Stories For Kindergarten

Bakit Matagal ang Sundo Ko?
Kriiiiiing! Kriiiing! Kriiiiing! Haaaay salamat, tapos na ang klase. Puwide na

kaming umuwi! Mabilis kong iniligpit ang aking mga gamit para makapila
ako agad palabass. Ang ingay ng sabay-sabay na pag-ikot ng mga gulong
ng mga stroller namin! At ang lalakas ng boses ng mga kaklase ko habang
nagpapaalaman! Nagtakbuhan kami para salubungin ang mga nanay at
tatay namin sa labasan. Siguradong nandiyan na si Nanay! Dumeretso ako
sa bangko kung saan laging naghihintay si Nanay. Laking gulat ko nang
Makita kong wala pa si Nanay sa bangko. Nanlaki ang mga mata ko.
Kinabahan ako. Pero bago ako maiyak, sinabi ko sa aking sarili na hindi
ako dapat matakot. Sinubukan kong hanapin si Nanay sa
nagkakandadikit-dikit na mukha ng mga magulang sa labasan. Sa dami ng
mga nanay at tatay, talagang nakakalito. Pinalaki ko ang mga mata ko para
mas mahanap si Nanay pero hindi ko pa rin siya makita. Wala akong
nagawa kundi ang umupo sa bangko katabi ng aking bag at baunan. Unti-
unting nabawasan ang mga batang naghihintay at mga magulang na
sumusundo. Ilang kaklase ko na at kanilang mga stroller ang dumaan pero
wala pa rin si Nanay. Lahat ng bata ay nasundo na - maliban sa akin. “O,
maghintay ka lang dito, ha! Natrapik lang siguro ang nanay mo.” Ang sabi
ng gwardiya sa labasan. Kaya naghintay nang naghintay nang naghintay
ako. Halos nagpaikot-ikot na ako sa bangko. Pero wala pa rin si Nanay.
Ano kaya ang nangyari kay Nanay? Baka nasiraan ng sasakyan si Nanay.
Halos mapatalon ako sa kinauupuan ko nang maalala ko na may sira nga
pala ang sasakyan namin. Siguradong naghahanap pa si Nanay ng paraan
para masundo ako. Siguro... sumakay siya sa isang pagong. Maliit at
mabagal ang mga hakbang ng pagong kaya ang tagal-tagal bago ako
masundo. Pero alam kong nagmamadali si Nanay kasi sabik na rin siyang
makapiling ako. Hindi siya aasa sa isang pagong. Siguro... sa isang
elepante siya sumakay! Higante ang mga hakbang ng elepante kaya
siguradong mas mabilis akong masusundo ni Nanay. Pero hindi kaksya ang
elepante sa daan na may napakaraming sasakyan. Siguro, matagal pa
talaga bago ako masundo. Siguro... isang agila ang kinaibigan ni Nanay.
Mabilis silang makalilipad para masundo ako. Pero di kaya lalong
magtagal si Nanay sa paghahanap sa akin? Masayadong mataas ang lipad
ng agila. Puro ulap at tuktok ng puno lang ang makikita ni Nanay. Di niya
matatanaw ang aking pagkaway. Siguro... nakipagsabayan si Nanay sa mga
unggoy na naglalambitibn mula sa isang puno papunta sa isa pa... Ay!
Sandali lang ay nandito na siya. Pero oras na sa puno ng saging sila
kumapit, hindi na ipagpapatuloy ng mga unggoy ang pagsabit-sabit.
Siguradong matatagalan si Nanay sa pagdating. Siguro... naisip ni Nanay
na makiangkas sa likod ng isang balyena. Sisisid sila sa malalim na dagat
hanggang ako’y marating. Pero sa gitna ng karagatan matatagpuan ang
balyene at di nito kayang lumangoy sa mababaw na baybayin. Naku!
Matatagalan si Nanay sa pagsagwan papunta sa akin. Hay, Nanay! Paano
mo nga ba ako susunduin? Napagod ako sa kaiisip. Isang malalim na
buntong hininga sabay ngalumbaba ang tangi kong nagawa. Lalong
napakunot ang nook o sa aking mga naisip. Siguro, nalimutan na ako ni
Nanay.Siguro, din a niya ako mahal. Siguro, napagod na siya sa pagsundo
sa akin araw-araw. Siguro... Hindi ko na napigilan ang pagluha ko.
Sumikip ang aking dibdib. Hindi ako makahinga. Itinago ko na lamang ang
nalugi kong mukha sa aking mga kamay, nang biglang... “Nanay! Buti
dumating ka. Akala ko nilimot mo na ako. “Maaari ba kitang malimutan, e
ikaw ang pinakamahalaga sa akin?“ ang amo ni Nanay, sabay yakap sa akin.
“Nasiraan ka ba ng sasakyan Nanay?” “Hindi, natrapik lamang ako sa
haywey.” Napawi ang luha at lungkot ko at napalitan ng ginhawa at tuwa.
Tama nga pala ang gwardiya, natrapik lang si Nanay.
A Birthday Surprise Gift
I don't know if any of you were excited about surprises, or when

someone comes to town to visit or even on holidays. But, I know when
there was a surprise waiting for me; I could not wait to get my hands on
it. I remember the most favorable gift I got that was so important to
me for that particular year; I could not wait to get up that most
beautiful day and play in the morning sunshine.
There are always different types of days everyone plan to have, but
today we are looking at a beautiful day. This day is awesome because of
the weather, the date and time of day. I am a young little girl waiting
for the sun to break through my parents bedroom window so that they
can accommodate that today is the day I can get up and have fun. Today
is the day I get to go outside and ride my bike. It's a warm beautiful
Sunday morning and I've been awake since the sun arisen since 6:30 a.m.
I want to go ride my bike.
I look to the left of my warm baby blue bedroom and look and my
younger sister sound asleep. I throw a pillow towards the headboard of
her bed and she sprang up screaming there is a monster after her!
After I finished my quiet laughter in my favorite pillow, I turn and look
at my younger sister and say, "Jeannie, I threw the pillow at you, are
you awake." Jeannie look at me and frown, "You play too much Diamond,
go back to sleep" I tell Jeannie it's impossible to return to sleep; I am
just too excited about today. Jeannie sits up in her bed and stares at
the window. She says real loud, "Happy Birthday Diamond! Today is your
birthday." Everyone runs into the bedroom and gives me a hug. I cannot
wait to see what will happen next.
My dad comes to the side of my bed while I jump up and down with glee.
He picks me up into his arms and say, "What do my most favorable little
want to do today on this gorgeous day! I scream at the top of my lungs,
let's go get my presents! My mother comes to my dad side and say,
"Diamond first you must take a bath, get dress and eat breakfast first.
After your chorus we can start on your birthday party. But, before all
of your planning for today goes away, why don't we show you one of your
gifts. I jump out of dad's arms and run downstairs. At the front door
of the living room, is a big huge box with my name on it. I scream at my
dad and Jeannie to help me open the box. After a tremendous amount of
time; we finally got the huge box open. I looked at my mother and my
father and there stood in the living room was a big beautiful red bike.
My dad had made sure he got a license plate just for me with my name
written in red "Diamond". I screamed at the top of my lungs, "Dad can I
please take it outside for a test drive. Well, he says; we must eat
breakfast first. After we eat breakfast and get cleaned up, you can go
outside all day long and ride your bike.
I rushed upstairs and started helping Jeannie with the morning chorus.
Jeannie and I got dressed and came downstairs. For breakfast, we had
eggs, bacon, oatmeal, toast, and orange juice. We hurried up quickly to
eat our breakfast. We looked eagerly at my mother and said; "Mom, can
we go please, can we go outside?" Mom smiled out at me and said, "Yes.
Please be careful.”
This Is My Body
This is my body. It has different parts. They all work together. This is
my fur. It keeps me warm, especially in the wintertime. When my fur
gets too long, my mom takes me to the barber for a furcut. If I sit really
still, I get a special treat. These are my eyes. They help me to see. I
use them to see a little green worm… to see a big tree… And to see my
dad when he comes home from work.“Hi, Dad!” Sometimes I have to use
my eyes to watch my little brother. I don’t like to use them that,
though. These are my ears. They help me to hear. I can hear when
my dog barks. That means someone’s here. I can also hear when my
mom asks me to clean my room. Then I wish I didn’t hear so well. This is
my nose. It helps me to smell. I can smell Mom’s perfume. I can
smell my shampoo. I can smell when my dog has been playing with a skunk
Ugh! This is my mouth. I use it to eat and to talk. Dad says I talk all the
time. I guess I just have a lot to say. These are my teeth.
They help me to chew things I like… ...and sometimes things I don’t really
like. I brush my teeth every night to keep them clean. This is my tummy.
This is where the food goes after I eat. ometimes if I eat too much
sweet stuff I get a tummy ache. That’s why Mom won’t let me eat a
whole bag of cookies. These are my arms and hands. I use them all the
time. The help me turn cartwheels…to steer my bike…and to turn pages
of a book. When I lasso a dinosaur, they help me tie him up. They help
me do just about everything… …especially to take my toys back from my
sister. These are my elbows. I use them to prop up my head when I’m
sleepy. These are my legs and feet. I use them to walk…and climb. When
my sister is bothering me. I use my legs and feet to run away from her.
These are my knees. They help my legs bend. When I fall down, my
knees always get banged up. All the parts of my body work together so I
can do anything I want. Everyone’s body looks different, but I think
that’s what makes us all special.
This Is My Body
by Gina and Mercer Mayer (Golden Books Publishing, Inc.)
Questions before reading the story:

 Where is your body?
 What are the different parts of your body?
 What does each part do?
Questions at the middle of the story:
 Can you point to that part of your body?
(Stop and let the children point to the part of the body.)
 What do you call that part?
Questions after reading the story:
 What body parts were mentioned in the story?
 What do these body parts do?
I Like Me
I have a best friend. That best friend is me. I do fun things with me. I
draw beautiful pictures. I ride fast! And I read good books with me. I
like to take care of me. I brush my teeth. I keep clean and I eat good
food. When I get up in the morning, I say, “Hi,good-looking!” I like my
curly tail, my round tummy, and my tiny little feet. When I feel bad, I
cheer myself up. When I fall down, I pick myself up. When I make
mistakes, I try and try again! No matter where I go, or what I do, I’ll
always be me, and I like that!!!
I Like Me
By Nancy Carlson

 Who is your best friend?
 What are the things that you do together?
 Do you know who can be your best friend? Who?
 Why do you need to consider yourself as your best friend?
 How do you take care of your best friend?
 What makes you like yourself? (“knowing that I can do the things I want/
I must do”)
 If you fail in doing something, what should you do? (“try and try again/
be patient”)
Alamat Ng Ampalaya
Noong araw, sa bayan ng Sariwa naninirahan ang lahat ng uri ng gulay. Dito
makikitang naghahabulan sina Labanos at Mustasa. Nagpapapintero rin sina
Bawang , Sibuyas, Upo at Patola. Nagtataguan sina Singkamas, Talong,at
Luya habang nagluluksong-baka sina Kamatis at Kalabasa. Isang araw,
umusbong ang isang kakaibang gulay. Siya’y si Ampalaya. Maputlang -
maputla ang kulay ng balat niya at sa kahit anong lasa’y salat siyang talaga!
Dahil dito, unti-unting pumupulupot ang mabalahibong inggit sa katawan ni
Ampalaya. Naging bugnutin siya at mainitin ang ulo. Lahat ng gulay na
lumapit sa balag niya ay binubulyawan niya. “Wag kayong lumapit sa akin!
Hindi ko kayo kailangan! Layas!” Dahil dito, nilayuan siya ng lahat ng gulay sa
bayan ng Sariwa. Isang maalinsangang gabi, isang maitim na balak ang
namulaklak sa utak ni Ampalaya “ Kailangang magkaroon din ako ng lasa,
kulay at ganda tulad ng ibang gulay!” bulong ni Ampalaya sa sarili.
Habang nanaginip ang mga gulay, isinagawa ni Ampalaya ang kanyang balak.
Dahan-dahan, gumapang siyang papalapit sa balag ng walang kamalay-malay
na biktima. Sinungaban niya ang tamis ni Kalabasa. Isinilid niya sa isang
bayong ang asim ni Kamatis,pati na ang anghang ni Luya. Nakita rin niyang
nakasampay sa bintana ang kaputian ni Labanos. Agad niya itong kinuha.
Sinaklot din niya ang lilang balat ni Talong at ang luntiang pisngi ni Mustasa.
Ipinuslit din niya ang lutong ni Singkamas, ang manipis na balat ni Sibuyas,
ang malasutlang kutis ni Kamatis,at maging ang gaspang ni Patola. “
Ha!Ha!Ha!Ha! Sa wakas! Nasa akin na ang lahat ng lasa, kulay at ganda!
Siguradong kaiinggitan ako ng lahat ng gulay!” sabi ni Ampalaya sa sarili.
Kinabukasan, umalingawngaw ang balita tungkol sa nakawang naganap.
Nagtipun-tipon ang lahat ng gulay. Lumuwa ang mga mata ng lahat nang
biglang dumating ang isang di-inaasahang bisita:isang dayuhang gulay.
Iba’t iba ang kulay ng balat niya at kaya pa niyang mag-iba-iba ng lasa!
Kahanga-hangang gulay talaga! Ngunit para kay Kamatis, kaduda-duda ang
pagkagulay ng bisita. Kaya’t kinagabihan, tinipon niya ang mga kasamang
gulay at sama-sama silang nanubok sa balag ng dayuhang gulay. Kitang-kita
nila ang dayuhang gulay,nakaharap sa salamin, habang isa-isang hinuhubad
ang mga lasa, kulay, at ganda mula sa katawan niya. Nagulat sila nang
tumambad sa harap nila ang isang maputlang gulay: ang bugnuting si
Ampalaya! Isinakdal sa harap ng Kalunti-luntiang, Kasari-sariwaan, Kasusta-
suatansiyang Hukuman ng mga Gulay si Ampalaya. Dumating sa paglilitis ang
lahat ng mga gulay sa bayan ng Sariwa. Nandoon din bilang hukom ang mga
diwata ng ng Araw, Lupa, Tubig at Hangin. “Hindi pa nililikha ang gulay na
magtataglay ng lahat ng lasa, kulay, at ganda ng Kalikasan!” sigaw ng diwata
ng Araw. Ikaw ay napatunayang nagkasala laban sa batas ng mga gulay at sa
batas ng Kalikasan.” bulong ng diwata ng Lupa. “ A-Ampalaya, ikaw ay
parurusahan….” hikab ng diwata ng Tubig. “Bilang parusa, lahat ng ninakaw
mong lasa, kulay at ganda mula sa mga kasama mong mga gulay ay
mapapasaiyo na,” ugong ng diwata ng Hangin. “Parusa ba ‘yon? Ano bang
klaseng parusa ‘yon?” Buska ng bugnuting si Ampalaya. Pagkaraan ng
paglilitis, nangako ang mga diwatang ibabalik nila ang mga lasa, kulay at
ganda ng mga gulay Na ninakawan ni Ampalaya. At nang gabing iyon, may
kagila-gilalas na nangyari kay Ampalaya. Nag-away ang lahat ng lasa, kulay,
at gandang ninakaw ni Ampalaya sa loob ng katawan niya! Nang magsuntukan
ang puti, luntian,lila, dilaw at iba pang kulay,nagmantsa ang madilim na
luntian sa kanyang balat. Nang magsabunutan ang kinis at gaspang, lumabas
ang kaniyang mga kulubot. At nang magsigawan ang tamis, asim, at anghang,
lumitaw naman ang pait.
Alamat Ng Ampalaya
ni Augie D. Rivera Jr. (Adarna House)

 Alam ninyo ba kung ano ang ampalaya? (maghandang magpakita ang
guro ng ampalaya)
 Ano ang lasa ng amplalay?
 Saan kaya nagmula ang ampalaya?

 Ano ginawa ni Ampalaya dahil inggit niya?
 Ano kaya ang susunod na mangyayari?

 Ano ang naging parusa ni ampalaya?
 Ano ang nangyari kay ampalaya matapos ang paghuhusga?
 Anong naging uri ng gulay ngayon si Ampalaya? (Bagamat kulubot at di
maganda ang itsura,
ito ay masustansiya dahil sa naghalu-halo na nitong pinanggalingang ibang gulay)
The Blind Duckling
Della is a lovely little duckling but she cannot see. She is blind. Della
does not know what the worlds look like. She does not know what her
brothers and sisters look like. She does not even know what her mother
looks like. Della cannot see her mother. But she knows the sound of her
voice. Everyday, she hears her mother say, “Quack, quack, quack. It’s
time for your daily swim. Follow me to the pond.” The little ducks fall in
line as fast as they can. They follow their mother to the pond. Della is
always the last one in the line. She does not know where to go. So she
listen to the quacks of her brothers and sisters. The sounds guide her to
the pond. One day, Della walked very slowly. She got left behind. And
now she was all alone. “Quack,quack! Where are you, Mother?” Della
cried. “Where are you my brothers and sisters?” No one answered her.
She walked and walked and walked. But she could not find the pond. She
went on. Then she heard the bushes move. “Quack!” Della said. “Is that
you, Mother?” “Moo-moo!” How can I be your mother? I’m a cow,” said
the animal. Della was tired. She stopped to rest. Suddenly, she heard a
noise. ‘Who’s there,? Mother?” Della asked. “I’m Kitty the Cat. “Meow-
meow,” said the cat. “Meow? You can’t quack , too?” Della sat down on the
grass. “Boo-hoo!” she cried. “What will happen to me now? I can’t find my
family.” Then Della felt a pat on her back. “Mother? Tell me it’s you,”
Della asked. “Cluck-cluck! It’s me Mother Hen,” said the hen. “Cock-a-
doodle doo!” crowed the rooster.
“Oh, it’s you, Father Rooster,” Mother Hen said. “Meet my new friend,
dear. She’s a duckling.” “A duckling? What is she doing so far away from
her family?” Father Rooster asked.
“Did you see my family, sir?”Della asked excitedly. “I saw some ducks
and ducklings in the pond a while ago.”Father Rooster replied. “Come , I’ll
take you to them.” “Oh, thank you so much,” Della said. “Della, where have
you been? Quack! Quack! We were so worried,” a voice said. “Mother?
Oh, Mother I got lost,” Della cried. “It’s alright dear. You’re safe now,’”
Mother Duck said as she hugged her child. “Next time, stay close to your
brothers and sisters, Della”. “Yes, Mother,” Della said. “I don’t want to
get lost again, not ever.” Della kept her word. And she never got lost
again.
The Blind Duckling
Questions before reading:

 What animal do you see in the cover?
 Have you ever been away from your family?
 Have you seen a duckling?
 How does it look like?
Questions while reading:
 If you are Della, how will you feel?
 Have you ever experienced being far away from your family?
If yes, how did you feel?
 How does Della walk with her brothers and sisters?
 What do you will think happen to Della when she gets lost?
Question after reading:
 Who are the characters in the story?
 When did the story happen? in the morning, in the afternoon, or in the
evening?
 What happened to Della when she got lost?
 What is the problem with the eyes of Della? Why can she not see?
We Hear With Our Ears
We hear with our ears

There are many noises in the city – whistles
Squealing breaks, sirens…
In the country the sounds are very different
And the times we listen to silence
But when the storm comes
Everything thunders around us and we are frightened
Everything makes a sound at sea: the movements of the waves,
The boat approaching, the aero planes in the sky
Each animal makes its own noise
Cows moo, hens cluck
And when we play, we talk, shout, laugh and sometimes break things
And mum hear us
And when we listen to music we feel many things.
We Hear With Our Ears
Questions before reading

 Can you hear loud and soft sounds? Name some sounds you can hear.
Questions while reading
 How can you hear?
 What are the different sounds that we can hear around us?
Questions after reading
 Can we hear the same sounds in the cities and in the barrios?
 How do we take care of our ears?
Ang Kaibigan ng Dilim
Kaya na ni Anton matulog nang mag-isa sa kanyang silid. Pero isang gabi
bigla siyang nagising. Nauuhaw siya. Gusto niyang lumabas ng silid at
uminom. Pero natatakot siya sa dilim.
Naramdaman siguro ng Nanay niya ang paggising ni Anton. Pumasok anf
Nanay niya sa silid. Binuksan nito ang ilaw sa silid. At bigla nawala ang
dilim. Uminom si Anton ng tubig saka muling natulog ng mahimbing. Ayaw
na ayaw ni Anton sa dilim. Kahit araw ayaw niyang pumasok sa madilim na
silid na taguan ng mga lumang gamit. Kahit naroon an gang isang lumang
bisikleta na gusting – gusto niyang sakyan. Isang araw, binigyan si Anton
ng Nanay niya ng flashlight. Kapag madilim, pipindutin lang ni Anton ang
flashlight. Ang lugar na tamaan ng sinag nito ay magiging maliwanag.
Pumunta si Anton sa madilim na silid ng mga lumang gamit. Pinindot niya
ang flashlight. At ang malaking dilim ay biglang lumiit! Nakita niya ang mga
lumang gamit na nakatago roon. Nakita rin niya ang lumang bisikleta ng
tatay niya. Kinuha ni Anton ang lumang bisikleta. Dinala niya ito sa
bakuran. At doon niya sinakyan ang lumang bisikleta. Isang gabi, hawak ni
Anton ang flashlight sa hardin. Iniilawan niya ang mga dahon sa puno
Iniilawan niya ang mga bulaklak sa bakuran.Naisip ni Anton: “Ano kaya –
huwag kong sindihan ang flashlight?” Madilim.
Madilim na madilim. Nakiramdaman si Anton. Narinig niya ang mga
kuliglig. Nasanay ang mata ni Anton sa dilim. Nakakakita pa rin siya kahit
sa dilim. Nakikita niya ang mga puno at ang mga dahon. Nakikita niya ang
mga bulaklak. Nang tumingala si Anton nakita niya ang maraming bituin.
Nakita rin niya ang ulap at ang buwan. “Masarap din pala sa dilim,” sabi ni
Anton.
“Puwede rin palang maging kaibigan ang dilim.”
Ang Kaibigan ng Dilim
Questions before reading

 Naranasan niyo na bang matulog ng mag–isa?
 Ano ang nararamdaman ninyo kapag madilim ang inyong paligid?
 Bakit kaya natatakot si Anton sa dilim?
 Maging kaibigan din kaya niya ang dilim?
Questions while reading
 Bakit gusto ni Anton lumabas ng kanyang silid?
 Bakit hindi siya makalabas ng silid?
 Ano ang ginawa ng nanay ni Anton upang mawala ang dilim?
 Ano ang ibinigay ng nanay ni Anton sa kanya upang hindi na siya matakot sa
dilim?
 Anu-ano ang mga naririnig ni Anton sa dilim?
 Bakit natuwa na rin si Anton sa dilim at naging kaibigan na niya ito?
Halu-Halo Espesyal
Nakahiga ako sa kama, masama ang pakiramdam. Lunes ngayon at sanlinggo

na akong nasa bahay at may sakit. Gusto ko nang makita ang araw. Gusto
ko nang makasama ang aking mga kaibigan. Gusto ko nang maglaro sa daan.
Binigyan ako ni Mama ng gamot at ngpatong ng malamig na bimpo sa aking
noo.“Ang pait ng gamot!”“Makatutulong ang gamot para guminhawa ang
pakiramdam mo,” sabi niyahabang naghahandang pumasok sa trabaho.“Uuwi
ako nang maaga at bibili tayo ng pizza.Mag-isip ka ng masayang lugar,
Jackie.”Kaya, pumikit ako at inisip ang pambihirang kusina ni Lola
Itang.Ang kusina ni Lola Itang ay laging masaya.Isipin ko lamang ay
napapangiti na ako.Kung mainit sa tag-araw…kung malamig sa tag-ulan…pati
na sa iba pang araw sa pagitan,masaya ang kusina ni Lola Itang, laging
magaan sa pakiramdam.Lalo na tuwing meryenda, pagkagising ko
pagkatapos ng siyesta, kapag unti-unting bumababa ang araw sa malinis na
langit
sa ibabaw ng bukirin ng mga tubo.“Nagugutom ka ba? May dala akong
meryenda.”Inilabas ni Lola Itang ang isang plato ng mainit-init ng
baga.“Salamat po, Lola Itang!” sabi ko habang masayang
bumabangon.Nagbudbod ako ng ginadgad na niyog at agad bumuti ang
pakiramdam konang kainin ang mabangong kakanin na may mga pirasong
maalat-alat na kesong puti at itlog na pula.“Salamat sa pagdalaw ninyo sa
akin.”“Dito muna ako para gawan ka ng paborito mong kakaninpara gumaling
ka na.”Kahit na kasama ko rito si Lola Itang at malayo siya sa kaniyang
tahanan sa probinsiya,dala niya ang hiwaga ng bukirin ng mga tuboat
pambihirang kusina.Martes, Pinakuluan niya ang isang kaldero ng
tsamporadoat inihain nang may kasamang tuyo.Miyerkoles, naghanda siya
ng ensaymadang tigib sa mantekilya, asukal, at ginadgad na keso.Huwebes,
nagprito siya ng saging na turon,malutong at inilubog sa lusaw na
asukal.Naghahalo si Lola Itang ng iba’t ibang sahogsa matangkad niyang
baso na panghaluhalo.Sa pusod ng baso napupunta ang garbansos at
munggo.Sunod ang mga hiwa ng minatamis na saging,malatang nata de coco,
pula at berdeng gulaman,mahalimuyak na langka, sangkutsarang haleang
ube, at isang hiwa ng leche flan.Pinupuno ni Lola Itang ang baso ng kinaskas
na yelo.Isang buhos ng gatas mula sa lata ang lumulusaw sa yelo at
nagpapadali sa paghalo gamit ang aking mahabang kutsara.Isang nakaaaliw
na pag-ikot ng mga kulay: pula at dilaw at lila at luntian.Lumalangutngot ang
yelo sa aking ngipin.Ang mga prutas, matamis at mangata.Ang leche
flan,malambot at matamis sa aking dila.Tunay na hiwaga.Kinahapunan,
nakauwi si Mama mula sa opisina at inilagay niya ang termometro sa aking
bibig.Inalis niya ito at ngumiti.Inilagay niyang muli upang makatiyak.Inalis
niya muli at ngumiti.“Magandang balita, Jackie. Magaling ka na!” sabi ni
Mama.“Mabisa ang gamot.”Tumingin kami ni Lola Itang sa isa’t isa at
ngumiti.Alam naming hindi lamang ang gamot ang mabisa!Malaking bahagi
nito ang pagmamahal ni Lola Itang…at ng maraming mahiwagang kakanin
mula sa kaniyang pambihirang kusina.
Halu-Halo Espesyal ni Yvette Ferreol
Questions before reading the story

 Nakatikim na ba kayo ng halo-halo?
 Ano ang lasa ng halo-halo?
 Masarap ba ito? Paborito mo rin ba ang halo-halo?
Questions during Reading
 Ano ang nangyari kay Jackie at bakit hindi siya makalabas ng bahay?
 Bakit ayaw ni Jackie sa lasa ng gamot?
 Ano ang ipinagawa ng kanyang nanay sa kanya upang hindi siya malungkot sa
bahay?
Questions after Reading
 Anu – ano ang meron sa kusina ni Lola Itang?
 Masasarap ba ang mga pagkain ni Lola Itang?
 Ano ang pinakapaborito ni Jackie sa lahat ng pagkain ni Lola Itang?
 Ano ang nangyari kay Jackie matapos niyang isipin ang mga pagkain ni Lola
Itang?
King Midas’ Golden Touch

Many years ago there lived a king named Midas.King Midas had one little
daughter, whose name was Marigold.King Midas was very, very rich. It was
said that he had more gold than any other king in the world.One room of
his great castle was almost filled with yellow gold pieces.At last the King
grew so fond of his gold that he loved it better than anything else in all
the world.He even loved it better than his own little daughter, dear little
rosy-cheeked Marigold. His one great wish seemed to be for more and
more gold.One day while he was in his gold room counting his money, a
beautiful fairy boy stood before him.The boy's face shone with a
wonderful light, and he had wings on his cap and wings on his feet. In his
hand he carried a strange-looking wand, and the wand also had
wings."Midas, you are the richest man in the world," said the fairy. "There
is no King who has so much gold as you.""That may be," said the King. "As
you see, I have this room full of gold, but I should like much more; for
gold is the best and the most wonderful thing in the world.""Are you
sure?" asked the fairy."I am very sure," answered the King."If I should
grant you one wish," said the fairy, "would you ask for more gold?""If I
could have but one wish," said the King, "I would ask that everything I
touch should turn to beautiful yellow gold.""Your wish shall be granted,"
said the fairy. "At sunrise to-morrow morning your slightest touch will
turn everything into gold. But I warn you that your gift will not make you
happy.""I will take the risk," said the King.The next day King Midas awoke
very early. He was eager to see if the fairy's promise had come true.As
soon as the sun arose he tried the gift by touching the bed lightly with
his hand.The bed turned to gold.He touched the chair and table.Upon the
instant they were turned to solid gold.The King was wild with joy.He ran
around the room, touching everything he could see. His magic gift turned
all to shining, yellow gold.
The King soon felt hungry and went down to eat his breakfast. Now a
strange thing happened. When he raised a glass of clear cold water to
drink, it became solid gold.Not a drop of water could pass his lips.The
bread turned to gold under his fingers.The meat was hard, and yellow, and
shiny.Not a thing could he get to eat.All was gold, gold, gold.His little
daughter came running in from the garden.Of all living creatures she was
the dearest to him.He touched her with his lips.At once the little girl was
changed to a golden statue.A great fear crept into the King's heart,
sweeping all the joy out of his life.In his grief he called and called upon
the fairy who had given him the gift of the golden touch."O fairy," he
begged, "take away this horrible golden gift! Take all my lands. Take all
my gold. Take everything, only give me back my little daughter."In a
moment the beautiful fairy was standing before him."Do you still think
that gold is the greatest thing in the world?" asked the fairy.
"No! no!" cried the King. "I hate the very sight of the yellow stuff.""Are
you sure that you no longer wish the golden touch?" asked the fairy."I
have learned my lesson," said the King. "I no longer think gold the
greatest thing in the world.""Very well," said the fairy, "take this pitcher
to the spring in the garden and fill it with water. Then sprinkle those
things which you have touched and turned to gold."
The King took the pitcher and rushed to the spring. Running back he first
sprinkled the head of his dear little girl. Instantly she became his own
darling Marigold again, and gave him a kiss.The King sprinkled the golden
food, and to his great joy it turned back to real bread and real
butter.Then he and his little daughter sat down to breakfast. How good
the cold water tasted! How eagerly the hungry King ate the bread and
butter, the meat, and all the good food!The King hated his golden touch
so much that he sprinkled even the chairs and the tables and everything
else that the fairy's gift had turned to gold.
King Midas’ Golden Touch
 Who among you wants to be a king?
 Why do you want to be a king?
 Do you know the power of a king?
 Who was the king?
 How many children does King Midas have?
 What did King Midas ask from the fairy?
Questions after reading?
 Was King Midas’ wish granted by the fairy?
 What happened to all the things that King Midas tried to touch?
 When King Midas touched his daughter, what happened?
 Is King Midas happy with his power? Why or Why not?
 Did his daughter turn back to life?
 If you were King Midas, what would you like to do?
Ang Bata Sa Basket
Sa isang malayong gubat naninirahan ang tatlong magkakaibigang palaka.

Pare-pareho silang mahilig umawit. (Kahit na ang totoo’y hindi maganda ang
kanilang mga boses.)
Minsan, naisip ng tatlo na mag-ensayo sa may tabing – ilog.
“Kokak-kak-kwak-kak-kak!” banat ng unang palaka.
“Kokwek-kak-kwek-kokaaaak!” bira ng pangalawa.
“Kokwiiik-kokwek-kokwaaaaak!” hataw ng pangatlo.
Pero bigla silang napatda nang marinig nila ang - -
“U-haaaa! U-haaaa! U-haaaa!”
Isang basket na palutang-lutang sa ilog ang nakita nila. Nang lapitan nila ang
basket, lahat sila’y namangha. Sa loob ng basket ay mayroong bata.
“Bata! Bata! Ba’t ka umiiyak?” Tanong ng unang palaka.
Bakit ka nasa basket? “urirat ng pangalawa.
“Nasaan ang pamilya mo?” usisa pa ng pangatlo.
“U-haaa! U-haa! U-haaaaaaa!” ang sagot ng bata.
“Wala siyang pamilya?” napakamot ng ulo ang unang palaka.
“Kailangan niya ng pamilyang mag-aaruga sa kaniya”, buntung-hininga ng
pangalawa.
“Hindi problema ‘yon! Maghanap tayo ng pamilya para sa kaniya,” pasya ng
pangatlo.
Nagkaisa ang tatlo na tulungang maghanap ng pamilya ang bata sa loob ng
basket. Isang mag-asawang kambing ang una nilang nilapitan.
“Meee! Meee! Meee-ron kaming sariwang damo para sa kaniya!” sabi nila.
“Hindi ho kumakain ng damo ang bata,” iling ng tatlong palaka.
“Aakk! Aaakk! Siguradong ligtas ang bata kung matitira siya sa aking
matibay na pugad,” alok ng isang babaeng uwak.
“Hindi puwedeng tumira sa pugad ang bata,” paliwanag ng tatlong palaka.
“Grrr! Grrr! Mas ligtas siya sa akin!” pagyayabang ng isang matandang leon.
“Lahat ng panganib at sakuna ay takot sa akin!”
“Kung kami ang mag-aalaga sa kaniya, magiging matalino siyang tulad namin,”
sabad ng mag-asawang kuwago. “Babasahin namin sa kaniya ang lahat ng
aming libro!”
“Ssss! Ssss! Ssssige na naman. Kami na ang mag-aalaga sssa batang ‘yan!”
sabi ng tatay ahas. “Sssss! Mamahalin naming sssiya na parang tunay na
anak.”
“Puwede bang mayakap ang malusog na batang ‘yan?” ang nanggigigil na sabi
ng nanay ahas sabay lingkis sa leeg ng bata.
“Sandali! Bitiwan mo nga ang bata!” bulyaw ng mga palaka.” Nakakasakal
naman ‘yang pagmamahal ninyo, e!”
Nagdatingan pa ang ibang mga hayop sa gubat. Matiyaga silang pumila.
Bawat isa ay may handog para sa pangangailangan ng bata. Lahat ay nag-alok
na alagaan ang bata. Pero hindi pa rin maisip ng tatlong palaka kung sino ang
dapat mag-alaga sa bata.
“May dumarating!” biglang nanlaki ang mga mata ng tatlo. May mag-asawang
papalapit sa ilog.
Mabilis na nagtago ang tatlong palaka. Tahimik silang nagmasid. Lumusong sa
ilog ang mag-asawa papalapit sa basket.
“May bata nga! May bata sa loob ng basket!”
“Uhaaaa! Uhaaaa! Uhaaaa!”
“Kailangan niya ng pamilyang mag-aaruga sakaniya. Ampunin natin siya,” sabi
ng mag-asawa sabay yakap sa bata.
Sinundan ng tatlong palaka ang mag-asawa hanggang makarating sila sa
isang dampa.
Sa isang siwang sa dingding, kitang-kita nila kung paano nagtulungan ang
dalawa mula sa pagtatali ng duyan, pag-aayos ng damit, at pagpapatulog sa
bata.
“Anong itatawag natin sa kaniya? Bigyan natin siya ng pangalan.”
“Tawagin natin siyang Noel!”
Nagkatinginan ang tatlong magkakaibigang palaka. Sa wakas, may pamilya na
rin ang bata. Sa kasiyahan, sabay-sabay silang napakanta habang pabalik sa
ilog.
“Kokak-kak-kwak-kak-kak!” banat ng unang palaka.
“Kokwek-kak-kwek-kokaaaak!” bira ng pangalawa. “Kokwiiik-kokwek-
kokwaaaaak!” hataw ng pangatlo.
Nagtaka ang mag-asawa sa narinig. Dumilat naman ang bata. Luminga-linga ito
at ngumiti.
Ang Bata Sa Basket

Mga tanong bago ang pagbabasa:
1. Nakakita na ba kyo ng mga batang pagala-gala sa lansangan?
2. Bakit kaya sila pagala-gala?
3. Ano ang nararamdaman ninyo kapag nakakakita kayo ng mga batang
napalayo sa kanilang mga magulang?
Mga tanong habang nagbabasa:

1. Ano ang nakita ng tatlong palaka sa ilog?
2. Sinu- sino kaya ang gustong kumupkop sa bata?
3. Sino ang dumating na ikinagulat ng tatlong palaka?
4. Ano sa palagay ninyo ang gagawin ng mag-asawa sa bata?
Mga tanong pagkatapos magbasa:

1. Saan naganap ang kwento?
2. Sino ang kumupkop sa bata?
3. Paano kaya aalagaan ng mag-asawa ang bata?
4. Kung ikaw ang nakakita sa bata,ano ang gagawin mo?
5. Paano mo palalakihin ang bata?
Chenelyn! Chenelyn
Tuwing umaga sa aming bahay, ang pangalan niya ang un among maririnig.
Kapag binibigkas mo ito, mayroong madyik na nangyayari.
“Chenelyn! Ihanda na ang almusal!”

Biglang magtitilian ang mga kaldero at siyansi sa ilalim ng kalan.
Huhuni ang kaldero ng mainit na tubig.
Maririnig ang kalatugan ng pinggan at kalansingan ng mga kutsara at tinidor.
Tapos, sa isang iglap, busog na si Tatay.
“Chenelyn! Ang paligo ko handa na ba!”

Biglang magsisindi ang ilaw sa loob ng banyo.
Dadagundong ang tulo ng tubig sa balde.
Maglilitawan ang mga sepilyo, sabon, shampoo at tuwalya.
Tapos sa isang iglap, mabango at malinis na si Kuya.
“Chenelyn! Ang damit ko sa eskuwelahan!”

Biglang iinit ang plantsang nakatago.
Tatakbo ang kabayo na tangay ang lukot na palda at blusa.
Tapos sa isang iglap, unat ang lahat ng damit ni Ate.
“Chenelyn! Ang bahay, dapat malinis na!

Biglang magsisibangon ang basahan at sabon.
Magsasayawan ang mga bunot at walis.
Tapos biglang makintab at mabango ang buong bahay.
“Chenelyn! Laro na tayo!”

Biglang tatalbog ang bola at magsasalita ang manyika.
Magiging nanay ko siya sa bahay-bahayan.
Magiging taya siya sa taguan.
Tapos, paglingon ko, nakaupo siya.

Natutulog.
Bago ako matulog, ang pangalan pa rin niya ang maririnig.

Kasi, may madyik ang pangalan niya.
“Chenelyn! Ang kape ko, akina!” sabi ni Tatay.

Biglang maghahalo ang kape, asukal, at umuusok na tubig.
“Chenelyn! Ang sapatos ko, relo ko, nasaan na?!” tanong ni Kuya.
Magsisilabas ang mga sapatos at relo mula sa kung saan.
“Chenelyn! Ang isusuot ko, ihanda mo na!” tili ni Ate.
Magrarampadahan naman ang mga pantalon, palda, blusa at medyas.
“Chenelyn! Ang pinagkainan, hugasan mo na!” utos ni Nanay.

Magsisiligo na ang mga plato, platito, kutsara, at tinidor.
Basta tatawagin mo ang pangalan niya, mayroon nang iniinom si Tatay sa

kuwarto.
Nakita na ang nawawalang gamit ni Kuya.
Handa na ang damit ni Ate para bukas.
Malinis na ang mga gamit sa kusina ni Nanay.
Kapag ako na ang tatawag ng “Chenelyn!”

Papasok siya sa maliit kong kuwarto.
Pagod na pagod. Pawis na pawis.
Hingal na hingal. Latang-lata.
Pero, kapag mayroon siyang ikukuwento sa akin, ang kuwarto ko, nag-iiba ang
anyo.
Nagiging dagat ito kapag kami ay mga sirena.

Nagiging kastilyo ito kapag kami ay mga prinsesa.
Kaming dalawa ni Chenelyn ang lagging bida sa marami niyang kuwento.
Tapos, tulog na kaming dalawa.
Chenelyn! Chenelyn!
Isang umaga, nagkagulo sa loob ng bahay!
Ilang beses nang tinatawag ang pangalan niya, pero walang nangyayaring
madyik.
“Chenelyn! Chenelyn!” sabi ni Tatay.

“Chenelyn?! Chenelyn?!” tanong ng Kuya.
“Chenelyn! Chenelyn!” sigaw ng Ate.
“Chenelyn! Chenelyn!” utos ng Nanay.
“Chenelyn! Chenelyn!” tawag ko.
Pero walang nangyari.
Bigla kaming nagsisugod sa kuwarto niya.

Pagbukas naming, maraming madyik ang nangyayari.
Mayroong hatsing! Mayroong prssrrstt!
Mayroong brrr! Mayroong ubo-ubo!
Naku, si Chenelyn, hindi makapagmamadyik!
“May trangkaso si Chenelyn…” sabi ni Tatay.
Dali-dali siyang pumunta sa telepnono.

Kumiriring ito nang kumiriring.
Bumulong-bulong si Tatay sa hawakan.
Tapos, sa isang iglap, biglang dumating ang Doktor.
Pumunata naman si Nanay sa kusina.

Naghiwa-hiwa siya ng karne ng manok at gulay.
Hinugas-hugasan niya ang mangga at dalanghita.
Nagtimpla-timpla siya ng tsa at tubig.
Sa isang iglap, may pagkain kaagad para kay Chenelyn.
“Dapat tayo muna ang maglinis ng bahay!” sabi naman nina Kuya at Ate.
Nagbunot nang nagbunot si Kuya.
Nagwalis ng nagwalis si Ate.
Naglaba nang naglaba si Kuya.

Nag-ayos nang nag-ayos si Ate.
Tapos, sa isang iglap, biglang natutong maglinis ng bahay sina Ate at Kuya.
Para makapagpahinga si Chenelyn, nagkuwento naman ako nang nagkuwento.

Biglang nagbago ang kuwarto ni Chenelyn.
Naging bughaw na langit ito nang nagging piloto kami.
Naging entablado ito nang nagging mananayaw kami.
Tapos, sa isang iglap, nakatulog na si Chenelyn.
Mula noon, iba na ang maririnig sa loob n gaming bahay tuwing umaga.
Chenelyn! Chenelyn
(Garlitos, C, 2002, Adarna House,Inc., Quezon City, Philippines)
Questions before the story:

- Sino sa inyo ang may kasambahay o katulong sa bahay?
- Ano sa tingin ninyo ang ginagawa ng mga kasambahay o katulong?
- Papaano sila nakakatulong sa mga miyembro ng pamilya?
Questions during reading:

- Sino sa inyo ang parang si Ate? Kuya? Tatay? Nanay? Bata?
- Anong nangyari kay Chenelyn isang araw?
- Bakit kaya sya nagkasakit?
- Ano kayang gagawin ng buong pamilya?
Questions after reading:

- Sino-sino ang mga tauhan sa kuwento?
- Saan nangyari ang kuwento?
- Ano ang nagging problema sa kuwento?
- Paano ito naayos?
- Kung ikaw ay miyembro ng kanilang pamilya, ganoon din ba ang iyong
gagawin? Ano kaya ang dapat gawin?
Milly, Molly and Heidi Untidy
Milly and Molly’s friend Heidi Untidy lived in a jumble, a clutter, a mess.
It grew, it got bigger, it took a life of its own.
“But where do I start?” she asked her mother when her mother said, “tidy it
up.”
“Just start,” said her mother and closed the door tight, to stop it from all
getting out.
Heidi Untidy didn’t know where to start, so she curled up in it all and she
read.
Now Heidi was a reader.
She read to her mother.
She read to her fater.
She read to her brother and sister and anyone who cared to listen.
She liked some books better than others and she liked one best of all.
“Where’s my best book?” she cried.
“It’s buried, it’s smothered, you’ve drowned it,” said her mother.
“But where do I start?” she asked her mother when her mother said, “tidy it
up.”
“Just start,” said her mother and closed the door tight, to stop it from all
getting out.
So Heidi Untidy made a start.
She folded and stacked and stacked and tidied and folded and stalked some
more.
“I’ve found it alive. My best book,” she cried.
“Heidi, you’re tidy!” said her mother.
Milly and Molly’s friend Heidi Untidy was never untidy again.
Milly, Molly and Heidi Untidy

(Pittar, G, 2004, MM House Publishing, New Zealand)

- What does the picture in the cover remind you of?
- Have you seen your room or your house look like this?
- Did you ever lose something important to you?
- What did you feel?
- What is the story about?
- Where did the story take place?
- What happened in the first part of the story?
- Tell two things that happened in the middle of the story.
- What happened at the end of the story?
The Family Teenagers
Teenagers are a lot like you, only taller….

and stronger…
and braver.
They like to have fun with their friends…
and dance up a storm…
and play sports….
and study together…
and go to school together.
But sometimes they feel lonely, and worried and sad.
Sometimes when a boy meets a girl…
they fall in love.
Do you have a big brother or sister?
Or a baby sister who goes to high school?
They’re teenagers.
The Family Teenagers

(Vendrell, CS and Parramon, JM, 1987, Barron’s Educational Series, Inc., New
York)

- Who have an older brother or sister in the family?
- What makes you different from your older brother/sister?

- Have you had similar experience?
- Is there an event that reminds you of your experiences?

- What is the story about?
- What do teenagers look like?
- What are some of the activities teenagers do?
- Are there teenagers in your family
Sampung Magkaibigan
May sampung magkakaibigan.

Si Karlo at siyam niyang kaklase.
Si Ben na kaybagal, si Susie na madungis, si Leo, si Lara, si Karen, si
Joo-chan na Koreano, ang kambal na sina Eric at Ella, at ang antuking si
Anton.
Mahilig silang maglaro, mag-aral, at magtulungan. Pero minsan, si Karlo
ay hindi masayang kasama.
“Belat!” ang tukso ni Karlo, nang maunahan niya sa pila ang babagal-bagal
na si Ben.
Umiling na lang si Ben at lumayo kay Karlo.
“Kadiri ka, hindi kita bati!” sambit ni Karlo nang napatabi siya kay Susie
na madungis.
Di napansin ni Karlo ang mataas na tore ng bloke ni Leo. Bumagsak ang
toreng gawa ni Leo. “Hahaha! Buti nga!” sabi niya kay Leo.
“Akin na yan!” biglang agaw ni Karlo sa laruan ni Lara.
“Akin rin to’,” sabi ni Karlo, sabay agaw ng suman na kinakain ni Karen.
Nasagi rin ni Karlo ang kinakaing mami ni Joo-chan na Koreano pero
hindi siya nag-sorry.
“Hindi ba kayo marunong sumunod sa laro? Huwag na nga kayong sumali!”
ang sabi ni Karlo kina Eric at Ella pagkataos siyang matalo sa pompiyang
at siya na ang susunod na tayo sa taguan.
Sinubukang gisingin ni Karlo si Anton para makipaglaro. “Hooooyyy!
Gising ka!” ang sigaw ni Karlo sa antuking si Anton.
Pero hindi nagising si Anton. “Hindi kita bati!” sabi ni Karlo okay Anton
kahit di siya naririnig nito. Nag-iisa na lamang si Karlo.
Isang araw, pagdating ni Karlo sa paaralan, hinanap niya ang kaniyang
mga kaklase. Gusto sana niyang makipaglaro pero walang bata sa silid
nila.
Wala ring bata sa canteen. Takang-taka si Karlo.
Nakita ni Karlo na masayang naglalaro ang kaniyang mga kaklase sa
bakuran ng kanilang paaralan. Hindi nila si Karlo pero di nila ito
inimbitang makipaglaro sa kanila. “Ikaw, gusto mo bang makipaglaro sa
akin?”
Naiyak si Karlo nang naisip niya na walang gusting makipaglaro sa kaniya.
Ganito siguro kasama ang nararamdaman ng mga kaklase niya kapag
inaagawan niya sila ng laruan at baon. Ganito siguro kasakit ang pang-
aaway at panunuksong ginagawa niya sa kanila.
Noon naisip ni Karlo na maging mas mabuting kaklase.
Kinabukasan, lumapit si Karlo okay Ben na kaybagal sa pila. “Mauna ka na
sa akin sa pila.” Sabi ni Karlo okay Ben.
“Mahal kita!” sabi niya kay Susie na madungis, sabay halik dito.
“Hati tayo sa baon ko.” Sabi ni Karlo kina Karen at Joo-chan oong
recess.
Ipinahiram ni Karlo ang kaniyang bagong laruan kay Lara.
“Ikaw muna ang maglaro tapos ako naman, ha?” sabi niya kay Lara.
Inanyayahan niya si Leo na gumawa ng mataas na tore ng bloke.
“Paano ba ‘yang laro ninyo? Puwede ba akong sumali?” Pakiusap ni Karlo
kina Eric at Ella.
“Shhh…huwag tayong maingay, magigising si Anton,” paalala ni Karlo.
May sampung magkakaibigan. Si Karlo at siyam niyang kaklase.
Sampung Magkaibigan By Kristine Canon

- Mayroon ba kayong mga kaibigan dito sa paaralan?
- Ano ang pakiramdam kapag hindi kayo isinasali sa mga laro?

- Sinu-sino ang sampung magkakaibigan?
- Anu-ano ang kanilang gustong gawin pag sila’y magkakasama?
- Kung kaibigan nyo si Karlo, gagawin nyo rin ba ang hindi pagsali sa laro?
Bakit?
- Ano sa palagay nyo ang naramdaman ni Karlo?
Si Tembong Mandarambong : Mahilig Sa Walis Pero Tamad Maglinis
Sa isang malayong lugar, may isang baryo na ubod ng linis. Masisipag at

masasaya ang mga tao rito. Lahat sila ay laging naglilinis. Lahat sila ay
laging nagwawalis. Kaya tinawag nila itong Baryo Walis.
Si Tembong ay taga-Baryo Walis. Pero kakaiba siya sa mga tao rito.
Tamad na tamad si Tembong. Ayaw na ayaw niyang maglinis. Ayaw na ayaw
niyang magwalis. Pero gustung-gusto niya ang walis. Kaya lagi siyang
naiinggit sa mga taong may hawak na walis.
Isang araw, may naisip si Tembong. “Kapag kinuha kong lahat ang kanilang
walis, makapagtatayo ako ng isang palasyo na yari sa walis,” sabi ni
Tembong.
Kaya isang araw, naghanda si Tembong. Hinintay niyang makatulog ang
lahat ng tao sa Baryo Walis.
Nang tulog nang lahat ang tao, ninakaw ni Tembong ang lahat ng walis sa
lahat ng bahay sa buong baryo. At mabilis siyang umalis. Umakyat si
Tembong sa tuktok ng bundok. “Doon ko itatayo ang aking palasyo.” Sabi
ni Tembong. “Doon makikita ng lahat ang aking palasyo na gawa sa walis.”
Sinimulan niyang itayo ang maganda niyang palasyo. Pero walang anu-ano,
biglang lumakas ang hangin at tinangay ang palasyong ginagawa niya.
Nilipad sa malayo ang mga walis niya. Naubos ang lahat ng walis na
ninakaw niya sa mga tao sa baryo. Masamang-masama ang loob ni
Tembong. Umiyak pa siya nang umiyak. Hindi na siya makapagtatayo ng
palasyo. Pero biglang may naisip na naman siya. “Babalik uli ako at
magnanakaw sa baryo,” sabi ni Tembong. Nagulat si Tembong pagbalik sa
baryo. Napakarumi na ng paligid. Bigla siyang nalungkot sa kanyang nakita.
Bigla siyang nagsisi sa kanyang ginawa.
Si Tembong Mandarambong : Mahilig Sa Walis Pero Tamad Maglinis

ni: Susan Dela Rosa Aragon
Questions before the story

- Anu-ano ang iyong ginagamit sa paglilinis ng bahay ?
- Bakit kaya tinawag na mandarambong si Tembong?

1. Bakit kakaiba ang Baryo Walis?
2. Bakit tiningay ng hangin ang palasyo ni Tembong?
3. Sa pagbalik ni Tembong sa Baryo ano ang napansin niya?
Pasko sa Klasrum
Malamig ang simoy ng hangin. Malapit na talaga ang pasko. Huling araw nina
Susana sa paaralan bago magbakasyon. Ang sabi ni Ms. Ablian, mga ilang
araw din daw hindi sila papasok dahil sa pagdiriwang ng pasko at bagong
taon. Chrismas Party daw nila ngayon.
Maraming mga palamuti sa silid-aralan iba’t iba ang kulay. May pula, asul,
dilaw, lila at kahel. May mga regalo ding iba’t iba ang hugis. May parisukat,
bilog, parihaba at tatsulok. Maski saan ka lumingon makikita mo ang mga
maliliit at malalaking parol. Ang saya talaga dito sa paaralan.
Pero hindi masyadong masaya si Susana. Iniisip niya kasi ang sinabi ng guro
nila kahapon. “ Magdala kayo ng kahit na anong regalong maaari ninyong
ibigay sa mabubunot ninyo” ang sabi ni Ms. Ablian. Ikinahihiya ni Susana
ang panyong binili ng nanay niya para sa kris kringle nila.
“ Mga bata, bumuo kayo ng bilog at sisimulan na natin ang ating mga laro,”
sigaw ni Ms. Ablian. Tuwang-tuwa si Susana. Masaya silang naglaro ng
kanyang mga kaklase. Dumating ang bigayan ng regalo. Natatakot si Susana
sa maaaring mangyari. Magugustuhan kaya ng kaklase niya ang regalo nito?
Hindi umiimik si Susana noong regalo na niya ang bubuksan ni Lina, ang
nabunot nito.
“
Wow, kulay rosas na panyo”, wika ni Lina. “Ang ganda ng natanggap kong
handog. Maraming salamat Susana. Maligayang Pasko!”
Pasko sa Klasrum
- Anu-ano ang iyong mga nakikita kapag malapit na ang pasko?

- Anong regalo ang kanyang ibinalot para sa kriz kringle?
- Ano ang naramdaman ni Lina nung binuksan ang kanyang regalo?
- Kung ikaw si Susana, ikinahihiya nyo rin ba ang inyong regalo? Bakit?
Si Emang Engkantada at ang Tatlong Haragan
Ito si Emang Engkantada. Siya ay may pambihirang galing. Maganda ang

kaniyang bakuran. Maraming prutas at gulay. Maraming gulay at hayop.
Malinis ang hangin at tubig.
Ito naman ang tatlong haragan. Si Pat Kalat ay hari ng basura. Kalat
dito, tapon doon. Ito ang ugali niya. Si Pol Putol ay kaaway ng mga halaman.
Putol dito, bunot doon. Ito ang libangan niya. Si Paz Waldas ay reyna ng
aksaya. Aksaya sa tubig. Waldas sa kuryente. Ito ang gawain niya.
“Mga salbahe!” “Wala na kayong ginawang mabuti!” Galit na galit ang
mga tao sa tatlong haragan. At hinabol ng mga tao ang tatlong haragan.
Nakarating ang tatlong haragan sa magandang bakuran ni Emang
Engkantada. “Ang sarap sirain,” sabi ni Pol. “Sige sirain natin,” sabi ni Pat.
“Sirain natin nang todo,” sabi ni Paz.
Dumating si Emang Engkantada. Binawalan niya ang tatlong haragan.
Tumawa lamang sila nang tumawa habang sinisira ang magandang bakuran.
Nagalit si Emang Engkantada. “Dapat kayong bigyan ng aral,” sabi ni Emang
Engkantada. May dumating na malakas na hangin sa tatlong haragan. Nahilo
ang tatlong haragan.
Napunta si Pol sa isang lugar na puro buhangin. Walang halaman sa
paligid at mainit ang sikat ng araw. Ang lugar ay parang isang disyerto.
Naghanap ng puno si Pol para sumilong. “Walang puno sa paligid. “Ganito
pala pag walang halaman,” sabi ni Pol.
Nauhaw si Pol at naghanap ng tubig. Walang tubig sa pligid. “Ganito pala
pag walang puno at tubig,” sabi ni Pol. “Gusto ko ng puno. Gusto ko ng tubig.
Maawa na kayo,” sabi ni Pol.
Napunta si Pat sa tambakan ng mga basura. Mabaho at madumi sa
tambakan ng basura. Maraming langaw, ipis, at daga. Malalaki ang mga
langaw, ipis at daga.
Hinabol si Pat ng maraming langaw, ipis at daga. Takot na takot si Pat.
“Ganito pala pagmasyadong marumi,” sabi ni Pat. “Ayokong kainin ng daga.
Ayokong magkasakit, Iligtas ninyo ako,” sabi ni Pat.
Napunta si Paz sa isang madilim na siyudad. Puro usok sa siyudad. Payat
na payat ang mga tao. Naghanap ng ilaw si Paz. Walang kuryente. Naghanap
ng gripo si Paz. Walang tubig.
“Mamamatay ako sa usok at dilim. Mamamatay ako pag walang ilaw at
tubig. Maawa na kayo,” sabi ni Paz.
“Hindi na po ako magkakalat,” sabi ni Pat.
“Hindi na po ako maninira, sabi ni Pol.
“Hindi na po ako mag-aaksaya,” sabi ni Paz.
Naawa si Emang Engkantada sa tatlong haragan. “Kailangang matuto
kayong maglinis. Kailangang matuto kayong magtanim. Kailangang matuto
kayong magtipid,” sabi ni Emang Engkantada sa tatlong haragan.
Tumulong ang tatlong haragan kay Emang Engkantada. Naglinis ng bakuran
si Pat. Nagtanim ng halaman si Pol. Nag-igib ng tubig si Paz. Tuwang-tuwa si
Emang Engkantada sapagkat nagbago ang tatlong haragan
Si Emang Engkantada at ang Tatlong Haragan

ni Rene Villanueva

- Ano ang itsura ng bakuran ng bahay ninyo?

- Bakit itinuring na haragan ang tatlong bata?
- Ano ang inyong maitutulong upang mapanatiling maganda ang isang
bakuran? Magbigay ng mga halimbawa.
Sa Araw ni Titser
Maagang nagising si Ana. Siniguro niyang handa na ang kanyang

uniporme papasok sa paaralan. Kagabi pa niya iniisip ang maaring mangyari
ngayong araw na ito.
“Nanay, papasok na po ako!, tuwang-tuwang sabi ni Ana. Agad namang
iniayos ni nanay ang bag at iba pang gamit. “Bakit ba maaga kang naghanda
ngayon Ana?” tanong ng kanyang nanay. Ngumiti lang si Ana, sabay yaya na
lumakad na.
Nadaanan ni Ana si Mario na nag-aayos ng mga kwentas na bulaklak.
“Halika ka na Mario!, gayak ni Ana. “Sigurado ka bang maganda ang mga
ginawa mo?” tanong nito. “Oo Ana, siniguro ko talagang matutuwa si Ms.
Dela Cruz.” sagot ni Mario.
Masayang pumasok sa paaralan ang dalawa. Sa kanilang pagdating, nakita
nila ang ibang mga kaklaseng abala na rin sa paghahanda ng ilang mga bagay
na ihahandog sa kanilang guro. May mga nag-alay ng bulaklak. May mga
yumakap at bumati. May mga ilan ding naghandog ng sayaw at awit sa
kanilang paaralan.
Napaluha sa tuwa si Ms. Dela Cruz. Tunay na mahal na mahal siya ng mga
bata sa kanilang paaralan. Tuwang-tuwa din ang mga bata. Sabay-sabay
nilang binati ang kanilang guro, “Maligayang araw ng mga guro, Ms Dela
Cruz.”
Sa Araw ni Titser
- Kayo ba’y nakapaghandog o nakapagbigay na ng regalo sa iyong mga
mahal sa buhay?

- Anu-ano ba ang inihandog o binigay ng mga bata sa titser?
- Ano ang naramdaman ni titser Dela Cruz?
Ang Pambihirang Sombrero
ni: Jose Miguel Tejido
Mahilig mangolekta na kakaibang mga gamit si Mia.

Isang araw, naghalungkat si Mia, sa lumang baul ng kaniyang lola. Laking
tuwa niya nang makatagpo siya ng sombrero. Kakaiba ang itsura nito !
Humarap si Mia sa salamin para sukatin ang sombrero. Sinubukan niyang

isuot ito sa iba’t ibang paraan. Ngunit naisip niya, bakit parang may
kulang? Lumabas ng kanilang bahay ni Mia at nagtungo sa tindahan sa
tapat.
“Magandang umaga, Manang Sol,” bati ni Mia. “Maganda po ba ang aking

sombrero?”
“Oo Mia, pero mas maganda kung lalagyan natin ng alkansiya, “ sagot ng
tinder.
Nagulat si Mia sa handog sa kaniya. “Salamat po, Mamang Sol,” sabi ni

Mia.
Sunod na pinuntahan ni Mia ang panaderya.
“Mang Rici!” tawag ni Mia. “Maganda po ba ang aking sombrero?”
“Oo, Mia, pero mas maganda kung papalamutian pa natin ng kandelabra,”

sagot ng panadero.
“Salamat po, Mang Rico!” sabi ni Mia.
Nagdaan din si Mia sa klinika. “Doktora Dulce, maganda po ba ang aking

sombrero?” tanong ni Mia.
“Oo Mia, pero mas maganda kung papatungan natin ng mga prutas,”
sagot ng doktora.
“Salamat po, Doktora Dulce!” sabi ni Mia.
Naglakad pa si Mia at nakarating sa estasyon ng bumbero. “Mang Ador,

maganda po ba ang aking sombrero ?” tanong ni Mia.
“Oo, Mia, pero mas maganda kung dadagdagan natin ng akwaryum,”

sagot ng bumbero.
“Salamat po, mang Ador!” sabi ni Mia.

“Pagtawid niya sa”Pero mas maganda kalsada, nakasalubong ni Mia ang
pulis.
“Mia, kakaibang sombrero iyan, a!” bati ni Mang Kalor. ”Pero mas maganda
kung sasabitan natin ng hawla.”
“Salamat po, Mang Kalor!’ sabi ni Mia.
“Umabot si Mia sa Hardin ng plasa.
“Mang Lito, maganda po baa king sombrero?” tanong ni Mia.
“Oo, pero mas maganda kung kakabitan pa natin ng mga bulaklak,” sagot
ng hardinero.
“Salamat po, Mang Lito,” sabi ni Mia.
Pagdating sa palaruan, napakarami nang palamuti sa sombrero ni Mia!
“Mia, itong saranggola na lang yata ang kulang diyan!” sabi ng kaniyang
kalaro. “Sandal lang Toto!” sigaw ni Mia. Ngunit naitali na ni Toto ang
saranggola. Biglang umihip ang napakalakas na hangin. Kumapit si Mia sa
kanyang sombrero at natangay siya paitaas. Nakarating si Mia sa mga ulap!
Biglang lumobo ang kaniyang sombrero at nagging isang napakalaking
parasiyut! Nang tumapat ito sa araw nakita ng lahat ang angking ganda
ng sombrero!
Unlocking of difficulties: naghalungkat, baul, kandelabra, palamutian

- Ano ang ginagamit ninyong panangga kapag mainit ang araw habang kayo
ay naglalakad sa labas?
- Bakit kaya kakaiba ang sombrero sa ating kwento ?

- Ano ang hilig ni Mia? Ano ang kanyang nakita sa baul ng kanyang Lola ?
- Anu-anong lugar ang pinuntahan ni Mia ?
- Bakit kakaiba ang sombrero ni Mia?
- Kung ikaw si Mia, ano ang iyong mararamdaman ? Bakit?
The Mayor’s Visit
There was a feeling of great excitement. The Mayor was coming to

lunch. “Right,” said the Principal. “We must have our own looking
spotless, with not a leaf out of place.” Harry was given a spade and a
wheelbarrow. It was his job to tidy all the edges. Poppy was given a
dustpan and brush. She was asked to sweep the council steps. Tom
was given a broom and a rubbish bag. His job was to sweep up all the
leaves. Milly and Molly were each given a pair of clippers. Their task
was to trim the lavender hedge.
George was given a rake and a wheelbarrow. He cleared up after

Milly and Molly. Sophie was given a cloth and a tin of polish. Her job
was to polish the brass.
Alf put his boots on and mowed the council lawns. Elizabeth was
given a rubbish bag. She was asked to pick up every scarp of litter.
Jack offered to help Ernie in the rubbish truck. He collected the
rubbish bags. Meg put on her overalls. She was asked to help the
painter. Humphrey was given a bucket and scoop. He had the
important job of picking up all the soft and messy bits!.
And the Mayor…well, he gave advice and encouragement wherever

it was needed.
Harry, Poppy, Tom, Milly and Molly, George, Sophie, Alf, Elizabeth,
Jack, Meg and Humphrey worked like little beavers.
When all was done… and the school was spotless, everyone had time
to rush home and scrub up before the Mayor swished up in he big,
black, shiny car.
“What a beautiful school you have,” said the Queen. “It is always
this tidy?” “Yes…well…no…well…sort of… sometimes… we tidied it up
for you,” clamoured Milly and Moly.
“Gracious me,” said the Mayor. “Thank you, I will ask the Mayor if
you can all join me for lunch.” Everyone had the best lunch they’d
ever had. And the Mayor rose to leave she said, “Now, when you
come to my office, you must all come and have lunch with me.”
The Mayor’s Visit

- What do mayors do?
- Why did the Mayor visit the school?

- What does the principal advise her teachers and pupils?
- What tools do they use in cleaning the school?
- What was the impression of the visitors?
- What was the prize received by the school?
- As a student, how can you help your school maintain cleanliness?
Si Eman
May isang batang ang ngalan ay Eman. Siya ay anim na taong gulang.
Minsan siya ay sumamang mamasyal, Kasama ang kanyang Nanay at
Tatay. Walng anu-ano, mga tao’y nagtakbuahn. Bata, matanda, lahat
nagpulasan. Ang kawawang Eman, naiwan ng magulang. Sa gitna ng
kaguluhan, sa gitna ng takbuhan.
“Itay, Inay nasaan kayo?” “Bakit naman ako ay iniwan ninyo?” “Mama,
para na ninyong awa, tulungan ninyo ako, ako po’y nawawala.”
“Naku, amang, kawawa ka naman, sumama ka’t ikaw ay aking tutulungan.

Sa isang tinder sa gilid ng daan. Lumapit agad at siya’y pinagtanungan.
Ngunit nagging sagot pawing iling lamang. Kaya si Eman, umalis,
nagpaalam.
Nakarating siya sa pagamutan, na nasa dulo ng lansangan. Isang nars,

nasa di kalayuan agad niyang nilapitan at pinagtanungan. Sila’y itinuro
sa silid-gamutan. Kaharap ng doctor ang kanyang Tatay at Nanay. Sa
naganap na takbuhan, Nanay niya’y nasaktan. Agad isinugod sa
pagamutan.
Nang itong si Eman, nasulyapan ng Tatay, agad niyakap at sinabihan. “O,

Eman, sori, ikaw ay naiwan. Salamat sa Diyos, ikaw ay natagpuan.
Salamat pos a inyo, mga tao sa pamayanan. Tungkuling makatulong
inyong ginampanan.”
Si Eman (PEHT 200-202)

- Nakasama ka na bang mamasyal ng iyong pamilya?
- Saan ba namamasyal ang pamilya?

- Ano ang ginawa ng mag-anak isang araw ?
- Ano ang nangyari habang namamasyal ang mag-anak ?
- Saan niya natagpuan ang kanyang Tatay at Nanay ? Bakit ?
- Kung ikaw si Eman, magtatampo ka ba a iyong Tatay at Nanay dahil ikaw
ay naiwan ? Bakt?
- Anu-ano ang magagandang katangian ng Tatay ni Eman ?
- Kanino siya nagsori ? Nagpasalamat ?
- Tama ba ang ginawa ng Tatay ni Eman na magsori sa kanya ? Bakit ?
Miss Moo Goes to The Zoo
Miss Moo lived on a farm out in the countryside. Across the farm, from
the barn to the fields, all the animals lived happily together.
But for Miss Moo, nothing exciting ever happened. And without really
knowing why—
One day, Miss Moo announced to her barnyard friends: “I just can’t stay.
It’s so boring here! I think it’s time that i go my own way”
All the animals got together and said, “oh, Miss Moo! Please don’t go. We
love you so.” But Mis Moo shook her head, brushed away a moo-tear, and
said- “I have to go“
And off she went! Soon Miss Moo came together to another farm. She
saw friendly horses and sheep, a hen and her chicks, and a couple of pigs.
They all seemd happy, that was clear. But she knew that nothing would be
different here.
So She kept walking and walking until she came to the zoo.
It was the city zoo. A zoo for Miss Moo? What could she do but walk in
and explore? All of a sudden Miss Moo heard a strange animal sound.
Turning around, she saw-the Elephants
“Who are you, and what do you do?” The Elephants asked, but not very
nicely. “ I am a cow.” Replied Miss Moo. “ I give milk and I Moo. Can I
come and live with you?” “ Hummpphh!” said the elephants. “ You’re not
special. Go away and leave us now. We don’t want to live with a boring old
cow!”
Miss Moo turned sadly away and started to walk again. When she looked
up, she saw- the giraffes.
Who are you, and what do you do? The giraffes asked, but not very
nicely. “I am a cow”, said Miss Moo. “ I give milk and I Moo. Can I come
and live with you?” Hummpphh!” said the giraffes. “ You’re not special. Go
away and leave us now. We don’t want to live with a boring old cow.
Miss Moo turned sadly away and started to walk again. When she looked
up, she saw- the lions.
Who are you, and what do you do? The lions roared, but not very nicely. “
Oh, dear!”, said Miss Moo. “I am a cow, I give milk and I Moo. But I’m not
sure if I want to live with you ?” Hummpphh!” said lions. “ What’s so
special about a cow? Go away and leave us – NOW!
Miss Moo ran all the way to the other side of the zoo. And she began to
cry- “Moooo-hoooo!”
Who are you, and what do you do? The lions roared, but not very nicely. “
Oh, dear!”, said Miss Moo.”I’m just boring old cow”said Miss Moo. “ I can
only give milk, ang that won’t interest you.” “Hummpphh!” said the zebras.
“ Who are we to stay? We just stand in the sun and glaze all day. But the
zookeeperfeeds us right about now. He should know what to do with a
cow!”
Sure enough, the zookeeper walked right up to Miss Moon and said –
“Who are you, and what do you do?
“I,m not an elephant, big and gray. I’m not a giraffe who stretches tall
every day. I’m not even a lion with a great big roar. I’m just a cow who’s a
bit of a bore.”
“ Now, Miss Cow, that’s no way to talk. Come with me. Let’s go for a walk,”
said the zookeeper.
So Miss Moo followed him to—the Petting Zoo
What a surprise! Miss Moo could not believe her eyes. There were
children everywhere, petting and feeding the animals. And these animals
were not elephants, giraffes, or lions. They were--- pigs, sheep, hens
and horses!
“Miss Moo,” said the zookeeper. “ Your journey is at end. Stay here with
us and be our friend.” Miss Moo stared at all the children. She looked at
the animals who lived in the Petting Zoo. She smiled shyly and everyone
smiled back. And at last she knew what she would do. At last there was a
new home- for Miss Moo
Miss Moo Goes to the Zoo

NOTE: Teacher may change the animal characters based on the situation in the
community.

- Nakapunta ka na ba sa Zoo? Or Anong mga hayop ang nakikita mo sa inyong
lugar?
Question while reading

- Bakit umalis si Miss Moo sa kanyang lugar ?
- Saan sya napunta at sinu-sinong mga hayop ang kanyang nakita at
nakausap?

- Paano naalis ang pagkainis ni Miss Moo sa lugar na kanyang pinuntahan?
- Kung kayo si Miss Moo titira ba kayo sa Zoo?
- SA ILALIM NG DAGAT
Kagila-gilalas ang mundo sa ilalim ng dagat. Iba’t ibang nilalang ang

naninirahan dito. Maliit at malaki, bata at matanda. May kaliskis at wala.
Magkaiba man ang anyo at kulay. Namumuhay sila nang payapa at may
paggalang sa isa’t isa.
Isang umaga, nagulat ang lahat sa balita ni Pating: “May sakit si dilis!”
“Baka mahawa tayo!” Pag-aalala ni Barakuda.
“Huu!, sakit lang yan ng maliliit!” Sabi ni Pugita.
Ngunit paglipas ng mga araw,

Nangayayat si Balyena.
Nagpantal ang katawan ni Lumba-lumba.
Walang Humapay sa paghatsing si Dugong.
Kumalat ang pangamba sa buong karagatan.

Natakot ang lahat na mahawa ng misteryosong sakit.
Dahil dito, nagkanya-kanya ang mga taga-dagat.
Hindi na sila naglalaro nang sama-sama
Hindi na sila nagtutulong-tulong sa mga gawain.
Isang araw, namutla ang makukulay na korales.

“Baka sakit yan ng makukulay” sabi ni Pugita.
“Kung gayon,ligtas kami!. Pagmamalaki ng maputang
sina Igat, Hipon, Ulang at Dikya.
Ngunit kinabukasan, Nilagnat si Igat.

Sinipon si hipon, Inubo si Ulang.
At hinika si Dikya.
Nang manghina naman si Manong Pawikan,

Napahagikgik si Pugita: “ Baka sakit iyan ng mga tumatanda!”
Pero nanghina rin ang mga batang-estkelya.

Kaya lalong nalito ang mga taga-dagat.
Dumami ng dumami ang maysakit sa karagatan.

Parang ospital ang ilalim ng dagat.
Nagpulong ang lahat upang pag-usapan ang
lumulubhang lakagayan ng mga taga-dagat.
“Palayasin natin ang mga maysakit para’wag tayong mahawa sa kanila,”

Sigaw nina Pugita, Pating at Barakuda.
“Pero hindi natin tiyak ang pinagmulan ng sakit,”
Katwiran ng mga maysakit.
Halos bumula ang buong karagatan sa pagtatalo ng lahat. Hindi sila

magkasundo kung ano ang dapat gawin.
Pero nanaig ang mayayabang na sina Pugita, Pating at Barakuda. Itinaboy

nila ang mga maysakit. Binakuran nila ang lugar. Nilagyan pa nila ito ng
karatula: BAWAL LUMAPIT SA MGA MAYSAKIT.
Isang gabi, biglang nanigas si Pugita. Hindi niya maigagalaw ang kaniyang
mga galamay. “ Naku! Maysakit ka na rin!” Tarantang sigaw nina Pating at
Barakuda.
“Hindi, hindi ako pwedeng dapuan ng sakit!” Tanggi ni Pugita.
Pero dahil maysakit na rin si Pugita, agad siyang dinala sa bakuran ng mga
maysakit.
Hiyang-hiya sa Pugita nang salubungin siya ng mga kasama niyang maysakit.

Nagsisi siya sa ginawa noiyang pagtataboy sa mga ito. “ Kailangan nating
alagaan ang mga maysakit. Kailangan nating alagaan ang isa’t isa, “ Ang sabi
ni dilis.
“Kausapin natin uli an gating mga kasama,” sabi ni Pugita. “ Marami akong
dapat ipaliwanag sa kanila.”
Nang gabing iyon. Muling nagpulong ang mga taga-dagat. “ Nagkamali Tayo,”
Sabi ni Pugita. “ Hindi natin dapat iniwasan ang mga maysakit. Dapat
inalagaan natin sila.”
“Dapat pinag-aralan natin ang sakit na ito,” sabi ni Dilis. “Kailangang
matuklasan natin ang dahilan para mailigtas natin ang iba pa,” sang-ayon ng
lahat.
Ganun nga ang ginawa ng mga taga-dagat. Inalagaan nang malalakas ang
mahihina. Pinag-araln nila kung paano nagsisimula ang misteryosong sakit at
lumalala. Kung sino ang dinadapuan nito at bakit.
At hindi man nagbalik agad ang dating laks ng mga maysakit, muli naming
lumusog ang tiwala, pagkakaisa at pagmamahalan ng mga taga-dagat.
Muling naghari ang kapayapaan at pagkalinga sa isa’t isa sa karagatan.
Sa Ilalim ng Dagat
Kwento ni Augie Rivera, Jr.
Guhit ni Katti Sta. Ana
Question before reading:
- Ano kaya ang mga nakikita sa ilalim ng dagat?

- Ano ang naging pakiramdam ni Pugita nung siya’y tinamaan din ng milagrong
sakit?
- Ano ang ginawa kay Pugita nang kanyang mga kasamahan?

- Paano nalunasan ng mga nilalang sa ilalim ng dagat ang milagrong sakit na
dumapo sa kanila?
Si Langgam at Si Tipaklong
Ito si masipag, masikap na Si Tipaklong naman ngayon ay

Langgam. nalito.
Maghapong ang gawa at Nahinto sa kaniyang kanta at
maghanapbuhay; paglukso.
Matipid at ayaw na may Nagpayong ng dahon at saka
nasasayang tumakbo;
Kaya iniipon kahit munting bagay. Dahil walang bahay, nagsiksik sa
damo.
Ito si Tipaklong. Tamad at
bulakbol. Lumakas ang ulan at hindi tumigil.
Walang ginagawa sa buong Nakatatakot pa ang lakas ng
maghapon. hangin.
Pasayaw-sayaw lang at patalon- Maraming nasirang kahoy at
talon pananim
At di iniisip ang lungkot at gutom. At waring babaha sa buong
bukirin.
“Kaibigang Langgam, halika’t
maglaro,” Dahil nagiginaw, tiyan ay masakit,
Sabi ni Tipaklong na pabiro-biro. Itong si Tipaklong ay di nakatiis,
“Kung puro trabaho, para kang Ang bahay ni Langgam, tinakbong
bilanggo, mabilis
Di mo nasusunod ang gusto ng At saka kumatok na
puso.” naghihinagpis.
Tag-ani nga noon, maraming Narinig ni Langgam ang tawag sa

pagkain. labas
Sagana ang bukid sa palay at Kaya ang pintuan ay binuksan
tanim. agad.
Sabi ni Tipaklong, “Ang sarap Pasok si Tipaklong na hirap na
mag-aliw! hirap
Langgam, ang buhay mo ay huwag At mahahalatang mataas ang
sayangin.” lagnat.
Ngunit nagpatuloy sa kaniyang Naawa si Langgam sa kaniyang

paggawa nakita.
Si Langgam na kahit isang bisyo’y Ngayon, pobreng-pobre ang
wala; dating masaya.
“Mainam na ito,” ang kaniyang Binigyan ng bagong damit ang
wika. bisita
“Kaysa magsisipag ikaw ay Saka pinakain nang muling
tumanda.” sumigla.
Kaya araw-araw, si Langgam, “Ako’y hiyang-hiya,” sabi hi
patuloy Tipaklong
Sa pagtatrabaho at sa pag-iipon. Nang makalipas na ang ginaw at
Araw-araw naman itong si gutom.
Tipaklong “Huwag mag-alala,” sagot ng
Ay pakanta-kanta at patalon- tumulong,
talon. “Maraming pagkain ang aking
naipon.”
Isang araw, biglang bumuhos ang
ulan. At magmula noon, Tipaklong na
“Naku, bagyo yata!” ang sigaw ni tamad
Langgam. Ay din na nag-iisip magsayang ng
Noon lang tumigil na oras;
maghanapbuhay Natuto kay Langgam na maging
Saka dali-daling umuwi ng bahay. masikap
Para makaligtas sa anuman hirap
Si Langgam at Tipaklong by Alberta Angeles (Adarna House Inc.)
Question before reading:

- Paano ninyo ilalarawan ang isang langgam?
- Paano gumalaw ang isang Tipaklong?

- Paano hinarap ni Langgam si Tipaklong nung ito’y kumatok sa kanya na
basing-basa ng ulan?
Questiond after reading:
- Kung kayo si Langgam, gagawin din ba ninyo ang ginawa niya kay Tipaklong?
Ang Isang Mayang Uhaw
May isang basong tubig at limang Kumuha siya ng limang bato.

ibon na uhaw na uhaw. Inihulog niya ang unang bato at
Unang uminom si Lawin at nabawasan tumaas ang tubig sa baso
ang tubig sa baso. Inuhulog niya ang ikalawang bato
Pangalawang uminom si Kalaw at tumaas ang tubig sa baso.
at nabawasan ang tubig sa baso Inuhulog niya ang ikatlong bato
Pangatlong uminom si Tagak at tumaas ang tubig sa baso.
at nabawasan pa ang tubig sa baso. Inuhulog niya ang ikaapat na bato
Pang-apat na uminom si Tikling at tumaas ang tubig sa baso.
at nabawasan pa ang tubig sa baso. Inihulog pa niya ang ikalimang bato.
Panlimang iinom si Maya Halos umapaw na ang tubig sa baso.
pero kakaunti na ang tubig sa baso. Sa wakas, nakainom din si Maya.
Maliit si Maya.
Maikli ang kaniyang tuka.
Mataas ang baso at mababa ang
tubig sa loob.
Paano makaiinom si Maya ng tubig sa
baso?
Ang Isang Mayang Uhaw by Victoria Anonuevo

(Paano Siya Makakainom ng Tubig sa Baso)
Guhit ni: Jimmy Torres
Question:
- Ano ba ang pakiramdam ng kapag nauuhaw?
Question while reading:

- Makakainom pa kaya si Maya kakaunting tubig sa baso?
- Ano ang naging suliranin ni Maya ?

- Ano ang naging paraan ni Maya upang makainom?
Si Pilandok at ang Buwaya
Isang umaga, inutusan si Pilandok ng kaniyang ina na mamitas ng mangga

sa nayon ng Mabunga.
Kailangan niyang tumawid ng malaking ilog para makakuha ng mga mangga
sa Mabunga.
Ngunit, nasira ang tulay sa malaking ilog at maraming buwaya sa ilog.
Kinausap ni Pilandok ang pinunong buwaya para humingi ng pahintulot na
makatawid sa ilog.
“Hindi pwede,” ungol ng pinunong buwaya. “ Kinakain naming ang sinumang
tumawid sa ilog.”
Mukhang gutom na gutom ang mga buwaya kaya nag-isip si Pilandok ng
paraan upang ligtas na
makasunod sa utos ng ina.
“Ilan ba kayong lahat?” tanong nin Pilandok.
“Dalawampu,” mabilis na sagot ng pinunong buwaya.
Nagkunwari si Pilandok na isa-isang binilang ang mga buwayang nakalutang
sa ilog.
“Bakit sa tingin ko’y sampu lang kayo?”
“ Hindi, dalawampu kami,” giit ng pinunong buwaya.
“pero sampu lang ang nakikita ko,” ulit ni Pilandok.
“Imposible,” sigaw ng buwaya. “ Dalawampu kami.”
“Teka”, malumanay na sabi ni Pilandok. “ Mabuti pa humilara kayong lahat

para mabilang ko kung may nawawala.”
Sumunod naman sa kaniyang mungkahi ang mga buwaya at humanay ng
magkakadikit.
“At para matiyak ko,” patuloy ni Pilandok, “tutungtong ako sa bawat
bilangin ko.”
“Isa,” bilang ni Pilandok at tumuntong sa pinunong buwaya sa tabi ng

pampang.
“Dalawa,” at lumipat siya sa ikalawang buwaya.
“Tatlo, apat, lima, anim, pito, wala, siyam, sampu, labing-isa, labindalawa,
labingtatlo, labing-apat,
Labinglima, labing-anim,labimpito, labingwalo, labingsiyam...”
At lumundag siya sa kabilang pampang bago isinigaw ang “Dalawampu!”
Dali-daling namitas ng mangga si Piladok. Napuno ang kaniyang dalang

bayong ng mga malalaki,
hinog at matatamis ng mangga.
Kumain pa muna siya at nakatulog sa busog.
Hapon na nang magising si Pilandok. Anong tuwa nang makitang tahimik at
walang buwaya sa ilog.
“Nainip siguro ng paghihintay sa akin.” At nakangiti siyang lumusong sa
ilog.
Ngunit, nag-aabang pala ang mga buwaya. Nang nasa gitna na siya ng ilog
ay biglang naglitawan ang mga buwaya.
Huli na para makatakbo pabalik sa pampang ang kawawang si Pilandok.
“Naku, mabuti’t naparito kayo,” nakangiti kahit takot si Pilandok.

“Tulungan naman ninyo akong tumawid dahil ang bigat ng dala kong mangga
At baka malunod ako sa gitna ng ilog.”
“Kakainin ka naming,” ungol ng pinunong buwaya.
“Itong mangga ko na lang ang kainin ninyo,” alok ni Pilandok. “Masarap ito.”
“Ikaw ang gusto naming,” ungol ng buwaya.
“Teka,” mabilis na nag-isip si Pilandok. “Bakit ba gusto ninyo akong
kainin?”
“Dahil masarap ang iyong ata,” sagot ng naglalaway na pinunong buwaya.
“Naku, saying!” at nalungkot kunwa si Pilandok.
“At bakit?”nagtatangkang tanong ng pinunong buwaya.
“Kasi masamang mabasa ang aking atay,” paliwanag ni Pilandok.
“Kaya iniwan ko sa bahay. Pero kung iyon ang gusto ninyo ay kukunin ko.”
Bago nakapag-isip ang mga buwaya ay sumakay siya sa likod ng pinunong

buwaya.
“Sige,” sabi niya. “Ihatid mo ako sa kabila at kukunin ko ang aking atay sa
aming bahay.”
At iyon ang nangyari. Sakay ng pinunong buwaya si Pilandok pagtawid ng
ilog pabalik.
Pagdating sa pampang, agad siyang lumukso at tumakbo pauwi kasabay ang
pagsabi ng,
“Hintayin ninyo ako at kukunin ko ang aking atay.”
Dalawang beses nalinlang ni Pilandok ang mga gutom na buwaya sa ilog.

Napahina ng mga buwaya dahil naniwala silang pwedeng iwan ng isang tao
ang kaniyang atay. Napakahina ng buwaya dahil umasa silang babalik pa si
Pilandok para ibigay ang atay. Ngunit, pagkaraan ng ilang sandal ay
bumalik nga si Pilandok at may dala-dalang isang putol ng kahoy. Natuwa
ang mga buwaya pagbalik ni Pilandok. “ Nasaan ang atay mo?” sabik na
tanong nila. “Teka muna,” paliwanag ni Pilandok. “Lumaki ang atay ko nang
iwan ko sa bahay. Gusto kong sukatin kung sino sa inyo ang may
pinakamalaking bunganga para siya ang bibigyan ko ng aking malaking
atay.”
“Ako iyon,” sigaw ng pinunong buwaya at ibinuka nang todo ang kaniyang
bunganga. “ tignan natin,” sabi ni Pilandok. Lumapit si Pilandok sa pinunong
buwaya at saka itinukod sa nakabukang bunganga nito ang hawak na
kaputol na kahoy. Pagkatapos, mabilis siyang lumayo sa pampang. Huli na
nang ,maisip ng pinunong buwaya na nalinlang na namn siya ng tusong si
Pilandok. “Haaak! Haaak! Sigaw ng pinunong buwaya ngunit dina niya
maisara ang bunganga dahil sa nakatukod na kahoy.
Si Pilandok at ang Buwaya

Muling isinalaysay ni VIRGILIO S. ALMARIO

- Nakakita na ba kayo ng isang buwaya?
- Maari ba ninyong ilarawan ang itsura ng buwaya?

- Ano kaya ang gagawin ni Pilandok upang makatawid sa kabilang Pampang?
- Paano naman makababalik si Pilandok sa kanyang pinagmulang pampang?

- Kung kayo si Pilandok, gagawin ba ninyo ang kanyang ginawa upang
makasunod sa utos ng ina?
Under The Sea
“It’s Saturday, time to play.” Suddenly …..

Shout the seven seahorses. “ Shark! Shark! Shark!
Run! Run! Run!”
See. See. See. shout the seven seahorses.
See the starfish under the sea. The scared starfish scamper.
See them swim. The frightened fish swim away.
See them play. The surprised snails hide
behind the seaweeds.
See the shiny rainbow fish.
See them swim, swim, swim. But the eels are not afraid.
See them swimming in the sea. They have a bright idea.
They form themselves
See the slow moving snails. Into a big, big, scary fish.
See them crawl, crawl, crawl.
See them crawling in the sand. And the poor shark
turns away.
See the long shiny eels.
See them swirl, swirl, swirl.
See them swirling in the sea.
Under The Sea by Justine G. Balajadia

Merryland Publishing Corporation

- Sino sa inyo ang nakakita na ng pagong ?
- Saan ba sila nakatira?

- Ano kaya susunod na mangyayari habang naglalaro ang mga hayop sa dagat?

- Ano ang ginawa ng mga maliliit na hayop sa dagat upang labanan ang
pating?
Sina Linggit Laban Kay Barakuda
Si Linggit ay isang maliit na isda. Nagtanong sila

sa matatandang isda.
Araw- araw, kalaro ni Linggit
ang iba pang munting isda. At may naisip si Linggit!
Sila ay masaya at tuwang-tuwa. Nagbulungan ang mga
munting isda. Maya-maya,
Sabay-sabay silang lumalangoy sila ay natuwa.
pataas, “Lagot ka, Barakuda!Lagot ka!
saka sumisisid pababa. Kay bilis Salbaheng isda. Katapusan mo na!”
nila! Tahimik na tahimik
nang dumating si Barakuda.
Masaya sana silang lagi, At taking-taka siya.
ngunit may isa silang problema. “Ngasab-ngasab-ngasab!
Nguya-nguya-nguya!
Siya ay si Barakuda! Nasaan ang mga munting isda?”
“Ngasab-ngasab-ngasab!
Nguya-nguya-nguya!” Anong gulat ni Barakuda!
Kay tatalim ng ngipin Biglang lumitaw
Ng salbaheng isda. ang isang higanteng isda
na pula ang mata.
“Ngasab-ngasab-ngasab! “Ngasab-ngasab-ngasab!
Nguya-nguya-nguya!” Nguya-nguya-nguya!”
Kinain ni Barakuda ang Natakot ang salbaheng isda!
maraming munting isda.
Tuwang-tuwa sina Linggit.
Natakot ang mga isda. Naitaboy nila si Barakuda,
Ayaw na nilang maglaro at ang malaki at salbaheng isda!
lumangoy pataas, “ Ang lakas ng mga munting isda
ayaw na nilang sumisid pababa. ay nasa pagsasama-sama!”
“Ano kaya ang mabuti nating sigaw nila na maligayang-maligaya.
gawin?
Paano natin mapapaalis si
Barakuda?”
tanong ng mga munting isda.
Nag-isip nang nag-isip

sina Linggit.
Naghanap sila ng sagot

sa mga aklat
Sina Linggit Laban Kay Barakuda (Aklat Batibot)
Question:
- Anu-anong mga isda na ang inyong nakita?
- Ano ang mga itsura nila?

- Makakain kaya ng Barakuda ang si Linngit at iba pang maliit na isda?

- Paano hinarap ng mga malilit na isda ang isang malaking isda?
The Blind Duckling
Della is a lovely little duckling. But she cannot see. She is a blind.
Della Does not know what the world looks like.
She does not know what her brothers and sisters look like.
She does not even know what her mother looks like.
Della cannot see her mother. But she knows the sound of he voice.
Everyday, she hears her mother say, “Quack, quack, quack.
It’s time for your daily swim. Follow mo to the pond.”
The little ducks fall in line as fast as they can.

They follow their mother to the pond.
Della is always the last one in the line
She does not know where to go.
So she listens to the quacks of her brothers and sisters.

The sounds guide her to the pond.
One day, Della wlaked very slowly. She got left behind. And now she was all
alone.
“Quack, quack! Where are you, Mother? “ Della Cried.
“Where are you, my brothers and sisters?”
No one answered her. She walked and walked and walked.

But she could not find the pond.
She went on. Then she heared the bushes move.

“Quack!” Della said.” Is that you, Mother?”
“Moo-moo! How can I be your mother? I’M a cow. “ said the animal
Della was tired. She stopped to rest. Suddenly, she heard a noise.
“Who’s there? Mother?” Della Said.
“I’m Kitty the Cat. Meow-meow,” said the cat.
“Meow? You can’t quack, too?”

Della sat down on the grass.
“Boo-hoo she cried. “What will happen to me now?
I can’t find my family.”
Then Della felt a pat on her back.

“Mother? Tell me it’s you,” Della asked.
“Cluck-cluck! It’s me, Mother Hen, “ said the hen.
“Cock-a-doodle doo” Crowed a rooster.
“Oh, it’s you, Father Rooster,” Mother Hen said.
“Meet my new friend, dear. She’s a duckling.
“ A duckling? What is she doing so far way from her family?” Father
Rooster asked.
“Did you see my family, sir?” Della asked excitedly.
“ I saw some ducks and ducklings in the pond a while ago,” Father Rooster
replied.
“ Come, I’ll take you to them.”
“Oh, thank you so much,” Della said.
“Della, where have you been? Quack! Quack! We were so worried,” a voice
said.
“Mother? Oh mother, I Got lost,” Della Cried.
“It’s all right, dear. You’re safe now,” Mother Duck said as she hugged her
child.
“ Next time, stay close to your brothers and sisters. Ella.”
“Yes, Mother,” Della Said. “I don’t want to get lost again, not ever.”
Della kept her word. And she never got lost again
The Blind Duckling

Written by: Alma S.Dimaculangan
Illustrated by: Willy R. Macazo

- Ano ang nararanasan ninyo pag “black-out” sa gabi sa inyong bahay?
- Paano ninyo pinupuntahan ang inyong mga kasama?

- Bakit naligaw si Della
- Tuluyan na kayang maliligaw si Della?

- Sino ang tumulong kay Della para makabalik sa kanyang pamilya?
- Ano kaya ang aral na natutunan niya?
The Farm Animals
The animals that lives on the farm all make special sounds
On the farm there is a horse that goes NEIGH.... NEIGH and gallops
around.
And horses are fun to ride.
There is a cow that goes MOOO......

And make the milk for children to drink
Here is the PIGGY

He goes OINK... OINK...
He loves to take mud baths
This is the SHEEP

It has a woolly coat and goes BAA...BAA
Sheep give us the wool we need
Here is the DUCK

That goes QUACK.... QUACK
Duck waddles and swim in ponds.
This is the CHICKEN

She lays the egg for children to eat
She goes CLUCK.... CLUCK....
Here is the GOAT

The goat make milk and cheese
And goes MEEH....MEEEH.
The Farm Animals

- Anu-ano ang mga tunog ng hayop ang naririnig ninyo sa kapaligiran?

- Kaya ba ninyong gayahin ang mga tunog ng hayop?
Who Lives On The Farm?
Who lives on the farm? Goats live on the farm too.

Chickens and baby chicks live here, Baby goats are called kids,
And a rooster who stands on a fence and The kids drink their mother’s milk
crows. until they are big enough to eat grass
The hens lay their eggs in the chicken
house, Who lives in the pigsty?
Plump, pink pigs live there.
Ducks and geese also live on the farm, Pigs like to eat. On hot days they
Ducks and gees like water, so they spend also like to roll in the cool mud.
most of their time at the pond. A flock of turkeys strut around the
barnyard,
Who else lives on the farm? showing off their feathers
There are cows on the farm,
and blue who stays in his own pasture. A family of cats live in the hayloft.
They chase away the mice that eat
On this farm there are many riding the farmers grain.
horses,
too, and a strong, brown mule Wild animals live in the fields and
who helps with the farm work woods.
They come out to look for food
The horses sleep in the stable, when the farm animals are sleeping.
And the mare stays there with her
newborn foal. Who lives in the farm?
All kinds of animals live on the farm.
Who else lives on the farm?
White, wooly sheep live here.
A big, brown sheepdog makes sure
that none of the baby lambs get lost.
Who Lives On The Farm?

- Ang mga hayop ba ay may bahay din?

- Sinu-sino ang mga binanggit na hayop na nakatira sa bukid ?
Saan saang mga lugar sa kabukiran sila tumitira?
Whose Home?
Here is a nest “Hello”, says rabbit,

High up in a tree “Is it for me?”
Whose home can it be? (illus of a rabbit)
(Illus of nest on a tree)
“Oh no,” says rabbit
“Hello”, says sheep “I live in a burrow”.
“Is it for me?” (illus of a rabbit on a burrow)
(illus of a sheep)
“Hello”, says snail,
“Oh no,” says sheep “Is it for me?”
“I live in a field”. (illus of a snail)
(illus of a sheep on a field)
“Oh no,” says snail
“Hello”, says frog, “I live in the shell on my back”.
“Is it for me?” (illus of a snail)
(illus of a frog)
“Hello”, says baby,
“Oh no,” says frog “Is it for me?”
“I live in a pond”. (illus of a baby)
(illus of a frog on a pond)
“Oh no,” says baby,
“Hello”, says spider, “I live in a house”.
“Is it for me?” (illus of baby pointing to a house)
(illus of a spider)
Do you know whose home it is?
“Oh no,” says spider (illus of all the animals)
“I live in a web”.
(illus of a spider on a web) “Oh yes”, says the bird.
“as you can see”
I live in this nest
High up in the tree (illus of bird in
the nest)
Whose Home? (adapted from Benette, David)
Question before the story:

- Where do animals live?
- Why can’t all animals live in a tree? In a hole? In a shell?
- Why do animals live in different homes?
The Lost Kitten
One day, Jodi was on her way to the corner market. With each step
she took, the coins in her pouch jingle-jangled. They seemed to say,
“Buy ice cream….buy peanuts….buy popcorn!”
Suddenly, Jodi heard the angry b-e-e-e-p of a car horn. The driver
screeched to a stop as a small gray kitten dashed across the street.
The frightened kitten ran right by Jodi and huddled in an empty
doorway.
Jodi forgot all about getting a treat. Very slowly, she walked toward
the kitten.
“Here, kitty, kitty, kitty,” she called softly.
At first the kitten shrank back. But as Jodi knelt down, the cat came
out and rubbed against Jodi’s legs.
“Meow, meow, meow, meow!” she cried.
How dirty and tangled the kitten’s fur was! How hungry she seemed to
be!
“You must be lost,” Jodi said. “But you can’t stay here. You’d better
come home with me.”
The little kitten seemed to understand. She let Jodi pick her up and
carry her home.
“Mom! Dad!” Jodi called out as she brought the kitten inside. Then she
poured some milk into a small bowl.
“And who do we have here?” asked Jodi’s father. Jodi explained how
she had found the lost kitten.
“She looks as if she’s been in a fight,” said Jodi’s mother. “We’d better
take her to the vet and make sure she’s O.K.”
And so the next day, the kitten went to see Dr. Jensen.
“She’s very thin,” Dr. Jensen said, “but she’s healthy. She could use a
bath, though!”
When Dr. Jensen brought the kitten out, Jodi could hardly believe her
eyes!
“I thought you were gray!” Jodi cried.

“But you’re lots of colors!”
That’s right,” said the vet. “She’s a calico cat.”
“Before, you looked like an alley cat. But now you look like a princess!
Hey, that’s a good name for you-Princess!”
Jodi wanted to keep Princess more than anything. “I wish you were
mine!” she said again and again. But she knew she had to try and find
the kitten’s real owner.
Jodi and her mother made signs to put up all around the neighborhood.
Secretly, Jodi hoped no one would call.
But that very afternoon, the phone rang.

“I saw your sign,” a woman said. “My cat is lost. The cat you found
sounds just like mine!”
The woman said she’d be right over.
Jodi brushed Princess. “I’m sorry that woman lost her cat, but I hope
you’re not hers!”
Princess purred as if she were agreeing.
When the woman arrived, she went right over to Princess. Jodi held
her breath.
“Oh,” the woman said, “this looks just like my cat! But my cat has a red
patch of fur on her paw.”
Jodi felt like grinning. But she didn’t. She only said, “I hope you find
your cat soon.”
Princess just licked her paw.
The next day, a man called.

“I saw your sign,” he said. “The cat you found sounds just like mine!”
Jodi played with Princess until he came.
“I hope you’re not his,” she whispered.
Princess swished her tail as if to say, “Me, too!”
When the man came in, Princess jumped up on the piano.

“Oh, my goodness,” said the man. “This cat looks just like mine! But my
cat can’t jump that high!”
Jodi felt like cheering. But she didn’t. She only said, “I’m sure you’ll
find your cat soon.”
Princess just batted at the plant.
No one called the next day. That made Jodi very happy!
Princess seemed happy, too. She followed Jodi all over the house.
When Jodi sat down, she sat down too. And she wouldn’t eat unless
Jodi was right there beside her.
“I love you,” Jodi said. “I hope I can keep you forever!”
Princess meowed as if to say, “I love you, too!”
But the morning there was another phone call. A boy had seen the sign.
“The cat you found sounds just like my cat,” the boy said.” Her name is
Jasmine.”
When the boy came to see Princess, Jodi crossed her fingers. The
kitten went to her bowl for some milk.
“Oh, she looks just like my cat!” the boy said. “But my cat always walks
around her bowl three times before she takes a drink!”
Jodi wanted to clap. But she didn’t. She only said, “I hope you find
Jasmine soon.”
Princess just rolled over onto her back.
One week went by without any more phone calls about the lost kitten.
Princess was always busy poking around here, there and everywhere.
Sometimes, she would turn upin the most surprising places.
Two weeks passed. Princess seemed to feel right at home. She had her
favorite spots for playing and washing up and eating and looking
outside.
Where did she like to curl up for her afternoon nap? Why, in an empty
backpack!
By the end of three weeks, Princess was part of the family.

Finally, the day came when Jodi’s mother said, “No one calls about
Princess anymore.”
Jodi’s father said, “We’ve decided we can keep Princess forever!”
“Did you hear that Princess? You’re mine at last!” said Jodi, hugging
her.
Princess purred as if she understood.
And Princess still lives with Jodi to this very day.
The Lost Kitten (Albee, J (1992). McClanahan Book Company, New York)

- Have you ever found something that you wanted to keep as your own?
- What did Jodi feel every time someone came to check the cat?
- Did you ever felt that way?
- How did Jodi take care of the cat?
- If you were Jodi, would you have done the same?
- What do you think Jodi would feel if the real owner of the cat appeared?

Stories For Kindergarten

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Stories For Kindergarten

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Bakit Matagal ang Sundo Ko?

Kriiiiiing! Kriiiing! Kriiiiing! Haaaay salamat, tapos na ang klase. Puwide na

A Birthday Surprise Gift

I don't know if any of you were excited about surprises, or when

Questions before reading the story:

Questions before reading the story:

Questions before reading the story:

Questions at the middle of the story:

Questions after reading the story:

The Blind Duckling

The Blind Duckling

Questions before reading:

We hear with our ears

We Hear With Our Ears

Questions before reading

Ang Kaibigan ng Dilim

Questions before reading

Nakahiga ako sa kama, masama ang pakiramdam. Lunes ngayon at sanlinggo

Halu-Halo Espesyal ni Yvette Ferreol

Questions before reading the story

King Midas’ Golden Touch

Ang Bata Sa Basket

Sa isang malayong gubat naninirahan ang tatlong magkakaibigang palaka.

Ang Bata Sa Basket

Mga tanong habang nagbabasa:

Mga tanong pagkatapos magbasa:

“Chenelyn! Ihanda na ang almusal!”

“Chenelyn! Ang paligo ko handa na ba!”

“Chenelyn! Ang damit ko sa eskuwelahan!”

“Chenelyn! Ang bahay, dapat malinis na!

“Chenelyn! Laro na tayo!”

Tapos, paglingon ko, nakaupo siya.

Bago ako matulog, ang pangalan pa rin niya ang maririnig.

“Chenelyn! Ang kape ko, akina!” sabi ni Tatay.

“Chenelyn! Ang pinagkainan, hugasan mo na!” utos ni Nanay.

Basta tatawagin mo ang pangalan niya, mayroon nang iniinom si Tatay sa

Kapag ako na ang tatawag ng “Chenelyn!”

Nagiging dagat ito kapag kami ay mga sirena.

“Chenelyn! Chenelyn!” sabi ni Tatay.

Pero walang nangyari.

Bigla kaming nagsisugod sa kuwarto niya.

Dali-dali siyang pumunta sa telepnono.

Pumunata naman si Nanay sa kusina.

Naglaba nang naglaba si Kuya.

Para makapagpahinga si Chenelyn, nagkuwento naman ako nang nagkuwento.

Questions before the story:

Questions during reading:

Questions after reading:

Milly, Molly and Heidi Untidy

Questions before the story:

Teenagers are a lot like you, only taller….

The Family Teenagers

Questions before the story:

Questions during reading:

Questions after reading:

May sampung magkakaibigan.

Sampung Magkaibigan By Kristine Canon

Questions before reading the story

Questions after reading the story:

Sa isang malayong lugar, may isang baryo na ubod ng linis. Masisipag at

Si Tembong Mandarambong : Mahilig Sa Walis Pero Tamad Maglinis

Questions before the story

Questions after reading the story: