Универзитет ,,Гоце Делчев” - Штип

Филолошки Факултет

СЕМИНАРСКА РАБОТА ПО

ГЕРМАНСКА КНИЖЕВНОСТ

ТЕМА: “Фридрих Шилер и класичната балада”

МЕНТОР: ИЗРАБОТИЛА:

Проф. Милица Денковска Анета Илкачева 162313

Штип, 2019
 СОДРЖИНА:

ВОВЕД: ....................................................................................................................................................... 2
Фридрих Шилер ........................................................................................................................................ 3
Der Taucher – Friedrich Schiller .............................................................................................................. 4
Der Handschuh............................................................................................................................................ 5
Das Lied von der Glocke ............................................................................................................................ 6
Der Ring des Polykrates ............................................................................................................................. 7
Заклучок: .................................................................................................................................................. 10
Користена литература: .......................................................................................................................... 11

ВОВЕД:

2
 Класицизмот се појавува во 17ти век и трае од 1786 до 1832 година. Самиот поим
класицизам потекнува од латинскиот збор classicus – данок. Денес овој поим има
безвремнско значење, нешто класично и извонредно. Овој уметнички стил се ориентира кон
антиката и античките стилови. Застапен е во книжевноста, сликарството, скулптурата,
архитектурата, театарот и музиката. Поимот класичен означува спротивност на поимот
романтичен. При дефинирањето на овој поим мора да се тргне од францускиот класицизам.
Главниот извор на доктрината на класицизмот лежи во античките реторики и поетики.

Во Германија, во 18 век во делата на Готшед и Бодмер класицизмот бил блед и малку

оргинален, додека класицизмот кај Клопшток, Лесинг, Виланд, Хердер, Гете и Шилер е
појава сама за себе, непосредно врзана за античкото минато и современото романтичарско
тежнеење. Тоа е класичен пример за класичната литература и класичната уметност.

Најзначајни претставници се Гете, Шилер и Хердер. Тие се писатели, теоретичари и

научници. Поставуваат теории на литературата. Античката книжевност имала завршена
структура. Целта на класицизмот не е едноставно да се имитира природата, туку да се сфати
суштината на нештата. Во овој период Гете и Шилер ги поставуваат темелите на
класицизмот.

Како највлијателен филозоф го имаме Имануел Кант. Во неговите дела ја истражува

способноста на луѓето да ги осознаат нештата, причините и обичаите, како луѓето живеат
кога не се потпираат на законот. Есејот на Гете “Einfache Nachahmung der Natur, Manier
und Stil” (1789) е резултат на неговиот уметнички живот во Италија: проучување на
природата и народниот живот и римскиот карневал. Во оваа теорија, тој прави разлика меѓу
трите методи на креирање на уметноста: имитација (ја претставува природата), манир (ја
претставува природата од свое гледиште) и стил (разбирање на природата на нештата).
Стилот е највисок медиум за претставување.

Фридрих Шилер

Фридрих Шилер е германски поет и драмски писател. Во своите остварувања ги

истакнал достоинството, слободата, убавината и незадоволството од тиранијата. Роден е на
10 ноември 1759 год. во Марбах, во областа Виртемберг. Студирал медицина и работел како
воен лекар. Потоа ја напуштил лекарската служба и некое време се издржувал од

3
писателската дејност и од помошта на своите пријатели. Најпосле, станал професор по
историја на Универзитетот во Јена, а последните години од животот ги поминал во Вајмар,
каде починал на 9 мај 1805 година. Шилер се одликувал со бунтовна природа и бил пример
за борец и маченик, постојано живеејќи под притисокот на должноста и творењето. На
возраст од 30 години се разболел и остатокот на животот го поминал во маки. Така, во
писмото до неговиот пријател Кернер, Шилер напишал: „Она што сум, тоа сум
благодарение на еден, често неприроден, напор на својата сила”.

Der Taucher – Friedrich Schiller

“Der Taucher” е првата балада на Шилер, откако тој во 1797 се приклучува при
пишувањето на балади заедно со Гете. Во центарот на оваа балада се крие идејата дека никој
не треба да ги искушува боговите. Оригиналниот извор на оваа балада е составен од
извештаи кои Athasanius Kircher го именува нуркачот по име Никола. Шилер не работел

4
директно од овој извор, туку само некои новински прилагодувања на киршерската приказна
и го користел за неговиот нуркач. Привлечен кон морето од детството, навикнувајќи се кон
морето, нуркачот Николас, необичен водич, постигнал таква извонредна вештина и
издржливост во пливање и нуркање, што му го дале името Псискола. Честопати останал
четири до пет дена во морето и се хранел со сурова риба. Кралот Фредерик од Сицилија, кој
слушнал прекрасни нешта од блискиот Чарибдис, му наредил на Никола да се нурне на
дното на морето. Бидејќи тој не покажал желба, царот имал златна чаша и ја фрлил. Тој
ветил дека ќе му припадне на Никола кога ќе ја врати. Никола бил привлечен од златото и
скокнал во длабочините. Таму тој останал речиси неколку часа. Кога повторно се покажал
на површината на морето, триумфално го држел садот во воздухот и се упатувал во
палатата. Откако исцрпените се опоравиле од храна и пијалок, тој дошол пред царот. Тој
сега бил запрашан за сето она што го видел на подот на океанот. Тој му рекол на царот дека
тој не можел да излезе од пукнатините на морето. Тој проникнал во длабочините преку
странични пукнатини. Тој им кажал на ужасните сили на природата на морето, на морски
монструми, како што се ајкули и октоподи со остри острови со оружје долги 10 метри. Тој
ја нашол школката бидејќи, како него, тој бил занесен од водата и измиен во шуплина. Ако
таа била срушена, тој не би можел да ја најде. Кралската заповед повторно да ја испита
причината за Чарибдис првично јасно го отфрлил Никоас. Но, тогаш повторно златна торба
и скапоцен сад фрлени во вртлогот. Заслепен од алчноста, по втор пат поплави во
поплавите. Но, овојпат тој не се појави повторно. Можеби бил управуван од силата на
струјата во лавиринтите на карпите или плен на рибните чудовишта што тој толку се
уплашил.
Баладата на Шилер е за херојски млад човек кој, за својата блескава љубов кон
принцезата, повторно скока во морето и се казнува со смрт за неговата претпоставка. Тој ги
предизвикал боговите и на тој начин го прекршил своето предупредување, кое му го изрекол
на царот дека боговите не треба да се оспоруваат. Па, на неговиот втор скок на Чарибдис,
судбината веќе не е милосрдна кон него. Шилер ја раскажува оваа приказна во 27 статии,
секоја со шест стиха.

Der Handschuh

Во писмото од 18 јуни 1797 година Фридрих Шилер ја нарече својата балада

"Ракавицата" како мал додаток на нуркачот. Овој додаток е една од најпознатите балади на
Шилер за сите, што тој самиот го класифицира како наратив. Анегдота во Париз го охрабри

5
Шилер да го стори тоа. Три дена по баладата "Der Taucher" Шилер ја завршува и ракавицата,
која се занимава со слична тема како и другата балада. Посебна карактеристика на оваа
балада се широките стихови.

Оваа балада се состои од осум строфи со различна должина. Заплетот на песната

може да се подели на следниот начин:

Судското општество го очекува спектаклот на балконот над одгледувалиштето.

Кралот дава сигнали, така што големите мачки ќе влезат во одгледувачницата.

Ракавицата на Кунигунде паѓа во одгледувалиштето. Најт Дергонс ја прашува за

доказ за љубовта да оди до одгледувалиштето.

Витез Делорж влезе во одгледувачот и ја зема ракавицата.

Kunigunde мами со љубов плати. Делорг ја казнува

Основната идеја е: “Човекот не ги искушува луѓетo”. Ова следува по идејата од нуркачот

дека луѓето не ги искусуваат боговите. Коњот ја победува ракавицата пред лицето на една
дама. Пред лавска градина, одгледувач за диви животни, кралот Францис I и неговата
витешка свита седеа на балконот. Тука набљудувачите сакаат да бидат сведоци на борбата
на дивите животни. Кралот дава сигнал да ги пушти дивите животни во одгледувалиштето.
Лав, царот на животните, влегува и лежи надолу. Кога кралот Франц повторно се бранува,
се отвара втората врата и доаѓа тигар, див и непријатен. Грозно, тој кружи околу лавот. Кога
кралот повторно се бранува, двајца леопарди скокаат во одгледувалиштето. Тие бргу дишат
на тигарот. Лавот удира и станува. Борбата на другите животни е вознемирена, мирна враќа
полна со напнатост. Во средината на дивината, демнат животни, ракавица паѓа од балконот.
Мис Кунигунде се претвора во Витез на Делорг и бара од него да ја извади ракавицата од
одгледувалиштето. Тој треба да и докаже на својата љубов и љубов. Витезот е во согласност
со барањето на дамата. Влегува во одгледувачницата, ја зема ракавицата и го враќа назад
во Кунигунде. Тој ја фрла својата ракавица лице и ја остава сцената длабоко боли:
"Благодарам, дама, не сакам".

Das Lied von der Glocke

6
 “Das Lied von der Glocke” на Фридрих Шилер е ремек-дело на германската поезија.
Веројатно е една од најпознатите и најпопуларните германско-дидактички поеми во
Германија. До нејзината реализација, Шилер ја пренесе својата идеја околу десет години.
Песната се припишува на вајмарската класика. Шилер овде искажува морални идеи за
буржоаскиот живот и во исто време се дистанцира од ескалациите на Француската
револуција.

Песната е напишана во 1799 година и се припишува на класичниот период на

создавањето на Шилер. Тука, Шилер изразува длабоко буржоаски вредности како што се
признавање на моралот, културата и природата. И буржоаските идеи за ова време, исто така,
вклучуваат фиксни идеи за улоги, особено на мажите и жените. Во однос кон работата
Шилер верува во самоопределување. Особено, Шилер, исто така, покажува во оваа песна
на Француската револуција, којашто донела крвава анархија. Шилер, како поддржувач на
природното право, јасно е против ваквите ескалации. Со песната тој се покажува како
мирољубива личност. Човекот треба да ги обликува своите постапки на хуман и морално-
идеален начин, и тој се стреми кон нив - не само во неговите дела. Оние кои живеат на овој
начин се соочуваат со хармонија и спокојство меѓу личните склоности и должности, како и
меѓу чувството и разбирањето.

За скоро десет години, Шилер мислеше дека баладата ќе биде предмет на неговата
поезија. Веќе во 1788 година, за време на неговиот прв престој во Рудолштат, тој често одел
до таа локација на периферијата Бел Леарница. Овде тој направи идеја за индустријата на
основачите на ѕвончиња. Но, друга важна работа го одвлече вниманието од неговиот план.
Во 1797 година тој повторно ја искористи идејата и се обиде да ги прошири и поправи
ставовите што веќе ги има добиено преку проучување на технички дела

Но, неговата болест и работата на Музеналманах повторно беше вознемирена. Во

писмото до Гете на 30 август, Шилер утеши: "Со носење околу оваа тема за уште една
година со мене и да се задржи топло, песната, што е навистина не е мала задача само што
добиваат својата вистинска зрелост мора." Во друг престој Во Рудолштат во 1799 година,
Шилер повторно ја посетил леарницата. И сега ја сфати својата идеја. Ова беше потеклото
на оваа величествена и популарна песна, објавена на почетокот на 19 век.

Der Ring des Polykrates

Фридрих Шилер го напишал "Прстенот на поликратите" во јуни во 1797 година.

Нестабилноста на среќата и идејата дека човекот зависи од повисоките сили го става Шилер

7
како предмет на оваа балада.. Ова е фундаментална карактеристика на моралниот верски
поглед на Шилер. Така, Шилер направил апстрактна идеја во центарот на неговата балада,
која неговиот пријател и критичар Готфрид Кернер ја опишал како "суво". Без оглед на тоа,
баладата е една од најпознатите песни на Шилер. Таа беше извор на приказната на Херодот
за кралот Поликрат од Самос.

Идејата што го привлече Шилер кон претставата во "Прстенот на поликратите"

дека таа голема среќа е толку мала за трајност се должи на општото човечко чувство на
зависност од повисока моќ. Мораме да се плашиме од оваа зависност, особено кога
стануваме горди и сигурни во среќата. Ова општо чувство го развиле античките Грци на
верувањето дека во секој човечки живот среќата и несреќата мора да се балансираат
меѓусебно. Но, кој сака да ужива во целосна, непречено среќа или да се фали за поседување
на себеси, оди подалеку од границата на судбината на човекот и ја привлекува завистта и
одмаздата на боговите. Самите богови се зависни од судбината и често се ограничени. Ова
античко грчко гледиште, кое е претставено во прстенот на Поликрат, е - освен за
љубомората и одмаздата на боговите - основна карактеристика на моралниот верски поглед
на Шилер. Звучи веќе во нуркачот и се појавува во ѕвончето за да го заврши развојот.

Во оваа балада Шилер има комплициран наратив на Херодот дизајниран поетски.

Тој драматично го претставил далечното минато и преполниот поединец, широкиот простор
на настаните од 14 стих во време и простор. Херодот, на пример, е опишана во детали и
оваа балада исто така тој вози брод на отворено море и свечено е погребан неговиот прстен
во морето. Шилер за тоа едноставно вели: "покренува скапоцен камен во поплава." Херодот
поминал шест дена пред прстен во рибата стомакот. Шилер му овозможува на рибарот да
се појави следното утро. Но сме свесни за тоа или не, дека една ноќ меѓу жртвата на
прстенот и појавата на рибар, или дека сме со две владетели не е на кулата, но во една соба
на палатата.

Градење на балада

Просторијата и идеја: Среќата на Polycrates (стих 1)

Три предупредувања на Amasis секоe проследено со неодобрување на Polycrates:

заканувачки одмаздник, опасности на море, заканата од војна

Последно предупредување од Амасис: среќата не трае вечно

На доброволна жртва на Polycrates: го фрла прстенот во море Резултат: Прстенот

повторно се појавува, Амасис го напушта пријател

Грчкиот став дека среќата и несреќата мора да се задржи во животот на скали и се

предмет на повисоко битие, Шилер сака да се направи јасен во неговата балада. Овие
странски, не-христијански став е Шилер натаму во обична смисла, кои обично се

8
крена во потполност и свечено само во одредени места. Римите често се нечисти.
Римата како - ö тој не ги избегнуваше да јас - u, РИ - ЕУ, назад - сум Форест -
одекнува да не зборуваме. Римскиот изглед - среќата се случува двапати. Во
спротивно, се римува зборови за баладата се доста добро направен и избраните.
Особено, Шилер користи позитивен јазик кој ја означува среќата.

Прстенот станува симбол на среќата во Шилер. Баладата Шилер ја составил во 16

строфи со 6 стихови. Одредувачкиот метар е јамски, стихови од четири стиха. Рима
шема е опашка рима, делење на строфа на два дела. Шилер користи и анафора и
синегдоха други јазични средства.

9
 Заклучок:
Фридрих Шилер е еден од најпознатите поети и драмски автори од германската
литература. Иако не живеел долго, Шилер оставил богато творештво во повеќе области:
песни, раскази, драми, историски дела и филосовско-естетички расправи. Шилер стапнал
на книжевната сцена со драмско дело и го завршил животот работејќи на драма. Роден
драматичар, најдобрите дела ги дал токму на полето на драмската ументост, а неговите
драми спаѓаат во најдобрите остварувања на германската книжевност. Последната деценија
од својот живот, Шилер ја поминал во блиска соработка со Гете, со кого имал богата
преписка. Притоа, Гете го сметал Шилер за пријател и за рамноправен соработник, сметајќи
го за „роден поет“ кој „облагородува сè што ќе допре“. Гете се воодушевувал на
прогресивната линија во поетскиот развој на Шилер, велејќи дека „секој ден тој беше
поинаков и посовршен“. Оттука, воопшто не треба да зачудува тоа што на споменикот
во Вајмар, Шилер стои веднаш до Гете.

10
 Користена литература:
 Friedrich Schiller https://www.britannica.com/biography/Friedrich-Schiller
 Leben und Werk Schillers https://www.bildungsserver.de/Friedrich-Schiller-2830-
de.html#Leben_und_Werk_Schillers

11