เรื ั

องสนไทย | thai to english fiction

Modern and classic Thai short stories in English

Alone in the world – Prartana Rattana

Classics 17 May 2013 Leave a comment

There is a load of emotions in this story, as a young woman who loves to hate her mother feels with selfish blindness. MB

คนเดี
ยวในโลก Alone in the world

(http://thaifiction.wordpress.com/2013/05/17/alone- (http://thaifiction.wordpress.com/2013/05/17/alone-
in-the-world-prartana-rattana/chopper2/) in-the-world-prartana-rattana/chopper1/)

ปรารถนา รัตนะ PRARTANA RATTANA

TRANSLATOR’S KITCHEN

แม่โกรธฉั นอีกแลว้ฉั นก็

โกรธแม่เหมือนกัน เราจะไม่ พดู Mum is angry with me again and I’m angry with her
กันใช่
ไหมแม่ ฉั นอึ
ดอัดนะแม่
รไหม
ู
้ ฉั นลุ กขึ
นหยิบกางเกง as well. We won’t speak to each other, right, mum?
ยีนส์
ทกองอยู
ี ก่บ
ั พืนขึ
นมาสวมใส่ สกปรกสิ นดีแต่ชา่
งมัน I’m ill at ease, you know, mum. I get up and pick up
เถอะ ก็
คนซักผาของฉั
้ นเขาหนี
ฉันไปแลวนี ้ หยิ
บเสื อยืดสี the jeans in a pile on the floor and put them on. So
ดําที
แม่เกลียดนั กเกลียดหนาขึนมาใส่ ฉั นไวทุ
้กข์ใหกั้
บ damn dirty but never mind. The man washing
แม่และตัวเอง ไวทุ ้กข์
ใหกั้
บความทุ กข์
ทงมวลที
ั เราเกิดมา clothes for me has fled, so… I pick up the black t-
เป็นแม่
ลกูกัน shirt you hate and put it on. I’m in mourning for
you, mum, and for myself, in mourning for the
sorrows of all kinds at having been born mother and
child.
บิดลู กบิ ดประตู เปิ
ดกรงขังใหอิ้สระกับตัวเอง มองหาแม่ I turn the doorknob, open the cage to give myself ==
โน่ น นั งซึ มอยู ท
่โต๊
ี ะหินอ่อนใตต้ นหู
้ กวางแววตาสิ นหวัง freedom, look for mum. There, sitting drowsily at the
ทอแท
้ ้ คงจะผิ ดหวังในตัวฉั นอี
กตามเคย แต่ แม่กผ็ดิหวัง marble table under the Indian almond tree, looking =
มาตลอดอยู แ
่ลวนี
้ แลวทํ
้ าไมแม่ ไม่รจั
ู
้ กเคยชินกับมัน hopeless, discouraged, no doubt disappointed in me
=
เสี ยที ฉั นเดินตรงไปที ชันวางรองเทา้หยิ บคู
โ่
ปรดที ใส่ as usual, but you’re always disappointed, and why
มากว่ าหาปี้ เลื อกใหมั้นไปกับฉั นวันนี อดหันไปมองหนา้ can’t you get used to it for a change? I walk straight =
แม่ ไม่ ได ้ โอ๊ ย! มองหนาแม่
้ ทไี รรู
สึ
้ กหดหู ส ิ ก็
่นดี ไหนว่ า to the shoe rack, pick up my favourite pair I’ve been
ชอบทํ าบุ ญ ธรรมะธัมโมนั กหนาแลวที ้ เวลาแบบนี ทําไม wearing for the past five years, choosing to have =
ไม่ รจั
ู
้ ้
กใชธรรมะให ถู
้
กทาง ฉั นกลื นนําลายดวยความ
้ them come along with me today. I can’t help turning
อึ ดอัด แม่ นังเงียบตัวแข็งเหมือนหิ น ไม่ มองดวยซํ
้ าไปว่ า round to look at mum. Oh, every time I look at her I =
ฉั นกําลังจะออกไปขางนอกอี้ กแลว้โธ่ … แม่ มี
กนั อยู่ feel so damn depressed. Doesn’t she say she likes to
สองคนแม่ ลก ูแทๆ้แลวทํ
้ าไมแม่ ตองตั
้ งแง่ แสนงอน make merit? She’s fiendishly dharma-minded, and =
ทํ าไมตองมากดดั
้ นกันนะ then in a moment like this why doesn’t she know
=
how to use dharma correctly? I swallow my saliva in
unease. Mum sits silent, hard as stone, not even ธรรมะธม ั โม = churchy; what the French call
looking at me as I’m about to go out again. Gee, ‘une grenouille de bénitier’. Here, the word
mum, there’s just the two of us mother and child ‘dharma’ had to be used to make sense of the rest
truly, then why do you have to sulk like this? Why so of the sentence.
much pressure?

“แม่
อายชาวบานเค
้ า” ้ ‘I’m ashamed of what people might say.’
“โธ่ ย … แม่
เอ๊ !” ฉั นตะโกนสุ ดเสี
ยง ปั ดชามขาวที
้ แม่ ‘Good grief, mum!’ I shout at the top of my voice, ==
บรรจงวางบนโต๊ ะเมื อครูล
่งไปกองแตกละเอี ยดอยูท
่พืีน with a flick send the plate of food mum
ทังขาวทั
้ งแกงและเศษถวยจานเละเทะรวมกั
้ น แม่
ทรุ ดตัว painstakingly placed on the table a moment ago =
นั งลงรองไห
้ ้ เสี
ยงสะอึ กสะอืนอย่
างเจ็
บปวดของแม่ crashing to the floor, in a mess of rice, curry and
=
สามารถฆ่ าฉั นได ้ฉั นเดินเขาห
้องปิ
้ ดประตู เลื
อกเทปมวน้ broken china. Mum collapses in tears. Mum’s painful
ที เกรี
ยวกราดที สุ
ดใส่ เขาไปในเครื
้ องเล่
น เสี ยงดนตรี แผด sobs can still kill me. I walk into the room and close =
คํ ารามกึกกองเหมื
้ อนหองทั ้ งหองเป็
้ นนรกจํ าลอง ฉั นไม่ the door, choose the most enraged tape and slip it
ไดยิ ้
นเสียงสะอึ กสะอื นครําครวญของแม่ อก
ีเลย into the player. The blast of music turns the room ยวกราด: angrily (to scold), furiously.
เกรี
into an ersatz hell. I don’t hear mum’s plaintive sobs
any longer.
 =
รู
สก
้ ึตัวตื นขึ น แต่พอลื มตาก็ ตองตกใจเมื
้ อพบกับใบหนา้ I come to but upon opening my eyes am shocked to
คมๆ ของผู ชายคนหนึ
้ งกําลังขยับร่ างของเขาอยู บ
่นร่าง see the sharp face of a man whose body is moving
ของฉั น ฉั นหลับตาตังสติ อกีครัง นึกทบทวนเหตุ การณ์ over mine. I close my eyes to compose myself once
เมื อคื น ใครกันหนอมานอนกับฉั น ค่ อยๆ ลื มตาขึ น again, to recall last night’s events. Who the heck is
พิ จารณาที ใบหนาคมเข
้ มนั
้ น ยกมื อขึ นลากนิ วไปบนขน sleeping with me? I slowly open my eyes, consider
คิ วดกดํ า ผมของเขายาวสลวยหอยลงมาระใบหน
้ าของ
้ those sharp features, raise my hand to follow with a
ฉั น ฉั นลู บเสยผมของเขารวบไปไวด้ านหลั
้ ง ยิ มใหเขา
้ finger the bushy black eyebrows. His long flowing
ก่
อนจะใชลิ ้ นสัมผัสริมฝีปากของเขา “ปวดหัวจังเลย” ฉั น hair keeps brushing against my face. I stroke his hair
บอกเขาเพื อยุตบิทพิ ศวาสที กําลังดําเนินอยู ่
เขาเป็นใคร through my fingers and push it back, smile at him
มาจากไหน ชื ออะไร โอย! งงสิ นดี ฉั นลุ
กขึ นเสยผมเผา้ before using my tongue to touch his lips. ‘I have a
ยุ
ง่ เหยิ ง มองไปยังกระจกบานใหญ่ ในหอง้ มองร่ างเปลื อย splitting headache,’ I tell him to put an end to the
เปล่ าของตัวเอง เห็ นใบหนาที ้ รูสึ
้ กว่าโทรมเหลื อกําลัง hanky-panky underway. Who is he? Where does he
“ไปอาบนํ ากันดีกว่า หิวขาวแล
้ วด ้วย”
้ ฉั นบอกเขาในขณะ come from? What’s his name? Gosh! Total blank. I
ที เขากํ าลังเงียหูฟังเสียงกุ กกักนอกหอง ้ “อาว้ ไหนว่ าอยู่ get up, rake my dishevelled hair with my fingers,
คนเดี ยว” “ก็ ฉันอยูค
่นเดี ยวจริงๆ” ฉั นไม่ชอบตอบคํ าถาม look at the large mirror in the room, look at my
แบบนี เลย “แลวใครอยู
้ ข
่างนอก”
้ “ก็ ฉัน” “เมื
แม่ อคืน naked body, see a face which I find terribly
บอกว่ าอยู ค
่นเดี ยว” rundown. ‘We’d better shower now. I’m terribly
hungry as well,’ I tell him as he strains to hear the
halting voice outside the room. ‘Well now! Didn’t you
say you were alone?’ ‘But I do live alone!’ I don’t like
answering this sort of question. ‘Then who is that
outside?’ ‘My mum.’ ‘Last night you told me you
were alone.’

ใหตายเถอะ
้ ฉั นพาตนเสาหรื
้ อกอนหิ
้ นเขาบ้านมาด
้ วย
้ Damn! I’ve taken a pillar or a stone into the house.
นะ ฉั นบอกเขาว่ าฉั นอยู ค
่นเดี ยว แต่
เขาก็พยายามจะบอก I told him I lived alone, but he’s trying to tell me I live
ว่
าฉั นอยู
ก
่บั แม่ มีแม่ อยูก
่บั ฉั นในบาน
้ ก็ใช่… แต่
ฉันอยู
่ with my mother. My mother is with me in the house.
คนเดี ยวนี … ฉั นอยู ต
่ัวคนเดี ยวในโลก! Well, yes … but I do live alone … I live all by myself
in the world!
ชายคนนั นเดิ นตามฉั นเขาห้องนํ
้ า เขาตัวสู ง หนาตาดี
้ The man follows me into the bathroom. He’s tall,
คมเขมจนดู
้ ดน ุ่ ากลัว ผมยาวถึ งเอว ฉั นมองหนาเขาผ่
้ าน good-looking, with features so sharp he looks fierce
สายนํ าจากฝั กบัว มี เคราเขียวๆ มีหนวดบางๆ ริ มฝี ปากได ้ even scary, hair down to his waist. I look at his face
รู
ปแดงน่ าจู
บ เรายื นมองหนากั้นอยู อ
่ย่ างนั น เขาก็ คง through the water jet from the shower head. He has a
เหมื อนฉั นทีเมื
อคื นมื ดมากเลยมองหนากั ้นไม่ ชดั ฉั นยัง dense beard and a thin moustache, well-drawn, red,
นึกขําตัวเองที เพิงจะมารู เมื
้อกี ว่
า เขาผมยาว แถมดํ าเป็
น kiss-me lips. We stand staring at each other like that.
มันสวยเชี ยว ฉั นเขย่งเทาน
้อยๆ
้ ขึ นสัมผัสริ มฝี ปากแดงๆ He’s probably like me, as last night it was very dark
น่ารักนั นดวยริ
้ มฝี ปากของฉั น “เราจะไดอาบนํ
้ ากันไหม so we couldn’t see each other clearly. I’m even
เนีย” เขายิ ม แลวหยิ
้ บสบู ข
่นมาฟอกไปตามตั
ึ ว ฉั นเบียด amused at myself for finding out just now that his
ร่
างเขาไปชิ
้ ดเขา เขาโอบฉั นไวแล ้ วฟอกถู
้ สบูล
่บูไลไปบน
้ hair is long, and shiny black and damn cute too. I
เนือตัวของฉั นอย่ างนุ่มนวล tiptoe to reach his lovely red lips with my lips. ‘Are
we going to shower or not?’ He smiles and then
grabs the soap and soaps himself. I push my body
against his. He enfolds me in his arms and then runs
the soap all over my flesh gently.
“นิ ม! นิม!” เสี
ยงแม่ ตะโกนเรี ยกฉั นพรอมกั
้ บทุ บประตู ‘Nim! Nim!’ Mum shouts out my name as she
ปั งๆ ฉั นเลิกคิวแลวหั
้นไปบอกกับเขาว่ า “แม่ เรียก” แลว้ pummels the door with her fists. I raise my eyebrows
ตะโกนตอบแม่ วา่กํ
าลังอาบนํ า “แม่ เรี
ยกคุ ณว่ าอะไรนะ and then turn to tell him, ‘It’s my mum calling,’ and
นิ มเหรอ” เขาหัวเราะลันอย่ างขบขันเสี ยเหลื อเกิน ฉั นทุ บ then shout in answer to my mother that I’m taking a
แรงๆ บนหนาอกของเขาแล
้ วถามเขาว่
้ าทําไม มันตลกนั ก shower. ‘What is it your mother calls you? Nim?’ He
หรื อ เขาบอกว่ ามันขัดกับบุ คลิ กของฉั นอย่ างแรง ฉั นเอง bursts out laughing, highly amused. I punch his
เคยคิ ดเหมื อนกันว่ า แม่เรี ยกฉั นว่านิมมาตลอด แม่ คงจะ chest hard and ask him what’s so funny. He tells me
แฝงความรู สึ
้กอะไรบางอย่ างไว ้“แลวคุ้ณล่ ะชื ออะไร” ‘soft’ is radically at odds with my personality. I
“โหย! ผมบอกคุ ณไม่ รกี
ู
้ รอบแลว้เขี ยนไวในสมุ
้ ดขอบคุ ณ myself have often thought that mum calls me ‘soft’
ดวยไง”
้ “เหรอ ก็จําไม่ไดนี ้นา ชืออะไรล่ ะบอกหน่ อยซิ ” all the time to conceal feelings of some kind. ‘What’s
ฉั นพู ดขณะดึ งผามาเช็
้ ดตัว เปิ ดประตู ออกไปสวมใส่ your name, then?’ ‘What! I don’t know how many
เสื อผา้“เดี ยวผมเปิ ดสมุ ดของคุ ณที ผมเขี ยนไวเมื้อคื นให ้ times I’ve told you already. I even wrote it down in
ดู ” เขาเปิ ดกระเป๋าของฉั นอย่ างถือวิ สาสะ หยิ บสมุ ด your thank-you book.’ ‘Really? Well, I don’t
ไดอารี ออกมาเปิ ดอย่ างกับเป็ นสมุ ดของตัวเอง เขาเปิ ด remember. So, what’s your name? Tell me,’ I say as I
หนาที้ มี ลายมื อของเขา เบอร์ โทรศัพท์ ทีอยู ่ทีทํางาน take the towel to dry myself, open the door to go and
โห! มาเขี ยนไวเมื
้อไหร่ กน ั เนีย ออม
้ โอ๊ ยชือออมจะบ
้ า้ get dressed. ‘I’ll open your book where I wrote it
ตาย ฉั นหัวเราะลมกลิ
้ งลงบนเตี ยง เขาทํ าหนาตากรุ
้ ้ ม down last night and show you.’ He takes the liberty
มกริ
น่ ารักเป็นบา้มองดู เขาหยิ บกางเกงในขึ นมาสวม ผู ชายนี
้ to open my bag, picks up my diary and opens it as if
เวลานุ ่
งกางเกงในมี เสน่หจ์ ริ
งๆ ฉั นดึ งตัวเขาเขามาใกล
้ ้ก it were his. He finds the page with his handwriting,
ซุ
หนาไปบนแผงขนดกเหนื
้ อสะดื อ ก่
อนจะกัดอย่ างมันเขี ยว phone number, address, workplace. Oh! When the
เขาที
้ หนึ ง “เดียวออกไปกิ นขาวกั
้ น แม่ ทาํ กับขาวเสร็
้ จ heck did he write all this? Orm. His name’s Orm,
้ “แลวแม่
แลวละ” ้ เขาจะไม่ วา่ผมหรื อ” “ว่ าเรื องอะไร” ฉั น ‘get around’, how absurd! I burst out laughing and
เลิ กคิวดวยความรํ
้ าคาญ “เร็ วๆ เหอะน่ าหิว” fall back on the bed. He makes absolutely lovely
bedroom eyes. I watch him pick up his briefs and put
them on. Men, when they put on their briefs I fall for
them. I draw him close, sink my face into the hairy
stretch above his navel before biting it playfully.
‘Let’s go out and eat. Mum’s cooked for us.’ ‘Won’t
she shout at me?’ ‘Why should she?’ I raise my
eyebrows in irritation. ‘Hurry up. I’m hungry.’
 “แม่
มี
อะไรกิ
นมัง” ‘Mum, what is there to eat?’
“ของชอบของนิ
มทังนั นเลย เมื
อคื
นกลับมากี
โมงล่
ะ ‘All dishes you like. What time did you come back
ก”
ลู last night, darling?’
แม่ บรรจงจัดโต๊ ะอาหารและพูดเจือยแจว้ยังไม่ ไดหั
้น Mum is carefully setting the table and prattling
มามองว่ าฉั นเดิ
นออกมาจากหองพร
้ อมกั้ บใคร ฉั นถอนใจ sweetly. She hasn’t turned around yet and seen who
ทีจะตองทะเลาะกั
้ บแม่อก
ีแลว้ตอนนี แม่กาํ
ลังอารมณ์ ดี I’m walking out of the room with. I’m discouraged at
อยู เ่
ชียว แต่ ใหตายเถอะ
้ เมื
อไหร่ฉันจะไดอยู
้ค่นเดี ยวใน having to quarrel with her once again. Right now,
โลกจริ งๆ โดยไม่ ตองมี
้ ใครมาคอยพรํ าเพอว่
้าห่ วงใย ว่า she’s in a bloody good mood, but damn it, when will
รักนั กรักหนาว่ าจะมาฝากผีฝากไขกั้บคนอย่ างฉั น I really be alone in the world without having
someone always around to claim she worries about
me, to love me and be dependent on a person like
me?
แม่ หน
ั มา ฉั นจับจองใบหน
้ าของแม่
้ สีหนาที
้ ยิ มสดชืน Mum turns round. I watch her face. The fresh
อยูเ่
มือครูค
่อ่ยๆ สลดและซี ดเผือดลงเมื อมองเห็ นคนที ยืน smiling expression slowly turns sad and pale when
อยูข ้ ฉั น “สวัสดี
่างๆ ครับแม่ ” เขายกมือไหว ้ “เพือนหนู she sees the person that stands next to me. ‘Good
เองแม่ เมื
อคืนเขามาส่ ง” ทํ าหนาให
้ มั้
นดีๆ หน่ อยสิแม่ ฉั น morning, mother.’ He raises his hands and bows to
อยากจะบอกแม่ อย่างนั น แต่ ้
ชาไปแล วเมื
้ อแม่ เอ่ยขึ
นมา her. ‘This is my friend, mum. He drove me home last
“กิ
นกันตามสบายเลยนะ เดี ยวแม่ จะออกไปขางนอก”
้ night.’ Come on, mum, be nice to him: that’s what
“แม่ ไม่กน
ิขาวด
้ วยกั
้ นก่ อนเหรอ” แม่ สา่ยหัวเหมือนคนไร ้ I’d like to tell her, but it’s too late when she says,
สติ เดินตัวแข็ งเกร็
งออกจากประตู บานไป
้ โธ่ … แม่ ฉั น ‘Enjoy the food. I’m going out.’ ‘Won’t you eat with
จะกิ นขาวอร่
้ อยไดยั้ งไง ถาแม่
้ มก ีริ
ย
ิาอาการแบบนี us first?’ Mum shakes her head as if she has lost it,
walks stiffly out of the main door and is gone. Good
grief, mum! How can I enjoy the food if you behave
like this?
=
ฉันเดิ
นไปส่
งเขาทีชอปเปอร์ บริ
เวณหนาบ้าน้ เฮอ้เมื อคื
น I walk him back to the chopper parked in front of the ‘Monster’ to avoid the repetition of ‘chopper’
้
ฉั นซอนชอปเปอร์มาเหรอนี ไม่
เห็
นรูเรื
้องเลย ดี นะที ไม่ house. Wow! So I rode that monster last night, did I? while staying in the spirit of the context.
ตกลงมาตาย เขาหันมาเอามื อบี
บหัวไหล่ของฉั น ฉั น I had no idea. Lucky I didn’t fall and die. He turns
สบตากับเขาตรงๆ นั ยน์
ตานั นช่
างแสนซื อและจริ งใจ round and with his hand presses my shoulder. I look
“เดียวผมโทร.มาหานะ” straight into his eyes. His eyes are so honest and
candid. ‘I’ll call you,’ he says.
ฉันไม่สนใจหรอกว่ าเขาจะโทร.มา จะมาหา ไม่ มาหา I don’t care whether he calls me or comes and sees ==
หรือจะไปขึ นสวรรค์ ลงนรกที ไหน เดินกลับเขาบ ้านมาท
้ me or not or goes to paradise or to hell. I walk back
รุ
ดนั งที
โซฟา เตรี ยมทําสงครามอารมณ์ กบั ผู ให
้กํ ้าเนิ
ด into the house and let myself down on the sofa, =
ทําไมนิมไม่ เหมือนแม่ แม่เคยถามอย่ างนั น แม่ เป็
นบาไป
้ getting ready for a mood war with the person that
=
แลวหรื
้ อไง ฉั นจะไปเหมื อนแม่ ไดยั้
งไง แม่ เป็
นหมายมา
้ gave birth to me. Why aren’t you like me, mum once
ยี
สิบปีอยูก
่บั ฉั นมาสองคนในบาน ้ แม่ ไม่เคยมองผู ้ ไม่ asked me. Is she mad or what? How could I be like
ชาย =
เคยสนใจใคร เพราะแม่ รักลู
ก แม่บอกอย่ างนั น ฉั นไม่ her? She’s been a widow for twenty years, the two of
เขาใจ
้ รักลู กมันจะตืนเตนตรงไหน
้ ฉั นเปิดโอกาสใหแม่ ้ us alone in the house. She’s never looked at a man, =
คบกับผู ชายเสมอ
้ แต่
แม่ กลับสนใจอยู แ
่ต่กบ ั ฉั น คอย never shown interest in anyone because she loves her
สนใจว่ าวันๆ ฉั นจะไปไหน จะทํ าอะไร กิ นอยู อ
่ย่ อ child, that’s what she told me. I don’t understand:
างไร เบื แม่ า ย: widow or divorcee (also แม่
หม้ รา้
ง).
จะบาตาย
้ what’s so exciting about loving one’s child? I’m
always giving her the opportunity to meet men, but
she’s only interested in me, only wants to know day
after day where I’m going, what I’m doing, how I’m
eating and sleeping, so damn boring!

นังอ่
านหนั งสื
อก็
แลว้ดู
ทวีก
ีแ็ลว้แม่
ยงั ไม่
กลับเขามา
้ I sit reading a book then look at TV and mum is
ฉั นเริ
มรู
สึ
้กมึ
นหัวเลยเดินเขาไปนอนในห
้ องและหลั
้ บลง still not back. I’m beginning to feel giddy so I step
อย่ างง่
ายดายดวยความอ่
้ อนเพลี ย into the bedroom and easily fall asleep out of
weakness.
ตืนขึนมาอี กทีตอนหัวคํ า ไดยิ ้นเสียงแม่ทาํ
อะไรกุกกัก I wake up again at dusk, hear some sort of
อยู ข่างนอก
้ แม่ กลับเขามาแล
้ วหรื
้ อ นอกหนาต่ ้างมื ดสนิ ท clattering from mum outside. So she’s come back,
ฉั นนอนลื มตาโพลง คิ ดอยู ว่
า่
จะออกไปพู ดกับแม่วา่ has she? Out of the window it’s totally dark. I lie eyes
อย่ างไรดี แต่อย่ าเลย ทําไมแม่ ไม่เขามาคุ
้ ยกับฉั นในหอง ้ wide open, thinking about what to say when I go out
ล่ ะ เสี
ยงฝี เทาของแม่
้ เงียบไป แม่ ไม่มาซักถามอะไรฉั น and talk to her, but better not. Why doesn’t she come
จริ งๆ ดวย
้ แม่ เป็
นอะไรไป แม่ ไม่ เคยเก็บความรูสึ
้กกับฉั น and talk to me in here? The sound of her footsteps
แบบนี มาก่ อน ไม่ เป็
นไรหรอกหลับต่ อก่
อนเถอะ ยังไงแม่ ก็ stops. She really isn’t com- ing in to ask me
ยังอยู ใ่
นบานนี
้ วันยังคํ า อาจจะกํ าลังงอนรอใหฉั้
นไปงอ้ questions. What’s the matter with her? She’s never
ละมัง โธ่ ! ไม่มทีาง แม่ กร็
จั
ู้ กฉั น… kept her feelings from me like this before. Never
mind. Go on sleeping. No matter what she’s still in
this house morning, noon and night. Maybe she’s
sulking, waiting for me to try to make up. Goodness!
No way. She knows me…
=
เสียงเคาะประตู เบาๆ ปลุกใหฉั้
นตืน “นิมออกมากินขาว้ A light knock on the door wakes me up. ‘Come out ==
เถอะลู ก” ฉั นเปิดประตู เห็
นแม่ ้ ด “ยาของแม่
หนาซี หมด and eat, Nim darling.’ I open the door, see mum’s
แลว้เดี ยวนิ มไปซื อใหหน่
้ อยนะ” แม่ มโีรคประจํ
าตัวที
ขาด livid face. ‘I’ve run out of medicine again. Go and =
ยาไม่ ได ้
ตองกิ
้ นเหมื อนเป็นยาเสพติ ด เห็นหนาแม่
้ แลว้ buy me some, will you.’ Mum has a chronic disease
=
รู
สึ
้ กสงสาร แต่ ในความสงสารก็ กลัวว่
าแม่จะพู
ดอะไร that can’t go without medicine. She has to take it as if
ทําลายบรรยากาศยามเชาตรู ้่ it were a drug. Seeing her face I feel pity, but in that เหมือนเป็ นยาเสพติ ด: ‘as if she were addicted’ is
pity I fear she’ll say something that will destroy the an alternative translation.
early morning atmosphere.
 “ไม่สงสารปุ ้
มเขาเหรอถึ งไดทํ
้าแบบนี ” แม่ เปิ ดฉากจน ‘Don’t you feel pity for Pum behaving like this?’ [We gather that Pum [short ‘oo’ sound] is the
ได ้“มันจบไปแลว้ปุ ้
มกับหนู ะ” ฉั นขึ
น่ นเสียงอย่ างไม่สบ Mum manages to start hostilities. ‘It’s finished previous boyfriend – would that be ‘the man
อารมณ์ แลวเดิ
้ นหนี ออกจากหองไปนั
้ งทีโต๊ะอาหาร แม่ between Pum and me.’ I raise my voice moodily and washing clothes for me’ that has fled?]
ค่อยทยอยหยิ บกับขาวมาวาง
้ กับขาวน่
้ ากิ น แต่ … ฉั น walk out of the room to go and sit at the breakfast
ถอนใจ มองกับขาวพวกนั
้ นรูสึ
้กเหมื อนทุ กจานมี หนอนดิ น table. Mum follows with the food tray she puts down.
ยัวเยียว “แต่นมจะทํ
ิ าแบบนี ไม่ไดนะ
้ เราอยู ใ่นสังคม เรามี The food looks delicious but I’m disheartened, look at
พีมีนอง
้ มี ญาติ มี
ตระกู ล ปู
่ย่
าเขาสรางสมกั
้ นมานาน” แม่ those dishes and feel as if they have worms wriggling
สาธยายยื ดยาวเหมื อนเขื อนที กักนํ าไวเต็
้มปรี แลวแตกร
้ ้ in them. ‘But you can’t act like this, Nim. We are in
าว
มีรอยรัว นําค่ อยๆ ซึ
มไหลออกมาจนเขื อนพังทลาย ฉั น society, we have siblings, we have relatives, we have
นิงฟั งเงี
ยบ ฉั นจะไม่เถียง … หยุ ดนะแม่ หยุ ดเดี ยวนี a name our grandparents have long established.’
ถอยคํ
้ าเหล่ านั นลอยเขาหู้ ขามหั
้ ว วนเวี ยนกึ กกองอยู
้ ่ Mum discourses at length like a dam full to the brim
ภายในบาน ้ ก็ ไดแม่
้ ฉั นเองก็ อยากรู เหมื
้ อนกันว่ าฉั นเป็น that develops a leakage with the first crack. The
คนที มีความอดทนอยู ต ื กขนาดไหน … แม่
่นลึ ยงั พู
ดต่ อ water keeps seeping out until the dam crumbles. I
ไป … พู ด … พู ด … หมดแลว้ความอดทนของฉั นอดอยู ่ listen quietly without moving. I will not argue …
้ ประโยค “แม่
ไดแค่ อายชาวบานเค ้ า” ้ Stop, mum! Stop right now! Those words flow into
one ear, across the head, resound around the house.
So be it, mum. I myself would like to know how
patient I can be … Mum keeps speaking, speaking,
speaking. Enough! My patience gives up with her
‘I’m ashamed of what people might say’.

้ อ…
อายชาวบานหรื Ashamed of what people might say…
=
โทรศัพท์ ดังขึนแทรกผ่ านสรรพเสี ยงในนรกจํ าลองของ The phone rings, cutting through the voice in this ==
ฉั น “อิ
นทร์ นีผมเองนะ แม่ วา่ ้ “เคาไม่
ยังไงบาง” ้ ไดว่ ้
า ersatz hell of mine. ‘It’s me. What did your mum
อะไรหรอก จะสนใจไปทํ าไม” “เออ คื นนี
เพือนๆ ผมเขา say?’ ‘She didn’t say anything. Why should you =
จะขับรถไปสมุ ยกัน อิ
นทร์ จะไปกับผมไหม” “ไปซิ ” ฉั น care?’ ‘Uh, tonight my friends and I are riding to
=
ตอบโดยที ยังไม่มสีมองส่ วนไหนสังการ ไปทังนั น ไปไหน Samui*. Will you come with me?’ ‘Sure,’ I answer
ก็
ได ้ นรก สวรรค์ ไปใหพ้ นจากบ
้ านหลั
้ งนี ไปใหพ้ นจากแม่
้ before any part of my brain gives instructions. Of * Samui is the main island in mid-South on the
“ตอนนี สิ
บโมงเชาเดี้ ยวบ่ ายๆ ผมไปรับนะ” ฉั นวางหู course I’ll go, whatever the scenario, anywhere, hell Gulf of Thailand side.
โทรศัพท์ ลงอย่ างไม่ยนิดียนิราย
้ แม่ คด
ิว่าฉั นมี
ความสุ ข or paradise, so long as it’s away from this house,
หรื อทีทํ
าใหแม่
้โกรธ ทํ าใหแม่
้รองไห
้ ้ แม่โกรธฉั น ฉั นก็ away from mum. ‘It’s ten a. m. now. I’ll come and
โกรธแม่ โกรธที แม่ยน
ือยู แ
่ต่ บนมุ มมองของแม่ เอง fetch you in early afternoon.’ I put down the handset
without feeling anything. Does mum think I’m
happy to make her angry, to make her cry? Mum is
angry with me, I’m angry with her, angry that she
won’t budge from her own viewpoint.
ฉันหยิ
บของใส่ กระเป๋าติดตัวไปไม่ กชิ
ีน ไม่ มอ
ีะไรมี I put only a few things in a bag to take along.
ความหมายกับฉั นเลย ฉั นมี ชวีต
ิว่างเปล่ า ใส่
รองเทาเสร็
้ จ Nothing has meaning for me. My life is empty.
ฉั นเดิ
นเลี
ยงจากมุ มทีแม่
นังอยูไ่ปนั งรอออมที
้ ใตซุ ้มต้ น้ When I’ve put on my shoes, I sneak away from the
การเวกอี กดานหนึ
้ ง อดชํ าเลืองดู แม่ ไม่
ได ้คื
นนีฉั นคงไม่ corner where mum is sitting and go and sit to wait
กลับบาน้ แม่คงตองคอยฉั
้ นทังคื น นึกอยากเดิ นไปบอก for Orm under the ylang-ylang vine on the other
แม่ ไปกอด ไปขอโทษแต่ จะมีประโยชน์ อะไรในเมื อแม่ side. I can’t help casting glances at mum. Tonight I
กํ
าลังผิดหวัง เป็นความผิ ดซํ าซากที แม่
ไม่เคยคิดหนี หา่ง won’t be home; she’ll wait for me all night. I think of
จากมัน ไม่เห็นยากเลยแม่ เพียงแค่ แม่
ละทิ งความหวังทัง walking over to tell her, to hug her, to apologise, but
หลายลงเสี ยเท่านั น แม่
กจ
็ะไม่ ตองผิ
้ ดหวังอี กต่
อไป what good would that be when she is disappointed?
It’s a mistake she keeps making and never thinks of
fleeing from. It isn’t difficult, you know, mum. Just
give up all hopes and you’ll never be disappointed
again.
=
ชอปเปอร์ รป
ูร่างแปลกตาหลายคันแล่ นตามกันไปบน Oddly shaped choppers are speeding along the
ทางหลวง ผ่ านแสงไฟที สาดส่ องยามเขาตั้วเมื อง บาง highway, past pools of lights marking the entrances
ช่วงเปลียวมืดน่ ากลัว เสียงแผดสนั นของเครื องยนต์ to towns, some areas frighteningly desolate and dark,
ประสานกันคํ ารามลัน ตลอดทางฉั นนั งกอดเอวหนุ ่
มผม the noise of the engines building to a resounding
ยาวแน่ น เอาหนาแนบชิ
้ ดแผ่ นหลังของเขา ปล่ อยนําตา roar. All the way I sit hugging the waist of the long-
ไหลริ นปลิวกระเซ็ นไปตามแรงลมที ปะทะมาแรงๆ ทุ ก haired man tight, my face pressed against his back,
คราวที หยุดพัก จนเมื อขึนเฟอร์ รลงถึ
ี งเกาะ ฉั นจะปาด letting tears, which are scattered by the wind that
นําตาออกเพื อคอยตอบรับรอยยิ มและถอยคํ
้ าเอาอก blows hard as we ride, flow freely every time we stop
เอาใจจากเขาและเพื อนๆ ยิ ม หัวเราะ มึนเมาเหมื อนกับ to rest. When we step onto the ferry to the island, I
สนุ กสนาน เหมื อนหลุ ดจากโลกของตัวเองเขาไปผสม ้ wipe out the tears to answer the smiles and words of
ปนเปเป็ นสมาชิ กของพวกเขาเหล่ านั น คงไม่ มใีครสังเกต concern of Orm and his friends, smile, laugh, tipsy as
เห็นแววตาว่ างเปล่ าของฉั นที ฉายวู บวาบฉาบทาอยู บ
่น if from fun, as if I have slipped out of my own world
ร่
างของพวกเขา เสี ยงหัวเราะดังลันเป็ นระยะ ฉั นยิงตอง
้ to mix with them as a member of their group.
กรีดเสียงใหกึ
้กกองกว่
้ า ถึ งอย่างไร ฉั นก็ยงั อยู
ใ่
นโลกตัว Nobody notices the emptiness in my eyes, for all
คนเดี ยว their twinkle as they linger over their bodies. Loud
laughter resounds at times. I must pitch my voice
higher to be heard. No matter what, I’m still alone in
the world.

อ้
อมแสดงความเป็ นเจาข
้าวเจ
้ าของฉั
้ นต่
อหนาเพื
้ อนๆ In front of his friends Orm behaves openly as if he
จนออกนอกหนา้พยายามจะเขาถึ ้งและแทรกตัวเขามาใน
้ owns me. He tries to reach and insert himself into my
โลกของฉั น เขากําลังเขาใจฉั
้ นผิ ดอี
กมากมาย แต่ ฉันจะ world. He misunderstands me in many other ways,
ใหโอกาสเขา
้ ถึ
งอย่างไร ฉั นก็
มค
ีวามรู
สึ
้ กว่
าเขาเป็
น but I’ll give him a chance. No matter what, I have the
เพื
อนที
มีอัธยาศัยดีคนหนึ ง feeling he’s a friend with an amiable nature.
ค้
างคื
นที
สมุ
ยผ่
านไปสองคื
นฉั นก็
เริ
มเบื
อ เบื
อบท After two nights on Samui I’m beginning to be
สนทนาซํ าซาก ออมคงจะรู
้ ได
้จากอาการของฉั
้ นจึงคอย bored, bored with the conversation which is always
ถามอยู เ่รื
อยว่
าเบื
อหรื
อ จะกลับไหม ฉั นประทับใจผู ชาย
้ the same. Orm must realise this from my behaviour
คนนี เขาพาฉั นกลับคื
นนั นทันทีเมื
อฉั นบอกว่ าเบื
อ โดยที so he keeps asking me if I’m fed up, do I want to go
เพื
อนๆ ของเขายังอยู ก
่น ั ต่
ออีกหลายคื น ฉั นจะเที
ยวอย่าง back. I’m impressed by this man. He takes me back
สนุ
กสนานไดอย่ ้ างไรในเมื อแม่ไม่
รว่
ู
้าฉั นหายไปไหน that night at once when I tell him I’ve had enough,
โอ๊
ย เซ็ งจริ
งๆ ทํ
าไมฉั นตองรู
้ สึ
้กผิ
ดดวย้ even though his friends will stay on for many more
nights. How can I enjoy myself travel- ling around
when mum doesn’t know where I have disappeared?
Oh, how boring! Why do I have to feel guilty as well?
=
เขาเลี ยวรถเขาไปจอดชิ
้ ดประตูบาน
้ บานปิ
้ ดเงี ยบ แม่ไป He turns to park the bike right in front of the main
ไหนนะ เราสองคนเดิ นเขาไปในบ
้ าน
้ ทิ งตัวลงบนโซฟา door. The house is closed and silent. Where’s mum?
อย่ างเหนือยอ่
อน ฉั นลมตั
้ วนอนลง เอาขาทังสองขาง ้ The two of us step into the house, let ourselves drop
พาดไวบนตั
้ กของเขา เขาขยับมื อค่
อยๆ บี บนวดไปตาม onto the sofa, weak with tiredness. I lie down, my
น่ องของฉั นที
กํ
าลังปวดเมื อยพอดี ฉั นส่
ายหัวมองหนา้ legs across his lap. He moves his hand to slowly
เขา อยากจะบอกเขาว่ า คุ
ณกําลังอยากทํ าใหฉั้
นรูสึ
้กว่า massage my calves which are aching right now. I
ฉั นไม่ไดอยู
้ค่นเดี
ยวในโลกใช่ ไหม หยุ ดเถอะ ไม่สํ
าเร็
จ shake my head staring at him. I’d like to tell him
หรอก you’re trying to make me feel I’m not alone in the
world, aren’t you. Stop. You won’t succeed.
้ … แม่
แลวแม่ ไปไหน เอื อมมื อไปดึ งผมของเขาเล่ น And then mum … where is she? I stretch out my
ผมเขาสวยจริ งๆ มี เสียงคนเดิ นเขามา
้ ป้ านั นเอง ถือ hand to pull his hair playfully. His hair is really
วิ
สาสะอะไรกันเนี ย ป้าเปิดประตูบานเข
้ ามายื
้ นจังกาตรง ้ beautiful. There’s the sound of someone walking in.
หนาเราสองคน
้ “นิม เอ็งนีมันเลวจริ งๆ มานอนกอดกับ It’s auntie. How dare she? She opens the main door,
ผูชายอยู
้ ไ่
ด้แม่ เอ็งตายแลวรู้ไหม
้ ตอนนี ตังสวดอยู ท ด” enters and stands with her fists on her hips in front of
่วัี
แม่ ตายก็แม่ ฉัน แต่ ป้า … ป้าไม่ มส
ีทิธิ มาด่ าฉั น “หายไป the two of us. ‘Nim, you’re really bad, coming here
ไหนมา แม่ เอ็งไม่ มยีากิน จนอาการกํ าเริ
บชักตาตัง ตอน to lie hugging a man. Your mother’s dead, you
กลางคื นฝนตกก็ ออกมานั งตากฝนรอเอ็ งอยู ห
่นาบ้านทุ
้ ก know. There’s prayer service going on at the temple
คืน จนไม่ สบายเพราะโรคแทรกซอน ้ ช็ อกตายเอาไปส่ ง right now.’ Mum’s dead, she’s my mum, but auntie
โรงพยาบาลไม่ ทนั หัวจิ ตหัวใจของเอ็ งทําดวยอะไรวะ
้ … auntie has no right to scold me. ‘Where have you
ทําไมถึงใจจื ดใจดํ าอย่างนี” เสียงของป้ าที เกรียวกราดอยู ่been? Your mother didn’t have her medicine so her
ตอนแรกค่ อยๆ เปลี ยนเป็ นสะอืน “ขาสงสารแม่
้ เอ็
งจริ
งๆ condition worsened, and at night it rained and she
เอ็งเคยรักเขาบางไหมวะ”
้ นําตาของฉั นค่ อยๆ ไหลริ นลง came out and sat under the rain waiting for you in
อาบแกม้ฉั นลุ กขึ นเดินเขาไปหาป้
้ า โอบกอดป้ าไวแน่
้น front of the house every night, until she fell ill
“ป้า แม่
ไปไหน” ฉั นหลับตา โลกทังโลกหมุ นควาง้ ค่อยๆ because she suffered complications and died of shock
ทรุดตัวนั งลงกับพื น เขาค่ อยๆ พยุ งฉั นขึนนั งบนโซฟา before she could be sent to hospital. What is your
“ไปไหวแม่้ ซะ ศพอยู ท
่วัี
ดเจ็ด” ป้าสังดวยเสี
้ ยงสะอื นก่ อน heart made of? Why are you so callous like that?’
จะหันหลังเดิ นออกไป ฉั นกรี ดรองเสี
้ ยงดังและนานที สุด Auntie’s voice, enraged at first, slowly turns to
sobbing. ‘I really pitied your mother. Did you ever
love her at all?’ My tears slowly flow down flooding
my cheeks. I get up, walk up to auntie and hug her
tight. ‘Auntie, where is mum?’ I close my eyes. The
whole world is whirling. I slowly let myself down and
sit on the floor. He slowly helps me up to sit on the
sofa. ‘Go and pay your respects to your mother, the
body is at the seventh temple,’ auntie orders in a
voice full of sobs before she turns her back and walks
out. I shout the longest shout at the top of my voice.

=
เลื
อกเสื
อยืดสี
ชมพูทแม่
ี เคยซื อให ้แม่ชมฉั นทุ าฉั น I choose the pink t-shirt mum once bought for me.
กครังว่
ใส่
เสื
อตัวนี
แลวดู
้น่ารักสดใส ฉั นค่
อยๆ สวมมันชาๆ ้ ฉั นไม่ She praised me every time saying that wearing that
ตองไว
้ ทุ้กข์อก
ีแลว้แม่ ไปสบายแลว้หมดสิ นความทุ กข์ t-shirt made me look lovely and fresh. I put it on
ความทรมานใดๆ ที ฉั นเป็
นคนก่อ แม่ไม่ ้ ชวี
ตองมี ต
ิอยู เ่
พือ slowly. I don’t have to be in mourning any longer.
เผชิ
ญกับความผิดหวังอี กต่
อไป Mum is fine now, free from any sorrow and torment
because of me. She doesn’t have to live to face
disappointment any longer.
อ้
อมเดิ นตามฉั นเขาไปในศาลาวั
้ ด ร่
างกายโกโรโกโส Orm follows me into the pavilion at the temple.
ของเราทังสอง พอจะทํ าใหคนที
้ นั งอยู ห
่นั มามอง ฉั นรู
ว่
้า The bodies of the two of us are ramshackle enough to
พวกเขาคงซุ บซิ บนิ นทาด่าว่
าฉั น คนเหล่ านี
ไงที
แม่เคย have the people sitting there turn to look at us. I
บอกว่า ‘อาย‘ เขานั กหนา know they are whispering mean things about me. It
was those people in front of whom mum used to say
she felt ashamed.
ฉันทรุ
ดนั งลงจุดธูป เพ่งมองที รู
ปแม่แววตาของแม่ยงั I sit down to light a stick of incense, gaze at the
เปียมไปดวยความปรานี
้ ตอ่ฉั น “แม่
ไม่
โกรธนิมหรอก วันนี picture of mum. Her eyes are still full of compassion
ลูกใส่ อสวยจัง” ฉั นมองเห็
เสื นปากแม่ขยับพู อพนม for me. ‘I’m not angry with you, Nim. Today you’re
ด ยกมื
กมลงกราบ
้ ฉั นกํ
าลังจะไดอยู
้ค ่นเดียวแลวใช่
้ ไหมแม่ so pretty in that t-shirt.’ I watch mum’s mouth
นําตาของฉั นไหลพรังพรู moving, I raise my hands and prostrate myself. I’m
going to be alone now, aren’t I, mum? My tears pour
forth.
ฉันนั งนิ
งมองรูปแม่
สะอืนไหเนิ
้นนาน ก่
อนจะลุ
กขึนเดิน I sit still looking at mum’s picture, sob for a long
ไปหยุดยื นทีรู
ป เอื
อมมื
อสัมผัสใบหนาแม่
้ ยืนจมู
กสัมผัส time before standing up and walking up to the
แกม้ picture, stretching out my hand to feel her face,
poking my nose to feel her cheek.
ฉันไดอยู
้ค่นเดี
ยวแลวใช่
้ ไหมแม่ I’m alone now, aren’t I, mum?
 = ‘Khon Diao Nai Loak’ in Chor Karrakeit 38, 1998

Prartana Rattana, born in 1970 in Chachoengsao, .

east of Bangkok, is, among other occupations, a
columnist, a consultant and a writer with three
collections of short stories and a novel under her belt
and another novel in the pipeline.

(http://thaifiction.wordpress.com/2013/05/17/alone-
in-the-world-prartana-rattana/prartana2/)
Tagged: alienation (http://thaifiction.wordpress.com/tag/alienation/), ปรารถนา รัตนะ
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b8%9b%e0%b8%a3%e0%b8%b2%e0%b8%a3%e0%b8%96%e0%b8%99%e0%b8%b2-
%e0%b8%a3%e0%b8%b1%e0%b8%95%e0%b8%99%e0%b8%b0/), frustration (http://thaifiction.wordpress.com/tag/frustration/), guilty conscience
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/guilty-conscience/), incommunicability (http://thaifiction.wordpress.com/tag/incommunicability/), mother-daughter
relationship (http://thaifiction.wordpress.com/tag/mother-daughter-relationship/), Prartana Rattana (http://thaifiction.wordpress.com/tag/prartana-rattana/),
selfishness (http://thaifiction.wordpress.com/tag/selfishness/)

Blog at WordPress.com. | The Delicacy Theme.

Follow

องสันไทย | thai to english fiction”

Follow “เรื

Powered by WordPress.com
เรื ั
องสนไทย | thai to english fiction

Modern and classic Thai short stories in English

And then the two of them lived together – Chen Chomthawat

Classics, Contemporary 20 September 2013 Leave a comment

This was written twenty years ago. Of course, things like these don’t happen anymore, do they now? MB

แล้
วทงสองก็
ั And then the two
อยู
ด
่ว้
ยก ัน of them lived together

(http://thaifiction.wordpress.com/2013/09/20/and- (http://thaifiction.wordpress.com/2013/09/20/and-
then-the-two-of-them-lived-together-chen- then-the-two-of-them-lived-together-chen-
chomthawat/kissing-shadows/) chomthawat/kissing-shadowsx/)

เชน ชมธวัช CHEN CHOMTHAWAT

TRANSLATOR’S KITCHEN
โลกส่
ว นต ัว The personal world
ส่ วนนอยคนนี
้ ก็
เช่นกัน เธอจากผมไปอย่ างง่ายดายเช่ น As for this girl Noi, it’s the same. She left me as =
สาวอื น ดู
เหมือนทุ กคนตองการจะอยู
้ ใ่นออมกอดของ
้ easily as the others. It seems they all want to stay in
ผมเพี ยงชัวคราว ไม่มใีครจริงจังต่
อใครไดเนิ
้นนาน เรา my arms only for a while. No one is serious with =
คลายจะอึ
้ ดอัดต่
อการอยู ร่
ว่
มกัน ทังทีในขณะเวลาเหล่ า anyone for long. It’s as if we are uncomfortable
=
นั นเราสามารถหาความสุ ขกันไดไม่
้ยาก เราอาจกระซิ บ being together, even though at such times we are
คํ ารักหวานหู ใหกั้
น หยอกเอิ นกันดวยถ
้ อยคํ
้ าแห่ งรัก able to find happiness easily, we whisper sweet =
อย่ างหวานชื น มอบความสาวความหนุ ่
มใหกั้นบนเตี ยง words of love in each other’s ears, tease each other
อ่ อนนุ ่
ม เต็มไปดวยรสชาติ
้ การสัมผัส เสน่
หาในแววตา with honeyed words of love, give each other the gift =
ริ
มฝี ปากเผยเผยอชื นฉํา พวงแกมอบอุ
้ ่ นน่
ารัก รู
ปร่างได ้ of youth on a soft bed full of the flavours of touch,
สัดส่ วนสวยงาม… charm in the eyes, wet lips cracked open, cheeks คํ : literally, ‘words of love sweet to the
า ร ักหวานหู
full and lovely, and bodies beautiful. ear’.

ได้ ั ว น = well proportioned; here, would only

สดส่
weigh down the sentence.

หลายครังที
ผมรู
สึ
้กว่
าเรากลัวความแก่ กลัวความจริง Many times I’ve felt the fear of being old, the fear =ความจริ
ง: truth or reality.
ที
จะมาเยื
อนเราเร็
วๆ นีดู
เหมื
อนคํ ารักคํ
าสัญญาต่างๆ of the truth that will soon come over. It seems that
ไม่
เคยไดลงลึ
้ กเขาไปในจิ
้ ตวิ
ญญาณของเราอย่ าง words of love, words of promise do not penetrate
แทจริ
้ง truly deep into our consciousness.
เราอาจมองตากันอย่ างซาบซึ ง แต่ ั
ชวขณะเราสั มผัส We may look into each other’s eyes with =
ไดถึ
้งการโกหกมดเท็ จของกันและกัน ดวงตาของเราจะ fascination but the moment we can sense each
กะพริบใส่กนั ทันทีถอยคํ
้ าเริ
มเบี ยงเบนออกไปจากใจ other’s fibs, our eyes blink right away, words begin =
ความรูสึ
้ กถู กจับเหวี
ยงไปอย่างไม่น่าเชื อ สิ
งที
เรากระทํา to come out of our hearts twisted out of shape,
=
คือร่
วมรักกัน ปล่ อยใหอารมณ์
้ บรรเลงเพลงของมันไป feelings are caught and cast aside at an amazing
ในขณะที ใจยังคงคับของและคิ
้ ดถึงบทบาทของคู ร่ัก rate. What we do is make love, letting the mood =
เก่
าๆในอดี ต perform its song while the mind is still frustrated,
and think of the performance of previous partners อย่
า งไม่
นา อ: literally, ‘incredibly’.
่เชื
in the past.
เรานอนกอดก่
ายกันอย่
างสิ
นแรง สิ
นไรความรู
้ สึ
้กใดๆ We lie hugging each other as if without strength,
นอกจากความเหนื
อย การสัมผัสหลังจากนั นเป็
นไปดวย
้ without any sort of feeling besides exhaustion.
ความหยาบคาย ซ่
อนความรุ นแรงไวภายในอย่
้ างน่
า Contact after that takes place with coarseness,
เกลี
ยด hiding violence within in a distasteful way.
เราเหนื
อยหน่ายต่อสภาพเช่นนี ้
และใชเวลาอยู ด
่วย
้ We are weary of a situation like this and spend
กันในความเงี
ยบ ต่างคนต่างมี
มุมส่วนตัวของตัวเอง our time together in silence. Each has a personal
ทอดสายตาผ่ านตัวหนั งสื
อบนหนากระดาษไปอย่
้ าง corner. We cast our eyes over the characters on the
เชืองชา้รอคอย นานๆจะขยับตัว ผมไดยิ้ นเสี
ยงลม page sluggishly, waiting, moving a little once in a
หายใจอันอึดอัดระหว่
างเราลอยเอือยอยู ใ่นหองอุ
้ ดอู ้ long while. I hear the sounds of our constrained
breathing between us floating in the stuffy room.
ทํ
าไมเราไม่
แยกทางกันไปเสี
ยที Why don’t we part ways once and for all?

ไม่ เราไม่ยอมทํ าเช่

นนั น เรากักขังกันและกันไวในกรง
้ No, we don’t want to do this. We sequester each
ของความคิ ด ใช่เล่
หเ์
หลียมต่ อกันและกัน ทํ าเป็น other in the jail of thought, use tricks with each
ทะนุถนอมกันและกันเหมื อนคนป่ าพลัดหลงเขาไปใน
้ other, pretend to cherish each other like jungle
เมืองใหญ่ จู
งมือกันไปขามท่
้ อระบายนํ าเน่
าเหม็ น กล่าว dwellers erring into the capital, holding hands to
ชมฟากฟ้ ายามราตรี กาลและหมู ่
ดาวระยิ บดวยถ
้ อยคํ
้ า walk across a drain of stinking stagnant water,
พรําเพอ้เราฝั นไปไกลถึ งโลกอนาคต โลกแห่ งความฝั น expressing admiration for the sky at dusk and for
และจิ นตนาการ เหยี ยดหยามคนจนอย่ างสนุ กสนาน the blinking stars by talking gibberish. We reach
พอๆกับกล่ าวคํารายกาจต่
้ อหนาคนรวยอย่
้ างไม่ ยหระ
ี out in a dream far out into the world of the future,
เราทังคู่(หรื
อเราทังหมด) เป็ นชนชันกลางผู มั้
กมากใน the world of fancy and of imagination, and have
กามคุ ณ สนองตัณหาบาบอคอแตกให
้ ตั้
วเอง และ fun despising the poor just as much as making
พยายามจะทํ าความดี หลังจากนั นเพื อทดแทนความรู สึ
้ก definite judgments in front of the rich without
ผิดบาปภายใน สิ งทีตามมาคื อความขุ น
่เคืองใจ ความ concern. The two of us (or all of us) are middle-class
ระเริ
งหลงในรสชาติ แห่
งกามราคะ คุ ณค่ าต่างๆ สูญ sensuous creatures, satisfying our own crazy
สลายหายไปสิ น และเรากลับกลายเป็ นตัวมายา cravings and trying to do good after that to make
up for the feeling of sin inside. What follows is
annoyance, cheerfulness addicted to the taste of sex,
all values vanished, and we return to being illusions.

ลองมาดูีวิ
ทซ า่
เราอยู
ใ่
นโลกส่
วนตัวของเราอย่
างไร Let’s have a look this once at how we are in our
personal world.
=
โลกของเธอ Her world
เธอนั งเช็
ดผมอยู ห
่นากระจก
้ เบื
องหนาเป็
้ นขวดกระปุก She sits drying her hair in front of the mirror. In
เสริมความงามใหใบหน
้ าหลายชนิ
้ ด ไฟในหองจางสลั
้ ว front of her are a variety of bottles and pots of
เราอารมณ์
้ เสียงเพลงอ่ อนซ่านหวานซึงโปรยปราย creams and lotions for her face. The light in the
กระจายฟุ ้
งอยูใ่นหองปรั
้ บอากาศ ภาพชายหนุ ่
มติ
ดไวบน
้ room is enticingly dim. The discreet sound of sweet
กํ ิ กส่
าแพง นาฬกาปลุ งเสี ยงดังติ
กต็
อก music pervades the air- conditioned room. Picture
of a young man on a wall. Loud tic-tac of the alarm
clock.
เธอไม่ไดสวมเสื
้ อ หนาอกได
้ ขนาดตั
้ งชู ั เพราะเพิ
ชน ง She isn’t wearing a blouse. Her breasts are well-
เสร็ จจากการเช็ ้ าอกข
ดตัวมาหมาดๆ เธอชอนหน ้ างหนึ
้ ง proportioned and erect as they have just been
ขึ น กมลงมองดู
้ ้ อยลงมาคลอเคลี
มัน เสนผมย ้ ยอยูบ
่น wiped dry. She raises one breast and bows her head
นั น เธอสังเกตเป็นพิ เศษไปที ้
หัวนม จากนั นใชมืออีก to examine it. Her hair droops down and flops over
ขางประคองเต
้ านมข
้ างที ้ เหลือขึนมา มันยกตัวขึ นนูนดู the breast. She pays special attention to the tit. After
อวบขาวอิ มมือ เธอรู สึ
้กพอใจใหลหลงกับหัวนมสี ชมพู that she uses the opposite hand to palm and lift the
อมแดงเรื อของตัวเอง other breast, holding it and looking at the white
plumpness filling her hand. She feels smitten with
her red-pink tits.
เธอมองตัวเองในกระจก ทําหนาทํ
้ าตาเปลี
ยนไปเรื
อย She looks at herself in the mirror, taking various
ยื
ดอกขึ น สันหลังลึ
กลงเป็
นแนว เอวคอดกระชับลงมา poses and express- ions, pushing her chest up, her
เธอยิมใหตั้
วเองในกระจกอีกครัง เสี
ยงเพลงยังคง backbone a straight line down, her waist narrow.
บรรเลงอยูส
่มําเสมอ She smiles at herself in the mirror once again. The
song is still purring on evenly.

เธอหันมองโปสเตอร์ หนุ
่มนั กรองบนกํ
้ าแพงอี กดาน
้ She turns to look at the poster of a young crooner
จองมองไปที
้ เป้
ากางเกงของเขา อมยิ มนอยๆแล
้ วทํ
้ าท่า on another wall, stares at his crotch, has a little
คิด เธอลุกขึ
นเดิ
นไปที แผ่
นโปสเตอร์ ้
ใชมือลู บไปบน smile and then takes a thoughtful pose. She gets up
แผ่นโปสเตอร์ โดยเฉพาะตรงบริ เวณอวัยวะเพศและ and walks over to the poster, strokes it with her
แผงหนาอก้ – เขาใส่ เสื
อกลาม
้ นุ ่
งกางเกงหนั งรัดรู
ปสี hand, especially the sexual organ and the chest –
ดํ ้ าคลุ
ามัน เธอใชใบหน ้ กเคลาไปที
้ เนื อตัวของเขา he’s wearing a vest and tight, shiny black leather
หลับตาพริ ม มื
อขางหนึ
้ งลวงนิ้ วเขาไปในอวั
้ ยวะเพศ trousers. She uses her face to touch his flesh, shuts
ของตัวเอง … สํ าเร็
จความใคร่ … เสียงครางดังเบาๆ her eyes tight, one hand pointing her fingers to
เป็นระยะต่อเนื
อง เสร็จแลวเธอทรุ
้ ดกองลงบนพื นปูพรม enter her own sex … and come to a climax after
สีแดง หอบหายใจแรงถี sustained bouts of low groans. When she’s done she
collapses onto the floor covered with a red carpet,
breathing hard.

ผ่
านไปเนิ
นนาน เสี
ยงโทรศัพท์
ดังขึ
น After a long while, the phone rings.
เธอเปิ
ดเปลื
อกตา ส่
ายหัวคลายเบื
้ อหน่ าย สู
ดลม She raises her eyelids, shakes her head as if fed
หายใจเฮื
อกใหญ่
เดิ
นไปทีโทรศัพท์ยกหู
โทรศัพท์ up, takes a deep breath, walks over to the phone,
lifts the handset.
“ทํ
าอะไรอยู
เ่ย” เป็
อ่ นเสี
ยงของเขา ‘What are you doing?’ It’s his voice.
 “เปล่
านีคะ” เธอตอบ พลางมองไปทีแผ่
นโปสเตอร์ ‘Nothing,’ she answers while looking at the
ลู
บผมตัวเองอย่างไม่
รจะทํ
ู
้ าอะไร รอคอยเสี
ยงพู
ดต่
อไป poster, stroking her hair, not knowing what else to
do, waiting for his voice to say something next.
“ผมคิ
ดถึ ณ”
งคุ ‘I miss you.’
“ฉันก็
… คิ
ดถึ
งคุ
ณเหมื ะ”
อนกันค่ ‘I … I miss you too.’
“ออกมาเจอกันไดไหม
้ ใหผมไปรั
้ ได”้เขาชวน
บก็ ‘Come out and let’s meet, okay? I’ll go and fetch
เสี
ยงนุ
่
ม you,’ he entices with a soft voice.
“ไปไหนคะ … พรุ
ง่
นีไดไหม
้ วันนี
ฉั นเหนื
อย” ‘Where to? … How about tomorrow? Today I’m
tired.’
“ว้า … เหนื
อยเหรอ … ไม่
เป็
นไร พรุ
ง่
นีก็
ได ้
สวัสดี ‘Oh, no! Tired? Oh well, never mind then. See
ครับ” you tomorrow. Goodnight.’
“สวัสดี
คะ” ‘Goodnight.’
เธอวางหูทํ
าท่
าโล่ งอก เดิ
นไปที ตูเสื
้อผา้หยิ บชุ
ด She puts down the handset, looks relieved, walks
นอนมาใส่เดิ
นไปปิ
ดวิ ทยุหยิบหนั งสือ พิศวาสหรรษา over to the wardrobe, takes out her nightdress and
ขึ
นมา หรี
ไฟโคมทีหัวเตี
ยงลงครึงหนึ ง อ่ อ…
านหนั งสื slips it on, walks over to switch off the radio, picks
up the book Tender delights, reduces by half the
light of the lamp at the head of her bed and reads…
เสี
ยงโทรศัพท์ดังขึ
น เธอขมวดคิ วอย่ างหงุดหงิ
ด ดึ
ง The phone rings. She frowns in irritation, unplugs
สายโทรศัพท์ออกควํ าหนั งสื
อลง ตาจองมองเพดาน
้ สัก the phone, puts down the book. Her eyes stare at
พักตะแคงตัวหันไปดูโปสเตอร์แผ่นนั นอีก จองมองเนิ
้ น the ceiling. After a while she lies on one side to look
นาน at the poster again and stares at it for a long time.
=
สมุ
ดบ ันทึ
ก The diary
สอง … เธอหยิ
ตี บสมุ
ดบันทึ
กขึ
นมา Two in the morning … She picks up her diary.
นี
คื
อสิ
งที
เธอบันทึ
ก This is what she writes:
“ฉันรู
ว่
้าเขาไม่ ไดรั้
กฉั นจริ
ง ฉั นรู
ตลอดเวลาว่
้ าเขามี ‘I know he doesn’t love me really. I’ve known all the
หญิงอืนอยูใ่
นหัวใจ ยามที เขาหลับนอนกับฉั น เขาเห็ น time that he has another woman in his heart. When
ใบหนาฉั
้นเป็ นหญิ งอืน เขาร่วมรักกับฉั นอย่างหยาบคาย he sleeps with me, he sees my face as that of another
้
ใชลินเลี
ยอวัยวะเพศของฉั นอย่ างหื นกระหาย เขาอยาก woman. He makes love to me crudely, uses his tongue
ใหฉั้
นรองครวญครางเพื
้ อใหเขามั
้ นใจว่ าเขาเป็นผู
ชาย
้ to lick my sex with lust. He’d like me to moan and
ขึ
นมาอี กนิด ฉั นจะบอกใหก็ ้
ได ้ลี ลาของเขาน่ ะแย่
มาก groan to be certain he is a bit more of a man. Let me
…ก็
สู้ ไม่ ได”้ tell him, his performance is very clumsy. He can’t
compare with …’

เธอปิ
ดสมุ
ดบันทึ
ก She closes the diary.
=
ความฝัน The dream
คื
นนั นเธอหลับฝั น เธอฝั นเห็ นตัวเองถูกเขาวิงไล่ไปรอบ That night she dreams. She dreams she sees herself ===[Way back at the end of the twentieth
ภู
เขาใหญ่ ในฝั นนั นหนาตาของเธอเหมื
้ อนเขามาก เธอ being chased by him around a big mountain. In century, it seems Thai readers still needed to be
มาสะดุ งอี
้กครังเมื อดิ ลโด ้(เครื
องมือสันสะเทื อนสําหรับ that dream she looks very much like him. She is told what a dildo was. If only to have it misused
เพศหญิ ง) ตามวิ งไล่เธอมาจากที แสนไกล มันทะลวง startled once again when a dildo (vibrating in dreams.]
อวัยวะเพศของเธอจนขาดกระจุ ย สักพักร่
างหญิ งอี
กคน instrument for women) chases her from afar. It
ก็
ปรากฏขึ น เป็
นผู หญิ
้ งทีเธอคิ ดว่
าเขาฝั นเห็
นยามร่ วม pierces through her sexual organ and tears it apart.
หลับนอนกับเธอ เธอจิ กผมผู หญิ ้
้ งคนนั น ใชดิ ลโด ้ After a moment the body of another woman
ทะลวงเขาไปในปากผู
้ หญิ
้ งคนนั น เธอรู สึ
้กหวาดกลัวต่ อ appears. It’s the woman she thinks he dreams he
ภาพของตัวเองที ปรากฏในฝั น sees when he makes love to her. She pulls that
woman’s hair, uses the dildo to enter that woman’s
mouth. She feels terrified by the picture of herself
that appears in the dream.
=
โลกของเขา His world
เธอโทรศัพท์ ไปหาเขา เขาเพิงเสร็
จจากการดู
รายการ She phones him. He has just finished looking at the
โทรทัศน์ภาคดึ ก เธอรี
บเล่
าใหเขาฟั
้ งถึ งเรื
องที
เกิ
ดขึ
นใน late night programme on television. She hurriedly
ความฝั น เขาซักเธอใหญ่โต ทําท่
าสนอกสนใจเป็น tells him what happened in her dream. He asks her
พิเศษ เธอเล่าไปรองไห
้ ไป ้ many questions, pretending to look especially
interested. She cries as she tells him.
“คุ
ณเล่
าใหผมฟั
้ งใหม่
ไดไหม”
้ เขาพู
ด พลางปลด ‘Can you tell me all over again?’ he says as he
กางเกงชาวเลออก undoes his loose trousers.
“ทํ
าไมหรอคะ … ฉั นไม่
อยากเล่
าซํ
าแลว…”
้ ‘Why? … I don’t want to tell you all over
again…’
“เถอะนะ … ผมรู
สึ
้กว่
าเรื
องราวมันน่
าสนใจ ผมคิ
ดว่
า ‘Come now … I think it’s an exciting story. I feel
มันเป็
น…” it’s…’
เธอเล่
าใหเขาฟั
้ งอีกรอบ … ตลอดเวลานั นเขาสํ
าเร็
จ She tells him all over again … and as she does so,
ความใคร่
ไปดวย
้ he masturbates.
=
โลกภายนอก The outside world
เสร็จจากการคุ ยโทรศัพท์ เขาหลับไปพักใหญ่ ตืนขึนมา Once the phone conversation is over, he sleeps for
อีกทีกไ็ดเวลาต
้ องไปทํ
้ างาน เขารี
บอาบนํ าแต่งตัว hours. When he wakes up it’s time for him to go to
เป็นการใหญ่ แลวออกมายื
้ นรอรถเมล์ หนาซอย
้ สาวบา้ work. He showers and dresses in a hurry and then
นางหนึ งวิ
งเปลื อยกายออกมาจากซอย ผู คนหลบกั
้ น goes out to stand waiting for the bus at the head of
กระเจิง ในมือสาวบามี้มด ีเล่
มหนึง เขาเองหลบไปยื นอยู ่ the street. A naked mad woman runs out onto the
หลังถังขยะเช่ นกัน สาวบามองหน
้ าเขาอย่
้ างเคียดแคน้ street, scattering people in her flight. She holds a
เขารูสึ
้ กตกใจกลัว แต่ กแ
็อบมองไปที ขนบริเวณอวัยวะ knife in her hand. He too retreats to stand behind a
เพศของเธอ เขาคิ ดเทียบขนาดหนาอกของเธอกั
้ บสาว rubbish bin. The mad woman stares at him
คนรัก สาวบาวิ้งเขามาเงื
้ อมี ดจะแทงเขา เขาวิ งหนี ผู้ resentfully. He feels scared but steals a glance at her
คน
ฮือฮากันใหญ่ เขาตกใจสุ ดขีดแขงขาสั
้ น มี พลเมื องดี pubic hair. He thinks of comparing the size of her
สองสามคนกับตํ ารวจอีกคนหนึ งเขามาปลํ
้ าแย่งมีดไป breasts with those of his lover. The mad woman
จากสาวบา้เขายื นเหงือแตก ปลดปมเนกไทออก เฝ้ าดู rushes at him, raising her knife to strike him. He
เหตุการณ์ ตอ่ไป… scampers. There’s pandemonium. He is in a panic,
shaking all over. A few good citizens and a police
officer jump on the woman to take the knife away
from her. He stands sweating, loosens up his tie and
watches what’s happening next…
=
โลกของเขาและเธอ The world of him and her
เขาและเธอเจอกันที ทํ
างาน เธอกําลังนั งรองไห
้ ้ มี
เพือน He and she meet at work. She sits crying. A few
สาวสองสามคนนั งปลอบอยู ่
เขาเขาไปหา
้ เมื
อเธอเห็น female friends sit comforting her. He goes over to
เขา เธอรองไห
้ ไม่ ้หยุ ด เขาโอบกอดเธอไว ้ เขาเล่
าเรื
อง her. When she sees him, she won’t stop crying. He
ทีประสบมาเมื ้ เธอฟั
อเชาให ้ ง เธอฟั งบางไม่
้ ฟังบาง ้ เธอ takes her in his arms. He tells her what happened
บอกว่ าช่
วงนี เธอรูสึ
้กโชคไม่ดีเธอชวนเขาไปหาหมอดู this morning. She listens distractedly. She tells him
แต่เขาทักทวงว่
้ าไรสาระ
้ เธอบอกว่ าก็น่
าจะลองดู ไม่ that these days she feels out of luck. She invites him
เสียหายอะไร เขาตกลงไปกับเธอ ทังสองแยกยายกั ้ นไป to go and see a fortune teller but he protests it’s
ทํางาน ทังวันเธอและเขารู สึ
้กไม่สบายใจ … เธอหวังพึ ง nonsense. She tells him they should try, there’s
หมอดู เป็
นหลัก ส่ วนเขารูสึ
้กเบื
อ nothing to lose. He agrees to go with her. They split
to do their work. All day he and she feel unhappy
… She puts her trust in fortune tellers. As for him, it
bores him.
เวลาเลิ
กงานมาถึ
ง เขาและเธอจับรถแท็ กซี
มุ
่
งหนาไป
้ When work is over, he and she take a taxi to go to
ที
โรงแรมแห่
งหนึ
ง ซึ
งหมอดูคนดังกําลังนั งดู
ดวง a hotel where a well-known fortune teller sits
reading the stars.
=
โชคลาง The omen
“หนู
เป็
นอะไรคะหมอ” เธอพู
ดขึ
นเมื
อเล่
าเรื
องราวในฝั น ‘What’s the matter with me, master?’ she says when หมอ: usually, ‘doctor’.
ใหหมอฟั
้ ง she has told the fortune teller her dream.
“หนู
เป็ ผวั ” หมอดู
นโรคอยากมี พด
ูพลางยิ
ม ‘Your sickness is you want a mate,’ the fortune
teller says with a smile.
เธอรู
สึ
้กโกรธและอาย กํ
ามื
อเขาแน่
น She feels angry and ashamed, grabs her lover’s
hand hard.
“หมอพูดดี
ๆนะ หมอกํ
าลังพู
ดอยู
ก
่บั สุ
ภาพสตรี
นะ” ‘Please be polite, you’re talking to a lady here,’ he
เขาเตื
อนเสี
ยงขุ
น
่ warns in a murky voice.
“เจาอย่
้ ามาทํ าโอหัง … ขาคื
้อผูรู
้ดิ
้นฟ้
ามหาสมุ
ทร” ‘Don’t be arrogant … I’m the one who knows
หมอดูทาํ
ท่าคลายคนทรง
้ earth, sky and oceans.’ The seer plays it out as if he
is a medium.
“แลวจะให
้ ทํ ้
ายังไง” เขาถาม ‘What do you want her to do,’ he asks.
“ต้ งงาน … ตองแต่
องแต่ ้ งงาน แลวทุ
้ กอย่
างจะ ‘Get married … She must get mar- ried and then
เรี
ยบรอยคื
้ นสู่กติ
ป ” everything will be back to normal.’
“แต่
งงาน!” เธออุ
ทาน ‘Get married,’ she exclaims.
“ใช่
… ตองแต่
้ งงาน” ‘Yes … you must get married.’

เขาและเธอเงี
ยบ จองมองหน
้ ากั
้น ต่
างคนต่
างคิ
ดว่
า He and she are silent, staring at each other, each
“เวลานี
มาถึงจนได…”
้ thinking ‘So the time has come…’
=
การแต่
งงาน Getting married
ทังสองแต่งงานกันในอี กสามเดือนต่
อมา แขกเหรื
อลวน
้ The two of them get married three months later.
เป็นเพื
อนเก่ าเพื
อนใหม่ของทังสองฝ่
าย เจาบ่
้าวเจาสาว
้ The guests are old and new friends on both sides.
ฉีกยิมตอนรั
้ บผู มาในงานเป็
้ นอย่างดี The bride- groom and the bride tear off welcome
smiles at those who have come to the wedding
nicely.
เมื
อเลิ กงานกลับเขาเรื
้ อนหอซึ งเป็
นบานของเขา
้ When the wedding is over and they return to the
ตลอดเวลาที นั งรถกลับมา ต่
างคนต่ างไม่
พด
ูอะไรกัน bridal house, which is his house, all the time they sit
เธอคิดถึ งดิลโด ้ส่วนเขาคิ
ดถึงสาวบา้ทังสองทุ
กข์รอน
้ in the car on the way back, neither of them says
ใจอยูก
่บั เรื
องส่ วนตัวของตัวเอง ต่
างคนต่างหนาบึ
้ง anything. She thinks of the dildo. As for him, he
thinks of the mad woman. Both worry about
personal concerns. Each has a sullen face.
เมื
อเขาไปในห
้ อง
้ ทังสองดู
เหนื
อยหน่
าย เขาพยายาม When they enter the room they both look
 ชวนเธอคุ
ย exhausted. He tries to make her speak.
“เป็ ้ ะ … งานคื
นไงบางจ๊ นนี
คงทํ
าใหคุ
้ณเหนื
อยมาก ‘How are you, darling? The party tonight must
เลยใช่
ไหม” have tired you out, mustn’t it?’
“ค่
ะ … คุ
ณก็
ดวยใช่
้ ไหมคะ” ‘Yes … and you too, right?’
ทังสองพูดจาพอเป็ นพิ
ธีเขาขอตัวเขาห
้องนํ
้ า ขณะ Having both spoken for the sake of it, he retreats
อาบนํ าเขาครุ
น
่คิดหาคําพู
ดที ้ดกับเธอเมื
จะใชพู อออก into the bathroom. As he showers he ponders what
จากหองนํ
้ า เธอนั งอยู
บ
่นเกาอี
้หนาโต๊
้ ะเครื องแป้ง จอง
้ he is going to say to her when he comes out of the
มองตัวเองในกระจก เหลือบมองไปที กํ
าแพง มี bathroom. She sits on the chair in front of the
โปสเตอร์ รป
ูดาราผูหญิ
้ งคนหนึ งติ
ดอยู ่
เธอถอนหายใจ dressing table, staring at herself in the mirror, then
glancing at the wall. There is the poster of a female
star. She sighs.
อาบนํ าเสร็
จ เขาออกมาจากหองนํ
้ า นุ่
งผาเช็
้ ดตัวผื
น Having showered he comes out of the bathroom,
เดียว เธอมองหนาเขา
้ เขามองหนาเธอ้ ทังสองรู สึ
้ก a towel around his waist. She stares at him. He
กระอักกระอ่วน ยิมแหงๆให
้ กั้
น เขาตัดบทโดยการเดิ
นไป stares at her. They both feel awkward, smile drily at
ทีเครื
องเล่นวิ
ดโีอ ยัดเทปเขาไปม
้ วนหนึ
้ ง เธอมองเขา each other. He cuts things short by walking over to
ตลอดเวลา ภาพปรากฏขึ น… the video set, stuffs a tape in it. She watches him all
the time. An image appears…
เขานั งลงบนเตียง พยักหนาให
้ เธอเข
้ าไปหา
้ เธอลุ
ก He sits down on the bed, nods to have her join
ขึ
นอย่
างว่ าง่
าย ทังสองดูวด
ิโี
อกันเงี
ยบๆ him. She gets up obediently. Both look at the video
in silence.
เขาค่
อยๆ เอื
อมมื ้ ไหล่ He slowly stretches his hand to hold her waist.
อไปกอดเอวเธอ เธอซบหนาที
ของเขา เขาถกกระโปรงชุ
ดแต่งงานของเธอ ลวงมื
้ อ She buries her face into his shoulder. He hitches up
เขาไปในกางเกงใน
้ เธอหลับตาแน่
นกอดกระหวัดรัดตัว her wedding dress, slides his hand into her pants.
เขา จิ
กเล็
บลงบนหัวไหล่
ของเขา She closes her eyes tightly, hugs him tightly, digs
her nails into his shoulder.
เขาผลักเธอนอนลง … เขาทํ
าท่าทางทุ
กอย่างเลี
ยน He pushes her to lie down … He does exactly
แบบจากภาพบนจอ กระทังเสร็
จจึ
งปิ
ดเครื
องเล่
น everything in the same way as the pictures on
screen until it’s over and he shuts the video.

ต่
างฝ่
ายต่
างเงี
ยบ Each side is silent.
“ราตรี ” เขาพู
สวัสดิ ด ‘Goodnight,’ he says.
“ราตรี ” เธอพู
สวัสดิ ด ‘Goodnight,’ she says.
เขาเอื
อมมื
อปิ
ดไฟหัวเตี
ยง ทังสองนอนหันหลังใหกั้
น He reaches out to switch off the light at the head
ลื
มตาโพลงในความมื
ด of the bed. They lie turning their backs to each
other, eyes wide open in the dark.
= ‘Laeo thang song kor yoo dueikan’ in Chor
Karrakeit 18, 1994
Chen Chomthawat, the son of a long retired .
senior police officer, writes poems and short stories
and is probably an artist (studies
at Silpakorn University).
No further information or picture
is available on the net.
(http://thaifiction.wordpress.com/2013/09/20/and-
then-the-two-of-them-lived-together-chen-
chomthawat/male-silhouette/)
Tagged: เชน ชมธวัช (http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b9%80%e0%b8%8a%e0%b8%99-
%e0%b8%8a%e0%b8%a1%e0%b8%98%e0%b8%a7%e0%b8%b1%e0%b8%8a/), Chen Chomthawat (http://thaifiction.wordpress.com/tag/chen-chomthawat/),
eroticism (http://thaifiction.wordpress.com/tag/eroticism/), lust (http://thaifiction.wordpress.com/tag/lust/), mismatch
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/mismatch/), self-delusion (http://thaifiction.wordpress.com/tag/self-delusion/), sex
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/sex/), sexual misery (http://thaifiction.wordpress.com/tag/sexual-misery/), Thai short story
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/thai-short-story/)

Blog at WordPress.com. | The Delicacy Theme.

Follow

องสันไทย | thai to english fiction”

Follow “เรื

Powered by WordPress.com
เรื ั
องสนไทย | thai to english fiction

Modern and classic Thai short stories in English

At play – Arunwadee Arunmart

Contemporary 22 March 2013 Leave a comment

The enfant terrible of contemporary Thai fiction isn’t the best stylist around but she has lost none of her punch since her shocking first novel. MB

เล่
น AT PLAY

(http://thaifiction.wordpress.com/2013/01/10/at- (http://thaifiction.wordpress.com/2013/01/10/at-
play-arunwadee-arunmart/light-switch-3/) play-arunwadee-arunmart/light-switch-4/)

อรุ
ณวดี
อรุ
ณมาศ ARUNWADEE ARUNMART

“นอนลง” เขาสังพลางชี
กานมะยมเล็
้ กๆ ที
ยังพอมี
ใบติ
ดอยู
ล น “ตรงนี
่งบนลานดิ แหละ” ‘Lie down,’ he ordered as he pointed at the ground with a small branch of star gooseberry that still had
leaves. ‘Right here.’
เสี
ยงเดิ
มดังขึ
นอี
กครังเพื
อยํ
าคํ
าสังเมื
อเด็
กหญิ
งมองหนาเขาอย่
้ างไม่
คอ
่ยเขาใจ
้ The voice was raised again to con- firm the order when the young girl stared at him rather
uncomprehending- ly.
เขาใชก้
านมะยมในมื
้ อปั ดดินจนเตี
ยนเพื
อแสดงใหเด็
้กหญิ
งเห็
นพื
นที“ตรงนี
” เด็กวัยไล่
เลี
ยกันทังหญิ
งชายร่
วมสิ
บ He used the star gooseberry branch in his hand to smooth out the ground for the little girl to see the patch ==
คนยื
นลอมเป็
้ นวง เวนพื
้ นที ตรงกลางใหเด็
้กหญิ
งและเด็
กชายอายุ
นอยที
้ สุดในกลุ ม
่ยืนอยูต
่รงกลาง ‘right here’. Ten children, boys and girls of about the same age, stood in a circle and in the middle of that
=
 space were the little girl and a little boy, the youngest of them all. Note the modifi
repeating ‘in the m

ในวงลอม
้ เด็กทังสองสบตากัน แต่ตา่
งไม่รความหมายจากแววตาใสซื
ู
้ อของอี
กคน ขณะเดี
ยวกันสายตาทุ
กคู
ก
่าํ
ลัง Inside the circle, the two of them looked at each other, but each was unable to read the other’s clear,
มองเด็
กทังสองดวยความคาดหวั
้ ง – อะไรสักอย่
าง innocent stare. At the same time, all the others looked at the pair with some sort of expectation.
เด็
กชายตัวโตทีออกคํ าสังเมื
อครูด
่งึ
แขนเด็
กหญิงตัวเล็
กที
ยื
นอยู
ต
่รงกลางวงลอมให
้ ค่ ้
อยๆ ลมตั
้ วลงนอนราบบน The big boy who had just given the order pulled the little girl in the middle of the circle by the arm to
ลานดิ
นที
ปั ดไว ้
พรอมกั
้ บออกคํ าสัง “แกนอนลงไปก่อน” make her lie down flat on the ground he had smoothed out and ordered again, ‘Just lie still first.’
สิ
นคํ า เด็
กหญิ งก็
นอนหงายอยู ต
่รงหนานั
้น เธอมองเห็ นดวงตาทุ กคู่
รวมไปถึงใบหนาอาบด
้ วยรอยยิ
้ มของเพือนรุ่พี At those words, the little girl lay on her back in front of all. She looked at all those eyes, as well as at the
น
พวกนั น พวกเขาต่ างพูดคุ
ยกันถึ
งเหตุการณ์ทกํ
ี าลังจะดําเนิ
นไปตามขันตอนดวยความรู
้ สึ
้กตื
นเตน้ระคนดวยความ
้ smile-drenched faces of those older friends. They talked about what was going to happen step by step with a
หวาดระแวง เด็ กหญิงพยายามสดับฟั งถอยคํ
้ าเหล่ านั นอย่
างตังใจ เพี
ยงหวังจะเขาใจบ
้ างว่
้ าพวกเขากําลังพู
ดกันถึ
ง feeling of excitement mixed with wariness. The little girl tried her best to listen to what they were saying in
เรื
องอะไร กํ าลังจะทํ
าอะไร เท่
าที
เธอรูก็
้ ยง “นอนอยู
เพี เ่
ฉยๆ” ตามคํ าสัง the hope of finding out what they were talking about and what they were going to do. All she knew was to
‘lie still’ as ordered.

=
ท่ามกลางความมืดในหองนอน
้ ยังพอมี แสงสว่ างจากโคมไฟฟ้ านอกบานเล็
้ ดลอดบานเกล็ ดเขามากระทบม่
้ านซึ งกัน In the darkness of the bedroom, there was enough light from the electric lamp outside the house slipping ==
ระหว่
างเตี
ยงนอนของเธอกับอีกฟากหนึ งซึงเป็
นเตี ยงนอนของแม่ เธอนอนมองม่านดวยความรู
้ สึ
้กขัดใจ ดวยมั
้ นคื อ through the louvers to reach the curtain that parted her bed from her mother’s. She lay looking at the curtain
กํ
าแพงขวางกันระหว่
างเธอกับแม่ สิ
งเดียวเท่านั นที
ทําใหเธอไม่
้ สามารถมองเห็ นร่
างของแม่ ึ าใหเกิ
ซงทํ ้ดความรู สึ
้ ก with a feeling of frustration as it formed a wide wall between her and her mother, the only thing that =
ปลอดภัย เธอนอนพลิกตัวกระสับกระส่ ายและเริ มมี
ความรูสึ
้กปวดฉีขึ
นมาที
ละนอย
้ แต่กพ
็ยายามไม่สนใจและนึ กถึ ง prevented her from seeing her mother which made her feel safe. She kept tossing and turning restlessly and
อะไรไปเรื
อยเปื
อย began to feel the need to pee but she tried not to pay attention and think of something else. =

เริมมี
ความรู ส
้กึ
of an overkill: no
to ‘began to feel th

คื
นนีแม่
ของเธอจัดงานเลี
ยงเล็
กๆ ขึ
นในบานเพื
้ อฉลองอายุ ครบ 5 ขวบของเธอ มี
เพื
อนของแม่ มากันหลายคน Tonight her mother had organised a small party in the house to celebrate her fifth birthday. There were ==
เพื
อนๆ ของเธอก็มากันครบทุ
กคน เธอมีความสุขกับการไดรั้
บของขวัญ เสี
ยงปรบมือเมื ยน 6 เล่
อเที มดับสนิ องาน several of her mother’s friends. Her own friends had all come. She was happy to receive presents, and
ท เมื
เลี
ยงเล็
กๆ ดํ
าเนิ
นไปไดพอสมควรแก่
้ เวลา เพื
อนๆ ของเธอก็ เริ
มทยอยกลับบานใครบ
้ านมั
้ น เหลื
อเพียงเพือนของแม่ applause when the six candles were blown out. When the small party had run its course, her friends had =
ไม่
กคนที
ี อยู ฉ
่ลองกันต่อจนดึ
กดืน gone back home one after the other, leaving only a few of her mother’s friends to go on partying until late at
night. [Six candles for
the text says. Actu
tribes do add an e

สง่
แม่ เธอเขานอนเมื
้ อเลยเวลานอนตามปกติ
ไม่
นานนั ก แม่
นังอยู
ข
่างตั
้ วเธอเมื
อตอนกล่
าวคํ
าอวยพรให ้
เธอมี
ความ Her mother had taken her to bed a little past the usual hour. She had sat beside her as she gave her her
สุ
ขที
สุ
ดแมว่
้าปี
นี
พ่
อจะมาร่
วมอวยพรดวยไม่ เพราะ “พ่
้ ได ้ องานยุ ”
ง่ blessings. She was utterly happy, even though this year her father didn’t join in because ‘dad has work to
do’.
แม่
กระชับผาห่
้มใหแล
้วก
้มลงหอมแก
้ มเธอเบาๆ
้ เธอยิ
มใหแม่
้ดวยความรู
้ สึ
้กเปี
ยมสุ
ข แมจะได
้ กลิ้ นฉุ
นๆ ของเครื
อง Mum had tucked her in and then bent down and kissed her gently on the cheek. She had smiled at mum ==
ดื
มซึ
งไม่
อนุญาตใหเด็
้กดื
มโชยมาจากลมหายใจของแม่ ก็
ยงั เป็
นลมหายใจที
ใหความอบอุ
้ ่
นลํ
าลึ
ก with a feeling of bliss. Even though the smell of drink forbidden to children that came out of her mother’s
breath was pungent, it was still the breath that gave her warmth deep inside. หอมแก้ ม
affection; they sni

แม่ าว “ราตรี
กล่ ” แลวผละจากเตี
สวัสดิ ้ ยงไป Mum had said ‘Goodnight’ and then risen from the bed and left.
เธอหลับตาลงเมื
อร่
างแม่
ลับม่
านไฟในหองใหญ่
้ กด
็ับวู
บลง She had closed her eyes when mum disappeared behind the curtain and the light in the bedroom went off. ร่
า งแม่
sound ridiculous i
 ดึ
กมากแลว…เมื
้ อเธอตื นขึนลื
มตาโพลง เริ
มปวดฉี
มากขึ
นทุ
กทีๆ แต่
ไม่กลาลุ
้กจากเตียงไปเขาห
้องนํ
้ าคนเดี
ยวดวย
้ Much later at night, when she woke up and opened her eyes wide, she felt a pressing need to pee but didn’t เริ
มปวดฉี มากข
ความกลัวตามประสาเด็
ก เธอจะรอจนกว่
าจะไดยิ
้
นเสี
ยงแม่
พลิ
กตัวแรงๆ หรื
อไม่
กเ็
สี ิ อนใหญ่
ยงนาฬกาเรื ดังขึ
น จึ
งจะ dare get up to go to the bathroom alone because the little child she was was afraid. She’d wait until she heard formulation (‘beg
เรี
ยกแม่ her mother toss around or else the alarm- clock ring to call her. every time’), that
เธอนอนกลันอยูอ
่ย่างนั น ตาเพ่
งมองผ่ านม่
านกันหองอย่
้ างชังใจ ความมื ดทํ
าใหเกิ
้ดความรู
สึ
้กหวาดๆ และนึกถึ
ง She lay holding back like that, her eyes peering through the curtain partitioning the room, thinking things ชังใจ: to consid
ภาพต่างๆ ที
เคยไดยิ
้นมาว่ าน่ากลัวนั ก ยังความเงี
ยบอีกนั นเล่
ามันทํ
าใหเธอได
้ ยิ ้นเสี
ยงประหลาดๆ ไดชั้
ดเจนยิ
งขึ
น ทัง over. The darkness scared her and prompted various pictures she had heard were scary. And the silence (possibilities), deli
เสี
ยงหนูวงกุ
ิกกักๆ เป็
นครังคราวแถวหลังตู ้
และเสี
ยงกรนเบาๆ ของแม่ ึ งคลายจะขาดห
ซงฟั ้ วงลงทุ
้ กที made her hear strange sounds more sharply, the pattering of mice at times behind the wardrobe and mum’s
light snoring which sounded as if it would fail to resume with every breath.
แต่เมื
อตังใจฟั ง เสี
ยงแม่
กลับเหมื
อนกํ
าลังถอนหายใจถี
ๆ และมี
เสี
ยงพู
ดคลายคนละเมอฟั
้ งไม่
เขาใจว่
้ าแม่พด
ูอะไร But upon listening intently, mum sounded as if she kept holding her breath and also was talking in her
บางทีแม่
อาจจะตื นแลว้ sleep, uttering words she couldn’t understand. Maybe mum was already awake.
ไม่
นานเกิ
นกลัน เธอตัดสิ
นใจเดิ
นฝ่
าความมื
ดไป… Before she could hold back no long- er, she decided to brave the darkness.
=
เพื
อนรุน
่พี
ผู
ชายอี
้ กคนหนึ
งขยับเขามาใกล
้ ๆ้แลวนั
้งลงขางๆ
้ เธอ พลางยื
นมื
อมาปลดตะขอกางเกงของเธออย่
าง Another older boy moved near her and then sat down beside her and stretching his hand undid the clasp of
รวดเร็
ว her trousers swiftly.
“จะทํ
าอะไรเคา…”
้ เธอสงสัย ‘What are you doing?’ she wonder- ed.
เขาเงยหนาขึ
้นมองดวยสายตาที
้ แสดงใหเห็
้นว่
ารํ
าคาญเต็
มที He looked up at her with eyes that showed irritation plainly.
“อยู
เ่ า”
ฉยๆ เถอะน่ ‘Keep still, will you.’
เสี
ยงนั นแสดงอํ
านาจ There was power in that voice.
“ทํ
าอะไรใหดู
้หน่
อย” เขาพู
ดต่
อ มื
อก็
พยายามแกะมื
อนอยๆ
้ สองมื
อของเธอที
ปิ
ดป้
อง ‘We must get a better view,’ he added as his hand tried to unclasp the little hands pinned in protection.
“จะถอดทําไม” เด็
กหญิ
งถามอีก แต่
เขาไม่
สนใจตอบต่อไปแลว้กางเกงตัวเล็
กๆ ของเด็
กหญิ
งถูกดึ
งออกพนขา
้ ‘Why do you want to take them off me,’ the little girl asked, but he was no longer interested in answering. ==
ติ
ดมื
อเขาแลวก็
้ไปวางแหมะอยูป
่ลายเทาของเธอ
้ เขายิ
มใหเธอและบอกว่
้ า “จะลองเล่
นคนเอากัน” The small trousers of the little girl were pulled off her legs by his hands and then dropped at her feet. He
smiled at her and told her, ‘We’ll play screwing.’ =

เอาก ัน: to make

colloquial slang, ‘

สิ
นคํ
า เสี
ยงหัวเราะของเพื
อนๆ ที
ลอมวงอยู
้ ก
่ด็ังขึ
นอย่
างชอบใจ แต่
เธอกลับรู
สึ
้กเหมื
อนตัวเองเป็
นตัวประหลาด At those words, delighted laughter broke out all around, but she suddenly felt as if she was a curiosity.
“เบาๆ หน่อย เดี น” เพื
ยวใครมาไดยิ
้ อนคนหนึ
งในกลุ
ม
่เตื
อน เสี
ยงหัวเราะจึ
งค่
อยเงี
ยบลง กลายเป็
นเสี
ยงพู
ดอ่
อยๆ ‘Not so loud or someone will hear us,’ one friend in the group warned. The laughter thus died down,
ของใครอีกคน replaced by the meek voice of another one of them.
“เร็
วสิ
เดี น…”
ยวใครมาเห็ ‘Hurry up or someone might see…’
“จริ
งดวย
้ เดี ” อี
ยวอดดู กคนเสริ
มขึ
น ‘That’s right … and we won’t see anything,’ another added.
เพื
อนรุน
่พี
ผู
ชายคนนั
้ นจึ
งรี
บถอดกางเกงของเด็
กชายคนเล็
กอย่
างรวดเร็
ว เพราะไม่
ไดรั้
บการขัดขื
นจากเด็
กผู
ชายแต่
้ The older boy thus took the little boy’s trousers off in a jiffy. The little boy didn’t oppose any resistance.
อย่
างไร บ…อย่
รี า งรวดเร็ว
not needed either.
เสี
ยงปรบมือชอบใจดังขึ
นอี
กครัง เมื
อเพื
อนรุ
น
่พี
คนนั นจู
งมื
อเด็
กชายเขามาชิ
้ ดเธอ และกดไหล่
ใหนั้
งลง สองมื
อ There was another round of applause when the older boy brought the little boy to her and, pushing on his
ของเธอยังปิ
ดป้
องของสงวน shoulders, made him sit down next to her, who was still protecting her crotch with her hands. =The last sentence
hands were still p
“ทํ
าอย่
างที
พี
สอนนะ” เพื
อนรุ
น
่พี
ผู
ชายคนนั
้ นกํ
าชับ ‘Do as I told you, okay,’ the older boy instructed.
“ฮื
อ” เด็
กชายตัวเล็
กพยักหนารั
้บรู้
แลวทํ
้ าตามคํ
าสอนเท่
าที
พอจํ
าได ้
เด็
กหญิ
งทอดตามอย่
างแปลกใจในสิ
งที
กํ
าลัง The little boy grunted and nodded in acknowledgement and then acted according to what he remembered
เกิ
ดขึ
น of what he had been told. The little girl looked with wonder at what was happening.
เมื
อเด็กชายลมทั
้ บไปทังตัว เธอดิ
นเพราะรู
สึ
้กหนั ก อึ
ดอัด หู
ยงั แว่
วคํ
าถามของเด็
กชายที
ถามเพื
อนรุ
น คนนั น “แบบ
่พี When the little boy fell on top of her, she struggled because she felt oppressed by the weight. She heard the
นี
ใช่
มัย” little boy ask the older boy, ‘Like this, right?’
“เออ…” เพื
อนรุ
น
่พี
ผู
ชายคนนั
้ นโพล่
งออกมา ‘Yeah…’ that older friend said heed- lessly.
ในเวลาเดี
ยวกัน เธอดินรนและทําท่
าเหมือนจะรองไห
้ ้ เพื
อนรุ
น
่พี
อี
กคนเห็
นไม่
เขาท่
้ าจึ
งรี
บดึ
งตัวเด็
กชายคนเล็
กออก At the same time, she struggled and made as if she was about to cry. Another older boy saw that this ไม่ เข้า ท่ า
ไปพรอมกั
้ บตวาดว่ า “มึ
งไม่
เป็
นเลยนี
หว่า” wouldn’t do so he hastily pulled the little boy off her, shouting at him ‘You’re no good, you twit!’ idiotic, ill-timed…
 mark of coarsenes
swearword…
จากนั นเขาก็
รบ
ีถอดกางเกงเพื
อปฏิ
บต
ั ก
ิารดวยตนเองโดยมี
้ เพื
อนอี
กสองคนช่
วยจับแขนขาของเด็
กหญิ
งขึ
งเอาไว ้ After that he peeled off his own trousers to perform himself while two friends pinioned the arms and legs of …Otherwise,
the little girl. ‘vacant’.

เด็
กหญิงดิ
นรนเมื
อถู
กกดทับอี
กครัง เพื
อนๆ ต่
างส่
งเสี
ยงเชี
ยร์
หัวเราะ และปรบมื
อกันอย่
างสามัคคี
เพี
ยงอึ
ดใจเสี
ยง The little girl struggled when she was covered again. The friends all around were cheering, laughing and
เชี
ยร์
กเ็
งี
ยบลง applaud- ing in solidarity. A moment later, the cheers hushed.

เด็
กหญิ งรองไห
้ จ้ าเสี
้ ยงดังๆ ออกมา ทุ
กคนในที
นั นมองหนากั
้นเหลอหลาแลวแตกกระจายออกจากวงล
้ อมเหมื
้ อน The little girl burst out crying. They all looked at one another in alarm and then scattered like ants out of
มดแตกรัง วิ
งหนี
เสี
ยงรองไห
้ ของเธอไปคนละทิ
้ ศละทาง an anthill, fleeing from her bawling in every direction.
เหลื
อเพี
ยงเด็
กหญิงนั งรองไห
้ ด้ วยร่
้ างกายท่
อนล่
างเปล่
าเปลื
อย มองดู
เด็
กชายตัวเล็
กซึ
งเป็
นคนสุ
ดทายที
้ วิ
งโทงๆ Left behind was the little girl who sat crying, the lower part of her body naked, looking at the little boy
มื
อขางหนึ
้ งถื อกางเกงและอี กขางถื
้ อกานมะยมเหี
้ ยวๆ who was the last to run away, one hand holding his trousers and the other the withering small branch of star
gooseberry.
=
เธอควานหาชายผาม่
้าน เปิ
ดมันขึ
นและลอดตัวผ่
านไปอย่
างแผ่
วเบา She fumbled for the hem of the curtain, pulled it open and slipped through quietly.
พับม่
านออกไป เธอมองไปที
เตี
ยงของแม่เสียงของแม่
ยงั ดังอยู
เ่
ช่
นเดิ
ม ทําใหเธอคิ
้ ดว่าแม่
กาํลังตื
นอยู่
เธอมอง Past the curtain, she looked at her mother’s bed. Her mother’s voice could still be heard as before, making ==
เห็
นความเคลื
อนไหวบางอย่างบนเตี
ยงไดไม่
้ชด ั เจนและทํ
าใหใจของเธอเต็
้ มไปดวยความสงสั
้ ย จึงพยายามปรับ her think mum was awake. She could see dimly some movement on the bed and this filled her mind with
สายตาใหคุ
้นกั
้ บความมืด suspicion, so she tried to further adjust her eyesight to the darkness. พยายามปร ับส
to adjust her eyes
darkness): this is s
been in the dark a

ในที
สุ
ดเธอมองเห็
นสวิ
ตช์
ไฟเรื
องแสงอยู
ใ่
นความมื
ด เธอเขย่
งเทาใช
้ นิ้
วมื
อเล็
กๆ จิ
มลงที
สวิ
ตช์
ไฟ Finally she saw the switch glowing in the dark. She sprung on tiptoe and with her little fingers pressed the
switch.
พรอมกั ยง “แก๊
้ บเสี ก” หองนอนใหญ่
้ กส
็ว่
างพรึ
บขึ
นทันที With a click, the whole bedroom burst into light.
เธอเห็
นผู
ชายคนหนึ
้ งตลอดทังร่
างเปล่
าเปลื
อย แม่
ของเธอนอนอยู
ใ่
ตร่
้
างของเขา สี
หนาและแววตาของแม่
้ ตน
ื She saw a man whose entire body was naked. Her mother lay beneath that man. Her face and eyes were
ตระหนกไม่
แตกต่
างไปจากเธอ as panicky as her own.
“แม่
!” เธอเรี
ยกไดเพี
้ยงเท่
านั น ‘Mum!’ was all she could utter.
“ออกไป!” เสี
ยงผู
ชายคนนั
้ นกราดเกรี
ยวแววตาและใบหนาถมึ
้ งทึง “เขามาทํ
้ าไมวะ … คนเขาจะเอากัน” ‘Get out!’ the man shouted, his eyes and face angry looking. ‘Why did you come in here? Can’t you see
we’re screwing?’
= ‘Lein’ in Chor Karrakeit 32, 1997

Arunwadi Arunmart, 38, was hardly 21 when her first novel of a provincial girl playing with her own
blood (La Voix du sang (http://thaifiction.com/book_view.php?id=39)) shocked the straight-laced
and earned her a youthful following.
Since then, her merciless short stories
and poems have confirmed
her fiendish reputation.
(http://thaifiction.
play-arunwadee-a

Tagged: childhood (http://thaifiction.wordpress.com/tag/childhood/), cruelty (http://thaifiction.wordpress.com/tag/cruelty/), curiosity (http://thaifiction.wordpress.com/tag/curiosity/), erotism

(http://thaifiction.wordpress.com/tag/erotism/), family taboo (http://thaifiction.wordpress.com/tag/family-taboo/), rape (http://thaifiction.wordpress.com/tag/rape/), sex (http://thaifiction.wordpress.com/tag/sex/), sexuality
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/sexuality/), violence (http://thaifiction.wordpress.com/tag/violence/), youth (http://thaifiction.wordpress.com/tag/youth/)
เรื ั
องสนไทย | thai to english fiction

Modern and classic Thai short stories in English

Auntie’s funeral – Jitsupha

Contemporary 28 June 2013 Leave a comment

Whoever is hiding behind this pen name gets this story of family friction at a funeral right, if on the conservative side. MB

งานศพอา Auntie’s funeral

(http://thaifiction.wordpress.com/2013/06/28/aunties- (http://thaifiction.wordpress.com/2013/06/28/aunties-
funeral-jitsupha-2/sapphire-ringx/) funeral-jitsupha-2/sapphire-ring/)

จิ
ตสุ
ภา JITSUPHA

TRANSLATOR’S KITCHEN
1 1
พีอิ
ทธิ พลโทรศัพท์ มาหาขาพเจ
้ าราวสี
้ ทุ ม
่แจงว่
้าอาสินลม Itthiphon called me at about ten p.m. to tell me auntie Lost in translation: the aunt, here, is specifically the
เมื
อครู ท
่ผ่
ีานมา พีอิ
ทธิพลบอกเพียงเท่
านีก็
วางสาย หลัง had just died. That was all he said before he hung up. father’s younger sister. The same word, อา, could
จากนั นไม่ถงึ
ชัวโมง ขาพเจ
้ าเดิ
้ นทางมาถึงบานอา
้ กราบ Less than an hour later, I reached auntie’s house and designate the father’s younger brother.
ร่
างที
นอนสงบนิ งอยูบ
่นพืนกลางหอง
้ ท่ามกลางลูกหลาน prostrated myself before the body which lay peacefully
บานอาซึ
้ งอยูพ
่รอมหน
้ าพร้ อมตาครบถ
้ วนทุ
้ กคน on the floor in the middle of the room amongst auntie’s
children and grandchildren all gathered there.
อาสวมชุ
ดสี
ขาว มีผาห่
้มคลุ มตลอดทัวร่าง หองนอนที
้ Auntie was dressed in white; a blanket covered her Also lost in translation: the names of the male
กวางใหญ่
้ ของอาดู แคบไปถนั ดใจ เมื
อมี
ผมาชุ
ู
้ มนุ มกันอยู่ entire body. Her spacious bedroom looked cramped characters: Itthiphon means ‘influence’; Amnart
ภายในหองกว่
้ าสิ บชี
วต
ิทังลู
กชาย ลู กสาว เขย สะใภ ้
และ now that there were more than ten persons in it, her means ‘power’; Ekkarart means ‘sovereignty’…
หลานๆ ทุ
กคนนั งอยู
บ
่นพื
นกระจัดกระจายทัวหอง้ sons, daughters, sons- and daughters-in-law and
grandchildren. Everyone sat on the floor all over the
room.

“ตอนสองทุ ม
่ตัวยังอุ
่
นๆ อยูเ่
ลย ไม่
นก
ึว่
าจะไปเร็
วอย่
าง ‘At eight o’clock her body was still warm. I never
” เมี
นี ยพี
อํ
านาจเอ่ยเบาๆ กับขาพเจ
้ าโดยเฉพาะ
้ thought she’d leave us so fast,’ Amnart’s wife confided
to me in a low voice.
“บอกแลวว่
้าวันนีอาการไม่
คอ
่ยดีไม่มใี
ครเชือๆ” เอื
อม ‘I told you today she didn’t look well; nobody
พร ผู
อ่
้อนกว่
าขาพเจ
้ าสามสี
้ ปี
เอ่ยขึ
นทันควัน ดวงตาของ believed me,’ Ueamphorn, who is three or four years
หล่อนแดงชํ
า คงผ่
านการรองไห ้ างหนั กในชัวโมงที younger than I, said at once, her eyes bloodshot. She
้ มาอย่
แลว้ must have cried a lot in the past hour.
“ตอนเช็ ดตัวดู
ไม่
ออกเลยหรือว่
าแม่เริ น” เมี
มตัวเย็ ยพี ‘When you freshened her up, couldn’t you see that
อิ
ทธิพลส่งสายตาคอนควั
้ กใหเมี้ยพีอํ
านาจโดยตรง ราวกับ her body was cold?’ Itthiphon’s wife looked askance at
ว่
าผู
ที
้อยู
ก
่บั อาเป็
นคนสุ ดทายจะต
้ องรั้ บผิ ดชอบในการจาก Amnart’s wife, as if the last person to be with auntie
ไปของอาอย่ างหลีกเลี
ยงไม่
ได ้ had to be held responsible for auntie’s departure.
“เถี
ยงกันทํ
าไม ยังไงแม่
กไ็
ม่ ฟื
น มาช่วยกันคิ
ดเรื
องการ ‘Don’t quarrel. It won’t make her come back. Rather, เถี ั า ไม: literally, ‘Why are you quarrelling?’
ยงกนทํ
จัดงานศพใหแม่
้ดกีว่า” พี
อิ
ทธิ พลเอ่ยสันๆ ทุ
กคนเงี
ยบสนิท let’s think together how to organise mum’s funeral,’
และหันมาทางพีอิทธิพล รอฟั งคํ
าสังว่
าจะใหทํ
้าอย่
างไรต่อ Itthiphon said curtly. Everybody was silent and turned
ไป to him, waiting to listen to what he’d order next.
“อุ
ษา ไปหากระดาษมาจดว่ าใครมี
หนาที
้ ทํ
าอะไร” ‘Usa, get some paper to take down what each of us Usa means ‘dawn’ or ‘aurora’.
เอกราช ลู
กชายคนเล็
ก เอ่
ยกับนองสาวคนสุ
้ ดทองตาม
้ must do,’ Ekkarart, the youngest son said, thorough
ประสาผูรอบคอบและละเอี
้ ยด and meticulous as usual, to his younger sister, the last-
born.
“เรื อวัด จะใชวั้
องแรกคื ดไหน ใครมี
ความเห็
นยังไง” พี ‘First thing is the temple. Which one should we go
อิ
ทธิพลถามคํ
าถามแรกทันที ทอุ
ีษาขยับปากกาในมือเตรี
ยม to? Any suggestions?’ Itthiphon asked the first question
พรอมบั
้ นทึ กขอความต่
้ างๆ เก็
บเอาไว ้ as soon as Usa, pen in hand, was ready to take down
all relevant details.
“น่
าจะใชวั้
ดแถวนีใกลบ้
าน
้ สะดวกสํ
าหรับพวกเราทุ
กคน ‘It should be one around here, close to the house. It’ll
เพราะตองไปมาวั
้ นละหลายรอบ อี
กอย่างแขกก็
มาง่าย ลง be convenient for all of us because we’ll have to go
ทางด่วนก็
ถงึ ” พี
พอดี อํ
านาจใหความเห็
้ นคนแรกซึ
งไม่
มี back and forth several times a day. Besides, it’ll be easy
ใครโตแย
้ง้ for the guests: we’re just at the exit of the expressway.’
Amnart was the first to express an opinion, to which no
one objected.
“งันพรุ
ง่
นีเพ็
ญช่
วยไปจัดการเรื
องโลงกับพี
อํ
านาจ ฉั นจะ ‘Then tomorrow you, Phen, please go and help Phen means ‘full moon’.
ไปจองศาลา” พี อิ
ทธิ
พลหันมาทางขาพเจ
้ า้อุ ษากมหน
้ าก ้ม้ Amnart arrange for a coffin; I’ll go and book a
ตาบันทึกขอความ
้ pavilion,’ Itthiphon said to me. Usa, head bent, was
busy jotting down the instructions.
“อาอิทธ เรื
องอาหารเลี
ยงแขก หนู
ขอเป็
นอาหารว่
างที ‘Uncle It, the food for the guests: how about having
จัดสวยๆ ใส่
กล่องไดไหมคะ”
้ ลู
กสาวพี
อํานาจออกความ it nicely displayed in boxes?’ was Amnart’s daughter’s
เห็นบาง
้ contri- bution.
“แขกส่วนใหญ่
ไม่
ใช่
วัยรุ
น
่อายุ
รน
่อาทังนั น แลวยั
ุ ้งพวก ‘Most of the guests aren’t young; they’re of auntie’s Informal use of ‘auntie’ by Itthiphon. It should be
ญาติ ก” พี
ๆ อี อิ
ทธิ
พลแยง้ age, and then they’re relatives too,’ Itthiphon objected. ‘great-aunt’ or ‘mum’.
“งันก็
น่
าจะจัดอาหารเป็
นสองอย่
าง อาหารกล่
องกับพวก ‘Then let’s arrange for two kinds of food: food in
ขาวต
้ ม”้ เอกราชเสนอ boxes and rice gruel,’ Ekkarark suggested.
“ไม่ดห
ีรอก งบบานแน่นอน อาหารกล่
องพวกนั นแพง รู
้ ‘That won’t do. It’ll inflate the budget. Food in boxes Lovely expression: งบบาน: the budget will bloom.
หรื า” เอื
อเปล่ อมพรไม่
เห็
นดวย
้ is expensive, you know,’ Ueamphorn objected.

“เลี
ยงขาวต
้ มน่
้ ะดี
แลว้เคยทํ
ามายังไงก็
ยงั งัน” พี
อิ
ทธิ
พล ‘Rice gruel’s good enough. It’s always been like that,’
สรุ
ป ทํ
าใหลู
้กสาวพีอํ
านาจหนางํ
้า Itthiphon summed up, making Amnart’s daughter
scowl.
“พ่
อคะ พรุ
ง่
นีหนู
ตองลางานหรื
้ า” ลู
อเปล่ กสาวพี
อิ
ทธิ
พล ‘Dad, should I take the day off tomor- row or not?’
หันมาถามพ่
อ แต่ผที
ู
้ตอบกลับไม่
ใช่
พอิ
ีทธิพล Itthiphon’s daughter turned to ask her father, but the
one who answered wasn’t Itthiphon.
“ลาสิ
ลาไปเลยอาทิ
ตย์
หนึ
ง” พี
อํ
านาจตอบเสี
ยงหวน
้ ‘Of course. Take the whole week off actually,’
Amnart answered abruptly.
“ช่
วงนี
งานยุ
ง่
ดวย”
้ ลู
กสาวพี
อิ
ทธิ
พลบ่
นเบาๆ ‘At the moment, there’s a lot of work,’ Itthiphon’s
daughter murmured.
“ถ้
ามันไม่
ใหลา
้ ก็
ลาออกไปเลย คนมันมี
พอ่มี
แม่
ไม่
ได ้ ‘If they won’t let you, then quit. People have parents.
เกิ ้” เป็
ดจากกระบอกไมไผ่ นเสี
ยงของพี
อํานาจอี
ก They aren’t born in bamboo tubes.’ It was Amnart’s
voice again.
“โทรศัพท์
ไปลาก่อนพรุ
ง่
นีเสร็
จงานแลวค่
้อยทํ
าใบลาส่
ง ‘Call up first thing tomorrow to go on leave. Once
หลัง” พี
ตามไปที อิ
ทธิ
พลหันมาทางลูกสาว the funeral is over, have a note of absence to give them
after- wards,’ Itthiphon told his daughter.
“แลวใครจะจั
้ ดการที
เขตเรื
องใบมรณบัตร” คราวนี ‘Who’s going to the district office for the death
เอกราชเอ่
ยถาม certificate?’ This time, it was Ekkarart asking.
“พรุง่
นี ้ ดการเอง” สามี
เชาผมจั เอือมพรเอ่ ยเป็นประโยค ‘I’ll take care of it myself in the morn- ing,’ =
แรกของคํ าคื
นนีเขาเป็นคนเงี ยบๆ ไม่ คอ
่ยพู ด ต่างจากเมือ Ueamphorn’s husband spoke his first sentence that
ก่
อน สมัยหนุ ่
มๆ ตอนที เขามาจีบเอือมพรนั น ขาพเจ ้าได ้ night. He was a quiet person who seldom spoke, unlike
้ าจํ =
ว่
าเขาขี เล่
นและช่ างหยอกลอ้ทํ าใหเอื
้อมพรผู ใจร ้ ดใจ in the old days, when he was a young man who came
้ อนติ
=
ในความอารมณ์ ดขีองเขา เอือมพรพู ดกับขาพเจ
้ าบ่ ้อยๆ ว่า to court Ueamphorn. I remem- ber he was playful and
คุ
ยกับเขาแลวมี
้ความสุ ข ไม่
นานทังสองก็ ตัดสินใจใชชี้ ิ liked to tease, and Ueamphorn, who was impatient, fell
วต =
ร่
วมกัน อาจจะเป็นเพราะตอง ้ ‘แต่งเขา’้มาอยู ร่ว่
มใน for his good humour. She often said to me that talking
ครอบครัวใหญ่ ทําใหเขาเคร่
้ งขรึมกว่ าเดิ
มก็เป็นได ้
ทีจริ
ง with him she felt happy. Before long the two of them =
เอื
อมพรและสามี ชว่ยกันผ่อนบานหลั
้ งเล็ กๆ แถบชานเมื อง decided to live together. Maybe because he had to
แต่จนแลวจนรอดก็
้ ไม่
ไดย้ ายไปอยู
้ ส่ักทีเนื
องจากอา ‘contract marriage’ to live in a large family, he became =
ขอรองให
้ อยู ้ด่วยกั
้ น บานหลั
้ งนั นจึ งใหคนเช่
้ าหารายได ้ more solemn than before. Actually Ueamphorn and
her husband helped each other pay in instalments a =
small house in the suburb, but one thing and another
=
they had yet to move into it, because auntie had
begged them to live all together, so that house was let =
out to generate some income.
=

ว จนรอด normally means ‘in the end’.

จนแล้

เมือพี
นองแต่
้ ละคนต่ างมี
ครอบครัว ทังเขยและสะใภอยู
้่ When each sibling had a family, with the in-laws
ร่
วมบานเดี
้ ยวกัน ปั ญหาการกระทบกระทังกันจึงเป็
นสิงที
ไม่ living under the same roof, it was unavoidable that
อาจหลี กเลี
ยงได ้และยิ
งแต่
ละคนมีลกูการกระทบกระทังยิ ง there would be some friction, and with each family
มีมากขึน บางครังก็
มาจากเด็
กๆ แลวขยายวงไปสู
้ ่ใหญ่
ผ ู
้ having children the opportunities for friction increased.
เป็นธรรมดาทีพ่
อแม่ แต่
ละคนจะเห็
นว่าลูกของตนเป็ นฝ่
าย Sometimes it came from the children and then spread
ถูก และแน่นอนว่าลู
กย่
อมดีกว่
าหลาน to the grownups. It is only normal for parents to think
that their own children are in the right and that of
course their children are better than their nephews.

เสี
ยงสัญญาณโทรศัพท์ มอืถือของพี อิ
ทธิ
พลดังขึ
น Itthiphon’s cellular phone rang in the silence. He Here a slight rewrite, dispensing with the awkward
ท่
ามกลางความเงี ยบ พี
อิทธิ ้
พลรับสายโดยใชเวลาเพียงไม่ took the call and spent very little time online, saying ‘less than one minute … to cut the matter short’, to
ถึ
งนาทีดวยการตั
้ ดบทว่า จะติดต่อกลับไป หลายคนมอง he’d call back. Several persons stared at one another, make the action more vivid.
หนาอย่
้ างรูกั้
นว่
าใครคือผูติ
้ดต่ อเขามา
้ knowing full well who the caller was.
 “ใครน่
ะ พี
อิ
ทธ” เมี
ยพี
อิ
ทธิ
พลถามเสี
ยงเขม้ ‘Who was that, dear?’ Itthiphon’s wife asked in a
tense voice.
“ถามเรื
องงานนิ
ดหน่
อย” พี
อิ
ทธิ
พลตอบสันๆ ‘Just asking about the funeral,’ was Itthiphon’s pithy
answer.
“อย่าใหรู
้เชี
้ยวนะ” ฝ่
ายหญิ
งยังไม่
วายสํ
าทับดวยสี
้ หนา้ ‘Keep me out of it, then!’ The wife couldn’t refrain
เคร่
งเครียด from threatening with a strained face.
“แลวกระถางธู
้ ป ใครจะเป็ อ” ขาพเจ
นคนถื ้ าเอ่
้ ยถามเมื อ ‘What about the joss stick pot?’ I asked as the
นึ กขึ
นได ้
ว่
าลู
กชายคนโตของอาเสียชีวต
ิตังแต่
ยงั หนุ
่
มๆ thought came to me that auntie’s eldest son had lost his
ซึ งตามธรรมเนี
ยมจีนผู
ที
้ตองทํ
้ าหนาที
้ นีคือ ลู
กชายคนโต life while still a young man and, according to Chinese
นั นเอง tradition, that duty is performed by the eldest son.
“ใหพี
้อํ
านาจทํ ้น” เอกราชหันมาทางพี
าแลวกั ชายคนที ‘Let Amnart do it.’ Ekkarart turned towards the เจ้
า ต้น: Young Ton. In Thai, the expression is fitting
สอง บรรยากาศเริ มตึงเครียดเมือพีสะใภคนโตสวนกลั
้ บมา second eldest brother. The atmosphere began to tense in the mother’s mouth. In English it wouldn’t be; the
ดังลัน “ใหเจ้าต
้นทํ
้ าหนาที
้ แทนพ่ อ” ขาพเจ
้ าตกใจในนํ
้ า up when the eldest sister-in-law retorted loudly, ‘Let nickname on its own sounds more natural. Let’s
เสียงของหล่ อน ไม่เขาใจว่
้ าทํ าไมพีสะใภจะต
้ องเสี
้ ยง Ton do it instead of his father.’ I was shocked by her keep ‘Young Ton’ for the next paragraph, then.
เกรียวขนาดนี หนําซํ
าแววตาของหล่ อนที มองทุกคนดูไม่ tone of voice. I didn’t understand why she had to
เป็นมิตรเอาเสี ยเลย หล่อนมักพู ดเสมอๆ ว่ า หล่
อนเป็น sound so furious. Besides, her eyes looking at all of us
สะใภใหญ่
้ ถึ งจะไม่มส
ีามี คมหั
ุ
้ ว แต่ทกุคนก็ น่
าจะใหความ
้ were in no way friendly. She always said she was the
ยําเกรงกันบาง้ ขาพเจ
้ าถามตั
้ วเองว่า นี
คือการประชุมเรื
อง eldest sister-in-law and even though she no longer had
การจัดงานศพใหอามิ ้ ใช่ หรือ ไม่ใช่
การประชุ มทีมี
วาระเกียว a husband to protect her, everybody should show her
กับการประกาศสงครามที จองจะหํ
้ าหันศัตรูบรรยากาศน่ าจะ respect. I asked myself whether this was a meeting to
เจือความเศราด ้วยซํ
้ า แต่ ทาํไมขาพเจ
้ าไม่
้ รสึู
้กว่
ารอบตัว organise auntie’s funeral or not. It wasn’t a meeting
เป็นเช่นนั นแมแต่
้ นอย
้ with an agenda regarding a declaration of war while
waiting to pound on the enemy. The atmosphere
should be one of sadness, in fact, but why did I feel this
wasn’t at all the case around me?
ต้นเงยหนาเมื
้ อไดยิ
้นเสี
ยงลันของผูเป็
้นแม่ไม่
ไดเอ่
้ย Young Ton looked up when he heard his mother’s
อะไรออกมา อาจเป็
นเพราะไม่
รประเพณี
ู
้ กเ็
ป็
นได ้ resounding voice. He didn’t say anything, maybe
because he wasn’t aware of tradition.
“ลูกชายคนที
สองก็ืได”้เมี
ถอ ยพี
อํ
านาจเสี
ยงเขมไม่
้ แพพี
้ ‘The second eldest son can perform just as well.’
สะใภคนโต
้ Amnart’s wife’s voice was as loud as eldest sister-in-
law’s.
“จะบาเหรอ
้ มี ธรรมเนี ยมที ไหน แขกในงานเห็ นคงหัวเราะ ‘Are you out of your mind? There’s no such tradition.
กันหมดว่าบานนี
้ ไม่ รจั
ู้ กธรรมเนียม เธออยากใหเป็ ้นยังงันใช่ When the guests at the funeral see that, they’ll all
ไหม” พีสะใภไม่
้ยอมแพ ้ ส่งสายตาแวววาวมาถึ งเมี
ยพี laugh and say we don’t know tradition. Is that what
อํานาจ ขาพเจ
้ าและคนอื
้ นๆ ไดแต่
้ นงิเพราะทุกคนต่ างรู ้ you want?’ Eldest sister-in-law wouldn’t ac- cept defeat
ดี
ว่
าทังสองเป็
นคูป
่รับกันมาตังแต่ สมัยสาวๆ จนบัดนี ลู
กโต and glared at Amnart’s wife. I and the others didn’t
เป็นหนุ
่
มสาวก็ยงั ไม่ยอมอ่ อนขอ้ดู เหมือนนั บวันจะยิ
ง interfere because we all knew these two had been at
รุ
นแรงขึนดวยซํ
้ า loggerheads since they were adoles- cents. Even now
that their children were in their teens they still didn’t
want to relent. They seemed to grow fiercer by the day,
actually.

“ใหต้ ้ อ” พี
นถื อิทธิ
พลสรุปสันๆ เขาเคยชินกับการออกคํ
า ‘Let Ton carry them,’ Itthiphon decided forthwith.
สัง ดวยต
้ องบริ
้ หารกิ จการของครอบครัว พี อิ
ทธิ ดขาด He was used to giving orders, having to run the family
พลเด็
และเอาจริ งเอาจังตลอดมา ไม่อย่างนั นธุ จของครอบครัว business. He had always been decisive and serious,
รกิ
คงไม่ เจริ
ญรุง่
เรื
องมาจนถึงทุ
กวันนี otherwise the family business wouldn’t have flourished
as it had up to this day.
2 2

คื นแรกหลังจากพระสวดจบแลว้ขาพเจ
้ ากลั
้ บมาที รถเพื
อ On the first night, after the monks had finished =
หยิ บรายการอาหารทีจะเลี
ยงแขกในวันส่
งศพใหคนครั
้ วเพื อ chanting I went back to the car to pick up the menu
จะไดเตรี
้ ยมจัดซืออาหารสดอาหารแหงไว
้ สํ
้
าหรับปรุงในวัน that would be served to the guests on burial day for the =
นั น ขณะกํ
าลังจะเดิ
นกลับขึ
นไปที
ศาลาก็ไดยิ
้
นเสียงพูดคุย people in the kitchen to buy the fresh and dry
=
กันเบาๆ ingredients needed for that day.* As I walked back to
the pavilion, I heard a conversation carried out in low * These ingredients are for the side dishes served
voices. along with the rice gruel.

“แหวนไพลิ นนั นพี

เอือมเก็
บเอาไว ้
ไม่
ตองเอาออกมา
้ คื
น ‘That sapphire ring, Ueam, you keep it. No need to
นีกลับบานเราไปเช็
้ กดูวา่
เครื
องเพชรของแม่มท
ีงหมดกี
ั น” take it out. When we’re back home tonight, let’s check
ชิ
เป็นเสี
ยงของอุษานั นเอง how many pieces of jewellery mum left.’ That was
none other than Usa’s voice.
“คงยาก พวกสะใภเตรี
้ ยมจองเต็
้ มที พี
ยังนึ
กไม่
ออกว่
าจะ ‘That might be difficult. The in-laws are fully ready
กันออกมาเป็
นของเราสองคนยังไง” เสี
ยงของเอื
อมพรดูจะ to make claims. I still can’t figure out how we can keep
ปกปิดความกังวลไม่
ได ้ them for the two of us.’ Ueamphorn’s voice seemed
unable to hide her worry.
“เรื
องอะไรจะใหพวกนั
้ นชุ บมื
อเปิบ แม่
สะสมตังแต่
สาวๆ ‘Why should we let them rummage in- to them?
ของพวกนั นตองเป็
้ นของเราสองคน ถาจะแบ่
้ งเราก็
ใหที
้เป็น Mum had collected them since she was young. Those
ชิ
นๆ ของที เป็
นชุ
ดเราเก็
บเอาไวเอง
้ ใหพวกนั
้ นเอาไป ฉั น things must be for us two. We can let them have single
เสี
ยดายของ” items, but the sets we keep ourselves. It’d be a shame to
let them have them.’
“เมื ้พี
อเชานีโดนไล่
ยังไม่
ทน
ั ไรเลยนะ” ‘This morning she sent me away. Early as it is.’
 “ใครกัน” อุ
ษาซักไซ ้ ‘Who did?’
“จะใครล่ะ ‘ซอใหญ่
้ ’ ไง เขาบอกว่
าลู
กสาวตองแต่
้ งออก ‘Who else but the high and mighty. She said her ซ้ : literally, ‘big sister-in-law’ (Chinese dialect)
อใหญ่
ที
ใหอยู
้ท่กุวันนีก็
เพราะเห็
นแก่ ”
แม่ daughter had to get married. If I stay these days, it’s
only out of deference for mum.’
“ชักจะมากไปแลว้บานแม่
้ นะ ไม่
ใช่
บานมั
้ น ของทุ
กอย่
าง ‘That’s too much. It’s mum’s house, not hers.
เป็
นของกงสี พี
เอื
อมอย่ายอม” Everything in it belongs to the family business. Don’t
let her, Ueam.’
“พีว่าพี
ไปดี
กว่
า ไปอยู
บ
่านโน
้ นเล็
้ กหน่
อยช่
างมัน ไปอยู
่ ‘I think I’d better leave. Staying in the house over
ดวยกั
้ นไหม” there, it’s a bit cramped but never mind. Will you
come and stay with us?’

“ษาจะอยู ท
่นี
ีแม่ตอ
่หองไว
้ ตั้งเยอะ เรื
องอะไร ขื
นษาไป ‘I’ll stay here. Mum had plenty of rooms built extra.
เท่
ากับว่
ามันใหญ่คับฟ้า จะอยู
อ
่ย่างนี
แหละ” What’s the idea? If I were to leave, the sky would be
too small for her. I’ll stay put, and that’s that.’
เอื
อมพรสะกิ
ดใหน้
องสาวเงี
้ ยบ เมื
อเห็
นขาพเจ ้ นใกล ้ Ueamphorn nudged her sister to stop speaking when
้ าเดิ
เขาไปทุ
้ กที ขาพเจ
้ าได้ แต่
้ ทาํ
สีหนาไม่
้ รไม่
ู ี ายไม่
้ชคล ้ ไดยิ น she saw me coming close. I made a bland face,
้
ถอยคํ
้ าใดๆ pretending I hadn’t heard anything.
“เกรงใจพีเพ็
ญจัง เมื
อคื
นกว่าจะกลับก็
ดก
ึวันนี
ยังไปช่
วย ‘It must be hard for you, Phen. Last night before you
จัดการเรื ก” อุ
องโลงอี ษาเอ่
ยเสี
ยงอ่
อนหวานราวกับคนละ went back it was late. Today you’re still helping with
คนกับเมือครู่ the coffin,’ Usa said in a sweet voice entirely different
from the moment before.
“ไม่
เป็
นไรจะ้พี
ช่วยเต็
มทีอยู
แ
่ลว้พู
ดเหมื
อนคนอืนคน ‘It doesn’t matter. I’ll help to the utmost. You speak
ไกลไปได ้
พีมี
อาแค่ คนเดี
ยว ถาไม่
้ มาช่วยงานอาแลวจะให
้ ้ as if I were a stran- ger, almost. I had only one auntie.
พี
ไปช่วยงานใครล่ะ อุ
ษา” If I didn’t come and help for her funeral, whose funeral
would I help, Usa?’
“เอื
อม เอื
อม มาจัดการเรื
องซองถวายพระที ” เอกราช ‘Ueam! Ueam! Come and help with the presents to
เดิ
นมาตาม ทําใหวงสนทนาต
้ องสลายตั
้ วแต่
เพียงแค่นัน the monks.’ Ekkarart was walking after us, bringing
the conver- sation to a close at that point.
3 3

คื
นทีแขกมามากทีสุ
ดคงเป็
นคืนที
สาม แขกแน่นจนทางวัด The night with the most guests was the third night.
ตองขนเก
้ าอี
้มาใหเพิ
้ม และยังใหยื
้มพัดลมเพิ
มอี
กสองตัว There were so many that extra chairs had to be
เพื
อบรรเทาความอบอาวของอากาศอี
้ กดวย
้ brought in as well as two extra fans to freshen up the
stuffiness.
ข้
าพเจานั
้งที โต๊
ะดานหนึ
้ งจึ งเห็
นหนาแขกที
้ มาในงาน I sat at the table on one side, so I saw the faces of
แทบทุ กคน สายตาสะดุ ดที สาวสวยคนหนึ ง อายุ
ของหล่ อน almost all the guests that had come to the funeral. A
คงอยูใ่
นช่วงสามสิบตน้หล่ อนแต่งชุดดํ
าครบครันทังถุ
ง pretty woman caught my attention. She must have
น่
องรองเทา้พอเดิ นมาถึ งบริเวณหนาศาลาก็
้ กวาดสายตา been in her early thirties. She was dressed in black
มองไปรอบๆ อย่ างไม่ขัดเขิน สายตาของหล่ อนราวกับ down to her stockings and shoes. When she reached
ตองการประกาศให
้ แขกในงานรั
้ บรู
ถึ
้งการปรากฏตัวของ the vicinity of the pavilion she looked around quite
หล่อน แลวก็
้เป็นอย่างนั นจริ
งๆ เพราะดวยใบหน
้ าที
้ สะสวย ostentatiously, as if she wanted to make the guests
รวมถึ
งกิรย
ิาท่าทางทีเปี
ยมไปดวยความมั
้ นใจ ทํ
าใหสายตา
้ aware of her arrival, and that was really what
แทบทุ กคู
จ
่องไปที
้ หล่อนอย่ างพรอมเพรี
้ ยง happened, because with her cute face and manners full
of aplomb almost all the eyes turned to her as one.
ข้ าพเจาหั
้นไปมองตนเสี้ ยงที
อยู
ด
่านหลั
้ ง พระยังคงสวด I turned to look at the origin of the voice down the
ใหกั้ บผู
ตาย
้ พี อิ
ทธิพลพยายามฉุ
ดรังเมี
ยไม่
ใหลุ
้กออกจาก stairs. The monks were still chanting for the deceased.
ทีนั งทว่
าไม่สํ
าเร็
จ เมี
ยพี
อิ
ทธิ
พลฟาดตนแขนอี
้ กฝ่ ย Itthiphon tried to pull at his wife to prevent her from
ายดังเพี
ะ getting up from her seat but didn’t succeed. His wife
gave him a mighty slap on the forearm.
“หน็
อย ทํ ามาหาม
้ บอกแลวใช่
้ ไหมว่าไม่
ใหมา
้ คื
นนี เป็
น ‘Now, don’t you try to prevent me! I told you, didn’t
นกัน” เสี
ไงเป็ ยงของเมี
ยพี
อิ
ทธิ
พลไม่เบาเลย แขกในงาน I, not to let her come. Tonight whatever will be will be.’
ละสายตาจากสาวสวยมาเป็ นลู
กหลานผูตายแทน
้ ทังสอง Itthi- phon’s wife’s voice was in no way low. The guests
ยื
นอยูข
่างเสาด
้ านหน
้ าศาลา
้ switched their stares from the pretty woman to the
deceased’s progeny instead. The two of them stood by
a pillar at the front of the pavilion.

“เดียวจะออกไปจัดการ แต่เธอหามออกไป”
้ พี
อิ
ทธิ
พล ‘I’ll handle this, but I forbid you to come out,’
พูดสันๆ ส่
งสายตาปรามอย่ างเด็
ดขาด ดู
เหมือนจะไดผล
้ Itthiphon said briefly, with a forbidding glare. It
เพราะเมียพีอิ
ทธิ
พลเดิ
นกลับมาดานใน
้ แต่ กเ็
ป็
นไปดวย
้ seemed to work because his wife walked back inside,
ท่าทางทีบ่งบอกว่
ากํ
าลังข่
มอารมณ์ อย่
างเต็มที but in a way that betrayed she was doing her utmost
to rein in her wrath.
คราวนี กลายเป็
นว่าทุกคนต่างเฝ้
ารอดู วา่
เหตุการณ์ จะเป็น This time everyone waited to see what would happen
อย่างไรต่อไป แขกบางคนที ตอนแรกไม่ ใส่ใจ ไดยิ ้
นเสียง next. Some of the guests who at first paid no attention
กระซิบกระซาบบอกต่ อจากแขกคนอื นๆ รวดเร็ วชนิ ดไม่ถงึ heard the whisperings of other guests and in next to no
อึดใจ ทุกคนต่างไดรั้
บรู
ข่
้าวสารเท่
าเที
ยมกันหมดชนิ ดที time everyone was in the know, give or take a few
แตกต่ างกันเฉพาะในรายละเอียดเท่านั น ขึ
นอยู ก
่บั ว่
าผู
ส่
้ง details depending on how the news was spread around
‘สาร’ เพิ
มเติ สันอย่
มสี างไร by each.
พี
อิทธิ
พลกาวยาวๆ
้ ไปที
ผู
หญิ
้ งคนนั นแลวฉุ
้ดหล่ อนเดิ
น Itthiphon strode over to that woman and took her
ลับหายไปยังลานจอดรถซึ
งอยูห
่า่งออกไปพอสมควร out of sight to the parking area which was far enough
สายตาใคร่รของใครต่
ู้ อใครยังคงตามทังสองออกไปราวกับ from the pavilion. Full of curiosity everyone eyed their
กํ
าลังชมถ่
ายทอดสดรายการสํ าคัญทางทีวอ
ีย่
างไรอย่
างนั น exit as if they were watching a reality show on TV.
แน่
นอนว่
าไม่
มใี
ครไดยิ
้นว่
าพี
อิ
ทธิ
พลคุ
ยอะไรกับผู
หญิ
้ง Of course no one heard what Itthi- phon told the
คนนั น แต่
ในใจของแต่ละคนอาจกํ าลังจิ
นตนาการบท woman, but everyone’s mind was busy imagining the
สนทนาตามแต่ ใจนึ
กอยากไดยิ
้น ท่
าทางของเมียพี
อิ
ทธิ
พล conversa- tion they would like to hear. Itthiphon’s
และคํ าพู
ดสันๆ ของหล่อน ทํ
าใหเดาได
้ ไม่ ้ยากว่
าสถานภาพ wife’s attitude and her brief remarks made it easy to
ของสาวสวยเกี ยวของกั
้ บพี อิ
ทธิพลอย่ างไร guess what the situation of the pretty woman was in
relation to Itthiphon.
เมี
ยพี
อิ
ทธิพลนั งรอนรุ
้ ม่อยู
ไ่
ดไม่
้ถงึอึ
ดใจก็
ลก
ุพรวดพราด Itthiphon’s wife sat agitatedly only for a moment
ตามออกไป หล่
อนออกตัวเร็วมาก จนไม่
มใี
ครยับยังทัน before springing up and darting out. She left so fast no
หล่
อนเดิ
นแกมวิ
งตรงไปยังลานจอดรถ one could prevent her from leaving. She almost ran
straight to the parking area.
“พีเพ็
ญ ไปกับษาหน่อย” ฉั นละสายตาจากเมียพี
อิ
ทธิพล ‘Phen, come with me, quick.’ I ceased looking at
หันมาทางเสียงทีไดยิ
้นขางหู
้ อุ ษาลุกจากทีตรงมาหา Itthiphon’s wife and turned towards the voice I was
ขาพเจ
้ าด ้วยความเงี
้ ยบ ขาพเจ
้ าพยั้ กหนาแล้ วลุ
้กตามหล่ อน hearing next to my ear. Usa had got up and come to
ไป เราเดิ
นไปถึงจุ
ดเกิ
ดเหตุ
พอดี กบ
ั ที
เสี
ยงเมี
ยพี
อิ
ทธิพล me quietly. I nodded and stood up to follow her. We
แผดลัน walked to the point where the action was, just as
Itthiphon’s wife’s voice resounded.
“ออกไปจากงานเดี
ยวนี
นะ ทํ
าเป็
นแต่
งดํ
ามางาน ท่
าทาง ‘Leave this funeral right now! How can you dress in
ระริ
กระรี
อย่
างนี
นึ
กแต่
จะขึ
นเตี
ยงอย่
างเดี
ยวล่ ”
ะสิ black for a funeral and behave so excitedly you seem
ready to jump into bed?’
“ของอย่างนีตองถามผู
้ ชาย
้ ว่ าเห็
นหนาฉั
้นแลวอยากหรื
้ อ ‘For that matter, you had rather ask the man
เปล่
า ก็
น่
าเห็
นใจพี อิ
ทธนะ อยู
บ
่านคงไม่
้ มอ
ีารมณ์ ” เสี
ยงที whether seeing me is what he wants or not. Itthiphon
ตอบกลับมาไม่ มอ
ีาการแสดงว่ามีความเกรงกลัวผู
พู ้ deserves sympa- thy. At home, he can’t be in the
้ดแมแต่
นอยนิ
้ ด อีกทังสายตาทีจองมองเมี
้ ยพี
อิ
ทธิพลเหมื อนจะ mood.’ The voice answering gave no indication of
ประกาศว่
า หุน
่พะโลอย่
้ างนีผู
ชายที
้ ไหนจะสนใจ being afraid of the speaker in the least. Besides, the
eyes that glared at Itthiphon’s wife seemed to deny
that a man could pay any attention to a chubby doll
like her.

“กลับเขาไปก่
้ อน บอกว่ าอย่
าตามออกมา” พีอิ
ทธิ
พลหัน ‘You go back. I told you not to come out.’ Itthiphon
มาปรามเมี
ย อุ
ษาไดจั้
งหวะจึ
งเอ่ า “ไปเถอะพี
ยว่ อย่
าให ้ turned to berate his wife. Usa timely said, ‘Go back.
ตองขายหน
้ ากั
้นในงานแม่ เลย” Let’s not lose face during mum’s funeral.’
“ถึ
งป่านนีแลว้กู
ไม่
มอีะไรตองขาย
้ อุ
ตส่
าห์
พด
ูแลวพู
้ ดอีก ‘At this point I’ve nothing left to lose. I’ve told him
ว่
าอย่าใหนั้
งนี
โผล่มา จะออกไปแรดกันนอกบานกู
้ กไ็ วา่นี time and time again not to have her show up. If they
ม่
มันฉี
กหนากั
้นชัดๆ” do it out of sight I won’t say anything, but she clearly
wants to humiliate me.’
“เธอกลับไปก่
อน” พี อิ พลหันมา ‘บานเล็
ทธิ ้ ก’ เมือเห็
นว่
า ‘You go back first,’ Itthiphon turned to ‘the minor
‘บานใหญ่
้ ’ มี
อารมณ์ ขาพเจ
้ าทั
้ นเห็
นแววตาที งบอกความ house’ when he saw that ‘the main house’ was angry. I
บ่
พึงพอใจในสายตาคู น
่ั น สายตาของสาวสวยทีไม่สะทก had time to see the glint of jubilation in the eyes of the
สะทานกั
้ บถอยคํ
้ าทีไดยิ้นแมแต่
้ นอย
้ pretty woman who wasn’t in the least fearful of what
she heard.
“กลับก็ ได ้เดียวหนิ งค่
อยโทร. หาพี นะ” หล่ อนไม่ วายส่ ง ‘I’ll do that and call you up, sweet- heart.’ She didn’t =
เสียงออดออนและทิ
้ งสายตาหวานเชื อมใหพี ้อิทธิพลโดย forget to speak sweetly and to cast a syrupy glance at
ไม่สนใจว่ าบริเวณที ยืนอยูห
่าใช่ สถานที ส่
วนตัวไม่ ้ า้ Itthiphon without concern that the place where she
ขาพเจ =
เห็นแลวได
้ แต่้ นกึเห็ นใจพี สะใภขึ้นมาครามครัน เป็ นครัง stood was in no way private. Seeing this, I couldn’t
=
แรกที ไดเจอะเจอสาวหนิ
้ ง หลังจากรับรู ้องราวมานาน พี help but feel some sym- pathy for my sister-in-law. It
เรื
สะใภบอกกั
้ บขาพเจ ้ าว่ ้า ทีทนอยู ท
่กุวันนี ก็
เพราะเห็ นแก่ ลกู was my first encounter with this woman Ning after =
ไม่อยากใหลู ้กตองกลายเป็
้ นเด็
กบานแตก
้ พ่อแม่ กกัน แต่ having been told about her long ago. My sister-in-law
เลิ
ขาพเจ
้ าก็้ไม่ รว่
ู
้าที ทังสองฝ่ ายต่างอยูก
่นั แบบต่ างฝ่ายต่ าง had told me she was bearing with it for the sake of the =
ทนผู เป็
้นลู กจะมี ความสุ ขในการตัดสิ นใจของพ่ อแม่หรื อ children. She didn’t want them to be the children of a
เปล่า ปั ญหาโลกแตกเช่ นนียากที จะชีชัดลงไปว่ าอย่างไหน broken home, but I didn’t know whether living =
ดีกว่
ากัน ขึ นอยู ก
่บั สถานการณ์ ของแต่ ละครอบครัว บาง together, merely bearing with each other, made the
ครอบครัวแมพ่ ้อแม่ จะเลิ กกัน แต่ลก
ูกลับไม่ เคยรู สึ
้กอางว
้ าง ้ children happy with their parents’ decision or not. In =
ทังนีเพราะยังมี ลงุ ป้
านาอาคอยให
้ ความรั
้ กความอบอุ ่
น this problem of a broken world, it was hard to point
=
อย่างเสมอตนเสมอปลาย
้ เรื
องบางเรื อง คํ าสันๆ แต่ คําว่า out clearly what was better. It depended on the
ผิดหรือถู ก ไม่ใช่คํ าตอบที จะอธิ บายเรื องของเรื องได ้ situation of each family. In some families, even though =
the parents had divorced, the children didn’t feel
forlorn, as there were still uncles and aunts to provide พ่อแม่เลิ
กกนั(divorced parents) is superfluous after
love and warmth steadily. In some cases, short words ‘broken home’ and need not be translated.
like ‘wrong’ or ‘right’ are not enough to explain what’s
really going on.
“รี
บออกไปซะ ก่
อนที กู
จะคันมื
อคันไมมากกว่
้ ” เมี
านี ยพี ‘Hurry up and be gone before I become brutal.’
อิ
ทธิพลคงเห็นสายตาหวานเชื อมของหล่อนเช่
นเดียวกัน Itthiphon’s wife must have noticed the woman’s
จึ
งโพล่งออกมา ทํ
าใหข้าพเจ
้ าและอุ
้ ษาตองช่
้ วยกันจับขอ้ syrupy glances to burst out heedlessly in such a
มื
อของพี สะใภคนละข
้ างแล
้ วรี้บพากันกลับเขามาข
้ างใน
้ fashion. It prompted Usa and me to help each other
ศาลา take our sister-in-law by the wrists and hurry back
together inside the pavilion.
4 4

ขบวนส่
งศพมาถึ งสุ
สานราวบ่ายสามตามฤกษ์ ทซิ
ีนแส The funeral cortege reached the graveyard around =
กํ
าหนด เมื
อมาถึงก็
มก
ีารประกอบพิธเี
คารพศพอาอี กครังที three in the afternoon as specified by the sinsae*. Once
ศาลาหนาสุ
้สานก่ อนจะเคลื
อนขบวนไปยังบริเวณสุสาน there, there was a ceremony of performing respect for =
เมื
อคนงานยกโลงลงไปในหลุ มที
ขุ
ดเตรี
ยมไว ้
ทุกคนอยู ใ่
น auntie once again in the front pavilion before moving * Chinese fortune-teller.
ความนิ
ง เป็
นขันตอนทีซิ
นแสตองใช ้ ในการวัดและ
้ สมาธิ to the vicinity of the grave. When the workers lifted the
=
คํ
านวณการตังโลงใหพอเหมาะพอดี
้ ซึ
งเป็
นเรื
องทีละเอียด coffin and lowered it into the grave, everyone stood

อ่
อนมาก เชื
อกันว่
า หากตังโลกอยู
ใ่
นทิ
ศทางที
เหมาะสม motionless, as the sinsae had to mentally focus on ที
ขุ
ดเตรี (which had been dug/made ready)
ยมไว้
อ่อนมาก เชื อกันว่
า หากตังโลกอยูใ่
นทิ ศทางที เหมาะสม motionless, as the sinsae had to mentally focus on ทีขุดเตรียมไว้ (which had been dug/made ready)
องศาพอดี ลูกหลานผู ตายจะมี
้ ฐานะรํ
ารวยและปราศจาก measuring and determining the proper layout, which need not be translated. Same remark for องศาพอด
โรคภัยไขเจ็
้บ ตรงกันขาม้ หากโลงศพถู กตังในทิ ศทางที ไม่ is something very delicate. It is believed that when a (at the proper angle).
เหมาะสม เช่ น ว่าค่
อนไปในทิ ศทางที ใหคุ้ณกับลู กชายคน coffin is laid down properly, the progeny of the
โต คนที สอง หรื อคนสุดทองสุ
้ ดแทแต่้ ลู กหลานคนอื นๆ ก็ deceased will be wealthy and healthy. Reversely, if the
จะไม่มังคังรํ
ารวยเท่ากับลู
กหลานที ไดรั้บผลดีจากทิ ศทาง coffin is laid down in a direction that is not proper, for
การตังโลงนั นๆ บางครอบครัวลู กหลานมี ฐานะแตกต่ างกัน instance oriented too much towards the first-born, the
มาก ลูกคนกลางรวยกว่ าพีนอง
้ ลูกสาวรวยกว่ าลูกชาย ผู ้มี last-born or the one or ones in between as the case
ที
ฐานะตํ ากว่าย่อมไม่ยน
ิดีใหเป็
้นอย่างนั นจึงตองขุ
้ ดโลงขึ น might be, the other offspring will not be as wealthy as
มาประกอบพิ ธใี
หม่คํานวณทิ ศทางทีตังจนแน่ ใจแลวว่
้าจะ the one that gets the benefit of the direction of the
ยุ
ตธิรรมกับทุ กคน จึงจะกลบดินลงไป coffin. Some families have pro- geny with very
different status, the second-born son is richer than his
siblings, the sisters are richer than the brothers, etc.
Those with a lower status tend to be unhappy with this
state of affairs and have the coffin exhumed and laid
down anew. When its direction is assessed to be fair to
all parties, it is covered with earth.
ซิ
นแสที คํ
านวณไดถู ้ กตองและมี
้ ผลงานในอดีตเป็นที The sinsae who make the right arrangements and
ประจักษ์ ั แจง้จะเป็
ชด นซิ นแสทีมี ื ยงและมี
ชอเสี ‘ค่
าตัว’ รวม whose past work speaks for itself are famous and
ถึ
งค่าดํ
าเนินการที แพงมาก และที สําคัญ หากไม่
มคีนใน charge high fees for their services and, importantly, if a
แนะนํา ก็
เป็นการยากที จะเชื
อเชิ
ญซิ นแสมาทําพิธด
ีังกล่าว sinsae isn’t recom- mended by an insider it’s difficult to
ได ้
ครอบครัวที มังคังมักจะมี
ของสมนาคุ ณซิ นแสต่างหาก invite him to perform. Rich families have gifts for the
นอกเหนื อจากรายการที ไดตกลงกั
้ นไว ้ sinsae on top of the agreed fees.
ข้าพเจาสั
้งเกตเห็ นพี อํ
านาจและพี อิ
ทธิพลเฝ้ามองการ I noticed that Amnart and Itthiphon were watching =
ทํางานของซิ นแสทุกขันตอน ต่ างจากเอกราชที มี
สหีนา้ every single step of the sinsae’s work, unlike Ekkarart
เรี
ยบเฉย ยากจะหยังรู ว่
้าเขารู
สึ
้กอย่างไร หลายครังทีเดียวที whose face was impassive, making it hard to figure out =
ขาพเจ
้ าสั้งเกตเห็ นว่า เขามีความเศราอยู
้ ใ่นแววตา ดู what he was feeling. Many times I had observed that
=
เหมือนเอกราชจะเป็ นลู กคนเดียวทีใกลชิ
้ดและปรนนิ บต
ั แิม่ he had sorrow in his eyes. It seemed Ekkarart was the
ตลอดระยะเวลาที แม่เขาออกโรงพยา-
้ บาล ไม่วา่ ้ า้ only child that was close to his mother and helped her
ขาพเจ =
จะไปเยียมครังใด ขาพเจ
้ าจะต้ องพบเขานั
้ งอยู
ไ่ม่
หา่งจาก all along since she entered and left hospital. Whenever
อา ครังหนึงขาพเจ
้ าเห็
้ นเขาบรรจงหวี ผมใหอาด
้ วยความนุ
้ ม I went to visit her, I always found him sitting close to
่ =
นวล อาไม่ ไดสระผมหลายวั
้ น เอกราชจึงโรยแป้งฝุ
่
นเด็กใน auntie. Once I saw him carefully and gently combing
หวีกอ่นที ้นันสางเอาฝุ
จะใชหวี ่
นและความเหนี ยวหนึบที เกาะ her hair. Auntie hadn’t washed her hair for several =
อยูบ
่นหนั งศีรษะออกมา อานอนหลับตาพริ มใหเอกราชหวี
้ days, so Ekkarart sprinkled baby powder on her hair
ผมดวยความสุ
้ ข ขาพเจ
้ ายั้งจําภาพนั นไดดี
้ before using the comb to remove the powder and the =
sticky stuff on the scalp. Auntie lay with eyes closed,
=
happy to let Ekkarart comb her hair. I still remember
that scene well. =

The author has Ekkarart sprinkle baby powder on

the comb rather than the head, which doesn’t make
sense to me. I’ve changed that.

“ถ้
าวางอย่
างนี
ลู
กสาวไดเปรี
้ ยบ” เสี
ยงกระซิบเบาๆ ดังมา ‘If it’s placed like this, the daughters will take
จากดานหลั
้ งของขาพเจ
้ า้ญาติ ผใหญ่
ู้ คนหนึ งของอาซึ ง advantage,’ a low whisper came from behind me. A
ร่
วมเดิ
นทางมาส่งอาดวย
้ อาจจะดวยผ่
้ านประสบการณ์ ชวีิ senior relative of auntie’s who had travelled to bid her
ต
มามากหรืออย่
างไรก็
สด
ุจะเดา แต่
ขาพเจ
้ าไม่
้ ทราบว่าผู ้ farewell. Out of much experience of life or for whatever

อาวุ
โสท่ ้ กเกณฑ์
านนั นใชหลั อะไรจึ
งเอ่
นออกมาเช่
นนั น reason, I don’t know what made that senior speak like
this.
“นันน่
ะสิกํ
าลังจะพู
ดพอดี” เสี
ยงของผู
อาวุ
้ โสอี
กท่
าน ‘Exactly. I was about to say the same thing,’ the
หนึ
งซึงยื
นอยู
ใ่
กลๆ้กันกระซิ
บตอบ voice of another senior relative who stood close by
whispered in answer.
ทีจริงซิ
นแสยังไม่ เสร็
จพิ ธก
ีรรม เพราะขาพเจ
้ าเห็
้ นเขาถื อ Actually the sinsae hadn’t finished his ritual, because
เครื
องมื อเดิ นวนไปวนมารอบหลุ ม มี
การขยับโลงหลายครัง I saw him walking back and forth around the grave
ทังดานซ
้ าย ้ ดานขวา
้ ดานบน
้ ดานล่้ าง ขยับแลวขยั
้ บอี ก holding some implements. There were several shifts of
แต่ละครังขยับเพี ยงเล็
กนอยแค่
้ เซนติ เมตรหรื
อสอง the coffin, to the left, to the right, up, down, again and
เซนติ เมตรประมาณนั น คนงานใชผ้ าขาวผื
้ นยาวเป็ น again, each time just a little, one centimetre or two. The
อุปกรณ์ ชว่ ยในการเคลือนยาย ้ ขาพเจ
้ านึ้กชมภู มปิั ญญา workers used a length of white cloth to move the coffin.
ของพวกเขา ไม่ อย่างนั นยังนึ
กไม่ออกว่าการขยับโลงศพ I admired their ingenuity, as I couldn’t think how else
ซึงมีนําหนั กขนาดนั นดวยระยะเซนหรื
้ อสองเซนติ เมตรจะ moving the coffin by a mere centimetre or two could
ทําไดอย่
้ างไร be done.
ครูต
่อ่มา ซิ
นแสพยักหนากั
้บทุกคน เป็นอันว่
าทิ
ศทางการ A while later, the sinsae nodded to everybody,
ตังโลงอยูใ่
นทีพอเหมาะพอควรแลว้มีการโปรยเหรียญเงิ
น meaning that the coffin was in the proper direction.
เหรียญทอง และดอกไมลงในหลุ
้ ม เป็
นความเชือว่านี
คื
อ There were sprinklings of silver coins, gold coins and
การช่วยผูตายซื
้ อที ทางในปรโลก ลูกหลานจุดธู
ปไหวเป็
้น flowers into the grave. This was believed to help the
ครังสุ
ดทาย้ คนงานเริ
มถมดิ
นลงไปในหลุ ม เป็
นอันเสร็
จสิ
น deceased buy his way to the next world. Children and
กระบวนการ grandchildren lighted up joss sticks and bowed for the
last time. The workers began to fill the grave with
earth, bringing the process to an end.
ข้าพเจาแยกย
้ ายจากครอบครั
้ วอากลับมาที รถ งานศพอา I took leave of auntie’s family and went back to my
จบแลว้ถื อเป็นงานทีจัดใหอาอย่
้ างสมเกี ยรติและครบถวน ้ car. The funeral was over. It had been done for auntie
ทุกอย่างตามประเพณี จนีที
ปฏิบต
ั ส
ิบืทอดกันมา บาง with dignity and by following all the rituals of
ครอบครัวที สถานภาพทางการเงิ นไม่
เอื
ออํ านวยใหสามารถ
้ ancestral Chinese tradition. Some families whose
จัดไดครบถ
้ วน ้ ก็จะคงไวแต่
้ ประเพณี หลักๆ เท่
านั น แต่ financial situation doesn’t allow them to follow all the
สําหรับอา ทุกอย่างครบไม่ขาดตกบกพร่ องแต่ อย่ างใด rituals perform only the essential rites, but for auntie
 สํ
าหรับอา ทุ
กอย่
างครบไม่
ขาดตกบกพร่
องแต่
อย่
างใด rituals perform only the essential rites, but for auntie
everything was complete and passed without a hitch.
ข้
าพเจาน่
้าจะรูสึ
้กโล่
งที งานของอาผ่ านพนไปได
้ ด้
วยดี
้ I should have felt relieved that auntie’s funeral went
แต่ ทาํ
ไมจิ
ตใจกลับมีแต่ความว่างเปล่าและอางว้ าง
้ well, but why was my heart feeling empty and forlorn?
ขาพเจ
้ าซั้ บนํ
าตาทีคลอรอบดวงตาไม่ ใหหยดลงมา
้ ตังแต่ I dabbed at the tears that welled in my eyes to prevent
วันทีรู
ข่
้
าวว่
าอาสินลม วันนีเป็
นวันแรกทีขาพเจ
้ าร้องไห
้ ให ้้ them from rolling down. From the day I knew that
อา หญิ งม่
ายผู
ทํ
้างานหนั กมาตลอด ฝ่ าฟั นอุ
ปสรรค auntie was dead, this was the first day I had cried for
มากมายในชี วต
ิจนสา- มารถสรางฐานะเป็
้ นปึ
กแผ่
นไวให้กั้
บ her, a widow who had worked hard all her life, had
ลูกหลาน บัดนี
อาไดพั้กผ่อนชัวนิรันดร์ดู
เหมื อนว่
านีคือ overcome lots of difficulties in life to the point of being
ขอดี
้ ขอเดี
้ ยวของการตายที ขาพเจ
้ าเห็้น a solid anchor for her progeny. Now she was resting
forever. It looked as though this was the only good
point I could see in death.
ข้
าพเจาเช็
้ ดนํ าตาอี
กครัง ก่
อนจะออกรถมุ ่
งหนากลั
้ บ I wiped away my tears again before I started the car, Alternative translation: ‘There will still be life as long
กรุ
งเทพฯ เตรี
ยมตัวทํ
างานในวันรุ
ง่
ขึน ชี
วต
ิยังคงดํ
าเนิ อ heading for Bangkok, getting ready to go back to
นต่ as we draw breath.’
ไปตราบเท่าที
ยังมี
ลมหายใจ work the next day. Life will still go on as long as we
draw breath.
= ‘Ngarn Sop Ar’ in Chor Karrakeit 43, 2008

Jitsupha is obviously the pen name of someone born =

on a Friday but no other information on this writer is
forthcoming. Opposite, cover of Chor Karrakeit 43
where the original story was featured.

(http://thaifiction.wordpress.com/2013/06/28/aunties
funeral-jitsupha-2/chor43/)
Tagged: bitchiness (http://thaifiction.wordpress.com/tag/bitchiness/), burial (http://thaifiction.wordpress.com/tag/burial/), Chinese funeral
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/chinese-funeral/), death (http://thaifiction.wordpress.com/tag/death/), family rifts
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/family-rifts/), inheritance (http://thaifiction.wordpress.com/tag/inheritance/), jealousy
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/jealousy/), mia noi (http://thaifiction.wordpress.com/tag/mia-noi/), sibling competition
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/sibling-competition/), Thai short story (http://thaifiction.wordpress.com/tag/thai-short-story/)

Blog at WordPress.com. | The Delicacy Theme.

Follow

องสันไทย | thai to english fiction”

Follow “เรื

Powered by WordPress.com
เรื ั
องสนไทย | thai to english fiction

Modern and classic Thai short stories in English

Bad romance – Wiwat Lertwiwatwongsa

Contemporary 29 November 2013 Leave a comment

Here is another of those highly charged psychodramas at the edge of sexual identity Wiwat Lertwiwatwongsa with his inimitable style specialises in when he
is not engaged in subtext political crusades. MB

BAD ROMANCE BAD ROMANCE

(http://thaifiction.wordpress.com/2013/11/29/bad- (http://thaifiction.wordpress.com/2013/11/29/bad-
romance-wiwat-lertwiwatwongsa/stuff-your-bra-2/) romance-wiwat-lertwiwatwongsa/stuffyrbra/)

วิ
วัฒน์ Wiwat Lertwiwatwongsa
เลิ
ศวิ
วัฒน์
วงศา

TRANSLATOR’S KITCHEN
= ==
สิ
งที
คุณจดจําไดดี
้แต่
เธออาจจะจดจํ
าไม่
ไดแล
้ วคื
้อครัง What you remember very well but she doesn’t is
หนึ
ง คุ
ณทังคูเ่
คยแต่
งงานกัน that once you were married together.
สิงเดี
ยวที
คุณมี ั เหนื
ชย อเธอคือความทรงจํา สําหรับ The one thing that makes you win over her is
คุ
ณเธอคื อนองสาวที
้ เกิ
ดหลังคุณสามนาที และไดทุ้ก memory. For you, she is the sister born three
อย่างไปจากคุณ ไดไปกระทั
้ งวิญญาณของคุ ณ สิ งเดี
ยว minutes after you who got everything from you,
ที
คุณเหลื อมี
คอ
ืความทรงจํ า ร่
องรอยซึงถู
กเธอคัดแยก got even your soul. The only thing you have left is
ทิ
งไว ้ความทรงจําทีเธอจดจํ าไม่
ได ้
ไม่
เคยจํา และไม่ memory, clues she cut out and threw away,
ไดต้ องการจดจํ
้ า สิงเดี
ยวทีคุณมีเป็
นของตัวคุณเองคื อ memories she can’t remember, has never
การโหยหาเอาจากเธออย่ างไม่อาจควบคุม remembered and doesn’t want to remember. The
only thing you have to yourself is an uncontrollable
yearning you got from her.

ตอนอายุเจ็
ดขวบ จูๆ่เธอก็เกิ
ดป่วยไขไร้สาเหตุ
้ นอน When you were seven, she sudden- ly, ไร้ : literally, ‘without any cause’.
สาเหตุ
ซมเพอในขณะที
้ คุ
ณยังวิ งเล่
นไดตามประสา
้ หากมี inexplicably fell ill, lay delirious while you still ran
บาดแผลไม่ ทราบสาเหตุ เกิ
ดขึนกับคุ
ณ ทัวหลังไหล่ and played as was your wont. But there were
ราวกับคุ
ณถ่ายโอนความป่ วยไขของเธอมาไว
้ ที
้ตัวแลว้ wounds of un- known origin all over your shoulders
ผลิดอกออกผลเป็ นบาดแผลเล็ กๆตรงนั นตรงนี at the back as if you had transferred her illness to
บาดแผลไม่ มส
ีาเหตุทก่
ี อเกร็ดเลื
อดกรังแหงราวกลี
้ บ yourself and then it had borne fruit in the form of
กุ
หลาบไวตามเนื
้ อตัว ยายของคุ ณเป็
นคนสังเกตเห็ นสิง small cuts here and there, cuts without cause that
นีและยืนกรานว่
าคุณทังสองตองแต่
้ งงานกัน formed clots of dry blood like rose petals over your
flesh. Your grand- mother was the one who noticed
this and she stood firm saying the two of you must
marry.
ยายของคุ ณอยูท
่นี
ีมาตังแต่ รน
่ยายของยาย ผู
ุ คน
้ Your grandmother was here as her own =
ดึ
กดําบรรพ์จากโลกเก่ าที
ดึ กกํ
าบรรพ์จนความเปลียนแป grandmother had been, an ancient person from an
ลงใดๆไม่ อาจเอื
อมมื อไปถึ ง ยายของคุณจัดเตรี
ยมทุ
ก old primeval world no change could come within =
อย่าง และประกาศประกาศิ ตว่
าเด็
กทังสองตองแต่
้ งงาน grasping range of. Your grandmother arranged
=
เพื
อลางอาถรรพ์
้ ไม่เช่
นนั นนองสาวของคุ
้ ณจะป่วยไข ้ everything and uttered the peremptory command
ไปอย่ างไม่
มวี
ันกลับ ไม่
กเ็ป็นคุ
ณ that the two children must get married to wash =
away evil, other- wise your sister would be ill
without ever getting well again or else you would =
be.
= ill-omened, hexed, accursed, evil.
อาถรรพ์

คุ
ณจึงจดจํ
าทุกอย่
างไดในขณะที
้ เธอลื
มมันอย่
าง So you remembered everything while she forgot
หมดจดราวไม่
เคยเกิ
ดขึ
น เด็
กหญิงรองให
้ จ้าด ้ ษไข ้ entirely as if it had never happened. The girl wailed
้วยพิ
ตลอดงาน มารดาของคุณฉุนเฉี
ยวมารดาของเธอแต่ไม่ in fever during the entire ceremony. Your mother
อาจแสดงออก สายใยประหลาดผู พั
้นสายเลื อดสตรีขาม
้ was annoyed with her mother but couldn’t show it.
รุ
น
่ของบาน ้ คุณแต่ งงานกันสําเร็
จบริบรูณ์และสามวัน Strange bonds tied the bloodlines of ladies of
ต่อมา นองสาวของคุ
้ ณหายป่ วยเป็นปลิ ดทิง หากเรื
อน different generations in the house. You were
ร่
างของคุ ณยังคงมี แผลเป็นอยู ่
แผลเป็ นน่าเกลี
ยดตรง properly married and three days later, your sister
หนาอก
้ ยาวสองเซันติ เมตร ลักษณะเหมื อนรอยกรีดที was cured for good, though your body still bore a
ถูกถมดวยเนื
้ อปู ดโปนไม่ มรี
ป
ูทรง สิ งเดียวทีแยกคุณทัง scar, an ugly scar on your chest, two centimetres
คูอ
่อกจากกัน แผลเป็ นของคุณที เธอทิ งร่
องรอยไว ้ long, looking like a scratch filled with shape- less
โดยทีไม่
รตั
ู
้ ว แผลเป็นขางนอกและข
้ างใน
้ ราวกับเธอ bulging flesh. The only thing that differentiated you
เป็นคนบากรอยเพื อใหคนอื
้ นเห็ นว่
าเธอไม่ ใช่คณ
ุ แผล from each other, your scar which she had left
เป็นที
คุ
ณเองก็ รสึ
ู
้กดีใจทีมี
เพราะเป็นร่องรอยการเชื อม behind unwit- tingly as a clue, a scar outside and
โยงเขากั
้บเธอ inside, as if she was the one who had cut you up for
others to know she wasn’t you, a scar which you
felt glad to have because it was a sign of your link
with her.
นอกจากแม่ และยายแลวคนทั
้ งโลกไม่ มใี
ครแยกคุ ณ Except for your mother and grand- mother, no
กับเธอออก กล่ าวใหเหมาะเจาะคุ
้ ณคื อร่
างจําลองของ one in the entire world could differentiate you and
เธอในเพศชายมาก กว่ าที
จะบอกว่ าคุ ณกับเธอเป็ น her. Saying that you were her male replica would
ฝาแฝดกัน ไม่ กอ็าจจะบอกว่ าคุณอยู ใ่
นเรื
อนร่างของ be more accurate than saying that she and you
สตรี เด็
กสาวเริ มเติบโตตามวัย เธอผอมบางอวบสลาง ้ were twins, or else one could say that you were in a
คุณเพรี ยวบางราวกิ งไมแห้ งเปราะหั
้ ก หากไม่ ตองเข
้ า้ female body. The girl grew up in time. She was
โรงเรียน ไม่ ตองตั
้ ดผมสันเกรี ยน คุณสามารถกลายเป็ น slim, shapely and splendid. You were wiry like a
เธอ โดยที เธอไม่มวีันกลายเป็ นคุณ คุ ณเป็นภูตผิล
ีอย broken dry branch. If you didn’t have to go to
ล่อง ร่
างในกระจกของนองสาว ้ ไม่มอีะไรเป็นของตัว school, if you didn’t have to wear your hair cut very
เอง ยกเวนแต่
้ ความทรงจํ าฝั งแน่นเกียวกับการแต่ งงาน short, you’d be able to be her, whereas she never
กล่าวในอี กทางหนึ ง ร่างภูตผ
ิใี นกระจกตกหลุ มรักร่
าง could be you. You were a ghost adrift, the body of
ทีแทจริ
้ง เนิ นนานนั บกัปกัลป์ ความรักที สิ
นหวังเสีย your sister in the mirror, nothing was yours, except
ตังแต่ยงั ไม่
ไดเริ
้มตน้ that deeply rooted memory about getting married.
Said another way, the ghostly body in the mirror
fallen in the pit of love was the real body for all
eternity, a hopeless love even before it began.

เธอไม่เจ็
บป่
วยอี กเลยหลังจากแต่ งกับคุ
ณ มีแต่
คณุที She was never ill again after mar- rying you.
เปราะบางป่วยไข ้เบาหวิวเหมือนกระดาษเปล่ าสักแผ่
น There was only you to be frail and unwell, light as a
โปร่งบางตลอดระยะเวลายาวนานในโรงเรี ยนมัธยม blank sheet of paper, thin for the duration of the
แสนรันทด ช่วงเวลาที นองสาวของคุ
้ ณเปล่งประกาย deeply distressing secondary school, a period
เจิ
ดจา้คุณกับเธอไปและกลับพรอมกั้ น แต่ ไม่มใี
ครมอง during which your sister sparkled. She and you left
เห็นคุ
ณ พวกเขามองเห็ นแต่เธอ สํ าหรับคุ
ณในทาย ้ and came back together, but nobody looked at you.
ทีสุดคุ
ณก็เห็
นแค่แผ่นหลังของเธอ ขณะเดิ นกลับบาน
้ They only looked at her. For you, in the end, you
ซึงคุณจะเดิ
นเชื ้งทายกลุ
องชารั ้ ม ่ของเธอ คุ ณมองเห็น only saw her back as you walked back home, as
แผ่นหลังของเธอ เป็ นมนุษย์ไม่
กคนที
ี มองเห็ นแผ่นหลัง you walked sluggishly bringing up the rear of her
ของตัวเองสิงซึงแมแต่
้ เธอก็ไม่มวี
ันเห็น group. You looked at her back. Few human beings
can see their own backs, something even she would
never see.
พวกคุณอาศัยอยู
ร่
ว่
มหองจวบจนประจํ
้ าเดื
อนครังแรก The two of you slept in the same room until her
ของเธอ first menses.
หากเธอกลับมานอนกับคุ ณหลังจากแยกหองได ้ สาม ้ She came back to sleep with you three months
เดื อน หลังจากเตี ยงของเธอเปื อนหยดสี แดงชวนสะพรึ ง after sleeping in separate rooms. After her bed was
และเตี ยงของคุ ณเปี ยกคาวในตอน กลางคื น คื นหนึ งที stained with scary blood drops and your bed was
แม่ ไม่อยูบ
่าน้ คื นเหนื อยลาหนึ้ งในเกาคื ้นของงานศพ stained with fishy stuff at night, one night that
ยาย เธอกลับมานอนกับคุ ณ เธอกลัวผี ของยายเธอบอก mother wasn’t home, a night of exhaustion in the
คุ ณอย่ างนั น ผีของยายจะมาบี บคอเธอในตอนกลางคื น nine nights of grandmother’s funeral, she came
ซึ งคุณไดแต่้ หวั เราะเพราะยายรักเธอมากที สุ ดในบาน ้ มี back to sleep with you. She was scared of
แต่ คณุเท่ านั นทียายไม่ เคยสนใจ คุ ณจึ งไม่กลัวผี ของ grandmother’s ghost was what she told you.
ยาย ในสายตาของยายคุ ณเป็ นแค่ เงาเท่ านั น หากในคื น Grandmother’s ghost would come and strangle her
นั นคุณสองคนเบี ยดชิ ดในหองเดี
้ ยว ในบานตึ ้ กแถวเก่ า in the middle of the night, to which you could but
โทรมที ทุกพื นทีอัดแน่ นไปดวยข ้ าวของ
้ คุณสัมผัสถึ ง laugh, as grandmother loved her most in the house.
เรือนร่างของเธอ กลิ นของเธอที ไม่เหมื อนกับคุ ณ It was only you that grand- mother didn’t care for,
สะโพกซึ งอวบผายทับลงบนสี ขางของคุ
้ ณ และทรวงอิ ม so you weren’t afraid of her ghost. In
ที ชนอยู ก
่บั แขน คุ ณชู ชนั เศราสร
้ อยในรั
้ กตองห
้ ามอั ้ น grandmother’s eyes you were only a shadow. If that
พิ ลาสพิ ไล โดยเผลอตัว คุ ณจับทรวงของเธอ เธอจึ งจับ night the two of you squeezed into a single room, in
ท่ อนลํ าของคุ ณตอบ คุ ณและเธอคื อเรือนร่ างเดี ยวกัน ทีan old, dilapidated row house whose every space
เห็ นทุกอย่ างของกันและกันมาจนหมดสิ น พวกคุ ณ was stuffed with things, you could feel her body,
เติ บโตขึ นมาพรอมกั้ น เป็ นส่วนหนึ งของกันและกัน her smell which was different from yours, her
คํ าคื
นนั นรัญจวนสํ าหรับคุ ณและหื นโหยสํ าหรับเธอ คน ample hip pressed against your ribs and full chest
ที แบกสํ านึ กผิดบาปนิ จนิ รันดร์และเช่ นเคย ทิ งร่องรอย against your arm. You were turgid and sad in a
แผลเป็ นลงบนร่ างคุ ณครังแลวครั้ งเล่ า คุณราดรดลงบน forbidden love that was lively. Forget- ting yourself,
มื ออุ่
นนุ่
มของเธอ เช่ นเดี ยวกันกับความชื นชุ ่ของเธอ
ม you grabbed her breast, so she grabbed your shaft
บนนิ วมือของคุ ณ คํ าคืนฤดู รอนที
้ เงี ยบเศราซึ้ งความ in response. You and she were the same body who
ตายโบกปี กบิ นอยู เ่
หนือหลังคาบาน ้ คํ าคืนของการไม่ saw everything of the other entirely. You both grew
หวนกลับ จุ ดหักเหที เปลี ยนทุ กอย่ างไปตราบนิ รันดร์ up together, were each part of the other. That night
was pining for you and lusty for her, who bore the
eternal sense of sin and, as before, left traces of scars
on your body time and time again. You came all
over her warm soft hand, just as the moistness of
her was on your fingers. A night of the hot season
silent and sad with death unfolding her wings to fly
above the roof of the house, a night of not going
 back, a turning point that changed everything
forever.

เพี ยงคําคื
นเดียวที พวกคุ ณใชจ่ ้
ายเวลาไปดวยกั
้ นใน It was only one night the two of you spent
ความมื ดทีมืดยิงกว่ ามื ด เธอไม่ กลับไปหาคุ ณอี กแลว้ together, in darkness darker than darkness itself.
ราวกับคํ าคืนทีผ่านพนเป็้ นจุ มพิ ตสังลา หลังจากนั นเธอ She didn’t come back to see you again, as if the
เปล่ งประกายมากขึ นไปอี ก หลังจากนั นเธอฉีกขาดออก night that was was a goodbye kiss. Afterwards she
จากคุ ณโดยสมบู รณ์ และหลังจากนั นโดยไม่ มใีครรู
้บาง sparkled even more. Afterwards she tore herself
ครังคุ ณสวมชุ ดนั กเรี
ยนของเธอ เก็ บเงินค่
าขนมมาซื อ from you completely, and afterwards, without
วิ
กผมปลอมๆ และยกทรงเสริ มฟองนํ า คุ
ณค่อยๆกลาย anyone know- ing, sometimes you put on her
เป็ นเธอ คุ ณสรางคนที
้ ทิงคุณไปขึ นดวยตั
้ วคุณเอง ใน school uniform, saved your pocket money to buy a
ชื อของเธอบนอกเสื อ ในวิ กผมปลอมๆ คุ ณไดกลั
้ บมา wig and a stuffed bra. You slowly became her. You
รวมเขากั ้บร่างของเธออี กครัง เป็
นคนเต็ มคน คนที built someone who ditched you by yourself. In her
สมบู รณ์แบบ ในบางสุ ดสัปดาห์ คณ
ุออกไปเดิ นเล่
นเช่น name on the front of your shirt, in the wig of fake
นั น ซ่ อนเสือผาของเธอในเป้
้ หลัง เปลียนในหองนํ
้ าหาง ้ hair, you reunited with her body once again, were a
สรรพสิ นคา้คุ ณดู หนั งในร่างของเธอ เดิ นเที
ยวในร่าง full person, a complete person. On some weekends
ของเธอ กลายเป็ นสตรี ทสมบู
ี รณ์ แบบ งอกงามจากบุ รษ
ุ you went out like that, her clothes hidden in your
ที ชํารุดซึงสําเร็
จความใคร่ ลํ
าพังในหองมื
้ ดตื อทุกคืนคํา backpack, changed in the toilets of a department
ถวิ ลเพี ยงร่
างของนองสาวที
้ ไม่อาจตอบรับ store. You watched films in her body, walked in her
body, became a complete lady, growing out of the
damaged gentleman who climaxed alone in a
darkened room every night, craving only the body
of his sister who couldn’t respond.
เธอมี คนรักมากหนา้จุ ดไฟริษยาหึ งหวงจนคุ ณรอน ้ She had lots of lovers, sources of jealousy that =
ทุรน คุณร่วมความรู สึ
้ กกับเธอ คุณรูว่
้าเธอเสียตัวครัง made you restless. You shared feelings with her.
แรกเมือไหร่ เพราะคุ ณกับเธอมี ปลักและเตาเสี
้ ยบซึ ง You knew when she made love for the first time =
เชือมโยงกันราวกับอนุ กรมของสายไฟฟ้ า ใครสักคนกด because you and she had male and female plugs
=
สวิทช์เปิด คุ
ณและเธอจะสว่ างวาบขึ นพรอมกั
้ น คุ ณกระ that fitted like an electricity sequence. Whoever
สันต์หลังไหลในหองมื้ ดในคื นลอยกระทงที เธออยู ใ่
น pushed the switch, you and she turned bright =
โอบกอดของรุ น
่พีมัธยมหก เธอเกลี ยดคุณเชื ้
องชาใน together. You climaxed in the darkened room on
เรื
องนี เพราะคุ ณรูโดยไม่
้ ตองสื
้ บคนเกี
้ ยวกับเรืองของ Loi Krathong night* when she was in the arms of a =
เธอ และเธอรู ว่
้าคุณรู ้
เธอรูด้
วยว่
้ าคุ ณรูสึ
้กมากกว่ าที คุ
ณ senior in his last year of high school. She came to
รู้
คนน่ารังเกี
ยจที เป็นร่างของเธอ ส่ วนเกิ
นที แยกออก hate you for this, because you knew without having * A November festival centred on floating little
จากกันไม่ ได ้ราวกับแขนที ถู
กตัดขาดไปนานแต่ ยงั ปวด to investigate and she knew that you knew. She baskets containing flowers, a candle and incense
แปลบอยู ่ความรักเผาไหมคุ ้ณจนเปราะบางลงไปอี ก also knew that you felt more than you knew. You in honour of the Goddess of Water.
คุณกลายเป็ นบ่อกักเก็บความทุ กข์จนในที สุดคุณตัดสิ น were odious for being her body, the extra part that
ใจยายออกจากบ
้ าน
้ couldn’t be set apart, like an arm long cut off that
still hurt. Love burnt you up to further fragility.
You became a well retaining sorrow until finally
you decided to leave the house.
(http://thaifiction.wordpress.com/2013/11/29/bad-
romance-wiwat-
lertwiwatwongsa/krathong/)

มันเป็นไปเช่ นนั นจนกระทังทุ กสิ งจบลง โดยที เธอไม่ ้ It was like that until everything stop- ped,
รู
ว่
าคุณกลายเป็ นชายแต่ งหญิง แม่ ตายลงในปลายฤดู without her knowing that you had become a
หนาวหนึ งหลังจากเธอเรี ยนจบ ถึ งตอนนั นคุณซึ งแยก transvestite. Your mother died at the end of the cold
ออกไปเรี ยนพาณิ ชยศาสตร์ ไม่ไดอยู
้บ ้ ว้อาศัยใน season after your sister had finished her studies.
่านแล
หอพักแคบทึ บ ตู เสื
้อผาอั
้ดแน่ นไปดวยเสื
้ อผาสตรี
้ และ Until then you, who had parted ways to learn
ชุดทํางานสํ าหรับบุ รษ
ุทํ างานเสมี ยนในบริ ษัทเล็กๆ เธอ commerce and didn’t live at home any longer,
เป็นคนแจงข่ ้าวนี แก่คณ
ุ ในงานศพของมารดา คุ ณกลับ stayed in a stifling dormitory, the wardrobe stuffed
มาอยู ร่
ว่มกับเธออี กครัง บานทั
้ งหลังเวิ งวางเมื
้ อไม่ มแีม่ with women’s clothes and a man’s working outfit.
เธออาศัยอยู ก
่บั เด็กหนุ่
มหนาตาดี
้ ทอาจจะเป็
ี นคูแ
่ท ้ She worked as a clerk in a small company. She was
กล่าวใหถู้ กตองเด็
้ กหนุ ่
มซึงละมายกั
้ บเธอ และกับคุ ณ the one who informed you of this at your mother’s
เด็กหนุ่
มที เป็นเหมื อนร่างบุรษ
ุสมบู รณ์แบบของคุ ณที funeral. You resumed living with her. The whole
คุณไม่ มวีันไดครอบครอง
้ คุ
ณบอกว่ าคุณจะอยู ท
่นี
ีจน house looked empty without Mother. She stayed
งานศพเสร็ จสินลงแต่ เพียงเท่านั น ร่
องรอยสุ ดทายปริ
้ with a handsome young lad who might be her true
แยก เมื อทุ กอย่ างสินสุดคุณจะหลุ ดร่วงลงในหลุ มดํา partner. To put it correctly, a young fellow who
ลึกลับนิรันดร looked like her and like you, a young man who was
like a perfect model of male body which you would
never possess. You said to her that you’d stay here
only until the funeral was over. The last clue broke
forth. When everything was finished, you would
tumble down into an everlasting mysterious black
hole.
กลางคื นมืดตือ คุ
ณสวมชุ ดนอนของสตรี และวิกผม In the pitch-dark night you put on a woman’s [This is about the trickiest (and murkiest)
เสียบหูฟังเพลงเตนรํ
้าอันระทมทุ กข์ของนางตัว nightgown and wig, and ear- phones to your ears to paragraph I’ve ever had to translate. Unfamiliar
ประหลาดที คุณชืนชูบช
ูาดืมดํากํ
าซาบเด็กหนุ่
ม โดยไม่ listen to dance music that expressed the grief of the with such practices, I hope I got all of it right.]
ไดตั้
งใจ เขาเมาและสํ าคัญตัวคุ
ณเธอเป็ นเธอ สัมผัส weird woman you venerate which per- meated the
โอบไลของเธอแผ่
้ มาจากร่ างของเด็กหนุ่
ม กลินของ young man in you without meaning to. He was
เธอร่องรอยของเธอ เธอโอบรัดครอบครองและเป็ น drunk and, what mattered to you, she was she.
เจาของเขา
้ คุณถวิลหาเธอและไดเขามาครอบครองใน
้ Percep- tion of her embrace issued from the body of
ความมื ดอันโอฬาร ซึ งขยับเคลื
อนในริ มฝีปากของคุ ณ a young man, as did her smell, her traces. She
จวบจนไฟสว่ างวาบ สวิ
ทช์ ของเธอทีถู
กเปิดขึนพรอม
้ hugged, possessed and owned him. You craved her
กันกับคุ
ณ and took possession of him in the colossal darkness
which moved in your lips until there was a burst of
 light, her switch being pushed at the same time as
yours.
พวกคุณฉีกขาดออกจากกันโดยสมบู รณ์
ผา่นทางปาก You tore one another to pieces, you with your The switch to ‘you’, ‘I’ and ‘we’, shocking as it
ของคุ ณทีถู
กปิ
ดอยู แ
่ละปากของเธอซึ งกรี
ดรองถ
้ อยคํ
้ า tightly closed mouth, she with obscenities aimed at might be, is in the original.
ผรุ สวาทใส่คณ
ุ นั บจากนี
เราไม่ใช่ คนคนเดียวกันอี
กแลว้ you pouring out of her mouth. From then on we
ฉั นฉีกขาดออกจากแกอย่ างสมบู รณ์จากนีแกเป็นเพี
ยง were no longer the same person. I tore away from
ติ งเนื
อยื
นยาวไรประโยชน์
้ เท่
านั น you entirely. From then on you were merely a
useless long excres- cence of flesh.
คุณไม่ ไดพบเธออี
้ กเลย ไม่ไดพบเธออี
้ กแลว้แผล You never met her again. You never came
เป็นมากมายเกิ นไป คุ
ณยังคงแต่ งหญิงออกไปขางนอก
้ together again. There were too many scars. You still
เมือพวกเขาถาม คุ ณบอกชื อของเธอ คุ ณยังคงรูสึ
้กสิงทีwent out dressed as a woman. When people asked,
เธอรูสึ
้ ก ความเจ็
บปวดของเธอโบยตี คณุ ขาดออกจาก you gave them her name. You still felt what she felt,
กันคุ
ณทวนคํ าพลางหัวเราะในลําคอ และคิดถึงสายซึ ง her pain lashed at you. Torn away from each other,
ครอบศรี ษะโยงคุณเขาหาเธอในตอนเจ็
้ ดขวบ คิดถึง you repeated what you had said and had a throaty
อย่างเศราๆเพราะถึ
้ งที
สุดคุณไม่มทีางจะทําใหมั้
นขาด laugh and thought of the thread round your head
ออกจากกันไดจริ้งๆ ตราบเท่าทีคุณยังแบกรับความกระ linking you to her when you were seven, thought
สันต์ของกันและกัน และเหนืออืนใดความทุ กข์ระทม with sadness because, when all was said and done,
ของกันและกัน ความทุ กข์ทไม่
ี ไดถู้กแบ่งออกเป็นสอง you had no way of really disconnecting as long as
แต่กลับเพิมเป็
นทวีคณ
ู เผาไหมกั้นและกันเชืองชา้ you carried your lust for each other and above all
จนกว่ าจะดับสู
ญจากกันไป the worry for each other, a worry that wasn’t
divided into two but was instead growing, burning
you up slowly until you would both die as one.

= Sent by the author in late April 2013

Wiwat Lertwiwatwongsa, a well-known film =
critic under the pen name Filmsick, is at the
forefront of modern Thai writing with such works
as Alphaville Hotel, A tale without a name and A
damaged utopia (all available from thaifiction.com
(http://thaifiction.com/book_view.php?id=61)). See
also ‘Made of glass’
(http://thaifiction.wordpress.com/2013/08/09/life-
(http://thaifiction.wordpress.com/2012/06/01/made-
is-a-slow-curse-wiwat-lertwiwatwongsa/wiwat-
of-glass-wiwat-lertwiwatwongsa/), ‘A world behind
filmsick1/)
eyelids
(http://thaifiction.wordpress.com/2013/01/11/a-
world-behind-eyelids-wiwat-lertwiwatwongsa/)’
and ‘Life is a slow curse
(http://thaifiction.wordpress.com/2013/08/)’
published here.
Tagged: วิ วัฒน์ เลิ
ศวิ
วัฒน์วงศา (http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b8%a7%e0%b8%b4%e0%b8%a7%e0%b8%b1%e0%b8%92%e0%b8%99%e0%b9%8c-
%e0%b9%80%e0%b8%a5%e0%b8%b4%e0%b8%a8%e0%b8%a7%e0%b8%b4%e0%b8%a7%e0%b8%b1%e0%b8%92%e0%b8%99%e0%b9%8c%e0%b8%a7%e0%b8%87%
jealousy (http://thaifiction.wordpress.com/tag/jealousy/), matriarchy (http://thaifiction.wordpress.com/tag/matriarchy/), sexual identity
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/sexual-identity/), sibling competition (http://thaifiction.wordpress.com/tag/sibling-competition/), Thai short story
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/thai-short-story/), transgender (http://thaifiction.wordpress.com/tag/transgender/), transsexual
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/transsexual/), transvestite (http://thaifiction.wordpress.com/tag/transvestite/), Wiwat Lertwiwatwongsa
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/wiwat-lertwiwatwongsa/)

Blog at WordPress.com. | The Delicacy Theme.

Follow

องสันไทย | thai to english fiction”

Follow “เรื

Powered by WordPress.com
เรื ั
องสนไทย | thai to english fiction

Modern and classic Thai short stories in English

Briefs – Korn Siriwatthano

Classics, Contemporary 27 December 2013 Leave a comment

Women needn’t bother reading this: it’s a man thing – Thai-style. And a happy New Year to you too! MB

การเกงใน BRIEFS

(http://thaifiction.wordpress.com/2013/09/15/briefs- (http://thaifiction.wordpress.com/2013/09/15/briefs-
korn-siriwatthano/discarded-briefs1/) korn-siriwatthano/discarded-briefs/)

กร ศริ
วิ
ัฒโณ KORN SIRIWATTHANO

TRANSLATOR’S KITCHEN
= =
ตอนนี ผมทํ างานที บริ ษัทเอกชนแห่ งหนึง ทําหนาที
้ เป็น I now work in a private company as a salesman of The writing is simple and straightforward, thus
พนั กงานขายโครงการบานจั ้ ดสรร มี เพื
อนพนั กงานใน housing estate units. We are eight of us, including calls for very few remarks, editorial or otherwise.
สํ
านั กงานแปดคน รวมทังผู จั้
ดการและนั กการภารโรง the manager and the janitor. The office was opened
ดวย
้ เป็ นสํานั กงานที เปิดขึนเพื อขายบานในโครงการนี
้ to sell only the houses of that estate. When we’ve
โดยเฉพาะ ขายบานในโครงการหมดเมื
้ อใดพวกเรา sold all the houses, we’ll be transferred to sell a new
ตองย
้ ายไปอยู
้ ่ํ
ส านั กงานขายโครงการแห่ งใหม่อก
ีผม project. I’ve worked here almost two years. It looks
ทํ
างานนี มาเกื อบสองปี แลว้ทํ าท่าว่
าจะไปไดสวยพอ
้ as though I’m doing fairly well, but I have a
สมควร แต่ ผมมี ปัญหาที แกไม่
้ตกอยู อ
่ย่
างหนึ ง และมัน problem I can’t solve and it has reached crisis point.
กํ
าลังจะถึงขันวิ กฤติ …

นันคื
อผมมี โรคประจําตัวชนิ ดหนึ
ง มันสรางความ
้ It is that I have a chronic disease. It embarrasses
อึดอัดใจและความทุ กข์กงั วลใหผมมาก
้ มันเป็
นโรคที me and makes me very uneasy and worried. It’s a
เป็นมาตังแต่ เด็กแลว้เพี
ยงแต่ ตอนนั นผมยังเป็
นเด็
ก disease I’ve had since I was a child, except that
ไม่รประสี
ู
้ ประสาอะไรนั กจึ งยังไม่
มป
ีั ญหามากเหมือน when I was a child I didn’t know much so it wasn’t
ตอนนี ทังยังไม่รสึ
ู
้กอับอายกับโรคประจํ าตัวของตัวเอง as big a problem as it is now. Besides, I didn’t feel
และไม่ เคยคิ ดมาก่อนว่ามันจะสรางปั
้ ญหาใหผม ้ ashamed of that chronic disease and I never
มากมายขนาดนี thought it would create problems for me to that
extent.
โรคประจํ าตัวทีว่านั นก็
คอ
ืผมเป็นโรคใส่ กางเกงในไม่ That chronic disease is that I can’t wear briefs.
ได ้ใส่
กางเกงในแลวจะเกิ
้ ดอาการคันที อวัยวะเพศขึ น Whenever I wear briefs, my genitals begin to itch
มาทันที คันยุ
บยิ บไปหมด ตองคอยแคะคอยเกาเจ
้ านก
้ at once. I’m itching all over. I must scratch my little
นอยตลอดเวลา
้ และดวยเหตุ
้ นี ตอนที เรี
ยนอยู ช ั
่นประถม bird all the time and for that reason when I was in
ศึกษา ผมจึ งไม่นุ่
งกางเกงใน ไม่วา่จะอยูท
่บีาน้ ไปเทียว primary school I didn’t wear briefs, whether at
หรือจะไปโรงเรี ยนก็ ตาม เวลาไม่นุ
่
งกางเกงในอาการ home, outdoors or at school. When I didn’t wear
คันจะไม่มีทุกอย่ างสบายดี ปลอดโปร่ง แต่ ถงึ
จะไม่ใส่ briefs, there was no itching, everything was fine
กางเกงในก็ ไม่ไดทํ้าใหผมเดื
้ อดรอนอะไรในตอนนั
้ น and dandy, but my not wearing briefs wasn’t a
กลับคิดว่
าดีเสียอีกที ไม่ตองเสี
้ ยเงินซือกางเกงใน และ problem for me then. I thought it was good
ไม่ตองเสี
้ ยเวลาซักดวย ้ actually that I didn’t have to waste money buying
any or waste time washing them.
ปัญหาเริมเกิ
ดขึ
นตอนที ผมกําลังเรี
ยนอยูช
่นั The problem began when I was in secondary
มัธยมศึกษา ผมเริมเป็นหนุ่
ม ความรู สึ
้กทางเพศค่ อย school. I was a teenager by then. Sexual feelings
ปรากฏชัดเจนออกมา พอเห็ นผูหญิ
้ งสวยๆ เจานกน ้ อย้ were beginning to appear clearly. As soon as I saw
ของผมจะตื นขึ
นมาทันที ผมเริ
มอับอายต่ อสิ งที
เกิ
ดขึน a pretty girl, my little bird perked up at once. I
เวลาทีเจานกน
้ อยตื
้ นขึ นมา ผมตองกดมั
้ นไวด้ วยมื
้ อ began to feel embarrassed by what was happening.
ขางใดข
้ างหนึ
้ ง หรื ้
อใชวิธก
ีารใดวิธกีารหนึงสยบมัน When my little bird perked up, I had to press it
โดยเฉพาะวิ ธก
ีารเอาขาหนี บไวให
้แน่
้นจนมันไม่ down with one hand or use one method or another
สามารถแผลงฤทธิ ได ้ to rein it in, especially the method of pressing my
thighs together strongly so that it couldn’t rear up.
 ตอนที ตกอยู
ใ่
นสภาพแบบนั นผมทรมานมาก ระยะ When I fell into that state, I suffered very much.
การตื นตัวของเจานกน
้ อยแต่
้ ละครังก็ กน
ิเวลานานมาก My little bird would perk up each time over long
กว่าจะปลอบประโลมหรื อบังคับใหมั้
นสงบเสงี ยมเจี
ยม periods. Before I persuaded or forced it to modesty
ตัวลงไดก็้ตองใช
้ วิ้ ธก
ีารสารพัด เป็นตนว่
้าเอาหนาแข้ ง้ I had to resort to all sorts of tricks, such as kick the
ไปฟาดกับขาโต๊ ะ เขกเข่
าแรงๆ หรื อไม่
กห็ก
ั คอพับใหมั้
น table leg with my shins, knock my knees hard or
เจ็บ บางครังก็
ตองถอนขนทวนกลั
้ บแรงๆ เพือใหเกิ
้ด else force-fold it to hurt it. Sometimes I had to pull
ความเจ็ บปวด มันจะไดสิ้นฤทธิ เร็
วขึ
น the hairs strongly for pain to arise, which would
speed up its return to the fold.
แต่ไม่วา่
ผมจะจัดการกับมันดวยวิ ้ ธใีดก็ตาม มันจะได ้ But no matter how I dealt with it, it was only
ผลเพี ยงชัวครังชัวคราวเท่านั น จนในที สุ
ดผมก็ ตองซื
้ อ effective temporarily and only briefly, so that in the
กางเกงในมาใส่ ยอมทนคันยุ บยิบๆ ดีกว่
าอับอายเพือน end I had to buy and wear briefs and bear with the
ในหองโดยเฉพาะเพื
้ อนผู หญิ
้ ง มันคันเหมื อนมี มดหรือ itch- ing rather than be ashamed in front of my
ตัวหมัดเป็นรอยเข
้ าไปเกาะกั
้ ดและวิ งเล่
นวุน
่วายอยู ต
่าม friends in the classroom, especially the girls. It
ตัวเจานกน
้ อยของผม
้ เวลาอยู ต
่อ่หนาคนอื
้ นผมจะ itched as if there were hundreds of ants or fleas
พยายามอดกลันไม่ เกาไม่ขยี มัน แต่พอลับตาคนเมื อใด biting and crawling all over my little bird. When I
ผมตองเกาต
้ องบี
้ ตามตัวเจานกน
้ อยยิ ้ กๆ เกื อบตลอด was in front of others, I tried to bear with it without
เวลา ยิงตอนเรี ยนอยู ใ่
นวิ
ทยาลัยยิ งอาการหนั ก กว่
าจะ scratching or shaking it, but as soon as there was
เลิกเรี
ยนแต่ละวันผมเกาจนเจานกน ้ อยบวมเป่
้ งเหมื
อน no one around I had to scratch and squeeze it
ถูกแตนต่ อย พอกลับถึ งบานผมจะรี
้ บถอดกางเกงใน almost all the time. It became even worse when I
ออกทันที ค่อยสบายอกสบายใจ studied at university. Before the end of lectures
each day I scratched it so much that my little bird
was swollen as if bitten by a wasp. As soon as I was
home I took off my briefs and felt better.

พอตอนใกลจบวิ
้ ทยาลัย เจานกน
้ อยของผมเป็
้ นแผล By the time my university studies were almost =
เต็
มไปหมด ผมเคยไปหาหมอ หมอบอกว่ าผมเป็ นโรค over, my little bird was black and blue. I had seen a
แพกางเกงใน
้ ใหทาแป้
้ งที เจานกน
้ อยเยอะๆ
้ แต่ กย
็งั ไม่ doctor. The doctor told me I was allergic to briefs, I เป็ มไปหมด: literally, ‘was full of wounds’.
นแผลเต็
ไดผล
้ ยังคันเหมื
อนเดิม หมอเลยแนะนํ าใหเลิ
้กใส่ should powder my little bird liberally. But that
กางเกงในมาตังแต่บด
ั นั น จวบจนบัดนี
ผมก็
ยงั ไม่
ใส่ didn’t help. It itched as before. The doctor thus told
กางเกงใน me to give up wearing briefs. So from then on up
until now, I have no longer been wearing briefs.
หลายวันมานี เพื
อนพนั กงานหญิ งสาวในสํ านั กงาน For days now, the three or four young women at
สามสี คนกําลังทําใหผมปวดหั
้ วไม่ เวนแต่
้ ละวัน ผมแทบ the office have been giving me headaches every
ไม่กลาลุ
้กออกจากโต๊ ะทํางานเอาเลย เพราะเจานก ้ single day. I hardly dare get up from my desk
นอยของผมมั
้ นตืนบ่อย และทํ าท่าจะแข็ งไม่
ยอมหลับ because my little bird wakes up often and
นอนง่ ายๆ ดวย
้ ก็จะไม่ ใหมั้
นตืนตึ งตังบ่อยไดอย่
้ างไร stubbornly refuses to go back to sleep easily. How
ในเมือแม่ เพื
อนพนั กงานสาวๆ สวยๆ สามสี คนนั นชวน can it not perk up given that those pretty young
กันนุ
่งสันรัดรู
ป แถมผ่ าหลังขึ นมาเกื อบถึ งง่
ามกนมา้ women wear short tight clothes, and on top of that,
เกือบสองอาทิ ตย์แลว้และมักนั งแลบอย่ างไม่ for nearly two weeks now their backs have been
ระมัดระวังเสียดวย้ ถึ
งจะเป็ นเพียงท่ าทางที bare almost down to their buttocks, and they tend
กระฉั บกระเฉงของพวกเธอ แต่ มันปลุ กเจานกน
้ อยของ
้ to be on show when they sit down carelessly? Even
ผมใหกระปรี
้ กระเปร่ าขึนมาดวยนี
้ ซี ททํ
ีาใหผมหนั
้ กใจ though it’s only a display of energy on their part, it
wakes up my little bird and makes it spry. And this
is what gets me worried.
อันทีจริ งผมมิไดตั้
งใจจะมองแบบเอาเป็ นเอาตาย Actually, I don’t intend to ogle in earnest as
เหมือนไอพวกบ้ ากามวิ
้ ปริ
ต มันเป็
นเพียงแวบเห็
นผ่านๆ perverts do. These are mere flitting glimpses. My
ไปเท่ านั น เจานกน
้ อยของผมมั
้ นไม่
น่าจะตืนทะลึ
ง little bird shouldn’t perk up saucily this often and I
ตึงตังบ่
อย และผมก็ มไิ
ดต้องการให
้ มั้
นตืนดวย
้ don’t want it to either.
ผมไม่ รจะหาวิ
ู
้ ธแ ีกไขได
้ อย่
้ างไร ครันจะซื อกางเกงใน I don’t know how I can solve this problem. If I
มาใส่ ผมคงทรมานอี ก แค่
คดิก็ขนพองสยองเกลาแล ้ ว้ buy and wear briefs, I’ll be under torture again.
เพราะอาการคันมันทิ มใหผมสะดุ
้ งบ่
้อย และพลอย Just the thought of it is enough to make my hair
ทําใหบุ
้คลิกเสี
ยดวย
้ การทีนั งอยู ด
่ๆีแลวมี
้อาการสะดุง้ stand on end because the itching always startles me
ขึ
นสุ ดตัวบ่
อย คงเป็นอาการที ไม่คอ่ยจะปกติ ในสายตา and ruins my character. Sitting quietly and then
ของเพื อนร่วมงานเป็นแน่ดีไม่ ดเี
พื อนร่
วมงานนําไปลือ being startled to the utmost isn’t the kind of
ว่
าผมเป็ นโรคชักกระตุกแลวจะยุ
้ ง่ กันไปใหญ่ ผมเองก็ behaviour my co-workers would consider normal.
ไม่รจะแก
ู้ ตั้วอย่างไร และคงไม่ มผีจั
ู
้ ดการหรื
อเจาของ
้ If they spread the word that I have a compulsive
บริษัทคนไหนจะเลี ยงคนที เป็นโรคชักกระตุ กเหมือนคน twitch, there’s no saying where this would end. I
เสี ้ ในสํ
ยเสนไว ้ านั กงานใหเปลื
้ องเงิ น don’t know how I could justify myself and no
manager or company owner would waste money
employing a compulsive jerker, thus perturbing
everyone in the company.
ผมเคยแกไขด้ วยวิ
้ ธก ีารไม่พยายามมองผู หญิ
้ งสวยๆ I used to solve the problem by trying not to look
แต่กไ็ม่
เคยไดผลเพราะผมไม่
้ สามารถบังคับจิ
ตใจและ at pretty women but this wasn’t successful, because
สายตาไม่ ใหมองได
้ สั้
กครัง และหากผมจะทํ าอย่
างนั น I was un- able to force myself or my eyes not to
กับตัวเองก็
ออกจะเกิ นไปดวยซํ
้ า เพราะการมองหญิ ง cast a side glance even once, and if I managed to
สาวสวยๆ มิ ใช่
เป็นเรื
องผิ ดปกติ แต่
อย่
างใด ยิงผู
หญิ
้ง do this to myself it would be too much actually
ยุ
คนี สามารถสวยไดตามใจที
้ อยากจะสวยดวยแล
้ ว้ยิ ง because looking at pretty women is nothing
ทําใหอดมองไม่
้ ได ้ abnormal, all the more so as women these days
make themselves as attractive as they wish, so you
can’t help looking.

ผมไม่รจะทํ
ู
้ าอย่ างไรดีมันจึ
งจะเชื
องเหมือนสัตว์
เลียง I don’t know what to do to it to tame it like a
ในบานและรู
้ จั้
กกาลเทศะ ผมเคยสํ าเร็
จความใคร่ดวย
้ domestic animal at home and have it know its
ตัวเองก่
อนออกจากบานไปทํ
้ างานทุกเชา้เชาละสอง
้ place. I used to masturbate before leaving the
ครัง บนที
นอนครังหนึง กับในหองนํ
้ าเวลาอาบนํ าอีก house to go to work twice every morning, once in
ครังหนึ
ง หวังจะใหเจ ้านกน
้ อยมั
้ นเหนื อยและหลับ- ไหล bed and once in the bathroom when I showered,
ไปตลอดวันจนเลิ กงาน แต่ พอเพือนพนั กงานหญิ งเยี
ยม hoping to tire it out and have it sleep until the end
หนาเข
้ ามาในสํ
้ านั กงานมันก็
พลิกตัวตะแคงดู เสียแลว้ of the workday, but as soon as my female
ยิ
งเวลาพวกเธอมายื นคุ
ยใกลๆ้ไดกลิ
้ นแป้ ง กลิน colleagues came into the office, it turned to one side
นํ
าหอม ระรวยระริ นดวยแล
้ ว้มันยิงตืนเร็
ว มันทําใหผม
้ to have a look first. Even more so when they came
ตองนั
้ งฝั งตัวเองอยู บ
่นเกาอี
้เหมือนหุ น
่ดินเหนียว and stood chatting close-by, smelling of powder,
smelling of per- fume, even faintly: it woke up even
faster, nailing me to my chair like a clay puppet.
เวลาพาลู กคาไปดู
้ บานในโครง-
้ การก็ไม่
ตา่งกันนั ก When I take a customer to have a look at a house
เพียงแต่ในตอนนั นดี
หน่
อยที มี
แฟ้มคอยปกปิ ดมันไวได้ ้ in the estate, it’s no different, except that then
ทุกครังทีพาลู
กคาไปดู
้ บานในโครงการ
้ ผมจะนําแฟ้ ม luckily I can hide it behind a file. Every time I take
ขอมู
้ ลติดตัวไปดวยเสมอ
้ อันทีจริ
งขอมู
้ ลเกียวกับบาน้ a customer to look at a house, I always take a data
ในโครงการ ผมจํ าไดหมดแล
้ ว้แต่ทยั
ี งตองนํ
้ าแฟ้ ม file along. Actually, I know the data regarding all
ขอมู
้ ลติดตัวไปดวยก็
้ เพือป้องกันอุบต
ั เิ
หตุ
อันอาจจะเกิ ด the houses in the project by heart, but if I have to
จากเจานกน
้ อยของผมนั
้ นเอง take the data file along it’s to prevent any incident
my little bird might cause.
อยากจะบอกเพื อนผู ชายในสํ
้ านั กงานใหรู้ว่
้าผมเป็ น I’d like to let my male colleagues in the office
โรคประหลาดนี เผื
อเขาจะมี วธิแ
ีกไขบ
้ าง ้ แต่ ผมไม่ กลา้ know of my strange disease to consult them about
มันเสี ยงเกิ
นไป บางที เขาอาจจะคิ ดว่ าเป็นเรื
องไม่ สลัก how to treat it but I don’t dare; it’s too risky.
สําคัญอะไร หรื อเป็
นเรืองตลกเหลื อเชื
ออะไรทํ านองนั น Maybe they’ll think it isn’t something important at
และไม่ พยายามจะเขาใจ
้ แลวเที้ ยวประกาศใหทุ ้ กคนใน all or it’s something incredibly comical or
สํานั กงานรู
อย่
้ างคึกคะนองปากคนนั นน่ ากลัวนั ก something like that and won’t try to understand
สามารถสรางความดี
้ งามและความเลวรายได ้ พอกั
้ น and then will go about telling everyone in the office
about it boisterously. People’s mouths are
frightening. They are able to create good and evil
equally.
และหากเป็ นไปอย่ างทีคิด ผมกลารั ้บรองว่ าสายตา And if it is as I think, I’d swear to it that all eyes, =
ทุ กคู ไ
่ม่
วา่จะเป็นผูชายหรื
้ อผูหญิ
้ งจะตองจ ้ องมองมาที
้ whether male or female, will stare at my crotch as
เป้ ากางเกงของผมเป็ นจุดเดี
ยวแน่ นอน หนาของผมคง
้ one. Nobody will look me in the face because =
แทบไม่ มใีครมอง เพราะมัวจองมองรั
้ งเจานกน
้ อยของ้ they’ll be staring at my little bird’s nest instead.
=
ผมแทน ตัวผมคงเล็ กเหลื อนิดเดียวหากจะเที ยบกับเจา้ Very little of me will be left compared to my little
นกนอยของผม
้ และทีรายไปกว่
้ านั น เพื อนชายคงจะได ้ bird, and worse than that, my male colleagues will =
หยอกลอผมเล่
้ นตลอดวัน อย่ างนอยเวลายื
้ นใกลกั้ นเขา tease me all day long. At the very least when
จะแกลงเอามื
้ อมาจับเจานกน ้ อยของผมเล่
้ น บางที มั น standing close-by they’ll pretend to grab my little =
อาจจะกลายเป็ นของเล่ นชนิดใหม่ ของเพื อนใน bird with a playful hand. Maybe it’ll become a new
สํ านั กงานไปก็ ได ้
คนยุ คนีสามารถเล่ นกับอะไรก็ ไดทั ้ง kind of toy for my colleagues in the office. People =
นั น แมแต่
้ กบั ความทุ กข์ของคนอื นก็ ยงั เอามาเล่ นกันได ้ these days are able to play with anything; they
หนาตาเฉย
้ อุ
ตสาหกรรมและเทคโนโลยี ยค
ุใหม่ มั น even play with the suffering of others without =
ขอดเอานํ าใจผูคนให
้ แห ้งหายไปที
้ ละมากๆ จนน่ า batting an eyelid. Manufacturing and technology
=
ใจหาย นํ าใจถูกเคียวไปสรางวั
้ ตถุ ขนมาใช
ึ กั้
นไม่เวน้ in these modern times scrape goodwill off human
แต่ ละวัน hearts to an extent that takes the breath away. =
Goodwill is harvested to produce goods for daily
use. =

หน้า ตาเฉย: alternative translation: ‘with a straight

face’.

อย่างไรก็
ตาม ผมจะตองรี
้ บหาทางแกไขปั
้ ญหานี ให ้ In any case, I must hurry to find a way to solve
ได ้ไม่อยากใหมั้นเกิ
ดอุบต
ั เิ
หตุ
ขนกั
ึ บงานของผมที this problem. I don’t want an accident to happen in
กําลังจะเดิ
นไปดวยดี
้ งานยุ คนี
ยิ
งหาลําบากอยูด
่วย อ my work, which is going well. Work these days is
้ เมื
ไขว่ ความาได
้ แล
้ วก็
้ไม่อยากจะปล่ อยใหหลุ
้ ดมือไปดวย้ most difficult to find. When you finally land a job,
เรื
องที ไม่
เป็นเรื
อง เหตุ
การณ์ ทเกิ
ีดขึ นเมื ้บอกใหรู
อเชานี ้้you don’t want to let it slip out of your hands due
ว่
าผมจะประมาทการกระทํ าของเจานกน
้ อยไม่
้ ไดอี ้ก to some non- sense. What happened that morning
แลว้หากขื นใหมั้
นเป็นไปแบบนี เรื
อยๆ คงไม่
ดแ
ีน่… told me I could no longer underestimate the
behaviour of my little bird. If I let this happen
often, things would definitely end badly.
=
สามโมงเชาผู ้จั้ดการเรี
ยกผมเขาไปสั
้ งงาน ผู จั้ดการ At nine o’clock, the manager asked me to come
ของผมเป็ นผูหญิ
้ ง ถึงจะมี อายุเฉี
ยดสีสิ
บและมี สามี แลว้ over to receive work instruc- tions. My manager is
แต่เธอยังดู สวยพริงเพราไปเสี ยทุกส่
วน ผมจํ าไดว่ ้
าพอ a woman. Even though she’s approaching forty
เขาไปยื
้ นหนาโต๊ ้ ะทํ างานของเธอและยังไม่ ทนั ไดนั้ง and is married, she still looks gorgeous all over. I
เพียงเธอเผยอปากแดงแจ๋ ยมให
ิ ผมเท่
้ านั น เจานกน
้ อย ้ remember that as soon as I went in and stood in
ของผมก็ ขยับตัวกระพือปี กพึบๆ ขึ
นทันที ผมตองรี
้ บเอา front of her desk and even before I sat down, her
มือตะปบมันไวแทบไม่
้ ทนั พรอมกั
้ บหันหลังใหผู ้จั้
ดการ merely moving her full red lips to smile at me had
และคู ตั้
วลง รูสึ
้กหองแอร์
้ ทเย็
ีนอยูแ
่ลวกลั
้ บเย็ นยะเยื อก my little bird twitch and flap its wings at once. I
ลงอีกหลายเท่ า hastily grabbed it in the nick of time and turned
my back on the manager to force it down. I felt the
already cool air-conditioned room turn several
dozen degrees colder.
 “เป็นอะไรไป วิ ิ” ผู
ชต จั้ดการตก- ใจกับอาการของผม ‘What’s the matter, Wichit?’ The manager was ผมก็ เกิ
ดอาการผิ ดปกติ ปบุปั บขึ นมาอย่ า งนน:
ั
ซึ
งมันก็น่
าตกใจอยูห
่รอกที อยู
ด
่ๆีผมก็เกิ
ดอาการผิ
ด shocked by my beha- viour, which was indeed needlessly repetitious, so left untranslated.
ปกติปบ
ุปั บขึนมาอย่
างนั น ผมหนาซี
้ ดเผือดดวยความ
้ shocking. I blanched out of shock.
ตกใจยิงกว่า
อ … ลื
อ้ มบอกไปว่ า เจานกน
้ อยของผมเวลามั
้ น Oh, I forgot to say that when my little bird flaps
กระพื
อปีกเต็
มทีนั น มันจะโตคับเป้
ากางเกงที
เดี กดู its wings fully its bulge inflates my flies. Think of
ยว นึ
เถิ
ดว่
ามันจะน่
าเกลี ยดน่ ากลัวขนาดไหน how disgusting, how frightening this is.
“ปวดทองครั
้ บ” ผมรี
บแกตั้
ว ‘Stomach ache, ma’am,’ I hastily made excuses.
“คงปวดมากสิ … งันรี
บไปหาหมอไวๆ เรื
องงานค่
อย ‘You must ache a lot. Well then, go and see a
ว่
ากันพรุ
ง่
นี ได”้
ก็ doctor right away. Work can wait. We’ll talk about
it tomorrow.’

“ขอบคุ
ณครับ” ‘Thank you, ma’am.’
พอออกจากหองผู ้ จั้ดการแลวผมก็
้ รบ ีออกจาก As soon as I left the manager’s room I hurried out
สํานั กงานกลับบานทั ้ นที มานอนมื อก่ ายหนาผากด
้ วย
้ of the office and went straight back home, lay
ความกังวลใจ เหตุ การณ์ เมื ้นั บว่
อเชานี ายังโชคดี ทผู
ี้ down with my hand on my forehead and worry in
จัดการไม่ ทนั สังเกตเห็ นความไม่ สภุาพของเจานกน ้ อย ้ my heart. With what happened that morn- ing, it
ของผม และผมก็ สามารถแกตั้ วไดทั
้นที และเหมาะสม was lucky for me that the man- ager didn’t notice
กับสถานการณ์ ผมไม่ เคยตกใจเท่ าครังนี มาก่ อนเลย the improper behavi- our of my little bird and I was
และอดคิ ดไม่ ไดว่้
าถาผู
้จั้ดการเห็นหรื อรูความจริ
้ งเขา้ able to come up instantly with an excuse that fitted
เธอจะยังใหผมทํ ้ างานร่ วมกับเธอต่อไปอี กหรื อเปล่ า the situation. I’d never been so shocked before and
มันอาจจะเป็ นเรืองทีรายแรงหรื
้ อเป็นเรืองที ไม่เป็นเรือง I couldn’t help wondering whether, if the manager
ก็ไดพอกั
้ น แต่ สักวันหนึงบังเอิ
ญเจานกน
้ อยของผมมั
้ น had seen or knew the truth, she’d still let me work
ลุกขึ นมาตี ปีกพึ บๆ ต่อหนาลู
้กคาโดยที
้ ผมไม่ สามารถ with her or not. It might have turned into
ช่วยอะไรไดเลยล่ ้ ะ … ไอเรื ้องที คิ
ดว่ าไม่เป็นเรืองมัน something nasty or some- thing nonsensical just as
อาจจะกลายเป็ นเรืองใหญ่ โตขึ นมา และอาจจะเขาข่ ้าย bad. But what if one day my little bird happened to
กระทํ าอนาจารต่ อหนาต่
้อตาลู กคาของบริ
้ ษัทก็ได ้หาก flap its wings in front of a customer without my
เป็นเช่ นนั นคงไม่ มบ
ีริษัทใดเลียงพนั กงานที ไม่ใส่ being able to do anything about it? What I thought
กางเกงในอย่ างผมไวแน่
้ นอน was nonsense would become something enormous
and would be considered unbecoming behaviour
before a customer of the company. In such a case
no company would keep an employee like me that
didn’t wear briefs for sure.
ผมเริ
มมองเห็ นมหันตภัยอันใหญ่ หลวงจากเจานก
้ I began to see mega-danger coming from my
นอยของผมแล
้ ว้มันคงไม่ ใช่
เรื
องทีไม่
สลักสํ
าคัญอะไร little bird. It was no longer something without
อี
กต่อไปแลว้แต่ อปั ญ- หาอันใหญ่
มันคื โตทีจะละเลย importance but a major problem that couldn’t be
ไม่
ได ้
ดังนั นทางทีดีทสุ
ีดและปลอดภัยที สุ
ด คื
อผมจะ ignored. Therefore the best and safest thing was for
ตองหาทางป้
้ องกันไวก่
้อน me to find a way to protect myself beforehand.
แต่ ้ างไร … นี
จะแกไขอย่ คื
อปั ญหาที
ผมกํ
าลังนอนคิ
ด But how to go about it? This is the problem I’m
อยู
ใ่
นขณะนี trying to figure out right now.
=
คํ
าถามต่ างๆ มากมายพรังพรู ออกมาจากสมอง … Lots of questions poured forth into my brain. Why
ทําไมเจานกน
้ อยของผมจึ
้ งชอบตืนมาตี ปีกอย่
างไร ้ did my little bird wake up and flap its wings so
มารยาท ทํ าไมผมจึ งใส่กางเกงในไม่ ได ้
ใส่แลวมั
้นคัน impolitely so often? Why couldn’t I wear briefs
ยุ
บยิ บไปหมด อาการคันคื อตนเหตุ
้ แห่ งปั ญหากระนั น without itching like hell? Was the itching the
หรือ และทีสําคัญทีสุดทําไมผมจึงไม่สามารถบังคับเจา้ source of the problem? And most important, why
นกนอยของผมได
้ ้
ทังที
มันคือส่
วนหนึ งของร่างกายเช่ น was I unable to control my little bird, even though
เดียวกับอวัยวะส่วนอืนๆ ความลีลับอันนีมันอยู
ท
่ไหนกั
ี น it was part of my body the same as other organs?
หนอ Where did this mystery reside?

เหตุ
การณ์ทงหมดมั
ั นคงไม่ ไดอยู
้ท่กางเกงใน
ี เพราะ Briefs are only part of the picture because briefs
กางเกงในเพิงมี ้ กสิ
ใชมาไม่ ีบปีคนรุ
น
่ปู่
รุ
น
่พ่อไม่
เคยนุ่
ง have only been worn for a few decades. Men of my
กางเกงในกัน พ่อผมก็ไม่นย
ิมนุ่
งกางเกงในแต่สามารถ grand- father’s generation didn’t wear briefs. My
ไปไหนไดทุ้กหนทุ กแห่ง ทุกสถานการณ์ โดยไม่เห็
นจะ father didn’t like wearing briefs either but was able
มี
ปัญหาเหมือนผม to go everywhere, so it seems, without any problem
like mine.

หรือจะเป็นเพราะอาการคัน … บางที มันอาจจะฝั ง Or is it because of the itching? Maybe it’s some

เชื อดือเอาไวตั้งแต่ ทเรี
ียนอยู ช ั ยธยมก็
่นมั ได ้ คิ
ดอีกที stubborn germ imbed- ded from the time I was in
อาการคันไม่ น่าจะเกี ยวกันตรงไหน อาการคันเป็ ยง secondary school. On second thoughts, the itching
นเพี
อาการแพอย่ ้างหนึ งเท่านั น เมือไม่นุ่
งกางเกงในอาการ has nothing to do with it; it’s just a form of allergy.
คันก็ ไม่
มีทุกอย่ างปกติ … ถึ งกระนั นผมก็ ยงั ไม่
มันใจ When I don’t wear briefs, there’s no itching,
นั ก บางทีมันยังมีเหตุผลสัมพันธ์ อนที
ื ผมนึ กไม่ ออกก็ได ้everything is normal … but then, I’m not too sure.
Maybe there are related causes I can’t think of.
จะว่าจิ
ตใจผมเป็ นอกุศลก็ ไม่
ถก
ูตอง
้ เพราะเวลาที เกิ
ด To say that I have impure thoughts would be
อาการอย่ างนั น ผมมิไดคิ้
ดไปในทางที ไม่ดเี
ลยแมแต่
้ incorrect because when that condition happens I
ครังเดี
ยว เวนแต่
้ ตอนที ผมตังใจจะใหมั้นเป็นเช่
นนั นใน don’t think in a bad way, not even once, except
ทีทีเหมาะสมและไม่ เป็
นที เสื
อมเสียแต่อย่
างใด ซึงมัน when I intend it to be like that in the right place
เป็
นเพียงความตองการอั
้ นเป็นปกติธรรมชาติ ทเด็
ีกหนุ ่
ม and with no risk to my reputation, since it’s merely
หรือผูชายโดยทั
้ วไปมีกน
ั a natural need of any youngster or man.
ผมคิ ดว่ าคนอืนก็
คงเหมือนผม แต่ทเขาไม่
ี มป ีั ญหา I think others are like me but they don’t have
เพราะเขาใส่ ญหาให ้ any problem because they wear briefs and briefs
กางเกงใน และกางเกงในคงแกปั้
เขาได ้เท่ าที
ผมถามเพือนๆ ดูรอยทั ้ กางเกงใน solve that problem for them. From what friends
้ งรอยใส่
กันทังนั น ซึ
งอาจจะสรุปไดว่
้าทุ
กคนตองใส่
้ กางเกงใน I’ve questioned tell me, a hundred per cent of them
ยกเวนผมมั
้ นจึ งเกิ
ดปั ญหาขึนมา ทําใหผมนึ
้ กถึ งคนสมัย wear briefs, from which we can conclude that
ปู
่
สมัยพ่
อของผมที ไม่มใี
ครใส่กางเกงในกันเลย จะมี everyone wears briefs except me, so there’s a
บางก็
้ ใส่กางเกงขาสันบางๆ ไวข้ างในเท่
้ านั น ซึงว่
าไป problem. It makes me think of the previous
แลวมั
้นก็ไม่สามารถจะป้ องกันอะไรไดเลยหากเจ
้ านก
้ generations when no one wore briefs. A few wore
นอยของพวกเขาตื
้ นตึงตังขึ
นมา thin shorts inside only, which, say what you will,
weren’t able to protect anything when their little
birds woke up.
ผมกํ
าลังคิ
ดว่
าคงมีอะไรบาง อย่
างทีทํ
าใหคนต
้ องใส่
้ I’m thinking that there must have been some
อตัว … แต่
กางเกงในแบบรัดเนื ผมยังนึ
กไม่
ออก reason that made people wear tight-fitting briefs,
but I still can’t figure it out.
หากมันตืนตึงตังขึนในขณะที จิ
ตใจผมเป็นอกุ ศลก็วา่ If it woke up when I have impure thoughts,
ไปอย่าง แต่นี
มันมิไดเป็
้นเช่ นนั น มันเกิ
ดขึ
นทังทีผม that’d be something else, but it isn’t the case. It
พยายามบังคังมิ ใหมั้
นเกิด และมันเกิ ดขึ
นในขณะที ผม happens even though I’m trying for it not to
กํ
าลังกลัวว่
ามันจะเกิด เหมือนเจานกน
้ อยของผมมั
้ นมี happen and it happens while I’m afraid it will
อิ
สระอยูเ่หนื
ออํานาจบังคับของผม ราวกับมันมี ชวี
ต
ิ happen, as if my little bird couldn’t care less about
และจิตใจของมันเอง ไม่ เกี
ยวของสั
้ มพันธ์ กบ
ั ร่
างกาย my authority, as if it had a life and a mind of its
และจิตใจของผมเลย own, with no relation to my body and my mind at
all.
ากลัว…
มันน่ How frightening this is!

ผมพยายามเอาธรรมะเขาข่ ้มบังคับและพยายาม I’ve tried to use dharma to keep in control; I’ve

ทําใจใหว่้าง แมสภาพแวดล
้ อมในสั
้ งคมยุ คเทคโนโลยี tried to empty my mind, even though the social
เหนือคนจะไม่ เอื
ออํานวยเท่าใดก็ ตาม เวลาอยู ใ่
น environment in this era of technology dominating
สํานั กงานก็พยายามสาละวนอยู ก
่บั งานตลอดทังวัน man isn’t very conducive to it. When I’m in the
เพือมิ ใหสายตาและจิ
้ ตใจวอกแวกไปกับสภาพแวดลอม ้ office I try to focus only on work all day long for
แห่งโลกยุ คโลกานุวัตร ถึ
งกระนั งมันก็ยงั เกิ
ดปั ญหา my eyes and mind not to err, distracted by the
เพียงกลิ นนําหอมแวบเขาจมู
้ กมันก็ ทาํใหเจ้านกน
้ อย ้ environment in the globalisation era. For all that
ของผมดิ นขลุกขลักรบกวนใหรํ้าคาญใจขึ นมาทันที the problem still arises. A mere whiff of perfume
entering my nose makes my little bird stir
annoyingly at once.

หลายครังทีผมนึ กถึงสิงเน่
าเปือยและขยะแขยง นึ กถึง Many times I’ve thought of rotten and repellent
ว่
าผูหญิ
้ งทุ กคนนั นเน่าเปื
อยพุ พองไปทังตัว โดยเฉพาะ things, thought that all women are rotten and
ตรงเนินนอยนั
้ น ผมนึ กเห็นว่
ามันเน่
าเหม็นและเฉอะแฉะ repellent all over, especially on those little hills of
ไปดวยนํ
้ าเลื อดนํ าหนองเหมื อนซากศพไม่ น่าพิ
ศวาส theirs. I can picture them in my mind as stinking
แต่พอแว่วยินเสี
ยงใสๆ และนุ ่
มนวลแทรกมาในอากาศ and sticky with blood and pus like unattractive
เจานกน
้ อยของผมก็
้ ตนมาตี
ื ปี กพึบๆ ดวยอาการ
้ corpses, but as soon as I hear soft clear voices
กระชุ่กระชวย เหมื
ม อนคนที ตื
นขึนหลังจากไดนอนพั
้ ก through the air, my little bird wakes up and flaps
ผ่อนมาเต็มอิม มันนึกจะตื นตอนไหนมันก็ ตนมาตี
ื ปี ก its wings spryly like someone waking up after a full
พับๆ โก่
งคอหงึ กๆ จนผมตะปบไวแทบไม่
้ ทน
ั เกื
อบทุก night of refreshing sleep. Whenever it feels like it, it
ครังที
อยูต
่อ่หนาสาธารณชน
้ โดยเฉพาะต่ อหนาลู
้กคา้ wakes up and flaps its wings and swells and I can
ทีมาติดต่
อขอซื อบาน้ ผมตองเอาแฟ้
้ ดไว!้
มปิ hardly slap it down in time every time I’m in
public, especially in front of customers interested in
purchasing a house: I have to hide it behind a file!
นับวันมันจะดื
อดานมากขึ
้ นจนน่ าวิ
ตก ในขณะที It grows increasingly stubborn, to a worrisome =
พลังจิตของผมเริมอ่อนแอลงทุ กขณะท่ ามกลาง กระแส extent, while my willpower is beginning to weaken
สังคมแห่ งยุ
คบริ
โภค ทุ กคนกํ าลังหลงเขาสู
้ย่คุแบบใหม่ in the fast flood of the consumer society. Everyone =
ทีมี
คา่นิยมทันยุ
คทันสมัยและทันขอมู้ ล มันเป็นความ is straying into a new era that favours the new, the
=
งมงายสํ าเร็
จรู
ปที
มนุษย์ กาํ
ลังตกเป็นทาสของเครื อ latest fashion and the latest info. It’s an instant
องมื
อันเป็นผลิตผลทางอุตสาห- กรรมและเทคโนโลยี ลํ ค foolishness in which man is becoming the slave of
ายุ =
แมผมจะพยายามบั
้ งคับมันเพียงใดก็ดเู
หมือนจะไรผล้ tools that are the products of ultra-modern manu-
มันยิงจะแผลงฤทธิเพิมขึน… facturing and technology. No matter how much I =
try to control it, I’m doomed to fail; things will
become even more noxious. =

แผลงฤทธิ = to act up, show one’s

power/stuff/form.

=
บ่ายวันนั นอากาศรอนอบอ
้ าว
้ หลังจากรับประทาน That afternoon the air was oppressive with heat.
อาหารกลางวันแลวผมก็
้ กลับเขาสํ้านั กงาน เพราะจะมัว After lunch I went back to the office because I
เดินโอเอ
้เหมื
้ อนคนอืนไม่
ได ้ถาเป็
้ นเวลากลางคื นค่
อย couldn’t dawdle like the others. If it were at night, it
ยังชัวหน่ อย ไม่
ตองกั
้ งวลกับเจานกน
้ อยนั
้ ก wouldn’t be so bad: I wouldn’t have to worry about
the little bird.
ท้องฟ้าเขียวครึ
มดวยเมฆฝนที
้ ทอดตัวลงตํ
าเกือบชน The sky was dark with rainclouds so low they
ยอดตึ กสูงทีมองเห็
นจากในสํ านั กงาน วันนี
ฝนตังเคามา
้ almost collided with the tall buildings that could be
แต่ กอ่นเทียงแลว้ช่
วงนี
กําลังอยู ใ่
นหนาฝน
้ ฝนจึ งตก seen from the office. Today rain had been threaten-
เกือบทุ กวัน โดยมากจะตกในช่ วงบ่ ายสามโมงล่ วงแลว้ ing since before lunch. This was the rainy season,
แต่ วันนี
เมฆฝนลอยตํ าผิดปกติ ฝนคงจะตกเร็ วกว่าทุ
ก so it rained almost every day. Usually it began to
วัน rain around three o’clock but today the clouds were
 lower than usual, it might rain earlier than it did
every day.

ผมเขามานั
้ งในสํ านั กงานไดไม่
้ถงึสิบนาทีฝนก็
ตกเท I had been sitting in the office barely ten minutes
ลงมาเป็ นม่
านขาวไปทัว คนเดิ นถนนที เตรี
ยมร่
มติ
ดตัว when the rain dropped down in a white curtain all
มาดวยก็
้ กางร่มกันเป็
นทิ วแถว ไอเย็
นเขามาใน
้ around. People in the streets that had taken
สํ
านั กงาน บนถนนเต็มไปดวยดอกร่
้ มหลากสี สดสวย umbrellas along opened them in droves. Cold air
ท่
ามกลางม่ านฝนสีขาวหม่ น entered the office. The streets flowered into multi-
coloured umbrellas amidst the dirty white curtain
of rain.
ในสํ านั กงานมี พนั กงานหญิ งอยู ป
่ระจํ
าโต๊ ะกันครบทุ ก In the office all the women sat at their desks but
คนแลว้แต่ พนั กงานผู ชายอี
้ กสองคนยังไม่ เขามา
้ พวก the other two male em- ployees had yet to come.
เขาคงติ ดฝนอยู ใ่
นรานอาหารใกล
้ ๆ้นีพอฝนซาเม็ ด They must have been caught by the rain in neigh-
พวกเขาคงค่ อยหลบเขาชายคาตึ
้ กลัดเลาะมาได ้ พอผม bouring food shops. When the rain relented they’d
เริ
มเปิ ดแฟ้ มจะสะสางงานที คังคางอยู
้ ่ ไฟในสํ านั กงาน trail back progressing along the awnings of
ก็ดับลงทันที เวลาฝนตกก็ มักเป็นเช่นนี
เสมอ ฝนตกที ไร buildings. I had hardly opened a file to resume the
ไฟจะดับพักหนึ งก่อนแลวค่ ้อยติ ด วันนี
ก็เช่
นกัน ไฟดับ pending work when there was a power cut in the
ไปครู ห
่นึงแลวก็
้ตด ิแต่ มไ
ี ฟดวงหนึ งไม่ยอมติ ด ภายใน office. It’s always like this when it rains. Whenever
สํานั กงานแสงสว่ างไม่ เพี
ยงพอ พนั กงานผู หญิ
้ งต่ าง it starts raining, the electricity goes out and then
รองเรี
้ ยกหาภารโรงกันเจี ยวจ๊าวเกินความจํ าเป็น มี บาง comes back. It was the same today. The power
คนบอกว่ าภารโรงเพิ งออกไปกิ นขาวยั
้ งไม่ กลับมา went out and came back but one bulb refused to
light up. The brightness within the office wasn’t
enough. The female employees clam- oured for the
janitor insistently. Some- one said he had just gone
out for lunch and wasn’t back yet.
ในที
สุดมันก็
ตกเป็นหนาที
้ ของผมเพราะเหลือผมเป็ น Eventually the duty fell on me as the only man
ผู
ชายคนเดี
้ ยว หลอดไฟดับแต่ ต- เตอร์
ตัวสตาร์ ยงั แลบ present. The light bulb was out but the starter was
แผล็บๆ อยู
่ผมคิดว่
าหลอดอาจเสื อมหรือเคลื
อนจึ ง still crackling. I thought the bulb was dead or un-
ทํ
าใหไม่
้ตดิผมลากโต๊ ะทํ
างานของเพือนคนหนึ งซึ ่ crewed so it didn’t catch. I dragged a colleague’s
งอยู
ใกลดวงไฟมากที
้ สุ
ดไปรอง แลวเอาเก
้ าอี
้ต่อขึนไปอี ก desk which was the closest right under the bulb
สองชัน and then added two layers of chairs.
“ช่วยกุ
มเกาอี
้ใหหน่
้ อย” ผมขอรองเพื
้ อนพนั กงานผู
้ ‘Please hold the chairs for me,’ I asked a female
หญิ
ง colleague.
“เธอมาดวย
้ คนเดี
ยวไม่ไหว” เธอชวนเพื กคนที ‘You come too, one person isn’t enough,’ she
อนอี
นั งโต๊
ะติ
ดกันมาช่
วยกุ
มเกาอี
้ดวย้ pressed the friend sitting next to her to hold the
chairs as well.
ผมขึ
นไปยื
นบนเกาอี
้ตัวบนสุ
ดแลวเอื
้ อมมื
อหมุ
น I climbed up and stood on the upper chair and
หลอดไฟไปมา then stretched out my hand to unscrew the bulb.
“อย่ากมลงมาเชี
้ ยว ฉั นใส่
เสื
อคอกวางอยู
้ ด่วย”
้ ‘Don’t look down, will you. The collar of my
พนั กงานสาวขี
เล่
นพู
ดขึนขณะที เงยหนามองดู
้ ผม blouse is loose,’ the young female employee said
จัดการกับหลอดไฟ playfully as she looked up to see me deal with the
bulb.
อันทีจริ
งผมมิ ไดคิ
้ดจะมองลงไปเลย เพราะขณะนี Actually I didn’t think of looking down at all
จิ
ตใจของผมกํ าลังอยูท
่หลอดไฟ
ี และตังใจตังแต่
กอ
่น because for the moment my mind was on the bulb
ขึ
นมาแลวว่้าจะพยายามไม่ มองลงไป แต่เมือเธอพู
ด and I had decided before climbing up not to look
ออกมาอย่ างนั นมันก็ทาํใหผมอดเหลื
้ อบมองลงไปไม่ down, but since she spoke like this I couldn’t help
ได ้
ทังทีรู
ว่
้าเธอคงดึ งเสือปกปิ
ดหนาอกไว
้ เรี
้ยบรอยแล
้ ว้ glancing down even though I knew she had made
จึ
งไดพู้ดเช่นนั น sure her blouse covered her bosom to speak like
that.

เพี
ยงแวบเดี ยวทีมองลงไป เจานกน้ อยของผมก็
้ ตน ื The moment I looked down, my little bird woke
ทะลึงตึ ้ กขวา ปานเป้
งตัง ยักซายยั ากางเกงจะฉีกขาด up erect and hard, twitched left and right, as if my
สองสาวเห็ นมันถนั ดชัดตา ต่
างถลึ งตามองมันแน่นงิ flies would tear. The two women got an eyeful.
เหมือนถูกมนต์ สะกดไวอึ้ดใจหนึ งก่
อนจะปล่อยมือจาก Their eyes glazed as they watched it transfixed as if
การเกาะกุมขาเกาอี้มาปิ ดตาตัวเอง ผมตกใจแทบช็ อก under a spell for a moment before they took their
เมือมันทะลวงซิ ปกางเกงโผล่ หวั ออกมาอย่างไม่รจั
ู
้ ก hands off the chairs to close their own eyes. I was
อับอายเอาเสี ยเลย ทังทีผมมองอับอายแทบจะแทรกตัว startled into a state of shock when it stuck its head
เขาไปในอณู
้ อากาศใหหายไปเลย
้ out of the zipper shamelessly, at which point I was
so embarrassed I felt like vanishing into thin air.
“ว้
าย!” ‘Eek!’
ทังสองสาวหวี ดลันสํ านั กงาน ผูจั้
ดการถลันออกจาก Their shriek shook the whole office. The manager
หองมาดู
้ ผมรี
บปล่อยมื อจากหลอดไฟฟ้ ามาตะปบเจา้ darted out of her room to have a look. I let go of the
นกนอยด
้ วยความตกใจสุ
้ ดขี ดจนลืมนึ กถึ
งความ light bulb to grab my little bird in such a panic I
ปลอดภัย แลวทั ้ งคนและเกาอี ้ก็ หล่นโครมลงมากองอยู ่ forgot about safety and then man and chairs fell
กับพืนไม่ เป็
นท่า ผมรู สึ
้ กเจ็บตรงเข่ าและขอศอก
้ down in an unsightly heap on the floor. I felt hurt
พยายามจะเหยี ยดกายลุ กขึ นโดยลํ าพังหลังจากจับเจา้ at the knees and the elbows, tried to stretch out my
นกนอยยั
้ ดลงในเป้ ากางเกงเรี ยบรอยแล
้ ว้พนั กงาน body to get up by myself after forcing my little
สาวๆ ต่างหลบไปอยู ไ่หนต่ อไหนกันหมดแลว้แมผมจะ้ bird back inside my flies. The female employees
เจ็บและอายสุ ดขีด แต่ เจานกน
้ อยของผมยั
้ งกระพื
อปีก had scampered back all places. Even though I hurt
โก่งคอหงึ กๆ อย่
างคึ กคะนอง ผมลุ กขึนไดก็
้ เดิ
นออก and was utterly ashamed, my little bird still
จากสํ านั กงานทันที รูสึ
้กป่ วนปั นไปหมด… flapped its wings and squirmed boisterously. I
managed to get up and walked out of the office at
once, in utter confusion.
=
 ผมเริมทอแท
้ ที้จะหาวิ ธก
ีารควบคุ มมันใหอยู
้โ่ดยทีไม่ I’m beginning to give up looking for ways to
ตองให
้ กางเกงในเข
้ ามาเกี
้ ยวของเหมื้ อนสมัยปู่สมัยพ่อ control it while still dispensing with briefs as in the
แต่ดเูหมื
อนทุ กวิธท
ีนึ
ีกได ้ และนํ ้
ามาใชก็ไม่สามารถ times of my grandfather and of my father, but it
ควบคุ มใหเจ
้านกน
้ อยอยู
้ ใ่ นอํ
านาจได ้ ผมลงทุ นไปยืน seems that all the methods I can think of and test
พิจารณาศพก่ อนที จะเผา พยายามพิ จารณาดู ใหมั้
น are unable to keep the little bird under control. I go
ทะลุถงึกระดูกอย่างที พระท่ านว่า เพื
อเป็นการตัดกิเลส as far as standing and contemplating corpses
ตัณหาที พอกพู นอยู ใ่นใจ หรือบางที มันอาจจะซ่ อนอยู่ before they are burnt. I try to see through them to
ในเม็ดเลือดก็ได ้พยายามมองสิ งสวยงามทังมวลเป็ น the bones as the monks exhort about getting rid of
ภาพขาวดํ า พยายามทํ าเป็นหู
หนวกและเบื อใบ ้แต่ดู the lust that has accumulated in my mind or that
เหมือนทุ กอย่างจะไม่ เปลียนแปลง เพี ยงไดสั้มผัสกับ might hide in the particles of my blood, about
ความเนี ยนนุ่
มของอะไรบางอย่ าง ซึ
งอาจจะเป็ นแขน trying to see everything that is noble in black and
ของใครบางคนหรื อแมแต่
้ เนือของตัวเอง เจานกน
้ อย ้ white, trying to be deaf and dumb, but it seems
ของผมก็ ตนตี
ื ปี กผงกหัวหงึ กๆ เหมือนไม่ ไดเกิ
้ดอะไรขึ น nothing will change. At the mere contact of
กับมันเลย … บางครังผมอยากจะตัดมันทิ งใหรู
้แล
้ วรู
้้ something soft which might be someone’s arm or
รอด! even my own flesh, my little bird flaps its wings
and raises its head forthwith as if nothing had
happened to it at all … Sometimes I feel like
cutting it off once and for all.
แลวผมจะทํ
้ าอย่ างไรกับมันดีคิ
ดไม่ ออกจริ งๆ ไม่
นก
ึ Then what am I to do about it? I really have no
เลยว่ าในชี วต
ินี จะมาลําบากยากใจกับเจานกน
้ อยของ้ idea. I never thought that in this earthly life I’d be
ตัวเอง ตอนนี มันกลายเป็ นปีศาจทีคอยหลอกหลอนผม distressed by my little bird. It has become a ghost
อยู ต
่ลอดเวลา เป็ นสัตว์ประหลาดที ผมไม่ รจั
ู
้ กไปแลว้ haunting me all the time, a monster I no longer
นั บวันมันยิงมีอํานาจเหนื อผมขึนไปเรื อยๆ อดรู สึ
้กไม่ know. The longer it goes on the more power it has
ไดว่ ้
ามันกําลังเป็นนายของผมเขาให ้ แล้ว้เพราะ over me. I can’t help feeling that it has become my
นอกจากผมบังคับมันไม่ ไดแล
้ ว้มันยังสามารถทํ าใหผม
้ boss by now because not only can’t I control it any
หัวปั นหัวคลอนไดอี ้กต่างหาก มันยิงดือและแกร่ งกลา้ longer but it’s able to make my head spin as well.
น่ าเกรงขามขึ นเรื
อยๆ It’s increasingly stubborn and terrifyingly daring.

กลางคื นผมนอนมือก่ายหนาผากเป็
้ นทุ
กข์ คิ
ดไม่ออก At night I lie with my hand over my forehead in
มันสับสนไปหมด ผมกํ าลังจนปั ญญา ไม่ รจะแก
ู้ ไขและ
้ distress, unable to think, in total confusion. I’m at
จัดการกับมันดวยวิ
้ ธกีารใดดีมันจึงจะอยูใ่นอํ
านาจ the end of my tether, am at a loss at finding a
ควบคุ มของผมได ้และตองไม่
้ ใช่ วธิก
ีารใส่กางเกงใน method to correct it and handle it so it may stay
เพราะผมไม่ อยากเกาอยากคันอี กต่อไป within my control, and at the same time definitely
not wearing any briefs because I no longer want to
itch and scratch myself sore.
เจานกน
้ อยทํ
้ าใหผมวุ
้ น ่วายไม่ เวนแต่
้ ละวัน ป้ายสี ให ้ My little bird embarrasses me every single day,
จิ
ตใจผมหม่ นหมองเป็ นทุกข์ และดูเหมื
อนมันกํ าลังจะ slanders me so that I’m sad and suffering and it
ทําใหผู
้
อื
้นพลอยเป็ นทุ กข์ไปดวย้ ขอนี
้ อาจจะมองเห็ น seems it’s threatening to make others unhappy too.
ไม่ ั แต่
ชด ผมสัมผัสไดถึ้งมิตท
ิเกี
ียวของนี
้ แลว้หากผม This point you may not see clearly, but I can feel
ไม่สามารถควบคุ มมันไดโดยสิ
้ นเชิ งเมื
อใด มันอาจจะ this incipient dimension already. If I’m unable to
ถึ
งขันผกผิ นบินไปจิกตีผคนและสิ
ู
้ งต่
างๆ ใหเกิ
้ดความ control it entirely at any time, it might reach the
วุ
น
่วายขึนทังเมือง หรืออาจวุ ่- วายไปทัวโลกก็
น ได ้ stage of turning round and taking flight to pick
เพราะผมไม่ แน่ใจว่
าคนอื นจะสามารถควบคุ มเจานก
้ and swipe at people and things to create confusion
นอยของตั
้ วเองไดหรื
้อเปล่ า … เป็นไปไดว่
้ามันอาจจะ all over town or even all over the world, because
หลุดกรงขัง I’m not sure that others will be able to control their
own little birds … It’s quite possible it might escape
from its cage.
แลวนี
้อะไรจะเกิ
ดขึ
น And then who knows what might happen?
ผมจะทํ
าอย่ … ช่
างไรกับมันดี วยผมดวย!
้ What can I do about it? … Please help me!
= ‘Kangkaeng Nai’
in Chor Karrakeit 19, 1994

Korn Siriwatthano, born in 1956 .

in the south of Thailand, teaches
there and keeps collecting prizes
for his short stories. He is also
the author of a couple of novels.
His ‘The lookers-on’ was published
in 9 Thai short stories – 2009
(http://thaifiction.com/book_view.php?id=51)
and ‘Chain reaction’ in
13 Thai short stories – 2013
(http://thaifiction.com/book_view.php?id=66). (http://thaifiction.wordpress.com/2013/12/27/briefs-
korn-siriwatthano/korn-2/)
Tagged: กร ศิ รวิัฒโณ (http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b8%81%e0%b8%a3-
%e0%b8%a8%e0%b8%b4%e0%b8%a3%e0%b8%b4%e0%b8%a7%e0%b8%b1%e0%b8%92%e0%b9%82%e0%b8%93/), humour
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/humour/), Korn Siriwatthano (http://thaifiction.wordpress.com/tag/korn-siriwatthano/), man's plight
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/mans-plight/), office life (http://thaifiction.wordpress.com/tag/office-life/), Thai short story
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/thai-short-story/)

Blog at WordPress.com. | The Delicacy Theme.

Follow
เรื ั
องสนไทย | thai to english fiction

Modern and classic Thai short stories in English

Conversation – Jirat Chalermsanyakorn

Contemporary 15 July 2011 Comments: 2

บทสนทนา CONVERSATION

จิ
รฏ
ั ฐ์
เฉลิ
ม JIRAT CHALERMSANYAKORN
แสนยากร

- TRANSLATOR’S KITCHEN
-
ในรานเหล
้ า้ In the rundown off-licence soft green-red light falls on ร้
า นเหล้ า : a liquor store in American English, an off-licence in
โกโรโกโส ไฟสี เขียว him. Some of the rays fall on the ceiling and the walls hung British English.เพลงเพื อชี ิor songs for life are songs with a social
วต
แดงเรื อเรืองลงบนตัว with large pictures of mountains and flowers in faded or political message, as favoured by progressive Thais in the past
เขา แสงบางส่ วน colours. The loud ‘song for life’ from the jukebox competes forty years or so.
ทาบลงบนเพดาน with the voices of the four young men sitting at the next
และผนั งรานที
้ ติ ดรู ป table, all of them dressed in camou​ flage trousers and T-
ขนาดใหญ่ เป็นภาพ shirts. They are deep in conver​ sation. The man with the
ทิ วเขาและดอกไมสี ้ shortest crew cut speaks the most. He talks about sleeping
ซี ดจาง เพลงเพื อ with a prostitute the night before, and then the others join
ชี วต
ิจากตู เพลงดั
้ ง in. One of them talks of someone’s death. Another makes a
แข่ งกับเสียงพู ดคุย sad face. Some raise their glasses of alcohol and drink, and
ของกลุ ม
่ชายฉกรรจ์ ส ี one of them looks at the man sitting on his own as he too
คนโต๊ ะถัดไป ทังหมด raises his glass and drinks.
ใส่ กางเกงลายพราง
สวมเสื อยืดคอกลม
พวกเขาแสดงท่ าทาง
ในการคุ ยประกอบ
ชายผมเกรี ยนที สุด
พู ดมากที สุดในกลุ ม
่
นั น เขาพู ดถึ งการ
หลับนอนกับโสเภณี
เมื อคืน แลวคนอื
้ นก็
ผสมโรงตาม บางคน
พู ดถึงการตายของ
ใครบางคน อี กคนก็
ทํ าหนาสลดลง
้ บาง
คนยกแกวเหล ้ าขึ ้น
ดื ม และมี คนหนึ งใน
นั นมองเห็ นชายคนที
นั งอยูค
่นเดี ยวยก
เบี ยร์
ขนดื
ึม
เมือวางแกว้เขา When he puts his glass down he fills it up again with beer แต่ไม่ อยู นสายเขา: no direct translation, but ‘crisscross out there’
ใ่
เติมเบียร์
ลงไปอีก and looks at the front of the shop which is a wide expanse of says it all.
และมองไปหนาร ้าน้ beaten earth stretching to the main road which leads
ซึงเป็นลานดินกวาง้ straight to Bangkok. Lights crisscross out there. A stout
ก่
อนจะถึ งถนนสาย man with a prominent belly in a white under​ shirt and
ใหญ่ ทมุ
ี่
งตรงไป khaki trousers comes by reeling, along with a young
กรุงเทพฯ แสงไฟ woman in a tight-fitting orange-red singlet and black
สวนกัน แต่ ไม่
อยูใ่
น shorts, her skin starkly pale in the surround​ ing evening
สายเขา ชายร่ างใหญ่ darkness. When they come to the front of the shop, the
พุงยืนในเสือกลามสี
้ golden buckle of the fat man’s belt catches the green-red
ขาว กางเกงสี กากี light before turning dull as they enter. He is half bald and
เดินเซซวนมากับ what remains of his hair is streaked with grey. The woman
หญิ งสาวเสือกลามสี
้ whispers something in his ear. He bursts out laughing, so
แสด กางเกงสี ดําขา much so that he froths at the mouth, and they proceed to be
สันรัดทรงขับผิ วขาว seated.
ตัดกับความมื ดคํา
ฉากหลัง เมื อมาถึ ง
หนาร้าน
้ หัวเข็ มขัด
ทองของชายอวนก็ ้
วาวขึ นกระทบแสงไฟ
สีเขียวแดง ก่อนจะ
หม่ นลงเมื อเขามา
้
ภายในราน ้ หัวเขา
ลานครึ
้ งหนึ ง ส่วนผม
ทีเหลือมี หงอกแซม
อยูเ่
ต็ม ฝ่ายหญิ ง
กระซิ บอะไรบาง
อย่างที ขางหู
้ เขาก็
หัวเราะลันจนนํ าลาย
แตกเป็ นฝอย และพา
กันมานั ง
ฝ่ายหญิ งหันซาย้ The woman looks left and right, sees the young man who In descriptive passages like this one, it is important to refrain from
หันขวา มองเห็ นชาย sits alone at an adja​
cent table. He raises his glass and takes using possessive pronouns when articles are implied: ‘the dark pink
หนุ ่
มทีนั งอยูค
่นเดี ยว a sip, looks up at the clock on the wall which has been lipstick’, ‘the globes’ rather than ‘her dark pink lipstick’, ‘her
โต๊ ะเยื
องกัน เขายก saying three o’clock since he ent​ered the shop, then lowers globes’.บางคน (some people) is weird: how many of them? How
แกวขึ
้นจิ บเบี
ยร์ เงย his gaze to take a look at the woman. He sees the dark pink long is this going on for? An editor would have told the author to
มองนาฬกาบน ิ lipstick on her alabaster face and, looking down, sees the reduce them to one for verisimilitude.
เพดาน มันบอกเวลา globes tightly caught in the singlet, then looks away to the
บ่ ายสามโมงอยู อ
่ย่าง front of the shop. Nobody has come yet, except a woman
นั นตังแต่ เขามาใน
้ peddler who stands in the earthen open space. Some people
ราน
้ แลวลดสายตา
้ stop by to ask and point at the goods in her baskets. The
เหลื อบมองผู หญิ
้ งคน woman opens a packet to show them. They shake their
นั น เขาเห็ นลิปสติ กสี heads and walk away. The peddler closes the packet and
กุ
หลาบเขมจั ้ ดบน puts it back before looking towards the off-licence. She sees
ใบหนาขาวผ่
้ องของ the young man who sits alone shaking his head. She walks
หล่ อน และเลยลึ กลง away.
มาเห็ นเนิ นอกแน่ นใน
ตัวเสือกลามเล็
้ ก แลว้
หลบสายตาไปทาง
หนาร ้าน
้ ยังไม่ มใี คร
เขามา
้ นอกจาก
แม่ คาหาบของมา
้
หยุ ดตรงลานดิ น บาง
คนหยุ ดถาม และชี มือ
ไปที ของในหาบ
แม่ คาเปิ
้ ดห่ อใหดู้
ลู กคาส่
้ายหนา้เดิ น
จากไป แม่ คากลั
้ ดห่ อ
กลับคื น ก่ อนมองเขา้
มาในรานเหล
้ า้เห็น
เขานั งส่ ายหนา้แลว้
แม่ คาก็
้เดิ นจากไป
เขาหันไปทางกลุ ม
่ He turns towards the foursome because of their peals of กลุม
่ชายสี คนนน: ั although usually pertaining to the spoken
ชายสี คนนั น เพราะ laughter. The shop owner walks by his table to the table of language, ‘the foursome’ is a crisper alternative to the literal ‘the
เสียงหัวเราะ เจาของ
้ the man and woman. The man orders a beer, the woman group of those four men’.Here note the use – and suppression – of the
รานเดิ
้ นผ่ านโต๊ ะเขา two or three kinds of munchies. When the shop owner article ‘the’. I felt that ‘and the eyes’ rather than ‘and eyes’ was
ไปที โต๊
ะชายหญิ ง walks back, the man turns to address the woman. He kisses requested as the eyes are characterised by what follows; the absence
ฝ่ายชายสังเบี ยร์ วน her on the forehead and the cheeks. His hand strokes the
ส่ of the article would sound slightly weird.‘a black field’ or ‘black
ฝ่ายหญิ งสังกับสอง length of her thighs. She pushes his chest away, laughs fields’? The Thai doesn’t specify, not that it matters much.
สามอย่ าง เมือ heart​ ily and then buries her head into his thick shoulder,
เจาของร
้ ้ นกลับ while her eyes meet the eyes of the young man who sits on
านเดิ
ไป ฝ่ ายชายก็ หน
ั ไป his own. She looks at the shoulders and the muscles under
คุยกับฝ่ายหญิ ง เขา his T-shirt, moves up to the thick neck, bony face, sharp
จู
บบนหนาผากและ
้ nose, and the eyes, black and shiny in the dim light. He sees
แกมหล่
้ อน มื อลู บไล ้ her false eyelashes, her big round eyes. Her creamy face
ไปตามซอกขา glistens with drops of sweat. She smiles and her tongue
หล่ อนผลักอกเขา sticks out to lick the lipstick around her mouth. He looks
หัวเราะร่ ้ซบ away towards the road. Car lights flash back and forth. At
วน แลวก็
หนาลงกั
้ บไหล่ หนา times there are no cars going by. Beyond the road is a black
ของเขา ส่ วนสายตา field. He raises his eyebrows and then bends over to pull at
หันไปสบกับชายหนุ ม the creases of his trousers, then looks up. The beer bubbles
่
ทีนั งอยู
ค
่นเดี ยว reflect the green-red light. He raises his glass and drinks,
หล่ อนมองหัวไหล่ puts down the empty glass. Dog barking resounds outside.
และมัดกลามในเสื
้ อ He looks up. It’s a scraggy dog chasing another scraggy
ยื
ด ไล่ ขนไปตามลํ
ึ า dog. He raises a corner of his mouth in a little smile and
คอที หนาเป็ นลํา refills his glass.
กรอบหนาเป็้ นโครง
จมูกคมสัน และ
ดวงตาดํ าเป็นมันใน
แสงสลัว เขาเห็ น
ขนตาปลอมของ
หล่ อน ดวงตากลมโต
ใบหนานวลนั
้ นมี เม็ด
เหงือผุดพรายขึ น
ประปราย หล่ อนยิ ม
และแลบลิ นออกมา
เลียลิปสติ กริ
มฝี ปาก
เขาหลบหนาออกไป
้
ทีถนน ไฟรถยนต์ วาบ
ไหวไปมา บางขณะก็
ไม่มรีถผ่าน เลยไป
อีกฟากเป็ นทุ ง่นาสี
ดํา เขาเลิกคิว แลว้
กมลงลู
้ บไปที ขอบ
กางเกงดานข้ างที
้
เป็นสัน เงยหนาขึ้น
พรายฟองเบี ยร์ มีแสง
ไฟแดงเขี ยวเขามา
้
ปะปน เขายกมันขึ น
ดืม วางแกวว่้างไว ้
หมาเห่ ามาจากนอก
ราน
้ เขาเงยขึ นดู มัน
เป็นหมาผอมโซตัว
หนึ ง วิ
งไล่หมา
ผอมโซอี กตัวหนึ ง
ผ่านไป เขายกมุ ม
ปากยิ มเล็กนอย
้ และ
ริ
นเบี ยร์
ลงในแกว้
เขาไดยิ ้ นกลุ ม
่ชาย Hears the group of young men talking about death once Here, and a couple of paragraphs further down, deliberate
ฉกรรจ์ พดูถึ งความ again in earnest voices loud​ er than be​fore. Turns to look. suppression of the personal pronoun (เขา) as, paradoxically, it makes
ตายอี กครัง นํ าเสี ยง The man with the shortest crew cut is speaking about who it more obviously it is that particular man who is the subject of the
จริ งจังและดังขึ นกว่ า died, about guns, explo​ sions and chaos. Another man adds development – a writing technique in tune with the author’s style,
เดิม เขาเหลี ยวไป his grain of salt with a poker face. A third one raises his which seems to owe much to William Faulkner.
มอง ชายผมเกรี ยน hand and gives a tap on the speaker’s shoulder, and then
ทีสุ ดในกลุ ม
่กํ าลังพู ด it’s quiet. Another man talks about the rice fields being very
ถึงคนตาย ปื น ระเบิ ด dry that season. He runs his hand over his head and face.
และความชุ ลมุ น ชาย The man sitting next to him pulls his hand away,
อีกคนผสมความเห็ น encourages him to drink up, but he refuses. His eyes are
เขาไป
้ สี หนาเรี
้ ยบ dark red. Another man gives his shoulder a hard squeeze.
อีกคนหนึ งยกมื อขึ น Some of them try to change the subject and talk about
ตบหัวไหล่ คนที เล่า prosti​
tutes, telling of couplings with a luxury of details and
แลวเงี
้ ยบไป อี กคน forcing out laughs. The song for life is deafening at times.
พูดขึ นมาถึ งนาแหง้ The lot of them fall silent.One of the four looks at the
แลงของฤดู
้ กาลนั น couple’s table. He sees the man fondling the woman’s
เขาลู บหัวและลู บหนา้ breasts. The chubby hand has a gold ring on one finger, its
ตัวเอง คนที นั งขาง้ ๆ diamond reflecting the light as a dot on the tight curved
ดึงมื อเขาออก ขะยั singlet. A friend of his follows his gaze then looks away
นขะยอใหดื ้ มเหลาใน ้ then looks again. He sees her bury her face in the man’s
แกวให้ หมด้ แต่ คนนั น shoulder. Her long hair flows down her back and part of it
ปฏิ เสธ ตาเขาแดงฉํ า down the man’s back. At times she raises her face for him to
อีกคนหนึ งบี บไหล่ kiss her and then they laugh. The man looks towards the
เขาแรง ๆ บางคน back of the shop. The shop owner walks up carrying a
พยายามเปลี ยนกลับ bottle of beer and a glass misty with frost. The man points
ไปคุ ยเรืองโสเภณี at the glass. The shop owner fills it up and then walks back.
พูดถึ งการร่ วมเพศ
อย่ างพิ สดาร และ
แค่ นหัวเราะออกมา
เพลงเพื อชี วติดัง
กระแทกเป็ นจังหวะ
พวกเขาพากันเงี ยบ
ไป ใครคนหนึ งในสี
คนนั นมองไปที โต๊ะ
ชายหญิ ง เขาเห็ นว่า
ฝ่ายชายกํ าลังลู บบน
เนินหนาอกฝ่
้ ายหญิ ง
มืออวบและสวม
แหวนทองฝั งเพชร
คับนิ วสะทอนแสง
้
เป็นจุ ดเล็กบนเสื อ
กลามที
้ ตึ งและโคง้
เวา้เพื อนของเขาหัน
ไปมองตาม แลวหั ้น
กลับมา แลวหั ้นกลับ
ไปมองอี ก เขาเห็ น
หล่ อนซบหนากั ้บไหล่
ฝ่ายชาย ผมยาว
สยายลงบนไหล่ ของ
หล่ อนและบางส่ วน
บนไหล่ ของฝ่ ายชาย
บางเวลาหล่ อนเงย
หนาให
้ เขาจู
้ บ แลว้
หัวเราะถื
อขวดเบี ยร์
และแกวแช่
้ เย็ นจัด
เป็นไอขุน
่ออกมา
ฝ่ายชายชี ไปทีแกว้
เจาของร
้ านริ
้ นให ้
แลวก็
้เดินกลับไปหลัง
ราน
้ ใหกั้
น ฝ่ายชาย
มองไปทางหลังราน ้
เจาของร
้ านเดิ
้ น
ผ่านโต๊ ะของชาย Passing by the table of the group, he stops to say a few In English, when a subject is already mentioned, ‘the’ is preferred
กลุ ม
่นั น หยุ ดพู ดอะไร words. One man in the group shakes his head and turns to to ‘that’ on next appearance, as in ‘at the time’ rather than ‘at that
สองสามประโยค talk to the others, lowering his voice it seems. Some lean time’, or, in the next paragraph, ‘the man’ rather than ‘that
ชายคนหนึ งในกลุ ม
่ over to be closer to the speaker and smile, and one man man’(ชายคนนน). ั
ส่ ายหนา้และหันกลับ frowns and makes as if to get up. Another holds him back
มาคุ ยกัน ดู จะเบา by the arm. He shakes him off and raises his glass and
เสี ยงลง บางคน drinks. He is given a cigarette. He takes it, lights up and
ชะโงกหนาเข ้ าไป้ then ex​pels a long line of smoke. Another friend says some​-
ใกลฝ่ ้ายที เล่ า และยิ ม thing and punches him lightly on the shoulder. His head
ออกมา อี กคนหนานิ ้ว jerks away. Someone else takes his glass to refill it, but in
และทํ าท่ าเหมื อนจะ the ice bucket there is only water. He looks left and right,
ลุ กขึน อีกคนดึ งแขน sees the man who sits alone there.
ไว ้ ฝ่
ายถู กดึ งสะบัด
แขน และยกแกวเหล ้ า้
ขึ นดืม อีกคนยื นบุหรี
ให ้ เขารับมาดู ด
เขาไป
้ แลวพ่ ้ นออก
มาเป็ นสาย อี กคนพู ด
และกํ าหมัดต่ อยไหล่
เขาเบา ๆ เขาเฉหนา้
ไปทางอื น ใครอี กคน
หยิ บแกวของเขาไป
้
ชงเหลา้แต่ ในถังนํ า
แข็ งมีแต่ นํา เขาหัน
้
ซายขวา เห็นชายที
นั งอยูค
่นเดี ยวนั น
เขากําลังเหม่ อมอง Gazing vacantly outside. His hair covers his ears and สองสามครง: ั ‘two or three times’ can also be translated as ‘a few
ออกไปนอกราน ้ ผม nape. His hand cups the glass of beer. It has a ring and a times’. Here, two or three is enough.
ประใบหู และเป็ นราก silver bracelet. He calls out. The man turns round. He asks
ไทรที ทายทอย
้ มื
อ his name. The man answers. He raises his hand and nods
ลู บแกวเบี
้ ยร์ มีแหวน two or three times. The man turns away.
และกํ าไลเงิน เขา
ตะโกนเรี ยก ชายคน
นั นหันมา เขาถามชื อ
ชายคนนั นตอบ ฝ่ าย
ถามยกมื อและผงกหัว
ลงสองสามครัง ชาย
คนนั นหันกลับไป

เขาอมนิ วหล่อน Raises what remains of his beer and drinks, and then
เขาไป
้ หล่ อนชักมัน looks at the man who asked his name a moment ago once
ออกมา แลวเอา ้ again. He is talking with another friend and smoking,
กํ
าปั นทุ บลงบนอก stained fingers with wrinkled knuckles. He laughs, airing
เขาเบา ๆ เขาหัวเราะ black gums, and furrows appear at the corners of his eyes.
หล่อนยิ ม เขายกเบี ยร์ With his hand holding the cigarette he points one of his
ทีเหลือขึ นดืม แลว้ friends in the face. His friend stands up and slaps him on
มองไปยังชายคนที the head. He rubs his head and laughs. A man in the group
ถามชื อเขาเมือครู่ี still sits impassive, gazing at the plate of titbits. A friend
น
อีกครัง เขากํ าลังคุย pushes him lightly. He turns round to look at the couple
กับเพือนอี กคน และ once again, sees the amulet hanging on the fat man’s neck,
ยกบุ หรี ขึ
นดูด นิวดํา dull gold on the white undershirt. The hands are still
คลํา ขอแตก
้ เขา fondling the woman’s body. He is talking about the work
หัวเราะเห็ นเหงือกดํ า done during the day, about all the wealth she will have,
และมี ้วขึ
เสนริ นทีหาง about taking her shopping in Bangkok and making love
ตา เขาเอานิ วทีคีบ later tonight. She puts her finger to his mouth. Her red
บุหรีนั นชี
หนาเพื
้ อน finger​nails contrast with his dark, chapped lips. He sucks
ในกลุ ม
่เพื อนลุกขึ น her finger into his mouth. She jerks it out, then her fists
ยื
นตบหัวเขา เขาถู หวั punch his chest lightly. He laughs. She smiles. He takes a
และหัวเราะ ใครอี ก sip of beer, looks up, sees a man in the group looking at
คนยังนั งเฉยมองไปทีhim. Puts the glass down. As for the man, he turns back to
จานกับแกลม้เพื อน his group of friends. He only sees the back of that man, his
อีกคนผลักเขาเบา ๆ shaved nape and wide shoulders. He turns back to say a
เขาหันหนาไปมองที
้ few words to the woman then gets up, walks over to the
โต๊ ะชายหญิ งคู
น
่ั นอีก table of the four men.
เห็ นสรอยพระที
้ ชาย
อวนห
้ อย ้ เป็ นสีทอง
หม่ นบนเสื อกลามสี
้
ขาว มื อยังลู บไปตาม
เรือนร่ างของฝ่ าย
หญิ ง เขาพู ดถึ
งการ
งานที ผ่านมาเมื อ
กลางวัน พู ดถึ
งเงิ น
ทองที หล่ อนจะได ้
การพาหล่ อนไปเที ยว
หางในกรุ
้ งเทพฯและ
บทรักที จะถึ งในคื นนี
หล่ อนเอานิ ววางบน
ริ
มฝี ปากเขา เล็ บสี
แดงของหล่ อนตัดกับ
ริ
มฝี ปากดํ าคลําและ
ยับย่ นของเขาหยิ บ
เบี ยร์
ขนจิ
ึ บ เงยหนา้
เห็ นชายคนหนึ งใน
กลุ ม
่นั นนั งมองมา
เขาวางแกวลง ้ ส่ วน
ชายคนนั นหันกลับไป
ทางกลุ ม
่เพื อน เขา
เห็ นแต่ หลังของชาย
คนนั น ทายทอยผม
้
เกรี ยน ไหล่ กวาง
้ เขา
หันไปพู ดกับฝ่ายหญิ ง
สองสามประโยค
แลวลุ้กขึ น เดินไปยัง
โต๊ ะชายฉกรรจ์ สคนี
นั น
เมื อกาวไปยั
้ งไม่ As he has yet to reach them, the four men stand up, some ก้มหน้ า : head bowed, head lowered, head hung: there is a choice of
ถึงที ชายทังสี คนก็ลกุ of them joining their hands and bowing. He raises his expressions in English, depending on the degree of respect, weariness
ขึ นยื น บางคนยกมื อ hands to return the gesture. He begins to speak, greeting or guilt that is implied.
ไหว ้ เขายกมื อตอบ them and, turning round, sees the man still sitting with his
เขาเริ มคุ ย ทักทาย head bowed. He calls him by name. The man makes as if to
และหันไปเห็ นชายคน leave, but he walks to him to restrain him, takes him by the
นั นยังกมหน้ า้เขา shoulder and says something, but the man looks elsewhere.
เรียกชื อชายคนนั น The fat man turns and smiles dryly at the others and then
ทํ าท่ าจะเดิ นออกไป goes back to his table. The woman gets up. He calls the
แต่ เขาก็ เดิ ้ ก shop owner over, pays and then walks out of the shop,
นเขาไปดั
จับไหล่ และพู ดอะไร followed by the woman. Before going through the door, she
บางอย่ าง แต่ เขามอง turns to look at the man sitting by himself.
ไปที อื
น ชายอวนหั ้ น
ไปยิ มแหง้ๆ ใหกั้ บคน
อื น แลวเดิ
้ นกลับไปที
โต๊ ะ ฝ่ายหญิ งลุ กขึน
เขาตะโกนเรี ยก
เจาของร
้ าน
้ จ่ ายเงิ
น
แลวเดิ้ นออกนอกราน ้
ไป ตามดวยฝ่ ้ ายหญิ ง
ก่อนพนหน ้ าร ้าน ้
หล่ อนหันมามองชาย
ที นั งอยูค
่นเดี ยว
เขามองผมหล่ อน He looks at her hair. It flows down to her hips and -
ลงมาที สะโพกและ tapering legs that hurry out. The shop owner walks past
เรียวขาที เดิ
นบด him and goes and stands outside until the couple crosses the -
เบี ยดออกไปอย่ างรี บ road to the other side. He then looks left and right. Many of
รอน
้ เจาของร
้ านเดิ
้ น the shop houses around here are closed. He walks back, sees -
ผ่ านตามออกไปหนา้ the man who sits alone raise one finger. He waves at him, -
ราน
้ จนสองคนนั น shakes his head and then walks up to the group of men,
ขามถนนไปอี
้ กฝั ง says a few words to them. One of them points to the two -
เจาของร
้ านหั
้ นซาย ้ full bottles of soda. The shop owner nods. They all sit down.
ขวา หองแถวละแวก
้ Three of them turn to look at the fourth who sits head hung. -
นั นปิดหลายราน ้ เขา The man next to him puts his hand on his shoulder and he
เดิ นกลับเขามาเห็
้ น looks up.His friend tells him tonight he’ll take him to a -
ชายที นั งอยู ค
่นเดี ยว brothel. Another friend jokes about how many he’ll want.
ชู นวชี
ิ เจาของร
้ าน
้ He doesn’t answer. Yet another friend says a girl’s name. -
โบกมื อ ส่ ายหนา้ He still sits head lowered. Two of his friends say they’re บอกอะไรสองสามประโยค: ‘two or three sentences’ sounds awfully
แลวเดิ
้ นไปที ชาย going to the gents, get up and then walk to the back of the long; ‘a few words’ seems preferable.
กลุ ม
่นั น บอกอะไร shop. The third one says he’ll go and get cigarettes in the
สองสามประโยค ใคร car, then gets up and leaves.
คนหนึ งชี ไปที ขวด
โซดาเต็ มอยู ส
่อง
ขวด เจาของร
้ านพยั
้ ก
หนา้พวกเขานั งลง
ชายทังสามหันหนา้
มาที เพื
อนทีนั งกม้
หนา้คนขาง ้ๆ
วางมื อลงบนไหล่
แลวเขาก็
้ เงยหนา้
เพื อนบอกว่าคื นนีจะ
พาเขาไปซ่ อง อี กคน
เยาว่
้าจะเอากี คน เขา
ไม่ ตอบ เพือนอี กคน
เอ่ ยชือผู
หญิ
้ ง เขายัง
นั งกมหน
้ าเพื
้ อนสอง
คนบอกจะไปเขา้
หองนํ
้ า ลุ กขึ
นแลว้
เดิ นไปหลังราน
้ อี ก
คนบอกจะไปเอาบุ หรี
ที รถ แลวก็
้ลกุไป
เขาผ่ านชายที นั ง Walks past the man sitting alone and smiles at him. That Contrary to what is stated above, ‘that man’ rather than ‘the man’
อยูค่นเดี ยว แลวยิ
้ม man answers with a nod. He walks out of the shop. The is used here to avoid a repetition.-
ให ้ชายคนนั นพยัก man raises his glass, drinks and then gets up, walks to the
หนาตอบ
้ ชายที ใส่ table where the man sits alone with his head in his hands. -
กางเกงพรางเดิ นพน้ When he reaches the table, he utters a greeting. The seated
หนาร้านไป
้ เขายก man looks up. The man standing smiles at him and then -
เบียร์ขนดื
ึ ม แลวลุ้ก tells him something, then opens his shirt to show his chest,
-
ขึน เดินไปที โต๊
ะชาย revealing a black grip with a glossy barrel. He stands up at
คนที นั งกมหน
้ าอยู
้ ค ่น once. The two of them look at each other for a moment and เปิดชายเสื ด:ู
อให้ here again a literal translation (opens the hem of
เดียว เขากุ มขมับ then one man leads the other out of the shop. the shirt to show) is no good, so the sentence had to be reworked.
เมือเดินไปถึ ง เขาพู ด
ทักขึน ชายคนที นั ง
เงยหนา้ชายคนที ยืน
ยิมให ้แลวบอกอะไร
้
บางอย่ าง แลวเปิ
้ด
ชายเสื อใหดู้มองเห็ น
ดามสี
้ ดํ าและสันเหล็ ก
เป็นเงา เขาลุ กขึ
น
ทันที ทังสองมองกัน
ครูห
่นึ ง แลวชายคน
้
หนึ งก็นํ าชายอี กคน
หนึ งเดิ นออกไปนอก
ราน
้
ชายคนที ออกไป The man who has gone out to fetch cigar​ ettes walks back, -
หยิ บบุหรีที
รถเดิ น crosses the two men on their way out, so walks up to them.
กลับมา เห็ นชายสอง After talking for a while, he leaves them and en​ ters the shop -
คนกํ าลังเดินสวน while the two men cross the road and walk on. He walks
-
ออกไป จึ งเขาไปถาม
้ back into the shop, sees his two friends already back sitting
เมื ยกันสักพักเขาก็ at the table. He explains to them why the other one has left.
อคุ -
แยกเขามาในร
้ ้ ให ้ After that they hear a gunshot, soon followed by another.
าน
ชายสองคนนั นเดิ น The three of them stand up, walk out to the front of the -
ขามฟากถนนไป
้ เขา shop, peer at the field across the road. They see the two men
เดิ นกลับเขามาใน
้ returning, walking straight back to where they stand. -
ราน
้ เห็ นเพือนสอง
คนกลับมานั งที โต๊ะ -
เขาอธิ บายใหเพื ้อน
-
ฟั งถึ
งเหตุผลที อีกคน
กลับไปก่ อน จากนั น -
ก็
ไดยิ ้
นเสียงปื นดังขึ น
นั ดหนึง และไม่ นาน มอง: literally means ‘to look (at)’, ‘to glance’, but here the proper
ก็
ตามมาอี กนั ด เขา verb is ‘to peer’ (เขม้
นมอง), which implies difficulty (it’s dark out
ทังสามลุ กขึน เดิน there).
ออกไปหนาร ้าน ้ มอง
ไปยังทุ ง่
นาฝั งตรง
ขาม้ เขาเห็ นชายสอง
คนเดิ นกลับมา เดิ น
ตรงมายังเขาทังสาม
เขาเดินเขาไปหา
้ He walks up to the two of them then asks why but they
แลวถามถึ
้ งสาเหตุ merely smile, then point to the shop owner who is coming
แต่เขาทังสองเพี ยง out. He tells them how much for the drinks and titbits. One
แค่ยมออกมา
ิ แลวชี
้ man pulls out some money, proffers it. The shop owner
ไปที เจาของร
้ าน
้ gives him the change and then asks where they’re headed.
กํ
าลังเดินมา เขาบอก One of them says they’re going to a brothel. The shop
ราคาค่ าเหลาและ
้ owner asks if only the three of them are going. Another
กับแกลม้ชายคนหนึ ง man tells him five and then points to his two other friends.
ลวงเงิ
้ นออกมา ยื นให ้The shop owner looks left and right and tells them not to do
เจาของร
้ านทอนเงิ
้ น anything foolish and then walks back into the shop. Before
 แลวถามว่
้ าคืนนีจะไป pulling the iron door shut, he sees the three of them who
ไหนกันต่ อ ชายคน stand looking in the same direction, talking about
หนึ งบอกว่าจะไปซ่ อง something. After that they cross the road and disappear
เจาของร
้ านถามว่
้ าไป into the darkness of the field.
กันแค่ สามคนเหรอ
อี กคนบอกว่ าไปกัน
หา้แลวชี้ไปที เพือน
ทังสองคน เจาของ้
รานหั ้
้ นซายขวาบอก
ว่
าอย่ าทํ
าตลก แลวก็ ้
เดิ นเขาร
้านไป
้ ก่ อนที
จะดึ งประตูเหล็กลง
มา เจาของร
้ านเห็
้ น
ทังสามคนยื นหันไป
ทางเดี ยวกัน พูดคุย
อะไรบางอย่ าง จาก
นั นก็พากันขามถนน
้
แลวก็้ลับหายไปใน
ความมื ดของทุ ง่
นา…
. . .
Jirat Chalermsanyakorn, 26, .
is a literary essayist and the author
of a dozen short stories,
including ‘Just looking’
(Bangkok Post, 3 May 2010).
(http://www.bangkokpost.com/learning/books/176728/the-
birth-of-a-pen)
.
(http://thaifiction.files.wordpress.com/2011/05/b1_clip_image002.jpg)
Jirat’s profile (Bangkok Post)
(http://www.bangkokpost.com/learning/books/176728/the-
birth-of-a-pen)
by Vasana Chinvarakorn
Tagged: จิ รัฏฐ์ เฉลิ
มแสนยากร
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b8%88%e0%b8%b4%e0%b8%a3%e0%b8%b1%e0%b8%8f%e0%b8%90%e0%b9%8c-
%e0%b9%80%e0%b8%89%e0%b8%a5%e0%b8%b4%e0%b8%a1%e0%b9%81%e0%b8%aa%e0%b8%99%e0%b8%a2%e0%b8%b2%e0%b8%81%e0%b8%a3/),
รานเหล
้ า้
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b8%a3%e0%b9%89%e0%b8%b2%e0%b8%99%e0%b9%80%e0%b8%ab%e0%b8%a5%e0%b9%89%e0%b8%b2/),
Jirat Chalermsanyakorn (http://thaifiction.wordpress.com/tag/jirat-chalermsanyakorn/), liquor store (http://thaifiction.wordpress.com/tag/liquor-store/),
murder (http://thaifiction.wordpress.com/tag/murder/), off-licence (http://thaifiction.wordpress.com/tag/off-licence/)

2 thoughts on “Conversation – Jirat Chalermsanyakorn”

1. touu 31 July 2011 at 10:13 pm Reply

เขาคนนั น เขาคนนี ชายคนนั น ชายคนนี
รวมๆมี
คนในบทสนทนานี แปดคน แต่ อ่
านแลวสั
้บสนครับ ว่
าใครเป็
นใคร
โครงสวยแต่ ไม่
กระจ่าง

2. marcel barang 31 July 2011 at 10:38 pm Reply

Yes, Khun Touu, figuring out who is who is a challenge here, but close reading allows you to do so and this approach to characters has a charm of its own
and, may I add, is certainly better than repeating on and on, as some writers do, a few words of characterisation such as ‘the man in the checkered shirt’,
‘the scruffy bearded fellow’ or ‘the blond girl with blue eyes’.

Blog at WordPress.com. | The Delicacy Theme.

Follow

องสันไทย | thai to english fiction”

Follow “เรื

Powered by WordPress.com
เรื ั
องสนไทย | thai to english fiction

Modern and classic Thai short stories in English

Corpse without a name – Wijai Thongsut

Contemporary 12 July 2013 Leave a comment

This isn’t exactly Memoirs beyond the grave – at least let’s hope not, even though the author is definitely beyond the net – but at a symbolic level there is much
to glean from this tale from six feet under. MB

ooo

ศพไม่
มช
ีอื Corpse without a name

(http://thaifiction.wordpress.com/2013/07/12/corpse- (http://thaifiction.wordpress.com/2013/07/12/corpse-
without-a-name-wijai-thongsut/attachment/3913/) without-a-name-wijai-thongsut/broken-penx/)

วิ
จย
ั ทองสุ
ทธิ WIJAI THONGSUT

TRANSLATOR’S KITCHEN
= ===
เป็นเวลานานมาแลวที
้ ร่
างของฉั นถู
กฝั งกลบใตผิ
้วดิ
นรวม It was quite some time ago that my body was buried
กับศพอืนๆ อี
กหลายศพ แต่นันไม่ชว่
ยใหฉั้นพนจากความ
้ underground along with many other corpses, but that
เดียวดาย hasn’t helped me get over my loneliness.
้
ฉันใชเวลาไปกั บการครุ น
่คิดถึงความหลังขณะเฝ้ ามอง I while away the time brooding about the past as I =
คนมา กราบไหว ้ ฉั นไม่รสึ
ู
้กดีใจ ไม่รสึ
ู
้ กถึ
งความอาลัย watch people come and bow or prostrate themselves. I
อาวรณ์ พวกเขาคิ ดกันไปเองว่ าฉั นพึงพอใจกับพิธก
ีรรมที don’t feel happy; I don’t feel any longing. They fancy =
พวกเขาสรางขึ
้ น มันทํ าใหฉั้
นโกรธ ทํ าใหความตายของ
้ I am pleased with the rites they think up. It makes me
=
ฉั นเป็
นเรืองง่ายและไม่ สลักสํ
าคัญ ฉั นยอนถามตั
้ วเองว่
า angry. It makes of my death something easy and
ถาเช่
้ นนั นฉั นตองการอะไรจากพวกเขา
้ – จากคนแปลก unim- portant. So I ask myself, in that case what it is I =
หนาเหล่
้ านั น ไม่ มค
ีํ าตอบแน่ ั ฉั นอาจตองการให
ชด ้ พวก
้ want from them – from those strangers. There is no
เขารองไห
้ ้ ไม่ ใช่
เพี ยงในวันตายของฉั น แต่รองไห
้ ไปชั
้ ว clear answer. Maybe I want them to cry not just on =
ชี ิ– รองไห
วต ้ ต่ ้อชะตากรรมที พวกเขาและฉั นตองเผชิ
้ ญ the day of my death but all their lives, cry over the
ร่
วมกัน fate they and I have to face in common. ถ้า เช่
นนนฉั น ั ต้องการอะไรจากพวกเขา: alternative
translation, ‘If that’s the case, what do I want from
them?’

ฉันอยากสังสอนพวกเขาว่ า ไม่ ้องง่

ใชเรื ายในการ I’d like to teach them that it’s not easy to express การแสดงออกด้ ว ยระเบี ยบและพิ ธกีรรมที คิ
ดแต่ง
แสดงออกดวยระเบี
้ ยบและพิ ธก
ีรรมที คิ
ดแต่ งขึน ฉั นอด oneself by thinking up rites and regulations. I can’t ขึน: ‘expressing oneself through existing rites and
รู
สึ
้
กไม่ไดว่
้าพวกเขาทํ าเพือตัวเอง ปลอบตัวเองต่ อสิ งที จะ help but feel that they do it for themselves, to console regulations [isn’t easy]’ is another possible
ตองเผชิ
้ ญในบันปลายชี วติความรู สึ
้กนีไม่
ไดเกิ
้ดขึ นเพราะ themselves for what they must face in the final part of translation.
พวกเขาไม่กราบไหวฉั้ นเพียงคนเดี ยว หากกราบไหว ้ their lives. This feeling doesn’t arise because they
ซากศพทังหมดในบริ เวณ ฉั นไม่ไดน้อยเนื
้ อตํ าใจ ทังหมด prostrate themselves to me alone. If they prostrated
เป็
นคนตาย และฉั นไม่ เห็นว่าคนตายจะชิ งดีชงิเด่
นเพื อ themselves to all the bodies here, I wouldn’t feel
อะไร พวกเขาอาจนึ กถึงศพอื นทีมีประวัตน
ิ่าสนใจกว่ าฉั น slighted. We are all dead people and I don’t see why
หรื
ออาจนึกถึงฉั นมากกว่ าในฐานะศพที ไม่
มปีระวัต ิ dead people should strive for fame. Maybe they are
thinking of other corpses that have a more interesting
history than mine and think of me more as a corpse
without history.
ไม่มใี ครรู
จั้
กฉั น ไม่
รแม
ู
้ ชื
้อเสี
ยงเรียงนาม เมื
อฉั นตาย Nobody knows me, nobody knows even my name.
ใหม่ๆ ฉั นออกจะแปลกใจและประทับใจ พวกเขาพยายาม Shortly after I died, I wondered and was impressed.
อย่างยิ งทีจะสืบคนประวั
้ ตข ิองฉั น กระตื
อรื
อรนค
้ นหา
้ They tried their utmost to flesh out my curriculum
สาเหตุ การตาย ถาทํ้าไดฉั้นอยากประกาศตัวใหพวกเขารู
้ ้ vitae and busied themselves trying to find motives for
บอกเล่ าทุกอย่ างเพือสะดวกต่อการจัดการศพ ทังที ตอนมี my death. If I could I’d like to declare myself to them,
ชี
วติฉั นแทบไม่ เปิ
ดเผยตัว ความกระตื อรื
อรนของพวกเขา
้ tell them everything to make it easy to deal with the
ทํ
าใหฉั้ นรูสึ
้กเป็ นมิตร กํ
าแพงแห่ งความระมัดระวังที
เคยคุ
ม้ corpse, even though when I was still alive I was rather
กันแน่ นหนาพังทลายลง พวกเขามองผ่
านเขามาได
้ แต่
้ standoffish. Their enthusiasm made me feel friendly.
ไม่มฉ
ีั นอยู
่ The wall of caution separating us had been
demolished. They could see through, but I wasn’t
there.
ฉันเสี
ยใจที สรางความยุ
้ ง่ยากใหพวกเขา
้ ศพจะเผาหรื อ I’m sorry I made their lives difficult. My corpse was ซึงย ังสมบู รณ์ ไม่
เปื
อยเน่ า : repetitive, so no need to
ฝั งไดก็
้ตอ่เมือมี ินยันว่
สงยื าฉั นเคยมีชวี
ต
ิอยู จ
่ริง ตลกตรงที to be burnt or buried only when there was some translate both expressions. ‘had yet to putrefy’
ใบหนาและร่
้ างกายซึ งยังสมบู รณ์ไม่เปื
อยเน่ าในเวลานั น confirmation that I used to be alive. The funny thing is carries the full meaning.
ไม่ สามารถยื นยันว่
าฉั นเคยมีตัวตน ความมี อยู ถ
่กูบ่งชีโดย that my face and my body, which had yet to putrefy
ชื อ นามสกุ ล ที
อยู่อายุ และประวัตอ ินซึ
ื งฉั นไม่ มแีสดง at the time, weren’t proof enough that I used to exist. Note the various translations of ประว ัติ
as history,
อย่ างไรก็ ตาม ในสภาพคนตาย พวกเขาสรางประวั ้ ตใิ น Existence is defined by name, surname, address, age,
หฉั้ record or curriculum vitae.
จนได ้ นั บแต่เรื
องวันตาย สถานที พบศพ การวิ นจิฉั ยของ and other records which I didn’t have to show them.
แพทย์ วิธแ
ีละสถานที เก็
บรักษาศพ ชื อถู
กแทนที โดยเลขที In any case, as a dead person, they did manage to
ของลิ นชักเก็บศพ รายงานการสื บสวนของตํ ารวจนั บวันก็ create a record for me, with date of death, how and
หนามากขึ นจนไดรั้บการยอมรับว่ าเป็นประวัตข ิองฉั น where the body was found, post mortem diagnosis,
and how and where the body was kept. The police
investigation report kept thickening by the day until it
was accepted that that was my history.
เมื
อมีประวัตแ
ิลว้ศพของฉั นจึ
งถู
กจัดการดวยพิ
้ ธกีรรม My body was then handled through a simple
ง่
ายๆ เพราะประวัตสิันกว่
าคนอื
น ceremony because my history was shorter than
anyone else’s.

=
ฉันไม่ สามารถตัดสิ นไดว่้
า ถึ
งเวลาสมควรที ฉั นจะตายหรื อ I’m not in a position to decide if it was the proper time
ยัง ไม่วา่ชีวต
ิจะเป็นของฉั นหรือของใคร มีหลายสิ งทีฉั น for me to die or not. Whether in mine or in someone
ไม่ สามารถกํ าหนดกฎเกณฑ์ เองได ้
ไม่มส
ีทิธิ
อุ ทธรณ์ else’s life, there are many things I couldn’t regulate. I
รองขอ
้ ทังที ความเจ็บปวดนานั ปการจากเคราะห์ กรรมรุ ม didn’t have the right to appeal or demand, even
เรานั
้นมี ฉันเพียงลําพังเป็
นผูเผชิ
้ ญ ที าคัญ ความตายของ though I was the only one to incur much pain from so
สํ
ฉั นเป็นเคราะห์ กรรมที ไม่
ไดเกิ
้ดจากธรรมชาติ มี
คนจงใจ much misfortune. Importantly, my death was a fate
ทํ าใหเกิ
้ด หลังความโกรธแคนฉั ้ นถามตัวเองว่ า นอกจาก which didn’t come naturally. Someone meant it to
ชะตากรรมมี ิธิ
สท กําหนดชีวติแลว้มนุษย์ธรรมดาคนหนึ งมี happen out of resentment. I asked myself, besides fate
สิ ทธิอะไรมากํ าหนดความเป็ นตายบาง
้ which has the right to determine life, what right any
ordinary mortal had to determine death.
หรือเขาเป็ นส่วนหนึงของชะตากรรม ตลอดชี วต
ิฉั นแยก Or maybe that mortal was a part of fate. All my life Here, เขา (he), referring to มนุษย์
ธรรมดาคนหนึ
ง
ตัวไม่ ยงุ
่เกี
ยวกับใคร แต่สดุทายชะตากรรมของฉั
้ นยังคง I stayed aloof, unwilling to interfere with anyone, but must be specified as such: ‘that mortal’.
เกียวพันกับ “คนอื น” คนซึ งจะว่าไปแทบไม่ รจั
ู
้ กฉั น ยิ
งตัว in the end my fate was tied to others, to persons who,
ฉั นยิงไม่รเรื
ู้องราวของเขา ถึ งจะอยูใ่
นสภาพของคนตาย let it be said, hardly knew me and about whom I =
ซึ งถื
อว่ าหลุดพนแล
้ ว้ฉั นก็
ยงั ไม่สามารถอธิ บายความ knew nothing. Even though I’m in the state of a dead
=
เกลี ยดชังที คนคนหนึ งมีใหกั้บคนอี กคนหนึ งทีเขายังไม่ รจั
ู
้ ก person believed to be free from earthly concerns, I’m
ดี และเป็ นความเกลี ยดถึ งขันเอาชี วติในตอนแรกไม่ ใช่ unable to explain the hate one person has for another Also, หลุ น (to be free, released, liberated) needs
ดพ้
ความเกลี ยดดวยซํ
้ า เป็นเพี ยงความอยากรู อยากเห็
้ น person whom he has yet to know well, a hate so to be expanded: ‘free from earthly concerns’.
ธรรมดา แต่ ฉันไม่สนองความอยากรู ของเขา
้ เขาจึ งทึกทัก strongly felt as to take a life. At first it wasn’t hate; it
ว่
าสิ งทีคนอื นสงสัยเกียวกับตัวฉั นน่าจะเป็
นจริง – ความ was just ordinary curiosity, but I didn’t respond to
สงสัยซึ งถือเป็นการปรักปรําโดยปราศจากมู ลเหตุ their curiosity. So they took for granted that what
others suspected about me was true – even though it
was slander without foundation.
เรื
องเริ มขึนเมือฉั นยายเข
้ าอยู
้ ใ่ นบานชายป่
้ าห่ างไกล It began when I moved to a house at the edge of the
ผู คน
้ ดวยต ้ องการทํ
้ างานที คางคาให
้ เสร็
้ จ เป็ นนวนิ ยายที jungle away from people for the purpose of getting on
ฉั นตังใจเขี ยนใหมี้ความยาว 1,000 หนา้โครงเรื องยังไม่ with the writing of a novel I intended to be one
สมบู รณ์ การเดินเรื
องติ ดขัด ฉั นหวังว่าสถานที ยบสงบจะ thousand pages long. The plot still wasn’t perfect. The
เงี
ช่ วยใหงานลื
้ นไหล มันเป็ นความฝั นของฉั น ถาทํ ้าสํ าเร็
จ story had inconsist- encies. I hoped that by writing in
ชี วต
ิฉั นจะไดมี ้อะไรเป็ นชินเป็นอันสักอย่ าง ฉั นเก็บตัว a quiet place my work would flow smoothly. Such
ทํ างานเหมื อนฤษี นั งอยูห
่นาโต๊
้ ะ หนากองกระดาษระเกะ
้ was my dream. If I succeeded, my life would have
ระกะบนโต๊ ะ เขี
ยนบทแรกไม่ ทน ั เสร็
จ ฉั นเปลียนไปขึ นบททีsomething tangible to show. I set about working as a
สาม พอเริ มติ ดขัดก็เปลี ยนไปต่ อตอนกลางบทที ยี
สิ
บซึง hermit, sat in front of a table, in front of stacks of
เขี ยนคางไว้ ้ ในทีสุ
ดฉั นตองเอาโครงเรื
้ องทีสรางไว ้ ้ sheets of paper on the table. I hadn’t finished the first
้ มาแก
ใหม่ ทงหมด
ั โละสิงที เขียนคางตั
้ งแต่ บทที สามเป็ นตนไป
้ chapter when I changed to tackling the third chapter.
ทิ ง ฉั นเริมทอ้คงเป็ นการแกครั้งที สิ
บไดแล ้ ว้แต่ ฉันก็ As I began to get stuck I went over to add to the
สามารถเอาชนะความเหนื อยหน่ ายและมุ เขียนต่ อไป middle of chapter twenty, which was already written.
Finally I had to redo the plot entirely and throw away
all that I had written as of chapter three. I began to be
discouraged. It must have been the tenth rewrite, but I
was still able to win over boredom and concentrate on
getting on with the writing.
อุปสรรคอี กอย่างหนึ ง นอกจากความเหนื อยหน่ ายคื
อ Another obstacle besides boredom was that I was =
ฉั นเริ
มรูสึ
้ กว่าทีนี
ไม่เงี
ยบสงบเหมื อนที เคยคิ ด บางครัง beginning to feel that it wasn’t as quiet as I thought at
เวลางานเริ มเดิ
น มีสายตามองผ่ านช่ องไมข้ างฝาเข
้ ามา
้ first. At times when the work was beginning to flow, =
พอออกไปดู กลายเป็ นเด็กสามสี คนวิ งหนี ไป นั นยังไม่
ราย
้ there were eyes looking in through the chinks in the
=
เท่ าบางครังเป็ นสายตาผู ใหญ่
้ พอออกไปดู กว็งหนี
ิ ไปเช่ น wooden walls. When I went out to have a look, three
เดี ยวกัน – ผลัดเปลียนหมุ นเวี
ยนกันมาดู ฉั นมารูหลั
้ งจาก or four kids would run away. That wasn’t as bad as =
ตายไปแลว้พวกเขาสงสัยกันว่ าฉั นเป็ นคนบา้ขอปรั้ กปรํ านี those eyes sometimes being those of grownups who,
ไม่ ไรเหตุ
้ ผลเกิ นไป การที ใครสักคนเก็ บตัวอยู ค
่นเดียวเป็น when I went out to have a look, also ran away – they =
เวลานานเช่ นนีเขาจะประคองจิ ตใจใหครบถ้ วนสมบู
้ รณ์ took turns to spy on me. I came to learn after I was
ไม่ ใช่เรื
องง่าย แต่ขอกล่
้ าวหาเริ มเกินเลยไปมากกว่ านีบาง dead that they wondered if I wasn’t a madman. This =
คนบอกเล่ าใหคนอื
้ นฟั งว่ า เขารูจั้
กฉั น ว่
าฉั นหนี มาจาก allegation was not without foundation. That someone
หมู ่
บานทางอี
้ กฟากหนึ งของทิ วเขา ถู กขับไล่ ออกมาดวย้ would stay alone for a long time like this and keep a =
ความผิดบางอย่างซึ
งเขาไม่
รเพราะคนที
ู้ นั นปิ
ดกัน แต่
กน
็่า sane mind wasn’t easy. But the allega- tions went ‘to spy on me’ is not strictly in the text, which
จะเป็
นความผิดรายแรงและน่
้ าอับอาย much beyond that. Some people told the others that merely says ‘to come to look’, but seems to fit the
they knew me, I had fled from a village on the other situation.
side of the mountain, had been chased away for some
crime which they didn’t know because people over
there kept to themselves but it must have been a big
and shameful crime.
คํ าบอกเล่ านี
ไดรั้บการเชื อถืออยูพ
่กั หนึง เชื
อฝั งจิตฝั งใจ This tale was believed for a while. The belief sank =
เหมื อนพวกเขารู จั้
กฉั นดวยตนเอง
้ ต่อมาอี กเดื อนหนึ ง deep into their minds as if they knew me personally.
นวนิ ยายของฉั นคื บหนาไปเพี
้ ยงเล็กนอย้ แต่ เรื องราวเกี ยว One month later, my novel had hardly progressed, =
กับตัวฉั นลุ กลามใหญ่ โต ชาวบานคนหนึ
้ งกลับจากในเมื อง but the story about me had spread widely. One
=
บอกว่ าเห็ นรู
ปของฉั นติ ดทีสถานีตํารวจ ฉั นเป็ นฆาตกรหนี villager came back from town and said he’d seen my
หัวซุ กหัวซุ นมาหลบซ่ อน พวกชาวบานตกลงใจจะจั
้ บตัว picture at the police station. I was a murderer on the =
ฉั นส่ งตํ ารวจ แต่ชาวบานคนนั
้ นยับยังไว ้
เขาใหเหตุ้ ผลว่ า lam. The villagers decided to arrest me and take me to
สิ งที ฉั นทําไม่
ไดเลวร
้ าย ้ เป็นการป้องกันตัวและบัง เอิ ญคน the police, but that villager prevented them, arguing =
ที ฉั นฆ่ าเป็นที
รู
จั้
กรักใคร่ ของคนทัวไป ถาฉั้นถู กจับ โทษที that what I had done wasn’t wrong, it was in self-
ไดรั้ บอาจรุ นแรงเกิ นความผิ ด อี
กอย่ างหนึ ง ฉั นเก็
บตัวอยู ่ defence and it so happened that the person I killed =
เงียบๆ ไม่ ไดสร
้างความเดื
้ อดรอนให
้ ใคร ้ was popular and if I were arrested the punishment I
would receive would be too harsh for the crime. [หนี]ห ัวซุ
กห ัวซุน = to flee, fly for one’s life, take to
Besides, I was keeping myself to myself and wasn’t one’s heels; frantically, in a panic, in a headlong
making problems for anyone. rush.

ขณะทีขอหารุ
้ นแรงขึ น ฉั นยังคงเก็
บตัวเขี
ยนหนั งสื
อ ไม่้ As the accusations grew fiercer, I still kept writing,
รู
เรื
องราวที
คนอื
นปั นแต่
งใส่ความ unaware of the stories of my crimes cooked up by
others.
คนที ฆ่าฉั นไดรั้บฟั งสิงทีคนอืนพู ดถึงฉั นโดยตลอด เขา The man who killed me had listened to what had =
ไม่ ออกความคิ ดเห็ นเหมื อนคนอื น นิ งฟั งเงียบๆ ครุ น
่คิด ไม่ been told about me from the beginning. He didn’t
เคยเห็ นดวยกั
้ บใคร เขาเป็ นคนฉลาดที สุ ดในบรรดาคนพวก express his opinion like the others but sat listening =
นั น แต่ดวยความคั
้ บแคบของผู คนรอบข
้ าง
้ เขาจึ งไม่ รจะ
ู
้ quietly, pondering, never agreeing with anyone. He
=
แสดงความฉลาดออกมาในรู ปไหน นอกจากฟั งอยู เ่
งี
ยบๆ was the smartest of them all, but due to the
หรื อคิดคานในใจ
้ ตอนที คนอืนพูดถึ งฉั นในแง่ ้ เขากลับ narrowness of mind of the people around him, he
ราย =
รู
สึ
้ กกับฉั นในแง่ ดต
ีลอด ชื นชมความสันโดษของฉั น แต่ didn’t know how to ex- press his smartness other than
พอมี คนพู ดถึ งฉั นในแง่ เห็นใจว่
าฉั นถูกใส่ ราย
้ ถู กตังขอหา
้ by listen- ing quietly or protesting in his mind. When =
เกินจริ ง เขากลับมองฉั นในแง่ ราย
้ เขาว่ าฉั นฆ่ าคนอย่ าง the others were busy maligning me, he was feeling for
จงใจเป็ นอาชญากรที ควรแก่การลงโทษ อย่ างไรก็ตาม me all the time, admiring my reclusive stance, but as =
ดวยความฉลาดรอบคอบกว่
้ าคนอื น เขาไม่ ปักใจเชื อทันที soon as someone sympathised with me for being
และครุ น
่คิ ดหาวิ ธพ
ีสิจูน์ความจริง maligned he looked at me in a negative light. He =
would say that I killed someone with intent and I
=
should be punished as a murderer. In any case, being
smarter and more thorough than the others, he didn’t =
make up his mind at once and mulled over ways to
determine the truth. ฉันถูกใส่รา้ย ถู
กตงข้
ั อหาเกิ นจริง: literally,‘I was
slandered [through] exaggerated allegations’.

เรื
องราวเกี ยวกับตัวฉั นถู
กแต่ งเติ
มต่ างๆ นานา เราความ
้ Stories about me were embellished every which
สนใจของเขามากขึ น จนคื นวันหนึ ง ขณะฉั นกําลัง way, drawing his attention increasingly, until one
พยายามตังชื องานเขี ยนทังที ยังเขียนไม่ ไดถึ
้ งครึ
ง ประตู night, as I was trying to find a title for my novel even
ไมเก่
้าๆ ก็
ถก
ูเคาะ ฉั นเขาใจในตอนนั
้ นว่าเป็
นคนมาก่ อกวน though I hadn’t written half of it, there was a knock
สักพักพอเบื อก็คงเลิกไปเอง ฉั นนั งนิง รอคอยอย่ างอดทน on the old wooden door. I understood there and then
เสียงเคาะยังดังต่อเนืองและกระชันแรงขึ นทุกที that some- one had come to disturb me. After a while
he’d get fed up and would leave. I sat still, waiting
patiently. The knock was repeated several times and
was louder each time.
“ต้
องการอะไร” เสี
ยงฉั นสันจากความกลัว ‘What do you want?’ My voice trembled with fear.
“ใหเข
้าไปได
้ ไหม”
้ เสียงตอบ กลับฟั งดู
หวาดไม่
แพกั้
น ‘May I come in?’ The answering voice sounded no
less frightened.
ฉันชังใจอยู
น
่าน เวลาตี
สองกว่
า ไม่ มท
ีางคาดเดาไดว่้า I deliberated for a long moment. It was past two in
แขกผูมาเยื
้ อนหลังสองยามซึ งไม่
รจั
ู
้ กมักคุ
นจะมาด
้ วยธุ
้ ระ the morning. There was no way I could guess what
ใด ถาจํ
้าเป็นตองคาดเดา
้ สิ
งทีนึ
กถึ
งมี แต่เรื
องรายๆ
้ this unknown visitor coming at this time of night was
here for. Forced to guess, I could only think of bad
things.
“ขอรองเถอะ
้ ขางนอกมื
้ ดเหลื น”
อเกิ ‘I beg you. Out here it’s too dark.’
“ถ้
าอย่
างนั นก็ ”
กลับไปสิ ‘Go back then.’
“ไม่
ผมมี
เรื
องอยากคุ
ยดวย”
้ ‘No. There’s something I want to talk to you about.’
“ผมจําไม่ไดว่
้าเคยรู
จั้
กคุ
ณเมื
อไหร่
อี
กอย่
างผมกํ
าลัง ‘I don’t think I know you. Besides, I’m working.’ Literally, ‘I don’t remember ever meeting you.’
ทํ
างานอยู”่
“งานอะไร” ‘Doing what?’
ฉันรู
ว่
้าภายนอกบานมื
้ ดและน่ ากลัวเพี
ยงใด แมภายใน
้ I knew how dark and scary it was outside. Even
บานเที
้ ยนไขสองเล่ ชว่
มยังไม่ ยคลายความมื ดเท่
าใดนั ก inside the house the two tallow candles didn’t do
much to keep darkness at bay.
“งานอะไรก็
ชา่
งเถอะ ผมมี
ปื
นคุ
ณก็
รว่
ู
้าการอาศัยในป่
า ‘None of your business. I have a gun. You know Literally, ‘Never mind what kind of work.’
ตองมี
้ ปืนผาไวป้
้องกันตัวจากสิ
งสาราสัตว์
หรื
อจากคน that living in the wild one must be armed to protect
อย่ ณ”
างคุ oneself from beasts or from people like you.’
“ไม่
ตองกลั ”
้ ว ผมมาดี ‘You don’t have to be afraid. I come in peace.’
“ผมไม่ ้ ว”
ไดกลั ‘I’m not afraid.’
“เขาว่
ากันว่
า คุ
ณเป็
นฆาตกรหนีตํ
ารวจมา แต่
ผมไม่
เชื
อ ‘They say you’re a murderer hiding from the cops,
หรอก ผมอยากไดคํ้
ายื
นยันจากคุ
ณเอง” but I don’t believe that. I’d like you to tell me if it’s
true.’
“ใช่
ผมเป็
นฆาตกร ฆ่
าคนไดอย่
้ างเลื
อดเย็
น ขอใหคุ
้ณ ‘Yes, I’m a murderer. I kill people in cold blood.
เชื
อเถอะ” You’d better believe it.’

อี
กดานหนึ
้ งของประตู เงี
ยบไปนาน ฉั นเชื
อว่
าเขาเชื ่ The other side of the door was silent for a long while.
ออยู
ไม่
นอย
้ ฉั นไดใจ
้ ย่
องไปยืนหนาประตู
้ ้ นยันจะเขา้ I felt certain he quite believed me. I took courage,
ถาเขายื
มา ฉั นจะเปิ
ดประตู
ให ้ tiptoed to stand in front of the door. If he insisted on
coming in, I’d open the door for him.
ฉันน่
าจะเปิ
ดประตูใหเขาในคื
้ นนั น อี
กหาคื
้นต่อมาเขายัง I should have opened the door to him that night.
เวี
ยนมาถามซํ าเรื
องเดิ
ม พอฉั นเปิ
ดประตู กเ็
ห็
นเพี
ยงหลัง Five nights later he was back to ask me the same
ไวๆ หายไปในความมื ด คื
นทีหกฉั นเปิ ดประตู
รอเขา เขา thing. When I open- ed the door, I only saw his back
กาวเข
้ ามา
้ ฉั นปิดประตู
และยืนกันไว ้ fading into the darkness. On the sixth night, I opened
the door and waited for him. He stepped inside. I
closed the door and stood blocking his way.
ไม่
เหลื
อเคาความอยากรู
้ อยากเห็
้ นในตัวเขา มี
เพี
ยง There was no trace of curiosity left in him, only
ความหวาดกลัว สายตาจับไปบนขาวของทุ
้ กชิ
นในหอง้– dread. His eyes shifted around at the things in the
เครื
องพิ
มพ์ดด
ีกองกระดาษ หนาต่
้างปิดสนิท ไม่มช
ีอ่ง room – the type- writer, the stacks of paper. The
ทางใหเขาหนี
้ ออกไปได ้ window was closed tight. There was no exit for him to
flee.
“คุ
ณมากวนเวลาทํ
างานอี
กแลว”
้ ‘You’re disturbing me again during my working
hours.’
“ใช่ผมจะไม่
มาอี
ก ผมเชื
อสิ
งที
คุ
ณพู
ด ผมคงตองกลั
้ บ ‘Sorry. I won’t do it again. I believe what you told ‘Yes’ instead of ‘Sorry’ would be too cavalier.
แลว”
้ me. I must go back now.’
“เชื
อ เชื
อว่
าอย่
างไร” ‘Believe? Believe what?’
“เชื
อว่
าคุ
ณเป็
นฆาตกร” ‘That you’re a murderer.’
“ผมบอกคุ
ณไปอย่ อ”
างนั นหรื ‘Is that what I told you?’
“ใช่
” สี ้นงง “คุ
หนางุ ณบอกอย่
างนั น” ‘Yes.’ He looked puzzled. ‘That’s what you said.’
“ผมพยายามฆ่
า แต่
เขาไม่
ตาย” ‘I tried to kill him but he didn’t die.’
“ถ้
าอย่
างนั น คุ
ณหนี
มาทํ
าไม” ‘In that case, why did you flee?’
“ผมหนี เพราะกลัวเขาจะฆ่
าผมแต่หนี
ไม่พน้เขาตามไป ‘I fled because I was afraid he’d kill me, but it didn’t
ทุ
กหนทุ ง” สี
กแห่ หนาคนฟั
้ งไม่ ้ “คุ
เขาใจ ณรูไหมว่
้ าผมฆ่ า work. He’s kept following me everywhere.’ The
ใคร ตัวผมเองไงล่ะ ผมพยายามจะฆ่ ไม่ listener’s face showed that he didn’t understand. ‘You
าตัวของผมเอง แต่
สํ จ”
าเร็ know who I killed? I killed myself, that’s who. I tried
to kill myself but I didn’t succeed.’
=
นับแต่ วันนั น เขาก็ มาเป็ นแขกประจํ า อันที จริ
งไม่ ใช่ แค่แขก From that day, he came as a permanent guest.
เขาเป็ นเหมื อนเงาตามตัวของฉั น ไม่ วา่ ฉั นจะไปไหน เขา Actually not just as a guest: he was like a shadow
ติ ดสอยหอยตามไปด
้ วยทุ
้ กแห่ ง เขารู เส ้
้นทางที ้
ฉั นใชหลบ following me. No matter where I went, he tailed me
เลี ยงคนอื นเวลาเขาเมื้ องไปซื อของและสัญญาว่ าจะไม่ everywhere. He knew the tracks I used to avoid people
้
บอกเสนทางนั นแก่ ใคร เวลาทํ างาน เขาเฝ้ ามองอยู ห
่า่งๆ when I went into town to buy things and promised he
ดวยความภู
้ มใิ
จว่ าสามารถสะกดความอยากรู อยากเห็
้ นไว ้ wouldn’t tell anyone about them. When I worked he
ได ้ ฉั นรูว่
้าเขายังไม่ คลายความสงสัย ขอปรั ้ กปรํ าที ว่
าฉั น watched me from afar with pride at being able to
เป็ นฆาตกรนั นเขายังไม่ ไดคํ ้าตอบแน่ ชดั กลับมี ความ contain his curiosity. I knew he was still suspicious. He
สงสัยอื นเพิ มมาอี ก เช่น ฉั นกําลังเขี ยนอะไรอยู ่ทํ าไมถึ ง still didn’t have a clear answer about the allegation
เขี ยนเป็ นเวลานานโดยไม่ โงหัวขึ นพักบาง ้ ฉั นมาจากไหน that I was a murderer. He had more suspi- cions, such
มี อาชี พแทจริ ้งอะไร สารพัดคํ าถามที เขาข่ มใจเก็ บไว ้ as what was I writing? Why did I write for a long time
เงียบๆ จะปริ ปากถามเมื อเวลาและโอกาสเหมาะจริ งๆ แต่ without looking up and taking a break? Where did I
ไม่ เคยไดคํ ้ าตอบ เขามี ทา่ ทางอยากใหฉั้ นถามบาง ้ แต่ ฉัน come from? What was my real work? Lots of
ไม่ เคยปริ ปากถามเช่ นกัน อย่ างไรก็ ตามคํ าตอบเรื องเหล่ า questions he forced himself to keep to himself and
นั นไม่ ใช่ ิ าคัญที
สงสํ สุด มันสํ าคัญตรงที เขาไดรู ้
จั้
กฉั น would utter only when time and occasion were proper,
มากกว่ าคนอื น เวลามี คนพู ดถึ งฉั น เขาจะฟั งอย่ างกระหยิ ม but he never got any answers. He looked as if he
ใจ – บอกตัวเองว่ า ไม่ มใีครรู จั้
กฉั นดี เท่ าเขา เขาอดทนฟั ง wanted me to ask questions but I never uttered any
จนที สุ ดก็โพล่ งออกมาว่ า สิ งที คนอื นพู ดเกี ยวกับตัวฉั นไม่ either. In any case, answers to those questions were
เป็ นความจริ ง ฉั นไม่ ใช่ฆาตกร เป็ นเพี ยงคนป่ วยมาพักฟื น not the most important things. They were important
ตองการความสงบเพื
้ องานอดิ เรกเล็ กๆ นอยๆ ้ only in that he knew me better than other people did.
When someone spoke about me, he would listen
complacently – telling him- self that no one knew me
better than he did. He listened patiently until he
finally burst out that what was being said about me
wasn’t true, I wasn’t a murderer, only a sick man who
had come to rest and recuperate and who needed
quiet to pursue a hobby of sorts.

ไม่
มใี
ครเชื
อสิ
งที ด – เป็
เขาพู นครังแรกที
ใครสักคนพู
ดถึ
ง Nobody believed what he said – it was the first time
ฉั นแลวถู
้กปฏิเสธโดยสิ
นเชิ
ง นั บแต่
วันนั นไม่
มใี
ครพู
ดถึง that someone talking about me was being totally
ฉั นอี
ก ความตายเป็
นสิ
งเดี
ยวทีมี นํ
าหนั กพอจะดึงความ contradicted. From that day on no one talked about
สนใจของชาวบานพวกนั
้ น me again. Death was the only thing that had enough
weight to draw the attention of those villagers.
เขามาหาฉั นในวันหนึ งหลังจากหายไปหลายวัน ท่ าทาง He came to see me one day after having been away
เขาแปลกไป ไม่ สนใจซักถามเหมื อนเคย เขาอาสาปั ด for many days. He looked strange, didn’t care to ask
กวาดบานให
้ ้ ชงกาแฟซึ งในกาแฟนั นมี ยาพิ ษจากพื ช ques- tions as before. He volunteered to sweep and
จํ
าพวกเห็ ดทีหาไดในป่
้ า นั นเป็ นการแสดงความฉลาดครัง clean my house and made coffee in which there was a
สุดทายของเขาก่
้ อนถูกจับไดในสองเดื
้ อนต่ อมา ชาวบาน้ poison from some mushrooms found in the jungle.
ช่วยแกต่
้างใหเขาว่
้ า ฉั นเป็ นคนบา้เป็ นบุคคลอันตราย เคย That was his last show of smartness before his arrest
ฆ่าคนมาก่ อนแมตํ้ารวจไม่ พบหลักฐานใดๆ ที แสดงว่าฉั นมี two months later. The villagers excused him by saying
ประวัตอ
ิาชญากร ถึ งอย่ างนั นฉั นก็
ยงั คงเป็นคนบาและอาจ
้ that I was a madman, I was dangerous, I had killed
ฆ่าใครไดสั้กวันหนึ
ง สิงนีคงไม่ ตองการหลั
้ กฐาน และ before. Even though the police didn’t find any
ตํ ชว่
ารวจก็ ยอะไรไม่ ไดถ้ าเกิ
้ ดเหตุ การณ์ นันขึนจริ
ง ดังนั น evidence whatsoever of a history of crime for me, I
การกระทําของเขาจึ งมีเหตุผลรับฟั งได ้ was still a madman and I might still kill some day:
evidence wasn’t required in such a case and the police
couldn’t be of help if this really happened. Therefore
what he had done was creditable.
มี
หลักฐานหลายอย่ างชวนสงสัยไดว่ ้าฉั นมี
สติไม่สม Various pieces of evidence prompted the suspicion =
ประกอบ รวมทังงานเขี ยนของฉั นทีแสดงความสับสน that I was mentally deficient, including my writing,
ฟุ
้
งซ่าน ฉั นอยากแกต่้
างบางว่
้ า มันเป็ นงานที ยังไม่ได ้ which showed mental confusion. I’d like to side with =
แกไข
้ เป็นเพี ยงงานทดลอง ใครๆ ก็ อาจเขี ยนอย่ างฉั นได ้ myself and point out that this work hadn’t been
้ แก้ตา่ง = to hold a brief, to defend (a party in
โดยไม่ จํ
าเป็นตองบ
้ า้นอกจากงานเขี ยนแลว้การใชชี วต
ิ corrected; it was just a first draft. Anybody could write
court); to speak for (someone), to make excuses for
ของฉั นและการเป็ นบุ
คคลนิรนามที ไม่ สามารถสื บหาญาติ like me without being a madman. Besides my writing,
(someone else).
พี
นองได
้ ้ – ชีไปในทางเดี
ยวกันว่า ฉั นมี
ความผิ ดปกติ อย่าง my way of life and being a nameless individual whose
ใดอย่างหนึ ง relatives couldn’t be found, everything pointed in the
same direction, which was that, one way or the other,
I wasn’t normal.
=
ฆาตกรตัวจริ งไดรั้บโทษตามกฎหมาย ร่ างของฉั นถู กฝั ง The real murderer was punished according to the law. =
ชาวบานไม่
้ เชื อคําบอกเล่ าของตํ ารวจ เหมื อนกับที ไม่ เชือ My body was buried. The villagers didn’t believe the
คําบอกเล่ าของคนที ฆ่าฉั น พวกเขายังปั กใจเชื อว่า ฉั นเคย claims of the police just as they hadn’t believed the =
ฆ่าคนมาก่ อน คนที ฆ่าฉั นกลายเป็ นวีรบุรษ
ุซ่ อนหนาหลั้ ง claims of the man who killed me. They still held that I
=
ลูกกรงเหล็ ก เขาออมแอ
้ มรั ้บคํ ายกย่ องซึ งปรารถนามานาน had killed before. The man who killed me became a
และเมือไดรั้ บแลว้– แมจะได ้ มาอย่
้ างกระอักกระอ่ วนใจ – hero hiding his face behind iron bars. He hesitantly =
เขาก็ไม่ ปล่อยมันทิ งไป ไม่ ปฏิเสธ ความคาดหวังของเขา accepted the words of praise which he had long
ในครังแรกเพี ยงตองการให
้ เรื
้องของฉั นเป็ นที พูดถึงอี กครัง wished for and when he had received them – even =
ผลที ไดเกิ
้นคาด เขาอิ มเอมใจกับคํ ายกยอปอปั น จนหอง ้ though with unease – he didn’t reject them. He didn’t
ขังทีกวางพอเดิ
้ นไปมาไดกลั ้ บคับแคบบี บรัดจนกระดิ ก deny. His hope at first was merely to have my case =
กระเดียไม่ ได ้เขาเป็ นวีรบุรษุทํ าสิงถูกตอง้ แต่ ทาํไมผลที talked about once more. The result above his
ไดกลั
้ บเป็นหองแคบๆ
้ (โปรดสังเกตว่ า เขาเริ มเชือว่าฉั น expectation had the praise overwhelm him to the point =
เป็นฆาตกร) เขาพยายามนึ กถึงใบหนาฉั ้น ท่ าทางหยิ งยโส that the cell which was wide enough to be paced
=
เหล่านีเพิมนําหนั กใหกั้ บสิ งทีเขาทํ าลงไป เขารอคอยผล became cramped and so constraining he could hardly
ฎีกาอย่ างเชือมัน ไม่ สนิ ทสนมกับนั กโทษคนอื นเวนแต่
้ กบ ั move. He was a hero who had done the right thing =
ตํารวจเจาของคดี
้ เวลาตํ ารวจคนนั นมาเยี ยม เขาแสดงตัว but why did it result for him in a shrunken cell?
เหมือนเป็ นเพี ยงผูต้องสงสั
้ ย ไม่ ใช่นักโทษที ศาลพิ พากษา (Please note that he was beginning to believe he was a =
แลว้เขาเล่ าเรื
องราวเกี ยวกับตัวฉั น ความไม่ น่าไววางใจ
้ murderer.) He tried to think of my face, of my
บุคลิกชาเย็ นซึ งน่
าจะฆ่ าคนไดโดยไม่
้ สะทกสะทาน ้ ตํ ารวจ arrogant attitude. This added weight to what he had =
ยอนถามว่
้ า แลวการที
้ เขาใส่ ยาพิ ษใหฉั้นดื ม เขารู สึ
้ กสะทก done. He waited for the verdict with confidence. He
สะทานบ
้ างไหม
้ wasn’t close to the other prisoners, but he was to the =
police officer who handled his case. When that officer
=
visited him, he behaved as if he was merely a suspect,
not a condemned criminal. He told him about me, my =
untrustworthiness, my cold-blooded personality of one
who could kill without batting an eyelid. The police =
officer countered whether he had batted an eyelid
when he poured poison for me to drink. =

==ไม่สนิทสนมก ับน ักโทษคนอื นเว้ นแต่ ก ับตํา รวจ

เจ้
า ของคดี : literally, ‘He wasn’t close to the other
prisoners, except to the police officer…’ This non
sequitur needs rewriting.

ไม่
สะทกสะท้ า น = unabashed, unperturbed,
unflappable, composed.

เขาตอบว่
า แน่
นอน เขาเจ็
บปวดและขมขื
นมาก แต่
กด
็วย
้ He answered that indeed he was very much hurt
เหตุผลทังหมดที ตํ
ารวจไดรั้ บฟั งจากชาวบาน ้ ถาฉั
้นไม่ ตาย and bitter but for all the reasons the police had heard
เรื
องสะเทื อนใจอาจเกิ ดไดมากกว่
้ านีตํ
ารวจย่อมรู ดี
้วา่ from the villagers, if I hadn’t died, something more
หลายครังที คนผิ ดถู
กปล่อยตัวเพราะไม่ มหีลักฐาน และคน alarming might have happened. The police know very
ผิดเหล่านั นก็ทาํ
ความเดื อดรอนให
้ คนอื ้ นซํ าแลวซํ
้ าเล่ า well that many times the guilty are freed for lack of
ตํารวจซึงถู กเรี
ยกว่
าผูพิ
้ทกั ษ์สันติราษฎร์ จะไม่ชว่ยพิทกั ษ์ evidence and they proceed to make trouble for others
อะไรไดเลยเพราะขาดหลั
้ กฐาน อาชญากรฉลาดๆ ย่ อมรู ว่
้
า time and time again. The police, who are called the
อะไรคือหลักฐาน และจะไม่ ปล่อยใหตํ ้
ารวจได ้ “หลักฐาน” guardians of the peace, can’t guard anything because
มัดตัวพวกมัน คนเลวฉลาดๆ พวกนี บางครังตองให
้ คน ้ they lack evidence. Clever criminals know what
ธรรมดาจัดการกันเอง เพื อความสงบสุ ขของคนทัวไป ใน evidence is and don’t leave any behind for the police
กรณี ของฉั น เป็นทีแน่นอนว่ าฉั นตองเคยกระทํ
้ าความผิ ด to truss them up. Those clever evil people, sometimes it
อย่างใดอย่ างหนึงถึงไดเก็
้บตัว ไม่ พบปะใคร และการที ไม่ is for ordinary people to handle them for the good of
สามารถสื บคนประวั
้ ตค ิวามเป็ นมาของฉั นไดแสดงถึ
้ ง society. In my case, it was certain that I must have
ความฉลาดในการไม่ ทงหลั
ิ กฐาน เขาขอใหตํ ้ารวจไตร่ done something wrong of one sort or another because
ตรองว่า การปล่ อยใหอาชญากรฉลาดลํ
้ าลึกอยูใ่
กลกั้บชาว I was in hiding, I shunned people, and the inability to
บานธรรมดาและไม่
้ มท
ีางป้ องกันตัวนั นน่าจะเป็นอันตราย find out my background showed my cleverness in not
เพียงใด leaving evidence behind. He asked the police officer to
ponder how dangerous it was to let a deeply devious
murderer be close to ordinary villagers who had no
way of protecting them- selves.
เขาสรุ
ปว่
า การฆ่
าของเขาไม่
ไดเกิ
้ดจากความโหดราย
้ In summary, he said, his murder didn’t come from
หรื
อหวาดระแวงอย่
างไรเหตุ
้ ผล heartlessness or unfounded mistrust.
ตํารวจปั ดรํ
าคาญว่า ไม่
จํ
าเป็
นที
เขาจะตองแก
้ ตั้ว คํ
า The police officer, irritated, said there was no need
แกตั้
วในเวลานั นไม่
มผ
ีลกับการฎี
กา for him to look for excuses. Excuses at this point held
no sway over the verdict.
ตํารวจคนนั นแวะมาหาฉั น ไม่
ใช่
หนาที
้ ทีเขาตองไปเยี
้ ยม That officer came by to see me. It wasn’t his duty to
นั กโทษหรื อมาจุดธูปไหวฉั้
น หมดหนาที
้ ของเขาตังแต่ go and visit prisoners or light up joss sticks and bow to
ศาลพิ พากษาลงโทษคนผิ ดแลว้ความจริ
งเขาไม่มห
ีนาที
้ the dead. His duty had been over since the tribunal
ในการสื บสวนจับกุม งานส่วนใหญ่ของเขาเกี
ยวกับการทํ
า condemned the wrongdoer. Actually it wasn’t his duty
สํ านวนฟ้ องมากกว่า to investigate or detain. Most of his work had to do
with filing cases.
เขาแวะเวี ยนมาเยี ยมฉั นเพราะยังมี บางสิงติดคางในใจ
้ He came by to see me because he was still uncertain
คําพูดของคนที ฆ่ าฉั น – ถึ
งจะน่ารํ
าคาญกับการแกตั้ ว about some things in his mind: the words of the man
ลนลาน แต่ ตรงกับความคิ ดเขา – ขอสงสั
้ ยตลอดเวลาของ who killed me – even though his fumbling for excuses
อาชี พตํารวจ กฎหมายมี กฎเกณฑ์ กาํหนดว่าการกระทํ าใด was irritating, they matched what he thought –, the
เป็นความผิ ด ตํารากฎหมายเล่ มหนาที เขาเคยเล่ ยนมามี constant sus- picion in police work, the law which
าเรี
ความรอบคอบแมแต่ ้ เรืองรายละเอี ยดเล็กๆ นอยๆ
้ เช่ นคํา specifies which acts are wrong, the thick law books he
ว่
า และ/หรื อ ความรอบคอบเหล่ านี
เองเคยลากคอคนดี ๆ had studied which were comprehensive down to the
เขาคุ
้กมานั กต่ อนั ก เพียงเพราะการตัดสิ นใจครังเดี ยวทีจะ smallest detail, such as the use of ‘and/or’. This
ทําสิงหนึงสิงใดและบังเอิ ญตรงกับขอความที
้ ในกฎหมาย comprehensiveness had tied a noose round the neck of
ระบุวา่“เป็นความผิ ด” ขณะเดี ยวกัน กฎหมายก็ เคยปล่ อย many good persons and driven them to jail just
คนเลวลอยนวลดวยหาหลั
้ กฐานไม่พอยื ้ บราย because they decided once to do something which
นยันใหตรงกั
ละเอียดที ระบุ
ไว ้ happened to come under the legal definition of
‘wrong’. At the same time, bad people were freed due
to insufficient evidence in strict respect of the law.
การอางว่
้ าไม่ มก
ีฎหมายใดไม่ มช ่งโหว่
ีอ ทุกตัวบท The claim that there is no law without loopholes,
กฎหมายเขี ยนขึ นเพือความเป็ นธรรมมากที สุด – นั น เขา that every law is written to be as just as possible – well,
ไม่เห็นดวยกั
้ บคํ าว่
า มากที สุ
ด เขาเห็
นว่าความยุ ตธิรรมวัด he didn’t agree with the words ‘as possible’. He
เป็นปริมาณไม่ ได ้
ตัวอย่
างเช่น กฎหมายบทหนึ งใหความ
้ thought that justice cannot be quantified. For
ยุตธิรรมกับคนเกาในสิ
้ บคน มี คนเดียวไม่ไดรั้
บ กับอี กบท example, a law gives justice to nine persons out of ten,
หนึ งใหความเป็
้ นธรรมกับคนเพี ยงคนเดียวไม่ใหอี้กเกาคน
้ only one doesn’t get it, and another law gives justice to
ทังสองตัวบทถื อว่าทรงไวซึ้งความยุตธิรรมเท่าเทียมกัน one person, the other nine don’t get any: to deem that
คือไม่ มค
ีวามยุ ตธิรรมเลย เพราะมันไม่เป็
นการยุ ตธิรรมถา้ both laws equally convey justice means that justice
คนคนหนึ งไดรั้
บความยุ ตธิรรมนอยกว่
้ าอี กคนหนึ งหรื ออีก doesn’t exist, because it is not fair when one person
หลายคน ความยุ ต-ิธรรมคือทังสิบคนตองได
้ รั้ บความเป็ น receives less justice than another person or other
ธรรมหรื อไม่กไ็ม่ไดรั้
บทังหมด persons. Justice is that all ten people must receive
equal treatment or else none of them.

ถ้าพู
ดเรื
องความยุ
ตธิรรมแลว้จะละเลยความเสมอภาค Talking about justice, how can you forget equality
หรื
อคนคนเดียวไปไดอย่
้ างไร or leave one person behind?
ตํ
ารวจคนนั นหารื อกับฉั นในเรื
องนีฉั นไม่
ใหคํ้าปรึกษา That police officer consulted with me about this. I
แมจะรู
้ ว่
้าเขาบริสทุธิใจ ฉั นอดรูสึ
้กไม่
ไดว่้าฉั นกํ น didn’t give him any advice, even though I knew that
าลังตกเป็
จํ
าเลยอีกครัง – คงเป็นฉั นกระมังที
ก่
อใหเกิ้ดความอ he was sincere. I couldn’t help but think that I was a
ยุ
ตธิรรมในความคิ ดของเขา defendant once again – maybe it was I who was the
source of injustice in his thinking.
=
ถ้
าฉั นตกเป็ นจําเลยจริง อย่างนอยก็
้ เป็ นครังที สามแลวที
้ If I were a defendant, at least it would be the third =
การอยู เ่
ฉยๆ ทําใหฉั้
นถูกตังขอหา
้ ครังแรกในคื นวันหนึงที time that my staying put would give rise to
ฉั นนั งเขียนหนั งสื
ออยูค
่นเดี ยวในหอง้ ไม่ รับรู
ความเป็
้ นไป accusations. The first time was on a night when I sat
ภายนอก พ่ อของฉั นตายดวยโรคภั
้ ยทีทรมานเขามานานปี writing alone in the room, unaware of what happened
จะดวยเหตุ
้ ผลใดไม่ แน่ ั แต่
ชด ทก
ุคนสรุ ปว่าฉั นเป็
นสาเหตุ outside. My father died of an illness that had tortured (http://thaifiction.wordpress.com/2013/07/12/corpse-
การตายของพ่ อ ต่
อมาคนที ฆ่
าฉั นตังขอหาว่
้ า เป็ นเพราะ him for years. I don’t know exactly why everybody without-a-name-wijai-thongsut/broken-pen/)
ฉั นทํ าใหคํ้
าพูดของเขาไรความหมายจึ
้ งไม่มชีาวบานคน
้ concluded that I was the cause of his death. Later the
ไหนฟั งเขา เป็ นความผิ ดของเขาเองต่ างหากที ไม่รวิ
ู
้ธพ
ีดู man who killed me claimed that it was because I had
โนมน้ าวใจ
้ เขาใหความสํ
้ าคัญกับความจริ งมากเกิ นไปถึง rendered what he said meaningless that the villagers
 ขนาดยอมมาคลุ กคลีกบ
ั ฉั น ชาวบานพวกนั
้ นไม่สนใจ no longer believed him. Actually, it was his own
หรอกว่
าตัวฉั นจริ
งๆ เป็
นอย่ างไร – เป็
นคนบา้หรื
อเป็
น mistake that he didn’t know how to speak
ฆาตกรหนีมาหลบซ่ อน – ไม่ มใี
ครอยากพิ สจ
ูน์
เรื
องนั น convincingly. He gave too much importance to the
truth, to the point of associating with me. Those
villagers weren’t interested at all in who I really was –
a madman or a murderer in hiding. Nobody wanted
to figure that out.
และในครังนี ไม่
มอีะไรเลวรายไปกว่
้ าการตกเป็นจําเลย And this time there’s nothing worse than being a
ขณะนอนนิ งในหลุ มฝั งศพ ไม่มโี
อกาสแกข้อกล่
้ าวหาที ว่
า defendant while I lie still in the grave. I have no
ฉั นเป็
นส่วนหนึงในการสรางความไม่
้ เป็
นธรรมใหกั้บ opportunity to answer the claim that I was a part of
กระบวนการยุ ตธิรรม (ความคิ ดของตํารวจคนนั นเลยเถิ
ด creating unfairness in the judicial pro- cess (that police
ไปถึ งกระบวนการยุ ตธิรรมทังระบบ) officer’s thinking thus expands to the whole judicial
process as a system).
บทลงโทษสุดทายคื
้ อ ฝั งฉั นลึ
กลงไปใตผิ้วดิ น ไม่
ใหผุ
้ด The last penalty is, bury me deep into the ground.
เกิ
ดมาเป็
นภาระกับกระบวนการยุ ต-ิธรรม – ทังระบบ Don’t let me be reborn as a burden to the judicial
process – to the whole system.
= ‘Sop Mai Mee Chue’ in Chor Karrakeit 36, 1998

Sorry: no information whatsoever =

on this writer, which is ironically apposite
for this particular short story. Opposite,
the cover of Chor Karrakeit 36,
the Thai magazine where the original story was
buried.
(http://thaifiction.wordpress.com/2013/07/12/corpse-
without-a-name-wijai-thongsut/chor-
36/)
Tagged: death (http://thaifiction.wordpress.com/tag/death/), discrimination (http://thaifiction.wordpress.com/tag/discrimination/), justice
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/justice/), loneliness (http://thaifiction.wordpress.com/tag/loneliness/), misunderstanding
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/misunderstanding/), post mortem (http://thaifiction.wordpress.com/tag/post-mortem/), prejudice
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/prejudice/), ritual (http://thaifiction.wordpress.com/tag/ritual/), spiritual aspirations
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/spiritual-aspirations/), vengeance (http://thaifiction.wordpress.com/tag/vengeance/)

Blog at WordPress.com. | The Delicacy Theme.

Follow

องสันไทย | thai to english fiction”

Follow “เรื

Powered by WordPress.com
เรื ั
องสนไทย | thai to english fiction

Modern and classic Thai short stories in English

Countless returns of death – Niwat Puttaprasart

Contemporary 18 October 2013 Leave a comment

There are times when the translator must double as an editor if he’s to do his job when the original phrasing leaves much to be desired. This is one such time:
this story has a strong plot and some writing graces, but could in many instances have been written better. Hence a few deletions and editorial remarks, for
which I need not apologise. MB

การกลับมานับครังไม่
ถวนของ
้ Countless returns
ความตาย of death

(http://thaifiction.wordpress.com/2013/10/18/countless- (http://thaifiction.wordpress.com/2013/10/18/countless-
returns-of-death-niwat-puttaprasart/ob-stirrups/) returns-of-death-niwat-puttaprasart/ob-stirrups-2/)

นิ
วัต พุ
ทธประสาท NIWAT PUTTAPRASART

TRANSLATOR’S KITCHEN
= =

ฝนตกลงมาอี กครังตอนที ผมออกจากบาน ้ หลังจากนั นฝนก็ It was raining again when I left home. After that it rained
ตกติ ดกันสองวัน ก่
อนทีฟ้าจะใสราวกับไม่ มส ิ
ีงใดเคยเกิ ดขึน steadily for two days before the sky was clear as if
เมฆสี ขาวบางๆ ลอยเอื อยผ่านไปอย่ องชา้แดดตอนสาย
างเชื nothing had happened. Thin white clouds drifted by
ส่องลงมาหลังฝน อ่ อนโยนเหมื อนทารก ผมเดิ นฝ่าสายฝน slowly. The late morning sun shone after the rain, as soft
เย็
นเฉียบมายังฟุตปาธค่ อนขางสกปรก
้ ตนไม
้ ริ
้ มถนนแกว่ งใบ as an infant. I walked through the ice-cold rain until I
เล็กนอย
้ ทําใหรู
้สึ
้กถึงความชุ่ฉํ
ม ากว่ าปกติเสี
ยงรถวิ งผ่
าน came to a ra- ther dirty footpath. The trees along the
สองสามคัน เมื อหันกลับไปดู ผมค่ อนขางประหลาดใจกั
้ บ road wiggled their small leaves around, making the
ความเงี ยบที
ไม่คอ่ยเกิ
ดขึนบ่อยนั ก ผมยังนึ
กอยู ว่
า่
วันนี
จะมี unusual humidity palpable. I heard a few cars speed- ing
ใครตายเพิ มขึ
นหรื อไม่ by. When I turned to look, I was rather surprised by the
silence, which didn’t happen often. I even wondered
whether there would be more deaths today or not.

เดิ
นมาถึงหนาตึ
้กเก่
าๆ ทาดวยสี
้ ขาวฉาบฉวย มันเป็ นอาคาร I came to an old building sloppily painted white. It was The writing here is awkward: that ‘old building’
สองชันของโรงพยาบาล มีเนื
อทีเพี
ยงสามคู หา ตังอยูร่
ม
ิถนน a two-storey hospital, stretching over three narrator has worked in for years shouldn’t be pr
ซึ
งรายลอมด
้ วยอาคารใหญ่
้ นอย
้ ตรงดานข้ างของกํ
้ าแพงสีห compartments. It stood by a road lined with tall and by the article ‘an’, which hints at anonymity.
ลุ
ดล่อนออกมาเป็นแผ่
นๆ บางแห่ งมี
รอยราวเป็
้ นทางยาว ตรง small buildings. On the side walls paint was peeling off
ประตู
ทางเขาเป็
้ นกระจก ติ
ดฟิลม
์กรองแสงสี ดํ
ามืด หากมอง in large strips. In some places there were elongated =
ผ่
านเขาไปคงไม่
้ เห็
นอะไรนอกจากร่ างเงาของผูมอง
้ cracks. The entrance door was of glass with a dark light
สี
ดา ด: literally, ‘dark/opaque black’.
ํมื
protection film. When you looked through it you saw
nothing but yourself.
ครันเมื
อผลักประตูบานนั นเขาไป
้ ผมก็ ไดกลิ
้ นยาฆ่าเชื
อฉุน When I pushed that door open and entered, I got a
ขึนมาอย่ างรุ
นแรง ผมบอกกับแม่ บานหลายครั
้ งแลวว่
้าไม่ควร strong smell of antiseptic. I’ve told the housekeeper
ทําความสะอาดหองก่
้ อนเปิ ดประตูผมเกลียดกลินยาฆ่าเชื
อ several times she shouldn’t clean the room before
เป็นทีสุ
ด opening the door. I hate the smell of antiseptic to the
utmost.
บางครังผมทนไม่
ไหว ถึ
งกับปั นสํ
าลี
อุ
ดจมู
กจนหายใจไม่ Sometimes I can’t stand it to the point of stuffing my
ออก nose with cotton wool, which makes it hard for me to
breathe.
เมือมองดู รอบๆ หองซึ
้ งคุนตา
้ ผมรู กประหลาดใจ โซฟาสี When I looked around the familiar room I felt strange.
สึ
้
แดงสําหรับคนไขนั้
งรอมี ้
ไสเบาะทะลั กออกมา มันตังอยู
ร่
ม
ิ The cushions of the red sofa there for patients to sit and
หอง
้ กระเบื องยางสีขาวสลับดํ
าดู
ไขวกั้นสับสนอลหม่ าน wait had their stuffing showing. The sofa was on one side
เสี
ยงเครืองปรับอากาศครางกระหึ มอยูม
ุ่มใดมุมหนึง ผม of the room. The white and black rubber tiles looked out
ประหลาดใจกับความไม่ คนเคย
ุ
้ แมผมจะเดิ
้ นผ่
านประตู เขามา
้ of kilter. The air- conditioner was purring in one corner.
ทีนี
นั บครังไม่
ถวน
้ ราวกับว่ามี
ตัวตนบางอย่ างผลัดเปลียน It felt surprisingly unfamiliar. Although I’d walked
หมุนเวียนมาสิ ่ละจองมองผมอยู
งสู
แ ้ ต
่ลอดเวลา ผมเคย through this door countless times, it was as if there was
สอบถามเพื อนหมอดวยกั
้ นหลายครัง แต่ ไม่
มใี
ครรู
สึ
้กเช่น something that kept changing to spook me all the time.
เดี
ยวกับผม กระนั นผมก็ยงั ไม่
อยากด่วนสรุ ปเอาว่
าตัวเอง I’ve asked the other doctors many times, but none of
กํ
าลังมีอาการหลอนทางประสาท them feel the way I do. Thus, I still don’t want to
conclude hastily that I’m suffering from a nervous
condition.
เคาน์
เตอร์
รับบัตรคนไขขวางอยู
้ ท
่างดานซ ้ อเยื
้ ายมื องกับ The registration counter stretches to the left of the door =
ประตู ดู
ขวางตาอย่ างไรชอบกล วันนั นเป็
นวันอังคารทีสิบ at an angle. It looked oddly cumbersome. That day was
สามมิ ถน
ุายน ก่อนหนานั
้นสองวันผมพบว่ ามีคนตายอย่ าง Tuesday June 13. Two days earlier I had found that there =
นอยสองคนที
้ นีหลังจากฝนเทกระหนํ าลงมาไม่ หยุด คนไข ้ were at least two deaths here. As it kept raining hard,
=
ติดฝนอยู ค
่นหนึง ขณะนั นผมยังไม่ออกเวร เป็นครังแรกที ผม one patient couldn’t leave. At the time I hadn’t finished
ถูกสายฝนกักขังเอาไว ้พอเปิ
ดประตู ฝ่าสายฝนออกไปผมกลับ my shift. For the first time I was being confined by the =
ชะงักเทา้แลวหั
้นหลังกลับเขาไปในตั
้ วอาคาร มี บางอย่างฉุด rain. As soon as I opened the door to brave the
รังผมไว ้
ความอ่ อนแรงทังหลายประดังเขามา
้ นั นเป็ นครังแรก downpour, I stopped short, turned round and went back =
ที ความไรเหตุ
้ ผลเดิ นทางมาพรอมกั
้ บปาฏิ หาริ
ย์ inside. Something was restraining me. All sorts of
weaknesses flooded in. For the first time the =
unreasonable came along with a miracle.
=

What unreasonable? What miracle? Delete.

สองนาที ตอ
่มา หลังดึงสติกลับคื
น ผมก็ เดินไปตามทางเดิ น Two minutes later, when I was lucid again, I walked =
เล็กๆ ผ่
านหองต่
้ างๆ ทีแบ่งกันดวยกระจกฝ้
้ า มันมีอยู
ด
่วยกั
้ น along the small walkway going past the various rooms
สามหอง ้ พอสุ ดทางเดินเลี
ยวขวาจะพบบันไดไปชันสอง ก่ อน separated by glass partitions. There were altogether three =
จะกาวขึ
้ นไป ผมพบนํ าไหลนองลงจากบันไดเป็ นทางยาว rooms. At the end of the walkway, turning right you
=
คงจะมี รอยรัวบนหลังคา ทางโรงพยาบาลเคยจางช่ ้ างมา came upon the staircase going to the second floor. Before
เปลียนเมือไม่กเดื
ีอนทีผ่านมา พวกช่ างคงจะแกลงตอกตะปู
้ stepping up, I found that water was streaming down the =
ใหเป็
้นรอยรัว ผมไม่รว่
ู
้าพวกเขาทํ าเช่
นนั นเพราะสาเหตุ ใด มัน stairs in a long flow. There must be a leak in the roof.
กลายเป็ นเรื
องไรสาระที
้ หาเหตุผลมาอางอิ
้ งไม่ ได ้
แต่
มันก็ The hospital had hired crafts- men to change it only a =
บังเกิ
ดขึนแลว้ผมควรจะหาเศษผามาสั
้ กผื นเพือซับนําบริเวณ few months ago. Maybe they had deliberately nailed it
นีเสี
ยก่อน อาจมีใครสักคนลื นหกลมและเกิ
้ ดการบาดเจ็ บ แต่ so as to produce leaks. I don’t know why they’d do this. =
ผมก็ หาผาไม่
้ ไดเลย
้ แม่ บานคงจะมาทํ
้ าความสะอาดอี กครัง It was something absurd for which no reason could be
ตอนเกาโมง
้ ถาหล่้ อนมาผมจะบอกใหหล่ ้ อนนํ าผาไปเช็
้ ด found, but it was real enough.* I should find some piece =
แลวหาถั
้ งมารองนํ า พืนจะไดไม่
้ลนื of cloth to mop up the water with first; someone could
=
slip and fall and get hurt. But I couldn’t lay my hand on
any piece of cloth. The housekeeper would be here at =
nine to clean the place anyway. If she came I’d tell her to
find a piece of cloth and mop it all up and wring the =
water into some can so the floor wouldn’t be slippery.
=

* This is typical loose writing: the first ‘it’ refers to

notion of a faulty nailing while the second ‘it’ ref
the leak.

Is that woman such a simpleton that she has to b

the basics of her job? Delete.
 ผมตัดสินใจเดินขึ
นบันได หองทํ
้ างานของผมอยู ด
่านในสุ
้ ด I decided to walk up the stairs. My office is at the far
ของตัวตึ
กติดกับหองผ่
้ าตัด ผมเคยขอยายมาอยู
้ ช ั างเพราะ end of the building, next to the surgery room. I asked to
่นล่
ทนสู้ บกลิ
รบกั นยาฆ่าเชื
อไม่ไหว แต่
ไม่
มใี
ครเอาดวย ้ โดยให ้ move to the ground floor because I can’t keep fighting
เหตุ
ผลว่ามันดูโดดเดี
ยว ผมเลยตองสิ
้ งอยูท
่นั
ีนต่
อไป the smell of antiseptic, but nobody agreed, arguing it
would be too isolated. So I’ve had to remain there.
ห้
องของผมไม่ คอ
่ยไดให ้ใครเข
้ าไปทํ
้ าความสะอาด ผมมัก I don’t often allow anyone to enter my room to clean it. =
จะวางเอกสารกับหนั งสื
อเอาไวทั้วหอง
้ บางครังคนไขค่
้อน I keep my documents and books scattered all over.
ขางที
้ จะกลัวและสับสน เมื อเขามาเห็
้ นหองของผมครั
้ งแรก Sometimes the patients are rather scared and confused =
เขาจะไม่
ไวใจ
้ มันเป็ นเรื
องน่ารํ
าคาญ แต่ ชว่
ผมก็ ยอะไรเขาไม่ when they enter and see my room for the first time. They
=
ได ้ don’t trust me. It’s annoying, but I can’t help it.
=

The text says ‘I can’t help them’, which is awkwa

ผมเดิ นออมโต๊
้ ะเขามานั
้ ง ฝนยังตกอยู พ
่รํ
าๆ เบื
องนอกมื ด I walked around the desk to go and sit down. It was =
ดําเหมือนฟ้ ากลันแกลง้อาจจะมี ใครสาปแช่ งการกระทําของ still raining in a drizzle. Outside it was dark as if the sky
เราอยูล
่ก ึๆ ภายในอุงมื
้อของผม ซอกเล็ บทุ
กนิวมี
กลินเหม็ น had it in for us. Maybe someone had put a secret curse Again มื า , dark black!
ดดํ
คาว ผมตองล ้ างด
้ วยสบู
้ ท ่กุครังก่
อนกินขาวจนติ
้ ดเป็นนิส ัย on our act- ivities. The cuticles of my fingernails smelled
=
แต่ กลิ
นคาวยังติ ดอยู
ไ่ม่รคลาย
ู
้ ผมมองทอดออกไปยังเบื อง fishy. I had to wash them with soap before every meal so
นอกหนาต่ ้าง ผาม่้านสี เหลืองตุน
่ๆ ถู
กรวบเอาไวอย่
้ างหยาบๆ it had become a habit, but the fishy smell remained. I ภายในอุ ง้
มือของผม: Literally, ‘within my paws
ตัวตึกฝั งตรงขามปิ
้ ดหนาต่้างแน่ นหนา ผมไม่ คอ
่ยจะแน่ ใจว่ า peered through the window. The dirty yellow curtains which sounds weird for fingernails. Better not
วันนีทํ
าไมถึ งเงี
ยบกว่าปกติ มีบางครังทีเสี
ยงลมกระหนํ าขึ นมา were bunched up roughly. The windows of the building translate.
อย่ างหนั ก บรรยากาศคลายงานศพสั
้ กเจ็
ดแปดรายเกิ ดขึนที across were closed tight. I wasn’t quite sure why it was
เดียวพรอมๆ้ กัน ความรื นรมย์ของวันต่างสูญสลายไปจาก quieter than usual. There were times when the wind
ผูคน
้ howled. The atmo- sphere was as of seven or eight
funerals taking place at the same time. The pleasantness
of the day had disappeared for everyone.
จนกระทังเข็ ิ
มนาฬกาเคลื อนมาถึงเลขเกา้ผมอยากรู ว่
้าแม่ Until the clock handle reached the figure nine. I =
บานมาเช็
้ ดพืนหรือยัง จึ
งเปิ
ดประตูออกไปดู ปรากฏว่าพืนแหง้ wished to know if the housekeeper had come and wiped
สนิท ไม่ มนีํ
าไหลเลอะเทอะเหมื อนเมื อเชา้สักครู
พ
่ยาบาลที the floor or not yet, so I opened the door and went out to =
เขาเวรเดิ
้ นสวนกับผมลงไปขางล่
้ าง ผมไม่ ชอบพู ดกับใคร have a look. It turned out the floor was totally dry. There
=
มากนั ก เลยไม่ ไดทั
้กทาย ผมหันหลังเดิ นกลับเขาห
้อง้ ยังคง was no messy water flowing like before. A moment later
คิดคํ
านึงอยู ว่
า่
ฝนตกอย่ างนี
คงไม่มใีครเสี
ยงเดินตากฝนมาหา the nurse whose shift was starting walked past me on the เหเหมื
อนเมื อเชา้: literally, ‘like this morning’ – f
หมอหรอกจนกว่ าฝนจะหยุ ดตก การรอคอยจะสิ นสุดลง… way down. I don’t like to speak to anyone much, so I goodness’ sake, it’s only 9am!
didn’t greet her. I turned round and went back to my
room, still thinking that with rain falling like this there =
wouldn’t be anyone to brave it to come and see the
doctor. When the rain stopped, the wait would end. =

Statement contrary to logic: if no one is to come

the rain, there’s no need to wait; wait will start w
the rain stops.

เวลาถูกปล่ อยใหเดิ้นต่
อไป ถึงอย่ างไรผมก็ยงั รู
สึ
้กว่
าเวลา Time was left to pass. No matter what, I still felt that =
จริงเดิ ้
นชาลงกว่ าเดิ
มหลายนาที มีครังหนึ
งผมปรับนาฬกาข ิ อ้ real time passed more slowly than before by many
มือใหเดิ
้นเร็ วขึนสิบหานาที
้ ส่ วนเวลาจริ งที
อยูใ่นหองยั
้ งเดิน minutes. At one point I adjusted my wristwatch forward =
ตามปกติ เมือถึงตอนเที ยง ผมเดินลงไปกิ นขาว
้ มี นาง by fifteen minutes. As for the real time in the room, it still
=
พยาบาลทักขึ นว่าผมจะไปไหน ผมตอบกลับไปว่ าจะไปกิน passed as usual. At midday I went down to eat. A nurse
ขาว
้ หล่อนค่ อนขางจะงง
้ โดยปกติ ผมจะเป็นคนตรงต่ อเวลา asked me where I was going. I answered that I was going =
เสมอ ดังนั นหล่ อนจึงถามขึน “ยังไม่เที
ยงเลยนะคะ?” out to eat. She was rather puzzled. I am always
punctual, so she objected, ‘But it isn’t midday yet.’ =

The text says ‘she asked’ – this is not a question.

ผมอธิบายว่ ิ
านาฬกาของผมเที ยงตรงพอดี นางพยาบาล I explained that it was exactly midday by my watch.
มองไปที ิ
นาฬกาบนผนั ง เวลายังขาดอยูอ
่กีสิ
บหานาที
้ อย่ างที The nurse looked at the clock on the wall. From what she
หล่อนเห็
น นั นคือสภาวะที หล่อนรับรู
้ทว่
าภาพมายาในอี กมิ ต ิ could see, there were still fifteen minutes to go to reach
หนึงซึ
งไม่
สามารถหักลางได ้ ด้ วยข
้ อเท็
้ จจริ งยังฝั งแน่
นอยูใ่
น midday. That was the condition she perceived. But
ใจ หล่
อนคงคิ ดว่าผมละเมอและยอมโกหกที จะบอกว่ านาฬกาิ illusions in another dimension can’t be refuted with facts
ของผมเดินอย่ างเที
ยงตรง นั นเป็นเรื
องของปั จเจก บางครัง still buried deep in the mind. She probably thought I was
การหาเหตุผลไม่ ไดยั้
งจะดี เสี
ยกว่
า เพราะชีวต
ิมันตังอยูบ
่น delirious and willing to deceive her with my watch
ความขมขืน บางครังเจ็
บปวดมากกว่ามี
ความสุ ชวี
ข การมี ติที marking midday. That concerned the personal.
โดดเดี
ยวลงไปมากกว่ านี
เปรี
ยบไดดั้
งความตายที
มองไม่ น Sometimes not being able to find reasons is still better,
เห็
because life is based on bitterness, sometimes one suffers
more than one is happy. Having a life more lonely than
this is comparable to invisible death.
ระหว่
างทีผมกํ
าลังตกอยู
ใ่
นอาการกึ
งคิ
ดกึ
งฝั น เสี
ยงเคาะ While I was musing, a knock on the door disrupted
ประตู
กด
็ังขึ
นทํ
าลายสมาธิ my train of thought.
ผูทผลั
้ ี กประตู เขามาคื
้ อนางพยาบาลที เพิ
งพบเมือครู่ The person that came through the door was the nurse
ติดตามมาดวยคนไข
้ ตั้
งครรภ์ ทองของคนไข
้ ไม่
้ใหญ่ นัก อาจ I’d met a moment ago, followed by a pregnant patient.
เป็นไดว่้าหล่ อนเพิ
งมี
ทองแรก
้ หล่อนใส่
เสือสี
ดําปล่อยชาย The patient’s belly wasn’t very big; this must be her first
เหมื อนคนไวทุ ้กข์เอาผาลายรั
้ ดตรงหนาท ้ องเพื
้ ออํ าพรางสิ ง pregnancy. She was wearing a loose black blouse as if in
ทีกําลังเติ
บโตขึ นมาจนดู ผดิสังเกต ท่
าทางของหล่ อนกลาๆ้ mourning and let the material cover her belly to hide
กลัวๆ คนไขเกื ้อบทุกคนที มาที นี
มักมี
อาการเช่นนีผมไม่ ใจ what was growing in a conspicuous way. She looked half
ใส่
กับอาการหวาดๆ ของพวกคนไขมากนั ้ ก เพราะอี กสักเดี
ยว daring half scared, like almost all patients that come
หล่ อนจะเริ มคุนไปเอง
้ และในบางครังอาจจะคุ นมากกว่
้ าผมที here. I don’t pay much attention to patients’
สิงสถิตอยู ใ่นหองนี
้ มานานนั บปี apprehension because in a moment they get used to it
and in some cases get used to it more than I do, I who
have dwelt in this room for years.

นางพยาบาลส่ งตัวคนไขมาถึ
้ งหองแล
้ วก็ ้ออกไป เสียงปิด The nurse after leading the patient into the room went
ประตูดังไล่
หลัง แต่
มันกลับสะทอนอยู
้ ใ่ นหัวของผม เสียงฝน out. The sound of the door closing behind her resounded
ดังลอดผ่ านเขามาทางหน
้ าต่
้าง คราวนีดูรน
ุแรงมากเสี
ยจน in my head. The sound of the rain came through the
ไดยิ
้นเสียงของมันอย่ างชัดเจนและเราใจ
้ window. This time the downpour was so severe I could
hear it clearly, an exciting sound.
การมาของหล่
อนทําใหผมรู
้ สึ
้กผิดคาด ไม่
คด
ิว่าหล่
อนจะ Her arrival aroused a feeling of disappointment. I
ลุ
ยฝนบาคลั
้ งมาอย่
างนีนอกจากเรืองด่
วนทีหล่อนตองการจะ
้ hadn’t thought she’d dare come through such a
ใหมั้
นสิ
นสุ
ดลงโดยเร็
วแลว้อาจยังมี
เหตุ
ผลอันน่าสยดสยอง demented downpour. Besides the urgent matter that she
แฝงเรนอยู
้ ด
่วยก็
้ ได ้ wanted dealt with promptly, maybe there was some
other hidden horrifying reason to it.
หลายนาที ผา่นไป หล่
อนยังไม่
ยอมเอ่ยปาก ผมเองก็ไม่ได ้ Several minutes went by. She still didn’t want to speak
ปริ
ปากเช่นกัน ดู
เหมือนว่
าเรากํ
าลังตกอยู
ใ่
นสภาวะเดียวกัน out. I didn’t say anything either. It seemed we’d fallen
ต่
างกันเพี
ยงแค่เหตุผลและหลักการ ผมไม่ไดรั้ ้ ว้ into the same condition, differing only in terms of
บคนไขมาแล
สองวัน ช่
วงเวลาทีผ่านมาทําใหผมรู
้ สึ้กสบายใจ reasons and prin- ciples. I hadn’t had any patients for
two days. The period that had gone by made me feel
satisfied.
“รู
หรื
้ อเปล่
า ทองมากี
้ เดื
อนแลว”
้ ผมตัดสิ
นใจถาม เพื
อ ‘Do you know how many months you’ve been
ทํ
าลายความเงี
ยบ pregnant,’ I decided to ask to put an end to the silence.
หล่อนส่
ายหนา้ผมจึงบอกใหหล่
้ อนเดินไปที ยงตรวจไข ้ She shook her head, so I told her to walk over to the
เตี
หล่อนเดิ
นไปอย่างเซื
องๆ คลายลู
้ กแมว อันทีจริ อนเองก็ examination table. She walked to it sluggishly like a
งหล่
เขาใจว่
้ าหล่ อนมาที นี
เพื
อจุดประสงค์
ใด เพี
ยงแต่ทว่
าหล่อน kitten. Actually, she understood what she’d come here
กลัว for but she was afraid.
หล่ อนกาวขึ
้ นไปบนเตี ยงอย่ างเนิบนาบ สังเกตอาการ She stepped onto the table unhur- riedly. I noticed her
อุ ยอ
้ ายของหล่
้ อน ผมก็ พอจะรู ว่
้าเด็กทีอยูใ่
นทองคงเริ
้ มจะมี sluggishness. I could tell that the child in her belly had
แขนมี ขาแลว้อย่ างตําๆ คงไม่ เกินไปกว่ าสีเดื
อน ผ่ านขันตอน arms and legs. At the very least, she was no less than
พัฒนามาเป็ นตัวเป็ นตนและเฉี ยดเขาใกล
้ ความเป็
้ นคนขึ นเป็
น four months’ pregnant, time enough for it to have taken
ลํ าดับ หล่ อนคงรู ว่
้าลูกในทองกี
้ เดื อน แต่ หล่อนไม่ พดูออกมา shape and be about to grad- ually turn into a human
คนที กํ
าลังจะเป็นแม่ มักไม่พดูหรอกว่ าตัวเองมาที นีเพือจะเอา being. She must have known how many months the
เด็ กออก นั นคื อความจริ งทีเราต่างรับรู
้มันสือถึงกันไดไม่
้ยาก child had been in her womb but she wasn’t saying.
เย็ น เรื
องนี เป็
นความผิ ดของใคร ไม่ ใช่
ความผิ ดของใครทัง Those who are about to be mothers usually don’t say
นั น ความผิ ดมันตกอยู ท
่ผู
ีพ่
้ายแพ ้ คนชนะก็ คอืคนแพ ้ ฆาตกร they’ve come here to get rid of the child. This was a truth
ถู
กนํ าไปแขวนคอ … แต่ นี
มันยุคไหนกันแลว้ยุ คแห่ งการ each of us acknowledged and could share with- out
สื อสารไรพรมแดน
้ ยุ
คของสิ ทธิเสรี
ภาพ บางที อาชญากรอาจ difficulty. Whose fault was this? It was nobody’s fault.
กลับกลายเป็ นนั กมนุษยธรรมก็ นได?้
เป็ The fault falls on the defeated. The winner is the loser.
Murderers are taken to be hanged … But which era is this?
The era of communications without borders, the era of
liberty and rights. Sometimes criminals become hu-
manitarians – why not?

มือของผมคลํ
าอยูบ
่นทองของหล่
้ อน ความรอนอวลขึ
้ นมา My hands palpated her belly. Strange heat emanated
ปะทะอย่
างน่
าประหลาด from it.
“ทํ
าไมมาเอาจนป่ ” ผมถาม
านนี ‘Why did you wait so long,’ I asked.
หล่อนไม่ยอมตอบ ดวงหนาของหล่
้ อนเศรา้ดวงตาคลํา She wouldn’t answer. Her face was sad. Her eyes had =
เขี
ยวจนเห็นแววบอบชํา อายุของหล่ อนเพิ
งจะไม่เท่
าไหร่
เอง bruised orbits. She wasn’t that old but the lines of age
แต่รวรอยของความมี
ิ อายุกลับหนั กหน่
วงเกิ
นกว่าผู
หญิ
้ งตัว were more deeply etched than a frail woman should =
เล็
กๆ ตองแบกรั
้ บ bear.
=

ตั กๆ means ‘small’, ‘small-sized’, ‘small-bodi

ว เล็
What’s that got to do with ‘the lines of age’?

“วันนี
หมอคงทําอะไรไม่ไดมาก”
้ ผมหยุ ดเพื
อครุ
น
่คิ
ดคํา ‘Today there’s nothing much I can do.’ I stopped to =
ตอบ “อย่
างมากก็ตรวจให ้
แลวหมอจะนั
้ ดอี
กทีไม่
อย่
างนั น think of an answer. ‘I’ll give you a check-up and then
อาจจะเป็
นอันตรายไปทังแม่ ั ก” ผมบอกกับหล่
ทงลู อน make an appointment. Otherwise it might be dangerous =
for you and your child.’
=
 ั อน, ‘I told her’, is redundant.
ผมบอกกบหล่

ผมสังเกตเห็นเสื
อของหล่ อนมี รอยชื น หล่อนคงกางร่
มเดิน I noticed that her blouse had wet splodges. She must
เขามา
้ ฝ่ าสายฝนหนาวเหน็ บ และเปี ยกชุ่มากับความ
ม have walked under an umbrella, through the icy- cold
ปรารถนาที เฝ้
าต่ ้ ร่
อสู
อยูะหว่างความเลวกับความดี จนทีสุ
ด rain, and got drenched while her volition kept fighting
ความตองการอั
้ นรุ
นแรงซึงฝั งอยู
ภ
่ายในก็ ตัดสิ
นใหหล่
้ อนเอา between good and evil until finally a strong need deep
เด็
กออกไปจากทองก่้ อนกํ าหนด นี เป็นสู
ตรสําเร็
จของเสี
ยง inside decided for her to get rid of the child in her womb
รองครํ
้ าครวญจากภายใน before time. This is the standard formula of the
lamenting inner voice.
เมือฟั งคํ
าตอบจากผม ท่ าทางของหล่
อนผิดหวังเป็
นอัน When she heard what I said, she looked very เมื ง: literally, ‘when she listened to’.
อฟั
มาก หล่ อนคงคิ ดว่
าตัวเองตองเดิ
้ นตากฝนกลับไปโดยฝั นราย้ disappointed. She must have thought she’d have to go
ถึ
งเรืองซํ าๆ กัน หล่อนอาจจะนอนไม่หลับมาหลายคื นเพราะ back through the rain and through the same nightmare
ตัดสินใจไม่ ได ้แต่แลวเมื
้ อมาถึงที
นี
พบกับหมอทําแทงมื
้อ again. She must have gone through many sleepless
เปือนเลื อด หล่ อนกลับไดรั้
บคํ
าตอบในดานตรงข
้ าม
้ ซึง nights because she couldn’t decide, but now that she had
หล่ อนไม่ อาจทํ าความเขาใจได
้ แจ่้มแจง้ come here and met an abortionist with blood on his
hands, she was getting the opposite answer, which she
couldn’t quite understand.
หลายวันทีผ่
านมา มีทารกถู กฆ่าอย่
างนอยสองคน
้ เมื
อฝน In the past few days, at least two babies had been
เทลงมาติ ดต่
อกัน ไม่
มผีใดเดิ
ู้ นผ่ านประตูเขามา
้ กระทังหล่อน killed. While it rained non-stop nobody walked through
เดิ
นมาพรอมความเปี
้ ยกชุ ่ผมสัญญากับตัวเองหลายครังว่
ม า the door – until she came in drenched. I’ve promised
จะไม่ฆา่
ใครอีก แต่ทก
ุๆ วันจะมีคนเดิ
นผ่านประตูเขามา
้ เคาะ myself many times I won’t kill any more, but every day
ประตูดวยความกั
้ งวลเพื
อใหผมเปิ
้ ดรับพวกเขาแลวเอามี
้ ดจวง ้ women come through the door, knock at the door
แทงลงบนร่ างกาย บางครังกลิ นยาฆ่าเชื
อกลับรุ
นแรงนอยกว่
้ า anxious for me to open and receive them and then stab
กลินคาวเลือด their bodies with a knife. Sometimes the smell of
antiseptic is less strong than the smell of mucilage and
blood.
“ฉันจะกลับมาไดอี
้กครังเมื ” หล่
อไหร่ อนยอมพู
ดขึ
นเป็
น ‘When must I come back again?’ she finally said,
ประโยคแรก speaking for the first time.
ผมเสมองออกไปนอกหนาต่ ้าง อยากจะสารภาพกับหล่ อน I looked sideways out of the window. I wanted to
ว่
ารอจนกว่ าผมจะพรอม้ แต่
กไ็ ม่
กลาพอจะพู
้ ดตามความรู สึ
้ก confess to her to wait until I was ready, but I didn’t dare
ม่านฝนสีเทาครอบคลุ มอยู
ท
่วอาณาบริ
ั เวณ กระจกจับเป็นฝ้า to speak according to my feel- ings. The grey curtain of
เพราะไอนําเกาะ อากาศภายนอกดู น่าอึ
ดอัด แมลงปีกแข็ ง rain cov- ered the entire surroundings. The window was
กรีดปี
กดังขึนในความเงี
ยบ ผมเพิ งรู
ว่
้ามีแมลงชนิดนีซุ
กซ่ อน misty. The atmosphere outside looked oppressive. A
ตัวอยู
ใ่
นหอง
้ ผมหันกลับไปที หล่
อน หล่ อนค่อยๆ พยุ
งร่างอัน hard- winged insect rubbed its wings in the silence. I was
เชื ้นจากเตี
องชาขึ ยง just noticing there was such an insect hidden in the
room. I turned back to her. She slowly raised her body
on the table.
“คุ
ณมาอีกครังวันเสาร์
ตอนเกาโมงเช
้ ้ ผมตัดสิ
า” นใจนั ด ‘Come back again Saturday at nine.’ I decided on an
หล่อน ก่
อนจะเดินกลับมาทีโต๊
ะทํ
างาน หล่อนติ
ดตามลงมา appointment for her before walking back to my desk.
จากเตี
ยง She slipped down from the table accordingly.
“ขอหมอลงประวัตค
ินไขหน่
้ อย” ผมพู
ด ‘I must ask you a few background questions for the
record,’ I said.
หล่อนพยักหนาตอบรั
้ บ ก่
อนจะบอกชือของหล่อนดวยนํ
้ า She nodded in agreement before telling me her name
เสี
ยงเครือๆ ผมฟั งไม่
คอ
่ยชัดจึ
งยื
นปากกาใหหล่
้ อนเขี
ยน in a hoarse voice. I didn’t quite catch it so I held a pen
หล่อนรับปากกาไปและเขี ยนดวยมื ้ ผมมองดู
้ อซาย ลายมือ out for her to write it down. She took the pen and wrote
หวัดๆ ของหล่ ้
อน ลายเสนเบาบางมาก ดู
หล่อนไม่
คอ่ยมันใจ with her left hand. I looked at her shaky handwriting
อะไรบางอย่ าง whose lines were very thin. It looked as though she
wasn’t quite certain of anything.
พอเขี
ยนเสร็จ หล่อนยื นปากกาคืนกลับใหผม
้ สักครู
ผ
่มก็ ลก
ุ When she had finished writing, she handed the pen =
ขึ
นจากโต๊ะเดินนําหล่อนลงมาขางล่
้ าง สายฝนซัดลงมาอย่ าง back. After a while I got up from my desk and took her
บาคลั
้ งอีกครัง หล่อนเดินไปหยิ บร่
มสี
แดงทีวางไวบนโซฟา
้ downstairs. The rain was pour- ing like mad again. She =
ผมมองดูรา่งของหล่ อนก่ อนทีหล่
อนจะผลักบานประตูตดิ walked over to the sofa and took the red um- brella
=
ฟิ
ลม์กรองแสงออกไปเบื องนอก บรรยากาศไม่ ตา่
งไปจาก placed on it.* I looked at her before she pushed the door
งานศพ เสียงแตรสังข์อันน่าขนลุกขนพองดังกังวานแทรก with the dark film and went out. The atmo- sphere was =
ผ่
านโสตประสาท บางครังดังกว่ าเสี
ยงฝนเสี
ยดวยซํ
้ า ครันเมือ no different from that of a funeral. The hair-raising
หล่อนพนไปจากประตู
้ ภาพสุ ดทายที
้ ยังติ
ดตาผมจนกระทังวัน screech of a conch resounded through the nerves, at =
นี
ก็คอ
ืภาพที หล่อนกางร่มสี แดงฝ่
าสายฝนหายลับไปในม่ าน times even louder than the sound of the rain. Once she
หมอกสีเทา… was past the door the last picture that has lingered in my * A little reshuffle of things for the sake of fluency
eyes up until today was of her opening her red umbrella
to brave the rain and fading into the grey curtain of
haze.
หลายวันต่อมาหลังพายุ ฝนสิ
นสุดลง ผมรู สึ
้กหดหูอ่ย่างบอก Several days later when the rainstorm was over, I felt
ไม่ถกูมี
อยูค
่นืหนึ
งผมนอนไม่ หลับ เสี
ยงกรีดปีกของแมลงดัง unspeak- ably depressed. There was one night I couldn’t
อยูใ่
นความมื ด ผมพลิกตัวไปมาบนเตียงหลายครัง จวบรุ ง่ sleep. The insect rubbed its wings in the dark. I kept
สางไดยิ้นเสี
ยงฝนตกกระทบหลังคาห่ าใหญ่ สักครู
ก
่เ็งี
ยบหาย turning and tossing on the bed. Close to dawn I heard
ระหว่างรอคอย ผมภาวนาขอใหหล่้ อนเปลี ยนใจไม่ กลับไปที the pelting of the rain on the roof. After a while it
โรงพยา- บาล แต่ ความคิดเหล่
านี
ขาดแรงดลใจและสิ นไรลาง
้ stopped. As I waited I prayed she’d change her mind and
สังหรณ์เกิ
นกว่าจะเชื
อว่
าปาฏิหาริ
ยม์อ
ียูจ
่ริ
ง wouldn’t be back to hospital, but these thoughts lacked
inspiration and premonition too much for me to believe
in miracles.

ครันถึ
งวันเสาร์ ้ งหมดไปกับการนั งรํ
ผมใชเวลาทั าพึงรํ
าพัน When Saturday arrived, I spent the whole time
ฟ้ามื
ดมัวอีกครังตอนรุ
ง่สาง เมฆจับตัวเป็
นกลุ
ม
่ใหญ่เห็นได ้ bemoaning. The sky was dark and blurry once again at
ชัดเจน สักครู
ห
่มู่
เมฆก็เริ
มแผ่รัศมี
ออกไปทัวบริ
เวณ เมือผลัก dawn. The clouds gathered in big, highly visible masses.
ประตู ้ อ ่าคาร ฝนก็
เขาไปสู ตกลงมาปรอยๆ สภาพฟ้ าเช่
นนี
ฝน After a while they began to spread over the whole sky.
คงตกนานกว่ าสามเดื อนหรื อมากกว่านั น หากมันตกตองตาม
้ When I pushed the door to enter the building, it was
ฤดู
กาลที คลาดเคลื อนของมันต่ อไป นําจากท่ อระบายนําดาน
้ drizzling. With a sky like this, it’d keep on raining for
หนาของถนนจะเอ่
้ อท่ วมขึ นมาและลุ กลามไปยังถนนสาย three months or longer. If it went on raining beyond the
ต่
างๆ ผมมองดู ปฏิ
ทน ิทีตังอยูบ
่นโต๊ะ คิดว่าวันนี
น่าจะเป็
นวัน season, the water from the ducts in front of the road
ศุ
กร์เพราะถาหากวั
้ นนีเป็
นวันเสาร์ตอนเกาโมงเช
้ ้
านาง would overflow and invade the other roads. I looked at
พยาบาลจะตองมาเคาะประตู
้ หอง้ the calendar placed on the desk, thinking that today
should be Friday because if today was Saturday at nine
o’clock the nurse would come and knock on the door of
the room.

ผมรู สึ
้กหิวขึนมาจึ งเดินไปหากาแฟดื ม กระติกตมนํ
้ ารอนตั
้ ง I felt hungry, so I went looking for a coffee. The =
อยูท
่ชั
ีนล่าง ผมเดิ นลงบันไดไปอย่ างคนไรเรี
้ยวแรง นาง thermos flask was downstairs. I walked down the stairs
พยาบาลคนเดิ มกํ าลังง่
วนอยู ก
่บั เอกสารมากมายหนา้ as if devoid of strength. The same nurse was busy with =
เคาน์เตอร์รับบัตร เมือผมไดกาแฟก็
้ กลับไปทีหอง
้ ความรู สึ
้ก lots of doc- uments in front of* the registration counter.
=
เจ็
บปวดพุ ง่ตรงมาอย่ างแรงเกินกว่ าจะข่ มมันลงได ้เมือมอง When I had a coffee I returned to the room. I suddenly
ออกไปนอกหนาต่ ้าง ทองฟ้
้ าตังเคาพายุ
้ มากขึ นเป็นลํ าดับ ผม felt acute pain I could do nothing about. When I looked =
ลองนึ กทบทวนดู วา่เหตุใดผมจึ งเลื
อกมานั งอยู ต
่รงนี เพือเงิ
น out of the window, the sky was gradually whipping up a
หรื
อเพื ออะไรที ยังคิดไม่ ตก ผมอาจยังไม่ เขาใจถึ
้ งความ storm. I undertook to review the reasons why I’d chosen * Shouldn’t that be ‘behind’?
คลางแคลงที เคลื อบอยู ใ่
นหัวใจของตนเอง to come and sit here – for money or for what I couldn’t
think of yet. Maybe I still didn’t understand the
suspicion that glazed my own heart.
ขณะนี เกาโมงสิ
้ บสองนาที หากวันนี
ไม่ใช่วันศุ
กร์นั นย่
อม Now it was twelve minutes past nine. If today wasn’t
หมายความว่ าปาฏิ
หาริยไ์ดบั้
งเกิ
ดขึนจริง ทว่ ยงเคาะประตู Friday, it should mean that a miracle had indeed taken
าเสี
กลับดังขึ นในนาทีถด
ั มา ผมยกนาฬกาขิ อมื
้ อดู ีครัง “เกา้
อก place, but then there was a knock on the door in the next
โมงสิ บหา”้ ผมรําพึ
งขึนเบาๆ มันตอกยํ าว่าวันเสาร์
เดินทางมา minute. I raised my wrist to look at the watch once
ถึ
งนั บครังไม่ถวน
้ พรอมสายฝนและความหนาวเหน็
้ บ again. ‘A quarter past nine,’ I mumbled. It confirmed
that Saturday had come round yet again along with rain
and piercing cold.
นางพยาบาลเปิ ดประตู
เดิ
นเขามา
้ หล่ อนบอกว่ ้ ่ The nurse opened the door and entered. She said the
าคนไขรออยู
ทีหองผ่ ้
้ าตัด ผมใชเวลาเตรียมตัวไม่ มากนั ก ไม่
มอีะไรวุ ่วาย patient was waiting in the surgery room. It didn’t take
น
ทุกสิ
งทุกอย่างเหมือนกลไกแผนการเอาเด็ กออกจากทองแม่้ me long to get ready. There was nothing complicated.
ไม่มอ
ีะไรยุง่
ยาก ทุกอย่
างขึนอยู
ก
่บั สถานการณ์ ถาผู
้หญิ้ งเคย Everything was like clockwork. Taking a child from a
เอาเด็กออกมาก่ อนคงไม่รสึ
ู
้กทรมานมากเท่ าไหร่ มันก็ อน mother’s womb is nothing difficult. It all depends on the
เหมื
การทําคลอดนั นเอง แตกต่างเพี
ยงว่ าเด็
กมีชวีต
ิอยูก
่บั ตายไป situ- ation. If the woman has already had an abortion,
โดยไม่ ทราบว่ ชวี
าการมี ติคื
ออะไร she doesn’t feel much torment. It’s like giving birth. It
differs only in that the child is alive or dies without
knowing what being alive is.
จิ ตใจของผมไม่ สงบ แมผมจะผ่
้ านการฆ่
ามาแลวมากครั
้ ง My mind wasn’t peaceful even though I’d gone
พอเปิ ดประตู
หองทํ
้ างานเขาไปสู
้ ห ่องผ่
้ าตัด ฝนก็ตกลงมาอีก through many, many killings. When I opened the door
ครัง แมลงเม่
านั บหมืนตัวหนี
ฝนบิ
นขึนมาจากดิน รุ
มลอมเล่
้ น to the surgery room, it was raining again. Tens of
ไฟตลอดทางเดิ น thousands of winged termites fleeing the rain flew out of
the ground and mobbed the lights all along the
walkway.
ในหองผ่
้ าตัดไม่ไดสว่
้างกว่าหองอื
้ น แทบจะสลัวดวยซํ
้ า The surgery room was not lit brighter than the other =
หล่ อนเปลี
ยนชุ ดคนไขนอนคอยอยู
้ บ
่นขาหยังเรี
ยบรอย
้ ไม่ rooms. It was actually rather dim. She had changed to
ต่างไปจากนั กโทษประหารรอคอยอยู บ
่นตะแลงแกง หล่อน patient clothes and lay waiting on the stirrups*, no =
เป็นเหยื
อของเทคโนโลยี ในสังคมไรระเบี
้ ยบ different from a convicted woman waiting at the
=
execution ground. She was the prey of technology in a
society devoid of order. * The Thai word is usually translated as ‘tripod’ o
‘trestle’ or ‘easel’! I guess the word required here
simply (ที )วางเท้ า , footrests.

นางพยาบาลผู ช่
้วยเดินตามเขามา
้ เวลาในขอมื
้ อของผม The assistant nurse walked in. The time on my wrist
บอกเวลาเกาโมงสี
้ สิบหา้หากยอนไปเมื
้ อสองวันก่
อน ผมจะ read 9:45. Two days earlier, I was stretching myself on a
ทอดตัวอยูบ
่นเกาอี
้อย่ างเกี
ยจคราน้ และมองออกไปนอกหนา้ chair lazily and looking out of the window every three
ต่
างทุ
กๆ สามนาที ผมเฝ้ าภาวนาใหหล่
้ อนเปลี
ยนใจ แต่แลว้ minutes. I kept wishing for her to change her mind but
หล่
อนก็กลับมา เพื
อร่วมพิธฝ
ีั งศพทารกของหล่อนเอง then she had returned for the ceremony of burying her
own baby.
ผมพิศใบหนาของหล่
้ อนอี กครัง ขณะนี
มันคลายใบหน
้ า้ I stared at her once again. By now she looked exactly =
ของเด็กทารกไม่
มผ
ีดิผมรี บบอกนางพยาบาลเตรี ยมเครื
อง like a baby. I hastily told the nurse to get the instruments
มื
อ ดูหล่
อนค่อนขางจะชํ
้ านาญและรู หน
้ าที
้ เป็
นพิเศษ กลิน ready. She looked rather expert and knew her duty =
นํ
ายาฆ่าเชื
อโชยมาอีกครัง ผมฉีดยาขับใหหล่
้ อนชาๆ้ ตอนที precisely. The smell of antiseptic arose once again. I
=
ทิมเข็
มลงไปบนเนื
อหนั งสีขาวซีดๆ เลื
อดสีแดงทะเล็ดออก slowly injected her with an emetic. When the needle
มาหลายหยด ผมรูสึ
้กวิงเวี
ยน รีบเอาสําลี
กดลงไปที บาดแผล pierced her pale skin several drops of blood surfaced. I A disconcerting remark: is this a new nurse or w
เมื
อมองโยนีของหล่อนลอดผ่ านขาหยัง ตอนนั นผมรูสึ
้กสิน felt dizzy, hastily took a slab of cotton wool I applied to
หวัง… the puncture. When I looked at her yoni through the
stirrups, I felt hopeless.
สายฝนยังคงกระหนํ าลงมาอย่ างหนั ก สิ
บเอ็
ดโมงครึ
ง ผม It was still pelting with rain. Half past eleven. I noted
จับเวลาเอาไวตอนเสร็
้ จสิ นการทํ
าแทง้เมื อออกมาจากหอง ้ the time when the abortion was completed. When I came
ผ่าตัด ผมเดิ
นไปอาเจียนที หองนํ
้ า อาการพะอื ดพะอมเป็นอยู ่ out of the surgery room I went to vomit in the bathroom.
นานกว่ าสามอาทิตย์ผมกิ นขาวได
้ น้ อยลงหลายเท่
้ า นํ
าหนั ก I’d been feeling nauseous for over three weeks. I hardly
ลดฮวบฮาบ ใบหนาอิ้ดโรย ตอนกลางคื นผมนอนไม่ หลับ ate anything at all. My weight had gone down suddenly.
เสียงแมลงกรีดปี
กดังอยูใ่
นสมอง My face was gaunt. At night I couldn’t sleep. The
 rubbing of insect wings resounded in my brain.
ตอนทีผมถอดถุงมื
อทิง กลิ
นคาวเลื
อดโชยเขาจมู
้ ก มันติ
ด As I peeled off my gloves, the odour of blood entered =
อยู
ใ่
นลมหายใจกระทังฝนหยุดตก my nose and stuck to my breath until it stopped raining.
=

A beautiful non sequitur.

ผมใหหล่
้ อนนอนพักอยู ท
่โรงพยาบาลอย่
ี างนอยสามวั
้ น I had her stay recovering in hos- pital for at least three =
กลัวว่าหล่
อนจะติดเชือ เครื
องมื อทีนีไม่ คอ่ยสะอาดนั ก แม่ days, afraid she’d get infected. Instruments here are not
เด็กเคยเสี
ยชี
วต
ิพรอมกั
้ นที นีไม่
ตํากว่าปี ละสามราย ทารกที very clean. No fewer than three mothers a year lose their =
ผมดู ดออกมาจากช่ องคลอดเริ มงอกแขนงอกขาออกมาให ้ lives here. The babies I suck out of the wombs have
=
เห็นแลว้ผมทิงซากทารกลงในถุ งดํา สังใหพยาบาลมั
้ ดให ้ visible limbs. I throw their corpses into a black bag, order
แน่นแลวนํ
้าไปเผาทีเตาของวัด เด็ กที ยังไม่เกิ
ดหากตองเสี
้ ย the nurse to shut it tight and then take it to burn in the =
ชีวต
ิก่อนลื
มตาดูโลกคงจะมี ความบริ สทุธิ กว่
ามนุ คนใด แต่ temple’s fur- nace. Unborn children, if they have to lose
ษย์
ผมสงสัยว่าวิ
ญญาณของเด็ กจะไปสิ งสถิ ตอยูแ
่ห่
งหนไหน their lives before they open their eyes to the world*, are =
อาจจะเป็นดินแดนที ไม่เคยมีมนุษย์คนใดเดิ นทางไปถึ ได ้ more innocent than any other human beings, but I
งก็
wonder where their souls go and rest, maybe a land to =
which no human being has ever travelled.
=

Here, I feel compelled to translate word by word

Thai expression, which is a hackneyed formula
meaning ‘to be born’, to avoid a repetition.

ความเงียบกลับเขาครอบคลุ
้ มทุ กซอกหลืบของอาคารอีก Silence reigned over every nook and cranny of the
ครัง เสี
ยงรองของหล่
้ อนยังกองดั
้ งอยู ใ่
นใจ บางครังแมเสี
้ยง building once again. Her crying was still loud in the
ฝนจะแทรกเขามา้ ทว่ากลับไม่
มอ
ีท ิธิ
พลใดๆ โยกคลอนความ mind, sometimes even though the sound of the rain
รู
สึ
้ กอีกเลย interfered. It had no power to sway feelings again at all.
ห้
าโมงเย็ น ผมเดิ นลงมาชันล่างดวยอาการล่
้ องลอย ตรง Five p.m. I went downstairs, feel- ing as if I was
บันไดนํ าเจิ
งนองไปทัว ผมยําลงมาชันล่ าง พบว่าระดับนําบน floating. The front of the stairs was flooded. I tramped
ถนนสูงขึ นกว่าเดิม นางพยาบาลเห็ นผมเดินลงมาจึ งเหลือบ down the stairs and found that the level of the water on
มองดวยหางตา
้ โซฟาสีแดงลอยอยู เ่
หนื
อนําทีกํ
าลังท่วมพืน the road was higher than before. The nurse saw me
หอง
้ นางพยาบาลตองยื ้ นอยู ต
่รงนั นจนกว่าจะออกเวร ถึง coming down so she watched me from the corner of her
เวลานั น … นําอาจท่ วมถึ
งหัวเข่
าของหล่ อน eyes. The red sofa was floating over the water which
flooded the room. The nurse had to stand right there
until the end of her shift. By then, maybe the water
would reach her knees.
“จะกลับแลวหรื
้ อคะ” หล่
อนถาม ‘Going back,’ she asked.
ผมพยักหนา้หล่ ิ เหลื
อนหันไปมองนาฬกา อเวลาอี
กสิ
บหา้ I nodded. She turned to look at the clock. There were
นาที
กอ่นหาโมง
้ แต่ กว่
าหล่อนจะพู
ดอะไรออกมา ผมก็
ผลัก still fifteen minutes to go to five o’clock, but before she
ประตู
เดิ
นตากฝนที
ตกลงมาอย่างต่
อเนื
องออกไป could say anything I pushed the door and walked under
the rain which fell steadily.
ผมเดิ
นลุ
ยนํ
าที
กํ
าลังจะท่
วมถึ า…
งหัวเข่ I waded through water that was almost knee high.
= ‘Kan Klap Ma Nap Khrang Mai Thuan Khong
Khwamtai’
in Chor Karrakeit 20, 1994

Niwat Puttaprasart, born in Bangkok in 1972, founded =

a small publishing house and the (now defunct) first Thai
literary website. Now a freelance writer, he has published
so far four collections of short stories and four novels.

(http://thaifiction.wordpress.com/2013/10/18/cou
returns-of-death-niwat-puttaprasart/niwat/)
Tagged: abortion (http://thaifiction.wordpress.com/tag/abortion/), anguish (http://thaifiction.wordpress.com/tag/anguish/), นิ วั ต ิ
พุ
ทธประสาท
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b8%99%e0%b8%b4%e0%b8%a7%e0%b8%b1%e0%b8%95%e0%b8%b4-
%e0%b8%9e%e0%b8%b8%e0%b8%97%e0%b8%98%e0%b8%9b%e0%b8%a3%e0%b8%b0%e0%b8%aa%e0%b8%b2%e0%b8%97/), Niwat Puttaprasart
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/niwat-puttaprasart/), sense of guilt (http://thaifiction.wordpress.com/tag/sense-of-guilt/), Thai short story
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/thai-short-story/)

Blog at WordPress.com. | The Delicacy Theme.

Follow

องสันไทย | thai to english fiction”

Follow “เรื
เรื ั
องสนไทย | thai to english fiction

Modern and classic Thai short stories in English

Credit – Pongwut Rujirachakorn

Contemporary 6 September 2013 1 Comment

Sign of the times: only yesterday, it was the plight of the rice farmers fleeced of their land and livelihood; now, it’s the credit card blues, the entrapment of
urban consumers into a new form of slavery. Whatever happened to the notion of living within one’s means? Debtors of the world unite! MB

สิ ื
นเชอ CREDIT

(http://thaifiction.wordpress.com/2013/09/06/credit- (http://thaifiction.wordpress.com/2013/09/06/credit-
pongwut-rujirachakorn/credit/) pongwut-rujirachakorn/credit-2/)

ปองวุ
ฒิรุ
จริ
ะชาคร Pongwut Rujirachakorn

TRANSLATOR’S KITCHEN
= ==
ผมโยนจดหมายทังกองลงบนโต๊ ะอย่
างเหนือยหน่าย มอง I throw the whole pile of letters on the table wearily.
ผ่
านๆ ไม่คด
ิเปิดดูใหเสี
้ยเวลา ทังหมดคือจดหมายทวง A cursory glance and I don’t think of wasting time
สารพัดหนีทังผ่อนบาน้ ผ่
อนรถ บัตรเครดิต และหนี จิปา opening them. They are all demands for repay- ment
ถะอื
นๆ คํ า ‘หนี
าว่ ’ รายลอมอยู
้ ร่ อบตัวไม่หา่ง วนเวี
ยนจน of various debts, for the house, for the car, for credit
ชวนอึดอัดหายใจหายคอไม่ สะดวก เพราะรูว่
้ าไม่
มปีั ญญา cards and a number of other debts. The word ‘debt’
ผ่
อนชําระไดแม
้ แต่
้ ยอดขันตําแลว้ surrounds me at close quarters, circling me so that I
find it difficult to breathe, because I know I don’t
have what it takes to reimburse even the smallest of
them.

เรื
องทังหมดเริ
มตนเมื
้ อผมเขาทํ
้ างานเป็นพนั กงานขาย It all began when I went to work as a salesman in เกื
อบสองหมื นปลาย: literally, ‘almost end of
ในบริษัทผลิตกระดาษชันนํ าของประเทศ เงินเดือน the country’s leading paper manufacturing twenty thousand’. A strange way of making the
สําหรับเด็
กจบใหม่รวมค่าคอมมิชชันเกื
อบสองหมื นปลาย company. The salary of a recent graduate plus sum sound smaller than it is.
เรี
ยกว่าพอกับค่ ้
าใชจ่าย ถาหากไม่
้ ฟ่มเฟื
ุ อย แต่ ชา่ งเป็น commissions amounted to almost thirty thousand
ความคิ ดในอุดมคติทพู
ีดง่ายทํ
ายากเสียเหลือเกิน เพียง baht a month, which you could say is enough for
ไม่กเดื
ีอนจากนั นผมก็ ไดรู
้
จั้
กสภาวะเป็นหนีจากบัตร spending without luxury, but that’s an ideal easy to
เครดิตใบแรก proclaim yet most difficult to put into practice. Only
a few months later, I discovered the condition of
being in debt from my first credit card.
ไดมาใหม่
้ ๆ ผมไม่ กลาใช
้ เจ้าบั
้ตรพลาสติ กแข็งสี
เงินใบ When I first got it, I hardly dared to use that hard,
นี
เท่าไรนั กหรอก แต่ พอนานๆ ไป เงิ นสดขาดมื อก็ตอง
้ silver piece of plastic, but in time when I ran out of
หยิ ้
บมาใชแทนไปพลาง จากนั นก็ตด
ิใจในความสะดวก cash I had to resort to it instead. From then on I
ง่
ายดายของมัน รู ดไปก่อน เงิ
นจ่ ายทีหลัง พอควักกระเป๋า yielded to the facility. You slip it in and pay later.
สตางค์ ออกมาที ไร เป็ ้ บั้
นตองใช ตรเครดิตเสี
ยทุกครัง Every time I took out my purse it was the credit card
I used.
ใบแจงหนี
้ เดื อนแรกไม่ มากนั ก ผมจัดการจ่ายทุ กบาท The bill on the first month wasn’t much. I arranged
ทุกสตางค์ ทว่าพอถึ งเดือนต่อมา เงิ นชักไม่ ้
พอใชเพราะ for the payment of every single baht, but then in the
จ่
ายหนี ไปเสียตังแต่ตนเดื
้ อน เลยมี เหตุใหหยิ
้บยื มเงินจาก fol- lowing month there wasn’t enough money
อนาคตมาใชก่ ้อนอยู เ่
รื
อย ใบแจงหนี
้ เดื อนต่อมาถู กส่งถึง because I had cleared the debt at the beginning of the
มือ ผมก็จัดการจ่าย วนเวี ยนไปกระทังเงิ นเดื
อนชักไม่ พอ month, so there was reason enough to borrow money
กับค่ ้
าใชจ่ายทีออกไปก่ อนหนา้ผมก็ เริ
มกุ
มขมับ ตัวเลข from future income for current use first. When the bill
มันเยอะเหลื อเกิ
น แทบไม่ น่
าเชือว่าตัวเองเป็นคนใชเงิ้น of the following month reached me I arranged for its
จํ
านวนนั นมากกว่ าเงิ
นเดื อนผมถึ งหลายเท่ าตัว กลาย clearance, and this went on until my monthly salary
สภาพเป็ นขาวของเครื
้ ้
องใชราคาแพงรอบตั ว เพือเสริม suddenly wasn’t enough for expenses already
ฐานะคนทํ างานบริ ษัทใหญ่ โต incurred. So I began to worry. There were so many
digits. It was al- most impossible to believe I could be
 the one who spent several times what I earned on a
host of expensive possess- ions enhancing the status of
someone working for a big company.
ผมกลุ
มใจอยู
้ น่าน จนไดปรึ
้กษารุน
่พีใหคํ
้าแนะนําว่ า I was depressed for quite a while until I consulted a
“ธรรมดานะ รุ
จ ส่
วนใหญ่คนเขาก็ ้
ใชวิ
ธผ
ีอ่นกันทังนั นละ senior, whose advice was, ‘That’s normal. As a rule
จ่
ายแค่
ขันตํ
าก็พอ ใครจะมาจ่
ายเต็มจํ
านวน เสียดายเงิ น people use the instalment system. Paying only the
ไม่
เคยไดยิ
้ ้นอย่
นเรอะ หลักการใชเงิ างฉลาด ตองจ่
้ าย min- imum is enough. Who would pay in full? Your
ออกใหช้้สุ
าที ด” money is too precious. Haven’t you heard? The
principle for a smart use of money is paying as late as
possible.’
ไดฟั้งอย่
างนี แลวผมก็
้ โล่ งใจ เห็
นดวยกั
้ บหลักการของ Hearing this, I felt relieved and agreed with his
รุ
น
่พีบอกตามตรง ต่ อใหอยากจ่
้ ายทังหมด ผมก็ หาเงิ
นมา principle. To put it bluntly, even if I wanted to
จ่
ายไม่ ไดหรอก
้ ยิ งตอนนียอดขายของบริ ษัทไม่คอ
่ยดี นัก reimburse everything, I couldn’t find the money for
เพราะมี บริ
ษัทคูแ
่ข่งออกโปรโมชันดึ งดูดใจลูกคามากกว่
้ า it, especially now that the company’s sales weren’t
ยอดขายเลยลดฮวบ แค่ ยงั พอมีลกูคาเก่
้ าใหดู้แลอยูไ่
ดก็
้ that good because a competing comp- any had come
บุ
ญโข นั บประสาอะไรจะหวังค่ าคอมมิ ชชันซึงมี
แต่นอย
้ up with a promotion which was more attractive to
ลงทุกวัน โบนั สปลายมือก็ ดเู
หมือนจะไกลเกิ นเอือม customers and our sales had shrunk drastically. Just
keeping the old custom was a blessing. So forget
about hoping for commissions which kept dwindling
every day. Bonuses seemed to be out of reach.

ไม่ทนั ไร แฟนสาวก็ เร่

งรัดใหแต่
้งงาน ผมจํ าตองกู
้ สิ ้น Before long, my girlfriend pressed me to get =
เชือผ่อนทาวน์ โฮมหลังเล็ กย่
านไกลเมื องสักหลังเพื อ married. I had to borrow for a down payment on a
เตรียมไวเป็
้นเรื อนหอ ถึ งขนาดจะเล็ ก แต่
ราคาไม่ แปรตาม small townhouse far from the city centre to get it =
ไปดวย้ เมื อเทียบกับรายรับของผมขณะนี ก็
ถอ
ืว่าหนั กหนา ready as our newlywed’s home. Small it might be but
=
ทว่าก็ตองยอมกั
้ ดฟั นทน เป็ นหนี อีกเฮื
อก ไม่
น่าเชื อว่ากู ้ the price was anything but. Compared with my
ผ่าน ไดภาระหนี
้ มาครอบครองอี กหนึ งชิ
น แต่อนิ จจา พอ current income, it was real hefty, yet I had to clench =
มีบานแล
้ วแฟนสาวก็
้ เกิ
ดอยากแต่ งงาน เลยตองกู
้ เงิ ้นมา my teeth and bear with another set of debt.
อีกกอนเพื
้ อจัดงานในโรงแรมใหสมความต ้ องการของเธอ
้ Incredibly, the loan was granted, giving me another =
เมือทบกับหนี เก่าแลว้หนี รายเดื
อนผ่ อนจ่
ายเกินครึ งของ burden of debt to carry, but alas, now provided with
เงิ
นประจํ าเลยที เดียว ผมจึ งตองมองหาลู
้ ท
่างใหม่ ๆ มา a house my girlfriend decided to get formally =
เสริมรายได ้ ประกอบกับเพื อนเก่าสมัยเรี
ยนชักชวนลงทุ น betrothed, so I had to borrow another amount of
ทํารานขายกาแฟ
้ บอกว่ าเป็นพืนที คาขายเปิ
้ ดใหม่ ทําเล money to hold a party in a hotel as she wished. =
ใกลมหาวิ
้ ทยาลัย ไม่ นานคงคื นทุนไดแน่
้ ผมก็ ชกั เอน Added to the old debt, whose monthly servicing was
to get formally betrothed: I chose this formulation to
เอียง เงินก็อยากได ้ แต่ การลงทุ นย่อมมีความเสี ยง กระทัง more than half the available money, I had to look for
avoid repeating the initial ‘to get married’, as the
ไดดู้โฆษณาทางโทรทัศน์ ของธนาคารที ผมเป็นลู กหนี อยู่ a new way of increasing my income. As luck had it,
Thai ungainly does (ก็ เกิ
ดอยากแต่ งงาน =
ในภาพนั นพนั กงานยิ มแยมให้ กํ
้าลังใจคนทํ าธุ
รกิ จขนาด an old school friend pressed me to invest in a coffee
suddenly felt like getting married).
เล็กถึงกลาง พรอมฝ่้ าฟั นอุ ปสรรคจนประสบความสํ าเร็
จ shop. He said it’d be in a new location close to the
พรอมสโลแกน
้ ‘เคี ยงขางคนมี
้ ฝัน’ มันทํ
าใหผมฮึ
้ กเหิ ม university. Before long we’d get our money back. I
ตกลงใจร่ วมทุ นทันที โดยมี ผมเป็นคนกู ร่
้วมในฐานะหุ น้ was all in favour of it. Indeed I wanted money, but
ส่วน แน่ นอนว่ าผ่ านฉลุ ย ไดเงิ
้นสดกอนใหญ่
้ มาสานฝั น investing was risky – or so I thought until I saw
advertising on TV by the bank whose debtor I was. In
it a smiling bank official encouraged small to
medium-sized entrepreneurs ready to get rid of
obstacles until success was achieved with the slogan
‘On the dreamers’ side’. It made me reckless. I agreed
at once to invest jointly by borrowing as a
shareholder. Of course the loan was approved. We
got a big pile of cash to weave our dream.
ผมนึ กภาพตัวเองเป็นเจาของกิ
้ จการ ถึ
งจะเหนือย แต่ I could see myself as a business owner. No matter
พรอมใจสู
้ ้
อีกไม่นานคงไดลาออกจากงานประจํ
้ า พอกัน how tired, I was ready to fight. Before long I’d resign
ทีกบ
ั การขับฝ่ารถติดเขาเมื
้ องตังแต่ ้ด กว่
เชามื าจะกลับถึ
ง from my present work. Enough with driving into
บานก็
้ ปาไปมื ดคํ
า กินค่
านํามันไปอี
กเกือบหนึงในสีของ town before dawn to beat traffic jams and returning
เงิ
นเดือน เบิ
กก็ไม่ได ้
เสี
ยเปล่าโดยใช่เหตุ
แทๆ้ home after dusk, with petrol expenses almost one
fourth of my monthly salary that could not be
claimed back, an expense without real justifi-cation.
ทว่ าความฝั นพังทลายในเวลาแค่ ครึงปี ทําเลรานที
้ ว่ าดี But the dream petered out within half a year. The
นั กหนากลับไม่ ดงึดู
ดลูกคาเข
้ าร้าน้ คนเดิ นผ่านยังแทบ alleged excellent location didn’t attract customers.
ไม่ มเีลยดวยซํ
้ า ผมนึ กโกรธไอเพื
้อนเวรไหนรับรองเป็ น They walked past the shop almost as if it didn’t exist.
มันเหมาะ สุ ดทายพื
้ นที เปิดใหม่ นันกลับรางเป็
้ นป่ าชา้มี แต่ I was angry with that damn friend who had
คนขายนั งมองหนากั ้นเอง ไม่ มคีนซื อ รานรอบข
้ างทยอย
้ guaranteed it’d be a hit. Finally the new location was
ปิ ดตัวเพราะสู ้
ค่
าเช่าไม่ไหว เปิดไปก็ มแ
ีต่ ขาดทุ นมากขึ น as deserted as a graveyard, with only the sellers
แถวนั นกลายเป็ นเศษซากเมื องรางยิ
้ งกว่ เกรดบี sitting staring at one another and no buyers. The
าหนั งผี
ทว่ าเลวรายกว่
้ าเพราะมันคื อชีวติจริง สภาพโล่ งรางหมาย
้ surrounding shops closed down one after the other as
ถึ
งเงิ นที
สูญไปเปล่ าปลี ไม่
มทีางถอนคื นอะไรทังสิ น ทาย้ they couldn’t afford the rent. Staying open would
ที สุดผมก็ตองถอยทั
้ พ โดยมี ไอเพื
้อนตัวดี ยมแหยแก
ิ ตั้
วว่ า only mean further losses. The whole area turned into
คาดการณ์ ผด
ิมันเองก็ เสี
ยเงินไปเท่ าๆ กับผม แต่ ไม่ได ้ a ghost town as in a B-grade movie, but only worse
ช่ วยใหผมรู
้ สึ
้กดี ขนนั
ึ ก มันไม่ มภีรรยาคอยด่ ากรอกหู เชา้ because it was real life. This vacancy meant a total
เย็ นอย่างผม เฝ้าตอกยํ าว่าผมผิ ดพลาดไปขนาดไหน loss of money, never to be recovered. In the end I had
to beat a retreat, with my good friend smiling
sheepishly and apologis- ing by saying we had
miscalculated. He himself was losing as much as I
was, but that didn’t make me feel any better. He
didn’t have a wife waiting to curse him morning,
noon and night like me, always driving the point
home of how big a mistake I had made.
 แมว่
้าตึ
กของรานจะเหลื
้ อเพี
ยงความว่
างเปล่
า แต่ิ
สงที The building where the shop was ended up empty
ไม่หายไปดวยคื
้ อหนี กอนใหญ่
้ ตอนแรกว่ ้อแต่
าจะเซงต่ คง but what didn’t disappear was the huge debt. At first
ไม่มค
ีนหลงมาสนใจ ภาพลักษณ์ พนที
ื คาขายใหม่
้ เปลี
ยน I thought I’d lease it out but nobody would be
จากเหมืองทองลําค่
ากลายเป็
นเพี
ยงบ่
อโคลนแห่งความ interested. The image of the new trading location
ลมเหลว
้ changed from an invaluable goldmine to a mere
quagmire of failure.
เมื
อเงิ นไม่หมุนผมก็
ไม่มม
ีาใชหนี้ ทีลงทุนไปได ้ ไม่
นาน When there was no circulation of money, I didn’t
ธนาคารก็ เริ
มขยับตามระเบียบ ส่ งทังจดหมายเตื อนและ have any to repay the loan I had taken to invest.
ใหพนั
้ กงานติ ดต่อมาทวงเงินยิ กๆ ผมเริมกังวลว่าพวกนีจะ Before long the bank began to move according to
ตามมารุ กรานถึงบริ
ษัทอย่างที เคยไดยินจากประสบการณ์ procedure, sent me reminders as well as debt
้
ลูกหนีบางคน ถาเป็
้ นอย่างนั นผมคงอับอายขายหนาเพื ้ อน collectors. I began to worry that these fellows would
ร่
วมงานและหัวหนาเป็้ นแน่ อาจกระทบถึ งการงาน follow me and bother me at the company as I had
พิจารณาเลื อนขันและประเมิ นผลปลายปี จะปล่ อยใหเป็
้น heard from other debtors’ experiences. If that was the
อย่างนั นไม่ไดเด็
้ดขาด แรกๆ ผมก็ รับปากส่ งๆ ไปก่อนว่
า case, I’d lose face with my co-workers and boss for
จะจ่ายหนี ใหทั
้นเวลา แต่คด
ิว่ าธนาคารก็ คงรูแกวเหมื
้ อน sure. It might affect my work, promotion and end-of-
กันว่
าลู กหนีอย่างผมเชื
อใจไม่ ได ้ year bonus. I couldn’t let that happen. At first I
carelessly promised I’d reimburse in time but I think
the bank suspected a debtor like me couldn’t be
trusted.
ผมยังไม่อับโชคเสี ยที เดี
ยว ขณะเดิ นผ่านสาขาธนาคาร I wasn’t totally out of luck. As I walked past a bank
แห่งหนึงในหางสรรพสิ
้ นคา้พลันเห็ นป้ายโฆษณาติ ดไฟ branch in a department store, I saw a brightly lit
สว่างจา้แนะนํ าสินเชือหมวดรถแลกเงิ น ภาพชายคนหนึ ง advertising board about a car swap loan. There was a
ยืนขางรถยนต์
้ สเีงิ
น แต่งกายดวยชุ
้ ดรัดรู ปประหลาดแบบ picture of a man standing next to a silver car dressed
ซูเปอร์ฮโี
ร่
ในหนั งแอ่ นอกตังท่ าองอาจ ขางๆ
้ มี พนั กงาน in weird tight-fitting gear like a movie super-hero
สาวในเครื องแบบธนาคารยื นถือพานทองเต็ มลนด้ วย้ thrusting out his chest in a bold posture. Beside him
ธนบัตรเป็นกองสู ง หนาตาเบิ
้ กบาน ตัวหนั งสื อสีแดงสด was a woman in the bank’s uniform who stood
ใหญ่ โตกระแทกเขาตา้ อ่ านไดเป็
้นประโยคว่ า ‘เคี
ยงขาง ้ holding a golden tray heaped high with banknotes
ฮีโร่
ทางการเงิ น’ ผมเผลอยิ ม นีแหละทางออก ผมยัง with a beaming face. In huge, bright, eye-catching
เหลือทรัพย์สนิอีกหนึ งชิน ติ
ดตัวมาตังแต่ ยงั ไม่เป็
นหนี ใคร red letters one could read the sentence ‘By the hero’s
เรี
ยกว่ารถคันนีปลอดหนี อย่างแทจริ
้ง และมันกํ าลังจะทํ า side with cash’. I smiled unwittingly. This was the
เงิ
นใหกั้บผมได ้ โดยไม่ ตองขายออกไป
้ way out. I had one piece of property left which I had
acquired before I got indebted to anyone. It was
called a car and was truly free of debt and it was
about to make money for me without my having to
sell it.
บ่ ้ งพาเว็
ายวันนั นผมใชเวลาพึ บไซต์ กเู
กิลคนหาข
้ อมู ้ล That afternoon, I spent time on Google searching =
สินเชือประเภทนี บังเอิ
ญไปเจอเว็ บไซต์ ‘ศู
นย์รวมคนสู ้ for data about this kind of loan. By chance I found
หนี’ สมาชิกทังขาประจํ าและขาจรกํ าลังตกอยู ใ่
นสถานะ the website debtorrightscenter.com. All members, =
ลูกหนีธนาคารทังสิ น ผมทังประหลาดใจระคนตื นเตน้ไม่ whether permanent or temp- orary, were victims of
ศูนย์รวมคนสู ้นี
ห : literally, ‘centre of people
เคยรูมาก่
้ อนว่ ามี
เว็บไซต์ รวมตัวอย่างเป็นเรืองเป็นราว bank debts. I was surprised as well as excited. I had
fighting debts’.
ขนาดนี เหลื อบตามองเห็ นตัวเลขสมาชิ กกว่าแสนคน no idea before that there was a serious collective
แสดงว่ ามีคนแบบผมอยู ไ่
ม่นอย
้ ความอุ ่
นใจแทรกเขามา้ website of that size. A glance showed more than a
อย่างน่าประหลาด ผมมี พวกพอง้ ไม่ ไดอยู
้ โ่ดดเดี ยวอี
ก hundred thousand members, which meant there were
ต่อไปแลว้ผมรี บสมัครเป็ นสมาชิ กเว็บไซต์ อ่
านขอความ
้ quite a lot of people like me. This was oddly
ทังหมดคลายเด็
้ กสํ ารวจแผนกของเล่ น นอกจากข่ าวสาร reassuring. I had companions, I wasn’t alone any
สินเชือประเภทต่ างๆ ของทุ กธนาคารในประเทศแลว้ยังมี longer. I hastened to register as a member of the
เว็
บบอร์ ดแลกเปลี ยนขอมู
้ ลระหว่ างสมาชิ กดวยกั
้ น ใหคํ ้
า website, read all the data like a child surveying a toys
ปรึกษา ประเด็ นยอดนิ ยมคื อกลวิธหีลากหลายเพื อเอาตัว department. Besides information on the various kinds
รอดในยามโดนติ ดตามเร่ งรัดหนีสิน หลังอ่านกระทู ไปสั
้ ก of credit of all the banks in the country, there was a
พัก ผมก็ตัดสิ นใจตังกระทู เป็
้นครังแรก บอกเล่ า web board for members to exchange tips and advice.
สถานการณ์ ปัจจุ
บนั เพือขอคํ าปรึกษากับเขาบาง ้ The most popular topic was the various ways to
achieve safety when being hassled to reimburse
debts. After I had read the entries for a while, I
decided to have one of my own, telling of my current
predicament and asking for advice.

ไม่
นานก็
มค
ีนมาตอบ เริ
มดวยส่
้ งขอความยิ
้ นดี
ตอนรั
้ บ Before long someone answered, beginning with
สมาชิ
กใหม่
ก่
อนเขาเรื
้ อง welcoming the new member before addressing the
topic:
ความคิ
ดเห็ 1
นที First entry
สถานการณ์ ของคุณถือเป็
นเรืองปกติมากครับ สมาชิก Your situation is very common. Most members here
ส่
วนใหญ่ ในเว็
บเป็
นหนีสิ
นเชือหลายตัวเลย เยอะกว่าคุณ are in debt over many loans, more than yours actually.
เสี
ยอี
ก เรื
องแบบนีเป็
นเรื
องที ควรเขาใจและยิ
้ มไดครั
้บ This is something you should understand and smile
ค่
อยๆ แกกั้
นไป อย่ามองว่ามันเป็
นเหมื
อนโรคราย้ เดียวจะ about, solve little by little. Don’t think it’s a serious
กลายเป็นโรคขึนมาจริ
งๆ disease or else it’ll turn into one.
ความคิ
ดเห็ 2
นที Second entry
ฉันก็
มหีนี
อยูเ่
ยอะเหมื
อนคุณเลยค่ะ แนะนําว่
าใหลอง
้ I too am very much in debt like you. I suggest you Lost in translation: the writer of this second entry is
หาเงินทางอืน อย่างสิ
นเชื
อรถแลกเงินก็ ้้
ใชได รี
บทํ
าก่
อน look for other sources of money, such as a car swap loan. a woman; the writer of the first, a man.
ประวัตจ
ิะเสี
ย พอธนาคารเช็ กเครดิ
ตบูโรเห็
นเราติ
ดแบล็ Do it fast before your history is compromised. When a
กลิสต์แลวจะลํ
้ าบากไดค่ ้ะ พอติดแลวแก
้ ไขไม่
้ ไดด้ วย
้ bank checks with the Credit Bureau and finds out
เอาใจช่วยนะคะ you’re blacklisted, things become difficult. Once you’re
list- ed, you can’t change that. Rooting for you.
มี
ความเห็
นอื นๆ อี
กร่
วมสามสิบความเห็
น ส่
วนใหญ่
ให ้ There were altogether another thirty entries, most =
ขอสรุ
้ ปเดียวกันคื
อ สินเชื
อรถแลกเงิ
นคื
อทางออกทีผม of them coming to the same conclusion, which was
ควรกระโจนเขาหา
้ รีบกูไปโปะหนี
้ เก่
าเอาตัวรอดก่ อน ขืน that a car swap loan was the way out I should rush =
ปล่อยไวนานกว่
้ านี
จะโดนขึนบัญชีดํา ประวัตก
ิารชํ าระหนี through, hurry to borrow to service the old debts first.
ของเราจะโดนบันทึ กไวในสิ
้ งทีเรี
ยกว่าเครดิตบูโร If I waited longer than that I’d be blacklisted. My =
พนั กงานสินเชื
อของทุกธนาคารสามารถเรี ยกตรวจสอบดู debt repayment history would be recorded in what
=
ได ้คราวนี
จะไปกูหนี
้ ทีไหนก็
ไม่ผา่น เพราะไม่มใีครออก was called the Credit Bureau, which all bank
สิ
นเชื อใหแน่
้ employees were able to access to check, and then I =
couldn’t borrow anymore as no one would extend me
a new credit. [Credit Bureau or Kreditburo?]

บอกตามตรง พอไดอ่้ านความเห็

นของคนเหล่ านี
แลว้ To tell you the truth, when I read the opinions of
ผมรู
สึ
้กอุ
่
นใจขึนอีกโข การเป็
นหนี
เป็
นเรื
องธรรมดาสามัญ these people, I felt much more at ease. Being in debt
ทุ
กคนลวนเห็
้ นใจกัน ใหคํ ้
าแนะนํ
าโดยไม่หวังผลตอบแทน was something ordinary; everybody thought so and
น่
าชื
นใจกว่
าสังคมนอกโลกอิ นเทอร์
เน็
ตเสี
ยอีก gave advice without expecting a return. How much
more pleasant than society outside of the internet
world!
หลังเลิ
กงานผมตกลงใจติ ดต่อธนาคารทันที ไม่
ควร After work I decided to contact the bank at once. It
ปล่อยเวลาใหผ่ ้านไปนานเกิ
น ผมเดิ
นเขาห
้างสรรพสิ
้ นคา้ wouldn’t do to wait too much. I walked over to the
แจงความจํ
้ านงกับพนั กงานสาขาว่
าสนใจสิ นเชื
อตัวดัง department store and told a branch employee I was
กล่าว ตอนแรกออกจะกังวลเพราะผมเป็ นหนี ธนาคารอื น interested in that particular credit. At first I was
ชนิดอีนุ
งตุงนั งไปหมด แต่สด
ุทายก็
้ ไดรั้
บการอนุ มั ต อ
ิย่
าง rather worried because I was in debt with other banks
ง่
ายดาย ดู เหมื อนว่าสิ
นเชื
อรถแลกเงิ
นกํ
าลังเป็
นทีนิ ยม in a tangle, but the loan was approved easily. It
ธนาคารต่ างๆ ลวนทํ
้ าการตลาดแย่งลูกคากั
้นอยู ่
เป็ น seemed the car swap loan was popular. The various
ประโยชน์ ตอ่ผู บริ
้โภคโดยแท ้ banks were all scrambling for customers over that
market, which truly was to the advantage of
consumers.
เมือไดเงิ
้น ผมรี บนําไปโปะหนี ทังบานและธุ
้ รกิจ เปรียบ When I had the money, I hastily took it to pay off
ประหนึ งราดนําดับไฟที กํ
าลังลุกไหม ้ พนั กงานเร่ งรัดหนี the debts regarding the house and the failed business
ถอยกลับไปราวขาศึ ้กแตกพ่ าย ผมยืนยิ มอย่ างผู ชนะ
้ รู สึ
้ ก venture, which was like throwing water to extinguish
เบาสบายอย่ างบอกไม่ ถก
ูแต่ กเ็
ป็
นไดแค่้ ประเดี ยวประด๋ าว a fire which was flaring up. The debt col- lectors fell
เท่านั น ผ่
านไปอีกสามเดื อน ธนาคารใหม่ ทผมทํ
ี าสิ นเชือ back like defeated foes. I stood smiling like a victor,
รถแลกเงิ นดวยก็
้ เริมกระบวนการทวงหนี ข่มขูว่า่ถาไม่
้ ยอม feeling extra- ordinarily relieved, but that was only a
จ่
ายก็ จํ
าเป็
นตองยึ
้ ดรถคู ช
่พีไปตามสัญญา เวลาเช่ นนี brief respite. Three months later, the new bank where
พนั กงานหนาแฉล
้ มพู ้ ดจาอ่ อนหวานไพเราะอย่ างที ติ
ดต่ อ I had obtained the car swap loan launched the
กู
ครั
้งแรกนั นไม่ รหายไปไหนกั
ู้ นหมด ส่ งมาแต่ กลุ ม
่ชาย procedure to recover the loan, threatening in case of
ฉกรรจ์ เสี
ยงโหด หนาตาบอกบุ
้ ญไม่ รับ ร่
างกายกํ ายํา no repayment to confiscate the car I used for work as
บึกบึน ทังโทรศัพท์ อี
เมล โผล่ มาเยียมเยื อนถึ งบาน้ ดี agreed. At a time like this, I didn’t know where those
หน่ อยยังไม่ไปทีบริษัทอย่ างนึกกลัว ผมตองคอยต่
้ อรอง pretty employees using beautiful sweet words I had
ขอเวลา หนั กเขาก็
้หนี หนา้แกลงทํ
้ าเป็ นไม่ อยูบ
่าน้ หรื อ first contacted for the loan had all gone. I was sent
บล็ อกเบอร์ โทรศัพท์บาง้ คนไม่ มเี
งินจ่ายจะใหทํ ้าอย่ างไร only burly men with harsh voices, unfriendly faces
ได ้ and stout bodies who phoned, emailed and showed
up at my house. At least they hadn’t yet gone to the
company as I feared. I had to plead for more time.
When the going got tough, I disappear- ed,
pretended not to be at home and blocked my phone
number. When you don’t have money to pay, what
can you do?
ทุ กวันผมตองคอยเฝ้
้ าระวังดูรถตัวเองตลอดเวลา เพราะ Every day I had to keep a constant eye on my car
ไดอ่้านประสบการณ์ จากเหล่ าสมาชิ กเว็
บไซต์ศน
ูย์ รวมคน because I had read what had happened to the
สู้ ไวว่
หนี ้
า เมือถึ งเวลาเร่งรัดหนี สินเชื
อประเภทนี ธนาคาร members of the debtorrightscenter.com website:
มักส่ งพนั กงานมาแอบยกรถไปโดยเจาของไม่ ้ ทนั ไดตั้งตัว when the time came for a debt of this kind to be
ผมศึ กษากลยุ ทธ์ มาเป็นอย่างดี เลยพรอมรั
้ บมื อทุ ก recovered, the banks would send employees to
กระบวนท่ า วันทํ างานแทนที จะจอดรถในที จอดประจํ า ผม stealthily impound the car before the owner could
ก็ยายไปจอดในซอยห่
้ างๆ ไม่ ใหหาเจอ
้ วันหยุ
ดปิ ดรัวบาน
้ react. I had studied the tactics carefully, so I was
แน่ นหนา เลี ยงขาวหมาจรจั
้ ดสองสามตัวใหมั้ นคอยเฝ้ า ready to answer any eventuality. On working days,
หนาบ้าน้ ไล่ คนไม่ พงึประสงค์ ออกไป ส่ วนผมน่ะหรื อก็ instead of parking the car at the usual parking slot, I
เก็บตัวเงี
ยบอยู ใ่
นบาน้ แกลงทํ้ าเป็ นไม่
ไดยิ
้นเสี
ยงตะโกน parked it in a distant street where it wouldn’t be
เรี
ยกเสี ยอย่ างนั น found. On weekends I closed the fence of the house
solidly. I gave food to a few stray dogs to have them
wait in front of the house and chase away undesirable
onlookers. As for me, I stayed quietly inside,
pretending not to hear the shouts and calls aimed at
me.

อย่างไรก็
ตาม เกมแมวจับหนู อย่างนี
ไม่ สามารถดําเนิ น Nevertheless, this cat-and-mouse game couldn’t go
ไปไดตลอด
้ หนีเก่าจากบานและธุ
้ รกิจยังมีอยู
่ ้ ้
ผมตองใช on forever. The old debts from the house and the
วิ
ธกีารเดิ
มๆ ที
เคยเรียนรู
จากคราวก่
้ อน ยายค่
้ าย เปลี ยน coffee- shop venture were still there. I had to use the
ธนาคาร เปิดบัตรเครคิดใบใหม่เพื
อหาเงิ นมาชําระหนีเก่ า method I had learned last time: remove camp,
เนนสถาบั
้ นการเงินหนาใหม่
้ ทยั ีงมุ
่
งตีตลาด พวกนี อนุมั ต ิ change bank, open a new credit card to find money
ง่
ายและรวดเร็ว เอกสารไม่ยงุ
่
ยากมากความ พอไดมาผม ้ to pay off old debts, with a preference for a new
ก็
กดเงินออกมาใชก่ ้อน ค่
อยหาเงินจากบัตรอื นมาจ่ายขัน financial institution intending to capture the market:
ตําเอาในเดื
อนต่ อมา เวี
ยนเป็
นวงจรอยู อ
่ย่างนี these people approve easily and fast, they aren’t fussy
about documents. As soon as I got the card I
withdrew cash, taking money from another card to
pay the minimum in the following month, making it
revolve like that.
 ผมไดเรี
้ยนรู ตอนนี
้ เองว่ าหนีก็
เหมือนกับสัตว์
ในตํ านาน That was when I learned that debt is like the =
มีหลายหัว ฆ่ าอย่ างไรก็ ไม่ตาย ของเก่ายังไม่
ทนั หมด mythological beast: it has several heads. No matter
ของใหม่ กผ
็ดุขึ นมาเพิ ม แถมยังเท่าทวีคณูอีกต่ างหาก how many times you kill it, it won’t die. The old one =
รู
ตั้
วอีกทีผมก็ เป็นหนีสินเชือสารพัด รวมไดเกื้อบสิ บ โดน isn’t discharged when a new one crops up on top.
้ =
ลอมจากหนี
้ กลายเป็ นนั กสูสิ
บทิศอย่างนี เห็
นโฆษณาสิ น Furthermore it keeps growing. By the time I came to
เชือทีไรจะพลันหงุ ดหงิ ด โกรธเคืองเหมื อนถูกหลอกลวง my senses, I had all sorts of debt, almost ten =
มีอย่างทีไหน พรี เซนเตอร์ หนาตายิ
้ มร่ ้ บหนี altogether, I was surrounded by debt, I had become
าราวกับพรอมรั
บางคนอางตั
้ วเป็ นลูกคาเก่
้ าบอกเล่ าประสบการณ์ ตรงว่ ้ an all-round borrower*. Whenever I saw an
ากู =
เงิ
นจากธนาคารแลวดี ้อย่ างโนนอย่
้ างนี ผมไม่เชือหรอก advertisement for a loan, I felt grumpy and resentful
ว่
ามี อยู
จ
่ริง คนพวกนี อาศัยอยูม
ุ่มไหนของโลก สรางเนื้ อ as if I was being deceived. Where would you find a =
สรางตั
้ วประสบความสํ าเร็จไดจากการกู
้ ยื
้มไปจริ งหรื
อ presenter beaming as if he was ready to get indebted?
ทําไมชีวติผมจึ งไม่เห็
นสุ ขสบายอย่ างนั นบาง
้ Some claimed to be old customers telling from * Allusion to an early 1930s popular adventure
experience how good it was that they had borrowed novel by Yakorp (i.e. Jacob), The all-round winner
from the bank. I didn’t believe there were such people or, more literally Winner in all ten directions as the
in real life. In which corner of the world did they live text here has it too.
and establish themselves successfully by borrowing
from banks? Why wasn’t my life nice and easy like
that?
ผ่านมาเป็ นเดือนๆ ผมก็ ชกั ทนไม่ ไหว เครียดแต่ องหนี As months passed I couldn’t stand it any longer, so
เรื
สิ นจนทํ างานไม่ ได ้
เจาหนี
้ ก็ ตามทวงไม่ เวนแต่
้ ละวัน tense about debt I couldn’t work. The creditors came
จดหมายทวงหนี กองโตวางเรี ยงราย ผมจึ าสถานการณ์ after me every single day. Letters demanding
งนํ
ปั จจุบน
ั ไปปรึ กษาในเว็ บไซต์ อก
ีครัง เพื
อนฝู งประเภท reimbursement kept piling up. So I took my current
เดี ยวกันแนะนํ าวิธก
ีารสุดทาย้ คื อพยายามลดหนี จาก situation to the website for advice once again. Fellow
หลายแหล่ งใหเหลื
้ อเพี ยงกอนเดี
้ ยวเป็ นกอนใหญ่
้ ผมจะ debtors suggested a final way, which was to try to
ทํ าอะไรไดเล่้านอกจากทํ าตามกลยุ ทธ์ทชาวหนี
ี เสนอแนะ swap the debts from various places for a single big
มา ไม่ เหลือทางเลื อกอืนอีกแลว้ผมติ ดต่อธนาคารแห่ ง debt. What could I do if not adopt the tactics the
แรก แน่ นอนว่ าคงกูเพิ
้มอี กไม่ ไดแน่
้ เลยตองใช
้ วิ ้ธพีลิก debtors suggested? I had no other option any longer.
แพลงดวยการขอเพิ
้ มวงเงินกู บ้
านหลั
้ งเดิ ม ไดข่
้าวมาว่ า I contacted the first bank. Of course I couldn’t borrow
ธนาคารกํ าลังทําการตลาดแบบใหม่ ใหเหมาะกั
้ บวิถคีน from them again so I had to use a different method,
เมื องยุคใหม่ ทเพิ
ีงมี บานหลั
้ งแรก เรี ยกว่
า เงินกู
เพื
้อการ which was of asking for an increase in the loan for the
ตกแต่ ง house as the bank, I was told, had a new marketing
approach that fitted the new-generation city dwellers
who had their first homes, called ‘loans for home
decoration’.

ผมลุนแทบตายว่
้ าหนนี จะกู
ผ่
้านหรื
อไม่โชคยังดี I almost died wondering whether this time my loan
สุดทายธนาคารอนุ
้ มัตใิหตามวงเงิ
้ นที
ขอไว ้ถาหากผมเอา
้ application would be accepted or not. My luck held:
เงิ
นไปตกแต่งบานจริ
้ งๆ คงไดบ้ านหรู
้ หรา ดี ไซน์โกเก๋
้ตาม the bank granted the amount of money I had
แบบนิตยสารบานแน่
้ นอน แต่ เมื
อตองนํ
้ าเงิ ้ สิ
นไปใชหนี requested. If I really used that money to decorate my
นอืนๆ ตามแผนทีวางไว ้บานจึ
้ งไม่
มอ
ีะไรเปลียนแปลง house, I’d get a luxurious house according to the
นอกจากเก่าโทรมลงทุ กวัน snazzy designs of home magazines, but since I had to
use the money to service the other debts as planned,
nothing has changed in the house except that it
grows more dilapidated with every passing day.
หนีจํ
านวนมากจนจํ าแทบไม่ไหวนั นรวมกลายเป็นกอน
้ A debt so high I almost couldn’t remember it was
เดี
ยวคือสิ
นเชือบาน
้ และตกแต่ ง แต่
ทแย่
ี คอืผมถึงทางตัน now a single amount, which was the loan for house
จํ
านวนยอดชํ าระแต่
ละเดือนสูงเกิ
นเงินเดื
อนผมไปทัง decor- ation, but the bad part was that I was stuck.
เดื
อน ถาต
้องจ่
้ ายทังหมดผมคงไม่ มขีาวกิ
้ นแน่ ภรรยาก็ The amount to be reimbursed each month was higher
ไม่มงี
านทําเสียดวยเลยแบ่
้ งเบาภาระไม่ ได ้
อี
กไม่นานคง than my entire salary. If I had to pay it all I wouldn’t
ไดวนเข ้ว่
้ าสู งจรเดิ
ม เปิ
ดบัตรเครดิตและเป็นหนีไม่รจบอี
ู
้ ก have any money left to eat. Besides, my wife didn’t
ครัง work so she couldn’t alleviate the burden. Before long
we would enter the same vicious circle as before, open
a new credit card and get even more into debt once
again.
กระทังวันหนึ
ง ผมไดรั้
บโทรศัพท์
จากพนั กงานสิ
นเชื
อ Until one day I received a call from a female bank
สาวที
อนุมัตเิ
งิ
นใหผม
้ employee who had approved the loan to me.
“สวัสดี
คะ่
คุณพี
อรจิ
ราเองนะคะ” เธอทักทายเสี
ยง ‘Good morning, sir. Onjira speaking,’ she greeted
หวานใส in a bright sweet voice.
“อะไรหรื
อครับนอง
้ ถาเรื
้ องยอดเงิ
น งวดนี
ยังเหลืออี
ก ‘What is it now? If it’s about the balance, there’s
หนึงอาทิ
ตย์ไม่
ใช่ อ” ผมออกตัวก่
หรื อน คุ
นชิ
้ นดี กบ
ั รอบ still one week to go, isn’t there?’ I explained first, well
เวลาของธนาคาร aware of the bank schedule.
“แหม หนู
ไม่
ใช่
พนั กงานทวงหนี
นะคะคุณพีที
โทรมา ‘Come now, I’m no loan recovering officer. If I’m
เพราะทางธนาคารมี
ขอเสนอสํ
้ าหรับลู
กคาคนสํ
้ าคัญของ calling it’s because the bank has a suggestion for an
ะ”
เราค่ important customer such as you.’
“ถ้
าเป็นสิ
นเชื
อใหม่
พคงขอผ่
ี านนะครับ แค่
ทมี
ีอยู
ย
่งั ‘If it’s a new loan, I beg to be excused. Just those I
ผ่
อนไม่หมดเลย เหลื
ออี
กตังยี
สิ ”
บปี have I’m not through reimbursing. There’s another
twenty years to go.’
“ไม่
ใช่
หรอกค่
ะ อย่
างอื
นน่
ะ แต่
เป็
นขอเสนอที
้ พี
ตอง
้ ‘It’s not that. It’s something else, but it’s a proposal
”
สนใจแน่ I’m sure you will like.’
เธอพู
ดกระตุ
นต่
้ อมความสนใจผมเสียอยู
ห
่มัด แน่
นอน The way she spoke aroused my interest. Of course I
ว่
าผมหลงกลยอมฟั งเธออยู
น
่านสองนานอี
กจนได ้ fell for it and was ready to listen to her for as long as
it took.
หนึ
งเดื
อนถัดมา ผมกับภรรยายื
นอยู
ห
่นาบ
้านทรงทั
้ น One month later, my wife and I are standing in =
 สมัยหลังใหญ่ พรอมสวนตกแต่
้ งอย่างสวยงาม มีศาลาริ ม front of a large, modern house with garden =
บ่
อนํ าเยื
องทางดานหลั
้ งบาน ้ โรงจอดรถขนาดสองคันมี beautifully decorated. There is a pavilion by the pool
รถซูเปอร์คาร์
ราคาแปดหลักจอดขวางอยู ด
่านหน
้ า้ผม at the back of the house. The garage, which can =
ค่
อยๆ เอามื อลูบไลสั้
มผัสผิวเงางามของมัน ก่อนยิ
มกวาง ้ house two cars, has a car with an eight-digit price
=
แลวพู
้ ดดวยนํ
้ าเสี ยงร่ ง “ขอบคุ
าเริ ณธนาคารไทยแทที ้ ยืน parked in front of it. I slowly stretch out my hand to
เคี
ยงขางผมทุ
้ กเวลา ไม่วา่
จะสรางครอบครั
้ ว สรางธุ
้ รกิ จ caress the car’s beautiful shiny skin before smiling [‘eight-digit price’ (ten million baht or more) for a
หรื
อแมแต่้ ยามฉุกเฉิ
น ช่วยพาไปถึ งจุ
ดหมายอย่ างที
ฝั น widely and saying in a cheerful voice, ‘I truly thank car seems rather excessive, but you never know
ไว”้ the Thai bank that has always been by my side as I these days.]
built my family and my business and through
emergencies, helping me along to reach the objective
I always dreamt of.’
“คัท! เอาใหม่
” ‘Cut! Start again.’
ผมหุบยิมทันที เมื
อไดยิ
้นเสี
ยงจากผู
กํ
้ ากับหลังกลอง
้ นึ
ก I cancel my smile as soon as I hear the voice of the
หงุ
ดหงิด อะไรนั กหนา รอบทีสิ
บแปดแลว้ผมตองพู
้ ด director from behind the camera and think with
ประโยคเดิมซํ
าไปซํ ามา น่าจะใหผ่
้านๆ ไปเสียที annoyance, What’s the fuss? Eighteen times already!
I’ve had to speak the same sentence time and time
again. He should let it go.
“ยังไม่
ไดอี
้ อ” ผมถาม
กหรื ‘Yet again,’ I ask.
“อี ” เขาบอกผม “เมื
กสักเทคนะครับพี อกี
พีพูดดี
แลว้ ‘Just another take, please,’ he tells me. ‘Just now
แต่
หนานิ
้งไปหน่อย พยายามฉี กยิ
ม ทํ
าท่
าร่
าเริ มใสมี your voice was okay but your face was a bit too
งแจ่
ความสุขมากๆ หน่อยครับ โฆษณาคนประสบความสํ จ bland. Try to smile more, look cheerful, very happy.
าเร็
นะครับ ไม่
ใช่
ลมเหลว”
้ We’re advertising someone who achieves success, not
failure.’
ผมไดแต่
้ พยักหนาขณะภรรยาถอนหายใจด
้ วยความ
้ I merely nod while my wife heaves a sigh out of
เหนื อยหน่าย แต่ จะบ่นอะไรได ้เซ็นสัญญารับงานมาแลว้ weariness but how could we complain? I’ve signed a
นึกถึงตอนที พนั กงานสาวโทรศัพท์ มาแจงข
้อเสนอ
้ แปลก contract to do this job. I think of when the female
ดีเหมือนกัน เธอบอกว่ าธนาคารเล็ งเห็
นความสําคัญของ bank official called to make her offer. Strange but
การประชาสัมพันธ์ อยากไดพรี้เซนเตอร์ ทเป็
ีนลู กคาอยู
้ ่ good all the same. She told me the bank, aware of the
แลวเพื
้ อความสมจริ ง ผมเป็นลูกคาชั
้นดี เลยไดรั้บเลื
อก importance of public relations, wanted a presenter
โดยมี คา่
เหนือยให ้ ถึงจะไม่มากนั กก็ตาม ผมควาโอกาส
้ who was a customer for the sake of veracity. I was a
ไว ้มาถึ
งตอนนี จะใหพู ้ดหรือทําอะไรก็ ยอมทังนั นแหละ good customer so I was chosen for a fee. Even though
it isn’t much, I grabbed the opportunity. By now,
whatever they want me to say or do I’m more than
willing.
อย่
างนอยก็
้ จะไดมี้
เงิ
นมาจ่
ายค่
าหนี
สิ
นเชื
อทังหลาย At least I’ll have some money to pay some of the
ของธนาคารอี
กสักกอนหนึ
้ ง interest on the bank loan…
= ‘Sinchuea’ in Rahoo Om Jan 11, Oct-Dec 2012

Pongwut Rujirachakorn, born in Bangkok in 1982 :

and a Chulalongkorn graduate in commerce and
accounting,
is a versatile writer who has published eight novels in
the past eight years
as well as several collections
of short stories and columns. (http://thaifiction.wordpress.com/2013/09/06/credit-
pongwut-rujirachakorn/attachment/4344/)
Tagged: ปองวุ ฒิ รุ ะชาคร (http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b8%9b%e0%b8%ad%e0%b8%87%e0%b8%a7%e0%b8%b8%e0%b8%92%e0%b8%b4-
จริ
%e0%b8%a3%e0%b8%b8%e0%b8%88%e0%b8%b4%e0%b8%a3%e0%b8%b0%e0%b8%8a%e0%b8%b2%e0%b8%84%e0%b8%a3/), consumerism
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/consumerism/), credit crunch (http://thaifiction.wordpress.com/tag/credit-crunch/), debt
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/debt/), misleading advertising (http://thaifiction.wordpress.com/tag/misleading-advertising/), Pongwut Rujirachakorn
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/pongwut-rujirachakorn/), Thai short story (http://thaifiction.wordpress.com/tag/thai-short-story/)

One thought on “Credit – Pongwut Rujirachakorn”

1. wuttichai jitprapai 10 September 2013 at 6:53 am Reply

ขอบคุณมากครับ สํ าหรับงานเขียนที
น่
าอ่าน ผมไดรั้ บความรู
เพิ
้มขึนอี
กเพี
ยบ ขอคุ
ณอี
กครัง

Blog at WordPress.com. | The Delicacy Theme.

Follow

องสันไทย | thai to english fiction”

Follow “เรื

Powered by WordPress.com
เรื ั
องสนไทย | thai to english fiction

Modern and classic Thai short stories in English

Deception – Phairoj Boonprakob

Contemporary 7 March 2014 1 Comment

Who is deceiving whom, the young man of 54 or the saucy wife that be? A matter of perspective, I guess. MB
ooo

ความจริ
งลวง DECEPTION

(http://thaifiction.wordpress.com/2014/03/07/deception- (http://thaifiction.wordpress.com/2014/03/07/deception-
phairoj-boonprakob/beer/) phairoj-boonprakob/beerx/)

ไพโรจน์
บุ
ญประกอบ Phairoj Boonprakob Pronounced phai.roat bun.pra.korp

= == TRANSLATOR’S KITCHEN
 = == TRANSLATOR’S KITCHEN
ผมดื
มเบี
ยร์
ขวดที
สองอย่ ่ชน
างแชม ืเบี
ยร์
มันดี
ตรงที
มันเย็
น I drink a second bottle of beer with gusto. Beer is good in
และขมลิ
นพอประมาณ that it’s cool and reasonably bitter to the tongue.
วันนี
ไม่วา่
อะไรก็ ีอประมาณสํ
ดพ ีหมด ทุ
าหรับผมไปเสย ก Today everything is reasonably good to me.
อย่
างทําใหผมรื
้ นรมย์ และพอใจ ผมไม่ ชอบอะไรทีดี
มากเกิน Everything makes me happy and satisfied. I don’t like
ประมาณ มันไม่น่าไววางใจ
้ และรอยทั
้ งรอยจะตามมาด
้ วย
้ what is unreason- ably good. It isn’t to be trusted and is
ความทุกข์สาหัส one hundred per cent followed by harsh suffering.
ชายหนุ ่
มอายุ หาส
้บิสอย่
ี างผม จัดเจนพอทีจะรับเอาความ A man of fifty-four like me is experi- enced enough to
สุ
ขพอประมาณ ไม่ กระสันกระเสอ
ืกกระสนไขว่
ควาความสุ
้ ข enjoy a reasonable amount of happiness, neither craving
หวื
อหวาฉู ดฉาด ตระหนั กดีวา่ ี
ชวต
ิกลางๆ น่
ะดี
ทสุ
ีด มันคง for nor striving to grab exciting flashy happiness, well
ปลอด- ภัย ไรกั้ ื งความทุ
งวล และปลอดเชอแห่ กข์ aware that moderation in life is best, safe, free from worry
and immune from suffering.
ืที
หนั งสอ ผมทําอยู
เ่
จ๊
งไปเมื
อวาน เจ๊
งในขณะทีผมกํ
าลังนึ
ก The paper I was working for went bankrupt yesterday, ืis usually a book, but the word can refer to
หน ังสอ
เบื
องานอยู พ
่อดี ความสุขจึ
งวิ
งเขามาหาผมอย่
้ างที
ใครก็
มอิาจ just as I had got bored with that work, so happiness has ืพิ
anything written. Here, it is short for หน ังสอ มพ์
สกัดกันมันไวได
้้ run up to me that no one can prevent. (newspaper).
เมื
อเย็นวานระเรื
อยไปจนถึ ีม
งสทุ
่ผมนั งมึนและอร่ อยกับ By ten last night I was sitting dizzy, enjoying larp and * North-eastern fare. Larp is spicy salad of minced beef,
ลาบ นํ าตกอยู
ใ่
นรานริ
้ มถนนคนละมุ องกับสํ
มเมื านั กงาน ผม narm tok* in a road- side shop across town from the pork, chicken or catfish with mint, onion and lemon
ไม่อยากเจอใครที ทํ
าหนั งสอืเล่
มนี
ดวยกั
้ น เบื อจะฟั งเรื
องเกี
ยว office. I didn’t want to meet any of my co- workers, was grass; narm tok is sliced grilled beef salad.
กับมัน เบื
อจะพู
ดถึงมันอีก เลยหนี
ไปดืมกินไกลๆ มี ความสุข fed up listening to stories about our paper, fed up talking
สว่นตัวพอทวมๆ
้ about it again, so I’d fled to drink and eat far away, to
have a modicum of private happiness.
กลับถึ
งบานอารมณ์
้ ครื
นเครงของผมยังไม่ มอด เลยนั งทอด Back home my boisterous mood wasn’t dampened so I
หุ
ย
่ ดื
มต่ออีก เมี
ยก็
แสนดีอุตสา่
ห์นังเป็
นเพื
อนอยู่ักพัก พรอม
ส ้ lazed around, drinking on. My good wife sat down to
กระเซาเย ้ “ฉั นไม่
้ าแหย่ เคยเห็นคนตกงานที ไหนมีความสุ ข keep me company for a while and teased, ‘I’ve never seen
อย่างเธอเลย…”
้ พอใหช้ วี
ต
ิคูม
่่วนชนื anyone who lost his job as happy as you are.’ That was
enough for our life as a couple to be cheerful.
สักตี
สองหรื
อมากนอยกว่
้ านั นนิ
ดหน่
อย ตาชกั พร่
า ความจํ
า Around two in the morning, my eyes suddenly turned หรือมากน้ อยกว่ า นนนิ
ั ดหน่ อย (or a little more or less
ชกั เสอม
ื ผมก็เขานอนคนละห
้ องกั
้ บเมี
ย เพราะเธอคงนึกว่
าผม blurry, my memory suddenly declined. I went to bed in than that) need not be translated other than with
เขาไปนอนกั
้ บเธอแลวจึ
้งล็
อกหองแน่
้ นหนา an- other bedroom than my wife’s because she must have ‘around’.
thought I had come to sleep with her and she had locked
the door.
ผมหลับลึ
กอย่
างมี
คณุภาพ ไม่มฝ
ีั นรายรบกวน
้ ตื
นเกื
อบแปด I slept deep, quality sleep. No night- mare to bother
้
โมงเชาเลยอดเจอหน าเมี
้ ย เธอไปทํ างานแลว้ me. I woke up a little before eight in the morning, so
missed seeing my wife who’d already gone to work.
เขาห
้องนํ
้ าหองท่
้ า ซดนํ าชากาแฟ อ่ ืพิ
านหนั งสอ มพ์ I went to the bathroom, drank some coffee, read the I must say นําชากาแฟ (tea coffee) perplexed me. The
ร่
างกายและจิ
ตใจตื
นเต็
มที ไม่
มงีัวเงี
ยเบื
อหน่ าย ไม่
มอีารมณ์ paper, body and soul fully awake, no drowsy boredom, ‘reasonable’ narrator seems to be cultivating
ทางราย
้ โลกสุ
ดสวยโสภีเทียงเศษๆ ผมแต่ งตัวอย่ างดี
ออก no bad mood, the world beautiful. Past twelve I dressed imprecision.
จากบาน
้ up and went out of the house.
จากบาน
้ up and went out of the house.
คนเราทํ
างานหามรุ ง่
หามคํามานานๆ พอมี เวลาว่างบางอะ
้ When after working hard from dawn to dusk we have =
ไรๆ ก็
ดด
ูไี
ปหมด ผมบริ หารชวี
ต
ิโดยการตกงานเป็ นระยะๆ some leisure, everything looks great. I’ve always
เสมอมา ผมจึ ื
งสดชนกระปรีกระเปร่ากว่
าหนุ
่
มวัยเดียวกันจน managed life by losing my job from time to time, so I’m =
เป็
นทีอิ
จฉาตารอนของเพื
้ อนๆ ผู
มั้
กจะทําท่
าหวังดีแต่จริ
งๆ fresher and livelier than young men my age which makes
ไม่
คอ่ยจะหวังดีเท่
าไหร่ my friends, who pretend to wish me well, actually envy =
me. =

อิ
จฉาตาร้ อน: literally, ‘jealous with hot eyes’, that is,
extremely jealous or envious.

ออกมาจากบานแล
้ วผมก็
้ ไม่ ไดไปไหนที
้ เป็
นภาระ เป็
นการ As I left the house I didn’t go any- where strenuous or
เป็ กซ ี
นงาน ผมนั งแท็ คอยดูมเิ
ตอร์
ใหมั้
นไดราคาเกื
้ อบๆ รอย
้ serious. I took a taxi, watched the meter until it almost
แลวบอกให
้ เขาจอดให
้ ไปร
้ อยหนึ
้ งไม่ ตองทอนก่
้ อนลงจากรถ reach- ed one hundred and told the driver to stop. I gave
him one hundred baht – keep the change – before I
stepped out of the car.
ความเหมาะเจาะที ื ไดด้
หาซอไม่ วยเงิ
้ นหรื
ออํ
านาจใดๆ เกิ
ด Serendipity that can’t be bought with money or power

แก่
ผมอย่างน่ ื แท็
าชนใจ ี
กซมาจอดตรงหน าร
้านเบี
้ ยร์ ไม่ delightedly happened to me: the taxi had stopped right in
พอดี
ใหต้
องเส ี
้ ยเวลาเดินหาจนเหนื
อยรอน
้ front of a beer shop; no need to waste time tiring myself
looking for one.
เป็
นรานที
้ มีบค
ุลิ
กภาพน่ ีดวย
านั งเสย ้ นั งโต๊
ะริ
มมองผ่าน Besides, it was a shop whose per- sonality made it well
กระจกออกไปเห็
นนิยายชวีต
ิตัวละครเป็นคน เป็ นรถ เป็
นสรรพ worth patronising, sitting at a side table looking through
ิ นานๆ ที
สงของ มห
ีมามาเขาฉากด
้ วย
้ a pane at the novel of life outside whose characters were
people, were cars, were things, with once in a while a dog
enter- ing the scene as well.
มรสชวี
ผมนั งลิ ต
ิดวยความส
้ ํานึ
กในบุญคุ ชวี
ณของการมี ต
ิ I sat tasting life, fully conscious of the blessing of being
ดื ้
มชาๆ ละเลี
ยดความรื
นรมย์
ผมเพิ งเริ
มเบี
ยร์
ขวดที
สอง ความ alive, drank slowly, nibbling at it pleasurably. As I started
่ชนเปี
แชม ื ยมลนในหั
้ วใจ on the second bottle of beer, cheerfulness filled my heart
to the brim.
ร้
านนี
คนไม่แน่
นจนน่าอึ ีความเป็
ดอัดเสย นสว่
นตัว แต่
กไ็
ม่ This shop didn’t have so many cust- omers that you felt
ว่
างโหวงจนเหงา มี
ลก
ูคาแวะเวี
้ ยนเขาออกพอประมาณ
้ uncomfortable at the lack of privacy, but it wasn’t empty
เจาของร
้ านอยู
้ ไ่ ดและลู
้ กคาอย่
้ างผมมี ความสุ
ข as to feel forlorn. There was a reasonable flow of
customers in and out. The shop owner could make a
living and custom- ers like me were happy.
ละสายตาจากนิ ยายชวีต
ิขางถนน
้ ผมก็
มทีพั
ีกสายตาภายใน Looking away from the novel of life on the roadside, I
ราน
้ หญิ งสาวหุ
น
่เพรี ยวบางทว่
ามี
ความอันในความบางคนนั น had plenty to rest my eyes on inside the shop. That
คงจะถู
กชะตาผมอยู ไ่ม่
นอย
้ หล่อนยิ
มใหผมทุ
้ กครังที สบตากัน woman, slender but plump in her slenderness, I quite
และดวยความที
้ เป็
นคนสายตายาว ผมจึงเห็นชดั เจนว่
าหล่
อน fancied. She smiled at me every time our eyes met and as
ยิ
มทังปากทังตา I’m far-sight- ed I could see clearly that she smiled with
ยิ
มทังปากทังตา I’m far-sight- ed I could see clearly that she smiled with
both mouth and eyes.
ใครจะเถี
ยงว่
านี
ไม่ ่วามสุ
ใชค ข Who would argue this wasn’t happi- ness?
ผมเหมือนคนลอยคออยู ใ่นกระแสนํ
าแห่งความสุข ไม่ตอง
้ It felt like floating up to my chin in a flow of happiness, ลอยคอ: literally, ‘float (up to my) throat’.
เหนือยยากออกแรงว่
าย เพียงประคองตัวใหกระแสนั
้ นโลมไล ้ no need to tire myself swimming, just keep afloat for the
ผ่านผิ
วกายผมไป ความแชม ่ชนชุ
ืม่ฉํ
าเปลียนมื
อกันโอบกอด flow to wash past my epidermis. All sorts of cheery
ผมไวไม่
้ขาดสาย feelings took turns hugging me.
แต่ในชวี
ต
ิมนุษย์เรายังมี
อะไรอยู
อ
่กีอย่
างหนึ ึ
ง ซงบางคน But in human life there’s something else which some
อาจจะเห็
นว่
ามันเป็
นคําสาป สว่นผมเห็นว่
ามันไม่
ไดเลวร
้ าย้ people might view as a curse but I don’t think is that bad.
ขนาดนั นหรอก ไออะไรอย่
้ างหนึ
งนี
ก็
คอ
ืการที
มนุษย์
ไม่ The thing is that man is unable to stay soaked in
สามารถจมนิ งๆ อยู
ใ่
นความสุขไดนานๆ
้ ไม่ วา่
จะเป็
นความสุ
ข happiness for long, no matter how desirable that
อันน่
าปรารถนาปานใดก็ ตาม happiness is.
ฟังดู
ไม่
น่ ืแต่
าเชอ มันก็
เป็นความจริ
ง เหตุ ผลทีผมพอจะคิ ด It sounds unbelievable but it’s the truth. The reason I
ไดตอนนี
้ คื อคนเรานั นอยู
ไ่ม่
สข
ุแปลกลับหนากลั้ บหลังก็ พอจะ can think of right now is that we are not happy. In
ไดความว่
้ าถึ
งเป็
นสุขก็ไม่ยอมอยูน
่าน จะเป็ นเพราะเบื
อหรือ reverse translation, it means that even if we’re happy we
เพราะคนเรามี
ววิัฒนาการมาจากลิ งผมก็ยงั ไม่
คอ
่ยแน่ใจ don’t accept to be so for long, whether because we get
bored or because we’re descended from the apes I’m still
not very sure.
รู
แต่
้ วา่
หากความสุ
ขของผมยังนิ
งๆ อยู
อ
่ย่างนี
อี
กไม่
นานผม I only know that if my happiness stayed stable like this,
ก็
ตองมี
้ ความทุกข์
ในความสุ
ขทีแน่
นงนี
ิ แน่นอน before long I’d experience sorrow in this easy-going
happiness for sure.
วันนี้ ใชเ่
ถาไม่ พราะประตู
สวรรค์ ดสํ
เปิ าหรับผมก็ คงเป็น Today if it isn’t the gate of heaven being opened for me,
อํานาจของดาวหางดวงใดดวงหนึ ง ผมยังไม่
ทนั ไดรั้
บทุกข์ then it must be the power of a comet. I had yet to be
จากความสุ ขนิ
งๆ ความสุ
ขก็
เริ
มเคลือนไหวเปลี ยนแปลงตัว granted sorrow from that slack happi- ness, as it began to
เองเพือมิ
ใหผมเบื
้ อ move and change so that I wouldn’t get bored.
“พี
ไม่
คด
ิจะทักทายหนู
บางเลยหรื
้ อคะ” ‘Won’t you say hello to me, darling?’
ผมงงไปนิ
ดหน่
อย ไม่ ีบุ
มากจนเสย คลิ
กชายหนุ
่
มอายุ
หาส
้บ ิ I was a bit puzzled, but not too much so, as that would
สี be against my personality as a young man of fifty-four.
มัวเผลอคิ
ด เลยไม่ไดส้ ังเกตว่
าหล่
อนมาประชดิตัวเมื
อไร I’d been so busy thinking that I didn’t notice she had โรแมนติ กหวานแหววเจื อนํ
าแจ่ ว กระไรปานนน: ั this
แต่
กด็เี
หมื
อนกัน เพราะมันใหความรู
้ ส้ ึคลายๆ
ก ้ หล่อนลอยมา come close to me, but that was good all the same because kind of flowery language, tedious to read and to
หาผม โรแมนติกหวานแหววเจื อนํ
าแจ่
วกระไรปานนั น it was as if she had floated up to me, such a sweetly translate, definitely smacks of rank old age rather than
romantic feeling. of a youth in his fifties.
“ใจดํ
าจังเลย” ‘What a blackheart you are!’
ผมไม่ตองเช
้ ญ ิหล่อนนั งเพราะหล่
อนนั งแลว้ฟากตรงขาม
้ I didn’t have to invite her to sit down because she was
หล่อนก็ไม่
เลื
อก กลับเลื
อกนั งขางผม
้ หล่ อนโนมหน
้ ามาพู
้ ด already seated, and had chosen to sit not across from me
กับผม ใกลเส
้ยีจนผมไดกลิ
้ นผม but beside me. She bent her head to talk to me, so close I
กับผม ใกลเส
้ยีจนผมไดกลิ
้ นผม but beside me. She bent her head to talk to me, so close I
could smell her hair.
“สวัสดี
ยิ
นดี
ทจะได
ี รู ้ ก” ผมทักทายตามที
จั้ หล่
อนปรารถนา ‘Hello, happy to know you,’ I greeted her as she

และไดแจ
้งความจํ
้ านงไวแต่
้ ตน้ wished, making a declara- tion of intent from the first by
the same token.
“พีนีตลกอยูเ่
รื
อย” หล่ อนหัวเราะผลักตนแขนผมเบาๆ
้ ใน ‘Oh, you’re always so funny!’ She laughed and patted
อาการหยอกเอิ นดวยความหมั
้ ้
นไสแกมเอ็นดู“หนู
เป็
นเมี
ยพี my forearm lightly, with an air of dallying with me that
อยู
ต
่ังปี… ยังไม่
รจั
ู
้ กอี
กเหรอ” mixed aversion and fondness. ‘I’m your wife all year
round and you still don’t know me?’
เป็นคนอืนอาจจะตกใจจนพลัดตกเกาอี ้ไปแลว้แต่
ผมไม่ใช ่ Someone else might have fallen off his chair in shock
คนอื นจึ
งยังนั งอยู
ไ่
ดอย่
้ างมันคง แถมดื
มเบี
ยร์
ทเหลื
ี อโดยยัง but I’m not someone else, so I sat on firmly, even drank
รับรูรสชาติ
้ ครบถวน อสังขวดใหม่
้ เมื ีงของผมก็
เสย ไม่ ันสัก the beer that remained and fully enjoyed its taste. When I
ไดส้
นิด ordered another bottle my voice didn’t tremble in the
least.
“พี
ยังเป็นคนไม่ มหีวั ใจเหมื ม” หล่
อนเดิ อนตัดพอ้“ถาเป็
้น ‘You’re still as heartless as before, darling,’ she
คนมีหวั จิ
ตหัวใจเหมือนคนอื นเขาสักนิ
ด ป่
านนีหนู
กค็งยังอยู
่ complained. ‘If you had a little bit of heart like everyone
กับพี
ยังเป็นเมียพี” else, I’d still be with you, I’d still be your wife.’
ผมรู
ส้
กึวาบหวามใจเล็
กนอย
้ I felt a stir of sexual attraction.
คํ า “เมี
าว่ ย” นีแปลก ถาหมายถึ
้ งคนทีอยูก
่นิกับเราจนเหนียง This word ‘wife’ is weird. If it means the person we live
ยานไปดวยกั
้ นทังคู ่
ฟั งแลวก็
้ดานๆ
้ ไม่ รส
ู
้ ึรู
ก สาอะไร
้ แต่
ถา้ with as a couple until our necks grow wattles, it sounds
หมายถึงคนอื น คนที เรายังไม่
มโี
อกาสไดแอ ้ ม้พอไดฟั้งว่าเขา cal- lous, insensitive, but if it means some- one else,
เคยเป็
นเมียเรานีมันใหหวามๆ
้ เดียมๆ ชอบกล someone we haven’t yet had the opportunity to screw,
hearing that she used to be our wife, it makes us feel
oddly thrilled.
รู
้ึคลายมี
สก ้ พลัง แต่
ในขณะเดี
ยวกันก็
ระทดระทวย A feeling close to having power but at the same time
being in sorrow.
“ทีจริ
งหนู
กย
็งั ติ
ดใจพี
นะ คิ
ดอยู
เ่สมอว่ ั
าจะหาผัวชนยอด ‘Actually I’m still yearning for you, always thinking
อย่างพีนี
คงยาก หรืออาจจะหาไม่ไดเลย
้ เพราะเขาสรางมาคน
้ that finding a partner as great as you will be difficult or
เดี
ยว…” even impossible because you’re one of a kind…’
ผมสบตาหล่ อน แววตาหล่ อนออกอาการมัวเมาในเรื
องที I held her gaze. Her eyes had an air of deep absorption
กํ
าลังพู
ด มันจะเป็นเรื
องในอดี ตหรื
อเรื
องทีหล่
อนสรางขึ
้ นมา in what she was saying, whether something in the past or
ผมก็ไม่
แน่ใจ แต่กย
็นิดี
จะฟั ง เพราะในเรื
องนี
ผมเป็
นพระเอก some- thing she was thinking up I wasn’t sure, but I was
happy to listen because in that story I was the hero.
“อยู
ก
่บั พี… รสชาติชวี ต
ิมันฉูดฉาดจัดจานเอร็
้ ดอร่ อยไป ‘Being with you, life’s always spicy and scrumptious.
หมด พีเป็นมื งชวี
อปรุ ต
ิชนเซั ีน ขนาดในบานเหลื
ย ้ อเบี
ยร์ ่ค่ You’re a past master at flavouring life, to the point that
อยู
แ
สองขวด ตู เย็
้นว่
างเปล่า ตู กั้
บขาวมี
้ แต่ลม พียังทํ
าใหหนู
้ สนุ
ก with only two bottles of beer left in the house, an empty
ไดทั น … โอ … หนู
้งคื ยงั จํ าไม่ ื… ทังคื
ลม นเลย…” fridge and no more than air in the larder, you still made
me have fun all night long … oh … I haven’t forgotten …
 me have fun all night long … oh … I haven’t forgotten …
all night long…’
ผมไม่
รเหมื
ู
้ อนกันว่ า ผมทํายังไงหล่
อนถึ
งไดทํ
้าท่าซาบซงึ I didn’t know what I had done for her to appear so
ยิ
งใหญ่ปานนั น สติ
ปัญญาขนาดผม ถาเหลื
้ อแต่ เบียร์
อยูแ
่ค่ deeply impressed. According to my lights, if there were
สองขวด ผมก็ คงค่อยๆ ดืมมันใหหมดแล
้ วเข
้ านอน
้ ไม่ เห็
นจะ only two bottles of beer left, I’d get through them and
น่ ึ
าซาบซงอะไร เวนเส
้ ย ีแต่
วา่ตอนนอนหลับไดฝั้
นสนุ กโอฬาร then go to bed, I don’t see what’s so impressive, unless if
ตระการตา once asleep I had a smashing good dream.
แต่
เมื
อหล่อนรู
ส้
กึว่
ามันยิ
งใหญ่
เป็
นอัจฉริ
ยลักษณ์
ของผม But since she felt that it was great, it was my genius, I
ผมก็
ไม่
วา่
อะไร didn’t say anything.
“พี
แก่
ไปหน่
อยก็ ง..”
จริ ‘Sure, you’ve aged a bit…’
“อันนี
ไม่ ง” ผมขัดกลางคัน
จริ ‘That’s not true!’ I interrupted her.
ผมรู
ว่
้าการพู
ดสอดพูดแทรกขณะทีคนอืนกํ
าลังพู
ดน่ะเป็
น I know that interrupting when some- one is talking is ั
Or, flippantly, ‘it’s against my religion’. สตยาบ ัน =
มารยาททราม แต่ในกรณีนี
จะอยู
เ่
ฉยก็
ไม่
ได ้
มันกระทบ bad manners but in this case how could I hold still, it hurt ratification, confirmation. Here, it means ‘the pact I
สัตยาบันของผม my convictions. made with myself’.
ผมอธิ
บายใหหล่
้ อนฟั งว่
าผมไม่
เคยทํ
าตัวแก่
แลวมั
้นจะแก่ได ้ I explained to her that I never be- haved old, so how
ยังไง ทุ ิ กอย่
กสงทุ างเกิ
ดมาจากกรรม กรรมแปลว่าการกระทํ
า could I be old. Every- thing comes from karma. Karma
เมือผมไม่ทาํ
ตัวแก่ผมก็ไม่แก่ means doings. When I don’t behave old, I’m not old.
ในทางตรงกันขาม ิ ผมทํ
้ สงที าคื
อทํ
าตัวหนุ
่
ม เพราะฉะนั นผม On the contrary, what I do is behave young. So I must
ก็
ตองหนุ
้ ่ ม เป็
นเหตุ
เป็
นผลดี
จะตาย be young. It’s a perfectly good reason.
เราเห็
นเขาพูดเขาเขียนกันเสมอว่ า ‘ชายหนุ่
มอายุยส ิหา’,
ีบ ้ We hear or read all the time of ‘a young man of
‘ชายหนุ่ ิ
มวัยสามสบหก’ หรื ้ ‘ชายหนุ
อแมแต่ ่ ี ิ
มวัยสสบหก’ แลว้ twenty-five’, ‘a young man of thirty-six’ or even ‘a young
ทําไมจะมีชายหนุ ่
มอายุหาส
้บ ิสบีางไม่
้ ได ้ ไม่
เห็
นมันเสยีหาย man of forty-six’, then why can’t there be a young man
อะไรตรงไหน ดี เสยีอี
กน่ะไม่วา่เพราะชายหนุ ่
มเป็
นกําลังของ of fifty-four? I can see nothing wrong with that. Actually
ชาติ ยิ
งมี
มากเท่ าไหร่
ชาติ กจ
็ะยิงเดิ
นไดไวเท่
้ านั น I think it’s good. The more young men there are of the
kind, the better the nation.

ดู
เหมื
อนหล่
อนจะยอมรับคํ ี
าชแจงของผมอยู
บ
่าง
้ She seemed to bow to my argu- ments.
“เอาละ ความจริ
งพี ม”
ยังหนุ
่ ‘All right. Truth is you’re still young…’
“ถู
กตอง”
้ ‘You got that right.’
“แมจะเกิ
้ ดมานานกว่
าผู
ชายอื
้ นที หนู
เคยเป็ ย”
นเมี ‘Even though you were born earlier than the other men
I’ve been a wife to.’
“แต่
กว็
เิ
ศษกว่ า”
า โอชากว่ ‘Only more superb, more scrump- tious.’
“นันละที
หนู
กาํ ”
ลังจะบอกพี ‘That’s what I’m trying to tell you.’
บริกรคงเห็
นว่
าหล่
อนมานั งโต๊
ะผมนานแลว้ดี
ไม่
ดเี
ผลอไผล The waitress must have thought the woman had sat at
หล่
อนออกไปโดยไม่ จา่
ยเงิ
น ทางรานก็
้ จะไม่
ไดกํ
้
าไรเท่
าที my table long enough. If she didn’t pay attention, the
ควร จึ
งเขามาถามความประสงค์
้ วา่
จะยายโต๊
้ ะมารวมกันหรือ woman would leave without paying, the shop wouldn’t
ควร จึ
งเขามาถามความประสงค์
้ วา่
จะยายโต๊
้ ะมารวมกันหรื
อ woman would leave without paying, the shop wouldn’t
ไม่ make as much as it should, so she came over to ask
whether she intended to join me at my table or not.
“พี
เลี
ยงเมี
ยเก่ กสักมื
าอี อไดไหม”
้ หล่ ้ ม้
อนถามผมดวยสุ ‘Treat your old wife once again, won’t you, darling,’
ีงที
เสย ทํ
าใหผมเคลิ
้ มๆ ไปว่
าหล่อนเป็
นเมี
ยเก่
าของผมจริ
งๆ she asked me with a tone of voice that had me
rapturously think she really must have been my wife.
แมแต่
้ เด็
กบริ
กรก็
ยงั ทํ
าท่
าคลายได
้ มาเจอเรื
้ องจริ
งที
ดู Even the young waitress looked as though she had =
ประหลาดกว่
านิยาย เธอยิมปู
เลี
ยนๆ และไม่
กลาสบตาผม
้ stumbled onto some- thing weirder than a fairy tale. She
smiled sheepishly and didn’t dare to look me in the eye. =

ยิ
มปู ยนๆ: literally, ‘smile (like a) greasy crab’.
เลี
Greasy crab trumps sheep!

ผมพยักหนาตกลงเลี
้ ยงเมี
ยเก่ กสักมื
าอี อ คิ ีว่
ดเสย าตอนอยู่ With a nod I agreed to treat my old wife one more
กิ
นดวยกั
้ นหล่ อนก็
คงเลียงดู
ผมไวมาก
้ ตองตอบแทนกั
้ นบาง
้ time, thinking that when we were together she must have
ในเวลาทีสามารถจะตอบแทนได ้ treat- ed me a lot and one must reciprocate while one still
can.
บรรยากาศถ่ านไฟเก่าเป็นไปอย่ ื นและออกจะ
างชนมื The atmosphere of old love was elating in its R-rated
เปลือยๆ ระดับอาร์เราสังเบี
ยร์
กน
ั ถี
ขึ
น โดยเฉพาะตอนที
ความ nakedness. We kept ordering more beer, especially when
หลังกํ
าลังดํ
าเนินไปถึงตอนวาบหวิ ึ
วซงเด็
กอายุ
ตํ
ากว่ ิ
าสบแปด the past reached the dizzy parts for adults over eighteen

ถู
กกี
ดกันไม่
ใหชม
้ only.
ผมเพิ
งรู
ว่
้
าครังหนึ
งเรี
ยวแรงผมเหมื ้
อนชางสารและมีรสนิยม Thus I learned that once I had the strength of a mighty
วิ
ตถารอยูพ
่อสมควร แต่ หล่
อนก็
ชอบและไม่
เคยลืมมันเลย elephant and rather perverted tastes, but she liked it and
had never forgotten.
หล่ อนเปรยเป็นนั ยๆ ว่
าอยากจะใหมี
้วันคื
นอย่ กสัก
างนั นอี She hinted she’d like to have such times once or twice
ครังสองครังเพื
อเพิ มคุณภาพชวีต
ิของหล่ อน again to boost the quality of her life.
“ตังแต่ มาชวี
จากพี ต
ิหนูกร่
อยมาก ผูชายทั
้ วๆ ไปน่ ะเป็
นนั ก ‘Since you left, my life’s been very dull. Men in general
ปรุงชวี ต
ิทียอดจะแย่ตะกรุ
มตะกรามก็เท่านั น ไม่
มรี
สนิยมก็ are rather bad at spicing up life. They’re only voracious,
เท่านั น พอเสร็
จก็
แจวอาวเข
้ าไปอยู
้ ใ่
นรูตัวเองเงียบกริ ีว
บเชย they don’t have good taste. When it’s done, they take to
พีว่
ามี อะไรจะทรมานลูกผู
หญิ
้ งไดมากกว่
้ านี อีกไหม” their heels and go and stay in their holes, dead as
dormice. Do you think anything could be more
tormenting than this for women?’
“มี
” ผมตอบเสย
ีบางหลั
้ งจากไม่ ไดพู
้ดอะไร-เอาแต่
ฟัง ‘Oh yes,’ I answered after keeping quiet, merely
หล่อนมานาน “ลู
กผู
หญิ
้ งที หาใครมาตะกรุ
มตะกรามไม่ไดเลย
้ listening to her for a long while. ‘Being unable to find
ไง” voracious men, of course.’
“เอางันก็
ได”้หล่
อนคลายจะคล
้ อยตามผม
้ แต่
ทแท
ี ก็
้
เป็น ‘That too.’ She seemed to agree wholeheartedly with
เหลียมของลูกผู้ ง “มันเป็
หญิ างกัน”
นความทรทานคนละอย่ me but actually it was a woman’s trick. ‘It’s another kind
of torment.’
 of torment.’
ลู
กผูหญิ
้ งอกอูมเขาเป็
นกันอย่างนีแหละครับ เจอมาซะเยอะ Women with big tits always act like this. I’ve met lots.
เขามักจะทํ
าท่
าเห็
นดีเห็
นงามกับเรา แต่
ทายที
้ สุ ดแลวเขาก็
้ เอา They behave as if they approve of us but in the end they
ตามความคิ ดของเขาเอง ยอมตามความคิ ดของเราซะเมื อ follow their own ideas and to hell with ours.
ไหร่
ผมไดรู
้
อี
้กว่
าตัวเองมี‘กาน’
้ เกิ
นมาตรฐานลู
กผู
ชายไทย
้ ได ้ I further learned that I had a bigger ‘rod’ than is
ฟั งแลวนึ
้กลําพองใจอยูไ่ม่
นอย
้ standard for Thai men. Hearing this puts one in rather
high spirits.
หล่
อนเองก็ ั จะแสดงอาการเคลิ
ชก บเคลิ
มใหลหลงมากขึ
น She herself was beginning to show increasing
ทุ
กที
ๆ จนผมเริ
มจะแน่ใจว่
าผมไดเมี
้ยเก่
าคื
นแน่ enrapture, so that I was beginning to be certain that my
old wife was back.
“พี
ก็
รว่
ู
้าหนู
ชอบลู ามัน…”
บคลํ ‘You know how much I like to stroke it…’

ความจริ
งผมไม่
รู
้
แต่
มอ
ืของหล่
อนทีกรี
ดกรายทํ
าท่
า Actually I didn’t, but the brushing of her hand ready to
ประกอบก็
ทาํ
ใหผมหวิ
้ วหวามในหัวใจเหมื
อนโดนลู
บคลํามา go through the motions made me feel faint as if I had just
แลวหมาดๆ
้ been groped and stroked.
“ไม่มข
ีองใครเลยที
แข็
งแรงเต็
มไมเต็
้มมือเท่
าของพี
วิ
เศษ ‘Nobody feels such a hard handful as you do.
มาก” Amazing.’
ผมก็วา่
มันวิ
เศษจริ
งๆ เหมื
อนกันถานั
้ยน์ตาของหล่
อนไม่ I too thought it was amazing had her eyes not been so
เคลิ
มฝั นจนเกิ
นไป มันทํ ้ กใจสงสัยว่
าใหผมฉุ อนเอา ‘ของ
าหล่ overly dreamy. They made me suddenly wonder whether
ใคร’ มาใสใ่หผมหรื
้ อเปล่ า or not she wasn’t transferring to me someone else’s
attributes.
แต่ความมึ
นดวยปริ
้ มาณอันมากของเบี ยร์็ว่
กช ยประคอง But the buzz from a large volume of beer helped
ความสุ
ขไวมิ
้
ใหแตกร
้ าว้ ครู
เ่
ดี
ยวผมก็ ืความสงสัย กลับมา
ลม prevent happiness from being shattered. For a moment I
ล่
องลอยไปกับความหลังของตัวเองไดใหม่
้ forgot the suspicion and went back to floating in my own
past anew.
ผมว่ามันทํ
านองเดียวกับคนที กํ
าลังป่
วยยํ
าแย่ จะตายมิตาย I think it’s the same as when you’re on the verge of
แหล่มีใครมาบอกว่ าแจ่มใสจังก็
รบ
ียึดเอาไว ้
ทังๆ ทีความ death and someone comes along and tells you how bright
แจ่
มใสนั นไม่ ่องตัว มันอาจจะเป็
ใชข นของคนที รอรับมรดกอยู ่ you look, so you hold this at once to be true. Even though
ก็
ได ้
แต่รับมาเป็
นของตัวแลวช ื มี
้นใจ ความสุขก่อนตาย ก็ รับ the brightness isn’t yours but may be of those waiting for
เถอะ ไม่
เห็ ีหายอะไรนี
นจะเสย your inheritance, you make it yours and it cheers you,
you’re happy before dying. So go ahead, it does no harm
in any way.
หล่อนสาธยายลีลาท่าร่
างยามเสพสมของผมสลับกับการ She discoursed on my physical performance during the
ดืมเบี
ยร์
มี
คํารองขอให
้ กลั
้บไปเป็ นอย่
างเดิ
มแฝงอยู
ต ด act in between gulps of beer. There were appeals to
่รงนั นนิ
ตรงนีหน่
อยไม่ประเจิ
ดประเจอ้สรางความเพลิ
้ ดเพลิ
นใหผม
้ making things as before hidden here and there. They
เป็
นอันมาก were not disgraceful and they did much for my entertain-
ment.
 แต่
ผมก็มขีอเส
้ ยีอยู
เ่
หมือนกันตามความรู
ส้
กึของหล่อน But I had a flaw all the same, she felt. She began to
หล่
อนเริ
มเปิดขอบกพร่
้ องของผมดวยประโยคที
้ า “แต่
ว่ ผชาย
ู
้ reveal my shortcoming with the sentence, ‘But there are
ดี
พรอมไม่
้ มใี ” แลวแกล
นโลกนี ้ มด ้ วยเบี
้ ยร์ครึงแกว้ no men ready for it in this world,’ followed by the
downing of half a glass of beer.
ผมกํ
าลังดี
วเิ
ศษจนแทบจะไม่ ่นอยู
ใชค แ
่ลว้จึ
งอยากฟั ง I was such a superb man as didn’t exist, so I was most
ความไม่
เอาไหนของตัวเองอย่
างยิ
ง มันจะไดดึ
้งผมกลับมา eager to hear about my uselessness, as it would take me
เป็ ีที
นคนกับเขาเสย down to size.
“พี
เป็
นผัวที
ดี
แต่
เป็
นสามี
ทเลว”
ี ‘You’re a good mate but a bad hus- band.’
ภาษาสวย คลองจองกั
้ นดี
แต่
ความหมายนั นตองให
้ หล่้ อน Nice words, nicely balanced, but what they meant was
อธิ
บายขยายความ for her to explain.
“หนูนอนกับใครก็ ถอ
ืว่ าเขาเป็
นผัวหนู
ก็
มันเป็
นจริ
งๆ นี
แต่ ‘When I sleep with someone I consider him my mate, Mate-husband: the Thai is funnier than this, as the
สามีหนูรมาว่
ู
้ ามันแปลว่ านายหรือเจาของ
้ ที นี
คนที
เขาเป็
นนาย which is what he really is, but husband, I’ve learned, familiar ผ ัว (phua) and the formal สามี
(samee) are
คนเป็นเจาของคนเนี
้ ย เขาก็ตองดู
้ แลเลียงดูคนของเขาใช ่ means master or owner. So the one who’s the master, the both readily understood as ‘husband’.
ไหมพี ไม่ ่งๆ
ใชท ิ ขวางๆ
้ ปล่ อยใหหากิ
้ นเองตามยถากรรม owner, he must take care of the one he owns, isn’t that
อย่างที
พีทํากับหนู” right, darling? Not deserting her and leaving her to fend
for herself as you did with me.’
“เมี
ยฉั นเขาก็
หากิ
นเอง มี
เงิ
นใหฉั้
นกู
ด้
วยซ ํ
้ า” ‘My wife earns her own living. She’s even got money
for me to borrow.’
“พี
หมายถึ
งเมี
ยคนใหม่
ของพี
เหรอ พี
นี
แจ๋
วจริ
งๆ” ‘You mean your current wife, don’t you? You’re really
clever, you know.’
หล่อนทํ
าท่ ื
าชนชมและดี อกดี
ใจกับผม แต่
กไ็
ม่ลม
ืแซม She looked full of admiration and gladness for me but
อาการหึ
งนิ
ดๆ เอาไวด้
วย
้ รายกาจจริ
้ งๆ didn’t forget to hint at jealousy. She was really good.
“ถ้
าพี
มี
หวั จิ
ตหัวใจดู แลหนู
มัง หนู
ไม่
ยอมปล่
อยใหพี
้
ไปหา ‘If you had the heart to look after me, I wouldn’t let you
เมี
ยใหม่
หรอก ไม่ มวีัน หนู
จะครอบครองพีไวคนเดี
้ ยว มีความ go and find another wife. No way. I’d own you alone,
สุ
ขกันตลอดชาติ ” we’d be happy together forever.’
ผมว่ ิ ดแลว้ลงว่
ามันสนสุ ามี
ความสุ ขกันตลอดชาติ
ถาเป็
้น I thought it was the end. The words ‘happy together
หนั งเป็
นละครมันก็จบแลว้ความสุขพอประมาณของผมถึ ง forever’, if in a movie or a play, meant The End. My
คราว จะตองเปลี
้ ีันซะที
ยนสส ไม่
งันผมก็จะตองมี
้ ความทุกข์ reasonable happiness thus had to change colour,
ในความสุ ขนิงๆ อี
ก otherwise there’d be suffering in that stable happiness
again.
“วันนี
เห็
นจะคุ
ยกับเมี
ยเก่าเท่
านี
ก่
อนนะ วันหลังเจอกันอี
ก ‘I think I’ve spoken with my former wife long enough
ค่
อยทบทวนอดี ตกันใหม่” today. Let’s meet again some other day and remember
the past some more.’
“ไม่มวี
ันหนาวั
้นหลังหรอกพี เราตองไปย
้ อนอดี
้ ตกันวันนี ‘There’s nothing better than the present, darling. We
แหละ หนูอยากจนตัวสันแลว”
้ have to go back to the past today. I want it so much I’m
shaking all over.’
 shaking all over.’
หล่
อนแสดงอาการอยากไดแจ่
้มชดั เหมื
อนกลไกที
มี
ป่
มกด
ุ She showed clearly that it was what she wanted, as if at
the push of a button.
“ฉันก็
สัน” ผมบอกหล่
อน ‘I’m shaking too,’ I told her.
“สันสู
้ไ่
ใช ” หล่
หมพี อน กระหายอย่
างลิ
งโลด ‘Let’s shake together, then, shall we?’ She was eager,
overjoyed.
“เปล่
า สันเพราะความสุ ะ”
ขน่ ‘No. It’s out of happiness I shake, you see.’
“หนู
อยากมี
ความสุ
ขกับพี
อีกสักครัง อยากจังเลย…นะพี
นะ ‘I’d like to be happy with you once again. I want it so
…เถอะ…” หล่
อนพยักหนาเช
้ญ ิชวน much … okay, dar- ling? … Please…’ she nodded
invitingly.
“ฉันมี
ความสุขกับการปลดปล่
อยไปแลว”
้ ผมลวงหล่
อนครึ
ง ‘I’m happy with what we’ve express- ed today.’ I
ง “สบายเนื
หนึ อสบายตัวบอกไมู่”
ถก deceived her by half. ‘I feel incredibly fine.’
พูดจบผมก็เรี
ยกบริ
กรคิ
ดเงิน แต่
หล่
อนยังไม่
ยอมจบกับผม At this point, I asked for the bill, but she still didn’t
หล่
อนดึ งมื
อผมไปแปะทีหนาอกหน
้ าใจของหล่
้ อน แลวพู
้ ดจา want to give me up. She pulled my hand and put it on
ดวยเส
้ ย ีงของคนทีตกจมอยูใ่
นหวงพิ
้ ศวาส her chest and then spoke in the voice of someone
drowning in an expanse of love.
“พี
รู
ส้
กึถึ
งการเตนแห่
้ งหัวใจหนู
ไหม มันบอกว่
าไง มันบอกว่
า ‘Can you feel how fast my heart is beating, darling?
หนู
ตองการพี
้ ใชไ่
หม ทํ
าไมพีถึ
งหนี
ไปมีความสุขคนเดียว…” What is it saying? It’s saying I want you, right? Why are
you fleeing to be happy on your own?’
บริ
กรเอาบิ
ลมาเก็
บเงิ
นแลว้แต่
หล่
อนยังไม่
ยอมปล่อยมื
อผม The waitress had brought the bill but she still didn’t
ีนาเด็
สห ้ กสาวบริกรออกอาการอยากดู
แต่กไ็
ม่กลามองเต็
้ มตา want to release my hand. The waitress looked as if she’d
like to look but didn’t dare to stare.
ผมตองออกแรงนิ
้ ดหน่อยเพื
อดึงมื
อกลับมาหยิ
บเงิ
นจ่
ายค่
า I had to use a little strength to retrieve my hand to
กิ
นดื
ม รวมค่
าคุ
ยกับเมี
ยเก่
าไปพันเศษๆ handle the money for the food and drinks. The cost of
talking with my old wife came to a little over one
thousand baht.
“ใจคอพี
จะปล่
อยใหหนู
้ คางเติ
้ งอยูย
่งั เงี
ยหรอ” ‘Will you have the heart to leave me in the lurch like

this?’
หล่อนทํ าท่
าจะความื
้อผมไปแปะอกหรื อไม่
กอ
็ะไรที She made as if to grab my hand to pat her breast or
หวาดเสยีวกว่
าอกอี ั มื
กครัง ผมชก อหนีและลุ
กขึ
นยืนอย่ างมี some place more soul- stirring once again. I withdrew my
ความสุขพอประมาณ อย่ างคนทีมันใจว่
าความสุขจะยังไม่
หนี hand in a hurry and stood up with reasonable happiness,
หายไปไหน เพียงแต่ถงึ
เวลาจะตองเปลี
้ ยนแปลงสสีันของมัน like someone certain that happiness hadn’t gone away
บางเท่
้ านั น but the time had come to change its colour a little.
“ขอโทษนะหนู ฉั นไปใหความสุ
้ ขกับหนู
ไม่
ได ้
ไอฉั้
นมัน ‘Forgive me. I can’t make you happy. Mine is an
เครืองจักรสมัยเก่
า เดินตามรอบตามแรงของมัน ตังโปรแกรม outdated machine that works at its own speed and can’t
ไม่ไดเหมื
้ อนสมัยของหนู ” be repro- grammed as people your age do.’
 ไม่
ไดเหมื ”
้ อนสมัยของหนู be repro- grammed as people your age do.’
แลวผมก็
้ ผละจากหล่
อนมา ปล่
อยใหหล่
้ อนนั งคางเติ
้ งอยู่ Then I took my leave, leaving her in the lurch like that.
อย่
างนั น
= ‘Khwamjing-luang’
in Chor Karrakeit 33, 1997

Phairoj Boonprakob, =
born in 1952 in Bangkok, and until recently a teacher of
Thai at Chiang Rai
Rajabhat University, has more than
half a dozen collections of short stories and two novels to
his credit.
(http://thaifiction.wordpress.com/2014/03/07/deception-
phairoj-boonprakob/ck33/)
Tagged: ไพโรจน์ บุญประกอบ (http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b9%84%e0%b8%9e%e0%b9%82%e0%b8%a3%e0%b8%88%e0%b8%99%e0%b9%8c-
%e0%b8%9a%e0%b8%b8%e0%b8%8d%e0%b8%9b%e0%b8%a3%e0%b8%b0%e0%b8%81%e0%b8%ad%e0%b8%9a/), demimondaine
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/demimondaine/), flirt (http://thaifiction.wordpress.com/tag/flirt/), hedonism (http://thaifiction.wordpress.com/tag/hedonism/), machismo
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/machismo/), mendacity (http://thaifiction.wordpress.com/tag/mendacity/), Phairoj Boonprakob
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/phairoj-boonprakob/), seduction (http://thaifiction.wordpress.com/tag/seduction/), Thai fiction (http://thaifiction.wordpress.com/tag/thai-
fiction/), Thai short story (http://thaifiction.wordpress.com/tag/thai-short-story/)

One thought on “Deception – Phairoj Boonprakob”

1. NJ (@songprapha28) 17 March 2014 at 8:29 pm Reply

Thank you very much. Good practice for reading and learning English. Follow you

Blog at WordPress.com. | The Delicacy Theme.

Follow

องสันไทย | thai to english fiction”

Follow “เรื
เรื ั
องสนไทย | thai to english fiction

Modern and classic Thai short stories in English

Don’t tell anyone – Chart Korbjitti

Contemporary 19 April 2013 Leave a comment

Some writers will go to any lengths to come up with a good story. Are you a smoker and a paunchy fat slob? Then this one is for you, and good luck to you
too. MB

อย่
าบอกใคร Don’t tell anyone

(http://thaifiction.wordpress.com/2013/04/19/dont- (http://thaifiction.wordpress.com/2013/04/19/dont-
tell-anyone-chart-korbjitti/chart-maddogs/) tell-anyone-chart-korbjitti/chart-maddogs-2/)

ชาติ
กอบจิ
ตติ CHART KORBJITTI

TRANSLATOR’S KITCHEN
= ==
เมื
อปี
ทแล
ี วผมเข
้ าโรงพยาบาลในเดื
้ อนนี(มี ง A year ago in this same month of March, I entered
นาคม) หนึ Literally: ‘Last year, I entered hospital in this
ปี
พอดีตอนนั นหมอวิ
นจ
ิฉั ยว่
าเป็ ้ ตในสมองตี
นเสนโลหิ บ hospital. The doctor diagnosed a brain infarction. month (March), one full year.’ Needs work.
โดยส่วนตัว ผมเป็
นคนดูแลสุ
ขภาพตัวเอง เพราะทราบ Usually I take care of my health myself because I โดยส่ ว นต ัว: literally, ‘Personally’, but that
ว่
าชี
วต
ิแต่หนหลังของผมเป็ นมาอย่
างไร ในเรื
องทําลาย know how bad to my health my life has been lately, would be redundant here.
สุ
ขภาพ ทุ กวันนี
จึ
งตองดู
้ แลเขา พู
ดจากับเขาดีๆ ผม so now I must pamper it and talk to it nicely. I have
ตรวจสุขภาพประจํ าปี
ทก
ุปี นยาตามหมอสัง (แมบางมื
กิ ้ อ an annual medical check-up, take whatever pills the
จะลื
มบาง)
้ แต่ ไม่
เคยนึ
กมาก่
อนเลยว่
าตัวเองจะมาเป็น doctor prescribes (though I sometimes forget) but I’d

โรคนี
ซึ
งนั บว่
าโชคดี never thought until then I’d be struck with this
illness, which I believe was a godsend.
อาการของโรคที ว่า มันเกิ
ดกับผมไดสั้ กระยะหนึ ง นาน The symptoms of that illness happened to me over Note the use of brackets by Chart Korbjitti,
พอสมควร แต่ ผมไม่ รสึ
ู
้กว่าเป็นอาการเตื อนของโรค รู สึ
้ก a period of time, a fairly long one, but I didn’t feel perhaps the only Thai writer to use them (almost
มึนหัว ตาพร่า และง่ วงนอน สามารถนอนไดทั ้งวัน(ซึ งผม that they were warning signs of illness. I felt groggy, always) consistently.
ชอบ) ใจผมไม่ คด ิอะไร คิ ดว่
าเป็ นเพราะเราเพลี ย (เพราะ blurry-eyed and sleepy. I could sleep all day (which
รับศึ
กหนั กมาตังแต่ กอ่นปี ใหม่) และสังเกตดูตัวเองระยะ I like). I thought nothing of it. I thought it was
หลังนีตอนดื มจะเดิ นเซ ควบคุ มทิ ศทางไม่ คอ
่ยได ้ ซึงใน because I was exhausted (as I had been much
ใจรูว่
้าเรายังไม่ถงึขันเมาที จะเดินเซไดขนาดนั
้ น แต่กไ็ม่ embattled since before the new year) and I noticed
ไดระแคะระคายกั
้ บร่องรอยนี คิดว่าแก่แลว้คงกิ นไดน้ อย
้ that lately when I drank I staggered when I walked,
ลง ซึงเป็นเรื
องดี ตอ่สุขภาพ wasn’t quite able to control my direction, even
though I knew I wasn’t drunk to the point that I
should stagger to that extent. But I didn’t take the
hint, merely thought I was getting old and sort of
drank less, which was good for my health.
วันหนึ ง ขณะผมเข็นรถซื
อของอยูใ่
นหางฯในเมื
้ อง จูๆ่ One day, as I pushed a caddy in a supermarket in
ขาอ่อนยวบลงไปเหมื อนไม่
มแ
ีรง โชคดีทมื
ีอผมยังจับ town, all of a sudden my legs gave in as if devoid of
อยู
ก
่บั คันเข็
นรถ จึ
งไม่
ลมฟาดลงไปกั
้ บพื
น มันมาวู
บเดี ยว strength. Luckily my hands still held the caddy
แลวก็
้จากไป หลังจากนั นผมก็
เดิ
นเข็นรถไดเป็
้นปรกติ handlebar so I didn’t collapse to the ground. It
happened for only a moment. After that I walked
pushing the caddy as usual.
ซือของเสร็ จแลว้ผมขับรถไปหาหมอ เป็นโรงพยาบาล The shopping done, I drove to a private hospital in I’ve rewritten the first two sentences into one to
เอกชนอยู ใ่นเมื
อง ผมตองมารั
้ บยาความดันเป็นประจํ
า town where I had to get my blood pressure pills avoid the misleading thought that, if he ‘drives to
ทุกเดื
อนที นีหมอตรวจดู ความดันของผมก็เรี
ยบรอยดี
้ every month. The doctor found that my blood see the doctor’, it’s because he’s scared by the
ไม่มอ
ีะไร อาจจะเป็ นเพราะอ่
อนเพลีย หมอว่า ซึ
งผมก็ pressure was fine, there was nothing wrong. It must experience, whereas he has to go there anyway to
เชื
อเช่นนั น have been exhaustion, the doctor said, and I thought pick up his pills.
so too.
ต้
นเดื
อนมี
นาคม ผมมี
นัดคุ
ยงานกันกับเพื
อนที
ในเมื
อง In early March, I had a meeting with a friend in
 ต้นเดื
อนมีนาคม ผมมีนัดคุยงานกันกับเพื
อนทีในเมื
อง In early March, I had a meeting with a friend in
เสร็
จงานแลวก็
้นังกิ
นเบี
ยร์คยุกัน เพื
อนรุ
น
่นองขั
้ บรถมา town over some work. The meeting over we ate and
ส่งผมทีบาน
้ ถึงบานแล
้ ว้ก็ นอนหลับ drank beer. My friend drove me back home. Once
there, I went to sleep.
้ดราวตี
ตอนเชามื หา้ผมตื นขึนมาเพื อจะเขาห้องนํ
้ า The next day around five in the morning, I woke =
รู
สึ
้กหนั กหัวลุ
กจากเตี ยงไม่ ขน
ึตองใช
้ มื ้อสองขางดึ
้ ง up to go to the bath- room. I felt my head so heavy I
ขอบที นอนช่ วยพยุ งตัวเพือจะลุ กขึนนั ง ยกหัวขึนห่ างจาก couldn’t get out of bed. I had to use my hands on =
หมอนไดไม่้มากนั ก ผมรู ว่
้าตองใช ้
้ แรงมากกว่ านี จึงจะ both sides pulling on the bed frame to make myself
=
สามารถลุ กขึนนั งได ้
ผมไม่ อยากฝื นมัน เพราะไม่ รจะเกิ
ู้ ด sit up. I didn’t want to force it because I didn’t know
อะไรขึน จึ
งปล่ อยตัวลงนอนอย่ างเดิม ผมเรี ยกโส่ ย ผม what would happen, so I let myself go and lay down =
ว่
า เธอแต่งตัวเถอะ เราไม่ คอ่ยดี ไม่รเป็
ู
้นอะไร เตรี ยมไป as before. I called my wife. I said, Get dressed, Soy, I
โรงพยาบาลกัน ปรึ กษากันว่ าจะโทรถามหมอ (ซึ งเป็ น don’t feel well, I don’t know what the matter is, get =
เพื
อนและเป็ นผูดู้แล) แต่กเ็กรงใจเพือนเพราะยังเชามื ้ด ready to take me to hospital. We discussed whether
อยูม
่าก กะว่าสว่ างหน่อยจึ งค่อยโทร สักพักหนึ ง ผมก็ ลก
ุ to call the doctor (who is a friend as well as my GP) =
เดิ
นได ้เขาห
้องนํ
้ าไดเหมื้ อนปรกติ ผมอาบนํ าแต่ งตัวรอ but thought it was too early to phone him; we’d do
เตรี
ยมพรอม้ เพราะรู ว่
้าไม่ปรกติ สําหรับผม แต่ งตัวแลวก็้ that when it was light. After a while I could get up ผมเรี
ยกโส่ย: As Chart wrote this text primarily
นอนเล่นอยู บ
่นเตี ยง เจ็
ดโมงกว่ า คิ
ดว่ าหมอคงตื นแลว้ and went to the bathroom as usual. I took a shower, for friends, when he mentions Soy, everyone
ผมโทรไปหา ผมเล่ าอาการใหหมอฟั
้ ง หมอว่ า มาเลย มา got dressed and got ready to go because I knew I understand he is talking about his wife: the
เดี
ยวนี คุ
ณอยู ก
่บั ใคร มีคนมาส่ งหรือเปล่ า ผมบอกอยู ก
่บั wasn’t feeling normal. Then I lay down again on the translation must make this clear.

โส่ ย เราพู
ดกันยังไม่ทนั จบ ลิ
นผมก็ แข็
งขึนมาเฉยๆ ตอน bed to while away the time. After 7 am, I figured the Slight rewrite over calling the doctor to avoid
นั นผมยังหัวเราะ พูดกับหมอว่า เฮย้ลินมันเริ
มแข็ ้ะ doctor must be up, so I called him. I told him my
งแลวว่ having to translate that unwieldy ‘krengjai
หมอว่ ามาเดียวนีเลย symptoms. He said Come, come at once. Who are phuean’ (เกรงใจเพื อน).
you with? Is there someone to drive you here? I told
him I was with Soy. We weren’t finished speaking
when my tongue got stiff. It even made me laugh
and I told the doctor, Hey, my tongue’s getting
hard! The doctor said Come at once.
แต่สายไปแลว้ผมไม่
สามารถลุกจากเตียงได ้เพราะ But it was too late. I wasn’t able to get out of bed,
ซี ้
กซายของผมทั งซี
กไม่
รสึ
ู
้กอะไรแลว้โชคดี ทแต่
ี งตัวรอ because the entire left side of my body didn’t feel
ไวก่
้อน ผมโทรศัพท์
บอกคนงานใหเข้ามาช่
้ วยพยุ งผม anything anymore. Lucky that I had already got
หน่อย ผมจะไปโรงพยาบาล โส่ยช่
วยพยุงมานั งหนาบ
้าน้ dressed. I called up my worker to come and help
รอคนงาน แลวเธอก็
้ เตรี ยมตัวปิ
ดบาน
้ support me to go to hospital. Soy helped me to go
and sit down in front of the house to wait for the
worker and then proceeded to close down the house.
คนงานมาถึ งรับรู
อาการแล
้ วจึ
้งพยุ งปี
กดานซ ้ น ผม
้ ายขึ When the worker came and was told what
เอาแขนคลองไหล่
้ เขาไว ้พยุ
งไป ระหว่ างเดิ ้ ้ happened, he propped me up from my left side. I
นนั นตองใช
ตี นขวาเตะตี ้
นซายไปตลอดทาง เพราะกาวขาไม่
้ ได ้ ขา put my arm across his shoulders. As I walked I had
ดานซ ้
้ ายชาไปหมด ไม่รสึ
ู
้กอะไร ไม่ รแม
ู
้ แต่
้ เวลาถู กตี น to use my right foot to kick the left foot into place all
ขวาเตะใหขยั้บเดิ น โชคดี พอขึนรถได ้ อาการเหล่ านั นก็ the way, because I couldn’t take normal steps. My
กลับเป็ นปรกติ ปรกติ ดทีกุอย่
าง แวะปั ม เขาห ้ าได ้ left leg was totally numb. I felt nothing. I didn’t even
้องนํ
จนไปถึ งโรงพยาบาล หมอเตรี ยมทุ กอย่างรอไวแล้ ว้ผม feel the kick from the right foot. Luckily as soon as I
นั งรถเข็นไปวัดความดัน ระหว่ างนั นอาการชาซี ้
กซาย got into the car, those symptoms disappeared and
ของผมเริ มกลับมาอี ก มันชาลงทังแถบ และผมรู สึ
้กถึ งว่า every- thing returned to normal. We stopped at a
ลู กทีมาใหม่ครังนีน่
ากลัว เริ
มคิดว่าถามั
้นไม่ กลับมาเป็ น petrol station, I used its bathroom and we made it to
ปรกติ อก
ีชีวต
ิขางหน
้ าของผมจะเป็
้ นอย่างไร the hospital. The doctor had everything ready. I was
sat on a wheelchair and went to measure my blood
pressure. But then the numb- ness on my left side
returned, all over, and I got scared this time. I began
to think if it didn’t return to normal again, what life
ahead would be like for me.
ผมบอกโส่ ยว่
า ไม่เป็
นไร เดียวคงหาย อย่าตกใจ แต่ ใน I said to Soy Never mind, it’ll be gone in a
ใจผมนั น ผมกลัว ระหว่ างทีผมใชมื้อขางขวาของผม
้ ยก moment, don’t worry, but inside I was afraid. While
แขนขางซ ้
้ ายของตั วเองขึ
น ในใจผมตอนนั นสามารถ I used my right hand to lift my left arm, in my mind
บรรยายไดว่้ า เหมือนยกแขนศพขึ น(เป็
นศพใครก็ ไม่ร)ู
้ at that moment I was able to tell myself it was as if I
้ นไม่
แขนซายนั รเลยว่
ู
้ าถู กจับยกขึน มือขวาของผม was trying to lift the arm of a corpse (whose corpse I
เหมือนกําลังจับแขนคนอื นทีไม่ใช่
ตัวเอง ช่
วงนั นมัน didn’t know). That left arm didn’t know it was being
ทําใหผมคิ
้ ดอะไรไดหลายอย่
้ าง… lifted. My right hand was grabbing the arm of
someone else, someone that wasn’t me. That got me
thinking and thinking…
เมือถึ
งหองฉุ
้ กเฉิ นผมถูกยกขึนนอนบนเตี ยงเข็
น ผม In the emergency room I was lifted onto a mobile That the author loves to use brackets doesn’t
นอนอยู ท
่โรงพยาบาลของหมอ(คนที
ี บอกใหรี ้
บมา)อยู่ bed. I stayed in that hospital for five days without mean the translator has to as well. Here are two
หาวั
้น โดยไม่ ไดบอกใครให
้ เกรงใจกัน (เพราะไม่
รู
้
้ มี telling anyone, as I figured it wouldn’t help either cases where they are dismissed: the second is
ประโยชน์ ดวยกั
้ นทังคู ่
ทังผมและคนมาเยี ยม) ออกจาก me or any visitors. Back home, when I felt well simply not needed and the first is a distracting
โรงพยาบาลแลวกลั้ บมาบาน้ เมือรู
สึ
้กสบายดี แลว้ผมจึง again, I began to tell others about having been reference to the doctor who owns that private
เริ
มบอกคนอื นเรืองที
ผมไม่ สบาย แต่
จะเลื อกเล่
าเรื
องนี unwell, but I chose to tell only close friends who hospital, otherwise known as a clinic. # Note
เฉพาะเพือนทีสนิ ทและมีพฤติกรรมคลายกั
้ บผม คื อ กิ
น have the same kind of behaviour as I do, i.e. who that กิ
น (to eat) should not be translated, as there’s
ดืม ดู
ด ไม่
ดแูลเรื
องอาหาร ไม่ออกกํ
าลังกาย ผมเล่า drink, smoke, pay no attention to what they eat and nothing wrong with eating and here the word is
จนถึง มื
อจับแขนผมที เป็นศพ เพื
อนบางคนนั งอยู
ใ่
นวง don’t exercise. When I reached the part about lifting redundant.
มันว่
า มึ
งอย่าเล่
า กู
เสี
ยว the arm of a corpse, some of the friends sitting
around said, Stop, you’re giving us the jitters.
ผมเล่าเรื
องนี
ใหเพื
้อนรุ น
่นองคนหนึ
้ งฟั ง เพราะนองเขา
้ I told that story to a younger friend of mine
มีพฤติกรรมคลายผม
้ และเป็ นคนมี พงุดวย
้ ซึ งค่
อนขาง้ because he’s very much like me and he’s got a
จะอยูใ่
นกลุม
่เสี
ยง เล่
าไปถึ งว่
า กํ
าลังพิจารณาแขนตัว paunch as well, which puts him in the high-risk
เองอยู่เล่
าถึ
งความรูสึ
้กตอนนั นใหเขาฟั
้ ง เขาว่ า ผม group. I’d reached the part about considering my
เขาใจ
้ ผมรู สึ
้กอย่างพีว่
าจริงๆ เขาเพิงไปผ่ าตัดมาโดยวิ ธ ี arms and how I felt then when he said, I felt exactly
บล็อคหลัง เขาว่
ามันชาไปหมดไม่ รสึ
ู
้ กอะไรเลย ผมว่ า as you say. He had just been operated on with his
บล็
อคหลัง เขาว่ ามันชาไปหมดไม่รสึ
ู
้กอะไรเลย ผมว่
า as you say. He had just been operated on with his
ความรูสึ
้กชานั นเหมือนกัน แต่
ของมึ
ง มึ
งรู
ว่
้าอี
กสามหรือ back blocked for hours. He said he felt everything
สี
ชัวโมง มันจะกลับคืนมาเป็นปรกติ
แต่ของกูกู
ไม่
รเลย
ู
้ going numb, he didn’t feel anything. I said It may
ว่
าจะกลับมาไหม มันต่ างกันตรงนี be the same numbness but you knew that three or
four hours later you’d be back to normal whereas I
didn’t know at all whether I would or not, that’s the
difference.
ระหว่างเล่
านั น ผมก็บอกเขาถึ งสาเหตุ
ทผมเป็
ี น ผมเป็ น I told him about the underlying causes of that Here again slight rewrite for the sake of brevity
ความดันโลหิ ตสู งเป็
นพื นฐานมานาน และมี ไขมันใน infarction: my long- standing high blood pressure and clarity.
้ อด หมอตรวจเจอนานแลว้ตอนนั นหมอว่
เสนเลื า จะเอา and cholesterol. The doctor found out about that
ยาไปกิ นหรื
อจะลดเอง ผมบอกจะลองลดเอง แต่ long ago and told me then, Do you want to take pills
พฤติ กรรมการกิ นผมไม่ เปลียนแปลง และก็ไม่
ไดตรวจ
้ or will you handle it yourself? I said I’d handle it,
เลื
อดหาไขมันอี กเลย และว่างเวนการตรวจประจํ
้ าปีไปปี but my eating habits didn’t change and I never
หนึง ชี
วติช่
วงนั นมันยุ
ง่ๆ ความเครียดก็ีว่
มส นดวยกั
้ บโรค checked for cholesterol again, then one year I
นี stopped having the yearly check-up, as my life then
was taxing, and tension has a lot to do with that
illness.
โชคดีของผม ที หมอบอกใหรี ้
บมา และผมเชือ มารู้ I was lucky in that the doctor told me to come at อ: literally, ‘and I believed (him)’.
และผมเชื
ภายหลังว่
า ถาหลั
้ งจากสี ชัวโมงแลวอาจจะต
้ องนอนไป
้ once and I did so. I learned later that after four hours
ตลอด และโชคดี ทผมว่
ี ายนํ าอยูบ
่าง
้ หลอดเลือดจึงได ้ one might have to lie in bed forever. And lucky too
ขยายอยูบ
่อ่ยๆ ไม่เปราะ หลอดเลื อดจึงไม่
แตก ถาหลอด
้ that I do some swimming, so my blood vessels
เลื
อดในสมองแตกก็ คงเป็นอีกเรื
องหนึง ซึ
งไม่
ใช่
เรื
องที expand often and are not brittle, so they didn’t
เล่
ามานี break. If a vein in the brain breaks, it’s another story
altogether, quite different from what I’m telling you
here.
สิงหนึ
งที
ผมสังเกตไดกั้
บตัวเอง อาการชาเป็
นพักๆนี One thing I noticed about myself: the on-and-off
เป็นลางบอกเหตุบางคนไม่ ทราบว่าเป็
นอะไร คิ
ดว่
าเป็น numbness was a warning sign. Some people don’t
ปวดเมือยชาตามตัวธรรมดา จึ งไปหาหมอนวดแผน know what it is. They think it’s a normal sign of
โบราณมานวดคลายเสน้พออาการมันสํ าแดงเดชครัง exhaustion so they go for traditional massage to
สุดทาย
้ ก็
เดิ
นไม่
ไดแล
้ ว้สายเสี ยแลว้ relieve nerves and tendons, and when it reaches the
last stage they can’t walk any longer, it’s too late.
ท่านผู
อ่
้านทียังไม่ถงึ
วัยอันควรที
จะอ่
านเรื
องทํานองนี For those readers who haven’t yet reached the age
แต่หลงผิ
ดอ่านมาถึ งตรงนี วานช่วยบอกผู
สู
้งวัยที
บาน
้ when they should read this kind of story but have
ดวยว่
้ าถามี
้อาการตามที เล่ามา ควรไปหาหมอ อย่าคิ
ด mistakenly read up to this point, please tell the
เองเออเอง ว่
าตัวเองไม่เป็
นอะไร elderly at home that if they have symptoms as I’ve
described, they shouldn’t go and think there’s
nothing wrong with them.

ผมเล่
าใหฟั้
ง เหมื
อนอย่างที
ผมเล่ามา และกําชับว่
า I’m telling it now as I told my close friends and
อย่าไปบอกใครว่าผมไม่สบาย เพราะไม่
มปีระโยชน์ กบ
ั urged them not to tell anyone that I’d been unwell
ใคร ถาผมอยากให
้ ใครรู
้ ้ ผมจะเป็นคนบอกเอง because there was no point in doing that. If I wanted
people to know, I’d tell them myself.
ตอนเรียนอยูช ั
่นประถม เคยเล่นเกมอยูเ่กมหนึ ใหม่ When I studied in primary school, there was a
ง ครู =
ทีมาจากกรุงเทพฯนํ ามาใหพวกเรา(เด็
้ กนั กเรี
ยน)เล่น เป็น game we played. A new teacher from Bangkok
ครังแรกของพวกเราในชันเรี ยนทีไดเล่
้นเกมนี เมือพวก taught us how to play it. It was the first time our =
เราเขาแถวยาวเป็
้ นแถวเดี ยวแลว้ครูกมกระซิ
้ บอะไรกับ class played this game. We formed a single, long file
=
ผมไม่ รผมจํ
ู
้ าไม่ ได ้และใหผมบอกต่
้ อกับเพื อนทียืนถัด and then the teacher leaned over and whispered to
ไป กติกาของการเล่ นเกมก็ คอ
ืคนหัวแถวฟั งจากครู แลว้ me something I’ve forgotten and told me to whisper =
บอกต่ อกันมาเรื
อยๆ จนถึ งคนทายแถว
้ จากนั นใหคนท
้ าย ้ it to the next pupil in line and so on down the line
แถวตะโกนบอกสิ งทีตัวเองไดยิ้นออกมา ซึ งผมจําไดว่้า until the last boy. Then that last boy would shout =
มันไม่ตรงกับที
ผมไดยิ ้นมาจากครู ตอนนั นผมประหลาด out what he’d just heard, and I remember how it
ใจ และจําเกมนีไดจนถึ
้ งทุ กวันนี wasn’t the same at all as what I’d heard from the =
teacher. At the time it made me wonder, and has
made me remember that game to this day. Again slight rewrite for the sake of brevity.
กติ
กาของการเล่ นเกม = the rule of the game.

หลังจากข่าวออกไปรู ว่
้าผมเขาโรงพยาบาล
้ มี
คนโทร When the news came out that I’d been in hospital, า มาถาม need not be translated.
เข้
เขามาถามหลายคน
้ ทุ กคนถามผมว่ าผมเป็
นอะไรถึง several people called. They all asked me what the
เขาไปนอนในโรงพยาบาล
้ ผมจึงบอกใหเขาฟั
้ งว่ าเป็น matter was that I had to check into a hospital. So I
โรคอะไร (เพียงสันๆ) เพราะความตังใจจริ
งๆของผมที told them (briefly) what illness it was because my
เล่ามาตลอดนั น ผมคิ ดว่าประสบการณ์ทผมประสบมา
ี true purpose in telling that story was the thought
น่าจะมี
ประโยชน์ ตอ่คนที มีพฤติ
กรรมเสี
ยงเช่
นผม เท่ านั น that what I had experienced could be of use to those
เอง จึ
งเล่
าใหฟั้งเพื
อเตือนกัน who had the same risky behaviour as I, that was all,
so I told them to warn them.
ต่
อมามีเรื
องเล่
ากันว่
า ผมป่วยหนั ก ระหว่
างหามไปโรง Later a story made the rounds that I was very ill, The use of หาม (to carry) adds a note of
พยาบาลนั น รองห่
้ มรองไห
้ สั้ งลากับตนไม
้ สั้งลาบาน
้ คิ ด that as I was being carried to hospital I was crying mischievous fun: it’s not being carried any which
ว่
าจะไม่ไดกลั
้ บมาอีก….ไปไกลเลย โดยเรื องทีเล่
านั น and saying goodbye to the trees and the house, way but carried by two people, swinging from the
ไม่
รว่
ู
้าผมเป็นโรคอะไร อาการเตือนของโรคเป็ นอย่
างไร thinking I wouldn’t come back, and other fancy middle of a pole like a trussed-up pig.
แสดงว่าสิงที
ผมตังใจนั นลมเหลวมาตลอด
้ คราวหนาจะ
้ stuff, and in all that nothing about what my illness
ไม่
ทาํอี
ก was or what the warning signs were, showing that
what I had meant to achieve all along had failed.
Next time I won’t do that again.
แต่สํ
าหรับผมแลว้การป่
วยครังนี
เป็
นเรื สํ
องโชคดีาหรับ But for me, being ill this time turned out to be a
ผม ที
ทํ
าใหได้คิ
้ด ไดเจออะไรดี
้ ๆหลายเรื
อง good thing that gave me plenty to think about
indeed.
= First published here.
 = First published here.
National Artist Chart Korbjitti, born in 1954, twice =
winner of the prestigious SEA Write Award, is his
generation’s Thai foremost novelist, with such works
as The Judgment, Mad Dogs & Co and Time, all
available (among others) from Thai Fiction in
Translation (http://thaifiction.com/)…
(http://thaifiction.wordpress.com/2013/04/19/dont-
tell-anyone-chart-korbjitti/attachment/3766/)
Tagged: ชาติ กอบจิ ตติ(http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b8%8a%e0%b8%b2%e0%b8%95%e0%b8%b4-
%e0%b8%81%e0%b8%ad%e0%b8%9a%e0%b8%88%e0%b8%b4%e0%b8%95%e0%b8%95%e0%b8%b4/), เสนโลหิ ้ ตในสมองตี บ
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b9%80%e0%b8%aa%e0%b9%89%e0%b8%99%e0%b9%82%e0%b8%a5%e0%b8%ab%e0%b8%b4%e0%b8%95%e0%b9%83%
brain infarction (http://thaifiction.wordpress.com/tag/brain-infarction/), chart korbjitti (http://thaifiction.wordpress.com/tag/chart-korbjitti/), hemiplegia
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/hemiplegia/), high blood pressure (http://thaifiction.wordpress.com/tag/high-blood-pressure/), old age ailments
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/old-age-ailments/)

Blog at WordPress.com. | The Delicacy Theme.

Follow

องสันไทย | thai to english fiction”

Follow “เรื

Powered by WordPress.com
เรื ั
องสนไทย | thai to english fiction

Modern and classic Thai short stories in English

Father’s goat – Matuphoom Muslimin

Contemporary 21 February 2014 Leave a comment

The dense human experiences recounted in this family drama are valid much beyond the once prawn-growing Muslim shores of the South, and the
slaughtered three-legged goat is a symbol worth pondering. MB

แพะของพ่
อ FATHER’S GOAT

(http://thaifiction.wordpress.com/2014/02/07/fathers- (http://thaifiction.wordpress.com/2014/02/07/fathers-
goat-matuphoom-muslimin/three-legged-white-goatr/) goat-matuphoom-muslimin/three-legged-white-goat/)

มาตุ
ภม
ูิมุ
สลิ
มน
ี Matuphoom Muslimin

TRANSLATOR’S KITCHEN
= = =

ทันที
ทขวานอั
ี นคมกริ บฟั นฉั บเขาที
้ ตนคอ
้ มันรองลั
้ นเสี ยง As soon as the sharp axe struck its neck, it howled with
หลงและทรุ ดขาหนาซึ
้ งเหลื ออยู ข่างเดี
้ ยวชันเข่ากับพืน pain and its single front leg gave in, its knees touched
ก่
อนทิงตัวลงชาๆ้ กลิ
งไปนอนเกลื อกกองเลื
อดแดงฉาน the ground before it let itself down slowly and
ขนสีขาวปุกปุยเปื
อนไปดวยรอยเลื
้ อด เสี
ยงหายใจดังฟื ด wallowed in a pool of bright red blood. The furry white
ฟาดถีรัวและสะทอนหนั
้ กๆ สองสามครัง ก่ อนชักกระตุกอี ก hairs were smeared with blood. It panted loudly,
สี
หาครั
้ งและสิ นใจลงตรงนั น พ่ อนั ยน์
ตาแดงกําขณะยื น snorted and bounced up a few times before jerking
มองลมหายใจสุ ดทายของมั
้ น เมื
อมันนิงสนิ
ทแลว้พ่ อถึง four or five times and passing away right there.
เดิ
นปรีเขาไปใช
้ ้
มื
อปิดเปลื อกตาของมันที ลุ
กโพลงเหมื อน Father’s eyes were bloodshot as he stood watching its
อาฆาตมาดราย ้ last breaths. Only when it was com- pletely still did
Father rush forward and with his hand close its eyes
which stared bright as if bent on vengeance.

“พ่
อผมกลัว ผมสงสารมัน” ฉั นยื
นขาสัน เยี
ยวราด ‘Dad, I’m afraid. I pity her!’ I stood legs wobbling,
กางเกง รองไห
้ จ้ าด
้วยความหวาดกลั
้ ว จนพ่
อตองเดิ
้ นเขา้ having wetted my pants, crying copiously out of fear,
มาโอบแนบอกแลวปลอบโยนแผ่
้ วเบา so Father had to come and pull me to his chest and
then soothe me in a low voice.
“พ่
อก็
เสี
ยใจและเจ็
บปวดไม่
นอยไปกว่
้ าลู
กหรอกนะ” ‘I’m as sorry and feel as hurt as you do.’ Father’s
เสี
ยงพ่
อสันเครื
อ voice was hoarse and shaky.
“ทํ
าไมพ่
อตองฆ่
้ ามันดวย
้ จากนีไปผมจะเล่
นกับใคร” ฉั น ‘Why did you have to kill her? Who will I play with
พู
ดพลางนํ
าตาไหลอาบร่
องแกม้ now?’ I said as tears flowed down my cheeks.
“มันถู
กตาเฒ่ารุสดี
นข่มขื
น ศาสนาของเราอนุ
ญาตใหฆ่้า ‘She was raped by Old Rusdeen. Our religion allows
สัตว์
ทกุตัวที
ถู
กทําใหมี
้มลทิน” พ่
อว่
าแลวพู
้ ดต่อ “ไม่
เป็
น us to kill animals that have been defiled,’ Father said
ไรน่ะลู
ก พ่อจะหาแพะตัวใหม่
ใหเอาที
้ สวยกว่ านี
หลายเท่
า and then added, ‘It doesn’t matter, son. I’ll find you
เลย” another one more beautiful many times over.’
“ไม่
เอาๆ ผมไม่
อยากเลี
ยงแพะอี
กแลว”
้ แลวฉั
้นก็
ลงไป ‘No, no, I don’t want to bring up goats any longer.’
นอนเกลื อกกับดิ
นฝุ
่
นสี
แดง ทํ
าท่
าชักกระตุ
กเหมื
อนแพะตัว And then I lay down and wallowed in the dusty red
นั น ground, shaking as if about to jerk like that goat.
ถึงแมเหตุ
้ การณ์ ทเกิ
ีดขึนตรงหนาวั้นนั นไดผ่
้านมาเนิ
น Even though what happened in front of me that day
นานแลวก็้ตาม แต่ความงุ
นงงสงสัยหาไดเจื ้อจางไปจากใจ took place a long time ago, the bafflement I felt hasn’t
ฉั น เสี
ยงรองคล
้ ายขอชี
้ วต
ินั ยน์ตาออนวอน
้ และลมหายใจ faded away. Its bleating as if to call for its life, its
สุ ดทายก่
้ อนขาดใจตายของมัน ยังคอยตามหลอกหลอน supplicating eyes and its very last breaths still haunt
ฉั นมาตลอดเวลา จนบัดนี ไม่มใีครสักคนใหความกระจ่
้ าง me. Even now, no one has ever enlightened me about
ถึ
งเหตุ ผลการอนุญาตใหฆ่
้าของศาสนาแก่ ฉันไดเลย
้ แม ้ why religion allows killing. Not even Father!
กระทังพ่ อ!
สํ
อีาลี
มันเป็
นแพะพันธุ
พ
์นเมื
ื องตัวเมี
ย สี
ขาวน่
ารัก เขา Samlee (Cotton) was an indigenous nanny goat of a =
เล็ กเรี
ยวบิดเป็นเกลียวโงงยาวไปข
้ างหลั
้ ง กลี บเทาสี
้ดําดู lovely white, its small thin horns curved backwards, its =
แข็ งแรง และขนเป็ นมันวาวขาวสะอาดตา แต่ ขาหนาข
้าง้ black hooves looking strong and its glossy white hairs
้
ซายของมั นขาดตังแต่ เข่าลงมา พ่ อบอกว่ ามันซนมาก จึ ง impeccable, but its left front leg was cut off at the =
ถูกเชื อกล่ามของแม่ มันรัดขาจนขาดตังแต่ ยงั ไม่หย่
านม knee. Father said it was so very naughty its mother’s
=
ต่ อมามันก็ ใหกํ
้าเนิ
ดลูกหลานอี กหลายตัว แต่ พอ
่แทบไม่ ม ี tether had wrapped around its leg and broken it even
เวลาเลี ยง เพราะตองออกเรื
้ ออวนลากเป็ นเดื อนๆ ถึงจะเขา้ before it was weaned. Later, it had given birth to =
ฝั งสักครัง แพะทังฝูงประมาณ 20 กว่ าตัว จึงถู กขายให ้ several children, but Father had little time to rear them
พ่ อคาต่
้างถิ น เหลืออีสําลีไวเพี
้ยงตัวเดียว พ่อบอกว่ า because he had to go out on the trawler for months at The Thai love of alliterations sometimes leads to silly
ศาสนาหามเชื้ อดสัตว์ ทพิ
ีการมาทํ าอาหาร มันจึ งรอดมาได ้ a time and the whole flock of about twenty goats was formulations, such as ให้ กํ
า เนิ กหลาน, ‘gave birth
ดลู
เพราะความผิ ดปกติ ของร่ างกายนั นเอง sold to a trader from another province, with the to children and grandchildren’.
exception of Samlee. Father said religion forbade
killing lame animals for food, so it was safe because of =
its physical handicap.
ถึงจะเข้ ั
า ฝังสกคร งั (‘until he went on shore once [in
a while]’) need not be translated.

พ่
อยังบอกอี กว่
า ตอนฉั นยังแบเบาะ มันชอบวิ ง Father also told me that when I was still in infancy, it
กะโผลกกะเผลกคลอเคลี ยรอบๆ เปล คลายจะชวนฉั
้ นไปวิ ง liked to run hobbling around the cradle as if to prod
เล่นดวยกั
้ น รอนถึ้ งแม่ ตองคอยไล่
้ คอยตี ไม่
ใหมั้นเขามา
้ me to play with it, so insistently Mother had to shoo it
ใกลฉั้ สํ
น อี าลี เป็
นสัตว์เลี
ยงเพี ยงตัวเดียวทีไดรั้
บอนุญาตให ้away so that it didn’t get close to me. Samlee was the
ขึนมากินนอนบนบานเราได
้ ้
ส่วนตัวอื นอย่าหวังว่ บ only domestic animal allowed to stay inside our house.
าจะไดรั้
อภิ ิธิ
สท เช่
นนี จากพ่อ อย่างไรก็ ตาม มันเป็นสัตว์เลี
ยงที น่
า No hope any of the others would earn a privilege like
รักพอๆ กับน่ ารํ
าคาญ ฉั นจําท่ายกขาหนาข ้างขวาขึ
้ นชิดอก this from Father. Never- theless, it was a domestic
แลวเอาเขายาวๆ
้ สีบริ
เวณหัวไหล่ ฉันเบาๆ ก่อนทํ าจมูกฟุด animal which was as lovely as it was troublesome. I
ฟิดขณะที ฉั นยืดมือสุ
ดเอือมชู ผกั บุ
งอาหารโปรดของมั
้ น remember how it raised its right leg against my chest
เอาไว ้ and with its long horns rubbed against the top of my
shoulder softly before sniffing with its snout when I
stood hand outstretched presenting it with water
spinach, its favourite food.
มันไม่
เหมื
อนแพะทัวไป พ่ อตองอุ
้ มมั
้ นขามถนนไปกิ
้ น It wasn’t like the other goats. Father had to take it
หญา้บางครังมันทํ าท่าดือดานตะกายขาทั
้ งสามขางแหวก
้ into his arms to cross the road to go and graze grass.
อากาศไปมา มี อยูค
่รังหนึ งทีมันแสดงพฤติ กรรมดังกล่าวจน Sometimes it would stubbornly kick the air with all
ร่
วงลงจากอกพ่ อ ก่
อนวิ งเซไปมาเหมื อนคนเมา ทํ าใหพ่้อ three legs back and forth. There was one time when it
หัวเราะจนทองโยน
้ และวันหนึ งขณะที พ่อตองไปออกเรื
้ อ wriggled and kicked so much it slipped out of Father’s
วันนั นฝนตกหนั กเหมือนฟ้ ารัว เป็ นหนาที
้ ฉั นที
ตองรั
้ บผิ ด arms before running off staggering like a drunkard,
ชอบมัน ฉั นรี
บวิงจากโรงเรี ยนเพื ้ สํ
ออุ
มอี าลี กลับบาน
้ เห็น making Father laugh till his belly shook. And one day
มันนอนตากฝนจนขนเปี ยกปอน แทนที จะพาร่ างไปนอน as Father had to take to sea, that day it rained hard as
หลบฝนใตต้ นตาลโตนด
้ มันกลับนอนใหฝนพรมใส่
้ รา่
ง if the sky was leaking. It was my duty to look after it. I
แลวร้องแบะๆๆๆ
้ อยูอ
่ย่างนั น ฉั นถึงกับหัวเราะในความโง่ sprinted from school to carry Samlee back home in
ของมันหนั กกว่
าพ่ อตังหลายเท่ า my arms. I saw it lying in the rain, its coat drenched.
Instead of taking itself out of the rain under the
Palmyra palm tree, it lay down again to be soused by
the rain and then bleated just like that. I had to laugh
at its stupidity several times harder than Father had.
แต่ อย่างไรก็ตามมันก็ ไดจากฉั
้ นไปแลว้จากฉั นไปเพราะ But in the end it left me. It left me for a blemish it =
รอยมลทิ นทีมันไม่ไดก่้อ ฉั นรักมันถึ
งแมมั้ นจะเป็
นเพี
ยง hadn’t deserved. I loved it even though it was only an
สัตว์ เดรัจฉานเท่ านั น แลวไม่
้ นานพ่ อซื อแพะตัวใหม่มาให ้ animal, and then, soon after that, Father bought a new =
ฉั น เป็นตัวผูสี
้ขาวเหมื อนอี สํ
าลี พ่อตังชือมันว่
า ไอปุ
้ยฝ้าย goat for me. It was a male, as white as Samlee. Father
่: literally, ‘which it didn’t cause’.
called it Pui Fai (Cotton Candy) but I didn’t like it, ที ม ันไม่
ได้
กอ
แต่ ฉันไม่ ชอบมัน ทังๆ ที ขามันครบสมบู รณ์สวยกว่าอีสํ
าลี
ตังเยอะ ไม่ รสิ
ู
้หรื อว่ าความรักที มีตอ
่อี สํ
าลีแพะตัวไหนใน even though it had all four legs and was much more
โลกนี ก็ไม่สามารถมาทดแทนมันได ้ ฉั นเกลี
ยดแพะเสี ยแลว้ beautiful than Samlee. I don’t know, or was it that the
สิ เกลี ยดพอๆ กับขยะแขยงในตัวของพ่ อ love I had for Samlee no goat in this world was able to
replace. I actually hated goats, hated them as much as
I was disgusted with Father.
เรื
ออวนลากทีพ่อขายแรงแลกเงิ นอยู
ถ
่กูทหารมาเลเซี ย The trawler Father sold his strength to for money
ยิ
งล่มในน่านนํ
าอันดามันดานจั
้ งหวัดสตู ล ลู
กเรื
อเสียชี
วติ was shot and sunk by Malaysian soldiers in the
ไป 3 ศพ ส่วนพ่
อถูกจับกุ
มดํ
าเนินคดี
ในมาเลเซี อบ 3
ยเกื Andaman Sea on the Satun province side. Three mem-
เดื
อน หลังออกจากคุ ก พ่
อไดกลั
้ บมาเบิกถางนารางที
้ ย่ าม bers of the crew lost their lives. As for Father he was
อบใหเป็
้นมรดก พ่อลงแรงโค่ นตาลโตนดเพื อขุดบ่อเลี
ยง arrested and tried in Malaysia for nearly three months.
กุ
งกุ
้ลาดําดวยมื
้ อของพ่ อเอง ทุนรอนในการซือลู กกุ
ง้ค่า Once out of jail, Father returned and cleared the waste
อาหาร ค่ายาและอุปกรณ์ตา่
งๆ ไดมาจากการเอาบ
้ านและ
้ rice field he had inherited from his mother. He felled
ทีดิ
นไปจํานองกับธนาคาร the Palmyra palm tree to dig a pond to farm black
tiger prawns with his own hands. The capital needed
to buy baby prawns, feedstock, medicine and the
various implements required came from mort- gaging
the house and the field to a bank.

แลวธุ
้รกิจเลียงกุ งของพ่
้ อก็
ประสบความสํ าเร็ จอย่ าง And then Father’s prawn-farming business
งดงาม สรางกํ
้ ารี กําไรหลายแสนบาท พ่ อไดที
้คย ุโวโออวด
้ flourished, generating hun- dreds of thousand baht in
ลันรานนํ
้ าชา ส่ วนแม่ ไดแต่
้ แสดงความยิ นดีกบั พ่ ออยูห
่า่งๆ profit. Father could then show off loudly in the tea
สัยของแม่
เพราะนิ เป็
นคนเงี ยบขรึ มพู
ดนอยเนื
้ องจากเติ บโต shop. As for Mother, she merely put on a happy face
มาในครอบครัวที ยากจนเคร่ งศาสนา แม่ ้ างทุ
ใชเวลาว่ ก for Father at a distance, as by nature she was someone
นาทีเป็
นประโยชน์ ไม่ขลุ
กอยู ก
่บั งานบานก็
้ อยู ก
่บั ลู
กๆ quiet who spoke little because she had grown up in a
นอกจากนี แม่ยงั หาเวลาว่ างทําขนมหวานขายเพื อแบ่งเบา poor and devout family. Mother made every minute of
ภาระของพ่ ออีกดวย ้ รายจ่ ายในครอบครัวในส่ วนของ her spare time useful. If she wasn’t busy with the
อาหารการกิ น มาจากนํ าพักรํ
าแรงของแม่ แทบทังสิ น housework, she looked after her chil- dren. Apart from
 this, she even found time to make cakes for sale to
alleviate Father’s burden. Food expenses in the family
came almost entirely from the sweat of Mother’s brow.
แม่กบั พ่อแตกต่ างกันอย่
างสินเชิ สัยใจคอและ
งทังนิ Mother and Father were absolutely different in
บุคลิ
ก ไม่ รว่
ู
้าทังสองครองเรื อนกันมาไดอย่
้ างไรจนมี ู2
ลก temperament and personal- ity. I don’t know how the
คน แม่ เคยเล่าใหฟั้
งว่
า แต่งงานกับพ่
อเมือตอนอายุ 16 ปี two of them managed a household until they had two
โดยผู ใหญ่
้ ฝ่ ายพ่อไปสู ่อ เพราะอยากยับยังนิ
ข ส ัย children. Mother used to tell us she married Father
สํามะเลเทเมาและเจาชู ้ อ ฝ่
้ของพ่ ายผูใหญ่
้ ของแม่ กไ็ม่
กลา้ when she was sixteen when an elder from Father’s side
ขัดใจ เนื องจากทางฝ่ ายพ่
อเป็นผูมี
้อทิธิพลในหมู ่
บานและ
้ came to ask for her hand to curb Father’s drinking
ในมัสยิ ด and gallivanting nature. The elder on Mother’s side
didn’t dare to offend because the elder on Father’s side
was influential in the village and at the mosque.
แลวแม่
้ ละ่สามี ของแม่ คนทีแม่
ตองอยู
้ ด ่วยตลอดชี
้ วต
ิ Then what of Mother? Mother’s hus- band, the man
แม่ไม่
มส
ีทิธิ
ทีจะเลือกคู่วี
ช ต
ิของตัวเองไดเลยหรื
้ อ และ she had to live with all her life: didn’t she have the
ดวยการเติ
้ บโตมาในครอบครัวที ยึ
ดขนบเก่ าๆ ที
ว่าภรรยาที right to choose her own life partner? And hav- ing
ดี
และประเสริฐนั นตองเชื
้ อฟั งสามี ทําเอาบางครังฉั นคิ
ดว่
า been raised in a family that held to tradition that said a
ความเชื
อดังกล่าวทํ าใหแม่
้เป็นคนโง่ ไม่
รเท่
ู
้าทันผู ชาย
้ good and precious wife must obey her husband had
โดยเฉพาะคู่วี
ช ต
ิของแม่ เอง me sometimes think that that belief made her stupid,
that she didn’t know as much as men, especially her
own life partner, did.
กุงกุ
้ ลาดํ าทําใหชี
้ วต
ิพ่ อเปลียนไปจากหนามื ้อเป็ นหลังมื อ The black tiger prawns changed Fa- ther’s life =
จากกุงขาวเหมื
้ อนเปลี ยนเป็นกุงกุ
้ลาดํ า จากลู กจางในเรื
้ อ radically, as if they had turned from white to black. As
ประมงไดเงิ้นไม่ กพั
ีนบาทต่ อเทียว เมือมี เงิ
นอยู ใ่นกระเป๋า a hired hand in a fishing boat who received a few =
เป็นหมืนเป็นแสน พ่ อซึ งมีความรู แค่ ั
้ ชนป. 4 แบบแผนใน thou- sand baht per outing, when he had money in his
The grammatical structure of the second sentence
การดําเนินชี วต
ิไม่ไดบรรจุ
้ ไวในตํ้ าราเรี ยน คนหาไม่
้ ไดจาก
้ pockets in the tens and hundreds of thousands, Father,
may raise highbrows but the meaning is clear and I
ทองทะเลสี
้ ครามอันกวางโพ
้ น้พ่ อจึ
งไม่ สามารถรับมื อกับ who had only gone through four years of elementary
saw no reason to alter its flow.
การเปลียนแปลงแบบชัวขามคื ้ นได ้ เงิ
นชักจู งใหพ่้อเริ
ม school, the model for run- ning one’s life wasn’t in any
เทียวหนั ก ดื
มหนั กและมื อหนั ก เงิ
นทีไดจากหยาดเหงื
้ อแรง school manual and couldn’t be found in the vast deep
กายถูกพ่ อผลาญสนุ กมือไปกับนั กรองคาเฟ่
้ ทีเพิงเขามา
้ blue sea, Father was thus un- able to handle such
เป็ สันในหมู
นสี ่
บานของเรา
้ หลังรูว่
้
าคนในหมู ่
บานหลายคน
้ overnight change. Money enticed him to go out a lot,
ต่างรํ
ารวยเป็ นเศรษฐี มเี
งินถุงเงิ
นถังจากการทํ าธุรกิ
จนากุ ง้ drink a lot and spend a lot. The money he earned from
หลายครอบครัวตองสู ้ ญเสี ยผูนํ
้าไปกับสาวต่ างถินทีมาสู บ his exertions he went through it for the sake of a cafe
เงิ
นออกไปจากหมู ่
บาน้ รวมทังพ่ อของฉั นดวย ้ song- stress who had just come to brighten up the life
of our village. After it was known that many people in
our village had in turn become rich and had oodles of
money from engaging in the prawn-farming business,
many a head of the family was lost as he lost his head
over a young woman from outside who had come to
dig gold out of the village. And one of them was my
father.

ต่อมากุงกุ
้ลาดํ าที
พ่ อเลี
ยงเริ
มตาย และขาดทุ นหลายครัง Later, the black tiger prawns Father farmed began =
มีคนมาบอกแม่ วา่พ่
อมัวแต่ เที
ยวคาเฟ่ไม่คอ่ยเอาใจใส่ กงุ้ to die and he lost money several times. Someone told
ทีเลี
ยงไว ้
ยิ
งช่
วงหลังโรคตัวแดงไดแพร่
้ ระบาดอย่ างหนั ก Mother Father spent much of his time deporting =
คนเลียงกุงหลายรายต่
้ างขาดทุ นย่
อยยับ กุงตายเป็
้ นเบื
อ himself in cafes, neglecting prawn farm- ing. Even
=
เวาะหมาน เพือนของพ่ อมาบอกแม่ วา่พ่
อติดนั กรองจน
้ more so lately as the red- body disease was spreading
งอมแงม หมดเงิ นไปหลายแสน แกว่ ามีอยู
ค
่รังหนึงพ่อแย่ ง fast. Many prawn farmers lost money and were totally =
กันคลองพวงมาลั
้ ยกับโกแสเจาของแพกุ
้ งในตลาด
้ พ่
อ destroyed. Prawns were dying everywhere. Woh
ละเลงเงิ
นหมดในคื นเดียว เหมือนว่
าเป็
นสุลต่านก่ อนจะเรน้ Marn, a friend of Father’s, told Mother Father was =
กายหายตัว terribly stuck on the songstress, had lavished hundreds
of thousands of baht on her. He said that once, Father =
had com- peted in hanging garlands on her with
Kosae, the owner of the prawn whole- sale stall at the =
market. Father spread around all of his money in one
=
night as if he were a sultan before he made himself
scarce. =

I wish someone would tell me what a แพกุ ง้

(literally, a prawn raft) is. I make it a prawn
wholesale stall, since it’s at the market (ในตลาด
but don’t take my word for it.

พ่อแอบนํ าสมุดบัญชี
เงิ
นฝากทีแม่เก็
บไวให
้พวกเราเป็
้ น Father secretly took the savings book in which
ทุนเรี อ 2 แสนกว่
ยนหนั งสื าบาทไปเบิก ก่อนหายตัวไป Mother kept more than two hundred thousand baht as
อย่างไรร่
้
องรอยโดยไม่ มค
ีําลํ
าลา พ่
อหายไปในเวลาไล่ เลีย capital for us to study and went to cash it in before
กับทีคาเฟ่
ปิดกิจการเพราะบรรดาเศรษฐี นากุ
งหลายราย
้ disappearing without a trace or a good- bye. He
เปลียนสถานะมาเป็ นคนเคยรวย หลายคนตกอับกลับไป disappeared at about the same time as the cafe closed
ออกเรือประมง บางคนเป็ นลูกจางแพกุ
้ ง้บางคนเที ยว down because the status of many prawn-farming mil-
ทอดแหหาปู ปลาในนากุงร
้างสุ
้ ดลูกหูลก
ูตา มี ีหลายคนที lionaires had changed to that of former high rollers.
อก
หายสาบสู ญไปจากหมู ่
บาน
้ และพ่อของฉั นก็
เป็
นหนึ งในนั น Many were so impov- erished they went back to
ดวย
้ taking to sea, some were hired hands of the prawn
stalls, others cast nets to catch fish and crabs in the
deserted prawn fields stretching as far as the eye could
see. There were many others who vanished from the
village and my father was one of them.
 ต่
อมามี คนมาแจงข่
้าวว่
าพ่อหนีไปกับนั กรองสาวชาว
้ Later someone reported that Father had fled with .
เหนื
อคนนั น ลงทุ นทํ
าสวนลํ
าไยดวยกั
้ นที นั น พ่อเลื
อดเย็ น that songstress from the North and invested in a
เหลื
อเกินทีปล่ ้ 3 ชี
อยใหเรา วต
ิตองอยู
้ ก ่น
ั เพี ยงลําพัง หลัง longan orchard over there. Father was cold-blooded
จากนั นแม่
ไดก้าวออกมาทํ
้ าหนาที
้ แทนพ่ อ แม่ ตองออกจาก
้ enough to desert the three of us. After that, Mother
บานตั
้ งแต่ ้ด ไปซื
เชามื อของที ตลาดมาทํ าขนมขาย จาก took over all of Father’s duties. She had to leave the
กลวยบวชชี
้ วุ
นกะทิ
้ ขนมหมอแกง ้ แม่ ตองทํ
้ าขนมจี น house before dawn to buy things at the market to
ขาวยํ
้ า และหมี ผัดเพิ
มมาอี
ก make sweets for sale, from bananas and glass noodles (http://thaifiction.wordpress.com/2014/02/07/fathers-
in coconut cream to coconut custard squares. She had goat-matuphoom-muslimin/longan-tree-in-
to make rice noodles, rice salad and stir- fried noodles fruit/)Longan tree in fruit
as well.

(http://thaifiction.wordpress.com/2014/02/07/fathers-
goat-matuphoom-muslimin/longan/)Longan

“ขื
นขายแต่ ขนมหวานมี หวังอดตายกันทังบาน”
้ แม่
บอก ‘Selling only sweets we might as well all die of
ฉั นและพี
สาวขณะที เราช่วยเตรี
ยมของทํ าขนม แลวก็
้เป็น hunger,’ Mother said to me and my sister as we helped
หนาที
้ ของฉั นและพีทีตองหาบขนมขาย
้ ฉั นชอบหาบไป her prepare the ingredients for baking, and then it was
ขายในวงไพ่ รัมมี
ของเพือนบานที
้ เป็นไทยพุ ทธ my sister’s duty and mine to deliver the sweets. I liked
to deliver them to the rummy circle of those
neighbours who were Buddhists.
“เฮงๆๆ ลุ
งเขี
ยว กิ
นขนมผมแลวเฮงทุ
้ กคน” ฉั นพู
ด ‘Lucky! Lucky! Lucky! Uncle Khiao, eat my sweets
้
กระเซาหยอกล อให
้ วงไพ่
้ ครืนเครง and all of you will be lucky,’ I teased jocularly to make
the players laugh.
“บ๊
ะ! ไอนี
้มึ
งไปเอาคํ
าพู
ดนี
มาจากไหน” ลุ
งเขี
ยวหันมา ‘Bah! I say, who taught you to speak like this,’ Uncle
ถาม ฉั นไดแต่
้ ยน
ืยิ
มแหงแล
้ ง้ Khiao turned round to ask me. I merely stood smiling
wryly.
“มึ
งน่ ชา่
าดู งพู
ดช่างจา ขยันอี
กต่
างหาก” แกหันมามอง ‘You’ve got a way with words, boy … and diligent
ลอดแว่นแลวถอนหายใจ
้ ก่
อนกลับไปจองเขม็
้ งกับไพ่
ที too.’ He turned to look at me under his glasses and
เรี
ยงในมื
อเหมื
อนพัดตรงหนา้ then sighed before going back to peering at the cards
lined up in his hand like a fan in front of him.
“พ่อมึ ้ได ้
งใชไม่ เป็
นถึ
งฮัจญี
กลับเห็
นกะหรี
ดี
กว่
าลู ย กู ‘Your dad is no use. Hajji though he is, he prefers a
กเมี
สงสารพวกมึ
งจริ
งๆ” whore to his wife and children. I really pity you.’
“สงสารก็
ชว่
ยเหมาะขนมสิ
ผมจะไดกลั
้ บไปทํ
าการบาน
้ ‘If you pity me, then help me by buying all my
อ”
ต่ sweets. I’ll go back home to finish my homework.’
“มี
อะไรกิ
นบางวะ”
้ แกว่
า ‘What have you got?’ he said.
“ก็
เหมื
อนเดิ มแหละลุ
ง ยกเวนขนมจี
้ น เห็
นแม่
บน
่ว่
าครัน ‘Same as always, uncle, except rice noodles. I heard
เนื
อครันตัวตังแต่
เมื น”
อคื Mum complain she was feeling feverish last night.’
“เอา!
้ช่วยทุ
นการศึ
กษาเด็
กมันหน่
อย” สิ
นเสี
ยงลุ
งเขี
ยว ‘All right! Let’s help this lad get an education.’ Once
ไม่กตาไพ่
ี หาบขนมของฉั นก็มแ
ีต่ความว่
างเปล่
า Uncle Khiao had spoken, in a few rounds of cards the
sweets in my baskets were all gone.
“เรี
ยนจบไปเป็
นตํ
ารวจอย่
ามาจับพวกกู
นะโวย”
้ ป้
านี
เมี
ย ‘When you leave school and become a cop, don’t
ลุ
งเขี
ยวพู
ดแซว” come and arrest us, you hear!’ Aunt Nee, Uncle
Khiao’s wife, teased.
“ผมจะจับผู
มี
้พระคุ
ณทํ า” ฉั นตะโกนตามหลังก่
าไมเล่ อน ‘How could I arrest my benefactors?’ I shouted in
เดิ
นกลับบานอย่
้ างมี ความสุ
ข their backs before going back home happy.
ระหว่ างทางถนนลู กรังสีแดง อาทิ ตย์ ยามบ่ ายกํ
าลังแผด Along the red-earth road, the after- noon sun was
เผาพื นดินระอุ พยับแดดระเหยเป็ นเงาพร่ าเลื อนบนสองฝั ง fierce, burning the ground to a crisp. Mirages floated
ฟากของบ่ อกุ
งร้าง
้ มี เพียงนกกระยางนากํ าลังจิกกิ
นลู กปลา over both sides of the empty prawn ponds. There were
ตัวเล็ กๆ เท่
านั น ถัดจากบ่ อกุงร ้ 3 บ่
้างไป อ มี ททางว่
ี างเปล่ า only rice field herons busy picking at small fry. Some
ใหหว ้าเทศต
้ นใหญ่
้ ไดยื ้นเหงาอยู ล
่ําพัง ฉั นเห็ นพี
สาวนั ง three ponds further on, there was an empty space for a
รองไห
้ ผมเผ ้ ายุ้ง่ เหยิ ง และนําตารดเสื อมอมแมมเปี ยกปอน big black plum tree to stand alone. I saw my sister
เมื อพ่อจากเราไปแลวพี ้ สาวก็ กลายเป็ นคนละคน เพราะพี who sat crying, hair dishevelled and tears smearing
เป็ นคนติ ดพ่
อมาก จากคนที เคยร่าเริงกลายเป็ นคนซึ มเศรา้ her dirty blouse. When Father deserted us, my sister
ไม่ คอ่ยพู ดจา พ่ อรูไหมว่
้ าพ่ อไดทํ้าลายวัยสดใสน่ ารักของ changed altogether because she was very fond of
พี สาวไปเสี ยแลว้ขนมที พีขายเหลื อกลับมาเต็ มหาบเกื อบ Father. From a cheer- ful girl she became melancholy
ทุ กวัน เปล่าหรอกพี ไม่ไดหาบขนมไปขาย
้ ฉั นเห็
นพี
แอบ and seldom spoke. Do you know, Father, that you
รองไห
้ ใต ้ต้นหว
้ าเทศหรื
้ อไม่กท
็กระท่
ี อมรางข ้ างบ่
้ อกุ ง้ destroyed the age of lovely innocence of my sister? All
เสมอ พี จึ
งถู
กแม่ เฆียนตี เป็
นประจํ า ฉั นจํานําตาของพี ได ้ of the sweets she sold came back unsold almost every
ฉั นจํานําตาของแม่ ขณะที ลงไมนาบก
้ นพี ้ ได ้ day. No, she didn’t take them on a yoke to sell them. I
would see her stealthily sit crying under the black
plum tree or else in the deserted hut by the prawn
pond. So she was flogged by Mother every day. I
remem- ber my sister’s tears. I remember my mother’s
tears as she spanked her with a rod.

ยังมี
ผลการกระทํ าของพ่ออีกอย่างทีทําใหแม่
้ถก ใหญ่ There was still another result of Fa- ther’s behaviour
ูครู
เรียกไปอบรม วันนั นซึ
งใกลถึ
้งวันพ่อแห่งชาติทุ
กปี จะให ้ which had the head- master call Mother over to set the
ครู
นั กเรี
ยนชันที
อ่
านออกเขี ยนไดเขี
้ยนเรียงความเรื อของ record straight. That day, which was close to Father’s
องพ่
ตัวเอง ซึงพี
สาวส่
งเพี ยงกระดาษที มีแต่
ความว่างเปล่ ม ี Day, every year the teacher would have those pupils
า ไม่
ชื
อและนามสกุ ลของบิดาที ใหกํ
้าเนิ
ด ส่
วนฉั นเขี
ยนระบาย who could read and write write about their own
อารมณ์เยนหยั
้ นชี วต า “ฮัจญี
ิว่ สไุลมานพ่อของฉั นหนีตาม fathers. My sister only turned in an empty sheet, with
กะหรี
ไปเชี
ยงใหม่ ” no name or surname of the person who had given her
birth. As for me, I gave vent to my spleen by mocking
at life and wrote ‘Hajji Sulei- man, my father, has fled
with a whore to Chiang Mai’.
“เอาใจใส่
ลก
ูๆ หน่
อยนะ โดยเฉพาะเจาตั ก” ครู
้วเล็ ใหญ่ ‘You should take care of your chil- dren, especially
เริ
มประโยคแรก your son,’ was the headmaster’s first sentence.
“มี
อะไรหรื
อครู
ถาลู
้กฉั นมันเกเร ครู
ใหญ่ตไี
ดเลย
้ ฉั น ‘What’s the matter, headmaster? If my children are ถ้า ลู
กฉ น
ั ม ันเกเร ครูใหญ่
ตไี
ด้เลย: ‘If my children
อนุญาต” แม่
พด
ูพลางมองหนาครู้ ใหญ่ เหมื
อนรอคําตอบ wayward, you can punish them, you have my don’t behave, go ahead and beat them up’ as
จากปากถึงพฤติ
กรรมนอกลูน่อกทางของฉั น permission,’ Mother said as she stared at the alternative translation.
headmaster waiting for an answer from his mouth as
to my waywardness.
“เธอเอาไปอ่ ส”ิครู
านดู ใหญ่ ยนกระดาษเรี
ื ยงความของ ‘Read this.’ The headmaster held my essay out to
ฉั นใหแม่
้ดู เมื
อไดอ่
้านแม่ถงึ
กับนํ
าตาซึม หันมากอดฉั นและ Mother. As she read it, tears came to her eyes. She
พี ไวแน่
้ น เราทังสามต่างรองไห
้ ด้ วยกั
้ นต่อหนาครู
้ ใหญ่ turned round to hug me and my sister tightly. All
three of us wept together in front of the headmaster.
ไม่
นานเจาหน้ าที
้ ธนาคารก็
มายึ ดบานและนากุ
้ งของเรา
้ Before long, officials from the bank came to
ไป ฉั น พี
สาวและแม่ ยืนหมดอาลัยดู คํ
าสังอายัดทรัพย์
สนิ impound our house and prawn field. I, my sister and
จากศาลที ติดไวหน
้ าบ
้าน้ จากนั นเจาหน
้ าที
้ เอาโซ่ ้
เสนใหญ่ my mother stood in despair looking at the court order
คลองประตู
้ เหล็กหนาบ
้านแล
้ วล็
้อกดวยกุ
้ ญแจอี กทีจนมันใจ being stuck to the front of the house. After that the
ว่
าแน่ นหนา official tied a big chain across the iron gate and locked
it with a key and made sure it was secure
“นี
มันบานของกู
้ นะ พวกมึงไม่มส
ีทิธิ
มาหามกู
้ ไม่ ใหเข้า้ ‘This is my house, damn it! You have no right to
บาน”
้ สิ นเสี
ยงแผดรองฉั
้ นก็ นอนลงทํ าท่
าชักกระตุกเหมือน prevent me from entering my house.’ After that bout
แพะสี ขาวตัวนั นอี
กครังตรงตีนบันไดบาน
้ แม่วงเข
ิ ามาดึ
้ ง of shouting I lay down at the bottom of the front stairs
ร่
างฉั นขึ
นมา แลวเราสามชี
้ วต
ิก็กอดกันรองไห
้ อี ้กครัง and started to jerk as the white goat had done. Mother
ran to pull me up and the three of us hugged and cried
once again.

ช่วงนั นเรากํ
าลังเควงคว
้ างหมดสิ
้ นหนทาง ทุ างมันดู At the time we were adrift, with no- where to go.
กอย่
มื
ดมนและตี บตันไปเสี ยทังหมด ราวกับว่าโลกใบนี
มีเพี
ยง Everything looked dark and constricted as if the entire
แค่เราสามชี วต
ิเท่านั นหลังแม่
ไดปฏิ
้ เสธความช่วยเหลือ world was reduced to the three of us after Mother had
จากญาติ ทางฝั งพ่
อ โดยลุ งขอฉั นไปเลี
ยงดู วนอาจะรับพี refused the help of relatives on Father’s side, with one
ส่
ไปอุ ปการะ uncle offering to bring me up and another uncle to
look after my sister.
“ลู ยงของฉั นเองได”้แม่
กของฉั น ฉั นเลี ปฏิ างไร ้ ‘These are my children, I can bring them up myself,’
เสธอย่
เยื
อใย Mother refused with no qualms.
“สงสารเด็
กมัน เธอเลี
ยงไม่ไหวหรอก” ลุ
งพู
ดเบาเหมื
อน ‘No you can’t, too bad for the kids,’ one uncle said in สงสารเด็กม ัน เธอเลี
ยงไม่ ไหวหรอก: literally, ‘I pity
กระซิ
บ ส่
วนอายืนฟั งนิ
งๆ อยู
ข
่างๆ
้ a whisper while the other stood listening next to him, them. You won’t be able to raise them’.
saying nothing.
“หมามันยังเลี
ยงลู
กตัวเองได ้
ฉั นก็
ตองเลี
้ ยงลู กฉั นได”้ ‘Even dogs can take care of their puppies, so why
แม่
พดูเสี
ยงเครื
อนํ
าตาคลอหน่ วย ทํ าใหทั
้งสองตองรี
้ บ not me?’ Mother said in a hoarse voice as her eyes
ขอตัวกลับ filled with tears which made the two of them take their
leave in a hurry.
แต่ในซอกหลื บของคื นวันอันมื
ดมน ก็ยงั มี
มอืแห่งความ But deep into those days of darkness there was still a
เอื อเฟือยืนมาให ้ เมื
อโต๊ ะอิ
หม่ามใหเราสามชี
้ วติไปปลู ก generous hand that was extended to us, when the
กระต๊ อบเล็ กๆ ในที ดินของเขาพอซุ กหัวนอนได ้ หลังจาก imam let us build a small hut on his land, enough for
นั นแม่ ตองหาอาชี
้ พเสริมเขามาอี
้ กมากมาย ทํ นและพี us to sleep in. After that day, Mother had to find lots of
าใหฉั้
สาวตองทํ้ างานตัวเป็ นเกลียวแทบไม่มเีวลาว่ าง ทังเป็ด ไก่ extra jobs, which made my sister and me work flat out
ที ตองดู
้ แล ไหนจะทํ างานรับจางอี
้ กสารพัด เด็ กวัยไล่เลีย with almost no spare time: ducks and chickens we had
กันในหมู ่
บานเราสั
้ กกีคนนะที ตองตรากตรํ
้ าการงานที หนั ก to take care of besides hiring ourselves out on sundry
อึ งเกิ
นวัยเช่นนีแต่ เมือคิดถึงแม่
ขนมา
ึ ภาระบนบ่ าของแม่ jobs. How many children of the same age in our
ไม่ หนั กไปกว่าฉั นและพี หรอกหรือ village had to endure labour not meant for that age?
But thinking about Mother, wasn’t the burden on her
shoulders heavier than on my sister’s and mine?
นึกถึ งเรื
องนี
ที
ไร ฉั นรู
สึ
้ กเกลี
ยดพ่ อเขาไส
้ ขึ้นมาทุ
กที
พ่
อ Every time I think of this, I hate Fa- ther to the
ที
ไม่รรัู
้ บผิดชอบชัวดี พ่
อทีทิงใหเราสามชี
้ วต
ิตองเผชิ
้ ญ depths of my guts, Father who had never known how
ชะตากรรมกันเพียงลํ าพัง to be re- sponsible all his life, Father who had deserted
the three of us to face our fate on our own.
เจ็
ดปี
ใหหลั
้ งพ่ อกลับมาบานอี
้ กครัง มาพรอมเด็
้ กชายตัว Seven years later, Father came back home once
ขาวตาตี พ่
อมาในวันที แม่
เขมแข็
้ งขึนมาก ส่
วนฉั นและพี again, came back with a boy with a pale skin and
สาวก็โตเกิ
นวัย ไม่รว่
ู ้าพ่
อจะกลับมาทําไมอี
กในเมื อเราอยู
่ almond eyes. He came at a time when Mother was
กันไดโดยไม่
้ มพีอ่พ่ อในวันนีคลายส่
้ วนเกิน ฉั นอยาก much stronger. As for my sister and me, we had
ตะโกนบอกพ่ อว่ า ฉั นไม่
ตองการพ่
้ ออีกแลว้เหมือนที ไม่ grown beyond our years, we didn’t know why Father
ตองการแพะสี
้ ขาวของพ่ อนั นแหละ should come back again when we could live without a
father. That day Father was in the way. I would have
like to shout at him I didn’t want him anymore just as
I hadn’t wanted his white goat.
“ไม่
เห็
นแก่ฉันก็
เห็
นแก่ลก
ูของเราทังสองเถิ ด” พ่ ด กม้ ‘If not for me, do it for the sake of our two children,’
อพู
หนานิ
้งขอความเห็ นใจจากแม่ แม่นํ
าตาคลอ เบื อนหนาหนี
้ Father said, head hung, asking for sympathy from
และปิดประตูใส่
หนาพ่
้ อดังปั ง พ่อไดแต่
้ ยนืนิ
งนั ยน์
ตาแดง Mother. Tears filled Mother’s eyes. She turned away
กํ
า ส่
วนฉั นทํ
าอะไรไม่
ถกูใจหนึ งก็ดใี
จทีเราจะกลับมาเป็
น and banged the door shut in Father’s face. Father
 ครอบครัวทีสมบูรณ์ อก
ีครัง แต่
เด็
กคนนั นทีมากับพ่
อเล่าเขา merely stood still, his eyes bloodshot. I was unable to
เป็
นใคร เราไม่
มวีันยอมรับคนแปลกหนาที ้ ร่
วมกับแม่ของ do anything right. On the one hand, I was glad we’d
เขาแย่
งชิงความรักของพ่ อไปจากพวกเราหรอก ความรัก be a complete family once again, but that child who
ของพวกเขาคื อสิ งจอมปลอมเพราะเมื อพ่
อหมดเงิ น หมด came with Father, who was he? There was no way we
เลื
อดทีจะใหเขาสู
้ บ เขากลับเฉดหัวพ่ อกลับมา ไม่มาตัว would accept a stranger who, together with his
เปล่
าซํ
ายังผลักลูกชายมาเป็ นภาระใหพ่
้ออีกชี
วติหนึ
ง mother, had snatched Father’s love away from us.
Their love was some- thing fake because once Father’s
money was gone, with no more of his blood to suck, he
was got rid of and didn’t come back alone but with his
son as an extra burden.

พ่อรู
ไหม
้ ฉั นและพีโตพอทีจะพาชีวต
ิออกเผชิ ญโลก Do you know, Father, that my sister and I are old
กวางด
้ วยตั
้ วของเราเองไดแล
้ ว้ไม่
ใช่
เพราะพ่อหรอกหรือที enough to take our lives into the world by ourselves?
ทําใหเราปี
้ กกลาขาแข็
้ งและหยิงทระนงในตัวเอง ไม่
ใช่ Isn’t it because of you that we have become strong
เพราะพ่อหรอกหรือที
ทําใหแม่
้ออกมายื ้ ากั
นสู
หน ้บพวก enough to go it alone and be self-confident? Isn’t it
ผู
ชายในหมู
้ ่
บานเราได
้ ้
โดยไม่ตองคอยหลบซ่
้ อนอยู
แ่ต่
ใน because of you that Mother had to come out and stand
บานอี
้ กต่ อไป up to the males in our village without having to hide
away in the house any longer?
สังใหเราตั
หลังจากวันนั น แม่ ้ ดขาดจากพ่ ออย่างเด็
ดขาด After that day, Mother ordered us to have nothing to
แถมยังหามไม่
้ ใหเราเรี
้ ยกผู ให
้กํ้ าเนิ
ดว่
าพ่
อเสี
ยดวยซํ
้ า และ do with Father again. Furthermore, she forbade us to
หากใครถามใหตอบเขาไปว่
้ าพ่
อไดตายไปแล
้ ว้ call the author of our days ‘Father’ and, if someone
asked, to answer that our father was dead.
ใช่ พ่ อไดตายเสี
้ ยแลว้ตายไปพรอมกั ้ บแพะสี ขาวตัวนั น Yes! Father was dead. He had died together with
แต่ ในบางหวงคํ้ านึ ง ฉั นก็ไม่
อาจลื มพ่อได ้พ่
อเหมือนภาพ that white goat. But in some corner of my mind, I
เก่าๆ ที ยังคงหลอกหลอนอยู ใ่นความทรงจํ าของฉั นและพี can’t forget Father. Father is like an old picture that
สาวเสมอ แต่ เป็นความทรงจํ าที
พิกลพิการเหมื ้
อนขาซายอี still haunts my memories and my sis- ter’s too, but
สําลี ฉั นจะลืมว่าฉั นเคยมี พอ
่ฉั นจะลื มว่าเราเคยมีวันชื
นคื น they are crippled mem- ories like Samlee’s left leg. I’ll
สุขเก่าก่ อน แต่ ถงึจะครํ าครวญโศกเศราแค่้ ไหน มันก็ ไม่ forget I used to have a father, I’ll forget we used to be
อาจยอนกลั
้ บมาดังเดิ มไดอี ้กแลว้ความหมายของพ่ อใน happy in days long gone, but no matter how much I
ตอนนี ก็ แค่ผให
ู
้ชี้ วต
ิเราเท่ านั น เป็
นชีวต
ิทีแหงแล
้ ง้เพราะ lament and grieve, it’ll never be as before again. Now
หัวใจเราขาดแคลนความรักจากพ่ อไปหลายขวบปี Father only means the person who sired us to a
parched life because our hearts were deprived of
fatherly love for years and years.
หลังจากวันนั น พ่
อไดจากพวกเราไปอี
้ กครัง พ่อหายไป After that day, Father left us once again. He left with
กับเด็
กตาตีคนนั น ข่าวว่าพ่ อกลับไปเป็นลูกเรื
อประมง that almond-eyed child. We heard that he went back
ชายฝั งอยู
ใ่
นหมู ่
บานสะกอม
้ อําเภอจะนะ จังหวัดสงขลา มี to being a deckhand on a trawler out of Sakhom, a
ครอบครัวใหม่ทนั ีน หลังจากนั นข่ าวคราวของพ่ อก็เงี
ยบ village in the Chana district of Songkhla province. He
หายไป เงียบหายไปจนฉั นลื มไปแลวว่
้าฉั นเกิ
ดมาจากการ had a new family there. After that there was no more
ปฏิ สนธิ
ของมนุ ษย์เพศผู ้
ฉั นลื
มไปแลวว่้าฉั นคื
อเลื
อดเนื อ news of him, so that I forgot that I was born of
เชือไขของชายผู ที
้ไดชื
้อว่าเป็นพ่ อ fertilisation by a human being of the male sex. I forgot
that I was the flesh and blood of a man called Father.
ไม่
นานพีสาวก็ออกเหยาออกเรื
้ อนกับลูกชายโต๊ ะอิหม่
าม Before long, my sister got married with the son of
และมีลก
ูดวยกั
้ นหนึ งคน อี กสองปี ถด
ั มาฉั นก็
เป็
นฝั งเป็
นฝา the imam and they had one child together. Two years
อี
กคน งานแต่ งถู
กจัดแบบเรียบง่าย แขกเหรื อที
เชิ
ญมามี later it was my turn. My wedding was organised
เพี
ยงญาติๆ และเพือนสนิ ทเท่านั น และแลวในวั
้ นเริ มตน้ simply. The guests who were invited were only
ชี
วติครอบครัวใหม่ของฉั น พ่
อก็ปรากฏตัวขึ นพรอมกั
้ บลู ก relatives and close friends and then, on the first day of
แพะสีขาวขนปุ กปุ
ย my new family life, Father showed up along with a
fluffy white baby goat.

“ไปใหพ้ น้มึงไม่
ใช่
พอ ” ฉั นตวาดลันจนแขกที
่กู มาร่วม ‘Go away, you’re not my father!’ I snapped at him
งานต่างหันมามองเป็ นสายตาเดี ยวกัน ชายคนนั นนั ยน์
ตา and all the guests turned to look with the same eye.
แดงกํา ดู
ปวดราวยิ
้ งกว่
าตอนมองแพะสี ขาวตัวนั นลมลงจม
้ That man with bloodshot eyes seemed to be aching
กองเลือดเสี ยอีก more than when he had looked at the white goat
falling and wallowing in the pool of its own blood.
= ‘Phaeh Khong Phor’ in Rahoo Om Jan 10, October
2011-January 2012

Matuphoom Muslimin, a young .

Muslim of Malay stock born
in the southern province
of Nakhon Si Thammarat,
is a local reporter there,
author of a slim volume
of poetry published in 2012.
(http://thaifiction.wordpress.com/2014/02/07/fathers-
goat-matuphoom-muslimin/matuphoom1/)
Tagged: มาตุ ภมูิมุ
สลิ
มนี
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b8%a1%e0%b8%b2%e0%b8%95%e0%b8%b8%e0%b8%a0%e0%b8%b9%e0%b8%a1%e0%b8%b4-
%e0%b8%a1%e0%b8%b8%e0%b8%aa%e0%b8%a5%e0%b8%b4%e0%b8%a1%e0%b8%b5%e0%b8%99/), father-child relations
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/father-child-relations/), infidelity (http://thaifiction.wordpress.com/tag/infidelity/), injustice
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/injustice/), Islam (http://thaifiction.wordpress.com/tag/islam/), machismo
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/machismo/), Matuphoom Muslimin (http://thaifiction.wordpress.com/tag/matuphoom-muslimin/), prawn-farming
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/prawn-farming/), Thai short story (http://thaifiction.wordpress.com/tag/thai-short-story/), victimisation
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/victimisation/)
เรื ั
องสนไทย | thai to english fiction

Modern and classic Thai short stories in English

Fresh Kills – Kanthorn Aksornnam

Contemporary 17 June 2011 Comments: 8

ลส ์
เฟรชคิ Fresh Kills

กันต์
ธร อักษรนํ
า KANTHORN
AKSORNNAM

TRANSLATOR’S KITCHEN
ผมอยากไปเฟรชคิ ลสส ์ัก I intend to go to Fresh The first sentence actually reads: ‘I would like to go to
ครังหนึงในชี วต
ิผมหลงใหลมัน Kills presently. I’ve been Fresh Kills once in my life.’ I changed it to make it in tune
ทันทีทผมได
ี อ่ ้านเรืองราวสันๆ eager to do so ever since I with the ending, as well as more specific, thus more
ของมันในนิ ตยสารเนชันแนลจี read a short article about the attention-grabbing. This is wrong of a translator, but
โอกราฟฟิ ก ก่อนอื นผมเพี ยง New York garbage dump in editorially right.
อยากบอกว่ าสาเหตุ ทอยากไป
ี National Geographic. First
เฟรชคิลส์ นัน ไม่ไดเป็
้นเพราะมัน off, I merely want to point
กลายเป็ นสถานที ศักดิสิ
ทธิ ไป out that the reason I want to
แลวเท่
้ านั น แต่เป็นเพราะผมเชื อ go there isn’t just because the
ว่าเฟรชคิลส์ จะเป็นแหล่ ง place has become hal- lowed
‘วัตถุิ’ ชันดี
ดบ เยียมสํ าหรับอาชี พ ground, but because I believe
การงานของผม และเฟรชคิ ลส์ Fresh Kills will be a prime
นีเองทีจะทําเงินใหผมอย่
้ าง source of raw material in my
มากมายมหาศาล line of work and will earn me
huge amounts of money.
ราว 5 ปี
กอ
่นหนา้ผมหลงใหล About five years ago, I In this paragraph, เครืองประด ับ is repeated five times; its
งานศิ ลปะประเภทเครื องประดับ became passion​ ate about the translation, ‘ornament’, happens only three times: this makes
ร่
างกาย แต่เครื องประดับที ผมจม creation of body ornaments for crispier reading.Note also that แต่need not be translated
ดิงหลงใหล เป็ นเครืองประดับที – not ornaments of the kind by ‘but’ every time. Indeed, the proper translation of แต่ละ is
ไม่ไดวางขายกั
้ นกลาดเกลื อ you can find for sale ten a ‘each’.
นทัวๆไปตามรานขายเครื
้ อง penny in jewellery shops,
ประดับขางถนน
้ ตลาดนั ด หรื อ display stalls, open markets
ตามหางร้ านหรู
้ หราต่ างๆ แต่เป็น or sundry luxury shops, but
เครือง ประดับพิ เศษ ประเภทที special ornaments designed
คนกลุ ม
่หนึงออกแบบกันเอง by a select group of people.
แต่ละแบบ แต่ ละชิน มี เพี
ยงชิ น Each de​ sign, each piece is
เดียวในโลก และที สํ าคัญเครือง unique in the world. And
ประดับเหล่านั นตองมี
้ เรื องเล่า มี most important, each must
ตํานาน มีทมาที
ี ไปที น่าสนใจ have a history, a legend, an
หรืออาจเขาขั
้นลึ กลับ กระทัง int​
erest​
ing origin, or even a
ทําใหราคาค่
้ างวดของมันสู งขึน secret, making its price so
ชนิ ดทีตองประมู
้ ลกันเลยที เดียว high as to justify auction
 bidding.
เครื องประดับสุ ดพิเศษเหล่ า These very special Note two translations of ทีนิยม: ‘are sought after’, ‘are …
นั น เป็ นทีนิยมกันในหมู ่
นักสะสม ornaments are sought after popular’. Needless repetitions make for stultifying prose,
ที ติดต่ อกันผ่านทางเว็ บไซต์ by collectors that keep in although wilful repetition can have a charm of its own (ask
เท่ านั น มันเป็นเหมื
อนโลกเฉพาะ touch through websites only. Khun Saneh).
ของกลุ ม
่คนคลังไคลเรื ้องเล่ า It is a kind of private world
หรื อวี รกรรมผ่ านเครืองประดับ for those who are mad about
ร่
างกาย ทังสรอยคอ ้ ต่างหู the narratives or exploits
กําไล และเครื องเจาะชนิ ดต่างๆ behind body orna​ ments, be
แน่ นอนว่ าเครื
องประดับโบราณ they neck​ laces, earrings,
อาจเป็ นที สนใจอยูบ
่าง้ แต่ กไ็ม่ brace​ lets or piercings of
เป็ นที นิยมในหมู ่
พวกเรานั ก every des​ cription. Age-old
เพราะสิ งทีพวกเราสนใจลวนเป็
้ น ornaments are interesting of
เครื องประดับร่ วมสมัยที ถู
ก course, but they are not
ออกแบบขึ นในกลุม
่นั กออกแบบ popular among us, because
เครื องประดับหนุ ่
มสาวจํ านวน what we crave are strictly
หนึ งที หลงใหลการบอกเล่ าเรือง contemporary ornaments
ราวผ่ านผลงานในแต่ ละชิ น created by a group of young
designers passionate about
the details involved in the
production of each piece.
ผมขอยกตัวอย่ างเครือง Allow me to take the .
ประดับเมือไม่ นานมานี สักชิน มัน example of one particular
เป็นทีโจษจันและแย่ งชิงกัน recent item which had us all
ครอบครองในหมู ่
พวกเราชนิ ด talk​ing in our group and
บาระหํ
้ า มันคื อจี สรอยคอที
้ ทํ
า whose possession was
มาจากหู ของลิ งบาบู น ตัวที fiercely disputed. It was a
กระโดดกัดหู ทา่นประธานาธิ บดี pendant made from the ear (http://chansongs.files.wordpress.com/2011/03/baboon1.png)
ของประเทศมหาอํ านาจประเทศ of a baboon which had
หนึ งทางตะวันตก ลิ งตัวนั นถู
ก bitten the right ear of the .
ปืนของบอดี การ์ดท่ าน president of a west​ ern super-
ประธานาธิ บดีสําเร็
จโทษทันที ที power. The monkey was in​ - .
มันกระโจนเขางั้บหู ขางขวาของ
้ stantly kill​
ed by the
ท่านจากตนไม้ ที้มันนั งชืนชม president’s body​ guards even Our worthy friend the baboon
ทิวทัศน์กบ
ั เพื
อนๆร่ วมเผ่าพันธุ์ as it still held to the presid​ -
ประมาณ 10 ตัว ential ear after jump​ ing off a
tree where it had been
enjoying the view in the
company of a dozen other
fellow creatures.

เวลานั นท่ านประธานาธิ บดี At the time the president .

กํ
าลังอยู ใ่
นระหว่ างการเดินทาง was touring a forest reserve
เยือนพื นที ป่
าสงวนแห่ งหนึงแถบ in a valley west of the
ลุม
่แม่ นํ าทางภาคตะวันตกของ country which, a couple
ประเทศ ครังหนึ งทีนี
เคยเป็ น hundred years before, had
สมรภู มริ บครังยิ งใหญ่ ทสุ
ีดใน been the theatre of the
ประวัตศ ิาสตร์ ระหว่ างชนพื น greatest battle in history
(http://chansongs.files.wordpress.com/2011/03/custer.jpg)
เมืองกับกองทัพผู รุ
้กรานจาก between its native dwellers
ยุ
โรปที เขามาตั
้ งรกรากในดิ น and invaders from Europe .
แดนแถบนั นเมื อกว่ า 200 ปีกอ่น intent on settling there, and
และสมรภู มน
ิีเองที ทํ
าใหนายพล
้ it was on that battle​ground .
ผูยิ
้ งยง เจาของฉายา
้ ‘คนผม that the famous general
ยาว’ ของกองทัพผู รุ
้
กรานจบ nicknamed Long Hair who เจ้า ของฉายา ‘คนผมยาว’ = ‘nicknamed Long Hair’, a
ชีวติลงอย่ างทรมาทรกรรม ทัง led the invading army lost reference to General Custer, in the context of the Little
ยังถูกนั กรบของชนพื นเมืองถลก his life in a horrendous way Bighorn battle of 1876, known as Custer’s Last Stand.
หนั งหัวไปตามธรรมเนี ยมปฏิ บต
ั ิ and even had tribe warriors
เก่าแก่ของผู มี
้ ชยั scalp him as was the
immemorial custom of the
victors.
-
 โชคดี ทลิ
ีงต ัวนนส ิ อน
ั นใจก่ It was lucky that the
ทีหู
ของท่านประธานาธิ บดี
จะ monkey died before the
ขาดลง หลังจากนั นข่าวว่
าแผล president’s right ear was
ถู
กลิงกัดที
หู
ขางขวาของท่
้ าน completely severed. It was
ประธานาธิบดีตองถู
้ กเย็ ง 18
บถึ later reported that eighteen
เข็
ม ความต่อมาก็ วา่
เพื
อนลิงที stitches had been needed to
เหลื
อต่างแตก ตื นกระจัดกระจาย get it back on. The other
แมจะอยากเข
้ าไปช่
้ วยเพื อน แต่ monkeys panicked and
ก็
ตองยอมจํ
้ านนต่ ออํานาจของ scattered. Though they
อาวุธปื
น wanted to go and help their
friend, they were no match
for firepower.
เรื
องนี เป็
นข่าวใหญ่ โตแพร่ The news spread around ‘To have the ear of someone’ means to be listened to and
สะพัดไปทัวโลก โทรทัศน์ และ the world, and was grist to believed by that person; hence the pun on the monkey
สือนานาชนิ ดพากันเจาะลึ กทํ า the mills of television and ‘getting’ the ear of the president, in the spirit of the piece.
ข่าวกันยกใหญ่ และบังเอิญว่ า other media for quite a
ขณะที เกิดเหตุ ‘ลิงกัดหูทา่น while, and it so happened
ประธานาธิ บดี’ นั น เพื
อนในกลุ ่ that when the “monkey gets
ม
เรากํ
าลังเดิ นทางท่ องเทียวอยู น the ear of the president”
ใ่
ป่าสงวนแห่ งนั นเช่นกัน ผมขอให ้incident took place a friend
นามสมมติ เขาว่ า สตี ฟ from our group was strolling
through the forest reserve.
Let’s call him “Steve”.
ทันทีทเสี
ียงปื นดังขึ
นสตี ฟซึง As soon as he heard the I could have translated ว ัตถุิby ‘raw material’; ‘fodder’,
ดบ
กํ
าลังเดิ นหา “วัตถุ ดบิ“ อยูใ่
น gunfire, Steve, who was which means the same, is shorter and sounds more ‘with it’.
ละแวกนั นรี บรุดไปยังที เกิดเหตุ looking around for “fodder”
ทันที เช่
นเดียวกับนั กท่องเทียว in the vicinity, dashed to the Note how the elements of the second half of the sentence
หลายคนในบริ เวณนั น เมื อไปถึง scene, as did the other have to be reshuffled to read fluently in English.
นั กท่องเทียวทุ กคนต่ างถูก tourists nearby, but once
บรรดาการ์ ดร่างยักษ์ ของท่ าน there, all were prevented by
ประธานาธิ บดี กนั ออกไป และ the bodyguards from getting
รี
บรุ ดพาร่างอันมี หช
ูม่เลื
ุ อดของ near as the bleeding
ท่ านประธานาธิ บดีขนเฮลิ
ึ คอร์ ป president was being hustled
เตอร์ กลับเขาเมื
้ องทันที เพือต่อหู into a helicopter and rushed
ที ใกลจะขาดอย่
้ างเร่
งด่วน back to town to urgently fix
the almost severed ear.
-
นีคือเรื
องราวที สตี
ฟเล่ า ให้ This is the story Steve
พวกเราฟังผ่ านเว็บบอร์ ด สตี ฟ told us on the web board.
เล่
าว่า หลังจากขบวนทัพของ He said that after the
ประธานาธิ บดีจากไป เขาเห็ น presidential escort had left,
ร่
างลิงบาบู นตัวนั นนอนจมกอง he saw the body of the
เลื
อดเพราะถู กปืนกล็อกขนาด 9 baboon lying in a pool of
มม.ยิงใส่ในระยะเฉี ยดหู ทา่น blood. It had been shot dead
ประธานาธิ บดี ปื
นกระบอกนั นยิ ง with Glock pistols within a
อย่างแม่นยํ าจนทะลุ หวั ใจ ปอด hair’s breadth of the
และมามของลิ
้ งบาบูนเคราะห์ president’s ear. Three 9mm
้ วนั น 3 นั ด
รายตั bullets had pierced the
unlucky creature’s heart,
lungs and spleen.
เมื
อแน่ใจว่
าพวกลิงบาบูนที When they felt sure that
เหลื อไม่
อาจแผลงฤทธิ เดชอัน the other baboons wouldn’t
ใดแลว้พวกการ์ ดทีเหลืออยูอ
่กี act up, the two or three
2-3 คนของท่ านประธานาธิ บดี ก็ remaining bodyguards also
จากไป และแลวลิ้งบาบู นฮีโร่
ตัว left, and the heroic baboon
นั นก็
กลายเป็นตํ
านานเล่ าขานกัน became legendary for untold
ในหมู ่
ลก
ูหลานลิ งบาบูนสืบไป gener​ ations of baboons to
นานเท่ านาน (สตีฟเล่
าอย่างนั น) come (that’s how Steve put
it).
รอชา้เมื
โดยไม่ อทุ
กคนหันเห Wasting no time, while One of the advantages of English is its richness in verbs of
ความสนใจไปยังตัวท่ าน everybody’s atten​ tion was on action, as here with ‘slashed his way’, ‘severed’, ‘slipped’,
ประธานาธิ บดีความคิ ดอันฉั บไว the president, faster than a ‘sauntered off’ and ‘scrambled for’.‘Ear-chomping’ is an
ทํ าใหสตี
้ ฟตัดสิ นใจและกระทํ า revolving fan blade Steve embellishment on my part.วี รกรรมอ ันหาญกล้ า is
การอย่ างฉั บไวยิงกว่า ปานลม made up his mind and went tautological.
พัด เขาใชมี ้ดเดิ
นป่ าทีพกติ ดตัว into action. Using his bush
ตรงไปยังร่ างของลิ งแลวบรรจง
้ knife he slashed his way to
เฉื อนหูขางขวาของบาบู
้ นตัวนั น the body, daint​ ily severed its
ออกจากร่ างทันที เขาเก็บมันไว ้ right ear, slipped it in a plas​-
อย่ างดีในกล่ องพลาสติ ก จาก tic box and then sauntered
นั นก็ผละมาราวกับไม่ มอีะไรเกิ ด off as if nothing had
ขึ น หลังจากนั นกองทัพนั กข่ าว happened. Afterwards, an
ทุ กแห่งหนต่ างพากันเดิ นทางไป army of reporters from all
เจาะลึ กทําข่าวและทํ าสารคดี over the world scrambled for
เกียวกับลิ งบาบูนในป่ าสงวนแห่ ง news and features on
นั นกันอย่างครึกโครม โลกจึ งได ้ baboons in this forest
ชื นชมวี รกรรมอันหาญกลาของ้ reserve. The world thus had
เจาบาบู
้ นตัวนั นซํ าแลวซํ
้ าอีกใน the op​ por​
t​
unity to admire
แง่ มุ
มต่างๆ และเพื อนลิงทีเหลื อ the heroic deed of the ear-
ก็
พลอยไดหน ้ าไปด
้ วย ้ อย่ างช่ วย chomping baboon time and
ไม่ ได ้ time again from all sorts of
angles, and the surviving
baboons gained much face
in the process.

ซากศพของบาบู นตัวนั นก็

ถกู The carcass of the slain
นําไปชําแหละ ผ่ านกระบวนการ hero was taken away to go
นิตเิ
วช เพือตรวจหา “อะไรบาง through as painstaking a
อย่าง“ ภายในอย่ างละเอี ยด forensic analysis as the latest
ลออที สุ
ดเท่าทีเครืองไมเครื
้ อง instruments of a superpower
มือทันสมัยของชาติ มหาอํ านาจ could devise to determine
จะทํ าได ้
ว่
ากันว่า เจาบาบู
้ นอาจ whether or not it was the
เป็น “อาวุธสังหาร“ ชนิ ดใหม่ รน
่
ุ latest killing machine
ล่าสุดทีถู
กส่งมากระทํ าการนี โดย specific​
ally programmed for
เฉพาะ an assassination attempt.
สตี ฟบังอาจตังชื อใหลิ้
งบาบู น To further embellish the
ตัวนั นเพือประกอบเรื องราวสราง้ story and thus push up the
มูลค่ าใหกั้บเครื
องประดับลํ าค่า price of his handiwork, Steve
ของเขาว่ า บิ
นลาเดน พวกเราส่ ง wantonly called the baboon
สารผ่ านเว็บบอร์ดจากเรื องราว Bin Laden. We spread the
ของสตี ฟกันอย่างเมามันยิ งกว่ า details among ourselves
แทะเล็ บ เมือประกอบกับข่ าว through the web board faster
ใหญ่ โตทางสื อต่
างๆ เรืองของ than we could bite our nails.
มันยิ งทําใหราคาค่
้ างวดของ When linked to the big news
เครื
องประดับชิ นนั นถี
บตัวสูงขึน in the various media, the
และเป็ นทีตองการถึ
้ งขันตอง
้ story saw the asking price of
ประมู ลแข่ งราคากันเพือครอบ the ornament go through the
ครอง “จี หู“ ลิ
งบาบู นนาม ‘บิ น roof and such was the
ลาเดน’ ที สรางวี
้ รกรรมกระโดด demand that there had to be
เขากั
้ดหู ขางขวาของท่
้ าน an auction for the possession
ประธานาธิ บดี
ประเทศ of the ear of Bin Laden the
มหาอํ านาจ baboon who had heroically
chewed on the ear of a super​
-
power’s chief executive.
อันที จริ
งแลวมั
้นก็เป็
นจี Actually, it was an ‘a triangular silver frame’: for the sake of brevity and
ธรรมดา ขนาดกะทัดรัด รู ป ordinary earlobe, well simplicity I dropped the notion of the triangle being isosceles
สามเหลี ยมดานเท่
้ า อัดกรอบ proportioned and set in a (สามเหลี ยมด้ า นเท่า ).
ดวยเงิ
้ น ภายในบรรจุ หล
ูงิ
บินลา triangular silver frame, with
เดน ที ผ่านกระบวนการสตัฟฟ์ ไว ้ the Bin Laden ear inside
อย่ างดี แต่
ทมู
ีลค่าของมันสูง properly stuffed, but that it
มหาศาลถึ ง 5 ลานดอลลาร์
้ สห did reach the staggering
รัฐฯนั เป็นเพราะเรื
องราวของมัน price of five million US
ต่
างหาก dollars was due purely to its
legend.
ผมลองคิ
ดดูเล่
นๆว่าถามั
้นเป็ น It made me wonder how
หู
ของท่านประธานาธิบดีละ่ก็ much more money and
คงจะแพงบรรลัย และฉาวโฉ่ hoopla it would have
โอฬารมากกว่านี generated had it held the
president’s ear instead.
-
ข้
อความหลายข้ อความใน There was a great
เว็
บบอร์
ดของพวกเราไดแสดง
้ variety of opinions on our
ทรรศนะกันไปต่
างๆนานาเช่ า web board. For instance:
นว่
“บาบู
นลาเดนตัวนีคงเฝ้
ารอ “This Laden baboon must Gen Pervez Musharraf was president of Pakistan between
โอกาสนีมานาน เมื
อรู
ข่
้
าวว่
า have been waiting for a long 1999 and 2008.
ท่ อน” (มู
านฯจะมาเยื ชาร) time before he got news of
the presidential visit.”
(Mushar​raf)
“เราไม่
อาจคาดเดาไดว่้าเหตุ “We have no way of Tony Blair was prime minister in Britain from 1997 to
ใดบาบูน ลาเดนจึ
งรู
ว่
้าใครเป็น knowing how that Laden 2007.
ท่
านประธานาธิ ” (แบลร์
บดี ) baboon knew who the
president was.” (Blair)
“เราขอแสดงความเสี ยใจ “We are deeply sorry for Hamid Karzai has been president of Afghanistan since
อย่างสุดซึงต่อเหตุ
การณ์นีและ what happened and full of 2004.
เราขอชื นชม พรอมทั
้ งคารวะ the deepest admiration and
เครืองประดับลําค่
าชิ
นนีดวยใจ
้ re​
spect for this invaluable
จริง” (คาไซ) ornament.” (Karzai)
“บาบูนตัวนั นมี
ฌานหยังรู
ว่
้ ้ “That baboon had a divine
า ผู Ahmadinejad has been president of Iran since 2005.
ใดคื อศัตรู
ตัวจริงของพระเจา้โอ intimation of who the real
ขอพระองค์ จงโปรดอภัยใหกั้บ enemy of God is. O, may
ความกลาหาญที
้ ครวญแลว้ Allah forgive that act of
ใคร่
้ ด” (อาร์
นั นดวยเถิ มาดิ
เนจาด) carefully considered
bravery!” (Ahmadinejad)
“อาจเป็
นวิ
ญญาณนั กรบพื
น “It must have been seized [I’ve no idea who Ruamruedee is. A friend of the author,
เมื
องเขาสิ
้งสู”่(ร่ )
วมฤดี by the spirit of native perhaps. ;-)]
warriors.” (Ruam- ruedee)
ฯลฯ And so on.
-
พวกเราสามารถเช็ คตนตอ
้ We were able to
เครืองประดับของสตี ฟไดว่
้
าเป็น establish the authenticity of
หูลงิบาบูนตัวนั นจริงหรื
อไม่จาก Steve’s ornament with the
ข่าวทีระบุวา่หูขางขวาของลิ
้ ง news that the right ear of the
เคราะห์รายตั
้ วนั นหายไป และ unfortun​ ate monkey had
กลายเป็ นเรืองราวใหญ่ โตเล่
า gone missing, and heated
ขานกันมาอี กหลังจากนั น ว่
า debate followed on whether
เหตุการณ์ ดังกล่ าวถูกวางแผนไว ้ or not the whole thing had
ล่วงหนา้และเป็ นการจงใจโจมตี been premeditated as a way
หูขางขวาของท่
้ าน to discredit the president’s
ประธานาธิ บดี! right ear.

กลุ
ม
่ของพวกเรามี เพื
อนๆ Our group has friends in I’ve added the date of Saddam’s hanging not just for
กระจายอยู ใ่
นหลายประเทศทัว many countries worldwide symmetry with the Rwandan Genocide, but also because
โลก นีเองจึงเป็
นทีมาของเครือง and this is the source of when this story is read years after its writing, the year of the
ประดับอันมีเรื
องเล่
าสุ
ดแสน ornaments with the latest event may not be readily in the reader’s mind.
แปลกประหลาด รวมถึ งเรืองราว and oddest backgrounds,
ที
มาอันแสนเศรามากมายหลาย
้ including many instances of
ชิ
น เช่น สรอยคอที
้ รอยมาจาก
้ distressing narra​
tives, such
กระดูกชนเผ่ าฮู
ตแ
ูละตุดซี
๊ ผู
จบ
้ as necklaces made out of
ชี
วติลงจากเหตุ การณ์ฆา่ ้ า bones from Hutus decimated
ลางเผ่
พันธุ
ค
์รังยิ
งใหญ่ ิาสตร์ by the Tutsis in the 1994
ในประวัตศ
ของรวันดาเมือปี2537 หรื
อ Rwandan Gen​ocide, or
สรอยข
้ อมื้ อทีไดมาจากชิ
้ นส่วน bracelets derived from bits of
ของเชื ้ ใชในการแขวน
อกเสนที ้ the rope used in the hanging
คออดีตประธานาธิ บดี ั ดัม ฮุ
ซด ส of Iraqi president Saddam
เซนแห่งอิ
รัก Hussein in 2006.
สงสัยไปเถิดครับว่
าพวกเราไป In case you wonder how
เอา “วัตถุิ“ เหล่
ดบ านั นมาได ้ we manage to lay our hands
อย่างไร ทุ
กคนต่ างมีวธิก
ีารและ on such “fodder”, we each
้
เสนสายของตั วเอง เราเรียกมัน have our methods and
ว่
า ความลับ connec- tions – and that’s
what we call trade secrets.
และนั นเอง ทันทีทผมได
ี รั้ บรู้ And so, when I found out
ขอมู
้ ลเกี ยวกับ เฟรชคิลส์ผมรูใน
้ about it, I knew at once that
ทันที วา่เฟรชคิลส์จะเป็
นแหล่ง Fresh Kills would be a source
วัตถุดบิลําค่
าสําหรับเครื
อง of invaluable material for
ประดับที ผมกํ
าลังจะออกแบบใน any ornament I would
อนาคต และมันจะตองเป็้ นที design in the future, bound
กล่ าวขานกันในหมู ่
ของพวกเรา to make quite a stir among
เป็นแน่ แท ้ like-minded friends.
-
อันที จริง เฟรชคิ ลส ์ คื
ออดี ต Fresh Kills used to be a Converting พื 5,000 ไร่
นที to ‘900-hectare’ in the text
ทีทิงขยะของชาวนิ วยอร์ ก พืนที dumping ground for New avoids having recourse to a footnote.
5,000 ไร่ของมันอยู ใ่นเขตสแต York refuse. The 900-hectare
เทนไอส์ แลนด์ ของมหานครนิ ว landfill on Staten Island,
ยอร์ ก สหรัฐอเมริ กา มี ขยะ which is part of the New
มากมายมหาศาลถึ ง 135 ลาน้ York megalopolis, holds 135
ตันสิงสถิตอยู ท
่นัีน แต่ ิ
สงที million tons of garbage. But
ดึงดูดผมในบรรดาเศษขยะกอง what attracted me about this
มหึ มามหาศาลเหล่ านั น คื
อเศษ huge amount of refuse was
ซากขยะทุ นนิยมที หลงเหลื ออยู ่ the capitalist debris from the
ของอดี ตตึกแฝดเวิ ลด์ เทรด former World Trade Center
เซ็นเตอร์ ทพั
ีงทลายลงมาอย่ าง twin towers that collapsed
ครึกโครมจากการโจมตี ของกลุ ม
่ after the Al Qaeda terrorist
ก่
อการรายนาม
้ ‘อัลกออิ ดะห์’ attack on 11 September
เมือวันที 11 กันยายน ปี 2001 2001, or 9/11 as we call it.
หรือ ทีเราเรี
ยกกันสันๆว่ า 9/11

ว่ากันว่
าก่อนหนานี
้ เฟรชคิ ลส์ Reportedly, before that,
เป็ นสถานที อันน่
ารังเกียจเดี
ยด Fresh Kills had been a source
ฉั นท์ของผู คนในละแวกนี
้ มาชา้ of perennial embarrassment
นาน ทว่ าเมือเศษซากอาคาร for the im​
mediate
เวิลด์เทรดฯชุ ดแรกเดิ นทางมาถึ ง neighbour​ hood, but when
ที แห่งนีกลับกลายเป็ นสถานที the first remains of the WTC
ศักดิ สิทธิ
ขึนมาทันที เนืองจาก towers reached it, it became
ว่
าชาวเกาะสแตเทนเองก็ สญูเสีย hallowed ground at once, not
พี นองเพื
้ อนฝู งไปไม่ ตํ า 250
ากว่ least because Staten Island
คนจากมหาโศกนาฏกรรมครัง residents had lost no fewer
นั น than 250 relatives and
friends in the tragedy.
มีเรืองราวเล่าว่
าเศษซาก It is reported that the Editorial decision not to translate อ ันเป็
นที ที
เศษซากของ
มหาศาลของตึ กแฝดเวิลด์
เทรด enormous amount of debris อาคารเวิ ลด์ เทรดฯถู กนํา มาทิ งไว้นนเอง
ั as this has already
ทีถล่ มลงมาหลังถู กเครื น2
องบิ resulting from the collapse of been stated in the same paragraph.
ลําพุง่ชนนั นถู
กขบวนเรื อทยอย the twin towers after each
ขนยายมาไว
้ ที
้เฟรชคิ ลส์
แห่
งนี was struck by an aeroplane
เอง และจากการตรวจคนเศษ ้ was transported by barges to
ซากขยะขนาด 1.4 ลานตั ้ นของ Fresh Kills and dumped in a
อดีตตึ กแฝดยักษ์ ใหญ่หลายครัง part of the landfill which
อย่างถี ถวน
้ เจาหน
้ าที้ สามารถ became known simply as the
ระบุเหยือผู เคราะห์
้ รายได
้ ราว้ Hill. After thorough sifting of
300 คน โดยอาศัยหลักฐานที พบ the 1.4 million metric tons of
ในกองขยะ ว่ากันว่
า ในที ดจะมี debris from the towers, some
สุ
การสรางอนุ
้ สรณ์ สถานขึนณ three hundred victims were
บริ
เวณทีเรี
ยกกันว่
าฮิลส์อันเป็
น identified through evidence
ที
ทีเศษซากของอาคารเวิ ลด์เท found there. It is said that a
รดฯถูกนํ
ามาทิงไวนั้
นเอง memorial will be erected on
the Hill.
เฟรชคิ ลส์ฟืนคืนชีพอี กครัง Fresh Kills was thus
จากที เคยเป็นอดี ตทีทิงขยะ resurrected after being a
ธรรมดาสามัญ ขณะนี มันกลาย dumping ground for
เป็นสถานที ศักดิ
สิทธิ มี ผไป
ู
้ ordinary garb​ age. It now is
เยือนเพือคนหา
้ หรื อระลึ กถึ
งบาง hallowed ground people visit
สิงบางอย่ างของตึ กสูงระฟ้ าที in search of relics or in
กลายเป็ นเศษซากไปแลว้ณ วัน memory of the destroy​ ed
นี ผู
คนมากมายที
้ หลังไหลมายัง mega-skyscrapers. Even
นิวยอร์ก อาจอยากไปเยื อนและ now, large numbers of
ไวอาลั
้ ยใหกั้ บตึกแฝดเวิ ลด์
เท people keep streaming into
รดฯและผู เสี
้ยชี วติที New York to visit “Ground
บริเวณ“กราวด์ ซโี ”ซึ
ร่ งเป็นอดีต Zero”, the site of the former
ทีตังของตึ ก และปั จจุบนั กํ
าลังมี twin towers on which new
การก่อสรางตึ
้ กระฟ้ าแห่ งใหม่ขน
ึ mammoth skyscrapers are
แทนที being built, to mourn those
who lost their lives there.

-
ก่อนหน้ า นีผมเคยมี ผลงาน So far, some of the little
เครื
องประดับชิ นเล็กๆที ไดสร
้าง้ ornaments I’ve created have
ชือใหกั้บตัวเองในกลุ ม
่เพื อนๆมา given me a measure of
แลวจํ
้านวนหนึ ง ชินแรกคื อห่วง notoriety among our group
สะดือที ทํ
ามาจากเศษนาฬกาข ิ อ้ of friends. The first was a
มือฝั งเพชรที ผมไดมาจากศพ
้ navel coil I made from the
ของญาติ ผยิ
ู้งใหญ่ คนหนึ งซึ
งจบ remains of a jewelled
ชีวต
ิลงในโศกนาฏกรรมครังราย ้ wristwatch I got from the
แรงในประวัตศ ิาสตร์ บริเวณ body of a wealthy relative of
ชายฝั งประเทศอิ นโดนี เซีย ทีเรา mine whose life ended in the
เรี
ยกมันว่ า สึนามิ เมือปี 2547 2004 tsunami, the biggest
ตอนนั นมันมี มูลค่าสูงถึง tragedy in history that
500,000 ดอลลาร์ สหรัฐจากเรื อง struck the Indonesian
ราวที มาทีไปของมัน กว่ าทีจะ coastline and beyond. At the
กลายมาเป็ นเครื อง ประดับแสน time its value went as high as
สวยอี กชิน และผู ที
้ไดครอบ
้ five hundred thousand US
ครองมันคื อมหาเศรษฐี นักล่
า dollars because of its origins
เครื
องประดับจากตุ รกี rather than its beauty, and
the person who came into its
possession is a millionaire
from Turkey who collects
body ornaments.
จากนั นเครื
องประดับอีกชิ
น The next was a set of I have linked the two sentences of this paragraph in order
ก็
ตามมา มันคื อต่างหู
ททํ
ีามา earrings from the pricey to avoid repeating ท่า นอดีตนายกร ัฐมนตรี ประชานิ ยมของ
จากฟั นปลอมสุ ดแพงของอดี ต denture of a former populist ผม which, though derisive, sounds a bit too heavy in
นายกรัฐมนตรี ประชานิยมใน prime minister of my native English.
ประเทศบานเกิ
้ ดของผม ก่ อนที country before soldiers
เขาจะถู กทหารโค่นลมอํ
้ านาจลง removed him from power
และกลับประเทศบานเกิ
้ ดเมื อง and who has since then fled
นอนไม่ ไดจนบั
้ ดนี ท่
านอดี ต the country of his birth to
นายกรัฐมนตรี ประชานิยมของ avoid being jailed and thus
ผมจึ งตองกลายเป็
้ นยิ
ปซีผจญ must keep roaming the
ภัยเร่
รอ
่นไปค่อนโลก world in pitifully luxurious
exile.
หลายคนในกลุ ม
่เพื
อนสงสัยว่
า Several among our friends
ผมไปไดฟั้นปลอมของท่
านมา have been wondering how I
ไดอย่
้ างไร managed to lay my hands
on that denture.
เรื
องนีผมมี ขา่วทีตัดแปะเก็ บ I have several newspaper ลงทุ นเดินสายลงไปใชช ้วีติติดดินเยี ยงชาวบ้ า นธรรมดา
ไวยื
้นยันได ้คือเมื
อครังที ท่าน clippings to back my story. literally means ‘investing in laying a line down to earth to
ลงทุนเดิ นสายลงไปใชชี ้วติติด It happened when His Excel​ - live in the manner of ordinary villagers’, which calls for
ดินเยี
ยงชาวบานธรรมดา
้ งผา้ lency went to the length of
นุ
่ rephrasing.
ขาวมาอาบนํ
้ ากลางแจง้นอน invest​ing a day or so of his
กลางดิ น กินกลางทรายในช่ วง life pre- tending to live as an Not to overcrowd the second sentence, the expression ใน
ยุ
คทองของอํ านาจ โอกาสงาม ordinary villager, putting on ชว่งยุคทองของอํ า นาจ is translated in the next (‘then at the
มาถึงตอนที ท่านกําลังแอ็ คท่ า a loincloth to shower in the zenith of his power’) where it comes more naturally.
อาบนํ าถ่ายวิ
ดโี ออยูน
่ั นเอง ฟั น open, sleep​ ing rough and
ปลอมชุ ดนีของท่ านก็ รว่งลงมา eating with his fingers. The
ทว่าจะดวยความกลั
้ วเสี ยภาพ golden opportu​ nity came
ลักษณ์ ผนํ
ู
้าหรื อดวยเหตุ
้ อันใด during his shower act under
ก็
ตามแต่ ท่
านจึ งทํ
าเป็ นไม่ ้ช ี video cover​
รไม่
ู age. His denture
และฟั นปลอมชุ ดนี
อันประกอบ fell off, but out of fear of
ดวยฟั
้ นกรามขางซ ้
้ ายสามซี ก็ ู marring his image as a
ถก
หนุ่
มชาวบานในละแวกนั
้ นเก็บไป leader then at the zenith of
โชคดี ทท่
ีานมี ฟันปลอมสํ ารอง his power or for some other
พกติ ดตัวไปดวยหลายชุ
้ ด reason, His Excellency
pretended not to notice, and
the denture, composed of
three left molars, was later
found by a young villager
from the area. Fortu- nately
His Ex​ cel​
lency had taken
​
along plenty of substi​ tute
denture sets.
ผมรับรู ข่
้
าวสารนี โดยบังเอิญ I learned of this by chance รนาม means ‘anonymous’; ‘who shall remain unnamed’
นิ
จากเพื อนนั กข่าว และได ้ from a journ​ alist friend of is preferred here to underscore the need for secrecy stated
พยายามติ ดต่ อหนุ ่
มชาวบานผู
้ ้ mine and hastened to earlier (‘trade secrets’).
นั นเพื อขอซื อฟั นปลอมในราคา contact the young villager to
สุ ดแพง เพื อนํามันมาแปรรู ปเป็น buy the denture off him at a
ต่ างหู แสนสวย และขายมันไปใน handsome price in order to
ราคาที แพงกว่ าตนทุ้ นถึง 20 เท่
า trans​ form it into a beautiful
ปั จจุ
บน ั ต่
างหู คน่ั นตกทอดผ่
ู าน ornament I eventu​ ally sold at
มื อนั กสะสมเครื องประดับในกลุ ม
่ twenty times the initial
ไปหลายทอดหลายต่ อ จน outlay. The set of earrings
กระทังไปตกอยู ท
่เพื
ีอนนิ รนาม has changed hands many
ชาวสิ งคโปร์ times among collectors and
is now in the pos​ session of a
friend in Sing- apore who
shall remain unnamed.
-
ผมอยากไปเยื อนเฟรชคิ ลส ์ I want to visit Fresh
สักครังเพื
อสื บคนบางสิ
้ งบาง Kills at least once to search
อย่าง บางสิ งที
อาจกลายเป็ น for a few things – things that
ตํานานเล่ าขาน ใครจะกล่าวหา might become legendary.
ว่
าผมกํ าลังคิดทําธุ
รกิ
จจากซาก Never mind those who will
ความพิ นาศ ความลมเหลว
้ claim that I’m thinking of
ความโศกเศราเสี้ ยใจของชาติ making money out of the
ทุนนิยมชาติ หนึง ไม่
เป็
นไร ผม loss, failure and sorrow of a
เองก็โศกเศราไม่
้ นอยที
้ ตองทํ
้ า capitalist country. I myself
เช่นนีผมเพี ยงอยากบันทึกเรื
อง feel much sorrow at having
ราวในรู ปแบบของผม ในเครื อง to do this. I merely want to
ประดับของผม และเรื าของ record events my own way,
องเล่
ผม through my own ornaments
and my own narrative.
ใครจะรู
ว่
้าผมจะหยิ
บเศษอะไร Who knows what debris
ขึ
นมาจากเฟรชคิ
ลส์
เพื
อมา I’ll pick up at Fresh Kills to
ประกอบกันเป็
นเครื
องประดับชิน turn it into an ornament?
ใหม่เพื
อนหลายคนคงอยากรู ้ Many friends will be eager to
ถึ
งที
มาที ไปของเครื
องประดับ know the ins and outs of that
ชิ
นนีแน่
นอน แต่ผมมันใจว่
าจะ piece and I’m dead certain
ตองมี
้ ใครสักคนทีอยากครอบ someone will want to own it.
ครองมัน
ผมคิ ดว่าผมอาจกํ าลังแปร I think that in so doing I’ll
เปลียนความโศกเศราระทมทุ
้ กข์ be merely changing sorrow
ใหเป็
้นความงดงามขึ นไดบ้ าง
้ and loss into a thing of
เท่
านั นเอง ผมคิ ดไปอีกว่า ผม beauty. I also think that I’ll
กํ
าลังแปรเปลี ยนขยะไรค่้าให ้ be turning worth​
less
กลายเป็ นความงามที มีคา่ขึ
นอีก garbage into value-adding
ครัง ก็
เท่านั น beauty – that’s all.
อาจคลายๆกั
้ นกับที นั ก It may not be much .
นิ เวศวิทยาชาวอเมริ กน
ั ชื อสตี different from what
เวน แฮนเดลทํ าอยู
่เพราะ American ecolo​ gist Steven
แฮนเดลเองก็ ตองการให
้ เฟรช
้ Handel is doing because he
คิ ลส์อันไรค่
้าและแสนเศรากลาย้ too wants worthless and
เป็ นพืนทีป่
า ที
มงานของ thor​ough​ly depressing Fresh
แฮนเดลปลู กตนไม
้ และไม
้ พุ
้ม
่ไป Kills to turn into wood​ land. (http://chansongs.files.wordpress.com/2011/03/steven-
แลว้7 ชนิ ดรวม 700 ตน้จากวัน Some time ago, his team handel.jpg)
ที ผมอ่ านเจอเรื
องราวของมัน planted seven hundred trees
ที สุดแลวเมื
้ อเกิดความหลาก and shrubs of seven species. .
หลายทางชี วภาพอันเกิ ดจาก Eventually, with biodiversity
ปั จจัยช่วยต่
างๆโดยเฉพาะนก foster​ed by various factors, .
เฟรชคิ ลส์จะกลายร่างเป็ นป่ า especially birds, Fresh Kills
แคระตามแนวชายฝั งอี กครัง แม ้ will turn into a forest shield Steven Handel
จะตองใช ้
้ เวลายาวนานก็ ตาม along the coast, though this
will take time.
ว่
ากันว่
าวิสัยทัศน์
ของแฮนเดล Handel’s vision reportedly
อาจเปลียนเศษซากจากโศก will turn the remains of the
นาฏกรรมของนิ วยอร์กใหกลาย
้ New York tragedy into a
มาเป็นมรดกที ชวี
มี ต
ิซึงคงอยู่ permanent living legacy and
อย่างถาวร และเฟรชคิ ลส์
จะแปร Fresh Kills will be
สภาพเป็ น “เกาะสีเขียวกลาง transformed into “a green
ทะเลเมือง“ ดังทีแฮนเดลกล่ าว island in an urban sea”, as
ไว ้ he himself put it.
ครับ ผมกํ าลังจะเดิ นทางไปที Yes, I’m getting ready to
นั นในเร็ววันนี เพือควานหาเศษ travel to Fresh Kills by and
ซากขยะโลกแห่ งการคาที
้ ผมจะ by to search among the
นํ ามันมาออกแบบทํ าเป็นเครื
อง refuse of the world of trade
ประดับ อาจเป็ นต่ างหูสักคู
ท
่ทํ
ีา for some item I will design
มาจากเศษซากรถของฟอร์ ด into an orna- ment, maybe a
ของจี เอ็
ม หรื อของเด็ มเลอร์ไค couple of ear​rings made out
รส์ เลอร์ ซึ
งบังเอิ ญจอดอยู ท
่นั
ีน of some fragment of a Ford,
ในวันนั น และผมจะตังชื อเครือง GM or Daimler-Chrysler car
ประดับชุ ดนั นว่า “ซากบิ กทรี” that hap- pened to be parked
there that day, and I’ll call
the set “The Big Three
Remains”.
หรือบางที อาจเป็นจีสรอยคอที
้ Or perhaps it’ll be a
ทํามาจาก อดี ตไมกางเขนเงิ
้ นที pendant made out of a
บังเอิ
ญถู กทับถมบี แบนอยู ใ่
ตกอง
้ former silver cross that
ขยะเหล่ านั น ผมอาจสรางเรื
้ อง might have got crushed out
ราวสรางมู
้ ลค่ าใหมั้
นไดอี
้กครัง of shape under tons of trash.
และมันจะกลายเป็ นสิงสู
งค่าที
น่า I’ll create its narrative and
จดจําอีกครังหนึ ง restore its value and it’ll be a
high-priced item of note once
again.
ผมเชื
อเช่
นนั น! That’s what I believe.
 -
ตี
พม
ิพ์
ครังแรกนิตยสารช่ อ First published in Chor
การะเกด Karrakeit 42, 2007.
ฉบับที42, 2550
Kanthorn Aksornnam .
is the pen name
of Sivadee Aksornnam,
a poet, short story
and features writer
in her early thirties.
(http://thaifiction.wordpress.com/2011/06/17/fresh-kills-
kanthorn/image001/)
Tagged: กันต์ ธร อักษรนํ
า
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b8%81%e0%b8%b1%e0%b8%99%e0%b8%95%e0%b9%8c%e0%b8%98%e0%b8%a3-
%e0%b8%ad%e0%b8%b1%e0%b8%81%e0%b8%a9%e0%b8%a3%e0%b8%99%e0%b8%b3/), baboon
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/baboon/), bilingual fiction (http://thaifiction.wordpress.com/tag/bilingual-fiction/), fiction
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/fiction/), Fresh Kills (http://thaifiction.wordpress.com/tag/fresh-kills/), Kanthorn
Aksornnam (http://thaifiction.wordpress.com/tag/kanthorn-aksornnam/), literature
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/literature/), short story (http://thaifiction.wordpress.com/tag/short-story/), Steven Handel
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/steven-handel/), Thai-English (http://thaifiction.wordpress.com/tag/thai-english/), Thailand
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/thailand/)

8 thoughts on “Fresh Kills – Kanthorn Aksornnam”

1. doney 17 June 2011 at 6:47 pm Reply

ผมชอบสุดๆ เลยครับ

2. illusionary 18 June 2011 at 7:43 am Reply

quite interesting ka, เนื
อหาน่
าสนใจดีคะ่

3. Sassy 19 June 2011 at 9:12 am Reply

So beautiful and informative!

4. JoJo 21 June 2011 at 10:30 am Reply

Although I cannot read the Thai version, I find this translation work pretty interesting. And I like the story too!!!

5. readerland 23 June 2011 at 4:46 pm Reply

ชอบมากๆเลย … ขออนุ ญาต share …
http://www.readerland.in.th/ebook/page.php?ebookid=52

6. Chirapa Niwatapant 27 June 2011 at 2:44 pm Reply

ดี
ใจจัง ไดฝึ
้กภาษาอังกฤษ ขอบคุ ณมากค่ ะ และขออนุญาต copy แปะไวที
้document เพื
ออ่
านเปรี ยบ 2 ภาษา จะไดพั
ยบเที ้ฒนา
ภาษาอังกฤษมากขึนค่ะ

7. รัก เอ เอส ทีวีทีีองประชาชน 3 July 2011 at 11:21 am Reply

วข
ดีครับ คอลัมน์เห็
นดวยทุ
้ กประการ นั กเขี
ยนที
ดี
ควรเป็
นอย่ างนี
ดีกว่
าพวกนั กเขี
ยนตึ
กเนชันเยอะ

8. sup prakobkit 24 December 2011 at 6:09 am Reply

ชอบมากครับ ขอไดรั้
บคําขอบคุ
ณเป็นอย่ างสูง

Blog at WordPress.com. | The Delicacy Theme.

Follow

องสันไทย | thai to english fiction”

Follow “เรื
เรื ั
องสนไทย | thai to english fiction

Modern and classic Thai short stories in English

How many other rivers are there in this world? – Jadet Kamjorndet

Contemporary 23 August 2013 Leave a comment

A delightful multilevel story that probes the depths of human relations with a local lore background and discreet allusions to the complexity of life. MB

มี
แม่
นํ
าอี
กกี
สาย How many other rivers are
บนโลกนี there in this world?

(http://thaifiction.wordpress.com/2013/08/23/how- (http://thaifiction.wordpress.com/2013/08/23/how-
many-other-rivers-are-there-in-this-world-jadet- many-other-rivers-are-there-in-this-world-jadet-
kamjorndet/lacoste-logobkwd/) kamjorndet/lacoste-logo/)

จเด็
จ กํ
าจรเดช JADET KAMJORNDET

TRANSLATOR’S KITCHEN
= ==
เรารับเขาขึ
นรถ ระหว่
างทางกลับบาน
้ เรากํ
าลังขาดคน We took him on board as we drove back home. We
งาน were one worker short.
ซึ
งเขาอาสา He had volunteered for the job.
=
1 1
เขาเพิ
งขึ
นจากทะเล ทิ
งเรื
ออวนไวที้ริ
มฝั ง หอบกระเป๋า He had just come from the sea, leaving a trawler by
เสื
อผาขึ
้นรถ มี
ทะเลมากมายรอการคนพบ้ มี แม่
นํ
าอีก the shore, and got into the car with a bag of clothes
หลายสายรอใหเราล่
้ องเรื อ เขาไม่
ไดเบื
้อทะเล เพี ยงแต่ in his arms. Many seas are waiting to be found;
เขาอยากแหวกว่
ายในสายธารอื นๆบาง
้ many other rivers wait for us to ply. He wasn’t fed
up with the sea: he just wanted to swim in other
waters.
งานของเราตองการคนงานเพิ
้ มอี วยตอกเสาไม ้ Our work needed another worker to help plant
กคน ช่
และยกแผ่
นป้ายกระดาน เรื
อของเราติ
ดลอ้วิงดวย
้ wooden poles and hoist bill- boards. Our boat had
เครื
องยนต์แม่
นํ
าทีเราล่
องเป็
นคอนกรีตและยางมะตอย wheels and was propelled by an engine. The river
we rode was of cement and asphalt.
เราเป็
นคนติ
ดตังป้
ายโฆษณา We set up advertising boards.
=
เราวิ
งไปทัวพื
นที14จังหวัดภาคใต ้กระจายกันติ ดตังป้
าย We covered all fourteen southern provinces and * Watch him here (http://www.youtube.com/watch?
โฆษณาของวงดนตรี เอกชัย ศรี
วช
ิยั ไม่
มอีะไรมาก แค่ fanned out to set up advertising boards for the v=W0mMlyEEKEA), if you have to.
ติดตังป้
ายใหเสร็ อนการแสดง 15วัน และรี
้ จก่ บรื
อป้ายลง Ekachai Sri- vichai band*. It wasn’t anything much:
ในคืนแสดง เพือจะพาวิ งไปติดตังทีอื
นต่อไป just putting up all the boards fifteen days before the
performance and hurrying to take them down on
the night of the performance to go and set them up
somewhere else later.

(http://thaifiction.wordpress.com/2013/08/23/how-
many-other-rivers-are-there-in-this-world-jadet-
kamjorndet/ekachai-srivichai-2/)
บางวันเราขึ
นเขา บางวันเราลงทะเล Some days we went up a mountain; other days
we went down to the sea.
บางวัน คางคื
้ นใกลแม่
้ นํ
า นอนฟั งเสี
ยงนํ
าไหล Some days we spent the night by a river, lay
listening to the water flowing.
 งานต่
อเนื
อง เป็นเดื
อนทีตองห่
้ างบาน
้ ห่างครอบครัว Working continuously, it was months away from
บางเดื
อนโชคดี ้
เสนทางต องผ่
้ านบาน้ มีโอกาสแวะ home, away from the family. On some months if we
เยี
ยมเยี
ยนครอบครัว บางเดือนโชคราย ้
้ เสนทางมีแต่วงิ were lucky we had to travel by our house, had the
ออกห่าง opportunity to visit our families. On some months if
we were unlucky, we moved away anywhere but.
เดื
อนทีโชคดีเราผ่
านบาน
้ เพื
อนร่วมงานถือโอกาสลา On a lucky month as we went by our houses, my
งาน เพราะเป็
นห่
วงลูกที
ไม่
สบาย ทังยังฝากชายอี
กคน co-worker resigned be- cause he worried about his
ใหเป็
้นผูช่
้วยแทน child who was ill, and got another man to replace
him as well.
คื
อเขา ชายผมสี
สนิ
มผู
มาจากทะเล
้ That was him, the man with hair the colour of rust
who came from the sea.
=
2
ผมไม่
ชอบหนาเขาตั
้ งแต่ วันแรกที
เจอ I disliked him from the day we met.
เขาเป็นผู
ชายอายุ
้ หลักสี
สิ
บแลว้แต่
แข็งแรง กลามเนื
้ อ He was a man in his forties, but strong, brawny,
แขนเป็นมัด ผิวดํ
ากรานแดด
้ นิ
วมื
อใหญ่ ผมประบ่ นสี swarthy, with thick fingers, and shoulder-length
าเป็
สนิม ครังแรกผมคิ ดว่
าเขายอมสี
้ แต่ เขาเฉลยเองว่านั น hair the colour of rust. At first I thought he dyed it
เป็
นผลจากนํ าเค็
ม but he volunteered that it was due to the seawater.

“งานหนั กนะ ไหวไหม” ผมพู

ดจริ ง งานติ
ดตังป้
ายบาง ‘It’s heavy work, you know. Will you be up to it?’
ครังตองแข่
้ งกับเวลา แทบไม่ ไดหลั
้ บนอน I spoke the truth. Setting up billboards sometimes
you compete with time and hardly sleep at all.
“จะมี
งานไหนหนั กกว่
าการเป็
นลู
กเรื
อประมง” เขาตอบ ‘Is there any work heavier than that of a trawler
สี
หนาเหมื
้ อนเยาะยิ มโลกทังใบ deckhand?’ he answered, a derisive smile on his
face.
“งันขึ
นมาเลย” ‘Then hop in.’
เขาเหวี
ยงกระเป๋
าเขามาในรถ
้ แลวพาตั
้ วเองตามเขา้ He flung his bag into the car and then followed it.
มา
=
เขาเคยสู กั้
บปลาฉลามดวยมื้ อเปล่ า เคยว่ายนํ
าจากเกาะ He had fought a shark bare-handed, had swum =
หนึ งไปเกาะหนึ กั้
ง เคยสู บทหารเรื อพม่ า และเคยทําอะไร from one island to another, had brawled with a
หนั กๆแบบนั น ถาดู
้จากคํ าพูดของเขา ยอมรับว่ าเรื
องเล่
า Burmese navy man and had accomplished many =
ของเขาสนุ ก แต่
บางทีรสึ
ู้ กเบื
อ เมื
อคิ ดไดในที
้ สุ ดว่
าเขา other such exploits. Judging from his speech, you
เคยทํ า อะไรหน ักๆแบบนน: ั literally, ‘had done
โมเอาทั
้ งเพ must admit his stories were fun but sometimes you
other heavy stuff like that’.
felt fed up when you reflected that actually he was a
braggart.
เขาทํางานเก่
ง ผมคงจะชอบเขามากกว่
านี
ถาเขาอวด
้ He was a good worker. I’d have liked him more if
ความเก่
งใหน้อยลง
้ he’d been less boastful.
“ผมว่
ายนํ
าเร็
วกว่
าฉลามเสี ก”
ยอี ‘I swim faster than a shark, actually.’
“นันมันในทะเล ลองว่
ายแข่
งกับจระเขเอาไหม”
้ ผม ‘That’s in the sea. Try and see if you can swim
แกลงยั
้ว faster than a croc,’ I said to provoke him.
เขายักไหล่ He shrugged his shoulders.
=
3 3
เรามาถึงตาขุ
นเมื
อเวลาคํ
า ฝนตกหนั ก แม่
นํ
าพุ
มดวงขุ
น
่ We reached Ta Khun* at nightfall. It was raining * Ban Ta Khun is a district in the west of Surat
คลัก เราไม่
มท
ีางเลื
อก นอกจากตองนอนค
้ างที
้ วัด heavily. The Phum Duang river was very murky. Thani Province of southern Thailand.
We had no choice but to sleep the night at the
temple.
ผมโทรกลับไปทีบาน
้ ทีนั นกํ
าลังจะกลายเป็ นอดี
ต ไม่ I called back home. Over there it was becoming
ว่
าดวยเหตุ
้ ผลอะไร ผมกํ าลังถูกขอหย่ า ภรรยาคงเบือที the past. For whatever reason, I was being sued for
ตองอยู
้ บ ่านคนเดี
้ ยวนานๆ ทังที จริงเธออยูก
่บั ลุ
กชายอี
ก divorce. My wife must be fed up having to stay at
คน แต่
นันแหละ ความรูสึ
้กของการมี คนโอบกอดใกลๆ้ home alone for long stretches of time. Actually our
คงหาอะไรแทนไม่ ได ้
นอกจากหาทางทํ าสิ
งนั น son was with her, but then, nothing can replace the
feeling of having someone close to hug, except
finding a way to do just that.
เธอมี้อ
ชหรื
ู So she had a lover, did she?
นันเป็นแค่คํ
าทีชาวบานพู
้ ดกัน ผมไม่ เชื
อ เธอไม่
ใช่
คน That was only a rumour. I didn’t believe so. She คํ
า ที
ชาวบ้ า นพูดก ัน: literally, ‘what villagers
แบบนั น เงี
ยบๆ ไม่
มป
ีากเสี
ยง แต่
นันแหละ ดูจาก wasn’t that sort of person, quiet, never quarrelling, were telling one another’.
ภายนอกหรื อจะทะลุ
ขางใน
้ but then if you look from the outside how can you
see through?

ความจริ
งเป็
นผมเอง ที
มี
คนอื
น Actually it was I who had someone else.
ระหว่ ้
างเสนทางทีเลื
อยผ่าน ระหว่
างแม่นํ
าที
ไหลสาย Along the roads that wind past, along the bends =
ผ่
านโคงคด ้ สักที
้ ตองมี ซึงผมเลี
ยวผิด อาจเป็
นการแหก of rivers, there must be some place where I went
โคง้จะเอาอะไรมาก เราไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได ้ wrong. Maybe I overshot a curve. What was I to do? =
ในทุกสถาณการณ์ We are unable to control our mood in every
จะเอาอะไรมาก: alternative translation: ‘What
situation.
more could anyone want?’
 ข่
าวลื
อของผมคงไปถึ
งหู
ของเธอ The rumour about me must have reached her
ears.
เราเสมอกัน We were even.
เธอโทรมาขอหย่ า ผมขอผลัดว่า รอวันที ตองผ่
้ านทาง She had called to ask for a divorce. I asked her for
นั นก่
อน ความจริ งคือ ซื
อเวลา ไม่
มปีั ญหาเรืองแยกทาง a stay, to wait first for the day when I’d be coming
แน่ นอนว่าชี
วต
ิตองเปลี
้ ยนแปลง ซึงคงไม่ ตา่ งจากการ by. The truth was I was buying time. Parting ways
เปลี ้
ยนเสนทางวิ งรถ หรื
อเปลียนจากทะเลมาว่ ายใน is no big deal. For sure there must be changes in life,
แม่ นํ
า เพี
ยงแต่กงั วลกับแม่
นําสายใหม่ อยู
บ
่าง
้ which is no different from changing course when
you drive or leaving the sea to swim in a river, only
with some worry about the new river.
วันนี
โทรถามข่าวลู
กชาย รู
สึ
้ กกังวล เมื
อรู
ว่
้
าลู
กชาย Today I called to ask for news of our son. I felt
วัย7ขวบกําลังเรี
ยนว่
ายนํ
า ที
กังวลเพราะว่าเขายังเด็
ก worried when I learned that our seven-year-old was
เกินไปสําหรับการเผชิ
ญหนากั
้บสายนํ า อย่างที
สองคื อ learning how to swim. I worried because he’s still
เขาไปเรียน คนที สอนเป็
นครู
แบบไหนกัน too young to face a watercourse and second, he goes
and learns and what kind of person is his teacher?
โลกวันนีเราตองเสี
้ ยเงิ นไปเรี
ยนว่ายนํ า เราเรี
ยนการ In today’s world, we must pay to learn how to
ทําอาหาร เราเสี
ยเงิ
นเพือเรี
ยนขับรถ เราเขาห้องเพื
้ อ swim, learn how to cook, we pay to learn how to
เรี
ยนกระทังการพูด วิ
ธย
ีนืต่อหนาคนหมู
้ ่มาก drive, we enter a room to learn even how to speak,
the way to stand in front of a multitude.
ผมนึ
กไปถึ
งวิ
ธท
ีพ่
ีอสอนใหว่
้ายนํ
าสมัยเป็
นเด็
ก I recall the way dad taught me how to swim when
I was a child.
แค่
ปล่
อยใหเราลงเล่
้ นนํ
า จากนั นนั งดู Just letting us go and play in the wa- ter and after
that he sat and watched.
=
เราจอดรถที โคงถนน
้ แลวเดิ ้ นลัดลงไปหาแม่ นํ า We stopped the car at the bend of the road and then
า สายนํ
ช่วงที เป็
นวังพ่อตาขุ นอยูต
่รงช่
วงทีเป็นโคง้นํ
าขุน
่ขน้ walked down to the river. The watercourse, in the
และไหลเชี ยว นํากัดเซาะตลิ งช่
วงทีเป็นโคงลึ
้กเขาไปใต
้ ้ section of the Phor Ta Khun basin, stretches over the
ร่
มไมนานาพรรณ
้ ฝั งโนนคื
้ อป่
า มองจากฝั งนี
เห็
นคุงนํ
้า bend. The water is turbid and flows furiously. The
เป็นวังลึก ซึงน่
าเชื
อว่ าเป็
นทีสถิ
ตย์
ของพ่ อตาขุ
น water bites deep into the bank at the bend in the
shade of a variety of trees. Jungle covers the other
side. Seen from here, the water bend is a deep pool,
a credible abode for Phor Ta Khun.
จระเขขนาดมหึ
้ มา The giant crocodile.

สายนํ ามีตํ
านานเสมอ พ่ อตาขุนหรื อไอขุ
้น หนุ
่
มแห่ ง Flowing water always has legends. Phor Ta Khun Phor (father) is a friendly way of calling a young
ลุ ม
่นําพุมดวงกับรักทีถู
กหักหลัง ชายหนุ ่
มออกหาปลา or Ai Khun: a young man of the basin of the Phum man; ai has the same function but can be
แลวกลั
้ บมาพบว่ าเมียตัวเองคบชู ้การต่อสู้งชิ
แย่ งคนรัก Duang river and a love that was betrayed. The derogatory.
เป็ นไดแค่
้ การตะเกียกตะกายหนี การรุ ้ นํ
มซอม ามาซึง young man went out fishing and then came back to
ความแคนใหญ่
้ หลวง การรอคอยคนรักใหกลั ้บมาหาไม่ find his wife with her lover. Fighting out over the
เกิดประโยชน์ การลางแค
้ นใช ้
้ เวลาคอยเนิ นนาน ทีคุ
งนํ
้า one you love is just a scramble to flee from being
นั บปีนับเดื
อน กระทังผิวหนั งไอขุ
้ นเริ
มมีป่
มปม
ุ แข็ ง beaten up which fosters tremen- dous resentment.
กระดาง ้ กลายร่างเป็นจระเขใหญ่
้ ยก ั ษ์อาศัยคุ
งนํ
้าหลัง Waiting for the loved one to return is useless. Taking
วัด รอคอยคนรัก นั ยหนึ ง รอการแกแค ้น้ re- venge takes time: a wait at the bend of the river
for months and years, until Ai Khun’s skin began to
burst into knobs that turned hard and the body
became a giant crocodile dwelling at the bend of the
river behind the temple, waiting for his lover,
waiting for revenge.
ตํานานไม่
มส ิ นยัน อาจเป็
ีงใดยื นแค่
เรื
องเพอฝั
้ นของ Legends have nothing to vouch for them. They : intimidate, scare, threaten, terrorise.
ขู
่
นั กเล่
านิ
ทานขู
เ่
ด็
ก may be only fancies of storytellers eager to spook
children.
เนิ
นนานหลายปี
มี
คนเซ่
นชี
วต
ิที
โคงนํ
้าปีละราย For many years every year someone offers his life
at the bend in the river.
“จะมี
อะไรน่
ากลัวกว่
าทะเล” ชายผมสี
สนิ
มยังยื
นยัน ‘There’s nothing as scaring as the sea,’ the man
เช่
นเดิ
ม with hair the colour of rust boasted as usual.
=
วัดตาขุ
นกําลังมี
งาน ฝนทีตกหนั กทํ
าใหร้านค
้ าต้องปิ
้ ด There was a fair at the Ta Khun temple. The pelting
เร็
ว ชิ ้าหมุ
งชาม ้ นหยุ ดนิง รถไฟถูกผาเต็
้ นท์ คลุ
ม ปาเป้
า rain had the shops close fast. The swing and the
ลูกโป่
ง และโชว์ ิ ศจรรย์
สงมหั ปิ
ดประตูเงี
ยบ merry-go-round had come to a standstill. The chew-
chew train was covered with tarp- aulin.
Dartboards, balloons and magic shows had quietly
closed their doors.
โดยปกติ เราจะตองเก็
้ บป้ ายไมกระดาน
้ เพือทีจะขนไป Usually we have to collect the boards to use them
้
ใชในงานต่ อไป แต่ คราวนี ป้ายของเรา มีป้ายไวนิลแผ่น in the next fair, but this time our signboard was
อืนคลุมอยู่ป้
ายแผ่นใหม่ เป็นรู
ปผูชายคนหนึ
้ งยกมือไหว ้ covered with another vinyl panel. The new ad bore
และมี ขอความ”ขอบคุ
้ ณทุ กคะแนนเสี ยง” เราเขาใจได
้ ้ the picture of a man bowing, joined hands to his
ทันทีวา่มี
กลุม
่คนบางกลุ ม
่ไดยื้มไมของเราเป็
้ นทีปิ าย chin, with the words ‘Thank you for all your votes’.
ดป้
เป็นวิ
ธทีง่
ีายซึงเราเจอบ่อย ไมมี้อยูแ
่ลว้ตีโครงแน่นหนา We understood at once that some people had
ความยาวของป้ าย 12เมตรใหญ่ พอดีสํ
าหรับป้ายหาเสียง borrowed our wooden boards to stick their ad, an
easy method we often come across: there was
already the wood to make a thick frame. The
 signboard was twelve metres long, big enough for
an electioneering display.
แต่
นี
เป็
นไมกระดานของเรา
้ But these were our boards.

ผมยืนงง อันที
จริ
งเป็นสิ
ทธิของเราที จะรื
อไดทั
้นทีแต่ I stood puzzled. Actually we had the right to tear
ดู
ป้ายแลว้เขาใจว่
้ าเป็ นของคนใหญ่ คนโตในพื นทีซึ
ง it off at once but looking at the ad, we understood it
หากทําอะไรตามที เราควรจะทํา มันจะกลายเป็นไม่ belonged to some local big gun, which, if we did
สมควรทันทีในถินและกติ กาของเขา ผมรี รอ ก่
อนตัดสิน what we should do, would turn into something
ใจโทรหานายหัว บอกเล่ าเรื
องราว inappropriate for him and his territory. I hesitated
before deciding to call our boss and inform him.

นายหัวบอกคํ
าเดี
ยว ว่
ารื
อแลวรี
้บออกมา The boss merely said to pull it down and get out Alt. translation: ‘get the hell out’.
fast.
เราทํ
าตาม ซึ
งคงไม่
มป
ีั ญหา หากเราทํ
าตามทุ
กอย่
าง This we did, which was no problem if we did it all,
โดยเฉพาะคําที
บอกว่
า รี
บออกมา especially the part about getting out fast.
มันเริมจากการพู ดทีไม่
ตังใจดู
หมิ
นดูแคลนอะไร แต่ It all began with words that didn’t mean to be
ชายผมสี สนิ มคงฟั งเป็
นเรื
องทีไม่
ควรยอมกัน ก็
แค่
เรื
อง demeaning in any way, but which the man with
กลัว ไม่
กลัว แน่
อยู แ
่ลว้ไม่มใี
ครกลัวใคร แมแต่
้ ผมี
ู
้ hair the colour of rust thought we shouldn’t let go
อิ
ทธิ พล หรือกระทังจระเขยั้กษ์ unchallenged. If it was just a matter of fear or not, of
course no one was afraid of anyone, not even of the
influential man or the giant crocodile.
เราจะรื
อป้
ายใหเสร็
้ จ แลวจะไม่
้ ไปไหน ตามคํ าทา้ชาย We’d take down the signboard and then wouldn’t
ผู
มาจากทะเลเคยต่
้ กั้
อสู บฉลาม เคยผ่
านมาหลาย go anywhere else as per that challenge. The man
สมรภู
มิจะกลัวอะไร who came from the sea had fought a shark, had
gone through many battlefields, why should he be
afraid?
ดู
เหมื
อนแค่
นันยังไม่
สะใจ เขายังบอกว่
าจะไปว่ าที It seemed just that wasn’t enough for him. He
ายนํ
วังตาขุน even said he was going to swim at the Ta Khun
basin.
ทังที
มื
ดคํ
า และฝนตกหนั ก Even though it was dark already and the rain was
pelting.
ผมตกใจ แต่
เกมเริ
มแลว้ยากจะหยุ
ด I was shocked but when a game is started it’s hard
to have it stop.
=
คํ
าทาทายเรามี
้ ไม่
มาก อย่
าใหถึ
้งกับตองว่
้ ายนํ าขามคุ
้ ง้ We don’t have many words of chal- lenge. Let’s not
ไปหักกิ
งไผ่
ฝังโนนเลย
้ แค่ ลงไปว่
ายนําเล่
น ก็
ถอืว่
าเก่
ง talk about having to swim across the bend to cut
bamboo stems on the other bank: just getting into
the water for fun is quite some- thing.
เราสองคนยืนมองสายนํา ฝั งทรายไม่
อนุ
ญาตใครเดิ
น The two of us stood looking at the water flow. The
เล่
นกลางคืน แต่
เราฝ่
าฝื
น sandy side didn’t allow for anyone to stroll at night.
But we paid no heed.
ฝนยังไม่
หยุ
ด และมี
ทท
ีา่
ว่
าจะหนั กขึ
น ผมมองสายนํ
า The rain still hadn’t stopped and looked about to
ที
ไหลคลักแลวอยากออกปากให
้ ยกเลิ
้ ก pour down harder. I looked at the fast-flowing
watercourse and wanted to say let’s give up.
เขาเดิ
นลงไปในสายนํ
า He walked into the water.
เกมเริ
ม The game had begun.
=
4 4
ตอนเป็
นเด็
ก ผมกับพี
ชายเคยว่
ายนํ
าแข่
ง แค่
ครังเดี
ยว When I was a child, I swam in com- petition with
my big brother, just once.

บ้
านของเราติดลําคลองสายเล็
กทีนํ
าขาดในหนาแล้ ง้ Our house was by a small canal that had no water
แต่หนานํ
้าหลากแลวไหลท่
้ วมทน้พวกเราทังหมด ซึ ง in the dry season but flowed in abundance during
หมายถึงผม พีชาย และลู
กพีลู
กนองคนอื
้ นๆ ชอบใจนั ก the rainy season. The lot of us, which meant me, my
กับช่
วงเวลานีเพราะนอกจากการว่
ายนําเล่นแลว้ก็
ยงั มี brother and our cousins liked that time of year very
การทําแพล่องขามไปมา
้ ซึงกิ
จกรรมนีไม่เป็
นทีโปรด much because besides having fun swimming we
ของผูปกครอง
้ made rafts to float back and forth, an activity our
parents didn’t look kindly on.
พ่
อของผมไม่เคยดุ
ดา่เราเรื
องนี
แต่
ทา่
นบอกใหผมกั
้ บ My father never shouted at us over this but he
พี
ชายว่
ายขามลํ
้ านําแข่งกัน told my brother and me to race swimming across
the flow.
ผมกับพี
ชายพยายามว่
ายนํ ชว่
าตังแต่ งแรก เราสูีน
สก ั My brother and I tried to swim right away. We
ในช่
วงอยูก
่ลางลํ
าคลอง แต่
เมื
อขากลับ พี
ชายนํ าผม were even in the middle of the canal but on the
ห่
างออกไปทุกที return leg my brother was much ahead of me.
ผมเห็
นพ่
อยื
นมองที
ริ
มฝั ง ขณะที
ผมค่
อยๆจมลง I saw my father standing on the bank while I
slowly drowned.
=
คนที
ดึ
งผมขึ
นมาเป็
นพี
ชาย ซึ
งเขาถู
กพ่
อตี
สามครัง The one who pulled me back up was my brother,
 whom father thrashed three times.
“แกจะอยู
่ว่
ช ยนองตลอดเวลาหรื
้ า” พ่
อเปล่ อพู
ด ก่
อน ‘Will you help your little brother all the time or
ลงไมเรี
้ยว not?’ father said before applying the rod.
เราไม่
เคยว่
ายนํ
าแข่
งกันอี
กเลย ทังรู
แล
้ ว้แม่
นํ
าทุ
กสาย We never swam in competition again, as we knew
ลวนอั
้ นตราย that all rivers are dangerous.
=
แม่
นํ
าทุกสายลวนอั
้ นตราย แมคนที านทะเลมาแลว้ All rivers are dangerous. Even for someone who
้ เคยผ่
อย่
างโชกโชน ก็
ไม่
พน้ survived the sea skilfully.
แต่
เรายังไม่
ไดลงไป
้ แสงไฟก็ สาดจับที
เรา เราทังสอง But we didn’t go down yet. Head- lights caught
หยุ
ดยื
นมองรถที กํ
าลังแล่
นตรงมาที
หาดทราย us. The two of us stopped and stood looking at the
car heading for the sand bank.
ชายสี
หาคนลงมาจากรถ
้ Four or five men came out of the car.
“ใครรื
อป้
าย” ใครคนหนึ
งถาม ‘Who took down the board,’ one of them asked.
ซึงเรารู
ทั
้นที วา่จะเกิ
ดอะไรขึ น แมเราจะอธิ
้ บาย We knew at once what would happen. No matter
อย่างไรพวกเขาก็ ไม่ฟัง ป้ ้ ้
ายนั นเราตองใช ถาเราไม่
้ เอา how we explained, they wouldn’t listen. That
ไป งานเราก็ เสี
ยหาย แต่ นันคงไม่ ใช่
ปัญหาใหญ่โต signboard we had to retrieve. If we didn’t take it
เท่ากับที
เรารือป้ายแผ่นนั นลงมา แลวม ้วนกองไว
้ แถวนั
้ น with us, our work would suffer. But that wasn’t a
ทําเหมือนมันเป็นขยะชิ นหนึ ง big problem compared to our tearing off the poster
down and then rolling it up and leaving it there as if
it were a piece of refuse.
คนทีถามครังแรก ยกโทรศัพท์
พู
ดคุ
ยกับปลายสาย The man who had asked raised his phone, talked
จับใจความว่
าเจอพวกเราแลว้ with the other end, say- ing in substance that they’d
found us.
ผมมองไปทีเขา ชายผู
มาจากทะเล
้ ดู
เหมื
อนเขาจะรู
้ I looked at him, the man who came from the sea.
ว่
าเราเจอสถาณการณ์ ้ กั้
แบบไหน ถาจะสู น แน่ าเรา It seemed that he knew what we were in for. If we
นอนว่
ไม่
รอด ทางรอดคงมีแค่ทางเดี
ยว fought, of course we wouldn’t be safe. There was
only one safe way.

ขอความช่
วยเหลื
อจากจระเข ้ Ask for the crocodile’s help.
เป็
นความคิ
ดที
บา้แต่
เราตองทํ
้ า It was a crazy thought, but we had to do it.
ชายผู
มาจากทะเล
้ ฉุ
ดมื
อผมแลวกระชาก
้ เขาลากผม The man who came from the sea caught my hand
วิ
งไปที
คุ
งนํ
้า กระโจนลงไปหาสายนําเชี นตัวไว ้ and pulled it. He drag- ged me running to the bend
ยว ผมขื
ตะโกนหาม
้ มองเห็
นเพี
ยงเงาตะคุ
ม
่แต่กต ้ บกระโจน in the river and jumped into the strong current. I
็องรี
ตามไป stiffened, shouted at him to stop, saw only a blurred
shadow but I had to jump right after him.
สายนํ
าเย็
นเฉี
ยบ ซํ
ายังไหลแรง ผมพยายาม The water was icy cold and flew fast. I tried my
ตะเกี
ยกตะกายใหจมู
้กพนนํ
้ า ขณะที ตัวถู
กพลังมหาศาล best to keep my nose above water as a gigantic force
กระชากลงไป พยายามเพ่ งมอง เผื
อเจอพ่อยืนอยู
ท
่ฝั
ีง flung me forth. I tried to peer to see my father
standing on the bank.
แต่
ทเห็
ีนเป็
นเพี
ยงชายกลุ
ม
่นั น ซึ
งชะงักอยู
ท
่ริ
ี
มตลิ
ง But what I saw was only those men, who had
stopped short at the water’s edge.
=
มื
อป่ายเปะปะ เหมื
อนจะสัมผัสโดนปุ
่
มปมแข็
งๆ ของ My hands shot up disorderly, as if in contact with
อะไรบางอย่างใตนํ
้า the hard knobs of some- thing underwater.
มื
อใครบางคนดึ
งผมขึ
นไป Someone’s hands pulled me up.
=
5 5
ผมกลับมาบานโดยไม่
้ บอกใคร แอบไปดูลกูชายทีสระนํา I went back home without telling any- one and went
เขากํ
าลังรวมกลุม
่กับเพื
อนๆ สวมหมวกสีเหลือง และ to steal a look at my son in the swimming pool. He
แว่
นสําหรับว่
ายนํา ขณะทีจองมอง
้ ผมเห็
นว่าลู
กชายวัย was with a group of friends and wore a yellow cap
เจ็
ดขวบมี ผวิ
คลํ
าลง แต่มก
ีลามเนื
้ อเพิ มขึน ช่
วงไหล่ผาย and goggles. As I watched him, I could see that my
ออก ดูคลายๆผู
้ ใหญ่
้ ยอ ่ส่
วน seven-year-old son’s complexion had paled but his
muscles had grown, his chest had expanded,
making him look like a model grownup.
เขายังว่
ายนํ
าไม่
แข็
ง ยังตองอาศั
้ ยโฟมช่
วยพยุ
ง He still couldn’t swim well. He had to use a slab of
Styrofoam to keep afloat.
บางขณะ นึ กเป็
นห่
วง กลัวว่
าเขาจะจมนํ
า ถึ
งกับเตรี
ยม At times I worried, afraid he’d sink, so I got ready
ตัวกระโจนขามแนวกั
้ น เพื
อวิงไปช่
วย แต่
ความห่วงใย to jump over the partition to rush to his help, but
กลับถูกรังดวยสํ
้ านึกอดีต that worry was dismissed when I thought of the
past.
ทําไมพ่
อไม่
ลงไปช่วย จะนิ
งเฉยรอใหผมจมนํ
้ าหรื
อไร Why didn’t father come down and help, waiting
คํ
าถามนี
วนเวี
ยนในหัวตลอดหลายปี ทผ่
ีาน quietly for me to drown? That question had been
revolving in my head for years.
=
ในโลกนี
มีแม่
นํ
าอีกกี
สาย คงหลายสายนั ก เราอาจ In this world, how many other rivers are there? A
กระโจนลงแม่
นําสายใดสายหนึง อาจโดยลํ าพัง อาจจะ great many, no doubt. We jump into one river, all
 มี เพื
อน แต่
แน่
นอนว่
าทุ
กสาย ไม่
ไดมี
้พอ
่ยื
นมองเราที
ริ
ม alone or perhaps with friends, but for sure none of
ฝั ง the rivers have father standing looking at us from
the bank.
พรุง่
นีมะรื
นนีหลังหย่
ากับภรรยา ผมตองออกว่
้ ายใน Tomorrow or the day after, after I’ve divorced, I
สายนําของผม ลูกชายกําลังเติ
บโต สระแห่
งนี
เป็
นเพี
ยง must go out and swim into my own stream. My son
แม่
นําสายหนึง ซึ
งวันหนา้เขาย่
อมตองเผชิ
้ ญสายนําอืน is growing up. This swimming pool is just one river
อี
ก และแน่นอนว่า ผมไม่สามารถอยูด
่เู
ขาว่
ายในแม่
นํา of sorts and one day he’ll have to face other
ทุ
กสาย watercourses and of course I won’t be around to
look at him swimming in all those rivers.
สิ
งซึ
งเขาควรเรี
ยนรู
คื
้ออันตราย กับการเอาตัวรอด What he should learn is danger and how to be
safe.
=
6 6
คนที
ฉุดผมขึ
นจากกระแสนํ
าคื
อเขา หนุ
่
มผมสี
สนิ
มผู
มา
้ The one who pulled me up from the flow was him,
จากทะเล the man from the sea with hair the colour of rust.
สายนําพัดเราไปไกล เราขึ
นฝั งที
ซึ
งมี
ป่ารก เดิ
นล่
อง The current had dragged us far out. We climbed
ลํ
านํ
าจนเจอลํ านํ
าส่
วนทีแคบ ว่
ายตัดกลับ แลวเดิ
้ นยอน
้ an overgrown bank, walk- ed downstream until we
ขึ
นไป came to a narrow canal, swam across it and then
walked back up.
เราตองไปขอความช่
้ วยเหลือกับตํารวจ ใหช่
้วยพาไป We had to go and ask the police to take us back to
เอารถซึงเราจอดทิ
งไวที
้โคงถนน
้ ก่ อนถึงทางลงแม่นํ
า our car which we’d left at the bend of the road
ซึงเป็
นไปตามคาดว่า พวกนั นดักรอเราอยู่ before reach- ing the path down to the river and it
was as we expected: they were waiting for us there.
ตํารวจนํ าทางไปส่งพวกเราจนถึ งจุ
ดที
คาดว่
าจะพน้ The police took us to a point hope- fully past
อันตราย จากนั นผมก็ เหยี
ยบคันเร่
งจนหมดอัตราเร่
ง ถึ
ง danger. After that I stepped on the accelerator as far
อย่างนั นยังรู
สึ
้ ามันชา้
กว่ as it would go and yet still felt it wasn’t fast enough.
ชายผมสีสนิมขอลงที
ทางแยกเขาบ
้าน้ ผมจอดรถและ The man with the hair the colour of rust asked to
ชวนเขาเดิ
นเขาร
้านกาแฟ
้ be dropped at the junc- tion leading to his house. I
stopped the car and walked with him to the coffee-
shop.
้หวานชุ
กาแฟเชานี ่คอ ดวงตะวันกลาแรง
ม ้ แสงอบอุ ่
น Coffee this morning was a real treat. The sun was
บอกใหรู
้ว่
้ ชวี
าเรายังมี ติอยู
ต
่อ กเชา้ซึ
่อี งวันนี
เรายังตอง
้ blazing. The warm sunrays told us we were still
ว่
ายในแม่นํ
าอีกสาย alive for another morning and today we still had to
swim in another river.
เราจับมื
อและรํ
าลากันตรงนั น We shook hands and said goodbye to each other
right there.
“สิงทีน่
ากลัวกว่
าทะเล ก็
คอ
ืทะเลซึ
งเราไม่
รจั
ู
้ ก” เขา ‘What’s more scaring than the sea is the sea we
พู ดยิมๆ แน่
นอนว่ าผมแทนคําว่
าแม่
นํ
าลงไปในประโยค don’t know,’ he said, smiling. Of course, I put the
นั น แมผมจะว่
้ ายอยู บ
่นถนน word ‘river’ into that statement instead, even though
I was swimming on a road.
ชายผมสี
สนิ
มจากไป พรอมเพิ
้ มเรืองเล่
าใหกั้
บตัวเอง The man with the hair the colour of rust left,
อี
กเรื
อง taking along yet another story of his,
ซึ
งหากใครไดฟั้งเขาเล่
าว่
าเขาเคยว่
ายนํ งกับจระเข ้ which anyone who hears him tell how he once
าแข่
outswam a crocodile
ควรจะเชื
อ… should believe.
ยน เมษา 2555 ริ
เขี มทางหลวงระหว่ ด-ตาขุ
างทับปุ น First printed in Nechan Sutsapda (Weekend
พิ
มพ์ครังแรก เนชันสุ 13 กรกฏาคม 2555
ดสัปดาห์ Nation), 13 July 2012

= =

Jadet Kamjorndet, born in 1975 in Surat Thani, is

an artist and a song writer as well as a writer. His
first collection of short stories, It is too hot this
morning to sit sipping coffee in the sun, won him the
SEA Write Award in 2011 (see ‘This morning the
sun is out (http://thaifiction.wordpress.com/2013/08/23/how-
(http://thaifiction.wordpress.com/2011/09/23/this- many-other-rivers-are-there-in-this-world-jadet-
morning-the-sun-is-out-%e2%80%93-jadet- kamjorndet/jadet/)
kamjorndet-2/)’ previously posted here).

Tagged: advertising (http://thaifiction.wordpress.com/tag/advertising/), จเด็ จ กํ

าจรเดช
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b8%88%e0%b9%80%e0%b8%94%e0%b9%87%e0%b8%88-
%e0%b8%81%e0%b8%b3%e0%b8%88%e0%b8%a3%e0%b9%80%e0%b8%94%e0%b8%8a/), crocodile legend (http://thaifiction.wordpress.com/tag/crocodile-
legend/), divorce (http://thaifiction.wordpress.com/tag/divorce/), Ekachai Srivichai (http://thaifiction.wordpress.com/tag/ekachai-srivichai/), father-son
relationship (http://thaifiction.wordpress.com/tag/father-son-relationship/), Jadet Kamjorndet (http://thaifiction.wordpress.com/tag/jadet-kamjorndet/),
provincial godfather (http://thaifiction.wordpress.com/tag/provincial-godfather/), Surat Thani (http://thaifiction.wordpress.com/tag/surat-thani/), Thai short
story (http://thaifiction.wordpress.com/tag/thai-short-story/)

Blog at WordPress.com. | The Delicacy Theme.

In the night – Mahannop Chomchalao
Classics 31 May 2013 Leave a comment
What happens when time runs backward? This poetic, multi-tiered story mixing dream and reality and past and
present offers between the lines a reading of current political and social trends. MB
ในราตรี
มหรรณพ โฉมเฉลา
= =
แสงสนธยาสี ส้มแดงระบายอยูบ่ น
ขอบเมฆฝนชัว่ ครู่ แล้วสี น้ าเงิน
เข้มข้นของราตรี ก็เข้ามาครอบงา
พร้อมกับสายฝนโปรยปราย
ผูค้ นที่ท่าเรื อบางตาลงไปมากหลัง
เรื อด่วนลาสุดท้ายจากไป แสง
สะท้อนจากกระจกประดับเครื่ องบน
ของอาคารในพระบรมมหาราชวัง
ส่องมลังเมลืองเหมือนเมืองในเทพ
นิยายอยูอ่ ีกฟากหนึ่ ง ระลอกคลื่นจาก
เรื อโยงบรรทุกทรายกลางแม่น้ าหนุน
โป๊ ะให้ลอยขึ้นลง เสี ยงเหล็กเสี ยดสี
กันดังเอี๊ยดอ๊าด ลมเย็นชื้นเม็ดฝนพัด
เข้ามาจากทางใต้ของลาน้ า เมื่อเรื อเข้า
เทียบท่าผูค้ นเคลื่อนไหวพลุกพล่าน
ขึ้นอีกครั้ง ผูห้ ญิงในชุดพยาบาลสี ขาว
สะอาดก้าวขึ้นมาจากเรื อข้ามฟาก
เสี ยงถอนใจของชายท่าทางเหนื่อย
อ่อนจากการทางาน กลิ่นอับเหงื่อไคล
วิญญาณเด็กๆ ในชุดนักเรี ยนที่ยงั
เดินทางไม่ถึงบ้านตั้งแต่ครั้งโป๊ ะล่ม
IN THE NIGHT
Mahannop Chomchalao
TRANSLATOR‟S KITCHEN
The red-orange rays of dusk outline the
rainclouds for a moment and then the dark blue
of the night takes over as it begins to drizzle. =
The crowd at the pier thins out after the last
express boat has left. On the opposite bank, the
reflections from the tiles decorating the roofs
.
of the royal palace buildings are iridescent like
a town in a fairy tale. Wavelets from the tug
boats carting sand in the middle of the river
make the pontoons spring up and down in a
constant discord- ant shrieking of steel rubbing
steel. Cold wind wet with rain droplets comes
from the southern end of the waterway. When
a boat draws along- side the pier, people jostle
for posi- tion once again. A woman in starkly
white hospital uniform steps out of the ferry
boat. Sighs of a man look- ing tired from
The royal palace at night; Chao
overwork. Smell of dry sweat. The souls of Phraya daytime traffic: express boat,
children in school uniforms that have yet to sand barges, ferry boat; the Phra
reach home ever since the pontoon overturned Pinklao bridge and, behind it, the
เมื่อหลายปี ก่อนปะปนไปกับผูค้ น พา
กันวิ่งเกาะแขนคนนั้นทีคนนี้ที อ้อน
วอนให้พากลับไปส่งบ้าน แต่ไม่มี
ใครได้ยนิ เสี ยงกระหึ่ มและแสงส
ปอตไลท์เป็ นลาของเรื อหางยาววิ่งไป
ทางปากคลองบางกอกน้อย เรื อข้าม
ฟากลาเล็กโคลงเคลง เขาก้าวลงแล้ว
เดินไปท้ายเรื อ เพ่งมองแสงสะท้อน
หลากสี ของไฟจากแหล่งต่างๆ บน
พื้นน้ า แสงสี เจิดจ้าจากไฟโฆษณา
ของร้านถ่ายรู ป แสงทึมๆ ซีดๆ จาก
ตึกโบราณในโรงพยาบาลศิริราชที่หนั
หน้าออกสู่ ลาน้ า ไฟจากสะพานพระ
ปิ่ นเกล้าและรถยนต์บนนั้น แสง
ตะเกียงเสี ยงระฆังเรื อ เสี ยงใบเรื อ
สะบัดปลายที่เปี ยกฝน และเสี ยงกู่ร้อง
ของลูกเรื อในเรื อใบสามเสาสัญชาติ
ฝรั่งเศสชื่ อ ลัวโซ่ ซึ่ งมุ่งหน้าขึ้นไปยัง
กรุ งศรี อยุธยาเมื่อสามร้อยปี ที่แล้ว
ประกายจากดวงตาของปลาราหูและ
เงาดาของมันเคลื่อนไปเงียบๆ ใต้
น้ า…
เรื อเทียบโป๊ ะท่าพระจันทร์ ฝนซา
ลงเป็ นเม็ดฝอยๆ เสี ยงน้ าจากหลังคา
ตึกตกลงกระทบกันสาด เขายังเดินอยู่
ข้างใต้มนั หลบหลีกผูค้ นและร้านแผง
ลอยขายของที่วางเกะกะอยูบ่ นทาง
เท้า เขาหยุดยืนดูอยูห่ น้าร้ านขาย
หนังสื อ กวาดตาดูหนังสื อพิมพ์และ
วารสาร
“มี สยามนิกร ไหม” เขาถาม
คนขาย
“ไม่มีนี่ครับ”
“งั้น ศรี กรุ งรายเดือน”
“ไม่มีครับ”
“สุภาพบุรุษรายปักษ์”
many years ago mix with the people, clinging Rama VIII bridge…
to this or that person‟s arm, pleading to be sent
back home, but no one hears. Engine blaring,
spotlight tearing the darkness, a long-tailed
boat speeds on its way to the mouth of the …and a
Bangkok Noi canal. The small ferry boat is three-master, but I can‟t certify
unsteady. He steps in then walks to the rear and it‟s L’Oiseau.
stares at the multicoloured reflections of lights
from various places on the surface of the water
– the glaring lights ad- vertising the camera
shop, the dull, pale lights of the old buildings
of the Siriraj hospital that front the water- way,
the lights from the Phra Pinklao bridge and the
cars on it, the lamp rays and bell peals of the
boats, the flapping of rain-soaked sails and the
shouts of the crew on board the French three-
masterL’Oiseau on its way to Ayudhya three
hundred years ago, the glint in the eyes of the
giant stingray and its black shadow moving
silently underwater…
The ferry draws alongside the Phra Chan
pier. The rain falls stead- ily. The water from
the roofs of buildings falls on the awnings. He
still walks under them, swerving to avoid
people and the stalls selling things displayed
haphazardly on the pavement. He stops and Note the slight change, from
stands in front of a bookshop, his eyes sweep- „boat‟ (เรือ) to „ferry‟ for the sake of
ing through the magazines and newspapers. continuity.
„Do you have Siam Nikorn,‟ he asks the
vendor.
„No, we don‟t, sir.‟
„Then Krungthep Monthly?‟
„No, sir.‟
„Supharpburut Fortnightly?‟ See sample cover below.
 “ไม่มี”
“เอกชนรายสัปดาห์”
“ไม่”
เด็กสาวในชุดกระโปรงนักศึกษาที่
ยืนอยูข่ า้ งๆ หยิบ แอล ฉบับภาษาไทย
แล้วจ่ายเงิน เขาหยิบหนังสื อพิมพ์ มติ
ชน กรอบบ่ายขึ้นมาดูวนั ที่แล้ววางมัน
ลง
เขาเดินผ่านร้านขายของแบบเปิ ด
ตลอดยีส่ ิ บสี่ ชวั่ โมง ขอทานมือกุด
นอนเหยียดยาวอยูข่ า้ งๆ ประตูกระจก
ไม่แยแสต่อพื้นซึ่ งเปี ยกแฉะ กระดิ่ง
กังวานเมื่อประตูร้านเปิ ด “เชิ ญค่ะ
… รับอะไรดีคะ” ขอทานเคาะขัน
อะลูมิเนียมลงกับพื้นเสี ยงดัง
ที่ป้ายรถเมล์เขาเข้าไปในตู้
โทรศัพท์ กดหมายเลขจากความทรง
จา เสี ยงสัญญาณเรี ยกดังครั้งแล้วครั้ง
เล่า ฟังดูวงั เวง เหมือนไกลแสนไกล
ไม่มีใครอยูท่ ี่นนั่ ไม่มีใครรับสาย
เขาออกมาจากตูเ้ ดินมาหยุดหน้า
ร้านขายแว่นและนาฬิกาที่กาลังจะปิ ด
มองหาเวลาในขณะนี้จากนาฬิกา แต่
ในนั้นมีเวลาที่ต่างกันไปมากมาย
“เวลาไหนเล่าที่เป็ นความจริ ง”
เขาพึมพาถามตัวเอง ตอนที่เขายังเป็ น
เด็ก เมื่อไปตัดผมที่ร้านเขามักแปลก
ใจเสมอเมื่อเห็นเงาสะท้อนของตัวเอง
หลายๆ คนอยูใ่ นกระจกเงาข้างหน้า
และข้างหลัง เขาหมุนเก้าอี้เล่น
พยายามดูเงาข้างหน้าข้างหลังพร้อมๆ
กัน แล้วถามช่างตัดผม “ลุงรู้ไหม ผม
คนไหนที่ไม่ใช่เงาสะท้อน” ช่างตัด
ผมหัวเราะ “หนู ว่ากันตามจริ งลุงก็
„No.‟
* All publications of a distant
„Ekkachon Weekly?‟* past.
„Nope.‟
The young woman in a student‟s skirt outfit
who stands next to him picks upElle, the Thai
edition, and pays. He lifts the late edition
of Matichon, looks at the date and then puts it
back down. =
He walks past a shop selling things twenty-
four hours a day. A beggar with stumps for
hands lies sprawled next to the glass door, „a shop selling things twenty-four
indifferent to the soaked ground. A bell rings hours a day‟: would that be a 7-
every time the door opens. „Welcome. Thank Eleven by any chance?„tin‟ (ดีบุก)
you for your visit.‟ The beggar beats sounds better than „aluminium‟,
his tin tumbler hard on the ground. hence the change.
At the bus stop he goes inside the phone
booth, punches the number he remembers. At
the other end, it rings and rings, a lonely sound
as if far away, with no one there, no one to
pick up the phone.
He steps out of the booth and after a few
steps stops in front of a shop selling glasses
and watches which is about to close, looks at
the current time on the watches but in there the
times are wildly at odds.
„Which time is the correct one?‟ he
mumbles to himself. When he was a child and
went to get a haircut at the barber‟s, he always
wondered when he saw himself reflected as
several persons in the mirrors front and back.
He would move the seat to try to see front and
back reflections at the same time and then
would ask the barber, „Do you know which one
of me isn‟t a reflection?‟ The barber would
laugh. „Actually, I don‟t, boy. But the one who
ไม่รู้หรอก … แต่คนที่จ่ายเงินค่าตัด
ผมให้ได้น่ะ น่าจะไม่ใช่เงาสะท้อน”
เขาเดินย้อนขึ้นไปตามถนน
พระจันทร์ ผ่านหน้าวัดมหาธาตุฯ ไป
จนถึงต้นถนนตัดกับถนนหน้าพระ
ลาน ฝนยังคงพรา เขาหยุดยืนอยูห่ น้า
ประตูไม้ทาสี แดงบานใหญ่ กลิ่นดอก
แก้วหอมเย็นแทรกตัวไหลออกมาทาง
ช่องว่างระหว่างประตูกบั กาแพง เสี ยง
เครื่ องสาย ขลุ่ยและระนาดดังแว่ว
ออกมาจากอดีตกาลหลังประตูนนั่
เหมือนอย่างเคย เขาหยุดยืนฟังรู้สึก
เสมอมาว่าข้างหลังประตูยงั มีชีวิตที่
กาลังดาเนิ นไปในเวลาที่แตกต่างจาก
ปัจจุบนั เหมือนกับเวลาในนาฬิกาที่
เดินช้ากว่าเรื อนอื่น
“เธอก็รู้วา่ ชีวิตในอดีตเต็มไปด้วย
ความอยุติธรรมและอันตราย” เสี ยง
ผูห้ ญิงดังมาจากทางข้างหลัง
“อย่างน้อยเราก็รู้แน่ชดั ว่าจะสู ้กบั
อะไร พวกคณะราษฎร์สู้กบั พวกเจ้า
เสรี ไทยสู ้กบั กองทัพญี่ปุ่น นักศึกษาสู้
กับเผด็จการทหาร ซ้ายสู ้กบั ขวา แต่
ตอนนี้ … เราผจญกับศัตรู ที่ลื่นไหล
และซับซ้อน” เขาพูดแล้วหันไปหา
ต้นเสี ยงแต่ไม่เห็น
“ทาไมชอบต่อสู ้กนั นัก ไม่มีใครรู้
หรอกว่าราคาของมันเป็ นเท่าไหร่
จนกระทัง่ เวลาได้ผ่านไป วันคืนเก่าๆ
นั้นไม่สวยงามหมดจดไปทั้งหมด
อย่างที่เธอคิด” ผูห้ ญิงในชุดนอนบาง
เบามาปรากฏตัวอยูข่ า้ งหน้า “ฉันนึก
อยูเ่ สมอว่าสักวันหนึ่ งจะได้พบเธอ
ที่นี่อีกครั้ง”
เขาจ้องมองดูหล่อนท่ามกลางฝอย
ฝน “เธอกาลังจะเปี ยก” เขาว่า
pays me for the haircut shouldn‟t be a
reflection, I reckon.‟
He goes up Phra Chan Road which skirts
Wat Mahathat until it opens onto Na Phra Lan
Road which runs the length of the Royal
Esplan- ade. It‟s still raining. He stops and
stands in front of a large wooden gate painted
red. The fresh scent of sagebrush comes out of
the gap between gate and wall. The sound of
string instruments, flutes and xylo- phone =
comes out of the past from behind the gate as Phra Chan Road
always. He stops and stands listening, feeling (pronounced phra jan)
as though behind the gate life is being carried
out in a time that is different from the present,
like time in a watch ticking more slowly than
the other watches. Na Phra Lan Road
„You know that life in the past was full of
injustice and danger,‟ a woman‟s voice says
from behind.
„At least we knew clearly what it was we‟d
be fighting: the People‟s Party against the
aristocracy, the Free Thais against the Japanese
army, the students against military dictatorship,
the left against the right, but these days … we
are faced with an enemy that‟s slippery and
confusing,‟ he says and then turns to the origin
of the voice but can‟t see it.
„Why this liking for fighting? Nobody
knows its cost until it‟s over. The days gone by
weren‟t always as beautiful as you think.‟ A
woman in thin pyjamas appears in front of him.
„I‟ve always thought that one day I‟d meet you
here.‟
He stares at her under the pelting rain.
„You‟re drenched,‟ he says.
 “ไม่หรอก ไปกันเถอะ” หล่อน
ชวน
เขากับหล่อนออกเดิน
“ฉันโทร.ไปหา แต่ไม่มีคน
รับสาย” เขาบอก
“ฉันหลับแล้วไม่เคยตื่นขึ้นรับ
โทรศัพท์”
“ทาไมถึงเข้านอนแต่หวั ค่า”
“เพื่อจะได้มาดักพบเธอที่นี่ใน
ความฝัน”
“งั้นนี่ก็ … เป็ นความฝันของ
เธอ”
“ตั้งแต่เธอจากไป แล้วหาเธอไม่
พบในโลกของการตื่น ฝันเป็ นวิธี
เดียวที่ฉนั จะมาดักพบเธอที่นี่ได้ทุก
คืน”
เขาเงียบ ก้มหน้ามองปลายเท้า
ตัวเอง
“ใครๆ ก็วา่ ฉันเหมือนเด็กนักเรี ยน
ที่เข้านอนแต่หวั ค่า” หล่อนหัวเราะ
ขื่นๆ “เธอหายไปไหนมา”
“ข้างนอก” เขาตอบ
“เจอสิ่ งที่คน้ หาไหม” หล่อนถาม
เขาส่ายหน้า “มีการศึกษาแต่ไม่รู้
อะไรเลย มีงานทาแต่วา่ งเปล่า
เดินทางออกไปหาข้างนอกนัน่ แต่ไม่
พบอะไรเลย”
ทั้งสองเดินทางมาถึงเกาะ
สามเหลี่ยมกลางถนน ตรงกลางเป็ น
บ่อน้ าพุลอ้ มรอบไปด้วยเงาของ
ต้นมะขาม ฝนและลมชื้นทาให้เขา
หนาวเยือก เขาจ้องมองหน้าอกเปลือก
เปล่าใต้ผา้ อันบางเบา ดูนุ่มนวลและ
„Not at all. Let‟s go,‟ she prompts.
They start to walk.
„I called but nobody picked up the phone,‟
he tells her.
„I was sleeping and I never wake up to
answer the phone.‟
„Why did you go to bed so early?‟
„To wait and meet you here in a dream.‟
„In that case … this is your dream.‟
„Since you left and I couldn‟t find you in the
world awake, dreaming is the only way for me
to wait and meet you here every night.‟
He is silent, head bent, looking at the tip of
his feet.
„Everybody says I‟m like a school- girl
going to bed at dusk.‟ She has a bitter laugh.
„Where were you?‟
„Outside,‟ he answers.
„Did you find what you were looking for,‟
she asks.
He shakes his head. „I‟m educated but I
know nothing at all. I‟ve got work to do but
I‟m idle. I went out to search outside but found
nothing at all.‟
The two of them come to a three- sided
traffic island. In the middle is a basin
surrounded by tamarind trees. The rain and the
wet wind make him feel icy cold. He stares at
the breasts naked under the thin material,
looking soft and warm like a quilt in the cold
อบอุ่นเหมือนผ้านวมในฤดูหนาว
“ฉันหนาว” เขาพึมพาส่งสายตา
วิงวอน “หนาวจริ งๆ”
“เป็ นไปไม่ได้ มันเป็ นแค่ความฝัน
ของคนคนเดียว” หล่อนตอบเศร้า
สร้อย
“ฉันจะไปหาเธอที่บา้ น ปลุกเธอ
ขึ้นมา”
“อีกไม่นานฉันจะตื่นขึ้นจากเสี ยง
เคาะประตูของชายที่ไม่ใช่เธอ มัน
เป็ นอย่างนี้ทุกคืน ทั้งๆ ที่ฉนั
ปรารถนาให้เป็ นเธอ”
“ฉันเสี ยใจ … เวลาผ่านเลยไป
แล้วใช่ไหม” เขาพูดอย่างสิ้นหวัง
หันหน้าไปทางวัดพระแก้ว มองเห็น
ฟ้ าแลบแปลบปลาบอยูไ่ กลออกไป
“อย่าหันหน้าหนีอย่างนั้นสิ เธอจะ
ทาให้ฝันคืนนี้ของฉันเป็ นฝันร้าย”
เขานิ่งเงียบ ห่อไหล่เอามือสองข้าง
ซุกไว้ในกระเป๋ ากางเกง เท้าก้าวไป
เรื่ อยๆ บนทางเดินอันกว้างขวางของ
สนามหลวง เขารู้สึกถึงความชื้นที่
แทรกซึมเข้าไปในรองเท้าผ้าใบ มีคน
สองสามคนเดินถือร่ มสวนทางมา
เสี ยงยางรถกรี ดน้ าที่เจิ่งอยูบ่ นถนน
เสี ยงกระดิ่งและเสี ยงล้อเหล็กบดราง
ดังมาจากรถรางที่เลี้ยวมาจากซอยข้าง
กระทรวงกลาโหมผ่านหน้า
ศาลหลักเมืองแล้วหายไปก่อนถึงหน้า
กระทรวงยุติธรรม
“คิดถึงตอนที่เราอยูด่ ว้ ยกัน ฉันมี
ความสุขมาก”
“เธอยังเหมือนเดิม” หล่อนหยุด
“คิดถึงอดีตมากกว่าปั จจุบนั ”
season.
„I‟m cold,‟ he mumbles, his eyes pleading.
„Very cold.‟
„Impossible. It‟s only the dream of a single
person,‟ she answers sorrowfully.
„I‟ll go and see you at home, I‟ll wake you
up.‟
„Before long I‟ll wake up at the knock on
the door from a man who isn‟t you. It‟s like
this every night, even though I wish it were
you.‟
„I‟m sorry … Time has passed, hasn‟t it?‟
He speaks in despair, turns away in the
direction of the Temple of the Emerald
Buddha, sees lightning streaking the sky in the
distance.
„Don‟t look away like that. You‟ll turn my
dream tonight into a night- mare.‟
He‟s still and silent, rounds his shoulders,
sinks his hands in his trouser pockets, his feet
stepping on the wide walkway of the Royal
.
Esplanade. He can feel the wetness that seeps
into his canvas shoes. A few people holding
The wide walkway of the Royal
umbrellas walk up to him. Sound of wheels
Esplanade (Sanam Luang)
splash- ing on the road. Sound of small bells
and steel wheels grinding rails com- ing from
the streetcar that emerges from the street
sidling the Ministry of Defence, runs past the
City Pillar shrine and then disappears before it
reaches the Ministry of Justice. The City Pillar Shrine (Lak Mueang)
„I miss the time when we were together. I
was very happy.‟
„You haven‟t changed.‟ She stops. „Still
thinking of the past more than the present.‟
 เขาหยุดเดิน
“จะทายังไงต่อไป” หล่อนถาม
เขาส่ายหัว
“โอ๊ะ … เขามาแล้ว” หล่อน
อุทาน “เสี ยงเคาะประตูนนั่ ” หล่อน
พูดรี บร้อน
“เดี๋ยวก่อน”
“ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว … ที่
รัก เลิกคิดถึงอดีต เลิกค้นหาสิ่ งที่ไม่มี
อยู่ กลับมาใช้ชีวิตในปัจจุบนั แล้ว
มองอนาคต ฉันขอร้อง แล้วฉันจะทา
เหมือนกัน จะไม่ฝันถึงเธออีกต่อไป”
ร่ างของหญิงสาวค่อยๆ เลือนไปจน
เขามองไม่เห็น
“เธอไม่รู้หรอกว่าประตูอนาคต
มันปิ ดใส่หน้าข้า” เขาพึมพา รู้สึก
เคว้งคว้างเดียวดาย
เขาเดินต่อไป ข้ามถนนตรงหน้า
ศาลฎีกา ผ่านด้านหลังรู ปปั้ นพระแม่
ธรณี บีบมวยผม ข้ามถนน ข้าม
สะพานข้ามคลองหลอด จนถึงหน้า
โรงแรมรัตนโกสิ นทร์ ฝนหยุดตก
แล้ว แต่น้ าที่คา้ งอยูบ่ นหลังคาตึกยัง
ตกลงมาบนทางเดิน แมลงสาบวิ่ง
พล่านอยูใ่ นเงามืด เขาเดินถึงร้าน
สกายไฮท์ แล้วตรงเข้าไปที่โต๊ะใต้กนั
สาด
“นัง่ ก่อนสิ ” ชายสู งอายุที่นงั่ อยู่
ทัก เขาไหว้แล้วนัง่ ลง
ชายชราแต่งตัวภูมิฐานเหมือนผูด้ ี
เก่าที่จบการศึกษามาจากต่างประเทศ
ไว้หนวด สูบไปป์ กลิ่นยาเส้นฉุ นปน
หอมกระจายอยูร่ อบๆ ที่เก้าอี้ขา้ งๆ มี
He stops walking.
„What are you going to do,‟ she asks.
He shakes his head.
„Oh … Here he is!‟ she exclaims. „That
knock on the door,‟ she says in haste.
„Wait!‟
„There‟s no point any longer … Darling,
stop thinking of the past. Stop looking for what
doesn‟t exist. Go back to living life as it is now
and then look at the future. I beg you. And I‟ll
do the same. I won‟t dream of you anymore.‟
The young woman‟s body fades off gradually
until he can no longer see it.
„You don‟t know that the door to the future
is shut in my face,‟ he mumbles, feeling adrift
and lonely.
He walks on, crosses the road in front of the
Supreme Court, past the back of the image of
the Earth god- dess twining her hair, across the
.
road, across the bridge spanning the Lot canal,
The Earth goddess shrine
until he reaches the front of the Royal Hotel. It
has stop- ped raining but the water that remains
on the roof of the building still drips onto the
pavement. Cock- roaches scurry in the
darkness. He walks up to the Sky High shop
and walks straight to the desk under the eaves. Thailand‟s Supreme Court
„Sit down,‟ the old man who sits there greets
him. He bows to him and then sits down.
The old man is dressed up like an old
aristocrat who graduated abroad, sports a
moustache and smokes a pipe. The acrid yet
pleasant smell of tobacco spreads around. In
ชายผมยาวแต่งตัวปอนๆ อายุพอกับ the next chair is a man with long hair dressed
เขานัง่ อยู่ ท่าทางเมาเต็มที่ ตาปรื อจน shabbily of about his age looking thoroughly
เกือบหลับ drunk, his eyes hazy, almost closed.

„Go ahead: drink as much as you want.

“เอาเลย ริ นเหล้าตามสบายหาย You‟ve been away for such a long time. Where
หน้าหายตา ไปไหนมา” have you been?‟

“ไปข้างนอกมาครับอาจารย์” เขา „I went outside, professor,‟ he answers then

ตอบแล้วผสมเหล้าให้ตวั เอง mixes himself a drink.

“น่าอิจฉา ข้างในนี้มนั หายใจหาย

คอไม่ค่อยออก คนมันเยอะจนเกินไป „How lucky you are! Inside here you can‟t น่ าอิจฉา = You make me
น่าจะมีสงครามหรื อโรคระบาดซะ quite breathe freely. Too many people. A war jealous/envious.ก็คงดี = would be
บ้างก็คงดี” or an epidemic would do wonders.‟ good.

“เป็ นไงบ้างครับ” „How are you, sir?‟

“ก็ง้นั … ยินดีดว้ ย ทุนนิ ยมกาลัง „So-so. Congratulations. Capital- ism is

เขมือบตัวเองไปถึงกระเดือกแล้ว” eating itself to the point of gagging.‟

“คงจะอีกนานมั้งครับก่อนที่มนั „It‟ll take a long time, sir, before it eats itself

จะกินหมดตัว แล้วเราฝังสังคมนิ ยม up. And we‟ve already buried socialism for
ลงหลุมไปเรี ยบร้อย ที่เหลือข้างหน้า good. What remains ahead I think is only a
เห็นจะมีแต่สงครามโลกครั้งที่สาม third world war and after that the end of the
แล้วก็ยคุ พระศรี อาริ ย”์ world.‟

“ระวังระบบประสาทของเธอ „You should see to your nerves. You‟re a

หน่อยนะ เธอเป็ นคนหนุ่มที่มอง young man who looks at the future in a
อนาคตในแง่ร้าย แต่ยงั ไงฉันก็ไม่อยู่ negative way, but I won‟t be around to see it.‟
รอด้วยหรอก” ชายสูงอายุชูแก้วเหล้า The old man raises his glass. „I sit drinking this
ขึ้น “นัง่ ดื่มยาพิษนี่ อยูท่ ุกวัน” poison every day.‟

“งั้นอาจารย์ก็เห็นเหมือนผม” „Then you agree with me.‟

“ฉันอายุมากแล้ว แต่เธอยังต้องมี
ชีวิตอยูต่ ่อไป” „I‟m old already, but you must go on living.‟

„I don‟t see people of your gener- ation

“คนรุ่ นอาจารย์ไม่เห็นบอกอะไร telling us anything; we only squander
เราเลย เราแต่ถลุงทรัพยากร” resources.‟

“เรามีสมมุติฐาน แต่มีตวั อย่างไม่ „We have clues but not enough examples to
มากพอที่จะหาข้อสรุ ปให้หนักแน่น” reach a definite con- clusion.‟

“ทฤษฎีที่ยงั ไม่สมบูรณ์ตราบจน „Theory will still be imperfect when our

ประเทศของเรากลายเป็ นทะเลทราย”
“เธอนี่ชอบเยาะเย้ย มองคนในแง่
ร้ายและไม่ยอมเชื่ออะไรเลย”
“เปล่าครับ ผมไม่รู้จะเชื่ออะไรดี
ต่างหาก ทุกสิ่ งซับซ้อนยุง่ ยาก ผิดแล้ว
ไม่รู้จะแก้ที่ไหน”
“แก้ที่จุดเริ่ มต้นสิ ”
“เป็ นความคิดที่ดีครับ แต่
จุดเริ่ มต้นอยูท่ ี่ไหน”
“เธอพาฉันไปไกลแล้ว … รู้จกั
นักเคี้ยวแก้วหรื อยัง” ชายชราเอื้อม
มือไปตบบ่าชายผมยาว
“สวัสดีครับ” เขาทัก ชายนักเคี้ยว
แก้วมีท่าทางเหมือนเพิ่งรู ้ว่าเขามานัง่
อยูด่ ว้ ย
ชายสูงอายุยนื่ แก้วเปล่าใบหนึ่ งให้
นักเคี้ยวแก้ว
ชายสูงอายุยนื่ แก้วเปล่าใบหนึ่ งให้
นักเคี้ยวแก้ว
นักเคี้ยวแก้วพยายามปรื อตาขึ้น
แล้วหน้าก็ปรากฏยิม้ พรายแบบนัก
มายากล เขาเอาแก้วจรดกับริ มฝี ปาก
หยุดยิม้ อ้าปากงับแก้ว เสี ยงดังแก๊ก
ปากแก้วแตกออก อย่างช้าๆ และ
ระมัดระวัง เหมือนคนกาลังชิ มอาหาร
ร้อนๆ ที่เพิ่งยกจากเตา นักเคี้ยวแก้ว
ค่อยๆ เคี้ยวแก้วที่อยูใ่ นปากอย่างเนิ บ
นาบ เสี ยงฟันบดสี กบั เศษแก้วฟังดูน่า
สยอง นักเคี้ยวแก้วเคี้ยวต่อไปหน้าตา
เฉย กลืน แล้วกัดอีกคา ไม่มีบาดแผล
ไม่มีเลือดออก ไม่แสดงความเจ็บปวด
เมื่อเริ่ มเข้าคาที่สามก็เคี้ยวเร็ วขึ้นๆ
ราวกับกาลังพึงพอใจในรสชาติของ
มัน เพลิดเพลินเจริ ญใจเหมือนกับ
country has turned into a desert.‟
„You like to make fun, don‟t you? You look
at people in a negative way and refuse to
believe in anything.‟
„Not at all. I don‟t know what to believe,
that‟s all. Everything is so complicated I don‟t
know where to correct what‟s wrong.‟
„Correct at the source.‟
„Good thinking, sir, but where is the
source?‟
„You‟re taking me too far … Do you know
the glass chewer?‟ The old man stretches his
hand to tap the long-haired man on the
shoulder.
„Hello,‟ he greets. The glass chew- er gives
the impression he has just joined in the
conversation.
The old man gives him an empty glass.
„Show this comrade of mine, will you.‟
The glass chewer tries to prize his eyes open
and then his face flashes a smile like a
magician‟s. He has the glass touch his lips,
stops smiling, opens his mouth, which takes in
the glass. With a dry crack, the top part of the [What follows, you would think,
glass breaks. Slowly and cautiously, like is obviously inspired by that mind
someone tasting food just out of the oven, he freak calling himself Angel and
chews the glass in his mouth placidly. The almost Christ: I saw him the other
crunching of crushed glass sounds revolting. day walking barefoot on broken glass
The glass chewer goes on chewing with a and then having his body flattened to
bland face, swallows and then takes another the waist by a steamroller.But no: the
bite. There is no wound, no blood comes out, whole purpose of this fancy interlude
no sign of pain. With the third mouthful, he is a pun lost in translation you will
chews faster as if he‟s happy with the taste, find three paragraphs down. How
taking pleasure as if the glass were a crunchy laborious can you be.]
แก้วเป็ นขนมกรุ บกรอบ พอถึงก้น
แก้วเขาขบเล็มส่ วนบางๆ ไปรอบๆ
จนหมด แล้ววางลงกับโต๊ะ มันดู
เหมือนเบี้ยกลมๆ หนาๆ อันหนึ่ ง นัก
เคี้ยวแก้วใช้นิ้วชี้ กบั นิ้วหัวแม่มือคีบ
ก้นแก้วขึ้นมา พยักพเยิดเชิ ญชวนให้
เขาลองชิมดู เหมือนมันเป็ นอาหาร
เลิศรสจากแดนไกลที่ไม่มีใครเคยได้
กินมาก่อน เขาส่ายหน้า นักเคี้ยวแก้ว
จึงอ้าปากส่งมันเข้าไปทั้งชิ้น แล้ว
เคี้ยวแก้วหนาเกือบครึ่ งนิ้วได้อย่าง
ง่ายดายเหมือนเคี้ยวก้อนน้ าแข็ง เมื่อ
กลืนแก้วคาสุดท้ายลงท้อง นักเคี้ยว
แก้วก็เอนหลังลงพิงพนัก ตาปรื อ
เหมือนใกล้หลับอย่างเคย
“ก่อนที่จะมาเป็ นนักเคี้ยวแก้ว เขา
เคยเป็ นกวี”
“ไม่ง้นั เราคงต้องไล่เขาออกจาก
เมืองแบบที่เพลโต้บอก”
“เขาว่า เคยคิดว่าตัวเองเป็ นกวี
ตั้งแต่เกิด แต่พออายุสามสิ บสามเขา
ค้นพบว่าเขามีบทกวีดีๆ อยูแ่ ค่บท
เดียว เขาเลยเปลี่ยนมาเป็ นนักเคี้ยว
แก้ว”
“น่าสนใจครับ”
“ฉันคิดว่าเขาค้นพบกวีนิพนธ์ชิ้น
เอกแล้ว โดยไม่ตอ้ งเขียนต้องพูดด้วย
ซ้ า ฉันซาบซึ้ งจนน้ าตาไหลทุกครั้งที่
ได้ยนิ เสี ยงแก้วในปากของเขา”
“น่าอิจฉา ผมมักจะรู ้สึกว่ากาลัง
หลงทางอยูใ่ นเขาวงกต หาอะไรไม่
พบเลยสักอย่าง”
“ฉันเองก็เคยหลงทางอย่างเธอ
มันเป็ นเรื่ องธรรมดาของคนหนุ่มเมื่อ
เวลาผ่านไป เธอจะเลิกคลาหาทาง
biscuit. When he reaches the stem, he crushes
the thin part thoroughly and then puts what
remains back on the desk. It looks like a round
thick coin. The glass chewer uses index finger
and thumb to pinch the stem and lift it, nods in
approval as if to invite him to chew in turn, as
if it were delicious food from far away as no
one has ever tasted before. He shakes his head.
The glass chewer thus opens his mouth and
puts the whole piece into it and then chews
glass almost half an inch thick with ease as if
he were crunching an ice cube. When he has
swallowed the last mouthful of glass, he
reclines his back against the back of the chair,
his eyes half closed as if about the sleep as
before.
„Before being a glass chewer he was a poet.‟
„Or else he‟d have had to be expelled from
the city as Plato said.‟
The pun is over „glass‟ (kaeo) and
„He said he thought he was a poet since he „prose‟ (roi kaeo): erstwhile poet
was born but when he turned thirty-three, he turned prose writer (nak khian roi
found that he had produced only one good kaeo) or glass chewer (nak khiao
poem, so he became a glass chewer instead.‟ kaeo).
„Interesting.‟
„I think he‟s found his master poem without
having to write or speak actually. I‟m thrilled
to tears every time I hear the glass break in his
mouth.‟
„How lucky he is! I have a feeling I‟m lost
in a labyrinth and can‟t find anything at all.‟
„I too used to be lost like you. It‟s something
normal for young people. After some time
you‟ll stop groping for a way out, you‟ll sit
ออก แล้วนัง่ ลงหาความสุ ขจากสิ่ ง
เล็กๆ น้อยๆ รอบตัว”
“ผมทาไม่ได้ครับ ผมไม่เชื่ อ ไม่
ศรัทธาในอะไรเลย”
“แม้แต่ศาสนาของเราหรื อ”
“ผมสนใจศาสนาครับ แต่ยงั
ปฏิบตั ิไม่ได้”
“ดูอย่างฉัน ฉันใช้วดั กับคาสอน
เป็ นหลุมหลบภัยทางใจชัว่ ครั้ง
ชัว่ คราว”
“อาจารย์ไม่ละอายใจหรื อครับที่
รับศีลมาแล้วก็ผิดมัน”
“ฉันทิ้งศีลไว้ให้พระในวัด ไม่เคย
ได้เอาออกมาสักที”
“อาจารย์สนใจแต่ปรัชญา”
“คนเราต้องมีศรัทธาอยูบ่ า้ งถึงจะ
มีชีวิตอยูไ่ ด้นะพ่อหนุ่ม เลือกเอาสัก
อย่างซิ ”
“ถ้างั้นผมคงเลือกศรัทธาในอดีต”
“อดีตมันผ่านไปแล้ว”
“สาหรับผมมันเป็ นสิ่ งเดียวที่ผม
ไปถึงได้” เขาบอกแล้วลุกขึ้นเดิน
ออกไปกลางถนนราชดาเนิน
“เฮ้ย” เสี ยงอาจารย์ร้องอย่าง
ตกใจ “อย่าทาอะไรบ้า”
แสงไฟจากหน้ารถที่กาลังวิ่งสวน
มา เสี ยงแตรดังลัน่ แล้วพลันก็มีเสี ยง
ปื น กลิ่นดินปื น แสงไฟจากกระสุ น
ส่องแสงขีดเป็ นเส้นสี ส้มในความมืด
เสี ยงคนร้อง เสี ยงร้องเพลงของคน
จานวนหมื่น เสี ยงขวดพลาสติกเคาะ
กับพื้นถนนเป็ นจังหวะ เสี ยงปื นที่
ระดมยิงเข้าไปใน
down and seek pleasure in the little things
around you.‟
„I can‟t do that, sir. I don‟t believe. I don‟t
have faith in anything.‟
„Not even in our religion?‟
„I‟m interested in religion but can‟t practise
it yet.‟
„Look at me. I use the temple and the
teaching as pits to avoid mental danger
temporarily.‟
„Aren‟t you ashamed to affirm allegiance to
the precepts and then betray them?‟
„I leave the precepts to the monks in the
temple. I‟ve never taken any of them out even
once.‟
„You‟re only interested in philo- sophy.‟
„We must have some faith in order to live,
young man. So choose one.‟
„In that case, I choose faith in the past.‟
„The past is no longer.‟
„For me it‟s the last thing I can reach,‟ he
says and then stands up and walks down the
middle of Ratchadamnern Avenue.
„Hey!‟ the professor shouts in alarm. „Don‟t
do anything crazy.‟
Headlights of cars whooshing past, horns
resounding, and then there are gunshots, a
smell of gunpowder, the flashes from the
bullets like orange streaks of light in the
darkness. Sound of people shouting, sound of
songs sung by ten thousand voices, sound of
plastic bottles hitting rhythmically the road
surface, sound of guns firing away at inside
มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ เสี ยงคน
กาลังปราศรัยที่สนามหลวง แล้วก็
กลายเป็ นเวลากลางวัน ไฟกาลังลุก
ไหม้ตึกที่แยกคอกวัว กลิ่นควันไฟ
ความพินาศ
เขาหมุนไปรอบๆ เวลากาลังเดิน
ถอยหลัง พระอาทิตย์ข้ ึนทางทิศ
ตะวันตกแล้วลับหายไปทาง
ตะวันออก เขามองดู ได้กลิ่น และ
รู้สึกถึงสัมผัสของกาละที่ผา่ นกลับไป
อย่างรวดเร็ ว สะพานพระปิ่ นเกล้า
หายไป เสี ยงปื นลึกลับนัดหนึ่ งดังแว่ว
มาจากในพระบรมมหาราชวัง ตึก
ทั้งหมดหายไปมืดแล้วสว่าง สว่าง
แล้วมืด เสี ยงหวีดหวิวของลูกระเบิด
จากเครื่ องบินสัมพันธมิตรทิ้งลงมายัง
ฝั่งสถานีรถไฟบางกอกน้อย แผ่นดิน
สะเทือนเลื่อนลัน่ เครื่ องบินปี กสอง
ชั้นของฝ่ ายกบฏแล่นถลาตกลงไปพัง
ยับเยินกลางสนามหลวง พื้นที่เขายืน
เปลี่ยนเป็ นหิ น เขาเห็นซุม้ ประตูชา้ ง
รับเสด็จรัชกาลที่ห้าจากยุโรป และ
พื้นเปลี่ยนเป็ นดิน แสงของกลางวัน
และความมืดของกลางคืนเปลี่ยนเป็ น
เร็ วมากขึ้นเรื่ อยๆ จนดูเหมือนไฟเปิ ด
และปิ ดวัดพระแก้วและ
พระบรมมหาราชวังหายไป ต้นไม้ข้ ึน
เก้งกวางวิ่งอยูต่ รงทุ่ง และพื้น
กลายเป็ นโคลน ไม้โกงกาง ปลาตีน ปู
ปลา น้ าเค็มท่วมเข้ามาและสู งขึ้น
เรื่ อยๆ กลางวันกลางคืนเปลี่ยนเร็ ว
เหมือนไฟกะพริ บ เขายืนอยูใ่ นทะเล
ฝั่งเขยิบไกลออกไป คลื่นลมปั่ นป่ วน
ฝนตกลงมาฟ้ าผ่า คลื่นปะทะเข้าเต็ม
หน้า และพื้นโคลนหายไป เขาลอยคอ
ผลุบโผล่อยูบ่ นยอดคลื่น…
เขากาลังจมลง จมลงไปยังก้น
มหาสมุทร มหาสมุทรแห่ ง อดีตกาล
Thammasat Univer- sity, sound of orators in
the Royal Esplanade – and then it‟s daytime,
fires are consuming buildings at the Khok Wua
intersection. Smell of smoke. Destruction.
He looks around. Time is ticking backwards.
The sun wakes up in the west, goes to bed in
the east. He looks, smells and feels the contact
of time as it recedes fast. The Phra Pinklao
bridge disappears, one mys- terious gunshot is
heard from inside the Royal Palace, all
buildings disap- pear. Darkness and then
brightness, brightness and then darkness. The
whistling sound of bombs dropped by allied
bombers on the Bangkok Noi railway station,
the earth quaking, the rebels‟ biplane crashing
to smithereens in the middle of the Royal
Esplanade. The ground on which he stands
turns into stone. He sees the archway of the
Elephant Gate welcoming Rama V back from
Europe and the ground turns to earth. The light
of day and the darkness of night alternate faster
and faster like a switch pushed open and shut.
The Temple of the Emerald Buddha and the
Royal Palace disappear, trees spring up, deer
run across the fields and the ground turns to
mud. Red mangrove trees, mudskippers, crabs,
fish. Saltwater floods in and grows higher and
higher. Day and night swap as fast as flickers.
He stands in the sea, the shore moves over
much farther. Falling rain. Thunderbolts.
Waves slap him full in the face and the muddy
ground disappears. He floats, bobbing on the
crests of waves…
He‟s sinking, sinking to the bottom of the
ocean, the ocean of the past.
= „Nai ratree‟ in Chor Karrakeit 40, 1998

A native of Bangkok, 50-year-old Mahannop

Chomchalao lives in Chiang Dao, Chiang Mai

province. He is the author of three collections of

short stories and is busy writing a sequel to the

second of his two published novels, Nai Omkort Ka-

lee(In Kali‟s embrace). =

เรื ั
องสนไทย | thai to english fiction

Modern and classic Thai short stories in English

Khong’s present – Pahd Pasiigon

Contemporary 6 April 2012 1 Comment

ooo
A light, humorous story for a change. The plight of young Khong has just the right amount of titillation,
zaniness and unpredictability to keep you on tenterhooks until its ignominious end. MB

ของขว ัญของโข่
ง Khong’s present

(http://thaifiction.files.wordpress.com/2011/12/dead- (http://thaifiction.files.wordpress.com/2011/12/dead-
woman-on-bed1.jpg) woman-on-bed2.jpg)

ิรณ์
ผาด พาสก PAHD PASIIGON [Pronounced ‘phart pha.si.korn’]

TRANSLATOR’S KITCHEN
 TRANSLATOR’S KITCHEN
คิ
ดดู
เอาเถอะ คนไม่
เคยฝั นเปี
ยกมาก่
อน… Think about it: someone who never had a wet
dream before…
เพียงครังแรกโข่ งก็ฝันว่าไดสมสู
้ ก ่บ
ั ดาราสาวคนโปรด For the first time ever, Khong dreamt that he was =ความรู ส
้กึis usually translated by ‘feelings’; here
เขาถึ งกับติดใจในประสบการณ์ อันแปลกพิ สดารของมัน จะ making it with his favourite female star, so he was ‘sensations’ seems to me more accurate.ไม่ เคยผ่ าน
ว่
าไปตอนที เขาตืนขึนมานอนลื มตาปริ บๆ ทบทวนภาพฝั น taken with the weirdness of the experience. Say what มือสตรี : literally, ‘had never gone through the hands
ทีเพิงเกิดขึนหลัดๆ นั น เนือตัวของเขายังสันสะทานกระตุ ้ ก you will, when he woke up and lay blink- ing, of a woman’.สก ีลื ด: literally, ‘the colour of a dark
นมื
เกร็งไม่หาย สว่ นความรู ส้ึนั นมันจะเหมื
ก อนจริ งมากนอย ้ reviewing the scenes of the dream that had just wave’; a nice-sounding but meaningless expression;
เพียงไรโข่ งมิอาจบอกได ้ เพราะตังแต่ เกิดมา นอกจากโข่ ง happened, his flesh was still quivering and jerking. As since the emphasis is on darkness, ‘dusky’.
จะไม่ เคยฝั นเปียกแลวเขายั
้ งไม่ เคยผ่ านมื อสตรี เลย เคย to how real his sensations were, Khong couldn’t say,
ผ่านแต่ มอือันหยาบสากที ประดับพราวไปดวยซอกเล็
้ กดํ า because since he was born, besides never having had a
่
สกปรกของตัวเอง ใช มันตอบสนองตัณหาไดตามอั ้ ตภาพ wet dream, he had never known the ministrations of a
แต่กไ็ เคยสักครังที
ม่ จะพาเขามาถึ งสรวงสวรรค์ ั ชนที
ชนนี ั woman. He had only known those of his own rough
เหนอหนะ เฉอะแฉะ คลุ งกลิ
้ นเหงื อ กลิ นคาวที เจืออ่อนๆ hands adorned with dirt-rim- med fingernails. Yes,
ดวยกลิ
้ นหอมอันเบาบางกับกลิ นรวมๆ อันเป็ นเอกลักษณ์ that took care of his cravings, but not once had it
เฉพาะตัวนี โดยสภาพ โข่ งก็ คด
ิหรอกว่ ามันน่ าจะเป็นกลิ น taken him to this level of heaven, a level that was
แห่งกามกิ จ และเขาก็ ื างนั นอยู
เชออย่ อ
่กีหลายอึ ดใจ จน sticky, soggy, heavy with a smell of sweat, a fishy
กระทังเหลี ยวไปพบเอาร่ างดาราสาวสวยคนเดี ยวกันกับที smell mixed with a faint perfume, a smell altogether
เพิงสอนเพลงกามใหเขาในฝั
้ นนั นแหละ หล่ อนนอนแน่ นงิ quite specific. By nature, Khong thought it should be
เป็นศพเปลื อยอยู ข
่างๆ
้ ชุ ดราตรี บางเฉี ยบสก ีลืนมื ดถูกถก the smell of sexual activity, and he believed this for
ลอยขึ นมาอยู เ่
หนือเอว เผยใหเห็้นทองน ้ อยแบนราบขาว
้ quite a few intakes of breath until he turned and saw
โพลน กางเกงในสด ีํ
าตัวบางเฉี ยบยังอยู ใ่นทีทางของมัน the body of the very star that had just taught him a
หากมี คราบเกรอะ และถู กขยับเบี ยดร่นคาดเฉี ยงไปทาง sex song in that dream. She lay dead still, a naked
หนึ ง โข่งสาบานได ้ เขาไม่ รจริ
ู
้งๆ ว่ าหล่ อนแอบมานอนอยู ่ corpse, beside him. Her flimsy nightdress of dusky
ในหองของเขาตั
้ งแต่เมือไร colour was crumpled to above her waist, revealing the
stark white curve of her flat tummy. Her skimpy
black pants were still in place but bore crusted stains

and had been crumpled and pulled to one side. Khong

could swear he didn’t know when she had sneaked
into his room to lie on his bed.
แต่
ใครเล่ ื
าจะเชอ But who would believe him?
บุคคลผูมี
้สารรู ื
ปซอตรงตามมาตรฐานฆาตกรข่ มขืนโหด A man whose poor appearance honestly matched สวาท: literally, ‘sexual property’
สมบ ัติ
ทีเห็
นกันตามหนาหนั ืพิ
้ งส อ มพ์หนากร
้ านดํ
้ าขรุขระ ผิวกาย the standard look of harsh rapist-murderers as could
กระดํากระด่
างสกปรก ราวพระเจาบรรจงสลั
้ กคํ
าว่
า จน โง่ be seen in the newspapers: a rough, coarse, dusky face
และตํ าตอยด
้ วยไฝ
้ ดวยหู้ ด จนพรอยไปทั
้ วเรือนร่
าง เป็น and dirty mottled skin as if God had incrusted it with
ลูกจางประเภทไร
้ ฝี
้
มอ ิ ่
ืทางเชงชางในรานเติ
้ มนํ ายาแอร์ the words ‘poor’, ‘stupid’ and ‘inferior’, with moles
เล็ มถนน สว่
กๆ ริ นหล่อนเป็นดาราละครสาวสวยผู กํ
้าลัง and warts all over the body. He was an unskilled
เล็กๆ ริมถนน สว่ นหล่ อนเป็ นดาราละครสาวสวยผู กํ
้าลัง and warts all over the body. He was an unskilled
เติบพองดวยช ื ย
้ อเส ีง เป็ นทีหมายปองของหนุ ่มเนือหอม employee in a small roadside shop refilling air-
ชาติ ตระกู ลดี มีฐานะ แลวหล่
้ อนผู นี
้น่
ะหรื อจะเลื อกเอานาย conditioners with fluid. As for her, she was a beautiful
โข่งเป็ นสมบัตส ิวาท ทังนี ไม่สํ
าคัญหรอกว่ า เนือของละคร young stage actress with a swelling reputation, sought
บางเรื องที หล่อนแสดงนั นจะเล่ าเรื
องของความรักประเภท after by toothsome young men of good lineage and
แหกฐานั นดรระหว่ างหญิ งศักดิ
งสู กับชายตอยตํ
้ าก็ ตามที social status, and this here woman would be the one to
ใครก็ รว่
ู
้านั นละคร นี ชวีต
ิจริง ชวีต
ิจริงๆ ของมนุ ษย์ทยั
ีง elect Master Khong as her sexual playmate? In this
ตองดิ
้ นรนเพื อเงิ ื งสํ
น เชอเพลิ าคัญสําหรับการตะกาย context, it wasn’t important that some plays in which
บันไดลิ งของสังคมใหสู ้งลิบลับขึนไปสู ่อดที
ย มองไม่ เห็น she performed told the story of unconventional love
ึดคร่
ซงวั าวๆ จากสารรู ปและค่ าจางเงิ
้ นเดื อนเพี ยง 5,000 between a high-so girl and a lowly boy. Who would
บาทกับเศษอี กเพียงนิ ดหน่ อยของโข่ งนั น ย่
อมชช ีด
ั ว่
าเขา believe it? Those were plays. This was real life – the
ไม่มบีนั ไดลิ งทีว่
านีเก็บซอ่นไวให้สาวคนไหนแน่
้ real life of a lad who must still struggle to earn money,
the important fuel for climbing the monkey ladder of
society up ethereal heights to an invisible summit,
which, measured against Khong’s physique and
monthly wage of five thousand baht plus small
change, clearly showed that he sure had no hidden
monkey ladder to climb for any woman whatsoever.

ส่วนปริศนาแห่งการมาถึงในหองนอนโข่
้ ง ทีอยูบ ั
่นชน As for the puzzle of her presence in Khong’s
สามของตึ กแถว จะมี
ทมาอย่
ี างไรนั น คงไม่ มใีครใหความ
้ bedroom, which was on the third floor of the shop-
สนใจ เพราะขนาดโข่ งเองยังหาคํ
าอธิ บายไม่ ได ้
ความจริง house, nobody would care about how it had come
มี
อยูว่
า่เขาจํ
าไดว่
้
าหลับไปคนเดี ยว ฝั น – ไม่ ่ั น
ใชฝ about, because Khong himself still couldn’t explain it.

ธรรมดา แต่ เป็นฝั นทีมี

เนื
อหาเหมื อนซด ีแีผ่
น แสดงโดย The truth was that he remem- bered falling asleep
ดาราญี ปุ
่นทีชอบรองว่
้ า อีๆ – และตืนขึนมาก็ พบดาราสาว alone, dreaming – not an ordinary dream, but a
ผูนี
้นอนนิ งอยูข
่างๆ
้ ปั ญหาชวนใหปวดหั้ วก็ คอืหนึง เขา dream whose content was like a CD showing a
ไม่รหล่
ู
้ อนมาโผล่ ทนี ้ างไร และสอง สํ
ีไดอย่ าหรับฝั นเปี
ยก Japanese star who liked to sing ‘Ee, ee, ee’ – and
ทีว่
านีโข่ ื ามันไม่
งเชอว่ น่
าจะก่อใหเกิ
้ดปั ญหา หากเขาฝั น waking up to find this very star lying inert by his side.
เอง เปี
ยกเอง แต่ ฝันเองแลวไปทํ
้ าคนอื นเปี
ยกนีสิมันจะ The headache-inducing problem was that, one, he
ทําใหเกิ
้ดปั ญหา คนอื นทีว่
านีก็ ่กัน ใชก
เชน ่งแก
ิ วสาว
้ didn’t know how she had ended up here, and two,
โรงงานที เขาแอบสนใจเสย ีทีไหน กลับไปเป็ นดาราละคร regarding that wet dream, Khong thought it shouldn’t
ื ง ยังไงก็
ชอดั ผดิโข่ ื างนั น สว่
งเชออย่ นจะผิ ดขอหาอะไร
้ be a problem if he had dreamt and wetted himself,
เขาไม่รู
้เพราะไม่ไดเรี
้ยนกฎหมายมา เขารู แต่
้ วา่ขื
นโทร but having dreamt and making someone else wet was
เรี
ยกตํารวจตอนนี มี
หวังไดเข
้าตะรางแน่
้ a problem. And the same applied to that someone
else. She was no King- kaeo, the factory worker he
was covertly interested in: it turned out she was a
famous star. It was all wrong was what Khong
thought. As to what offense he was guilty of, he didn’t
know because he hadn’t studied Law. He only knew
that if he called the police now, he’d end up in jail for
 that if he called the police now, he’d end up in jail for
sure.
เหตุเพราะหนาตาโข่
้ งเหมือนฆาตกรข่ มขืน หนํ ํ
าซาคราบ Because he had the face of a rapist-murderer. ======
อสุ จทิกองกรั
ี งเป็นคราบขาวเปรอะอยู บ
่นกางเกงในตัวนอย ้ Furthermore, the sperm stains that caked a messy
ของสาวเจานั ้น ก็ น่าจะเป็ นหลักฐานยืนยันความผิ ดของ white on the woman’s teeny pants would be the =
โข่ งไดอย่
้ างเหนี ยวแน่ นที สุ
ด คนรูน้อยอย่
้ างโข่ งหรื อจะมี stickiest evidence of Khong’s guilt. How could
=
ปั ญญาบอกเล่ าใหใครต่
้ อใครเขาใจได ้ ว่ ้าเขานั นคือผู ้ someone of little knowledge like him make anyone
บริ สท
ุธิ แมว่
้าในกรณี นีอาจไม่ ถงึ
ขันผุ
ดผ่ องเสยีทีเดี ยว แต่ believe that he was innocent? Even though in this case
* Comical allusion to the charitable Paveena
อย่ างนอยเขาก็
้ ไม่ไดเป็
้นคนไปลักพาตัวหล่ อนมา และหาก he wasn’t altogether snow white, at least he wasn’t the
Foundation for Children and Women, run by female
จะว่ าไปแลว้หล่ อนต่ างหากเป็ นผูบุ
้กรุ
กเขามาในห
้ องของ
้ one who had dragged her in here, and, say what you
politician Paveena Hongsakul.
เขายามวิ กาล โข่ งรู
ดี
้วา่ยิงเรื
องทายนี
้ คงยากที จะฟั งขึน will, she was the one who had intruded in his room in
และมู ลนิธป
ิวีณาสํ าหรับชายชาตรี ทถู
ีกล่วงละเมิ ดทางเพศ the dead of night. Khong knew very well that this last
โดยดาราสาวยอมนิ ยมก็ ไม่
มเี
สยีดวย
้ part would be even harder to listen to and that there
was no Paveena Foundation for real men sexually
assaulted by famous female stars.*
สะกิ
ดเรี
ยกก็
แลว้เขย่
าตัวรุ
นแรงก็
แลว้จับพลิ
กจับตะแคง No matter how much he nudged and called her,

อย่างไรสาวเจาก็
้ไม่ขยับ โข่
งทังตกใจ วาวุ
้น กข์ shook her strongly, grabbed and turned her this way
่ใจ และทุ
ใจ and that, the young woman didn’t react. Khong was
at once shocked, alarmed and miserable.
จนสุดทายต
้ องยอมถอดใจนั
้ งเหม่ อนคนบา้ดู Until finally he had to sit up, dis- heartened, raving
อลอยเหมื
ร่
างขาวโพลนทีนอนแน่
นงค่
ิ อยๆ เรื
องขึ ้
นชาๆ ดวยแสงส
้ ี like a lunatic, looking at the stark white body that lay
อมแดงแห่ ้
งเชาทาบทาลงมาจากช ่งหนาต่
อ ้างที ดรับลม inert slowly turning pinkish in the red-tinged light of
เปิ
เอาไว ้ dawn coming through the window left open to catch
the breeze.
แต่เปล่า ทีนีไม่มล
ีม หองโล่ ั
้ งบนชนสามแห่ งนีมีแต่
ฟกู But no, there was no breeze in here. This empty
นอน มุ งกั
้นยุ ง และโทรทัศน์ สว่นทีแปะกระจัดกระจายอยู ่ room on the third floor only had a mattress, a
บนขางฝาคื
้ อรูปดาราสาวๆ ที ้
ใชความสะสวยของพวก mosquito net and a TV set. Spread out on the walls
หล่อนขายสน ิคาชนิ
้ ดต่ างๆ ถึ
งจะเป็นเพี ยงหองโล่
้ งๆ ที were pictures of starlets who used their sassy looks to
รอนอบอ
้ าว
้ แต่ สํ
าหรับโข่งแลว้ความรู ส้
กึของมันคื อบาน
้ sell all sorts of products. For all its being merely an
บานช ั ประเภทโฮมออฟฟิ
้ นดี ศทีไม่
ตองส้ ัญจรไกลจากที empty and muggy room, to Khong it felt like home, a
ทํางาน เมื อวันอันยาวเหยี ิ โข่
ยดจบสนลง งจะปีนบันไดขึ น first-class home of the home-office kind where you
มาลมตั
้ วนอนดวยความอุ
้ ่
นใจในหองส ี ยมผื
้ เหลี นผาแห่
้ งนี didn’t have to travel far from your workplace. When
ทีนีชวีต
ิเป็นของเขา มี ีงรถยนต์
เสย ทวิีงกันอยู
ข่วักไขว่
เป็น the endless day was over, Khong would go up the
เครื
องขับกล่ ั างติ
อม ชนล่ ดถนน บนหองนอนของเขาก็
้ ยงั stairs and lie down at ease in this rectangular room.
ติดสะพานขามแยกอี
้ ก แต่ ีงและควันเสย
เสย ีจากรถยนต์ ไม่ Here, life was his. There was the noise of cars cruising
เคยสรางความรํ
้ าคาญใจใหแก่ ้โข่ง ตรงขาม ้ มันเป็น past ceaselessly in lieu of lullaby. The ground floor
สันทนาการชนดี ั เมือโทรทัศน์ ไม่
มอ
ีะไรใหดู ้ gave onto the road and his bedroom was level with
สันทนาการชนดี
ั เมื
อโทรทัศน์
ไม่
มอ
ีะไรใหดู
้ gave onto the road and his bedroom was level with
the intersection overpass. But noise and exhaust fumes
never bothered Khong. On the contrary: they were
top recreation when the telly had nothing worth
watching.

ฟ้
าทีสางขึ
นเรื
อยๆ เปลียนสไี
ปไม่แพใจโข่
้ ง ประเดียว The colours of the gradually dawning sky changed Here, an editorial correction to make ‘change’
ชวนมอบตัว ประเดียวชวนอํ าพรางศพ ประเดี
ยวชวนเก็ บ and so did Khong’s mind, prompting him now to give rather than ‘change colour’ (เปลี ยนส)ีthe focus: a
ื าหนี
เสอผ ้ ไปเฉยๆ แต่ สํ
าหรับขอท
้ ายนี
้ คนจนอย่ างโข่ง himself up, now to conceal the corpse, now to gather mind doesn’t change colour.
หรือก็ไรทุ
้นรอน ไม่
มเี นพอสํ
งิ าหรับค่
าโดยสารกลับต่ าง his clothes and get the hell out of here, but for the
จังหวัด แต่
แมหากเขามี
้ เงิ
นพอค่ารถประจําทาง โข่งก็
เชอ ื latter option, a poor man like him had no ready
ว่ ิ เขาน่
าสงที าจะทํ
าคือนําเงิ
นจํ ื ดอี
านวนนั นไปซอมี โตส้ ัก funds, not enough money for the fare to return

เล่มเพือนํ ามาใชหั้ นร่างของหล่ อนออกเป็ ิ จะดี

นชนๆ กว่า upcountry, and even if he had enough for the coach,
เพราะอย่ างนอยการอํ
้ าพรางศพยังพอทํ าใหเขาเห็
้ นทาง Khong believed he’d be better off taking that money
รอดบาง ้ ไม่ ทงศพไว
ิ ให
้ตํ
้ารวจตองออกตามตั
้ วเขาในที สุด and buying a bush knife to cut the woman’s body to
เห็นดีตามนั น โข่ งหันสมองเขาหาวิ
้ ธเีดียวที ดูเหมือนจะมี pieces, because at least this still left him with some
ทางรอดรออยู ่… รู ้ ม
สวมซ ึที มี ้ าศู
เสนผ่ นย์กลางไม่ น่าจะ hope to be safe, rather than leaving the corpse behind
เกิน 4 นิว นั งยองๆ พิ เคราะห์ ้ ช
สวมส ีมพูอยู พ
่ก
ั ใหญ่ แต่ นกึ for the police to eventually go after him. Satisfied on
ไม่ออกว่ าขันตอนมันเป็ นอย่ างไร โข่
งเสยีดายที ไม่เคยได ้ this account, Khong turned his mind to searching for
ตังใจอ่ านข่ าวหันศพต่ างๆ ใหละเอี
้ ยด จึ งไม่รว่
ู
้ าฆาตกร the one way that seemed to offer salvation. The hole in
เหล่านั นมีวธิกีารทํางานอย่ างไรกับรู
เล็
กๆ เพี ยงแค่ นี เขามิ the privy shouldn’t be more than four inches in
้ ับดาราสาวคนนี
ตองส ใหเละเป็
้ นหมู บะฉ่อก่อนหรื อจึงจะ diameter. He crouched and examined the pink privy
เทหล่ อนลงไปไดทั ้งหมด for a long time but couldn’t figure out how to go
about it. He regretted never having endeavoured to
read in detail the news about dismembered corpses, so
he didn’t know what methods those murderers would
use to deal with such a little hole. Wouldn’t he have to
cut her up to minced pork soup size bits before he
could dispose of her entirely?
ความคิ ดของการอํ าพรางศพดํ าเนิ
นต่ อไป หากคราวนี The thought of concealing the body persisted but
เปลียนไปสู ่ํ
ค าถามทีว่า ถาเขาจะเอาศพไปทิ
้ ง ที
นั นน่าจะ this time changed to meet the questions of where he
เป็นที
ไหน และเขาควรจะนํ าศพไปทิ งไดอย่
้ างไร คนไม่ มี could dump it and how he would do that. Someone
ญาติ ไม่มรี
ถ ไม่มเี
งิน เพือนๆ ทีพอรูจั้
กกันก็
ยากจนขนแค ้ น้ without relatives, without a car, without money and
มีสภาพไม่ ตา่งไปจากเขานั ก เอาละ การเรี ยกแท็ ีไป
กซให ้ with casual friends just as hard up as he was … All
สง่ในที
เปลียวนั น หากเอาโทรทัศน์ ไปจํ านํ
าแลวก็
้น่ าจะมี right, calling a taxi to be driven to a deserted place: if
นพอสํ
เงิ าหรับค่ารถ แต่ เขาจะตองหาลั
้ งใบใหญ่ ขนาดไหน he pawned the TV set he should have enough for the
มาใสด่าราสาว โดยขอแม ้ มี ้อยู
ว่
า่ตองบรรจุ
้ เขาไปในท
้ าย
้ fare. But how big a trunk should he look for to put the
รถแท็ ี้
กซได และเขาตองอุ
้ มไปไหนมาไหนได
้ ตามลํ
้ าพัง young actress in, with the proviso that it must fit into
ึ นี
ซงแค่ ก็
เป็นเรื
องยุง่ยากพอแรงแลว้ยังไม่ ตองคํ
้ านึ งถึ
ง the boot of the taxi? And how was he to carry it all by
 ึ นี
ซงแค่ ก็
เป็
นเรื
องยุ
ง่
ยากพอแรงแลว้ยังไม่
ตองคํ
้ านึงถึ
ง the boot of the taxi? And how was he to carry it all by
การจางวานแท็
้ ีไปส
กซให ้ ง่
ในทีเปลี ้ องใบใหญ่ himself? Just that was hard enough, without having to
ยวพรอมกล่
โดยไม่ ่พิ
สอ รธ
ุ think yet about hiring a taxi to please send him to a
deserted spot with a huge trunk without inviting
suspicion.
จากประสบการณ์
ทดู
ีขา่
วอยู
ท
่กุคํ
าคื
น ทํ
าใหโข่ ืา
้งเชอว่ From his experience watching the news every night, =====* All too familiar scene of (alleged) criminals

ในทีสุ
ดศพดาราจะถู กคนพบ ้ ใชโ่
้ ถาไม่ ดยคนเก็ บผัก, คน Khong believed that in the end the body of the star on Thai TV news broadcasts.
ดักปลา ก็
น่
าจะเป็
นเด็ กเล่นซอ่นหา … ภาพของคนขับ would be found, if not by someone collecting
แท็ ีนหันหนาเข
กซยื ้ าหากล
้ องแต่
้ ชนิ ีวมายังเขา ผู
นั้
งกม้ vegetables or trapping fish, then by children playing
หนาอยู
้ ใ่กลๆ้… บนโต๊ ะขางหน
้ าคื้อภาพกางเกงในสด ีํา hide-and-seek … Picture of the taxi driver standing
ึกนํ
ของดาราสาวซงถู ามาตัดออกเป็ ิ กชนน
นชนเล็ ิ อย
้ face turned towards the camera but pointing at him,
บรรจงเรี
ยงขึ
นเป็นตัวอักษรว่ า ขาตะกอนขมขื
้ น ประมวล who sits nearby with his head hung* … On the table
ภาพปรากฏขึ นอย่างชด ้ ว (และดังนั นจึ
ั แจงในหั งสะกดตาม in the foreground is a picture of the young actress’s
ความเขาใจ)
้ ของโข่ ง black pants which have been cut into bits aligned to
form the words ‘repist murdrer’. Those pictures
appeared clearly in Khong’s head (hence the spelling
as he knew it).
ยิงคิ
ดยิ งตัน โข่งไม่ เขาใจว่
้ ากับข่ าวฆาตกรรมทีเกิ
ดขึน The more he thought, the more he was stumped.
รายวันนั น มันน่าจะเป็ นอะไรทีมีทางออกไดง่้ายดายกว่านี Khong didn’t understand: with news of murders
เพราะหากเป็ นเรืองยาก การฆ่ าแกงกันคงไม่เกิ
ดขึ
นรายวัน happening daily, there should be a way out easier
อย่างทีเป็นอยู ่
หรื อว่าฆาตกรตองเป็
้ นคนฉลาดแยบยล than this, because if it was something difficult,
ชาํนาญในการคิ ดซบั ซอน้ มี
สมองกอนโตกว่
้ าลู
กจางร
้ าน้ murders wouldn’t happen as often as they did, or else
แอร์อย่างเขา ความที เป็
นคนไม่ เคยทํ ั าเลวมาก่
าชวทํ อน the murderers must be cunning, expert in convoluted
โข่งจึ
งไม่ เคยพาสมองที มี
อยู
เ่
พียงนอยนิ
้ ดแผวพานมาลอง
้ thinking, with bigger brains than an air-con shop
ฝึ
กปรื อในย่ านนี เลย hired hand like him. Having never done anything evil
before, Khong hadn’t taken the little feeble brain that
he had to exercise in such pastures.
สมองของโข่ งไล่เรี
ยงไปในชอ ่งทางเล็ ดลอดต่ างๆ ที Khong’s brain followed the various byways that ปัญญา: intelligence, wisdom, knowledge, insight
ผุ ดพรายขึ น แต่แลวเมื
้ อไดไตร่ ้ ตรองลงไปในรายละเอี ยด popped up, but then once he had mulled them over in – here, the emphasis is on ‘know-how’; hence,
แต่ ละชอ่งแต่ ละรูกป
็ิดสนิ ทลงดวยคํ
้ าว่ า ทุ
นทรัพย์ และ detail, each gap, each hole was shut tight with the ‘savvy’.
ปั ญญา ที สุ
ด โข่ งไม่เห็นหนทางไหนดี ไปกว่
าการนั งนิ งๆ words ‘capital’ and ‘savvy’. In the end, Khong saw no
อยู ต
่รงนี รอใหตํ
้ ารวจมาลากตัวไปเขาตะราง้ เขาทายว่ า better way than sitting still right there, waiting for the
ดารามี ื ย
ชอเส ีงระดับนี เดียวก็ตองมี
้ คนออกตามหา และคง police to come and drag him into jail. He guessed
มี วธิส
ีบืเสาะจนมาลงเอยที หองของเขาในที
้ สุ
ด เขาไม่ มก ีะ that, this star being so sought after, before long
จิ
ตกะใจจะลุ กขึ
นปฏิ บต
ั ภิารกิจประจํ า อันว่
าดวยการ
้ somebody would start looking for her and would be
ทํ าความสะอาดปั ดกวาดชนล่ ั างจนเรี ยบรอย
้ ขึนมาอาบนํ า able to trace her to his room eventually. He didn’t
ใสเ่ จล บรรจงทํ าผมใหดู ้ เหมือนนั กรองเกาหลี
้ แลวลงไป
้ even feel like getting up to do his morning chores
เปิ ดหนาร้าน้ เขาไดแต่
้ นังจ๋ อง ผมเผาช ี เด่
้โด่ รงุรัง – ก็
ยงั which consisted in going downstairs to sweep and tidy
เปิ
ดหนาร
้าน้ เขาไดแต่
้ นังจ๋
อง ผมเผาช ี เด่
้โด่ รัง – ก็
รงุ ยงั which consisted in going downstairs to sweep and tidy

เหมือนนั กรองเกาหลี
้ อยูด
่ีแต่จากอี กวงหนึ ง – กอดเข่าดู up, then back up here to shower, put on some gel and
ร่
างของดาราสาวตาปริ บๆ ดวยรู
้ ว่
้า อย่างไรเสย ีวันนี
ชวี
ต
ิ comb his hair to look like a South Korean singer, and
ลูกจางของเขาก็
้ คงตองส
้ นสุิ ดลง แต่ ไอการจะให
้ โทรไป
้ then going down to open the shop front door. He
แจงตํ
้ารวจนั น โข่ งก็
รส
ู้ึว่
ก ามันจะเร่
งรัดใหคุ้กเดินเขามาหา
้ merely sat meekly, his dishevelled hair sticking up –
ตนเร็วเกิ
นไป สูนั้
งนิงๆ อยูต
่รงนีจะดี กว่
า ไม่หนี ไม่โทรแจง้ just like a South Korean singer, but from another
ลองวัดดวงดู สักหน เผือผู คนจะไม่
้ รว่
ู
้ าหล่อนหายไป band –, arms clasped around his folded legs, looking
เหมือนกับทีเขาไม่ รว่
ู
้าหล่อนมานอนอยู ต
่รงนี ไดอย่
้ างไร with blinking eyes at the body of the young actress in
the knowledge that in any case today his life as an
employee had to end, but calling the cops he felt
would bring jail to him only faster. Sitting still right
here was better. No fleeing. No phoning to report.
Let’s measure our stars this once, in case people didn’t
know she disappeared as he didn’t know how she had
come to lie here.
โข่
งนั งพิ
จารณาใบหนาอั ้นงดงามที หลับตาพริ มหันมา Khong sat considering the beautiful face with its
ทางเขา ผู นั้
งกอดเข่ าหันหลังใหหน
้ าต่ ้
้าง แสงเชาโรยเข ม้ eyes shut tight turned towards him who squatted with
เขามาภายในแล
้ ว้ดวงหนาของหล่
้ อนสดใสผุ ดผ่อง ดู his back to the window. In the already strong
เหมื
อนคนที กํ
าลังนอนหลับฝั นดี
อยู่
โข่
งค่อยๆ คลานเขา้ morning light her face looked radiant as if she slept
ใกลๆ้กมหน
้ าลงไปซบที
้ เนิ
นอกแลวเงี
้ ยหู ีงหัวใจ
รอฟั งเสย enjoying a dream. Khong slowly crawled closer,
lowered his face to her breast and then pricked up his
ear to listen to her heart.
ตึ
ก ตัก ตึ
ก ตัก Lub-dub, lub-dub, lub-dub…
เขาไม่ไดยิ
้นเสยีงหัวใจของหล่ อน ไดยิ้
นแต่ เสยีงหัวใจ He didn’t hear her heartbeats – only his own,
ของตัวเองที เตนถี
้ เร็
ว ยิ
งเงียหูกย
็งได
ิ ยิ้นเสยีง ตึก ตัก ตึก beating fast. The more he listened, the louder the lub-
ตัก ดวยความตื
้ นเตนที
้ ไดเอาหน
้ าไปวางอยู
้ บ
่นเนิ นอกของ dub resound- ed out of the excitement of having his
ดารา ขนาดตายแลวกลิ ้ นของหล่ อนยังหอมยวนใจถึ งเพียง face on her breast. Dead though she was, her perfume
นี โข่
งหลับตา ตังใจซม ึซบั เอาความรู ส้
กึอันอบอุ ่
นนีไว ้ still disturbed him this much. Khong closed his eyes,
ความรู ส้
กึดี ่นี
ๆ เชน โข่
งเคยไดรั้บจากอกแม่ แต่ความรู ส้ึ
ก intent on absorbing that warm feeling. A good feeling
นั นก็
นานแสนนานจนแทบจะลื มไปแลว้แต่ จํ
าไดว่้าแม่ ไม่ like this he once had received from his mother’s
หอมหวนเหมื อนหล่ อนผูนี
้ bosom, but that was such a long time ago he had
almost forgotten, yet still remembered his mother
didn’t have the enticing fragrance of this woman.
ซบหนานิ
้งอยู บ
่นร่างบางทีชุ
ดราตรีีํ
สด าถู
กถลกขึนมา His face still sunk into the lithe body whose black
ลอยอยูบ
่นหนาท้ อง
้ โข่
งค่อยๆ ลื
มตาขึ
น ใบหนาของเขาที
้ nightdress had been crum- pled up to the waist,
หันไปทางปลายเทาของหล่
้ อนมองเลยผ่ านไปเห็
นรู ปของ Khong slowly opened his eyes. His face, which was
หล่อนที
เขานํามาแปะไวบนข
้ างฝา
้ หล่ อนยังสง่ยิ
มนั นมา turned towards her feet, looked beyond them and saw
ใหเขา
้ โข่งไม่ ื าผู
อยากเชอว่ หญิ
้ งทีเขากํ
าลังแนบหนาซบ้ the pictures of her which he had pinned to a wall. She
ใหเขา
้ โข่ งไม่อยากเชอว่ื าผู หญิ
้ งทีเขากําลังแนบหนาซบ
้ the pictures of her which he had pinned to a wall. She
อกอยู น
่ีคื
อคนคนเดี ยวกันกับดาราสาวสวยบนขางฝาที
้ ถ่
าย was still smiling at him from there. Khong didn’t want
โฆษณายาสฟ ีั น ครี
มทาหนา้และผาอนามั
้ ย สําหรับคน to believe that the woman against whose chest his face
อย่างโข่ง อย่
าว่ าแต่ผหญิ
ู
้ งในภาพโฆษณาเลย แค่ กงแก
ิ ว้ rested was the same as the beautiful young starlet on
สาวโรงงานในซอยใกลๆ้เขายังไดแต่ ้ เพียงแอบมองแลว้ the wall advertising toothpaste, face cream and
เก็
บหล่ อนไปฝั นเท่านั น สัมผัสนี
กลินนีรูปนีเป็นอะไรทีคน sanitary pads. For someone like him, forget about
อย่างเขาไม่มวี าสนาพอที จะไดเชยชม
้ โข่ ื างนั น
งเชออย่ those women in ad posters: even Kingkaeo, the
factory girl in a nearby street, he had merely watched
from afar and then kept her to dream about. This
contact, this smell, those pictures were something
someone like him wasn’t blessed enough to ever
enjoy, or so Khong believed.

นอนตะแคงหนาปลื ้ มใจอยู ไ่
ดไม่
้นาน สายตาของเขาก็ As he lay on his side by the ravishing face, his Here, I refrained from the temptation to rewrite
ย่
นระยะใกลเข้า้ภาพเงาบนขางฝาเลื
้ อนราง ปลายเทา้ eyesight soon focused closer. The pictures on the wall the sentence to make it crisper (…still wore a shoe – a
ของดาราสาวชด ั ขึน เขาเพิงสังเกตเห็
นว่ารองเทาของ
้ blurred. The feet of the actress grew starker. He then shoe with a black stiletto heel…): the writer could
หล่อนนั นเหลือติดเทาอยู
้ เ่พียงขางเดี
้ ยว มันเป็ นรองเทา้ noticed that one of them still wore a shoe. It was a have written it that way too, but didn’t.
ประเภทหุ มส ้ด
้ นส ีํา ปลายแหลม พรอมสายรั
้ ดขอเท
้ าที
้วับ shoe of a type with a black stiletto heel and straps that
วาวคลายเพชร
้ โข่งปรับระยะมองใหส้ ันเขามาอี
้ ก ทิ งเบือง glittered like jewels. Khong adjusted his vision closer
ตํ
าใหเป็
้นภาพเลื อนรางในฉากหลัง ลอยเด่ นชด ั ขึ
นมาคื อ still, letting the farther points blur into the
หนาท
้ องแบนราบ
้ ขาวโพลน ไรขนอ่ อนวิ งเป็ ้ก
นเสนช ั พา background. What came into clear focus was the
สายตาของเขาชอนสู้ งขึ นสู เ่
นินนู
นใตกางเกงในลู
้ กไมส้ีํ
ด า curved flat tummy, stark white. Fine down ran in a
line that took his eyes up a slope to the bulge below
the black lace pants.
ใจของโข่ งเตนแรง
้ ผิ วเนี
ยนขาวโพลนตัดกับมื อสาก Khong’s heart beat hard. The soft stark-white skin Unusually, here I have linked two sentences
กราน
้ ยิงยํ
าใหเห็
้นถึงความหยาบกระดํ ากระด่างของมื อตัว beside his coarse hand made it obvious how coarse his together (‘which now’ instead of ‘it’) to provide a full
เอง มันลอยละเลียดอยูเ่หนื
อเนิ
นเนื
อและนิ งอยูต
่รงนั น ราว hand was, which now hovered tentatively over the picture of the action and the thoughts that go with it.
ไม่แน่ใจว่
าหากทิงนํ
าหนั กลงไปแลวมั
้นจะทํ าใหความกระ
้ fleshy mound and froze there as if uncertain of

ดํากระด่างแปดเปือนลงไปบนเนิ นหนั นอันขาวหมดจดหรื อ whether, if its weight was made to bear on it, its
ไม่แต่ โข่ อยากสัมผัสมัน ขอบเขตสํ
งก็ าคัญที ื าง coarseness would defile that immaculate white mound
เขาเชออย่
สนิทใจว่ าไดมาพรากเอาพรหมจรรย์
้ ของเขาไป หามมื้ อไม่ or not. But Khong wanted to feel it – an important
ใหส้ัน โข่งค่
อยๆ วางมือลงบนมันเบาๆ และนิ งอยูต
่รงนั น boundary which he staunchly believed was there to
จนนานกว่ าที
ปลายนิวจะงอลงไปพบว่ า กางเกงในของ take away his virginity. Forbidding his hand to shake,
หล่อนที ขยับร่
นไปทางหนึ งนั นไดเปิ
้ดเผยกลี บเนือไวรอ
้ Khong slowly let it down to rest lightly on the mound
สัมผัสของเขาโดยไม่ กด
ีขวางบดบัง and stayed still right there so long that the tips of the
fingers curved in and found that her pants which had
been pushed to one side revealed a fleshy petal
waiting to be touched by him without obstruction.
 waiting to be touched by him without obstruction.
…หัวใจของโข่ มเตนโครมๆ
้ แทบจะหยุ
ดเตนลงเส
้ ีให ้
ย Khong’s heart beat deafeningly – almost stopped รับกรรม: literally, ‘receive the (bad) karma’ or
ได ้
โข่
งคิดว่าไหนๆ เขาคงจะตองรั
้ บกรรมแห่งการมาถึง beating actually. He thought that no matter what he ‘suffer the karma’.
ของหล่อนแลว้ไหนๆ เขาก็ จะตองถู
้ กตราหนาว่
้าเป็น must bear the consequences of her presence; no
ฆาตกรข่ มขืน อย่
ากระนั นเลย เขาจะขอลิ
มลองหล่อนผู ดู matter what he’d be branded a rapist-murderer. Be
นี
้
กสักครังใหหายสงส
อี ้ ัย that as it may, he’d tentatively taste of that woman to
clear his doubts.
…ปล่ อยนํ ่ลายนิ
าหนั กลงสู
ป ้อยๆ สังใหมั้
ว แลวค่ นซอก He let weight descend to the tip of the fingers then
แทรกผ่
านกลี บเนื ่ายในอันอุ
อ จมเขาสู
้ภ ่ ืเหนอะหนื
นชน ด ordered them to slowly insi- nuate themselves past the
และโอบรัด fleshy petal and sink inside a place warm, wet, sticky
and tight.
แต่ยงั ไม่
ทน
ั ทีโข่
งจะไดช้ื บของขวัญชนใหม่
นใจกั ิ ที But before Khong could enjoy the present that
สวรรค์ ประทานให ้ สง่
นรกก็ ้ าของร
ซอเจ ้ านขึ
้ นมาประชน ั heaven had bestowed on him, hell sent Sor, the shop
เสยีงเคาะประตู หองลั
้ นโครมๆ สนั นขึน ตามมาดวยเส
้ ย ีง owner, up to compete. Sharp banging on the door
ด่าโขมง สังใหเขารี
้ บลงมาทํ าความสะอาดหนาร้านและ
้ resounded, followed by loud curses ordering him to
เปิดประตู เพื
อรับลู
กคา้ hurry down to tidy up the front of the shop and open
its door to customers.
=
=
คิ
ดดู
เอาเถอะ เพี
ยงหลับแลวตื
้น… Think about it: just dreaming and then waking
up…

จากชวี ต
ิลู กจางธรรมดาๆ
้ คนหนึ ง กาวข
้ ามสู
้ ฆ ่าตกร From the life of an ordinary employee into that of a Here, slight rewrite to avoid an awkward
ข่มขืนโหด กับเวลาเพี ยงไม่ กช ั
ีวโมง โข่งคิ ดหาทางหนี ท ี cruel rapist-murderer in just a few hours. Khong repetition (คิ ดหาวิธวีา่เขาจะจัดการอย่างไรดีั ศพ …
กบ
ไล่เป็นฉากๆ เดี ยวจะหนี เดี
ยวจะหันศพ เดี ยวจะหมกศพ thought randomly of ways of escape. Now he’d flee, หาวิ ถท
ีางกํ าจัดศพไม่ ทางใดก็ ทางหนึง … อํ
าพรางศพ
เดียวพยายามจะชาํ เราศพ แต่ กแ ็ปลกไม่ แพกั้ นที ้เขาก็ now he’d cut up the corpse, now he’d bury it, now ดวยวิ
เชานี ้ ธใีด).
กลับมายื นอยู ต
่รงทีเก่
าอี กครัง และเมื อสายแลวก็ ้ยงั ไม่ม ี he’d try to rape it. But it was odd all the same that this
วี
แววของตํ ารวจจะมาลากคอเขาเขาตะราง ้ มีแต่เสยีงซอ้ morning he found himself standing at the same place
คอยสังใหเขาส
้ บ ืสานวัตรปฏิ บตั เิดิมๆ ของลู กจางช
้ นทั าย้ once more and there was still no sign the police would
แถว รวมๆ แลว้ชวต ีิของโข่ งก็ยงั เป็นไปตามปกติ อย่าง come and collar him to drag him into clink. There was
เหลือเชอืเวนแต่
้ เพี ยงทรงผมที ไม่ไดใส้เ่จล และศพดารา only Sor’s voice ordering him to carry out the practice
สาวที นอนรอตํ ารวจอยู ใ่
ตผ้ าห่
้มบนหองช ั
้ นสาม ซงขอ้ ึ of a lowly hand. All in all, incredibly, Khong’s life was
ทายนี
้ เองทํ าใหใจของโข่
้ งตุมๆ ต่
๊ อมๆ ไม่ เป็นอันทํ ามา going on as usual, except only that his hairdo went
หากิ น สมองหมุ นติวๆ เพือคิดหาวิ ธวีา่เขาจะจัดการ without gel and that the corpse of a young actress was
อย่างไรดีกบั ศพของหล่ อน ยิงสายยิ งไรวี
้แววของตํ ารวจ awaiting the police under a blanket in the third-floor
โข่งก็ยงมี
ิ ความหวัง เขาตองทํ ้ าทุ กอย่ างเพื อไม่ ใหถู
้ กจับ room, this latter matter making his heart flutter, and
ึ นก็
ซงนั หมายความว่ าเขาตองหาวิ
้ ถท
ีางกํ าจัดศพไม่ ทาง none of it set on work. His brain spun wildly in search
ใดก็ทางหนึ ง และการจะทํ าเชน่นั นไดก็ ้
ตองรอให
้ ถึ
้
งคํา of a way to dispose of her body. As the morning
ใดก็
ทางหนึ
ง และการจะทํ ่นั นไดก็
าเชน ้ตองรอให
้ ถึ
้
งคํ
า of a way to dispose of her body. As the morning
เมื
อทุ
กคนกลับบานไปจนหมดเส
้ ีก่
ย อน สว่
นการจะอํ
าพราง stretched on without any sign of the police, Khong’s
ศพดวยวิ
้ ธใี
ดนั น โข่
งจะตองคิ
้ ดหาหนทางอี กที hopes grew. He had to do everything not to be
caught, which meant biding his time until dark when
everybody had gone back home. As for how to make
that body disappear, he still had to think about it.

โข่งปล่อยสายตาออกเตร็ ดเตร่
ไปอย่ ิ งและไรจุ
างสนหวั ้ด Khong let his eyes stray without hope or purpose …
หมาย ล่องลอยขามถนน
้ ผ่
านรถ ผ่
านคน ผ่
านตู
ไปรษณี
้ ย์ across the road, past cars, past people, past the
จักรยาน และต่
อมิอะไรวัตถุจนแสงสะทอนเปรื
้ องสาดวาบ postbox, past bicycles and all sorts of things, until a
เขาตา
้ ดึ งความสนใจของเขาไปยังรานข
้ าวมั
้ นไก่ ฝังตรง flash of reflected sunlight struck his eyes, drawing his
ขาม
้ attention to the chicken-rice shop on the other side.
มีดอี
โตเล่
้มเขืองกําลังหมุนฉวัดเฉวียนอยู
ใ่
นมือชายวัย A bush knife with a biggish blade was wheeling in ===ขนาดเหมาะมื
อ: of a size that fits the hand.
กลางคน … เงื อขึ ้ับฉั บๆ ลงบนเขี
นแลวส ยงอย่างชาํนิ the air in the hand of a middle-aged man … deftly
ํ
ชานาญ ดู เหมื
อนมันจะเป็ นมีดอีโตแบบปลายแหลมสอบ
้ rising and then chopping briskly on the block. It
ขนาดเหมาะมื อทีเดี
ยว โข่ งปล่
อยใจคิ ดว่
าหากไดมั้นมาถื
อ seemed to be a very handy bush knife with a tapering
อยูใ่
นมือ เขาจะกลาส้ับฉั บลงมาบนรู ปและร่
างอันงดงาม blade. Khong mused on whether, if he held it in his
อรชรนั นหรือไม่เขาจะเลื อกลงมื อตรงสว่
นไหนก่ อน … hand, he’d dare use it to cut up that shapely body or
อด … จะไหลนองออกมามากมายเพี
เลื ยงไร แลวเขาจะ
้ not, which part he’d choose to begin with … and the
้
ใชอะไรมาชะล างเพื
้ อกํ าจัดรอยเลื อด blood … how much would flow out, and then what
he’d use to wipe out the bloodstains.
ทางออกอันชด ั เจนยังไม่ มี
แต่ทางรอดนั นเหมื อนจะพอ A clear way out there was not, but a way to safety
แยมหน
้ ามาให
้ เห็
้นอยู ไ่
รๆ อย่ างนอยหากเขาหั
้ นหล่ อนได ้ seemed to present itself vaguely at least if he could cut
นั นก็
หมายความว่ าเขาจะสามารถแบ่ งการขนยายหล่
้ อนไป her up, which meant he’d be able to divide her and
ในกล่ องที มี
ขนาดเล็ กกว่ า และน่ าจะทําใหลดพิ
้ รธ ุลงได ้ transport her in a box of a smaller size, which would
โข่ งโล่
งใจขึ นอีกนิ ด เฝ้านั งรอใหเย็
้นยํามาถึง จับสายตา attract less attention. Feeling a little relieved, Khong
แน่ นอยูก
่บั มี
ดอีโตในมื
้ อพ่ อคาข ้าวมั
้ นไก่ ฝังตรงขาม้ sat waiting for the evening to come, his eyes fixed on
ปล่ อยใหแผนในหั
้ วค่อยๆ ตกผลึ กที
ละนอย้ ทีละนอย้ จน the bush knife in the hand of the man selling chicken-
กระทังสมองของเขาหาทางออกไดเสร็ ้ จสรรพ ตัดใจเลื อก rice across the road, letting a plan form itself in his
ไดแม ้ งสว่
้ กระทั นไหนของหญิ งสาวทีเขาจะเริ
มลงมี ดก่
อน head a little at a time until his brain would have found
a comprehensive way out, having settled on even
which part of the young woman he’d begin with.
ตํ
ารวจทีโข่งระแวงอยูต
่ังแต่ ้ ยอมปรากฏตัวขึ
เชาไม่ นจน The police which Khong worried about all morning ======
กระทังบ่
าย ถึ
งมันอาจจะยังไม่ เกี
ยวกับโข่
งโดยตรง แต่การ still refused to appear until well past noon. All right.
โผล่มาของเจาหน
้ าที
้ ในเครืองแบบที เดิ
นมายืนกมๆ
้ เงยๆ Even though it didn’t yet antagonise him directly, the =
อยูท
่บริ
ีเวณหนาร ้านนั
้ นเกื อบทํ าใหโข่
้งตองวิ
้ งแจนออกไป
้ appearance of an officer in uniform who came and
=
มอบตัวอยูเ่
ต็
มที เพราะโดยปกติ แลวตํ
้ารวจจะไม่ นเลยส ี stood snooping in the vicinity of the shop almost had
เดิ
แยกมาไกลถึ งบริเวณนี พวกเขาจะนั งอยู
ใ่
นป้อมติดแอร์ใต ้ Khong run out to give himself up right away, because เก้
า อี น: a chair with a bald head or a
ห ัวโล้
แยกมาไกลถึ งบริ
เวณนีพวกเขาจะนั งอยู
ใ่
นป้
อมติ ดแอร์ ใต ้ Khong run out to give himself up right away, because เก้
า อี น: a chair with a bald head or a
ห ัวโล้
สะพานขามแยก
้ หารสัญญาณไฟจากที
คอยบริ นั น แต่ เขา usu- ally no cop walked past the intersection to this
นี skinhead chair – what a lovely definition of a stool!
เดิ
นจากป้อมมาจนไกล เฉียดผ่านหนาร้านที
้ มีโข่ งนั ง side, they’d sit in the air-condition- ed booth under the
ใจหายใจควําอยูบ
่นเกาอี
้หัวโลน้ยื
นเล็ งหาอะไรอยู ่ัก
ส overpass, attending to the traffic lights from there. But
อย่
างทีน่
าจะตกลงมาจากสะพานที พาดขนานคร่ อมถนน here he had walked quite a distance from the booth,
อยู
ช ั
่นบน skirting the shop where Khong sat on a stool with his
heart in his mouth, and he stood as if looking for
something that might have fallen from the overpass
which straddled the road overhead.
ตํารวจหนุ่
มเงยมองขึ นไปบนสะพาน ทํ าทีเหมื
อนกะระยะ The young police officer looked up at the overpass
แลวก
้มลงเดิ
้ นวนไปวนมาอยู แ
่ถวๆ หนาร ้ นเอง เขาหัน as if to figure out its height, then lowered his head and
้านนั
มาทางโข่ง 2 ครัง แต่
ยงั เขายังไม่
ถามไถ่ อะไรก่อน ใจ walked back and forth in front of the shop. He turned
ของโข่งตะโกนบอกตัวเองใหลุ ้กขึ
น นั งลง ใหหนี
้ ใหนั้ ่ to look at Khong twice but not yet – he didn’t ask
งอยู
เฉยๆ สง่ สารออกมาอย่างสับสนดวยเพราะคํ
้ าว่
าพิรธ
ุเพี
ยง anything yet. Khong’s mind shouted at him to get up,
คําเดี
ยว แต่ทายที
้ สุ ดก็
ทาํ
อะไรไม่
ถกูนั งแข็
งทือเฝ้
าหนา้ sit down, flee, sit still, sending out confused messages
รานอยู
้ น ่ั นเอง เหงื
อกาฬแตกท่วม ตัวเย็
นสนิท because of the word ‘suspicion’ only, but in the end he
couldn’t do anything right and sat stiff guarding the
front of the shop, sweating profusely, feeling
dreadfully cold.
“ตํ
ารวจเขามาทํ ้ง”
าอะไรวะ ไอโข่ ‘Khong, what’s that cop doing here?’
ีงซอดั
เสย ้ งขึนขางๆ
้ โข่งไม่รว่
ู้
าหล่ อนมายืนเทาสะเอว
้ Sor’s voice burst out next to him. Since when she
ั
สงเกตการณ์ อยู
น
่านเพี
ยงไรแลว้แทนที จะตอบ โข่งแอบ had come and stood fists on hips observing the
กอดอก หวังใชท่้อนแขนอุดเสยีงหัวใจทีกํ
าลังเตนตู
้ มตาม situation Khong had no idea. Instead of answering, he
้ ยิ
เขากลัวซอได ้น surreptitiously folded his arms over his chest, hoping
to deaden the din of his heart, afraid Sor would hear
it.
เมื
อไม่
ไดความจากลู
้ กนอง ้งตะโกนถามคุ
้ ซอจึ ณตํ
ารวจ Getting no answer from her employee, Sor asked
the police officer in a loud voice.
“เมื
อคื
นเกิดอุ
บต
ั เิ
หตุ ีหลักบนสะพาน เนี
รถเสย ย…บน ‘There was an accident last night. A car toppled over
รานเจ๊
้ นี ิ นแหละ เห็
เลย คงซงมานั นรอยยางแถมาตังแต่ on the overpass. There, right above your shop.
โคงแรกนู
้ ่
น พอเขาโค
้ งสองก็
้ ีหลัก เห็
เสย นว่
าดื
มมาดวย
้ Must’ve been racing. You can see tyre tracks from the
คงเมามาน่ะ” first bend, and on the second it toppled over. He’d
been drinking too, must’ve been drunk.’
“ตายมัยคะ” ซอโยนคํ
้ าถามสํ
าคัญ ‘Did he die?’ Sor asked the important question.
“เจ็
บสาหัส คงรอดยากน่ ะครับ” ตํ ้
ารวจตอบ ซอถอน ‘He’s seriously wounded and probably won’t make แล้ ํ กครงั (asked repeatedly once again)
ว ถามซาอี
หายใจ หากดวงตาเจืออยู
ด
่วยแววผิ
้ ดหวัง หล่
อนหันมา it,’ the officer answered. Sor sighed, a furtive gleam of is an irrelevant pleonasm and must not be
ทางโข่งแลวถามซ
้ ํ กครัง “ไอโข่
าอี ้ง หองนอนเอ็
้ งอยูห
่า่
ง disappointment in her eyes. She turned to Khong and translated.
ทางโข่
งแลวถามซ
้ ํ กครัง “ไอโข่
าอี ้ง หองนอนเอ็
้ งอยู
ห
่า่
ง disappointment in her eyes. She turned to Khong and translated.
ถนนไม่
ถงึ
สองเมตร เอ็
งไม่รเรื
ู อ”
้องบางเลยหรื
้ asked: ‘I say, Khong, your room’s only two metres
away from the overpass. Didn’t you hear anything?’
“ไม่
รเรื
ู ้ โข่
้องเลยครับซอ” งกลื
นนํ
าลายลงคออย่
างยาก ‘Not-nothing at all, Sor.’ Khong had great difficulty
เย็
นเต็
มที swallowing his saliva.
คื
อถาอุ
้บตั เิ
หตุเกิ
ดขึ นในตอนหัวคํ าโข่งก็คงจะรูเรื
้อง The thing is, if the accident had hap- pened early in
และผลมันคงออกมาต่ างไปจากนี แต่นี
มันมาเกิ ดเอาตอน the evening, Khong would have been aware of it and
ใกลรุ้
ง่ ึ าลังหลับเพลิ
ซงเขากํ น โข่ งจึงไม่รว่
ู้
าเมือตอนตี สาม the result would have been different, but it happened
ครึงมีรถยนต์ สปอร์ ตเปิ ดประทุ นคันหนึ งวิงมาเกิดอุ บต
ั เิ
หตุ near dawn while he was sleeping pleasurably. Khong
ขึนทีโคงบนทางข
้ ามแยก
้ ความที มันเกิ
ดขึนในชว่ งใกลเช้า้ thus didn’t know that by three thirty in the morning a
จึงไม่มใี
ครทันเห็ นเหตุ การณ์ ไม่ มใีครไดยิ้นเสยีง แม ้ sports car with its top down had an accident at a bend
กระทังโข่งเอง จะว่ าไปแลวเขานอนหลั
้ บอยู ห
่า่งจากที เกิ
ด of the overpass. As this happened sometime before
เหตุไปไม่ถงึ5 เมตร เมื อเจาหน
้ าที
้ และรถมู ลนิธมิาถึ งก็ dawn, no one saw anything, no one heard anything,
เพียงแต่นําร่างไรสติ
้ ของชายผู บสง่
ขั้ โรงพยาบาล และ not even Khong. For all that, he slept not five metres
จัดการยายซากรถที
้ กี
ดขวางทางจราจรออกจากถนน ไม่ มี away from where the accident had taken place. When
ใครล่ วงรู
ว่
้ารถสองที นั งคันดังกล่ าวนั นไดถ่้มผูโดยสารทิ
้ ง officials and a foundation van arrived, they merely
หายไปในอากาศคนหนึ ง ร่
างเพรี ยวบางของดาราสาวถู ก took the inanimate body of a man to hospital and
ดูดลอยออกจากรถดวยแรงสะบั
้ ด แลวปลิ
้ วเขาช้อ ่ง arranged for the smashed-up car in the middle of the
หนาต่
้างที เปิ ้ า่
ดอาซ รับลมที ไม่เคยพัดผ่ าน ลงไปนอนแน่ overpass to stop blocking the traffic. Nobody knew
นิงอยูข
่างๆ
้ โข่ งผูไม่
้เคยฝั นเปี ยกมาก่ อนเลยทังชวี ต
ิ that the two-seater had sent a passenger into the air.
The slender body of the young actress was flung out
of the car by the violence of the spin and then flew
through the window opened wide to catch the breeze
that never made it through to flop down and lay still
beside Khong, who had never had a wet dream in his
life before.

นันคื
อที
มาของหล่ อน แต่ แน่นอนว่ านอกจากจิ งจกที เดิน That’s where she had come from, but of course
ป้
วนเปียนอยูบ
่นเสาไฟฟ้ าแลว้ไม่ มใีครล่ วงรูถึ
้งการมาถึ ง besides the house lizards that hung around the
ของดาราสาว ไม่ ใชโ่ข่ง และแน่ นอนว่ าไม่ ่ล่
ใชห อน ไม่ ใช ่ electricity poles nobody knew about her arrival,
แมกระทั
้ งผู ดการสว่
จั้ นตัวผู ใกล
้ ช้ ิซงโดยปกติ
ด ึ แลวจะ
้ neither Khong nor she herself nor even her personal
ทราบในทุ ้ าง หากสํ
กๆ กาวย่ าหรับครังนี แมแต่
้ ผจั
ู้ ดการเอง manager and confidant who usually knew of her
ก็
ถกูพรางไวด้วยอุ
้ บายอี ั
กชนหนึ ง เนื องจากเหตุ ผลที ดารา every step. But this time the manager had been left in
สาวตองการเก็
้ บเจาของรถสปอร์
้ ตคันนี เป็นความลับก่ อน the dark on purpose, as the young actress meant to
ในชว่งทดลองขี จะว่
าไปก็ คงมี แต่ ชายหนุ ่ ้ังคมผู
มเจาส มาก
้ keep the sports car owner a secret during the ride-
มี
และงดงามอี กคนเท่านั น ที น่
าจะรู ถึ
้งการหายตัวไปของ testing period. All told, there was only a young
หล่อน แต่
แลวในบ่
้ ายแก่ ทยั
ี งมาไม่ ถงึของวันนี หัวใจทีเตน้ socialite man of wealth and good looks who should
อ่
อนๆ ของเขาก็ จะมี ้ ดสงบลง สายใยเสน้
อันตองหยุ know of her disappearance but then, later this
สุ
ดทายที
้ จะสาวมาถึ งดาราละครนางนี จึงตองมาพลั
้ นขาด afternoon, his feebly beating heart would give out
สุ
ดทายที
้ จะสาวมาถึ งดาราละครนางนี
จึ
งตองมาพลั
้ นขาด afternoon, his feebly beating heart would give out
สะบัน การตามหาตัวหล่
อนมีอุ
ปสรรคยิ
งขึ
นไปอีก altogether. The last thread that could lead to the

young actress thus snapped broken. Looking for her

became all the more difficult.
มันจึ
งตองใช ้ ก 3 วันเป็
้ เวลาอี นอย่
างนอย
้ กว่
าที
ใครจะ So it would take at least three days be fore anyone
สํ
าเหนี
ยกถึ
งการหายตัวไปของหล่
อนผู อยแน่ took heed of the disappear- ance of the woman who
นอนปางเปลื
้
นิ
งอยู
บ
่นฟูกของโข่
ง lay virtually naked on Khong’s mattress.
โข่งผู
นั้งทํ
าที
เป็
นไม่ สนใจบทสนทนาระหว่ ้บ
างซอกั Khong, who sat pretending not to be interested in
ตํารวจ ประเมินขอมู
้ ลข่ าวสารทีไดรั้
บฟั งข่
าวอุ บต
ั เิ
หตุ the conversation between Sor and the police officer,
รถยนต์ ของหนุ มสังคมชนสู
่ ั งทีค่อยๆ คลี คลายออกไปตาม was assessing the information he was listening to, the
ความเขาใจของตํ
้ ารวจ ขณะเดี ยวกันก็
ลม ืตัวเผลอชะโงก news of the car accident of a high-so young man
หัวขึนไปประมาณ – ทังๆ ที ทางสายตาของเขาถู กปิดกัน which was gradually getting clear in the officer’s
อยูด ้ นสาด – ถึ
่วยกั งความห่ างระหว่างสะพานกับหนาต่ ้า ง mind. At the same time he forgot himself and raised
หองนอน
้ ถึ
งรถที ี
เสยหลัก หมุ นควาง
้ กับการสลัดร่ างผู้ his head to assess – even though his view was
หญิ งที
นั งมาดวยให
้ ลอยเข
้ าไปในหน
้ าต่
้างที เปิ
ดโปร่ งของ obstructed by the awning – the distance between the
เขา ความเป็ นไปได ้และความอยากใหเป็ ้นไปไดต่ ้างๆ overpass and his bedroom window, the car that got
แล่นผ่านสมองของโข่ ง out of control and overturned and the casting off of
the body of the female passenger sent flying through
his wide-open window. The possibility of it and the
wish for all this to be possible went through his mind.
“แลวนี
้คุ ณตํ
ารวจมาเดิ
นกมๆ
้ เงยๆ หาอะไรอยู
ล
่ะ่รถ ‘Then what are you snooping around here for? The
ของอีควํ
าขางบนไม่
้ ใชห อ” ซอช
่รื ้ ขึ
ีนบนสะพานที คร่
อม car crashed up there, didn’t it?’ Sor pointed at the
อยู
เ่
หนือหัว straddling overpass.
“ใชค่รับ รถน่
ะควํ
าขางบน
้ แต่ แรงหมุนของมันคงจะ ‘It did, but the violence of the tumble may have
เหวียงขาวของออกมานอกรถน่
้ ะ ผมก็ นลงมาตรวจดู thrown things out of the car, so I came out here to
เลยเดิ
เห็
นทางโรงพักแจงมาว่
้ าเขาพบรองเทาผู
้หญิ ้ งตก check. The station say they found a woman’s shoe in
้ งขางหนึ
อยูใ่
นรถ เผือจะมี
อะไรปลิ
วลงมาตกแถวนี ก”
อี the car. Maybe something else has fallen out around
here.’
ซ้อบอกปั ดไปว่าหล่อนไม่เห็
นอะไรผิดสังเกต, สว่
นโข่ง Sor told him dismissively she didn’t see anything
นั นใจหายวาบ เพราะรู แน่
้ วา่
รองเทาข้างนั
้ นตองเป็
้ นของ unusual. As for Khong, his heart lurched, because he
ดาราสาวที นอนแน่ นงอยู
ิ บ่นหองของเขาอย่
้ างแน่นอน knew for sure that that shoe belonged to the young
ที สุ
ด แต่
แลวเมื
้ อตํ ารวจเดิ
นจากไป เขาก็ อดสงสัยไม่ไดว่
้า actress who lay dead still in his room, but then when
ทํ าไมตํ
ารวจจึ งไม่รว่
ู
้าดาราสาวนั งรถมาดวย
้ ทําไมจึงไม่
มี the police officer had walked away, he couldn’t help
อน … หรื
ใครตามหาหล่ อไม่
มใี
ครรู
ว่
้าหล่
อนหายตัวไป? wondering why the police didn’t know the young
actress sat in that car, why no one was looking for
her – or was it that nobody knew she had
disappeared?
 disappeared?
อย่างไรก็
ตาม ข่
าวใหม่นีทํ
าใหโข่ ื นบาง
้งใจชนขึ ้ อย่
าง Anyway, this new bit of news gave him heart. At
นอยเขาก็
้ ไม่
ตองคิ
้ ดถึ งเรื
องทีจะหันหล่
อนเป็ ิ อี
นชนๆ กต่อ least he didn’t have to think about cutting her into
ไป โข่ งปล่อยความคิ
ดใหหล่
้ นจากมี ดอี
โตที
้รานข ้ นไก่ pieces any longer. He stopped thinking about that
้ าวมั
ฝั งตรงขาม
้ พรอมๆ
้ กับในหัวก็เริ
มวางแผนใหม่และใน bush knife in the chicken-rice shop on the other side
ทันที ททุ
ีกคนกลับบาน
้ โข่ งทํ
าตามความหวังสุดทายของ
้ as in his head a new plan was taking shape and as
เขาทันที soon as everyone had gone back home he acted
according to his last hope.
ความทีโข่
งไม่ใชค ่นใจรายโดยส
้ ันดาน เมื อเห็นทางรอด Not being evil by nature, when Khong saw that he ==สบโอกาสเหมาะ: literally, ‘spotted a fitting
ปลอดภัยสมองของเขาจึ งลื
มเรืองทีพยายามจะล่ วงละเมิ ด was safe, his brain forgot entirely about trying to opportunity’.
หล่อนไปจนสนิ ท ครันสบโอกาสเหมาะก็ รบ
ีกุลกีจุอจัดการ violate her. As soon as the coast was clear, he set about
ลากร่
างอันแน่นงถู
ิ ลถ ่ก
ููงั ขึ
นไปบนดาดฟ้ า คํานวณทิ ศทาง dragging the inanimate body forcibly to the roof-
ที
เหมาะสมและวางร่ างนั นลง วางลงใหเหมื
้ อนกับหล่ อน deck, figured out a plausible trajectory, put the body
ไดปลิ
้ วลอยขึนมาอยู บ
่นดาดฟ้ ั ี
าชนส แทนที จะเป็ ั
นชนสาม down and set it as if she had landed on the fourth-
ตรงหองของเขา,
้ จัดท่าจัดทางใหหล่
้ อนเสร็ จ โข่งนั ง floor roof-deck instead of his third-floor room. Once
ยองๆ อยู
ใ่กลๆ้ใจเตลิ ดลอยไปเป็ นฉากๆ ว่ า เขาจะพู ดกับ he had set her down properly, Khong sat on his heels
ตํ
ารวจอย่างไร กับคําถามนั น คําถามนี เขาควรจะตอบแค่ near her, his mind drifting at random through what
ไหน he’d say to the police, how he should answer this
question and that question.
ทางรอด … โข่
งเห็
นทางรอดอยู
ไ่
รๆ A way out – Khong saw a way out off in the
distance.
เมื
อทุ กอย่างดูเขาที
้ เขาทางดี
้ โข่งลุ
กขึ นยืน แต่
แลวก็
้ฉุก When everything seemed properly sorted out, he
นึ
กขึ นไดว่
้า เขาควรจะตองจั
้ ดการกับกางเกงในและคราบ stood up, but then it struck him that he should do
อสุจทิเห็
ีนกรังอยู ท
่หน
ี าขาของหล่
้ อน เขาจํ าเป็
นทีตอง
้ something about her pants and the sperm he could
ชาํระมันออกใหเรี้ยบรอยเส
้ ย ีก่
อน มิฉะนั นมันจะเป็
นหลัก see caking the front of her thighs. He had to clear that
ฐานสํ าคัญทีจูงตํารวจมาถึ
งเขาอย่างแน่ นอนที สุ
ด mess or else it would be important evidence the police
would use against him for sure.
ไวเท่
าใจคิ
ด โข่
งจัดแจงถกกระโปรงของหล่
อนขึ
น ยก No sooner thought than done. Khong undertook to
สองขาเรี
ยวยาวขึ นพาดบ่า แลวดึ
้งกางเกงในตัวนอยพรวด
้ set her nightdress in place, raised her long legs and
เดี
ยวหลุ
ดติดมือออกมา ตังใจจะเอามันไปซกั ใหหมดคราบ
้ rested them on his shoulders, pulled her pants off in a
ก่
อนแลวค่
้อยหาผาชุ ้บนํามาเชด็ทํ
าความสะอาดบริ เวณ jiffy, intending to wash them of their stains and then
หนาขาของหล่
้ อน แต่
แลวขณะที
้ เขาปล่
อยขาใหตกลงพื
้ น find a wet piece of cloth to clean the front of her
อย่
างรอนรนนั
้ นเอง โข่
งรู
ส้ึ
กเหมื
อนอะไรบางอย่ าง … thighs, but then as he let the legs fall on the floor in a
ขยับ! hurry, he felt as if something … moved a little!
ใจของโข่
งหล่
นวู
บ เมื
อปรายตาขึ
นมองก็
พบตาคู
น
่ั น His heart missed a beat. When he opened his eyes
ของหล่
อนจองเขม็
้ งมายังเขา and looked, her eyes were staring at him.
 โข่
งตกใจสุ
ดขีด กระโดดออกไปนั งยองๆ ประนมกางเกง Khong, absolutely shocked, jumped away and sat
ในของหล่อนอยู
เ่
หนืออก ตังหลักมองอยู
ห
่า่งออกไปไม่ down on his heels, the palms of his hands pressing her
ไกลนั ก pants raised to his chest as he gathered himself
together to look from not very far.
ทุ
กอย่ างนิ
งสนิ
ท หล่อนยังนอนเหยียดขานิง ทว่
าตาคู่ Everything was dead quiet. She still lay with her คิ
ดอะไรไม่ ออกทงส ิ literally, ‘could think of
ั น:
นั นยังไม่
ยอมปลดปล่ ีงรถที
อยจากเขา เสย วิ
งผ่ านไปมา legs stretched out motionless, but her eyes refused to absolutely nothing’.
เงียบสนิ ทลงอย่
างจู
ๆ่โข่
งคิดอะไรไม่ออกทังสนิ let go of him. The noise of the cars going past
suddenly stopped altogether. Khong’s mind went
blank.
ทังคู
ต
่า่
งนิงงันไปอึ
ดใจใหญ่ ๆ แต่
แลวเมื
้ อหายตกใจ โข่
ง They each were motionless for a long while but
ค่
อยๆ ย่
องเขาไปดู
้ ใกลๆ้ตังใจจะเอากางเกงในไปคื น then, when he recovered from his shock, Khong, still
หล่
อน พรอมคํ
้ าอธิ บายที
ยังไม่
มใีนหัว squatting, got closer, intending to return the pants to
her along with words of explanation that were not yet
in his head.
ดาราสาวกะพริ
บตาปริบๆ จองนิ
้ งมายังเงาร่
างอุ
บาทว์
ผม The young actress blinked repeatedly, stared fixedly
เผารุ
้งรังที
ค่
อยขยับตัวใกลเข
้ามา
้ at the sinister, dishevelled body that was moving
towards her.

แวบนั น โข่
งภาวนาขอใหช้ วีต
ิจริงเป็
นดังละครที เขาเคย Right then, Khong prayed that real life would be
ไดดู
้อยูบ
่อ่ยๆ ที
นางเอกสาวสวยเกิ ดอุบต
ั เิ
หตุสญ
ูเสย ีความ like the plays he watched often in which the beautiful
ทรงจํา และไดชายแปลกหน
้ าผู
้ยากไร
้ แต่ ้ จติใจดี เป็นคน young heroine loses her memory in an accident and is
ชว่ยเหลือเอาไว ้ในที
สุ
ดหล่อนจํ าไดว่
้าหล่อนนั นเป็นใคร helped by a poor but kind stranger and in the end
มาจากไหน แต่ มันก็
สายไปเสยีแลวเพราะหล่
้ อนตกหลุ มรัก remembers who she is but it’s too late because she has
เขาเขาอย่
้ างถอนตัวไม่ ขนึ… เพราะความดี มค
ีณุธรรม fallen irretrievably in love with him, because of that
ของชายผู ยากไร
้ คนนี้ young man’s goodness.

แต่ แลว้สัมผัสแห่ งกางเกงในตัวนอยในมื

้ อของโข่ งก็ เขา้ But then the contact of her flimsy pants in his hands
มาทํ าลายฝั นพิลาศของเขาจนกระเจิ ง เพราะในละคร smashed his bright dream to pieces because in those
นางเอกคงไม่ มวีันตื
นมาเจอชายผู ยากไร
้ ที ้ว่
ากําลังยักแย่ plays the heroine in no way would wake up to see that
ยักยัน ถอดกางเกงในของหล่ อนอยู่และที สาหัสกว่านั นคือ poor man awkwardly stripping her of her pants, and
เหตุทเขาต
ี องถอดกางเกงในของหล่
้ อนออกก็ เพราะเขา what was worse, the reason he had to pull her pants
กํ
าลังพยายามทํ าลายหลักฐาน คราบอสุ จเิ
กรอะกรังอยู บ
่น off was because he was trying to destroy the evidence
ร่
างกายของหล่ อนเพื อหนี
ความผิ ดทางอาญา จริ งอยู ่ of the sperm caking her legs to escape criminal
คราบอสุ จน
ิั นอาจมิ ใชร่
อ
่งรอยแห่งการข่ มขืนชาํเรา แต่ ใคร charges. True, that semen may not be proof of rape,
เล่ ื ง
าจะเชอโข่ but who would believe Khong?
โข่
งตระหนั กดี
วา่ละครเรื
องไหนๆ ก็
คงไม่
มพ
ีระเอกอย่าง Khong was well aware that no play would have a Here, a remarkable conjuring trick: shifting from
เขา … ในเมื
อเขาไม่ ่ระเอก นี
ใชพ จึ
งไม่ ่ะคร นางเอก
ใชล hero like him … Since he was no hero, this wasn’t a Khong’s thoughts to the ‘heroine’’s, as if they were
 สาวจึงกะพริบตาปริ
บๆ อยู
ไ่
ดเพี
้ยงครูเ่
ดี
ยว สติ
กส
็ะกิดบอก play. The heroine thus only blinked for a short while. on the same wavelength.
หล่อนว่า ชุ
ดกระโปรงราตรี
ของหล่อนถูกถกร่
นขึนไปอยู
่ She became conscious that her nightdress had been
เหนือหนาท
้ อง
้ เบื
องล่
างเปลือยเปล่
า และเขาไม่ ่นที
ใชค scrambled to above her tummy, below she was naked
หล่อนกําลังทดลองขี and he wasn’t the one she was ride testing.
หล่อนหายใจเขาปอดเฮ
้ ืกใหญ่
อ แลวกรี
้ ดรองออกมา
้ She inhaled deeply and then uttered a deafening
ดวยเส
้ ย ีงที
ดังสนั นหวันไหว scream.
ร้
องราวกับจะขับไล่
ภาพอุ
บาทว์
เบื
องหนาให
้ ละลายหาย
้ Screamed as if to dispel the vicious vision before her.
ไป
อิ
สรภาพที ดู
เหมื ั เจนแจ่
อนจะชด มแจงอยู
้ เ่มื
อหลัดๆ The freedom that seemed patently obvious an
นี
เอง หายวับไปท่ ีงกรี
ามเสย ดรองให
้ ช้ ว่
ยอันแหลมสนั น instant ago vanished in the high-pitched scream for
help.
คิ
ดดู
เอาเถอะ หากคุ
ณเป็ ง…
นโข่ Think about it: if you were Khong…

‘Khongkhwan Khong Khong’,

Chor Karrakeit 52, 2010

Pahd Pasiigon (phart pha-si.korn) .

is the pen name of
Vishnuchatr Visessuwanpoom,
son of the popular novelist
Phanom Thian (Chatchai V.)
and a productive novelist
and short story writer on his own,
(http://thaifiction.files.wordpress.com/2011/12/phart-
now publishing himself as well. phasikorn.jpg)
Tagged: ผาด พาสก ิรณ์ (http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b8%9c%e0%b8%b2%e0%b8%94-
%e0%b8%9e%e0%b8%b2%e0%b8%aa%e0%b8%b4%e0%b8%81%e0%b8%a3%e0%b8%93%e0%b9%8c/), comedy (http://thaifiction.wordpress.com/tag/comedy/),
eroticism (http://thaifiction.wordpress.com/tag/eroticism/), humour (http://thaifiction.wordpress.com/tag/humour/), murder
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/murder/), murderer (http://thaifiction.wordpress.com/tag/murderer/), Pahd Pasiigon (http://thaifiction.wordpress.com/tag/pahd-
pasiigon/), Phart Pharsikorn (http://thaifiction.wordpress.com/tag/phart-pharsikorn/), rape (http://thaifiction.wordpress.com/tag/rape/), stage actress
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/stage-actress/), starlet (http://thaifiction.wordpress.com/tag/starlet/), wet dream (http://thaifiction.wordpress.com/tag/wet-dream/)

One thought on “Khong’s present – Pahd Pasiigon”

1. yuvadee 19 April 2012 at 11:39 am Reply
poor khong

Blog at WordPress.com. | The Delicacy Theme.

Follow

องสันไทย | thai to english fiction”

Follow “เรื

Powered by WordPress.com
เรื ั
องสนไทย | thai to english fiction

Modern and classic Thai short stories in English

Khoo Rak Khoo Ruay – Phisit Phoosri

Contemporary 13 December 2013 Leave a comment

Obviously, this story was written by a man: that Phat woman is clearly a frigid bitch and her business partner a frustrated normal male deserving of
sympathy. Ah, well, you can’t have it all in a single short story… MB

คู
รก-คู
่ั ร่วย Khoo Rak Khoo Ruay

(http://thaifiction.wordpress.com/2013/12/13/khoo- (http://thaifiction.wordpress.com/2013/12/13/khoo-
rak-khoo-ruay-phisit-phoosri/dragonflies-mating/) rak-khoo-ruay-phisit-phoosri/dragonflies-matingr/)

พิิภู
สฐ ศรี PHISIT PHOOSRI Pronounced ‘phoo.see’

TRANSLATOR’S KITCHEN
= ==
้ งตนฤดู
เชาหนึ ้ หนาว ตะวันที ยังเรนดวงอยู
้ ห
่ลังหมู
่
เมฆโรย One morning of the cold season the sun, which still
แสง อุ่นนวลลอดออกมาอย่ างเกียจคราน
้ สายหมอก hides behind clouds, spreads soft warm light that
จางๆ ลอยเรี ยพนดิ
้ น ดอกไมหลายสี
้ แข่
งกันชู่
ชอ filters through lazily. A thin layer of mist skims the
แมลงปอปี กใสจับกลุม
่ลอยนิงอยู ก
่ลางอากาศ ฝู
งผีเสื
อ earth. Multi-coloured flowers com- pete in bloom.
บินฉวัดเฉวียนลานตา นกกระจอกตัวเปรี ยวโฉบวาบลงมา Dragonflies with trans- parent wings hover in mid-
ฝูงแมลงปอและผี เสื
อแตกฮือ ชัวไม่นานก็
กลับมารวมตัว air. Flutters of butterflies draw dazzling loops over
กันใหม่ มันว่
อนเวียนอยูเ่
หนื
อทุง่ดอกไมอย่
้ างหลงใหล bushes. A sprightly sparrow swoops down, scattering
ไม่หวันกลัวนกรายที
้ จองจะเอาชี
้ วต
ิเลยแมแต่
้ นอย
้ the dragonflies and butterflies which before long are
back together again. They swarm over the flower
fields they are crazy about, totally unafraid of the
evil birds eyeing their lives.

เขาและเธอจูงมื
อกันไปตามทาง เธอฉุ
ดเขาใหหยุ
้ดเดิ
น He and she hold hands as they walk along the
อยู
บ
่อ่ยๆ ชี
ชวนดู
ดอกไมตรงนั
้ นตรงนี pathway. She brings him to a stop often, pressing
him to look at these flowers here, those flowers over
there.
เมื
อถึ
งตนไม
้ ใหญ่
้ เขาพาเธอเดิ
นเลี
ยวเขาไป
้ แลวบอก
้ When they reach a big tree, he leads her around it
ว่
ามาดูอะไรทางนี
เถอะ and tells her to come and see something this way.
“อะไรคะ” เธอเลิ
กคิ
วอย่
างฉงน แต่
ดวงตาก็่แววใคร่ ‘What is it?’ She raises a dubious brow but
สอ
รู
้ curiosity registers on her face.
เขารวบร่
างเธอเขามาในวงกอด
้ เธอรองอุ
้ ๊ย ก่
อนจะทัน He enfolds her in his arms. She shouts in surprise.
ปั ดป้
อง ใบหนาของเขาก็
้ ซก
ุลงมาแนบใบหนาของเธอ
้ Before she can ward him off, his face lowers to touch
ปลายจมู ้
กซอนไซพวงแก มแดงผ่
้ อง hers. The tip of his nose plies her bright red cheek.
“คนขีโกง” เธอเอามื
อรุ
นหนาเขาออก
้ “บอกว่
าจะพา ‘Trickster!’ She repels his face with her hand. ‘You
มาดู
อะไร ที
แทก็้
หลอกมารังแก” tell me you’ll show me something only to come and
bother me.’
“ขอรังแกอี
กที
กแ ้น” เขาซุ
็ลวกั กหนาลงที
้ เดิม ‘Then let me bother you once more.’ He buries his
face in the same spot.
“พอเถอะค่
ะ แกมชํ
้ าหมดแลว”
้ เธอเบื
อนหนาหลบ
้ แกะ ‘Enough! My cheek’s black and blue.’ She turns
มื
อที
กุ
มกอดใหพ้นตั
้ว her head away and prises open the hand that holds
her, freeing herself.
แต่
กลายเป็
นว่
ามื
อที
มี
อส
ิระของเขากลับไปรุ
กรานส่
วน But his freed hand launches an assault elsewhere.
อื
น
เธออุ
ทานดวยความตกใจ
้ สะดุ
งถอยไปหนึ
้ งกาว
้ She exclaims in shock, starts and takes a step back.
 “อย่
าทํ
าอย่
างนี
สิ
คะ” นํ
าเสี
ยงนั นพร่
าสัน ‘Don’t do this!’ The voice is husky and shakes.
“โธ่
จะหวงไวให
้ใคร
้ หรื
อว่
าไม่
รักผมแลว”
้ ‘Drat! Who are you keeping yourself for? Or don’t
you love me anymore?’
“ชอบพูดอย่
างนี
อยูเ่รื
อย” เธอทํ
าหนาไม่
้ พอใจ แต่ กโ็ผ ‘That’s what you keep saying.’ She makes an
ร่
างเขามากอดเขาไว
้ แน่
้ น ซุกหนาลงกลางหว่
้ างอก เสียง unhappy face but she throws herself at him and
พู ้“ไม่
ดดังลอดมาอู
อี รักคุ
ณแลว้จะไปรักใคร” hugs him tight, buries her face in the middle of his
chest. Her voice comes out indistinct. ‘If I don’t love
you, then who?’
“รักแลวทํ
้ าไม…” เขาตังคํ
าถามทังเสี
ยงทังมื
อ ‘If you love me, then why…’ He asks the question
with his voice and with his hands.
้
เธอชอนสายตาขึ
นมามองเขาอย่
างวิ
งวอน She raises her eyes to look at him beseechingly.
“เชื
อพัชเถอะค่ะ ไม่
ดหีรอก” พู
ดพลางกุ
มมื
อเขาไวทั
้ง ‘Believe me, it’s not good,’ she says while covering
้ “มันยังไม่
สองขาง ถงึ
เวลา” his hands on both sides with hers. ‘The time isn’t
right yet.’
“แลวเมื
้ อไหร่
จะถึ
งเวลาเสี ” เขาทํ
ยที าหนาอ่
้อนใจ ‘When will it be then?’ He looks mollified.
“วันแต่
งงานสิ
คะ” เธอหัวเราะเสี
ยงใส เขย่
งตัวขึ
นมา ‘On our wedding day.’ She utters a clear laugh,
จู
บแกมเอาใจหนึ
้ งฟอด แลวชวนเขาเดิ
้ นชมสวนดอกไม ้ stands on tiptoe to give him a consolation kiss on the
ต่
อไป cheek and then invites him to go on walking and
admiring the garden.

“วันแต่
งงาน” เขาพึมพํ อนละเมอ “คงเป็
าเหมื นวันที ‘Our wedding day,’ he mutters as if in a dream.
ผมมี ความสุ
ขทีสุดในโลก ผมจะไดเป็
้นเจาของผู
้ หญิ
้ งที ‘It’ll be the day when I’ll be the happiest in the world.
สวยที สุ
ด ดี
ทสุ
ีด ฉลาดที สุด…” เขาเงยหนามองท
้ องฟ้
้ า I’ll possess the most beautiful, the nicest, the cleverest
ระบายลมหายใจอย่ างเปี
ยมสุข “แลวเราก็
้ จะมี ลก
ูดวยกั
้ น woman…’ He raises his head to look at the sky,
พัชคิดไวหรื
้อยังว่าลูกคนแรกของเราจะเป็นผู
หญิ
้ งหรือ breathing deeply in elation. ‘And then we’ll have
ผู
ชาย”
้ children together. Have you thought about our first
child being a boy or a girl?’
“บ้
า ยังไม่
ถงึ
วันแต่
งงานเลย คิ
ดไปถึ
งเรื
องลู
กซะแลว”
้ ‘Silly! We aren’t even married and you’re thinking
เธอว่
าอายๆ of children already…’ she says bashfully.
“ลูกของเรา…” เขาสรางจิ
้ นตนาการในอากาศต่ อไป ‘Our children…’ He goes on building castles in the
“ผมว่ ามีสักสามคนก็พอ คนแรกเป็นผูชาย
้ ผมจะส่ งไป air. ‘I think three will be enough. The first a boy. I’ll
เรียนกราฟิ กดี
ไซน์ทอเมริ
ี กา จบมาทํ างานเป็
นผูอํ
้านวย send him to learn graphic design in America. When
การฝ่ ายสรางสรรค์
้ ในบริษัทของเรา คนรองก็เป็
นผูชาย
้ he graduates he’ll work as creative director in our
เหมื อนกัน คนนี น่
าจะใหเอาดี
้ ทางดนตรี ไดดี
้
กรีซาวด์เอน company. The second will be a boy too. This one
จิเนียร์มาจากอังกฤษ เผื
อเราจะขยายกิ จการไปในดาน้ should do well in music. He’ll get a degree as sound
ธุรกิจเพลง คนเล็ กเป็
นผู
หญิ
้ ง ผมจะใหเขาเรี
้ ยน engineer from England for us to expand by entering
บริ หารธุรกิจ … คุ
ณว่าดี
มัย” the song business. The last one will be a girl. I’ll have
her learn business administration … What do you
think?’
“ฝันกลางวัน” เธอกลันยิ
ม หันมามองหนาเขาแล
้ ว้ ‘Daydreams!’ She hides a smile, turns to stare at
ทํ
าตาโตลอเลี
้ ยน him and then mocks him by making big eyes.
ภาพเปลียนไปเป็นวันวิ
วาห์
เขาและเธออยูใ่
นชุดบ่าว The picture changes to the wedding day. He and A cultural note: Thai lovers, thanks to their usually flat n
สาวสุดหรูงานมีขนในห
ึ องจั้ ดเลี
ยงของโรงแรมใหญ่ she are wearing magni- ficent bride and groom habit of sniffing their partners’ cheeks (หอมแก้ ม
เพื
อนฝูงญาติมติรและผูใหญ่
้ ททัีงคู
น
่ั บถื
อมาร่
วมงาน apparel. The party takes place in the reception hall of them, a practice alien to western aliens, hence the need fo
มากมาย เขายิมแกมเปล่
้ งเมื อเพื
อนยุ ใหหอมแก
้ มเจ
้ าสาว
้ a big hotel, attended by loads of friends, relatives to betray the original wording to avoid uncalled for guffa
เธอเอี
ยงอายและเอียงแกมรอ
้ ไฟแฟลชจากกลองถ่้ ายรู ป and respected elders from both sides. Smiles distend
สว่
างพึบพับเก็
บภาพประทับใจ his cheeks as his friends tease by pecking at the
bride’s cheeks. She is bashful and leans her cheek as
she waits for the flash from the camera making
impressive pictures for the record.
“ขอใหมี
้ลก
ูหัวปี้ ” เพื
ทายปี อนคนหนึ
งชู
แกวไวน์
้ อวยพร ‘May you have a first-born by the end of the year!’
one friend raises his glass of wine as a blessing.
“ขอใหพรุ
้ง่
นีตังทองเลย”
้ อี
กคนทํ
าตามบาง
้ ‘May you get pregnant tomorrow!’ another follows
up.
เพื
อนๆ เฮกันลัน เขาหัวเราะชอบใจ ส่
วนเธอขวยเขิ
น All friends cheer. He laughs merrily. As for her, her
จนหนาแดง
้ face is red in embarrass- ment.
“อวยพรใหข้
ารวยๆ
้ ดวยสิ
้ วะ” เขาต่
อคํ
าอย่
างร่
าเริ
ง ‘Wish me to be rich too,’ he ads out of fun.
“ไม่ตองอวยพรเอ็
้ งก็
รวยแน่
ๆ อยู
แ
่ลว้ยิงไดคุ
้ณพัชมา ‘No need, you’re already rich. With Ms Phat to
ช่
วยอี
กแรงยิงรวยไปใหญ่สองคนนีราวกับพระเจาสร
้ าง้ help you, you’ll be even richer. The two of you, one
มาเป็
นเครื
องดู น”
ดเงิ would think God created you to siphon off money.’
“อยู
ก
่นั จนแก่เฒ่
า ถื
อไมเท
้ายอดทอง
้ กระบองยอด ‘Stay together into old age with diamond-tipped
เพชรนะจ๊ ะ” ผู
ใหญ่
้ ใหพร้ golden canes,’ a senior extends the traditional
blessing.

ทังสองประณมมื
อไหวนอบน
้ อม ้ The two of them each join their hands and bow Note the addition of ‘traditional’ as a courtesy to the read
gently in traditional acknow- ledgement.
ภาพตัดฉั บไปอี
ก กลายเป็นบรรยากาศคืนแรกในหอง
้ The picture quickly changes again to the
หอ เขาและเธอเปลื อยเปล่าอยู
บ
่นเตี
ยงนอน เขาพลิกร่
าง atmosphere of the first night in the newlyweds’
เขาไปหา
้ สองมื อลู
บไลเรื
้อนกายเธออย่างทะนุถนอม room. He and she are naked on the bed. He flips his
เธอหลับตาพริ ม … รอคอย body towards her. He strokes hers with both hands
 lovingly. She closes her eyes tightly … waiting.
“เวลาที
ผมรอคอยมาถึ
งแลว”
้ เขาพึ
มพํ
า เคลื
อนหนา้ ‘The moment I’ve been waiting for has come,’ he
เขาไปหาริ
้ มฝี
ปากที
เผยอรอ murmurs, moving his face towards the open waiting
lips.
=
ธนชัยสะดุงตื
้นในพลันนั น เขาทะลึ
งลุกขึนนั ง อาปากค
้ าง
้ Thanachai is startled awake right then. He sits up
หอบหายใจจนตัวโยน ยกมื อขึ
นปาดเหงือบนหนาผาก้ ทัง with a jolt. His mouth wide open, he gasps for air,
รู
สึ
้กว่าเนื
อตัวก็
เหนี อ … เหงื
ยวเหนอะ เหงื อทังนั น เหงื
อ raises his hand to wipe out the sweat on his forehead.
ของเขาแตกพลักไปทังตัวจนที นอนเปียกชุ่
ม He feels sticky all over. Sweat, sweat running down
his whole body so much the bed is soaked.
“ฝันอย่างนีอีกแลว”
้ เขาพึมพําอย่างเหนื
อยลา้เอือม ‘I’ve had that dream again,’ he murmurs wearily, =
ไปเปิดโคมไฟหัวเตี ิ วางอยู
ยง นาฬกาที เ่
คี
ยงกันบอกเวลา stretches out to turn on the light at the head of the
ตีสองสีสิ ิ นเครื
บ ถัดจากนาฬกาเป็ องโทรศัพท์ เขามอง bed. The clock to one side says two forty in the =
มันอย่างลังเล เอื
อมมือเขาไปหาแล
้ วก็
้ชะงัก สอดมื อ morning. Beyond the clock is the telephone. He looks
=
กลับเขาไปใต
้ ผ้าห่
้ม สัมผัสกับบางสิงที
แปลกเปลี ยน at it hesitantly, stretches his hand to grab it, then
checks his gesture, brings his hand back to beneath =
the blanket, touches something that has oddly
changed. =

[Even fifteen years ago, this formulation was laughable i

prudishness.]

พรูลมหายใจยาว … แลวตั
้ดสินใจอย่
างเด็
ดขาด พามื
อ He takes a long deep breath … and then makes up
กลับไปยังโทรศัพท์
ยกหู
ขนจากแป้
ึ นวาง จิ
มนิ ม his mind for good, draws his hand back to the
วลงบนปุ
่
ตัวเลขหนึงครัง phone, lifts the handset and with a finger pushes one
digit.
สัญญาณเสี
ยงปลายทางครางอื
ดๆ อยู
พ
่ก
ั ใหญ่
ถงึ
มีผรัู
้ บ The buzz at the other end goes on for a long time
สาย before someone takes the call.
“ฮื
อ … มี
ธุ
ระอะไรคะ โทรมาดึ กดืนป่
านนี… ตี
สอง ‘Uh … what do you want? Calling up so late at
เกื
อบจะตี
สามแลว”
้ คําพูดนั นงึ
มงําในลํ
าคอ ตามมาดวย
้ night … it’s almost three in the morning.’ Those
เสี
ยงจุ
๊
ปากและถอนใจดังๆ บ่ งชัดว่
าเจาของเสี
้ ยงอยู
ใ่
น words are voiced through the throat and followed by
อารมณ์ใด a cluck and a loud sigh which tell well enough of the
mood of the speaker.

“เออ้… ก็มธีุ
ระนิ
ดหน่อย” เขาพู
ดตะกุ
กตะกัก อี
กฝ่าย ‘Well … yes, there’s something,’ he says haltingly.
ถามยํ าว่
าธุ
ระอะไร สํ
าคัญขนาดไหน ถาไม่
้ เร่
งรอนก็
้ คอ ่ย The person at the other end asks again what the
คุ ยกันตอนเชา้ถาสํ
้าคัญมากก็ รบ
ีบอกมาไวๆ เพราะเธอ matter is, how important it is. If it isn’t urgent, can’t
นั นง่
วงเต็มทน it wait until morning? And if it’s really important,
can he say it quickly because she’s really drowsy?
“ผมไปคุ
ยที
หองคุ
้ ณไดมั้
ย” เขาพู
ดไม่
เต็
มเสี
ยง ‘Can I come and talk to you in your room?’ he
says uncertainly.
“ไม่ ะ … มี
ไดหรอกค่
้ อะไรก็
คย
ุกันทางโทรศัพท์
นี
แหละ ‘No way … If there’s something you want to say
ว่
าไปสิคะ” we can talk on the phone. So go ahead.’
“คือ…” เขาออมแอ
้ มอย่ ้ างมีพริ
ธ
ุนิ งคิดหาคํ ามากล่ า ‘Well…’ He halts tentatively, thinking of what to
วอาง้ แต่ในที สุ
ดก็จําใจสารภาพไปตามความจริ ง “เมือกี say, but finally resigns himself to tell the truth. ‘I just
นีผมฝั นไป ฝั นถึ
งวันแต่งงานของเรา ฝั นถึ
งวันแรกที เรา had a dream. I dreamt of our wedding day, I dreamt
เป็นของกันและกัน แลวก็ ้…” of the first day we were husband and wife and then
I…’
“โธ่
นึ
กว่
าเรื
องอะไร” เธอสวนคํ าอย่
างหงุ ด “ที
ดหงิ แท ้ ‘Goodness! Just that!’ she replies, incensed. ‘You หงุ ด: literally, ‘irritable’, ‘irritated’, ‘fretful’, ‘in a bad
ดหงิ
คุ
ณโทรมาปลุกฉั นเพราะเรื
องฝั นหรอกหรื ”
อนี actually wake me up because you had a dream!’
“พัช ใหผมไปหาคุ
้ ณที
หองเถอะนะ
้ ผมมี
เรื
องอื
นจะคุ
ย ‘Phat, let me go and see you in your room.
กับคุ
ณดวย”
้ There’re other things I want to talk to you about.’
“ไม่ ะ … ฉั นรู
ไดค่
้ แล
้ วว่
้าคุ ณตองการอะไร
้ เราตกลงกัน ‘No way … I know what it is you want. We’ve
ไวแล
้ วนะคะ
้ … จํ าไดมั้
ย ฉั นว่
าคุ
ณนอนต่อไปดี า ฉั นก็ already agreed, remember? I think you’d better go
กว่
ง่
วงเต็มทีพรุ
ง่
นีมีงานแต่ ้วย”
เชาด ้ back to sleep. I’m real drowsy too. And there’s work
early tomorrow morning.’
“พัชราภรณ์
…” เขาเรี
ยกเสี
ยงเครื
อ แต่่นทนาวางหู ‘Phatcharaphorn…’ he calls out in a husky voice,
คส
ู
โทรศัพท์
ไปก่
อนหนานั
้นแลว้ but his talking partner has already put down the
phone.
ล้
มตัวลงนอนอย่างสิ นหวัง สอดมื อกลับเขาไปใต
้ ้ He lets himself down to lie on the bed hopeless,
ผาห่
้ม ความแปลกแปร่ งนั นยังคงดังเดิ
ม เขาถอนหายใน slips his hand again under the blanket. The oddness
เฮื
อก นึกไปถึ
งความฝั นเมือครู ่
รู
สึ
้กหงุดหงิดใจอย่
างบอก is as before. He heaves a sigh, thinks about his
ไม่
ถก
ูอยากใหอารมณ์
้ อย่ างว่ามลายไป dream of a moment ago, feels unspeakably testy,
wanting his arousal to subside.
ไม่
มอ
ีะไรดี
ไปกว่
าปลิ
ดอารมณ์
คังคางให
้ จางหาย
้ เขา There’s nothing better to do than pick the overdue
คิ อ…
ดพลางควานมื mood to make it disappear, he thinks, as his hand
gets busy…
=
“เมื
อคื
นหลับสบายไหม” ธนชัยถามพลางบิ
ดกุ
ญแจ ‘Did you sleep well last night,’ Thana- chai asks as he
“เมื
อคื
นหลับสบายไหม” ธนชัยถามพลางบิ
ดกุ
ญแจ ‘Did you sleep well last night,’ Thana- chai asks as he
สตาร์
ทรถ turns the key to start the car.
เธอไม่
ตอบว่
ากระไร She doesn’t answer anything.
“ผมฝั นถึ ณ…” เขาว่
งคุ อ “ฝั นถึ
าต่ งวันที
เรารักกันใหม่
ๆ ‘I dreamt of you…’ he goes on. ‘Dreamt about the
วันที…” day we first made love, the day that…’
“ฉันก็ อนกัน” พัชราภรณ์
ฝันเหมื เอ่
ยแทรกขึน “ฝั นว่
า ‘I dreamt too,’ Phatcharaphorn inter- rupts. ‘I
คุ
ณแม่ตกลงรับรายการใหม่ ของเรา และใหเริ
้มดํ
าเนิ นงาน dreamt Mother accepted our new programme and
ภายในหนึงเดื
อน” wanted us to start work within one month.’

“โธ่ … พัช คุ
ณไม่ ฟังคํ
าพู
ดของผมเลย คุ
ณไม่
เชื
อว่
า ‘My goodness, Phat, you’re not listening to what
ผมฝั นถึ
งคุ
ณจริงๆ” เขาตัดพอเสี
้ ยงเศรา้ I’m saying. You don’t believe I did dream of you,’ he
com- plains with a sad tone of voice.
“เชื อหรื
อไม่
เชื
อมันก็
ไม่มป
ีระโยชน์ อะไรนี
คะ” เธอเมิน ‘Whether I believe it or not is im- material.’ She
หนาไปทางอื
้ นๆ “อี
กอย่างหนึง ฉั นเป็
นคนไม่ชอบความ turns her face away. ‘Besides, I don’t like dreams. I
ฝั น ฉั นชอบความจริ
งทีมันจับตองได
้ ้ อย่
างรายการทีจะ like reality you can touch, like the pro- gramme
ไปเสนอคุ ณแม่นีคุ
ณว่าท่านจะเห็ นชอบไหม” we’re going to present to Mother. Do you think she’ll
like it?’
“ก็
ไม่
น่
ามี างมันใจ “มันเป็
ปัญหา” เขาตอบอย่ น ‘There shouldn’t be any problem,’ he answers with
รายการรู
ปแบบแปลกใหม่ ผมว่
างานนีเราไม่
พลาด” certainty. ‘It’s a new concept for a show. I think this
time we won’t fail.’
เธอพยักหนาเห็
้ นดวย ้ ชวนเขาสนทนาในเรื องนีต่
อไป She nods in agreement, inviting him to go on
บางครังเขาก็ใหความคิ
้ ดเห็
นเพิ
มเติมจากทีมีในแผนงาน talking about this topic. Sometimes he comes up
สิงใดทีเห็
นพองกั
้ นเธอก็ จดชอร์ตโนตไว
้ กั้
นลื งที with ideas that complement the programme. What
ม บางสิ
เห็นแยง้เธอก็หาเหตุ ผลมาหักลาง
้ ทังคู
พ
่ดูคุ
ยแลก she agrees with she takes down in short- hand lest
เปลียนความคิ ดกันยาวนาน มีทงคิ
ั ดตรงกันทังคิดขัดแยง้ she forget. What she dis- agrees with she finds
ไปคนละทาง แต่ กถ็อยที
้ ถอยอาศั
้ ยหาบทสรุ ปเพือนํ ่ reasons to reject. The two of them talk exchanging
าไปสู
จุ
ดร่วมเดียวกันใหได้้ ideas for a long while, both agreeing and
disagreeing, but depending on each other to reach a
conclusion that presents a common viewpoint.
จู
ๆ เขาก็
่ วกกลับมาเรื
องเดิ
มอี
ก Suddenly he goes back to the old topic.
“เราน่
าจะเริ
มตนกั
้ นใหม่
นะ” ‘We should start all over again.’
“คุ
ณอย่าพู
ดเรื
องทีทํ
าใหฉั้ ” เธอจุ
นสับสนสิ ๊
ปากอย่ าง ‘Don’t say anything that disturbs me.’ She clicks
าคาญ “เลยลื
รํ มว่
าพู
ดไปถึงไหนแลว้ออ้… เรากําลังจะ her tongue in irritation. ‘I forget what I was saying
สรุ
ปว่าคอนเซ็
ปต์ของรายการเนนเรื
้ องครอบครัวคนรุ น
่ … oh, yes: we were concluding that the concept of
ใหม่เอาตรงนี
เป็
นจุ
ดขายโนมน้ าวให
้ คุ้
ณแม่ สนใจ ไหน the programme emphasises the family affairs of a
คุ
ณลองทวนคอนเซ็ ปต์
อกีทีซ”ิ new generation. This is the selling point that should
convince Mother. Come on, expound on the concept
once again.’
“คู
รัก-คู
่ ร่วย … รายการดีมส
ีาระ สํ าหรับครอบครัวคน ‘Khoo Rak Khoo Ruay* … a good, informative * Couples in love, couples in clover.
รุ
น
่ใหม่ ” เขาพู ดฉะฉานเหมือนจํ าไดขึ
้นใจ “นําเสนอ programme about new-gen- eration couples,’ he says
ตัวอย่
างคู ส
่ามีภรรยาทีช่
วยกันสรางฐานะจนมั
้ นคง แต่ ก็ distinctly and clearly as if he has learned it by rote.
ไม่ลม
ืใหความสํ
้ าคัญกับสถาบันครอบครัว สามารถจัด ‘Featuring examples of married couples who help
สัดส่
วนใหการงานและความรั
้ กดําเนิ
นไปดวยกั
้ นอย่ าง each other achieve a secure status but don’t forget
ราบรื
น” the value of the family institution and are able to
balance work and love so that their lives proceed
smoothly.’
“อย่
าลื
มสโลแกนของรายการดวยนะ”
้ เธอทวงยิ
้ มๆ ‘Don’t forget the slogan of the programme as well,’
she reminds him with a smile.
“อ๋อ ไม่ลม มตอบ “เคล็
ืหรอก” เขายิ ดลับความรวยคู
่ ‘Oh, I wouldn’t forget.’ He smiles back. ‘The
ความรัก” secrets of wealth coupled with love.’
=
“คุ
ณแม่ ” ทีทังสองขอเขาพบคื
้ อระดับผู ้หารของสถานี The ‘Mother’ the two of them have asked to meet is
บริ
โทร- ทัศน์ ่งหนึ
ชอ ง คนทังวงการเรียกขานหล่ อนว่า คุ
ณ the executive of a television channel everyone in the
แม่แต่คอลัม- นิ สต์ปากจัดบางคนตังฉายาใหเป็้น “เจา้ business calls Mother but some sharp-tongued
” และมี
แม่ หลายคนแอบด่ าลับหลังว่
าหล่ อ “อี
อนคื columnists have dubbed the Godmother and many
แม่
มด” ผู โหดเหี
้ ยมอํ ามหิต หล่อนดําเนินธุ
รกิ
จไปตาม behind her back curse as a ruthless witch. She runs
อํ
าเภอใจ ทรงไวซึ ้งอํานาจเผด็ จการทีจะตัดทิ
ง เฉดหัว the business as she pleases, exercising dictatorial
หรื
อโอบอุ มผู
้ เกี
้ยวของในสั
้ งกัดโดยไม่ มเี
หตุ
ผลใดๆ เป็ น power to fire, tell off or embrace whoever comes
บรรทัดฐานตายตัว จะมี กเ็ยงความ “ชอบ” หรื
พี อ “ไม่ under her purview with no other standard than her
ชอบ” เป็ นเกณฑ์ ตัดสินหลัก likes and dislikes to base decisions on.
ผูเกี
้ ยวของหลายคนรํ
้ ารวยเพราะหล่ อนสนั บสนุน โดย Many of the people involved are rich because she =
เฉพาะดาราในสังกัด ว่ ากันว่
าดาราคนไหนที คุณแม่ supports them, especially the stars in her stable. It is
“โปรดปราน” จะมี งานละครใหเล่
้นซํ าแลวซํ
้ าอี ก ละคร said that whichever star Mother ‘favours’ will land a =
เรื
องเก่ายังไม่จบก็ไปโผล่อกีเรื
องจนคนดูเบือหนา้แต่ ถา้ part in plays time and time again. One play isn’t
=
ดาราคนไหนเกิ ด “นอกใจ” กระโดดไปเล่ นละครใหช่ ้อง over than another surfaces with the viewers bored at
อืน อย่าหวังเลยว่าจะมี
โอกาสกลับมาหากิ นที ช่
องนี อี
ก the sight of the same face, but if any stars ‘defect’ to =
ซํายังถู
กกลันแกลงให้ ้“ตกอับดับแสง” ในทุ กวิถท
ีาง play for another channel, no way they’ll ever be
ดาราในสังกัดกลัวหงอ ไม่ กลาฝื
้นกฎเหล็ กทีคุณแม่ วางไว ้employed here again; furthermore they’ll be framed =
เพราะเห็นตัวอย่ างจากทีคุณแม่ “เชื
อดไก่ใหลิ
้งดู” ไป in every possible way to lose their shine. The stars in
หลายราย แต่ ละรายลวนถึ
้ งขันอวสาน her stable cringe. They dare not go against Mother’s =
iron rules because they have seen several cases
Mother singled out for punishment for the edification =
of others, and each was pursued to the bitter end.
 of others, and each was pursued to the bitter end.
=

เชื
อดไก่ ให้ลงิ
ดู= to wring the chicken’s neck for the mo
familiar saying meaning ‘doing something as a warning

ทังธนชัยและพัชราภรณ์ คอ
ืดาราทีคุ
ณแม่ “สราง”
้ มา Both Thanachai and Phatcharaphorn are stars
กับมือ แถมยังเป็น “ลูกรัก” ทีคุ
ณแม่โปรดปราน ปลุ กปั น Mother has created with her own hands. Besides,
จนมี ื ยงโด่
ชอเสี งดัง มี
ละครป้ อนใหเล่
้นอย่างสมํ าเสมอ they are darlings Mother favoured and nurtured
ทังมีจ็
อบพิธก
ีรใหหากิ
้ นอี กจิ
ปาถะ พอทังคูแ
่ต่ งงานกัน until they were famous, has always spoon-fed with
และหันมาเอาดี ทางธุรกิจบันเทิง คุ
ณแม่กย
็งั อุ
มชู
้ ดังเดิ
ม parts in plays as well as jobs as show hosts bringing
มอบรายการเต็ มรูปแบบใหจั้ ดถึงสองชัวโมงเต็ ม in extra income. Since the two got married and
started to do well in the entertainment business,
Mother has steadily been supporting them, offering
them a two-hour full- fledged show to host.
้ “คุ
การจะเขาพบ ณแม่” ไม่ใช่
เรื
องง่
าย แต่
ในกรณีของ Meeting Mother isn’t easy, but in the case of
ธนชัยและพัชราภรณ์
นันไม่ยากเลย เพี
ยงโทรศัพท์
มาบ Thanachai and Phatcharaphorn, it isn’t difficult at
อกล่
วงหนาหนึ
้ งวัน คุ
ณแม่ กอ็นุญาตใหเข
้าพบได
้ อย่
้ าง all, just a matter of phoning one day ahead and
สะดวกดาย Mother allows them to come and see her
conveniently.
“มา … เขามาพ่
้ อคุ ณแม่คณุ กํ
าลังคิ
ดถึ
งอยู
พ ” คุ
่อดี ณ ‘Come … come on in, my darlings. I was thinking
แม่
กวักมื
อเรี
ยกตังแต่
ทงคู
ั เ่
ปิ
ดประตูหอง
้ about you, actually.’ Mother motions for them to
enter as soon as the two of them open the door of the
room.

ทังคู
พ
่นมมื อไหวนอบน
้ อม ้ เดิ
นคอมตั
้ วเขามา
้ แลวนั
้ง They each join their hands and bow respectfully,
ลงบนเกาอี
้รับแขกดวยกิ
้ รย
ิาสํ
ารวม walk in still bowed and sit down on guest chairs with
composure.
“คิ
ดถึ
งคุ
ณแม่ ะ” พัชราภรณ์
จังเลยค่ หยอดคํ
าหวานให ้ ‘We missed you so much.’ Phatchara- phorn’s
words are like drops of honey.
“โอ๊ย อย่
ามาพู ดเลย” คุ
ณแม่
โบกมื
อใส่“พวกเธอนะรึ ‘Oh, pull the other one.’ Mother flicks her hand
จะมีเวลาคิ
ดถึงฉั น นอกจากตอนที
อยากใหฉั้
นช่
วย” dismissively. ‘People like you have no time to think
about me, except when you want my help.’
คํ
าพู
ดนั นฟั งเหมื
อนประชด แต่
ทงคู
ั ร่
ดี
ู้วา่
เป็
นคํ
าหยอก These words sound like reproof but both of them
เยาด
้วยเอ็
้ นดู know well it’s affectionate bantering.
“คุ
ณแม่
รใจผมจั
ู
้ งเลย” ธนชัยว่
าบาง
้ ‘You know me only too well, Mother,’ Thanachai
says.
“ไม่รได
ู
้ยั้
งไงล่ะยะ ฉั นเป็
นคนปั นเธอมากับมื
อ มีหรื
อจะ ‘How could I not? I modelled you with my own
ไม่รว่
ู
้าพวกเธอเป็นคนยังไง นี คงจะมาพู ดเรื
องเกมโชว์ hands. Who wouldn’t know what you’re like? You
ของเธอสิ ทา่จะขออะไรก็ วา่
มา จะเอาเวลาเพิม หรื
อจะ must’ve come to talk about that game show of yours.
ใหเปลี
้ ยนเวลามาอยู ่ว่
ช งไพรม์ไทม์” Well, tell me what you want. More time? Or a shift
to prime time?’
“ไม่
ใช่
ทงสองอย่
ั างครับ” ธนชัยหัวเราะแหะๆ บุ
ยใบ
้ ให้ ้ ‘Neither.’ Thanachai chortles and motions to
พัชราภรณ์
เป็
นผู
เริ
้มตน้ Phatcharaphorn for her to begin.
“คือเราจะมาเรี
ยนขอความเมตตาเรื
องรายการใหม่ น่
ะ ‘We’ve come to ask you to favour a new show.’
ค่ะ” พัชราภรณ์
ยมหวาน
ิ ดกับธนชัย “คุ
หันไปพู ณเอา Phatcharaphorn smiles sweetly, then turns to say to
เอกสารนํ าเสนอใหคุ
้
ณแม่ทา่ ส”ิ
นดู Thanachai, ‘Give the presentation document to
Mother.’
นี
ยังรวยไม่
พอกันหรือไง พ่อคุ
ณแม่
คณ
ุจ๋า” คุ
ณแม่วา่ ‘So you aren’t rich enough yet, is it? Oh you,
พลางรับเอกสารไปอ่านลวกๆ “จะเอารายการประเภท young people!’ Mother says as she takes the
ไหนมาเสนอล่ ะ … คูัก-คู
ร่ วย … อื
ร่ มม์
ชือน่
าสนใจดีนี” document and scans it roughly. ‘What kind of a new
show are you suggesting? … Khoo Rak Khoo Ruay …
Hum! Interesting name, that.’
ธนชัยรี
บบรรยายคอนเซ็
ปต์
พู
ดไปไดสั้
กหน่
อยคุ ก็ Thanachai hurriedly explains the con- cept. After
ณแม่
ยกมื
อหาม
้ only a few words, Mother raises her hand for him to
stop speaking.
“พอแลวล่
้ะ ฉั นขี
เกลี
ยดฟั ง พู
ดแค่
นี
ฉั นก็
รเรื
ู
้องแลว”
้ ‘Enough. I don’t feel like listening any further. Just
that and I know what it’s all about.’
“คุ
ณแม่
ลองเอาไปอ่
านพิ
จารณาอี
กที
นะคะ” ‘Please read and think about it again,’
Phatcharaphorn says.
“ไม่
อ่
งไม่
อ่
านมันหรอก ฉั นไม่
คอ
่ยมี
เวลา พวกเธอกลับ ‘No need. I don’t have much time. You can go
ไปเถอะ” back now.’
คําของคุ
ณแม่ เล่
นเอาทังคู
ต
่กใจจนหนาถอดสี
้ และ Mother’s first words shock the couple whose faces
ประโยคต่
อมานั นยิ
งทํ
าใหชาวาบไปทั
้ งตัว drain of blood and the sentence that follows makes
 them feel numb all over.
“ฉันตกลงรับรายการนี
แลว้จะเริ
มออกอากาศเดื
อน ‘I want this show. You’ll go on air next month. Go
หนานี
้เลย พวกเธอไปเตรี ยมตัวมาใหพร
้อม”
้ and get yourselves ready.’
หนาขาวซี
้ ดของธนชัยเปลียนเป็
นแดงเรื
อในฉั บพลัน Thanachai’s pale face flushes a deep red instantly.
เขากมลงกราบแนบโต๊
้ ะ พัชราภรณ์กก
็ระทํ
าอย่
างเดียวกัน He prostrates himself at the level of the table.
Phatcharaphorn does the same.
“คุณแม่
กรุ
ณาผมกับพัชเหลื น” เขาพึ
อเกิ มพํ
าเบาๆ แวว ‘You favour me and Phat so much, Mother!’ he
ตาเปี
ยมปี
ติ mutters in a whisper, his eyes elated.
“ก็
ไม่ไดกรุ
้ณาอะไร” คุ ณแม่หวั เราะในลําคอ “ฉั นคิ
ด ‘It’s no favour at all.’ Mother has a throaty laugh.
อยากมีรายการอย่างนีอยู
แ
่ลว้นี
กะว่ าอีกสองสามวันจะ ‘I was thinking of having such a show. I was
เรี
ยกพวกเธอมาถามว่ าสนใจทํารึเปล่า ยังกะมี
พราย planning to call you in a few days to ask if you
กระซิบ พวกเธอเอาไอเดียเดี
ยวกับฉั นมาเสนอเองซะนี wanted to do it or not. As if there was a spirit
หัวสมองครีเอทดี
จริงๆ” whispering, you come and present the same idea as I
had. Such creative brains!’
ทังคู
ย
่มรั
ิบคํ
าชม The two of them smile at the com- pliment.
“แลวนี
้เมือไหร่
จะมี
หลานใหฉั้
นชื
นใจล่
ะยะ” คุ
ณแม่ ‘And then, when will you give me a grandchild to
เปลี
ยนเรื
อง fuss over?’ Mother changes the subject.
“ก็สด
ุแต่ั เขาครับ” ธนชัยเอื
พช อมไปกุ อพัชราภรณ์ ‘It’s up to Phat.’ Thanachai stretches his hand to
มมื
ไวด้วย
้ cover Phatcharaphorn’s hand.
“คงอีกสักระยะหนึ ะ” พัชราภรณ์
งค่ กม
ุมือตอบ “ตอนนี ‘It won’t be long, I’m sure,’ Phatcha- raphorn
คิ
ดแต่เรื
องสรางเนื
้ อสรางตั
้ ว ใหพอมี
้ อยูม
่กีน
ิเสี
ยก่
อนถึ
ง answers, covering his hand with hers. ‘For now we
จะคิ
ดเรืองลูก” are bent on establish- ing ourselves, having enough
to live on before thinking of having a child.’
“โอ๊
ย ดู
พด
ูเขา”
้ คุ
ณแม่ ทาํเป็
นเอามือกุมศีรษะ “รวย ‘Hoy, listen to her!’ Mother pretends to hold her
ขนาดนีแลวยั
้งมีหนามาพู
้ ดว่ าเพิงสรางเนื
้ อสรางตั
้ ว จะ head in her hands. ‘Rich as you are already and you
เก็
บเงิ
นไวซื
้อสถานีนีละไม่
วา่ระวังเถอะ มัวแต่
ทาํงาน still have the cheek to say you’re just starting to
เพลินไม่
คด
ิมีลก
ูมี
เตา้ประเดี
ยวไดมานั
้ งบ่ นว่ามี
ลกูไม่ทน
ั establish yourselves. You’ll be scrounging to buy off
ใช”้ the station next. Beware. If you only have work on
your mind without thinking of having children,
before long you’ll come and complain you can’t have
children any longer.’
“ว่ ะ … อย่
าไงจ๊ างที
คุ
ณแม่
ทา่นเตื
อนก็ถก
ูนะ” ธนชัย ‘What do you say, darling? Mother’s right to warn
เปลี
ยนเป็นคลองแขนโอบไหล่
้ เธอเอนตัวเขามาหา
้ กม้ you.’ Thanachai changes to slipping his arm around
หนางุ
้ดอย่ างขวยเขิ
น her waist. She leans against him, burying her face in
embarrassment.
“นี… นี … พ่อคุณแม่คณ
ุทังสองจ๊ ะ อย่ามาทํ าหวาน ‘Now, now, you two lovebirds. Don’t you act so Note how พ่ อคุณแม่ คณุ (literally, ‘my young man, my
ใหฉั้
นเห็
นหน่อยเลย มดมันจะขึ นหอง”
้ คุ ณแม่หวั เราะ trickle sweet in front of me, there’ll soon be ants all is variously translated depending on the context: ‘my da
ชอบใจ “เห็นพวกเธอยังรักใคร่กน
ั ดี
ฉันก็ปลืมใจ ดารา over the room.’ Mother laughs, pleased with herself. people’, ‘you two lovebirds’.
บางคูแ
่ต่งงานยังไม่
ทน
ั ขามเดื
้ อนก็ หย่ารางกั
้ นซะแลว้ไม่ ‘Seeing how you still love each other delights me.
เหมือนเธอสองคน … ครองรักครองเรื อนกันมาหลายปี Some stars get married and divorce before the
แลวยั
้งช่วยกันทํามาหากินตัวเป็นเกลียว อย่างนี
สิ ถงึเรี
ยก month is out, unlike the two of you … You’ve been
ว่
าคนหนุ ่
มสาวคุ ณภาพ” together for years and still help each other earn a
living working yourselves to death. That’s what’s
called a quality couple.’
=
ทังคูก
่ลับมาขึนรถดวยอารมณ์
้ อมเอิ
ิ บ รอยยิมยังประดับ The two of them go back to the car feeling blissful
ใบหนาไม่
้ สร่าง ธนชัยเดิ
นไปเปิดประตูดานซ ้ พั้
้ ายให ชรา and smiling away. Thanachai goes around to open
ภรณ์ เอามื
อแตะไหล่ เธอเบาๆ เธอชมายมองเขาแวบหนึ
้ ง the car door for Phatcharaphorn and pats her lightly
เอ่ยขอบคุ ณไม่เต็
มเสียง เขากลับไปเปิ
ดประตู
ดานคนขั
้ บ on the shoulder. She casts a sidelong glance at him,
ลงนั งเคี
ยงเสี
ยบกุญแจเขาในรู
้ สตาร์ ท แต่
ปล่
อยคาไวยั้ง utters a muted thank you. He goes back to open the
ไม่ยอมติ ดเครื
อง door on the driver’s side, sits down alongside her,
inserts the key into the starting slot but leaves it at
that, unwilling to start the engine.
เอื
อมมือมากุ
มมื
อเธอ พัชราภรณ์ั มื
ชก อหนี
อย่
าง He covers her hand with his. Phatcharaphorn pulls
รวดเร็
ว จองมองหน
้ าเขาเขม็
้ ง her hand away in a hurry, stares at him hard.
“ละครจบแลวค่
้ะ” นํ
าเสี ม “อย่
ยงเธอไรนวลนุ
้ ่ าแกลง้ ‘The play is over.’ Her tone is anything but tender.
ทํ
าเป็
นลื
มตัวสิ
คะ” ‘Don’t pretend to forget yourself.’
“โธ่
คุ
ณก็…” เขาหัวเราะแกเก
้อ้“ผมกําลังดี
ใจเรื
อง ‘My goodness, you…’ He laughs to cover his
งานเลยเผลอไปหน่อย ไม่น่
าจะดุกน
ั เลย” embarrassment. ‘I’m so happy about work I got
carried away a little. No need to scold.’
เธอไม่
ตอ
่คํ
าดวย
้ เร่
งใหเขาออกรถ
้ She doesn’t reply, presses him to drive away.
“พัช…” เขาเรียกชือเธอเบาๆ แลวพยายามจะเอื
้ อมมื
อ ‘Phat…’ He calls her name in a low voice and tries
มาอีก แต่เธอหยุดเขาไวด้
วยสายตาเกรี
้ ยวกราดเลยตอง
้ to stretch out his hand again but she stops him with
ชักมื
อกลับไปอย่ างทอแท
้ ้ ไดแต่
้ พด
ูเสี อย “เราน่
ยงอ่ าจะ anger in her eyes, so he has to withdraw his hand
คื
นดีกนั ไดนะ
้ อย่
างในความฝั นของผม อย่างที
คุ
ณแม่ despondently, while he gently says, ‘Come on, we
ท่านเขาใจ…”
้ should make up. As in my dream. As Mother
understands…’
“คุ
ณหยุ ดพู
ดเรื
องนี
เสี
ยที อยากฟั ง … เบื
เถอะ ฉั นไม่ อ ‘Stop talking about this. I don’t want to listen …
… ไรสาระ”
้ You bore me … Enough of that nonsense.’
 “เราเริ
มตนกั
้ นใหม่
เถอะนะ” ‘Let’s start all over again.’
เขายังไม่
ยอมแพ ้เธอสลัดออกเต็ มแรง พูดเสี
ยงดัง He still doesn’t want to acknowledge defeat,
เกือบจะเป็นตะคอก “คุ ณนี พู
ดไม่รเรื
ู
้องหรื อไง บอกว่า swiftly takes her hand in his once again. She pulls at
เรืองของเรามันจบไปแลว้แลวก็ ้ขอเสี ยทีเรื
องจะมาจับ it with all her strength, speaks loudly, almost shout-
โน่ นจับนีอย่
าลืมนะว่ าเราหย่
ากันแลว้ถาคุ
้ณยังขืนทําอีก ing, ‘Are you dense or something? I’ve told you it’s
ฉั นเห็
นจะตองเอากฎหมายเป็
้ นทีพึ
ง แจงข
้อหาว่
้ าคุ ณ over between us, and then you ask again. What’s
ลวนลาม คุ ณก็รว่
ู
้าฉั นเป็นคนพูดจริงทํ ง”
าจริ this grabbing and fumbling? Don’t forget we’re
already divorced. If you dare to do it again, I’ll have
to rely on the law for protection and report you for
assault. You know I always do what I say.’
“ทํ
าไมเรื
องของเรามันตองลงเอยแบบนี
้ ดวย”
้ ‘Why does it have to end like this between us?’
“คุ
ณรูดี
้พอๆ กับฉั นนี” เธอว่
าเยาะๆ “ทัศนคติ เราไม่ ‘You know why as well as I do,’ she says derisively.
้
ตรงกัน จะใชชีวติร่วมกันไปอีกทําไม คุ
ณรี บขับรถกลับ ‘Our personalities don’t match, so why keep living
บานเถอะ
้ เรายังมีเรื
องงานที ตองคุ
้ ยกันอี กเยอะ อย่ ามา together? Drive us back quickly. There are still lots of
เสี
ยเวลาเพราะเรื องไม่เป็นเรื
องเลย” things we must discuss about the work. Don’t waste
time over this nonsense.’
เขาทํ
าตามที
เธอตองการ
้ พารถเคลื ่นนใหญ่
อนออกสู
ถ He does as she wishes, takes the car into the main
road.
“คื
นนี
ฉั นไม่
นอนบาน”
้ เธอพู นมาลอยๆ “คุ
ดขึ ยธุ
ระ ‘Tonight I won’t sleep at home,’ she says out of the
เสร็
จก็
จะออกไปเลย” blue. ‘I’ll go out as soon as we’ve finished talking
turkey.’
“จะไปไหน” เขาถามเสี
ยงหวน
้ ‘Where will you go,’ he asks brusque- ly.
“คุ ณไม่
มส
ีทิธิ
จะรู
้ณธนชัย” เธอเนนตรงชื
คุ ้ อเขาเสี
ยง ‘None of your business, Mr Thana- chai.’ She
หนั กๆ stresses his name.
“ถู ้ บ … คุ
กตองครั ณพัชราภรณ์ ” เขาเนนเสี
้ ยงแบบ ‘Indeed, Ms Phatcharaphorn.’ He stresses her
เดี ้ “แต่
ยวกันบาง ในฐานะที
เรายังอาศัยอยู
บ่านหลั
้ ง name similarly. ‘But since we still share the same
เดียวกัน และในฐานะที
ผมเป็
นอดี ตสามี คุ
ณอดีตภรรยา house and as your former husband and you as my
จะกรุณาบอกไดไหมว่
้ า คืนนีจะไปนอนคางอ้ างแรม
้ former wife, pray tell where you’ll spend the night
ทีไหนมิ ทราบ” away from home.’
“เมื
อคุณอยากรู
นั้
กฉั นก็
จะบอก ฉั นนั ดไปเที
ยวกับคุ
ณ ‘Since you so much want to know, I’ll tell you. I’ve
สมชาย” an appointment with Mr Somchai.’
“ผมนึกไวไม่
้มผ ิ” เขาหัวเราะประชด “เที
ีด ยวเสร็
จแลว้ ‘That’s what I thought.’ He laughs sarcastically.
ก็
คงไปนอนกับมันสิ
ทา่” ‘And once you’ve met you’ll end up in his bed I
reckon.’
“กรุณาพู ดจาใหมั้
นสุภาพหน่อย” เธอโตเสี
้ยงกราว
้ ‘Please try to express yourself more courteously,’
“ฉั นจะไปเทียวกับใคร หรื
อไปนอนกับใคร มันก็
เรื
องส่
วน she retorts in a harsh tone of voice. ‘Whoever I meet
ตัวของฉั น คุ
ณไม่ มส
ีทิธิ
มากาวก่
้ าย” or sleep with is my own business. You have no right
to interfere.’
“แมในฐานะหุ
้ นส่
้ วนยังงันเรอะ” เสี
ยงของเขากราวขึ
้ น ‘Not even as your business partner?’ His voice too
บาง
้ is getting harsh.
“ใช่เราเป็นหุ
นส่
้ วนกันทางธุ รกิจ แต่ไม่
ใช่
หนส่
ุ้ วนชีวติ ‘Yes, we are business partners, but not life
ฉั นกับคุ
ณตองแกล
้ งตบตาใครๆ
้ ว่ ้
ายังใชชีวต
ิคูร่
ว่
มกันก็ partners. You and I must pretend to others we live
เพราะเหตุ ผลทางธุ รกิ
จ ลองคิ ดดู สวิา่
จะเกิ
ดอะไรขึ น ถา้ together for business purposes. Think of what would
ประชาชนล่ วงรู
ว่
้าดาราคู ัก-คู
ร่ ร่ วยทีเขาชืนชมแยกทางกัน happen if the people learned the stars of “Khoo Rak
ผลประโยชน์ ทเรามี
ี รว่มกันมิ พงั พินาศหมดหรื อ” Khoo Ruay” they admire are divorced. Wouldn’t
that spell disaster for us?’
“คุ
ณพู
ดก็ู”
ถก ‘I guess you’re right.’
เขาพยักหนาเงื
้ องหงอย เหยียบคันเร่
งจมลงไปอีก รถ He nods sluggishly, steps on the accelerator. The
เก๋
งคันงามทะยานลิ ้
วไปบนเสนทางแห่ งความเจริ
ญของ beautiful coupé rushes along the road of progress
เมื
องใหญ่ through the capital.
= ‘Khoo Rak Khoo Ruay’ in Chor Karrakeit 31, 1997.
Phisit Phoosee was born (1965) =
and lives in the northeastern (http://thaifiction.wordpress.com/20
province of Udon Thani. rak-khoo-ruay-phisit-
A sport columnist,
he has five collections
of short stories and a novel to his credit.
phoosri/%e0%b8%9e%e0%b8%b4%e0%b8%aa%e0%b8%
%e0%b8%a0%e0%b8%b9%e0%b8%a8%e0%b8%a3%e0%
Tagged: พิ สฐ ิภู (http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b8%9e%e0%b8%b4%e0%b8%aa%e0%b8%b4%e0%b8%90-
ศรี
%e0%b8%a0%e0%b8%b9%e0%b8%a8%e0%b8%a3%e0%b8%b5/), frigidity (http://thaifiction.wordpress.com/tag/frigidity/), frustration
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/frustration/), hypocrisy (http://thaifiction.wordpress.com/tag/hypocrisy/), Phisit Phoosri
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/phisit-phoosri/), ruthless ambition (http://thaifiction.wordpress.com/tag/ruthless-ambition/), Thai short story
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/thai-short-story/)

Blog at WordPress.com. | The Delicacy Theme.

Follow
เรื ั
องสนไทย | thai to english fiction

Modern and classic Thai short stories in English

Kid’s stuff – Thasanawadee

Contemporary 8 February 2013 Leave a comment

It’s never too early to learn how to cheat, buy votes and get away with it. One of the pleasures of this story in Thai is that the dialogue is in the Isan (Northeastern) dialect, which I’d be hard put to translate into any equivalent British
patois. MB
ooo

เรื
องเล็
กๆ ของเด็
กๆ KID’S STUFF

(http://thaifiction.files.wordpress.com/2011/09/pha- (http://thaifiction.files.wordpress.com/2011/09/luk_om.jpg)THASANAWADEE
kama.jpg)ทัศนาวดี

TRANSLATO
“ไม่ตองเสี
้ ยใจนะทองดี ครู รว่
ู
้าจริ
งๆ แลวเธอคื
้ อผู ชนะ
้ แต่ … เดี
ยวนี
ที
ไหนๆ ก็ อนกัน ‘Don’t be disappointed, Thongdee. I know the real winner is you, but … These days it’s the same every​
เหมื where. True ยใจ, usually ‘to be sorry, to
เสี
ทังนั น ประชาธิปไตยจริ
งๆ มันอยูไ่กลเหลื น” ครู
อเกิ สมควรปลอบใจลู
กศิษย์
ทเพิ
ีงพ่ายแพ ้democracy is so far off.’ Teacher Somkhuan was trying to console his pupil who had just lost the election to school here as ‘to be disappointed’ (usu
ต่
อการเลื อกตังประธานนั กเรี
ยนมาหมาดๆ prefect.
นักเรี
ยนกลุม
่เล็กๆ เดิ
นตามหลังออกมาจากหองประชุ
้ มของโรงเรี
ยน ภายในยังคงอึ กทึ
ก A small group of pupils followed them out of the school’s meeting room. Inside tumult still reigned and there were * Head of a tambon (ตํา บล
ครึกโครม และมี เสี
ยงไชโยโห่ รองแสดงความยิ
้ นดีเผด็
จ ลู
กชายกํานั นดํ
ารง ถู
กเพื
อนร่
าง shrill whoops of delight. Phadet, Kamnan* Damrong’s son, hoisted on the shoulders of a stout friend, shook his raised English, you ride someone else’s
ใหญ่ จับขึ
นขีคอ เขาชูกาํ
ปั นทังสองขางประกาศชั
้ ยชนะ fists to proclaim victory.
“ครู
วา่
อี ” เพื
หยัง ทองดี อนคนหนึ
งถามขึ
นเมื
อกระชันฝี
เทาเข
้ ามาทั
้ นหลังจากที
ครู ‘What did teacher say, Thongdee?’ a friend asked when he caught up with him after Teacher Somkhuan had left.
สมควรผละไป
“บ่มห
ียังดอก” ทองดี
ตอบเพื
อน แววตาเศราๆ
้ ของเขากมลงตํ
้ า เทาทั
้งสองงุ
ดๆ ไปยัง ‘Nothing much,’ Thongdee answered his friend. He cast his sorrowful eyes down. His feet reluctantly made for the
หองเรี
้ ยน classroom.
“มันขี
โกง แจกลู ้ ก” หนึ
กอมจางเด็ งในเพื
อนของทองดีึ ไม่
ซงมี กคนกระแทกเสี
ี ยงอย่
าง ‘He cheated! He gave out sweets to the little kids to buy them off,’ another of Thongdee’s friends, of whom there
ไม่พอใจ weren’t many, raised his voice, sound- ing cross.
ไม่
พอใจ weren’t many, raised his voice, sound- ing cross.
“คอยดู
นะ กู
จะบอกครู
ใหญ่
กู
เห็
นมันแจกขนมดวยที
้ ใตต้
นยู
้ คา” อี
กคนพู
ดสนั บสนุ
น ‘Just you wait: I’ll tell the principal. I saw him handing out cakes as well under the eucalyptus,’ another one said in
support.
“ต้
องใหเลื
้อกตังใหม่
แม่
นบ่
ทองดี
กู
วา่
มึงตองได
้ แหงๆ”
้ เพื
อนอี
กคนพู
ดขึ
น ยกแขน ‘The election must be done all over again, right, Thongdee? I think you’ll win hands down,’ yet another friend said,
โอบไหล่ putting his arm around Thong- dee’s shoulders.
“เซาๆ บ่
ตองดอก
้ แลวก็
้แลวกั
้นไป คะแนนออกมาแลวบ่
้มปีระโยชน์
ดอก เดี
ยวถู
กตี
กน้ ‘Stop. No need. Whatever is done is done. The results are out, there’s no point. We’d only make asses of ourselves.’
ลายเปล่
าๆ” ทองดี
ตัดบท Thongdee ended the matter abruptly.
เสี
ยงระฆังดังรัวเป็
นสัญญาณเขาแถวกลั
้ บบาน
้ นั กเรี
ยนกรู
กน
ั ไปที
หองเรี
้ ยน ฉวยกระเป๋
า The bell rang to signal it was time to get into line to go back home. The pupils swarmed back into the class- rooms to
ไดต่
้างวิ
งมาเขาแถวหน
้ าเสาธง
้ เสี
ยงสวดมนต์
ไหวพระแว่
้ วมาเหมื อนเช่
นทุ
กวัน pick up their schoolbags and ran out to file up in front of the flagpole. The prayers resounded as every day.
“บักเด็
จสวดมนต์
กะบ่
ถก
ูเสี บั้
ยงกะสันๆ สู กดี ด”้เพื
บไ่ อนคนหนึ
งออกความเห็
นขณะ ‘’Det’s no good at prayers. He kept stumbling over words. He can’t hold a candle to ’Dee,’ one friend stated as they บัก: in the Isan dialect, a prefix
เดิ
นกลับบาน
้ walked back home. girls), better left untranslated.

“เขาเพิ
งเป็
นประธานวันแรก อี
กหน่
อยก็
ชนิก็
เก่
งไปเอง” ทองดีเอ่
ยตอบเพื
อนดวยความ
้ ‘It’s just his first day as prefect. Before long he’ll be used to it and perform well,’ Thongdee answered in irritation. He
รํ
าคาญ เขาไม่เสี
ยใจเท่
าใดดอกกับการพ่
ายแพครั
้งนี เพราะลางมันบอกมาก่
อนแลว้ wasn’t that distraught about losing this time, because he had had a premonition of it.
= =
ทองดี เป็นเด็
กเรียนเก่
ง กลาพู
้ ด กลาแสดงออก
้ ลักษณะการเป็
นผูนํ
้ าของเขาเริมฉายแวว Thongdee was a star pupil, who dared to speak out, dared to express himself. His aptitude as a leader had begun to show
มาตังแต่ ปีทแล
ี ว้เขาไดรั้
บแต่งตังจากประธานนั กเรี
ยนคนก่อนใหเป็
้นรองประธาน ซึ ง the year before. He had been selected as vice-prefect by the previous prefect, with the approval of all of the teachers, and
คณะครู ทกุคนก็เห็
นดวย
้ และนั นดูเหมื
อนจะเป็ นสิงทํ
านายไวล่
้
วงหนาว่้าเขาจะสื บทอด that seemed to have been an early indication that he would inherit the post easily because being vice-prefect seemed to be
ตํ
าแหน่ งของรุ น
่พีไดไม่
้ยาก เพราะเหมื อนกับเป็นการฝึกประสบการณ์ ไปในตัวนั นเอง a good way of getting experience. If he hadn’t postulated, the teachers would for sure have compelled him to, given that
หากว่าเขาไม่ ลงสมัคร ครูกค
็งบังคับใหเขาสมั
้ ครเป็ นแน่ดวยเขานั
้ นเป็นตัวเก็
งและมี ผล he was bright and performed well.
งานปรากฏ
ปี
ทแล
ี วทองดี
้ ชนะเลิศตอบปั ญหาในวันประถมศึกษาแห่งชาติททางอํ
ี าเภอจัดขึ น อี
ก Last year Thongdee got top prize in the knowledge quiz at national primary education level organised by the district.
ทังชนะเลิ
ศการอ่
านทํ านองเสนาะระดับจังหวัดอี
กดวย
้ พอมาถึ งวันเด็
กแห่
งชาติ เขาก็ Besides, he also got top prize for expressive reading at provincial level. When National Children’s Day came, he brought
สรางชื
้ อเสียงใหกั้
บโรงเรี
ยนดวยการชนะเลิ
้ ศการประกวดเรี
ยงความ ครูและนั กเรี
ยนทุกคน fame to the school by winning top prize in written composition. Both teachers and pupils showered him with praise.
ชื
นชมเขาเป็นอย่างยิ
ง
ส่
วนเผด็
จ เขาเป็
นลูกชายคนเดียวของกํ านั นดํ
ารงซึ
งเพิ
งไดรั้บเลื
อกตังเมื
อสองปีกอ่น As for Phadeit, he was the only son of Kamnan Damrong, who had been elected two years earlier by a narrow margin. เป็
นที ด: or ‘in everything’.
สุ
โดยชนะคูแ
่ข่งอย่
างเฉี
ยดฉิว กํ
านั นรักและเอาใจเผด็จเป็
นที
สุด ดวยความเป็
้ นอยู
ร่
ะดับ The kamnan loved his son and indulged him to the utmost. With his status as the wealthy man of the tambon, his แหวน would be translated as ‘th
เศรษฐีของตํ
าบลพลอยทํ าใหลู้กชายหัวแกวหั
้วแหวนของกํ านั นโดดเด่
นกว่ าเด็
กคนอืนใน darling son was outstand- ing among the children at school.
โรงเรี
ยน
เลิ
ศกี
ฬากลุ ม
่เมื
อปี
ทแล
ี ว้ทังตะกรอ้วอลเลย์ บอล และฟุ
ตบอล แถมยังไดรั้บเลื
อกเป็
น Phadeit was more gifted for playing sports than for learning. He brought fame to the school by winning in collective
นั กกี
ฬาดีเด่
นประเภทฟุตบอลอี กดวย
้ แทบจะเรี ยกไดว่
้
าหากไม่มเี
ผด็จอยูใ่
นที
มดวยแล
้ ว้ sports the year before – in sepak-takroh, volleyball and football. On top of it, he was elected best football player. It could
ถวยรางวั
้ ลทังสามประเภทนีคงตกไปอยู ก
่บั คนอืนเป็
นแน่
สิงเหล่
านีดู
จะเป็นที
ประทับใจ almost be said that if Phadeit hadn’t been in the team, no doubt the three cups would have fallen into other hands. Such
ของพวกที ชอบเล่นกี
ฬาเป็นอย่างยิ
ง และก็ ทาํ
ใหคะแนนนิ
้ ยมในตัวเขามีมากขึนอย่
างน่า things seemed most impressive to those who loved sports and his popularity had grown to worrying proportions for
กลัวแทนทองดี Thongdee.
อย่
างไรก็
ตาม ทองดี
ยงั คงเป็น “เต็
งหนึ
ง” ในสายตาเพื
อนๆ และนองๆ
้ ดวยอุ
้ ปนิสัยที In any case, Thongdee was still a ‘sure bet’ in the eyes of his friends and juniors given his good manners, good marks
เรี
ยบรอย
้ เรี
ยนดีและมี
ประสบการณ์ มาแลว้โดยเฉพาะพวกผู
หญิ
้ งดูจะไม่
คอ
่ยพอใจ and experience. The girls in particular didn’t seem very happy about Phadeit’s hot temper and truculence.
ความเป็
นคนใจรอนและมุ
้ ทะลุดด
ุันของเผด็จนั ก
การเลือกตังคราวนี
จึ
งเป็
นการชิ งตํ
าแหน่
งกันระหว่
าง เด็
กชายทองดี
ลก
ูนายทองสาหา The election this time was thus a contest between Schoolboy Thongdee, the son of fisherman Thongsa, and Schoolboy
ปลา กับ เด็
กชายเผด็
จ ลู
กกํ
านั นดํ
ารงแห่
งตํ
าบลโคกกลาง Phadet, the son of Kamnan Damrong, the head of Khoak Klang tambon.
= =
“อ้
ายทองดี
ขอยว่
้ าสิ
เลื
อกเจาอยู
้ ่แต่
ขอยหย
้ านบาป”
้ หนู
นอยชั
้ นเด็
กเล็
กคนหนึ
งพู
ดขึ
น ‘Thongdee, I wanted to vote for you, but I committed a sin,’ one child in the junior class said ingenuously as they took the

ซื
อๆ ขณะเดิ
นกลับบานทางเดี
้ ยวกัน same road back home.
ทองดีไม่
พด
ูอะไรต่
อคํ
า พยักหนาหงึ
้ กๆ รับทราบ ลู
บหัวเด็
กนอยคนนั
้ น คํ
าพู
ดของครู Thongdee didn’t utter a word, but nodded in acknowledgement and stroked the head of the little chum. The principal’s
ใหญ่ ้งกองกั
ในตอนเชาดั ้ งวาน words this morning still resounded in his head.
“วันนี
เป็
นวันเลือกตังประธานนั กเรี
ยนของโรงเรี วงเชา้ป. 6 ตองช่
ยนเรา ช่ ้ วยภารโรง ‘Today is election day for the leader of the pupils of our school. This morning the sixth-formers must help the caretaker ป. 6: Note that there is no need
เตรียมสถานที จัดใหเหมื
้ อนกับการเลื อกตังตามระบอบประชาธิ ปไตย ทุ กคนตองไปเลื
้ อก to prepare the place and organise it according to the rules of a democratic election. No shirking. Every​
body must vote, to 6’ (dutifully followed by the men
ตัง หามหนี
้ หามลา้ เพื อเป็นตัวอย่างแก่
พอ่แม่ผปกครอง
ู
้ ครู
ทกุคนจะเขาไปดู
้ แลใหเกิ
้ด serve as an example to parents. All the teachers will make sure the two candidates are treated equally. As for the younger US readers). Just call it ‘Element
ตัง หามหนี
้ หามลา ้ เพื อเป็
นตัวอย่
างแก่
พอ
่แม่ผปกครอง
ู
้ ครูทกุคนจะเขาไปดู
้ แลใหเกิ้ด serve as an example to parents. All the teachers will make sure the two candidates are treated equally. As for the younger US readers). Just call it ‘Element
ความยุ ตธิรรมแก่ผสมั
ู
้ ครทังสอง ส่วนเด็ กและชัน ป. 1 ยังกาเครื
กเล็ องหมายไม่
เป็ ้ ้ children and first-formers, since they still don’t know how to mark bulletins, let them use the method of going to stand
น ใหใช ‘six-formers’ or else ‘the sixth yea
วิ
ธวีงไปหาผู
ิ สมั
้ ครซึงจะเป็นขันตอนสุดทายของการเลื
้ อกตัง” by the candidate of their choice, once the normal voting is over.’ The sentences in the middle ha
fluency (the principal’s speech is
dialect).
ทองดี เหลื
อบมองดูมอ
ืขางหนึ
้ งของเด็ กนอยที
้ กํ าลู
กอมสองเม็ ้ น… เขาคิ
ดไวแน่ ดถึง Thongdee glanced sideways at the hand of the little child still wrapped around two bits of candy. He thought of the ซึ งจะเป็ นขนตอนสุ
ั ดท้ า ยของ
คะแนนที ทิ
งคู
แ
่ข่งค่
อนขางห่
้ างหลังจากทีการนั บคะแนน ป. 2 ถึ
ง ป. 6 จบลง เสียงไชโย votes tallied among second- to sixth-formers that left his competitor rather far behind. The cheers of his confident will be the last stage of the electi
อย่างมันอกมันใจจากกองเชี
ยร์
ของเขาดังกึกกอง
้ จนครู ตองปรามให
้ เงี
้ยบๆ เขาชนะแลว้ supporters resounded so loudly the teachers had to quieten them down. He had already won by 26 votes. Considering
ตัง 26 คะแนน เมื
อคิ
ดดู
เด็ กและ ป. 1 ซึ
กเล็ งรวมกันทังหมด 34 คน เขาก็ น่
าจะชนะอย่ าง that the little kids and first-formers numbered 34, he should sail through to victory. As the moment he was waiting for
ลอยลํ า เวลาที
รอคอยใกลเข
้ามา
้ เขาอดที จะตื
นเตนไม่
้ ได ้
หัวใจเตนกระทบอกอยู
้ ต
่งึ
ๆ got closer, he couldn’t help feeling excited. His heart knocked against his ribcage.
…ทุ
แต่ กอย่
างกลับผิดคาด พอครูบอกใหเด็
้กๆ ที
เหลื
อวิงไปหาผู
สมั
้ ครที
ตัวเองจะเลือก But everything was thrown topsy-turvy. As soon as the teacher told the remaining children to run to the candidate of
เท่
านั น ทุ
กคนต่
างก็เฮโลไปทีเผด็จทังหมด มี
บางคนทีลังเลและหลงทางไปบาง้ แต่มันก็ their choice, all of them went over to Phadeit. Some did hesitate or lose their way but it was merely an illusion that didn’t
เป็
นเพี ยงภาพลวงตาซึ งเกิ
ดขึ
นชัวขณะ last.
“อ้
ายทองดี
ขอยให
้ เจ้าหนึ
้ งกอน”
้ เด็
กนอยคนนั
้ นยื
นลู
กอมเปี
ยกเหงื
อส่
งใหเขา
้ ‘Here, Thongdee, have one.’ The little child proffered a piece of candy sticky with sweat. อ้
า ยทองดี
ข้
อยให้
เจ้
า หนึ
งก้
อ
you one’.
ทองดี
ยมเฝื
ิ อน ส่
ายหนาช
้าๆ้ Thongdee smiled wryly and shook his head slowly.
“อ้
ายบ่
เอาดอก มันสิ
บาป อายบ่
้ ไดเลื
้อกเขา” ‘I don’t want it. It’d be a sin. I didn’t choose him.’
= =
“แพลู
้กกํ
านั นแม่ ” พ่
นบ่ อถามขึ
นทันที
ทเห็
ีนหนา้ ‘You lost to the kamnan’s son, didn’t you?’ his father asked as soon as he saw his face.
“แพเขา
้ 8 คะแนน” ทองดี
ตอบไม่เต็มเสี
ยงนั ก เขารู
ดี
้วา่
พ่อสนใจเรื
องนี
อยู
เ่
หมื
อนกัน ‘I lost by eight votes,’ Thongdee answered in not too firm a voice. He knew very well that his father too was interested
และก็
คงแอบลุ
นเงี
้ ยบๆ อยากใหเขาได
้ เป็้นประธานนั กเรียน in this matter and must have been quietly rooting for him to become school prefect.
“เขาว่
ามันขี
โกงเหมื อมัน” พ่
อนพ่ อดี
ดบุ
หรี
ลอยไปตกตรงลานบาน
้ ‘They say he cheated like his father did.’ His father flicked his cigarette onto the courtyard.
สองปี
ทแล
ี วทองดี
้ ไดยิ
้นข่
าวการซื
อเสี
ยงในการเลื
อกตังกํ
านั นเหมื
อนกัน มี
การประทวง
้ Two years earlier Thongdee too had heard of vote buying in the kamnan election. There had been protests and even a
ไปถึ
งอํ
าเภอ ถึ
งขนาดเดิ
นขบวน แต่
กไ็
ม่เป็
นผล เรื
องค่
อยๆ เงี
ยบหายไปเหมื
อนคลื
น march to the district town, but it had been in vain. The matter had gradually lost momentum like waves reaching the
กระทบฝั ง shore.
“บ่ตองเสี
้ ยใจดอกลู ก เรามันจน ไดแค่
้ นี
ก็
ดแ
ีลว”
้ พ่
อปลอบใจเขาเหมื สมควร แต่ ‘You mustn’t be disappointed, son. We’re poor. Having done this much is good enough,’ his father consoled him as
อนครู
ไม่ไดพู
้ดถึ
งเรื
องประชาธิปไตย had Teacher Somkhuan, but didn’t say anything about democracy.
“เดี
ยวไปกัน คํ
านี
พ่อจะพาไปแขวนเบ็
ดไกลหน่ น” พ่
อย โนนหนองแสงโน่ อควากระเป๋
้ า ‘Let’s go. This evening I’ll take you to set up the baits a bit far – to Nong Saeng over there.’ His father took his tobacco * A length of chequered, all-pu
ยาสูบและผาขาวม
้ า้เดิ
นนํ
าหนาลงบั
้ นได pouch and pha-khama* and walked ahead down the stairs. the Thai title).
“อย่
าอยู
ค
่ํานั กเดอ้ลมเขื
อนหนานี
้ยิงแรง” เสี
ยงตะโกนดังมาจากในครัว แม่
กพ
็ดูไปยัง ‘Don’t stay out late. The wind from the dam is fierce in this season.’ The shouting came from the kitchen. It was Mother
งันแหละ เขาไดยิ ้นจนชิ
นแลว้แม่
จะพู
ดในลักษณะนีแทบทุกครัง speaking up merely to say something. They were used to it. She talked that way almost every time.
ทองดี
เดินตามหลังพ่
อ ถนนกลางหมู่
บานเกลื
้ อนกลาดไปดวยกระดาษห่
้ อลู
กอมหลาก Thongdee followed his father. The road in the middle of the village was bestrewn with candy wrappers of various
สี
แววตาเขาสลดลงเล็กนอย
้ แต่
กเ็
พี
ยงชัวครู
เ่
ท่
านั น colours. His eyes grew a little sad, but not for long.
= =
ลมเขือนยามคําเริ
งไล่ระลอกคลื นตีขางเรื
้ อโคลงเคลงไปมา ทองดี ไม่ประหวันแต่อย่
าง The wind from the dam at the break of dusk whipped up waves which sent the boat rolling. Thongdee wasn’t appre-
ใด เขาลงเรื
อลํานี
กับพ่อตังแต่
ยงั ไม่
เขาโรงเรี
้ ยน ความเคยชิ
นกับนํ
ากับคลื
นทํ าใหเขา
้ hens​
ive in the least. He had taken this boat out with his father even before he started going to school. Being used to water
รื
นเริ
งมากกว่าหวาดหวัน โดยเฉพาะเมื อนั งอยู
ข
่างๆ
้ พ่อ and waves made him cheerful rather than scared, especially when he sat next to his father.
“ถามจริ
งๆ ลู
กเสี ” พ่
ยใจบ่ อหันมาฟืนเรื
องของเขาอี
กครัง ท่
าทางพ่อคงเสี
ยดายไม่ ‘Seriously now, son. Are you disap- pointed?’ his father turned to revive that matter with him. He himself seemed
นอย
้ ก่
อนวันเลื
อกตังไดยิ
้นพ่
อคุยกับเพื
อนบานหลายคนเกี
้ ยวกับเรื
องนี rather sorry. Before the election Thongdee had heard him tell several neighbours about the election.
“บ่ดอกพ่ อ ขอยบ่
้ มอ ีห
ียังแจกพวกเด็
กนอยก็
้ เลยแพเขา”
้ ทองดี
กล่
าวตอบไม่
จริ
งจัง ‘Not at all, dad. I had nothing to give the little kids, so I lost,’ Thongdee answered. He wasn’t that serious about the
อะไรกับเหตุ
การณ์เมื
อตอนบ่ าย afternoon event.
พ่
อหย่อนเบ็
ดราวลงนําอย่
างคล่องแคล่
ว เหยื
อปลาบูต
่ัวเล็
กๆ ดิ
นครู
เ่
ดี
ยวก็
สงบ พ่
อ Father threw the line with its hooks into the water expertly. The small gobies had struggled only for a moment as .
เกี
ยวเบ็
ดตรงกลางลํ
าตัวของมัน ขาที
แช่
นํ
ากระทุงเป็
้ นระยะบังคับเรื
อใหลอยไป
้ Father planted the hooks in their middles. His legs in the water thrashed at times to make the boat float further along.

(http://thaifiction.files.wordpress
 (http://thaifiction.files.wordpress
(ปลาบู )่
“เด็
กนอยเหล่
้ านั นก็
เหมื
อนกับปลาบู
น
่ีแหละ” พ่
อกล่
าวขึ
นมาลอยๆ ‘Those little kids are like these gobies,’ Father remarked casually.
ทองดี
อยากจะถามแต่
กเ็
ฉยเสี
ย เฉไปถามเรื
องอื
น Thongdee wanted to ask but de- murred. Asked something else instead.
“พ่
อ ประชาธิ
ปไตยอยู
ไ่ ”
กลบ่ ‘Dad, is it true democracy is far away?’

“ถามเฮ็
ดหยัง” พ่
อหันมามอง ชะงักมื
อและเทา้ ‘Why do you ask?’ Father turned to look, stilling his hands and feet.
“ครู
บอกว่
าประชาธิ
ปไตยอยู
ไ่
กลเหมื
อนเกิ
น แม่ ”
นบ่ ‘Teacher said democracy is so far off. Is this true?’
“ครู
คนใด๋ื…”
หอ ‘Which teacher?’
“ครู
สมควร ครู มาปลอบใจขอย
้ คงรู
ว่
้าเขาแจกลู
กอมแต่
ทาํ
อีหยังบ่
ได ้
ขนาดครู
ใหญ่
ยงั ‘Teacher Somkhuan. He came to cheer me up. He must’ve known about the candies but could do nothing about it.
เกรงใจกํ
านั นเลย” Even the principal is deferential to the kamnan.’
“ครู
เขาเป็
นคนดี
นะ เขาคงรู
อยู
้ด่อก” พ่
อปล่
อยคางไว
้ แค่้ นี
แลวเริ
้ มวางเบ็
ดต่
อไป ‘That teacher is a good man. He must have known.’ Father left it at that and then resumed baiting the hooks.
ทองดีหน
ั ไปมองขอบฟ้
าแดงระเรื
อ ดวงตะวันลอยตํ
าลงใกลพื
้นนํ
า สี
ของมันจื
ดจางลง Thongdee turned to look at the reddening sky. The sun was sinking to water level. Its brightness was fast fading so he
จนเขากลาเพ่
้ งนานๆ dared to stare at it for a long time.
“พ่
อ ประชาธิ
ปไตยอยู
ไ่ ” ทองดี
กลบ่ ถามขึ
นอี
ก ‘Dad, is democracy far away?’ he asked again.
“ไกล ไกลมาก…” เสี
ยงพ่
อเลื
อนลอย ขณะหย่
อนเบ็
ดลงไปเรื
อยๆ ‘Far, very far…’ Father’s voice was floating as he kept throwing the hook lines.
“เรื
อเราไปถึ
งบ่่…” เขาถามเสี
พอ ยงแผ่
ว ‘Can our boat reach it?’ Thongdee asked in a subdued voice.
“ไปบ่
ถงึคลื
นลมมันแรง เรื
อลํ
าเล็
กแค่
นี ได”้
ไปบ่ ‘No way. The wind and waves are too strong. A small boat like this couldn’t reach it.’
“แลวรถยนต์
้ กาํนั นไปถึ
งบ่่” ทองดี
พอ กลายเป็
นเด็
กช่
างซักไปเสี
ยแลว้มิ
หนํ
ายังเป็
น ‘Then how about the kamnan’s car, dad? Can it reach it?’ Thongdee was asking so many questions, and loaded ones
คํ
าถามที
หนั กหน่วงในความคิ ดของผู
เป็
้นพ่
ออีกดวย
้ they were in his father’s mind.
“ไม่
แน่…นํามันอาจจะหมด รถอาจยางแตก ถนนอาจจะลื
น” พ่
อหย่
อนเบ็ ้
ดชาลง ‘Not sure … Maybe it’d run out of petrol, a tyre might burst, the road might be slippery.’ Father’s throwing of the
สี
หนาระโหย
้ คลายกั
้ บเมือยลาเอามากๆ
้ hook lines slowed down. He looked weary, as if utterly exhausted.
“แต่
ยงั ดี
กว่
าเรื
อ แม่ ”
นบ่ ‘But it’s better than a boat, right?’
“ฮื
อ…” เสี
ยงของพ่
อแหบพร่
า ‘Hmm…’ Father’s voice was hoarse.
= =
กลางคืนเดื อนดับ ทองดีนอนอยูข
่างๆ
้ พ่อ แม่
นอนอยู ห
่า่
งๆ ริ
มนอกชานบาน้ นองสองคน
้ In the moonless night, Thongdee lay beside his father. Mother lay at a distance by the rim of the porch. The two younger
นอนนิงอยู ใ่
นมุง้เสี
ยงเครื
องขยายเสี
ยงดังมาจากหัวบาน
้ ไม่บอกทองดีกร็
ว่
ู้
ามันมาจาก brothers lay side by side under the mosquito net. A loudspeaker started crackling at the head of the house. No need to
บานกํ
้ านั น เจาภาพกล่
้ าวตอนรั
้ บคณะครูทมาร่
ี วมแสดงความยิ นดี
กบ
ั ประธานนั กเรี
ยนคน tell Thongdee it came from the kamnan’s house. The host was welcoming the party of teachers who had come to show
ใหม่นํ
าเสียงบ่งบอกถึ งความสมหวังปลื
มปีติ how pleased they were with the new school prefect. The voice betrayed delight at hopes fulfilled.
ทองดีนอนลืมตาโพลงดู
ดาวกะพริบพรายอยูก
่ลางทองฟ้
้ ามื อตะแคงตัวโอบเขาไว ้ Thongdee lay with eyes wide open looking at the stars twinkling in the dark sky. His father leaned over and pressed
ด พ่ กล่า วความในใจ: ‘expressed w
แนบอก เสี
ยงครู
ใหญ่
กล่
าวความในใจก่อนครูทงหมด
ั พอจบ เสี
ยงปรบมือดังลันระคนกับ him against his chest. The principal’s voice imparted his inner feelings before all the other teachers. When it was over, alternative translation.
สรรพเสี
ยงที
แสดงถึ
งความสุ
ขสนุกเฮฮา หลังจากนั นครู
แต่
ละคนก็ผลัดกันกล่
าวแสดง there was a burst of applause mixed with voices expressing happiness and joy. After that, the teachers took turns to
ความยิ
นดี
และชื
นชม express their pleasure and admiration.
“ต่อไปขอเชิ
ญคุ ณครูสมควรกล่
าวแสดงความยินดี
กบั ลู
กศิ
ษย์ในฐานะเป็
นครู
ประจํ
าชัน ‘And now may I invite Teacher Som- khuan to tell us about his pupil in his quality as teacher of the sixth form. Go
ป. 6 ขอเชิ
ญครับ” เมื
อพิ
ธก
ีรจํ
าเป็
นประกาศจบ เสี
ยงปรบมือดังกึ
กกองต
้ อนรั
้ บ ahead, sir.’ When the improvised presenter’s announce​
ment was over, a round of applause followed.
“ผมภู
มใิจกับลู
กศิ
ษย์คนนี
มาก เขาเป็ นคนดีมารยาทเรี
ยบรอย
้ เรี
ยนดี
เล่
นกี
ฬาก็
เก่
ง ‘I am very proud of this pupil of mine. He is a good boy, well behaved, a good student and very good at sports, thus
สมแลวกั
้บตํ าแหน่งประธานนั กเรี
ยน โตขึ
นขอใหได
้เป็ ”
้นรัฐมนตรี perfectly qualified to be the school prefect. When he is older, may he become a minister!’
พอเสี ยงออแอ
้ ของครู
้ สมควรจบลง ขอบตาของทองดี กเ็
ริ
มผ่
าวรอน
้ เขาอยากถามพ่
อ When Teacher Somkhuan’s babble was over, Thong​ dee’s eyes began to feel hot. He wanted to ask his father once
อี
กครังว่
าประชาธิ
ปไตยอยู
ไ่
กลไหม แต่
ลํ
าคอกลับตี
บตัน มี
เพี
ยงเสี
ยงสะอื
นเล็
ดลอดออก again if democracy was far away, but his throat was constricted, and only sobs came out.
มา
“พี
ทิ
ด ไอทองดี
้ มันเป็ หยัง” แม่
นอี ลก
ุขึ
นนั ง กระแทกถามอย่
างห่
วงใย ‘What’s the matter with ’Dee?’ Mother sat up to ask abruptly out of concern. พี
ทิด is a jewel lost in translati
monk’.
“บ่
เป็
นหยังดอก…นอนเถอะ มันเรื
องของเด็
กๆ” ออมแขนของพ่
้ อโอบรัดทองดี
แน่
น ‘Nothing much … Go back to sleep. Just kid’s stuff.’ Father’s arms around Thongdee held him stronger than before.
ขึ
นกว่
าเดิ
ม
 ขึ
นกว่
าเดิ
ม
‘Rueang lek lek khong dek dek’
in Chor Karrakeit 18, 1994
Bonus: ‘Nao Narmta’ (Cold Thasanawadee is one pen name .
the tears), a song written of Suthat Wonkrabakthaworn,
by Thasanawadee (http://www.youtube.com/watch?v=cFnbGHCia7g) a Maha Sarakham teacher
(and sung by Nit Laisue) (http://www.youtube.com/watch?v=cFnbGHCia7g) in his late forties
หนาวนําตา-ทัศนาวดี (http://www.youtube.com/watch?v=cFnbGHCia7g) with four collections
of short stories under his belt.

(http://thaifiction.files.wordpress
sutas.jpg)
Tagged: ทัศนาวดี (http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b8%97%e0%b8%b1%e0%b8%a8%e0%b8%99%e0%b8%b2%e0%b8%a7%e0%b8%94%e0%b8%b5/), สุ ทศั น์
วงศ์ กระบากถาวร
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b8%aa%e0%b8%b8%e0%b8%97%e0%b8%b1%e0%b8%a8%e0%b8%99%e0%b9%8c-
%e0%b8%a7%e0%b8%87%e0%b8%a8%e0%b9%8c%e0%b8%81%e0%b8%a3%e0%b8%b0%e0%b8%9a%e0%b8%b2%e0%b8%81%e0%b8%96%e0%b8%b2%e0%b8%a7%e0%b8%a3/), corruption
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/corruption/), democracy (http://thaifiction.wordpress.com/tag/democracy/), favouritism (http://thaifiction.wordpress.com/tag/favouritism/), Thasanawadee
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/thasanawadee/)

Blog at WordPress.com. | The Delicacy Theme.

Follow

องสันไทย | thai to english fiction”

Follow “เรื

Powered by WordPress.com
เรื ั
องสนไทย | thai to english fiction

Modern and classic Thai short stories in English

Kilometre Marker 47 – Rattanachai Manabutra

Contemporary 7 February 2014 Leave a comment

You won’t read this in your favourite newspaper, but seen in that light the shenanigans of the befuddled Muslim South are beginning to make some sort of
twisted sense. MB

หล ักกิ
โลเมตรที
47 KILOMETRE MARKER 47

(http://thaifiction.wordpress.com/2014/02/07/kilometre- (http://thaifiction.wordpress.com/2014/02/07/kilometre-
marker-47-rattanachai-manabutra/km/) marker-47-rattanachai-manabutra/km/)

ั มานะบุ
รัตนชย ตร Rattanachai Manabutra* * Pronounced ma.na.but, ‘u’ as a short ‘oo’

วัยรุ
น
่สองคน Two teenagers =
ทางหลวงแผ่ นหมายเลข 42 เลยหลักกิ
นดิ 47 ไปนิ
โลเมตรที ด National Highway 42, slightly past Kilometre Marker 47,
เดียวมีาย ‘บานตั
ป้ ้ นหยง’ ถู
กพ่
นทับดวยข
้ อความสี
้ แดง a billboard say- ing ‘Tan Yong Village’ has the word
‘เอกราช’ ‘Independence’ in red written across it.
เด็
กหนุ่
มคนหนึ งกํ
าลังยกคอนเหล็
้ กกระแทกกับเสาหลัก One teenager is lifting a sledge- hammer to smash the
กิ
โลเมตรที 47 มี
เพื
อนอี กคนนั งตรงขอบถนน ในมือมีขวดนํ
า kilometre mar- ker 47. His friend sits at the edge of the
วิ
เศษทีเขาหวงแหนยิ งกว่าอะไร… road, in his hands a bottle of nec- tar he treasures more
than anything.

“สะด๊
ะ … สะใจ…” คนตัวผอมเอ่
ย ‘I like that … I like that!’ the thin one says in a mixture Nifty editorial touch when Jawi-impaired.
of Thai and Jawi.
เขาผละจากเสาหลักกิโลเมตรหลังคอนเหล็
้ กกระแทกครัง He steps back after a last strike at the marker with the * Muslim school, with preva
สุ
ดทาย้ แลวเดิ
้ นไปหาเพื อนอีกคนซึงตัวอวนกว่
้ า อายุ มากกว่า sledgehammer and then walks over to his friend, who is (http://thaifiction.wordpres
รํ
าเรี
ยนมาสูงกว่
า เกื
อบไดไปเรี
้ ยนที ประเทศอี
ยปิต์ลิ
เบี
ย แต่ fatter, older, more learned, almost went for studies in
มาสะดุดเพราะเกเรตามเพือน โดนไล่ออกจากโรงเรียน Egypt or Libya but didn’t because, wayward like his
ปอเนาะ เจาตั
้วไม่ บอกสาเหตุทโดนไล่
ี ออก แต่
เพือนตัวเล็
ก friend, he was expelled from the pondok school*. He
กว่าคนนี
เดาไม่ผด
ิไม่เมากัญชาก็เมาใบกระท่
อมนี แหละ didn’t say why he was expelled, but his smaller friend manabutra/%e0%b8%81%e0%b8%a3%e0%b8%
could guess: if he wasn’t high on grass, he was high on leaves (Mitragyna speciosa)
krathom leaves.
“สะด๊
ะ – สู
้ ะเอาที
งโง๊ ้ นี
ถึ
งคิ
วมึงแลว้… นี ” เขาวางคอน
้ ‘I like that. Now it’s your turn. Here.’ He places the
เหล็
กลงตรงหนาเพื
้ อน ดึงชายเสือขึนเช็
ดเหงือแลวรั
้บขวดนํ า sledgehammer in front of his friend, pulls up the hem of
เศษมา “คื
วิ นนีบรรยากาศช่
างเงี
ยบเชียบดีมากๆ” เขาดูดนํ
า his shirt to wipe off his sweat, then takes the bottle of
กระท่อมในขวดเพือเรี
ยกพละกํ นมา “ในขวดนี
าลังกลับคื ณกี nectar. ‘Tonight the atmo- sphere is so nicely quiet.’ He
คู
รอย”
้ sucks krathom juice out of the bottle to recover his
strength. ‘In this bottle, how many per hundred?’
“ป๊
ะ…” เพื
อนบอก “สี
คู
ณรอย”
้ ‘Oh,’ his friend says. ‘Four per hundred.’
“ขอถามมึ
งหน่
อยเถอะ ทํ
าไมตองเรี
้ ยกคู ้ ะ”
ณดวยล่ ‘Let me ask you this: why does it have to be “per”?’
“ก็
ตองเรี
้ ยกว่าคู
ณนั นแหละ ในนี
มี
นํ
ากระท่
อมคู
ณดวยยากั
้ น ‘Because that’s how it’s called. In here there’s krathom
ง” เพื
ยุ อนบอก juice multiplied by mosquito repellent,’ his friend says.
“ยากันยุ
ง! กิ
นเขาไปได
้ ยั้
งไง” ‘Mosquito repellent! How can you gobble that?’
“ห่
าเอย้… มึ
งล่
อเขาไปทุ
้ กวัน ไอนี
้แหละทํ
าใหกล
้าบ้า้ ‘Sucker … you gobble it every day. That’s what makes
บิ
น…” you reckless.’
“บ้
าบิ
นดวยเหรอ
้ ถึ า…”
งว่ ‘Reckless too? No wonder…’
“คู
ณดวยโค
้ ก” ้ ‘And then Coke.’
 “โคกอี
้ กแลว้… ไม่น่
าคู
ณเขาไปเลย
้ มันอเมริ
กาชัดๆ แต่
ก็ ‘Coke again! … It shouldn’t be added. That’s clearly
ยังดีกว่
ายากันยุ ะ”
งว่ America. But it’s still better than mosquito repellent.’
“มึ
งล่อจะหมดขวดแลวเพิ
้ งมาพู
ด มึ
งว่
าตัวคู
ณตัวสุ
ดทาย
้ ‘Down the whole bottle and then you can talk. Guess
คื
ออะไร” what the last ingredient is.’
“กู
ไม่… กู
รู
้ กน
ิอย่
างเดี
ยว” ‘I don’t know … I just drink it.’
“ผงชู
รสอายิ
โนะโมะโต๊
ะไง…” ‘Ajinomoto MSG.’
“ไอนี
้มันของไทยนี า”
หว่ ‘Well, at least that’s Thai!’ [Nice touch!]
“ของไทยแลวทํ
้ าไม รอบตัวมึงไทยทังนั นแหละ ขาวที
้ มึง ‘It’s Thai and then what? Every- thing around you is
กิ
นเขาไปทุ
้ กวันก็
ขาวไทย
้ แลวแผ่
้ นดิ นทีมึ
งเหยียบไม่ใช่ Thai. The rice you eat every day is Thai rice and the land
ประเทศของไทยหรื
อวะ มึ
งไอตั้
วมัวดี
ๆ นี
เอง แลวที
้ นี ้ you stand on, isn’t that Thai land? You’re just woolly-
อยากรู
ก”
อะไรอี headed. Now, what else do you want to know?’
“ทํ
าไมไม่
ลองหาคู
้ณรอยบ
้ างล่
้ ะ ถาได
้ ห ้
าคู
้ณรอย…”
้ ‘Why don’t you try five per hun- dred? If you got five
per hundred…’
“บ้
าเลยแหละ … แค่ีะดี
สน่ ทสุ
ีดแลว”
้ ‘You crazy? … Just four, that’s the best.’

“เพื
อน ความจริ
งทุ โล … ไม่
บหลักกิ น่
าเกี
ยวกับเอกรง- ‘Friend, actually smashing the kilo marker … it
เอกราชนั น” shouldn’t have anything to do with independence.’

“มึ
งยังไม่
รดอกรึ
ู
้ วา่นี
เรากํ
าลังตี
ประเทศไทย” ‘Don’t you know yet we’re striking at Thailand?’
“ตี ง … ประเทศไทยที
ประเทศไทย ใครบอกมึ ไหนกัน นั น ‘Striking at Thailand? Who told you that? … That’s no
มันหลักกิ
โล” Thailand, that’s a marker.’
“กู
นี
แหละบอกมึ ง ไม่
เห็นรึ
หรื
อกิ
โลนั นแหละมันมี ตราครุ
ฑ ‘I’m telling you, that’s who. Can’t you see that kilo
ตราครุ
ฑนี แหละมันประเทศไทย ตอนนี เรากํ
าลังตี
ประเทศไทย marker has a Garu- da seal? The Garuda seal, that’s
โวย้มึ
งมันโง่
จริ
งๆ กู
ไม่
น่านํ
าคนโง่มาทํ างานเลยว่ะ” Thailand, man. Now we’re striking at Thailand, damn it.
You’re really stu- pid. I shouldn’t have taken a simple-
ton along for this work.’
“ตี
ประเทศไทย! นี
มันงานใหญ่
นะมึ
ง อี
กกี
หลักถึ ะ”
งพอล่ ‘Striking at Thailand! That’s a hell of a job! How many
markers before it’s enough?’
“เราเพิ งทุ
บไดเพี -หาหลั
้ยงสี ้ กเท่านั นเอง จากตานี
ถงึ
นรา ‘We’ve just smashed four or five so far. From ’Tani to
ไม่รตั
ู
้ งกี
รอยหลั
้ ก ไหนยังมี
ป้ายอี
กไม่
รกี
ู้พันป้
ายที
จะตอง
้ Nara’, I don’t know how many hundreds of them there
จัดการ…” are. Besides, another thing is I don’t know how many
thousand billboards we must deal with…’
“เป็
นอันว่าเราตองทุ
้ บหลักกิ
โลใหหมดตั
้ งแต่ปัตตานี
ยน
ั ‘You’re saying we must smash all the kilo markers
นราธิ …”
วาสยังงันรึ from Pattani to Narathiwat like that?’
“เออสิ
วะ…” คนตัวอวนรู
้ สึ
้กรํ
าคาญ ‘Yes, schmuck…’ The fat one is feeling annoyed.
“เพื
อน บอกตรงๆ กู
วา่
งานนี
คงเหนื
อนกันอี
กนาน แค่
หลัก ‘Friend, I’ll tell you straight, I think this work will keep
เดี
ยว…” us tired for a long time. A single marker…’
“นี… จะบอกให ้
เราทุบหลักกิ
โลยังนอยไป
้ เรายังจะตอง ้ ‘Here, let me tell you: we’ve smashed too few markers. เปลียนสี is ‘change the colours’, i.e. ‘repaint’, bu
เปลียนสี
ป้
ายพรอมๆ
้ กันไปดวย ้ โอกาสเป็ นของเราเมือไหร่ We must also repaint the billboards at the same time. At of the story.
เราก็
ปลดแอกเป็
นสาธารณรัฐปั ตตานี ทน
ั ที” คนตัวอวน
้ the least opportunity, we must liberate the Republic of
ตองการแสดงตน
้ ราวกับว่
าเขาเป็
นคนคุ มนโยบายเอง Pattani at once.’ The fat one wants to assert himself as if
he was in charge of the policy.
“ยังงัน เราก็
เป็
นคนหนึ
งที
ไดชื
้
อว่าผู
ร่
้วมกอบกูเอกราช
้ เรา ‘Like that, we are what they call independence fighters.
สองคนคงไดร่ ้
วมเฉลิ
มฉลองเอกราชอย่างยิ
งใหญ่…” The two of us will join the celebration of independ- ence
in a big way.’
เด็
กหนุ
่
มตัวอวนคิ
้ ดถึงวันที
ไดรั้
บเอกราช ช่
างเป็
นวันที
ยิ
ง The fat youngster thinks of Inde- pendence Day. It’ll be
ใหญ่… a hell of a great day.
“นีเพือน ขอถามหน่
อยเถอะ ถึ
งวันนั น เขาใหมึ
้งเป็
นอะไร ‘Tell me something, friend. When the day comes, what อยเถอะ may also be translated as ‘M
ขอถามหน่
กํ
านั น ผู
ใหญ่
้ บานหรื
้ อเป็นนายอํ าเภอ” will they make you? Village chief? Kamnan? District
chief?’
“เออ … เรื
องนั นมึ
งไม่
ตองห่
้ วง” เขายิ
มกริ
ม ‘Uh … You don’t have to worry a- bout that just now.’ ยิ ม: also ‘to look pleased with oneself’.
มกริ
He smiles smugly.
“ไม่
วา่
มึงเป็
นอะไร กู
ขอตามไปเป็
นผู
ช่
้วยมึ
งก็ ้น” คน
แลวกั ‘Well, whatever you are, let me be your deputy, okay?’
ตัวผอมรู
สึ
้กภาคภูมใิ
จ The lean one feels full of pride.
เพื
อนตัวอวนจั
้ บคอนเดิ
้ นไปยังหลักกิ
โลเมตรแทนเพื
อ His fat friend grabs the sledge-hammer and goes over
จัดการทุ
บหลักกิ
โลเมตรใหสิ
้นซากภายในคืนนี to the kilo- metre marker instead, to finish the job
tonight.
สองคนผลัดกันทุ บ รู
สึ
้กเหนื
อยจึงพักดู
ดนํ ากระท่อมเพื
อเติ
ม They take turns striking, feel tired, so they rest,
พลัง พวกเขาเพิ งรู
ว่
้าหลักกิ
โลเมตรตนนี
้ แข็ งแกร่งกว่ ้ นที drinking krathom juice to regain strength. They have just
าตนอื
แลวมา
้ นํ ากระท่
อมหมดไปแลวขวดหนึ
้ งและขวดสุ ดทาย
้ found out that this kilometre marker is tougher than the
กํ
าลังจะหมดลง แต่ เสาหลักกิ
โลเมตรแค่หวั แบะไปนิ ดเดี
ยว previous ones. One bottle of krathom juice is empty and
เท่
านั น เมือนํ
ากระท่อมหมดไม่เหลื
อใหเพิ
้มพลังอี กทังสองนั ง the last one nearly so, but only the top of the kilometre
ห่
อไหล่ มองดูเสาหลักกิ
โลเมตรอย่างผูพ่
้ายแพ ้ marker is knock- ed off, and only partly. When there is
no more krathom juice to give them a boost, the two of
them hunch their shoulders and look at the kilometre
marker like losers.

“ประเทศไทยตนนี
้ ทํ
าดวยซี
้ เมนต์
ตราอะไรก็
ไม่
รแข็
ู
้ งเป็
น ‘I don’t know what brand of cement they used to make
บา”
้ คนตัวผอมเปรย แลวหั
้นไปพู อน “บอกตามตรง กู this Thai marker. Damn hard it is’, the thin one says then
ดกับเพื
ทุ
บไม่
ไหวแลว้ค่
อยมาต่อพรุง่
นีดี า”
กว่ turns round to tell his friend, ‘Let me tell you straight: I
can’t strike any more. Let’s wait until tomorrow.’
“มึ
งเลิกเป็ นเด็กขีแยเสี ” คนตัวอวนพู
ยที ้ ด ถอนหายใจหนั ก ‘Stop whining like a brat,’ the fat one says, breathing
หน่ วง แมท่
้าทางไม่ มเี
รี
ยวแรงเช่
นกันแต่ใจของเขายังคงแกร่
ง hard. He looks as if he hasn’t any strength left either, but
กราว ้ “ไม่ได ้ ยังไงคืนนี
เราตองทุ ้ … อย่
้ บใหหมด าลืมว่
าตอน his heart is still strong. ‘That won’t do. No matter what,
นี เราเป็นนั กต่อสู ้ ว้จะเหลวไหลไม่
แล ้ดขาด … เราเป็
ไดเด็ น we must destroy it entirely tonight … Don’t forget we’re
นั กต่อสู ้ วรู
แล ้มั้
ยมันเป็ ้ ของเรา … หนาที
นหนาที ้ นั นยิ
งใหญ่ fighters now. We can’t be wishy-washy. We’re fighters
นั ก” now, you know. It’s our duty … Duty’s everything.’
“ไม่ ้… กู
ไดรึ จะเป็
นลมอยู
แ
่ลว้งันมึ
งไป…” ‘Can’t we … I’m about to pass out. Well then, you
go…’
คนตัวผอมมองไปยังถนน บัดนี
เขาเห็
นตัวอะไรเป็นเงาโคงๆ
้ The lean one looks at the road. Now he sees some
รู
ปร่
างคลายอู
้ ฐกํ
าลังเดิ
นตรงมา จึงชี
ใหเพื
้อนดู “ดูนันๆ stooping shadow looking like a camel walking straight to
ฐ…”
อู them, so he points it out to his friend. ‘Look, over there, a
camel…’
คนตัวอวนมองอย่
้ างพิิ“อู
นจ ฐพ่
อมึ
งสิ
มส
ีองขา” The fat one peers out. ‘That frig- ging camel of yours
has two legs.’
“แต่
ดเู
หมื
อนอู ะ”
ฐเลยว่ ‘But it looks like a camel.’
“นันมันคน” ‘It’s a man.’
ใกลเข
้ามาอี
้ กจนเห็
นภาพชัดเจน Getting closer the picture gets clearer.
“คนกํ ง … เป็
าลังแบกถุ นคนบาหรื
้ อเปล่
าก็ ร”ู
ไม่ ้คนตัวอวน
้ ‘It’s a man shouldering a bag … a madman, maybe,’
ตังขอสั
้ งเกต the fat one con- jectures.
“หรื
อว่
าเจาหน
้ าที
้ ปลอมตัว กู
วา่
เรารี
บไปจากที
นี
ดี า”
กว่ ‘Or else a disguised official. I think we’d better get out
of here fast.’
“อย่
าเพิ
งตีตนไปก่อนไข ้หากเหมื
อนมึ
งว่
า ไปกลัวทํ
าไม มัน ‘We’ll cross that bridge when we come to it. If it’s as อย่
า ตี
ตนไปก่ : literally, ‘don’t beat yourse
อนไข้
มาคนเดี
ยว กู
หก
ั คอมันเอง” you say, why should we be afraid? He’s alone. I’ll wring
his neck myself.’
ชายคนแบกถุ งเห็
นวัยรุ
น
่สองคนท่ าทางน่ าสงสัย คนหนึ
งถื
อ The man shouldering a bag sees two teenagers who
คอนเหล็
้ ก ใกลๆ้พบหลักกิ โลเมตรถูกทุบจนหัวแบะ หากดูจาก look suspicious, one holding a sledgehammer close to a
สารรู
ปภายนอก ชายคนแบกถุ งเชื
อมันว่
าวัยรุ
น
่ทังสองตองเมา
้ kilometre marker he sees has its top partly demolished.
ยาอะไรสักอย่
าง Judging by their looks, the man with the bag is
convinced the two teenagers must be high on some dope.
ชายคนแบกถุ งประหวันคอนในมื
้ อเด็
กวัยรุ
น
่มากกว่
าสิ
งใด The man shouldering the bag is wary of the
แกคิ
ดทันที
วา่
แกเป็นคนบา้คนบาต
้องไม่
้ รไมู่
้เห็
น ไม่
อะไรทัง sledgehammer in the teenager’s hands more than
สิ
นนอกจากเดินกมดู
้ เทาตั
้วเองเพื
อจะผ่
านเลยไป anything else. He thinks at once he’s faced with a
madman, a madman must be ignored, neither seen nor
acknow-ledged, and so must walk past stooped and
looking at one’s feet.

วัยรุ
น
่ทังสองมองชายคนแบกถุ งตังแต่
หวั จรดเทาอย่
้ าง The two teenagers scrutinise the man shouldering a
สงสัย ยังไม่
มันใจเสี
ยที
เดี
ยวว่
าเป็
นเจาหน
้ าที้ ปลอมตัวหรื
อ bag from top to toe with suspicion. They are not
เป็
นคนบากั้นแน่ … altogether certain whether he is a disguised official or a
madman.
ณะนั นปรากฏภาพคนเคลื
อนไหวอี
กคน กาวย่
้ างเป็
นจังหวะ Right then appears another person on the move, with a
หัวเท่
ากําปั น rhythmic step and a head like a fist.
ใกลเข
้ามา…
้ Coming closer…
“กูวา่
คนบาปลอมตั
้ วแหงๆ โน่
นไงเพื
อนมันตามมาอี
กคน” ‘I’m sure the madman is in dis- guise. There’s a friend
คนตัวผอมทึ
กทักชี
ใหดู้ of his following him over there,’ the lean one assumes,
pointing.
วัยรุ
น
่ทังสองเผ่
นลงขางทาง
้ The two teenagers scarper by the side of the road.
=
ชายคนแบกถุ
ง The man shouldering a bag
ชายนุ่
งโสร่งสวมเสือยื
ดปรากฏตัวขึ นท่ามกลางความ A man in a sarong and t-shirt appears in the hubbub of = = * Muslim cap (http://tha
พลุกพล่านของตลาดตนไทร้ กํ าลังเดินแบกถุง ครังหนึงเคย the Ton Sai market shouldering a bag as he walks. Once rattanachai-manabutra/%e
สวมหมวกกะปี เยาะแต่
เดี
ยวนีไม่แลว้แกเดิ นเขาไปนั
้ งหลบ he wore a kapiyoh*, but no longer. He walks over to sit
แดดรอนใต
้ เพิ ้งรานขายนํ
้ าแข็ง วางถุงใบเขืองลงขางกาย
้ พูด out of the sun under the shed of an ice-cream shop, puts
กับเด็ ้ … “กี
กในราน ตอ นามอ โต๊ ะยา โต๊ะแยะ ยาดีระยะ” down his bulky bag at his feet, talks to the shop girl,
ชายคนแบกถุ งพูดยาวีก่
อนตามดวยภาษาไทย
้ “ผมชื อโต๊ะยา saying first in Jawi then in Thai, ‘My name is Toya
โต๊ะแยะ เป็
นราษฎร หมู่2 ตํ
าบลนํ าดํา อํ
าเภอมายอ ปั ตตานี ” Toyaeh, I’m a resident of Block 2, Nam Dam Sub-district,
Ma Yo District, Pattani Province’.
เด็
กในรานหั
้ วเราะ ยื
นถุ
งนํ
าแข็ “รู
งให ้ แล
้ ว้รี
บไปซะ” The shop girl laughs, holds out a bag of ice cubes to
him. ‘I know. There you go.’
คนรุน
่ราวคราวเดี ยวรูกั้
นว่
า เมื
อหลายปีกอ
่น แกเคยหลบหนี People of about the same age know that many years
เขาไปอยู
้ ใ่นป่า 3 เดือน ครังแรกแกขัดใจกับสายข่าวตํ ารวจคน ago he fled into the jungle for three months. At first he
หนึงในหมู ่
บานเกี
้ ยวกับเรื องทีดิ
นคลอยหลั
้ งไม่ นาน เพื อนของ was angry with a police informer in the village about
เขาคนหนึ งส่งข่าวมาว่ า เจาหน
้ าที
้ ตํ
ารวจเพ่
งเล็
ง นั นคื
อ some land deal. Soon afterwards a friend of his informed
เหตุผลที เขาเผ่ นหนี เขาป่
้า ตอนทางการประกาศใหมอบตั ้ ว him that police officials were watching him. That was the
โต๊
ะยาจึ งเขามอบตั
้ ว ทุกวันนี
แมทํ
้ามาหากินสุจริ
ตแต่ ยงั โดน rea- son he fled into the jungle. When the authorities
เพ่
งเล็
งในฐานะเคยเป็ นโจรเก่ าอยู
ป
่ ่ อน … แกเลยตัดสิ
ามาก่ น asked him to surrender, Toya gave himself up. These
 ใจทํ
าตัวเป็
นคนบาคนหนึ
้ ง เดิ
นสะพายถุ
งไปตามตลาดนั ด days, even though he earns his living honestly, he is still
ต่
างๆ ทังตลาดนั ดบานต
้ นไทร
้ ตลาดนั ดบานปาลั
้ ส ตลาดนั ด under surveillance as an old rebel who went into the
บานกรื
้ อแซะ และตลาดนั ดหัวคํ าบานบางนา
้ คนบางคนรู ว่
้าแก jungle … so he decided to pass him- self off as a
แกลงบ
้า้แต่บางคนก็ เชื
อว่
าแกเป็
นบาไปแล
้ วจริ
้ งๆ madman, walking with a bag on his back to the various
markets, the Ton Sai market, the Pa Lat market, the
Krue Se market and the Ba Na market. Some people
know he’s only pretending to be mad, but others believe
he really is mad.
ชายคนแบกถุ งรับถุ
งนําแข็
งแลวเดิ
้ นไปนั งอี
กรานเป็
้ นราน้ The man with a bag takes the ice cube bag and then
้ “กี
ขายขาว ตอ ยาดี ระยะ … ผมเป็นราษฎรหมู2 ตํ
่ าบลนํ า goes and sits in another shop, which sells rice. ‘My name
าดํ
อํ ”
าเภอมายอ จังหวัดปั ตตานี is Toya Toyaeh, I’m a resident of Block 2, Nam Dam
Sub-district, Mayo District, Pattani Province.’

ครู
ห
่นึ
งเด็
กในรานนํ
้ าห่อขาวมาให
้ “เป็
้ นราษฎรแลวยั
้งไง” A moment later, the girl in the rice shop brings him a
packet of rice. ‘You’re a resident, so what?’
“กลับตัวเป็
นราษฎรก็
ยงั โดนเพ่
งเล็
งสู้นคนบาไม่
เป็ …
้ ได ้ ‘Even as a resident, I’m still under surveillance.
ปลอดภัยกว่า” Nothing like being a madman … it’s safer.’
คํ
าพู
ดทีแกพรํ
าไปตามรานรวงต่
้ างๆ เป็
นคําพู
ดเดิ
มๆ เด็
กใน These words he keeps repeating in the various shops,
รานได
้ ยิ ้
นจนชินหูและรู
ว่
้าทํ
าอย่
างไรแกจึงจะจากไป the same old words the shop hands have got used to and
they know what to do to have him leave.
ชายคนแบกถุ ง สะพายถุงไวด้
านหลั
้ ง มี เชื
อกคลองต
้ นคอ
้ The man sets his bag on his back. It has a rope around
สองมือพยุ
งไม่ใหเชื
้อกรัดคอหายใจไม่ ออก ในถุงไม่
มใี
ครรู
ว่
้า his neck on which he pulls with both hands to prevent it
มีิ าง
สงใดบ ้ ความจริ งมี ิ มี
สงของ ผาถุ
้งผื นเดี
ยว รองเทาหนึ
้ งคู่ from stifling him. Nobody knows what’s in his bag.
และเสื
อยื
ดอีกสองตัว นอกนั นแกยัดๆ ถุ
งพลาสติ กใหเต็
้มๆ Actually, it’s his belongings, a single sarong, a pair of
แลวแอบผลั
้ ดเปลียนเสื
อผาตอนลั
้ บตาคน shoes and two t-shirts. Apart from that, he stuffs it with
plastic bags and changes clothes out of people’s sight.
เมื
อตลาดตนไทรร
้ างราผู
้ คน ้ ชายคนแบกถุ งจึ
งออกเดินทาง When the Ton Sai market is desert- ed, the man
ไปตามถนน มุ่
งหนาไปยั
้ งตลาดนั ดถัดไป ถึ งบานปาลั
้ สตอน shouldering his bag goes out and walks along the road in
สองทุม
่เศษ แต่
ทนั
ีนกลับไม่ มตีลาดนั ดอย่างที คิ
ด แกเขาใจ
้ the direction of the next market. He reaches the Pa Lat
ผิ
ดว่าตลาดปาลัสเป็นตลาดกลางคื น ที
จริ
งตลาดกลางคื นเป็
น market sometime after eight p.m. but it turns out there is
ตลาดบานบางนาใกล
้ ตั้
วเมื
องปั ตตานีซึงยังอีกไกล … แกไม่ no market there as he thought. He has misunderstood
อาจนอนพักคางแรมบ
้ านคนรู
้ จั้
ก เพราะว่
าคนบาไม่
้ ควรไปขอ that the Pa Lat market is a night market. Actually, the
นอนบานคนอื
้ น เลยเดินไปเรือยๆ เหนือยก็คอ่ยนอนพักศาลา night market is the one in Ba Na village, close to Pattani
ริ
มทาง พอเดิ
นมาถึ งบานตั
้ นหยง แกพบวัยรุ น
่สองคนเผ่ นลง Town, which is still far away … He won’t stay over- night
ขางทางหายไปในความมื
้ ด in the house of some acquaint- ance because a madman
shouldn’t ask to stay in someone else’s house, so he keeps
on walking, and when he is tired lies down and rests in a
roadside pavilion. When he reaches Tan Yong Village, he
meets two teen- agers who scarper along the road and
disappear into the darkness.
แกมองไปที
แผ่
นป้
ายซึ
งถู
กพ่ ้ แดง ‘เอกราช’
นทับดวยสี He looks at the billboard with ‘Independence’ in red
written across it.
“วะ เอกราชแลวรึ
้” ‘Wow! Independence already?’
แกทิ
งถุ
งลงอย่
างไม่
ไยดี
แมไม่
้หนั กแต่
รสึ
ู
้กน่
ารํ
าคาญขึ
นมา He drops his bag without prompt- ing. It isn’t heavy,
ทันที but it feels bother- some all of a sudden.
= ‘Lak Kilomet 47’ in Ruam Rueang San Chai Phoo Ang
Tua Pen Seng Tha Narm / Someone from Pattani
Darussalam, PajonPhai Publishing, Bangkok, Oct 2013.

Rattanachai Manabutra, born in Songkhla Province, . (http://thaifiction.wordpress.co

works in a Pattani provincial excise office. He has manabutra/rattanachai/)
published two collections of short stories in the past ten
years and is currently working on a novel.

Tagged: Ajinomoto (http://thaifiction.wordpress.com/tag/ajinomoto/), รัตนชัย มานะบุ ตร

(http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b8%a3%e0%b8%b1%e0%b8%95%e0%b8%99%e0%b8%8a%e0%b8%b1%e0%b8%a2-
%e0%b8%a1%e0%b8%b2%e0%b8%99%e0%b8%b0%e0%b8%9a%e0%b8%b8%e0%b8%95%e0%b8%a3/), Garuda
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/garuda/), irony (http://thaifiction.wordpress.com/tag/irony/), krathom (http://thaifiction.wordpress.com/tag/krathom/),
MSG (http://thaifiction.wordpress.com/tag/msg/), narcotics (http://thaifiction.wordpress.com/tag/narcotics/), pondok school
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/pondok-school/), propaganda (http://thaifiction.wordpress.com/tag/propaganda/), Rattanachai Manabutra
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/rattanachai-manabutra/), Southern Thailand (http://thaifiction.wordpress.com/tag/southern-thailand/), stupidity
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/stupidity/), suspicion (http://thaifiction.wordpress.com/tag/suspicion/), teenage mindlessness
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/teenage-mindlessness/), Thai short story (http://thaifiction.wordpress.com/tag/thai-short-story/)

Blog at WordPress.com. | The Delicacy Theme.

Follow

องสันไทย | thai to english fiction”

Follow “เรื
เรื ั
องสนไทย | thai to english fiction

Modern and classic Thai short stories in English

Life is a slow curse – Wiwat Lertwiwatwongsa

Contemporary 9 August 2013 Leave a comment

This powerful short story written around the main theme of duplicity and betrayal can be read on its own, even though it’s a sequel to a longer one that
focuses on the protagonist’s mother – and whose translation I’ll keep for the end-of-year anthology. The author tells me he ‘can’t stop thinking about her life.
Imagining about her son with a supreme anger about a society that leaves him no choice but to grow against his mum, and then being betrayed by society
itself.’ MB

คํ
าสาปแชง ื า้
่เชองช Life
ื ี
ชอชวติ is a slow curse

(http://thaifiction.wordpress.com/2013/08/09/life- (http://thaifiction.wordpress.com/2013/08/09/life-
is-a-slow-curse-wiwat-lertwiwatwongsa/drummer/) is-a-slow-curse-wiwat-lertwiwatwongsa/drummer-
2/)

วิ
วัฒน์ WIWAT LERTWIWATWONGSA
เลิ
ศวิวัฒน์
วงศา

TRANSLATOR’S KITCHEN
= =
มี
อยูส
่องวิ
ธท
ีจะทํ
ี าใหคนฟั
้ งสิ งที
คุ
ณอยากจะพู
ด หนึง There are two ways to have others listen to what you
คื
อเป็นร๊
อคสตาร์
และสองคือเป็
นฆาตกรฆ่
าต่
อเนื
อง have to say: be a rock star or be a serial killer.
= =
1 1
กว่
าที
คุ
ณจะยอมรับว่
าสิ
งที
มารดาของคุ
ณพูดนั นถู
ก Before you came to accepting that everything your
ตองทุ
้ กอย่าง นางก็
ไดตายลงจากคํ
้ าสาปแช่
งเชื องชา้ mother said was correct, she had died from a slow
ของคุ
ณเสี
ยแลว้ curse of yours.
มันเป็
นสิงที แทบจะช่ วยไม่ ไดสํ
้
าหรับคุ
ณ ที เติ
บโตมา That was hardly of any use to you, you whom
จากแม่ ทไม่
ี มค ีวามรักจะให ้ คุณมารูที
้หลังว่
าแม่กล่ าว your mother had no love to give to as you grew up.
ไวถู้กแลว้ฉั นไม่ มคีวามรักจะใหแกหรอก
้ แต่นันทําให ้ You came to know later that mother had claimed
ฉั นไม่มค
ีวามเกลี ยดทีจะใหแกด้ วย้ สิงที
ดีทสุ
ีดที ฉั นจะ correctly, ‘I have no love to give you but by the
ใหได้คื้อการที ฉั นสามารถมองแกเป็ นหนึงเดี
ยว จําเอา same token have no hate to give you either. The best
ไวว่้าเมื
อไหร่ กต
็ามที ฉั นมองเห็ นแกแตกออกเป็ นสอง I can give you is my being able to see you as one.
แกจะตองไปจากที
้ นีเชื อฉั นเถอะ แกไม่
อยากรู หรอก
้ Remember that if ever I see you splitting into two,
ว่
าฉั นทําอะไรไดบ้ าง
้ you must go away from here. Believe me: you don’t
want to know what I can do.’
แม่
ไม่
เคยกอดคุณ แต่ แม่
ไม่เคยหนีไปไหนดวย
้ ความ Mother never hugged you but she never fled
สามารถพิเศษทีแม่ไดรั้
บติดตัวมาคือการมองเห็
นสิง either. The special ability she had acquired was to
จริ
งแท ้
มองเห็นผูคนที
้ แตกออกเป็ นสอง เช่
นกันความ look at the true nature of things, look at people
สามารถพิเศษทีคุ
ณไดจากแม่
้ สื
บทอดผ่ านสายเลื
อด splitting into two. In the same fashion, the special
ของคนบา้นั นคื
อการสาปแช่ งผูคน
้ ability you got from her, trans- mitted by blood
from a crazy woman, was to curse people.
แม่ไม่
เคยเห็นคุ
ณแตกออกเป็ นสอง จวบจนแม่ ตาย Mother never saw you split into two, to her death
ลงก็ไม่
เห็
น แม่บอกว่
าฉั นมองเห็นแกเป็
นหนึ งเดี
ยว เป็
น she didn’t. Mother told you, ‘I see you as one; you’re
รู
ปทรงของความทุ กข์
ทรมาน ช่ วงเวลาทายๆที
้ นาง the form of suffering.’ In the final days when she lay
นอนแซ่ วอยูบ
่นเตี
ยงในโรงพยาบาลที นางทํ างานมาชัว wearily on a bed in the hospital where she had
ชีวต
ินางเรียกคุณเขาไปใกล
้ ๆ้จับมื
อคุณไว ้ บอกว่านาง worked all her life, she told you to come closer, took
เสียใจที
ช่วยอะไรคุ
ณไม่ ไดมากกว่
้ านีฉั นเสียใจ ชี
วติ your hand, said she was sorry she couldn’t help you
มันทุกข์
ทรมาน แต่แกทุ กข์
ทรมานเกินไป ฉั นหวังว่
าการ more than this. ‘I’m sorry. Life is suffering but
ตายของฉั นจะทําใหความสามารถของแกจบลง
้ ความ you’re suffering too much. I hope my death will put
ตายน่ ะดี
กว่
าสํ
าหรับฉั น แต่
ถามั
้นยังเป็
นเช่
นนั น ถามั
้น an end to your ability. Death is better for me, you
ยังคงอยู่
ถาแกยั
้ งตองทุ
้ กข์ ทรมานมากมายขนาดนี ฉั น know. But if it’s still like that, if it still goes on, if you
ก็
เสียใจจริ
งๆ still must suffer so much, I’m really sorry.’

แม่
กระซิ บกับคุ
ณทีขางหู
้ เชื ้ละคํ
องชาที า แม่
ตายใน Mother whispered in your ear, droning out the
คํ
าคืนนั น หลายปี
ตอ
่มาคุณจึ
งรู
ว่
้ามี
แต่ ่บบแม่ words. She died that evening. Years later, you knew
การอยู
แ
เท่
านั นทีจะทํ
าใหคุ
้ณทรมานนอยที
้ สุ ด that it was only by living like mother that you
would suffer the least.
คุณจะไม่ กล่ าวถึงช่วงเวลาที งดงามที สุ
ดในชีวต
ิช่ วง You won’t mention the most beautiful period of
เวลาวัยเยาว์ ทคุ
ีณกับแม่ อยู ด่วยกั
้ นในหองมื้ ดไรเสี
้ยง your life, the period of youth when you and mother
คุณเคยคิ ดว่
าแม่ เป็นคนพิ เศษ คุ ณเติ บโตโดยมองเห็ น were together in a dim, soundless room. You used to
จักรวาลทังหมดผ่ านสายตามารดา ทังหมดพังพิ นาศ think mother was someone special. You grew up
เมือคุณเขาโรงเรี
้ ยน เรี
ยนรู เชื
้องชาว่้าแม่ ของคุณไม่ ใช่ seeing the whole universe through your mother’s
คนพิ เศษ หนํ าซํ าไม่ใช่แมแต่
้ คนธรรมดา แม่ ของคุ ณ eyes. It all ended when you entered school and
คือนางตัวประหลาด ยิ งคุณเขาสู้ส่ังคมมากขึ นเท่าไหร่ slowly learned that your mother was not someone
โลกก็ ยงเหวี
ิ ยงมารดาของคุ ณไปอยู ท
่ขอบของสรรพ
ี special, indeed wasn’t even normal. Your mother
สิงมากขึ นเท่านั น มนุษย์ทผิีดพลาด เติ บโตจากความ was eccentric. The more you integrated society the
เขาใจผิ
้ ดเกี ยวกับบิ ดามารดาตน เรื องทียากแกไข้ ถึง more the world spun your mother to the outer
จุดหนึ งคุ
ณรู ว่
้า แมคุ้ณจะเกลี ยดนางเท่ าไหร่ ความเป็ น fringe of things – a human being in error who had
แม่ไดฝั้งเมล็ดพันธุ ล
์งในตัวคุ ณอย่างไม่อาจหลบหนี grown up misunderstand- ing her parents,
คุณทังรังเกียจและยอมรับจนเกื อบจะเป็ นคํ
าชมเมื อใคร something difficult to correct. At one point, you
สักคนพู ดว่า มันก็เหมือนแม่ ของมันนั นแหละ นางทิ ง knew that no matter how much you hated her, as
ร่
องรอยไวในตั
้ วคุ ณมากมายเกิ นไป ถึงทีสุ
ดคุณกลาย your mother she had sunk her seed into you
เป็นส่วนหนึ งของนาง เป็ นร่ างทรงทีไม่สามารถขัดขื น unavoidably. You both resented and accepted that,
เกลียดแม่ เพียงไหนคุ ณก็ รับเอาแม่ เขามาในตั
้ วคุ
ณ so that it was almost a compliment when someone
said ‘he looks so much like his mother’. She had left
far too many traces of herself in you. In the end you
were a part of her, a medium unable to rebel. No
matter how much you hated her, you had absorbed
your mother in you.
เมื
อถึ งเวลาที คุ
ณตองเลื
้ อก วิ ธกีารเดียวที คุณจะได ้ When the time came for you to choose, the only =
รับการยอมรับจากคนในสังคมที เหลืออยู ค
่อืคุ ณตอง้ way that remained for you to be welcome in society
ปฏิ เสธมารดาของคุ ณ สงครามมันเริ มตนในตอนนั
้ น was to ignore your mother. War began during that =
เอง คุ ณไม่ ตองการเป็
้ นตัวประหลาดในโรงเรี ยน ไม่ม ี period. You didn’t want to be a freak at school.
=
ใครเขาใจว่
้ าคุ ณคิดหรื อพู ดอะไร คุ ณจํ าตอง
้ Nobody understood what you thought or said. You
เปลี ยนแปลงตัวเอง คุ ณตองคบหาผู
้ คนที
้ จะฉุ ดคุ
ณ had to transform yourself. You had to mix with ตัว ประหลาด: someone eccentric, wacky; a
ออกจากบ่ ออันมื ดทึ บและเงี ยบใบนี้ฉี กสายสัมพันธ์ people who would pull you out of that dark and deviant, a freak. ประหลาด itself has many
ของคุ ณออกจากนาง ไปใหพ้ นแม่
้ บาๆบอๆที
้ เกลียด mute pool, tear off the bonds linking you to her, get translations: strange, odd, weird, queer, peculiar,
ผูคนจนต
้ องหลบลี
้ หนี หนา้แม่ ทเห็
ีนโลกแตกออกเป็ น away from your crazy mother who hated people to uncommon, unusual; extraordinary, astonishing,
สอง ผู คนแตกออกเป็
้ นสอง คนหนึ งยื นอยู ค
่งที อีกคน the point of making herself scarce, mother who saw amazing, outlandish, marvelous, wonderful. This
พุง่เขามาทํ
้ าราย ้ คุ ณไม่ เคยเห็ นอะไรแบบนั น คุ ณไม่ the world splitting into two, people splitting into word is much used here, with slightly different
อาจเขาใจดวงตาแบบนั
้ น คุ ณเริ มตนด้ วยการตอบโต
้ ้ two, one standing still, the other rushing in to harm. meanings that call for modulations in
อย่ างง่ายดายและทรงพลังที สุด ตอบโตด้ วยความ
้ You had never seen anything like that. You didn’t translation.
อึกทึ ก คุ ณฟั งเพลงร๊ อค เปิ ดเพลงเสี ยงดังจนแม่ understand eyes like those. You began by retorting
ประสาทเสี ย เพลงร๊ อคคื อจุ ดเริมตนทั
้ งหมด เมื อคุณละ easily and most forcefully, by retorting boisterously. =
เมิดกฏหนึ งของความสัมพันธ์ คณุก็ เริ
มละเมิ ดกฏอื นๆ You listened to rock music at full blast until mother
การละเมิ ดนํามาซึ งการคนพบใหม่
้ ๆ คืนหนึ งหลังจาก couldn’t take it any longer. Rock music sparked off =
คุณฟั งเพลงเสี ยงดังไดสามวั
้ น แม่ ของคุ ณเดิ นเขามา
้ everything. When you broke one rule of the
ในหอง ้ นางทุ ม
่เครืองเล่ นซี ดขีองคุ ณลงกับพื น ทุ ก relationship, the other rules were there to be broken, ดมนอนธการ means dark, but the light of the
มื
อย่ างดําเนิ นไปในความเงี ยบ ชิ นส่วนแผงวงจรอิ เล็ค which led to a discovery. One night, after three days dark is a bit much; hence, dim light.
ทรอนิ กส์ เกลือนกระจายในแสงอันมื ดมนอนธการ นาง of listening to loud music, your mother walked into
กระทื บลงบนลํ าโพงจนฉี กขาด กระทื บซํ าๆจนนาง your room. She flung your CD player to the floor. It
เหนื อยหอบ หายใจแรง ราวกับคุ ณไม่ อยูต
่รงนั น คุณไม่ all happened in silence. Bits and pieces of the
ไดพู้ดอะไร ตื นตะลึ งและขึ งโกรธ แม่ ไม่เคยอธิ บาย electronic motherboard scattered in the dim light.
อะไรมาแต่ ไหนแต่ ไร และการทํ าลายลางในความเงี
้ ยบ She trampled the speakers until they tore, trampled
ของแม่ เป็นเรืองทีเหลื อจะทน คุ ณสาปแช่ งแม่ นางลม้ them until she panted in weariness, her breathing
ลงตรงหนามื ้อกุ มกําหัวใจ ใบหนาเหื ้ อดสี เลือด คุณ belaboured, as if you weren’t there. Shocked and
ตกใจหนาถอดสี
้ แม่กาํ ลังจะขาดใจตายตรงหนา้เพี ยง enraged, you didn’t say anything. Mother had
เพราะคุ ณคิ ดว่ านางสมควรตาย never explained anything whatsoever and her silent
vandalising was unbearable. You cursed her. She
collapsed before you, her hand to her heart. Her
face drained of blood. You were frightened and
turned ashen. Mother was breathing her last in front
of you just because you thought she deserved to die.
ด้วยวิ
ธก
ีารนี
เอง คุ
ณคนพบความสามารถในการสาป
้ That was how you found out your ability to curse.
แช่
งของตนเอง
และถึงทีสุ
ดในวันหนึงเมื
อคุ
ณไดเรี้ยนรู
เกี
้ยวกับโลก And ultimately one day, when you learned about
อันชัวรายนี
้ คุ ณก็พบว่ามารดาของคุ ณไดกล่
้ าวไวถู
้ก this evil world, you found that your mother was
ตองทุ
้ กประการ จนเมื อถึ งตอนนั นนางซึ
งไม่
เคยทําตัว right on every count. By then, she who had never
เป็นแม่ทดี
ีของคุณก็จากไปอย่ างไม่อาจหวนกลับอีก behaved with you as a good mother was gone,
แลว้ never to come back.
=
2 2
ก่
อนที
จะมี
คณ
ุ พวกเขาเป็
นเหมื
อนนิ
ยามของความ Before there was you, they were like the incarnation
สมบู
รณ์คูเ่
ด็
กหนุ่
มสาวประหลาดที ลอยพนจากทุ
้ ก of perfection, a strange young couple who floated
คนในโรงเรี
ยนมัธยมประจํ
าจังหวัด beyond ev- eryone else in the provincial secondary
school.
ก่
อนที จะมี
คณุพวกเขาคือคูท
่แม
ี แต่
้ อาจารย์
ทเฮี
ียบ Before there was you, they were a couple even the Always difficult to decide whether เด็ ่is a
กหนุ
ม
ทีสุ
ดก็เกรงใจ เด็
กหนุ่
มลํ
าสันสมส่วนเด็
กสาวบอบบาง strictest teachers deferred to. The boy sturdy and young man or a boy and เด็ กสาว a young
ใบหนาหมดจด
้ เมื
อพวกเขาอยูด
่วยกั
้ นราวกับพวกเขา shapely, the girl lithe, her face flawless. When they woman or a girl. When the context doesn’t help,
เรื
องแสงนอยๆของความสมบู
้ รณ์ออกมา จนกระทังคุ
ณ were together it was as though they glowed a little play it by ear, as here.
กาวเข
้ าไปเป็
้ นเสาที ้ สามในความสัมพันธ์ with perfection, until you stepped in to be the third
party in the relationship.
พวกเขาเลือกคุ ณเป็นเพื
อนเพราะคุ ณเล่นดนตรี พวก They chose you as their friend because you played =
เขาฟอร์
มวงเล็ กๆกันในตอนนั น คนหนุ ่
มเล่
นกีตาร์ เด็
ก music. They formed a small band at the time. The
สาวเล่
นคียบ์อร์ด คุณเล่นดนตรีไดทุ
้กชนิดเพือตอบโต ้ boy played the guitar, the girl manned the =
มารดา คุณอยากเล่ นกี
ตาร์
แต่คณ
ุไดตี้กลอง การเขา้ keyboard. You played all sorts of instruments to hit
=
ร่
วมเป็
นหนึ งในพันธมิ ตรของหนุ่
มสาวเรืองแสงทํ าให ้ back at your mother. You wanted to play the guitar
คุณรู
สึ
้กอยูไ่กลจากมารดานั บลานปี
้ แสง ขอพิ้ สจูน์ but you played the drums instead. Becoming one in =
กระจ่
างชัด คุณไม่ มอ
ีะไรเหมือนแม่สักนิ
ด คุ
ณสามัญ the alliance of the glowing couple made you feel a
ดาษดืน เผลอๆจะงดงามเรื อเรื
อง คุณแค่เกิ
ดผิดที ผิ
ด million light-years away from your mother. The =
ทาง มาจากครรภ์ ทผิ
ีด แต่
ทกุอย่างจะถู
กแกไขใน
้ evidence was clear. You had nothing of your
อนาคต เมือคุณเติ บโตขึน เมื
อคุณไปจากเมื องนี เมือ mother. You were run-of-the-mill and found =
คุณลบประวัตติัวเองทิง หมดจดงดงาม yourself beautiful and bright. It was just that you
were born in the wrong place, from the wrong สาม ัญ = ordinary, common; ดาษดื น=
womb, but everything would be solved in the abundant, widespread, plentiful; so สาม ัญ
future, when you were grown-up, when you had left ดาษดื น = run-of-the-mill, which covers both
this town, when you had erased your own history, notions.
flawless, beautiful.
แต่
สรรพสิ งทีหลงเหลื อจะเป็นเพียงรอยขู
ดลบขี ดฆ่า But for all that traces of that erasing remained, so [The last sentence of this paragraph has the
ทีทํ
าใหมั้นเห็นไดชั้
ดจนยากจะเบื อนสายตาหลบหนี obvious they couldn’t be ignored. You were the syncopation of a drum break.]
คุณคือร่องรอยด่ างดวงเปือนความสัมพันธ์ ของคนทัง blemish ruining the relationship of these two,
สอง เริ
มจากเพลงของ ฟรองซัวส์ ฮาร์
ดที
ีคุณไดยิ้นมา starting with a Françoise Hardy song you had
จากหนั งสักเรื
อง พวกเขาไดยิ ้นคุณฮัมเพลงนั น และคิด heard in a film. They heard you humming that song
ว่
าคุณเหมาะเจาะสํ าหรับการเป็นส่วนหนึงของวงดนตรี and thought you were suitable to be a part of their
เป็
นองค์ ประกอบ เป็ นฉากหลัง ตี กลองหัวใจลอยล่ อง band, a component, a background, beating the
จองมองแผ่
้ นหลังพิ สท
ุธิงดงาม กี ตาร์
และคียบ
์อร์ด ตี drums with a drifting heart, staring at the flawless,
กลองโดดเดี ยวห่างไกลนั บลานปี
้ แสง beautiful backs, guitar and keyboard, beating the
drums alone millions of light-years away.
คุ
ณเรียนรู
ว่
้
าแม่ พด
ูถูก เมื
อเกิ
ดมาอย่างประหลาดคุ ณ You learnt that your mother was right. Since you =
จะไม่มท
ีางเป็นส่วนหนึงของความสามัญ ต่ อใหคุ
้ณอยู ่ were born unusually you could in no way be part of
หลังกลองชุด ความผิ ดประหลาดก็ โชนฉาย มันช่าง things ordinary. Even if you were behind the =
งดงามเพราะมันทํ าใหวงดนตรี
้ สมดุล ความพิ
เศษสด drums, the strangeness radiated. It was so beautiful
=
สว่
างและความพิ ลกึพิ
สดาร เมือคุณสามคนอยู ด
่วยกั
้ น it gave the band balance, a special luminosity and
บนเวที สรรพสิงเหมาะเจาะลงตัว สีคข
่นานที
ู กลมกลื น queerness. When the three of you were together on หมดจดงดงาม: these two words, from two
เสี
ยงสูงและตําทีประสานเป็นเนือเดี
ยว หมดจดงดงาม stage, everything fitted, colours match- ed, sounds paragraphs up, are repeated and, although they
high and low became one, flawless, beautiful. qualify different things, the repetition must be
kept. And again in the next paragraph.

นันล่
ะ คุ
ณดํ ารงคงอยู เ่
พือสิงนั น เพื
อทีจะเป็
นส่วน Sure, you held on for that, to be the patch that =
ประหลาดที เติมเต็มความงามที มากเกินไป มันคงจะ completed a beauty that was too much. How
งดงามถาสรรพสิ
้ งดํ ารงคงอยู เ่ช่นนั นไปจนจบมัธยม beautiful it would be if everything remained like =
คุณแทบไม่ กลับบาน้ ขลุ กอยูก
่บั คนทังคูใ่
นบานของ
้ that until the end of secondary school. You hardly
=
ใครคนใดคนหนึ งที อยูใ่
นละแวกเดี ยวกัน หมู่
บานจั
้ ดสรร went back home, stayed with the two of them in
หรูหราทีมี
ทางเขาซั้ บซอน ้ ครังหนึ งคุณเคยไปที นั น either of their houses in the same compound, a =
โดยไม่ไดบอกให
้ พวกเขาออกมารั
้ บ ผลคื อยามไล่ luxurious housing development of restricted access.
ตะเพิดคุณไม่เหลื อดี คุณเขาไปที
้ นั นไดก็ ้
ตอ่เมื
อพวก Once you went there without telling them to come =
เขาพาเขาไป
้ อยู ไ่
ดเท่
้าที พวกเขาอยากจะใหอยู ้่โลก out and fetch you. The guards just chased you
หมดจดงดงามมี เวลาเปิ ดปิ
ดตายตัว แต่ บอ่มื
ดทึมที คุ
ณ away. You could only get in when they took you in; =
อยูเ่
ปิ
ดอาตลอดนิ
้ รันดร์กาล you could stay only as long as they wanted you to
stay. The world of flawless beauty had visiting =
hours, but the dark pool in which you simmered
=
was open wide forever.
=

ที
คุ :่
ณอยูliterally, ‘where you were’.

คุ ณแทบจะลืมทุ กเรื
องราว เรืองการสาปแช่ งผูอื
้น You forgot almost everything, forgot about
เรื
องของแม่ ทไม่
ี เคยถามหาว่ าคุณไปไหนมา นางยังคง cursing others, about mother who never asked
อยู ใ่
นโลกมืดทึบเงี
ยบใบของนาง
้ หองซึ
้ งปิ ดม่าน where you’d been. She still lived in her dark silent
หนาต่้าง ไรสรรพเสี
้ ยงเงี
ยบใบ ้ ครรภ์มารดาจําลองชัว mute world. The room with the drawn curtains was
นิรันดร์
หลังการสาปแช่ งครังนั นแม่ชราลงราวทศวรรษ devoid of any noise, an ersatz mother’s womb
ในขามคื
้ น ตกดึกนางลุ กขึ
นมาหัวเสี ยใหกั้
บเสี
ยงไอ forever. After the curse that time, mother grew a
ของตัวเอง ซึงลอดเขามาแม
้ คุ
้ ณจะปิ ดหู
จนสุ ด เสี
ยง decade older overnight. Come nightfall she’d get up
ซึงโบยตี คณ
ุในฐานะของอาชญากร ไม่ เลยไม่ ใช่ incensed at the sound of her own breathing that
เพราะคุณสาปส่ งนางในครังนั น แต่เพราะคุณค่อยๆ came through even though you closed your ears as
เรี
ยนรู
การสาปแช่
้ องชา้วันละเล็
งอันเชื ้ ให ้ much as you could, a sound that lashed into you as
กละนอย
นางหายใจไม่ออก ใหนางหกล
้ ม้ใหนางเวี
้ ยนศี รษะ ให ้ a criminal. No, it wasn’t because you cursed her
นางหูออ
ืคําสาปแช่งเชื ้
องชาทรงฤทธานุ ภาพของคุณ that time, but because you slowly learned cursing, a
มีมารดาเป็
นหนู
ทดลอง ใหสมราคากับความไรรั้ นาง little every day, so that she couldn’t breathe, so that
กที
มอบมาแด่ คณ
ุ ความรักทีคุ
ณไดรั้บจากเด็
กสาวและเด็ก she collapsed, so that she had headaches, a ringing
หนุ่
มเป็
นการทดแทน in her ears. This slow curse with supernatural power
of yours used mother as a guinea pig to match the
cost of the love she failed to bestow on you, a love
you received instead from the young woman and
man.

ระยะเวลาหนึงโลกที สันสดกระจ่
สี าง การสาปแช่
ง For a while the world had fresh colours. The
กระถดตัวเขาไปในมุ
้ มมื
ด คุ
ณหลงรักพวกเขา โดยไม่ cursing shifted to a dark corner. You fell in love with
อาจรูว่
้าความรักต่างหากคื
อการสาปแช่งเชื ้จะ
องชาที them without knowing that love was a slow curse
กัดกิ
นคุณไปชัวชีวติ that would eat away at you all your life.
=
3 3
คงเป็
นเรื
องแบบที
แม่
คณ
ุจะยิมเยาะใส่
ความรักกระนั น It was the sort of thing for which your mother
หรื
อ ชื
อปลอมของความพังพิ
นาศน่ะสิ would have given you a mocking smile. Love, hey?
The pseudonym of destruction, rather.
เริ
มตนจากรั
้ กสามเสาอั้นพิ ลก
ึพิ ลันของคุ ณสามคน It began with the weird love triangle of the three
มันอาจเกิ ดเพราะสายลมตนฤดู ้ รอนในห
้ องซ ้
้ อมดนตรี of you. Maybe it happened because of the wind of
ทีปิดสนิ ท ลมวู บเดียวจากที ไหนสักแห่ งทีไม่
ใช่เครื
อง the beginning of the hot season in the room where
ปรับอากาศ มันพัดเสนผมเด็้ กสาวสะบัดไหวเพี ยงครึง you rehearsed your music, a room tightly closed,
วินาที ไม่มใีครรูสึ
้กถึ งสายลมนั น แต่ คณุเห็นมัน เห็
นใน yet a single gust of wind from somewhere which
ลักษณะเดี ยวกับที แม่ เห็
นคนอืนเป็ นสอง สายลมหอบ wasn’t the air-condi- tioner blew the hair of the
กลิ นของเด็ กสาวชวยมาทางคุ ณ ในชัวขณะของอิ น young woman and made it flap for just half a
โทรเพลงซึ งมีแต่เสี
ยงคี ยบ
์อร์ด วินาที นันคุ
ณตกหลุ ม second. No one felt that gust of wind but you saw it,
รัก รักโดยที ยังไม่รว่
ู้ามันคื
ออะไร จะดํ าเนินไปเช่นไร รัก saw it in the same way as mother saw others
ใครหรื ออะไรกันแน่ ความรักทียื
นอยู ต
่รงกันขาม
้ splitting into two. The wind carried the scent of the
จักรวาลที คุณอยู อ่าศัยไดเดิ
้นทางมาถึ งพรอมสายลม
้ young woman to you. At the moment of the intro to
รอนให
้ ห้ องซ ้
้ อมดนตรี ไฟสลัวทีเหม็นอับกลิ นเครือง the song which had only the keyboard playing, that
ปรับอากาศ และกระดาษกันเสี ยงกรุ ผนั ง very second, you fell in love, without yet knowing
what love was, how it would proceed, love of whom
or what exactly. A love which stood on the other
side of the universe where you dwelt came to you
with a hot gust of wind in the dim rehearsal room
which had the musty smell of the air-condi- tioner
and of the soundproofing pad- ding covering the
walls.
เนินนานหลายเดื อน คุณหลงอยู ใ่
นความคลุ มเครือ For many long months you strayed in the
มื ดมนว่ าคนทังคู ท
่แท
ี เป็
้นเพี ยงเพื
อนหรื อคู ร่
ัก กับคนที ambiguity of whether the two of you were just
ใกลชิ ้ดเกิ นไปคุ ณไม่ มวี
ันเปิ
ดปากถาม คุ ณสังเกตและ friends or lovers. With someone too intimate you
คิ ดไปเองเรื อยเปื อยจากนั นนี เขาข
้างตั
้ วเองในแบบที would never dare to ask. You observed and from
ทํ าใหตั้วเองทุ กข์เศรา้ความผิ ดประหลาดคลี ห่
มคุ ณ this and that thought by yourself as you went
เสี ยจนคุ ณเชือว่ ามีแต่ความรักทีไม่สมหวังเท่ านั นที
จะ along, siding with yourself in ways that made you
โรแมนติ ค คุณตองเป็
้ นคนที ดี
มากกว่ านีทุกข์ ทรมาน grieve. The oddness unfurled over you to the point
มากกว่ านีเพือชําระบาปแห่ งการไม่ แยแสโลกของ that you thought only unrequited love was
มารดา คุ ณจึ งไม่ ไดบอกกั
้ บใครเรื องนั น ซีดเซี ยวเปือย romantic. You had to be a better person than you
เน่ าอยูใ่นโลกส่ วนตัว บานห
้ องเช่
้ าน่ าเกลียด ไกลจาก were, suffer more to atone for your mother’s sin of
หมู ่
บานคนรวยที
้ พวกเขาอาศัย ในยามดึ กสงัดซึ งมืด ignoring the world, so you told no one about that,
และเงี ยบ ในเสี ยงครางเศราๆของแม่
้ ทหลั
ี บไปแลว้คุ ณ and languished pale and festering in your personal
เฝ้ าจินตนาการว่ าพวกเขาทํ าอะไรกันอยู ่พวกเขามี ชวี
ต
ิ world, the ugly rented room far from the housing
อย่ างไรในโลกสมบู รณ์แบบที ไม่
มคีณุ โบยตี ตัวเองราว development for the wealthy where they dwelt. In
นั กบวชมากศรัทธาที โบยตีตนเองเพื อพิสจูน์ ความรัก the dead of night which was dark and silent, in the
อันเที ยงแทต่ ้ อพระเจา้ sad moans of mother who was already asleep, you
kept imagining what they were doing, what their
lives were like in the perfect world that didn’t have
you, thrashing yourself like those flagellants that
flail themselves to prove the purity of their love for
God.
กระทังเด็ กสาวบอกรักคุ ณ ในชัวขณะที คุ
ณอยูก
่บั เธอ Until the girl told you she loved you, at a time =
เพียงลํ าพัง มื
อของเธอกุ มกําลําลึงค์
พรํ
ากระซิบคํารัก when you were alone with her. Her hand held your
เด็กหนุ ่
มไม่ อยู
ท
่นั
ีนในวันนั น หองสี
้ ชมพู ดอ
ู่อนหวาน phallus as she murmured words of love. The young =
เธอจู โ่
จมคุ ณดวยความรั
้ กและความใคร่ คุณสงสัย man wasn’t there that day. The pink room looked
=
ตลอดเวลาที จู
บกับเธอแลวร่้วมรักกับเธอว่าเด็
กหนุ มจะ pleasant. She assaulted you with love and lust. You
่
เคยร่วมรักกับเธอหรื อเปล่ า และลําลึงค์
ของเขามีขนาด wondered all the time you kissed her and then made =
เท่าใด ใหญ่ หรื
อเล็ก มันเป็นเช่นไรทีไดชํ
้าแรกเขาไปใน
้ love with her whether or not the young man had
ร่
างของเธอ ความคิ ดอันแปดเปื อนสรรพสิ ง การร่วมรัก made love with her and how big or small his phallus ความใคร่ : strictly speaking, ‘sexual desire’, but
อันแปดเปื อนสรรพสิ ง ในทางหนึ งคุณไดสาวงามมา
้ was, how it would feel to penetrate her. Thoughts that wouldn’t sound good here. Lust is ต ัณหา,
ครอบครอง เดิ นมาถึ งจุดทีงดงามที สุดที
คุณจะมีได ้แต่ contaminated everything. Lovemaking see further down.
ในอี กทางหนึ งคุ
ณกํ าลังรื
อทํ าลายความหมดจดงดงาม contaminated everything. On the one hand, you
ทีคุณเฝ้ าถนอม คุ ณไม่ ควบคุ มตัวเองมากพอและ possessed a beautiful girlfriend, you had reached the
ปล่ อยใหตั้ ณหารุกรานเขามาในโลกหมดจดของตั
้ วเอง most beautiful spot you could have, but on the other
hand you were destroying the flawless beauty you
had nursed, you didn’t control yourself enough and
 let lust intrude into your pristine world.
แสงแดดยามบ่ ายกวาดกวัดสรรพสิ ง การร่
วมรักอัน The afternoon sun rays swept every-thing. The
พิกลพิการ ลําลึ
งค์กลายเป็ นเพี
ยงสิงเหนียวขนฝ่
้ อฟีบ weird love ritual, the phallus now reduced to
เด็กสาวชืนเหงือผละไปจากคุ ณ คํารักเลื
อนลอยที คุ
ณ something shrivelled and sticky, the girl drenched in
หลงเชือว่าเป็นจริ
งนั นพังพิ
นาศ เพราะคุ ณเรียนรู
ว่
้ าที sweat withdrawing from you. The floating words of
คุณหลงรักไม่ ใช่
กลิ ้ กระโปรงผาโปร่
นเสนผม ้ งบาง รู ป love which you mistakenly believed were true were
ทรงอันอ่อนนุ ่
มหรือทรวงที เล็
กราบของเด็ กสาว หาก destroyed because you learned that what you had
คือสิงอื
น อาจคื อภาพฝั นบางประการไม่ กเ็
ด็กหนุ
่ม fallen in love with wasn’t the scent of her hair, the
skirt of thin material, the soft silhouette or the small
flat chest of the young woman but something else,
maybe some dreamy pictures or else the young
man.
คุณปฏิ บตั ต
ิอ่เธอเยี ยงคนรักนั บจากนั น ความรักพิ กล You behaved with her as her lover from then on.
พิ การทีดําเนินไปเพื อตัวมันเองโดยไม่ มอ
ีะไรมากกว่ า The crippled love went on for its own sake with
เด็ กหนุ่
มรวดราว ้ เด็กสาวรวดราว ้ คุ ณรวดราว ้ วงดนตรี nothing more than the young man in agony, the
หวานของคุ ณพังพิ นาศลงไปดวยความงดงามที
้ คุณ young woman in agony, you in agony. That sweet
หวงแหนไวกั้ บตัว ยิงคุณพยายามยิ งพังพิ นาศ เด็
กสาว band of yours was shattered as was the beauty you
ล่ อลวงคุ ณเพื อจะทาทายเด็
้ กหนุ ่
ม เธอคิ ดว่าหากเป็น valued so highly for yourself. The more you tried
คุ ณทุ กสิงคงพออภัยได ้ เพราะคุ ณคื อเพื อนของเธอ the more it shattered. The young woman had
และคุ ณคื อสิงชํารุดไรปากเสี
้ ยง เด็ กหนุ ่
มเจ็บปวด hoodwinked you to defy the young man. She
จริ งจังที
รูว่
้าเด็กสาวพยายามจะร่ วมรักกับคุ ณ เกมของ thought that with you everything could be forgiven
เธอไรความหมายในสายตาของเขา
้ สําหรับเขานีไม่ใช่ because you were her friend and you were
เกม แต่ เป็นคํ าประกาศปฏิ วั ต ต
ิัวเองออกจากเขาผู ซึ
้ง something damaged with no say in the matter. The
เคยครอบครองสรรพสิ ง เคยเป็ นผู นํ
้ า และเป็ นแสง young man was seriously hurt knowing that the
สว่ างของความสัมพันธ์ เขาไม่ พดูกับเธออี กเลย เปล่ า young woman was trying to make love with you.
เปลี ยวทุ กข์เศรา้ ในขณะที คุณ เหยื อที ถูกทํารายใน
้ Her game had no meaning in his eyes. For him, this
เกมรักสามเสา้สิ งชํารุ
ดยากเยี ยวยา กลับฝั นถึ งบ่
ายวัน wasn’t a game but a declaration of independence
นั นซําแลวซํ
้ าเล่ า น่
าตลกที สิงที คุ
ณเฝ้ าฝั นกลับคือลํา away from him who used to own everything, used
ลึ งค์
มหึ มาของเด็ กหนุ่
มในจิ นตนาการ to be the one in charge and the light of the relation-
ship. He no longer spoke to her, lone- some,
grieving, while you, the prey that was hurt in the
love triangle game, the damaged thing hard to fix,
dreamt instead of that afternoon time and time
again. How laughable that what you kept dreaming
about was the huge phallus of the young man in
your imagination!
แมแต่
้ การแตกสลายก็งดงามสิ นะ แม่คงพูดอะไรแบบ Even destruction can be beautiful, you know. =
นั น มารดาตองสาปที
้ บอกว่า ในวันทีเขาเกิ
ดมานั นแม่ Mother said something like that, mother that must
สวมเสื อผาของคนตาย
้ ผี
แห่งป่าเขาลําเนาไพรเป็ น be cursed who said that on the day he was born she =
พยานในการเกิ ดของเขา เด็
กทีจะตองสาปชั
้ วนิ
จนิ รัน wore mourning clothes. The spirits of the woods
สวมเสื อผ้ า ของคนตาย: literally, ‘wore the
ดร์ คําสาปที
ติ
ดตัวมาในรู
ปทรงของการสาปแช่ งผู อื
้ น witnessed his birth, a child that must be cursed
clothes of a dead person’. What dead person?
forever, the curse attached to him in the form of the
ability to curse others.
โรงเรียนคือแหล่ งเพาะพันธุ ์ัตว์
ส โง่และศักดิ นาชัวชา้ School is a nursery of stupid animals and wicked
คุณคิ ดถึ งเรื
องนี ในเวลาต่ อมา หลายปี ตอ่มาเมื อคุณ dignity. You thought about this later, years later
ออกมาจากที นั น จบลงอย่ างเจ็
บปวดดวยการกลั
้ บไป when you came out of it, ending in pain by going
เป็นเด็ กทีบาเหมื
้ อนแม่ ของมัน โรงเรี ยนคื อสถานที ซึ
ง back to being a child as mad as his mother. School
เอาเด็ กไปกักขัง เสี ยมสอนใหพวกมั้ นเป็ นภู ตผิดีวยการ
้ is a place which detains children to instruct them in
กดขี ผูอื
้น ดวยการรวมกลุ
้ ม
่กันเพื อแสดงอํ านาจบาตร how to be demons by oppressing others, by forming
ใหญ่ ใส่ คนอืนๆ คัดสรรคนบางพวกมาเป็ นกลุ ม
่แลวขั
้บ groups to exert their might on others, by selecting a
ไสคนอื นๆใหเป็
้นตัวประหลาด พวกครู ๆก็ถกูฝึกมาเพื อ few to form a group and then dismiss- ing the others
การนี บันทอนปั ญญาผู คนวั
้ นแลววั ้นเล่ า ฝึกฝนวันแลว้ as freaks. Teachers are trained for this, ruining
วันเล่าใหเด็
้กกลายเป็ นปี
ศาจ ขอเพี ยงในสังคมยอมรับ people’s wisdom day by day, training children day
การเป็ นปี ศาจก็ อาจเป็ นการบรรลุ ธรรมประการหนึ ง นี by day to become devils just for society to accept
คือขอคิ
้ ดเห็ นทังหมดที คุณมี ใหกั้
บโรงเรียน สถานที ที them. Being a devil may be a way of attaining
แม่ ไม่เคยสนั บสนุ นใหคุ้ณมี สว่นร่
วม คุณรู ว่
้ าแม่ กล่
าว enlightenment. Such are the opinions you hold
ถูกตอง
้ คุ ณรูในตอนนี
้ ล่ ้ นไป บางอย่
าชาเกิ างของ altogether about school, a place mother never
อํานาจนิ ยมจากโรงเรี ยนฝั งในตัวคุณ เฉกเช่ นการต่ อ supported you to frequent. You know that what
ตานโรงเรี
้ ยนที ฝั งอยูใ่
นตัวคุณอันเป็ นสิงที คุณไดมา ้ mother said was correct. You know it now, too late.
จากแม่ อก
ีต่อหนึ ง Something of authoritarianism from school has
buried itself inside you, as if the opposition to school
buried in you was something you received instead
from mother.
=
4 4
คุ
ณสาปแช่
งเด็
กสาว เธอลมลงตาย
้ นั นคื
อเรื
องที
เกิ
ด You cursed the young woman. She col- lapsed and
ขึ
น died. That was what hap- pened.
ตังใจหรือไม่ไม่
อาจทราบ คุ ณก็เหมือนกับมารดา Whether or not you meant to, you are like your
ของคุ ณแมจะฝึ
้ กตนเพี ยงใด พอมาถึ งจุ
ดหนึ งสติ
กข
็าด mother, no matter how much you train yourself. At
ผึง ประกอบอาชญา- กรรมที ไม่
มใี
ครรูนอกจากคุ
้ ณ เด็
ก a certain point you lost your mind, performed
สาวป่ วยไขเฉี
้ยบพลัน ฤดู รอนอั
้ นแสนสุ ขจบสิ นอย่
าง crimes nobody but you knew about. The young
เป็นทางการ เขารําลื อกันว่าเธอเป็
นไขเลื
้อดออกแต่ woman became ill all of a sudden. The very happy
คุณรูแน่
้ ชดั ว่
าเป็
นเพราะคุ ณสาปแช่ งเธอ เธอบอกเขา hot season ended officially. The rumour was that she
เรื
องคุ ณ มันเท่
านั นเอง เรื
องง่ายๆซึงปลิดขัวคุณร่
วง had haemor- rhagic fever but you knew for sure it
หล่ ้ ยวที
นจากฟางเสนเดี ผู
กขาคุ
ณไวกั้
บโลก ในที
สุ
ด was because you cursed her. She told him about
คุณกลับมาอยู
ก
่บั มารดาของคุ
ณ เป็
นเหมื
อนแม่และ you. That was all, a simple story that plucked your
เป็
นอย่างแม่ pole and sent you crashing from the straw that tied
your legs to the world. In the end you went back to
staying with your mother, looking like her and
being like her.
=
5 5
คุ ณเลิ กเล่
นดนตรี ั รันดร์
ชวนิ อาการป่ วยไขของมารดา
้ You stopped playing music forever. Mother’s illness
หนั กหนาลงเรื อยๆ หลังจากคุ ณจบชันมัธยมปลาย คุ ณ grew gradually worse. After you ended secondary
เลิ กเรี
ยนหนั งสือ ทํางานเป็ นลูกจางในร
้ านหนั้ งสื อ school you stopped learning, found a job as an
เปลี ยวราง้ เจาของร
้ านรั
้ บคุ ณมาทํ างานแทนภรรยาที employee in a deserted bookshop. The owner of the
หายสาบสู ญไปของเขาซึ งก็คอ
ือดี ตลูกจางคนก่
้ อน bookshop hired you instead of his wife who had left
หนา้คุ ณแทบไม่ พบเจอผู คน
้ ซึ งนั บเป็นความงดงาม him and who used to be his employee before that.
ประการหนึ ง คุ
ณควรไดรั้ บความสงบ แต่ โดยที คุ
ณไม่ รู
้ You seldom met anyone, which is beauty of a kind.
ความเกลี ยดชังผูคนฝั
้ งแน่ นในจิ ตใจลบไม่ ออกดังรอย You should have been in peace but, unwittingly,
เลื อดเปือนผาสี
้ขาว คุ ณไม่ ไดเห็
้นเธอตาย แต่ ความ loathing people was buried deep inside you and
โกรธเกลี ยดชัวแล่ นตอกตรึ งลงในตัวคุ ณ คุ
ณเกลี ยด couldn’t be erased, like blood stains soiling a white
ผู คนเพื
้ อที จะไดเป็
้นเหมื อนพวกเขา นั บวันสรรพสิ งเผา cloth. You didn’t see her die but momentary anger
ไหมเชื้องชา้รานหนั
้ งสื อรางผู
้ คน้ คุ ณคิดว่
าสักวันถามี
้ pinned you down. You hated people in order to be
สักคนโผล่ มา คุณจะสาปคนพวกนั น ขอเห็ นมันลงไป like them. As days went by everything slowly
แดดิ นต่อหนาต่
้อตาสักครังในชี วต
ิผู คนล
้ วนเป็
้ นเช่ น burned out, the bookshop was empty of people, you
้
นั น ชัวชาสมควรตาย คุ
ณคิ ดถึงการฆ่ าซํ
าแลวซํ
้ าเล่ า thought that one day if one person showed up you’d
curse that person, to see someone fall in torment in
front of your eyes for once in your life. People are all
like that, so wicked they deserve to die. You thought
of a series of murders.
คุณไม่ไดจะฆ่
้ าเพื อทีจะทําใหพวกมั
้ นมี ความสุ
ข ให ้ You wouldn’t kill them to make them happy, to
ไดรั้
บการกล่าวขวัญถึงดวยความหวาดผวาว่
้ าคุ
ณจะฆ่ า have them mention in fright that you’d kill them
พวกมันเสียเมื
อไรก็ได ้คุ
ณฆ่ าเพื
อใหพวกมั
้ นไดรู ้
ถึ
้ง any time. You’d kill for them to know about your
ความโกรธของคุ ณ ความเกลี ยดของคุณ ความกลัว anger, your hate, your fear. You don’t want them to
ของคุ ณ คุณไม่ไดต้องการให
้ พวกมั
้ นรู สึ
้กเหมื
อนทีคุณ feel as you feel or to know how you feel. You want
รู
สึ
้ก หรือรู
ว่
้
าคุณรูสึ
้กยังไง คุณอยากใหพวกมั
้ นรู สึ
้กถึง them to feel their own anger, their own hate, their
ความเกลี ยดของพวกมันเอง ความโกรธของพวกมัน own fear. They will feel the same kind of torment as
เอง ความกลัวของพวกมันเอง พวกมันจะไดรู ้
สึ
้กถึ
ง you feel and they won’t have that despic- able
ความทรมานแบบเดี ยวกับทีคุณรู
สึ
้ก และจะไดไม่
้ตอง
้ happiness of theirs to spit in the face of anyone
เอาความสุ ขระยําของพวกมันไปถ่ มใส่หนาใครอี
้ ก again.
=
6 6
‘ผมไม่ไดเล่
้นดนตรี เพือทีจะทํ
าใหพวกคุ
้ ณมี ความสุ
ข ‘I don’t play music for you lot to be happy, for you [Of course, in passages like these, one must be
ใหคุ
้ณชืนชมหรือมี ปัญญา ผมเล่นดนตรีเพื
อใหพวกคุ
้ ณ to praise or be wise. I play music for you lot to feel careful to duplicate the repetition down to the
ไดรู
้ถึ
้งความโกรธของผม ความเกลี ยดของผม ความ my anger, my hate, my fear. No, I don’t want you last word and to catch the variations, if any.]
กลัวของผม ไม่ ผมไม่ ไดต้องการให
้ คุ
้ณรู
สึ
้กเหมื
อนผม to feel like me or to know how I feel. I want you to
หรือรู
ว่
้าผมรูสึ
้กยังไง ผมอยากใหคุ้ณรูสึ
้กถึงความ feel your own anger, you own hate, your own fear.
เกลียดของคุณเอง ความโกรธของคุ ณเอง ความกลัว You will feel the same torment as I feel and you
ของคุ ณเองคุณจะไดรู ้
สึ
้กถึงความทรมานแบบเดี ยวกับ won’t have that despicable happiness of yours to
ทีผมรูสึ
้ก และคุ
ณจะไดไม่้ตองเอาความสุ
้ ขระยํ
าของ spit in the face of anyone again.’
คุณไปถ่มใส่หนาใครอี
้ ก’
คุณพบกับเด็ กหนุ ่
มอีกครังบนจอโทรทัศน์ ในวันที You saw the young man once again on television
แม่ตาย คุ ณพบเขาอยู บ
่นเวที คอนเสิรต์ถ่ายทอดสด the day your mother died. You saw him on stage in
เขาพู ดขอความเจ็
้ บปวดราวใจความล่
้ มสลายในรัก a live concert. He said words of heart-rending pain.
ผลักใหเขาจริ
้ งจังกับงานดนตรี ความล่ มสลายที คุ
ณ The collapse of love prompted him to be earnest in
ไม่มวีันรูว่
้ามันเป็ นเพราะเธอรักคุ ณ หรือเพราะเธอตาย his music work, a collapse you had no way of
ลงกันแน่ คุณไม่ มวีันไดเป็
้นส่ วนหนึงในประวัตศ ิาสตร์ knowing for sure whether it was due to her loving
ชีวต
ิของใคร แม่ ตายดับ ร่
างผอมบางถู กห่อหุมด
้ วยผ
้ า้ you or because she had died. There was no way for
คลุ ม โลกทังสองใบของแม่ แตกดับลงไป เหลื อเพียง you to be part of the history of anyone’s life. Mother
ร่
างอันทุ กข์ทรมานของบุ ตรชาย มนุ ษย์ คนแรกที คุ
ณ was dead, her thin body wrapped in a shroud.
สาปแช่ งตายลงเชื องชา้คุ ณมองเห็ นเด็กหนุ่
มทีคุณ Mother’s two worlds were gone, leaving behind only
หลงไหล ยื นโดดเดี ยวป่วยไขอยู
้บ่นเวที ทคุ
ีณอยากมี the suffering body of her son. The first human being
ส่วนร่วม สวมบทรู ปร่างของคุ ณ เป็นคุณ เป็นความป่ วย you cursed had died slowly. You watched the
ไขชํ้ารุดทีน่ าหลงไหล สิ งซึงคุณปรารถนาจะเป็ นแต่ young man you were mad about, standing alone
เป็นไม่ ได ้เพราะคุ ณป่ วยไขเกิ
้นไป ชํ ารุ
ดเกินไป คนรัก and ailing on a stage you would have liked to join,
ของเขาตายลง เขากลายเป็ นคุณ และคุ ณกลายเป็ น taking on the role of your body, being you, being
ความว่ างเปล่ าเบาโหวง ไม่ มแ
ีม่ใหยึ
้ดจับ กระทังบ่
อลึก ailing and damaged and thus worthy of being mad
ทีคุณหลบซ่ อนอยู ก
่ถ็ก
ูดินถมจนมิ ด เปล่าเปลือยต่อ about, what you aspired to be but couldn’t be
หนาแสงตะวั
้ น ดวยหลั
้ กการที ไม่มใี
ครเขาใจนอกจาก
้ because you were too ailing, too damaged. The
คนที เลียงคุ ณมา woman he loved had died, he had become you and
you had become light emptiness, with no mother to
hold on to. Even the deep pool in which you hid was
filled up with earth, naked in the face of the sun,
with principles no one understood but the person
that raised you.

=
 มี
อยู
ส
่องวิธท
ีจะทํ
ี าใหคนฟั
้ งสิงทีคุ
ณอยากจะพูด There are two ways to have others listen to what you
หนึงคื
อเป็
นร๊
อคสตาร์
และสองคื
อเป็นฆาตกรฆ่
าต่
อ have to say: be a rock star or be a serial killer.
เนื
อง
= ‘Kham Sarp Chaeng Chueang Cha Chue
Cheewit’, June 2013

Wiwat Lertwiwatwongsa, a well-known film critic =

under the pen name Filmsick, is at the forefront of
modern Thai writing with such works as Alphaville
Hotel, A tale without a name and A damaged utopia
(all available from thaifiction.com
(http://thaifiction.com/book_view.php?id=61)). See
also ‘Made of glass’
(http://thaifiction.wordpress.com/2013/08/09/life-
(http://thaifiction.wordpress.com/2012/06/01/made-
is-a-slow-curse-wiwat-lertwiwatwongsa/wiwat-
of-glass-wiwat-lertwiwatwongsa/) and ‘A world
filmsick1/)=
behind eyelids
(http://thaifiction.wordpress.com/2013/01/11/a-
world-behind-eyelids-wiwat-lertwiwatwongsa/)’,
published here.
Tagged: วิ วัฒน์ เลิ
ศวิ
วัฒน์วงศา (http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b8%a7%e0%b8%b4%e0%b8%a7%e0%b8%b1%e0%b8%92%e0%b8%99%e0%b9%8c-
%e0%b9%80%e0%b8%a5%e0%b8%b4%e0%b8%a8%e0%b8%a7%e0%b8%b4%e0%b8%a7%e0%b8%b1%e0%b8%92%e0%b8%99%e0%b9%8c%e0%b8%a7%e0%b8%87%
betrayal (http://thaifiction.wordpress.com/tag/betrayal/), duplicity (http://thaifiction.wordpress.com/tag/duplicity/), love triangle
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/love-triangle/), mother-son relationship (http://thaifiction.wordpress.com/tag/mother-son-relationship/), social hypocrisy
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/social-hypocrisy/), Thai short story (http://thaifiction.wordpress.com/tag/thai-short-story/), Wiwat Lertwiwatwongsa
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/wiwat-lertwiwatwongsa/)

Blog at WordPress.com. | The Delicacy Theme.

Follow

องสันไทย | thai to english fiction”

Follow “เรื

Powered by WordPress.com
เรื ั
องสนไทย | thai to english fiction

Modern and classic Thai short stories in English

Love’s last lesson – Saowaree

Classics 23 March 2012 Comments: 4

ooo
Pure love, anyone? MB

บทสุ
ดท้
าย Love’s last lesson
ของความร ัก

(http://thaifiction.wordpress.com/2012/03/23/loves- (http://thaifiction.files.wordpress.com/2012/01/heart-
last-lesson-saowaree/heart-book/) book.jpg)

เสาวรี SAOWAREE

TRANSLATOR’S KITCHEN
>เขาพบหล่อนครังแรกที
วิ
ทยาลัยครู
แห่
งหนึ
งแถบ He met her at a teachers’ training college by the * ‘in mid-South’ added for the convenience of non-Thai
เทื
อกเขาตะนาวศรี
ทิวทัศน์
รอบๆ สวยงามมาก สายลม Tanaosri mountain range in mid-South*. The readers.
เทือกเขาตะนาวศรีทิ วทัศน์ รอบๆ สวยงามมาก สายลม Tanaosri mountain range in mid-South*. The readers.
เย็นก่
อใหเกิ
้ดจินตนาการเรนลั ้ บ เขามาถึ งก่อนเวลานั ด surrounding scenery was beautiful. The cool wind
หมายประมาณครึ ั
งชวโมง จึงมีเวลาเหลือพอที จะเดิ น invited to secret reveries. He arrived about half an
สํารวจไปรอบๆ กระทังมาถึ งบริเวณใตถุ
้นอาคารหลังหนึ ง hour early, so he had time to stroll around, which he
เป็นอาคารโบราณสรางด ้ วยไม
้ ทั ้งหลัง มีเสาไมกลมใหญ่
้ did until he reached the vicinity of an old building. It
ขนาดคนโอบสบ ิกว่าตน้ที น่ าสนใจก็คอ
ืตนริ้มสุดเป็ น was made entirely of wood and rested on a dozen
เสาตกนํามัน ขณะทีเขากํ าลังยืนพินจ
ิพิจารณาอยู น่ั น round wooden pillars the size of a man’s hug in girth.
หล่ อนปรากฏกายขึนขางหลั
้ งเขา เสย ีงของหล่ อนดังอยู ่ The interesting thing was that the outermost pillar was
ใกลๆ้ไพเราะและน่าฟั งเป็ นที สุ
ด bleeding oil. As he stood observing it, she materialised
behind him. Her voice arose close to him, melodious
and captivating.
“สวัสดี
คะ่คุ อธงรบ ประชากรใชไ่
ณคื หมคะ” ‘Good morning. You must be Thong- rop Pracha- Or: ‘you are TP, aren’t you?’
korn, right?’
เขาหันกลับมายังตนเส
้ ย ีง ผู หญิ
้ งเบืองหนาทํ
้ าใหเขาตก
้ He turned to the source of the voice. The woman in
ตะลึ ั
งไปชวขณะ รู
ปร่
างหล่ อนขนาดมาตรฐานหญิ งไทย front of him amazed him for a moment. She had the
แบบบางและดู น่
าทะนุถนอมเหมื อนนางในวรรณคดี typical Thai female body, dainty and deserving of
ใบหนาเรี
้ ยวละมุ น ปลายคางแหลม นั ยน์ ตาใสสุกกระจ่
าง loving care, like a heroine of classical literature. Her
ผมยาวประบ่ า หล่อนสวมชุ ดผาไหมส
้ ี่
ม วงอ่
อน กระโปรง face was tapering and smooth, with a narrow chin,
ยาวครึงน่องจับจี บดานข
้ าง้ คาดเข็ มขัดเงิ
นเด่
นสะดุ ดตา luminous eyes and shoulder-length hair. She wore a
สะดุดใจเขาเป็ นทีสุ
ด วันนั นเป็
นวันพฤหัสบดีททาง
ี pale mauve silk skirt reaching down to mid-calf,
วิทยาลัยกํ าหนดใหอาจารย์
้ ่ด
ใสช ุผาไหมเพื
้ อสง่เสริ
มปี pleated on the sides and held by a silver belt. He found
วัฒนธรรมไทย her utterly dazzling. That day was a Thursday, the
day on which the college insisted on wearing silk
dresses to promote Thai custom.
“ครับ ผมคื
อธงรบ ประชากร” เขาตอบ ‘Yes, I am Thong-rop Pracha-korn,’ he answered.
เขายังจํ
าวันนั นไดดี้สายลมทีพัดผ่านโชยแผ่ วพลิ
วใน He would never forget that day. The gentle breeze เขาย ังจํ ด:ี
า ว ันนนได้
ั literally, ‘He still remembered that day
ชว่งเดื
อนมีนาคมไดหอบเอาลมรั
้ กแรกพบมาเป็ นของ of the month of March brought love at first sight as a well’, an example of loose writing.
ฝากหนุ ่
มโสดอย่ างเขา หล่อนแนะนําตนเองว่าเป็
น present to the young bachelor that he was. She
อาจารย์ ประจําอยู ท
่นี
ีและเป็นผู
ที
้เชญิคณะนั กเขี
ยนและ introduced herself as a resident teacher and the one
กวีมาร่
วมอภิ ปรายที วิ
ทยาลัยครู
แห่งนี who had sent invitations to writers for the panel
discussion to be held there today.
“ดิฉันติดตามงานของคุ ณธงรบมาตลอด” หล่ อนเริ
ม ‘I’ve followed your work from the beginning,’ she
ประโยคถัดมา ถอยคํ
้ าชดั เจนจนเขารู ส้ึปี
ก ตเิกๆ “คุ
ล็ ณ went on in a clear voice which sent a slight thrill right
เป็
นกวี ทสร
ีางงานอย่
้ างมีคณ
ุค่า อ่านงานของคุ ณแลว้ through him. ‘You are a poet who creates work of
รู
ส้ึเชอมั
ก ื นและมีพลังที
จะต่ กั้
อสู บเปลื อกนอกของสังคม quality. In your books, one can feel your
งานของคุ ณบอกดิฉันว่
าในโลกนี ยังมีคนทีมองเห็
น determination and ardour to fight against social
คุณค่าภายในของมนุ ษย์มากกว่ ิ งแต่
าสงปรุ งภายนอก” pretence. Your work tells me that in this world there
are still people who value inner qualities more than
groomed ap- pearances.’
หล่
อนยิ
มเล็
กนอย
้ จากนั นใบหนานวลเนี
้ ยนปราศจาก She smiled a little and then her smooth face devoid
 หล่
อนยิ
มเล็
กนอย
้ จากนั นใบหนานวลเนี
้ ยนปราศจาก She smiled a little and then her smooth face devoid
เครื ํ
องสาอางก็
สงบนิ
ง และท่ าที
ของหล่
อนดู
สข
ุมุเยื
อก of make-up recovered its stillness and she looked calm
เย็
น and composed.
“คุ
ณกล่
าวชมผมมากเกิ
นไปแลว”
้ เขาออกตัว ‘I don’t deserve so many compliments,’ he protested.
หล่อนยิ ิ อมื
มและยกนาฬกาข ้ อขึ
นดู“ใกลเวลาแล
้ วค่
้ะ She smiled and raised her arm to look at her
ป่
านนี
คณะนั กเขี
ยนที ิคงมากันพรอมแล
เราเชญ ้ ว”้ wristwatch. ‘It’s nearly time. By now all the writers
we’ve invited will have arrived.’
เขาพยักหนา้แต่
กอ
่นจะกาวออกมาเขาก็
้ ไดช้ี เสา
ไปที He nodded, but before stepping away he pointed to
ตกนํ
ามันตนนั ี
้ น สหนาของหล่
้ อนสลดลง the pillar bleeding oil. Her face turned sad.
“เสาตกนํ
ามันหรื
อคะ มันแปลกกว่
าเสาตนอื
้ น แต่
กไ็
ม่ ‘The oil-bleeding pillar, you mean? It looks stranger
เคยมีภต
ูผี
ปี
ศาจทีไหนมาปรากฏใหดิ้ฉันเห็
นอย่
างที
คน than the other pillars but I’ve never seen any demons
อืนชอบมาเล่
าลือกัน” showing up as popular belief has it.’
เขาบอกหล่อนว่าเขาสนใจมันมากที
เดี ญญาณกวี He told her that he found this very interesting. His
ยว วิ
้งิ
ของเขาเขาส อี
กจนได ้บทกวี ิ อไป เขาคิ
ชนต่ าเขาจะ soul as a poet was receptive to spirits. He thought his
ดว่
เขี
ยนถึงเสาไมประหลาดต
้ นนี
้ next poem would be about that strange pillar.

ภายในหอประชุ มของวิ ทยาลัยครูเต็มไปดวยนั

้ กศก ึษา The college conference hall was full of students and
และผู สนใจ
้ กวี และนั กเขี ยนทังหาคนเข
้ านั ้งประจํ าทีของ other eager listeners. The five writers entered and sat
ตน เขาในฐานะกวี ทเพิ
ีงไดรั้ บรางวัล กวี อุ
ดมคติ มา at their assigned places. As a poet who had just been
หมาดๆ นั งอยู ร่ม
ิขวาสุ ด ถัดมาเป็
น นั กเขียนนวนิ ยายมื อ awarded a prize for idealistic poetry, he sat at the far
รางวัล นั งกลางคื อนั กเขี องสันอาวุ
ยนเรื โสผูอยู
้เ่หนื อ right, next to an habitual prizewinning novelist.
รางวัลทังปวง คนที ีน นั กเขี
สเป็ ยนดาวรุ ง่นองใหม่
้ และ Sitting in the middle was a senior short story writer
้
คนซายสุ ดเป็
น นั กเขียนหญิ งผู
เขี
้ยนนวนิ ยายพาฝั น เรือง well above any literary award. The fourth was a
ของเธอขายดิ บขายดี มาตลอด หัวขอการอภิ
้ ปรายคื อ budding writer and the one at the far left a female
“วรรณกรรมและความรัก” ซงถู ึกอกถู กใจบรรดานั กศก ึษา author of best-selling romances. The subject of the
เป็
นอย่ างมาก panel discussion was ‘Literature and love’, which the
students found very exciting.
บรรยากาศดู คกึคักเมื
อผู
คนทยอยกั
้ นมาจนแน่ นหอ The atmosphere was lively as people kept filing in ==
ประชุม แววตาของทุ กคนมองมาที บรรดาผู อภิ
้ ปรายอย่าง until the conference hall was packed. All eyes were
สนใจ เขารูส้
กึตืนเตนบ
้ างแล
้ ว้พิ ธก
ีรกล่ าวแนะนํ
าตัวเขา focused on the debaters with interest. He felt a little =
า “…คื
ว่ อกวีหนุ่
มทีมีไฟแห่
งอุดมคติ มุ
่งมันผดุ ณธรรม excited already. The moderator intro- duced him as ‘a
งคุ
ดวยตั
้ วอักษรมาตลอดระยะเวลาแห่ งการสรรสรางงานกวี
้ young poet fired with idealism who has been intent on =
เขาคื
อเจาของนามปากกา
้ ธงรบ ประชากร และเป็ น upholding righteous​ ness through words in a long =
เจาของ
้ ‘รางวัลกวีอุ
ดมคติ’ ประจํ
าปี2537” string of creative poetry. His pen name is Thong-rop
Pracharkorn* and he has won the Idealistic Poetry =
Award for the year 1994’.
* People’s Pennant.

เสยีงปรบมือดังกองหอประชุ
้ ม เขาลุ
กขึ
นยื
นโคงคํ
้านั บ Deafening applause ran through the hall. He stood
รู
ส้ึตื
ก นเตนเล็
้ กนอย ้ เมื
อนั งลงแลวเขาพยายามมองหา
้ up and bowed, and felt a surge of joy. When he sat
รู
ส้
กึตืนเตนเล็
้ กนอย
้ เมื อนั งลงแลวเขาพยายามมองหา
้ up and bowed, and felt a surge of joy. When he sat
หล่อน นั นไง หล่
อนนั งอยูใ่นหมู
่ ึษาแววตาใส
นักศก down again and tried to pick her out in the audience,
กระจ่างมองมาที เขาอย่ างศรัทธา there she was sitting among the students, her
luminous eyes on him bright with faith.
การอภิ ปรายเริมขึนโดยนั กเขี องสันอาวุ
ยนเรื โส The senior writer of short stories opened the debate. * A hugely popular romantic novel of the early fifties.
ประเด็นทีนั กเขี
ยนท่านนั นพู
ดอยูท
่ความหมายและคุ
ี ณค่า The point he raised was of love for humankind being =
แห่ งความรักของมนุ ษยชาติ มากกว่
าความรักของหนุ
่
ม superior in meaning and value to love between man =เมือกล่ ีงปรบมื
า วจบเสย อด ังก้
องไปทงหอประชุ
ั ม: Literally,
สาว อาจจะค่ อนขางจริ
้ งจังเล็ กนอย
้ หากก็ สามารถสะกด and woman. He was rather serious about it, yet held ‘When she finished speaking, applause resounded throughout
ผู
ฟั้งไดเมื
้อท่ ิ
านโยงความรักมายังวรรณกรรมชนเอกของ the interest of the audience when he linked love to the the hall.’=
โลก จากนั นนั กเขียนหญิงผู สร
้างนวนิ
้ ยายพาฝั นก็
ได ้ masterpieces of world literature. After him, the writer
แสดงความคิ ดเห็นของเธอว่ ื นและศรัทธาใน
า เธอเชอมั of romances expounded on her belief and faith in love,
ความรัก ไม่วา่จะเป็นความรักของพจมาน สว่ างวงศก์บั whether the love of Potjamarn Sawangwong and Chai
ชายกลาง ความรักของชาร์ ล็
อตกับเจาหมู
้ วลิเบอร์ ใน Klang in Barn Sai Thong*, the love of Charlotte the
แมงมุ มเพื
อนรัก ความรักของนโปเลี ยน หรื
อความรัก Spider and Wilbur the Pig in Charlotte’s Web,
ระหว่างมารดากับทารก เธอเห็ นว่
าลวนเป็
้ นความรักที ยิง Napoleon’s loves or the love between mother and
ใหญ่ดวยกั
้ นทังนั น เธอกล่ าวประโยคสุ ดทายว่
้า child. She held that they were all sublime forms of love
“นวนิ ยายของดิ ฉันจะถ่
ายทอดความรักในทุ กๆ ดานผ่
้ าน and her last sentence was, ‘My novels will extol all
ทางตัวอักษรมาถึ งท่
านผูอ่
้ าน” เมือกล่าวจบเสยีงปรบมื อ forms of love through the power of words for my
ดังกองไปทั
้ งหอประชุ ม readers.’ Sustained applause followed.
นักเขี ยนนวนิยายมื อรางวัลและนั กเขี
ยนดาวรุ
ง่ เป็
นผู
้ The prizewinning novelist and the budding writer
อภิ
ปรายในเวลาต่ อมา ความคิ ดเห็
นของทังสอง were the next speakers. Their views were similar. ‘Love
้ งกัน “ความรักสรางวรรณกรรม
คลายคลึ ้ และความรัก fosters literature and love fosters peace and happiness,’
สรางส ั
้ นติ ุ” นั กเขี
สข ยนดาวรุง่
จบประโยคเชน ่นั น was the young writer’s closing statement.
เขาเป็
นกวี
คนเดี
ยวในที
นั นและถูกจัดใหเป็
้นผูพู
้ดคน He was the only poet there and was scheduled to
สุ
ดทาย ิ
้ สงที
เขาเตรี
ยมมารูส้ึ
กว่านั กเขี
ยนอาวุ
โสไดพู
้ด speak last. He felt that almost half of what he had
ไปแลวเกื
้ อบครึ
ง prepared to say had already been dwelt upon by the
senior writer.
“ผมเชอในความรั
ื กที
บริ
สท
ุธิความรักที
ไม่
ปลอมปนมา ‘I believe in pure love, in love unadulterated by lust. ความใคร่ is usually translated as ‘desire’ (see below) or
กับความใคร่
ผมเขียนบทกวี ิ ชอ
ชนที ือุดมการณ์แห่
งรัก I’ve written a poem entitled ‘The idealism of love’ to ‘craving’; lust is sexual desire (ต ัณหา, ราค).
ขึนมาเพื
อยื ิ ผมคิ
นยันสงที ดและเพื
อสนองตอบความรู ส้ึ assert what I think and give vent to my feelings about
ก
สว่นนี
ของผม” it.’
เขาพู ดสันๆ เกี
ยวกับมุมมองดานความรั
้ ก อาจจะมี ใคร He spoke briefly about the many conceptions of
ื
เชอหรื อไม่ ื
เชอ-ความรักบริสทุธินั นไม่มใีนหญิงชาย love. People may not believe that there was such a
ความรักตองเจื
้ อดวยความใคร่
้ เหมื อนที หลายคนไม่ เชอื thing as pure love between man and woman, holding
ว่า ศลิปะบริสทุธิมี
จริ
ง เขาคิดว่าคนที อ่
านบทกวี ิน
ชนนั that love had to be mixed with desire, just as many
ของเขาน่ าจะเขาใจในส
้ ิ เขาพู
งที ดวันนี ได ้
บทกวี ิ เอง
ชนนี people didn’t believe that there was such a thing as
ทีทํ าใหเขาได
้ รั้ บ “รางวัลกวี
อุดมคติ ” ประจําปี
นีเขาได ้ pure art. He thought that those who had read his
รับเสย ีงปรบมื อยาวนานไม่ แพนั้กเขี ยนอาวุโส หลายคน poem would understand what he was outlining today.
มองเขาดวยความประทั
้ บใจ เขามองเห็ นหล่ อนสง่ยิ
มมา It was that very poem that had earned him the
จากที
นั งแถวที
สาม Idealistic Poetry Award this year. The applause he
received was at least as sustained as for the senior
writer. Many looked at him with admiration. He saw
her smiling at him from her seat in the third row.

เมือลงมาจากเวทีอภิปราย เขาก็
ไดพบหล่
้ อน เขาได ้ When he came down from the podium, he met her.
รับคําชมอีกครัง และหล่
อนไดถามเขาประโยคหนึ
้ งว่
า He was praised again and she asked him how much
ื าพู
เขาเชอในคํ ดของตัวเองมากแค่ ไหน เขารู
ส้
กึว่
าหล่อน he believed in what he had said. He had the feeling
ไม่ ื
เชอเขา that she didn’t believe him.
“ขอโทษค่ ะ” หล่
อนมีีนาเคร่
สห ้ งเครี ยดลงอย่ างฉั บ ‘I’m sorry.’ Her face tensed up at once. ‘I only want
พลัน “ดิ
ฉันเพี
ยงตองการคํ
้ ายื
นยัน โลกของดิ ฉันเต็
มไป to be sure. My world is full of too much suspicion, I’m
ดวยความหวาดระแวงมากไปส
้ ักหน่อยเท่
านั น” afraid.’
“เพราะอะไร” เขาถาม ‘Why is that?’ he asked.
หล่
อนบอกเขาว่า “อย่
ารู
เลยค่
้ ะ เอาเถอะ คุ ณจะยื นยัน ‘You don’t want to know,’ she told him. ‘Come, will Note the inversion, which makes for smoother reading.
กับดิ
ฉันไดไหมว่
้ า ในโลกนี ยังมี ่นั นอยู
ความรักเชน จ ง”
่ริ you certify to me that in this world this kind of love
really exists?’
เขามองหนาหล่
้ อน ไม่เขาใจส
้ ห ีนาท่
้ าทางและกิรย
ิาที He stared at her. He didn’t understand her strange
ดู
แปลกๆ นั น หากเขาก็
ยน อน “คํ
ืยันกับหล่ าพู
ดของผม expression, tone and attitude, but gave her the
และงานเขียนทุ ิ
กชนของผมถ่ ายทอดออกมาจากความ assurance she sought. ‘What I’ve said and every piece
จริงแทจากจิ
้ ตดังเดิ มของผมนั นที
เดี
ยว” เขาไม่
ทราบว่
า of work I’ve done comes from the sincerity of my
หล่ อนพึ
งพอใจคําตอบของเขามากนอยแค่
้ ไหน heart.’ He didn’t know to what extent she was satisfied
with his answer.
เวลาผ่านไปไม่
นานนั ก เขาก็
หาโอกาสหวนกลับมาที นี It wasn’t long before he found the opportunity to
อีก หล่อนยื
นอยู
เ่
งี
ยบๆ ทีหนาบ ้ ก เขาสง่
้านพั ืเล่
หนั งสอ ม return to the college. She stood quietly in front of the
เล็กๆ ใหหล่
้ อน dormitory. He gave her a slim volume.
“อุดมการณ์ แห่งรัก” หล่
อนอ่ ื งส อ
านชอหนั ืเบาๆ และ ‘The idealism of love.’ She read out the title softly
กล่าวขอบคุณเขา ทังสองสนิ ทสนมกันอย่ างรวดเร็
ว เขา and then thanked him. The two of them grew close
มี
ความสุ ขและมี พลังทีจะเขียนบทกวีอกีหลายชน ิจนใน very quickly. He was happy and thus inspired to write
ทีสุ
ดเขาก็ไดรั้
บรางวัลอีกรางวัลหนึงจากบทกวี ิ ชอ
ชนที ื several more poems and finally was awarded yet
“เสาตกนํามัน” หล่ อนดู ตนเต
ื นมากเป็
้ นพิเศษกับบทกวี another prize thanks to his poem entitled ‘The oil-
ิ ของเขา
ชนใหม่ bleeding pillar’. She looked very much excited by this
new poem of his.
=
ในเวลาต่
อมาอี กประมาณห้ า หรื
อหกเดื
อน ทังสอง Some five or six months later, the two of them
ก็ไดมี
้โอกาสอยูก
่นั ตามลําพังในบานพั
้ กของเขา เขา found themselves alone at his lodgings. He had always
แสดงความเป็ นสุภาพบุ รษ
ุต่
อหล่ อนเสมอมาแมกระทั
้ ง behaved with her as a gentleman and he did so now.
เวลานี หล่
อนยืนอยู ห
่นาบ
้านใกล
้ กั้
บกอดาวเรื
องที She stood in front of the house in a field of yellow
ออกดอกสเี หลื
องสด เขามองหล่ อนบ่อยๆ ถึ
งอย่างไรผู้ marigolds. He kept his eyes on her. No matter what,
หญิงกับดอกไมก็ ้ นสว่
เป็ นผสมที กลมกลืนกันทีสุ
ด จากดง women and flowers were a perfect match. From the
ดอกไมหล่
้ อนเดิ นกลับมานั งริ
มระเบียง แลวหล่
้ อนก็ จะ flower field she walked back and sat at the edge of the
เดิ
นกลับไปที ดงดอกไมอี้ก เวลาผ่ านไปจวบจนอาทิ ตย์ veranda and then went back again to the flower field.
เริ
มอ่
อนแสง หล่ อนยังไม่มทีทีา่
ว่าจะกลับ แมเขาจะ
้ Time passed; the sun began to soften. She didn’t give
เป็
นสุ
ขที มี หล่
อนอยูใ่
กลๆ้หากเขาก็ ไม่
อยากใหมี้ปัญหา any indication of leaving. Even though he was happy
อะไรทังนั น หล่
อนยังอยูใ่
นดงดอกไมเมื ้อความมื ดเริม to have her near him, he didn’t want things to get out
ปกคลุมไปรอบๆ of hand. She still lingered amid the flowers as
darkness took hold of the surroundings.
เมื
อหล่อนเดินออกมาอี กครังหนึ อนดู When she came back once again, her face looked
ง ใบหนาของหล่
้
สงบ ราบเรี
ยบ เขาอยากจะบอกใหหล่
้ อนกลับไปเสย อน calm and smooth. He wanted to tell her to leave but
ีก่
แต่
กก
็ลัวหล่อนจะคิดว่
าเขาไล่ was afraid she would think he was chasing her away.
“ดิฉันอาจจะกลับดึกสักหน่
อย” หล่
อนพูดแลวก็
้เดิ
น ‘I think I’ll stay a while longer,’ she said then walked Literally, ‘I may go back a little later.’
ผ่
านเขาเขาไปในบ
้ าน
้ เขามองตามหล่ อน เรื
อนผมยาว by him and went into the house. His eyes followed
ประบ่
าพลิวไหว หล่อนทํ ่นี
าเชน เพืออะไร her. Her shoulder-length hair was swaying. Why was
she acting like this?
ในคืนคําที
เงี
ยบสนิ
ท เขากับหล่ อนอยูก
่นั เพี
ยงสองต่อ In the totally quiet evening, he and she were all An hour-long shower and back into the same clothes? In a case
สอง หล่อนเขาห
้องนํ
้ าและเปิดฝั กบัวนานกว่ ั
าชวโมง เขา alone. She went into the bathroom and left the shower like this, there’s nothing the translator can do but stick to the
จุ
ดบุ
หรีสู
บดับความกระวนกระวาย หล่ อนออกมาจาก head running for more than an hour. He kept text, silly as it is.
หองนํ
้ าดวยเส ื าชุ
้ อผ ้ดเดิม เขาดับบุหรี smoking to calm his nerves. She came out of the
bathroom wearing the same clothes. He put out his
cigarette.
“คุ ณบอกดิ ฉันว่
าความรักที
แทจริ
้งจะตองบริ
้ สท ุธิ คุ
ณ ‘You told me that true love must be pure,’ she said.
เป็นเชน่นั นจริ
งๆ หรื
อ เมื
อคุณบอกว่ารักดิฉันนั นคุ
ณ ‘Are you really like that? When you told me you loved
หมายความว่ าอย่างไรบาง
้ ความรักขณะนั นของคุ ณมี me, what exactly did you mean? Did your love then
ความหมายงดงามเหมื อนบทกวีทคุ
ีณเขี ยนหรือไม่ ” have the same beautiful meaning as the poems you
หล่ อนหัวเราะ หลังของหล่ อนแนบชดิกํ าแพงหองเหมื
้ อน write?’ She laughed. She had her back against a wall
กับว่าหล่อนพรอมที
้ จะแทรกตัวเขาไปในกํ
้ าแพงไดทุ ้ก of the room as if she was ready to go through the wall
ขณะ “ยังไม่ ตองตอบดิ
้ ฉันเวลานี
หรอกค่ ะ” at any time. ‘You don’t have to answer me right
away.’

“แต่
ผมยืนยันกับคุณหลายครังแลวนี
้นา” เขามอง ‘But that’s what I’ve kept assuring you of many
หล่
อน ไดกลิ
้ นสบู อ
่่อนๆ หอมละมุนมาจากกายนั น times.’ He looked at her, caught the faint fragrance of
soap wafting from her body.
“คุณจะแตกต่ างไปจากคนอื ีวหรื
นๆ เชย อ รู
ไหม
้ มี ‘Will you be any different from so many other men,
ผู
ชายอย่
้ างนอยสามหรื
้ ี เดี
อสคนที ยวทีดิ
ฉันเคยพบว่า then? Do you know, there are at least three or even
พวกเขาไม่เคยใหเกี
้ยรติ
และเห็
นคุณค่าของความรักที four men I’ve met who’ve never shown respect for
บริ
สท
ุธิและผูชายคนที
้ ี อหาอาจจะเป็
สหรื ้ นตัวคุณ คุ
ณ pure love or seen its value, and the fourth or fifth man
ตอบไดไหมว่
้ าหญิ งชายทีแต่
งงานกันต่
างเรี
ยกรองและ
้ might well be you. Can you tell me what it is that men
 ิ าง
ปรารถนาในสงใดบ ้ และถาใครคนใดคนหนึ
้ งไม่ and women who get married expect and hanker for?
สามารถตอบสนองความตองการนั
้ นได ้
ความรักที
พวก And if either one is unable to answer such
เขาพรําพูดจะยังคงอยู
ห
่รื
อกลับกลายเป็ ่ไร ไม่
นเชน มใีช่ expectations, will the love they profess remain or turn
ไหมคะ ความรักที คุ
ณรํ
าพันลงในบทกวีมันปลาสนาการ into something else? It won’t last, will it? The love you
ไปตังแต่มนุษย์ ้ ัญชาตญาณเขามาปะปนกั
แอบอางส ้ บ wax lyrical over in your poems has vanished ever since
ความรักนั นแหละ” man passed off instinct as love.’
“คุ
ณอาจจะเคยผิ ดหวังมาก่ อน จึ
งไดมองโลกในแง่
้ ‘You must have been disappointed once to see the
รายเช
้ น ่นั น” เขาพู
ดและเดินไปที หล่อน เขาสัญญากับ world so negatively,’ he said and walked up to her. He
หล่อนว่า ความรักทีเขามีใหนั้
นจะคงอยูแ
่ละเป็นความรัก swore to her that the love he had for her would remain
บริ
สทุธิอย่ างทีหล่
อนแสวงหา and that it was the pure love she sought.
“เป็
นไปไดหรื
้อ จะเป็ ้อ” หล่
นไปไดหรื อนรําพัน เขากุ
ม ‘Can it be? How can it be?’ she bemoaned. He
มื
อหล่
อนไวเหมื
้ อนจะยื า “แน่
นยันว่ นไปได”้ covered her hand with his as if to assert that ‘Of course
นอน มันเป็
it can be.’
“เมื
อคุณเขี ยนถึงเสาตกนํ ามันตนนั
้ น ดิฉันรู
ส้
กึตื
นเตน้ ‘When you wrote about that pillar bleeding oil, I felt
จะมี ใครบางที
้ มองเห็ นความมี เสน่หแ์ละคุ
ณค่ าของมัน excited. Would there be someone to see its charm and
มากไปกว่ าความน่ ากลัว ออ…ดิ
้ ฉันไม่ ไดเล่
้าใหฟั้งว่ าเคย value rather than fear it? Oh, I haven’t told you that
มีคนเห็ นวิ
ญญาณที นั น พวกนั กศกึษากลัวกันมากค่ ะ คุ
ณ someone saw a spirit there. The students are very
อาจจะไม่ กลัวเพราะยังไม่ เคยเห็น ถาคุ
้ณเคยเห็ ั
นสกครัง much afraid of it. Maybe you aren’t afraid because
บทกวี ของคุณก็ อาจจะเปลี ยนไป” หล่ อนยิ
มเศราๆ้ “ดิ ฉัน you haven’t seen it yet. If you had seen it once, your
รักเสาตนนั
้ นค่าทีว่
ามันไม่ เหมือนใคร เอาละ คราวนี คุณ poem would have taken another turn.’ She smiled
กรุณาตอบดิ ฉันอีกสักครังเถอะค่ ะว่า ความรักที
บริสท ุธิ sadly. ‘I love that pillar in a way I feel sure no-one else
สะอาดปราศจากความใคร่ มาเจือปนของหนุ ่
มสาวนั นมี does. All right, this time please answer me: does pure
อยู จ
่ริ
งในโลกหรื อไม่ ” love, clean love, love devoid of lust between man and
woman exist in this world?’

“ย่
อมมี
แน่
นอน” เขาตอบและมองหล่
อนแน่
วนิ
ง ‘I’m definite that it does,’ he answered and looked at
her steadily.
หล่ อนหมุ นตัวกลับหลังใหเขา
้ ขณะนั นหล่ อนไดทํ้าใน She turned her back to him. She did something Here again inverting the terms makes for smoother reading.
ิ เขานึ
สงที กไม่
ถงึเขายืนนิง ตกตะลึ
ง หล่
อนค่ อยๆ แกะ totally unexpected. He stood still, stupefied. She slowly
กระดุ ื
มเสอออกที ละเม็
ด และถอดเสอสืนีวลออกจาก unbuttoned her mauve blouse one button at a time
ร่
างกายจนเห็ นแผ่นหลังขาวสะอาด เขาใจเตนตึ้ กๆ and then took it off, exposing her white back. His
หล่ อนอาจจะลองใจเขาเพื อพิ
สจ
ูน์ความรักทีหล่อนตี คา่ heart was racing. Maybe she was testing him to check
ไวสู
้ งลํ
า เขาสะกดใจ อย่ างไรบททดสอบนี เขาจะตอง้ the kind of love she found invaluable. He struggled to
ชนะใหได ้้ เขาจะไม่ลว่งเกิ
นหล่อนเป็
นอันขาด หล่ อน suppress his emotions. No matter what, he had to
ค่อยๆ ถอดกระโปรงลายตนหญ ้ าออกขณะที
้ ยังหันหลังให ้come out of this acid test a victor. He would in no way
เขา และบัดนี เรื
อนร่างของหล่ อนปราศจากอาภรณ์ ใดๆ take liberties with her. She slowly took off her skirt
เมือชุ ั
ดชนในส ีาวถู
ข กถอดออกจากร่ างกายเป็ นชนิ decorated with herbal motifs, still keeping her back to
สุดทาย้ him, and when her white under​ garment followed the
skirt, she stood totally naked before him.
 “ความรักของคุณยังเหมื
อนเดิ
มอยู
ห
่รือไม่
และคุ
ณยัง ‘Is your love still the same as before and do you still
ตองการที
้ จะแต่งงานกับดิ
ฉันอี
กไหม” หล่
อนถามยํ
า want to marry me?’ she asked again.
“ผมยังรักและใหเกี
้ยรติุเสมอ ใสเ่
คณ ื าเส
สอผ ้ย ีเถอะ” ‘I still love and respect you as always. Put your
เขารู
ส้
กึว่
าเขากําลังจะเป็
นผู
ชนะ
้ เขารักหล่
อน clothes back on, please.’ He felt he had won. He loved
her.
“ดิฉันอยากฟั งบททวี ณ” หล่
ของคุ อนค่
อยๆ หันกลับ ‘I’d like to hear your poem.’ She slowly turned
มา นั ยน์
ตามี
แววเยาะหยัน towards him, mockery in her eyes.
เขามองไปที
หล่ ึ นหลังแนบชด
อนซงหั ิกํ
าแพงสนิ
ทนิ
ง He looked at her as she turned and stayed still with
ภาพที
ปรากฏเบื
องหนาทํ
้ าใหเขาตกตะลึ
้ ั
งไปชวขณะ her back against the wall. What he saw in front of him
astounded him for a time.
“อะไรกัน” เขาอุ
ทานหนาซ
้ด ี ‘What the hell!’ he exclaimed, his face livid.
“ดิ
ฉันยังอยากฟั งบทกวีของคุ ณอยู น
่ะ จํ าไดไหมวั
้ น ‘I still want to listen to your poem. Do you
แรกทีเราพบกัน ดิฉันบอกคุ ณว่าอย่ างไรบาง ้ คุณคงจํ า remember the day we met for the first time? What did
อะไรไม่ไดแล
้ วล่
้ะตอนนี ฟั งนะคะ” หล่ อนยิ ม “ดิฉันพูด I tell you? You must have forgotten by now. Listen,
ว่
าคุ
ณเป็ นกวีทสร
ีางงานอย่
้ างมีคณุค่า ไดอ่้านงานของ then.’ She smiled. ‘I told you your work as a poet was
คุ
ณแลว้รู ส้
กึเชอมั
ื นและมี พลังที จะต่อสูกั้
บเปลื อกนอก of high quality; I had read your work; it showed
ของสังคม งานของคุ ณบอกดิ ฉันว่าในโลกนี ยังมี
คนที determination and ardour in fighting against social
มองเห็นคุณค่ าภายในของมนุ ษย์ มากกว่ ิ งแต่
าสงปรุ ง pretence. Your work told me that in this world there
ภายนอก” was still someone who valued inner qualities more
than groomed appearances.’
“ทํ
าไมเป็ ” เขาเสย
นแบบนี ีงสัน ‘Why are you like this?’ His voice was trembling.
“ดิฉันไม่
ไดเป็
้นอะไรเลย แต่ ุส ิ
คณ คุณชว่
ยตอบดิ ฉัน ‘There’s nothing wrong with me. But you – please
หน่อยเถอะว่าคุณยอมรับดิ
ฉันไดหรื
้อไม่และคุ ณยังจะ do tell me whether you accept me and will marry me
แต่งงานกับดิฉันเหมื สัญญาหรื
อนที อเปล่
าค่ะ เราจะอยู่ as you promised or not. Can we live together in pure
ดวยกั
้ นดวยความรั
้ กที
บริ
สท
ุธิไดไหม”
้ หล่ อนถามเสย ีง love?’ she asked in a cold voice.
เรี
ยบเย็น
เขารูส้
กึตระหนั กกับเหตุการณ์ ทกํ
ีาลังประสบ หล่อนยื
น He felt scared by what he was going through. She
นิ
งเงี
ยบ นําตาริ
นนาที ตอ่จากนั นเงี
ยบสนิท เขาไม่
พดู stood still and silent, with tears in her eyes. The next
อะไรเลยแมแต่
้ นอย
้ คํ าถามของหล่ อนไม่มค
ีําตอบ minute was dead quiet. He didn’t say a word. Her
question had no answer.
“ถ้าเพียงแต่คณุจะบอกดิ ฉันว่า ความรักที
คุณตี คา่
ไว ้ ‘If only you had told me from the start that the love
สู
งนั นเป็นแค่เพี
ยงจินตนาการบนหนากระดาษเส
้ ีแต่
ย แรก which you value so highly is merely the product of
ดิ
ฉันจะไม่ ถามคํ าถามนีกับคุ
ณเลย แต่ เวลาทีผ่านมาคุ ณ imagination on paper, I wouldn’t have asked that
กระทํ าเสมื
อนว่ ามันเป็
นเรื
องจริงทีเดี
ยว คุณยืนยันกับ question of you, but all this time you’ve behaved as if
ดิ
ฉันตลอดมาว่ าความคิดในนั นเป็นอันหนึงอันเดี
ยวกับ it was nothing but the truth. You’ve always assured
ความเป็ นจริง” หล่อนหัวเราะทังนําตา me that what you thought was the truth of truths.’
She laughed through her tears.
 ตลอดเวลาเหล่
านั นเขายื
นนิ
งเงี
ยบ ไม่
มค
ีําพู
ดใดหลุด He kept still and silent. Not a word escaped from his
จากปาก หล่
อนค่อยๆ สวมใสเ่ ื าจนเรี
สอผ ้ ยบรอย ม mouth. She slowly put her clothes back on and a thin
้ และเริ
มี
รอยยิ
มปรากฏบางๆ smile began to appear on her lips.

>“ถึ
งอย่างไรก็ตองขอบคุ
้ ณในภารกิ จอันยิ
งใหญ่
ของ ‘In any case I must thank you for your sublime
ณ” หล่
คุ อนหยิ ืเล่
บหนั งสอ มหนึ งออกมาจากกระเป๋า endeavour.’ She took a book out of her bag. ‘This kind
“ความรักอันสู ่ ่
งสงเชนนี อาจจะยังมีอยู
ใ่
นทีอื
น ขอบคุณ of sublime love may still exist somewhere else. Thank
สํ
าหรับความรักในอุดมคติ ทคุ
ีณสรางขึ
้ น อย่างนอยก็
้ you for the ideal love you’ve created. At least it has
ทํ
าใหดิ
้ฉันมีความหวังในชว่ งสันๆ ของชวีิ…ลาก่
ต อน” given me some hope in life if only too briefly …
Goodbye.’

หล่ ืเล่
อนวางหนั งสอ มเล็
กไวบนโต๊
้ ะ มันคื ืเล่
อหนั งสอ ม She put the thin book down on the table. It was the
ที
เขามอบใหหล่
้ อน one he had given her.
ลมเย็ นพัดเขามาทางหน
้ าต่
้าง เมื อหล่
อนจากไป เขา Cold wind blew through the window. When she was
ทรุดตัวลงนั งบนพืนหองอย่
้ างอ่ อนลาและรู
้ ส้ ึอับอาย
ก gone, he slumped to the floor and sat there feeling
ทังๆ ที ื
เขาเชอแน่วา่
ทุกคนจะตองตั ิ
้ ดสนใจอย่ างเขา exhausted and ashamed, even though he was certain
เหมือนกัน ในเมือหล่อนเป็ ิ ดปกติ
นสงผิ ประหลาด everybody would have reacted as he did, given that
มหัศจรรย์ ของโลก she was a total freak of nature.
หล่อนมี
ผวิ
หนั งที
บางใส มองเห็ นอวัยวะภายในตังแต่ The flesh of her front was transparent, exposing her .
ชว่งอกลงมาจนถึ งหัวเข่
า มันบางใสจนเห็ ้ อดดํ
นเสนเลื า internal organs from the level of her chest down to her
้ อดแดง หลอดลม ปอด หัวใจที
เสนเลื กํ าลังบี
บตัว knees. It was so transparent you could see the veins
กระเพาะอาหาร ลํ ้กที
าไสเล็ ขดพับกันไปมา ลํ ้
าไสใหญ่ and arteries, the trachea, the lungs, the beating heart,
ตับ มามและกล
้ ามเนื
้ อบริ เวณตนขาที ั
้ สนระริ ก the stomach, the knotted small intestine, the large
intestine, the liver, the spleen and the muscles around
the legs that shivered. (http://thaifiction.files.wordpress.com/2012/01/transparent11.jpg)
เขาลุ กขึ ้ พรันพรึ
นชาๆ ง และกลับกลายเป็
นเควงคว
้ าง้ He got up slowly, terrified and seemingly adrift. He
ืเล่
หนั งสอ มเล็
กถู
กเขาฉี นสองสว่
กเป็ น ก่
อนทีจะจัดการ ripped the little book into two before tearing both
จนมันเป็ ิ กชนน
นชนเล็ ิ อย
้ pieces to shreds.
หล่
อนจากไปนานแลว้บัดนี
เหลื
อเพี
ยงเขายืนอยู
่ She was long gone. By now there was only him left
ท่
ามกลางเศษกระดาษที
กระจายเกลื
อนอยูร่
อบกาย standing among bits of paper strewn all around.

‘Bot Sutthai Khong Khwamrak’, first printed in

Chor Karrakeit 22, 1995. Current translation from
Pharp Luang (Illusions), Praphansarn, 1999.

.Saowaree (Saowaree Yemla-or) o (http://thaifiction.files.wordpress.com/2012/01/saowaree.jpg)

is a nurse in a district hospital
in Ratchaburi province,
where she was born.
 Two of her collections
of short stories were short-listed
for the SEA Write Award.

Tagged: เสาวรี (http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b9%80%e0%b8%aa%e0%b8%b2%e0%b8%a7%e0%b8%a3%e0%b8%b5/), เสาวรี เอียมละออ

(http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b9%80%e0%b8%aa%e0%b8%b2%e0%b8%a7%e0%b8%a3%e0%b8%b5-
%e0%b9%80%e0%b8%ad%e0%b8%b5%e0%b9%88%e0%b8%a2%e0%b8%a1%e0%b8%a5%e0%b8%b0%e0%b8%ad%e0%b8%ad/), fallacy
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/fallacy/), idealism vs realism (http://thaifiction.wordpress.com/tag/idealism-vs-realism/), illusion (http://thaifiction.wordpress.com/tag/illusion/),
love (http://thaifiction.wordpress.com/tag/love/), Saowaree (http://thaifiction.wordpress.com/tag/saowaree/)

4 thoughts on “Love’s last lesson – Saowaree”

1. source 6 June 2012 at 2:09 pm Reply

Is it fine to insert a portion of this on my personal web site if perhaps I submit a reference to this website?

marcel barang 8 July 2012 at 1:03 pm Reply

Perhaps.

2. สุ ั วงภ ักดี
ขสนต์ 8 July 2012 at 12:52 pm Reply
เขี
ยนดีเป็
นกํ
าลังใจครับ

3. The black shadow – Saowaree | เรื ั

องสนไทย | thai to english fiction 8 March 2013 at 12:02 am Reply
[...] Saowaree (Saowaree Yemla-or) is a nurse in a district hospital in Ratchaburi province, where she was born. Two of her collections of short stories were short-listed for the SEA
Write Award. Previously published here: ‘Love’s last lesson’. [...]

Blog at WordPress.com. | The Delicacy Theme.

Follow

องสันไทย | thai to english fiction”

Follow “เรื

Powered by WordPress.com
เรื ั
องสนไทย | thai to english fiction

Modern and classic Thai short stories in English

Malee’s New Year Happiness – Wiwat Lertwiwatwongsa

Contemporary 24 January 2014 Leave a comment

It seems no one is faster on the fiction draw than the man from Phuket. The topicality and relevance of this story as its explores the interaction between
individual and community under the goad of politics have earned it pride of place here this month while the questions remain of how long Malee’s happiness
will last and whether Suree will come back to life. MB

ปี
ใหม่ของมาลี
o oMalee’s
ผู
ม
้คีวามสุ
ขo oNew Year Happiness

(http://thaifiction.wordpress.com/2014/01/24/malees- (http://thaifiction.wordpress.com/2014/01/24/malees-
new-years-happiness-wiwat- new-years-happiness-wiwat-
lertwiwatwongsa/whistles-2/) lertwiwatwongsa/whistlesr/)

วิ
วัฒน์
เลิ
ศวิ
วัฒน์
วงศาo oWiwat Lertwiwatwongsa

TRANSLATOR’S KITCHEN
= = =
ปีนีเป็นปีแรกที มาลี ้ ชวี
ตองมี ต
ิอยูค
่นเดียวหลังจากสุ รย
ี์ This year is the first year Malee must live alone since =
ตายลง สุ รย ์ายไป 8 ปี
ีต แลว้แต่นีเป็
นปีแรกที สุรย
ีไ์ม่
ได ้ Suree died. Suree died eight years ago but this is the
อยูอ่กีต่อไป ปี ใหม่กาํ
ลังเดิ
นทางมาถึ งอย่ างเชื ้
องชาและ first year that she is no longer here. The New Year is =
หม่ นเศรา้มาลี ไม่รว่
ู
้าตัวเองตองการอะไร
้ ระหว่างชาย coming, slow and bleak. Malee doesn’t know what
=
คนรัก การเดิ นทางไกล หรื อการพู ดคุ
ยกับเพื อนที ตายไป she wants, of a lover, a journey far away or a chat
แลว้แต่ มาลี ไม่ไดอะไรเลย
้ มีแต่ความอางว
้ างลึ
้ กลับ with her dead friend, but she has none of these. =
บางอย่ างที ติดตามเธออยู ่
ประดุจดังรอยเปื อนบนเสื อที There is only a mysterious emptiness of some kind
ลบไม่ ออก หรื อคราบของกาลเวลาซึ งติดอยู ต
่าม which sticks to her like a spot on a shirt that won’t =
ปลอกหมอน ผาม่ ้าน หรื อร่
องของกระเบื องปู พนืยิงนาน fade in the wash or the stains of time on pillows, on
วันคราบยิ งค่อยๆเขมขึ
้ นเรือยๆ ขณะที เนือผากลั
้ บซี ดจาง curtains or in tile grooves on the floor. As days pass =
ลง เช่ นเดียวกับชีวติซึงซีดจางลงในขณะที ความโดด the stains grow darker while the material fades, just
เดียวค่ อยๆเปิ ดเผยรูปทรงของมันในตัวเธอ as life fades away while loneliness takes shape in her. =

Alternative translation of ยิ
งนานว ัน: With the
passage of time.

ความโดดเดี ยวเป็นโรคที ไม่ อาจรักษา สุ รย

ีเ์
คยกล่ าว Loneliness is an incurable disease, Suree told =
กับมาลี อย่างนี เธอพูดขึ นในเชาวั้นปี ใหม่ปีทเจ็
ีดหลังจาก Malee. She said so on New Year’s Day seven years
เธอตาย สุ รย
ีน์อนอยู บ
่นเตี ยงขางๆมาลี
้ เนื
อตัวของเธอ after she died. Suree lay on the bed beside Malee. =
ไม่มคีวามอุ ่
นเหลื ออยูน
่านแลว้มี เพี
ยงมาลี เท่านั นทีมอง Her flesh had long ceased to be warm. Only Malee
=
เห็นสุรยี์เธอพู ดกับมาลี ในตอนเชา้จู บมาลี เบาๆที หนา้ could see Suree. Suree spoke to Malee in the
ผาก แสงแดดตอนเชาลอดเข ้ ามาในห
้ อง
้ มาลี ไม่อยาก morning then kissed her lightly on the forehead. =
ไปทํ างาน เธออยากนอนอยู ก
่บั สุรยีผ
์ไม่
ู
้มอ ีุณหภู มิทันที Early sunlight slanted into the room. Malee didn’t
ทีสุรย
ีจ์บ
ูเธอ เธอรู ว่
้าสุรย
ีก์าํ
ลังจางจากไป เหมื อนกับสี want to go to work. She wanted to lie with Suree, =
ของผนั งบานที้ ค่ อยๆซี ดลง สุ รย ีจ์ะซีดลง ในขณะที เธอ cold as she was. As soon as Suree kissed her, she
ค่อยๆเขมขึ้ นในท่ วงทํานองของคราบที ลบไม่ ออก ถึ งที knew that Suree was fading out, like the colour of =
สุดสุรยีจ์ะค่อยๆโปร่ งแสงและระเหยหายไป the ceiling slowly fading. Suree would fade out while
she would grow darker in the manner of indelible =
 stains. Eventually Suree would turn translucent and ผูไม่
้ มอีณุหภู ม:ิLiterally, ‘person who has no
eva- porate into thin air. temperature’, which is not exactly a happy turn of
phrase. Hence, ‘cold as she was’.

‘จับฉลากปี ใหม่ กน
ั ไหม’ มาลีเป็นคนเสนอความคิ ดกับ ‘How about drawing lots for the New Year?’ =
เพือนในออฟฟิ ศดวยท่
้ าที กระตื
อรือรนแบบหลอกๆ
้ พวก Malee was the one to broach the idea to her friends
คนในออฟฟิ ศก็ตอบรับดวยท่้ าที แบบหลอกๆ ปี ใหม่กาํลัง in the office with fake enthusiasm. The people in the =
มา และในเมื อมี รอ
่งรอยของการเฉลิ มฉลองอยู ใ่
นทุ กที office agreed with fake enthusiasm. The New Year
=
เธอก็ ควรไดเฉลิ
้ มฉลองบาง ้ มาลี ทาํงานในออฟฟิ ศนี was coming and when there were signs of
มาสองปี แลว้แต่ ปีนีเป็
นปีแรกทีเธอจะอยู โ่
ดยไม่มสีรุย
ี์ celebration everywhere, she should celebrate. Malee =
หลังจากวันนั นมาลี เอาแต่ พดูยํ
าๆเรืองของขวัญที เธอคิ ด had worked in this office for two years, but this year
จะซื อ ที
คนอื นจะซื อ เธอออาจจะถามว่ าคนอื นอยากได ้ was the first year she would be without Suree. After =
อะไร แต่ คนอื นก็ พากันตอบติ ดตลกไปเรื อยๆ สําหรับพวก that day, Malee would only speak about the presents
เขามาลี อยูท
่อื
ีน เป็ นแค่ เพือนร่
วมงานไกลๆที อาจจะคุ ย she thought she and the others would buy. She =
เล่
นเรืองละครเมื อคืน หรือข่าวอาชญากรรมชวนอกสัน asked the others what they wanted but they would
ขวัญแขวน หรื ออาจจะไปกิ นขาวเที
้ ยงดวยกั ้ นได ้ แต่ only answer with jokes. For them Malee didn’t quite =
ไม่ใช่คนทีพวกเขาจะบอกเมื อมีงานเลี ยงฉลองลับๆ หรื อ matter, she was just a distant colleague to chat with
=
ชวนไปกิ นขาวที
้ บาน ้ หรื อไปรองคาราโอเกะกั
้ น อะไร about last night’s play on TV or the latest horrid
แบบนั น ปีใหม่ กาํลังมา ชายคนที เธอแอบชอบชวนเธอ crime report or to have her join them for lunch, but =
ไป ม๊ อบ มาลี ตอบรับแทบจะทันที ไม่วา่เธอจะรู้
หรือไม่ she wasn’t someone they’d invite to a discreet
ว่
ามันคือม๊อบอะไร ชุ มนุมเรื
องอะไรอยู ่แต่เธอมารูที
้ celebration, a meal at home or a karaoke session, =
หลังว่าเขาชวนคนอื นๆดวย
้ ถึงอย่างไรมาลี กจ
็ะไปในเมื อ that sort of thing. The New Year was coming. The
เธอไม่ มส
ีรุย
ีแ์ลว้ man she covertly liked invited her to join the =
demonstration. Malee accepted right away, hardly
aware of what the demon- stration was about, what =
people were gathering for, but she learned after-
=
wards that he had invited other people as well. In
any case, she’d go, since she no longer had Suree One of those English words highjacked by the Thais
with her. to serve their own purposes, ม๊อบ (mop) seldom
means a mob but simply a demonstration, rally or
march, which, as everyone knows, in Thailand is
almost always a festive occasion until its
ม๊อบ turns into a mob.

หากสุ รยีย์งั อยู เ่

ธอคงหัวเสี ย เอ็ ม ผู ชายคนนั
้ นชือเอ็ม If Suree was still alive she would be upset. Aem – ย = to be in a bad mood, irritable, furious.
หัว เสี
เขาซื อนกหวี ดใหมาลี
้ อันหนึ ง มี สายคลองคอลายธงชาติ
้ that was the man’s name – bought Malee a whistle.
น่ ารัก มีผคนมากมายในม๊
ู
้ อบจนตองเดิ้ นเบี ยดเสี ยดกัน It had a lovely national-flag-coloured strap to hang it =
ไป มาลี มารู ว่
้ามันมากขนาดไหนตอนเธอดู ขา่วทีวใีนคื น round the neck. There were so many people
[Whistle and tricolour strap are giveaways of which
นั น ผูคนมากมายออกมาบนถนนเพื
้ อคัดคานกฏหมายไม่
้ demonstrating that walk- ing was a struggle. How
end-of-year demonstrations are taking place.]
เป็ นธรรม ชัวขณะที จับมื อเดินกันไป มาลี ถงึกับนําตารื น many there were Malee only found out when she
โดยไม่ รตั
ู้ ว ราว กับกํ าลังเขาใกล
้ สิ ้งที ยิ
งใหญ่ อะไรสัก watched the news that night. Oodles of people took =
อย่ างที เธอก็ อธิ บายไม่ ไดเหมื
้ อนกัน หากโดยไม่ ไดตั้งใจ to the streets to oppose an unjust law. The moment
มาลี มองหาสุ รย
ีใ์นฝู งชน พลันนึ กขึนไดว่ ้าสุรย
ีไ์ ม่
อยู่ลว้ they linked hands and walked on together, Malee’s
แ =
มาลี อยู ก
่บั เพื อนๆจนถึ งเย็น เลื อกที นั งกันอย่างกับมา tears flew irresistibly as if she was coming close to
ปิ คนิ ค จากที เธอนั งอยู เ่ธอไม่ ไดยิ้นว่ าบนเวที พด าอะไร something sublime, something she couldn’t explain.
ูว่ =
เอาแต่ เดิ นตามเอ็ มตอยๆไปในม๊
้ อบ เพื อนคนอื นใน Uncon- sciously, she was searching for Suree in the
ออฟฟิ ศสนุ กสนานเฮฮา พวกเขาพู ดเรื องการเมื องกัน crowd but then remembered that Suree was no =
ราวกับว่ าติ ดตามสิ งนีมาตลอดชี วติทังที มาลี ไม่เคยเห็ น longer. She stayed with her office friends until late
=
พวกเขาอ่ านอะไรเลยนอกจากเวบข่ าวบันเทิ ง มาลี กอ็อื afternoon. They elected to sit down as if for a picnic.
อื ออาอาตามเขาไป เอาเขาจริ ้ งเธอก็ พดูเรืองพวกนี ได ้ From where she sat Malee could not hear what was =
เหมื อนกัน สุ รยีอ
์่ านทุ กอย่ างที ขวางหนา้กระทังเธอตาย being said on the stage. Then she merely closely
ไปแลวเธอก็
้ ยงั อ่ านหนั งสื อพิมพ์ ทมาลี
ี เป็ นคนซื อสุ ี์ follow- ed Aem in the crowd. Her other colleagues
รย =
เป็ นคนอ่ าน เธอสวมชุ ดนั กเรียนมัธยมปลาย ชุ ดทีเธอใส่ were having a great time. They talked about politics
ตอนที เธอตาย นั งบนเตี ยง อ่านหนั งสื อพิมพ์ as if they had followed such things all their lives, =
หนั งสื อพิ มพ์ รายสัปดาห์ อ่านเวบไซต์ ขา่ว ร่
องรอยของ even though Malee had never seen them read
เวบไซต์ ทสุีรย ีเ์
ปิ ดทิงไวยั้ งคงแสดงผลบนหนาจอใน ้ anything but entertainment news on the internet. =
คอมพิ วเตอร์ ของมาลี แต่ ตอนนี เป็
นมาลี ทอยู
ี ใ่นม๊อบ Malee joined her voice to theirs. In reality, she too
‘Then’ needs to be added, as Malee cannot sit and
เป่ านกหวี ดเสี ยงดัง เอ็ มเผลอจู งมือเธอโดยไม่ ไดตั้งใจ could talk about these matters. Suree read every-
walk at the same time.
มาลี หนาแดงซ่
้ าน คิ ดถึ งของขวัญที จะซื อมาจับฉลากปี thing she came across. Even though she was dead,
ใหม่ she kept reading. The newspaper Malee bought, it =
was Suree who read it. She wore her high school
uniform, the uniform she was wearing when she =
died, sat on the bed, read the newspaper, the weekly
magazines, read the news on the net. The websites =
she had consulted last were still on Mary’s computer
screen, but now it was Malee who was in the crowd =
of pro- testors, blowing her whistle loudly. Aem
=
grabbed her hand unwittingly and she flushed. She
thought of the present she’d buy for the New Year =
drawing of lots.
=

=
 =

ร่ : traces of websites? That’s

องรอยของเวบไซต์
spooky.

มีความตื นเตนในทุ
้ กที พวกผู คนตื
้ นตัวทางการเมื อง ม๊ There was excitement everywhere. People had =
อบดู คก
ึคักอบอุ ่
น มาลี ไดรู
้จั้
กกับคนที เธอไม่รจั
ู
้ ก พวกเขา woken up to politics. The crowd looked ebullient and
พูดในสิงที เธอไม่ ไดยิ
้น มันช่ วยใหเธอลื
้ มว่ าเธอกํ าลัง warm. Malee made new acquaintances. They talked =
คิดถึงสุ
รย
ีอ์ยู่เธอพยายามตังใจฟั งสิ งทีคนบนเวที พด
ู of things she couldn’t hear, but it made her forget
=
เธออยากคุ ยกับเอ็มรู
เรื
้อง แต่ เธอไม่เขาใจ
้ และคิ ดว่
ามัน that she missed Suree. She endeavoured to listen to
ขัดกันอยูห
่น่ อยๆ อันที จริ
งมันออกจะขัดกันอย่ างน่ าตกใจ what was said on the stage. She wanted Aem to =
แต่เธอก็เป่านกหวี ดไปกับเอ็ ม เธอทําอะไรร่วมกับเขา คิ ด explain things to her but she didn’t understand and
ว่
ามันจะดี แค่ไหนถาจะผ่
้ านปี ใหม่ไปดวยกั
้ น ปีใหม่ ทไม่
ี มี thought they were a little contradictory. Actually, =
สุรย
ี์ the contra- dictions were stupendous but she blew
her whistle along with Aem. She did everything with =
him, thought how good it would be if they entered
the New Year together, a New Year without Suree. =

[มันออกจะข ัดก ันอย่ า ตกใจ: literally, ‘they were

า งน่
alarmingly contradictory’ - a regrettable author's
comment: Malee has no way of understanding this
much.]

ความตายของสุ รย
ีใ์นเทอมสุ ดทายเป็
้ นเรื องลึ กลับ เธอ Suree’s death in the last semester was a mystery. Note the change of tenses for what happened in the
ตายในเดื อนกันยายนระหว่ างเดิ นทางกลับบาน ้ เธอแยก She died as she walked home on a late afternoon in past.
กับมาลี ทหนี าประตู
้ โรงเรี ยน วันนั นเหมื อนทังสองคนจะ September. She had parted from Malee at the school
งอนกันอยู ห
่น่อยๆ วันรุ ง่ขึ นสุ รย
ีต์าย เธอถูกฆ่ าโดยไม่ มี gate. That day the two of them were a little cross =
ใครจับฆาตกรได ้ ถูกฆ่ าในตอนกลางคื นโดยไม่ มใีครรู ้ with each other. The next day Suree was dead. She
=
คิ ดแลวมั
้นช่ างแสนเศรา้สุ รย
ีต์ายระหว่ างทางกลับบาน ้ had been killed and her murderer was never caught.
ศพของเธอถู กพบในตึ กรางที
้ เคยโดนไฟไหม ้ ไม่มรีอ
่ง She was killed at night and nobody knew. When =
รอยของการถู กข่มขื นหรื อชิ งทรัพย์ เธอแค่ถกูฆ่าเฉยๆ you thought about it, it was so sad. Suree died on
ถู
กฆ่ าโดยไม่ มเีหตุผล ถู กฆ่ าเหมื อนผักเหมือนปลา หลัง her way home. Her body was found in a deserted =
เธอตายเธอก็ หายไปจากความคํ านึ
งของผู คน
้ มี แต่มาลี building that had burnt down. There was no
ที จดจํ า มีแต่เธอที แบกรับสัมภาระของการจดจํ า และ evidence of rape or theft. She had only been killed, =
บาดแผลจากการถู กโบยตี ของคนที ลืมไปแลวว่้าการที มี killed without reason, gutted like a fish or a veget-
ใครสักคนหายไปจากชี วติมันเจ็ บปวดขนาดไหน พ่ อกับ able. After her death she disappeared from people’s =
แม่ ของสุ รยีอ
์ยู ต
่า่งจังหวัด มาลี ไม่ไดพบกั
้ บพวกเขาหลัง memories. Only Malee remembered, only she had
=
จากสุ รยีต
์ายลง สุ รยีม์าอยู ห
่อพักเดี ยวกันกับมาลี ทังสอง taken over the burden of memory and the wounds
คนจึ งสนิ ทกัน แต่ มาลี ไม่ เคยไปบานของสุ
้ รย
ี์ งานศพ from being flailed by those who had forgotten how ถูกฆ่ า (‘was killed’) is repeated three times and that
มาลี กไ็ม่ไดไป
้ สุ รย
ีอ์ยู ไ่ กลเกิ นไปจนพ่ อแม่ ของมาลี ไม่ much it hurt when someone disappeared from your may be fine in Thai, but in English you don’t usually
อนุ ญาติ ใหเธอไป
้ สุรย
ีไ์ ม่เคยเล่ าเรื
องความตายของตัว life. Suree’s parents lived upcountry. Malee didn’t kill vegetables or fish; I make do with a reshuffle for
เธอเองเลยสักนิ ดแต่ ในวันเผาศพเธอก็ มาปรากฏตัวที meet them after Suree’s death. Suree had stayed in the verb ‘gut’, hoping the reader will forgive me for
หองของมาลี
้ คนทังคู ผ
่า่ นปี เดื
อนของการเป็ นนั กเรี
ยน the same dorm- itory as Malee. The two of them had gutting vegetables.
มัธยมปลายไปดวยกั ้ น ปี เดือนของการเป็ นนั กเรียน become close but Malee had never gone to Suree’s
มหาวิ ทยาลัยไปดวยกั ้ น ความผิ ดหวังในรักซําแลวซํ
้ าเล่ า home. She didn’t attend the funeral either; Suree
ของมาลี มสีรุย
ีเ์ป็
นเพื อนปลอบใจ มาลี กลายเป็ นหญิ ง lived too far away for Malee’s parents to allow her to
สาวเต็ มตัว แต่ สรุย
ีไ์ม่แก่ ขนเลย
ึ เธอยังคงสวมชุ ด go there. Suree never told her anything at all about
นั กเรี
ยนมัธยมปลาย ไม่ มค ีวามอุ ่
นแบบมนุ ษย์ และค่ อยๆ her death but on the day of the cremation she
จางหายไป appeared in Malee’s room. The two of them were
together on the last term of secondary, were together
as university students. Malee’s periodic heartaches
were soothed by Suree. Malee grew into a young
woman but Suree didn’t age, she still wore the same
school uniform, she didn’t have the warmth of
human beings and she slowly faded away.

หลังจากทํ างานมาลี ยายมาอยู

้ ห
่อพักใหม่ ใกลๆกั
้บที After she found work, Malee moved to a new =
ทํางาน หองของมาลี
้ แทบจะว่ างเปล่า เธอมีเพี
ยง dormitory close to her place of work. Her room was
คอมพิ วเตอร์ เครื
องหนึ ง กองพะเนิ นของซี รส
ีน์านาชาติ almost bare. She only had a computer, a heap of =
ตูเสื
้อผาที้เป็นของหอพัก สุ รย
ี์ และแมวจรตัวหนึ งซึงไปๆ pirated TV series DVDs, a wardrobe that came with
=
มาๆอยู ร่
ะหว่างหองของเธอกั
้ บโลกขางนอก
้ แมวมักจะ the room, Suree, and a vagrant cat always in and
ปีนเขามาทางระเบี
้ ยง สุรย
ีเ์
ป็
นคนพบมัน ดู เหมือนมันจะ out of her room. The cat would climb up and enter ตู
เสื
้ อผ้
า ที นของหอพ ัก: literally, ‘a wardrobe that
เป็
สนิ ทกับสุรย
ีม์ากกว่ ามาลี แมวมองเห็ นวิญญาณคนตาย through the balcony. Suree was the one who found belonged to the dormitory’; a built-in wardrobe.
ใช่ไหม ใครๆก็ พดูกันแบบนั น มาลีคดิว่านี
อาจจะเป็ น it. It seemed to take to Suree more than to Malee.
เหตุผลที แมวสนิ ทมสนมกับสุ รย
ี์และเพราะว่ าแมวไม่ ใช่ Cats can see dead people’s spirits, don’t they? That’s
ของเธอ เธอจึ งไม่ตังชื
อมัน และเรียกมันว่าแมว เหมื อนทีwhat every- body says. Malee thought this might be
เรี
ยกสิ งต่างๆ why it was more familiar with Suree, and because
the cat wasn’t hers, she didn’t give it a name and
called it ‘cat’ as she did other things.
มาลี
เริ
มแขวนนกหวี ดไวบนโต๊
้ ะทํ างาน และมัดผมดวย ้ Malee began to hang the whistle to her desk and
ริ
บบินลายธงชาติหลังจากปีเดื
อนอันโดดเดี ยวเธอรู สึ
้ก tied her hair with a tricolour ribbon. After years of
เขาใกล
้ เพื้อนร่วมงานมากที สุ
ดในช่วงเวลานี คลายจะ
้ loneli- ness, she felt that now she had become closest
กลืนกลายเป็นหนึ
งเดี
ยวกัน หื
ออือไปกับสิงที
พวกเขาพู ด to her colleagues, as if she had been absorbed into
การเมื
องทีเธอไม่
รเรื
ู
้องเลยทํ าใหในที
้ สุ ดเธอถูกนั บเป็
น their community, going along with what they talked
พวกกับพวกเขา เมื อพบว่าในทีสุดพวกเขาก็ พดูเหมื อนๆ about, politics she knew nothing about but which
กัน มันก็งา่
ยเขาที
้ เธอจะผสมโรง พู ดตามๆเขาไปไล่ ตาม finally had her being viewed as one of them. When
ดวยตรรกะง่
้ ายๆพื นๆทีโตเถี
้ยงไม่ ไดเพราะอิ
้ งอยูก
่บั สิงที she found that they kept saying the same things, it
เป็นสัจจะ เป็ นคํ
าสอนทางศาสนา แต่ ไม่วา่
เธอจะเห็ น was easy for her to follow the crowd, to say the same
ดวยหรื
้ อเห็ นแยงมั
้นก็ ไม่
มอีะไรสําคัญอีกแลว้เธอรู สึ
้ก things as they did, falling in with them with simple
ตนเองเชื อมต่ อเขากั
้บโลกที ไม่
เคยเชือมต่ อไดมาก่
้ อน shallow logic that couldn’t be argued against
สําเร็จ โลกที ก่
อนหนาที้ ถู
กทดแทนดวยสุ้ รย ี์
หรือกล่ าวใน because it stemmed from the truth, from the teach-
อีกทางหนึ ง สุรย
ีอ์าจจะเป็นเครื
องขัดขวางในการเชื อม ings of religion, and whether she agreed or disagreed
ต่อนั น มาลีมคีวามสุ ขขึนนิดหนึง ความสุ ขดํารงคงอยู ไ่
ป was no longer important. She felt tied to a world she
สักสองสามสัปดาห์ had never before succeeded in being tied to, a world
which had once been replaced by Suree, or, said
another way, Suree might have been an obs- tacle to
such a tie-up. Malee’s happi- ness improved a little, a
state of affairs that would last a few weeks.
ระหว่างนั นมาลีโทรหาแม่ ทภู
ีเก็ต แม่ ตนเต
ื นที้ รูว่
้าเธอ During that period, Malee called her mother in =
ไปร่วมชุมนุ ม สําหรับแม่ มาลี เป็นเด็
กเฉยๆที ไม่น่าจะ Phuket. Her mother was excited to know that she
สนใจการเมื องอะไรทังนั น แม่ เตื ้ ระวังตัว แม่ had joined the demonstrations. For her, Malee was a
อนใหมาลี =
กับพ่ออยูท่บีานดู
้ ทวี เี
คเบิลตลอด แม่ บอกว่าแม่ ภมูใิ
จใน passive child with seemingly no interest in politics.
=
ตัวมาลี มาลี รสึ
ู
้กว่ามันเป็นเรืองขํ าขื
น เพราะแม่ ไม่เคย Her mother told her to be careful. Mother and father
ภูมใิ
จในตัวเธอมาก่ อน มาลี เขาใกล
้ กั้ บแม่กบั พ่ออีกครัง watched cable TV at home all the time. Her mother =
ดวยเรื
้ องนี เอาเขาจริ
้ งๆมาลี พบว่ าตัวเธอไดรั้บความ said to her that she was proud of her. Malee felt this
อบอุ ่
นทีเธอไม่ เคยไดรั้ บมายาวนานจากการไปม๊ อบนีแม่ was bitterly funny because her mother had never =
ถามว่ ามาลีจะกลับบานปี้ ใหม่ ไหม มาลี บอกว่ ายังไม่
แน่ใจ been proud of her before. Malee became close to her
แม่บอกว่ าถาไม่
้ กลับก็ ่ว่
อยู
ช ยม๊ อบกํานั นทางนู นก่
้ อนก็ ได ้ mother and father once again thanks to this. In =
จากนี แม่จะมองหามาลี ในทีวี truth, Malee found that by joining these demon-
strations she received warmth as she had never felt =
in a long time. Her mother asked her if she’d come
=
back home for the New Year or not. Malee told her
she wasn’t sure yet. Her mother said that if she =
didn’t she should keep joining the kamnan’s* crowd
there; this way she’d see her on TV. =

* Reference to Suthep Thaugsuban [pr.

thueak.su.ban], leader of the current demon-
strations against the ‘Thaksin regime’. A kamnan
sub-district chief, Suthep’s early posting in the
South.

มาลีตอยตามเอ็
้ มไปที ม๊อบอีกสองสามครังจึ งเพิง Malee closely followed Aem to demonstrations a
สังเกตเห็นว่าเอ็ มอาจจะเป็ นแฟนอยู ก
่บั ผู หญิ
้ งที มาลี ไม่
รู
้ few more times until she noticed that Aem seemed to
จักชือ พวกเขาเป่ านกหวี ดดวยกั
้ น พู ดคุ ยกันในเรื องที have a girlfriend, whose name she didn’t know.
พวกเขาไม่ ตองเข
้ าใจ ้ ตอนนั นเองที มาลี เพิงสังเกตว่ าเอ็ They blew their whistles together, talked together of
มก็ เหมือนเธอ พยายามเป่ านกหวี ดเพือเอาใจสาวนอยน่ ้ า things they didn’t have to understand. That was
รักคนนั น มาลีมองดู พวกเขากลื นหายไปในฝู งชน when Malee realised that Aem was like her: he
นกหวี ดของเธอหล่ นหายระหว่ างทาง เธอพลัดหลงกับ endeavoured to blow his whistle to please that lovely
คนอื นในทีชุ
มนุ ม มาลีเบียดแทรกผู คนหาทางขึ
้ นแทกซี young woman. Malee looked at them being
กลับบาน้ เสียงนกหวี ดทําใหเธอปวดหู
้ เธอคิ ดถึงสุรยี์ swallowed into the crowd. She lost her whistle some-
จับใจ เธออยากใหสุ ้รย
ีบ์อกเธอว่ า ไม่เป็ นไรนะมึ ง เธอ where along the way. She found herself with
อยากใหสุ ้รย
ีย์งั อยู
่ปลอบเธอแต่ ไม่รว่
ู้ าจะปลอบเธอเรื อง strangers in the gathering. She squeezed her way
ทีว่าการเมืองทังหมดที เธอกําลังเล่
นอยู เ่
ป็นเรื
องไม่ จริ
ง through the throng to find a place where she could
หรือเรืองทีว่
าเอ็ มไปชอบคนอื น take a taxi and go back home. The whistling made
her ears hurt. She missed Suree badly. She would
have liked Suree to tell her it didn’t matter. She
would have liked Suree to still be around and
comfort her but she didn’t know if it would be
comforting her about this whole political thing being
a sham or about Aem liking someone else.

งานจับฉลากสนุ กสนานไปอย่ างแกนๆ ของขวัญสี สวย The fun in the drawing of lots was forced. The
ในกระดาษห่ อกองพะเนิ นอยู ก
่ลางออฟฟิ ซ มาลี ้
ใชเวลา presents in their beautifully coloured wrappings
เกื
อบทังสัปดาห์ เดินหาของสวยๆราคาแพงกว่ าขันตําที were piled high in the middle of the office. Malee
กํ
าหนดมา เธอเขาออกที้ นั นที
นี มองหากรอบรู ป สมุด had spent almost the entire week looking for
บันทึก แกวนํ
้า ชุ ดชงชา ผาพั้นคอ กระถางตนไม ้ ้ เธอ something beautiful more expensive than the agreed
เลือกไดสมุ
้ ดบันทึ กปกหนั งเล่ มหนึ ง สมุดปกสี นํ
าตาลที bottom price, she was in and out of shops, looking at
เธอคิ ดว่
าเหมาะกับเอ็ มมากๆ ราคาแพงกว่ าราคาขันตํ า picture frames, notebooks, water glasses, tea sets,
โขอยู แ
่ต่เธอยิ นดี ทจะจ่
ี าย สมุ ดบันทึ กถูกห่อดวยกระดาษ
้ scarves, flower pots. She chose a notebook with a
สีนําตาลที เธอเขี ยนลายดวยตั
้ วเอง พอวางกองอยู ก
่บั leather cover, a brown notebook she thought would
กล่องของขวัญสี ฉูดฉาดขนาดใหญ่ อนๆมั
ื นดู เหมือนเด็ ก suit Aem, much more expensive than the bottom
แคระเกร็ นเศราๆที
้ ยื นอยูท
่ายแถวและถู
้ กแกลงตลอดเวลา
้ price but she didn’t mind the expense. The notebook
งานเลี ยงปีใหม่ จับฉลากเกิ ดขึ นในตอนเย็ นก่อนเลิ กงาน was wrapped in brown paper with motifs she
มีนําอัดลม กับขนมคุ กกี
๊ คนทังออฟฟิ ศร่วมลุนรางวั
้ ล painted on her- self. Placed next to the other presents
ใหญ่ ทดู
ีกร็ทั
ู
้นที วา่ เป็
นเงิ
นสดใส่ ซองจากเจานาย
้ มาลี in their garish bulky boxes, it looked like a sad
กระวนกระวายตลอดบ่ ายคิ ดแต่วา่
ทําอย่างไรเอ็ มจะจับ pigmy child standing at the end of the line and
ไดของขวั
้ ญของเธอ แต่ ทกุอย่ างก็ไดแต่
้ รว่ งหล่ นไปอยู ่ always victimised. The New Year party with the
ในมื อของโชคชะตา เด็ กสาวแผนกเดี ยวกับเธอเป็ นคน drawing of lots was held in late afternoon before the
จับไดของของมาลี
้ เด็กสาวทํ าหนาเลี
้ ยนๆตอนที เห็นว่า office closed. There were soft drinks and cookies. The
เป็ นสมุ ดปกหนั ง เธอเปรยติ ดตลกตังแต่ ตอนเที ยงว่ า whole staff pressed forward around the main prize,
อยากไดไดร์้ เป่ าผม แต่ เอ็
มเป็นคนจับไดไดร์
้ เป่ าผมแทน which one could see at once was a padded envelope
มาลี แกลงพู
้ ดว่ าเด็กสาวคนนั นอยากไดไดร์ ้ เป่ าผม แต่ from the boss. Malee worried all afternoon about
เอ็ มบอกว่ าเขาจะเอาไปใหแฟน ้ มาลี คอ่ยๆเรียนรูว่
้ าเธอ what to do so that Aem would receive her present,
ไม่ มทีางเขากั
้บคนอื นไดชั้ วนิ
รันดร์ เธออยากไดของ้ but everything was spoiled at the hands of fate. A
ขวัญของเอ็ ม แต่เธอไดของขวั
้ ญของจอย สาวแผนก young woman from the same department got
บัญชี เธอไดกระทะอเนกประสงค์
้ สามไซส์ สชีมพู เธอ Malee’s present; Aem got a hair dryer instead. Malee
ออาจจะเอาไวทอดไข่
้ กไ็ดแต่
้ ในหองเช่
้ าของเธอไม่ มี remark- ed out loud that the young woman wanted
เตา และมี ขอห
้ ามทํ
้ าอาหารอย่ างเด็ดขาด ของขวัญของ the hair dryer, but Aem said he’d give it to his
เอ็ มเป็นตุกตาน่
๊ ารักที
ห่อดวยริ
้ บบิ นลายธงชาติ มาลี มอง girlfriend. Malee came to the realisation that there
ดู แม่บานหยิ
้ บไดของของเอ็
้ ม ทําหนางงๆว่
้ าเธอจะเอา was no way she’d get along with anyone forever.
้
ไปใชอะไรได ้
เอ็มดูมค
ีวามสุ ข เขาเป็ นแฟนกับแม่ สาวคน She wanted Aem’s present but got in- stead account-
นั นแลว้แขนขางซ ้
้ ายสวมใส่ สายรัดขอมื
้ อทํ าจากผาเป็
้น department Joy’s present, a multipurpose set of three
ลายธงชาติ งานจับฉลากแลกของขวัญดํ าเนินไปอย่ าง pans of various sizes wrapped in pink paper. She
ฝื ดเฝือ ไม่มใี
ครไดของที
้ อยากได ้ ปีใหม่และบรรยากาศ might fry eggs with them, but in her rented room
ของการเฉลิ มฉลองล่ องลอยอยู ข่างนอกนั
้ น ทีไหนสัก there was no stove and cooking was strictly forbid-
แห่ ง den. Aem’s present was a lovely doll tied with a
tricolour ribbon. Malee looked at the housekeeper
picking up Aem’s present and frowned, wondering
what she’d do with it. Aem seemed to be happy.
That young woman was his girlfriend. He wore a
tricolour wristband on his left forearm. The
exchanging of presents went on somewhat
laborious- ly. Nobody got what they wanted. The
New Year and the atmosphere of celebration floated
outside, somewhere.
มาลี
หอบกระทะไปที ชุ
มนุมโดยไม่ ไดตั้
งใจ เธอแค่ ไม่ Malee had to take the pans to the protest, as she
อยากกลับไปหองที
้ โดดเดี ยว หองที
้ ขาวของทุ
้ กชิ
นมี didn’t want to go back to her lonely room, a room
อุ
ณหภู มเิ
ท่ากับอุณหภูมข
ิองสุรยี์มาลี
ทาํ กล่องใส่กระทะ where every- thing had the same temperature as
ขาด เธอเลยตองถื
้ อมันทีดามจั
้ บ กระทะสี ชมพู สาม Suree’s. The box holding the pans broke, so she had
ขนาด มีพลาสติ กแข็
งๆหุมเคลื
้ อบเพื อมัดมันไวด้วยกั
้ น to hold them by the handles. The three pink frying
มาลีเดิ
นถือดามจั
้ บเขาไปในม๊
้ อบ อันทีจริงเธอจะไปตาม pans were held together by a strip of shiny hard
หาเอ็
ม เธอคิดว่าเอ็
มจะมาม๊ อบ แต่เอ็
มไม่ ไดมา
้ มาลี ถอ
ื plastic. Malee walked into the crowd holding the
กระทะเดินไปในม๊ อบ เธอทํานกหวี ดหายไป เดิ นจนเมือย pans by the handles. Actually, she was looking for
ขามองหาชายหนุ ่
มในฝูงชน เต่เธอไม่
พบใคร ไม่ พบเอ็ม Aem. She thought Aem would join the protest but
ไม่
พบเด็กสาว ไม่ พบสุรย
ี์ Aem didn’t come. Holding the pans Malee walked
with the crowd. She had lost her whistle. She walked
until her legs hurt looking for the young man in the
crowd, but she didn’t meet anyone, neither Aem nor
his girlfriend nor Suree.

สุรย
ีไ์ม่
เคยบอกว่ าเธอรักมาลี แต่มาลีกร็ได
ู
้เองว่
้ าสุ รย
ี์ Suree had never told her she loved her, but Malee
รักเธอ แต่ สรุย
ีก์ไ็ม่อยูแ
่ลว้หองมื
้ ดสนิ ท มาลี วางกระทะ just knew that Suree loved her. Suree was no longer
สามใบไวบนโต๊
้ ะ นอนมองมันในความมื ด มาลี ไม่ไดร้ ้ there. The room was totally dark. Malee put the
อง
ให ้แต่ รสึ
ู
้กว่าตัวเองว่ างเปล่ าเหมือนอะไรสักอย่ างทีพอง three pans on the table and lay looking at them in
ลม เหมื อนนกหวี ดทีไม่ มลีกูบอลอยู ข
่างใน
้ นกหวี ดที ไม่ม ี the dark. She didn’t cry but felt that she was empty
เสียง ปี ใหม่กาํลังจะมาถึ ง มาลี เปิ
ดเพลงลู กทุง่
จากเครื อง like something full of air, like a whistle without a
คอมพิ วเตอร์ของเธอ เธอชอบฟั งเพลงลู กทุง่แต่
ไม่ cork ball inside, a soundless whistle. The New Year
แน่ ใจว่าคนที ทํางานเธอจะชอบดวยไหม ้ เธอเลยไม่ เคย was coming. Malee put a folk song on from her
เอาเพลงที เธอชอบไปฟั งในที ทํางาน แต่ ตอนนี ในหอง้ computer. She liked folk songs but she wasn’t sure
เงียบเหงา เธอเปิ ดเพลงเศราๆพวกนั
้ น หลังจากวันพรุ ง่นี her co-workers did too, so she had never taken the
ออฟฟิ ศเธอจะหยุ ดยาว มาลี ไม่รจะไปไหน
ู
้ เธอออาจจะ songs she liked to listen to in her place of work, but
ไปม๊ อบ หรือไม่ กไ็ปหัดทํ ากับขาวจะได
้ ใช ้
้กระทะ แต่ ลกึๆ now in the lonely room she put on those sad songs.
เธอรู ว่
้
าเธอจะนอนเซ่ วอยู บ
่นเตี ยง คิ
ดถึงสุรย
ี์ คิ
ดถึงรักที After tomorrow her office would be closed for the
ลอยลับ คิ ดถึงความไม่ คดิถึ งอะไรเลยซึ งอาจจะเป็ นสิ งที holiday. She didn’t know where to go. Maybe she’d
งดงามที สุ
ดที เธอจะคิ ดไดในการผ่
้ านปีใหม่ไปอย่ าง join the demos or she’d try to cook to use the pans,
ลําพัง but deep down she felt she’d lie helpless in bed,
thinking of Suree, thinking of dormant love,
thinking of not thinking of some- thing which might
be the most beautiful thing she could think of in the
passage to a new year all alone.
แมวจรหลงทางผ่ านเขามาในห
้ อง
้ มันยืนอยูท
่ระเบี
ี ยง The vagrant cat wanted to come inside. It was on =
แมวสามสี ทขี
ีริ
วขีเหร่ ขนสี ้ าและขาวของมันซอน
สมดํ ้ the balcony, an unsightly three-coloured cat, its coat
สลับกันอย่างไรระเบี ี
้ ยบเหมื อนปื นสีหกทับกัน มาลี ลก
ุไป a muddled mixture of ginger, black and white. =
เปิดประตูมุงลวดให
้ แมวเข
้ ามา้ มันเขาคลอ-เคลี
้ ยแขงขา
้ Malee got up and went to open the mosquito net
=
ของเธอ เพลงรองเรื
้ องการคิ ดถึงบานห่
้ างไกล ทังหอง ้ door for the cat to come in. It entered and rubbed
มาลี มแ
ีค่มาม่ากับปลากระป๋ อง เธอเปิ ดกระป๋องหนึ งให ้ itself against her legs. The song spoke of missing =
แมว เทใส่ กระทะไซส์ เล็
กสุ
ดทีไดมา้ มันก็เขาท่
้ าดี เหมือน home, home far away. In the whole room Malee had
กัน แมวกินปลากระป๋ องในกระทะที ยังไม่
ไดล้าง
้ เธอลู บ nothing but dry noodles and canned fish. She =
หัวมันเบาๆมองไปยังความมื ดมิดดานนอก
้ opened a can for the cat and poured its content into
the smallest pan, why not. The cat ate the fish in the =
yet unwashed pan. She stroked its head lightly,
gazing at the thick darkness outside. =

มันก็
เข้
า ท่
า ดี อนก ัน: literally, ‘It made sense just
เหมื
 มันก็เข้
า ท่า ดี อนก ัน: literally, ‘It made sense just
เหมื
the same’.

กว่าสุ
รย
ีจ์ะตืนขึนมาจริ งๆก็
สายโด่ งแลว้เธอนอนหลับ Before Suree woke up for good it was very late in
และฝั นว่าตัวเองตาย กลายเป็ นภูตผ
ิไีปหลอกหลอนมาลี the morning. She had been sleeping and dreaming
เพื อนสมัยมัธยมที เธอไม่ไดพบมานานแสนนาน
้ ในฝั น that she was dead, had become a ghost haunting
นั นประหลาดลํ า เธอพบว่ าเธอโกรธมาลี โดยไม่มส
ีาเหตุ Malee. She hadn’t met Malee for a long time. She
ทังที เธอไม่ไดพบมาลี
้ นานแลว้เธอตายแลว้แต่ ยงั ไม่ was already dead, but she wasn’t willing to part
ยอมตายไปจากมาลี เธอมองเห็ นมาลี ในจอที วี
ในข่ าวที from Malee in death yet. She looked at Malee on the
กลองโทรทั
้ ศน์กวาดไป มาลี เดินอยูใ่นม๊อบ เธอโกรธ TV screen. In the sweep of the news camera, there
โดยไม่ มส
ีาเหตุ และมันตลกมาก เธอตายไปแลว้แต่ ใน was Malee walking in the crowd of protesters. She
ความฝั น เธอพบเห็ นตัวเองกําลังยื
นดู มาลีดท
ูวีี
มีการ got angry without reason and it was very funny: she
จลาจล และมาลี มองเห็ นชือเธอในรายชื อผูบาดเจ็
้ บจา was already dead but in the dream she found herself
กม๊ อบเสือแดงอี กที ที
โดนทํ าราย
้ เธอตื นขึ
นตอนนั น standing looking at Malee watching TV. There was a
riot and Malee saw her name in the list of people
injured in the red-shirt rally that had been attacked
elsewhere. She woke up then.
เธอเปิดประตูมุงลวด
้ มองหาแมวจร แต่ มันจากไปแลว้ She opened the mosquito net door, looked for the
ทิงเพียงร่
องรอยคราบไคลของปลากระป๋ องทีกิ
นทิ งไวใน
้ vagrant cat but it was already gone, leaving behind
กระทะจากเมื อคื ้นปี
น เชาวั ใหม่
เดินทางมาง่ ายๆแบบนั น only traces of the canned fish it ate in the pan last
เดือนธันวาคมสิ นสุดลงแลวพร
้ อมกั
้ บการจากไปของ night. The morning of New Year Day had come
สายลมหนาว ในบรรดา 12เดื อน เธอรักเดือนธันวาคม easily like that, December had ended and the cold
ทีสุด และในขณะเดี ยวกัน เธอเกลียดเดือนมกราคมที สุด wind had left. In the twelve months of the year, she
เพราะเดือนธันวาคมเป็ นเครืองหมายของการสิ นสุด loved December best and at the same time she hated
สรรพสิ งแมแต่
้ อากาศก็ ผอ
่นคลายลง แต่ เดือนมกราคม January the most, because Decem- ber was the sign
กลับเป็นเครื
องยืนยันว่าไม่มส ิ
ีงใดจบลง ไม่มก
ีารตาย of an ending, everything including the weather
ไม่มกีารสิ
นสุด เดือนมกราคมเป็ นเครืองยืนยันว่าชีวต
ิอัน petered out, but January signified that nothing came
ทุกข์ทรมานจะมี แต่ยด
ืยาวออกไป เธอคื อหนูถบีจักรใน to a stop, that there was no death, there was no
วงจรเวลา เธอไม่ ตองการสวั
้ สดี
ปีใหม่เธออยากจะสงสัย ending. January was the symbol certifying that the
มากกว่ าว่
าทํ
าไมมันไม่ ิ ดลงเสี
สนสุ ยที torment of life would stretch on and on. She was a
mouse climbing the wheel of time. She didn’t want
to welcome the New Year. She’d rather wonder why
it didn’t end once and for all.
= ‘Pee Mai Khong Malee Phoo Mee Khwamsuk’ –
received from the author
on 7 January 2014

= =
Wiwat Lertwiwatwongsa, a noted film
critic and cutting-edge fiction writer,
lives in Phuket. He is currently
busy translating Alice Munroe’s
Dear Life. Several of his stories
have been published in this blog. (http://thaifiction.wordpress.com/2014/01/24/malees-
new-years-happiness-wiwat-
lertwiwatwongsa/wiwata/)
Tagged: วิ วัฒน์ เลิ
ศวิ วงศา (http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b8%a7%e0%b8%b4%e0%b8%a7%e0%b8%b1%e0%b8%92%e0%b8%99%e0%b9%8c-
วัฒน์
%e0%b9%80%e0%b8%a5%e0%b8%b4%e0%b8%a8%e0%b8%a7%e0%b8%b4%e0%b8%a7%e0%b8%b1%e0%b8%92%e0%b8%99%e0%b9%8c%e0%b8%a7%e0%b8%87%
Bangkok shutdown (http://thaifiction.wordpress.com/tag/bangkok-shutdown/), group dynamics (http://thaifiction.wordpress.com/tag/group-dynamics/), mass
demonstration (http://thaifiction.wordpress.com/tag/mass-demonstration/), peer pressure (http://thaifiction.wordpress.com/tag/peer-pressure/), Thai politics
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/thai-politics/), Thai short story (http://thaifiction.wordpress.com/tag/thai-short-story/), Wiwat Lertwiwatwongsa
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/wiwat-lertwiwatwongsa/)

Blog at WordPress.com. | The Delicacy Theme.

Follow

องสันไทย | thai to english fiction”

Follow “เรื

Powered by WordPress.com
เรื ั
องสนไทย | thai to english fiction

Modern and classic Thai short stories in English

Selling durians – Nuan Oo

Classics 26 July 2013 Leave a comment

Enough of funerals and buried corpses. Here is a fun story for a change, in the manner of good old Humorist. MB

พ่
อคาทุ
้ เรี
ยน Selling durians

(http://thaifiction.wordpress.com/2013/07/26/selling- (http://thaifiction.wordpress.com/2013/07/26/selling-
durians-nuan-oo/green-durian/) durians-nuan-oo/green-durianx/)

หนวนอู
้ NUAN OO

= =
เสี
ยงพ่
อคุยกับแม่ถงึทุ
เรี
ยนทีคุ
ณอาสามคนเอามาใหเมื ้อ Dad’s voice is talking to mum about the durians the คุณอาสามคน: only two are real uncles (see below); th
วานและวันนีผมรู สึ
้กว่
าทังสองพู ดเยาแหย่
้ กน ั พ่อเป็
นคน three uncles brought us yesterday and the day before. ‘uncle’ anyway as he calls grownups younger than his
ชอบพูดเล่น และมักชอบพู ดอะไรที เกิ
นความจริงและเป็น I feel that they are teasing each other. Dad likes to say cousin.
ไปไม่
คอ่ยไดอยู
้ เ่
สมอ แม่วา่พ่
อพูดเหมือนหนั งการ์
ตนู funny things and tends to exag- gerate or talk about
บางที
ชอบแกลงพู้ ดหรื อพูดแกลงอะไรทํ
้ านองนั น แม่
กด
็ู things that can’t be. Mum says dad talks like a
เหมื
อนชอบพู ดแบบเดียวกัน แต่บางคราวก็ชอบขัดคอ และ cartoon. Sometimes he likes to pretend to talk or talks
บางคราวก็โกรธหาว่ าพ่อพูดอะไรไม่ไดสติ
้ to pretend or something like that. It seems mum likes
to speak in the same way, but at times she likes to
contradict and at times she angrily says that what dad
says is daft.

ผมเงี
ยหู
ฟังอยู
ต
่ลอดเวลา รู
สึ
้กว่าเรื
องชักจะเขมข
้ นขึ
้น I prick up my ears all the time, feel that the story is
และในที
สุ
ดก็ไดยิ
้นเสี
ยงทาทายกั
้ น heating up and in the end I hear challenge in their
voices.
พ่ ้า “ทํ
อทาว่ าไมจะไม่
กลา”
้ Dad queries, ‘Why wouldn’t I dare?’
แม่
ทากลั
้ บว่า “โธ่
เอ๊
ย ไม่
มท
ีาง” Mum retorts, ‘Oh dear! No way!’
พ่อทาหรื
้ อเถี า “ทํ
ยงว่ าไมจะไม่
มท
ีาง ไม่
เห็
นจะยากเย็
น Dad asks or argues, ‘Why “no way”? It’s easy
อะไร ฉั นก็
เอาใส่
ตะกราไปที
้ ตลาดสิ ” enough, I say. Just putting them in a basket and going
to the market.’
แม่ า “แลวจะขายยั
ถามว่ ้ งไงไม่
ทราบ” Mum asks, ‘And how will you sell them, pray tell?
พ่ า “ก็
อตอบว่ นังลงขายเหมื
อนคนอื
นๆ น่ ”
ะสิ Dad answers, ‘I’ll just sit down and sell, like
everyone else, of course.’
วา่“ตองนั
แม่ ้ งอีตรงที
พวกแม่้ งกระจาดขายกันที Mum says, ‘You must sit right where the women
คาเขาตั
หนาตลาดนะ”
้ are lined up to sell in front of the market, you know?’
อตอบ “เออ ตรงนั นแหละ”
พ่ Dad answers, ‘Yeah, right there.’
ถึ
งตอนนีผมลุกขึ
นไปนั งร่
วมวงสนทนาดวย
้ และกําลังจะ At this juncture, I get up to join the conversation
อาปากถาม
้ ก็พอดี
พอ
่ชิงถามขึนเสี
ยก่ า “เฮ่
อนว่ ย พรุ
ง่
นีไป and I’m opening my mouth to ask something when
ขายทุ
เรี
ยนกับพ่
อไหม” dad chimes in ahead of me, ‘Hey, will you come and
sell durians with me tomorrow?’
ผมนึกหาคํ
าตอบไม่
ทน
ั จึ วา่“แม่
งหันไปถามแม่ ไปดวย
้ I can’t think of an answer so I turn to ask mum,
หรื า”
อเปล่ ‘Will you come too, mum?’
ตอบ “เรื
แม่ องอะไร โธ่
เอ๊
ย ไม่
มท
ีาง ยังจะมาชวนคน Mum answers, ‘What for? Oh dear! No way! And
โนนคนนี
้ อี ก” แม่
ยมเยาะพ่
ิ อแลวพู า “แม่
้ ดกับผมว่ ไม่
ไป he’s asking others as well!’ She smirks at dad and then
หรอก เรื
องอะไร” says to me, ‘I’m not going. Why should I?’
ทีจริ
งผมก็
ไม่
คอ
่ยอยากไป ผมอาจถนั ดซือของมากกว่
า Actually, I don’t quite want to go either. I’m better
ขายของ แต่
ถาพ่
้อจะไปจริงๆ ผมอาจไปดวยก็
้ ได ้
เพราะผม at buying things than selling, but if dad really goes,
อยากรู
ว่
้
าพ่
อจะขายทุ
เรี
ยนไดจริ
้งหรื
อเปล่า I’ll go with him because I want to know if he’s really
going to sell durians.
=
้นรุ
เชาวั ง่
ขึน พ่
อหาตะกรามาสองใบซึ
้ งใส่
ทเุรียนได ้5 ลูก The next morning dad takes two baskets in which he
ทุเรี
ยนที จะเอาไปขายมี 7 ลูก เมื
อวานนี มี
ทเุรี
ยนทังหมด puts five durians. Altogether there are seven to be sold.
11 ลูก แม่กนิไปแลว้1 ลูก แลวก็
้ขอเก็ บเอาไวอี้ ก 3 ลู
ก แม่ Yesterday there were eleven durians in all. Mum has
บอกว่ าเอาไปขาย 7 ลูกก็ มากเกินไปแลว้และไม่ เชื
อว่าพ่อ already eaten one and has asked to keep another
จะขายไดจริ้งๆ ส่วนอีก 2 ลูกแม่ชว่ยหาถุงไนลอนมาใส่ three. Mum tells dad that taking seven durians to sell
เพือใหผมช่
้ วยหิ วไป ผมลองหิ วลองเดิ นดู
กถ็กูหนามทุ เรี
ยน is too much and she doesn’t believe he’ll be able to sell
แยงน่ อง ผมอยากเกี ยงไม่ หวถุ
ิง แต่ เมื
อพ่อเกร็ งขอหิ
้ว them anyway. As for the remaining two, mum puts
ตะกราก็
้เลยเปลี ยนใจไม่ เกี
ยงดีกว่า them in a nylon bag for me to carry. I test carrying
them as I walk and get my calves shot by their spikes.
I want to argue over having to carry durians but when
I see dad tensing up to lift the baskets I change my
mind about arguing.

จากบานถึ
้ งตลาดระยะทางเกื อบสองกิ โล ผมแน่ ใจเพราะ From the house to the market it’s almost two
ไดยิ้นคนอื นเขาประมาณไวแล ้ ว้ใครๆ แถวนี ก็
เดินไปตลาด kilometres. I’m certain because I’ve heard others
กันทังนั น บางคนก็ ใชจั้
กรยาน เราเดิ นมาไดครึ
้งทางพ่ อก็ figure it out. Everyone around here walks to the
วางตะกราลง้ หันไปมองทางที เดินมาแลว้ผมก็ หนั ไปมอง market; some use bicycles. We’ve walked half way
บาง
้ นึ กในใจว่ าถาแม่
้ เดิ นตามมาก็ จะดีผมไม่ คอ
่ยมันใจ when dad puts the bas- kets down, turns to look at the
เลยว่ าพ่อจะขายทุ เรี
ยนได ้พ่
อไม่ ใช่
พอ่คา้พ่อเป็นอาจารย์ distance covered. I too turn to look, thinking it would
มหาวิ ทยาลัย ส่ วนผมก็ ไม่ใช่
เช่นกัน ผมอายุ 10 ขวบ เรี ยน be good if mum were following us. I’m not sure dad
หนั งสืออยู ช
่นั ป. 5 ส่
วนแม่ อยู
บ
่านและไปซื
้ อกับขาวหรื
้ อ can sell the durians. Dad is no vendor; he’s a
ขาวของที
้ ตลาดบ่ อยเกือบทุกวัน แต่แม่
กไ็ม่
เคยไปขาย university professor. And I’m no vendor either. I’m ten
ของเลยเช่ นกัน years old; I’m in the fifth grade. As for mum she stays
at home and she goes to buy food or things at the
market almost every day, but she has never gone
there to sell things either.
ทีตลาดผมเห็ นคนขายของส่ วนมากเป็
นผู
หญิ
้ ง คนซื อ At the market I see that most sellers are women.
ส่
วนมากก็เป็นผู
หญิ
้ งเช่
นกัน ผมถามพ่ออี
กครังเพื
อความ Most of the buyers also are women. I ask dad once
แน่ า “ทํ
ใจว่ าไมพ่
อไม่
ชวนแม่ มาดวย”
้ again to be sure, ‘Why didn’t you invite mum to come
along?’
“นันซี
” พ่
อตอบสันกุ
ด ‘Indeed,’ dad answers pithily.
“กลับไปชวนแม่ดก
ีว่
า เพราะที
ตลาดมีแต่
แม่
คาทั
้ งนั น ‘We’d better go back to have her come because
เลย แม่อาจจะขายเก่
งกว่
าพ่อก็
ไดนะฮะ”
้ there are only women here. Maybe she can sell better
than you, you know.’
“นันซี
” พ่
อตอบเหมื
อนเดิ
ม ‘Indeed,’ dad answers as before.
ผมสงสัยว่
าพ่
อจะลังเลหรื
อไม่
กใ็
จลอยเสี
ยแลว้ I wonder if dad is hesitating or having second
thoughts.
พ่
อหันไปมองทางไปตลาดแลวก็ ้ควาตะกร
้ าขึ้นมาหิ ว Dad turns to look at the entrance to the market then
แลวออกเดิ
้ น ผมจึ งตองฉวยถุ
้ งของผมขึนมาบาง้ เหลือ grabs the baskets and lifts them and then starts to
ทางอีกไม่มากนั ก เดิ
นไปไดอี
้กเจ็
ดแปดกาวก็
้ มคีนรูจั้
กเดิน walk, so I must heft and carry my bag along. There
สวนทางมา เป็ นผู หญิ
้ งหิวตะกรามี
้ผกั สองสามชนิดโผล่ ให ้ isn’t much walking left to do. Another seven or eight
เห็
น เขามองทุ เรี
ยนในตะกราของพ่
้ อแลวร
้องทั
้ กว่า steps and some- one we know coming the other way
“อาจารย์จะเอาทุ เรี
ยนไปใหใครแต่ ้ ยวคะ”
้ เชาเชี passes us. It’s a woman with a basket holding a
variety of vegetables. She looks at the durians in dad’s
baskets and then greets him with, ‘Professor, who are
you going to give durians to so early in the morning?’
“ครับ” ‘Hi.’
ผมไดยิ้นพ่ า ‘ครับ’ เท่
อตอบสันๆ ว่ านั นเอง แลวเราก็
้ เดิ น I hear dad answer only ‘Hi’ and then we walk past
ผ่
านกันไป each other.
้พ่
เชานีอชอบตอบอะไรสันๆ และไม่
ตรงคํ
าถามหลาย This morning dad likes to answer with short words
เรื
อง ผมไม่
คอ
่ยชอบเลย that have little to do with the questions. I don’t quite
like that.
“ทําไมพ่อไม่
บอกเขาว่
าจะเอาไปขายล่
ะ เผื
อเขาเกิ
ด ‘Why didn’t you tell her we were going to sell them?
อยากซือ” Just in case she’d feel like buying one?’
“นันซี
” พ่
อตอบ ‘Indeed,’ dad answers.
“เอ๊
ะ! คุ
ณพ่
อน่
ะ อะไรๆ ก็
นันซี
อยู
เ่
รื
อยเลย” ‘Come on, dad! What’s this “indeed”, “indeed”
thing of yours?’

ผมชักไม่
ชอบคํ
าตอบของพ่
อขึ
นทุ
กที
แลว้ I really don’t like the way he answers every time.
“นันซี
นะ” พ่
อก็
ยงั ตอบว่ … นั นซี
า นั นซี นะ อยู
อ
่ย่
างเก่
า ‘Yes indeed.’ Dad still answers with ‘indeed’ …
‘indeed’ as before.
ผมมองหนาพ่
้ อ พ่
อมองหนาผมแล
้ วก็
้ยมนิ
ิ ดๆ I stare at him. He stares at me and then smiles a
little.
“พ่
อจะขายใบละกี
บาทฮะ” ผมถามเพราะนึ
กขึ
นไดว่
้ายัง ‘How much will you sell each for, dad,’ I ask
ไม่
มใี
ครพู
ดถึ
งเรื
องราคากันเลย because I think nobody has mentioned any price yet.
“ยี
สิ
บบาทมัง” พ่
อตอบ ‘Twenty baht, I think,’ dad answers.
“ถ้
าเขาต่
อสิ
บบาทล่
ะฮะ” ผมถาม ‘What if they bargain for ten baht,’ I ask.
“เฮ่ย เขาคงไม่
ตอ างนั นหรอก … แต่
่มากอย่ ิบาทก็
สบ ‘Now, they wouldn’t, would they? … But if they
ขาย” did, I’d sell for ten.’
“ถ้
าขายลู
กละยี
สิ
บบาทก็ ไดตั้
งค์
แยะเลย แลวพ่
้ ออย่
าลื
ม ‘If you sell them twenty baht each, you’ll get pots of
ขนมที
แม่
ฝากซือนะครับ” money. And don’t forget the cakes mum asked you to
buy, too.’
ก่ ้ สังใหพ่
อนจะออกจากบานแม่ ้
อซื ้ แม่ Before leaving the house, mum ordered dad to bring
อขนมกลับมาดวย
ยังถามพ่ออี
กหลายคํ
า พรอมทั
้ งยังทํ
าท่
าไม่
เชื
อว่
าพ่
อจะ back some cakes. She even said many more words to
เอาทุเรี
ยนไปขายที
ตลาดจริ
งๆ him and acted too as if she didn’t believe he’d really
take the durians to sell at the market.
แม่ า “เธอแน่
ถามว่ อ”
ใจหรื Mum asked him, ‘Are you sure?’
พ่ า “แน่
อตอบว่ เสี
ยยิ
งกว่
าแช่ ง”
แป้ Dad answered, ‘Surer than ever.’ Variant: Surer than death and taxes.
แม่
ทาํ
หนายิ
้มเยาะแลวพู า “ถาเจอกานท์
้ ดว่ ้ หรื
อไกร Mum smiled mockingly and then said, ‘What if you
หรื
อสิ
ทธิะ”
ล่ meet Karn or Krai or Sit?’
พ่ า “ก็
อตอบว่ ีิ
ดส จะไดขายให
้ เขาเสี
้ ยเลย” Dad answered, ‘That’d be good. I’d sell to them, of
course.’
สามคนที แม่
เอ่ยถึงคื อคุ
ณอาของผมสองคนกับเพื อนพ่อ The three persons mum referred to are my uncles
อีกหนึงคน ซึงคือคนที เอาทุเรี
ยนชนิ ดต่
างๆ และขนาด and a friend of dad’s. They are the ones who gave us
ต่างๆ มาใหเรา
้ คุณอาและญาติ พนีองของพ่
้ อหลายคน the durians of various species and sizes. Several of
ชอบกิ นทุเรี
ยน เมือวานผมเห็ นอากานท์ แบกกระสอบใบ dad’s relatives like to eat durians. Yesterday I saw
หนึงทีมี
อะไรตุงๆ อยู ค
่อ่นกระสอบเดิ นผ่านหนาบ้านผมไป
้ Uncle Karn carrying a gunny sack on his shoulder
แลวไม่
้ นานก็ หวทุ
ิ เรียนมาใหพ่ ้อสามลู ก อาบอกว่ าไปซือ which had something bulging at the bottom as he
เหมามาไม่ แพง ส่วนอาไกรและเพื อนพ่อก็เอาทุ ยนมาให ้ walked past my house and shortly afterward he
เรี
ก่
อนหนานั
้นวันหนึ ง มันจึ
งเป็นวันทีบานผมมี
้ ทเุ
รี
ยน brought dad three durians he said he’d bought
มากมายอย่ างทีเคยมี มาก่อน wholesale at a good price. As for Uncle Krai and dad’s
friend, they had brought us durians the day before
that, so on that day my house had many durians,
more than ever before.
ผมไม่ ชอบกินทุเรี
ยน และเมื อวานผมก็ ไม่ยอมกินดวย้ I don’t like durians and yesterday I refused to eat
แม่ กบ
ั คุณยายชอบมาก แต่ ตอนนี คุ
ณยายไม่ อยู
่ไปคาง้ any. Mum and granny like them very much but now
บานคุ
้ ณป้ าทีกรุ
งเทพฯ พ่ อก็
ดเู
หมื อนไม่ชอบทุ เรี
ยนเหมือน granny isn’t here, she’s staying over at auntie’s house
แม่ แต่ ผมก็
ไม่แน่ใจนั กว่
าพ่อชอบหรื อไม่ชอบกิ นอะไร ผม in Bangkok. Dad doesn’t seem to like durians, like me,
ไดยิ้นพ่ อพู
ดกับแม่บอ่ยๆ ถึงชืออาหารหลายชนิ ด และบอก but I’m not sure whether he does or doesn’t like to eat
ว่
าไม่ ชอบสักชนิด เวลาแม่ จะไปตลาดพ่ อมักสังว่า “ไอนั้
น anything. I often hear him mention to mum the
ฉั นไม่ชอบนะ ไม่ตองซื
้ อมาเผื อ” ซึงแม่กม็ักจะตอบกลับ names of many kinds of food and telling her he
มาว่ า “อะไรๆ เธอก็ไม่ ชอบทังนั นแหละ แต่ ื ไรกิ
ซอมาที น doesn’t like any of them. When mum goes to the
เรียบหมดทุ ก อย่าง คนที ชอบยังไม่ทน
ั จะไดกิ้นดวยซํ
้ า” market, dad will order, ‘That I don’t like. Don’t buy
any for me,’ to which mum usually answers, ‘You
don’t like anything, but you gulp down whatever I
happen to buy and there’s none left for those that like
it.’

ถึงพ่
อไม่
ชอบทุเรี
ยนแต่
อาจกิ นเรี
ยบหมดอย่
างที แม่วา่ Even if he doesn’t like durians, dad will eat them all,
ก็
ได ้แต่
ผมก็
ไม่
เขาใจว่
้ าทํ าไมพ่อจะตองเอาทุ
้ เรี
ยนที ใครๆ as mum says, but I don’t understand why dad must
เอามาใหเราไปขายต่
้ อดวย
้ ถึงแมเมื
้อคืนพ่
อจะอธิ บายว่า go and sell the durians we’ve been given. Even though
ทําเพื
อทดสอบความมันคงในจิ ตใจ ทดสอบความกลา้ last night he explained it was to check his mental
โดยเฉพาะกลาทํ
้ าในสิงที
ไม่เคยทํามาก่
อน ผมก็ยงั ไม่
คอ่ย steadfastness, his daring, in particular daring to do
จะเขาใจดี
้ นักหรอก แต่กภ
็าวนาขอใหพ่ ้อทํ
าสํ
าเร็
จ some- thing he had never done before, I still don’t
understand very well, but I pray that he be successful.
ผมจํ าไดว่้าเคยมี การทาทายและทดสอบความมั
้ นคงใน I remember that there have been challenges and =
จิ
ตใจระหว่ างพ่ อกับแม่ หลายเรื อง เช่
นเมือเร็วๆ นี ก่
อนหนา้ testing of steadfastness between dad and mum many
ปิ ดเทอมและก่ อนที เราจะเดิ นทางมาพักผ่ อนที บานของพ่
้ อ times, such as recently, before the end of term and =
ที อํ
าเภอพนั สนิ คม เรื องนั นคื อกระดุมเสือเชิตของพ่ อหลุด before we travelled to rest in dad’s house in Phanat
=
หายไปหนึ งเม็ด พ่อจึ งอดใส่ เสือตัวทีพ่
อชอบไปหลายวัน Nikhom district*. The story is that dad’s shirt lost a
ต่ อมาแม่ หากระดุ มมาใส่ ใหใหม่
้ และเตื อนพ่ อใหใส่
้เสือตัว button, so dad didn’t wear the shirt he liked for many * Northernmost district of Chonburi province, about o
นั นไดแล้ ว้ซึงพ่ อก็ไม่ ยอมใส่ แม่เตื
อนพ่ อหลายวันและพ่ อ days. Later mum sewed a new button for him and
ก็
ไม่ ยอมใส่ สักวันหรื ออี กสักครังเดียว ในที สุด แม่พดูว่
า told him he could wear the shirt but he wouldn’t.
“โธ่ ย! กะอี
เอ๊ แค่กระดุ มไม่ เหมือนกันแค่ นีก็
ไม่ยอมใส่ Mum reminded him for days and still dad didn’t wear
กระดุ มเม็ ดเดียวก็กลัว ยังงี จะไปกลาทํ้ าอะไร” พ่ อกลับ it, not even once. Finally mum said, ‘Oh dear! Just
ตอบแม่ วา่“เม็ดเดียวไม่ เหมือน ฉั นไม่ชอบ ถาเป็
้ นหาสี้หา้ because one button is different you won’t wear that
แบบทังหาเม็้ ดสิ จะใส่ ใหดู้” แม่ กต
็อบว่ า “โธ่เอ๊ย!” อี
กครัง shirt. If you’re afraid of a single button, what is it
และอี กหลายวันต่ อมาแม่ บอกพ่ า “หากระดุ
อว่ มทีเหมือน you’ll dare to do?’ Dad retorted, ‘A single odd button I
กันมาเปลี ยนใหแล ้ว้ใส่ ไดแล ้ะ”
้ วย่ don’t like. If all five were the same, of course I’d wear
it!’ Mum answered, ‘Oh dear!’ once again and several
days later she told dad, ‘I found buttons that are the
same and I’ve sewn them on. You can now wear that
shirt, dear.’
=
เกื
อบจะถึ
งตลาดอยู
แ
่ลว้ผมภาวนาเอาใจช่วยใหพ่
้อทํ
าการ We have almost reached the market. I pray dad will ===
ทดสอบความมันคงในจิตใจไดเป็
้นผลสํ
าเร็
จ เราขามถนน
้ be successful in the determination of his steadfastness.
ไปยังหองแถวที
้ อยูข
่วางหนาก่
้อนจะถึ งตัวตลาด แถวนี
เป็
น We cross the road to reach the row of houses that (http://thaifiction.wordpress.com/
รานกาแฟ
้ รานขายของชํ
้ า รานขายข
้ าวสาร
้ รานซื
้ อขาย stand in the way before we reach the market. They are
ผลไมมากๆ
้ ชนิ ดเป็
นเข่งๆ ลังๆ ที
แม่
คาขนมาจากไร่
้ จาก a coffee shop, a grocer’s, a shop selling rice and a shop
ตํ
าบลอืนๆ รอบตัวอําเภอ selling many kinds of fruit in crates that women from
the fields all around the district have brought to sell.

oo/%e0%b8%9b%e0%b8%b2%e0%b8%97%e0%b9%8
pathongko/)

พ่อเอ่
ยชวนกินกาแฟกับปาท่องโก๋
กอ
่นจะไปนั งขาย Dad offers to have coffee and pathongko* before we =
ทุ
เรี
ยนที
ตัวตลาด ผมยิ
นดีรับคํ
าชวนทันที go and sit down to sell durians inside the market. I
gladly accept the offer at once. * Fried popover (pictured above)

พ่อสังกาแฟรอนกั
้ บโอวัลติ นรอนอย่
้ างละถวย ้ ผมเดินไป Dad orders a cup of coffee and a cup of Ovaltine. I =
หยิ บปาท่ องโก๋
ทอยู
ี ใ่นชามใบโตมาสองคู ่ในชามใบโตนั น go over to the plate and take two double pathongko.
ยังมีซาลาเปาทอดอี กอย่าง แต่อร่
อยสู ้ องโก๋
ปาท่ ไม่ได ้ In that plate there are also fried salapao* but they =
ใครมากิ นกาแฟมักหยิ บปาท่องโก๋ในชามใบโตมากิ นแทบ aren’t as tasty as pathongko. Almost everyone that
* Chinese stuffed buns (http://thai
ทุกราย จะกิ นกี
คู
ก
่ไ็
ด้ เสร็
จแลวจึ
้งจ่ ายเงิ
นภายหลัง orders coffee helps himself to pathongko, as many
salapao/)
doubles as you want. You pay once you’ve eaten.

ผู
หญิ
้ งเจาของร
้ านเอาเครื
้ องดื
มมาวางใหเราที
้ โต๊ะและ The female owner of the shop brings the drinks to
มองดูทเุรี
ยนของพ่ อดวย
้ แลวก็
้พด า “โอโฮ
ูว่ ้ ทุ
เรี
ยนลู
ก the table and looks at dad’s durians and says, ‘Wow!
งามจัง ซือที
ตลาดนี เหรอ” Beautiful durians these. You bought them at the
market, did you?’
ทํ
าไมจึงถามเช่
นนั น ผมรี
บแกความเข
้ าใจผิ
้ ดของเขา Why does she ask like this? I hasten to correct her
ว “ไม่
โดยเร็ ไดซื
้อครับ จะเอาไปขาย” misapprehension. ‘We didn’t buy them. We’re here to
sell them.’
ตอนนี
เจาของร
้ านหั
้ นมาพู า “ขายลู
ดกับผมว่ าไหร่ At this point, the shop owner turns to me and says,
กละเท่
ออ้ในถุ
งก็
มแ
ีต่
ลก
ูเล็ า”
กกว่ ‘How much? Oh, there are others in the bag, but they
are smaller.’
“ขายลูกละยีบบาทครับ” ผมรับบอกราคาดวยความ
สิ ้ ‘Twenty baht a piece, ma’am,’ I hasten to tell her the
ดี
ใจ คงจะขายไดที
้นี
ละ price gladly. Maybe we’ll make a sale right away.
“แพงไปหน่
อยนะ ที
ตลาดเขาขายกันลู
กละสิ
บสี
สิ
บหา้ ‘That’s too much. At the market they sell them for
เท่
านั น” fourteen, fifteen baht a piece only.’
เอ…ผมไม่ รว่
ู
้ามันถู
กหรือแพง แต่
อาจจะแพงอย่ างเขาว่า Oh? … I don’t know if it’s cheap or expensive, but
ก็
ได ้
หมู่
นีผมไดยิ้นพวกคุ ณลุงคุ
ณอาพูดกันว่
าปี
นีทุ
เรี
ยน maybe it’s expensive as she says. These days I hear
แยะและมี ราคาถูกกว่
าปีกอ่นๆ แต่
ผมก็
ไม่
รว่
ู
้าราคาถู
กหรือ grownups say this year is bad for durians and they
แพงนั นมันเป็
นเงิ
นเท่าไร are cheaper than in previous years, but I don’t know
how many baht is considered cheap or expensive.
ผมหันมองพ่ อก็เห็
นกําลังดื
มกาแฟและไม่ ไดมองมาที
้ I turn to look at dad whom I see drinking coffee and
ผมเลย ผมจึ งตัดสินใจบอกว่ า “สิ ้ขายครับ” ตอนที not looking at me at all. So I decide to say to her,
บหาก็
เราเดิ นมายังไม่ถงึตลาดเห็ นพ่อบอกว่
าเขาต่อเท่ ขาย ‘Fifteen it is, then.’ When we were walking before we
าไรก็
ทังนั น ผมคงขายไม่ ผดิราคา reached the market, I heard dad say he’d sell at
whatever price was bargain- ed for, so I’m not selling
at a wrong price.
เจาของร
้ านหยิ
้ บลู กที
โตที
สุดไปจากตะกราแล
้ วก็
้พดูว่
า The shop owner chooses the biggest durian in the
“ฉั นเอาลู
กนี
นะ สิ
บสองบาทก็แลวกั
้นนะจ๊ะ ลู
กอื
นๆ น่
ะสิ
บ basket and then says, ‘I’ll take this one, twelve baht,
บาทใช่ ไหม” พู
ดเสร็
จก็
ถอ
ืทุ
เรี
ยนกลับไปที
คอกชงกาแฟ all right? Ten baht for the others, right?’ Having said
this, holding the durian she goes back to the coffee-
making corner.
ในรานยั
้ งมี คนอืนๆ ที
นั งดื
มกาแฟโอเลี ยงอยู
อ
่กีสองโต๊ะ In the shop there are two other tables with people =
แลวผมก็
้ เห็ นคนหนึ งลุ
กขึ นมามองทุ เรี
ยนในตะกรา้เขา drinking o-liang* and I see one of the men getting up
หยิ
บขึ
นมาลู กหนึงแลวก็
้ถามผมว่ า “ใบละสิบบาทหรือ” ผม to come over for a look at the durians in the baskets. * Sweet iced black coffee
า “ใช่
ตอบว่ ครับ” เขาก็
ตอ า “เจ็
่ว่ ดบาทไดไหม”
้ He picks up one durian and then asks me ‘Ten baht,
right?’ I answer, ‘Yes, sir.’ He adds: ‘How about
seven?’

ผมหันมองพ่ออี
กหนแลวถามพ่
้ อว่า “เขาต่ ดบาทได ้ I turn to look at dad once again and then ask him,
อเจ็
ไหมพ่ อ” พ่
อไม่
ตอบ แต่
อาจจะพยักหนาน้อยๆ
้ ก็ ผมไม่ ‘He wants it for seven baht, dad. Is that okay?’ Dad
ได ้
แน่ใจ doesn’t answer but maybe he nods a little, I’m not
sure
“ไดครั
้บ” ผมตัดสิ
นใจเองอี
กครัง ไม่
เห็
นพ่
อพู
ดอะไรสัก ‘Okay, sir,’ I decide once again. I don’t see dad
คํ
าเดี
ยว saying anything.
ผู
ชายคนนั นหยิ
้ บทุ เรี
ยนในตะกราเพิ
้ มขึ นมาอีกลูกควัก That man lifts another durian from a basket and
เงิ
นจากกระเป๋าวางใหผมบนโต๊
้ ะ มีธนบัตรใบละ 10 บาทกับ then takes money out of his pocket and puts it for me
เหรี
ยญบาทอี ก 4 อัน แลวก็
้ฉวยทุ ยน 2 ลู
เรี กกลับไป on the table. There’s a ten-baht banknote and four
one-baht coins and then he takes the two durians and
walks away.
ไม่น่
าเชื
อว่
าผมขายทุ
เรี
ยนไดสตางค์
้ และไม่
น่
าเชื
อว่
า I can’t believe I’ve sold durians and made money
ผมเป็
นคนขาย! ไม่
ใช่่!
พอ and I can’t believe it’s me selling, not dad!
 มี
ใครอี กสองคนจากโต๊ะถัดไปลุกมามองทุ เรี
ยนใน Two more people from the other table come over to
ตะกราที
้ เหลื ก 2 ลู
ออี กและในถุงของผมอี ก 2 ลู
ก มี
เสี
ยง look at the remaining two durians in the basket and
ถามจากคนที ดู
แก่
กว่าอี
กคนว่า “ลูกละเจ็
ดบาทหรื อ เหลือ the two durians in my bag. The one who looks older
อยูก
่ลู
ีก ออ้สี
ลู
ก ลู
กละหาบาทก็
้ แลวกั
้นนะ ลุ งจะเหมาหมด says, ‘Seven baht each, is it? How many are there?
เลย” Oh, four. Five baht each then, okay? I’ll take them
all.’
ผมหันไปถามพ่
อว่ กละ 5 บาทไดไหม
าลู ้ พ่ อก็
ไม่ตอบอีก I turn to ask dad if five baht a piece is fine. Dad
ตามเคย พ่อกมหน
้ าดื
้มกาแฟ ดื มหรื
อว่
าเอาปากไปชนแกว้ doesn’t answer, as before. He lowers his head, sipping
ไวเฉยๆ
้ ก็ ไม่
รู
้
ถวยแก
้ วไม่
้ เอียงพอทีนํ
าจะไหลเขาปาก
้ และ his coffee, drinks or has his mouth against the cup I
หนาของพ่
้ อก็
กมตํ
้ ากว่
าที
จะดืมกาแฟทีเหลือไม่
ถงึ
ครึงแกว้ don’t know. The cup isn’t tilted enough for the coffee
ได ้ to flow into his mouth and his face is bent too low for
him to be drinking the coffee that’s left in less than
half of the cup.
ผมจํ าตองตั
้ ดสิ นใจอี
กเป็
นครังที า “ไดครั
สามว่ ้บ” ลุ
งคน I must decide for the third time to say ‘Okay, sir.’
ที
ต่อราคาจึ
งวางเงิ ้ ะ 20 บาท แลวทั
นไวบนโต๊ ้ งสองก็
หวิ The man who has bargained thus puts twenty baht
ทุ ยนไปหมด 4 ลู
เรี ก down on the table and then the two of them carry the
four durians away.
ทังตะกราและถุ
้ งทีผมถื อมาว่ างเปล่
า มี
เงิ
นวางอยูบ
่นโต๊ะ Both baskets and the bag are empty. There are
34 บาท ไม่ น่
าเชื
อว่าขายไดแล ้ ว้ผมบอกกับพ่ า “ขาย
อว่ thirty-four baht on the table. I can’t believe we have
หมดแลว” ้ พ่อไม่ตอบ แต่ เลือนแกวโอวั
้ ลติ นมาใหตรงหน
้ า้ sold out. I tell dad, ‘We have sold out!’ Dad doesn’t
ผมเพิ งนึกไดว่
้ายังไม่
ไดดื
้ ม ผมกิ นปาท่
องโก๋เพื ้ ลติ answer but pushes the glass of Ovaltine further
อใหโอวั
นหายรอน ้ และโดยไม่ รตั
ู
้ วว่ ้ าการคาขายจนโอ
าใชเวลาทํ ้ towards me. I realise I haven’t drunk yet. I ate a
วัลตินหายรอนพอดี
้ pathongko to let the Ovaltine cool down and I wasn’t
aware how much time I spent selling so that the
Ovaltine is no longer hot.

ยังไม่ทนั ยกขึนดื
มก็มคีนเดินมา เจาของร
้ านนั
้ นเอง Before I can bring the glass to my lips, someone
“แหม ขายหมดเร็ วจัง ว่
าจะเอาอี
กสักสองลู ก ขายถู
กดี
นะ comes in, the shop owner herself. ‘Well, that was fast! I
แต่ทาํ ไมของฉั นแพงกว่ าเพื
อนล่ะจ๊ บสองบาท เอา้นี meant to have two more, you sell them cheap, but
ะ ตังสิ
ตังค์” พูดเสร็จก็
เดิ
นจากไป ดี ทไม่
ี คาดคันเอาคํ าตอบ why did you sell to me more expensive than the
เพราะผมก็ ไม่
รจะตอบว่
ู
้ างไร 12 บาทแพงขนาดไหนก็ others? Twelve baht, no less. Anyway, here’s your
าอย่
ไม่รู้ money.’ Having said this, she walks away. It’s good
she didn’t demand an answer, because I don’t know
how to answer. Twelve baht: how expensive that is I
have no idea.

ผมดืมโอวัลตินหมดแกวแล
้ วก็
้บอกใหพ่
้อเก็
บเงิ
นใส่ I drink up the Ovaltine and then I tell dad to put the
กระเป๋
า พ่
อก็ทาํ
ตามแต่ เหลื
อเหรี
ยญไวค่
้าเครื
องดื
มกับ money in his pocket. Dad does that but leaves five
ปาท่องโก๋
เป็
นเงิน 5 บาท baht on the table to pay for the drinks and the
pathongko.
พอออกมานอกรานผมอดส่
้ งเสี
ยงดังดวยความตื
้ นเตน้ As soon as we are out of the shop, I can’t help
ดี
ใจไม่ “โอโฮ
ได ้ ้ เราขายไดจริ
้งๆ ไดกํ้าไรแยะเลย” exclaiming loudly out of excitement, ‘Wow! We really
sold them and made a lot of profit!’
พ่อก็
คงจะดี
ใจมากเช่
นกันเมื
อพู า “เห็
ดตอบว่ นไหมล่
ะว่
า Dad must be very happy too when he answers by
ขายไดจริ
้งๆ” saying, ‘You see? We did sell them.’
ก่
อนจะเดิ
นกลับบานผมนึ
้ กถึ
งขนมที
แม่
ฝากซือจึงเตื
อน Before walking back home, I think about the cakes
พ่
อ แต่
พอ
่ส่
ายหนาบอกว่
้ าไม่ ้ อหรอก “เอาเงิ
ตองซื นนี mum wants, so I remind dad but he shakes his head
”
แหละฝากแม่ and says we don’t have to buy any. ‘Let’s bring all the
money to mum.’
ตอนนี ผมอดรูสึ
้กผิ
ดหวังขึนมาไม่ได ้
พ่อน่
าจะเดิ
นต่อไป Now I can’t help feeling disappointed. Dad should
จนถึ
งตลาดแลวซื
้ อขนมหวานหรื อผลไมอะไรก็
้ ไดไปฝาก
้ walk on to the market and buy those cakes or some
สักอย่
แม่ าง แต่
ไม่ ื ไม่
ซอก็ ซอื… กลับบานก็
้ ได ้บางทีแม่ fruits to offer mum, but if he won’t buy any he won’t
อาจจะอยากเห็นเงิ
นทังหมดทีเราขายทุเรี
ยนไดก็
้ได ้
ขนม buy any, let’s go back then. Maybe mum wants to see
ค่
อยออกมาซื อตอนเย็นหรือตอนไหนก็ ได ้ all the money we got from selling the durians, she’ll
go out and buy cakes in late afternoon or whenever
she feels like it.
=
เมื
อถึงบานผมรี
้ บบอกแม่ทนั ที และทันทีี ตอบกลับมาก็ When we are back, I tell mum at once and she at once
ทแม่
อ “ไม่
คื มทีาง” ผมตองยํ
้ าว่ า “ขายหมดแลวจริ
้ งๆ ไม่
เชื
อ shoots back, ‘No way!’ I must insist. ‘We sold them all.
แม่มาดูซ”ีสิงทีผมและพ่อยื นใหดู้คอ งไนลอน If you don’t believe me, come and have a look.’ What
ืตะกราและถุ
้
ทีว่
างเปล่า แมกระนั
้ นแม่ กย็งั ไม่ยอมเชื
อกลับพู า “เธอ
ดว่ dad and I show her is the empty baskets and nylon
ขายจริงๆ หรือ ไม่
มท
ีาง เอาไปใหใครมาแล
้ วน่
้ะซี” bag. Even then she won’t believe us and says instead,
‘Did you really? No way. You gave them away, I’ll
wager.’
ผมแทบจะตองตะโกนเมื
้ อพู า “ไม่
ดว่ ไดให
้ใครเลย”
้ ท ี I almost have to shout when I say, ‘We didn’t give
ดี
ไม่ถก
ูแม่
ดุ
แม่
กลับทําหนายิ
้มๆ แลวพู
้ ดอย่
างคนอารมณ์ ด ี them away!’ At least she doesn’t tell me off. Instead,
า “ขายที
ว่ ไหนไม่ทราบจ๊
ะ ใครมาซื
อไม่ ะ”
ทราบจ๊ she puts on a smile and says good-humouredly,
‘Where did you sell them, pray tell? To whom, pray
tell?’
“ก็
ขายที
ตลาดน่
ะซี
ฮะ” ผมยื
นยัน ‘At the market, of course!’ I insist.
“ถึ
งตลาดเรอ!”
้ ยังไงๆ แม่
กไ็
ม่ อ “ไหนล่
ยอมเชื ะขนมที ‘You did go to the market, did you?’ No matter
ซื ”
อฝากแม่ what, mum won’t believe us. ‘Then where are the
 cakes I asked for?’
“ก็
พอ
่ไม่
ใหซื
้ อ…เอาตังค์
อ พ่ ใหแม่
้ดซู”ี ‘Dad didn’t want to buy them … Dad, show mum
the money!’

พ่
อหยิ
บสตางค์
ออกมาจากกระเป๋
ากางเกง Dad takes the money out of his trouser pocket.
“นีไง … นี
ไงค่
าทุ
เรี
ยน เห็ ะ” ผมบอกแลวช่
นมัยล่ ้วยดึ
ง ‘Here you are … the money from selling the
ธนบัตรดึ
งเหรี
ยญบาทมาจากมือพ่ อไปยื
นใหแม่
้ durians, see that?’ I tell her as I take the banknote and
the coins out of dad’s hand to hold them out to her.
“โธ่
เอ๊
ย อัฐยายซือขนมยาย” แม่
ไม่
รับสตางค์
ทผมยื
ี น ‘Oh dear! Buying granny cakes with granny’s Variant: The wool still comes from the sheep’s back.
“เอาใส่
ให ้ กระเป๋าพ่
อไวเถิ
้ดจ๊ะ” money!’ Mum won’t take the money I proffer. ‘Put it
back into dad’s pocket.’
“นี… ฉั นขายไดจริ
้งๆ นะ ไม่
เชื
อถามลู
กซีขายที
ราน
้ ‘Hey, I really sold them, you know. If you don’t
กาแฟ ยังเดินไปไม่ถงึ
ตลาด แวะกิ
นปาท่
องโก๋
แลวก็
้มคีน believe it, ask the kid. We sold them at the coffee shop,
มาซือ นี
ไม่ ใช่
เงิ
นในกระเป๋
าหรอกนะ” we didn’t even enter the market, stopped by to eat
pathongko and people came over to buy. This isn’t
my pocket money at all.’
พ่
อเพิงจะตอบแม่ เป็
นครังแรก คงมัวฟั งผมพู แต่ It’s the first time dad answers mum. He must have
ดกับแม่
เมื
อเห็
นไม่ ไดผลจึ
้ งตองพู
้ ดเอง ตอนนี ผมไม่ เห็
นหนาพ่
้อ heard what I told mum but when he sees it’s hopeless
ยิ
มดวยความครึ
้ มใจเหมื
อนตอนเราเดิ นมาถึงหนาบ
้าน้ ผม he has to speak out himself. By now I don’t see him
ก็
เช่
นกัน ชักยิ
มไม่ออก smile in high spirits as when we were back in front of
the house. Neither can I quite smile.
“ไม่
ใช่
เงิ
นในกระเป๋
าแลวเงิ
้ นที
ไหนล่
ะ ก็
เห็
นควักออกมา ‘If it’s not pocket money, then where does it come
จากกระเป๋
าหยกๆ” แม่วา่ from? I saw you take it out of your pocket, didn’t
you?’ mum says.
“หมายความว่ าไม่ใช่
เงิ
นเก่
าในกระเป๋าของฉั นน่
ะสิเป็
น ‘It means it’s not old money in my pocket, it’s
เงิ
นที ขายได ้
ถาไม่
้ เก็ บใส่
กระเป๋าแลวจะเอาไปไว
้ ที
้ไหน money from the sale. If I didn’t keep it in my pocket,
ล่ะ” พ่อเถี
ยงแลวก็ ี อไป “จะใหฉั้
้ชแจงต่ นถื
อตะกราเปล่
้ า where should I have put it?’ dad argues and then
สองใบใหญ่ ๆ ต่
อไปทํ าไมถาไม่
้ กลับบาน้ อยากกิ นขนมก็ points out further: ‘Why would you want me to carry
ไปซื อเอาเองสิไอเราก็
้ ไม่ รว่
ู
้าเขาขายกันตรงไหน ไม่ อยาก two big baskets if not to return home? If you want to
ถือตะกราเร่
้ อร่
ามัวเดิ
นหารานขนมอยู
้ ห
่รอก หนอย! หาว่ า eat cakes, go and buy them yourself. I don’t know
เราไม่ไดไปตลาด”
้ where it is they are on sale, I didn’t want to burden
myself with baskets awkwardly looking for a shop
selling them. Look at you! Still claiming we didn’t go
to the market!’
ผมว่าพ่
อคงจะเริ
มโกรธ หรือเคื
อง หรื
อไม่
พอใจ หรื
อ I think dad is beginning to get angry or resentful or
อะไรก็
ไม่
รล่
ู
้ะ แต่
แม่
กย
็งั ไม่
ยอมเชื
อ unhappy or I don’t know what, but mum still doesn’t
want to believe him.
แม่ทาํหนาเหมื
้ อนจะยิ มเยาะนอยๆ
้ แลวพู า “ก็
้ ดว่ ไม่
จริ
ง She makes a kind of mocking smile and then says,
หรื
อ ก็
เมื
อกี
บอกหยกๆ ว่
าไปไม่ถงึ
ตลาด” ‘Well, isn’t that so? Didn’t you just tell me you didn’t
quite reach the market?’
“โธ่ ย! กะแค่
เอ๊ ไม่
ไดซื
้อขนมมาจากตลาดเท่านั น ราน
้ ‘Oh dear! Just because we didn’t buy cakes at the
กาแฟก็อยูต
่ดิตลาด รู
งี
้เอาปาท่
องโก๋ ด”ี
มาซะก็ market! The coffee shop is next to the market. If I’d
known, I’d have bought you pathongko!’
นันซีผมก็
คด
ิเช่
นเดี
ยวกัน พ่
อน่
าจะซื
ออะไรกลับมาสัก That’s right. That’s what I think too. Dad should
อย่
างเพื
อเป็
นพยานในการไปตลาด have bought something as proof that we went to the
market.
“โธ่ ย! ถึ
เอ๊ งเอาปาท่
องโก๋มาก็
ไม่
เชื
อ แวะซื
อตอนกลับ ‘Oh dear! Even if you brought back pathongko I
จากบานใครก็
้ ไดของแค่
้ นี” wouldn’t believe you. You could have stopped by on
your way back from someone’s house, such small
things like that.’
โอย! แม่ไม่
ยอมเชือจริ
งๆ ตอนนี
ไม่รพ่
ู
้อคิ
ดอะไร แต่ Groan! Mum really doesn’t want to believe it. I don’t
สํ
าหรับผมนั นไม่
มป
ีั ญญาแลว้ผมคงไม่สามารถจะหาทาง know what dad is thinking now. As for me, I give up.
อธิบายใหแม่
้เชือถื
อไดอี้ก เหตุ
ผลดี
ๆ ก็
บอกไปหมดแลว้ I don’t think I’m able to explain so that mum believes
เสี
ยงดังๆ ก็ ้
ใชไปมากแล ว้คงตองปล่
้ อยเป็ นหนาที
้ ของพ่
อ me. All the good reasons we’ve already put forward,
ถาพ่
้อทํ าไม่ไดผมก็
้ ไม่ มท
ีางช่วยอะไรอี
กแลว้ we’ve raised our voices enough already. I must leave it
to dad. If dad can’t do it, there’s no way I can help.
“ไม่เชื
อก็ตามใจ เราอุ
ตส่
าห์ รบีเอาเงิ
นทีขายไดมาฝาก
้ ‘If you don’t believe us, it’s up to you. We’ve
ไม่เอาก็ าเอา … ไปดู
อย่ หนั งกันดี า” พ่
กว่ อหันมาชวนผม endeavoured to bring back to you the money from the
ซึ
งผมก็ รบีตอบรับดวยความยิ
้ นดี วา่“ไปสวนสนุกดี
กว่
าฮะ sale at once. If you don’t want it, leave it … Let’s go to
พ่
อ เพราะหนั งเขาฉายตอนกลางคื น” the movies,’ dad turns to invite me, and I hasten to
answer with pleasure, saying, ‘Let’s go to the
amusement park instead, because movies show in the
evening.’
=
ผมไดไปสวนสนุ
้ กในตอนสายๆ ส่ วนตอนกลางคื นก็
ไดดู
้ I went to the amusement park in late morning and in
หนั ง อาจจะเป็นรางวัลทีทํ
าใหพ่
้อทดสอบความมันคงใน the evening I went to see a movie. It must be my
จิ
ตใจไดเป็้นผลสํ จ เอ … หรื
าเร็ อว่ สํ
าไม่าเร็
จ ผมก็
ไม่
แน่
ใจ reward for helping dad to pass the test of mental
ดูเหมือนพ่อยังมี
อะไรตกคางอยู
้ ใ่นจิตใจ ตอนก่อนนอนพ่อ steadfastness. Eh? Or was it a failure? I’m not sure. It
ยังพูดเหมือนบ่นกับผมว่า “แลวเมื
้ อไหร่ จะทํ
าแบบนีไดอี
้ก seems dad still has something on his mind. Before
หนเล่ า” going to bed he even says, as if complaining to me,
‘And when will we do this sort of thing again?’
 ผมรู
สึ
้
กว่
าพ่อจะเคืองแม่
ไม่
นอยเลย
้ หรื
ออาจเคื
องนิด I feel that dad is rather annoyed with mum or
เดี
ยวก็
ได ้ะ … หรื
อ๊ ออาจจะไม่
เคื
องเลยก็
ได ้ ะๆ … ผมก็maybe only a little or maybe not at all. Ah, I can’t be
แฮ่
ไม่
คอ่ยแน่
ใจนั กหรอก certain.
พ่
อบอกอีกว่
าถาเมื
้ อไรแม่เชื
อว่
าพ่
อไดขายทุ
้ เรี ยนไป Dad also says that when mum ends up believing he
แลวจริ
้ งๆ ก็
มห
ีวังบ่นเสี
ยดายไปเจ็
ดวันเจ็ดคื ยดายที really did sell the durians, you can bet she’ll complain
น เสี
พ่
อขายทุเรี
ยนดีๆ 7 ลู ยง 46 บาทเท่
กดวยราคาเพี
้ านั น แม่ at length over his selling seven good durians for only
จะตองเสี
้ ยดายแน่ ๆ เพราะแม่
ชอบกินทุเรี
ยนมาก forty-six baht. She must be sorry for sure because she
likes durians very much.
พ่
อยังพูดต่
อไปอีกเมื
อเห็นแม่เดิ
นมาใกลในรั
้ ศมี ทจะ
ี Dad goes on saying, when he sees mum walk up
ไดยิ
้ า “สม … อดกิ
นว่ นทุเรี
ยน ไม่ไดง้
อให
้ เชื
้อ เราทํา close enough to be able to hear, ‘Serves her right … no
สํ
าเร็
จก็แลวกั
้น มี
ใครแถวนี กลาบ
้างล่
้ ะ ใครจะกลาหิ
้ว durians to eat, she won’t believe us, but we did it, and
ทุ
เรี
ยนของฝากจากญาติ จากเพือนออกไปนั งขายที ตลาด that’s that. Is there anyone around here who’s daring
… ใครจะกลา้… ฮ่ า”
าฮ่ enough to take durians given by relatives and friends
to go and sell them at the market? … Who would
dare? … Ah! Ah!’
ผมไดยิ
้นเสี ลอยมา “ถึ
ยงแม่ งไงก็
ไม่
แน่
จริ
งหรอกวา้ถา้ I hear mum’s voice floating forth. ‘Even so, it’s not
แน่
จริ
งก็
ตองเอาไปขายให
้ คนที
้ เอามาใหสิ
้แลวก็
้บอกเขา for sure. To be sure they must be sold back to those
ดวยว่
้ า นีคื
อทุ
เรี
ยนลู
กที
คุ
ณเอามาใหเมื
้อวานนีดวย”
้ who gave them in the first place and they must be told
these are the durians you brought us yesterday.’
“เออ … คราวหลังคอยดู
กแ ้น” เสี
็ลวกั ยงพ่
อ ‘Right … we’ll do that next time around.’ Dad’s
voice.

“เออ … แลวจะคอยดู
้ แลวก็
้ไปคนเดี
ยวนะ ไม่
ตองเอา
้ ‘Right … and I’ll be watching and you’ll go alone,
เจาตั
้วนี ไปดวย”
้ เสียงแม่ too. No need to take the kid with you.’ Mum’s voice.
“เออ!” เสี
ยงพ่
อ ‘Right!’ Dad’s voice.
= ‘Pho Kha Thurian’
in Chor Karrakeit 19, 1994

Nuan Oo published four or five collections of short - (http://thaifiction.wordpress.com/2

stories up to twenty years ago, mostly dealing with
childhood, children and memories of troubled times
(1970s and 1980s). No other information and no
picture available from the internet. Opposite, cover of
one of his books, Kham Khor Thoat (Apology).

Tagged: หนวนอู ้(http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b8%ab%e0%b8%99%e0%b8%a7%e0%b8%99%e0%b8%ad%e0%b8%b9%e0%b9%89/), comedy

(http://thaifiction.wordpress.com/tag/comedy/), durian (http://thaifiction.wordpress.com/tag/durian/), fun story (http://thaifiction.wordpress.com/tag/fun-
story/), incredulity (http://thaifiction.wordpress.com/tag/incredulity/), Nuan Oo (http://thaifiction.wordpress.com/tag/nuan-oo/), Thai short story
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/thai-short-story/)

Blog at WordPress.com. | The Delicacy Theme.

Follow

องสันไทย | thai to english fiction”

Follow “เรื

Powered by WordPress.com
เรื ั
องสนไทย | thai to english fiction

Modern and classic Thai short stories in English

Still alive – Uruda Covin

Contemporary 4 April 2014 Leave a comment

Uruda Covin was, for the last six years of his life, the wife of the celebrated southern writer Kanokphong Songsomphan, who died of flu at the age of 40 in
2006. The reader must be aware of this to understand the full import of this story. MB

เธอยงอยู
ั ่ STILL ALIVE

(http://thaifiction.wordpress.com/2014/03/07/still- (http://thaifiction.wordpress.com/2014/03/07/still-
alive-uruda-covin/manorah1/) alive-uruda-covin/manorah/)

อุ
รด
ุา โควิ
นท์ Uruda Covin Pronounced ‘Kho-win’

TRANSLATOR’S KITCHEN
= = =
เราไดยิ
้นเรื องเล่าเกียวกับเธอมากมายเมือเทวาจากไป We heard tales about her when Thewa* passed * Thewa = god, angel, deva, deity, divinity.
และคงไม่ เกิ
นจริงนั ก หากจะกล่
าวว่
า เธอถู
กพูดถึงนั บ away and it would be no exaggeration to say that
แต่วันแรกที เ่
มาสู มื
องเล็ กๆ นี
แต่
เรื
องเล่
าเหล่
านั นมัก she was talked about from the first day she came to
ปลิวหายไปกับลมกลางคื นแห่ นเขา – ตราบเท่
งขุ าทีเท this small town, but those tales vanished with the
วายังอยูก
่บั เธอ night wind from the mountain – as long as Thewa
was still with her.
เทวาเป็ นที รัก และเป็ นทีหนึ งในบรรดาพวกเขา Thewa was the love of them all, the primus inter
ทังหมด เทวาอยู ก
่บั พวกเขา และเป็ นของพวกเขา pares. Thewa lived with them and belonged to
กระทังวันที เธอเดิ นเขามา
้ เธอมาสู เ่
มืองพรอมเป้
้ ใบ them – until the day she walked in. She came to
มโห- ฬารและรอยยิ มสดใส เทวาพาเธอมากิ นขาวกั
้ บ town with a huge backpack and a bright smile.
พวกเขา เธอดู เปิ
ดเผยและเป็ นมิ ตร กินขาวเสร็
้ จ เธอ Thewa took her to share a meal with them. She
เก็
บจานลางสะอาดสะอ
้ าน
้ แลวนั้งสู บบุหรี
ร่
วมวงกับ looked candid and friendly. After the meal she
ผูชาย
้ รุ ง่
จองเธอตาไม่
้ กะพริ บ รุ
ง่ไม่เคยคิ
ดสูบบุ หรีและ cleared the table and cleaned the dishes thorough-
ไม่เคยเป็ นส่วนหนึ งในวงสนทนาของสามี คืนนั นเทวา ly and then sat smoking in the circle of men. Rung
ผละจากวงเร็ วกว่ าทุกวัน ขับรถสี ขาวกลับบานริ
้ มนํ าตก stared at her without blink- ing. Rung had never
แต่หวั คํ
า เธอนั งเคี ยง รถเคลื อนออกไป เสี ยงเครื อง thought of smo- king and never sat with her
ยนต์ คอ่ยๆ จางหาย ขณะเสี ยงพู ดถึงเธอดังขึ
น husband’s talking partners. That night, Thewa left
them faster than every day, drove his white car
back to his house by the waterfall as early as dusk.
She sat beside him. The car moved away. The noise
of the engine slowly faded out while the talk about
her took over.

นิ
พนธ์ ดฉาก “ไหมล่
ตบเขาเปิ ะ เทวามันบอก จะอุทศ
ิ Niphon started the proceedings with a slap on his
ตัวทํ
างานเหมื
อนออกบวช คงไดงานเยอะล่
้ ะคื
นนี” knee. ‘How come? Thewa said he’d dedicate
himself to work like a monk. He’ll be very busy
tonight, no doubt.’
“กว่าพระพุ
ทธเจาจะตรั
้ สรู ยั้
งมี
มารผจญ เทวามันก็ ‘Before Buddha saw the light he had to deal with
ตองเจอบ
้ ้ ะ” สุ
างล่ วรรณออกความเห็ น a demon; so must Thewa,’ Suwan opined.
รุ
งหัวเราะชอบใจ สามี
่ เธอเปรี
ยบเที
ยบไดดี
้นัก Rung laughed, amused. Her hus- band’s
comparison was very apt
“น้
องว่
าสวยกว่
าคนก่
อนนะ” รุ
ง่
พูด ‘I think she’s prettier than the one before,’ she
said.
นิ
พนธ์แทรก “เทวามันเลื
อกขาวๆ สวยๆ ไวก่
้อน คอย ‘Thewa likes them pretty and clear-skinned,’ ‘Niphon interjected’ placed at the beginning of
ดู
เถอะ ไม่
นานหรอก เดียวก็
เขาอี
้หรอบเดิ ม” Niphon interjected. ‘But don’t worry: before long the sentence would be awkward.
 it’ll be the same as before.’
“แต่
เธอลางจานสะอาดเชี
้ ยว คนก่
อนไม่
เคยแตะ” ‘But she did a great job with the dishes. The last =
นภาตะโกนจากกนครั
้ ว one never touched them,’ Napha shouted from the
far end of the kitchen.
“โธ่
เอ๋
ย แลวคนก่
้ อนโนนล่
้ ะ ลางจนมื
้ อเปื
อย สุ
ดทาย
้ ‘Oh yeah? What about the one before that, then?
เทวาก็สะบัดตู
ดหนี
เธอจํ
าไม่ ้อ” นิ
ไดหรื พนธ์แยงภรรยา
้ Her hands peeled doing the dishes and in the end
Thewa wriggled his bottom and took flight. Don’t
you remember?’ Niphon contra-dicted his wife.
แค่ในคืนแรก เริมจากสองคู ส
่ามีภรรยากลายเป็
นสาม On the very first night, the two married couples
มีคข่องประภาสกับสุ
ู นียต์ามมาสมทบ พวกเขาไม่ รว่
ู
้า became three with the addition of Praphat and
เธอมาจากไหน มาที นีเพืออะไร ไม่มใี
ครถามเธอ อาจ Sunee. They didn’t know where she came from,
เป็นไดที
้พวกเขามี คําตอบในใจแลว้เธอไม่ แนะนํ
าตัว what she was here for. No one asked her. It may be
เอง หรือเธออาจไม่ ตองการให
้ พวกเขารู
้ เรื
้องเธอ เธอ that they already had the answers in their minds.
ถูกพูดถึ
งโดยเปรี ยบเที ยบกับเธอคนอื นอี
กหลายคน ใน She didn’t introduce herself or perhaps she didn’t
หลายแง่ มุม ตังแต่
หวั คําจนดึกดืน เรื
องกระจายออกไป want them to know about her. She was compared
สู่นอื
ค นในหมู ่
พวกเขา เร็ วราวไฟป่า แต่ ิ ดเพี
สนสุ ยงเสน้ with the many other ‘she’, from many perspectives,
เขตเมือง from dusk until late into the night. The story
spread out to the others in his group of friends fast
as jungle fire, but stopped at the outskirts of town.

เราไม่
จํ
าเป็
นตองรู
้ รายละเอี
้ ยด เพราะ อย่
างที
บอก There’s no need for us to know the details
เรื
องทังหมดปลิวหายในสายลมและจางไปดวยรั
้ ศมี because, as I said, the whole story vanished in the
ของเทวา wind within the reach of Thewa’s aura.
=
เรื
องเล่ าที
น่
าสนใจ เป็นเรื
องซึงมี
นําหนั ก เกิ
ดขึนหลัง The interesting story, the story that had weight,
จากนั น เทวาทิงลมหายใจสุ ดทายไว
้ กั้ บเธอ เขาจากไป happened after that. Thewa left his last breath with
อย่างเงียบเชี
ยบ ไรซึ
้งสัญญาณหรื อลางสังหรณ์ พวก her. He left quietly, without any signal or
เขาไม่ รว่
ู้
าเทวาเริ
มเป็
นไขหวั
้ดใหญ่ ตังแต่ เมื
อไร ปอด premonition. The lot of them didn’t know when
ติดเชือไดอย่
้ างไร อาการทรุดเร็
วเพียงใด พวกเขา Thewa caught the flu, how his lungs caught the
ไม่ทน
ั เห็นการต่อสู้อมี
เพื ชวี
ต
ิอยูข่องเทวา ไม่ ไดยิ
้น virus, how fast he wasted away. They didn’t have
ถอยคํ
้ าสุ ดทาย
้ ไม่ไดบอกลา
้ เธอเท่านั นทีรู
เห็
้นทังหมด time to see Thewa’s struggle to stay alive, didn’t
hear his last words, didn’t bid him farewell. Only
she witnessed everything.
ขุ
นเขาส่
งสายฝนมาขานรับ ฟ้
าผ่
าเปรี
ยงลงยอดไม ้ The great mountain answered with rain;
ใหญ่ lightning struck the top of a tall tree.
กว่
าพวกเขาจะถึ
งโรงพยาบาล ศพก็
พรอมสํ
้ าหรับการ By the time they reached the hospi- tal, the body
เคลื
อนยาย
้ was ready to be taken away.
นักข่
าวหนั งสื
อพิมพ์ทองถิ
้ นกรูเขาสั
้มภาษณ์ เธอ เธอ Reporters from the local newspaper swarmed to
ตอบคําถาม เสียงสันแต่ั ถอยชั
ชด ้ ดคํ า ดวงตาแดงกํ า interview her. She answer- ed the questions in a
ล่
องลอยไปไกลโพน้ shaking yet clear voice, her dark red eyes adrift, far
away.
พวกเขายื นอยูต
่รงนั น ห่
างเธอไม่ น 10 กาว
เกิ ้ สุวรรณ The lot of them stood there, not more than ten
กับรุ
ง่นิ
พนธ์กบ
ั นภา ประภาสกับสุ นี
ย์ไม่
มใี นไปหา paces away, Suwan and Rung, Niphon and
ครเดิ
เธอ ไม่มใี
ครพูดกับเธอ พวกเขาอาจตระหนกจนขาดสติ Napha, Praphat and Sunee. No one walked up to
หรืออาจโศกเศราเจี
้ ยนจะขาดใจ her. No one spoke to her. Maybe the lot of them
had lost their senses out of fright or were so sad
they almost stopped breathing.
=
กว่ าหนึ
งปีใหหลั
้ ง เราไดยิ
้นว่าเธอหัวเราะร่
าในวันนั น More than one year later, we heard that she had
“ผมเห็ นเธอหัวเราะ ผมจําได ้ตอนเรายายศพไปวั
้ ด เธอ laughed gaily that day. ‘I saw her laughing. I
นั งกระบะหลังกับวิ
ชยั ผมนั งขางหน
้ ากั้บคนขับ ผมหัน remember it well. When we took the body to the
ไปมอง ผมยังแปลกใจ เธอหัวเราะไดอย่ ้ างไร” นิพนธ์ temple, she sat at the back of the pickup truck with
พู ดในวงเหลา้ Wichai. I sat in front with the driver. I turned
round to have a look. I’m still amazed: how could
she be laughing?’ Niphon said over drinks.
ทุ
กสายตาจองไปที
้ เธอ All eyes are on her.
ชาวเมื
องเลือกเธอ เธอโดดเด่นอยูบ
่นเวทีกํ
าลัง The city dwellers have chosen her. She’s Change of tense: part of the appeal of this story is
บรรเลงเพลงซึ งเธอแต่งใหเขา
้ ตัวโน๊
ต กลมเกลียงรอย
้ outstanding on stage, singing a song she composed the clever combination of past and present to
ต่อเป็นโซ่
แห่งท่วงทํานอง หาใช่
บทเพลงของความ for him. The smooth round notes string a melodic emphasise its central meaning.
รันทดอาดูร เธอเปล่งเสียงรองและเล่
้ นกีตาด
้วยรอยยิ
้ ม chain. In no way is it a song of sad lament. She
แห่ งความหวัง sings and strums the guitar with a smile of hope.
หลังเสี
ยงปรบมื
อกึ
กกอง อเพลง “เธอยัง
้ เธอบอกชื After the thunderous applause has died down, In เธอยงอยู
ั ่ เธอ could be ‘him’, ‘her’ or ‘you’:
”่
อยู she says that the song’s title is ‘Still alive’. make that no one, then.

เธออยู
ท
่นี
ีดวย
้ ในเสื
อผาทั
้นสมัยแปลกตา และราวกับ Still alive and here too, she is, in striking อยู means both ‘to be some- where’ and ‘to be
่
ว่
าความตายของเทวาชุบชี
วต
ิเธอ มอบพลังแก่เธอ เธอ fashionable clothes and as though Thewa’s death alive’, so the text needs a little fine- tuning here.
จึ
งดูอ่
อนเยาว์
มีนํ
ามี
นวลกว่
าตอนอยูเ่
คี
ยงขางเทวา
้ had gilded her life, had empowered her, so she
มาก looks younger, she’s much more radiant than when
she was by his side.
“ใช่
มัยวิั เธอหัวเราะ คุ
ชย ณก็
อยูต
่อนที
เธอหัวเราะ ‘Isn’t that so, Wichai? She laughed. You were
คุ
ณไม่
เห็นหรอกหรือ” สุวรรณหันไปถามวิั
ชย there when she laughed. Didn’t you see it,’ Suwan
 turns round to ask Wichai.
“ผม … ผมไม่
แน่ อ … ผมจํ
ใจ คื าอะไรไม่่ยได”้
คอ ‘I … I’m not sure, that is … I don’t quite
remember.’
“ฉันไม่
เห็ าตาเธอสักหยด ทัง 15 วันในงานศพ”
นนํ ‘I didn’t see her shed a single tear during the
รุ
ง่
พูด fifteen days of the funeral,’ Rung says.
“ตอนเผายิงแลวใหญ่
้ เธอดู ศพแป๊
บเดี
ยว เผายังไม่ ‘It was even worse during the cre- mation. She
เสร็ หายตัวไปจากวัด” นิ
จ เธอก็ พนธ์
ยน
ืยันหนั กแน่
น hardly looked at the body. The cremation wasn’t
over yet when she disappeared from the temple,’
Niphon certifies emphatically.
เธอผูอยู
้เ่คี
ยงขางและเกาะเขาติ
้ ดแน่ นตลอด 6 ปีควร She who was by his side and clung to him tightly
จะรําไหปานขาดใจ
้ หรื
ออย่างนอย
้ เธอก็ควรปล่
อย for all of six years should have been grief-stricken
นํ
าตาแห่ งความพลัด- พรากออกมา รุง่นภา และสุนี
ย์ and on the verge of dying or at least should have
เสี
ยอีก ที
แทบลมทั
้ งยืนในงานศพ หากเราวัดความเศรา้ let the tears of loss pour out. It was Rung, Napha
โศกจากปริ มาณนํ
าตา คงไม่ มใี
ครเศราเท่
้ าพวกเธอ and Sunee instead who nearly fell as they stood
during the funeral. If we measure sorrow by the
yardstick of tears, no one was sadder than the lot of
them.
=
เธอกํ
าลังย่
างเทามา
้ ดวยบู
้ ทสู
้ งสองนิวครึ
ง รุ
ง่
มองเธอ She steps forth in boots with heels two and a half
จากดวงตาจรดปลายกระโปรง แสยะยิ ้ ดหนา้ inches tall. Rung looks at her from her eyes down
ม แลวสะบั
เดิ
นหนี to the seam of her skirt, smirks and then shakes her
head and walks away.
ริ
มฝี
ปากสี
ชมพู
วาววับโปรยยิ
มหยาดเยิ
ม ดวงตาเจิ
ด The glistening pink lips flash a rav- ishing smile.
จาท
้ าทาย
้ เธอยกมือไหว ้ The brilliant eyes chal- lenge. She raises her hands
palms joined and bows.
บทสนทนาจึงถู
กพักไว ้
เหลื
อเพี
ยงคํ
าทักทายที
แสดง So the conversation stops, leaving only greetings
ความอาทรห่
วงใย of condolences.
เราคงไม่
จํ
าเป็
นตองฟั
้ ง เพราะถอยคํ
้ าพืนๆ เหล่
านั น No need for us to listen, because those superficial
ถู
กขุ
ดขึนมาจากหลุ
มของความขลาด words are dug out of a well of cowardice.
=
การปรากฏตัวของเพือนเธอทํ าใหพวกเขา
้ The appearance of her friend puts them in a
วนใจ ตลอด 6 ปี
กระอักกระอ่ ทเธออยู
ี ก่บ
ั เทวา ไม่
มใี
คร quandary. During the whole six years she lived
รู
จั้
กเพื
อนของเธอ หรืออาจเป็นไปไดที
้ไม่มใี
ครสนใจว่า with Thewa, no one knew any friends of hers or it
เธอมีเพื
อนหรื
อไม่ พวกเขารับรู
แต่
้ เพี
ยง เธอเป็นผู
หญิ
้ง was possible that no one wondered whether she
้
ของเทวา ใชชีวต
ิในเมืองของเทวา ดวยวิ
้ ถข ีองเทวา had any friends or not. The lot of them only knew
that she was Thewa’s girl, she spent her life in
Thewa’s town, the way Thewa wanted.

เพื
อนเธอมาถึ งงานศพในวันแรก ชายหนุ ่
มจากแดน Her friend arrived on the first day of the funeral,
ไกล ทําไมเรารู น่
้ ะหรือ เพราะชายคนนั นผิ วพรรณเกลี ยง a young man from a distant land. How did we
เกลา เพราะชายผู นั้
นสูบบุหรีมาร์
โบโร่และเพราะเขา know? Because that man was very light-skinned,
แสดงความห่ วงใยเธอมากเกิ นไป เขาตองมาจากดิ
้ น because that man smoked Marlboros and because
แดนแสนไกล ไกลเกิ นกว่
ารัศมีของเทวาจะไปถึง เขาจึง he showed too much consideration for her. He
ไม่ตระหนั กว่
า เธอเป็ นของเทวา หญิ งม่ายของเทวา must have come from far away, farther than
Thewa’s aura could reach, so he was unaware that
she belonged to Thewa, that she was Thewa’s
widow.

ญาติ พน ีองจั
้ ดงานศพเทวา15 วัน ลมวั ้ว 5 ตัว หมู6 Relatives and friends organised The- wa’s funeral (http://thaifiction.wordpress.com/2017/03/07/still-
ตัว กลางคื นมี
หนั งตะลุง มโนราห์ และคอนเสิรต์ผูคน
้ over fifteen days, slaugh- tered five cows and six alive-uruda-covin/menora/)
หลังไหลมาจากทิ ศเหนือ ทิ
ศตะวันออก ทิ
ศตะวันตก pigs. At night, there were shadow plays, menora* * Singing and dancing drama performances
ทิศใต ้นั นไม่
ใช่เรื
องทีเราแปลกใจ ในเมือเทวาเป็ นทีรัก shows, and concerts. Guests flocked in from the popular in Southern Thailand.
เป็นทีหนึ งในหมู ่
พวกเขา North, from the South, from the East, from the
West. That was no wonder for us, given that Thewa
was the love of them all, the primus inter pares.
ต่างหารื
อว่
าจะทําอย่างไร หรื
ออะไรเพือเทวาอีกบาง
้ They consulted one another about what to do
มี
คนเสนอใหหล่
้ อรู
ปเหมือนเขาไวกลางจั
้ ตรุ
ัสเมื
อง มี further for Thewa. Some suggested casting an
คนเสนอปรับปรุ
งบานของเขาเป็
้ นพิพธิภัณฑ์ มี
คน image of him and placing it in the middle of the
อยากจัดงานรํ
าลึ
กถึงเขาทุกปี town’s main square. Others suggested turning his
house into a museum. Others still wanted to
organise a memorial fair every year.
นเธอในงานศพตลอด 15 วัน เธออยู
เราเห็ ภ
่ายใต ้ We saw her at the funeral over the whole fifteen
สายตานั บพันคู
่
หญิ งม่
ายคนนั น เธอไม่
รองไห
้ ้ แมขณะ
้ days. She, the widow, was under the eyes of a
มองร่
างเขาเป็นครังสุ
ดทาย
้ thousand people. She didn’t cry, even when she
looked at his body for the last time.
=
เราไดยิ
้นว่
า เทวาจากไปไม่
ครบรอยวั
้ น เธอก็
ควงชาย We heard that less than a hundred days before =
แปลกหนาต่
้างถิ
นดื
มกาแฟรานดั
้ งของเมื
อง จ่
ายตลาด Thewa passed away she had gone with that ควง means ‘to go together, date, go with, walk
เขาร
้านหนั
้ งสื
อ outsider to drink coffee in a well-known coffee-shop arm in arm’.
in town; they had been seen in the market and then
entering a bookshop.

เรายังไดยิ
้น เรื
องทีคนบอกว่ ารู
มาจากสุ
้ วรรณ วันหนึ ง We also heard a story which origi- nated with
สุวรรณปั นจักรยานผ่านบานริ
้ มนํ าตกหลังนั น เขาเห็
นไฟ Suwan. One day, Suwan rode his bicycle past that
หนาบ้านเปิ
้ ด รถสี ขาวของเทวาจอดหนาบ ้าน ้ เขาคิดว่
า house by the waterfall. He saw that the light in
เธอพาผู ชายไปนอนที
้ นั น แต่
จะเป็
นคนเดียวกับที เห็
นใน front of the house was on. Thewa’s white car was
รานกาแฟหรื
้ อเปล่า เขาไม่ รู
้ parked in front of the house. He thought she had
taken a man to sleep with her there, but whether it
was the same man as the one in the coffee- shop he
didn’t know.

เรื
องเธอไม่ รองไห
้ ในงานศพ
้ ถู
กพูดถึ
งครังแลวครั
้ ง The story of her not shedding a tear at the
เล่
า นํ
าหนั กของมันเพิ
มขึ
นที
ละนอย
้ ตามรายละเอี ยด funeral kept being repeated, its weight increasing a
ของเรืองเล่าใหม่ little each time according to the details added with
each telling.
เธอไม่
ไดอยู
้ข่างเทวาอี
้ กแลว้เรื
องเล่
าจึ
งฝั งตัวบน She was no longer by Thewa’s side. The tale thus
แผ่
นดิ
น ดังเมล็
ดพันธุ
ท
์รอฝน
ี sank into the ground, like a seed waiting for the
rain.
=
หลังเก็
บเถากระดู
้ กเทวา ทุ ้
กเชาเธอซือกล่ องกระดาษ After the collection of Thewa’s ashes, every
จากรานค
้ า้จมหายในบานหลั
้ งนั นเพี ยงลําพัง ใกลคํ
้า morning she bought cardboard boxes from a shop,
เธอทยอยยกกล่ องหนั กอึ
งใส่กระบะหลัง ขับรถไปนอน then shut herself away in that house. Near dusk
บานวิ
้ ชยั she took out those heavy boxes one by one, put
them on the back platform and drove to Wichai’s
house to stay there.
้
เธอใชเวลาครึ
งเดื
อนเก็
บขาวของ
้ ทํ
าความสะอาด She spent half a month gathering her things,
บาน
้ ใส่
กญุแจแน่นหนา ขับรถสีขาวไปจอดทีบานพี
้ สาว putting the house in order. She put it under heavy
เทวา แลวเธอก็
้ หายไปจากเมื อง lock, drove the white car she parked at Thewa’s
elder sister’s house and then disappeared from
town.
=
ฤดู
ฝนอันยาวนานผ่านพน้เมล็
ดพันธุแ
์ห่
งเรื
องเล่
าผลิ
ใบ The long rainy season passed by. The tale seeds
เลี
ยง เมื
อแดดแรกของฤดูรอนมาถึ
้ ง burst into cotyledons when the first sunshine of the
hot season came round.
“ผมอยากช่
วยเธอเก็
บของอยู
ห
่รอก แต่
กลัวเธอคิ
ดว่
า ‘I wanted to help her gather her things but I was
ผมอยากไดสมบั
้ ตเิทวา” นิ
พนธ์
พด
ูในวงขาว
้ afraid she’d think I was after Thewa keepsakes,’
Niphon said over a meal.
“เธอไดเงิ
้นช่
วยงานศพเยอะล่ะสิ
ทา่อี
กหน่
อย เธอคง ‘She must have made quite a bundle from the
บอกขายทีดิ
นของเทวา” สุ
วรรณพูด donations at the funeral. And before long she’ll sell
Thewa’s land,’ Suwan said.
“ไดยั้
งไง สวนผื
นนั นพวกเราช่
วยลงแรงสรางทํ
้ ามา” ‘How could that be? That plantation, it was we
รุ
ง่
ว่
า who helped set it up with our own strength,’ Rung
said.
นภากํ
าลังเก็ ย “แต่
บจาน เธอเอ่ เธอก็
ทาํ
สวนเคี
ยง Napha was clearing the table. She said, ‘But she
ไหล่
เขานะ” worked it by his side, you know.’
“แค่ไม่ กปี
ีเอง พวกเราอยู ก
่บั เทวา ช่
วยเหลื
อเทวา ‘Only a few years. We’ve been with Thewa, หั
ว เท่
า กํ น: literally, ‘head as big as a fist’.
า ปั
ตังแต่
หวั เท่
ากําปั น เมี
ยผมต่ างหากที หุ
งขาวให
้ มั้นกิ
น we’ve helped Thewa since he was kneehigh to a
ไม่ใช่
เธอ” สุ วรรณเสี ยงดัง grasshopper. It was my wife who cooked his food,
it wasn’t her.’ Suwan’s voice was loud.
รุ
งเหยี
่ ยดยิ ด “พอเธอมาอยู
ม เธอพู ด
่วยนั
้ นแหละ เท Rung had a disparaging smile. She said, ‘As soon
วาถึงไม่
คอ
่ยมากินขาวกั
้ บพวกเรา” as she went to live with him, Thewa hardly came to
eat with us any longer.’

“เทวามันเปลี ยนไปเลยล่ะ ความคิ

ดเปลี
ยนไปมาก ‘Thewa changed. His thinking changed a lot. He
มันไม่
นับถือพวกเราเหมื อนก่อน” นิ ถอนใจ “ถาเท
พนธ์ ้ didn’t respect us as he used to.’ Niphon sighed. ‘If
วาอยูก
่บั พวกเรา มันคงไม่
ตาย” he’d stayed with us, maybe he wouldn’t have died.’
วรรณพยักหนา้“พวกเราไม่
สุ ปล่
อยใหมั้
นตายง่
ายๆ Suwan nodded. ‘We wouldn’t have let him die
แบบนั นหรอก” easily like that.’
รุ
งหันไปทางสามี
่ “นองไม่
้ ชอบหนาเธอตั
้ งแต่
แรก Rung turned round to her husband. ‘I never liked
นองดู
้ ออกว่ าเธอเป็
นคนแบบไหน” her. I could see the kind of person she was.’
=
ทังสองอยู ด
่วยกั
้ นเสมอ เทวากับเธอทํางานในบานหลั
้ ง The two of them always stayed to- gether. Thewa
เดียวกัน ไปตลาดดวยกั
้ น ทําสวนดวยกั
้ น ไปเที ยวดวย้ and she worked in the same house, did their
้ วมกันวันละ 24 ชัวโมง ราวกับเธอ
กัน ทังสองใชเวลาร่ shopping to- gether, worked in the plantation to-
เป็นเงาของเขา gether, went out for strolls together. The two of
them were together twenty-four hours a day, as if
she was his shadow.
 บ้
านริ
มนําตกซีดเซี
ยวหลังนั น ถูกแตมสี
้ ดวยดวงดอก
้ That washed-out house by the waterfall was
ของพันธุ
ไ์
ม้หองหั
้ บอันเงี ยบเหงาถู กปลุ
กดวยความ
้ coloured up with tree flowers, the forlorn rooms
ใส่
ใจของเธอ ไม่นานนั ก รวงรังก็
สะอาด สวยงาม woke up under her care. Before long the nest was
สมบูรณ์และมีลมหายใจ clean, beautiful, complete, and it breathed.
เรามักไดยิ
้นคนเอ่
ยชมว่
าเธอจัดบานเก่
้ ง ทํ
าอาหาร We would hear compliments on how well she
เลิ
ศรส เธอเอาใจและคอยปรนนิบตั เิ
ทวา had arranged the house, how delicious the food she
made was, how well she took care of Thewa.
เธอเป็
นส่
วนหนึงของเทวา และคลายว่
้ าเทวากลาย She was a part of Thewa and it was as if Thewa
เป็
นของเธอ เทวาเริ
มคบหาเพือนใหม่
คนอี กกลุ
ม
่ใน had become hers. Thewa began to have new
เมื
องซึงสนิ
ทสนมและยอมรับเธอมากกว่า ระยะห่
าง friends, another group of people in town who were
ระหว่
างพวกเขากับเทวาเริ
มถางขึ
น close to her and welcomed her more. The distance
between the lot of them and Thewa began to
lengthen.
เริ
มแรก พวกเขามองเธอไม่ ตา่งจากหญิงสาวคนอื น At first, they looked at her no dif- ferently than
ของเทวา นานวันเขา้พวกเขาจึ งคิ
ด แมไม่
้อยาก they did Thewa’s other women. As days passed,
ยอมรับ ว่
าเทวาอาจเลือกเธอ เทวาไม่เคยอยู
ก
่บั ใคร they came to think, yet were reluctant to accept,
นานเท่ สํ
าเธอ นั นไม่าคัญเท่
า เทวาวางเธอไวเคี
้ยง that Thewa must have chosen her. Thewa had
ขางในทุ
้ กสถานการณ์ never stayed with anyone as long as with her. That
wasn’t as important as Thewa placing her by his
side in all circumstances.
เธอนั นเล่
า เธอไม่
เคยทําตามพวกเขาคาดหวัง เธอ She herself never did as they hoped. She wasn’t a
ไม่ใช่ผหญิ
ู้ งหัวอ่อนที
คอยพยักหนาและยิ
้ มเมื
อพวกเขา scatter-brained woman who would merely nod and
สําแดงตัวตน ไม่ ใช่
คนเก็
บปากเก็บคํา ไม่
ใช่
แม่
บานที
้ smile when they asserted themselves, she didn’t
ซุกตัวเองไวหลั
้ งเตาไฟ พวกเขาไม่เคยวางใจเธอ มี mind her tongue, she wasn’t a house- wife who
เรื
องเล่าเกี
ยวกับเธอมาถึงหู
เราเสมอ kept herself busy behind the stove. They never
trusted her. Stories about her were always reaching
our ears.
เทวายังอยู
่
เรื
องเหล่
านั นจึ
งเป็
นเพี
ยงเสี บใต ้ While Thewa was still alive, those stories were
ยงกระซิ
นํ
า only whispers under water.
=
วันนี เ่
เธอกลับสูมื
องอี
กครัง ในฐานะตัวแทนของเทวา Today she’s back in town as Thewa’s
เช่นเคย เธอไม่ใหสิ
้งที
พวกเขาคาดหวัง representative. As before, she doesn’t provide them
with what they hoped for.
พวกเขาคาดหวังอะไรจากเธอหรื อ ไม่มากมายเกินไป What is it they hope from her? Not very much,
หรอก สิ
งแรก และแต่แรก เธอควรสํ านึ
ก ว่
าเธอเป็
น really. First and foremost, she should be aware that
เพี
ยงผู
หญิ
้ งคนหนึง ซึงไม่
มวีันสํ
าคัญไปกว่าพวกเขา she’s only a woman who will never get the upper
hand.
เธอควรเป็นหญิงม่
ายผูสงบเสงี
้ ยมเจียมตน น่
าสงสาร She should be an unassuming widow, pitiable,
ผอมโทรม เควงคว
้ าง
้ ไรที
้พึ
ง เธอควรจะเดิ
นมาหาพวก frail, adrift, without an anchor. She should walk up
เขาและรองขอความช่
้ วยเหลื
อ เทวาคือบาน
้ คื ่วี
อคู
ช ต
ิ to them and ask for their help. Thewa meant home
คือผูเลี
้ยงดูคื
อครูและเพื
อนร่วมงาน เธอจะอยู
อ
่ย่
างไร for her, he was her life partner, was her support,
เมือปราศจากเขา was her teacher and her work mate. How can she
live without him?
แต่
เธอกลับยิ
มเริ
งร่
า เฉลิ
มฉลองแก่ปัจจุ
บน
ั ใช่
นี
คื
อ But instead she’s smiling gaily, celebrating the =
งานรื
นเริ
งประจํ
าปีของเมือง แต่
หาใช่
งานฉลองสําหรับ present. Yes, this is the town’s yearly festival, but a
หญิงม่
ายเช่
นเธอ time for celebration for a widow like her this is not. =

The formal แต่ calls for a similarly unusual

หาใช่
construction.

“ใหตายเถอะ
้ เขาเพิ
งจากไปไม่
ถงึสองปีดูเหมื
อน ‘Good grief! He hasn’t been gone two years and
ความสู
ญเสี
ยทําอะไรเธอไม่
ไดเลย”
้ วิ ั พู
ชย ด it looks like losing him hasn’t done a thing to her,’
Wichai says.
“ผมบอกแลว้ผมเห็
นเธอหัวเราะ เธอไม่เศราด
้วยซํ
้ า ‘I told you so. I saw her laugh. She wasn’t sad.
เธอไปนอนบานคุ
้ ณตังครึงเดื
อน คุณไม่ ไดกลิ
้ นบัดสี She slept in your house for two full weeks. Didn’t
้ อ” นิ
ของเธอบางหรื พนธ์ถาม you get any idea of how shameful she is,’ Niphon
asks.
“ผม … ผมไม่
รเรื
ู
้อง” วิั อํ
ชย าอึ
ง ‘I … I know nothing.’ Wichai is tongue-tied.
“คุณไม่รแล
ู้ วใครจะรู
้ ้
คุ
ณรู
จั้
กเธอดี
กว่
าผม คุ
ณเป็
น ‘If you don’t know, who will? You know her
เพือนกับผู
ชายคนนั
้ นดวย
้ คุ
ณบอกผมมาตรงๆ ดีกว่
า better than I do. You’re a friend of that man too.
มันจริ
งใช่มัย” Level with me, will you: it’s true, isn’t it?’
หลังโคงของวิ
้ ั ยื
ชย อเขาตอบ “ผม … ผมไม่ Wichai’s hunched back straightens up when he
ดตรง เมื
อยากพูด” answers, ‘I … I’d rather not say anything.’
“เห็
นมัยล่
ะ ฉั นไม่
ยอมใหเรื
้องหยุ
ดแค่นีหรอก ฉั นจะ ‘You see? I won’t have the story end like this. I’ll
พู
ด ทุ
กคนตองรู
้ ว่ ้
าเธอเป็
นคนอย่
างไร” รุ
ง่
จีบปาก speak out. Everybody must know what kind of
person she is.’ Rung purses her lips.
“แต่ผมว่าเราอย่
าเอะอะไปเลยนะ เรื
องไม่ดแ
ีบบนี
อี
ก ‘But I think we’d better keep quiet, things are
อย่
าง เราไม่
รว่
ู้
าอะไรเป็
นอะไร” วิั ขัดขึ
ชย นเบาๆ bad enough as it is. Besides, we don’t know exactly
what’s what,’ Wichai protests mildly.
“คุ
ณไม่
อยากพู
ด แต่
ฉันสงสัยและไดยิ
้นมานานแลว้ ‘You don’t want to speak but I’ve long been
 เป็
นเรื
องจริ
งใช่
มัย” รุ
ง่
คาดคัน wondering and hearing things. It’s true, isn’t it?’
Rung objects.
“ผมพอจะหลับหู หลับตาไม่ รไม่
ู
้เห็ นไดอยู
้ห ่รอก แต่ ‘I can well be deaf and dumb, but our women are
พวกแม่ บานคงรั
้ บไม่ได ้
คุ
ณก็ รนี
ู
้วิ
ชย ั รุง่กับนภารักเทวา something else. You know what they’re like. Rung
เหมือนนองชาย
้ ดูแลเทวาตังแต่ยงั ไม่ เป็นตัวเป็
นตน and Napha loved Thewa as their little brother; they
เรายอมใหเธอยํ
้ ายี ศักดิ
ศรี เทวาไม่ ไดหรอก
้ นั นเท่ ากับ took care of him since he was a child. We can’t
ยํายี
พวกเราดวย”
้ พู ดเสร็จ สุ
วรรณมวนยาเสนกั ้ บฝ่ามือ allow her to trample Thewa’s dignity: it’d be like
ส่งเขาปาก
้ จุ ดไฟแดงวาบ พ่ นควันฉุ ย trampling ours.’ Having said this, Suwan rolls
himself a cigarette, sticks it in his mouth, lights it in
a red flare and exhales billowing smoke.

ไม่ไกลกันนั ก เธอยืนเคี
ยงชายสองคนซึ งเธอกับเทวา Not very far from them she stands between two
คบหาในช่ วงหลัง เราไดข่ ้าวว่
า เธอมี
ความสัมพันธ์ลกึ men that she and Thewa saw frequently in later
ซึงกับชายทีเธอกํ าลังคุยดวย
้ เขามีภรรยาและลูก 2 คน years. We are told that she has a deep relationship
เธอสนิ ทสนมกับภรรยาเขา แต่ เราก็
ไดยิ
้นมาว่
า เธอใจ with the man she’s speaking to. He has a wife and
กลาถึ
้งขนาดไปเล่ นรักในบานของเขา
้ two children. She’s close to his wife but we hear
that she’s daring enough to go and play footsie in
his house.
=
ไม่
มใีครรู
ว่
้ ้
าหลังเทวาจากไป เธอใชชีวต
ิอย่ ่ Nobody knows how she spent her life after Thewa
างไร อยู
ที
ไหน ทํามาหากิ นอะไร ดู
เหมื
อนพวกเขาไม่สนใจที ้passed away, where she was, what she did for a
จะรู
หรื
อเป็นไปไดว่
้า พวกเขาจมจ่อมกับความสู
ญเสียจน living. It seems the lot of them don’t want to know
ไม่
มแีก่
ใจจะนึ
กถึ งเธอ or it’s possible they’ve been so steeped in the loss
they haven’t had the heart to think about her.
วันนี
พวกเขาเพี
ยงแต่เห็
น เช่
นเดี
ยวกับเรา ว่
าเธอช่าง Today they only see, just as we do, that she is
สดใส เปล่งประกาย ไม่
เกิ
นเลยไปหรอกหากจะกล่ า positively radiant. It isn’t too much to say that she
าวว่
เธอกลายเป็นหญิงสาวผูลึ
้
กลับ พราวเสน่ห์ has become a mysterious, highly attractive young
woman.
เจาของความตายของเทวา
้ The owner of Thewa’s death.
เธอยังอยู
ท
่นี
ี Still alive. Very much so. เธอยงอยู
ั ท ี: literally, ‘she is still here’.
่นี
เราเผลอมองเธอบ่อยๆ หากบังเอิ
ญเธอหันมา เราจะ We can’t help looking at her often. If she
รี
บมองไปทางอื น ถาไม่
้ เร็วพอ เราอาจปะทะกับรอยยิม happens to turn round, we’ll promptly look away.
อันน่าฉงนของเธอ If not fast enough, we’ll be confronted with her
puzzling smile.
รอยยิ
มเป็
นสิ
งที
เราพอจะรับได ้แต่
ดวงตานั นไม่
ใช่ The smile we can take, but not those eyes. We
เราไม่
อาจจองดวงตาคมวาวคู
้ น
่ั น can’t bear to stare at those glittering eyes.
=
พรอมการกลั
้ บมาอย่
างเฉิ
ดฉายของเธอ เรื
องเล็
กๆ Together with her magnificent return, all the little
นอยๆ
้ ไดปะติ
้ ดปะต่ อรอยเรี
้ ยงเป็นเรื
องเดี
ยว anecdotes string up into a single story.
ด้วยลมปากของพวกเขา เรื
องเล่
าสยายปี
กกวาง
้ Through the breath of their mouths, the story
ครอบคลุมเมื
องทังเมื
อง spreads its wings to cover the whole town.
เราต่
างเอี ฟัง…
ยงหู We are all ears…
= ‘Theu Yang Yoo’ in Saming Phra Rahoo – Rueang
San See Chomphoo,
Writer Publishing, 2013

Born in Chiang Rai, Uruda Covin worked -

in a bank there for six years before resigning over
ten years ago, moving to the South
and becoming a celebrated columnist
and short-story writer, with a novel under
serialisation in a monthly magazine.
Her life is allegedly centred on daily writing,
running, cooking, vodka and love.
(http://thaifiction.wordpress.com/2014/05/16/still-
alive-uruda-covin/uruda-blue/)
Tagged: anticonformism (http://thaifiction.wordpress.com/tag/anticonformism/), อุ รด
ุา โควิ นท์
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b8%ad%e0%b8%b8%e0%b8%a3%e0%b8%b8%e0%b8%94%e0%b8%b2-
%e0%b9%82%e0%b8%84%e0%b8%a7%e0%b8%b4%e0%b8%99%e0%b8%97%e0%b9%8c/), defiance (http://thaifiction.wordpress.com/tag/defiance/), joie de
vivre (http://thaifiction.wordpress.com/tag/joie-de-vivre/), machismo (http://thaifiction.wordpress.com/tag/machismo/), personality cult
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/personality-cult/), Thai short story (http://thaifiction.wordpress.com/tag/thai-short-story/), Uruda Covin
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/uruda-covin/)

Blog at WordPress.com. | The Delicacy Theme.

Follow

องสันไทย | thai to english fiction”

Follow “เรื
เรื ั
องสนไทย | thai to english fiction

Modern and classic Thai short stories in English

Tax-evading peddlers – Romna Rocha

Classics 14 June 2013 Leave a comment

Here is a lively vignette of life on Thai trains or how cops would never think of squeezing peddlers dry. MB

แม่
คา้
เถื
อน Tax-evading peddlers

(http://thaifiction.wordpress.com/2013/06/14/tax- (http://thaifiction.wordpress.com/2013/06/14/tax-
evading-peddlers-romna-rocha/thai-cop-cap/) evading-peddlers-romna-rocha/thai-cop-cap-2/)

รมณา โรชา ROMNA ROCHA

TRANSLATOR’S KITCHEN
= ==
“ไอป่
้อง … มึ
งเอาเงิ
นมาใหกู
้ ิบาท เดี
สบ ยวกู
จา่
ยให ้ ‘Pong, give me ten baht. I’ll pay for you. If you
เอง ถามึ
้งจ่าย เดี
ยวโดนยีบ”
สิ pay yourself, you’ll have to fork out twenty baht.’
เด็
กสาวท่าทางกรํ
ากรานคว
้ าบ่้าเด็กชายผิ
วเขมเอาไว
้ ้ The young girl, who looks seasoned, slips an arm For once, the prose is so normal that there is no
พลางเหลื
อบมองไปทางประตู รถไฟ มื
อขวากําเงิ
นแน่น around the swarthy boy’s shoulders while casting need for translation or editorial remarks.
และคลองตะกร
้ าขนมหนั
้ กอึ
งไวกั้
บท่
อนแขน เด็กชาย glances at the door of the carriage. She grips the
ถอยออกมายืนหลังพนั กเกาอี
้ ลวงเงิ
้ นส่งใหหั้
นมอง money firmly in her right hand; a heavy basket of
ตํ
ารวจอย่
างกลัวๆ sweets hangs from her fore- arm. The boy steps
back to stand behind a row of seats, fishes out the
money and gives it to her. He turns his head to
look at the police officer fretfully.

“กู
นกึว่
าพนแล
้ ว้เสื
อกตามมาอีก” เด็
กสาวสบถอย่
าง ‘I thought we were safe, but that damn cop’s
ฉุนเฉียวแลวปราดออกไปยื
้ นเงิ
นให ้
นายสิบโทตํ
ารวจ back again,’ the girl swears irrit- ably and then
รับเงิ
นแลวชี
้หนาทํ
้ าท่
าถมึ
งทึ
ง swiftly goes over to hand over the money. The
police corporal takes the money then points his
finger at her, a solemn expression on his face.
“เมื
อวานนี
พวกเธอยังไม่
จา่
ย วันนี
ยังจะเบี
ยวอี
กหรื
อ ‘Yesterday you lot didn’t pay in full. Are you
ไง” going to default again today or what?’
“โธ่ … หมู่
ขา มันก็
มเี
ท่านีแหละ แลวอี
้กอย่าง วัน ‘Gee, sergeant! That’s all there is and besides,
ก่
อนๆ เราก็
จา่
ยทุกครัง กลุม
่พวกหนู แปดคน รอยหกสิ
้ บ before, we paid every day. There’s eight of us,
ทุ
กวัน เมื
อวานไอแจ๋
้วมันไม่ ไดขึ
้นมาขาย” that’s a hundred and sixty a day. Yesterday, Jaeo
didn’t come and sell.’
เธอวางตะกราลงกั
้ บพื น เบี
ยงตัวหลบใหคนเดิ
้ นผ่ าน She puts the basket down on the floor, twisting
เสี
ยงรถไฟลากลอเหล็
้ กบดรางกึ งกังโครมครื
น ลมพัด her body to let people walk past. The train’s steel
ปะทะใบหนาสะบั ้
้ ดเสนผมให ลุ
้ย
่เธอหนี บเงิ ้ วชี wheels over the rails rumble on, clanging and
นดวยนิ
และหัวแม่
มอ
ืแลวยกมื
้ อขึ นรวบผม clunking. The wind flails her face and tussles and
flips her hair against it. She pinches the money
between index and thumb and raises her hand to
push back her hair.
ตํ
ารวจมองหนาอย่
้ างไม่ พอใจ “ก็
บอกแลวไงว่
้ าวัน The police officer, looking unhappy, glares at Note the inversion, to emphasise the glaring.
ละรอยแปดสิ
้ กวัน … ใครขาดก็
บทุ ตองชด
้ ไม่ งันจะตัด her. ‘I’ve already told you it’s a hundred and
ใหคนอื
้ นไป” eighty every day. Whoever misses out must
compensate; otherwise it’ll be drawn out from the
others afterwards.’
ตํ
ารวจคลีเงิ
นออกนั บอี
กที
ยื
นหันหนาออกไปทาง
้ He pulls out the money to count it again, stands
ประตูดวยความชํ
้ านาญในการนั บเงิ
นสดบนรถไฟ เขา with his head turned towards the entrance to the
จึ
งไม่พะวงว่
ามันจะหลุดปลิ
วไปจากมื อ เป็
นห่
วงอยู
่ carriage. Expert as he is in counting cash on a
เพี
ยงว่ าเงิ
นทีไดมาจะขาดจํ
้ านวนไปมากเท่ านั นเอง train, he isn’t worried about it flying off his hands.
เขานั บพลางชํ าเลื
องมาทางแม่ คา้เก็
บเงิ
นเขากระเป๋
้ า His only worry is that the money he’s received is
เสื
อ ยิ มเครี
ยดๆ และพึมพํ า “ขาดอี
าว่ กสิบบาท ไง … short. As he counts he glances sideways at the ped-
เมื
อกี เห็
นแว่บๆ ว่
ามี
ไอแปลกหน
้ าคนหนึ
้ งขึนมาขาย dler, puts the money in his shirt pocket, smiles
ดวย
้ แทนนั งแจ๋ วใช่
ไหม เมื
อกีแกเก็บที
มันแลวส่
้งไม่ tensely and grumbles, ‘Still ten baht short. So? Just
ครบ อย่ างนีคิ
ดจะมุบมิ
บหรือ ฮึ…” now I caught a glimpse of a new face coming to
sell too, instead of that Jaeo, right? And you
collected but didn’t pass it on in full. Like this, you
think you can pull a fast one, uh?’
“เด็
กเพิ
งขึ
นมาขาย มันยังไม่
คล่
อง มี
อยู
เ่
ท่
านี
แหละ” ‘He’s just starting. He doesn’t know the ropes
yet, so that’s all he made.’
“ถ้ จะจับ” ตํ
างันฉั นก็ ารวจยื
นคํ
าขาด ‘In that case I’ll arrest him,’ the police officer
intimates.

ไดผล
้ คนขายของบนรถไฟอย่ างพวกเขาอย่าว่
าแต่ That works. Those peddlers selling on board
ถู
กจับเลย แค่ ตํ
ารวจไม่ใหขึ
้นมาขายของก็แย่แลว้ใคร trains like them, no need to men- tion arrest: being
ก็
ตามที ขึนมาขายของบนรถไฟสายนี จะตองจ่
้ ายเงิ นให ้prevented from board- ing is bad enough.
กับตํ
ารวจ เป็นเหมือนค่าหัวตลาด ค่
าคิ
ว ค่ ้ ค่
าเสนทาง า Whoever comes to sell on the trains has to give
ภาษี หรือค่าอะไรสักอย่างหนึ
งทีจะตองจ่
้ าย จะไดกํ้ าไร money to the police. It’s like the head tax at the
หรือขาดทุ นเป็นเรื
องของการคาขาย
้ ตํ ารวจพวกนี ไม่ market, the cost of joining a queue, the price of a
ยิ
นดีรับรู
้รู
แต่
้ วา่มี
แม่คาขึ
้นตามรายทางกี รายและเขาจะ train ticket, a levy or whatever it is that has to be
ตองได
้ เงิ้นเท่ าไหร่ paid. Profit or loss is a matter of trade; these police
officers don’t want to know. They know only how
many sellers there are per journey and how much
money they must get.

เธอและแม่ คาคนอื
้ นๆ ถู กจดชื อเขาบั
้ญชี เก็
บภาษี คา่ She and the other peddlers have their names
ขายของบนรถไฟ – ตํ ารวจบอกว่ ามันเป็นภาษี การเขา้ recorded in a tax book for on- board trading – the
ชือในหนนั นทํ าใหเธอมี
้ สท ิธิเดินขายของบนรถไฟได ้ police say it’s a tax. Entering her name this way
ทุกวัน แต่
เธอก็ ตองซื
้ อตัวและจ่ ายเงินใหตํ้ารวจทุ กวัน gives her the right to sell things on board trains
เช่นกัน ตํ
ารวจผลัดเปลี ยนมากันเป็ นชุดๆ ทุ กชุดที ขึ
น every day, but she still has to buy tickets and pay
มาเก็บภาษี ทาํหนาที
้ เดียวเหมือนกันหมด คื อจะ the police every day anyway. The police change
กวาดตอนพวกแม่
้ คาพ่
้ อคาเร่
้ จากหัวขบวนใหร่ ้นมารวม entire teams at a time. Every team that comes on
กันอยูท
่ายขบวน
้ และทางที ดี
ควรจะอยู ใ่
นโบกี ทีมี
คน board to collect the tax has the same duty, which is
นอยๆ
้ หรื อตรงซอกมุ มใดก็ไดที
้สะดวกแก่ การเรียกเก็ บ to corral all peddlers from the head of the train and
เงิ
น บรรดาคนที ขึ
นมาขายของยังไม่ เคยมีใครคนไหน herd them together at the back of the train, or
ตอบโตหรื้อทํ าท่าเกี
ยงงอนไม่ ยอมจ่ าย เพราะมันหมาย better in the gang- way connections where there
ถึ ้
งการตัดเสนทางหากิ นของตัวเอง แต่ หากมี โอกาสก็ are few people or any corner that’s convenient to
ตองหลบไว
้ ก่
้ อน กว่าจะขายไดแต่้ ละบาทละเงิ าย collect money. Of all those who come in to peddle
นนั นง่
เสียเมือไหร่ตรงกันขาม้ สําหรับตํ ารวจเหล่ านั นช่าง their goods there has never been anyone yet to
ง่
ายดายนั กทีจะเรียกเงินจากแม่ คาจํ
้านวนสามสิ บหรือสี fight back or act as if they refused to pay, because
สิบคนต่ อหนึงขบวนรถไฟ that would mean severing one’s own lifeline, but if
it’s at all possible, they will dodge. Making enough
through sales is never easy. On the other hand, for
those police officers there’s nothing easier than
making money from the thirty to forty female
peddlers on a train.
“หมวดก็ นิ
ดๆ หน่อยๆ จะจับๆ ไอป๋
้องมันนองชายหนู
้ ‘Arrest … That word’s never off your lips,
เอง เดี
ยวหนู จะไปเอามาให”้แม่ คาสาวว่
้ าแลวเดิ้ นกลับ lieutenant. Pong’s my kid brother. I’ll get him for
มายังเด็
กชายเสื อเหลื
องทีกําลังยื
นเบิ
งตามองอย่าง you,’ the young peddler says and then walks back
ตืนๆ ขยับตัวไปมาอย่างไม่เป็
นสุข ถุ
งขาวเกรี
้ ยบหาหก้ to the boy in a yellow shirt who stands watching
ถุ
งในมือไหวลมพะเยิ บพะยาบ with big scared eyes, swinging his body side- ways
as if he’s uncomfortable. The wind flaps the five or
six bags of rice crisps in his hand.
“ไอป๋
้อง มันไม่
เอาว่ะ เอามาอี
กสิ
บบาทแลวกั
้น ‘Pong, he won’t have it, damn it. Give me
ไอ…”
้ ประโยคสุ ดทายเธอหั
้ นไปคอนตํ
้ ารวจ เสียง another ten for that f…’ The insult is lost in the
รถไฟกลบกลื นคํ
าด่า train’s din.
เด็กชายหยิบเงิ
นออกมายื นใหหั้
นมองไปรอบๆ หอง้ The boy pulls out the money and hands it over,
โดยสารเหมื อนจะหาที พึง ผู
โดยสารหลายคนลอบ
้ looking around the carriage as if in search of a
สังเกตและทําเป็นพยักเพยิดกัน จํ
านวนมากมีทา่ที
ไม่ shelter. Several passengers observe covertly and
ใส่ใจ ไม่
รไม่
ู้เห็น นี
เป็
นเรื
องธรรมดาในชี วต
ิประจํ
าวัน pretend unconcern. Most don’t pay attention and
ของพวกเขา หลายคนเคยพบเห็ นเรื
องราวการขู
ดรี
ดกัน see nothing. This is something normal in their daily
มาบางแล
้ ว้บางคนอาจจะเคยถู กขู
ดรี
ด และบางคนก็ life. Many have already encountered cases of
อาจจะเคยถู กขูดรี
ด และบางคนก็ อาจจะเคยขูดรี
ดคน extortion, some have been exploited and some have
อืน เรื
องเล็
กๆ นอยๆ
้ เหล่ านีจึ
งเป็นเพี
ยงภาพผ่านตา exploited others. Little things like that are just
entertainment for the eye.
พ่
อคาน
้อยสามารถขายข
้ าวเกรี
้ ยบไดถุ ้ งหนึ
งในเวลา The young peddler manages to sell one bag of
ต่อมา เขาเพิงจะไดเงิ
้นที
เสี
ยใหตํ้ารวจไปคื นมาสิบบาท rice crisps a little later. He will get back the ten
จากการขายของ กํ าไรหนึงถุ
งไดสองบาท
้ อย่างนอย
้ baht he has lost to the police by selling his wares.
วันนี
เขาตองขายข
้ าวเกรี
้ ยบใหได ้สิ้บถุงจึงจะสามารถ His profit is two baht per bag. Today he must sell
หาเงินทีตองจ่
้ ายค่ าขึนขายของบนรถไฟกลับมา at least ten bags of rice crisps to get back the
ทังหมดได ้เขาชะเงอมองไปข
้ างหน
้ าอย่้ าง money he has had to fork out to be able to come
กระวนกระวาย จนตํ ารวจหนุ
่มออกเดิ นผ่านมา พ่อคา้ and sell goods on trains. He cranes his neck
นอยจึ
้ งเบี ยงตัวหลบเขาไปในช่
้ องระหว่างมานั
้ง ตํารวจ looking forward anxiously, until the young police
แฉลบสายตามองแลวเอ่ ้ ยสํ ้ ยงดัง “จะขึ
าทับดวยเสี นจะ officer comes out and walks past him. The young
ลงอย่
าใหมั้
นเกะกะนั ก ถามื
้อไวละก็
เอ็
งเดื
อดรอน
้ peddler moves aside in the space between seats.
…”
แน่ The officer’s eyes veer off and look at him and he
says in a loud voice, ‘Stay or leave, don’t mess
around. If you’re light-fingered, you’ll be in trouble
for sure.’
พ่อคาเล็
้ กทําหูทวนลม ส่ งเสี
ยงรองขายข
้ าวเกรี
้ ยบ The young peddler pretends not to hear, calls out
เดินออกไปอี กโบกีหนึง ขณะแม่ คาหญิ
้ งเล็ กๆ อี
กสอง to sell rice crisps and walks out to another
คนลนลานเดิ นเขามาในห
้ องโดยสารที
้ ตํารวจหนุ่มยืน connecting gang- way while two girl peddlers
อยู่พอเห็นตํารวจเท่านั น แม่
คาทั
้ งสองชะงักกึก หนา้ scurrying off enter the carriage where the young
ถอดสี ลดตะกราในมื
้ อลงอย่ างอ่อนเปลีย มองสบตา police officer stands. Seeing him, the two stop
กัน ยังไม่
ทน
ั ผวาแอบเขากั ้บซอกประตู ตํารวจหนุ่
มก็ short, grow pale and put down the baskets they
เหลือบเห็นพอดี ทางดานหลั
้ งตํ ารวจเฒ่าอีกคนเดิน were holding wearily, looking at each other. Before
ขรึมเคร่งมาติดๆ they have time to hide behind the door, the young
police officer, glancing up, sees them. Another
police officer, old and stern-looking, walks right up
to them from behind.
“แม่
คาเถื
้ อน…” ตํ ารวจเฒ่าส่งเสี
ยงคุ
กคามพรอมชี
้ ‘Tax evaders!’ he growls while pointing an
นิ
วมายังเด็
กหญิ งทังสอง กลินเหลาฟุ
้้งออกมาจากปาก accusing finger at the two girls. A strong smell of
ใบหนาแดงกํ
้ า หนวดเฟิ ม คิ
วดกหนาและดวงตาดุดัน alcohol comes out of his mouth. His face is ruddy
มายืนคํ
าหัวแม่คาทั
้ งสองจนสัมผัสเสียงลมหายใจครืด and fierce-looking with heavy moustache and
คราดเหมือนวัวคัดจมูก thick eyebrows over aggressive eyes. He stands
towering over the two child peddlers, so they can
feel his breath as he snorts like a cow through the
nose.
ตํารวจหนุ่
มหันไปมองผู โดยสารซึ
้ งส่วนมากแลวเพิ
้ง The young police officer turns to look at the
จะกลับจากการขายแรงงานในเมื องหลวงสู ่องทุ
ท ้ ง่ ยาม passengers who, for the most part, are on their way
หนาฝน
้ สู ่ดู
ฤ การปั กดํ
า พวกเขาไม่ ประสีประสาเรือง back from selling their labour in the capital to the
กฎหมายกฎเมื องกันนั ก ดวงหนาซื้ อๆ มักจะมีแววตา fields in the rainy season, the planting season.
แห่งความตื นกลัวแฝงอยู ด
่วยเสมอ
้ บางคนอาจให ้ Those fellows don’t give a hoot about breaking the
ความสนใจจริ งจังต่อการทํ างานของตํารวจ แต่ กเ็
ป็
น law. Their honest faces always hide a layer of fear.
เพี
ยงนั กดู
และนั กวิจารณ์ทไม่
ี อยากผิ ดพองหมองใจกั
้ บ Some of them are keen on watching the police at
ตํ
ารวจ เพราะความไม่ รนั
ู
้ นเอง บางคราวจึ งถู
กตํารวจ work but they are just observers and armchair
บางคนเล่ นตลกเอาง่ ายๆ critics. They don’t want to be on the outs with the
cops. It’s because of their ignorance that some cops
some- times pull fast ones on them.
“ยังมี
อก
ีมาก พวกนี เราจะค่
อยกวาดลางกั
้ นต่อไป” ‘There are many others. We must get rid of them
ตํ
ารวจหนุ
่
มว่
าแลวก็
้ออกเดิ น ปล่ ้ “กวาดลาง”
อยหนาที ้ all,’ the young police officer says then walks out,
แม่
คาเถื
้ อนใหกั้
บตํารวจเฒ่า leaving the duty of ‘getting rid’ of tax-evading
peddlers to the old officer.

“ใครเป็
นหัวหนากลุ
้ ม่ของพวกแก…” ตํ
ารวจเฒ่
า ‘Who’s the leader of your group?’ the old police
ตะคอก officer bellows.
เด็
กหญิงมองหนากั
้น ไม่ ตอบตอนนี
คงไม่
มอ
ีะไรดี
ไป The two girls lower their heads at the same time,
กว่าการแสรงยิ
้มเอาตัวรอด don’t answer. For the moment there’s nothing
better to do to keep safe than pretend to smile.
“นี
แน่ะ … ทังสองคนล่ ะ จ่
ายค่
าภาษีขนขายของบน
ึ ‘You two, have you paid the tax for selling on
รถไฟกันหรือยัง ยังไม่
ไดจ่
้ายใช่
ไหม เอาละๆ บอกชื
อ board the train yet? You haven’t, have you? All
มา เดี
ยวจะทําบัญชี แม่ ้ ”้
คาไว right, all right, tell me your names, I’ll open an
account for you.’
ขณะพูดเขาเหลื อบมองไปทางผู
โดยสาร
้ เห็
นว่ แต่ As he speaks he casts side glances at the
ามี
หนาซื งลอบถอนใจคลายความกังวล แลว้ passengers, sees nothing but honest faces, so he
้ อๆ ทังนั น จึ
พยายามดัดเสี ยงใหนุ
้
่
มนวลแต่
ลนก็
ิ ยงั คงแข็
ง inwardly breathes a sigh of relief, then he tries to
mellow his voice but his tongue is still unwieldy.
“รู
แลวใช่
้ ้ ไหมว่ าตองจ่
้ ายคนละยี สิ ะ” เขายื
บน่ ดตัว ‘You know, don’t you, that you must pay twenty
ขึ
นยืนตรงๆ ยกมือป้ายเหงื
อทีเยิ ้ “เขาใจใช่
มหนาผาก ้ baht each?’ He straightens up, raises his hand to
ไหมว่าภาษีน่
ะ เขาจะนํ ”
าไปพัฒนาชาติ wipe away the sweat pearling on his brow. ‘You
under- stand, don’t you, that it’s a tax? A tax for
them to develop the country.’
ตํารวจเฒ่
าพยายามพู ดออกมาเพือใหแม่
้คาตั
้วเล็ก The old officer tries to speak to have the two little
ทังสองรีบจ่
ายเงิ
นโดยเร็
ว เพราะขณะนั นผูโดยสาร
้ peddlers pay the money promptly because by now
หลายคนไดเริ้มใหความสนใจจนเกิ
้ นความจํ าเป็
นเสี
ย many passengers have begun to show more
แลว้ใบหนาแดงกํ
้ าของเขาพยายามยิ มเพือแสดงให ้ interest than necessary. His bloodshot face is trying
เห็นว่
าตนเองมีความจริ
งใจในการปฏิบตั ห
ินาที
้ เขา to smile to show his eagerness in performing his
แบมื อผายออกไปขางๆ
้ พยักหนาหงึ
้ กๆ duty. He shows his empty hands by his side as he
nods his head.
“พวกท่ านจะเชื
อหรือไม่กต
็าม ตังแต่ผมทํางานมา ‘Believe it or not, since I started work I’ve done
ผมอยูอ
่ย่างซือสัตย์
สจุริ
ตในหนาที
้ ไม่ เคยเบี
ยดเบี
ยน my duty honestly. I’ve never harmed anyone. I’m
คอรัปชัน ผมทํางาน และเอิก…ผม ผมไม่ ขด
ูรี
ดชาว not corrupt. I work and I – burp – I don’t extort
บาน”
้ เขาหยุ ดพูดเพือสังเกตว่
ามี
คนฟั งบางไหม
้ from people.’ He stops speaking to see whether
some are listening or not.
แม่คาทั
้ งสองคนคลีเงิ นออกมานั บแลวเก็
้ บกําไว ้ The two girl peddlers pull out their money, count
อย่างมิ
ดเมม้ตํ
ารวจเฒ่ าพู
ดต่
อไป หวังจะใหผู
้โดยสาร
้ it and then keep it tightly clasped in their hands.
ทังหลายมองการปฏิบตั ข
ิองตนในแง่ ดี The old officer goes on speaking, hoping that the
 passengers will have a good impression of his
performance.
“ทุกบาททุ
กสตางค์ทผมเก็
ี บได ้ ผมส่
งใหเขาทั
้ งหมด ‘Every single baht I receive I pass on. It’s the
มันเงิ
นของประเทศชาติผมเอาไปกิ
นไม่
ลงคอ…” nation’s money. I couldn’t possibly keep it for
myself.’
เขาชี
มาทางเด็
กหญิ
งทังสอง He points at the two girl sellers.
“อย่
างพวกนีเขาหลบหนี ผมมาหลายวันแลว้ผมรู …้ ‘Like those girls here, they’ve been avoiding me
แต่ไม่
ตองห่
้ วงพวกนี มันรอบจัดทังนั น แต่
ไม่
เกิ
นฝี
มอ
ื for days, I know … but don’t you worry. They’re
ตํ
ารวจอย่
างผมหรอก เอาล่ ะๆ บอกชื อสมาชิ ่ที all full of tricks, but nothing an old pro like me
กในกลุ
ม
เพิ
งจะมาขายใหม่กน
ั ใหหมด
้ แลวให้ แกเป็
้ นหัวหนา”
้ can’t cope with. Well now, give me all the names of
the members of the group who’ve just started to
sell, and you’ll be their leader.’
นายดาบตํารวจเคลื
อนตัวไปหย่อนกนนั
้ งลงบนที พัก The senior sergeant major moves to park his
แขนเกาอี
้ ลํ
าตัวขนาดใหญ่ โอนเอนไปมา อาจจะเป็น bottom on a seat armrest, his big frame oscillating
เพราะความเมาหรือแรงสะเทื
อนของรถก็ได ้
เขายกมือ sideways, out of drunkenness or because of the
ขางซ ้ นถอดหมวก เผยใหเห็
้ ายขึ ้นศีรษะกึ
งลาน
้ ดึง train swaying. He raises his left hand to take off his
กระดาษออกมาจากในหมวก จรดปากกาเตรี ยมเขียน cap, revealing a half-bald head, pulls a piece of
paper out of his cap and then a pen and gets ready
to write.
“ชืออะไร…ถาไม่
้ บอกและไม่ จา่
ยเงิ
นละก็จะจับ” ‘Names … If you don’t tell me and don’t pay,
ตํารวจเฒ่าขูเ่
ข็
ญเช่นเดี
ยวกับตํารวจหนุ่
ม แต่คลายว่
้ า you’ll be arrested.’ The old officer threatens in the
เด็กหญิงทังสองแลเห็ นเป็
นเรื
องตลกจึ งปล่อยหัวเราะ same way as the young officer did and it seems the
คิกกันออกมา ชัวระยะเวลาที ประจันหนากั
้น การหัวเราะ two young girls see this as something funny, so
อาจจะช่ วยใหเธอคลายความประหม่
้ าและความหวาด they burst out laughing. In a moment of
เกรงลงไปไดบ้ าง
้ และคิดเห็
นหนทางที จะเอาตัวรอด confrontation, laughing helps them reduce their
nervousness and fear to some extent and think of a
way out of it.
“คนนีชื
อแปน หนูื ด” คนที
ชออี ท่าทางกลากว่
้ าตอบ ‘Her name is Paen; mine is Eet,’ the most daring
พรอมรอยยิ
้ มทะเลนก๋
้ ากัน เธอกํ
าเงิ
นซ่
อนไวข้างหลั
้ ง of the two answers with a cheeky smile. She keeps
her money hidden in her fist behind her back.
“เออ … ดี
ๆ แลวมีี ะ” ตํ
้กคนล่ ารวจผงกหัวทํ
าเสี
ยง ‘Uh … good. And how many of you are there?’
นุ
่
ม The officer nods, his voice softening.
“แลวพวกหนู
้ มก ี ะ”
ีคนล่ ‘Well, how many of us are there?’
“อ้
าว … ฉั นถามนะ อย่
ายอกยอน”
้ ‘Hey, I’m the one asking. Don’t parrot me.’
“เท่
าที
เห็
นนี
แหละ” ‘Well, as many as you see…’
“ฉันว่
ายังมี
อก
ีบอกมา” ‘I think there are others. Tell me.’
“ถ้
ามี
อก
ีนาตํ
้ารวจก็ …”
ไปจับเอาเองซี ‘If there are, go and get them yourself, officer.’
การลงชื
อและทําบัญชี
แม่
คาใหม่
้ เสร็ จลง ตํ
ารวจเก็
บ Registration of the new female ped- dlers
กระดาษยัดเขาไปในหมวก
้ แบมื
อรับเงิ
นจากเด็
กหญิ ง completed, the police officer stuffs the paper back
ตัวเล็
กๆ into his cap, holds out his hand to receive the
money from the little girl vendors.
“เอ่อ … นาตํ
้ารวจขา พวกหนู
เพิ
งขายไดไม่
้กตั
ีงค์ ‘Uh, officer … We’ve just begun and made only
เอง วันนี
จ่ายสิ
บบาทก่
อนไดไหมคะ
้ วันหลังหนู
จะให ้ a few baht. Today can we pay only ten baht? After
เต็
มเลยค่ ะ” that we’ll pay you in full.’
เด็
กหญิ งต่
อรอง ตํ
ารวจเฒ่
ายื
นหนาลงมามอง
้ กลิน The girls are haggling. The old officer bends his
เหลาฟุ
้้ งออกมาทางลมหายใจ แถมมีเสี
ยงครื
ดคราดดัง face down to look at them. The smell of alcohol
แข่งกับเสี
ยงรถไฟดวย
้ comes out of his breath. Besides, there’s that
snorting sound competing with the noise of the
train.
“แต่
วา่
แกก็
ตองเห็
้ นใจคนที ตองปฏิ
้ บต ั ห
ินาที
้ อย่าง ‘But you must have sympathy for those who
ฉั นนะ…” เขาส่
ายหนา้ทํ
าท่
าเหมื
อนเอือมระอาพวก must do their duty like me…’ He shakes his head,
แม่ คาดื
้อดานเสี
้ ยเต็มประดา แต่
ในที
สุ
ดก็พยักหนา้ acting as if he’s utterly fed up with those stubborn
female peddlers, but finally he nods his head.
“เอาๆ ไหนๆ ก็
ไหนๆ แลว้วันนี
สิ
บบาทก็
ได ้
แต่
วันต่
อ ‘All right, enough of that. Ten baht today, but
ไปพวกเอ็ งตองไม่
้ พลาดนา” from now on you’ll have to pay without fail, you
hear.’
เขายกนิ
วชีวาดอากาศทําท่
าเหมื
อนจะเคาะลงบนหัว He shakes his finger up in the air, as if he wanted
เด็
กทังสองแลวรั
้บเงิ
นสิบบาทจากคนหนึงใส่
กระเป๋
า to tap the two girls on the head, and then takes the
ร่
อนมือไปยังอี
กคนหนึง ten-baht from one of the girls and puts it in his
pocket and moves his hand in front of the other
girl.
“แกล่
ะ … เอา้เอามา” ‘What about you? … Come now, give it me.’
เด็
กหญิงแม่
คาทั
้ งสองฉวยตะกราพลางถอยออกมา
้ The two female peddlers lift their baskets as they
ตะกรากระแทกกั
้ บเกาอี
้ ไข่
นกกระทาถุ
งหนึงหล่นลงบน pull back. The baskets bump on a seat. A bag of
พืน ตํ
ารวจเฒ่
ากมลงหยิ
้ บเอาไวยกชู
้ อยูเ่
บื
องหนา้ partridge eggs falls to the floor. The old officer
กระดิกมื
อแกว่
งถุงทํ
ายิ
มนอยๆ
้ อีกมื
อหนึงยังแบรอรับ bends down, picks it up, brandishes it in front of
เงิ
นอยู่ his face and swings it with a movement of the
hand, his other hand still extended waiting for
 money.
เด็
กหญิ
งสันหนา้กาวถอยหลั
้ ง The young girl shakes her head and takes a step
back.
“ก็ใหแล
้ว้สองคนสิ บบาท” เด็กหญิ
งคนเดิ
มพู ดเสี
ยง ‘We already gave you. Ten baht for two,’ the
ดัง ตํารวจทํ
าท่
าหัวเสี
ย หันมาทางผู นั งใกล ้ same girl says loudly. The police officer looks
โดยสารที
้
ทีสุด incensed, turns to the passengers that sit closest.
“ดูคุ
ณดูสิมันเล่
นงานผมอย่ างนี
แลวจะให
้ ผมปล่
้ อย ‘Did you see that! Mocking me like this, how can
มันไวอย่
้ างไร เด็
กพวกนีไม่
รจั
ู
้ ้ หรอก วันหลังถา้ I let them get away with it? Those kids don’t know
กหนาที
เป็นอย่
างนี
อี
กก็ตองเจอกระบอง”
้ what duty is. If this happens again, a taste of the
truncheon will be in order.’
ผู
โดยสารยิ
้ มเจื
อนๆ ไม่
อยากมีปัญหาระหว่
างทางที Some passengers smile sheepishly. They don’t
จะกลับถึ
งบานอยู
้ แ ่ลวจึ
้งทํ าเป็
นพยักหนาเห็
้ นดวย้ want to have problems on their way back home, so
they sort of nod their heads in approval.
“โธ่… นาตํ
้ารวจ” เสียงเด็
กหญิงแหวลัน “เมือสาม ‘My goodness, officer,’ the young girl’s voice
วันก่อนก็จดชือพวกหนูไปหนหนึ งแลว้บอกว่าเก็
บก่
อน bawls out. ‘Three days ago you took down our
อาทิ ตย์แรกหาสิ
้บ หนูกจ็า่
ยไปแลว้แลววั
้นหลังๆ จะวัน names already, you told us to pay one week ahead,
ละสิ บ หนูหาเงิ
นไดก็
้
ใหหนู ้ ยนมัง
้ เอาไปใชโรงเรี fifty baht. I paid and then after that it’s ten baht a
โรงเรียนเปิดก็
ไม่ขนมาขายอยู
ึ แ
่ลว้ทีขอหนูหนูใหได
้้ day. I found the money for you, although I need to
แลวหนู
้ ขอมังทํ าไมไม่ได”้ use it at school. When the school opens, of course
we won’t come and sell. When you asked, I gave,
and when I ask, why won’t you give in?’
เด็
กหญิ
งทังสองกระชับตะกราในวงแขน
้ รถเคลื
อนตัว The two girls clasp their baskets to their breasts.
เขาเที
้ ยบชานชาลา ทังสองพรวดลงไป The train slows down and stops alongside a
platform. The two of them are out in a jiffy.
“แน่
จริ
งก็
กระโดดลงมาไล่
ใหทั
้นสิ
ไอห่
้ ย … ไข่
าเอ๊ ‘If you’re so great, come down and chase us here,
นกของกู
ถงุ
ละสิ
บบาทนะ เอาไปฝากลู
กมึ …”
งเซ่ you fucker … My partridge eggs, they’re ten baht
a bag. Give them to your son, you bastard.’
เธอทังสองวิ งออกไปทางดานหลั
้ งสถานี ตํ
ารวจเฒ่า The two of them run off to the back of the
ลุกขึน ร่
างใหญ่ เทอะทะไปดวยไขมั
้ นโงนเงน เขาอายุ station. The old police officer stands up, his big
มากจึ งทําใหเชื ้
้องชาและหากิ นยากขึ น เขายกมือขึ
นลูบ body shapeless with tottering layers of fat. He’s
หนวดอย่ างฉุนเฉียว ยกถุ
งไข่
นกกระทาขึ นมองแลวพู
้ด very old and sluggish and finds it increasingly
เสียงดังๆ หวังใหคนโดยสารได
้ นกันทัว “พวกแม่
ยิ
้ คา้ difficult to earn his keep. He raises his hand and
เถื
อน ไม่ ยอมเสี ยภาษีผมเหนื
อยทีจะตองปราบคนพวก
้ strokes his moustache irritably, lifts the bag of
นี…” partridge eggs and looks at it then says in a loud
voice, hoping all the passengers around will hear,
‘Those peddlers don’t want to pay taxes. I’m tired
having to suppress them.’

แลวตํ
้ารวจเฒ่
าก็
เคลื
อนตัวออกไปทิ
งกลิ
นเหลาให
้ ้ And then the old police officer moves away,
ฟุ
้
งอยู
ช ั
่วขณะ leaving behind the smell of alcohol to float about
for a while.
= ‘Mae Kha Thuean’
in Chor Karrakeit 37, 1998
Romna Rocha is the pen name .
of Niwat Bunyanurak. Born at the end
of 1964 in Nakhon Si Thammarat
and a former teacher, he is the author
of several collections of poems,
two collections of short stories
and one novel for children. (http://thaifiction.wordpress.com/2013/06/14/tax-
evading-peddlers-romna-rocha/romana-rocha/)
Tagged: นิ วัฒน์ บุ
ญญานุ (http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b8%99%e0%b8%b4%e0%b8%a7%e0%b8%b1%e0%b8%92%e0%b8%99%e0%b9%8c-
รักษ์
%e0%b8%9a%e0%b8%b8%e0%b8%8d%e0%b8%8d%e0%b8%b2%e0%b8%99%e0%b8%b8%e0%b8%a3%e0%b8%b1%e0%b8%81%e0%b8%a9%e0%b9%8c/),
รมณา โรชา (http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b8%a3%e0%b8%a1%e0%b8%93%e0%b8%b2-%e0%b9%82%e0%b8%a3%e0%b8%8a%e0%b8%b2/),
bribery (http://thaifiction.wordpress.com/tag/bribery/), corruption (http://thaifiction.wordpress.com/tag/corruption/), hypocrisy
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/hypocrisy/), police (http://thaifiction.wordpress.com/tag/police/), police corruption
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/police-corruption/), railway fare (http://thaifiction.wordpress.com/tag/railway-fare/), Romna Rocha
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/romna-rocha/), Thai short story (http://thaifiction.wordpress.com/tag/thai-short-story/)

Blog at WordPress.com. | The Delicacy Theme.

Follow

องสันไทย | thai to english fiction”

Follow “เรื

Powered by WordPress.com
เรื ั
องสนไทย | thai to english fiction

Modern and classic Thai short stories in English

The bespoke pickup truck – Darunee Dechanusorn

Contemporary 4 October 2013 Leave a comment

There are echoes of Dokmai Sot in this subtle, tongue-in-cheek and ultimately feel-good exposure of village life in the South in the throes of consumerism.
MB

รถออกปาก The bespoke

pickup truck

(http://thaifiction.wordpress.com/2013/10/04/the- (http://thaifiction.wordpress.com/2013/10/04/the-
bespoke-pickup-truck-darunee-dechanusorn/thai- bespoke-pickup-truck-darunee-dechanusorn/thai-
pickup-truck/) pickup-truck-2/)

ดรุ
ณีเดชานุ
สรณ์ Darunee Dechanusorn

TRANSLATOR’S KITCHEN
= ==
รถกระบะกลางเก่
ากลางใหม่ สเี
ทาเขมบุ
้ กทะยานไปตาม The dark grey pickup truck past its prime was กลางเก่ : literally, ‘half old, half
า กลางใหม่
ทางขรุ
ขระ ลงหลุมแต่ละที
เด็กๆ ส่
งเสี
ยงหวีดรองด
้ วย้ storming the bumpy road. With each jolt, the new’…
ความสนุกตื
นเตน้คนขับหัวเราะเอิ
กอ๊ากราวกับตนเอง children shrieked with excitement and fun. The
เป็
นฮี
โร่
ขับขี
ทังที
เพิงขึ
นขับรถไดไม่
้ถงึ สามเดือน เจอ driver laughed uproariously as if he was a driving
หลุมลึ
กก็
จอด เด็
กๆ เฮโลลงจากกระบะช่ วยกันเข็
นรถ hero, even though he had only started driving
three months earlier. For the bigger holes, he
stopped and the flock of children scrambled out to
push the truck.

“เทาเอ๋
ยเทา เทาตองไปให
้ ถึ
้
ง ฮุ
ยเลฮุ
ย ลุ
ยๆๆ” ‘Turtle, oh, turtle, make it you must. Heave-ho!
Across, across, across you go.’
รถเคลือนพนหลุ
้ มไปไดก็้
กระโดดพรึ บขึ ม ี When the hole was cleared, they all jumped back
นกระบะ ไม่ ไม่มวีแววว่ อย: literally, ‘with no signs of
ี า จะเหนื
วี
แววว่าจะเหนื
อย ต่
างมุ
่
งหวังไปใหถึ
้งเป้ นพอ in, none the worse for wear, each merely hoping to
าหมายเป็ fatigue’.
reach their destination.
เทพจํ
าใจยอมใหลู
้กๆ ของเพื
อนบานยื
้ มรถกระบะ Thep had been reluctant to allow his neighbour’s
เวทนาแววตาใส่ื มาออกปากขอยื
ซอที มรถ อาศัยบารมี children the use of his pickup truck, yet had pitied
พ่อเป็
นขออ
้ างเพื
้ อใหเจ
้าของรถเกิ
้ ดความเกรงใจ the honest eyes that came to ask to borrow it,
trusting in their fathers’ standing for the owner of
the vehicle to oblige.
“ลุงเทพ พ่อว่
าช่
วยออกค่
านํ
ามันรถ” เด็
กๆ กํ
าเงิ
นมา ‘Uncle Thep, dad says we should pay for the
ยื
นใหตั้
งแต่
วันศุ
กร์ fuel.’ The children had come and stood with
money in their hands right from Friday.
“ถ้าพ่อจะไปดวยก็
้ ไปสิ ลุ
งจะรอรับ เอาเงิ
นไปคื
นพ่
อ ‘If your parents are going, I’ll pick them up. จะรอร ับ: literally, ‘I’ll wait for them’.
ซะ” เขาแสดงความเอื
อเฟือ Take the money back to them.’ He was being
generous.
“พ่
อน่
ะไม่
ไป แต่
พวกเราไป มันใจเกิ
นรอย”
้ ลูกของ ‘Dad won’t go but we will, over a hundred per
เพื
อนบานตอบ
้ cent sure,’ one of his neighbour’s children said.
“อะไรของเอ็
งวะ มันใจอะไร” เขาถามทังที
รู
คํ
้าตอบ ‘What do you mean? Sure of what,’ he asked,
although he knew the answer.
“มันใจว่
าจะไปโลตัส” เด็
กๆ พรอมใจกั
้ นตอบราวนั ด ‘Sure we’ll go to Lotus,’ they all replied at the
กันไว ้ same time as if they had re- hearsed.
“อ้
าว! ตกลงพวกเอ็
งไปขอตังค์
พอ
่มาล่
ะซี
เวรกรรม ‘Well, if you’re so sure you’re going, then go and
อายลู
้ กเวร” get money from your parents, you little rascals!’
เด็
กๆ หัวเราะชอบใจ คะยันคะยอต่
อ The children laughed, delighted, and went on
wheedling.
“นะ นะ นะ ลุ
งใหพวกเราไปด
้ ้ อยากไปโลตัส”
วย ‘Please, please, say you’ll take us there, uncle, we
want to go to Lotus.’
“เออ! เวร หายใจเขาหายใจออกเป็
้ นโลตัส ไม่
อยู
่ ‘Lotus, Lotus, heck, you’ve only got that word
ช่
วยพ่
อแม่ ทาํงานบางเรอะ”
้ ‘Lotus’ in your mouths. Why don’t you stay and
help your parents instead?’
“ช่วยเสร็จแลวนี
้แหละ ไดเงิ
้นค่าเหนื
อย เลยเอามา ‘We’ve done just that! We got some pocket
ใหลุ
้ง นํ
ามันแพงอาศัยรถลุงบ่
อยๆ เกรงใจครับ พอดี
พอ่ money, so we give it to you. Petrol is expensive. It
กะแม่เพิงไปมาเมื
อเสาร์
ทแล
ี ว้เสาร์
นี
เราขอจอง” พูด wouldn’t do to use your pickup often. As it is, dad
พลางยักคิ วหลิ
วตาแผล็บๆ and mum went there last Saturday, so we want to
book for this Saturday’ – said with raised eyebrows
and a wink.
“เสาร์
นี
ลุงไม่
ขับเองนา ใหน้้ งขับ” เขาต่
าโป่ อรอง ‘This Saturday, I can’t drive you there. How
เผื
อเด็
กๆ เปลียนใจแลวก็
้ผด ิคาด about Pong driving you instead?’ he ventured for
the children to change their minds but was
disappointed.

“น้
าโป่
งขับก็
ได ้
เราไม่
กลัว เชื า…แกขับได ้
อเหอะน่ ‘Sure Uncle Pong can drive, we’re not afraid.
้ ถึ
ขับไปชาๆ งโลตัสแน่นอน” Believe us … he can drive, he’ll reach Lotus slowly
but surely.’
ตังแต่ หางโลตั
้ สเปิ
ดที
นี รถกระบะไม่เคยว่
าง Since the opening of the Lotus store, the pickup
ประเดี ยวครอบครัวนี จอง ประเดียวครอบครัวนั นชวน was never idle. Now this family reserved it, now
จริ
งอยู แ่มว่
้าจะช่
วยออกค่ านํามัน แต่
มันก็
ไม่
คมถ
ุ ้ าเกิ
้ด that one did. Sure, they helped with the cost of
อุ
บตั เิ
หตุ petrol but it wasn’t worth it if some accident were
to happen.
เทพซือรถกระบะมือสองมาจากลู กชายของเถาแก่
้ Thep had bought the truck second- hand from * Local godfather, usually a wealthy and
เป็
นรถทีถู ้ างสมบุ
กใชมาอย่ กสมบัน เขาซื
อรถมีจด
ุ the son of the thaokae*. It had been used to the full. influential Chinese businessman or trader.
ประสงค์เพื ้
อใชงานยามจํ าเป็
น ดวยเหตุ
้ ทเวลาเจ็
ี บไข ้ He had bought it for the purpose of using it when
ไดป่
้วยกลางคํากลางคืน คนในหมู่บานถู
้ กงู
กด
ั จะไดส่
้ง necessary, if someone was sick in the night time or
คนเจ็บถึ
งมื
อหมอเร็วขึ
น ใครเจ็บทองเกิ
้ ดลู กจะไดส่
้ง if some villager was bitten by a snake to get him
โรงพยาบาลทันที faster to the doctor or take to hospital some woman
about to give birth.
ชีวต
ิในชนบทรถเป็ นปั จจัยทีหาก็
้จริง แต่ไม่
ใช่
เรื
อง Sure, a motor vehicle was the fifth requisite* of * The four requisites (for Buddhist monks) are
ง่
ายเลยถาคิ
้ดจะมี เริ
มจากเงิ นซือรถก็กระเบียดกระเสียร country life, but thinking of having one wasn’t food, clothing, housing and medicine – in other
ซือ ไหนจะค่านํามัน ไหนจะค่ าซ่อม มีรถประจําบาน
้ easy, starting with scraping enough money to words, a bowl, a robe, an umbrella and herbs.
เหมือนมีภาระติดตัวมาดวย ้ นอกจากใหยื ้มรถแลวยั
้ง purchase it and then what with the cost of fuel and
ขอยื มคนขับอีกต่
างหาก ครันจะปฏิ เสธก็ไม่สบายใจ the cost of repairs. Having a motorcar at home was
คนหมู ่
บานเดี
้ ยวกันยังตองคบหากั
้ นอีกนาน การพึ งพา like taking up a duty, not only by having it
อาศัยซึงกันและกันเป็นวิ ีวี
ถช ต
ิของชาวบานที้ มี มาชา้ borrowed but by being conscripted as its driver as
นาน เขาทํ
้ านองนํ าพึงเรือเสือพึงป่
า well. If you refused you felt bad. People of the
same village you had to go on living with. Relying
on one another had been the way of life of villagers
since old times, in the manner of water and boat or
tiger and jungle.
แต่ระยะหลังนีความจํ าเป็
นขอยื มรถชักจะเกิ
นความ But lately the need to borrow the pickup had =
จําเป็น กลายเป็ นหนาที
้ ของเขาไปตังแต่ เมื
อไหร่กไ็ม่
รู
้ gone beyond necessity. Since when it had become =
มันซึ มซับเขามาอย่
้ างชนิ ดไม่ รตั
ู้ ว เริ
มแรกเขามีคา่ใน his duty he had no idea; it had come gradually
ฐานะเจาของรถร
้ อยเปอร์
้ เซ็นต์ มี สทิธิ
ปฏิเสธหรื
อตอบ without his realising it. At first his value as the =
รับก็ได ้
แต่หลังจากที เพือนบานชวนไปงานศพญาติ
้ ที owner of the pickup was one hundred per cent; he
พัทลุ งช่วยออกค่ านํามันรถ ส่วนเขาไปในฐานะคนบาน ้ had the right to refuse or to agree, but one day his =
ใกลเรื
้อนเคี ยงที
มีนํ
าใจไปร่ วมงานศพ วันนั นเจาภาพ
้ neighbours trapped him into driving them to the =
ช่วยค่ านํามันรถ บรรดาผู ที
้ไปร่ วมงานศพเต็ มรถกระบะ funeral of a relative in Pattalung by paying for the
ไม่ ตองร่
้ วมหุ นจ่
้าย จ่ ายเฉพาะเงิ นใส่ ซองช่วยงานศพ petrol. He went there as a fellow villager willing to Pattalung, Thung Song: the story takes place in
join the funeral. That day the host paid for the the Buddhist South.
petrol. The other passengers that crowded into the
car didn’t have to contribute to the trip expenses,
only slip banknotes into envelopes to help defray
funeral costs.
“ไหนๆ ผมก็ไปร่วมงานอยูแ
่ลว้ไม่
ตองจ่
้ ายค่านํ
ามัน ‘Since I’m going to the funeral anyway, you
หรอก เพื
อนบานกั
้ นทังนั น” เขาแสดงความเอื
อเฟื
อ don’t have to pay for the petrol. We’re all
neighbours.’ He was being generous.
“ไม่
ไดๆ้รับไปเถอะ ถาไม่
้ ไดรถของบ่
้ าวเทพ เราก็ ‘No way! No way! Take it. If we didn’t have your
ตองเหมารถหกล
้ อของเถ
้ าแก่
้ แกคิ
ดเป็
นรายวัน วันละ truck, we’d have to hire the thaokae’s six-wheeler.
พันสอง ค่
านํามันรถคนเหมาตองจ่
้ ายนอกอีกต่างหาก” He charges by the day, one thousand two hundred
a day, plus the cost of petrol.’
“แต่
ผมไม่
ใช่
รถรับเหมา ทํ
าอย่ ได”้
างนั นไม่ ‘But I’m not into chartering. I can’t do that.’ รถร ับเหมา: literally, ‘car on hire’.
“ถึงเป็
นรถออกปากมันก็กนินํ
ามัน เมือบ่าวเทพมี ‘Even though it’s at our request, it consumes รถออกปาก: literally, ‘car on demand’, which
นําใจมา เราก็
มน
ีําใจตอบรับค่
านํ ามันรถเถอะนะ ไม่
น่
า petrol. You’ve got goodwill. We must show could have been the title of this piece.
เกลียดหรอก เราคนกันเองทังนั น” goodwill too and pay for the petrol. There’s
 nothing to it. We help one another.’
เขาจึ
งยอมรับค่
านํ ามันรถ ถาหากวั
้ นนั นเขายื
นกราน So he accepted money for the petrol. If that day =
ไม่ยอมรับค่
านํ
ามันรถ ชี วติน่
าจะมีอส
ิระมากกว่ านีเจา้ he had persisted in turning that money down, his
ภาพทังหลายคงจะเกรงใจไม่ กลามาขอยื
้ มรถบ่
อยๆ life would be freer than it was. Any party host =
แบบนี รถกระบะของเขาจึ งกลายเป็นรถออกปากประจํ า would think twice before asking to borrow the
หมู่
บานนั
้ บตังแต่บดั นั นดู
เหมือนว่
าเขาเองก็ กลายเป็น truck every so often. So his truck had become the =
คนขับรถออกปากไปโดยปริ ยาย village truck since that time, and it looked as if he จะเกรงใจไม่ กล้า มาขอ: would think twice
was its bespoke driver by the same token.
before asking – another way of translating
เกรงใจ.

“มีงานแต่งงานทีทุง่
สง ว่
าจะออกปากขอยื มรถสัก ‘There’s a wedding at Thung Song. I’m thinking
หน่อย ช่วยจ่
ายค่านํามันให ้
เชิ
ญบ่าวเทพไปร่ วมงาน of using your truck. I’ll pay for the petrol and
ดวย
้ ไปกันไม่กคนหรอก
ี กะว่าเต็
มกระบะพอดี บ่าวเทพ invite you to join us. We aren’t that many, just
ขับเองค่อยเบาใจหน่ อย เจาของรถขั
้ บระวังเต็
มทีอยู่ enough to fill the truck. Having you drive will be a
แลว้ไม่เมาไม่ใช่
เรอะ” รายนีออกปากขอยื มรถไปงาน relief: an owner driving is very careful and doesn’t
แต่งงาน drink, right?’ This fellow was asking for help to go
to a wedding.
“ทางสายลัดถนนดิ
นแดงขรุ
ขระจะนั งกระบะกันไหว ‘The red-earth shortcut is full of holes; won’t
อ”
หรื sitting at the back of the truck be too tough?’
“ไม่
เป็
นไรหรอก ทางสายนอกมันออม
้ เปลื
องค่
านํ
า ‘Never mind. The outer road would take too
มันดวย
้ คลุกขี
ฝุ
่
นบางพอทนได
้ ”้ long, it’d waste petrol. We can cope with a little
dust.’
“ไปงานแต่งงานคนไทย หัวแดงเป็ นก ตลกดี ‘You’re going to a Thai wedding. By the time
นฝรังขี
อนกัน” เทพเปรี
เหมื ยบเปรย you get there, you’ll have red hair like the farang.
Funny, wouldn’t you say?’
“ฉันซื
อหมวกอาบนํ าใหครอบผมคนละใบ
้ พอใกลถึ
้ง ‘I’ve bought shower caps for every- one. When
เราก็จอดรถปั ดฝุ
่น ถอดหมวกอาบนํ า หวีผมใหม่ ย!
โอ๊ we’ve almost reached the place, we stop the truck
เท่จะตายน่
ะไม่ วา่” เจาภาพวางแผนไว
้ เสร็
้ จสรรพ to dust ourselves, take off the caps and comb our
hair again. Won’t that be cool?’ The man had
planned everything.
“นังกระบะทายกั
้ นหลายคน ขากลับถาไม่ ด”ี
้ เมาก็ ‘Those that sit at the back, they’d better not be
drunk on the way back.’
“คนอื ชา่
นจะเมาก็ งมันเถอะ บ่
าวเทพไม่ ยก็ ‘Never mind if the others are drunk. All we need
เมาคนเดี
พอ” is for you not to be.’
กลายเป็ นว่
าเขาจะตองรั
้ บผิ ดชอบชี วต
ิคนที ไปร่วม This meant he had to be responsible for so many
งานอี กหนาที
้ หนึง คุ
ณสมบัตเิ มาไม่ขับรับภาระเพิ มขึน lives as another duty, with the burden of driving
ตองช่
้ วยดู แลผูดื
้มนําเปลี ยนนิสัยไม่ใหนั้
งบนขอบ sober, making sure that those who drank
กระบะ ควบคุ มไม่ใหส่
้งเสียงเอะอะโวยวายเมื อผ่าน intoxicating liquor didn’t sit on the slatted sides of
ป้อมตํ ารวจ หนาที
้ แค่นันยังไม่ พอ กลับถึ งหมู่
บานต่
้ าง the back platform and control them so that they
คนต่ างรีบลงจากรถ กลับเขาบ ้านตนเองแล
้ ว้แต่เขายัง didn’t holler when driving past police kiosks. Just
ไม่ หมดหนาที้ ตองกวาดเปลื
้ อกถัวตม้เปลื อกเงาะ that wasn’t enough: back in the village, they each
เปลื ้
อกผลสมในกระบะ เก็บขวดเบี ยร์ขวดเหลาทิ้ งลง got out of the truck in a hurry to return home, but
ถังขยะ ที แสบมากกว่ านั นตองล
้ างเศษอาหารที
้ เพือน his duties weren’t over, he had to sweep the boiled
บานอ
้ วกใส่
้ รถกลิ นเหม็ นคลุ ง้เขาทํ
้ านองเจาภาพแกง
้ peanut shells and rambutan and tangerine peels in
อะไรก็ ไดกลิ
้ นแกงนั นผสมเหลาเบี้ ยร์ the truck and collect the beer and whisky bottles
and throw them on the trash heap. What was even
more irking was having to wash away the vomit
that pervaded the whole truck with a nasty stink. It
was like offering a dish and being stuck with the
smell of that dish mixed with alcoholic fumes.

ในหมู
่
บานเมื
้ อใครจะไปร่ วมงานมงคลสมรส งานขึ น In the village whenever anyone went to a
บานใหม่
้ งานบวช งานสูข่อลูกสาว และงานศพ ซึง wedding, a house-warming party, an ordination, a
จํ
าเป็
นตองใช
้ รถ้ ต่างมุ
่
งหนามายื
้ มรถออกปากของเขา betrothal parley or a funeral for which it was
เจาภาพบอกต่
้ า “รถบ่
อๆ กันไปว่ าวเทพมี ออกค่านํ
ามัน necessary to use a motor vehicle, each turned to
รถใหแล
้วยื
้มทังรถทังคนขับ สะดวกกว่าเหมารถ ราคา him to borrow his pickup, each saying every time,
ถู
กกว่
าดวย
้ บ่
าวเทพเองก็ ไดอาชี
้ พเสริ มผ่อนรถได ้ ‘Thep has a pickup. I pay for the petrol and I
สบายๆ” borrow both the pickup and the driver. It’s more
convenient than hiring a truck. It’s cheaper too.
Thep himself gets an extra job which helps toward
the payment of his pickup.’
“สรางรถกระบะหารายได
้ แบบบ่
้ าวเทพ พอผ่ อนหมด ‘By having a pickup to get more income as Thep [A lovely set of self-serving, warped reasoning.]
ก็
ไดรถเป็
้ นของตัวเอง เราออกปากยื มรถก็
จริ ชว่
ง แต่ ย does, when he’s through paying the bills, the
ออกค่านํ
ามันใหทุ
้กครัง เงิ
นมันไม่
เขาใครออกใคร
้ ไป pickup is his. Sure we borrow his pickup, but we
ยื
มเถอะมันไม่
ขัดของหรอก”
้ pay for petrol every time. Money doesn’t change
hands. Go and ask. He won’t refuse.’
“เกรงใจมันเหมื
อนกัน ไดแต่
้ คา่
นํามัน ค่
ารถสึ
กหรอ ‘But it isn’t fair to him. He only gets the cost of
ยังไม่ไดคิ
้ด บวกเขาไปนะ”
้ the petrol. How about depre- ciation? That should
be added.’
“ไม่เป็
นไรหรอก เราคนกันเอง รถในหมู
่
บานก็
้ มขีอง ‘Never mind, it’s between us. There are only two
บ่
าวเทพกับเถาแก่
้ อุ ดหนุนบ่าวเทพไวไม่
้เสี
ยหลาย trucks in the village, Thep’s and the taokae’s. By
หรอก ไดข่
้าวว่
าหางใหญ่
้ จะมาเปิ
ดบานเรา
้ คราวนี supporting Thep there’s nothing to lose. I’ve heard
แหละไดเที
้ยวกันสนุก อยากไปวันไหนหุ
นค่
้ านํ
ามันรถ a big department store is going to open here.
กัน ออกปากบ่าวเทพใหพาไป”
้ That’s when we’ll be having fun. When- ever we
want to go, we share the cost of petrol and have
Thep take us there.’
พวกจัดการสมบัตช ิาวบาน้ ผ่านมากียุคกี
สมัยไม่เคย Those that dispose of the property of villagers are =
สู
ญพันธุ์เจาของทรั
้ พย์สนิจะคิ
ดอย่ างไรไม่เกี
ยว ขอคิด a race that has survived every era. Whatever the
แทนหมด เขาเองก็ เคยรําคาญกับพวกจัดการสมบัตค ิน owners think is irrelevant: they do the thinking for =
อื
น แต่ภรรยาคูท
่กุข์คย่ากกลับเห็
ู นดีเห็นงามดวย้ them. He himself had been irritated by those that
=
หล่อนใหเหตุ
้ ผลว่ า “รถถาจอดไว
้ เฉยๆ
้ ไม่ มรี
ายไดเข้า้ managed other people’s properties, but his wife
มาบางมั
้ นก็ ไม่
มคีา่อย่ างนอยมั
้ นก็ ชว่ยใหเรามี
้ หนามี้ agreed with them. She argued that ‘if the pickup
=
ตา ใครจะไปไหนมาไหนเรี ยกหารถเราทังนั น” stays idle it doesn’t bring money in, it’s worthless.
At least it helps us have face. Whoever wants to go คูทุ
่ กข์
คย่าก = married partner in adversity,
ู
somewhere calls on none other than us.’ mate. With ภรรยา here, no need to translate the
expression, except perhaps on the flippant mode:
his worthy wife…

“มันจะคุ
มเรอะ”
้ เขาเคยขัดคอ ‘Is it worth it?’ he’d interrupt.
“แลวถ
้าเขาออกปากฟรี
้ เราก็
ตองไปอยู
้ ด
่ีงาน ‘Well, if they just ask, we must go anyway.
ออกปากมันเป็ นธรรมเนี
ยมของทองถิ
้ นพีก็
รู
้ผลัดกันไป Asking for help is a local custom, as you know. It’s
ผลัดกันมา งานเขาเราไป งานเราเขามา แลวจะมั
้ วคิ ด a two-way street: when they ask we go, when we
เรื
องเสียเปรี
ยบไดเปรี
้ ยบทํ าไมกัน” ask they come. So how can you think of who’s
taking advantage of whom?’
“ตกลงกันแลวนี
้นา ว่ารถนีไวใช ้ าเป็
้ยามจํ น เจ็ ้ ้ ‘But we did agree we’d use the truck only when
บไขได
ป่
วยก็วา่
กันไปอย่าง แต่
นีมันกลายเป็
นรถออกปากเพือ necessary. When someone is sick that’s one thing,
งานสารพัด ดูๆ ไปยิ
งยุ
ง่นา” but now it’s be- come a free-for-all for all kinds of
activi- ties, and it looks as though it’s getting
worse.’
“ความจํ
าเป็
นนีมันครอบจักรวาลนะพี
ไปซื
อของใน ‘Necessity rules the universe, darling. Buying
หางมั
้ นก็จํ
าเป็
น” ภรรยาอางเหตุ
้ ผล things at the department store is a necessity,’ his
wife reasoned.
“ของใชจํ
้าเป็
นตลาดนั ดก็
มข
ีาย รานในหมู
้ ่
บานก็
้ มี ‘The things we need are for sale at the market.
จํ
าเป็
นอะไรตองไปซื
้ อในหาง”้ There are shops in the village. What’s the necessity
of going and buying at the store?’
“แต่ ฉันนั ดกับคนขางบ
้ านไว
้ แล
้ ว้ว่
าจะไปเดินหางกั
้น ‘But I’ve already agreed with the neighbours to
สักวัน เราออกรถ เขาออกค่ านํ
ามันก็
ยต
ุธิรรมดี ้”
แลวนี go shopping at the store. We provide the pickup,
they pay for the petrol, that’s fair, isn’t it?’
เมี
ยรักกลับมองต่างมุ
ม มี
ความภาคภู
มใิจมากเมือมี His beloved wife had another view- point. She เข้ า งต ัวเอง: literally, ‘took her own side’, ‘self-
า ข้
คนเห็นความสํ าคัญของรถออกปาก นางแอบคิ ดเขา้ was very proud when some- one saw the need to serving’.
ขางตั
้ วเองว่ านอกจากเมียเถาแก่
้ แลว้ไม่
เห็ ใครที ask for the truck. Conveniently, she secretly
นมี
เชิ
ดคอไดสง่
้างามเท่ าตนเอง thought that, besides the thaokae’s wife, no
woman she could see could bear her head high in a
way as dignified as she did.
“ไม่
ยต
ุธิรรมหรอก ลองหักค่
ารถสึ
กหรอ ค่
ากิ
น ค่
า ‘No, it isn’t fair at all. Think of the depreciation,
เสี
ยเวลา ก็
พอๆ กัน ซื ได”้
อแถวบานเราก็
้ the cost of food, the time wasted. We can just as
well buy here.’
“พูดกันไม่รเรื
ู
้องแบบนี
หยุ
ดพู
ดดี
กว่
า เดี
ยวได ้ ‘We’re talking at cross purposes. We’d better
ทะเลาะกัน” stop or we will quarrel.’
เขาจนแตมทุ
้ กครังเมื อภรรยาตัดบทแบบงอนๆ หาง้ He was cornered every time his wife cut the
โลตัสเขามา
้ ภรรยาของเขาและเพื อนบานมี
้ โปรแกรม matter short petulantly like that. The Lotus
จ่
ายแทบทุ กสัปดาห์ ถัวตมในหมู
้ ่บานก็
้ มขีายไม่
ยอมซื อ department store had open- ed. His wife and the
อางว่
้ าแพงถวยเล็
้ กนิ ดเดียวราคาหาบาท
้ แต่ พอถัวตม้ neighbours had shopping plans almost every
ในหางกิ
้ โลละหกสิ บกว่ าบาท เจาหล่
้ อนซื อไดง่
้
ายดาย week. Boiled peanuts for sale in the village there
เพือนบานก็
้ เช่นกัน ซื
อพิ ซซ่าถาดละเกื
อบรอยทดลอง
้ were; they wouldn’t buy them, claiming they were
กิ
น พบกับรสชาติ ไม่
คนลิ
ุ้ นก็บน
่พลางกินพลาง expensive, five baht for a small cup, but boiled
peanuts in the store at sixty baht a kilo the village
women bought without batting an eyelid. The men
were the same: they bought pizzas at almost a
hundred baht a plate to try and complained about
the strange taste as they ate.

“เหมื
อนกิ
นรากหมา จื
ดๆ เละๆ แบบนีขายไดยั้
งไงวะ ‘It’s like eating dog vomit, tasteless and soggy
เออ … แต่
ถาไม่
้ ลองชิ มดูเดี ะ”
ยวเชยว่ like this. How can they sell this? Gosh … but if we
don’t try, we’re passé.’
เออ … กู กเ็
หมือนกันแหละ ทดลองชิมดู
ใหรู
้
แล
้ วรู
้้ ‘Right, same with me. Just trying it to see if it
รอดว่ าพิซซ่า หนาตาเหมื
้ อนรากหมานี
อร่
อยจริงหรือ tastes good or not; it does look like dog vomit.
เปล่า ช่างเถอะ … กินไดหรื
้อไม่ ไดก็
้อย่
าพู
ด เขาจะหา Never mind. Whether you can eat it or not, don’t
ว่
าไม่ทนั สมัย เงี
ยบไวเพื
้อน” say anything or they’ll say you’re not modern. So,
better keep quiet, man.’
กลุม
่พ่อบานเคยเล่
้ าใหเขาฟั
้ งแลวหั
้วเราะกันอย่
าง A group of homeowners told him so and then
ขบขัน ทังนี
ทังนั นลวนอยากลองเพราะเห็
้ นโฆษณาใน laughed in mirth. Everyone wanted to try because
โทรทัศน์ไดฟั้งลู
กๆ โมกั้
นจึ
งอยากชิ
มบางเพื
้ อใหทั
้
น they had seen it advertised on TV and had listened
สมัยทันยุ
คกับเด็
กรุ
น
่ใหม่ to the bragging of their children, so they wanted to
try to be trendy in tune with the new generation.
ดู
เหมื
อนภรรยาจะมีความสุขเป็
นพิ เศษในคื นวันศุ
กร์ It seemed his wife was especially happy on
นางจะจัดการรี
ดเสื
อผาให
้ เขาและตั
้ วเอง จัดหาสมาชิ ก Friday nights. She set about ironing his clothes and
ร่
วมหุนไปห
้ างกั
้ นเอง เขามี
หนาที
้ คื
อขับรถแลวก็ ้นังรอ hers and finding partners to go to the department
หนาห
้าง้ ฆ่
าเวลาดวยการคุ
้ ยกับพ่
อบานหมู
้ ่ บานอื
้ น กว่ า store together. His duty was to drive the pick- up
กลุม
่แม่
บานจะเดิ
้ นหางเสร็
้ จก็ ตกเย็
นพอดี ขึนรถก็คย
ุกัน and then sit waiting in front of the store, kill time
ไม่
จบ by talking with other homeowners. By the time the
ladies came out of the store, night was falling, they
went into the truck and chattered nonstop.
“ฉันดู
โทรศัพท์
มอ
ืถื
อรุ
น
่นั นไวแล
้ ว้งวดหนาขายยาง
้ ‘I’ve seen that new generation of cell phone. Next
ไดค่
้อยมาเอา” sale of latex I’ll get one.’
“ฉันดู
กลองดิ
้ จต ิอลไวแล
้ ว้ราคาเกาพั
้นกว่
าเอง ถาม ‘I saw that digital camera. It’s only a little over
ลู
กบ่
าวมันก่
อน เปียแชร์
ไดค่
้ อยมาซือ” nine thousand. I asked my son first. When my bid
for the chit fund comes through, I’ll buy it.’
“แม่
… วันเสาร์
หนา้ฉลองเป็
ดย่
างเอ็
มเคนาแม่
นา” ‘Mum, next Saturday, let’s have roast duck at
เด็
กชายกอดแขนออนแม่
้ MK, okay?’ The son held his mother’s arm as he
whimpered.
“ขอเงิ
นพ่
อมาแลวกั
้น หน็
อยแน่
ฉลองเอ็
มเค มัน ‘Ask your father for money. My goodness! A
ไม่ใช่
สามบาทหาสิ ง”
้บนะเอ็ meal at MK, it isn’t three baht fifty, you know.’
“เด็
กมันอยากลอง ซื
อใหกิ
้นเถอะ ฉั นว่
าดี าวอนให ้ ‘The kids want to try. Buy it for them. I think it’s
กว่
นตอนไข”้
มันกิ better than having them working up a fever
pleading for it.’
“ของกินแพงทังนั น ขาวราดแกงจานละสี
้ สิ
บ ‘Food is expensive. Forty baht for a single dish of
ก๋
วยเตียวราดหนาหมู
้ นด ิเดี ้ บวบไม่
ยวเอง สู
ของเจ๊ มี curry. A little bowl of fried noodles with pork can’t
ได ้
ตับ มี
หมึก อร่
อยกว่
าดวย”
้ beat Old Buap’s, which has got liver and cuttlefish
as well and tastes better too.’
“พู
ดกันแต่
เราไดนะ
้ อย่
าพู
ดใหผั้
วฉั นไดยิ
้น ประเดี
ยว ‘Let’s keep this between us, shall we. Not a word
อดมากันแหละ” to our husbands or they’ll give us hell.’
“จ้
า … เขาใจ้ ฉั นบ่
นไปยังงันเอง แต่
ไม่เป็
นไรหรอก ‘All right … I understand. I was just saying. But
รถคันนียังออกปากได ้ เมี
ยบ่
าวเทพใจดี บ่าวเทพก็ ตาม it doesn’t matter. We can still use this truck. Phet’s
ใจเมีย ที
ฉั นกลานิ
้นทาเพราะเขานั งหนาทั้ งผัวทังเมี
ย wife is generous. Phet won’t say no to his wife. If I
เขาใจมะ”
้ dared to badmouth, it’s because husband and wife
sit upfront, you understand?’
“ที
จริ
งเราหุ
นค่
้ านํ
ามันน่
าจะไดนั้
งหนารถมั
้ ง นีเบี
ยด ‘Actually, we share in the cost of petrol, we
กันมาในกระบะไม่
มห
ีลังคา” should sit in the cabin too. Here we sit cramped on
a platform without a roof.’
“ไดคื
้บจะเอาศอก ไดศอกจะเอาวา
้ ซื
อรถเองสิ
ยะจะ ‘Give an inch and you’ll take a yard. Buy your
ไดไม่
้ตองนั
้ งรถออกปาก” own car, dear, if you don’t want to sit in someone
else’s truck.’
“ถู
กรางวัลทีหนึ
งงวดนี
ซื
อแน่
แถมใหนั้ ” เจาตั
งฟรี ้ว ‘If I win the lottery this draw I’ll buy one for sure,
พู
ดแลวก็
้หวั เราะฮา and I’ll let you sit in it for free,’ the speaker said
and then laughed out.
พู
ดเยาหยอกกั
้ นไปตลอดทาง หมู่
บานที
้ ไม่ มรีถ They teased one another all along the way. Those
โดยสารประจํ
าทาง รถออกปากนี
แหละคือที
พึง เพื
อน villages that don’t have a regular public transport
บานลงจากรถขอบอกขอบใจเจ
้ าของรถ
้ ภรรยาช่วยยก service must depend on private motor vehicles.
ของเก็
บไวในบ
้ าน
้ เขามี
หนาที
้ กวาดกระบะโกยขยะ When the neighbours came out of the pickup they
เหมื
อนเดิ
ม went and said thank you to its owner. His wife
helped them lift their goods and take them into the
houses. His duty was to sweep the truck and get
rid of the refuse as before.
วันนีเขาใหโป่
้งขับรถแทน เพราะเหนื อยใจกับการ Today he has allowed Pong to drive instead,
ออกปากซึ งไม่
มทีสิ
ีนสุด การออกปากลามมาถึ งรุ
น
่ลูก because he’s fed up with the unending demand.
แลว้ความรู สึ
้กห่วงหวงรถลดนอยลง
้ เขาห่ วงตัวเอง The trend has reach- ed the children now. His
มากกว่ า ห่
วงว่
าจะควบคุ มอารมณ์ ความรูสึ
้กไม่ได ้ feeling of poss- essiveness for the truck has
ลํ
าพังผู ใหญ่
้ ออกปากขอยื มรถยังพอทํ ้ บได ้ diminished. He’s more concerned with himself,
าใจใหยอมรั
แต่นีเพือนบานกลั ้
้ บใชความเป็ นกันเองใหลู
้ กมาเอ่ย wor- ried he might not be able to control his
ออกปากขอยื มรถ เขารูสึ
้กเหมือนตัวเองถูกพันธนาการ temper. Were the village headman by himself to
ไวด้วยคํ
้ าว่ าไม่ไดยื
้มรถฟรีมีคา่
นํามันรถให ้ ask to use the pickup he would still humour him,
but now the neighbours are using familiarity to
have their children come and ask for the pickup for
themselves. He feels as if he’s trussed up with the
words ‘we aren’t asking for it for free, we’ll pay for
the petrol’.
ค่
านํ
ามันรถทีเพือนบานร่
้ วมหุ
นกั
้นออกกลายเป็ นหนี The cost of petrol they club to pay has become Note the time change here. Although this could
บุ
ญคุณที เขาปฏิเสธไม่
ได ้
ไม่
อยากไปก็ตองไป
้ ปฏิ เสธ an obligation he cannot refuse. He doesn’t want to also have been translated as: Since he can’t
เมื
อไรเป็นไดผิ
้ดใจกัน เมื
อปฏิ
เสธไม่ไดเขาก็
้ หา go, yet has to. Refusing means creating refuse, the way out for him has been…
ทางออกใหโป่
้งขับแทน ความคิ ดนีภรรยาเขาเป็
นคน resentment. Since he couldn’t refuse, the way out
ตนคิ
้ ดอีกเช่
นกัน for him was to let Pong drive instead. Again, this
was his wife’s idea.
 “หัดใหโป่
้งขับรถเป็นก็ ิ อง มันจะไดขั้
สนเรื บแทนบาง
้ ‘Have Pong learn to drive, end of story. He’ll
ไหนๆ มันก็
เป็
นญาติฉัน” drive instead of you. After all, he’s a relative of
mine.’
เขาไม่ เคยขัดใจหล่ อนมาแต่ ไหนแต่ไรจึ
งไดแต่
้ He has never displeased his wife so he followed =
เออออตาม โป่ งกระตือรือรนหั
้ ดขับ จํ
าไดว่
้าหลังจาก her lead. Pong set about it enthusiastically. He
เขาปล่ อยมือใหขั้บ โป่งไม่รรี
อรีบซื
อแว่นตาดําอันโต remembers that after he let him drive on his own, =
ทําเท่สวมอวดสาว เปลี ยนทรงผมใหม่ ซอยปรกหนา้ Pong bought himself big sunglasses to look cool at
=
เป็นกระเซิงเหมือนเอาซังรังไก่ ครอบหัวไว ้
ผิ
วปากรอง
้ the wheel with the girls, he changed his hairdo,
เพลง ‘ขอนไมกั้ บเรื
อ raked his hair with his finger to cover his forehead
=
(http://www.youtube.com/watch?v=z9e4kyJuatw)’ in disorder as if taking the corncobs of a henhouse
ของบ่ าววี to cover his head, whistled and sang Bao Wee’s =
song ‘The log and the boat
(http://www.youtube.com/watch? =
v=z9e4kyJuatw)’.
Bao Wee, southern Thai folk singer. Real name
Flight Sergeant Wirayut Nancha, born 1974 in
Trang, southern Thailand.

‘เปรี
ยบดังพี
เป็ นขอนไม…’
นเช่ ้ รองซํ
้ าวรรคทองที ‘It’s as if you’re a log…’ Repeating his favourite
ถู
กใจครังแลวครั
้ งเล่
าจนเขารํ
าคาญซือหมากฝรังให ้ lines on and on which got so much on his nerves he
เคี
ยวสงบเสี ยงลงไดบ้
าง
้ bought chewing gum to fight the sound somewhat
by chewing.
ยํ
าคําแลว้อีกไม่นานโป่ งคงจะกลับมาถึง เขาชะเงอ้ Dusk already. Pong should be back soon. He
มองปากทาง อดเป็ นห่วงไม่
ได ้
ถึงอย่
างไรรถออกปาก stretches his neck to look at the mouth of the way,
คันนี
มันไดกลายมาเป็
้ นส่วนหนึงของชีวต
ิเป็ นห่
วงโป่ง can’t help feeling worried. No matter what, that
ก็
เป็
นห่วง เป็นห่วงว่
ารถจะลงคูตดิบ่อหลุ
มกลางทาง pickup on demand has become part of life.
ภรรยาคงเห็ นท่าทางกระวนกระวายของเขาเขามานั
้ ง Worried about Pong, that he is. He worries the
ใกลๆ้เอ่ า “โป่
ยว่ งมันขับได ้
ประเดี
ยวก็
มาถึง เด็
กๆ มัน truck might fall into a ditch along the way. Seeing
คงเทียวกันเพลิน” his agitated state, his wife comes and sits down
beside him and says, ‘Pong can drive. He’ll be here
any minute. The children will have had a great
outing.’
“รถเก่
าเต็
มทีถาออกตั
้ วไดก็
้ดเี อนกัน” เขาแกลง้
หมื ‘The truck is very old. A new one would be
บ่
น ภรรยาโตแย
้งทั
้นที good,’ he pretends to complain. His wife counters
at once.
“รถออกปากถึ
งเก่
าก็
มค
ีา่ออกตัวไปก็
เสี
ยดาย” ‘That truck is old but it’s still valuable. Buying a
new one would be a waste.’
เขาและภรรยาดู โทรทัศน์จนละครหลังข่าวจบยังไม่ม ี He and his wife watch TV until the post-evening
วี
แววว่าโป่
งจะกลับมา พ่ อแม่ของเด็กไม่
มใีครมาถาม news sitcom is over and there still is no sign of
ข่
าวคราว ไม่เป็
นห่ วงลู
กกันบางหรื
้ อไร เขานอนก่ าย Pong’s return. None of the children’s parents have
หนาผากจนเผลอผล็
้ อยหลับ รู
สึ
้กตัวอี
กครังเมื
อไดยิ
้ น come to inquire after them. Don’t they worry
เสี
ยงเจียวจ๊
าวหัวเราะกันครื
นเครงหนาบ้าน
้ about their children? He lies with his hand over his
forehead until he drifts into sleep. He comes to
when he hears noisy chatter and boisterous
laughter in front of the house.
ใจหายวู
บ รถกระบะทีจอดอยูล
่อติ
้ ดโคลน ตัวถังทัง He is dismayed. The wheels of the parked pickup
สองดานเปื
้ อนเปรอะดิ น รอยบุ
บบุม
๋เป็
นหลุมหลายแห่ ง truck and both sides are plastered with mud, there
สีถลอกคงครูดกับตนไม
้ ข้ างทาง
้ ภรรยาบี
บมื
อเขา are bumps and scratches in many places, the paint
เหมือนปลอบใจ must have been scraped off by trees along the
road. His wife squeezes his hand as if to comfort
him.

“ลุ
งเทพ … โชคดีนะที พวกเราช่
วยกันออกแรงเข็
นรถ ‘Uncle Thep … Luckily we were able to get the
ออกมาได ้คิ
ดว่
าจะไม่
ไหวแลว้นาโป่
้ งขับลงคู กอหญา้ pickup out by ourselves. We thought we couldn’t
ริ
มทางรก พอดีเงาไมบั้
งดวยเลยแฉลบลงคู
้ make it. Uncle Pong drove into an irrigation ditch.
There was wild grass on the wayside and the shade
of trees masked it, so the pickup skidded into the
ditch.’
ดูจากสภาพรถแลวไม่
้ อธิบายก็
เดารู้
เด็
กๆ เล่
นเหมือน Looking at the state of the vehicle, there is no
ผ่
านการเผชิ
ญภัยแสนสนุกและสุ
ดระทึก ต่
างคนต่าง need for explanation. The children tell it as if they
อวดวี
รกรรมว่
าตนเองเข็
นรถอย่
างไร ใครไปตามใครมา have gone through exceedingly funny and thrilling
ช่
วย danger. Each of them boasts of how he has pushed
the pickup and who went to ask whose help
“ทํ
าไมไม่
มาบอกเจาของรถสั
้ า” เขาเคนเสี
กคํ ้ ยง ‘Why didn’t you let the truck owner know,’ he
ถาม asks pointedly.
“กลัวลุงเทพไม่ ใหยื
้
มรถอี
ก เราเลยออกปากขอแรง ‘We were afraid you wouldn’t let us have the
คนกันเองช่วย” เด็กตอบเสี
ยงอ่อย pickup again, so we decided to help each other
out,’ a child answers with a meek voice.
เพื
อนบานทยอยกั
้ นมาดู
สภาพรถ ไม่
มใี
ครแสดง Neighbours file in to look at the state of the
ความรับผิ
ดชอบ ไดแต่
้ ดด
ุา่
ว่
ากล่
าวลู
กหลาน ต่
างคน pickup truck. No one takes responsibility. They
ต่
างดึ
งลูกกลับบาน
้ ดวยสี
้ หนาเคร่
้ งเครี
ยด merely berate their progeny. Each pulls his child
out and goes back home with a taught face.
 สองผัวเมียสบตากัน เป็นครังแรกที
เทพเห็นภรรยา Husband and wife stare at each other. It’s the =
แสดงอาการถอดใจ ถอนหายใจยาว เขาสะกดอารมณ์ first time Thep sees his wife look discouraged. He
คุกรุ
น
่ไวไม่
้อยากซํ าเติ
ม ผลัดผาแล
้ วคว
้ าถั
้งนํ า แปรง heaves a sigh, forces himself to keep his temper in =
แชมพู ต่
อสายยางฉี ดนําลงมือลางรถ
้ มี โป่งเป็
นผูช่
้วย check, changes clothes then grabs a pail, a brush
ต่างคนต่างเงี
ยบกริบ โป่งสิ
นลายวัยรุ
น
่จอมซ่ า อาสา and a bottle of shampoo, takes the hose and begins =
ขัดสี
ทกุอย่าง เขาฉีดนํ
าให ้
ลางเสร็
้ จเจาเทารถ
้ to wash the truck with Pong giving a hand. They =
ออกปากที เด็กเรี
ยกขานค่ อยดูดข
ีนึ both scrub in silence. Pong is no longer the
swaggering teenager. He undertakes to scrape off You can’t ‘grasp … shampoo’ so you need to
the paint everywhere. He hoses and washes. When add ‘a bottle of’…
it’s over, the truck on demand as the kids call it
looks better.
ไม่มใี
ครกลามายื
้ มรถอี ก มีแต่
บรรยากาศอึ มครึม No one dares to come and ask to use the pickup
เพื
อนบานทั
้ กทายพู ดคุยดวยแบบกล
้ าๆ
้ เกรงๆ ยิ
งเขา again. There is only a con- strained atmosphere.
ไม่เอ่
ยปากพู ดถึ
งเหตุการณ์ คน
ืนั น เพื
อนบานยิ
้ งถอย Neighbours greet and talk in a half daring half
ห่
าง มีทา่ที
เกรงขามเขาอย่ างไม่เคยเป็นมาก่
อน ภรรยา deferential manner. As he never mentions the event
ก็
เงียบขรึมลง ห่
างเหินจากบรรดาแม่ บานที
้ ชอบเดิ น of that night, the neighbours keep to themselves all
หางด
้ วยกั
้ น พู ดคุ
ยกับเขานั บจํ
านวนครังได ้ the more, in awe of him as never before. His wife
too keeps to herself, keeps a good distance from the
village ladies who like to go shopping together and
the times she talks to him can be counted.
“ดี
เหมื
อนกันไม่
มากเรื
อง” เขาคิดแบบปลงตก “ขาย ‘’Just as well there’s some peace,’ he figures.
ยางงวดหนาค่
้อยซ่ อมรถทํ
าสีใหม่” ‘When I sell the next load of rubber, I can get it
repaired and repainted.’
วันนีฟ้
าแจงอากาศแจ่
้ มใส เขารู
สึ
้กสบายใจชวน Today the sky is clear, the air is pure. He feels
ภรรยาไปอู ่่มรถดวยกั
ซอ ้ น ขากลับค่อยใหรถ
้ good and invites his wife to go to the garage
มอเตอร์ ไซค์
รับจางมาส่
้ ง แต่
งตัวเสร็
จเตรี
ยมตัวขึ
นรถ together. They’ll take motorcycle taxis on the way
ไดยิ
้ นเสี
ยงตะโกนถาม back. When they are dressed and ready to get into
the truck, he hears someone calling him out.
“บ่
าวเทพไดข่
้าวว่
าจะเอารถไปซ่
อมเรอะ” เพื
อนบาน
้ ‘Thep, I hear you’re taking the pickup for repair,
หาหกคนยิ
้ มร่
าตรงมาหาเขาและภรรยา aren’t you?’ Five or six neigh- bours have come to
see him and his wife with beaming smiles on their
faces.
“ครับ” เขาตอบสันที
สุ
ด ไม่
อยากต่
อความยาวสาว ‘Yes,’ he answers as curtly as he can, unwilling to
ความยืด expand on the matter.
“เทพ อย่
าว่
ายังงันยังงีเลยนะ พวกเรารวบรวมเงิ
น ‘Thep, don’t argue with us. We’ve collected some ต่อความยาวสาวความยื ด: to go on and on
กอนหนึ
้ งช่ วยค่าซ่อมรถ พึ งพารถคันนีมาหลายครังแลว้ money to pay for the repairs. We’ve relied on the about (something), refuse to let (a matter) rest, to
ออกปากยื
มครังใดก็ ไม่เคยขัด ใหเราออกเงิ
้ นช่
วยซ่อม truck many times, you’ve never refused us, so argue back and forth.
นะ” don’t refuse the money to get it fixed.’
พ่
อของเด็
กที
มายืมรถยื
นซองให ้
ส่
งสายตาวิ
งวอน The father of the child who asked to use the
เพื
อนบานคนอื
้ นๆ ส่
งยิ
มเหมื
อนเอาใจช่
วย pickup hands him an envelope with pleading eyes.
The other neigh- bours smile helpfully.
เขาลังเล แต่
แลวก็
้ตัดใจตอบว่
า He hesitates but then decides to answer.
“ไม่เป็
นไรหรอก รถผม ผมซ่
อมเอง เรื
องแลวก็
้แลว้ ‘Never mind. It’s my truck so I get it repaired
กันไป พีนองหมู
้ ่ บานเดี
้ ยวกันทังนั น” and that’s all there is to it. We’re all a big family.’
ไดพู
้ดระบายออกไปบาง
้ หายอึ
ดอัด บรรยากาศที
เคย Having spoken his mind, he feels relieved. The
อึ
มครึ
มเหมื
อนมี
แสงสว่
างรํ
าไรส่
องเยื
อน atmosphere which was rather gloomy is
brightening, it seems.
ภรรยายิมออก คราวนี เพือนบานทยอยกั
้ นเขามารุ
้ ม His wife smiles. This time the neigh- bours file in
ลอมรอบเขาและภรรยา
้ ต่างควักเงิ
นยัดใส่
มอ
ืใหเพิ
้ม to surround him and his wife. Each presses more
เติ ม เขายิ
งปฏิเสธเพือนบานก็
้ ยงยัิดเยียดใหเงิ
้นจํ
านวน money into his hands. The more he refuses the
นั นจึงเปลี
ยนไปอยู ใ่
นมือของภรรยาแทน ขากลับเพื อน more they force the money into his wife’s hands
บานอาสาขั
้ บมอเตอร์ ไซค์ ไปรับเขาและภรรยาทีอู
่
รถ instead. For the return trip, the neighbours
ไม่ ตองว่
้ าจางรถมอเตอร์
้ ไซค์ บอกว่า “อย่
าคิดมากเลย volunteer to drive their motorcycles to go and fetch
เทพ รถออกปากคันนี มันก็เหมือนเป็นรถของพวกเราทัง him and his wife at the garage, no need to hire
หมู ่
บาน”
้ motorcycles over there. They say, ‘Don’t think too
much, Thep. This truck on demand it’s like having
the whole village owning the truck.’
ภรรยาของเขาเชิ
ดหนานิ
้ดๆ ยิ
มอย่
างภาคภู
มใิ
จ His wife raises her head a little, smiles with pride.
…หึ
เขาหัวเราะ หึ จนถอยคํ
้ าตอบโต ้ He chuckles, at a loss for an answer.
= ‘Rot Ork Park’ in Rahoo Om Jan 5, 2008
Darunee Dechanusorn teaches Thai in Trang, =
southern Thailand. She has published numerous
short stories in the best Thai magazines and is the
recipient of half a dozen literary prizes.

(http://thaifiction.wordpress.com/2013/10/04/the-
bespoke-pickup-truck-darunee-
dechanusorn/darunee-dechanusorn/)

Tagged: ดรุ
ณีเดชานุ (http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b8%94%e0%b8%a3%e0%b8%b8%e0%b8%93%e0%b8%b5-
สรณ์
เรื ั
องสนไทย | thai to english fiction

Modern and classic Thai short stories in English

The black shadow – Saowaree

Classics 8 March 2013 Comments: 2

In this edifying tale of a child’s perception of the world, the delicacy of feelings between mother and daughters is conveyed through the subtlety of the
dialogue, in contrast to a scabrous theme and the alienating behaviour of the mother. MB

เงาดํ
า THE BLACK SHADOW

(http://thaifiction.wordpress.com/2013/03/08/the- (http://thaifiction.wordpress.com/2013/03/08/the-
black-shadow-saowaree/scorpionfly_lauren/) black-shadow-saowaree/scorpionfly-rev/)

เสาวรี SAOWAREE

TRANSLATOR’S KITCHEN
…จากนั นเธอไดหลั
้ บตาลง ในดวงตาที หลับเธอมอง … After which she closed her eyes. Behind her
เห็
นสายหมอกขาว เห็นแม่
เห็
นวัด เห็
นแมงป่อง resting eyelids, she saw a trail of white fog, she saw
her mother, saw the temple, saw the scorpionfly.
“เธอควรจะกลับบาน”
้ เขาผ่
านเสี
ยงเขามาในม่
้ าน ‘You should go back home.’ His voice came
หมอก through the curtain of fog.
“ไม่
” นํ
าเสี
ยงนั นแผ่
วเบา นั ยน์
ตาปิ
ดสนิ
ท ‘No,’ said with a soft tone of voice, eyes shut
tight.
“เธอจะเสี
ยหาย” เขาว่
าอี
ก แต่
ทา่
ทางเขาไม่
ยหระ
ี ‘That’s not good for you,’ he said again, but he
“เธอจะเสี
ยหาย” sounded unperturbed. ‘Not good for you.’

=
ฟ้าแลบ ฟ้ ารอง้ และสายฝนที กระหนําอยู
ข
่างนอกทํ
้ าให ้Lightning, thunder and rain pelting repeatedly ===
เธอนึ กถึ
งความอับชื นในบานที
้ มี สายหมอกปกคลุ ม outside made her think of the stuffiness in the
บางเบาในฤดู หนาว ฤดูหนาวที พ่
อไดตายจากไป
้ ศพ house which thin fog enfolded in the cold season, =
ของพ่ ออยูใ่นโลงไมจํ
้าปาตังไวที
้วัดซึ
งอยูข
่างบ ้ … the season Father passed away, Father’s body in
้ าน
วัดซึงอยูข
่างบ
้ าน
้ เธอกัดเล็
บตัวเองจนปลายเล็ บฉี
ก the champak wood coffin displayed at the temple =
เกลียดวัด ความรู สึ
้กเกลียดวัดรุ
นแรงมาก จนไม่ แน่ใจ next door … the temple next door. She bit her nails =
ว่าถานรกมี
้ จริ
งเวลาตายไปเธอตองไปอยู
้ ท
่นัีนหรื
อ until their tips were torn. She hated the temple.
เปล่า Her feeling of hate for the temple was so strong =
that she wasn’t sure, if there was a hell, whether
she’d have to go there or not when she died. =

‘when she died’: the slight inversion at the end

of the sentence is needed to make it read
smoothly.

ศพพ่อยังนอนอยูใ่
นโลงดวยซํ
้ าขณะที คนเริ
มพูดกัน Father’s body was still in the coffin when people
ถึ
งเรื
องราวของแม่ เธอเป็นเด็
กอายุ สบิสองขวบ ยังเดิน began to talk about Mother. She was a twelve-
เกาะชายผาถุ
้งแม่ตอนที เอาศพพ่ อไปเผาแม่ รองไห
้ ้ year-old child, still walked clinging to the stem of
สะอึกสะอื
น พีสาวคนโตก็ เช่
นกัน ตัวเธอกําชายเสื
อดํ า her mother’s wraparound. When Father’s body
ของแม่ไวแน่
้ นขณะที ร่
างของพ่ อกําลังเผาไหมอยู
้บ ่น was taken to be cremated, Mother wept and
เชิ
งตะกอน sobbed, and so did her big sister. She clutched
Mother’s black shirt tight while Father’s body was
being consumed on the pyre.
 ศพพ่ อไหมไปไม่
้ นาน ใจแม่กไ็หมไปด
้ วยไฟโลกี
้ ย์ Not long after Father’s body was burnt, The repetition of ‘burnt’ is obviously meant
เปล่ า … เธอไม่
ไดว่
้าแม่คนอื
นๆ ต่
างหากที พู
ดกันเช่
น Mother’s heart burnt with the fire of lust. No, she and must be respected.
นั น เธอตองตะโกนด่
้ าคนอื
นๆ เหล่
านั นดวยความโกรธ
้ didn’t reproach Mother. It was the others that
เพราะเธอรักแม่ spoke like that. She had to shout cursing the others
in anger be- cause she loved Mother.
=
“พรุ
ง่นี ้องไปส่
เชาต ้ งผักที
ตลาด” เขาพู
ดมาจากปลาย ‘Tomorrow morning I have to take the greens to
เตี
ยง the market,’ he said from the foot of the bed.
“กี
โมง” เธอถามทังๆ ที
ยังหลับตา ‘At what time,’ she asked even though her eyes
were still closed.
“ตี
ส”ี ‘Four.’
“แลวจะกลั
้ บมากี
โมง” ‘What time will you be back?’
“คงประมาณหกโมง” ‘About six, I reckon.’
“อย่
าลื
มซื
อนํ
าเตาหู
้กั้
บปาท่
องโก๋
มาฝากดวย”
้ ‘Don’t forget to buy soymilk and pa- thongko* * Deep-fried dough dollops (see below).
for me.’
“นํ
าเตาหู
้กั้
บปาท่ ” เขาทวนคํ
องโก๋ า ‘Soymilk and pathongkho,’ he re- peated.
=
แม่บอกว่าเพราะอะไรแม่จงึตองไปวั
้ ดบ่
อยๆ แม่ โศก Mother told her why she had to go to the temple .
เศรา้เธอรู้
แต่
แม่ไม่
ไดพู
้ดเช่นนั น แม่
บอกว่ าไปคุยกับ often. Mother was sorrowful, she knew, but
หลวงพ่ อ ไปคุ
ยกับพระ แต่ป้
าแก่ ๆ พวกนั นพู
ดว่าแม่ไป Mother didn’t speak like that. Mother told her that
นอนกับพระ she went to talk to the Reverend, to talk with the
monk, but those old crones said Mother went to (http://thaifiction.wordpress.com/2013/03/08/the-
sleep with the monk. black-shadow-saowaree/pathongko/)
ฟ้าแลบเขามาในห
้ องอี
้ ก สว่
างจา้แลวฟ้
้ าก็
ผา่เปรี
ยง A flash of lightning entered the room again, ฝอยฝน gives the idea of filaments of rain as in
ไฟฟ้าดับพรึ
บ เหลื
อเพี
ยงฝอยฝนกระทบหลังคา dazzling, and then deafening thunder. The the French expression ‘il pleut des cordes’ (it’s
electricity went out, leaving only the rain raining cats and dogs).
pummelling the roof.
“กลัวไหม” ผู
ชายจากปลายเตี
้ ยงส่งเสี
ยงมาทีหัว ‘Are you afraid?’ The voice of the man at the foot
เตี
ยง เธอลื
มตาขึนมืดสนิทยิ
งกว่
าตอนที หลับตา มอง of the bed was directed towards the head of the
ไม่เห็
นอะไรเลยจริ
งๆ ดี
เหลื
อเกิ
น เธอไม่อยากเห็
นอะไร bed. She open- ed her eyes. It was even darker
อี
กแลว้ than when her eyes were closed. She couldn’t see
anything at all. Great! She didn’t want to see
anything any longer.
“จุ
ดเทียนไหม มี
เที
ยนกับไฟแช็
กอยู
ท
่ลิ
ีนชักหัว ‘How about lighting a lamp? There’s a lamp and
เตี
ยง” เขาพู
ด a lighter in the drawer at the head of the bed,’ he
said.
“ไม่
ตอง”
้ ‘No need.’
=
ก่
อนฝนตกหนั ก แม่ ขามไปที
้ วัด พายุ
พดั แรง ตนไม
้ ใหญ่
้ Before it pelted with rain, Mother had gone over to อากาศเย็ นชื น: here, ‘dank air’; two
ลมระเนระนาด
้ ในบานมี
้ แสงตะเกี ยงวอมแวม อากาศ the temple. The windstorm made big trees fall on paragraphs down, ‘dank weather’. It’s as
เย็
นชืน เธอนั งอยูก
่บั พี
สาว ต่
างคนต่ างก็ชะเงอคอมอง
้ top of one another. In the house, a lamp light important to keep the adjective as to get the
ออกไปที วัด พีสาวบอกเธอว่ าฝนตกหนั ก แม่ คงขาม
้ flickered. The air was dank. She sat with her big nouns right.
กลับมาไม่ ได ้แต่นัยน์ตาของพี สาวกลับเต็มไปดวย
้ sister, each stretching their neck to look in the
ความขุ น
่เคื อง direction of the temple. Her sister told her it was
raining so hard Mother would probably not make
it back, but her eyes were full of annoyance.
วัดอยู
ข
่างบ
้ าน
้ บานอยู
้ ข ่างวั
้ ด แต่เธอกลับรู
สึ
้กว่
า The temple was next to the house. The house was
บานกั
้ บวัดเวลานีช่
างไกลห่างกันเสี
ยเหลื
อเกิ
น คิ
ดถึง next to the temple. But she felt instead that house
แม่ อยากใหแม่
้มาอยู ใ่
กลๆ้ตอนฝนตกฟ้ ารองคํ
้ ารณ and temple right now were miles apart. She missed
เธอชะเงอคอมองออกไปที
้ วัดอี
กครังและเห็
นเพี
ยงยอด Mother, wanted Mother to be close by when it
โบสถ์ ตอนฟ้
าแลบ rained and the thunder rumbled. She stretched her
neck towards the temple once again and could see
only the top of the main pavilion when there were
flashes of lightning.
=
มันเขามาพร
้ อมๆ
้ กับอากาศที ชื
นเย็
น เขามาขณะที
้ แม่ It came in along with the dank weather, came in ===
ไม่อยู่
ไอตั้ ้ … เธอเกลี
วชัวราย ยดมัน มันทําใหเธอรู
้ สึ
้ ก while Mother wasn’t there, that nasty creature. She
หวาดกลัว แมงป่ องตัวสี
ดํ
า หางงอนชีชัน มันเขามากั
้ ด hated it. It made her feel scared. A black กั
ดชี วติเธอ: ‘bite her life’ is cute and obviously
ชีวต
ิเธอ scorpionfly with a raised curved tail. It came in to meant: a dividend of word for word translation.
bite her life.
“ตีมันใหตาย
้ ตี
มันใหตายไปเลย”
้ เธอรองไห
้ และ้ ‘Smash it and kill it! Kill it!’ she shouted, shaking ตี ั ตาย: literally, ‘beat it to death’; ไปมา,
มนให้
สะบัดนิวไปมา her finger heatedly. ‘back and forth’.
“มันหนี
ไปแลว”
้ พี ด “มาส่
สาวพู งมื ” พี
อมานี สาวตํ
า ‘It’s gone,’ her sister said. ‘Show me your hand.’
หัวหอมมาพอกใหที้
นิวมื
อซึ
งบวมและปวดมากขึ
น Her sister sliced an onion and applied slices around
เรื
อยๆ the finger which was swelling and hurting more
and more.
“ทํ
าไมแม่
ไม่
กลับมาเสี ” เธอพรํ
ยที าพู
ด ‘Why isn’t Mum back yet,’ she kept asking.
 “เงี
ยบนะ เงี
ยบเดี
ยวนี
ถายั
้งขืนพู
ดมากอยู
จ
่ะปล่
อย ‘Quiet. Stop it now. If you keep bab- bling, I’ll
ใหแมงป่
้ องมันกัดใหตายอยู
้ ต
่รงนี
แหละ” have the scorpionfly bite you to death, right here.’
นิ
วมื
อบวมเป่
งเหมื
อนจะแตก เธอโกรธแม่ The finger swelled as if it was about to burst. She
was angry with Mother.
“แม่ อ” เธอถามพี
ไปนอนกับพระหรื สาว ‘She’s gone to sleep with the monk, hasn’t she,’
she asked her sister.
=
ฝนซาเม็ด เธอนอนอยู
ใ่
นหอง
้ อย่างปลอดภัย นิ
วมื
อยัง The rain relented. She lay in the room in safety.
คงบวมเป่ง ความปวดทุ
เลาลง ไดกลิ
้ นหัวหอมที
พอก Her finger was still very swollen. The pain had
อยู
บ
่นนิวลอยมาจางๆ receded. The onion slices placed around her finger
gave out a faint smell.
“ทําไมแม่
ทาํ
อย่
างนี
นะ” เสี
ยงพี
สาวต่
อว่
าแม่
ใน ‘Why do you behave like this?’ Her sister’s voice In (this overheard) dialogue แม่
is no longer
ความมืด berated Mother in the dark. ‘Mother’ but ‘you’…
“แม่
ไม่ ้า” แม่
ไดทํ วา่ ‘I didn’t do anything,’ Mother said. …and ‘I’.
“ไม่
มใี
ครเขาเชื
อแม่
หรอก นั งนั นต์
มันยังถามเลยว่
า ‘Nobody believes you. The little one even asked if นั ั (Ms Nan) is obviously the little girl’s
งนนต์
แม่ อ”
ไปนอนกับพระหรื you’d gone to sleep with a monk.’ name. Hence ‘the little one’ instead.
“แลวแกก็
้ คดิว่
าแม่
เป็
นอย่
างที ดกัน” แม่
พวกเขาพู ‘And you think that I am like people say,’
ยอนเรี
้ ยบๆ Mother retorted evenly.
“แม่
ทาํ ด”ีพี
ตัวไม่ สาวรองไห
้ ้ และเธอไดยิ
้นเสี
ยง ‘You’re not behaving properly.’ Her sister was
ถอนหายใจของแม่ crying and she heard Mother sighing.
“แม่ไปคุ
ยกับพระ พระท่
านสอนแม่
เกี
ยวกับธรรมะ” ‘I went to talk with the monk, he’s teaching me
แม่
พด ้
ูชาๆ dharma,’ Mother said slowly.
เงี
ยบกันไปครู
ห
่นึ ง พี
สาวก็พด า “นั งนั นต์
ูว่ มันโดน They were both silent for a while. Then her sister
แมงป่
องกัดที
นิ
ว นั งรออยู
ต
่ังนาน” said, ‘The little one’s been bitten on a finger by a
scorpionfly. She waited for you a long time.’
เธอนอนนิ งแกลงทํ
้ าเป็
นหลับต่
อ แม่
จับมื
อเธอขึ
นไป She lay still, pretending to sleep. Mother took her
ดูสัมผัสจากมือของแม่อบอุ
่
นจนเธอรูสึ
้กว่าหายปวด hand and raised it to have a look. The contact of
เป็
นปลิ ดทิ
ง Mother’s hand was so comforting she felt her pain
vanish.
=
แม่
กลายเป็
นที
นิ
นทาของชาวบานอย่
้ างสนุ แม่ Mother had become the target of lively gossip
กปาก แต่
ไม่
สนใจ among the villagers, but Mother didn’t pay
attention.
“หนาด
้านล่ ” ป้
้ ะสิ าแยมพู
้ด ‘See how brazen she is!’ Aunt Yaem said.

=
“แม่ไม่
ไดเป็
้นอย่างทีพวกเขาพูด” แม่พดูเท่
านีทุ
กครัง ‘I’m not like they say,’ that’s all Mother would say.
แม่จะพู
ดเท่านี
ไม่มค
ีําโตเถี
้ยง ไม่
มค
ีําอธิบาย เธอไม่ She never said a word more. No protest, no
เขาใจแม่
้ เธอตองการให
้ แม่
้ออกมาเถี ยง ออกมาสูกั้
บ explanation. She didn’t understand Mother. She
ปากชาวบาน้ ออกมาบอกว่ าแม่
ไม่
ไดนอนกั
้ บพระ หรื อ wanted Mother to come out and argue and fight
ว่
าแม่นอนกับพระจริ
งๆ the public rumour, come out and tell them she
wasn’t sleeping with the monk or even say she
was.
“ใครเขาจะเชื ” พี
อแม่ สาวว่
า แลวแม่
้ กเ็
งี
ยบไปเหมื
อ ‘Who’d believe you?’ her sister said and then
นทุ
กๆ ครัง Mother was silent as always.
หลวงพ่ อที ถู
กกล่าวหาออกจากวัดไปแลว้แม่ บอกว่า The Reverend in question had already left the
ท่านออกธุ ดงค์แต่ชาวบานกลั
้ บพู ดว่ าถู
กเจาอาวาสจั
้ บ temple. Mother told her he had gone on a
สึก เธอไม่ รจะเชื
ู
้ อใครดี เพราะเธอไม่ เคยเห็นพระรู
ปนี pilgrimage, but the villagers claimed he had been
อีกเลยจนบัดนี อย่
างไรก็ ตาม แม่กย
็งั ไม่พนคนนิ
้ นทา disrobed by the abbot. She didn’t know whom to
อยูน
่ั นเอง เธอเองก็ ยงั คลางแคลงใจแม่ เสมอมา อดีต believe, because she had never seen that monk
ของแม่ เป็ นเหมือนเงาดํ าทีแอบแฝงอยู ใ่
นจิตใจของ again. In any case, Mother still didn’t escape
เธอมาตลอด บางครังเธออยากจะหนี ไปใหไกลจากแม่
้ gossip. She herself remained suspicious of Mother.
แต่เธอก็ ยงั ไม่แน่
ใจ Mother’s past was like a black shadow hidden
away in her heart all the time. Sometimes she
wanted to flee far away from Mother, but she still
wasn’t certain.
=
“เธอควรจะกลับบานแต่ ้ เขาพู
้ เชานะ” ดขณะที
ฝนเริ
ม ‘You should go back home early,’ he said when the
ซาเม็
ด rain began to abate.
“กิ
นปาท่
องโก๋ จจะกลับ” เธอว่
เสร็ า ‘I’ll leave when I’ve finished the pa- thongko,’ she
said.
“ง่ อยัง” เขาถามแลวหาวเสี
วงหรื ้ ยงดัง ‘Sleepy yet?’ he asked and then yawn- ed loudly.
“ยัง” ‘Not yet.’
“ถ้
าอย่างนั นเรานอนก่อน” เขาพู
ด แลวก็
้นอนพาด ‘In that case, I’ll sleep first,’ he said and then lay In familiar language, เรา (we) is often used to
ตัวขวางเตี
ยงอยู ใ่
นความมื
ด down and stretched across the bed in the dark. mean ‘I’.
เมื
อคื
นนี
เธอไม่
ไดนอนทั
้ งคื น เขาลุ
กไปส่
งผักตอนตี Last night she hadn’t slept for the whole night. Note the change of tense for a past action.
สีเธอก็
ยงั ไม่หลับ กระทังเขากลับมาตอนหกโมงเชา้ He had got up to dispatch the vegetables at four.
และส่งถุ
งนํ าเตาหู
้ร้ อนๆ
้ กับปาท่ องโก๋ใหเธอ
้ She still wasn’t sleep- ing when he came back at six
and handed her hot soymilk and pathongko.
“ขอบใจ” เธอพู
ด ขอบตาเขี
ยวคลํา เขาเดิ
นเขามา
้ ‘Thanks,’ she said, with rings under her eyes. He
ถอดเสื
อกลามพาดไว
้ ที
้ปลายเตี
ยง เธอเทนําเตาหู
้ใส่
้ had walked over and taken off his vest and folded
ชามและฉี
กปาท่องโก๋
ใส่
เขามองเธอแลวหั
้วเราะ it at the foot of the bed. She had poured the
soymilk in a plate and torn the pathongko into
pieces she dunked in the soymilk. He had looked
at her and then laughed.
=
ชาวบานเริ
้ มมี เรื
องใหม่
พด
ูกันสนุ
กปาก พวกเขาพู
ดว่า The villagers began to have a new story on which ดอกทอง (‘golden flower’) is one of those
“ลู
กสาวคนเล็
กของใยแกวมั
้นดอกทองเหมื มั น ”
อนแม่ to exercise their verve. They said, ‘Kaeo’s younger abusive, rather old-fashioned words with plenty
daughter is as much of a hussy as her mother.’ of translations to choose from: harlot, hussy,
strumpet, slut…

พี
สาวเรี
ยกเธอไปถามดวยใบหน
้ าถมึ
้ งทึง ต่
อหนาแม่
้ Her sister called her up and questioned her with
ที
ยื
นเงี
ยบสงบเหมื
อนคนไม่มป
ีากเสี
ยง a dour face in front of Mother who stood silent as if
deprived of a voice.
“หนู
ไม่
มอ ด” เธอยื
ีะไรจะพู นกอดอก ลอยหนา้ ‘I have nothing to say.’ She stood hug- ging her
chest and shaking her head.
“แต่ ้ ด” พี
แกตองพู สาวเสี
ยงแข็
ง ‘But you must speak.’ Her sister’s voice was
harsh.
“ก็
ได…”
้ เธอแบะปาก “หนู
ไม่
ไดเป็
้นอย่
างที
ชาว ‘All right…’ She opened her mouth. ‘I’m not like
้ ด … เชื
บานพู ะ”
อไหมล่ they say … Do you believe me?’
“ไม่
มใี
ครที
ไหนเขาเชือหรอก ว่
าหญิ
งกับชายอยูก
่นั ‘Nobody will ever believe that a boy and a girl
สองต่
อสองทังคื
น จะมี
อะไรเหลื
อรอด กลับมา” พี
สาว alone all night haven’t been up to no good,’ her
พู
ด sister said.
เธอไม่
ไดเถี
้ยงสักคํ
า สิ
งทีพี
สาวพูดก็
ถก
ูแต่
ไม่ใช่
ถก
ู She didn’t utter a word in denial. What her sister เธอรู ส
้กึตืนเต้ น: literally, ‘she felt excited’.
ทังหมด กฎเกณฑ์ อย่างเดี
ยวกันจะนํ ้ น
ามาใชประเมิ said was true but it wasn’t entirely true. You With that word, the author is tipping her hand.
หัวใจของคนทุ กคนไม่ได ้
เธออยูน อกฎ- เกณฑ์ couldn’t use the same rule to measure the heart of
่อกเหนื Editorial decision to change it to ‘curious’.
นั น แลวแม่
้ ละ่เธอรูสึ
้กตืนเตน้ everyone. She was above that rule. Then what
about Mother? She felt curious.
เขาไม่เคยล่วงเกิ
นเธอ นอกจากพู ดคุ
ย คุ
ยเรืองไปส่ง He had never molested her, only talked, talked
ผัก เขาบอกว่าอยากมานอนที นีก็
มาซิมี
ทให
ีนอน้ เป็ นปี about sending the greens to the market. He had
มาแลวกระมั
้ ง แต่ จนป่านนี
ทังเธอและเขาก็
ยงั ไม่
มใี
คร told her if you want to come and sleep here, feel
“เสร็จ” ใครอย่างที
ชาวบานพู
้ ด free, there’s a bed to sleep on. It must have been a
year already but so far nothing had happened
between her and him as the villagers said.
“ห้
ามแกไปบานนั
้ นอี าไว”้พี
ก จํ สาวสังเสี
ยงกราว
้ ‘I forbid you to go to that house again, and don’t
you forget it,’ her sister ordered with a harsh voice.
เธอหัวเราะ ส่
ายหนา้ She laughed, shook her head.
“หมายความว่
า…” พี
สาวจองหน
้ าเหมื
้ อนอยากฉี
ก ‘Meaning that…’ Her sister glared at her as if she
เธอเป็
นชิ
นๆ meant to tear her to pieces.
“หนูไม่เคยดอกทอง” เธอยื นหนาเข
้ ามาใกล
้ พี
้สาว ‘I’m not a hussy.’ She stood facing her sister at
บอกไม่ ถก
ูเหมือนกันว่าเธอทํ
าอย่างนั นเพื
ออะไร เพื
อ close quarters. She couldn’t say either why she
ประชดชี วติหรื
อทด- ลองเล่นกับชีวต
ิเธอรู ผู
้หญิ
้ งดีๆ acted like that: to spite life or to try to play with
ไม่มใี
ครเขาทํ าตัวล่
อแหลมกับชีวต
ิอย่ างนี
หรอก พีสาว life? She knew that good girls never behaved
จองมองหน
้ าด
้วยความโกรธ
้ แม่ยนืนิงเงี
ยบ เธออยาก perilously with life in this way. Her sister stared at
ใหแม่
้พด ูบาง้ แต่แม่
กลับไม่
พด
ูอะไร her, fuming. Mother was still silent. She want- ed
Mother to say something, but Mother wasn’t
saying a word.
ด้วยความโกรธ พีสาวถลันพรวดเขามา
้ จิกผมกลาง In anger, her sister rushed at her, pulled the hair
ศี
รษะและตบฉาดก่ อนจะผลักเธอจนหนาหงาย
้ เธอ on the top of her head, slapped her in the face and
ยกมือขึ
นเสยผม เจ็
บจนชา pushed her until her head flipped back. She raised
her hands to rake her hair, dumb with pain.

“พี
เชื
อที
หนู
พด
ูไหม” เธอถาม นํ
าตานองหนา้ ‘Do you believe what I say,’ she asked, tears
flowing down her face.
“ไม่
” พี
สาวกัดฟั นกรอด ‘No!’ Her sister clenched her teeth.
“เฮอะ!” เธอสะบัดหนาและหั
้ นไปทางแม่ ทยื
ีนนิง ‘Huh!’ She shook her head and turned towards
เหมือนรูปปั น “แม่กเ็
หมือนกันใช่
ไหม เรามันก็
ไม่แตก Mother who stood still like a statue. ‘And the same
ต่างกันเท่
าไหร่ ” เธอทึงผมตัวเอง หนาตาบู
้ ดเบี ยว goes for you, Mother, right? We’re not so
different.’ She pulled on her own hair, sour-faced.
แม่
ยงั คงยืนนิ
ง แลวแม่
้ กพ็ด า “แม่
ูออกมาว่ เชื
อว่
าแก Mother stood still and then she spoke and said, ‘I
บริ
สท
ุธิ ” แลวแม่
้ กเ็งี
ยบอี
ก ดวงตาของแม่บง่
บอกแวว believe you are innocent.’ Then Mother was silent
เชื
อมัน again. Her eyes brimmed with confidence.
แม่
เชื
อเธอ อะไรทํ าใหแม่
้เชือ เธอเองไม่เคยเชื
อแม่ Mother believed her. What made Mother
เลยสักครัง … นานถึงสิ
บสามปี ทเธอหลั
ี บตาลงเห็นแต่ believe? She herself had never believed Mother, not
หมอกขาว เห็ นแม่เห็
นวัด เห็
นแมงป่อง เธอเกลียดมัน even once … all of thirteen years that she had
 closed her eyes and seen nothing but white fog,
seen Mother, seen the temple, seen the scorpionfly.
She hated it.
ทํ
าไมแม่
ถงึ
เชื
อเธอ Why did Mother believe her?
“แม่
โกหก” เธอพู
ด ‘You’re lying,’ she said.
“แม่ ไม่
ไดโกหก
้ แม่ ไม่เคยโกหก” เธอเห็นนํ
าตาของ ‘I’m not lying. I’ve never lied.’ She saw Mother’s
แม่ “แม่เชื
อเพราะแกบอกแม่ วา่
แกไม่ไดเป็
้นอย่างที tears. ‘I believe you because you told me you were
พวกเขาว่ า” แม่มองเธออย่ อมัน “แม่
างเชื เองก็ บาย not like those people said.’ Mother looked at her
อธิ
ไม่ถกูเหมือนกัน” แม่
พด
ูเบาๆ ทําใหเธอเข ้ มแจง้ with confidence. ‘I myself can’t explain why
้ าใจแจ่
exactly.’ Mother spoke in a low voice. Why did she
understand so plainly?
เธอเขาใจแล
้ วว่
้าเรืองวันนี
หรื
อเรื
องในอดี ต บางครัง She understood now that, about the story today
ก็
ไม่จําเป็
นจะตองมานั
้ งอธิบายใหใครฟั
้ ง เพราะไม่ มี and the story in the past, sometimes no
ประโยชน์ อดี
ตทีผ่านมาของแม่ กเ็
ช่
นกัน ไม่
มใีครรู
ดี
้ไป explanation is necessary, because it would be
กว่าตัวของแม่เอง และไม่มใี
ครสามารถจะเขาใจเรื
้ อง pointless. What had happened to Mother in the
บางเรืองทีแปลกออกไปจากครรลองไดเท่ ้ากับคนที past was the same. Nobody knew better than
เคยตกอยู ใ่
นสภาพเดี ยวกัน Mother herself, and nobody was able to under-
stand stories that strayed from social convention as
well as those that found themselves in the same
predicament.
“แม่
” เธอเรี
ยก ‘Mother,’ she called.
“อะไรหรื
อ” ‘What is it?’
“ไปกิ
นขาวเถอะ
้ หนู
จะกิ
นขาวกั ” เธอยิ
้ บแม่ ม ‘Let’s eat. I’ll eat with you.’ She smiled.
‘Ngao Dam’ in Chor Karrakeit 13, 1983
= =

Saowaree (Saowaree Yemla-or) .

is a nurse in a district hospital
in Ratchaburi province,
where she was born.
Two of her collections of short stories
were short-listed for the SEA Write Award.
Previously published here: ‘Love’s last lesson’
(http://thaifiction.wordpress.com/2013/03/08/the-
(http://thaifiction.wordpress.com/2012/03/23/loves-
last-lesson-saowaree/). black-shadow-saowaree/saowaree-enhanced/)

Tagged: เสาวรี (http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b9%80%e0%b8%aa%e0%b8%b2%e0%b8%a7%e0%b8%a3%e0%b8%b5/), childish world perception

(http://thaifiction.wordpress.com/tag/childish-world-perception/), honesty (http://thaifiction.wordpress.com/tag/honesty/), lust vs dharma
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/lust-vs-dharma/), malicious gossip (http://thaifiction.wordpress.com/tag/malicious-gossip/), mother-child relationship
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/mother-child-relationship/), Saowaree (http://thaifiction.wordpress.com/tag/saowaree/), self-confidence
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/self-confidence/), self-righteousness (http://thaifiction.wordpress.com/tag/self-righteousness/), siblings
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/siblings/), suspicion (http://thaifiction.wordpress.com/tag/suspicion/)

2 thoughts on “The black shadow – Saowaree”

1. สหาย พนจอกั 5 July 2013 at 3:59 pm Reply

This pic.is not Saowaree (Saowaree Yemla-or),thank you.
http://thaifiction.files.wordpress.com/2012/12/saowaree-enhanced.jpg?w=102&h=151

marcel barang 5 July 2013 at 4:02 pm Reply

Thank you for this note, สหาย พันจอก, but do you know of one?

Blog at WordPress.com. | The Delicacy Theme.

Follow

องสันไทย | thai to english fiction”

Follow “เรื

Powered by WordPress.com
เรื ั
องสนไทย | thai to english fiction

Modern and classic Thai short stories in English

The blind man – Taratip

Contemporary 3 May 2013 Leave a comment

Joseph Heller said it first: ‘Just because you’re paranoid doesn’t mean they aren’t after you’. A marvellously depressing story. MB

คนตาบอด THE BLIND MAN

(http://thaifiction.wordpress.com/2013/05/03/the- (http://thaifiction.wordpress.com/2013/05/03/the-
blind-man-taratip/blind1/) blind-man-taratip/blindflip/)

ธราธิ
ป TARATIP

TRANSLATOR’S KITCHEN
= ==
คุณมองรถเมล์ ทแล่
ี นผ่ านป้ ายดวยความกระวนกระวาย
้ You look at the buses that come to the bus stop
ใจ แต่ ละคันผู
คนแทบล
้ นทะลั
้ กออกนอกประตู คุณเริม with wariness. With each bus, people almost spill
เปลียนเป้ าหมายจากรถเมล์ ธรรมดามาเป็ นรถเมล์ปรับ out of the doors. You’re beginning to change target
อากาศ หรื อรถ ปอ.พ. แต่คณุก็ ยงั ไม่
สมหวัง คุ
ณเริมไม่ from an ordinary bus to an air-conditioned bus but
มันใจว่ าจะไดขึ
้นรถเมล์ กลับบานทั
้ นดู รายการวาไรตี ที keep being disappointed. You’re beginning to
คุณชอบ คุ ณเริมกระสับกระส่ าย สายตาที หวาดระแวง doubt a bus will take you home on time for the
ของคุ ณยังปรายๆ ไปทางชายหนาเหี ้ ยม คุณเชือว่
าเขา variety programme you like. You’re beginning to
ลอบมองคุ ณดวยแววตาหื
้ นกระหาย คุ ณเชือของคุ ณ fidget. You cast suspicious eyes on a man with a
เช่นนั น คุ
ณเชือมาตลอดถึ งความไม่ ปลอดภัยในชี วต
ิ ruthless face. You believe he’s peeping at you with
ว่
านั บวันจะทวีมากขึน คุณเริ มนึกถึ งพี
พร lust in his eyes. That’s what you believe. You’ve
always thought that insecurity in life can only
increase with every passing day. You’re beginning
to think of Big Sister Phorn.

พี
พรเป็
นผู
หญิ
้ งที
คุ
ณชื
นชอบ เป็
นทังหัวหนางานและ
้ Phorn was a woman you admired. She was both Change of tense, made imperative by the
พี
สาวแสนดี your chief at work and your elder sister. context: Phorn is dead.
“พี
พรไม่
กลัวหรื
อคะ กลับดึ
กๆ ดื
นๆ แถมบานพี
้ ยัง ‘With your house deep down the street, aren’t The inversion in the terms of the question is
เขาไปลึ
้ กมากดวย”
้ คุ ณถามพี พรในคื
นหนึงขณะแกขับ you afraid going back home so late at night,’ you forced by the use of the verb ‘asked’ late in the
รถมาส่
งคุ
ณทีบาน
้ asked your sister one night as she was driving you sentence.
back home.
คุณและพี
พรอยู ท
่าํงานจนดึก คุ
ณอยู เ่
พราะเกรงใจ You and she stayed working late. You stayed คนเพิ งจบมาใหม่ ๆ: literally, ‘those who have
ไม่กลาปฏิ
้ เสธพี พรซึ งตองการเพี
้ ยงคนอยู เ่
ป็
นเพือนแก ้ late out of consideration for her, not daring to just finished’ – ‘their studies’ is implicit.
เหงา อี
กอย่
างคุณยังไม่พนการทดลองงานสามเดื
้ อน refuse while she merely wanted someone to keep
คนเพิงจบมาใหม่ๆ อย่างคุ
ณยังหิวกระหายในการ her company so she didn’t feel alone. Besides, you
ทํางานมากเหลือเกิน คุ
ณคิดว่
าตัวเองโชคดี กว่
าเพื
อน aren’t through the three months’ trial period at
หลายคน เพียงเดิ
นทางเขามาแสวงหางานในเมื
้ อง work yet. Those that are just out of school like you
หลวงไม่นานก็ไดรั้
บการเรี
ยกตัว are eager for work. You think you’re luckier than
many of your friends. Shortly after travelling to
the capital to look for work you were called on.
คุณยังจํ
าไดว่
้าพี ยงใส “พี
พรหัวเราะเสี จะไปกลัวอะไร You still remember that Phorn laughed gaily.
พี
ไม่
เคยคิดรายกั
้ บใคร พี สวดมนต์ แผ่ เมตตาทุ
กคืน คน ‘What is there for me to be afraid of? I never wish
อย่
างพี
อย่าว่
าแต่ โจรเลย แมแต่
้ ผยีงั ตองรั
้ กพี
คุมครอง
้ to do anybody any harm. I pray and share the
”
พี merit every night. Someone like me, it’s not just
the bandits: the spirits themselves must love and
protect me.’
พี
พรเชื
อและมันใจในการเป็
นนั กปฏิ
บต
ั ธิรรมของแก Phorn believed in the practice of dharma she
มาก แกเชื
อในกฎทีว่
าแรงตกเท่
ากับแรงสะทอนกระแส
้ followed scrupulously. She believed in the rule that
แห่
งความเมตตาการุณย์ทพี
ีพรพรําแผ่เป็
นรัศมี
กวาง
้ says that an impulsive force is equal to its counter
ไพศาลครอบคลุ มโลกตามคําบอกของแกจะเป็ นเกราะ effect. The flow of loving kindness that she kept
คุ
มภั
้ ยทีดีกว่
าอาวุ
ธใดๆ pouring out had a huge spread protecting the
world. According to her, it was armour against
danger better than any weapon.
“เมตตาชนะทุกสิ
งทุ
กอย่
าง” พี
พรมักจะพู
ดเช่
นนั น ‘Goodwill wins over everything.’ That’s what she
แต่
คณ
ุไม่เคยเชื
อ kept saying but you’ve never believed this.
คุ
ณเชือในระบบรักษาความปลอดภัยที ตองระวั
้ งตัว You believe in ensuring security sys- tematically
แจจนเกือบเป็นวิ
ตกจริต ก่อนนอนคุ ณจะตรวจสอบ by being extremely careful to the point of
กลอนประตู ํ เวลาเดิ
ซาๆ ้
นในเสนทางที มื
ดคําหน่ อย คุ ณ compulsive worrying. Before going to bed, you
จะหันหนาหั
้นหลังจนกว่ าจะถึ
งทีหมาย คุ ณไม่ เคย check repeatedly that all the doors are locked.
วางใจอะไรเลยนอกจากตัวเอง คุ ณไม่ ผดิที
คิ ดเช่นนั น When you go in a direction that is rather dark, you
เพราะทุ ้อ่
กเชาที านหนั งสื
อพิมพ์คณุจะพบแต่ ขา่วรายๆ
้ keep turning your head until you reach the place
เขย่
าประสาทคนขวัญอ่ อนอยูเ่
สมอ คนที อยูจ
่ังหวัด you were aiming to. You’ve never trusted anyone
เล็
กๆ อย่างคุ
ณ นานปีจะมี ขา่
วครึ กโครมใหตื ้นเตน้ but yourself. You’re not wrong to think like this,
ตกใจ ความจริ งคุ
ณไม่ อยากจากบานเกิ
้ ดมาหรอก ถา้ because every morning when you read the
หากมันมีงานใหคุ
้ณทํา อย่างทีว่านั นแหละ คุ ณเพิ งจบ newspaper you find only terrible news that shake
กํ
าลังไฟแรงอยากจะสรางตั
้ วเลี ยงตัวเองใหได ้ในเร็
้ ววัน the nerves of the timorous. Those who live in a
คุณไม่อยากเป็นภาระของครอบครัวอี ก small province as you did are shocked by news
splashed over the media only once in a long while.
Actually you didn’t want to leave your hometown
if only there had been work for you to do there. It
was like that: you had just fin- ished school, were
enthusiastic, wanted to make something of
yourself, to be able to sustain yourself rapidly. You
didn’t want to be a burden for the family any
longer.

คุ
ณเคยตกใจมากในครังทีทราบว่าบังอรเพื
อนร่วมชัน You were really shocked when you learned that
เรี
ยนสมัยมัธยมฯ ของคุ
ณซึงมาเรี
ยนต่อทีกรุ
งเทพฯ ถูก Bang-orn, your classmate in high school who had
ฆ่าข่
มขื
น ตังแต่
นันคุ
ณเริ
มกลัวและไม่
วางใจในคน gone on to study further in Bangkok, had been
แปลกหนา้บางครังกับคนเคยเห็นหนาคุ
้ณยังไม่ วางใจ raped and killed. From then on you began to be
scared and to distrust strangers. Some- times even
people you had known before you no longer
trusted.
“มองโลกในแง่ ดเีสี
ยบางสิ
้ เดี ยวประสาทกินหรอก” ‘Look at the bright side of things, or you’ll suffer
บางคนเคยบอกคุ ณ แต่คณุจะยิ มเหยียดๆ ที
คนคนนั น a nervous breakdown,’ some people told you, but
ไม่รจั
ู
้ กระมัดระวังรักษาตัวเอง สักวันจะตองเสี
้ ยใจ you would smile contemptuously that they didn’t
know enough to be careful and protect themselves
and would regret it one day.
คุณเชือเช่นนั นและเชื
อมากขึ
น เมื
อพี
พรมาประสบ That’s what you believed and you believed it
เหตุ ถกูฆ่
าชิงทรัพย์ในซอยทีแกเขาออกมาเป็
้ นสิบๆ ปี even more when Phorn was robbed and killed in
อานุ ภาพพระคาถาและรัศมี แห่
งความเมตตาไม่อาจปก the street she had walked in and out of for dozens
ปั กรักษาพีพรใหรอดปลอดภั
้ ยได ้ of years. The power of incantations and the
radiance of goodwill didn’t protect her and keep
her safe from danger.
ถ้
าพีพรไม่ตายแต่บาดเจ็ บ แกอาจจะบอกว่ า “มันเป็น If she hadn’t died but had been merely hurt,
กรรมเก่าของพีเอง” เหตุการณ์ตา่งๆ ทีเขามาในชี
้ วต
ิ maybe she’d have told you, ‘It’s my own past
ของพี พรมี
ทมาจากแหล่
ี งเดี
ยวคือกรรมเก่ า ส่วนจะเคย karma’. Everything that happened in Phorn’s life
ทํ
าไวในชาติ
้ นี
หรือชาติ กอ
่นเป็นอีกเรื
องหนึ ง พนั กงาน had a single source, which was her past karma.
ส่
งเอกสารคนก่ อนลาออกไปพรอมกั ้ บเงิ นที ขอยื มพีพร Whether this karma was from this life or from the
หลายพันบาท พี พรโทร. ตามหาจนทราบแน่ นอนว่ า one or ones before, that was another matter. The
ไม่มโี
อกาสไดพบตั
้ วอี กแลว้แกก็ ยกมือท่วมหัว กล่ าว previous employee in charge of dispatching
คํ
าอโหสิ กรรมใหกั้
บเขา พี พรคิ
ดว่าตัวเองคงเคยเอา documents had resigned and left with several
ของเขามาก่ อน และรายนี ไม่
ใช่
รายแรก thousand baht he had borrowed from Phorn.
Phorn had gone after him by phone until she knew
for sure that she’d never see that money again. She
had raised her joined hands above her head and
proclaimed she forgave him. Phorn thought that
she herself must have taken money from him
before and this wasn’t the first case.
คุณคิ ดว่
าพีพรทังโง่
และงมงาย ไม่
เคยหลาบจํ
ากับ You thought Phorn was stupid and credulous,
การถูกขอยื มเงิ
นแลวเชิ
้ ดหาย คุ
ณอยากเป็ นแก่ never chastened by being asked for money and
นคนเห็
ได ้
ยืมเงินพี
พรแลวไม่
้ คนืบาง
้ แต่
คณุก็อายใจที
คิ
ด then making off with it. You wanted to be greedy,
อย่างนั น to borrow from her and not return the money, but
you felt ashamed to think like this.

พี
พรเหมือนกับยายของคุ ณที ใหศี
้ลใหพรและมอบ
้ Phorn was like your grandmother, who had
พระองค์เล็
กๆ กับสายสรอยทองคล
้ องคอคุ
้ ณ พรําบอก blessed you and given you a small Buddha
ใหคุ
้
ณหมันอาราธนาคุ ณพระคุ ณเจาให
้ คุ
้มภั
้ ย ยายมี pendant and a golden chain she hung to your
เพี
ยงสิ
งศักดิ
สิทธิมอบให ้
คุณหัวเราะเพราะดีใจที
ได ้ neck, repeatedly telling you to keep inviting the
สรอยและขํ
้ าอุปกรณ์รักษาชีวต
ิของยาย คุณอยากได ้ gods to protect you from danger. She only had
ปื
นสักกระบอกเหมื อนวีณา – ลู
กสาวนายตํารวจเพือน sacred things to bestow. You laughed because you
คุ
ณ น่
าเสี
ยดายทีพ่
อคุ
ณเป็
นแค่
พอ
่คาผลไม
้ ธรรมดา
้ were glad to be given a necklace and you found
ไม่
ใช่
ขาราชการ
้ her implements to take care of life funny. You
wished you had a gun like Weena, a friend of
yours who is the daughter of a police officer. Too
bad your father is only an ordinary fruit seller, not
a civil servant.
ชีวต
ิที ผ่
านมาของคุณ คุ ณรักษาตัวรอดไดเพราะการ
้ In your life so far, you’ve kept safe thanks to
ระวังตัว คุ
ณไม่เคยไปทีเปลียวๆ คุ
ณไม่ ้ your caution. You’ve never ventured into isolated
เคยวางใจแมแต่
เพื
อนนั กศึกษาชายที คุ
ณเรียนร่วมกันมากับพวกเขา places; you’ve never trusted even those male
คุณรักตัวเอง คุ
ณไม่เคยรักคนอืน ดวงตาคุ ณมี
แต่ students with whom you studied. You love your-
เครืองหมายลบ self; you’ve never loved anyone else. Your eyes
have only negative symbols.
“แจงดีทกุอย่างจริ
งๆ นะ” เพื
อนชายที หมายปองคุณ ‘You’re good in everything, Jaeng,’ one of your
คนหนึ งเคยพูด “ถาแจงจะให
้ โอกาสใครต่
้ อใครพิูน์ male friends who has a soft spot for you once said.
สจ
ตัวเองบาง
้ ผมว่าแจงมองโลกในแง่ รายเกิ
้ นไป” ‘If you require of everyone to prove their worth, I
think you’re looking at the world too neg- atively.’
คุณยิม ไม่ตอบ คุ
ณรูสึ
้กชอบพอเขามากกว่ าใคร แต่ You smiled, didn’t answer. You felt you liked เพือนหญิ งคนหนึ งของคุ ณ: no need to specify
คุณจําไดว่
้าเมื
อปี
กอ่นเขาเคยประพฤติเช่
นนี
กับเพื
อน him more than anyone else, but you remembered it’s a female friend as ‘her’ will do the job of
หญิ งคนหนึ งของคุ
ณ แลวทอดทิ
้ งใหเพื
้อนคุณผิ ดหวัง that the year before he had behaved like this with a sexing the character.
กับความฝั นลมๆ แลงๆ
้ ที
เขาสรางขึ
้ นมา คุ ณไม่ อยาก friend of yours and then ditched her and left her
เป็นเหยื
อรายต่อไปของเขาหรือของใคร disappointed with the empty dream he had
generated. You didn’t want to be his or anyone
else’s next prey.
คุณยังจําความรู สึ
้กพิ
เศษทีมี
ตอ
่เพือนชายครังเรี
ยน You still remember the special feeling you had
ชันมัธยมฯ ได ้ คุ
ณชืนชมในความเรียนเก่
งและความ for this male friend when you studied together in
สุภาพเรียบรอยของเขา
้ แต่
วันหนึ
งคุณแทบช็ อกเมื
อ high school. You admired his ability to learn and
เขาถูกจับไดว่ ้
าแอบดูคนขางบ
้ านอาบนํ
้ า คุณเสี
ยความ his good manners, but one day you almost had a
รู
สึ
้กอย่างมาก จนปรักปรําว่
าในหัวมนุษย์
ผชายมี
ู้ แต่ seizure when he was caught peeping at a
เรื
องอย่ างนั น บางที
คณ
ุน่าจะบวชชี แต่
ทวัี
ดก็
มสีมี
อยู่ neighbour bathing. This made you feel real bad, to
มาก the point of alleging that in the head of the human
male there were only stories like that. Maybe you
should become a nun, but in the monasteries there
were many miscreant monks.
เมื
อคุณตองมาเรี
้ ยนในสถาบันราชภัฏที จังหวัดใกล ้ When you had to go and study in a teachers’
บาน
้ ระยะทางเจ็ ดสิบกว่ากิโลฯ คุ
ณเลือกที จะนั งรถเมล์ training college in a neigh- bouring province, more
โดยสารไปกลับแทนการอยู ห
่อพัก นอกจากจํ าเป็ งๆ than seventy kilometres away, you chose to take
นจริ
คุ
ณจึ งจะนอนคางกั
้ บเพื อนสนิ ทคนหนึ ง คุ
ณรู สึ
้ก the bus back and forth every day rather than
ปลอดภัยกับการเดินทาง แต่ คณ
ุรูสึ
้กหวาดกลัวกับการ staying in the dormitory. When it was absolutely
อยูห
่อพัก เพื
อนๆ หัวเราะเยาะคุณ แต่คณ
ุไม่ โกรธเพราะ necessary, you would stay overnight with a very
คุ
ณรู สึ
้กปลอดภัยในความคิ ด close friend. You felt safe commuting by bus but
you felt scared at the idea of staying in the
dormitory. Your friends laughed at you but you
weren’t angry because you felt secure in your
thoughts.

ถ้าจะถามว่า นอกจากพ่อแม่พนีอง
้ คุณไวใจสั
้ ตว์เพศ If you were asked whom apart from your [Strange formulation as mother and sister are
ผู
อื
้ นๆ บางไหม
้ ก็
คงเป็ ้ – หมาพันทางที
นไอยอด คุ
ณ parents and siblings you trusted among the males not male; not to mention the use of the word
เลียงมันมาตังแต่เป็
นลู
กหมา มันจะวิ
งมารอทีทางเขา้ of the species, it must be Yort, the dog you’d bred ั , ‘animal’.]
สตว์
บานทุ
้ กเย็ นเวลาคุ ณกลับจากการเรี
ยน และเดิ
นมาส่ง since it was a puppy. It would run out and wait at
คุ
ณทุ ้ อเฝ้
กเชาเพื ามองคุณขึนรถโดยสารไป มันไม่
เคย the head of the lane leading to the house every
ทําใหคุ
้ณเสียความไววางใจ
้ afternoon when you came back from school and
walk you there every morning to watch you get
onto the bus. It can be said it never made you lose
your trust in it.
=
คุ ณหลบสายฝนที โปรยปรายลงมา เขาชิ้ดดานใน
้ To protect yourself from the falling rain, you move
หลังคาที พักผูโดยสาร
้ ผูชายคนนั
้ นเขยิบใกลเข
้ามา
้ deeper inside the bus shelter. That man moves
คุ ณรีบฉากออกมาอี กดานซึ
้ งไกลจากเขา แต่ ไม่มาก closer to you. You hurriedly shift to the other side
พอจะรู สึ
้
กปลอดภัย คุ ณมองเขาเป็ นระยะๆ พลาง away from him, but not enough to feel safe. You
ภาวนาใหรถอะไรมาก็
้ ได ้สายทีจะพาคุณกลับไปบาน ้ look at him by snatches, while wishing for some
ของญาติ ึ ณมาอาศัยอยู
ซงคุ ด
่วย
้ ยิงมื
ดคํามากขึ น bus to come, one that will take you back to the
เรือยๆ คุ
ณนึ กเสียดายทีน่ ้ ายมอเตอร์
าจะซอนท ้ ไซค์ relative’s house where you are staying now. It’s
ของสมชายกลับไปลงบริ เวณทีใกลบ้ านป้
้ ามากกว่ านี getting increasingly dark. You regret you didn’t
แต่ สมชายเพิ งมาทํางานใหม่ แทนคนเก่ าทีเชิ
ดเงินพีพร ride pillion on Somchai’s motorcycle to be dropped
นั นแหละ รอยสักยันต์ทคอและที
ี หลังมื
อของเขาดู น่
า off in the vicinity of your aunt’s house, but
กลัวพอที คุณจะไม่ ไววางใจเขา
้ ไม่ตองรอการลงความ
้ Somchai is a new worker, replacing the one who
เห็ นจากใครหรอก ความรู สึ
้กของตัวเองนั นแหละดี ทสุ
ีด abscond- ed with Phorn’s money. The tattoos on
his neck and the back of his hands are too
frightening for you to trust him. You don’t have to
wait for anyone’s opinion. What you feel is the
best.
อารมณ์หนึ
งคุ
ณคิดถึ
งพี
พร รู
ปถ่
ายของแกที
ตังอยู
่ In one mood you miss Phorn, your big sister.
หนาศพยั
้ งดู เบิ
กบานวางใจในเพื
อนมนุษย์
พี
พรตาย Her photograph placed in front of the body still
เพราะความเชื
อถื
อคนแทๆ้มีพยานรู
เห็
้นบอกตํ
ารวจว่
า looked cheerful, trusting in the fellow man. Phorn
พีพรยืนคุยตกลงกับผู ชายสองคนหลั
้ งจากที รถเฉียวกัน really died be- cause of her trust in people. A
(ถาเป็
้ นคุ ณ คุ ณจะไม่มวี ันทํ าเช่
นนั นในซอยลึ ก แมจะ
้ witness told the police that she stood chatting
เป็นซอยที คุ
ณอยู ม
่ากว่ าสิบปี กเ็
ถอะ) แลวพี้ พรก็ถกูอุ amiably with two men after being grazed by a car
บายตื นๆ ของทรชนลวงลงมาจากรถยนต์ ฆ่าชิ
งทรัพย์ (if it were you, there’s no way you’d do that deep
ทําไมอานิ สงส์ ทพี
ีพรปฏิ บตั ศ
ิลีสมาธิ ภาวนา ทํ าบุ
ญสุ into the street, even though you might have lived
นทานมากมายไม่ ชว่
ยคุ มครองแกแล
้ วยั
้งพระคาถา in that street for more than ten years) and then she
ต่างๆ ที
พีพรเคยนํ าหนั งสื อมาใหคุ้ณเพื อสวดท่ องบ่น was victim of the simple trick of a criminal who
อีก ทํ
าไมไม่อาจคุ มชี
้ วติแกได ้ พี
พรตายอย่ างงมงาย slipped out of the car and robbed and killed her.
คุณเชือเช่นนั น What was the advantage for Phorn of observ- ing
the precepts? Meditating, praying, making merit
of all kinds didn’t help to protect her, and then
again the various incantations in a book your sister
had brought for you to learn by rote: why didn’t
they protect her life? Phorn died for her credulity,
that’s what you believe.
คุณมาร่ วมงานศพพี พรเป็ นคืนแรก และจะมาอี กครัง You just went to Phorn’s funeral on the first
ในวันเผาซึ งคงไม่ตองกลั
้ บมื ดอย่ างนีคุณไม่อยากมา night and you’ll be present again on cremation
หรอก บานพี
้ พรอยู ไ่กลจากบานป้
้ าคุ ณมาก คุ ณไม่ day when you won’t have to go back at night like
ชํานาญถนนหนทางในกรุ งเทพฯ นั ก แต่
คณุเลียงไม่ได ้ now. You didn’t want to go. Phorn’s house is very
มันเป็นความผู กพันและมารยาททางสังคมที ตองมา
้ far from your aunt’s. You’re not familiar with
แสดงความเสี ยใจต่ อศพ เพื อนร่วมงานคนอื นๆ แยก Bangkok roads, but you couldn’t avoid it. For the
ยายไปคนละสายรถเมล์
้ คุ
ณยังยืนคอยรถเมล์ สายที sake of blood ties and social manners you had to
ตองการอยู
้ ่รถขาดระยะนานเหลื อเกิน แต่ละคันทีมาก็ come and show sorrow to the body. Your work col-
แน่นทะลักเกิ นกว่
าคุ ณจะเบี ยดแทรกขึ นไปได ้
รถ leagues have all gone each in their bus lines but
ปอ.พ.ซึ งราคาแพงที นั งก็
เต็
มทุกคัน คุณเริ
มลังเลใจ you are still standing waiting for the bus you want.
อยากจะเรี ยกรถแท็ กซีแต่ คณุยังกลัวอยู่
ในรถแท็ กซี There’s a very long time between two buses, and
คุณหนี ไปไหนไม่ ได ้ ถามั
้นขับเร็วๆ ออกไปนอกเขตตัว each is too crowded for you to make your way
เมือง คุ
ณจะทํ าอย่
างไรถามั ้นโปะยาสลบคุ ณ คุณจะทํ า inside. The expensive air-conditioned buses have all
อย่างไรคุณลังเล their seats taken. You’re beginning to hesitate.
You’d like to call a taxi but you’re still fearful. In a
taxi, you can’t escape anywhere. If it drives fast
and goes out of town, what will you do? If you’re
given an anaesthetic what will you do? You
hesitate.
เสี
ยงกักๆ ดังมาจากดานหนึ
้ ง คุ ณหันขวับ ชายกลาง A series of taps are heard on one side. You turn
คนสะพายแผงพับสํ าหรับขายสลากกิ นแบ่ นเคาะไม ้ to look. A middle-aged man shouldering a folding
งเดิ
เทาเข
้ ามาที
้ ป้ ายรถเมล์ คุณรูสึ
้กดี
ขนที
ึ ไม่ตองยื
้ นกับ tray filled with lottery tickets and walking tapping
ชายหนาเหี
้ ยมตามลํ าพัง ชายตาบอดหยิ ้ ดหนา้ the ground with his cane is reaching the bus stop.
บผาเช็
ออกมาซับเม็ ดฝนบนหนา้กลิ นบุหรี
ที
ชายหนาเหี
้ ยมสูบ You feel better that you don’t have to stand alone
ทําใหเขารู
้ ว่้ามีคนอืนอยู ใ่
กล ้
ชายตาบอดหันมาทางทิ ศ with the man with the harsh face. The blind man
ของควัน takes out his handkerchief and wipes the rain off
his face. The smell of the cigarette smoked by the
man with the harsh face lets him know there is
someone standing near- by. The blind man turns
in the direction of the smoke.
“สาย 01 มาช่
วยบอกผมดวยนะครั
้ บ” เสี
ยงเขานุ
่
ม ‘The 01 line. Please let me know when it’s here.’
ทุ
ม้ His voice is soft and deep-toned.
“ไดสิ
้จะไปไหนหรือ” ชายหนาเหี
้ ยมถาม แลวทั
้ง ‘Sure. Where are you going,’ the man with the
สองก็
ยน
ืคุยกันเหมื
อนรู
จั้
กกันมานาน ruthless face asks and then the two of them stand
chatting as if they had known each other for a long
time.
คุ
ณเริ
มมองเห็
นมิ
ตรภาพที
ป้
ายรถเมล์ You’re beginning to see friendship at the bus
stop.
เขาตาบอดมองไม่ เห็
นอะไร เขาไม่
รว่
ู้
าชายคนนี He’s blind and can’t see anything. He doesn’t
หนาตาน่
้ ากลัวอย่ างไร เขาไม่
รว่
ู้
าชายคนนี คื
อใคร เป็
น know how scary that man’s face is. He doesn’t
โจรหรื
อพลเมื องดี
แต่เขากลาที
้ จะมอบความไววางใจ
้ know who he is, a bandit or a good citizen, but he
ของตัวเองผ่านสายตาของชายคนนี เขาเชื
อมันใน dares to put his trust in that man’s eyesight. He’s
ความดีมนีํ
าใจของเพือนมนุษย์ confident in the goodness and goodwill of the
fellow man.

คุณยืดไหล่ยนืตัวตรง ความรู สึ
้กเริมผ่อนคลาย ทัง You square your shoulders and stand straight.
สองคนคุ ยกันปรับทุกข์เรื
องเศรษฐกิ จ ด่
ารัฐบาลบาง้ You’re beginning to feel relax- ed. The two of them
ฝ่ายคานบ
้ าง ้ คุณเริมถอยจากมุ มป้ายรถเมล์ เขามา
้ commiserate about the economy, curse the
กลางๆ หลังคาหลบฝอยฝนที กระเซ็ นมาเปี ยกแขน คุณ government as well as the opposition. You step out
เริ
มหาเหตุ ผลเขาข
้างตั
้ วเอง ฝนตกหนั กกว่ ม เวลาก็ of the corner of the bus stop to stand in the middle
าเดิ
คํามื
ดลงเรือยๆ คุณคิดถึ งหองพั
้ กที แสนจะปลอดภัย of the roof to avoid the spatter- ing raindrops that
และเป็นส่วนตัว คุ
ณอยากจะอาบนํ าสวมชุ ้ have wetted your arm. You’re beginning to try to
ดนอน แลวดู
รายการโทรทัศน์ อาหารเย็ นนั นคุ
ณกิ นขาวต
้ มไก่
้ มา justify yourself. It’s raining harder than before and
แลวจากบ
้ านงานศพ
้ it’s getting darker and darker. You think of the
room which is so safe and private. You’d like to
shower, put on your night- gown and then watch
the TV program. For dinner you’ve already eaten
rice porridge in the house where the funeral is
taking place.
 คุ
ณมองดู ชายหนาเหี
้ ยม เห็
นเขาหัวเราะเสี
ยงดัง ดู You look at the man with the ruthless face, you
เปิ
ดเผย ไม่
ดนู่
ากลัวเหมื
อนอย่างที
คุณเห็นครังแรก see him laughing out loudly, looking candid, not
เสี
ยงรถเมล์
แล่นมา ชายตาบอดถามชายหนาเหี ้ ยมบอก scary as when you saw him first. There’s the sound
ไม่
ใช่ สาย 04 แลวพวกเขาก็
คันนี ้ คย
ุกันต่อ of a bus approaching. The blind man asks the
other man who says no, this one is the 04, and then
they go on talking.
คุ
ณมองรถแท็ กซี
ซึงเปิ
ดไฟแดงว่างที
กระจกหนารถ
้ You look at a taxi with the wang sign on the .
นึ
กถึ
งความตายของพี พร นึ
กถึ
งข่
าวรายๆ
้ ทีเคยอ่
าน windscreen lit up in red. You think of Phorn’s
จากหนั งสื
อพิ
มพ์แลวมองชายตาบอดซึ
้ งยื
นถื ้า้ death, think of the terrible news you’ve read in the
อไมเท
พู
ดคุยอย่างสบายใจ papers and then look at the blind man who stands
holding his cane and talking at ease.

(http://thaifiction.wordpress.com/2013/05/03/the-
blind-man-taratip/attachment/3472/)
คนตาบอดยังมองเห็ นความดี ของเพื อนมนุ ษย์มอง The blind man still sees goodness in the fellow
เห็นสีสันสวยงามของโลกมากกว่ าคนตาดี อย่ างคุณ man, sees the beautiful col- ours of the world better
คุณรูสึ
้กละอายใจ บวกกับเหตุ ผลต่างๆ ที คุณคิ ดขึนมา than people with good eyes like you. You feel
เพือใหกํ้าลังใจตัวเอง ทําใหคุ้ณเริมเปลียนท่ าทีคุณ ashamed. Added to the various justifications
นึกถึงสิงดีๆ ในชีวต
ิทีเคยไดรั้บตังแต่มาอยู ก
่รุงเทพฯ you’ve thought up to give yourself courage, your
จิ
กโก๋ ผมยาวหนวดเครารุ งรังลุ
กใหคุ้ณนั งบนรถเมล์ อ outlook is beginning to change. You think of the
เมื
คุณหอบขาวของเต็
้ มออมแขน
้ คุณนึกถึ งนําใจหลายๆ good things in life you have received since you
อย่างที คนแปลกหนามอบให
้ คุ
้ณ คุ ณนึกถึ งอะไรต่ อมิ moved to Bangkok. A young punk with long hair
อะไร แลวก็้รสึ
ู้กขอบคุ ณคนตาบอดที ช่
วยทํ าใหคุ้ณตา and bushy beard and moustache got up to give
สว่าง มองเห็ นโลกในอี กแง่ มุ
ม บางที ุอาจจะยอมให ้you his seat on the bus when he saw you with your
คณ
อนั นต์เพือนร่วมงานไปส่ งคุณที บานป้
้ า หรื อตกลงดู hands full of things. You think of the many tokens
หนั งกับเขา หรื อไปเดิ
นดู ของที สวนจตุ จักรตามคํ าชวน of gener- osity towards you from strangers, you
คุณอยากจะทํ าอะไรอีกมากมายที คุ
ณไม่ เคยยอมใหตั้ ว think of this and that and then feel thankful to the
เองทํ า และคุ ณอยากจะขอบคุ ณชายตาบอดคนนี blind man for helping you open your eyes and
look at the world from another perspective. Maybe
you’ll allow Anan, a friend at work, to drive you to
your aunt’s house or accept to watch a film with
him or go and look at things at the Chatuchak
market as he has invited you. There are many
other things you’d like to do that you’ve never
allowed yourself to do and you would like to thank
this blind man.

ไฟสี แดงบอกว่
าว่
างเห็
นแต่ไกล คุ
ณโบกมือ รถแท็กซี The red sign upfront means empty and can be
แล่นมาจอดตรงหนาคุ
้ณ กระจกถู กไขลดลง คนขับ seen from afar. You flag the taxi down. It comes to
หนาตาดู
้ เป็ นมิ
ตรดีมี
อายุพอสมควร คุณหายใจเต็ม a stop in front of you. Its window is wound down.
ปอด บอกสถานที เขาพยักหนา้คุ
ณเปิดประตู ้ The driver’s face looks friendly, rather elderly. You
หลังกาว
เขาไปนั
้ ง ถอนหายใจอย่ างโล่งอก … คราวนี
ไดกลั
้บ take a deep breath. You open the back door, get in
ถึ
งบานเสี
้ ยที รถแล่นออกมาจากป้ ายรถเมล์
คุ
ณหัน and sit down, and sigh as if in relief … This time
กลับไปมองคนตาบอดกับชายหนาเหี้ ยม แลวยิ
้มใหกั้บ you’ll finally make it back to the house. The car
ตัวเอง moves away from the bus stop. You turn round to
look at the blind man and the man with the
ruthless face and then you smile at yourself.
คนขับแท็กซีมองกระจกมองหลังลอบมองหนาใสๆ้ The taxi driver looks into the rear- view mirror
ของคุ
ณ คุณไม่รหรอกว่
ู
้ ารู
ปร่
างหนาตาของคุ
้ ณชวน and shoots furtive glances at your cute face. You
มองพอควร และทีคุ
ณไม่ รอี
ู
้กอย่างคือ คนขับแท็
กซีลด don’t know that your features are rather attractive
มื
อลงคลําใตเบาะที
้ เขานั ง สัมผัสเครื
องช็อตไฟฟ้า and something else you don’t know is that the taxi
ชนิ
ดพกพาที เขาซ่
อนไว ้ driver is slipping his hand under the cushion on
which he sits and fingers the portable Taser he has
hidden there.
คุณรอเวลาที
จะถึ
งบานป้
้ า ส่วนเขารอเวลาที
จะถึ
ง You’re waiting for the time to reach your aunt’s
สถานที
เหมาะๆ คุ
ณไม่
รหรอก
ู
้ house. As for him he’s waiting for the time to reach
the right spot. You don’t know that.
= ‘Khon Ta Bot’ in Chor Karrakeit 40, 1998
Taratip (king, lord of the land) is one pen name ?
of Tharathip Choptham. This graduate in political
science went through a string of petty jobs before
joining the editorial board of several magazines
and penning five collections of short stories during
the last fifteen years of the twentieth century.
(http://thaifiction.wordpress.com/2013/05/03/the-
blind-man-taratip/attachment/3472/)
Tagged: ธราธิ ป (http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b8%98%e0%b8%a3%e0%b8%b2%e0%b8%98%e0%b8%b4%e0%b8%9b/), distrust
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/distrust/), happenstance (http://thaifiction.wordpress.com/tag/happenstance/), karma
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/karma/), murder (http://thaifiction.wordpress.com/tag/murder/), paranoia
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/paranoia/), rape (http://thaifiction.wordpress.com/tag/rape/), robbery (http://thaifiction.wordpress.com/tag/robbery/),
suspicion (http://thaifiction.wordpress.com/tag/suspicion/), Taratip (http://thaifiction.wordpress.com/tag/taratip/), taxi driver
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/taxi-driver/), Tharathip Choptham (http://thaifiction.wordpress.com/tag/tharathip-choptham/), urban insecurity
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/urban-insecurity/)
เรื ั
องสนไทย | thai to english fiction

Modern and classic Thai short stories in English

The innocent – Saowaree

Contemporary 1 November 2013 Leave a comment

Here is a classic example of a Thai story under the dominant Buddhist ideology, down to its feel-good, faith-restoring denouement. It’s also, I swear, the last
story on abortion I’ll inflict on you here. MB

ผู
บริ
้ สุ
ทธิ The innocent

(http://thaifiction.wordpress.com/2013/11/01/the- (http://thaifiction.wordpress.com/2013/11/01/the-
innocent-saowaree/blue-eyed-catrev/) innocent-saowaree/blue-eyed-cat/)

เสาวรี SAOWAREE

TRANSLATOR’S KITCHEN
= =
บ้
านครึงตึ
กครึ
งไมหลั
้ งนั นซ่
อนตัวอยูใ่
นดงไมหนาทึ
้ บ The house, built of wood above concrete, was ครึ
งตึกครึ : literally, ‘half building, half
งไม้
ดู
รกครึมมากกว่
าร่
มรืน ลมพัดแรงจนรู สึ
้กหนาว คื
นนี hidden in a thick grove which looked wild rather wood’.
พระจันทร์
ครึ
งซี
ก เวาแหว่
้ ง ดู น่
ากลัว กลินดอกการเวก than shady. The wind was so strong we felt cold.
ริ
มรัวหอมเอี
ยนๆ ขึ
นมาอย่ างประหลาด Tonight the moon was cut in half, with one half
missing. It looked scary. Odd- ly, the smell of the
climbing ylang- ylang near the fence was sickly
sweet.
“เขามาสิ
้ ” พีตอยกวั
้ กมื อเรี
ยก ‘Come in,’ Toi called out, beckoning with her
hand.
รัวไมระแนงเตี
้ ยๆ เพี ้
ยงใชลวดคล องไว
้ หลวมๆ
้ ถู
ก The low lath fence had a loose wire bolt easy to [Wonderful alliterations in the first part of this
ปลดออกโดยง่ ายเมือกาวล่
้ วงเขาเขตรั
้ วบาน ้ ขณะนั น open. When we stepped into the compound, it paragraph which can’t be duplicated.]
โลกทังโลกดูเหมือนจะหยุดหมุ
นไปชัวขณะ seemed the whole world had stopped revolving for
a while.
เราสองคนเดิ นตามพีตอยเข
้ าไปข
้ างในกระทั
้ งถึง The two of us followed Toi inside into a small
หนาห้องเล็
้ กๆ ฉั นชะงักเทาไว
้ แค่
้ นัน จับมื
อเธอบีบเบาๆ room. I stopped right there, grabbed her hand and
เธอยืนนิ ง มื
อเย็
นเฉี
ยบ พี
ตอยพาเธอหายเข
้ าไปในห
้ อง
้ pressed it lightly. She stood still. Her hand was icy
เล็
กๆ นั น cold. Toi took her inside that small room.
ไม่ไดยิ
้นเสี
ยงอะไรอี
ก ไม่
มใี
ครและอะไรที
จะมา There was nothing to hear any longer. There was
ทํ
าใหวิ
้
ตกกังวล no one and nothing to worry about.
ฉันนั งริ
มระเบี
ยง รู
สึ
้กผ่
อนคลาย นั งแมวทองแก่
้ เดิ น I sat at the edge of the veranda, feeling relaxed.
อุยอ
้ ายผ่
้ านไป ฉั นเรียกมัน “เหมี
ยว … เหมี
ยว” มัน A heavily pregnant cat lumbered by. I called it.
หยุดจองหน
้ า้ดวงตาสี ฟ้
าของมันใสแจ๋วเหมื
อนลูกแกว้ ‘Miao! … Miao!’ It stopped and stared. Its light-
มันรู
เรื
้องนี นา blue eyes were as clear as crystal balls and had that
knowing look.
“เมี
ยว” มันรองคํ
้ าเดี
ยว ดวงตาสี
ฟ้
าใสยังจองเป๋
้ ง ‘Miao.’ It cried once, the light-blue eyes still
staring insistently.
ฉันรู
สึ
้กหวาดระแวง มันรู
อะไรบ
้ างแล้ วในบ
้ านหลั
้ งนี I felt mistrustful. It must know what went on in
this house.
“ไป ไปใหพ้
น”
้ ฉั นโบกมื
อไล่
กระทื
บเทาเบาๆ
้ ‘Shoo! Go away!’ I shook my hand to chase it
away, tapped my feet lightly.
เสี
ยงประตูเปิ
ด พี
ตอยโผล่
้ หนาดํ
้าๆ ออกมาพรอมกั
้ บ Sound of a door opening. Toi’s swarthy face
กวักมื
อเรี
ยก peered out as she beckoned with her hand.
 “เสร็
จแลวหรื
้ อคะ” ‘Are you through?’
“ยัง … เขาใจคุ
้ ยกับเขาหน่อย” มื
อใหญ่
เทอะทะของ ‘Not yet … Know how to talk to her.’ Toi’s big,
พี
ตองเอื
้ อมมาตบไหล่ ฉันเบาๆ พรอมกั
้ บเสียงหัวเราะ dumpy hand stretched out to tap me on the
shoulder lightly as her laugh resounded.
ฉันรู
สึ
้กขยะแขยง นั ยน์
ตาของพี
ตอยดู
้ ตําชา้ผิ
ว I felt disgusted. Toi’s eyes looked low and mean,
พรรณก็ดส
ูกปรกชวนคลื นเหี
ยน and her skin looked dirty, nauseating.
ภายในหองแคบๆ
้ นั นเล็
กและแคบ เธอนอนอยูบ
่น The room was stuffy, small and cramped. She =
เตี
ยงเหล็
กค่อนขางสู
้ งเหมื อนเตี
ยงที ้
ใชในโรงพยาบาล lay on a rather high iron bed like those used in
ดวงตาแหงแล
้ งมี
้นําตาไหลพราก พี ตอยยั
้ กไหล่หนา hospitals. Her parched eyes were crying a river. Toi =
เทอะของตัวเอง shook her thick shoulders.
[Parched eyes that cry a river? Oh, well...]

“เราตองให
้ นํ้าเกลือเธอหน่
อย เธออดอาหารมา ‘We must give her a saline solution. She hasn’t
หลายชัวโมงที
เดียว” พี
ตอยพู
้ ด eaten anything for hours,’ Toi said.
ฉันมองไปรอบๆ ขาง
้ ที
นี
มันขุ
มนรกชัดๆ มี
แต่
ความ I looked around the room. This was really the
รอนรุ
้ ม ่และทุ
กขเวทนาอยู
ร่
อบตัว bottom of hell. There was only vehemence and
suffering all around.
“ไม่มอีะไรเลวรายอี
้ กแลว้มันกํ าลังจบ แลวก็
้เริ
มตน้ ‘There’s nothing evil any longer. It’s about to end
กันใหม่อกีครังกับสิ
งดีๆ ฉั นไม่
คด
ิว่าจะตอนรั
้ บคนที มา and good things will start all over again. I don’t
ทีนี
อีกเป็นครังทีสอง” think I’ll welcome those who come here a second
time.’

ฉันมองพี
ตอยอย่
้ างรังเกี
ยจ เธอกํ
าลังทํ
าตัวเหมื
อน I looked at Toi with dislike. She was acting as if
เป็
นพระเจาผู
้มี
้ความเมตตา she were a god full of loving kindness.
“อยู
เ่
ป็
นเพื
อนฉั นนะ” ร่
างโทรมๆ บนเตี
ยงพึ
มพํ
าออก ‘Please stay to keep me company,’ the
มา ramshackle body on the bed mum- bled.
ฉันพยักหนาช
้าๆ้ I nodded my head slowly.
พี
ตอยฮั
้ มเพลงเบาๆ ขณะใส่
ถงุ
มือ Toi hummed a song as she put on gloves.
“ฉันจะใหแวเลี
้ ยมเธอสักหน่ อย เธอจะไดสบายขึ
้ น ‘I’ll give her some Valium. She’ll feel better as her
ผ่อนคลายไปกับกลามเนื
้ อที คลายตัว” เธอยักไหล่
อกี muscles relax.’ She shrugged her shoulders again.
เสียงเพลงปีศาจยังคงล่ วงผ่ านลําคอของเธอออกมา Her throat kept humming that damn song. Her
เบาๆ นั ยน์
ตาเล็ กหยี
ดก
ูลอกกลิ ง “และมันอาจจะมีการ small, screwed-up eyes looked shifty. ‘And there
เจ็
บปวดบาง ้ ฉั นจะใหยาระงั
้ บปวดเธอดวย” ้ may be some pain. I’ll give her pills to take care of
that too.’
พีตอยทํ
้ างานอย่
างคล่องแคล่ว “มาสิมาเป็ นลูกมื
อ Toi worked smoothly. ‘Come here. Come and be
ใหฉั้
นหน่
อย บางที
เธอเองก็
น่าจะเรี
ยนรู
ไว
้บ้างนะ
้ ไม่ ม ี my assistant. It’d be good for you to learn,
อะไรยากเลย สิ
งที
ยากก็
คอืการตัดสินใจเท่
านั นเอง” actually. There’s nothing difficult. What’s difficult
is coming to a decision, that’s all.’
ฉันยื
นนิ
ง กัดริ
มฝี
ปาก รู
สึ
้กเหมื
อนกํ
าลังตกนรก I stood still, bit my lips, feeling as if I’d fallen into
hell.
“เธอสนใจบางไหมล่
้ ะ หรือว่
าอยู
ก
่บั พวกเด็กเล็กๆ จน ’Are you interested or have you been with little
ทํ ลง … ฮ่
ามันไม่ ะฮ่
ะ ฉั นแหย่
เธอเล่
นเท่ ะ”
านั นน่ kids so long you can’t do it? … Ah ha, I’m only
teasing you, you know.’
ฉันปิ
ดปากนิ
งสนิ
ท ไม่
มป
ีระโยชน์
อะไรเลยที
จะพู
ด I held my mouth closed tight. There was no point
มาก saying anything much.
พีตอยเป็
้ นพยาบาล เคยทํ างานที เดี
ยวกับฉั น เธออยู ่ Toi was a nurse. She used to work in the same
หองคลอดขณะที
้ ฉั นอยูก
่บั เด็
กทารกตังแต่ แรกเกิ ก place as I did. She was in the delivery room while I
ด เด็
ทารกที ตองใส่
้ เครื องช่ วยหายใจเพื อทวงสิทธิ ในการมี stayed with the babies since they were born, babies
ชีวต
ิอยู แ
่ละตองได
้ รั้ บการดู แลอย่ างดี เด็
กๆ เหล่ านีจะ that had to be under breathing apparatus to make
ถู
กส่ งมาจากหองคลอดเป็
้ นส่วนใหญ่ บางรายก็ เป็นเด็ก good their right to live and who had to receive
ทีมาจากการทํ ้ สํ
าแทงไม่ าเร็จ คลอดก่ อนกํ าหนด หรื อ good care. Most of those children would be sent
พิกลพิ การมาจากการทํ าแทง้ดู เหมือนเวลานี จะเป็นที from the delivery room. Some came from failed
ของพี ตอย
้ ทีผ่
านมาเราไม่ เคยพู ดกันมากไปกว่ าการ abortions, were premature babies or were crippled
ทักทายกันตามมารยาท แต่ โดยลึ กๆ แลวฉั
้นรังเกี ยจ from butcher- ed abortions. It looked as though
การทํ างานของพี ตอย้ เธอลาออกมาหลายปี แลว้หลัง now was Toi’s time. Before that we had never
การถู กสอบสวนเกี ยวกับกรณี รับจางทํ ้ อน ฉั นไม่ talked to each other other than exchanging polite
้ าแทงเถื
เคยนึ กถึงเธอเลย กระทังวันที ฉั นรับปากกับผูหญิ
้ งคน greetings, but deep down I disliked her work. She
หนึง had re- signed years ago after being investig- ated
for being hired to practise illegal abortions. I never
thought about her until I made a promise to a
woman friend.
เธอมาหาฉั นดวยความวิ
้ สวิ
ตกกังวล แกมตอบและมี
้ She came to see me with worry, her cheeks
ขึ
นเต็
มสองแกม้ hollow and full of pimples.

“ช่
วยหาสถานที
และอยู
เ่
ป็
นเพื
อนฉั นเท่
านั น” เธอพู
ด ‘Help me find the place and keep me company,
that’s all I ask,’ she said.
“เธอจะทํ
าอย่
างนั นไดหรื
้อ มันบาปนะ” ฉั นพู
ดดวย
้ ‘Are you really going to do that? It’s a sin, you
ความตระหนก know,’ I said with alarm.
เธอโบกมื อ “ใครๆ ก็
พด
ูอย่
างนีพู
ดเหมื
อนที
เธอพู ด She waved her hand. ‘That’s what everybody
ทุ
กคํ
านั นแหละ” เธอหันมามองหนาฉั
้น ริ
มฝี
ปากสัน says, just like you, word for word.’ She turned to
 ก “ฉั นขอรองนะ
ระริ ้ คิ ดว่
าฉั นขอรอง”
้ เธอทอดกายลง stare at me, her lips quaking. ‘I’m begging you.
อย่างอ่
อนแรง ดวงตาอางว
้ าง้ หม่นมัว You can’t refuse me that much.’ She stretched
herself down wearily, her eyes empty, gloomy.
ฉันมองออกไปนอกหนาต่
้าง เราเป็
นเพื
อนกันมานาน I looked out of the window. We had been friends
แต่
ฉันก็
ลํ
าบากใจเหลื
อเกิ
น for a long time but I was most distressed.
“แค่
ไปเป็
นเพื
อนนะ ความเลวรายทั
้ งหมดจะอยูท
่ี ‘Just going there to keep me company, you
…” เธอชี
นี ้วเอง “อยู
หนาตั ท
่ฉั
ีนเพี
ยงคนเดี
ยวเท่
านั น” know. All of the vileness will stay here.’ She
pointed to herself. ‘With me alone.’
ฉันไม่
ยอมรับปาก จนกระทังเธอสารภาพว่าเด็
กใน I refused to promise until she confessed who the
ทองนั
้ นคื อเลื
อดเนื
อเชือไขของใคร … ฉั นตกอยูใ่
น father of the child in her womb was … I fell in a
สภาพช็อก state of shock.
ในยุคที
ศี
ลธรรมเสื อมทรามลง สถาบันครอบครัวอาจ In an era when morality is decaying, the family An alternative translation: In an era when
ถูกทําลายโดยบุ คคลที เป็
นหัวหนาครอบครั
้ ว ความรักที institution was harmed by an individual who was morality was decaying, it was [those individuals
บริ สท
ุธิค่
อยอันตรธานไป เหลื อเพี
ยงร่องรอยของความ head of the family. Pure love had vanished, leaving that were] heads of families that were destroying
รักทีสกปรก นั บวันเรื
องราวทีไม่
เคยไดยิ
้นหรือไดยิ
้น behind traces of a love that was dirty. What had the family institution. Too wide-encompassing to
นานๆ ครังก็จะไดยิ ้นบ่
อยขึน และกลับกลายเป็ นเรื
อง never been heard of or only once in a long while my taste.
เล่าธรรมดาๆ … ฉั นช็ อกเกิ
นกว่าทีจะบอกอะไรได ้ was being heard increasingly often and was
มากกว่ านี becoming an ordinary tale … I was too shocked to
say more than this.
ามกลางคืนคํ
าที
มืดสนิ
ท ขณะนั นดวงใจดวงหนึ
ง In the middle of a totally dark night, right then,
กลับมื
ดสนิ
ทยิ
งกว่
า one heart had become even darker.
= =
พี
ตอยเปลี
้ ยนถุ
งมื
อคูใ่หม่ เธอหยุ ดฮัมเพลงปี
ศาจนั น Toi put on a new pair of gloves. She stopped
แลว้สี
หนาเธอดู
้ เครี
ยดและจริ น “เพี
งจังขึ ้
ยงใชนํ
าเกลือ humming that damn song. She looked tense and
ฉี
ดเขาไปในมดลู
้ กเท่านั นน่ ้
ะ เคยใชพวกโพรสธาแกลน increasingly serious. ‘Injecting saline solution in the
ดิ
น แต่
เลื
อดออกมากไปหน่ อย” uterus is enough. I used to use prosta- glandins but
there was too much blood…’
“หนูจะออกไปรอขางนอก”
้ ฉั นพู
ด ไม่
ตองการรั
้ บรู
้ ‘I’ll go and wait outside,’ I said, not wanting to
อะไรมากไปกว่
านี know anymore than this.
พีตอยชะงั
้ กมื
อเล็
กนอยแล
้ วก็้เริ
มฮัมเพลงต่
อ ก่
อนจะ Toi stayed her hand a little and then resumed
หยุ
ดและมองหนาฉั้น humming her song before stopping and staring at
me.
“มี
อะไรอี
กหลายอย่
างที
เธอน่ ้”้
าจะรู
ไว ‘There are many other things you should know.’
“แต่
หนู
ไม่
ตองการรู
้ อะไรเลย”
้ ‘But I don’t want to know anything at all.’
เราประสานสายตากัน Our eyes met.
“เธอไม่ ใช่
นักต่ อตานการทํ
้ าแทงนี
้นา ตังแต่ เธอพา ‘You’re no longer an anti-abortion militant from
ลู กคาคนแรกมาให
้ ฉั้
นนั นแหละ แต่ ดเู หมือนเธอจะไม่ มี the moment you brought me this first client. But it
ความสบายใจเอาเสี ยเลย ฟั งอะไรนี แน่ะ…” เธอถอด seems you’re not in the least pacified. So listen.’
ถุ
งมื อทียังไม่ไดทํ
้าอะไรลงแช่ ในนํ ายา และเดิ นไปหยิ บ She took off the gloves she had done nothing with
หนั งสือเล่มเล็กๆ เล่ มหนึ งบนโต๊ ะ ฉั นเห็นบนหนาปกสี
้ yet and dipped them into some medicated water
ฟ้ าอ่อนเขียนว่า คูม
่อืการทํ าแทง้“นี เป็
นความจริ ง ฉั น and then walked over to take a small book on the
คิ ดว่
าการทํ าแทงน่
้าจะเป็ นเรื
องที ถูกกฎหมายได ้ ใน table. I saw on the light-blue cover the words
หนั งสือนีบอกว่ า ผูหญิ
้ งที แนะนําว่าเราจะตองรู
้ สึ้กโหด Abortion Manual. ‘This is the truth. I think
รายและทารุ
้ ณภายหลังจากการทํ าแทงอย่้ างแน่ นอน abortion should be legalised. In this book it says
นั น ก็
คอืผูหญิ
้ งที มีทรัพยากรอย่ างเพี ยงพอแลว้ไม่ คอ ่ย that women who advocate that we must feel cruel
จะมี โอกาสเจ็ บป่ วย และไม่ เคยนึ กถึ งเด็
กทีหิวโหยและ and heartless after an abortion for sure are women
หนาวเหน็ บเลย” that have enough wherewithal and are seldom ill
and never think of children that are famished and
freezing.’
ฉันผลักประตู
ออกมานอกหอง้ ขางนอกเงี
้ ยบสนิท I pushed the door and went out of the room.
บานนี
้ ไม่ มใี
ครอยูเ่
ลยนอกจากพีตอย
้ มันอาจจะมีดวง Outside it was totally quiet. No one lived in this
วิ
ญญาณเล็ กๆ ของพวกเด็
กๆ มากมายอยูท
่นี ้ ได ้ house apart from Toi, though it might be peopled
ีดวยก็
ฉั นรู
สึ
้
กหนาวยะเยื อก with the little souls of many, many children. I
shivered with cold.
ดู
เหมื
อนเวลาจะผ่ ้
านไปชามาก… It seemed time was passing very slowly…
พี
ตอยเปิ
้ ดประตู ออกมาอี กครัง เธอหัวเราะเบาๆ ก่
อน Toi opened the door and came out again. She
จะปิ
ดประตู
ไวดั้
งเดิ
ม ฉั นถลาไปที ประตู พีตอยยกมื
้ อ laughed softly before closing the door as before. I
หามไว
้ ้ rushed to the door. Toi raised her hand to prevent
me.
“ใหเธอได
้ พั ้กผ่
อน ฉั นใหนมอุ
้ ่นๆ เธอกิ
นไปเมื
อครู
น
่ี” ‘Let her rest. I gave her warm milk; she drank it
a moment ago.’
“เธอเป็
นอย่
างไรบาง”
้ ‘How is she?’
“ไม่
มอ
ีะไรตองกั
้ งวลอี กต่
อไป เธอตัดสินใจดวยตั
้ ว ‘There’s nothing to worry about any longer. She
เอง…จําเอาไว ้
เธอตัดสิ
นใจดวยตั
้ วเอง และอี ก decided by herself … remember that. She decided
ประมาณสองหรื อสามชัวโมงเธอก็ จะตื
น” by herself and two or three hours from now she’ll
wake up.’
ฉันทรุ
ดตัวลงนั งริ
มระเบี
ยง อ่
อนลา้หวันไหว I sat myself down by the edge of the veranda,
weary, shaken.
 “เธอจะดื
มอะไรสักหน่
อยไหม” พี
ตอยถาม
้ ‘Do you want to drink something?’ Toi asked.
ฉันสันหนา้ I shook my head.
“ดูเธอไม่มคีวามมันใจเอาเสียเลย ลังเล สงสัย และ ‘You don’t look confident at all. You hesitate,
หวาดระแวง สังคมวันนี คงทําใหเธอสั
้ บสนพอดู ทเีดียว you wonder, you’re suspi- cious. Society these days
บางครังเราก็ ตองฝื
้ นทํ าในสิงทีตัวเองเคยเกลียดมัน must make you feel very confused. Sometimes we
อย่ างเขากระดู
้ กดํ า เหมือนอย่างทีเธอไดทํ
้ามันลงไป must force ourselves to do things we positively
แลว้อาจจะไม่ ใช่
กระทํ อความรัก … บางที
าเพื มันอาจ hate, as you’ve already done, perhaps not out of
ไม่ มเี
หตุ ผลอะไรเลยดวยซํ
้ า ขอบใจนะที พาลูกคามาให
้ ้love … Sometimes there isn’t even any reason. I
ฉั น นีเธอเปลียนความคิ ดของเธอไปตังแต่ เมื
อไหร่ กนั thank you for bringing me this client. When did
นะ” พี ตอยหั
้ วเราะ you change your mind?’ Toi laughed.
ฉันรู
ดี
้วา่มันเป็นเสียงหัวเราะเยาะ ฉั นแคนใจ
้ ตอบเธอ I knew very well that her laughter was mocking
กลับไปว่ า “พีทําแทงมาตั
้ งมากมาย พี ไม่
กลัวบาปกลัว me. I felt resentful and answered by saying,
กรรมเลยหรื อ พวกเด็ กๆ ที
พีฆ่าทิ
งเคยมาทวงชี วต
ิคื
น ‘You’ve practised so many abortions: aren’t you
จากพี บางไหม”
้ ฉั นรู
สึ
้กสะใจที สามารถกล่ าววาจา afraid of sin at all? All of those children you’ve
เหล่านีออกมาได ้ อย่ างนอยก็
้ รสึู
้กผิดนอยลง
้ killed, haven’t they come back to claim their lives
back?’ I felt satisfied to be able to express myself
like this. At least I felt less guilty.

เธอนั งเงี
ยบ สายตาเหม่
อมองออกไปในความมื
ด She sat quietly, her eyes staring into the dark.
กลิ
นดอกการเวกยังคงหอมเอียน The scent of ylang-ylang was still cloying.
“มโนธรรมของใครทีกําลังโจมตีเธอ” พี
ตอยหั
้ นกลับ ‘Whose conscience is it that’s lamb- asting you?’
มาจองหน
้ าฉั้น “เธอกลัวใครจะรู ะ”
ล่
้ Toi turned back to stare at me. ‘You’re afraid
people will know.’
“เปล่
าละ” ฉั นละลํ
าละลัก ‘Not at all,’ I sputtered.
“เธอควรจะแน่ วแน่ กบ
ั มโนธรรมของเธอเสี ยตังแต่ ‘You should have cleared things with your
แรก” เธอหัวเราะหึ หึ “หมายความว่ าเป็นมโนธรรมของ conscience from the first.’ She chuckled. ‘I mean,
เธอจริ งๆ นะ ไม่ใช่ ของใคร แต่ เธอก็ เพี
ยงกลัวว่ าคนอืน it’s truly your con- science, you know. But you’re
จะรูเท่
้านั น เธอกลัวสังคมของเธอจะประณามความคิ ด just afraid other people will know. You’re afraid
เช่นนีขณะที เธอก็ ดเู
หมื อนจะยินดีเงียบๆ ถาเรื
้ องราว the circles in which you move will condemn this
มันจะจบลงเช่ นนั น ครังแรกเธออาจจะผลี ผลามไป kind of thinking, while you seem happy to keep
หน่ อย เธอตกใจกับสิ งทีไดยิ
้นไดฟั้งละสิ แลวเธอก็
้ ไม่ quiet if the story stops like that. At first you were a
อยากแมแต่ ้ จะคิ ดถึ งเรื
องราวอันน่าบัดสี นัน เธอชอบที bit hasty, you were shocked by what you heard
จะทํ าตัวลับๆ ล่อๆ ผู ชายต่
้ างหากที เธอควรจะ and you didn’t want to even think about
ประณาม” something disgrace- ful like that. You like to be
secretive. It’s men instead you should condemn.’
ฉันยื
นนิ
ง รู
สึ
้กคลื ้ างรุ
นไสอย่ นแรง I stood still, feeling nauseous.
“เราอยู
ก
่บั ความโหดรายและไร
้ ปรานี
้ ของสังคมมา ‘The cruelty and mercilessness of society has
โดยตลอด เธอลองกาวออกไปข
้ างนอกที
้ ถนนนั นสิ always been with us. Just step outside to the road
อันตรายทุ กอย่ างรอเธออยู
ต
่ังแต่
กาวแรก
้ เพียงแต่
วา่ there. All sorts of danger are waiting from the first
วันนีหรื
อวันพรุ ง่นี
เธออาจจะโชคดี ความชัวรายมี
้ อยู่ step, except that today or tomorrow you’ll be
ทุกหนทุ กแห่ ง ไม่เฉพาะแต่
ในบานหลั
้ งนี หรอก ในใจ lucky. There’s evil every- where, in every corner,
เธอ…” not just in this house. In your heart…’
ฉันหันหลังใหพี
้ตอย
้ ละอายแก่
ใจ แลวก็
้เปลี
ยนเป็
น I turned my back to her, feeling ashamed, and
ความโกรธ then the shame turned to anger.
พีตอยยั
้ งคงพู ดต่อ “ฟั งนะ เธอไม่
ใช่
ผบริ
ู
้สท
ุธิหรอก Toi went on talking. ‘Listen. You’re not an
เด็กๆ พวกนั นล่
ะ เขาเป็
นผลิ ตภัณฑ์ ทชั
ีวรายของ
้ innocent person. Those chil- dren, they are the by-
สังคม…” products of evil in society…’
“พอเถอะ” ฉั นโบกมื
อ ไดยิ
้นเหมื
อนเสี
ยงเด็
กรองมา
้ ‘Enough.’ I waved my hand, heard like a child’s
ไกลๆ voice from afar.
“ฉันเพี
ยงอยากบอกอะไรเธอบางเท่
้ านั น คนที
มี ‘I merely want to tell you a few things. Only
มโนธรรมเพี
ยงพอเท่
านั นที
มีิธิ
สท มายื
นชีหนาประณาม
้ those that have enough conscience have the right
นเขาได”้
คนอื to stand pointing their finger at others.’
“หนู
จะเขาไปดู ้อยัง” ฉั นพู
้ เธอไดหรื ด ‘May I go in yet to have a look at her?’ I said.
“ก็ … หวังว่
ได ้ าเธอคงจะตื
นแลว”
้ ‘Why not … Let’s hope she’s awake.’
ฉันเพียงตองการพาเธอออกไปจากที
้ นีใหเร็
้วทีสุ
ด I just wanted to take her out of here as soon as
เท่
านั น ไม่
มทีใดที
ี จะชัวรายไปกว่
้ าสถานที นี
อีกแลว้พี possible. There was no place worse than this one
ตอยไม่
้ ใช่ คน เธอตองเป็
้ นนั งแม่
มด นั งปี
ศาจ ฉั นผิ
ด any longer. Toi wasn’t a person. She must be a
เอง ผิดตังแต่ แรก ฉั นเปิ
ดประตู
หองเข
้ าไปอย่
้ างรีบรอน
้ witch, a female devil. It was my fault, my fault
แว่
วเสี ยงหัวเราะของพี ตอยลอยตามเข
้ ามาเบาๆ
้ from the beginning. I opened the door of the room
and entered in haste. Low laughter from Toi
followed me in.

เธอลื
มตาขึ ้ ริ
นชาๆ มฝี
ปากแหงเหมื
้ อนขาดนํ
า She opened her eyes slowly. Her lips were ริมฝีปากแห้ งเหมื า: literally, ‘lips dry as
อนขาดนํ
parched. if missing water’.
“เรี
ยบรอยแล
้ วใช่
้ ไหม เธอพอมี อยัง” ฉั นถาม
แรงหรื ‘It’s over, right? Are you strong enough yet,’ I
asked.
เธอพยักหนา้มี
แต่
ความเงี
ยบ เธออาจจะเสี
ยใจ ฉั น She nodded. There was only silence. Maybe she
เองก็
เสี
ยใจไม่ยงหย่
ิ อนไปกว่ าเธอ was sorry. I was no less sorry than she was.
รอบๆ หองทุ
้ กสิงยังคงอยู
ใ่
นสภาพเดิ
ม นํ
าเกลื
อหมด Around the room everything was the same as
 ไปเพี
ยงครึ
งขวด มันถู กถอดออกและเลื
อนเสาไปไว ้ before. The pouch of saline solution was still half
ดานข
้ าง
้ บนโต๊ ะมี
แกวนมเหลื
้ อติ
ดกนแก
้ วอยู
้ เ่พี
ยงเล็ก full. It had been unplugged and hung on a pole on
นอย
้ ที
ปลายเตี ยงมี
ถงั ขยะปิ
ดฝามิ
ดชิด … ความชัว one side of the bed. On the table was a glass of
รายคงอยู
้ ใ่
นนั น milk with a little milk left at the bottom. At the foot
of the bed was a rubbish bin, tightly closed … the
terrible stuff was in there!
“พี
ตอยบอกว่
้ า มี
เด็
กๆ มารวมกันอยู
ท
่นี
ีมากมาย พวก ‘Toi said there are lots of children gathered here.
เขารองไห
้ กั้นทุ น” เธอพู
กคื ด They all cry every night,’ she said.
ฉันจับตัวเธอเขย่
าอย่
างแรง เธอคงเพอ้ทว่
าเธอ I grabbed her and shook her forcefully. She must
ค่
อยๆ หลับตาลงและเริมพูดอี
กครัง be raving, but she slowly closed her eyes and
resumed speaking.
“พี ตอยบอกว่
้ าฉั นยังมีโอกาสเปลี ยนใจ มดลู กของ ‘Toi said I still could change my mind. My uterus
ฉั นยังปกติ เธอว่ ามี เด็
กๆ มากมายแลวที ้ นี เด็กๆ เหล่
านี is still normal. She said there are lots of children
คื อผูบริ
้สท ุธิ ฉั นควรจะไปอยู ท
่ไหนสั
ี กแห่ ง และเริมตน้ here. These children are innocent. I should go
ใหม่ ดวยการลื
้ มเรื องราวทังหมดเสี ย มี ิ วรายเกิ
สงชั ้ ดขึ น someplace and begin again and forget all that
กับชี วติเรามากพอแลว้เราจะไม่ เพิ
มมันอีก ฉั นมี
โอกาส happened. Enough terrible things have happened
เล็ กนอยเท่
้ านั น พี ตอยบอกว่
้ า เป็ นการง่ายนิดเดียวที in my life, we shouldn’t add to them. I had only a
เธอจะจัดการกับเด็ กเสียเดี
ยวนี เธอพูดยําว่าเดียวนี…” small window of opportunity. Toi told me it was
เธอปล่ อยใหนํ้าตาไหลริ น “ฉั นเปลียนใจ ฉั นเลือกทีจะ easy enough for her to take care of the child right
เอาเด็ กไว ้
พีตอยบอกว่
้ า ขอบใจ คื นนีเธอจะนอนหลับ now. She repeated “right now”…’ She let her tears
สนิ ท เด็กๆ จะไม่ มารบกวนเธอ จากนั นเธอใหฉั้ นกินนม flow out. ‘I’ve changed my mind. I’ve chosen to
้ บยานอนหลับ”
พรอมกั keep the child. Toi thanked me, she said tonight
she’ll sleep soundly, the children won’t come and
disturb her. After that, she gave me milk to drink
and a sleeping pill.’
ฉันรี
บผลักประตูออกมานอกหอง ้ มองหาพีตอย
้ ไม่
มี I hastily pushed the door and went out of the
ร่
างของเธออยู ท
่นั
ีน ฉั นเดินออกไปทีระเบี
ยง ในความ room, looking for Toi. She wasn’t there. I went out
ชัวรายมี
้ ความงดงามแฝงอยู ่ขณะทีในความงดงาม to the veranda. In evil beauty is hidden, while in
กลับมีความชัวรายแฝงอยู
้ เ่
ช่
นกัน กลิ
นดอกการเวกหอม beauty evil is hidden too. The wind carried the
อบอวลมาตามสายลม แมวทองแก่ ้ เดิ นอุยอ
้ ายผ่
้ านไป fragrance of the ylang-ylang. The heavily
้
ชาๆ… pregnant cat lumbered by…
‘Phoo Borrisut’
in Chor Karrakeit 19, 1994
.Saowaree (Saowaree Yemla-or) is a nurse in a =
district hospital in Ratchaburi province, where she
was born. Two of her collections of short stories
were short-listed for the SEA Write Award. Also
published here: ‘Love’s last lesson’ (23.03.12) and
‘The black shadow’ (08.03.13).
(http://thaifiction.wordpress.com/2013/11/01/the-
innocent-saowaree/saowaree1/)
Tagged: abortion (http://thaifiction.wordpress.com/tag/abortion/), เสาวรี
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b9%80%e0%b8%aa%e0%b8%b2%e0%b8%a7%e0%b8%a3%e0%b8%b5/), Buddhist morality
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/buddhist-morality/), guilt (http://thaifiction.wordpress.com/tag/guilt/), rape (http://thaifiction.wordpress.com/tag/rape/),
Saowaree (http://thaifiction.wordpress.com/tag/saowaree/), social hypocrisy (http://thaifiction.wordpress.com/tag/social-hypocrisy/), Thai short story
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/thai-short-story/)

Blog at WordPress.com. | The Delicacy Theme.

Follow

องสันไทย | thai to english fiction”

Follow “เรื

Powered by WordPress.com
เรื ั
องสนไทย | thai to english fiction

Modern and classic Thai short stories in English

The offshoot – Tharathip

Classics, Contemporary 21 March 2014 Leave a comment

I chose this story not just because it explains a thing or two about the police, their performance and reputation: it also deals with the perennial questions of
nurture versus nature and noxious family relations. MB

ลู
กไม้ THE OFFSHOOT

(http://thaifiction.wordpress.com/2014/03/21/the- (http://thaifiction.wordpress.com/2014/03/21/the-
offshoot-tharathip/handgun-handcuffs/) offshoot-tharathip/handgun-and-handcuffs/)

ธราธิ
ป THARATHIP

= = =
กู
นอนขบกรามแน่ น ข่มความรู
สึ
้กรวดราวในใจ
้ เสี
ยง I was lying down, teeth clenched, sup- pressing the
พ่
อด่
าทอแม่ ยงั ดังลัน ไม่
ตองสงสั
้ ยว่
าเพื
อนบานจะไม่
้ pain in my heart as my dad’s voice loudly berating
ไดยิ
้นทุ
กถอยคํ
้ าของพ่ อที
ทํ
าลายความเงี ยบสนิทใน mum still re- sounded. No need to wonder whether
ยามดึ
กสงัด the neighbours wouldn’t hear dad’s every words as
they destroyed the quiet late at night.
ระยะหลังแทบทุ กคืนทีพ่ ้ ขณะที Lately, almost every night that dad came back
อเมามายกลับมาบาน
หมาสองตัวตะกุ ยตะกายขากางเกงพ่ อดวยความดี
้ ใจ กู home drunk, while the two dogs scrambled up his
ผู
เป็
้นลูกนอนใจระสํ าอยูบ
่นเตียงตังแต่
ไดยิ
้
นเสี
ยง trouser legs out of joy, I who was his son lay in
ออแอ
้ ตะโกนเรี
้ ยกแม่ บางครังก็
ตามดวยเสี
้ ยงทุ บประตู bed, my mind in disarray from the moment I
โครมคราม พ่ อน่าจะนอนคางที
้ อืนแลวค่
้อยกลับบาน
้ heard the loud, slurry voice calling out mum,
ในยามสติ ดจ
ีะดีกว่า กู
ไม่ตองการบ
้ านที
้ มีพอ
่มีแม่
อยู่ sometimes followed by resound- ing banging on
พรอมหน
้ าในเวลาแบบนี
้ เลย the door. Dad should have slept the night
somewhere else and then returned home when he
had sober- ed up. I didn’t want a home with dad
and mum facing each other at a time like this.

เมือก่
อนพ่ อของกู ไม่
อาละวาดมากขนาดนี หรือว่า Before, my dad didn’t shout nearly as much or
เป็นเพราะอํานาจในมื อทํ
าใหพ่
้อรู
สึ
้กเหิ
มเกริ อใช ้
ม พ่ maybe it was because of the power in his hand
เวลาไม่ถงึยี
สิ บปี
ไต่
จากพลตํารวจมาเป็ นนายรอย
้ making him feel overconfident. Dad had spent less
ตํารวจเอก สามดาวบนบ่ าเมื
อยี
สิบปีกอ
่นไม่ใช่
ธรรมดา than twenty years rising from rank and file to
สําหรับจังหวัดเล็
กๆ ชายแดนทีมี
ตํา- แหน่งสารวัตร police captain. Three stars on the shoulder twenty
สืบสวนสอบสวน years ago wasn’t common in a small border
province with the job of investigative inspector.
เพื อนๆ ของกู ชอบคบคาสมาคมกั
้ บกูบางคนอาจจะ My friends liked to socialise with me, some Alternative translation of ชอบคบค้ ั : [My friend
า สมาคมกบกู
เพราะไดพลอยกู
้ ดหูนั งฟรีทกุโปรแกรมที เขาฉายในโรง
้ maybe because I could see every movie shown in
หนั งประจําจังหวัด กูชอบฐานะการเป็ นลูกตํ ารวจในบาง the town’s cinemas free. I liked the status of being
ขณะ พวกขับรถโดยสารรู จั้
กหนากู
้เพราะบารมี พอ่กู กู the son of a police officer in some cases. The drivers
จึ
งขึ นรถโดยสารฟรี แทบทุ กคัน บางคนเป็ นพ่อของ of public vehicles knew my face because of my
เพือน ถูกจับในขอหาลื
้ มใบขับขี หรือไม่มปี้ายทะเบี ยน father’s prestige, so I travelled free on almost all
จะวิ งหนาเริ
้ ดมาหากู พรอมกั
้ บเพื อนกู พอกู บอกพ่ อกู buses. Some were my friends’ fathers. When they
พ่อกู แค่
พยักหนาตํ้ารวจจราจรที มาดวยก็
้ จะปล่ อย เพียง were arrest- ed for forgetting their driving licence
แค่นี เพื
อนก็รักและขอบคุ ณกู อย่างมากมาย พรอมจะ้ or having no licence plate, they promptly came to
แลกความเจ็ บปวดแทนกู ดวยซํ
้ า ถามี้วัยรุ น
่ต่างถิ
นมา see me with a poker face, bringing along their sons
วุ
น
่วายกับกู แต่กไูม่ชอบการชกต่ อย กูเบือ ไม่ … กูกลัว – my friends. When I told my dad, he just nodded
ต่
างหาก ในความนิ งที ถู
กฉาบเคลื อบหนาเวลาเห็
้ น and the police officer that had come along let them
เลื
อด กู แสรงทํ
้ าไปอย่ างนั นเอง แต่ในใจกู วบ
ูวาบ มื อ go. Just that and my friends loved me and thanked
ไมอ่้ อนเปลีย กูจะใหเพื
้อนรู ได
้อย่
้ างไรว่ ากูกลัวเลื
อด me profusely, ready to suffer instead of me
แค่
มด
ีบาดมือกู
ตอนเด็กๆ กู
กต
็องดมยาดม
้ กู
วา่
กูมี actually if outside youngsters came and bothered
อาการทางจิ
ตตังแต่
เด็
กเพราะพ่
อ me. But I didn’t like boxing. Boxing bored me –
no, it scared me, rather. The stillness that was
plastered on my face when I saw blood was just
pretence. Inside I felt giddy, I felt weak. How could
I let my friends know I was afraid of blood? Just
cutting my hand with a knife when I was a child I
had to inhale smelling salts. I think I’ve had mental
problems since I was a child because of dad.
กู
จํ
าไดติ
้ดตา หมาจรจัดที วิ
งมางับกู
จนเลือดสาดรับ I still have a vivid memory of the stray dog that
กรรมทันทีโดยไม่ ตองรอกฎแห่
้ งกรรม พ่อยิ
งมันดวย
้ bit me, drawing blood, being punished at once
ความโกรธ กู ทงเจ็
ั บทังกลัว กลัวเลื
อดสี แดงๆ ที
ทะลัก without waiting for karmic law. My dad shot it in
จากรอยระเบิดของกระสุ นปื
น มันแดงจาเหลื
้ อเกิ นใน anger. I was in pain and I was afraid, afraid of the
สายตากูแดงกว่ าเลื
อดที น่
องกูดวยซํ
้ า นอกจากนี ยัง red blood that spurted out of the crater made by
ทํ
าใหกู
้กลัวเสี ยงดังตามมาอี กดวยจากกระสุ
้ นปืนนั ดนั น the bullet. It was so bright red to my eyes, redder
ของพ่อ พ่อกู กเ็สี
ยงดัง และเสี
ยงนีจะดังมากขึนเมื
อได ้ than the blood on my calf actually. Apart from
นํ
าเปลี
ยนนิ ส ัย that, the noise that followed the release of the bullet
scared me. My dad himself had a loud voice and
that voice became louder when wetted by liquid
that changed his character.

เสี
ยงพ่อจะดังมาก ขณะที หัวใจกู
ยวบยาบคลายอ่้ อน Dad’s voice would grow very loud and my
แรงเตนและจะโหมระรั
้ วแรงเมื
อตามมาดวยเสี
้ ยงปื นสัก plodding heart had hardly any strength left to
สองสามนั ด ก็จากฝีมอืของพ่ อกูอก
ีนั นแหละ เมือก่
อน beat, then it would start beating hard again after
กู
รักพ่
อมาก แต่ กก
ูก็ลัว และกลัวมากจนเลิ กรักเหลื
อ several gun- shots went off, my dad’s handiwork,
เพียงความนั บถื
อว่าคือพ่อ of course. Before, I used to love dad a lot but I was
scared and I got increasingly scared until I stopped
loving. What re- mained was the respect due to a
father.
ชีวต
ิกู เป็นอย่ างนีมานานปี ทนอนหวาดกลั
ี วในตอน My life was like this for years, lying down scared
กลางคื น จึงไม่ แปลกที กูจะแอบกิ นยานอนหลับตังแต่ at night, so it wasn’t strange that I should take
ยังอายุ สบิตนๆ
้ คื นใดที คํ
าแลวพ่
้ อยังไม่
กลับบาน ้ คื น sleeping pills on the sly since I was hardly over ten
นั นกูนอนภาวนาใหพ่ ้อกลับมาตอนเชาเถิ้ ด กู เบือ years old. On those nights when dad wasn’t back
ถอยคํ
้ าซํ าซากที พ่
อด่ าทอแม่ ราวจะประจานใหข้ างบ
้ าน้ yet, I lay praying he’d come back only the next
ฟั ง พ่อจะด่ าจนเหนื อยแลวก็้หลับ ระหว่างนั นแม่ กตูอง
้ morning. I was fed up with the expressions dad
นั งอยูใ่กลๆ้และหุ บปากเงี ยบฟั งพ่อด่
า บางครังลุ กไป always used to berate mum as if he wanted the
หยิ บนํ ามาใหดื ้ มตามคํ าสัง บางคืนตองทํ
้ าขาวต ้ มรอบ
้ neigh- bours to hear. He’d curse until he was so
ดึ กใหแล้วจบลงที
้ จานชามถู กกวาดลงจากโต๊ ะ tired he fell asleep. Meanwhile my mum had to sit
กระจัดกระจาย แม่ กจ็ะเก็บกวาดเงี ยบๆ พ่อก็รองด่
้ าไป nearby and keep her mouth shut listening to dad’s
เรือยๆ สุ ดแต่จะนึ กถึงเรืองใดขึ นมาได ้ความโง่ ของแม่ curses. Some- times she’d get up to fetch water for
ที เรี
ยบจบแค่ ั
ชนประถม หรือจนกระทังเรืองบนเตี ยง พ่อ him to drink as ordered. On some nights she had
นํ ามาพู ดไดอย่
้ างไม่ อายปาก บางครังกู อยากจะอัดเทป to make rice gruel in the late hours and it ended
คํ าพูดของพ่ อเอาไวแล ้ วเปิ
้ ดใหฟั้ งในยามที พ่อไม่ ดม
ื with dirty plates strewn over the table and floor.
เหลา้กู อยากรู ว่้าพ่อจะมี อาการอย่ างไร อายหรื อโกรธ Mum would round them up and clean the place
หรื อ … กู อยากทํ ามากแต่ กไูม่กลา้กู
กลัวพ่
อเขาถึ้งตับ quietly. Dad would keep shouting on and on over
ไตไสพุ ้ง whatever topic he could think of – the stupidity of
mum who had only had a primary education or
even what happen- ed in bed, dad would talk
about that without restraint. Sometimes I wanted
to record what he said to have him listen to it when
he was sober. I’d have liked to know how he’d
react. Ashamed or angry or … I very much
wanted to do it but I didn’t dare. I was afraid dad
would give me hell.
“ควายเอ๊ย กู
ไม่
น่
ามี
เมี
ยเป็นควายเลย เวรเอ๊
ย เป็
น ‘What a goose! I shouldn’t have married such a In English, you’re stupid as a donkey or an ox or a goose or
เมี
ยสารวัตร แต่
เสื
อกโง่กู
กโ็
ง่ทเอาควายมาทํ
ี ย”
าเมี goose. Tough luck. An inspector’s wife but so
damn stupid. How silly of me to take a goose for a
wife!’
กูอยากจะเดินเอาหัวมุ
ดดินไปตามทาง เวลาไปไหนๆ I wanted to bury my head in sand when I
แม่กไูม่
มรี
สนิยมวิไลทีจะแต่
งกายใหทั
้นแฟชัน หรือมี walked along a road. When she went somewhere,
เสียงไพเราะพอที จะรองเพลงในงานเลี
้ ยงต่
างๆ ได ้
แม่ my mum didn’t have the sophisticated taste to
ก็
เหมือนกับกูทเจอคนมากๆ
ี แลวมื
้อตีนอ่
อน ประหม่า dress accord- ing to fashion or didn’t have a voice
ขาดความมันใจในตัวเอง ถาเป็
้ นเรืองปลู
กผักปลูกหญา้ beautiful enough to sing in receptions. Mum was
ทํางานบาน้ แม่จะไดคะแนนเต็
้ ม แต่
พอ
่ไม่
ไดรู
้สึ
้กภาค like me who met many people and then went weak
ภู
มใิจเลย at the knees, had buck fever and no confidence in
myself. If it was a matter of planting vegetables
and doing housework, mum would get full marks,
but dad didn’t feel proud of that at all.

“เมี
ยสารวัตรน่
ะมันตองเชิ
้ ดหนาชู้ตาผัว ไม่
ใช่
เซ่
อๆ ‘An inspector’s wife must be an asset for her Somehow, ‘for the thousandth time’ is more familiar than ‘fo
โง่
ๆ แบบแก” พ่อพูดเป็
นครังที
รอย
้ husband’s prestige, not a limp nonentity like you,’
he’d say for the thousandth time.
แต่เวลาไม่กนิเหลา้พ่อดีกบ
ั กู
เหลื
อเกิ
น กู
ปรารถนา When he didn’t drink, dad was very nice with
อะไร พ่ อแทบจะทู นหัวมาใหกู้และความปรารถนาของ me. Whatever I wished for, he’d endeavour to
กู
กม็อ
ีย่ างเดี
ยวทีพ่อใหกู
้ไม่
ได ้คื
อใหพ่
้
อเลิ นเหลา้กู present to me and there was only one wish of mine
กกิ
ตังใจว่าโตขึนกูจะไม่กน
ิเหลาและไม่
้ สบ
ูบุ
หรีแต่พอเขา้ that he couldn’t grant, which was that he stop
มาเรียนในมหาวิทยาลัยกูกลับเลยขามขั
้ นไปถึ งกัญชา drinking. I decided that when I was older I
อยูร่
ะยะหนึ
ง เหมือนกูเก็
บความโกรธเรื
องเหลาและบุ
้ หรี wouldn’t drink or smoke, but when I entered
เอาไวเพื
้อมาระบายออกดวยการเสพมั
้ นตอนเรี ยน university I went all the way over to marijuana for
อุดมศึกษา กู
รักความซาบซ่ านของรสเหลา้ชื นชอบใน a while as if I had kept my anger against drink
กลินควันบุ
หรีอาจเป็นเพราะกูหา่
งไกลหู ตาของพ่ ได ้and tobacco to myself to vent it by indulging in
อก็
them when I was getting a higher education. I
loved the pleasant lift of alcohol and was thrilled
by the smell of cigarette smoke, maybe because I
was far from dad’s eyes and ears.
กูแปลกใจที เวลาพ่อเมา พ่
อจะด่ าทอแต่แม่ไม่
เคย I found it strange that, when drunken, dad only
เอ่ยถึ
งกูสักคํ
า หรื
อเพราะกูไม่เคยสรางปั
้ ญหาใดๆ ให ้ railed at mum, never said a word against me –
พ่อ ซึงอาจจะเป็นเพราะกูกลัวพ่อมากจนไม่กลาทํ
้า maybe because I never made problems for him,
อะไรนอกกฎเกณฑ์ พ่อมาหยุ ดเหลาและบุ
้ หรี
ไดเมื
้อพ่อ probably because being afraid of him I didn’t dare
ป่วยเป็นโรคตับแข็ง กู
เห็
นเงาวูบวาบของโลงโดยไม่ to cross bounds. Dad stopped drinking and
หลังนําตา พ่อกูตายก่อนกู
เรี
ยนจบไม่ ถงึ
ปี smoking when he fell ill with cirrhosis of the liver. I
could picture the coffin to come without shedding
tears. My dad died less than a year before I
graduated.
กู
ยน
ืนิง นํ
าตาไหลยอนกลั
้ บเขาภายใน
้ มองควันที I stood still, the flow of tears retreat- ing within,
โชยขึนจากปล่องเมรุ
อย่
างเงี
ยบๆ แค่
นี
เองชี
วต
ิเกิด and looked at the smoke coming out of the
เรี
ยน ทํ
างาน มี
ลกูแก่แลวก็
้ตาย กูทาํ
ท่าปลดปลงได ้ chimney of the crem- atory quietly. That’s all there
สามสีเดื
อนทีเลิ
กเหลาและบุ
้ หรี
แลวก็
้กลับมาดื
มมาสูบ was to life. Being born, learning, working, having
เหมื
อนเดิม children, getting old and then dying. I stopped
drinking and smoking for three or four months
and then began all over again.
สินพ่อเสียคน กูกบั แม่กไ็ม่
มอีะไรเหลื
อใหผู้ กพันกับ Dad gone, there was nothing left for mum and I
จังหวัดบานเกิ
้ ด แม่ ขายบานขายรถของพ่
้ อ รวมทังรับ to bind us to my home prov- ince. Mum sold the
เงินบําเหน็จอีกกอน
้ นํ าเงิ
นนั นมาซือบานจั
้ ดสรรเล็ กๆ house and dad’s car and received a certain amount
อยู ใ่
นกรุงเทพฯ ทํ าขนมหวานเพื อฝากขายเป็ นรายได ้ of com- pensation money. With that money she
หลักของบานที้ มี เพี ยงเราสองคนแม่ ลก
ูหนี จากสายตา bought a small house in a housing estate in
น่าเบือของเพื อนบานในจั
้ งหวัดเล็
กๆ ที
ทํ
าอะไรก็ รกั
ู
้ น Bangkok, and made cakes for points of sale as
หมดทัวเขตเทศบาล ชาวบานชาวเมื ้ องคงรู จั้
ก main income of a household which had only the
ครอบครัวกู ้ ง สะสมจากคํ
หมดไสหมดพุ าพู ดยามเมา two of us, mother and child, who had fled the
ของพ่ อกูเป็
นปีๆ กูไม่คดิจะนั บว่
ามันกี
ปี
แน่กว่ าพ่
อจะ bored looks of neighbours in a small province
หุบปากและเลิ กกินเหลา้ซึ งสันนิดเดี
ยวถาเที
้ ยบจาก where everything you did was known all over the
การเมามานานปี ของพ่ อ กูอายเพือนอายชาวบานที้ municipality. The villagers had had more than
ตองเดิ
้ นผ่ านเวลาไปเรี ยนทุ กเชา้ their fill of my family affairs from the words of my
dad in his cups for years. I don’t want to know
how long it was before dad shut his mouth and
stop- ped drinking, a very short time anyway
compared with his years and years of
drunkenness. I felt ashamed in front of friends and
the neighbours I had to walk by on my way to
school every morning.

“ฉันตกใจหมดเลย นึ
กว่
ามีใครตายแน่ๆ” กู
เคยไดยิ
้น ‘I was totally shocked. I thought someone must
คนพูดกันในรานขายของชํ
้ าขางบ
้ านเพราะเมื
้ อคื
นพ่อกู have died,’ I had heard someone say at the grocer’s
ยิ
งปืนอีก คนนี
เพิ
งยายมาอยู
้ ใ่กลๆ้บานกู
้ เลยไม่ ิกับ
ชน next door because the night before my dad had
เสี
ยงปืน fired his gun again. That man had just moved next
to my house, so he wasn’t used to the sound of
gunshots.
กูสมัครเป็
นทหารเกณฑ์ หกเดื ้
อนโดยใชวุฒป
ิริญญา I volunteered to be conscripted for six months,
ตรี
หวังว่
าค่ายทหารกับการฝึ
กฝนจะทํ
าใหกู
้แกร่ น ดี thanks to my bachelor’s de- gree, hoping that
งขึ
ขึ
น แต่กก
ูป ้อนเลวๆ มาสองสาม military camp and training would toughen me,
็ลดจากทหารโดยไดเพื
คนทีเจอกันก็
กน
ิเหลาแค่
้ นันเอง make me a better man, but I left the service with a
few unsavoury friends with whom I only boozed
when we met.
แม่ผประเสริ
ู
้ ฐของกู ไม่
เคยปริ ปากถามว่ ากู
จะทํางาน My precious mother never opened her mouth to ==
อะไร เพราะกู สอบคัดเลื อกเพือบรรจุ เป็
นขาราชการ
้ ask what work I’d do after I sat for the civil service
ระดับต่างๆ ก็
ลมเหลว
้ สมัครงานบริษัทเอกชนก็ ไม่ม ี examination and failed. To apply for work in a =
ความสามารถพิ เศษอะไร พิ มพ์ดด
ีก็ไม่ได ้
ภาษา private-sector company, I had no special quali-
=
อังกฤษก็ เลว ลินกระดางต่
้ อภาษาอื นๆ กู
นอนทอดหุ ย
่อ fications. I couldn’t type, my English was bad, my
ยู
บ
่าน
้ กิ นเงิ
นจากขนมหวานและเงิ นสะสมที เหลือจาก tongue was averse to any foreign language. I lay =
การซื อบาน
้ กูรว่
ู
้าเงิ
นร่อยหรอไปมาก แต่ กไูม่
รว่
ู้
ากูจะ idle at home, eating the money from the cakes and
ไปทํ าอะไร หมดพ่ อเสี ้
ยคน เสนสายต่ างๆ ที
พ่อเคยใช ้ the savings that remained from the purchase of the นๆ: literally, ‘other languages’ – other than what? Th
ภาษาอื
ช่วยตัวเองยามถู กบัตรสนเท่หห์รื
อถูกรองเรี
้ ยนก็ ไม่มยีดื house. I knew money was scant but I didn’t know
ยาวมาถึ งกูกูตองใช ้
้ ความสามารถของตั วเองหางาน กู what I should do. Dad dead, the connections he
้
ใชเวลากว่ าสามปี ในการหางานทํ า had used to help himself when there were anon-
ymous denunciations or he was asked for favours
didn’t extend to me. I had to use my own abilities
to find work. I spent more than three years
searching for work.
กู
ไดทํ
้างานเป็นพนั กงานฝ่
ายบุ
คคลของบริษัทส่
ง I found work in the human resources
ออกอาหารสัตว์
กู
รว่
ู
้าแม่ บอนาคต department of a company exporting animal food. I
ลอบถอนหายใจใหกั้
ของกู
กู
ทาํงานตามหนาที้ คิ
ดเองไม่
เป็
น ตองรอให
้ ้้ know mum secretly heav- ed a sigh of relief about
ผู
บังคับบัญชาสัง อาจเป็นความดีทกู
ีเคยกลัวพ่
อจน my future. I do what I’m told. I can’t think by
ฝั งหัว ทํ
าใหกู
้กลัวคนทีมีฐานะทางสังคมสูงกว่
ามา myself, I have to wait for instructions from my
ตลอด การงานของกู จงึราบรื
น superiors. Maybe it’s a good thing that I was so
afraid of dad that it went to my head, making me
afraid of whoever has a higher social status all
along, so my work goes smoothly.
กู
เคยมองแม่ ในวันหยุดของกูอย่างไม่กลัวเกรง I look at mum on my days off without feeling
บาปกรรม แม่ยงั ตองซั
้ กเสื อผาให
้ กู้ดูแลอาหารการกิน guilty. Mum still has to wash my clothes, arrange
ขณะทีสินเดื
อนกู ไม่เคยใหเศษเงิ
้ นแม่ แมแต่
้ บาทเดียว for food, even though at the end of the month I
แค่
กไู
ม่ขอแม่เพิ มก็เป็นบุ
ญโขแลว้ความสุ ขของแม่ก็ have never given her a single baht. Just my not
คื
อการไดอยู
้ก
่บั ตนไม
้ และปฏิ
้ บต
ั ธิรรม พ่อทําใหแม่
้พบ asking money from her is a blessing. Mum’s
ทางสว่างของชี วต
ิ happiness is being with trees and practising
dharma. Through dad, she met the bright path of
her life.

“แม่
คงทําเวรทํ ากรรมไวกั้ บพ่อตังแต่ชาติ
กอ่น ชาติ นี ‘I must have wronged your father in previous
ก็ ้
มาใชคืนเขา” แม่ บอกเรี ยบๆ ในครังที พ่
อทําปืนลันไป lives, so in this life I’m paying for it,’ mum said to
ถู
กฝาหองเพื
้ อนบาน ้ ดีทเขาเห็
ี นแก่ อดีตทีพ่
อกูเคยช่ วย me evenly that time when dad’s shotgun bore a
ลู
กชายเขาซึ งเป็
นเพื อนร่วมชันเรียนของกู จากขอหา
้ hole in the neighbour’s wall. It was a good thing
พกพาอาวุธ เรื องเลยเงี ยบไป แต่ แม่ตองไปขอโทษไป
้ the neighbour was still grateful my dad had helped
วิ
งวอนอยูพ
่กั ใหญ่ ไม่ใหเขาแจ
้ งความ้ และดีทไม่
ี มใีคร his son who was my friend at school over the
ถู
กลูกหลงจากกระสุ นนั ดนั น ไม่
อย่
างนั นนายตํารวจก็ จะ accusation of carrying a gun, so the story
ตองเข
้ าคุ
้กเป็ นแน่ quietened down, but mum had to go and apologise
and beg that he wouldn’t report the case at length,
and it was a good thing too the bullet didn’t hurt
anyone, otherwise the police officer would have
been jailed for sure.
แม่เริ
มหาทางออกดวยหนั ้ งสื อธรรมะของหลวงพ่ อ Mum sought a way out through dhar- ma
ต่างๆ บางเล่ มแม่ นํ
าวางไวตรงโต๊
้ ะกูแต่
กกูแ
็ค่ เปิดดู booklets from sundry senior monks. Some of these
ผ่านๆ ไม่เห็
นมี อะไรน่ าสนใจกับการนั งหายใจอย่ างเอา she placed on my table, but I just leafed through
จริงเอาจัง ยิ
งแม่ ไปวัดทุกวันพระยิงทําใหหั้
วขอประจาน
้ them casually. I saw nothing interesting in sitting
มีมากขึน พ่อนอนด่ าพระว่าไม่
ทาํ มาหากิน ที อยูไ่ดก็
้ and breathing deeply in and out with intent. The
เพราะมีคนโง่ ๆ อย่างแม่นี
แหละใหการสนั
้ บสนุ น พ่ อกู more mum went to the temple every day, the more
น่าจะเป็
นคอมมิ วนิสต์กลับชาติ เพราะพ่อไม่ เคยเชื อ grievous became the issues. Dad lay railing at the
เรื
องบาปบุ ญ เรืองนรกสวรรค์ ของแม่ เป็
นตลกชวนหัว monks for doing nothing to earn their keep; that
ยามเมาของพ่ อ หากในเวลาปกติ บางครังพ่ อก็ตามใจ they could prosper was because stupid people like
แม่ทจะไปค
ี างที
้ วัดวันพระใหญ่ ตังแต่ตอนบ่ าย แต่ ตอง
้ my mum of course support- ed them. My dad
จัดเตรี
ยมอาหารการกิ นของพ่ อใหเรี
้ยบรอยก่
้ อน must be reborn a communist, because he never
believed in sin and virtue. Mum’s heaven and hell
were a laughable matter when he was in his cups.
If in a normal state, some- times, on important
holy days, he’d let mum stay overnight at the
temple since early in the afternoon but she had to
arrange for his dinner beforehand.
มีครังหนึงทีกู
ภาวนาในใจ นึ กถึ
งพระทีแม่
นับถื อ ขอ There was one time when I wished inwardly,
อย่าใหพ่ ้อตามไปลากแม่ กลับจากวัดตามคําพู ดเลย thinking of the monks mum believed in, that dad
พระคงปั นป่ วนกันทังวัด แม่ไม่อยู่
กู
ตองรั
้ บภาระแทน wouldn’t go after her and drag her back home as
แม่ นั งนํ
าตาซึมฟั งพ่
อด่าแม่ ขณะทีแม่คงนอนในโบสถ์ he threatened to. This would disturb all the monks
กับญาติ ธรรม พ่อทําท่าจะลุกขึ นหากุ
ญแจขับรถไปวัด in the temple. When mum wasn’t there I had to
ใหได
้้ แต่
หาไม่เจอเพราะกู ตังใจจะกลืนลงทองให
้ พ่ ้อ take over her duties and sit with teary eyes hearing
ผ่าเอาออกมาถาพ่ ้ออยากไดกุ ้ญแจจริงๆ กู
นังรับทราบ dad curse mum. While mum slept in the pavilion
ความรู สึ
้
กแทนแม่ แต่
คงไม่ ถงึเสี
ยวใจทีแม่
ไดรั้บ แม่ with fellow dharma practitioners, dad sudden- ly
อดทนมาไดอย่ ้ างไรกับถอยคํ
้ าตํ ้
าชานานาที พ่
อขุ ดมา wanted to get the keys and drive to the temple, but
พูด บางครังด่ าลามปามถึ งตาถึ งยาย he couldn’t find them. I was ready to swallow them
and have him open me up if he really wanted those
keys. I sat experiencing how mum felt, but it
wasn’t even a sliver of what she was exposed to.
How could mum bear with the various base words
dad came up with? Sometimes he’d even drag her
parents into his ranting.

แลวพ่
้ อกับแม่
จะอยู
ด
่วยกั
้ นหาหอกอะไร ทําไมไม่เลิ
ก And then why the hell were father and mother
กันเสี
ย กู
คงจะมี
ความสุขมากกว่
านี
แมว่
้าจะไม่มพ
ีอ ่ still together? Why didn’t they break up? I’d have
่อยู
ดวย
้ more happiness than this, even without a father
around.
พ่
อตายไปแลว้ตายไปหลายปี แลว้กู
เหมื
อนเงาร่
าง Dad is dead, has been dead for years. I’m like a
ของพ่ อทีเผยตัวเมื อกาลเวลาผ่
านไปเนินนาน นานจนกู shadow of him that has materialised itself in the
จํ
าไม่
ไดแล้ วว่
้าถอยคํ
้ าเสี ยดสี
เยยเยาะถากถางที
้ พ่อ course of time, such a long time I no longer
พรํ
านั นมี
วา่ยังไงนั ก remember the sarcastic remarks and mockeries
dad made.
แม่
เปิ
ดประตู
รับกูเงี
ยบๆ เก็
บรองเทาหนั
้ งคู เ่นๆ มาไว ้ Mum opens the door and receives me quietly,
ยิ
ในบาน
้ ตามหลังกู ึ นเป๋
ซงเดิ เขาบ
้าน้ ไม่
มถีอยคํ
้ าตํ าหนิ takes the wrecked leather shoes to put them inside
ติ
ตงิแม่
คงคิดว่
ากูเป็นกรรมอีกประการที
แม่ตามมา and follows me as I lurch into the house. There are
ชดใช ้ no words of criticism. Perhaps mum thinks I’m
another debt of fate she has to pay back.
 =
ในวัยหนุ
่
มของกู เรื
องสตรีเพศย่
อมหนี ไม่
พน้กู
มค
ีนรัก In my youth, there was no avoiding the fair sex. I
สองคนผ่านเขามาในชี
้ วต
ิแลวก็
้จากกันไป กู
ทาํ
ไดคื
้อ had two lovers entering my life and then leaving it.
เมามากครังกว่
าปกติ พล่
ามรําพันถึ
งเธอเป็
นบาเป็
้ นหลัง The only thing I did was to be much drunker than
แลวค่
้อยๆ ลืมเธอทังสองคน usual while raving about each and then gradually
forgetting the one and then the other.
แต่กบั เธอคนนี กูบอกไม่ ถก
ูว่ากูรักหรื
อกูใคร่ เธอเป็น But with this one, I can’t say whether it’s love or
สาวโรงงาน ไม่ รว่
ู้าเพราะอะไรถึ งเขามาในชี
้ วต
ิกู ได ้ lust. She is a factory girl. I don’t know why she
ความเหงา ความเปล่ าเปลียว หรือแรงขับดันทางเพศ กู entered my life. Loneliness or sexual attraction?
ไม่ แน่ใจ เธอมี บคุลิกไม่ผดิจากแม่ ของกู พู ้ ารับ I’m not sure. Her personality isn’t different from
ดนอยคํ
ฟั งคํ
าสังของกู เป็นส่วนใหญ่ ทํ
าใหกู ้ทก
ุอย่ างไม่ กู my mum’s. She speaks little, mostly listens to what
วา่
ตองการอะไรอย่
้ างไร กูรว่
ู
้า กว่าจะมาถึ งกูเธอก็ ผา่น I order, does everything for me, no matter what I
อะไรต่ อมิ อะไรมาพอสมควร บางคื นทีกู
ตงึ ชวนเธอ want or how. I know that, before she came to me,
ๆ ก็
มาคางที
้ บานด ้ วย้ she went through quite a lot. Some nights when
I’m tight I ask her to spend the night with me in
the house.
แม่มองเธอดวยสายตาบอกไม่
้ ถก
ูทังสมเพชสงสาร Mum looks at her with eyes hard to decipher, a ==
ระคนกัน เธอพยายามทํ าตัวใหแม่
้กรู ักดวยการช่
้ วยทํา mixture of pity and com- passion. She tries to
ขนม ถูบาน
้ ซักเสือผาให
้ กู้ทํากับขาว
้ บางครังกู กห็ยิ
บ behave so that mum loves her by helping with =
ยื
มเงินจากเธอ และเธอไม่ เคยรับคืน กู
น่าจะพอใจและมี making the cakes, sweeping the floor, washing my
=
ความสุ ข แต่กก
ูลับเบื
อเมือคบกันไดระยะหนึ
้ ง เป็น clothes, cooking for us. Sometimes I borrow money
ความเบื อทีก่
อตัวขึ
นทีละนอยๆ
้ จนมากเขากู ้กข ้ า้ from her and she never gets it back. I should be
็ามหน ‘for us’ isn’t in the Thai text but is added to balance the sente
ขามตาพ่
้ อ ถึ
งขันลงไมลงมื
้ อ แต่ เธอทนเป็ นควาย ได ้ satisfied and happy but I got bored after a while. It
แต่รองไห
้ กระซิ
้ กๆ ครันกู เกิดอารมณ์ ขนมา
ึ เธอก็ โอน was a boredom that grew little by little to the point =
อ่
อนผ่ อนตามกู อย่างดี of excess where I went one better than dad by
beating her up, but she withstood it like a cow, =
only crying and sobbing. When the mood takes
me, she goes along with me nicely. =

Again the buffalo, so let’s make this one a cow.

“จริ
งจังแค่
ไหนหื อ” เป็นครังทีสองในชี วต
ิทีแม่ ‘How serious are you?’ It’s the second time mum
กาวก่
้ ายเรื องส่ วนตัวของกู ครังแรกถามว่าจะเรี
ยนต่ อ interferes in my per- sonal life. The first time she
อะไรเมื
อจบ ม.ปลาย กู องึมองแม่ ไดแวบเดี
้ ยวก็ ตองเส
้ asked what I’d study further once I finished high
หลบสายตาดี งามของแม่ นานกี ปี
แลวที
้ กู
ไม่ไดสั้งเกต school. I’m taken aback. I look at mum briefly and
แม่อย่
างจริงจัง ปีนี
กู
อายุ สามสิ บแลว้แม่แก่กว่
าอายุ have to avoid her beautiful eyes. How many years
จริ
งมาก ผมหงอกขาว ริ วรอยย่ นบนหนามากรอย
้ แขน has it been since I observed her in earnest? This
ขาเหี
ยวย่ นดู
แกร่ งๆ แกร็นๆ คงเพราะตรากตรํ ากับงาน year I’m thirty. Mum is much older than her age,
ทางกายและทางใจมานานปี with grey and white hair, wrinkles all over her
face, her arms and legs withered, looking stunted
from enduring years of physical work and mental
hardship.
กูไม่
ไดตอบคํ
้ าถามของแม่ แต่
กก
ูาํ
ลังตังคํ
าถามกับ I don’t answer mum’s question but I ask myself
ตัวเองดวยคํ
้ าถามเดี
ยวกับที
แม่
ถาม a question which is the same as the one mum
asked.
กู
คดิจริ
งจังกับเธอแค่ไหน หรื
อเธอป็นวัตถุแห่
งความ How serious am I about her? Or is she merely a
ใคร่
ทวัี
ยหนุ่
มของกู เรี
ยกรองเท่
้ านั น กู
นก
ึถึงพ่อ sexual object that my youth demands? I think of
เหตุการณ์ในวันวานทะลักทลายเขามาในสมอง
้ ภาพ dad. Events of the past flood my brain. Images of
แม่ทเป็
ีนเหมื ้อ แม่
อนทาสรับใชพ่ ทเป็
ีนเหมื อนควาย mum, who was like a slave at dad’s service, mum
งานผุดมาภาพแลวภาพเหล่
้ า กู
เสหายใจลึ กๆ ข่
ม who was like a working cow, come up one after the
ดวงตาตัวเองมิ ใหมี
้นํ
าคลอ other. Staggering, I take a deep breath and force
my eyes not to fill with tears.
ภาพของกู
กบ
ั พ่
อไม่ ตา่
งกันเลย แต่
พอ
่ยังดี
กว่ากูพ่
อ The images of dad and me don’t differ at all but
ตองรอให
้ เมาถึ
้ งจะเอะอะโวยวายใชอํ ้
านาจกับแม่ แต่กู dad was better than I am. He had to wait to be
ไม่
ตองรอให
้ เมาเหล
้ า้แค่เมาอารมณ์กก
ูใ็ ้
ชกําลังได ้ drunk to raise a hue and cry and use his strength
แลว้ with mum, but I don’t have to wait to be drunk:
just the wrong mood is enough to unleash violence.
กูเห็
นภาพอนาคตของเธอกับกู คอ
ือดีตของแม่ กบั พ่
อ I see a picture of the future of her and me which
อย่างแน่นอน ถากู
้มลีก
ูกับเธอ กู นไปไหนไม่ is definitely like the past of mum and dad. If I had
และเธอดิ
รอด และคงประพฤติ ตามแบบเก่ าๆ ของพ่
อ กู
รจั
ู
้ กตัว a child with her, we wouldn’t be able to struggle
เองมากพอ กูจะใหลู
้กของกู เกิ
ดมาเพื
อเผชิ
ญเหตุ การณ์ free from each other and I’d probably behave as
ต่างๆ เหมื
อนทีกู
เคยเผชิ
ญหรื อ dad used to. I know myself well enough. Would I
have my child born to encounter the same things
as I did?
“ผมจะบวช” กู
หาคํ
าตอบใหแม่
้ไดดี
้
ทสุ ได ้ ‘I’ll enter the monkhood.’ I give mum the best
ีดในเวลานี
เท่
านี possible answer at this time.
“ถ้
าจะบวชเพื
อหนีปัญหาอย่าบวชเลย บาปเปล่
าๆ ‘If you do it to get out of a tight spot, don’t. It’s
บวชแลวไม่
้ ปฏิบต
ั บ
ิวชไปวันๆ ไม่
มป
ีระโยชน์เสี
ยผา้ sinful. If you get ordained and then don’t behave
เหลื
อง” like a monk day by day, there’s no point. A waste
of yellow robes.’
กู
หนาชากั
้ บคํ าพู
ดแม่
เดิ
นเขาไปหยิ
้ บบุ
หรี
มาจุ
ดสู
บ I’m stung by what mum says. I go and pick up a
พ่
นควันแลวก็
้องึ cigarette, light up, release the smoke and then am
speechless.
กู
บอกเพือนร่วมงานระดับเดี
ยวกันว่า ถามี
้โทรศัพท์ I tell my co-workers at the office that if there’s a
มาถึ งกู
ใหบอกว่
้ าไม่ อยูห
่มดทุ กราย กับแม่กก
ูบ็อก แม่ phone call for me from anyone to say I’m not in. I
ฟั งแลวนิ
้งคิด กู
ไม่
กลาสบตากั
้ บแม่กูอายตัวเอง said the same thing to mum. Mum listened then
was quiet, thinking. I didn’t dare meet her eyes. I
was ashamed of myself.
โทรศัพท์
ในบานดั
้ งขึน The house phone rings.
“ผมไม่อยู
น
่ะแม่ ไปต่างจังหวัด ไปไหนก็ได”้กูรอง
้ ‘I’m not here, mum. I’ve gone up- country,
บอกตามหลังแม่ ทเดิ
ีนเขาไปรั
้ บโทรศัพท์ ทงที
ั เคยบอก anywhere at all,’ I say in a loud voice in mum’s
แม่ไวแล
้ ว้ช่
วงนีเป็
นวันหยุ
ดติดต่ อกันถึ
งสี
วัน เธอตอง
้ back as she goes inside to take the call even though
โทรมาหากูแน่ๆ หลังจากกู
หลบเลี ยงการพบการพู ดได ้ I’ve already said so to her. This is a four-day
เกื
อบเดือนแลว้ holiday. She must be calling me for sure after I
avoided meeting and talking with her for nearly a
month.
“อ๋
อ ไม่
อยู
่
ไปต่
างจังหวัด ฮื
อ ไม่
รู
้
แค่
นี ยงแม่ ‘Oh, he isn’t here. He’s gone up- country … Uh,
นะ” เสี
แว่
วๆ มา I don’t know. That’s all, okay?’ Mum’s voice comes
to me.
นึกแลวว่
้ามึ งตองโทรมาหากู
้ กูโกรธขึนมาทันที ด่
า I thought you’d call all right. I’m angry at once,
ดวยถ
้ อยคํ
้ าหยาบๆ คายๆ ในใจ อัดบุ หรี
พรืดแม่ง กู
จะ curse with vile, coarse words in my mind, take a
ทํายังไงกับมึ
งดีวะถึ
งจะออกไปจากชี วต
ิกู กู
เองไม่น่
า deep drag on my cigarette, and am speechless.
เห็นแก่ความสุขชัวพักชัวครูเ่
ลย กู
ตําหนิ
ตัวเองอีกหลาย What can I do to get you out of my life? I myself
ขอก่
้ อนจะเขาบ้านเปิ
้ ดตู เย็
้นหยิบเบียร์
กระป๋องมาเปิด shouldn’t see only short-term happi- ness. I criticise
ดื
ม myself over many other things before I go inside,
open the fridge and take out a cool can of beer I
open and drink.
วันนีเป็
นวันอาสาฬหบู ชา เมื ้ ใส่
อเชาแม่ บาตรตาม Today is Asalha Puja* Day. This morning mum *http://en.wikipedia.org/wiki/Asalha_Puja
ปกติ แต่ พรุ
ง่นีแม่
จะไปทําบุญทีวัด แม่
กรวดนําหลังใส่ gave alms as usual but tomorrow she’ll go to the
บาตรทุ กครัง ในถอยคํ
้ าแผ่ เมตตานั นกู
มันใจว่
า พ่
อคือ temple to earn merit. She pours ceremonial water
สถานี รับบุ
ญจากนํ าที
กรวดโดยแท ้ และคงเป็
นเจตนาใน after making the offering every time. I’m sure dad
การทําบุ ญของแม่ ดวย
้ is the recipient of the merit shared by pouring
sacred water in earnest and it’s mum’s intent in
making merit.
ตอนสายหน่ อยๆ แม่
เอาขนมไปส่
งเจาประจํ
้ าแลวก็้ In late morning, mum takes the cakes to the
กลับมานั งพนมมือหนาเครื
้ องรับโทรทัศน์มี
พระแสดง usual retailers and then comes back, sits down and
ธรรม และแม่ เพิ
งโกหกคําโตแทนกู
ตะกีถาบาปกรรมมี
้ joins hands to pray. In front of the television set
จริ
ง กู
ขอนอมรั
้ บไวคนเดี
้ ยวเถิ ด there are articles of worship and mum has just lied
for me in a big way. If there really is repayment for
sin let me be the only one to be affected.
วันนี
กูไม่อยากออกไปไหน ถึ งแมว่
้
าถนนหนทางจะ Today I don’t want to go out. Even though the Here some fiddling with sentence strings is required:
โล่งเพราะคนออกไปต่ างจังหวัด แต่
รานขายเหล
้ าเจ
้ า้ roads are empty because people have gone suspend trade on holy days, nothing to do with light traffic.
ประจําของกู งดจํ
าหน่
ายสุรา กู
นังจิ
บเบี
ยร์
อยูบ
่านดี
้ กว่า upcountry, my usual liquor store refrains from
ใหแม่
้ทาํ กับแกลมอร่
้ อยๆ สักสองสามอย่ าง แลวก็
้ดู selling alcohol. Sipping beer at home is better, with
วิ
ดโีอทีเช่ามาเมื
อหลายวันก่อน mum making a few tasty side dishes, and then
watching the video I rented several days ago.
กู
หลับไปตอนบ่าย ตื นเกื
อบคํา อาบนํ
าอาบท่าให ้ I fall asleep in the afternoon. It’s almost dusk
สดชื นออกมาเปิดตูกั้
บขาว้ พบกับแกลมสามอย่
้ างทีแม่ when I wake up, shower to refresh myself, open Yet beer is always available round the co
ทํ าไวให
้้ ของโปรดกูทงนั
ั น ทังยํ
ากุนเชี
ยง ปลาสลิด the larder, find three kinds of side dishes mum has
แดดเดี ยวทอด และตับทอดกระเที ยมพริกไทย กู
ตังใจ made for me, all of them favourites of mine:
จะออกไปซื อเบี
ยร์
ทรี านค
้ าข ้างบ
้ านสั
้ กสามขวด จาก Chinese sausage salad, fried jerked snakeskin
นั นความสุขก็
เป็
นของกู gourami and fried liver with garlic and pepper. I
intend to go out to buy three bottles of beer at the tharathip/%e0%b8%a2%e0%b8%b3%e0%b8%81%e0%b8%b
shop next door. After that, happiness is mine. sausage salad (yam kunchiang)

เสี
ยงกริ
งดังจากประตู
รัว There’s the sound of the bell at the gate.
เธอ กู
นก
ึขึนมาทันที อารมณ์ทดี
ีเริ
มขุน
่มัว มันคงไม่ It’s her, I think at once. My good mood begins to
เชื
อ แลวตามมาดู
้ ถงึ บานทั
้ งๆ ที ตอนสายมันก็ โทรมา sour. She didn’t believe mum and now she’s
แลว้ขณะที กู
ลังเล แม่ กเ็
ดินออกมามองหนากู้ กู ไม่
เคย checking here, even though she called in the
เห็
นสีหนาของแม่
้ เด็
ดเดี ยวมากขนาดนี ตอนที เผาศพ morning already. As I hesitate, mum walks out,
พ่อ ดวงตาของแม่ ยงั ไม่เด็
ดขาดเท่าครังนี stares at me. I’ve never seen her with such a
determined face as this. When dad’s body was
being burnt, her eyes were not as determined as
this time.
“เดี
ยวเปิ
ดเอง” แม่
บอกหวนๆ
้ ‘I’ll open the gate myself,’ she tells me gruffly.
กู
ยน
ืหลบขางประตู
้ บาน
้ มองผ่
านช่
องระหว่
างบานพับ I stand hidden by the side of the house door, look
ไปทีประตู
รัว at the gate through the space between the hinged
sections.
เธอจริ
งๆ ถื
อถุ
งพลาสติ
กมาดวย
้ คงจะเป็
นอาหาร It is her, holding a plastic bag, food probably.
“ไม่อยู
่
มันไม่
ไดอยู
้บ่านนี
้ แลวไม่
้ ตองมาหามั
้ นอี
กนะ ‘He isn’t here. He no longer lives here. You don’t า คาญ (annoying) could also be translated here as ‘stop bot
รํ
รํ
าคาญ” แม่กโู
กหกเป็นครังที
สองของวันนีเสี
ยงของ have to come here again. You disturb me.’ My
แม่ทาํ
ใหกู
้
ขนลุก เป็
นเสี
ยงทีไม่
เหลื
อไมตรีไวเลย ไม่ mum lies for the second time today. Her voice
้ กู
 เคยไดยิ
้นนํ
าเสี
ยงอย่
างนี
จากแม่
นอกจากวันที
เผ่
าพ่
อ gives me goose- flesh. There’s no friendship left in
it. I’ve never heard this tone of voice from her,
except on cremation day.
“หมดเวรหมดกรรมกันเสี ” แม่
ยที พด
ูขณะสัปเหร่
อ ‘And that’s the end of that,’ she said when the
ผลักโลงเขาเตาเผา
้ undertaker pushed the coffin into the oven.
กู
เห็
นเธออึง ยกถุ
งพลาสติ
กในมื
อทํ
าท่
าจะส่
งใหแม่
้ I see her speechless. She raises the plastic bag in
แต่ สันหนา้
แม่ her hand as if to give it to mum but mum shakes
her head.
“ไปเถอะ อย่
ามาวุ
น
่วายกะฉั นอี
กเบื
อ ชี
วต
ิมี
แต่
เรื
อง ‘Go away. Don’t come and bother me again. I’ve
อย่ ”
างนี had enough. Life is always like this.’
กูยน
ืพิงบานประตู อย่
างหมดแรง นํ าตารินออกมาไม่ รู้ I stand against the door as if devoid of strength.
ตัว กู
อยากรู
เหลื
้ อเกิ นว่
า แม่พด
ูตัดสัมพันธ์ ั เธอแทนกูTears brim and come out unwittingly. I’d very
กบ
เพือปกป้องกู
ผเป็
ู้นลูกใหมี
้ความสุ ขสบายใจ หรื อแม่ much like to know if mum cut the relationship
ปกป้ องผูหญิ
้ งอี กคนหนึงมิ
ใหมาก
้ าวซํ
้ ารอยของแม่ with her in my name to protect her child so that he
รอยแห่ งควายงานและวัตถุ แห่
งความใคร่ กู
อยากรู ้งๆ can be happy and content or if she is pro- tecting
จริ
แต่กไูม่
อยากฟั งคํ
าตอบจากปากของแม่ กู
ไม่ กลาหรื
้ อ another woman by preventing her from following
เขมแข็
้ งพอ in the same steps as hers, as a work horse and a sex
object. I’d really like to know, but I don’t want to
listen to the answer from mum’s mouth. I don’t
dare to or I’m not strong enough.

กู
รักแม่
แต่
กค
ูดิว่
ากู
กร็
ักเธอดวย…
้ I love mum, but I think I love her too…
= ‘Look Mai’ in Chor Karrakeit 37, 1998

Tharathip (king, Vishnu) is one pen name of (http://thaifiction.wordpress.com/2014/03/21

Tharathip Choptham, a political science graduate
who went through sundry menial jobs and
magazine assignments. He is the author of
four volumes of short stories
and tales for children.

Tagged: ธราธิ ป (http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b8%98%e0%b8%a3%e0%b8%b2%e0%b8%98%e0%b8%b4%e0%b8%9b/), ธราธิ ป ชอบธรรม

(http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b8%98%e0%b8%a3%e0%b8%b2%e0%b8%98%e0%b8%b4%e0%b8%9b-
%e0%b8%8a%e0%b8%ad%e0%b8%9a%e0%b8%98%e0%b8%a3%e0%b8%a3%e0%b8%a1/), father-son relationship
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/father-son-relationship/), machismo (http://thaifiction.wordpress.com/tag/machismo/), marital violence
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/marital-violence/), patron-client relationship (http://thaifiction.wordpress.com/tag/patron-client-relationship/), Thai short
story (http://thaifiction.wordpress.com/tag/thai-short-story/), Tharathip (http://thaifiction.wordpress.com/tag/tharathip/), Tharathip Choptham
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/tharathip-choptham/)

Blog at WordPress.com. | The Delicacy Theme.

Follow

องสันไทย | thai to english fiction”

Follow “เรื

Powered by WordPress.com
เรื ั
องสนไทย | thai to english fiction

Modern and classic Thai short stories in English

The sacred stream – Wat Wanlayangkul

Contemporary 22 February 2013 Leave a comment

We knew the author as a socially concerned writer with fairly radical views; in this study of contrasts surprisingly focused on the self, he proves to be a
cabbala believer as well. MB
ooo

สายนํ ั สท
าศกดิิธิ THE SACRED STREAM

(http://thaifiction.wordpress.com/2013/01/17/the- (http://thaifiction.wordpress.com/2013/01/17/the-
sacred-stream-wat-wanlayangkoon/m/) sacred-stream-wat-wanlayangkoon/heart-in-
mind/)

วัฒน์
วรรลยางกู
ร WAT WANLAYANGKUL* * Pronounced wan.la.yang.koon

TRANSLATOR’S KITCHEN
สายนํ
าศักดิ
สิ
ทธิ
ไหลผ่
านกรวดแดง ขาว นํ
าตาล ดํ
า The sacred stream flowed over gravel, red, white,
brown and black.
นํ
าใสเหมื
อนกระจกใส เคลื
อนไหวเหมื ชวี
อนมี ต
ิ The water clear as a mirror moved as though it
were alive.
สายนําศักดิ
สิ
ทธิ
ลบเหลี
ยมมุ
มกรวดหิ
นจนมนละมุ
น The sacred stream rubbed the peb- bles smooth
แต่
จะลบรอยแผลในใจนีไดหรื
้อ but could it smooth out the wounds in his heart?
เขานั งกับพื
นกรวดทราย ใหสายนํ
้ าศักดิสิ
ทธิ
ไหลผ่
าน He sat on the sand and gravel bed, letting the
หนาอกอั
้ นเป็ นทีตังของหัวใจ มองเห็
นหนาอกและ
้ sacred stream flow to his chest where his heart
ซี ้ ดกวางออกให
โครงซายเปิ ้ สายนํ ้ …
้ าไหลเขาไป dwelt, watched his chest and left-side ribs open
ลบรอยแผลที หัวใจ wide for the stream to flow past and erase the
wounds in his heart.
= =
นําเย็นๆ อากาศปลอดโปร่ งช่วยลดคลายความเมามึ น The cold water and clear air helped dispel his =
ความทุ กข์ชา่งมีอยู ท
่กุซอกมุ ม เมื
อคืนทีรานประจํ
้ า drunkenness. There truly was sorrow in every
แอร์โฮสเตสสาววัยสามสิ บทีคุนหน
้ าแต่
้ ไม่ คนเคย
ุ้ เซ corner. Last night, at the usual bar, a thirty-year- =
มาขอนั งร่ วมโต๊ จิ
บไวน์ แลวนั
้งรองไห
้ ้ เพราะเพิ งพบว่ า old air hostess who looked familiar but whom he
คนรักของเธอมี เจาของอยู
้ ก
่อ ้งสองคน (สมัยที
่นแลวถึ hadn’t met before staggered over and asked to =
เขามี เจาของอยู
้ เ่
พี ยงคนเดี ยวเธอยังทนได)้ เธอพรํ าวน share his table, sipped wine and then sat crying =
เวี
ยนว่ า อยากตาย … อยากตาย พอเวลา 24.00 น. because she had just found out that the man she
ข่าวภาคดึ กรายงานว่ า เครืองบินไปฟิลปิปินส์เผชิ
ญ loved had had as many as two wives (as long as he =
พายุ ฝนประสบอุ บตั เิ
หตุ เครืองบินตกในทะเล เขาใจว่
้ า had only one, she’d been okay with that). She kept
คนคงตายหมดทังลํ า แอร์โฮสเตสสาวถึ งกับหายเมา repeating that she wanted to die, she wanted to =
อุทานว่ า โชคดีทเธอได
ี ขอแลกเที
้ ยวบิ
นกับเพื อน มิ die… At midnight, the news on TV was that an
ฉะนั นเธอจะตองไปกั
้ บเที ยวบินมรณะนี ดวย
้ aeroplane headed for the Philippines had been in a =
typhoon and had crashed into the sea. Everyone
=
on board was believed to have died. The young air
hostess sobered up, shouting how lucky she was to
=
have swapped flights with a friend, otherwise she’d
have been on board that ill-fated plane. =

เที
ยวบิ : literally, ‘this fatal flight’.
นมรณะนี
 เที
ยวบิ : literally, ‘this fatal flight’.
นมรณะนี

เธอไม่
รหรอกว่
ู
้ า เขาเองก็ อยูนภาวะอยากตาย …
ใ่ She didn’t know that he was in a state of
อยากตาย เมื
อสิ
งที เรี
ยกว่า “ครอบครัว” อันมีภรรยากับ wanting to die, wanting to die because what was
ลู
กสองคนวัยกํ
าลังน่ารัก เหลื
ออยูก
่บั เขาเพี
ยงใน called ‘family’ with a wife and two cute little
ภาพถ่
าย เมื
อภรรยาทนความเสเพลของเขาไม่ ได ้
และ children had chosen to stay with him only in
พบชายคนใหม่ทมี
ีความรับผิ ดชอบดี กว่
า photo- graphs when his wife, unable to bear his
dissipation any longer, had met a new man with a
better sense of responsi- bility.
= =
แดดหุ
บลง The sunshine abated.
แสงจากฟ้
าทํ
าใหใบไม
้ ดู ้
เขี
ยวอ่
อนละมุ
นตา The light from the sky made the leaves look a
softer green.
จักจันส่
งเสียงรองแห่
้ งชี ิ… ชี
วต วต
ิทีตองสื
้ บเผ่ ์ Cicadas sang their lust for life, a life that called
าพันธุ Note: for trees and other plants, always choose
รากประดู น
่ําดู
อวบขาวงอกงามในนําใสทํ
าหนาที
้ ดูด for procreation. The roots of the Burmese rosewood the common name over the scientific name. Here
ธาตุ อาหารไปหล่ อเลี
ยงชี
วต
ิเป็
นลํ
าตนกิ
้ งกานใบ
้ looked chubby, white and flourishing in the clear ‘Bur- mese rosewood’ rather than Pterocarpus
water, their duty being to suck up nutrients to Macrocarpus.
sustain the life of trunk, branches and leaves.
โพรงถํ
าหิ
นตนสายนํ
้ าศักดิ
สิ
ทธิ
ดู
ขรึ
มขลังเยี
ยบเย็
น The stone cave at the source of the sacred stream
looked awe-inspiring and ice-cold.
เขาจดจํามาแต่
เด็
กว่
า กาลครังหนึ
ง นายพรานตาม He remembered from childhood that once, long ง: barking deer or common muntjac.
เก้
ล่
าเกงบาดเจ็
้ บเลื
อดโทรมมาถึงถําหิ
นตนนํ
้ านี ago, a hunter had followed the bloody trail of a
wounded barking deer to this cave the sacred
stream sprung from.
เมื
อเกงเข
้ าไปร่
้ างกายยังเต็
มไปดวยเลื
้ อดและ When the barking deer had entered the cave its
บาดแผลจากคมธนู เมื
อพรานซุ่ดู
ม ก็
พบว่
าเกงค่
้อยๆ body was covered with blood and arrow wounds.
เดิ
นท่องนําออกมาจากโพรงหินดวยเรื
้ อนกาย สะอาด Yet when the hunter lying in wait saw it slowly
ปราศจากรอยแผล emerge from the stream in the cave the body of the
barking deer was clean and devoid of any wounds.
แมงกะเบื
อบิ
นเป็
นฝู
งดู
รา่
เริ
ง มี
ทงฝู
ั งสี
ขาว สี
เหลื
อง Joyful-looking butterflies romped about in
และสี
ดํ
า swarms, white swarms, yellow swarms, blue
swarms.
ลมพัดโชย นกป่ารองจากที
้ ไกล นกกางเขนดงรอง
้ The wind blew mildly, jungle birds sang from Listen to it.
เสี
ยงสู
งๆ ตํ
าๆ เกื
อบจะเหมื
อนเพลงทีคนบรรเลง afar, a wild shama sang high and low almost as if (http://http://www.youtube.com/watch?
composing a song. v=NhRcRd9Yqsw)
จิงโจนํ
้ากางสี
ตี
นลอยตัวอยู
เ่
หนื
อผิ
วนํ
าแหวกว่
ายไป A four-legged water strider rode the surface of
มา the water back and forth.
ใบชะพลู
บนฝั งชายนํ
าส่
งกลิ
นเมี
ยงคํ
า The pepper vine leaves by the rim of the stream * Meat titbits wrapped in leaves, a northern
smelled like miang*. treat.
แมลงปอเข็มรอปี
กนิ
งอยู
เ่
หนื
อนํ
า ไม่
รว่
ู
้ารออะไร มัน A damselfly was waiting, wings still, above the .
อาจไม่
ไดรออะไร
้ water. Waiting for he didn’t know what. Maybe it
wasn’t waiting at all.

(http://thaifiction.wordpress.com/2013/01/17/the-
sacred-stream-wat-wanlayangkoon/blue-
damselfly/)
ปลาซิ
วว่
ายไปมาอย่
างรวดเร็
ว ไม่
สนใจแมลงปอ Minnows swam swiftly back and forth, paying
no heed to the damselfly.
แมลงปอสี
แดงตัวใหญ่
เกาะบนเรี
ยวหญาเขี
้ ยว A big red dragonfly clutched a green blade of .
grass.

(http://thaifiction.wordpress.com/2013/01/17/the-
sacred-stream-wat-wanlayangkoon/red-
dragonfly/)

เสียงนําไหลผ่ านแก่งสมําเสมอ … สมํ าเสมอจนเขา The sound of the water over the rapids was =
เลิกคิดเรื
องแอร์ โฮสเตส แต่ ทว่
าไม่
สามารถเลิ กคิด constant, so constant he stopped thinking about
องครอบครัว … ครอบครัวที
เรื แตกเหมื ้ ตรง the air hostess but was unable to stop thinking
อนแกวไวน์ =
หนาแอร์
้ โฮสเตสเมื อคื น เขากลับมาคิดเรืองแอร์ about his family, a family which had broken like
โฮสเตสอี ก หลังจากเลิกบ่นอยากตาย เธอยังอยากมี the glass of wine in front of the air hostess last =
ชีวต
ิอยู ่
เขาเดาใจว่าเธอยังอยากมี ชวีต
ิอยูก ั ใครสักคน night. This made him think again of her. After
่บ =
สันดานเดิ มทําใหเขาปากไวขอไปส่
้ งเธอ เธอก็ ไม่ giving up ranting that she wanted to die, she still
ปฏิ เสธ แทจริ
้งเขายังไม่ มก ตกะใจจะชดเชยอารมณ์ wanted to live. He guessed she still wanted to live
ีะจิ =
ผิดหวัง เขาเลิกสงสัย เจ็
บจนเลิกสงสัยในรสกามารมณ์ with someone, and true to his nature offered to
แปลกหนา้ทังหมดเป็ นเรืองคาดหมายได ้ แต่ เพราะ take her home. She didn’t refuse. Actually he still =
ความเคยตัวแทๆ้ didn’t feel like making up for his distress. He had =
stopped wondering, he hurt so much he had
stopped wondering about the taste of sex with a ผิดหว ัง: disappointed, frustrated. ‘making up
stranger. Everything was as could be expected, but for his disappointment’ seemed too weak; hence,
 stranger. Everything was as could be expected, but for his disappointment’ seemed too weak; hence,
truly out of habit. ‘distress’.

นันแหละจะเปิ ดโอกาสใหความสั
้ บสนเขามาแทนที
้ It did open the door wide to confusion instead – =
ใบหนาผู
้ชายของแอร์
้ โฮสเตส หนาลู ้กเมีย การกอดจู บ the face of the air hostess’s lover, the faces of his
และร่วมรักเป็
นไปตามความเชื ออย่างจื
ดชืด มันมิใช่ wife and children. Hugging, kissing and making =
ธรรมชาติ อารมณ์แท ้และนํ ามาซึงความเสี ยใจ … ที love took place as foreseen and was bland. It
ปากไวเคยตัว ทังยังนํามาซึ งคําถามโง่ๆ ว่
าเธอจะโศก wasn’t a true urge of nature and it brought forth =
เศราอะไรนั
้ กหนา ทําไมจึ งรับไม่
ไดกั้
บเรืองทีเกิ
ดขึน regret … for speaking without thinking as usual. =
เป็นคํ
าถามที ทําใหหญิ
้ งสาววัยสามสิ บโกรธแคน้ Besides it brought forth stupid questions as to why
ฉุนเฉี
ยวและขับไล่ ใจจริ งเขาอยากขอโทษที ทําใหเธอ
้ she was so depressed, why she couldn’t come to ปากไว: to be quick-tongued, have a facile
ผิดหวัง แต่ ็ากหนั กชักชา้รู
กป สึ
้กดีใจที
พนจากห
้ อง
้ terms with what had happened. Those questions tongue/the gift of the gab; to speak without
โอ่ … เมื
โถงนั นมาได ้ อคื นนี made the woman in her thirties resentful, on edge thinking.
and dismissive. In truth he wanted to ask her to
forgive him for disappointing her, but he found it
hard to speak. He felt glad to be out of that
swanky room … last night.
ไม่
อยากกลับไปนอนตาคางที
้ หองโอ่
้ โถงอางว
้ าง้ He didn’t want to go back to lie with eyes wide
ของพ่
อม่
าย จึ
งกลับมายังดิ
นแดนแห่
งสายนํ
าศักดิทธิ open in that widower’s swanky room, so he went
สิ
back to the land of the sacred stream.
ต้นกางปลาก
้ านค่
้ อนขางดํ
้ าเอนเหนื
อผิ วนํ
า ผักเป็
ด A blackish branch of Indian goose- berry leaned Indian gooseberry
ใบเขียวลาย บอนชูหนาใบไปทางเดี
้ ยวกันเพื
อรับ over the water. Green, patterned joyweed leaves
แสงแดด บอนไม่ ไดบอก
้ เขาไม่ไดถาม
้ แต่ เห็
นมา and caladium leaves faced the same direction to
ตังแต่เด็
ก suck up the sun. The caladium didn’t tell him. He
didn’t ask but he had seen this since he was a child. (http://thaifiction.wordpress.com/2013/01/17/the-
sacred-stream-wat-wanlayangkoon/indian-
gooseberry/)
เสี
ยงนํ อย … สมํ
าไหลเรื าเสมอ The water flowed constantly with the same
soothing sound.
ปู
มาดักรอเหยื
อตรงทางนํ
าไหล A crab had come to wait for prey where the
water flew.
ปู
ไม่ไดบอก
้ เขาไม่ไดถาม
้ มันหลบเขาไปในซอกหิ
้ น The crab didn’t tell him. He didn’t ask. It
ปู
ไม่เคยเจ็
บปวดเรื
องลู
กเมี
ย ปู
ไม่
ไดบอก
้ เขาไม่
ได ้ scampered into a crevice. A crab never hurts over
ถาม และไม่ไดนึ
้กอยากเป็
นปู wife and children. The crab didn’t tell him, he
didn’t ask and he didn’t think he’d like to be a
crab.
จักจันเงี
ยบเสี
ยงเกาะหลังกันเป็
นคู
อ
่ยู
บ
่นเปลื
อกไม ้ The cicadas were silent as they mounted each
จักจันตัวเมียไม่
เคยเจ็บปวดเรืองจักจันตัวผู้
จักจันตัวผู ้ other on tree bark. Female cicadas don’t hurt over
ไม่เคยเจ็บปวดเรืองจักจันตัวเมี
ย จักจันคือจักจัน จักจัน male cicadas. Male cicadas don’t hurt over female
ไม่ใช่คน คนไม่ ใช่
จักจัน คนไม่ใช่
หมา หมาจึ งไม่ใช่คน cicadas. Cicadas are cicadas, cicadas are not
เขาจํ าไดว่
้า ก่
อนจากไปเมี ยด่าว่
าเขาเป็นหมา เธอจะ humans, humans are not dogs and therefore dogs
ด่าเขาหนั กกว่านี
ก็
ไม่เป็นไร ขอเพียงแต่อย่าทิ งเขาไว ้ are not humans. He remembered that before she
เดียวดายในหองโอโถง
้ left, his wife cursed him, calling him a dog. Her
cursing him even worse than that would be fine:
the only thing he asked was for her not to leave
him alone in that swanky room.
เอนกายใหสายนํ
้ าศักดิ
สิ
ทธิ
ไหลผ่
านหนาอก
้ ผ่าน Twisting his body sideways for the sacred stream
ใบหนา้ to flow past his chest, past his face.
ถ้
าไม่
ขน
ืตัวไว ้
ปล่
อยใหร่
้
างนอนราบกับพื
น นําจะ If he didn’t resist and let his body lie flat on the
ไหลท่วมปากจมูก และถาไม่
้ อดึลมหายใจไว ้
นําจะไหล riverbed, the water flow would fill his mouth and
เขาปากจมู
้ กจนหายใจไม่ออก nose and if he didn’t hold his breath, the flowing
water would fill his mouth and nose until he
couldn’t breathe.
แลวก็
้จะตาย Then he would die.
ตายแลวไม่
้ ตองคิ
้ ด ไม่
คด
ิไม่
จํ
าก็
ไม่
เจ็
บปวด Once dead, no need to think. Without thought,
no memories, thus no pain.
เขาปล่
อยใหสายนํ
้ าศักดิ สิ
ทธิไหลผ่านหนาอก
้ He let the sacred stream flow past his chest, his
หนาอกอั
้ นเป็ นที
ตังของหัวใจ หัวใจที
เต็
มไปดวย
้ chest where his heart dwelt, a heart full of wounds.
บาดแผล
สายนํ
าศักดิ
สิ
ทธิ
รักษาแผลใจขาด
้วยเถิ
้ ด ธั ง สรณั Please sacred stream, heal my
มมั wounds. Buddhist incantation: ‘May the Dharma be
ง คั
จฉามิ Thammang sorranang khat- chamee. my refuge and memorial.’
ใจไม่
ไดอยู
้ท่หน
ี าอก
้ The heart is not in the chest.
เขาพบว่าใจไม่
ไดอยู
้ท่หน
ี าอก
้ ขนาดเปิดเนือหนาอก้ He found that the heart is not in the chest. For all
และกระดู
กซี ้ นํ
โครงซายให ้
าไหลเขาไปแล
้ ว้ก็
ยงั ไม่ his opening wide the flesh of his chest and left-side
หายเจ็
บปวดทรมาน ribs to the flow of water, he remained in pain and
tormented.
ไม่
เหมื
อนเกงในนิ
้ ทานกาลครังหนึ
ง ณ สายนํ
า It wasn’t the same as the barking deer in the
ศักดิ
สิ
ทธิ long ago tale of the sacred stream.
และหัวใจอยู
ท
่ไหน
ี เขาถาม And where is the heart, he asked.
หัวใจของฉั นอยู
ต
่รงไหน เขาตะโกนกองสะท
้ อนไป
้ Where is my heart? His shout reverberated down
 หัวใจของฉั นอยู
ต
่รงไหน เขาตะโกนกองสะท
้ อนไป
้ Where is my heart? His shout reverberated down
ทังสายนําศักดิสิ
ทธิ the sacred stream.
อยากใหปู
้ตอบ อยากใหจั้
กจันบอก อยากใหแมลงปอ
้ He wanted the crab to answer, the cicadas to tell,
เผย อยากใหแมงกะเบื
้ อเล่
า the dragonfly to say, the damselfly to explain.
นอกจากไม่มค
ีําตอบ ยังจดจํ
าคํ
าพู
ดของอดี
ตภรรยา Besides there being no answer, he still
… เธอมันคนไม่
มหีวั ใจ remembered what his former wife had said …
You’re totally heartless!
= =
เขากาวขึ
้ นจากสายนํ
าศักดิ
สิ
ทธิยํ
าผ่
านพืนทรายใตร่้
ม He stepped away from the sacred stream, trod past
ไม ้
เดิ
นห่
างออกมาจากตนนํ
้ านิ
ทาน เสี
ยงสายนํ
าดัง the sand under tree shade, walked away from the
แว่
ว สายลมกระซิ
บ source of the tale. The babble of the stream grew
fainter. The wind whispered.
…หัวใจอยู
ท
่ใจ
ี The heart is in the mind.
= ‘Sai narm saksit’ in Raek Reut La Len 4 x 4 = 17
(Four times four writers and a bonus), 2001

Wat Wanlayangkul, 58, is the ebullient author of .

a dozen novels (Of love and hope, Grey skies over
Plai Na…) and about twice as many collections of
short stories, feature stories and poems. He also
writes songs – ‘songs for life’, of course.

(http://thaifiction.wordpress.com/2013/01/17/the-
sacred-stream-wat-wanlayangkoon/wat-
wanlayangkul/)
Tagged: วัฒน์ วรรลยางกู ร (http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b8%a7%e0%b8%b1%e0%b8%92%e0%b8%99%e0%b9%8c-
%e0%b8%a7%e0%b8%a3%e0%b8%a3%e0%b8%a5%e0%b8%a2%e0%b8%b2%e0%b8%87%e0%b8%81%e0%b8%b9%e0%b8%a3/), cabbala
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/cabbala/), irony (http://thaifiction.wordpress.com/tag/irony/), lust for life (http://thaifiction.wordpress.com/tag/lust-for-
life/), pastoral (http://thaifiction.wordpress.com/tag/pastoral/), self-deception (http://thaifiction.wordpress.com/tag/self-deception/), selfishness
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/selfishness/), spiritual aspirations (http://thaifiction.wordpress.com/tag/spiritual-aspirations/), the fabulous
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/the-fabulous/), Wat Wanlayangkul (http://thaifiction.wordpress.com/tag/wat-wanlayangkul/)

Blog at WordPress.com. | The Delicacy Theme.

Follow

องสันไทย | thai to english fiction”

Follow “เรื

Powered by WordPress.com
เรื ั
องสนไทย | thai to english fiction

Modern and classic Thai short stories in English

The weak – Chanwalee Srisukho

Classics, Contemporary 10 January 2014 Leave a comment

I know: I swore no more rape stories. But this was the fourteenth of my thirteen-story end-of-year anthology, elbowed out at the last minute, yet too
terrifically gruesome to be discarded: so, here it is. Don’t close your eyes. MB

ผู
ออ
้่นแอ THE WEAK

(http://thaifiction.wordpress.com/2014/01/10/the- (http://thaifiction.wordpress.com/2014/01/10/the-
weak-chanwalee-seesukho/plaster-with-cartoon/) weak-chanwalee-seesukho/plaster-with-cartoon-2/)

ชัญวลี
ศรี
สโุ
ข Chanwalee Srisukho

TRANSLATOR’S KITCHEN
= =
รัชนี
เคาะนิ
วเล่นกับโต๊
ะประชุมรู
สึ
้
กเสียวแปลบที ปลาย Ratchanee drummed with her fingers on the
นิวชี
ขางขวา
้ ยกขึนมาดู มี
แผลตืนๆ เหมื อนเป็
นรอย meeting table and felt a shooting pain at the tip of
แตก เมือใชหั้
วแม่มอ
ืขวาคลํ าดู
บริเวณนั นกลายเป็นเนือ her right forefinger. She raised it to have a look.
แข็งกระดางกดรู
้ สึ ้ กเจ็
บ เธอหยิบยาไตรแอมซิ โนโลนที There was a shallow scratch, like a chap. When she
ติดกระเป๋
าไวประจํ
้ าทาถู อย่างแรง ราวจะใหยารี
้ บซึ ม used her right thumb to feel around it, the flesh
เขาไปในเนื
้ อแลวเอาพลาสเตอร์
้ ลายการ์ ตน
ูน่
ารักพัน was hard, and pressing it hurt. She took
ทับไว ้ triamcinolone she kept in her doc- tor’s bag and
smeared it vigorously as if to have it seep into her
flesh, and then put a plaster with cute cartoon lines
over it.
“รัชนีวันนี
ท่านผู
อํ
้านวยการใหคุ
้ณออกตรวจโอพี ดี ‘Ratchanee, the director wants you to man the
แทนหมอบรรพต หมอบรรพตเขาลาฉุ กเฉิ เขาไม่ OPD instead of Dr Banphot who’s had to leave in a
น แม่
สบาย” เสียงหัวหนาแผนกสู
้ ตนิรี
เวชของโรงพยาบาล hurry as his mother isn’t well,’ the head of the obs-
ประจํ
าจังหวัดบอก tetrics and gynaecology department of the
provincial hospital was saying.

หมอรัชนีตอบรับเบาๆ มื
อลู
บพลาสเตอร์ ทพั
ีนนิ
วชี Dr Ratchanee nodded, her hand strok- ing the
ขางขวากั
้ นเชือโรค ลุ
กเดินอย่
างกระฉั บกระเฉงไปทีก plaster around her right forefinger protecting it
ตึ
ผู
ป่
้วยนอก from bacterial disease. She got up and walked
sprightly to the out- patient building.
=
ฟ้าเจิ
ดแจ่ม อาทิตย์ ่งแสงจาลงมาอาบท
สอ ้ องทุ
้ ง่แห่ง The sky was limpid. The sun’s bright rays bathed =
ฤดูเก็
บเกี
ยว รวงขาวหนั
้ กคอมลงเรี
้ ยพื
นสะทอนเปลว
้ the paddy fields at harvest time. The heavy rice
แดดเตนระริ
้ กเปล่ งประกายราวทองคํา ผู
คนหลั
้ งสู ้า
ฟ้ ears bowed to the ground and in the heat haze =
หนาสู ้
้ดิน ดุ
ม
่เดินหนาเข
้ าหาดงข
้ าวมื
้ อจับเคี
ยวเกี
ยว shimmered like gold. Men and women, their backs
เอาๆ พรึบหนึงก็
เสร็จสิ
นไปเป็
นวาเป็นไร่ to the sky, their faces to the earth, walked in- tently =
forward through a paddy field, hands grasping, =
sickles slashing, and be- fore long the whole field
was harvested. =

เสร็จสินไปเป็นวาเป็ : literally, ‘whole

นไร่
stretches were done’.

สเี
อี ป็
นคนรับจางเกี
้ ยวขาวไร่
้ ไร่ละสีรอยบาท
้ มันกม้ See had been hired to harvest paddy at four In Thai, อี
and มนัmake of See a lowly peasant
หนาก
้มตาอึ
้ ดเอาๆ ลมพัดมาคราใดพาเม็ดเหงื
อทีอาบ hundred baht per rai. She went at it in earnest. woman. This is lost in translation.
เต็
มหนาแห
้ งหาย
้ แลวเหงื
้ อก็
ออกมาเต็มหนาใหม่
้ ดัง Whenever there was wind, it dried the beads of
ตานํ
าทีผุ
ดเป็
นระยะๆ sweat that covered her face and then sweat ran
down her face a- new as tears welled in her eyes at
times.
 ถ้าไม่นับค่
าจางอั
้ นเป็ นจุดหมาย เสี
ยงเพลงจากวิทยุ Leaving aside the wages that were the main
เป็นสิงเดี
ยวทีช่
วยปลอบประโลมใจคนเกี ยวขาว
้ เสี
ยง purpose, the songs from the radio were the only
เพลงดังลันแทรกซึ มเขาไปเต
้ นเร่
้ าเต็ มใจ พาให ้ thing that comforted the harvesters. The blasted
มอกเต็
ลืมความเมื อยขบลืมสันหลังที
แข็งตึ
ง เงยหนายื
้ดหลัง songs took hold of them, making them forget the
ขึนมาคราใด ปวดเมื อยราวสายเอวจะขาดผึง stiffness, forget the aching backbones. Whenever
they straightened up to stretch their backs, they
felt as though their waists would snap.
ผ่
านเพลงแลวเพลงเล่
้ า เปลี
ยนดีเจวิ
ทยุ
คนแลวคน
้ Song after song, DJ after DJ, the cropped sheaves
เล่
า ผลงานที เกี
ยวก็
กองพะเนิน อีีายเขาไปอยู
สห ้ ใ่
นดง piled up. See disap- peared into the rice stalks as if
ตนข
้ าว
้ ราวเหล่าตนข
้ าวกํ
้ าลังโอบกอดคนเกียวไวด้
วย
้ embraced by them in a loving hug.
ความรัก
เพลงเดิ
มจบไปแลว้เสี ยงโฆษณาดังคันรายการ ตาม One song ended. After the advertising break, the
ดวยเสี
้ ยงดี เจขี
เล่
นหัวเราะรื
น ประกาศเปิ
ดเพลงใหม่ ิ playful DJ’s laughing voice announced the next hit,
ฮต
ถู
กใจ เพลงเราใจจนอี
้ สเีขย่
าหนาเกี
้ ยวไปตามจังหวะ an exciting pop song that had See nodding her
รองในใจเป็
้ นลู
กคู
่ head as she grabbed and sliced in rhythm, singing
along in her mind.
…จงเขาไปดู
้ วา่ เขาอยูห
่รื
อเปล่ า ถาได
้ ยิ้นหมาเห่ารี
บ …Go inside to see if he’s there If you hear the dogs From ‘Dogs bite
ออกมาไวๆ นองสาวจ๋
้ าดู
หมาใหพี ้ดวย
้ อย่าใหหมากั
้ ด bark get out at once Sweetheart, take care of the dogs (http://www.youtube.com/watch?
… ขาของพี ได ้ของพีได ้
อี
เขียวก็
แง่งหรืออี
แดงก็
รีพี for me Don’t let them bite my … legs, my legs Khiao v=CFz_Q3PO0OM&noredirect=1)’, a mid-
้ม … ตาหมาไป ตาหมาไป แหมหมาของ
เลยเอาไมทิ snarls and Daeng dashes forth So with my stick I nineties hit song by Ekkachai Sriwichai, a folk
เธอมันดุ
เสี
ยจริงดวย
้ มันชอบกั ด … ขาของพวกผู ชาย
้ stab the dogs’ … eyes, dogs’ eyes Hey, your dogs are singer from the South now in his early fifties.
พวกผูชาย
้ พีก็ซวย เอ๊
ยเพือนก็ ซวย ต่างถู
กหมากัด… so fierce They like to bite men’s … legs, men’s legs.
ป่วยจนเดิ
นไม่ไหว จนเดินไม่ไหว… So woe is me, and my friend’s too So we’re both so
badly bitten we can’t walk, can’t walk…

“อีสี… ตก” อี
ดวงเพื
อนบานยื
้ ดตัวขึ
น สู
ดปากคราง ‘See … you fell!’ Duang, her neighbour, got up,
บิ
ดตัวไล่
ความเมื
อยขบ เดิ สี
นมาใกลอี
้ เอามื
อป้
องปาก expelled a loud moan as she stretched to relieve her
ตะโกนคําบางคํ
าใส่
หอ
ูย่
างหยอกลอ้ stiffness, walked up to See and with her hand in
front of her mouth shouted some words in her ear
teasingly.
“พ่
อมึ
ง แม่ ย … ตก … ตก … ตก”
มงึโอ๊ ‘Your dad, your mum, wow … you fell … you
fell … you fell!’
อี
สอีุ
ทานคํ
าหยาบยาวต่
อเนืองอย่
างคนบาจี
้ มื อละ See shouted out a string of swear- words like
เคี
ยว ฟาดไหล่
เต็
มแรงลงหลังคนแหย่
ทกํ
ีาลังหัวเราะ someone ticklish. Her hands stopped harvesting.
สนุก She gave a mighty slap on the back of the teaser
who was laughing her head off.
“อี
ดวง มึ
งไม่
มอ
ีะไรทํ
าแลวหรื
้ อ จึ ก”ูอี
งมาแหย่ สวี
า่ ‘Duang, don’t you have anything better to do
than come and tease me?’ See said.
“มึงไม่หยุดกินขาวเที
้ ยงหรื ตะวันเลยหัวไปแลว้อี ‘Won’t you stop for lunch? Look at the sun. It’s
อ ดู
แดง ลู
กมึงเล่นนําขางไร่
้ จนตัวดําหัวแดง แดดเปรียงๆ past our heads already. Your daughter’s playing in
อย่
างนีระวังมันจะไม่
สบาย” the water by the field so much she’s all dark. With
the sun fierce like this, mind she doesn’t fall sick.’
อี
สถีอดหมวก เอาผาขาวม
้ าที
้ พันรอบหัวรอบหู
ออก See took off her hat, unwound the length of cloth
กระพือลมจากหมวกพัดไล่ความรอน
้ เผยใหเห็
้นปาก around her head, fanned herself with the hat to
เจ่
อ เบาตาขวาเขี
้ ยวชํ
า มี
เลื
อดออกในตาขวาเห็ นเป็
น fight the heat, revealing a swollen mouth, a right
จุ
ดแดงๆ มือป้
องตามองหาลู ก eye swollen and injected with blood. Shel- tering
her eyes with her hand she looked towards her
daughter.
“อี ีงึ
สม น-ผัวมึ
โดนไอวั้ ้ กแลว”
งซอมอี ้ อี
ดวงพู
ดตรง ‘Your man’s been hitting you again,’ Duang said
จุ
ด ตาจองมองหน
้ าเพื
้ อนอย่างเวทนา it straight, staring at her friend with pity in her
eyes.
“ใครบอกมึง กู
ตกกระได หนาไปชนเสา”
้ สเี
อี อามื
อ ‘Who says so? I fell down the stairs, knocked the
ลู
บหนา้เฉไฉ pillar head on.’
“อี
หา่บานมึ
้ งไม่
มก
ีระได มึ
งอย่
าปิ
ดกู
เลย” ‘Bullshit. There’s no stairs at your place. Don’t
try to fool me.’
“อี
ดวง กู
บอกมึ
งไม่เชือหรอ เอาบอกใหม่
้ กไ็
ด้กู
กลัว ‘So you won’t believe me? All right, I’ll put it
มึ
งอิ
จฉากู
ทกู
ี
เอากับผัวแรงไปหน่อย” another way, then. I’m afraid you’re jealous of me
that I play a little too rough with my husband.’
บอกแลวอี
้สกีห
็วั เราะเสี
ยงดังอย่
างไรทุ
้กข์ ส่
านกน้ With this, See burst out laughing without a trace
กระดิ
กสนุ
กสนานปาก รองคลอเพลงเสี
้ ยงดังลันจนอี of sorrow, shook her bottom and sang along
ดวงส่
ายหนา้ loudly, making Duang shake her head.
“ติ
งนั ง นั ง ติ
งนั ง ชะเอ่
อ เอ่
อเอย รักจริ
งไม่
หลอก…” …Ting nang nang tang ning cha-eur eur euy I
love you truly no kidding…

=
หมอรัชนีแกะพลาสเตอร์ออกจองมองแผลปลายนิ
้ ที Dr Ratchanee took the plaster off, exam- ined the
วชี
ขยายตัวขึน รอยแตกกระจายตัวออกคลําคลึงดูรสึ
ู
้ก wound at the tip of her forefinger which was more
แข็
งกว่าเดิ
ม เธอบ่นพึ
มพํา ทายาไตรแอมฯ ตังเกื
อบ swollen. The crack had lengthened and felt harder
อาทิ
ตย์ แลว้ทําไมไม่
หายสักที to the touch than before. She grumbled unhappily.
She’d been smearing it with triamcino- lone for
 almost a week, why hadn’t it healed yet?
มือเคาะประตู
หองพั
้ กของหมอศิ
รเิ
พ็
ญ หมอโรค She knocked on the door of dermato- logist Dr
ผิ
วหนั ง Siriphen’s room.
“พีเพ็
ญ ช่
วยดู
นวให
ิ หนู
้ ดวย”
้ หมอรัชนี
ยน
ืขางโต๊
้ ะ ‘Phen, please have a look at my finger.’ Dr
ทํ
างานของผูอาวุ
้ โสกว่า ยื
นนิ
วใหดู
้ Ratchanee stood by the desk of the older doctor,
presenting her finger for inspection.
“นังก่
อน นั งก่
อน ไม่
ตองใจร
้ อน” ้ หมอศิ รเิ
พ็
ญว่า ‘Sit down, sit down, what’s the rush,’ Dr Siriphen
หยิบแว่นสายตามาสวมจองมอง
้ เอานิ
วตนเองคลําดู said. She took her glasses and put them on to have
ลักษณะของแผลปลายนิ วหมอรัชนีอย่
างเอาใจใส่ a look and with her fingers probed the wound at
the tip of Dr Ratchanee’s finger conscientiously.
“พีดู กเ็น … คอนแทค เดอร์
ป็ มาไตติ สธรรมดา แต่ ‘I think it’s ordinary contact dermatitis, only a
มันดู
เป็ น … โครนิ
คหน่
อยเท่านั นเอง” หมอศิรเิ
พ็
ญ minor chronic infection,’ Dr Siri- phen diagnosed
วิ
นจิฉั ยโรคตามภาษาแพทย์ in her medical jargon.
“ทําไมทายาไตรแอมตังอาทิ ตย์
แลวไม่
้ เห็
นดี
ขน”
ึ ‘But I’ve been applying triamcinolone for a week
หมอรัชนีสงสัยโรคผิ
วหนั งอักเสบชนิดนี
ทายาทีาแลว้ and it hasn’t improved,’ Dr Ratchanee wondered.
ว่
ก็
น่
าจะทุเลา That ointment should be enough to treat a skin
infection like this.
“เนื
อมันออกจะแข็งๆ เธอลองเอายาสเตอร์
รอยด์ที ‘The flesh is rather hard. Try steroid mixed with
ผสมเอเอสเอ แลวใช ้มเบสทาปลายนิ
้ ครี วใหเนื
้อมัน ASA and then use Besta cream at the tip of your
อ่
อนนุ
่มขึ
น สักสองอาทิตย์
น่
าจะหาย” finger for the flesh to soften. It should be gone
within two weeks.’
“ไม่
เป็
นอย่
างอื
นนะพี ญ”
เพ็ ‘It isn’t something else, is it, Phen?’
“เออน่
า…” หมอศิรเิญหัวเราะ “แค่
พ็ นี
ไกลหัวใจ ‘Come now…’ Dr Siriphen laughed. ‘Just that,
พวกหมอก็อย่างนี
แหละ รักษาคนไขก็
้บอกคนไขว่าไม่ far from the heart. That’s how we doctors are.
้
ตองกั
้ งวล พอตนเองเป็นอะไรนิดหน่อยกลับวิ
ตกจริต When we treat patients we tell them not to worry
เอามากมาย” and when we get a scratch we worry a lot.’
“จริ
งๆ นะพีเพ็
ญ เขาถึงว่
ากันว่
าหมอน่ะรักษาคนอืน ‘You’re right, Phen. That’s why they say doctors
ไดทุ
้กอย่าง ยกเวนรั
้กษาตนเอง เดี ยวหนูจะเปลี
ยนยา can treat everyone but them- selves. I’ll change to
ทาอย่างพีว่
า ขอบคุ ณพี
มากนะคะ หนูไปก่อน เดี
ยวมี the cream you say. Thank you so much, Phen. I
ผ่
าตัดคลอด” หมอรัชนี ยกมื
อไหวขอบคุ
้ ณหมอศิ รเิ
พ็ญ have to go now: I’ve a caesarean section waiting.’
ก่
อนไปทํ างานต่อทีหองผ่
้ าตัด Dr Ratchanee raised her joined hands and bowed
to thank Dr Siriphen before going back to work in
the operation room.
=
ดวงดาวพร่
างพรายเต็
มฟ้า ผี
พงุ
่
ไตพุ
้ง่ลงมาจากทองฟ้
้ า The sky was studded with stars. Meteors rained
เห็
นแสงวาบๆ เป็
นทางยาว ใบมะพราวแกว่
้ งไปมารับ down from the sky in long flashing trajectories.
สายลมตนฤดู
้ หนาว ลมเย็นพัดมาคราใดพาขนอี ีก
สล ุ The coconut palms swayed under the wind of the
เฮื
อกตามอย่
างกับคนจะจับไข ้ early cold season. Whenever the cold wind blew it
gave her gooseflesh as if she were about to catch a
cold.

นังชันเข่าอยูใ่นมุงที
้ โดนลมพะเยิบพะยาบราวกับมี See sat with knees raised under the mosquito net
ใครมาเขย่ า ตาจองออกนอกมุ
้ งเล็
้ งไปที หนาต่
้างเปิ ด which the wind flapped as if someone was shaking
เงี
ยหูฟังสรรพสิ งรอบๆ สะดุงเป็
้ นบางครังเมือไดยิ
้น it. Her eyes stared outside the net to the open
เสี
ยงหมาเห่ า ถึงกับกลันหายใจกมตํ
้ าลงฟั งว่
าเป็
นเสียง window; her ears listened to the surrounding
ไอวั้
นผูผั้
วเมากลับมาหรื อยัง noises. She started at times when she heard the dog
bark, as much as held her breath and made herself
small, listening to know whether it was the voice of
Wan, her husband, coming back drunk or not.
อี
แดงนอนนิงอยูใ่
นมุ
งข
้างตั
้ วแม่ ปากแดงจัด มื
อตี
น Daeng slept under the mosquito net beside her =
ซี
ด ซมพิษไข ้
อีสเี
อามื
ออังหัวลู
กที ้ งไฟ … กู
รอนดั วา่ mother, her mouth bright red, her hands and feet
แลว้มึ
งเล่
นนํ
ากลางแดดมากไป ปากบ่ นมือควายาแก
้ ้ pale, lethargic with fever. See stretched her hand =
ปวดแกไข
้เป็
้นซองเทใส่ ปากอี แดง ตามดวยนํ
้ าจาก and touch- ed her child’s head which was burning
=
กระบวย ถอดเสื
อผาลู
้กออกเช็ ดตัวตามที
อาสาสมัคร … I told you so, you swam in the sun too much,
สาธารณสุขหมู่
บานเคยสอนไว
้ ้ her mouth complained. Her hand grabbed a
=
powder for fever and pain contained in an
envelope she inclined to pour into Daeng’s mouth =
and followed up with a ladle of water, took off her
daugh- ter’s clothes and wiped her body the way ‘Her mouth’, ‘her hand’: the temptation to be
village health volunteers had taught her. resisted here is to change those to ‘she’: the
recourse to synecdoche is very much part of the
author’s style.

สเี
อี ผลอหลับไปนานเท่ าไรไม่
รสึ
ู
้กตัว คงเพราะหมด See drifted into sleep unwittingly out of
แรงจากงานกลางทุง่รู
ตั้
วเมือมี
คนคลุงกลิ
้ นเหลาโถม
้ exhaustion from her work in the field. She came to
ทับร่
าง ขยํ
านมเต็
มแรง ผลักขาใหกางออก
้ ผาถุ
้งหลุด when someone reeking of booze pounced on her,
ลุ
ย
่ไปเมือใดไม่
รู้ kneaded her breasts roughly, forced her to spread
her leg. Somehow her sarong got loose and was
gone.
อีีนกลิ
สค ุ
้ น เคยชิ
นกับการกระทํ
าของผัว ตาเหลื อบ See was used to the smell, was used to her
มองอี
แดงทีนอนห่มผาอยู
้ ข่างๆ
้ ใจนึก ยังไม่
ทนั ใส่ husband’s behaviour. From the corner of her eyes
เสื
อผาให
้ ลู้
กเลยกู
กเ็
ผลอหลับไปได ้
กลัวลูกตื
นก็ กลัว she looked at Daeng who slept under the blanket
รู
สึ
้กเบื
อหน่ายเมื
อยลาก็
้รสึ
ู
้ก ไม่
มแีก่
จต
ิแก่ ผั้
ใจสู ส ี beside her. I had yet to dress her when I fell asleep,
ว อี
หนีบขาตน เกร็
งตานเต็
้ มที ทังๆ ที
ก็
รว่
ู
้าขัดใจผัวแลวจะ
้ she thought, very much afraid she’d wake up,
เกิ
ดอะไรขึ
น feeling dreadfully bored and aching and
exhausted. She didn’t have the energy to fight her
husband, yet she squeezed her legs together,
stiffened to resist as much as she could, even
though she knew what would happen if she
displeased him.

ไอวั้
นอารมณ์ พลุ
ง่
พล่านผสมความเมา คํ
ารามว่
ามึง Wan, angry and drunk, roared, You like to hurt,
ชอบเจ็ บๆ ใช่
ไหม มื
อหยาบหนาฟาดหนาเมี
้ ยเต็ มแรง don’t you? His thick, rough hand slapped her in
รัวกํ
าปั นทุ
บหนาขาเมี
้ ยไม่ นับแหกขาออกไม่ the face with all his strength, turned into a fist that
ปรานีปราศรัย ปลดปล่ อยอารมณ์ตนตามอําเภอใจ pummelled the front of her legs repeatedly. He
forced her legs open without mercy, giving vent to
his mood as he fancied.

สเี
อี จ็บจนหนาชา
้ ขาชาหนึ บ ใจดานชากั
้ บความเจ็
บ See hurt so much her face went numb, her legs
ปวด กัดฟั นไม่
ใหเสี
้ยงรองรอดออกจากปาก
้ เหม่
อมอง turned to jelly, her mind became impervious to
ออกนอกหนาต่ ้าง ภาวนาใหผั้
วกระทํ
าจบๆ ไปโดยเร็
ว pain. She clenched her teeth not to utter a cry,
เสี
ยที stared blindly out of the window, praying that her
husband be done soon.
=
ไม่
ทนั แจง้อีสเี
ขยิ
บตัวลุกแทบไม่ ได ้
กัดฟั นเอามื
อเทา้ Before dawn, See moved and could hardly get up.
พื
น ค่ อยๆ กระเถิ
บขยับเนือตัวที
ปวดเมือย ไอวั้นเริ
ม Clenching her teeth, with one hand on the floor she
สร่
างเมา ลืมตามองเห็ นรอยฟกชําทังเก่าและใหม่ บน slowly budged her aching, stiff body. Wan was
ใบหนาของเมี
้ ย ไอวั้
นเอื
อมมื อลู
บหลังเมียเบาๆ beginning to sober up. He opened his eyes and saw
the bruises old and new on his wife’s face. He
stretched out his hand and stroked her back
lightly.
“อีสี
มึงเจ็
บมากไหม” เมียไม่
ตอบ ไอวั้
นพูดต่ออย่
าง ‘Does it hurt very much, See?’ His wife didn’t
เสี
ยใจว่า “อี
สีกู
ไม่อยากใหมึ
้
งไปรับจางเกี
้ ยวขาว ้ ไม่ answer. Wan went on speaking in a sorry tone of
อยากใหมึ้งกับลู
กตองลํ
้ าบากเลย แต่กทูาํ
งานหาเงินใช ้ voice: ‘I don’t want you to hire yourself harvesting
หนีเท่
าใด ไอหนี
้ ห่
าเหวก็
ไม่
หมดซะที กู
เหนื ยดที rice, I don’t want you and our daughter to have a
อยเครี
้ ได”้
ไรอดแดกเหลาไม่ hard life, but no matter how much I work to find
money to repay our debts, I can’t see the end of
those damned debts and when I’m tired and tense I
can’t help drinking.’
อีสไี
ม่พด
ูอะไร รูดี
้วา่
ผัวตอนเมากับไม่เมาเป็
นคนละ See didn’t say anything, knowing very well that
คน เมือไม่
กนิเหลาไอ
้ วั้นเป็
นคนดีสารพัด งานหนั ก her husband drunk and her husband sober were
เอางานเบาสู ้
รับจางทํ
้ างานทุ กอย่างเพื
อหาเงิ ้
นใชหนี two different per- sons. When he didn’t drink, Wan
ทีติ
ดคางคนในหมู
้ ่ ้ – หนี
บาน ตังแต่
มันถู
กหลอกใหจ่ ้าย was such a good man, a hard worker, hiring
ค่าหนานายไปทํ
้ างานเมืองนอกแลวไม่
้ ไดไป้ himself for all kinds of job to clear debts all the
villagers had – debts since they were lured into
paying commissions to be sent abroad and never
went.
อีสเี
ตรี
ยมลุกออกจากมุ ง้มื
อควานคลําอี
แดงทียังไม่ See endeavoured to get up and out of the
นุ
่
งผา้เห็
นตัวเย็
นก็
เบาใจ ไอวั้
นมองตามเมี
ย แลวมอง
้ mosquito net. She fumbled about for Daeng who
ลู
กทีนอนเปลือย was still undressed, saw she wasn’t burning hot, so
felt relieved. Wan followed his wife’s eyes and then
looked at his child who slept naked.
“อี ีงึ
สม ไปหุงขาวเถอะ
้ อี
แดงไม่สบาย กู
จะดู
เอง” ‘Go and cook the rice, See. Daeng isn’t well, I’ll
เขาเหลือบตามองลู กเงี
ยบอยู
อ
่กีครู
ห
่นึ
ง ก่
อนพู า “ปี look after her myself.’ From the corner of his eyes,
ดว่
นีมันโตขึ
นเยอะนะ” he looked at his daughter quietly for a while before
say- ing, ‘She’s grown up a lot this year, hasn’t
she?’
=
โทรศัพท์ทหั
ีวเตี
ยงกรีดเสี
ยงจนหมอรัชนีผวาตื
น มื อ The telephone ringing at the head of the bed
ควานคลํ าหาหูโทรศัพท์ทงๆ
ั ทียังไม่
ลม
ืตาเมื
อฟั งเสียง startled Dr Ratchanee awake. Her hand groped for
พยาบาลรายงานผู ป่
้
วยจบ หมอรัชนี ลก
ุขึ
นอย่
างว่องไว the handset even though her eyes had yet to open.
ไม่
มอ
ีาการงัวเงียเหลื
ออยู ่ ิ ขอมื
นาฬกาที ้ อบอกเวลา When the voice of the nurse had finished her
เที
ยงคืนเศษ report, Dr Ratchanee got up quickly, with no
longer any trace of drowsiness. Her wristwatch
said it was past midnight.

เด็กหญิงวัยหกขวบถูกส่
งตัวมาจากโรงพยาบาล A six-year-old girl had been sent from the district
ประจําอํ
าเภอ นอนเงียบอย่
างหมดแรงอยู บ
่นเตี
ยงตรวจ hospital. She lay quietly as if exhausted on the
หนาตาซี
้ ดจนเหลื อง แขนขางหนึ
้ งมี สายนํ
าเกลื
ออยู่ examination bed, her face pale, almost waxy, a
saline drip to one arm.
“ความดันแปดสิบหกสิ บค่
ะ ชี
พจรรอยยี
้ สิ บ รูกตัวดี ‘Tension eighty-sixty, pulse one hun- dred and
สึ
้
แต่อ่
อนเพลียมาก” พยาบาลเวรดึ กคนหนึงรายงาน twenty, she’s conscious but very weak,’ the night
พยาบาลอีกคนที กํ
าลังรู
ดม่
านเพือใหหมอรั
้ ชนี ตรวจเด็ก nurse reported. Another nurse who was closing the
ไดสะดวกเอ่
้ ยขึ
นว่า “เด็
กหกลมตั
้ งแต่เชาแล ้ะหมอ มี curtain for Dr Ratchanee to check the girl at ease
้ วค่
เลื
อดออกจากช่ องคลอด ก่ อนมาทีนี
แม่เด็
กนําส่งโรง said, ‘She fell in the morning, doctor. Blood came
พยาบาลประจํ าอํ
าเภอ หมอที
โน่
นว่
าฉี
กขาดเยอะเลย out of her vagina. Before she came here, her
ส่
งตัวมาหาเรา แม่
เด็
กก็
มาดวยค่
้ ะหมอ” mother took her to the district hospital. The doctor
there said there was too much damage so sent her
to us. Her mother’s here too, doctor.’
หมอรัชนีเอี
ยวตัวมองออกไปนอกม่ าน เห็นหญิ งสาว Dr Ratchanee twisted to look outside behind the
ร่
างเตี
ยผิวกรานแดดยื
้ นกระสับกระส่
ายอยู ไ่
ม่หา่
งจาก curtain and saw a swarthy, thickset young woman
เตี
ยงตรวจนั ก หมอแตะแขนคลํ าดู ีจรเด็
ชพ กเบาๆ ค่อยๆ who stood nervously not far from the bed. The
เปิ
ดเปลื
อกตาถ่ างดูเห็
นซีดจัดก็
บอกพยาบาลว่ า doctor felt the girl’s arm for her weak pulse, slowly
“เตรี
ยมเปิ ้ เลื
ดเสนให ้อดเลยนะคะ” raised her eyelids to look at her eyes. Seeing how
pale she was, she told the nurse, ‘Get a blood
pouch ready.’
หมอถามเด็
กนอยสองสามครั
้ า “หนู
งว่ ื
ชออะไรคะ” The doctor asked two or three times, ‘What’s
your name, sweetie?’
ร่
างนอยนั
้ นลืมตามอง ไม่
ตอบ The little girl opened her eyes, didn’t answer.
“หมอดูนดิหนึ
งนะคะ ไม่
เจ็
บนะค่
ะ ไม่้ ว” หมอ
ตองกลั ‘I’m just looking. Don’t be afraid, I won’t hurt
รัชนีเปิ
ดผาคลุ
้ มส่วนล่างอย่
างแผ่
วเบา ค่
อยแยกขาดู you.’ Dr Ratchanee delicately pulled back the
เมือเห็นรอยฉี
กขาด เธอถอนหายใจ blanket covering the girl’s lower body and slowly
parted her legs. When she saw the tear, she sighed.
“ใหเลื
้อดแลว้เตรี
ยมเขาห
้องผ่
้ าตัด ช่วยบอกหอง
้ ‘When you’ve plugged the blood, take her to the
ผ่
าตัดเตรี
ยมดมยาสลบ เตรียมเย็บแผลเด็
กอายุ
หกขวบ operation room. Please tell them to prepare
ด่
วน เดี
ยวหมอจะคุยกับแม่
เขา เด็
กชื ะ”
ออะไรนะค่ anaesthetics and get ready for immediate surgery
on a six- year-old girl. I’ll talk to the mother.
What’s the child’s name?’
“เด็
กหญิ
งแดงค่
ะหมอ” ‘Her name’s Daeng, doctor.’
=
ไฟหองผ่
้ าตัดเจิ ดจาส่
้องตรงไปที แผลช่ องคลอด แผล The strong light in the operation room was focused
ภายนอกฉี กขาดกระจุ ยออกหลายแนว เลื อดสดๆ ไหล on the vagina injury. The outer area was torn in
ริ ้ ภายในมี
นชาๆ เลื
อดจับตัวเป็
นกอนอยู
้ เ่ ต็ม เมือค่อยๆ several directions. Fresh blood slowly trickled out.
เอาเครื องมือจับผากอซขนาดเล็
้ กควักเลือดออก หมอ The inside was full of clotted blood. When she
รัชนีกอ
็ุทานออกมาอย่ างสยดสยอง “เป็ นไปไม่ ได ้
เป็น carefully inserted gauze at the end of a forceps to
ไปไม่ ได ้
หกลมอะไรกั
้ น ยอดช่องคลอดฉี กทะลุ ทวาร gouge out the blood, Dr Rat- chanee exclaimed
หนั ก … ทะลุ เขาไปในช่
้ ้ … โธ่
องทอง เอ๋ย เจาเด็
้ กนอย้ horrified, ‘Impossible! Impossible! This wasn’t a
เจาตั
้วแค่ นีไม่น่าจะถูกทารุณ ทรมานทรกรรมเจ็ บปวด fall! It’s pierced through from the bottom of the
อะไรถึ งขนาดนี ” หมอรัชนีจองมองร่
้ างเล็ กๆ ของเด็ ก vagina to the rectum … through to the abdominal
หญิ งวัยหกขวบดวยความสงสารจั
้ บใจ พูดเท่ านี cavity. Good grief, poor little thing! So young and
พยาบาลผู ช่
้วยผ่ าตัดทุกคนก็รว่
ู
้าเกิ
ดอะไรขึ นกับเด็
ก treated so cruelly, made to suffer so much pain…’
หญิ ง Dr Ratchanee stared at the body of the six-year-old
girl, her heart filled with utter pity. Having heard
just this much, every nurse helping with the
operation knew what had hap- pened to the little
girl.

พยาบาลทุ
กคนในหองผ่
้ าตัดใจอ่
อนยวบ วาบคิดถึง Their spirits sagged, suddenly thinking of their
ลู
กของตน ถาลู
้กถูกกระทําเช่
นนี
บาง
้ อกแม่เอ๋
ยจะทุ
กข์ own children. If their children were treated like
ทรมานเพี
ยงใด จะอยูจ
่ะกิ
นไดอย่
้ างไร บางคนรู
สึ
้กเจ็
บ this, how tormented their motherly chests would
แปลบในใจจนตองละสายตาจากบาดแผล
้ เสมอง be! How could they keep on living? Some felt such
เลื
อดเป็
นหยดๆ กํ
าลังไหลรินจากถุ
งเลื
อดเขาไปใน
้ ache in their hearts they had to take their eyes off
ร่
างกายที
ถู
กวางยาสลบ the wound and look instead at the blood drip
flowing into the body that lay unconscious.
=
“อี
แดงปลอดภัย ฉั นก็พอใจแลวหมอ”
้ อี
สน ้หนา้ ‘If Daeng heals, that’ll be good enough for me,
ีั งเกาอี
โต๊
ะในหองตรวจที
้ ดู เป็
นส่
วนสัด ไม่
มค
ีนอืนในหอง ้ doctor.’ See sat on a chair in front of a table to one
นอกจากอี
สกีบ
ั หมอรัชนีในยามดึกตี
สอง side of the examination room. It was two in the
morning and there was no one else in the room
apart from See and Dr Ratchanee.
“แม่เด็
ก การข่มขื
นเป็
นอาญาแผ่ นดิ
น ลู
กถู
กทําขนาด ‘Young woman, rape is a criminal of- fense. With
นี
ทํ
าไมไม่แจงตํ
้ารวจ กลับมาโกหกหมอว่าลู
กหกลม้ your child treated like this, why didn’t you report
แม่
เด็
กกลัวอะไร ไม่
ตองกลั
้ วบอกหมอ หมอช่ วยได”้ it to the police? Instead you lie to me that she fell.
หมอรัชนี
นังเกาอี
้ขางโต๊
้ ะ จองมองอี
้ สีมื
อเอื
อมไปแตะ What are you afraid of? Don’t be scared. Tell me. I
แขนคูส
่นทนาอย่ างปลอบใจ อี ีมหน
สก ้ ามองปลายตี
้ น can help you.’ Dr Ratchanee sat on a chair on the
ตนเอง opposite side of the table and stared at See. Her
hand stretched out to touch the mother’s arm to
comfort her. See lowered her head and looked at
her feet.
“อี
แดงมันหกลมจริ
้ งๆ หมอ ช่
างมันเถอะ เดี
ยวแผล ‘Daeng really did fall, doctor. Never mind. The
มันก็
หาย” wound will heal.’
“หกลม…”้ หมอรัชนี อดโกรธแม่เด็
กไม่ “หกลม้
ได ้ ‘Fall!’ Dr Ratchanee couldn’t help feel- ing angry
หรื
อ แม่เด็
กเอ๋ ย ลู
กจะเป็
นจะตายจากการถู กทํ
าราย
้ at the mother. ‘Fall, you say? How dare you? Your
อย่
างนีแม่ยงั บอกหกลม้หมอเป็ นหมอสูตฯิเห็
นแผลที child could well die from being hurt like this and
ช่
องคลอดมามากต่ อมาก แม่ไม่
ตองโกหกหมอ
้ แผล you still pretend she fell! I’m a gynaecologist. I’ve
อย่
างนีหมอยื นยันได ้
หมอรู
้เด็
กถู
กข่มขื
นแน่นอน seen lots of injuries to the vagina. You can’t deceive
me. This kind of wound, I’m positive, I know for
 sure this child was raped.’
“หมอรู
้อ” อี
หรื ีุ
สอ ทานอย่
างเหม่
อลอย ‘You know?’ See exclaimed almost absent-
mindedly.

“แผลนี เป็นแผลจากการข่ มขืนอย่างทารุณแน่นอน ‘This wound comes from violent rape. No doubt
แม่
ตองรู
้ แน่
้ วา่
ใครข่มขืนลู
ก แม่ควรจะแจงความให
้ ้ ้ about it. You must know who raped your child.
ไอ
คนชัวมันติ
ดคุก ถาไม่
้ ทาํเช่
นนีไอคนชั
้ วคนนี มันก็
ตอง
้ You should report it for the one who did it to be
ทํ
าคนอื นอี
ก มันอาจจะทําลู
กเราซําอีก คราวนี กเราไม่ locked up. If you don’t, he’ll do it to others or to
ลู
ตาย คราวหนาลู
้กเราก็อาจจะตาย แมไม่้ตาย บาดแผล your child again. This time she won’t die but
ที
ร่
างกายหายสนิ ท แต่
บาดแผลทางจิ ตใจลู
กจะตองทน
้ maybe next time she will. Even if she doesn’t die
ทุ
กข์ทรมานติ ดตัวไปนานอีกเท่าใด แม่เด็
กไม่
กลาบอก
้ and the physical wound heals entirely,
ตํ
ารวจก็บอกหมอ หมอจะแจงความ
้ หมอจะช่ วยแม่ psychologically – how long will your child have to
อย่
างเต็มทีเอง หมอช่วยไดนะ
้ แม่เด็กไวใจหมอเถอะ”
้ suffer from it? If you don’t dare to go to the police,
tell me, I’ll report it, I’ll help you to the utmost. I
can help you, you know. You can trust me.’
“ไม่
หมอ ไม่ …” อี ีด
สพ ูอย่
างเด็ ยว “ไม่
ดเดี หมอไม่ ‘No, doctor. No…’ See spoke with
ตองช่
้ วยฉั น อี
แดงมันเป็
นลูกฉั น ช่ างมัน”
างมันหมอ ช่ determination. ‘No, you don’t need to help me,
doctor. Daeng’s my daughter. Never mind, doctor,
never mind.’
“ช่างมัน ทําไมตองช่
้ างมันเล่ าแม่เด็
ก ทํ
าไมตองช่
้ าง ‘Never mind? How can that be, young woman? I Another nice touch lost in translation: the doctor
มัน หมอไม่ เขาใจเลย
้ เล่
าความจริงใหหมอฟั
้ งสิ หมอ don’t understand at all. Tell me the truth. I really addresses See throughout as ‘mother’. ‘Young
ช่วยไดจริ
้งๆ นะ ไม่ตองกลั
้ ว แม่ เด็
กไม่ตองกลั
้ ว เป็นแม่ can help you, you know. You don’t have to be woman’ is the most English allows for a note of
คนตองกล
้ าทํ ้ าเพื
อลูกสิลู
กของแม่ ชว่
เองนะ ไม่ ยเหลือ afraid. You don’t need to be scared. As a mother disapproval.
ลูกไม่ปกป้องลูก แม่
เด็
กไม่รักลู อ”
กหรื you must dare to act for your child, your very own
child. If you don’t help your child, if you don’t
protect her, then you don’t love her?’
“หมอ” อีสรี
องไห
้ โฮ้ ตัวสันสะทาน
้ หมอรัชนี
ตกใจ ‘Doctor!’ See cried out, shivering. Dr Ratchanee,
ลุ
กจากเกาอี
้ไปโอบไหล่ shocked, sprang up and went to wrap her arms
around See’s shoulders.
“หมอ ฉั นพูดอย่ างไรหมอก็ ไม่
เขาใจหรอก
้ ลู
กของ ‘Doctor, whatever I say you won’t understand.
ฉั นทําไมฉั นจะไม่รัก ฉั นรักอี
แดงสุดหัวใจ หมอหวัง Why wouldn’t I love my own child? I love Daeng
ดี ฉันรู
้ ชา่
แต่ งมันเถอะหมอ แผลอี แดงไม่นานมันก็
หาย with all my heart. I know you mean well, but
ฉั นสองคนแม่ ลกูตองอดทนให
้ ได
้้ อดทนใหได้ดี
้ กว่
าอด never mind, doctor. Daeng’s injury will heal before
ตาย” long. She and I must bear with it. Better that than
starving to death.’
อีีิ
สปดหนาสะอื
้ น ผลักประตู
เปิ
ดออกจากหองตรวจ
้ See hid her face as she sobbed, push- ed open the
door and went out of the room.
=
บรรยากาศรอบขางเงี
้ ยบสงัด หมอรัชนี เปิ
ดหนาต่
้า ง The surrounding atmosphere was peace- ful. Dr
หองตรวจออกไป
้ สู
ดอากาศที หนาวเย็นเขาเต็
้ มอก Ratchanee opened the window of the examination
ทองฟ้
้ ากวางใหญ่
้ มด
ืดํ ามี
ดาวเปล่งประกายหรุบหรู ่ room, filled her lungs with chilling air. The vast
หมอรัชนี
ยนืนิงขึ
งอยูช ั
่วครู่
กมมองตนเอง
้ นํ
าตาคลอ sky was dark with a dim sprinkling of stars. Dr
ตาเมื
อครุน
่คิ า … ฉั นจะทํ
ดว่ าอะไรไดดี
้ กว่
านีฉั นก็
เป็
น Ratcha- nee stood still for a while, lowered her head
คนตัวเล็
กๆ คนหนึง เมือเที
ยบกับโลกทีกวางใหญ่
้ to look at herself, her eyes brim- ming with tears as
ไพศาล she pondered … what can I do better than this?
I’m just a little person, so tiny compared to this
huge world.
“ทําไม ทํ
าไม ทําไมแม่เด็
กจึ
งตัดสิ
นใจเช่
นนั น หมอ ‘Why? Why? Why did she decide like this? I
ไม่เขาใจ
้ หมอไม่ เขาใจ
้ ตองอดทนให
้ ได
้้ อดทนใหได ้ ้ don’t understand. I really don’t. She must bear
ดี
กว่าอดตาย ทําไม ทําไม” with it. Better that than starving to death. Why?
Why?’

หมอรัชนี
เจ็บปวดหัวใจ เหลื
อบมองดู พลาสเตอร์พนั Dr Ratchanee felt really bad. She glanced at the
แผลทีปลายนิ วชีขางขวาตนเอง
้ วูบหนึงของอารมณ์ plaster around the tip of her right forefinger. In a
เธอแกะมันออก จองมองราวกั
้ บไม่ เคยเห็
นมาก่อน fit of temper, she tore it off, stared at it as if she had
หายใจลึก กัดกรามแน่น แผลทีปลายนิ วของเธอช่าง never seen it before, took a deep breath, clenched
กระจอยร่
้ อยเหลื อเกิ
นเมือเที
ยบกับบาดแผลของเด็ ก her teeth. The scratch at the tip of her finger was so
หญิงแดง puny compared with little Daeng’s injury.
หมอรัชนี
กดแผลตนเองจนรูสึ
้
กเจ็
บ ขยําพลาสเตอร์ Dr Ratchanee pressed on her wound until she
จนเป็
นกอนเล็
้ กและขวางทิ
้ งลงถังขยะ เธอทรุ
ดตัวนั ง hurt, squeezed the bit of plaster into a small ball
ซบหนากั
้บมือ หลับตาใหหยาดนํ
้ าตาไหลยอยตามร่
้ อง and threw it into the bin. She lowered herself and
นิ
ว sat down, brought her hand to her face, closed her
eyes for tears to drop and run down the crack in
her finger.
= ‘Phoo Orn-ae’ in Chor Karrakeit 41, 1999

= .
Chanwalee Srisukho, a native of Chiang Mai, is an
obstetrician and mother of three sons. A radio and
television host, author of articles and books on
women’s affairs, she also pens short stories that
 have a habit of collecting literary awards.
(http://thaifiction.wordpress.com/2014/01/10/the-
weak-chanwalee-
seesukho/chanwalee-s/)

Tagged: ชัญวลี ศรี ข (http://thaifiction.wordpress.com/tag/%e0%b8%8a%e0%b8%b1%e0%b8%8d%e0%b8%a7%e0%b8%a5%e0%b8%b5-

สโุ
%e0%b8%a8%e0%b8%a3%e0%b8%b5%e0%b8%aa%e0%b8%b8%e0%b9%82%e0%b8%82/), Chanwalee Srisukho
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/chanwalee-srisukho/), conjugal rape (http://thaifiction.wordpress.com/tag/conjugal-rape/), obstetrics
(http://thaifiction.wordpress.com/tag/obstetrics/), rape (http://thaifiction.wordpress.com/tag/rape/), Thai short story (http://thaifiction.wordpress.com/tag/thai-
short-story/), triamcinolone (http://thaifiction.wordpress.com/tag/triamcinolone/)

Blog at WordPress.com. | The Delicacy Theme.

Follow

องสันไทย | thai to english fiction”

Follow “เรื

Powered by WordPress.com