Philippine Education in the

Neocolonial Period

Flora, Beverly
De Guzman, Dan Philip G.
Lontoc, Mac- Niel F.
Olbinado, Raymart R.

BSED 2-3 Science

Aira G. Cantorne
I. Introduksyon

a. Gawain

Ipapangkat namin sa 3 ang klase., Magkakaroon kami ng isang gawain na tinatawag na

“Cross Word Puzzle”. Ang bawat grupo ay bibigyan ng 2 minuto upang humanap at
bumuo ng salita na nasa loob ng puzzle. Ang grupo na mauunang makabuo at makatapos
ng gawain ang siyang mananalo.

CROSS WORD PUZZLE

Q W N E O L I B E R A L J C C S C Z M
R A M D T D E O E A S N K D J D I N S
S S N U B M A E R A T D O U K G E V W
D A B C N I I S E L Y E M I N W M H I
H F S A N I P I L I P W F E U E I R O
J H C T R N V Q I O O Q T W O T L U E
L A Y I R I N E O C O L O N I A L T U
A A H O T T B H C H O N W Y E M E W B
I L J N W C N I N D E P E N D E N C E
N G N O E O N A Y M J I Y M M L I S N
O Y Y O L P M A H Q N O T N I O A J G
L R T B B L H E I V M Q I E I P L F H
O E T E U W N N E E W S F R D F A G D
C U R R I C U L U M M Z R T R I S E C

1. NEOCOLONIAL
2. EDUCATION
3. INDEPENDENCE
4. PILIPINAS
5. COLONIAL
6. CURRICULUM
7. MILLENIAL
8. NEOLIBERAL
b. Pagpapakilala sa Paksa

Ayon sa Ibon Foundation Incorporation, maraming salik ang nagiging dahilan ng

misedukasyon dito sa Pilipinas. At isa na dito ang kolonyal na uri ng edukasyon dito sa
bansa. Nagmula sa amerikano ang institusyonalisasyon ng edukasyon. Ito ang sandata
upang masakop ang Pilipinas sa pamamagitan ng positibong pamamaraan na hubugin
ang isipan ng mga Pilipino. Gayunpaman, hindi nakaiwas ang bansa sa sa isang
lehitimong pananakop. Gamit ang edukasyon, nagtagumpay silang mapaniwala an gating
mga kababayan na sila ay ating mga kaibigan. Kaya naman ang turing natin sa mga
Amerikano ay mga bayani at hindi mga mananakop.

Sa panahon ng neo-colonial Period, ang sistema ng edukasyon ay binuo ng mga

Amerikano bilang isang mekanismo upang mas madali at lubos na masakop ang bansang
Pilipinas. Sa pamamagitan ng kanilang binuong sistema ng edukasyon, napasakanila
ang ang intellectual na pamumuhay ng mga Pilipino. Dahilan upang maging madali para
sa mga Amerikano na ang pilipinas ay kontrolin sa ibat ibang aspeto tulad ng ekonomiya
at politika. Ginamit din nila ang klase ng edukasyong ito upang pagtakpan ang kanilang
pag nanakaw sa mga yaman ng bansa. Sa makatuwid ang mga Pilipino at ang Pilipinas
ay ginamit lamang ng mga Amerikano. Isa sa mga batas na nag papatunay nito ay ang
ginawa nilang batas na nag ngangalang Bell trade act of 1946 na nag lalayong mas
mabigyan ang America ng nga prebilehiyo sa mga mangyayareng pakikipagpalitan sa
Pilipinas ng mga produkto. Sa pamamagitan din ng batas na ito, ang Laurel- Langley
Agreement na nag tatangal ng kontrol sa US sa Foreign Exchange Rate ay nabaliktad.
Samantala, sa ilalim ng pagkapangulo ng dating Presidenteng Ferdinand Marcos,
taong 1969, naipasa ang tinatawag na Magna Carta na kumakalaban sa patakaran ng
International monetary Fund (IMF) na siyang kumokontrol sa pag bawas o pag tanggal
ng buwis sa mga pumapasok na produkto sa loob ng bansa na nag mumula sa bansang
America. Taong 1971 hanggang 1972, ang mga nasyonalista na kumakalaban sa
imperyalismo ay nakakuha ng suporta mula sa Constitutional Convention. Sumunod ang
paglalabas ng dalawang kautusan mula sa Supreme Court na hindi pabor sa bansang
America. Una, ang pagtanggal ng bisa sa pag bebenta ng mga pribadong lupain sa mga
amerikano at pangalawa, ang pagbababa ng presyo ng langis taong 1972. Nang
sumunod na mga taon, nag labas ang US congress ng isang pag uulat na nag sasabeng
ang pagtatakda ng martial law ng Presidenteng Marcos ay nag lalayong mabigyan ng
mas mataas na prebilehiyo ang bansang America.
Bago paman mapaalis sa pwesto ang dating pangulong Marcos, binuo niya ang
Philippine Commision to Survey Philippine Education (PCSPE) sa pamamagitan ng
Executive order No. 202. Ang organisasyong ito ay nag lalayong alamin kung ang sistema
ng edukasyon sa panahong iyon ay napupunan pa ang pangangailangan ng
mamamayang Pilipino sa ibat ibang aspeto na kanilang kinakailangan upang makatulong
sa pag lago ng ekonomiya ng bansa.
Sa mga panahong ding ito, nabuo ang Philippine Commission on Educational
Reform na nag rerekomenda para sa pagbabago sa sistema ng edukasyon kabilang na
dito ang pag pupondo para sa pagkakaroon ng mas mataas na kalidad ng edukasyon.
Lumabas din ang tinatawag na Millenial Curricullum na nagtanggal ng values education
sa Basic Education Curriculum at nag takda lamang ng limang asignatura kabilang ang
English, Filipino, Mathematics, Science at Makabayan.
II. Nilalaman

Philippine Education in the Neocolonial Period

Alexander Martin Remollino

Education is one of the most powerful tools for the molding of minds. The
authoritative status of the teacher and the students’ position as a captive audience
converge to make this so. Education is thus a potent tool for any nation that wishes to
subjugate another. Any nation that desires complete conquest of another would be
expected to not just use the force of arms, but also to take over its subject’s intellectual
life – of which education is a major part. Conquest by force of arms alone is always
uncertain.

The American colonizers of the Philippines knew this well. They subjugated the
Philippines, “schoolbooks and Krags.” The end-products were generations of Filipinos
convinced that American forces had come to the Philippines out of purely altruistic
motives, oblivious of US imperialism’s atrocities in its “pacification campaign” against
Philippine resistance forces and unaware of its plunder of the country’s riches. More than
half a century after the Philippines was supposed to have been granted “independence”
by the US, Filipino minds continue to be captives of US pedagogical hegemony.

Sa panahon ng neo-colonial Period, ang sistema ng edukasyon ay binuo ng mga

Amerikano bilang isang mekanismo upang mas madali at lubos na masakop ang bansang
Pilipinas. Sa pamamagitan ng kanilang binuong sistema ng edukasyon, napasakanila
ang ang intellectual na pamumuhay ng mga Pilipino. Dahilan upang maging madali para
sa mga Amerikano na ang pilipinas ay kontrolin sa ibat ibang aspeto tulad ng ekonomiya
at politika. Ginamit din nila ang klase ng edukasyong ito upang pagtakpan ang kanilang
pag nanakaw sa mga yaman ng bansa. Sa makatuwid ang mga Pilipino at ang Pilipinas
ay ginamit lamang ng mga Amerikano.

“Independence” as colonial bondage

In 2006, the Philippines celebrated what was supposed to be the 60th year of
Philippine independence from US colonial rule.

In 1946, the US granted the Philippines “independence” as provided by the Jones

Act. This was after the much-vaunted Leyte Landing of 1944, signifying the return of the
US troops nearly three years after leaving the Filipino resistance forces to fight – and
defeat – the Japanese by themselves. However, the Philippines remained and continues
to be bound to the US through economic, as well as military, “agreements” which mold
Philippine policies to ensure that these would be favorable to US designs. The US has at
times even gone to the extent of directly interfering in Philippine political processes
whenever personalities or parties it considers threats to its interests surfaced.
 Taong 1946, binigyan ng Istados Unidos ang Pilipinas ng kalayaan sa
pamamagitan ng Jones Act. Ito ay matapos bumalik ang hukbong sandatahan ng US pag
katapos ng tatlong taong pag iwan sa mga Pilipino uoang sariling labanan ang mg
mananakop na mga hapon. Sakabila neto, bagamat binigan ng US ng sinasabeng
kalayaan ang mga Pilipino, nanatiling kontrolado padin ng US ang ibat ibang sector ng
gobyerno abioang ang ekonomiya ng bansa pati na din ang hukhong sandatahan ng
Pilipinas sa pamamagitan ng mga kasunduang ginawa ng US na siya ring humubog sa
mga polisiya ng bansang pilipinas na siya ding nag bibigay ng pribelehiyo sa bansang
America. Direkta ding nangengealam ang US sa proseso ng ating polotika sa tuwung sila
ay nakakakita ng mga personalidad na maaaring humadlang sa kanilang mga pansariling
interes.

The Bell Trade Act of 1946 ensured that the US would have an economic
advantage in its trade with the Philippines. The unequal trade relations quickly became
so entrenched that even the passage in 1954 of the Laurel-Langley Agreement – which
abolished US control over the foreign exchange rate, made parity privileges reciprocal,
and provided for tariffication of Philippine goods entering the US market – did not undo
the damage done. Meanwhile, the Mutual Defense Treaty between the US and the
Philippines contained provisions that allowed the US to maintain military bases on
Philippine soil.

Ang ginawang bell trade act ng US taong 1946 ay ginawa upang masigurong
mas mabigyan ng prebilehiyo angvmga Americano sa mga mangyayareng pakikipag
palitan ng mga produkto sa Pilipinas. Sa pamamagitan din ng batas na ito, ang Laurel-
Langley Agreement na nag tatanggal ng kontrol sa US sa foreign exchange rate ay
nabaliktad.

There are major development in Philippine-US trade relations took place in 1962 under
then President Diosdado Macapagal. Wrote historian-economist Ricco Alejandro M.
Santos:

Instructed by the IMF (International Monetary Fund), the elder Macapagal in 1961
instituted decontrol – the free inflow of imports through tariff reductions, and the free
repatriation of dollar profits by foreign investors. This first policy measure of Macapagal
set the Philippine economy into a tailspin, wiping out more than 10,000 businesses, and
creating even greater poverty. Decontrol tightened the (neocolonization) of the economy,
and whatever small gains were achieved in Filipino industrialization during the period of
import and exchange controls.

Ayon sa ekonomista at historian na si Rico Alejandro M. Santos, taong 1962, sa

pamamahala ni Presidente Diosdado Macapagal may nangyareng malaking pag lago sa
relasyon ng Pilipinas at US sa pakikipag palitan ng produkto.
Sa utos ng IMF, nagpatupad ang dating pangulong Macapagal ng kautusang
kungvtawagin ay "Decontrol" na nagbabawas o nag tatanggal ng buwis na ipinapataw sa
mga pag pasok ng mga produkto ng US sa loob ng bansa.
 Marcos assumed his first presidential term in 1965 amid nascent political ferment.
During his second term (starting 1969), nationalist dissent found its way into the corridors
of the political establishment. Santos cites three major nationalist developments in the
period 1969-72:

In 1969, Congress under pressure from a growing anti-imperialist public

opinion, passed a Magna Carta that call(ed) for national industrialization against
the dictates of the IMF. Then from 1971 to 1972, nationalists were gaining ground
in gathering support for an anti-imperialist agenda in the Constitutional Convention.
In 1972, the Supreme Court (SC) issued two decisions unfavorable to the foreign
monopolist corporations: one, in the Quasha case, which nullified all sales of
private lands to American citizens after 1945, and (an)other rolled back oil price
hikes by the oil cartel.

Taong 1965, naupo sa pwesto si Ferdinand Marcos bilang Presidnte. Sa kanyang

pangalang termino, taong 1969, sumibol ang pag lago sa ating pampolitikal na sector.

Ayon kay Santos, nag karoon ng tatlong pag babago sa mga nasyonalista taong
1969-72. Una, taong 1969 nag pasa ang Congreso ng Magna Carta na kumakalaban sa
pag didikta ng IMF. Pangalawa, taong 1971 - 1972, ang mga taong nasyonalista ay
nakakuha ng suporta mula sa Constitutional Convention para sa agendang kumakalaban
sa inperyalismo. Taong 1972, nag labas ang SC ng dalawang desisyon na di pabor para
sa mga korporasyon ng mga Americano. Una ang Quasha case na siyang nag
papawalang bisa sa pag bebenta ng mga pribadong lupa sa mga mamamayan ng
America at pangalawa ang pag bababa ng presyo ng langis.

Marcos’ very first act after the issuance of Presidential Decree No. 1081 was a
reversal of the Quasha case. A report by the US Congress would later admit that the
martial law period was a time for the granting of greater privileges to foreign investment.
Marcos was ousted in a people-power uprising in February 1986 after more than 10 years
of popular struggle.

There was, however, no basic change in US-Philippine relations after the ouster
of Marcos despite promises of “change.” His successors Corazon Aquino, Fidel V.
Ramos, Joseph Estrada, and Gloria Macapagal-Arroyo continued the old policies of
neocolonial alignment with the US. Under the Aquino administration, the government
began to allow 100 percent foreign ownership of enterprises in various sectors of the
economy. In 1994, two years into the Ramos regime, the Senate ratified the Uruguay
Round of the General Agreement on Tariffs and Trade (GATT); its leading proponent was
then Sen. Gloria Macapagal-Arroyo, who became president in 2001 through another
people-power uprising.

Matapos ang pagpapatupad ng Presidential Decree No. 1081 ng Pangulong

Marcos, ang naging unang hakbang niya ay ang pagbabalik sa Quasha Case. Matapos
neto ay biglang naglabas ang US congress ng isang pag uulat na inaaming ang martial
law ay panahon ng pabibigay ng mas higit na pribelehiyo para sa mga Americano.
Matapos ang sampong taon, nagawang mapatalsik ang pangulong Marcos, sa
pamamagitan ng people power rebolusyon. Ngunit matapos ito, sakabila ng pangakong
pag babago, pinag patuloy ng mga sumunid na pangulo ang mga polisiya na nabuo sa
panahon ng Neo Colonial period sa binuo para sa pribelehiyo ng US.

The Philippines joined the World Trade Organization (WTO) in 1995. Since then,
the entire economic policy of the Philippines has had to conform to the neoliberal
standards dictated by the WTO, which favors the free entry of investments from
developed countries into the developing world. The WTO is controlled by the US. The
Philippine government plans to abolish tariffs altogether by 2010, in conformity with WTO
prescriptions.

Taong 1995, sumali ang Pilipinas sa World Trade Organization (WTO) na ang
kumokontrol din ay ang US. Dahil dito, kinakailangan ng Pilipinas na sumunod sa
patakaran ng WTO, na kung saan, dapat tanggalin ang Tariff sa Pilipinas.

The Bretton Woods Twins in Philippine education

With the Philippines retaining bondage to the US after the “independence grant” of
1946, the country continued to witness US intervention in its educational system – a
continuation of its intrusion into the country’s academic life in the 1900s, when the
American occupation forces used “education” as one of the means for pacifying a people
resisting an onslaught against their hard-earned freedom from Spanish colonialism.
Matapos makalaya nag Pilipinas sa pananakop ng Espanya ay nagkaroon ng
isang kasunduan ang Amerika sa Pilipinas noong ika-apat ng Hulyo 1994 pagkatapos ng
world war II sinasaad na patuloy nang lumaya ang Pilipinas sa kamay ng mga Espanyol.
Sa kasunduan na ito ay ginamit ng Amerika upang patagong kontrolin ang sistema ng
edukasyon sa Pilipinas, dahil ang Amerika ang tumulong upang tuluyang makalaya ang
Pilipinas sa Espanya.

In 1969, Marcos created the Philippine Commission to Survey Philippine Education

(PCSPE) through Executive Order No. 202. According to historian and social analyst
Letizia R. Constantino:

This commission was charged with the task of undertaking “a thorough study and
assessment of Philippine education in order to analyze the system’s performance and
relevance to national goals.” Specifically, an assessment was to be made of the
educational system’s capacity to meet human resources development goals, including
manpower requirements of social and economic growth. The commission was instructed
to examine the extent to which current educational aims and content are supportive of
development requirements. Just as we expected to build or upgrade our roads, bridges
and harbors, develop modern communications systems and sufficient power resources
that the transnationals need for their efficient operation, so too must we prepare in
advance the kind of manpower reserves they require.
Noong ika-24 ng Disyembre 1969 ay nagkaroon ng isang survey na pinatupad
noong rehimeng Marcos. Ito ay isinagawa upang malaman ang pag-unlad ng edukasyon
sa Pilipinas at kung natutugunan ba ng maayos ang panganagailangan ng mga mag-
aaral. Ito rin ay isinagawa hindi lamang sa sistema ng edukasyon kundi sa pangunahing
pangangailangan ng mga mamamayan para sa mayos na pag-aaral gaya ng mga
daanan, tulay, pantalan, komunikasyon at koneksyon at relasyon sa ibang mga bansa .

The economic factor was therefore a major consideration, but political motives
played their part, too, in (ensuring) the active interest of the government in this
undertaking. Nationalist demands by worker, peasant and student sectors in the late
sixties… dramatized the urgency of securing the intellectual front through early
indoctrination.

Dahil na rin sa estado ng ekonomiya ng bansa ay patuloy pa rin tayong

nakapailalim ng patago sa pamamalakad ng mga Amerikano dahil gusto ng gobyenro na
masigurado ang kalidad ng edukasyon sa Pilipinas.

In 1972, Marcos issued the Education Development Decree (Presidential Decree

No. 6-A), providing for the establishment of a mechanism to implement a Ten-Year
Educational Development Plan. An Educational Development Projects Implementing
Task Force (EDPITAF) was created to implement the project. The Ten-Year Educational
Development Plan had an appropriation of P500 million.
Because there were not enough funds available to carry out the project, PD 6-A also
provided for the amendment of Republic Act No. 6142, the Foreign Borrowing Act, “to
allow for a more extensive funding of educational projects from foreign and external
sources…”
Dahil na rin sa estado ng ekonomiya ng bansa ay patuloy pa rin tayong
nakapailalim ng patago sa pamamalakad ng mga Amerikano dahil gusto ng gobyenro na
masigurado ang kalidad ng edukasyon sa Pilipinas.

A few years later, in exchange for a loan from the WB, the Marcos regime
implemented a new curriculum, which stresses vocational and technical training at the
expense of the social sciences and the humanities. The intention of this, in Constantino’s
words, was “to provide the manpower required by foreign investors and their local
partners.” The reduction of importance given to the social sciences and the humanities
also served to erode the national and social consciousness that surged during the
massive nationalist actions of the late 1960s and early 1970s. This facilitated, in the long
run, the exploitation of the workers.
Nakaroon nga ng kasunduan ang Pilipinas sa World Bank at nakahiram ng pera.
Ngunit gumawa muli ng ibang kurikulum sa pamamalakad ni Marcos, ito ay ang paigtingin
ang technical-vocational na kurso sa edukasyon sa Pilipinas. Ang naging tingin g mga
Pilipino noong dekada sisenta hanggang sitenta ay pinaigting lamang ang kurikulum na
ito upang magbigay daan sa mga trabahador na maaaring ipadala sa iabang bansa at
kung lumala pa ay magigigng abuso ito sa bansa dahil halos lahat ng mga “skilled” na
mga trabahador ay naippapadala na at kaunti lamang ang natitira sa ating bansa..

The implementation of the new curriculum, the New Elementary School Curriculum
(NESC) of 1983, was facilitated with the use of textbooks funded by the WB. The
increasing indebtedness of the Philippine government led to greater and greater
involvement of the Bretton Woods Twins in policy formation. This included the crafting of
educational policy.
Ang pagpaptupad ng bagong kurikulum na New Elementary School Curriculum
nong 1983 ay ginamitan ng pondo mula sa hiniram na pondo sa World Bank upang
pambili ng mga libro ng mga mag-aaral At dahil na rin sa paglaki ng utang ng Pilipinas sa
World abk ay patuloy na nagiging kalahok ang International Monetary Fund at World Bank
upang mapaunlad ang sistema ng edukasyon sa Pilipinas.

After the fall of Marcos, the WB continued to impose curricular programs designed
to train students according to the manpower requirements of transnational corporations.
These were implemented through Aquino’s Education Commission, Ramos’ Education
2000, Estrada’s Philippine Commission on Educational Reform (PCER), and the
Department of Education (DepEd) under Arroyo.
Aquino’s Education Commission designed the New Secondary Education Curriculum
(NSEC) of 1989, which was basically a high school version of the NESC. The curriculum
was implemented by the Department of Education, Culture and Sports (DECS).
Pagkatapos ng pamumuno ni Marcos sa bansa ay patuloy pa rin ang
pagpapautang ng World Bank sa bansa dahil gusto rin ng world bank na ma-train ang
mga mag-aaral sa mga Skills. Ngunit ito ay naisakatuparan lamang noong 2000 sa
pamumuno ng dating Pangulo Fidel Ramos na itinuloy lamang ng mga sumunod ng
Pangulo gaya nina Estrada, Arroyo at Aquino. Ngunit binago rin ang kurikulum mula sa
NCES Elementary School at naging NSEC High School Version.

PESS

In 1998, the WB and the Asian Development Bank released a study, Philippine
Education for the 21st Century: The 1998 Philippine Education Sector Study (PESS). The
PESS recommended, among others, the streamlining of Philippine education. The study
states that:

The daunting medium-term challenge for Philippine education, therefore, is how to

preserve the quantitative gains of the past, improve equality and raise quality – and to
achieve all of these objectives during a period of limited or zero growth in the public
budgetary allocation to education as a whole.
Mahalaga ang medium-term sa edukasyon ng Pilipinas sapagkat sa pamamagitan
nito mas nahuhubog at napapaunlad ang kalidad ng edukasyon sa bansa, mas
napapalawak rin nito ang kaisipan at kasanayan ng mga guro at ito ay nagsisilbing daan
upang makamit ang lahat ng mga layuning ito sa itinakdang panahon.
 Among the PESS recommendations for the streamlining of education was the
collapsing of subjects particularly those not considered relevant to the business needs of
the transnational corporations. As the PESS stated:

The elementary curriculum… is overcrowded… with… as many as seven subjects

per day. Having to cover too many subjects limits the extent to which teachers and
students can focus on those basic skills critically important for good performance and
success in the later grades. Research on student learning suggests that greater emphasis
should be given to reading and communication skills and to understanding basic
mathematical concepts.
Ang kurikulum sa elementarya ay mayroong pitong asignatura sa isang araw. At
ayon sa PESS, ito ay maaaring maging hadlang o antala sa pag-unlad ng kaalaman at
kasanayan ng isang mag-aaral. Iminumungkahi din nito na dapat mas bigyang diin ang
pagtuturo sa kasanayan ng pakikipagkomunikasyon, pagbabasa, at matematiko sa
kurikulum ng elementarya.

The PESS also recommended the maintenance of only 12-15 SUCs by 2008.
These SUCs would enjoy full autonomy and would utilize government services for
“development objectives” and not to maintain the existing level of services. This is
intended to further cut public spending for education, thereby making more funds
available for debt service.

PCER

The PESS was one of the studies cited by the PCER in its recommendations for
changes in the educational system. Among the PCER’s recommendations were
“reorienting the premises for financing higher education,” which it explained as follows:
The use of the large allocations of the government budget for public higher education is
perceived to be inefficient and inequitable. Budgets are allocated to state colleges and
universities on the basis of incremental expenditures, without much regard for the basic
rationale by which these institutions were established. Clearly the rationalization must be
based on a system of financing these institutions which reflect fulfillment of student
demand, equity of access, and program considerations, as well as greater accountability
and efficiency…
Sinasabi nito na ang paggamit ng malaking badyet ng pera ng gobyerno sa
pagpapalago at pagpapaunlad ng mga pambansang unibersidad at kolehiyo ng Pilipinas
ay hindi makatarungan sapagkat ito ay walang sapat na batayan at makatwirang
paliwanag mula sa mga samahang nagtatag nito. Nararapat lamang na ang maging
batayan nito ay depende sa pangangailangan ng mga estudyante, pagsasaalng-alang sa
programa, at husay at pananagutan.

Specifically, the PCER recommendations for SUCs included the following: the
increase of tuition fees to “realistic levels,” supported by student assistance schemes in
which students from higher-income families are to pay the larger cost of tuition; the
implementation of business plans related to the use of idle lands and properties, in
partnership with corporations where feasible; the exploration of “alternative” sources of
income, whether agricultural, industrial, or entrepreneurial; the systematization of fund-
raising activities and the solicitation of donor support from the corporate sector, alumni,
institutions, and individuals; and the sourcing of funds from local government units,
“provided local government support is not secured as the expense of taking away from
basic education.”

The tie-ups between SUCs and corporate interests caused by the implementation
of the PCER recommendations gave big business – particularly the transnational
corporations – a more and more prominent role in public higher education. The business
interests to which the SUCs turned for fund-generation exerted more and more influence
over policy-making and even curricular design in particular SUCs. This led to the trend of
increasing specialization in the curricula of SUCs, with technical courses being
emphasized while the social sciences and the humanities were driven to the sidelines.

Millennium Curriculum

Ang PESS ay nagkaroon ng rekomendasyon sa pagbuo ng isang curriculum na

nakapaloob sa 2002 Basic Education Curriculum o mas kilala bilang Millennium
Curriculum. Ang Millenium Curriculum ay isinantabi ang mga assignaturang Values
Education at piniling hatiin sa lima ang basic education program ito ay ang mga
sumusunod: English, Filipino, Mathematics, Science at Makabayan (Pag-SIKAP). Ang
Pag-SIKAP ay kilala bilang Pag-Araling Pagpapahalaga (Homeroom) S-Sining (Arts and
Music) I-Information and Communication Technology (ICT); K-Kultura Kalusugan at
Kabuhayan (Culture, Health and Livelihood); AP-Araling Panlipunan at Araling
Pangkatawan (Social Studies and Physical Education).

Sa ikatlong draft ng 2002 Basic Education Curriculum Package, ipinaliwanag ng DepEd

ang Pag-Sikap bilang:
Ang pagmamahal sa bansa ay tulad ng pagbuo at pagbi igkis ng mas matibay na
samahan tulad ng limang piniling seksyon ng DepEd. Ito rin ay tumutukoy at
nagpapaliwanag na ang pagbibigay ng mga ito ay nagiging makabuluhan sa ating bansa.
Gaya nalamang ng sinabi ni Andres Bonifacio na “Banal ang Pag-Ibig”.
Pagiging makabayan at pagkakaroon ng maayos at masusing pag-aaral sa ating
sariling bansa at mga turo nito ay nagsasaad ng mataas na katayuan patungkol sa ating
pagiging makabansa.
Ang pagtatanggal ng Values Education tulad ng Social Studies sa Pag-SIKAP, ay
nangangahulugan na binibigyan lamang ang bawat Filipino mag-aaral ng kaisipan
patungkol sa “Colonial Distortion”
III. Konklusyon

Natatangi sa lahat ng mga bansa sa Asya ang bansang Pilipinas sapagkat

napakalaki ng impluwensiya ng dalawang kultura na nagmula sa Kanluraning Kabihasnan
sa bansa. Isa mula sa mga Kastila na kung saan kanilang ibinahagi ang
pananampalatayang Katolikong Kristiyanismo at ang Amerikanong kultura na siyang
nagtaguyod ng malawakang sistema ng edukasyon ,Dahil sa kanilang mga impluwensiya
sa kamalayan at kultura ng mga Pilipino, maituturing na ang lipunang Pilipinas ay may
bahid pa ng kolonyalismo na nasa panibagong anyo.

Pagkakaiba ng Neo-Colonialism at Kolonyalismo

Ang Neo- Colonialism ay tumutukoy sa mga hindi gaanong maunlad na bansa na
hinahawakan ng isang debelop na bansa sa anumang pagkakaugnay. Ito ay mas kilala
bilang paghawak ng may pang-kolonyal na kapangyarihan o ng iba pang
makapangyarihan na bansa upang malimit ang pagkadiskubre ng iba pang maunlad na
bansa at mapreserba ng humahawak dito ang murang materyales at murang paggawa.
Ang kolonyalismo naman ay ang twirang pananakop ng isang bansa para
mapagsamatalahan ang mga likas na yaman galling dito o kunin ang pangangailangan
ng mangongolonya na mayroon ito.
Isa sa mga katangian ng neokolonyalismo na ipinapalaganap ng mga maunlad na
bansa ay sa pamamagitan ng sistema ng edukasyon sa mga papaunlad na bansa ay ang
mga sumusunod:
1. Nananatili pa rin ang mga balangkas at sistema ng mga edukasyon ng mga dating
kolonyalistang bansa.
2. Ang mga kurikulum ng lahat ng mga institusyong pang-edukasyon ay
sumasalamin pa rin sa mga oryentasyon ng mga maunlad na bansa. Halimbawa
na rito ay ang mga textbooks na ipinapasok sa mga papaunlad na bansa.
3. Ginagamit pa rin ang wika ng mga dating kolonyalistang bansa bilang
pamamaraan ng pagtuturo at ang batayan ng pagiging “intelektwal”.
4. Panghuli, umaasa ang mga papaunlad na bansa sa tulong pinansyal at
educational projects ng IMF-Worldbank na ang malaking nagbibigay ng pera nito
ay ang Estados Unidos.
The Filipino Mind, “President Manuel A. Roxas and his Pro-Americanism (1946-
1948)” mula sa The Filipino Mind, Nailimbag noong: ika-labing-siyam ng Oktubre,
taong 2013, Kinuha noong: ika-dalawmpu ng Oktubre, taong 2017, Pinagkunan
mula sa: http://www.thefilipin
-omind.com/search/label/RP-US%20Military%20Agreement.

Mga Patunay tungkol sa Neokolonyal na Katangian ng Edukasyon sa bansa

1. Wikang Ginamit- pinanatili ang neokolonyal na katangian ng edukasyon sa
pamamagitan ng pagtuturo sa wikang Ingles.
2. Layuning ng Edukasyon - Isa sa patunay nito ay noong 1990 naghain sila ng mga
proyektong pang-edukasyon na sinusuportahan ng mga International Monetary Fund
and World Bank na gumagastos para sa mga textbooks at mga curriculum para sa
mga elementarya at sekundaryang mag-aaral.
 Sa konteksto ng K-12 bilang isang bahagi ng bagong curriculum ng edukasyon sa
bansa, itinuturing ni David San Juan, isang propesor sa Filipino Department ng De
La Salle University na mas lalo pa nitong palalain ang pagpapadala sa mga kabataang
Pilipino bilang mga manggagawa sa iba’t-ibang bansa.
3. Pangmamaliit sa kakayahan ng mga Pilipino- ang sistema ng edukasyon sa
bansa ay maglalayong ipadala ang mga manggagawa sa “mumurahing halaga” .
4. American-style Education- Sa Ganitong uri ng edukasyo ay patuloy pa ring
namamangha ang mga Pilipino sa kakayahan ng mga Amerikano.
5. Ang Edukasyon ay Intrumental- hindi mapagkakaila na nag edukasyon ay susi
sa magandandang trabaho at kinabukasan. Sa pagpasok ng pananakop ng Amerika,
ibinahagi nila ang ganitong pagtingin sa edukasyon bilang instrumento sa
makasariling hangarin na gumanda ang buhay ng mga indibidwal kapalit naman ang
pananagutan sa kanyang lipunan.

Bilang paglalagom sa aspetong p sa kaugnayan nito sa neokolonyal na

katanagian ng edukasyon sa Pilipinas, mapapansin na ang Estados Unidos ang isa
sa mga nagbibigay ng pondo para sa IMF-World Bank ay namamahala sa mga
institusyong pang-edukasyon sa bansa sa pamamagitan ng mga “grants for
scholarship” at iba pang mga proyekto. Dahil dito, sila ang nagdidikta sa kung ano
ang dapat pag-aralan ng mga mag-aaral na Pilipino. Nakikipagkasundo sila sa mga
makapangyarihan na mga tao sa bansa na isa ring dahilan upang maging pala-asa
ang mga Pilipino sa mga tulong pang-ekonomiya ng Estados Unidos. Isang naging
bunga nito ang pagkakaroon ng “kultura ng pananahimik” sa neokolonyal na
katangian ng edukasyon sa bansa. Pinapalaganap nila ang kaugaliang “ugnayang
panginoon-alipin” sa mga mag-aaral upang manatili sila sa kanilang kapangyarihan
dahil natatakot silang maging malaya ang mag-aaral na Pilipino na hindi sumunod sa
kanilang interes. Sinisira ang kanilang paghahangad sa “pambansang kasarinlan”
upang manatiling umaasa ang bansa sa kanilang tulong, kaysa, pahalagahan ang
pagkamalaya ng ating bansa. Paulit-ulit ring itinataguyod ang sistema ng amerika sa
mga pormal na edukasyon na nagbubunga ng kaisipan na ang “kahirapan ay personal
na pagpapasyaay isang pamamaraan ng may kapangyarihan sa ekonomiya na
pumipigilsa karapatan ng bawat tao na umunlad. Kapag, inuugnay ito sa sistema ng
edukasyon ang layunin ng ganitong pagpigil ay mapanatili ang kanilang hawak sa
ekonomiya ng bansa at ang mga mag-aaral ay gawing mga mumurahing-
manggagawa sa ibang bansa bilang kanilang alipin.