Joo Wai Nye V Mui Siang Lin

Date and Time: Saturday, 4 July, 2020 11:34:00 PM MYT
Job Number: 120462671
Document (1)
1. Joo Wai Nye v Mui Siang Lin

[2020] MLJU 368
Client/Matter: -None-
Search Terms: tort and minors and liability
Search Type: Terms and Connectors
Narrowed by:
Content Type Narrowed by
MY Cases -None-
| About LexisNexis | Privacy Policy | Terms & Conditions | Copyright © 2020 LexisNexis
JOO WAI NYE v MUI SIANG LIN
CaseAnalysis
| [2020] MLJU 368
Joo Wai Nye v Mui Siang Lin

[2020] MLJU 368
Malayan Law Journal Unreported
MAHKAMAH MAJISTRET (KLUANG)

ARUN NOVAL DASS M
GUAMAN NO JG-A73KJ-35-01/2019
16 January 2020
Shaik Saleem BSM Daud (Shaik Adam & Co) bagi pihak plaintif.
Nur Haney bt Jamil (CH Tan & Assoc) bagi pihak defendan.
Arun Noval Dass M:

ALASAN PENGHAKIMANPengenalan
[1]Tindakan ini adalah berkenaan tuntutan kecuaian oleh pihak Plaintif terhadap Defendan berkenaan suatu
kemalangan jalan raya yang berlaku pada 14 Februari 2018 jam 8.50 pagi. Defendan dalam kes ini adalah
penunggang motorsikal nombor pendaftaran JNW 8986. Plaintif adalah bapa yang sah kepada Joo Yong Hang
(Kanak-kanak tersebut) yang telah mengalami kecederaan dalam kemalangan ini.
Versi Plaintif
[2]Versi kemalangan oleh Plaintif adalah seperti berikut. Pada 14.2.18 lebih kurang jam 8.50 pagi, semasa Kanak-
kanak tersebut melintas jalan di hadapan rumah, Defendan yang menunggang motorsikal bernombor pendaftaran
JNW 8986, memandu motorsikal dalam keadaan laju dan telah melanggar Plaintif. Akibatnya, Kanak-kanak
tersebut mengalami kecederaan patah kaki.
Versi Defendan
[3]Versi Defendan adalah pada tarikh tersebut, semasa Defendan menunggang motorsikal bernombor pendaftaran
JNW 8986, anak Plaintif telah berlari dan secara tiba-tiba melulu keluar dari arah belakang sebuah motokar, tanpa
menoleh ke kiri dan kanan jalan lalu melanggar bahagian kiri motorsikal milik Defendan.
Penemuan berkenaan Liabiliti
[4]Adalah menjadi undang-undang mantap bahawa dalam menentukan sama ada Plaintif telah berjaya
membuktikan kes di atas imbangan kebarangkalian, Mahkamah perlu menilai sama ada versi keterangan Plaintif
disokong oleh keterangan senyap yang lain seperti rajah kasar, gambar-gambar, keterangan Pegawai Penyiasat
dan bahagian kerosakan kenderan-kenderaan yang terlibat. Dalam hal ini, Mahkamah merujuk kepada kes Yew
You & Anor v Mah Poay Koh & Anor [1970] 1 MLJ 57;; [1969] 1 LNS 209 di mana Mahkamah memutuskan
bahawa:-
“It is elementary law that the onus on the plaintiffs is satisfactorily discharged once it appears to the court on balance of
probabilities that the circumstances are more consistent than not with the defendant’s negligence. Evidence in support of
the plaintiffs case is not necessarily confined to what is adduced on their behalf, but the whole of the evidence, from
Page 2 of 23
....
whatever source, must also be taken into consideration… In the nature of things the plaintiffs were compelled to rely
mainly on the mute testimony of the sketch plan and photographs, together with the observations of the
investigating officer as the foundation of their case. They could also avail themselves of admissions by the
defence.”
[5]Mahkamah juga merujuk kepada kes Lee Ewe Teik v Ariffin Hussain [1990] MLJU 12;; [1990] 2 CLJ 191 di
mana Mahkamah memutuskan bahawa:-
“In the instant case, the photographs, plans and measurements of the scene and the nature of the damage to each vehicle
must provide the most reliable guides to which the version of P and the driver of the motor/lorry can be tested.”
[6]Keterangan Pegawai Penyiasat (SP4) dalam kes ini menunjukkan bahawa mengikut siasatan beliau, beliau tidak
dapat memastikan sama ada anak Plaintif yang melanggar Defendan atau sebaliknya. Menurut SP4, beliau tidak
dapat memastikan sama ada Defendan membawa kenderaan dengan laju. SP4 juga tidak dapat memastikan sama
ada kemalangan berlaku di tepi atau tengah jalan di laluan sebelah kiri. Menurut SP4 juga, tiada saksi awam yang
dapat ditemuduga oleh SP4 berkenaan kemalangan ini. SP4 menyatakan bahawa keputusan kes beliau adalah
untuk merujuk kes kepada Majistret (Refer to Magistrate-RTM).
[7]SP4 ada mengeluarkan saman terhadap Defendan kerana Defendan memandu motorsikal tersebut tanpa cukai
jalan. Keterangan Defendan (SD1) juga menunjukkan bahawa SD1 menunggang motorsikal tersebut tanpa polisi
insurans yang sah. Namun demikian, fakta bahawa Defendan memandu motorsikal tersebut tanpa polisi insurans
yang sah atau tanpa cukai jalan per se tidak boleh diambil kira dalam menentukan liabiliti pihak-pihak. Perkara ini
dengan jelas diputuskan dalam kes Chu Kim Sing & Anor v Abdul Razak Bin Amin [1999] 6 MLJ 433;; [1999] 4
CLJ 488;; [1999] 4 AMR 4198 di mana Mahkamah memutuskan bahawa:-
“In my judgment, the fact that the respondent did not have a valid driving licence, and was not wearing a safety helmet and
the fact that the motorcycle ridden by him was without a road tax, an insurance and was not fitted with a horn
cannot in law make him negligent. There was no duty on the part of the respondent to minimise the effects or probable
consequences of any injury that he may suffer, but which he has yet to suffer, through the negligence of another. It was not
foreseeable for the respondent to foresee that harm would fall on others as to make him liable for actionable negligence by
riding the motorcycle while those extraneous factors were contravened by him and neither would the respondent foresee
that by riding the motorcycle with these extraneous factors being contravened by him would result in harm to himself and
thereby contribute to the cause of the accident.”
[8]Mahkamah juga mendapati bahawa tiada Rajah Kasar yang dikemukakan di Mahkamah melalui SP4 yang dapat
membantu Mahkamah. SD1 iaitu Defendan juga memberi keterangan bahawa beliau hanya membuat laporan polis
pada jam 2 petang dan tidak membawa bersama motorsikal beliau ke balai polis untuk diambil gambar. Plaintif iaitu
SP1 memberi keterangan bahawa beliau telah mengambil gambar motorsikal dan gambar tempat kejadian di muka
surat 19 & 20 Ikatan B. Namun, sekiranya diperhatikan kepada gambar motorsikal tersebut iaitu P11A&B (M/S 19
Ikatan B), sebagaimana dicadangkan oleh Peguam Plaintif sendiri semasa pemeriksaan balas SD1, bahagian
kanan motorsikal tidak boleh kelihatan di kedua-dua gambar tersebut untuk Mahkamah membuat sebarang inferen
berkenaan kemalangan yang berlaku. Keterangan SD1 adalah seperti berikut:-
“PP : Sebelah kanan motor tak nampak betul?
SD1 : Betul
PP : Kalau ada kerosakan di sebelah kanan, sebab u langgar sebelah kiri jatuh sebelah kanan betul?
SD1 : Tak saya tak jatuh
PP : Tak apa. Itu cerita you, tak jatuh. Sebelah kanan tak boleh tunjuk sebarang kerosakan di sebelah kanan betul?
SD1 : Betul
Page 3 of 23
....
PP : Di gambar sini, sebelah kanan motor tak nampak betul?
SD1 : Betul”
[9]Seterusnya, gambar tempat kejadian iaitu P10 A & B (MS 19 Ikatan B) juga tidak menunjukkan sebarang
serpihan kenderaan, kesan brek, kesan calar di jalan mahupun kesan tompokkan minyak yang dapat membantu
Mahkamah membuat sebarang inferen berkenaan tempat pertembungan (point of impact). Malah, gambar-gambar
tempat kejadian yang dikemukakan Defendan (D1A dan D1B) juga tidak mempunyai sebarang tanda-tanda ini
untuk membantu menentukan tempat pertembungan.
[10]Seterusnya, Mahkamah menilai keterangan SP3 iaitu saksi awam yang memberi keterangan mengenai
kemalangan ini. Menurut Pernyataan Saksi SP3 (WSSP3), SP3 tidak nampak kemalangan betul-betul, namun
memberi keterangan bahawa motor tersebut dalam keadaan laju sebab SP3 nampak dan dengar bunyi motor yang
datang dengan laju. Namun, semasa pemeriksaan balas, keterangan SP3 adalah seperti berikut:-
PD : Rujuk soalan 3. Kamu kata kamu tak nampak betul-betul. Nampak atau tak nampak kemalangan berlaku? SP3
: Tak nampak
PD : Rujuk soalan 4. Kamu tak nampak accident. Soalan 4 kata kamu dengar. Apa yang kamu dengar?
SP3 : Suara motorsikal
PD : Tak nampak tapi dengar sahaja?
SP3 : Ya
[11]Maka, keterangan tersebut dengan jelas menunjukkan bahawa keterangan SP3 berkenaan kelajuan motor
tersebut hanya semata- mata berdasarkan bunyi motorsikal tersebut. SP3 nyata memberi keterangan bahawa
beliau tidak nampak kemalangan tersebut mahupun sama ada motorsikal tersebut telah dipandu laju. Mahkamah
berpendapat bahawa pendapat SP3 mengenai kelajuan motorsikal tersebut hanya berdasarkan bunyi yang
didengar tidak mencukupi untuk membuat sebarang inferen dengan selamat memandangkan kenderaan yang
berbeza mengeluarkan bunyi yang berbeza dan perkara ini adalah amat subjektif.
[12]Dengan demikian, Mahkamah hanya boleh menganalisa keterangan Plaintif dan Defendan sama ada dapat
membantu Mahkamah untuk menentukan bagaimana kemalangan tersebut berlaku. Menurut keterangan SP1
semasa pemeriksaan utama, SP1 ditemani anak beliau berbual di luar kenderaan di tepi jalan bersama beberapa
kawan dan apabila anak SP1 ingin melintas jalan raya dan ingin masuk ke rumah, tiba-tiba motorsikal Defendan
merempuh anak SP1. Dalam Q & A soalan 10, SP1 menyatakan bahawa beliau tidak sempat menarik anak beliau
ke bahu jalan sebelum kemalangan tersebut berlaku kerana Defendan memandu dengan laju. Namun, semasa
diperiksa semula, keterangan SP1 adalah seperti berikut:-
“PP : Kamu duduk belakang kereta. Nak pergi lintas. Motor nampak atau tidak?
SP1 : Motor tidak nampak
PP : Bila motor datang tak nampak?
SP1 : Ya
PP : Sudah accident nampak motor?

Page 4 of 23
....
SP1 : Nampak..”
[13]Melalui keterangan tersebut, SP1 bersetuju bahawa beliau tidak nampak kemalangan berlaku kerana beliau
berdiri di belakang kereta dan tidak nampak kedatangan motor. Beliau hanya menyaksikan kejadian tersebut
selepas kemalangan berlaku. Maka, keterangan SP1 dengan jelas tidak menyokong keterangan beliau berkenaan
kelajuan motorsikal Defendan memandangkan beliau hanya nampak selepas kemalangan tersebut berlaku.
[14]Seterusnya, Mahkamah merujuk kepada keterangan SP1 seperti berikut:-
PP : Sebelum mahu lintas jalan/ mahu kasi lintas jalan/ sama- sama lintas jalan, kamu tengok kiri-kanan atau cakap
dengan anak lihat kiri/ kanan?
SP1 : Dia kecil lagi, saya yang mahu bawa dia. Saya yang tengok kiri kanan”
[15]Keterangan SP1 tersebut menunjukkan bahawa beliau yang menemani anak beliau untuk melintas jalan dan
telah melihat kiri dan kanan, tetapi keterangan beliau juga adalah beliau tidak melihat kemalangan yang berlaku.
Wujud persoalan bagaimana beliau tidak melihat kemalangan yang berlaku sekiranya beliau membawa anak beliau
untuk melintas jalan. Kesangsian juga timbul bagaimana hanya anak beliau terlibat dalam kemalangan sekiranya
beliau membawa anak beliau untuk melintas jalan.
[16]Berdasarkan percanggahan keterangan-keterangan SP1, kredibiliti SP1 tercabar memandangkan

percanggahan keterangan beliau menjurus kepada aspek material kes di hadapan Mahkamah iaitu berkenaan
kemalangan itu sendiri. Dalam hal ini, Mahkamah merujuk kepada kes Gunalan Ramachandran & Ors v PP [2006]
2 MLJ 197;; [2006] 1 CLJ 857;; [2006] 2 AMR 465 di mana Mahkamah Persekutuan memutuskan bahawa:-
“What need to be considered is whether the discrepancies relate to material aspects of the case or otherwise. As stated in
Sarkar on Evidence 15th edn. p. 112:
Minor discrepancies are possible even in the version of truthful witnesses and such minor discrepancies only
add to the truthfulness of their evidence (Sidhan v. State of Kerala [1986] Cri LJ 470, 473 (Ker)). But
discrepancies in the statements of witnesses on material points should not be lightly passed over, as they
seriously affect the value of their testimony (Brij Lal v. Kunwar, 36 A 187: 18 CWN 649: A 1914 PC 38). The main
thing to be seen is whether the inconsistencies go to the root of the matter or pertain to insignificant as pects
there of…”
[17]Dalam keadaan ini, sekali lagi perkara ini tidak dapat menentukan dengan mutlak bagaimana kemalangan ini berlaku,
iaitu sama ada anak Plaintif meluru masuk dan melanggar motorsikal Defendan tersebut secara tiba-tiba atau Defendan
yang melanggar anak Plaintif yang sedang melintas jalan.
[18]Seterusnya, Mahkamah akan menilai keterangan Defendan dalam kes ini. Defendan (SD1) memberi keterangan
bahawa beliau menunggang motorsikal di jalan tempat kejadian. Menurut SD1, anak Plaintif secara tiba-tiba berlari keluar
dari arah belakang sebuah kenderaan yang diparkir di tepi jalan untuk menyeberangi jalan dan merempuh bahagian kiri
motorsikal Defendan. (Q & A 3-4). Dalam soalan tambahan semasa pemeriksaan utama, SD1 menyatakan seperti berikut:-
“PD : Saya ada beberapa soalan tambahan. Boleh terangkan kepada Mahkamah, selepas anak Plaintif meluru keluar
secara tiba-tiba apa yang berlaku?
SD1 : Pagi-pagi saya pergi kerja lalu sana. Hari itu, ayah dia cakap dengan kawan. Saya lalu sudah nampak budak.
Sudah slow. Saya sudah sampai dan separuh sudah lepas baru dia keluar. Budak sudak nampak, saya sudah
slow.”
Page 5 of 23
....
[19]Berdasarkan keterangan SD1, motorsikal SD1 sudah melepasi separuh semasa kejadian, baru anak Plaintif meluru
keluar dan melanggar Defendan. Maka, rempuhan yang dimaksudkan Defendan sepatutnya di bahagian tengah motorsikal
tersebut. Namun, sekiranya diteliti gambar motorsikal yang diambil oleh Plaintif di rumah Defendan di muka surat 20 Ikatan
B, tiada sebarang kerosakan yang dapat dilihat pada motorsikal tersebut di bahagian kiri. Malah, Defendan tidak membawa
motorsikal beliau semasa membuat laporan polis untuk Pegawai Penyiasat mengambil gambar motorsikal tersebut. Maka,
keterangan Defendan (SD1) ini tidak dapat disokong dengan keterangan sokongan lain.
[20]Defendan dalam hujahan bertulis berhujah bahawa SP4 mengesahkan bahawa motorsikal yang ditunggang oleh
Defendan tidak mengalami sebarang kerosakan. Namun, keterangan SP4 tersebut sebenarnya berdasarkan temuramah
bersama Defendan dan bukan berdasarkan penilaian fizikal terhadap motorsikal tersebut. Perkara ini dapat dilihat
berdasarkan keterangan SP4 seperti berikut:-
“PP : Ikut siasatan Sarjan, adakah motorsikal terjatuh semasa perlanggaran?
SP4 : Tidak jatuh
PP : Dari mana dapat keterangan ini?
SP4 : Dari tembual penunggang motorsikal tersebut.
PP : Defendan sendiri kata motorsikal tersebut tidak jatuh?
SP4 : Ya”
[21]Dalam hal ini, Mahkamah merujuk kepada kes Mohd Salleh Samad v Zainodin Dongking [2001] MLJU 623;; [2002] 1
CLJ 139 di mana Mahkamah memutuskan bahawa:-
“So far, there is consistency in the Respondent’s version as set out in his statement of claim, in his police report, P2,
and his oral evidence in court that he was collided into from the rear by the appellant’s motorcar. Notwithstanding that
the respondent has been consistent in his version as to how the accident occurred, his version must be supported
by the available physical evidence, namely, damage to the rear of his motorcyclez.”
[22]Keterangan Defendan semasa pemeriksaan balas yang berikut juga menambahkan lagi keraguan berkenaan
kemalangan ini. Semasa pemeriksaan balas, Defendan memberi keterangan bahawa:-
“PP : Saya cadangkan kaki hanya boleh patah, tengok you punya motor pun, hanya kalau ada langgar tayar
sahaja kerana tidak ada apa-apa yang mahu sangkut lain barang?
SD1 : Dia langgar mana pun saya tak pasti
PP : Saya cadangkan langgar mengapa tidak pasti kerana kamu tengah bawa laju dan kamu pun tak perasan
macam mana accident itu berlaku?
SD1 : Tak ada”
[23]Keterangan tersebut dengan jelas tidak konsisten dengan pendirian Defendan bahawa anak Plaintif yang telah meluru
keluar dan melanggar Defendan, kerana Defendan sendiri mengakui tidak tahu di mana bahagian perlanggaran motorsikal
oleh anak Plaintif.
[24]Perkara-perkara di atas menunjukkan tiada sebarang keterangan yang dapat membantu Mahkamah dalam
menentukan versi mutlak bagaimana kemalangan tersebut berlaku, dan Plaintif serta Defendan memberi versi berlainan
mengenai kemalangan tersebut, dan nyata bercanggahan dalam keterangan mereka sendiri. Pendekatan yang perlu
diambil oleh Mahkamah dalam situasi ini ada dijelaskan dalam kes Mohd Faizal Ahmad & Satu Lagi v Liun Tzy Juin [2018]
MLJU 1952;; [2018] 1 LNS 2058 di mana Mahkamah Tinggi memutuskan bahawa:-
Page 6 of 23
....
“[11] Setelah meneliti keterangan semua saksi, HMS memutuskan bahawa memandangkan tidak terdapat versi
mutlak mengenai bagaimana kemalangan berlaku, maka kedua-dua pihak diletakkan bertanggungan secara sama
rata. Kedua-dua pihak diputuskan sebagai dipersalahkan secara sama rata mengakibatkan kemalangan kerana
kedua-dua lori dan motosikal didapati dipandu berdekatan dengan garisan tengah jalan tidak berhati-hati di kawasan
kemalangan yang merupakan kawasan bukit…
[13] Bagi menentukan isu liabiliti dalam keadaan sebegini, Mahkamah ini bersetuju dengan dapatan HMS yang
mengguna pakai dengan betul prinsip yang diputuskan dalam kes Ng Aik Kian & Anor v. Sia Loh Sia [1997] 2 CLJ
Supp 218. Apabila wujud keraguan mengenai bagaimana sesuatu kemalangan jalan raya berlaku disebabkan versi
bertentangan pihak-pihak, maka apa yang wajar dilakukan oleh Mahkamah menurut Abdul Malik Ishak H (pada waktu
itu) sewaktu memberi keputusannya dalam kes Ng Aik Kian ini, ialah:
“To resolve these doubts, I am reminded of the decision of Wan Suleiman FJ in the case of Mohamed Bin
Abdullah v. Chah Hea Seng [1980] 1 LNS 48 at p. 283 right hand column at G where his Lordship said:
We are of the view that the principles enunciated in Baker v. Market Harborough Industrial Cooperative
Society Ltd. [1953] 1 WLR 1472 followed by our Court of Appeal in Ong Yam Chong & Anor. v. Chan Wah
[1961] 1 LNS 76;; [1962] MLJ 184 that where there is a collision between two vehicles travelling in opposite
directions then in the absence of special circumstances there is a prima facie presumption that both drivers
are negligent and the onus falls on each of them to show that the other driver rather than himself was
negligent, is applicable in this instance.
[15] Tatkala berdepan dengan suatu rayuan seperti di hadapan Mahkamah ini sekarang, yang melibatkan suatu
kemalangan maut dengan keterangan yang amat sedikit untuk membantu Mahkamah ini membuat keputusan yang
tidak dapat dipertikaikan sama sekali mengenai setiap perincian kemalangan, Mahkamah ini berpegang kepada
keputusan Thomson CJ semasa membacakan keputusan Mahkamah Rayuan dalam kes Foong Yit Yoon v. Yap Tiam
& Anor. [1963] 1 LNS 29;; [1963] 28 MLJ 104, yang mengatakan:
In all the circumstances I think this Court is in as good a position, or as bad a position, as the trial Judge to form a
view as to what happened.
[16] Abdul Malik Ishak H dalam kes Ng Aik Kian (supra) juga turut merujuk kepada suatu keputusan Mahkamah
Singapura dalam kes Chan Nai Inn v. Lim Choi Chay [1988] 1 LNS 172;; [1989] 1 MLJ 153. Fakta dalam kes ini agak
berbeza kerana ia bukan melibatkan kemalangan jalan raya tetapi kemalangan maut melibatkan dua buah bot di suatu
kawasan perairan di Singapura. Walaupun demikian, prinsip undang-undang yang diputuskan oleh Chan Sek Keong J
(pada waktu itu) dalam kes ini seperti berikut tetap relevan dan terpakai:
In the present case, I am left in doubt as to where on the river the two boats collided. Given that both the
deceased and the defendant were experienced boatmen with some knowledge of the physical conditions of the
Serangoon river, I do not think that I can safely postulate scenario one or scenario two as having occurred as that
would, in the absence of direct evidence, imply that one of them was grossly negligent. I think that scenario three
is more probable taking into account the fact that the collision occurred at about 5 to 6 am when it was still dark
and when there would be little traffic on the river and it was not safe to travel near the banks.... This means, in the
absence of any other evidence, that both boats were travelling on their wrong sides. As there is no such other
evidence, both must be held to blame, and since I am unable to determine the degree of blameworthiness of
each of them, both are equally to blame.
[17] Setelah mengambil kira keterangan saksi-saksi yang memberi keterangan di hadapan HMS, serta Alasan
Penghakiman HMS dan hujahan bertulis peguam kedua-dua pihak, Mahkamah ini hanya boleh membuat suatu
dapatan yang umum mengenai bagaimana kemalangan berlaku. Setelah membuat judicial notice tentang keadaan
jalan di tempat kejadian yang menungkinkan berlakunya kemalangan hanya disebabkan sedikit kecuaian oleh mana-
Page 7 of 23
....
mana pihak, Mahkamah ini mengguna pakai rumusan berikut yang dibuat oleh Abdul Malik Ishak H dalam kes Ng Aik
Kian (supra) :
In the absence of anything else the case must be treated as res ipsa loquitor and what the res says, although it
says it in whispered accents, is that the balance of probability is in favour of the view that the drivers of both
vehicles were to blame and that it is impossible to say in what proportions the blame should be allocated between
them.
... In my judgment, it is impossible to say, on the balance of probabilities, in what proportion the blame should be
allocated between the first plaintiff and the defendant.
The only course available would be to hold both the first plaintiff and the defendant blameworthy in equal
proportion.
[18] Maka adalah diputuskan bahawa dapatan fakta dan undang-undang oleh HMS mengenai isu liabiliti adalah betul.
Mahkamah ini mengekalkan tanggungan liabiliti pada kadar 50:50 terhadap Si mati dan Perayu/Defendan.”
[25]Mahkamah juga merujuk kepada kes Nur Qaseh Isandra Surlizai lwn Mohd Riduwan Othman & Satu lagi [2014] 5 LNS
58 yang mempunyai persamaan fakta dengan kes di hadapan Mahkamah ini dan Mahkamah dalam kes tersebut
mengambil pendirian yang sama seperti berikut:-
“13. Daripada keterangan yang ada di depan Mahkamah, versi kes Plaintif hanyalah keterangan lisan oleh SP 1 yang
menyiasat kes. Keterangan senyap seperti pecahan kaca atau kesan brek tidak ada di tempat kemalangan bagi
membantu Mahkamah menentukan tempat sebenar point of impact. Kerosakan pada bahagian motor seperti
yang dinyatakan oleh SP1 tidak membolehkan Mahkamah menentukan point of impact. Kerosakan depan
motosikal ini hanya mengesahkan berlaku perlanggaran antara motosikal yang ditunggang Defendan dengan budak
Plaintif, seorang pejalan kaki. Berlakunya perlanggaran ini tidak dinafikan oleh Defendan seperti mana diplidkan di
para 3, Penyata Pembelaan.
14. Oleh itu keterangan yang ada di depan mahkamah untuk menentukan point of impact hanyalah keterangan SP 1
sahaja memandangkan keterangan SP 2 hanyalah keterangan dengar cakap sahaja.
15. Merujuk kepada keterangan SP 1, saya memutuskan bahawa keterangan beliau tidak kukuh. Semasa
pemeriksaan utama melalui jawapan pada soalan 6, Pernyataan Saksi, jelas SP 1 tidak menyatakan tempat Plaintif
dilanggar.
16. Semasa pemeriksaan balas pula SP 1 menyatakan beliau tidak pasti semasa kemalangan sama ada Plaintif
hendak melintas jalan, tak diberitahu Plaintif hendak melintas ke mana, dan tidak pasti secara tepat point of impact di
mana. Cuma mengikut SP 1 ada kemungkinan point of impact di tepi kiri jalan dekat tandaan A 1 pada rajah kasar.
Saya mendapati jawapan SP 1 ini tidak disokong oleh keterangan lain. SP 1 juga bersetuju dengan soalan peguam
Defendan bahawa kemalangan berlaku di laluan sah Defendan.
17. Oleh itu menjadi dapatan saya bahawa sememangnya berlaku perlanggaran antara Plaintif dan Defendan.
Perlanggaran tersebut berlaku di laluan sah Defendan. Namun demikan, point of impact tidak dapat
ditentukan kerana ketiadaan keterangan.
18. Oleh itu, dengan ketiadaan keterangan secara tepat mengenai point of impact, ia akan menentukan
pembahagian liabiliti antara Plaintif dan Defendan. Mahkamah ini tidak boleh mengambil pendirian secara mudah
bahawa setiap kemalangan yang melibatkan kanak-kanak, kecuaian adalah 100% di pihak satu lagi, melainkan ada
keterangan yang menyokong.
19. Saya berpendapat nas undang-undang yang dirujuk oleh peguam Defendan adalah lebih sesuai untuk menjadi
panduan saya berdasarkan keterangan yang ada di depan saya. Dalam kes Jag Singh v. Toong Fong Omnibus Co
Ltd [1962] 1 LNS 59;; [1962] MLJ 271 telah diputuskan seorang kanak-kanak berumur 7 tahun yang melintas jalan
Page 8 of 23
....
bertanggungan 50 % dalam kemalangan tersebut.”
[26]Penetapan liabiliti pada kadar masing-masing 50% terhadap Plaintif dan Defendan adalah juga konsisten berdasarkan
alasan-alasan berikut. Justifikasi pengenaan liabiliti 50 % terhadap Defendan adalah seperti berikut:-
(a) Plaintif dalam kes ini memplid dalam Jawapan kepada Pembelaan bahawa kawasan kemalangan adalah
perjiranan lama di mana jalan raya adalah kecil dan sempit. Gambar- gambar P10A & B dan D1A & B dengan
jelas menunjukkan bahawa tempat kejadian adalah taman perumahan. SD1 juga bersetuju dalam keterangan
bahawa beliau biasa menggunakan jalan tersebut untuk ke tempat kerja beliau.
(b) Plaintif juga memplidkan bahawa tarikh kejadian adalah 2 hari sebelum perayaan cina di mana terdapat beberapa
orang berkumpul di luar / hadapan rumah Plaintif. Defendan dalam keterangannya bersetuju terdapat kelibat
orang di persekitaran kawasan tersebut dan bersetuju banyak kereta diparkir di tepi jalan. Keterangan SD1
adalah seperti berikut:-
Pemeriksaan balas:-
PP : Dalam masa kamu tahu bawa motor ini pun salah, kalau langgar orang pun kasi susah
orang, hari itu lain daripada yang lain, sebab hari itu orang semua balik kampung, jalan sibuk
setuju?
SD1 : Hari itu tak ada banyak sangatlah tapi ada kereta banyak
PP : Bila ada kereta banyak menghalang lalu lintas kan, kita tak tahu apa keluar dari belakang
kereta, jalan pun sudah jadi lagi kecil sikit, betul?
SD1 : Betul”
Pemeriksaan semula:
PD : Tadi kamu kata masa kejadian budak berada di tepi jalan bersama bapa, bapa tengah buat
apa masa itu?
SD1 : Dengan kawan dia cakap sana”
(c) Defendan juga bersetuju dalam keterangannya bahawa ia telah melihat anak Plaintif sedang bermain-main di
sebelah Plaintif. Dalam keterangannya, Defendan menyatakan bahawa
“PP : Kamu tadi ada cakap kamu ada nampak budak itu, kamu nampak dengan bapa dia atau
tidak?
SD1 : Bapa dia cakap-cakap dengan orang lain, dia ada main sana tapi sebelah bapa dia”
(d) Berdasarkan keterangan-keterangan ini, adalah jelas bahawa Defendan sedang menunggang motorsikal di
kawasan perumahan di mana pada masa kejadian, terdapat banyak kereta yang diparkir di tepi jalan yang
menjadikan jalan tersebut sempit. Keputusan mengenai liabiliti Defendan mungkin berbeza sekiranya Defendan
langsung tidak sedar berkenaan kehadiran anak Plaintif di tepi jalan dan anak Plaintif melulu keluar dari belakang
kereta. Tetapi, dalam kes ini, Defendan mengaku bahawa telah melihat kelibat orang awam dan kanak- kanak
yang sedang bermain di tepi jalan. Malah, Defendan sendiri bersetuju bahawa dalam keadaan kereta diparkir di
tepi jalan, perkara tersebut menghalang penglihatan Defendan yang mewujudkan risiko. Dalam keadaan ini,
Page 9 of 23
....
Defendan sepatutnya mengambil langkah berjaga-jaga yang lebih tinggi dari keadaan biasa dan perlu bersedia
menghentikan kenderaan menjangka situasi cemas. Dalam hal ini, Mahkamah merujuk kepada kes Wong Li Fatt
William (An Infant) v Haidawati Bolhen & Anor [1994] 2 MLJ 497;; [1994] 1 LNS 196 di mana Mahkamah
memutuskan bahawa:-
“There was no evidence adduced as to the speed limit along that stretch of the road where the infant
plaintiff was knocked down. But from the undisputed evidence, the area was also inhabited. Thus the
first defendant should have anticipated that she could be put on an emergency situation at any
time while passing that area. And she should have put herself in a position where she could halt
the said car in the event of such an emergency situation occurring. (See Tey Siew Goh v. Tay Tian
Soo. 3 ) …But she could not do so and in my opinion she had failed to observe s 23 of the Highway
Code which states:
A good driver adjusts his speed to road conditions. You should reduce your speed to suit
road conditions so that you can stop in any emergency without skidding or losing control.
A good driver automatically reduces his speed when entering a build-up area, when approaching
a school or a bus with children alighting or boarding, on narrow winding roads, approaching
children who are playing, approaching a bend, brow of hill, or any other obstruction that limits
his view.”
(e) Perkara yang sama diputuskan juga dalam kes Azman Sulaiman v Muhammad Aqil Afdhal Ruslan [2017] MLJU
1505;; [2018] 3 CLJ 241 di mana Mahkamah memutuskan bahawa:-
“[17] The defendant being a person who was familiar with the area and knowing full well the
existence of a kindergarten in the vicinity and also taking cognisance of the fact that the area
was a residential area (taman perumahan) should have exercised even greater than he did at the
time of the accident. SP1 has narrated that there was no visual obstruction to the defendant’s vision
and the defendant admitted as much during cross- examination that it was a straight road and he could
see any oncomings from the junction on his left.”
(f) Seterusnya, sebagaimana dinyatakan di atas, Defendan telahpun melihat kanak-kanak tersebut sedang bermain
di sebelah ayahnya dan mengakui bahawa kereta-kereta diletakkan di tepi jalan telah menghalang penglihatan
beliau. Dalam keadaan ini, sekiranya Defendan telah meletakkan pemerhatian sepenuhnya (proper lookout)
kepada jalan raya, beliau mampu mengelakkan kemalangan tersebut. Dalam hal ini, Mahkamah merujuk kepada
kes Reliance Omnibus Co Sdn Bhd & Anor v Ishak Mohd Jaafar & Anor [1993] MLJU 10;; [1993] 4 CLJ 291 di
mana Mahkamah memutuskan bahawa:-
“The second appellant/defendant’s failure to keep proper lookout was in my opinion, partly the cause of
the accident. It is well known fact that the power of control is illusory if the driver is not paying
attention to the road. The sharpness of the look out required depends upon the circumstances
existing at the material time.”
(g) Rujukan juga dibuat kepada kes Symes v Ling Ngan Ngieng [1996] 2 MLJ 149;; [1966] 1 LNS 192 di mana
Mahkamah memutuskan bahawa:-
“If the defendant had been keeping a proper lookout he could not have failed to see the child walking
across the road. Even assuming that he first saw the child when she was near the centre line, this
should have put him on his guard to slow down. He has said that the child went on moving and that
it was the child who hit his car. That may well be so, but the truth would appear to be that he
took no steps to avoid running into the child by sounding his horn or reducing the speed. All the
Page 10 of 23
....
indications are that because he was not keeping a proper look-out he failed to see the child until
it was too late to avoid hitting her…”
(h) Perkara yang sama diputuskan dalam kes Voon Jan Choo v Lee Chie Siang & Anor [2007] 7 MLJ 77;; [2007] 9
CLJ 242 di mana Mahkamah memutuskan bahawa :-
“This does not mean that the motor vehicle when passing a busy part of the city can evade total
liability after having knocked into pedestrians. The driver must anticipate an accident and take
precautionary measures such as defensive driving to ensure that pedestrians who have erred in
their judgment in crossing are not knocked into.”
(i) Di samping itu, walaupun Defendan telah bersetuju melihat kelibat orang dan kanak-kanak di kawasan itu dan
sedar akan risiko penglihatan beliau dihalang oleh kereta-kereta yang diparkir di tepi jalan, namun Defendan tidak
membunyikan hon untuk memberi amaran mengenai kemaraannya. Dalam hal ini, Mahkamah merujuk kepada
kes Wong Li Fatt (supra) di mana Mahkamah memutuskan bahawa:-
“The first defendant also failed to warn the boys of her presence either by sounding the horn or
flashing the headlights of the said car. Obviously the speed was too high for her to be able to take
such moves. It is therefore my finding on the balance of probabilities that the first defendant was not in
reasonable control of the said car while at the speed she was driving it at the material time.”
(j) Mahkamah juga merujuk kepada kes Kek Kee Leng v Teresa Bong Nguk Chin & Anor [1978] 1 MLJ 61;; [1977] 1
LNS 45 di mana Mahkamah memutuskan bahawa:-
“As a matter of practice, accidents could have been frequently avoided by the timely sounding of the
horn, by careful steering, stopping or even reducing the speed.”
(k) Maka, berdasarkan alasan-alasan di atas, Mahkamah berpendapat bahawa pengenaan liabiliti 50% terhadap
Defendan dalam kes ini adalah wajar dan berpatutan. Mahkamah berpendapat bahawa tiada sebarang
keterangan untuk menyokong dakwaan Plaintif bahawa Defendan telah menunggang motorsikal tersebut dengan
laju, lebih-lebih lagi dengan kewujudan beberapa bonggol di kawasan tersebut.
(l) Plaintif berhujah bahawa kanak-kanak ini patah kaki dan sekiranya kanak-kanak tersebut yang merempuh
motorsikal, kecederaan pada badan beliau juga akan terhasil selain patah kaki. Tetapi dalam kes ini, Plaintif
berhujah bahawa tiada lebam atau kecederaan lain dialami oleh kanak-kanak ini. Dalam hal ini, Mahkamah
berpendapat bahawa Mahkamah hanya dapat membuat spekulasi berkenaan bagaimana kemalangan tersebut
berlaku berdasarkan kecederaan yang dialami oleh kanak-kanak tersebut. Mahkamah tidak boleh membuat
penemuan konklusif berkenaan kemalangan tersebut berdasarkan spekulasi tersebut. Dalam hal ini, Mahkamah
merujuk kepada kes Pembinaan YCS Berhad v Syarikat Kerjasama Perkhidmatan Awam Berhad [2010] 1 LNS
402 di mana Mahkamah memutuskan bahawa:-
“It is trite law that the court cannot presume or speculate and hence on this ground alone this appeal can
be and is dismissed.”
[27]Manakala penetapan liabiliti 50% terhadap Plaintif adalah wajar dalam kes ini atas alasan berikut:-
(a) Terdapat kes-kes yang memutuskan bahawa tiada liabiliti boleh diletakkan terhadap kanak-kanak berkenaan
kemalangan jalan raya diakibatkan usia muda mereka dan pemandu yang perlu berwaspada dan mengelak
kemalangan tersebut. Antara kes- kes tersebut dalam lingkungan usia anak Plaintif dalam kes ini (9 tahun
semasa kejadian) adalah seperti berikut:-
(i) Tham Yew Heng & Anor v Chong Toh Cheng [1985] 1 MLJ 408;; [1985] CLJ Rep 878
Page 11 of 23
....
Dalam kes ini, Plaintif pertama, seorang kanak-kanak membawa tindakan terhadap Defendan melalui
Plaintif Kedua, Ibu kepada kanak-kanak tersebut. Mengikut keterangan Plaintif, Plaintif Kedua telah
mengarahkan Plaintif Pertama, yang pada ketika itu berusia 9 tahun, untuk membeli barangan di kedai
yang berada di seberang jalan dari tempat tinggal Plaintif. Semasa Plaintif Pertama melintas jalan, beliau
telah dilanggar oleh sebuah kereta yang dipandu oleh Defendan. Menurut keterangan Defendan,
Defendan sedang memandu kenderaan pada masa itu di sekitar 35KM/H mengekori sebuah truk dan
beliau hanya sedar kehadiran Plaintif Pertama pada masa Plaintif Pertama dilanggar. Dalam
memutuskan sama ada kanak-kanak tersebut cuai serta dalam kemalangan tersebut, Mahkamah Tinggi
Singapura memutuskan bahawa:-
“It was urged by Mr. Chng on behalf of the defendant that there was contributory negligence on
the part of the 1st plaintiff; he should have seen the defendant’s car and should not have
crossed the road in the face of an oncoming car. I think that the 1st plaintiff must have
seen the defendant’s car, but a boy at the age of 9 years old could hardly be expected to
judge accurately the speed and distance of an oncoming car. He cannot be expected to
exercise the same degree of care or caution as an adult…. I therefore find that the 1st
plaintiff was not to blame for the accident.”
(ii) Tan Guan Cheng & Anor v Kuala Lumpur, Klang & Port Swettenham Omnibus Co Ltd [1971] 1 MLJ 49;;
[1968] 1 LNS 151
Dalam kes ini, Plaintif Pertama, seorang kanak-kanak berusia 8 tahun bersama dengan adik lelaki dan
kakaknya menunggu di perhentian bas untuk menaiki bas ke sekolah. Setelah bas telah tiba, 4-5 kanak-
kanak telah menaiki bas. Kaki kanan Plaintif Pertama berada di atas bas, tangan kanak-kanak sedang
memegang selusur (railing) dan kaki kiri beliau masih di atas lantai. Bas tersebut telah bergerak dan
kanak-kanak tersebut telah hilang imbangan, terjatuh dan mengalami kecederaan kerana tayar belakang
bas tersebut telah menggelek bahagian peha dan lutut kiri. Mahkamah dalam memutuskan kes tersebut
telah memutuskan bahawa:-
“While on the question of contributory negligence, the Court shall also take into account the
age of the boy in considering whether he is liable for contributory negligence. The question
before the Court is whether, assuming that by rushing to board the bus there was a failure to
exercise reasonable care for his own safety, he has failed to show care to be expected of a
child of his years? In the circumstances of this particular case, I am of the opinion that in
view of his tender age, he cannot be held liable for negligence. I therefore hold that there
was no contributory negligence on the part of PW2.”
(iii) Abraham v Choo Jit Fung & Anor [1966] 1 MLJ 97;; [1965] 1 LNS 2
Kes ini melibatkan kemalangan jalan raya melibatkan seorang kanak-kanak berusia 7 tahun dan 10
bulan yang sedang melintas jalan dengan 3 kanak-kanak lain berusia 12 tahun dan telah dilanggar oleh
kereta yang dipandu oleh Defendan. Keterangan Defendan adalah bahawa beliau tidak nampak
kehadiran kanak-kanak tersebut sehingga kenderaan beliau berada hampir rapat dengan mereka dan
mereka sedang berada di laluan sah Defendan. Dalam memutuskan kes ini, Mahkamah memutuskan
bahawa:-
“Now the trial Judge on this aspect of the matter found that there was nothing irregular or
unsatisfactory in the manner the first plaintiff crossed this road. He said, ‘She acted as a
normal child of her age would have done under the circumstances. Children are children and
they could not be expected to act with the same degree of caution as an adult person. Their
Page 12 of 23
....
judgment of things cannot be as high as that of an adult individual. Could the first plaintiff
under the circumstances be said to have acted unreasonably? In my opinion she has clearly
not done so.’
I accept the conclusion arrived at by the trial Judge and his view that a child of her age in the
circumstances of this collision should not be held in any degree or in any way to blame
for this accident. In those circumstances I would dismiss the appeal so far as liability is
concerned.”
(b) Manakala kes-kes berikut memutuskan bahawa liabiliti boleh dikenakan terhadap kanak-kanak dalam lingkungan
usia kanak- kanak dalam kes ini setelah Mahkamah mempertimbangkan fakta kes tersebut. Antara kes tersebut
adalah seperti berikut:-
(i) Ho Kiong Chan v Patipet [1966] 1 MLJ 159;; [1965] 1 LNS 56
Kes ini melibatkan satu kemalangan jalan raya di mana Defendan yang memandu kereta telah
melanggar kanak-kanak berusia 8 tahun. Kes Plaintif adalah kanak-kanak tersebut dan abangnya
berhasrat untuk pergi ke taman permainan yang berada di seberang jalan. Mereka telah berada di tepi
jalan untuk melintas jalan dan pada masa itu, kereta Defendan yang dipandu secara “zig-zag” telah
melanggar kanak-kanak tersebut. Defendan dalam keterangannya mendakwa bahawa kanak-kanak
tersebut telah keluar melulu dari belakang kereta yang diparkir di tepi jalan semasa Defendan amat
hampir di tempat kejadian. Defendan telah cuba brek dan memesong keretanya ke kanan tetapi tidak
berjaya dan telah melanggar kanak-kanak tersebut. Setelah mempertibangkan keterangan di hadapan
Mahkamah, Mahkamah Persekutuan memutuskan bahawa:-
“After a close examination of the record and having had the benefit of the argument of counsel,
I have arrived at the clear conclusion that there was no negligence established on the part of
the defendant and that the infant plaintiff was solely responsible for this accident and was
unhappily the author of his own misfortune.”
(ii) Ang Eng Lee & Anor v Lim Lye Soon [1987] 2 MLJ 545;; [1986] 1 LNS 16
Plaintif pertama dalam kes ini berusia 8 tahun. Pada tarikh kejadian, kanak-kanak tersebut telah
bergerak ke sekolah dari rumah dan telah melintas jalan. Kanak-kanak mendakwa telah melihat kiri dan
kanan sebelum melintas jalan dan setelah berjaya melintas ke seberang jalan, dan semasa beliau
berada di rumput tepi jalan, beliau telah dilanggar oleh motor lori Defendan.
Kes Defendan adalah semasa beliau sedang memandu lori beliau di sebelah kiri, kanak-kanak secara
tiba-tiba meluru keluar melintas jalan dan diikuti oleh seorang budak perempuan. Kenderaan beliau
berada hanya 1 ½ meter dari kanak-kanak tersebut pada masa itu. Defendan cuba brek dan memesong
lori ke kiri tetapi beliau tidak dapat mengelak dari bertembung dengan kanak-kanak tersebut. Mahkamah
Rayuan Singapura dalam keputusan majoriti memutuskan bahawa:-
“We now turn to consider the question whether the first plaintiff was guilty of any contributory
negligence. He was at the time of the accident 8 years old. Notwithstanding his young age, it
is necessary to consider whether in the circumstances he had failed to exercise reasonable
care expected of him in his situation. The road where the accident happened is a rural road
and at the material time the defendant’s lorry was the only vehicle travelling along there. The
first plaintiff was on his way to school. According to him, he looked around to see if there
was any traffic before he started to cross the road to catch a bus. He must have been
familiar with the road. He must have heard, if he had not seen, the lorry coming;
Page 13 of 23
....
particularly the defendant sounded the horn. In the circumstances of this case, we think
that the first plaintiff, though a young child of 8 years old, cannot be regarded as too
young to be incapable of contributory negligence; he can be expected to exercise
reasonable care of not running across the road in the path of an oncoming lorry; he
ought reasonably to have foreseen the danger. In our opinion, he was partly to blame
for the accident and there was contributory negligence on his part. In view of his young
age, we apportion the liability as follows: two-thirds thereof to the defendant and one-third
to the first plaintiff.
(iii) Jag Singh (An Infant) v Toong Fong Omnibus Co Ltd [1962] 1 MLJ 78;; [1961] 1 LNS 33
(iv) Kanak-kanak dalam kes ini berusia 7 tahun semasa kejadian. Dalam kes ini, kanak-kanak tersebut sedang
menunggu di sekitar perhentian bas untuk pulang ke rumah dari sekolah. Terdapat ramai kanak-kanak turut
menunggu untuk ketibaan bas. Setelah melihat kedatangan bas, kumpulan kanak-kanak tersebut mula
bergerak ke arah bas tersebut. Kanak-kanak tersebut yang berada di hadapan kumpulan kanak-kanak
tersebut telah terkeluar dari bendul jalan dan berada di atas jalan raya untuk membolehkan beliau menaiki
bas tersebut. Kedudukan beliau pada masa itu berada di hadapan laluan bas dan bas tersebut telah
terlanggar kanak-kanak tersebut. Dalam menentukan liabiliti pihak-pihak, Mahkamah memutuskan bahawa:-
“Clearly in my view he had not in his own interest taken reasonable care of himself and contributed,
by his want of care, by stepping so far out into the roadway, to his own injury although the driver
himself could have avoided the accident by stopping in time…
As to the apportionment of the blame between the plaintiff and the bus driver, I am of the view that
both parties were equally to blame and I so apportion the blame.”
(c) Berdasarkan keputusan-keputusan di atas, adalah jelas bahawa keputusan-keputusan Mahkamah adalah tidak
seragam dalam menetapkan liabiliti terhadap kanak-kanak yang berusia 7-9 tahun. Dalam hal ini, Mahkamah
berpendapat bahawa adalah tidak adil untuk menetapkan liabiliti 100% terhadap Defendan hanya kerana Plaintif
adalah kanak-kanak berusia 9 tahun semasa kemalangan, tanpa sebarang bukti di hadapan Mahkamah
berkenaan tempat pertembungan (point of impact) dalam kemalangan ini, sebagaimana diputuskan dalam kes
Nur Qaseh Isandra (supra).
(d) Maka, dalam hal ini, Mahkamah berpendapat bahawa liabiliti 50% terhadap Plaintif dalam kes ini adalah wajar
kerana:-
(i) Mahkamah berpendapat bahawa kes-kes di perenggan 27(a) di atas yang tidak menetapkan sebarang liabiliti
terhadap kanak- kanak hanya atas faktor usia perlu diaplikasi secara berhati-hati memandangkan kes-kes
tersebut diputuskan sekitar 60an hingga 80an. Zaman tersebut berbeza dengan zaman sekarang di mana
perkembangan pesat dalam bidang teknologi maklumat menyebabkan tahap kematangan (maturity) kanak-
kanak nyata berbeza sama sekali dengan zaman tersebut. Dalam hal ini, Mahkamah merujuk kepada dikta
YA Abdul Wahab Patail J (kemudian JCA) dalam kes Kesavan Senderan v PP [1998] MLJU 375;; [1999] 1
CLJ 343 yang diputuskan seawal tahun 1999 bahawa:-
“Children these days, no longer brought up on a reading diet of fairy tales, but of seeing motion
images before their eyes on television or in the cinema, are much less active in imagination and
more adept in describing what they perceive from their senses.”
(ii) Berdasarkan perkembangan ini, maka keputusan kes-kes di perenggan 27(a) wajar diteliti dengan sewajarnya
berdasarkan perkembangan semasa.
(iii) Berbalik kepada kes di hadapan Mahkamah, adalah menjadi undang-undang mantap bahawa pejalan kaki
mempunyai tanggungjawab untuk memastikan bahawa jalan raya adalah benar-benar selamat sebelum
Page 14 of 23
....
melintas jalan. Dalam hal ini, Mahkamah merujuk kepada kes Voon Jan Choo (supra) di mana Mahkamah
memutuskan bahawa:-
“A pedestrian is duty bound to take due care and attention when crossing the road. A pedestrian
should only cross a road when it is clear and safe for him/her to do so. Such duty to take due care
and attention exist right before he/she crosses the road and will only be discharged upon
completion of the crossing…A pedestrian is duty bound to care for her own safety and the safety of
the approaching motorists and to exercise proper look-out before crossing.”
(iv) Maka, dalam kes ini, Plaintif iaitu kanak-kanak tersebut sepatutnya memastikan bahawa jalan raya tersebut
adalah benar-benar selamat sebelum melintas jalan, atau menunggu untuk dirinya dipimpin oleh ayahnya
yang pada masa itu yang berada bersama kanak-kanak tersebut, tetapi sedang berbual- bual dengan rakan-
rakannya. Sebagaimana diputuskan dalam kes Ang Eng Lee (supra), jikapun kanak-kanak tidak melihat
kehadiran motorsikal tersebut, ia seharusnya telah mendengar bunyi motorsikal tersebut memandangkan
keterangan SP1 dan SP3 adalah konsisten telah mendengar bunyi motorsikal tersebut. Maka, ia sepatutnya
mengambil langkah berjaga-jaga sebelum melintas jalan tersebut.
[28]Dalam hal ini, Mahkamah juga merujuk kepada hujahan Defendan di perenggan 2.70 di mana Defendan berhujah
bahawa Plaintif cuai kerana tidak memberi perhatian yang sewajarnya kepada anak Plaintif. Namun, Mahkamah tidak
dapat menetapkan sebarang liabiliti kepada Plaintif (ayah kanak-kanak) kerana Defendan langsung tidak memplidkan
kecuaian Plaintif sebagai ayah kanak-kanak dalam pernyataan pembelaan. Dalam hal ini, Mahkamah merujuk kepada kes
Symes (supra) di mana Mahkamah memutuskan bahawa:-
“It has been urged on behalf of the defendant that the plaintiff’s mother was wholly to blame for the accident because
she left her child unattended in a car parked on a busy road, and that consequently on the authority of
Carmarthenshire County Council v. Lewis [1955] AC 549 the defendant is not liable. I do not agree. In my opinion
that case has no application to the present case, as this is not a case against the mother for damages for her
negligence in leaving the child unattended. Indeed, no negligence on the part of the mother was pleaded.
What has been pleaded is contributory negligence on the part of the plaintiff.”
[29]Berdasarkan alasan-alasan di atas, Mahkamah menetapkan liabiliti pada kadar 50% terhadap Defendan dan
50% terhadap kanak-kanak dalam kes ini.
KUANTUM
[30]Dalam menentukan ganti rugi, Mahkamah berpandukan kepada prinsip sebagaimana diputuskan dalam kes
Inas Faiqah Mohd Helmi (a child suing through her father and next friend, Mohd Helmi Abdul Aziz) v Kerajaan
Malaysia & 2 Ors [2016] 2 MLJ 1;; [2016] 2 CLJ 885;; [2016] 2 AMR 217 di mana Mahkamah Persekutuan
memutuskan bahawa:-
“It is trite that damages serve as compensation, not reward, less still a punishment (see Ong Ah Long v. Dr S Underwood
[1983] 2 CLJ 198). In assessing damages, the court should not be motivated by sympathy and award fair compensation
based on cogent evidence.”
Ganti Rugi Am (Atas dasar liabiliti 100%):(a) Open fracture right lower end of tibia and fibular
[31]Pihak Plaintif dalam kes ini berhujah bahawa Plaintif seharusnya diawardkan RM35,000.00 secara global bagi
kecederaan ini atau RM25,000.00 bagi tibia dan RM12,000.00 bagi fibular secara berasingan. Plaintif tidak merujuk
kepada mana-mana autoriti berkenaan kecederaan ini.
[32]Defendan pula berhujah bahawa menurut Compendium of Personal Injury Award, jumlah yang boleh
diawardkan bagi kecederaan ini adalah dari RM19,500.00 sehingga RM38,500.00. Defendan merujuk kepada kes
Page 15 of 23
....
Lai Yoong Ping & Lai Yoong Lee v Hop Choon Huat [2014] 1 LNS 1469 dan berhujah bahawa award RM25,000
adalah bersesuaian untuk kecederaan ini.
[33]Sebagai permulaan, Defendan dalam hujahan mereka merujuk kepada Compendium of Personal Injury Awards
(revised as 17 April 2014) berkenaan award bagi kecederaan ini. Namun, Mahkamah merujuk kepada Revised
Compendium of Personal Injury Awards bertarikh 6.7.18 iaitu edisi terkemudian yang telah menetapkan award yang
lebih tinggi di antara RM21,500.00 sehingga RM42,000.00 bagi kecederaan ini.
[34]Mahkamah juga merujuk kepada kes Lim Kok Wa v Wong Kien Chun [2016] 1 LNS 119 di mana Mahkamah
Tinggi mengesahkan keputusan Mahkamah Sesyen dalam mengawardkan RM30,000.00 bagi kecederaan “open
fracture right tibia and fibula shaft”. Rujukan juga dibuat kepada kes Quek Peow Wan v Narenteran Periamala
[2014] 1 LNS 500 di mana Mahkamah Tinggi mengesahkan award Mahkamah Sesyen berjumlah RM30,000.00
bagi kecederaan “open fracture right tibia and fibula”.
[35]Berdasarkan nas-nas di atas dan Revised Compendium bertarikh 6.7.18, Mahkamah mengawardkan
RM30,000.00 bagi kecederaan ini.
(b) Abrasion wounds right knee
[36]Walaupun kedua-dua pihak merujuk kepada kecederaan ini dalam hujahan bertulis, namun tiada hujahan
dibuat berkenaan kecederaan ini. Mahkamah merujuk kepada Revised Compendium bertarikh 6.7.18 yang
memperuntukkan award di antara RM1,300 hingga RM5,000 bagi Abrasion (single to multiple).
[37]Namun demikian, Mahkamah juga perlu mempertimbangkan pertindihan kecederaan Plaintif sebagaimana
dinyatakan dalam Compendium bahawa “Injuries are sometimes overlapping and this need to be taken into
account before a figure is decided upon”.
[38]Dalam hal ini, Mahkamah juga merujuk kepada kes Mohamad Shahnny Rahaman @ Zainal lwn Orathai @
Fatiman Abdullah [2009] MLJU 556;; [2009] 1 LNS 610 di mana Mahkamah memutuskan bahawa:-
“…Menurut doktor pakar ortopedik Dr. Thurairajan dari HSA, kecederaan plaintif adalah seperti berikut:-
1. Open fracture right tibia and fibula; and
2. Abrasion wounds over right knee, right toes and left elbow…
16. Kesemua kecederaan yang dialami berserta residual adalah di kaki kanan plaintif termasuk kepatahan tulang tibia dan
fibula dan 4 cm kependekan, kehilangan tulang sepanjang 1cm, bone grafting, ankle and subtler shift, bengkokan, muscle
wasting, calar-calar, osteoarthritis serta parut-parut. Hampir keseluruhan berada di kaki kanan plaintif. HMS telah
membuat award yang berasingan untuk kepatahan tibia dan fibula, muscle wasting, calar-calar, osteoarthritis serta parut-
parut dan yang kesemuanya berjumlah RM86,000. HMS membenarkan kesemua jumlah tersbut tanpa membuat
sebarang tolakan atas pertindihan sedangkan jelas kesemua kecederaan tersebut adalah bertindih. Dalam kes-kes
melibatkan kecederaan di bahagian badan yang berbeza, maka cara pemberian award secara berasingan mengikut item
adalah wajar (lihat Jamil bin Harun v. Yang Kamsiah [1984] 1 CLJ 11 (Rep);; [1984] 1 CLJ 215;; [1984] 1 MLJ 217
keputusan Mahkamah Persekutuan). Walau bagaimanapun, Mahkamah mempunyai budi bicara untuk membuat
award secara global dan membuat tolakan atas fakta pertindihan seperti yang terjadi dalam kes kita sekarang (lihat
Chong Chee Khong & Anor v. Ng Yeow Hin [1997] 4 CLJ Supp. 17; dan Wintsun Durai Samuel Vidamonickam v. Azlan bin
Samad [2002] 1 LNS 239)…
25. Dalam kes dihadapan saya sekarang, saya telah mengakseskan GRA seperti berikut iaitu item (a) bagi open fracture
right tibia and fibula dengan 4 cm kependekan dibenarkan RM35,000, item (b) untuk muscle wasting RM3,000, item (c)
untuk abrasions RM2,000, item (d) untuk osteoarthritis RM5,000 dan item (e) untuk parut-parut RM5,000, berjumlah
RM50,000 dan saya menolak 10% untuk pertindihan (RM5,000) dan menjadikan GRA dibenarkan berjumlah RM45,000.
Jumlah ini adalah munasabah dan berpatutan dalam keadaan kecederaan yang dialami oleh plaintif dalam kes ini.
Page 16 of 23
....
[39]Berpandukan kes di atas, award yang berpatutan bagi kecederaan ini adalah RM2,000. Namun, mengambil
kira pertindihan kecederaan tersebut, Mahkamah mengawardkan 1 award global sahaja dalam kes ini iaitu
sebanyak RM31,500 bagi kedua-dua kecederaan tersebut.
[40]Maka jumlah ganti rugi am yang dibenarkan atas dasar liabiliti 100% adalah RM31,500.00.
Ganti Rugi Khas (Atas dasar liabiliti 100%):(a) Kos Perubatan
[41]Dalam kes ini, Plaintif memohon Kos Perubatan berjumlah RM22,490.85. Plaintif ada mengemukakan bil
hospital (P7) dan Defendan berhujah bahawa bil tersebut telah dibayar oleh Asia Assistance Network (M) Sdn Bhd
dan bukan dibayar oleh Plaintif.
[42]Defendan berhujah bahawa tuntutan ini yang dibayar oleh insurans sepatutnya ditolak kerana ia bukan
merupakan “out of pocket expenses” Plaintif dan sekiranya dibenarkan, adalah “unjust enrichment” kepada Plaintif.
[43]Defendan juga berhujah bahawa memandangkan Plaintif tidak membayar perbelanjaan perubatan anaknya,
beliau tidak mengalami sebarang kerugian dan dengan itu, tidak layak bagi tuntutan itu. Defendan merujuk kepada
kes Aaron Darshan Shanmugam v Chong Teik Hoon & Geraldine Clare Westwood [2017] 1 LNS 896 yang
diputuskan pada 23.5.17 di mana Mahkamah Tinggi bersetuju sepenuhnya dengan kes Mahkamah Rayuan
Sathisvaran Chandrasegaran v Agilan A/L Vanmugelan & Anor [2012] 3 CLJ 450 dan memutuskan bahawa:-
“[76] Mahkamah ini bersetuju sepenuhnya dengan penghakiman kes Sathisvaran Chandrasegaran [supra] yang
memutuskan bayaran bil perubatan yang dibayar oleh insuran tidak termasuk dalam “out of pocket expenses”. Mahkamah
ini bersetuju dengan penghakiman Tuan HMS itu apabila menolak tuntutan bagi bil perubatan yang dibayar oleh insuran.”
[44]Dalam hal ini, Mahkamah merujuk kepada dikta Mahkamah Rayuan dalam kes Amanah Raya Bhd V Ong Chin
Hoo [2019] MLJU 198;; [2019] 6 CLJ 41 di mana Mahkamah memutuskan bahawa:-
“[31] It behoves us at this point to reiterate the point we made in an earlier case of Mak Siew Wei v. Yeoh Eng Kong &
Other Appeals [2019] 7 CLJ 470;; [2018] 1 LNS 1714 ... Some of the counsel neglected to revert with further submissions
which could have assisted the court, while one counsel reverted by citing a case which had been overruled for the
proposition which that counsel relied on before us. Our comments in that case bear repeating:
Post-Script
[73] It is with some hesitancy that we bring up this post-script, applicable not only in the instant case, but recently in many
cases that this Court has had occasion to deal with. When learned counsel cite case-law to this Court, albeit domestic
or foreign cases, it is essential that they have ensured that the case cited has not been overturned, criticised or
even distinguished by subsequent court decisions. The importance of doing so needs no underscoring. The correct
standard to be adhered to albeit by counsel from the Bar or judicial officers from the Attorney- General’s office is simply that
it is inexcusable for a lawyer to fail as a matter of routine to study and examine all cited cases to ensure that there
is no citation of a case as a ‘precedent’, when it no longer qualifies as such…
[74] The rationale underlying the need for well-researched appellate advocacy is obvious. The courts are
overburdened at the best of times, and in the context of the adversarial system, judges rely upon legal arguments
and authorities put forward by counsel writing their judgments. Any slack in legal research or incorrect citations of
case-law, particularly in novel or difficult areas of the law, may well result in a misstatement of the correct position
in law…”
[45]Berdasarkan dikta tersebut, peguam-peguam mempunyai tugas untuk memastikan bahawa nas undang-
undang yang dirujuk adalah tidak diterbalikkan atau dibezakan oleh mana-mana penghakiman seterusnya,
terutamanya Mahkamah Atasan. Berbalik kepada kes di hadapan Mahkamah, ternyata Mahkamah Persekutuan
dalam kes Dr Kok Choong Seng & Anor v Soo Cheng Lin & Another Appeal [2018] 1 MLJ 685;; [2017] 10 CLJ 529
memutuskan bahawa:-
“[136] The common law position in this regard is clear, and can be summarised thus. A defendant is liable for the direct
Page 17 of 23
....
and natural consequences of his wrongful act. The general rule for awarding damages is a plaintiff may only recover what
he has lost, and any sum received in mitigation of his loss is to be taken into account in reduction of the damages. To this
general rule, there are well-established exceptions, where damages are awarded even though the plaintiff has technically
not been left out of pocket in financial terms (see Marappan, Liffen v. Watson ).
[137] Insurance benefits received pursuant to an insurance policy, for which the plaintiff has paid the premiums, is a settled
exception to the general rule. As can be distilled from the authorities, the rationales behind the principle that insurance
benefits are not to be taken into account in the assessment of damages are as follows:
(i) The payment of monies under the insurance policy, being a bargain between the plaintiff and a third party, is a collateral
matter separate and independent from the plaintiff’s right of action as against the defendant;
(ii) The defendant is not privy to the contract between the plaintiff and the insurer, thus cannot claim a benefit from the
contract; and
(iii) The plaintiff having paid the insurance premiums, it would be unjust and unreasonable in the circumstances that the
benefit of the insurance payments should go to the tortfeasor and not the victim.
[138] The rationales above apply equally whether the medical expenses for injured party were paid out of his own
pocket first before being claimed from the insurer, or, as in the present case, paid for directly by the insurers…
[139] Applying the principles to the present case, the medical expenses for the treatment of the injuries suffered by the
plaintiff are a natural and direct consequence of Dr Kok’s negligent act, for which Dr Kok is liable. The plaintiff is entitled
under his insurance policy to have the expenses paid for by his insurer, having made a contractual arrangement with his
insurer and paid the premiums to provide for the very contingency. We consider that the plaintiff’s contract with the insurer
is a collateral and extraneous matter, and does not impinge on the plaintiff’s claim against Dr Kok for damages suffered as
a direct consequence of the tort (see Pigott B in Bradburn, Lord Pearson in Parry v. Cleaver )….
[142] We find further support from the authorities on subrogation to hold that, notwithstanding that the insurer has paid
for the plaintiff’s medical expenses, the plaintiff retains his right of action against Dr Kok for the full amount of
damage suffered including those expenses. This is the case regardless whether or not the insurer has opted to
exercise their right of subrogation: the plaintiff’s right is unaffected whether the insurer has instructed him to
bring the claim for its benefit (Teo Kim Kien ), or the insurer has instructed him not to bring the claim (Morley v.
Moore ), or the insurer has given no instruction to him in this regard (Hobbs v. Marlowe)”…
[151] The purpose of the section, in line with its plain and natural meaning, was to exclude “any sum paid or payable in
respect of the personal injury under any contract of assurance or insurance” from being taken into account in the
assessment of damages for personal injury not resulting in death. On both literal and purposive interpretations, we are of
the view that s. 28A(1)(a) applies in this case. Since the sum paid by the insurer for the plaintiff’s medical expenses is
a sum paid in respect of personal injury under a contract of insurance, it cannot be taken into account in
assessing damages awarded to the plaintiff.”
[46]Keputusan Mahkamah Persekutuan yang diputuskan pada 26.9.17, iaitu selepas kes yang dirujuk Defendan
diputuskan, dengan jelas memutuskan bahawa perbelanjaan perubatan yang dibayar bagi rawatan Plaintif oleh
Syarikat Insurans tidak akan menghalang tuntutan Plaintif terhadap Defendan dan Plaintif berhak membuat
tuntutan tersebut walaupun Plaintif secara teknikal tidak mengalami sebarang kerugian dari segi kewangan.
Keputusan Mahkamah Persekutuan tersebut adalah mengikat Mahkamah ini dan secara nyata Mahkamah
Persekutuan telah tidak mengikuti prinsip kes Sathisvaran (supra) yang menjadi sandaran keputusan Aaron
Darshan (supra) yang dirujuk Defendan. Perkara ini dapat dilihat dalam kes Muhammad Yassein Zuliskandar (A
child suing through his father and next friend; Zuliskandar Md Pechor) v Kerajaan Malaysia & Ors [2019] 4 CLJ
289 di mana Mahkamah Rayuan memutuskan bahawa:-
“[21] We should also add that the learned judge was right in allowing the medical expenses paid by the employer,
Maybank. With the Federal Court decision in Dr Kok Choong Seng & Anor v. Soo Cheng Lin & Another Appeal [2017] 10
CLJ 529, medical expenses paid by an insurer or employer or a benevolent third party are recoverable as damages by the
claimant. In this context, the Federal Court followed the Supreme Court decision in Frank Astle Ward v. Malaysian Airlines
Page 18 of 23
....
System Bhd [1991] 3 CLJ 2053;; [1991] 1 CLJ (Rep) 117;; [1991] 3 MLJ 317 instead of the case of Sathisvaran. The
Federal Court noted that Sathisvaran was decided without the benefit of full argument and the extensive authorities made
available to the Federal Court.”
[47]Maka, adalah jelas bahawa Defendan adalah tersalah arah dalam bergantung kepada kes Aaron Darshan
(supra) dalam hujahan beliau. Namun, memandangkan jumlah yang dituntut iaitu RM22,490.85 adalah kos
perubatan di Hospital Swasta, maka Plaintif perlu memenuhi ujian yang dinyatakan dalam kes Chai Yee Chong v
Lew Thai [2004] 2 MLJ 465;; [2004] 2 CLJ 321;; [2004] 3 AMR 341 yang dirumuskan Mahkamah dalam kes Voon
Jan Choo (supra) seperti berikut:-
[22] On the issue whether the court was right in only allowing 1/3 of the medical expense, I take the view that on the facts
of the case the finding and the discretion of the court must not be disturbed. Support for my proposition is found in the case
of Chai Yee Chong v. Lew Thai [2004] 2 CLJ 321, where it was contended that the injuries affected earning capacity and
the plaintiff was entitled to private hospital expenses. Abdul Hamid Bin Mohamed FCJ made the following observations:
... (a) It is a matter of principle that the quantum of damages awarded for private medical expenses must be reasonable. (b)
If the treatment sought was at a government hospital, then the expenses incurred should be awarded as a matter of course.
(c) However, if the expenses were incurred at a private hospital, the claimant must prove that it was justified to
seek treatment at a private hospital and that the amount incurred was reasonable. (d) If the court is not satisfied
that the treatment at a private hospital was justified depending on the circumstances and facts of each case, the
court should dismiss the claim altogether or award an amount not exceeding 1/3 of what is claimed, which is a
matter of practice and not provided by any written law. (e) If it is shown in a particular case that an award of 1/3 of the
amount claimed is excessive in relation to expenses that would have been incurred in a government hospital, an amount
less than 1/3 may be awarded. (f) The court may award what it considers reasonable, which may be the full amount
claimed.”
[48]Malah prinsip ini telah sekali lagi dijelaskan dalam kes Mahkamah Rayuan Muhammad Yassein Zuliskandar
(supra) seperti berikut:-
“Application Of The “One-Third Rule”
[9] This issue concerns the application of the so-called “one-third rule” whereby medical costs and expenses incurred in a
private hospital claimed by plaintiff would not be allowed in full if it can be shown that such treatment was available at
government hospitals…
[10] In this regard, we agree that in Chai Yee Chong, no such “one-third principle” was set out. Indeed, as was pointed out
in the case itself, no such principle is provided under any written law. It has only become a matter of practice through the
adoption of case precedents. Instead, it was decided that the test of reasonableness should be applied in deciding whether
the claimant is entitled to recover the full sum of the private healthcare medical expenses.
…[12] In other words, the test of reasonableness applies in two ways. First, the plaintiff must justify why he chooses
treatment at a private hospital over a public hospital. Secondly, the plaintiff must show that the cost of treatment
at a private hospital was reasonable. In determining whether it is, or was, reasonable or justifiable in resorting to
treatment at a private hospital, there can be no fixed or inflexible rules simply because of the myriad of reasons or
circumstances why treatment is sought or intended to be sought at a private hospital…
[15] In the end, there can be no fixed rule. It really depends on the peculiar circumstances of each case. With the Inas
Faiqah decision, a claim instituted now for medical expenses cannot be denied purely on the ground that the particular
treatment was available at a government hospital. A holistic consideration of the question of reasonableness is imperative
before any decision can be made on whether such claims for private medical expenses can be allowed (see also
Rohgetana Mayathevan v. Dr Navin Kumar & Ors And Other Appeals [2017] 3 CLJ 311;; [2017] 4 MLJ 102).”
[49]Berdasarkan prinsip kes-kes di atas, Plaintif hanya berhak menuntut keseluruhan amaun yang dibayar
sekiranya dapat menjustifikasi rawatan di Hospital Swasta berbanding Hospital Kerajaan dan seterusnya
Page 19 of 23
....
menunjukkan amaun tersebut yang dituntut adalah munasabah. Dalam hal ini, Mahkamah berpendapat bahawa
Plaintif langsung tidak memberi sebarang penjelasan dalam kes ini berkenaan kedua-dua isu ini di sepanjang
perbicaraan ini mahupun dalam hujahan bertulis. Dalam hal ini, Plaintif telah mengambil risiko sendiri apabila
memasukkan anaknya ke Hospital Swasta berbanding Hospital Kerajaan. Mahkamah merujuk kepada kes Juliah
Samsuri v Kamarajan Suburamaniam [2018] 1 LNS 1747 di mana Mahkamah memutuskan bahawa:-
“(h) Selanjut jika dilihat kepada Laporan Perubatan Plaintif bertarikh 30.4.2014 di mana adalah dinyatakan bahawa Plaintif
telah memilih untuk mendapatkan rawatan di hospital swasta ‘at his own risk’. Berdasarkan keterangan tersebut,
mahkamah ini berpendapat rawatan tetap akan diberikan oleh hospital kerajaan mengikut prosedur yang sepatutnya
sebelum pembedahan dilakukan.
(i) Plaintif telah memilih untuk menanggung risiko sendiri dengan mendapatkan rawatan di hospital swasta dan ianya
bukanlah dibuat atas dasar nasihat doktor yang bertugas. Oleh itu, mahkamah ini berpandangan ianya bukanlah satu
justifikasi yang kukuh untuk Plaintif mendapatkan rawatan di hospital swasta berbanding hospital kerajaan.”
[50]Dengan demikian, berpandukan kepada amalan yang sedia ada, Mahkamah memutuskan untuk hanya
membenarkan 1/3 dari jumlah tuntutan Plaintif iaitu sebanyak RM7,496.95 (RM22,490.85 X 1/3) sebagai kos
perubatan anak Plaintif.
(b) Kos Rawatan Masa Hadapan
[51]Berkenaan isu ini, Plaintif berhujah bahawa dalam mana-mana situasi, seorang yang cedera akan mendapat
rawatan susulan bagi kecederaan yang sudah dibuktikan. Plaintif juga berhujah bahawa SP[2] telah memberi
keterangan bahawa kos untuk pengeluaran besi yang telah dipasang adalah dalam anggaran 10 ribu hingga 15
ribu.
[52]Defendan berhujah bahawa tiada sebarang bukti umpamanya dalam bentuk laporan pakar yang menyatakan
bahawa anak Plaintif memerlukan rawatan susulan. Defendan berhujah bahawa keterangan SP2 secara lisan
hanya menganggarkan satu jumlah tertentu tanpa sebarang penjelasan mengenai apakah rawatan susulan yang
dimaksudkan dan SP2 tidak mengemukakan sebarang bukti dokumentari untuk menyokong keterangan beliau.
Dalam hal ini, Mahkamah merujuk kepada keterangan SP2 yang relevan bagi isu ini seperti berikut:-
“PP : Now having implant, is there any operation necessary in future?
SP2 : Actually we had done removal of implant on April 2019
PP : How much is the charges for removal?
SP2 : I don’t have exact figure, I estimate 10-12,000, I don’t have exact charges”
[53]Dalam kes ini, keterangan SP2 adalah jelas bahawa pengeluaran “implant” yang dimaksudkan telahpun dibuat
sekitar bulan April 2019. Dalam hal ini, perbicaraan kes ini hanya bermula pada Julai 2019, maka Plaintif
sememangnya mempunyai masa yang mencukupi bagi mengemukakan sebarang bil yang menunjukkan
perbelanjaan pembedahan mengeluarkan implant tersebut. Namun, Plaintif gagal mengemukakan sebarang
dokumen menerusi SP2. Malah, Mahkamah juga bersetuju dengan hujahan Defendan bahawa walaupun SP2 ada
mengemukakan anggaran 10-12 ribu ringgit, namun SP2 tidak memperincikan bagaimana beliau dapat membuat
anggaran tersebut. Malah, jumlah tersebut yang dinyatakan oleh SP2 juga nyata bercanggah dengan keterangan
SP1 seperti berikut:-
“PP : ... Kos rawatan lanjut ingat berapa?
SP1 : Dekat RM20,000. Kena operate sekali lagi untuk mengambil keluar besi, saya rasa perbelanjaan dalam anggaran
RM20,000”
Page 20 of 23
....
[54]SP2 juga tidak memberi sebarang keterangan atau mengemukakan sebarang dokumen bagi menunjukkan
bahawa kanak-kanak tersebut memerlukan rawatan susulan.
[55]Adalah menjadi undang-undang mantap bahawa Plaintif perlu membuktikan dengan ketat sebarang ganti rugi
khas yang dituntut. Dalam hal ini, saya merujuk kepada kes Lai Hee Sang v Pun Hai Chin [2016] 6 MLJ 434;
[2016] 1 LNS 1622 di mana Mahkamah Rayuan memutuskan bahawa:-
[44] The appellant has pleaded special damages in the sum of RM344,938.00. As special damages are actual pecuniary
loss allegedly suffered by the appellant, it is trite that it must be strictly proved. In a classical dictum of His Lordship Lord
Goddard in the English case of Bonham Carter v. Hyde Park Hotel [1948] WN 89 which had been referred to by our courts
often enough. It is this:
“Plaintiff must understand that if they bring actions for damages it is for them to prove their damages; it is not enough
to write down the particulars, and so to speak, throw them at the head of the court, saying, “This is what I
have lost, I ask you to give me these damages”. They have to prove it.”
[45] The appellant has failed to lead any evidence to strictly prove special damages.”
[56]Maka, atas alasan ini, tuntutan Plaintif bagi kos perubatan pada masa hadapan adalah ditolak.
(c) Kos penjagaan di rumah
[57]Berkenaan tuntutan ini, hujahan Plaintif adalah untuk amaun yang munasabah ditetapkan oleh Mahkamah
mengambil kira kanak-kanak ini hanya berusia 10 tahun dan perlu mendapat jagaan. Plaintif memohon merujuk
kepada keterangan SP1 bahawa beliau dan isteri beliau perlu bersilih ganti menjaga anak di rumah selama 3 bulan.
[58]Defendan berhujah bahawa tiada keterangan dikemukakan sebagai bukti bagi tuntutan ini. Defendan juga
berhujah bahawa keterangan bahawa Plaintif terpaksa mengambil pekerja Indonesia bekerja juga tidak disokong
dengan sebarang dokumen dan gaji pekerja Indonesia tidak diplidkan dalam Pliding.
[59]Dalam hal ini, Mahkamah merujuk kepada keterangan SP1 yang relevan seperti berikut:-
“PP : Anak dekat rumah, patah kaki. Siapa jaga dia dekat rumah?
SP1 : Kadang-kadang saya, kadang-kadang isteri, kadang-kadang panggil orang tolong
PP : Wife kerja?
SP1 : Dia berhenti kerja. Saya berniaga kedai runcit, kami sama-sama jaga. Sekarang dia tak boleh tolong jaga kedai
kerana dia jaga anak. Sekarang saya kena ambil orang baru kerja
PP : Berapa bayaran satu bulan?
SP1 : RM1,500.00
PP : Ambil orang bekerja, pekerja local atau luar negara?
SP1 : Luar negara
PP : Bangsa?
SP1 : Indonesia”
Page 21 of 23
....
[60]Mahkamah dalam hal ini berpendapat bahawa Plaintif telah gagal mengemukakan sebarang dokumen
berkenaan pengambilan pekerja Indonesia untuk membantu Plaintif di kedai beliau semasa Ibu kanak- kanak
tersebut menjaga kanak-kanak tersebut di rumah. Malah, Mahkamah juga bersetuju dengan hujahan Defendan
bahawa isu pengambilan pembantu dari Indonesia juga tidak diplidkan dalam pliding Plaintif.
[61]Berkenaan kos penjagaan di rumah oleh Ibu atau Bapa kanak-kanak tersebut, Mahkamah tidak terlepas
pandang bahawa Mahkamah boleh memberi award yang munasabah walaupun penjagaan tersebut adalah dari
ahli keluarga sendiri. Dalam hal ini, Mahkamah merujuk kepada kes Tan Cheong Poh & Anor v Teow Ah Keow
[1995] 3 MLJ 89; [1996] 3 CLJ 665 di mana Mahkamah Rayuan memutuskan bahawa:-
“Compensation must be given for the services rendered by her mother and sister just as if a domestic help had been
engaged to assist her. (see Siti Rahmah binti Ibrahim v. Marappan a/l Nallau Koundar & Anor [1989] 1 CLJ 252). I agree
with the learned Counsel for the plaintiff that RM350 is a fair sum for the monthly cost of engaging a domestic help,
particularly one to look after a physically handicapped person.
The objective medical evidence supports this finding.
Dato’ Dr Loh found that “though she had now recovered she was incoordinated with her hands and unsteady when she
walked... she would be unable to lead a solely independent life because of these disabilities.
These are permanent.” The lack of coordination of muscular action of the hands and legs provides corroboration of the
mother’s evidence of the plaintiff’s inability to wash and cook and use the toilet and bathe without assistance.
No doubt the plaintiff’s mother has been providing her services free of charge to her handicapped daughter but the Courts
have always compensated plaintiffs for the true value of the services that the plaintiff needs even though it is provided by a
parent or other relative - see Moriaty v. McCarthy (supra) at 219…”
[62]Dalam kes Inas Faiqah (supra), Mahkamah Persekutuan pula memutuskan bahawa:-
“[44] The appellant’s mother, during her testimony explained that she worked as a kindergarten teacher with a salary of
RM1,300 per month. In her evidence, the appellant’s mother also testified that she had decided to cease from pursuing her
diploma in education in order to give full attention and care to the appellant. The appellant’s mother also provided evidence
on her and her husband’s struggle and hardship in taking care of their handicapped daughter.
[45] It can be seen from the evidence of the appellant’s mother that if not for the imposing necessity to take care of the
appellant, she would not have ceased her study and might have possibly pursued her diploma, and hence have a better
opportunity to develop her career. Tending to the appellant is also exhausting and stressful whereby the appellant’s mother
had to wake up at night to attend to the appellant. We are respectfully of the view that the award of RM300 per month made
by the High Court was erroneous in the circumstances and we feel that an award of RM500 per month would be a fair
and reasonable amount in the circumstances of the case and in accord with other comparable cases.”
[63]Sebagaimana diputuskan dalam kes-kes di atas, laporan pakar dalam muka surat 6 menyatakan bahawa “5.
He was advised non weight crutches and wheelchair mobilization” dan menurut keterangan SP2, implant di
kaki kanak-kanak tersebut hanya dikeluarkan pada bulan April 2018. Maka, keterangan-keterangan ini menyokong
pendirian Plaintif bahawa Ibu kanak-kanak tersebut terpaksa menjaga kanak-kanak tersebut yang sememangnya
akan mempunyai pergerakan yang terbatas, dan akibatnya tidak dapat membantu perniagaan suaminya.
[64]Dengan demikian, Mahkamah membenarkan kos penjagaan di rumah sebanyak RM500 sebulan selama 3
bulan, iaitu berjumlah keseluruhan RM1,500.00.
(d) Kos laporan JPJ dan kos laporan Perubatan Kluang Utama Specialist
[65]Plaintif juga menuntut kos Laporan JPJ berjumlah RM10.00 dan kos Laporan Perubatan Kluang Utama
Specialist berjumlah RM280.90. Mahkamah mendapati tiada sebarang hujahan berkenaan item-item ini dari pihak
Defendan.
Page 22 of 23
....
[66]Memandangkan terdapat resit berkenaan laporan Kluang Utama Specialist di muka surat 15 ikatan B dan resit
rasmi JPJ di muka surat 3 Ikatan B, maka Mahkamah membenarkan tuntutan ini.
(e) kos pengangkutan pergi dan balik hospital
[67]Berkenaan tuntutan ini, Defendan berhujah bahawa kos pengangkutan pergi dan balik dari hospital bagi
rawatan tidak dapat dibuktikan oleh Plaintif semasa perbicaraan.
[68]Plaintif pula berhujah bahawa mana-mana orang yang cedera akan mendapat rawatan susulan bagi
kecederaan yang sudah dibuktikan. Maka, dengan mengambil kira fakta ini, Mahkamah seharusnya memberikan
award yang munasabah. Namun, Plaintif memohon RM1,000 tanpa membutiran butiran berkenaan kos perjalanan
yang dimaksudkan.
[69]Namun demikian, Mahkamah berpendapat terdapat keterangan yang mencukupi bahawa terdapat perjalanan
ke hospital/ klinik pada tarikh-tarikh berikut:-
(i) 14.2.18
(ii) 15.2.18
[Rujukan dibuat kepada Laporan pakar Kluang Utama Specialist Hospital di MS 5-6 [P5] Ikatan B
di mana disahkan anak Plaintif dimasukkan ke Hospital pada 14.2.18 dan keluar Hospital pada
15.2.18]
(iii) 20.2.18- Rujukan dibuat kepada Cash Bill DXA Osteoporosis Bone Centre [P12A di MS 9 Ikatan B]
(iv) 25.2.18- Rujukan dibuat kepada Cash Bill DXA Osteoporosis Bone Centre [P12B di MS 10 Ikatan B]
(v) 4.3.18- Rujukan dibuat kepada Cash Bill DXA Osteoporosis Bone Centre [P12C di MS 11 Ikatan B]
(vi) April 2019 - Keterangan SP2 bahawa kanak-kanak telah mengeluarkan implant
[70]Mahkamah merujuk kepada kes Khoo Guan Hong v Ron Miller Anthony [2019] 1 LNS 679 di mana Mahkamah
Tinggi memutuskan bahawa:-
“[62] Saya bersetuju dengan awad ganti rugi khas yang diawadkan oleh HMS sepertimana yang dinyatakan di dalam
alasan penghakimannya di muka surat 7 Rekod Rayuan Tambahan seperti berikut:-…
a. Kos perjalanan keluarga melawat plaintif di HSA
Peguamcara defendan berhujah bahawa perbelanjaan ini gagal dibuktikan oleh plaintif, oleh itu ianya perlu ditolak.
Saya tidak bersetuju dengan hujahan peguamcara defendan ini. Plaintif telah dimasukkan 1 hari di HSA, oleh itu
sudah pasti keluarganya akan datang melawatnya. Oleh itu saya telah berikan awards untuk kos perjalanan keluarga
ke HSA sebanyak RM60.00. Jumlah ini adalah munasabah dan bersesuaian.
b. Kos perjalanan keluarga melawat plaintif di Chew Ortopaedic Surgery
Peguamcara defendan telah berhujah bahawa tuntutan plaintif ini ditolak kerana gagal dibuktikan. Saya telah memberi
awards sebanyak RM80.00 x 11 kali = RM 660.00.
Jumlah ini adalah adil dan munasabah.
c. Kos perjalanan plaintif untuk rawatan susulan di Chew Orthopaedic Surgery
Peguamcara defendan telah berhujah bahawa tuntutan plaintif untuk item ini juga perlu ditolak kerana gagal
dibuktikan. Saya telah memberi awards sebanyak RM60 x 15 kali = RM900.00. Awards ini adalah adil dan
Page 23 of 23
....
munasabah…
[63] Saya mendapati awad tersebut adalah munasabah dan berpatutan dan bukanlah sesuatu yang melampau. Oleh yang
demikian, saya tidak bercadang untuk menganggu dapatan HMS tersebut.”
[71]Berpandukan autoriti di atas, Mahkamah membenarkan RM60.00 sehari sebagai kos perjalanan ke hospital/
klinik selama 6 hari yang terbukti melalui dokumen-dokumen atau keterangan SP2 sebagaimana dinyatakan di
atas. Maka jumlah award yang dibenarkan bagi tuntutan ini adalah RM360.00.
[72]Maka, jumlah ganti rugi khas yang dibenarkan berdasarkan liability 100% adalah RM9,647.85.
Kesimpulan:
[73]Maka, jumlah penghakiman yang dimasukkan bagi pihak Plaintif terhadap Defendan adalah seperti berikut
(berdasarkan liability 50% terhadap Defendan dan 50% terhadap Plaintif):-
(a) Ganti rugi am berjumlah RM15,750.00;
(b) Ganti rugi khas berjumlah RM4,823.95;
(c) Faedah atas ganti rugi am pada kadar 4% dari tarikh pemfailan saman (22.1.19) sehingga tarikh
penghakiman (16.1.20);
(d) Faedah atas ganti rugi khas pada kadar 2% setahun dari tarikh kemalangan (26.1.16) sehingga ke tarikh
penghakiman (16.1.20);
(e) Faedah atas kadar 5% setahun ke atas keseluruhan penghakiman dari tarikh penghakiman (16.1.20)
sehingga ke tarikh penyelesaian penuh jumlah penghakiman;
(f) Kos mengikut skala berjumlah RM5,253.00 (jumlah penghakiman RM20,573.95).
End of Document

Joo Wai Nye V Mui Siang Lin

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Joo Wai Nye V Mui Siang Lin

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Date and Time: Saturday, 4 July, 2020 11:34:00 PM MYT

Job Number: 120462671

1. Joo Wai Nye v Mui Siang Lin

Joo Wai Nye v Mui Siang Lin

MAHKAMAH MAJISTRET (KLUANG)

Arun Noval Dass M:

Penemuan berkenaan Liabiliti

“PP : Sebelah kanan motor tak nampak betul?

SD1 : Tak saya tak jatuh

PP : Di gambar sini, sebelah kanan motor tak nampak betul?

SP3 : Suara motorsikal

PD : Tak nampak tapi dengar sahaja?

SP1 : Motor tidak nampak

PP : Bila motor datang tak nampak?

PP : Sudah accident nampak motor?

[14]Seterusnya, Mahkamah merujuk kepada keterangan SP1 seperti berikut:-

[16]Berdasarkan percanggahan keterangan-keterangan SP1, kredibiliti SP1 tercabar memandangkan

“PP : Ikut siasatan Sarjan, adakah motorsikal terjatuh semasa perlanggaran?

SP4 : Tidak jatuh

PP : Dari mana dapat keterangan ini?

SP4 : Dari tembual penunggang motorsikal tersebut.

PP : Defendan sendiri kata motorsikal tersebut tidak jatuh?

SD1 : Dia langgar mana pun saya tak pasti

SD1 : Tak ada”

bertanggungan 50 % dalam kemalangan tersebut.”

SD1 : Dengan kawan dia cakap sana”

(b) Abrasion wounds right knee

1. Open fracture right tibia and fibula; and

Ganti Rugi Khas (Atas dasar liabiliti 100%):(a) Kos Perubatan

“Application Of The “One-Third Rule”

(b) Kos Rawatan Masa Hadapan

“PP : Now having implant, is there any operation necessary in future?

SP2 : Actually we had done removal of implant on April 2019

PP : How much is the charges for removal?

“PP : ... Kos rawatan lanjut ingat berapa?

(c) Kos penjagaan di rumah

SP1 : Kadang-kadang saya, kadang-kadang isteri, kadang-kadang panggil orang tolong

PP : Berapa bayaran satu bulan?

PP : Ambil orang bekerja, pekerja local atau luar negara?

SP1 : Luar negara

The objective medical evidence supports this finding.

(e) kos pengangkutan pergi dan balik hospital

a. Kos perjalanan keluarga melawat plaintif di HSA

b. Kos perjalanan keluarga melawat plaintif di Chew Ortopaedic Surgery

Jumlah ini adalah adil dan munasabah.

c. Kos perjalanan plaintif untuk rawatan susulan di Chew Orthopaedic Surgery

You might also like