ﺑﻮد .رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺎﺋﻴﻦ
ﺳﻴﮕﺎري دود ﻛﻨﺪ .ﺷﻴﺪه از ﺻﻮرت ﻣﻦ اﻧﮕﺎر ﻧﮕﺮاﻧﻲام را ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻨﺠﻜﺎو
ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺪاﻧﺪ از ﭼﻴﺴﺖ .ﺧﻮدم ﻫﻢ ﮔﻴﺞ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ اﺻﻼً ﻧﮕﺮاﻧﻲام ﭘﺎﻳﻪ و
اﺳﺎﺳﻲ دارد ﻳﺎ ﻧﻪ .و ﻫﻲ در ﻣﻲرﻓﺘﻢ از ﺣﺮف زدن .ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ در آﻧﻮﻗﺖ ﻛﻪ او
ﻣﺮﻳﺾ ﺑﻮد ﺑﻴﺨﻮد ﺧﻴﺎﻻت ﺑﺪ ﺑﺮاﻳﺶ درﺳﺖ ﻛﻨﻢ.
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ :ﺑﭽﺔ ﺑﺪي ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻧﻴﺎﻣﺪ.
ـ ﻫﻴﭻ ﻧﮕﻔﺖ ﭼﻜﺎرهس .ﺷﻤﺎﻫﺎرو ﭼﻄﻮ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻪ .اﻳﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﺎزﮔﻴﻬﺎ
ﭘﻨﺎﻫﻨﺪه ﻣﻲﺷﻦ ،آدﻣﺎي ﻋﻼف ﺗﻮﺷﻮن زﻳﺎده .ﺑﺮا ﻫﻤﻴﻨﻪ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻤﻲ ﺗﻮ ﻓﻜﺮ
رﻓﺘﻢ.
ـ ﻓﻜﺮ ﺑﺪ ﻧﻜﻦ .اﻳﺮان ﻛﻪ ﺑﻮده اﻧﮕﺎر دور و ﺑﺮِ ﺑﺮ و ﺑﭽﻪﻫﺎي ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ و ﻛﺎرﮔﺎه
ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪه .ﺧﻴﻠﻲ از دوﺳﺘﺎي ﻣﺎ رو ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺖ .دﻗﻴﻖ ازﺷﻮن ﺧﺒﺮ
داﺷﺖ.
ـ ﺟﺪي؟
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ :آره ﺑﺎﺑﺎ .ﺑﻴﺨﻮد ﻧﮕﺮان ﻧﺸﻮ .از ﺣﺮﻓﺎ و ﺣﺮﻛﺎﺗﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮده ﻛﻪ دور و
ﺑﺮ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪا ﻣﻲﭘﻠﻜﻴﺪه .وﻟﻲ ﺧﺐ ﻣﻦ واﻗﻌﺎً ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺗﻮ ﺧﻮب ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻴﺶ.
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ :ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ ﻣﻬﺮﺑﻮن و ﻣﺆدب ﺑﻮد.
ﺷﻴﺪه دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ :آره ﺑﺎﺑﺎ .ﺑﭽﺔ ﺑﺪي ﻧﺒﻮد.ﻃﻔﻠﻜﻲ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ .ﺷﺶ ﻫﻔﺖ
ﻣﺎﻫﻴﻪ ﻛﻪ اوﻣﺪه ﻫﻠﻨﺪ.ﻛﺴﻲ رو ﻧﺪاره .اوﻣﺪه ﺑﻮد ﻣﺎرو ﺑﺒﻴﻨﻪ دﻟﺶ واز ﺑﺸﻪ.
58
و ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﺑﺎر ﺑﺎ ﺑﻴﺤﺎﻟﻲ ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﺶ ﻓﻮت ﻛﺮد :ﺷﻴﻄﺎﻧﻬﺎ دور .دور .دور!
و رو ﻛﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ :ﺧﻮب ﺷﺪ؟ ﺣﺎﻻ ﺗﻮرو ﺧﺪا ﻛﻤﻲ ﺑﺨﻨﺪ!
ﺧﻨﺪﻳﺪم :ﺗﻠﻔﻨﻢ رد و ﺑﺪل ﻛﺮدﻳﻦ؟
ـ آره ﺑﺎﺑﺎ .زﻳﺎد ﺳﺨﺖ ﻧﮕﻴﺮ .ﻧﺨﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮﻧﻤﻲدارﻳﻢ.
ﺧﻼص.
ﺷﺎﻫﺮخ ﻛﺘﺎب ﻧﻘﺎﺷﻲ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻔﺖ :ﺑﺎﺑﺎ ﻃﺮف ﭘﻞ ﻛﻠﻪ رو ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻪ.
ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل ﺗﻮ ﺧﻂ ﻫﻨﺮ و اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎﺳﺖ.
ﺷﻴﺪه ﺑﻴﺤﺎل ﺧﻨﺪﻳﺪ :آره ﺑﺎﺑﺎ .ﻣﻦ ﻳﺎدم رﻓﺖ ﺑﮕﻢ.
ـ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ.
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻳﻪ ﭘﻠﻪ ﻋﻘﺒﻴﻢ .ﻣﻨﻢ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ .زﻳﺎد ﺳﺨﺖ ﻧﮕﻴﺮ.
ﺑﻪ ﮔﻠﻬﺎي ﭘﺮ ﭘﺮ و زرد داودي ﻣﻴﺎن ﮔﻠﻬﺎي ﻣﻴﻨﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم.
ـ آره ﺑﺎﺑﺎ .راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻴﻦ .ﻣﻨﻢ زﻳﺎدي ﮔﺎﻫﻲ ﺳﺨﺖ ﻣﻲﮔﻴﺮم.
59
3
زﻣﺴﺘﺎن آﻣﺪه ﺑﻮد ،ﺑﺎ ﺑﺎد و ﺳﺮﻣﺎي ﺧﺸﻜﺶ .ﺷﻴﺪه از ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﺮﺧﺺ
ﺷﺪه ﺑﻮد .ﻳﻜﻲ دوﺑﺎري دﻋﻮﺗﺸﺎن ﻛﺮده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪام .ﺷﻴﺪه از ﻧﻈﺮ روﺣﻲ آراﻣﺘﺮ
ﺷﺪه ﺑﻮد .ﺷﺎﻫﺮخ ﻫﻤﻴﺸﻪ آرام ﺑﻮد .دﻳﮕﺮ ﺑﻴﻨﻤﺎن ﻛﻤﺘﺮ ﺻﺤﺒﺖ از اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻣﻲﺷﺪ
ﻛﻪ ﺑﺮاي اﻓﺸﻴﻦ ﺧﺮﻣﻲ رخ داده ﺑﻮد .از ﻓﻴﻠﻤﺴﺎزي ﻛﻪ روزﻫﺎي آﺧﺮ زﻳﺎد ﺑﺎ او
دﻳﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ﻫﻨﻮز ﻛﺴﻲ اﺛﺮي ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮده ﺑﻮد .داﺳﺘﺎﻧﻬﺎﺋﻲ ﻫﻢ درﺑﺎرة ﺧﻮد
اﻓﺸﻴﻦ ﺟﺴﺘﻪ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻤﺎن ﻣﻲرﺳﻴﺪ .ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ اﻳﻦ اواﺧﺮ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺗﻮي
ﺧﻂ ﻗﻤﺎر و ﻛﻠﻲ ﻗﺮض ﺑﺎﻻ آورده ﺑﻮد .از دوﺳﺘﺎن ﻧﺰدﻳﻜﺶ ﻫﻢ ﭘﻮل ﻗﺮض ﮔﺮﻓﺘﻪ
ﺑﻮد و ﭘﺲ ﻧﺪاده ﺑﻮد .ﺧﻴﻠﻴﻬﺎ ﻣﺎﺟﺮاي ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺶ را رﺑﻂ ﻣﻲدادﻧﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ
ﻛﺎرﻫﺎش .ﺑﻌﻀﻲ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺎ زن ﻫﻤﺎن ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻏﻴﺒﺶ زده ﺑﻮد ﻳﻚ راﺑﻄﺔ
ﭘﻨﻬﺎن ﻋﺸﻘﻲ داﺷﺘﻪ .ﺑﻌﻀﻲ دﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ را در اﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﻲدﻳﺪﻧﺪ.
ﭘﺨﺶ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ را ﻫﻢ ﺷﺎﻳﻌﻪﭘﺮاﻛﻨﻴﻬﺎي ﻧﻔﻮذﻳﻬﺎي ﺳﻔﺎرت ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ
ﻣﻴﺎن ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﺎن ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ .ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺗﻮي ﺧﻂ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن اﺳﺪي ﺑﻮدم .در
ﺿﻤﻦ ﺑﺎ ﻣﻬﺪي ﺑﺮﻧﺎﻣﻪاي رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮدم از ﻛﺎر ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺳﺮ درﺑﻴﺎورم.
ﻫﻨﻮز اﺻﺮار داﺷﺖ ﻣﻦ را ﺑﺒﻴﻨﺪ .ﻳﻜﻲ دوﺑﺎري ﻫﻢ زﻧﮓ زده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺷﻴﺪه و
ﺷﺎﻫﺮخ .ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﺑﻪ او زﻳﺎد رو ﻧﺪﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﺔ ﻛﺎرآﮔﺎﻫﻲ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻲ
ﺑﺮﺳﺪ .ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻳﻜﺮوز ﻛﻪ زﻧﮓ زد ﻗﺒﻮل ﻛﺮدم ﺟﻤﻌﺔ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ روز ﺗﻌﻄﻴﻠﻲام
ﺑﻮد ،ﺑﺮاي دﻳﺪﻧﺶ ﺑﺮوﻳﻢ روﺗﺮدام .ﺗﻮي اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻣﺮﻛﺰي ﻗﻄﺎر ﺑﺎ او ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻪ
ﺑﻮدم .ﻣﻬﺪي ﻫﻢ ﺧﻮدش را از دﻟﻔﺖ رﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮد .وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﻃﺮف ﺷﻴﻚ
ﻛﺮده ﺑﻮد .ﺑﺎ ﭘﺎﻟﺘﻮ و ﻛﻴﻒِ آوﻳﺰان ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ ،ﭘﺎﺋﻴﻦ ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺗﻮي راﻫﺮو ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﺎن
60
اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد .ﺑﻪ ﺳﻔﺎرش ﻣﻬﺪي ﻛﻪ روﺗﺮدام را ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﻦ ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺖ رﻓﺘﻴﻢ ﺑﻪ
ﻣﺮﻛﺰ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ و ﺗﻔﺮﻳﺤﻲ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﺎن .ﻫﻢ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ،ﻫﻢ ﺟﺎي ﺷﻠﻮﻏﻲ ﺑﻮد .ﺑﺮ و
ﺑﭽﻪﻫﺎي زﻳﺎدي ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ .رﺳﺘﻮراﻧﻲ ﻓﻘﻴﺮاﻧﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ
ﻏﺬاﻫﺎي ﮔﺮم و ﺣﺎﺿﺮي و ﻫﻤﻪ ارزان و ﺳﺎﻟﻦ ﻛﻮﭼﻚ ورزﺷﻲ ﺑﺎ دوﺗﺎ ﻣﻴﺰ ﭘﻴﻨﮓ
ﭘﻮﻧﮓ و ﻣﻴﺰ ﺑﻴﻠﻴﺎرد .ﻳﻚ ﻗﺮاﺋﺘﺨﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﮔﻮﺷﻪاﻳﺶ درﺳﺖ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﻘﺪاري
ﻛﺘﺎب و روزﻧﺎﻣﻪ و ﻣﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ زﺑﺎﻧﻬﺎ .ﺑﺎ او ﻛﻪ ﺣﺮف زدﻳﻢ ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ در اﻳﺮان
ﺑﺎ ﻳﻜﻲ از ﺳﺎزﻣﺎﻧﻬﺎي ﺳﻴﺎﺳﻲ ارﺗﺒﺎﻃﻜﻲ داﺷﺖ .و ﭘﻴﺶ از ﻓﺮارش ،ﻳﻚ ﺳﺎل و
ﻧﻴﻤﻲ ﻫﻢ در زﻧﺪان ﺑﻮد .در زﻧﺪان ﻛﻪ ﺑﻮد ﺑﻌﺪ از ﮔﺬراﻧﺪن ﻳﻜﺴﺎل ﺣﺒﺲ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ
او ﻳﻜﻲ دو روزي ﻣﺮﺧﺼﻲ ﻣﻲدادﻧﺪ .او ﻫﻢ از اﻳﻦ ﻓﺮﺻﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮده ﺑﻮد و در
ﻳﻜﻲ از آن روزﻫﺎ ﺑﺎ ﻛﻤﻚ ﻳﻚ ﻗﺎﭼﺎﻗﭽﻲ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از آﺷﻨﺎﻫﺎﺷﺎن ﺑﺮاﻳﺶ ﺟﻮر ﻛﺮده
ﺑﻮد زده ﺑﻮد ﺑﻪ ﭼﺎك و از زاﻫﺪان ﺧﻮدش را رﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﭘﺎﻛﺴﺘﺎن .ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﻲ
آﻧﺠﺎ ﻟﻮﻟﻴﺪه ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﺧﻮدش را ﺑﺎ ﻛﻤﻚ ﻳﻚ ﻗﺎﭼﺎﻗﭽﻲ دﻳﮕﺮ رﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ
آﻟﻤﺎن .و از آﻧﺠﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪ .ﺣﺮﻓﻬﺎش ﻳﻜﻲ دو ﺟﺎ وﻗﺘﻲ از ﺷﺮاﻳﻂ زﻧﺪان
ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد اﺷﻚ ﻣﺎ را درﺑﻴﺎورد .اﻣﺎ ﺟﻠﻮ ﺧﻮدﻣﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ .ﻳﻚ
ﺟﺎﻫﺎﺋﻲ ﻫﻢ ﺣﺮﻓﻬﺎش ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻣﺎن ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻠﻴﺸﻪاي ﻣﻲآﻣﺪ .ﻣﺎ ﻫﻢ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪة
دادﮔﺴﺘﺮي ﻫﻠﻨﺪ ﻧﺒﻮدﻳﻢ ازش ﺑﺨﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮوﻛﻲ زﻧﺪان اوﻳﻦ را ﺑﻜﺸﺪ ﺗﺎ راﺳﺖ ﻳﺎ
دروغ ﺑﻮدن ﺣﺮﻓﻬﺎش دﺳﺘﻤﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ .درﻛﻞ ﺑﭽﺔ زرﻧﮕﻲ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻣﺎن آﻣﺪ .ﻳﻜﻲ دو
ﺟﺎ ﻫﻢ وﻗﺘﻲ اﺣﻮال ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ را ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ ،از زﺑﺎﻧﺶ در رﻓﺖ و ﻗﭙﻲ آﻣﺪ
ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ ﺑﺮاي راه اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﻛﺎرﻫﺎي ﺗﺌﺎﺗﺮي .ﻣﻬﺪي ﻫﻢ
ﺳﻴﺨﻜﻲ زد ﺗﻮي ذوﻗﺶ ﻛﻪ ﭼﻄﻮر ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ وﻗﺘﻲ ﻫﻨﻮز ﺧﻮدت ﺑﺮاي ﺟﺎ اﻓﺘﺎدن
ﺑﻴﺸﺘﺮ در اﻳﻨﺠﺎ از ﺳﻠﻴﻢ ﻛﻤﻚ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ .اﻓﺘﺎد ﺑﻪ زرزر و ﺧﻨﺪهﻫﺎي اﺑﻠﻬﺎﻧﻪ .ﻣﺎ
ﻫﻢ ﻛﻮﺗﺎه آﻣﺪﻳﻢ .ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺟﻮاﻧﻲاش ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ و ﺑﻠﻮﻓﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺗﻮ اﻳﻦ
ﺳﻨﻬﺎ ﻣﻲزﻧﻨﺪ .اﺻﺮار داﺷﺖ ﻣﺎ را ﺑﺒﺮد ﺑﺮاي ﺷﺎم ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاش .ﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮدﻳﻢ .و
ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺳﺮ و ﺗﻪ دﻳﺪار را ﺑﻌﺪ از دو ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ آوردﻳﻢ .ﺑﻲ ﻗﻮل و ﻗﺮار ﺑﺮاي
دﻳﺪار ﺑﻌﺪي.
وﻗﺘﻲ ﻣﻦ و ﻣﻬﺪي ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﮔﻔﺘﻢ:
ـ ﺧﻮب ﺟﻨﺎب ﺷﺮﻟﻮك ﻫﻮﻟﻤﺰ ﭼﻄﻮر دﻳﺪي ﻃﺮف را؟
ـ ﻛﺲ ﺧﻞ!
ـ ﻫﻤﻴﻦ؟
61
ﺧﻨﺪﻳﺪ و از روي ﭘﺎﻟﺘﻮ ﺑﺎزوﻳﻢ را ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺖ :ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺸﻨﮕﻪ دﻳﮕﻪ .از اﻳﻦ
ﻫﻨﺮﻣﻨﺪاي ﻣﺸﻨﮕﻴﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻴﭗ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻧﻤﻲﺧﻮره!
ـ ﺑﺎز ﺗﻮ اﻟﻜﻲ ﺑﻨﺪ ﻛﺮدي ﺑﻪ اﻳﻦ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪاي ﺑﻴﭽﺎره.
ـ ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺎ اﻳﻦ دﻳﺴﻴﭙﻠﻴﻨﺖ! ﻫﻤﻴﻨﻄﻮري ﮔﻔﺘﻢ ﺟﺎن ﺗﻮ.
ـ ﺑﺎز ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮري ﺣﺮف زدي؟
ـ ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻏﻴﺮ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮري ﺣﺮف ﺑﺰن ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻲ؟
ـ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﭼﺮا اﻳﻨﻘﺪر اوﻟﺶ ﭘﻴﻠﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ .و ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻴﺪه و
ﺷﺎﻫﺮخ؟
ـ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪن اوﻧﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه .ﺧﻮﺷﺶ ﻣﻴﺎد ﺑﺎ اوﻧﺎ ﺑﺎﺷﻪ .ﭼﻮن ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل اﺳﻢ و
رﺳﻤﻲ دارن.
ـ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ ﺧﻄﺮ ﻣﻄﺮي ﺑﺮا ﺑﭽﻪﻫﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟
ـ ﭼﺮا اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ را ﻣﻲزﻧﻲ؟
ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ .ﻫﻤﻴﻨﻄﻮري ﮔﻔﺘﻢ.
اﻧﮕﺎر ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻦ ﺑﻮد اﻳﻨﺪﻓﻌﻪ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮري ﺣﺮف زدﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ.
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ:
ـ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ.
ـ ﭘﺲ ﺑﻴﺤﺴﺎب!
ـ ﻗﺒﻮل.
ـ ﺑﺒﻴﻦ ﺳﻠﻴﻢ ،ﻃﺮف ﺑﻴﻜﺎره ،ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﭙﺮوت داره ﺑﺮا ﺧﻮدش رؤﻳﺎ ﻣﻲﺑﺎﻓﻪ.
ﻧﻔﻬﻤﻴﺪي ﭼﻪ زرزري راﺳﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد درﺑﺎرة ﺗﺌﺎﺗﺮ و ﺳﻴﻨﻤﺎ .ﮔﻮش ﮔﻴﺮ آورده ﺑﻮد
ﻫﻲ داﺷﺖ ﻣﻲﺑﺎﻓﺖ.
ـ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻛﻪ راﺳﺖ رﻓﺘﻲ ﺗﻮي دﻟﺶ.
ـ ﺷﮕﺮد ﻛﺎرآﮔﺎﻫﻲ زدم .دﻳﺪي ﻛﻪ ﭼﻄﻮ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ زر زر.
ـ اﻳﻦ ﻛﺠﺎش ﻛﺎرآﮔﺎﻫﻲ ﺑﻮد؟
ـ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻧﺴﺨﺔ اول را از ﻣﻦ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش .ﺗﺎ ﺑﻌﺪ.
دﻳﮕﺮ ﺣﺮف ﺳﻬﺮاﺑﻲ را ﻧﺰدﻳﻢ .رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺟﺎي دﺑﺶ ﭘﻴﺪا
ﻛﻨﻴﻢ و ﭘﻴﺶ از ﺟﺪا ﺷﺪن ﻳﻜﻲ دو ﻟﻴﻮان ودﻛﺎ ﺑﻨﺪازﻳﻢ ﺑﺎﻻ .ﺗﻮي ﻫﻮاي ﺳﺮد
ﻣﻲﭼﺴﺒﻴﺪ .ﻫﻤﺎن دور و ﺑﺮﻫﺎي ﻣﺮﻛﺰ راه آﻫﻦ ﮔﺸﺘﻲ ﺗﻮي ﺷﻬﺮ زدﻳﻢ .ﻣﻦ از ﻓﻜﺮ
ﺳﻬﺮاب ﺟﻮادي ﻛﻪ درآﻣﺪه ﺑﻮدم ،ذﻫﻨﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد دوﺑﺎره ﺳﺮاغ اﺳﺪي ﺑﺎزﺟﻮ .ﻓﻜﺮ
ﻣﻬﺪي را ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﺠﺎﻫﺎ ﭼﺮخ ﻣﻲﺧﻮرد .وﻗﺘﻲ ﻳﻚ ﺟﺎ ﺑﻲﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰ
62
داﺷﺘﻢ ﭘﺎ از روي ﺳﺠﺎف ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺑﺮﻣﻲداﺷﺘﻢ ﺑﺮوم ﺟﻠﻮ ،ﻣﻬﺪي ﻓﻬﻤﻴﺪ ﺗﻮي ﻓﻜﺮم.
آﺳﺘﻴﻦ ﻛﺎﭘﺸﻨﻢ را ﮔﺮﻓﺖ:
ـ ﻛﺠﺎ ﺑﺎﺑﺎ ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰه.
و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺖ :راﺳﺘﺸﻮ ﺑﮕﻮ ﺗﻮ ﻓﻜﺮ ﭼﻴﺰي ﺑﻮدي؟
ـ آره .اﺳﺪي.
ـ ﺗﻮ ﻫﻢ وﻗﺖ ﮔﻴﺮ آوردي ﻫﺎ .ﻣﻦ را ﺑﺎش ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪي!
ـ ﻋﺎﺷﻖ؟
ـ آره .ﭼﺮا ﻛﻪ ﻧﻪ.
ـ ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﻛﻪ اﻳﻨﻄﻮرﻳﻪ ﭘﺲ ﺑﺪان اي اﻣﻴﺮزادة آواره ﻛﻪ ﻣﻦ اﻣﻴﺮ ارﺳﻼن
ﻧﺎﻣﺪار ،اﻓﺘﺎده در ﺑﻼد ﻏﺮﺑﺖ ﻓﺮﻧﮕﺴﺘﺎن ،ﻋﺎﺷﻖ روح ﻣﺎدرت ﺷﺪهام.
ـ ﻣﻲدوﻧﺴﺘﻢ ﺑﻌﺪ از ﻗﻠﻌﺔ ﺳﻨﮕﺒﺎران آﺧﺮ و ﻋﺎﻗﺒﺘﺖ ﺑﻪ اوﻧﺠﺎ ﻣﻲﻛﺸﻪ ﻛﻪ
ﺷﻮﻫﺮ ﻧﻨﻪام ﺑﺸﻲ .وﻟﻲ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﺮدم ﺑﻪ اﻳﻦ زودي.
ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه درآﻣﺪ :ﺣﺎﻻ از ﺷﻮﺧﻲ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎزم دﻳﺪﻳﺶ ﻣﮕﻪ؟
ـ ﻛﻲ رو؟
ـ ﺧﻮدﺗﻮ ﻧﺰن ﺑﻪ ﻛﻮﭼﺔ ﻋﻠﻲ ﭼﭗ .ﭘﺎﺗﺮﻳﺸﻴﺎ را ﻣﻲﮔﻢ دﻳﮕﻪ.
ـ اﮔﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﺒﻴﻨﻤﺶ ﻛﻪ وﻟﺶ ﻧﻤﻲﻛﺮدم.
ﺑﻌﺪ ﻳﻜﻲ از ﺳﺌﻮاﻻت دﺑﺶ ﻓﻠﺴﻔﻲام را ﻣﻄﺮح ﻛﺮدم:
ـ ﻣﻬﺪي ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدي وﻗﺘﻲ ﻏﺮق در ﻓﻜﺮي ،ﭼﻄﻮري دﻧﻴﺎي
دور و ﺑﺮت رو ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ؟
ـ وﻗﺘﻲ در ﺑﺤﺮ ﺗﻔﻜﺮ ﻏﺮﻗﻲ دﻳﮕﻪ دﻧﻴﺎ را ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻲ.
ـ آره .درﺳﺘﻪ ﻛﻪ ﺣﻮاﺳﺖ ﭘﺮﺗﻪ .وﻟﻲ ﺧﻮب ﺑﺎز ﻳﻪ ﭼﻴﺰاﺋﻲ رو ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﻳﺎ
ﺣﺴﺸﻮن ﻣﻲﻛﻨﻲ .ﻣﻨﻈﻮرم ﻫﻤﻮﻧﺎس.
دوﺑﺎره اﻓﺘﺎدﻳﻢ ﺑﻪ ﺣﺮف و ﻳﻜﺪﻓﻌﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻳﻢ ﭼﺮاغ ﺳﺒﺰ اﺳﺖ .ﭼﻮن ﻛﻤﻲ
دﻳﺮ ﺟﻨﺒﻴﺪه ﺑﻮدﻳﻢ ،دوان دوان از ﺧﻴﺎﺑﺎن ﮔﺬﺷﺘﻴﻢ .ﺑﻌﺪ ﻗﺪم زﻧﺎن رﻓﺘﻴﻢ ﻳﻚ
رﺳﺘﻮران ﺷﻴﻚ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﻮﺷﮕﺎه ﺑﺎ ﺻﻔﺎﺋﻲ داﺷﺖ .ﺳﻔﺎرش ودﻛﺎ دادﻳﻢ .ﺗﺎ
ﺑﻴﺎورﻧﺪ ﺑﺎز ﻛﻠﻲ ﭼﺮﻧﺪﻳﺎت ﻓﻠﺴﻔﻲ ﺳﺮ ﻫﻤﺎن ﻣﻮﺿﻮع ﺣﻮاس ﭘﺮﺗﻲ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻛﺮدﻳﻢ.
ودﻛﺎ ﻛﻪ آوردﻧﺪ از ﺣﺮف ﺣﻮاس ﭘﺮﺗﻲ ﺑﺎز ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪﻳﻢ ﺑﻪ اﺳﺪي و زﻧﺪان .ﺳﺮ
ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ﻳﺎ ﻧﻜﺮدن اﺳﺪي ﻫﻢ ﻛﻤﻲ ﺷﺎخ ﺗﻮ ﺷﺎخ ﺷﺪﻳﻢ .وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻴﻢ ﻣﻲزدﻳﻢ
ﺑﻴﺮون ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ:
63
ـ وﻗﺘﻲ ﺣﻮاﺳﺖ ﭘﺮت ﻣﻲﺷﻪ ،اﻧﮕﺎر راﺳﺖ ﻣﻲري دوﺑﺎره ﺗﻮ ﺷﻜﻢ ﻣﺎدرت
ﺳﻠﻴﻢ .اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻛﻪ دﻧﻴﺎ ﻳﻪ ﺟﻮري ﮔﺮم ﺷﺪه و اﻣﻦ .و رﻓﺘﻪ ﺗﻮ رﮔﺎت اﻧﮕﺎر.
اوﻧﻮﻗﺖ ﺑﺮا ﻳﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺑﻲ.
و دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺖ روي ﺷﺎﻧﻪام :ﮔﺮﻓﺘﻲ ﺣﺮﻓﻤﻮ ﻳﺎ ﻧﻪ؟
اﻧﮕﺎر از دل ﻣﻦ ﺣﺮف ﻣﻲزد .ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﺖ ﻧﺒﻮد ،آﻧﻘﺪر ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ
دﻟﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺗﺮﻛﺶ ﻛﻨﻢ .از آن ﻛﺎﻓﻪ ﻛﻪ درآﻣﺪﻳﻢ دوﺑﺎره ﭼﭙﻴﺪﻳﻢ ﺗﻮي ﻳﻚ ﻛﺎﻓﺔ
دﻳﮕﺮ.
64
ﭘﺎﭘﺮي داﺷﺖ از ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد .ﺑﻪ ﺟﺎش دﻳﮕﺮ ﻋﺎدت ﻛﺮده ﺑﻮد.
وﻗﺘﻲ ﻫﻮا ﺑﺎراﻧﻲ ﺑﻮد ﻣﻲﭼﭙﻴﺪ ﺗﻮش و از آﻧﺠﺎ ﺑﻴﺮون را دﻳﺪ ﻣﻲزد .اﻣﺎ ﺗﺎ در ﺑﺎﻟﻜﻦ
را ﺑﺎز ﻣﻲﻛﺮدم ،ﻣﻲﭘﺮﻳﺪ ﺑﻴﺮون .اﮔﺮ ﺑﻬﺶ ﻣﺤﻞ ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻣﻲﭘﺮﻳﺪ روي ﻧﺮده و
از آﻧﺠﺎ ﻣﻦ را ﻣﻲﭘﺎﺋﻴﺪ .رﻓﺘﻢ ﻛﻤﻲ ﺑﺮﻧﺞ رﻳﺨﺘﻢ ﺗﻮي ﻣﺸﺘﻢ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ در ﺑﺎﻟﻜﻦ را
ﺑﺎز ﻛﺮدم و دﺳﺘﻢ را ﺑﺎز ﻛﺮدم .ﺗﻖ دﻳﻨﮓ ﺗﻖ دﻳﻨﮓ ﭼﻨﺪ ﭘﺎﺋﻲ روي ﻧﺮده ﺑﺮداﺷﺖ
و ﭘﺮﻳﺪ ﭘﺎﺋﻴﻦ .و از ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ داﻧﻪ ﭼﻴﺪن .ﻧﻮﻛﺶ ﻛﻒ دﺳﺘﻢ را
ﻗﻠﻘﻠﻚ ﻣﻲداد .وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻢ از ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﭘﺮﻫﺎش ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﻪ ﻧﻈﺮم رﺳﻴﺪ
ﺷﺎﻫﭙﺮِ ﺑﺎﻟﻬﺎﻳﺶ در ﭼﻨﺪ ﺟﺎ ﻛﻤﻲ ﺗُﻨﻚ ﺷﺪه .ﺗﺎ ﺑﺠﻨﺒﺪ دﺳﺖ دﻳﮕﺮم را ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪم
روش و ﮔﺮﻓﺘﻤﺶ .اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺒﻮد .ﻛﻤﻲ ﺑﻎ ﺑﻎ ﻛﺮد و ﺳﺮ و ﺑﺎل ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ ﺗﻮي
دﺳﺘﻢ ﺑﻌﺪ آرام ﺷﺪ .ﺑﺎﻟﺶ را ﻛﻪ ﺑﺎز ﻛﺮدم دﻳﺪم اﻧﮕﺎر ﺷﭙﺶ زده اﺳﺖ .ﺟﺎﻧﻮرﻫﺎي
رﻳﺰي زﻳﺮ ﭘﺮﻫﺎي ﺑﺎﻟﺶ ﺑﻮد .دﻟﻢ ﺑﺮاﻳﺶ ﺳﻮﺧﺖ .ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺷﺎﻳﺪ از روزﻧﺎﻣﺔ
زﻳﺮش ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻳﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻋﻮض ﻛﻨﻢ .ﭘﺮوازش دادم ﺗﻮي ﻫﻮا .ﺑﻌﺪ روزﻧﺎﻣﺔ
ﻛﻒ ﻻﻧﻪ را ﻛﺸﻴﺪم ﺑﻴﺮون .ﺗﻤﺎم ﺻﻮرت ﭘﻴﻨﻮﺷﻪ ﭘﺮ ﺑﻮد از ﻓﻀﻠﻪﻫﺎي ﺧﺸﻚ و ﺗﺮ.
روزﻧﺎﻣﺔ ﺗﻤﻴﺰي ﺟﺎش ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻋﻜﺲ ﮔﻞ و ﭼﻨﺪﺗﺎ ﭘﺮﻧﺪة ﺧﻮﺷﮕﻞ ،رﻧﮕﻲ
روﻳﺶ ﭼﺎپ ﺷﺪه ﺑﻮد .ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ آﻧﻬﺎ ﻛﻪ زﻳﺮش ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻤﺘﺮ ﺗﻮي ﻻﻧﻪ
ﻣﻲرﻳﻨﺪ .راﺳﺘﺶ ﺑﺎ دﻳﺪن ﻋﻜﺲ ﺗﺎم ﻛﺮوز ﻳﺎد ﺗﻼش ﻣﻬﺪي اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم ﻛﻪ
ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻋﻜﺴﻲ از راﺑﺮت رد ﻓﻮرد از ﺗﻮ ﺑﻪ دﻳﻮارة اﺗﺎﻗﻚ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﺑﭽﺴﺒﺎﻧﺪ .ﭘﺎﭘﺮي
ﻫﻨﻮز داﺷﺖ ﺑﺎﻻي ﺧﺎﻧﻪام در آﺳﻤﺎن ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي دور ﻣﻲزد .ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺗﻮ .زﻧﮓ زدم
ﺑﻪ ﻣﻬﺪي .ﺟﺮﻳﺎن را ﺑﺮاﻳﺶ ﮔﻔﺘﻢ .ﮔﻔﺖ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ .ﭘﻴﺶ او ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻮد ﻳﻜﺒﺎر
زده ﺑﻮد .ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ ﺑﺮوم از داروﺧﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﻣﻐﺎزهﻫﺎي ﻣﺨﺼﻮص ﻏﺬاي ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺑﺮاﻳﺶ
ﮔﺮد ﺿﺪ ﺷﭙﺶ ﺑﮕﻴﺮم ،ﺑﺮﻳﺰم ﺗﻮي ﻳﻚ ﻇﺮف ﺑﺰرگ ﭘﺮ از آب ،ﺑﮕﺬارم ﺗﻮي
ﺑﺎﻟﻜﻦ ،ﺧﻮدش ﻣﻲداﻧﺪ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﺪ .ﺳﺮ اﻳﻦ اﻋﺘﻘﺎد ﺗﺨﻤﻲاش ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻓﻜﺮ
ﻣﻲﻛﻨﺪ ﭘﺎﭘﺮي ﻫﻤﺎن ﻛﺒﻮﺗﺮ ﻗﺒﻠﻲاش اﺳﺖ ،ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﻤﻲ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮش
ﮔﺬاﺷﺘﻢ .ﺣﺮﻓﻤﺎن ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ،ﭘﺎ ﺷﺪم ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪم ﺑﻪ ﺗﻮﺻﻴﺔ او ﺑﺮوم از ﻳﻜﻲ
از ﻣﻐﺎزهﻫﺎي ﭘﺮﻧﺪه ﻓﺮوﺷﻲ ،ﮔﺮد ﻳﺎ داروي ﺿﺪ ﺷﭙﺶ ﺑﺨﺮم .ﻳﻜﻲﺷﺎن زﻳﺎد از
ﺧﺎﻧﻪام دور ﻧﺒﻮد .ﭘﻴﺶ از ﺑﻴﺮون زدن از ﺧﺎﻧﻪ ،دم آﺧﺮ ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط از ﺟﻠﻮ ﻛﻤﺪ
ﮔﺬﺷﺘﻢ و ﻳﻚ ﻧﻮك ﭘﺎ رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ .ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭘﺎﭘﺮي ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﻳﺎ
ﻧﻪ .دﻳﺪم ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺧﺎﻧﻪام ،ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن ،درﺳﺖ زﻳﺮ ﺑﺎﻟﻜﻦ ،دو ﺟﺮﺛﻘﻴﻞ ﻳﻜﻲ ﺳﻔﻴﺪ
ﻳﻜﻲ ﻧﺎرﻧﺠﻲ اﻳﺴﺘﺎدهاﻧﺪ .ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮدم .دو ﻛﺎرﮔﺮ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻛﺎر ﻧﺎرﻧﺠﻲ ،داﺷﺘﻨﺪ ﺳﺮ
ﻧﻮار ﺳﻔﻴﺪ و ﺳﺮﺧﻲ را ﻛﻪ اﻧﺘﻬﺎش در ﭘﺎﺋﻴﻦ دور ﺳﺎق اﺻﻠﻲ ﻗﻄﻮر و ﺳﺘﻮن ﻣﺎﻧﻨﺪ
65
ﻳﻜﻲ از ﺳﻪ درﺧﺖ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮهام ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻮد ،ﻣﺜﻞ ﻃﻨﺎب رﺧﺘﻲ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﺑﻪ
ﻃﺮف درﺧﺖ ﺑﻌﺪي ﺗﺎ ﺗﻨﺔ آن را ﻫﻢ از ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪوار دور ﺑﺰﻧﺪ .ﺳﻪ ﻛﺎرﮔﺮ دﻳﮕﺮ
ﻫﻢ داﺷﺘﻨﺪ ﺟﺎروﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪي را از ﭘﺸﺖ ﺟﺮﺛﻘﻴﻞ ﻧﺎرﻧﺠﻲ در ﻣﻲآوردﻧﺪ .ﭼﻪ وﻗﺖ
ﭘﻴﺪاﺷﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم؟
ﻧﻮار ﺳﻔﻴﺪ و ﺳﺮخ ﻣﺜﻞ ﺑﻨﺪ رﺧﺘﻲ از درﺧﺘﻲ ﺑﻪ درﺧﺖ دﻳﮕﺮ رﻓﺖ .ﺳﺮ ﺑﺎﻻ
ﻛﺮدم ،از ﭘﺎﭘﺮي ﻫﻴﭻ ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد .ﻣﻌﻤﻮﻻً وﻗﺘﻲ ﺧﻮدم ﭘﺮش ﻣﻲدادم ﻃﻮﻻﻧﻴﺘﺮ
ﺗﻮي ﻫﻮا ﭘﺮواز ﻣﻲﻛﺮد .ﺟﺮﺛﻘﻴﻞ ﺳﻔﻴﺪ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درﺧﺖ ﻣﻴﺎﻧﻲ .ﻳﻜﻲ
از ﻛﺎرﮔﺮﻫﺎي ﻧﺎرﻧﺠﻲ ﭘﻮش ،ﺑﺎ ارهاي ﺑﺮﻗﻲ در دﺳﺖ ،رﻓﺖ در اﺗﺎﻗﻚ ﺑﻲﺳﻘﻒ
ﺑﺎﻻي ﺑﺎزوي ﭼﺮﺛﻘﻴﻞ ﻛﻪ ﻋﻴﻦ دﺳﺘﻲ ﺗﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد ،اﻳﺴﺘﺎد .دﺳﺖ ﺗﺎﺷﺪه از آرﻧﺞ ﺑﺎز
ﺷﺪ و ﺳﺎﻋﺪش ﺗﺎ ﻣﭻ ،ارﺗﻔﺎع درﺧﺖ را ﺗﺎ ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ .ﺑﻌﺪ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪ ﺑﻪ
ﺳﻤﺖ اوﻟﻴﻦ ﺷﺎﺧﺔ درازي ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ آن ﺑﻮد .آﻧﻮﻗﺖ ﺻﺪاي ﮔﻮﺷﺨﺮاش ارة
ﺑﺮﻗﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن .ﺑﺎ دﻳﺪﻧﺸﺎن ﺗﺮﺳﻲ ﺑﻪ دﻟﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﻧﻜﻨﺪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ
ﺳﻪ درﺧﺖ ﺟﻠﻮ ﭘﻨﺠﺮهام را از رﻳﺸﻪ ﻗﻄﻊ ﻛﻨﻨﺪ .ﺑﺎ اﻓﺘﺎدن اوﻟﻴﻦ ﺷﺎﺧﺔ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ
ﺧﻮدم دﻟﺪاري دادم ﻛﻪ ﻣﺄﻣﻮران ﻫﻤﻴﺸﮕﻲِ ﺷﻬﺮدارياﻧﺪ و ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﻫﺮس
درﺧﺘﺎن آﻣﺪهاﻧﺪ .ﻫﺮﺳﺎل ﭘﻴﺪاﺷﺎن ﻣﻲﺷﺪ .در ﺟﺎﻫﺎي دﻳﮕﺮ دﻳﺪه ﺑﻮدﻣﺸﺎن.
از وﻗﺘﻲ ﺑﻪ آن ﺧﺎﻧﻪ اﺳﺒﺎبﻛﺸﻲ ﻛﺮده ﺑﻮدم ،اﻳﻦ ﺳﻪ درﺧﺖ رﻓﻴﻘﺎن ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ
ﻣﻦ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ .ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﭘﺮ ﺑﺮگ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ و ﺳﺒﺰ ،ﺗﻤﺎﺷﺎﺋﻲ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ .ﺑﺎد
ﻫﺠﻮم ﻣﻲﺑﺮد ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ،ﺧﻢ و راﺳﺘﺸﺎن ﻣﻲﻛﺮد و ﭼﻨﺎن ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ ﺗﻮي ﺷﺎخ و
ﺑﺮﮔﻬﺎﺷﺎن ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻲ ﭼﺸﻢ از آﻧﻬﺎ ﺑﺮداري .ﮔﻮﺋﻲ ﺑﺎد و درﺧﺖ در ﺟﻨﮕﻲ
ﻏﺮﻳﺐ ،دﻳﻮاﻧﻪوار ﺑﺎ ﻫﻢ ﻋﺸﻘﺒﺎزي ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ .ﻧﮕﺎه ﻛﺮدن ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑﻪ درﺧﺘﻬﺎ و
ﺗﻤﺎﺷﺎي ﭘﻴﭻ و ﺗﺎب ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﭘﺮ ﺑﺮﮔﺸﺎن در ﺑﺎد ،از ﻋﺎدﺗﻬﺎﻳﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد .ﺷﻴﺪه ﻫﻢ
از آﻧﻬﺎ ﺧﻮﺷﺶ ﻣﻲآﻣﺪ .ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺧﻮدش و ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ ﺑﻪ
ﺧﺎﻧﻪام ،ﻣﻲرﻓﺖ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ روي ﻣﺒﻞ دراز ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و در ﻧﮕﺎه ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ،دﻧﺒﺎﻟﺔ
ﺗﺼﻮﻳﺮﻫﺎﺋﻲ را ﻛﻪ ﻣﻦ در ذﻫﻨﻢ از ﭘﻴﭻ و ﺗﺎب آﻧﻬﺎ ﻣﻲﺳﺎﺧﺘﻢ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ و در
ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﺎ آﺑﻲِ آﺳﻤﺎن و ﺳﻔﻴﺪيِ اﺑﺮﻫﺎ و ﺳﺎﻳﻪ روﺷﻨﻬﺎيِ ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن ﺗﺼﻮﻳﺮﻫﺎﻳﻲ ﺗﺎزه
ﻣﻲﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد.
دل دورﺷﺪن از ﺑﺎﻟﻜﻦ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ .و ﺑﺎ زل زدن ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺎت ﻛﺎرﮔﺮي ﻛﻪ ﺑﺎ ارة
ﺑﺮﻗﻲ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺷﺎﺧﻪﻫﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ،ﻫﺪف ﻧﻬﺎﺋﻲ ارهاش را ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ دﻧﺒﺎل
ﻣﻲﻛﺮدم .وﻗﺘﻲ ﺷﺎﺧﻪاي ﺑﺎ ﺻﺪا ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﭘﺎﺋﻴﻦ ،ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧﻬﺎي او ﺑﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ ،ﺑﻪ
ﺧﻴﺎﺑﺎن و ﺑﻪ دوﭼﺮﺧﻪ ﺳﻮارﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ رﻛﺎب زﻧﺎن و ﺗﻨﺪ ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ،ﻣﻌﻨﺎﺋﻲ
66
ﻣﻲدادم .وﻗﺘﻲ ﻣﻲدﻳﺪم از ﻛﻨﺎر ﺷﺎﺧﺔ ﻛﻠﻔﺘﻲ ﻣﻲﮔﺬرد ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﺎﻳﺪ
ﻗﻄﻊ ﻛﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻣﻴﺪ ﻣﻲدادم ﭘﺲ ﺑﺮاي اﻧﺪاﺧﺘﻦ درﺧﺘﻬﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪهاﻧﺪ ،آﻣﺪهاﻧﺪ
ﺷﺎﺧﻪﻫﺎﺷﺎن را ﻫﺮس ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺗﻨﺔ اﺻﻠﻲ رﺷﺪ ﻛﻨﺪ و راﺳﺖ ﺑﺎﻻ ﺑﺮود .دو ﻛﺎرﮔﺮي
ﻛﻪ ﻛﻼه و ﻛﺎﭘﺸﻦ ﻧﺎرﻧﺠﻲ ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ،داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺟﺎروﻫﺎﻳﻲ ﺑﻠﻨﺪ و وﺳﻴﻠﺔ
دﻳﮕﺮي ﺷﺒﻴﻪ ﭘﺎرو ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي اﻓﺘﺎده را روي ﻫﻢ ﺗﻮده ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ .وﻗﺘﻲ ﻛﺎرﮔﺮ
ﺑﺎﻻﺋﻲ ﻛﻪ روي ﺑﺎزوي ﻣﺘﺤﺮك ﺟﺮﺛﻘﻴﻞ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ،ﺗﺎي ﺑﺎزوي زﻳﺮ ﭘﺎﻳﺶ را ﺑﻪ
ﺳﻮي درﺧﺖ دﻳﮕﺮي ﺑﺎز ﻛﺮد ،ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ درﺧﺘﻬﺎي ﻣﻦ
ﻣﻲﻣﺎﻧﻨﺪ! ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ اﻓﺘﺎدن ﺑﺴﻴﺎري از ﺷﺎﺧﻪﻫﺎﻳﺸﺎن آن ﺷﻜﻮه ﺳﺎﺑﻖ را
ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻲ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ ،اﻣﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم .و در ﺧﻴﺎل
ﻣﻲدﻳﺪﻣﺸﺎن ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﻠﻪﻫﺎي ﭘﺮ ﺑﺮگ ﺳﺒﺰﺷﺎن ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن آﻳﻨﺪه در ﺑﺎد ﺗﻜﺎن
ﻣﻲﺧﻮرﻧﺪ .زد ﺑﻪ ﺳﺮم ﺑﻪ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ .و ﻣﺎﺟﺮا را از اول ﺑﺮاﻳﺸﺎن
ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻢ .ﮔﺎﻫﻲ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺑﺎزي ﻣﻦ آﻧﻬﺎ را ﻣﻲﺧﻨﺪاﻧﺪ .دوﻳﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در.
ﺑﺎﺷﺘﺎب از ﺟﻠﻮ ﻛﻤﺪ دم در ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻢ ﻛﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮة ﻛﺸﻮي وﺳﻂ ،ﻧﺎﻏﺎﻓﻞ
ﻧﮕﻬﻢ داﺷﺖ" .ﮔﺎﺋﻴﺪﻣﺖ!" درﺳﺖ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎﺋﻲ را ﺟﺮ داد ﻛﻪ دﻳﺮوز ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻬﺎ
ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻣﺶ.
ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺳﺮ ﺑﻪ زاﻧﻮ روي ﻣﺒﻞ .از ﮔﻮﺷﺔ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﻴﺐ ﭘﺎرهام ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم و
روي آن دﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪم .ﺻﺪاي ﮔﻮﺷﺨﺮاش اره از ﺑﻴﺮون ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻲﺷﺪ .آﻧﻘﺪر ﺗﻮي
ذوﻗﻢ ﺧﻮرده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮدن ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ را اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﻋﻘﺐ .ﻳﻚ ﻣﺪت ﻛﻪ
ﮔﺬﺷﺖ ،ﭘﺎ ﺷﺪم دوﺑﺎره رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ .ﻛﺎرﮔﺮ اره ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﺎﻻﺋﻲ آﻣﺪه ﺑﻮد
ﭘﺎﺋﻴﻦ و داﺷﺖ ﺳﺎق ﺣﺠﻴﻢ و اﺻﻠﻲ درﺧﺖ ﺳﻤﺖ راﺳﺘﻲ را از ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻲﺑﺮﻳﺪ.
ﻳﻜﺒﺎره اﻣﻴﺪم ﻗﻄﻊ ﺷﺪ .ﻓﻬﻤﻴﺪم ﺑﺎز ﺑﺎزي را ﺑﺎﺧﺘﻢ .اﻳﺴﺘﺎدم و ﺑﺎ ﻧﻮازش ﺟﻴﭗ
ﭘﺎرهام ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺟﺎدوﮔﺮي آﻳﻨﺪه را رﻗﻢ زده ﺑﻮد ،ﺷﺎﻫﺪ ﻗﺼﺎﺑﻲ ﺑﻴﺮﺣﻤﺎﻧﺔ
درﺧﺘﻬﺎﻳﻢ ﺷﺪم .درﺧﺘﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺣﺮف زده ﺑﻮدم .و ﺑﺎ ﺷﻜﻠﻬﺎﺋﻲ
ﻛﻪ ﺷﺎخ و ﺑﺮﮔﻬﺎﺷﺎن در ﻫﻮاي ﻣﻪآﻟﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ،ﻏﺮق ﺧﻴﺎل ﺷﺪه ﺑﻮدم.
درﺧﺘﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن زوزة ﻋﺎﺟﺰ ﺑﺎد ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮرده ﻣﻴﺎن ﺷﺎﺧﻪﻫﺎﻳﺸﺎن
ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻛﻒ زده ﺑﻮدم .آﻧﻬﺎ ﺑﺨﺸﻲ از زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ .و ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ
ﻣﻲاﻓﺘﺎدﻧﺪ .ﻣﻲﻣﺮدﻧﺪ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ .اﻳﻦ اﺗﻔﺎق از ﻧﻮﻋﻲ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺑﻪ ﺗﺨﻤﻢ.
دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ .ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻖ ﻫﻖ زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﺰﻧﻢ .ﻋﻴﻦ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺷﻴﺪه در ﻣﺮگ
دوﺳﺘﺶ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮد .ﺟﺮﺛﻘﻴﻞ ﻧﺎرﻧﺠﻲ رﻧﮓ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درﺧﺖ و
ﺑﺎزوﻳﺶ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻨﮕﻜﻲ ﺧﺘﻢ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آن ﻛﺸﺎﻧﺪ و ﭘﻨﺠﻪﻫﺎي آﻫﻨﻲاش
67
را ﮔﺸﻮد و دور درﺧﺖ ﺣﻠﻘﻪ ﻛﺮد .ﺗﺎ آن ﻟﺤﻈﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﺎرش ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدن
ﺷﺎﺧﻪﻫﺎ از روي زﻣﻴﻦ و ﺗﻮده ﻛﺮدﻧﺸﺎن در ﻳﻚ ﺟﺎﺳﺖ .اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻲﻛﺮدم .ﭼﻨﮕﻚ
ﺑﻴﺮﺣﻤﺶ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد وﻗﺖ اﻓﺘﺎدن درﺧﺖ ﺑﺮﺳﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻞ دادن و ﻣﺤﻜﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺶ
در ﭘﻨﺠﻪﻫﺎي آﻫﻨﻲ ﺧﻮد ،آﻧﺮا در ﺟﻬﺘﻲ ﻣﻌﻴﻦ ﺑﻴﻨﺪازد .ﻛﺎري از ﻣﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺒﻮد.
در ﻛﻮدﻛﻲ اﻓﺘﺎدن ﻧﺨﻠﻬﺎ را ﻟﺐ ﻧﻬﺮ دﻳﺪه ﺑﻮدم .وﻗﺘﻲ آب ،ﺧﺎك ﭘﺎي رﻳﺸﻪﻫﺎﺷﺎن
را ﻣﻲﺷﺴﺖ ،ﻛﺞ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﻬﺮ و روزي ﻳﺎ ﺷﺒﻲ ﺑﺎ ﺻﺪا ﻣﻲاﻓﺘﺎدﻧﺪ ﺗﻮي
آب .ﺑﻪ وﻗﺖ اﻓﺘﺎدن و ﺟﺪا ﺷﺪن از ﺧﺎك ،از ﭘﺎي رﻳﺸﻪﻫﺎﺷﺎن ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺻﺪاي
ﺟﻴﻐﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﺪ .ﺟﻴﻐﻲ ﻛﻪ آﻣﻴﺨﺘﺔ ﺻﺪاي ﺧﺎك و رﻳﺸﻪ ﺑﻮد .ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ از
ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﻮﻧﺪ .درﺧﺖ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ در ﻫﻤﺎن ﺟﻬﺘﻲ ﻛﻪ ﭼﻨﮕﻚ ﻫﻠﺶ ﻣﻲداد
ﺧﻢ ﺷﺪ ،ﺧﻄﻲ ﻣﻨﺤﻨﻲ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻛﻤﺮي ﺗﺎﺷﺪه ،ﻛﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺗﺎي ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺑﺮداﺷﺖ
و ﺑﻌﺪ ﮔﺮوﻣﭗ ،ﺑﺎ ﺻﺪاﺋﻲ ﻣﻬﻴﺐ ﻛﻨﺎر ﺧﻴﺎﺑﺎن اﻓﺘﺎد .از ﺻﺪاي اﻓﺘﺎدﻧﺶ ﻋﺎﺑﺮﻳﻨﻲ ﻛﻪ
از ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﺗﻜﺎﻧﻲ ﺧﻮردﻧﺪ و ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺸﺎن اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ .ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ
آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ .و روي ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﻄﻮر ﻣﻌﻤﻮل ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد ،ﭘﺎي اﺟﺎق
ﮔﺎزي ﻧﺸﺴﺘﻢ .وﻗﺘﻲ از دور ﺑﻪ درﺧﺖ وﺳﻄﻲ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺷﺎﺧﺔ
ﻣﺎﻧﺪة ﻟﺨﺖ و ﺑﻲ ﺑﺮگ ،ﻧﻮﺑﺖ اﻓﺘﺎدﻧﺶ را اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺰدﻳﻚ
ﺑﻮدﻧﺶ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻜﻨﻢ آن را درﺧﺖ ﺧﻮدم ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ،ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪارﻣﺎن
اﺳﺖ .ﻟﺤﻈﻪاي دﻳﮕﺮ دﻧﺪاﻧﻪﻫﺎي ﺑﻴﺮﺣﻢ ﺗﻴﺰ اره در ﺳﺎق اﺻﻠﻲاش ،ﺳﺎﻗﻲ ﻛﻪ ﺳﻲ
ﻳﺎ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل روي ﺧﺎك ﻧﮕﻬﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻓﺮو ﻣﻲرﻓﺖ .و درﺧﺖ ﻣﻦ ﻣﻲاﻓﺘﺎد
ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺻﺪاي اره ﺑﮕﺬارد آﻫﺶ را ﻫﻨﮕﺎم ﺟﺪا ﺷﺪن از ﺧﺎك و رﻳﺸﻪ ﺑﺸﻨﻮم .از
ﻣﻴﺎن ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﻣﺎﻧﺪهاش ،ﺷﺎﺧﻪاي رو ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮهام و رو ﺑﻪ ﻣﻦ دراز ﺷﺪه ﺑﻮد.
ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ و ﺷﺎﻫﺪ اﻓﺘﺎدﻧﺶ ﺑﺎﺷﻢ .اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﻲ ﻧﻤﻲﻛﺮدم .ﺧﻮدم را
ﻫﻲ ﻛﺮدم ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻴﺮون و ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﺮاي روح ﻣﺎدر ﻣﻬﺪي ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﭘﻴﺪاﻳﺶ
ﻧﺸﺪه ﺑﻮد دواي ﺿﺪ ﺷﭙﺶ ﺑﮕﻴﺮم .ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻛﻪ ﺑﻮدم دﻳﺪم از درﺧﺖ اﻓﺘﺎده ﺑﺮ
ﺧﺎك ﻓﻘﻂ ﺗﻠﻨﺒﺎر ﻛﻮﻣﻪاي ﭼﻮب و ﺗﺮاﺷﺔ ﭼﻮب روي ﻫﻢ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ
ﭼﻤﻨﻲ ﻛﻪ زﻣﺎﻧﻲ ﺷﺎخ و ﺑﺮﮔﻬﺎش ﺑﺮ آن ﺳﺎﻳﻪاش را ﭘﻬﻦ ﻣﻲﻛﺮد .از ﻳﻜﻲ از ﻛﺎرﮔﺮﻫﺎ
ﭘﺮﺳﻴﺪم ﭼﺮا ﻣﻴﺎن آن ﻫﻤﻪ درﺧﺖ ،اﻳﻦ ﺳﻪ ﺗﺎ را ﺑﺮاي اﻧﺪاﺧﺘﻦ اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮدهاﻧﺪ.
ﺧﻮﻧﺴﺮد و ﺑﻴﺘﻔﺎوت ﮔﻔﺖ:
ـ ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎﻟﺸﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد.
ـ ﻫﻤﻴﻦ؟
ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد :آره.
68
ـ ﭘﺲ ﻣﻨﻮ ﻫﻢ ﺑﻨﺪازﻳﻦ! داره ﻛﻢ ﻛﻢ ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎﻟﻢ ﻣﻲﺷﻪ.
ﻧﺸﻨﻴﺪ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻢ .رﻓﺖ.
وﻗﺘﻲ از ﺧﺮﻳﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ دﻳﺪم روي ﭼﻤﻨﻬﺎي ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪام ﺑﻪ ﻛﻮﻣﺔ ﻗﺒﻠﻲ،
دو ﻛﻮﻣﺔ دﻳﮕﺮ ﻫﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد .ﺧﻴﺎﺑﺎن را ﻫﻢ ﺧﻮب روﻓﺘﻪ و ﺗﻤﻴﺰ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ.
ﺑﺎ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ .ﻫﻴﭻ دﻟﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮوم ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ .ﭘﺎﭘﺮي ﺗﻮي
اﺗﺎﻗﻜﺶ ﻧﺒﻮد .از ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻫﻢ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻜﻨﻢ ﻧﮕﺎه ﻛﺮده ﺑﻮدم ،ﺑﺮ ﻧﺮدهﻫﺎ ﻳﺎ روي
ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﻫﻢ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدﻣﺶ .ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ .ﺷﻴﺸﺔ ﮔَﺮدي را
ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﮔﺬاﺷﺘﻢ در ﮔﻮﺷﻪاي و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭘﻴﺪا ﺷﺪن ﭘﺎﭘﺮي ﻧﺸﺴﺘﻢ.
ﭘﺎﭘﺮي ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﻧﺸﺪ .ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ روز ﺧﺒﺮ را ﺑﻪ ﻣﻬﺪي دادم .دﻳﮕﺮ از ﭘﻴﺪا
ﺷﺪﻧﺶ ﻧﻮﻣﻴﺪ ﺷﺪه ﺑﻮدم .ﻣﻬﺪي وﻗﺘﻲ ﻛﻞ ﻣﺎﺟﺮا را ﺷﻨﻴﺪ ﻣﻮﺿﻮع را ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺎدي
ﮔﺮﻓﺖ.
ـ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮده.
ـ ﻛِﻲ؟ ﺳﻪ روز ﮔﺬﺷﺘﻪ؟
ـ ﺻﺒﺮ ﻛﻦ .درﺧﺘﺎرو اﻧﺪاﺧﺘﻦ ،ﺧﻮﻧﻪ را ﮔﻢ ﻛﺮده.
ـ اﮔﻪ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺳﻪ روز ﺟﺎﺋﻲ ﮔﻴﺮ آورده ﺑﺎﺷﻪ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﻦ روز اول ﺑﻬﺶ
رﺳﻴﺪم ،ﺧﺐ ﭼﺮا ﺑﺮﮔﺮده؟
ﻣﻬﺪي داﺷﺖ ﻣﻲرﻓﺖ ﮔﺎراژ دوﺳﺖ ﺗﺮﻛﺶ ﻣﻮﺗﻮر ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻛﻨﺪ .ﺧﻠﻘﺶ
ﻫﻢ ﻛﻤﻲ ﺗﻨﮓ ﺑﻮد ،ﺣﺎل ﺳﺮ و ﻛﻠﻪ زدن ﺑﺎ ﻣﻦ را ﻧﺪاﺷﺖ:
ـ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮده .ﻧﻤﻲﺧﻮاي ﺣﺮﻓﻢ رو ﮔﻮش ﻛﻨﻲ ،ﻧﻜﻦ .ﻣﻦ رﻓﺘﻢ.
ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺣﺮﻓﺶ راﺳﺖ درﺑﻴﺎﻳﺪ .ﮔﻢ ﺷﺪن ﭘﺎﭘﺮي ﺑﻌﺪ
از ﻗﻄﻊ درﺧﺘﻬﺎ ﺑﺪﺟﻮر ﻏﻤﮕﻴﻨﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد .ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻌﺪ از ﺟﺪاﺋﻲام از
ﻣﻬﺮي ﺑﻪ ﭼﻴﺰي اﺣﺴﺎس واﺑﺴﺘﮕﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮدم .ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ اﻳﻦ اواﺧﺮ ﺧﻴﻠﻲ
ﻫﻢ ﺑﻪ او ﻧﻤﻲرﺳﻴﺪم ،اﻣﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﻮد و ﺗﺎ ﻣﻦ را ﻣﻲدﻳﺪ ﻣﻲﭘﺮﻳﺪ از روي ﻧﺮده
ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﭘﺸﺖ در ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ ،ﻳﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲآﻣﺪم
آب و داﻧﻪاي ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﺎ ﻣﻬﺪي ﺣﺮﻓﺶ را ﻣﻲزدم ،ﻣﻦ را ﺑﻪ ﺧﻮدش
واﺑﺴﺘﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد .ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻳﻜﻲ دو ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪ دﻫﻦ ﺷﺪه ﺑﻮدم
وﻟﻲ ﺗﻮ اﻳﻦ دو ﺳﻪ روزي ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺖ وﻗﺘﻲ ﻓﻜﺮ ﭘﺎﭘﺮي ﻣﻲآﻣﺪ ﺳﺮاﻏﻢ ،دﻟﻢ
ﻧﻤﻲآﻣﺪ ﺑﺎ ﻓﺤﺶ از او ﻳﺎد ﻛﻨﻢ.
69
رﺋﻴﺴﻢ ﺑﺎ ﻳﻚ ورق ﻛﺎﻏﺬ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ داﺷﺖ از روﺑﺮو ﻣﻲآﻣﺪ .ﺑﺮﻋﻜﺲ ﻣﻦ
ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺮﺣﺎل ﺑﻮد .وﻗﺘﻲ ﻧﺰدﻳﻜﻢ ﺷﺪ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﺧﻢ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ :ﻳﻪ ﺧﺒﺮ
ﺗﺎزه .اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﺗﻮ روزﻧﺎﻣﺔ ﺷﻬﺮي ﺧﻮﻧﺪم رﺋﻴﺲ ﻫﻴﺌﺖ ﻣﺪﻳﺮة ﻳﻪ ﻣﺠﻠﺔ آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻲ
ﻓﻘﻂ در ﺳﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﻳﻪ ﻣﻴﻠﻴﻮن و ﺻﺪ ﻫﺰار دﻻر ﺣﻘﻮق و ﻣﺰاﻳﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ.
ﻛﻠﻪام ﺳﻮت ﻛﺸﻴﺪ .آﻣﺪم ﻓﺤﺸﻲ ﺑﺪﻫﻢ ﻳﺎدم اﻓﺘﺎد ﺑﺎﻳﺪ در ﺟﻮاﺑﺶ ﻣﻦ ﻫﻢ
ﺧﺒﺮي ﺑﺪﻫﻢ .ﻫﺮﭼﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﭼﻴﺰي ﻳﺎدم ﻧﻴﺎﻣﺪ .ﺧﺒﺮي را ﻫﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ
ﭘﻴﺶ در ذﻫﻦ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﻤﻲآوردم .ﻛﻤﻲ ﻣﻨﺘﻈﺮم اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﻌﺪ
ﮔﻔﺖ" :ﻳﻚ اﻣﺘﻴﺎز ﻃﻠﺐ ﻣﻦ ".و رﻓﺖ.
ﺳﻪ ﺗﺎ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﺪ ﻃﺒﻖ ﻗﺮاري ﻛﻪ ﺑﺎ او داﺷﺘﻴﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاﻳﺶ ﻳﻚ ﻣﺎﺷﻴﻦ
ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻣﻲﺧﺮﻳﺪم .ﻛﻠﻜﺴﻴﻮن ﻣﺪل ﻣﺎﺷﻴﻨﻬﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﺮد .ﻫﻤﺔ
ﻣﺎﺷﻴﻨﻬﺎﺋﻲ را ﻛﻪ ﺗﺎ آن وﻗﺖ در اﻳﻦ ﺑﺎزي ﺑﺮده ﺑﻮد ﭼﻴﺪه ﺑﻮد ﺗﻮي ﺗﺎﻗﭽﺔ ﻛﻤﺪ
ﺷﻴﺸﻪاي ،در اﺗﺎق ﻛﺎرش.
ﺧﻮدم را ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﻛﺎر ﻛﺮدم .در ﺿﻤﻦ ﻫﻲ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲآﻣﺪ ﺗﻮي ﻛﻠﻪام ﺗﺎ
ﻫﻨﻮز ﺗﻨﻮر ﮔﺮم اﺳﺖ و ﻫﺮﻣﺎن ﺧﺒﺮي ﺗﺎزه ﮔﻴﺮ ﻧﻴﺎورده ﺳﺮ ﺿﺮب ﺧﺒﺮي ﺗﺎزه ﺑﻪ او
ﺑﺪﻫﻢ و اﻣﺘﻴﺎزم را ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮم .وﻗﺘﻲ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﺗﻮي ﻛﻠﻪام ﻟﻮﻟﻴﺪ ،ﻳﻜﻬﻮ ﺑﻪ
اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪم ﻛﻪ آدم ،ﻋﺠﺐ ﻣﻮﺟﻮد ﻏﺮﻳﺐ و ﻣﺴﺨﺮهاي اﺳﺖ .ﺑﻪ ﺟﺎي
ﻏﺮﻳﺐ و ﻣﺴﺨﺮه اﻟﺒﺘﻪ ﻳﻚ ﻓﺤﺶ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ زدﻣﺶ ﻛﻨﺎر .ﺧﻴﻠﻲ
ﻧﻤﻲﺧﻮرد ﺑﻪ وﺿﻌﻴﺘﻲ ﻛﻪ داﺷﺘﻢ .از ﻳﻜﺴﻮ ﻏﺼﺔ ﻗﻄﻊ درﺧﺘﻬﺎﻳﻢ و ﮔﻢ ﺷﺪن
ﻧﺎزﻧﻴﻨﻲ را داﺷﺘﻢ و از ﺳﻮﺋﻲ دﻳﮕﺮ ﻓﻜﺮﻫﺎي ﻣﺴﺨﺮهاي ﻣﺜﻞ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ﻳﻚ ﺧﺒﺮ
دﺳﺖ اول ﺑﺮاي ﻫﺮﻣﺎن .واﻗﻌﺎً ﻛﻪ! دﻳﺪن ﺧﻮدم در ﻋﺎﻟﻢ ﺗﺼﻮر ،دوان دوان ﺑﻪ دﻧﺒﺎل
ﻫﺮﻣﺎن ﺗﺎ ﺧﺒﺮي ﻧﺎب ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﻢ آن ﻫﻢ در آن ﺷﺮاﻳﻂ ،ﭼﻨﺎن ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﻀﺤﻚ ﺷﺪه
ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ در ﻳﻚ ﺷﺐ ﻣﺴﺘﻲ ﺑﺎ ﻣﻬﺪي ﻳﺎ ﺷﺎﻫﺮخ آﻧﺮا ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﺮدم
و ﺑﻪ ﺣﺎل زار ﺧﻮدﻣﺎن ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ .ﺗﻮي ﻫﻤﻴﻦ ﻓﻜﺮﻫﺎ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻣﻨﺸﻲ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ
ﺻﺪاﻳﻢ زد .ﻳﻜﻲ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻛﺎر داﺷﺖ .ﮔﻮﺷﻲ ﺗﻠﻔﻦ را ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻣﻴﺰ .ﺗﻮي دﻟﻢ
ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎز اﻳﻦ ﭘﺴﺮة ﺑﻴﻜﺎر اﺳﺖ .اﺻﻼً ﺣﻮﺻﻠﻪاش را ﻧﺪاﺷﺘﻢ .رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻي ﺳﺮ
ﻣﻨﺸﻲ و آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ:
ـ ﻧﮕﻔﺖ ﻛﻴﻪ؟
ـ ﭼﺮا! ﭘﺎﺗﺮﻳﺸﻴﺎ.
ـ آه! ﭘﺎﺗﺮﻳﺸﻴﺎ.
70
ﭼﻘﺪر ﺑﻪ او ،ﻳﻚ زن ،در اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ ﻧﻴﺎز داﺷﺘﻢ .ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺪا
رﺳﺎﻧﺪش .ﺑﻌﺪ از ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺶ از ﺗﻌﻄﻴﻼت دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد.
ـ ﭼﻄﻮري ﺧﺎﻧﻢ! ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﻴﺪات ﺷﺪ؟
ﺧﻨﺪﻳﺪ .اﻣﺎ ﺧﻨﺪهاش ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﺒﻮد .ﺑﺎ ﺗﻪ زﻣﻴﻨﻪاي ﺟﺪي ﮔﻔﺖ :ﻛﻤﻲ ﻛﺎر
داﺷﺘﻢ.
دﻳﺪم ﺑﺎ آن اﺷﺘﻴﺎﻗﻲ ﻛﻪ در وﺟﻮدم ﺑﺮاي دﻳﺪن و ﺣﺮف زدن ﺑﺎ اوﺳﺖ،
ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻣﻨﺸﻲ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﺑﺎ او درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ .ﺟﺎي ﺛﺎﺑﺖ
ﺧﻮدم ﻫﻢ درﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ از ﻫﻤﻜﺎراﻧﻢ ﻣﺸﺘﺮك ﺑﻮد .ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد وﺳﻂ
ﺣﺮف زدن ﻳﻜﻲﺷﺎن ﺳﺮ ﺑﺮﺳﺪ .ﻫﻤﺔ ﻣﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ اوﻗﺎت در راﻫﺮو ﺑﻴﻦ ﻗﻔﺴﻪﻫﺎي
ﻛﺘﺎب ﺳﻴﺎر ﺑﻮدﻳﻢ.
ـ از ﻛﺠﺎ داري زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﻲ.
ـ ﺧﻮﻧﺔ ﺧﻮدم .ﭼﺮا؟
ـ ﺑﺒﻴﻦ! ﻗﻄﻊ ﻛﻦ .ﻣﻲرم از ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﻢ.
ـ ﭼﺮا؟
ـ ﻣﻨﺸﻲ ﻛﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺘﻪ راﺣﺖ ﻧﻴﺴﺘﻢ.
اداي ﺧﻮدم را درآورد و ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﻲ ﮔﻔﺖ :ﺑﺎﺑﺎ ﺟﺎن ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻴﺎ دﻳﮕﻪ!
ـ ﻧﻪ .ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﺎش .اﻻن زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﻢ.
ﻗﻄﻊ ﻛﺮدم و ﺑﻪ دو از ﭘﻠﻪﻫﺎ رﻓﺘﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ .ﺷﻤﺎرهاش را ﺣﻔﻆ ﺑﻮدم .زدم.
ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮداﺷﺖ.
ـ ﭼﻪ ﺧﺒﺮت ﺑﻮد آﻗﺎ! ﺣﺮف ﻣﻲزدي ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ دﻳﮕﻪ!
ـ ﺑﺒﻴﻦ ﻟﻌﻨﺘﻲ .دﻟﻢ ﺑﺮات ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه.
ـ ﺑﻴﺨﻮد!
ـ اذﻳﺖ ﻧﻜﻦ .راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻢ .ﺑﺮا اون ﭘﺴﺘﻮﻧﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺖ دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه.
ـ ﻏﻠﻂ ﻛﺮدي .ﻣﺎ دﻳﮕﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻤﻮم ﻛﺮدﻳﻢ.
ـ ﻛﺴﻲ را ﭘﻴﺪا ﻛﺮدي؟
ـ آره.
ـ دروغ ﻣﻲﮔﻲ! ﺑﻪ اﻳﻦ زودي؟
ـ دروغ ﻧﻤﻲﮔﻢ .ﺑﺎ ﻳﻜﻲ آﺷﻨﺎ ﺷﺪم .ﺗﻮ ﺗﻌﻄﻴﻼت ﺑﺎش آﺷﻨﺎ ﺷﺪم.
ـ ﻛﻴﻪ .ﭼﻜﺎرهﺳﺖ؟
ـ ﺗﻮ دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن درس ﻣﻲده .ﻣﻌﻠﻢ رﻳﺎﺿﻴﻪ.
71
ـ ﻛﺠﺎﺋﻴﻪ؟
ـ ﻫﻠﻨﺪي.
ـ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺪاش ﻛﺮدي؟
ﻛﻤﻲ ﺻﺒﺮ ﻛﺮد ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ :آره.
ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﮔﻔﺘﻢBon appetit :
ـ Merci
دوﺗﺎﺋﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ .او را ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ،اﻣﺎ ﺧﻮدم از ﺗﻪ دل ﺧﻨﺪﻳﺪه ﺑﻮدم .و از ﺗﻪ
دل ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻧﻮش ﺟﺎﻧﺖ .ﭼﻮن اﮔﺮ در آن ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺎل ﻣﻦ ﻣﻲﺷﺪ ،ﻧﻮش
ﺟﺎﻧﻢ ﺑﻮد.
ـ ﭘﺲ ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ زدي؟ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻲ دﻟﻢ را ﺑﺴﻮزاﻧﻲ؟
ـ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ.
ـ ﻣﻤﻨﻮن.
ـ اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻮ را ﻫﻨﻮز ﻫﻢ دوﺳﺖ دارم .دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاد اﻳﻨﻮ ﺑﺪوﻧﻲ!
ﺻﺪاش ﻳﻜﻤﺮﺗﺒﻪ ﻣﺜﻞ روزﻫﺎي ﭘﻴﺶ از دﻟﺨﻮرﻳﻤﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد.
ـ ﻣﻤﻨﻮن.
ـ ﺟﺪي ﻣﻲﮔﻢ.
"ﺑﻴﺨﻮد" .اﻳﻦ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻦ ﺑﻮد .اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻟﺠﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم.
ـ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﻜﻦ .ﭼﻴﺰي ازت ﻧﻤﻲﺧﻮام .ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺪوﻧﻲ.
ﺑﺮاي ﺑﺎر ﺳﻮم ﮔﻔﺘﻢ :ﻣﻤﻨﻮن.
ﺑﻌﺪ داﺳﺘﺎن ﻗﻄﻊ ﺷﺪن درﺧﺘﻬﺎﻳﻢ را ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم و ﮔﻢ ﺷﺪن ﭘﺎﭘﺮي
را .داﺷﺖ ﺑﺮاﻳﻢ دﻟﺴﻮزي ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﻳﻜﻲ زﻧﮓ در ﺧﺎﻧﻪاش را زد .از ﻧﻮع
ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲاش ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻛﻪ دوﺳﺖ ﺗﺎزهاش اﺳﺖ.
وﻗﺘﻲ ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺣﺲ ﻛﺮدم اﮔﺮ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﺻﺤﺒﺘﻤﺎن ﭘﻴﺶ ﻣﻲرﻓﺖ
ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﺑﺎز ﺑﻨﺪﻫﺎي اﺣﺴﺎﺳﻢ در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ او ﺷﻞ ﺷﻮد.
ﺳﻪ ﺟﺪاﺋﻲ ﭘﻲ در ﭘﻲ و ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﭘﺎك ﺣﺎﻟﻢ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد .ﺣﻮﺻﻠﺔ ﻫﻴﭽﻜﺲ را
ﻧﺪاﺷﺘﻢ .ﻧﻪ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ و ﻧﻪ ﻣﻬﺪي را .از دﻳﺮوز ﻋﺼﺮ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدم ﺧﺎﻧﻪ
دو ﺷﺎﺧﺔ ﺗﻠﻔﻦ را ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدم ﺑﻴﺮون ﻛﻪ ﺧﻴﺎل ﺧﻮدم و ﻫﻤﻪ را راﺣﺖ ﻛﻨﻢ .روز
ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺑﻮد .از ﻇﻬﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد .داﺷﺘﻢ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺑﺰرگ ﻧﺸﻴﻤﻦ ﻗﺪم ﻣﻲزدم و
ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﻓﻜﺮﻫﺎي ﻓﻠﺴﻔﻲ ﻣﻲﺑﺎﻓﺘﻢ .از ﻫﻤﻴﻦ ﭘﺎره وﺟﻮد ﺧﻮدم ،ﺧﻮدﻣﺎن ،و
72
ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎﻳﻲ ﻏﺮﻳﺐ ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﻤﺎن رخ ﻣﻲداد .داده ﺑﻮد .ﭼﻄﻮر و ﭼﺮا؟ و اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻢ
ﺑﻌﺪ از ﻛﻤﻲ ﻓﻜﺮ و ﻫﻲ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﺋﻴﻦ رﻓﺘﻦ در اﻳﻦ اﺗﺎق ﺑﻴﺴﺖ و ﺷﺶ ﻣﺘﺮي،
ﻳﻜﺪﻓﻌﻪ ارﺷﻤﻴﺪسوار ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ :ﻳﺎﻓﺘﻢ ﻳﺎﻓﺘﻢ .ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد آن روي ﭘﻨﻬﺎن ﺷﻜﺎك
ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ،در وﺟﻮدم داﺷﺖ ﻓﺮﺻﺖ ﺧﻮدﻧﻤﺎﺋﻲ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﺮد .ﻫﻨﮕﺎم راه رﻓﺘﻦ
ﻫﺮ ﺑﺎر ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﺷﺪم ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮة ﺑﺰرگ ،اﻧﮕﺎر ﻛﺮم ﺧﻮدآزاري ﻫﻢ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده
ﺑﺎﺷﻢ ،ﺳﺮ ﭘﻨﺠﺔ ﭘﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﺪم ،ﮔﺮدن ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم و ﺳﺎق ﻗﻄﻊ ﺷﺪة درﺧﺘﻢ را از
ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم .ﻫﻨﻮز ﺧﺮدهﻫﺎي ﭼﻮب در ﭘﻴﺮاﻣﻮﻧﺶ ﻛﻪ ﭼﻮن
ﻣﺮدﻣﻚ ﺑﺰرگ ﭼﺸﻤﻲ ﻣﺮده ﺑﺮ ﺧﺎك اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﭘﺨﺶ ﺑﻮد .ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺧﺮده
ﭼﻮﺑﻬﺎ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻪ ﻟﻜﻪﻫﺎي ﺧﻮن ﭘﺎﺷﻴﺪه ﺑﺮ ﺧﺎك ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ و داﻳﺮة ﺳﺎق ،ﻧﻘﺶ
ﮔﺮدﻧﻲ ﻗﻄﻊ ﺷﺪه ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﺮد.
ﺧﺴﺘﻪ از راه رﻓﺘﻦ و آه ﻛﺸﻴﺪن و ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻧﺘﻴﺠﻪاي ﻧﺮﺳﻴﺪن ،ﻧﺸﺴﺘﻢ روي
ﻗﺎﻟﻲ ،ﭘﺎ دراز ﻛﺮدم و ﺗﻜﻴﻪ دادم ﺑﻪ دﻳﻮار ﺗﺎ ﺑﺎ ﻛﺎرﻫﺎي ﺧﺎص آدم ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ
و ﺷﺎﻣﻮرﺗﻲ ﺑﺎزﻳﻬﺎي ﻓﻠﺴﻔﻲ ،زﻧﮕﺎر ﻏﻤﻬﺎي روﺣﻢ را ﺑﺰداﻳﻢ .اﻳﻨﻄﻮر ﻧﺸﺴﺘﻦ را
ﻣﻬﺪي از ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﺴﻠﻮﻟﻴﻬﺎي ورزﺷﻜﺎرش ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد .و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻳﺎد داده
ﺑﻮد.
ـ اﻣﺘﺤﺎن ﻛﻦ .ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻪ ﻛﻴﻔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻲ.
ـ ﻋﻀﻼت ﭘﺸﺖ ﭘﺎت ،ﺗﻮ اﻳﻨﻄﻮر ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻛﺶ ﻣﻴﺎد.
ـ ﻣﻲﺗﻮﻧﻲ ده ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺸﻴﻨﻲ و ﻛﻤﺮ درد ﻧﮕﻴﺮي.
در ﻳﻚ ﻧﻴﻢ دور رﻓﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﻪ ﭼﭗ و راﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺗﻮاﻟﻲ ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد
ﺑﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮة در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ،ﻣﻴﺰ و دﺳﺘﮕﻴﺮة ﻛﺸﻮي ﺳﻮم ﻛﻤﺪ .ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ زﻣﻴﻦﺷﻮر
دﺳﺘﻪ ﺑﻠﻨﺪي ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺧﺸﻚ ﻛﺮدن آب ﻛﻒ ﺣﻤﺎم و ﺗﻤﻴﺰ ﻛﺮدن ﻛﻒ
آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ از آن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﺮدم ،ﺑﻪ اﻳﻦ دوﺳﺘﺎن ﺷﻴﻄﺎﻧﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻮد .ﺟﺎش
ﻫﻤﻴﺸﻪ درﮔﻮﺷﻪاي از ﺣﻤﺎم ﺑﻮد و ﭘﻴﺶ از رﻓﺘﻦ زﻳﺮ دوش ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻤﺶ ﺑﻴﺮون،
ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻛﺎﺳﺔ دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ .آﻧﺮوز ﺻﺒﺢ ،ﺑﻌﺪ از ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﻫﻤﻨﺸﻴﻨﻲ و رﻓﺎﻗﺖ ﺑﻲ
دردﺳﺮ ﻳﻜﻬﻮ ﻛﺮم رﻳﺨﺖ و درﺳﺖ ﻟﺤﻈﻪاي ﻛﻪ اﺻﻼً آﻣﺎدﮔﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﮔﺬاﺷﺘﻪ
ﺑﻮدﻣﺶ ﺑﻴﺮون ،ﺧﻮرد ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻢ و در ﻳﻚ ﺗﻜﺎن ﻛﻮﭼﻚ ،دﺳﺘﻪاش ﺧﻮرد ﺑﻪ ﺧﺮت و
ﭘﺮﺗﻬﺎي ﻣﺨﺼﻮص ﺣﻤﺎم و ﺗﻮاﻟﺖ ﺗﻮي ﻗﻔﺴﻪﻫﺎي ﻛﻨﺎر ﺧﻮدش و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ دو ﮔﻠﺪان
ﻛﻮﭼﻚ ﮔﻠﻬﺎي ﺧﺸﻚ ﺷﺪة ﺳﺮ ﻗﻔﺴﻪﻫﺎ و ﺑﺎ ﭘﺨﺶ زﻣﻴﻦ ﻛﺮدﻧﺸﺎن ،رﻳﺪ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﻢ.
ﻋﺠﺎﻟﺘﺎً آﻧﺮا ﺑﺎ زﻳﺮ ﭘﻮﺷﻬﺎم ﻛﻪ دور از دﺳﺘﺮﺳﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮدم و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر
73
ﻧﺸﺴﺘﻪ ،ﭘﺎ دراز ﻛﺮده ﺑﺮ ﮔُﻞ ﻗﺎﻟﻲ ،ﺷﺮوع ﻛﺮدم در ذﻫﻦ ،ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ،
ﺑﺎ اﻳﻦ دوﺳﺘﺎن ﻫﻤﺨﺎﻧﻪام ﺣﺮف زدن.
درﺳﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻮدم را ﺣﺒﺲ ﻛﺮده ﺑﻮدم اﻣﺎ ﺳﺮ اﻳﻦ ﻣﻌﻤﺎﻫﺎي وﺟﻮد
ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻳﻜﻲ ﺗﻮي ﺟﻮال ﻣﻲرﻓﺘﻢ .از اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﺎرﻫﺎ ﻛﺮده ﺑﻮدم .ﻳﺎدم ﻧﺒﻮد
ﭼﻪ وﻗﺖ و ﻛﺠﺎ ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ اﺷﻴﺎء ﺟﺎن دارﻧﺪ .و در دورهاي از ﻣﺴﻴﺮ ﺗﺎرﻳﺨﻲ
ﺗﻔﻜﺮ ﺑﺸﺮ اﻳﻦ ﺟﺎﻧﺪارﭘﻨﺪاري اﺷﻴﺎء ﺟﺎﺋﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد .اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻨﻬﺎ را ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﻧﺪه
ﺑﻮدم ،در ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ اﻳﻦ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ،ﺧﻮدم ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻲرﺳﻴﺪم .ﻛﺴﻲ ﻗﺒﻮل
داﺷﺖ ﻳﺎ ﻧﺪاﺷﺖ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد.
وﻗﺘﻲ روﻳﻢ ﺑﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮة درِ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد ﺳﻌﻲﻛﺮدم ﺷﺨﺼﻴﺘﻲ روﺷﻦ ﺑﺮاي
آن ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻢ .ﺑﺎ ﻧﺎﻏﺎﻓﻞ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﭻ دﺳﺘﻢ و ﭼﺴﺒﻴﺪن ﺑﻪ آﺳﺘﻴﻨﻢ ،ﻣﻲﺧﻮرد ﺑﻪ او
ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻴﺘﻲ ﭘﺎﺳﺒﺎن در دروﻧﺶ ﺑﺎﺷﺪ .اﻣﺎ از ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﻲآﻣﺪ.
ﻧﻤﻮﻧﺔ ﺧﻮﺑﻲ ازﺷﺎن در ذﻫﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ .ﺑﺮاي ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻨﻲ ﺑﻬﺘﺮ ،آﻧﻘﺪر ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ
ﺳﻨﺒﻪ ﻓﺮو ﻛﺮدم ﺗﺎ ﺑﺮاﻳﺶ ﭼﻬﺮة ژاﻧﺪارﻣﻲ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﻲ را ﻛﻪ اﻫﻞ ﺗﺒﺮﻳﺰ ﺑﻮد
ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم .در روﺳﺘﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻢ ﺑﻮدم ،ﺑﺎﻫﺎش آﺷﻨﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدم .وﻗﺘﻲ ﻧﻮﺑﺖ ﮔﺸﺖ
زﻧﻲاش در ﺷﺐ ﻣﻲﺷﺪ،ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻲآﻣﺪ ﭘﻴﺸﻢ .ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺷﺒﻬﺎي زﻣﺴﺘﺎن .ﺑﺠﺎي
زﻳﺮ ﺑﺎران ﻣﺎﻧﺪن و در ﺳﺮﻣﺎ ﻛﺰ ﻛﺮدن ﭘﺎي درﺧﺘﻲ ﻛﻪ زاغ ﺳﻴﺎه ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻣﺎﻫﻴﮕﻴﺮ
ﮔﺮﺳﻨﻪ را ﭼﻮب ﺑﺰﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺮاي ﺧﺮﻳﺪن ﭼﻨﺪﺗﺎ زﻳﺮ ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﻳﺎ ﻳﻚ رادﻳﻮي
ﺗﺮاﻧﺰﻳﺴﺘﻮري ﺑﻄﻮر ﻗﺎﭼﺎق ،ﺑﻠﻤﺸﺎن را ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﻋﺮاق ،در ﻳﻜﻲ از
اﺗﺎﻗﻬﺎي ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺑﻴﺪ و ﺻﺒﺢ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﺪ ،ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﮕﺎه.ﻫﺮوﻗﺖ
اﺣﻮاﻟﺶ را ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪم و ﻳﺎ ﺳﺌﻮاﻟﻲ از او ﻣﻲﻛﺮدم ،از اوﺿﺎع زﻣﺎﻧﻪ و ﻳﺎ ﻫﺮﭼﻴﺰي
ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم در رﺑﻂ ﺑﺎ زﻧﺪﮔﻲ او ﺑﺎﺷﺪ و ﻳﺎ ذﻫﻨﺶ را ﻣﺸﻐﻮل ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ ،در
ﺟﻮاﺑﻢ ﻓﻘﻂ ﻣﻲﮔﻔﺖ :آﻗﺎ ﻣﻌﻠﻢ ﻗﺎراﺷﻤﻴﺶ.
راﺑﻄﻪاش ﺑﺎ ﺳﺮﮔﺮوﻫﺒﺎن ﭘﺎﺳﮕﺎه ﻗﺎراﺷﻤﻴﺶ ﺑﻮد .از ﺗﺒﺮﻳﺰ دور ﺑﻮد ،اوﺿﺎع
ﻓﻜﺮياش ﻗﺎراﺷﻤﻴﺶ ﺑﻮد .وﺿﻊ اﻗﺘﺼﺎد ﺧﺎﻧﻮادهاش ﻗﺎراﺷﻤﻴﺶ ﺑﻮد .ﺟﻮاب و
ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻫﺮ ﻣﻌﻤﺎ و ﭘﺮﺳﺶ و ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻐﺮﻧﺞ ﺑﺮاي او ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﻮد:
ﻗﺎراﺷﻤﻴﺶ.
رو ﻛﺮدم ﺑﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮة در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ و ﮔﻔﺘﻢ :ﺑﺒﻴﻦ ﻗﺎراﺷﻤﻴﺶ ﻗﺎراﺷﻤﻴﺶ
ﻧﺪارﻳﻢﻫﺎ! ﺳﺌﻮال ﻣﻲﻛﻨﻢ درﺳﺖ ﺟﻮاب ﺑﺪه .ﻗﺒﻮل؟
ـ ﻗﺒﻮل.
ـ اﻳﻦ ﭘﺎﭘﺮي ﻣﺎ ﭼﻲ ﺳﺮش اوﻣﺪه؟
74
ـ ﻣﻦ ﭼﻲ ﻣﻲدوﻧﻢ .ﺧﻴﺎل ﻛﺮدي از ﻋﺎﻟﻢ ﻏﻴﺐ ﺧﺒﺮ دارم .واﻗﻌﺎً ﻛﻪ.
ـ اﮔﻪ ﻧﺪاري ﭘﺲ واﺳﻪ ﭼﻲ ﮔﺎﻫﮕﺎﻫﻲ آﺳﺘﻴﻨﻢرو ﻣﻲﭼﺴﺒﻲ؟
آﻣﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻣﻲﭼﺴﺒﺪ ﻛﻪ ﻣﻲﭼﺴﺒﺪ ،ﺗﻮ ﺧﻠﻲ ﻛﻪ اﻟﻜﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻴﺮ دادهاي ﻛﻪ
رﻓﺘﻢ ﺗﻮي دﻟﺶ" :ﻧﻪ .اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ را ﻧﺪارﻳﻢ .ﺧﻮب ﮔﻮش ﻛﻦ .ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺣﺮﻓﻢ
را روﺷﻨﺘﺮ ﺑﺰﻧﻢ ".اﻣﺎ ﭘﻴﺶ از ﮔﻔﺘﻦ رو ﻛﺮدم ﺑﻪ ﻣﻴﺰ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮة ﻛﺸﻮي
وﺳﻂ ﻛﻤﺪ ﭘﺎي در ﺑﺎﻟﻜﻦ و ﮔﻔﺘﻢ" :اﻳﻦ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﻲﮔﻢ ".ﺑﻌﺪ ﻧﻔﺴﻲ ﺗﺎزه
ﻛﺮدم .و ﺷﺮوع ﻛﺮدم :ﺷﻤﺎ دوﺳﺘﺎي ﻣﻨﻴﺪ .درﺳﺘﻪ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ﻫﺮﺳﻪ ﺳﺮي ﺗﻜﺎن دادﻧﺪ
ﻛﻪ" :ﺑﻠﻪ" .اﻟﺒﺘﻪ ﻳﻚ ﻣﻌﻨﺎش ﻫﻢ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻪ ﭘﺮﺳﺶ ﻣﺰﺧﺮﻓﻲ .ﮔﻔﺘﻢ" :ﺷﻤﺎ
ﻛﻪ ﻛﺮم ﻧﺪارﻳﻦ ﻣﻦ را ﺑﻴﺨﻮدي اذﻳﺖ ﻛﻨﻴﻦ .ﺧﻮﺑﻲِ ﻣﻦ را ﻣﻲﺧﻮاﻳﻦ .درﺳﺘﻪ؟"
ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻢ روي ﻣﻨﺒﺮ ادﺑﻴﺎت و ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺑﺎﻓﻲ :ﻣﻲدوﻧﻴﻦ ﻛﻪ اﻳﻦ زﻣﻮﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﺪار اﻗﺘﺪار
ﻣﺸﺘﻲ ﺟﺎﻛﺶ ﻣﻲﮔﺮده ،ﻣﻲﮔﺮدﻳﺪه .ﺟﺎﻛﺸﻬﺎ ﻫﻢ از ﻓﺮﺻﺘﻬﺎي ﺑﻴﺨﺒﺮي ﻣﻦ و ﺗﻮ
اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﻨﻦ ،ﻣﻲﻛﺮدن .و ﺿﺮﺑﻪﺷﻮن را ﻣﻲزﻧﻦ ،ﻣﻲزدن .ﻣﻦ ﻛﺎر و ﺣﺮﻓﺘﻮن را
ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺗﺎ ﺗﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪام .واﺳﺔ ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد داﺷﺘﻦ ﺣﺪاﻗﻞ ﺳﻪ ﺗﺎ
دوﺳﺖ ﻧﺎب در دور و ﺑﺮم ،ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺧﻠﻮت ﻛﺮدهم .ﺧﺐ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ اﻳﻨﻘﺪر دﻗﻴﻖ ﺑﻪ ﻣﻌﻤﺎي
اﻣﻮر واردﻳﻦ ﭼﻄﻮر ﻧﻤﻲدوﻧﻴﻦ ﻛﻼف ﮔﻢ ﺷﺪن ﭘﺎﭘﺮي و ﻗﻄﻊ درﺧﺘﺎ و ﺑﻌﺪ اﻳﻦ ﻳﻬﻮ
دوﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﭘﻴﺪا ﺷﺪن ﺑﺮاي ﭘﺎﺗﺮﻳﺸﻴﺎ اوﻧﻢ ﻫﻤﻪ در ﻳﻚ وﻗﺖ ،ﺳﺮ ﻧﺨﺶ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟
ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﻣﻴﺰ .ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮد .ﺑﺎ ﺿﺮﺑﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻢ ﻣﻲزد ﻫﻤﻴﺸﻪ در
ذﻫﻨﻢ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﭘﺪر و ﻳﺎ ﺑﺮادر ﺑﺰرگ را داﺷﺖ .ﻟﮕﺪي ﻣﻲﭘﺮاﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺣﻮاﺳﺖ
ﺑﺎﺷﺪ .و ﭼﻮن ﺑﺮادر ﺑﺰرگ ﻳﺎ ﭘﺪر ﺑﻮد ،در ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﺮدن و ﻣﻮاﻇﺒﺖ از ﻣﻦ زﻣﺨﺖ
ﺑﻮد اﻣﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﺑﻲ ادﺑﻲ ﻧﻤﻲزد .ﻛﻤﻲ ﺻﺒﺮ ﻛﺮدم وﻗﺘﻲ دﻳﺪم ﺳﻜﻮت را ﻋﺠﺎﻟﺘﺎً
ﺗﺮﺟﻴﺢ داده اﺳﺖ رو ﻛﺮدم ﺑﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻌﺪي .دﺳﺘﮕﻴﺮة ﻛﺸﻮي ﺳﻮم ﻛﻤﺪ ،ﻫﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ
ﺗﺎ ﺣﻮاﺳﻢ ﭘﺮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻻﻫﻮت ،ﺟﻴﺐ ﺷﻠﻮارم را از ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻳﻜﻲ دو ﺳﺎﻧﺖ
ﺟﺮ ﻣﻲداد .داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد .او زن ﺑﻮد ﺑﺮاﻳﻢ .ﻣﺎدر ،ﺧﻮاﻫﺮ و
ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ .ﻧﺮم و ﻧﺎزك ﻳﻜﻬﻮ دﺳﺖ دراز ﻣﻲﻛﺮد و ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺟﻴﺐ ﺷﻠﻮارم را ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ:
ـ ﺳﻠﻴﻢ داري ﺗﻨﺪ ﻣﻲري ﻫﺎ!
ـ ﻛﻤﻲ آروﻣﺘﺮ ﻋﺰﻳﺰم.
ـ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﺣﻮاﺳﺖ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟
و ﺗﺎ ﺗﻮ اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﺸﻨﻮي ،ﺻﺪاﻳﺶ را ،ﺻﺪاﺷﺎن را ،ﺟﻴﺐ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺷﻠﻮار اﺳﭙﻮرﺗﺖ،
از ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺟﺮ ﻧﺎزك ﺧﻮرده ﺑﻮد .اﻧﮕﺎر ﻧﺎﺧﻦ ﺑﻠﻨﺪش را ﻻي ﻳﻜﻲ از درزﻫﺎ
75
ﮔﻴﺮ داده ﺑﻮد .ﺧﻢ ﻣﻲﺷﺪي .ﻓﺮود ﻣﻲآﻣﺪي از اﺳﺐ ﻋﺎﻟﻢ ﻻﻫﻮت .ﻣﻲدﻳﺪي ﭼﻨﺪ
ﺳﺎﻧﺘﻲ ﻣﺘﺮي ﺷﻜﺎف ﺧﻮرده ﺟﻴﺐ ﺷﻠﻮارت و ﻧﺨﻬﺎﻳﺶ از ﻫﻢ ﺑﺎز ﺷﺪه اﺳﺖ.
از زن و دوﺳﺖ دﺧﺘﺮﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ داﺷﺘﻢ ،داﺷﺘﻲ ،ﻛﻲ و ﺗﺎ ﭼﻪ وﻗﺖ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ
دﺳﺘﺸﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ،ﺗﻮ ،ﺑﺮاي ﮔﺮﻓﺘﻨﻤﺎن ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد .ﺑﺮاي ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻨﻤﺎن
و ﻳﻚ ﻟﺤﻈﺔ ﻛﻮﺗﺎه ﺗﺄﻣﻞ ،ﻛﻪ در دام ﺧﻄﺮ و ﻳﺎ ﺑﻼﻫﺖ ﻧﻴﻔﺘﻴﻢ .و ﺑﻌﺪ ،ﺻﺪاي
ﺟﺮرر ....از ﻛﻲ اﻳﻦ دﺳﺘﻬﺎ ﮔﻢ ﺷﺪﻧﺪ؟ ﻧﺒﻮدﻧﺪ؟ و ﺗﻮ از داﻳﺮة ﻣﻮاﻇﺒﺖ و ﻧﮕﻬﺪاري
آﻧﻬﺎ ﺑﻴﺮون اﻓﺘﺎده ﺑﻮدي؟ ﻫﻴﭻ ﺑﻪ آن ﻓﻜﺮ ﻛﺮدهاي؟
ﺑﻪ ﻳﺎد آوردم در آن ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ و ﻣﻬﺮي ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﻳﻢ ﻓﻘﻂ آن دو ﺳﺎل
اوﻟﺶ ،ﻣﻬﺮي ﻫﻮاي ﺣﻮاس ﭘﺮﺗﻴﻬﺎﻳﻢ را داﺷﺖ .ﺑﻌﺪ از آن دﻳﮕﺮ وﻟﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد .ﭼﺮا
اﻳﻨﻬﺎ را ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم ،ﻧﻤﻲدﻳﺪم؟ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎن وﻗﺘﻬﺎ ﻣﻲدﻳﺪم .ﺑﺎ او ﺣﺮف ﻣﻲزدم.
ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻢ ﻛﻪ آدم ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮاي ﻣﺪﺗﻲ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﻧﺒﺎﺷﺪ .و او ﺣﻖ
داﺷﺖ ﻛﺴﻲ دﻳﮕﺮ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ .اﻳﻦ ﺑﺪي او ﻧﺒﻮد .ﻧﻴﺴﺖ .ﺑﺪي
ﻫﻴﭽﻜﺲ دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد .ﺑﺒﻴﻦ دﻳﮕﺮ! اﻳﻦ ﭘﺎﺗﺮﻳﺸﻴﺎ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻮد و ﻣﻲﺧﻮاﺑﻴﺪ،
ﻫﻮاﻳﺖ را داﺷﺖ .ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﻳﺪ از ﺗﻮ .ﻳﺎ ﻣﻘﺪﻣﺎت ﺑﺮﻳﺪن ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﺪ ،رﻓﺖ ﻛﻪ ﻫﻮاي
ﻛﺴﻲ دﻳﮕﺮ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ .راﺣﺖ ﺣﺮﻓﺶ را زد .در آن ﺳﺎﻟﻬﺎي اواﻳﻞ ازدواج،
ﻣﻬﺮي ﺑﻌﺪ از ﻫﺮ ﻋﺸﻘﺒﺎزي ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺟﺴﻢ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ .ﺑﻌﺪ از دو ﺳﺎل
دﻳﮕﺮ ﺳﻜﻮت ﺑﻮد .ﻣﻲرﻓﺘﻲ ﺑﻴﺮون .ﻣﻲآﻣﺪي .ﻏﻴﺒﺖ ﻣﻲزد .ﭘﻴﺪا ﻣﻲﺷﺪي .ﻓﺮﻗﻲ
ﻧﻤﻲﻛﺮد .دﺳﺘﻲ ﻧﺒﻮد .ﭼﺮا اﻳﻨﻬﺎ را ﻧﻤﻲدﻳﺪم .ﭼﺮا ﻧﻤﻲدﻳﺪم ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ دو ﺟﺴﻢ
دﻳﮕﺮ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻪ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد .اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﭼﻪ رﺑﻄﻲ داﺷﺖ ﺑﻪ آن اﺻﻄﻼح ﻛﻪ
ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم .ﮔُﻬﺖ ﺑﮕﻴﺮد آدم ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻠﺪي ﺑﺎ ﻟﺞ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻲ .ﻟﺠﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻔﺖ
ﻧﻤﻲارزد .ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺗﻮي ﺳﺮم ،ﻫﻲ ﭼﺮخ ﺧﻮردم روي ﻣﻴﺰ ،روي دﺳﺘﮕﻴﺮة در
آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ و دﺳﺘﮕﻴﺮة ﻧﺎز ﺧﻮدم ﺑﺮ ﻛﺸﻮي وﺳﻂ ﻛﻤﺪ ﻛﻪ وادارم ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻓﻜﺮ
ﻛﺮدن .و ﺑﺎز ﭘﻴﺶ رﻓﺘﻢ و ﻫﻲ از اﻳﻦ ﺧﻴﺎﻻت ﺑﺎﻓﺘﻢ در ذﻫﻦ ﺑﺮاي ﺧﻮدم .و ﻫﻲ
ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ،ﺑﻪ آﺳﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﻫﻴﭻ درﺧﺘﻲ آﻧﺮا رج
ﻧﻤﻲزد و ﭘﺸﺘﻪ ﭘﺸﺘﻪ ﻫﻤﻪ اﺑﺮ ﺑﻮد و ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻧﺮدهاي ﻛﻪ ﺑﺮ آن ﭘﺎﭘﺮي
ﺗﻖ دﻳﻨﮓ ،ﺗﻖ دﻳﻨﮓ ﻧﻤﻲﻛﺮد .ﺗﺎ ﻛﻢﻛﻢ ﭼﻴﺰي ﻣﺜﻞ ﺧﻮاب آﻣﺪ .ﭘﻠﻜﻬﺎﻳﻢ ﺳﻨﮕﻴﻦ
ﺷﺪ .ﻧﺸﺪ .و ﻧﺨﻬﺎي ﺗﺎرﻳﻚ و ﺑﺮﻳﺪهاي ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﻪ رﻗﺺ درآﻣﺪﻧﺪ .ﭘﺎﺋﻴﻦ
رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺎﻻ آﻣﺪﻧﺪ .و ﻣﻦ ﭘﺮواز ﻛﺮدم ﺗﻮي ﺧﻮاب .ﭘﺮواز ﻛﺮده ﺑﻮدم و ﺧﻴﺎل
ﻧﻤﻲﻛﺮدم ﺗﻮي ﺧﻮاﺑﻢ .و ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﺮدم ﻫﻨﻮز ﭘﺸﺘﻢ ﺑﻪ دﻳﻮار اﺳﺖ و ﻫﻨﻮز ﭘﺎ دراز
76
ﻛﺮدهام روي ﮔﻠﻬﺎي ﻗﺎﻟﻲ .اﻣﺎ ﻣﻬﺪي ﻛﻪ ﻧﺒﻮد ،ﺑﻮد .و ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻫﻲ
ﮔﻔﺖ زاﻧﻮﻳﺖ را ﺧﻢ ﻧﻜﻦ .و ﻣﺤﻜﻢ ﻣﻲزد روي زاﻧﻮﻳﻢ.
ـ ﻧﺸﻜﻦ ﭘﺎترو ﭘﺴﺮ .ﺻﺎف!
و زاﻧﻮﻳﻢ ﻛﻤﻲ ﺑﺎﻻ ﺑﻮد ﻫﻨﻮز .و ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﭘﺎﻳﻢ را ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم .ﺗﺎ آن ﺣﺪ ﻛﻪ
ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻲﺷﺪ و ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﻮد .ﺗﺎ ﺻﺎف روي زﻣﻴﻦ ﺑﺨﻮاﺑﺪ .ﻣﺜﻞ ﻳﻚ
ﺧﻂ اﻓﻘﻲ.
ـ ﭘﺴﺮ ﺷﺎﻫﻜﺎر ﺷﺪ .ﺑﮕﺬار ﻳﻪ ﻧﻴﻤﺴﺎﻋﺘﻲ ﺑﮕﺬره .ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻲ ﭼﻲ ﻳﺎدت دادم.
ـ ﭘﺎم داره ﺳﻮزن ﺳﻮزن ﻣﻲﺷﻪ.
ـ اوﻟﺸﻪ .ﻃﺎﻗﺖ ﺑﻴﺎر.
ـ ﻣﻬﺪي ﺗﻮ آﻧﺮوز ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻨﻲ ﺣﺮف ﻣﻲزدي ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮدي ﭼﻴﺰي ﺷﺪه؟
ـ ﻧﺒﻮدم.
ـ راﺳﺘﺸﻮ ﺑﮕﻮ ﺑﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﻛﺎرت ﺣﺮﻓﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد؟ از ﺻﺪات ﻓﻬﻤﻴﺪم.
ـ ﻧﻪ .ﭼﺮت و ﭘﺮت ﻧﮕﻮ ﭘﺴﺮ!
ـ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮدي ﻣﻬﺪي .و ﻣﺚ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﮕﻔﺘﻲ .ﻣﻦ ﺗﻮ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ ﻣﻬﺪي.
ﺗﻮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻏﻤﺎت را ﭘﺸﺖ ﺧﻨﺪهﻫﺎت ﻗﺎﻳﻢ ﻣﻲﻛﻨﻲ.
ـ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﺮت و ﭘﺮت ﻧﮕﻮ!
ـ ﺑﺎﺷﻪ .ﻧﻤﻲﮔﻢ .وﻟﻲ ﻣﻦ ﺗﻮ را ﺧﻮب ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ.
دوﺑﺎره زاﻧﻮﻳﻢ آﻣﺪ ﺑﺎﻻ .ﻣﻬﺪي ﻣﺸﺖ ﻛﻮﺑﻴﺪ روي زاﻧﻮﻳﻢ .از ﺧﻮاب ﭘﺮﻳﺪم.
ﭘﺎﻳﻢ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﻮد .زورﻛﻲ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم .ﻟﻨﮕﺎن ﻟﻨﮕﺎن ﺑﺎ ﭘﺎﻫﺎي ﺳﻨﮕﻴﻦ
رﻓﺘﻢ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻳﻚ ﻟﻴﻮان ﺧﺎﻟﻲ زﻳﺮ ﺷﻴﺮ آب ﮔﺮﻓﺘﻢ .ﭘﺮ ﺷﺪ .آب ﺳﺮد
ﻣﻲرﻳﺨﺖ دور و ﺑﺮ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎي دﺳﺘﻢ .ﻛﻴﻒ ﻣﻲﻛﺮدم .آب ﺧﻮردم .ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﻢ ﺑﺎز
ﺷﺪ .ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺑﻴﺮون .ﻫﻮا داﺷﺖ ﺗﺎرﻳﻚ ﻣﻲﺷﺪ .دو ﺷﺎﺧﺔ ﺗﻠﻔﻦ را وﺻﻞ ﻛﺮدم
ﺑﻪ ﭘﺮﻳﺰ .رﻓﺘﻢ ﻣﺴﺘﺮاح .داﺷﺘﻢ ﺳﺮﭘﺎﺋﻲ ﻣﻲﺷﺎﺷﻴﺪم ﻛﻪ ﺗﻠﻔﻦ زﻧﮓ زد .ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ
ﻳﺎ ﻣﻬﺪي اﺳﺖ ﻳﺎ ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه .ﺗﺮﺳﻴﺪم ﺑﻴﺨﻮدي ﻧﮕﺮاﻧﺸﺎن ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻢ .ﻫﻨﻮز
ﺗﻤﺎم ﻧﻜﺮده ،دوﻳﺪم ﺗﻠﻔﻦ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ.
"ﻛﺠﺎﺋﻲ ﺗﻮ ﻣﺮد؟ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﺎرو ﺑﺎ اﻳﻦ ﻣﺨﻔﻲ ﺷﺪﻧﺖ ﻧﺼﻔﻪ ﺟﻮن ﻛﺮدي".
ﺻﺪاي ﻣﻬﺪي ﺑﻮد
ـ ﻣﻬﺪي ﺟﺎن ﻗﻄﻊ ﻛﻦ .ﺧﻮدت ﻣﻲداﻧﻲ ﻛﺠﺎم .ﻫﻤﻴﻦ اﻻن ﺑﻬﺖ زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﻢ.
ﺧﻨﺪﻳﺪ :ﭘﺲ ﺧﻮﻧﺔ ﺑﭽﻪﻫﺎ زﻧﮓ ﺑﺰن .اﻳﻨﺠﺎم ﻣﻦ.
ـ ﭘﻬﻠﻮ ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه؟
77
ـ آره .ﺣﺎﻻ ﺑﺮو ﺷﺎﺷﺘﻮ ﺑﻜﻦ .ﺗﺎ ﺑﻌﺪ ﺣﺴﺎﺑﺘﻮ ﺑﺮﺳﻴﻢ.
ﺑﻌﺪ ﻛﻪ زﻧﮓ زدم .ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﻣﻬﺪي ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮي ﻛﺎرش را ول ﻛﺮده ﺑﻮد و
از دﻟﻔﺖ ﻛﻮﺑﻴﺪه ﺑﻮد و آﻣﺪه ﺑﻮد اوﺗﺮﺧﺖ ﺗﺎ ﻣﻦ را از اﺗﺎﻗﻢ ﺑﻴﺮون ﺑﻜﺸﺪ.
ـ ﺑﻪ ﻗﻮل ﻫﻠﻨﺪﻳﻬﺎ ﻫﻨﺪرد ﭘﺮوﺳﻨﺖ ﻣﻲدوﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪاي و ﭘﺮﻳﺰ رو ﻛﺸﻴﺪي.
ﺑﺮا ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻮاﭘﺴﺖ ﻧﺒﻮدم .اﮔﻪ ﻫﻢ اوﻣﺪم واﺳﻪ اﻳﻦ اوﻣﺪم ﻛﻪ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﮔﺎز ﻣﺤﻜﻢ
ازت ﺑﮕﻴﺮم .ﭘﺎﺷﻮ ﺑﭙﺮ رو دوﭼﺮﺧﻪت ﺑﻴﺎ اﻳﻨﺠﺎ .ﻛﺒﺎﺑﻲ درﺳﺖ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺣﻆ
ﻣﻲﻛﻨﻲ.
ـ ﺣﺎل ﺧﻮدت ﭼﻄﻮره؟
ـ ﺧﻮﺑﻢ .ﻳﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ،ﮔﺬﺷﺖ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ.
ـ ﻧﻤﻲﺧﻮاي ﺑﮕﻲ؟
ـ ﻧﻪ.
ﺻﺪاي ﺷﻴﺪه از دور ﻣﻲآﻣﺪ :ﭼﻲ ﻣﻲﮔﻪ اﻳﻦ آﻗﺎ ﺳﻠﻴﻢ؟
ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ :ﻣﻲﮔﻪ ﻛﺒﺎب ﻛﻤﻤﻪ .ﻳﻪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮام.
ﺻﺪاي ﺷﻴﺪه از دور ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﺧﻮرد:
ـ ﺑﮕﻮ ﺑﺮاش ﻳﻪ ﻛﻨﺴﺮت دو ﻧﻔﺮه ﻫﻢ ﻣﻲدﻳﻢ .ﺧﻮﺑﻪ؟
ﻣﻬﺪي ﺟﺎي ﻣﻦ ﮔﻔﺖ :آره.
ﺑﻌﺪ ﻛﻪ رﻓﺘﻢ آﻧﺠﺎ ،ﻣﻬﺪي ﺗﻤﺎم وﻗﺖ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮم ﮔﺬاﺷﺖ و ﻫﻲ از روح
ﻣﺎدرش ﺣﺮف زد .ﻳﻜﻲ دو ﺗﺎ ﻋﻜﺴﻲ را ﻛﻪ از او ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺧﻮدش آورده ﺑﻮد و
دم ﺑﻪ دم از ﺟﻴﺒﺶ درﻣﻲآورد و ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ ﺟﻠﻮﻳﻢ.
ـ ﺑﺒﻴﻦ ﭘﺮاﺷﻮ .ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻘﺪ ﻧﺎز ﺑﻮده .اﮔﻪ ﺑﻮدش ﺻﺒﺢ ﻣﻲﭘﺮﻳﺪ روي ﻧﺮده .و ﺑﺎ
ﭼﺸﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد .ﺑﻴﭽﺎره ﺷﺪي ﺳﻠﻴﻢ .ﺑﺮو ﺑﺸﻴﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻦ
ﺑﻴﭽﺎره .ﺑﺪﺑﺨﺖ!.
ﻣﺤﻠﺶ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺟﺮي ﻣﻲﺷﺪ.
ـ ﺑﻴﺎ ﺑﻴﭽﺎره ﺟﺎن! ﺑﻴﺎ ﺣﺎﻻ ﻳﻪ ﭘﻴﻚ ﺑﻨﺪاز ﺑﺎﻻ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ روح ﻣﺎدرم و آه ﺑﻜﺶ!
ﻛﺎرﻫﺎش در آن ﺷﺐ ﻣﻦ را ﻳﺎد ﻛﺎرﻫﺎي ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻪام اﻧﺪاﺧﺖ.
وﻗﺘﻲ در زﻧﺪان ﺑﻮدم ،ﻣﺎدرم ﺗﺎ ﻏﺬاي ﺧﻮﺷﻤﺰهاي ﻣﻲﭘﺨﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ دوﺳﺖ
داﺷﺘﻢ ﻳﺎ ﺑﺮادرﻫﺎ و ﺧﻮاﻫﺮم را ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻔﺮﻳﺢ ﻣﻲدﻳﺪ ،اﺷﻜﺶ در ﻣﻲآﻣﺪ ﻛﻪ
ﺳﻠﻴﻢاش در زﻧﺪان ﻫﻴﭻ از اﻳﻦ ﺧﻮﺷﻴﻬﺎ ﻧﺪارد .ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻪاي داﺷﺘﻢ ﻛﻪ از
ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻬﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺑﻮد و آن وﻗﺘﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ﺑﺮاي ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻲ زﻧﺪان
اﻓﺘﺎده ﺑﻮد .ﻫﺮوﻗﺖ ﻣﻲرﻓﺖ ﺧﺎﻧﻪﻣﺎن ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺷﻚ ﻣﺎدرم را در ﺑﻴﺎورد
78
ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ ﭘﻬﻠﻮش و دم ﺑﻪ دﻣﺶ ﻣﻲداد :ﺑﻴﭽﺎره ﺳﻠﻴﻢ .اﻻن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﭘﺎي دﻳﻮاري.
اوﻧﻢ ﺗﻮ ﻫﻮاي ﺳﺮد .ﻧﻪ ﭘﺘﻮﻳﻲ ﻛﻪ روش ﺑﻨﺪازه .ﻧﻪ ﻣﻴﻮهاي ﻛﻪ دﻧﺪون ﺑﺰﻧﻪ.
ـ ﻧﮕﻮ ﺟﺒﻮر .ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻧﮕﻮ.
ـ ﭼﺮا ﻧﮕﻢ زن داﺋﻲ! ﺧﺐ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪوﻧﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ دارن رو ﻛﻮﻧﺶ ﺷﻼق ﻣﻲزﻧﻦ.
ﻧﻤﻲﺧﻮاي ﺑﺪوﻧﻲ؟ واﻗﻌﺎً ﻧﻤﻲﺧﻮاي ﺑﺪوﻧﻲ ﭘﺴﺮت در ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻴﻪ؟
ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺧﻮب اﺷﻚ ﻣﺎدرم را در ﻣﻲآورد ،ﺑﺮاﻳﺶ از ﭼﻴﺰﻫﺎي ﺧﻮش زﻧﺪان
ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﺮد ﺗﺎ او را ﺑﺨﻨﺪاﻧﺪ.
ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﭼﻪ ﻓﻜﺮي ﺳﻠﻴﻢ؟ راﺳﺸﻮ ﺑﮕﻮ؟
ـ ﺗﻮ ﻓﻜﺮ ﺗﻮ.
79
4
از ﭘﺎﭘﺮي ﺧﺒﺮي ﻧﺸﺪه ﺑﻮد .ﻫﻨﻮز ﻻﻧﻪاش را ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدم .ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ ﻛﻪ
از ﺧﻮاب ﭘﺎ ﻣﻲﺷﺪم اوﻟﻴﻦ ﻛﺎرم ﭘﺲ زدن ﭘﺮدة اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ و ﻧﮕﺎه ﻛﺮدن ﺑﻪ ﻧﺮدة
ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺑﻮد .ﮔﻠﺪاﻧﻬﺎي ﺷﻤﻌﺪاﻧﻲام ﺑﺎ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﻣﺮده و ﺧﺸﻚ ﺷﺪه ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻧﺮده
آوﻳﺰان ﺑﻮدﻧﺪ .ﻫﺮ ﺑﺎر ﭼﺸﻤﻢ ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﻗﻬﻮهاي وﺧﺸﻚ ﺷﺪه ،ﻳﺎدم
ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﻫﻨﻮز دورﺷﺎن ﻧﻴﺎﻧﺪاﺧﺘﻪام .ﻫﺮﺳﺎل ،زﻣﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ،ﺑﺎ ﺧﺸﻚ ﺷﺪﻧﺸﺎن
ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲﻛﺮدم.
ﻳﻚ روز ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﻛﺎرم زﻧﮓ زد و ﮔﻔﺖ ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ از
ﻳﻜﻲ دو ﻫﻔﺘﻪ ﭘﻴﺶ ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﺑﻪ آﻧﻬﺎ زﻧﮓ زده و اﺻﺮار داﺷﺘﻪ آﻧﻬﺎ را ﻳﻜﺸﺐ
ﺑﻪﺧﺎﻧﻪاش ﺑﺮاي ﺷﺎم دﻋﻮت ﻛﻨﺪ.
ـ ﺧﺐ .ﺷﻤﺎ ﭼﻲ ﮔﻔﺘﻴﻦ؟
ـ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﻴﭻ .اﻣﺎ ﺷﻴﺪه داره ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻪ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﺑﺮﻳﻢ و ﻗﺎﻟﻮ ﺑﻜﻨﻴﻢ .ﻣﻲﮔﻪ
ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻴﺨﻮدي دﻟﺸﻮ ﺑﺴﻮزوﻧﻴﻢ.
آﻣﺪم ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺑﺎﺷﺪ .اﻣﺎ ﺑﺎز آن روي ﺷﻜﺎﻛﻢ ﮔﻔﺖ :زﻳﺎد ﺟﺪي ﻧﮕﻴﺮﻳﻦ.
ـ آﺧﻪ ﻣﻲﮔﻪ ﻳﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﺧﻮﺑﻲ ﻫﻢ ﺑﺮا ﻣﺎ داره.
ـ ﭼﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎﺋﻲ؟
80
ـ ﻣﻲﺧﻮاد ﻳﻪ ﻣﺼﺎﺣﺒﺔ ﻣﻔﺼﻞ ﺑﺎ ﻣﻦ و ﺷﻴﺪه ﺑﻜﻨﻪ و ﺑﻌﺪ در دو ﻛﺘﺎب ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ
ﺑﺎ ﻋﻜﺲ و ﺟﻠﺪ ﺧﻮب اوﻧﺎ رو ﭼﺎپ ﻛﻨﻪ.
ـ ﻛﺠﺎ؟ ﺗﻮ اﻳﺮان؟
ـ ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ .ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ!
ﺟﻮش آوردم :آﺧﻪ ﭼﺮا اون؟ ﻛﻲ ﺑﺮاش ﭼﺎپ ﻣﻲﻛﻨﻪ؟
ـ ﻣﻲﮔﻪ ﺑﻪ ﺧﺮج ﺧﻮدش در ﻣﻴﺎره.
ـ از ﻛﺠﺎ ﻣﻲدوﻧﻴﻦ ﺑﻠﻮف ﻧﻤﻲآد؟
ـ اﮔﻪ ﻫﻢ ﺑﻴﺎد ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﺎر ﭘﻴﺶ ﻧﺮﻓﺘﻪ و ﺑﺎش درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺣﺮف ﻧﺰدﻳﻢ
ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻤﻲﺷﻪ؟
ـ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮﺋﻪ .اﻣﺎ ﺑﺎزم ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻴﻦ.
ـ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺻﺒﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ .ﺗﻮ ﻫﻢ زﻳﺎدي ﺑﻪ اﻳﻦ ﭘﺴﺮه ﺑﺪﮔﻤﻮن ﻧﺒﺎش.
ـ ﺗﺎزه ﻫﻤﻴﻦرو ﻫﻢ ﻗﺒﻮل ﻛﻨﻴﻦ ﺑﺎز ﻫﻢ اﺷﻜﺎل داره .ﺑﺎ ﻳﻪ ﺷﺐ و دو ﺷﺐ ﻛﻪ
ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺗﻤﻮم ﻧﻤﻲﺷﻪ .ﺧﻮﺷﺒﻴﻦ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ،از ﻫﻤﻴﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدش ﭘﻴﺪاﺳﺖ
ﺑﺮﻧﺎﻣﻪاي ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑﺮاﺗﻮن داره.
ـ آره .ﻧﻤﻲﮔﻢ درﺳﺖ ﻧﻤﻲﮔﻲ .ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﺪوﻧﻲ .ﺷﻴﺪه اﻻن ﺑﻴﺮوﻧﻪ.
وﮔﺮﻧﻪ ﻣﻲدادم ﺧﻮدت ﺑﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻲ؟
ـ ﻛﺠﺎ رﻓﺘﻪ؟
ـ ﺗﻮ دﺧﺘﺮي رو ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻮل ﭘﺮوﻧﺪة ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﻲاش ﺑﻮد ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻲ ﻛﻪ؟
ـ ﻣﺎرﻳﺎ رو ﻣﻲﮔﻲ؟
ـ آره .اﻧﮕﺎر ﻳﻪ ﻛﺎر ﻣﻮﻗﺖ ﺑﺮاش ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﺎ ﻫﻢ رﻓﺘﻦ ﻃﺮف رو ﺑﺒﻴﻨﻦ.
ـ ﭼﻪ ﻛﺎري؟
ـ ﻫﻤﻮن ﻛﺎري ﻛﻪ ﺷﻴﺪه ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺖ داﺷﺖ اﮔﻪ ﻛﺎر ﺗﺌﺎﺗﺮﻳﺶ اﻳﻨﺠﺎ ﭘﻴﺶ
ﻧﺮﻓﺖ ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺑﺎ اون ﺧﻮدﺷﻮ روزا ﻣﺸﻐﻮل ﻛﻨﻪ.
ـ ﻛﺎرﻫﺎي ﺳﺮاﻣﻴﻜﻲ؟
ـ آره.
ـ ﻣﺤﺸﺮه .ﻣﻮﻗﺖ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎزم ﺧﻮﺑﻪ .ﺧﻮدش ﻣﻘﺪﻣﻪاي ﻣﻲﺷﻪ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ
ﺟﻮر آدﻣﺎ آﺷﻨﺎ ﺑﺸﻪ.
ـ آره .ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲدﻳﺪﻳﺶ .از ﺷﺎدي آﻧﻘﺪر ﻫﻮل ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﻴﻒ و ﻛﻠﻴﺪشرو
روي ﺟﺎ ﻛﻔﺸﻲ ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺖ .ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ ﻛﺎرت اﺗﻮﺑﻮس ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ .ﺣﺎﻻ
81
ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎرﻳﺎ زﺣﻤﺘﺶ رو ﺑﻜﺸﻪ و ﺑﺮش ﮔﺮدوﻧﻪ ﺧﻮﻧﻪ ،ﻳﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰﻧﻪ ﺧﻮدم ﺑﺮم
ﺑﻴﺎرﻣﺶ .ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ ﻛﺠﺎن!
ـ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ .ﺑﺬار ﭘﻴﺎده ﺑﻴﺎد .ﻛﻤﻲ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮش ﺑﺬارﻳﻢ.
ـ ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ ﮔﻢ ﺑﺸﻪ.
ﻳﻚ "ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺎﺑﺎ!" ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ،ﻳﻚ "راﺳﺘﻲ و واﻗﻌﺎً ﻫﺎ " ﻫﻢ او ﮔﻔﺖ و ﮔﻔﺘﮕﻮ
را ﺧﺘﻢ ﻛﺮدﻳﻢ.
آﻧﺮوز ﺧﻴﻠﻲ ﻛﺎرم زﻳﺎد ﺑﻮد .دوﺗﺎ از ﻫﻤﻜﺎرﻫﺎﻳﻢ ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺎي
آﻧﻬﺎ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدم .درﺿﻤﻦ ﺑﺮاي ﺑﺨﺶ ﻋﺮﺑﻲ ﻫﻢ ﻳﻚ ﺑﺴﺘﻪ ﻛﺘﺎب ﺗﺎزه آﻣﺪه ﺑﻮد.
ﻧﻮﺷﺘﻦ اﺳﻢ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ و ﻧﻮﻳﺴﻨﺪهﻫﺎﺷﺎن ﺑﻪ ﻻﺗﻴﻦ روي ﺑﺮﭼﺴﺒﻬﺎ ﺑﻪ ﻋﻬﺪة ﻣﻦ ﺑﻮد.
اﻟﺒﺘﻪ ﻋﺠﻠﻪاي در ﻛﺎر ﻧﺒﻮد .وﻟﻲ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﺎر را ﻋﻘﺐ ﻧﻴﻨﺪازم.
ﻏﺮوب ﻛﻪ زدم ﺑﻴﺮون ،ﭼﻨﺪﻗﺪﻣﻲِ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﺷﻴﺪه را دﻳﺪم .ﺷﻴﻚ و ﭘﻴﻚ ﺑﺎ
ﭘﺎﻟﺘﻮي ﺳﻴﺎه .ﻳﻚ ﻛﻼه ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻫﻢ ﺳﺮش ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد .ﺑﻪ او ﻣﻲآﻣﺪ .ﺑﺎ ﻛﻼه،
ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻳﻚ ﺟﻮري ﺧﻨﺪان و ﺑﺎ ﺣﺎل ﻣﻲﺷﺪ .و ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻲ ﻫﻢ ﺳﻨﺶ را ﭘﺎﺋﻴﻦ
ﻣﻲآورد .ﻣﻦ را ﻧﺪﻳﺪ .ﺑﺎ ﻳﻚ ﭘﻴﺮزن ﻫﻠﻨﺪي ﺣﺮف ﻣﻲ زد .ﭘﻴﺮزن از او ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺟﺎﺋﻲ
را اﻧﮕﺎر ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ و او ﻫﻢ ﺳﺮش ﮔﺮم ﺑﻮد ﺑﻪ راﻫﻨﻤﺎﺋﻲ ﻛﺮدﻧﺶ .از ﭘﺸﺖ رﻓﺘﻢ و
ﻛﻼهِ ﭘﺎﻟﺘﻮﻳﺶ را ﻫﻢ روي ﺳﺮش ﻛﺸﻴﺪم .ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ زﻳﺮ دو ﻛﻼه
ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ ﮔﻔﺖ:
ـ آه ﺗﻮﻳﻲ .داﺷﺘﻢ ﻣﻲاوﻣﺪم ﺳﺮاﻏﺖ.
ـ ﻛﺎرت را راه ﺑﻴﻨﺪاز .ﺗﺎ ﺑﻌﺪ.
ـ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ.
ﭘﻴﺮزن ﻛﻪ ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد روي دﺳﺘﺔ ﮔﺎري ﭼﺮﺧﺪار ،ﻟﺒﻬﺎﻳﺶ ﺑﺎ ﺧﻨﺪهاي
ﻣﻬﺮﺑﺎن از ﻫﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ و از ﻣﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ.
ـ ﺧﺐ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻲ ﺷﺪ؟
ـ ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺧﺒﺮ داري؟
ـ آره .ﺷﺎﻫﺮخ زﻧﮓ زد .ﺟﺮﻳﺎﻧﻮ ﮔﻔﺖ.
ـ اول ﺑﺮﻳﻢ ﻳﻪ ﺟﺎ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻴﻢ و ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﮕﻴﻢ ﻛﺠﺎم ﻛﻪ دﻟﻮاﭘﺲ ﻧﺸﻪ .ﺑﻌﺪ
ﺑﺮات ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﻢ.
ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ .از ﭘﺎﺋﻴﻦ زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮخ .ﮔﻔﺘﻢ ﺷﻴﺪه اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ و
ﺧﻮدم او را ﻣﻲرﺳﺎﻧﻢ ﺧﺎﻧﻪ .او ﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻳﻚ ﺷﺎم ﺳﻪ ﻧﻔﺮي ﺟﻮر ﻣﻲﻛﻨﺪ و
ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﺎن ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ .دوﺑﺎره از ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ زدﻳﻢ ﺑﻴﺮون .ﻫﻮا ﻫﻨﻮز ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺎرﻳﻚ
82
ﺷﻮد .زﻣﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺧﻴﻠﻲ زود ﻫﻮا ﺗﺎرﻳﻚ ﻣﻲﺷﺪ .ﻗﺪم زﻧﺎن رﻓﺘﻴﻢ ﻃﺮف ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ
ﺑﺎزار .ﭘﺎي دري ﻛﻪ ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻦ "ﻫﻮخ ﻛﺎﺗﺮﻳﻨﻪ" ) (Hoog Catharijneﺑﺎز
ﻣﻲﺷﺪ ،ﺟﻤﺸﻴﺪ را ﻛﻪ ﻛﻠﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد دﻳﺪم .از اﻳﺴﺘﺎدن روزاﻧﻪاش در اﻳﺴﺘﮕﺎه
ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ .ﻣﻌﻘﻮل و ﻣﻮﻗﺮ .ﻧﻪ اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﺮ ﭘﺎ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ
ﺗﻤﺎﺷﺎي ﻣﺮدم .از ﺑﻐﻠﻤﺎن ﻛﻪ رد ﻣﻲﺷﺪ اﻳﺴﺘﺎد .ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻴﺰي ﺑﻪ
ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ .ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺷﺎﻳﺪ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺳﺮاغ ﻛﺘﺎﺑﺶ را ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﮕﻴﺮد.
ﺳﺮي ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻜﺎن دادم .او ﻫﻢ ﺳﺮي ﺗﻜﺎن داد و ﺑﻌﺪ رﻓﺖ .ﺷﻴﺪه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪ.
داﺷﺖ ﺑﺮاﻳﻢ از ﻣﻼﻗﺎﺗﺶ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻤﻲ ﺑﻪ اﺳﻢ ﺳﻮﻧﻴﺎ ﺣﺮف ﻣﻲزد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎرﻳﺎ ﻧﺰدش
رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ .آﺗﻠﻴﺔ ﺳﻮﻧﻴﺎ در ﻣﺮﻛﺰ آﺗﻠﻴﺔ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪان در ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﻛﻠﻴﺴﺎي ﻣﺮﻛﺰي
ﺷﻬﺮ ﺑﻮد .ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻄﻮر ﻣﻮﻗﺖ ﺷﺶ ﻣﺎﻫﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻛﺎر ﻛﻨﻨﺪ .ﺳﻮﻧﻴﺎ
ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﻃﺮﻓﺪاران ﻧﻘﺸﻬﺎي ﻣﺠﺮد ﻛﺎﺷﻴﻜﺎرﻳﻬﺎي ﺷﺮﻗﻲ در ﺑﺎزار ﻛﺎرﻫﺎي
ﺳﺮاﻣﻴﻜﻲ زﻳﺎد ﺷﺪه اﺳﺖ و دﻧﺒﺎل ﻛﺴﻲ از آن ﻃﺮﻓﻬﺎ ﻣﻲﮔﺸﺖ ،ﻛﻤﻜﺶ ﻛﻨﺪ.
ﺷﻴﺪه از ﻣﻼﻗﺎﺗﺶ ﺑﺎ او ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد.
ـ از ﻫﻔﺘﺔ دﻳﮕﻪ ﻣﻲﺗﻮﻧﻴﻢ ﮔﺎﻫﻲ وﻗﺘﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺎﻫﺎر ﺑﺨﻮرﻳﻢ.
ـ ﻣﻨﻮ ﻫﻢ وردﺳﺘﺖ اﺳﺘﺨﺪام ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻳﺎ ﻧﻪ؟
ـ آره .ﺑﻪ ﺷﺮط آﻧﻜﻪ اﺧﻼﻗﺖ را ﺧﻮب ﻛﻨﻲ.
آﻧﻘﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد ﻛﻪ دﻟﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺣﺮف را ﺑﻜﺸﺎﻧﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﭘﺴﺮه ﻛﻪ ﻣﺪام ﺑﻪ
آﻧﻬﺎ زﻧﮓ ﻣﻲزد .ﺣﻮﺻﻠﺔ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺗﻮي ﻛﺎﻓﻪ را ﻧﺪاﺷﺖ .دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻫﻤﺎن
ﺗﻮي ﺑﺎزار ﻛﻤﻲ ﺑﮕﺮدﻳﻢ .وﻗﺘﻲ از ﻛﻨﺎر ﻏﺮﻓﻪﻫﺎي ﻟﺒﺎس ﻓﺮوﺷﻲ ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻴﻢ،
ﭼﺸﻤﺶ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﻳﻚ ژاﻛﺖ ﭘﺸﻤﻲ .ﻗﻴﻤﺘﺶ ارزان ﺑﻮد .ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮاي ﺷﺎﻫﺮخ
ﺑﺨﺮد .ﻳﺎدش اﻓﺘﺎد ﻛﻴﻔﺶ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﻧﻴﺴﺖ .ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺨﺮد ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﻦ .اﻓﺘﺎد ﺑﻪ
ﺗﻌﺎرف .رﻓﺘﻢ ﺑﺮش داﺷﺘﻢ.
ـ ﭘﺲ ﺑﮕﺬار اول ﺑﻪ ﺗﻦ ﺗﻮ اﻣﺘﺤﺎن ﻛﻨﻢ.
ﭘﻮﺷﻴﺪم.
ـ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﻴﺎد.
ﻋﻴﻦ ﺧﻮاﻫﺮم ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد .دوﺗﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻢ.
ـ ﻫﺪﻳﺔ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻫﺮدوي ﻣﺎ.
اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ايواي ،ايواي ﻛﻪ ﭼﺮا ﻛﻴﻒ ﭘﻮﻟﺶ را ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ .دﻟﺶ
ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻫﺮدو را ﺧﻮدش ﺑﺨﺮد .ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮش ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ اوﻟﻴﻦ
ﺣﻘﻮﻗﺶ را ﮔﺮﻓﺖ ﭘﻮل ﺟﻔﺘﺸﺎن را از او ﻣﻲﮔﻴﺮم .داﺷﺘﻴﻢ از ﺑﺎزار ﻣﻲزدﻳﻢ ﺑﻴﺮون
83
ﻛﻪ دﻳﺪﻳﻢ ﻳﻚ ﮔﺮوه ﻫﻠﻨﺪي از ﻣﺪاﻓﻌﻴﻦ ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ دارﻧﺪ ﻳﻚ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻲ اﺟﺮا
ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ .اﻳﺴﺘﺎدﻳﻢ .رﺋﻴﺴﺸﺎن را ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ .ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻲآﻣﺪ ﺟﻠﻮي ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﻣﻴﺰ
ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ .ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺑﺎ ﺣﺎﻟﻲ ﺑﻮد .ﺗﻮي ﺟﻤﻌﺸﺎن ﻳﻚ دﺧﺘﺮ ﭘﻠﻴﺲ ﻫﻢ ﺑﻮد.
ﻧﻤﺎﻳﺸﺸﺎن ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺮﺧﻮردﻫﺎي ﺗﺒﻌﻴﺾ ﻧﮋادي در ﻛﺸﻮرﻫﺎي اروﭘﺎﺋﻲ ﺑﻮد .ﻣﻮﺿﻮع
ﻛﺎرﺷﺎن را از ﺣﺎدﺛﻪاي ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ در آﻟﻤﺎن ﺑﺮاي ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻮادة ﻛﺎرﮔﺮ ﻣﻬﺎﺟﺮ
ﺗﺮك رخ داده ﺑﻮد .ﻛﺎري ﻛﻮﺗﺎه و ﺷﻌﺎري ﺑﻮد .ﻣﻬﻢ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﭘﻼﻛﺎردﻫﺎي ﺗﻮي
دﺳﺖ دوﺳﺘﺎﻧﺸﺎن و ﺷﻜﻞ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ .روي ﭘﺸﺖ و
ﺳﻴﻨﻪﺷﺎن ﭘﺮ از ﺷﻌﺎر ﻋﻠﻴﻪ ﺗﺒﻌﻴﺾ ﻧﮋادي ﺑﻮد .ﻧﻤﺎﻳﺸﺸﺎن ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ،ﺑﺮاﻳﺸﺎن
ﻛﻒ زدﻳﻢ .ﺑﻌﺪ از آن ،ﻳﻚ ﺑﺎزيِ ﺟﺎﻟﺐِ دﻳﮕﺮي ﻫﻢ اﺟﺮا ﻛﺮدﻧﺪ .و ﻫﻤﺎن دﺧﺘﺮه ﻛﻪ
ﺷﻐﻞ اﺻﻠﻲاش ﭘﻠﻴﺲ ﺑﻮد ،ﻛﻼه ﭘﻠﻴﺴﻲاش را ﺳﺮش ﮔﺬاﺷﺖ دوﻳﺪ ﺗﻮي ﺑﺎزار و
رﻓﺖ ﺑﺴﺎط ﻟﺒﺎس ﻓﺮوﺷﻲ ﻳﻚ ﻓﺮوﺷﻨﺪة ﻫﻨﺪي را ﺑﻪ ﻫﻢ زد .ﺻﺎﺣﺐ ﺑﺴﺎط ﺷﺮوع
ﻛﺮد ﺑﻪ زﺑﺎن اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺳﺮش داد ﻛﺸﻴﺪن .ﻫﻤﻪ اول ﺟﺎ ﺧﻮردﻧﺪ .ﺑﻌﺪ ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ
ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻫﻢ ﺟﺰو ﻧﻤﺎﻳﺸﺸﺎن ﺑﻮد .ﻫﻤﻪ ﻗﺎه ﻗﺎه زدﻧﺪ زﻳﺮ ﺧﻨﺪه .ﻣﻦ و ﺷﻴﺪه و
ﭼﻨﺪﺗﺎ از ﺑﺮو ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻣﻬﺎﺟﺮ آﻓﺮﻳﻘﺎﺋﻲ ﻛﻪ دورهﺷﺎن ﻛﺮده ﺑﻮدﻳﻢ ﺑﺎز ﺑﺮاﺷﺎن ﻛﻒ
زدﻳﻢ .ﺑﻌﺪ از ﻳﻜﻲ دو دور ﮔﺸﺘﻦ در ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎي دور و ﺑﺮ ﺑﺎزار ،داﺷﺘﻴﻢ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ
ﻃﺮف ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ دوﭼﺮﺧﻪام را ﺑﺮدارم و ﺷﻴﺪه را ﺑﻨﺸﺎﻧﻢ ﭘﺸﺖ ﺗﺮك ﻛﻪ ﻳﻜﻬﻮ ﺟﻮاد
ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺳﺮ و وﺿﻌﻲ ﻛﻪ آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر ﺗﻮي روﺗﺮدام دﻳﺪه ﺑﻮدﻣﺶ ،ﺟﻠﻮﻣﺎن
ﺳﺒﺰ ﺷﺪ.
"ﺳﻼم!" .و رو ﻛﺮد ﺑﻪ ﺷﻴﺪه.
ـ ﺳﻼم ﺧﺎﻧﻢ .ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻛﻪ ﺣﺎﻟﺘﺎن ﺧﻮب ﺷﺪه.
ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮدم :ﺳﻼم ﭘﺴﺮ ﺧﻮب .ﺗﻮﻛﺠﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻛﺠﺎ آﻗﺎ!
دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ ﺷﺪ از ﺳﺌﻮاﻟﻢ :آﻣﺪه ﺑﻮدم ﺳﺮي ﺑﻪ "ﻳﻮآآف" ﺑﺰﻧﻢ.
"ﻳﻮ آآف" ،ادارهاي ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ﭘﻨﺎﻫﻨﺪه ﻛﻤﻚ ﻣﺎﻟﻲ ﻣﻲﻛﺮد.
ـ ﻣﻲﺧﻮاي درس ﺑﺨﻮﻧﻲ؟
ـ "ايي ي ي ي "...و رو ﻛﺮد ﺑﻪ ﺷﻴﺪه:
ـ ﭼﻪ ﺗﺼﺎدف ﺧﻮﺑﻲ .واﻗﻌﺎً ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ از دﻳﺪﻧﺘﺎن.
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ :ﻣﻤﻨﻮن از ﻣﺤﺒﺘﺘﺎن.
ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﺳﺮش را ﭘﺎﺋﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ.
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ :اﻳﻨﻄﻮر ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪ ﺷﺪ .ﻣﺎ داﺷﺘﻴﻢ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ ﺟﺎﺋﻲ.
84
ﮔﻔﺖ :ﻣﺰاﺣﻢ ﻧﻤﻲﺷﻢ .وﻟﻲ اﮔﺮ وﻗﺖ داﺷﺘﻴﻦ ﺧﻮب ﻣﻲﺷﺪ ﺟﺎﺋﻲ ﻳﻚ ﻗﻬﻮه ﺑﺎ
ﻫﻢ ﺑﺨﻮرﻳﻢ .ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﻲﺷﺪم.
ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺷﻴﺪه .ﺣﺲ ﻛﺮدم ﺑﺪش ﻧﻤﻲآﻳﺪ ﺟﺎﺋﻲ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﻢ ﺑﺎ او.
ـ ﻗﺒﻮل .اﮔﻪ ﺷﻴﺪه ﺧﺎﻧﻢ ﻫﻢ ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﺎﺷﻪ.
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ :ﻓﻜﺮ ﺧﻮﺑﻴﻪ .ﻓﻘﻂ زﻳﺎد ﻃﻮﻟﺶ ﻧﺪﻳﻢ.
ﻫﻤﺎن ﺑﻐﻞ ﻳﻚ ﻛﺎﻓﻪ ﺑﻮد .ﭼﭙﻴﺪﻳﻢ ﺗﻮش.
ـ ﺣﺎﻻﭼﻲ ﻣﻲﺧﻮاي ﺑﺨﻮﻧﻲ؟
ـ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎري.
وﻗﺘﻲ دور ﻣﻴﺰ ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ،دﻳﺪم ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﺧﻴﻠﻲ راﺣﺖ
ﻧﻴﺴﺖ .اﻧﮕﺎر ﭼﻴﺰي آزارش ﻣﻲداد .ﻫﻲ دﺳﺘﺶ را ﻣﻲﻛﺮد ﺗﻮي ﺟﻴﺐ ﻛﺖ و ﻳﺎ
ﺷﻠﻮارش و ﻫﻲ درﻣﻲآورد .ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﻧﻮك ﻧﺎﺧﻦ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎرة دﺳﺖ راﺳﺘﺶ را
ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺮف زدن ﮔﻴﺮ ﻣﻲداد ﺑﻪ ﻣﻴﺰ .آن ﺑﺎري ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻬﺪي دﻳﺪه ﺑﻮدﻣﺶ اﻳﻨﻘﺪر ﺑﺎ
دﻗﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم .ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﺮاﻳﺶ رخ داده اﺳﺖ .ﻋﻤﺪي دﺳﺖ
ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي دﺳﺘﺶ.
ـ ﭘﺴﺮ داري ﭼﻴﻜﺎر ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺑﺎ ﻣﻴﺰ!
ﺧﻨﺪﻳﺪ.
ـ آره .اﻳﻦ ﻋﺎدت را ﺗﺎزه ﭘﻴﺪا ﻛﺮدهام.
ـ ﭼﺮا؟ ﭼﻴﺰي ﺷﺪه؟
ـ ﻧﻪ .ﻳﻚ ﻋﺎدت ﻣﺴﺨﺮه .ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻠﻮ ﺧﻮدم را ﺑﮕﻴﺮم ،ﻧﻜﻨﻢ.
ﻳﺎد ﻛﺎرآﮔﺎهﺑﺎزﻳﻬﺎي ﻣﻬﺪي ﺗﻮي آن روز اﻓﺘﺎدم و ﻣﻴﺎنﺑﺮ دﻳﮕﺮي زدم :ﺷﻨﻴﺪم
ﻣﻲﺧﻮاي ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﻨﻲ و ﺑﻌﺪ ﻛﺘﺎﺑﺶ ﻛﻨﻲ؟
دﺳﺘﺶ را ﻛﻪ آورده ﺑﻮد دوﺑﺎره ﺑﻜﻨﺪ ﺗﻮي ﺟﻴﺒﺶ ،وﺳﻂ راه ﮔﺬاﺷﺖ روي
ﻣﻴﺰ:
ـ ﻳﻪ ﻓﻜﺮه ﻛﻪ اوﻣﺪه ﺗﻮ ﻛﻠﻪام .ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺣﻴﻔﻪ ﻛﻪ آﻗﺎ ﺷﺎﻫﺮخ و ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻴﺪه
اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﻦ و ازﺷﻮن اﺳﺘﻔﺎده ﻧﺸﻪ.
ـ ﻛﻴﻬﺎ ﻣﻲﺧﻮان ﻛﻤﻜﺖ ﻛﻨﻦ؟
ـ ﻫﻴﭽﻜﺲ .ﻫﻴﭽﻜﺲ.
دوﺑﺎره ﻣﻴﺎنﺑﺮ زدم :ﭼﺮا دوﺑﺎر .ﻳﻪ ﺑﺎرش را ﻣﻲﮔﻔﺘﻲ ﻗﺒﻮل داﺷﺘﻴﻢ.
ﺧﻨﺪﻳﺪ :ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻜﺮ از ﺧﻮدﻣﻪ.
85
ـ ﻫﻴﭻ ﻣﻲدوﻧﻲ ﭼﺎپ ﻛﺘﺎب ﺑﺎ ﻋﻜﺴﻬﺎي رﻧﮕﻲ و اون ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺮاش
داري ،ﺗﻮ ﺧﺎرج ﺧﻴﻠﻲ ﮔﺮوﻧﻪ .از اﻳﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﭼﻄﻮري ﭘﺨﺸﺶ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟
ـ اﻳﻦ ﻳﻪ ﻓﻜﺮه .ﺗﺎ ﻣﺎ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ را ﺗﻤﻮم ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﻌﺪ از روي ﻧﻮار ﭘﻴﺎده ﻛﻨﻴﻢ
ﺧﻮدش ﺣﺪاﻗﻞ ﻳﻪ ﺳﺎل ﻃﻮل ﻣﻲﻛﺸﻪ .ﺗﺎ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻗﻮل ﻗﺪﻳﻤﻴﻬﺎ ﺧﺪا ﻛﺮﻳﻤﻪ.
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ :ﺣﺎﻻ ﭼﻲ ﻣﻲﺧﻮاي از ﻣﺎ ﺑﭙﺮﺳﻲ؟
ﻗﻬﻮهاي را ﻛﻪ ﺳﻔﺎرش داده ﺑﻮدﻳﻢ ،آوردﻧﺪ .ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﺗﻨﺪ دﺳﺖ دراز ﻛﺮد و
ﺻﻮرت ﺣﺴﺎﺑﻲ را ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺨﺪﻣﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻣﻴﺰ ﺑﺮداﺷﺖ:
ـ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ اﺟﺎزة ﺑﺰرﮔﺘﺮﻫﺎ.
ﺷﻴﺪه دوﺑﺎره ﺳﺌﻮاﻟﺶ را ﺗﻜﺮار ﻛﺮد .و او ﻫﻢ در ﺟﻮاﺑﺶ ﮔﻔﺖ ﻛﺘﺎﺑﻲ ﻛﻪ در
ﻧﻈﺮ دارد ،در واﻗﻊ ﻳﻚ ﺟﻮر زﻧﺪﮔﻴﻨﺎﻣﺔ آﻧﻬﺎﺳﺖ .و از ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ ﭘﻴﺶ وﻗﺘﻲ ﺗﻮ
اﻳﺮان ﺑﻮده اﻳﻦ ﻓﻜﺮ را داﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪاي از زﻧﺪﮔﻲ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪان ﺳﻴﻨﻤﺎ و ﺗﺌﺎﺗﺮ
ﺟﻤﻊآوري ﻛﻨﺪ .ﺣﺮف ﺳﺮ ﻛﺘﺎب و ﭼﺎپ و ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ آن ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺗﻨﮕﻲ
وﻗﺖ ﺑﻪ درازا ﻧﻜﺸﻴﺪ .ﻗﻬﻮهﻣﺎن را ﻛﻪ ﺧﻮردﻳﻢ از ﻛﺎﻓﻪ آﻣﺪﻳﻢ ﺑﻴﺮون و ﻫﻤﺎن دم در
ازش ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮدﻳﻢ .ﻫﻮا ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد .از او ﻛﻪ ﺟﺪا ﺷﺪﻳﻢ ﺗﻮي راه ﻣﻦ و
ﺷﻴﺪه ﻛﻠﻲ از ﺟﻴﻤﺰ ﺑﺎﻧﺪﺑﺎزﻳﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ درآورده ﺑﻮدم ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ .دﻳﺪﻧﺶ ﺣﺪاﻗﻞ
اﻳﻦ ﺣﺴﻦ را داﺷﺖ ﻛﻪ ﻃﺮف ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻲ ﺻﺤﺒﺖ دﻋﻮت ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاش را ﻧﻜﻨﺪ.
ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻛﺎر زﻳﺎدي ﻧﺪاﺷﺘﻢ .ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ رﻓﺘﻢ ﺳﺮاغ
ﺷﻴﺪه ﺗﻮي آﺗﻠﻴﺔ ﺳﻮﻧﻴﺎ .ﺳﻪ روزي ﺑﻮد ﺷﺐ و روز ﺑﺎران ﻣﻲﺑﺎرﻳﺪ .وﻗﺘﻲ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ
ﺗﻮي آﺗﻠﻴﻪﺷﺎن ،اول ﻛﺎري ﻛﻪ ﻛﺮدم ﺑﺎراﻧﻲام را ﻛﻪ ازش ﺷُﺮﺷُﺮ آب ﻣﻲﭼﻜﻴﺪ
درآوردم و دم در ﮔﺬاﺷﺘﻢ .ﺳﻪ ﺗﺎ ﻛﻴﻚ ﺗﺎزه ﺳﺮ راﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم .ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم
دوﺗﺎﺋﻲ ﺣﺎﻻ ﻧﺸﺴﺘﻪاﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﺎر .ﺧﺴﺘﻪ و ﻛﻮﻓﺘﻪ و ﭼﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد از
ﻣﻦ ،ﻛﻴﻚ ﺑﻪ دﺳﺖ .وﻗﺘﻲ ﺗﻮ رﻓﺘﻢ دﻳﺪم ﻫﺮ دو دور ﻛﺎﻟﺴﻜﺔ دﺧﺘﺮ ﻳﻜﺴﺎﻟﺔ ﺳﻮﻧﻴﺎ
ﺣﻠﻘﻪ زدهاﻧﺪ و ﻛﺮﻛﺮ ﺧﻨﺪهﺷﺎن از ﻛﺎرﻫﺎي ﺑﭽﻪ ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ.
ﺳﻮﻧﻴﺎ ﭘﺎ ﺷﺪ و ﺧﻮدش را ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮد .ﺑﺴﺘﺔ ﻛﻴﻚ را دادم دﺳﺖ ﺷﻴﺪه و ﺑﻪ
ﻫﻠﻨﺪي ﮔﻔﺘﻢ :ﺑﺮاي ﺗﻮ و رﺋﻴﺴﺖ آوردم.
دوﺗﺎﺋﻲ زدﻧﺪ زﻳﺮ ﺧﻨﺪه .دﺧﺘﺮ ﺳﻮﻧﻴﺎ از ﺗﻮي ﻛﺎﻟﺴﻜﻪاش ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﺷﻔﺎف
داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد .ﺣﺎﻟﺖ ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد اﮔﺮ ﻳﻚ ﻗﺪم ﻧﺰدﻳﻜﺶ ﺑﺮوم
وﻗِﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﻮد .ﺳﺮ ﺟﺎﻳﻢ اﻳﺴﺘﺎدم و رو ﺑﻪ ﺷﻴﺪه و ﺳﻮﻧﻴﺎ ﮔﻔﺘﻢ:
ـ ﻣﺰاﺣﻢ ﻛﻪ ﻧﺸﺪم؟
86
ﺳﻮﻧﻴﺎ ﮔﻔﺖ" :ﺧﻮﺑﻲ اﻳﻦ ﺟﻮر ﺟﺎﻫﺎ ﻫﻤﻴﻨﻪ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻪ ﺳﺮ زده وارد ﺷﺪ ".و
ﻳﻚ ﭼﺎرﭘﺎﻳﺔ ﻛﻮﺗﺎه ﺑﺎ ﭘﺎ ﻛﺸﻴﺪ ﺟﻠﻮي ﻣﻦ ﻛﻪ روﻳﺶ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ .ﺑﺎر اوﻟﻢ ﺑﻮد ﺗﻮي
آﺗﻠﻴﺔ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪي ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻢ.
دو ردﻳﻒ ﻗﻔﺴﺔ ﻛﻬﻨﺔ ﭼﻮﺑﻲ در دو ﺳﻤﺖ دﻳﻮار ﺑﻮد .روﺷﺎن ﻳﻚ ﻣﺸﺖ
ﻣﺠﺴﻤﺔ ﮔﭽﻲ و ﺳﻨﮕﻲ ،ﻛﻮﭼﻚ و ﺑﺰرگ ،ﺑﺎ رﻧﮕﻬﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﭼﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد .ﻛﻒ
آﺗﻠﻴﻪ ﭼﻮﺑﻲ ﺑﻮد و ﺗﺎ آﻧﺠﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﻣﻲدﻳﺪ ،ﻫﻤﻪ ﺟﺎش ﺧﺮده ﺳﻨﮓ و ﺷﻴﺸﻪ
و ﭼﻴﻨﻲ ﺑﻪ اﺑﻌﺎد ﻣﺨﺘﻠﻒ ﭘﺨﺶ ﺑﻮد .ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖ ﻛﻴﺴﺔ ﭘﺮ و ﭘﻴﻤﺎن از ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ
ﻛﻪ ﻟﺒﻪﻫﺎي ﺗﻴﺰﺷﺎن از ﺑﻴﺮون ﻛﻴﺴﻪﻫﺎ ﭘﻴﺪا ﺑﻮد ،ﺑﻐﻞ ﻫﻢ ﭘﺎي دﻳﻮار ردﻳﻒ ﺷﺪه
ﺑﻮد .ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ داد .اﻧﮕﺎر ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﻢ از ﻗﺪﻳﻢ
آﺷﻨﺎ ﺑﻮده ،ﻧﺸﺴﺘﻪام .ﮔﻔﺘﻢ:
ـ ﻛﺴﻲ رو ﻧﻤﻲﺧﻮاﻳﻦ اﻳﻨﺠﺎ رو ﺑﺮاﺗﻮن روﻓﺖ و روب ﻛﻨﻪ؟
ﺳﻮﻧﻴﺎ ﺣﺮﻓﻢ را ﻧﮕﺮﻓﺖ .ﺧﻴﺎل ﻛﺮد ﻃﻌﻨﻪ ﻣﻲزﻧﻢ" :آه اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ
ﻫﻤﻴﻨﺠﻮره".
ﺷﻴﺪه ﻛﻪ ﺣﺮف ﻣﻦ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻮﺿﻴﺢ داد .ﺳﻮﻧﻴﺎ زد زﻳﺮ ﺧﻨﺪه:
اﺻﻼً ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪم .واﻗﻌﺎً از اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻮﺷﺘﺎن اوﻣﺪه؟
ـ آره .واﺳﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺎﺿﺮم ﺑﺮا ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎرا ﻫﻢ ﻛﻪ ﺷﺪه ،اﺟﺎزه ﺑﺪﻳﻦ
ﻣﻨﻢ ﺑﺎﺗﻮن ﺑﺎﺷﻢ.
ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﮔﻔﺖ.Welcome! :
ﻣﻦ داﺳﺘﺎن ﺗﻮي ذوق ﺧﻮردﻧﻢ را ﺗﻮي ﻣﺪرﺳﻪ از ﻣﻌﻠﻢ ﻧﻘﺎﺷﻲام ﺑﺮاي ﺷﻴﺪه و
ﺷﺎﻫﺮخ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮده ﺑﻮدم .ﺷﻴﺪه در آﻣﺪ و داﺳﺘﺎن را ﺗﻤﺎم و ﻛﻤﺎل ﺑﺮاي ﺳﻮﻧﻴﺎ
ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮد.
ـ ﭼﻘﺪر ﺑﺪ! ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ آﻗﺎ را ﮔﺮﻓﺖ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﻛﺮد.
ـ دﻳﮕﻪ دﻳﺮ ﺷﺪه.
ـ ﺑﺮا ﭼﻲ دﻳﺮ ﺷﺪه .ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻛﺮدن ﺗﻮ ﻳﺎ ﻣﺤﺎﻛﻤﺔ ﻣﻌﻠﻤﺘﻮن؟
ـ ﻫﺮ دو.
ـ ﺑﺮاي ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ دﻳﺮ ﻧﻴﺴﺖ .از ﻣﻦ ﻣﻲﺷﻨﻮي ﺷﺮوع ﻛﻦ ﺑﻪ ﻛﺸﻴﺪن.
از ﻫﻤﻴﻦ اﻣﺮوز.
و رو ﻛﺮد ﺑﻪ ﺷﻴﺪه :درﺳﺖ ﻧﻤﻲﮔﻢ؟
ﺷﻴﺪه ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﮔﻔﺖ :ﺣﺮف ﻣﻦ را ﻗﺒﻮل ﻧﺪاره.
ـ ﻗﺒﻮل دارم .ﺣﺮف دوﺗﺎﺗﻮن را ﻗﺒﻮل دارم .اﻣﺎ ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ.
87
ﺳﻮﻧﻴﺎ ﮔﻔﺖ :ﻧﺘﺮس .ﺑﻜﺶ .ﺣﺮف ﻣﻨﻮ ﮔﻮش ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺑﻜﺶ.
ـ ﻳﻪ ﺑﺎر وﻗﺘﻲ زﻧﺪون ﺑﻮدم ﺑﺮام ﭘﻴﺶ اوﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﺎز ﺑﻜﺸﻢ ،ﻧﺸﺪ.
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدي!
ـ ﻫﻤﻮن اواﺋﻞ زﻧﺪوﻧﻢ ﺑﻮد .اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم ﺗﻮ ﺑﻨﺪي ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺎ آﺑﺮﻧﮓ و
ﻣﺪاد رﻧﮕﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ .دﺳﺘﺶ ﺗﻮ ﻃﺮاﺣﻲ ﺧﻮب ﺑﻮد .داﺷﺘﻢ
ﻛﻢ ﻛﻢ وﺳﻮﺳﻪ ﻣﻲﺷﺪم ﻛﻪ ﺑﺸﻴﻨﻢ وردﺳﺘﺶ ﺑﺎش ﻛﺎر ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﺎ رو از ﻫﻢ ﺟﺪا
ﻛﺮدن.
ﺣﺮف ﻛﺸﻴﺪ ﺑﻪ زﻧﺪان و ﺷﺮح ﻫﻤﺎن وﺳﻮﺳﻪﻫﺎي ﮔﺎه ﮔﺎﻫﻴﻢ ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻃﺮف
ﻧﻘﺎﺷﻲ ،ﺗﺮﺳﻬﺎﻳﻢ و ﻣﺸﺘﻲ ﺧﺎﻃﺮه و روﻳﺎ ﻛﻪ از اﻳﻦ آرزوي ﻳﻨﻬﺎن ﻳﺎ آﺷﻜﺎر ﺑﺮاي
ﺧﻮدم ،در وﺟﻮدم داﺷﺘﻢ .ﻧﻴﻤﺴﺎﻋﺘﻲ ﭘﻬﻠﻮﻳﺸﺎن ﻣﺎﻧﺪم .ﺑﻌﺪ زدم ﺑﻴﺮون .ﺑﺎران ﻫﻨﻮز
ﺷُﺮﺷُﺮ ﻣﻲﺑﺎرﻳﺪ .ﻳﻜﺮاﺳﺖ ﺑﺎ دوﭼﺮﺧﻪ راﻧﺪم ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ .دم در ﺧﺎﻧﻪام ﻣﺎرك را
دﻳﺪم .ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻳﻚ ﺳﺒﺪ ﻛﻮﭼﻚ ﺳﺒﺰ ﺗﻮري ﭘﺮ از ﭼﻴﻨﻪ ﺑﻮد .ﭼﻴﻨﻪﻫﺎ ﺑﻪ
رﻧﮕﻬﺎي ﻗﻬﻮهاي روﺷﻦ و ﺗﻴﺮه و ﻧﺎرﻧﺠﻲ ﭘﺸﺖ ﺗﻮر ﭘﻴﺪا ﺑﻮدﻧﺪ .دﺳﺘﻲ ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻜﺎن
دادم و رﻓﺘﻢ دوﭼﺮﺧﻪام را ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي اﻧﺒﺎر .وﻗﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ دﻳﺪم در ورودي
ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن را ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﺎز ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﻛﻪ زودﺗﺮ ﺑﭽﭙﻢ ﺗﻮ.
ـ ﺑﺮا ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ دوﻧﻪ ﺧﺮﻳﺪي ﻧﺎﺧﺪا!
ـ آره .زﻣﺴﺘﻮﻧﻪ .ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﭼﻴﺰي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ﻛﻪ ﺑﺨﻮرن.
و دﺳﺘﺶ را ﺑﺎ ﺳﺒﺪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﺔ ﺧﻮردن ﺑﺮد ﻧﺰدﻳﻚ دﻫﻨﺶ و ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ.
ـ ﻗﻠﺒﺖ ﭼﻄﻮره؟
از آن ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﻣﺨﺼﻮص ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ :ﻗﻠﺒﻢ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺧﻮب
ﻧﻤﻲﺷﻪ.
ﺑﻌﺪ ﺧﻨﺪﻳﺪ :ﺷﻮﺧﻲ ﻛﺮدم .ﺧﻮب ﺷﺪه .ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه.
از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ ﭘﺮﺳﻴﺪ :ﺟﺎﺋﻲ ﻧﻤﻲﺧﻮاي ﺑﺮي؟
ـ ﻧﻪ .ﺗﻮ اﻳﻦ ﺑﺎرون!
ـ ﺑﺎراﻧﻲات رو ﻛﻪ درآوردي ﺑﻴﺎ ﻳﻪ آﺑﺠﻮ ﭘﻴﺶ از ﺷﺎم ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺨﻮر .اﮔﻪ ﻫﻢ
ﺧﻮاﺳﺘﻲ ،ﻛﻨﻴﺎك ﺑﺎ ﻗﻬﻮه ﻣﻲﭼﺴﺒﻪ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻫﻮا.
ﻗﺒﻮل ﻛﺮدم.
وﻗﺘﻲ رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاش ﻗﻬﻮه را ﺗﺎزه ﺟﻮش داده ﺑﻮد و ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد.
ﺗﻮي ﺗﺰﺋﻴﻦ ﺧﺎﻧﻪ ،ﻫﻠﻨﺪﻳﻬﺎ ،ﻏﻴﺮ از ﺟﻮاﻧﻬﺎﺷﺎن ﻛﻪ اﻳﻠﺨﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ،
ذوق و ﺳﻠﻴﻘﻪﺷﺎن ﺑﻄﻮر ﻣﻌﻤﻮل ﻣﺜﻞ ﻫﻢ اﺳﺖ .دو ﻳﺎ ﺳﻪ ﻗﺎب ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺑﺮ دﻳﻮار از
88
ﻳﻚ ﺳﺒﺪ ﮔﻞ ،ﻣﻴﻮه ،ﻳﺎ ﻣﻨﻈﺮهاي از ﺟﻨﮕﻞ در ﻓﻀﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻣﻲزﻧﺪ .ﻛﺎر
ﻧﻘﺎﺷﺎن ﻗﺮن ﻫﻴﺠﺪه ﻳﺎ ﻧﻮزده .ﺗﻌﺪادي ﻛﺘﺎب ﺟﻠﺪ ﻛﻠﻔﺖ در ﻳﻚ ﻛﻤﺪ ﺷﻴﺸﻪاي.
ﭼﻨﺪ ﮔﻠﺪان ﻛﻮﭼﻚ و ﺑﺰرگ و ﻳﻚ ﮔﺮﺑﺔ ﺳﻨﮕﻲ ﻳﺎ ﻣﺠﺴﻤﺔ ﮔﭽﻲ ﻣﺮﻳﻢ ﭘﺸﺖ
ﭘﻨﺠﺮه .اﻣﺎ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎرك ﺑﺎ آﻧﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ دﻳﺪه ﺑﻮدم ﺗﻔﺎوﺗﻬﺎﺋﻲ داﺷﺖ .دو ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻛﻮﭼﻚ
ﻧﻘﺎﺷﻲ از ﻛﺎرﻫﺎي ادوارد ﻣﻮﻧﻚ ) (Edward Munchروﺑﺮوي ﻫﻢ ﺑﻪ دﻳﻮار اﺗﺎق
ﻧﺸﻴﻤﻨﺶ زده ﺑﻮد .ﻫﺮوﻗﺖ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاش و ﭼﺸﻤﻢ ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ،دﻳﮕﺮ
ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ از رﻧﮓ ﻧﺎرﻧﺠﻲ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎ و دو دﻫﺎن ﺑﺎز ﺷﺪه از ﻓﺮﻳﺎدي ﻛﻪ روﺑﺮوي ﻫﻢ
ﺑﻮدﻧﺪ ،ﭼﺸﻢ ﺑﺮدارم .ﻣﻴﺰ و ﺻﻨﺪﻟﻴﻬﺎي ﭼﻮﺑﻲاش ﺳﻴﺎه ﺑﻮد .و دو ﮔﻠﺪان ﺑﺰرگ
ﻛﺎﻛﺘﻮس ﻛﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه داﺷﺖ .ﺧﺎﻧﻪاش ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮي داﺷﺖ ﻛﻪ
ﺑﻪ او ﻣﻲرﺳﻴﺪ ،ﻋﻴﻦ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺑﭽﻪ ﺗﻮش ﺑﺪوﻧﺪ ،ﺧﻴﻠﻲ رﻳﺨﺖ و
ﭘﺎش ﺑﻮد .روي ﻣﻴﺰ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﻗﻠﻢ و دﻓﺘﺮ ،ﭘﺎﻳﻴﻦ و روي ﺻﻨﺪﻟﻴﻬﺎ ﭘﺮ از ﻟﺒﺎس.
ﺧﻮدش ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻚ داﻧﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﻪ اﻧﺪازة ده ﺑﭽﻪ رﻳﺨﺖ و ﭘﺎش ﻣﻲﻛﻨﺪ.
ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﻣﻲﮔﻔﺖ:
ـ اﻣﺎ ﺧﻮﺑﻪ .ﺑﭽﻪ داﺷﺘﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺑﻪ.
ﻳﻜﺮوز ﺑﺮاﻳﻢ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ زﻧﺶ ﻳﻜﺒﺎر دﭼﺎر ﺳﻜﺘﺔ ﻗﻠﺒﻲ ﺷﺪه
ﺑﻮد و اﮔﺮ ﭘﺴﺮش ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﺗﻤﺎم ﻛﺮده ﺑﻮد.
ﻫﻨﻮز ﻧﻨﺸﺴﺘﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪم :ﺳﺒﺪ را ﭼﻜﺎر ﻛﺮدي؟
از ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ،اﺷﺎره ﻛﺮد ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻜﻨﺶ .رﻓﺘﻢ دم ﭘﻨﺠﺮه .دﻳﺪﻣﺶ.
درﺳﺖ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ دﻳﻮار ﻧﺎزك ﺑﻴﻦ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻣﻦ و ﺧﻮدش ،ﺑﻪ دﻳﻮار آوﻳﺰاﻧﺶ ﻛﺮده
ﺑﻮد.
ـ ﭼﻪ ﺟﺎﺋﻲ! ﺣﺎﻻ از اﻳﻦ ﺑﺒﻌﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺟﻴﻚ ﺟﻴﻜﺸﺎن ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻛﻴﻒ
ﻣﻲﻛﻨﻲ!
ـ ﺗﻮ ﻫﻢ! و اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎرهاش را رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ.
ـ آره .راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻲ.
رﻓﺘﻴﻢ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ روي ﻣﺒﻞ.
ﻣﻦ در اﻳﻦ ده ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎل زﻧﺪﮔﻲ در ﻫﻠﻨﺪ ،از ﻧﻈﺮ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺧﻮش ﺷﺎﻧﺲ
ﺑﻮدهام .ﻫﻤﻴﺸﻪ آدﻣﻬﺎﺋﻲ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪام ﺑﻮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻲدرد ﺳﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻚ
ﺟﻮرﻫﺎﺋﻲ ﻫﻢ از ﻣﺎ ﻣﻬﺎﺟﺮﻳﻦ و ﺗﺒﻌﻴﺪﻳﻬﺎ ﺧﻮﺷﺸﺎن ﻣﻲآﻣﺪ و ذاﺗﺎً آدﻣﻬﺎي ﻣﻬﺮﺑﺎن
و ﻣﻌﺎﺷﺮﺗﻲ ﺑﻮدﻧﺪ .ﺑﺮﺧﻼف ﻣﻦ ،ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه از ﺑﺪﺷﺎﻧﺴﻲ ،ﻫﻤﻴﺸﺔ ﺧﺪا ﺑﺎ
ﻫﻠﻨﺪﻳﻬﺎﻳﻲ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺧُﻠﻘﺸﺎن
89
را ﺗﻨﮓ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ .از آن دﺳﺘﻪ ﻫﻠﻨﺪﻳﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻛﻠﻤﺔ ﺧﺎرﺟﻲ ﻛﻪ ﻛﻔﺮ ﻣﺎ را در
ﻣﻲآورد ،آﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﻧﺎاﮔﺎﻫﺎﻧﻪ از زﺑﺎﻧﺸﺎن ﻧﻤﻲاﻓﺘﺎد .ﺣﺘﺎ وﻗﺘﻲ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ
اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻳﺎدﺷﺎن ﻧﻤﻲرﻓﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ"ﺑﻮﺗﻦﻻﻧﺪر" )(Buitenlander
ﻟﻌﻨﺘﻲ را ﻳﻚ ﺟﺎﺋﻲ ﺗﻮي ﺣﺮﻓﺸﺎن ﺑﮕﻨﺠﺎﻧﻨﺪ .ﻛﻠﻤﻪاي ﻛﻪ ﺗﻠﻔﻆ و ﻣﻌﻨﺎش ﺑﻪ
ﻫﻠﻨﺪي ﻋﻴﻦ ﺻﺪاي ﺑﺎ ﺗﻴﭙﺎ از ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﻴﺮون اﻧﺪاﺧﺘﻦ ،ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻤﺎن ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ.
ﻣﺎرك ،ﺑﻌﺪ ازﺧﻮردن ﻗﻬﻮه ﻛﻪ اﻧﺪﻛﻲ ﻛﻨﻴﺎك ﺗﻮش رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد ،رﻓﺖ ﻳﻚ
ﺻﻨﺪوﻗﭽﺔ ﻛﻮﭼﻚ ﻗﺪﻳﻤﻲ آورد و ﮔﺬاﺷﺖ روي ﻣﻴﺰ:
ـ ﭼﻄﻮره؟
ﺗﺎ آﻧﺠﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ داﺷﺘﻢ و ﺧﻮدم ﺑﻪ آن ﺑﺮﺧﻮرده ﺑﻮدم ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻫﻠﻨﺪﻳﻬﺎ،
ﺧﻴﻠﻴﻬﺎﺷﺎن ،ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺖ دارﻧﺪ اﺷﻴﺎء ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻧﮕﻪ دارﻧﺪ .ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻣﺎرك ﻳﻚ
ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده اﺳﺖ و ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﭘﺰش را ﺑﺪﻫﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺪﻳﻪ ﻛﻨﺪ.
راﺳﺘﺶ آن "ﭼﻄﻮره" ﮔﻔﺘﻨﺶ ﻣﻦ را ﻳﺎد وﻗﺘﻲ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ
ﺧﻮب ﭼﺮﺧﺎن از ﻣﺤﻞ ﻛﺎرش ﺑﺮاﻳﻢ آورده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ آﻧﺮا داده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮخ.
ﮔﻔﺘﻢ :ﺗﺎزه ﭘﻴﺪاش ﻛﺮدي؟
ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ :ﻧﻪ .ﻣﺎل زﻧﻤﻪ.
ـ زﻧﺖ اﺷﻴﺎء ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﺮد؟
ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد و ﮔﻔﺖ :ﻫﻢ آره .ﻫﻢ ﻧﻪ.
ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻧﺸﺎن دادن ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ آﻧﺮا روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد.
ﻣﺎرك ﺟﻠﻮ ﻣﻴﺰ دو زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺖ روي زﻣﻴﻦ و ﺑﺎ دﺳﺘﺶ ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ وررﻓﺘﻦ ﺑﻪ
ﭼﻔﺖ ﻓﻠﺰي و ﺳﻔﻴﺪ رﻧﮓ ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﻪﻫﺎش ﺳﻴﺎﻫﻲ ﻣﻲزد .ﺣﺎﻟﺖ
ﻧﺸﺴﺘﻦ و ﺳﻜﻮﺗﻲ ﻛﻪ در ﭼﻬﺮهاش ﺑﻮد ،در ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ در ذﻫﻦ ﻣﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﺴﻲ
را زﻧﺪه ﻛﺮد ﻛﻪ ﺟﻠﻮ ﺗﻨﺪﻳﺲ ﻣﺮﻳﻢ ﻳﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ زاﻧﻮ زده ﺑﺎﺷﺪ.
ـ ﻣﻠﻮان ،ﻣﻲﺧﻮاي دور ﺑﻌﺪ ﺑﺮات ﻛﻨﻴﺎك ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻴﺎرم؟
ـ اول ﻏﺮوب!
ـ زﻣﺎن را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻦ .ﺑﺴﺘﮕﻲ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ داره .ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺧﻮاي ﻳﺎ ﻧﻪ؟
ـ ﻧﻪ .ﻧﺎﺧﺪا .اﻣﺮوز ﻧﻤﻲﻛﺸﻢ.
ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪاي ﻣﻜﺚ ﻛﺮد و ﺑﻌﺪ ﭘﺎ ﺷﺪ و ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪ را ﺑﺮداﺷﺖ.
ـ ﭘﺲ ﺣﺮﻓﺎم را ﻣﻲﮔﺬارم ﺑﺮا ﻳﻪ روز دﻳﮕﻪ .ﻓﻘﻂ ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ
ﭼﻴﺰاي ﺗﻮي اﻳﻦ ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪ رو ﻧﺸﻮﻧﺖ ﺑﺪم.
ﭘﺎ ﺷﺪم ﻛﻪ ﺟﻠﻮش را ﺑﮕﻴﺮم .ﺑﺎ دﺳﺖ ﻧﮕﻬﻢ داﺷﺖ.
90
ـ راﺣﺖ ﺑﺎش .ﻳﻪ روز دﻳﮕﻪ .وﻗﺖ زﻳﺎد دارﻳﻢ.
ﻧﺸﺴﺘﻢ .ﻣﺎرك رﻓﺖ ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪ را ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﺶ و ﺑﺮﮔﺸﺖ.
ـ ﺑﺪون ﻛﻨﻴﺎك ﻧﻤﻲﺷﺪ ﻧﺸﻮﻧﻢ ﺑﺪي؟
ﺧﻨﺪة ﺑﻲﺻﺪاﺋﻲ ﻛﺮد.
ـ ﻧﻪ .ﻣﻲذارﻳﻢ ﺑﺮا ﻳﻪ وﻗﺖ دﻳﮕﻪ.
ـ اوﻧﺎي ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻲ ﻧﺸﻮﻧﻢ ﺑﺪي ﻫﻢ ﻣﺎل زﻧﺖ ﺑﻮد؟
ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد .و دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ :ﺑﺬارﻳﻢ ﺑﺮا ﻳﻪ وﻗﺖ دﻳﮕﻪ ﻣﻠﻮان.
ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪم .و ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎ و روﻳﺶ
ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ ،رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﺑﺤﺮ ﺗﺎﺑﻠﻮي روﺑﺮوﻳﻢ .و ﺑﺎز آن ﺣﻔﺮة ﺳﻴﺎه ﺗﻪ ﮔﻠﻮي ﻛﺴﻲ ﻛﻪ
ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲزد ﻣﺮا ﻛﺸﻴﺪ ﺗﻮي ﺗﺎرﻳﻜﻴﻬﺎي ﺧﻮدش .ﻣﺎرك ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﺔ
دﻗﺘﻢ روي ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ :اﻧﺘﺨﺎب ژاﻧﺖ ﺑﻮد.
ﮔﻔﺘﻢ :ﻣﺎرك ﺗﻮ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻲ ﻛﻪ زﻧﺖ ﭼﻜﺎره ﺑﻮد؟
ـ ﻣﻌﻠﻢ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺑﻮد
ـ ﺟﺎﻟﺒﻪ .ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲدوﻧﺴﺘﻢ.
ـ آره .ژاﻧﺖ زن ﺧﻴﻠﻲ ﻛﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻲ ﻫﻢ ﺑﻮد .ﺧﻴﻠﻲ از ﻛﺘﺎﺑﺎش را ﺑﺮدم ﮔﺬاﺷﺘﻢ
ﺧﻮﻧﺔ ﻣﺎدرش.
ـ ﭼﻄﻮري ﺑﺎش آﺷﻨﺎ ﺷﺪي؟
ـ ﺗﻮ ﻳﻪ ﻛﺎﻓﻪ .ﺗﺎزه از ﻛﺎر اوﻣﺪه ﺑﻮدم .ﻫﻤﺮاه ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺟﻮون ﻫﻤﺴﻦ و ﺳﺎل
ﺧﻮدم .ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻳﻪ ﻣﺴﺎﺑﻘﺔ ﺑﻮﻛﺲرو ﻧﺸﻮن ﻣﻲداد .ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ .ﻣﻦ
ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺑﻮﻛﺲ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ .از ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺟﺪا ﺷﺪم .دﻳﺪم ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﺎ
ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮﻓﺮي ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﭘﺸﺖ ﻳﻚ ﻣﻴﺰ و ﺳﻴﮕﺎر ﻣﻲﻛﺸﻪ .رﻓﺘﻢ ﻧﺰدﻳﻜﺶ و
ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ دوﺳﺖ داري ﺑﺎ ﺟﻮوﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﺎﺑﻘﺔ ﺑﻮﻛﺲرو دوﺳﺖ ﻧﺪاره ،آﺑﺠﻮ
ﺑﺨﻮري .ﻧﺎﮔﻬﺎن زد زﻳﺮ ﺧﻨﺪه .ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ .ﻣﻨﻢ ﺑﺎش ﺧﻨﺪﻳﺪم .اوﻧﻮﻗﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ دوﺳﺖ
ﺷﺪﻳﻢ.
ﺑﻌﺪ از ﺟﺎ ﭘﺎ ﺷﺪ :ﻣﻦ ﻣﻲرم ﺑﺮا ﺧﻮدم ﻛﻨﻴﺎك ﺑﻴﺎرم .ﺗﻮ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪاي
ﻣﻲﺧﻮاي ﺑﮕﻮ؟
ﮔﻔﺘﻢ:
ـ اﮔﻪ ﻓﻘﻂ ﻳﻜﻲ ﺑﺎﺷﻪ .ﺑﺮا ﻣﻨﻢ ﻛﻨﻴﺎك ﺑﻴﺎر.
ـ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﻫﻤﻮن ﻳﻜﻲ رو ﺑﺮات ﻣﻲآرم .ﺑﻌﺪ از اون اﮔﻪ ﺑﺎز ﺑﺨﻮاي
ﺑﻴﺮوﻧﺖ ﻣﻲﻛﻨﻢ.
91
ـ اوﻛِﻲ.
ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻛﻨﺠﻜﺎو ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻣﺎرك ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ در
ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪ ﻧﺸﺎﻧﻢ ﺑﺪﻫﺪ .ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺧﻮدش ﺳﺮ ﺣﺮف را ﺑﻜﺸﺎﻧﺪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ .ﻣﺎرك
ﻛﻨﻴﺎك را ﻛﻪ آورد ﻛﻤﻲ از دﻳﺪار ﺧﻮدش و ژاﻧﺖ در روز ﺑﻌﺪ از اوﻟﻴﻦ دﻳﺪارﺷﺎن
در ﻛﺎﻓﻪ ﺣﺮف زد و ﺑﻌﺪ ﻣﺎﺟﺮا را ﻛﺸﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮش و ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎي ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻛﻪ ﻣﺪﺗﻲ
اﺳﺖ روي ﻧﺮدة ﺑﺎﻟﻜﻨﺶ دﻳﺪه اﺳﺖ .ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺮف ﻣﺤﺘﻮﻳﺎت ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪ را
ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﺮاي روز دﻳﮕﺮ.
ﮔﻔﺘﻢ :آﻫﺎ! ﭘﺲ ﺑﺮا ﻫﻤﻴﻦ رﻓﺘﻲ اﻳﻦ ﺳﺒﺪرو ﺧﺮﻳﺪي!
ﮔﻔﺖ:
ـ ﭘﺪرم ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﻣﻲﺗﻮﻧﻲ ﺑﻪ ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎ ﺑﺮس .ﻳﻪ ﺳﺒﺪ دوﻧﻪ ﺑﺮا ﺗﻮ ﻫﻴﭻ
ﭘﻮﻟﻲ ﻧﻴﺴﺖ .اﻣﺎ رﺿﺎﻳﺘﺶ ﺧﻴﻠﻴﻪ .ﺑﺎور ﻣﻲﻛﻨﻲ؟
ـ آره .ﻣﻲﻓﻬﻤﻢ.
ـ آره .ﺗﻮﻫﻢ ﻣﺜِﻞ ﻣﻨﻲ .اﻳﻨﻮ ﻣﻲدوﻧﺴﺘﻲ؟
ـ ﻧﻪ.
ـ آره .ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺜِﻞ ﻣﻨﻲ .ﺗﻮ ﻫﻢ ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎ رو دوﺳﺖ داري .راﺳﺘﻲ ﻛﺒﻮﺗﺮت
ﭼﻄﻮره؟
دﻟﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ آن ﻟﺤﻈﻪ ﺣﺮف ﻏﻴﺐ ﺷﺪن ﭘﺎﭘﺮي ﭘﻴﺶ ﺑﻴﺎﻳﺪ .ﺑﺎ ﺑﻲﻣﻴﻠﻲ
ﮔﻔﺘﻢ:
ـ ﻳﻚ ﻣﺎﻫﻴﻪ ﻛﻪ رﻓﺘﻪ و دﻳﮕﻪ ﭘﻴﺪاش ﻧﺸﺪه.
ـ ﻳﻜﻤﺎه!
ـ ﺷﺎﻳﺪم ﺑﻴﺸﺘﺮ .آره ﻳﻜﻤﺎه و ده روزه.
ـ ﺑﺶ ﺧﻮب ﻣﻲرﺳﻴﺪي؟
ـ آره.
ﻛﻤﻲ رﻓﺖ ﺗﻮي ﻓﻜﺮ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ:
ـ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮده.
ـ از ﻛﺠﺎ ﻣﻲدوﻧﻲ؟
ـ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻫﻴﭽﻲ رو ﻧﻤﻲدوﻧﻪ .اﻳﻦ ﻳﻚ اﺣﺴﺎﺳﻪ.
ﺑﻌﺪ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ:
ـ ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮام اﻣﺸﺐ ﺑﺮا ﺧﻮدم ﭘﻴﺘﺰا درﺳﺖ ﻛﻨﻢ .ﭘﺴﺮم اﻣﺸﺐ ﺷﺎم ﺧﻮﻧﻪ
ﻧﻤﻴﺎد .ﺑﺎ دوﺳﺘﺎي ﻓﻮﺗﺒﺎﻟﻴﺴﺘﺶ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ داره .ﻣﻲﻣﻮﻧﻲ ﺑﺮا ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺬارم.
92
ـ ﻧﻪ .ﻣﻨﻢ ﻳﻪ ﭼﻴﺰي از دﻳﺸﺐ ﻣﻮﻧﺪه ﺗﻮ ﻳﺨﭽﺎﻟﻢ ،ﻫﻤﻮﻧﻮ ﻣﻲﺧﻮرم .ﻣﻲذارﻳﻢ
ﺑﺮا ﻳﻪ وﻗﺖ دﻳﮕﻪ.
ـ آره .ﻣﻨﻢ دﻟﻢ ﻫﻮاي ﺣﺮف زدن ﺑﺎ دﻳﻜﻲ رو ﻛﺮده .ﭘﻴﺘﺰامرو ﻛﻪ ﺧﻮردم ﻣﻴﺮم
ﺧﻮﻧﺔ ﻣﺎدر زﻧﻢ.
ـ واﻗﻌﺎً ﺑﺎش ﺣﺮﻓﻲ ﻣﻲزﻧﻲ؟
ـ آره .دﻳﻜﻲ ﭘﺴﺮِ ﺧﻮﺑﻴﻪ.
ـ ﭼﻲ ﺑﻬﺶ ﻣﻲﮔﻲ؟
ـ ﻫﻤﻪ ﭼﻲ .ﻣﻲﺷﻴﻨﻢ ﺟﻠﻮش .ﻣﻲﮔﻢ ﻳﺎدت ﻣﻴﺎد ﻣﻦ و ژاﻧﺖ اوﻻ ﻣﻲﺑﺮدﻳﻤﺖ
ﭘﺎرك .ﻳﺎدت ﻣﻴﺎد روز اوﻟﻲ ﻛﻪ آوردﻳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﺮﻳﺪي ﺳﺮ ﺗﺨﺖ و روي ﻫﻤﺔ
ﭘﺘﻮﻫﺎ و ﻣﻼﻓﻪﻫﺎ ﺷﺎﺷﻴﺪي .ﻳﻪ ﭼﻴﺰاي دﻳﮕﻪ ﻫﻢ ﺑﻬﺶ ﻣﻲﮔﻢ .ﻣﻦ و دﻳﻜﻲ ﻛﻠﻲ ﺑﺎ
ﻫﻢ ﺣﺮف دارﻳﻢ .از ﻛﺎرﻫﺎي ﺣﺎﻻم ﻫﻢ ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﻢ .از ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﻗﻠﺒﻢ.
دﻳﻜﻲ ﻫﻤﻪ رو ﮔﻮش ﻣﻲﻛﻨﻪ .ﺧﻴﻠﻲ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﻴﻪ .ﻓﻘﻂ ﺧﻴﻠﻲ ﭘﻴﺮ ﺷﺪه .دﻳﮕﻪ ﺟﻮنِ
ﺳﺎﺑﻘﺸﻮ ﻧﺪاره.
وﻗﺘﻲ از ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎرك ﻣﻲآﻣﺪم ﺑﻴﺮون ،اﺣﺴﺎس ﻏﺮﻳﺒﻲ داﺷﺘﻢ .ﭘﺸﺖ ﻫﺮ
ﭼﻴﺰي در ﺧﺎﻧﺔ او ،ﭘﺸﺖ ﻫﺮ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺑﻪ او ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻲﺷﺪ ﻏﻢ ﻋﻤﻴﻘﻲ را
ﻣﻲدﻳﺪم .ﭘﺸﺖ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎ ،ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰﻫﺎ و ﺻﻨﺪﻟﻴﻬﺎي ﺳﻴﺎه ،ﭘﺸﺖ ﻫﻤﺔ ﺣﺮﻛﺎت
ﺧﻮدش ،ﭘﺸﺖ اﻳﺴﺘﺎدﻧﺶ و ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮدن ﻣﻦ ،ﭘﺸﺖ ﻣﻠﻮان ﮔﻔﺘﻨﻬﺎش و ﻛﻨﻴﺎﻛﻲ
ﻛﻪ ﻣﻲآورد.
ﭘﺸﻨﮕﻪﻫﺎي ﺑﺎران روي ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﻲﺧﻮرد ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و وارد ﺧﺎﻧﻪام
ﺷﺪم.
ﺻﺒﺢ ﻛﻪ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪم اوﻟﺶ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻴﺤﻮﺻﻠﻪ ﺑﻮدم .دﻳﺸﺐ ﺧﻮاﺑﻬﺎي
ﺑﺪي دﻳﺪه ﺑﻮدم .اﻳﻦ ﺧﻮاﺑﻬﺎي ﺑﺪ ﻣﻦ اﻧﮕﺎر ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﺪاﺷﺖ .ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد در روز
ﺗﻠﻨﮕﺮي ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﺑﺨﻮرد از ﺣﺎدﺛﻪاي ،ﺣﺮﻓﻲ ،دﻳﺪاري ،ﻣﻨﻈﺮهاي ،ﺗﺎ ﺷﺐ ﺑﺎ
ﺷﻜﻠﻬﺎي ﻋﺠﻴﺐ و ﻏﺮﻳﺒﻲ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ .اﻳﻨﺒﺎر ﺗﻮي ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﺎرك را ﻣﺜﻞ
ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻋﺮب ﭘﺎﭘﺘﻲ در ﻳﻜﻲ از ﻣﺤﻠﻪﻫﺎي ﻛﻮدﻛﻴﻢ ،ﻟﺐ ﺷﻂ ،دﻳﺪه ﺑﻮدم.
ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺮاي ﺷﻨﺎ و ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﺎﻫﻲ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ .ﻣﭻ دﺳﺘﺶ
را ﭘﻴﺮﻣﺮدي ﻛﻪ از او ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪﻳﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ .ﻣﺎرك
ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﻲ ﻣﻠﺘﻤﺲ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد .ﺻﻮرﺗﺶ ﻋﻴﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻋﺮب
ﺳﻴﺎه ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد .ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ از دور ﺻﺪاﻳﺶ ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﻪ او دﻟﺪاري ﺑﺪﻫﻢ ﻛﻪ
93
ﺗﻨﻬﺎش ﻧﻤﻲﮔﺬارم و ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺧﻮاﻫﻢ رﻓﺖ ،اﻣﺎ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﻣﺎرك ﺑﻪ ﻋﺮﺑﻲ
ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ و ﻳﺎ ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪي .ﻫﻲ ﻛﻠﻤﺎت ﻋﺠﻴﺐ و ﻏﺮﻳﺒﻲ از دﻫﺎﻧﻢ ﺑﻴﺮون ﻣﻲزد.
ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻣﻌﻨﺎﻳﺸﺎن را ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ .ﻳﻜﺒﺎره از ﺟﻴﻎ و ﻓﺮﻳﺎدﻫﺎي ﺧﻮدم
از ﺧﻮاب ﭘﺮﻳﺪم .آﻧﻘﺪر از ﺑﻴﺪار ﺷﺪﻧﻢ و داﻧﺴﺘﻦ اﻳﻦﻛﻪ ﻫﻤﺔ آن ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ
دﻳﺪه ﺑﻮدم در ﺧﻮاب ﺑﻮده ،ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ﻛﻪ از ﺷﻮق ﭘﺎ ﺷﺪم و ﺑﺎ دو رﻓﺘﻢ ﺗﻮاﻟﺖ
و ﻣﻔﺼﻞ ﺷﺎﺷﻴﺪم .ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﻟﻴﻮان آب ﺧﻨﻚ ﺧﻮردم .ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد ﺑﺎز ﻫﻤﺎن ﺧﻮاب
ﻗﺒﻠﻲ را دﻳﺪم .اﻣﺎ اﻳﻨﺒﺎر دﻳﮕﺮ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ .ﭘﻴﺮﻣﺮدِ ﺻﺪاش ﺗﻮي ﺧﻮاب ﻋﻴﻦ
ﺻﺪاي اﺳﺪي ﺗﻮ دﻣﺎﻏﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد .و ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻦ و آﻫﻨﮓ ﺗﻬﺪﻳﺪم ﻣﻲﻛﺮد:
ـ ﺟﻠﻮ ﻧﻴﺎ ﺧﻮارﻛﺴﺘﻪ.
ـ ﻓﺤﺶ ﻧﺪه آﻗﺎ .رﻓﻴﻘﻢرو ول ﻛﻦ!
ـ ﮔﻔﺘﻢ ﺟﻠﻮ ﻧﻴﺎ ﺧﻮارﻛﺴﺘﻪ .اﮔﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﻴﺎي ﭼﻮب ﺗﻮي ﻛﻮن ﺗﻮ و رﻓﻴﻘﺖ ﻣﻲﻛﻨﻢ.
ـ آﻗﺎ ﻓﺤﺶ ﻧﺪه .ﭼﻄﻮري ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻢ .رﻓﻴﻘﻢرو ول ﻛﻦ!
ﻫﻲ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ .و ﻫﻲ ﻓﺤﺶ ﻣﻲﺧﻮردم .ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﺮﻃﻮر ﺷﺪه ﻣﺎرك را
از دﺳﺖ ﭘﻴﺮﻣﺮده ﻧﺠﺎت ﺑﺪﻫﻢ .ﺑﻌﺪش دﻳﮕﺮ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﭼﻲ ﺷﺪ .ﻓﻘﻂ اﻳﻦ ﻳﺎدم
ﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ دوﺳﺘﺎﻧﻢ وﻟﻢ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺮاي ﻣﺎﻫﻴﮕﻴﺮي و راﻫﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ
ﺗﻮش اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻳﻢ ﺑﺮاﻳﻢ ﻳﻚ ﺟﻮرﻫﺎﺋﻲ ﻧﺎآﺷﻨﺎ ﺑﻮد .درﺧﺘﻬﺎﺋﻲ ﻛﻮﺗﺎه .و ﺑﺮﺧﻲ ﺑﻲ
ﻛﻠﻪ .ﺳﺮﺷﺎن را ﻗﻄﻊ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ .و ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم ﺑﺎز ﻓﺤﺶ ﻣﻲﺧﻮردم
و ﺟﻠﻮ ﻣﻲرﻓﺘﻢ.
ﺻﺒﺢ وﻗﺘﻲ ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ داﺷﺘﻢ ﻛﺘﺮي را روي اﺟﺎق ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻳﺎدم اﻓﺘﺎد
دﻳﺸﺐ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺷﻤﻌﺪاﻧﻴﻬﺎي ﺧﺸﻚ ﺷﺪه را اﻣﺮوز ﺣﺘﻤﺎً
ﺑﻴﻨﺪازم ﺗﻮي زﺑﺎﻟﻪداﻧﻲ ﺑﻴﺮون .ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم .ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎر اول ﺻﺒﺤﻲ ،از ﻓﻜﺮ
ﺧﻮاب دﻳﺸﺐ ﺑﻴﺮوﻧﻢ ﻣﻲآورد .رﻓﺘﻢ ﭘﺮدة ﭘﻨﺠﺮه را ﻛﺸﻴﺪم ﻛﻨﺎر .ﺑﺎران ﺑﻨﺪ آﻣﺪه
ﺑﻮد .آﺑﻲ دﻟﺨﻮﺷﻜﻨﻜﻲ ﺗﻮ آﺳﻤﺎن ،ﭼﻨﺪ ﺟﺎﺋﻲ ﭘﻴﺪا ﺑﻮد .ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﮔﻠﺪاﻧﻬﺎ و ﺑﻪ
ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﺧﻴﺲ و ﻗﻬﻮهاي ﻛﻪ ﺗﻮي ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ .ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻢ ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ و
دو ﻛﻴﺴﺔ ﺑﺰرگ ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ از ﻣﻴﺎن ﻛﻴﺴﻪﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻛﻨﺎر ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﮔﻠﻬﺎ
را ﺗﻮي آﻧﻬﺎ ﺑﭽﭙﺎﻧﻢ .ﻳﻚ آﺷﻐﺎﻟﺪاﻧﻲ ﺑﺰرگ دو ﻛﻮﭼﻪ آﻧﻄﺮﻓﺘﺮ از ﺧﺎﻧﻪام ﺑﻮد ﻛﻪ
ﻛﻴﺴﻪﻫﺎي ﮔﻨﺪة آﺷﻐﺎل را ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺗﻮي آﻧﻬﺎ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺘﻴﻢ.
ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ را ﭼﻴﺪم روي ﻣﻴﺰ ﺑﻐﻞ ﭘﻨﺠﺮه .رادﻳﻮ را ﻫﻢ روﺷﻦ ﻛﺮدم .از اﻗﺒﺎل
ﺧﻮﺑﻢ "دﻳﻮرﺗﻲﻣﻨﺘﻮ "Divertimentoي ﻣﻮزارت را ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ
ﭘﺨﺶ ﻣﻲﻛﺮد .دن دن د .دن دن د .دﻳﻨﺪرا دﻳﻨﺪرا .ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺑﻮدم و
94
ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ از ﺳﺮ ﺗﻔﻨﻦ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻛﻪ ﻳﻜﺒﺎره دو ﻗﻨﺎري وﺣﺸﻲ
ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ دﻳﺪم .ﺑﺎ ﺳﻴﻨﺔ زرد و ﺧﻮﺷﮕﻠﺸﺎن و ﺑﺎﻟﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي ﻣﻲزد،
ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ روي دو ﺷﺎﺧﺔ ﺧﺸﻚ و ﭘﮋﻣﺮدة دو ﮔﻠﺪان ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻫﻢ و ﮔﺎﻫﻲ
ﻧﻮﻛﻬﺎي ﻛﻮﭼﻜﺸﺎن را ﻣﻲزدﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي زﻳﺮ ﭘﺎﺷﺎن و روي ﻫﻤﺎن دو ﮔﻠﺪان از
اﻳﻦ ﺷﺎﺧﻪ ﺑﻪ آن ﺷﺎﺧﻪ ﻣﻲﺟﻬﻴﺪﻧﺪ .ﻳﻜﻲﺷﺎن ﺳﺮ ﺑﺎﻻ ﻛﺮد و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻧﺎزش
ﻣﻦ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ،ﺑﻌﺪ ﭘﺮ زد روي دﻳﻮار ﻧﺎزك ﺑﻴﻦ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻣﻦ و ﻣﺎرك و ﭘﺸﺖ آن
ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ .دو دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺪاش ﺷﺪ ﺳﺮ دﻳﻮار ،دوﻣﻲ ﭘﺮﻳﺪ و ﺑﻐﻠﺶ ﻧﺸﺴﺖ.
ﺑﻌﺪ ،آن ﻛﻪ اول ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد ﺳﺮ دﻳﻮار ،دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻫﻤﺎن ﺟﺎي اوﻟﺶ ،ﺳﺮ ﻫﻤﺎن
ﺷﺎﺧﺔ ﺧﺸﻚ ﻛﻪ از ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺑﻮد .وﻗﺘﻲ دوﻣﻲ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻏﻴﺒﺶ
زد و ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻐﻞ اوﻟﻲ روي ﺷﺎﺧﻪاي دﻳﮕﺮ ﻧﺸﺴﺖ ﺷﻤﻌﺪاﻧﻴﻬﺎي ﺧﺸﻚ
ﺷﺪه ﺑﺎ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﺑﻲﺑﺮﮔﺸﺎن ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﻌﻨﺎ و ﺷﻜﻞ ﺗﺎزهاي ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻧﺪ .ﻓﻜﺮ دور
اﻧﺪاﺧﺘﻦ آﻧﻬﺎ را ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻢ .ﭘﺎ ﺷﺪم از ﺷﻮق ﺑﻪ ﻣﻬﺪي زﻧﮓ زدم .ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ
اول ﺻﺒﺤﻲ ،وﻗﺘﻲ ﻫﻨﻮز از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﺮﻓﺘﻪ ﮔﻴﺮش ﺑﻴﺎورم .ﮔﻮﺷﻲ را ﻛﻪ ﺑﺮداﺷﺖ
از اﻟﻮ ﮔﻔﺘﻦ ﻛﺸﺪارش ﻓﻬﻤﻴﺪم از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪارش ﻛﺮدهام:
ـ ﻛﺠﺎﺋﻲ ﺑﺎﺑﺎ .ﻫﻴﭻ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﺮدم ﺗﺎ اﻳﻦ وﻗﺖ روز ﺧﻮاب ﺑﺎﺷﻲ.
ﺻﺪاي ﺧﻤﻴﺎزهاش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ .ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﺧﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ:
ـ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه اول ﺻﺒﺤﻲ؟
ـ ﺧﺒﺮ ﺧﻮب ﺑﺮات دارم.
ـ ﭼﻲ ﺷﺪه .روح ﻣﺎدرم ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ؟
ـ ﻧﻪ .ﺟﻮﺟﻪﻫﺎﺷﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺳﺮاﻏﻤﻮن.
ـ آﺧﻪ ﺧﺮه .ﻧﻨﺔ ﻣﻦ ﻛﻪ دﻳﮕﻪ ﺟﻮﺟﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻴﺎره .دوﺗﺎ ﻧﺮ ﺧﺮ داره ﻛﻪ ﻣﻦ و
ﺗﻮﺋﻴﻢ.
ـ ﭼﺮت و ﭘﺮت ﻧﮕﻮ اول ﺻﺒﺤﻲ .اﻳﻨﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﮕﻠﻦ ﺟﺎن
ﺗﻮ! ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎل و ﺳﻴﻨﻪﺷﻮن را ﺑﺒﻴﻨﻲ .اﻳﻨﻘﺪر ﻧﺎزن ﻛﻪ ﺣﺮف ﻧﺪارن.
ـ ﺧﻮب ﺑﮕﻮ ﺣﺎﻻ ﭼﻴﻪ؟
ـ دوﺗﺎ ﻗﻨﺎري وﺣﺸﻲ.
ﺧﻨﺪﻳﺪ.
ـ ﭼﺮا ﻣﻲﺧﻨﺪي؟
ـ ﺧﻨﮕﻪ ،ﻣﻦ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻨﻪم ﺟﻮﺟﻪ ﻧﺪاره! اﻳﻦ دو ﻗﻨﺎري ﺧﺒﺮ از ﺧﻮﺷﮕﻼﺋﻲ
ﻣﻲدن ﻛﻪ ﻧﻨﻪم ﻣﻲﺧﻮاد ﺑﺮا ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺑﻔﺮﺳﺘﻪ.
95
ـ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻦ ﻳﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﻛﺮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺟﻮﺟﻪﻫﺎي ﻧﻨﻪت .ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﭼﺮا ﻫﻤﻪ ﭼﻲ رو
وﺻﻞ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺑﻪ روح او؟
ـ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﮕﻢ ﺳﻠﻴﻢ! اﻳﻦ روح ﻧﻨﻪم رو دﺳﺖﻛﻢ ﻧﮕﻴﺮ!
ـ ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﭼﺮا اﻳﻨﻘﺪ ﺳﺮ ﺣﺎﻟﻲ؟
ـ ﻫﻨﻮز ﻫﻴﭽﻲ ﻧﺸﺪه .ﭘﻴﺶ رﻓﺖ ﺧﺒﺮت ﻣﻲﻛﻨﻢ.
ـ ﭘﺲ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻳﻪ ﺟﺎ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدي واﺳﺔ ﺧﻮدت؟ ﻧﻤﻲﮔﻲ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟
ـ ﮔﻔﺘﻢ ﭘﻴﺶ رﻓﺖ ﺧﺒﺮت ﻣﻲﻛﻨﻢ.
ﮔﻮﺷﻲ را ﻛﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﺎز ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺷﻤﻌﺪاﻧﻴﻬﺎ .ﻗﻨﺎرﻳﻬﺎ ﻫﻨﻮز ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﻲ
ﻫﺮﻛﺪام ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻲﭘﺮﻳﺪﻧﺪ روي دﻳﻮار و ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ از ﻛﻴﺴﺔ ﻛﻮﭼﻚ داﻧﻪاي ﻛﻪ
ﻣﺎرك ﺑﺮ دﻳﻮار آوﻳﺰان ﻛﺮده ﺑﻮد داﻧﻪاي ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﺑﻴﺮون و ﺑﺎز ﻣﻲﭘﺮﻳﺪﻧﺪ روي
ﺷﺎﺧﻪاي ﺧﺸﻚ .اﻧﮕﺎر آن ﭼﻨﺪ ﮔﻠﺪان ﻛﻮﭼﻚ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺧﺎك و ﭼﻨﺪ
ﺷﺎﺧﺔ ﺧﺸﻚ ﺷﺪه ﺗﻨﻬﺎ ﺟﺎي اﻣﻦ ﺑﺮاي ﻧﺸﺴﺘﻦﺷﺎن ﺑﻮد.
96
5
ﻳﻜﻲ دو ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد از ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ .آﻧﻬﺎ ﻫﻢ زﻧﮓ ﻧﺰده ﺑﻮدﻧﺪ.
ﺳﺮﻣﺎي دﺳﺎﻣﺒﺮ ﻣﻦ را ﺑﻪ ﺗﻪ ﺧﺎﻧﻪام راﻧﺪه ﺑﻮد .ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲزدم روز ﺗﻤﺎم
ﻣﻲﺷﺪ .ﺷﺐ ﻫﻢ ﻣﻲﭼﺴﺒﻴﺪم ﺑﻪ ﺑﺨﺎري و ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲﻛﺮدم ﻳﺎ روزﻧﺎﻣﻪاي
ورق ﻣﻲزدم ﺗﺎ ﺧﻮاب ﻛﻢﻛﻢ ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﭘﻠﻜﻬﺎﻳﻢ را ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻛﻨﺪ .در ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﺎن
روزﻫﺎي ﺑﻴﺨﺒﺮي از آﻧﻬﺎ ،وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻢ در ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ ﺑﺎزار ،ﭘﻲ ﭼﻴﺰي ﺑﺮاي ﺷﺎم
ﺷﺒﻢ ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ ﻳﺎدم اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﻣﺎﻫﻲ ﻓﺮوﺷﻲ ﺗﻮي ﻫﻮخ ﻛﺎﺗﺮﻳﻨﻪ .ﻣﺎﻫﻲ ﭘﺨﺘﻪﻫﺎش از
ﺟﺎﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد .زدم ﻃﺮف در ورود ﺑﻪ ﻫﻮخ ﻛﺎﺗﺮﻳﻨﻪ و از ﭘﻠﻪﻫﺎ رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ.
ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن ﻣﻐﺎزهﻫﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد .وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻢ از ﻻي ﺟﻤﻌﻴﺖ
ﺷﺘﺎﺑﺎن ﻛﻪ از اﻳﺴﺘﮕﺎه راه آﻫﻦ ﭘﺸﺘﺎﭘﺸﺖ ﻫﻢ ﺑﻴﺮون ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ رد ﻣﻲﺷﺪم ،ﻳﻜﻬﻮ
ﺟﻤﺸﻴﺪ را ﺑﺮاﺑﺮم دﻳﺪم .ﻛﻴﻒ ﺑﻪ دﺳﺖ و ﺷﻴﻚ و ﭘﻴﻚ داﺷﺖ از ﻣﻮﺿﻊ
ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻲاش در ﺳﺎﻟﻦ اﻳﺴﺘﮕﺎه راه آﻫﻦ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ .ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻪ رﺳﻴﺪ ﻗﺪﻣﻬﺎﻳﺶ را
آرام ﻛﺮد و اﻳﺴﺘﺎد :ﺑﺎ ﺗﻮ ﻛﺎر داﺷﺘﻢ.
ـ ﺑﺎ ﻣﻦ!
ـ آره.
از آره ﮔﻔﺘﻨﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻠﻪ را از ﻣﻦ ﻧﮕﻴﺮد رد ﻧﻤﻲﺷﻮد .ﺗﻮي اﻳﻦ دو
ﺳﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻗﺎﻃﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد ،ﻓﻘﻂ ﻳﻜﻲ دوﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﺪ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از
دوﺳﺘﺎﻧﺖ ،ﺟﺎﺋﻲ در ﻟﺮﺳﺘﺎن ،ﻣﺸﻐﻮل ﻓﺤﺶ دادن ﺑﻪ ﻣﻦ اﺳﺖ و از ﻣﻦ
ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﺎري ﺑﻪ ﻛﺎرش ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ .ﻧﻪ دوﺳﺘﻲ در ﻟﺮﺳﺘﺎن
97
داﺷﺘﻢ و ﻧﻪ ﻛﺴﻲ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﻛﻪ از راﻫﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ دوري ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺮاي ﻛﺴﻲ ﻛﺮم
ﺑﺮﻳﺰد .راﺳﺘﺶ ﺗﺮﺳﻴﺪم ﺑﺎز ﻛﺎرش از ﻫﻤﺎن ﻣﻘﻮﻟﻪ ﺑﺎﺷﺪ .ﮔﻔﺘﻢ :اﻧﺸﺎاﻟﻠـﻪ ﺧﻴﺮ ﺑﺎﺷﻪ.
ـ آره .ﺧﻴﺮه.
از ﺻﺪاﻳﺶ ﻓﻬﻤﻴﺪم اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻲﻛﻨﻢ .ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد.
ﮔﻔﺖ :وﻗﺖ داري ﺑﺎ ﻫﻢ ﻳﻪ ﻗﻬﻮه ﺑﺨﻮرﻳﻢ .دوﺳﺖ دارم ﺑﻪ ﻳﻪ ﻗﻬﻮه دﻋﻮﺗﺖ
ﻛﻨﻢ.
ـ ﺑﻪ دو ﺷﺮط .اول ﺑﺬاري ﺗﺎ ﻣﺎﻫﻲ ﻓﺮوﺷﻴﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﺮم ﻳﻪ ﻣﺎﻫﻲ ﭘﺨﺘﻪ ﺑﺮا
ﺧﻮدم ﺑﺨﺮم .دوم ،ﻣﻦ ﭘﻮل ﻗﻬﻮه را ﺣﺴﺎب ﻛﻨﻢ.
ـ اوﻟﻲ را ﻗﺒﻮل دارم .اﻣﺎ دوﻣﻲ را ﻧﻪ .ﻣﻦ دﻋﻮﺗﺖ ﻛﺮدم .ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺒﻮل ﻛﻨﻲ.
ـ ﻗﺒﻮل.
ﺑﺎ ﻫﻢ راه اﻓﺘﺎدﻳﻢ.
ﻣﺎﻫﻲ ﻓﺮوﺷﻲ ﻛﻤﻲ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد .وﻗﺘﻲ ﺗﻮي ﻣﻐﺎزه ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﻮﺑﺖ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدم
ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﭘﺸﺘﺶ را ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻐﺎزه و آﻣﺪ و رﻓﺖ ﻣﺮدم را ﺗﻤﺎﺷﺎ
ﻣﻲﻛﺮد .از ﮔﻮﺷﺔ ﭼﺸﻢ ﻣﻲﭘﺎﺋﻴﺪﻣﺶ .ﻣﺎﻫﻲ را ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﭼﭙﺎﻧﺪﻣﺶ ﺗﻮي دو
ﻛﻴﺴﺔ ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ و ﺳﺮش را ﮔﺮه زدم ﻛﻪ اﮔﺮ ﺟﺎﺋﻲ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ﺑﻮش ﻛﺴﻲ را اذﻳﺖ
ﻧﻜﻨﺪ .ﺑﻌﺪ از ﻫﻮخ ﻛﺎﺗﺮﻳﻨﻪ زدﻳﻢ ﺑﻴﺮون و رﻓﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻛﺎﻓﻪ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ
ﭘﻴﺶ ﺑﺎ ﺷﻴﺪه و ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﺗﻮش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ .از ﻛﺎﻓﻪﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﻪ اﻳﺴﺘﮕﺎه
ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ ﺑﻮد.
ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻳﻚ ﻣﻴﺰ دو ﻧﻔﺮه آن ﺗﻪ ﺗﻪﻫﺎ اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮد .وﻗﺘﻲ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ،ﮔﻔﺖ:
ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻴﺎي؟
ـ ﮔﺎﻫﻲ وﻗﺘﺎ .ﭼﺮا ﻣﻲﭘﺮﺳﻲ؟
ـ آن روز ﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺎزار ﺑﺎ اون ﺧﺎﻧﻤﻪ دﻳﺪﻣﺘﻮن ﺑﻌﺪش ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﻓﻪ
اوﻣﺪﻳﻦ .درﺳﺘﻪ؟
ـ آره .ﻳﺎدم اوﻣﺪ .راﺳﺘﺶ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﻮد .ﭼﻮن ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ از اﻳﻦ ﻛﺎﻓﻪﻫﺎي ﺳﺮ راه
ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﻴﺎد.
ـ ﻣﻲﺧﻮاي ﺑﺮﻳﻢ ﺟﺎي دﻳﮕﻪ؟
ـ ﻧﻪ .ﺑﺎﺑﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ .ﻣﮕﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻳﻢ ﭼﻪ ﻛﻨﻴﻢ .ﻳﻪ ﻗﻬﻮهس دﻳﮕﻪ.
ﻣﻲﺧﻮرﻳﻢ و زود ﭘﺎ ﻣﻲﺷﻴﻢ.
ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺳﻴﺨﻜﻲ ﺑﮕﻮﻳﻢ زودﺗﺮ ﻗﺎل را ﺑﻜﻨﺪ و ﻣﺸﻜﻠﺶ را ﺑﮕﻮﻳﺪ،
ﻋﻘﺐ اﻧﺪاﺧﺘﻢ .ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم اﻳﻦ اﺣﺴﺎس را ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻮدن ﺑﺎ او ﻛﻼﻓﻪام ﻛﺮده اﺳﺖ.
98
روز دﻳﮕﺮي ﺑﻮد اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲﻛﺮدم .او ﻫﻢ ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺖ .ﺗﺎ ﻗﻬﻮه را ﺑﻴﺎورﻧﺪ ،ﺑﻪ
اﻃﺮاﻓﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد و ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ،ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲزد .وﻗﺘﻲ
ﻗﻬﻮهاي را ﻛﻪ ﺳﻔﺎرش داده ﺑﻮدﻳﻢ آوردﻧﺪ ﻳﻜﺒﺎره ﺳﺮش را آورد ﺟﻠﻮ و رو ﺑﻪ ﻣﻦ
ﮔﻔﺖ:
ـ ﺑﻪ اون ﺧﺎﻧﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺎش ﺑﻮدي ﺑﮕﻮ ﻣﻮاﻇﺐ ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﻪ!
ﺟﺎ ﺧﻮردم .دﺳﺖ از ﻫﻢ زدن ﻗﻬﻮهام ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺳﻴﺦ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم :ﭼﺮا؟
ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده؟
راﺳﺘﺶ اﮔﺮ ﻣﻮﺿﻮع درﺑﺎرة ﺧﻮدم و ﻳﺎ ﻣﻬﺪي و ﻳﺎ ﺣﺘﻲ ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﻮد اﻳﻨﻘﺪر
ﺗﻜﺎن ﻧﻤﻲﺧﻮردم.
ـ ﺗﻮ اون آﻗﺎﻫﻪرو ﻛﻪ اون روز ﺑﺎﺗﻮن ﺑﻮد ﺧﻮب ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻲ؟
ـ ﻛﺠﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻮد؟
ـ ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﻓﻪ دﻳﮕﻪ .ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﻮدﻳﻦ دﻳﮕﻪ؟ درﺳﺘﻪ؟
ـ آره.
ﺑﻌﺪ ﺷﺮوع ﻛﺮد و ﺟﺰء ﺑﻪ ﺟﺰء ﻇﺎﻫﺮ ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ را ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻛﺮد .از ﺟﻌﺪ
ﻣﻮﻫﺎ و ﺻﻮرت اﺳﺘﺨﻮاﻧﻲ و ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي ﻻﻏﺮش ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﻧﻮع اﻳﺴﺘﺎدن و راه رﻓﺘﻨﺶ.
ـ ﺧﺐ .ﺣﺎﻻ ﺟﻮاب ﻣﻨﻮ ﺑﺪه دﻳﮕﻪ .اﻳﻦ آﻗﺎﻫﻪ را ﺧﻮب ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻲ؟
ـ ﻧﻪ زﻳﺎد.
ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد و ﮔﻔﺖ :ﺑﺒﻴﻦ ﻣﻦ زاﺋﺮان را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ .اﻳﻦ آﻗﺎ زاﺋﺮ ﻧﻴﺴﺖ.
ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮان ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﺗﻮي اﻳﺴﺘﮕﺎه ،ﺑﻪ آﻧﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ از ﺟﺎﺋﻲ آﻣﺪه
ﺑﻮدﻧﺪ و ﻳﺎ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻲ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ ،زاﺋﺮ ﻣﻲﮔﻔﺖ.
ـ ﻣﻨﻈﻮرت رو ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻢ!
ـ ﺧﻮب ﮔﻮش ﻛﻨﻲ ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ .ﺑﺒﻴﻦ ،ﻣﻦ ﻣﺪﺗﻴﻪ ﺗﻮ ﻧﺦ اﻳﻦ آﻗﺎﻫﻪ رﻓﺘﻪام .در
اﻳﻦ ﻳﻜﻲ دوﻣﺎه ،ده ﺑﻴﺴﺖ ﺑﺎر ﻣﻲﺷﻪ ﻛﻪ ﺗﻮي اﻳﺴﺘﮕﺎه دﻳﺪﻣﺶ .ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر
ﺑﻴﺨﻮدي داره ﻻي ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻣﻲﭼﺮﺧﻪ و ﺑﻌﺪ ﺑﺮاي ده ﺑﻴﺴﺖ دﻗﻴﻘﻪاي ﻏﻴﺒﺶ
ﻣﻲزﻧﻪ و ﺑﺎز ﭘﻴﺪاش ﻣﻲﺷﻪ .ﺧﻮب ﺑﺮا ﻣﻦ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد دﻳﮕﻪ .دﻳﺪم ﻗﻴﺎﻓﻪش ﺑﻪ اﻳﻦ
ﻣﻌﺘﺎداي ﺗﻮ اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮره .ﻳﻪ ﺟﻮرﻫﺎﺋﻲ ﺗﺮ و ﻓﺮزه .اون روز ﻛﻪ ﺗﻮ رو در
ﺑﺎزار دﻳﺪم ،داﺷﺘﻢ او را دﻳﺪ ﻣﻲزدم ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺗﻮ .اوﻟﺶ ﺧﻴﺎل ﻛﺮدم
ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ،ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺻﺪات ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﮕﻢ اﻳﻦ آﻗﺎ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻲ .ﭼﻮن واﻳﺴﺎده ﺑﻮد ﻳﻪ
ﺟﺎﺋﻲ دورﺗﺮ از ﺷﻤﺎ و داﺷﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد .اﻣﺎ وﻗﺘﻲ دﻳﺪم ﺑﺎ اون ﺧﺎﻧﻤﻲ،
99
ﺻﺪات ﻧﺰدم .ﺑﻌﺪ دﻳﺪﻣﺘﻮن ﻛﻪ ﺳﻪ ﺗﺎﺋﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ رﻓﺘﻴﻦ ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﻓﻪ .درﺳﺖ
ﻣﻲﮔﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ اوﻟﺶ ﺗﻮ را و اون ﺧﺎﻧﻢرو ﺗﻮ ﺑﺎزار دﻳﺪم ،درﺳﺘﻪ؟
ـ آره.
ـ ﺑﺒﻴﻦ آﻗﺎ ﺳﻠﻴﻢ! ﻣﻦ زاﺋﺮان رو ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ .اﻳﻦ آﻗﺎ زاﺋﺮ ﻧﻴﺴﺖ .ﺑﺮا ﻳﻪ ﻛﺎر
ﺧﺎﺻﻲ اﻳﻦ دور و ﺑﺮا ﻣﻲﮔﺮده .ﭼﻪ ﻛﺎري ﻧﻤﻲدوﻧﻢ .ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺣﺮوم زادهﺳﺖ .زاﺋﺮ
ﻧﻴﺴﺖ.
ـ ﭼﺮا ﮔﻔﺘﻲ اون ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﻪ؟
ـ آﺧﻪ ﺳﻪ روز ﭘﻴﺶ اوﻧﻮ ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ آﻗﺎ ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﻓﻪ دﻳﺪم.
ـ ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ ﻫﻤﻮن ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻮده؟
ـ آره دﻳﮕﻪ .ﻣﻦ ﺻﻮرت ﻛﺴﻲ رو ﻛﻪ ﻳﻪﺑﺎر ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ.
ﺑﻌﺪ ﺑﺮاي ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ :ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮﺑﻴﻪ .ﺑﺮا ﻫﻤﻴﻦ ﻧﮕﺮاﻧﺶ
ﺷﺪم.
از ﺑﺲ ﻫﻲ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻳﻢ و ﺗﻮي ﺟﻮال ﻫﻢ رﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ از ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻴﺸﺘﺮ
ﺳﺮ درﺑﻴﺎورﻳﻢ ﻗﻬﻮة دوﺗﺎﺋﻲﻣﺎن ﺳﺮد ﺷﺪ .ﺳﻔﺎرش دوﺗﺎي دﻳﮕﺮ دادﻳﻢ .و ﺑﻌﺪ از ﻫﻢ
ﺟﺪا ﺷﺪﻳﻢ .از ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺟﺰ ﺗﻜﺮار ﻫﻤﺎن ﺣﺮﻓﻬﺎي اوﻟﺶ ﭼﻴﺰ ﻣﻬﻢ دﻳﮕﺮي ﺑﻴﺮون
ﻧﻴﺎﻣﺪ .ﺗﻤﺎم راه ﺗﻮي ﻓﻜﺮ ﺑﻮدم ﺑﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎي او ﭼﻄﻮر ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﻨﻢ .ﺷﺐ ﻛﻪ رﻓﺘﻢ
ﺧﺎﻧﻪ ،ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ .اوﻟﺶ ﺑﺎ ﺷﺎﻫﺮخ ﺣﺮف زدم ،ﺑﻌﺪ
ﺷﻴﺪه ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺮﻓﺖ و ﻛﻤﻲ از ﻛﺎرﻫﺎش در آﺗﻠﻴﻪ ﮔﻔﺖ و ﻛﻤﻲ ﻫﻢ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻗﺮ
زد ﻛﻪ ﭼﺮا ﻫﻔﺘﺔ ﭘﻴﺶ ﺑﻪ او ﺳﺮ ﻧﺰدم ﺑﻌﺪ ﺧﻮدش درآﻣﺪ و ﮔﻔﺖ ﺳﻪ روز ﭘﻴﺶ ﺑﺎ
ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻛﺎﻓﻪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﻳﻢ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ.
ـ ﭼﻄﻮر ﺷﺪ دﻳﺪﻳﺶ؟
ـ از آﺗﻠﻴﻪ درآﻣﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ درﺳﺖ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن دﻳﺪﻣﺶ .داﺷﺖ از ﻃﺮف
راﺳﺖ آﺗﻠﻴﻪ ﻣﻲاوﻣﺪ.
ـ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎز ﮔﻔﺖ ﻛﻪ از "ﻳﻮآ اف" ﻣﻴﻮﻣﺪه؟
ـ آره .ﺟﺮﻳﺎﻧﻲ ﭘﻴﺶ اوﻣﺪه؟
ﻣﺤﻜﻢ ﮔﻔﺘﻢ :ﻧﻪ!
ﻧﻤﻲارزﻳﺪ وﻗﺘﻲ ﻫﻨﻮز ﻗﻀﻴﻪ ﺑﺮاﻳﻢ ﻛﺎﻣﻼً روﺷﻦ ﻧﺒﻮد ،ﺑﻴﺨﻮد ﺑﻪ او ﭘﻴﻠﻪ ﻛﻨﻢ
ﻛﻪ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮده اﺳﺖ .ﻳﺎ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺑﻴﺨﻮد ﺑﺮاﻳﺶ ﻧﮕﺮاﻧﻲ
درﺳﺖ ﻛﻨﻢ .ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺘﻢ :ﺑﺒﻴﻦ! ﻓﻘﻂ ﻳﻪ ﺧﻮاﻫﺶ دارم .ﺑﺎ اﻳﻦ آﻗﺎ ﻗﺮار و ﻣﺪار ﺑﺮا
100
رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪش ﻧﺬارﻳﻦ .ﻫﻤﻴﻦ .ﺣﺎﻻ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﺼﺎدﻓﻲ ﻳﻪﺟﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺮﻣﻲﺧﻮرﻳﻦ و
ﻣﻲرﻳﻦ ﭼﻨﺪ دﻳﻘﻪاي ﺗﻮ ﻳﻪ ﻛﺎﻓﻪ ﻣﻲﺷﻴﻨﻴﻦ ،اﺷﻜﺎل ﻧﺪاره.
ـ ﭼﺸﻢ ﺟﺎﻧﻲ داﻟﺮ .ﻣﺮاﻋﺎت ﻣﻲﻛﻨﻢ!
ـ ﺷﺮﻟﻮك ﻫﻮﻟﻤﺰ!
ـ آره .ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ.
ﮔﻮﺷﻲ را ﻛﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ زد ﺑﻪ ﺳﺮم زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﻬﺪي و ﺟﺮﻳﺎن را ﺑﺮاﻳﺶ
ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻢ .دﻳﺪم ﻣﺎﺟﺮا ﻳﻚ اﺷﻜﺎل ﻛﻮﭼﻚ دارد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ آﻧﺮا ﻫﻢ رﻓﻊ ﻛﻨﻢ .ﻳﻜﻲ
از دوﺳﺘﺎن ﭘﺎﺗﺮﻳﺸﻴﺎ ﺗﻮي "ﻳﻮآ اف" ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮد .و ﻣﺴﺌﻮل ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻮع ارﺗﺒﺎﻃﺎت ﺑﺎ
ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﺎن ﺑﻮد .زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﭘﺎﺗﺮﻳﺸﻴﺎ .ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد .اﺳﻢ و ﻓﺎﻣﻴﻞ ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ را
دادم ﺑﻪ او .ﺣﺮﻓﻢ روﺷﻦ ﺑﻮد .ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪاﻧﻢ اﻳﻦ آﻗﺎ ﺗﻮ اﻳﻦ دو روزي ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ
و ﺷﻴﺪه در دو ﺟﺎي ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش ﺗﺼﺎدﻓﺎً ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﺮده ،ﺑﺎ ﻛﺴﻲ در
"ﻳﻮآ اف" ﻗﺮار دﻳﺪار داﺷﺘﻪ ﻳﺎ ﻧﻪ .ﺑﺎ روﺷﻦ ﺷﺪن اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع راﺳﺖ ﻳﺎ دروغ ﺑﻮدن
ﻋﻼﻓﻴﻬﺎش ﻫﻢ ﺗﻮ اﻳﺴﺘﮕﺎه راه آﻫﻦ اوﺗﺮﺧﺖ ،آﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻣﻲﮔﻔﺖ
درﻣﻲآﻣﺪ .ﺟﺮﻳﺎن را ﻣﻔﺼﻞ ﺑﺮاﻳﺶ ﮔﻔﺘﻢ .ﭘﻴﺎز داغ ﻗﻀﻴﻪ را ﻫﻢ داغ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻣﻬﻢ
اﺳﺖ ﺑﺪاﻧﻢ .ﭘﺎﺗﺮﻳﺸﻴﺎ ﻛﻪ از ﻣﻦ و ﻣﻬﺪي ﺧﻴﻠﻲ ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد ﮔﺎﻫﻲ ﺗﻮي اﻳﺮاﻧﻴﻬﺎي
ﭘﻨﺎﻫﻨﺪه آدﻣﻬﺎي ﻧﺎﺗﻮ و واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﮔُﻪ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﺷﻮد ،ﻗﻀﻴﻪ را ﺟﺪي
ﮔﺮﻓﺖ.
وﻗﺘﻲ از ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﭘﺎﺗﺮﻳﺸﻴﺎ ﻓﺎرغ ﺷﺪم ﺑﺎ ﺧﻴﺎل راﺣﺖ زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﻣﻬﺪي و
ﺟﺮﻳﺎن را ﮔﻔﺘﻢ.
ـ ﻣﻨﻢ دارم ﻣﺸﻜﻮك ﻣﻲﺷﻢ .ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ اﻳﻦ ﭘﺴﺮه از ﭘﻠﻜﻴﺪن دور و ﺑﺮ ﺷﻴﺪه
ﻳﻪ ﻣﻨﻈﻮرﻫﺎﻳﻲ داره.
ـ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻣﻲﮔﻔﺘﻲ ﺑﺎﺑﺎ اﻳﻦ از اون ﻫﻨﺮﻣﻨﺪاي ﻛﺲ ﻣﺸﻨﮕﻪ ،ﭼﻄﻮر ﺷﺪ؟
ـ ﺑﺎﺑﺎ اوﻧﺎ را ﻫﻤﻴﻦ" ...ﻃﻮري"اش را دﻳﮕﺮ ﻧﮕﻔﺖ.
ـ ﻫﺎ .ﭼﻲ ﺷﺪ؟
ﺣﺮف را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ :ﺧﻮدﻣﻮﻧﻴﻢ ﻫﺎ ﺳﻠﻴﻢ .اﻳﻦ زﻧﺎي ﻫﻠﻨﺪي ﻳﻪ ﺧﻮﺑﻲ دارن.
وﻗﺘﻲ ﻫﻢ از ﺗﻮ ﺟﺪا ﻣﻲﺷﻦ ﺑﺎز رﻓﺎﻗﺘﺸﻮن رو ﺑﺎ ﺗﻮ ﺣﻔﻆ ﻣﻲﻛﻨﻦ.
ـ ﭘﺎﺗﺮﻳﺸﻴﺎرو ﻣﻲﮔﻲ؟
ـ آره.
ـ ﺧﺐ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻲ ﺷﺪه؟ ﻧﻜﻨﻪ ﺑﺎز ﻣﺸﻜﻠﻲ ﭘﻴﺪا ﺷﺪه ﺑﻴﻦ ﺗﻮ و
دﺧﺘﺮﻋﻤﻮت؟
101
ـ واﻟﻠـﻪ ﭼﻪ ﻋﺮض ﻛﻨﻢ .ﻧﻪ وﻟﺶ ﻛﻦ ﺳﻠﻴﻢ .ﺑﻴﺨﻮد ﺟﻠﻮ اوﻣﺪم .ﺧﻮب ﺑﮕﻮ
ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭘﺎﺗﺮﻳﺸﻴﺎ ﭼﻄﻮر ﺑﻮد؟
اﺻﻄﻼح ﺧﻮدش را ﺗﻜﺮار ﻛﺮدم :ﺧﻮب .ﻣﺤﺸﺮ .اﻓﺘﻀﺎح .اﻣﺎ از ﺷﻮﺧﻲ ﮔﺬﺷﺘﻪ،
ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎن .ﮔﻔﺖ ﻣﻲره دﻧﺒﺎل ﻛﺎر رو ﻣﻲﮔﻴﺮه ،ﺑﻌﺪ ﺑﻬﻢ ﺧﺒﺮ ﻣﻲده.
ـ ﻧﮕﻔﺖ ﻛﻲ؟
ـ اﮔﻪ ﻃﺮف رو ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻪ ،ﻫﻤﻴﻦ ﻓﺮدا.
ـ ﺧﻮدﻣﻮﻧﻴﻢ ﻫﺎ ،اﮔﻪ ﺑﺰﻧﻪ و ﻃﺮف ﻣﺸﻜﻮك از آب در ﺑﻴﺎد ﺑﺎﻳﺪ رﻓﺖ دﺳﺘﺎي
اﻳﻦ آﻗﺎ ﺟﻤﺸﻴﺪ را ﺑﻮﺳﻴﺪ .از ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺟﺎﻧﻲ داﻟﺮﺗﺮه!
ـ ﻣﻦ ﻛﻪ دﻟﻢ از ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﮔﻮاﻫﻲ ﻣﻲده ﺣﺮﻓﺎي ﺟﻤﺸﻴﺪ راﺳﺘﻪ .ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻬﻠﻮ
ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدي و ﭼﺸﻤﺎش رو ﻣﻲدﻳﺪي ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻲ ﭼﻲ ﻣﻲﮔﻢ.
ـ آره .ﻳﻜﻲ دوﺑﺎري ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﻳﻢ ،دﻳﺪه ﺑﻮدﻣﺶ .ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺎﻃﻔﻲ ﺗﻮ را ﻧﮕﺎه
ﻣﻲﻛﺮد.
ـ اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ .ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺑﺪ ﻃﻮري ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﻴﻠﻪ ﻣﻲﻛﻨﻪ .ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﻨﻪ
ﻣﻨﻢ دارم اذﻳﺘﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ.
ـ ﻣﻲدوﻧﻢ .از ﻋﺎﺷﻘﻴﻪ ﺳﻠﻴﻢ .ﺧﻮب دﻳﮕﻪ ﭼﻲ ﻣﻲﮔﻔﺖ؟
ـ ﺟﺎن ﺗﻮ ﭼﻨﺎن ﺷﻜﻞ و ﺷﻤﺎﻳﻞ اﻳﻦ ﺟﻮاده رو ﺑﺮام ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻛﺮد ﻛﻪ از ﺻﺪﺗﺎ
ﻋﻜﺲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ﻛﺴﻲ ﺑﻪ دﻳﻮارا ﻣﻲزﻧﻦ ،دﻗﻴﻘﺘﺮ ﺑﻮد .ﻗﺪش .ﺻﻮرت
اﺳﺘﺨﻮﻧﻴﺶ .رﻧﮓ ﻟﺒﺎﺳﺶ .ﻣﻮﻫﺎي آﺷﻔﺘﻪش .رﻧﮓ ﻛﻔﺸﺶ .ﻫﻤﻪ رو ﭼﻨﻮن دﻗﻴﻖ
ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﻪ از دﻗﺘﺶ ﺣﻆ ﻣﻲﻛﺮدي .ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺑﻌﺪ از دوﺑﺎر ﻛﻪ دﻳﺪه ﺑﻮدش،
ﻣﻲﺗﻮﻧﺴﺖ از دور ﻣﻴﻮن ﺻﺪﺗﺎ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻛﻪ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ داﺷﺘﻦ در اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻣﻲرﻓﺘﻦ و
ﻣﻲاوﻣﺪن و ﻳﺎ ﺟﻠﻮ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺑﺮﻧﺎﻣﺔ ﺣﺮﻛﺖ ﻗﻄﺎرﻫﺎ واﻳﺴﺎده ﺑﻮدن ،ﺗﺸﺨﻴﺼﺶ ﺑﺪه.
ـ ﺑﺒﻴﻦ ﺳﻠﻴﻢ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ اﻳﻦ دﻳﻮوﻧﻪﻫﺎ ﻳﻪ ﺷﺎﺧﻚ اﺿﺎﻓﻲ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻓﻬﻢ دﻧﻴﺎ
ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﻦ.
ـ ﭘﺲ ﺑﭙﺎ زﻳﺎد ﺑﺎﻓﻬﻢ ﻧﺸﻲ ﻣﻬﺪي.
ـ ﻧﮕﺮان ﻣﻦ ﻧﺒﺎش .ﻣﻦ ﻛﻪ ﺳﺮم ﺑﻪ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮔﺮﻣﻪ .واﺳﺔ ﺗﻮ ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ
ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻮ ﺑﺤﺮ دﻧﻴﺎ ﻣﻲري.
ـ راﺳﻲ ﻧﭙﺮﺳﻴﺪم ازت .ﺑﺎﻻﺧﺮه اون ﻣﻌﺎﻣﻠﻪاي ﻛﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺧﺒﺮش را ﺑﻪ ﻣﻦ
ﺑﺪي ﭘﻴﺶ رﻓﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ؟
ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ .ﻣﻦ ﻫﻢ اداﻣﻪ ﻧﺪادم .ﻓﻬﻤﻴﺪم ﺑﺎز ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش ﭘﻴﺸﺎﻧﻲاش
ﺧﻮرده ﺑﻪ در ﻣﺴﺘﺮاح.
102
در ﺗﻠﻔﻨﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﺗﺮﻳﺸﻴﺎ ،زده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺧﺎل .ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪش زﻧﮓ زد ﺑﻪ ﺳﺮ
ﻛﺎرم .ﺑﺎ دوﺳﺘﺶ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ،او ﻫﻢ ﻣﺎﺟﺮا را ﭘﻲﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ او زﻧﮓ زده
ﺑﻮد .ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﻳﻚ ﻣﺎه ﭘﻴﺶ آﻧﻬﻢ ﻳﻜﺒﺎر ،و ﻧﻪ در آن روزي ﻛﻪ ﻣﻦ
و ﺷﻴﺪه او را در ﺑﺎزار دﻳﺪه ﺑﻮدﻳﻢ ،ﺑﺎ ﻳﻜﻲ از ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﺑﺨﺸﻬﺎي "ﻳﻮآ اف" ﻗﺮار
دﻳﺪاري داﺷﺖ .از او ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﺪارك ﺗﺤﺼﻴﻠﻲاش را ﺑﺒﺮد ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﺒﺮده
ﺑﻮد .ﺑﻪ ﺟﺰ ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻜﺒﺎر ﻛﺎرﻣﻨﺪﻫﺎي "ﻳﻮآ اف" ﻫﻴﭻ ﻗﺮار و ﻣﺪار دﻳﮕﺮي ﺑﺎ او
ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ .ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از آن زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﻣﻬﺪي و ﺟﺮﻳﺎن را ﮔﻔﺘﻢ.
ـ ﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪهم ﻛﻪ اﻳﻦ ﭘﺴﺮه دﻣﺒﺶ ﺑﻪ ﺟﺎي ﻧﺎﺟﻮري ﺑﻨﺪه.
ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻓﺤﺶ را ﻛﺸﻴﺪم ﺑﻪ ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ .و ﻫﻨﻮز اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻧﻴﺎﻓﺘﺎده ،آﻧﭽﻪ
را ﺳﺮ اﻓﺸﻴﻦ ﺧﺮﻣﻲ در آﻟﻤﺎن و دﻛﺘﺮ ﺑﺨﺘﻴﺎر در ﭘﺎرﻳﺲ آﻣﺪه ﺑﻮد ،ﭼﻮن
ﺟﺎدوﮔﺮي ﺑﺮاي ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﻲ ﻣﻲﻛﺮدم .ﻣﻲدﻳﺪم ،ﻋﻴﻦ ﺗﻮي ﺧﻮاب،
ﺳﺮ و ﺗﻨﺸﺎن ﺑﺎ ﺳﺮ و ﺗﻦ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ ﻳﻜﻲ ﺷﺪه اﺳﺖ .و ﻗﺎﺗﻠﻬﺎ ﻛﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ
ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻃﺮح دوﺳﺘﻲ و آﺷﻨﺎﺋﻲ ﺑﺮﻳﺰﻧﺪ و راه ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ ،ﻛﺎرد
آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ اﻳﺴﺘﺎدهاﻧﺪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮﺷﺎن و دارﻧﺪ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﻢ ﺗﻦ و ﺑﺪﻧﺸﺎن را
ﻗﻄﻌﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ .ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮﻫﺎي ﻣﺎﻟﻴﺨﻮﻟﻴﺎﺋﻲ ﺗﻮي ذﻫﻦ و زﺑﺎﻧﻢ ،آﻧﻘﺪر
ﺟﻮش آورده ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ را ﺟﺎﺋﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ و ﻛﻠﻪاش
را ﺑﻪ دﻳﻮار ﺑﻜﻮﺑﻢ .ﻣﻬﺪي ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮد آراﻣﻢ ﻛﻨﺪ :ﺑﺒﻴﻦ اﻳﻨﻄﻮر ﺗﻨﺪ ﺑﺮي ﻫﻢ وﺿﻊ
روﺣﻲ ﺧﻮدت را ﺧﺮاب ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻫﻢ ﻣﻨﻮ .ﻫﻢ ﻛﺎر را ﻛﻪ ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎش ﺧﻮب ﭘﻴﺶ
اوﻣﺪﻳﻢ ﺿﺎﻳﻊ ﻣﻲﻛﻨﻲ .درس ﻧﻤﻲﮔﻢ؟
از رﻋﺸﻪﻫﺎي ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي ﺻﺪاﻳﺶ ﺑﻮد ،ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم.
ـ ﺑﺒﻴﻦ ﺳﻠﻴﻢ ﺑﺎﻳﺪ از اﻳﻦ ﺑﺒﻌﺪ ﺑﺎ ﺣﻮاس ﺟﻤﻊ ﭘﻴﺶ ﺑﺮﻳﻢ .ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺗﺎ
ﺣﺎﻻش ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب اوﻣﺪﻳﻢ .ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻧﺬاﺷﺘﻴﻢ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ ﭘﺎﺷﻮن را ﺑﻪ
ﺧﻮﻧﺔ اﻳﻦ دﻳﻮث ﺑﺬارن ﺧﻮدش ﻳﻪ ﻣﻮﻓﻘﻴﺘﻪ.
ﺑﻌﺪ ﺑﺮاي آن ﻛﻪ ﻣﻦ را ﺑﺨﻨﺪاﻧﺪ ﮔﻔﺖ:
ـ ﺧﻮدﻣﻮﻧﻴﻢ ﻫﺎ! ﻫﻨﻮز ﺑﻠﺪﻳﻢ ﻳﻪ اﺳﺘﺮاﺗﮋي و ﺗﺎﻛﺘﻴﻚ ﻣﻌﻘﻮل ﭘﻴﺎده ﻛﻨﻴﻢ ﻫﺎ!
ـ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻌﺪ از اون ﻫﻤﻪ ﮔُﻪ زدﻧﻬﺎ.
ـ ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻴﺎ ﺳﻠﻴﻢ.
ـ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻲﺧﻮاي ﺑﮕﻲ درﺳﺖ ﻧﻤﻲﮔﻢ؟
ﺑﺎ ﺻﺪاي آراﻣﻲ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﻫﻤﻴﺸﻪ درﺳﺖ ﻣﻲﮔﻲ دوﺳﺖ ﺟﻮﺷﻲ ﻣﻦ.
103
و ﺣﺮف را ﻋﻮض ﻛﺮد :راﺳﺘﻲ از روح ﻧﻨﻪم ﺧﺒﺮي ﻧﺸﺪه؟
ـ ﻧﻪ.
ـ از ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻣﻮﺷﮕﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻨﻪم ﻓﺮﺳﺘﺎده ﭼﻲ؟
ـ ﻛﺪوم ﺧﻮﺷﮕﻼ؟
ـ ﺧﻨﮕﻪ! اون ﺳﻴﻨﻪ زردﻫﺎي ﺧﻮﺷﮕﻞ رو ﻣﻲﮔﻢ دﻳﮕﻪ.
ﺑﺎ ﺑﻴﺤﺎﻟﻲ ﮔﻔﺘﻢ :ﻫﻨﻮز ﻫﺴﺘﻦ.
ﮔﻮﺷﻲ را ﻛﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻫﺮﻣﺎن را دﻳﺪم .ﺑﺎ ﻳﻚ ﭘﺮوﻧﺪه زﻳﺮ ﺑﻐﻞ ﭘﺎي ﻗﻔﺴﻪاي
اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد .ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺣﺪس زدم دﻧﺒﺎل ﺧﺒﺮي اﺳﺖ .ﻫﻴﭻ ﺗﻮ ﻣﻐﺰم
ﻧﺪاﺷﺘﻢ .وﻗﺘﻲ ﻧﺰدﻳﻜﺶ ﺷﺪم از ﻟﺞ ﮔﻔﺘﻢ :ﻫﻴﭻ ﺧﺒﺮ داري ﻣﻲﺧﻮان ﺗﻮ آﻣﺴﺘﺮدام
ﻳﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه ﻋﻜﺲ از ﻛﻮن ﻫﺮﭼﻲ آدم ﺟﺎﻛﺶ ﺗﻮ رأس ﺣﻜﻮﻣﺘﻬﺎس ﻧﺸﻮن ﺑﺪن؟
ﺟﺎ ﺧﻮرد :ﺟﺪي ﻣﻲﮔﻲ؟ ﻛﻮن ﻛﻴﻬﺎ ﻣﺜﻼً؟
ـ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻬﺖ ﻣﻲﮔﻢ .دارن زﺑﺪهﻫﺎﺷﻮﻧﻮ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻲﻛﻨﻦ ﻛﻪ ﺑﺎ اﺳﻢ و رﺳﻢ
ﺗﻮي ﭘﻮﺳﺘﺮ ﺑﺬارن!
ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ زد زﻳﺮ ﺧﻨﺪه :ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد.
ـ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺧﻮﺷﺖ اوﻣﺪه ،ﭘﺲ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺑﻢ ﺑﺬار!
ـ ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ از ﺧﻮدت ﺳﺎﺧﺘﻲ .اﻣﺎ ﻗﺒﻮل .ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺑﺖ ﻣﻲذارم .ﺑﺪﻫﻲت ﺻﺎف.
ـ ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل ﻃﺮﺣﺶ ﺗﻮ ﻛﻠﻪ ﻣﻪ .دﻳﺪي ﻳﻪ روز اﺟﺮاش ﻛﺮدم.
ﺑﺎز ﻫﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪ و دور ﺷﺪ .ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﺴﺒﻴﺪم ﺑﻪ ﻛﺎرم .ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر
و ﻧﻴﻢ ،ﻫﻤﺎن وﻗﺘﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺷﻴﺪه از آﺗﻠﻴﻪﺷﺎن ﻣﻲزﻧﺪ ﺑﻴﺮون ،راه اﻓﺘﺎدم
ﺑﻪ ﻃﺮف آﻧﺠﺎ .ﺷﺎل ﻗﺮﻣﺰ و ﺳﻴﺎه ﺷﻄﺮﻧﺠﻲام را ﺧﻮب دورﮔﺮدﻧﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ
ﺑﺎد ﺳﺮد ﺗﻮ ﻳﻘﻪام ﻧﺮود .ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﻴﺶ از ﺑﻴﺮون زدﻧﺶ ﻛﻤﻲ آن دور و ﺑﺮﻫﺎ
ﺗﺎب ﺑﺨﻮرم .ﺳﻬﺮاﺑﻲ و اﺳﺪي ﺟﺎﻛﺶ ﻣﻦ را اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ راه ﺗﻌﻘﻴﺐ و
ﻣﺮاﻗﺒﺖ؛ ﻋﻴﻦ دورهاي ﻛﻪ زﻣﺎن ﺷﺎه ﻛﺎرﻫﺎي ﭼﺮﻳﻜﻲ ﻣﻲﻛﺮدم .اﻣﺎ اﻳﻨﺒﺎر ﺧﻴﺎﻟﻢ از
دﺳﺘﮕﻴﺮي و ﺑﮕﻴﺮ و ﺑﺒﻨﺪ ﺑﺮاي ﺧﻮدم راﺣﺖ ﺑﻮد .ﻓﻘﻂ داﺷﺘﻢ دﻧﺒﺎل آﻧﻬﺎ
ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ .ﺗﻮي ﻓﻜﺮ ﺑﻮدم اﮔﺮ ﻳﻜﺒﺎره ﻳﻜﻲﺷﺎن ﺟﻠﻮم ﺳﺒﺰ ﺷﻮد ﭼﻪ ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻠﻲ
ﺑﺎﻳﺪ از ﺧﻮدم ﻧﺸﺎن دﻫﻢ .آن ﻟﺤﻈﻪ آﻣﺎدﮔﻲِ روﺑﺮو ﺷﺪن ﺑﺎ اﺳﺪي را ﻧﺪاﺷﺘﻢ.
وﻗﺘﺶ ﻧﺒﻮد .اﻳﻦ ﺳﻬﺮاﺑﻲِ ﻣﺎدر ﻗﺤﺒﻪ ،ﻣﻬﻤﺘﺮ از او ﺷﺪه ﺑﻮد .ﺑﺎﻳﺪ از ﺗﻪ ﺗﻮي
ﻛﺎرﻫﺎش ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺳﺮ درﻣﻲآوردم .ﺑﻌﺪ از ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﻣﻬﺪي ،اﻳﻦ ﻓﻜﺮ را ﻛﻨﺎر
ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ اﮔﺮ دﻳﺪﻣﺶ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﻢ ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺷﻴﺪه ﺳﺮ
ﻗﺮارﻫﺎش ﺑﺎ "ﻳﻮآ اف" دروغ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ .اﻣﺎ ﭼﻮن ﻗﻀﻴﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﺮاﻳﻢ داغ ﺑﻮد
104
ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم اﮔﺮ ﺑﺒﻴﻨﻤﺶ ﻧﺘﻮاﻧﻢ ﺟﻠﻮ ﺧﻮدم را ﺑﮕﻴﺮم و ﺧﻮدم را ﻟﻮ ﺑﺪﻫﻢ .وﻗﺘﻲ از
راه ﺑﺎرﻳﻜﻪاي ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻢ ﻓﻜﺮﻫﺎي ﻓﻠﺴﻔﻲ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻢ آﻣﺪ؛ درﺑﺎرة اﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮد
ﭘﻴﭽﻴﺪهاي ﻛﻪ اﺳﻤﺶ آدم اﺳﺖ .ﭼﻄﻮر ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ آدم ﺑﺎ ﻛﻠﻪ ﻣﻲاﻓﺘﺪ ﺗﻮي ﭼﺎه
ﻣﺴﺘﺮاح .ﭼﺮا؟ ﻫﻤﻪاش زﻳﺮ ﺳﺮ اﻳﻦ اﻗﺘﺼﺎد اﺳﺖ؟ ﻛﺎر ﺟﺎي دﻳﮕﺮي ﺧﺮاب اﺳﺖ؟
اﻳﻦ روح اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪ او را ﺑﻪ آن ﺳﻤﺖ؟ روح ﻓﺎﺳﺪ ﺷﺪه .ﻣﻨﺸﺄ اﻳﻦ ﻓﺴﺎد
از ﻛﺠﺎﺳﺖ؟
ﻛﻮدﻛﻲ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻣﻦ ،ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﻲ ﺟﻠﻮﺗﺮ ،دﺳﺖ ﻣﺎدرش را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﻨﺪ
ﺗﻨﺪ ﺑﺎ ﻗﺪﻣﻬﺎي ﻛﻮﺗﺎﻫﺶ ﻫﻤﭙﺎي او راه ﻣﻲرﻓﺖ .ﭘﺎﻟﺘﻮي ﭘﺸﻤﻲ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد و از زﻳﺮ
ﻛﻼه ،ﻛﻠﻪاش ﻋﻴﻦ ﻛﻠﺔ ﺧﺮﮔﻮش ﺑﻪ اﻳﻨﻄﺮف و آﻧﻄﺮف ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ .وﻗﺘﻲ از
ﺑﻐﻠﺸﺎن رد ﻣﻲﺷﺪم ،ﭼﺮﺧﻴﺪ ﻃﺮﻓﻢ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد .ﺷﻔﺎف و زﻻل ﺑﻮد ﭼﺸﻤﻬﺎش.
دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ.
ﭼﻄﻮر ﻣﻲﺷﻮد اﻳﻦ ﻛﻮدك ﺑﺎ اﻳﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺷﻔﺎف ،در ﺑﺰرﮔﻲ ﺟﻼد ﻣﻲﺷﻮد؟
ﻳﻜﻬﻮ زﻳﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮدم .ﻣﺎرﻛﺲ ،ﻣﺎرﻛﺲ ﻋﺰﻳﺰم .ﺗﻮ ﭼﻘﺪر ﺷﺮﻳﻔﻲ .ﺗﻮ ﭼﻘﺪر
در ﺻﺪد زﻳﺒﺎﺗﺮ ﻛﺮدن ﺟﻬﺎن ﺑﻮدي .و اﻣﺎ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﮔُﻪ ،ﺗﻮ را ﻫﻢ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ .ﮔﻮز ﺑﺮ
ﺗﻮ اي ﺟﻨﺎب اﺳﺘﺎﻟﻴﻦ ،ﺑﺮژﻧﻒ ،ﭼﺎﺋﻮﺷﺴﻜﻮ ﻛﻪ رﻳﺪﻳﺪ ﺑﻪ زﻳﺒﺎﺋﻴﻬﺎي اﻳﻦ ﭘﻴﺮﻣﺮد
ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻦ .آه اي روزﻫﺎي ﺧﻮب ﺑﻴﺨﺒﺮﻳﻬﺎﻳﻢ از ﻋﻤﻖ اﻳﻦ ﻣﻨﺠﻼب .اﻳﻦ ﮔﻨﺪاب .آه
اي روزﻫﺎي ﺧﻮب و ﺧﻮش ﻋﺸﻘﻬﺎ و ﻋﺎﺷﻘﻴﻬﺎي ﺳﺎده و ﺳﺮﺷﺎر از ﺑﻼﻫﺖ ،ﺑﻪ
ﻣﻔﺎﻫﻴﻤﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﻛﻪ از آن ﺳﺮ در ﻧﻤﻲآوردﻳﻢ .ﺑﻌﺪ آﻧﻘﺪر ﺗﻮي ﻓﻜﺮ ﻓﺮو رﻓﺘﻢ و
ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺣﺮف زدم ﻛﻪ ﻳﺎدم رﻓﺖ ﺑﺮاي ﺗﻌﻘﻴﺐ و ﻣﺮاﻗﺒﺖ آﻣﺪه ﺑﻮدم .ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ
ﺳﺎﻋﺘﻢ دﻳﺪم ده دﻗﻴﻘﻪاي ﺑﻪ ﭘﻨﺞ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ .ﺟﻠﻮ در آﺗﻠﻴﻪ ﺑﻮدم .زﻧﮓ زدم .ﻛﺴﻲ
ﺟﻮاب ﻧﺪاد .ﻛﻤﻲ ﻣﻌﻄﻞ ﺷﺪم .ﺑﻌﺪ ﻣﻴﺎنﺑﺮ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺮي زدم ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺷﻴﺪه
ﻣﻌﻤﻮﻻً از آن راه ﻣﻲرود ﺗﺎ ﺳﻮار اﺗﻮﺑﻮس ﺷﻮد .وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪم ،از ﺧﻮش ﺷﺎﻧﺴﻲ و
ﻳﺎ از ﻛﻨﺠﻜﺎوﻳﻬﺎي ﺷﻴﺪه ﻛﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً وﻗﺘﻲ از ﺑﻐﻞ ﻫﺮ ﮔﺎﻟﺮي و ﻳﺎ ﻣﻐﺎزة ﻓﺮوش
ﭘﻮﺳﺘﺮﻫﺎي ﻧﻘﺎﺷﻲ و ﻣﺠﺴﻤﻪﻫﺎي ﺳﻨﮕﻲ و ﻓﻠﺰي رد ﻣﻲﺷﺪ ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎد ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ،
او را از ﭘﺸﺖ ،روﺑﺮوي ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ ﻣﻐﺎزهﻫﺎ ،دﻳﺪم .دور از او ﻛﻤﻲ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ
ﺟﻤﺸﻴﺪ را دﻳﺪم ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ ﺷﻴﺪه و ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد.
ﺗﺼﺎدﻓﻲ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد؟ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺷﻴﺪه آﻣﺪه ﺑﻮد؟ ﭼﺮا او ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺷﻴﺪه آﻣﺪه
ﺑﻮد؟ﺧﻮدم را از دﻳﺪرس آﻧﻬﺎ ﻛﻨﺎر ﻛﺸﻴﺪم و از ﺑﻐﻞ ﻛﻴﻮﺳﻜﻲ ﺟﻔﺘﺸﺎن را زﻳﺮ ﻧﻈﺮ
ﮔﺮﻓﺘﻢ .ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آن ﻛﻪ ﺷﻴﺪه راه ﻣﻲاﻓﺘﺎد .ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻫﻢ ﻛﻴﻒ ﺑﻪ دﺳﺖ ،ﺑﺎ ﻫﻤﺎن
ﺣﺎﻟﺖ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲاش ﻣﻮﻗﻊ راه رﻓﺘﻦ ،ﺑﺎ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي ﻛﻤﻲ ﺧﻢ ﺷﺪه رو ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ،ﺑﻪ
105
دﻧﺒﺎﻟﺶ راه ﻣﻲاﻓﺘﺎد .آﺷﻜﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ داﺷﺖ ﺷﻴﺪه را ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻣﻲﻛﺮد .ﻓﻜﺮ ﺻﺤﺒﺖ
ﺑﺎ ﺷﻴﺪه را در آن ﺳﺎﻋﺖ ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط ،ﻃﻮري ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺗﺼﺎدف ﺳﺮ
ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ دﻳﺪه ﻧﺸﻮم ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺸﺎن ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪم .ﺷﻴﺪه ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ
ﺗﻮﻗﻒ ﻛﻮﺗﺎه ،ﻣﺴﻴﺮ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲاش را ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ رﺳﻴﺪ ﺑﻪ اﻳﺴﺘﮕﺎه اﺗﻮﺑﻮﺳﻲ ﻛﻪ او را
ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاش ﻣﻲﺑﺮد .ﭘﺎﻟﺘﻮي ﻫﻤﻴﺸﮕﻲاش ﺗﻨﺶ ﺑﻮد .و داﺷﺖ ﺗﻮي ﻛﻴﻔﺶ
ﻣﻲﮔﺸﺖ ﺗﺎ از ﻗﺒﻞ ،ﺑﻠﻴﻂ اﺗﻮﺑﻮﺳﺶ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺑﺎﺷﺪ .ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻫﻢ در ده ﻗﺪﻣﻲ
او زﻳﺮ ﺳﺎﻳﺒﺎن ﻣﻐﺎزهاي اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد .ﺗﻤﺎﺷﺎي وﺿﻌﻴﺖ ﻫﺮ ﺳﻪﻣﺎن ،اﻳﺴﺘﺎده در آن
ﻫﻮاي ﺳﺮد و از ﺣﺎل ﻫﻢ ﺑﻴﺨﺒﺮ ،ﻏﻤﮕﻴﻨﻢ ﻛﺮد .وﻗﺘﻲ اﺗﻮﺑﻮس رﺳﻴﺪ و ﺷﻴﺪه ﺳﻮار
ﺷﺪ .ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪاش راه اﻓﺘﺎد .ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ وﻗﺖ اﺳﺖ
ﺟﻤﺸﻴﺪ را ﺳﺮ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﺷﻴﺪه ﺑﻪ ﺣﺮف ﺑﻜﺸﺎﻧﻢ .ﻗﺪﻣﻬﺎﻳﻢ را ﺗﻨﺪ ﻛﺮدم ﺗﺎ ﺑﻪ او
رﺳﻴﺪم.
ـ ﻛﺠﺎ ﻣﻲري ﻣﺮد ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻋﺠﻠﻪ؟
اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد.
ـ ﻋﺠﻠﻪ ﻛﺎر ﺷﻴﻄﻮﻧﻪ .ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ آﻫﺴﺘﻪ آﻫﺴﺘﻪ راه ﻣﻲرم.
و ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد :ﺗﻮ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟
ـ داﺷﺘﻢ دﻧﺒﺎﻟﺖ ﻣﻲﻛﺮدم.
ﺑﺎﻳﺪ رك و ﻣﺤﻜﻢ ،ﺟﻮاﺑﺶ را ﻣﻲدادم .ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺣﺮف زدن ﺑﺎ او ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ راه
ﺑﻮد .ﺑﺎ ﺗﺨﻴﻞ ﻗﻮي و ﭘﻴﭽﻴﺪهاي ﻛﻪ داﺷﺖ ﺧﻴﻠﻲ زود ﻣﺘﻮﺟﺔ ﻛﻠﻜﻬﺎﻳﻢ ﻣﻲ ﺷﺪ.
ـ ﻣﻨﻮ؟
ـ آره.
ـ از ﻛﺠﺎ؟
ـ از ﺟﻠﻮ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن آﺗﻠﻴﺔ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪان.
اﻳﻦ ﻳﻜﻲ را رو دﺳﺖ زده ﺑﻮدم ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺖ.
ﺳﺮش را ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺗﻜﺎن داد و ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد و آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ.
ـ دوﺳﺖ داري ﺑﺸﻴﻨﻴﻢ ﻳﻪ ﺟﺎﺋﻲ ﻳﻪ ﻗﻬﻮه ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﻮرﻳﻢ .اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب
ﻣﻦ.
ـ آره .ﺑﺮﻳﻢ.
ﻫﻤﺎن ﺑﻐﻠﻤﺎن ﻳﻚ ﻛﺎﻓﺔ ﺑﻴﻠﻴﺎرد ﺑﻮد ﻛﻪ در آن وﻗﺖ روز ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻠﻮت ﺑﻮد.
ﭼﭙﻴﺪﻳﻢ ﺗﻮش.
106
ـ ﺑﺒﻴﻦ ﺟﻤﺸﻴﺪ رك و راﺳﺖ ﺑﻬﺖ ﻣﻲﮔﻢ .ﻣﻦ اﻣﺮوز رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺷﻴﺪه را
ﺑﺒﻴﻨﻢ .دﻳﺮ رﺳﻴﺪم .وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻢ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻢ اول ﺷﻴﺪه را دﻳﺪم ﺑﻌﺪ ﺗﻮ را ﻛﻪ
دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﻲﻛﺮدي .درﺳﺘﻪ؟
ـ آره.
ـ ﺧﺐ .ﻣﻦ ﺣﺮﻓﺎم را زدم .دﻳﮕﻪ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻧﻤﻲزﻧﻢ .ﺧﻮدت دﻳﮕﻪ ﺑﻘﻴﻪش رو
ﺑﮕﻮ .ﺑﮕﻮ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻛﺎرو ﻣﻲﻛﻨﻲ؟
ﻣﺮد ﻛﻠﻪ ﺗﺮاﺷﻴﺪهاي ﻛﻪ ﺑﻪ او ﺳﻔﺎرش ﻗﻬﻮه داده ﺑﻮدﻳﻢ ،ﻗﻬﻮهﻣﺎن را روي ﻣﻴﺰ
ﮔﺬاﺷﺖ .ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻗﻬﻮهاش را ﺟﻠﻮ ﺧﻮدش ﻛﺸﻴﺪ .ﺑﺎ دو ﺑﺴﺘﺔ ﻛﺎﻏﺬي ﻛﻮﭼﻚ ﺷﻴﺮ
و ﺷﻜﺮي ﻛﻪ ﭘﺎي ﻓﻨﺠﺎﻧﺶ ﺑﻮد ﻛﻤﻲ ﺑﺎزي ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ :اﺟﺎزه ﻣﻲدي ﻗﻬﻮهم را
ﺑﺨﻮرم؟
ـ ﺣﺘﻤﺎً.
ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد ،اﻣﺎ ﻣﺜﻞ آﻧﺮوز ﻧﻤﻲﺧﻨﺪﻳﺪ .ﻣﻦ ﻫﻢ ﻗﻬﻮهام
را ﺑﺎ ﺷﻴﺮ و ﺷﻜﺮ ﻗﺎﻃﻲ ﻛﺮدم .ﻣﺮدي ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﻗﻬﻮه آورده ﺑﻮد ،رﻓﺖ ﺳﺮ
ﻣﻴﺰﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ دورﺷﺎن ﻳﻜﻲ دو ﻧﻔﺮي ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ .ﺧﻢ ﺷﺪ ﺳﺮ ﻣﻴﺰﺷﺎن
ﭼﻴﺰي ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ؛ ﺑﻌﺪ آﻣﺪ ﺳﺮاغ ﻣﺎ .ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺻﻮرت ﺣﺴﺎب ﻗﻬﻮهﻣﺎن را
آورده.
ﮔﻔﺖ :ﻣﻴﺰ ﺑﻴﻠﻴﺎرد اﻣﺮوز ﻣﺸﺘﺮي ﻧﺪاره .اﮔﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻴﻦ ﻣﻲﺗﻮﻧﻴﻦ ﺑﺮﻳﻦ
ﺑﺎزي ﻛﻨﻴﻦ.
ـ ﻣﻤﻨﻮن.
ﻣﺮد ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻨﻴﺪن ﺟﻮاﺑﻢ ﻧﺸﺪ .رﻓﺖ .ﮔﻮﺷﺔ ﻟﺒﻬﺎي ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﺧﻨﺪهاي ﺑﺎز
ﺷﺪ.
ـ ﺑﺒﻴﻦ آﻗﺎ ﺳﻠﻴﻢ اﮔﻪ ﻗﻮل ﻣﻲدي ﺑﻪ ﻫﻴﭽﻜﻲ ﻧﮕﻲ ،ﺑﺎت ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻢ .ﻗﻮل
ﻣﻲدي؟
ـ آره.
ـ ﻧﻪ .اﻳﻨﻄﻮر ﻧﻪ .دﺳﺘﺘﻮ ﺑﺪه.
و دﺳﺖ ﺧﻮدش را دراز ﻛﺮد روي ﻣﻴﺰ .دﺳﺘﻢ را ﺟﻠﻮ ﺑﺮدم و ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي
دﺳﺘﺶ.
ـ ﻗﻮل دادي ﻫﺎ؟
ـ آره.
107
ـ اﻳﻦ دﺳﺖ ﻗﻮل دادن ﺑﻮد ،ﻫﺎ آﻗﺎﺳﻠﻴﻢ؟ دﺳﺖ اﻟﻜﻲ ﻧﺒﻮد ،ﻫﺎ؟ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ
ﻛﺴﻲ ﺑﮕﻲﻫﺎ؟ ﺑﻪ ﻫﻴﭽﻜﻲ .ﺗﻮ ﺧﻮدت ﻣﻲدوﻧﻲ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ دﻳﮕﻪ ﺑﮕﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ
ﮔﻔﺘﻲ .اوﻧﻮﻗﺖ ﺧﺒﺮ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﭘﺨﺶ ﻣﻲﺷﻪ.
ـ ﻗﻮل ﻣﻲدم.
ـ ﻧﻪ .ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎم ﻧﮕﺎه ﻛﻦ و ﻗﻮل ﺑﺪه .ﻣﻲﺧﻮام ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﻢ.
ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻳﻢ.
ـ ﻗﻮل ﻣﻲدم.
ـ ﻣﻦ واﺳﺔ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻤﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻲ اﺳﻤﺶ ﺷﻴﺪهس ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ .ﺧﻴﻠﻲ
ﺧﺎﻧﻤﻪ آﻗﺎ ﺳﻠﻴﻢ .ﺧﻴﻠﻲ ﻧﺎزه آﻗﺎ ﺳﻠﻴﻢ .ﻣﻦ واﺳﻪش ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ.
و ﻫﻖ ﻫﻖ زد زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ .ﭘﺎ ﺷﺪم ﻛﻪ ﺑﻐﻠﺶ ﻛﻨﻢ .دﺳﺘﺶ را از دﺳﺘﻢ درآورد و
از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ زور وادارم ﻛﺮد ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ.
ـ ﭼﺮا ﻣﻲﺗﺮﺳﻲ ﺟﻤﺸﻴﺪ .ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻧﺸﺪه!
ﻫﻤﺎن آن ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪاش را ﻓﺮو ﻣﻲﺧﻮرد ﮔﻔﺖ :ﻧﻤﻲدوﻧﻢ .اﻣﺎ ﻣﻦ واﺳﻪش
ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ .واﺳﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ .ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ اون ﺣﺮوﻣﺰاده ﻳﻪ ﻛﺎرﻳﺶ ﺑﻜﻨﻪ.
ـ ﻣﮕﻪ ﺑﺎز اوﻧﺎ رو ﺑﺎ ﻫﻢ دﻳﺪي؟
ـ ﻧﻪ.
ﻧﻔﺲ راﺣﺘﻲ ﻛﺸﻴﺪم.
ـ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻓﻜﺮا رو ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺟﻤﺸﻴﺪ؟ ﭼﺮا ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺷﻴﺪه ﺗﻮ ﺧﻄﺮه؟
ﻣﻴﺎن ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﻔﺖ :اﻻن ﺑﻬﺖ ﻣﻲﮔﻢ.
اﺻﺮار ﻛﺮدم ﻗﻬﻮهاش را ﺑﺨﻮرد .ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﻓﻀﺎ را ﻋﻮض ﻛﻨﻢ
ﺷﺮوع ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮردن.
ـ ﺑﺒﺨﺸﻴﻦ ﻧﺎراﺣﺘﺘﻮن ﻛﺮدم.
ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎﻟﻲ ﻛﻪ از ﺗﻮي ﺟﻴﺒﺶ درآورد اﺷﻜﻬﺎﻳﺶ را ﭘﺎك ﻛﺮد :ﺑﺒﺨﺸﻴﻦ.
دﻳﮕﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ .دﻳﮕﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ.
ـ ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﻧﺒﺎش آﻗﺎ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺑﺮاي ﻫﻤﺔ ﻣﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﻲآد.
ﺑﺎ ﺳﺮ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻗﻬﻮهاش را ﻫﻢ زد.
ـ ﭼﺮا دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻴﺎي ﻛﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ؟
ـ ﻣﻴﺎم .ﺣﺎﻻ ﻛﻤﻲ ﻛﺎر دارم.
108
ﺟﺮﻋﻪاي از ﻗﻬﻮهاش ﻧﻮﺷﻴﺪ :اﻣﺎ ﻳﺎدت ﻧﺮه ﻛﻪ ﻗﻮل دادي ﻫﺎ؟ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﺒﺎﻳﺪ
ﺑﺪوﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ دارم از او ﻣﻮاﻇﺒﺖ ﻣﻲﻛﻨﻢ .ﻧﻪ ﺧﻮدش ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪوﻧﻪ و ﻧﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ
دﻳﮕﺮ .ﻓﻬﻤﻴﺪي؟
ـ ﻣﻦ رو ﻗﻮﻟﻢ ﻣﻲاﻳﺴﺘﻢ .اﻣﺎ ﺑﮕﻮ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع اﻳﻨﻘﺪر ﺑﺮات ﻣﻬﻢ ﺷﺪه؟
ـ ﺑﻬﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ .ﻣﻦ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺷﻴﺪه ﺧﺎﻧﻢ را از ﻧﺰدﻳﻚ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻢ .ﻳﻜﺒﺎر ﺑﺎ
ﺗﻮ دﻳﺪﻣﺶ .ﻫﻤﻮن ﻳﻜﺒﺎر و ﺑﺎر دوم ﻛﻪ دﻳﺪﻣﺶ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم اوﻣﺪ ﻳﻪ ﮔﻞ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ.
ﻋﻴﻦ ﻳﻪ ﮔﻞ ﺑﻮد ﺑﺮام .اون ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻫﻠﻨﺪ ﺑﺎش
ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻣﻲﻛﺮدن و داﺷﺖ از زﻧﺪون ﺷﺪﻧﺶ ﻣﻲﮔﻔﺖ ،ﺑﺎز ﻣﺜﻞ ﮔُﻞ دﻳﺪه
ﺑﻮدﻣﺶ .ﺧﻮب ﺗﻮ ﺧﻮدﺗﻮ ﺟﺎي ﻣﻦ ﺑﺬار .وﻗﺘﻲ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﻣﻲﺧﻮاد اون
ﮔُﻞرو ﭘﺮ ﭘﺮ ﻛﻨﻪ ،ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻲ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﻲ؟ ﻫﺎ ﺑﮕﻮ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻲ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﻲ؟ ﻣﻦ ﺑﻪ
ﺧﻮدم ﻗﻮل دادم ﻛﻪ ﻧﺬارم اﻳﻦ ﮔﻞ رو ﭘﺮﭘﺮ ﻛﻨﻦ .واﺳﻪ ﻫﻤﻴﻨﻪ ﻛﻪ ﻣﺮاﻗﺒﺖ از اوﻧﻮ
ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺘﻢ .از وﻗﺘﻲ اون ﭘﺴﺮه رو ﺗﻮ اﻳﺴﺘﮕﺎه دﻳﺪم ،ﺑﻌﺪ ﺑﺎ او ﺗﻨﻬﺎ دﻳﺪﻣﺶ،
دﻳﮕﻪ ﺧﻮاب راﺣﺖ ﻧﺪارم .اﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻛﺴﻲ ﺑﻔﻬﻤﻪ .اﮔﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻔﻬﻤﻪ دﻳﮕﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻲ
ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮره.
ـ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﺧﻮاي ﺑﻜﻨﻲ؟
ـ ﺗﻮ ﻛﺎري ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش .ﺧﻮدم ﻣﻲدوﻧﻢ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ.
ـ ﻧﻤﻲﺧﻮاي ﻣﻦ ﻛﻤﻜﺖ ﻛﻨﻢ؟
ـ ﻧﻪ .وﻗﺘﻲ ﺑﻬﺖ اﺣﺘﻴﺎج داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺧﻮدم ﺳﺮاﻏﺖ ﻣﻴﺎم.
ـ ﻣﻲدوﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﺪوم ﻃﺒﻘﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻢ؟
ـ آره ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻲدوﻧﻢ .اﺗﺎﻗﺖ ﻛﺎرت رو ﻫﻢ ﻣﻲدوﻧﻢ ﻛﺪوﻣﻪ .ﺧﻮﺑﻪ؟ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﻫﻢ
ﻗﻮل ﺑﺪه ﻣﻨﻮ دﻳﮕﻪ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻧﻜﻨﻲ؟
ـ ﭼﺮا؟
ـ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻛﺴﻲ ﺑﺪوﻧﻪ.
ـ ﺑﺒﻴﻦ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻧﻤﻲﺧﻮام ﺑﻪ ﺗﻮ دروغ ﺑﮕﻢ .ﻣﻨﻬﻢ ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﻫﺴﺘﻢ .ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻢ
اوﻧﻮ ول ﻛﻨﻢ ﺑﻪ اﻣﻮن ﺧﺪا .ﺗﻮ ﻫﻢ ﻛﺎري ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش .اﮔﻪ ﺗﺸﺨﻴﺺ
دادم ﻛﻪ ﻻزﻣﻪ .ﻫﻢ ﺗﻮ و اون رو ﮔﺎﻫﻲ دﻧﺒﺎل ﻣﻲﻛﻨﻢ.
ـ ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ ﻛﺎر را ﺧﺮاب ﻛﻨﻲ.
ـ ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻮ رو ﻫﻢ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﺑﺒﻴﻨﻢ.
ـ ﻧﻪ ،اوﻧﻮ ﻣﻲﺗﻮﻧﻲ .آره ،ﭼﺮا ﻧﻪ ،ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻲﺗﻮﻧﻲ.
109
و ﻛﻤﻲ رﻓﺖ ﺗﻮي ﻓﻜﺮ :آره .ﭼﺮا ﻧﻪ .ﻓﻘﻂ ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﻪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺣﺮف ﺑﻴﻦ
ﺧﻮدﻣﻮنرو ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺰﻧﻲ.
ـ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻳﺎدت ﻧﺮه ﻛﻪ ﻗﻮل دادي ﮔﺎﻫﻲ اﮔﻪ ﻻزم دﻳﺪي ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮي.
ـ ﺑﺎﺷﻪ.
ﭘﻴﺸﺎﻧﻲاش را ﻣﺎﻟﻴﺪ و ﺑﺮاي ﺑﺎر ﭼﻨﺪم ﮔﻔﺖ:
ـ ﺑﺒﻴﻦ ﻗﻮل دادي ﻫﺎ ،ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﮕﻲﻫﺎ؟
ـ ﻗﺒﻮل.
ﺑﻌﺪ ﻗﻬﻮهاش را ﺧﻮرد و از ﺟﺎ ﭘﺎ ﺷﺪ:
ـ ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ ﺑﻴﻠﻴﺎرد ﺑﺎزي ﻛﻨﻴﻢ.
ـ ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟
ـ ﻧﻪ .ﺑﻴﺎ!
ـ ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺘﻪ ﺑﺎزي ﻧﻜﺮدم .ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻨﻢ ﭘﺎي ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺮات ﺑﺎﺷﻢ.
ـ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺲ .ﺑﻴﺎ.
دﺳﺘﻢ را ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻠﻨﺪم ﻛﺮد .دوﺗﺎﺋﻲ رﻓﺘﻴﻢ و از ﻣﺮد ﻛﻠﻪ ﺗﺮاﺷﻴﺪه ﺗﻮﭘﻬﺎي
ﺳﻔﻴﺪ و ﻗﺮﻣﺰ و ﭼﻮﺑﻬﺎي ﺑﻴﻠﻴﺎرد را ﺗﺤﻮﻳﻞ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ .ﺑﺎ ﺧﻢ ﺷﺪن ﺟﻤﺸﻴﺪ روي ﻣﻴﺰ
و اوﻟﻴﻦ ﺿﺮﺑﻪاي ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮپ روﺑﺮوﻳﺶ زد ،ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻗﺒﻼً ﺑﺎزﻳﻜﻦ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮده اﺳﺖ.
ﻫﺮ دﻓﻌﻪ ﻛﻪ ﺑﺮاي اﻧﺘﺨﺎب ﺟﺎي ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮاي ﺿﺮﺑﻪ زدن ﺑﻪ ﺗﻮپ از ﺑﻐﻠﻢ رد
ﻣﻲﺷﺪ ،آﻫﺴﺘﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ" :ﻳﺎدت ﻧﺮهﻫﺎ ،ﻗﻮل دادي ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﮕﻲﻫﺎ؟" و ﺗﻖ
ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪ ﺑﻪ ﺗﻮپ .داﺷﺘﻴﻢ دﻳﮕﺮ ﺗﻤﺎم ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ ﻳﻜﺪﻓﻌﻪ ﺟﻮان ﺳﻴﺎﻫﭙﻮﺳﺘﻲ
ﻛﻪ ﺑﺎ دورﺑﻴﻦ "ﭘﻼروﻳﺪ"ي ﮔَﻞِ ﺷﺎﻧﻪاش از ﻣﺮدم ﻋﻜﺲ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ آﻣﺪ ﺗﻮي ﻛﺎﻓﻪ.
ﺳﺮ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻣﻴﺰ رﻓﺖ .ﻫﻤﻪ ردش ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ اﻧﮕﺎر .وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ رﺳﻴﺪ ﺣﺎﻟﺖ
ﻧﻮﻣﻴﺪي داﺷﺖ .ﻳﻜﻬﻮ ﺟﻤﺸﻴﺪ رﻓﺖ ﺟﻠﻮ و ازش ﺧﻮاﺳﺖ از ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮي ،ﭼﻮب
ﺑﻴﻠﻴﺎرد ﺑﻪ دﺳﺖ ،ﻛﻨﺎر ﻫﻢ دوﺗﺎ ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮد .ﺑﺎ ﭘﺰﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻓﻲاﻟﻔﻮر ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﺎن
ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﺗﻖ ﺗﻖ او ﻫﻢ دوﺗﺎ ﻋﻜﺲ از ﻣﺎ ﮔﺮﻓﺖ .اوﻟﻲ را ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺧﻮدش ﺑﺮداﺷﺖ.
دوﻣﻲ را داد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻦ ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ" :ﻳﺎدﮔﺎر
اﻣﺮوزﻣﻮﻧﻪ دﻳﮕﻪ .ﭘﻬﻠﻮت ﺑﺎﺷﻪ دﻳﮕﻪ".
وﻗﺘﻲ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﺪﻳﻢ ،دﻟﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮدم و ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺳﻮﺧﺖ .ﺑﺮاي اوﺗﺮﺧﺖ
ﻫﻢ دﻟﻢ ﺳﻮﺧﺖ؛ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﭽﺎرهاي ﻛﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ و ﻛﺎﻓﻪﻫﺎش دﺳﺘﺨﻮش ﺗﻌﻘﻴﺐ و
ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻣﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد .ﺑﻌﺪ ﻛﻢﻛﻢ ﺗﺮس وﺟﻮدم را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺖ .از ﺧﻮدم ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪم
110
وﻗﺘﻲ ﻣﻦ ﺟﻤﺸﻴﺪ را ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻢ و او ،ﺷﻴﺪه را دﻧﺒﺎل ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ ،ﭼﺮا
ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ و دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ؟ اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ داﺷﺘﻴﻢ
ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ .ﺗﺎ ﻋﺎﺑﺮي ﺳﺮش را ﻣﻲﺑﺮد ﺑﻴﺦ ﮔﻮش ﻧﻔﺮ ﺑﻐﻞ
دﺳﺘﻲاش ،ﻇﻨﻢ ﻣﻲرﻓﺖ ﺳﺮاغ ﺳﻬﺮاﺑﻲ و ﻳﻜﻲ از دﻳﻮﺛﻬﺎي ﻫﻤﻜﺎرش .اﮔﺮ ﺟﻠﻮ
ﺧﻮدم را ﻧﻤﻲﮔﺮﻓﺘﻢ ﻋﻜﺲ ﺧﻮدم و ﺟﻤﺸﻴﺪ را ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻣﺪرك ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ
اﻧﻜﺎر در اﺛﺒﺎت ارﺗﺒﺎط ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻴﻦ ﻣﻦ و او ﺗﻮي ﺟﻴﺒﻢ ﺑﻮد ،ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻟﻬﺎي ﺧﻴﻠﻲ
ﭘﻴﺶ ،وﻗﺖ ﻣﺒﺎرزة ﻣﺨﻔﻲ در وﻃﻦ ،از ﺗﺮس ﭘﺎره ﭘﺎره ﻣﻲﻛﺮدم و ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻪ را
ﻣﻲﺑﻠﻌﻴﺪم .ﻳﺎ ﻣﺜﻞ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي رد ﮔﻢ ﻛﺮدن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺑﺎزي
ﺑﻴﻠﻴﺎرد دﻋﻮﺗﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد ،در ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﺑﺮاي ﺿﺪ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ
را دور ﻣﻲزدم ﺗﺎ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻛﺮده اﺳﺖ ردم را ﮔﻢ ﻛﻨﺪ .وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪم ﺧﺎﻧﻪ
ﭼﻨﺪ ﺑﺎر زد ﺑﻪ ﺳﺮم ﺑﻪ ﻣﻬﺪي زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ و ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﮕﻮﻳﻢ .دﺳﺘﻢ ﻧﻤﻲرﻓﺖ ﺳﺮاغ
ﺗﻠﻔﻦ .ﺧﻴﺰ ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺳﺮ ﺟﺎﻳﻢ ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻢ .ﭼﺸﻤﺎن ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺑﺎ آﻧﻄﻮر ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧﺶ
ﺑﻪ ﻣﻦ ،ﻣﻲآﻣﺪ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ و ﺳِﺤﺮم ﻣﻲﻛﺮد .و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاﻳﺶ ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ
ﻣﻲﭘﻴﭽﭙﺪ:
ـ ﻳﺎدت ﻧﺮه ﻗﻮل دادي ﻫﺎ!
ﺗﻮي دوﮔﺎﻧﮕﻲ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﮔﻴﺮ ﻛﺮده ﺑﻮدم .ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﺣﺮﻓﻲ را از
ﻣﻬﺪي ﭘﻨﻬﺎن ﻛﻨﻢ .دو روزي ﺻﺒﺮﻛﺮدم و ﻫﻲ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻛﻠﻨﺠﺎر رﻓﺘﻢ .ﺑﺎﻻﺧﺮه
ﺧﻮدم را راﺿﻲ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﻣﻬﺪي ﻣﺜﻞ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﺧﻮدم اﺳﺖ .اﻟﺒﺘﻪ ﻳﻜﻲ
دو ﺑﺎري اﻓﺘﺎدم ﺑﻪ ﺗﻚ و ﭘﻮ ﺗﺎ ﺟﻤﺸﻴﺪ را ﺗﻮي اﻳﺴﺘﮕﺎه ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ .ﺗﻮي
اﻳﻦ دو روز ،ﻗﻮز ﺑﺎﻻﻗﻮز ،ﺗﺎ ﺑﺨﻮاﻫﻲ ﺷﺒﻬﺎ ﺧﻮاب ﺑﺪ ﻣﻲدﻳﺪم .روزﻫﺎ ﺗﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ
ﺧﻮدم را ﻧﮕﻪ ﻣﻲداﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﺷﺒﻬﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﺮﺳﻬﺎﻳﻢ ول ﻣﻲدادم .ﺗﻮي ﺧﻮاب ﻳﻚ
ﭘﺎﻳﻢ ﺗﻮي ﻫﻠﻨﺪ ﺑﻮد ﻳﻚ ﭘﺎﻳﻢ ﺗﻮي اﻳﺮان .و ﻫﻤﻪاش ﺗﺮس از دﺳﺘﮕﻴﺮي و ﺷﻜﻨﺠﻪ
ﺑﻮد .ﺧﻮاب ﻣﻲدﻳﺪم در اﻳﺮاﻧﻢ و ﻳﻚ ﭘﺎﺳﭙﻮرت ﻓﺰرﺗﻲ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﻲ ﺗﻮ ﺟﻴﺒﻢ اﺳﺖ
ﻛﻪ از ﺗﺮس ﻟﻮ رﻓﺘﻦ ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﻛﺠﺎ ﻗﺎﻳﻤﺶ ﻛﻨﻢ .در ﻳﻜﻲ از ﺧﻮاﺑﻬﺎﻳﻢ از ﻛﻮه و
ﻛﻤﺮ ﺧﻮدم را رﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮدم ﺑﻪ اﻳﺮان ،ﻫﻨﻮز وارد ﻧﺸﺪه ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ دﺳﺘﮕﻴﺮم ﻛﺮدﻧﺪ و
ﻗﻤﻪ و ﺳﺎﻃﻮر ﺑﻪ دﺳﺖ ﻳﻜﺮاﺳﺖ ﺑﺮدﻧﺪم ﺑﻪ اوﻳﻦ .در اﻳﻦ ﺧﻮاﺑﻬﺎي ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ
وﻃﻦ ،دﻟﺨﻮﺷﻴﻬﺎي ﺗﻮي ﺧﻮاﺑﻢ از دﻳﺪن دوﺳﺘﺎن ﻗﺪﻳﻤﻲ و ﻣﻜﺎﻧﻬﺎي آﺷﻨﺎ ،ﻫﻤﻴﺸﻪ
ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻮد و ﭘﺮ از دﻟﻬﺮه .ﮔﺎه ﻣﻲدﻳﺪم در ﺳﺮاﺷﻴﺒﻲ درة ﻋﻤﻴﻘﻲ روي ﺗﻜﻪ ﺳﻨﮕﻲ
اﻳﺴﺘﺎدهام ﻛﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻴﻢ ﻟﻐﺰﻳﺪﻧﺶ ﻫﺴﺖ .ﻳﻜﺒﺎر ﻫﻢ ﺧﻮاب دﻳﺪم ﺷﻴﺪه و
ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﺎ زﺣﻤﺖ زﻳﺎد ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪﻧﺪ ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ روي ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻴﺎورﻧﺪ .درﺳﺖ
111
ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﻗﺒﻞ از آن ﻛﻪ ﭘﺮده ﺑﺮود ﻛﻨﺎر ،ﻳﻜﻲ ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ ﻳﻚ ﻛﺎرد ﺑﻠﻨﺪي را
ﻓﺮو ﻛﺮد ﺗﻮي ﺗﻦ ﺷﻴﺪه ،ﻳﻜﻲ ﻫﻢ ﺗﻮي ﺗﻦ ﺟﻤﺸﻴﺪ .ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﭘﺮده رﻓﺖ ﻛﻨﺎر ،ﻣﺎ
روي ﺻﺤﻨﻪ ﻧﻌﺶ آﻧﻬﺎ را دﻳﺪﻳﻢ .آﻧﻘﺪر ﻛﻼﻓﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻫﻤﺎن
ﻣﺎﺟﺮاي دروغ ﮔﻔﺘﻦ ﺳﻬﺮاﺑﻲ را از رﻓﺘﻨﺶ ﺑﻪ "ﻳﻮآ اف" ﻛﻪ رﺑﻄﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي
ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻧﺪاﺷﺖ ﭼﻄﻮر ﺑﺮاي ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻢ .ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم ﺗﻮي ﺣﺮف
زدن ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺧﻮدم را ﻟﻮ ﺑﺪﻫﻢ .و ﻳﻚ ﺟﻮري ﺗﺮﺳﻬﺎي ﭘﻨﻬﺎن دروﻧﻢ را ﺑﻴﺮون ﺑﺮﻳﺰم.
وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﻣﻬﺪي ﺣﺮف ﻣﻲزدم ،ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﻫﻤﺔ اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ.
ـ زﻳﺎدي داري ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ .ﻗﻀﻴﻪ رو ﺳﺎده ﺑﮕﻴﺮ.
ﺻﺪاي ﺧﻮﻧﺴﺮد و دوﺳﺘﺎﻧﻪاش ﻳﻜﺒﺎره آراﻣﻢ ﻛﺮد.
ـ ﭼﻄﻮر؟
ـ ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﺟﻤﺸﻴﺪ رو اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺣﺴﺎس ﺷﺪه ،ﺧﻮدش ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ.
ﺑﺪه؟
ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ.
ـ ﭼﺮا ﻧﻤﻲدوﻧﻲ .ﻫﻢ ﻫﻮاي ﺷﻴﺪه را داره .ﻫﻢ ﻃﺮف رو ﻣﻔﺖ و ﻣﺠﺎﻧﻲ داره ﺑﺮا
ﻣﺎ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻣﻲﻛﻨﻪ .از اﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﭼﻲ ﻣﻲﺧﻮاي؟
در ﺟﻮاﺑﺶ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم.
ـ درﺳﺖ ﻧﻤﻲﮔﻢ؟ ﺗﻮ ﻣﻲﺗﻮﻧﻲ ﻛﺎرﺗﻮ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻛﻨﻲ و اﻳﻦ ﻛﻮﭼﻪ اون ﻛﻮﭼﻪ
ﺑﮕﺮدي و ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎﺷﻲ ﻛﻲ ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﺧﻮدﺷﻮ ﺑﻪ ﺷﻴﺪه ﻣﻲرﺳﻮﻧﻪ؟ ﺑﺮا اﻳﻦ
ﻛﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﻣﺄﻣﻮر ﺗﻤﻮم وﻗﺖ اﺳﺘﺨﺪام ﻛﻨﻴﻢ .درﺳﺖ ﻧﻤﻲﮔﻢ؟
ﺑﺎز ﻫﻴﭻ ﻧﮕﻔﺘﻢ.
ـ ﭼﺮا ﺣﺮف ﻧﻤﻲزﻧﻲ؟
ـ راﺳﺘﺶ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ ﭼﻲ ﺑﮕﻢ.
ـ اﻧﮕﺎر زﻳﺎدي ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻧﺸﺴﺘﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدي.
ـ ﺷﺎﻳﺪ.
ـ ﺑﺒﻴﻦ! ﻓﺮدا ﻛﻪ ﺗﻌﻄﻴﻠﻲ؟ ﭘﺎ ﺷﻮ ﺑﻴﺎ اﻳﻨﺠﺎ .ﻣﺪﺗﻴﻪ ﻛﻪ دوﺗﺎﺋﻲ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ
ﻋﺮق ﻧﺨﻮردﻳﻢ ،ﻛﻼﻓﻪ ﺷﺪي!
ـ ﺷﺎﻳﺪم راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻲ .ﻓﺮدا اول وﻗﺖ ﻣﻲزﻧﻢ از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴﺮون ،ﻣﻴﺎم ﺳﺮاﻏﺖ.
اﻣﺎ اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮاي دروغ ﺳﻬﺮاﺑﻲ را ﭼﻲ؟ ﺑﺎور ﻣﻲﻛﻨﻲ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺷﻴﺪه
و ﺷﺎﻫﺮخ ﻧﮕﻔﺘﻢ؟
112
ـ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﻬﺸﻮن ﺑﮕﻮ .ﺗﻤﺎﻣﺶ ﻛﻦ! ﻓﻘﻂ ﻳﻪ ﺟﻮر ﻧﮕﻮ ﻛﻪ اوﻧﺎ رو زﻳﺎد
ﺑﺘﺮﺳﻮﻧﻲ!
ـ ﺣﺘﻤﺎً .ﺑﺮا ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻲ ﻋﻘﺐ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺘﻢ.
ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﻣﻬﺪي ﺑﺮاﻳﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب ﺑﻮد .ﻗﻮت ﻗﻠﺐ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮدم .وﻗﺖ
ﻧﺎﻫﺎر ﻛﻔﺶ و ﻛﻼه ﻛﺮدم و ﺑﻪ ﺟﺎي رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ دو ﺟﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﮔﺎﻫﮕﺎﻫﻲ ﺑﺮاي
ﻧﺎﻫﺎر ﻣﻲرﻓﺘﻢ ،زدم رﻓﺘﻢ ﻃﺮف ﺷﻴﺪه .ﻛﺸﻴﺪﻣﺶ ﺑﻴﺮون از ﻣﺤﻞ ﻛﺎرش .وﻗﺘﻲ ﺑﺎ
ﻫﻢ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن راه ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ ،دور و ﺑﺮم را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻳﺎ ﺟﻮاد
ﺳﻬﺮاﺑﻲ را ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ .ﻧﺒﻮدﻧﺪ .اﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ،ﺟﺎﺋﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﻲدﻳﺪﻳﻤﺸﺎن .ﺑﺎ
ﺷﻴﺪه رﻓﺘﻴﻢ ﺑﻪ رﺳﺘﻮران داﻧﺸﮕﺎه .ﻫﻢ ارزان ﺑﻮد ﻫﻢ ﻧﺰدﻳﻚ .ﺧﻮدت ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻲ
ﻳﻚ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻲ از ﺗﻮي ﺑﻮﻓﺔ ﻏﺬا ﺑﺮداري و زود ﻗﺎل ﻗﻀﻴﻪ را ﺑﻜﻨﻲ .ﺷﻴﺪه ﻫﻤﺔ
ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﻢ را ﮔﻮش داد .اوﻟﺶ ﻛﻤﻲ ﺟﺎ ﺧﻮرد .ﺑﻌﺪ ﻗﻮل داد ﺧﻮدش و ﺷﺎﻫﺮخ
ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻗﺒﻞ اﺣﺘﻴﺎط ﻛﻨﻨﺪ .ﺣﻮاﺳﻢ ﺟﻤﻊ ﺑﻮد ﻃﻮري ﺣﺮف ﻧﺰﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﺘﺮﺳﻨﺪ.
ﻫﻴﭻ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺧﻮاب ﺷﺒﻬﺎي آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻛﺎﺑﻮس ﺷﻮد.
وﻗﺘﻲ ﻏﺬاﻣﺎن را ﺧﻮردﻳﻢ ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ:
ـ ﺑﺒﻴﻦ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﻛﺎري ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﻮﻧﻴﺎ ﺷﺮوع ﻛﺮدﻳﻢ ﺑﺮات ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻢ.
وﻗﺘﺸﻮ داري ﻳﺎ ﻧﻪ؟
دو دﺳﺘﺶ را دراز ﻛﺮده ،ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻣﻴﺰ .ﺳﺮش ﻣﺮﻳﻢوار ﺑﻪ ﻳﻜﻄﺮف
ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد .ﻳﺎد ﺧﻮاﺑﻲ اﻓﺘﺎدم ﻛﻪ دﻳﺪه ﺑﻮدم و ﺣﺮﻓﻬﺎي ﺟﻤﺸﻴﺪ و آﻧﻄﻮر ﻧﺎز
ﮔﻔﺘﻨﺶ از او.
ـ ﭼﺮا اﻳﻨﻄﻮر ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟
ـ ﭼﻄﻮر ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻣﻲﻛﻨﻢ؟
ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ .ﻳﻪ ﺟﻮري ﻛﻪ اﻧﮕﺎر دارن ﺳﺮم را ﻣﻲﺑﺮن.
دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻢ :ﭘﺎ ﺷﻮ .ﻣﺰﺧﺮف ﻧﮕﻮ!
ـ ﻧﻤﻲﺧﻮاي ﺑﺮات از ﻛﺎراﻣﻮن ﺑﮕﻢ؟
ـ ﻳﻪ روز دﻳﮕﻪ.
ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ ،ﺑﻲﺣﺮف ،رﻓﺘﻴﻢ ﺗﺎ دم آﺗﻠﻴﻪﺷﺎن .از او ﻛﻪ ﺟﺪا ﺷﺪم ﺧﻮدم را
رﺳﺎﻧﺪم ﺑﻪ ﻳﻚ ﻛﺎﻓﻪ .ﭼﭙﻴﺪم ﺗﻮي دﺳﺘﺸﻮﺋﻲ ﻣﺮداﻧﻪاش و در ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﻫﻖ ﻫﻖ زدم
زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ .ﺑﻌﺪ از دﺳﺘﺸﻮﺋﻲ ﺑﻴﺮون آﻣﺪم و ﺑﻲ آنﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﻨﻮﺷﻢ ،از ﻛﺎﻓﻪ زدم
ﺑﻴﺮون و ﻳﻜﺮاﺳﺖ رﻓﺘﻢ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ .ﻛﻤﻲ ﺑﺎ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي اﻧﺒﺎر ﺷﺪة روي ﻣﻴﺰم ور رﻓﺘﻢ.
ﺣﺎل و ﺣﻮﺻﻠﺔ ﻛﺎر ﻛﺮدن ﻧﺪاﺷﺘﻢ .ﻫﻖ ﻫﻖ زدﻧﻬﺎي ﺗﻮي دﺳﺘﺸﻮﺋﻲ ﻛﺎﻓﻪ ،ﺗﺎ ﺗﻪ
113
اﺳﺘﺨﻮان ،رﻣﻘﻢ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد .ﺑﻪ ﻣﻨﺸﻲ ﺑﺨﺸﻤﺎن ﮔﻔﺘﻢ ﺳﺮم ﻛﻤﻲ درد ﻣﻲﻛﻨﺪ .و
زدم ﺑﻴﺮون .ﻫﻮا ﺳﺮدﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد .دوﭼﺮﺧﻪام را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و رﻓﺘﻢ ﻃﺮف ﺟﻨﮕﻠﻲ در
ﻣﺴﻴﺮ ﺧﺎﻧﻪام .ﻳﻜﻲ دو ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮي راﻫﻬﺎي ﺟﻨﮕﻠﻲ دوﭼﺮﺧﻪ ﺳﻮاري ﻛﺮدم .ﮔﺎﻫﻲ
ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎدم و ﺑﻪ ﻗﻮﻫﺎ و ﻏﺎزﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻮي آب ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم .وﻗﺘﻲ
ﺗﻜﺎن ﻣﻲﺧﻮردﻧﺪ ،آب ﻣﻮج ﻧﺮﻣﻲ ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ .ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﮔﻮش ﻣﻲدادم ﺑﻪ ﺻﺪاي
ﻧﺮمﺑﺎد ﻣﻴﺎن درﺧﺘﺎن و ﺻﺪاي ﮔﺎﻫﮕﺎﻫﻲ و ﻣﺘﻪوار دارﻛﻮﺑﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ
ﺳﻜﻮت ﺟﻨﮕﻞ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲزد .ﺣﺎﻟﻢ ﻛﻤﻲ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ .وﻗﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻮا
ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد.
114
6
115
آﻧﺮوز ﺗﺎ دﻳﺪﻣﺶ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﻚ و ﻟُﻨﺞ درﻫﻢ ،ﻣﺜﻞ آدﻣﻬﺎي ﻃﻠﺒﻜﺎر دارد ﻧﺰدﻳﻜﻢ
ﻣﻲﺷﻮد ﺗﻮي دﻟﻢ ﺧﺪا ﺧﺪا ﻛﺮدم ﺳﺌﻮاﻻت اﺣﻤﻘﺎﻧﻪاش را از ﻣﻦ ﻧﭙﺮﺳﺪ .ﻫﻴﭻ
ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺳﺮش داد ﺑﻜﺸﻢ .ﻫﻤﻴﺸﻪ رﻋﺎﻳﺖ ﺣﺎﻟﺶ را ﻣﻲﻛﺮدم.
ﻋﺮﻗﺨﻮري ﻣﻦ و ﻣﻬﺪي ﺗﻮي دﻟﻔﺖ ﻛﻤﻜﻲ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﻧﻜﺮد و وﻗﺘﻲ ﻳﻜﻲ دو
ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ،ﻣﻬﺪي ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺳﻔﺮ را داد ﺗﻮي ﻫﻮا آﻧﺮا ﻗﺎﭘﻴﺪم .دو رﻓﻴﻖ ﻗﺪﻳﻤﻲ
داﺷﺘﻴﻢ ﺗﻮي ﭘﺎرﻳﺲ .ﺑﻪ ﻗﻮل ﺷﺎﻫﺮخ دوﺳﺘﺎﻧﻲ ﺧﺎﻟﻲ از ﺧﻠﻞ .از ﺑﺮ و ﺑﭽﻪﻫﺎي
ﻗﺪﻳﻢ زﻧﺪان ﺑﻮدﻧﺪ .ﻳﻜﻴﺸﺎن ﺷﺎﻋﺮ ﺑﻮد و راﻧﻨﺪة ﺗﺎﻛﺴﻲ ،دﻳﮕﺮي ﻗﺒﻼً ﻗﻬﺮﻣﺎن
واﻟﻴﺒﺎل ﻛﺸﻮر در ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ،ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻗﻬﺮﻣﺎن ﺻﺪاش ﻣﻲزدﻳﻢ .ﺑﺎ ﻳﻚ
ﺗﻠﻔﻦ ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ،ﻋﺰﻣﻤﺎن ﺑﺮاي ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﭘﺎرﻳﺲ ﺟﺰم ﺷﺪ.
در آن ﻫﺸﺖ روز از ﺑﺲ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ و ﻋﺎﻟﻢ و آدم را ﺑﻪ ﺑﺎزي
ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ،ﺣﺎﻟﻢ ﺟﺎ آﻣﺪ .ﺑﺎر اوﻟﻤﺎن ﻧﺒﻮد ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ ﭘﺎرﻳﺲ .ﺟﺎﻫﺎي دﻳﺪﻧﻲاش
را ﻗﺒﻼً دﻳﺪه ﺑﻮدﻳﻢ .وﻗﺘﻲ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻴﻢ ﻫﻠﻨﺪ ،در اﻳﺴﺘﮕﺎه روﺗﺮدام ،ﻣﻬﺪي از ﻣﻦ
ﺟﺪا ﺷﺪ رﻓﺖ دﻟﻔﺖ ،ﻣﻦ ﺑﺎ ﻗﻄﺎر داﺧﻠﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ اوﺗﺮﺧﺖ .ﻫﻮا اﺑﺮي ﺑﻮد .ﺑﺎد ﻫﻢ
ﻣﻲآﻣﺪ .وﻗﺘﻲ ﺳﻮار ﻗﻄﺎر ﻣﻲﺷﺪم ﻛﻤﻲ ﺗﻨﺪﺗﺮ ﺷﺪ .ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ
ﺑﺎ اﺗﻮﺑﻮس ﺑﻪ اﻳﺴﺘﮕﺎه دم ﺧﺎﻧﻪام رﺳﻴﺪم .ﺗﻮي اﺗﻮﺑﻮس ﻛﻪ ﺑﻮدم دو دﻟﺨﻮﺷﻲ را ﺑﻪ
ﺧﻮدم ﻧﻮﻳﺪ ﻣﻲدادم .اول ،ﺑﻪ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﺸﻨﻮم ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ
ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ دﺳﺖ از ﺳﺮﺷﺎن ﺑﺮداﺷﺘﻪ اﺳﺖ .ﺧﻴﺎﻟﻢ از اﻳﻦ ﺳﻮءﻇﻦ ﻋﺬاب آور
راﺣﺖ ﻣﻲﺷﺪ .دوم ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭘﺎﭘﺮي روي ﻧﺮدة ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ .ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻨﻬﺎ دﻟﻢ را
ﺧﻮش ﻣﻲﻛﺮدم و در دﻟﻢ ﺑﺮاي ﻫﻮاي دﻟﮕﻴﺮ و اﺑﺮي ﻫﻠﻨﺪ ﺷﻴﺸﻜﻲ ﻣﻲﺑﺴﺘﻢ .ﻣﻦ
اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺷﻜﺎﻳﺖ از ﻫﻮاي ﻫﻠﻨﺪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ .وﻗﺘﻲ ﻛﻠﻴﺪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﻛﻪ در ورود ﺑﻪ
ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن را ﺑﺎز ﻛﻨﻢ از ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﺔ در ورودي ،ﻫﻴﻜﻞ ﻣﺎرك را ﻣﺜﻞ ﻏﻮﻟﻲ
ﺧﺴﺘﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﭘﺎي اوﻟﻴﻦ ﭘﻠﻪ دﻳﺪم .ﭼﻨﺎن در ﻓﻜﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ وارد ﺷﺪم
ﻣﺘﻮﺟﺔ ﺣﻀﻮر ﻣﻦ ﻧﺸﺪ .دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﺷﺎﻧﻪاش:
ـ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده ﻣﺎرك؟
اﺷﺎره ﻛﺮد ﺑﻪ زﻳﺮ ﭘﺎﻳﺶ .ﺑﻌﺪ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﻧﺸﺎﻧﻪ زد ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪاش :ﻣﻦ ﻛﺸﺘﻤﺶ.
ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ.
ﮔﻴﺞ ﺷﺪم :ﺗﻮ! ﭼﻲ را؟
ـ "دﻳﻜﻲ را" .و ﺑﺎز زد ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪاش :ﻣﻦ.
ﺗﺎ ﻳﺎدم ﺑﻴﻔﺘﺪ دﻳﻜﻲ اﺳﻢ ﺳﮓ ژاﻧﺖ ﺑﻮد ،ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺳﻴﺎﻫﻲ رﻓﺖ.
ـ ﭼﻄﻮر؟
116
ـ ﭘﺎم رﻓﺖ روش.
ـ ﺑﺎور ﻛﺮدﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ .آﺧﺮ ﺳﮕﻲ ﺑﻪ اون ﮔﻨﺪﮔﻲ ﺑﺎ ﻓﺸﺎر ﻳﻪ ﭘﺎ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﻣﻴﺮه؟
ـ اﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﻣﺮد .ﻣﻦ ﺑﺪﺷﺎﻧﺴﻢ .ﻧﻤﻲدوﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﺪﻳﺪﻣﺶ.
و رﻓﺖ ﻧﺸﺴﺖ روي اوﻟﻴﻦ ﭘﻠﻪ .و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﭘﺮ از درد و ﭘﺮﺳﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه
ﻛﺮد.
ـ ﻛﻲ؟ ﭼﻪ وﻗﺖ؟
ـ ﺳﻪ روز ﭘﻴﺶ .در ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎﻋﺖ.
ـ ﭘﻴﺮ ﺑﻮده ﻣﺎرك .ﻣﺮﮔﺶ رﺑﻄﻲ ﺑﻪ ﭘﺎي ﺗﻮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ.
ﺳﺮش را ﺑﺎ اﻓﺴﻮس ﺗﻜﺎن داد.
ـ ﺣﺎﻻ ﭼﺮا اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻲ؟
ـ ﻣﺎدر ژاﻧﺖ ﻣﻲﮔﻪ ﺗﻮ ﻛﺸﺘﻴﺶ.
ـ ﭼﺮا؟
ﺷﺎﻧﻪاش را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﺮد :ﻣﻲﮔﻪ اﮔﻪ ﻧﻤﻲﺑﺮدﻳﺶ ﭘﻬﻠﻮ ﺧﻮدت اﻳﻦ ﺑﻼ
ﺳﺮش ﻧﻤﻲاوﻣﺪ.
ـ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺎور ﻛﺮدي؟
ـ ﺷﺎﻳﺪم راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻪ.
ـ ﻣﻲﺧﻮاي ﺑﮕﻲ ﻋﻤﺪي اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮدي؟ﻋﻤﺪي رﻓﺘﻲ اوﻧﻮ آوردي؟
ـ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﻲدوﻧﻪ .ﺗﻮ ﻣﻲدوﻧﻲ؟
و ﺑﻲ آن ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاﺑﻢ ﺑﻤﺎﻧﺪ اداﻣﻪ داد :ﺑﺒﻴﻦ! ﻣﺎ در ﻣﺤﻴﻂ ﻧﺎ اﻣﻨﻲ زﻧﺪﮔﻲ
ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ .ﺣﺘﺎ ﭘﺎي ﻣﻦ ﻫﻢ از ﻣﻦ ﭘﻴﺮوي ﻧﻤﻲﻛﻨﻪ .اﻳﻦ ﺗﻨﻢ .ﺑﻠﻪ اﻳﻦ ﺗﻨﻢ ﻣﻌﻠﻮم
ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺎل ﻛﻴﻪ .ﺳﻠﻴﻢ ﻣﺎ از ﺧﻮدﻣﻮن اﺧﺘﻴﺎري ﻧﺪارﻳﻢ .ﻳﻪ وﻗﺘﻲ ﺑﺸﺮ ﺑﺮاي ﺧﻮدش
ﻛﺴﻲ ﺑﻮده .اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ،ﻛﻲ ﻣﻲدوﻧﻪ ﭼﻴﻪ ،ﻛﻴﻪ .ﻳﻪ ﺣﺮﻳﻖ اوﻣﺪه .ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ از ﻛﺠﺎ و
ﺑﻪ دﺳﺖ ﻛﻲ اﻳﻦ ﺣﺮﻳﻖ روﺷﻦ ﺷﺪه .ﺣﺮﻳﻘﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﻣﺎ را ﺳﻮزاﻧﺪه.
ﻣﺎرك رﻓﺖ ﺗﻮي ﻳﻜﻲ از آن ﺣﺎﻟﺘﻬﺎي ﻓﻠﺴﻔﻲاش .و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺣﺮف زدن.
از ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻬﺮ و اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ در ﺟﻬﺎن ﮔﻔﺖ .از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲداﻧﺪ روزي ﺟﻬﺎن در آﺗﺶ
ﻛﻴﻨﺔ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺳﻮﺧﺖ.
ﭼﻮن در اﻳﻦ ﺣﺎﻻت ﻋﺎدت داﺷﺖ ﮔﺎه ﺟﻤﻼﺗﺶ را ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻛﻠﻤﺎت ﻗﺒﻠﻲ اﻣﺎ
ﺑﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮاﺗﻲ اﻧﺪك ﺗﻜﺮار ﻛﻨﺪ ،ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﺶ در اﻧﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺧﻄﺎﺑﺔ ﭘﺎره ﭘﺎره و ﺑﻲ
ﻣﻌﻨﺎ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲﺷﺪ ،ﻣﻤﻠﻮ از ﺗﺮﺳﻬﺎي او و ﻋﺒﺎرات ﻓﻠﺴﻔﻲ و ﭘﻨﺪآﻣﻴﺰ و ﺑﻴﻤﻨﺎك و
ﮔﺎه ﺳﻄﺤﻲ ،ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺷﺪ ﺑﺎ او ﺣﺘﺎ ﻣﺘﻈﺎﻫﺮاﻧﻪ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاﻫﻲ ﻛﺮد .آﺗﺶ ﻛﻴﻨﻪ ﻳﻜﻬﻮ
117
رﺑﻂ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ آﺗﺶ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ .و اﺷﺎرات ﻋﻤﻴﻖ او ﺑﻪ روح ﺑﺸﺮي ﺧﺘﻢ ﻣﻲﺷﺪ
ﺑﻪ ﺣﺮﻳﻘﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺔ اﺧﻴﺮ در ﻫﻠﻨﺪ رخ داد ﺑﻮد .ﺑﻌﺪ ﺑﻪ آﺳﻴﺒﻲ ﻛﻪ
ﮔﺎزﻫﺎي ﮔﻠﺨﺎﻧﻪاي ﺑﻪ ﻣﺤﻴﻂ زﻳﺴﺖ ﻣﻲزﻧﺪ .ﺑﻌﺪ ﺑﻪ وﻗﻮع ﻃﻮﻓﺎن و ﺳﻴﻞ در
ﻛﺸﻮرﻫﺎي ﮔﺮﻣﺴﻴﺮي.
وﻗﺘﻲ دﻳﺪم ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻴﺠﺎﻧﺶ ﺑﺮاي ﺣﺮف زدن از ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از
ﻣﺮدن ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ دﻳﻜﻲ ﻣﺪام ﺗﻮي ﻛﻠﻪاش ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺷﺪت ﻣﻲﮔﻴﺮد ،دﺳﺘﺶ را
ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ:
ـ ﻣﺎرك ﺧﻮدت را زﻳﺎد آزار ﻧﺪه.
ـ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺧﻮدم ﻧﻴﺴﺖ.
رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﻓﻜﺮ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺮاش ﺑﻜﻨﻢ .اﮔﺮ ﻏﺮوب ﺑﻮد ﺷﺎﻳﺪ
ﻣﻲﺑﺮدﻣﺶ ﺑﻪ ﻛﺎﻓﻪاي و ﻋﺮﻗﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮردﻳﻢ .زد ﺑﻪ ﺳﺮم ﺑﺒﺮﻣﺶ ﺑﻪ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن
اوﺗﺮﺧﺖ .ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺤﻠﺔ ﻣﺎ.
ـ ﺑﺒﻴﻦ ﻣﺎرك! ﻣﻦ اﻳﻨﻄﻮر وﻗﺘﺎ ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ ﺑﻪ آراﻣﺶ ﺑﺮﺳﻢ ﻣﻲرم ﻗﺒﺮﺳﺘﻮن.
ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﻳﻢ ﻛﻤﻲ ﻣﻴﻮن ﻗﺒﺮا ﺑﮕﺮدﻳﻢ.ﻛﻤﻜﺖ ﻣﻲﻛﻨﻪ از ﻓﻜﺮ دﻳﻜﻲ درﺑﻴﺎﺋﻲ.
اول ﺳﻜﻮت ﻛﺮد ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻛﻪ در ﭼﻬﺮهاش ﺑﻮد و ﻋﻤﻖ رﻧﺠﺶ را
ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد ،ﭼﺎﻧﻪاش را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد وﮔﻔﺖ :ﺗﻮ اﻳﻦ ﻫﻮاي ﺳﺮد؟
ـ ﭼﻪ ﻓﺮق ﻣﻲﻛﻨﻪ .ﺗﻮ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻫﻮاي ﺳﺮد ﻧﺸﺴﺘﻪاي؟
ـ ﺑﺎد ﻣﻴﺎد.ﮔﻔﺘﻦ ﻃﻮﻓﺎن ﻣﻲﺷﻪ!
ـ ﻛﻤﺘﺮ ﺷﺪه .از اﺗﻮﺑﻮس ﻛﻪ ﭘﻴﺎده ﺷﺪم ﻛﻤﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد.
ـ ﺧﻮدت ﻫﻢ دوﺳﺖ داري؟
ـ ﺑﻠﻪ .ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮه .ﺷﺎﻳﺪ ﺗﻮ اﻳﻦ ﮔﺸﺖ زدن ،ﺗﻮ روح
دﻳﻜﻲ را ﭘﻴﺪا ﻛﺮدي و ﻣﻦ روح ﻣﺎدر رﻓﻴﻘﻢ را .ﺑﻌﺪ ﻣﺎﺟﺮاي اﺳﻢﮔﺬاري ﭘﺎﭘﺮي را
ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم.
ﺑﺎ ﻛﻨﺠﻜﺎوي ﭘﺮﺳﻴﺪ :ﺑﻪ روح اﻋﺘﻘﺎد داري؟
ـ ﻣﻦ ،ﻧﻪ .اﻣﺎ رﻓﻴﻘﻢ ﻣﻬﺪي اﻧﮕﺎر داره.
ـ ﻣﻦ ﺑﻪ روح اﻋﺘﻘﺎد دارم.
ـ اﮔﻪ ﺑﻪ روح اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺘﻲ ﭘﺲ ﭼﺮا ﭘﺎﭘﺮي را ﻧﮕﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻲ؟ از ﻛﺠﺎ ﻣﻌﻠﻮم
ﭘﺎﭘﺮي روح ژاﻧﺖ ﻧﺒﻮد؟
ـ ﻧﻪ .رﻓﻴﻘﺖ درﺳﺖ دﻳﺪه .ﭘﺎﭘﺮي ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﺴﺖ روح ژاﻧﺖ ﺑﺎﺷﻪ واﻻ ﺳﺮاغ ﺗﻮ
ﻧﻤﻲاوﻣﺪ.
118
ـ وﻟﻲ اول ﺳﺮاغ ﺗﻮ اوﻣﺪه ﺑﻮد .وﻗﺘﻲ ﺗﻮ ردش ﻛﺮدي ﻣﻦ ﻧﮕﻬﺪارﻳﺶ ﻛﺮدم.
ـ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻲﻛﻨﻲ .از ﻫﻤﻮن اول ﻫﻢ روي ﻧﺮدة ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺗﻮ ﻧﺸﺴﺖ .وﻗﺘﻲ
ﻧﺸﺴﺖ ﺧﻮدم دﻳﺪﻣﺶ .ﭼﻮن ﺗﻮ ﻧﺒﻮدي ﻣﻦ واﺳﻪش آب و دوﻧﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ.
رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﻓﻜﺮ .اﻧﮕﺎر واﻗﻌﺎً ﻣﻬﺪي درﺳﺖ ﻣﻲﮔﻔﺖ.
ـ ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﻛﻪ اﻳﻨﻄﻮرﻳﻪ ،ﭘﺲ ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﻳﻢ ﻗﺒﺮﺳﻮن ﻛﻪ ﺑﺨﺖ دوﺗﺎﺋﻲ ﻣﻮن وا
ﺑﺸﻪ.
ـ اول ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ،ﻛﺠﺎ ﺑﻮدي ﺗﻮ اﻳﻦ ﻣﺪت؟
ﻛﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﻲام را ﻛﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﭘﺎﻳﻢ ﺑﻮد ﻧﺸﺎﻧﺶ دادم
ـ ﺗﺎزه از ﭘﺎرﻳﺲ اوﻣﺪم.
ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ ﻛﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﻲام ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدم و ﮔﻔﺖ :ﺑﺒﻴﻦ ﺳﻠﻴﻢ ﻳﻪ ﭼﻴﺰاﺋﻲ ﺗﻮ
ﻫﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻧﻤﻲدوﻧﻴﻢ! ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻓﻜﺮﺷﻮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ درﺳﺖ ﺑﻪ وﻗﺖ
رﺳﻴﺪي! ﻣﻦ اﻻن ﺑﻪ ﻳﻪ دوﺳﺖ ﺧﻴﻠﻲ اﺣﺘﻴﺎج داﺷﺘﻢ .ﻓﻜﺮﺷﻮ ﺑﻜﻦ! اﮔﻪ اﻳﻨﺠﺎ
ﻧﺒﻮدم ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﻴﻮﻣﺪي و ﻣﻲرﻓﺘﻲ ﺑﺎﻻ .ﺷﺎﻳﺪم ﺑﻌﺪش ﻣﻲزدي ﺑﻴﺮون و ﻣﻦ اﮔﻪ ﻫﻢ
ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﺴﺘﻢ اﻣﺮوز ﺑﺒﻴﻨﻤﺖ .ﺗﻮ درﺳﺖ ﻣﻲﮔﻲ! ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ ﻗﺒﺮﺳﺘﻮن .ﻳﻪ
وﻗﺖ دﻳﺪي روح دﻳﻜﻲرو ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻳﻢ.
ـ ﭘﺲ ﻣﻨﻢ ﻳﻪ ﭼﻴﺰاﺋﻲ از رﻣﺰ و راز دﻧﻴﺎ ﺳﺮم ﻣﻲﺷﻪ.
ﺧﻨﺪﻳﺪ .و ﻫﻤﺎن ﺧﻄﻬﺎي ﺗﻠﺦ آﺷﻨﺎ روي ﮔﻮﻧﻪاش اﻓﺘﺎد.
رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ و ﻛﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﻲام را ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻫﻤﺎن ﭘﺎي در و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ .ﻣﺎرك
ﺑﻴﺮون در ﺳﻴﮕﺎر ﺑﻪ دﺳﺖ و ﭘﻴﭻ ﭘﻴﭻ دود ﺑﺎﻻروﻧﺪه ﻓﺮاز ﺳﺮش ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد.
ـ ﺗﻮ اﻳﺮان ﻣﺮدم ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲرن ﻗﺒﺮﺳﺘﻮن؟
ـ ﻧﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ .اﻣﺎ ﻣﻲرن .ﺑﻌﻀﻴﺎ ﻣﻲرن اوﻧﺠﺎ ﻛﻪ دﻟﺸﻮن وا ﺑﺸﻪ .اوﻧﺎ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ
رو از دﺳﺖ داده ﺑﺎﺷﻦ ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﻣﻲرن.
ـ ﻣﺎ ﺗﻮ ﻫﻠﻨﺪ اﻳﻦ رﺳﻤﺎرو ﻧﺪارﻳﻢ .وﻗﺘﻲ ﻣﻲرﻳﻢ ﻗﺒﺮﺳﺘﻮن ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﻲ را از
دﺳﺖ داده ﺑﺎﺷﻴﻢ .اون ﻫﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻮﺗﺎه ﻣﺪت .ﺗﻮ ﺳﺎل اول ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪاي ﺑﻪ
ﻣﺮدهﻫﺎﻣﻮن ﺳﺮ ﻣﻲزﻧﻴﻢ ،ﺑﻌﺪ از اون ،ﺳﺎﻟﻲ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﻲرﻳﻢ .ﻣﻦ ﺧﻮدم دوﺑﺎر
ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺳﺮ ﻗﺒﺮ ﭘﺪرم ﻧﺮﻓﺘﻢ .ژاﻧﺖ ﻛﻪ اﺻﻼً ﻗﺒﺮ ﻧﺪاره .وﺻﻴﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﺴﻮزوﻧﻨﺶ.
اﻣﺎ ﺧﺐ ،درﺳﺘﻪ ﻛﻪ ﻗﺒﺮ ﻧﺪاره ،ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮﺷﻮ ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ ﻣﻲﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮم،
اﻣﺎ ﻧﺮﻓﺘﻢ.
ـ ﺑﺎز ﺗﻮ ﺑﺎ وﻓﺎﺗﺮ از ﻣﻨﻲ .ﻣﻦ ﻳﻜﺒﺎر ﻫﻢ ﺳﺮ ﻗﺒﺮ ﻣﺎدرم ﻧﺮﻓﺘﻢ.
ـ ﻣﺎل ﺗﻮ ﻓﺮق داره .ﺗﻮ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮدي ﻛﻪ ﻣﺎدرت ﻣﺮد.
119
ـ اوﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدم ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﺑﺘﻮﻧﻢ.
ﻛﻼﻏﻲ در ﻫﻮاي ﺳﺮد و ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي از ﺑﺎﻻي ﺳﺮﻣﺎن ﮔﺬﺷﺖ .وﻗﺘﻲ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﺔ
ﺧﺸﻚ درﺧﺖ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن روﺑﺮوﻣﺎن ﻧﺸﺴﺖ ،ﭼﺮﺧﻴﺪ رو ﺑﻪ ﻣﺎ و ﭼﻨﺪ ﺑﺎر
ﻗﺎرﻗﺎر ﻛﺮد.
ﻣﺎرك ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻳﻢ از ﮔﻠﻔﺮوﺷﻲ ﺗﻮي "ﻛﻮﻧﻤﺎر" ﻳﻪ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﺑﺨﺮﻳﻢ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ
ﻳﺎد ﻣﺎدرت رو ﻗﺒﺮي ﻛﻬﻨﻪ ﺑﺬاري.
ﮔﻔﺘﻢ :ﭼﻄﻮر ﺷﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ اﻓﺘﺎدي؟ﻧﻜﻨﻪ ﻛﻼﻏﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺖ؟
ﺑﺎ دﻫﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﻟﺒﻬﺎش را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﺔ ﺧﻨﺪه ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺎز ﺗﻮي ﺧﻮدش رﻓﺖ.
ـ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ اﻳﻦ ﻓﻜﺮي ﭼﻄﻮر ﺷﺪ دﻳﻜﻲ زﻳﺮ ﭘﺎت ﻣﺮد؟
ـ آره .اﻣﺎ ﺣﺎﻻ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺎدرت ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم.
ـ ﻓﻜﺮش را ﻧﻜﻦ .اﮔﺮ ﻗﺒﺮ ﻣﻨﺎﺳﺒﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻳﻢ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﻴﻢ ﭘﺎش و ﻓﺎﺗﺤﻪاي
ﺑﺮاي آﻣﺮزش روﺣﺶ ﻣﻲﺧﻮاﻧﻴﻢ.
ـ ﻓﺎﺗﺤﻪ ﭼﻴﻪ؟
ـ ﺳﻮرهاي از ﻗﺮآنِ .اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ اون رو ﺧﻮب ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﻢ.
ـ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ،ﻧﻪ ﻣﻦ ﻣﺴﻴﺤﻲ ﺧﻮﺑﻲ ﻫﺴﺘﻢ و ﻧﻪ ﺗﻮ ﻳﻚ ﻣﺴﻠﻤﺎن درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﻲ.
ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ .ﻧﮕﻔﺘﻢ .ﻓﻘﻂ ﺷﺎﻧﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺑﺎﻻ .ﻧﺪﻳﺪ .اﻧﮕﺎر داﺷﺖ
در ذﻫﻨﺶ ﺑﻪ درﻳﺎﻓﺘﻲ از وﺟﻮد ﻣﻦ و ﺧﻮدش ﻛﻪ ﺑﻪ آن رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد.
ﺑﻘﻴﺔ راه را ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮدﻳﻢ .ﻣﺎرك ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺳﺮش را ﻓﺮو ﺑﺮده ﺑﻮد ﺗﻮي ﻳﻘﺔ ﭘﺎﻟﺘﻮي
ﻛﻠﻔﺖ و ﻗﻬﻮهاي رﻧﮕﺶ و ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪام ﻣﻲآﻣﺪ .ﻣﻦ ﭼﺸﻢ ﭼﺸﻢ ﻣﻲﻛﺮدم ﻣﻴﺎن
ﺑﻮﺗﻪﻫﺎ و ردﻳﻒ درﺧﺘﺎن ،ﺟﺎﻧﻮري و ﻳﺎ ﭘﺮﻧﺪهاي ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ و ﺳﺮ ﺣﺮف را ﺑﺎ ﻣﺎرك دوﺑﺎره
ﺑﻜﺸﺎﻧﻢ ﺑﻪ روح ﻣﺎدر ﻣﻬﺪي ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﺶ ﺟﺎﻟﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد .وﻗﺘﻲ از در ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن وارد
ﺷﺪﻳﻢ ،ﺷﻜﻞ اﻧﺘﺰاﻋﻲ ﻣﺠﺴﻤﺔ وﺳﻂ ﻣﻴﺪاﻧﭽﺔ روﺑﺮوي در ﻳﻜﻤﺮﺗﺒﻪ ﻧﻈﺮم را ﮔﺮﻓﺖ.
ﻳﻜﻲ دوﺑﺎري ﻛﻪ ﮔﺬارم ﺑﻪ آﻧﺠﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ،ﺑﻲﺗﻮﺟﻪ از ﻛﻨﺎرش ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮدم و از آن
ﻓﻘﻂ ﭼﻮن ﻧﺸﺎﻧﻪاي ﺑﺮاي ﻳﺎﻓﺘﻦ در ورود و ﺧﺮوج ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮده ﺑﻮدم.
ﻣﺠﺴﻤﻪ ،ﻳﻚ داﻳﺮة ﺑﺰرگ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺳﻨﮓ ﺳﻔﻴﺪي ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه و ﺧﻴﻠﻲ ﺻﺎف ﺑﻮد .و
اﮔﺮ ﺑﺎ دﻗﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮدي ﻣﻲدﻳﺪي در ﻳﻜﻄﺮف ﻛﻤﻲ ﮔﻮﺷﻪدار ﺷﺪه اﺳﺖ .وﻗﺘﻲ
رﻓﺘﻴﻢ ﻛﻨﺎرش و ﺑﻪ آن دﺳﺖ زدﻳﻢ ﻣﺎرك ﮔﻔﺖ :از ﺟﻨﺲ ﻣﺮﻣﺮه.
از ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺷﻜﻞ ﻳﻚ ﺑﺮگ را ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد .ﺑﺮﮔﻲ ﻛﻪ درﺳﺖ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ
ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﺎﻗﻪ وﺻﻞ ﻣﻲﺷﺪ و ﮔﻮﺷﻪدار ﺷﺪه ﺑﻮد ﻳﻚ ﺷﻜﺎف ﻛﻮﭼﻚ ﺧﻮرده
ﺑﻮد .ﺑﻪ ﻣﺎرك ﮔﻔﺘﻢ .ﻣﺎرك ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ آن ﮔﻔﺖ:
120
ـ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﻗﻄﺮة اﺷﻚ ﺷﺪه.
و دﺳﺘﺶ را ﺗﺎ آﻧﺠﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻣﻲرﺳﻴﺪ ﮔﺮداﻧﺪ ﺗﻮي آن ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻧﻘﻄﺔ ﮔﻮﺷﻪدار
رﺳﻴﺪ:
ـ ﺑﺒﻴﻦ آﻣﺎده ﺑﺮاي ﭼﻜﻴﺪن.
ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ اﮔﺮ ﻫﻢ اﺷﻚ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ آن ﺣﺪ ﻧﺮﺳﻴﺪه ﻛﻪ ﺑﭽﻜﺪ .ﻧﮕﻔﺘﻢ.
ذﻫﻨﻢ ﭼﺮخ ﻣﻲﺧﻮرد دور ﻫﻤﺎن داﻳﺮة ﻛﺎﻣﻞ از ﺑﻴﺮون ﻛﻪ از دور دﻳﺪه ﺑﻮدم .ﺑﺮاﻳﻢ
ﻧﻤﺎدي ﻣﺠﺴﻢ از ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻲ ﻣﺤﺘﻮم ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد .ﺳﻔﺮي ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎ رﺳﻴﺪه ،ﻣﺮگ.
ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﻛﺪام ﻧﻘﻄﻪ ،ﺷﺮوع ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮد و ﻛﺪام ﻧﻘﻄﻪ اﻧﺘﻬﺎي آن .از ﻳﻚ ﻫﻴﭻ
ﺷﺮوع ﻣﻲﺷﺪ و ﺑﻪ ﻳﻚ ﻫﻴﭻ دﻳﮕﺮ وﺻﻞ ﻣﻲﺷﺪ .ﺷﻜﺎف ﻛﻮﭼﻚ اﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﻮد؟ ﺟﺎﺋﻲ
ﻛﻪ روان ﻣﺤﺒﻮس در داﻳﺮه ،از ﻣﻴﺎن آن ﻣﻲﮔﺮﻳﺨﺖ و اﺳﻜﻠﺖ را ﻋﺮﻳﺎن و ﺳﺮد ﺑﻪ
ﺟﺎي ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ؟ دور ﻛﻪ ﺷﺪﻳﻢ ﺑﺎز ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ آن ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم .از دور ﺑﺎ
ﺷﻜﻮﻫﺘﺮ ﺑﻮد .ﭼﻪ ﺑﻮد آن؟ آﻳﺎ آﻧﭽﻪ از دور ﻣﻲدﻳﺪم ،ﺗﺠﺴﻢ ﺣﺼﺎري ﻧﺒﻮد ﮔﺮداﮔﺮد
ﻏﻮﻏﺎﻫﺎي ﺑﻪ آراﻣﺶ رﺳﻴﺪة ﺟﺎن ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻧﺠﺎت ﺧﻮد از ﮔﺮدﺷﻬﺎي ﻣﻜﺮر و
ﺑﻴﻬﻮده ،راه ﺑﺎرﻳﻜﻪاي ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ،ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺟﺴﺘﻪ ﺑﻮد؟
ﻣﺎرك ﻛﻪ دﻳﺪ دارم ﺑﺎز ﺑﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻢ آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ:
ـ ﻣﻲﭼﻜﻪ .ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ.
و ﻫﻤﺎن ﺧﻨﺪة ﺗﻠﺦ ﻗﺪﻳﻤﻲ و آﺷﻨﺎ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﺸﺴﺖ.
ـ اوﻧﻮﻗﺖ ﺳﺒﻜﺘﺮ ﻣﻲﺷﻪ .اﻳﻨﻄﻮر ﻧﻴﺴﺖ؟
ـ آره .ﮔﺮﻳﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺑﻪ .اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﺪﺗﻴﻪ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﺮدهم.
ـ ﭼﺮا؟
ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ.
ﺑﺎز ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪ .ﺑﻪ آن داﻳﺮة ﺑﺎز.
ـ ﺣﺘﺎ وﻗﺘﻲ دﻳﻜﻲ ﻣﺮد؟
ـ آره .ﻣﺮﮔﺶ ﻣﻦ را ﺗﻮي ﺑﻬﺖ ﻓﺮو ﺑﺮد .ﮔﻴﺠﻢ ﻛﺮد .اﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎه ﺑﻬﻢ داد.
اﻣﺎ ﮔﺮﻳﻪام ﻧﻴﻨﺪاﺧﺖ.
وﻗﺘﻲ دﻳﺪ دارم ﺳﺎﻛﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﮔﻔﺖ:
ـ ﺗﻮ ﺑﭽﮕﻲ اﻣﺎ اﺷﻜﻢ دم ﻣﺸﻜﻢ ﺑﻮد .زود ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮدم.
ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﮔﻔﺘﻢ :ﻫﻤﻴﻨﻪ دﻳﮕﻪ .اون وﻗﺘﺎ زﻳﺎدي ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮدي ،ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ
اﺷﻜﻲ ﺑﺮات ﻧﻤﻮﻧﺪه .ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﻣﺪت دﻳﮕﻪ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻲ ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺔ اﺷﻜﺖ ﭘﺮ ﺑﺸﻪ.
ـ ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺘﻪ ﻛﻪ ﭘﺮ ﺷﺪه.
121
دوري ﺗﻮي ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن زدﻳﻢ .از ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﺘﺎرهﻫﺎ و ﺻﻠﻴﺒﻬﺎي زﻳﺎدي روي ﺳﻨﮓ
ﻗﺒﺮﻫﺎ ﮔﺬﺷﺘﻴﻢ .ﻣﺎرك ﺳﺘﻮﻧﻲ را ﻛﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻣﺮدهﻫﺎ را ﭘﺎش ﺧﺎك ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ،
ﻧﺸﺎﻧﻢ داد .ﻳﻚ ﺟﺎي دﻳﮕﺮ را ﻫﻢ ﻧﺸﺎﻧﻢ داد ﻛﻪ ﺗﻮي ﮔﻠﺪان و ﻛﻮزهﻫﺎي ﺳﻔﺎﻟﻲ،
ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻣﺮدهﻫﺎ را ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ .ﻣﻦ از ﺟﻠﻮﺷﺎن زود رد ﺷﺪم .ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ
ﻳﺎد ژاﻧﺖ ﺑﻴﻔﺘﺪ .از دور ﻳﻚ ﺗﻮدة اﺑﺮ ﺳﻴﺎه ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺮده داﺷﺖ ﻫﺮوﻟﻪﻛﻨﺎن ﺟﻠﻮ
ﻣﻲآﻣﺪ .ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪ ﻗﺪم از ﻣﺤﻞ ﻛﻮزهﻫﺎ و ﮔﻠﺪاﻧﻬﺎ دوره ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺎرك
ﮔﻔﺖ:
ـ ﻣﻮاﻓﻘﻲ ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ؟ داره ﻃﻮﻓﺎن ﻣﻲﺷﻪ.
ـ ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ؟
ـ آره .اﺑﺮﻫﺎ را ﺑﺒﻴﻦ!
ـ ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻄﻮره؟ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪي؟
ـ آره .ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ از ﺗﻮ .ﺷﺐ ﺟﺎﺋﻲ ﻣﻲري؟
ـ ﻧﻪ .ﺑﺮﻧﺎﻣﻪاي ﻧﺪارم.
ـ آﻣﺎدﮔﻲ ﺧﻮردن ﻛﻨﻴﺎك رو داري؟
ـ اي ي ي ي...
ـ ﭘﺲ ﺑﻴﺎ ﺧﻮﻧﺔ ﻣﺎ.
ـ ﻣﻨﻢ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪم ﻛﻨﻴﺎك دارم .ﺗﻮ ﺑﻴﺎ ﺧﻮﻧﺔ ﻣﻦ!
ـ ﻧﻪ .ﻣﻦ دﻋﻮﺗﺖ ﻛﺮدم.
ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ.
ﺑﺎﻻ ﻛﻪ رﻓﺘﻴﻢ .ﺑﺮاي ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻮﺗﺎه از او ﺟﺪا ﺷﺪم .دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻗﺒﻞ از
ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺑﺎ او ،ﺳﺮي ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮدم ﺑﺰﻧﻢ.
ﻛﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﻲام را از ﭘﺎي در ﺑﺮداﺷﺘﻢ .رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﻟﺐ ﭘﻨﺠﺮه .ﭘﺎﭘﺮي ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ ﺑﻮد.
اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم دﻟﻢ ﺑﺮايﺧﺎﻧﻪ و اﺷﻴﺎء ﺧﺎﻧﻪام ﺗﻨﮓ ﺷﺪه اﺳﺖ .ﺑﺮاي دﺳﺘﮕﻴﺮة
ﻧﺎزﻧﻴﻦ درِ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪام ،ﺑﺮاي ﻣﻴﺰي ﻛﻪ ﭼﭗ و راﺳﺖ ﻣﻲزد ﺑﻪ ﭘﺎم .و ﻛﺸﻮي ﻛﻤﺪ
ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﻴﺐ ﺷﻠﻮارم را از ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺟﺮ ﻣﻲداد .ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم دوﺑﺎره ﺑﺎ آﻧﻬﺎ
آﺷﺘﻲ ﻛﺮدهام .در اﻳﻦ ﻳﻚ ﻣﺎه آﺧﺮ اﺻﻼً ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﻋﺘﻨﺎﺋﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻢ .اﮔﺮ ﭘﺎﭘﺮي
ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد ،ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲام ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻣﻲﺷﺪ .ﺳﺮﻳﻊ دوش ﮔﺮﻓﺘﻢ و رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ
ﻣﺎرك.
122
ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎرك ﺳﺮ ﺟﺎي ﺧﻮدش ﺑﻮد .ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر روﺑﺮوي ﻫﻢ و ﺑﺎ
ﻫﻤﺎن رﻧﮓ ﻧﺎرﻧﺠﻲ .ﺻﻨﺪﻟﻴﻬﺎي ﭼﻮﺑﻲ ﺳﻴﺎه .اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﺮﺗﺐﺗﺮ از ﭘﻴﺶ
ﺑﻮد .روي ﻳﻜﻲ از ﺻﻨﺪﻟﻴﻬﺎ ،ﺗﻮپ ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ ﺳﺒﺰ رﻧﮓ و ﻳﻜﻲ دو ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ از
ﺟﻤﻠﻪ ﻗﻼدة ﭼﺮﻣﻲ ﻛﻪ وﻗﺖ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻦ ﮔﺮدن دﻳﻜﻲ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ ،ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﭼﻴﺪه
ﺷﺪه ﺑﻮد.
ـ وﺳﺎﺋﻞ دﻳﻜﻴﻪ.
ـ آره .ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم.
ـ ﻛﻨﻴﺎك ﺑﻴﺎرم؟
ـ اﻻن ﻧﻪ .اﻻن ﭼﺎي ﻣﻲﺧﻮرم اﮔﻪ داري؟
ـ ﻓﻜﺮﺷﻮ ﻧﻜﻦ .ﻫﺮﭼﻲ ﺑﺨﻮاي دارم.
ﺑﻌﺪ رﻓﺖ از روي ﻋﺴﻠﻲ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﻳﻚ آﻟﺒﻮم ﻋﻜﺲ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺟﻠﻮم
ﮔﺬاﺷﺖ :ﺧﻮدت را ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﺮﮔﺮم ﻛﻦ ،اﻻن ﭼﺎي را آﻣﺎده ﻣﻲﻛﻨﻢ.
ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻋﻜﺴﻬﺎي ژاﻧﺖ اﺳﺖ .ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻋﻜﺴﻲ از او ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم.
ﮔﻔﺖ :ﺗﻮ ﻫﻢ از دﻳﻜﻲ ﺧﺎﻃﺮه داري .ﻳﺎدت ﻣﻴﺎد ﺑﺎﻫﻢ رﻓﺘﻴﻢ ﻗﻠﻌﺔ ﻧﺎردن
""Naarden؟
ـ آره .ﺑﻴﭽﺎره دﻳﻜﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻪاش ﺧﻮاب ﺑﻮد.
ﺧﻨﺪﻳﺪ :ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﺮا آﺧﺮﻳﻦ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻧﺒﻮدي ﺑﺒﻴﻨﻴﺶ .ﺣﺎﻻ ﻋﻜﺴﺎش رو ﻧﮕﺎه
ﻛﻦ.
اﻳﻦ آراﻣﺶ و ﻧﻈﻢ ﻫﻠﻨﺪﻳﻬﺎ ،ﺑﺎ ﻫﻤﺔ آﺷﻮب زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺘﺸﺎن ﮔﺎه ﻣﻦ را دﭼﺎر
ﺣﻴﺮت ﻣﻲﻛﺮد .ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﻲرﺳﻴﺪ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺸﺎن ﻗﻔﺴﻪﺑﻨﺪي ﺷﺪه اﺳﺖ .ﻫﺮﭼﻴﺰي
در وﺟﻮد ﻣﺎرك ﺟﺎي ﺧﻮدش ﺑﻮد .ﻓﻜﺮ ﻛﺮدﻧﺶ ﺑﻪ ژاﻧﺖ ،ﺑﻪ دﻳﻜﻲ و ﻧﻴﺎزش ﺑﻪ
دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ ،ﻫﺮﻛﺪام در ﻗﻔﺴﺔ ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺤﻔﻮظ ﺑﻮد .در ﻓﺎﺻﻠﻪاي ﻛﻪ
ﻋﻜﺴﻬﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم و ﻣﺎرك ﻣﻲرﻓﺖ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ و ﻣﻲآﻣﺪ ،ﻣﺎﺟﺮاي ﺑﺮﺧﻮردم
را ﺑﺎ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﭘﺎﺋﻴﻨﻲ ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم .ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻋﺎدت ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪﻳﻬﺎ
اﻧﮕﺸﺘﺶ را زد ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲاش:
ـ اﻳﻨﺠﺎش درﺳﺖ ﻛﺎر ﻧﻤﻲﻛﻨﻪ .ﻣﺸﻨﮕﻪ ﻃﺮف .ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺸﻨﮕﻪ.
ـ ﻃﺮف ﺗﻮ ﻫﻢ اوﻣﺪه؟
ـ ﺧﻴﻠﻲ .ﻣﻨﻢ آﺧﺮش ﻳﻪ روز ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺣﻮﺻﻠﻪم از دﺳﺘﺶ ﺳﺮ ﻣﻲره.
123
ﻣﻦ ﭼﻮن از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﭘﺎرﻳﺲ دﻟﻢ ﻛﻤﻲ ﺑﺎد ﺧﻮرده ﺑﻮد دﻳﮕﺮ ﻣﺜﻞ او ﻓﻜﺮ
ﻧﻤﻲﻛﺮدم .ﺗﻮي ﻓﻜﺮ ﺑﻮدم اﮔﺮ دﻳﺪﻣﺶ دﻟﺨﻮري آن روز را ﻳﻚ ﺟﻮري از دﻟﺶ در
ﺑﻴﺎورم.
ـ زﻳﺎد ﺳﺨﺖ ﻧﮕﻴﺮ ﻣﺎرك .ﻣﻨﻢ از ﻛﺎري ﻛﻪ ﺑﺎ او ﻛﺮدم ﭘﺸﻴﻤﻮن ﺷﺪم.
زود ﻧﻈﺮش ﺑﺮﮔﺸﺖ :ﺗﻮ راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻲ!
آﻟﺒﻮم ﭘﺮ از ﻋﻜﺴﻬﺎي ﺟﻮاﻧﻲ ﺗﺎ ﭘﻴﺮي دﻳﻜﻲ ﺑﻮد .ﭼﻨﺪﺗﺎي اوﻟﺶ ﺗﻮي ﺑﻐﻞ
زﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ .ﺣﺪس زدم ژاﻧﺖ ﺑﺎﺷﺪ .زن ﭼﻬﺮة آراﻣﻲ داﺷﺖ .ﻣﻮﻫﺎش
ﻓﺮﻓﺮي و ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻮد.
ـ ژاﻧﺘﻪ؟
ـ آره .ﻋﻜﺴﺎي اوﻟﺸﻪ .ﻫﻨﻮز ﻣﺮﻳﺾ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد.
ﺻﻔﺤﺎت ﺑﻌﺪ ،در ﭼﻨﺪ ﻋﻜﺲ ﺳﻪ ﺗﺎﺋﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ .ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ روي
ﻧﻴﻤﻜﺖ و دﻳﻜﻲ ﻫﻢ ﺑﻐﻠﺸﺎن ﺑﻮد .در ﻳﻜﻲﺷﺎن ،دﻳﻜﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد وﺳﻂ ،و داﺷﺖ
ﺑﻪ دورﺑﻴﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد .دﻫﺎﻧﺶ ﺑﺎز ﺑﻮد و زﺑﺎﻧﺶ از ﻟﻪﻟﻪ زدن ﺗﻮي ﮔﺮﻣﺎ ﺑﻴﺮون
زده ﺑﻮد
ـ اﻳﻦ ﻋﻜﺲ رو ﻳﻪ ﭘﺴﺮِ آﻓﺮﻳﻘﺎﺋﻲ از ﻣﺎ ﮔﺮﻓﺖ .داﺷﺖ از ﺟﻠﻮﻣﺎن رد ﻣﻲﺷﺪ،
ژاﻧﺖ دورﺑﻴﻦ رو داد دﺳﺘﺶ و ازش ﺧﻮاﻫﺶ ﻛﺮد از ﻣﺎ ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮه.
ـ ﻣﺎل ﭼﻪ ﺳﺎﻟﻴﻪ؟
ـ .1985
ﺑﻌﺪ دﺳﺘﺶ را ﻛﺸﻴﺪ روي ﻋﻜﺲ ژاﻧﺖ :ژاﻧﺖ ﺗﺎزه از ﺳﻠﻤﺎﻧﻲ اوﻣﺪه ﺑﻮد.
ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ؟ ﮔﻮﺷﺶ ﻛﺎﻣﻞ ﺗﻮ ﻋﻜﺲ ﭘﻴﺪاﺳﺖ.
در ﻋﻜﺲ ﻧﻴﻤﺮخ ژاﻧﺖ ﭘﻴﺪا ﺑﻮد .ﭼﺮﺧﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﻳﻜﻲ و ﭼﻴﺰي را از
ﻻي ﭘﺸﻤﻬﺎي روي ﺳﺮش ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ .ﻣﺎرك ﺑﺎ ﺳﺮ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﻴﮕﺎر ﺑﻪ
دﺳﺖ ﺗﻮي ﻓﻜﺮ ﺑﻮد.
ـ ﺧﻴﻠﻲ ژاﻧﺖ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻲ؟
ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ .ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺻﺪاي ﺳﻮت ﻛﺘﺮي از ﺗﻮي
آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻧﮕﺬاﺷﺖ .از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ .ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﻴﻮان ﭼﺎي ﺗﺎزه ﺑﺮﮔﺸﺖ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ
ﺑﺮا ﺧﻮدم ﻗﻬﻮه درﺳﺖ ﻛﺮدم.
ـ ﭼﺮا ﻧﮕﻔﺘﻲ؟ﻣﻨﻢ ﻫﻤﻮﻧﻮ ﻣﻲﺧﻮردم.
ـ وﻟﻲ ﺗﻮ ﭼﺎي ﺧﻮاﺳﺘﻲ .درﺳﺘﻪ؟
124
ﻓﻬﻤﻴﺪم از آن ﺗﻌﺎرﻓﺎت اﻟﻜﻲ ﻛﺮده ﺑﻮدم .ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﺔ ﻗﺒﻮل ﺳﺮي ﺗﻜﺎن دادم ﻛﻪ
ﺑﻴﺸﺘﺮ ﮔﻴﺠﺶ ﻧﻜﻨﻢ.
ﻣﺎرك دوﺑﺎره رﻓﺖ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ،ﻗﻬﻮهاي ﺑﺮاي ﺧﻮدش رﻳﺨﺖ و آﻣﺪ ﻧﺸﺴﺖ.
ـ آره .ﻣﻦ ژاﻧﺖ رو ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ .اﻣﺎ اون ﻣﻨﻮ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ.
ﺟﺎ ﺧﻮردم .اﺻﻼً آﻣﺎدﮔﻲ اﻳﻦ ﺣﺮف را ﻧﺪاﺷﺘﻢ .ﻓﻬﻤﻴﺪ.
در ﺳﻜﻮت ،ﭼﺎي و ﻗﻬﻮهﻣﺎن را ﺧﻮردﻳﻢ .در آن ﻣﺪت از ﻧﮕﺎه ﻛﺮدن ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ
ﺑﻪ او ﻛﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺮا ﻣﻲﭘﺎﺋﻴﺪ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻣﻲﻛﺮدم .ﭼﻴﺰي در ﺻﻮرﺗﺶ
ﻣﺮا ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﺧﻮدم ﭘﺮﺗﺎب ﻛﺮده ﺑﻮد .ﻳﺎد ﺣﺮﻓﺶ در دو ﻣﺎه ﭘﻴﺶ اﻓﺘﺎده
ﺑﻮدم.
ـ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻨﻲ ﺳﻠﻴﻢ .ﺗﻮ اﻳﻨﻮ ﻣﻲدوﻧﺴﺘﻲ؟
وﻗﺘﻲ آﺧﺮﻳﻦ ﺟﺮﻋﺔ ﭼﺎﻳﻢ را ﻧﻮﺷﻴﺪم ،ﮔﻔﺘﻢ:
ـ ﻣﻦ آﻣﺎدهام ﺑﺮاي ﻛﻨﻴﺎك ﺧﻮردن.
ـ ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ؟
ـ آره.
ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻛﻨﻴﺎك و ﻳﺎ ﻫﺮ ﻧﻮﺷﺎﺑﺔ اﻟﻜﻠﻲ دﻳﮕﺮي ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ آن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻣﺼﺎف
ﺗﺮدﻳﺪﻫﺎ و ﭘﺮﺳﺸﻬﺎﺋﻲ ﺑﺮوم ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎ و ﻣﻜﺜﻬﺎي ﻣﺎرك ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺮف زدن در
رﮔﻬﺎﻳﻢ ﺟﺎري ﻛﺮده ﺑﻮد .از ﺟﺎ ﭘﺎ ﺷﺪ .ﺑﺎ ﭼﺸﻢ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻛﺮدم ﺗﺎ رﻓﺖ ﺗﻮي
آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ .از ﺻﺪاي ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن در ﻗﻔﺴﻪﻫﺎ و ﺑﻌﺪ ﺧﺶ ﺧﺶ ﻛﺎﻏﺬ ﻳﺎ
ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻣﺜﻞ آن ،ﻓﻬﻤﻴﺪم دارد ﻣﺨﻠﻔﺎت ﻧﻮﺷﻴﺪن را ﺟﻔﺖ و ﺟﻮر ﻣﻲﻛﻨﺪ .ﺳﺮ
ﺧﻮدم را ﮔﺮم ﻛﺮدم ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدن ﺑﻪ آﻟﺒﻮم ﻋﻜﺲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﺎ ﺗﻬﺶ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم.
ﻋﻜﺴﻬﺎي آﺧﺮ دﻳﻜﻲ ﺑﺮاﻳﻢ دﻳﮕﺮ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد .ﻳﺎ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد روي ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺒﻠﻲ ﻛﻪ
روﻳﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ،ﻳﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺧﻮابآﻟﻮد و ﮔﺎه ﭘﻨﻬﺎن زﻳﺮ ﭘﺸﻤﻬﺎي ﺳﺮش،
دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ﭘﺎي ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ ﺻﻨﺪﻟﻴﻬﺎي ﺳﻴﺎه رﻧﮓ.
ﻣﺎرك داﺷﺖ ﺷﻴﺸﺔ ﻛﻨﻴﺎك و ﻟﻴﻮاﻧﻬﺎ را ﻣﻲآورد ﻛﻪ در ﺑﺎﻟﻜﻦ و ﭘﻨﺠﺮة ﺑﺰرگ
ﻛﺸﻮﺋﻲ و ﺷﻴﺸﻪاي اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ ،از ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ و ﺗﻨﺪ ﺑﺎد ﮔﺮوﻣﺒﻲ ﺑﻪ ﺻﺪا
درآﻣﺪ .ﻳﻜﻲ از ﺻﻨﺪﻟﻴﻬﺎي ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻣﺤﻜﻢ ﺧﻮرده ﺑﻮد ﺑﻪ در .ﻣﺎرك
ﭼﻴﺰﻫﺎي ﺗﻮي دﺳﺘﺶ را ﮔﺬاﺷﺖ روي ﻣﻴﺰ .دوﻳﺪﻳﻢ ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه .ﺑﺎد ﭼﺎرﭘﺎﻳﺔ
ﻛﻮﭼﻚ و ﭘﻼﺳﺘﻴﻚ دﻳﮕﺮي را ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺎزي ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﻮا ﺑﺮد و از روي ﻧﺮدة
ﺑﺎﻟﻜﻦ ﭘﺮﺗﺎب ﻛﺮد ﭘﺎﺋﻴﻦ .ﻣﻦ ﻳﺎد ﭘﻴﺮﻣﺮد ﭘﺎﺋﻴﻨﻲ اﻓﺘﺎدم .ﻣﺎرك رﻓﺖ ﺑﻪ زور در
125
ﺑﺎﻟﻜﻦ را ﺑﺎز ﻛﺮد .ﺑﺎد ﻫﻮره ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺗﻮ .ﻣﺎرك ﭘﺎﻳﺔ ﺻﻨﺪﻟﻲ واژﮔﻮن را
ﮔﺮﻓﺖ و ﻛﺸﻴﺪ ﺗﻮ.
ـ ﺧﻮب ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ .ﻧﻤﻲدوﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﻨﺪﻳﻪ وﮔﺮﻧﻪ اﻳﻨﺎرو ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺔ ﻣﻴﺰ
ﻣﻲﺑﺴﺘﻢ.
زﻧﻲ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن ،ﺑﺎ ﺳﮓ ﻛﻮﭼﻜﻲ در ﺑﻐﻞ ،ﺑﺮاي ﮔﺮﻳﺰ از ﺑﺎد دور ﺧﻮدش
ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ .درﺧﺘﻬﺎي ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ او ﺑﺎ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﻟﺨﺘﺸﺎن ،ﺧﻢ و راﺳﺖ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ.
ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ ﺳﺮ ﺟﺎﻣﺎن .ﻣﺎرك ﻟﻴﻮاﻧﻬﺎﻣﺎن را ﭘﺮ ﻛﺮد .وﻗﺘﻲ ﻳﻜﻲ دو ﻟﻴﻮان ﻧﻮﺷﻴﺪﻳﻢ،
ﻣﺎرك رﻓﺖ ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪاش را آورد .از ﭘﻴﺶ ﺣﺪﺳﺶ را ﻣﻲزدم .وﻗﺘﻲ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او
از ﭘﻠﻪﻫﺎي ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﺎﻻ ﻣﻲآﻣﺪم ،اﺣﺴﺎس ﻣﻠﻮاﻧﻲ را داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﺎﺧﺪاي ﻛﺸﺘﻲ
دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ در ﺧﻦ ﻛﺸﺘﻲ ﻣﺨﻔﻲ ﻛﺮده اﺳﺖ
ﻧﺸﺎﻧﺶ دﻫﺪ.
ـ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ اﻳﻦ را ﺑﻪ ﻫﻴﭽﻜﺪوم از ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎم ﻧﺸﻮن ﻧﺪادم .ﺗﻮ ﺑﺮام ﻓﺮق داري.
ﺑﻌﺪ در ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪ را ﮔﺸﻮد و ﺳﻪ دﻓﺘﺮﭼﻪ ﺑﺎ ﺟﻠﺪﻫﺎي ﻗﻬﻮهاي ﺑﻴﺮون آورد و
ﮔﺬاﺷﺘﺸﺎن روي ﻣﻴﺰ.
ـ اﻳﻨﺎ دﻓﺘﺮﻫﺎي ﻳﺎدداﺷﺖ ژاﻧﺘﻪ .اوﻧﺎرو ﺑﻌﺪ از ﻣﺮﮔﺶ ﺧﻮﻧﺪم.
ﻣﺎرك ﻛﺎﻣﻼً آرام ﺑﻮد .ﺑﺎد ﻫﻨﻮز در ﺑﻴﺮون ﻫﻮره ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪ ﺑﻪ در و
ﭘﻨﺠﺮه.
ـ از ﺗﻮ ﻳﺎدداﺷﺘﻬﺎش اون ﻣﻮﺿﻮع رو ﻓﻬﻤﻴﺪي؟
ـ آره.
ﺑﺎد ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ در و ﭘﻨﺠﺮه ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪ.
ﻳﻜﻲ از دﻓﺘﺮﭼﻪﻫﺎ را از ﺟﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻻي آن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎز ﻛﺮد:
ـ اﻳﻦ اوﻟﻴﻦ ﻳﺎدداﺷﺘﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ آﻧﺮا ﺧﻮﻧﺪم ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﻣﺜﻞ آدﻣﺎي
دﻳﻮوﻧﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاب و ﺑﻴﺪاري ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺣﺮف ﻣﻲزدم .ﻫﻴﭻ ﻓﻜﺮﺷﻮ ﻧﻤﻲﻛﺮدم .اﮔﻪ
ﺧﻄﺸﻮ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﺑﺎورم ﻧﻤﻲﺷﺪ ﻣﺎل اون ﺑﺎﺷﻪ.
ـ ﭼﺮا؟
ـ ژاﻧﺖ اﻳﻨﻘﺪ ﺗﻮدار ﻧﺒﻮد .ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﻣﻲزد .اﻣﺎ...
آﺳﻤﺎن ﻏﺮﻧﺒﻪاي ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﺗﻜﺎﻧﻤﺎن داد .ﭼﻨﺪ ﺟﺎ ﺑﺮق زد ﺑﻌﺪ ﺑﺎران ﺗﻨﺪي
ﺷﺮوع ﺷﺪ ﻛﻪ ﻗﻄﺮهﻫﺎي درﺷﺘﺶ ﻣﻲﺧﻮرد ﺑﻪ ﺷﻴﺸﺔ ﭘﻨﺠﺮه.
ﻣﺎرك ﺑﺎ ﺳﺮ ﭘﺎﺋﻴﻦ روي دﻓﺘﺮﭼﻪ ﮔﻔﺖ :ﺣﺮف "ﻣﻴﻢ" ،ﺣﺮف اول اﺳﻢ ﻣﻨﻪ و
ﺣﺮف "دال" اﺷﺎره ﺑﻪ اﺳﻢ ﻛﺴﻴﻪ ﻛﻪ ژاﻧﺖ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد.
126
ـ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺗﻢ دﻓﺘﺮا رو ﻧﺸﻮن دادي؟
ـ آره .ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ .ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲدوﻧﺴﺖ .اﻣﺎ ﺧﻮدش ﻧﺨﻮاﺳﺖ اوﻧﺎ رو ﺑﺨﻮﻧﻪ.
ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم .ﻣﺎرك اوﻟﻴﻦ ﻳﺎدداﺷﺖ را ﺧﻮاﻧﺪ .ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮد آرام ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﺗﺎ
ﻣﻦ ﻛﻠﻤﻪاي را از دﺳﺖ ﻧﺪﻫﻢ .ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﺮﺧﻲ ﻛﻠﻤﺎت را ﻛﻪ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ
ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﻌﻨﺎ ﻣﻲﻛﺮد .ﺻﺪاي ﺑﺎد ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺖ و ﺣﻮاﺳﻢ را ﭘﺮت ﻣﻲﻛﺮد .ﺗﺎرﻳﺦ
ﻳﺎدداﺷﺘﻲﻛﻪ داﺷﺖ ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ ﺟﻮﻻي 1985ﺑﻮد .ژاﻧﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﻬﻠﻮ
"ﻣﻴﻢ" دراز ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ اﻣﺎ ﻣﺪام ﺑﻪ "دال" ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد .روز ﻗﺒﻞ از آن ﺑﺎ "دال" ﺑﻪ
رﺳﺘﻮراﻧﻲ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ" .دا"ل ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﮔﺮﻣﻲ داﺷﺖ .ﺑﺎ ﻫﻢ درﺑﺎرة ﺷﻜﺴﭙﻴﺮ ﺣﺮف
زده ﺑﻮدﻧﺪ" .دال" ﻋﺎﺷﻖ ﻛﺎرﻫﺎي ﺷﻜﺴﭙﻴﺮ ﺑﻮد" .ﻣﻴﻢ" در ﻳﺎدداﺷﺖ او ﻣﺮد
ﺳﺎﻛﺖ و آراﻣﻲ ﺑﻮد:
ـ در ﻛﻨﺎر او ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ .ﻏﺬا ﺑﺨﻮرم .ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻢ .اﻣﺎ آن ﺷﻮر و ﮔﺮﻣﺎ را ﻛﻪ
در ﻛﻨﺎر "دال" اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﻨﻢ ،ﺑﺎ او ﻧﺪارم" .ﻣﻴﻢ" آرام اﺳﺖ .آراﻣﺶ او و
اﺗﻜﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ دارد ﻣﺮا ﻣﻲﺗﺮﺳﺎﻧﺪ .اﻣﺮوز ﻋﺼﺮ وﻗﺘﻲ از ﻛﺎر ﺑﺮﮔﺸﺖ ،ﺑﺎ ﻫﻢ در
ﭘﺎرك ﻗﺪم زدﻳﻢ .ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ دﻳﻜﻲ را ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﺑﺒﺮم ﺑﻴﺮون .وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻢ
ﻛﻔﺸﻬﺎﻳﻢ را ﻣﻲﭘﻮﺷﻴﺪم "ﻣﻴﻢ" ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﻴﻮﺳﺖ .ﮔﻔﺖ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻨﻬﺎ در ﺧﺎﻧﻪ
ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ" .وﻳﻠﻲ" ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻮد .ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺪم زدﻳﻢ .اﻣﺎ ﻣﻦ ﺣﻮاﺳﻢ ﺟﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﻮد.
دﻟﻢ ﺑﺮاي "ﻣﻴﻢ" ﻣﻲﺳﻮزد .ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم و ﺑﺎ او ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ" .دال" ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ
از او ﺟﺪا ﺷﻮم .اﻣﺎ ﭼﻄﻮر؟
در ﺻﻔﺤﺔ ﻣﻘﺎﺑﻞ آن ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻫﻤﺎﻧﺮوز ﺑﺎز ﻳﻚ ﻳﺎدداﺷﺖ دﻳﮕﺮ ﺑﻮد .ﻧﻮﺷﺘﻪ
ﺑﻮد :ﻧﺼﻒ ﺷﺐ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ "دال" زﻧﮓ زده ﺑﻮد ".ﻣﻴﻢ" در اﺗﺎق
ﺧﻮاب ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد" .ﻫﻖ ﻫﻖ ﺗﻮي ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺮاﻳﺶ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدم"" .دال" ﺧﻴﻠﻲ ﺳﻌﻲ
ﻛﺮد آراﻣﻢ ﻛﻨﺪ .ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ .ﻗﺮار ﺷﺪ ﻓﺮدا ﻧﺎﻫﺎر را ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﻮرﻳﻢ .ﺑﻌﺪ از ﺗﻠﻔﻦ زدن
ﺑﻪ او ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪم.
ﻣﺎرك ﺑﻌﺪ از ﺧﻮاﻧﺪن اﻳﻦ دو ﻳﺎدداﺷﺖ دﻓﺘﺮﭼﻪ را روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ .ﺳﺮش
ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﻮد ﻟﻴﻮان ﻛﻨﻴﺎﻛﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ .ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮد .ﻣﺎل ﻫﺮ دوﻣﺎن ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮد.
ﻟﻴﻮاﻧﺶ را ﺗﻮي دﺳﺖ ﮔﺮداﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﮔﺬاﺷﺖ زﻣﻴﻦ .و ﻧﻔﺴﻲ ﻛﺸﻴﺪ.
ـ ﻳﻪ روز ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﻜﺎرام ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻣﺎرك ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﻣﻦ آدم ﺑﺪي ﻫﺴﺘﻢ؟
ﻣﻨﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ .ﮔﻔﺖ زﻧﻢ ﻣﻲﺧﻮاد از ﻣﻦ ﺟﺪا ﺑﺸﻪ .ﻣﻌﺘﻘﺪه ﻣﻦ ﺑﻪ درد او
ﻧﻤﻲﺧﻮرم .ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮب ﺗﻮ ﺑﻬﺶ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻲ .ﮔﻔﺖ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ،ﺗﻮ ﺗﻌﻄﻴﻼت ﻛﻲ
ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺟﺎ را ﺑﺮاي ﭼﺎدر زدن اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻲﻛﻨﻪ؟ ﮔﻔﺖ ﺗﻮ .ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﺟﺎدهﻫﺎي
127
ﺷﻠﻮغ ﻛﻲ ﺧﻮب راﻧﻨﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻪ؟ ﮔﻔﺖ ﺗﻮ .ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮب ﭼﺮا ﻣﻲﮔﻲ ﻣﻦ ﺑﻪ درد
ﺗﻮ ﻧﻤﻲﺧﻮرم ،وﻗﺘﻲ ﺗﻤﻮم ﻋﺸﻖ ﺗﻮ اﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﻮن ﺑﺮﺳﻪ و ﺑﺮا ﺗﻌﻄﻴﻼت ﺟﺎﺋﻲ
ﺑﺮي؟
ﺧﻨﺪﻳﺪم :زﻧﺶ ﭼﻪ ﺟﻮاﺑﻲ داد؟
ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ .ﺣﺘﻤﺎً ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲرم ﺑﻪ ﻳﻪ راﻧﻨﺪة اﺗﻮﺑﻮس ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ
ﻫﻢ از ﺗﻮ ﺟﻠﻮ ﺑﺰﻧﻪ ﻫﻢ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﻪ از ﺗﻮ آﻳﻨﻪ ﻣﻨﻮ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻪ.
و ﺗﻠﺦ و ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﻳﺪ:
ـ ﺑﻌﺪ از ﺧﻮﻧﺪن ﻳﺎدداﺷﺘﻬﺎي ژاﻧﺖ ،ﮔﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻳﺎد اﻳﻦ داﺳﺘﺎن ﻣﻲاﻓﺘﻢ ﺧﻴﺎل
ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﻣﻨﻢ اﻳﻦ داﺳﺘﺎن ﻣﻲﺧﻮره.
اﮔﺮ ﻫﻔﺖ ﻳﺎ ﻫﺸﺖ ﻣﺎه ﭘﻴﺶ ﺑﻮد ﺑﻲاﻋﺘﻨﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ﻣﺎرك
ﺑﺸﺎش ﺑﻪ ﻋﺸﻖ .ﺑﺸﺎش ﺑﻪ اﻳﻦ داﺳﺘﺎﻧﻬﺎ .ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎز ﻛﻨﻴﺎك ﺑﻴﺎورد .و ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ
زﺑﺎن اﻟﻜﻦ ﻫﻠﻨﺪيام از ﺧﻴﺎم ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪم و از زودﮔﺬري ﻋﻤﺮ ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ و از
ﻓﺎﺻﻠﺔ ﻛﻮﺗﺎه زﻣﺎن ﺑﻴﻦ ﺳﺘﺎرهﻫﺎ و ﺻﻠﻴﺒﻬﺎ ﻛﻪ آن ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﮔﻮرﻫﺎ
دﻳﺪه ﺑﻮدﻳﻢ ،ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﭘﻴﺶ .و ﺑﻌﺪ ،ﭘﺲ ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻛﻪ ﺧﻮﺷﺒﺎﺷﻲ .و ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ
ﻫﻤﻪ را ﺑﺴﭙﺎرد ﺑﻪ ﺑﺎد .اﻣﺎ وﻗﺘﻲ از ﭘﻨﺠﺮه ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﻪ ﺑﻴﺮون و درﺧﺘﻬﺎﻳﻢ را
ﻧﻤﻲدﻳﺪم ﻛﻪ آﻧﻬﻤﻪ دوﺳﺘﺸﺎن داﺷﺘﻢ ،وﻗﺘﻲ ﺻﺪاي ﺑﺎل زدن اﺑﺮﻳﺸﻤﻲ ﭘﺎﭘﺮي را
از دﺳﺖ داده ﺑﻮدم و ﻏﻤﮕﻴﻨﺶ ﺑﻮدم ﭼﻄﻮر ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ .از دل ﻧﻤﻲآﻣﺪ و ﻳﻜﺠﻮر
ﭼﺴﻲ آﻣﺪن اﻟﻜﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ.
ﻣﺎرك از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ،ﺑﺮاي ﻛﺎري رﻓﺖ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ .آﻟﺒﻮم روي ﻣﻴﺰ را
دوﺑﺎره ﺑﺎز ﻛﺮدم .رﻓﺘﻢ ﺳﺮاغ ﻫﻤﺎن ﻋﻜﺲ ﺳﻪ ﺗﺎﺋﻲﺷﺎن روي ﻧﻴﻤﻜﺖ ﭘﺎرك.
ﻋﻠﻔﻬﺎي ﺧﻮدرو و ﮔﻴﺎﻫﺎن وﺣﺸﻲ دور و ﺑﺮ ﻧﻴﻤﻜﺖ ﻗﺪ ﻛﺸﻴﺪه ،ﺳﺒﺰي ﻣﻲزدﻧﺪ.
ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎن روزي ﺑﻮدﻛﻪ ژاﻧﺖ در ﻳﺎدداﺷﺘﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﭘﺎرك رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ،
ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ روزي دﻳﮕﺮ .ﺗﻮي ﻋﻜﺲ ﺟﻔﺘﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ روي ﻧﻴﻤﻜﺘﻲ ﻗﻬﻮهاي ،ﺑﺎ
ﻓﺎﺻﻠﻪ از ﻫﻢ و ﺳﮓ وﺳﻄﺸﺎن ،رو ﺑﻪ دورﺑﻴﻦ ،ﻛﻪ دﺳﺘﻲ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺳﺮش را ﻧﻮازش
ﻣﻲﻛﺮد .ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺳﺮﻫﺎي ژاﻧﺖ و ﻣﺎرك ﻛﻪ دور ﺑﻮد از ﻧﻮازش اﻧﮕﺸﺘﺎن
ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ،و ﻫﺮدو در ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮد .و ﺑﻴﺨﺒﺮ از ﻫﻢ .اﻧﮕﺎر ﺧﻴﻠﻲ ﭘﻴﺸﺘﺮ ژاﻧﺖ ﺑﻪ او
اﻋﺘﺮاف ﻛﺮده ﺑﻮد .ﻣﮕﺮ آدﻣﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻠﻤﺎت ﻓﻘﻴﺮ را ﺑﺮاي ﺑﻴﺎن ﺣﺮﻓﺶ دارد؟
داﺷﺘﻢ در ﻋﻜﺲ روﺑﺮوﻳﻢ ﻣﻬﺮي را ﻣﻲدﻳﺪم ،ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﺧﻮدم را و ﺷﻜﺎﻓﻬﺎ و
ﻓﺎﺻﻠﻪﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﻨﻤﺎن ﺑﻮد .ﻓﺎﺻﻠﻪﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ روز ﺑﻪ روز زﻳﺎدﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪ .و ﻣﻦ
128
ﻧﻤﻲدﻳﺪم .ﻧﻤﻲدﻳﺪﻣﺸﺎن .ﻓﻘﻂ ﺑﻠﺪ ﺑﻮدم ﺑﺪوم .اﻳﻨﺠﺎ ،آﻧﺠﺎ ،در ﻫﺮﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺻﺪاﻳﻢ
ﻣﻲزدﻧﺪ ﺑﺮاي دوﻳﺪن و ﺑﻌﺪ دور ﺷﺪن از او ،از ﺧﻮدم.
در ﻓﻜﺮ ﻓﺮو رﻓﺘﻨﻢ را وﻗﺘﻲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ ﻳﻜﺒﺎره ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدم و دﻳﺪم
ﺻﻨﺪوﻗﭽﺔ ﺑﺎز ﻫﻨﻮز روي ﻣﻴﺰ اﺳﺖ و ﺑﺎد ﻫﻨﻮز ﻣﻲﺗﻮﻓﺪ و ﻣﺎرك ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ روﺑﺮوﻳﻢ
ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﺎ ﺳﺮ ﭘﺎﺋﻴﻦ و دارد ﺑﻴﺼﺪا ﺑﺎ ﻟﻴﻮان ﭘﺮش ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﻨﺪ .از ذﻫﻨﻢ
ﮔﺬﺷﺖ او ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﻣﺸﻨﮓ ﺑﺎزﻳﻬﺎي ﻓﻠﺴﻔﻲاش ،ﻫﻨﻮز ﻳﻚ ﻗﺪم از ﻣﻦ ﺟﻠﻮﺗﺮ اﺳﺖ.
ﻟﻴﻮاﻧﻢ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و آرام ﮔﻔﺘﻢ:
ـ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ راﻧﻨﺪة اﺗﻮﺑﻮس!
ﺧﻨﺪﻳﺪ :ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ راﻧﻨﺪة اﺗﻮﺑﻮس.
ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و دﻓﺘﺮﭼﻪﻫﺎ را از روي ﻣﻴﺰ ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺷﻜﻞ
ﺳﺎﺑﻖ ﺗﻮي ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪ ﭼﻴﺪ و ﺑﺮد ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﺶ و ﺑﺮﮔﺸﺖ.
وﻗﺘﻲ از ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎرك ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﻴﺮون دﻳﺮ وﻗﺖ ﺷﺐ ﺑﻮد .ﺑﺎد ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد.
ﻛﻠﻴﺪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و در ﺧﺎﻧﻪام را ﮔﺸﻮدم .ﭼﺮاغ را روﺷﻦ ﻛﺮدم .ﺗﻠﻮﺗﻠﻮﺧﻮران رﻓﺘﻢ ﺗﺎ
دم ﭘﻨﺠﺮه .ﺑﺎد دو ﮔﻠﺪان ﺷﻤﻌﺪاﻧﻲ ﺧﺸﻚ ﺷﺪه را ﭘﺮﺗﺎب ﻛﺮده ﺑﻮد ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﻳﻜﻲ
از ﺟﺎ ﮔﻠﺪاﻧﻴﻬﺎي ﺑﺰرگ ،ﻛﺞ ﺷﺪه ﺑﻪ ﻧﺮده آوﻳﺰان ﺑﻮد و ﻟﻖ ﻣﻲزد .ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻣﻦ و
ﻣﺎرك و ﺑﺎد و ﭼﺎرﭘﺎﻳﺔ ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ و دو ﮔﻠﺪان ﺷﻤﻌﺪاﻧﻲ ﻫﻤﮕﻲ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﭘﺎﺋﻴﻨﻲ
ﻳﻚ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺎﻻ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺪﻫﻜﺎرﻳﻢ .ﻧﺮﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ .ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻧﮕﺎه
ﻛﻨﻢ و ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﺎد ﺑﺎز ﭼﻪ ﺑﻼﺋﻲ ﺳﺮ ﺣﻴﺎط ﭘﻴﺮﻣﺮد آورده اﺳﺖ .ﭼﺮاغ ﺳﺮ درﺧﺎﻧﻪﻫﺎ
روﺷﻦ ﺑﻮد .ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻛﺴﻲ دﻳﺪه ﻧﻤﻲﺷﺪ .اﻳﺴﺘﮕﺎه ﺧﺎﻟﻲ اﺗﻮﺑﻮس را ﻫﺎﻟﺔ ﻧﻮري
از اﻧﺘﻈﺎر روﺷﻦ ﻣﻲﻛﺮد .ﭘﻴﺎده روي روﺑﺮو و ﺣﺎﺷﻴﻪﻫﺎي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﭘﺮ از ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي
ﺷﻜﺴﺘﺔ ﻧﺎزك درﺧﺖ ﺑﻮد .ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﺎز ﺑﻪ اﺷﻴﺎء ﺗﻮي اﺗﺎﻗﻢ ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم.
ﺧﺎﻧﺔ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﻲ و ﻫﻨﻮز ﺑﻴﺪار ﺧﻮدم ﺗﺎزه داﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﻣﻲﮔﻔﺖ .در
ﭘﻴﺎﻣﮕﻴﺮم ﺳﻪ ﭘﻴﺎم ﺑﻮد .ﮔﻮش دادم .ﻳﻜﻴﺶ ﺻﺪاي ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﻮد .از ﻣﻬﺪي ﺷﻨﻴﺪه
ﺑﻮد ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ .ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ ﻣﻄﻠﻌﻲ از ﺷﻌﺮ ﺣﺎﻓﻆ را ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد" :ﻣﻲﺳﻮزم
از ﻓﺮاﻗﺖ روي از ﺟﻔﺎ ﺑﮕﺮدان ".ﺟﻴﻎ ﺷﻴﺪه ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪش ﺷﻨﻴﺪه ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ
ﻣﻲﮔﻔﺖ" :ﻣﻲﺳﻮزﻳﻢ .ﻣﻲﺳﻮزﻳﻢ از ﻓﺮاﻏﺖ ،ﭼﻪ ﻣﻲﺳﻮزم ﺷﺎﻫﺮخﺧﺎن!" ﭘﻴﻐﺎﻣﻬﺎي
ﺑﻌﺪي ﻫﺮدو ﻣﺎل ﻣﻬﺪي ﺑﻮد .در ﻫﺮﻛﺪام ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺷﻲ ﺑﺮاﻳﻢ
دارد و ﺑﺎ اﺻﺮار از ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ دﻳﺮ وﻗﺖ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺷﺪه ﺑﻪ او زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ.
ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ .ﺳﺮم ﮔﻴﺞ ﻣﻲرﻓﺖ.
129
7
130
ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ اﺳﺪي را ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺎس و ﻫﻴﻜﻞ ﻛﻪ آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر دﻳﺪه ﺑﻮدم،
ﻣﺠﺴﻢ ﻛﺮدم ﻛﻪ روﺑﺮوﻳﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ .و ﻣﻦ دارم در ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺧﻄﻮط ﺻﻮرت او و
از ﺣﺮﻛﺎت دﺳﺘﻬﺎش ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪاي ﻣﻲرﺳﻢ ﻛﻪ در ﺳﻠﻮل را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﺑﺎ
ﻫﻤﺴﻠﻮﻟﻲ ﻣﻦ روﺑﺮو ﺷﺪ .ﭼﻪ ﺑﻮد در ﺻﻮرت او ،ﻛﻪ آن وﻗﺖ ،در روﺷﻨﺎﺋﻲ ﻛﻢ
رﻧﮓ ﭼﺮاغ ﻫﻤﻴﺸﻪ روﺷﻦ ﺳﻠﻮل ،ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم؟
ـ ﺑﻪ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮﺧﻢ ﺑﮕﻮ آﻣﺎده ﺑﺎﺷﻦ .راﻫﻲ ﺟﻮر ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﻧﻴﻢ دﺳﺘﻪ
ﺟﻤﻌﻲ ﺑﺮﻳﻢ ﻗﺎﻃﻲﺷﻮن ﺑﺸﻴﻢ.
ـ آﺧﻪ ﭼﻄﻮري؟ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮري ﻛﻪ راﻣﻮن ﻧﻤﻲدن.
ـ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﻗﻠﻌﺔ اﻟﻤﻮت و ﺗﻮ ﻓﺮﻗﺔ اﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻴﻪ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻳﻢ ﺑﺮﻳﻢ .اوﻧﺶ ﺑﺎ ﻣﻦ.
ﺧﻮب ﺗﻮ از دﻳﺸﺐ ﺑﮕﻮ .ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ؟
ـ اييي...
ـ ﭼﻲ ايييي ...ﻋﺸﻖ و ﭘِﺸﻘﻲ ﺗﻮ ﻛﺎر ﺑﻮد؟
ـ ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﻢ دﻟﺖ ﺧﻮﺷﻪ!
ـ ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﭼﻲ ﺑﻮد؟
ـ ﺑﻌﺪاً ﺑﺮات ﻣﻲﮔﻢ .ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ.
ـ ﺑﺎﺷﻪ .ﭘﺲ ﻳﺎدت ﻧﺮه ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ زود زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻲ .ﻧﮕﺮون ﻧﺸﻦ.
ـ ﻧﻪ .ﻫﻤﻴﻦ اﻣﺮوز ﻣﻲزﻧﻢ.
ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ از ﺳﺮ ﻛﺎر زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ آﻧﻬﺎ .ﺷﻴﺪه ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮداﺷﺖ.
ـ ﻧﺮﻓﺘﻲ آﺗﻠﻴﻪ؟
ـ ﻧﻪ .ﺑﺮا ﻳﻜﻲ دو ﻫﻔﺘﻪاي ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻛﺮدن .آﺗﻠﻴﻪﻫﺎ رو ﻣﻲﺧﻮان ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻛﻨﻦ.
ـ ﺧﻮب دﻳﮕﻪ .ﺧﺎﻧﻮم و آﻗﺎ ﺑﺸﻴﻨﻴﻦ ﭘﻬﻠﻮ ﻫﻢ ﺣﺎﻓﻆ ﺑﺨﻮﻧﻴﻦ .راﺳﺘﻲ از اون
ﭘﺴﺮه دﻳﮕﻪ ﺧﺒﺮي ﻧﺸﺪه؟
ـ ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ! ﺧﻴﺎﻟﺖ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ .زﻧﮓ ﻫﻢ دﻳﮕﻪ ﻧﺰد.
ـ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻢ؟
ـ آره ﺑﺎﺑﺎ ﻓﻜﺮﺷﻮ ﻧﻜﻦ دﻳﮕﻪ.
ـ ﺷﺎﻫﺮخ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟
ـ رﻓﺘﻪ ﺧﺮﻳﺪ.
ﻣﻮﺿﻮع ﭘﻴﺪا ﺷﺪن رد ﭘﺎﺋﻲ از اﺳﺪي را ﺑﺮاﻳﺶ ﮔﻔﺘﻢ .ﺟﻴﻐﺶ از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ
درآﻣﺪ.
131
ـ ﭼﻘﺪر ﺟﺎﻟﺐ .ﻣﻦ ﻛﻪ ﺣﺘﻤﺎً ﻣﻴﺎم .اﺻﻼً دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاد ﺑﺮﺧﻮرد اوﻟﺶ رو ﺑﺎ
ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﺒﻴﻨﻢ.
ـ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﻣﻬﺪي ﺧﺒﺮﻣﻮن ﻛﻨﻪ.
ـ ﺑﺮﻳﻢ ﻫﺎ .ﻳﻪ دﻓﻪ اﻟﻜﻲ ﻟﻔﺘﺶ ﻧﺪﻳﻦ ﻫﺎ؟
ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ .آﻧﻘﺪر از ﺧﻴﺎل ﭘﺮدازﻳﻬﺎش ﺑﺮاي آن روز و آن ﻟﺤﻈﻪ
ﺣﺮف زد و از ﺗﺮس آﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﻋﻘﺐ ﺑﻜﺸﻢ و ﻧﺮوم ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ و
ﻫﻲ ﺗﺸﻮﻳﻘﻢ ﻛﺮد ﭘﻲﻛﺎر را ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﮕﻴﺮم ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺮخ ﻫﻢ ﭘﻴﺪاش ﺷﺪ .ﺑﺮاي او ﻫﻢ
ﻳﻚ دور دﻳﮕﺮ ﻣﺎﺟﺮا را ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻌﺪ ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ ﻫﻤﻪ آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﺟﻤﻊ
ﺑﺸﻮﻳﻢ.
ﮔﻮﺷﻲ را ﻛﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﻓﻜﺮ ﺟﻤﺸﻴﺪ .دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻬﺎﻧﻪاي ﭘﻴﺪا
ﻛﻨﻢ و ﺑﺮوم ﺗﻮي اﻳﺴﺘﮕﺎه ﺑﺒﻴﻨﻤﺶ .از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﻣﻮﻗﺘﺎً دﺳﺖ از ﺳﺮ
ﺑﭽﻪﻫﺎ ،ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺷﻴﺪه ،ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم .اوﺗﺮﺧﺖ دوﺑﺎره زﻳﺒﺎ ﺷﺪه
ﺑﻮد .دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ اﻟﻜﻲ ﺗﻮش ﮔﺸﺖ ﺑﺰﻧﻢ .ﻛﺎر ﻛﻪ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺷﺪ ،ﺑﺮاي دﻳﺪن
ﺟﻤﺸﻴﺪ رﻓﺘﻢ دوري ﺗﻮي اﻳﺴﺘﮕﺎه راه آﻫﻦ زدم .ﭘﻴﺪاش ﻧﻜﺮدم .وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻢ
ﻣﺄﻳﻮس ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻢ ﻳﻜﻬﻮ ﻣﻴﺎن ﺳﻴﻞ ﺟﻤﻌﻴﺖ دﻳﺪﻣﺶ .از ﻧﻮع راه رﻓﺘﻨﺶ،
ﺷﻨﺎﺧﺘﻤﺶ .ﻣﻦ اﺻﻼً آدﻣﻲ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻲ ﻧﺒﻮدم ،اﻣﺎ ﺑﺮاي دﻳﺪن او از ﻧﺰدﻳﻚ ،دل
ﺗﻮي دﻟﻢ ﻧﺒﻮد .ﺗﺎ ﺧﻮدم را ﺑﻪ او ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ آﻧﻘﺪر ﺗﻨﻪ ﺧﻮردم و ﺗﻨﻪ زدم و از دﻳﮕﺮان
ﻣﻌﺬرت ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﮔﻤﺶ ﻛﺮدم .ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ دﻳﺪه ﺑﻮدﻣﺶ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم.
ﺑﻴﺨﻮدي ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﺷﺪه ﺑﻮدم .ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ دوﭼﺮﺧﻪام را ﺑﺮداﺷﺘﻢ .دوﺑﺎره ﮔﺸﺘﻲ ﻫﻤﺎن
دور و ﺑﺮﻫﺎ ﺗﻮي ﺷﻬﺮ زدم .دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮﮔﺮدم ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻲ
اﻋﺘﻨﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮﻫﺎ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم .ﮔﺮﭼﻪ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺑﻪ
ﻃﻮر ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﻤﻲﺷﺪم ،اﻣﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﻌﻲام را ﻣﻲﻛﺮدم .آﻧﻮﻗﺖ ﻫﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ.
ﺑﺪﮔﻤﺎﻧﻲام ﺑﻪ ﺳﻬﺮاﺑﻲ و ﻧﮕﺮاﻧﻲام ﺑﺮاي ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه ﺳﺎﻳﻪوار در ﭘﻲام
ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ .اﮔﺮ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﺟﻤﺸﻴﺪ را ﻫﻢ ﻛﻨﺎر ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ دروﻏﻬﺎي ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ
را ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺣﺎﺷﺎ ﻛﻨﻢ .ﻫﻤﻴﻨﻬﺎ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ وﺳﻂ ذﻫﻨﻢ ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و
ﻛﺎر را ﺧﺮاب ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ .ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ آن اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻲ ﻛﻪ آﻧﺮوز از ﺧﻮدش ﻧﺸﺎن
داده ﺑﻮد ،ﻳﻚ ﭘﺎي دﻳﮕﺮ ﻧﮕﺮاﻧﻴﻬﺎﻳﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد .ﺧﻮﺑﻴﻬﺎي اﻳﻦ دﻧﻴﺎ را در ﺑﺮزخ روح
ﻫﻢ ﻛﻪ اﺳﻴﺮ ﺑﺎﺷﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻲ اﻧﻜﺎر ﻛﻨﻲ .وﻗﺘﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺮ زﻳﻦ دوﭼﺮﺧﻪ ،ﺑﻪ ﻃﺮف
ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺎ ﻣﻲزدم ،ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻳﻚ ذره آراﻣﺸﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از دﻳﺪن او از دور ﭘﻴﺪا ﻛﺮده
ﺑﻮدم ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم .و ﺑﻌﺪ ،ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﺷﺪ اﺿﻄﺮاب رﻓﺖ و ﺑﻔﻬﻤﻲ ﻧﻔﻬﻤﻲ
132
ﻣﻴﻞ ﺧﻮاﺑﻴﺪن ﺑﺎ ﻳﻚ زن ﺗﻮي وﺟﻮدم دوﻳﺪ .ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﺣﺲ ﻛﺠﺎي آدم
ﺧﻮدش را ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ وﻗﺖ ﻣﻲزﻧﺪ ﺑﻴﺮون .ﻫﻴﭽﻜﺲ را دور و ﺑﺮم
ﻧﺪاﺷﺘﻢ .ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ اﻫﻞ ﺟﻨﺪهﺑﺎزي ﻧﺒﻮدم .ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﺒﻮدم .ﻫﻤﺎن
اواﺋﻞ ﺟﻮاﻧﻲ وﻗﺘﻲ ﺗﺎزه ﺷﺎﺷﻢ ﻛﻒ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ ﻳﻜﻲ از ﭘﺴﺮداﺋﻴﻬﺎم ﻛﻪ ﺟﻨﺪهﺑﺎز
ﻗﻬﺎري ﺑﻮد ﻳﻜﺒﺎر رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺷﻬﺮ ﻧﻮ .ﻋﻘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد؛ از ﻓﻀﺎش ،از ﺧﻮدم ،از ﺟﻨﺪة
ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﺎ آن ﻣﻮﻫﺎي وزوزﻳﺶ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ دﺳﺖ زده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺑﺪﻧﺶ ﻳﺦ ﻛﺮده ﺑﻮدم.
وﻗﺘﻲ از اﺗﺎﻗﺶ زده ﺑﻮدم ﺑﻴﺮون ،ﻗﻴﺎﻓﻪام ﻋﻴﻦ داﻣﺎدﻫﺎﺋﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻮي ﺣﺠﻠﻪ
ﻣﺮدﻳﺸﺎن ﺟﻢ ﻧﺨﻮرده اﺳﺖ .ﺑﻌﺪ از آن دﻳﮕﺮ ﻧﺮﻓﺘﻢ .اﮔﺮ ﮔﺬرم ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﺑﻪ اﻳﻦﺟﻮر
ﺟﺎﻫﺎ ،ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮاي ﺳﻴﺮ و ﺳﻴﺎﺣﺖ ﺑﻮد .ﺑﻪ ﺧﺼﻮص در ﻫﻠﻨﺪ .از ﻫﺮ ﺟﺎ ،زن و ﻣﺮد،
ﺑﺮاي ﻣﻦ و ﻣﻬﺪي ﻣﻬﻤﺎن ﻣﻲرﺳﻴﺪ ،ﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﻳﻚ دور ﻣﻲﺑﺮدﻳﻤﺸﺎن ﺑﻪ
ﺗﻤﺎﺷﺎي ﺷﻬﺮﻧﻮﻫﺎي اﻳﻨﺠﺎ ﻛﻪ اﺳﻤﺸﺎن "ﺧﺎﻧﻪﻫﺎي ﻗﺮﻣﺰ" ﺑﻮد .ﺟﺎﻫﺎﺋﻲ ﺑﻮد ﺷﻠﻮغ و
ﭘﺮ رﻓﺖ و آﻣﺪ .اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻫﻢ اﻫﻞ دود و دم ﺑﻮد ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﻮي ﻛﺎﻓﻪﻫﺎي
ﭘﻴﺮاﻣﻮﻧﺶ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ و ﺣﺸﻴﺸﻲ دود ﻛﻨﺪ و ﻋﻠﻒ ﺷﺎدﻳﺒﺨﺶ ﺑﻜﺸﺪ .ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻦ
ﻓﻜﺮﻫﺎي ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺗﻦ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮم رﺳﻴﺪ ﺑﺮوم ﻳﻚ ﻓﻴﻠﻢ ﺧﻮب وﻳﺪﺋﻮ ﺑﮕﻴﺮم
و ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺮ ﺧﻮدم را ﺑﺎ آن ﮔﺮم ﻛﻨﻢ .از ﻓﻴﻠﻤﻬﺎي اﻟﻜﻲ ،زﻳﺎد ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﻲآﻣﺪ.
ﺳﻪ ﭼﻬﺎرﺗﺎ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﺔ زن ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻢ ﺑﺎزﻳﺸﺎن را دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ و ﻫﻢ ﺗﻦ و
ﺑﺪﻧﺸﺎن را .ﻳﻚ ﻣﻐﺎزة ﻛﺮاﻳﺔ ﻓﻴﻠﻢ وﻳﺪﺋﻮ ﺑﻮد ﺑﻐﻞ ﻣﺤﻞ ﻛﺎرم ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻓﻴﻠﻤﻬﺎي
ﺧﻮب روز و ﻗﺪﻳﻤﻲ را داﺷﺖ .رﻓﺘﻢ ﺗﻮ زﻳﺮ زﻣﻴﻨﺶ ﻛﻪ ﺟﺎي ﻓﻴﻠﻤﻬﺎي ﻛﻼﺳﻴﻚ
ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺑﻮد .ﻫﻤﺎن دم دﺳﺖ ﭼﺸﻤﻢ ﺧﻮرد ﺑﻪ ﻓﻴﻠﻤﻲ از ﻳﻚ ﻛﺎرﮔﺮدان اﻳﺘﺎﻟﻴﺎﺋﻲ.
وﻗﺎﻳﻊ ﻓﻴﻠﻢ ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ ﺷﻮرش ﮔﺎرﻳﺒﺎﻟﺪي در اﻳﺘﺎﻟﻴﺎ .ﻛﻠﻮدﻳﺎ ﻛﺎردﻳﻨﺎﻟﻪ ﺗﻮش
ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﺮد .ﻋﻜﺲ ﻧﺎزي از او ﺑﺎ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ ،روي ﺟﻠﺪ ﺑﻮد ﻫﻤﺮاه دو
ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﺔ ﻣﺮد .از ﺑﺎزي ﻫﻤﻪﺷﺎن ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻲآﻣﺪ .ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺑﺮت ﻻﻧﻜﺴﺘﺮ ﻛﻪ از
ﺑﺲ ﻗﺪﻳﻢ ﻗﺪﻳﻤﻬﺎ ازش ﻓﻴﻠﻢ دﻳﺪه ﺑﻮدم ﻛﻠﻲ ازش ﺧﺎﻃﺮه داﺷﺘﻢ .ﻫﻤﺎن را
ﺑﺮداﺷﺘﻢ .وﻗﺘﻲ رﻛﺎب زﻧﺎن ﺑﺎ ﺗﻮﺷﻪاي ﭘﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲرﻓﺘﻢ زﻳﺮ ﻟﺐ ﺑﺮاي ﺧﻮدم
ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪم:
ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ،اي ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﮔُﻪ
ﺗﻨﻬﺎي اي ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻋﻦ
ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ اي ﺗﻨﻬﺎي ﺑﻲ زن.
133
ﻓﻴﻠﻢ ﻣﺤﺸﺮي ﺑﻮد .وﻗﺘﻲ ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﺶ ﻣﻲﻛﺮدم ﻳﺎدم اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﻴﺶ ﺗﻮي
اﻳﺮان آﻧﺮا دﻳﺪه ﺑﻮدم .ﻳﻚ ﺟﺎش آﻟﻦ دﻟﻮن ،آﻧﺠﻠﻴﻜﺎ ﻳﺎ ﻛﻠﻮدﻳﺎي ﺧﻮﺷﮕﻞ و ﻛﻤﺮ
ﺑﺎرﻳﻚ را ﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ ﺗﻮي ﻳﻚ ﻗﻠﻌﺔ ﻗﺪﻳﻤﻲ و ﻓﺌﻮداﻟﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎش ﺑﻮي ﻧﺎ و
ﭘﻮﺳﻴﺪﮔﻲ ﻣﻲداد و ﺗﻮي ﻫﺮ راﻫﺮوﺋﻲ او را ﻣﻲﺑﻮﺳﻴﺪ .آﻧﺠﻠﻴﻜﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪهﻫﺎي
ﺑﻠﻨﺪش ﺳﺮ ﺳﻔﺮة رﺳﻤﻲ ﺷﺎم رﻳﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ و اﺧﻼق ﺳﻨﺘﻲ و ﻋﺒﻮس
دوران ﻓﺌﻮداﻟﻲ اﻳﺘﺎﻟﻴﺎ .ﺑﺎ ﻫﺮ ﺑﻮﺳﺔ او دﻟﻢ ﻏﻨﺞ ﻣﻲزد اﻳﻜﺎش ﺟﺎي آﻟﻦ دﻟﻮن ﺑﻮدم.
وﻗﺘﻲ رﻓﺘﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ اﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﺗﻮ ﻛﻠﻪام ﭼﺮﺧﻴﺪ .ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ اﻣﺸﺐ
ﻧﺎﻧﻢ ﺗﻮي روﻏﻦ اﺳﺖ .ﺑﺎ اﻳﻦ ﭼﺮخ ﺧﻮردﻧﻬﺎ ،ﺗﺮﺗﻴﺐ آﻧﺠﻠﻴﻜﺎي ﺧﻮﺷﮕﻞ را اﻣﺸﺐ
ﺗﻮي ﺧﻮاب دادهام .اﻣﻴﺪ ﭘﻮﭼﻲ ﺑﻮد .ﻋﻮض ﻛﻠﻮدﻳﺎي ﻧﺎز و ﻛﻤﺮ ﺑﺎرﻳﻚ ،اﺳﺪي آﻣﺪ
ﺗﻮي ﺧﻮاﺑﻢ .ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻣﻦ و ﻣﻬﺪي و ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ
ﺑﻮدﻳﻢ ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻘﺎﻫﻲ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﻳﻢ اﺳﺪي ﭘﻴﺪاش ﺑﺸﻮد .ﺧﺎﻧﻘﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي
ﺧﻮاب دﻳﺪه ﺑﻮدم ﻳﻜﻲ از ﺧﺎﻧﻪﻫﺎي ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ در ﻫﻠﻨﺪ ﺑﻮد و ﺑﺎﻏﻲ ﻫﻢ داﺷﺖ در
ﭘﺸﺘﺶ .وﻗﺘﻲ وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪﻳﻢ دﻳﺪﻣﺶ .ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﭘﺮدهﻫﺎي ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎ را ﻛﻴﭗ
ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد .ﻣﺎ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ دﻳﻮار ﭘﺎي در ورودي ﺑﻐﻞ ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ و روﺑﺮوﻳﻤﺎن
ﭘﺎي دﻳﻮار ،ﻗﺎﻟﻴﭽﻪاي ﭘﻬﻦ ﺑﻮد .ﺟﻠﻮ ﻗﺎﻟﻴﭽﻪ روي رﺣﻠﻲ ﺑﺎ ﻟﺒﻪﻫﺎي ﻛﻨﺪهﻛﺎري ﺷﺪه
و ﻗﺪﻳﻤﻲ ،ﻛﺘﺎﺑﻲ ﻗﻄﻮر و ﺟﻠﺪ ﻗﻬﻮهاي دﻳﺪه ﻣﻲﺷﺪ .ﺟﺰ ﻣﺎ و ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ و زﻧﺶ
ﻛﻪ در را روﻳﻤﺎن ﺑﺎز ﻛﺮده ﺑﻮد ﺳﻪ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ .ﻫﻤﻪ ﻧﺎآﺷﻨﺎ .ﺑﻌﺪ ﻳﻜﻬﻮ
اﺳﺪي ﭘﻴﺪاش ﺷﺪ .ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺑﻠﻨﺪي ﻣﺜﻞ ﺟﻠﺒﺔ ﻣﺮاﻛﺸﻴﻬﺎ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد .دو ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﻛﻠﺔ
ﻣﻴﻤﻮن و ﻛﻠﺔ ﻛﻔﺘﺎر ﻫﻤﺮاﻫﻲاش ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ .ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻣﺎﺳﻚ زدهاﻧﺪ .ﻫﻤﻪ از ﺟﺎ
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ .اﺳﺪي ﺧﻤﻴﺪه ﺧﻤﻴﺪه رﻓﺖ ﺑﺎﻻي اﺗﺎق و روي ﻗﺎﻟﻴﭽﻪ ﻧﺸﺴﺖ.
ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻗﺪم ﺟﻠﻮ ﺑﮕﺬارم و ﻳﻘﻪاش را ﺑﮕﻴﺮم دﻳﺪم ﭘﺎﻳﻢ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﻴﺨﻜﻮب ﺷﺪه
اﺳﺖ .ﻣﻬﺪي و ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه ،ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ .آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﻴﺦ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ
زﻣﻴﻦ و ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻗﺪم از ﻗﺪم ﺑﺮدارﻧﺪ.
ﺻﺒﺢ ﻛﻪ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪم ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻧﺨﻮرده ،زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﻣﻬﺪي .ﺻﺪاﻳﻢ را
ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪ ﺑﺎ ﺷﻮق ﮔﻔﺖ:
ـ روح ﻣﺎدرم ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ؟
ـ ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ .روح ﻣﺎدرت از ﻣﻨﻢ دﻳﮕﻪ ﻗﻬﺮ ﻛﺮده.
ـ ﺧﻴﺎل ﻛﺮدي!
و ﺑﺎ ﺑﻴﺤﺎﻟﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ :ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﺧﺒﺮت ﺑﻮد اول ﺻﺒﺤﻲ؟
ـ ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ،ﺧﺒﺮ ﺗﺎزهاي ﻧﮕﺮﻓﺘﻲ از اﺳﺪي؟
134
ـ ﻫﻨﻮز ﻧﻪ .وﻟﻲ ﺧﺒﺮم ﻣﻲﻛﻨﻦ .ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش.
ﻣﺎﺟﺮاي ﻓﻴﻠﻢ و ﺧﻮاب دﻳﺸﺒﻢ را ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم.
ﺧﻨﺪﻳﺪ :ﺑﺒﻴﻦ ﺳﻠﻴﻢ اﮔﻪ آرزوي دﻳﺪن اﺳﺪي را ﺗﻮ ﺧﻮاب ﻣﻲﻛﺮدي اون وﻗﺖ
ﻛﻠﻮدﻳﺎ ﻣﻲاوﻣﺪ ﺗﻮ ﺧﻮاﺑﺖ.
ـ اﻳﻦ رو دﻳﮕﻪ از ﻛﻲ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻲ؟
ـ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﻤﻲﺧﻮاد .داﺳﺘﺎن اﺧﻼق دﻳﻮارو ﺗﻮ ﻛﺘﺎﺑﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻧﺨﻮﻧﺪي؟
ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻳﺎ دﻳﻮي دور و ﺑﺮت ﺑﻮده ﺣﺮف دﻟﺖ را ﺷﻨﻴﺪه ﻳﺎ رگ و رﻳﺸﺔ
اﺟﺪادﻳﺖ ،در اﺻﻠﻴﺖ ﻣﻲرﺳﻪ ﺑﻪ دﻳﻮ.
ـ ﻏﻴﺐ ﻣﻲﮔﻲ ﻣﻬﺪي؟
ـ ﺑﺮو روش ﻓﻜﺮ ﻛﻦ ﺳﻠﻴﻢ .ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ .آﺧﻪ ﻓﻘﻂ اﻳﻨﺎن ﻛﻪ ﻛﺎراﺷﻮن
ﺑﺮﻋﻜﺴﻪ .دﻳﻮا ﻫﻤﻪ ﭼﻲ را ﺑﺮﻋﻜﺲ اﻧﺠﺎم ﻣﻲدن دﻳﮕﻪ .اون ﭼﻴﺰي رو ﻫﻢ ﻛﻪ
درﺑﺎرة رگ و رﻳﺸﻪت ﮔﻔﺘﻢ ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻦ.
دﻳﮕﻪ ﮔﻔﺘﻨﺶ ﻣﻦ را ﻳﺎد دﻳﮕﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ.
ﺟﻤﻊ ﺷﺪن آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ را ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎ در ﺧﺎﻧﻪام ﻳﺎدش آوردم و ﺣﺮف را ﺗﻤﺎم ﻛﺮدم.
در ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﺳﺮم ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد .ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ را ﻛﻪ دﻳﮕﺮ
ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﻧﺪاﺷﺖ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺑﺮداري ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ .ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل اﻳﻦ ﻛﺎر را
ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ .ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻪ را ﺑﺮاي ﻓﺮوش ،ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺧﻴﻠﻲ ارزان ،روي ﭼﻨﺪ ﻣﻴﺰ ،ﭘﺎﺋﻴﻦ،
ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ در ﺑﺰرگ ،ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ .ﮔﺎﻫﻲ وﻗﺘﻬﺎ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي ﺧﻮﺑﻲ ﺗﻮﺷﺎن
ﭘﻴﺪا ﻣﻲﺷﺪ .ﺑﺎ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺑﺎﻻ ﺑﻠﻨﺪي ﻛﻪ دﺳﺘﻤﺎن ﺑﻮد راه ﻣﻲاﻓﺘﺎدﻳﻢ در راﻫﺮو ﺑﻴﻦ
ﻗﻔﺴﻪﻫﺎ و ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ را ﺑﻴﺮون ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻳﻢ.
ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪاي ﻛﻪ ﺗﻮش ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدم ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه .ﻫﻤﻴﺸﺔ ﺧﺪا ﭘﺸﺖ
ﻣﻴﺰﻫﺎي ﻣﻄﺎﻟﻌﻪاش ﻏﻴﺮ از ﻣﺮدم ﻋﺎدي ،ﺗﻌﺪادي ﺟﻮان داﻧﺸﺠﻮ از ﻫﻤﺔ ﻣﻠﻴﺘﻬﺎ ،ﻧﺸﺴﺘﻪ
ﺑﻮد .ﺟﻮاﻧﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﭘﺎش ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺣﺮﻓﻲ ﻫﻢ رد و ﺑﺪل ﻣﻲﻛﺮدم،
درﺑﺎرة اوﺿﺎع ﺳﻴﺎﺳﻲ دﻧﻴﺎ و وﻃﻨﻲ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻴﺦ ﺧﺮﻣﺎن ﺑﻮد .ﻳﻜﺒﺎر ﻧﺸﺪه ﺑﻮد
ﺑﺎ آﻧﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ از ﻛﺸﻮرﻫﺎﺋﻲ ﻣﺜﻞ ﻛﺸﻮر ﻣﺎ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺣﺮف ﺧﻮﺷﺤﺎل
ﻛﻨﻨﺪهاي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ .ﻳﺎ ﺣﺮف زﻧﺪان و ﺗﺒﻌﻴﺪ و اﻋﺪام ﺑﻮد ﻳﺎ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ،ﻗﺤﻄﻲ و
ﻧﺴﻞﻛﺸﻲ .ﻏﻴﺮ از دور و ﺑﺮ ﻣﻴﺰﻫﺎ ،ﻣﺤﻮﻃﺔ ﺑﻴﻦ ﻗﻔﺴﻪﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ از رﻓﺖ و آﻣﺪ
ﻛﺘﺎﺑﺨﻮاﻧﻬﺎ ﺧﻠﻮت ﻧﺒﻮد .در ﺧﻠﻮتﺗﺮﻳﻦ وﻗﺘﻬﺎ ،در راﻫﺮوﻫﺎي ﺑﻴﻦ آﻧﻬﺎ ﺣﺪاﻗﻞ ﻳﻜﻲ دو
ﻧﻔﺮي ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪﺷﺎن را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ.
135
آﻧﺮوز وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻢ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي ﻓﺮوﺷﻲ را از ﻻي ﺑﻘﻴﺔ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ ﺑﻴﺮون ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم،
ﺑﺎ در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻌﻀﻲﺷﺎن ﺧﺎﻃﺮاﺗﻲ در ذﻫﻨﻢ زﻧﺪه ﺷﺪ" .ﻫﻜﻠﺒﺮي ﻓﻴﻦ" ﻣﺮا
ﺑﻪ زﻧﺪان ﺑﺮد .ﭘﺮﺗﺎﺑﻢ ﻛﺮد ﺑﻪ راﻫﺮوي ﺑﻨﺪ ﭼﻬﺎر و ﺗﺨﺘﻲ ﻛﻪ در ﻃﺒﻘﺔ دوﻣﺶ
ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻛﺘﺎب ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪم .ﺗﺮﺟﻤﺔ ﻓﺎرﺳﻲاش را ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر آﻧﺠﺎ ﺧﻮاﻧﺪه
ﺑﻮدم .ﺑﺎ "ﮔﻮژ ﭘﺸﺖ ﻧﻮﺗﺮدام" و "ﺑﻴﻨﻮاﻳﺎنِ" ﻫﻮﮔﻮ ﺑﻪ ﻧﻮﺟﻮاﻧﻲام ﺳﻔﺮ ﻛﺮدم .وﻗﺘﻲ
ﻓﺮوش ﻛﺘﺎب در ﺷﻬﺮ ﻣﺎ ﻛﻴﻠﻮﺋﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد ،آﻧﻬﺎ را از ﻳﻚ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻛﻪ
در ﻧﻮﺷﺖاﻓﺰار ﻓﺮوﺷﻲاش ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي دﺳﺖ دوم ﻣﻲﻓﺮوﺧﺖ ،ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮدم.
"ﻃﺎﻋﻮن" آﻟﺒﺮﻛﺎﻣﻮ ﻣﻦ را ﺑﺮد ﺑﻪ ﻛﺘﺎﺑﻔﺮوﺷﻲ اﺑﻦﺳﻴﻨﺎ ﻛﻪ ﻋﺼﺮﻫﺎي ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ و
ﺟﻤﻌﻪ ﺟﻠﻮش ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎدﻳﻢ و ﭘﺰ روﺷﻨﻔﻜﺮي ﻣﻲدادﻳﻢ .و ﺑﻌﺪ "ﻛﻠﻤﺎتِ" ژان ﭘﻞ
ﺳﺎرﺗﺮ و "ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ زردﺷﺖِ" ﻧﻴﭽﻪ .وﻗﺘﻲ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ را روي ﻣﻴﺰ روي ﻫﻢ ﭼﻴﺪه
ﺑﻮدم و ﻧﮕﺎﻫﺸﺎن ﻣﻲﻛﺮدم ،اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم راﻳﺤﻪاي آﺷﻨﺎ و ﻣﺴﺖﻛﻨﻨﺪه از آﻧﻬﺎ
ﺑﺮﻣﻲﺧﻴﺰد .ﺟﺪا ﺷﺪن از آﻧﻬﺎ ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮاﻳﻢ ﺳﺨﺖ ﺷﺪ .ﭘﻠﻚ ﺑﺮﻫﻢ ﻧﻬﺎده،
ﺳﺮم را ﻳﻚوري روي ﺟﻠﺪ آﺧﺮﻳﻦ آﻧﻬﺎ ،ﮔﻮژﭘﺸﺖ ﻧﻮﺗﺮدام ،ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺑﻪ
"اﺳﻤﺮاﻟﺪاي" ﺧﻮﺷﮕﻞ و ﺑﺰش ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ اول ﺻﺪاي ﭘﺎ ﺑﻌﺪ ﻧﻔﺲ ﺳﺮد
ﻛﺴﻲ را ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﻢ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم .اﻧﮕﺎر ﺗﺮس از ﺣﻀﻮر ﻧﺎﻏﺎﻓﻞ "ﻛﻠﻮدو ﻓﺮوﻟﻮ"،
اﺳﻘﻒ ﻛﻠﻴﺴﺎي ﻧﻮﺗﺮدام را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﺧﻨﺠﺮ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻫﻤﺮاه ﺳﺮﺑﺎزان ﺑﺮاي
دﺳﺘﮕﻴﺮي "اﺳﻤﺮاﻟﺪا" آﻣﺪه اﺳﺖ ،ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﺳﺮم را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدم و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ.
ﺟﻮاﻧﻲ روﺑﺮوﻳﻢ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد .ﻛﺎﭘﺸﻦ ﺳﺒﺰي ﺗﻨﺶ ﺑﻮد و ﻛﻼه ﭘﺸﻤﻲ ﺑﺎﻓﺘﻨﻲ و
ﺷﺘﺮي رﻧﮕﻲ ﺳﺮش را ﺗﺎ روي ﮔﻮﺷﻬﺎ و ﻗﺴﻤﺘﻲ از ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﻣﻲﭘﻮﺷﺎﻧﺪ .دﺳﺖ دراز
ﻛﺮدهاش را ﺑﺮاي زدن ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪام ،ﭼﻮن ﺑﻲ ﻣﻌﻨﺎ ﺑﻮد آﻧﺮا دراز ﻛﻨﺪ ،ﺗﻨﺪ ﻋﻘﺐ
ﻛﺸﻴﺪ و ﺳﻴﺦ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد .آﻣﺪم ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪي ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﺎري دارد ﻛﻪ ﺧﻮدش ﺑﻪ
ﻓﺎرﺳﻲ درآﻣﺪ :ﺳﻼم ﻋﺮض ﻣﻲﻛﻨﻢ.
ﺟﻮاب ﺳﻼﻣﺶ را دادم.
ـ آﻗﺎي ﺳﻠﻴﻢ ﺑﻴﺪاري؟
ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﻴﺞ ﺷﺪم.
ـ آره .ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ.
ـ اﺟﺎزه ﻣﻲدﻳﻦ ﻳﻪ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﺑﺎﺷﻢ.
ـ ﻛﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺳﻠﻴﻢ ﺑﻴﺪاري ﻫﺴﺘﻢ؟
ﻛﻤﻲ دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ روﻳﺶ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﻜﺎرﻫﺎﻳﻢ را از دور
ﻧﺸﺎﻧﻢ داد .آرام ﺷﺪم.
136
ـ ﺧﻮب ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﻦ .ﭼﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻳﻦ؟
ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ دور و ﺑﺮش .دﻧﺒﺎل ﺟﺎﺋﻲ ﺑﺮاي ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺑﻮد.
ـ آﺧﻪ ،ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻤﻲ ،آره ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻤﻲ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﺪم .ﻛﻤﻲ وﻗﺖ ﻣﻲﮔﻴﺮه .ﻧﻤﻲﺷﻪ ﺑﺎ
ﭼﻨﺪ ﻛﻠﻤﻪ.
ـ دﻧﺒﺎل ﻛﺘﺎب ﻳﺎ ﻣﺠﻠﺔ ﺧﺎﺻﻲ ﻣﻲﮔﺮدﻳﻦ؟
ـ ﻧﻪ .ﺑﺎ ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﻛﺎر دارم .ﻳﻪ ﻛﺎر ﺧﺼﻮﺻﻲس.
آن ﺳﺮ و ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﭘﻮﺷﻴﺪهاش ﻣﺮا ﻛﻤﻲ ﮔﻴﺞ ﻛﺮده ﺑﻮد .ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﻲ رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ
و ﺟﺎﺋﻲ ﻛﻤﻲ ﺧﻠﻮتﺗﺮ ،ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر اﻳﺴﺘﺎده ﭘﺮﺳﻴﺪم :ﺧﺐ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﻦ؟
دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﭘﺸﺖ ﻳﻜﻲ از آن ﻣﻴﺰﻫﺎي ﺧﺎﻟﻲ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﺮﻣﺒﺪ.
از ﺣﺮﻛﺎﺗﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد .ﺑﻪ ﻋﻤﺪ ﺑﻲ اﻋﺘﻨﺎﺋﻲ ﻛﺮدم .وﻗﺘﻲ دﻳﺪ در اﻳﺴﺘﺎدن ﻋﺰﻣﻢ
ﺟﺰم اﺳﺖ ،ﺑﻌﺪ از ﻛﻤﻲ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدن ﺑﻪ دور و ﺑﺮ ،ﺳﺮش را رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ و
ﮔﻔﺖ:
ـ ﻣﻦ ﺗﻮ اﻳﺮان روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر ﺑﻮدم .ﺗﻮ ﻳﻪ روزﻧﺎﻣﺔ ﻏﻴﺮدوﻟﺘﻲ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدم.
ﻣﺸﻜﻠﻲ ﺑﺮاﻳﻢ ﭘﻴﺶآﻣﺪ ،در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ رﻓﺖ و آﻣﺪم ﺑﻪ ﺳﻔﺎرت روﺳﻴﻪ ،ﻧﺎﭼﺎر ﺷﺪم
از اﻳﺮان ﻓﺮار ﻛﻨﻢ .ﺧﺒﺮاﺋﻲ دارم از وزارت اﻃﻼﻋﺎت ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮام ﺑﻪ آدم اﻣﻴﻨﻲ ﺑﺪم.
ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﺘﻮﻧﻴﻦ ﻛﻤﻜﻢ ﻛﻨﻴﻦ...
ـ ﻛﻲ راﻫﻨﻤﺎﺋﻲﺗﻮن ﻛﺮده ﺑﻴﺎﻳﻦ ﭘﻬﻠﻮ ﻣﻦ؟
ـ ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎم .ﺷﻤﺎ اوﻧﻮ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻴﻦ .ﻣﻲدوﻧﺴﺖ ﺷﻤﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻛﺎر
ﻣﻲﻛﻨﻴﻦ .ﻧﺸﻮﻧﻲﺗﻮن را داد ﺑﻪ ﻣﻦ .ﺧﻮدم ﺗﻨﻬﺎ اوﻣﺪم.
ـ دوﺳﺘﺖ از ﻛﺠﺎ ﻣﻦ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻪ؟
ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ .ﻣﻲﺧﻮاﻳﻦ دﻓﻪ دﻳﮕﻪ ﻛﻪ ﻣﻴﺎم دﻳﺪﻧﺘﻮن ،ازش ﺑﭙﺮﺳﻢ ﺑﻬﺘﻮن ﺑﮕﻢ.
ـ ﻣﻦ اﺻﻼً ﻋﻼﻗﻪاي ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ و ﻛﺎرا ﻧﺪارم .ﺑﺮﻳﻦ دﻧﺒﺎل آدﻣﺎي دﻳﮕﻪ.
آﻧﻘﺪر ﺑﺎ ﺑﻲ ﻣﻴﻠﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم راﻫﺶ را ﻣﻲﻛﺸﺪ ﻣﻲرود.
ـ آﺧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺷﻤﺎ ﺧﻴﻠﻴﻬﺎ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻴﻦ .ﺑﺎور ﻛﻨﻴﻦ ﺣﺮﻓﺎﻳﻲ دارم ﻛﻪ
ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﻤﻪ ﺑﺮاي ﺑﻌﻀﻴﻬﺎ.
ـ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﻪ از اﻳﺮان زدﻳﻦ ﺑﻴﺮون؟
ـ ﺳﻪ ﻣﺎه ﻣﻲﺷﻪ.
ـ ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻴﻦ ﺣﺎﻻ؟
ـ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﺷﻬﺮ ﺷﻤﺎ.
ـ ﺗﻮ ﻛﺪوم ﻛﻤﭙﻴﻦ؟
137
ﺑﺎ ﻧﺎرﺿﺎﻳﺘﻲ از ﭘﺮﺳﺸﻬﺎﻳﻢ ﻣﻦ و ﻣﻨﻲ ﻛﺮد زﻳﺮ ﻟﺐ ،ﻛﻠﺔ ﭘﻮﺷﻴﺪهاش را ﺗﻜﺎﻧﻲ
داد و ﮔﻔﺖ :ﻫﻨﻮز ﺧﻮدم رو ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺲ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻧﻜﺮدم .ﭘﻬﻠﻮ ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎﻣﻢ .ﺷﺎﻳﺪ
ﻫﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻤﻮﻧﻢ .ﺑﺮم ﻛﺎﻧﺎدا.
ـ دوﺳﺘﺖ ﻛﺠﺎ ﻣﻲﺷﻴﻨﻪ؟
اﻳﻨﺒﺎر اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺗﺘﻪ ﭘﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ :ﺗﻮي ﻳﻪ ده زﻧﺪﮔﻲﻣﻲﻛﻨﻪ .اﺳﻤﺶ ﻋﺠﻴﺐ
ﻏﺮﻳﺒﻪ .ﺗﻮ ﺧﺎﻃﺮم ﻧﻤﻲﻣﻮﻧﻪ.
و ﺗﻮي ﺟﻴﺒﻬﺎي ﻛﺎﭘﺸﻨﺶ را ﮔﺸﺖ و ﻛﺎﻏﺬي درآورد .از روش اﺳﻢ ده را
ﺧﻮاﻧﺪ .ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ.
ـ ﺧﻮب ﺧﺒﺮاي ﻣﻬﻤﺖ ﭼﻴﻪ؟
ـ اﻻن ﺑﮕﻢ؟
ـ ﭼﺮا ﻧﻪ .ﻳﻜﻲ دوﺗﺎﺷﻮ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮﻧﻲ ﺑﮕﻲ.
ـ از ﻫﻤﻴﻦ ﺳﻔﺎرت اﻳﻨﺠﺎ ،ﻣﺜﻼً ،ﻛﻠﻲ ﺧﺒﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪ ﺑﻪ داﺧﻞ .ﻣﻦ ﭼﻮن
ﻗﺎﻃﻴﺸﻮن ﺷﺪه ﺑﻮدم از ﺑﻌﻀﻲ ﻛﺎراﺷﻮن ﺧﺒﺮدار ﺷﺪم .ﻣﺜﻼً از ﻛﺎراي ﻫﻤﻴﻦ
دوﺳﺘﺎي ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻴﺪه ﭘﺮﺗﻮ و آﻗﺎي ﺷﺎﻫﺮخ ﻣﻬﺎﺑﺎدي ،ﺳﻔﺎرت اﻳﻨﺠﺎ ﻛﻠﻲ ﺑﻪ
داﺧﻞ ﺧﺒﺮ ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺎد .ﺷﺎﻳﺪ دوﺳﺘﺎﺗﻮن ﺑﺨﻮان اﻳﻨﺎ رو ﺑﺪوﻧﻦ.
ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ آﻣﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ آدم ﻫﺮ ﻛﻲ ﻫﺴﺖ ﺑﺎ ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ ارﺗﺒﺎط دارد .از
ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﺔ دﻳﺪﻧﺶ ﻓﺸﺎر ﺧﻮﻧﻢ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد.
ـ ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺎ روزﻧﻮﻣﻪﻫﺎ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮﻳﻦ .ﺑﻪ ﻫﻤﻮن دوﺳﺘﺖ ﺑﮕﻮ ﻣﻲﺗﻮﻧﻪ ﻛﻤﻜﺖ ﻛﻨﻪ.
ـ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﺷﻤﺎ ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ ﺑﺎﺷﻴﻦ واﻻ ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﻧﻤﻲﺷﺪم.
ـ ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ .ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻢ ﻛﻤﻜﺖ ﻛﻨﻢ .دوﺳﺘﺎي ﻣﻨﻢ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ ﻣﻴﻠﻲ ﺑﻪ
ﻗﺎﻃﻲ ﺷﺪن ﺗﻮ اﻳﻦ ﻛﺎرا داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ.
و راﻫﻢ را ﻛﺸﻴﺪم رﻓﺘﻢ.
از دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﭼﺮا ﻫﻤﺎن دو ﺳﻪ دﻗﻴﻘﻪ وﻗﺖ ﺧﻮﺷﻲ را ﻛﻪ
داﺷﺘﻢ ﺻﺮﻓﺶ ﻛﺮده ﺑﻮدم .ﺟﺎﻛﺶ! ﺑﺎ آن ﻗﻴﺎﻓﻪ و ﺣﺮﻓﻬﺎش رﻳﺪ ﺗﻮي ﺣﺎﻟﻢ .ﺗﻤﺎم
ﻧﻴﺮوﻳﻢ را ﮔﺮﻓﺖ .ﺗﺤﻔﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﺑﺮاي ﻣﺎ .ﺧﺒﺮﻧﮕﺎر دو ﺟﺎﻧﺒﻪ .آﻧﺠﺎ ﻗﺎﻃﻲ
ﺣﻜﻮﻣﺖ ،اﻳﻨﺠﺎ ﻣﺄﻣﻮر ﺧﻔﻴﻪ ،ﭘﺎاﻧﺪاز ،ﻛﻼش .ﻫﻤﻪ ﻓﻦ ﺣﺮﻳﻒ .ﻛﻲ ﻣﻲداﻧﺴﺖ؟
آﻧﻮﻗﺖ ﻫﻤﻪﺷﺎن ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ .واﻗﻌﺎً ﻛﻪ .ﻣﺎدر ﻫﻤﻪﺗﺎن را
ﮔﺎﺋﻴﺪم .آن ،ﺗﻮ ﺧﻮاب دﻳﺸﺒﻢ .اﻳﻦ ،ﺗﻮ ﺑﻴﺪارﻳﻢ .ﻣﺎدر ﻫﻤﻪﺗﺎن را ﮔﺎﺋﻴﺪم.
ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻓﺤﺸﻬﺎي ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻳﺎ آﻫﺴﺘﻪ از دﻫﻨﻢ ﺑﻴﺮون
ﻣﻲآﻣﺪ رﻓﺘﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ و از دﺳﺘﮕﺎه ﺧﻮدﻛﺎر ﻣﺨﺼﻮص ﻗﻬﻮه و ﭼﺎي ،ﺑﺮاي ﺧﻮدم
138
ﻗﻬﻮهاي رﻳﺨﺘﻢ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺗﻮي اﺗﺎﻗﻢ .ﻛﺴﻲ آﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮد .روي ﻳﻜﻲ از ﺻﻨﺪﻟﻴﻬﺎي
ﺧﺎﻟﻲ ،وﻟﻮ ﺷﺪم .ﻫﻲ ﻣﻲزد ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻪ ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ و ﺳﺮ ﻓﺤﺶ را ﺑﻪ
او ﺑﻜﺸﻢ .ﺑﮕﻮﻳﻢ دﺳﺖ ﻫﻤﻪﺷﺎن را ﺧﻮاﻧﺪهام .ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻨﺶ را از ﺷﻴﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ
ﺑﻮدم .ﺑﻌﺪ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﻣﻲﺷﺪم .ﺑﻪ درد ﻧﻤﻲﺧﻮرد .اﻳﻦ ﺷﻴﺎدﻫﺎ ﻛﻪ ﺳﺮ راﺳﺖ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ
ﺣﺮف ﻧﻤﻲزدﻧﺪ .ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ واﻗﻌﺎً ﭼﻪ ﻛﺎرهاﻧﺪ ،ﭼﻪ ﻛﺎره ﺑﻮدﻧﺪ؟ ﻧﻪ .ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻲ ﭘﺎﺋﻴﻦ
و ﺑﺎﻻ ﻛﺮدن ﻓﻜﺮﻫﺎﻳﻢ ﺷﻤﺎرهاش را ﮔﺮﻓﺘﻢ.
ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﻴﭽﻜﺪاﻣﻤﺎن زﻧﮓ ﻧﺰده ﺑﻮدﻳﻢ ،ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﺷﻤﺎرة درﺳﺖ داده ﻳﺎ ﻧﻪ .رﻓﺖ
روي ﭘﻴﺎﻣﮕﻴﺮ .ﺻﺪاي ﺧﻮدش ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪاي ﺑﺪ ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪي ﻣﻲﮔﻔﺖ" :ﭘﻴﺎﻣﺘﺎن
را ﻟﻄﻔﺎً ﺑﮕﺬارﻳﺪ" .ﻗﻄﻊ ﻛﺮدم.
زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﻣﻬﺪي .ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد .ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﺴﻠﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﺣﻜﻮﻣﺖ
ﺟﺎﻛﺶ ﺑﺮاي ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻳﻲ دارد .اﺻﺮار ﺑﺮاي ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪن ﺑﻪ آﻧﻬﺎ
ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮﺟﺒﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ .ﻳﻜﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﻨﺪ .ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ
ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﻃﻼﻋﺎت ﺑﺪﻫﺪ .زﻛﻲ! ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ راه ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪن ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻫﻢ از
ﻫﻤﻴﻦ ﻃﺮﻳﻖ اﺳﺖ .ﺗﻤﺎس ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ راﺣﺘﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﻣﺤﻞ ﻛﺎرش
را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ .ﺟﺎﺋﻲ ﺑﻲﺟﻮاز ﻋﺒﻮر .وﻗﺘﻲ درش ﺑﺎز ﻣﻲﺷﺪ ﻫﺮوﻗﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ
ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺷﻠﻨﮓاﻧﺪاز وارد آن ﺑﺸﻮﻧﺪ و دﺳﺖ ﺑﮕﺬارﻧﺪ روي ﺷﺎﻧﻪاش" :ﺑﺎ ﺷﻤﺎ
ﻛﺎر ﺧﺼﻮﺻﻲ داﺷﺘﻴﻢ آﻗﺎي ﺑﻴﺪاري".
ﺑﻌﺪ ﺧﻮدﺷﺎن را ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﻨﻨﺪ .ﻣﺎ ﮔﻮز ﺑﻮدﻳﻢ .ﺳﮓ ﺑﻮدﻳﻢ .ﻣﺎ ﺗﻮ ﺟﺎﻛﺸﻲ ﻟﻨﮕﻪ
ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ .ﻣﺎ ﺗﺎ ﻫﻔﺖ ﭘﺸﺖ ،ﺧﺎﻳﻪ ﻣﺎل ﻗﺪرﺗﻬﺎ ﺑﻮدﻳﻢ .ﻣﺎ ﮔﻬﻴﻢ .ﻫﻨﻮز ﻳﻚ ﮔﻪ ﻣﻌﻠﻖ
در ﻫﻮا .ﻣﺎدر ﻗﺤﺒﻪﻫﺎ!
ﭘﻴﺶ از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ،رﻓﺘﻢ دوري زدم ﺗﻮي اﻳﺴﺘﮕﺎه .ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﻨﺪ
ﻛﻠﻤﻪاي ﺑﺎ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ .او را ﺳﺮﺟﺎي ﻫﻤﻴﺸﮕﻲاش ﻧﺪﻳﺪم .اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد
ﺑﻐﻞ ﻳﻚ رﺳﺘﻮران ﻓﺮاﻧﺴﻮي .ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺶ از دور اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﻣﻦ ﺟﻴﻢ ﺷﺪ .ﻧﻪﺣﻮﺻﻠﺔ
ﺗﻌﻘﻴﺒﺶ را داﺷﺘﻢ و ﻧﻪ ﻧﻴﺮوي آﻧﺮا .ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺧﺎﻧﻪ.
ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﭼﻨﺪ ﺑﺎر زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ ﻛﺴﻲ ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮﻧﺪاﺷﺖ.
ﻳﺎ دوﺷﺎﺧﺔ ﺗﻠﻔﻨﺸﺎن را ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻳﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮدﻧﺪ .از ﻣﻬﺪي ﻫﻢ ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد.
آﺧﺮﻫﺎي ﺷﺐ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻬﺪي را ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم .ﺗﺎ آﻧﻮﻗﺖ ﻛﻤﻲ آراﻣﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم.
ﻣﺎﺟﺮاﺋﻲ را ﻛﻪ ﺻﺒﺢ ﺳﺮﻛﺎر ﺑﺮاﻳﻢ رخ داده ﺑﻮد ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم.
ـ ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﻛﺮدي .ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺪي ﺟﺪي از ﺧﻮدﺷﻮن ﻣﻮاﻇﺒﺖ ﻛﻨﻦ.
ـ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﭼﻄﻮره ﺑﺮﻳﻢ ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺲ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻳﻢ؟
139
ـ ﻫﻨﻮز زوده .ﻣﺎ ﻛﻪ ﻣﺪرﻛﻲ ازﺷﻮن ﻧﺪارﻳﻢ .ﺧﻮدت ﻣﻲدوﻧﻲ ﺑﺮا اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﻫﻢ
ﭘﻠﻴﺲ اﻳﻨﺠﺎ ﺗﺮه ﺧﻮرد ﻧﻤﻲﻛﻨﻪ .ﻓﻘﻂ ﺑﻬﺘﺮه ﺑﭽﻪﻫﺎ دﻳﮕﻪ دﻗﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﻛﻨﻦ.
ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﭘﻠﻴﺲ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻮن ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻛﻪ ﻣﺎﺟﺮاي اون ﻧﺎﻣﻪﻫﺎي
ﺗﻬﺪﻳﺪآاﻣﻴﺰ ﭘﻴﺶ اوﻣﺪ ،ﻫﻤﻴﻦ رو ﺑﻬﺸﻮن ﻣﻲﮔﻪ.
ﺑﺮاي ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ :وﻟﻲ ﺧﻮدﻣﻮﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻴﺎد اﻳﻦ دﻳﻮﺛﺎ واﻗﻌﺎً ﺑﺮا
اﻳﻨﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻳﻲ ﺗﻮ ﻛﻠﻪﻫﺎﺷﻮن دارن .ﺑﺎ اون ﺑﻼﺋﻲ ﻛﻪ ﺳﺮِ دوﺳﺘﺸﻮن ﺗﻮ آﻟﻤﺎن
آوردهن ،از ﻛﺠﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺨﻮان اﻳﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎ رو ﻫﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﻗﻴﻤﻪ ﻗﻴﻤﻪ ﻛﻨﻦ.
ـ ﻣﻦ از ﻫﻤﻮن اول ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳﻬﺮاﺑﻲ رو دﻳﺪم ﻳﻪ ﺟﻮراﺋﻲ ﻧﮕﺮاﻧﺸﻮن ﺷﺪم.
ـ ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ دﻳﮕﻪ ﺑﻬﺸﻮن زﻧﮓ ﻧﺰده ،درﺳﺘﻪ؟
ـ آره .ﺑﻪ ﻣﻨﻢ ﻫﻤﻴﻨﻮ ﮔﻔﺘﻦ.
ـ ﺑﺎﻳﺪ روش ﺧﻮب ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﻢ.
ـ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ دارن روي راﻫﻬﺎي ﻣﺨﺘﻠﻔﻲ ﺑﺮاي ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪن ﺑﻪ اوﻧﺎ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻦ.
ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﻧﺸﺪ ،از ﻃﺮﻳﻖ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻨﺎب ﺧﺒﺮﻧﮕﺎري ﻛﻪ اﻣﺮوز اوﻣﺪه ﺑﻮد ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ .اﻳﻨﻢ
ﻧﺸﺪ ،ﻳﻜﻲ دﻳﮕﻪ .ﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﻲدوﻧﻴﻢ.
ـ ﻳﻬﻮ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﻫﻤﺔ اﻳﻨﺎ ﻛﺸﻚ ﺑﻮد ،ﺳﻠﻴﻢ ﻫﺎ! اﻳﻨﻢ ﺑﺬار ﺗﻮ ﻓﻜﺮﻫﺎت!
ـ ﻣﻲدوﻧﻢ ﻣﻲﺧﻮاي آروﻣﻢ ﻛﻨﻲ .اﻣﺎ اﻣﻴﺪوارم ﺣﺮﻓﺖ درﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ.
ـ ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ دﻳﮕﻪ ﺷُﻞ ﺑﻴﺎﻳﻢ .اﻣﺎ ﺧﻮب اﻳﻨﺎرو ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮ ﻓﻜﺮ
داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ .ﺧﻮدت ﻣﻲدوﻧﻲ اﻳﻦ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﮔُﻪ ﺗﺎ اوﻧﺠﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺑﺪش ﻧﻤﻴﺎد
ﻓﻀﺎي اﻳﻨﺠﺎرو ﺑﺮا ﻣﺎ ﭘﻠﻴﺴﻲ ﻛﻨﻪ .ﺗﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺪ ﻣﺜﻼً .ﻣﻨﻈﻮرم را ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ؟
ﺑﺎ ﺑﻴﺤﺎﻟﻲ ﮔﻔﺘﻢ :ﻧﻤﻲدوﻧﻢ.
و ﺑﺮاي ﻋﻮض ﻛﺮدن ﺣﺮف ،ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﻛﺠﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ آن وﻗﺖ ﺷﺐ،
ﻛﻪ ﺧﻮدش درآﻣﺪ و ﮔﻔﺖ ﻣﻴﺘﺮا و دﺧﺘﺮش ﺟﻔﺘﻲ ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ .رﻓﺘﻪ ﺑﻮد
ﭘﻬﻠﻮي آﻧﻬﺎ و ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺳﻮپ درﺳﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد.
ـ ﭘﺲ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدي اوﻧﺠﺎ؟
ـ آره .ﺳﺮ راه ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻓﻴﻠﻢ وﻳﺪﺋﻮﻳﻲام ﺑﺮاﺷﻮن ﻛﺮاﻳﻪ ﻛﺮدم ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﺮدم ﻛﻪ
ﺑﺒﻴﻨﻦ و ﺳﺮﺷﻮن ﮔﺮم ﺑﺸﻪ.
اﮔﺮ وﻗﺖ دﻳﮕﺮي ﺑﻮد ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮش ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ.
ـ ﻣﻴﺘﺮا ﭼﻄﻮر ﺑﻮد؟
ﻫﻤﺎن ﺷﻌﺎر ﻫﻤﻴﺸﮕﻲاش را داد:
ـ ﺧﻮب .ﻣﺤﺸﺮ .اﻓﺘﻀﺎح.
140
ـ ﭼﺎﺧﺎن ﻧﻜﻦ!
ـ ﻧﻪ ﺟﺎن ﺗﻮ .اﻟﺒﺘﻪ ﻓﻴﻠﻤﺎ ﺑﺪ ﻧﺒﻮد .ﺑﺮا ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻮدﻣﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺗﻤﺎﺷﺎﺷﻮن
ﻛﺮدم.
ـ ﺧﻮب ﻛﺎري ﻛﺮدي .ﻣﻨﻢ ﺧﺒﺮﻣﻲﻛﺮدي ﻣﻲاوﻣﺪم.
"دﻓﻌﺔ دﻳﮕﻪ ".و ﺧﻨﺪﻳﺪ.
ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ﻛﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪ .دوﺗﺎﺋﻲﻣﺎن ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺧﻨﺪة ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ اﺣﺘﻴﺎج
داﺷﺘﻴﻢ ،ﺑﻪ ﻳﻚ ﺿﺮﺑﺔ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ دﻳﻮار دﻟﮕﺮﻓﺘﮕﻲِ روح ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺗﺮك ﺑﺮدارد .اﻣﺎ
ﻫﻤﻪاش ﻛﺸﻚ ﺑﻮد .ﮔﻮﺷﻲ را ﻛﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ اﺿﻄﺮاب ﺷﺮوع ﺷﺪ .ﻓﻬﻤﻴﺪم ﺗﻤﺎم
ﺧﻨﺪهﻫﺎ و ﺑﺎزﻳﻬﺎﻳﻢ ﻣﺼﻨﻮﻋﻲ ﺑﻮد .آﻧﻘﺪر زﭘﺮﺗﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ زود ﺑﺎد ﻫﻮا ﺷﺪ .رادﻳﻮ را
روﺷﻦ ﻛﺮدم" .ﺳﻠﻴﻦ دوﻳﻮن " داﺷﺖ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻧﺎزش ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ .ﺑﺴﺘﻤﺶ .و
ﺳﻨﮕﻴﻦ و ﺧﺴﺘﻪ روي ﻣﺒﻞ وﻟﻮ ﺷﺪم.
ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ اﺿﻄﺮاب .رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﻮي رﺧﺘﺨﻮاب ،اﻣﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮدم
ﺧﻮاب ﻧﻤﻲآﻣﺪ .ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم و ﺑﻪ ﮔﻠﻬﺎي ﺗﺎرﻳﻚ ﭘﺮدة ﭘﻨﺠﺮهام و ﻫﻲ
ﻓﻜﺮﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﻮي ﻛﻠﻪام رژه ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ .ﺳﻪ ﺑﺎر ﺟﺎﻳﻢ را ﻋﻮض ﻛﺮدم ،ﺑﻴﻔﺎﻳﺪه
ﺑﻮد .ﮔﺸﺘﻢ ﺗﻮي ﻛﺸﻮﻫﺎي ﻛﻤﺪم ﻗﺮص ﻣﺴﻜﻨﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ .ﻳﻜﻲ ﻫﻢ ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮدم.
دﻛﻤﺔ روﺷﻦ ﻛﺮدن ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن را ﻓﺸﺎر دادم .ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد روي ﻛﺎﻧﺎل دﻧﻴﺎي
ﺣﻴﻮاﻧﺎت روﺷﻦ ﺷﺪ .ﻳﻚ ﮔﻠﻪ ﮔﻮرﺧﺮ داﺷﺘﻨﺪ از رودﺧﺎﻧﻪاي ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻨﺪ .آب ﺗﻨﺪ
ﺑﻮد .ﻧﺎﮔﻬﺎن از ﺟﺎﺋﻲ ﺗﻤﺴﺎﺣﻲ ﭘﻴﺪا ﺷﺪ .و ﻳﻜﻲ از ﮔﻮرﺧﺮﻫﺎﺋﻲ را ﻛﻪ از ﮔﻠﻪ ﺟﺪا
اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ،ﺑﺮد زﻳﺮ آب .ﺑﺎرﻫﺎ دﻳﺪه ﺑﻮدم .ﺗﺎ آﻣﺪم ﺑﺒﻨﺪم ،دﻳﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد .و ﻗﺮﻣﺰي
ﺧﻮن را روي آب دﻳﺪم و دﺳﺖ و ﭘﺎ زدن ﮔﻮرﺧﺮ را .ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاب .ﺑﺎز
ﺧﻮاب ﻧﻴﺎﻣﺪ .ﺑﻴﺪاري ﺑﻮد و ﺗﺼﻮﻳﺮ ﮔﻮرﺧﺮ و دﻫﺎن زﺷﺖ و ﺑﺎز ﺗﻤﺴﺎح ﺗﻮي ﻛﻠﻪام.
ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﭼﻬﺎر ﺻﺒﺢ از ﻫﻤﺎن ﺟﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ رﺧﺘﺨﻮاﺑﻢ را ﺑﺎر آﺧﺮ
ﭘﻬﻦ ﻛﺮده ﺑﻮدم ،دﺳﺖ دراز ﻛﺮدم زﻳﺮ ﻛﻤﺪ ﺷﻴﺸﻪاي و از اﻧﺒﺎرﻛﻲ ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺮاي
ﻣﺸﺮوﺑﺎت اﻟﻜﻠﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ،ﺷﻴﺸﺔ وﻳﺴﻜﻲ را از ﻛﻨﺎر ﺷﻴﺸﻪﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﻴﺮون
ﻛﺸﻴﺪم .از ﺗﻮي ﻛﻤﺪ ﻟﻴﻮاﻧﻲ درآوردم .ﭘﺮش ﻛﺮدم .ﭼﻨﺪ ﭼﻜﻪ رﻳﺨﺖ روي ﻣﻼﻓﻪ.
ﺟﺮﻋﻪاي ﻧﻮﺷﻴﺪم .ﺗﻠﺦ ﺑﻮد و ﮔﺮم .ﺣﻮﺻﻠﺔ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن و درآوردن ﻳﺦ از ﻳﺨﭽﺎل را
ﻧﺪاﺷﺘﻢ .ﻧﺼﻒ ﻟﻴﻮان را ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪم .ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﻪ ﻳﻤﻦ
ﮔﻴﺠﻲ از اﻟﻜﻞ ﺧﻮاب ﺑﻴﺎﻳﺪ .ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﭘﻠﻜﻬﺎي ﺧﺴﺘﻪام را روي ﻫﻢ
ﺑﮕﺬارد و ﭘﺎورﭼﻴﻦ ﭘﺎورﭼﻴﻦ ﺑﺮود .ﭘﺮدة ﭘﻨﺠﺮة اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ را ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ
141
ﻧﻤﻲﻛﺸﻴﺪم .آﺳﻤﺎن ﺗﺎرﻳﻚ ﭘﻴﺪا ﺑﻮد و ردﻳﻒ در و ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎي آﺧﺮﻳﻦ ﻃﺒﻘﺔ
ﺧﺎﻧﻪﻫﺎي روﺑﺮو و ﺳﻪ ﭼﺮاغ ﻣﻬﺘﺎﺑﻲ ﺑﺎﻻي ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎ .ﻳﻜﻲ از ﭼﺮاﻏﻬﺎ ﭼﺸﻤﻚ
ﻣﻲزد .ﻧﺼﻔﺔ دﻳﮕﺮ ﻟﻴﻮاﻧﻢ را آﻫﺴﺘﻪ آﻫﺴﺘﻪ ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪم .ﺧﻮاب ﻫﻤﭽﻨﺎن از ﻣﻦ
دور ﺑﻮد .ﺑﺎز ﻫﻢ ﻛﻤﻲ رﻳﺨﺘﻢ ﺗﻮي ﻟﻴﻮان و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﺮﻛﺸﻴﺪم .ﺑﺎز ﺑﻪ ﭼﺮاغ
ﭼﺸﻤﻚزن ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم .ﻓﻜﺮﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﺳﺮم رژه ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ،
ﭘﺸﺘﺎﭘﺸﺖ ،و ﺗﺼﻮﻳﺮﻫﺎﺋﻲ ﺗﺮسآور ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﺪاﺷﺖ .ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺗﻤﺴﺎح ،ﮔﻮرﺧﺮي ﻛﻪ
دردﻧﺎك و ﻋﺎﺟﺰ ﺗﻮي آب دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﻲزد ،ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺑﺴﺘﻪ
ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاي ﻧﺎﺷﻨﺎس ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ .ﻣﺮدي ﻛﻪ ﻛﻠﻪاش را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد.
ﻫﻤﺔ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﻮد و ﺧﻮاب ﻧﺒﻮد .ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺧﻮاب ﺳﺮﮔﻴﺠﻪاي ﺑﺪ آﻣﺪ .و دل ﺑﻪ ﻫﻢ
ﺧﻮردﮔﻲ ﺷﺪﻳﺪي ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﻳﻜﺪﻓﻌﻪ زﻳﺮ دﻟﻢ زد .از ﺑﺲ ﺑﺎ ﺷﻜﻢ ﺧﺎﻟﻲ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ِ
وﻳﺴﻜﻲ ﺧﻮرده ﺑﻮدم ﻣﻌﺪهام ﺑﻪ آﺷﻮب اﻓﺘﺎده ﺑﻮد .از ﺗﺮس آﻧﻜﻪ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺑﺎﻻ
ﻧﻴﺎورم ﭘﺎﺷﺪم ﺑﺎ دو رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﻤﺎم .ﺗﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﭘﺎي ﻛﺎﺳﺔ ﻣﺴﺘﺮاح ،ﺑﺎ ﺻﺪاي
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻜﻮﻓﻪ زدم .آﻧﭽﻨﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد ﺻﺪاي ﻋﻖ زدﻧﻢ ﻛﻪ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﺗﻮي اﺗﺎق .ﻣﻌﺪهام
ﻛﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﺷﺪ ،دﻫﻨﻢ را ﺷﺴﺘﻢ .ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺗﻮي اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ .ﺑﺎز ﺣﺎﻟﺖ اﺳﺘﻔﺮاغ
داﺷﺘﻢ .ﻋﻖ ﺧﺸﻚ ﻣﻲزدم .ﭘﺘﻮ اﻧﺪاﺧﺘﻢ روي دوﺷﻢ رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻫﻮا ﺑﺨﻮرم.
ﻣﺎرك را دﻳﺪم .ﻛﺎﭘﺸﻦ روي دوش اﻧﺪاﺧﺘﻪ ،ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد رويِ ﻧﺮدة ﺑﺎﻟﻜﻨﺶ
ﺳﻴﮕﺎر ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ.
ـ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ؟
ـ آره .ﻓﻘﻂ زﻳﺎدي ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردم .ﺑﺎﻻ آوردم .ﺧﻮاﺑﻤﻢ ﻧﻤﻲﺑﺮه.
ـ ﺑﺮو ﺗﻮ ﺑﺮات ﻗﺮص ﺑﻴﺎرم.
رﻓﺘﻢ ﺗﻮ .ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﺎ دﺳﺖ زد ﺑﻪ در .رﻓﺘﻢ در را ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﺎز ﻛﺮدم.
ـ آروﻣﺖ ﻣﻲﻛﻨﻪ.ﻣﺨﺼﻮص ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻟﻪ.
ـ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﺨﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮدي؟
ـ اول ﺷﺐ ﺧﻮاﺑﻴﺪم .اﻣﺎ ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻲﺷﻪ ﻛﻪ ﺑﻴﺪار ﺷﺪم .دﻳﮕﻪ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﺒﺮد.
ﺻﺪاي ﻋﻖ زدﻧﺖرو ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪم ﻓﻬﻤﻴﺪم ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻴﺪاري .راﺳﺘﺸﻮ ﺑﮕﻮ ﭼﺮا اﻓﺘﺎدي
ﺑﻪ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن .اوﻧﻢ ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺒﻲ؟
ﺑﻲ اﻧﺼﺎﻓﻲ ﺑﻮد ﻟﺐ ﺑﺒﻨﺪم وﻗﺘﻲ او دﻓﺘﺮﭼﻪﻫﺎي ﻳﺎدداﺷﺖ زﻧﺶ را ﻧﺸﺎﻧﻢ داده ﺑﻮد.
ﻳﻚ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻲ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ .ﺗﺎ آن ﺣﺪ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﺪ در آن ﺣﺎﻟﺖ و در آن ﮔﻴﺠﻲ ﮔﻔﺖ.
ـ ﭼﺮا ﻣﻲﺧﻮان دوﺳﺘﺎي ﺗﻮ را ﺑﻜﺸﻦ؟
142
ـ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺗﻮ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻫﻠﻨﺪ ﻋﻠﻴﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ اﻳﺮان ﮔﻔﺘﻦ .از دﺳﺘﺸﻮن
ﻋﺼﺒﺎﻧﻲان .ﺧﻴﻠﻴﻬﺎم اوﻧﺎ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻦ.
ـ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻫﻢ ﺧﻄﺮي ﻫﺴﺖ؟
ـ ﻧﻪ .ﻣﻨﻮ ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻪ.
ـ ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ اوﻧﺎ را ﺑﻜﺸﻦ؟
ـ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻘﻴﻪ ﺣﺴﺎب ﺧﻮدﺷﻮﻧﻮ ﺑﻜﻨﻦ و ﺣﺮف ﻧﺰﻧﻦ .وﻗﺘﻲ ﺣﻜﻮﻣﺘﻲ ﮔُﻪ
ﺑﺎﺷﻪ ،ﻫﻤﻪ ﻛﺎري ﻣﻲﻛﻨﻪ.
ـ ﻧﻤﻲﺧﻮاي ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺲ ﺑﮕﻴﻢ؟
ـ ﻣﺎ ﻛﻪ ﻣﺪرك ازﺷﻮن ﻧﺪارﻳﻢ .ﭼﻲ ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺲ ﺑﮕﻴﻢ؟
ـ ﭼﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻋﺠﻴﺐ ﻏﺮﻳﺒﻲ دارﻳﻦ ،ﺳﻠﻴﻢ!
ـ اﻳﻦ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻣﺎدر ﺟﻨﺪه ﻣﺎل ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ .ﺑﺮو ﺑﮕﻴﺮ ﺑﺨﻮاب ﻣﺎرك .ﻣﻨﻢ
ﻗﺮﺻﻲرو ﻛﻪ آوردي ﻣﻲﺧﻮرم ﻣﻲﺧﻮاﺑﻢ .ﺑﻪ زور ﻫﻢ ﺷﺪه ﻣﻲﺧﻮاﺑﻢ.
ـ ﻣﻲﺧﻮاي ﭘﻬﻠﻮت ﺑﺸﻴﻨﻢ؟
ـ ﻧﻪ .ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻣﻲﺷﻪ .ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻣﻲﺷﻪ.
ـ ﺑﺒﻴﻦ .ﻣﻦ ﺑﻴﺪارم .اﮔﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪ ﺷﺪ ﺧﺒﺮم ﻛﻦ!
ـ ﺑﺎﺷﻪ.
ﻣﺎرك ﻛﻪ رﻓﺖ ﻗﺮص را ﺧﻮردم و دوﺑﺎره دراز ﻛﺸﻴﺪم .ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد.
ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﻇﻬﺮ از ﺧﻮاب ﭘﺎ ﺷﺪم .زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ .ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از
ﻫﻤﻜﺎرﻫﺎﻳﻢ وﺿﻌﻢ را ﮔﻔﺘﻢ .ﻗﻮل دادم ﺑﺮاي ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺧﻮدم را ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ .ﺑﻌﺪ ﭘﺮده
را ﻛﺸﻴﺪم ﻛﻨﺎر .ﭼﺮاغ ﭼﺸﻤﻚزن ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد .ﺑﻘﻴﻪ ﻫﻢ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮدﻧﺪ .دﻳﺪم
ﻫﻤﺎن ﻓﻜﺮﻫﺎي دﻳﺸﺐ ﺑﺎز دارد ﻣﻲآﻳﺪ .اﻧﮕﺎر ﭘﺸﺖ ﭘﺮده ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد .ﺗﺼﻤﻴﻢ
ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺎ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﻲ آن ﻛﻪ از ﺟﻤﺸﻴﺪ اﺳﻢ ﺑﺒﺮم ﺗﻤﺎم آﻧﭽﻪ
را رخ داده ﺑﻮد و در روﺣﻢ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ .ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ
ﺗﺮس اﻳﺠﺎد ﻛﻨﺪ .ﺑﻜﻨﺪ .ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد از ﺳﻜﻮﺗﻲ ﻛﻪ داﺷﺖ ﻣﺮﻳﻀﻢ ﻣﻲﻛﺮد .ﺑﺎ ﺳﺮ
ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﺧﺎﻣﻮش ﻧﻤﻲﺷﺪ از ﻛﻨﺎر آﻧﭽﻪ اﻳﻦ روزﻫﺎ در روﺣﻢ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ رد ﺷﺪ.
ﻫﻴﭻ راه دﻳﮕﺮي ﻧﺒﻮد .ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﺔ ﺗﺮﺳﻬﺎ و ﻧﮕﺮاﻧﻴﻬﺎﻳﻢ را ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ .واﻻ ﺷﺎديِ ﻫﻤﻴﻦ
دﻳﺪارﻫﺎي ﮔﺎﻫﮕﺎﻫﻲﻣﺎن ﻫﻢ زﻫﺮﻣﺎرﻣﺎن ﻣﻲﺷﺪ .ﺑﻪ ﻣﻬﺪي زﻧﮓ زدم .ﻧﻈﺮ او ﻫﻢ
ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮد .دوش ﮔﺮﻓﺘﻢ .رﻓﺘﻢ ﺳﺮ ﻛﺎر .از آﻧﺠﺎ زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ.
ﺷﻴﺪه ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮداﺷﺖ.
ـ ﻛﺠﺎ ﺑﻮدﻳﻦ دﻳﺸﺐ .ﻫﺮﭼﻪ زﻧﮓ زدﻳﻢ ﻧﺒﻮدﻳﻦ.
143
ﻗﺎه ﻗﺎه ﺧﻨﺪﻳﺪ:
ـ ﺳﻴﻢ ﺗﻠﻔﻨﻤﺎن را ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻳﻢ ،ﻳﺎدﻣﻮن رﻓﺖ وﺻﻞ ﻛﻨﻴﻢ.
ﺑﺮﻋﻜﺲ ﻣﻦ ﺳﺮ ﺣﺎل و ﻗﺒﺮاق ﺑﻮد .ﮔﻔﺖ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪاي را ﺑﻪ
اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ در ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن دﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ داﺷﺘﻨﺪ ﺧﻮدش و ﺷﺎﻫﺮخ درﺑﺎرة آن ﺗﻮي ﺳﺮ و
ﻛﻠﺔ ﻫﻢ ﻣﻲزدﻧﺪ.
ـ ﭘﺮ از ﻃﻨﺰ و ﺗﺮاژﻳﻚ ﺑﻮد .اﻳﻜﺎش ﻣﻲدﻳﺪﻳﺶ.
ـ راﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﻲ ﺑﻮد؟
ـ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲدﻳﺪي .داﺳﺘﺎن ﻳﻪ ﺧﻮﻧﻪﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮش زن ﻧﻴﺴﺖ.
ـ ﻣﺚ ﺧﻮﻧﺔ ﻣﻦ و ﻣﻬﺪي.
ـ ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ .ﻳﻪ ﻋﺎﻟﻢِ دﻳﮕﻪﺳﺖ اﻳﻦ .ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﻣﺮد ﺗﻮ ﻳﻪ ﺧﻮﻧﻪ ،ﻫﻤﻪ ﻫﻢ ﻋﺰب
اوﻏﻠﻲ .ﭘﻴﺮﻣﺮدا ﺷﺎﻫﻜﺎرن .از ﺣﺮف زدن ،از ﺑﻠﻮف زدن .ﻛﻠﻲ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺎﺟﺮا دارن.
ﺑﻌﺪ ﻳﻬﻮ ﻳﻪ زن ﭘﻴﺪا ﻣﻲﺷﻪ .و ﻳﻪ اﺗﻔﺎق ﻏﺮﻳﺐ ﻣﻴﻔﺘﻪ .ﺑﻴﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺗﺎ ﺑﺮات ﺗﻌﺮﻳﻒ
ﻛﻨﻴﻢ.
ـ ﺗﻮ ﻓﻜﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﻴﺎم ﻃﺮﻓﺘﻮن.
ـ واﻗﻌﺎً؟
ـ آره .ﺑﺮا ﻫﻤﻴﻦ زﻧﮓ زدم .ﺟﺎﺋﻲ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻳﻦ ﺑﺮﻳﻦ؟
ـ ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻛﺠﺎ دارﻳﻢ ﺑﺮﻳﻢ .ﭘﺲ ﺑﻴﺎ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻴﻢ.
ﺑﻌﺪ از ﻛﺎر ﻳﻜﺮاﺳﺖ ﺑﺎ دوﭼﺮﺧﻪ راﻧﺪم ﻃﺮﻓﺸﺎن .از روﺑﺮو ﺑﺎد ﺳﺮد ﻣﻲوزﻳﺪ.
ﺻﻮرﺗﻢ ﻳﺦ ﺑﺴﺖ .وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪم ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮدﻧﺪ .ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻄﻮر ﺷﺮوع ﻛﻨﻢ.
ﺻﺪاي ﺷﻴﺪه ﭼﻨﺎن ﺷﺎد ﺑﻮد ﻛﻪ دوﺑﺎره اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم ﺑﻪ دودﻟﻲ .اﻣﺎ اﻳﻦ ﺗﺮس ﺗﻮي
دﻟﻢ ﺑﻮد اﮔﺮ ﻧﮕﻮﻳﻢ دﻳﺮ ﺑﺸﻮد ،ﻣﺎ ﻧﺒﺎﺷﻴﻢ ،و آن دﻳﻮﺛﻬﺎ آﻧﻬﺎ را ﺑﻜﺸﺎﻧﻨﺪ ﺟﺎي
ﺧﻠﻮﺗﻲ و ﻗﻴﻤﻪ ﻗﻴﻤﻪﺷﺎن ﻛﻨﻨﺪ .از ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﻛﻪ آن ﭘﻔﻴﻮز ﻛﻼه ﭘﺸﻤﻲ ﺑﺮ ﺳﺮ
اﺳﻤﺸﺎن را ﺑﺮ زﺑﺎن آورده ﺑﻮد ،ﺗﺮس ﺗﻮي وﺟﻮدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد .اوﻟﺶ زدم ﺑﻪ ﺑﺎزي.
ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﺑﻴﺮون ﺑﺮﻳﺰم .ﺳﻮﻏﺎﺗﻲ ﻛﻮﭼﻜﻲ از ﭘﺎرﻳﺲ ﺑﺮايﺷﺎن آورده
ﺑﻮدم .ﮔﻔﺘﻢ ﭼﺸﻤﺸﺎن را ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ .ﺑﺴﺘﻨﺪ .ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي دﺳﺘﺸﺎن .ﺳﺮ آن ﻛﻤﻲ
ﺷﻮﺧﻲ ﻛﺮدﻳﻢ .زﻳﺎد دﻧﺒﺎﻟﻪ ﻧﺪاﺷﺖ .از ﺗﻪ دل ﻧﻤﻲﺧﻨﺪﻳﺪم .روي ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪاي ﻛﻪ
دﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ،ﺧﻮدﺷﺎن ﻛﻤﻲ ﺣﺮف زدﻧﺪ .داﺳﺘﺎن ﻳﻚ ﺟﻤﻊ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮي ﺑﻮد .ﭘﺪر و
دو ﭘﺴﺮ و ﻳﻚ ﻋﻤﻮ ﻛﻪ راﻧﻨﺪة ﺗﺎﻛﺴﻲ ﺑﻮد .ﻫﻤﻪ دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻲ ﺗﻮ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪري
زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ .ﭘﺴﺮ ﺑﺰرگ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻮد از آن ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد .ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ ﻣﺎدر
ﻫﻴﭻ زﻧﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ آن ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺎ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد .ﭘﺴﺮ ﺑﺰرگ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﺎ زن
144
آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻲاش ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ آﻣﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ .ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻋﺎﺷﻖ زن ﺑﺮادرﺷﺎن ﺷﺪﻧﺪ.
زن ﺑﺮاي ﻳﻜﻲ ﻣﺎدر ﺷﺪ ،ﺑﺮاي دﻳﮕﺮي ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ .ﺷﻴﺪه داﺷﺖ ﻫﻤﻴﻨﻬﺎ را ﺗﻌﺮﻳﻒ
ﻣﻲﻛﺮد و از دﻧﻴﺎي ﻣﻌﺼﻮم و ﮔﺎه ﻣﻀﺤﻚ آﻧﻬﺎ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﻬﻮ وﺳﻂ ﺣﺮﻓﻬﺎش
اﻳﺴﺘﺎد:
ـ ﺳﻠﻴﻢ ﺗﻮ ﺳﺮ ﺣﺎل ﻧﻴﺴﺘﻲ اﻣﺸﺐ .ﺧﺒﺮي ﺷﺪه؟
ـ ﻧﻪ .دﻳﺸﺐ ﻛﻤﻲ زﻳﺎدهروي ﻛﺮدم ﺗﻮ ﺧﻮردن ﻣﺸﺮوب ،ﺣﺎﻟﻢ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ
ﺧﻮرد .از اوﻧﻪ.
ـ ﻗﻴﺎﻓﻪت دادﻣﻲ زد ﺧﻴﻠﻲ ﭘﺮﻳﺸﻮﻧﻲ .ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﻮن اول ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ.
اداي ﺣﺮف زدن ﺧﻮدﺷﺎن را درآوردم :از دوري دوﺳﺘﺎس!
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ :وﻗﺘﻲ ﺗﻠﻔﻦ زدي رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻧﻴﺖ ﺗﻮ دﻳﻮان ﺣﺎﻓﻆ رو ﺑﺎز ﻛﺮدم.
ﻏﺰﻟﻲ اوﻣﺪ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ اوﻧﻮ ﺑﺮات ﻣﻲﺧﻮﻧﻢ.
ﺑﺮاي ﻓﺮار ﻣﻮﻗﺘﻲ از ﭘﺮﺳﺸﻬﺎي ﺷﻴﺪه ﻫﻤﺎن را ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻛﺮدم :ﺑﺨﻮن دﻳﮕﻪ ﭼﺮا
ﻣﻌﻄﻠﻲ؟
ﺷﺎﻫﺮخ دو ﺳﻪ ﺑﻴﺘﻲ از ﺑﺮ ﺧﻮاﻧﺪ .ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﺪ .ﻣﻦ ﺳﺮم ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﻮد .از
ﺟﺎ ﭘﺎﺷﺪ ﺑﺮود ﻛﺘﺎب را ﺑﻴﺎورد ،ﺷﻴﺪه ﺟﻠﻮش را ﮔﺮﻓﺖ :ﺳﻠﻴﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﻴﺴﺖ.
ﭼﺮا ﺗﻮ ﻫﻴﭽﻲ ﻧﻤﻲﮔﻲ؟
ﺑﺎزي را ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻛﻨﺎر .ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد اﮔﺮ اﻳﻨﻄﻮر اداﻣﻪ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ ﻛﺠﺎ
ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ .ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻫﻤﺔ آﻧﭽﻪ را ﺗﻮي دﻟﻢ ﺑﻮد و ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﻴﺮ ﺗﺎ ﭘﻴﺎز
ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم.ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﻣﺸﻜﻮﻛﻢ .و ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻛﺴﻲ را
ﻛﻪ دﻳﺮوز ﺳﺮاغ ﻣﻦ آﻣﺪه ﺑﻮد او ﻓﺮﺳﺘﺎده اﺳﺖ ﻳﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﺮ او
ﻫﻢ ﺑﻪ آﺧﻮرﺷﺎن ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ .ﮔﻔﺘﻢ ﻗﺮار ﻗﻴﻤﻪ ﻗﻴﻤﻪ ﺷﺪن آﻧﻬﺎﺳﺖ .ﺧﺒﺮ ﻳﻚ
ﻧﻤﻮﻧﻪاش را ﺧﻮدﺷﺎن آورده ﺑﻮدﻧﺪ .ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎي دﻳﮕﺮ را ﻫﻢ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ ،ﺑﺎز ﻣﺜﺎل
آوردم .ﻳﻜﻲ در وﻳﻦ ﺳﻮراخ ﺳﻮراخ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﮔﻠﻮﻟﺔ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺧﻮدش را ﻫﻮادار
ﺣﺰﺑﺸﺎن ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد .دﻳﮕﺮي را در ﻗﺒﺮس ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﮔﻠﻮﻟﻪ .ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ
از اﻳﻨﻬﺎ ﮔﻔﺘﻢ و از آﺧﺮﻳﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮﺋﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ و ﻣﻬﺪي ﺑﺎ ﻫﻢ داﺷﺘﻴﻢ .و ﺧﻮدم را
ﺧﻼص ﻛﺮدم از آﻧﻬﻤﻪ ﺣﺮف ﻛﻪ ﺗﻮي ﻛﻠﻪام ﺑﻮد .اوﻟﺶ ﺧﻴﻠﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ .ﺗﺮﺳﻴﺪﻳﻢ.
ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪاي ﮔﻴﺞ و ﮔﻮل ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻳﻢ .ﺑﻌﺪ ﺣﺎل ﻫﻤﻪﻣﺎن ﺧﻮب ﺷﺪ و ﺑﻪ
اوﺿﺎﻋﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮدﻳﻢ ،ﻛﻠﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ .آﻧﻮﻗﺖ ﺷﻴﺪه ﺑﺎز رﻓﺖ ﺳﺮاغ
ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪاي ﻛﻪ دﻳﺸﺐ دﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ .ذﻫﻨﺶ از ﺑﺎزﻳﻬﺎي آﻧﻬﺎ ﭘﺮ ﺑﻮد .اداي
ﭘﻴﺮﻣﺮدﻫﺎي ﺗﻮي ﻧﻤﺎﻳﺶ را درﻣﻲآورد و ﻣﻦ را ﻣﻲﺧﻨﺪاﻧﺪ .ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪم از ﻛﺎرﻫﺎي
145
ﺷﻴﺪه و ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺳﺒﻜﻲ روﺣﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮدﻳﻢ ﭼﻘﺪر دوام ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﺪ،
اﻣﺎ ﻫﻤﻴﻨﻘﺪر ﻛﻪ ﺑﻮد و ﻣﺎ را در آن ﻟﺤﻈﺎت ﻣﻲﺧﻨﺪاﻧﺪ ﺧﻮب ﺑﻮد .ﺷﺎﻫﺮخ ﭘﺸﺖ
ﺑﻨﺪ ﺷﻮﺧﻴﻬﺎﻣﺎن ﺑﺮاي ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻛﺮدن ﻣﻦ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد دوﺑﺎره ﻫﻤﺎن ﻏﺰﻟﻲ را ﻛﻪ
ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺗﻪ ﺑﺮود از ﺑﺮ ﺑﺨﻮاﻧﺪ .ﺑﺎز ﻫﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ .ﻫﻤﻴﻦ را ﻫﻢ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻛﺮدﻳﻢ و
ﺑﺎز ﺑﻴﺨﻮدي ﺑﻪ او و ﺧﻮدﻣﺎن ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ .وﻗﺘﻲ ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺷﻴﺪه ﺗﻨﻬﺎﻣﺎن
ﮔﺬاﺷﺖ ،ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺘﻢ:
ـ ﺑﺎزي ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ،ﺑﻴﺎ از ﻧﻮ ﺷﺮوع ﻛﻦ ﺷﺎﻳﺪ ﻳﺎدت ﺑﻴﺎد.
ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﺸﻮﻳﻘﺶ ﻛﻨﻢ ﺑﺮود دﻳﻮان ﺣﺎﻓﻈﺶ را ﺑﺮدارد ﺑﻴﺎورد .ﺷﺎﻫﺮخ
ﺑﺮاي ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﺣﺎﻓﻈﻪاش از ﺟﺎن دوﺳﺖ ﻣﺪد ﺧﻮاﺳﺖ و از ﻧﻮ ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ
ﺧﻮاﻧﺪن ﻏﺰل ﻛﻪ ﺻﺪاي ﻧﺮم آوازﺧﻮاﻧﻲ ﺷﻴﺪه را از ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ.
ـ ﺟﺎي آآآن دااارد ﻛﻪ چ ........ﻧﺪي ﻫﻢ ره ﺻﺢ....را ﺑﮕﻲ......رم...
دوﺗﺎﺋﻲ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﮔﻮش دادن.
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ :اﻻﻧﻪ ﻛﻪ زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﺰﻧﻪ .ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻤﺶ.
ـ اول ﺷﺒﻲ!
ـ آره .ﺻﺒﺮ ﻛﻦ.
ﻫﻨﻮز ﺣﺮﻓﺶ ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺻﺪاي ﻫﻖ ﻫﻖ ﺷﻴﺪه را ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ .ﺷﺎﻫﺮخ از
ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ .ﮔﺬاﺷﺘﻤﺸﺎن ﻛﻤﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺣﺎﻻ ﻧﻮﺑﺖ اوﺳﺖ .ﺑﻌﺪ از
ﻣﺪﺗﻲ رﻓﺘﻢ ﺳﺮاﻏﺸﺎن .ﺷﻴﺪه ﺳﺮش را ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد روي ﺳﻴﻨﺔ ﺷﺎﻫﺮخ .ﺷﺎﻫﺮخ
داﺷﺖ ﻣﻮﻫﺎي او را ﻧﻮازش ﻣﻲﻛﺮد .در ﻧﻮر ﭼﺮاغ ،ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺑﻠﻨﺪِ ﻗﻬﻮهايِ رﻧﮓ
روﺷﻦِ ﺷﻴﺪه را ﻣﻲدﻳﺪم و ﺳﺮ ﺧﻢ ﺷﺪة ﺷﺎﻫﺮخ را ﭘﺸﺖ ﮔﺮدن او .ﻋﻴﻦ زن و ﻣﺮد
ﻳﻚ ﺗﺎﺑﻠﻮي ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ .درﺳﺖ ﺑﺎﻻي ﺳﺮﺷﺎن ،از ﮔﻠﺪاﻧﻲ ﻛﻪ روي ﻳﺨﭽﺎل
ﺑﻮد دو ﺳﺎﻗﻪ و ﭼﻨﺪ ﺑﺮگ ﺳﺒﺰ ﮔﻴﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ دﻳﺪه ﻣﻲﺷﺪ .آن دو ﺳﺎﻗﺔ
ﻛﻮﭼﻚ ﺳﺒﺰ ،ﻣﺜﻞ آﻧﻬﺎ ﺳﺮ روي ﻫﻢ ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ .ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻮد دﻟﻢ ﺑﺮاي دﻳﺪن
ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮي در واﻗﻌﻴﺖ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد .ﻣﻲدﻳﺪي ﻛﻪ آدﻣﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ
ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻗﺔ ﮔﻴﺎه ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﭙﻴﭽﻨﺪ .و ﻫﻤﻪاش ﻣﻼل و ﮔﻪ ﻧﺒﻮد.
ـ اﮔﻪ دورﺑﻴﻦ داﺷﺘﻢ ازﺗﺎن ﻳﻪ ﻋﻜﺲ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻢ.
ﺷﻴﺪه ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد .ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺖ اﺷﻜﻬﺎش را ﭘﺎك ﻛﺮد.
ـ ﻣﺎ رو ﺑﺒﺨﺶ ﺳﻠﻴﻢ.
ـ ﭼﺮا؟
146
ـ ﺑﻬﺖ ﻧﮕﻔﺘﻴﻢ .وﻗﺘﻲ ﭘﺎرﻳﺲ ﺑﻮدﻳﻦ ،ﻫﻤﻴﻦ آﻗﺎ دوﺑﺎر زﻧﮓ زد و ﺷﺎم
دﻋﻮﺗﻤﻮن ﻛﺮد ﺧﻮﻧﻪش.
ـ ﺑﺒﻴﻦ .از ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم!
ـ ﺗﻠﻔﻦ اوﻟﺶ رو ﺑﻬﺎﻧﻪ آوردﻳﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻧﻴﺴﺘﻴﻦ .دﻓﻌﻪ دوم ﻳﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه
ﻧﻘﺎﺷﻲ رو ﺗﻮ روﺗﺮدام ،ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻛﺮد ،ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎش ﻣﻴﺎد ﻣﺎ رو از
ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﻣﻲﺑﺮه و ﺑﻌﺪ ﺑﺮ ﻣﻲﮔﺮدوﻧﻪ .ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﻗﺒﻮل ﻛﻨﻴﻢ .وﻟﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻗﻮﻟﻲ
ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ داده ﺑﻮدﻳﻢ ،ﻧﺮﻓﺘﻴﻢ .ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻮده.
ﺳﺎﻛﺖ ﻧﮕﺎﻫﺸﺎن ﻛﺮدم.
ـ ﺑﺒﺨﺶ ﺳﻠﻴﻢ.
ـ دﻳﮕﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ .راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻴﻦ.
ـ ﻳﻬﻮ ﺗﻪ دﻟﻢ ﺧﺎﻟﻲ ﺷﺪ وﻗﺘﻲ ﻳﺎدش اﻓﺘﺎدم.
ـ ﭘﻴﺶ ﻣﻴﺎد .وﻟﻲ دﻳﮕﻪ ﻧﺘﺮﺳﻴﻬﺎ؟
ـ ﻧﻪ .اﻻن ﻧﻤﻲﺗﺮﺳﻢ .وﻟﻲ وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻴﻢ از اوﻧﺎ ﺣﺮف ﻣﻲزدﻳﻢ ،اﺣﺴﺎس ﺑﺪي
داﺷﺘﻢ .ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮدم اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪﻣﻮن ﺗﻮ ﻳﻪ ﭼﺎﻟﺔ ﺗﺎرﻳﻜﻲ اﻓﺘﺎدﻳﻢ .ﻣﻦ دور و ﺑﺮم را
درﺳﺖ ﻧﻤﻲدﻳﺪم .ﻓﻘﻂ از ﻫﺮ ﻃﺮف ﺻﺪا ﻣﻲﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ ﻧﻤﻲدوﻧﺴﺘﻢ ﻣﺎل ﻛﻴﻪ! ﺣﺘﺎ
ﺻﺪايﺧﻮدﻣﻮ ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ.
ـ ﻣﻲدوﻧﻢ ﭼﻲ ﻣﻲﮔﻲ .ﺑﺮا ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ اوﻣﺪم ﺑﺎﺗﻮن ﺣﺮف زدم .ﺧﻮدﻣﻢ ﺗﻮ
داﻣﺶ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم
ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ .ﺷﺎﻳﺪ ﭼﻮن در اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺷﺎد ﺑﻮدم ،اﻧﺘﻈﺎر اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎرو
ﻧﺪاﺷﺘﻢ .اﻣﺎ ﭼﻘﺪ ﺧﻮﺑﻪ ﻛﻪ ﻣﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻤﺪﻳﮕﻪرو دارﻳﻢ!
ـ آره .ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺑﻪ.
ـ ﺗﺮس ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪه ﺳﻠﻴﻢ.
ـ آره .ﺗﺮس ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪه.
ـ وﻗﺘﻲ زﻧﺪون اﻓﺘﺎدم ،اون روزاي اوﻟﺶ ﻳﻪ ﺑﺎر اﻳﻨﻄﻮر ﺷﺪم .ﻫﻴﭻ ﺟﺎرو
درﺳﺖ ﻧﻤﻲدﻳﺪم .از ﻫﻤﻪ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم .ﻫﺮﻛﺲ ﻧﺰدﻳﻜﻢ ﻣﻲﺷﺪ ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﺮدم
ﻣﻲﺧﻮاد ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺠﺎوز ﻛﻨﻪ .از ﺑﺲ ﻓﺤﺸﻢ دادن و ﻛﺘﻜﻢ زدن و ﺗﺤﻘﻴﺮم ﻛﺮدن،
ﺗﻨﻢ را ﺟﺮ واﺟﺮ ﻣﻲدﻳﺪم .دﺳﺖ و ﭘﺎﻫﺎم را ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ.
ﻳﺎد ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﺶ ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺑﺎ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻫﻠﻨﺪ اﻓﺘﺎدم .آﻧﻮﻗﺖ ﻫﻢ ﻛﻪ
ﻫﻤﻴﻨﻬﺎ را ﻣﻲﮔﻔﺖ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ ﭘﺮ از اﺷﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد .رﻓﺖ از زﻳﺮ ﺷﻴﺮ ﻟﻴﻮان آﺑﻲ
ﺑﺮاي ﺧﻮدش رﻳﺨﺖ و ﺧﻮرد.
147
ـ وﻟﻲ دﻳﮕﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ .ﮔﺮﻳﻪام را ﻛﻪ ﻛﺮدم ﺗﻤﻮم ﺷﺪ.
ـ ﻗﻮل ﻣﻲدي؟
ـ آره .ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻮل ﺑﺪي دﻳﮕﻪ ﺧﻮدترو اﻳﻨﻘﺪر ﺑﺮا ﻣﺎ اذﻳﺖ ﻧﻜﻨﻲ.
ـ ﻧﻪ .ﺑﺮا ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ .ﻣﺸﻜﻞ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻨﺎرو ﺑﻬﺘﻮن ﻧﻤﻲﮔﻔﺘﻢ.
راﺳﺘﺶ ﻧﻤﻲدوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ .اﺻﻼً ﺷﻚ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ .ﺑﺮا ﻫﻤﻴﻦ ﻫﺮ
ﺷﺐ ﻫﻲ ﻛﺎﺑﻮس ﻣﻲدﻳﺪم .ﺣﺎﻻ اﮔﻪ ﺗﻮرو ﺑﺎ ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﺑﺒﻴﻨﻢ ،ﺗﻪ دﻟﻢ ﻧﻤﻲﻟﺮزه.
ﻣﻲدوﻧﻢ ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﻫﺴﺖ .اﻳﻦ ﺗﺮدﻳﺪ و ﺑﻨﺪﺑﺎزيِ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻳﺎ ﻧﮕﻮﻳﻢ ﻣﻨﻮ رﻧﺞ ﻣﻲداد.
ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺗﻴﭙﺎ اﻳﻦ ﻣﺮدﻛﻪ رو از ﺷﻤﺎ دور ﻛﻨﻢ .ﻫﻲ ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﺣﻖ ﺑﺎ
ﺗﻮ و ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﺎﺷﻪ .ﻣﻦ دارم زﻳﺎدي ﺧﻄﺮ اﻳﻦ ﭘﺴﺮه رو ﮔﻨﺪه ﻣﻲﻛﻨﻢ .ﻳﻪ ﻛﻢ
ﻣﺸﻨﮕﻪ ،ﻣﺸﻨﮓ ﺑﺎﺷﻪ .اﻣﺎ ﻫﻲ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﭼﻴﺰاﺋﻲ ﺗﺎزهاي درﻣﻲاوﻣﺪ و ﻣﻨﻮ
ﻛﻼﻓﻪ ﻣﻲﻛﺮد .از اﻳﻦ ﺑﺒﻌﺪ ،ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺬارﻳﻢ ﺗﻪ دﻟﻤﻮن اﻟﻜﻲ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﺸﻪ .ﺣﺎﻻ ﻛﻪ
دﺳﺘﺸﻮن رو ﺧﻮﻧﺪﻳﻢ ،ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻮن ﺑﺎزي ﻛﻨﻴﻢ .ﺗﻨﻬﺎ راﻫﻪ .اﻳﻦ را دارم ﺑﻪ
ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻣﻲﮔﻢ.
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ :دﻳﮕﻪ ﻧﺰدﻳﻜﻤﻮن ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻦ ﺑﺸﻦ .ﺧﻴﺎﻟﺖ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ!
دﻳﮕﺮ ﺣﺮﻓﺶ را ﻧﺰدﻳﻢ .ﻣﻦ و ﺷﺎﻫﺮخ در درﺳﺖ ﻛﺮدن ﻏﺬا ﺑﻪ ﺷﻴﺪه ﻛﻤﻚ
ﻛﺮدﻳﻢ .ﻣﻬﺪي دوﺑﺎر ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮد .در ﺗﻠﻔﻦ اوﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺪاﻧﺪ ﻣﺎﺟﺮاي ﺣﺮف
زدﻧﻢ ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﭼﻪ ﺟﻮر ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ .ﺗﻠﻔﻦ را دادم ﺑﻪ ﺷﻴﺪه ﺗﺎ ﺑﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ.
دﻓﻌﻪ دوم ﺧﺒﺮ ﺑﺮ و ﺑﭽﻪﻫﺎي ﺧﺎﻧﻘﺎه را داد .دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﺎ او ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و
ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ از اﺳﺪي ﺑﻮدن او ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪهاﻧﺪ .ﺧﻮدش را ﺳﺮﻫﻨﮓ ﺳﺎﺑﻖ
ارﺗﺶ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد؛ ﺑﺎ ﻳﻚ اﺳﻢ ﻋﻮﺿﻲ.
ـ ﺑﺒﻴﻦ ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻴﻢ ﺗﻮي ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ ﺑﺸﻴﻢ.
ـ ﭼﺮا؟
ـ درﺳﺖ ﺧﻮرده ﺑﻪ ﻫﻤﻮن روزي ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻪﻣﻮن اوﻧﺠﺎ ﺑﺮﻳﻢ.
ـ ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺖ ﺣﺎﻻ؟
ـ "ﻓﻮﻟﻦ دام" ).(Volendam
وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺘﻢ ،ﮔﻔﺖ:
ـ ﺟﺎي ﺧﻮﺑﻴﻪ .زودﺗﺮ ﻣﻲرﻳﻢ ﺑﺮا ﺧﻮدﻣﺎن ﺗﻔﺮﻳﺢ ﻫﻢ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ.
دﻳﺮ وﻗﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺧﺎﻧﺔ آﻧﻬﺎ آﻣﺪم ﺑﻴﺮون .آﻧﻘﺪر ﺳﺮ ﺣﺎل ﺑﻮدم ﻛﻪ دﻟﻢ
ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ آن وﻗﺖ ﺷﺐ ﺑﺮوم ﺧﺎﻧﻪ .ﺳﺮ و ﻛﻠﻪام را ﺧﻮب ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺳﺮﻣﺎ
148
زﻳﺎد اذﻳﺘﻢ ﻧﻜﻨﺪ .اﮔﺮ ﺷﺐ ﻧﺒﻮد و ﻫﻮا ﻫﻢ اﻳﻦ ﺳﺮﻣﺎي ﺑﻲ ﭘﻴﺮ را ﻧﺪاﺷﺖ ،دوﺳﺖ
داﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ دوﭼﺮﺧﻪام ﺷﻬﺮ را دور ﺑﺰﻧﻢ.
اوﺗﺮﺧﺖ ﺑﺎ ﺑﺮج ﺑﻠﻨﺪ "دام"اش وﺳﻂ ﺷﻬﺮ ،ﺷﺒﻴﻪ ﻳﻚ ﭼﺮخ ﻓﻠﻚ ﮔﻨﺪه اﺳﺖ.
وﻗﺘﻲ ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪﻫﺎش ﻣﻲﭼﺮﺧﻲ ،ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺳﻮار ﭼﺮخ ﻓﻠﻚ ﺷﺪهاي.
ﻛﻮﭼﻪﻫﺎش ﺗﻮ را ﻣﻲﭼﺮﺧﺎﻧﺪ .و ﺗﻮ اﮔﺮ ﺷﺎد ﺑﺎﺷﻲ و اﮔﺮ ﺑﺘﻮاﻧﻲ آن ﻟﺤﻈﺎت ،ﺻﺪاي
ﻧﺮم ﺑﺎد را ﻛﻪ ﻣﻴﺎن ﺑﺮﮔﻬﺎ ﻣﻲﭘﻴﭽﺪ ﺑﺸﻨﻮي ،و ﻣﺎه را ﺑﺒﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ آب ﻛﺎﻧﺎل اﻓﺘﺎده
اﺳﺖ و ﭼﺮاﻏﻬﺎي زﻳﺮ ﭘﻞ را ،ﻛﻪ ﺑﺎ اﻧﻌﻜﺎس ﻧﻴﻢ داﻳﺮة روﺷﻨﺸﺎن در آب داﻳﺮهاي
ﻛﺎﻣﻞ و روﺷﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ ،ﺑﻪ رﻗﺎﺑﺖ ﺑﺎ آن ﻣﺎه ﺑﺰرگ ،ﭘﺎﻫﺎﻳﺖ ﻳﻜﺒﺎره از زﻣﻴﻦ ﻛﻨﺪه
ﻣﻲﺷﻮد و ﻣﻲﭼﺮﺧﻲ ،ﺳﺒﻚ ،ﺳﻮار ﺑﺮ آن ﭼﺮخ ﻓﻠﻚ.
در آﻧﻮﻗﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﻓﻜﺮي ﻛﻪ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﺧﺎر ﺧﺎر ﻛﻮﭼﻜﻲ راه اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد دﻳﺪن
ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺑﻮد .دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺟﺎﺋﻲ ﺧﻠﻮت ﺑﺎ او ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ و ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻲ را ﻛﻪ از ﺟﻮاد
ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ و او ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﻢ .ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺣﻮاﺳﻤﺎن ﺟﻤﻊ اﺳﺖ و
ﺧﻴﺎﻟﺶ را از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﻼﺋﻲ ﺳﺮ ﺷﻴﺪه ﺑﻴﺎﻳﺪ راﺣﺖ ﻛﻨﻢ .ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ
ﺳﺮ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع زﻳﺎد ﻋﺬاب ﺑﻜﺸﺪ .اﻣﺎ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﮔﻴﺮ ﻧﻤﻲداد .ﺗﺎ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﻃﺮﻓﺶ
ﺟﻴﻢ ﻣﻲﺷﺪ.
وﻗﺘﻲ از ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺟﻠﻮ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺧﺎﻧﻪام رد ﻣﻲﺷﺪم دﻳﺪم ﭼﺮاغ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎرك روﺷﻦ
اﺳﺖ .دوﭼﺮﺧﻪام را ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي اﻧﺒﺎر رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ و ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪاي دو
ﺳﺎﻟﻪ آرام ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺧﻮاﺑﻴﺪم.
ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﻣﻬﺪي ﺑﺎ ﻓﻴﺎت ﻣﻌﺮوﻓﺶ ﻛﻮﺑﻴﺪ آﻣﺪ اوﺗﺮﺧﺖ .ﺳﺮ راﻫﺶ اول رﻓﺖ
ﺑﭽﻪﻫﺎ را ﺑﺮداﺷﺖ ،ﺑﻌﺪ آﻣﺪ دﻧﺒﺎل ﻣﻦ .ﭼﻨﺪ ﺧﻴﺎﺑﺎن آﻧﻄﺮﻓﺘﺮ از ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻲ
ﺑﻮد ﻛﻪ راﺳﺖ ﻣﻲﺧﻮرد ﺑﻪ ﺟﺎدهﻫﺎي اﺻﻠﻲ ﺑﻴﺮون از ﺷﻬﺮ .ﻗﺮارش ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎي اﻫﻞ
ﺧﺎﻧﻘﺎه ،ﺳﺎﻋﺖ دو ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﻮد؛ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ .ﻣﺎ دو
ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺘﻲ زودﺗﺮ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮدﻳﻢ .ﺧﻮش ﺧﻮش ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺗﻮي راه ﺑﺮاي
ﺧﻮدﻣﺎن ﺻﻔﺎ ﻛﻨﻴﻢ .ﮔُﻠﻪ ﮔُﻠﻪ اﺑﺮﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ و ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن آﺳﻤﺎن آﺑﻲ ﭘﻴﺪا ﺑﻮد .وﻗﺘﻲ
آﻓﺘﺎب ﻣﻲرﻓﺖ ﭘﺸﺖ اﺑﺮﻫﺎ ،ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻮا ﺗﺎرﻳﻚ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره از زﻳﺮ
ﺣﺎﺷﻴﻪﻫﺎﺷﺎن روﺷﻨﺎﺋﻲ ﺑﻪ ﭘﻬﻨﺎ و درﺧﺸﺎﻧﻲ ﺑﺎﻟﻬﺎي ﮔﺸﻮدة ﻗﻮﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ ،ﻣﻲزد
ﺑﻴﺮون و آﺳﻤﺎن ﻣﺜﻞ ﭼﺸﻢ ﻧﻮزادي ﺷﻔﺎف ﻣﻲﺷﺪ .ﻫﻨﻮز ﺑﺮف ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﻮد .ﻫﺮوﻗﺖ
ﺑﺮف ﻧﻤﻲآﻣﺪ زﻣﺴﺘﺎن ﻃﻮﻻﻧﻴﺘﺮ ﻣﻲﺷﺪ .ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﺑﻪ "ﻓﻮﻟﻦ دام" ﻣﻬﺪي ﻳﻚ راه
ﻓﺮﻋﻲ ﻣﻴﺎن دﻫﻜﺪهﻫﺎ را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده ﺑﻮد .ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه ﭘﺸﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و
149
ﺳﺮ ﻓﻴﻠﻢ ﺷﺐ ﭘﻴﺶ ﺑﺤﺜﺸﺎن داغ ﺷﺪه ﺑﻮد .وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪﻳﻢ ،اول رﻓﺘﻴﻢ ﻛﻨﺎر درﻳﺎ.
ﺳﺎﺣﻞ ﺑﺎﺣﺎﻟﻲ ﺑﻮد .ﻣﻐﺎزهﻫﺎي دم ﺳﺎﺣﻞ ﻫﻤﻪ ﺑﺎز ﺑﻮدﻧﺪ .ﻣﺮﻏﻬﺎي درﻳﺎﺋﻲ ﺑﺎﻻي ﺳﺮِ
ﻣﺎ ﭼﺮخ ﻣﻲزدﻧﺪ و ﺟﻴﻎ ﺟﻴﻎ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ .روي ﺳﺎﺣﻞ ﺑﺎد ﻣﻲوزﻳﺪ .رﻓﺘﻴﻢ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ
ﺗﻮي ﻳﻜﻲ از ﻛﺎﻓﻪﻫﺎ .اوﻟﺶ آﺑﺠﻮ ﺧﻮردﻳﻢ .ﺑﻌﺪ ﻣﻬﺪي ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ ﻣﺎﻫﻲ ﺳﺮخ ﺷﺪه
دﻋﻮت ﻛﺮد .ﻧﻴﻤﺴﺎﻋﺘﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻪ دو ،از ﻛﺎﻓﻪ زدﻳﻢ ﺑﻴﺮون .ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﺪﻳﻢ.
ﻣﻬﺪي در ﻧﻘﺸﻪﺧﻮاﻧﻲ ﺷﻬﺮ ﻛﺎرش ﻣﺤﺸﺮ ﺑﻮد .ﺑﺪون از اﻳﻦ ﺑﭙﺮس از آن ﺑﭙﺮس و
ﭘﻴﭽﻴﺪن ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎي ﻋﻮﺿﻲ ،ﺳﺮ ﺳﺎﻋﺖ رﺳﺎﻧﺪﻣﺎن .ﻣﻦ ﺑﺎ دﻳﺪن ﺧﺎﻧﻪ ،دﻧﺒﺎل
ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻣﺜﻞ ﺗﻮي ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ .ﺧﺎﻧﺔ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺑﻮد .ﺑﺎﻏﭽﻪاي ﻫﻢ در ﺟﻠﻮ داﺷﺖ.
ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ زﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻬﺶ ﻣﻲﺧﻮرد ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎﻟﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ .ﺧﻮدش در را ﺑﺎز
ﻛﺮد .ﺑﺎ دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮش زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮد .ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻬﺪي دوﺳﺖ ﺑﻮد ﻣﺎ را ﺑﻪ
ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮد .ﺷﻴﺪه را زود ﺷﻨﺎﺧﺖ .از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻮﺳﻴﺪش .و
ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ او ﺧﻴﻠﻲ ﺗﺤﻮﻳﻠﻤﺎن ﮔﺮﻓﺖ .ده دوازده ﻧﻔﺮي ﺗﻮي اﺗﺎق ﺑﻮدﻧﺪ .ﺻﻨﺪﻟﻲ
ﺗﻮي اﺗﺎق ﻧﺒﻮد .ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﻓﺮش ﭘﻬﻦ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ .ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻴﻢ .آﻧﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ
ﺗﻮي اﺗﺎق ﺑﻮدﻧﺪ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ و ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ ﺑﻴﺮون و ﺑﻌﺪ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ .ﺑﺎ ﻫﻢ
ﺧﻴﻠﻲ اﻳﺎق ﺑﻮدﻧﺪ .اﺳﺪي ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن ﻧﺒﻮد .از ﻫﻤﺎن اول ورودﻣﺎن ﺑﻪ اﺗﺎق ﻫﻤﻪﻣﺎن
ﭼﺸﻢ ﭼﺸﻢ ﻛﺮدﻳﻢ ﻣﻴﺎن آﻧﻬﺎ ﭘﻴﺪاش ﻛﻨﻴﻢ .ﻛﺴﻲ ﺗﻮي ﺟﻤﻊ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻟﺒﺎس
ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺮﺗﺐ و ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪة روي ﺷﻘﻴﻘﻪﻫﺎ .ﻣﻲﺧﻮرد ﺑﻪ او ﺳﺮﻫﻨﮓ ﺳﺎﺑﻖ
ارﺗﺶ ﺑﺎﺷﺪ .ﺧﻴﺎل ﻛﺮدﻳﻢ ﻫﻤﻴﻦ را ﺑﻪ ﺟﺎي اﺳﺪي ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ .ﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ از
دوﺳﺖ ﻣﻬﺪي .ﮔﻔﺖ اﺳﺪي ﻫﻨﻮز ﻧﻴﺎﻣﺪه اﺳﺖ .ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﻣﻲﺷﻮد .ﺑﻌﺪ
ﺑﺎ آﻗﺎ آﻗﺎ ﮔﻔﺘﻦ دو ﻧﻔﺮ ﻛﻪ دم در اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ ،ﻳﻜﻲ ﭘﻴﺪاش ﺷﺪ .ﻫﻤﻪ ﺟﻠﻮ ﭘﺎش
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ .ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﻢ ﭘﻴﺮ ﻳﺎ ﻣﺮﺷﺪ آﻧﻬﺎﺳﺖ .دوﺗﺎ از زﻧﻬﺎ رﻓﺘﻨﺪ ﺟﻠﻮ دﺳﺘﺶ را
ﺑﻮﺳﻴﺪﻧﺪ .آﻗﺎ رﻓﺖ ﺑﺎﻻي ﻣﺠﻠﺲ ﻧﺸﺴﺖ .ﻗﻴﺎﻓﻪ و ﺳﺮ وﺿﻌﺶ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭘﺨﻲ ﻧﺒﻮد.
ﻣﺎ ﺧﻨﺪهﻣﺎن ﮔﺮﻓﺖ .ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﺗﻮي ﻏﺮﺑﺖ ﻣﻘﺎﻣﻲ ﻋﻠﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد .ﻳﻚ ﻣﻴﺰ دراز
ﮔﻮﺷﺔ اﺗﺎق ﺑﻮد .روش دو ﻇﺮف ﺑﻠﻮر ﭘﺮ از ﺗﻮت ﺧﺸﻚ ﺑﻮد و ﻗﻴﺴﻲ .و ﻫﻔﺖ ﺷﻤﻊ
ﺑﺰرگ ﺧﺎﻣﻮش اﻳﻦ ﻃﺮف و آن ﻃﺮﻓﺶ .وﻗﺘﻲ آﻗﺎ ﻧﺸﺴﺖ ،ﻳﻜﻲ از زﻧﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ
دﺳﺖ آﻗﺎ را ﺑﻮﺳﻴﺪه ﺑﻮد ،رﻓﺖ ﺷﻤﻌﻬﺎ را روﺷﻦ ﻛﺮد .ﻧﻮرﺷﺎن ﺗﻮي روز زﻳﺎد ﭘﻴﺪا
ﻧﺒﻮد .ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ .از اﺳﺪي ﺧﺒﺮي ﻧﺸﺪ .وﺳﻄﻬﺎي ﺗﻨﻔﺲ ﺑﺤﺚ و ﻓﺤﺺ
دو ﻗﺴﻤﺘﻲ آﻗﺎ درﺑﺎرة ﺟﻬﺎد اﻛﺒﺮ و ﺟﻬﺎد اﺻﻐﺮ ،ﻣﺎ از اﺗﺎق زدﻳﻢ ﺑﻴﺮون .ﻣﻬﺪي دم
در ﻳﻘﺔ دوﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺖ:
ـ ﭼﻲ ﺷﺪ ﭘﺲ اﻳﻦ آﻗﺎ؟
150
ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ.
ـ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدي ﻣﻴﺎد؟
ـ راﺳﺘﺶ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ .ﺷﺎﻳﺪ ﺗﻮ آﺧﺮﻳﻦ ﺗﻠﻔﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﺮد ﻳﻪ ﭼﻴﺰاﺋﻲ
ﺣﺲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻧﻴﻮﻣﺪ.
ـ ﻣﮕﻪ ﭼﻴﺰي ازش ﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻦ؟
ـ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺳﭙﺮده ﺑﻮدم ازش ﺑﭙﺮﺳﻪ ﻗﺒﻼً ﭼﻪ ﺷﻐﻠﻲ داﺷﺘﻪ ،اﻫﻞ ﻛﺠﺎﺳﺖ،
از اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺸﻬﺎي ﺳﺎده.
ـ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ از اوﻣﺪن ﻣﺎ ﺧﺒﺮ داﺷﺖ؟
ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ .وﻟﻲ اﻳﻨﻮ ﻣﻲدوﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻲﮔﻦ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺟﻤﻊ ﻣﻲﺷﻦ.
ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻴﻦ ﻛﺪوم ﺷﻬﺮ ﻣﻲﺷﻴﻨﻪ؟ ﻫﻴﭻ ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻨﻲ ازش ﻧﺪارﻳﻦ؟
ـ اﻳﻨﺎ ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺴﻲ رو از ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲﮔﻴﺮن .اﻻ ﺧﻮدش ﺑﺨﻮاد ﺑﺪه .اﻳﻨﺠﺎ
ﻳﻪ ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻦ ﻫﺴﺖ ﻣﺨﺼﻮص اﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ .ﻫﻤﻪ ﺑﻪ اون زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﻦ.
از اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺸﻬﺎ ﭼﻴﺰي ﻋﺎﻳﺪﻣﺎن ﻧﺸﺪ .ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﺪﻳﻢ و راﻧﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف
اوﺗﺮﺧﺖ .ﺗﻮي راه اﺳﺪي دوﺑﺎره ﺷﺪ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺤﺚ ﻫﻤﻪﻣﺎن.
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻏﺮﻳﺒﻲ داره اﻳﻦ آدم.
ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ :ﭼﻄﻮر؟
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ:
ـ ﻫﻢ ﻣﻲﺗﺮﺳﻪ از ﺟﻤﻌﻬﺎي اﻳﺮوﻧﻲ ،ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮاد ازﺷﻮن دور ﺑﺸﻪ .اون
اوﻣﺪﻧﺶ ﺗﻮ ﻣﺘﻴﻨﮓ "دِنﻫﺎخ" و ﻣﻴﻮن اون ﻫﻤﻪ آدم ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲدوﻧﺴﺖ
اﻣﻜﺎن ﻟﻮ رﻓﺘﻨﺶ ﻫﺴﺖ ،اﻳﻨﻢ اوﻣﺪﻧﺶ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﻮر ﺟﺎﻫﺎ .اﻧﮕﺎر دﻧﺒﺎل ﺟﺎﺋﻲ ﻣﻲﮔﺮده
ﻛﻪ ﺧﻮدﺷﻮ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪاي ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از ﺳﺎواﻛﻲ ﺷﺪﻧﺶ داﺷﺘﻪ وﺻﻞ ﻛﻨﻪ.
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ :آره .ﻣﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﺷﺎﻫﺮخ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ.
ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ :در اﻳﻨﻜﻪ آدم ﻋﺠﻴﺒﻴﻪ ،ﺷﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ .ﻛﺎرﻫﺎش ﻫﻤﻮن وﻗﺘﺎ ﻫﻢ
ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد.
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ :ﺣﻴﻒ ﺷﺪ .ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺎﻟﺐ ﻣﻲﺷﺪ ﻣﻲدﻳﺪﻳﻤﺶ.
ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ :ﻧﻤﻲدوﻧﻢ ﺳﻠﻴﻢ ﺑﺮاﺗﻮن ﮔﻔﺘﻪ ﻳﺎ ﻧﻪ .روزﻫﺎي اﻧﻘﻼب ﻳﻪ ﻣﺪت ﺗﻮ
ﺧﻮﻧﺔ ﻳﻜﻲ از ﺑﭽﻪﻫﺎي ﺣﺒﺲ اﺑﺪي ﭼﭗ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺳﺎل ﻗﺒﻠﺶ ﻋﻔﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد،
ﻣﺨﻔﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد!
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ :ﺟﺪي ﻣﻲﮔﻲ؟
151
ـ آره ﺑﺎﺑﺎ .ﺗﻮ ﻫﻤﻮن زﻧﺪان ﻣﺮﻳﺪ ﺑﻌﻀﻲ از زﻧﺪوﻧﻴﻬﺎي ﺧﻮدش ﺷﺪه ﺑﻮد و
ﺑﻬﺸﻮن ﻳﻪ ﺟﻮرﻫﺎﺋﻲ ﻣﻲرﺳﻴﺪ.
ﺷﻴﺪه دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ:
ـ ﺣﻴﻒ ﺷﺪ .واﻗﻌﺎً ﺣﻴﻒ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﺪﻳﺪﻳﻤﺶ!
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ:
ـ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺑﺎزي ﺧﻄﺮﻧﺎك ﭼﻴﺰي ﻫﻢ ﻧﺼﻴﺒﺸﻮن ﻧﻤﻲﺷﻪ! اﻳﻨﺠﻮر ﻓﺮوﺧﺘﻦ روح
ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎن ،ﻳﻜﺠﻮر ﻓﻼﻛﺘﻪ .ازاﻳﻦ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﮔُﻪﺗﺮ دﻳﮕﻪ ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﺷﻪ .ﺑﺮا
ﻫﻤﻴﻨﻪ ﻛﻪ ﻫﻲ ﻣﻲﺧﻮان ﺑﺮﮔﺮدن ﺑﻪ روزﻫﺎي ﭘﻴﺶ از آن.
ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ :ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻦ .وﻗﺘﻲ ﺧﻮدت اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮدي ﻛﻪ ﭘﺎﺗﻮ ﺑﺬاري ﺗﻮ ﮔُﻪ،
دﻳﮕﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺒﻮل ﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺗﻪ رﻓﺘﻲ.
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ :ﭘﻴﭽﻴﺪهس روح آدم .وﻟﻲ ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل ﺣﺮف ﺗﻮ درﺳﺘﻪ .اﻧﺘﺨﺎب
ﻛﺮده ﺑﺮا ﻳﻪ ﻟﺤﻈﻪ.
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ :اﻳﻨﺠﻮر ﻣﻌﺎﻣﻠﻪﻫﺎ ﻫﺮﻃﻮرش ﻓﻼﻛﺘﻪ.
ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ:
ﺗﻮ ﺟﺎﻣﻌﺔ ﻣﺎ آدﻣﺎ ﻳﻪ ﺟﺎ ﻳﻬﻮ واﻣﻲدن .ﭼﻮن ﻓﺸﺎر ﻫﺴﺖ .ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻴﻠﻲ از
ﺧﻮدت ﻣﺎﻳﻪ ﺑﺬاري .ﺑﻌﻀﻴﺎ زﻳﺮ اﻳﻦ ﻓﺸﺎر ﻣﻲاﻓﺘﻦ ﺗﻮ دام ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ .ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﻨﻦ
ﻣﻲﺗﻮﻧﻦ از ﺗﻮش درﺑﻴﺎن .اﻣﺎ ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻦ.
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ :آره .ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﺒﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻳﻚ ﺑﺨﺶ از ﺳﺮﮔﺮدوﻧﻲ
اﺳﺪيرو ﻣﻲﺗﻮﻧﻴﻢ ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ.
ﻣﻦ ﮔﻮش ﻣﻲدادم ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي آﻧﻬﺎ و ﺗﻮي ﻓﻜﺮ ﺧﻮدم ﺑﻮدم .اﺑﺮﻫﺎ ،روﺑﺮوي
ﻣﻦ ،آن ﺑﺎﻻ ﻫﻨﻮز درﺣﺎﺷﻴﻪ ﻣﻲدرﺧﺸﻴﺪﻧﺪ و ﻣﺜﻞ ﺑﺎل ﻗﻮ ﺑﻮدﻧﺪ .اﺣﺴﺎس ﺗﺎزهاي
ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮدم .ﻓﻜﺮ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن اﺳﺪي ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ داﺷﺖ از ﻣﻦ دور ﻣﻲﺷﺪ.
آﻧﺠﺎ ،ﺗﻮي آن ﺧﺎﻧﻪ در "ﻓﻮﻟﻦ دام" ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ،ﺗﻜﻴﻪ ﺑﻪ دﻳﻮار و ﺳﺎﻛﺖ،
ﭼﻨﺪ ﺑﺎر اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﻣﻲﺑﻴﻨﻤﺶ روﺑﺮوﻳﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﺎ دﺳﺖ روي ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ،
ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮرده از ﺟﻬﺎد اﻛﺒﺮ و دﻟﺨﻮش ﺑﻪ ﺷﺮﻛﺖ در ﺟﻬﺎد اﺻﻐﺮش ﺗﺎ اﻳﻦ ﭼﻨﺪ
ﺻﺒﺎح ﻋﻤﺮ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد.
ﻧﺮﺳﻴﺪه ﺑﻪ اوﺗﺮﺧﺖ ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ:
ـ اﻳﻨﻢ از ﻛﺎرآﮔﺎه ﺑﺎزيِ اﻣﺮوزﻣﺎن.
ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ:
152
ـ ﻧﮕﺮوﻧﺶ ﻧﺒﺎش .ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﻴﺪاش ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ .ﻫﻠﻨﺪ اوﻧﻘﺪه ﮔﻨﺪه ﻧﻴﺴﺖ .ﺑﺎز از
ﻳﻪ ﺟﺎي دﻳﮕﺮي ﺳﺮ و ﻛﻠﻪاش در ﻣﻲآد.
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ:
ـ راﺳﺘﻲ ﺻﺪاش ﭼﻪ ﻃﻮري ﺑﻮد؟ ﺑﻲ ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻲﮔﻢ .ﻣﻲﺧﻮام ﺑﺪوﻧﻢ.
ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ :اﻓﺘﻀﺎح .اﻣﺎ اداﻫﺎش ﻛﻤﻲ ﺧﻨﺪهدار ﺑﻮد .ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮﻧﺪن آوازاي
ﻫﻨﺪي ،ﺳﺮش را ﻃﻮري ﺑﻪ اﻳﻨﻮر و اوﻧﻮر ﻣﻲﭼﺮﺧﻮﻧﺪ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻳﻪ وﻳﺠﻨﺘﻲ ﻣﺎﻻي
ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﺮاﺑﺮش اﻳﺴﺘﺎده .راﺳﺘﺶ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ،ﻗﻴﺎﻓﺔ ﺑﭽﮕﺎﻧﻪاي ﺑﻪ ﺧﻮدش
ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ دﻟﻢ ﺑﺮاش ﻣﻲﺳﻮﺧﺖ.
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ :ﭘﺲ ﺑﻴﭽﺎره ﻳﻪ دﻟﺨﻮﺷﻴﻬﺎﻳﻲ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮدش داﺷﺘﻪ.
ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ :آره ﺑﺎﺑﺎ .ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻲﮔﻔﺖ اﮔﻪ ﺑﻪ ﺻﺪام ﻣﻲرﺳﻴﺪم ﻳﻪ ﭼﻴﺰي
ﻣﻲﺷﺪم.
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ :ﻧﻤﻲﮔﻔﺖ ﭼﺮا ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ؟
ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ :ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ .ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎﻫﺎ ﻛﻪ ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻲﺷﺪ ﻳﻬﻮ ﻗﻔﻞ ﻣﻲﻛﺮد .ﻣﻲﺷﺪ
ﺑﺎزﺟﻮ .و ﭼﺎرﺗﺎ ﻓﺤﺶ ﻣﻲداد و ﺷﻼﻗﺸﻮ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﻛﺮد و ﺗﻮ دﻣﺎﻏﻲ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻲﻛﺮد:
ﭘﺴﺮ ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻤﺔ ﺣﺮﻓﺎﺗﻮ ﻧﺰدي!
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ :ﻫﻤﻮن روزاﺋﻲ ﻛﻪ ﺣﺮف اﻳﻦ آﻗﺎ ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﭘﻴﺶ اوﻣﺪ،
ﺳﻠﻴﻢ ﻳﻜﺒﺎر از ﻗﻮل ﻫﻤﺴﻠﻮﻟﻴﺶ ﮔﻔﺖ ذﻟﺖ و ﻓﻼﻛﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﺪر اﺳﺪي ازﺧﻮدش
ﻧﺸﻮن ﻣﻲداد روح اوﻧﻮ ﺗﻮ ﻫﻤﻮن ﺑﭽﮕﻲ وﻳﺮان ﻛﺮده ﺑﻮد .ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﻪ اون
ﺣﺮف ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ.
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ :ﺳﻠﻴﻢ ﺗﻮ ﻫﻴﭻ ﻧﮕﻔﺘﻲ؟
ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ :زده ﺑﻪ ﻓﻜﺮاي ﻓﻠﺴﻔﻲ.
ﮔﻔﺘﻢ :اﻳﻦ ﻳﻜﻲ را ﺧﻴﻂ ﻛﺎﺷﺘﻲ ﻣﻬﺪي .ﺗﻮ ﻓﻜﺮ اﻳﻦ ﺑﻮدم ﭼﻄﻮري ﻣﻲﺷﻪ
اﻳﻦ اﺑﺮﻫﺎ را ﻛﺸﻴﺪ.
153
8
اﮔﺮ روي ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎدي ،ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ،ﭘﺎي اوﻟﻴﻦ درﺧﺖ از ﺳﻪ
درﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﺎزه ﺑﺎ آﻧﻬﺎ اﺧﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﺑﻪ ردﻳﻒ آﻧﺴﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻗﺪ ﻛﺸﻴﺪه
ﺑﻮدﻧﺪ ،اﺑﺘﺪاي ﺑﺎرﻳﻜﻪ راﻫﻲ را ﻣﻲدﻳﺪي .اﻳﻦ ﺑﺎرﻳﻜﻪ راه در اداﻣﺔ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺑﺎرﻳﻜﻪ
راه دﻳﮕﺮي ﻣﻲﺧﻮرد و در اﻧﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﺎدهاي ﺟﻨﮕﻠﻲ وﺻﻞ ﻣﻲﺷﺪ ،ﻛﻪ از ﺧﺎﻧﻪام
زﻳﺎد دور ﻧﺒﻮد.
ﻳﻚ ﺳﻤﺖ اﻳﻦ دو ﺑﺎرﻳﻜﻪ راه ،ﻛﺎﻧﺎل آﺑﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮرد ﺑﻪ ﻛﺎﻧﺎل ﺑﺰرﮔﺘﺮي
ﻛﻪ دﺳﺘﻪاي ﻏﺎز و ﻗﻮي ﺳﻔﻴﺪ و ﻣﺮﻏﺎﺑﻲ وﺣﺸﻲ ﻫﻤﻴﺸﻪ در آن ﺷﻨﺎ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ.
ﺳﻤﺖ دﻳﮕﺮ و ﺗﺎ اﻧﺘﻬﺎي آن ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎدة ﺑﺰرگ ﻣﻲرﺳﻴﺪ ،درﺧﺘﺎﻧﻲ ﺑﻠﻨﺪ در ﻳﻚ
ردﻳﻒ ﺻﻒ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﺎخ و ﺑﺮﮔﺸﺎن آﺳﻤﺎن ﺑﺎﻻي ﺳﺮ و ﭼﺸﻢ اﻧﺪاز
روﺑﺮو را ﺧﻂﻣﺨﺎﻟﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ .در آن ﺳﻤﺖ ﻛﻪ ﻛﺎﻧﺎل آب ﺑﻮد و در ﺳﺮاﺷﻴﺐ آن،
ﻣﻴﺎن ﻋﻠﻔﻬﺎ و ﭘﺎﺋﻴﻨﺘﺮ از ﮔﻠﻬﺎي وﺣﺸﻲ ،ﺑﺎز ﻫﻢ درﺧﺘﺎﻧﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﻳﻪﻫﺎﺷﺎن
ﺗﻮي آب ﻣﻲاﻓﺘﺎد.
ﮔﺸﺖ زدن در آن راﻫﻬﺎي ﺑﺎرﻳﻚ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص روزﻫﺎي ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺑﻬﺎر و
ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ،ﺑﺮاﻳﻢ ﻋﺎدت ﺷﺪه ﺑﻮد .راه ﻣﻲرﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺔ درﺧﺘﻬﺎ در آب ﻧﮕﺎه
ﻣﻲﻛﺮدم و ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ دﺳﺘﻪ دﺳﺘﻪ ﮔﻠﺒﺮﮔﻬﺎي ﺳﻔﻴﺪ ﺷﻜﻮﻓﻪﻫﺎ ،ﻛﻪ ﺑﺎ وزش
ﻣﻼﻳﻢ ﺑﺎد از ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي درﺧﺘﻬﺎ ﺟﺪا ﺷﺪه ﺗﻮي ﻫﻮا ﭘﺨﺶ ﻣﻲﺷﺪ .ﮔﻠﺒﺮﮔﻬﺎي رﻫﺎ
در ﺑﺎد ،ﻛﻮﭼﻚ و ﺑﻴﻀﻲ ﺷﻜﻞ ﺑﻮدﻧﺪ .رﻗﺺﻛﻨﺎن در ﻫﻮا ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﺑﺮ
ﺳﻄﺢ آب ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﺮ ﺳﻄﺢ آﺳﻔﺎﻟﺘﻲ ﭘﻴﺎدهرو ،و زﻣﻴﻦ را ﻧﻘﺶ و ﻧﮕﺎر
154
ﻣﻲزدﻧﺪ .وﻗﺘﻲ ﻧﻢ ﺑﺎران ﺷﻜﻮﻓﻪﻫﺎ را ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﻲرﻳﺨﺖ ،از دور ﭼﻮن ﻓﺮﺷﻲ
ﻣﻲﺷﺪ از اﺑﺮﻳﺸﻢ ﻛﻪ در ﺳﺎﻳﺔ درﺧﺘﻬﺎ ﭘﻬﻦ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ .ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﺮف ﺗﺎزه
ﺑﺎرﻳﺪه ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ .ﻣﺮﻏﺎﺑﻴﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﻢ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدﺷﺎن
ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪﻧﺪ .دﻳﺪن آﻧﻬﺎ ﺟﻔﺖ ﺟﻔﺖ ﻛﻨﺎر ﻫﻢ در آب آرام ﻛﺎﻧﺎل ﺑﺮاﻳﻢ ﺧﻴﻠﻲ
ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد .ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر درﺧﺘﻬﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﻟﺐ آب ﺑﺎ ﺳﺎﻗﻪﻫﺎي ﻛﺞ و در ﺣﺎل ﺳﻘﻮط .ﺑﻪ
ﺧﺼﻮص آن دو درﺧﺘﻲ ﻛﻪ در ﭘﺎﺋﻴﻨﺘﺮﻳﻦ ﻧﻘﻄﺔ ﺳﺮاﺷﻴﺒﻲ دﻳﻮارة ﮔﻠﻲِ ﻛﺎﻧﺎل ﺧﻢ
ﺷﺪه ﺑﺮ آب ،ﺑﺮگ و ﺑﺎر داده ﺑﻮدﻧﺪ .ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎدم و ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺔ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎﺷﺎن در
آب ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم .ﺑﻮﺗﻪ ﮔﻠﻬﺎي وﺣﺸﻲ ﺳﻔﻴﺪ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ .از ﺧﺎﻧﻮادة ﮔﻠﻬﺎي
ﮔﺸﻨﻴﺰي .ﭼﺘﺮﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ اﻳﻦ ﺑﻮﺗﻪﻫﺎ در ﺳﺮ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﻧﺎزﻛﺸﺎن ،ﺧﻤﺎن ﺑﻪ اﻳﻨﺴﻮ
و آﻧﺴﻮ ،در ﺗﻤﺎم ﻃﻮل اﻳﻦ دو ﺑﺎرﻳﻜﻪ راه ،ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻢ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ .وﻗﺘﻲ ﻛﺎرﮔﺮان
ﺷﻬﺮداري ﺑﺎ ارهﻫﺎي ﺑﺮﻗﻲ ﻋﻠﻔﻬﺎي وﺣﺸﻲ را از ﺗﻪ ﻣﻲﺑﺮﻳﺪﻧﺪ ،ﺳﺮاﺷﻴﺒﻲ ﻛﻨﺎر
ﺑﺎرﻳﻜﻪ راﻫﻬﺎ ﺑﻪ زﻣﻴﻨﻬﺎي زراﻋﺘﻲِ درو ﺷﺪه ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲﺷﺪ و ﻫﻮا را ﺑﻮي ﺳﺎﻗﺔ
ﻋﻠﻔﻬﺎي ﺑﺮﻳﺪه ﭘﺮ ﻣﻲﻛﺮد .ﺑﺎد ﻫﻢ ﺑﻮد .در آن ﻫﻮاﺋﻲ ﻛﻪ از ﻋﻄﺮ ﻋﻠﻔﻬﺎي ﺑﺮﻳﺪه ﭘﺮ
ﺑﻮد ،ﻣﻴﺎن آﻧﻬﻤﻪ ﺑﻮ و رﻧﮓ راه ﻣﻲرﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﺻﺪاﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ ﺗﻮي درﺧﺘﺎن
ﮔﻮش ﻣﻲدادم؛ ﺑﻪ ﺻﺪاي ﺑﺎد ،ﺑﻪ ﺻﺪاي ﻛﻼغ زاﻏﻴﻬﺎ و ﺳﺎرﻫﺎ و ﺗﻮﻛﺎﻫﺎ ﻛﻪ درﻫﻢ
ﻣﻲآﻣﻴﺨﺘﻨﺪ و ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ دﻟﻨﺸﻴﻨﻲ ﻣﻲﺳﺎﺧﺘﻨﺪ .ﻣﻦ آﻧﺮا ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ
ﺟﻨﮕﻞ ﻧﺎم ﻧﻬﺎده ﺑﻮدم .ﻫﻤﻴﻦ ﺻﺪاﻫﺎ ﻳﻚ روز وﺳﻮﺳﻪام ﻛﺮد ﺑﺮوم ﻳﻚ دورﺑﻴﻦ
وﻳﺪﺋﻮي ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺨﺮم .ﻫﻨﮕﺎم راه رﻓﺘﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ و ﺻﺪاﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ
ﺿﺒﻂ ﻣﻲﻛﺮدم
ﺗﻮﻛﺎﻫﺎ را اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر در اﻳﻨﺠﺎ دﻳﺪم .ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺳﺮاﺷﻴﺒﻲ ﭘﺮ ﻋﻠﻒ دو ﺑﺎرﻳﻜﻪ
راه ،ﺑﻴﻦ ﺷﺎخ و ﺑﺮگ ﺑﻮﺗﻪﻫﺎي وﺣﺸﻲ و ﻳﺎ روي ﻋﻠﻔﻬﺎي ﻛﻮﺗﺎه ،ﺟﺴﺖ و
ﺧﻴﺰﻛﻨﺎن در ﭘﻲ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﻛﺮم ﺑﻮدﻧﺪ .ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ و رﻫﺎ و آزاد ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﺎه
ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ؛ ﺑﻲ آن ﻛﻪ ﺑﺘﺮﺳﻨﺪ و ﻓﺮار ﻛﻨﻨﺪ و ﻳﺎ ﺣﺴﻲ از ﺗﺮﺳﻴﺪن در وﺟﻮدﺷﺎن
ﺑﺎﺷﺪ .ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﺮدي ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺠﺬوب ﺗﻤﺎﺷﺎي آﻧﻬﺎﺋﻲ ،آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﺠﺬوب
ﺗﻤﺎﺷﺎي ﺗﻮاﻧﺪ .ﺻﺪاﻳﺸﺎن ﺻﺪاي ﺑﻠﺒﻠﻬﺎي ﺟﻨﻮب را ﺑﻪ ﻳﺎدم ﻣﻲآورد .ﮔﺎﻫﻲ ﻳﻚ
ﻧﺖ را ﺗﻜﺮار ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ .ﺗﻜﺮار آن ﻧﺘﻬﺎ ﺑﺎ ﻣﻠﻮدﻳﻬﺎي ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن ﮔﺎه اﺟﺮا
ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ،ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻳﻜﺠﻮر ﺗﻜﻨﻮازي در دﺳﺘﮕﺎه ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﻮد .ﮔﻨﺠﺸﻜﻬﺎ
ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ .راه ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ آﻧﭽﻪ دور و ﺑﺮم ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم .ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﻪ
ﭼﻴﺰ ﻣﻲآﻣﺪ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻣﻦ .ﻣﺮﻏﺎﺑﻴﻬﺎ .زن و ﻣﺮدي ﻛﻪ روي ﻳﻚ دوﭼﺮﺧﺔ
دوﻧﻔﺮه ﺑﺎ ﻫﻢ رﻛﺎب ﻣﻲزدﻧﺪ .ﻳﻜﺸﻨﺒﻪﻫﺎ ﺻﺪاي ﻧﺎﻗﻮس ﻛﻠﻴﺴﺎي دﻫﻜﺪه ﺑﻪ
155
ﺻﺪاﻫﺎي دﻳﮕﺮ اﺿﺎﻓﻪ ﻣﻲﺷﺪ .دﻳﻨﮓ داﻧﮓ ...ﺻﺪاي ﻧﺎﻗﻮس ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ.
ﺻﺪا از ﺑﺮج ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮﻳﻦ ﻛﻠﻴﺴﺎي دﻫﻜﺪه ﻣﻲآﻣﺪ .وﻗﺘﻲ ﺑﺎرﻳﻜﻪ راه دوم را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ
ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ وارد ﺟﺎدة اﺻﻠﻲ ﻣﻲﺷﺪم .در ﻳﻚ ﺳﻤﺖ ﺟﺎدة اﺻﻠﻲ ﻫﻤﺎن ﻛﺎﻧﺎل آب
ﺑﻮد ،ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺑﺰرﮔﺘﺮ و ﺳﻤﺖ دﻳﮕﺮش ﭼﺮاﮔﺎﻫﻲ ﺑﺰرگ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ در آن
ﺗﻌﺪادي ﮔﺎو ﺑﺎ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎي ﺳﻨﮕﻴﻦ از ﺷﻴﺮ ،وﻟﻮ ﺑﻮدﻧﺪ .ﺑﺮﻛﻪﻫﺎي ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ
ﻛﻪ ﻗﻮﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ و ﻣﺮﻏﺎﺑﻴﻬﺎي وﺣﺸﻲ ﮔﺎه در آن ﺷﻨﺎ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ.
وﻗﺘﻲ ﺧﺴﺘﻪ از ﺗﻤﺎﺷﺎ و راﻫﭙﻴﻤﺎﺋﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻢ ،ﮔﺎه ﻣﻲدﻳﺪم
ﮔﻠﺒﺮﮔﻬﺎﺋﻲ را ﻛﻪ ﺑﺎد از ﺳﺮ ﺷﺎﺧﺔ درﺧﺘﻬﺎ ﻛﻨﺪه و ﺗﻮي ﻫﻮا ﭘﺨﺶ ﻛﺮده ﺑﻮد،
اﻓﺘﺎدهاﻧﺪ ﺗﻮي ﻛﺎﻧﺎل .آﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺳﻄﺢ آب ﻛﻪ ﺑﺎ وزش آرام ﺑﺎد ﻣﻮج ﻧﺮﻣﻲ ﺑﺮداﺷﺘﻪ
ﺑﻮد ،ﻣﺜﻞ ﭘﺮواﻧﻪﻫﺎﺋﻲ ﻣﺮده ،آرام آرام ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ .درﺳﺖ ﻋﻴﻦ ﭘﺮواﻧﻪﻫﺎي
ﻣﺮده و ﻛﻮﻣﻪ ﻛﻮﻣﻪ و ﭘﺨﺶ .دﻟﻢ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ .روز ﺑﻌﺪ ﻣﻲآﻣﺪم ،ﻛﻤﻴﻦ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻢ و
وﻗﺘﻲ ﮔﻠﺒﺮگ ﺷﻜﻮﻓﻪﻫﺎ در ﺑﺎد ﻣﻲرﻗﺼﻴﺪﻧﺪ ﺑﺎ دورﺑﻴﻨﻢ از آﻧﻬﺎ ﻓﻴﻠﻢ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻢ.
آﻧﺮوز ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﺑﻮد .اواﺳﻂ ﺑﻬﺎر .ﭼﻨﺪ ﮔﻠﺪان ﺷﻤﻌﺪاﻧﻲ ﺗﺎزه ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮدم و در
ﺟﺎ ﮔﻠﺪاﻧﻲ ﺑﺰرگ آوﻳﺰان ﺑﻪ ﻧﺮدة ﺑﺎﻟﻜﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم .ﺑﻪ ﺟﺎي ﭘﺎﭘﺮي ،ﺣﺎﻻ دو
ﻗﻨﺎري وﺣﺸﻲ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ و ﮔﺎه روي ﮔﻠﻬﺎ و روي ﻧﺮدهﻫﺎي ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻨﺪ.
ﻳﻜﻴﺸﺎن ﺗﺎ ﻣﻦ را ﻣﻲدﻳﺪ ﻣﺜﻞ ﭘﺎﭘﺮي ﻣﻲﭘﺮﻳﺪ روي ﺳﺠﺎف ﺑﺎرﻳﻚ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه و
ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻛﻮﭼﻜﺶ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد .وﻗﺘﻲ ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﻌﺪاﻧﻴﻬﺎ آب ﻣﻲدادم
ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدن ﺑﻪ ﺟﻮاﻧﻪﻫﺎي ﺳﺒﺰ ﺑﺮﮔﻬﺎي دوﺳﺘﺎن ﺗﺎزهام ،ﻫﻤﺎن ﺳﻪ درﺧﺘﻲ ﻛﻪ
آﻧﺴﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ،رﻧﮓ و ﺑﻮي ﺑﻬﺎر را ﺣﺲ ﻛﺮدم .آب و ﻫﻮاي ﻫﻠﻨﺪ ﺑﺎ
ﺗﺠﺮﺑﻪاي ﻛﻪ ﻣﻦ در اﻳﻦ ده دوازده ﺳﺎل از آن داﺷﺘﻢ ،ﻫﻴﭻ ﺣﺴﺎب و ﻛﺘﺎب
ﻧﺪاﺷﺖ .ﻳﻚ وﻗﺖ ﻣﻲدﻳﺪي وﺳﻂ ﺑﻬﺎر ﻫﻮا ﺳﺮد و ﻳﺨﺒﻨﺪان ﻣﻲﺷﺪ .آﻧﺮوز از
ﺧﻮش اﻗﺒﺎﻟﻲ ﻣﻦ ﻫﻮا ﺧﻮب ﺑﻮد و ﻧﺸﺎط ﺑﻬﺎر داﺷﺖ .ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ،وﻗﺘﻲ آﻓﺘﺎب
ﻫﻨﻮز در آﺳﻤﺎن ﺑﻮد ،ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪم و دورﺑﻴﻦ وﻳﺪﺋﻮﺋﻲام را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﺮاي ﻗﺪم
زدن در ﺟﺎدهﻫﺎي ﺟﻨﮕﻠﻲ از ﺧﺎﻧﻪ زدم ﺑﻴﺮون.
در دو ﺳﻪ ﻣﺎه ﮔﺬﺷﺘﻪ روزﻫﺎي ﺑﻲدردﺳﺮي داﺷﺘﻢ .ﻫﻴﭻ دﻳﻮﺛﻲ اﻋﺼﺎﺑﻢ را
ﺧﻂ ﺧﻄﻲ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد .ﺑﻌﺪ از ﺑﺎزﮔﺸﺘﻤﺎن از "ﻓﻮﻟﻦ دام" و ﻧﺪﻳﺪن اﺳﺪي ،ﻓﻜﺮ
ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن او را ﭘﺎك ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم .ﺗﻮي اﻳﻦ ﻣﺪت ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﺑﻪ
ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ زﻧﮓ زده ﺑﻮد .آﻧﻘﺪر ﺑﺎ ﺳﺮدي ﺟﻮاﺑﺶ را داده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ
زﻧﮓ ﻧﺰده ﺑﻮد .ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ دﻟﻮاﭘﺲ ﺑﻮدم .ﺗﻮي ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ وﻗﺘﻲ
156
ﭼﺸﻤﻢ ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﺑﻪ اﻳﻠﻴﺎد و اودﻳﺴﻪاي ﻛﻪ ﺗﻮ اﺗﺎﻗﻢ ﺑﺮاﻳﺶ ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ،دﻟﻢ
ﺑﺮاي دﻳﺪن و ﺣﺮف زدن ﺑﺎ او ﺗﻨﮓ ﻣﻲﺷﺪ .ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺗﻼش ﻛﺮدم ﭘﻴﺪاش ﻛﻨﻢ ﺑﺎ او
ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ،ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪم .ﻳﻜﺮﻳﺰ ﺟﺎش را ﺗﻮي اﻳﺴﺘﮕﺎه راه آﻫﻦ ﻋﻮض ﻣﻲﻛﺮد.
وﻗﺘﻲ ﻫﻢ ﻣﻲدﻳﺪﻣﺶ آﻧﻘﺪر از ﻣﻦ دور ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ او ﺑﺮﺳﻢ .ﺗﺎ
ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﺑﺎ راه درروﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﻠﺪ ﺑﻮد ﺧﻮدش را ﺑﻪ آﻧﻲ از ﻣﻦ
ﻣﺨﻔﻲ ﻣﻲﻛﺮد .ول ﻛﺮدم .ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺧﻮدش ﺳﺮاﻏﻢ ﺑﻴﺎﻳﺪ .ﺷﻴﺪه ﻫﻨﻮز ﺗﻮي آﺗﻠﻴﻪ
ﻣﻲﭘﻠﻜﻴﺪ و ﺳﺮش ﺑﻪ ﻛﺎر ﺧﻮدش ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد .ﺑﺮاي ﺷﺎﻫﺮخ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﻜﺎري
ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ،ﻛﺎري ﭘﻴﺪا ﺷﺪه ﺑﻮد .ﻫﻔﺘﻪاي ﻳﻜﺒﺎر ﺑﺮاي ﺑﭽﻪﻫﺎي ده دوازده ﺳﺎﻟﺔ
اﻳﺮاﻧﻲ و اﻓﻐﺎﻧﻲ و ﺗﺎﺟﻴﻚ در اوﺗﺮﺧﺖ و ﺣﻮﻣﻪ ﻳﻚ ﻛﻼس آﻣﻮزش ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﻪ زﺑﺎن
ﻣﺎدري ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ .ﻣﺤﻞ ﻛﺎرش ﺗﻮي ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻳﻚ ﻣﺮﻛﺰ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ
ﺗﻮي ﻛﺎرﻫﺎي ﻫﻨﺮي ﺑﺎ ﻣﺪارس ﻫﻤﻜﺎري ﻣﻲﻛﺮد .ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﺮاي ﺷﺮوع ﻛﺎرش،
داﺳﺘﺎن »ﺧﺮوس زري،ﭘﻴﺮﻫﻦ ﭘﺮي« اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑﺎ آﻧﻬﺎ
ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻣﻲﻛﺮد.
ﺑﻌﺪ از ﻳﻚ راﻫﭙﻴﻤﺎﺋﻲ ﻃﻮﻻﻧﻲ و ﮔﺎه اﻳﺴﺘﺎدن ﺑﻴﻦ راه و ﻏﺮق ﺗﻤﺎﺷﺎي
ﺑﻨﻔﺸﻪﻫﺎي روﺋﻴﺪه ﺑﻴﻦ ﻋﻠﻔﻬﺎ و ﮔﻠﻬﺎي زرد ،ﺑﻪ آن ﻗﻠﻌﺔ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻗﺮن
ﺷﺎﻧﺰده در ﺣﻮاﻟﻲ اوﺗﺮﺧﺖ رﺳﻴﺪم.
ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪود دو ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﻮد .ﺗﺎ آﻧﻮﻗﺖ ﻗﻠﻌﻪ را ﻓﻘﻂ از ﺑﻴﺮون دﻳﺪه ﺑﻮدم.
ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ از روزﻫﺎﺋﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ درش ﺑﺎز ﺑﻮد .در رﺳﺘﻮران ﻗﻠﻌﻪ ﺑﺎﻧﻮﺋﻲ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ
ﭘﻴﺸﺨﻮان ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﺳﺎﻋﺖ دو و ﻧﻴﻢ ﻗﻠﻌﻪ ﺑﺮاي دﻳﺪار ﺗﻮرﻳﺴﺘﻬﺎ ﺑﺎز
ﻣﻲﺷﻮد .ﻧﻴﻤﺴﺎﻋﺘﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ وﻗﺖ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻧﺸﺴﺘﻦ در آﻓﺘﺎب و
ﻧﻮﺷﻴﺪن آﺑﺠﻮ ﻳﺎ ﻗﻬﻮه .ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻦ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ ﻳﺎ ﺑﺮوم ﺑﻪ ﺣﻴﺎط ﭘﺸﺘﻲ ﻛﻪ
ﺗﻮي آن ﻣﻴﺰ و ﺻﻨﺪﻟﻲ ﭼﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ .آﺑﺠﻮﺋﻲ ﮔﺮﻓﺘﻢ و رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺣﻴﺎط ﭘﺸﺘﻲ و
ﺗﻮي آﻓﺘﺎب و ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻛﺎﻧﺎل آب ﻧﺸﺴﺘﻢ .ﻫﻨﻮز ﻳﻜﻲ دو ﺟﺮﻋﻪ از آﺑﺠﻮﻳﻢ را
ﻧﻨﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ زﻧﻲ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﺋﻲ ﻛﻮﺗﺎه ،ﺷﻠﻮار ﺟﻴﻦ و ﻛﺖ ﺟﻴﺮ ﻛﻪ ﭘﺎﺋﻴﻨﺶ در
ﻛﻤﺮ ﺗﻨﮓ ﻣﻲﺷﺪ و ﭼﻴﻦ ﻣﻲﺧﻮرد ،ﻓﻨﺠﺎن ﻗﻬﻮه در دﺳﺖ ﺳﺮ ﭘﻠﻪﻫﺎي ﺳﻨﮕﻲ
ﭘﻴﺪا ﺷﺪ .ﺷﺎل ﺳﻴﺎﻫﻲ دور ﮔﺮدﻧﺶ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻮد .ﺧﻴﻠﻲ آرام از آن ﺳﻪ ﭘﻠﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ
آﻣﺪ و رﻓﺖ ﭼﻨﺪ ﻣﻴﺰ آن ﻃﺮﻓﺘﺮ از ﻣﻦ ﺑﻐﻞ دﻳﻮاري ﻛﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪه از ﭘﻴﭽﻜﻬﺎي ﺳﺒﺰ
ﺑﻮد ،ﺗﻮي ﺳﺎﻳﻪ ﻧﺸﺴﺖ .ﻋﻴﻨﻚ آﻓﺘﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ داﺷﺖ .ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ را ﻧﻤﻲدﻳﺪم.
ﺻﻮرت زﻳﺒﺎﺋﻲ داﺷﺖ .ﺑﻌﺪ زن و ﻣﺮد ﭘﻴﺮي ﭘﻴﺪاﺷﺎن ﺷﺪ .دﺳﺖ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﮔﺮﻓﺘﻪ
ﺑﻮدﻧﺪ و آرام آرام از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ .زﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﭘﻴﺸﺨﻮان ﺑﻮد ﭘﺸﺖ
157
ﺳﺮﺷﺎن ﺳﻴﻨﻲ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻲآﻣﺪ و وﻗﺘﻲ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﻗﻬﻮهﺷﺎن را روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و
ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ:
ـ ﭼﻪ ﻫﻮاي ﺧﻮﺑﻲ!
ﭘﻴﺮﻣﺮد و ﭘﻴﺮزن ﻫﺮدو ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻨﺪهﻛﻨﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺑﻠﻪ ﺑﻠﻪ.
ﺟﻠﻮي ﻣﺎ ﻛﺎﻧﺎل آب ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﻠﻌﻪ را دور ﻣﻲزد .ﺗﻮي آب ﺳﻪ ﭘﺮﻧﺪة ﺳﻴﺎه رﻧﮓ
ﺷﻨﺎﻛﻨﺎن ﺑﻪ اﻃﺮاف ﮔﺮدن ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﮔﺎه زﻳﺮ آب ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺎﻻ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ.
ﻣﻦ ﭼﻮن از ﺑﻘﻴﻪ ﺑﻪ آب ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ ﺑﻮدم ﻣﻲدﻳﺪﻣﺸﺎن .در ﭼﻤﻦ آﻧﻄﺮف ﻛﺎﻧﺎل،
ﻛﺎرﮔﺮي داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﻴﺦ ﭼﻨﺪ ﭼﻮب دراز و ﭘﻬﻦ را ﺑﻪ ﻫﻢ وﺻﻞ ﻣﻲﻛﺮد .ﻛﻼه
ﺣﺼﻴﺮي آﻓﺘﺎﺑﻲ ﺳﺮش ﺑﻮد .ﻛﺎرش ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﭼﻮﺑﻬﺎي ﺑﻪ ﻫﻢ وﺻﻞ ﺷﺪه را ﺑﻠﻨﺪ
ﻛﺮد و ﺑﻪ درازا رو ﺑﻪ ﻛﺎﻧﺎل روي ﭼﻤﻨﻬﺎ ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ .ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آن ﻛﺮد و راﺿﻲ از
ﻛﺎرش دﺳﺘﻲ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺗﻜﺎن داد .ﺑﻌﺪ زﻳﺮ آﻓﺘﺎب روي آن دراز ﻛﺸﻴﺪ و ﻛﻼﻫﺶ
را درآورد روي ﺻﻮرﺗﺶ ﮔﺬاﺷﺖ .ﻟﺒﺎس ﻛﺎر و ﻃﺮز دراز ﻛﺸﻴﺪﻧﺶ زﻳﺮ آﻓﺘﺎب ﻣﻦ
را ﻳﺎد ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﺮدي در ﻳﻜﻲ از ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎي وﻧﺴﺎن وانﮔﻮگ ) Vincent van
(Goghاﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد .دورﺑﻴﻨﻢ را در آوردم و از او ﻛﻪ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد و ﻣﺮﻏﻬﺎي
ﺳﻴﺎه ﺗﻮي آب ﻓﻴﻠﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ .ﺑﻌﺪ دورﺑﻴﻨﻢ را ﮔﺮداﻧﺪم ﺳﻤﺖ درﺧﺘﻲ ﻛﻪ در ﻃﺮف
دﻳﮕﺮ ﻛﺎﻧﺎل ،ﭘﺸﺖ زن ﻋﻴﻨﻚ آﻓﺘﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ،ﺑﺎ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي درﻫﻤﺶ ﺷﻜﻠﻬﺎي
ﻋﺠﻴﺐ و ﻏﺮﻳﺒﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد .ﻛﺎرم ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮدي ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﺋﻲ
ﺳﻔﻴﺪ ﺳﺮ ﭘﻠﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ.
ـ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮان ﻗﻠﻌﻪ را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﺗﻮ.
ﻣﻦ و ﺧﺎﻧﻤﻲ ﻛﻪ ﻋﻴﻨﻚ آﻓﺘﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ داﺷﺖ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻳﻢ .ﭘﻴﺮﻣﺮد و
ﭘﻴﺮزن ﺳﺮﺟﺎﺷﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ .وﻗﺘﻲ ﺗﻮ رﻓﺘﻴﻢ ﭘﺎي ﭘﻠﻪﻫﺎ ﻳﻚ ﺑﺮ زن و ﻣﺮد دﻳﮕﺮ
اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ .ﻣﺮد ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪ ﭘﺎي در وروديِ ﻗﻠﻌﻪ ،اول ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪي ﺑﻌﺪ ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ
ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﺑﻴﻦ ﺑﺎزدﻳﺪﻛﻨﻨﺪﻛﺎن ﻛﺴﺎﻧﻲ از ﻛﺸﻮرﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ زﺑﺎن
اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﺪ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻣﺸﻜﻞ دارد ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ در دور ﺑﻌﺪي
ﺑﻴﺎﻳﺪ .ﻛﺴﻲ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﻧﺪاﺷﺖ .ﺑﻪ زﺑﺎن اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺧﻮدش را ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮد .ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺖ
ﻗﺒﻼً ﻧﺎﺧﺪاي ﻛﺸﺘﻴﻬﺎي ﺗﺠﺎرﺗﻲ ﺑﻮد و ﻣﺪﺗﻬﺎﺳﺖ ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﺷﻐﻞ
راﻫﻨﻤﺎي ﻗﻠﻌﻪ را داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﻗﺒﻮل ﻛﺮده اﺳﺖ .وﻗﺘﻲ ﺗﻮ رﻓﺘﻴﻢ زن ﻋﻴﻨﻚ آﻓﺘﺎﺑﻲاش
را درآورد و ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮي ﻛﻴﻔﺶ .ﭼﺸﻤﺎن درﺷﺖ و زﻳﺒﺎﺋﻲ داﺷﺖ .ﻗﻴﺎﻓﻪاش ﺑﻪ
اﺳﭙﺎﻧﻴﺎﺋﻴﻬﺎ ﻣﻲﺧﻮرد .ﭘﻴﺮﻣﺮد و ﭘﻴﺮزن ﻫﻢ در آﺧﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ وﻗﺘﻲ از ﭘﻠﻪﻫﺎي
ﺳﻨﮕﻲ ﺑﺎﻻ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ.
158
ﻃﺒﻘﺔ اول آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد و اﺗﺎﻗﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ اﺧﺘﺼﺎص ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺨﺪﻣﺎن داﺷﺖ.
ﻃﺒﻘﺔ ﺑﻌﺪي ﻣﺨﺼﻮص اﻓﺮاد ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻮد و ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪاي ﺑﺰرگ در آن ﺑﻮد ﻛﻪ
ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﭼﺎپ آﺛﺎر روﺳﻮ و وﻟﺘﺮ و راﺳﻴﻦ را ﻣﻴﺎن ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻲ ﺑﺒﻴﻨﻲ .و ﻧﻴﺰ
ﭼﻨﺪ ﺟﻠﺪ داﻧﺸﻨﺎﻣﺔ ﻓﺮاﻧﺴﻮي .ﻧﺎﺧﺪاي ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﺷﺮاف آن زﻣﺎن دوﺳﺖ
داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻮي در ﺧﺎﻧﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻨﺪ.
ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ اﺷﻴﺎﺋﻲ ﻛﻪ از ﻣﺎﻟﻜﺎن اﻳﻦ ﻗﻠﻌﺔ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﺗﻮﺿﻴﺤﺎت
دﻗﻴﻘﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﺧﺪاي ﺳﺎﺑﻖ از آﻧﻬﺎ ﻣﻲداد ،ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ زﻧﺪﮔﻴﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ در ﻃﻮل ﭼﻨﺪ
ﻗﺮن در آن ﺟﺮﻳﺎن داﺷﺖ ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﻢ ﺟﺎن ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ؛ ﻇﺮوف ﭼﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺷﻜﺴﺘﻪ
ﺷﺪه و ﺑﻨﺪ ﺧﻮرده ﺑﻮد ،ﻛﻤﺪﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻣﻼﻓﻪﻫﺎي ﺗﺎ ﺷﺪه در آن ﻧﮕﻬﺪاري ﻣﻲﺷﺪ،
ﻣﻴﺰي ﻛﻪ ﭼﺮﺑﻴﻬﺎي ﻣﺎﻧﺪه در درزﻫﺎي ﺑﻴﻦ ﭼﻮﺑﻬﺎش ﻫﻨﻮز ﺑﻮي ﻟﺒﺎس و ﺗﻦ
ﭘﻴﺸﺨﺪﻣﺘﻬﺎ و ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎﻧﻲ را ﻣﻲداد ﻛﻪ ﺑﻪ وﻗﺖ اﺳﺘﺮاﺣﺖ دور آن ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و
ﻗﻬﻮه ﻣﻲﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ،اﺗﺎق ﻛﺎر ﺑﺎﻧﻮﺋﻲ ﻛﻪ در آن ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺰادهاي ﻛﻪ از راه دور ﺑﺮاي
ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرياش آﻣﺪه ﺑﻮد ﻧﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ،...ﻫﻤﺔ اﻳﻨﻬﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻲﻛﺮد ﭼﻴﺰي از ﻳﺎد
ﻧﺮود .ﻣﺎﻟﻚ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ اﻳﻦ ﻗﻠﻌﻪ ﻳﻚ ﻟﺮد ﺑﻮد .در ﺗﺎﺑﻠﻮﺋﻲ ﻛﻪ ﻧﻘﺎش از او و
ﺧﺎﻧﻮادهاش ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ،ﭼﻮن ﺧﺪاﺋﻲ ﺑﺎﻻ ﺑﺎﻻﻫﺎ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﺮ ﺳﺘﻴﻎ ﺻﺨﺮهاي ،و
داﺷﺖ زﻳﺮ ﭘﺎﻳﺶ ،ﺑﻪ زن اوﻟﺶ ﻛﻪ ﻧﻘﺎش در ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺮگ او را ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ﻧﮕﺎه
ﻣﻲﻛﺮد .زن ﭼﻮن ﻗﺪﻳﺴﻲ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد و ﭘﻨﺞ ﺑﭽﺔ ﻛﻮﭼﻚ او ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮده
ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﺑﺎﻟﻬﺎﺋﻲ ﻛﻮﭼﻚ ﻛﻪ از ﺳﺮ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﺷﺎن روﺋﻴﺪه ﺑﻮد ،ﭼﻮن ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن در
آﺑﻴﻬﺎي آﺳﻤﺎن ﻓﺮاز ﺳﺮ او و ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺮواز ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ .زن دوم ﻟﺮد ﺑﺎ ﭼﻬﺮهاي آرام و
ﻣﻄﻴﻊ روي زﻣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد .ﭼﻬﺎرده ﺑﭽﻪ در دور و ﺑﺮش ﺑﻮدﻧﺪ .ﺑﺮﺧﻲ ﺑﭽﻪﻫﺎي
او و ﺑﺮﺧﻲ ﺑﭽﻪﻫﺎي زن اول ﻟﺮد ﺑﻮدﻧﺪ .ﺻﺤﻨﻪﻫﺎي اﻃﺮاف ﺗﺰﺋﻴﻨﻲ ﺑﻮد .ﻧﺎﺧﺪاي
ﺳﺎﺑﻖ ﻛﺸﺘﻲ ﺗﺠﺎرﺗﻲ ﺑﺎ اﺷﺎره ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎ ﮔﻔﺖ آن زﻣﺎن ﻫﻨﻮز اﺳﺘﻔﺎده از
ﻧﻮر ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ روي ﭘﺮده ﻛﺸﻒ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد و ﺻﺤﻨﻪﻫﺎي اﻃﺮاف و ﭼﺸﻢاﻧﺪازﻫﺎي ﺗﺎﺑﻠﻮ
ﺑﺨﺸﻲ از واﻗﻌﻴﺖ زﻧﺪﮔﻲ آدﻣﻬﺎ ﻧﺒﻮدﻧﺪ .ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮاي ﺗﺰﺋﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ
دﻟﺨﻮاه آن ﻛﺲ ﻛﻪ ﻧﻘﺎﺷﻲ را ﺳﻔﺎرش داده ﺑﻮد.
در ﻳﻜﻲ از راﻫﺮوﻫﺎي ﻗﻠﻌﻪ وﻗﺘﻲ از ﺟﻠﻮ ﭘﺮﺗﺮة ﻣﺮد ﺟﻮاﻧﻲ در ﻗﺎﺑﻲ ﻗﺪﻳﻤﻲ
ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻴﻢ ،ﻧﺎﺧﺪاي ﺳﺎﺑﻖ ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﻴﺎد ﻛﻪ اﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻓﺮدي از
ﺧﺎﻧﻮاده و ﻳﺎ ﻧﺰدﻳﻜﺎن ﻟﺮد ﺑﺎﺷﻪ.
159
و دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺖ روي دﻣﺎغ ﻣﺮد :دﻣﺎﻏﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﻠﻨﺪي و ﮔﻨﺪﮔﻲ ﻣﺎل
اروﭘﺎﺋﻴﻬﺎي دﻣﺎغ ﻛﻮﭼﻚ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺴﺖ .ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﻃﺮف ﺷﺮﻗﻲ ﺑﻮده .ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﻳﺎ
ﺗﺎﺟﺮي ﺑﻮده ﻛﻪ از ﻣﺼﺮ ﻳﺎ ﻋﺮاق آﻣﺪه ﺑﺮاي دﻳﺪن ﻟﺮد.
ﺧﺎﻧﻤﻲ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم اﺳﭙﺎﻧﻴﺎﺋﻲ اﺳﺖ دﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪ روي دﻣﺎﻏﺶ و ﺑﺎ
ﺧﻨﺪه ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﻛﺮد.
ﻧﺎﺧﺪاي ﺳﺎﺑﻖ ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﻛﺠﺎﺋﻲ ﻫﺴﺘﻴﻦ؟
ـ اﻳﺮاﻧﻲ.
ﻧﺎﺧﺪاي ﺳﺎﺑﻖ ﺧﻨﺪﻳﺪ :ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺪر ﺑﺰرگ ﺷﻤﺎ ﺑﻮده .اﻟﺒﺘﻪ دﻣﺎغ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ آن
ﺑﺰرﮔﻲ ﻧﻴﺴﺖ.
زن ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻃﻨﺰآﻣﻴﺰ ﮔﻔﺖ :ﻣﺘﺸﻜﺮم.
وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻴﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻲآﻣﺪﻳﻢ راﻫﻨﻤﺎي ﻣﺎ ﻛﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﺔ زن ﺑﻮد رو ﺑﻪ او
ﮔﻔﺖ در ﺳﺎل 1965ﺑﺮاي ﺣﻤﻞ ﺑﺎر ﺑﻪ اﻳﺮان ﺳﻔﺮ ﻛﺮده و دو روزي در ﺑﻨﺪر
ﺧﺮﻣﺸﻬﺮ ﺑﻮده اﺳﺖ.
ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻛﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ از ﻫﻤﺎن ﭘﺎي در دﻳﺪم ﺑﺎران ﺑﺎ ﻗﻄﺮهﻫﺎي درﺷﺘﻲ ﻣﻲﺑﺎرد.
ﭘﻴﺶ از آن وﻗﺘﻲ ﺗﻮي ﺣﻴﺎط ﭘﺸﺘﻲ ﺑﻮدﻳﻢ ،ﺟﺰ دو ﺳﻪ ﺟﺎ آﻧﻬﻢ در اﻓﻖ دور ،اﺑﺮي
ﺗﻮي آﺳﻤﺎن ﻧﺒﻮد.
ﻧﺎﺧﺪا رو ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺖ :ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﻴﻦ .ﻣﻮﻗﺘﻪ .اﻣﺮوز ﻫﻮاﺷﻨﺎﺳﻲ ﮔﻔﺘﻪ .ﻫﻮا
ﺧﻮﺑﻪ.
ﭘﻴﺮﻣﺮد و ﭘﻴﺮزن ﺗﻮي ﺟﻤﻊ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ.
رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮي ﻛﺎﻓﻪ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ .ﻳﻚ ﭘﺴﺮ و دﺧﺘﺮ ﭼﻬﺎر ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﻻي
ﻣﻴﺰﻫﺎي ﺧﺎﻟﻲ دﻧﺒﺎل ﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ .زﻧﻲ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﻳﺮاﻧﻲ اﺳﺖ ﺗﺎ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺖ
ﺗﻮي ﻛﺎﻓﻪ ،ﺷﺎﻟﺶ را ﺑﻴﻬﻮا درآورد اﻧﺪاﺧﺖ روي ﭘﺸﺘﻲ ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲِ و راه اﻓﺘﺎد
ﻃﺮف وﻳﺘﺮﻳﻨﻬﺎ ﺗﺎ ﻛﺎرت ﭘﺴﺘﺎﻟﻬﺎ و ﭼﻴﺰﻫﺎي ﺗﻮي آﻧﻬﺎ را ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ .ﻫﻤﺎن ﺑﺎﻻ ،ﺗﻮي
ﻗﻠﻌﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ او ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ .از ﺷﻮﺧﻲ ﻇﺮﻳﻔﺶ ﺑﺎ راﻫﺘﻤﺎ ﺧﻮﺷﻢ آﻣﺪه ﺑﻮد.
ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد اﻫﻞ ﺑﺎزي اﺳﺖ .ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻣﺜﻞ آﻫﻨﺮﺑﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﻦ را ﺑﻪ ﻳﻜﻲ
ﻧﺰدﻳﻚ ﻛﻨﺪ .روي ﻣﻴﺰﻫﺎ ﺷﻤﻌﻬﺎي ﻛﻮﺗﺎه و ﺑﻠﻨﺪ روﺷﻨﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ.
دورﺑﻴﻨﻢ را ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺟﻠﻮم و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﭘﺸﺖ ﺑﺎر ﺧﻠﻮت ﺷﻮد ﭼﻴﺰي
ﺳﻔﺎرش ﺑﺪﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺷﻌﻠﺔ ﻛﻮﭼﻚ و ﺑﻌﺪ دودي ﻏﻴﺮﻣﻌﻤﻮل روي ﻣﻴﺰي ﻛﻪ
زن ﺷﺎﻟﺶ را ﭘﺸﺖ ﺻﻨﺪﻟﻲ آن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد دﻳﺪم .ﺗﻨﺪ از ﺟﺎ ﭘﺎ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﻃﺮف
ﻣﻴﺰ دوﻳﺪم .زن ﻛﻤﻲ دﻳﺮﺗﺮ از ﻣﻦ رﺳﻴﺪ .ﺷﺎل را ﻛﻪ ﺗﺎزه ﻟﺒﻪاش ﺑﻪ ﺷﻌﻠﺔ ﺷﻤﻌﻲ
160
رﺳﻴﺪه ﺑﻮد و داﺷﺖ آﺗﺶ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﻛﺸﻴﺪم ﻛﻨﺎر و ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺿﺮﺑﻪ ﺑﺎ ﻛﻒ دﺳﺖ
روي آن آﺗﺶ را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮدم .ﺗﺎ زن ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﭼﻴﺰي
ﺑﮕﻮﻳﺪ ،ﺷﺎل را ﺗﺎ ﻛﺮدم و ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﺻﻨﺪﻟﻲاش.
ـ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﻦ ﺧﺎﻧﻮم.
ـ اِه .ﺷﻤﺎ اﻳﺮاﻧﻲ ﻫﺴﺘﻴﻦ!
ـ آره .ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮدﻳﻦ؟
ـ ﻧﻪ .ﺧﻮب ﻳﻪ ﻛﻤﻲآره.
ـ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻧﻪ .ﻳﺎ آره؟
ﺧﻨﺪﻳﺪ :ﻧﻪ!
و ﺷﺎﻟﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آن ﻛﺮد:
ـ ﺗﺎ آﻧﺠﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻳﺎدﻣﻪ دور از ﺷﻌﻠﺔ ﺷﻤﻊ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻣﺶ.
ـ ﻓﻜﺮﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﺎر ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﻮده .ﺣﺘﻤﺎً ﺗﻮ ﺑﺎزﻳﺸﻮن اﻓﺘﺎده ﺑﻮده روي زﻣﻴﻦ،
ﻣﻮﻗﻊ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺶ ﺳﺮ ﺟﺎش ﻛﻤﻲ ﺑﻲ اﺣﺘﻴﺎﻃﻲ ﻛﺮدن.
ـ ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ از ﺷﻤﺎ.
ـ اﺟﺎزه ﻣﻲدﻳﻦ ﭼﻴﺰي ﻣﻬﻤﻮﻧﺘﻮن ﻛﻨﻢ .ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﺳﺎﻟﻢ ﻣﻮﻧﺪن ﺷﺎﻟﺘﻮن.
ـ زﻳﺎد ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻢ ﺑﺸﻴﻨﻢ .دوﺳﺘﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻮن اوﻣﺪم اﻳﻨﺠﺎ ،رﻓﺘﻦ ﻫﻤﻴﻦ دور و
ﺑﺮا ﺑﮕﺮدن .ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻤﻜﻨﻪ ﺳﺮ و ﻛﻠﻪﺷﻮن ﭘﻴﺪا ﺑﺸﻪ.
ـ ﻫﻨﻮز ﻛﻪ ﭘﻴﺪاﺷﻮن ﻧﺸﺪه.
ـ ﭘﺲ اﺟﺎزه ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻦ ﻣﻬﻤﻮﻧﺘﻮن ﻛﻨﻢ.
ـ دﻓﻌﺔ ﺑﻌﺪ ﺷﻤﺎ .اﻟﺒﺘﻪ اﮔﻪ ﺗﻮﻧﺴﺘﻴﻦ ﺑﻤﻮﻧﻴﻦ.
ﺳﺮش را ﻃﻮري ﺗﻜﺎن داد ،ﻳﻌﻨﻲ ﻗﺒﻮل .و ﺑﻌﺪ وﻗﺘﻲ ﺷﺎﻟﺶ را ﺗﺎ ﻣﻲﻛﺮد ﺗﻮي
ﻛﻴﻔﺶ ﺑﮕﺬارد دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ:
ـ ﺑﺎزم ﻣﻤﻨﻮن.
و اداﻣﻪ داد :راﺳﺘﺶ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم ﺑﺎد ﺑﻴﺎد ﻛﻪ ورش داﺷﺘﻢ .ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﺎد ﺧﻴﻠﻲ
ﺣﺴﺎﺳﻢ.
ـ آره .ﻫﻠﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﻮاي ﺑﺎد ﻣﻲآد.
رﻓﺘﻢ دورﺑﻴﻨﻢ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺳﺮ ﻣﻴﺰ او.
ـ ﻓﻜﺮاﺗﻮﻧﻮ ﻛﺮدﻳﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﻛﻪ ﭼﻲ ﻣﻲﺧﻮرﻳﻦ؟
ـ آره .ﻗﻬﻮه ﺑﺎ ﺷﻴﺮ.
161
رﻓﺘﻢ ﭘﺸﺖ ﺑﺎر و ﺑﺮاي او ﻗﻬﻮه ﺑﺎ ﺷﻴﺮ و ﺑﺮاي ﺧﻮدم آﺑﺠﻮ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ
ﺳﺮ ﻣﻴﺰ .وﻗﺖ ﻧﺸﺴﺘﻦ دﺳﺘﻢ را ﺑﺮدم ﺟﻠﻮ و ﮔﻔﺘﻢ :ﺳﻠﻴﻢ.
دﺳﺘﺶ را دراز ﻛﺮد و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ :ژان ﻣﻮرو.
ـ ﭼﻲ؟ ژان ﻣﻮرو؟ واﻗﻌﺎً؟
ﻣﺤﻜﻢ ﮔﻔﺖ :آره.
دﺳﺘﻬﺎﻳﻢ را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﺔ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺑﺮدم ﺑﺎﻻ :ﻗﺒﻮل.
ـ ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ .اﺳﻤﻢ ﺳﺎرك اﺳﺖ.
ـ اﻣﺎ ﭼﺮا ﮔﻔﺘﻴﻦ ژان ﻣﻮرو؟ ژان ﻣﻮرو ﻛﻴﻪ؟
ـ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﺔ ﻣﻌﺮوف ﻓﺮاﻧﺴﻮي در ﺳﺎﻟﻬﺎي .1960
ﺑﺎ ﮔﻴﺠﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم.
ـ واﻗﻌﺎً ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻴﻨﺶ! راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻴﻦ؟
واﻗﻌﺎً ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ.
وﻳﺮم ﮔﺮﻓﺖ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻛﻤﻲ ﺑﺎ او ﺑﺎزي ﻛﻨﻢ .ﺑﻌﺪ از آﻧﻬﻤﻪ روزﻫﺎي ﺑﺪي ﻛﻪ
داﺷﺘﻢ ،ﺳﺮﺣﺎﻟﻢ ﻣﻲآورد .از ﺟﺎ ﭘﺎ ﺷﺪم و از ﻣﺮد و زن ﺟﻮاﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻐﻠﻤﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ
ﺑﻮدﻧﺪ ،ﭘﺮﺳﻴﺪم آﻧﻬﺎ ژان ﻣﻮرو ،ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﺔ ﻓﺮاﻧﺴﻮي را ،ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ اول از
ﭘﺮﺳﺸﻢ ﺟﺎ ﺧﻮردﻧﺪ ،ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺗﻮﺿﻴﺢ دادم ﺑﻴﻦ ﻣﻦ و دوﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع
ﺷﺮطﺑﻨﺪي ﺷﺪه ،ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻓﻴﻠﻤﻲ از او
ﻧﺪﻳﺪهاﻧﺪ .از دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮي ﻫﻢ ﻛﻪ ﻛﻨﺎر آﻧﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ،ﭘﺮﺳﻴﺪم .آﻧﻬﺎ ﻫﻢ
ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ.
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺳﺮ ﻣﻴﺰﻣﺎن و ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺪي ﮔﻔﺘﻢ :دﻳﺪﻳﻦ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ
ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻤﺶ.
ﺳﺎرك ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ از ﻛﺎر ﻣﻦ ﺧﻨﺪهاش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ،ﺑﻌﺪ از ﻧﺸﺴﺘﻨﻢ،
وﻗﺘﻲ ﻗﻬﻮهاش را ﻣﻲﺧﻮرد و ﻣﻦ ﻧﻢ ﻧﻢ آﺑﺠﻮ ﻣﻲﻧﻮﺷﻴﺪم ،ﺑﺮاﻳﻢ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮد ﭼﻨﺪ
ﺷﺐ ﭘﻴﺶ ﺑﺎ ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻓﻴﻠﻢ "ﺟﻮل و ﺟﻴﻢ" را ﻛﻪ ژان ﻣﻮرو در آن ﺑﺎزي
ﻣﻲﻛﺮد دﻳﺪه ﺑﻮد .و ﺻﺤﻨﻪاي ﻛﻪ اﻣﺮوز ﺑﺮاي او رخ داد ﺷﺒﻴﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ اول
ﻓﻴﻠﻢ و آﻏﺎز آﺷﻨﺎﺋﻲ ﺟﻴﻢ و ژان ﻣﻮرو رخ داده ﺑﻮد .ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻔﺎوت ﻛﻪ در ﻓﻴﻠﻢ داﻣﻦ
ﺑﻠﻨﺪ و ﺳﻔﻴﺪ ژان ﻣﻮرو آﺗﺶ ﻣﻲﮔﻴﺮد و ﺟﻴﻢ آﻧﺮا ﺧﺎﻣﻮش ﻣﻲﻛﻨﺪ ،اﻳﻨﺠﺎ ﺷﺎل او.
ﻣﻦ ﻓﻴﻠﻢ را ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم.
ـ آﻫﺎ ﭘﺲ ﺑﺎ ﻳﻪ ﺧﺎﻧﻮم روﺷﻨﻔﻜﺮ روﺑﺮو ﻫﺴﺘﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻮاﺳﻢ رو ﺧﻮب ﺟﻤﻊ
ﻛﻨﻢ.
162
ﻓﻨﺠﺎن ﻗﻬﻮهاش را ﺗﻮي دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ ،ﻣﺪﺗﻲ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ﺑﻌﺪ ﺟﺮﻋﻪاي ﻧﻮﺷﻴﺪ
و ﮔﻔﺖ :ﻛﺎرﮔﺮداﻧﺶ از ﻓﻴﻠﻤﺴﺎزاي ﻣﻮج ﻧﻮ ﻓﺮاﻧﺴﻮﻳﻪ .اﮔﻪ اﺳﻤﺸﻮ ﺑﮕﻢ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ
ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻴﻨﺶ.
ـ ﻧﻪ ﺧﺎﻧﻮم .ﺳﺨﺘﺘﺮ ﺷﺪ .ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﺨﻮاي ﻛﺘﺎﺑﺎي ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺧﻮﻧﺪم .ﻛﺘﺎﺑﺎي ﻟﻨﻴﻦ.
ﻣﺎﻛﺴﻴﻢ ﮔﻮرﮔﻲ .ﺑﺮﺷﺖ .ﻓﻴﻠﻤﺎي ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر .اوﻧﺎﻳﻲرو ﻫﻢ ﻛﻪ دﻳﺪم
اﺳﻢ ﺧﻴﻠﻲ از ﻛﺎرﮔﺮداﻧﺎﺷﻮﻧﻮ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻢ .ﻓﻜﺮم ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ از اﻳﻦ ﻣﻮج ﻧﻮﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ
ﮔﻔﺘﻲ ﻓﻴﻠﻤﻲ دﻳﺪه ﺑﺎﺷﻢ.
ـ ﺷﺮط ﻣﻲﺑﻨﺪﻳﻦ؟
ـ آره .ﺳﺮ ﻳﻪ آﺑﺠﻮ.
ـ ﻗﺒﻮل .ﺗﺮوﻓﻮ.
ـ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻢ .اﺻﻼً ازش ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻓﻴﻠﻤﻲ ﻧﺪﻳﺪم.
ـ ﺑﺎﺷﻪ .ﺑﺮاﺗﻮن ﻣﻲﮔﻴﺮم .اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻓﻴﻠﻢ ﻓﺎرﻧﻬﺎﻳﺖ 451را ﻧﺪﻳﺪﻳﻦ؟
ـ ﭼﺮا دﻳﺪم .ﻓﻴﻠﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮد .ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﻴﺶ دﻳﺪﻣﺶ .ﻓﻴﻠﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﻴﺎﺳﻲ
ﻫﻢ ﺑﻮد .ﻛﺘﺎﺑﺴﻮزان و از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ ...درﺳﺘﻪ؟
ـ آره.
اﻓﺘﺎدم ﺑﻪ ﺑﻠﺒﻞ زﺑﺎﻧﻲ وﻛﻠﻲ از ﻓﻴﻠﻢ ﺑﺮاﻳﺶ ﺣﺮف زدم .راﺳﺘﺶ ﺧﻨﺪهام ﮔﺮﻓﺘﻪ
ﺑﻮد از ﺧﻮدم .ﺧﻴﻠﻲ زود ﺑﺎ او ﺧﻮدﻣﺎﻧﻲ ﺷﺪه ﺑﻮدم .ﺳﺎرك از ﺟﺎ ﭘﺎ ﺷﺪ.
ـ آﺑﺠﻮ ﺑﻴﺎرم ﻳﺎ ﻳﻪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪ.
ـ زﺣﻤﺖ ﻧﻜﺸﻴﻦ.
ـ ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻨﻪ.
رﻓﺖ و ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻫﻢ آﺑﺠﻮ ﮔﺮﻓﺖ و آﻣﺪ ﻧﺸﺴﺖ.
ـ ﺑﻴﺮون داﺷﺘﻴﻦ ﺑﺎ دورﺑﻴﻨﺘﻮن ﻓﻴﻠﻢ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻴﻦ .درﺳﺘﻪ؟
ﺧﻨﺪﻳﺪم :ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎرم ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎﻫﺘﻮن اﻧﺪاﺧﺖ .ﺑﺮا ﺗﻔﺮﻳﺢ ﺑﺎ ﺧﻮدم
ﻣﻴﺎرﻣﺶ.
ـ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻳﻦ ﺑﮕﻴﻦ از ﻫﻨﺮ و اﻳﻦ ﭼﻴﺰا ،ﻫﻴﭽﻲ ﺳﺮﺗﻮن ﻧﻤﻲﺷﻪ ﻳﺎ
ﺧﻮﺷﺘﻮن ﻧﻤﻴﺎد؟
ـ ﺧﻮش اوﻣﺪن ﻛﻪ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻴﺎد .ﻳﻪ وﻗﺘﻲام ﺗﻮ ﺑﭽﮕﻴﻢ ،دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻧﻘﺎش
ﺑﺸﻢ ﻳﻜﻲ زد ﺗﻮ ذوﻗﻢ ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻢ.
و داﺳﺘﺎن ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻛﺸﻴﺪﻧﻢ را در ﻛﻮدﻛﻲ ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم.
ـ ﺣﺎﻻ ﭼﻲ؟ ﺣﺎﻻ دوﺳﺖ دارﻳﻦ ﺑﻜﺸﻴﻦ؟
163
ـ آره .اﻣﺎ ﻫﺮوﻗﺖ ﻓﻜﺮش ﻣﻴﺎد ﺗﻮي ﻛﻠﻪم ،ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ.
دﺳﺘﺶ را روي ﻣﻴﺰ دراز ﻛﺮد.
ـ اﺟﺎزه ﻣﻲدﻳﻦ ﻛﻒ دﺳﺘﺘﻮنرو ﺑﺒﻴﻨﻢ.
ـ ﻣﮕﻪ از اﻳﻦ ﻛﺎرا ﺑﻠﺪﻳﻦ؟
ـ آره.
ـ درﺳﺸﻮ ﺧﻮﻧﺪﻳﻦ؟
ـ ﻧﻪ .رﺷﺘﻪاي ﻛﻪ ﺧﻮﻧﺪم ﻫﻨﺮ و ﻓﻠﺴﻔﻪ اﺳﺖ .ﻛﻒﺑﻴﻨﻲرو ﻣﺎدر ﺑﺰرﮔﻢ ﻳﺎدم
داده.
ـ ﺷﻮﺧﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﻦ؟
ـ ﻓﺮض ﻛﻨﻴﻦ ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ .ﺿﺮر ﻛﻪ ﻧﺪاره .داره؟
دﺳﺘﻢ را ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﻣﻴﺰ.
ـ دﺳﺖ ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻄﻬﺎي ﻋﻮﺿﻲام داره ﻫﺎ! ﻳﻪ وﻗﺖ ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎﻫﺘﻮن ﻧﻨﺪازه.
دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ .دﺳﺘﺶ داغ ﺑﻮد .ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻣﺘﻔﻜﺮاﻧﻪ ﻛﺮد ﺑﻪ
ﺧﻄﻬﺎي ﻛﻒ دﺳﺘﻢ و ﮔﻔﺖ :ﺷﻤﺎ ﻧﻘﺎﺷﻴﻦ .اﺻﻼً ﻛﺎر اﺻﻠﻲﺗﻮن ﻧﻘﺎﺷﻴﻪ .ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ
ﺑﻜﺸﻴﻦ .ﻫﻤﻴﻦ .ﺧﻂ دﺳﺘﺘﻮن ﻣﻲﮔﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺮوع ﻛﻨﻴﻦ.
اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺻﻮرت ﺟﺪياش ﻧﺒﻮد ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم دﺳﺘﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﺳﺖ.
ـ واﻗﻌﺎً ﻣﻲﮔﻴﻦ؟
ـ آره .دﺳﺘﺘﻮن اﻳﻨﻮ ﻧﺸﻮن ﻣﻲده.
ـ ﻧﺸﻮن ﻣﻲده ﻣﻦ ﻧﻘﺎش ﻣﻲﺷﻢ؟
ـ ﻧﻪ .ﻣﻲﮔﻪ ﺷﻤﺎ اﺻﻼً ﻧﻘﺎﺷﻴﻦ .ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﺸﻴﻦ .ﻫﻤﻴﻦ!
ـ آﺧﻪ ﭼﻄﻮر؟
ـ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ اﻣﺘﺤﺎن ﻛﻨﻴﻦ .ﺿﺮر ﻛﻪ ﻧﺪاره.
دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﭘﺎ ﺷﻮم و ﻟﭙﻬﺎش را ﻏﺮق ﺑﻮﺳﻪ ﻛﻨﻢ.
ـ دﺳﺘﺘﻮن رو ﻟﻄﻔﺎً ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻳﻦ.
دﺳﺘﺶ را دراز ﻛﺮد.
"ﺑﺎ ﺗﺸﻜﺮ ﻓﺮاوان از ﺑﺎﻧﻮي ﻓﺎلﺑﻴﻦ" و ﭘﺸﺖ دﺳﺘﺶ را ﺑﻮﺳﻴﺪم.
ﺧﺎﻧﻤﻲ ﭼﺘﺮ ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪ ﺗﻮي ﻛﺎﻓﻪ .ﺳﺎرك ﺑﺎ دﻳﺪن او از ﺟﺎ ﭘﺎﺷﺪ.
ـ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوم.
وﻗﺘﻲ ﺑﺎ او دﺳﺖ ﻣﻲدادم ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم .ﻣﻮﺟﻲ ﮔﺮم ﺗﻮﻳﺸﺎن
ﻣﻲدوﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮهاي دور ﺑﺮد .ﮔﻴﺞ ﺷﺪم .ﺗﻨﺪ
164
رﻓﺘﻢ و ﭘﺸﺖ ﻳﻜﻲ از ﻛﺎرت ﭘﺴﺘﺎﻟﻬﺎي ﻣﺠﺎﻧﻲ ﻛﻪ روي ﭘﻴﺸﺨﻮان ﺑﻮد ،ﺷﻤﺎرة ﺗﻠﻔﻦ
ﻣﺤﻞ ﻛﺎر و ﺧﺎﻧﻪام را ﻧﻮﺷﺘﻢ و ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ از در ﺑﻴﺮون ﺑﺰﻧﻨﺪ ،ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻛﻒ
دﺳﺘﺶ .ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ آن و ﭘﻴﺶ از ﮔﺬاﺷﺘﻦ در ﻛﻴﻔﺶ ،ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و دوﺑﺎره
ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﺟﻲ ﮔﺮم ﺗﻮﻳﺸﺎن ﻣﻲدوﻳﺪ ،ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد و ﻫﻤﺮاه دوﺳﺘﺶ
راه اﻓﺘﺎد .اﻳﺴﺘﺎدم ﭘﺎي در و ﺑﻪ ﺻﺪاي ﭘﺎﻳﺸﺎن ﻛﻪ روي ﺷﻦ رﻳﺰهﻫﺎ و ﺻﺪﻓﻬﺎي
ﺳﻔﻴﺪ ﻣﻴﺪان ﺟﻠﻮ ﻗﻠﻌﻪ ،ﻗﺮچ ﻗﺮچ ﺻﺪا ﻣﻲﻛﺮد ﮔﻮش دادم ﺗﺎ دور ﺷﺪﻧﺪ .وﻗﺘﻲ از
روي ﭘﻞ ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﺳﺎرك ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﭘﺎي در اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدم
دﺳﺘﻲ ﺗﻜﺎن داد .ﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪاش ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎم دور ﺷﺪن روي رزﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ ﺣﺎﺷﻴﺔ راه
اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺗﻮ و ﺳﺮ ﺟﺎﻳﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ.
دﻟﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ زودي آﻧﺠﺎ را ﺗﺮك ﻛﻨﻢ .روﺑﺮوﻳﻢ ﻫﻨﻮز ﻃﺮح
اﻧﺪاﻣﺶ را ﻣﻲدﻳﺪم .ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ،ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ و آن دﺳﺘﺶ را ﻛﻪ ﻓﻨﺠﺎن ﻗﻬﻮه ﺗﻮي
آن ﺑﻮد و ﮔﺎه ﻣﻲﺑﺮد ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ و ﻳﺎ ﮔﻮﻧﻪاش .آﻧﻘﺪر آن دﺳﺖ ،ﺟﻠﻮ
ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﻢ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﺋﻴﻦ رﻓﺖ و دور و ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻬﻮ ﺣﺲ ﻛﺮدم دوﺳﺖ دارم
آﻧﺮا ﺑﻜﺸﻢ .ﺑﺎ ﻗﻠﻤﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺑﻮد ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﻳﻜﻲ از زﻳﺮ ﻟﻴﻮاﻧﻴﻬﺎي ﻣﻘﻮاﺋﻲ،
ﻛُﻨﺪ و ﻣﺤﺘﺎط ﺷﺮوع ﻛﺮدم ﺑﻪ زدن ﻃﺮﺣﻲ ﻧﺎﺷﻴﺎﻧﻪ از آن ،وﻗﺘﻲ ﻓﻨﺠﺎن ﻗﻬﻮه را
ﻣﻴﺎن اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﺮده ﺑﻮد ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ و ﻳﺎ ﮔﻮﻧﻪاش.
ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ رﺳﻴﺪم آرام و ﻗﺮار ﻧﺪاﺷﺘﻢ .دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮﮔﺮدم و اﻃﺮاف
ﻫﻤﺎن ﻗﻠﻌﻪ آﻧﻘﺪر ﮔﺸﺖ ﺑﺰﻧﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻤﺶ .ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻨﻮز ﻫﻤﺎن دور و
ﺑﺮﻫﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﺑﻌﺪ ﻣﻨﺼﺮف ﺷﺪم .دورﺑﻴﻨﻢ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و وﺻﻞ ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻢ ﺗﺎ
ﻓﻴﻠﻤﻬﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺒﻴﻨﻢ .ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﺳﺎرك ﺟﺎﺋﻲ دور ﻳﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﻮي
ﻳﻜﻲ از ﺗﺼﻮﻳﺮﻫﺎي ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺣﻴﺎط ﭘﺸﺖ ﻗﻠﻌﻪ اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﺪ .ﻫﻤﻪ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم.
ﭼﻴﺰي ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮدم .ﻳﻜﺠﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ دﻳﻮار ﻛﺎﻓﺔ ﭘﺸﺖ ﻗﻠﻌﻪ ،اﻧﺤﻨﺎي ﭼﻴﺰي ﺗﻮي
ﻓﻴﻠﻢ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﻣﻲزد .ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﺟﺰﺋﻲ از ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ اﺳﺖ ﻳﺎ ﺧﻄﻲ از ﺷﺎﻧﻪاش.
رﻓﺘﻢ ﻫﻤﺎن ﻃﺮح ﻧﺎﺷﻴﺎﻧﻪاي را ﻛﻪ از دﺳﺖ او زده ﺑﻮدم از ﺟﻴﺐ ﺷﻠﻮارم درآوردم
و ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮدم .اﻳﻦ دﺳﺖ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺧﻄﻮط ﻧﺎﺷﻴﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﻓﻨﺠﺎﻧﻲ را ﻣﻴﺎن اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ
ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ،ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺨﺶ روﺷﻨﻲ از وﺟﻮد او ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد.
ﭼﻬﺎر ﭘﻨﺞ روزي از ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ .ﻳﻚ روز ﺗﻌﻄﻴﻞ وﻗﺘﻲ در ﺧﺎﻧﻪ
ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺎز رﻓﺘﻢ ﺳﺮاغ ﻃﺮﺣﻲ ﻛﻪ از دﺳﺖ ﺳﺎرك ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدم .ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ
آن ،ﻧﺮم ﻧﺮم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮات ﻛﻮدﻛﻲام ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ .ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻛﻮﭼﻜﻤﺎن و ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻲ ﻛﻪ
165
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺎدرم ،ﺻﺒﺤﻬﺎ و ﻋﺼﺮﻫﺎ روي ﭘﺘﻮي ﭼﺎرﺧﺎﻧﺔ ﺳﺒﺰ و ﺳﻴﺎﻫﻲ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ و
ﺑﺮاي ﻣﺎ ﭼﺎي ﻣﻲرﻳﺨﺖ .ﻧﻌﻠﺒﻜﻴِﻬﺎﻣﺎن ﻧﻘﺶ رﻧﮕﻲِ ﺻﻮرت زﻧﻲ را داﺷﺖ ﻛﻪ ﮔﺮدن
و ﺷﺎﻧﻪﻫﺎش ﻟﺨﺖ ﺑﻮد .ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ در آن ،از ﻟﺒﻪاي ﭼﺎي ﻣﻲﺧﻮردم ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚ
ﺑﻪ ﻧﻘﺶ ﻧﺒﺎﺷﺪ .ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم ﺷﺎﻧﻪ و ﮔﺮدن زن را ﭼﺎي داغ ﺑﺴﻮزاﻧﺪ .و در ﻫﻤﺎن
ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﻣﺎدرم ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم و ﺑﻪ آن دو
ِ ﺣﺎل ﻛﻪ ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط ﭼﺎي ﻣﻲﺧﻮردم ،ﺑﻪ
داﻳﺮة ﺳﺒﺰي ﻛﻪ ﺳﻮار ﺑﺮ ﻫﻢ وﺳﻂ اﺑﺮوﻫﺎﻳﺶ ﺧﺎﻟﻜﻮﺑﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد .دو داﻳﺮهاي ﻛﻪ
وﻗﺘﻲ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را روي آﻧﻬﺎ ﺗﻨﮓ ﻣﻲﻛﺮدم ﻣﺜﻞ دو ﻣﺎه ﺳﺒﺰ در آﺳﻤﺎن ﺻﻮرﺗﺶ
ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﺑﺎﻻ ﻣﻲرﻓﺖ .و ﺑﻌﺪ دﺳﺘﺶ را ﻣﻲدﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ و دو ﺑﺮادر و
ﺧﻮاﻫﺮم دراز ﺷﺪه ﺗﺎ اﺳﺘﻜﺎﻧﻬﺎﻳﻤﺎن را ﭘﺮ ﻛﻨﺪ .ﻛﺎرش ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻲﺷﺪ ،ﺑﺎ ﺻﻮرﺗﻲ
رو ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه و ﻫﻤﺎن دو ﻣﺎه ﺳﺒﺰ روي ﭘﻴﺸﺎﻧﻲاش ،اﺳﺘﻜﺎن ﭼﺎي ﺧﻮدش را در
دﺳﺖ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ و در ﻓﻜﺮ ﻓﺮو ﻣﻲرﻓﺖ .ﺗﺼﻮﻳﺮ او در آن ﺣﺎﻟﺖ زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮي
ﺑﻮد ﻛﻪ در آن وﻗﺘﻬﺎ ﻣﻲدﻳﺪم .ﺑﺎ ﻳﺎدآوري آن ﻟﺤﻈﻪ ﻛﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﺘﺮﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮات
ﻛﻮدﻛﻴﻢ ﺑﻮد ،ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ دﻳﮕﺮ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ .ازﺟﺎ ﭘﺎ ﺷﺪم ،ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪم و
ﺑﻪ ﻃﺮف ﻗﻠﻌﻪ راه اﻓﺘﺎدم .و ﻣﺪﺗﻲ را در راﻫﻬﺎي ﺟﻨﮕﻠﻲ اﻃﺮاف آن ﻗﺪم زدم .اﻧﮕﺎر
ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ در ﺑﻮي ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻫﻔﺘﺔ ﭘﻴﺶ از آﻧﺠﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ،ﻛﺴﻲ ﻛﻪ
ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺑﺎزياش ﻣﻦ را ﺑﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﻲﺗﺮﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮة ﻛﻮدﻛﻲام وﺻﻞ
ﻛﻨﺪ ،ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻢ .ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ.
دم ﻏﺮوب ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻬﺪي زﻧﮓ زد:
ـ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﺗﻮ ﻛﺠﺎﺋﻲ .ﻫﺮﭼﻲ زﻧﮓ زدم ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺒﻮدي.
ـ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺟﻨﮕﻞ.
ـ زده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﺮت ﻳﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدي دﻧﺒﺎل ﻣﺸﻨﮓ ﺑﺎزﻳﺎي ﻫﻨﺮﻣﻨﺪاﻧﻪ .راﺳﺘﺸﻮ
ﺑﮕﻮ از ﭼﻴﺎ ﻓﻴﻠﻢ ﮔﺮﻓﺘﻲ؟
ـ از ﻫﻴﭽﻲ .رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺮا ﺧﻮدم ﺑﮕﺮدم .ﻧﻔﺲ ﺑﻜﺸﻢ در ﻫﻮاي ﭘﺎك.
ـ ﺑﺒﻴﻨﻢ اﻧﮕﺎر ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ .ﻧﻜﻨﻪ روح ﻣﺎدرم ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ .داري ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻠﻚ
ﻣﻲزﻧﻲ.
ـ ﻧﻪ ﻣﻬﺪي .ﺧﻮدش ﻧﻴﻮﻣﺪه .ﻳﻜﻲ از اون ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ رو ﻛﻪ ﺧﻮدت
ﮔﻔﺘﻲ ،ﺑﺮام ﻓﺮﺳﺘﺎده.
و ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻛﻤﻲ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮش ﮔﺬاﺷﺘﻢ ،از رﻓﺘﻨﻢ ﺑﻪ ﻗﻠﻌﻪ در ﻫﻔﺘﺔ ﭘﻴﺶ و دﻳﺪن
ﺳﺎرك ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﺑﺮاﻳﺶ ﺣﺮف زدم .ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﺮد .ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ.
ـ ﭘﺲ ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺧﻮاي دﻳﮕﻪ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻛﻨﻲ؟
166
ـ ﺷﺮوع ﻛﺮدم ﻣﻬﺪي .ﺑﻪ ﺟﺎن ﺗﻮ ﺷﺮوع ﻛﺮدم.
ـ ﺳﻠﻴﻢ ﺟﺎن ،ﻣﻦ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز اﻳﻦ داﺳﺘﺎن ﺗﻮ رو ﺑﺎور ﻧﻜﺮدم .اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ
ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻧﻘﺎش ﺷﺪي ﭘﺲ ﭼﺮا دﻳﮕﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻲ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ .ﭘﺎﺷﻮ ﺑﻴﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺒﺮﻣﺖ
ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺳﻴﺼﺪ ﭼﻬﺎر ﺻﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﭘﺎﺗﻮق ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻧﻘﺎش ﻫﻠﻨﺪ ﺑﻮده.
ـ آﺧﻪ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻫﻤﺶ ﺳﺮت ﺗﻮ ﭘﻴﭻ و آﭼﺎر ﺑﻮده ،اوﻧﺠﺎ رو ﭼﻄﻮ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدي؟
ـ ﺑﻪ ﻣﻨﻢ ﻣﺚ ﺗﻮ اﻟﻬﺎم ﺷﺪه .ﺑﺎورم ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ ﺑﻴﺎ از ﻳﻪ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻣﺚ ﺧﻮدت
ﺑﭙﺮس.
ﺣﺪس زدم ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه ﭘﻬﻠﻮﻳﺶ ﺑﺎﺷﻨﺪ .از ﺻﺪاﻳﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد.
"ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﺷﻤﺎ دوﺗﺎﺋﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ از ﭼﻲ ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻴﻦ!" و زد زﻳﺮ ﺧﻨﺪه.
ﺻﺪاي ﺷﻴﺪه ﺑﻮد .و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﻛﻠﻔﺖ ﺷﺎﻫﺮخ را ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ ﺳﻼﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺗﻮي
ﮔﻮﺷﻲ و رﻓﺖ.
ـ ﻣﺎ رو ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﺬار .ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﺷﻤﺎ اوﻧﺠﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻴﻦ؟
ـ ﻣﻦ و ﺷﺎﻫﺮخ ﻳﻬﻮ زد ﺑﻪ ﺳﺮﻣﻮن دوﺗﺎﺋﻲ ﺑﻴﺎﻳﻢ دﻟﻔﺖ .ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ
ﻛﺎﺷﻴﻬﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ دﻟﻔﺖرو ﺗﻮ ﻣﻐﺎزﻫﺎي ﺑﻐﻞ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ .ﺷﺎﻫﺮخ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ
ﻣﺪل ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي ﻣﺤﻠﻲ و ﻗﺪﻳﻤﻲ اﻳﻨﺠﺎ را ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻪ .ﻳﻪ ﻓﻜﺮﻫﺎﻳﻲ داره ﺑﺮاي ﻟﺒﺎس
ﻗﺼﻪﮔﻮي ﺗﻮي ﻧﻤﺎﻳﺸﺶ .ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﻴﻪ ﻛﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ .ﻛﺎراﻣﻮن ﻛﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ
داﺷﺘﻴﻢ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﻳﻪ ﻛﺎﻓﻪ ﻛﻪ ﺳﻮﻧﻴﺎ از ﻗﺒﻞ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺟﺎي ﺑﺎ ﺣﺎﻟﻴﻪ .ﮔﻮﻳﺎ
ﻗﺪﻳﻢ ﻗﺪﻳﻤﺎ ﭘﺎﺗﻮق "ورﻣﻴﺮ" ) (Vermeerﺑﻮده .ﺑﻪ ﻣﻬﺪي زﻧﮓ زدﻳﻢ ﮔﻔﺘﻴﻢ اﮔﻪ
ﻣﻲﺗﻮﻧﻪ ﺗﻮ رو ﻫﻢ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻪ ﺷﺐ دور ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻴﻢ .دو ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺘﻪ دارﻳﻢ ول
ﻣﻲﮔﺮدﻳﻢ و ﻫﻲ زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﻴﻢ از آﻗﺎ ﺳﻠﻴﻢ ﻣﺎ ﺧﺒﺮي ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ .ﻛﺠﺎ ﺑﻮدي
ﺗﻮ؟
ـ ﻣﻴﺎم ﺑﺮاﺗﻮن ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﻢ.
ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺗﻮي اﻳﺴﺘﮕﺎه دﻟﻔﺖ ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻢ .ﻫﻮا ﻫﻨﻮز ﺧﻮب ﺑﻮد .ﻏﺮوب ﻳﻚ روز
ﺑﻬﺎري .ﺑﻲ ﺑﺎد .وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪم دﻳﺪم ﺳﻪ ﻧﻔﺮي ﭘﺎي ﭘﻠﻪﻫﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ اﻳﺴﺘﺎدهاﻧﺪ.
ﺷﻴﺪه ﻳﻚ ﺳﺎراﻓﻮن ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻗﻬﻮهاي و ﺑﻠﻮز ﻛﺘﺎﻧﻲ ﻫﻤﺮﻧﮓ ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد و ﻣﺤﺾ
اﺣﺘﻴﺎط ﺑﺎراﻧﻲاش را ﻫﻢ آورده ﺑﻮد .ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﺎ ﻛﺖ و ﺷﻠﻮار ﺷﻴﻚ و ﺳﻴﮕﺎر ﺑﻪ
دﺳﺖ ﻳﻚورش اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ،ﻣﻬﺪي ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻳﺨﻼ ﺑﺎ ﭘﻴﺮاﻫﻦ و ﺷﻠﻮار
ﺟﻴﻦِ ﺟﻠﻮ زاﻧﻮ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪه و ﻛﻤﻲ ﭼﺮوك ،ﻳﻚور دﻳﮕﺮ.
ﺷﻴﺪه دوﻳﺪ ﺟﻠﻮ و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ:
ـ ﻛﻴﻪ ﻃﺮف؟ ﻣﻦ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻤﺶ؟
167
ـ ﺑﺬار ﺑﺮﻳﻢ ﺗﻮ ﻛﺎﻓﻪ ﺑﺮاﺗﻮن ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﻢ.
ـ ﻧﻤﻲﺷﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻲ؟
ـ ﻧﻪ!
ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ :ﻣﺤﻠﺶ ﻧﺬارﻳﻦ .ﺧﻮدش ﻫﻤﻲ ﭼﻲ رو ﻣﻲﮔﻪ.
از ﭼﻨﺪ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﮔﺬﺷﺘﻴﻢ ،رﺳﻴﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮرد ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﻴﺪان
ﺑﺰرگ .آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ﺑﺮاﻳﻢ .ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﻬﺪي ازش ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ .ﻳﻚ ﻃﺮﻓﺶ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن
ﺷﻬﺮداري ﺑﻮد و ﻃﺮف دﻳﮕﺮش ﻳﻚ ﻛﻠﻴﺴﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ؛ ﻣﻘﺒﺮة ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن و ﻣﻠﻜﻪﻫﺎي
ﻫﻠﻨﺪ .دور ﺑﺮش ﻫﻢ ﺗﺎ ﺑﺨﻮاﻫﻲ ﻛﺎﻓﻪ ﺑﻮد و ﻓﺮوﺷﮕﺎﻫﻬﺎي ﻛﺎﺳﻪ و ﺑﺸﻘﺎﺑﻬﺎي ﭼﻴﻨﻲ
و ﻛﺎﺷﻴﻬﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻫﻠﻨﺪ .ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﻛﻪ رﻓﺘﻴﻢ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺷﻴﺪه ﺑﻪ ﻛﺎﻓﻪاي اﺷﺎره ﻛﺮد:
اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ.
ﺧﻴﻠﻲ از ﺑﻴﺮون ﺑﺎ ﻛﺎﻓﻪﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻓﺮق ﻧﺪاﺷﺖ .ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﻤﻲ ﮔﺖ و
ﮔﻨﺪه ﻣﻲآﻣﺪ .ﭼﻮن ﻫﻮا ﺧﻮب ﺑﻮد ،ﺑﻴﺮون ﻳﻜﻲ دو ردﻳﻒ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﭼﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ.
رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮ .ﺳﻘﻔﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد و ﭼﻮﺑﻲ .وﻗﺘﻲ وارد ﻣﻲﺷﺪي روﺑﺮو ﻳﻚ ﭘﻠﺔ ﭼﻮﺑﻲ
ﺑﻮد ،ﻣﻲﺧﻮرد ﺑﻪ ﻳﻚ اﻳﻮان ﭼﻮﺑﻲ .ﺑﻐﻠﺖ ﻫﻢ دو ﭘﻠﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮرد ﺑﻪ ﺻﻔﻪ
ﻣﺎﻧﻨﺪي ﻛﻪ ﺑﻪ دﻳﻮارش ﻳﻚ ﻗﭙﺎن آﻫﻨﻲِ ﮔﻨﺪه و ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻧﺼﺐ ﺑﻮد .ﭘﻴﺸﺨﻮان
ﻫﻤﻜﻒ ﺑﻮد و ﺟﻠﻮش ﻳﻚ ﺑﺎرﻳﻜﻪ ﺟﺎ ﺑﺎ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺻﻨﺪﻟﻲ و ﻣﻴﺰ .ﭼﺸﻢ ﭼﺸﻢ ﻛﺮدﻳﻢ
ﺟﺎﺋﻲ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻗﭙﺎن ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻢ .ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ دو ﻣﻴﺰ ﺧﻠﻮت ﺑﻮد .رﻓﺘﻴﻢ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ.
ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ :ﻧﻔﺲ ﺑﻜﺶ ﺳﻠﻴﻢ ﺟﺎن .در ﻫﻮاي ﻧﻘﺎﺷﺎن ﻧﻔﺲ ﺑﻜﺶ.
ﺑﻌﺪ رو ﻛﺮد ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ:
ـ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎي ﮔﻨﺪه ﮔﻨﺪه ﻣﺎل ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻫﺎ .از روﻣﺎن روﻻن ﻗﺮض ﮔﺮﻓﺘﻢ.
ﻓﻘﻂ ﺧﻮدم ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪاش را ﻋﻮض ﻛﺮدم .از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﻲﺧﻮام ﺑﺎ ﺳﻠﻴﻢ ﺑﺮم ﺗﻮ
ﺧﻂ رﻗﺎﺑﺖ.
ﮔﻔﺘﻢ :اﮔﻪ ﭘﺎﺗﻮق ﻧﻘﺎﺷﺎ ﺑﻮده .ﭘﺲ اﻳﻦ ﻗﭙﻮن ﮔﻨﺪه اون ﺑﺎﻻ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻪ؟
ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ :اﻳﻨﻮ دﻳﮕﻪ از ﻣﻦ ﻧﭙﺮس.
از دﺧﺘﺮ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮﺷﮕﻠﻲ ﻛﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺳﺮ ﻣﻴﺰﻣﺎن ﺑﭙﺮﺳﺪ ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮرﻳﻢ،
ﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ .از ﻣﺎ ﺑﻴﻖﺗﺮ ﺑﻮد .رﻓﺖ از ﻳﻜﻲ از ﻣﺴﺌﻮﻟﻬﺎي آﻧﺠﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺑﻌﺪ ﻳﻚ
ﺑﺮوﺷﻮرﻛﻮﭼﻚ داد دﺳﺘﻤﺎن .ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ در ﻗﺪﻳﻢ اﻳﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﺤﻞ ﻓﺮوش ﻛﺎﻻ
ﺑﻮده .ﻗﭙﺎن ﻫﻢ ﻣﺎل ﻫﻤﺎن وﻗﺘﻬﺎﺳﺖ .ﻗﻬﻮه ﺧﺎﻧﻪاي ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﻛﻪ "ورﻣﻴﺮ" ،ﻫﻤﺎن
ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش اﻳﻦ ﻫﻤﻪ راه ﻛﻮﺑﻴﺪه ﺑﻮدم آﻣﺪه ﺑﻮدم ،وﻗﺘﻲ از ﻛﺎر ﺧﺴﺘﻪ
ﻣﻲﺷﺪه ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻲآﻣﺪه آﻧﺠﺎ و ﻗﻬﻮهاي ﻣﻲﻧﻮﺷﻴﺪه .و ﻣﻴﺎن ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺮدم ﻛﻮﭼﻪ و
168
ﺑﺎزار ﺳﻮژهاي ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻛﺎر اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻲﻛﺮده .اﻳﻨﻬﺎ را ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ:
"ﭘﺲ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻗﻬﻮه ﺷﺮوع ﻛﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺪ ﺑﺰرﮔﺖ وﺻﻞ ﺑﺸﻲ" .ﮔﺎرﺳﻮن ﻛﻪ آﻣﺪ ﻫﻤﻪ
ﺷﺮاب ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ،ﻣﻦ روي ﻫﻤﺎن ﻗﻬﻮهاي ﻛﻪ ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﺎﻧﺪم.
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ :ﺧﺐ راﺳﺘﺸﻮ ﺑﮕﻮ ﻣﻮﺿﻮع ﭼﻴﻪ؟
ﻣﻨﻢ ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻲ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم از ﻧﻮ ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم.
ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ:
ـ ﻳﻌﻨﻲ راﺳﺖ راﺳﺘﻲ ﻧﻤﻲدوﻧﻲ ﻃﺮف از ﻛﺠﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮد؟
ـ ﻧﻪ ﺟﺎن ﺗﻮ .ﻧﭙﺮﺳﻴﺪم .ﻳﻌﻨﻲ ﻧﺸﺪ ﻛﻪ ﺑﭙﺮﺳﻢ.
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ :ﺧﻠﻲﻫﺎ ﺗﻮ! اﻗﻼً ﻳﻪ ﻧﺸﻮﻧﻲ ،ﺗﻠﻔﻨﻲ ،ازش ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻲ؟
ـ ﻧﺸﺪ .زود رﻓﺖ .ﻣﻨﻢ اوﻧﻘﺪر ﮔﻴﺞ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻧﺮﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮم .ﺑﺎﻳﺪ
ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎﺷﻴﻦ ﻛﻪ ﺷﻤﺎرة ﺗﻠﻔﻦ ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﻬﺶ دادم.
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ :ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎرو ﻛﺮدي؟
ـ آره.
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ :ﺧﺪا ﻛﻨﻪ دورش ﻧﻨﺪازه.
ـ ﻧﻤﻴﻨﺪازه .اﮔﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﭼﻴﺰي را ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ آﺧﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻮ ﭼﺸﺎش دﻳﺪم
ﻣﻲدﻳﺪي ،اﻳﻨﻮ ﻧﻤﻲﮔﻔﺘﻲ.
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ :اﺳﻤﺶرو ﻫﻢ ﻧﮕﻔﺖ ﭼﻴﻪ؟
ـ اوﻟﺶ ﮔﻔﺖ ژان ﻣﻮرو .ﺑﻌﺪش ﮔﻔﺖ ﺳﺎرك .ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ .اﻳﻨﻢ راﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ.
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ :ژان ﻣﻮرو! ﻣﺎ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺑﺎ .ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ.
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ :اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﭼﻴﻪ ﻣﻲزﻧﻲ! ﺳﻠﻴﻢ اﻫﻞ اﻳﻦ ﺑﺎزﻳﺎ ﻧﻴﺴﺖ.
ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ او ﺑﺮﺳﻢ .آﻧﻮر ﻣﻴﺰ ﺑﻮد.
ـ ﻳﻪ ﺑﻮس ﮔﻨﺪه ﻃﻠﺒﺖ ﺷﻴﺪه.
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ :ﺧﺐ ﭘﺲ اﻳﻦ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ دﻳﺪﻧﺸﻪ دﻳﮕﻪ؟
ـ ﺻﺪ در ﺻﺪ.
ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ :ﺑﺮﻧﺎﻣﺔ آﻳﻨﺪه ﭼﻴﻪ ﺣﺎﻻ؟
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ :ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﭽﺎره .ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﮕﻪ .ﻣﻲﺧﻮاد ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺑﻜﺸﻪ.
و رو ﻛﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ :درﺳﺘﻪ؟
ـ آره .ﻣﻲﺧﻮام ﺷﺮوع ﻛﻨﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻣﻲﺗﻮﻧﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ.
ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ :اون ﻛﻪ ﺗﻮ ﻛﺎﻓﻪ ﻛﺸﻴﺪي ﻗﺒﻮل ﻧﻴﺴﺖ؟
169
ـ ﻧﻪ .اون ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻃﺮح ﺑﻮد .ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺑﺎﻳﺪ درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺑﺎﺷﻪ .روي ﺑﻮم .و
ﺑﺰرگ .درﺳﺖ ﻧﻤﻲﮔﻢ ﺷﻴﺪه؟
ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ :آره.
ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ :ﻓﻘﻂ ﻗﻮل ﺑﺪه اﺧﻼﻗﺸﻮ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﻫﺴﺖ ﻧﮕﻪ داره.
ـ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﺎ ﻣﻲزﻧﻲ .ﻋﻮﺿﻢ ﺑﺸﻢ ﻣﻲﺷﻢ ﻣﺚ ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه .ﺧﻮﺑﻪ اﺧﻼق
اﻳﻨﺎ ﻳﺎ ﻧﻪ؟
ﻣﻬﺪي ﺳﺮش را ﺑﺮد ﺟﻠﻮ و ﺑﺎزوي ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه را ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺖ :اﻳﻨﺎ رو
ﻧﻤﻲﮔﻢ .اﻳﻨﺎ از ﺧﻮدﻣﻮﻧﻦ .ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ ﺗﻮ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺑﺸﻲ ،از اون ﻣﺸﻨﮕﺎش ﺑﺸﻲ!
ﺷﻴﺪه اﻋﺘﺮاض ﻛﺮد:
ـ ﻧﮕﻮ ﻣﻬﺪي!
ﺑﻌﺪ رو ﻛﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ :ﺣﺎﻻ ﭼﻲ ﻣﻲﺧﻮاي ﺑﻜﺸﻲ؟
ـ ﺧﺒﺮت ﻣﻲﻛﻨﻢ.
ـ ﻳﺎدت ﻧﺮه ﻫﺎ!
ـ ﻧﻪ .ﻗﻮل ﻣﻲدم.
ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻣﻲدوﻧﻢ .ﻣﻲﺧﻮاد ﺑﺎز دﺳﺖ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻢ ژان ﻣﻮرو رو ﺑﻜﺸﻪ.
ـ ﻋﺠﻠﻪ ﻧﻜﻨﻴﻦ .ﺑﻬﺘﻮن ﻣﻲﮔﻢ.
و رو ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺘﻢ :ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻟﺒﺎﺳﻲ رو ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻗﺼﻪﮔﻮي ﻧﻤﺎﻳﺸﺖ
ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدي؟
ـ ﻳﻚ اﻳﺪهﻫﺎﺋﻲ ﮔﺮﻓﺘﻢ .اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮاي اون ﺣﺎﻻ ﺣﺎﻻﻫﺎ ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ دارﻳﻢ.
ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺖ :ﺑﺤﺚ ﺗﻤﺎم .اﻳﻦ دور ﻣﻬﻤﻮن ﻣﻦ .ﻣﻲﺧﻮام ﻫﻤﻪ رو ﺑﻪ
ﺧﺎﻃﺮ ﺳﻠﻴﻢ ﺑﻪ ودﻛﺎ دﻋﻮت ﻛﻨﻢ.
وﻗﺘﻲ آوردﻧﺪ ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ :ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻛﻲ و ﭼﻲ ﺑﻨﻮﺷﻴﻢرو ،ﺑﺬارﻳﻢ ﺑﻪ ﻋﻬﺪة
ﺳﻠﻴﻢ.
ﻫﻤﻪ ﻟﻴﻮاﻧﻬﺎﻳﻤﺎن را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدﻳﻢ .زدم ﺑﻪ ﻟﻴﻮان آﻧﻬﺎ.
ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ :ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺷﺎﻫﺮخ و اﺟﺮاي ﻧﻤﺎﻳﺸﺶ !
ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ :و ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ژان ﻣﻮرو!
170
9
ﻣﺎه ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻳﻚ ﭘﺎﻳﻢ در ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﺑﻮد ،ﻳﻚ ﭘﺎﻳﻢ ﺗﻮي ﮔﺎﻟﺮﻳﻬﺎي ﻧﻘﺎﺷﻲ .ﺗﻮ
ﻫﻠﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﻮاﻫﻲ دور و ﺑﺮت ﮔﺎﻟﺮي ﻧﻘﺎﺷﻲ رﻳﺨﺘﻪ .ﺗﻮي ﻫﻤﻴﻦ ﺷﻬﺮ ِﻣﺎ ،اوﺗﺮﺧﺖ،
ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ،ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺘﺎ از ﺑﻬﺘﺮﻳﻨﻬﺎﺷﺎن ﻫﺴﺖ .ﻣﻔﺖ و ﻣﺠﺎﻧﻲ ﻫﺮوﻗﺖ
دﻟﺖ ﻣﻲﺧﻮاد ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺗﻮﺷﺎن ﮔﺸﺖ ﺑﺰﻧﻲ و ﻛﺎرﻫﺎي ﻧﻘﺎﺷﺎن را ﺑﺒﻴﻨﻲ .ﻫﻤﻴﺸﻪ
ﻫﻢ ﻛﺴﻲ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ از ﻧﻘﺎﺷﻴﻬﺎ ﺑﺮاﻳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ .ﺑﺨﺘﺖ ﺑﻠﻨﺪ
ﺑﺎﺷﺪ ،ﻧﻘﺎﺷﻬﺎ را ﻫﻢ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ .ﻣﻨﻈﻮرم ﻣﺸﻬﻮرﻫﺎش اﺳﺖ.
ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه ﺑﺮاﻳﻢ ﻳﻚ ﺟﻌﺒﻪ رﻧﮓ آﻛﺮﻳﻠﻴﻚ ﻫﺪﻳﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ .ﻣﻬﺪي
ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﻣﺘﻠﻜﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ وﻗﺖ و ﺑﻴﻮﻗﺖ ﺑﺎرم ﻣﻲﻛﺮد ﻳﻚ روز ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد
و دوﺗﺎ ﺑﻮم ﮔﻨﺪه ﺑﺮاﻳﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد .ﻛﺮﺑﺎﺳﺶ را از ﺟﻨﺴﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ
اﺣﺘﻴﺎج ﻧﺒﻮد روي آن ﭼﺴﺐ ﺑﻤﺎﻟﻲ .اﻳﻨﻬﺎ را ﺷﻴﺪه ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد.
ـ از اﻋﻼﻫﺎش ﺑﺮات ﮔﺮﻓﺘﻪ .ﺑﺸﻴﻦ و روﺷﺎن رﻧﮓ ﺑﻤﺎل! ﻫﻤﻴﻦ.
ﻫﻮا ﻣﺤﺸﺮ ﺑﻮد .آﻓﺘﺎﺑﻲِ دﺑﺶ .ﺳﺮ زﺑﺎن ﻫﻠﻨﺪﻳﻬﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد آن ﺳﺎل ﻛﻪ آب و
ﻫﻮاي ﻫﻠﻨﺪ ﺑﺎ آب و ﻫﻮاي اﺳﭙﺎﻧﻴﺎ ﺗﻮ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ .ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﺪا
ﺧﻮاﺳﺘﻪ ،روزﻫﺎي ﺗﻌﻄﻴﻞ ول ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ ﺗﻮي ﺟﻨﮕﻞ و ﻫﺮ ﻣﻨﻈﺮهاي ،درﺧﺘﻲ ،ﭘﻠﻲ
ﻧﻈﺮم را ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﺑﺮاﺑﺮش ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎدم و ﻫﻲ از زواﻳﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮدم
ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﺮاﻳﻢ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎ ﻣﻲدﻫﺪ .ﻛﺎري ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻧﻘﺎﺷﻬﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و ﭼﻪ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ.
دﻧﺒﺎل ﻓﻜﺮﻫﺎﺋﻲ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻣﺎل ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﺪ .ﻣﺜﻞ آن دو ﻃﺮﺣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﺔ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل
از ﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدم .اﮔﺮ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﺸﺎﻧﺸﺎن ﻣﻲدادي ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ دﺳﺘﻬﺎ ﻣﺎل ﻛﻴﺴﺖ.
171
ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻨﻮز ﻛﺎري را ﺷﺮوع ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم .اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻣﺪت ﺗﻮ ﻧﺨﻢ ﻣﻲرﻓﺖ
ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﺮد ﻳﺎ ﭘﺎك ﺧﻞ ﺷﺪهام ﻳﺎ دﻧﺒﺎل ﭼﻴﺰي ﻣﻲﮔﺮدم.
ﺳﺮ راﻫﻢ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ،ﻛﻨﺎر ﻛﺎﻧﺎل آب ،ﺑﻴﺪ ﻣﺠﻨﻮﻧﻲ ﺑﻮد .ﺗﻮ اﻳﻦ ﻳﻚ
ﻣﺎﻫﻪ ﻫﺮوﻗﺖ ﺑﺎ دوﭼﺮﺧﻪ از ﻛﻨﺎرش ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻢ ﻧﻈﺮم را ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ .ﺑﻴﺸﺘﺮ درﻫﻢ
ﭘﻴﭽﻴﺪﮔﻲ و ﺧﻢ اﻧﺪر ﺧﻢ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎش ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺠﺬوﺑﻢ ﻣﻲﻛﺮد .ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي درﻫﻢ و
ﭘﻴﭻ در ﭘﻴﭽﺶ ﻳﻜﺠﻮرﻫﺎﺋﻲ ﻣﻦ را ﻳﺎد درﺧﺘﻲ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ آﻧﺮوز ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ژان
ﻣﻮرو ﺗﻮي ﻗﻠﻌﻪ دﻳﺪه ﺑﻮدم .ﺑﺎ ﺑﻴﺪﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﻐﻠﺶ ﺑﻮدﻧﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻔﺎوت داﺷﺖ .اﻣﺎ
ﻫﻨﻮز آﻧﻄﻮرﻛﻪ دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎش ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم .ﭘﺨﺶ و ﭘﻼ ﻣﻲدﻳﺪﻣﺶ .ﺗﺎ
ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎدم و از ﻧﺰدﻳﻚ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮدم ،ﭘﻴﭻ در ﭘﻴﭽﻴﻬﺎش ﻣﻲرﻓﺖ ﮔﻢ ﻣﻲﺷﺪ،
و ﺑﻪ ﺟﺎي آﻧﻬﺎ ﺳﺎﻗﻪﻫﺎي از ﺗﻪ ﺑﺮﻳﺪة درﺧﺘﻬﺎي ﻛﻨﺎرش و ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﺳﻮﮔﻮار و
آوﻳﺰان ﺑﺮ آﺑﺶ ﻣﻲآﻣﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻤﻢ ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎد .و ﺑﻌﺪ ،از ﻳﺎدﻫﺎ و ﺣﺴﻬﺎﻳﻲ ﻏﻤﮕﻴﻦ
ﭘﺮ ﻣﻲﺷﺪم .ﻳﺎدﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ رﻫﺎﻳﻢ ﻧﻤﻲﻛﺮدﻧﺪ .ﻳﻚ ﺷﺐ ﻫﻤﻴﻦ درﺧﺖ را ﺗﻮي
ﺧﻮاب دﻳﺪم .ﺗﻮي ﺧﻮاب ﺑﺮده ﺑﻮدم و ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻣﺶ ﺗﻮي ﻫﻤﺎن ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﻛﻬﻨﺔ
روﺑﺮوي ﺧﺎﻧﻪﻣﺎن .و ﻣﻦ ﻛﻪ ده دوازده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم داﺷﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ
ﺻﺪاي ﻛﻒ زدن ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ .ﻓﺮار ﻛﺮدم .ﺻﺪا از ﻣﻴﺎن ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي درﺧﺖ
ﻣﻲآﻣﺪ .و درﺧﺖ ﺳﻮﮔﻮار ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺳﻮﮔﻮاري ﻣﻲﮔﺮﻳﺴﺖ .و از ﻫﺮ ﺑﺮﮔﺶ ﺻﺪاي
ﻧﺎﻟﻪ ﺑﺮﻣﻲﺧﺎﺳﺖ.
ﺑﺮاي ﭼﻨﺪ روزي ﺗﻨﺪ از ﺑﻐﻠﺶ رد ﻣﻲﺷﺪم ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻬﺶ ﻧﺨﻮرد .ﻳﻚ روز
ﻇﻬﺮ ،وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻢ از دور ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮدم ،دﻳﺪم ﻋﻮض ﺷﺪه اﺳﺖ .ﺷﺎخ و
ﺑﺮﮔﻬﺎش ﻛﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ،ﺷﻜﻞ دوﺗﺎ ﻃﻮﻃﻲ ﺳﺒﺰ ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ،
ﻧﻮك ﺗﻮ ﻧﻮك ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ،ﻫﻤﻘﺪ درﺧﺖ ،و از ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺗﺎ ﺑﺎﻻش ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ .ﺧﻴﺎل
ﻛﺮدم ﻳﻚ درﺧﺖ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ .رﻓﺘﻢ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ اﻳﺴﺘﺎدم و ﺑﺎز ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم.
ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم ﺑﺎز از ﺟﺎﺋﻲ ﺻﺪاي ﻛﻒ زدن ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰد .ﺑﺮﻧﺨﺎﺳﺖ .آﻫﻲ از
ﺷﺎدي ﺳﺮ دادم .ﭼﻄﻮر ﻣﻲﺷﺪ ﻛﺸﻴﺪش ﻛﻪ ﻃﻮﻃﻴﻬﺎ ﺗﻮش در ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ .ﻫﻤﻴﻦ
ﻃﻮﻃﻴﻬﺎي ﺳﺒﺰ و ﻧﻮك ﺑﺮ ﻧﻮك ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ و رﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺑﺎﻻ ،ﺗﺎ ﻓﺮاز.
رﻓﺘﻢ ﺧﺎﻧﻪ .ﺷﺐ زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺘﻢ ﻓﺮدا ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮوم ﺑﻴﺮون ،ﺑﺎ ﺑﻮم
و وﺳﺎﻳﻞ ﻧﻘﺎﺷﻲ .ﺑﻴﻜﺎر ﺑﻮد.
ـ ﻛﺠﺎ ﻣﻲري؟
ـ ﻳﻪ ﺟﺎﺋﻲ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﺧﻮﻧﻪم .ﻣﻴﺎي؟
ـ آره .ﻣﻨﻢ ﻣﻴﺎم ﭘﻬﻠﻮت ﻣﻲﺷﻴﻨﻢ.
172
ـ ﻧﻤﻲري آﺗﻠﻴﻪ؟
ـ ﻧﻪ .ﺳﻮﻧﻴﺎ ﺑﭽﻪش ﻣﺮﻳﻀﻪ .ﻛﺎري ﻫﻢ اﻳﻦ روزا ﻧﺪارﻳﻢ.
ﺟﺎش را ﮔﻔﺘﻢ .ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻧﺶ ﺑﺮاﻳﺶ راﺣﺖ ﺑﻮد .ﻳﻚ اﺗﻮﺑﻮس ﻛﻪ راﺳﺖ از
ﻃﺮف آﻧﻬﺎ ﻣﻲآﻣﺪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ،ﻫﻤﺎن ﺑﻐﻠﻬﺎ اﻳﺴﺘﮕﺎه داﺷﺖ.
ـ ﻣﻦ دم ﻇﻬﺮي ﻣﻲرم .ﺗﻮ ﻫﺮوﻗﺖ ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻲ ﺑﻴﺎ!
ـ ﺑﺎﺷﻪ.
روز ﺑﻌﺪ ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﻇﻬﺮ ﺑﺎ دوﺗﺎ ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﺔ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺎﺷﻮ ﻛﻪ ﺗﻪﺷﺎن ﭘﺎرﭼﻪاي
ﺑﻮد ،ﻳﻜﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﻳﻜﻲ ﺑﺮاي ﺷﻴﺪه و وﺳﺎﺋﻞ ﻧﻘﺎﺷﻲ و ﻳﻚ ﺑﻮم ﮔﻨﺪه ﻛﻪ
ﻣﻬﺪي ﺑﺮاﻳﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد ،زدم از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون .ﻓﻼﺳﻚ ﭼﺎي را ﻫﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﻛﻪ
ﺗﻜﻤﻴﻞ ﺗﻜﻤﻴﻞ ﺑﺎﺷﻢ.
وﻗﺘﻲ ﺑﻮم ﺳﻔﻴﺪ زﻳﺮ ﺑﻐﻞ و ﭼﺎرﭘﺎﻳﻪﻫﺎ و وﺳﺎﻳﻞ دﻳﮕﺮ ﮔﻞِ ﻓﺮﻣﺎن دوﭼﺮﺧﻪ
آوﻳﺰان ،آرام آرام ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻘﺼﺪي ﻛﻪ در ﭘﻴﺶ داﺷﺘﻢ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺧﻮدم را ﻳﻚ ﭘﺎ
ﻧﻘﺎش ﻣﻲدﻳﺪم .ﺗﺮﺳﻢ ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﻢ درﺧﺖ را آﻧﻄﻮر ﻛﻪ دﻳﺮوز دﻳﺪه
ﻫﻤﻨﺸﻴﻨﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ در ﻛﻨﺎر
ِ ﺑﻮدم ﺑﺒﻴﻨﻢ .ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﺎرﻫﺎ رخ داده ﺑﻮد در ﺗﺮﻛﻴﺐ و
ﻫﻢ ،ﺷﻜﻠﻲ دﻳﺪه ﺑﺎﺷﻢ وﻟﻲ آﻧﻘﺪر زودﮔﺬر ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﺮﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدم ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ
دوﺑﺎره ﺑﺒﻴﻨﻤﺶ .وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪم ،ﺷﻴﺪه ﻫﻢ ﭘﻴﺪاش ﺷﺪ.
ـ اﺻﻼً ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺒﻮدم ﺑﻪ اﻳﻦ زودي ﺑﻴﺎي!
ﻳﻚ ﻛﻴﻒ ﭘﺮ از ﺧﻮردﻧﻲ و ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺧﻮدش آورده ﺑﻮد.
ـ ﺷﺎﻫﺮخ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻤﻜﻨﻪ ﭘﻴﺪاش ﺑﺸﻪ.
ـ ﭼﻄﻮر؟ ﻣﮕﻪ اﻣﺮوز ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻧﺪاره؟
ـ ﭼﺮا .ﮔﻔﺘﻪ ﻛﺎرش اﮔﻪ زود ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﻣﻴﺎد .ﺣﺴﺎﺑﻲ دورت رو اﻣﺮوز ﺷﻠﻮغ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ.
دوﭼﺮﺧﻪام را ﺑﻪ ﺗﻨﺔ درﺧﺘﻲ ﺗﻜﻴﻪ دادم و دوﺗﺎﺋﻲ دﻧﺒﺎل ﺟﺎﺋﻲ ﺑﺮاي ﻧﺸﺴﺘﻦ
ﮔﺸﺘﻴﻢ .ﺑﻐﻞ ﻛﺎﻧﺎل آب ،ﺑﻴﻦ ﻋﻠﻔﻬﺎي ﺧﺸﻚ ،در ﻓﺎﺻﻠﻪاي ده ﺑﻴﺴﺖ ﻣﺘﺮي از
درﺧﺖ ،ﺗﻮي ﺳﺎﻳﻪ ،ﺟﺎي ﻣﻨﺎﺳﺒﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم .ﭼﺎرﭘﺎﻳﻪﻫﺎ را ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ .ﺑﻐﻠﻤﺎن ﻳﻚ
راه دوﭼﺮﺧﻪرو ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﺎه ﻋﺎﺑﺮي و ﻳﺎ دوﭼﺮﺧﻪ ﺳﻮاري از ﺗﻮش ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ.
ـ ﻣﻲﮔﻔﺘﻲ ﺑﺮا ﻧﺸﺴﺘﻦ اوﻧﻢ ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﻣﻲآوردم.
ـ ﺣﺎﻻ ﺗﺎ ﺑﻴﺎد .ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﻤﻲدوﻧﺴﺘﻢ ﭼﺎرﭘﺎﻳﻪﻫﺎرو ﻣﻴﺎري .ﺑﺎ ﺧﻮدم ﭘﺘﻮ آوردم.
ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﻧﺒﺎش.ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺎﻳﺪ.
از ﻓﻼﺳﻚ دوﺗﺎي ﭼﺎي ﺗﺎزه دم رﻳﺨﺘﻢ ﺑﺮاي دوﺗﺎﺋﻲﻣﺎن و ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ روي
ﭼﺎرﭘﺎﻳﻪﻫﺎ .ﺷﻴﺪه ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺑﻲآﺳﺘﻴﻦ ﻛﺘﺎﻧﻲِ ﻧﺎزك ﺑﻠﻨﺪي ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد .ﺧﻮﺷﺤﺎل
173
ﺑﻮد .ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﺪ روﺣﻴﻪاش ﻋﻮض ﻣﻲﺷﺪ .از ﻫﻮاي دﻟﮕﻴﺮ و ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي
ﻫﻠﻨﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﮔﻠﻪ داﺷﺖ.
ـ ﻣﻲﺧﻮاي اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺸﻴﻨﻲ و ﻣﻨﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﻲ؟
ـ ﻧﻪ .ﻓﻜﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﺎش .ﺑﺮا ﻣﻨﻢ آﻗﺎ ﺷﺎﻫﺮخ ﻛﺎر درﺳﺖ ﻛﺮده .دارم ﺑﺮا ﺗﺸﻮﻳﻖ
ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻳﻪ ﭼﻴﺰاﺋﻲ ﻣﻲدوزم ﻛﻪ ﺗﻮي ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﺶ ،ﺧﻮدﺷﻮنرو ﻣﺜﻞ ﺑﺎزﻳﮕﺮاي
واﻗﻌﻲ ﺑﺒﻴﻨﻦ .وﻗﺘﻲ ﺗﻮ ﻣﺸﻐﻮل ﻛﺎري ﻣﻨﻢ ﺳﺮم رو ﺑﻪ دوﺧﺘﻦ و درﺳﺖ ﻛﺮدن اوﻧﺎ
ﮔﺮم ﻣﻲﻛﻨﻢ.
و دﺳﺖ ﻛﺮد ﺗﻮي ﻛﻴﺴﻪاش و ﻛﻼه ﺧﻮﺷﮕﻠﻲ را ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻛﻠﺔ ﺧﺮوس ﺑﺎﻻش
ﻛﺎﻛﻞ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺮﻣﺰي دوﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد درآورد و ﮔﺬاﺷﺖ ﺳﺮش :اﻳﻨﻢ ﻣﻮﻗﺘﺎً ﻟﺒﺎس
ﺧﺮوس زري ،ﭘﻴﺮﻫﻦ ﭘﺮي .دﻳﺸﺐ ﺧﻮدم دوﺧﺘﻤﺶ.
ـ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻘﺸﺶ رو ﺗﻮ ﺑﺎزي ﻛﻨﻲ ،ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ ﺑﻬﺖ ﻣﻴﺎد.
ﺻﺪاش را ﻣﺜﻞ ﺧﺮوس زري ﻧﺎزك ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ :اﻳﻨﻮ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮخ ﺧﺎن ﺑﮕﻮ،
ﺟﻮنِ ﭘﻴﺮﻫﻦ ﭘﺮي ﺟﻮن!
ـ واﺳﺔ روﺑﺎﻫﻪ ﭼﻲ دوﺧﺘﻲ؟
ـ ﻳﻪ دم دراز ﭘﺸﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻪ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﺳﺎده ﺑﻪ ﻛﻤﺮش آوﻳﺰون ﻣﻲﺷﻪ.
آﻧﺮا ﻫﻢ درآورد و ﻧﺸﺎﻧﻢ داد.
ـ ﺑﭙﺎ ﻧﺨﻮرت ﻫﺎ!
"ﻧﻪ ﺟﻮن ﺧﺮوس زري ﺟﻮن! دﻳﮕﻪ ﮔﻮﻟﺸﻮن رو ﻧﻤﻲﺧﻮرم «.و دم را ﺗﻮي ﻫﻮا
ﺗﻜﺎن داد
ـ دوﺗﺎي دﻳﮕﻪ ﻣﻮﻧﺪه .ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻳﻪ ﭼﻴﺰاﺋﻲ آوردم ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻣﻲﺗﻮﻧﻢ اﻣﺮوز
ﺗﻤﻮﻣﺶ ﻛﻨﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ .ﻗﻮل ﺗﻤﻮم ﺷﺪﻧﺸﻮ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮخ دادم.
ـ ﺷﺎﻫﺮخ ﭼﻄﻮره ،از ﻛﺎرش راﺿﻴﻪ؟ ﺗﻪ دﻟﺸﻮ ﻣﻲﮔﻢ؟
ـ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺮخ رو ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻲ .آدم ﺻﺒﻮرﻳﻪ .رﺳﻴﺪه ﺑﻪ ﻳﻚ ﻗﻨﺎﻋﺖ .ﻣﻲﮔﻪ ﺑﺎ
ﺳﻦ و ﺳﺎﻟﻲ ﻛﻪ او داره ﻧﻤﻲﺷﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻛﺎر ﻛﺮد .ﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺴﺎﺑﻲ زﺑﻮن ﺧﻮﻧﺪ و رﻓﺖ
ﻗﺎﻃﻲ ﻫﻠﻨﺪﻳﻬﺎ ﺷﺪ و ﺑﺎﺷﻮن ﻛﺎر ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺮاش ﺳﺨﺘﻪ .ﻳﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻨﺎ ﺳﺎﺧﺖ .ﺑﻪ ﻫﺮ
ﺣﺎل راﺿﻴﻪ .ﺗﺌﺎﺗﺮو دوﺳﺖ داره .ﻣﺜﻞ ﻣﻦ .اﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﺑﺮاش ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﻤﻪ .ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﭼﻪ
ﻣﻲﺧﻮاي ﺑﻜﺸﻲ؟ ﺳﻮژهات ﭼﻴﻪ ﺣﺎﻻ ﻧﻘﺎش ﻋﺰﻳﺰ؟
اداش را درآوردم :ﺻﺒﺮ ﻛﻦ ﻳﻪ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺗﺎزه ﺑﻪ ﺳﻮژهم ﺑﻜﻨﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻄﻮره،
اوﻧﻮﻗﺖ ﺟﻮاﺑﺘﻮ ﻣﻲدم.
174
از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ درﺧﺖ را ﻣﻲدﻳﺪم .ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﺔ ده ﭘﺎﻧﺰده ﻣﺘﺮيﻣﺎن .ﺑﺎ
ﻓﺮاز ﺗﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ،
ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﺧﻢ اﻧﺪر ﺧﻢ .و ﻃﻮﻃﻴﻬﺎي ﺑﺰرگ و ﮔﺮدن ِ
ﻣﻴﺎن آﻧﻬﺎ.
ـ اﻳﻨﻮ ﻣﻲﺧﻮام ﺑﻜﺸﻢ .ﭼﻄﻮره؟
ﺷﻴﺪه ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ ﺑﻴﺪ .ﻛﻼه ﺧﺮوس زري ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺳﺮش ﺑﻮد.
ـ ﺧﻮﺑﻪ .ﻗﺸﻨﮕﻪ.
ـ ﭼﻴﺰيام ﺗﻮش ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﺗﻮ؟
ـ درﺳﺖ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ ﻣﻨﻈﻮرت ﭼﻴﻪ .وﻟﻲ ﺑﺬار ﻳﻪ ﻛﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻢ ﺑﻬﺖ
ﻣﻲﮔﻢ.
از ﻧﻮ ﺑﻪ ﺑﻴﺪ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد و از ﺑﺎﻻ ﺗﺎ ﭘﺎﺋﻴﻨﺶ را ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﺎ ﭼﺸﻢ رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ:
ﻗﺸﻨﮕﻪ .ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﺑﻜﺶ ،ﺑﻌﺪ ﻣﻲﮔﻢ .ﻓﻘﻂ ﻳﺎدت ﻧﺮه .وﻗﺘﻲ ﺑﺎ ﻗﻠﻢ ﻣﻮ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻲ.
دﺳﺘﺖ را ﻫﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻜﻦ از روي ﺑﻮم .ﺧﻂ را ﺗﺎ آﺧﺮ ﺑﺮو .ﻧﺘﺮس.
ـ اﻳﻨﺎرو از ﻛﺠﺎ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻲ ﺗﻮ؟
ـ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز دﻳﭙﻠﻢ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ،ﻳﻪ ﺳﺎﻟﻲ ﻛﻼس ﻃﺮاﺣﻲ و ﻧﻘﺎﺷﻲ رﻓﺘﻢ ،ﭼﻲ ﺧﻴﺎل
ﻛﺮدي؟
ﺑﺎ ﺗﻜﺎن ﺧﻮردن ﻛﻠﻪاش ﻛﺎﻛﻞ ﺧﺮوس زري ﻫﻢ ﺗﻜﺎن ﻣﻲﺧﻮرد.
ـ ﭼﻄﻮره اول ﺑﺎ ﻣﺪاد ﻳﻪ ﻃﺮح ﻛﻤﺮﻧﮕﻲ ازش رو ﺑﻮم ﺑﻜﺸﻢ ،ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻗﻠﻢ ﻣﻮ و
آﻛﺮﻳﻠﻴﻚ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ؟
ـ ﺧﻮدت ﻣﻲدوﻧﻲ .اﻣﺎ وﻗﺘﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻲ ﺑﺎ ﻗﻠﻢ ﻣﻮ ﻛﺎر ﻛﻨﻲ .ﻳﺎدت ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻲ ﻛﻪ
زدم ﺑﺎﺷﻪ!
ـ ﺑﺎﺷﻪ!
وﻗﺘﻲ ﭼﺎي ﻣﻲﺧﻮردﻳﻢ ،ﻋﺎﺑﺮﻳﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﮔﺎﻫﻲ ﺳﺮي ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻤﺎن ﻛﺞ
ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ .ﻛﺎر ﻣﺎ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺧﻴﻠﻲ ﻏﻴﺮ ﻋﺎدي ﻧﺒﻮد.
ـ از ژان ﻣﻮرو ﺧﺒﺮي ﻧﺸﺪه؟
ـ ﻫﻨﻮز ﻧﻪ.
ـ ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ ﺗﻠﻔﻨﺖ رو ﺑﻬﺶ دادي؟
ـ آره .ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻗﺒﻼً .ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻛﻒ دﺳﺘﺶ.
ـ ﺑﺒﻴﻦ ﺳﻠﻴﻢ .آﺧﺮش ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻲﻛﻨﻪ .ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ .ﻃﺮف ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺷﺪه .ﻣﻦ
ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ .واﻻ آﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﻧﮕﺎت ﻧﻤﻲﻛﺮد.
ـ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ .ﻣﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﻬﺶ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ .ﺑﺎﺷﻪ ﻳﺎ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﻲ ﻣﻲﻛﻨﻪ؟
175
ـ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ اﮔﻪ ﻳﻪ وﻗﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮد ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ .ﺑﺎش ﻧﺮم ﺑﺎش .آروم
ﺑﺎش ﺣﺮف ﺑﺰن.
ـ ﭼﺸﻢ ﺧﺮوس زري.
ـ ازﺷﻢ ﺑﭙﺮس ﻛﺠﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻪ .ﻳﺎدت ﻧﺮه ﻫﺎ!
ـ ﭼﺸﻢ.
ـ ﺷﻴﻄﻨﺖ ﻫﻢ زﻳﺎد ﻧﻜﻦ!
ـ اﻳﻨﻢ ﺑﺎﺷﻪ.
176
درﺧﺖ ﺷﺮوع ﻛﺮدم ﺑﻪ ﻛﺸﻴﺪن .ﭼﻪ رﻣﺰ ﻏﺮﻳﺒﻲ داﺷﺖ ﻛﺸﻴﺪن .ﺳﺎﻗﻪ را ﺗﺎ ﻧﻴﻤﻪ
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻲ آن ﻛﻪ ﻗﻠﻢ ﻣﻮ را از روي ﺑﻮم ﺑﺮدارم رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ.
دوﺑﺎره زدﻣﺶ ﺗﻮي رﻧﮓ و اداﻣﻪ دادم .ﺷﺎدي ﻏﺮﻳﺒﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ داده ﺑﻮد.
ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻄﻮر آن را ﺑﻴﺎن ﻛﻨﻢ .اﻧﮕﺎر ﺗﻮي وﺟﻮدم ﺑﺎ ﻫﺰار زﺧﻤﻪ ﭼﻨﮓ
ﻣﻲزدﻧﺪ .وﻗﺘﻲ از ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻗﻪ ﻓﺮﻋﻲ ﻛﻪ زده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻴﺮون از ﺳﺎﻗﻪ اﺻﻠﻲ و ﺧﻤﺎن
ﺧﻤﺎن ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ و ﺑﻌﺪ ﻧﺎزك و ﻣﺤﻮ و ﭘﺨﺶ و ﭘﻼ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﺗﻮي ﺑﺮﮔﻬﺎ،
ﺳﻪ ﺗﺎ را ﻛﺸﻴﺪم ،از ﺷﻮق ﭘﺎ ﺷﺪم .ﺑﻮﻣﻢ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ دو از روي ﻋﻠﻔﻬﺎ ﮔﺬﺷﺘﻢ
و ﮔﺬاﺷﺘﻤﺶ ﺟﻠﻮ ﺷﻴﺪه،
ـ ﭼﻄﻮره؟
ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ آن و ﮔﻔﺖ :ﺧﻮﺑﻪ .اداﻣﻪ ﺑﺪه.
ـ ﺑﺮا اﻣﺮوز ﺑﺴﻤﻪ.
ـ ﭼﻲ! ﻫﻨﻮز ﻛﺎري ﻧﻜﺮدي ﻛﻪ؟
ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻲ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﻨﺠﺎش ﭼﻪ ﻧﻴﺮوﺋﻲ ازم ﮔﺮﻓﺘﻪ!
ـ ﺑﺮو ﺑﻘﻴﻪﺷﻮ ﺑﻜﺶ!
ـ ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ.
ﻫﻠﻢ داد ﻃﺮف ﺑﺴﺎﻃﻢ :ﺑﺮو ﺑﻜﺶ ﭘﺴﺮﺟﺎن! ﺧﻞ ﺑﺎزي درﻧﻴﺎر!
رﻓﺘﻢ دوﺗﺎ ﭼﺎي رﻳﺨﺘﻢ .ﻳﻜﻲ را ﺑﺮدم ﺑﺮاي ﺷﻴﺪه و ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺑﺎ ﺑﻮﻣﻢ
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺳﺮ ﭼﺎرﭘﺎﻳﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ .ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم ﺑﻘﻴﺔ ﺳﺎﻗﻪﻫﺎ را ﺑﻜﺸﻢ و ﻛﺎر را ﺧﺮاب
ﻛﻨﻢ .ﺗﺎ ﻗﻠﻢ ﻣﻮ را ﺑﺮﻣﻲداﺷﺘﻢ ﺗﺮس ﺑﺮم ﻣﻲداﺷﺖ .ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم روي رﻧﮕﻲ ﻛﻪ
رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮدم ﭼﻨﺪ ﺑﺎر آب ﺑﺮﻳﺰم ﺧﺸﻚ ﻧﺸﻮد .ﺟﺮات ﻧﻤﻲﻛﺮدم ﻗﻠﻢ ﻣﻮﻳﻢ را ﺗﻮش
ﺑﺰﻧﻢ .ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدم راﺿﻲ ﻧﺒﻮدم .ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻲ ﺗﺮدﻳﺪ و ﺗﺮس را
ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻛﻨﺎر و دو ﺷﺎﺧﺔ دﻳﮕﺮ را ﻫﻢ ﺗﺎ ﺗﻬﺸﺎن رﻓﺘﻢ .ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻨﻮز داﺷﺘﻢ ﻓﻘﻂ
ﺑﺎ رﻧﮓ ﻗﻬﻮهاي ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدم و ﻳﻚ ﺑﺮگ ﺳﺒﺰ ﻫﻢ ﺳﺮ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ اﻧﺘﻬﺎﺷﺎن از
ﻫﻢ ﺑﺎز ﻣﻲﺷﺪ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ،اﻣﺎ ﻳﻜﻬﻮ ﺑﻮﻣﻢ ﺣﺎﻟﺖ دﻳﮕﺮي ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد.
اﻧﮕﺎر ﺑﺎ اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮدن ﻫﻤﺎن دو ﺷﺎﺧﻪ ،درﺧﺖ راﺳﺖ راﺳﺖ آﻣﺪه ﺑﻮد و ﺗﻮي ﺑﻮﻣﻢ
ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد .ﻛﺸﻴﺪن ﺳﺒﺰي ﺑﺮﮔﻬﺎ و زردي آﻓﺘﺎب و آﺑﻲ آﺳﻤﺎن و ﻓﻜﺮ ﻛﺮدن ﺑﻪ
آﻧﻬﺎ را ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺮاي ﺑﻌﺪ ،ﺑﺮاي وﻗﺘﻲ ﻛﻪ از ﻛﺎر دو ﺷﺎﺧﺔ دﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه
ﺑﻮد ﻓﺎرغ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻢ .آﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﺑﻮﻣﻢ و ﻫﻤﻴﻦ ﭼﻨﺪ ﺷﺎﺧﻪ و ﺳﺎق اﺻﻠﻲ ﻛﻪ ﻛﺸﻴﺪه
ﺑﻮدم ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ دﻳﮕﺮ از درﺧﺖ ﺑﺮاﻳﻢ دﻳﺪﻧﻲﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد .ﺷﻚ و ﻳﻘﻴﻦ
دوﺑﺎره ﺗﻮي وﺟﻮدم دوﻳﺪ .ﻫﻲ دﺳﺘﻢ ﻣﻲرﻓﺖ ﺳﺮاغ ﻗﻠﻢ ﻣﻮ و رﻧﮕﻬﺎي دﻳﮕﺮ و ﻫﻲ
177
ﺑﺮ ﻣﻲﮔﺸﺖ ﺳﺮ ﺟﺎش .ﻏﺮق در ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺑﻮﻣﻢ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺻﺪاي ﭼﻨﺪ ﺑﭽﻪ را ﺷﻨﻴﺪم.
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ .اول ﺷﺎﻫﺮخ را دﻳﺪم .ﺗﻜﻴﻪ ﺑﻪ درﺧﺘﻲ داده ﺑﻮد .ﻛﻤﻲ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ از او
ﺷﻴﺪه ،ﻛﻼه ﺧﺮوس زري ﺑﻪ ﺳﺮ ،ﻣﻴﺎن ﺑﺴﺎﻃﺶ روي ﭘﺘﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و دو ﭘﺴﺮ و
دو دﺧﺘﺮ دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻫﻢ دورش ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ:
ـ روﺑﺎﻫﻪ دﻣﺶ درازه
ﺣﻴﻠﻪﭼﻲ و ﺣﻘﻪﺑﺎزه
ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺬاري
ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻧﺪاري
ﻛﻠﻪ ﭘﺎ ﺷﺪي ﺗﻮ زﻧﺪون
ﻧﻪ دل داري ﻧﻪ ﺳﻨﮕﺪون.
از ﺟﺎ ﭘﺎ ﺷﺪم .رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ .ﺗﻮي ﺻﺪا در ﺻﺪاي ﺑﭽﻪﻫﺎ و ﺷﻴﺪه ﻛﻪ از دﻳﺪن
آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺷﻮق آﻣﺪه ﺑﻮد ،ﺷﺎﻫﺮخ ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﻣﻌﺮﻓﻲﺷﺎن ﻛﺮد:
"ﺧﺎﻟﻪ روﺑﺎه .ﻃُﺮﻗﻪ ﺟﻮن .ﮔﺮﺑﺔ ﺧﻄﻤﺨﺎﻟﻲ ".و آرام زد روي ﺷﺎﻧﺔ دﺧﺘﺮي ﻛﻪ
ﺑﺎ دو ﮔﻴﺲ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد" :اﻳﻨﻢ ﺧﺮوس زري ﻣﺎ ،ﻛﻪ ﻛﻼﻫﺸﻮ
ﺷﻴﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﭘﻮﺷﻴﺪه" .ﺑﻌﺪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ" :اﻳﻦ ﻫﻢ رﻓﻴﻖ ﻧﻘﺎش ﻣﺎ ﻛﻪ ﻗﻮل داده
ﺑﻮدم ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ او ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﻨﻢ".
ﻋﺼﺮ وﻗﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺧﺎﻧﻪ ،ﺑﻮﻣﻢ را ﺗﻜﻴﻪ دادم ﺑﻪ دﻳﻮار و رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮش
ﻧﺸﺴﺘﻢ .از درﺧﺖ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﺎن ﺷﺎﺧﻪﻫﺎ و ﺗﻨﺔ اﺻﻠﻲ روي ﭘﺮده ﺑﻮد .ﺑﻲ آﻓﺘﺎب و
آﺳﻤﺎن و ﺑﺮگ .ﺑﺎ اﻳﻨﻬﻤﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻢ آﻧﻘﺪر زﻳﺒﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺗﺎﺑﻠﻮي ﺧﻮب ﻧﻘﺎﺷﻲ
ﺑﺮاﺑﺮي ﻣﻲﻛﺮد .اﮔﺮ ﻣﻬﺪي ﻳﺎ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ اﻳﻨﺮا ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ ﻳﻚ دل ﺳﻴﺮ ﺑﻪ
ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ .ﺧﻮش ﺑﻮدم از آﻧﻜﻪ آن ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي دراز و ﺧﻢ اﻧﺪر ﺧﻢ و در
اﻧﺘﻬﺎ ﻓﺎق ﺧﻮردة روﺑﺮوﻳﻢ ،ﺑﺎ آن داﻳﺮهﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ در ﻫﻮا ﻣﻲزدﻧﺪ ﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ.
داﺷﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﺸﺎن ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ .ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻣﻬﺪي اﺳﺖ .ﭘﺮﻳﺪم
و ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ:
ـ ﺑﻠﻪ!
ـ ﺳﻼم آﻗﺎي ﺳﻠﻴﻢ!
ﺻﺪاي زن ﺑﻮد .اول ﮔﻴﺞ ﺷﺪم ،ﺑﻌﺪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻤﺶ و دﻟﻢ ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺗﭙﻴﺪن.
ـ ﺑﺎﻻﺧﺮه زﻧﮓ زدﻳﻦ .ﻣﻲدوﻧﺴﺘﻢ زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﻴﻦ!
ـ از ﻛﺠﺎ ﻣﻲدوﻧﺴﺘﻲ؟
178
ـ ﻓﻘﻂ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺘﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﻠﺪﻳﻦ ﻛﻒ دﺳﺖ ﺑﻘﻴﻪرو ﺑﺨﻮﻧﻴﻦ.
ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ.
ـ ﺑﺎ ﺷﺎﻟﺘﻮن ﭼﻪ ﻛﺮدﻳﻦ؟ دارﻳﻨﺶ ﻳﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻴﻨﺶ دور؟
ـ دارﻣﺶ .ﺑﺮا ﻳﺎدﮔﺎري اون روز ﻧﮕﻬﺶ ﻣﻲدارم.
ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم.
ـ راﺳﺘﻲ درﺧﺘﺖ روﻛﺸﻴﺪي ﻳﺎ ﻧﻪ؟
ﺟﺎ ﺧﻮردم .او از ﻛﺠﺎ ﻣﻲداﻧﺴﺖ.
ـ ﺗﻮ از ﻛﺠﺎ ﻣﻲدوﻧﻲ؟ اﻳﻦرو ﻫﻢ ﺗﻮ ﻛﻒ دﺳﺘﻢ ﺧﻮﻧﺪي؟
ﻧﻮع ﺣﺮف زدﻧﺶ وادارم ﻛﺮده ﺑﻮد ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ او ﺧﻮدﻣﺎﻧﻲ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ.
ـ آره.
ـ ﺟﺪي ﻣﻲﮔﻲ؟
ـ ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ .دارم ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮت ﻣﻴﺬارم .ﻫﻤﻮن روز ﺗﻮي ﺣﻴﺎط ﭘﺸﺖ ﻗﻠﻌﻪ ﺧﻮدت
رو ﻟﻮ دادي .ﻳﺎدت رﻓﺘﻪ ﭼﻘﺪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدي ﺗﻮ ﻧﺦ اون درﺧﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ؟
ـ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎ ﻳﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻮي ﻛﻠﺔ ﻣﻨﻮ ﺧﻮﻧﺪي؟
ـ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ.
ـ ﺧﺎﻧﻮم ﺷﻮﻣﺎ واﻗﻌﺎً ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎﻫﻮﺷﻴﻦ!
ـ ﻣﻤﻨﻮن .ﺣﺎﻻ ﺗﻮ اﻳﻨﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ،ﻛﺸﻴﺪﻳﺶ ﻳﺎ ﻧﻪ؟
ـ اوﻧﻮ ﻧﻜﺸﻴﺪم .ﻳﻜﻲ دﻳﮕﻪ رو ﻛﺸﻴﺪم.
ـ ﻣﻨﻢ اوﻧﻮ ﻧﮕﻔﺘﻢ .ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪوﻧﻢ ﺑﺎﻻﺧﺮه درﺧﺘﻲ رو ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻲ
ﺑﻜﺸﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدي ﻳﺎ ﻧﻪ؟
ـ ﻣﻨﻢ اول ﻳﻪ ﺳﺌﻮال دارم
ـ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﻦ؟
ـ ﻣﻲﺗﻮﻧﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ از ﻛﺠﺎ زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﻴﻦ؟
ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ و ﻗﺎﻃﻊ درآﻣﺪNo :
از ﻗﺎﻃﻌﻴﺖ و ﻟﺤﻨﻲ ﻛﻪ ﺻﺪاﻳﺶ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻗﺎه ﻗﺎه ﺧﻨﺪﻳﺪم.
ـ ﭼﺮا ﻣﻲﺧﻨﺪي؟
ﺑﺎز ﺧﻨﺪﻳﺪم.
ـ ﺧﻮب ﺳﺌﻮال دوﻣﻮ ﺑﮕﻢ و ﺧﻮدﻣﻮ راﺣﺖ ﻛﻨﻢ؟
ـ ﺑﮕﻮ.
ـ ﺗﻮ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻦ ﺷﺪي؟ ﻣﻲﺧﻮام اﻳﻨﻮ ﻫﻢ ﺑﺪوﻧﻢ.
179
دوﺑﺎره و ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻦ و ﻗﺎﻃﻌﻴﺖ ﻗﺒﻠﻲ ﮔﻔﺖNo :
ﺑﺎز ﺧﻨﺪهام ﮔﺮﻓﺖ
ـ ﭼﺮا ﻣﻲﺧﻨﺪي ﺗﻮ از ﺣﺮﻓﺎي ﻣﻦ؟ ﺧﻨﺪهدار ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻢ؟
ـ ﻧﻪ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻴﺎد از ﻗﺎﻃﻌﻴﺘﺖ .وﻟﻲ ﭼﺮا ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﻣﻲﮔﻲ؟
و ﺑﺎز ﺧﻨﺪﻳﺪم
ـ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻲآد .از اﻳﻦ Noاﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ،ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻧﻪ ﺧﻮدﻣﻮن ﺧﻮﺷﻢ
ﻣﻴﺎد.
ـ اﮔﻪ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﻧﺸﺪي ﭘﺲ ﭼﺮا آﻧﻄﻮر ﻧﮕﺎم ﻛﺮدي؟
ـ ﭼﻄﻮر ﻧﮕﺎت ﻛﺮدم؟
ـ ﻗﺮار ﻧﺸﺪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻛﻠﻚ ﺑﺰﻧﻴﻢ.
ـ ﻗﺒﻮل .ﺑﺮاي ﻳﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪ ازت .اﺷﻜﺎﻟﻲ داره؟
درﺳﺖ ﻣﻲﮔﻔﺖ .ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺰﻧﻢ .ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم.
ـ ﭼﺮا ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪي؟
ـ ﻗﺒﻮل ﻛﺮدم .ﺣﺮﻓﺘﻮن درﺳﺘﻪ.
ـ دﻳﮕﻪ ﺳﺌﻮاﻟﻲ ﻧﺪارﻳﻦ؟
ـ ﻧﻪ .ﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺪارم.
ـ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ زودي ﺣﺮﻓﺎت ﺗﻤﻮم ﺷﺪ؟
ﺗﺎ ﺑﺠﻨﺒﻢ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺧﻮدش ﺑﺎز درآﻣﺪ:
ـ ﺧﻮب از درﺧﺘﺖ ﺑﮕﻮ؟
ـ ﻓﻘﻂ ﺗﻨﺔ اﺻﻠﻲ رو ﻛﺸﻴﺪم و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از ﺷﺎﺧﻪﻫﺎش رو .ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ ﺑﻘﻴﻪشرو
ﺑﻜﺸﻢ ﺧﺮاب ﻛﻨﻢ.
ـ ﻧﺘﺮس .ﺑﺮو ﺑﻘﻴﻪ ﺷﻮ ﺑﻜﺶ.
ـ ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﺗﻮش ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﺑﻜﺸﻤﺶ.
ـ ﭼﻲ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ؟
ـ دوﺗﺎ ﻃﻮﻃﻲ.
ـ ﺑﺒﻴﻦ آﻗﺎ ﺳﻠﻴﻢ ﻣﻦ اﺻﻼً اﺷﺘﺒﺎه ﻧﻜﺮدم .ﺗﻮ واﻗﻌﺎً ﻧﻘﺎﺷﻲ .ﻳﻪ ﻧﻘﺎش درﺳﺖ و
ﺣﺴﺎﺑﻲ .ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻮع دﻳﺪﻧﺖ ﻧﺸﻮن ﻣﻲده.
ﺑﻌﺪ از ﺗﻔﺎوت ﻧﮕﺎه ﺑﻪ اﺷﻴﺎء ﺑﺮاﻳﻢ ﺣﺮف زد .ﮔﻔﺖ ﻧﮕﺎه ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺑﻪ اﺷﻴﺎء ﺑﺎ
ﻧﮕﺎه ﻳﻚ آدم ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﺗﻔﺎوت دارد و ﺟﻬﺎن ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﻲ در ﻧﮕﺎه ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ از
ﻧﻮ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻣﻲﺷﻮد و ﺷﻜﻠﻬﺎي ﺗﺎزه ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﻲﮔﻴﺮد.
180
ذوق زده ﺷﺪم:
ـ ﺣﻴﻒ ﭘﻬﻠﻮي ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻲ.
ـ اﻳﻨﺎ ﺣﺮﻓﺎي ﻣﻬﻤﻲ ﻧﻴﺴﺖ .ﺧﻮدﺗﻢ ﻣﻲﺗﻮﻧﻲ ﺗﻮ ﺗﻤﻮم ﻛﺘﺎﺑﺎي ﻫﻨﺮي ﭘﻴﺪاﺷﻮن
ﻛﻨﻲ.
ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم .او ﻫﻢ ﻫﻴﭻ ﻧﮕﻔﺖ .ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪم:
ـ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺗﻮ ﺷﻮﻫﺮ داري؟
ـ No
ﺑﺎز ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮ ﺧﻮدم را ﺑﮕﻴﺮم .زدم زﻳﺮ ﺧﻨﺪه.
ـ دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﻣﺤﺸﺮي ﺑﺎ اﻳﻦ ﻧﻮ ﮔﻔﺘﻨﺖ.
ـ ﺧﻮدت ﻫﻢ ﻣﺤﺸﺮي ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﺌﻮاﻻﺗﺖ.
ـ ﻣﻲﺧﻮاي ﺑﮕﻲ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ازدواج ﻧﻜﺮدي؟
ـ ﻣﮕﻪ ﻣﻲﺷﻪ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺳﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ازدواج ﻧﻜﺮده ﺑﺎﺷﻢ .ﺳﻲ و ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﻤﻪ.
ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ازدواج ﻛﺮدم ،اﺧﻼﻗﻤﻮن ﺑﺎ ﻫﻢ
ﻧﻤﻲﺳﺎﺧﺖ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﺳﺎل از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﺪﻳﻢ .ﻳﻚ ﻣﺪت ﻫﻢ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻓﺮاﻧﺴﻮي
ﺑﻮدم .ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎم .ﺑﭽﻪ ﻫﻢ ﻧﺪارم.
ـ آﻫﺎ .ﭘﺲ اﻳﻦ Noﮔﻔﺘﻨﺖ رو از ﺳﺮ و ﻛﻠﻪ زدن ﺑﺎ اوﻧﺎ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻲ!
ـ اﻳﻦ دﻳﮕﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻮﺋﻪ.
ـ ﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﺳﻮال ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ .ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ اول ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم اﻳﻦ ژان ﻣﻮروي ﺗﻮ رو
ﺗﻮ ﻓﻴﻠﻢ ﺟﻮل و ﺟﻴﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ.
ـ ﭼﻘﺪر ﺗﻨﺒﻞ .ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﻌﺪ از آﻧﺮوز ﺣﺘﻤﺎً رﻓﺘﻲ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر اوﻧﻮ دﻳﺪي.
ـ ﺗﻮ ﻓﻜﺮش ﺑﻮدم .اﻣﺎ وﻗﺖ ﻧﻜﺮدم.
ـ ﺧﺐ .ﭘﺲ ﺗﺎ اوﻧﻮﻗﺖ دﻳﮕﻪ ﻣﻦ ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﻧﻤﻴﺸﻢ.
ـ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ؟
ـ ﺑﺎزم ﺑﻬﺖ زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﻢ .ﻓﻘﻂ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ .ﺑﺮو درﺧﺘﺖ رو ﺗﻤﻮم ﻛﻦ .ﺑﺎ ﻫﻤﻮن
ﻃﻮﻃﻴﻬﺎ .ﻧﺘﺮس .اﮔﻪ ﻫﻴﭽﻜﺴﻢ اوﻧﻮ ﻧﺒﻴﻨﻪ ،ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ .ﺧﻮدت ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﻲ ﻛﺎﻓﻴﻪ.
ﻣﻨﻢ ﻫﻤﭙﺎي ﺗﻮ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ .ﻗﺒﻮل؟
ـ ﻗﻮل دادي ﻫﺎ!
ـ ﺻﺪ در ﺻﺪ.
ـ ﺑﺎﺷﻪ .دو ﺳﻪ روز دﻳﮕﻪ ﻣﻲرم ﺑﺎز ﺳﺮاﻏﺶ.
ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮد و ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺬاﺷﺖ.
181
ﻣﺎﻧﺪم ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺑﻮم روﺑﺮوﻳﻢ .ﭘﺎ ﺷﺪم .رﻓﺘﻢ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه اﻳﺴﺘﺎدم .ﻫﻨﻮز ﺑﻪ
ﻏﺮوب آﻓﺘﺎب ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد .ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﺑﺎﻻﻳﻲ ﺳﻪ درﺧﺖ روﺑﺮوي ﭘﻨﺠﺮهام ،آﻧﺴﻮي
ﺧﻴﺎﺑﺎن در ﻧﺮمﺑﺎد ﺑﻪ ﺗﻨﺒﻠﻲ ﺗﻜﺎن ﺗﻜﺎن ﻣﻲﺧﻮردﻧﺪ .و از دور ﻛﻠﺔ ﺑﻪ ﻫﻢ ﭼﺴﺒﻴﺪة
ﭼﻨﺪ درﺧﺖ ﻣﺜﻞ ﻗﻠﺔ ﻛﺸﻴﺪه و ﺳﺒﺰ ﻳﻚ ﻛﻮه ،ﭼﻨﺪ ﺟﺎ از ﭘﺸﺖ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن روﺑﺮو
زده ﺑﻮد ﺑﻴﺮون .دﻟﻢ ﻫﻮاي دﻳﺪن ﺳﺎرك را ﻛﺮده ﺑﻮد .دﻳﺪن ﭼﺸﻤﻬﺎش ﻛﻪ از
آﻧﻄﺮف ﻣﻴﺰ ﺑﺎ ﻧﺎز ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد .اﺣﺴﺎس ﮔﺮﻣﺎي دﺳﺘﺶ وﻗﺘﻲ دﺳﺘﻢ را در
دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و در آن ﺧﻄﻮﻃﻲ را ﻣﻲدﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ آﻧﻮﻗﺖ ﻛﺴﻲ دﻳﮕﺮ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد.
اﮔﺮ ﻧﺸﺎﻧﻲ ازش داﺷﺘﻢ ﺧﻮدم را ﺑﻪ او ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪم .ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﺎ ﺳﺮ ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﺗﻮي
ﻓﻜﺮ ،راه اﻓﺘﺎدم ﺑﻪ ﻃﺮف آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ از ﻳﺨﭽﺎل آﺑﺠﻮي ﺧﻨﻜﻲ درﺑﻴﺎورم .وﻗﺘﻲ از
ﺟﻠﻮ در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رد ﻣﻲﺷﺪم دﺳﺘﮕﻴﺮة در ﻧﺮم رﻓﺖ ﺗﻮي آﺳﺘﻴﻦ ﭘﻴﺮاﻫﻨﻢ و ﻧﮕﻬﻢ
داﺷﺖ .اﻳﺴﺘﺎدم :ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﺪه؟ .ﻛﺎري ﻛﺮدم ﻣﻦ؟ آﺳﺘﻴﻨﻢ را ﻛﺸﻴﺪم ﺑﻴﺮون :اﺻﻼً
ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺧﻮدم ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻫﻮا ﭘﻴﺮﻫﻦ آﺳﺘﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﭘﻮﺷﻴﺪم.
رﻓﺘﻢ ﻳﻚ ﺗﻲﺷﺮت ﺗﻨﻢ ﻛﺮدم و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ دوﺑﺎره ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ و از ﻳﺨﭽﺎل ﻳﻚ
ﺑﻄﺮي آﺑﺠﻮ درآوردم .ﺧﻮش ﺧﻮش رﻓﺘﻢ ﺑﺎز ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه .ﻧﺮﺳﻴﺪه ﺑﻪ آن ،وﻗﺘﻲ از
ﺟﻠﻮ ﻣﻴﺰ رد ﻣﻲﺷﺪم ،ﻟﺒﻪاش ﺧﻮرد ﺑﻪ ﭘﺎم .ﻧﺸﺴﺘﻢ ﭘﺎي ﻣﻴﺰ و ﺑﻄﺮي آﺑﺠﻮ را
ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي آن :اﻣﺮوز ﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﻳﺘﻮن ﻣﻴﺸﻪ ﻳﺎ ﻣﻦ.
ﺷﻴﺸﺔ آﺑﺠﻮ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و رو ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﺮﻓﺘﻢ" :ﺑﺴﻼﻣﺘﻲ ﻫﻤﻪﺗﺎن!" و ﺟﺮﻋﻪاي
از آن ﻧﻮﺷﻴﺪم .از ﻛﻨﺎر ﮔﺮدن ﻗﻬﻮهاي رﻧﮓ ﺷﻴﺸﻪ ،ﮔﻠﻬﺎي ﺗﺎزة ﺷﻤﻌﺪاﻧﻲ را
ﻣﻲدﻳﺪم.
ﺗﺎ ﭼﻨﺪ روزي ﻫﻮا واﻗﻌﺎً ﺑﻪ ﻫﻤﺮﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد .ﺑﺎد ﺗﻨﺪ،ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﮔﺮدﺑﺎد و ﺑﺎران
رﻳﺰي ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ،دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻫﻢ داده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﺮﻛﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﻮدي ،ﺗﺎ از
ﻳﻚ ﺳﻮراﺧﻲ درﻣﻲآﻣﺪي ﻫﻠﺖ ﻣﻲدادﻧﺪ ﺗﻮي ﺳﻮراﺧﻲ دﻳﮕﺮ .ﺑﺎ ﻫﻴﭻ وﺳﻴﻠﻪاي
ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻲ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﺸﺎن ﺑﺮوي؛ ﻧﻪ ﺑﺎ ﭼﺘﺮ ﻛﻪ دو ﻗﺪم ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﻳﺪ دورش
ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺘﻲ و ﻧﻪ ﺑﺎ ﺑﺎراﻧﻲ .ﺑﻌﺪ از ﻛﺎر ﻳﻜﺮاﺳﺖ ﻣﻲآﻣﺪم ﺧﺎﻧﻪ و ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮي ﻧﻴﻤﻪ
ﺗﻤﺎﻣﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم .ﻳﻜﺮوز ﻫﻢ رﻓﺘﻢ وﻳﺪﺋﻮي ﻓﻴﻠﻢ "ﺟﻮل و ﺟﻴﻢ" را ﻛﺮاﻳﻪ
ﮔﺮﻓﺘﻢ و در ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﺶ ﻛﺮدم .از اداﻫﺎي ژان ﻣﻮرو ﺗﻮي ﻓﻴﻠﻢ ﭼﻨﺪ ﺟﺎ ﺧﻴﻠﻲ
ﺧﻮﺷﻢ آﻣﺪ .ﻗﻴﺎﻓﻪاش اﻣﺎ زﻳﺎد ﺑﻪ ﺳﺎرك ﻧﻤﻲﺧﻮرد .ﺳﺎرك ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﮕﻠﺘﺮ ﺑﻮد.
داﺳﺘﺎن ﻓﻴﻠﻢ ،داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﻲ روﺷﻨﻔﻜﺮﻫﺎي دوره ﺟﻨﮓ و ﺑﻌﺪ از ﺟﻨﮓ ﺗﻮي اروﭘﺎ
ﺑﻮد .داﺳﺘﺎن دوﺳﺘﻴﻬﺎ ،دﻟﺴﭙﺎرﻳﻬﺎﺷﺎن ﺑﻪ زن ،ﺟﺴﺘﺠﻮﻳﻬﺎﺷﺎن ﺑﺮاي ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن
182
ﻣﻌﻨﺎﺋﻲ ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﻲ ،ﻋﺸﻖ .ﺷﺮح ﺑﻲﺗﻔﺎوﺗﻴﻬﺎ و ﺗﻌﻬﺪات آﻧﻬﺎ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ .و
آرﻣﺎﻧﺨﻮاﻫﻲﺷﺎن و ﺑﻌﺪ ﺷﻜﺴﺖ و ﻋﺰﻟﺖ ﮔﺮﻓﺘﻨﻬﺎﺷﺎن در ﺟﺎﺋﻲ دور از ﺷﻬﺮ و ﻣﺮور
ﺧﺎﻃﺮه و ﺧﻴﺎل ﺑﺮاي آرزوﻫﺎي ﺧﺎﻛﺴﺘﺮﺷﺪه .زﻧﺪﮔﻲ آﻧﻬﺎ ﺟﺎﻫﺎﺋﻴﺶ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ
ﻧﺴﻞ ﻣﺎ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻮد .وﻗﺘﻲ ﻓﻴﻠﻢ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲﻛﺮدم و ﻳﺎد ﺣﺮﻓﻬﺎي ﺳﺎرك ﺗﻮي ﻛﺎﻓﻪ
ﻣﻲاﻓﺘﺎدم ،ﺑﻴﺸﺘﺮ از او ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻲآﻣﺪ .ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺧﻠﺒﺎزﻳﻬﺎي ﺟﻮل و ﺟﻴﻢ ﺗﻮي
ﻓﻴﻠﻢ ﻣﻦ را ﻳﺎد ﺧﻠﺒﺎزﻳﻬﺎي ﺧﻮدم و ﻣﻬﺪي ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ و ﻗﺎه ﻗﺎه ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪم .از
زﻧﮓ زدن ﺳﺎرك ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاده ﺑﻮدم .ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم ﺑﺎورم
ﻧﻜﻨﻨﺪ .ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻣﻬﺪي ﻛﻪ آﻧﻮﻗﺖ از ﺑﻴﺦ داﺳﺘﺎن را ﺳﺎﺧﺘﮕﻲ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ" :ﺑﺎﺑﺎ
ﻣﻦ ﺳﻠﻴﻢ رو ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ .اﮔﻪ ﺑﻮد ﻫﻤﻮن روز اول ﺑﺮده ﺑﻮدش ﺧﻮﻧﻪ" .ﺷﻴﺪه و
ﺷﺎﻫﺮخ ﻛﻤﻲ رﻋﺎﻳﺘﻢ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ.
درﺳﺖ از ﺻﺒﺢ ﺟﻤﻌﻪ ،روز ﺗﻌﻄﻴﻠﻲ ﻣﻦ ،ﻫﻮا ﻳﻜﻬﻮ ﺧﻮب ﺷﺪ .از ﺷﺐ ﭘﻴﺸﺶ
ﭘﻴﺪا ﺑﻮد .ﻫﻮا ﺷﻨﺎﺳﻲ ﻣﮋدهاش را داده ﺑﻮد .ﻣﻦ ﻫﻢ اﻳﻨﺒﺎر ﺑﻲ ﺳﺮ و ﺻﺪا ﺑﺎرم را
ﺑﺮداﺷﺘﻢ و رﻓﺘﻢ ﺳﺮاغ درﺧﺘﻢ .ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﺧﺒﺮ ﻧﺪادم .آﻧﺮوز ﺑﻌﺪ از آن ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺮخ و
ﺑﺎزﻳﮕﺮﻫﺎي ﺟﻮاﻧﺶ آﻣﺪﻧﺪ ،دﻳﮕﺮ ﻛﺎر ﻧﻜﺮدم .ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎي ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻛﻪ
ﺑﺎ ﺷﻮق ﺟﻤﻼﺗﻲ را ﻛﻪ از ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺣﻔﻆ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ،ﻛﻼه ﺑﻪ ﺳﺮ و دم ﺑﻪ ﭘﺸﺖ و
ﻣﺎﺳﻚ روي ﺻﻮرت ،ﺗﻜﺮار ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ .از ﻫﻤﻪ ﻧﺎزﺗﺮ ﮔﺮﺑﻪﻫﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻢ ﻣﻴﻮﻣﻴﻮ
ﻣﻲﻛﺮد و ﻫﻢ ﺷﻠﻮغﺑﺎزي راه ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ روﺑﺎﻫﻪ را ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﺪ.
وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪم رﻓﺘﻢ ﺳﺮ ﺟﺎﻳﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ .ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ درﺧﺖ .ﻃﻮﻃﻴﻬﺎ ﻫﻨﻮز
ﺑﻮدﻧﺪ .داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻠﺔ ﻫﻢ را ﻧﻮازش ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ،ﺧﻨﺪﺧﻨﺪان ،ﺑﺎ ﭘﺮﻫﺎي ﺳﺒﺰ ،و
رﺧﺸﺎﻧﻲ زرد آﻓﺘﺎب ﺑﺮ ﻛﺎﻛﻠﺸﺎن .ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺮوع ﻣﻲﻛﺮدم .ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎداﺑﺎد .ﺳﺎرك ﮔﻔﺘﻪ
ِ
ﺑﻮد ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ دﻳﮕﺮان ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ،ﺧﻮدت ﺑﺒﻴﻨﻲ ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ .ﭼﻨﺪ ﻟﻮﻟﻪ رﻧﮓ ﺳﺒﺰ
داﺷﺘﻢ .ﻳﻜﻲ را ﻛﻪ ﻛﻤﺮﻧﮕﺘﺮ ﺑﻮد ﺑﺮاي زﻣﻴﻨﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮدم و ﻛﻤﻲ ﻏﻠﻴﻈﺘﺮ را ﺑﺮاي
ﺑﺮﮔﻬﺎ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﺗﻨﺪ ﻗﻠﻢ ﻣﻮ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﺧﻢ اﻧﺪر ﺧﻢ ﺑﻨﺸﺎﻧﻢ .ﭼﻨﺪ ﺑﺎري روي
ﻛﺎﻏﺬ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻛﺮدم .و ﻫﻲ دور و ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﺮدم ﺗﺎ ﺑﻪ رﻧﮕﻬﺎي درﺧﺖ ﻧﺰدﻳﻚ ﻛﻨﻢ.
اﺣﺴﺎﺳﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻛﻤﻚ ﻫﻤﻴﻦ رﻧﮕﻬﺎ و درﺳﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪﻧﺸﺎن ﺑﺮ ﺑﻮم
اﺳﺖ ﻛﻪ ﻃﻮﻃﻴﻬﺎ ﭘﻴﺪاﻳﺸﺎن ﻣﻲﺷﻮد .دﻗﺖ ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﻪ آﺑﻴﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﻴﺮون زده ﺑﻮدﻧﺪ
از ﻣﻴﺎن ﺷﺎﺧﻪﻫﺎ و زردﻫﺎ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻣﻲﺧﻮردﻧﺪ ﺳﺮ ﺑﺮﮔﻬﺎ و ﻛﺶ و ﻗﻮس رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ
روي ﺳﺒﺰﻫﺎ و ﻫﺮ ﺟﺎﻳﺸﺎن را ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ دﺳﺘﻲ ﻣﺎﻟﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ،ﺗﺎ ﻧﻪ آﻧﻘﺪر
ﺳﺒﺰِ ﺳﺒﺰ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻧﻪ زردِ زرد .ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﻴﺸﺘﺮ در آﻧﻬﺎ ﻏﺮق
ﻣﻲﺷﺪم .در ﻫﻤﺎن ﮔﻴﺠﻴﻬﺎ و ﻏﺮق ﺷﺪﻧﻬﺎ ،رﻧﮕﻬﺎﻳﻢ را ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺎﻃﻲ ﻣﻲﻛﺮدم و
183
ﻧﮕﺎهﻛﻨﺎن ﺑﻪ درﺧﺖ ،ﻧﺮم ﻧﺮم درﺧﺘﻢ را ﭘﺮ ﺑﺮگ ﻣﻲﻛﺮدم .آﺳﻤﺎﻧﺶ را ﻗﻄﻌﻪ ﻗﻄﻌﻪ
ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ .ﻣﻴﺎن آن داﻳﺮهﻫﺎي ﺧﺎﻟﻲ و رﺧﺸﺎﻧﻲ آﻓﺘﺎب را ﻣﻲﻧﺸﺎﻧﺪم ﺑﺮ ﻛﺎﻛﻠﺶ،
در ﭼﻨﺪ ﺟﺎ ،و ﺟﻠﻮ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺑﺎ ﻫﻠﻬﻠﻪﻫﺎي زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺘﻢ و زﻣﺎن را از ﻳﺎد ﺑﺮده ﺑﻮدم
ﻛﻪ ﻳﻜﻬﻮ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﻃﻮﻃﻴﻬﺎﻳﻢ را دارم ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ .ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﻮدﻧﺪ ،ﺑﺎ
ﮔﺮﻣﺎي ﭘﻮﺳﺖ زﻳﺮ ﭘﺮﺷﺎن و ﺑﻴﺘﺎﺑﻲ ﺣﺴﻬﺎﻳﺸﺎن از ﺑﻮدن ﺑﺎ ﻫﻢ و ﻳﺎﻓﺘﻦ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ
زﻳﺮ آﻧﻬﻤﻪ ﺳﺒﺰ در ﺳﺒﺰي ﻛﻪ ﻣﻲرﻳﺨﺖ از ﻫﺮ ﺳﻮ روي آﻧﻬﺎ .دﺳﺖ از ﻛﺎر ﻛﺸﻴﺪم
و رﻓﺘﻢ ﺟﺎﺋﻲ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ درﺧﺖ ﺗﻜﻴﻪﮔﺎﻫﻲ ﺑﺮاﻳﺶ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم و ﮔﺬاﺷﺘﻤﺶ ﺗﺎ از
ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﺑﻮﻣﻢ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻢ .وﻗﺘﻲ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻢ ﺷﺎﻫﺮخ را دﻳﺪم ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻪ درﺧﺘﻲ
در ﻫﻤﺎن ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎ .ﺧﺎﻣﻮش داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد.
ـ اِِ ،ﺗﻮ اﻳﻨﺠﺎﺋﻲ؟
ـ آره ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺘﻪ .داﺷﺘﻢ ﺗﻤﺎﺷﺎت ﻣﻲﻛﺮدم.
ـ ﭼﻄﻮر ﭘﻴﺪام ﻛﺮدي؟
ـ وﻗﺘﻲ زﻧﮓ زدم ﺧﻮﻧﻪت و ﻧﺒﻮدي ﺣﺪس زدم اﻳﻨﺠﺎﺋﻲ .ﺗﻮي ﻫﻮاي ﺑﻪ اﻳﻦ
ﺧﻮﺑﻲ و اﻳﻦ آﻓﺘﺎب ،ﺑﺎ آن روﺣﻴﻪ ﻛﻪ آن روز در ﺗﻮ دﻳﺪه ﺑﻮدم ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدي ﻛﺠﺎ
ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺪات ﻣﻲﻛﺮدم؟
اﺷﺎره ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ :ﭼﻄﻮره؟
ـ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﻬﻢ ﺷﻮر و ﻋﺸﻖ ﺗﻮﺋﻪ ﺳﻠﻴﻢ .اوﻣﺪم ﻫﻤﻴﻦ رو ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﻢ .اون
روز ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺎم ﺑﻮدن ﻧﺸﺪ ﺧﻮب ﻧﮕﺎت ﻛﻨﻢ.
ـ ازم ﭼﻴﺰي درﻣﻴﺎد؟
ـ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ .و روي ﺣﺼﻴﺮي ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدش آورده ﺑﻮد ﭘﺎ دراز ﻛﺮد.
ـ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎور ﻧﻜﻨﻲ ﺷﺎﻫﺮخ ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻦ ﭼﻨﺪ روز ﺗﺎ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮدم ﻛﺎرم ﻧﮕﺎه
ﻛﺮدن ﺑﻪ ﻫﻤﻮن ﺳﺎﻗﻪ و ﭼﻨﺪ ﺷﺎﺧﻪاي ﺑﻮد ﻛﻪ ازش ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدم .ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺷﺎخ و
ﺑﺮﮔﻲ ﻫﻢ داره و ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﺧﻮب ﻳﺎ ﺑﺪ درﺧﺘﻴﻪ ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻢ!
ـ ﻣﻲﻓﻬﻤﻢ ﭼﻲ ﻣﻲﮔﻲ .و از ﺗﻮي ﻛﻴﻒ ﭘﺎرﭼﻪايِ ﺑﻐﻠﺶ ،ﻓﻼﺳﻜﻲ درآورد.
ـ ﻣﺠﻬﺰ اوﻣﺪي!
ـ ﻓﻜﺮﺷﻮ ﻫﻢ ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ! ودﻛﺎي ﻣﺤﺸﺮ ﺑﺎ ﻳﺦ ﺧﻨﻚ .ﻛﻤﻲ ﻫﻢ آﺑﻠﻤﻴﻮ ﺗﻮش
رﻳﺨﺘﻢ .ﻣﺰه ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮاد .وﻟﻲ ﺣﺎﻻ ﻧﻪ .ﺑﺮو ﺑﺸﻴﻦ ﻛﺎرت رو ﺑﻜﻦ .ﺑﺮاي ﺑﻌﺪ.
ـ ﺗﻤﻮم .ﻛﺎر ﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه .ﻳﻪ ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ ازش ﻣﻮﻧﺪه ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺮور
درﺳﺘﺶ ﻛﻨﻢ .ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﺗﻮش ﭼﻴﺰي ﻫﻢ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ؟
ـ ﻣﻨﻈﻮرت رو ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻢ!
184
ـ ﺑﻬﺶ ﺧﻮب ﻧﮕﺎه ﻛﻦ .ﺑﻌﺪ ﺑﻬﺖ ﻣﻲﮔﻢ.
از ﺟﺎ ﭘﺎ ﺷﺪ و رﻓﺖ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ .ﻣﻦ از ﭘﺸﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﺟﻠﻮ
ﺗﺎﺑﻠﻮ ،داﺷﺖ ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ آن ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد؛ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺻﺒﻮري آﺷﻨﺎ ﺑﺮاي ﻣﻦ ،در
وﺟﻮدش .ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ رﻓﺘﻢ ﻧﺰدﻳﻜﺶ .دﻟﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪ زﻳﺎد در ﮔﻴﺠﻲ و ﭘﺮﺳﺶ
ﺑﮕﺬارﻣﺶ.
ـ اون دوﺗﺎ ﻃﻮﻃﻲ را ﻣﻴﻮﻧﺶ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﻳﺎ ﻧﻪ؟
و رﻓﺘﻢ دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﺳﺮ دو ﻃﻮﻃﻲ ﻛﻪ ﺧﻮدم ﻣﻲدﻳﺪم و ﻧﻮﻛﺸﺎن را
ﻧﺸﺎﻧﺶ دادم ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ و از زردي روي ﺑﺎﻟﺸﺎن ﮔﻔﺘﻢ و اﺷﺘﻴﺎﻗﻲ ﻛﻪ
ﺑﺮاي ﭘﺮواز در ﭘﺮﻫﺎﺷﺎن ﺑﻮد .ﺷﺎﻫﺮخ آرام آﻣﺪ ﺟﻠﻮ و دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺖ روي ﺷﺎﻧﻪام.
ـ ﺑﻴﺎ ﻣﻲﺧﻮام ﺑﺮات ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ.
ﺑﻮم را زدم زﻳﺮ ﺑﻐﻠﻢ ﺑﺮدم ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﺣﺼﻴﺮي ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺮخ روي ﻋﻠﻔﻬﺎ ﭘﻬﻦ
ﻛﺮده ﺑﻮد ،ﻫﻤﺎن ﺑﻐﻞ ﺗﻜﻴﻪ دادم ﺑﻪ درﺧﺘﻲ ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻢ ﭼﺎرﭘﺎﻳﻪام را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ دوﺑﺎره ﭘﻴﺶ ﺷﺎﻫﺮخ.
ـ ﺑﺮﻳﺰم؟
ـ ﺑﺮﻳﺰ!
واﻗﻌﺎً ﻣﺠﻬﺰ آﻣﺪه ﺑﻮد .دو ﮔﻴﻼس ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺎ ﺧﻮدش آورده ﺑﻮد و ﻇﺮف
ﻛﻮﭼﻜﻲ از ﺑﺎدام و ﭘﺴﺘﻪ .ﻟﻴﻮاﻧﻬﺎﻳﻤﺎن را ﭘﺮ ﻛﺮد .ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ:
ـ ﺗﻮ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎت ﻣﻦ را ﺑﺮدي ﺑﻪ ﻛﻮدﻛﻴﻢ.
زدم ﺑﻪ ﺟﺎﻣﺶ:
ـ ﻧﻮش!
ـ ﻧﻮش!
ودﻛﺎﻳﺶ را ﺧﻮرد ﺗﺎ ﺗﻪ و ﮔﻔﺖ:
ـ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻳﻜﻲ از دﻫﺎت ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻫﻤﺪان ﺑﺰرگ ﺷﺪم .ﺷﺎﻳﺪ اﺳﻤﺸﻮ ﺟﺎﺋﻲ
ﺧﻮﻧﺪه ﺑﺎﺷﻲ .ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻧﻪ .اﺳﻤﺶ ﻫﺴﺖ ﻛﻤﻴﺠﺎن.
ﺑﺎز ﻋﺮق رﻳﺨﺖ ﺑﺮاي ﺧﻮدش.
ـ اﺳﻤﺶ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﻪ!
ـ آره .ﻋﻴﻨﻬﻮ ﺑﮕﻲ ﻧﻨﻪ ﺟﺎن .ﻣﻲﮔﻦ زادﮔﺎه ﺷﺎﻋﺮ ﻣﻌﺮوف ﻓﺨﺮاﻟﺪﻳﻦ ﻋﺮاﻗﻲ ﻫﻢ
ﺑﻮده .ﻳﻪ ﺗﭙﻪاي ﺑﻮد اوﻧﺠﺎ ﺑﻪ اﺳﻢ ﭼﻬﻞ ﮔﺰي ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻔﺘﻦ ﺧﺪا ﺳﺎل ﻗﺒﻞ ،ﺷﺎﻋﺮ
ﻋﺰﻳﺰ ﻣﺎ ﺧﻮﻧﻪش اوﻧﺠﺎ ﺑﻮده.
185
و دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ " :ﻧﻮش!" و ﻟﺐ زد ﺑﻪ ﻟﻴﻮاﻧﺶ "ز دو دﻳﺪه ﺧﻮن ﻓﺸﺎﻧﻢ ز
ﻏﻤﺖ ﺷﺐ ﺟﺪاﺋﻲ /ﭼﻪ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ اﻳﻨﻬﺎ ﮔﻞ ﺑﺎغ آﺷﻨﺎﺋﻲ ".ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد :اﻳﻨﻢ
ﺑﻴﺘﻲ از ﻳﻜﻲ ﻏﺰﻟﻬﺎي او .اﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﺧﻮدم ﺑﮕﻢ .ﭼﻮن اﻳﻦ ﺷﻮﻗﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ
ﻧﮕﺎه ﺗﻮ دﻳﺪم ﻣﻨﻮ ﺑﺮد ﺑﻪ دورهاي از زﻧﺪﮔﻴﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ وﺳﻮﺳﺔ ﻫﻨﺮ و از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﺑﻪ
ﺟﻮﻧﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد.
از روي ﭼﺎرﭘﺎﻳﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و رﻓﺘﻢ ﺑﻐﻠﺶ روي ﺣﺼﻴﺮ ﭘﺎ دراز ﻛﺮدم .وﻗﺘﻲ
ﺷﺎﻫﺮخ ﺣﺮف ﻣﻲزد از ﮔﻮﺷﺔ ﭼﺸﻤﻢ درﺧﺘﻢ را ﻫﻢ ﻣﻲدﻳﺪم ﻛﻪ ﺧﻮش ﺧﻮش ﺑﺎ
ﺷﺎخ و ﺑﺮﮔﻬﺎي ﭘﺨﺶ و ﭘﻼﻳﺶ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ از دور ﺑﺮاﻳﻢ دﺳﺖ ﺗﻜﺎن ﻣﻲدﻫﺪ.
ـ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم زﻳﺎد ﻣﺬﻫﺒﻲ ﻧﺒﻮدن .داﺋﻲ و ﻋﻤﻮﻫﺎم ﺑﻮدن .ﻳﻜﻲ از داﺋﻲﻫﺎم
ﻣﻼي ده ﺑﻮد .ﭘﺪرم ﻳﻪ ﻛﻮزهﮔﺮي ﻛﻮﭼﻚ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﻢ ﺗﻮش ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدم.
روﺷﻦ ﻧﮕﻪداﺷﺘﻦ ﻛﻮره ﻛﺎر ﻣﻦ ﺑﻮد .ﺳﻪ روز در ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺎ دو ﺑﺮادر و ﺧﻮاﻫﺮم ﭘﺨﺶ
ﻣﻲﺷﺪﻳﻢ ﺗﻮي در و دﺷﺖ و ﺧﺎر و ﺑﺘﻪ ﺑﺮاي ﻛﻮره ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ .اﻣﺎ ﺑﻮﺗﻪ و
ﺧﺎري ﻛﻪ ﻣﺎ ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻔﺎف ﻛﻮره را ﻧﻤﻲداد .اوﻧﻮﻗﺘﺎ از اﻳﻨﻄﺮف و آﻧﻄﺮف
ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺎ ﺧﺮ و ﻗﺎﻃﺮ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻣﻲاوﻣﺪن و ﺗﻮي دﻫﺎت ﺟﻨﺲ ﻣﻲآوردن .ﭘﺎرﭼﻪ ،ﻗﻨﺪ
و ﭼﺎي .ﺗﻮ اوﻧﺎ ﻳﻪ ﻋﺪهاي ﻫﻢ ﺑﻮدن ﻛﻪ ﻛﺎرﺷﻮن ﻓﺮوش ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎر و ﺑﺘﻪ و ﻫﻴﺰم
ﺑﻮد .ﻣﻦ اوﻧﻮﻗﺘﺎ ده دوازده ﺳﺎﻟﻢ ﻣﻲﺷﺪ .ﻫﻢ ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﻫﻢ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدم .ﺗﻮ
اﻳﻦ ﺧﺎر و ﺑﺘﻪ ﻓﺮوﺷﺎ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﺸﺘﺮي ﻫﻤﻴﺸﺔ ﺟﻨﺴﺎﺷﻮن ﺑﻮدﻳﻢ ،ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺑﺎ ﺣﺎﻟﻲ
ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاي دل ﺧﻮدش ﻛﻤﻮﻧﭽﻪ ﻣﻲزد .ﻣﻦ ﭘﻨﻬﻮﻧﻲ ﭘﻬﻠﻮش ﻛﻤﻮﻧﭽﻪزﻧﻲ ﻳﺎد
ﮔﺮﻓﺘﻢ .او ﻫﻢ اوﻧﻘﺪ از ﺷﻮق و ﻋﻼﻗﺔ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺶ اوﻣﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻳﻜﻲ از ﺳﻔﺮﻫﺎش ﺑﻪ
ده ﻣﺎ ﻳﻜﻲ از ﻛﻤﻮﻧﭽﻪﻫﺎي ﻛﻬﻨﻪاش را ﺑﺮاي ﻣﻦ آورد.
ﺑﺎز ودﻛﺎﺋﻲ رﻳﺨﺖ ﺑﺮاي دوﺗﺎﺋﻲﻣﺎن :ﺗﺎ ده ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻫﻢ داﺷﺘﻤﺶ.
ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺑﻴﺎﻳﻢ اﻳﻨﺠﺎ دادﻣﺶ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ.
ﺟﺎﻣﺶ را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد :ﻧﻮش!
ـ ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻨﺪهت ﺑﮕﻴﺮه .ﻛﻤﻮﻧﭽﻪرو داﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﺟﺮأت ﻧﻤﻲﻛﺮدم ﺟﻠﻮ ﻛﺴﻲ
ﺑﺰﻧﻢ .ﻳﺎ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﻗﻨﺎﺗﻬﺎي ﺧﺸﻚ ﻣﻲزدم ﻳﺎ ﺗﻮي ﻣﺴﺘﺮاح ﺧﻮﻧﻪﻣﻮن .ﺷﺪه ﺑﻮدم
ﺳﺎززن ﻣﺴﺘﺮاح .ﻣﻲدوﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﺮاﺣﻬﺎي ده را ﺧﻴﻠﻲ دور از ﺧﻮﻧﻪﻫﺎ ﻣﻲﺳﺎزن.
ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺴﻲ ﻧﺰدﻳﻜﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺻﺪا رو ﺑﺸﻨﻮه .ﻣﻨﻢ وﻗﺘﺎﺋﻲ رو اﻧﺘﺨﺎب
ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺧﻮاب ﺑﻮدن ﻳﺎ ﺗﻮي اﺗﺎﻗﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﻛﺎر ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﻮدن.
ﻣﻲدوﻧﺴﺘﻢ اﮔﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻋﻤﻮﻫﺎ و داﺋﻴﻢ ﺑﺮﺳﻪ ،ﻣﻜﺎﻓﺎت ﻣﻴﺸﻪ .ﺑﻪﺧﺼﻮص از
داﺋﻲام ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم .ﻣﺎدرم ﻓﻬﻤﻴﺪ .ﻳﻪ روز دﺳﺘﻤﻮ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺮد ﭘﻬﻠﻮ داﺋﻴﻢ
186
ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﭘﺴﺮم ﻫﻨﺮ دوﺳﺖ داره .اﻳﻦ ﺑﻴﮕﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﻛﻪ ﻣﺎدرم ﺑﺎﺷﻪ ،درﺳﺖ ﻫﻤﻴﻨﻮ
ﮔﻔﺖ .ﻗﺸﻨﮓ ﺟﻤﻠﻪش ﻳﺎدﻣﻪ .ﻧﮕﻔﺖ دﻳﮕﻪ ﭼﻜﺎر ﻣﻲﻛﻨﻢ .داﺋﻲام ﻫﻢ راﺳﺖ دﺳﺘﻢ
را ﮔﺮﻓﺖ ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮ دﺳﺖ ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﮔﺮوه ﺗﻌﺰﻳﻪ ﺧﻮﻧﺎ ﻛﻪ ﺗﻮ روزاي ﻋﺰاداري،
ﻧﻘﺸﻲ ﺗﻮ ﺗﻌﺰﻳﻪﻫﺎﺷﻮن ﺑﺮا ﻣﻦ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻪ.
و ﺑﺎز ودﻛﺎ رﻳﺨﺖ :اﻳﻨﻄﻮري ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ ﺷﺪم .ﺑﮕﻢ ﻧﻘﺶ اوﻟﻢ ﭼﻪ
ﺑﻮد؟
ﮔﻴﻼس ودﻛﺎ در دﺳﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮدم.
ـ ﻳﻪ ﻣﺮده .دراز ﺑﻪ دراز ﻛﻔﻦ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﭘﻮﺷﻴﺪه ﻣﺜﻞ ﻧﻌﺶ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم رو زﻣﻴﻦ
ﻛﺮﺑﻼ .و ﺣﺮ رﻳﺎﺣﻲ ﺑﺎﻻي ﺳﺮ ﻣﻦ داﺷﺖ از اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ ﻃﻠﺐ ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻲﻛﺮد .ﺻﺪاي
ﺣﺮ رﻳﺎﺣﻲ ﻫﻨﻮز ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ اﺳﺖ.
دﺳﺘﺶ را ﮔﺬاﺷﺖ ﺑﻐﻞ ﮔﻮﺷﺶ و ﮔﻔﺖ" :ﺣﻴﻒ ﻧﻤﻴﺸﻪ ﺻﺪا رو ﻣﺜﻞ او ﻛﺶ
داد" و ﺧﻮاﻧﺪ:
ـ ﻣﻦ ﻫﻤﺎن ﺣﺮم ﻛﻪ ره را ﺑﺮ ﺗﻮ ﺷﺎﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪام
در رﻫﺖ ﺑﻨﺸﺴﺘﻪام
ﻗﻠﺐ اﻃﻔﺎل و ﻋﻴﺎﻻت ﺗﻮ را ﺑﺸﻜﺴﺘﻪام
ﺧﺎﻃﺮت را ﺧﺴﺘﻪام
ﺑﻮدم اﻧﺪر ﻏﻔﻠﺖ و در ﺧﻮاب ﻏﻔﻠﺖ ﺑﺴﺘﻪام
دﺳﺖ از ﺟﺎن ﺷﺴﺘﻪام
ﺗﻮﺑﻪ ،اﻟﺘﻮﺑﻪ ،ﭘﺸﻴﻤﺎن زﻳﻦ ﮔﻨﺎﻫﻢ ﺳﻴﺪي
ﺑﻲ ﭘﻨﺎﻫﻢ ﺳﻴﺪي.
و از ﻟﻴﻮاﻧﺶ ﻧﻮﺷﻴﺪ :اﮔﻪ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ از ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻘﺸﻢ ﭼﻘﺪر ﻛﻴﻒ ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﺎور
ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ.
ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد :ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﻴﻨﻮ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﺳﻠﻴﻢ .ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎي ﺗﻮ ،وﻗﺘﻲ
روﺑﺮوي درﺧﺘﺖ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدي ،ﺧﻮدم رو ﻣﻲدﻳﺪم ﻛﻪ دراز ﺑﻪ دراز اﻓﺘﺎدهام روي
ﺧﺎك و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺳﻴﺪي ﺳﻴﺪي ﺣﺮ ﺑﻦ رﻳﺎﺣﻲ ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻢ ﻋﺎﻟﻤﻲرو ﺳﻴﺮ ﻣﻲﻛﺮدم.
و ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻫﻢ از آﺗﺸﻲ ﻛﻪ در روح ﻣﻦ ﺷﻌﻠﻪور ﺑﻮد ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺖ.
و دوﺑﺎره ﮔﻴﻼﺳﻬﺎﻳﻤﺎن را ﭘﺮ ﻛﺮد :ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ و ﻓﻼﻛﺖ ﺷﺮوع ﻛﺎرﻣﻮ ﮔﻔﺘﻢ،
رﻧﺠﻬﺎي ﺑﻌﺪﻳﺶ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺑﺮا ﻳﻪ روز دﻳﮕﻪ .ﺣﻴﻔﻪ ﻛﻪ اﻣﺮوزﻣﻮن رو ﺑﺎ اوﻧﺎ ﺧﺮاب
ﻛﻨﻴﻢ.
ـ دﻳﮕﻪ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻛﻤﻮﻧﭽﻪ ﻧﺰدي؟
187
ـ ﻧﻪ .ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻮدم زورم ﻧﻤﻲرﺳﻴﺪ .ﻧﻨﻪم ﺑﻘﭽﻪ ﭘﻴﭻ ﻗﺎﻳﻤﺶ ﻛﺮد ﻳﻪ ﺟﺎ .ﺑﻌﺪﻫﺎ
وﻗﺘﻲ دﻳﮕﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﻣﺮدي ﺷﺪه ﺑﻮدم و داﺷﺘﻢ ﻣﻲزدم از ده ﺑﻴﺮون ،ازش
ﮔﺮﻓﺘﻤﺶ .اﻣﺎ اوﻧﻮﻗﺖ دﻳﮕﻪ ﻧﻪ ﺣﻮﺻﻠﺔ زدنﺷﻮ داﺷﺘﻢ و ﻧﻪ ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻢ .ﺑﺎ ﭼﻬﺎرﺗﺎ و
ﻧﺼﻔﻲ ﺗﻤﺮﻳﻦِ ﭘﻨﻬﻮﻧﻲ و ﺑﺎ ﺗﺮس و ﻟﺮز ﻛﻤﻮﻧﭽﻪ زن ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺸﻲ .ﺑﻌﺪ ﻛﻪ اوﻣﺪم
ﺗﻬﺮون ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻂ ﻧﻤﺎﻳﺶ را ﻛﻪ ﺑﻬﺶ دﻟﺒﺴﺘﮕﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮدم ،دوﺑﺎره ﭘﻴﺶ
ﮔﺮﻓﺘﻢ .داﺷﺘﻢ ﺑﺎز ﻣﻌﻨﺎي ﺑﺎزي و ﻧﻤﺎﻳﺶ و از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ رو ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ اون رو
ﻫﻢ ﻧﺎﭼﺎر ﺷﺪم ﺑﺮا ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻲ ﺑﮕﺬارم ﻛﻨﺎر ﺗﺎ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ دو ﺑﺮادر و ﺧﻮاﻫﺮم ﻛﻪ از
آﺗﺶﺳﻮزي ﺗﻮي ﻛﻮره ﺟﻮن ﺑﻪ در ﺑﺮده ﺑﻮدن و اوﻣﺪه ﺑﻮدن ﺗﻬﺮون ﺑﺮﺳﻢ.
و دوﺑﺎره ﻓﻼﺳﻜﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺮاي دوﺗﺎﺋﻲﻣﺎن رﻳﺨﺖ.
ـ ﺑﺴﻮزون ﮔﻠﻮرو ﺳﻠﻴﻢ.
ﻟﻴﻮاﻧﻢ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﻧﮕﺎهﻛﻨﺎن ﺑﻪ درﺧﺘﻢ و ﺷﺎﻫﺮخ ﻛﻪ ﺑﺮاﺑﺮم ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻮد و
ﺳﺮ ﻣﻲﺟﻨﺒﺎﻧﺪ و ﺳﻴﮕﺎري ﺑﺮاي ﺧﻮدش روﺷﻦ ﻣﻲﻛﺮد ﺟﺮﻋﻪاي ﻧﻮﺷﻴﺪم .واﻗﻌﺎً
اﻳﻨﺒﺎر ﻣﻲﺳﻮزاﻧﺪ.
ـ ﭼﻄﻮر ﺷﺪ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻲ؟
ـ اﺗﻔﺎق.
و دود ﺳﻴﮕﺎرش را ﺗﻮي ﻫﻮا ﻓﻮت ﻛﺮد:
ـ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎور ﻧﻜﻨﻲ ﺗﻮ اون ﻫﻔﺖ ﺳﺎل از دم در ﻫﻴﭻ ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺌﺎﺗﺮي رد
ﻧﻤﻲﺷﺪم .ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم از ﻋﺬاﺑﺶ ﺑﻴﻔﺘﻢ ﺑﻪ اﻋﺘﻴﺎد .آﻣﺎدﮔﻴﺸﻮ داﺷﺘﻢ .ﺑﺮو ﺑﭽﻪﻫﺎي
ﺗﺌﺎﺗﺮي رو اﻣﺎ ﮔﺎﻫﮕﺎه ﻣﻲدﻳﺪم .ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﻛﻤﻲ وﺿﻊ ﺑﺮادرام و
ﺧﻮاﻫﺮم ﺧﻮب ﺷﺪ .ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻦ رو ﭘﺎﻫﺎي ﺧﻮدﺷﻮن واﻳﺴﻦ .اوﻧﻮﻗﺖ در اوﻟﻴﻦ
ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﻣﻲدﻳﺪم ،ﺷﻴﺪهرو روي ﺻﺤﻨﻪ دﻳﺪم .ﻧﺎز ﻣﻲﺧﻮﻧﺪ و
ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﺮد .ﺻﺪاش ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻤﻪ" .ﺟﻮﺟﻪ ،ﺟﻮﺟﻪ .ﺗﻮووويي ﻛﻮوووﭼﻪ،
ﺗﻮووويي ﻛﻮوووﭼﻪ" .اﻳﻦ ﺗﻜﻪرو ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﺑﻪ آواز زﻣﺰﻣﻪ ﻣﻲﻛﺮد .اﺟﺮاﺷﻮن ﻛﻪ
ﺗﻤﻮم ﺷﺪ رﻓﺘﻢ ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ ﺳﻴﺮ ﺑﻮﺳﻴﺪﻣﺶ و زدم زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ.
ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪ ﭘﻚ ﻋﻤﻴﻖ زد ﺑﻪ ﺳﻴﮕﺎرش و زﻳﺮ ﭘﺎ ﻟﻬﺶ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ:
ـ آره .ﻫﻤﻴﻦ ﺷﻴﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎﻋﺚ و ﺑﺎﻧﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ دوﺑﺎره ﺑﻴﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﺧﻂ ﺑﺎزي و
از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ .ﺑﻌﺪ ﻫﻢ اﻧﻘﻼب ﺷﺪ و ﭼﻨﻮن ﺑﻼﺋﻲ ﺳﺮِ ﻣﺎ آﻣﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺧﻮدت
داﺳﺘﺎﻧﺸﻮ ﻣﻲدوﻧﻲ.
ﺟﺮﻋﻪاي ودﻛﺎ ﻧﻮﺷﻴﺪ :ﺑﺒﻴﻦ ﺳﻠﻴﻢ زﻧﺪﮔﻲِ ﻣﺎ ﻛﺞ و ﻛﻮﻟﻪﺳﺖ .ﻫﻲ ﺧﻮرده ﺗﻮ
ﺳﺮﻣﻮن ،ﻫﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻳﻢ .ﺑﺮا ﻫﻤﻴﻨﻪ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﻫﻢ اﮔﻪ ﺗﻮ وﺟﻮدﻣﻮن ﺑﺎﻻ ﻳﺎ ﭘﺎﺋﻴﻦ
188
رﻓﺘﻪ ،ﻛﺞ وﻛﻮﻟﻪ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﺋﻴﻦ رﻓﺘﻪ .ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﺞ و ﻛﻮﻟﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ رﻓﺘﻪ ،ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﺮا
ﺧﻮدش.
و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻃﺮف ﺑﻮﻣﻢ .ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ .و ﺑﺮاي ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪاي ﻋﻤﻴﻖ ﻧﮕﺎﻫﺶ
ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ :آره ﺳﻠﻴﻢ ﻋﺰﻳﺰ ﻃﻮﻃﻴﻬﺎترو ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ .ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﮕﻠﻦ.
ﮔﻴﺞ از ودﻛﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮرده ﺑﻮدﻳﻢ ﭘﺎ ﺷﺪم و روي ﭼﺎرﭘﺎﻳﻪام ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻛﻪ
از ﺳﻨﮕﻴﻨﻲِ اﻓﺘﺎدﻧﻢ روي آن ،زﻳﺮم ﻟﻘﻲ ﺧﻮرد.
ـ ﺷﻮﺧﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ؟
از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ .ﻟﻴﻮان در دﺳﺖ ،دو ﻗﺪم راه ﻧﺮﻓﺘﻪ ﭘﺎش ﮔﻴﺮ ﻛﺮد ﺑﻪ ﭼﻴﺰي
ﺳﻜﻨﺪري ﺧﻮرد و ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﻲ ﻟُﻜﻪ رﻓﺖ روي ﻋﻠﻔﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آب ،و ﻛﮋ و ﻣﮋ
ﺧﻮدش را رﺳﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﻮم ،ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ آن و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ،و دﺳﺖ ﻟﺮزاﻧﺶ را
درﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺖ روي ﺳﺮ ﻳﻜﻲاز ﻃﻮﻃﻴﻬﺎ و ﮔﻔﺖ:
ـ ﺑﻴﺎ! اﻳﻦ ﺳﺮ ﺧﻮﺷﮕﻞ اوﻟﻲ ﻛﻪ آﻓﺘﺎب ﻫﻢ اﻓﺘﺎده روي ﻛﺎﻛﻠﺶ .اﻳﻦ ﻫﻢ
ﮔﺮدﻧﺶ ﻛﻪ ﺑﺎد اﻓﺘﺎده ﺗﻮش و ﭘﺮﻫﺎش را راﺳﺖ ﻛﺮده .اﻳﻨﻬﻢ ﻃﻮﻃﻲ دوﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ
ﻧﺎز ﺳﺮ ﺧﻢ ﻛﺮده ﺑﺮاﺑﺮ اون ﻳﻜﻲ .و اﻳﻦ ﻫﻢ دو ﺗﺎ ﺑﺎﻟﺶ ﻛﻪ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪه ﺗﺎ ﭘﺎﺋﻴﻦ .و
ﺑﻌﺪ اﻳﻦ ﻫﻢ زﻣﻴﻦ .اﻳﻦ ﻫﻢ ﺧﺎك .ﺧﺎكِ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﻛُﺶ ﻛﻤﻴﺠﺎن .ﺧﺎك ﻛﻤﻴﺠﺎن.
ﺧﺎك ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻛﻤﻴﺠﺎن ﻛﻪ ﺗﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ دﻧﻴﺎ دﺳﺖ ﻛﻴﻪ و ﻫﻨﺮ و زﻳﺒﺎﺋﻲ ﭼﻪ
ﻣﻌﻨﺎ ﻣﻴﺪه ،درازم ﻛﺮد روي ﺧﻮدش ﻣﺜﻞ ﻣﺮده ﺗﺎ ﺣﺮ رﻳﺎﺣﻲ ﺑﺎﻻي ﺳﺮم ﻳﺎ ﺳﻴﺪي
ﺑﺨﻮﻧﻪ و ﺗﻮﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﻪ.
و زاﻧﻮ زد ﺑﺮ ﺧﺎك و ﻋﻠﻔﻬﺎ را ﻛﻨﺎر زد و ﻣﺸﺘﻲ ﮔﻞ و ﺧﺎك درآورد ،ﺑﻮ ﻛﺮد و
ﻫﻲ ﮔﻔﺖ ﺧﺎك و ﻫﻲ ﮔﻔﺖ زﻣﻴﻦ و ﻫﻲ ﮔﻔﺖ ﺧﺎك ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻛﻤﻴﺠﺎن و ﻫﻲ
ﻧﻌﺶ ﺷﺪ روي ﺧﺎك و ﻫﻲ ﻳﺎ ﺳﻴﺪي ﺧﻮاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ را ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدش ﺑﻪ زاري
اﻧﺪاﺧﺖ.
رﻓﺘﻢ ﭘﻬﻠﻮش ﻧﺸﺴﺘﻢ .ﻓﻼﺳﻚ را ﻫﻢ ﺑﺮدم ﺗﺎ ﺗﻪ ﻣﺎﻧﺪهﻫﺎي ودﻛﺎﻳﻤﺎن را ﺗﺎ
ﻗﻄﺮة آﺧﺮ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﺧﺎك ﺑﻨﻮﺷﻴﻢ و ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﻢ.
189
10
ﺑﺎ ﻳﻚ دﻧﻴﺎ رﻧﮕﻬﺎي ﺳﺒﺰ در ﺳﺒﺰ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ،ﺻﺒﺤﻬﺎ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺳﺮِ ﻛﺎر و
ﻋﺼﺮﻫﺎ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻢ ﺧﺎﻧﻪ .ﺑﻴﻜﺎر ﻛﻪ ﻣﻲﺷﺪم ﺑﻮﻣﻢ را ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮم و ﺗﻤﺎﺷﺎش
ﻣﻲﻛﺮدم .ﺗﻤﺎﺷﺎي آن ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﻤﺎم دل ﻣﺸﻐﻮﻟﻲ ﻣﻦ .ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﻪ آن و
ﻋﺸﻖ دﻧﻴﺎ را ﻣﻲﻛﺮدم و رﻧﮕﻬﺎي ﺳﻴﺎه و ﺧﺎﻛﺴﺘﺮياش را ﭘﺎك از ﻳﺎد ﻣﻲﺑﺮدم.
روز ﺑﻪ روز و ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻃﻮﻃﻴﻬﺎﻳﻢ را زﻧﺪهﺗﺮ و ﺳﺒﺰﺗﺮ ﻣﻲدﻳﺪم .ﮔﺎﻫﻲ
ﻫﻢ ،در اﻳﻦ ﮔﺸﺖ و ﺗﻤﺎﺷﺎﻫﺎ ،ﻓﻘﻂ ﺑﻴﺪ ﻣﺠﻨﻮن ،ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﺑﺎ ﺷﺎخ و
ﺑﺮﮔﻬﺎش ﻣﻲآﻣﺪ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ در ﻣﺮﻛﺰ ﻧﮕﺎﻫﻢ و ﻃﻮﻃﻴﻬﺎ ﻏﻴﺒﺸﺎن ﻣﻲزد .اﻧﮕﺎر رﻓﺘﻪ
ﺑﻮدﻧﺪ ﺳﺮ درﺧﺘﻲ دﻳﮕﺮ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ .در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل و اﺣﻮال و ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ
ﺑﺎ درﺧﺘﻢ داﺷﺘﻢ ،ﻛﻮدﻛﻲ در وﺟﻮدم ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻜﻮﺑﻲ ﺑﺮﻣﻲﺧﺎﺳﺖ .ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ اﺻﻞ
اوﻟﻴﻨﻢ ،ﺑﻪ ﺷﺎدي اﺑﺘﺪاي وﺟﻮدم ،ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ آن ﻣﻌﻠﻢ ﻧﻘﺎﺷﻲ ،ﺑﺎ ﻓﻼﻛﺖ
روﺣﺶ ،ﻓﻼﻛﺖ دﻧﻴﺎ را ﻧﺸﺎﻧﻢ دﻫﺪ .و ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﺪم زﻧﮓ ﻣﻲزدم ﺑﻪ ﻣﻬﺪي و
ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮش ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺗﺸﻮﻳﻘﺶ ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﻴﺎﻳﺪ وردﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺸﻮد .ﺷﻴﺪه و
ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﻪ ﻛﺎرﺷﺎن ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻧﺪ .ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺷﺎﻫﺮخ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻳﻜﺮوز در
ﻫﻔﺘﻪ ﺗﻤﺮﻳﻦ دارد و ﻛﺎرش ﺧﻮب ﭘﻴﺶ ﻣﻲرود و ﻗﺮار اﺳﺖ در ﭼﻨﺪ ﺷﻬﺮ ﻣﺨﺘﻠﻒ
وﻗﺘﻲ ﻛﺎر ﺗﻤﺮﻳﻨﺸﺎن ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ،اﺟﺮا داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﺷﻴﺪه را ﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻛﺎر
ﻛﻪ ﻧﻘﺶ ﻗﺼﻪﮔﻮ را ﺑﺎزي ﻛﻨﺪ ،ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش ﺑﺎ ﭘﻴﺮاﻫﻦ رﻧﮕﻲ رﻧﮕﻲ.
ژان ﻣﻮرو ﺑﺎز ﻫﻢ زﻧﮓ زد .اﻳﻨﺒﺎر ﭼﻮن ﻓﻴﻠﻢ ﺟﻮل و ﺟﻴﻢ را دﻳﺪه ﺑﻮدم ﺳﺮ ﺑﻪ
ﺳﺮش ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﭼﺮا اﺳﻤﺶ را ﻋﻮﺿﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ .در داﺳﺘﺎن ﺗﻮي ﻓﻴﻠﻢ
190
دﺧﺘﺮي ﻛﻪ داﻣﻨﺶ آﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﺳﻤﺶ ﻛﺎﺗﺮﻳﻦ ﺑﻮد .او ﻫﻢ درآﻣﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﺗﺮﻳﻦ
آﺧﺮﻫﺎي ﻓﻴﻠﻢ ﺧﻮدﻛﺸﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ ،او اﻫﻞ اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺗﺎ آﺧﺮﻳﻦ ﻧﻔﺲ ﻣﻲﺟﻨﮕﺪ.
از ﺣﺎﺿﺮﺟﻮاﺑﻲاش ﺧﻮﺷﻢآﻣﺪ.
ـ اﻳﻨﺎرو از ﻛﻲ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻲ؟
ـ از ﻣﺎدر ﺑﺰرﮔﻢ.
و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺣﺮﻓﺶ ﺑﺮاﻳﻢ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮد ﻛﻪ ﭘﺪرﺑﺰرﮔﺶ در ﺟﻮاﻧﻲ ﻣﻲﻣﻴﺮد و
ﻣﺎدر ﺑﺰرﮔﺶ ﺑﺎ ﺳﺨﺘﻲ و دﺳﺖ ﺗﻨﻬﺎ ،ﺳﻪ ﺑﭽﻪاش را ﺑﺰرگ ﻣﻲﻛﻨﺪ.
ـ ﻣﺎدرت ﭼﻲ؟ اوﻧﻢ اﻫﻞ ﺟﻨﮕﻴﺪن ﺑﻮد؟
ـ آره .ﻓﻘﻂ اﻳﻨﻮ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ و ﺑﺮم .ﺑﺮا ﻣﻮﻧﺪن و ﻗﺪ ﻛﺸﻴﺪن ،ﺧﻮدﺗﻢ ﺑﺎﻳﺪ
درﺧﺘﻲ ﺗﻮي ﺟﺎﻧﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ .ﻣﻦ رﻳﺸﺔ اوﻧﻮ ﺗﻮي ﺟﺎﻧﻢ دارم .ﺗﻮ ﻫﻢ داري ﻛﻪ
رﻓﺘﻲ ﺳﺮاغ درﺧﺘﺖ .واﻻ ﻧﻤﻲرﻓﺘﻲ.
دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎ او ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ .اﻣﺎ او ﻛﺎر داﺷﺖ و ﺑﺎز ﻣﺜﻞ دﻓﻌﺔ
ﭘﻴﺶ ﺗﺸﻮﻳﻘﻢ ﻛﺮد ﺑﻪ ﻛﺎر و ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﻧﺸﺎﻧﻲاش را ﺑﺪﻫﺪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮد و ﮔﻮﺷﻲ
را ﮔﺬاﺷﺖ.
ﻳﻜﺮوز وﻗﺘﻲ در ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ،ﺗﻮي اﺗﺎﻗﻢ ﺑﻮدم ﺟﻤﺸﻴﺪ ﭘﻴﺪاش ﺷﺪ .ﭘﻴﺮاﻫﻦ
ﭼﻬﺎرﺧﺎﻧﺔ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد .ﺑﺎر اول ﺑﻮد ﺑﺎ ﭘﻴﺮاﻫﻦ آﺳﺘﻴﻦ ﻛﻮﺗﺎه ﻣﻲدﻳﺪﻣﺶ .آن
ﻟﺤﻈﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﻦ آﻧﺠﺎ ﺑﻮدم و ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﻜﺎرﻫﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺳﺮش ﺑﻪ ﻛﺎر ﺧﻮدش ﮔﺮم
ﺑﻮد .آﻧﻘﺪر از دﻳﺪﻧﺶ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ﻛﻪ ﭘﺎ ﺷﺪم او را در ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺘﻢ.
ـ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﻛﺠﺎﺋﻲ آﺧﺮ؟ ﻣﻨﻮ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺎرات؟
دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻢ و او را ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺧﻮدم از اﺗﺎق ﻛﺸﻴﺪم ﺑﻴﺮون :ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ ﻳﻪ
ﺟﺎي دﺑﺶ ﺑﺸﻴﻨﻴﻢ و ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮﻓﺎي ﺧﻮب ﺧﻮب ﺑﺰﻧﻴﻢ.
ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﺮﻣﺶ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﺔ ﻫﻤﻜﻒ و از آﻧﺠﺎ ﺑﺮوﻳﻢ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از
ﻧﻮﺷﮕﺎﻫﻬﺎي ﺑﻐﻞ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ.
ﺑﺎ ﻫﻤﺎن آراﻣﺶ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲاش درآﻣﺪ :ﺑﺒﻴﻦ ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ،دور و ﺑﺮت ﻳﻪ ﺟﺎي
ﺧﻠﻮت و اﻣﻦ ﮔﻴﺮ ﻧﻤﻴﺎد؟ ﻣﻲﺧﻮام ﺑﺎﻫﺎت ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ دﻳﻘﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﺮم.
ـ ﭼﺮا ﭼﻨﺪ دﻳﻘﻪ .اﻣﺮوز ﻧﻤﻲذارم از ﭘﻬﻠﻮم ﺑﺮي.
ـ ﻧﻪ .ﺣﺮف ﻣﻨﻮ ﮔﻮش ﻛﻦ.
ﻛﻤﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم .ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺟﺎ در آﻧﻮﻗﺖ اﺗﺎق ﻫﺮﻣﺎن ﺑﻮد .ﺑﺮاي دو ﻫﻔﺘﻪاي
رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﺮﺧﺼﻲ .دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺮدﻣﺶ ﻃﺒﻘﺔ ﺑﺎﻻ.
191
ـ ﺧﻮب ﺑﮕﻮ در ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻲ ﻣﺮد .ﭼﺮا از ﻣﻦ ﻓﺮار ﻣﻲﻛﺮدي؟
ﻋﺮق ﭘﻴﺸﺎﻧﻲاش را ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﭘﺎك ﻛﺮد
ـ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻧﻴﺎ.
ـ آﺧﻪ ﻣﺮد ﺗﻮ ﻛﻪ ﻧﻤﻲدوﻧﻲ .ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﺒﺮاي ﺧﻮش ﺑﻬﺖ ﺑﺪم.
اﻧﮕﺎر ﻣﻦ را ﻧﻤﻲدﻳﺪ .ﻧﮕﺎﻫﺶ از روي ﻣﻦ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ و ﻣﻲﺧﻮرد ﺑﻪ دﻳﻮار.
ـ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ؟ ﺑﺎ اوﻣﺪﻧﺖ دﺳﺘﭙﺎﭼﻪم ﻛﺮدي .واﻗﻌﺎً دﺳﺘﭙﺎﭼﻪم ﻛﺮدي .ﻧﻤﻲدوﻧﻲ
ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻛﻪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻤﺖ .ﺑﺎ دﻳﺪﻧﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﻲ ﻳﺎدم رﻓﺖ .ﺑﺬار ﺑﺮم از ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﺮات
ﻗﻬﻮه ﺑﻴﺎرم!
دوﺑﺎره دﺳﺘﻤﺎﻟﺶ را ﻛﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲاش .ﻗﻴﺎﻓﻪاش ﻋﻴﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد.
ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮد از زﻳﺮ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﻣﻦ ﺑﮕﺮﻳﺰد.
ـ ﻧﻤﻲﺧﻮاد .ﺑﻴﺎ ﺑﺸﻴﻦ.
ـ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻲ .ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲﺧﻮاي؟ اﻳﻨﻄﻮري ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺷﻪ؟
ـ ﻧﻪ .ﺑﻴﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺸﻴﻦ .وﻗﺖ داري ﺑﺮاي ﭼﻨﺪ دﻳﻘﻪ ﻳﺎ ﻧﻪ؟
ـ آره .ﺑﻴﺸﺘﺮم دارم .ﻣﻲﺗﻮﻧﻴﻢ ﺗﺎ ﻫﺮوﻗﺖ ﻛﻪ ﺑﺨﻮاي ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻴﻢ .اﻣﺮوز ﻛﺎرم
ﺧﻴﻠﻲ ﺷﻠﻮغ ﻧﻴﺴﺖ.
و رﻓﺘﻢ ﭘﻬﻠﻮش ﻧﺸﺴﺘﻢ.
ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ دور و ﺑﺮش .ﺑﻪ ﻣﺎﺷﻴﻨﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﺮﻣﺎن ﺗﻮي ﻛﻤﺪ ﺷﻴﺸﻪاي
ﭼﻴﺪه ﺑﻮد.
ـ اﺗﺎق ﺑﺎ ﺣﺎﻟﻴﻪ!
ـ آره.
ـ اﺗﺎق ﻫﻤﻜﺎرﺗﻪ؟
ـ آره.
ـ ﺑﺒﻴﻦ آﻗﺎ ﺳﻠﻴﻢ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻓﻘﻂ دو دﻳﻘﻪ ﺑﺸﻴﻦ و ﺳﺮ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺑﻪ
ﺣﺮﻓﺎم ﮔﻮش ﻛﻦ .ﺑﻌﺪش ﺧﻮدم دوﺑﺎره ﻳﻪ روز دﻳﮕﻪ ﻣﻴﺎم ﺳﺮاﻏﺖ و ﻣﻔﺼﻞ ﺑﺮات
ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻢ.
ـ ﻣﻲﮔﻲ ،اﻣﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ.
ـ ﻧﻪ اﻳﻦ دﻓﻪ ﻗﻮل ﻣﻲدم.
ـ ﺑﺎزم ﻣﻮﺿﻮع اﻳﻦ ﭘﺴﺮهاس ﻛﻪ ﺗﻮ اﻳﺴﺘﮕﺎه دﻳﺪه ﺑﻮدﻳﺶ؟
ـ آره دﻳﮕﻪ.
ـ اﻳﻦ دﻳﮕﻪ ﻛﻬﻨﻪ ﺷﺪه ﺑﺬارش ﻛﻨﺎر.
192
ـ ﭼﻄﻮر؟
ﻧﺸﺴﺘﻢ ﭘﻬﻠﻮش و ﭘﻴﺶ از آن ﻛﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ ،ﻫﻤﺔ آﻧﭽﻪ را ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و او
ﺑﻴﺨﺒﺮ ﺑﻮد ﺑﺮاﻳﺶ رﻳﺰ ﺑﻪ رﻳﺰ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم .و در آﺧﺮ ﮔﻔﺘﻢ :دﻳﮕﻪ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﻧﻴﺴﺖ
ﺟﻤﺸﻴﺪ ،ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺣﻮاﺳﻤﻮن دﻳﮕﻪ ﺑﻪ اوﻧﺎ ﻫﺴﺖ.ﺣﺮﻓﺎي ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻤﻚﻛﻨﻨﺪه ﺑﻮد.
دﻳﮕﻪ اﻳﻦ ﺑﺎزي را ول ﻛﻦ.
ـ ﺟﺮﻳﺎن ﻣﻔﺼﻠﺘﺮه .ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻔﺼﻠﺘﺮه .ﻓﻘﻂ ﮔﻮش ﻛﻦ.
ﺑﺎز دﺳﺘﻤﺎل از ﺟﻴﺒﺶ درآورد و ﻋﺮق ﭘﻴﺸﺎﻧﻲاش را ﭘﺎك ﻛﺮد.
ـ ﺷﻴﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮﺑﻪ؟
ـ آره .ﺟﻔﺘﺸﻮن ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺧﻮﺑﻪ .دارن ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻦ .اﮔﻪ ﺑﺨﻮاي ﻳﻪﺑﺎر ﺑﺎ ﻫﻢ
ﻣﻲرﻳﻢ ﭘﻬﻠﻮﺷﻮن.
ـ ﭼﻴﻜﺎر ﻣﻲﻛﻨﻦ؟
ـ دارن ﻳﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ رو ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻣﻲﻛﻨﻦ .دوﺳﺖ داري ﺑﻴﺎي ﺑﺒﻴﻨﻲ؟ از ﺣﺎﻻ
دﻋﻮﺗﻲ .ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺟﺎ.
ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد :ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺘﻪ ﻧﺪﻳﺪﻣﺶ .دﻟﻢ ﺑﺮا دﻳﺪﻧﺶ ﻛﻪ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه.
ـ ﺧﺐ ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﻌﻄﻠﻲ .ﺑﻴﺎ دﻳﮕﻪ!
ـ راﺳﺘﺶ دوﺳﺖ دارم ﺑﺒﻴﻨﻤﺸﻮن ،اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﺎر دارم.
و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﻜﻮت ﮔﻔﺖ :ﺑﻴﻴﻦ آﻗﺎ ﺳﻠﻴﻢ ﻣﻦ از اﻳﻦ ﭘﺴﺮه ﺟﻮاد
ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﺣﺮﻓﺎي ﺗﺎزهاي ﻛﺸﻴﺪم ﺑﻴﺮون ﻛﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﻲدوﻧﻲ.
ـ ﭼﻄﻮر؟
ـ ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ از ﺗﻮ ﺣﺮﻓﺎش درآوردم ﻣﺄﻣﻮراي اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ اﻳﺮان اوﻧﻮ از
زﻧﺪون درآوردن و ﺑﻌﺪ ﻛﻤﻜﺶ ﻛﺮدن ﺗﺎ ﺧﻮدﺷﻮ ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ اﻳﻨﺠﺎ .ﻓﻘﻂ ازش ﻳﻪ ﭼﻴﺰ
ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻦ .ﺳﻌﻲ ﻛﻨﻪ ﻫﺮﻃﻮر ﻛﻪ ﺧﻮدش ﻣﻲدوﻧﻪ درﺳﺘﻪ ،ﺑﻪ اﻳﻦ دوﺳﺘﺎي ﺗﻮ
ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﺸﻪ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎﺷﻮن دوﺳﺖ ﺑﺸﻪ و دﻋﻮﺗﺸﻮن ﻛﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺔ ﺧﻮدش .ﭘﻮل و
ﻣﻮل و از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﻫﻢ در اﺧﺘﻴﺎرش ﮔﺬاﺷﺘﻪن .ﻗﺮارﺷﻮن اﻳﻦ ﺑﻮده ﻛﻪ وﻗﺘﻲ
دوﺳﺘﺎي ﺗﻮ رو دﻋﻮت ﻛﺮد ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪش ،اوﻧﺎ رو ﻫﻢ از ﭘﻴﺶ ﺧﺒﺮ ﻛﻨﻪ ﻛﻪ ﺑﻴﺎن .ﺑﻪ
او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدن ﺗﻮ ﻣﺎرو ﺑﻪ ﻋﻨﻮان دوﺳﺘﺎي ﺧﻮدت ﺑﻪ اوﻧﺎ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﻦ ،ﻣﺎ ﻓﻘﻂ
ﻣﻲﺧﻮاﻳﻢ ﺑﺎ اوﻧﺎ ﭼﻨﺪ ﻛﻠﻮم ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻴﻢ و ﺗﻤﻮم .ﻫﻤﻴﻦ.
ﺑﻌﺪ ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد:
ـ ﻣﻮﺿﻮع رو ﮔﺮﻓﺘﻲ؟
ﺳﺎﻛﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم.
193
ـ ﺑﺮﻧﺎﻣﺔ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ دﻳﮕﻪ .ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻛﻠﻜﺸﻮن رو ﺗﻮ ﺧﻠﻮت ﺑﻜﻨﻦ.
ـ ﻫﻤﺔ اﻳﻨﺎرو ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ؟
ـ ﻧﻪ .اﮔﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺻﺮاﺣﺖ ﻫﻤﺔ اﻳﻨﺎرو ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻪرو ﺑﺎ ﻣﺪرك
ﻣﻴﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮ ﻛﻒ دﺳﺘﺖ .ﻫﻨﻮز ﻛﻤﻲ از ﻣﺎﺟﺮا ﻣﻮﻧﺪه .ﺻﺒﺮ ﻛﻦ.
ـ ﭼﻄﻮر ﺷﺪ ﻛﻪ اﻳﻨﺎرو ازش ﻛﺸﻴﺪي ﺑﻴﺮون؟
ـ داﺳﺘﺎﻧﺶ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻔﺼﻠﻪ .از اوﻧﻮﻗﺖ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪ؟
ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد .ﺣﺪاﻗﻞ ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﻣﺎه .درﺳﺘﻪ؟
ـ آره.
ـ ﻣﻦ ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم ﺑﻪ اﻳﻦ آﻗﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﺸﻢ دﻳﮕﻪ .او ﻫﻢ ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻲ اﻳﺴﺘﺎدن
ﺗﻮ اﻳﺴﺘﮕﺎه ،ﺧﻮدش ﻫﻢ اﻧﮕﺎر رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮ ﻧﺦ ﻣﻦ .ﺷﺎﻳﺪم دوﻟﺖ اﻳﺮان ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ
ﺑﻮد .از ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪن ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺧﻴﺮي ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدن .اﻳﻨﻮ ﻣﻲﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻢ.
اﻳﻨﺎ اﻟﺒﺘﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﻤﻮﻧﻪ .ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل ،وﻗﺘﻲ ﺑﺎش ﺳﺮ ﺻﺤﺒﺖ رو ﺑﺎز ﻛﺮدم ،ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ
دﻧﺒﺎل ﭼﻲ ﻣﻲﮔﺮدي؟ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻃﻔﺮه ﺑﺮه .ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺒﻴﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻣﻦ
ﺑﻴﺨﻮدي ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﻏﺮوب اﻳﻨﺠﺎ ﺳﺮ ﭘﺎ واﻳﺴﺎدم؟ راﺳﺘﺸﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﻛﻤﻜﺖ ﻣﻲﻛﻨﻢ.
ﺑﻌﺪ از ﻳﻜﻲ دو روز اوﻣﺪ ﺑﺎم ﻧﺸﺴﺖ ﺗﻮ ﻳﻪ ﻛﺎﻓﻪ .ﻣﻨﻢ اﻟﻜﻲ از اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻤﻪرو ﺗﻮ اﻳﻦ
ﺷﻬﺮ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ و ﺑﺎ ﻫﻤﻪ دوﺳﺘﻢ ،ﺗﺎ ﺑﺨﻮاي ﺑﺮاش داد ﺳﺨﻦ دادم .ﺗﺎ ﻳﻪ روز
ﺧﻮدش دراوﻣﺪ ﻛﻪ "ﺗﻮ آﻗﺎﺳﻠﻴﻢرو ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻲ" .ﮔﻔﺘﻢ آره .و از ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﻣﺎﺟﺮاﻣﻮن
ﭘﻴﺶ رﻓﺖ .ﻳﻪ روز ﮔﻔﺖ "ﻣﻲﺗﻮﻧﻲ اوﻧﻮ و دوﺳﺘﺎﺷﻮ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪت ﻣﻬﻤﻮن ﻛﻨﻲ ،ﻣﻦ
و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از دوﺳﺘﺎم ﻣﻲﺧﻮاﻳﻢ اوﻧﺎرو ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ" .ﮔﻔﺘﻢ دوﺳﺘﺎي آﻗﺎﺳﻠﻴﻢ ﻛﻴﺎن؟ اﺳﻢ
دوﺳﺘﺎي ﺗﻮ رو آورد .ﮔﻔﺘﻢ اون ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪﻫﺎ رو ﻣﻲﮔﻲ؟ ﮔﻔﺖ "آره" .ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺑﻬﺶ
ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻮرو ﺑﺎ آﻗﺎﺳﻠﻴﻢ و اون ﺧﺎﻧﻮم ﺗﻮ ﻳﻪ ﻛﺎﻓﻪ دﻳﺪم .ﮔﻔﺘﻢ ﭼﺮا ﺑﺎﺷﻮن ﺗﻤﺎس
ﻧﻤﻲﮔﻴﺮﻳﻦ؟ ﮔﻔﺖ "ﺧﻮدت ﻣﻲدوﻧﻲ اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﻲاﻋﺘﻤﺎد ﺷﺪن" و از اﻳﻦ
ﺣﺮﻓﺎ .ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﺷﻪ ،ﻣﻲﻛﻨﻢ ،اﻣﺎ ﺧﺮج داره .ﮔﻔﺖ "ﺧﺮﺟﺶرو ﻣﻲدم" .ﺷﻮﺧﻲ
ﺷﻮﺧﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﻫﺰار ﮔﻠﺪن .ﮔﻔﺖ "ﺑﺎﺷﻪ" .ﻳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪش ﮔﻔﺘﻢ دو ﻫﺰار ﮔﻠﺪن .ﺑﺎز
ﮔﻔﺖ "ﻣﻲدم" .ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪش ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻬﺎر ﻫﺰار ﮔﻠﺪن .ﻫﻤﻴﻨﻄﻮري ﻛﺸﻮﻧﺪﻣﺶ ﺗﻮ
ﺑﺎزي ﺧﻮدم ﺗﺎ ﺧﻴﺎل ﻛﻨﻪ دارم ﺑﺎﻫﺎش ﭼﻮﻧﻪ ﻣﻲزﻧﻢ .اوﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﻣﻦ اﻋﺘﻤﺎد ﻛﺮده
ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺗﻮ ﺧﻮﻧﺔ ﺧﻮدم ﺑﺎ ﻫﻤﻮن آدﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎش ﻗﺮار ﻣﺪار داﺷﺖ ،ﺗﻠﻔﻨﻲ
ﺣﺮف ﻣﻲزد .ﻣﻨﻢ ﺧﻮدﻣﻮ ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ﺧﻠﻲ ﻣﻲزدم ﻛﻪ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻴﺰي ﺣﺎﻟﻴﻢ ﻧﻴﺴﺖ.
ﻧﻮار ﺻﺤﺒﺘﺸﻮن رو ﺑﺎ ﻫﻢ دارم .و ﺻﺪاي دﻋﻮاﺷﻮنرو ﻫﻢ دارم ،ﺳﺮ ﻋﻘﺐ اﻓﺘﺎدن
194
اﻳﻦ ﻛﺎر و از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ .ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدن اوﻧﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ و ﺣﺮﻓﺎي اﻳﻦ آﻗﺎ،
ﻣﻦ اﻳﻨﺎﺋﻲرو ﻛﻪ ﺑﺮات ﮔﻔﺘﻢ درآوردم .ﻓﻬﻤﻴﺪي؟
ﮔﻴﺞ ﺷﺪه ﺑﻮدم .آﻧﻘﺪر ﭼﻔﺖ و ﺑﺴﺖ داﺳﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﻢ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ
ﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺷﺪ ﺑﺎورش ﻧﻜﺮد .از ﺟﺎ ﭘﺎ ﺷﺪ.
ـ ﺧﺐ .ﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم .ﺧﻮدم زودي ﺑﺎز ﺧﺒﺮت ﻣﻲﻛﻨﻢ .اﻳﻨﺪﻓﻪ ﺑﺎ ﻧﻮارا
ﻣﻴﺎم.
ـ ﺑﺒﻴﻦ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺗﻮ ﺷﺒﺎ ﺑﻴﺎ ﺧﻮﻧﺔ ﻣﻦ ﺑﺨﻮاب.
ـ ﻧﻪ .ﻧﮕﺮون ﻧﺒﺎش.
ـ ﻣﻲﺧﻮاي ﻣﻦ و ﻣﻬﺪي دوﺳﺘﻢ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﭘﻬﻠﻮت؟
ـ ﺑﺒﺨﺸﻴﻦ آﻗﺎﺳﻠﻴﻢ اﻳﻨﻮ ﻣﻲﮔﻢ .اﻣﺎ دﻳﮕﻪ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻮ ﻧﺰن! واﻻ از دﺳﺘﺖ ﺧﻴﻠﻲ
ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲﺷﻢ!
ـ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ ﺗﻌﻘﻴﺒﺖ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻦ؟
ـ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ .ﻣﻲﮔﻢ دارم ﺑﺮﻧﺎﻣﺔ ﻣﻼﻗﺎﺗﻲرو ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮان ،ﺟﻮر ﻣﻲﻛﻨﻢ دﻳﮕﻪ.
ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ! ﺗﻮ از اﻳﻦ اﺗﺎق ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ ﻛﻪ اﻣﻨﻪ؟ ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺻﺪاﻣﻮن را
ﻧﺸﻨﻴﺪه؟
ـ آره.
ـ اﻳﻨﺎرو ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﮕﻲ ﻫﺎ! ﺣﺘﺎ ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺲ .ﺑﺬار ﻣﺪرك آﺧﺮي را ﺑﮕﻴﺮم دﻳﮕﻪ
ﻛﻪ ﻧﺘﻮﻧﻦ ﺣﺎﺷﺎ ﻛﻨﻦ.
و ﺳﺮش را آورد ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ :ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺲ اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ اﻃﻤﻴﻨﻮن ﻧﺪارم .ﺧﻮدت
ﻣﻲدوﻧﻲ ﻛﻪ!
ـ ﭼﻴﻪ اون ﻣﺪرك؟
ـ اﻳﻦ ﭘﺴﺮه ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻣﻲﺗﺮﺳﻪ .اﻳﻨﻮ ازش ﺧﻮب درآوردم .ﻧﻤﻲدوﻧﻢ ﭼﻲ ازش
دارن .ﺧﻮدش ﻛﻪ ﻫﻲ ﻣﻲﮔﻪ زﻳﺮ ﺑﺎر ﻣﻨﺖﺷﻮﻧﻪ .ﻛﺴﻲ رو ﺗﻮ زﻧﺪون داره؟ ﭘﺎش ﺗﻮ
ﻣﺎﺟﺮاﺋﻲ ﮔﻴﺮه؟ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ .ﻣﻲﮔﻪ درﺧﻮاﺳﺘﺸﻮن ﻫﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺠﻴﺐ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮاش.
وﻟﻲ ﻣﻦ ﻣﻲدوﻧﻢ ﻣﻲﺗﺮﺳﻪ ازﺷﻮن .ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ ﻣﻲﺗﺮﺳﻪ .ﻳﺎ ﺑﺎﻟﻜﻞ ﻣﺄﻣﻮره ﻳﺎ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ
ﭼﻨﮕﺸﻮﻧﻪ .ﻣﻨﻢ رو ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮﺳﺶ دارم ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﻧﻢ وادارش ﻛﻨﻢ
ﺑﻪ اﻋﺘﺮاف .ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻴﺎد اﻳﻦ ﺑﻴﭽﺎره ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮﺑﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻪ .ﻳﻪ ﺷﺐ ﺗﻮ
ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻛﻪ ﻣﺮﻳﺾ و ﺑﻴﻜﺲ زﻳﺮ ﺑﺎرون اﻓﺘﺎده و دﺳﺘﺸﻮ دراز ﻛﺮده ﻛﻪ
ﻛﻤﻜﺶ ﻛﻨﻢ ﺑﺮه زﻳﺮ ﺳﺎﻳﺒﻮﻧﻲ .ﺳﺎﻳﺒﻮن ازش زﻳﺎد دور ﻧﺒﻮد .اﻣﺎ اون ﺟﻮنِ ﺑﻠﻨﺪ
195
ﺷﺪن از زﻣﻴﻨﻮ ﻧﺪاﺷﺖ .ﭘﺲ اﮔﻪ ﻣﻨﻮ دوﺳﺖ داري ،ﻓﻘﻂ ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻬﻠﺖ ﺑﺪه.
ﻓﻬﻤﻴﺪي ﭼﻲ ﻣﻲﮔﻢ؟ ﻓﻘﻂ ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻬﻠﺖ ﺑﺪه .واﺳﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﺘﺮس.
ـ آﺧﻪ ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﺟﻤﺸﻴﺪ .ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻲ.
ـ ﺑﺒﻴﻦ! ﻣﻦ اﮔﻪ ﺑﺨﻮام ﺑﺎ اوﻧﺎ ﻗﺮار ﺑﺬارم ﺗﻮ ﺟﺎﻫﺎي ﺷﻠﻮغ ﻣﻲذارم ،ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪم
ﻧﻤﻲذارم .ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪم ﻓﻘﻂ اﻳﻦ ﺟﻮادهرو راه دادم .ﺗﻮ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺧﻮﻧﺔ ﻣﻨﻮ ﻧﺪﻳﺪي.
وﻗﺘﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﻳﻨﻮ ﺑﻴﺎرم ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪم ،اوﻟﺶ ﻣﺜﻞ اوﻟﻴﺲ ﺣﻴﻠﻪﮔﺮ ﻫﺰار راه ﻓﺮار ﺑﺮا
ﺧﻮدم درﺳﺖ ﻛﺮدم .ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ اوﻧﺎ رو ﻧﻤﻲﮔﻢ! راﺿﻲ ﺷﺪي؟
و از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ .در ﻗﺎب ﭼﻮﺑﻲ در ﻟﺤﻈﻪاي اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد .ﺑﺎ
ﻧﮕﺎه ﻛﺮدن ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ ،دﻟﻢ ﭼﻨﺎن ﻣﭽﺎﻟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر داﺷﺘﻢ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ از
او ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻣﻲﻛﺮدم .ﭘﺎ ﺷﺪم او را در ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺘﻢ.
ـ ﺑﻴﺒﻴﻦ ﺟﻤﺸﻴﺪ داري زﻳﺎدي ﺧﻮدت رو ﺗﻮ دردﺳﺮ ﻣﻲﻧﺪازي .وﻟﺸﻮن ﻛﻦ.
ـ ﻧﮕﺮون ﻧﺒﺎش دﻳﮕﻪ.
دﺳﺘﺶ را ﻛﺸﻴﺪم و ﺑﻪ زور ﺑﺎز ﻧﺸﺎﻧﺪﻣﺶ روي ﻣﺒﻞ.
ـ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺧﻮاي ﺑﻴﺎي ،ﻧﻴﺎ .اﻗﻼً ﺑﻴﺎ ﺑﻪ اﻳﻠﻴﺎد و اودﻳﺴﻪات ﺳﺮ ﺑﺰن.
ﻣﺪﺗﻴﻪ ﻛﻪ ﻧﺮﻓﺘﻲ ﺳﺮاﻏﺸﻮن ﻫﺎ؟
ﺳﺮش را آورد ﻧﺰدﻳﻚ و اﻧﮕﺎر ﻛﺘﺎب ﺑﺮاﺑﺮش ﻫﺴﺖ در ﺟﻮاﺑﻢ ﮔﻔﺖ:
ـ اي ﻻﺋﻮداﻣﺎس ،ﭼﺮا ﻣﺮا ﺑﻪ رﻳﺸﺨﻨﺪ ﻓﺮا ﻣﻲﺧﻮاﻧﻴﺪ؟ ﻣﻦ در دل اﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎي
دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺑﺎزي دارم.
و ﺳﺮش را ﺑﺮد ﻋﻘﺐ:
ـ اﻳﻨﻬﻢ ﺟﻮاﺑﺖ .ﺳﻠﻴﻢ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﮕﻢ ،ﺧﻮدﺗﻮ زﻳﺎد ﻧﮕﺮون ﻧﻜﻦ.
ـ ﺧﺐ .ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺣﺮﻓﺎﺗﻮ زدي .ﭘﺲ ﺑﺸﻴﻦ ﺗﺎ ﺑﺮم ﺑﺮات ﻗﻬﻮه ﻳﺎ ﭼﺎي ﺑﻴﺎرم.
ـ ﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم.
و از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻲ آن ﻛﻪ اﻳﻨﺒﺎر ﺑﺮﮔﺮدد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﻨﺪ ،ﺑﺎ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي
ﺧﻤﻴﺪه ،در ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﭼﻬﺎرﺧﺎﻧﻪاش از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون رﻓﺖ.
او ﻛﻪ رﻓﺖ دوﺑﺎره ﺷﺪم آدم ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﻣﺎه ﭘﻴﺶ .ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻫﻲ
ﻓﻜﺮﻫﺎﻳﻢ را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻛﺮدم ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪاي ﺑﺮﺳﻢ ،ﺑﺪﺗﺮ ﮔُﻪ ﮔﻴﺠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ .وﻗﺘﻲ
رﻓﺘﻢ ﻃﺒﻘﺔ ﭘﺎﺋﻴﻦ آﻧﻘﺪر ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻫﻤﻜﺎرم ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺧﺒﺮ ﺑﺪي از اﻳﺮان
ﺑﺮاﻳﻢ آوردهاﻧﺪ.
دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ ،ﭼﻮن ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ،دﭼﺎر ﻳﻚ
ﺟﻮر ﺑﻴﺤﺴﻲ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﺷﺪه ﺑﻮدم .ﻳﻜﻨﻮع ﻓﻠﺠﻲ ﻛﻪ ﺣﺮﻛﺖ دﺳﺖ و ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ را
196
ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻛﺮده ﺑﻮد .ﻫﺮﻃﻮر ﺑﻮد ﺧﻮدم را ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎن وﻗﺖ ﺳﺮﭘﺎ ﻧﮕﻪداﺷﺘﻢ .وﻗﺘﻲ
رﺳﻴﺪم ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﺮدهﻫﺎ اﻓﺘﺎدم روي ﻣﺒﻞ.
ﺗﻮي ﺧﻮاب و ﺑﻴﺪاري ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺻﺪاي زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ را ﺷﻨﻴﺪم .ﭘﺎ ﺷﺪم ﮔﻮﺷﻲ را
ﺑﺮداﺷﺘﻢ .ﺳﺎرك ﺑﻮد .ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم .ﺻﺪاش ﻋﻴﻦ ﺻﺪاي ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﻮد .زود ﻓﻬﻤﻴﺪ
ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮدم ﻧﻴﺴﺘﻢ:
ـ ﺻﺪات ﻏﻤﮕﻴﻨﻪ .ﺧﺒﺮي ﺷﺪه؟
ـ ﻧﻪ!
ـ ﺑﮕﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ! ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ .ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺧﺒﺮي ﺷﺪه .ﺻﺪات ﺧﻴﻠﻲ
ﻏﻤﮕﻴﻨﻪ.
ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﻨﻬﺎن ﻛﻨﻢ .ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻪ ﻟﻮدﮔﻲ .ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ.
ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ .ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﻮي ﻓﻜﺮم .ﻳﻌﻨﻲ ﻛﻼﻓﻪم .ﻧﻤﻲدوﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﺑﮕﻢ .ﺑﺮاي ﻳﻜﻲ
از دوﺳﺘﺎم ﻣﺸﻜﻠﻲ ﭘﻴﺶ اوﻣﺪه.
ـ ﻣﺸﻜﻞ ﺳﻴﺎﺳﻲ؟
ـ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً .اﻳﻦ دﻳﻮﺛﺎ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ آدﻣﻮ راﺣﺖ ﻧﻤﻲذارن.
ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ.
ﺣﺲ ﻛﺮدم ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺗﻨﺪي ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺘﻢ را ﺑﻴﺎن ﻛﺮدم ،ﺑﺎ ﺻﺪاي آراﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ:
ﻛﺎش اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮدي ﺳﺎرك!
ـ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻢ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻛﺎرا ﻛﻤﻜﺖ ﻛﻨﻢ .ﺑﻪ ﭼﻪ دردت ﻣﻲﺧﻮرم ﻛﻪ ﺑﻴﺎم.
اﻳﻨﺒﺎر ﻣﻦ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم .اﮔﺮ وﻗﺖ دﻳﮕﺮي ﺑﻮد ،ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ از ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﺶ ﺑﻴﺸﺘﺮ
ﺑﺮاﻳﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ .و از درﺧﺘﻲ ﻛﻪ در ﺟﺎن ﺧﻮدش دارد .و ﺑﻌﺪ ،ﻣﻦ از ﺳﺎﻳﺔ او ﻛﻪ
روي ﮔﻠﻬﺎي رز اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ و از دﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ از دور ﺗﻜﺎن داده ﺑﻮد
و از آن رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﻛﻪ دﻳﺪن او ،آﻧﺠﺎ ،در روﺣﻢ ﺑﻪ وﺟﻮد آورده ﺑﻮد.
ـ اﻧﮕﺎر ﺑﺪ ﻣﻮﻗﻌﻲ زﻧﮓ زدم!
ـ ﻧﻪ ،ﺧﻮب ﻣﻮﻗﻌﻲ زدي .ﺑﻪ ﺻﺪاﺋﻲ ﻣﺜﻞ ﺻﺪاي ﺗﻮ اﺣﺘﻴﺎج داﺷﺘﻢ.
ـ واﻗﻌﺎً ﻣﻲﮔﻲ؟
ـ آره.
ـ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻛﺮدي .ﻣﻤﻨﻮن.
ﺑﺎز ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم.
ـ ﻣﻲﺗﻮﻧﻲ ﺑﮕﻲ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده؟
197
ـ ﮔﻔﺘﻨﺶ ﭼﻴﺰيرو ﺣﻞ ﻧﻤﻲﻛﻨﻪ .ﭘﻴﭽﻴﺪهس .ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ اﻳﻦ دوﺳﺘﻤﻪ
ﻛﻪ ﻣﻨﻮ ﻋﺬاب ﻣﻲده.
ـ ﺧﺐ از ﻫﻤﻴﻨﺎش ﺑﮕﻮ.
ـ اﻣﺮوز وﻗﺘﻲ داﺷﺖ از ﭘﻬﻠﻮم ﻣﻲرﻓﺖ ،ﺗﻮي ﻗﺎب در ،ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻳﻪ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻬﻢ
ﻛﺮد ﻛﻪ ﻗﻠﺒﻢ رو ﺗﻜﻮن داد .ﻣﻦ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﻣﻲﺷﻪ ﻛﻪ ﺷﻜﻠﻬﺎي ﺟﻨﻮن،
ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ ،ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻲ و ﻛﻮدﻛﻲ ﻣﻲﺗﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﻳﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﺳﺎده و ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲِ ﻳﻪ آدم
ﺧﻮدﺷﻮ اﻳﻨﺠﻮر ﻧﺸﻮن ﺑﺪه.
و ﻳﻜﻬﻮ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم.
ـ اﮔﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﮕﻲ ،ﻣﺠﺒﻮرت ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ.
ـ راﺳﺘﺶ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﺑﮕﻢ .ﺑﺬار ﺑﺮاي ﻳﻪ روز دﻳﮕﻪ .ﭼﻮن ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﻫﻢ
زﻳﺎد روﺷﻦ ﻧﻴﺴﺖ.
ـ ﺑﺎﺷﻪ.
از ﻫﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮدﻳﻢ.
ﮔﻮﺷﻲ را ﻛﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﺎز ﺻﺪاي زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ .ﺗﻪ دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎز
ﺳﺎرك ﺑﺎﺷﺪ .ﺑﺮداﺷﺘﻢ ،ﺷﻴﺪه ﺑﻮد:
ـ ﺻﺪات ﻏﻤﮕﻴﻨﻪ؟
ـ ﻧﻪ .ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ.
ـ ﺑﮕﻮ دﻳﮕﻪ؟
ـ ﻧﻪ ﺟﺪي ﭼﻴﺰﻳﻢ ﻧﻴﺴﺖ .ﻛﻤﻲ ﺧﺴﺘﻪام .ﺗﻮ ﭼﻄﻮري؟ ﻛﺎرﺗﻮن ﭘﻴﺶ ﻣﻲره؟
ـ آره ﺑﺎﺑﺎ .ﺑﺮاي ﻫﻔﺘﺎ اﺟﺮا ﺗﻮ ﻫﻔﺖ ﺷﻬﺮ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ دﻋﻮﺗﻤﻮن ﻛﺮدن .روز
اﻓﺘﺘﺎﺣﺶ ﻛﻪ ﺗﻮي اوﺗﺮﺧﺘﻪ .ﺗﻮي ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻜﻲ دو ﻫﻔﺘﺔ آﻳﻨﺪه ﺟﺎش ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﻲﺷﻪ،
ﺑﻬﺖ ﺧﺒﺮﺷﻮ ﻣﻲدﻳﻢ.
ـ ﭘﺲ ﺑﺮا ﻣﻦ و ﻣﻬﺪي از ﺣﺎﻻ ﺗﻮي ردﻳﻒ اول دو ﺟﺎ رزرو ﻛﻨﻴﻦ .ﺑﺎ دوﺗﺎ
دﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﺑﺰرگ روﺑﺮوﺗﻮن ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ.
ـ ﺗﻮ ﺻﺪات ﺷﺎد ﻧﻴﺴﺖ ﺳﻠﻴﻢ .راﺳﺘﺸﻮ ﺑﮕﻮ ﺧﺒﺮي ﺷﺪه؟
ـ ﻧﻪ ﺟﺎن ﺗﻮ!
ـ از دوﺳﺘﺖ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟
ـ ﻛﻲ؟
ـ ﻛﻲ؟ ﻫﻤﻮن دﻳﮕﻪ ،ﺑﮕﻮ .ژان ﻣﻮرو؟
ـ زﻧﮓ زد .دو ﺳﻪ ﺑﺎر!
198
زد زﻳﺮ ﺧﻨﺪه :آﻫﺎااااا ...ﭘﺲ ﻫﻤﻮﻧﻪ .ﭼﺮا ﻧﮕﻔﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ .واﻗﻌﺎً رازداري ﺗﻮﻫﺎ.
ﺑﺒﻴﻨﻤﺖ ﭘﺪرت رو درﻣﻴﺎرم .ﺧﻮب ﻫﻤﻮن اول اﻳﻦ رو ﺑﮕﻮ دﻳﮕﻪ!
ﻧﻔﺴﻲ ﻛﺸﻴﺪ :ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﻧﺸﻮﻧﻲﺷﻮ ﮔﺮﻓﺘﻲ ﻳﺎ ﻧﻪ؟
ـ ﻧﻪ!
ـ وا! ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ! ﻧﺪاد ﻳﺎ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻲ؟
ـ ﮔﻔﺖ ﺑﺮاي ﭼﻲ ﻣﻲﺧﻮاي.
ﺧﻨﺪﻳﺪ :ﻧﺎز ﺷﺴﺘﺶ .داره ﺧﻮب ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮت ﻣﻴﺬاره .ﻣﻦ ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ
ﭘﺸﺘﺸﻢ.
ـ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻫﻢ ﺣﺮﻳﻔﻪ.
"ﺧﻮب دﻳﮕﻪ ﭼﻲ ﮔﻔﺖ؟
ـ از درﺧﺘﻢ ﭘﺮﺳﻴﺪ .و از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ.
ـ اﻳﻨﺎ رو ﺑﺬار ﻛﻨﺎر .از اون روز ﻛﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ رو دﻳﺪﻳﻦ ﺣﺮف ﻧﺰدﻳﻦ؟
ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم.
ـ ﺑﮕﻮ دﻳﮕﻪ .ﻧﭙﺮﺳﻴﺪي ﭼﺮا اون روز ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدت اون ﺟﻮرﮔﺮم ﻧﮕﺎت ﻛﺮد؟
ﻣﻦ اﮔﻪ ﺟﺎت ﺑﻮدم ازش رك و راﺳﺖ ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪم ﺗﻮ از ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺖ اوﻣﺪه ﻳﺎ ﻧﻪ؟
ـ ﭘﺮﺳﻴﺪم .ﻫﻤﻪرو ﭘﺮﺳﻴﺪم .ﮔﻔﺖ اﺗﻔﺎق ﻣﻬﻤﻲ ﺑﺮاش ﻧﺒﻮده .ﺑﺮاي ﻳﻪ ﻟﺤﻈﻪ از
ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺶ اوﻣﺪه .ﻫﻤﻴﻦ.
دوﺑﺎره ﺷﻴﺪه ﻗﺎه ﻗﺎه زد زﻳﺮ ﺧﻨﺪه:
ـ ﻧﺎز ﺷﺴﺘﺶ .ﻳﻪ ﻣﺮﺣﺒﺎ ﻻزم داره .ﺧﻮب دﻳﮕﻪ ﭼﻲ ﮔﻔﺖ؟
ـ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻛﻪ داري ﻫﻤﺶ از اون ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟
ـ ﭘﺲ ﭼﻲ؟ ﻣﻲﺧﻮاي از ﺗﻮ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻢ؟
و دوﺑﺎره ﺧﻨﺪﻳﺪ :دﻟﺨﻮر ﻧﺸﻮ .از ﺗﻮ ﻫﻢ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﻢ .ﺑﺬار اﻳﻦ ژان ﻣﻮروي
ﺗﻮ رو ﺑﺒﻴﻨﻢ ،ﺑﻌﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﻲﺷﻪ.
ﺑﻌﺪ ﮔﻮﺷﻲ را داد دﺳﺖ ﺷﺎﻫﺮخ .ﺑﺎ او ﻫﻢ ﻛﻤﻲ ﺣﺮف زدم .از ﺑﺎزي ﺑﭽﻪﻫﺎ
ﺧﻴﻠﻲ راﺿﻲ ﺑﻮد .ﺷﺎﻫﺮخ ﻫﻢ ﺑﻨﺪ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺷﻴﺪه ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ آﻗﺎ ﺳﻠﻴﻢ ﻧﺎراﺣﺖ اﺳﺖ.
ﺧﻴﺎﻟﺶ را ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﻮﺧﻲ ﺑﻴﻤﺰه آﺳﻮده ﻛﺮدم و ﮔﻔﺘﮕﻮ را ﻗﻄﻊ ﻛﺮدﻳﻢ.
آﻧﻮﻗﺖ ﻏﺮوب ﺣﻮﺻﻠﺔ ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﻗﺪم زدن در ﭘﺎرك ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪام را ﻫﻢ
ﻧﺪاﺷﺘﻢ .ﺗﻠﻔﻦ را ﻗﻄﻊ ﻛﺮدم .و رﻓﺘﻢ روي ﻛﺎﻧﺎﭘﺔ ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ ﭘﺘﻮﺋﻲ ﭘﻬﻦ ﻛﺮدم و
دراز ﻛﺸﻴﺪم .دﻳﺪن آﺳﻤﺎن ﺑﺎز ﺑﺎﻻي ﺳﺮم ﻣﻦ را ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺷﺒﻬﺎي ﺧﻮاﺑﻴﺪن
روي ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﺧﺎﻧﻪﻣﺎن در آﺑﺎدان ﻣﻲﺑﺮد.
199
در آﺳﻤﺎن رو ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻲ دﺳﺘﻪ دﺳﺘﻪ ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎﺋﻲ ﺑﺎ ﺳﺮو ﺻﺪا ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ
ﺷﺐ ﻧﺸﺪه ﺟﺎﺋﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮاﺑﻴﺪن ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ .از ﭘﺎﺋﻴﻦ وﻳﮋ وﻳﮋ ﺻﺪاي ﻋﺒﻮر ﻣﺎﺷﻴﻨﻬﺎ
ﻣﻲآﻣﺪ .وﻗﺘﻲ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ﺳﺮﻧﺒﺶ ﻛﻮﭼﻪﻣﺎن راﻧﻨﺪة ﻛﺎﻣﻴﻮﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻲ ﻛﺎﻣﻴﻮن
ﮔﻨﺪهاش را ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪ ﻣﻲآورد .ﺑﺎ ﺳﺮ و ﺻﺪاي ﻣﻮﺗﻮر ﻣﺎﺷﻴﻨﺶ ﻫﻤﺔ ﻣﺎ آﺷﻨﺎ
ﺑﻮدﻳﻢ .ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﺘﺮش دﻳﻮاﻧﻪ ﺑﻮد .ﭼﻮن ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎﻗﺎﻻ دوﺳﺖ داﺷﺖ ،ﻋﻠﻲ ﺑﺎﻗﺎﻻ
ﺻﺪاش ﻣﻲزدﻳﻢ .ﻋﻠﻲ ﺑﺎﻗﺎﻻ دﻳﻮاﻧﺔ ﺑﻲآزاري ﺑﻮد .ﺟﺎش ﻳﻚ اﻧﺒﺎري ﻛﻮﭼﻚ ﺗﻮي
ﺧﺎﻧﺔ ﺑﺮادرش ﺑﻮد .زور زﻳﺎدي داﺷﺖ .ﻣﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻛﻮﭼﻪ ﻫﻮاﻳﺶ را داﺷﺘﻴﻢ .اﻣﺎ
ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻣﺤﻠﻪﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺗﺎ او را ﺟﺎﺋﻲ ﻣﻲدﻳﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﺳﻨﮓ ﭘﺮﺗﺎب
ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ .ﻋﻠﻲ ﺑﺎﻗﺎﻻ ﺟﻮش ﻣﻲآورد و ﺑﺎ ﺳﻨﮓ و ﭼﻮب و ﻫﺮﭼﻪ دم دﺳﺘﺶ ﺑﻮد
ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻲﻛﺮد و ﻣﺤﻠﻪ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲزد .ﻇﻬﺮﻫﺎي ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن وﻗﺘﻲ ﺳﺮ ﺣﺎل
ﺑﻮد ﻛﻨﺎر ﻣﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪ ،ﺳﺎﻳﺔ دﻳﻮار ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ .از ﺑﻮدن ﻛﻨﺎر ﻣﺎ ذوق
ﻣﻲﻛﺮد .ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﺪ ،ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﺪ ،ﻣﻲﺧﻨﺪد .ﺑﺎ رﻳﺶ ﺳﻴﺎه
و ﺳﻔﻴﺪ و ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮﻓﺮي و ژوﻟﻴﺪه و اﻧﺪام درﺷﺖ و ﻋﻀﻼﻧﻲاش ﻋﻴﻦ ﻳﻚ ﮔﻮرﻳﻞ
ﺑﻮد .وﻗﺘﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد ،ﻋﻴﻦ ﮔﻮرﻳﻞ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ .ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﻌﻤﻮل ﻛﻢ ﺣﺮف
ﺑﻮد و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻣﺎ ﮔﻮش ﻣﻲداد و ﭼﻨﺎن ﺑﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﭼﺮت و ﭘﺮﺗﻬﺎﻳﻤﺎن را
دﻧﺒﺎل ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﺟﺰء ﺑﻪ ﺟﺰﺋﺶ در ﺧﺎﻃﺮش ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ و ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ وﻗﺘﻲ ﺑﺮاي
ﻣﺎ ﺗﻜﺮار ﻣﻲﻛﺮد ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻨﺪة ﺧﻮدش و ﻣﺎ ﻣﻲﺷﺪ .ﻫﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲدادﻳﻢ ﻋﻴﻦ
ﺑﭽﻪاي ﻛﻮﭼﻚ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻲﻛﺮد.
ـ ﻋﻠﻲ ﺑﺎﻗﺎﻻ ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ ﺗﻮتﭼﻴﻨﻲ!
ـ ﺑﺮﻳﻢ.
ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ و او ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎي ﻗﻮﻳﺶ درﺧﺖ را ﺗﻜﺎن ﻣﻲداد و ﻣﺎ ﺗﻮﺗﻬﺎ را از روي
زﻣﻴﻦ ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ.
ـ ﻋﻠﻲ ﺑﺎﻗﺎﻻ ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ ﺗﻨﺔ ﻧﺨﻠﻬﺎ را ﻫﻞ ﺑﺪﻳﻢ ﺑﻴﺎرﻳﻢ.
ـ ﺑﺮﻳﻢ.
ﭘﺎ ﻣﻲﺷﺪﻳﻢ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ ﺟﺎﺋﻲ ﻛﻪ زﻣﺎﻧﻲ ﻧﺨﻠﺴﺘﺎن ﺑﻮد ،و ﺑﺎ ﺗﺒﺮي ﻛﻪ ﻋﻠﻲ ﺑﺎﻗﺎﻻ
آورده ﺑﻮد ﺳﻌﻒ ﻧﺨﻠﻬﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﺷﺮﻛﺘﻬﺎي ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻲ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ،ﻣﻲزدﻳﻢ،
ﺑﻌﺪ زﻳﺮ ﺗﻴﻎ آﻓﺘﺎب روي زﻣﻴﻦ ﻗﻠﺸﺎن ﻣﻲدادﻳﻢ ،ﻣﻲﭼﺮﺧﺎﻧﺪﻳﻢ ،ﻣﻲآوردﻳﻤﺸﺎن
ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪﻣﺎن ﺗﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي ﺣﻴﺎﻃﺸﺎن ﺗﻨﻮر داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﺒﺮ ﻗﻄﻌﻪ ﻗﻄﻌﻪ
ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎﺷﺎن ﺑﺒﺮﻧﺪ .ﻧﻴﺮوي اﺻﻠﻲ در ﭼﺮﺧﺎﻧﺪن اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ ﻋﻠﻲ ﺑﺎﻗﺎﻻ ﺑﻮد.
ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻴﺮﺣﻤﺎﻧﻪ ﺗﺸﻮﻳﻘﺶ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ ﺗﻨﺔ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻧﺨﻠﻲ را از ﻳﻜﻄﺮف ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﺪ و
200
ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﭘﺮﺗﺎب ﻛﻨﺪ .در ﻫﺮ ﺣﺮﻛﺖ ﻋﺮق از ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﺶ ﺟﺎري ﻣﻲﺷﺪ و ﭼﻨﺎن
ﻧﻔﺴﻬﺎي ﺑﻠﻨﺪي ﻣﻲزد ﻛﻪ ﺳﻴﻨﻪاش ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ از ﺟﺎ ﻛﻨﺪه ﺷﻮد .اﻣﺎ ﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن
ﺑﺮاﻳﺶ دﺳﺖ ﻣﻲزدﻳﻢ .وﻗﺘﻲ ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻛﻮﭼﻪﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺗﻚ و ﺗﻨﻬﺎ ﮔﻴﺮش
ﻣﻲآوردﻧﺪ و ﺑﺎ ﺳﻨﮓ و ﭼﻮب ﻛﺘﻜﺶ ﻣﻲزدﻧﺪ ،ﻏﻤﮕﻴﻦﺗﺮﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺮاي ﻣﺎ دﻳﺪن
ﺻﻮرت و ﺑﺪن ﺧﻮﻧﻴﻦ از زﺧﻢ و ﭼﺸﻤﻬﺎي ﮔﺮﻳﺎﻧﺶ ﺑﻮد .ﭼﻨﺎن زار ﻣﻲزد ﻛﻪ دل
ﻫﻤﺔ ﻣﺎ را آب ﻣﻲﻛﺮد .اﻧﮕﺎر ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎور ﻛﻨﺪ ﺑﭽﻪﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ اﻳﻨﻬﻤﻪ دوﺳﺘﺸﺎن
دارد ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻴﺮﺣﻤﺎﻧﻪ او را ﺑﻪ اﻳﻦ روز ﺑﻴﻨﺪازﻧﺪ.
ﻣﺎﺷﻴﻨﻬﺎ در ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺧﺎﻧﻪام ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻋﺒﻮرﺷﺎن در ﺧﺎﻃﺮاﺗﻲ
ﻛﻪ از ﻋﻠﻲ ﺑﺎﻗﺎﻻ داﺷﺘﻢ ،ﻏﻮﻃﻪ ﻣﻲﺧﻮردم .ﺑﻌﺪ ﺷﺐ آﻣﺪ .ﻛﻤﻲ ﺳﺮدم ﺷﺪ .ﭘﺎ ﺷﺪم
رﻓﺘﻢ ﺗﻮ و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﺑﺎ ﻟﺒﺎس روي ﻗﺎﻟﻲ ﺗﻮي اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ دراز ﻛﺸﻴﺪم .از آن
ﺷﺒﻬﺎﺋﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ اﮔﺮ ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاﺑﻢ ﺑﺮوم ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺮد.
ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ ﺗﺎ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ،ﻣﻬﺪي زﻧﮓ زد .ﺑﺮاي ﭼﻬﺎر ﭘﻨﺞ
روزي ﻫﻤﺮاه دﺧﺘﺮش ﻻﻟﻪ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از ﺷﻬﺮﻫﺎي ﺳﺎﺣﻠﻲ در ﺷﻤﺎل ﻫﻠﻨﺪ.
ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺑﻪ او ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﻴﺪاش ﺷﺪ .ﺗﺮﺳﻴﺪم ﺑﻜﺸﺪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي دﻟﻬﺮهآور.
ﺑﻲاﻧﺼﺎﻓﻲ ﺑﻮد وﻗﺘﻲ آﻧﻘﺪر ﺷﺎد و ﺧﻮش ﺑﻮد آﺷﻔﺘﻪاش ﻛﻨﻢ .ﺑﻌﺪ از ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ او
ﺳﺮم را ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﻛﺮدم .ﻳﻜﻲ دوﺑﺎر ﻫﻢ رﻓﺘﻢ ﻛﺘﺎب اﻳﻠﻴﺎد و اودﻳﺴﻪ را
ﺑﺮداﺷﺘﻢ ورق زدم .دﻳﺪم ﺟﻤﺸﻴﺪ زﻳﺮ ﺳﻄﺮﻫﺎﺋﻲ ،ﺧﻂ ﻛﻤﺮﻧﮕﻲ ﻛﺸﻴﺪه اﺳﺖ.
ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻫﺎﺋﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ اوﻟﻴﺲ ﺑﺎ ﺣﻴﻠﻪ و ﭼﺎرهﮔﺮي ،ﺧﻮدش را از دﺳﺖ دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ
رﻫﺎﻧﺪه ﺑﻮد.
وﻗﺖ ﻧﺎﻫﺎر ﻛﻪ ﺷﺪ زدم ﺑﻴﺮون .رﻓﺘﻢ ﻃﺮف اﻳﺴﺘﮕﺎه راه آﻫﻦ .ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ
رﻓﺘﻨﻢ ﺑﻴﻔﺎﻳﺪه اﺳﺖ و ﺗﺎ ﻣﻦ را ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺟﻴﻢ ﻣﻲﺷﻮد .ﺑﺎ اﻳﻨﻬﻤﻪ دﻳﺪﻧﺶ ﺣﺘﺎ از دور
و ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻮب ﺑﻮد .از ﻧﮕﺮاﻧﻴﻢ ﻛﻢ ﻣﻲﻛﺮد .ﺣﺲ ﺑﺪي داﺷﺘﻢ .از ﭘﻠﻪﻫﺎي
ﺑﺮﻗﻲ ﻫﻮخ ﻛﺎﺗﺮﻳﻨﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ .ﭼﺸﻢﭼﺸﻢﻛﻨﺎن ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻌﻴﺖ اﻧﺒﻮه و ﺷﺘﺎﺑﺎن،
ﺳﺎﻟﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻮي اﻳﺴﺘﮕﺎه را از ﺳﺮ ﺗﺎ ﺗﻪ ﻳﻜﻲ دوﺑﺎر رﻓﺘﻢ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ .ﭘﻴﺪاش ﻧﻜﺮدم.
ﻣﺎﻳﻮس ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﻤﺎن رﺳﺘﻮراﻧﻲ ﻛﻪ ﻇﻬﺮﻫﺎ ﮔﺎﻫﻲ ﻣﺎﻫﻲ ﺳﻔﻴﺪ
ﻣﻲﺧﻮردم .ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮ .ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد .ﻋﺪهاي ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺳﺮ ﭘﺎ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ .از
ﺧﻴﺮش ﮔﺬﺷﺘﻢ .رﻓﺘﻢ ﻃﺮف ﺧﻴﺎﺑﺎن اوده ﺧﺮاﺧﺖ ﻛﻪ ﻧﺒﺶ آن ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ ﻓﺮوﺷﻲ
"ﻣﺎرﻳﻮ" ﺑﻮد .ﺳﺎﻧﺪوﻳﭽﻲ ﮔﺮﻓﺘﻢ و رﻓﺘﻢ ﺗﻜﻴﻪ دادم ﺑﻪ ﻧﺮدة آﻫﻨﻲ ﺑﻐﻞ آن و ﺷﺮوع
ﻛﺮدم ﺳﺮﭘﺎﺋﻲ ﮔﺎز زدن .ﻣﺎرك را در ﺧﻴﺎﺑﺎن آﻧﻄﺮف ﻛﺎﻧﺎل دﻳﺪم .ﻳﻚ ﻟﻮﻟﺔ
201
اﺳﺘﻮاﻧﻪاي دراز ﻣﻘﻮاﺋﻲ ،زﻳﺮ ﺑﻐﻠﺶ ﺑﻮد و ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ داﺷﺖ راه ﻣﻲرﻓﺖ .ﺑﺮاﻳﺶ
دﺳﺖ ﺗﻜﺎن دادم .ﻧﺪﻳﺪ .ﺳﺎﻧﺪوﻳﭽﻢ را ﺧﻮردم و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺳﻤﺖ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ .ﺗﻮي راه
دﺧﺘﺮي ده ﻳﺎزده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎي ﺑﺎﻓﺘﻪ دوﻳﺪ ﺟﻠﻮم.
ـ ﺳﻼم آﻗﺎ ﺳﻠﻴﻢ!
ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻢ.
ﺧﻨﺪﻳﺪ" :ﻣﻦ ﻃﺮﻗﻪ ﻫﺴﺘﻢ ".و دﺳﺘﻬﺎش را ﺷﻜﻞ ﺑﺎل دو ﻃﺮﻓﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎل
ﺑﺎل زد" :ﻳﺎدﺗﻮن اوﻣﺪ!"
ـ آره .آره .اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟
ـ ﺑﺎ ﻫﻤﻜﻼﺳﻴﻬﺎﻣﻮن اوﻣﺪم اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺴﺘﻨﻲ ﺑﺨﺮم .ﻣﺪرﺳﻪﻣﻮن ﻫﻤﻴﻦ
ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎﺳﺖ.
ـ دوﺳﺘﺖ آﻗﺎ ﮔﺮﺑﻪﻫﻪ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟
ـ ﺗﻮ ﻳﻪ ﻣﺪرﺳﺔ دﻳﮕﻪس .ﻓﻘﻂ ﻣﻦ و ﺧﺮوس زري ﻳﻪ ﺟﺎﺋﻴﻢ .ﻣﻴﺎي ﺳﺮ
ﺗﻤﺮﻳﻨﻤﻮن؟
ـ ﺣﺘﻤﺎً ﻣﻴﺎم.
ـ ﺗﻮ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﺣﺎﻻ ﮔﺎﻫﻲ وﻗﺘﺎ ﻣﺎﺳﻚ ﻫﻢ ﻣﻲزﻧﻴﻢ .ﻣﻨﻢ ﻳﻪ ﺑﺎل واﻗﻌﻲ دارم.
ﺧﺮوس زريام داره .اﻣﺎ ﻣﺎل ﺧﺮوس زري ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﮕﻠﺘﺮه.
ـ ﮔﺮﺑﻪﻫﻪ ﭼﻲ؟
ـ ﻧﻤﻲﮔﻢ .ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎﻳﻦ ﺑﺒﻴﻨﻲ.
ﺧﻢ ﺷﺪم و ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را ﻛﻪ ﺑﻮي ﺑﺮگ ﻣﻲداد ،ﺑﻮﺳﻴﺪم .ﺑﺎ ﺳﺮ و ﺻﺪاي
دوﺳﺘﺎﻧﺶ دوﺑﺎره ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﺎل ﺑﺎل زد و رﻓﺖ .ﻧﮕﺎﻫﺸﺎن ﻛﺮدم ﺗﺎ دور ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻌﺪ
ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪﻧﺪ ﭘﺸﺖ درﺧﺘﻬﺎي ﻛﻨﺎر ﻛﺎﻧﺎل.
ﺑﻌﺪ از ﻛﺎر وﻗﺘﻲ رﻓﺘﻢ ﺧﺎﻧﻪ ،وﺳﻮﺳﻪ ﺷﺪم ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ روي ﺑﻮﻣﻢ ﻛﻤﻲ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ.
ﻣﺸﻐﻮﻟﻢ ﻣﻲﻛﺮد .وﻗﺘﻲ وﺳﺎﺋﻠﻢ را دورم ﭼﻴﺪم ،ول ﻛﺮدم .ﻓﻜﺮﻫﺎﻳﻢ ﻳﻚ ﺟﺎ ﺑﻨﺪ
ﻧﻤﻲﺷﺪ .ﮔﻴﺞ و وﻳﺞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم وﺳﻂ ﺧﺮت و ﭘﺮﺗﻬﺎي دور و ﺑﺮم ﻛﻪ زﻧﮓ در را،
از ﺑﺎﻻ ،ﻛﺴﻲ زد .ﺣﺪس زدم ﻣﺎرك ﺑﺎﺷﺪ .رﻓﺘﻢ در را ﺑﺎز ﻛﺮدم .ﺧﻮدش ﺑﻮد.
ـ وﻗﺖ داري؟
ـ آره.
ـ ﻳﻪ دﻳﻘﻪ ﺑﻴﺎ ،ﻣﻲﺧﻮام ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﺸﻮﻧﺖ ﺑﺪم .ﺑﻌﺪ اﮔﻪ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻲ ﺑﺸﻴﻨﻲ ﺑﺮﮔﺮد.
ﻛﻠﻴﺪ ﺧﺎﻧﻪام را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﺎ ﺑﻴﺤﻮﺻﻠﮕﻲ دﻣﭙﺎﺋﻲام را ﭘﺎم ﻛﺮدم و دﻧﺒﺎﻟﺶ راه
اﻓﺘﺎدم .ﺗﺎ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ دﻳﻮار .ﻧﻘﺎﺷﻴﻬﺎي ﺗﻮي ﻗﺎﺑﻬﺎ
202
را ﻋﻮض ﻛﺮده ﺑﻮد .آﻧﻬﺎ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ .دو ﻛﺎر از ﮔﻮﺳﺘﺎو ﻛﻠﻴﻤﺖ )Gustav-
(Klimtﺑﻮد .ﺗﻮي ﻫﻤﻴﻦ دو ﻣﺎه آﻧﻘﺪر ﺗﻮي ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي ﻧﻘﺎﺷﻲ دﻳﺪه ﺑﻮدﻣﺸﺎن ﻛﻪ ﺑﺎ
ﻳﻚ ﻧﮕﺎه ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ.
ـ ﺧﻮدت اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮدي؟
ـ آره .دو ﺷﺐ ﭘﻴﺶ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﺗﻮي ﻳﻜﻲ از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎش ﻛﺎرﻫﺎي ﻛﻠﻴﻤﺖرو
ﻧﺸﻮن ﻣﻲداد .ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪ .اﻣﺮوز رﻓﺘﻢ اﻳﻨﺎرو ﺧﺮﻳﺪم.
ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎ .رﻧﮕﻬﺎي ﻋﺼﺒﻲ و ﭘﺮ ﺗﻨﺶ ﻧﺎرﻧﺠﻲ ﻧﻘﺎﺷﻴﻬﺎي ﻗﺒﻠﻲ و
ﻓﺮﻳﺎدﻫﺎ ،ﺟﺎﻳﺸﺎن را در ﻳﻜﻲ از ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎ داده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ رﻧﮕﻬﺎي آرام آﺑﻲ ﻛﻼه زﻧﻲ
ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ اﻓﺴﻮﻧﮕﺮ ،رو ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲدﻳﺪي و در ﻗﺎﺑﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ رﻧﮕﻬﺎي آﺑﻲ و
ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ در ﺟﻠﻮ ﺑﻮدﻧﺪ و رﻧﮕﻬﺎي ﻧﺎرﻧﺠﻲ را ﭼﻮن ﻳﻚ واﻗﻌﻴﺖ ﻣﻌﻤﻮل و ﻧﻪ
ﺗﺮﺳﻨﺎك ﭘﺲ زده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ.
ـ وﻗﺘﻲ زﻳﺎد ﻧﮕﺎﺷﻮن ﻛﺮدم ،دﻳﺪم ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻴﺎد ازﺷﻮن .آدم را ﺑﻪ ﺧﻮدش ،ﺑﻪ
وﺟﻮدش ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﻛﻨﻪ .ﺑﻪﺧﺼﻮص آن ﻳﻜﻲ ﻛﻪ اﺳﻤﺶ ﻫﺴﺖ ﺳﻪ ﭼﻬﺮه
در ﺳﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ از زﻧﺪﮔﻲ.
ـ ﻣﺎرك اﻧﮕﺎر ﺗﻮ ﻫﻢ داري ﻧﻘﺎش ﻣﻲﺷﻲ؟
ـ ﭼﻄﻮر؟
ـ ﻣﻨﻢ از اﻳﻨﺠﺎﻫﺎ ﺷﺮوع ﻛﺮدم .ﺣﺎﻻ دارم ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻣﻲﻛﺸﻢ.
ـ ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ .ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻳﻪ ﻛﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﻢ.
و ﻣﻜﺚ ﻛﺮد :ﭼﻲ ﻛﺸﻴﺪي؟
ـ درﺧﺖ .ﻳﻪ روز ﻧﺸﻮﻧﺖ ﻣﻲدم.
ـ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺧﻮام ﻧﻘﺎش ﺑﺸﻢ .اون ﺷﺐ ﻛﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم
ﺣﺮﻓﺎﻳﻲرو ﻛﻪ درﺑﺎرة اﻳﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻣﻲزدن ﺧﻮب ﮔﻮش ﻛﺮدم .ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪ .از اون
ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻫﻢ دﻳﮕﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم .ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ روزي ﻋﻮﺿﺸﻮن ﻣﻲﻛﺮدم.
ﺑﺬار از ﺗﻌﻄﻴﻼت ﺑﺮﮔﺮدم ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰارو ﻋﻮض ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺳﻠﻴﻢ .ﺻﻨﺪﻟﻲ و ﻣﻴﺰم را.
ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰاي دﻳﮕﻪرو.
ـ ﻛﺠﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻳﻦ ﺑﺮﻳﻦ؟
ـ ﺟﻨﻮب ﻓﺮاﻧﺴﻪ.
ـ ﺑﺎ ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪت ﭼﻪ ﻛﺮدي؟
ـ ﺑﺎ وﺳﺎﺋﻞ ﺗﻮش دادم ﺑﻪ ﻣﺎدر ژاﻧﺖ .ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ دﻳﻜﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮش را ﺑﺎ
ﻳﺎدﮔﺎري از دﺧﺘﺮش ﮔﺮم ﻣﻲﻛﺮد.
203
و دﺳﺘﻬﺎش را از دو ﻃﺮف زد ﺑﻪ ﻛﻤﺮش :ﻫﻤﻴﻦ .ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ اﻳﻨﺎرو ﻧﺸﻮﻧﺖ
ﺑﺪم .ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺧﻮاي ﺑﺸﻴﻨﻲ ﭼﻴﺰي ﺑﺨﻮري ﻳﺎ ﻧﻪ؟
ـ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻛﻨﻴﺎك؟
ﺧﻨﺪﻳﺪ" :اﮔﻪ ﺑﺨﻮاي ".آن ﺧﻄﻮط ﺗﻠﺦ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ ﻛﻤﺮﻧﮕﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد.
ـ ﻧﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﻛﺮدم .ﻛﺎر دارم.
ـ ﭼﻪ ﻛﺎري .ﻣﻲﺧﻮاي ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺑﻜﻨﻲ؟
ـ ﻓﻜﺮﻧﻤﻲﻛﻨﻢ .ﺣﺎل اونرو ﻫﻢ ﻧﺪارم.
ـ ﭼﻴﺰي ﺷﺪه؟
ـ ﻧﻪ.
ـ دوﺳﺘﺎت ﭼﻄﻮرن؟ ﺧﻮﺑﻦ؟ ﺧﻄﺮي دﻳﮕﻪ ﺑﺮاﺷﻮن ﻧﻴﺴﺖ!
دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﺷﺎﻧﻪاش.
ـ آره .ﻫﻤﻪ ﭼﻲ ﺧﻮﺑﻪ.
ـ دروغ ﻧﻤﻲﮔﻲ؟
ـ ﻧﻪ.
دم در ﮔﻔﺖ:
ـ راﺳﺘﺸﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻲ .اﻣﺎ ﻗﺒﻮل .اﮔﻪ ﻳﻪ وﻗﺖ اﺣﺘﻴﺎﺟﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدي
ﺧﺒﺮم ﻛﻦ.
ـ ﺑﺎﺷﻪ.
زدم از ﺧﺎﻧﻪ اش ﺑﻴﺮون.
وﻗﺘﻲ دوﺑﺎره ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮدم ﻳﺎدم اﻓﺘﺎد دوﺷﺎﺧﺔ ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻨﻮز
ﺑﻴﺮون اﺳﺖ .وﺻﻠﺶ ﻛﻪ ﻣﻲﻛﺮدم اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم دﻟﻢ ﺑﺮاي ﺷﻨﻴﺪن ﺻﺪاي ژان
ﻣﻮرو ﺗﻨﮓ ﺷﺪه اﺳﺖ.
ﻇﻬﺮ ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﺑﻮد .در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم .ﻣﻬﺪي و دﺧﺘﺮش ﻫﻨﻮز ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ
ﺑﻮدﻧﺪ .از آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎري ﻛﻪ ﺟﻤﺸﻴﺪ را دﻳﺪه ﺑﻮدم ﭘﻨﺞ روزي ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد .ﮔﺬﺷﺖ
زﻣﺎن ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻛﻤﻲ ﺑﺮاﻳﻢ آراﻣﺶ آورده ﺑﻮد .در ﻓﻜﺮ ﺑﻮدم ﺑﺮاي ﻳﻜﻲ دو ﺳﺎﻋﺘﻲ
ﻗﺪم زدن در ﺟﻨﮕﻞ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮوم ﺑﻴﺮون ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺮخ زﻧﮓ زد .ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﺑﻴﻜﺎرم
ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮي ﺑﺮوم ﺳﺮ ﺗﻤﺮﻳﻤﻨﺸﺎن .ﻗﺒﻮل ﻛﺮدم .ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺟﺎﺷﺎن را داد.
دﻳﺪن ﺷﺎﻫﺮخ وﻗﺘﻲ ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻲداد ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻨﺪ و ﻛﺪام
ﺣﺮﻛﺎﺗﺸﺎن زﻳﺎدي اﺳﺖ ﺑﺮاﻳﻢ ﺗﺎزﮔﻲ داﺷﺖ .ﺑﺎ ﺷﺎﻫﺮﺧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﻌﻤﻮل در
204
وﻗﺘﻬﺎي دﻳﮕﺮ دﻳﺪه ﺑﻮدم ﺧﻴﻠﻲ ﻓﺮق داﺷﺖ .ﺗﻤﺎم ﺳﻠﻮﻟﻬﺎي ﺻﻮرﺗﺶ از ﺷﺎدي
ﻣﻮج ﻣﻲزد .ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﺮاي ﺗﻤﺮﻳﻦ در ﻳﻜﻲ از ﻫﻨﺮﺳﺘﺎﻧﻬﺎي اوﺗﺮﺧﺖ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ
داده ﺑﻮدﻧﺪ .ﭼﻨﺪ ﻧﻴﻤﻜﺖ ﺑﺮاي ﻧﺸﺴﺘﻦ در ﻳﻜﻄﺮف ﺳﺎﻟﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ روي ﻳﻜﻲ از
آﻧﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم .ﺷﺎﻫﺮخ ﻫﻢ ﮔﺎﻫﮕﺎﻫﻲ ﻣﻲآﻣﺪ و ﭘﻬﻠﻮي ﻣﻦ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ و از دور
ﺑﺎزي ﺑﭽﻪﻫﺎ را دﻧﺒﺎل ﻣﻲﻛﺮد .ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺎ ﻛﻼه و دم و ﺑﺎل و ﻣﺎﺳﻜﻲ ﻛﻪ ﺷﻴﺪه
ﺑﺮاﻳﺸﺎن درﺳﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد ،ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ .ﺷﻴﺪه ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﭘﻴﺪاش
ﻣﻲﺷﺪ و ﻧﺎز وﺳﻂ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ و رﺷﺘﻪﻫﺎي داﺳﺘﺎن را ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻣﻲداد .و
ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ.
ﻋﺼﺮ آﻧﺮوز وﻗﺘﻲ از ﺳﺮ ﺗﻤﺮﻳﻦ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ،ﺗﺎﺑﻠﻮﻳﻢ را دوﺑﺎره ﺗﻜﻴﻪ
دادم ﺑﻪ دﻳﻮار و روﺑﺮوﻳﺶ ﻧﺸﺴﺘﻢ .داﺷﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ زﻧﮓ در ﺧﺎﻧﻪام را،
از ﺑﺎﻻ ،زدﻧﺪ .رﻓﺘﻢ در را ﺑﺎز ﻛﺮدم .ﻣﺎرك ﺑﻮد .ﺗﻮ ﻧﻴﺎﻣﺪ.
ـ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدي؟
ـ ﻛﺎر ﺧﺎﺻﻲ ﻧﻤﻲﻛﺮدم .داﺷﺘﻢ ﺗﺎﺑﻠﻮﻳﻢ را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم.
ـ دوﺳﺘﺎت ﺧﻮﺑﻦ؟
ـ آره؟ ﭼﺮا ﻣﻲﭘﺮﺳﻲ؟
ـ ﻫﻴﭻ .ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﻴﻨﻮ ﺑﺪوﻧﻢ.
ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ :ﻛﻲ دﻳﺪﻳﺸﻮن؟
ـ ﻫﻤﻴﻦ دو ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﺶ ﭘﻬﻠﻮﺷﻮن ﺑﻮدم.
ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد :راﺣﺖ ﺑﺎش.
وﻗﺘﻲ داﺷﺖ ﻣﻲرﻓﺖ ،دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮة در ﺧﺎﻧﻪاش ﻛﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎز ﺑﻮد ،ﺳﺮش
را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﮔﻔﺖ:
ـ از ﭼﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﺶ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺳﻪ ﺑﺎر ﺻﻮرت ﺟﺴﺪ دو ﻧﻔﺮ را ﻛﻪ در ﻣﺮز
آﻟﻤﺎن ،دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺑﺮﻳﺪه ،ﺗﻮي ﺑﺴﺘﻪﻫﺎي ﺟﺪا ،ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ،ﺗﻮ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻧﺸﻮن
دادن .ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻦ ﻫﻮﻳﺘﺸﻮن رو ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻦ .ﺧﺎرﺟﻲ ﺑﻮدن ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل .و ﻣﻮ ﺳﻴﺎه.
دﻟﻢ ﻫﺮي رﻳﺨﺖ:
ـ ﻋﻜﺴﺸﻮن رو ﻫﻢ دﻳﺪي؟
ـ آره.
ـ ﭼﻪ ﺷﻜﻠﻲ ﺑﻮدن؟
ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ ﭼﻄﻮري ﺑﮕﻢ .ﺧﻮدت ﻣﻲدوﻧﻲ ،ﻣﺮدهﻫﺎرو اﮔﻪ ﻧﺸﻨﺎﺳﻲﺷﻮن
ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺨﺘﻪ ﺑﺘﻮﻧﻲ از روي ﻋﻜﺲ ﻣﺸﺨﺼﺎﺗﺸﻮن رو ﺑﻪ ﻳﻜﻲ دﻳﮕﻪ ﺑﺪي.
205
و ﭘﺎﻳﺶ را ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪاش:
ـ ﻧﮕﺮون ﻧﺸﻮ .ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻲ دوﺳﺘﺎت ﺳﺎﻟﻤﻦ.
ـ آره .اﻣﺎ...
و دﻧﺒﺎﻟﺶ راه اﻓﺘﺎدم :ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺑﺎزم اوﻧﺎرو ﻧﺸﻮن ﺑﺪن.
ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ .اﻣﺎ اﮔﻪ ﺑﺨﻮاي ﻣﻲﺗﻮﻧﻴﻢ ﺑﺮﻳﻢ ﭘﻠﻴﺲ .ﺣﺘﻤﺎً اوﻧﺎ ﻋﻜﺴﺎﺷﻮن رو
دارن.
ـ ﻧﻪ.
دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺖ روي ﺷﺎﻧﻪام :ﺑﻴﺨﻮدي ﻧﮕﺮاﻧﺖ ﻛﺮدم ﻫﺎ! ﺑﺮو ﺑﺮو ﻛﺎرت رو ﺑﻜﻦ!
داﺷﺘﻢ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻢ ﻛﻪ از ﻫﻤﺎن ﺗﻮي راﻫﺮو ﻣﺎرك ﺻﺪاﻳﻢ زد :ﺑﻴﺎ ﺑﻴﺎ دارن ﺑﺎز
ﻋﻜﺲ ﻳﻜﻴﺸﻮن رو ﻧﺸﻮن ﻣﻲدن.
دوﻳﺪم ﺗﻮ .ﭼﻨﺪك زدم ﺟﻠﻮ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن .ﺻﻮرت ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ را ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ
ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺑﺪﻫﻢ .ﻛﻨﺎر ﻋﻜﺲ ،ﻣﺸﺨﺼﺎت ﺻﻮرت او ،ﻟﺒﺎﺳﺶ ،و ﺳﻦ اﺣﺘﻤﺎﻟﻲ او
ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد.
ﻧﺸﺴﺘﻢ روي زﻣﻴﻦ .ﺳﺮم را ﻣﻴﺎن دﺳﺘﻬﺎﻳﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ .ﻣﺎرك ﻧﮕﺮان رﻓﺖ و از
ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮاﻳﻢ ﻟﻴﻮاﻧﻲ آب آورد.
ـ ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻴﺶ؟
ـ آره.
و از ﺟﺎ ﭘﺎ ﺷﺪم :ﺑﺎﻳﺪ زود ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﺮﺳﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﻳﻪ ادارة ﭘﻠﻴﺲ.
ـ ﻣﻨﻢ ﺑﺎت ﻣﻴﺎم .ﻧﻤﻲذارم ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮي .ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻦ ﻣﻲرﻳﻢ.
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ .ﻋﻜﺲ دوﻧﻔﺮي ﺧﻮدم و ﺟﻤﺸﻴﺪ را ﻛﻪ ﺗﻮي ﻛﺸﻮي ﻛﻤﺪم
ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﭘﺎﺳﭙﻮرﺗﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻢ ،ﻛﻔﺸﻬﺎﻳﻢ را ﭘﻮﺷﻴﺪم و ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ از
ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون .ﻣﺎرك دم در ﺧﺎﻧﻪاش ،ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد .از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﻛﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ
ﻣﺎرك دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺖ روي ﺷﺎﻧﻪام.
ـ اﻳﻦ ﻫﻢ از دوﺳﺘﺎت ﺑﻮد؟
ـ ﻧﻪ .اﻳﻦ ﺑﺎ ﭘﻠﻴﺲ ﻣﺨﻔﻲ اﻳﺮان ﻫﻤﻜﺎري ﻣﻲﻛﺮد.
ـ ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ؟
ـ آره .ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ .ﻧﮕﺮون زﻧﺪﮔﻲ ﻳﻜﻲ دﻳﮕﻪ از دوﺳﺘﺎم ﻫﺴﺘﻢ .ﺟﻮن اون ﺗﻮ
ﺧﻄﺮه.
ﺑﻪ اوﻟﻴﻦ ادارة ﭘﻠﻴﺲ ﻛﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮ .ﻣﺎرك در وﻫﻠﺔ اول ﺗﻮﺿﻴﺢ
ﻣﺨﺘﺼﺮي ﺑﻪ آﻧﻬﺎ داد ﻛﻪ ﭼﻄﻮر ﺧﺒﺮ را ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﺎﻧﺪه اﺳﺖ .ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ
206
ﻋﻜﺲ ﺟﺴﺪ دوﻣﻲ را ﺑﺒﻴﻨﻢ .ﻛﻤﻲ ﻣﻌﻄﻠﻤﺎن ﻛﺮدﻧﺪ ،ﺑﻌﺪ ﻣﻦ را ﺻﺪا زدﻧﺪ .رﻓﺘﻢ
ﺗﻮ و ﺟﻠﻮ ﻳﻚ ﺻﻔﺤﺔ ﻣﻮﻧﻴﺘﻮر ﻛﻨﺎر ﻳﻚ ﭘﻠﻴﺲ ﻧﺸﺴﺘﻢ .اول ﻋﻜﺲ ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ
آﻣﺪ .ﻫﻤﺎن ﻛﻪ در ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن دﻳﺪه ﺑﻮدم .ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ آن ﻳﻜﻲ را ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ .وﻗﺘﻲ
دوﻣﻲ را ﻧﺸﺎﻧﻢ دادﻧﺪ و ﺻﻮرت ﺟﻤﺸﻴﺪ را ﻳﻚوري ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺑﺴﺘﻪ و ﻳﻘﺔ
ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﭼﺎرﺧﺎﻧﻪاش دﻳﺪم ،ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﻢ را ﺑﺴﺘﻢ و ﺳﺮم را روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ.
ﭘﻠﻴﺴﻲ ﻛﻪ ﻛﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد .ﻣﻮﻧﻴﺘﻮر را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮد .زﻳﺮ ﺑﻐﻠﻢ را ﮔﺮﻓﺖ
ﺑﺮد ﺗﻮي اﺗﺎﻗﺶ .ﺑﻌﺪ رﻓﺖ ﻣﺎرك را آورد ﭘﻬﻠﻮﻳﻢ .و ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪي ﺑﻪ ﻣﺎرك ﮔﻔﺖ:
ﻣﻮاﻇﺐ دوﺳﺘﺖ ﺑﺎش.
ﻣﺎرك ﮔﻔﺖ :ﺧﻮدش ﺑﻮد؟
ـ آره.
دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺖ روي ﺷﺎﻧﻪام :ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ﺳﻠﻴﻢ .ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ.
ﻋﻜﺲ ﺧﻮدم و ﺟﻤﺸﻴﺪ را از ﺗﻮي ﺟﻴﺒﻢ درآوردم و ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮش.
ـ ﻣﺎل ﭘﻨﺞ ﺷﺶ ﻣﺎه ﭘﻴﺶ اﺳﺖ.
ﺑﻌﺪ ﻣﻦ را ﺻﺪا زدﻧﺪ و ﺑﺮدﻧﺪ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻲ دﻳﮕﺮ:
ـ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻲ ﻫﺮدوﺷﺎن ﺗﻮي ﻛﺎر ﻗﺎﭼﺎق ﻣﻮاد ﻣﺨﺪره ﺑﻮدن!
ـ دروﻏﻪ.
ـ ﺗﻮ ﺟﻴﺐ ﺟﻔﺘﺸﻮن ﻣﻘﺪاري ﻫﺮوﺋﻴﻦ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن و ﻛﺎﻏﺬاﺋﻲ ﻛﻪ ﻧﺸﻮن ﻣﻲده
ﺗﻮ ﺧﺮﻳﺪ و ﻓﺮوش ﻣﻮاد دﺳﺖ داﺷﺘﻦ.
ـ دروﻏﻪ .ﻛﺎر اﻳﻦ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﮔﻬﻪ .ﻣﻦ ﻣﻲدوﻧﻢ .ﺑﺎر اوﻟﺸﻮن ﻧﻴﺴﺖ .ﺧﻮدﺷﻮن اوﻧﺎرو
ﻛﺸﺘﻪن .اون ﺟﺴﺪ اوﻟﻲ ﻣﺄﻣﻮرﺷﻮن ﺑﻮده .ﺗﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮدن اﻓﺸﺎ ﺑﺸﻦ .ﺑﺎر اوﻟﺸﻮن ﻧﻴﺲ!
ﭼﻨﺪ ﺟﺎي دﻳﮕﻪ ﻫﻢ اﻳﻨﻜﺎرو ﻛﺮدن .راﺑﻂ ﺧﻮدﺷﻮن رو ﻫﻢ ﻣﻲﻛﺸﻦ! اﻳﻦ دوﺳﺖ ﻣﻦ
ازﺷﻮن ﻣﺪرك داﺷﺘﻪ .ﺧﻮﻧﻪش را ﺑﮕﺮدﻳﻦ .ﻧﻮاراي ﮔﻔﺘﮕﻮﺷﺎن را اﮔﻪ ﻧﺒﺮده ﺑﺎﺷﻦ
ﻣﻲﺗﻮﻧﻴﻦ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪش ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻦ .از ﺗﻮ ﻧﻮارا ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰا ﺑﻴﺮون ﻣﻴﺎد .ﻣﻦ ﻣﻲﺗﻮﻧﻢ
ﻛﻤﻜﺘﻮن ﻛﻨﻢ .اوﻧﻮ ﻫﻢ ﻛﺸﺘﻦ .ﻛﺎر ﺧﻮدﺷﻮﻧﻪ.
ﺑﻲ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﻢ ،و ﭼﺸﻤﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ روﻳﻢ زل زده ﺑﻮدﻧﺪ از ﺑﻐﺾ و ﺧﺸﻢ
ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲزدم .ﭘﻠﻴﺴﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺑﻮدﻧﺪ آراﻣﻢ ﻛﺮدﻧﺪ.
ﻧﺸﺴﺘﻢ و رﻳﺰ ﺑﻪ رﻳﺰ آﻧﭽﻪ را ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻢ .وﻗﺘﻲ ﺑﻪ آﺧﺮﻳﻦ
دﻳﺪارم ﺑﺎ ﺟﻤﺸﻴﺪ رﺳﻴﺪم ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲِ آﺳﺘﻴﻦ ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻪ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ آﻣﺪه
ﺑﻮد ،ﻫﻤﺎن ﭘﻴﺮاﻫﻨﻲ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻗﻄﻌﻪ ﻗﻄﻌﻪاش ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺗﻮي ﮔﻮﻧﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻪ
ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﻨﻮز ﺗﻨﺶ ﺑﻮد ،ﺑﻐﻀﻢ ﮔﺮﻓﺖ .ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻛﻮدﻛﺎﻧﻪاش ﺑﺎ آن ﺳﺮ ﺧﻢ ﻛﺮده در
207
ﻗﺎب در ،ﺑﺮاﺑﺮم آﻣﺪه ﺑﻮد .ﭘﻠﻴﺲ زن ﻣﺎﺷﻴﻦﻧﻮﻳﺲ ﺗﻤﺎم ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﻢ را ﺗﺎﻳﭗ ﻣﻲﻛﺮد.
وﻗﺘﻲ ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ زﻳﺮ ﺗﻤﺎم اوراق را اﻣﻀﺎ ﻛﻨﻢ.
ـ اﻳﻨﺎ رو ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﺮﻛﺰ .اﮔﺮ ﻛﺎري ﺑﺎ ﺷﻤﺎ داﺷﺘﻦ ﺧﺒﺮﺗﻮن ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ.
ـ وﻟﻲ ﺑﺪوﻧﻴﻦ اوﻧﺎ ﺗﻮ ﻛﺎر ﻗﺎﭼﺎق ﻧﺒﻮدن .ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﻦ ﻳﻜﻴﺸﻮن را ﺧﻮب
ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ .ﺧﻴﻠﻴﻬﺎي دﻳﮕﻪ ﻫﻢ ﺗﻮ اوﺗﺮﺧﺖ ﺟﻤﺸﻴﺪرو ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻦ .از ﻣﻐﺎزهدارﻫﺎي
ﺗﻮي اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻫﻢ ﺑﭙﺮﺳﻴﻦ ﺑﻬﺘﻮن ﻣﻲﮔﻦ .آدم ﺑﻲآزاري ﺑﻮد .ﻫﻤﻴﻦ دﻳﻮﺛﺎ
دﻳﻮوﻧﻪش ﻛﺮده ﺑﻮدن.
دو ﭘﻠﻴﺴﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﻫﻤﺪردي ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺳﺮﺷﺎن را ﺗﻜﺎن
دادﻧﺪ.
ـ ﻛﺴﻲ ﺑﺮاي ﮔﺮﻓﺘﻦ اﺟﺴﺎد ﻫﻨﻮز ﭘﻴﺪا ﻧﺸﺪه؟
ـ ﻣﺎ ﺧﺒﺮ ﻧﺪارﻳﻢ .اﮔﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻳﻦ ﻳﻪ ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻬﺘﻮن ﻣﻲدﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ اوﻧﺠﺎ
ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮﻳﻦ.
ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻣﺎﻧﺪﻧﻢ و ﺣﺮف زدﻧﻢ دﻳﮕﺮ ﺳﻮدي ﻧﺪارد .اﻧﮕﺎر آﻣﺪه ﺑﻮدم ﺧﺒﺮ
ﻗﺘﻞ ﺟﻤﺸﻴﺪ را ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺑﮕﻴﺮم و ﺑﺮوم .ﺷﻤﺎرة ﺗﻠﻔﻦ و ﻳﻚ ﻧﻤﻮﻧﻪ از ﮔﺰارش
ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﻢ را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻫﻤﺮاه ﻣﺎرك ﻛﻪ ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد از در ﺑﺰرگ
ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻴﻢ.
ﻫﻮا ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد .ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم .ﻳﺎزده ﺷﺐ ﺑﻮد .ﻫﻴﭻ ﻓﻜﺮ
ﻧﻤﻲﻛﺮدم ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ آن ﺗﻮ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﻢ .ﻣﺎرك ﻋﻜﺲ را ﺗﻮي ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﺲ
داد .ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻛﺎﭘﺸﻨﺶ ﺗﻨﺶ ﻧﺒﻮد .ﻳﻜﺪﺳﺘﺶ را ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد روي ﺷﺎﻧﺔ ﻣﻦ و ﺑﺎ
دﺳﺖ دﻳﮕﺮش ﭼﻮب ﺑﻴﻠﻴﺎرد را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد .و رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ .ﺧﻨﺪهاي ﻛﻪ
روح ﺗﻨﻬﺎﻳﺶ را از ﻣﻦ و ﺧﻴﻠﻴﻬﺎي دﻳﮕﺮ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻲﻛﺮد .اﻧﮕﺎر داﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﻪ
ﻣﻦ ﻛﻪ در ﻋﻜﺲ ﺗﻮي ﺧﻮدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﻲﮔﻔﺖ :ﻋﻜﺲ ﺧﻮﺑﻲ ﻣﻲﺷﻪ دﻳﮕﻪ .ﻳﻪ
ﻛﻤﻲ ﺑﺨﻨﺪ دﻳﮕﻪ! ﺳﺨﺖ ﻧﮕﻴﺮ دﻳﮕﻪ!
دﻳﺮوز ﻛﻪ ﺳﺎرك زﻧﮓ زده ﺑﻮد ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮدم .داﺳﺘﺎن ﻋﻠﻲ ﺑﺎﻗﻼ را ﺑﺮاﻳﺶ
ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم.
ﮔﻔﺖ :آﺧﺮش ﭼﻲ ﺷﺪ؟
ـ ﺟﺴﺪﺷﻮ ﻳﻪ روز ﭘﺎي دﻳﻮار ﻳﻪ ﻛﺎرﺧﻮﻧﺔ ﻳﺨﺴﺎزي ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻳﻢ .ﻳﻜﻲ ﺑﺎ ﺿﺮﺑﺔ
ﭼﻤﺎق ﻛﻠﻪﺷﻮ ﻟﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد .ﻛﺴﻲ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ ﻗﺎﺗﻠﺶ ﻛﻲ ﺑﻮد .ﺣﺎﻻ ﻫﺮوﻗﺖ ﻳﺎدش
ﻣﻲاﻓﺘﻢ ﺑﻮي آﻣﻮﻧﻴﺎك ﻣﻲﭘﻴﭽﻪ ﺗﻮ دﻣﺎﻏﻢ.
ـ ﭼﻘﺪر ﻏﻢاﻧﮕﻴﺰ!
208
ﻣﺎرك ﮔﻔﺖ :دوﺳﺘﺖ ﭼﻜﺎره ﺑﻮد؟
ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ .از وﻗﺘﻲ ﻛﻪ دﻳﺪه ﺑﻮدﻣﺶ ﺗﻮ ﺧﻮدش ﺑﻮد .ﻛﺎري ﺑﻪ ﻛﺎر ﻛﺴﻲ
ﻧﺪاﺷﺖ .دﻳﻮوﻧﻪش ﻛﺮدن اﻳﻦ ﻣﺎدر ﺟﻨﺪهﻫﺎ و آﺧﺮش ﻛﺸﺘﻨﺶ.
ـ ﺳﻠﻴﻢ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺧﻮدﺗﻮ زﻳﺎد زﺟﺮ ﻧﺪه .ﻣﻲدوﻧﻢ ﺳﺨﺘﻪ .ﭘﻠﻴﺲ
آﺧﺮش ﭼﻲ ﮔﻔﺖ؟
ـ ﻫﻴﭽﻲ .ﺣﺮﻓﺎي ﻣﻨﻮ ﺗﺎﻳﭗ ﻛﺮدن .ﻳﻪ ﻧﺴﺨﻪاش را دادن ﺑﻪ ﺧﻮدم .ﮔﻔﺘﻦ اﮔﻪ
اﺣﺘﻴﺎج ﺷﺪ ﺧﺒﺮت ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ.
ـ ﻫﻤﻴﻦ؟
ـ آره .ﻣﻲﺧﻮان ﮔﺰارش ﺑﺪن ﺑﻪ ﻣﺮﻛﺰ .ﻫﻤﻴﻦ .اﻳﻦ رﻓﻴﻖ ﻣﻦ داﺷﺖ از ﻛﺎرﺷﻮن
ﺳﺮ درﻣﻲآورد .ﺣﺮﻓﺎﺷﻮن را رو ﻧﻮار ﺿﺒﻂ ﻛﺮده ﺑﻮد .روز آﺧﺮي ﻛﻪ اوﻣﺪه ﺑﻮد
ﻛﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ ،ﻫﻤﺔ اﻳﻨﺎرو ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ .ﻣﻦ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ اﻳﻨﻮ ﭼﻄﻮري ﺣﺎﻟﻲ ﭘﻠﻴﺲ ﻛﻨﻢ.
ﻫﺮوﺋﻴﻦ و ﻣﻮاد ﻣﺨﺪره ﻛﻪ ﺗﻮي ﺟﻴﺒﺎﺷﻮن ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ﻫﻤﺶ ﻛﺸﻜﻪ .ﺑﺮاي رد ﮔﻢ ﻛﺮدﻧﻪ.
ـ ﻣﻲﺧﻮاي اﻳﻨﺎ رو ﺑﻪ روزﻧﻮﻣﻪﻫﺎ ﺑﮕﻲ؟
ـ آره .اﮔﻪ ﺑﻪ درد ﻣﻲﺧﻮره.
ـ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ دﻳﺮ وﻗﺘﻪ .ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﺧﻮدم ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ روزﻧﺎﻣﻪ زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﻢ.
ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﺗﺎ ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﺻﺒﺢ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ .ﻧﻪ ﻣﻴﻞ ﻋﺮق
ﺧﻮردن داﺷﺘﻢ و ﻧﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي .ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ و ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﺔ
ﻣﺎرك ﻛﻪ ﻧﻢﻧﻢ ﻛﻨﻴﺎك ﻣﻲﻧﻮﺷﻴﺪ و ﻫﻲ ﺳﻴﮕﺎر دود ﻣﻲﻛﺮد و آه ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ،در
ﻫﻮاﺋﻲ ﻛﻪ ﺳﺮﻣﺎي ﻧﻤﻮرش ﺑﻮي آﻣﻮﻧﻴﺎك ﻣﻲداد ،ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺗﺎرﻳﻚ و ﻧﻘﻄﻪﻫﺎي
ﺗﻮي آن ﻛﻪ روﺷﻨﺎﺋﻲ ﺿﻌﻴﻔﻲ داﺷﺘﻨﺪ ،ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺷﻮد ،ﺗﺎ ﺳﭙﻴﺪه ﺑﺪﻣﺪ.
ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﺎي ﺗﺎﺑﻮت ﻣﺮدهاي ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺟﺴﺪش ﻛﺠﺎﺳﺖ و
ﺑﺮاي ﺑﺪرﻗﻪاش ﺑﻪ آن ﺗﺎرﻳﻜﻲ اﺑﺪي ،ﺷﺒﻲ را ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺑﻴﺪاري ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﺎﺷﻢ.
روز ﺑﻌﺪ ﺳﺮ ﻛﺎر ﻧﺮﻓﺘﻢ .ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﻇﻬﺮ ﻳﻚ روزﻧﺎﻣﺔ ﻣﺤﻠﻲ ﻋﻼﻗﻤﻨﺪي ﻧﺸﺎن
داد ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع .ﺧﺒﺮﻧﮕﺎر و ﻋﻜﺎس ﻓﺮﺳﺘﺎد .دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ .ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺟﺎي ﻋﻜﺲ ﻣﻦ،
ﻋﻜﺴﻲ را ﻛﻪ از ﺟﻤﺸﻴﺪ دارم ﭼﺎپ ﻛﻨﻨﺪ .ﺑﻌﺪ ﻫﺮﭼﻪ را از او و ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ
ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻢ .از ﭘﻴﺶ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ از آﻧﻬﻤﻪ ﺣﺮف زدن ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ
ﺳﺘﻮن ﺑﺎرﻳﻚ ،ﺟﺎﺋﻲ از روزﻧﺎﻣﻪﺷﺎن ﭼﺎپ ﻣﻲﺷﻮد .ﺑﻪ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ ﺧﺒﺮ ﻧﺪادم.
ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﺮاي ﺑﻌﺪ ،وﻗﺘﻲ اﺟﺮاﻫﺎﺷﺎن ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ .ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻬﺪي ﻛﻪ روز ﺑﻌﺪ،
اواﺧﺮ ﺷﺐ ﭘﻴﺪاش ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﺎﺟﺮا را ﮔﻔﺘﻢ .وﻗﺘﻲ ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﺑﺎ ﻫﻖ ﻫﻖ او
ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ زدم.
209
11
ﺑﻴﻦ ﻫﻠﻨﺪﻳﻬﺎ ﺧﺒﺮﻫﺎﺋﻲ ﻣﺜﻞ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﺟﻤﺸﻴﺪ و ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ
ﻧﺼﻔﻪ روز دوام دارد .ﺑﻌﺪ ﻣﻲﻣﻴﺮد .دوام اﻳﻦ ﻧﻮع ﺧﺒﺮﻫﺎ در ﻫﻤﺎن ﻧﺼﻔﻪ روز ﻫﻢ،
ﺑﻴﻦ ﻛﺴﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ آﻧﺮا از ﻳﻜﻲ از ﻧﺰدﻳﻜﺎﻧﺸﺎن ﺷﻨﻴﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ.
ـ ﺧﺒﺮ دارﻳﻦ دو اﻳﺮاﻧﻲ را ﻛﺸﺘﻦ؟
ـ آره.
ـ ﻣﻲﮔﻦ ﺗﻮ ﻛﺎر ﻗﺎﭼﺎق ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر ﺑﻮدن.
ـ ﺑﻠﻪ .ﺑﻠﻪ .ﻛﺎرﻫﺎي ﺧﻄﺮﻧﺎك.
ـ ﻣﻲﮔﻦ ﻧﺒﻮدن ﺑﻴﭽﺎرهﻫﺎ.
ـ ﻧﻪ ،ﺑﻮدن .ﻣﮕﻪ ﻣﻲﺷﻪ اﻳﻨﻄﻮر ﻣﺎﻓﻴﺎﺋﻲ آدم ﻛﺸﺖ!
ـ ﻳﻜﻲﺷﻮن ﻣﻲﮔﻦ ﺧﻞ وﺿﻊ ﺑﻮده .ﺻﺐ ﺗﺎ ﺷﺐ ﻣﻲﮔﺸﺘﻪ ﺗﻮ ﺧﻴﺎﺑﻮﻧﺎ و ﺑﺎزار
و ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺣﺮف ﻣﻲزده.
ـ ﺑﻠﻪ .ﺑﻠﻪ .ﻣﻲﮔﻦ آدم ﺑﻲآزاري ﺑﻮده.
ﺑﻴﻦ اﻳﺮاﻧﻴﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﻘﺘﻮل ﻳﺎ ﻣﻘﺘﻮﻟﻴﻦ اﮔﺮ ﻛﺲ و ﻛﺎري ،اﺳﻢ و رﺳﻤﻲ داﺷﺘﻪ
ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﻋﻀﻮ ﻳﺎ ﻫﻮادار ﺳﺎزﻣﺎن و ﮔﺮوﻫﻲ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺧﺒﺮ ﺗﺎ ﻳﻜﻲ دو ﻣﺎه ورد
زﺑﺎﻧﻬﺎﺳﺖ ،ﺑﻌﺪ ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻲﺷﻮد ﻳﺎ ﻧﮕﻬﺪاري ﻣﻲﺷﻮد در ﺑﺎﻳﮕﺎﻧﻴﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻧﻮع
ﺧﺒﺮﻫﺎ دارﻧﺪ ﺗﺎ روزي در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺳﻴﺎﺳﻲ از آن اﺳﺘﻔﺎده ﺷﻮد .ﻏﻴﺮ از اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ
ﺑﻌﻀﻲ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ را ﺷﻨﻴﺪهاﻧﺪ ﭼﻨﺪ روزي ﺣﺮﻓﻲ از آن ﻣﻲزﻧﻨﺪ و ﺗﻤﺎم.
210
ﻣﺎﺟﺮاي ﻗﺘﻞ ﺟﻤﺸﻴﺪ و ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ و ﭘﻴﺪا ﺷﺪن ﺟﺴﺪ ﻗﻄﻌﻪ ﻗﻄﻌﻪ
ﺷﺪهﺷﺎن در دو ﮔﻮﻧﻲ ،ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻣﺮز آﻟﻤﺎن و ﻫﻠﻨﺪ ،ﺗﺎ دو ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪاي ورد زﺑﺎن
ﺑﻌﻀﻲ ﻣﺤﺎﻓﻞ ﺳﻴﺎﺳﻲ اﻳﺮاﻧﻲ و آﻧﻬﺎﺋﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﻧﺤﻮي ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺸﺎن رﺳﻴﺪه
ﺑﻮد.
ـ دو ﻧﻔﺮ را ﻛﺸﺘﻦ ﺧﺒﺮ دارﻳﻦ؟
ـ ﻧﻪ واﻟﻠـﻪ .ﻛﺠﺎ ﺧﺒﺮ دارم .ﻣﮕﻪ ﻛﺎر ﻣﻲذاره .ﺻﺒﺢ ﻛﻠﺔ ﺳﺤﺮ ﻣﻲرم ﻛﺎرﺧﻮﻧﻪ.
ﻏﺮوب ﺧﺴﺘﻪ و ﻛﻮﻓﺘﻪ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدم .ﺣﺎﻻ اﻳﻨﺎ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﺗﻮ ﭼﻪ ارﺗﺒﺎﻃﻲ
ﺑﻮدن؟
ـ ﺗﻮ ﻛﺎر ﻗﺎﭼﺎق.
ـ ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﭼﻲ ﻣﻲﮔﻴﻦ ،ﻳﻜﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﻛﺎر ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺑﻮده.
ـ از اﻳﻦ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻫﻤﻪ ﻛﺎري ﺑﺮﻣﻴﺎد.
ـ ﻳﻜﻲﺷﻮن اﻧﮕﺎر ﺟﺎﺳﻮس رژﻳﻢ ﺑﻮده .ﻳﻜﻲ ﺗﻮ روزﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮﻧﺪه.
ـ ﺑﺎﺑﺎ از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ زﻳﺎد ﻣﻲزﻧﻦ .وﻟﺶ ﻛﻦ.
ـ ﻣﻲﮔﻦ ﻃﺮف ﺧﻮدش زﻧﺪاﻧﻲ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺑﻮده!
ـ ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﻴﻮن اﻳﻨﻬﻤﻪ زﻧﺪاﻧﻲ ﺳﻴﺎﺳﻲ ،اوﻧﻢ ﻣﺸﻬﻮر ،ﻣﻴﺮن اوﻧﻮ ﻣﻲﻛﺸﻦ؟
ـ ﻳﻌﻨﻲ از ﺧﻮدش اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎرو درآورده؟
ـ ﭼﻪ ﻣﻲدوﻧﻴﻢ.
ـ ﻣﻲﮔﻦ ﺑﻮده ﺑﺎﺑﺎ .ﭼﺮا ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﻦ!
ـ ﺷﺎﻳﺪم ﺑﻮده .اﻳﻦ ﻣﺎدر ﺟﻨﺪهﻫﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ راﺑﻂ ﺧﻮدﺷﻮنرو ﻫﻢ ﻣﻲزﻧﻦ.
ـ ﺣﺎﻻ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﺷﻮن ﭼﻲ ﺑﻮده؟
ـ ﻳﻜﻴﺸﻮن ﻛﻪ اﺻﻼً ﺗﻮ اﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﻧﺒﻮده .ﺑﺮ و ﺑﭽﻪﻫﺎي اوﺗﺮﺧﺖ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻨﺶ.
ـ ﺑﻴﭽﺎره .ﻫﻤﺎن دﻳﻮوﻧﻪﻫﻪ.
ـ آره.
211
ﺷﺪﻧﺪ ،ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺑﻮده ،ﺑﻲﻣﻌﻄﻠﻲ ﺳﺮ ﻳﻜﻲﺷﺎن را ﺑﮕﻴﺮد و ﺑﭙﺮد ﭘﺎﺋﻴﻦ .ﻃﻨﺎﺑﻬﺎﺋﻲ
ﻛﻪ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد از ﻫﻴﭽﻜﺪاﻣﺸﺎن اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﺪ .ﻫﻤﻴﻨﻬﺎ را ﭘﻠﻴﺲ ﺑﻪ
ﻋﻨﻮان ﻣﺪرﻛﻲ ﺑﺮاي اﺛﺒﺎت ﺗﺮﺳﻬﺎي او و روانﭘﺮﻳﺸﻲاش ﺑﻪ ﺷﻤﺎر آورده ﺑﻮد .ﻣﻦ و
ﻣﻬﺪي دورادور ﻫﻤﺔ اﻳﻦ ﺧﺒﺮﻫﺎ را ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه ﻛﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ
ﻛﺎرﺷﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ دﻧﺒﺎل ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ .اﻟﺒﺘﻪ ﺧﺒﺮ ،ﻫﻤﺎن ﺣﺪودﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ
اﻳﺮاﻧﻴﺎن و ﻫﻠﻨﺪﻳﻬﺎ ﭘﺨﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد ،ﺑﻪ ﮔﻮش آﻧﻬﺎ ﻫﻢ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد .ﻣﻦ آراﻣﺸﻢ را از
دﺳﺖ داده ﺑﻮدم .دو ﻫﻔﺘﺔ اول را ﺗﺎ وﻗﺖ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﺮدم در ﭘﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ﮔﻢ
ﻛﺮدهام ،ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺑﻪ اﻳﺴﺘﮕﺎه راه آﻫﻦ و ﮔﻮﺷﻪاي ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎدم و ﻣﺮدم را
ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲﻛﺮدم .ﻣﺮدﻣﻲ ﻛﻪ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ از ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎده
ﺑﻮدم و ﺗﻤﺎﺷﺎﺷﺎن ﻣﻲﻛﺮدم ﻫﻴﭻ ﺗﻮﺟﻬﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ.
ﻳﻜﺮوز ﻇﻬﺮ وﻗﺘﻲ از ﻛﻨﺎر ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪام رد ﻣﻲﺷﺪم ﺻﺪاي ﻛﻒ
زدن ﻋﺪهاي را ﺷﻨﻴﺪم .رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم .ﻫﻴﭽﻜﺲ آﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮد .روﺑﺮوﻳﻢ
ﻫﻤﺎن ﻣﺠﺴﻤﺔ ﺳﻨﮕﻲ ﺑﻮد .داﻳﺮهاي ﻛﻪ در آن ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪي .دورﺗﺮ از آن ،ﻛﻤﻲ
ﭘﺎﺋﻴﻨﺘﺮ ،ﭼﻨﺪ ﺳﺘﻮن ﺳﻨﮕﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ روي آﻧﻬﺎ ﻧﺎم ﻣﺮدهﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺳﻮزاﻧﺪه ﺷﺪه
ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭘﺎي ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﭼﻨﺪ ﮔﻠﺪان ﺗﺎزه ﺑﻮد .رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮﺗﺮ .ﻧﺎﻣﻬﺎ را
ﺧﻮاﻧﺪم .ﺑﻌﺪ از ﺑﻐﻞ ﭼﻨﺪ ردﻳﻒ ﮔﻞ و ﺑﻮﺗﻪ و ﭼﻨﺪ ﺷﻘﺎﻳﻖ ﻟﺮزان ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎ
ﮔﺬﺷﺘﻢ .ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺳﻪ درﺧﺖ ﺑﻴﺪ ﻣﺠﻨﻮن ﺑﻮد .ﺳﺎﻳﻪﻫﺎﺷﺎن ﺑﺮ ﻋﻠﻔﻬﺎي ﺧﺸﻚ و
ﺣﻮﺿﭽﺔ ﺑﺰرگ زﻳﺮﺷﺎن اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و آب را ﺗﺎرﻳﻚ ﻛﺮده ﺑﻮد .رﻓﺘﻢ ﭘﺎﺋﻴﻨﺘﺮ .ﺑﻪ آب
ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم .ﺟﻤﺸﻴﺪ داﺷﺖ از زﻳﺮ ﻛﺮﻛﺮة ﺗﺎرﻳﻚ ﻣﻮﺟﻬﺎي رﻳﺰي ﻛﻪ روي ﺻﻮرﺗﺶ
ﺗﻜﺎن ﺗﻜﺎن ﻣﻲﺧﻮرد ﺗﻮي آب ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎن ﻳﻚ دﺳﺘﺶ ﻧﺮمﻧﺮم
ﻣﻮﻫﺎي وﺳﻂ ﻛﻠﻪاش را ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ .ﺑﺎز ﻫﻢ رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮﺗﺮ ،ﭘﺎﺋﻴﻨﺘﺮ ،ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻟﺐ آب و
ﺳﻪ ﺑﺎر دﺳﺘﻢ را دراز ﻛﺮدم او را ﺑﮕﻴﺮم .ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﺎر از ﻣﻴﺎن دﺳﺘﻬﺎﻳﻢ ﻟﻐﺰﻳﺪ .ﺑﻪ او
ﻧﻤﻲرﺳﻴﺪم .آب ﺑﺎ ﻣﻮﺟﻬﺎي ﻧﺮم ﻛﻢﻛﻢ ﺑﺎﻻ آﻣﺪ و او ﭘﺎﺋﻴﻦ رﻓﺖ .آﻧﻘﺪر ﭘﺎﺋﻴﻦ رﻓﺖ
ﺗﺎ در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﮔﻢ ﺷﺪ .ﭼﺸﻤﻢ را ﺑﺴﺘﻢ .ﺻﺪاي ﻛﻒ زدن ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ .ﻫﻤﺎن
ﺻﺪاي ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺑﻮد .ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺧﺎﻧﻪ .ﺑﻪ ﻣﻬﺪي زﻧﮓ زدم .ﺟﺮﻳﺎن را ﮔﻔﺘﻢ .ﻧﮕﺮان
ﺣﺎﻟﻢ ﺷﺪ .ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﭘﺎرﻳﺲ داد .ﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮدم.
آﻧﺮوز ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﺑﻮد .ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮش ﺑﻪ ﻫﻮاي دﻳﺪن ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه در آﺧﺮﻳﻦ
ﺗﻤﺮﻳﻨﻬﺎﺷﺎن رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺳﺎﻟﻨﻲ ﻛﻪ ﻳﻜﺒﺎر رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم .ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ اوﻟﻴﻦ روز
اﺟﺮاﻳﺸﺎن ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد .ﻧﺪﻳﺪﻣﺸﺎن .ﺑﻪ ﺟﺎي آﻧﻬﺎ ﻳﻚ ﮔﺮوه دﻳﮕﺮ داﺷﺘﻨﺪ ﻳﻚ ﻣﺘﻦ
212
ﺑﺪون دﻳﺎﻟﻮگ را ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ .ﻳﻜﻲ را اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ وﺳﻂ و داﺷﺘﻨﺪ ﺷﻮﺧﻲ
ﺷﻮﺧﻲ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻫﻢ ﻫﻠﺶ ﻣﻲدادﻧﺪ .ﺑﻌﺪ ﺑﺎزﻳﺸﺎن ﻳﻜﻬﻮ ﺟﺪي ﺷﺪ .از آﻧﻬﺎ و از
ﺧﻮدم وﺣﺸﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ .زدم ﺑﻴﺮون .ﮔﺸﺘﻲ ﺗﻮي ﺷﻬﺮ زدم .ﺻﺪاي ﻓﻠﻮت ﻣﺮدي ﻛﻪ
ﻫﺮ ﺑﻬﺎر و ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺗﻮي اودهﺧﺮاﺧﺖ ﭘﻴﺪاش ﻣﻲﺷﺪ ،ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ رﺳﻴﺪ .داﺷﺖ ﻳﻜﻲ
از ﻛﻨﺴﺮت ﻓﻠﻮﺗﻬﺎي ﺷﺎد ﻣﻮزارت را ﻣﻲزد .ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪم ﺳﻤﺖ آن .رﻓﺘﻢ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ
ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﭘﺎ دراز ﻛﺮدم روي زﻣﻴﻦ و ﺑﻪ ﺻﺪاي ﻓﻠﻮﺗﺶ ﻛﻪ ﺷﺎد ﺑﻮد و ﻣﻲرﻗﺼﻴﺪ
در ﻓﻀﺎ ﮔﻮش دادم .ﻓﻠﻮت زن ﺑﻲ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﺶ و ﻏﺮق در دﻧﻴﺎي
ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﭼﺸﻢ ﺑﺮﻫﻢ ﻧﻬﺎده ﺑﻮد .وﻗﺘﻲ ﺗﻤﺎم ﻛﺮد ،ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم.
ﺗﺎ رﺳﻴﺪم ﺧﺎﻧﻪ ،ﺳﺎرك زﻧﮓ زد .ﭘﻴﺸﺘﺮ ﻫﻢ دوﺑﺎر زده ﺑﻮد .اﻣﺎ ﻣﻦ آﻧﻘﺪر
ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ او درﺳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ .او ﻫﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﭼﻄﻮر
ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ در اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ روﺣﻲ ﻛﻤﻜﻢ ﻛﻨﺪ .ﺗﻮي اﻳﻦ ﻣﺪت ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﻧﺰدﻳﻚ
ﺷﺪه ﺑﻮدﻳﻢ .ﺻﺪاﻳﺶ را ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻨﻴﺪم آرام ﻣﻲﺷﺪم.
ـ ﭼﻄﻮري ﺗﻮ؟
ـ ﺳﺮﮔﺮدون.
ـ دارم ﻣﻴﺎم ﻃﺮﻓﺎي ﺗﻮ .دوﺳﺖ داري ﺟﺎﺋﻲ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮو ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ؟
ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم.
ـ ﻛﻲ؟
ـ ﺧﺒﺮت ﻣﻲﻛﻨﻢ.
ﺑﻌﺪ ﺑﺮاﻳﻢ از ﺧﺎﻃﺮة ﺧﻮﺑﻲ ﻛﻪ از آن روز دﻳﺪارﻣﺎن ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ،ﺣﺮف
زد .از اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻄﻮر دﺳﺘﻢ را آرام ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم .از ﻗﻠﻌﻪ ﮔﻔﺖ و
ﭘﻴﺮﻣﺮد و ﭘﻴﺮزﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي ﺟﻤﻊ ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺗﺎ از ﻛﺴﻲ ﻣﻲﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻫﻮا ﺧﻮب
اﺳﺖ ،ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ .از ﻧﺎﺧﺪاﺋﻲ ﻛﻪ راﻫﻨﻤﺎﻣﺎن ﺑﻮد.
روز ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺗﻠﻔﻨﻲ ﺑﺎ ﻣﻬﺪي ﺣﺮف ﻣﻲزدم ،ﻫﻤﻴﻨﻬﺎ را ﻛﻪ ﺳﺎرك ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ
ﺑﻮد ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ.
ـ ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺎد؟
ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ .ﺧﻮدش ﮔﻔﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻴﺎد.
ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻏﻤﮕﻴﻨﻲ ﮔﻔﺖ :ﺗﺒﺮﻳﻚ.
ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ اﮔﺮ در روزﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﻮد ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮم ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ و ﻋﺎﻟﻢ را ﺑﻪ ﻫﻢ زد.
ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻦ ﮔﻔﺘﻢ :آره .ﺗﺒﺮﻳﻚ.
ﻋﻘﺐ ﻧﻨﺪازي ﻫﺎ ﺳﻠﻴﻢ!
213
ﻟﺤﻦ ﺻﺪاﻳﻢ اﻧﮕﺎر او را ﺗﺮﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮد:
ـ ﻧﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﻤﻲﻧﺪازم .وﻟﻲ دﻟﻢ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻣﻬﺪي .ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ ﭼﻲ ﻣﻲﮔﻢ؟
ـ آره .وﻟﻲ ﺧﻮدت ﻣﻲدوﻧﻲ ﭼﻘﺪ ﺗﻮ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ دﻳﻮث ﺧﻮاﺑﻴﺪه .ﻧﺬار زﻣﻴﻨﺖ
ﺑﺰﻧﻦ .ﺧﻮدت ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﻴﻨﻮ ﻣﻲﮔﻔﺘﻲ .ﺣﺮﻓﺎي ﺧﻮدت ﻳﺎدت ﻧﺮه .ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻧﺬار
ﻣﺮدهﻫﺎ ﺳﺮاﻏﺖ ﺑﻴﺎن و ﺑﺎز ﺑﺮات ﻛﻒ ﺑﺰﻧﻦ.
ـ ﻣﺎﺟﺮاي ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻫﻨﻮز ﻋﺬاﺑﻢ ﻣﻲده ﻣﻬﺪي.
ـ ﺗﺎ اوﻧﺠﺎﺋﻲ ﻛﻪ زورﻣﻮن ﺑﺮﺳﻪ ﭘﺮوﻧﺪة اوﻧﻮ دﻧﺒﺎل ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ .ﻫﻨﻮز وﻗﺖ دارﻳﻢ.
ازﺷﻮن ﻣﻲﺧﻮاﻳﻢ ﻣﺎﺟﺮاي ﻧﻮاراﻳﻲ رو ﻛﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﺔ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ،روﺷﻦ
ﻛﻨﻦ .اﻣﺎ ﺧﻮدت ﻣﻲدوﻧﻲ .ﻧﻤﻲﺷﻪ روي ﻫﻴﭽﻲ ﺣﺴﺎب ﻛﺮد .دوﻟﺘﻬﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻛﻨﺎر
ﻣﻴﺎن دﺳﺖ آﺧﺮ .ﻏﻴﺮ از اﻳﻨﻪ؟ ﺧﻮدت ﻛﻪ اﻳﻨﻮ ﻣﻲدوﻧﻲ.
ـ وﺿﻊ ﺧﻮدت و ﻣﻴﺘﺮا ﭼﻄﻮره؟
ـ ﻧﮕﺮان ﻣﻦ و دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻮم ﻧﺒﺎش .اوﺿﺎع ﻣﻦ و اون ﺣﺎﻻ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه.
ﻫﺮدوﻣﻮن دﻳﮕﻪ از ﻣﺸﺖ ﺑﺎزي ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻳﻢ .ﺣﺎﻻ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲرﺳﻴﻢ
ﻣﺜﻞ آدﻣﺎي از ﻧﻔﺲ اﻓﺘﺎده ﮔﺎﻫﻲ ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﻣﻲﺷﻴﻨﻴﻢ وﺧﺎﻃﺮات ﺑﭽﮕﻲﻣﻮن را
ﻣﺮور ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ .ﺑﺬار ﺑﺒﻴﻨﻤﺖ .ﻛﻠﻲ ﺑﺮات ﺣﺮف دارم.
ﮔﻮﺷﻲ را ﻛﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﻓﻜﺮ.
ﺑﺎز ﺑﺎزي را در ﻳﻜﺠﺎ ﺑﺎﺧﺘﻴﻢ .ﻫﻢ ﻣﻦ ،ﻫﻢ ﻣﻬﺪي ﻛﻪ ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﺮد ﺗﻮي اﻳﻦ
ﻣﺎﺟﺮا ﺑﺎ ﺷﮕﺮدﻫﺎش ،ﺟﺎﻧﻲ داﻟﺮ را ﺗﻮي ﺟﻴﺐ ﭼﭙﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ .ﺑﻌﺪ از آن ﭼﻪ
ﻛﺎر ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﻜﻨﻴﻢ .ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻜﻨﻢ .ﻳﺎد وﻗﺘﻬﺎﺋﻲ اﻓﺘﺎدم ﻛﻪ از
ﺑﺎزﺟﻮﺋﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺳﻠﻮل .ﻟﻪ و ﺷﻼق ﺧﻮرده .ﺑﺎ اﺣﺴﺎس ﻋﻤﻴﻖ ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ.
آﻧﻤﻮﻗﻊ ﮔﺎﻣﺐ ﮔﺎﻣﺐ ﺻﺪاﺋﻲ ﺧﻔﻪ ﺑﺮ دﻳﻮار ﺟﺎﻧﻲ ﺗﺎزه ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲﺑﺨﺸﻴﺪ .از ﺳﻠﻮل
ﺑﻐﻞ ﻳﻜﻲ ﺑﺎ ﻛﻮﺑﻴﺪن ﻣﺸﺖ ﺑﺮ دﻳﻮار ،ﻃﻮري ﻛﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﻮد ،ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺮس
ﻣﻲزد :ﻣﻮ ..ا ..ﻇﺐ ..ﺧﻮ ..د..ت ..ﺑﺎش...زﻣﻴﻦ ..ﻧﺨﻮري ..آﻓﺘﺎ..ب ..ﻫﺴﺖ ..و
روﺷﻨﺎﺋﻲ.
آﻧﻮﻗﺖ ﺻﺪاي ﻣﻬﺪي ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪ:
ـ ﻧﺬار ﻣﺮدهﻫﺎ ﺑﺮات ﻛﻒ ﺑﺰﻧﻦ.
214
12
وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻮزة ﻣﺤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺶ رﺳﻴﺪم ﻣﻬﺪي و ﻣﻴﺘﺮا و ﻻﻟﻪ را دم در دﻳﺪم .ﺗﺎزه
رﺳﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ .ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ ﺑﻮد ﻣﻴﺘﺮا را ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم .ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ
ﻣﻲدﻳﺪﻣﺸﺎن .اﮔﺮ ﻏﻢ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻧﺒﻮد ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮش ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ .رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮ .ﺳﺎﻟﻦ
ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد .ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎي اﻳﺮاﻧﻲ و اﻓﻐﺎﻧﻲ و ﺗﺎﺟﻴﻜﻲ ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎﺷﺎن و ﺗﻌﺪادي ﻫﻠﻨﺪي،
ﺑﺮﺑﺮ ﮔﻮﺷﻪاي اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ اﺧﺘﻼط ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ .در ﺑﺮوﺷﻮري ﻛﻪ
از روي ﻳﻜﻲ از ﻣﻴﺰﻫﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻴﻢ ،ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺨﺸﻬﺎﺋﻲ از داﺳﺘﺎن ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻫﻤﺰﻣﺎن
ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪي ﻫﻢ اﺟﺮا ﻣﻲﺷﻮد .ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻄﻮر ﺑﻪ ﻓﻜﺮﺷﺎن رﺳﻴﺪه ﺑﻮد .ﻛﺎر ﺧﻮﺑﻲ
ﺑﻮد .ﻫﻠﻨﺪﻳﻬﺎ را ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﻛﺎرﺷﺎن را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ .ﻣﻬﺪي ﺑﻪ ﺳﻠﻴﻘﺔ ﻣﻴﺘﺮا
دو دﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﺑﺰرگ ﺑﺮاي ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه و ﭼﻨﺪ ﺷﺎﺧﺔ ﮔﻞ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺧﺮﻳﺪه
ﺑﻮدﻛﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻻﻟﻪ از ﻃﺮف ﻫﻤﺔ ﻣﺎ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺪﻫﺪ .ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ روز ﻛﻪ ﻳﻜﺮﻳﺰ ﺑﺎران
ﻣﻲﺑﺎرﻳﺪ آن روز ﻫﻮا آﻓﺘﺎﺑﻲ ﺑﻮد .ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻛﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﺻﺪاي ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺗﻮي
ﮔﻮﺷﻢ ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ:
ـ دوﺳﺖ دارم ﺑﺒﻴﻨﻤﺸﻮن .اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﻤﻲ ﻛﺎر دارم.
در ﺳﺎﻟﻦ ﻛﻪ ﺑﺎز ﺷﺪ ،رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮ .ﺳﺎﻟﻦ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺟﺎي ﻧﺴﺒﺘﺎً ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﻮد .ﭼﻬﺎر
ﻣﺠﺴﻤﺔ ﺳﻨﮕﻲ از اﻟﻬﻪﻫﺎي ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻪ دﻳﻮار در دو ﻃﺮﻓﺶ ﺑﻮد .از ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ
ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺷﺎدي ﭘﺨﺶ ﻣﻲﺷﺪﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻣﺎ و رﻓﺘﻦ ﻣﺴﺌﻮل ﺑﺨﺶ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎي
ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﺷﻬﺮداري ﺑﻪ روي ﺻﺤﻨﻪ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ .ﻣﺴﺌﻮل ﺑﺨﺶ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎي ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ
ﻛﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ را از ﻧﻈﺮ ﻣﺎﻟﻲ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ،ﺑﺮاي ده دﻗﻴﻘﻪاي ﺣﺮف زد و از
زﺣﻤﺎت ﺷﺎﻫﺮخ ﺗﺸﻜﺮ ﻛﺮد .وﻗﺘﻲ ﭘﺎﺋﻴﻦ آﻣﺪ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﭘﺮده ﺑﺎﻻ رﻓﺖ.
ﻳﻚ ﺳﻤﺖ ﺻﺤﻨﻪ ،دﺳﺖ راﺳﺖ ،ﻧﻤﺎي ﺟﻠﻮي ﻳﻚ ﻛﻠﺒﻪ ﭘﻴﺪا ﺑﻮد .ﭘﻮﺷﻴﺪه از
215
ﺑﺮﮔﻬﺎي درﺧﺖ ،ﺑﺎ ﻳﻚ درﻳﭽﻪ وﺳﻂ آن .و ﺳﻤﺖ دﻳﮕﺮ ،ﻛﻤﻲ ﻋﻘﺒﺘﺮ از ﻛﻠﺒﻪ ،ﺗﻮي
ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻳﻚ ﻛﻮت ﺟﻌﺒﺔ ﺳﻴﺎه و ﺳﻔﻴﺪ ﺳﻨﮓﻧﻤﺎ ،ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻛﻠﻪ ﻗﻨﺪ ﺑﺰرگ ،رﻳﺨﺘﻪ
ﺑﻮد روي ﻫﻢ ﺑﺎ ﺣﻔﺮهاي در وﺳﻂ .ﺣﺘﻤﺎً روﺑﺎﻫﻪ آﻧﺠﺎ ﺧﻮدش را ﻗﺎﻳﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ
ﻣﻮﻗﻊ از ﺗﻮي آن ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﮔﺮدن ﺧﺮوس زري را ﺑﮕﻴﺮد .داﺷﺘﻢ ﺑﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﻧﮕﺎه
ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﺷﻴﺪه ﺑﺎ دو ﺑﺎل ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ و ﻟﺒﺎﺳﻲ رﻧﮓ ﺑﻪ رﻧﮓ ﻛﻪ ﺧﻮدش ﻃﺮﺣﺶ را
رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﻲﻟﺒﻜﻲ ﻛﻨﺎر ﻟﺒﺶ ،ﭘﺮﻳﺪ وﺳﻂ ﺻﺤﻨﻪ .ﺑﺎﻟﻬﺎ و ﭘﺮﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪي ﻛﻪ در
ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﻓﺮو ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ او ﺳﻴﻤﺎي ﻳﻚ ﭘﺮي اﻓﺴﺎﻧﻪاي ﻣﻲداد .ﻫﻤﻪ را ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺎﺗﺶ و
ﺻﺪاﺋﻲ ﻛﻪ از ﻧﻲﻟﺒﻜﺶ درآورد ﺧﻨﺪاﻧﺪ .ﺑﻌﺪ رﻓﺖ ﮔﻮﺷﻪاي ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﻲ ﮔﻔﺖ:
"ﻳﻜﻲ ﺑﻮد ﻳﻜﻲ ﻧﺒﻮد .ﻏﻴﺮ از ﺧﺪا ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﺒﻮد .ﻳﻪ ﮔﺮﺑﻪ ﺑﻮد و ﻳﻪ ﻃﺮﻗﻪ و ﻳﻪ
ﺧﺮوس ﺧﻮﺷﮕﻞ و ﭼﺎق و ﭼﻠﻪ ﻛﻪ ﺗﻪ ﺟﻨﮕﻞ ،ﺗﻮي ﻛﻠﺒﻪاي ﭼﻮﺑﻲ ﺳﻪ ﺗﺎﺋﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ
زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ".وﻗﺘﻲ او ﺣﺮف ﻣﻲزد ﮔﺮﺑﻪ و ﻃﺮﻗﻪ و ﺧﺮوس ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ آرام
آرام ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻫﻢ از ﮔﻮﺷﻪﻫﺎﻳﻲ روي ﺻﺤﻨﻪ آﻣﺪﻧﺪ .ﺷﻴﺪه وﺳﻂ ﺣﺮﻓﺶ ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ
ﺧﺎﻣﻮش ﻣﻲﺷﺪ و آرام ﻧﻲﻟﺒﻚ ﻣﻲ زد و ﻫﻤﺎن ﻫﻨﮕﺎم ﻛﺴﻲ از ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ
ﻫﻤﺎﻧﻬﺎﺋﻲ را ﻛﻪ ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪي ﻣﻲﮔﻔﺖ .ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و ﻣﺮدم
ﻛﻒ زدﻧﺪ و ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﮔﻞ ﺑﺮدﻧﺪ ،رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ و ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ دوﺗﺎﺋﻲﺷﺎن را در ﺑﻐﻞ
ﮔﺮﻓﺘﻢ .اﺷﻜﻢ درآﻣﺪه ﺑﻮد .ﺑﺮاي ﺷﻮﻗﺸﺎن ،ﺑﺮاي ﻗﻨﺎﻋﺘﺸﺎن ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ اﻧﺪك ﻛﻪ در
اﺧﺘﻴﺎرﺷﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ،ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻨﻮز زﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و روﺑﺎﻫﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد
ﻣﻮﻓﻖ ﺷﻮد .اﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺮون از ﺻﺤﻨﻪ روﺑﺎﻫﺎن ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻳﻜﻲ را رﺑﻮده
ﺑﻮدﻧﺪ .ﺷﻴﺪه ﻫﻨﻮز ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺎس روي ﺻﺤﻨﻪ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد .وﻗﺘﻲ او را در ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ
ﺑﻮدم ﺳﺮ و ﮔﺮدﻧﺶ ﺧﻴﺲ از ﻋﺮق ﺑﻮد.
ـ از ﻣﻬﺪي ﺷﻨﻴﺪم اﻣﺮوز ﺑﺎ ﻳﻜﻲ ﻗﺮار داري ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮي .راﺳﺘﻪ؟
ـ آره .اﮔﻪ اﺟﺎزه ﻣﻲدي؟
ـ ﺑﺎ ژان ﻣﻮرو؟
ـ آره ،ﺑﺎ ژان ﻣﻮرو .ﺑﺎ ﺧﻮد ژان ﻣﻮرو.
ـ ﻫﻨﻮز ﻧﻤﻲدوﻧﻲ ﻛﺠﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻪ؟
ـ ﻧﻪ.
ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﻜﺎران ﻫﻠﻨﺪيﺷﺎن ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ داﺷﺖ ﺑﺮاي ﺟﻤﻊ ﻛﺮدن دﻛﻮر
ﻛﻤﻜﺸﺎن ﻣﻲﻛﺮد ،ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن اﺳﻢ ژان ﻣﻮرو ،وﻗﺘﻲ از ﻛﻨﺎرﻣﺎن ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ ﺑﻪ
ﺷﻮﺧﻲ از ﺷﻴﺪه ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ) "Who is Jeane Moreau?" :ژان
ﻣﻮرو دﻳﮕﻪ ﻛﻴﻪ؟(
216
ﺷﻴﺪه در ﺟﻮاﺑﺶ ﮔﻔﺖNobody knows Jeane Moreau. :
)ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻫﻨﻮز ژان ﻣﻮرو را ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻪ(.
و ﺑﺎ دﺳﺖ ﻣﻦ را ﻫﻞ داد ﺑﻪ ﺑﻴﺮون :ﭘﺲ ﺑﺮو! ﺑﺮو زودﺗﺮ .ﻧﻤﻲﺧﻮاد ﻣﻌﻄﻠﺶ
ﻛﻨﻲ.
ﺑﻮﺳﻴﺪﻣﺸﺎن و رﻓﺘﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ .ﺑﺎ ﻣﻬﺪي و ﻣﻴﺘﺮا ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮدم .ﻻﻟﻪ را ﻛﻪ
ﻳﻚ ﺷﺎﺧﻪ ﮔﻞ رز ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﺑﻮﺳﻴﺪم و از ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻌﻴﺘﻲ ﺷﻠﻮغ و ﭘﺮ و ﺳﺮ
و ﺻﺪا ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻨﻲ ﻛﻪ روي ﻣﻴﺰﻫﺎش ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻲ و ﺧﻮراﻛﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻪ
ﺑﻮدﻧﺪ ،ﮔﺬﺷﺘﻢ و از در ﺑﺰرگ زدم ﺑﻴﺮون.
آﻓﺘﺎب ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ روﺷﻦ و ﮔﺮﻣﺎﺑﺨﺶ از روﺑﺮو ﻣﻲﺗﺎﺑﻴﺪ .رﺳﻴﺪم ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن
اوده ﺧﺮاﺧﺖ .ﻳﻚ ﻗﺎﻳﻖ ﻣﻮﺗﻮري ﺳﻔﻴﺪ رﻧﮓ ،ﭘﺮ از ده ﺑﻴﺴﺖ دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮ ﺟﻮان
ﻛﻪ دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻲ آواز ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺗﻮي آب ﻛﺎﻧﺎل ﺟﻠﻮ ﻣﻲرﻓﺖ .ﻣﺮﻏﺎﺑﻴﻬﺎي
ﺗﻮي آب ﻛﻨﺎر ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ .آواز دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻲ دﺧﺘﺮان و ﭘﺴﺮان در ﮔﻮﺷﻢ ﻃﻨﻴﻦ
ﺧﻮﺷﻲ داﺷﺖ .ﻫﻤﺨﻮاﻧﻲ ﺷﻔﺎف دﻟﻬﺎﺋﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻗﺪر آن ﻟﺤﻈﻪ را
ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ .اﻳﺴﺘﺎدم ،ﮔﻮش ﺳﭙﺮده ﺑﻪ ﺻﺪا ،رو ﺑﻪ آﻓﺘﺎب ﻛﻪ از ﻓﺎﺻﻠﺔ ﺑﻴﻦ
دﻳﻮارﻫﺎ ﻣﻲﺗﺎﺑﻴﺪ روي ﺻﻮرﺗﻢ و ﺗﻜﻴﻪ دادم ﺑﻪ ﻧﺮدة آﻫﻨﻲ ﻛﺎﻧﺎل آب .ﺧﻴﺎﺑﺎن
ﺧﻠﻮت ﺑﻮد .ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺷﻬﺮ ﺧﻠﻮت ﻣﻲﺷﺪ .ﺧﻴﻠﻴﻬﺎ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ ﻣﺴﺎﻓﺮت .آواز دﺳﺘﻪ
ﺟﻤﻌﻲ دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮﻫﺎ ﻣﺒﻬﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ،اﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﻫﻮم ﻫﻮم از راه دورﺷﺎن
ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﻣﻲﺧﻮرد ﻃﻨﻴﻦ ﻫﻤﺨﻮاﻧﻲ ﺷﻔﺎف دﻟﻬﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ
ﻣﻲﺷﻨﻴﺪم .ﺻﺪا ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ رﺳﻴﺪ ،ﺑﻌﺪ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ .ﻳﻜﺒﺎره از ﻓﺎﺻﻠﻪاي
ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﺧﻮدم اﺳﺪي را دﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﻲ ﭘﺎﻟﺘﻮ و ﺑﻲ ﺷﺎﭘﻮ ﺑﺎ ﭘﻴﺮاﻫﻨﻲ آﺳﺘﻴﻦ ﻛﻮﺗﺎه،
ﺳﻼﻧﻪ ﺳﻼﻧﻪ از دور ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﻣﻲآﻳﺪ .ﺧﻮدش ﺑﻮد .ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪه
ﺑﻮد او را زود ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ .وﻗﺘﻲ ﻛﻤﻲ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺷﺪ ﺑﺎ دﻳﺪن ﻣﻦ ﻳﻜﺒﺎره اﻳﺴﺘﺎد.
و زاﻧﻮﻫﺎﻳﺶ ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﻟﺮزﻳﺪن .ﻫﻴﭻ ﺗﻜﺎﻧﻲ ﻧﺨﻮردم .ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺎن ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎي
ﻟﺮزاﻧﺶ ،ﺻﻮرت ﭘﻒ ﻛﺮدهاش ،و ﻛﻴﺴﻪﻫﺎي زﻳﺮ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ ،راه را ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﺎز
ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺑﮕﺬرد .اﺳﺪي اول ﺳﺮش را ﭘﺎﺋﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ ،ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد ،ﻧﮕﺎﻫﻲ
ﻛﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ ،ﭼﺎﻧﻪاش را ﺧﺎراﻧﺪ و ﺑﺎ ﻫﻤﺎن زاﻧﻮﻫﺎي ﻟﺮزان ﺳﻼﻧﻪ ﺳﻼﻧﻪ از ﺟﻠﻮم
ﮔﺬﺷﺖ .وﻗﺘﻲ ده ﻣﺘﺮي دور ﺷﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎز ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد .ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺳﺮ
ﺟﺎﻳﻢ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و او را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗﺪي ﺧﻤﻴﺪه و ﺗﺮﺳﻲ ﻛﻪ روي او
اﻓﺘﺎده ﺑﻮد،ﻛﺞ ﺷﺪه ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﻤﺖ ،از دور ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﻨﺪ .ﻛﻲ و ﻛﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ
ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﺞ و ﺗﺮﺳﺨﻮرده را دﻳﺪه ﺑﻮدم؟ آﻟﺒﻮﻣﻲ از ﻋﻜﺴﻬﺎﻳﻲ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﻛﻪ
217
ﺷﺒﺎﻫﺘﻬﺎﺋﻲ ﺑﺎ او داﺷﺘﻨﺪ ،ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﻢ ورق ﺧﻮرد .ﺑﺮگ ﺑﻪ ﺑﺮگ .و ﺑﺎز روي
ﺗﺼﻮﻳﺮ او اﻳﺴﺘﺎد .ﺧﻮدش ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد دﻳﮕﺮ ﻛﺎري ﺑﻪ ﻛﺎرش ﻧﺪارم .از در
ﺑﺎز ﻛﺎﻓﻪاي ،ﻫﻤﺎن ﺑﻐﻠﺶ ،ﻟﻐﺰﻳﺪ ﺗﻮ .اﻧﮕﺎر دﻋﻮﺗﻢ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﺮوم ﺗﻮ و روﺑﺮوﻳﺶ
ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ.
ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻜﺎﻧﻲ ﺧﻮردم .ﭘﺎﻳﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻳﺶ ﺑﺮوم ،اﻣﺎ
اﻳﺴﺘﺎدم .در ﻣﻦ ﻫﻴﭻ اﻧﮕﻴﺰهاي ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ و ﻧﺸﺴﺘﻦ روﺑﺮوي او ﻧﺒﻮد.
ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد اﺳﺪي .ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد .ﮔﻴﺮم ﻛﻪ
ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﻛﺎﻓﻪ و ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻢ روﺑﺮوﻳﺶ و ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم .ﭼﻪ ﻣﻲدﻳﺪم؟
ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ؟ داﻳﺮة ﺑﺴﺘﺔ ﻓﻼﻛﺖ .ﻋﻤﺮي ﺑﻮد ﻛﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ آن ،ﺑﻪ او و
ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم .ﻋﻤﺮي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻘﻂ او و ﻣﻔﻠﻮﻛﺎﻧﻲ ﭼﻮن او روﺑﺮوﻳﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ
ﺑﻮدﻧﺪ ﻳﺎ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺗﻌﻘﻴﺒﻢ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ .ﻋﻤﺮي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮا در ﻣﺤﺎﺻﺮه داﺷﺘﻨﺪ.
ﻧﺸﺴﺘﻦ روﺑﺮوي او ﺑﻴﻔﺎﻳﺪه ﺑﻮد .از ﻫﻤﺎن اول ﻫﻢ ﺑﻴﻔﺎﻳﺪه ﺑﻮد .دﻳﺪن او دﻳﺪن
ﻓﻼﻛﺖ ﺑﻮد .ﻓﻼﻛﺖ ﺟﺎري در ﺧﺎﻛﻲ ﻛﻪ از ﻫﻤﺎن آﻏﺎز ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧﺖ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﺗﻮ را
ﻣﻲﻧﺸﺎﻧﺪ ﺑﺮاﺑﺮ آن ﺗﺎ ﺧﻮب ﺑﺒﻴﻨﻲ ﻛﺠﺎﺋﻲ .ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺑﻪ دﻳﺪن ﺳﺎرك.
ﭘﺮﻳﺪم روي دوﭼﺮﺧﻪام ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎ ﺑﺎ زﻧﺠﻴﺮ ﺑﻪ ﻧﺮدة ﻛﺎﻧﺎل وﺻﻠﺶ
ﻛﺮده ﺑﻮدم و ﺗﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪام راﻧﺪم .ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ زﻧﺎن ﺑﺎ دو از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ.
آﻓﺘﺎب ﻫﻨﻮز ﻣﻲﺗﺎﺑﻴﺪ ﺑﺮ دﻳﻮار اﺗﺎﻗﻢ .ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﻪاي روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﻧﻔﺲ ﺗﺎزه
ﻛﻨﻢ .ﺗﺎﺑﻠﻮي درﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدم روﺑﺮوﻳﻢ ﺑﻪ دﻳﻮار ﺗﻜﻴﻪ داده ﺷﺪه ﺑﻮد .از آن
روزﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﻗﺘﻞ ﺟﻤﺸﻴﺪ را ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮدم ﻧﻪ ﺑﻪ آن ﻧﮕﺎه ﻛﺮده ﺑﻮدم و ﻧﻪ از ﺟﺎش
ﺗﻜﺎﻧﺶ داده ﺑﻮدم.
اﻛﻨﻮن درﺧﺖ ﻣﻦ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد .روﺑﺮوي ﻣﻦ .آﻓﺘﺎب ﻣﻲﺗﺎﺑﻴﺪ ﺑﺮ ﺷﺎخ و ﺑﺮﮔﻬﺎش ،ﺑﺮ
ﺳﺎق ﺗﻨﻮﻣﻨﺪش ،ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎش ﻛﻪ ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ روﺷﻨﺎﺋﻲ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﭘﻨﺠﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻪ
ﺑﻮد .ﻣﻲدﻳﺪم ﺑﻪ روﺷﻨﻲ ﻛﻪ درﺧﺖ ﻣﻦ ﻛﺞ و ﻛﻮل اﺳﺖ .ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻛﺞ و ﻛﻮﻟﻲ ﺑﻮد
ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺮخ وﻗﺘﻲ از ﻛﺎرش ﺣﺮف ﻣﻲزد ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﺞ و ﻛﻮل اﺳﺖ .ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ اﮔﺮ آﻧﺮا
ﻛﻨﺎر ﺿﻌﻴﻔﺘﺮﻳﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎي ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻫﻢ ﺑﮕﺬارم ﻫﻴﭻ ﺟﻠﻮهاي ﻧﺪارد .و ﺑﺎز ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﺞ و
ﻛﻮل ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ .اﻣﺎ ﻣﻦ آﻧﺮا دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ .ﻣﺜﻞ اﺳﺘﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ در دﺳﺘﻬﺎي ﻣﺎدرم
ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدم .و ﺑﺮاي ﻣﻦ زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﺎﺷﻴﻬﺎي ﺟﻬﺎن ﺑﻮد .اﻳﻦ درﺧﺖ واﻗﻌﻴﺖ
وﺟﻮد ﻛﺞ و ﻛﻮل ﻣﻦ ﺑﻮد .واﻗﻌﻴﺖ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﺔ ﻛﻮﺗﺎه ﺷﺎدي ﻣﻦ در دﻧﻴﺎﺋﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ
ﺗﺎ ﺑﻪﻳﺎد داﺷﺘﻢ ﺑﺮ ﻣﺪاري از اﻧﺪوه ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ .واﻗﻌﻴﺖ وﺟﻮد ﻣﻨﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻋﻤﺮ در
ﺧﻮاب و ﺑﻴﺪاري ﻛﺎﺑﻮس ﻣﻲدﻳﺪ .و ﺷﺎدﻳﻬﺎش ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻮد و ﻣﻮﻗﺘﻲ .ﭘﺲ ﺑﮕﺬار ﻛﻪ
218
ﺑﺪرﺧﺸﺪ در آﻓﺘﺎب .ﺑﺎﻳﺪ ﻓﻘﻂ آﻧﺮا ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻢ .ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﺬارﻣﺶ ﺑﺎﻻ ،ﺑﺮ دﻳﻮار.
ﺑﻨﺸﺎﻧﻤﺶ ﺑﺮ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻛﻪ آﻓﺘﺎب ﺗﺎﺑﻴﺪه اﺳﺖ .ﺑﮕﺬار ﺑﻨﺸﺎﻧﻤﺶ ﺑﺎﻻ و در ﻓﺮاز
ﺑﺒﻴﻨﻤﺶ ،و ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﺔ ﺗﺠﺴﻢ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ از ﺷﺎدﻳﻬﺎي ﻛﻮﭼﻚ ﻣﻦ ،ﻣﻬﺪي ،ﺷﻴﺪه،
ﺷﺎﻫﺮخ و ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ آﻧﺮوز در ﻛﺎﻓﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻋﻜﺲ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ اﻧﺪوه در
وﺟﻮدش ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ .ﺑﺮاي ﮔﻮﻧﻪﻫﺎي ﺷﺎد او ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻟﺤﻈﺔ ﻛﻮﺗﺎه از ﺧﻨﺪﻳﺪن
ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد.
و رﻓﺘﻢ ﻗﺎﺑﻲ را ﻛﻪ روي دﻳﻮار داﺷﺘﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺟﺎي آن ﺗﺎﺑﻠﻮي ﺧﻮدم را
ﮔﺬاﺷﺘﻢ.
وﻗﺘﻲ از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم .ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻛﺒﻮﺗﺮي را دﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﺎﭘﺮﻫﺎﺋﻲ
ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻪ درﺧﺸﺎﻧﻲ ﭘﺮﻫﺎي ﭘﺎﭘﺮي ،روي ﻧﺮدة ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ و ﻫﻲ
ﮔﺮدن ﻣﻲﻛﺸﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮهام ،اﺗﺎﻗﻢ و ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﻴﺮت اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و
ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﺶ ﻣﻲﻛﺮدم .دوﻳﺪم ﻃﺮف ﺑﺎﻟﻜﻦ .ﻛﺒﻮﺗﺮ ﺗﻖ دﻳﻨﮓ ،ﺗﻖ دﻳﻨﮓ ،ﺗﻖ دﻳﻨﮓ
از روي ﻧﺮده ﺧﻮدش را ﻛﺸﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻣﺎرك .ﭼﻘﺪر ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﭘﺮي ﺑﻮد .ﻫﻤﺎن
ﭘﺮﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ ،ﻫﻤﺎن ﭼﺸﻤﻬﺎ و ﻫﻤﺎن ﻫﺮاس اوﻟﻴﻦ در دﻳﺪار ﺑﺎ ﻏﺮﻳﺒﻪاي ﻛﻪ ﻣﻦ
ﺑﻮدم .دﻧﺒﺎﻟﺶ رﻓﺘﻢ و ﺳﺮك ﻛﺸﻴﺪم ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻣﺎرك .روي زﻣﻴﻦ ﻣﻘﺪاري داﻧﻪ
دﻳﺪم و ﻳﻚ ﻇﺮف آب .ﻛﺴﻲ ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد.
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ اﺗﺎق .در ﺑﺎﻟﻜﻦ را از ﺗﻮ ﺑﺴﺘﻢ .و ﺑﺮاي آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮدم ﺑﺎز
ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮﻳﻢ و ﻛﺎﻛﻞ ﻃﻮﻃﻴﻬﺎم ﻛﻪ در آﻓﺘﺎب ﻣﻲدرﺧﺸﻴﺪ و از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون زدم.
ﺳﺎرك در آﺧﺮﻳﻦ ﺗﻠﻔﻨﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد دوﺳﺖ دارد ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را در ﻛﺎﻓﺔ
ﭘﺸﺖ ﻫﻤﺎن ﻗﻠﻌﻪ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ .ﺑﺎﻳﺪ زودﺗﺮ ﻣﻲرﻓﺘﻢ .ﺑﺎﻳﺪ راه ﺑﺎرﻳﻜﺔ ﺑﻐﻞ ﻛﺎﻧﺎل آب را
ﻃﻲ ﻣﻲﻛﺮدم ،از ﻛﻨﺎر ﻫﻤﺎن دو درﺧﺘﻲ ﻛﻪ در ﭘﺎﺋﻴﻨﺘﺮﻳﻦ ﻧﻘﻄﺔ ﺳﺮاﺷﻴﺒﻲ ﻗﺪ
ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻢ ،ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ ،در ﭘﻨﺎه ﺻﺪاي ﻓﺎﺧﺘﻪﻫﺎ و ﺗﻮﻛﺎﻫﺎ ،ﺗﺎ
ﻣﻲرﺳﻴﺪم ﺑﻪ ﻗﻠﻌﻪ .ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻢ ﺟﺎﺋﻲ در آﻓﺘﺎب ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻣﻲرﺳﺪ ،ﺑﺎز ﺑﺒﻴﻨﻤﺶ ﻛﻪ
ﺑﺮ ﭘﻠﻪ ﭘﻴﺪاش ﻣﻲﺷﻮد .و ﺧﺮاﻣﺎن ﺧﺮاﻣﺎن ﻣﻲرود ﻛﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﺟﺎﺋﻲ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ
درﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺠﺬوﺑﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد .ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ روﺑﺮوﻳﺶ و در ﮔﺮﻣﺎي آﻓﺘﺎب
ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ درﺧﺖ را ﺑﺒﻴﻨﻢ .ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻢ ﺑﻪ او و ﺑﻪ درﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﺎ
ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﭘﻴﭽﺎن در ﺧﻮد ﺑﺎﻻ ﻣﻲرود و ﻧﺘﺮﺳﻢ .ﻧﻪ از ﻛﺎﺑﻮﺳﻬﺎي ﺷﺒﺎﻧﻪ و ﻧﻪ از آن
داﻳﺮة ﺳﻨﮕﻲ و ﺑﺴﺘﻪاي ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ راه ﮔﺮﻳﺰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد.
اوﺗﺮﺧﺖ ،ﺟﻮﻻي 2006
219
از اﻳﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه:
ادﺑﻴﺎت ﻛﻮدﻛﺎن
-ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﻴﺎﺋﻴﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻛﺘﺎب ﺑﺨﻮاﻧﻴﻢ ).(1349
-ﻣﻦ ﻣﻲداﻧﻢ ﺑﭽﻪﻫﺎ دوﺳﺖ دارﻧﺪ ﺑﻬﺎر ﺑﻴﺎﻳﺪ ).(1352
-ﭼﮕﻮﻧﻪ آﮔﺎﻫﻲ ﺧﻮد را زﻳﺎد ﻛﻨﻴﻢ ).(1358
-اﮔﺮ آدﻣﻬﺎ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را دوﺳﺖ ﺑﺪارﻧﺪ ).(1358
-ﻣﻦ ﺻﻠﺢ را دوﺳﺖ دارم ).(1361
-ﻛﻮﭼﺔ ﺑﻴﻘﻮاره و ﭼﻬﺎر ﭘﻴﺮزن ).(1368
ﻣﺠﻤﻮﻋﺔ داﺳﺘﺎن
-ﮔﻴﺎﻫﻚ ).( 1358
-ﻧﺎن و ﮔﻞ ).(1358
-روﺷﻨﻔﻜﺮ ﻛﻮﭼﻚ ).(1360
-دﻳﺮوزﻳﻬﺎ ).(1366
-ﺑﻘﺎل ﺧﺮزوﻳﻞ ).(1367
-ﻣﺮاﺋﻲ ﻛﺎﻓﺮ اﺳﺖ ).(1367
-آﻫﻮان در ﺑﺮف ).(1368
-راﺳﺘﺔ آرﻳﺰوﻧﺎ ).(2001 /1381
رﻣﺎن
-ﮔﺎﻣﻬﺎي ﭘﻴﻤﻮدن ).(1360
-ﻗﻔﺲ ﻃﻮﻃﻲ ﺟﻬﺎن ﺧﺎﻧﻢ ).(1991/1371
-ﺑﺎدﻧﻤﺎﻫﺎ و ﺷﻼﻗﻬﺎ ).(1376
ﺷﻌﺮ
-درﺧﺖ .ﺟﺎده .ﻛﻮدك ).(1359
220
-داﺳﺘﺎن ﻫﻤﺎﻳﻮن و ﻋﺸﻖ ).(1368
ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ
-ﺳﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ).(1366
-آﺧﺮﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ).(1369
-ﻣﺎﻫﻴﻬﺎي ﺳﺎردﻳﻦ ،و ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪﻫﺎي دﻳﮕﺮ ).(2000/1380
ﺗﺮﺟﻤﻪ
-ﻗﻠﺐ ﻣﻦ در ﻛﻮﻫﺴﺎران) ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ( اﺛﺮ وﻳﻠﻴﺎم ﺳﺎروﻳﺎن ).(1359
-ﮔﺎو و ﭘﻴﺮزن) رﻣﺎن( اﺛﺮ ﻣﻠﻚ راج آﻧﺎﻧﻨﺪ ).(1366
-ﺑﮕﺬار آﻧﺮا ﺟﺎز ﺑﻨﺎﻣﻨﺪ) .ﻣﺠﻤﻮﻋﺔ ﭼﻨﺪ داﺳﺘﺎن از ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﻛﺸﻮرﻫﺎي
ﻣﺨﺘﻠﻒ
ﺟﻬﺎن( ).(1369
-داﺳﺘﺎﻧﻬﺎي ﻫﻠﻨﺪي ) ﻣﺠﻤﻮﻋﺔ داﺳﺘﺎﻧﻬﺎﺋﻲ از ﻳﺎزده ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻫﻠﻨﺪي(
).(1374
-ﺧﺎﻧﻪاي ﺧﺎﻟﻲ .اﺛﺮ ﻣﺎرﺧﺎ ﻣﻴﻨﻜﻮ ).(1383
221
222