Apokalipsa Św.

Jana

1. Słowo apokalipsa pochodzi z języka greckiego (apokalypsis ) i oznaczało odsłonięcie, objawienie. Jest to
rodzaj utworu biblijnego w którym mówi się o tajemnicach dotyczących sensu dziejów i końca świata.
Apokalipsa świętego Jana stanowi ostatnią księgę biblii. Zawiera proroczą wizję wydarzeń towarzyszących
końcowi dziejów. Nie jest to jedyna apokalipsa biblijna, uważa się ja jednak za najistotniejsza.
Księga przynosi widzenie świętego Jana, ostatniego pozostałego przy życiu apostola. Miał on otrzymać na
wyspie Patmos objawienie dotyczące losów Kościoła aż do ponownego nadejścia Chrystusa. Celem apokalipsy
było pokrzepienie serc Chrześcijan polegającym na przedstawieniu w języku mistycznym i symbolicznym
ostatecznego triumfu Dobra nad Złem.
Apokalipsa jako gatunek literacki znana była w literaturze Żydowskiej już od V w. przed Chrystusem.
Adresatem "Apokalipsy świętego Jana" są chrześcijanie z Azji Mniejszej, prześladowani przez cesarzy Rzymskich
(miedzy innymi przez Nerona ). Święty Jan występując w imieniu Boga przekazał im objawienie, stosując je
również do przyszłych wiernych. Główną ideą objawienia było zwycięstwo Chrystusa i triumf wiernych.

2. Związki frazeologiczne związane z tekstem "Apokalipsy"

"Apokalipsa" to potworne wydarzenie, katastrofa, zagłada ( np. tytuł filmu "Czas apokalipsy" )
Słowo apokalipsa nabrało szczególnego znaczenia w czasie II wojny światowej- czterej jeźdźcy apokalipsy to
zwiastun katastrofy np. na białym koniu- zaraza, na czarnym koniu- zwiastun głodu, na czerwonym koniu-
wojna (mord), na koniu trupio-bladym- zwiastun śmierci.
666- symbol szatana
siódma pieczęć- symbol ostatecznej tajemnicy

3. Jak współczesny człowiek rozumie pojecie apokalipsa?

Człowiek współczesny poprzez słowo to rozumie wydarzenie ostateczne, zwykle związane z krzywda, śmiercią i
bólem. Do proroctwa świętego Jana nawiązywało wielu pisarzy. Romantycy na podstawie tego tekstu
dokonywali religijnej interpretacji dziejów narodu Polskiego (np. Adam Mickiewicz w "Dziadach" ). Apokalipsa
była uważana za przestrogę- tak też traktował ja Zygmunt Krasiński, tworząc "Nie- boską komedie. Czesław
Miłosz w "Piosence o końcu świata" również powrócił do apokaliptycznego motywu ale zasugerował, za
zapowiadany koniec świata już się rozpoczął i trwa przy całkowitej beztrosce ludzi.