CКАЗНА ЗА РИБАРОТ

И РИПКАТА
Александар Сергеевич Пушкин
 Си бил еднаш еден
старец којшто со
жена си живеел крај
брегот. Живееле во
земјанка ветва
триесет и три години
токму.Со мрежата
тој си лoвел риби, а
старата си предела
преѓа.
 Еднаш старецот в море
мрежата ја фрлил: му
донела таа тиња и треви
морски. Третпат кутри
мрежата ја фрлил: му
донела само една златна
рипка. Му се моли тоа златно
рипче: ,,Ак ме пуштиш во
морето,старче, откуп скап за
мене ќе ти дадам. Се зачуди
старецот па го пушти
златестото рипче и му рече:
- Ај оди си во синово море
и шетај си во просторот
широк.
Тој се вратил кај бабата своја да и
каже за златната рипка. Старицата
почна да го кара:
- Будалиште такво, празна црпко!
- Барем едно корито да даде:
нашено се испокрши сосем!
Тој тргна кон синото море. ГЛЕДА ТОА ПОДИГРУВА
ЛЕСНО.
- Што ти треба тебе стари кажи?
Се поклони старецот и рече:
- Смили ми се господарке, баба ново корито бара.
- Не тагувај и врви си со здравје, имам за вас јас
корито ново.
 Кај жена си старецот се
вратил и ја видел крај корито
ново.
Но посилно бабата го кара: -
Поклони се и куќичка барај.
СЕ ЗАМАТИ ТОА СИНО МОРЕ.
Не тагувај и тргај со добро: се ќе
биде, куќичка ќе има.
Кога се врати старецот гледа
куќа со светилки, со оџак и
дабова измазнета врата.
Бабата уште посилно го кара:
Нејќам да сум селанка проста,
туку да сум од госпотска рода.
Старецот тргна кон синото море.
НЕ Е МИРНО ТОА СИНО МОРЕ.
- Што ти треба тебе стари кажи?
- Мојата баба сака да е од
господска рода.
- Не тагувај и врви си со здравје.
– му кажала рипката.
 Тој се врати кај бабата
своја, гледа баба со облека
од самур. Верни слуги крај
неа се вртат, таа ги тепа и
за перчин ги влече.
Здраво да си госпоѓо
болјарке, дал душата
задоволна ти е?
Кога писна бабата по него ,
па го прати коњушник да
биде!
Си проаѓа недела, две а
бабата посилно се лути:
Нејќам да сум од госпотска
рода туку да сум јас царица
силна! Кон морето старецот
се движи а ПОЦРНЕ ТОА
СИНО МОРЕ.
 Старецот кај бабата се
врати. Пред себе виде
царски дворец а бабата
царица и дворјани и служат.
Здраво да си царице моќна!
Дал душата задоволна ти е?
Старицата не фрли ни
поглед, туку рече да го
исфрлат надвор.
Си проаѓа недела, две а
старицата посилно се лути.
При риба врати се со поклон.
Нејќам да сум царица туку
да сум господарка морска, да
ме служи златната рипка.
Кога дошол дедото до море
гледа ЦРНА БУРА.
Рипката не одговори ништо,
само плесна со опашот, во
морето длабоко се нурна.
Кога се вратил дедото
дома....
Гледа: колипка пред него,
старичката пред врата
седи а пред неа –
коритцето старо!