Живко Чинго

Големата вода

Живко Чинго
Големата Вода
На мајка ми Верга

Кога веќе решив да ви раскажувам за Исак, Кејтеновиот син, би имал толку убави,
нежни и незаборавни спомени, толку чисти и светли мигови кои не верувам дека некогаш
можеда се заборават. Јас сум толку горд кога си спомнувам за Кејтеновиот син, горд како
самиот Исус Христос. Но јас сакам да ви ги изнесам само оние часови во домот, само оние
проклети часови поминати во домот, господе, та ние и немавме други часови, чесен
другарски збор, само оние часови додека дојдовме до Сентерлевиот рид. Тоа беше некој
непознат рид, Сентерлевиот. Говореа дека е тоа оној рид откаде што се раѓа сонцето,
невозможно, ридот откаде што се раѓа сонцето. Познава ли некој друг такво слично место,
таков еден рид откаде што се раѓа сонцето? Не верувам, се чини, Сентерлевиот беше
единствен таков рид. Веројатно, тука имаше и нешто неречено, но тоа за вистината не го
знаеше дури и татенцето, нашиот управител другарот Аритон Јаковлески. Како што
беше-беше, по време едно со сигурност дознавме, – патот до Сентерлевиот рид беше страшно
стрмен, како во пеколот. А ние само што требаше да појдеме по него, – проклет да бидам, – и
сега не знам откаде толку сила, волја, храброст за еден таков ужасен, тежок пат. Во почетокот
ќе спомнам само толку, илјадапати, милионпати, неброено била поголема, посилна страста за
убавиот живот и слободата. Проклет да бидам ако тоа не н`е држеше да одиме, да не се
плашиме од страшните казни. О, вечни, о слатки соништа. Проклет да бидам, тоа беше гласот
на Големата вода.

Другарот од стројот, сонот за Големата вода

Ми го одредија за другар во стројот. Проклет да бидам, другар од стројот. Ме задолжија
со него, ми го натоварија на врат. Секој примерен беше задолжен со по еден таков лош другар
во стројот. Реков примерен, проклет да бидам, поради тој збор за малку да го замразам
целиот свет. Примерен другар, примерен пионер, примерен скоевец, примерен градител.
Примерен, што уште не, проклет да бидам, примерен серко. Но таков беше редот, се колнам.
Беше пролетта 1946 година, првата пролет по војната. Оттогаш сигурно поминале
илјада години. Си спомнувам само толку, фати лошо време, снег. Фуртуна. Голема снежна
бура се спушти над земјата и сите дрвја што беа цутени ги претвори во мраз, во бело. И с`е
одеднаш молкна, се изгубија прекрасните и безбројни звуци на штотуку почнатата пролет,
ништо, ништо не остана од таа убава, силна светлост. Мраз. За тоа со сигурност се сеќавам,
зашто имав кратки, пролетни панталонки сошиени од шарено италијанско ќебе. Снегот беше
висок, до појас. С`е, с`е тој имаше згмечено, покриено.
Ние бевме една тажна толпа гладни и нечисти деца, бездомни. Лоши, црни малечки
гадови, како што н`е викаа добрите воспитувачи. Уловени по полињата, по градините, по
шумите, по плевните, по карпите, по големиот снег. Проклет да бидам, ние не се даваме.
Сигурно не знаевме дека ќе н`е носат во дом, под покрив, во кревет, дека ќе ни дадат топло
кафе со џем и парче леб, дека тоа го прават за наше добро, за да н`е згрижат и сите тие
смрдливи работи што до ситница се предвидени со домскиот ред. Со закон, проклет да
бидам. Добро тоа, но ние пак не се даваме, ви велам, целата таа пролет како ѕвериња, н`е
ловеа одреди добротвори од црвениот крст, одреди воспитувачи и секакви ловци.
Морам да признаам, јас бргу се премислив, по седум дена. Проклет да бидам, самиот
им се предадов. Добро, реков, не сакав премногу да ги жалостам срцата на мојот добар вујко
Илко Костадиноски и на мојата златна вујна Кола Костадиноска. Добро, реков, да излезам од
празниот амбар, доста другарував со глувците. Сепак вујко ми Иле, добриот вујко Иле, кога
тргнав, на разделба, кога му подадов рака за да се поздравиме, се колнам, ја остави вилата, го
вадеше гнојот од шталата, си ги позабриша рацете од колената и пазувите, ме прегрна толку
силно што чинев сите коски ќе ми испукаат. Рече:
– Леме, сине! Леме внученце, не ти велам збогум, не бил јас Иле Костадиноски ако не
те вратам од тоа проклето место, – тоа го рече со таков глас што можеа да го чујат дури и тие
што беа крај реката, како да сакаше тоа сите да го чујат. Тогаш однекаде задишена пристигна
и вујна ми Кола заедно со братучетки ми, Стојна и Мара, моите мили братучетки. Но вујче си
остана маж, тојчас на ништо не се обѕрна, с`е така силно ме држеше во себе (сигурно не го
чувствуваше мојот бол), с`е посилно ме земаше во себе незапирливо викајќи: – Сакам да ми
веруваш, Леме, внученце! Жими ова златно сонце, Леме, ќе те спасам. (Господе, сивото,
снежно небо, весело се отвора над нашите глави, се јавува зрак и таа мала светлина,
победоносна, ни покажува дека е тоа пролетно време. Проклет да бидам, пролет.) Верувај ми,
Леме вујчино, ќе те спасам! (На тоа вујна што ги начули ушите! Како нејзините окоравени
очи да рекоа: – што, што!?) – Ништо, Леме, рече тивко вујко ми, во очите му светна солза, се
колнам, – само нека поминат овие пусти, гладни години, рече. Гледаш и сам Леме, рече
сосема тивко, гледаш како мачно се живее, никому не му е добро, синко. Што да се прави,
мило, мораш да појдеш во таа зандана.
Проклет да бидам, така рече – зандана. Сигурно јас уште не можев да знам што значи
тој збор, воопшто бев многу прост и неук. На своите дванаесет години се потпишував со ЕМ,
бидејќи никако не сакав да ја запомнам буквата Л, зашто таа на нешто многу лошо ме
потсеќаше. Имав завршено само едно одделение и чинам немаше некоја поголема наука во
мене. Тоа време, признавам, сосема малку зборови знаев, и тоа с`е некои лоши зборчиња што
никако не можам да ви ги соопштам, бидејќи сега им го знам нивното подлабоко значење.
Само да си спомнам за својот тогашен речник, проклет да бидам, јас веднаш почнувам да се
потам, душава ми црвени од срамои. Се колнам, точно во тој тажен и многу жалосен час, во
мигот на разделбата на топлото буниште видов како еден млад, бесен петел со премногу
впипрен китик ѕверски налета на едно кротко коковче што ситно со ножињата си чепкаше по
гнојчето и, ни пет ни шест, бесрамно го пови под себе, ама, за едно секунде, само окото што
ми трепна, проклет да бидам, тоа не рече ни грк! Што убава работа, помислив, тие се
клецкаат, ама тоа не беше мој збор, се колнам. Таа ука ја имав добиено од дедо ми
Костадиноски, лесна му земја, всушност – тој така би рекол кога би бил жив, кога пак би
лежел тука, под стреа, греејќи се на пролетното сонце, исфрлајќи тежок мраз од градите.
Проклет да бидам, во таков час дедо ми целиот се растопуваше, стануваше сина, болскотна
капка. Охо-хо, ќе речеше мавтајќи со рацете, чиниш ќе излета во небото, охо-хо, се клецкаат,
Леме! На дедо ми Костадиноски му бев љубимец и тој во с`е ме подучуваше. Знам и зошто
мачките по цел ден и цела ноќ мјаукаат зимно време. Знам и за кучињата и за кравите, знам
зошто вујна понекогаш ме мазни по глава, ми дава лепче со сиренце само за да излезам
надвор од куќи; знам и колку го налутува тоа мое влечкање по скали добриот вујко, него
место не го земаше чекајќи да излезам од куќи. – Отрув ти се сторило, оди, оди! –
избезумуваше вујната во таков час. Се колнам, знам полно такви работи, што сега ги
изоставам, зашто морам веднаш, веднаш да тргнам, видов солзи во вујнините очи. Тоа веќе
сосема ме истера. Проклет да бидам, ако тоа потраеше уште еден миг – чинев ќе умрам, ќе
ми препукне срцето.
– Леме, збогум, со здравје оди си, ама немој вака-така да си говорел некаде, оти лебот ќе
те фати, Леме, зашто како мое дете сум те имала, тоа да го знаеш! Сум те чувала како гулаб,
да знаеш!
– Ох, – реков сочувствувајќи, – ох, добро вујне, – сакав уште некој збор да речам, но таа
уште посилно заплака и јас конечно морав, морав да појдам. Проклет да бидам, а толку сакав
тој час да се продолжи, да погледам во слаткото буниште. Најмногу ме разжалостија кротките
кокошки, ужас ме фати кога помислив, боже, се делиме, се сврши. Мислев никаде на друго
место во светот нема кокошки, уште такви мили и толку добродушни. Но од моја страна ќе
беше сосема нечувствително веќе секое задржување, не сакав премногу да ги жалостам
срцата на милите роднини. Проклет да бидам, таков сум по природа не сакам да останам ни
минутче каде што не ми е местото. А и тие солзи во вујнините очи; повеќе сакам смеа.
Проклет да бидам, некогаш каков голем смејач бев, си замислував дека ми нема рамен,
ќоравам с`е околу себе! А јас најчесто бев сам, без никого во животот. Понекогаш кога ќе си
спомнев за тоа, што слатко, што безумно сум се смеел сам со себе како некоја сирота
будалетинка. Проклет да бидам, ми доаѓаше некоја луда смеа, никако не можев да запрам. Си
спомнувам, и тој така се смееше, мојот другар Кејтеновиот син, ќе видите, лудо се смееше.
Некои од домот, а особено оние од управата што мислеа знаат с`е, говореа дека е малку удрен,
дека и самиот не знае зошто се смее. Проклет да бидам, тој знаеше зошто се смее. На сите
одред им ја пушти водата, такви гомнари веќе преку глава ни беа, ама тоа беше смеа. Тоа со
дрвото само тој можеше да го смисли, проклет да бидам. Охо-хо, како сите се клецнаа, дури и
татенцето другарот Аритон Јаковлески. Што раскажував, за разделбата, добро, тие солзи ме
удавија. Знаев оти се лажни, знаев оти се нечисти, проклет да бидам, зошто плаче кога по
првиот чекор жив ќе го изеде вујко ми за оние зборови кога ми рече дека ќе ме врати. Се
колнам, видов како душмански го погледна во тој миг, да можеше со вилата ќе го избодеше.
Проклет да бидам, сите тие седум дена, додека бев скриен в амбар, таа каде не го испрати
кутриот вујко за да ме пронајде. Се колнам, под камен и дрво ме бараа. О, боже! Сега збогум,
можеби некогаш ќе се вратам за да го спасам вујко ми, – оди, оди Леме, оди мило, како да ми
велеше неговиот тажен, несреќен поглед. А, всушност, никако не можев да се одделам од
топлото, маѓепсно буниште. Проклет да бидам, тоа најмногу ми го матеше умот, с`е си
мислев тука нешто големо, нешто неочекувано, некоја слатка тајна се крие. Сепак ќе морам
да се вратам еден ден, си мислев, се заколнав во душата.
 – Збогум, мили братучетки!
– Збогум, Леме! Збогум, убав братучед Леме!
– Збогум!
– Никогаш да не се вратиш, да даде господ! – не издржа доброто вујне, за добар пат, на
третиот чекор ме благослови. Проклет да бидам, благослов.
Појдов не сосема тажен, појдов со некаква чудна, непозната среќа, целиот пат до Баска
го минав среќно. Се колнам, болскотеше пролетното сонце, на снегот уште појасно, уште
посилно. Ох, каква убавина, виделина се ширеше насекаде наоколу, се топеше снегот,
минејќи низ полето нешто топло како струичка влегуваше во мене, некоја чудна, убава треска
ме тресеше. Проклет да бидам, тоа беше во Баска, не се заборава. Тука од сите краишта н`е
собираа, црни, страшни детишта. Тука ми го натоварија, точно тоа сакав и да ви раскажам.
Под стража го донесоа во Баска. Тоа беше едно дете сениште од мои години, но
испадна, излезе само така личел, имал три-четиринаесет. Тоа беше едно грдо, едно најгрдо
детиште, високо, слабо, свиткано како врбова прачка, со искривени раменици, па потоа тие
негови чудни, ококорени очи, како тие да не знаеја за сон, да се склопат. Беше бос, црн,
парталав и не знам зошто насмеан. Проклет да бидам, ми намигна, туку ми чкрапна со око,
чинев секавица ме погоди. – Некој удрен, помислив, а тој тогаш на глас се засмеа, како да ги
разбра моите мисли. Проклет да бидам, разбра. Потоа се загледа во празно небо, некаде
далеку, не обраќаше никакво внимание на тоа што се зборуваше за него. Проклет да бидам,
тој час тој не беше тука, беше отпатуван. Потоа видов колку многу тој патуваше, се колнам.
Се стресов кога другарката Оливера Срезоска, воспитувач и помошник-управител во домот,
го залепи за мене. Мојата проклета карактеристика, сакав да `и речам, тоа не е моја, таа
карактеристика е на мојот татко, но таа кратко и суво ме пресече.
– Леме, ова недобро момче ќе биде со тебе во стројот, – рече. – Ти ке ми одговараш за
него, Леме. Запомни!
И овој збор одговараш ми беше нов, не го знаев. Сигурно требаше да ми рече – ако ти
избега Леме, како куче ќе те претепам, ќе пцоисаш. Проклет да бидам, што можев јас кога
имав таков бесрамен дедо и ме учеше се некои такви страшни, срамни работи. Овој збор во
почетокот на ништо не ме потсеќаваше или, ако ме потсети, тоа пак беше нешто грдо,
кучешко и не за спомнување.
Најголем впечаток ми направи тоа негово безмерно лутање, како да беше птица. Во
таков еден час неговото неубаво лице како да стануваше друго, убаво. Проклет да бидам,
целото негово суштество се изменуваше, од него тогаш како да зрачеше некоја таинствена,
непозната, незабележна светлост. Првпат видена, се колнам. Стариот Вердев можеше да `и
плукне на својата физика, проклет да бидам, таа светлост ја немаше во науката. Беше тоа
некоја луда, голема среќа. Така ми се причини во часот гледајќи го заитан по патот, дувнат.
Проклет да бидам, тој како да не беше во стројот, како да не одеше по тој грутчест, трапчест,
полски пат. Се колнам, тој како да не беше на земјата. Леташе, божем целото поле, целиот
простор беше негов. Проклет да бидам, тој беше далеку од тоа пусто, кално поле, далеку од
црната колона несреќни, кротки како јагниња деца.
Оливера Срезоска особено на него се навраќаше, друг некој да направеше прекршок а
таа нему му се развикуваше:
– Зошто се нишаш кога одиш?
или:
– Не мавтај со рацете, оди мирно!
или пак:
– Што си ја кренал главата толку високо! Зошто се смееш, кому се смееш, парталко
низаеден! Види се каков си, наведни ја главата, престани да се смееш!
Тогаш, првпат ни се сретнаа погледите. Ме погледна кратко, со весела насмевка, како да
рече: – Будалче, што си се стресол, од оваа лајава тетка си се исплашил, охо! Тука сум јас,
биди си без грижа! Проклет да бидам, се однесуваше како јас, а не тој да беше казнет.
Недоверливо, напорки го погледав. Веднаш ги разбра моите погледи и сега не се стрпи,
рече:
– Ти си луд, другар. Тоа ти го помисли и ти си луд!
Ја рече вистината, проклет да бидам, тој како да беше во мене.
– Ајде, – рече потоа пријателски, со онаа иста, глупава насмевка, – ајде, малечок, не
биди дете! Јас ги знам таквите кученца како тебе, само лаат! И во истиот час толку силно,
толку незапирливо за нешто се раскикоте. Проклет да бидам, ништо не можеше да го запре.
Ќе се смее неколку векови, помислив, ќе се смее до последната капка. Се колнам, тој беше
еден таков голем, страшен смејач.
– Зошто се смееш? – го прашав.
Мислев дека не ме чул, но се излажав. Веднаш кога навлеговме во градините, ненадејно
тој застана и со рака ми покажа кон сонцето што зајдуваше, рече:
– Ене, таа е таму, водата. Големата вода! Ене ја, гледај! Што, зар не ми веруваш,
другар? – праша навреден и се закикоте. – Па ајде гледај, ќораво пиле, отвори ги очите,
погледај ене таму, онаму каде што свети како оган, ене…
Сето тоа го рече со една таква голема возбуда, радост што беше неможно да не му се
верува. Проклет да бидам, тој ја виде, веќе ја имаше во своите очи. Беше проклето, нечовечки
да не му се верува. Секој негов збор како да беше силно, бело боринче. Одеднаш тој во мене
распали еден силен, дотогаш непознат оган за моето срце. Проклет да бидам, илјадапати
можеби паднав и станав од патот. Гледав на таа страна каде што заоѓаше сонцето, ја барав
Големата вода.
– Што да ти правам кога си слеп! – велеше смеејќи се, итајќи, весело мавтајќи со рацете
ваму-таму, чиниш ќе летне.
По малку патување, пред нас се откри најубавата, најтаинствената слика на мојот живот.
Големата вода! Огромна, чудесна, О, боже! Мил боже, не пречека со мајчински очи, со светол
и благ поглед. Во мигот занемев, се колнам.
Децата како под команда застанаа.
– Доаѓа! – кликнаа децата како птици.
– Таа ќе дојде, – еден непознат глас ни се јави, една непозната жена сета во црно полека
доаѓаше кон нас. Тоа беше мајка Верна Јаковлеска, добрата мајка Верна Јаковлеска.
Јас с`е уште ја гледам таа вода. Кејтеновиот сон, нашиот сон. Проклет да бидам, сиот
наш сон. Крај водата можевме да пропатуваме уште толку дни и уште толку ноќи, можевме
да одиме без прекин еден век. Цел еден век. Уморот, тешкиот пат, гладот и жедта што н`е
следеа со часови додека н`е носеа во домот завчас исчезна, божем сета наша мака, несреќи ги
стопи добрата душа на Големата вода. Снегот, планините, изгорените села, напуштените
градини, пустите полиња, с`е остана некаде далеку, единствено во нас живееше Големата
вода. Насекаде наоколу беше водата, проклет да бидам, Големата вода како нас да н`е чекаше.
Се колнам, таа нас н`е препозна, таа нас тој час н`е препозна. Нејзиниот тивок глас како да ни
зборуваше: – Одете, малечки мои, еве го патот, одете, не предавајте се! И ние одевме, чесен
другарски збор, ние одевме. Се колнам и во другарката Оливера Срезовска, ние одевме.
Под строј, под команда. Проклет да бидам, во ред. Мајко моја, во ред. Запомнете го тој
збор ако не сакате на секој чекор да ве клоцаат. Скотови, кој ја измислил таа брлива работа,
ред. И ете, како награда за с`е што беше изгубено, како во најубав сон, маѓепсани стоевме на
тој брег.
Милата вода! Вечерното сонце легнало над брановите, им се предало. Гледате: конец по
конец се одмотува од златното клопче на денот. Во тој миг Големата вода личи на некој
огромен разбој што полека, бесшумно, чудесно ткае. По некој таинствен пат, гледаш, сето тоа
се пренесува и на брегот. Проклет да бидам, и дрвјата и птиците што слетале на нивните
гранки се запределиле, златни пајажинести мрежи се веат по површината. Некои чудесни
гнезда, се колнам. Тоа истото како да се случува и со луѓето, со чудна возбуда туку се
јавуваат, туку се губат зад затворените прозорци. Проклет да бидам, како да се плашат да ги
отворат. Но погледите ги откриваат, издаваат, во нив гледаш с`е, влегла во нив водата, ги зела.
С`е, с`е се престорило во еден огромен, чудесен разбој што непрестајно неуморно тивко ткае.
Така неосетно над нашите глави се отвора треперливото јужно небо. Илјади, безброј малечки
кандилциња се запалуваат на јужниот свод. И чините како токму овој час да го чекала водата,
слушате како се пушта, како волно, силно зашумува. Во часот таа е насекаде, проклет да
бидам, нејзиниот глас е над с`е наоколу, царува. О, тој златен бран! Се колнам, тоа беше
гласот на Големата вода.
– Ајде, – ми рече тихо Кејтен, ставајќи ја на моето раме својата долга, ковчеста рака, –
ајде, малечок, ми шепна, зар не слушаш, таа нас н`е чека!
Проклет да бидам, тоа беше вистина. Заборавив на казната, што значеше и најголемата
казна пред една таква убост. Не го прашав ни каде, ни зошто, тивко, без збор тргнав по него,
како пленик препуштајќи му се да ме води. Тој како црн ѓавол се лизгаше по брегот надолу,
потоа како јаре се префрлаше од карпа на карпа, непрестајно мавтајќи ми со рака, викајќи ме
по него. Се искачивме дури на највисоката карпа. Проклет да бидам, највисоката.
Насекаде наоколу беа вода и ѕвезди.
Милиони малечки ѕвезди, проклет да бидам. Од нивниот благ оган како да се
потпалуваше целото пространство, па чиниш насекаде светкаат, треперат. Слегле во водата,
пловат. Во еден час сета вода и сиот брег почнаа да пламтат, зелено, сино – со глас на човек
почна да н`е довикуваат, да н`е мамат. Проклет да бидам, можеби измислувам, можеби тоа
беа само тихи, темни бранови, но тој глас беше вистина. Можеби тоа беше зелениот дух на
водата, што знаевме – неми, стутулени еден крај друг седевме на највисоката карпа. Во сон,
во магија. Без збор слушавме како доаѓаат и како се губат водите; како во ноќта бргу се
множеа ѕвездите и како во изутрината уште побргу се топеа претворајќи се во ситна, сива
прав. О, убавите ѕвезди на јужното небо. Гледавме како се губи снегот од родните полиња, се
враќавме дома, проклет да бидам, дома. На портата еден мил лик со големи, многу длабоки
очи, сини, чисти, најубави очи н`е пречекуваа. О, мил, боже, еден бран личи на Сентерлевиот
рид. Се колнам, тој час ги видовме сите мили слики, сите изгубени слики беа вратени, секој
предмет пак си беше на своето место. С`е, с`е беше вратено, дома. Ви се јавува и сосема
заборавена работа, некогаш малечко трнче што ви влегло во босата нога, помните како мајка
со игличка полецка го молкне и, за да не ве боли, непрестајно дувка со уста, со својата
душа. – О, мило мое, о, мајкино срце! – го слушате нејзиниот глас.
С`е беше во Големата вода. Проклет да бидам сето тоа беше толку просто и убаво. Тоа
беше среќен час, еден од оние часови што не се заборава што станува вечен.
– Кејтен, – го навикав на име како стар пријател, – Кејтен, брату мој!
– Леме, – рече исто така пријателски, како малечко кученце ме погали по косата, ми ги
запре солзите што сами ми дојдоа на очи, рече: – Леме. брату мој!
Таа ноќ еден бран влезе во нас, еден бран што никој не ќе може да ни го земе. Тој бран
останува човека за сите векови, се колнам.
Во што беше таа негова моќ? Многу непреспани ноќи, многу тешки денови ми донесоа
само еден одговор, се колнам, тоа беше неговата човечка добрина. Тогаш ќе треба да
раскажам за с`е, о боже, како умееше тој на мртвите, на неподвижните предмети да им даде
душа, да ги оживи, да ги направи други, вистинити. Проклет да бидам, вистинити. Едно
време во домот, многумина се посомневаа во неговиот човечки пород, ги исплаши неговиот
дух (иако најжестоко се проповедаше против религијата), – некои, сепак, се посомневаа во
него, можеби тој беше плод на нечистиот. Проклет да бидам, плод на нечистиот. Од каде,
инаку, кај него таа шилеста глава, шилести раменици, нели тоа е некој страшен, полноќен,
заврзок на некоја несреќна девојка со злиот дух. Тој не донесе никаква карактеристика, не си
спомнувам некогаш ниту збор да рече за својата мајка, татко, браќа, сестри, – не, проклет да
бидам, тој никогаш не спомна за својот кејтенски род. Каков можеше да биде тој? Едно беше
познато, се колнам, секој што ќе посегнеше врз него потоа како да ја губеше моќта. И тоа не
беше еден случај, – с`е што беше невидливо тој го виѓаваше, с`е што беше далеку,
недофатливо тој можеше да го има, с`е што изгледаше цврсто со допирот на неговите
шилести прсти се престоруваше во прав. Најпосле, зар тој не беше единствената и вистинска
причина за смртта на Аритон Јаковлески, зар тој не го урна целиот ѕид, зар тој не ја пушти
Големата вода. Проклет да бидам, беше обвинет за најстрашни нешта што сигурно никогаш
не ги сторил во животот. Тогаш разбирате колку морал да претрга; најпосле, тој мораше тоа
на најнезамислив начин да го плати. Проклет да бидам, токму така да го плати.

Ѕидот
Тогаш уште ништо не знаевме за ѕидот. За утрата во домот, за будењето, за сонот во ова
проклето место. Во почетокот ѕидот не се забележуваше. Нашите глави с`е уште беа земени,
пијани, полни со оној светол ветар од водата. Треба ли да ви спомнувам за оние занесни,
чудесни часови на среќа поминати таа ноќ крај Големата вода. Проклет да бидам, каков убав
сон беше Големата вода, – секогаш верував во измислици.
Ѕидот беше околунаоколу домот, како смок притаен. Огромен. Ќе те гушне ли, ќе те
завитка со опашот и тогаш ти нема спас. О, боже, тие ужасни, црни изутрини крај тој ѕид.
Глуви. Секоја изутрина чиниш изедува по едно дете. Сликата на домското утро остана како
нешто најстрашно во мојот живот. Насекаде, крај ѕидот, можеа да се видат предвреме
пробудени деца, уште во матен, тежок сон, гурелави, посинети и во треска. Повеќето од
децата беа боси, лошо облечени, кое како што пристигнало. За да се ослободат од мразот на
раните, студени утра (боже, росата како знаела да каса), – долго правеа една глупава
фискултура, сеедно цупкаа по земја, едно-две, лева-десна, горе-долу – на тој начин
колку-толку затоплувајќи си ја душата. Проклет да бидам, душата. Нејзе `и беше најстудено,
душата беше мраз. Обично беа неми, со чудни, големи очи, болни, со темен пламен, со
постојано наведнати главички, нешто изгубено како да бараа по земјата. Обично со часови
така стоеја со летната глава, како некое младо, тенко цвеќе на кое лошиот ветар му го скршил
стебленцето, па се свиснало, вене. (Но можеби тоа доаѓаше и од гладот) Особено тоа се
забележуваше кај девојченцата. Проклет да бидам, нашите убави девојки! Истрижени,
сакати, како грди момченца, смалени, стопени во општиот ред. Проклет да бидам, некој
измислил општ ред за убавите девојчиња.
Насекаде наоколу се ширеше страв, непознат страв. Јас и денес треперам кога ќе видам
детски домови, с`е уште мислам таму е таа глувост, таа неподвижност, таа штама. Тој страв
што влегол во секое дете, во секој предмет. Таа пустош и сиромаштија, од што не се знае дали
завршила војната или се уште трае. С`е уште ги гледам децата прекршени како старци, деца
што со мака голтаат воздух, уште потешко го испуштаат, деца што не трчаат туку се влечат
лазат по правта, деца што одвај во денот ја отвораат устата. Понекогаш тоа траеше со денови,
понекогаш тоа траеше со недели, понекогаш таа слика се повторуваше со месеци. И ден и
ноќ. Неми деца, проклет да бидам, немо загледани во ѕидот. Но тука вистински не можеше
ништо да се стори. Знаеш, ти си заграден со тој проклет ѕид. Немаш каде, одделен си од
другиот свет. Проклет да бидам, од сите страни си заграден.
Ѕидот тогаш добиваше уште поголеми димензии. Изгледаше толку високо како да беше
соѕидан и против птиците. Некои од децата го мереа со педи, до милиметар. Проклет да
бидам, до милиметар. Обично пред стројот, во слободното време, ете, на некое од децата му
паднало на ум со педи да го измерува ѕидот. Сигурно во очај, проклет да бидам, тоа немаше
никаква смисла. Ѓаволот како да немаше друга работа, одеднаш сето тоа мерење предизвика
најразлични несогласици. Ќе ти се уфрли некој во мерењето, ќе те избуни, ќе мораш од
почеток. О, боже, не оти беше толку важно, но мораше некаде лошото да се истури. Обично
слабиот со уште послабиот од него се фаќа в гуша, проклетство, работата докрај да биде
свршена. Колку тоа и да звучи безумно, мерењето и премерувањето совреме ни стана една од
најомилените забави. Потоа се доби таква бркотница од бројки што немаше жив човек да се
снајде. Излегоа сосема други димензии, според едни имаше една висина, според други –
друга, некои трети пак го кажуваа тоа во сонот што мереле; беше неверојатно, ужасно, с`е се
претумба. Сепак, секој сам најубаво си знаеше колку изнесува висината на ѕидот. Кога дознаа
од управата за какви бесмислици го користиме времето, дека тетратката во рацете само за
маска ја држиме, веднаш беше забрането шетањето крај ѕидот, а секој оној што ќе се обидеше
повторно да го мери беше најстрого казнуван. Проклет да бидам, најстрого.
Ѕидот најпосле имаше и своја историја, криеше нешто проклето од минатото. Се
колнам, го криеше сето неспокојство на оние што пред тоа биле тука затворени. Чинам тоа
возбудуваше со посебна сила. Чудните и неразбирливи знаци оставени од „староседелците“,
како што ги нарековме лудите, што пред нас биле тука сместени (нив едно печеснаесет,
сигурно последните, другите се разбегале веднаш по војната, се вратиле во нормалниот
живот), – проклет да бидам, тие знаци раѓаа страв во коските. Тие очигледно не се шегувале,
секој час заплашуваа да се појават, да поскокаат од ѕидот, како тука, на него да беа втиснати
нивните неспокојни, болни души. Секој час мислиш ќе се вратат проклет да бидам, те
гледаат. Нивните сеништа беа присутни, живи. Но најстрашно беше што многу знаци криеја
чиста човечка свест, разум. Проклет да бидам, можеше да се сретне и срце, нежен поглед, да
ве удри топлина. Можеби сето тоа беше создадено во еден таков светол миг, ете, во тој миг
морничаво на ѕидот го потврдиле своето постоење, својот човечки живот, се „овековечиле“,
слично на патникот што тргнал на туѓина, тој по патот на илјада места, – на дрво, на камен,
на тенеќен патоказ туку гледате го забележува своето име. Проклет да бидам, своето човечко
име. Како поинаку да се разберат оние големи, гладни очи. Паметни очи, полни со сјај. Сини.
Слични на небото, проклет да бидам, слични на небото. Воопшто с`е што беше правено во
боја беше сино. Сината боја доминираше на ѕидот. Господ еден ќе знае како, колку лудите
доаѓале до сината боја, но познато беше дека им дејствувала како многу полезен лек. Оние
што имале прилика да ги гледаат на дело, како со часови дење – ноќе се бакрачат со бојата,
раскажуваат дека во тие часови лудите се однесувале сосема нормално, чевечки. Нашиот
ѕвонар, другарот Анески, еден од некогашните членови на оваа куќа, во свои часови мошне
живо си спомнуваше за сето тоа и што беше најчудно секогаш сам почнуваше да раскажува,
без некој поголем повод ќе рече:
– Луди како луди, ненормални, – велеше, – дај им малку боја и забораваа на с`е, со
денови забораваа и за јадење и за спиење. Дај им боја и тие за ништо повеќе не ќе ти
додеваат. Стануваат кротки како јагниња, ех, луди!
Имаше часови, по долго набљудување (тоа е можеби темница, помрачување), – кога
сите знаци се следаат во една општа слика. Тогаш пред нашите очи зашумуваше цело едно
море. Проклет да бидам, море. Гледате на ѕидот бура, бранови што се кренале до небото,
раскрилени, изулавени птици, крик, човечки гласови, давеници, пекол. Децата тогаш одред
избезумуваа, гледате како поштукнати бегаат, се кријат како глувци насекаде во домот. Чиниш
во домот влегол некој лош ветар, удрил по децата, ги прогонува. Проклет да бидам, ништо не
можеше да ги вразуми. Преголем беше тој страв, тој чемер. Сепак тоа беше заблуда и не
потраа долго, ѕидот, набргу беше бело варосан и насекаде на неговата површина испишавме
црвени пароли. Тие во право време на ништо не потсеќаа, беа излишни, големи црвени
бубалки. Проклет да бидам, црвени бубалки. Но подоцна сосема се совпаднаа со целокупниот
живот во домот.
Не се знаеше веќе колку векови бевме затворени во домската зграда што носеше толку
ласкаво име „Светлост“. Но се колнам, тука и човек со најдобар вид за кратко време ќе
мораше да се јави на лекар против слепило. Некои, се разбира, и ослепеа, проклет да бидам,
тоа беше слепило. Подоцна се покажа дека тоа бил редок вид слепило, такво слепило што не
можеше да се лекува со носење очила. А најчудно и во почетокот најнесфаливо дејствуваше
фактот што и самата зграда беше претворена во ѕид. Сите прозорци од каде што можеше да
се гледа Големата вода беа соѕидани. С`е што гледаше кон таму беше соѕидано. Проклет да
бидам, соѕидано. Раскажуваа како сето тоа е направено од чисто благородни побуди. Проклет
да бидам, сите луѓе се накитени со благородни побуди, о, ќе умреме од слични нешта! Слепи,
без да се видиме. Проклет да бидам, слепи. Искрено, тоа беше цела приказна. Прозорците
што беа свртени кон водата биле лоши места, тука навраќале водните духови за да ги будат
луѓето. Оттаму се случувало секој ден понекој да скокне. Испитувањата откриле дека сето тоа
доаѓа по несвесна постапка, во момент на силна возбуда, потпалена од лажливите гласови на
духот. Биле заблудени од водните духови, мислеле дека ќе излетаат. Кутрите, си замислувале
дека ќе излетаат. Проклет да бидам, каде ќе излетаат, тоа беа високи прозорци, речиси до
таван, и надежта да се остане жив беше никаква. Немаше таков што потоа станал од земјата
ако веќе еднаш летнал од прозорецот. А кој не сакаше пак еднаш да летне. Токму така, еднаш
да летне. Сеедно каде ќе падне, сеедно од каква височина ќе се тресне и колку ќе му трае
животецот. Најпосле, имаше толку часови кога тоа беше толку сеедно, проклет да бидам,
толку сеедно. Ризикот беше ист и да се летне и да се остане.
Ѕидот беше насекаде наоколу, ѕидот беше над с`е во домот. Проклет да бидам, ѕидот.
Само далеку некаде имаше една слободна, една голема вода што не можеше да се
загради со никаков ѕид.
– На му го на за тоа, – рече Кејтеновиот син едно утро и почна од срце, весело, среќно
да се смее. Проклет да бидам, тогаш првпат тоа се случи, ни се јави. Се колнам, нејзе ѕидот
не `и можеше ништо, таа шумеше, слушавме, доаѓаше. Проклет да бидам, доаѓаше преку
ѕидот.
Никогаш не се изгубува сликата на Големата вода. Со неа копнежливата желба за
Сентерлевиот рид како да добиваше реална смисла, како да беше возможен, остварлив на
некој начнн овој чудесен, волшебен сон. Големата вода е недофатлива таа мора да е во срцето
на човекот. Во неговиот сон. Проклет да бидам, за цело време додека бевме во домот јас и не
си спомнувам дека некогаш нешто друго сум барал од животот. Како нешто најмило, како
ликот на мојата мајка најдлабоко ја држев во моето срце. За тоа дури и со Кејтеневиот син не
зборував, за тоа со никого не се зборува, чинев. Тоа беше магија. Сон. За ништо на светот не
би ја заменил таа голема, слободна вода. Проклет да бидам, за ништо не би ја дал, иако таа
беше единствениот мој и Кејтенов виновник за тогашните и сите подоцнешни страдања. И
радости, не заборавете. Човек што поминал еден таков мачен, понижувачки пат мора да ја
знае вистинската цена на тоа бедно малечко мускулче. Се колнам само нашата љубов на
илјади атоми разбиена, поделена со другите, тоа што си им го дал на другите само тоа е твое,
во тоа е смислата. Ајдете, тогаш, нашата крв да им ја подариме на оние што се наши браќа,
наша вечна потврда. О, да побрзаме. Лудиот ѕвонар бие на своето камбанче, прекинат е
секаков сон. Улаво, слепо трчање по тесни, темни скали, – сите во строј, сите во строј!

Домскиот ред и татенцето Аритон Јаковлески

Нашиот строј, сигурно, нашиот строј беше нешто најсвето. На едната страна можеа да
се видат новодојдените, а на другата постарите. Иако едни на други си личеа како родени
браќа, уште на прв поглед можеа да се одделат првите од вторите. Постарите веќе имаа
научено, знаеја дека во стројот треба да се гледа право во челото на татенцето, другарот
Аритон Јаковлески. Точно во челото, проклет да бидам. Новодојдените с`е уште си ја
дозволуваа таа слобода да се свртат лево или десно, да погледнат во малото, високо небо над
домот или само така бесцелно со погледот часови да лунѕаат по шарениот ѕид. Тешко на тие
што забораваа на редот, тешко на тие што не знаеја да стојат во стројот. Да можеше човек
уште од првиот час да се привикне на такво нешто: едноставно требаше да се биде само
малку глуп и лицемерен, тогаш сигурно полесно ќе дојдеше до подобра карактеристика и с`е
што следуваше со тоа парче хартија. Хартија глава, крв. Живот. Само да ги видевте тие што
имаа најдобра карактеристика! Проклет да бидам, тие кога ќе беа редари, дежурни, немаше
тогаш пострашно место од домот. О, боже, како се убиваа пред управата, пред воспитувачите,
како бесрамно лажеа, како подло измислуваа, поткажуваа. Тоа чинам најмногу н`е гонеше од
тоа место, тоа предавство. Тоа не можеше повеќе да го гледа Кејтеновиот син, рече, јас морам
да бегам. Проклет да бидам, го рече тој збор.
Тоа беше уште на првиот чекор. Првиот строј. Но, ние с`е уште бевме деца и од с`е
најмногу сакавме да гледаме таму каде што ни беше забрането. Меѓутоа, човек на с`е
навикнува. Проклет да бидам, човек с`е издржува. Татенцето не еднаш ќе речеше: – Кога
мечка научува да игра, што останува за разумно суштество. Тоа беше сето воспитание, се
колнам. Ништожност, дури и безумник би сфатил, доволно беа само неколку десни и неколку
леви „мисли“ на татенцето и работата веќе беше сосема јасна. Ти светнуваше пред очи, како
бел ден. Впрочем, набргу тоа се покажа и на дело. За малку време с`е што стрчеше беше
скастрено, немаше никакви неуредности во стројот. Бргу-бргу редот с`е сфати. Не бевме
сигурно толку чукнати, проклет да бидам, чукнати.
Од овој двор толку беше далеку Големата вода. Господе, во почетокот уште верувавме
во господ, – господе, толку беше далеку животот од ова место. Насекаде наоколу беше ѕидот
и тој силен, смртоносен ѕвон на камбанчето. Проклет да бидам, стројот. Како во сон доаѓаше
гласот на Големата вода. Таа беше од другата страна на ѕидот, огромна, слободна. Пред
нашите очи беше само ѕидот. Црн. На илјадници места подгорен, проклет да бидам, некои
кутри во момент на краен очај сигурно се обиделе да го запалат. Побргу тие беа за жалење
отколку за потсмев. Но по еден таков обид подолго никому не му паѓаше на памет за слични
работи. Набргу децата и предметите во домот речиси во с`е беа изедначени, тешко беше да се
одделат едни од други.
Тоа утро на највпечатлив начин се запознавме со управителот на домот, другарот
Аритон Јаковлески. Во домот можеше да се сретне секаков свет. Имаше секакви, какви што
ги дал господ. И паметни и улави, зли и благородни, од сите сорти. Домот со своите жители
личеше на гнездо од кукавица. Како и секаде, така и овде се среќаваа особени и чудни
природи за кои никогаш и ништо докрај со некаква сигурност не може да се претпостави.
Тука и фантазијата многу-многу не помага, таквите луѓе, дали од природна тапост, дали од
голема препреденост и расипништво, умеат мошне вешто да се прикриваат од својата
средина. Наизглед ништо, ништо неодгатливо во животот на Аритон Јаковлески, чините,
ништо, живот, прав, обичен човек, живот на секој смртник. Но за оној што веќе ја запознал
природата на Аритон Јаковлески – тоа беа сложени, тешки испитувања на совеста. Тој долго
време не дозволуваше никакво доближување до неговото срце, што се вели, сиот околнаоколу
беше заграден со бодликава, боцкава жица. Таа душа како да беше во вечен, во страшен
логор. Проклет да бидам, можете да ги наброите сите факти од неговиот беден живот, не, се
колнам, тука не ќе ја најдете вистината. Таа ви се искрила како светлина во водата, попусто ќе
бидат сите обиди ако посакате не повеќе, туку барем еден миг да ја имате во дланка заедно со
водата. Тешко некој од длабоката вода да извадил светлост. Или пак, просто, таа се искрила
во дробната песок и ајде сега одделете ја од песокчињата, соберете ја, најдете ја, пријателе.
Проклет да бидам, колку неблагодарна работа, а за маката и да не прикажуваме, камче по
камче да се превртува додека се најде тоа местенце каде како самиот ѓавол во некое
шупличне се искрила проклетата вистина. И што од тоа, пријателе, та него веќе го нема, на
неговото место зјапа црна јама гроб. Проклет да бидам, потонал некаде човекот невидено се
загубил.
Јас заради вистината, проклет да бидам, заради вистината, – ќе почнам од почетокот
како што е по ред, како што господ го создал нашиот убав свет. Со ред ќе раскажам с`е знајно
и незнајно за Аритон Јаковлески. Да, само за еден дел од неговиот живот, за оној што јас го
познавав, и тоа не го велам без причина, – претпоставувам дека тој отсекогаш не бил толку
сам, толку проклето сам, каков што го запознавме во домот. Аритон Јаковлески сигурно пред
тоа имал своја куќа, свои блиски, можеби и деца, синови и ќерки, можеби бил многу среќен
татко, човек. Примерен, благороден татко, се колнам, би можело да се рече дека тој не беше
толку штура природа, така скроена од своето раѓање. Можеби Аритон Јаковлески (господе,
ако тоа беше неговото вистинско име, војната с`е менува кај човека), – можеби тој некогаш
мечтаел, се надевал, можеби љубел! Зар тоа, на крајот, не го уништи, проклет да бидам, таа
љубов. Скот да бидам, јас едно време и богу и пред луѓето најлудо се молев, и денеска тоа го
правам, – кога му се суди на еден човек колку е тоа можно слепо да не се гледа само на еден
дел од неговиот живот, за што можеби тој самиог не сноси никаква вина.
Се говореше дека бил специјално одреден во домот, со задача згрижување на децата од
војната. Се говореше тоа било негово лично барање. Проклет да бидам, од љубов. Колку што
можевме да дознаеме; Аритон Јаковлески до последниот час, и покрај сета мрачност и мраз
во душата, сепак тој, човечецот, си умел поубав крај, дури се надеваше, имаше такви часови
кога страсно веруваше во своето дело, значи – тој имаше некаква подлабока надеж. Можеби
во такви часови Аритон Јаковлески веруваше дека ќе наплати за с`е изгубено во животот.
Кутриот човек! А оти животот кон него не беше многу-многу наклонет, се разбира, тоа не
требаше да се испитува, белезите на еден сигурно суров и несреќен живот му беа видливи
како на лице драсканица од анџар. Во што можеше да има таква надеж? Што сон го мамеше,
што вода плискаше во неговата цврсто зделкана машка глава? Во домот сето време му мина
самотно, чинам, тој сам се делеше; освен службените должности, за него не постоеше ништо
друго што би го сврзало со луѓето од домот. Иако ги поднесуваше воспитувачите, нив не ги
сакаше. Единствен негов пријател и другар, се чини, беше силното и мошне верно куче
Андруша. Не можеше да се рече дека по волја ги здружил животот, очевидно голема борба,
големи спомени беа посреди во тоа пријателство на Аритон Јаковлески и песот. (Пес со човек
лесно не се врзува). Проклет да бидам, во сето тоа имаше нешто трогателно, нежно,
необјасниво. Тој човек и тоа куче, некоја проклета заедничка судбина. На пример, сите во
домот знаеја дека нешто лошо ќе се случи со Аритон Јаковлески, некои можеби го знаеја
токму и часот на несреќата, а можеби знаеја и некои други подробности, за местото и
начинот на кои ќе си го одземе животот, но никој не наоѓаше за потребно ниту со мало прсте
да помрдне. Не оти во домот, да речеш, и покрај неговиот особен, чуден, строг однос, некој
сосема да не го прижалуваше, на крајот, се работеше за човечки живот, каков бил – бил човек.
Проклет да бидам, беспомошно изгледаше с`е, секаков збор, секаква утеха. Таквите сигурно
поспокојно, полесно ќе ги преживеат уште тие неколку преостанати мигови од животот ако
никој отстрана не се замеша, ако воопшто се остават на самите себеси, на својот мир. Ќе
проанализира с`е и потоа завршува, безмилосно си пресудува, умира со некакво душевно
олеснување, свесен е, се казнува, рисјанска му е душата, покајничка. Мисли с`е спасил, ги
измил рацете, израмнето е с`е, сега доста, збогум животу! И ако случајно нешто го натерало
да се премисли, не можел веќе назад, веќе сите знаеја, сите ја чекаа таа смрт. Тажно,
пријателе, тажно кога ти с`е уште си жив а некој те испишал. Проклет да бидам, потоа веќе
нема живот за човека, не постои никаков начин, тој мора да умре.
Татенцето беше вистински ѓавол. С`е уште одеше во војничка униформа, со титовка и
црвена петокрака. Го викаа стариот партизан. Боже, каков беше силен, горд во тоа време! Ќе
сакате ли и натаму да ви го опишувам? Прекрасно, мислам на една работа повеќе да обратите
внимание ако случајно некогаш се чешнете со нашето татенце, другарот Аритон Јаковлески.
Понекогаш се правеше прислеп, одеше како ќорав иако гледаше како сокол. Не се случи
ниеднаш да замавне напразно. Татенцето беше редок во тој поглед, мислеше со рацете. И со
десната и со левата, но тој можеше да биде и помисловен, не еднаш се случуваше со двете
одеднаш да проработи. Се разбира, тоа при особени случаи, кога беше расположен за шеги.
Со еден збор, татенцето беше од оној вид многу полезни граѓани кои во себе немаат ништо
негативно. Ќе ја зборуваме ли вистината, татенцето личеше на оние луѓе кои еднаш
засекогаш си ставиле точка на својот живот како на некоја обична работа и ела да им ја
избришеш таа филозофија од нивните глави. Ќе го одвикнеш ли пијаницата – и тој е готов, се
свиткува. Слична работа беше и со Аритон Јаковлески. Ќе отстапи ли, да не даде господ, од
своите позитивни стремежи (така љубеше да се изразува), – и тој веќе не беше здрав. Сета
сила како да му се наоѓаше во сите тие глупави задачи. Проклет да бидам, задачи. Од ден на
ден, како што ги губеше нив, ја губеше и силата. Но такво нешто, барем во почетокот, не си
дозволи другарот Аритон Јаковлески. Тој си ја знаеше работата, совршено добро газеше по
својот пат. Имаше цврст чекор, војнички. (Проклет да бидам, војната човека го менува во с`е,
во с`е.) И сега како да го гледам, еве, срцето длабоко го чувствува, о боже, како с`е уште да
сум во домот. Проклет да бидам, јас го гледам него, го помнам секое негово движење. Ќе си
ги стави рацете одзади, можеби тоа беа часови на размислување, ќе ја фрли главата колку
може повисоко (ретко некогаш се веднеше кон земјата), – и туку кружи наоколу во дворот
како орел што слетал ниско, над земја демнејќи го својот плен. Речиси во с`е беше
едноставен, а кога ќе запееше некоја борбена песна, тогаш стануваше чудесен. С`е како под
команда занемуваше во дворот. Проклет да бидам, песна.
 Утрото измачено и болно висеше слично на откинатата половина на домското дрво.
Утрото се прпелкаше во острите срчи на ѕидот. Што стана со пролетта, со сонцето, со небото,
со птиците, што се случи со преселувањето на предметите, со дождовите, што се случи со
Големата вода? Сите деца стоеја како кипови. Замрзнати. Се чинеше нешто лошо се случило
во домот. Никој не знаеше кое е тоа утро, проклет да бидам, навистина што се случило со
Големата вода. Никој не погледна во нас, не се обѕираа. Татенцето направи уште стотина
кругови околу дрвото, с`е така терајќи си ја песничката, кога најпосле и тој самиот занеме
како камен. О, колку беше тихо, глуво. Вдлабочено почна да гледа од дете на дете, како да
бараше крадец. Секое дете од ред го одмеруваше, како да велеше: – Глувци едни, глувци
ниедни бандити, повелете погледнете во овие неранимајковци (се задржа крај мене и Кејтен),
погледнете и запомнете, научете што е тоа ред, дисциплина. На ваши години живи Германци
заробувавме, само слушајте, чесен збор, живи фашисти, запомнете, или ќе бидете луѓе
достојни на вашите татковци (нашите татковци веќе ги немаше), – или подобро и вас да ве
нема, проклет да бидам и нека н`е нема. Потоа, очигледно не завршувајќи ја смотрата,
неочекувано брзо се сврти кон нас и – не давајќи ни барем да зинеме – како со магнет ни ги
зеде главите, се разбира мојата и Кејтеновата, и колку што можеше посилно ги тресна една од
друга. Кутрите глави како светнаа! Стариот, се виде, во таа работа имаше извежбано с`е до
поединости. Глава од глава. Свртувајќи се кон Кејтеновиот син, му рече:
– Кој си ти, ѓаволе? – и, не чекајќи одговор, му свирна една преку уши. Мислеше со
десната рака. – Кој? – повтори божем не чул и истовремено му ја залепи левата. Татенцето
удираше толку духовито што мораше секого и секогаш да го изненади. Проклет да бидам,
удираше како гром од ведро небо.
Кејтеновиот син Исак Кејтен, како ништо да не се случило, како воопшто да не добил
две жестоки шлаканици, сосема мирно му одговори на татенцето:
– Јас сум Кејтеновиот син, – рече, – Исак Кејтен.
– Кејтеновиот син, – повтори татенцето многу заинтересирано и прописно му приши
трета. – Присети се уште, – му рече, – да не си заборавил нешто, Кејтенов сине, проклет да
бидам, рече, да не си заборавил како се викаш. – Така рече татенцето и полека, божем
пребројува стари прачки за фишеци, се сврти кон мене. Ох, семоќниот, другарот Аритон
Јаковлески, се изгубив во неговата сенка. Цел еден век како врази се меркавме, татенцето
беше љубител на малечка предигра. Татенцето одгоре ме мерка, ми намига, јас од земја му
праќам исто така понекој пламенен поглед, мислам ќе се сожали. Ме гледа и како со умилен
глас да ми вели: – Убаво ли е, сине, ми ти се допаѓа ли домчево, кажи што не ми ти достига,
татенцето с`е ќе стори за моето соколче, – чинам така ми вели татенцето и јас се поблиску
приоѓам кон него, божем ќе му се фрлам во прегратките, ќе го гушнам како роден татко, а тоа
од страв му се доближувам да не ме запне од подалеку, да не ми го скине главчето, та без
главче да останам. Проклет да бидам, стравот на што не ќе го натера човека. – Добро си е
домчево, татенце, природно е, – му одговарам во мислите.
– А кој си ти, врагу? – се пресече треснувајќи ме по нос. Не видов кога протегнал рака.
– Лем, – му реков, – оставајќи крвта да ми тече под брадата надолу, низ вратот во
градите. – Лем се викам, – реков, внук на Иле Костадиноски.
Оставив крвта господски да ми тече. Проклет да бидам кога го спомнав името на вујко
ми Иле Костадиноски, јас мислев оти сум рекол голема работа, с`е! Крвта малку ме
поразлади, целото тело ми гореше. Со радост си спомнав за вујко Иле, се колнам, мислев, ех,
каков вујко имам јас, добриот вујко Иле Костадиноски.
Татенцето сигурно не очекуваше ваков одговор, колку отпосле разбравме лудост бил
секаков одговор, татенцето не претпочиташе неговите потчинети да имаат свој одговор.
Проклет да бидам, никаков одговор. Не давајќи ми веќе да зинам, колку што можеше посилно
со своето тешко касапско рачиште ме кутна наземи, во новата прав на пролетта што како
пламен никнеше од земјата. Потоа повторно се врати кај Кејтеновиот син.
– Знае ли некој за овој предавник? – татенцето ги праша другите деца.
Се разбира, никој ништо не изусти. Никој не крена глава. Кејтеновиот син стоеше сам,
далечен, како некој бран, токму така како некој откинат бран, некој бран пустиник, како некој
слободен и непокорлив бран стоеше среде домската пустош. Јас пак ја гледав Големата вода,
го слушав нејзиниот глас, летав над нејзиното огромно пространство. Нестварни беа слабите
гласови на децата, тие го молеа Кејтеновиот син да падне.
– Будала, – му довикнуваа некои од постарите домци, – будала, падни! Додека не те
види наземи нема да те остави, може да те убие.
Кејтеновиот син не слушаше, тој веќе беше на еден од своите далечни патишта,
неговите тенки усти заиграа како штотуку првната пеперутка, чиниш пеперутка му застанала
на усните, очите му беа полни со светлост, тој беше далеку, патуваше.
– Не прави се важен, – му довикна оној глас, – нема кој не паднал.
Кејтеновиот син ја нишна главата кон земјата, а штом тоа ќе го правеше, тогаш беше
попусто да го разубедува човек. Не може да падне во правта гледајќи ме мене во неа. – Биди
човек, Кејтенов сине, – го молев, – издржи, не паѓај! Тој повторно ја испушти онаа насмевка
од очите, ме прегрна со две намигнувања.
– Ти се смееш, – вчудовиден му рече Аритон Јаковлески, – ти се смееш, ѓаволе!
Но сега Кејтеновиот син ништо не одговори. И не падна, се колнам не падна. Се
наведна дури подоцна за да ме дигне од земјата.
– Стани малечок, – рече, – стани силен Леме, пристигнавме! (Проклет да бидам,
пристигнавме, с`е уште ми беше темница в очи, како давеник се држев за Кејтеновиот син.)
Оставив да ме носи.
Од тој ден Кејтеновиот син беше личност во домот. А таков, најблаго речено, не беше
пожелен во тоа време. Во домот никој не смееше да има своја волја, свои мисли. Колку
побргу тоа ќе се разбереше, толку страдањата беа помали, успехот подобар.
Карактеристиката одлична. Проклет да бидам, карактеристиката беше најважна. Таа човека го
правеше човек, или разбојник, точно така, разбојник.
На крајот ни беше изречена чудната казна. За неодредено време ние бевме одделени
еден од друг, не смеевме да бидеме заедно на ниедно место во домот. Исто така, на сите им се
забрануваше излегување крај Големата вода. Потешка казна, се разбира, не можеше да
смислат. Проклет да бидам, тоа беше најтешко со што можеа да н`е казнат. Бев одделен од
Кејтеновиот син, а сега ни ги забранија и сите соништа за Големата вода. Знаеше татенцето,
ако сакате некого да казните, ако сакате прописно да го казните, за целиот живот, тогаш
разделете го од она што му е најмило. Искорнете му го тоа што му е во срцето, осакатете го,
ослепете го, за да не ви избега. Неразбирливо, како можеше нешто да се уништи ако е тоа во
срцето на човекот. Знам, знам уште еден век ќе мине во заблуда додека не го разбереме гласот
на Големата вода. Но јас веќе гледам како се растураат замрзнатите строеви, колони
неслободни луѓе под една команда, под еден ред, под едно ѕвоно, слушајте, таа иде, се
колнам. Проклет да бидам, пријателе, таа иде.
Колку што деновите одминуваа, јас с`е поцврсто верував во приказната за Сентерлевиот
рид. Не може тоа туку така да се измисли цел еден рид, еден огромен рид од каде што се раѓа
сонцето. Сигурно тој постоеше и качувањето по овој рид можеше да трае сто векови, целиот
живот. Целиот живот и никогаш не ќе знаете до каде сте се искачиле. Проклет да бидам, тој
пат. Тоа дури не го знаеше ни другарот Секуле Метеорот, оној маж што предаваше географија
и што не дослушуваше кога ќе го прашавме, – ако нема господ на небото, тогаш што може да
има? Еднаш дури го прашавме и за тој рид, за Сентерлевиот. Си плукна во очилата за да ја
очисти калта, од пазува извади некакво старо тефтерче и се вдлабочи над неговите пожолтени
страници. – Не постои сличен рид рече со искрен глас, длабоко издивнувајќи. Сосема
добродушно додадено: – Се боревме на Ендриевиот рид, некој Ендриев рид, проклет да
бидам. Потоа на Кленоечкиот, таму паднаа доста наши другари, пред самото ослободување,
тоа го рече со таков глас што мораше да му се верува. Наредив уште илјада и триста ридишта
низ кои минала бригадата, но никако не можеше да си спомни за Сентерлевиот. – Постои, –
се јави гласот на мајка Верна Јаковлеска, – постои, мили мои!
 Аудиција, избирање на таленти
Проклет да бидам, циркус. Поети, артисти, оперски пејачи, балети, свирачи, кросисти,
таленти. Во тоа време, за сите нив којзнае како во мене беше всадено едно многу чудно,
болно чувство. Мислев тоа се несреќни луѓе, болни, неизлечиви. Кутрите нељубени
суштества, мислев, браќа на човекот. Се разбира, го знаат тие животот, го сакаат, го љубат
животот. Човекот им е во срцето, – го знаат тие неговото лично, несреќно лице. Сигурно, кога
и тие се несреќни, навредени, згазени луѓе. Биле и гладни, сигурно исфрлени од прагот на
многу куќи, негостољубиво дочекани, о боже, такви тие знаат што да испеат, да ја овековечат
болката на човекот, знаат што да му кажат, каде да го упатат. Затоа отсекогаш сум ги слушал
со отворена уста и таа проклета навика од најраните години уште ме следи. Ќе ми
заприкажува човек за најглупава работа, на пример, како цел тој ден се моткал околу
велосипедот на неговиот син (сигурно му пукнала гумата) и јас ќе отворам уста за да го
слушам. Тоа не беше причина подоцна најсилно да ги замразам, да ги наречам разбојници,
најголеми лажговци. Сигурно тогаш не знаев дека се тоа особени луѓе, колнати, дека со нив
од едната страна иде ангелот, а од другата ѓаволот. Сакав да раскажам за тоа, за талентите, за
тој несекојдневен настан во животот на домот.
Таквите работи се правеа во празничен ден. Проклет да бидам, празничен. Тоа веќе
беше в ред, тоа веќе однапред го знаевме. Пред седум дена. Сигурно за да бидеме подготвени
за дочек, пречек на музата. Проклет да бидам, муза. Мислевме тоа е некоја Оливера Срезоска,
член на испитната комисија. Но знаевме нешто друго, а тоа признавам, беше најдоброто во
таков ден. Тој ден подобро н`е нахрануваа, проклет да бидам, н`е колкаа до гуша. За тоа
добро си спомнувам, за појадок добивавме изобилно витаминска, зеленчукова чорба. Со
зелка и доста компир. Проклет да бидам, го јадеш и го доживуваш, тие раѓаат секакви
чувства. Сигурно попусто не ни даваа толку компир. Имаше и репете, јадеше колку душа што
ти сака. Го сркаш тоа и си мислиш, – денеска се избираат таленти, боже, што ќе пропее во
тебе, каков е твојот талент. За што си ти, погодуваш, велиш едно, велиш друго, па тешко да се
решиш, зашто гледаш сите таленти се во тебе, ги имаш, ти ги дал господ. Приземаш од
компирот и пак размислуваш, си велиш, ајде да бидам поет, тоа е добра работа, не, ќе ме
натераат нешто да цитирам, не знаеш, тоа не е убава работа, – ајде да бидам оперски пејач,
сакаш да пробаш, си голтнал цел компир, не излегува гласот, се препотуваш, најпосле се ти се
помешува, срце малечко, паѓаше во очај, мислиш, ами ако нема ништо во тебе, наеднаш ти
паѓа тешко, ти се слошува, сето тоа што си го кркал со преголем апетит, отров ти станало. Но
на аудиција мораш да излезеш, таков е редот. Мртов. Проклет да бидам, мртов. Се
поохрабруваш пак, нешто те држи сепак ти го крепи духот, тие веќе некако ќе ти го одредат
талентот, знаат тие, проклет да бидам, знаат, знаат кој колку пари чини.
Оттогаш поминаа дваесет, триесет векови, но јас за с`е толку живо си спомнувам, како
тоа да беше вчера, вчера изутрина, за појадокот. Во седум часот, а будни сте цела ноќ. Цел
век, проклет да бидам. Гледате очите на сите деца полни се со некој темен, страшен оган.
Светнале испиените лицулиња, станале некако чудно неспокојни, многу сериозни, чиниш
умни, убави, никогаш поличен не бил стројот. Уште првиот ден кога ни соопштија за овој
толку чуден, необичен настан во нашиот живот, н`е фати таа треска. Проклет да бидам,
треска. А тоа, исто така, беше соопштено на најуметнички начин. Воспитувачот, предобриот
Трифун Трифуноски, поет, одговорен раководител на Фискултурната и литературната
дружина, со две околиски првенства на крострчање (пролетниот и есенскиот крос) – со еден
забележителен, забележлив републички настап, тринаесетти, изваден во весник, награден со
диплома и тие нешта што одат со тоа, – на највозвишен, стоотстотен уметнички начин ни
соопшти за денот на аудицијата. Господе, каков глас, тоа, се разбира, беше мојот тогашен
критериум за уметноста, мислев, коњите трчаат за да се докажат, природно, поетите викаат за
да се надвиваат, – реков, каков глас, каков силен глас имаше Трифун Трифуновски. А требаше
да се рече како тој, читајќи, сите од ред н`е потресе, н`е столчи. Проклет да бидам, можевме
наместо да останеме мртви, покосени. Читаше збор по збор, граната по граната, разни
калибри, зависеше од целта – маршираше од едниот до другиот крај на стројот, за него тоа не
претставуваше никаков напор. Напротив, леташе, чиниш, птица, раширил раце и лета
благородниот Трифун Трифуноски. Возбудата, страста во која беше искажано и
најбезначајното зборче, ете, тоа пленуваше, потпалуваше. Пожари. Проклет да бидам,
пожари. Немаше дете тојчас што не се помести од стројот, што барем еднаш под влијание на
Трифун Трифуноски не замавна со рака. Туку гледате некој цела рака ќе ви ја вотне в уста, в
очи, ќе ви ги извади очите. Не ве забележува дека сте крај него во стројот, ослепел. Воопшто
тоа беше првпат кога децата толку многу се пуштија, заборавија на редот, на правата линија.
Се колнам, првпат воспитувачите и татенцето ни простуваа еден таков страшен престап. Кое
срце можеше да остане мирно, неразбранувано, кога Трифун Трифуноски ќе ги ококоравеше
очите, кога, со прст покажувајќи на вас, ќе рече:
О, да! О, не!
Зошто не!?
Те гледам како глист,
а можеби во тебе е артист!
О, да! О, не!
Зошто не!?
Можеби пак враг,
некој друг чудна дарба,
ова-она, другар-брат,
четка, бои, нова шарба.
О, да! О, не!
Зошто не!?
А можеби поет,
човек со цвет!
(силен аплауз, ура)
О, да! О, не!
Зошто не,
можеби машинист,
весел тракторист, чедо мило!
О, да! О, не! Можеби пилот, светло крило,
можеби оперски пејач,
орач,
сејач,
О, да! О, не!
Зошто не!?
Најдобро ударник,
количка,
крамп,
трудбеник прв,
дарител на крв!
(уште посилен аплауз, ура, ура)
О, да! О, не! веднаш ги запаметувате овие значајни стихови, овие стихови што ни
оставија најсилен уметнички впечаток. Одиш и си доживуваш, си велиш:
– Да го направам ова или не, па си одговараш:
– О, да! О, не!
Тоа чудно, силно човечиште Трифун Трифуноски, се виде, не бил само во нозете
надарен. Колку во нозете, стопати повеќе во душата имал, во срцето. Проклет да бидам, толку
сето тоа беше необично, страшно. Тие седум дена како насон ни минаа, како откорен да ни се
измени животот. Заборавивме на ѕидот, на ужасните утра, на будењето, на часовите по
карактеристика, на бедниот живот, на сите понижувања. Проклет да бидам, душата ти е
богата, тоа беа среќни векови поминати во домот. Немаше дете што не посака овој миг да
потрае вечно, засекогаш. Проклет да бидам, вечно. О, каква вода, каква голема вода зашуме
во нашиот глув дом, нашиот несреќен живот наеднаш беше среќен, друг. Цел. Со тој благ,
радосен сон легнувавме, со него се будевме. Тогаш беше возможно, можно с`е, се колнам, с`е
можеше да се издржи. И најслабото дете доби сила, со леснина можеше да издржи секаква
казна. Проклет да бидам, ништо н`е болеше. Некоја мртва птица како да оживи во детските
гради, се стопи мразот. Тажните, немтурести деца одеднаш станаа други, ги кренаа
главичките како да си ги повадил. И самата околина чиниш се измени, домот, дворот, се!
Смрдливите постелчиња расцутеа, пустиот двор, црното дрво пушти цвет, имаше бел, имаше
црвен, имаше син, имаше виолетов, имаше жолт, златест цвет. Крвав. Црвените букви со кои
беше испишан ѕидот се престорија во пеперутки, големи, чудесни, нови пеперутки, од
Антарктик долетани. Златни пчели почнаа да ѕунат во воздухот, сигурно подмамени од
мирисот на најубавите цвеќа (лакомо збираа сладок прав), – во воздухот најубави, најшарени
балони летаа, се случуваа најневозможни нешта, златни рипчиња ви запливале пред очи. О,
боже, што можеше тоа друго да биде освен слободата, освен сонот, разбранетата детска
фантазија. Повторно ја слушав Големата вода, стоев на највисоката карпа, повторно се јави
оној непознат глас, таа жена, мајка. Проклет да бидам, мајка. С`е, с`е, што ќе посакавме во
тие мигови беше наше! Проклет да бидам, колку малку требало човек да се почувствува
неизмерно среќен, радосен, полн со слатки, занесни соништа.
Тука гледаш, некое кутро се одлепило од земјата, летнало! Проклет да бидам, се
завеало, тргнало некаде далеку. Сонува. Погледот му станал како кај тешко болен човек. Слеп
е, глув е, ниту гледа, ниту слуша. Којзнае каде му летнал умот. Што оти му се обраќате, не ве
слуша, не ве гледа, повеќе ништо не го интересира на земјата. Тоа наоколу што се случува за
него сега е обична, проста работа. Тоа нему му е туѓо, тој не е тука, не барајте го! Ако му
речете:
– Каде си тргнал, брат, тоа е ѕид!?
– Ѕид, – ве гледа сожалувачки, како да ти вели, – несреќник, каков ѕид, јас сум горе, во
небото, меѓу белите, меки облаци, што ме интересира твојот ѕид! Убиј си ја главата кога
немаш никаков талент, пријателе – како да ви вели неговиот далечен поглед. И акнува, му
распукнува челото како зрело карпувче, потекнува црвена водичка. Ништо не го боли, тоа не
е неговата глава. Во него некој друг живее. Проклет да бидам, талентот. Ужасна работа беше
ти бил талентот, се колнам.
С`е што правевме, с`е што работевме, тоа дури и што одевме, нашиот од, чекори, тоа и
што јадевме, нашите усти, и тогаш кога спиевме, нашите бладања, сето тоа беше во некоја
ѓаволска врска со талентот. Во тие денови не едно од децата туку ќе се штрекне среде ноќ,
туку ќе скокне од креветот, зар мислите се виѓаваше во каква жалосна состојба се наоѓа, –
просто го тера нешто и тој летајќи излегува од спалната. Птица. Проклет да бидам, имало
господ, во тоа темничиште и по тие скапани скали да се помине само со неколку полесни
случаи, – чело, нос, око, шината нога, о, тоа морало некој добар ангел тука по цела ноќ да
бдеел. Туку гледате едни се качуваат, други слегуваат. Ни добро утро, ни добра вечер, секој си
е сам. Глувте. Поети, трактористи, мотористи, оперски пејачи, балерини, свирачи, хористи,
артисти, река, туку си тече. Се колнам, тојчас и родината мајка не би ги распознала. Како,
како да се распознае сега таа убава, таа како мравка што беше кротка Босилка Кочоска. О,
господе, главчето `и летнало горе, ако се сопне, ништо не ќе остане од нејзиното малечко,
шилесто носе, чпртесто, слатко врапчешко носенце. И ножулчињата `и се такви, немирни,
оди ситно, оди на прсти, проклет да бидам, таа е народна балерина. Народна балерина
Босилка Кочоска, здивот да ви застане. Се колнам, тојчас неа и по вода да ја пуштевте – ќе
одеше, водата ќе ја држеше. Проклет да бидам, би одела. Некои од децата, малечки мангупи,
лоши карактеристики, некои без талент, Кејтенови браќа, ѓаволи, за да се пошегуваат, туку ќе
`и се обратат за нешто, ќе ја прашаат:
– Другарке Босилке Кочоска, како ви беше името?
Одговорот воопшто не беше важен, зашто таа и не заушила како треба, не оти ве чула, –
можеше да се поставуваат уште поглупави прашања, – важно беше тоа нејзино поклонување
доземи, тоа нејзино вратче кога ќе се издолжи и тие нејзини малечки устиња, поднапрчени,
непознати, нови, кога ќе ви рече со некој потпевен глас:
– Молам, да, благодарам!
– Не, ништо, велите, простете!
А таа ќе ви одговори:
– Догледање, повелете пак! – притоа длабоко ќе се поклони, чудесно, маѓепсно, ќе ве
дамлоса. Па да видите, сакале или не, вие се позапирате и сега сосема сериозно, сами себе, се
прашувате:
– Таа беше или не? – Се испитувате, си ги триете очите. Гледате и со вас не е нешто
како што треба и вам ви влегла водата. Што се вели, не ви се овците на број. Па на ветрот му
велите:
– Збогум, догледање! – Некоја сенка ве измамила, ви се присторило, ве врзало нешто
страшно. Проклет да бидам, талентот ти бил голема магија, болка.
Ете, случајот со Тодорче Терзиоски. Сигурно можете и самите да си претставите какво
уметничко име е Тодорче Терзиоски! Едно малечко биволче, еден ненаситник, еден вечно
гладен, наеднаш беше ти осетил како нешто го дави во грлото. Саноќ го давело, одвај дишел.
Му се брало, му се брало и изутрината, за време на појадокот, наеднаш му пукна. Изулавено
скокна од масата, запеа и се затвори на едно место што не е за спомнување. Оперски пееше,
грмеше целиот дом. Во првиот миг малку н`е штрекна, се поисплашивме, што е оваа работа
рековме, го оставивме појадокот и летнавме да видиме што се случило.
– Што ти е, Терзивче? – нежно го праша татенцето Аритон Јаковлески. – Да не ти е
нешто лошо, Терзивче?
– Не, – рече овој пеејќи. – Доб-ро ми-ет, вежбам!
– Ами што вежбаш, Терзивче?
– Оп-е-ри- др-у-гар А-ритоне Ја-ко-вле-ски!
– Вежбај, вежбај, – му рече татенцето, си го избриша челото, па така малку се
поуспокоивме.
Потоа тој со саати остана на тоа проклето место, што, зар нему нешто непријатно му
замирисало? Проклет да бидам, тоа за него беше нешто најслатко, највозвишено. Душата му
пееше, зар човек тукутака излудува па од изутрина до вечер, цел ден, да може храбро да
остане на едно такво место. Зар едноставно беше тоа некој мал кеиф, о, се колнам, тука беа
чувствата вмешани, тоа беше некоја страшна, длабока сила. За што било тие денови да
разговаравте со него, тој не умееше човечки, обично да ви одговори. Добро утро ако му
речете, тој ќе ви одговори оперски:
– До-до-до-бро-у-у-ут-ро! Цел ден потоа само тоа го мрмори. – До-до-до-бро-у-у-ут-ро!
Можеше да е и вечер, полноќ, сеедно, за него беше само добро утро. Проклет да бидам, утро.
Сепак, тоа не беше и единствената впечатлива промена кај децата. Со душата се менува
и надворешниот изглед, с`е. Може ли тукутака да се дозволи една голема, една славна
народна балерина, еден таков артист или поет во долги капутчиња шиени од тенки, излитени
ќебенца, лошо скроени, а уште полошо вапцани во лисје од костени. Сигурно тоа не смееше
да се дозволи, о, колку ново, шарено, чудно изгледаше тоа неделно утро. Некој што не знаеше
за домот можеше да си помисли – панаѓур. Девојченцата од своите селски, црвени шамии си
направиле големи, шарени пувки, па гледаш со шпенигла си ги закитиле која на градите, која
во косичката. Проклет да бидам, црвени цветови. Други пак со бело конче си ги сплеле
косичките во венче и ги пуштиле до над чело. Ја виѓаваш, не веруваш, оди тивко, лесно како
самовила, како волшебничка. Момченцата, исто така, се погрижија за да изгледаат многу
поубаво и посвечено. Со часови само едно работеа: ќе плукнат на дланката и туку гледаш ги
тријат дивите перчиња, спитомувај ги, чиниш, ги лижела крава. Сеедно се огледуваат на мали
огледалца. Потоа, со доста нечистите шамивчиња (тоа пред спиење), – си ја врзуваа
залижената коса, и така со некоја голема душевна леснина легнуваа, сонуваа. Проклет да
бидам, тоа беше врв, совршенство. До изутрината беа мајсторството и радоста, а тогаш
гледате косата станала како туткал, ајде сега одлепи ја, ајде сега да се зачешла, крвави солзи
ќе ти протечат. Но во тоа беше моќта на талентот, – кутрото дете почнало с`е одново, храбро
го поднесува и најголемиот бол.
Тој ден и татенцето и другарката Оливера Срезоска и Трифун Трифуноски, со еден збор
– сиот дом изгледаше мошне свечено, празнично. Татенцето си го имаше наметнато
војничкиот шинел, по овој повод го имаше ставено и орденчето, а Оливера Срезоска и
Трифун Трифуноски беа променети во натпреварувачките блузи од крос-натпреварите. Тогаш
Оливера Срезоска прв и последен пат ја видовме во блуска, слободна, откопчана. Проклет да
бидам, откопчана. Другите двајца воспитувачи, другарот Колојаноски и Метеорот, служеа
како оркестар. Другарот Колојаноски беше ти свирел на грнета, стар занает, а Метеорот
нешто малку знаеше да трга на хармоника. Во исто време беа истакнати сите знамиња и
другите работи што одат со тоа и веќе можеше да се рече дека почнал испитот. Проклет да
бидам, тојчас ѕвонарот зачука на камбанчето.
Тоа беше во северната соба, во мразарницата. Испитната комисија, татенцето, како
претседател на комисијата. Оливера Срезоска, како член, и Трифун Трифуноски, исто член,
на најсвечен начин ги зазедоа своите места на испитната маса. Тојчас во северната соба
одекна силен аплауз – ура, ура, ура! Можете да си ги претставите детските срца во тој
проклет час. Кандидатот што беше повикан од комисијата излегуваше како да беше целиот
посипан со студена вода. Му играа вилиците.
– Каков е вашиот талент? – прашаше татенцето.
– М-м-мојот т-т-талент е се-секаков, – одговараше кандидатог.
– Се разбира, сигурно тоа, – ќе речеше благо, навивачки другарот Трифун
Трифуноски, – се гледа, пред очи е работата, ама сепак вие, мило мое, изберете една дарба,
најблиска до вашата душа, таа што како пролетно поточе ви жубори во жиличките, во
цветните, мали жилички, таа што како благо ветре ви вее пред вашите убави, сјајни очички, и
ајдете запрете го Трифун Трифуноски, тој сосема се забораваше, се гледаше: него исто така
треска го тресеше, како тој да полагаше.
– Па да, и јас така нешто мислев, – вели бездарникот, па утот бесрамно си го става
црното прсте на излупеното чело (таа проклета коса), – ете, сега, никако не може да си
спомни, заколете го – не може да се сети или ако си спомни тоа е нешто што воопшто не го
мислел.
– Тогаш, ајде, кажи една стихотворба, – ќе го потсетеше другарката Оливера Срезоска. –
Речи нешто!
– Па да, Први мај, – му светнува, но за кратко, брзо згаснува искрата, од слама е, освен
тие два збора, со клешти не можете да му извадите други, како магарче се заинаетило.
– Ами знаеш да играш, – ќе прашаше татенцето, – знаеш некој танц?
– Е, тоа знам, – вели брзо, – аха, тоа многу сакам, оро!
– Да видиме тогаш, – ќе речеше татенцето и ќе му дадеше знак на Колојан Николоски.
Тогаш другарот Колојаноски ќе дувнеше во грнетата и тие несреќниците ќе почнеа кој
како, како пијани, излудени, сосема избезумени, црни сенки, страшни, да се веат ваму-таму,
чиниш некој лош ветар ги носи. Скокаат, врескаат, пеат, плачат, се потат и препотуваат, се
дават во изобилството прав кренато од нечистото душеме. Се измешале сонцето и правта,
пливаат децата во позлатената прав, црни, уморни, премалени. Потоа како покосени паѓаат на
нечистото душеме, се дават во правта. О, боже! Уште беше поделикатно со кандидатките за
балет, проклетство. За нив специјално свој состав имаше направено Метеорот. Проклет да
бидам, балет. Туку гледате, ги исфрлиле од себе неубавите, груби капутишта, ги слекле
тешките војнички кондури, која боса, која по калци, бели, домашни, која по свилени чорапи
добиени на крос-контрите (како награда), – која по гаќички, која во селско шајачно фустанче,
која со долги, мили раце, бели, слаби, о боже, некоја што била малечка се извила,
заластарила, високо, до небото, друга се смалила, се свиткала, се подгрбавила, о господе
боже!
Еден, два, три,
три, три, четири, проклет да беше немилостивиот Метеор.
 Еден, два,
три, три четири, како страшни, црни пеперутки леткаа во обилната прав на северната
соба. Се играше долго, лудо, ужасно. Сигурно можете да си замислите една таква ужасна,
црна игра на гладни, на бессони, безмерно измачени, несреќни деца. Проклет да бидам,
мислев дека ќе умрам. Се колнам, никогаш поголем страв не бев осетил во животот одошто
тој ден. Долги години потоа сонував како играм, како скокам среде таа прав, во тој пекол.
Кејтен, пријателе, како игравме, како се веселевме, ура!
Пуста беше сета строгост, сите казни, сиот ред кога во главата ненадејно ќе ви се јавеше
тој бран, Големата вода. Проклет да бидам, илјади мали, светли отворчиња тогаш се јавуваа
на ѕидот, гледаа преку него, во водата. Земени, маѓепсани. Гледаш отворче до отворче, болска.
Тоа беше најчуден, најмагичен лавиринт, обидете се, пронајдете го погледот на детето каде го
пробило ѕидот. Управата секој дел вршеше ревизија, казните беа строги, отворите се
цементираа на самото место. Слепци, каква полза од цементот, кога веќе час подоцна никнале
уште илјада такви места. Едно време управата, за да се ослободи од овој проблем, организира
општо уништување на „прозорчињата“, лично оваа акција ја раководеше Аритон Јаковлески.
И никој веќе не се сомневаше дека најпосле и на овој проблем ќе му се стави точка, кога
однекаде пак, по којзнае кој пат, се јави нејзиниот глас, рече:
– Ајдете, – ни довикна, – што сте замрзнале, одете! Тоа е Сентерлевиот рид.
Уште истата вечер илјада нови отвори ѕиркаа кон Големата вода.

Поглед кон езерото

Тоа беше крај на март и почеток на вистинската пролег. Но можеби тоа беше крај на
пролетта, можеби пак доаѓаше летото, – проклет да бидам, – никој не знаеше во кое годишно
време живееме. Суви ветрови летаа низ небото, оган. Можеби беше некое непознато годишно
време. Но тоа беше оној ден кога ја нарушивме наредбата на татенцето. Среде ноќ,
искористувајќи го сонот на другите, Кејтеновиот син дојде во мојот кревет.
– Леме, – ме пробуди, – малечок Леме, дојди, – ми мавна со рака и, не чекајќи на мојот
одговор, бесшумно како мачка исчезна во ноќта.
Иако не знаев каде, иако ја знаев цената на таквата дрскост, станав и појдов. Без збор
тргнав по Кејтеновиот син. Сиот дом беше потонат во онаа позната глувотија. Пустелиски
мир што секојдневно владее над гробиштата го имаше притиснато домот. Само одвреме
навреме некој некого бараше во сонот. Бладаше некое од децата. Без одговор. Домот беше
мртов, одвај дишеше. Насекаде наоколу се ширеше стравот, непознат, голем страв.
Во домот секој ден стануваше с`е понеиздржливо, поневозможно. Единствено место
каде што можевме да го поминеме малкуто слободно време беше дворот, вам веќе познат, и
појасот околу ѕидот. Иако тој дел `и припаѓаше на општата домска површина, за нас тоа
место беше дел од ѕидот. Тука во тоа парче се собираа речиси сите деца. Како исфрлени стари
предмети можеа да се видат на куп децата во тој предел крај ѕидот. Тоа место, поправо, беше
ловиштето на татенцето. Проклет да бидам, ловиште на дивеч; од тоа место си приготвуваше
печено (како што самиот љубеше да се изразува). Овде се одвиваше најголемата трговија, се
склучуваа сите договори, се донесуваа судски одлуки, некои, се разбира, правеа и план да го
минираат ѕидот. Тука се случуваа сите работи што подоцна се спроведуваа во живот.
Контрабандата се разви на мртво, се тргуваше со с`е што ќе се најдеше – од петлица до игла.
Во последно време најбарана беше „Богородица“. Тоа беше некоја малечка сликовница, никој
и никогаш не ќе може да објасни од каде и како беше створена во домот, – малечка
сликовница на која беше прикажана една мошне привлечна жена во различни пози. Проклет
да бидам, тоа беше секс, забите да ти заиграат. Требаше само со едно око да се види и рацете
бргу-бргу да ги ставите во џебовите. Гледајќи ја таа слика, дури и ние глувчињата ги
поткревавме опавчињата. Проклет да бидам, слатко беше да се гледа сексот. Некако беше
примамливо, убаво да се гледа во откриените, полни гради на жената. Тоа ти беше вистински
секс, чесен младински збор. Се колнам, и денес некого го тријат рацете. Што не стори
татенцето да дојде до сликовницата, што не истрга од појасот, речиси сета трговија ни ја
опљачка, но до сексот никако не успеваше да стигне. Умре од мака и тој и сета управа, – секој
сакаше да дојде до сексот. Ама „Богородица“ ја чувавме како очите. Во тој поглед владееше
длабоко единство, сексот се чуваше како нешто најважно. Колку пати татенцето ненадејно ќе
дојдеше, колку пати демнеше, ама с`е попусто му беше. Кога ќе се појавеше татенцето, сите
деца уште повеќе се набиваа во црното клопче и сексот беше спасен. Пропаѓаше вземи.
Потоа клопчето мигум се размотуваше и секој одделно сосема сам појадуваше по некаков
свој правец. Најчесто како шугави се прилепуваа на ѕидот и почнуваа да ги тријат плеќите.
Проклет да бидам, ама можеше да се знае што имаше тогаш во малото главче потпрено на
ѕидот. Тогаш веќе тоа не е во домот, се колнам.
Јас речиси секогаш бев сам откога н`е разделија со Кејтеновиот син. Чинам и тој се
чувствуваше многу осамено. За сето време не посакував да бидам ниту птица, ниту титан,
ниту пеперутка (иако летот од пеперутката од с`е најмногу го сакам во животот), – сонував за
сосема невозможни работи. Сонував за еден малечок, проклет да бидам, колку едно око
малечок отвор на ѕидот од каде што ќе можам да ја гледам водата, да го слушам нејзиниот
добар глас. Толку многу верував во силата на Големата вода, верував еден ден таа ќе дојде, ќе
го удри ѕидот, ќе го однесе, ќе му рече: – Доста, доста си ги држел затворени! – Така ќе му
рече и потоа ќе го збрише, ќе го земе во нејзините добри, светли прегратки. Проклет да
бидам, с`е ќе стане вода. Немаше ден по неколку пати да не го изодам ѕидот околунаоколу
барајќи го тој процеп, простор, тој поглед кон Големата вода. За сите тие векови поминати во
домот јас не сакав за ништо друго да мислам, ништо друго не ми требаше, – сите задачи ги
исполнував без љубов, без вистински интерес. А потоа пак, само таа мисла, којзнае по кој пат
како прекршен се влечев крај ѕидот. Го барав тоа малечко отворче на ѕидот, иако знаев дека
тоа беше бетон, цврсто граден ѕид точно за вакви прилики. Кога мислев дека е сето тоа само
привидување, болест, сон, Кејтеновиот син ме зеде за рака и молчејќи ме поведе кон
таванскиот дел на зградата. Иако бевме одделени, тој го видел мојот сон, знаеше каде лета
моето срце, што бара тоа низ ѕидот. Проклет да бидам, видел.
– Не треси се, – шепна, – ако се плашиш, ќе н`е откријат! Стегни ги забите, не туку
ѕвекоти.
– Не се плашам, – реков, – студено е, замрзнувам.
– Е, Леме, – рече. – Е, другар, – рече Кејтеновиот син со такво чудење што не можеше
да ја запре смеата што му надојде тојчас. Така смеејќи се, виткајќи се од смеа, заборави на
казните, со двете раце сопирајќи си ја смеата рече: – Е, Леме, проклет да бидам, не се родил
поголем шегаџија од тебе во целиот свет! Знаеш ли во кое годишно време сме влегле, кутро
момче, знаеш ли дека е вистинско лето, август, најубавиот месец во годината? – рече и уште
повеќе тргна да се смее, како некоја планинска чешма силно, незапирливо.
– Престани, – го молев обвинувајќи се себеси за стравот што ме гризеше.
– Не можам, – рече смеејќи се, – ти си страшен Леме, и да сакам – сега не можам,
другар. Морам добро да се изнасмеам, инаку ќе умрам. Охо, такво нешто одамна не сум
чул, – и повторно прсна во силна смеа. – Студи, рече, а!? Охо, Леме, ѓаволе еден!
– Знаеш ли каде сме, – го потсетив, – знаеш ли што н`е чека ако не фатат?
Тој немоќно мавна со рака, мораше да се смее. Сиот се смееше како ѓавол. И со лице и
со очи, со с`е се смееше Кејтеновиот син. Попусто беше да го молам, тој докрај ќе се смее,
цел еден век ќе се смее. Се колнам, додека и последната капка не му истече од срцето.
Проклет да бидам, тој од с`е срце се смееше. Веќе добро го запознав Кејтеновиот син, не,
ништо не значеше казната. Со никаква наредба не можеа срцата да ни ги разделат, очите да
ни ги заградат да не се намигаат, мислите да не разговараат, срцето да не го слуша гласот на
Големата вода. Таа далечина нас уште повеќе н`е сврза. Проклет да бидам, таа далечина. Јас
с`е негово познавав како свое, каде да беше меѓу децата, очите веднаш ќе го откриеја него
прв. Неговата смеа ја имав во мене, еднаш дури скапо ја платив. Беше за време на ручек и
некој ѓаволски се пошегува со тоа како татенцето го шмукаше расолот. Имаше обичај за
ручек да испие цела една порција расол. Тоа го правеше со такво мајсторство што човек
мораше да се превиткува. Мустаќот на триста метри му мирисаше на расол, му пожолте како
стара туршија. Смеата се пренесе прескоканица од дете на дете.
– Што се смеете, – однекаде Кејтеновиот син се довлечкал под мојата маса, – речи, кажи
ми, жити мајка, малечок Леме!
Лошо ме заколна. Заборавајќи дека е тој незадржлив смејач, му реков:
– Смук, смок, погледни го татенцето!
Кој можеше потоа Кејтеновиот син да го запре да не се смее, о боже! Аритон Јаковлески
ги ококорави очите кога не виде заедно. Рече:
– Пиленцава слатки, гледај што гледам, – не веруваше, се исчудуваше, – гледај, гледај, –
промрморе, – слетале гулапчињата мои, уште се шегуваше татенцето, страшен беше Аритон
Јаковлески, роден за шега. – Од каде вие заедно, – наеднаш, пресече, – од каде толкав
оптимизам, – мислеше на Кејтеновата смеа, – добро си мислеше Аритон Јаковлески.
Јас за с`е подробно, подобро признав, зашто знаев Кејтеновиот син и да го убијат не би
рекол збор, не би предал. Го оставив ручекот и без збор тргнав кај другарката Оливера
Срезоска. Извршувањето на казните сега беше поделено, – полесните случаи старчето му ги
препушташе на помошник-управителот, другарката Оливера Срезоска. Таа пак, ах, ќе морам
еднаш со неа поподробно да ве запознаам, – таа имаше свој метод на казнување, совршено
подруг од оној на татенцето, но по суровост беа мошне блиски. Другарката Оливера не си ги
валкаше рацете, таа со каиш по грб, а над сето тоа правеше и една многу грда женска работа,
удри и штипни, в срце да те изгори. Проклет да бидам, в срце да те изгори. Ако плачеше, се
исчудува зошто без причина се лигавиш. Не ти излегло ниту крв, ниту око, а се дереш, чекај
тогаш уште малку, барем да има причина за солзите. На тој начин казната се вдвојуваше,
паметна беше другарката Оливера Срезоска. Ваквата казна, се разбира, беше во нешто и
потешка, во подлоста со која се извршуваше. Оливера Срезоска сето тоа до ситница го имаше
обмислено. Та многупати децата зажалуваа што не направиле некој потежок престап, барем
психолошки ќе беа мирни во рацете на татенцето. Вака не само што ќе го јадеш истиот ќотек,
туку и душата ќе ти се истопи премислувајќи што и како ќе постапи во моментот со тебе
помошник-управителот, другарката Оливера Срезоска. Нејзината душа гореше за власт, таа
секој ден стануваше с`е посуров човек, се изродуваше во тиранин. На таквите луѓе ни на ум
не им паѓа колку се ништожни, штетни, напротив, живеат со надеж дека тие се оние заради
кои с`е уште грее сонцето. Меѓутоа, имаше и светли мигови во срцето на другарката Оливера
Срезоска. Во слободното време составуваше песни за деца. Проклет да бидам, песни.
– Те молам престани, – му реков на Кејтен, – пред некој ден во управата видов нов
каиш.
– Добро, – рече најпосле Кејтеновиот син смирувајќи се, – но немој повеќе да ме смееш.
– Не, – му ветив, – нема да те смеам, – не разбирајќи со што толку сум можел да го
засмеам.
– Тогаш да појдеме, – рече влечејќи ме низ мрачниот и со пајажина полн таван на
домската зграда. Тој одеше како низ поле, се движеше како низ најпознат пат. Се чинеше, со
векови одел по тој пат, го познаваше. Сите пречки толку вешто ги совладуваше и
истовремено толку добро ме водеше што во часот помислив да не е нешто опфатен од
духовите. Проклет да бидам, духовите. Водните духови, тие да не го маѓепсале да не ме води
крај заѕиданите прозорци. Како господар на таванот се молкнеше низ него. Проклет да бидам,
тој тоа и беше, господар на таванот. Таванскиот простор го знаеше напамет, сигурно тука
пред тоа илјадапати доаѓал. Се колнам, илјадапати додека го нашол тоа место. Кога најпосле
застана, тој со нешто подруг глас, со некој глас што не го познавав ми рече:
– Малечок Леме, слушај ме добро, ќе работиш тоа што ќе ти речам, – проклет да бидам,
тоа беше сосема друг глас, чинам му гореше. – Малечок, сега ќе мораш да ги затвориш
очите, – тоа беше наредба.
Сето тоа го рече со таков глас што не смеев да го препрашувам, мирно ја исполнував
секоја негова наредба, си ги ставив дланките на очи, замижав.
– Добро, – му одговорив, – мижам.
 Кејтеновиот син помолче, како да се премислуваше еден час, оставаше впечаток на
човек што се нашол пред голема одлука. Со оној ист глас рече:
– Верувај ми Леме, – рече тивко, како да ги кинеше зборовите од својата душа, – верувај
ми, малечок, еден век мораш да останеш така на тоа место. Биди човек, Леме, ништо не е
тоа, – проклет да бидам, – само еден век.
Јас сето тоа го примив со онаа чиста и длабока љубов што се има кон пријател и другар.
А освен тоа, неизмерно многу ми се допаѓаше неговиот начин на кој ги изведуваше сите
слични работи. Кејтеновиот син беше еден од оние ѓаволски старци што можеа да гледаат
илјада километри пред себе, божем сета далечина беше собрана во неговите очи. Еднаш, веќе
беше доцна ноќ, далеку на небото виде бледа светлост, далечна светлост. Рече, тоа е ѕвезда
што паѓа, Леме, што гасне, што умира. Сето тоа го виде пред да падне ѕвездата, што јас морав
потоа за с`е да му верувам. Кејтеновиот син гледаше како господ. Што ли сега гледаше, каде
ли ме водеше со затворени очи, по стопати во миг ми доаѓаа сите овие прашања.
Не верувам дека сето тоа потраја толку бесконечни векови, но кога ми ги стави своите
раце на моето лице и кога ги зеде моите во неговите, кога најпосле ги отворив очите, – јас
само за малку што не крикнав. Пред моите очи како во најубав сон се откриваше целата
површина на езеро. Големата вода. Проклет да бидам, тоа беше Големата вода. Големата вода
беше пак толку блиску, се колнам, таа беше во нас. Јас ја прегрнував како родна мајка, ја
прегрнував како нешто – најмило во животот. А таа доаѓаше с`е поблиску, со светли бои, со
илјадници гласови, со многу векови тажење. Требаше сто векови да се остари за да се зачува
детството.
– Кејтен, – шепнав, сакав сета тага да му ја соопштам, но не требаше, тој беше во мене,
го знаеше сето мое срце, секоја моја мисла. Тој како да ми беше близнак, цел живот како да
сме биле заедно. Проклет да бидам, цел живот.
– Биди човек, малечок Леме, – ми рече, – биди човек здржи се, не сме веќе сами, –
покажуваше кон Големата вода.
– Биди човек, малечок Леме, – Големата вода ги повтори неговите зборови, – биди човек
малечок Леме и стегни го срцето. Молчи.
– Прости, – му реков на мојот пријател. – Прости, Кејтенов сине, Голема водо, – реков
бришејќи си ги солзите. Повторно се чувствував слободен со своето лошо име Лем.
Чувствував како се раѓа Сентерлевиот рид, како одам по него, како се качувам и како тоа не
било залудна работа. Проклет да бидам, верував. Кејтеновиот син, разбирајќи ја мојата
мисла, рече:
– Слушај Леме, слушај мало будалче, – ме прекори, – ова место никој не го знае освен
тебе и никој не смее да го има додека не го заслужи. Слушај малечок, уште додаде, сега само
јас и ти го знаеме ова место и немој да си го издал, кажал. Ова место мора да се заслужи,
Леме, – рече многу сериозно, предупредувачки.
– Што значи, – прашав, – некој нешто да заслужува.
– Да, – рече, – како да знаеше пред тоа што ќе го прашам, – ти тоа не го разбираш, Леме,
но еден ден ќе го разбереш. Еден ден, по неколку илјади векови, с`е ќе се дознае.
– По колку векови? – реков како да не сум го чул. – По колку векови с`е ќе се дознае?
– Не смеј ме, Леме, – рече Кејтеновиот син, – не прави се поумен отколку што си, не
прави се дека с`е можеше да знаеш. – Се позамисли малку и, вадејќи ја раката од својата
шилеста брада (секогаш раката му беше на брадата прилепена), – мавна со неа свртувајќи се
кон Големата вода и, со мошне весел глас, рече: – Се обложувам, малечок, дека ти не знаеш и
со што си го заслужил ова место. Нели, Леме? – рече и ме загледа со своето убаво, светло око.
– Не, – искрено му одговорив, – но сигурно сум го заслужил, илјадапати сум имал право
на него, – сакав да му речам, но замолчев за да не го засмејувам.
– Ми се допадна, малечок Леме, – рече самиот сакајќи да зборува, ми се допадна уште
оној час кога падна на земја, – една горчлива насмевка му прелета преку лицето, кога беше во
правта, мислам кога ја подигна главата од правта и кога му рече на татенцето, – зошто н`е
тепате, ние бевме крај Големата вода, проклет да бидам, тоа беше храбро, малечок. Таква
храброст уште не сум видел, можеби мрмореше малечок, но тоа беше храбро. Никој друг не
можеше такво нешто да измисли, да рече. Тоа ме додржа на нозе, малечок. Но не е тоа, Леме,
не и тоа, пријателе. Не! О, ѓавол си ти, Леме, најголем ѓавол! – Потоа си ја почеша својата
растурена, црвеникава коса, дива како кај јарињата и, насмевнувајќи се, рече: – За нешто
друго заслужи ова место, Леме го заслужи за сите оние денови што не се истави од ѕидот
барајќи го оној процеп за да ѕирнеш малку кон водата. Мислам она ѕидиште нема место каде
што нема твое окце. И што бараше, малечок Леме, – рече ставајќи ми рака на раме, – го
бараше ова место и, ете, сега го имаш, биди среќен! Си го заслужил да го имаш, Леме. Тоа е
твое, – рече и како враг се лизна низ таванот оставајќи ме сам на тоа место. Како тој миг и
самиот да се претвори во дел од таа вода, потона во ноќта.
Еве еден од најрадосните векови во домот. Проклет да бидам, тоа беше најрадосен час
во мојот живот. Признавам ниту тогаш, ниту подоцна веќе не доживеав еден таков радосен
век. По еден таков миг, можев да издржам секаква казна. Од тој ден животот во домот сосема
ми се промени, ме напушти толку заканувачкиот страв што беше вселен во секое катче во
домот, повторно можев да мислам на Сентерлевиот рид, на оној рид од каде што се раѓа
сонцето. Проклет да бидам, тоа беше радост.
Ноќите поминати на таванот беа најубавите часови во домот. Тука, на слобода, со
илјади звуци, бои и желби. Го чувствуваш тоа, го впиваш во себе и од лазливо, црно
полжавче, одеднаш стануваш нешто големо, чудесно, живо. Во твоето малечко исплашено
срце се раздвижува џиновски бран. Гледаш се руши ѕидот, во твојата душа се втиснува
радосно чувство дека ќе се исполнат желбите. Кликнува во тебе, се отвораат твоите слабости
гради и од нив кон небото излетува чудесна птица, со златни перје. Со часови потоа без некој
да може да ви забрани летате над водата. Крилјата ви се силни како кај млад гулаб што се
родил тука, во топлите седела на старите стени, карпи. Страшното рикање на брановите, таа
силна бура онаа ноќ кога дојдовте на свет, тој голем страв, неизвесност, се губи мигум во оној
час кога вашето светло, леко крило ќе го допре маѓепсниот бескрај на пространството.
Леташе без умор, без крај. Лудо. Те мамат невидени, волшебни предели, еден од друг
поубави, посветли. Дотогаш нешто слично не виделе твоите очи, како магнет те влечат кон
нешто уште поубаво, посветло. Вечно. Проклетда бидам, вечно. Јурејќи, се сретнуваш со
смртта. Слушаш некое од децата во сонот, во тихата, глува ноќ, вриснува како да му ставил
некој нож под грло. Гледаш ококоравени лица на смрдливите постелчиња, уште во сон, во
бунило. Во треска. Тогаш како луд трчав на тоа место на таванот. Се прашав молкнејќи се низ
големите пајажини: каде е тој рид, тој проклет рид што некое од децата го нарече
Сентерлевиот?

Една пролет, смртта на ѕвонарот

Ѕвонарот беше единствениот човек затекнат, затечен во домот од стариот персонал на
болницата. Порано, се откри, нашата „Светлост“ била „Вила МИР“, специјално за
душевници. Еден од нив беше и ѕвонарот, другарот Анески. Но не можеше да се рече дека тој
сосема беше луд. Уште помалку треба да му се префрли дека не си ја знаеше својата работа.
Тоа беше негов стар занает, се колнам. Господе, како можеше тој да издржи, тоа беше
вистинско чудо. Ако веќе ја зборуваме вистината, каков лукав и препреден беше тој, какво
вретено беше другарот Анески, тогаш ќе треба да му симнеме капа, да му се поклониме.
Очигледно разбра итрецот дека неговите луди постапки му се допаѓаат на татенцето, па тој
тераше докрај. Нашиот ѕвонар прекрасно знаеше да си ја чува карактеристиката.
Еднаш тој цела ноќ не можеше да заспие. Го болеше левиот катник, никаде место не го
земаше. Што не пиеше, стави и корен од коприва, однекаде се изнајде и ракиица, но болките
никако да престанат. Саноќ офкаше на глас, проклет да бидам, минеше од спална во спална
офкајќи на сиот глас само за да не спиеме и ние. А кога некое од децата, смеејќи се, исто како
него офна, тогаш тој сосема излуде. Иако беше ноќ, никоја доба, полноќ, нареди да се
построиме во дворот. Тоа беше зимска, декемвриска ноќ. Беше сува, студена зима, камен
пукаше. Насекаде наоколу беше глуво, само лутиот ветар остро, како коса минеше над
земјата. Ситниот снег како глогов трн удираше по нашите лица, пискаше секој предмет,
пискаше земјата. Тоа беше сигурно најпуста ноќ во светот, мразот н`е закова на земјата. Се
колнам, болките го напуштија ѕвонарот, му помина болот, оздраве. Невозможно, речете, но
тој се излечи. Проклет да бидам, да не завршеше така ненадејно оној ден, можеби денес
далеку ќе дотераше. Што имаше врска тоа што беше луд, уште поубаво, секоја задача ја
исполнуваше без збор. Не, се колнам, не се шегувам, ќе беше од него човек, градител и
слично, само ако тој ден не се опаметеше.
Неговата покорност, неговата понизност, пожртвуваност и дисциплина набргу го
исфрлија на површина. Токму така, го исфрлија на површина. Ако запнеше тој можеше да си
прибави и одлична биографија. Едно време се пренесе дека, имено тој, другарот Анески, бил
организатор на некаков бунт во болницата и така нешто слично, што не беше за потценување.
Меѓутоа, за вистината, тој беше поскромен човек, а над сето веќе смртно беше вљубен во
својот позив и камбанчето. Проклет да бидам, камбанче. На пример, ниту еден единствен пат
не се случи тој да се оддели од камбанчето со кое н`е будеше. Некои од децата што не му
сторија за да се откаже од таквите лудории, но тој упорно си го тераше своето. Нема што, тој
имаше нешто константно во својот карактер. Камбанчето и ќускијата ги држеше во својот
кревет како брачни реквизити. Не, навистина не беше толку луд другарот Анески, тој
напросто совршено добро ја познаваше душата на нашето татенце Аритон Јаковлески. Се
разбира, и самиот ред. Ете, знаеше дека управата секојдневно војува со Кејтеновиот син и
немаше изутрина тој прв кај него како изулавен да не налета, над неговото креветче. Боже,
беше несреќен, па тој толку патеше што не можеше еднаш, барем еднаш да го начека заспан.
Проклет да бидам, тој само си ја навлече смртта на вратот.
Будењето имаше два дела: првиот дел беше нормалниот, кога ѕвонарот имаше сосема
мирољубив однос. Проклет да бидам, некој измислил нормален однос кон будењето. Во таков
случај ѕвонарот во одреденото време се качуваше на малата бина што беше поставена среде
двор и од тоа место почнуваше со своето ѕвонење. Мислам немаше жив што не можеше да го
чуе. Сигурно од домскиот звук се будеше и целата околина, целата околина, се тргаше од
својот сон. Вториот дел од будењето беше поврзан со будниот карактер на ѕвонарот. Како
секој потчинет и ропски човек, тој беше смртно исплашен за својата бедна иднина. Секое
задоцнување во стројот тој го разбираше многу лошо; мислеше дека е тоа вперено директно
против него за да му ја расипеме карактеристиката кај татенцето. Едноставно таквите луѓе се
полни со страв, се напрегаат над своите способности, живеат во штрек, од ден на ден
стануваат с`е побездушни, послепи. Ете зошто ѕвонарот, и преку редот и преку с`е, измисли
прв, втор дел на будење. Можеби ноќта не спиел додека дошол до тоа, додека се досетил за
такво нешто. Зар тоа не е најсвирепо, најстрашно самоубиство, о, на час кога би му се
избистрила малку матната глава. Проклет да бидам, какво ужасно слепило, каква
незамислива казна.
Ѕвонарот кога ќе се појавеше во спалните чиниш дошла чумата. Тој беше толку суров и
во исто време лукав што не дозволуваше никакво мушнување. Замислете си еден човек без
сон колку може да го почитува сонот на другите. А нашите детски срца од сите четири страни
беа полни со соништа, бликаа. Замислете еден таков човек да ви биде чувар на вашиот сон,
каков ќе биде тој сон? Не оставаше да н`е ѕирне и под постелите, насекаде каде што можеше
да се посомнева неговата болна глава. Секаде каде што можеше да биде сонот тој го гонеше.
Го гонеше како свој најголем непријател. Така и беше, тој се плашеше од сонот. Проклет да
бидам се плашеше. Очигледно никогаш немаше мирен сон, кога се пробудуваше изгледаше
измачен и длабоко несреќен, претепан. Оставаше впечаток на човек што се враќа од долга
робија. Природно, секоја негова постапка одеше во крајност, што во почетокот изгледаше и
забавно. Понекогаш тој не си веруваше и на сопствените очи, претпоставуваше дека и тие би
го излажале. (Кутриот, во с`е се сомневаше – во себе, во другите, во денот, во ноќта, дури и
во земјата што ја газеше под себе). Ќе влезе во клозетите, ќе ги отвори шифонерите, ќе ѕирне
под креветите, насекаде, насекаде. Шутиот тоа го изведуваше на мошне духовит начин, но не
и непресметано. Набргу потоа сфативме оти во ништо не смееме да се шегуваме со ѕвонарот.
Зашто, ќе се случи ли, сепак, некој да биде фатен каде што не му беше местото, тогаш тешко
нему. И со лекарско уверение беше ризично да се остане в кревет. Лудакот не оти ќе те праша,
потегнуваше со железото и – што ти пишал господ. Проклет да бидам, што ти пишал господ.
Сепак, најстрашно беше кога ќе запенавеше, кога без никаква причина ќе се разбеснеше и ќе
фатеше некое дете да дави.
– Тебе, скоте, во подрумот, – излудуваше, – во подрумот, арамијо!
А ако се осмелите некако и го прашате што сте му украле, тој тогаш без збор ве
загледува со еден таков страшен, ужасен поглед што е потежок од секоја казна. Без збор ќе ве
грабне за шија и ќе ве влече кон подрумот.
Во домот имаше повеќе непријатни места, такви места кои, ако можете, поубаво би
било да ги заобиколите. Но подрумот беше нешто друго, подрумот никој не знаеше што беше,
никој не знаеше што се крие во подрумот. Никој дотогаш немаше ѕирнато во тој дел од домот,
ѕвонарот беше потполн, целосен и единствен господар на подрумот. Клучот му висеше околу
гуша како крст. А тоа веќе беше доволно за да го почувствувате стравот во сета своја тежина.
Другарот Анески беше роден за тоа, беше работилница за страв. Проклет да бидам, Кејтен
така го викаше, работилница за страв. Можеби поради тоа татенцето, и не само татенцето,
туку целата управа, толку многу полагаше на ѕвонарот при воспоставувањето на редот. Во тој
поглед ѕвонарот беше господ. Се колнам, господ. Лудаци. Проклети лудаци, со ѕид во очите.
Слепи.
Еден ден, сепак, тоа будалиште беше добар. Прогледа. Проклет да бидам, прогледа.
Беше добар како јагне. Тоа беше негов ден. Празнуваше полуде од среќа. А имаше и причина,
вистинска причина. Тоа што тој успеа да го постигне во однос на редот беше на таков степен
што предизвикуваше општо одушевување. Тоа што векови ги мачело умните, длабоки луѓе,
самосвеста, човечноста, една таква дисциплина, нашиот ѕвонар успеа да го постигне во текот
на една година. Проклет да бидам, слепи.
Денот беше многу бурен. Саноќ дуваше силен, дождлив ветар. Од брегот доаѓаа
ужасни, претсмртни крикови на птици. Н`е разбудија тие вознемирени, страшни гласови.
Никој во спалните не спиеше. Се чинеше божем бурата влегла во домот. Кејтен, кој сигурно
пред сите ја чул бурата, уште со првиот звук, веќе беше излезен од спалната. Креветчето му
беше празно.
– Каде е Кејтен? – праша едно од децата. – Кејтен го нема!
Тојчас влезе Кејтен изврнат како лилјак. Очевидно беше среќен, лицето му светеше.
Децата веднаш испоскокаа од креветите. Знаеја дека Кејтен нешто видел. Беше ангелосан,
необично, тивко, среќно се смешкаше.
– Кажи што има таму? – го прашавме – Од каде доаѓа овој ветар?
Но неговата среќа бргу згасна. Со своите слаби, проѕирни раце еднаш, двапати си го
позабриша воденото лице и, се чини, на тој начин си ја одзеде сета убавина што ја донесе
однадвор, пак тоа лице стана грдо, неубаво. Туѓо. Проклет да бидам, туѓо. Домците почнаа да
се туркаат околу високото, неубаво дете, Методија Гришкоски, едно момче од управата,
потсилен од неколкуте свои другари, се дрзна да го бутне отпозади, бараше кавга.
– Мудрецу, невидлива сило, што виде, кажи ни? Го виде ли твојот ѓавол, го виде ли
водниот дух, таков беше, сила? Личеше ли на тебе, а? – в очи му фрлаше тешки навреди и,
охрабрен од Кејтеновата мирност, уште повеќе почна да го дрпа.
– Остави го, продадена душо! – викав, викаа и другите деца, собата личеше на лудница.
За чудо, овојпат Кејтен остана сосема мирен, како воопшто да не го интересираше она
наоколу. Личеше на човек – патник што наминал само така, случајно, кратко, што брзаше,
што многу брзаше на својот пат. Истиот час како сениште пролета низ спалната, излезе.
Тогаш, како глупави овци, децата јурнаа по него… Беше се искачил на бината во дворот, го
ловеше дождот. Проклет да бидам, го ловеше дождот. Тоа беше прекрасен, пролетен дожд.
Светол.
И изутрина. Ден. Меѓу два големи облака, распукнати, мало, тенко, слабо зраче
болскаше со нова, убава светлост. Никој веќе не посака да се врати во смрдливите, отровни
спални. Се колнам, просто така се случи.
Ова утро немаше потреба од ѕвоно, ние сите до еден бевме во дворот. Ѕвонарот ги
отфрли очите, ќе му паднеа како отпуштени петлици, си го протри челото, целата снага
сигурно му гореше, мајко моја, тој не веруваше. Почна да трча од одделение до одделение, да
душка како загар, проклет да бидам, како загар, да се загледува во секое лице со таков израз
како да препрашува: – Ти, скоте, тука ли си, во стројот! Каде си!? – и на крајот, откога беше
сосема сигурен, тој излуде од среќа. Проклет да бидам, го фрли камбанчето од своите раце и
преку глава истрча во управата за да ја соопшти радосната вест. Можете само да
претпоставите како одекна новоста во управата. Татенцето не успеал барем да си ги закопча
панталоните, ги држеше в раце и така одеше од одделение до одделение, со оној ист ведар
израз што пред малку се читаше на ѕвонаревото лице. Скастреното мустаче на татенцето му
светна, му се позлати. Значи, на крајот успеавме, така значи, на крај краишта, им намигна на
сонливите воспитувачи. Овие пак како воопшто да не беа среќни, очигледно с`е уште беа во
сон, им се спиеше. Малку им беше криво што беа пробудени предвреме, се колнам, да ги
оставеше човек така, на нозе, ќе преспиеја уште неколку векови. Единствено и тогаш и
подоцна, како и за целиот свој живот што остана будна, и, се разбира, како секогаш закопчана
одгоре додолу, тоа беше другарката Оливера Срезоска, нашиот помошник-управител.
Очигледно таа не беше премногу израдувана, нешто како да ја гризеше црвец.
Сепак, невозможно беше човек да остане мирен гледајќи го ѕвонарот. Кутриот човек!
Случајот сосема го стопи, го погоди в срце. Му светнаа очите, проклет да бидам, во ова
суштество ти имало и топла солза. Никогаш да не поверува човек, во неговото срце имало
место и за ветар и за други такви лудории. Јас сега верувам, проклет да бидам, во секое
човечко срце мора да има понекоја топла капка пролетен дожд колку и да е тоа тврдо,
обвиено со мраз. Јас тоа го видов со свои очи и верувам во тоа како во чист ден, се колнам.
Тоа утро изгреа и сонце. Можеби и тоа разбрало за нашиот празник, околискиот веќе
беше запознат, бараше реферат, како искуство да се искористи; татенцето најпосле си ги
закопча панталоните (малку се сврти настрана и си ги закопча). Вчас ги пуштивме
знамињата, ја уредивме бината, тоа го направивме за минутка. Однекаде се најде и цвеќе,
дојдоа и другарите, референтот за спорт и култура другарот Дервутоски, референтот за
општи работи другарот Вецески, другарот Елимоски, другарот Лажоски, направивме еден
митинг во чест на другарот Анески, нашиот Ѕвонар. Проклет да бидам, митинг. Мајко моја,
овој за час беше паметен, се пробуди. Сите ние видовме, очите му станаа така други, н`е
гледаше толку добро, мило, толку нежно. Проклет да бидам, тој миг го напушти лудилото и
тој се загледа во нас со светли, човечки очи. Му се стопи каменот во градите, се стопи како
капка пролетна роса при допир со силниот зрак, едно топло пламенче како златен пајак му
лазеше по измаченото и несреќно лице. Се колнам, за цело време тој не го слушаше говорот,
аплаузите и сите други брливи работи што го заслепуваат човека, со жедни очи гледаше само
во нас, во секое дете. Кутриот човек, одвај да го распознаеш ѕвонарот-тиранин, невозможно,
се колнам, во тој миг секое детско срце беше со него, се молеше за неговиот беден живот. Тој
го виде тоа и не можеше да го издржи. Немаше веќе никаква сила во себе, несреќникот.
– Тој умира, – ми рече Кејтеновиот син, – тој пцовисува како бесно куче.
– Молчи, – го помолив, – тој е сам. Тој е со нас, пријателе.
– О, кутрото човече што си мислеше многу високо летнало, – рече Кејтен со горчлива
насмевка, – ете, сега тој пропаѓа во темна бездна од која веќе никогаш нема да излезе.
Ѕвонарот тој ден конечно сосема полуде. Неизлечиво. Со денови не можеше ниту да
јаде, ниту да спие. Одеше од дете на дете и туку те гледа со оној вкочанет, бел поглед. Потоа
пак ќе го прифатеа и ќе почнеше да бега, да се крие, да плаче, да вреска, се валкаше поземи,
со глава удираше по ѕидот. За да не се мачи толку многу, го врзавме со јаже и го оставивме
така врзан, помирно да умре. Гледавме како умира. Проклет да бидам, ами не се умирало така
бргу и по желба.
Умре во обичен ден. Рано изутрина, пред да го нападнат мувите. Се колнам, тој ги
победи мувите.
По смртта на ѕвонарот, домот повторно потона во онаа позната глувост. Стравот
повоторно се насели во секое катче. Еден друг страв. Никој веќе не го спомнуваше
Сентерлевиот рид, како снегда паднал на него, како сонцето да умрело. Во тие нерадосни
денови се изгуби и гласот на Големата вода, с`е се испусти, добриот сон некаде неповратно
излета. С`е мирисаше на смрт, се чинеше лош дух живее во домот. Повеќето деца, особено
оние што знаеја нешто за страшниот дух, ужасно беа исплашени. Се будеа во најглува ноќ, од
сонот и, како некој да ги прогонува, бегаа, се искриваа ио домот. Бараа начин, пат да се
ослободат од тоа проклето место, да избегаат од студената сенка на ѕидот. Не, такво место
немаше. Од сите страни бевме прописно, сигурно заградени. Ако сепак на крајот тоа успееја
да го разберат, ако успееја да се ослободат од кошмарноста, с`е среќно се завршуваше. Тие
потоа освестени, столчени се враќаа во своите постелчиња, но сепак здрави и живи, цели. Но
ако сонот ги подржеше малку подолго, тогаш тие беа спремни за најбезумни дела. Во еден
таков миг, малиот Климоски, едно мирно како бубалка момче, децата и така го викаа
Климоски Будалката, толку многу излуде што успеал да скокне дури до врвот на ѕидот, да се
обеси со дланките на срчите и тука да остане како во стапица. Изутрината го најдовме како се
прпелка крвав и избезумен, уловен.
Видовме, уште голем и мачен пат не чекаше до Сентерлевиот рид. Проклет да бидам
цел век сиот живот. Проклет да бидам, сиот живот.

Стрижењето, разделбата со Кејтеновиот син

Општата нечистотија, сиромаштијата во која тонеше домот најпосле го направи своето.
Вошките за кратко време се намножија по домот. Од спалните до кујната. И вошките беа
гладни. Во прво време немавме никаква надеж. Децата како засечени стебленца бргу почнаа
да венат, одвај се движеа по двориштето. Нозете ни беа тешки и одвај ги влечкавме, од глава
до петици бевме полни со вошки. Н`е јадеа и преку ден и преку ноќ. Проклет да бидам,
непрестајно. Се изгуби секаков сон во домот.
Првпат се случи и храна да ни престане. Бевме сити. Проклет да бидам, сити. Веќе
никој немаше мир во домот, дури и управата отворено ја покажуваше својата загриженост и
голем страв. Сите се исплашија од вошките. Тие проклети, се чини, никого не почитаа, не
знаеја за редот во домот. Колкупати и на татенцето некоја крупна, голема колку една петлица
туку ќе му светнеше на лицето. Светулка. Колку да им беше непријатно и на нашите учители
и на нашите воспитувачи, колку да беа смели луѓе, во духот на времето, прекалени, храбри
луѓе, самопрегорни, не можеа толку лесно и на крај да излезат со вошките. Потоа веќе тие го
пуштија фронтот, што се вели, не се бранеа толку многу, како да е нормална работа, бесрамно
се раслекуваа пред очите на сите деца и долго, до крв се чешаа насекаде по телото. А и
вошките пак што беше најлошото, имале грд обичај без малку се впикувале во секое делче од
човековото тело. Лепчето што го држиш в раце чиниш и тоа е полно со тие црни бубалчиња.
Чешањето ни стана како некоја фискултура. Проклет да бидам, крв. Единствено другарката
Оливера Срезоска не си дозволи таква слабост, за цело време си остана закопчана, цврста, во
редот, во стројот, иако и таа кутрата изгледаше мошне измачена и бледа.
Тешко беше со вошките да се излезе на крај. Тие денови, додека траеше господството на
вошките во домот, с`е, с`е беше мртво. Владееше вистинска пустош. Се чинеше божем тука
поминала чумата и с`е усмртила. Гроб. Проклет да бидам гроб. Повеќето од децата како
покосени лежеа наземи, сеедно веќе дали беше ден или ноќ, никој веќе не гледаше на редот.
Во тие денови се прекина наставата и сите слични нешта. Целиот двор потемне од
изнапаѓани, покосени детски тела. А сонцето беше толку силно и непопуштливо, никогаш
толку долго не се задржувало во домот. Сега и тоа како да беше здружено со вошките, лазеше
по дворот, црно. Мало.
За некое време целиот дом беше ѕид.
Во тие глуви, пусти часови јас најчесто се довлечкував до она место на таванот. Како
пијан човек, со матен поглед, со слаби нозе, со тресливи раце. Како закован тука седев со
часови, о боже, како не ме изгоре сонцето (не знаев дека не е убаво да се стои толку многу на
сонце). Кутнат, победен, лежев со денови.
Небото над Големата вода беше црвено. Проклет да бидам, во пламен. Одвреме
навреме, кога ќе ми се вратеше свеста, слушав како бучат суви, страшни ветрови. Исто така
црвени, крвави ветрови. Говореа доаѓале од море, од Африка, од пустина, проклет да бидам,
ако знаевме од каде доаѓаат. Се чинеше пожари, се наоколу се топи. При секој допир со
предметите ја чувствуваш смртоносната усвитеност. Токму така, во водата е, во земјата, во
каменот, во дрвјата, во куќите, во воздухот, во допирот, во нашите раце, усти, во нашиот здив.
Проклет да бидам, во нашата душа. О, боже, с`е ќе се стопи, гледаш. Прав. Проклет да бидам,
прав. И ѕвездите се топат, гледаш, пред твоите очи врнат. Ситен, црн прав. Небото е празно,
пусто. С`е ќе однесе сувиот ветар. Црвениот. Проклет да бидам, с`е, с`е се претвора во прав,
во ништо.
А ти, кутро човече, замаено чекаш на таванот да ти се јави гласот на Големата вода.
Уште се надеваш. Проклет да бидам, личиш на онаа инаетлива сама ѕвезда на југ. Високо над
езерото, чиниш и небото `и е мало, не ја собира.
Една изутрина, тоа беше во самата зора, најпосле се појавија рибарите со своите
кајчиња. Насекаде наоколу владееше голем утрински мир. Се чинеше исчезнал сувиот,
страшен ветар. Гледаш со половина окце, повеќе го чувствуваш тој мир, таа чудна промена.
Општа глувост. Проклет да бидам, и земјата и водата мируваа, дури и воздухот беше застанат
и нем. Некаде далеку на хоризонтот, виден како во сон, лазеше утринскиот оган. Рибарите
доаѓаа во правец на нашиот дом, брзаа кон најблискиот брег. Се слушаа нивните неспокојни,
испрекинати гласови, неуморно веслаа, јуришаа кон брегот. По нив како одронет брег се
тркалаше црната вода. Бран ли беше, бура, никогаш не ќе си спомнам, секој час чинеше дека
ќе ги голтне.
Безглавото бегство на луѓето, гладните крикови на птиците, неподвижната слика на
утрото, покосените деца во дворот, вошките, мртвата вода, занемениот воздух, сувиот ветар,
пожарите – во мене родија нов, с`е уште невиден страв. Во тој пекол најпосле го видов сиот
наш несреќен живот, војната, темните војски, познатите и непознатите мртви по полињата, по
патиштата, по војничките камиони, покриени со шаторско крило, мислевме дека спијат,
будали дечишта што крадевме бомби по војничките камиони; потоа пред очи ти е домот,
тажната смрт на ѕвонарот, добрата мајка Верна Јаковлеска, стрикото Лентеноски, неколкуте
ошумоглавени бегалци, татенцето, неговата црна судбина, другарката Оливера Срезоска,
старо, несреќно девојчиште, нашите кутри учители и воспитувачи, Трифун Трифуноски,
неговата болна, темна душа, благородна, светла, о, се колнам, тоа беше патот што водеше кон
Сентерлевиот рид. Кејтеновиот син, кога ме виде, сиот се згрчи, како да згазил на срча со
боса нога. Рече:
– Што е, малечок Леме, – изусти смртно исплашен гледајќи ме со окрвавено око, – што
се случило, пријателе?
– Птиците, – му реков без душа.
– Што птиците, несреќно момче, – праша, – какви птици?
– Поулавеа птиците, Кејтенов сине, – реков, птиците се нафрлија на луѓето. Видов,
лошите птици Кејтен!
Залипав на глас.
Тој сега помолче, како да не ме разбра, немо се загледа во моето расплакано лице. Со
вистинска тага во гласот рече:
– Кутриот Лем, кутриот Лем!
– Сите птици поулавеа, Кејтен, – бладав.
– Проклети птици, рече, а потоа што можеше повнимателно ме зеде за рака и како
малечко дете ме поведе долу, во спалната. Ме легна в креветче за да спијам. Проклет да
бидам, да спијам.
Многумина од домците мислеа тоа е крајот, последниот час. Веќе и не се бранеа,
оставија вошките докрај да ги изедат. Во една таква општа тежина најпосле доживеавме
нешто за што секое дете дотогаш секојдневно сонуваше. Управата реши да н`е изведе на
брегот за да се очистиме од вошките. Не постоеше веќе никаков страв дека некое од децата ќе
се престори во птица и оти ќе излета. Сите деца личеа на уловени птици на кои лошите деца
со ножици длабоко им ги пресекле крилјата. Проклет да бидам, ако некое можеше да оди како
што треба, а не пак да летне: Децата старци, проклет да бидам. Ваквата одлука сега веќе
воопшто не беше ризична, се покажа тоа било и единственото решение.
Беше наредено општо и до кожа стрижење. Тоа беше најпонижувачко стрижење што
може да се замисли. Н`е построија одделение по одделение и така во ред, двајца по двајца н`е
носеа крај брегот. Под ред, проклет да бидам, под ред на стрижење. Таму н`е прифаќаше
другарот Мирјанче Делоски, нашиот учител по хигиена, тој беше самоук бербер, и никој не
беше луд да се шегува со него кога главата си му ја дал во неговите огромни рачишта.
Проклет да бидам, како јагниња, покорно легнувавме под ножиците.
Во првиот час кога го отворија вратничето, кога се најдовме очи в очи со Големата вода,
мислев дека сепак некое од децата ќе прибере малку сила и ќе излета, ништо не ќе може да го
задржи. Мислев дека нови крилја ќе ни никнат, ќе не понесат натаму за каде деноноќно ни
тупкаше срцето. Проклетство, вистински бил оној пожар, водата беше изгорена, повлечена.
Се колнам, водата бегаше, се губеше. Проклет да бидам, с`е било пресметано, веднаш по
стрижењето со олкави солзи како изулавени се враќавме во домот. Притоа воспитачите, и
самите малку земени, на сиот глас викаа:
– Ајде летнете, копилиња! Летнете де! Каде да одите, пак ќе се вратите во домчево, како
кучиња ќе се вратите назад!
Проклет да бидам, тоа беше вистина.
Одвај чекавме да заврши стрижењето. Избезумени бегавме назад во домот, с`е наоколу
беше темница.
Во дворот чекаа другите, неистрижените, повисоките одделенија. Нас стрижените н`е
впикнуваа во пералната за да ги оставиме, алиштата и, притоа, човекот од хигиенскиот завод
не посипуваше со бела прав по главата. Бидејќи немаше доволно облека, тие неколку дена
моравме да останеме полуголи, само по гаќички. Таква страшна слика дотогаш не беше
видена во домскиот двор. Слаби, ненахранети, одвај сврзани детски телциња, како
шумоглави се вртевме околу својата мала, саката сенка. Не знаевме што да правиме со својата
осакатена глава, со своите скршени раце, со самите себеси. Никој никого не познаваше,
божем првпат сме се сретнале на тоа проклето место. Проклет да бидам, требаше да поминат
векови повторно да се распознаваме.
Сигурно долго време му требало на Кејтеновиот син за да ме изнајде меѓу стрижените
глувци. Очигледно, дури и тој не можеше да ги сокрие возбудата и тагата, да не се заниша
кога ме виде првиот пат. Господе боже, лазев крај ѕидот како некоја гуштеричка, малечка,
црна. Без команда се оддели од своето одделение и летна кон мене. Проклет да бидам летна.
Јас бегав, се криев, влегував во ѕидот за да не ме види, за да не го гледам. Мајко моја, колку
беше тоа ужасно да се гледа. Кога најпосле ме одлепи од ѕидот, проклет да бидам, ако можев
јас сосема ќе влезев во тој ѕид, сам ќе се соѕидав, кога ме виде таков, ја пушти онаа негова
весела, голема насмевка и рече:
– Биди човек, малечок Леме! Биди човек, другар! Косата бргу нараснува, ќе видиш,
косата веднаш нараснува, мило мое, – и тогаш нежно, многу внимателно со своите ковчести
раце ја зеде мојата глава во себе и најнежно, најмило ме бакна по чело. Ме боцна со своите
испрчени, горни заби. Проклет да бидам, се стресов. Кутриот мој другар, се колнам како
изгорен потоа бргу се тргна. Ме загледа долго, о тој негов поглед! Проклет да бидам, не
веруваше видов солза во неговите очи. Првпат да заплаче Кејтеновиот син, никако не сакаше
да верува, не, не, не! Во часот, како некој да го прободе во срцето, испушти најсилен,
најужасен крик.
– О, мајко! Мајчице мила, изгорев! Умрев, – рече и избезумено почна да бега, горе, долу,
насекаде низ домот.
 Момчињата, како гладна, подивена сурија, го гонеа, трчаа по него, весело викајќи:
– Ура, ура!
Оттогаш поминаа многу векови, најпосле излеговме и од домот, доживеавме и посреќни
и погорчливи часови, но тие неколку неразбирливи мигови, во моето младо и неопитно срце
засекогаш останаа како најлош сон. Секогаш кога ќе видам изулавени птици, раскрвавени
луѓе, спржена вода, пожари, испустени полиња, мртви напуштени села, пусти, глуви
патишта, бела, кратка секавица, знак за суша, редици луѓе, строј, проклет да бидам, мислам,
во тој час некој се дели, човек од човека. Проклет да бидам, го слушам тој крик.
– Кејтен, – скокнувам од најдлабок сон, одам како избезумен, го барам. – Кејтен, – тоа е
мојот крик. Проклет да бидам, како безумно, како лудо се делиме, се губиме. Одам и само
едно прашање како молња штрека во мојата душа, – како и каде да го најдам сега?
Сентерлевиот рид се покажа бел на другата страна од Големата вода. Од онаа страна на
водата од каде што ветрот доаѓаше со светол сјај. Сигурно таму се раѓаше сонцето. За да се
дојде до Сентерлевиот рид требаше да се измине целата вода. Многумина од децата веќе
страсно се подготвуваа за еден ваков поход, низ водата. Иако безумна, сета таа работа се
покажа мошне привлечна, со денови се подготвувавме за еден таков пат. Проклет да бидам,
ние верувавме во една таква можност. Во една таква можност да се стигне до Сентерлевиот
рид. Се разбира, тоа беше само еден можен план да се стигне до саканиот рид. Сета таа
работа потоа остана само во пусти планови, беше тоа едно прописно разочарување. Истата
пролет, некои деца од домот „Напредок“, од некој сличен дом, што успеале да избегаат, кога
стигнаа во градот и кога чуле за нашиот дом, без премислување летнале да се вратат. Сета таа
братија беше за плачење, на човека му идеше и срамно и гнасно да ги гледа несреќниците.
Секој од нив не беше јаден по неколку дена, лошо спани, криејќи се по плевни и бавчи,
поцрнети одумора и глад, личеа на претепани ајванчиња. Тие веќе воопшто не можеа да
мислат, да гледаат, беа изгубени до немајкаде, заслепени. Се покажа дека било најубаво во
домот. Можете ли да доживеете поголемо разочарување, поголема несреќа од таа што ја
гледате и слушате одустата на вашите браќа кои исто така со денови, со ноќи, со векови се
подготвувале за бегство. Се плашам воопшто да не не постои тој толку примамлив рид.

Таткото Лентеноски или пустињак на годишните времиња

Во домот најмалку трипати во месецот доаѓаа одговорни другари, добротвори,
благородни луѓе, граѓани, татковци, мајки во потрага по своите деца, задолжени активисти,
предавачи, артистички трупи, поети, морнари, секакви гомнари, потоа некои си другар и
другарка Лажоски, маж и жена или брат и сестра, чудовишта, инспектори по здравје и
хигиена, едни вечно гладни луѓишта. Проклет да бидам, со товари пред нив мораа да редат
кога ручаа. Добро, нека јадат, не ми беше за храната, сите крадеа. И воспитувачи и учители,
од ред. Ги замразив, и тоа од с`е повеќе во домот, поради нивната крајна нечувствителност,
лицемерност, несовесност. Проклет да бидам, за нив само едно како да беше важно –
чинијата, да се треска, постојано да се треска. На дело, што се вели, ги замразивме. На
најприроден начин, проклет да бидам, една таква омраза. Тие колку да беа умни и учени,
колку илјадипати подобро да ги знаеја новите закони и по нив најправедно да се однесуваа,
во тоа не можеа да имаат право по никој закон. Проклет да бидам, во кој закон може да се
предвиди таков црн параграф воспитувачите на најдрзок, најгруб начин да поткрадуваат од
бедното следување што му припаѓа на едно дете? Отворено и бесрамно ни кусеа од лебот; го
однесуваа во своите чанти. Зар во нивните големи чанти, проклет да бидам, носеа некакви
книги, наука. Нели такво нешто прават подлеци, кој се осмелува од гладни деца да скуси, од
нивниот касај да дрпне? Какви луѓе можеа тие да бидат, какво е нивното поведение? Проклет
да бидам, поведение. Како можеше тогаш таквиот нешто убаво да ти всади во душата, со
унија да ти сипат од таквата наука – ништо не се задржува в глава, од едно ти влегло, од друго
ти излегло. Не ти е умот во неговите можеби поучителни, корисни зборови, не оти го слушаш
тој час, ти просто го гледаш како те краде, како лакомо с`е слади, следи. Таму ти е сиот ум, –
тој ти вели, сонце, зрак, или ангел, враг, а ти си мислиш, пекол, мрак, арамија, подлец,
крадец, од тебе ќе учам ука, така не било, ако сакал цел живот неук и слеп да останам.
Проклет да бидам, тоа беше во нашите мисли. Сеедно ги гледавме како јадат; па се
случуваше и кога ќе се проѕеваа да им речеме, – На здравје, крв да ви се стори! Или, –
Благопријатно, големи успеси, да ви се плодат! Колку да си неразумен и неук, чувствуваш
нешто неправедно, тиранско. Душата ти ја украле, чиниш, во неа ја забодиле својата
ненаситна муцка. О, тие луѓишта, хигиенисти! Се колнам, сите извештаи од ред беа со иста
содржина. Состојбата одлична, особено во третото тримесечје подобрена, стоотстотна.
Семејството Лажоски како фабриканти се однесуваа, туку исфрлаа извештаи, шупливи
макарони. Проклет да бидам, на сите сектори лагата цутеше како пиреј. Се колнам,
стоотстотна лага. Подоцна многумина со тој касмет си прибавија одлични карактеристики.
Проклет да бидам, се издделија како нешто особено.
Морам да признаам, од сите што навраќаа во домот по каква било работа денес уште за
стариот Лентеноски можам да си спомнам живо, со радост. Проклет да бидам, со неизмерна
радост. Секојдневно тој доаѓаше во домот и со своето како глувче подвижно коњче на
малечка двоколка ни носеше леб. С`е уште среќно си спомнувам за тоа прекрасно старче и за
оној црн леб донесен во двоколката. Но тука имаше и нешто друго, пред стрикото
Лентеноски татенцето како да ја немаше онаа страшна сила и суровост. Колкупати во својата
најлуда, безумна постапка ќе се запреше кога ќе го чуеше слаткото ѕвонење на копитцата од
коњчето по калдрмчето, кога ќе го чуеше веселиот, потпевен глас на стрикото Лентеноски.
Тој на чуден начин му го скротуваше бесот, од грубиот човек завчас правеше добар, од
поулавениот – благоразумно суштество. Стрикото Лентен беше единствениот обичен,
незначителен човек што имаше таква сила над татенцето. Токму тоа, таква голема, чудесна
моќ да го запре во најголемиот бес.
Најчудно беше што тој одвреме навреме туку ќе ја дувнеше некаде, ќе се изгубеше. Го
немаше со денови, со месеци, понекогаш помислувавме дека веќе никогаш нема да се врати.
Каде одеше, зошто толку се кршеше, никој не знаеше. Еден господ, што се вели, и неговата
слаба душа тоа го знаеја. Но точно кога мислевме оти повеќе нема да се врати, тој одеднаш,
сосема ненадејно, туку ќе се јавеше, како да изникнал од правта. Туку некоја рана изутрина
ќе ве пробуди она слатко ѕвонкање на коњчето, тоа негово непрестајно весело мрморење,
потпевнување. И преку ѕидот да беше ние веќе го гледавме како доаѓа, проклет да бидам, како
некој голем маршал. О, стриче Лентен, сонот ви се позлатил. Се вратил стрикото Лентеноски,
слушате како говорат децата и сите како под команда тојчас ќе летнат кон влезната врата за да
го пречекаат.
– Ехеј, чичко Лентен! – јавуваа, некој случајно да не заспал, секој мораше да го
поздрави неговото доаѓање.
– Лентен, Лентен! – од сите страни доаѓаше весела плискотница, еден врз друг, преку
ред, кој попрв да му ја стисне раката. Се поздравувавме како стари големи пријатели.
Со време навикнавме на неговите с`е почести исчезнувања, на неговиот чуден живот.
Токму затоа постарите домци измислија посебно име за стрикото Лентеноски, го викаа
пустиник на годишните времиња. Секогаш кога се враќаше од неговиот, за нас многу
необичен пат, тој неизоставно ни донесуваше по една приказна, и тоа секогаш сврзана со
годишните времиња. Ако беше лето, тогаш човекот од приказната одеше по прашлив пат, низ
суви, пусти полиња, низ изгорени села. Стрикото Лентен напамет ги знаеше сите села и
избројуваше еден милион непознати краишта. Човекот долго, непрестајно патуваше. Проклет
да бидам, измачуван од жедта, со часови без водица, со изгорена душа. Се колнам, така тој
секогаш беше сам, на пат.
– Каде одеше човекот? – ќе прашаше некое од децата во треска, со солза во око.
– Па човекот, мило мое, – нежно ќе му речеше стриче Лентен, – човекот одеше по
селата и по сите населби, по сите градови и домови, мило мое.
О, ние веќе знаевме, се колнам, колку и да беше тежок, мачен тој пат, сонцето
немилостиво, патот отровен, тој издржуваше, ништо не можеше да го задржи, мило мое.
 – Што бараше човекот, стриче Лентен? – тихо, со страв ќе прашаше некое од децата.
– Човекот што бараше, ха, – ќе го сукнеше малку генералското мустаче стрикото
Лентен, ќе намигнеше одвисоко, весело, па како којзнае колку да размислува гледа, гледа во
детето и најпосле ќе рече: – Ами, ништо мило мое! Пустиниче некое, хе!
Во таков час тој секогаш некако вардеше да ја скубне, измислуваше секакви итроштини,
стоеше на нога, коњчето го тераше да наведнува глава, да биде учено момче, да поздравува
ученици, зашто тоа се многу учени луѓе, умни, зашто младите момченца се исто така едни
такви добри коњчиња, благородни. Потоа ќе почнеше да мјаука како маче, да испушта
секакви гласови, како сојка, како кукавица. Измислуваше илјадници, илјадници други игри,
само некако да се ослободи. Но тоа беше невозможно, од сите страни беше заграден со
нашите жедни, заискрени погледи. Нашите погледи го молеа, му велеа, – речи ни старче, речи
ни стриче Лентеноски, речи ни што барал тој човек?
По неколку векови и тоа го дознавме. Човекот ги барал своето семејство, својата куќа,
своите деца, мајката на своите деца. Проклет да бидам, тоа барал човекот.
Со треска во гласот потоа некое од децата ќе се осмелеше да праша:
– Ами ги нашол ли човекот своите деца, чичко Лентен?
Тогаш стрикото Лентеноски шеретски ќе си ја позанишаше главата лево-десно, ги
нашол, не ги нашол, ништо не разбирате. Потоа дури тој почнуваше да ни раскажува со оној
негов благ, добродушен глас.
– На самиот пат човекот го пресретнала есента, мило мое! Страшната есен!
– Ох, проклета, – туку ќе ни се откинеше од градите, – проклета есен, ќе проколневме.
– Проклета есен, – шепнеше и стариот Лентеноски, – проклето лошо време, –
испушташе една кратка, далечна насмевка, тоа како залутан зрак на небото во бура, тоа како
виножито во пролет над полињата. Проклет да бидам, стариот Лентеноски имаше виножито
во очите.
Потоа доаѓаше приказната за есента. Врнеа силни дождови, црни, матни. Се
превртуваше сета земја, се губеа сите патишта. Човекот пак како ништо да не се тие страшни,
студени дождови. Човекот како ништо да не е штурата есен, темните и страшни дрвја,
оголени мртви. На човекот како да не му е грижа за есента, човекот ништо го продолжува
својот пат. Низ студени, низ страшни води, низ калишта, низ трње. Секаде каде што ќе
стигнеше се береа околу него, се чудеа каков е овој каллив, нечист човек, од каде е, што ѓавол
е, никој не се осмелуваше да му пријде поблиску. Се плашеа да разговараат со него, се
плашеа да го пуштат преку праг, се плашеа да му го гледаат лицето. А тој ништо, проклет да
бидам, ништо не сакаше од луѓето. Ни леб, ни вода, ни постелка, се колнам, ги бараше само
своите деца.
Не му веруваа, со голема неверица ги вртеа главите. Го оставаа сам велејќи му:
– Што н`е прашаш нас несреќнику! Ене ти ја власта, оди кај власта, таа знае!
– Оди, оди!
– Море каков неразумен човек, да не е нешто грешен, – велеа луѓето, – што, и
животното побргу би разбрало, види го како гледа, какви му се очите!
– Грешен да му земеш една ластагарка, ќе види убаво!
– Што, можеби и не е човек, – се поплукуваа жените в пазува, па потоа врескајќи ги
собираа децата околу себе како квачки и се заклучуваа дома.
– А тој, стриче Лентен, – некое дете праша липајќи.
Чичкото Лентен тогаш замолчуваше подолго; чудно изгледаше тоа мало човече во тој
приквечерен час, среде децата, во пустиот, во глувиот дом. Молчеше, како уловено, слабо
врапченце. Со ситни, живи очиња гледаше од дете во дете, сега и ние молкнувавме.
Настануваше најглувиот час во домот. Проклет да бидам, с`е молкнуваше. Се чинеше, во тој
миг, чичкото Лентеноски како да старееше за илјада години наеднаш, неповратно. Проклет да
бидам, илјада години изгубен живот. Колкупати бевме решени да не го прашуваме за слични
нешта, но никогаш не си достојувавме на зборот. Некој лош ѓавол не колкаше, не ни даваше
мир.
 Еднаш, сепак, ја чувме сета приказна.
Тоа било во зима, првата зима по војната, човекот се вратил во својот дом од војната и
не го нашол својот дом. Човекот имал жена и две деца. Му рекле дека заминале во некое
далечно, планинско село. Таму останале до пролетта, му рекле, жената ја нашле мртва во
планината, со нарамниче дрва, завеана од снег. Сигурно им било студено на децата, живееле
во некоја колипка на крај село. Проклет да бидам, сигурно многу им било студено на децата
штом мајката во таков страшен, виуличлив ден морала да оди по дрвчиња во планината.
Мајките не се плашат од снег, од ништо не се плашат мајките кога им студи на децата.
Проклет да бидам, мајките се без страв, имаат само еден страв, своите деца. Златните мајки,
златната наша мајка. Се колнам, тоа е единствениот страв што живее во нив, децата.
Пролетта отпатувале и синовите. Некаде пред пролетта, со ветриштата, кога почнуваат да се
топат снеговите. Најпрво се изгубило помалечкото, еден ден не се вратило во колипката.
Можеби тоа дете пошло да ја бара мајката, проклет да бидам, можеби пошло по својата мајка.
Потоа го нашле во полето, во една нива кога сосема се истопил снегот, некој орач во орањето,
лежело наземи како некоја малечка птица со склопени крилја, падната, сигурно убиена од
северниот ветар. Како да си спиело, со лице на топлата земја, меѓу жолти полски тревки, меѓу
мали, штотуку родени бубалчиња. Проклет да бидам, орачот мислел детето спие, сонува.
Тогаш пошол и поголемкиот, сам, како некое мало облаче се веел по патот. Бргу-бргу
изминало по патот, здраво и живо. Каде одело, што одело, не знаеле, не го прашале. Дете, што
да се праша. Било заедно со своето шарено кученце Буби, весело трчкале по раскопнетиот
снег, греело сонцето. Проклет да бидам, сонце.
Потоа, така трчајќи, детето и кученцето стигнале до некое друго село, непознато, пошле
в град, го виделе на некој брег, крај голема вода, со часови лутал заедно со кученцето, си
играле со брановите, го однесле во некој дом…
Таа вечер не го чувме ѕвоното што н`е викаше за строј. Никој немаше желба да се
одлепи од местото, да го остави сам стрикото Лентеноски. Таа вечер, проклет да бидам, и
последниот серко можеше да издржи секаква казна.
– Што ви е, мали ѓаволи? – избезумено викаше дежурниот воспитувач. – Ќе се
построите или не, ќе бидете казнети, ќе останете без вечера!
Цела ноќ можеше да вика по нас, глупавиот пак да не имаше некоја друга работа, –
беше слеп, не гледаше. Се колнам, ние веќе не бевме во домот. Ние бевме далеку, многу
далеку, на пат. Бевме низ полињата, низ селата, низ пештерите, низ снегот, низ водите, низ
непознатите населби и градишта, низ сите домови, насекаде каде што се толчеше, точеше тој
човек. Проклет да бидам, насекаде ние бевме со него, заедно. Н`е удираше црн дожд, н`е
убиваше силно сонце, се пробивавме низ најстрашна снежна фуртуна, не, ништо не можеше
да н`е врати од тој пат, да н`е оддели од тој човек. Секаде каде што ќе сретневме луѓе,
познати и непознати, добри и лоши, на сите им го кажувавме името на нашата мајка, името на
нашиот татко, имињата на нашите сестри и браќа, нашите кришни знаци. О, господе, можеби
сега тие имаа други имиња, други знаци, можеби тие сега беа Унгарци, Руси, Полјаци,
Французи, Чеси, Германци, им го кажувавме прекрасниот сон за родниот крај, каде беше тој,
нели си спомнувавте, имаше еден рид, еден рид со сонце изутрина, па потоа една мала
рекичка, оттаму реката пак се протегаше шума, една сребрена, една златна шума и небото над
неа исто такво, нели… А можеби пак ние бевме заедно во еден дом, во една соба, проклет да
бидам, можеби оној Методија Гришкоски е твојот брат, изрод, невозможно… Се колнам, не
си ги познававме сестрите, браќата, о, ние мораме да ги пронајдеме, ништо не ќе може да н`е
врати од тој пат.
– Ќе бидете затворени во подрумот, – избезумуваше Оливера Срезоска,
помошник-управителот.
Не стана никој, сите бевме сити. Како слепи, како земени потоа кој каде му гледаа очите
тргнавме низ двориштето, низ спалните. Место не н`е земаше, де се качувавме во собите, де
излегувавме, се колнам, патувавме со тој човек.
Уште истата ноќ стриче Лентен се изгуби. Беше доцна лето, можеби есен, се селеа
птиците, никој точно не знаеше. Се колнам, сите деца беа со стрикото Лентеноски, од с`е
најмногу сакавме да се врати. Уште еднаш да се врати заедно со својот син и, ако сака, потоа
никогаш повеќе нека не доаѓа во домот. Проклет да бидам, секоја изутрина разбуди се и туку
гледаш сите деца како зајаци ги начулиле ушите, се вратил ли стриче Лентен, – ќе го чуете
доаѓањето на количето и нешто ве подмамува, мислите пак се вратил, без душа се стрчувате
во двориштето. Голи, боси. Одвај срцето издржува додека не се отвори таа проклета врата,
иако знаете дека не е тој, чекате. Тоа потраја неколку векови.
Зимата на 15 февруари тој се врати. Тоа беше изутрина, бевме во строј. Ја пеевме
химната. Проклет да бидам, химната. Но кога низ вратата тивко, како глувче се мушна стриче
Лентен, кога ја видовме неговата подгрбавена, смалена фигура, сите како под команда
занемевме. Тој како да сакаше да се одмори, малку се позадржа крај вратата. Тогаш едно од
децата, едно мало ѓаволче како стрела излета од стројот и како давено од некого очајнички
крикна:
– Татко Лентен! – проклет да бидам, со сета сила му се висна околу вратот, – татко
Лентен, мрмореше, знаев оти ќе се вратиш, непрестајно мрмореше, знаев, ти си мојот татко!
– Сине, синко мој, мило мое, – го зеде чичко Лентен и, веќе не изустувајќи ниеден друг
збор, полека, полека како крадец ја шмугна зад врата.
Татенцето Аритон Јаковлески, како ништо да не се случило, ни даде знак да
продолжиме со пеењето на химната. Проклет да бидам, првпат ја запеавме од с`е срце, првпат
со љубов. О, требаше да го видите Кејтеновиот син. Тој толку беше занесен, отпатуван, што
не забележал дека завршивме со пеењето, дека знамето веќе се вееше. Тој во својот занес
продолжи да пее. Проклет да бидам, тој пееше.
Чудно, невистинито, магично звучеше неговиот слаб, зарипнат глас. Проклет да бидам,
кога се пее химната мирно се стои, Кејтен пееше слободно, среќно пееше, а ние сите стоевме
мирно, во строј. Сигурно не н`е видел, сигурно беше на едно од оние негови таинствени,
големи скитничења… О, голема, о, слободна водо! Срцето кликаше од радост.
Суша. Сушата траеше неколку векови. Проклет да бидам, сета земја се исуши. Се
колнам, с`е изгоре. Додека траеше сушата, се наоколу беше немо, не се движеше. Сонцето
беше погодено в срце, се топеше. Крвавеше. Секој ден гледавме како сонцето умира. Проклет
да бидам, сонцето умираше. Што ќе биде ако сонцето умре, вакви глупави мисли ни се
родија. Ако сонцето умре, нели на земјата ќе се спушти тежок, вечен мрак, – ќе умрат и
дрвјата и убавите треви и, сигурно, не ќе се видува кога птиците ќе летаат, кога бистрите
води ќе течат. С`е ќе се претвори во мраз, дрвјата, тревите, билките, водите, воздухот што го
дишиме, а можеби и самото сонце. О, боже, колку се исплашивме! Има ли мајка сонцето,
прашаше некое брливо детенце, сакаше да знае дали сонцето има мајка. С`е на светов има
мајка, ни рече мајка Верна Јаковлеска, и сонцето има мајка. Сигурно, проклет да бидам, с`е
има мајка. Токму така, тоа е најубаво нешто, мајка. Но таквото прикажување не му се
допадна на татенцето Аритон Јаковлевски. Слушај, бабичке, `и рече строго, одвај
задржувајќи се да не избувне, – немој светештва да ми шириш, знаеш со светците сме
начисто. Проклет да бидам, начисто. Потоа старичката без збор се прибра во своето сопче и
долго не се појави. Сушата траеше сто, илјада векови. Не ги видовме ниту Сентерлевиот рид,
ниту Големата вода. С`е бегаше, исчезнуваше. Сигурно затоа владееше толкава глувост, се
плашевме. Проклет да бидам, сигурно тоа беше страв.

Расказ за Оливера Срезоска и девојките, случајот со гаќичките

Поодамна сакав да ви раскажам за другарката Оливера Срезоска, нашиот
помошник-управител на домот. Сигурно тоа ќе беше по ред, тоа на крајот таа го
заслужуваше, – но вие ќе разберете дека човек понекогаш сака да избега од редот. Токму тоа,
да избега, од редот. Токму тоа, да избега, да избега, се колнам. А и кој не се чуваше, кој не
бегаше од другарката Оливера Срезоска?
Чудно беше тоа суштество, имаше женско име, а со сигурност може да се каже дека
ништо убаво, нежно не извираше од него. Знаеше до бесконечност да измислува, да
спроведува, да исполнува, да реализира акции. Проклет да бидам, токму тоа, – акции.
Поправо, како умееше таа да измислува, тоа беше нешто особено, спец. Неретко името `и се
спомнуваше по рефератите, ѕидните весници и локалниот печат. Другарката Оливера
Срезоска се истакнуваше како пример за бескласното општество, се колнам. Токму така,
пример за бескласното општество.
Девојките пред неа се тресеа како лист на гранка. Проклет да бидам, како лист на
гранка. Ако таа им речеше да лазат, тие без збор ќе легнеа наземи и ќе правеа така како што
им беше заповедано. Просто така, како ќе заповедаше другарката Оливера Срезоска. Таа
беше мајстор за казни, тоа мораме да го признаеме. Не, секакви казни, евтини, обични, веќе
не ја задоволуваа. Сега и таа сфати – не вредеше човек да си ги валка рацете со ситни и
безначајни работи. Другарката Оливера Срезоска или ќе спроведеше некоја значајна акција,
или ќе треснеше. Во сето тоа другарката Оливера бараше содржина, смисла. Нејзината
жештина беше толку голема, а во исто време и толку ниска, мала, толку гнасна, што не
можеше тукутака, просто, едноставно да се погодува. Таа како вешт мајстор ги ткаеше
работите, таа искрено се внесуваше, со сета своја душа. Проклет да бидам, веруваше. Само за
првите неколку месеци изведе шест такви акции, од кои две со сигурност ќе останат во
историјата на домот.
Првиот случај беше со гаќичките. Имаше другарката Оливера Срезовска едни црвени,
крос-гаќички. По фотографиите со ликот на генералисимусот, гаќичките `и беа нешто
најсвето во нејзиниот живот. Проклет да бидам, најсвето. Добро си спомнувам, за црвените
гаќи на Оливера Срезоска се говореше со почит, со општествено, политичко и морално
уважените – (Сигурно, такво нешто не може да се замисли за обичните). Тоа беа спортски
гаќички што ги добила од комитетот за фискултура и култура, како победник во есенскиот
крос по повод ослободувањето на градот. Ете, `и беа мил спомен. Се знаеше, ги облекуваше
само за државните празници и тогаш, о боже, одеше малку поинаку одошто обично.
Изгледаше некако во занес, како малку внатре да `и беа. Проклет да бидам, оддалеку можеше
да се распознае дека тој ден сигурно е некој значаен празник. Но штом ќе минеше свеченоста,
се колнам, таа уште истиот час ги слекуваше и веднаш ги оставаше малку на сонце за да се
проветрат. Тоа добро, природно. Сигурно затоа и толку избезуме тој пат, поштукна. Проклет
да бидам, токму по еден таков празничен ден другарката Оливера Срезоска остана без своите
најмили гаќички. Проклет да бидам, без своите црвени гаќи. (Подобро целата да сте ја
слекле, душата да сте `и ја зеле.) Господе, колку беше избезумена, ’ржеше. Мислевме дека тој
ден на некого му е пишано, некого сосе партали ќе го изеде.
Без збор сите `и се тргнавме од патот, како сенки се прилепивме на ѕидот. Сите бевме
крај ѕидот, машко, женско. Проклет да бидам, стравот беше голем. Без команда н`е построи
погледот на другарката Оливера Срезоска. Чиниш проклетиот ѕид го држиме да не падне.
Како никогаш дотогаш, беше пусто и бездушно во целиот дом. Единствено што можеше да се
види во дворот беше она дрво располовено од гром и несреќната, темната Оливера Срезоска.
Беше длабоко, најдлабоко боцната во своето срце, отруена. Слатко во златно лажиче да `и
понудевте, во тој миг ќе одбиеше, с`е, с`е и беше отров. Тоа дрво и Оливера Срезоска, – никој
и ништо повеќе како да немаше наоколу. Две куси, осакатени сенки среде домската пустош ја
измеруваа својата ништожност. Тешко беше да се погоди дали дрвото или другарката
Оливера беше понесреќна.
Тој час на исчекување траеше цел век. Гаќи, можеби ќе речете, но за некого тоа беше
живот. Проклет да бидам, живот. Најпосле, ја измолкна свирката од градите, даде знак да се
постројат девојките. Чинам, с`е уште го слушам тој отсечен писок на свирката. Проклет да
бидам, како да го располови целиот дом. Сите деца.
Кутрите наши девојки. Тие пак, можеби повеќето одеа и сосема голи под грубите,
штофени фустани. Проклет да бидам, одеа сосема природно. А ако некоја имаше слични
работи, тие и беа толку многу износени што веќе сигурно беа отворени на средината.
Проклет да бидам, од каде гаќички за девојките! А скоро сите беа во тие години, само што
запупулеле. Кога поседнуваа наземи, мораа цврсто да си ги стиснат колениците за да не се
оддадат. Којзнае колку им беше тешко на нашите девојки, на тие малечки пупки што токму
заврзале. Искрено речено, девојките беа и единствената убост во домот. Секој ден, секој час
тие с`е повеќе го разубавуваа животот наоколу, – туку гледаш како цвеќе никнато од под
камен ќе те изненадат за чудно чудо. Чудесно ќе те изненадат, ќе ти го изнаполнат срцето со
топол ветар и веќе си сосема друг – гледаш само убави работи. На некоја, ете, устата `и
станала блага, мека, чиниш `и тече мед, друга те изненадила со долг и светол поглед, мил,
срцето да ти го стопли, чиниш над главата ти се отворило небото, виножито, те гали, о боже,
трета пак срамежливо ведне глава кон земјата, се срамува, кротко, како јагне, гледаш `и се
позашилиле градите. Проклет да бидам, сето тоа толку убаво, чудесно се покажуваше во таа
пустелија, како чисто зрно се делеше од општиот живот. Нашите девојки потсеќаа на нешто
најчисто, најубаво, на цвеќенце што расцутува, на нежно, тенко тревче што се вее на благиот
пролетен ветар, потсеќаа на с`е добро што може да посака срцето. Проклет да бидам, на
знакот од Оливера Срезоска, без збор се стрчаа која пред која, нешто да не закаснат.
Сплеткани, неми веднаш застанаа во строј. Проклет да бидам, неми.
Чекаа. Оливера Срезоска с`е уште вртеше околу дрвото, ја мереше, ја премеруваше
својата сенка. Најпосле, некако совладувајќи се, низ заби процеди, рече:
– Кој го направи тоа, девојки? – праша страшно, ужасно. Проклет да бидам, тоа така го
рече што човек мораше да `и верува дека пати, дека многу, премногу пати, оти и крвави
срцето.
Девојките молчеа како кипови, залиени. Проклет да бидам, залиени.
– Кој го направи тоа гнасно дело, девојчиња? – повтори гледајќи од една до друга,
редум.
Девојките молкум ги веднеа главите. Ниедна од девојките не крена глава.
– Уште подобро, – рече другарката Оливера Срезоска, – казната ќе биде двојна ако не се
признае. Напред, – потоа заповедаше, ги спроведе во спалната.
Претресот траеше неколку векови. Проклет да бидам, неколку векови. Извиде с`е што
можеше да се види, ги преврти сите кревети, откорна с`е што се корнеше. Откако н`е најде
ништо, ја фати уште поголем бес, заповеда налево круг, во мијалницата. Сите девојки ги
напика во мијалницата и им нареди да се слечат до гола кожа. Мајко моја, да се слечат до
кожа. Мијалницата беше една неподнослива земјаница, жива мразарница. И лете и зиме тука
беше мраз. Никој не можеше подолго да остане во мијалницата а да не се навлече некоја лоша
болест. Тоа беше едно од најпроклетите места во целиот дом.
Проклет да бидам, девојките послушно ја извршија задачата. А Оливера Срезоска без
збор ги собра алиштата и се оддалечи оставајќи ги под клуч.
– Штом ќе одлучите, решите да признаете, – им рече, – ќе бидете слободни.
Потоа сосема мирно, очевидно поуспокоена, го заврти еднаш, двапати, до трипати
клучот во бравата.
Сигурно ќе речете невозможно, можеби и ќе се смеете, понекогаш и самиот
помислувам, и сигурно тоа не се случува само со мене, мислам тоа е сон, некој грд, нестварен
сон, привидување. Но вие морате да верувате, се колнам, зар не се случија толку невозможни
работи, зар верувавме, пријателе?
Сите од ред тој ден како залепени останавме на ѕидот, како да го делевме мразот што го
глодаше срцето на нашите девојки. Господе, како боцкаше, како болеше, како беше сето тоа
незамисливо, незамислено, невозможно. Некои уште истата пролет прокашлаа крв. Вера
Николоска, Босилка Кочоска – Балеринчето, Крстинка Китаноска, Даница Стојаноска –
Артивчето, Родна Трендафилоска… Проклет да бидам, уште веднаш беа испратени во
диспанзерот за градни болести.
Каде се сега тие, нашите девојки, нашата убост, нивните светли погледи, убави, мили
очи, нивните малечки гради, – што е со сите нас, каде сме, каде сме сите ние, дали е ова сон
или јаве? Проклет да бидам, што се случило со Големата вода?
Подоцна некој ги пронајде и гаќите. Во кујната ги употребиле за мивки…
 Вториот случај беше нешто од поопшт карактер и сета таа работа не се заврши само со
внатрешни, домски мерки. Проклет да бидам, се прошири и на политички план. А во
почетокот ни беше врашки смешно, весело. Проклет да бидам, весело. Се шегачевме царски,
ама беше смешно, ама беше весело, луѓе! Некој убавец, којзнае како се мушнал во собичката
кај другарката Оливера Срезоска и ете ти циркус, просто-напросто на генералимусот му ја
бојадисал со бела боја левата страна од мустаќот, му ставил и некои други знаци на лицето.
Господе боже, колку многу овој случај го погоди младото и чисто срце на другарката Оливера
Срезоска. Замислете си, тоа нејзе да `и се случи, на нејзиниот љубен, на нејзиниот сакан,
мил, најмил, светол, најсветол лик. Проклет да бидам, само да ја видевте однекаде, само да ја
слушневте. Се чинеше дека `и умрел татко, нешто најмило, таков еден крик излезе од
нејзините гради. Крикна и од возбуда, како покосена, истиот час падна на душеме. Проклет
да бидам, никој не знаеше што се случува; се правевме на удрени. А те боли, кучко една, си
говореа децата меѓу себе, тихо. Таа како заклано пиле се фрлаше на душемето. Проклет да
бидам, одвај со вода и шеќерче ја повратија. Нејзиниот млад живот беше на конец, се
исплаши и татенцето, се колнам, со најнежен глас ја храбреше, ја будеше. `И дувкаше во
лицето, мило `и говореше:
– Другарке Оливера Срезоска, – со толку милозлив и добродушен глас ја довикуваше, –
крени глава душичке, шепнеше, не жалости го општото дело, не умирај, не умирај, мила
другарке, не попуштај во цветот и летото на твојата младост, не жалости го општото дело,
како секојпат прибери сила, стани смело, – проклет да бидам, пропеа татенцето, се отвори,
просто како поет говореше, низ песна.
– Пробуди се, разбуди се, другарке Оливера Срезоска, сестро наша, – ја будеа и кутрите
девојки со солзи во очите, о, проклет да бидам, тие вистински се расплакаа, од срце се молеа
за здравјето на Оливера Срезоска. – Разбуди се, разбуди се, другарке Оливера Срезоска,
многу тешко, многу мачно ќе ни биде без тебе, – се кршеа кутрите девојки.
Тој плач, се чини, најпосле ја пробуди. `И се отвори левото око, страшно, крваво,
промрморе:
– Злочин! Злосторство! – повторно крикна и пак се изгуби. Очигледно, возбудувањето
не `и чинеше добро. Проклет да бидам, неколку векови остана така во матно, во занес, туку
се будеше, туку се губеше, бладаше. Еднаш дури и запеа, така во сонот, проклет да бидам,
голема беше нејзината мака, душата ја болеше.
Случајот, како што потоа се покажа потоа, бил навистина многу сложен, многу
сериозен, дури тенок, деликатен. Не, не беше во прашање само еден млад човечки живот, –
самото дело, проклет да бидам, самото дело беше тешко над триста тони. Испитувањето
траеше деноноќно, – еден по еден не повикуваа во управителовата канцеларија. Проклет да
бидам, еден по еден, сите по ред. Без разлика, почнувајќи од нас домците до персоналците и
управа сосе учителите и воспитувачите. Тука веќе немаше каде, и тие го изгубија сонот, –
доволно беше на нас да падне сомнежот, на некој глупав начин да сте го навлекле на себе или
некој само со прсте да поткажал на вас, о мајко моја! Сите, сите треска ги тресеше, од првиот
до последниот човек во домот тие денови беше болен.
Испитувањето за нас домците течеше во неколку фази. Најпрвин како ништо, се колнам,
н`е тераа да ја раскажеме биографијата на Јосиф Висарионович Сталин. Каде се родил, кога,
од каква мајка, од каков татко, – се разбира, од семејството на бедни родители, селани,
работници, уште во младоста го почувствувал тешкиот живот, неправдата, црната
експлоатација… Основно училиште завршил со одличен успех во родното селце, учел и
истовремено во сите работи им помагал на сиромашките родители. Уште во раното детство
се одликувал со трудољубивост, човекољубивост, и големо другарство. Послабите ученици ги
поучувал во читање и правење слободни состави, книгата била неговиот најмил другар. Меѓу
врсниците се делел со големата мудрост, необична за неговите млади години, скромност,
повлеченост, човечност, со еден збор – бил вистинска слика на својот поробен, несреќен
народ. Но жедта за слободен живот во него била поголема од сите други желби, слободата
уште од најраните години била втисната во неговото срце. Таму негде, во цветната, раскошна
земја, пасејќи ги коњите среде бескрајните полиња… Често, среде игра со своите врсници, во
најголемиот занес ќе застанел и, како вкопан, се загледувал во сонцето што заоѓа. Проклет да
бидам, како вкопан. Особено го привлекувале тешките, крвави облаци на вечерното небо…
Морам малку да се пофалам, се колнам, другарот Аритон Јаковлески, а не и само тој,
сите членови, дури и самите иследници, беа задоволни од моите одговори, ме слушаа со
отворена уста. И откога завршив, тие некое време останаа така здрвени, со отворени усти. Ме
гледаа со мили, благодарни очи, како да велеа: – Благодариме, Леме, да си живо, да си здраво,
умно момче, секогаш среќа да те следи во животот, голем човек да станеш, најголем!
Признавам тој час и моето срце не беше многу мирно, ме опфати силна возбуда, никако не
можев да го совладам, бев присилен да викнам: – Да живее! – и некои други големи работи.
Проклет да бидам, малку ми олесна, ме понапушти стравот. Сметав дека го исполнив својот
долг. Испитувачите тогаш искрено ми честитаа, ми подадоа рака, проклет да бидам, се
поздравивме.
– Мило ми е, Леме, – рече татенцето и ми подаде рака, ме уништи.
Одговорив, повеќе од возбуда отколку од учтивост. – Исто така, татенце.
На ова тој ми рече: – Викај ме другар, мило момче. А сега збогум, н`е чека голема
работа, уште ќе поразговаравме за твојата иднина. И, се колнам, лично ми ја отвори вратата,
се најдов на слобода.
Стресените деца во салончето што чекаа на ред зинаа од чудо, им замрзнаа малите,
рибји очи. Никој не знаеше што се случило. Проклет да бидам, колку што можев
повнимателно му намигнав на Кејтен, тоа беше нашето помирување. О, боже, кога ме виде тој
таков меур, надуен, преправач, најголем преправач, штурец, лажливец, непромислено прсна
во смеа. Тој знаеше, с`е знаеше, проклет да бидам. Ела сега запрете го Кејтеновиот син да не
се смее!
Само што, затворената врата зад мене веднаш брзо се отвори. Повторно се појави
татенцето, блед како крпа, без капка крв во лицето, одвај процеди:
– Се смееше, Кејтен, нешто ти е смешно, скоте! Влези!
Видов, се колнам, влезе с`е така засмеан. Кој можеше сега да го запре Кејтеновиот син
да не се смее, проклет да бидам, ќе се смее како ѓаволот, сто векови.
– Кејтенов сине, – му заповедаа, – престани да се смееш!
– Зошто се смееш, што има смешно?
– Ништо, ништо, чесен збор, – говореше Кејтен, – а од него потекнуваше уште поголема
смеа.
– Исак Кејтен, заврзи ја таа твоја гадна муцка, – му рече Оливера Срезоска
избезумена, – заврзи ја проклетнику!
– Не можам, – искрено одговори Кејтеновиот син, да умрам не можам, Оливера
Срезоска. – Само уште малку потоа додаде.
Но тогаш Кејтен на масата имаше прилика и лично да го види побелениот мустаќ на
Јосиф и дури сега ништо не можеше да го запре. Се смееше со сето свое срце. Се смееше
како господ, проклет да бидам, како господ. Тоа веќе другарката Оливера Срезоска не
можеше да го издржи, и така живците, нервите `и беа искинати, за никаде. Смеата на
Кејтеновиот син ја боцна најдлабоко во срцето. На сета мака што ја претрга, проклет да
бидам, ова `и беше врв.
– Престани ненароден елемент, – изусти другарката Оливера Срезоска, господе, ечеше
целиот дом, – престани проклет скоте, скоте, скоте! Злочинец! Злосторник!
Кејтеновиот син само што сакаше да престане со смеата, само што му дотекуваше. Но,
кога погледна во заѕвереното лице на Оливера Срезоска, тој повторно се провитка, не сакајќи,
лудо, смеата сама му дојде. Оливера Срезоска сега не издржа. Со тоа што `и беше в раце го
нападна, со перодршката со која ги бележеше нашите одговори. Проклет да бидам, со
перодршката. По лице, по очи. Го бодеше неговото лице, неговите раце што се обидоа да си
ги заштитат очите.
– Мајко моја, – рече Кејтеновиот син бранејќи си ги само очите, – мајко, моја, останав
без очи… – рече и му секна смеата.
Го изведоа со крваво лице, избоден.
– Мајко моја, – сеедно повтораше Кејтеновиот син, како да не веруваше што се случило,
како да не знаеше каде се наоѓа.
Со група од неколку сомнителни момчиња го затворија во подрумот.
– Тој е, само тој е и никој друг, – доаѓаше гласот на Оливера Срезоска, таа с`е уште не
можеше да се смири.
Јас ниту тогаш, ниту подоцна не можев да замразам човек. Бев слаб и често со глава
удирав во ѕидот, неретко поради тоа крвавев, но никогаш во себе не носев злоба, таква
одвратна тежина. Можев да му простам на секого и за се, с`е колнам. Но Оливера Срезоска,
нашиот помошник-управител на домот, првпат не знаев како да ја гледам.
– Кејтен, пријателе, го барав насекаде, го немаше, – Кејтен, чинам реков на глас, но
луѓето ракоплескаа. И ракоплескаа на Оливера Срезоска. Проклет да бидам, Кејтен! – јас
викнав, но никој не го чу мојот глас. Глуви, глуви луѓе. Проклет да бидам, смртно ме
исплаши таа глувост.
Водата веќе беше влезена во мене, се колнам, таа беше голема, најголема. Во првиот
миг така неочекувано најдувајќи се повторно слободен, крај брегот, слушајќи го нејзиниот
глас, не гледајќи на брановите како избезумен, поитав кон Неа. Проклет да бидам, не
чувствувајќи како ми бега земјата, како навлегувам во нешто страшно, длабоко, неповратно.
Не го почув тој глас што ме враќаше: – Будалче, несреќно дете, каде си пошол, ќе те однесат
брановите, ќе те проголта водата. Врати се, врати се, будалче! Ќе се каеш, целиот живот ќе се
каеш, твојот детински ум те носи во уште поголемо зло, несреќно дете, малечок Леме! Еден
друг глас во мене шепнеше: – А како ќе живееш без Неа, без место Леме, ќе бидеш слеп,
сакат, несреќен. Не ќе има место на земјава за тебе, ниту едно местенце, сеедно ќе те
прогонуваат, непрестајно како некое мало, исфрлено кученце. Оди, оди! – О, мојот слаб,
детински ум, мојата болна, неизлечлива душа, – првпат се најдов пред таква незамислива,
темна пропаст. Својот спас, својот беден живот му го должам само на еден човек, златниот
човек, несреќниот Трифун Трифуноски. Проклет да бидам, некој мораше да умре.

Како се раѓаа, како умираа песните

Кејтен е под клуч. Проклет да бидам, под клуч. Само таа мисла беше во мене, Кејтен е
во подрумот. Се плашев ако нешто веднаш не сторам дека ќе умре, не ќе го преживее тоа
мојот пријател. Постоеше само една желба, да му се помогне, да му се врати слободата.
Проклет да бидам, слободата. Се колнам, друг лек не постоеше за Кејтеновото срце.
Последното вечерно ѕвоно го објавуваше часот за спиење. Само што беа згаснати
малкуте светилки во домот, сите гласови молкнаа. Беше глуво, пусто, темница. Сонот никако
не доаѓаше, бев во треска, во бунило, позаспивав и како штрекнат се будев, ме будеше некој
непознат глас, ме довикуваше да станам! Послушав, тоа беше гласот на Големата вода.
Проклет да бидам, по толку векови се јави гласот на Големага вода. Таа непрестајно шумеше,
бучеше, фрлаше силни бранови, ечеше сиот брег. Силни бранови почнаа да ме заплискуваат,
да го носат моето бедно креветче, над мојата глава летаа изулавени птици. Проклет да бидам,
каква страшна болест беше ти бил сонот, најголема.
Изутрината уште од темни зори почукав во собичката на Трифун Трифуноски. Тој исто
така не спиеше, беше опфатен од благородниот дух и треска го тресеше, што се вели,
тригодишна. Блед, испиен, силно возбуден, со двете раце силно притискајќи едно малечко
листе, нешто на глас мрмореше, изговарајќи збор по збор. Рецитираше, твореше.
Благородниот Трифун Трифуноски (не, невозможно е да се воздржи човек), – тоа беше
вистината, на масичката отворено лежеше цело сандаче (војничко куферче), – до врв полно со
песни, романи, драми, со секакво творештво. О боже, о мил боже! Сигурно имаше нешто во
таа изгорена душа кога толку неразумно, лудо се откажа од среќната, сигурна иднина што
веќе му се насмевнуваше. Проклет да бидам, ги заборави победите, наградите, како и
најласкавите пофалби да не го топлеа, одеднаш стана роб на нешто страшно. Проклет да
бидам, роб. Тажно беше ова силно, убаво човечиште да се гледа во таква понижувачка
состојба, – веднаш се покајав што дојдов толку рано. Тој човек, кој со леснина претрчуваше
толку милиони километри, планини, реки, полиња, што како елен совладуваше големи
трапишта со вода, кој на чудесен начин можеше да пролета низ кални, тешки патишта, низ
трње, низ дождови, низ лапавици, со секавиците да се гони, беше жално, беше очајно да се
гледа како се прпелка во малото, смрдливо сопче. Сета снага сега му беше попусто, нешто
посилно го имаше сковано, уништено. Проклет да бидам, колку бргу, колку неочекувано с`е
кај него се измени, колку наеднаш пропадна, ослабе, се стопи, сосема се запусте, личеше на
некое големо рането птичиште на кое крилјата му клапнале, па челичните перје му се валкаат
во блатото. Што можело толку многу да го изулави?
Требаше само да го видите пред некој празничен ден, на пример, пред први мај.
Проклет да бидам, тогаш тој како да не беше на земјата, беше страшно да ве сретне неговиот
поглед.
– Видете го Трифун Трифуноски, – ќе речеше некое од децата.
– Не будали се, – ќе му речеше друго, – истај му се од патот, измислува!
– Зар така по ветар, – велеше првото дете, – мене нешто како чукнат ми изгледа.
– Не е, – се вмешува трето во одбрана на Трифун Трифуноски, – ќе видиш, ќе чуеш на
прославата.
– Ами камо му книга, – прашува детето, – зар така, само по ветар!
Проклет да бидам, по ветар. Тоа беше некој негов, некој чуден, непознат ветар. Ноќи и
денови не преспиваше. Понекогаш со векови, се колнам. Туку го гледате со часови како вечна
стража го заобиколува домот, нигде место не го бере. Можеше да се погоди грда, лоша
пролет, со снег, со фуртуни, што мислите, зар тоа можеше да му го замати неговиот светол
поглед, да го замрачи првомајското сонце? Проклет да бидам, како с`е да беше против
Трифун Трифуноски, туку ќе се расипеше времето околу празникот. Паѓаа студени дождови,
пластови снег, сега сета природа ја запустуваше неочекуваниот мраз. Сеедно, додека другите
ги обземаше бес, благородниот Трифун Трифуновски потонат во својот волшебен свет
блажено, со среќа твореше. Проклет да бидам, како да не беше тука, како да живееше во друг
свет. С`е кај него беше поинаку, небото беше чисто, сино, високо, бескрајно, весели птички
летаа, црвени знамиња се виореа, срп и чекан цутеше на секој ѕид, црвени ѕвезди, медузи,
мекотели, пролетери од сите земји, тојчас тој беше со нив, чекореше. Проклет да бидам,
чекореше. Што оти свиреше северниот ветар, Трифун Трифуноски ја слушаше
Интернационалата, со еден таков дух беше задоен, твореше. Проклет да бидам, никој таква
треска не предизвикуваше кај децата како Трифун Трифуноски кога ќе се качеше на бината,
кога ќе почнеше да рецитира од своите песни. Во него с`е кликташе, пееше. Сите со занес,
зинати го слушавме, секој негов збор лакомо го голтавме.
Ете зошто толку рано побрзав кај Трифун Трифуноски, што порано сакав да му ја
откријам својата голема тајна. Своето срце. Проклет да бидам, сето срце. Тоа што се роди во
мене таа ноќ беше нешто најсветло, најубаво. Ниедна ѕвезда, ниедно сонце толку не беше
светло. Со озарено лице застанав пред Трифун Трифуноски, победоносно. Веднаш штом ме
виде, со еден поглед погоди. Рече:
– Што гледам, малечок Леме, си пропеал! Се обложувам дека ти дошло славејчето!
(Проклет да бидам, славејче). Колку можев помирно, благо му одговорив:
– Не беше славејче, – му реков и јас земен, однесен. Излуден.
– Ами што? – рече испитувачки гледајќи ме. – Седни, ми рече благо, понудувајќи ми го
својот стол. За целото време очи не вадеше од мене, ме набљудуваше. – Што можело да биде
тогаш, Леме? – внимателно праша, малку околу, педагошки.
– Вода беше, директно му одговорив, улави птици, место не ме зема, Трифун
Трифуноски!
– Чудно, – рече, – ајде читај, да го чуеме тој твој чуден состав, Леме.
Благодарам, Трифун Трифуноски, сакав да му речам, но немав време, не смеев ни
секунда да губам, секој миг беше пресуден за Кејтеновиот живот. Веднаш, без точки, без
запирки, без никаква интерпункција почнав да читам, запалив како од митралез. Проклет да
бидам, јас пеев, плачев, се смеев, лазев, летав, паѓав, умирав, оживував, голтав вода, тонев, се
губев. Бев на небото, со ѕвездите, во светлите градини на рајот, паѓав во најдлабокото, во
најтемниот пекол. На пример, кога требаше да се рече ох, ох, мајко моја, ох, пријателе мој, ох
живот, ох птици, ох водо, ох доме, ох, ох, ох, – тоа значеше како некој, ох, некој одзади да ви
удрил нож. Ох, нож. Природно, штом некој во срцето ви забуцал нож, не ќе пеете, туку ќе
припаднете, ќе пропискате. Проклет да бидам, офкав на сиот глас.
– Смири се, Леме, смири се, кутро момче, – преплашен, многу загрижен велеше Трифун
Трифуноски, но кое срце да се смири, кој ќе ти запре таков пустошен, лош ветар.
– Ох, ослепувам, – имаше на едно место во составот и јас, шутракот, толку природно
сум ги превртел очите, белките да ми ги исполнат очните дупки, та кутриот Трифун
Трифуноски да ти помисли оти е свршено со мојот вид. Тажно рече:
– Несреќно мое момче, сега слепо, куцо ќе ми одиш цел век! – па потоа со најголеми
навреди `и се нафрли на проклетата муза. – Проклета да си, црна богињо, срам да ти биде,
слабото, несилно врапченце што си го зела на нишан, што твоите смртоносни стрели,
отровни, титански си ги пуштила во малечките, слаби гради. Еве ме, Купидоне, еве ме, црна
музо, јас сиот ти стојам на располагање, удри на мене, бори се со мене, се саможртвува
Трифун Трифуноски.
Но со тие зборови тој како да ми помогна, проклет да бидам, дури тогаш потече, во
мене, река. Го говорев и тоа што беше напишано и тоа што никогаш не ми паднало дотогаш
на памет.
– Ох, молчи, молчи, брану див, кажи во овој случај кој е прав, кој е крив, – и, се
разбира, во часот стивна бранот, настана една долга пауза, крајбрежните води тивко шумолеа,
божем, го предеа платното на вистината, бело, а отровот, невистината се претвораше во
малечки, црни меурчиња што ништожно умираа на брегот. – Умрете, умрете, бев немилостив,
овој оган, ова срце што се пали, проклет да бидам, еден ден бел-сив, ќе се види кој е прав, кој
е крив!
По моето рецитирање, како голем камен да падна од душата на Трифун Трифуноски.
– Како ти е сега, Леме, – ме праша издивнувајќи, – се смири ли малку, срце мило?
– Да, – реков, – сега ми е полесно, Трифун Трифуноски.
– Да му благодариме на бога, – рече, – то ест, како ми ти се очињата?
Признавам, малку поразмислив на ова прашање, не го разбрав, но се надевам дадов
доста правилен одговор. Му одговорив гледајќи го ококоравено:
– Пак ќе го гледаат сонцето, Трифун Трифуноски!
– Се радувам Леме, – рече искрено израдуван, – се виде беше среќен, – многу ми е
радосно срцево што се врати твојот вид, момче, а сега ајде да проанализираме малку, Леме.
Се погледавме пламено в очи. Проклет да бидам, пламено.
– Па што да се рече, Леме, – почна внимателно, – гледаш и самиот, несреќен Леме, тоа е
страшно, ужасно! Не смее да се помисли, тоа се чисти фантазии. Леме. Бесплодни, отровни,
смртоносни, убаво пиленце. Бесцелно е тоа, Леме, нема никаква цел. (Проклет да бидам,
цел.) Ајде да анализираме зборче, по зборче… Чудно е, Леме, многу е чудно, мило момче, по
саноќ попусто, тукутака, шутраче низаедно, бесцелно да се гледа водата, какво задоволство
си нашол во тоа, пријателе? Морници ми полазуваат, Леме, кога ќе си спомнам с`е што
можело да ви се случи за една таква празна, луда работа. Каква корист од тоа може да очекува
човек, Леме, освен, о, тоа сигурно, да си спечали едно фино настинче, до коски. Се
обложувам дека си го замрзнал и твоето братче, Леме, што си го повел на таа карпа, на
кутрото момченце сигурно запчињата му играле, нели, Леме?
– Да, Трифун Трифуноски, вистина е, студеше, – му признав.
– Ете, – рече толку благо, воспитно, како родител, – сте претргале толку страв среде
оние црни браништа и улави птици, а сосема за ништо! А како второ, Леме, што е
најстрашно, во твојот состав се чита голема нечувствителност, момче. Барем во еден миг да
си помислил на милионите гладни, на милионите страдни, на милионите во крв што се дават,
на твоите несреќни браќа, не ќе си имал совест, мило момче, толку мирно да седиш на таа
карпа, да си тераш луд ќеиф. Каде ти е заклетвата, Леме, младинскиот морал, човечкиот дух?
Егоистички си се изживувал, Леме, чисто буржоаски, не водејќи сметка за класната борба на
пролетаријатот… Жалосно, Леме, – благодарниот Трифун Трифуноски кротко, од сите страни
почна да ме поткопува.
– Се срамам, – реков и се расплакав, – му признав дека немам никаква дарба, дека ги
мразам песните, романите и сите тие работи, му признав дека тоа беше час на лудило,
темница, болка, и тоа себична, мала болка само за еден човек, безначајно, еден човек.
Проклет да бидам, токму така, само за еден човек.
Немаше крај неговата смаеност кога ги чу овие неколку зборови од мојата уста. Проклет
да бидам, не веруваше.
– Ја ценам твојата искреност, Леме, – рече суво, загрижено, – но твојата душа е болна,
црна, треба да се лечи, мило. Каков е тој зол дух во тебе, Леме, кој те изулавил толку многу,
кој е тој проклет ѓавол? – праша со тага, несреќен.
– Кејтен! – му викнав липајќи на глас. – Тој умира во подрумот… Веќе три дена одбива
секаква храна, сака да умре, ќе умре. Умира невин, се колнам, умира поради некој гад,
подлец. Денеска е последен ден, Трифун Трифуноски, утре е лекарски преглед, ќе го одведат,
о, мајко! – се разбира, тоа беше крај и на моите сили. Избезумен, со раце, со глава, со нозе
почнав да удирам по ѕидот на сопчето, притоа непрестајно изливајќи најтешки, најгрди
зборови. – Гад! Подлец!
Очигледно добриот Трифун Трифуноски силно го погоди мојот бол. Смирувајќи ме во
своите прегратки, со своите мили раце мазнејќи ми ја косичката, си спомнувам уште ова,
тивко, со жар ми рече:
– Кутрото дете! Та зошто тоа веднаш не го кажа, Леме? Ах, – рече со болка, – како нож
да го удрил в коска, – ах, тој гад, тој подлец! Не, не, тоа не смее да се дозволи, никако! Кратка
насмевка му болсна на усните, му го озари лицето, нешто спасоносно му заигра, со некаква
чудна среќа ме успокои: – Биди си спокоен, Леме, твојот пријател здрав и жив ќе ти се
врати, – па потоа од куферчето што беше полно со творби измолкна една тетратка испишана
со стихови, исцртана со цвеќиња, ѕвезди и знамиња, па ми ја подаде. – За тебе, Леме, рече,
овие стихови за тебе, мило момче. – Проклет да бидам, мислев ми ги подарува за да ме
смири. О, колку бев неук и прост!
Тоа беше последно наше видување со Трифун Трифуноски. Остана само надежта, таа
малечка тетратка полна со чудни стихови и уште почудни, неодгатливи шарби…
Можеби негој од тие мали ѓаволи навистина го имаше измислено оној рид,
Сентерлевиот. Можеби тој вооишто не постоеше, некој го измислил во својот сон, во стравот,
во страшниот очај. Проклет да бидам, самиот себе се колнам, јас станав неверник, лажго, во
мене се родија некои проклети, лоши чувства, неосетно почнав с`е да мразам, во домот, дури
и децата. Ќе им покажам јас на тие мали гадови! Ах, сигурно вие мислите дека тоа беше
толку просто, едноставно, лесно. Ах, вие сигурно не знаете! Треба да се побегне од тоа
место, далеку, далеку; да останеш на пат, да паднеги на патот, сонцето да те изгори, но да не
се вратиш. Никогаш повеќе во тој дом, во таа глува куќа. Никогахи, никогаш! Очите да не им
ги видиш на тие луѓе, да ги оставиш сите луѓе! Да бидеш сам, сосема сам, мило дете, мало
човече, да се скриеш во некоја темна, длабока пештера, настрана од сите, од секој човек. Не
смееш повеќе со нив да се дружиш, нивните зборови се лажни, нивната љубов е лажна, така
мило ти се насмевнуваат додека им паднеш в раце, додека те зграпчат, потоа како малечко
ѕвере ќе те фрлат во кафез, во строј, во редот, во проклетиот дом. Бев полн со омраза, со
горчина, о, боже, нешто страшно, безумно се заврзуваше во моево срце. Но тогаш дојце Таа,
се колнам, во што сакате можам да ви се заколнам, ми рече: Што е, Леме, ти веќе не веруваш,
тешко тебе, синко. Верувај, Леме, верувај, малечок Леме, – ме преколна во мајка. Проклет да
бидам, пак што, можеби навистина постоеше тој рид, Сентерлевиот? И с`е како да почнуваше
одново, љубовта, омразата, вистината, лагата, клетвата, молитвата, добрината, пцостите…
 Кејтеновата болест, чудното оздравување
Неговата болест беше сонот. Проклет да бидам, сонот. Не се израдува кога го
ослободија. Видов како со мака го измолкнаа од подрумот. Сакаше да го остават таму, на
глувците. Проклет да бидам, на глувците. Изгледаше уште потажен, поосамен. Туѓ, далечен.
Веднаш штом го допре виделото, тој како покосен падна наземи. Проклет да бидам, беше
мртов.
– Кејтен е мртов!
– Кејтен умира!
– Кејтен умре! – се разврескаа момчињата, насекаде по домот наеднаш се прошири
страшната вест.
– Кејтен веќе не е жив!
Тоа никако не можев да го разберам. Проклет да бидам, ако некогаш поверував во такво
нешто, на тие лажговци. Како може Кејтеновиот син да не е жив, мислев, како може тој во
земјата да биде пориен, да лежи, да не се движи, никако не можев да разберам дека неговите
живи стапалки некогаш ќе бидат избришани, уште помалку можев да разберам дека тој не ќе
се смее. Проклет да бидам, неговата смеа. Што би било тогаш со денот, со ноќта, со сонцето,
со ѕвездите, со ветрот, со водата, с`е, с`е на земјава би станало глуво, пусто. Не можев да
разберам како би можел тој да поднесе толкав молк, земјата, да не лета, да не измислува, да
не патува.
– Лажговци! – сакав да им викнам на сите. – Проклети лажговци!
Заѕвони и камбанчето. Проклет да бидам, смрт. Вчас беше нарушен сиот домски ред,
туку гледате од сите страни како трчаат љубопитни, глупави, глава ќе си искршат, секој сака
да ја види неговата смрт. Проклет да бидам, Кејтеновата смрт. О, боже, господе, проклети!
Лежеше мртов, неподвижен во црната, усвитена прав на дворот.
Смрт.
Таа страшна слика, тешко сознание и најлудите и најпакосните за час ги смири. Тоа
беше прв случај толку одблиску, толку вистински да ја видиме нашата смрт. Смртта на едно
дете. Исплашени од таа помисла, опаметени без збор, од нешто уште помоќно од зборот, што
беше сосема непознато, што невидливо кружеше над нашите глави, – гледаш таа опомена има
сила на влијание врз сите присутни, наеднаш се отапуваат, неми се, разжалени. Проклет да
бидам, услужни. На умрениот му требало бел чаршаф за да не го гори сонцето, чаршаф
веднаш се донесува. На умрениот му требало шамиче за да му се избрише крвцата од устите,
другарката Оливера Срезоска со солзи го подава своето. Проклет да бидам, таа плаче. Се
колнам, видов, видов!
– О, кутрото момче!
– Какво даровито, силно момче беше тој Кејтен!
– Да, тој беше сила!
– Во него имаше нешто необично, нешто друго, човечко! Не беше тој обично детиште,
не!
– Да, да! Беше талент, енергичен, храбар!
– Од ништо не се плашеше, с`е издржуваше!
– Ех, писание!
Проклет да бидам, тоа до првиот грст земја, а потоа истите тие дрдорковци почнуваат
веднаш на глас да се потсмеваат, па не ќе забораваат да речат:
– Па, најпосле, му дојде крајот!
– Жими бога, веќе беше ред. Од него немаше живот!
– Да, да! Сега сме спасени, свршена работа, нека му е лесна земјата.
– Бог да го прости, ама си го барaше! Си заслужи еден ваков крај, беше голем
неранимајко, непокорен, тврда глава, секогаш нешто важен, горд, одвисоко. Во него живееше
нешто ѓаволскo, лошо. Таков беше тој, таков страшен! Лоша крв, нечиста.
 – Ами ако оживи, – некој поприбрано, идиотски расудуваше, – тогаш како под команда
молкнуваат сите гласови.
Се чекаше на домскиот лекар, стриче Силе Николоски. Тој ќе ја прекине неизвесноста.
Набргу пристигна и стриче Силе Николоски. Беше дремлив, од кревет го кренале, по влечки
дојде, бос, така како што се затекол. Само што мигнал малку, нешто главата го болела, пред
еден ден имал тешка операција во болницата и од тоа уште не можеше да се ослободи.
Некому морал да му го вади душникот (млад човек, богати, роса), – немало друго чаре, во
душникот му влегла круша. – Како лечиме, велеше, по педесеттина години, кога ќе видат, ќе
речат кланица, касапи. – Проклет да бидам, касапи. Беше под силен впечаток на случајот. Тоа
очигледно многу го имаше погодено, само се туфкаше. И секогаш по една таква возбуда, кај
него брзо навираа други чувства, се пренесуваше во војната. Случајот го поврзуваше со
слични такви случаи од борбата и беше невозможно тогаш да го запреш, пациентот нека си
умре тој ќе раскаже за с`е, во подробности за тие страшни фуртуни од војната.
– О, мили деца, бидете среќни што заврши таа проклета војна! Таму како се колеше,
пилиња мои! Касапница, касапница! Еднаш тоа беше во Сливово, во партизанската болница,
еднаш на Славеј, еднаш во Егејска Македонија, по Богомила. Ех, мили деца! Ви велам, што
беше тоа една касапница… Ранениците беа качени на магариња, сме залутале, се најдовме на
едно ритче, пустите магариња се излизгаа од ритчето, зимно време, мраз, на глава на шија се
истркалаа луѓето во едно долиште. Ех, ех! Истрајте, другари, им вели другарот Марко,
вашите имиња со златни букви ќе бидат испишани во историјата, да живее слободата, да
живее револуцијата! О, мили деца! Немаше друг спас, операција на самото место, земи го
секирчето, Силјане Николовски, ми заповеда другарот Марко, ајде, што ме гледаш! Ајде,
спасувај ги луѓето!
(Можеби тоа беа нашите татковци. Проклет да бидам, нашите татковци.)
Во таков час, кога ќе ги сретнеше нашите погледи стриче Силе Николоски, проклет да
бидам, дури тогаш ќе се сепнеше. Ќе ја нишнеше главата и како ништо, со насмевка ќе
речеше:
– Приказни, приказни, мили мои! Не слушајте го будалата, – велеше со најголема
навреда за себе и дури тогаш се враќаше на случајот. Сонлив, земен, потресен мрмореше: – А
што е со тој ѓавол, што голтнало момченцево?
Господе, се стресов. Ако го грабна сега за душникот, помислив, кутриот Кејтен, кутриот
мој пријател. Проклет да бидам, какви силни, здрави раце имаше стриче Силе Николоски.
Доволно беше само еднаш-двапати да те допрат тие раце каде што ти е болното место, и
веднаш да оздравиш. Ковчињата ќе ти ги намекне, како со најубав иљач да те лекувал.
Понекогаш стриче Силе Николоски се користеше и за други работи, но тоа не беше негова
вина. На разните служби понекогаш им помагаше на свој начин, што се вели, лечеше од око.
Се уште си спомнувам како едни од постарите домци ги однесоа. Проклет да бидам, на каков
начин. Беше организиран општ преглед, одоко, и стриче Силе Николоски од момче на момче
се задржа на несреќникот, ќе му рече:
– Море момченце, ти нешто многу лошо ми изгледаш. Имаш црно под очите, ајде ти в
болница за да видиме што е работата, како е, да не е нешто заразно, опасно. Да испитаме,
пиленце.
Потоа веќе знаевме, тешко тој што ќе биде приведен в болница. За него веќе нема
враќање назад. Кутрите никако не се даваа, до последната капка сила се бореа, викаа:
– Не давајте н`е, браќа! Не!
Во тој миг само едно на бога му се молев, господ дух на стриче Силе Николоски, Кејтен
да не го однесат в болница. Кога го свртија на лице Кејтеновиот син, ги видовме неговите
ококоравени очи, силно стиснати усти, пенливи. Со крвца.
– Па тој тргнал веќе, бог да го прости, – рече стриче Силе Николоски, – ставете го в
креветче, свршено е со него!
– Ами некаков иљач да му се даде? – рече татенцето, се колнам, токму така рече, иљач.
– Ами што иљач, Аритоне Јаковлески, – рече стриче Силе, – попусто ќе ги трошиме
апчињата, свршено е со него, брате. Како ќе го спасуваш ако е од нагаз или магија или ако
некој дух го јавнал! Не, не ќе оди за долго, Аритоне Јаковлески. Ноќва, силата до изутрина,
гледај го, коска и кожа, ќе му се распадне целото телце, ковче по ковче, ќе се срони во него
секое ковче, таква е болеста. Веќе ако се случи некое чудо па да преживее, ама тогаш тоа ќе
биде ужасна слика. За изложба, Аритоне Јаковлески. Подобро да си ги собере парталите, час
побргу. (Мислеше на душата, проклет да бидам, Кејтеновата душа). Ако понекој случај пак
остане жив, ќе биде слеп, можеби глув, глуп, а ти гарантирам со глава дека ќе онеме! Проклет
да бидам, ќе онеме, така рече стриче Силе Николоски.
Сепак, во тоа најцрно претскажување на нашиот домски лекар се криеше мојата и
Кејтеновата најголема надеж. Знаевме, проклет да бидам, сите веќе знаевме, од искуство,
штом стриче Силе некого ќе отпише од животот, чекај си нешто најубаво, тој ќе ти живее
потоа уште сто години. Се колнам, ако стриче Силе Николоски лошо ти ја претскажеше
работата, не плаши му се, биди си стоотстотно сигурен, ќе даде бог, ќе помине. Да се плашиш
друго да ти рече, здравје тогаш станување. Во таа смисла стриче Силе Николоски дотогаш не
се помнеше да погрешил, тоа беше најголемата надеж.
– Ќе оздрави, ќе оздрави! – бев пресреќен, проклет да бидам, изулавев од среќа, викнав:
– Ќе оздрави!
И татенцето, а и другите од управата се направија дека не ме чуле, без збор поминаа
преку овој мој луд испад.
Кејтеновата болест сосема ме зароби. Не ги видов ниту пролетта, ниту летото, ниту
зимата кога дошле. Чинам заедничка беше таа болест. Проклет да бидам, заедничка.
Очевидно, некоја лоша, страшна треска, страв, ја изгоре неговата душа. Целото лице, глава,
раце, нозе, насекаде по телцето му беа исфрлени темни, црни, малечки болчиња. Толку
векови не го отвори своето светло око. Лежеше во сон, во некој чуден, долг сон. Проклет да
бидам, илјада векови траеше неговата болест.
Спасот дојде од друга страна, неочекувано. Во домот живееше едно благо, незаменливо
суштество, Аритоновата жена, Верна Јаковлеска. Неа човек ретко можеше да ја види надвор
од својата собичка во која живееше затворено, тихо. Едни говореа дека старицата не е сосема
при себе, побунета е малку, татенцето ја држи под клуч. Во војната `и го стрелале синот
единец, значи – татенцето имал син. Проклет да бидам, син. Измислуваа и други нешта, но
никој не беше `и го видел лицето одблиску, таа живееше како лилјак, како ноќна птица. Долго
време дури и не се знаеше за нејзиното присуство во домот, како да не живееше меѓу нас,
меѓу луѓе. Првпат ја видовме онаа ноќ крај водата, тогаш таа ми се причини нестварна, сенка,
дух. Сега таа одеднаш, неочекувано се појави во нашата спална. Беше вечерен час за
легнување, само што ги разместувавме ќебенцата на креветчињата. Кога ненадејно се појави
на вратата од нашата спална, ние сите, од ред останавме како заковани на своите места.
Сигурно се исплашивме од нејзината неочекувана посета, нејзината страшна појава. Така
како што работевме останавме наместо замрзнати, рацете ни се пресекоа, со неми очи се
загледавме во оваа необична црна жена. Сета беше во црно. Проклет да бидам, црно. Н`е
потсеќаше на нешто страшно, на смртта што ја видовме во дворот. Гледајќи ја нашата
збунетост, таа исто така еден час остана нерешителна на прагот од вратата, во часот како да
се премислуваше. Но потоа како да се досети за нешто многу важно бргу-бргу тргна кон
Кејтеновиот кревет. На крајот од собата, во аголот. Проклет да бидам, знаеше. Проклет да
бидам, се спушти крај неговото постелче, видовме рака му стави на челото, нежно го
помилува по осакатеното лице.
– Милото мое, – рече толку тивко, толку мило што нас како да н`е фати струја, во часот
се ослободивме од вкоченоста, од страшниот мраз, видовме таа беше мајка, Кејтенова мајка.
Проклет да бидам, наша мајка. Рацете `и беа благородни, очите благи и полни со сјај, гласот
тивок и познат, мил, мајчински, го будеше: – Сине, мило сине, – му рече.
Проклет да бидам, веднаш го познавме тој глас. Тој беше во нас, ох, незаборавниот глас
на нашите мајки. Тоа беше оној непознат глас што деноноќно ни се јавуваше, што н`е водеше
кон Сентерлевиот рид. Ох, тој миг да можеше да се продолжи во вечност! Се молев, ако
некогаш нешто ќе може да се задржи, тогаш нека биде тоа таа љубов на нашите мајки. О,
боже, сето тоа колку беше убаво, страшно, вистинито, невистинито, единствено, блиско,
болно. Проклет да бидам, мајка. По сонцето сигурно најсветла работа на светот се мајкините
очи, нејзината безмерна љубов. О, таа единствена, незаменлива љубов, се колнам. Во
страшниот сон ја чу, нејзиниот глас го пробуди, со изгорени усни, во сон, во магија, во занес
рече:
– Мајко, мајчице мила!
Се колнам, тојчас засветка неговото болно око. Првпат тој ден во неговите очи видов
светла капка, проклет да бидам, тој плачеше. Кејтеновиот син плачеше, плачеше на свој
начин со светкавици во очите, како се што правеше на свој начин. Кејтен, другар, сакав да го
прегрнам, никогаш да не го испуштам од моите прегратки. Сепак тој беше дете, исто како
сите деца во домот. Се колнам, тој беше дете и покрај тоа што знаеше с`е и покрај тоа што
можеше ѓаволски да измислува, и покрај тоа што можеше да се однесува како голем човек.
Видов тој беше вистинско несреќно дете и во неговите гради тупкаше малечко, здробено
срце. Проклет да бидам, сеедно говореше; повтораше, бладаше:
– Мајко, мајко, мајчице моја! – непрестајно ја бараше, видов, видов, проклет да бидам,
на неговото лице повторно се јави онаа негова неизбришлива, голема смеа. Проклет да
бидам, се смееше.
Луѓе, луѓе мои, што сум лудувал тој ден! Чинев сиот страв излегол од мене, насекаде
наоколу гледав како заитала водата… Се колнам, една огромна вода, бескрајно голема надеж.
Проклет да бидам, надеж.
Оние што на сиот глас се перчеа изигрувајќи среќни луѓе, беа најголемите лажговци.
Еднаш имав прилика да видам еден таков делија на дело. Проклет да бидам, дотогаш тој
толку многу беше приврзан за домот и управата. Тој ден, се колнам, само дел од секунда му
требаше. Тоа беше квечерина, по вечера, го фрлавме ѓубрето, никаквецот беше раководител
на хигиенското одделение. Проклет да бидам, сосема заборави на својата карактеристика.
Овојпат токму се случи обратното, тој што беше одреден да н`е чува, да припазува на нас
недобрите, ја дувна без збор. Такво улаво, безглаво бегање с`е уште не сум видел. Веројатно
тоа ја вчудовиде и управата, сигурно никој не очекуваше едно такво одвратно лицемерство.
За вистината, не оти некој пак да речеш премногу се возбуди, напротив, рекоа ништо, која
мајка ќе оди, ќе се врати. Проклет да бидам, толку многу се молев за тој никаквец да не се
врати. Наскоро почна општа ревизија во поглед на карактеристиките, едни се прогласуваа за
застарени, неполни, се пишуваа нови. И беше право, не остана место за никаква доверба.
Проклет да бидам, с`е требаше од почеток. Истите лаги, истите лошотилаци, истите
понижувања, истите ништожности за да се дојде до подобра карактеристика. Со векови
траеше тоа пишување и препишување на карактеристики. Оној несреќник навистина се
врати, проклет да бидам, уште на другиот ден, изутрината.

Нешто за карактеристиките, нешто за драмите

Кејтеновиот син беше еден од оние мали бедници што во домот дојде без
карактеристика, без никаков реверс. Проклет да бидам, реверс. Со него работата беше уште
полоша затоа што и на самите часови по карактеристика се однесуваше сосема
незаинтересирано. Проклет да бидам, Кејтеновиот син часовите по карактеристика никако не
ги вареше. Му застануваа во грлото како тврд залак. Еднаш си дозволи дремката да го
совлада на часот. Проклет да бидам, тој заспа. На секој друг час можеше човек и да си
дозволи таков луксуз, воопшто не беше опасно на друг час малку да се поспие, дури се
претпочиташе како нешто нормално, природно. Се случуваше да заспијат и нашите учители,
човек, што се вели, заспал. На пример Метеорот, нашиот професор по географија, другарот
Секуле, не еднаш, не двапати имаше заспано, среќа што не му ги бележевме деновите.
Проклет да бидам, ќе се порасправавме малку околу Земјата и Сонцето, околу фактот дека
Земјата се движи околу Сонцето или Сонцето околу Земјата (еднаш Земјата се движеше
околу Сонцето, а другпат Сонцето околу Земјата), – и по една таква жестока препирка ќе си
легнеше. Но најпрво отткога ќе измешавме с`е, откога целиот небески свод ќе го удревме
наопаку, Метеорот помирливо ќе речеше: – Добро де, будалчиња едни, што сте запнале толку,
што е тоа најважно, Сонцето или Земјата, Земјата или Сонцето, сеедно, важно да знаете дека
се движат, важно нешто се движи, доволно е толку! Ќе речеше и ќе си прилегнеше; со еден
збор објаснето беше с`е, умно. Проклет да бидам, умно. Еднаш заспа точно на Марс, проклет
да бидам, во самото предавање за’рчка. Така занесено вареше, клокоти стриче Секуле, чиниш
грнче со грав, толку беше занесно што н`е понесе и нас. Полека-лека си легнавме на клупите,
си ги испруживме ножулињата од клупа до клупа. Сонот како кивавица се ширеше. Набргу
сета училница предеше, во воздухот се слушаа секакви звуци, хорови, музики. Проклет да
бидам, тоа ти беше оркестар, опера. Мирно си пловевме по добродушната планета Марс, ги
освојувавме небото и сета природа.
Но тоа беше час по географија, природно. Ела на татенцето така да му заспиеш, на
часот по карактеристика. Враг беше стариот, а и часовите тој умееше да ги направи богати, со
содржина, многу интересни. Како тој знаеше да подбуцнува, да направи некоја сплетка!
Проклет да бидам, потоа со векови ја отплеткувавме. Татенцето така мајсторски ќе ја
извезеше сета работа, се колнам, потоа и самиот ѓавол беше втеран в шише. Најпосле, во тоа
се криеше и самата смисла на предметот, се настојуваше што позамрсено да се изнесуваат
работите, понејасно. Проклет да бидам, сплеткано. Никогаш човек не знаеше што и за кого се
однесува случајот. Кој беше арамијата, а кој чесниот, кој грабеше, а кој чуваше? Ајде сега
расплеткувајте, пронајдете ги главните лица, кои се, колку ги има, каде се и како се поврзале
со нечесното дело. Проклет да бидам, вие можете со векови да мозгате и пак да останете на
истото место, ни чекор напред. Се колнам, во најголемиот број примери тоа да ти биде
истиот, тој што грабнал и тој што чувал. Проклет да бидам, истиот. Но дали е тој виновен,
беше следното прашање на кое застануваме како пред ѕид.
– Да се растресе сиот негов живот, – ќе речеше татенцето и почнуваше да раскажува. Од
под пазува му паѓаа ордени. – Што мислите сега, другарчиња, дали е виновен, – татенцето
директно го поставуваше прашањето. Потоа ние редум, секој по своето знаење одговаравме.
– Да, бил виновен, таквиот човек со ордени.
– Не, не бил виновен, имал такви заслуги. Лесно е да плукнеш на човека. Тој се борел.
– Да, тие што се бореле се чесни.
– Се колнам, да!
– Не! – некое улаво детенце се спротивставува. – Не, – вели и не попушта, – ако сакате
откорнете му го и јазичето, тоа пак ќе рече. – Не!
– Да!
– Не!
– Да!
– Не!
– Колку да?
– Колку не?
– Десет, петнаесет, дваесет – не.
Гледано по одговорите – тој човек излегуваше виновен. Татенцето незадоволно ја
нишаше главата, воопшто беше незадоволен. – Главата како да ви е полна со песок, –
велеше, – ништо не ви останува во неа, па потоа си го засукуваше мустаќот и неуморно
почнуваше отпрвин. Но тоа беше само во пчетокот, потоа и каменот и дрвото ќе ја сфатеа
вистината. Проклет да бидам, вистина. Подоцнежните одговори беа јасни, чисти. Мораме да
признаеме, околу објаснувањето на сите тие прашања татенцето доста н`е испоти. – Треба
уште, деноноќно да се работи, – велеше незадоволен сумирајќи ги резултатите. Ќе земеше
воздух и почнуваше од самиот почеток. Нови примери истакнуваше, искажуваше, по втор, по
трет, по тринаесетти пат ни ја изнесуваше биографијата на заблудениот другар, тој бил ангел,
ние сме живееле во голема заблуда, слепци. Подобро на човека да му се поткасне јазикот
отколу да живее во заблуда.
 – Што мислите сега, пилчиња, – на крајот прашаше татенцето, – виновник ли е оној
другар што грабел?
Првиот – н`е, тој што грабел не е никаков виновник.
Вториот – не, не е внновник, напротив, тој е чесен човек, мислам. (Проклет да бидам,
малиот ѓавол мисли.)
Третиот – не, не!
Четвртиот – не, неговиот лик на борец, градител…
Петтиот – не, не, не…
Шестиот,
седмиот,
осмиот,
осумнаесеттиот,
сите – не, одговаравме во хор.
Како сега да ми е пред очи среќното, насмеано лице на татенцето. Сполај ти, господе,
тој беше среќен, зошто, како, никогаш тоа не го разбрав. Важно беше едно:
– Сите не! Тоа е вистината, соколи, толку убаво сега сте навлегле во содржината, во
идејата, – заклучуваше победоносно, гордо.
Можеби ќе беше подобро човек да можеше за с`е така да одговара. Не и точка. Проклет
да бидам, не. Ѓавол да го носи срцето, тоа не разбираше секогаш, не беше послушно срцето,
не можеше секогаш така да одговара. Тешко нему, тогаш с`е почнуваше од почеток, нека
пукне срцето кога е улаво. Немаше веќе крај на сета таа работа, се колнам.
Сите тие часови со сета своја бесмисленост, со сета своја глупост, како отров дејствуваа
врз нашите детски срца. Ние умиравме за една друга љубов, за еден друг збор, толку денови,
ноќи, векови го баравме тој извор, а ваму со брливи работи ни ги полнеа главите. И колку тоа
да беше смешно и невозможно и туѓо, набргу за голем дел од децата стана вистина.
Најстрашното беше што ние почнавме да веруваме во таквите бесмислици. Проклет да
бидам, бесмислица. А веднаш до нас беше една заборавена, спржена вода станавме глуви за
гласот на Големата вода. Се колнам, го изгубивме патот кон Сентерлевиот рид. Проклет да
бидам, векови живеевме со тие слепи нешта, темни. Мал беше бројот на оние деца што
веруваа дека и луѓето што немаат карактеристика значат нешто; можеби и тие, ете, толку
многу страдаат, исто толку љубат, исто толку се наши пријатели. Мајко моја, луѓето што
немаат карактеристика или што им беше бележана беа наши непријатели. Проклет да бидам,
непријатели. Во домот за еден од тие неранимајковци се броеше и Кејтеновиот син. Тој дојде
без карактеристика, потоа и без неа си појде.
– Ништо, – велеше татенцето, – ние ќе ти створиме карактеристика, Кејтен! Магаре
едно, мрзливец, за ништо неспособен, што, што си направил, бадијала го јадеш лебот,
бездарник, – со најнавредливи зборови го удираше секој час, просто го газеше. Речиси
немаше час да не го дигне од местото, да не го распрашува, да го тормози на секаков начин.
С`е знаеше, татенцето го имаше земено на нишан и во овој случај ништо не можеше да му се
приговори, проклет да бидам, сакаше да направи човек од Кејтеновиот син. Овој, пак,
одговараше секогаш исто, со досада, се преѕеваше, најкратко што може, со половина збор, се
служеше со кратеници, што потоа мораа да се толкуваат, намерно лошо, незаинтересирано.
Понекогаш беше и пакосен и зол кон татенцето, се потсмеваше.
– Не разбирам, – говореше, – другар Аритон Јаковлески, – говореше, – не разбирам како
таков човек може да си дозволи, Аритоне Јаковлески, а ако веќе ја пуштил раката…
– Тоа е пример, глупче!
Господе, како не можеше да го разбере тоа, сите се чудевме. Тогаш дури и јас го
замразував, ми беше далечен, туѓ. Непријател, проклет да бидам, Кејтеновиот син ми беше
непријател.
Во тие часови тој беше сосема сам, напуштен од сите. Човек без карактеристика,
измачен од ужас. Од сите страни го удираа непријателски погледи, презир, злоба. Тој мораше
сето тоа молчејќи, во себе да го поднесува. Мораше по стопати да стои на час во аголот,
одделен, по казна. Не верувам нешто повеќе да го доболе во домот од тоа понижување што
требаше да го поднесува на секој час по карактеристика.
Оној час кога заспа – чашата беше преполна. Конечно, сите бевме против него, немаше
ни едно единствено срце на негова страна. Проклет да бидам, виде. Првпат, покорно,
послушно ја наведна главата, како да не беше тој Кејтеновиот син. Проклет да бидам, какви
луѓе требаше да израснеме ние, за какви луѓе н`е подготвуваа со огламник приврзани за
карактеристиките, тоа еден господ го знаеше.
Потоа часот по карактеристика веќе изгуби дел од својата сила и неприкосновеност.
Борбата за нови карактеристики беше уште пожестока, помачна. Проклет да бидам,
добивме толку многу карактеристики убивајќи толку многу човечко, летавме на пароли,
стрелајќи во птиците. Неочекувано во сета таа игра се вмеша и Кејтеновиот син. Проклет да
бидам, Кејтеновиот син карактеристика. Татенцето беше восхитено од Кејтеновото
однесување, со право си припишуваше најголема заслуга. Не еднаш задоволно ќе ја нишнеше
главата гледајќи во преродениот син, ќе речеше: – Така, соколе, да ми те видам во општиот
строј! – Кејтеновиот син дури доживеа и пофалба, беше истакнат, се колнам, ликуваше.
Што се случува со него, што смислил, ме мачеше и дење и ноќе оваа мисла, никако не
можеше да се дознае што им подготвува. Проклет да бидам, ако тој мируваше, ако беше
стопен во општиот строј. Садеше тој некакви краставици за управата со поинакво семе, но
тоа беше тешко да се открие.
Каде отиде Кејтеновиот син, мојот пријател, не еднаш потоа го барав. Се вратив на
секое катче каде што можев да го најдам, но тој се губеше како с`е што почна да се губи на
земјата. Повторно почнав со часови да го испитувам секој дел на ѕидиштето, тоа студенило
што се всели во Кејтеновиот син и моето срце. Ја прислушкував Големата вода, го чекав
нејзиниот глас.
С`е во домот како да беше мртво. Дури и во катчето за лов беше мртво. Никој веќе со
никого не тргуваше, никој во никого не веруваше, ѕидот беше повисок отсекогаш. Проклет да
бидам, с`е беше заградено со ѕид. Никој не знаеше каде отиде пријателството, погледите,
човечката убавина, добрината, Големата вода, сонот, желбите. Сентерлевиот рид, птиците,
сонцето, какво е ова време без ветар, без дожд, што не зашумат светлите води на пролетта,
какво е ова суво, јалово време, овој голем снег што ни ги затвори патиштата, оваа темница
низ која миневме како сенки, непознати, оваа отровна прав во очите, каде отиде таа златна
светлост од окото на Кејтеновиот син, каква е оваа лага што н`е покорува, што н`е разделува?
Тој се однесуваше како воопшто да не ме забележува, како воопшто да не го забележува ѕидот
и с`е она што н`е опкружуваше во домот. Се преправаше како вистински да се препородил,
како вистински да се нашол во рајот. Проклет да бидам, рај. На сиот глас можев да чујам како
се дуе пред момчињата изигрувајќи среќен човек.
Јас знаев, се колнам, сите тие бесмислици тој не ги зборува напразно, тоа беше негова
голема игра, најголема и не ми се допаѓаше. Се плашев за секој иден ден, треска ме тресеше
од таквото однесување на големото препородено момчиште; јас со сигурност можев да
претпоставам дека тој ѓаволски се преправа спремајќи се за иднината. Но каква можеше да
биде неговата иднина, нашата иднина? Едно беше јасно, јасно како пролетно сонце, тоа со
сигурност би била и последната казна за Кејтеновиот син. Би можеле да го убијат како мува,
ме погоди таа мисла и јас занемев во часот. Господе боже, би можеле дури и самите деца да
го убијат, за одмазда. Та колку тие се измачија борејќи се со него во с`е за да не изостанат! Се
колнам, беше подобар и од оние со најдобри карактеристики, душата им ја извади. Да, тие би
можеле да го убијат, ми светна, сигурно тие ќе го убијат. Во тоа тие беа повешти од него,
мразници ми полазија по жилите, го изгубив сиот мир, сиот сон.
Методија Гришкоски и другите никогаш нема да му ја заборават претставата со
ранетиот партизан, изведена по истоимената драма. Проклет да бидам, драма. Кејтен
претставуваше партизан, заробеник, ранет борец, а Методија Гришкоски фашист, стражар на
затвор. Методија Гришкоски, кој во с`е дотогаш беше прв и со најласкава карактеристика во
друг случај да го убиеше не би прифатил таква улога, но сега тој се согласи од подла, гнасна
побуда. Имаше тепање, улогата му даваше шанса пред сите на мртво да го претепа ранетиот
партизан, Кејтеновиот син. Будалиштето уште пред тоа се остреше, се фалеше дека ќе му
пушти масло на Кејтеновиот син. Немаше зошто да не му веруваме на кучето. Зар Кејтен ќе
седи со скрстени раце, подбуцнуваа дури и тоа на драмата `и даваше особен уметнички
интерес. Проклет да бидам, уметнички. Сите чекавме, сите бевме во треска, колку што се
наближуваше денот – толку бевме понеспокојни. Оној фалбаџијата Методија Гришкоски, тој
најголем подлизурко, најпосле на повеќето им беше дојден до нос. Проклет да бидам, тоа
беше драма на живот и срмт. Колку ранети несреќни го очекуваа расплетот, се колнам, тој ден
некој мораше да умре.
Претставата почна доста свечено, со молк. Во полутемница, на мало, бледо светло.
Пред затворот фашистички војник. Чекори. Тешки, убивствени чекори. Од затворот, одвреме
навреме, доаѓа слабо, но храбро пеење на ранетиот партизан. Пеењето е с`е погласно,
светлото с`е поголемо. Тоа с`е повеќе му ги боде очите на фашистичкиот стражар. Се
нервира, тупа со чизмите, вели:
– Ше престанеш бе, мрснику, или не!?
Ранетиот партизан со песна му одговара:
– Сакате ме колете, сакате ме бесете, јас не престанувам и во гробот ќе се борам, да си
знаеш! Ќе пеам, – му одговара мошне храбро.
– Ше пееш, ше пееш, – му прсна на Методија Гришкоски, го извлече од ќелијата и на
најмизерен начин почна да го гази ранетиот партизан. Бездушно со штикот почна да му ја
дупи главата, рацете, нозете, да му ги вади очите. Другарката Оливера Срезоска одговорна за
претставата, од зад завесата тојчас плисна една кофа крв, растопена црвена земја, и по целата
сцена потекоа потоци од ранетиот паризан. Но тој, мажот, пак запеа, проклет да бидам, сиот
во крв запеа. Се колнам, ни ги запали срцата. Пееше:
– Ој, фашисти, проклетисти!
Тоа беше врв! Тогаш глупавиот Методија со тешката чизма му згази на вратот и му рече:
– Абе оште ше пееш, ше те обесам! – и ни пет ни шест, зеде едно јаже и го фрли на
таванот. Проклет да бидам, ќе го обеси. Почна главата да му ја става во бесилката. О, боже,
што с`е мораше да претрга кутриот Кејтен! Сега веќе немаше каде, јажето му беше околу
врат.
– Не! Не! – избезумено викна некое од децата.
– Не, не! – излудеа сите деца.
– Проклет фашист!
– Бездушник!
– Крвопиец! – отсекаде летаа најлути протести, дрва и камења паѓаа врз главата на
Методија Гришкоски. Сите од ред станавме од местата со стиснати тупаници. Проклет да
бидам, со стиснати тупаници.
Во полната чаша Кејтен ја дотури и последната капка. Ги ококорави очите, се свисна, о
ѓаволскиот артист, ги подаде кон нас крвавите раце и тихо, тихо, болно рече:
– Другари умирам, – Да живее слатката слобода. Да живее Револуцијата. Долу
тиранијата, смрт на фашистите!
О, боже, тој тоа така го рече што ние моравме да му веруваме, излудевме. Беше артист,
партизан, беше ранет, умираше. Се колнам, занемевме сите кога од своето место, на предната
клупа, како изгорен со револвер в рака скокна татенцето, кога како најлудо птичиште крикна:
– Проклето фашистичко куче, псето, нема да бесиш, – го напери полниот револвер
право во несреќното момче Методија Гришкоски.
За среќа Метеорот тојчас се покажа многу присебен и храбар, нека им е лесна земјата
на тие чудни, незабележани херои, згазени човечиња, секогаш настрана, фрлени, – се колнам,
среде огнот се исправи и го зграпчи во своите прегратки Методија Гришкоски. Божем го
задавува му рече: – Умирај, будалче, ако ти е мил животот! – Мораш да умреш, фашисту, –
тоа малку го смири татенцето. Рече:
– Сигурно, тоа ќе биде најправедната казна. Како можеш со тоа анџариште да го бодеш,
проклетнику низаеден! Џигерите, златното срце да му го вадиш, милите очи, кожинката да му
ја дереш!
– Убиец! – одекна во големата, северна соба.
– Па тоа не е никаков штик, татенце, тоа е метла, кујнската метла, – кутриот Методија
Гришкоски се обиде да се одбрани.
– Молк, – умно му рече Метеорот, – самиот си виновен! Претера, глупаво момче.
– Фашист!
– Смрт!
– Ти убиваш, колеш, бесиш!
– Смрт!
Сите негови карактеристики тојчас паднаа во вода. Проклет да бидам, во вода. Сигурно
тој тоа никогаш нема да му го заборави. Во болка, раскрвавен, како рането ѕвере, секој ден
’ржеше, на секое место во домот го демнеше Кејтеновиот син, се спремаше за најстрашна
одмазда. Проклет да бидам, токму тоа – одмазда.
Секоја ноќ ја дочекував крај ѕидот. Понекогаш и откога ќе си легнеа децата, се
искрадував и како сенка, како ошумоглавено живинче лунѕав крај ѕидот. Дури доцна во ноќта
се прибирав, одвај. Со тешки нозе како да се враќав од управата, како прекршен се влечкав
низ скалите. Проклет да бидам, низ темните, дотраени скали на домот. До третиот кат, во
северниот дел, до проклетата спална. Како, можеле да измислат вакви кривулести, високи,
темни скали за немоќни луѓе и слаби деца, првпат на глас сакав да рикнам. Кејтенов сине,
сакав да викам, Кејтен пријателе, сакав да го пробудам бегај од домот тие ќе те убијат!
Кејтеновиот син, како да го чул мојот задушен глас, ме чекаше на една од горните
скали.
– Пју, – ми направи како птица, ме исплаши и почна на глас, на негов начин да се смее.
– Бегај, – му реков, – оди, оди од домов!
– О, Леме, малечок Леме! – рече. – Зошто не се прибираш, зошто не спиеш, Леме?
– Да спијам, – реков, – како да спијам, пријателе?
– Стегни ги забите Леме и сонувај, рече с`е така смеејќи се, не можејќи да не се смее и,
како секогаш, почна муцката да си ја трие со рацете, да се премислува, да се одделува со
мислите, да патува…
Како поткосени, како некој во корен да н`е пресекол, се струполивме на скалите. Веќе
беше доцна ноќ и домот тонеше во онаа позната глувост, – се чинеше, смртта тука одамна е
гостин и дека тука се изгубил и последниот зрак на живот. Сите ние сме мртви, сенки.
Не си спомнувам дали потоа цел еден век си рековме каков било збор. Молчевме како
занемени, опфатени од струјата на Големата вода, Големата вода како далечно ехо, како во
сон, чудесна пак се јави. Проклет да бидам, доаѓаше. Се колнам ништо немаше изменето во
неговото срце, тоа беше истото, Кејтенско. Тука беа и пријателството и љубовта и,
другарството, и погледот на пријателот и смеата, неговата смеа, желбите и вербата во
Големата вода, вистината за Сентерлевиот рид. Проклет да бидам, постоел тој рид, тој рид со
сонце, со златни магли, со вечни магли. Добриот сон пак се јавуваше, желбата за слобода и
Сентерлевиот рид ништо не можеше да ја уништи во нашите малечки срца. Во нив имаше
многу љубов, пријателе. Проклет да бидам, љубов. Насекаде наоколу беше Големата вода, се
колнам, тоа беше единственото што ни остана од животот во домот. Што можевме поголемо,
поубаво нешто да имаме?

Доаѓањето на Големата вода

Не запомнав друго место каде толку бргу умира детството. Проклет да бидам, ако
постои некое друго место каде што толку бездушно се закопува детството. Детството,
најубавиот цвет на животот, исчезнуваше како прецутена глуварица. Проклет да бидам, никој
не знаеше каде отидоа деновите на детството. За два-три века, колку што бевме во домот, за
тоа кратко време, јас чувствував дека сите ние остаревме за многу, многу илјади години. И
сето тоа дојде само во еден, единствен ден, најстрашниот, најубавиот ден во домот. Проклет
да бидам, само во еден, единствен ден.
Ја живеевме тешката, голема зима на 1949 година. Беше мошорлив, студеникав ден.
Дуваше северен ветар носејќи лути, црни снегулки што касаа како штрчни оси. Целиот тој
ден како родилка се мачеше времето, пискаше северниот ветар, најлуто ја швркаше земјата,
предметите. Чудно е тоа што понекогаш, ете, во еден таков миг и времето `и се друго мораше
да биде против вашето срце, точно како во приказните. Префлавме дрва, некакви сурови
цепаници само што беа исечени од планината; животворната сок им беше претворена во
мраз. Проклет да бидам, за да не спасат од студот, од долгата, од страшната зима. Ветрот како
улав навлегуваше во внатрешноста на домот и правеше вистински пустош. Понекогаш, за да
можеме да спиеме, за да се затоплиме малку (се плашевме да влеземе во постелчињата), –
пред легнување приредувавме големи борачки, што неретко се претвораа во вистински, во
крвави тепаници. Децата едно со друго, како ѕвериња се давеа. Човек како ништо можеше да
остане и без очи и без рака, понекогаш и без глава. Зборувајќи ја вистината, тој ден не беше
толку лош и непријатен. Цел ден со нешто бевме зафатени, што се вели, нешто работевме,
бевме растрчани, раздвижени, беше топло. Проклет да бидам, тоа беше среќа. Луѓе мои,
работевме. Растоваравме дрвја, ги носевме од едно на друго место, ги сечевме, ги средувавме,
правевме секакви мајстории. Однекаде беше донесена и висока, убава печка за нашата соба.
Тоа беше весело, проклет да бидам, нешто вистински работевме. Крвта во жилите течеше, тоа
веќе беше некакво чувство, најпосле нешто работевме што потсеќаше на животот.
Во пренесувањето на дрвата и општата џагорливост Кејтеновиот син успеа да прикраде
едно дрво. Со ова свое недобро дело тој беше мошне задоволен, дури среќен. Проклет да
бидам, светеше. Сигурно смислил некаква маѓија, помислив, инаку не верувам дека би се
осмелил, осудил на слично нешто. За што друго можеше да му треба тоа дрво ако не за
некаква ѓаволштина што му светнала во главата.
– Можел некој да те види, – треперев, можел некој да го види тоа дрво како што го
видов јас.
– Не, не, биди си без грижа, малечок, – рече пресреќен, како повторно роден, видов, во
очите му беше целото видело од небото, нешто силно, големо имаше во себе, се колнам.
Во домот беше мошне опасно да се фати човек во кражба. Некои одвај чекаа да те видат
па бргу – бргу да те поткажат на управата. Предавството цутеше во домот, с`е повеќе и
повеќе предавството стануваше примерна карактеристика. Проклет да бидам, предавство
карактеристика. Немаше друг збор за сево ова дејност освен гнасотилак. Малите срца ни ги
полнеа со гнасотии. Неколку од децата, како Методија Гришкоски, Соколе Ефрутоски, Стојче
Иваноски, Мирчески, Ставрески, некојси Каменоски, Огненоски, некоја Слободанка, една се
викаше Добрила, потоа Виолета Донеска, – сите тие станаа вистински никаквеци.
Потскажувањето им стана дел од животот. За с`е како гладни кучиња душкаа, во с`е и сешто
се загледуваа, за с`е имаа свој реферат и право кај татенцето, кај другарката Оливера
Срезоска. Често се случуваше некој од тие врази просто да измисли слична игра, да ви
постави некоја стапица, да ве фати и така убаво, на самото место, што се вели, да ве предаде.
Пишувањето и доставувањето на реферати од ваков карактер особено многу се ценеше, не
заборавете, пријателе, – се работеше за живот, за иднината. Од сета администрација ако за
нешто се водеше грижа тоа беа карактеристиките и овие реферати. Рефератите ни беа полни
со цвеќе, а наоколу никнеа трње. Проклет да бидам, трње. Доставувањето на реферати во
секој поглед имаше предност над секоја друга работа. Оној што во тоа беше најагилен, што
најмногу се истакнуваше можеше да стане командир на одделение, одговорен на секција,
дежурен во кујната, надгледувач, можеше да биде меѓу првите при јадењето (што не беше
малку важно), – со еден збор таквите другари во с`е предначеа, беа наградувани,
привилегирани. Јас и сега со сигурност не можам да тврдам кој беше тој црвец што толку
многу ги подјаде детските срца, – гладот ли, стравот ли, казните ли, секојдневните
понижувања, студот ли, можеби оценката за карактеристика, можеби стројот и тој проклет
ѕид, а можеби с`е заедно, но од сето тоа едно беше јасно како ден, – потскажувањето,
кукавичлакот и злобата почнаа да цутат во домот како ран компир. Секој од секого се
вардеше, секој од секого бегаше, се затвораше во себе. Проклет да бидам, се затвораше.
– Ако некој те видел, – го предупредував, – ќе биде страшно. За прикривање, за кражби
ја знаеш казната… но тој веќе не ме слушаше, не беше тука, веќе беше отпатуван. Беше
попусто да му се говори, видов, немаше збор за неговата преголема среќа…
Сите тие денови, за сите тие лоши, зимски денови, колку да беше времето проклето,
сеедно дали дуваше северен, мразен ветар или паѓаше голем, црн снег, јужен, Кејтеновиот
син се крадеше од домските простории и сеедно со своето дрво се прикриваше во некоја
дупка, во некоја темница. Проклет да бидам, за да може непречено да работи, слободно.
Сеедно какво беше времето, сеедно каков беше ветрот и снегот, можеа и илјада бури да
зафатат сега – него ништо не можеше да го оддели од неговото дело, тој упорно издржуваше
во својата таинствена работа. Иако не знаев што работи, јас знаев дека работи нешто радосно,
целото негово суштество беше исполнето со таа блага светлост, се колнам, тој тогаш беше во
некој друг свет, незамислив, далеку од домот, далеку од сите тие сплетки и грдости.
Очигледно беше на пат кон нешто убаво, магично, единствено. Проклет да бидам,
единствено. Треперев за неговото здравје, воопшто за неговиот живот. Проклет да бидам, ако
не го видат денеска, ќе го видат утре, задутре, тие се неуморни во тоа, ќе го надушат. А и
самиот со секој ден стануваше с`е поневнимателен, с`е позанесен од работата.
– Што работиш, Кејтенов сине? – го прашав еднаш тихо, на увце. Исто така тихо, на
увце ми одговори:
– Работам нешто што не се разбира така бргу, – малечко Леме, – нешто што не може да
си го замисли твоето умно главче, момче.
Секогаш се враќаше премрзнат во спалната, рацете му беа коткосани, црвени како рак.
Но беше среќен, не му студеше, проклет да бидам, тоа што го работеше како да му беше
оправдание за сиот студ што го изел. Со ухање си ги затоплуваше, што оти од болка сами му
прскаа очите. Тој се смееше, проклет да бидам, се смееше. Што можеше тоа да биде, со
часови премислував. Кејтеновата тајна секој ден с`е повеќе ја распалуваше љубопитноста на
мојата млада и неопитна душа, што можело толку многу да го излуди? Потоа, секогаш кога ќе
си спомнев точно на овие денови, сфатив, има толку многу нешта што брзо не се разбираат,
не се даваат со голо око, толку прекрасни нешта скриени се таат во предметите околу нас,
чекаат на нас, а ние слепо газиме на нив, ги ништиме тие мали, незабележливи и
неповторливи нешта, бездушно ги сакатиме. Но за тоа како и за с`е друго радосно, големо во
нашиот живот дури подоцна дознаваме, дури на крајот. Тогаш дури ни се отвораат очите,
велиме, о, како сме прелагани, пријателе. Тогаш крај му нема на нашиот очај, предоцна,
пријателе. Проклет да бидам, така беше и овој пат.
Најпосле, Кејтеновиот син беше фатен на дело. Сигурно, тоа можеше и да се очекува,
очигледно беше неговото отсуство, господе, колку беше тој внесен во својата работа, во тоа
дрво, се чинеше немаше ништо повредно за него од тоа дрво. Сигурно некој го видел како се
мушка низ дворот, му го пронашол скривалиштето, деноноќно го демнел. Но најчудно беше
нешто друго, најчудно беше содржината, податоците за сета таа работа што стоеја во
рефератот на Методија Гришкоски. Проклет да бидам, реферат. Тој со неверојатна
педантност, до ситници, со денови, со дати, со опис на временските прилики, мошне стилски,
уметнички како некој роман, како на тоа да работел целиот живот, го имаше приготвено
рефератот за Кејтеновата „злоупотреба“. Се колнам, беше с`е забележано, од првиот ден, од
часот кога ги растоваравме дрвјата, нашиот разговор, капутчето, распараниот астар на
капутчето, пазувата каде што го криел дрвцето, местото каде што работел, местата каде што
ги закопувал делканиците, делканиците како факт, ножето со кое копал по дрвото, с`е, с`е
имаше во тој реферат, севозможни глупости. Проклет да бидам, делканици.
– Прекрасно, прекрасен реферат! – се восхитуваше татенцето, другарката Оливера
Срезоска само што не се расплака, од с`е, срце, со пламени зборови го пофали другарот
Методија Гришкоски. – Тоа е вистински реферат, – рече, – еден ваков реферат би бил чест за
многумина наши постари другари. Сто вакви реферати и победата е наша, занесно продолжи
татенцето, како во дует да говореа со другарката Оливера Срезоска. – Тоа е успех за целиот
наш колектив во секој поглед, – искажа татенцето, а во тој миг Оливера Срезоска даде знак за
аплауз. Проклет да бидам, аплауз. Го поздравувавме нашиот истакнат другар Методија
Гришоски, Мајмун. Проклети мајмуни, сакав да викнам.
Кутриот Кејтен! Кутриот мој пријател Исак Кејтен, Кејтеновиот син. Тој беше
виновникот, тој беше одделен, беше изваден настрана од сите нас во едно ќоше. Ја чекаше
својата казна, своето понижување кое со ништо не го заслужи. Попусто сите тие месеци беше
толку примерен и вреден.
– Маската падна, – рече татенцето со победоносен тон како да го чекал само овој миг, –
маската падна, – повтори, – камуфлажата не трае долго, како пудрата што кај нечесната жена
се брише (уште спореди татенцето), – како пудрата што не може да го прикрие лицето на
нечесната жена, – додаде некако деликатно, искусно. – Секој оној што посегнал кон нечесно
дело далеку не ќе втаса, рече потоа строго, сурово, познато. – Запомни, – му рече свирнувајќи
му две колку за почеток, – силата на колективот е огромна. Запомни го тоа проклето момче,
му ја свирна третата.
– Што да запомнам, Аритоне Јаковлески? – праша Кејтеновиот син како воопшто да не
беше тепан; тоа беше негова најголема грешка. Проклет да бидам, никогаш, не издржуваше
при слични неправди. О, Боже, по толку ука, по с`е – тој пак се осмели да праша.
Аритон Јаковлевски, Оливера Срезоска, воспитувачите и учителите зинаа од чудо.
Каква дрскост! Како да не поверуваа оти тој решителен, јасен глас доаѓа од ќоше, од она
место каде што беше Кејтеновиот син. Управителот избезумено се сврти кон него. Праша:
– Уште ја отвораш устата, скоту, – изусти одвај задржувајќи ги милионите тони бес.
Но сега и Кејтеновиот син како да беше решен да оди докрај. Проклет да бидам, крај.
Сосема мирно, но со оној решителен, јасен глас одговори:
– Сакам да запомнам, Аритоне Јаковлески, – непопустливо рече Кејтеновиот син
подигнувајќи ја главата од душемето, смело, дрско загледувајќи се во очите на силниот
управител.
Аритон Јаковлески малку како да позастана, како да не разбра, некако неодредено
погледот му залута по салата, а потоа се закова на оној ѕид каде што висеше домскиот
часовник.
Часовникот веќе одамна не работеше.
Се наоколу беше глуво, застанато. На секој предмет паднала голема неизвесност и
чекање.
– Ах, така! – процеди татенцето, го грабна она дрво и нем од лутина се упати кон
Кејтеновиот син.
– Кејтен, Кејтенов сине, – го довикував ли, се молев ли, ја скрив главата под клупа за да
не видам, за да не верувам. – Збогум Кејтене, – прошепотев, – збогум мил пријателе, – мислев
дека дошол часот на разделбата. Проклет да бидам, разделба.
Никогаш не ќе разберам што се случи со нашето татенце, никогаш додека сум жив
чинев не ќе разберам каков ветар удри во неговото срце. Наместо очекуваниот гром, наместо
веќе познатата постапка, тој само праша:
– Зошто си крадел, Кејтенов сине?
Првпат го нарече со неговото име, Кејтенов сине.
Кејтеновиот син исто така беше изненаден, очигледно збунет, тивко промрморе:
– Не сум крадел, – рече, – ништо не сум украл, – другар Аритоне.
– Како не си крадел, – рече строго, – еве, си крадел, – му го покажа она дрвото. Ах, кога
Кејтеновиот син би можел да признае, кога навистина Кејтеновиот син би признал такво
нешто, можеби старчето и би му простило. Но Кејтеновиот син не признаваше, рече:
– Никогаш не сум крадел, – одговори, – нишнувајќи ја главата нагоре, на свој начин и
јас со сигурност знаев дека никогаш не крадел и нема да се обиде.
– Никогаш не си крадел, – тоа повторно го разбесни татенцето, – ти си жив арамија, ти
си роден арамија, разбојник!
 – Не се памети Ране некогаш нешто од некого да украл, – не без гордост рече
Кејтеновиот син. Сега првпат откако бевме заедно во домот, го спомна името на својот татко
Ране Кејтен. Потоа додаде: – Не се памети некој од Кејтенскиот род некогаш да крадел,
Аритоне Јаковлески, гледаше право во негово лице, како чист, праведен човек.
– Ти си проблем Кејтен, – промрморе татенцето, – голем проблем, тогаш што си сакал,
врашко момче, да направиш со ова дрво?
Кејтеновиот син не одговори веднаш, како фатен во стапица ја наведна главата,
помолче. Се чу оти тивко, болно липа. Господе, Кејтен плачеше, одвај поземаше душа, како
да не му достигаше воздух, се давеше. Тоа траеше неколку векови. Проклет да бидам,
милиони векови. С`е така со глава кон душемето, како вистински крадец тихо, немоќно
одговори:
– Сакав да направам мајка, – шепна Кејтеновиот син. Проклет да бидам, токму тоа:
мајка.
Во училницата настана чудна тишина. Во мигот сите очи се свртија кон дрвото што
беше во рацете на Аритон Јаковлески. Господе, господе боже мој! Тоа веќе не беше дрво,
проклет да бидам, тоа беше мајка. Првпат и татенцето остана вкопан на место, збунет,
потресен, без одговор.
– Се колнам, – не престануваше Кејтеновиот син, о боже, никогаш не бил таков, – се
колнам, Аритоне Јаковлески, тоа е мајка.
Децата како под команда станаа од своите места. Сите очи жедно беа свртени кон тоа
дрво.
– Мајка, – очигледно збунето рече татенцето. И луѓе мои, луѓе златни, проклет да
бидам, толку нежно го доближи тоа дрво до своите очи, почнаа некако чудно, долго да го
гледа. Луѓе мои, се колнам, тоа беше мајка, вистинска мајка, видовме какo рацете на
татенцето попуштија, се занишаа. Луѓе мои, се колнам, рацете на татенцето беа слаби,
видовме, влезе во него водата, го однесе, не вадејќи го погледот од тоа чудно изделкано дрвце
на полуглас, како за себе повтори: – Мајка, – па погледна во Кејтен, во сите нас, направи
нешто што никогаш не можевме да го замислиме, нешто што не ќе може да се раскаже и со
најубави зборови во својата целост, вистина, но нешто што мора да постои, што го чува
човека од најголемиот мраз, нешто што неискоренливо мора да живее во човекот, во секој
човек, го подигна уште еднаш дрвото блиску до своите очи и, со глас што дотогаш не го
имавме чуено, изусти: – Зар толку часови по снег, зар толку денови на студ, зар толку страв, –
мрмореше Аритон Јаковлески. – О, ѓаволски деца, толку снег, толку студ, – сеедно повтораше
татенцето, како избезумен, како однесен. Проклет да бидам, однесен.
Кејтеновиот син молчеше, сите ние молчевме. Се колнам, само нашите очи, нашите
погледи исто така тивко му говореа, – да татенце, толку студ, толку снег, толку страв, ништо
тоа не е кога се има мајка, не студи, татенце, не боли кога се има мајка…
– Да, да, – рече тој разбирајќи ги нашите погледи, нашите срца, и, проклет да бидам,
сосема нежно, внимателно, со тресливи раце му го подаде дрвцето на Кејтеновиот син. –
Држи, Кејтенов сине, – му рече со мака, со слаба, болна насмевка, што потоа брзо му згасна
на жолтото мустаче, – држи, тоа е твое, Кејтене.
Проклет да бидам, никој не знаеше што се случи со татенцето. Се колнам, никој не знае
што се случува со човековото срце. Тој ден сите деца од ред, сите ние остаревме за многу
години, за многу векови. Кутриот човек, самиот се казни за с`е во домот. О, неразбирливо
човеково срце. Проклет да бидам, ако за некого во животот повеќе сме се молеле на господа
отколку за нашето татенце, за нашиот стар управител на домот, другарот Аритон Јаковлески.

Во Охрид, 1966–1971

Живко Чинго или говор што се научува

(кон стил от во прозата на Живко Чинго)
 Слободан Мицковиќ
Уште со појавата на првата книга раскази, „Пасквелија“, Живко Чинго побуди
интересирање во литерарните кругови, особено кај критиката: стануваше јасно дека се јавува
еден автентичен раскажувач чија проза произлегува од еден изграден литерарен свет, чие
раскажување потекнува од некои најдени системи. Тие два аспекта на прозата на Чинго
останаа постојано актуелни. Во критиката неговиот свет беше голкуван досга различно. Тоа
произлезе од потребата да се осветли таа литература низ незините содржини, низ судбините
на луѓето што ги открива, низ настаните што ги изнесува. Темпоралната лоцираност на
прозата на Чинго во времето на отсудните револуционерни настани кај нас, ја зголеми, исто
така, потребата таа да се осветли и како слика на револуцијата, да се согледа рефлексот на
револуцијата во неа. Иако, вака патем изнесени, овие преокупации на критиката беа значајни,
резултатите до кои се дојде не беа докрај релевантни за разгледувањето на литературата,
особено на онаа литература што ја создаде Чинго. Зависно од определбите кои не се
лоцирани само во литературната свест, се доаѓаше низ одделни анализи до сознанија за
прозата на Чинго кои беа извонредно силно идејно тензирани, обоени со сите реперкусии на
политиколошкиот аспект. Потребата да се согледа прозата на Чинго како мерник на едно
време, како видување на тие големи настани и процеси во нашиот живот поттикната е, во
голема мера, и со видот на таа проза, со нејзината произлезеност од тоа време.
Разгледувањата на прозага на Чинго кои се лоцираа во вториот аспект, откривајќи го
потеклото на тоа раскажување, барајќи ги неговите детерминанти во начинот на
раскажувањето, трагајќи по раскажувачките системи врз кои се надоврзува, во критиката кај
нас се доблнжија до едно сознание што во голема мера е општо. Критиката носочи на некои
значајни состојби во прозата на Чинго. Речиси како во некоја анкета повеќето од критичарите
изнесоа едно сознание за видот на неговото раскажување. Ни се чини дека разгледувањего на
литературата на Чинго од тој аспект може да придонесе кон нејзиното поцелосно разбирање.
Речовито е сознанието до кое доаѓале критичарите говорејќи за прозата на Чинго, она
сознание за нејзиното потекло, иако одделните критичари поаѓаат од различни критички
становишта, со разни критичарски определби – од импресионистичка до психолошката и
социолошката. Ќе ги приведеме тие сознанија од некои најзначајни текстови пишувани за
прозата на Чинго.
Влада Урошевнќ уште на почетокот на својот текст „Едно име: Живко Чинго“ го
открива својот впечаток за прозата на овој автор: „Кога ги читаме расказите на Живко Чинго
честопати имаме впечаток дека присуствуваме на усно раскажување. Понесеноста на
раскажувањето, интонацијата на реченицата, текот на фабулата, сето тоа кај Чинго одекнува
со акустиката на кажуваниот збор, н`е маѓепсува со својата говорна синтакса.“ 1 Во својот
поговор кон избраните раскази на Чинго, Петар Бошковски, доаѓајќи кон поентата на своето
разгледување, го истакнува тој квалитет на прозата на Чинго: „Не знам колку може да важи за
општо правило дека литературата треба да се чита на глас, но во случајот на прозата на Чинго
таквиот начин на контактирање може да се земе како пример на совпадливост. Остварена
како кажување, таа и како да бара да биде кажувана.“ 2 Миодраг Друговац, посочувајќи
одделни деловн од расказите на Чинго забележува: „…Чинго ја усвитува својата реченица,
дијалогот му е мошне едноставен, занимлив и неверојатно непринуден, како изделкан во
духот на народниот раскажувач…“3 Милан Ѓурчинов ги открива кај Чинго белезите на
начинот на раскажувањето во еден општ впечаток, кој е, сепак јасен и прецизен: „Од првите
свои чекори, од првите прозни записи со кои стапи во нашата книжевност, младиот автор
изградуваше некој чуден, само нему својствен начин на раскажувањето кој како да немаше

1 раскажувачкото творештво на Живко Чинго (поговор) стр.138

2 Живко Чинго „Пожар“, Македонска книга, Скопје – 1970; П.Т. Бошковски:

3 Миораг Друговац: „Биографија литерарна“, Мисла, Скопје – 1968, стр. 97.

многу заедничко со книжевниот професнонализам…“ 4 Георги Старделов го формулира
своето сознание начинот на кажувањето на Чннго, посочувајќи ни еден целосен паралелизам
со народното творештво: „Првиот впечаток со кој се доживува прозата на Живко Чинго се
наметнува низ сознанието со кое си го претставуваме нашиот модерен раскажувач низ ликата
на нашиот мудар и ингениозен народен раскажувач…“5 Димитар Митрев во својот есеј за
прозата на Чинго забележува:,Не ми е познато дали во лозата чинговска постоел некаков
народен рапсод од кого Чинго ја наследил својата неусилена раскажувачка моќ, но тој ја има
таа моќна посебност и која низ вековите на овој народ никако не била некаква индивидуална
посебност. Раскажувачки талент што е повикан во животот на нашата литературна повест од
силниот бран на нашата вековична раскажувачка стихија. И на нас што читаме и сосема
неусилено ни се чини дека Чинго е уште еден од мнозинскиот број на некогашните народни
раскажувачи.“6
На претпоставката на Митрев директен, потврден одговор дава самиот Живко Чинго во
едно интервју: „Уште од најраното детство имав можност од устата на татко ми кој во
месноста важеше за еден од најдобрите раскажувачи и пејачи, да чујам огромен број
приказни, потоа секакви кажувања за „животиштето“. Особено кажувањата за животот беа
силни, чисти, раскажани со разбирлив, близок јазик, веднаш во душата да ти се всади болка
за оние за кои се говореше. Настрана од тоа каде беше познат како човек со многу пријатели.
Речиси секој ден куќата ни беше полна со секаков свет. Повеќето беа работници, другари на
тате, занаетчии, попови, Ѓупци, Турци, пијаници, лажливци, револуционери, партијци,
филозофи, копачи на злато…“7)
Во сиве наведени мислења, кои се, во основа идентични, се забележува дека основното
сознание води кон една одредена генерализација: суштинските вредности прозата на Чинго
ги остварува во доменот на стилот. Нејзините инспиративни текови се поврзани со
уметничкото облагородување на говорот, на приказната, кои, исто така се наврзуваат на една
подалечна и подлабока раскажувачка традиција. Забележливо е дека стилот на Чинго не
произлегува од еден вид говор, од еден вид раскажувачка традиција. Тој не се надоврзува
само на фолклорот, тој не се надоврзува ниту само на говорниот стил. Прашањето е мошне
покомплицирано. Изворите на чинговата стилистика се наоѓани, главно, во тие два домена, во
фолклорот и во говорниот јазик, меѓутоа филтерот кој ги прочистува тие две структури е
извонредно многу ригорозен. Пред с`е, тука е проблесокот на спомените од детството.
Минувајќи низ тој критериум она што некогаш се слушало, што се разбирало и сознавало,
останало во сеќавањата и како готов јазичен материјал но, како што бидува со сите спомени
од детството, станало амаглам, надополнет со сетнешни искуства, со нови сознанија и
виѓавања. Натаму, можеме да воочиме еден процес во градењето на чинговиот стил кој се
остварува врз еден евидентен принцип. Чинго пишува за селото, за неговиот живот, неговите
ломови и катаклизми. Меѓутоа говорот што Чинго го слушал не е оној изворен селски говор,
не е чисто рурален елемент. Чинго бил во допир со еден нов говор создаван врз традициите
на селото, врз мудроста на фолклорните сознанија, но веќе изменет со една нова социјална
ситуација на селото во кое с`е повеќе се создаваат говори на одделните занаети, говори на
новата политичка ситуација на луѓето, говори на дојденците, на бегалците, на повратниците.
Тој свет на Чинго не е воопшто останат на нивото на старото село каде усното творештво
уште не било опфатено со некои нови сознанија, со нови потреби на изразот, со нови поими и
ситуации. Во селото што го носи во себе Чинго, веќе се пробиле и елементите на онаа

4 Милан Ѓурчинов: „Определувања“, Култура, Скопје – 1969, стр. 204.

5 Георги Старлелов: „Светови“, Мисла, Скопје – 1969, стр. 85.

6 Димитар Митрев: „Критики и огледи“, Мисла, Скопје – 1969. стр. 105.

7 Интервју на Петар Т. Бошковски со Живко Чинго, „Разгледи“ Скопје, јануари 1970, стр. 53.
цивилизација што до пред педесетина години немаше никаков пристап во духовната сфера на
народниот раскажувач. Затоа јазикот што Чинго го изнаоѓа меѓу луѓето за кои говори не е
оној фолклорен јазик што ќе го најдеме во старите зборници на народни приказни. Чинго се
потпира, во основната јазична структуираност на својата проза, повеќе врз живиот говор,
помалку врз фолклорот и неговите идиоми.
„Говорноста“ на прозата на Чинго секако има пресудно влијание врз суштината на
нејзиното примање кај читателот. Во тој вид раскажувачка постапка најпрво ни се сугерира
впечатокот дека сето она што го читаме е автентично, дека книжевниот свет на Чинго е
изграден врз претпоставката на вистинското постоење на неговиот стварен образец во самиот
живот. Меѓутоа светот на Чинго не е отсликување на некој образец, тој е граден самостојно,
врз едно специфично естетско искуство. За да може да постои како заокружен и завршен свет
на човечките егзистенции Чинго ни го доближува со средствата на јазикот, избирајќи во него
нивои кои најсугестивно и највпечатливо ќе го остварат тој вид на вистинитоста. Иако
можеме со една јазично-стилска анализа да проникнеме во феноменот на создавањето на тој
свет, сепак, се чини, никогаш докрај нема да осознаеме, како тој ни се наметнува, како ни се
налага и на кој начин проникнува во нашата свест и во нашите емоции. Јасперсен, барајќи
формулации кои ќе го протолкуваат воздејството што едно книжевно дело го врши врз нас
низ својот основен материјал, низ јазикот, вели: „Тоа уште повеќе се однесува на оваа
внатрешна убавина на јазикот која произлегува од изборот и распоредот на зборовите, од сета
нивна сугестивност и способност да разбудуваат чувства. Со такви маѓепсни средства
писателот успева понекогаш да фрли маѓија врз нас што ниту најпродирната анализа не ни
помага да ги пронајдеме причините и законите на тоа дејство.“ 8 Суштински, посебнота на
прозата на Чинго се наоѓа во доменот на естетското: само во убавината на таа проза се
остварува нејзиното дејство, нејзиниот секогаш згустен впечаток, сугестивната моќ што н`е
приврзува кон неговите текстови и овозможува тие да останат трајно врежани во суптилните
сплетови, на нашата меморија, пред с`е во нејзиннот емотивен комплекс.
Природата на јазикот во прозата на Чинго, ако тој јазик го сфатиме како синтеза меѓу
повеќе говорни стилови и јазикот и стилот на народното творештво, ни сугерира два вида
литерарни настојувања. Најнапред ќе го забележиме нивото на вистинитоста што ни ја
сугерира тој јазик а потем нивото на фантастиката, на легендата, на она што е суштински
нестварно. Значи дека јазикот на Чинго, и самиот синтеза на две блиски, но сепак различни
структури, остварува синтеза меѓу две различии книжевнн настојувања. Тој, јазикот, го
воспоставува интегритетот на прозата на Чинго, кој е, од една страна реалистичка, а од друга
страна блиска на сферата на фантастичното. З. Лешиќ вели: „Книжевносга која е длабоко и
силно сврзана за непосредните проблеми на општествената стварност ќе се стреми, главно,
кон реалистичкото раскажување, кон дескрипцијата и јазичните структури на непосредниот
говор, за да оствари што поцелосен впечаток на вистината, веродостојна и уверлива слика на
опишуваната стварност. (…) Книжевноста која е повеќе насочена кон мечтовитото
преобразување на стварноста ќе се стреми, главно, кон послободната логика на
раскажувањепо, кон побујни визии на мечтата и кон посебна организанија на јазичните
структури, кои се секогаш по малку иронични, зашто она што во нив се кажува поинакво е на
некој начин од она што се подразбира.“ Прозата на Чинго, според свите интенции, се движи
во двата пола на оваа разделба – и во сферата на стварноста и во доменот на фантастичното.
Затоа неговиот јазик се конституира врз говорните структури на средината од која потекнува
таа книжевност но и врз едно послободено стилско однесување. Затоа е во неговата проза
присутен и оној суптилен хумор, онаа блага иронија со која се говори за настаните што Чинго
ги презема од самиот живот но ги трансформира во сцени кои, без магијата на јазикот, би
биле секако неверојатни. Секако дека во онаа заедничка констатација оти стилот на Чинго е
близок до „говорниот јазик“, согледана во редица критички и есеистички текстови за прозата

8 Otto Jespersen: „Covjecanstvo, narod I pojedinac sa lingvistickog stanovista”, Zavod za izdavanje udzenika,
Sarajevo-1970, str.118.
на Чннго, се кријат можности за натамошни појаснувања и аргументирања кои, можеби, ќе
н`е доведат поблиску до самата суштина на прозата на овој автор. „Вистина е – вели Лешиќ –
дека книжевното дело се разликува од живиот збор. Но во него ги наоѓаме истите
стилистички вредностн што стилистиката ги пронајде и надвор од него. Афективните и
евокативните квалитети на изразот се активни и во јазикот на книжевното дело исто онолку
колку и во живиот говор.“ Во основа секоја литературна креација се потпира врз јазикот но во
голем дел и врз секојдневната јазична практика, врз живиот говор. Тоа можеме да го
посочнме и во редица примери во македонската лшература. Прозата на Б. Варошлија
произлегува од еден говор кој почнува да се раѓа с`е понагласено во нашата јазична практика
во урбаните средини, расказите на В. Малески се градени врз одредени говорни ситуации во
кои се еманципира еден јазик на чаршијата, на градот, од говорот на руралните средини со
кои е се уште во силен контакт, литературата на С. Попов произлегува од јазикот на селото
кој е затекнат во една конзервирана состојба итн. Па сепак, токму во прозата на Чинго
интензивно се наметнува тој проблем – врската меѓу неговата литература и говорните и
фолклорните јазични структури. Се работи за интезитетот на поврзаноста на таа проза со
своите извори, од една страна, и за моќта на Чинго да пишува „во стилот“ на не
говорно-фолклорни структури. Се работи, значи, за проза која е создавана со еден впечатливо
самосвоен стил, за автор кој го нашол својот јазик во непосредниот контакт со изворите на
својата проза. Стилот на Чинго ја остварува синтезата и меѓу убавината на човековата
егзистенција и меѓу нејзината суровост. Во таа синтеза, уверени сме, се крпе и онаа маѓија на
неговата проза што никогаш докрај не може да биде протолкувана.
Евидентно е во критичко-есеистичките текстови за прозата на Чинго согледувањето на
врската меѓу неа и прозата на руските советски раскажувачи. Миодраг Друговац вели:
„Постојат органски, покрај другите, фантасти и сонувачи од Бабел до Ремизов, а можеби и
уште некој.“9 Старделов исто така упатува кон таа споредба: „Кон тоа некои подопирливи
асоцијации што неговага проза ги предизвикува како облесок на прозата за една друга
идентична револуција (Бабел, Пилњак, Всеволд Иванов) тоа сознание уште повеќе го
задлабочуваат.“10 Митрев, исто така, упатува кон таа паралела, наоѓајќи објаснување за
нејзиниото постоење но и за квалитетот на воздејството што кај Чинго го врши угледувањего
на светската лигература: „Но колку и самороден талент, Живко Чинго не е и без угледување
на други автори (…) Чи знаел и како да го прифати туѓото без да му изневери на своето. Тој
не шетал по странското без своја насока и без свој правец и не земал било што и од било
каде. Одредени овошки примаат одреден калем и Чинго го нашол за своите творечки намери
соодветниот калем. И тоа е еден негов редок успех (…) Главниот, да не речам единствениот
фонд од кој Чинго прифатил не една писателска драгоценост, е советската руска литература.
Чинго е еден од оние наши автори што најсилно го трпат воздејството на вонредни
значајности од советската литература. Таков студиец, првенствено во однос на еден од
мајсторите на светскиот расказ – Исак Бабел (…) Тоа угледување му помогна многу да стане
мајстор на наједноставно искажани најпотресни човечки состојби. И од тоа Бабелово
мајсторство Чинго се учи како целосно да ја додржи сопствената елементарност во показот
на збивања што се на подруг начин потресни. Од Бабела се учи на природен пристап кон
судбината на луѓето како јунаци на раскажното дејство. Од Бабела се учи мирно да го
констатира злочинот и да знае дека потресното во животот е посилно од потресното во
литературата, – за да значи многу ефектот на здржаното констатирање. Од Бабела се учи на
најголемата вештина на писателското мајсторство: да се знае што да не се каже. Иако од
Бабела се учи да раскажува без илузии и без разубавување, да биде целосно при
дезилузионизмот и дезидеализацијата, тврд и сиров во изнесувањето и на најдраматичното.
Одовде и потсилувањето на неговата склоност кон контрасното и парадоксалното. И пак

9 М. Друговац, ибид. стр. 93.

10 Г. Старделов, ибид, стр. 85.

одовде го збогатува спојувањето на обичното со лирското. Во постапката, пак, ја пренесува
ретката Бабелова умешност за вплетување на анегдотата во внатрешниот тек на
раскажувањето. Сенасе: научил многу, учел така што резултатно го оплодил својот изразит
авторски натурел.11
Неоспорно е дека литературата се движи како и сите уметности во континуитетот кој го
овозможуваат врските меѓу одделни автори. Може да се рече дека без тој феномен на взаемни
воздејства, на користење веќе постигнати искуства на наоѓање сродни литерарни светови,
литературата би била невозможна. Секој автор духовно се надоврзува на неговите
претходници, дури и во сопствениот гневен грч предизвикан од потребата да негира она што
пред него се случувало, да го менува тој свет на литературата со преседански обид, со
поставување нов патоказ пред идните генерации кој ќе ги оддели од товарот на создадената
традиција. Тие грчовни изблици на најеминентните писатели биле секогаш, едновремено, и
плодни и залудни. Зашто напорот да се одделат од традицијата ги доведувал до едно усвитено
место од кое, ако ништо повеќе, можеле да го редуцираат товарот на формалните, манирските
и рутинските, наследства и да дојдат, како до сопствено откровение, пак до јадрото и
сублиматот на традицијата. Неспорно е дека и Чинго се наоѓа во еден таков континуитет. Тој
не е од оние автори што вршат свесен, интелектуален чин на бунтовништво со своето дело.
Доколку Чинго го прави тоа неговата интенција се остварува во неговото дело. Меѓутоа, за
прозата на Чинго е навистина битно да се одреди неговата врска со авторите од кои учел.
Битно е зашто на тој начин полесно ќе се навлезе во сложениот механизам со кој таа ги
пласира своите значења, своите поенти и откривања. Возможно ли е еден автор кој, како што
веќе видовме, произлегува од една автентична говорна традиција, да учи толку интензивно и
темелно кај други автори, особено кај оние што произлегуваат од една средина што не е, ниту
духовно, ниту материјално, негова, иако е по многу белези блиска? Дали може да се рече со
сигурност произлезена од една книжевна аргументација, дека духовните врски на Чинго со
советските руски прозаисти е толку значајна и видлива? Според мое мислење може да се
направи една паралела меѓу творештвото на Чинго и на руските прозаисти од советскиот
период но само како укажување на некои идентични резултати што се остварени во две
различни средини. Различни и блиски. Најнапред мора да се подсетиме на фактот дека
времето за кое зборува Чинго е по многу свои белези слично на времето што го преживува
Русија во текот на Првата светска војна, Револуцијата и контрареволуционерните напади врз
неа. Се случуваат длабоки социјални ломови, се изместуваат сите вредности така што ниту
една не останува во поранешниот зглоб, се политизира и се идеологизира секој домен на
животот. Сето тоа се случува и во социјално и ментално блиски средини – во село кое брзо и
болно се деструира. Од друга страна, можеме да констатираме дека и руските раскажувачи,
пред советскиот период, уште од Гогољ, извонредно многу се надоврзуваа на народното
творештво и на одделните нивои говорна традиција. Тој процес во руската литература
започна многу порано до појавата на големите руски писатели (Гогољ, Пушкин и други). Р.
Јакобсон забележува во кои услови се остварува таа духовна синтеза: „Започнува (во текот на
XVII век – заб. моја) секуларизацијата на пишуваната литература; првпат во историјата на
Русија се прави обид да се пишува световна литература. А бидејќи единствената домашна
традиција врз која можеа да се потпрат овие обиди беше усна, во руската книжевност во
седумнаесеттиот век се јавува силното влијание на фолклорот.“ 12 Нешто слично се случуваше
и кај нас: основните поттици што можеа да се најдат во прозното творештво пред една
литература во нејзиниот синхрон миг на раѓање и на подем, беа инспирациите од фолклорот.
Јакобсон натаму го посочува влијанието што преведената литература го имала врз развитоког
на руската книжевност. Меѓутоа тој посочува пат што кај нас не беше возможен: усното
творештво, подложно на профаните елементи, лесно го асимилираше и новиот книжевен

11 Д. Митрев: ибид. стр.107, 108.

12 Роман Јакобсон: „Лингвистика и поетика“, Нолит, Белград – 1966, стр. 35.

материјал од преводите за тој, дури потоа, да повлијае, веќе еднаш асимилиран, врз новата
пишувана литература. Натаму, руската усна книжевност изврши неизбришливо влијание во
делата на Пушкин, исто како што Гогољ се инспирираше со украинските народни приказни,
преданија и пословици. Јакобсон вели: „Почнуваат да се бришат границите меѓу црковното и
световното, меѓу книжевноста, меѓу фолклорог, меѓу пишуваниот и говорниот јазик (…)
Руската народна приказна одигра голема улога во развитокот на креативните способности кај
класичните мајстори на руската проза – Толстој, Достоевски, Лесков, Островски. И усниот
стил, кој е постојана и типична бележитост на руската лигература, извира од фолклорната
традиција.13
Дека е тој процес жив во руската книжевност, дека е константен, во своите анализи
укажува и В. Виноградов: „Најголемите писатели од почетокот на XIX век (…) го
употребуваа како изразно уметничко средство не само она што веќе беше усвоено во
книжевниот јазик на таа епоха како норма за национално-литерарниот израз, туку и она што
беше широко употребувано во народно-говорниот јазик…14“ Виноградов, натаму, изнесува
едно мислење кое е битно за разбирањето на врската меѓу книжевноста и нејзините извори на
магеријалот:
„Освен прашањата сврзани со проучувањето на примената на елементите и
бележитостите на разните социјално-говорни стилови, разните композицнски форми, и
типови на општествениот, социјално-групниот, дијалектскиот и професионалниог говор во
уметничката литература и во творештвото на писателите, стилистиката на уметничката
литература ја зближува со стилистиката на говорот сложената и суптилно разгранета сфера,
засега малу проучена, на експресивните форми и на говорните нијанси.“ 15 Тоа е
општокнижевен проблем, блискоста на самата книжевна стилистика со стилистиката на
говорните форми. Тоа е појава и во македонските книжевни и говорни стилски особености
исто колку и во руските, советски и предсоветски. Дали Чинго се научил од Бабел? Малу е
веројатно дека може да се научи еден начин на инспирација зашто е тоа психолошки
одредена категорија која е извонредно индивидуална. Исто така тешко може да се поверува
дека може некој да го научи народниот говор. Тој говор човек го носи во себе како
предлитерарна свест – тој го асимилира во детството, – не го учи туку го впива и го вдишува,
така што ништо не може да го надомести тој период на создавањето првите свесни впечатоци
кои се, едновремено, и суштина на содржината но и феномен од јазичен крактер. Тешко
може, исто така да се претпостави дека една литерарна свест може успешно да се формира во
својот корен врз искуствата на некоја друга литерарна свест. Во тој случај пишувањето би
можело да се учи како и сите други вештини без никакви претпоставки. Мене ми е поблиску
до вистината претпоставката дека Чинго се формира врз истите извори како И. Бабел – врз
богатството на содржините што го исполнуваат говорот кој им станува близок и нивен уште
во детството. Според некои основни белези на прозата на Чинго имам впечаток (кој не мора
да е точен но можеби може и да се докаже) дека врз неа повеќе влијаела приказната на Чехов.
Тоа влијание е на прв поглед невидливо зашто се остварува извонредно суптилно и не толку
во сферата на стилот кој Чинго, веќе покажавме, го гради врз нашата автентична
говорно-фолклорна градиција, туку во доменот на емотивното и поетското, во самата поетика
на Чинговата проза. Тоа влијание е видливо и кај сите руски писатели-раскажувачи и во
претсоветскиот и во советскиот период. Чинго многу порано можел да дојде во контакт со
прозата на Чехов одошто со Бабел та нема основа да `и се даде предимство на претпоставката
дека и тој суптилен чувствен тек во неговата проза дошол од втора рака и не како директен
навев. Впрочем влијанијата, навевите, искуствата, сознанијата, методите остварени или

13 Ibid. str. 38

14 V.V. Vinogradov: „Stilistika I poetika”, Zavod za izdavanje udzbenika, Sarajevo -1 971, str.56

15 Ibid, str. 86.

преземени од еден автор кај друг извонредно тешко можат да се докажуваат. Со исто право
можеме да тврдиме дека
Чинго се влијаел и учел и од Брет Харт колку и од Бабел. И Харт поникнува од една
локална инспирација, од средиштето на своите родни локални говори и преданија, и тој е
полн со суровости и нежност а истовремено и со еден фин хумор. Да се потсетиме само на
неговата приказна „Среќко од Роринг Кемп“ па ќе видиме како нејзините основни текови се
извонредно блиски до раскажувањето на Чинго. Можат да се приведат уште редици примери
– што само би н`е довело поблиску до сознавањето на вистината дека тешко може да се
говори за влијанија во оние видови литератури што имаат идентично потекло и еднаква
инспирација, што се ситуираат врз исти принципи.
Оставајќи ги на страна неколкуте текстови што несомнено дивергираат од основната
концепција на двете книги останува да забележиме дека и првата и втората „Пасквелија“ со
најдоброто во себе претставуваат единствен идејно-тематски и стилско-естетски блок во кој
хронолошки се открива животописот на Пасквелската долина с`е до наши денови: од
приказот на првите мали јунаци од типот на Огулиновци, преку војната, до виорот на
револуцијата и големите промени што таа ги внесува во животот на пасквелчаните. Пролетта
– Револуцијата како што ја наречува авторот, ги затекнува пасквелчаните воглавно
неподготвени, ги изненадува како некое ново и непознато годишно доба и ги повелува по
нови патишта. Тие промени ќе доведат и до крајното миграционо опустување на Пасквел. Во
непосредно соседство на големата езерска вода, привлечени од нејзиниот чудесен блесок и
многу повеќе од градскиот вријавец и широките перспективи што тој ги отвора пред нив,
пасквелчаните во крајот на втората книга стремглаво ќе се сјурат кон езерскиот брег. Тоа е
веќе едно ново време, време кога и конференциите и Месната и Тацко Настејчин и малите
селски агитатори наеднаш како да потемнеле, заостанале зад животот кој навлегол во нови
колотечини, кога виталниот сој на жителите на Пасквел започнува масовно да ја напушта
долината, не обѕрнувајќи се на минатото и итајќи кон својата иднина. Крајот на втората
Пасквелија не е само сиболички дефинитивен и меланхоличен: за својот чувствителен автор
тој е помалу болен, горчлив и носталгичен. Напуштените ниви и градини прилегаат на црни
оставени гробишта. Пасквелчаните ја испразниле долината, бргу – набргу, распродавајќи го
својот имот, оставајќи зад себе натписи – таблички по нивите што не стасале да ги отуѓат.
Во финалето на последното кажување Веселин, Мена и малиот раскажувач ќе слезат
кон полето исполнети со дрвени некролози и ќе почувствуваат неодложна желба да ги
уништат табличките, тие морничави белези на умирањето:
„Сите овие проклети крстови ќе ги искорнеме, рече Веселин, сите до еден.
Да, реков јас сите овие крстови ќе ги снема од полето. Ќе доаѓаме секој ден с`е додека
не ги уништиме, така рече Веселин, секој ден ќе доаѓаме да ги искорнеме.
И ќе ги запалиме, прошепоте Мена, сите ќе ги запалиме.
Да, рековме ние, Веселин и јас, ќе ги запалиме сите.
Потоа секој ден доаѓавме во полето и ги уривавме тие проклети штички што во
приквечерно време личеа на крстови, што измамуваат како гробишта, ги рушевме и ги
палевме по угарите целата пролет.“
Чинго н`е опседнува и со необичниот спој помеѓу конкретното, животниот податок,
непосредната реалност и поетското, визионерското во нејзиного доградување. Живописниот,
разгорениот предел на Пасквелија, таа жива, немирна постојбина на Чинговата имагинација е
избраздена и страдна земја врз која се случувале мачни нешта што непрестајно ги
вознемирувале луѓето што на неа се борат за опстанок и живот. Војната, окупацијата,
крвниците, исчекувањето на Пролетта – Револуцијата, борбата, колективизацијата,
бесмислените селски конференции, напорите на селскиот секретар Тацко Настејчин – цел
еден спектар од историско социолошки премиси што го одредуваат животот и промените на
нашето село во последниве дваесетина години е вткаен во лирско проѕирното ткиво на
Чинговите прозни кажувања. Не бегајќи од конкретното и секојдневното, а напротив,
впуштајќи се смело во искажувањето на она што бездруго треба да се рече, за да му се затре
семето, за да не се повтори, Чинго ја зацртува својата социолошка линија антиапологетски, во
највисока мера критично, непомирливо, бескомпромисно. Во тој поглед на првиот дел од
„Нова Пасквелија“ би можеле да му се стават примедби за пренаглености во оценките,
недоволно уверливи проекции на некои состојби, но и такви тие се дел од една визија на
деформациите на селото што поради нејзината внатрешна логика и хомогеност мораме да ја
почитуваме. Во првата книга на Живко Чинго с`е уште само загатнати овие компоненти
добиваат поширок простор во последниве негови раскази. Поетската диспозиција на младиот
автор се одвива напоредно со изразитата смисла за откривање на такви животни вистини за
кои до Живко Чинго во нашата прозна книжевност како да немаше доволно место. Ако
првата книга тоа го наслути, „Нова Пасквелија“ несомнено потврди дека со Чинго во нашата
литература стапи автор кој загрижено и ангажирано го набљудува животот, бескомпромисно
го одразува сето она што се одвива пред неговиот љубопитен поглед и дека таа загледаност
негодува и се напрега до прснување, до иронија, до темен, мрачен хумор секогаш кога во тој
живот пукаат нишките на хуманото и разумното, секогаш кога се расплинува и исчезнува
правината, кога згаснува идеалот, кога зацарува глупоста и незнаењето, секогаш кога
заблудите и грешките ќе ја изопачат и убијат убавината и човечноста. Поетскиот хуманизам
(а тоа е чинам вистинскиот збор за она што ја покренува и усвитува прозата на Чинго) во
името на кого авторот толку дискретно и толку ненаметливо прозборува за човечките судбини
на својата избраздена пасквелска земја е само еден од видовите на растреперениот и
честопати трауматизиран сензибилитет на модерниот човек пред сето она што таа иста
современост во својот незапирен победнички настап го донесува како перспектива и
ослободување но и како страв од нови опасности и беспаќа. Така сфатен, хуманизмот на
авторот на двете Пасквелии звучи како несвесен одбранбен гест што уметникот го отправува
кон сите стравои со кои новото време во својата бурна надојденост одново како да го
загрозува неговиот идеал. Во одделните текстови на Чинго таквите одбрани нараснуваат во
хиперболизиран вид и се изразуваат во извесни морбидни облици. Но нивната уметничка
оправданост и тогаш не подлежи на сомневања: развитокот не е мртва, однапред зацртана
линија на израснувањето. Растењето е секогаш исполнето со судири, ломови, дилеми и
застранувања. Она што му се спротивставува, она што треба да биде совладеано најчесто
само го потсилува неговото значење, ја искажува бурната дијалектика на превозмогнувањето
што е неодлачен дел од живиот живот. Задачата на уметникот сигурно и денес не е неа да ја
премолчува туку отворено и вистинито да ја кажува. Со сета предност и сиот баласт на
своите млади и непрегорени години, Живко Чинго се вредува во нашата книжевност како
еден од ретките (и: дали – последните?) писатели- идеалисти, ако тој збор пред с`е, го
сфатиме како антитеза на инертната, бескрвна, апатична незаинтересирана и апстрактна
симболика на рамнодушните. Зборувајќи за Чинго непрестано посакуваме да забележиме
дека понесените загрижените и поетски раскази на Чинго се одликуваат и со едно својство
што денес станува с`е поретко: тоа се покрај другото убави раскази што оставаат длабоки
траги и во свеста и во срцето. Убавината кај Чинго меѓутоа ги носи пред се отисоците на
човековата убавина во чие име младиот писател ги искажува со сериозна и длабока
загриженост и вистинитост своите големи и нестивнати стравови.