------------------------------

TITLE: I Loved A Stranger (COMPLETED)

LENGTH: 1553
DATE: Apr 01, 2014
VOTE COUNT: 18
READ COUNT: 1028
COMMENT COUNT: 2
LANGUAGE: Filipino
AUTHOR: xakni_allyM
COMPLETED: 1
RATING: 0
MODIFY DATE: 2014-04-02 23:53:39

------------------------------

####################################
I Loved A Stranger
####################################

Prologue

New York

We need to do this.

Iyon ang mga salitang tumatak sa aking isipan habang isinisilid ko sa aking maliit
na maleta ang mga importante kong gamit and gadgets. Hindi ko na kailangan pang
magdala ng maraming gamit. Bibili na lamang ako sa aking pupuntahan dahil alam ko
na naman ang mga style ng damit na isinusuot nya. Siya. Napabuntong hininga na
lamang ako dahil sumagi sya sa aking isipan. Mabilis kong pinunasan ang butil ng
luhang tumulo sa aking pisngi. Damn. Siya lang talaga ang nagpapalabas ng mga luha
sa mata ko.

Ipinikit ko ng mariin ang mga mata ko. Saka ko lang sila iminulat ng di ko na
makayanan ang sakit ng mariing pagkakapikit.

We need to do this.

Gusto kong sumigaw. Gusto kong magwala. Pero paulit-ulit na parang sirang plaka ang
boses ni Dave sa ulo ko. Kailangan dahil kailangan. Kailangan kong magtago.
Kailangan ko munang magbago ng katauhan at pati na rin ng aking anyo. Napatingin
ako sa salamin. Napatayo ang mga balahibo ko ng masulyapan ko ang aking repleksyon
dito. Muli akong napapikit ng mariin. Alam kong ako iyon ngunit hindi ko mukha ang
aking nakikita. Kaya ayaw na ayaw kong tumingin sa salamin dahil nakikita ko
siya.Tama. Dala ko na ang kanyang mukha. Hindi ko na napigilan ang sarili ko.
Napahagulgol na ako ng iyak at napayupyop. Ansakit sa mata at sa dibdib. Literal
kong nararamdaman ang pagkapunit-punit ng puso ko sa loob ng dibdib ko. Nanginginig
ang kamay ko ng ikuyom ko ang aking kamao sabay suntok sa aking dibdib ng paulit-
ulit.

Im so sorry. Im sorry, JAMIE.

I need to do this.
####################################
Chapter 1 She's Coming
####################################
" She's coming back."

Nagulat ako sa sinabi ng daddy ko. Ano daw?! Nagkatinginan kami ni Mommy na
parehong napatigil sa pagnguya. Pakiramdam ko'y pareho kaming nabingi sa sinabi
nya. Alam naming pareho kung sino ang tinutukoy niya sa kanyang sinabi.

"Ulitin mo nga ang sinabi mo, Josef." si Mommy.

"Babalik na siya. Sa ikalawa ang dating nya."

Oh,no! Di nga ako nagkamali ng rinig. Babalik na siya. Babalik na ang taong
kinamumuhian ko noon pa. Ang taong lagi na lang pasikat - kesyo maganda na mabait
pa, matalino, makinis, hindi makabasag pinggan. Kulang na lang ilagay sa noo niya
ang salitang PERFECT. Ah! Lagi na lang siyang bida noong andito siya. At ako,
dakilang 2nd runner up lang niya.

Ibubuka ko pa lang sana ang aking pagprotesta ngunit nakasalubong ko ang matalim na
tingin ng aking ama. Napalunok na lang ako ng laway at napasulyap sa aking ina.

"Josef, alam mo namang..." simula nya ngunit agad din iyong pinutol ng malakas na
boses ni Daddy.

"Oo Carla alam ko. At alam din ninyo na sampung taon kong pinagbigyan ang gusto
ninyong mabuhay ng wala siya! Pero ngayon, ako naman ang masusunod. Ako naman ang
magdedisisyon para sa kanya. At gusto kong bumalik na siya, sa buhay ko at sa bahay
na ito."

Natameme kaming pareho ni Mommy at napatingin na lang sa kanya.

"At ikaw Jane ayokong malalaman na ginagawa mo sa kanya ang ginagawa mo noon kapag
andito na siya. Alam ko ang pagkabrat at prima donna mo. Alam kong may gagawin ka
na naman kaya ngayon pa lang sinasabi ko na sayo to don't do anything stupid."
talak pa nya.

"And I am expecting the both of you to act what I am expecting from the both of
you." he finished as he got up from the dining table. "Mom..." tawag ko sa kanya.
Im sure kitang-kita nya ang pagtutol sa mukha ko.

"You heard your dad. Wala na tayong magagawa pa." she stood up and left me.
This can't be happening.

AARGH! Kulang pa ang 10 years na pagkawala nya para makalimutan ko ang galit ko sa
kanya. Sana forever na lang siya sa kinaroroonan niya ngayon. I can't imagine na
maaagaw niyang muli ang koronang pilit kong inagaw sa kanya noon. Well mukhang
kailangan ko ulit gumawa ng paraan para mawala siya ng tuluyan sa buhay ko at sa
mundong ito. Kung nagawa ko noong bata pa ako mas magagawa ko ngayon ang pag-erase
sa kanya sa perfect kong buhay. Sisiguraduhin ko iyon.

Humanda ka na sa pagbabalik mo, JAMIE.

####################################
Chapter 2 She's Here
####################################

NAIA, Philippines

Ilinabas ko ang cp ko sa aking handbag at sinagot ang tawag ni Dave. Siya ang
namumuno sa chapter ng organisasyong kinabibilangan ko sa New York. At siya rin ang
nagplano kung bakit ako naririto sa bansang kahit kailan ay di ko tinangkang
balikan. Masakit balikan sa alala na sa bansang ito namatay ang aking mga magulang
at naging dahilan upang mapasok ako sa organisasyon. Leader si Papa ng chapter ng
organisasyon dito sa Pilipinas. Tinambangan nila kami isang araw. Inambush.
Parehong namatay ang mga magulang ko sa pagprotekta sa akin mula sa mga baril ng
kalaban. I was 5 that time. Si Dave ay second in command ni Papa. Sya ang nagalaga
sakin mula ng ako ay maulila at dinala sa New York dahil sya na ang mamumuno sa
chapter doon. He was 20 that time. Doon na rin ako nagsanay bilang assasin.
Napakabata ko pa ng magsimula ako. I had my first mission when I was nine and
received my first millions nang mapatay ko ang gang leader na assigned sakin. Kung
ang mga kaedad ko ay barbie ang pinaglalaruan, ako nama'y baril na ang hawak.

"Devin..." napapikit ako pagkarinig sa pangalang binanggit niya. Siya lang ang
tumatawag sa akin gamit ang buo kong first name.

"It's Jamie now, Dave." I said with a sigh. Lalong bumigat ang pakiramdam ko.

"Yeah, I always forget."he chuckled.

"So you finally arrived. How do you feel now that you're there? Don't worry I've
sent some of our men to watch over you and be of assitan-"

"Dave stop it!" I stopped his rants. Sabi ko na nga ba. Nakita ko knina sa eroplano
ang mga tinutukoy nyang mga tao. Alam kong bagong recruits ang mga iyon. Tingin at
galaw pa lang nila, alam na alam ko na. 6 months kong ininda ang nangyari sakin at
another 6 months ang ginawa kong pagpapagaling kaya hindi na ako updated sa mga
bagong recruits ng organisasyon.

"Okay, okay. I'm the one who is worried. Even if I am very sure na tayo lang sa
chapter ang nakakaalam ng ginawa natin, I have to be sure na safe ka dyan. Hindi
natin alam kung ano ang pwedeng mangyari habang nandyan ka." serious na siya sa
pagsasalita.

"I don't need them. Alam mong kaya ko ang sarili ko." I stubbornly said.

"You wouldn't be the second in command sa chapter if you can't take care of
yourself. Remember, hindi na ikaw si Devin Kaye Martin na kayang magpatumba ng
dalawang dosenang kalaban with your bare hands. Ikaw na si Jamie del Mar. Isang
mahinhin na babae at di marunong lumaban." Napabuntong hininga ako sa sinabi nya.He
is right. Kahit langgam ay hindi kayang patayin ni Jamie. Kahit kinakagat na siya
ay papagpagin nya lamang ito.

"You need to control your hands. Mastered mo na ang paggaya sa mga karakter ng mga
tao at pagpatay pero alam kong kapag uminit na yang ulo mo ay mas malakas ang hatak
ng kamay mo para manakit kaysa sa control ng isip mo." Whoa! What can I say more.
Dave knows me so well.

"Dave I promise you, I'll try to be 100% Jamie and forget that I am DK. Im doing
this not only for me but for Jamie. I'll call you back. Andito na ang sundo ko." I
told hin dahil nakita ko na ang plakard na may pangalan ni Jamie. Kilala ko ang
nakahawak ng plakard - ang kanyang Daddy katabi ang kanyang asawa,ang stepmom ni
Jamie. Teka, wala ata si Jane ang maldita nyang halfsister.

Yinakap ako ng matandang lalaki ng mahigpit. Dama ko ang kanyang pananabik sa

kanyang anak. Once ko lang nameet ang ama ni Jamie at kamukhang-kamukha sya ng
kanyang ama, ang mukhang dala-dala ko na.

Bineso naman ako ng stepmom ni Jamie.

Sumabay na ako sa paglalakad ng mga ito sa SUV na alam kong pag-aari ng mga ito.
Nasulyapan ko din ang mga recruits na pumasok sa dalawang van na naghihintay sa
kanila. It irritates me dahil alam kong simula sa araw na ito ay mayroon na akong
mga unwanted shadows na susunod-sunod sa kahit saan ako pumunta. Napabuntong
hininga ulit ako ng mahina.

Nang buksan ng daddy ni Jamie ang pintuan para makasakay na ako ay isang magandang
babaeng naghihintay sa kanya. Maganda ang mukha nito but I won't be deceived by the
face. I can actually see the evil glint in her eyes.

"Welcome back sis." she said smiling widely at me.

Tumango na lamang ako at pumasok. Muli ko siyang liningon. Wala na ang ngiti nito
na nakalingon din sa akin. All I can see is a deadly glare she is giving me.
Napangiti din ako. Mukhang hindi magiging boring ang bagong buhay ko dito sa
Pilipinas.

Welcome home, Jamie. I smiled at my thought.

####################################
Chapter 3 Meeting Them
####################################

Humanga siya sa bahay na pinasukan nila. Hindi iyon malapalasyo gaya ng bahay nya
sa New York ngunit napakaelegante.Itinuro ng Daddy ni Jamie ang isang pintuan
malapit sa kusina bilang kanyang silid. At alam nya ang dahilan kumbakit ang silid
nya ay nasa baba at hindi nasa ikalawang palapag kung nasan ang mga kwarto ng mga
ito. Takot si Jamie sa hagdan. May isang aksidente nung bata pa ito ang rason.
Nakita nya mula sa gilid ng kanyang mata ang pag-ismid ni Jane. Yes. Si Jane ang
rason kumbakit takot si Jamie sa hagdan. Itinulak ni Jane si Jamie sa hagdan
dahilan kung bakit may mahabang pilat ito sa bandang dibdib. Maldita talaga ang
babaeng to. Napasulyap siya sa katulong na hila-hila ang maliit nyang maleta. May
nararamdaman siyang kakaiba dito dahil sa mga tinging ibinabato nito sa kanya.

Huminga siya ng malalim at pumasok na rin sa kwartong pinasukan ng mga ito. Hindi
na sumunod ang mag-ina sa kanila. Narinig pa niya ang Tita Carla ni Jamie na
nagpahanda ng meryenda para sa kanila.

Ilinibot nya ang kanyang paningin sa kwarto. Elegante din iyon with a touch of
feminity. Sigurado siyang masisiyahan si Jamie kapag nakita ang kwartong inilaan ng
ama nito para sa kanya.

"Magpahinga ka muna anak. Ipakuha mo na lang ang meryenda mo kay Ana kapag gusto mo
ng kumain." nakangiti ang matandang lalaki sa kanya. Pananabik at pagmamahal ang
nakikita nya sa mga mata nito habang tinitigan sya. At hindi nya mapigilan ang
pagngiti sa ipinadarama nito ngayon sa kanya.

"Thanks, Mm-dad."wika nya dito. Nakita nya ang pagsilay ng masayang ngiti sa mga
labi nito.

"All for you, Jamie."he said as he walks towards the door.

Lumingon siya ngayon kay Ana na mukhang naghihintay sa kanyang iuutos.

"Who sent you here?" she asked na nagpangiti dito.

"It's Master David, my Lady." she answered still with a smile.

Bingo! Sinasabi na nga ba.

"Since when were you here?" tanong nya habang tinatanggal ang blazer na suot.

"Since Mr. del Mar asked for a personal assistant from the local papers." sagot.

"From what class are you?" tanong nya ulit at humiga na sa kasama. Napagod din
naman sya sa byahe lalo't hindi siya nakakatulog tuwing nagbibiyahe. Nakita niyang
tumalikod ito at yumuko upang pulutin ang blazer na itinapon nya kanina na lang
basta. Palihim nyang inabot ang isa sa mga frames na malapit sa lampshade at
ibinato iyon kay Ana.

Bigla itong humarap at sinalo ng walang hirap ang frame na tatama sa mukha nito.

"Class B, Lady" she said and walked towards sa lampshade and placed the frame to
where she took it a while ago.

By classes kami sa Phoenix organization. Organization of Assasins. Class A ang

division kung saan jack of all trade ang mga miyembro. At bawat miyembro dito ay
team leader ng iba't ibang classes o department depende sa mastery ng mga ito. Sa
class A ako ngunit wala akong department dahil mastered ko lahat ng skills, tricks
at stints ng bawat department. Isa pa,80% ng misyon ng organisasyon ay kasama ako
at gumagawa ng aksyon kasama ang napiling member ng bawat class. Ako lang ang class
A na kasama sa mga misyon. Depende ang member sa kinakailangan sa bawat misyon. Ang
class B na kinabibilangan ni Ana ay ang mga magagaling sa self defense at mga sharp
shooters. Puro babae ang members nila.

Talagang di pinalagpas ni Dave pati loob ng bahay ng mga del Mar para lang
mapabantayan siya.

Tumango na lamang siya at pumikit.

"Ayusin mo na ang mga gamit ko. Gisingin mo ako after an hour." huli niyang sinabi
as she let her self drift to sleep.
####################################
Chapter 4 Starting As You
####################################

Muli kong nakaharap ang pamilya ni Jamie during dinner. Halatang excited si Mr. del
Mar habang nagkukwento tungkol sa buhay nila habang nasa New York si Jamie or
should I say ako dahil ako na si Jamie ngayon sa harap ng mga nakakakilala sa
pamilyang ito. Patango-tango at pangiti-ngiti lamang ako sa bawat kwento nya habang
pasulyap-sulyap sa mag-ina sa harapan ko. Lihim akong napapangiti tuwing
napapaismid si Jane habang nagkukwento si Mr. del Mar tungkol sa kabalbalan niya.
Napatingin ako pabalik kay Mr. del Mar ng marinig ko ang huling sinabi nya.

"Magpawelcome party tayo para kay Jamie." nakatingin siya sakin.

Gusto kong magprotesta ng malakas ngunit pinigilan ko ang sarili ko. Si Jamie ka.
Si Jamie ka. I chanted inside my head. Pademure akong ngumiti, Jamie's smile.

"Uhh, dad. I don't really like parties." Dahan-dahan ako sa pagbitaw ng mga salita.
Again, its Jamie's style. Hay sa 8 years naming pagiging bestfriends ay kopyang-
kopya ko na siya. Mula galaw ng mata,bibig, ngiti, simangot,lakad,galaw ng kamay at
pati pananalita. Kahit nga mannerisms nya kopyang-kopya ko. Iyan ang isa sa dahilan
kung bakit napakaimportante ko sa organisasyon. Iilan lang sa libong members namin
sa buong mundo ang may kakayahang meron ako.

Muli akong napasulyap kay Jane na halos umabot na sa bumbunanan ang kilay.
Nakakatawa talaga to kapag nagpaiba-iba ng facial expression. Malaanghel ang mukha
but with just a blink of an eye ang mukha nya ay parang pagmamay-ari na ng demonyo.
Sabagay, demonyita naman talaga kung ang mga kwento ni Jamie ang pagbabasehan ko.
After another blink, balik na naman siya sa kanyang maamong mukha na kung aksidente
mong masasaksihan ang transformation ay pagduduhan mo kung nakita mo nga. Cartoon
character ata to at hindi demonyita. LOL.

But I know better. Alam kong ginawa nya yon ngayon-ngayon lang. Wow magaling din
siyang magpanggap sa pamamagitan ng mukha ah. Irecruit ko kaya sa Phoenix?

"Aw cmon sis, sa tinagal-tagal mo sa states don't tell us na di ka nasanay sa

parties, boys and drugs?" at tumawa pa talaga ang demonyita.

"Baka mamaya nyan sabihin mo ring di mo pa naranasan ang S-word?" Mahina lang ang
pagkasasabi nya ngunit may malisya na sa tawa nya ngayon habang tinititigan ang
mukha ko pababa sa dibdib ko.

WTF! Nangangati ang mga kamay ko na hilahin ang kanyang buhok at ingudngod ang
pagmumukha nya sa kinakain nya. Kitang-kita ko pa ang ngisi nya sakin.

"Jane!" bulyaw ni Dad. Kailangan ko ng sanayin ang sarili ko sa pagtawag sa kanya

nito.

"I'm just asking Dad." she said. Patawa-tawa pa ang bruha.

" I know your sister is not like you and your friends na party, boys at kung anu-
ano pa ang inaatupag imbes na pag-aaral." supalpal ang demonyita. Kumislap ang mata
nya ng may dumaan na emosyon na pinaghalong sakit at galit. Mas lalo tuloy akong
naamaze sa kanya. Ngunit gaya kanina, saglit na saglit lang iyon. Bumalik ulit ang
ngisi nya.

"Ano di ka na sumagot?" baling nya sakin.

"I don't do those things, Jane." I said with again a Jamie-smile and eyes. Naman!
Gusto kong ilabas ang DK-smile or should I say smirk na hindi pumapalyang
magpagoosebumps sa mga makakakita ngunit pinigilan kong muli ang aking sarili.

"See Jane? So don't ask stupid questions anymore." Dad frowned at her.

"Now going back to the welcome party, I want you to invite your schoolmates to the
party. Ilang araw na lang at pasukan na so magandang opportunity ito para makilala
ng mga taga Calrix University ang kapatid mo." diretso nitong sabi na nagpanganga
sa aming dalawa ni Jane.

Wow, mag-aaral ako?!

Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko. Dapat kay Jamie lahat ng opportunities
na mararanasan ng bawat student na magkokolehiyo. Muli akong binagabag ng aking
konsensya.

Im sorry, Jaime. Damn! Wala na ba akong ibang sasabihin sayo kundi sorry Jaime?

Nasa loob na ako ng aking silid ng maramdaman ko ang tingin ni Ana sakin.

"You know I don't have to explain anything to you." I sternly told her. "You have
to tell Master David about it, Lady." she said.

"Wag mo akong pangunahan, Ana." bulyaw ko na sa kanya. Nakita ko kung paano sya
yumuko sabay haplos sa braso nyang tinayuan ng balahibo sa bulyaw ko.
"Sorry, my Lady." mahina nyang sagot.

"Shit! Go back to your quarters." mahina ngunit madiin kong utos sa kanya.

"Yes, my Lady." at mabilis na syang lumabas sa kwarto ko.

Damn!

Tumunganga ako ng halos kalahating oras na nakatingin sa kawalan upang magmuni-

muni. Wala naman akong magagawa pa dahil andito n ako. Matatakot ba ako? Maeexcite?
Haay! Dami kong firsts dito sa Pilipinas ah. Nang matapos na ako sa pagmumuni-muni
ay inabot ko na ang aking cellphone at nagdial ng numero.

"Dave.. "
####################################
Chapter 5 I Won't Let You
####################################

Nanginginig ako sa galit. Gusto kong magwala tuwing naaalala ko ang nangyari kanina
habang kumakain kami. Hindi ito maaari. Ayoko ko na nga siyang makasama dito sa
bahay kung saan alam kong unti-unti nya ng naaagaw ang atensiyon ng daddy ko pati
ba naman sa school araw-araw ko rin siyang makikita. Walang nagawa ang
pagproprotesta ko pati na rin ang protesta ni mommy dahil batas ang salita ni
daddy. At ang babaeng yun hindi man lang umangal sa pagiging schoolmates namin.
Mukhang nagustuhan pa nya.
Damn! Damn! Damn!

Paulit-ulit kong mura. Hindi ako makasigaw at kahit gusto kong magwala at magbasag
ay hindi ko rin magawa. Katabi ko lang ang kwarto ng parents ko at alam kong
maririnig nila kung sakaling magsisisigaw at magbababasag ako.

AHHH! Pinagsusuntok ko ang mga unan ko habang kagat ko ang labi ko. Inimagine ko na
lang na kay Jamie ko ginagawa ang pagsuntok ko sa mga unan.

I hate her. I so damn hate her.

And what I hated most ay ang pag-invite sa mga schoolmates ko para sa party para sa
kontrabida ng buhay ko. Iilan pa naman ang nakakaalam sa school na may kapatid ako
sa labas. Yeah, sa labas. Si mommy ang legal wife ng daddy. At ang mommy ni Jamie
ang kanyang first love. Hindi alam ni dad na nabuntis nya ito ng magpakasal sya
kay mommy. Arranged marriage ang nangyari sa parents ko. Nagulat na lamang kami ng
7 years old ako ng iuwi ni dad ang anak nya sa labas dahil namatay sa cancer ang
ina nito. Unang kita ko pa lang sa kanya alam ko na na malas siya sa buhay ko.
Nakita ko nung magwala si mom at halos saktan si Jamie noon. Ayaw namin sa kanya
ngunit wala kaming nagawa dahil sa bahay ay si dad ang batas.

Nangako ang mommy ko na hindi nya sasaktan ang anak ni dad sa labas. Ngunit si
mommy iyong nangako. Ako? Wala akong ipinangako kay dad. Kaya tuwing may
pagkakataon sa bahay at sa school ay pinapahiya ko sya, ginagawang katatawanan at
sinasaktan. Pero kahit anong gawin ko sa kanya, sya pa rin ang lumabas na mas
maganda, mas mabait, at mas matalino sa mata ni dad, sa mga relatives namin at mga
kakilala. At pati na rin kay Luke.
Lucas Valderrama. Ang aking first crush. Ang aking forever love. Matagal ko na
siyang gusto pero hindi nya ako pinapansin. Ngunit mula nung iuwi ng dad si Jamie
ay lagi na siya sa bahay at nakikipaglaro sa kanya. At ako nama'y naging itsapwera.

Siya ang pinakadahilan kung bakit ko nagawang itulak si Jamie sa hagdan noon na
muntik nya ng ikamatay. Galit na galit si Dad sakin noon. Mag-asawang sampal ang
inabot ko ngunit di ako nagsisi kahit kelan sa aking ginawa. Nang gumaling siya ay
nagpasya si Dad na patirahin si Jamie sa New York kung nasan andun ang kapatid ni
Dad na matandang dalaga. Sayang nga lamang at nabuhay pa sya di sana wala na akong
problema ngayon. Si Jamie ang chilhood bestfriend at childhood love ni Luke. At
hanggang ngayon, alam kong si Jamie pa rin ang nasa puso nya dahil wala akong
nabalitaan nakarelasyon nya mula noon hanggang ngayon. Don't get it wrong hindi
pangit si Luke. Magugustuhan ko ba siya kung pangit sya. Six footer at macho.
Napakatikas nyang maglakad. Unang tingin pa lamang sa kanya ay alam mo ng hindi xa
basta-basta lalaking gwapo lang. There's more than the eyes can see. May malalim
syang character. Siguro kasing lalim ng biloy nya sa babang gilid ng kanyang kanang
labi. Nangunguna sya sa kanyang batch. Alam kong every girl at our school would
kill just to be his girl. At alam ko rin na hanggang ngayon, may galit pa rin sya
akin dahil sa ginawa ko kay Jamie dahilan upang magkahiwalay sila. Nitong taon lang
na ito lamang sya kinakausap ni Luke dahil sa mga paraan na ginagawa ko para
mapansin nito.

Bigla akong may naalala. Pareho kami ng pinapasukang school ni Luke at dun na rin
papasok si Jamie. Magkikita sila!

Lalo akong nagngitngit.

Kailangan may gawin ako. Hindi ko hahayaang mangyari ulit ang nangyari noon kung
kelan ako lang ang 2nd runner up kay Jamie. I won't let it happen. This is a matter
of life, death and ...

Luke.
####################################
Chapter 6 Who Are You Devin Kaye Martin?
####################################

JAMIE!!!

Napabalikwas siya ng bangon habang isinisigaw ang pangalan ng kaibigan. Napakalakas

ng tibok ng kanyang dibdib. Ramdam pa rin nya ang mga nakatusok na mga basag na
bagay sa buong katawan nya mula sa bangungot na pinanggalingan nya. Pati na rin ang
pagkabingi nya sa napakalakas na pagsabog at putok ng mga baril ay parang
umaalingawngaw pa rin sa kanyang mga tenga.
Im so sorry Jaime. So sorry na nadamay ka.

Oo kasalanan ko kung bakit nangyari ang lahat ng iyon. Kung hindi ako pumayag na
sumama sa kanya para magliwaliw siguro hindi mangyayari ang nangyari. Siguro
nagtatawagan at nagtatawanan pa kami ngayon. Siguro wala ako dito at wala sya sa
kinalalagyan nya ngayon. Hindi sya naghihirap at hindi ako binabagabag ng aking
konsensya.

Tumulo ng sunud-sunod ang aking mga luha. Ansakit sa dibdib.

Darn! Ikaw lang talaga ang nakakapagpaiyak sakin ng ganito, Jamie.

AHHH! Muli akong napasigaw. Mabuti na lang at sound proof ang pinagawa ng daddy ni
Jamie na kwarto. Walang makaririnig kahit magsisisigaw ako sa gitna ng gabi.

Galit ako. Galit sa gumawa sa amin nito. Galit sa nangyari sa matalik kong
kaibigan. Galit ako sa sarili ko. Ako ang may kasalanan. Kung hindi ako pumalpak sa
huling misyon ko, hindi sana reresbak ang mga nabiktima sa misyon ko. At hindi sana
nadamay si Jamie.

Flashback:
Nakatutok na ang baril sa target. Andito ako ngayon sa kuwartong inupahan ng
Phoenix para sa misyon namin ngayong buwan. Halos ilang linggo din namin minamanan
ang kilos ng lider ng sindikatong target namin. Dalawang milyong dolyar din ang
kikitain ko dito kapag nagawa ko ang misyon. Oo ako ang sniper ngayon. Isang sure
shot lang ang kailangan ko at tapos na. Nakapwesto na rin ang limang kasamahan ko
na siyang nagsisilbing look out. Nakahanda na rin ang sasakyang gagamitin para sa
aming pagtakas.
Muli kong sinilip ang target. Masaya itong nakikipag-inuman sa mga kasamahan. Andun
din ang nag-iisang tagapagmana ng lider ng sindikato. Kitang-kita ko ang
pagmamalaki sa mga mata ng lider habang pasulyap-sulyap sya sa kanyang anak.
Kailangang gawin ko na. Gagamitin ko ang makukuha kong pera sa bakasyon grande
namin ni Jamie. Balak nya na kasing umuwi ng Pilipinas at doon na ipagpapatuloy ang
kanyang pag-aaral kaya bgo sya makauwi kailangan muna naming magbonding. Hindi ako
pwedeng mag-aral din sa Pilipinas dahil sa trabaho ko.
Muli kong sinilip ang target. Eto na... 3... 2... 1!
Kinalabit ko ang gatilyo ng mahabang baril. Ngunit laking gulat ko ng imbes na ulo
ng target ko ang sumabog ay iba ang pinagkakaguluhan nila. Shit! Yung anak ang
nabaril ko. Bigla itong tumayo sa tapat ng ama kaya ito ang tinamaan ng bala na
para sana sa ama nito. Napatingin sila sa pinanggalingan ng putok at alam kong
kitang-kita nila akong nakatayo na dahil sa pagkabigla. Sabay-sabay silang naglabas
ng baril at bago pa nila naiputok ang mga iyon ay napaatras na ako patakbo sa
pintuan upang lumabas. Takbong ala-Flash ang ginawa ko. Dumaan na ko sa hagdan
dahil ayokong mkipagsapalaran sa elevator. Naabutan kong nakikipagputukan na ng
baril ang mga kasama ko ng makababa ako sa ground floor. Nang makita nila ako ay
isa-isa silang umatras papunta sakin. Nakipagputukan na rin ako ng baril. Isa sa
mga kasamahan ko ang tinamaan at napahandusay. Babalikan ko pa sana pero hinila na
ako ng dalawa kong kasama at isinakay sa kotseng naghihintay para sa aming
pagtakas.

Isang linggo ang lumipas. Sinabon ako ni Dave kahit na aminado rin syang hindi ko
gusto ang nangyari. Napag-alaman ko na ring pinaghahahanap na ako ng lider ng
sindikato. Nalaman nilang ako ang bumaril dahil tinorture nila ang kasamahan naming
naiwan ng matamaan ito ng baril. Pinatay din nila ito ng masabing ako ang bumaril
sa anak ng lider. Pinagbawalan akong lumabas ni Dave pero dahil namiss ko si Jamie
ay nakipagkita ako sa kanya sa isang coffeeshop. Masaya pa siya ng ibalitang
sinagot nya na ang kanyang ultimate crush sa kanyang pinapasukang school. Ayokong
sirain ang saya nya kaya hindi ko na kwinento pa ang misyon kong pumalpak. Oo alam
niya kung ano ang ginagawa ko. Ang trabaho ko bilang assasin. Ganon nya na akong
nakilala. At tanggap niya ako. Minadali ko na sya sa pagkain ng mapansin ko ang
magkaparehang tatlong beses ng dumadaan-daan sa harapan ko. Sa sampung taon ko sa
Phoenix parte na ng trabaho ko ang maging keen observer sa paligid ko. Hindi na
maganda ang pakiramdam ko kaya tumayo na ako para hilahin sya palabas. Ngunit
kinailangan kong bumalik upang kunin ko ang susi ng aking kotse na naiwan ko sa
pagmamadali. Pagtalikod ko ay bigla akong nakarinig ng pagsabog. Tumalsik ang
katawan ko sa gilid. Ramdam ko ang pagkakatusok sa katawan ko ng kung anong bagay
dahil sa pagsabog. Isinigaw ko ang pangalan niya. Nakaramdam ako ng pagdaloy ng
dugo mula sa mga sugat ko. Namamanhid na ang katawan ko. Sumigaw ako ulit upang
tawagin siya pero walang sumagot. Bigla akong nakarinig ng sunud-sunod na putok ng
baril. Yumukyok ako sa kinalalagyan ko. Muling umagos ang dugo sa aking katawan.
Bago pa tumigil ang mga putok ng mga baril ay nawalan na ako ng ulirat.

Pagkagising ko ay nasa loob na ako ng isang puting silid. Masakit ang buong katawan
ko. Andito ako sa bahay na pinatayo ko mula sa aking ipon. Si Jamie ang agad kong
hinanap ng mapansin ko si Dave sa tabi ko. Ngumiti sya ng malungkot na labis na
nagpakaba sa akin.
"Where is she?" pinilit kong magsalita kahit pakiramdam ko'y halos mapunit ang
lalamunan ko sa ginawa ko.
"Is she...?" hindi ko maituloy ang gusto kong sabihin. Tumulo na ang luha ko.
"She is still alive, Devin." napahugot ako ng malalim na hininga. Wait did he just
say STILL? Nagtatanong ang mga mata ko sa kanya.
"She's in coma."
Napapikit ako ng mariin. I wanted to shout in rage sa nalaman ko. Mas dumoble ang
sakit ng mga sugat ko. Pinilit kong gumalaw upang tumayo. Namilipit ako sa sakit.
Lumapit si Dave kasama ang doktor sa aming chapter at may itinurok sakin. Paglipas
ng ilang segundo ay napikit sa antok na aking naramdaman. Nang muli akong magising
pagkatapos ng dalawang araw ay napagalaman ko ang buong pangyayari. Jamie is in
coma at ako'y wanted pa rin. Sinamantala ni Dave ang pagkakataon. Hindi kaya ng
chapter na itago ako habambuhay at ayoko rin yon. Galit ang mga chapter leaders sa
buong mundo dahil sa kapalpakan ko kaya walang maaasahang suporta sa kanila.
Masakit man wala akong magagawa. Ganito talaga. Isakripisyo ang isa para di na
madamay pa ang iba. Nagplano si Dave.

Nagpaopera ako. Hiniram namin ang mukha ni Jamie. Pati na rin buhay nya ay
kailangan kong hiramin. Kung pwede lang kaming magpalit ng sitwasyon ni Jamie, sana
mangyari na.

Halos isang taon na ang lumipas pero patuloy pa rin ang bangungot ko gabi-gabi.

Masakit. Mahirap. Pero kailangang sumunod sa agos ng buhay ni Jamie. Dahil ako na
ngayon siya.

####################################
Chapter 7 Where Is She
####################################

Pinagmasdan ko ang mukhang nakikita ko sa harap ng salamin - ang mukha ni Jamie.

Napakaganda nya. Para siyang manikang buhay. Kung inosente ang ganda nya, sa akin
naman ay yung tinatawag na seductive beauty. Kaunti lamang ang nabago sa mukha ko
para makuha ang facial features nya dahil halos magkamukha kami. Ang mga mata at
labi lang ang pinabago ko dahil magkasing tangos naman ang mga ilong namin.
Nagsusuot na lamang ako ng contact lenses dahil brown ang mga mata ko samantalang
ang sa kanya ay black. Kung kutis lang din naman ay pareho kaming mapuputi.

Wala na rin sigurong makakahalata kung height ang paguusapan. Kahit mas matangkad
ako ng dalawang pulgada sa kanya hindi na yun malalaman dahil sampung taon namang
di nakasama ng mga ito si Jamie. Sino naman sa kanila ang makapagsasabi ng tunay na
height nya.

Maganda ang ginawang make up ni Ana sa akin. Bagay na bagay sa gandang nasa harapan
ko. Asar lang ako sa gown na pinasuot sa akin dahil masyadong balot at fitted. Mas
sanay ako sa mga sexy gown dahil mas komportable akong gumalaw lalo na at sanay ang
katawan ko sa pakikipaglaban.

Muli kong pinasadahan ang mukha ni Jamie sa salamin. Mukha nya ang tinitignan ko
pero ng makita ko ang mga mata niya, alam kong mata ko ang nakikita ko dahil kung
inosente ang mga mata niya, ang sakin ay may bahid ng 'you-don't-know-what-I-can-
do-to-you look
'. Iyon na lang ang makakapagsabi na ibang katauhan ang nagdadala sa mukha ni
Jamie.

Pagdating ko sa bulwagan ay malakas na palakpakan ang sumalubong sa akin. Dinig ko

sa background ang pagpapakilala sa akin ng emcee. Tumingin ako sa paligid. Maraming
taong sosyal. Sabagay mayaman ang del Mar. Nahagip ng mata ko sina Tita Carla at
Jane na nakikipag-usap sa isang grupo ng mga bisita. Napatingin sakin si Jane ng
maramdaman siguro ang tingin ko. Umismid sya ng magtama ang aming mga mata.
Binigyan ko siya ng Jamie-smile. Pero medyo nagloko ang isip ko kaya napangiti ako
ng DK-smile sabay taas din ng kilay. Napangiti ako lalo nung makita ko syang
nanlaki ang mga mata. Akala nito. Tatawa-tawa pa ako ng may maramdaman akong
kakaibang tingin sa likod ko. Muli kong iginala ang aking tingin at sinalubong ang
curious na tingin ng mga bisita. Nginitian ko sila isa-isa gamit ang ngiti ni
Jamie.

Lumapit sa akin ang ama ni Jamie at ilinahad ang palad. Sabay kaming umakyat sa
ministage na andun. Tumahimik ang mga tao nang makitang iniabot ng emcee ang
mikropono kay Mr. del Mar.

"Ladies and gentlemen, I know that some of you are very surprised to see my other
daughter here tonight..." marami pa syang pasakalyeng sinabi. Nakadikit naman sa
mga labi ko ang isang ngiting Jamie. Nakayuko ako ng bahagya dahil mahiyain ang
personality ni Jamie. Magtataka sila kung iisa-isahin ko silang titignan the DK-
style. Lihim akong napapatawa sa mga pinaggagagawa ko. Gamit na gamit ko ang
mastery ko sa pagkopya ng personality ng taong ginagaya ko. Bahagya akong natigilan
ng may maramdaman akong nakatitig sa akin. Ganito ang mga tulad ko. Kahit gaano
karaming tao akong kaharap ay ramdam ko kung ang titingin sakin ay may halong
intensity. At ang titig na nararamdaman ko ay napakaintense ngunit ramdam ko ring
wala iyong halong pagbabanta.

"Let us all welcome my beautiful daughter, Jamaica 'Jamie' del Mar!" at sumabog ang
palapakpakan. May nagpaputok din ng confetti.

Marami ang nakipagkamay at bumeso sa akin ng pagbaba namin sa stage. Bigla akong
napatigil sa paghakbang ng tumikhim ang ama ni Jamie na nakangiti na may halong --
what the heck! -- panunukso sa akin?

Sumulyap sya sa aming harapan at napatingin na rin ako sa taong tinitignan nya.

Sumalubong sakin ang napakaintense na tingin ng lalaki sa aking harapan.

Nakakasiguro akong sa kanya yung tinging naramdaman ko kanina. Bahagya syang
ngumiti sa amin na nagpalabas ng dimple sa gilid ng kanyang labi. Napasinghap ako
saglit sa biglang pagkislot ng dibdib ko. Para syang greek god na bumaba mula sa
Olympus at nagsuot ng tuxedo. Ano kaya ang pangalang bagay sa personality na taglay
nya? Apollo? Cupid? Mas bagay ata ang Zeus dahil sa lakas ng impact nya.
"Lucas Valderrama." nakangiting nakipagkamay ang daddy ni Jamie.

Waitaminute. Lucas?! San ko ba narinig ang pangalang Lucas Valderrama? Pamilyar eh.
Aha! Im really stupid. Kanino ko pa ba maririnig ang pangalang iyon kundi kay
Jamie. Sino na nga ba sya sa mga taong nakwento ni Jamie sa akin? Lechugas di ko
maalala!

Muli akong napasulyap sa kanya. Nakita kong dumaan ang pagtataka sa kanyang mga
mata. Nakita siguro nitong walang recognition sa aking mukha nung mabanggit ang
kanyang pangalan. Darn!

"Hi." mahinhin kong sabi sabay lahad sa aking palad. Nahulog ang panga nilang
dalawa ng marinig ang bati ko sa kanya.

Biglang humalakhak ang daddy ni Jamie pagkatapos ng limang segundong pagnganga.

"Anak, I think that's not the greeting Im expecting from you since ten years kayong
hindi nagkita ng kababata mo. Im sure you are not expecting this too hindi ba,
Luke?" muli syang tumawa ng malakas na nagpatingin sa mga tao sa paligid namin.

Ang panga ko naman ang bumagsak. Antanga mo na DK!

Lucas Valderrama. Lucas. Luke.

Ang kaharap ko ngayon ay ang childhood sweetheart ni Jamie! Napatitig ako sa
kanyang mga mata at napalunok na lamang.
####################################
Chapter 8 Something In The Way You Look At Me
####################################

Kanina ko pa sya pinagmamasdan. Sa bawat lakad, kembot, galaw, ngiti at tingin niya
ay nakasunod ang mga mata ko.

Si Jamaica del Mar. Ang aking si Jamie.

Hindi pa rin ako makapaniwala. After ten years, she's finally back. Sampung taon
akong naghintay. Tatlong taon akong nagtiis sa pagmamasid lamang sa kanya at sa mga
larawang palihim kong kinukuha tuwing pumupunta ako sa New York upang silipin sya.

Oo. Sinisilip ko lang siya. Malakas na pagpipigil ang ginagawa ko para hindi sya
lapitan at kausapin. Alam kong may galit sya sakin dahil akala nya ay nakalimutan
ko na sya. Hindi ko sya masisisi. Kahit gusto kong pumunta sa New York noong
ipadala sya ni Tito Josef dun para manirahan at mag-aral, hindi ko nagawa. Wala
akong titirahan sa New York at nasa Pilipinas ang business na pamilya namin.Masyado
pa akong bata nung panahong iyon. At higit sa lahat nag-iisa akong anak at ayaw ng
magulang ko na mawalay ako sa kanila.

Unang punta ko sa New York nung 18 ako. Iyon ang hiningi kong birthday gift mula sa
parents ko. Iyon ang unang pagkakataon na makita sya muli pagkalipas ng ilang taon
naming pagkakalayo. Nang makita ko sya ay nakaramdam ako ng napakasidhing damdamin.
Mahal ko na sya nung bata pa kami at mas minahal ko sya nung muli ko syang makita.

Tatlong taon akong nagpigil na wag syang lapitan. Natatakot akong baka hindi ako
makapagpigil at mayakap na lang sya at mahagkan. Nagtiis ako. Sa loob ng tatlong
taong pabalik-balik ako sa New York ay palalim ng palalim ang nararamdaman ko sa
kanya.

At ngayon ilang hakbang na lamang ang pagitan namin. Kitang-kita ko ang kanyang
mayuming ngiti habang nakikipagkamay at beso sya sa mga bisita. Napatingin sa akin
si Tito Josef, ang kanyang ama at nakita kong nginitian ako nito ng may halong
panunukso. Nakuha nito ang pansin ni Jamie ng makipagkamay sakin at ng banggitin
nya ang aking pangalan. Nakatutok na ako sa mukha ni Jamie. Napakaganda nya.
Tinignan ko ang kanyang mga mata. Nginitian ko sya. Wala akong makitang recognition
dun. Ngunit pagkalipas lamang ng ilang segundo ngumiti sya sa akin at naglahad ng
kamay at sinabing

"Hi."

Napanganga ako sa kanya. Hindi ito ang inaasahan ko. Napatikom ako ng bibig ng
marinig ko ang paghalakhak ng kanyang ama.

"Anak, I think that's not the greeting I'm expecting from you since ten years
kayong hindi nagkita ng kababata mo. Im sure you are not expecting this too hindi
ba, Luke?" at tumawa itong muli. Nakita ko ang pagbagsak ng panga nya then
napalunok syang tumitig sa akin.

Agad kong hinila ang kanyang mga kamay at dinala sa aking labi. Hinagkan ko ito
habang di pa rin inaalis ang aking mga tingin sa kanyang mga mata. I'm expecting
that she will blush pero hindi iyon nangyari. Bagkus may dumaang pilyang ngiti sa
kanyang mga mata ngunit saglit lamang yun. Inakala ko ngang namalikmata lamang ako.
Ngumiti sya ng mayumi at sinulyapan ang kamay niyang nasa mga labi ko pa rin.
"Jay, Im so happy to see you again." I said. Tinawag ko siya sa kanyang petname na
tanging ako lang ang gumagamit at dahan-dahan kong ibinaba ang kanyang palad ngunit
hindi ko ito binitawan.

"Luke." binanggit nya ang pangalan ko ngunit pakiramdam ko ay ibang tao ang nagsabi
nun. Ganito ba ang pakiramdam kung sampung taon mong hindi nakakasama ang isang
tao.

"Oh paano, mag-usap muna kayo at aasikasuhin ko muna ang ibang mga bisita." si Tito
Josef iyon habang naglalakad palayo.

Dahan-dahan ko siyang inalalayan papunta sa isang bakanteng silya. She's so fragile

para sa akin. Kailangang alagaan at protektahan.

Titig na titig ako sa kanya. Bakit para atang may naiba? Alam kong si Jamie iyon.
Mukha ni Jamie ang aking nakikita ngunit may iba akong aura na nararamdaman habang
tumatagal ang pagtitig ko sa kanya. Ano ba tong nararamdaman ko? Hindi ko
maintindihan.

Napansin nya na ang pagtitig ko sa kanya. Sinalubong nya ang tingin ko ng

nakangiti. Mayroong sinasabi ang kanyang mga tingin na hindi ko mabigyan ng
kahulugan.

"Kumusta, Jamie?"

"Uhmm, I'm okay. And you?" she politely said. I can feel her uneasiness.

"Never been better until now." pumula ang kanyang pisngi sa sinagot ko. I can
actually feel na bumilis ang pintig ang puso ko sa kanyang pagblush. Nag-init din
ang pisngi ko. Gusto kong kutusan ang ulo ko. Ngayon lang ulit ako nagblush after
ten years. Ako na... Ako na ang lalaking nagblublush sa harap ng babaeng mahal nya.
I can feel the blood rushing through my veins when she smiled upon hearing my
answer. Ramdam kong mas lalo akong naiinlove sa kanya ngayon.

But there is something bothering me. May ibang kislap sa kanyang mga mata na hindi
ko matukoy. Pilit ko iyong inalis sa aking isipan. I cleared my thoughts. Saka ko
na ididiscover kung anuman iyon. Ang mahalaga ay nandito na sya. At hinding-hindi
na ako papayag na magkahiwalay pa kami.
####################################
Chapter 9 New Environment
####################################

Maaga akong nagising. Di pa sanay ang katawan ko sa oras dito sa Pilipinas.

Napanaginipan ko si Jamie pero kakaiba ang panaginip ko kagabi dahil masaya sya.
Masaya kaya si Jamie dahil nagkakilala na rin kami finaly ng kanyang first love.
Yup,naalala ko kagabi habang hinahagkan nya ang kamay ko na sya yung nakwento ni
Jamie na childhood sweetheart nya. Wala naman kaming masyadong napag-usapan.
Tinitigan lang nya ako ng tinitigan na para bang mawawala ako bigla sa kanyang
paningin. Nakakakilig. Pero kinontra ko agad ang damdaming nagsisimula kong
maramdaman sa kanya. He is Jamie's. Paulit-ulit ko iyong sinasabi. And I don't want
to complicate things more sa damdaming pilit na sumisiksik sa puso ko. I can't
believe I even blushed in front of him nung marinig ko ang sinabi nyang never been
better until now. Gusto kong sapakin ang sarili ko sa harap nya kagabi ng
maramdaman ko ang pag-iinit ng aking pisngi. But I knew that I would look very
stupid kung ginawa ko yun. I actually feel stupid now na naalala ko ang pagblush ko
sa harap nya. Imagine a deadly assasin blushing in front of a gorgeous man. Para
namang iyon ang first time kong makakita ng gwapo. Sana'y akong makisalamuha sa mga
may itsurang lalake sa chapter mula pa sa iba't ibang lahi ni Adan. Kasama kaya ang
pleasing or should I say deceiving personality para makapasok sa organisasyon.

Di ko inexpect na kaya ko palang magblush at kiligin dahil lang sa isang gwapong

lalake at kung kelan pa ibang katauhan ang dala ko.

Nang mapansin nya sigurong sumusobra na ang kanyang pagtitig ay nagkwento sya
tungkol sa buhay nya nung nasa New York si Jamie. Pinagkwento nya rin ako. At
syempre, yung buhay ni Jamie ang kwinento ko. Hindi ako nagbanggit ng anuman
tungkol sa akin bilang bestfriend ni Jamie sa New York. Pero shet guwapo talaga si
Luke. I must admit, ang swerte ni Jamie dahil may nagmamahal sa kanyang ganitong
klaseng lalaki.

I can't stop the smile forming on my lips tuwing naaalala ko ang mga tingin at
ngiting ipinupukol nya sakin kagabi. Luke is making me feel like a woman. I mean a
real woman.

Pumasok na ako sa banyo para maligo. Nalabasan ko si Ana na naghahanda na ng aking

gamit.

"Lady, mag-eenrol daw po kayo ngayon sabi ni Mr. del Mar." sabi nya sakin habang
ngsusuot ako ng damit. Nang matapos na ako ay sabay na kaming lumabas sa aking
silid.

Pagkatapos mag-almusal ay pumunta na kami sa school kasama ang driver. Hindi

napilit ni Mr. del Mar si Jane na samahan ako sa pag-eenrol. Ayoko rin namang
kasama sya.

Calrix University.

Maraming estudyante. Halata sa pananamit nila na bawat isa sa kanila ay ipinanganak

na may ginintuang kutsara sa bibig. Mayroon din namang mga nakasimple lang.
Halatadong mga scholar. Dumiretso na kami sa Dean's office dahil magkaibigan pala
sila ng daddy ni Jamie. Napadali ang pag-eenrol ko.

Pagkatapos maprocess ang aking enrolment ay nagpasya akong maglibot sa school.

Pinasamahan ako ng dean sa isang student-assistant na Fel ang pangalan.

Malawak talaga ang school. Bongga ang mga facilities. Pangmayaman at amoy mayaman.

Napalingon ako kay Fel ng tumikhim sya. Nasa likod ko sya. Kanina ko pa
nahahalatang hindi sya nauuna o sumasabay sa paglalakad ko.

"Lady DK." banggit nya na.

Napatitig ako sa kanya. Sinasabi ko na nga ba may iba sa estudyanteng ito kanina
pa.

Mabilis kong hinawakan ang kamay nya at inikot sya payuko sa akin. Nakita ko ang
tatak ng Phoenix sa batok nya ng hinawi ko ang kanyang buhok.

"Fel Chen, Lady. Class B." sabi nya ng pakawalan ko sya. Teka bakit puro galing sa
class B ang kinuha ni Dave.

Talaga naman! Expected ko na to dahil namumukhaan ko na sya. Isa sya sa mga

pasahero sa sinakyan kong eroplano pauwi dito sa Pilipinas.

"Ilan kayo dito?" tanong ko at nauna ng maglakad.

"Lima po, Lady." sumusunod pa rin sya sa likod ko.

"Walk beside me dahil wala tayo sa chapter." Naiinis ako. Alam kong trained sila na
hindi makipagsabayan sa paglalakad ng mga leader ng chapter pero ano ba hindi ako
si DK ngayon. Isa akong ordinaryong estudyante for cryin outloud. Saan napunta ang
common sense ng mga ito.

"Ppero--" at nagstammer pa talaga ha.

"Masyado kang obvious. Di mo naman siguro gustong pag-initin ang ulo ko db?" I told
her.

"Yes, Lady." at tumabi na nga siya sa akin.

Naglakad kami ng naglakad hanggang sa makarating sa gym ng Calrix. Maraming

estudyante ang nakatambay doon. Maraming mata ang tumuon ang pansin samin ng dumaan
kami sa harap nila. May mga nagbulungan. May mga pumito. Di ko sila masisisi.
Maganda si Jamie ngunit alam kong ang style ko sa pagdadala ng aking sarili ang
nagpadagdag sa appeal nya.

Nasulyapan ko si Jane na kahuntahan ang mga barkada nito. Napatigil sila sa pag-
uusap at tumingin sa akin dahil malapit na kami sa tapat nila. Nginitian ko sila
gamit ang ngiti ni Jamie pero pinagtaasan lang ako ng kilay ng mga babae at
nginisihan ng mga lalakeng kasama nila. Tumitig si Jane sa akin at nabasa ko ang
pagbabanta sa kanyang mga mata.

Like duh akala naman nya masisindak nya ako. Marami na akong pinagdaanan at
nakalaban na higit na mas nakasinsindak literally and figuratively kesa sa kanya.
Hindi mga tulad nya ang magpapatayo ng balahibo ko. Asa pa sya.

Tinapatan ko ang kanyang tingin ng isang ngiti at nagkibit balikat.

"Let's go." lingon ko kay Fel at nagpatuloy na kami sa paglalakad.

"Bitch." Narinig ko ang boses ni Jane. Alam kong para sa akin yun. Biglang nanigas
si Fel at napahinto sa pagsabay sakin. Alam kong naghihintay sya ng iuutos ko.
Napahinto na rin ako.

"Don't mind her." I told her ng hindi sya linilingon.

"Walang gagalaw sa kanya. Kahit na anong makita o malaman nyong ginagawa nya sa
akin, wag na wag kayong makikialam." Mahina ngunit mariin kong sinabi sa kanya.
Nang maramdaman ko ang pagtango nya ay nagpatuloy na ako sa paglalakad.

Kahit naman papano kapatid pa rin sya ni Jamie. She wouldn't like it kung papatulan
ko ang pagmamaldita ng halfsister nya.Ayoko ng dagdagan pa ang kasalanan ko sa
aking bestfriend.
####################################
Chapter 10 New Girl In Town
####################################

Calrix University

First day of school.

Hinatid ako ng kinuhang driver ng daddy ni Jamie. Nasulyapan ko ang tatak ng

Phoenix sa batok nya. Hindi na lamang ako umimik. I know this will happen. Talagang
pinapabantayan ni Dave lahat ng kilos ko. Alam kong concerned lamang sya sa akin.
Mahirap magtiwala sa mga tao sa paligid. Pati nga nung mamili ako ng mga gagamiting
damit sa isa sa mga malapit na mall sa subdivison sa lugar nila Jamie ay aaligid-
aligid ang mga recruits. No, hindi sila nagpakita. Naramdaman ko sila. Di ko masisi
si Dave sa mga nangyayaring pagpapabantay sa akin. Kung ang mga Phoenix nga ay
nakapasok sa university what more ang iba pang kalaban sa mga lugar na pwede kong
puntahan. Wanted nga ako sa sindikatong pinatayan ko ng tagapagmana, di ba. Balita
ni Dave ay nagkampi-kampihan ang mga grupong linagasan ko ng miyembro para hanapin
ako at gumanti. Ayaw daw makialam ng organisasyon sa kaso ko dahil madadamay ang
ibang chapters kung kakampihan nila ako. Alam nilang buhay pa ako dahil hindi
natagpuan ang bangkay ko. Pinarusahan din nila si Dave dahil ayaw nyang magsalita
tungkol sa akin. Naaawa ako kay Dave dahil alam ko ang parusa sa organisasyon.
Dalawampung tama ng latigo sa likod ang ginawa nila sa kanya pero nagdeny pa rin
sya tungkol sa kinaroroonan ko. Thankfully, hindi sya pinatay. Alam din nyang
pinababantayan sya ng aming supreme leader upang matiktikan kung sakaling
makipagcommunicate sya sa akin. Pero matalino at madiskarte si Dave. Gumagawa sya
ng paraan upang masiguradong safe ako at si Jamie.

Alam kong malaki ang tiwala ni Dave sa kakayahan ko ngunit alam ko ring maaari kong
kailanganin ang tulong ng mga recruits dahil may mga sugat pa akong hindi pa
tuluyang naghihilom. Yung mga malalalim ang tama sa katawan ko. Pasalamat na lamang
ako dahil walang internal organs ang nasira sa mga tama ko.

Pumunta na ako sa assigned building ko. AB ang kinuha kong kurso para maipagpatuloy
ito sa Law kung sakali. Di ko mapigilang maexcite. Sa dating buhay ko bilang DK
hindi ko naranasang pumasok sa regular school. May mga pumupuntang pinagtitiwalaang
prof ng mga big universities sa chapter twice a week at nagtuturo ng mga
kinakailangang matutunan. Meron ding mga pumupuntang doktor para mgturo ng basic
surgery and operation kung sakaling kakailanganin namin sa misyon. Most days of the
week kung walang misyon ay nagtitraining kami ng kung anu-anong uri ng self
defense. Gusto ko nga rin sanang pag-aralan ang Seduction 101 mula sa class C pero
di pumayag si Dave. Sabi ko nga kailangang jack of all trade ang mga assasin.
Naaalala kong yung paggawa ng lason gamit ang iba't ibang herbs ang last kong
pinag-aaralan bago nangyari ang trahedya samin ni Jamie.

Pagpasok ko sa classroom ay biglang nanahimik ang lahat. The Hell. Please wag nyo
sabihing mga assasins ang mga ito. Isa-isa ko silang tinignan. Pagdaan ng mga mata
ko sa kanila ay nagbalik sila sa pagdadaldalan. Umupo na ako sa bandang likod. I
don't want to get any attention.

Tumahimik ulit sila ng pumasok ang aming prof. Isa-isang nagpakilala ang lahat sa
utos ng nya. Tatayo na sana ako upang magpakilala ng biglang bumukas ang pintuan at
pumasok si Jane. Diretso itong umupo sa tabi ko nang di man lang bumati sa kahit na
sino. Ang angas ng demonyita. Ineexpect kong magagalit ang aming prof ngunit hindi
iyon nangyari.

"So Miss del Mar, should I greet you 'Welcome Back'?" sabi ng prof. Naghagikgikan
ang mga kaklase ko at lihim akong napangisi. Bobita pala ang bruha. Biruin mo
umulit ng English? Basic English ha. Communication Arts 101.

"Yah, whatever." she smirked.

Second year na kasi sya. Irregular dahil maraming back subjects.

Nagbigay na ng subject preliminaries ang prof pagkatapos makapagpakilala ang lahat.

Si Jane hindi na tumayo para magpakilala. I must admit, kilala sya sa Calrix. Most
probably dahil sa kamalditahan.

Nakinig na lamang ako sa pinagsasabi ng prof sa harap. Ramdam ko ang talim ng

tingin ni Jane sa akin. Dinedma ko na lang.
Pagkadismiss sa amin ng prof ay lumingon sya sakin at sinabing,

"Let's talk."

Lumingon ako sa kanya at ngumiti.

Nagsimula syang dumakdak ng kami na lang ang naiwan sa classroom.

"You better listen well, Jaime. Kung sa bahay ay ikaw ang bida sa mga mata ni Daddy
pwes dito sa school ay ako ang bida. Huwag mong tangkaing magmagaling dahil hindi
lang pagkahulog sa hagdan ang mararanasan mo. Naiintindihan mo?!" Nanlilisik ang
mga mata nya. Nagkibit balikat lamang ako na lalong nagpatindi ng galit nya.
Hinablot nya ang balikat ko at ilinapit ako sa kanya. Now we are already standing
face to face. Ramdam ko ang paghigpit ng hawak nya habang tinutusok ako ng mga
talim ng kanyang mga mata.

Pinanatili kong wala reaksyon ang aking mukha na lalong nagpalisik ng kanyang mga
mata.

"Ayokong makita kang pakalat-kalat sa daraanan ko! Ayokong makita na lumalapit ka

kay Luke! Naiintindihan mo ba ang sinasabi ko, bitch?!" talak nya habang yinuyugyog
ako. Ngayon ay nakahawak na sya sa dalawang balikat ko. Ayoko syang sagutin. Listen
nga daw di ba?

Lalo siyang nag-ulol sa galit. Yinugyog nya ako ng yinugyog.

Nang mapagod sya ay saka lang nya ako tinigilan ngunit di pa rin nya binibitawan
ang mga braso ko.

Nasulyapan kong dumaan sa labas ng room si Fel. Alam kong nagtago sya sa hindi
makikita ni Jane at nakikiramdam.

Itinulak ako ni Jane. Napasadsad ako sa mga upuan. Ouch! Masakit yun. Lalapit na
sana sya sa akin ng pareho kaming magulat sa boses ng isang lalake.

"What's going on here?"

Napalingon kaming dalawa sa nagsalita na walang iba kundi si

Luke!
####################################
Chapter 11 I Am Warning You
####################################

"What is going on here?"

Napalingon kaming dalawa sa nagsalita na walang iba kundi si Luke.

Naglakad sya papalapit sa amin. Nakita kong halos mamula na parang kamatis ang
mukha ni Jane. Yumuko sya sa akin at itinayo ako.

"Are you alright?" tanong nya habang inaalalayan akong kunin ang aking balanse. I
just smiled at him.

"Anong ginagawa mo?" pormal ang boses na liningon nya si Jane.

"Uhh, Luke k-kasi..." she stammered. Guilt was all over her face.
"Are you doing it again, Jane?" this time nakita kong tumiim ang bagang ni Luke.
Bakit ang guwapo pa rin nya kahit galit? Hindi ko maiwasang mapangiti.

"Luke let me explain please." Jane pleaded na parang maamong tupa. Aktong hahawakan
nya ang braso ni Luke ngunit iniiwas nito ito sa kanya.

"Don't touch me." ay suplado si gwapo.

"Im warning you, Jane. Do this again at sasabihin ko kay Tito Josef ang ginagawa
mong pangbubully kay Jamie dito sa school. At wag na wag kong malalaman na
sinasaktan mo sya dahil AKO ang makakalaban mo. Do you understand?!" Luke said it
loud and clear at hinila nya na ako palabas ng room. Bago kami tuluyang makalabas
ay muli kong sinulyapan si Jane. Nakayuko sya at kitang-kita ko ang pagkagat nya sa
kanyang labi. Nagpipigil syang umiyak.

Hindi ako napilit ni Luke na pumunta sa clinic para makita kung may pilay ako.
Hanep din ang facilities sa clinic. Biruin mong may sarili silang xray machine.

Since ayoko talagang pumunta doon, dinala nya na lang ako sa cafeteria ng school.

"Bakit di ka lumaban?" tanong nya sakin nang mailapag nya na ang kinuha nyang
meryenda at makaupo sa tapat ko.

"There's no need to do that." sinagot ko sya ng nakayuko. Ayokong makipag-eye to

eye sa kanya dahil andyan na naman yung pakiramdam ng uneasiness sa puso ko. Damn,
I hate feeling this way towards him.

"Hanggang ngayon ba naman, Jay pumapayag ka pa ring apihin ng kapatid mo?" may
galit sa tono nya kaya napatingin ako sa kanya. Sya naman ang umiwas ng tingin sa
akin.

Matagal na katahimikan ang bumalot sa aming dalawa.

Bumuntong hinga sya. Malambing na ang boses nya ng muli syang magsalita.

"Im sorry, Jay. I can't help it. Ayokong nakikitang naaapi ka. Ayokong nakikitang
umiiyak ka. Ayokong nakikitang hindi ka lumalaban dahil nasasaktan ako. Nasasaktan
ako para sayo dahil..."

parang may bumara sa lalamunan nya kaya di nya maituloy ang kanyang sasabihin.

Ako nama'y hindi makalunok. I can feel my heart beating faster. I can literally
feel its every beat. Nakakabingi. This is very, very strange. Ngayon ko lang
naramdaman ito. This man is giving me the creeps. Ayoko nito. Hindi ako natrain sa
ganitong pakiramdam. Ayoko. Ayoko!

Pero habang naglalandas ang tingin ko sa kanyang maamong mukha, may isang parte
sakin na umaasang may maririnig akong maganda. Kahit anong pigil ko ay may pilit na
sumisiksik sa aking pakiramdam. Is it anticipation?

Tumikhim si Luke bago magsalita ulit.

"Nasasaktan ako dahil... you're my... you're my..."

Hindi na talaga ako makahinga ng maayos ngayon. Para akong aatakihin ng hika. I
hate this feeling. Nakakalunod.
"Jay, you're my... bestfriend!"
Ahahahaha! Di ko napigilang tumawa ng malakas. Antanga mo talaga, DK! Akala ko pa
naman magtatapat na si Luke ng kanyang damdamin. Gaga, gaga, GAGA!

Sumakit ang tyan ko sa katatawa.

Naluluha na ako pero tuloy pa rin ako sa paghalakhak. Halos mamilipit ako sa aking
ginagawa.

Napatigil lamang ako ng mapansin kong tila tumigil ang ikot ng mundo sa loob ng
cafeteria. Lahat ng tao doon ay nakatingin sa akin. Napatingin tuloy ako kay Luke.
Anlaki ng nganga ng lolo mo.

"Ahherm!" I cleared my throat.

"Sorry." I uttered as if nothing happened. Damn! I did not see that coming.
Awkwardness ever.

"Let's eat." Inginuso ko ang pagkain sa harap namin.

Tumango na lamang si Luke. Isinara nya ang kanyang bunganga at umiling na may
halong ngiti.

"Here." iniabot nya sakin ang isang sandwich.

Habang kumakagat ako sa sandwich ay nararamdaman kong pinapanuod nya ako. Ayokong
tumingin sa kanya dahil baka mapatawa na lang ako bigla. Hello, obvious naman sa
mga tingin nya na inlove sya kay Jamie pero bakit di pa sya umamin kaninang may
chance na. Is he some sort of a torpe? Di halata.hahahaha!

Bestfriend,huh? Bestfriend my ass.

####################################
Chapter 12 I Will Get Even
####################################

Tumakbo ako palabas ng classroom. Hindi ko na mapigilan ang pagtulo ng aking mga
luha. Damn you, Jamie. Damn you! Paulit-ulit ko syang minura sa aking isipan. Takbo
ako ng takbo. Hindi ko na pinansin ang mga nagtatakang tingin ng mga estudyanteng
nadadaanan ko. Wala na akong pakialam kung sino ang mabangga ko. Wala na akong paki
sa lahat. Ansakit sa dibdib. Gusto kong manapak. Gusto kong manabunot para maibsan
ang sakit na aking nadarama.

Pumasok ako sa cr. May naabutan akong mga estudyanteng nag-aayos ng kanilang mga
sarili. Napatingin silang lahat sa akin.

"OUT!" Utos ko sa kanila. Isa-isa silang nagpulasan palabas.

Ibinagsak ko ang pintuan ng malakas. Napasandal ako dito at nauupos na naupo.

Ansakit-- humagulgol ako ng iyak. Ilinabas ko sa pag-iyak lahat ng sama ng loob ko.

Hindi ko matanggap na napagsalitaan ako ng ganon ni Luke dahil sa babaeng iyon.

Bawat salita nya kanina ay unti-unting pumupunit sa puso ko.

Gaganti ako. Hindi ako makakapayag na ako ang matatalo sa labang inumpisahan ko ten
years ago nung una kong makita ang pagmumukha ng Jamie na iyon! Hindi ako
makapapayag na makuha nya lahat ng taong mahal ko! Hindi ako makapapayag!

Nang gumaan na ang pakiramdam ko'y tumayo ako at humarap sa salamin. Pinunasan ko
ang mga bakas ng luha sa aking mga pisngi.
Akala siguro nila ay titigil ako sa panggugulo ko kay Jamie. Pwes nagkakamali sila.
I am not Jane del Mar for nothing!

Kailangan kong magplano. Kailangan ko ng tulong. Kailangan kong gumawa ng paraan

para mawala na si Jamie ng tuluyan sa buhay ko at sa buhay ni Luke.

Napangiti na ako sa harap ng salamin. Since ayaw ni Luke na ako ang manggulo sa
mahal nyang si Jamie, hindi ako gagalaw. Marami akong alipores na susunud-sunod sa
akin at gagawin anumang iuutos ko. Sila ang magsasagawa ng mga binabalak kong
pagpapahirap kay Jamie. All I have to do is to make an excellent plan to destroy
her that would make her wish she did not come back. I better talk and plan it with
my puppets. Malademonyong ngiti na ang sumilay sa aking labi ng lumabas ako ng cr.

Club Drixx

Maharot ang tugtog. Maharot ang mga nagsasayaw sa dance floor. Maraming
naghahalikan. Maraming naghahaplusan.

Andito ako sa paboritong pwesto ng aking barkada. Nag-iinuman sila at ang iba'y
nasa dance floor. Hindi ako mapakali. Kanina pa ako may hinihintay. Napatingin ako
sa suot kong relo. Alas onse na ng gabi. Walang problema kahit late na akong
makauwi. I called mom na may gagawin akong project kasama ng mga barkada este
kaklase ko. Pumayag naman sya agad at sinabing sya na ang bahala kay Daddy.
Sabagay, wala naman syang hinindian sa mga munting requests ko. Isa pa ayokong
makita ang pagmumukha ng babaeng iyon pagkatapos ng nangyari kanina.

Nagsindi ako ng sigarilyo. Naaasar na ako sa paghihintay kay Benjie. Kilala syang
gangster at bully sa school. Alam ko rin na may gusto sa akin ang mokong na yun
ngunit hindi ko sya pinapatulan. I never thought na kakailanganin ko sya until
today. Malaki ang maitutulong nya sa paghihiganti ko kay Jamie.

Nakailang hithit-buga na ako ng maramdaman kong may yumakap sa akin. Amoy pa lang,
alam ko ng si Benjie yun.

"Jane,sweetheart." bati nya sabay haplos sa aking makinis na balikat. Gusto kong
tampalin ang mga kamay nya ngunit nagpigil ako. Kailangan ko sya kaya kailangan ko
ring sumakay sa trip nya.

"Benjie, darling." malambing kong bati pabalik. Eww!

"Balita ko ay may ipapagawa ka sa akin?" eto ang isang nagustuhan ko kay Benjie.
Wala syang paligoy-ligoy.

"Yes, darling. Alam kong ikaw lang kasi ang makakatulong sakin." hinaplos ko ang
kanyang pisngi. Binigyan ko sya ng mapang-akit na ngiti. Eww! ulit.

"Alam mo namang hindi ako nagbibigay ng walang kapalit di ba Jane." Nasabi ko bang
tuso sya? Nagtayuan ang mga balahibo ko ng pinadaan nya ng dahan-dahan sa mukha ko
pababa sa aking dibdib ang kanyang mga mata. Nagtagal doon ang kanyang paningin.
Oh, I forgot. Manyak din pala sya.

"Kung magagawa mo ng tama ang ipapagawa ko, you will have everything that you want
from me." I licked my lips. Hah, kung tuso ka, mas tuso ako sayo no.

"Then what are we waiting for? Planuhin na natin." nagseryoso na sya. Halatang atat
na magawa ang plano ng makuha nya na ang gusto nya. Ngumisi ako sa kanya. I can
smell victory in the air. Matalino man si Luke, tuso naman ako. Kahit ipambayad ko
pa ang ganda at katawan ko, hindi ako magsisisi basta ba mawala na ng tuluyan ang
Jamie na iyon sa buhay ko.

Humanda ka na, Jamie. You will soon taste my sweet revenge!

####################################
Chapter 13 Someday Soon
####################################

Valderrama Residence

Ang torpe ko! Feel na feel ko ang katorphehan ko.

Andito ako ngayon ako sa aking silid. Nakahiga sa aking malambot na kama.
Napapalibutan ako ng mga larawan ni Jamie. Larawan ng bawat galaw nya sa panahong
andun ako at pinapanuod sya. May larawang naglalakad sya, kumakain, nakikipag-usap,
ngumingiti at tumatawa. Karamihan sa mga larawan ay mga solo shot nya. May
mangilan-ngilang kasama nya ang mga kaklase nya. Meron din syang picture na kasama
yung sigurong bestfriend nya. Tuwing nakukunan ko sya ng picture sa labas ng school
ay ito ang madalas nyang kasa-kasama.

Pabalik-balik sa aking isipan ang nangyari kanina sa Calrix.

Galit ako kay Jane dahil sa nakita kong eksena. Buti na lamang at naisipan kong
puntahan si Jamie kanina para yayaing magmeryenda. May nadaanan pa akong student-
assistant kanina na pasilip-silip sa classroom nila na agad umalis ng makita ako
kaya mas lalo akong naintriga. Nadatnan kong nakaupo si Jamie kanina sa sahig
samantalang si Jane ay nakatayo sa kanyang harapan. Kahit di ko nasaksihan ang
buong pangyayari ay alam kong may ginawang hindi maganda si Jane kay Jamie. Umakyat
ang dugo sa ulo ko at di na ako nakapagpigil na pagsabihan si Jane. Pasalamat sya
at babae sya. Kung lalaki lamang sya,sinisigurado kong paduduguin ko ang mukha nya
sa ginawa nya kay Jamie.

I'm not dense. Alam kong may gusto sakin si Jane. Tuwing umaattend ako ng mga
okasyon sa kanila ay lagi syang nagpaparamdam, nagpapansin. Deadma na lang ako
dahil may nagmamay-ari na sa puso ko.

Si Jamie. Ang aking Jay. Napangiti ulit ako ng maalala kung paano ko sya tinitigan
kanina. Napakaganda talaga nya. Alam mo yung habang tumatanda ay lalong gumaganda?
Si Jamie iyon. Nakakahiya man dahil nakaramdam ako ng kilig kanina. Kalalake kong
tao ay nakakaramdam ako ng kilig. Oh di ba ansaya?

Bakit kaya hindi ko pa nasabi sa kanya kanina na gusto ko sya? Natorpe talaga ako.
Actually, gustung-gusto ko sya. Mali. Mahal ko sya. Mahal na mahal. Siguro dahil
ayoko syang biglain. Gusto ko kasing kapag naging kami na ay may maipagmamalaki na
ako. Yun bang galing sa pinaghirapan ko at hindi galing sa mga magulang ko. Nasa
huling taon na ako,running for summa cum laude. Ilang buwan na lang magtatapos na
ako. Tutulong na ako sa kompanya namin pagkagraduate ko. Kapag nakapag-establish na
ako, saka ko sya liligawan. Ilang taon lang iyon habang nag-aaral pa sya.
Nakapaghintay nga ako ng sampung taon. What more ang ilang years pa.

Lahat ng ginagawa ko ay para sa kanya. Para sa minamahal kong si Jamie.

Marami akong pangarap para sa aming dalawa. Marami akong gustong gawin. All I need
is the perfect time for us. Someday. Soon.

Sumilay ang matamis na ngiti sa akin nang maalala ko ang pagtawa nya kanina. That's
the first time na marinig ko syang tumawa ng malakas. Biglang may bumalot na aura
sa kanya na di ko maexplain. May kilabot itong ipinaramdam sa akin. I've known
Jamie to be always been refined. Kung tumatawa ito ay laging tinatakpan ang bibig.
Pigil na pigil ang kanyang paghalakhak. Pero kanina iba. Ibang-iba. Ayaw ko mang-
isipin ay muli kong naramdaman ang kuryenteng hatid ng marinig ko ang kanyang
halakhak. Kuryenteng nanunuot sa aking kalamnan. Nagdadala ng kakaibang init sa
puso ko.

Bigla akong napamulagat. May pilit na sumisiksik sa aking alaala. Tama! Narinig ko
na ang tunog ng tawang iyon. Pinilit kong halukayin sa aking isipan kung saan,
kailan at kanino ko narinig ang ganong klaseng tawa hanggang sa di ko mamalayang
nakatulog ako.

Nagising ako dahil sa malakas na katok sa pintuan ko. Tinatawag na ako ng aming
kasambahay para kumain ng dinner. Bumangon ako at inayos ang aking sarili. Inayos
ko na rin ang mga larawang nakakalat sa kama ko. Ilalagay ko na lang sana sa drawer
ko ang mga pictures ng mapatingin at matigilan ako sa picture na nasa ibabaw ng
unan. Kinuha ko ito at pinag-aralan. Nandoon si Jamie kasama ang kanyang
bestfriend. Pareho silang tumatawa. Parang tv ad na bumalik sa akin ang eksena sa
larawan sa harap ko. Buhay na buhay. Naaalala ko na. Yung tawa ni Jamie kanina sa
cafeteria ay kapareho ng tawa ng babaeng nasa tabi ni Jamie sa larawan ng kunan ko
siya ng larawan sa New York two years ago!

Is it possible na makopya ni Jamie ang tawa ng kaibigang kasama nya sa picture?

####################################
Chapter 14 Fire away, fire away
####################################

Calrix University

Nakatambay ako sa bench malapit sa soccer field habang nakikinig sa aking ipod. One
week na ako sa school na ito. Salamat na lang at sa ilang pagkakataon lamang
nagkakasalubong ang mga landas namin ni Jane. As usual kung tinitignan nya ako ay
andyan pa rin ang mga tingin nya na parang anytime ay sasakmalin nya ako at
kakainin ng buhay. Umiiwas na lang ako dahil ayoko ng gulo.

Paminsan-minsan din ay kasama kong nagmemeryenda si Luke sa cafeteria. Napangiti

ako bigla tuwing sumagi sa aking isapan yung eksena ng first time nya akong ayain
sa cafeteria. Sorry, can't help it. Pinagalitan ko nga ang sarili ko dahil ng
makauwi ako ng araw na iyon ay naalala kong di naman ganon tumawa si Jamie. Well,
di naman nya siguro nahalata. Wala naman siyang sinasabi eh.

Napatingin ako sa gilid ng makarinig ako ng sigawan. Nakita kong tumatakbo papunta
sa akin ang isand nerd-looking guy habang hinahabol sya ng mga lalaking matitigas
ang katawan. Hah, bullies. Ayokong makialam. Ayaw ko nga ng gulo di ba?

At pambihira naman talaga ang pagkakataon. Sa mismong tapat ko pa talaga nadapa si

nerd. Naabutan tuloy siya ng mga nambubully sa kanya. Nakapaligid sa kanila ang mga
usiserong mga estudyante. Tumayo na rin ako para makipanuod. Curious ako kung paano
mangbully ang mga kadugo ni Lapu-lapu.

Itinayo ni Bully #1 si Nerd.

"Langya kang Nerd ka, pinagod mo pa kami." at sinuntok si Nerd sa tyan. Namilipit
naman si Nerd sa sakit. Hinigit naman ni Bully #2 ang kwelyo ng suot nya at pilit
syang itinaas.

"Ganito ang mangyayari sa inyo kapag hindi kayo sumunod sa sinasabi namin."
sinuntok ulit si Nerd. Aray! Hay, kawawang nerd.

Muli nya itong itinaas at talagang sa akin pa ihinarap. Umiiyak na si Nerd ngayon.
Ayoko man pero nakaramdam ako ng awa sa kanya. Ano ba namang mga estudyante ng
Calrix. Wala man lang magtanggol kay Nerd mula sa pambubully ng mga gangster na to.

Itinulak ni Bully #2 si nerd sa harapan ko. Napasubsob talaga sya bandang paanan
ko. Awang-awa na ako sa kanya. Itinikom ko ang aking kamao at tumingin sa paligid.
I chanted in my head. Ayokong makialam. Ayoko ng gulo.

Lumapit ang dalawang bully.

"Ano miss? Naaawa ka ba sa nerd na yan?" sabi ni Nerd #1 sa akin.

Ayokong makialam. Ayoko ng gulo. Tuloy ako sa pagchant. Di ko sila pinapansin.

Nagulat ako ng bigla akong hawakan ni Bully #2 sa baba at ihinarap sa kanila.

"Bingi ka ba? Kapag kinakausap ka, sumagot ka!" bumulyaw talaga sya sa akin. Excuse
me, kuya ang laway tumataksik. Yucks!

Di ko sya sinagot.

"Kung naaawa ka sa kanya sige titigilan namin sya pero sa isang kundisyon. Kiss
muna!" at tumawa silang dalawa. Pengeng payong. May saliva shower ata dito.

Kiss?! Hell, no!

Natigil sa pagtawa yung bully na nakahawak sa baba ko ng tinignan ko sya gamit ang
DK-titig ko. Matalim. Makapangyarihan. Nag-aapoy. Unti-unti nyang nabitawan ang
hawak nya sakin na parang nakuryente at napaatras ng isang hakbang.

Nang makabawi sya ay agad nyang ikinuyom ang kanyang kamay at parang slow motion
kong nakita ang pagtaas nito patama sa aking mukha. Sa isang iglap nasalo ko ang
kamao nyang pasuntok sa mukha ko. Napasinghap ang lahat.

Pinisil ko ang nasalo kong kamao nya. Kitang-kita sa mukha nya ang pagkabigla at
sakit dahil sa ginawa ko. Napangiwi sya sa sakit.

Nagmamadaling lumapit ang kasamahan nya para suntukin din ako. Napasigaw ang mga
nanunuod. Ngunit bago nya ako mapatamaan ay may sumalo sa kanyang suntok. Nagulat
ako ng malingunan ko ang taong yun na walang iba kundi si Luke.

"Wag na wag mo syang sasaktan." madiin nyang sabi kay Bully #1 itinulak nya ang
hawak na kamao sabay suntok sa mukha ng bully. Nagpaulan sya ng sipa at suntok.

Aba magaling din pala syang makipaglaban. Sigawan ng sigawan ang mga estudyanteng
nanunuod. Libreng shooting ba naman. Binitawan ko na rin si Bully #2 dahil baka may
makapansin pa sa ginagawa ko. Napaluhod siya at hinawakan ng mariin ang kamao nyang
sinalo at pinisil ko.

Lumapit ako sa kanya at payukong bumulong.

"Kung masakit, sumigaw ka na habang walang nakakakita sayo. Kapag inulit nyo pa ito
sakin, who knows kung anong parte pa ng katawan mo ang makaramdam ng ganyang
sakit." sumulyap ako sa bandang baba nya sa may crotch area. Napalunok syang
tumango.

Naglakad ako papunta kay Luke habang binabanatan nya pa rin ng suntok ang bully na
nagtangkang manakit sa akin.

"Itatak mo to sa mapurol mong ulo - touch her and you're dead!" narinig kong sigaw
nya at nagpakawala sya ng uppercut na nagpatulog sa bully. Nagpalakpakan ang mga
miron. Nagdatingan ang mga guwardya. Para talagang eksena ng isang action films.
Tapos na ang shooting. Kinuha na ng mga gwardya ang dalawang bully. Napalingon
sakin si Luke. Matiim ang kanyang tingin.

"How the hell did you do that?!" wika nya ng makalapit sya sa akin.
####################################
Chapter 15 I Can't Find The Words
####################################

Napamulagat ako sa sinabi nya. Maging sya ay nakita kong nagulat sa tanong nya.

Sheeyet! Anong isasagot ko?!

Kinakapos ako sa hangin. Nanatili syang matiim na nakatitig sa akin. Alam kong
pinag-aaralan nya ako.

"Aahrmp!" pilit kong hinahanap ang boses ko. Nablangko ako bigla.

Mas lalo pa syang lumapit sa akin. Nagulat ako ng bigla nyang hinawakan ang palad
kong sumalo sa suntok ng bully kanina at itinapat sa palad nya. Halos three-fourths
lang ng palad nya ang nasakop ng palad ko.

Mas lalo akong natuliro. Ramdam ko ang init ng kanyang palad. Para bang may
lumalabas dito na kuryente at lumilipat sa palad ko.

Nagkabuhol-buhol na ang hininga ko. Di ako makag-isip ng matino. Di ko maipaliwanag

ang nararamdaman ko. Para akong natatae na ewan. Argh! Bat ba hindi ko maalis ang
palad kong nakalapat sa palad nya. Nawawalan ako ng lakas para gawin iyon.

Itinaas pa nya ito at itinapat sa mukha nya at lalo pang pinag-aralan kaya
napatingala ako at napatutok din ng tingin sa mga palad namin.

"I can't believe it." I heard him say. Mahina lang iyon. Mas sinasabi nya ito sa
kanyang sarili kaysa sa akin.

"Jay?" tanong nya sakin ng tuluyan nya ng ibaba ang palad ko. Nagtatanong pati ang
kanyang mga mata.

"Ahmp-- self defense?" Sheeyet talaga. Wrong tone, DK!

"Ah, I mean self defense!" bigla kong bawi. "Nag-aral ako sa New York ng Judo.
Ahehe." pacute kong sabi. Whew! Sa wakas nahanap ko na ang boses ko. Lihim kong
minura ang aking sarili. Stupid! Stupid!

Nakita ko syang mas lalo akong tinitigan. Nanlalambot ang mga tuhod ko sa matiim
nyang titig sa akin. Ano ba tong naramramdaman ko towards this guy? Nakakalito.
Ayoko nito. Hindi pa nga ako nakakawala sa gulong tinakasan ko sa New York pero
tila may bago na naman akong papasuking gulo.

Hindi pa rin sya nagsasalita. Lalo akong kinakabahan sa nangyayari.

Napapikit ako at natigilan ng magbuga sya ng malakas na hangin. Ambango ng hininga

nya! Shit! Shit talaga. Pumasok pa talaga sa isipan ko ang kalandiang iyon! Darn!

"Nevermind." he said. Yes! Nakalusot ako! Magdiwang na tayo! Yahoo! But I didn't
expect his next move. Muli nyang inabot ang kamay ko at this time, our fingers
crossed.
"Could you promise me not to involve yourself in those kind of trouble? Umiwas ka
sana sa mga taong ganun. Alam mo bang natakot ako nung makita kong sasaktan ka ng
lalaking iyon kanina?" napanganga ako sa sinabi nya. My jaw dropped lower ng dinala
nya ang magkahawak naming kamay sa labi nya at hinalikan ang kamay ko.

Napatawa sya ng mahina ng makita ang itsura ko. Maingat nyang hinawakan ang baba ko
at isinara ang nakabuka kong bunganga.

"Meryenda tayo?" he said at hinila na ako papunta sa cafeteria. Nagpahila na lamang

ako sa kanya.
####################################
Chapter 16 She's Dangerous
####################################

Sinalubong ko ng matalim na tingin si Benjie. Wala sa hinagap ko na papalpak ang

planong pambubully namin kay Jamie. Andito na nga ako sa club na tambayan namin at
nagcecelebrate nung mabalitaan ko ang kapalpakang nangyari kanina. Talagang
umabsent pa ako dahil ayokong makita ako ni Jamie sa paligid habang isinasagawa ang
plano ko para sa kanya. Alam kong maghihinala sya at baka magsumbong pa kay Luke.

"Useless!" I shouted towards him.

"Sorry, Jane di naman namin inasahang may darating na sasaklolo sa kapatid mo."
pageexplain nya.

"Ang sabihin mo talagang useless ka!" isingaw ko pa lalo iyon. Inabot ko ang shot
glass na may laman at ibinato ito sa pader. Nakita kong napakislot ang mga barkada
ko sa table at muntik ng mapatalon ang kasamang bully ni Benjie na nasa may bandang
likuran nya sa ginawa ko.

"And who did that to you?!" tanong ko sya ng mapansin ko na ang pangingitim ng
isang mata nya maging ang mga pasa sa mukha nya.

"Si Valderrama." nakakuyom ang kamao nyang sagot sa akin.

Damn, si Luke?

Iisa lang ang Valderrama sa Calrix.

Mas lalong uminit ang ulo ko sa aking nalaman.

"Letse! Letse!" talagang nagsisisigaw na ako sa galit.

"Gagantihan ko sya. Reresbak ako kasama ang gang." biglang sinabi ni Benjie nang
matapos akong sumigaw.

Mabilis akong tumayo at lumapit sa kanya. PAK! Nagecho ang tunog ng pagsampal ko sa
kanya ng malakas.

"Don't ever fucking hurt Lucas Valderrama." madiin ang bigkas ko sa bawat salita.
Maging ako ay nagulat ng mapagtanto ko ang aking ginawa.

Shit! Kailangan ko pa sya bakit ko ginawa iyon? Gagawa ako ng paraan. Bigla akong
kumambiyo.

"Benjie, wag mong gawin yan. Huwag si Lucas ang pagtuonan mo ng pansin kundi ang
babaeng iyon." hinaplos ko ang balikat nya pataas at pababa. Linambingan ko pa ang
boses ko.
"He is not a part of our plan. Have you forgotten our deal?" tinignan ko sya ng
malagkit.

Tumango-tango sya. Alam kong nadadala na sya. Malaki man ang katawan nito at tuso,
kayang-kaya ko syang utuin.

"Kung anong iuutos mo, yun ang susundin ko, Jane." nadadala na sya dahil nakikita
kong namumungay na ang kanyang mga mata. Napangiti ulit ako ng marinig ko ang
sinabi nya.

"Now lets have another plan." hinila ko na sya at umupo na kami.

Nag-inuman kami hanggang sa maramdaman ko na ang tama ng alak sa aking sistema.

Napapansin ko na rin ang madalas na pagtingin-tingin sakin ng kasama ni Benjie na
parang may gustong sabihin na ako lang ang makaririnig.

Nang makita kong nakatulog na si Benjie sa kalasingan ay tumabi ako ng upo sa

kanya.

"What is it?" diniretso ko na sya.

"Yung babaeng pinagplaplanuhan natin, may kakaiba sa kanya." mahina nyang sabi.

"Kakaiba? Ano yun may magic?" natawa ako sa sinabi nya pero bigla rin napatigil
dahil nanatili syang seryoso.

"Liwanagin mo." utos ko sa kanya.Naghintay ako sa kanyang sasabihin.

Andito ako ngayon sa loob ng taxi. Wala na akong maramdamang tama ng alak sa isip
ko. Pabalik-balik sa isipan ko ang napag-usapan namin ng kasama ni Benjie.
She's dangerous.

Iyan ang huling sinabi nya na di maalis sa tenga ko. Paulit-ulit kong naririnig
iyon.

Di ako naniniwala. Lalo na nung ikwento nya ang pinagbasehan nya sa kanyang sinabi.
Ito yung ginawang pagsalo ni Jamie ng suntok nya. Yung payatot na babaeng iyon
kayang sumalo ng malakas na suntok mula sa lalaki? Paano nangyari iyon eh lampa
yun?! Alam kong hindi nagbibiro yung lalake kanina. Ngunit matigas ang pagtangi ng
lalake. Hindi daw sya nagsisinungaling.

Now, I'm becoming curious about Jamie.

I must find out kung totoo ang sinasabi ng lalaking iyon.

####################################
Chapter 17 First Taste
####################################

ally_mohr's Note:

Hello dear readers. Salamat po sa pagbabasa sa I Loved A Stranger. Hindi po ako

makagawa agad ng update dahil inumpisahan ko na yung isa kong story. Masyadong
malakas ang hatak ng kwentong iyon sa akin kaya medyo doon ako nagcoconcentrate.
Pakibasa rin po sya kung may time kayo. All I Have To Give po ang title nya.
Pacenxa na lang po kung medyo kinulang sa detalye. Medyo mahina ang radar ng
imagination ko ngayong bakasyon eh. ahehehe. Sana po magcomment kayo ng mga opinion
nyo sa mga characters at events ng story. Open na open din po ako sa mga
suggestions. Pavote na rin po. Maraming thank you po.

_____________________________________
_____________________________________

del Mar Residence

Nakatitig ako sa swimming pool. Alas onse na ng gabi. Pagkatapos akong tawagan ni
Dave ay dumiretso ako dito dahil balak kong mag-swimming.

Binalikan ko ang pag-uusap namin ni Dave. Masaya ako sa ibinalita nyang bumubuti
ang kalagayan ni Jamie. Tuluyan na raw gumaling ang mga sugat na tinamo nito dahil
sa pagsabog. Lumaki ang pag-asa kong magigising din sya mula sa pagkakatulog. Isang
taon na mula ng macoma sya. Malaking halaga na rin ang nagagastos ko pero wala
akong pakialam. Kahit 50 years pa ang lumipas, susuportahan ko ang gastos nya basta
ba gumaling sya at magising. Kahit maubos ang pera ko sa bangko at ang mga ari-
arian ko na naipundar ko sa ilang taong pagtratrabaho sa Phoenix, hindi ako
mangingimi kung iyon ay para lahat sa bestfriend ko. Lahat para kay Jamie.

I miss you so damn much, Jamie. Ibinulong ko iyon sa hangin. Naramdaman ko ang pag-
iinit sa sulok ng mga mata ko.

Agad akong tumayo at hinubad ang suot kong robe. Pinasadahan ko ang buhok kong
nakapusod. Wala naman na sigurong makakakita sa batok kong may tattoo bilang
katunayan ang pagiging miyembro ko ng Phoenix. Alam kong tulog na ang lahat maging
si Ana.

Lumapit ako sa pool at nagdive. Sampung laps ang ginawa ko. Naramdaman ko ang sakit
ng kalamnan ko pagkatapos kong umahon.

Hindi na ako nagpunas ng basang katawan. Agad kong isinuot ang robe ng may
maramdaman akong nanunuod sa akin. Ramdam ko ang talim ng kanyang tingin. Napangiti
ako. Alam kong si Jane yun kahit di ko pa sya nakikita.

Humarap ako sa pinanggalingan ng matalim na tingin. Ramdam ko ang kanyang aura.

Malakas nga kasi ang aking instinct. Ngumiti ako sa kadilimang alam kong
kinaroroonan nya. Humarap ulit ako sa pool.

Hinigpitan ko ang tali ng robe sa aking baywang at kinalas ang pagkakapusod ng

buhok ko. Kaunti lang ang ilaw dito sa pool area. Kahit alam kong hindi nya kita
ang aking batok mula sa kinaroroonan nya ay kailangan kong manigurado. Mahirap
mabuko ngayong kauumpisa ko pa lang.

Nararamdaman ko ang paglakad nya palapit sa akin.

"Mag-usap tayo." narinig kong wika nya ng nasa gilid ko na sya. Liningon ko sya at
ngumiti ng Jamie-smile.

"Tungkol saan?"

Nagulat ako ng hinawakan nya ang kaliwang braso ko. Nakita kong itinaas nya ang
kanang palad nya at isasampal sa akin. Bahagya kong inaatras ang mukha ko pero
sinugarado kong matatamaan pa rin ako ng sampal nya. Tumama ang palad nya sa kanang
pisngi ko. Nakaramdam ako ng hapdi. Malakas rin pala syang manampal. Napapikit ako
sa lakas ng impact. I felt the burning sensation on my right cheek. Alam kong
namumula na iyon. Nalalasahan ko na rin ang dugo sa bibig ko.
First time kong masampal. Sa Phoenix ay walang sinuman ang nakakapanakit sa akin.
Kahit sa pakikipaglaban ay hindi ko hinahayaang may makatama sa mukha ko. Kumuyom
ang kamay ko. Ipinasok ko ang nakangiting mukha ni Jamie sa utak ko para mapigilan
ang instinct kong gumanti ng sampal kay Jane.

Itinaas ko ang mukha ko at tinignan sya ng may pagtatanong. Muling napabiling ang
mukha ko ng sampalin nya ako ulit. Mas malakas ang impact ng pangalawang sampal
dahil hindi ko naiatras ang ulo ko. Fucking shit. Sumisigaw ang isip ko sa asar kay
Jane.

"Oh ano? Lumaban ka! Gumanti ka sa pananampal ko!" Mariin nyang sabi sakin. Muli ko
syang liningon. Naramdaman ko ang pagdaloy ng dugo sa gilid ng aking labi. Nag-
iinit na ang pakiramdam ko. Gusto kong gumanti. Gusto ko syang iupper cut bilang
ganti sa dalawang sampal na ibinigay nya sakin. Mas lalo kong hinigpitan ang
pagkakakuyom ng aking kamay. Si Jamie ang isipin mo, DK. Paulit-ulit ito sa isipan
ko.

"Magalit ka! Gumanti ka sakin!" gusto kong patulan ang hamon nya pero nagpigil ako.

"Hanggang ngayon ba naman duwag ka pa rin, Jamie? Umaasa ka bang biglang lilitaw si
Luke dito para ipagtanggol ka? Ang galing mong artista, Jamie. You are such a big
fake!" itinulak nya ako kaya tumama ang balakang ko sa gilid ng lamesang nanduon.
Nakuryente ang parteng tumama. Napapikit ulit ako sa sakit pero hindi ko hinayaang
mas masiyahan sya kaya pinigilan ko ang pag-ungol sa sakit. Naglakad na sya palayo
sakin.

"Cge magsumbong ka ulit kina Daddy at Luke. Mas masakit pa dyan ang mararanasan mo
sakin." pagbabanta nyang hindi lumilingon.
"Dangerous my ass!" narinig ko pang ibinulong nya bago tuluyang makalayo sa akin.

Idinura ko ang naipong dugo sa bibig ko bago ako naglakad papasok na rin ng bahay.
####################################
Chapter 18 Something New
####################################

Tahimik ko syang pinagmamasdan. Alam kong may nag-iba. Hindi ko lang matukoy kung
ano. Is it her eyes? Hindi nya siguro alam pero I know that she's wearing contacts.
Lumabo na ba ang mga mata nya sa sobrang pag-aaral? Her smiles are just the same
pero may mga instances na may mga ngiti syang parang may ipinapahiwatig. And it
somewhat frustrates me dahil hindi ko alam ang ibig sabihin ng mga iyon.

I can't be wrong. She is Jamie. But my crazy instinct tells me otherwise. Hindi ko
na lang iyon pinagtotoonan ng pansin. Ang importante sa akin ngayon ay kasama ko
sya araw-araw. Masaya na ako.

I love her. Everytime I look into her eyes, I feel Im falling deeper.All I have to
do is to wait for the perfect moment to propose to her. I was able to wait for 10
years for her then surely 3 or 4 years wouldn't matter.

I happily watched her while she feasted on her burger. I couldn't believe that she
eats like a monster. Nakalimang burgers na sya. Napatawa na lang ako ng marinig ko
syang mag-burp ng malakas.

"Im sure your very full now." I said with a smile on my lips.

"Well, Im sure you are too." she said with... wait, is that a grin on her face? I
can't imagine she can grin like that. Its full of naughtiness.
I looked at the burger on my plate. Nakatatlong kagat lang ako dun so how can she
say na nakasisiguro syang busog ako.

I looked at her with a question in my eyes.

"Nabusog ka sa katitingin sa akin. Hahahaha." I blushed. Gosh, she made me blush.

How can Jamie give me such surprises? Now there goes another change. I knew Jamie
wouldn't be so straight forward but she just did.

"Hey," I heard her catch my attention. Ganon ba katagal ko syang inassess?

"Ah sorry, may naalala lang ako." I smiled with apology.

"Are you not going to finish your burger?" what? Don't tell me hindi pa sya busog
sa limang burger na kinain nya?

"You want it?" now Im amused. Ilang dragon ba meron ang tyan nya?

"Duh, no. What I meant was malapit ng magtime." natawa naman ako sa sarili ko.
Well, there are times na hindi ko na sya mabasa eh.

"Come, ihahatid na kita." tumayo na ako at inabot sa kanya ang palad ko.

"No need na ihatid ako. Daan pa kasi ako ng cr eh." I burst laughing. Sino ba naman
ang hindi kakailanganin ang cr pagkatapos nyang kainin lahat ng burger na iyun.

"Okay. See you later." hinatid ko sya ng tingin. Napatawa pa ako ng makita ko syang
mabilis na naglakad palabas ng cafeteria.

Bigla akong napalingon ng maramdaman kong may umupo sa pwesto ni Jamie.Si Jane.
Nawala ang ngiti ko. Maganda rin sya. Nakakaakit. At alam kong may gusto sya sa
akin. Pero kahit maghubad pa siguro sya sa harap ko, hindi ako magkakagusto sa
kanya. Wala na akong ibang mamahalin kundi si Jamie. Para sa akin si Jamie lang ang
maganda. Sya lang ang sexy. Sya lang ang nakakaakit.

"Jane." I acknowledge her. Pinanatili kong pormal ang mukha ko.

"Luke, I miss you." she said sweetly. Okay, way way sweetly. I don't care. Hindi
mabubura sa akin na sya ang dahilan kumbat umalis si Jamie noon.

"I have to go." I said coldly. Wala naman kasi akong sasabihin sa kanya.

"Wait, Luke. Napapansin kong lagi kayong magkasama ni Jamie these past few days
ah." she pouted.

"Bumabawi lang sa ten years na nawala samin." I stood up. Mabilis syang nakalapit
sa akin at hinawakan ako.

"Ikaw na ang nagsabing ten years na yun, Luke. Hanggang ngayon ba hindi mo pa rin
ako napapatawad? It was just an accident, Luke. Paulit-ulit ko bang sasabihin sayo
na sya ang unang nanulak sa akin noon kaya gumanti ako. Di ko naman inakalang
mahuhulog sya eh. Isa pa, kung si Jamie nga napatawad na ako bakit hindi mo pa ako
mapatawad. Let's just forget it okay. Tutal andito na sya." nakikiusap nyang sabi.

"Ten years is ten years, Jane. Maraming oras ang nawala sa amin na kahit kailan
hindi na maibabalik pa. Jamie may have forgiven you but Im not as kind as Jamie.
Tama ka. Ten years na mula ng mangyari ang aksidenteng iyon pero hanggang ngayon
nagmamalinis ka pa rin. Nagsisinungaling ka pa rin. And that's what I hate the most
from people like you. Mga sinungaling at manloloko. Put this in your mind because
this will be the last time that I will tell you this. I will never forgive you for
hurting Jamie and I will never forget what you've done to us. Now if you'll excuse
me, I have a class to attend." I pulled down her hands still clutching my arms at
naglakad na palabas ng cafeteria. I don't care if she is hurt by my words and
actions. Kahit lumuhod pa sya hindi ko mapapatawad ang ginawa nyang pananakit kay
Jamie na naging dahilan ng pagkakalayo namin. She may be her sister but I don't
care anymore. Masyado akong sensitive when it comes to Jamie.

Hindi ako magdadalawang isip na gantihan sya kung sakaling may gawin na naman syang
masama kay Jamie.
####################################
Chapter 19 Hateful Feelings
####################################

Wala na akong magawa pa kundi sundan sya ng tingin. Dahan-dahan akong umupo at
pumikit ng mariin para mapigilan ang mga luhang gustong tumulo. Luke never failed
to hurt me especially kung tungkol kay Jamie. Bakit ba na kay Jamie lang ang tingin
nya? Bakit ba na kay Jamie lang ang atensyon nya? ang pagmamahal nya? Bakit ba ang
lampang iyon pa ang gusto ni Luke? Bakit hindi na lang ako? Ako na higit na
nagmamahal sa kanya. Ako na kayang ibigay ang lahat sa kanya. Ako na kayang
isakripisyo ang anumang nasa akin para lang sa kanya.

I love him. I love him so much. Kung pwede lang kaming magkapalit ng katauhan ni
Jamie. Kung pwede lang sana.

I stood up and went out. I need to clean up my face dahil alam kong namumula ang
mga mata ko dahil sa pinipigil kong luha.

I went to the cr. And guess who's there? Walang iba kundi ang babaeng kinamumuhian
ko. I locked the door as I went in. Mabilis akong lumapit at mahigpit na hinawakan
sya sa magkabilang braso.

"How many times do I have to tell you to stay away from Luke?" sigaw ko sa kanya.

"I can't. Paglabas ko sa room, andun na sya at naghihintay." nakayuko sya ng

sabihin sa akin iyon. Well, the hell I care.

"Sama ka naman ng sama. Bakit di mo sya tanggihan? Kulang pa ba yung mag-asawang

sampal na pinatikim ko sayo a week ago? Baka gusto mo ulit matikman ngayon?" I
pushed her. Wala akong pakialam kahit tumama ang ulo at katawan nya sa wall ng
banyo.

"Stop hurting me Jane." she said ng nakayuko pa rin. Ayaw tumingin sa akin so
yinuko ko sya and I grabbed her chin para mapatingala sya sa akin. Ayaw sigurong
makita kong umiiyak na sya sa ginagawa ko sa kanya. Ganito naman si Jamie mula
noon. Isang dakilang iyakin at lampa. Pero natigilan ako ng wala akong makitang ni
patak ng luha sa mukha nya. Parang hindi sya nasaktan sa pagkakatama ng katawan nya
sa pader. Bagkus, her face is so serious. Her eyes is telling me something. Is it a
warning? Parang gustong manindig ng mga balahibo ko as I look deeper into her eyes.
Agad kong binitawan ang pagkakahawak ko sa baba nya at ubod lakas ko syang
sinabunutan.

"How dare you look at me like that you bitch!" kakalbuhin ko sya.

"Stop it, Jane." pinigilan nya ang mga kamay ko. I suddenly felt some pain sa
pagkakahawak nya sa mga kamay ko. I can't believe how strong her hands are.

"Ahh!" napasigaw ako sa sakit. Agad kong binitawan ang buhok nya. Nang bitawan nya
ang mga kamay ko agad-agad akong tumayo ay pinagsisipa ko sya. Wala akong pakialam
kahit saan tumama ang heels ko sa katawan at ulo nya. Iisa lang ang purpose ko
ngayon at iyon ay patayin sya sa sakit to avenge my heart and pride sa ginawa at sa
sinabi sa akin ni Luke kanina. Hindi sya lumalaban. Nakayukyok lang sya trying to
cover her head from my attacks kaya yung likod nya ang sumalo ng mga sipa ko. Wala
akong pakialam kahit mapatay ko sya. Kahit magalit sa akin sina Daddy at Luke. Ang
importante sa akin ay makita syang nasasaktan.

Nagulat na lang ako ng biglang bumukas ang pinto ng cr at may mga kamay na yumakap
sa akin.

"Stop it!" madiing utos ng lalaking nakahawak sa akin. Galit kong pinalis ang mga
kamay nya at liningon sya.

"Dinidisiplina ko lang ang babaeng yan! Wag kang makialam!" itinulak ko sya. Wala
akong pakialam kahit gwapo pa sya. Liningon ko si Jamie.

"Hindi pa tayo tapos! Stay away from Luke o higit pa dyan ang gagawin ko!" inayos
ko ang buhok ko. Damn masakit ang mga kamay kong pinigilan nya kaninang
sinasabunutan ko sya.

"At ikaw," lingon ko sa lalaki "breath a word about what happened here and you are
dead." mariin kong sabi at lumabas na sa kwarto at pabalibag na isinara ang pinto.

Shit kang pakialamero ka paano mo nagawang buksan ng walang ingay ang pintong
linock ko kanina? Pero salamat na rin at napigilan mo ako. Ayoko pang mamatay ang
bruhang iyon. Marami pa akong masasakit na gagawin sa kanya. And as for Jamie? Alam
kong hindi sya magsusumbong. Bukod sa pagiging iyakin at lampa ay napakalaking
duwag nun. She's nothing but a weakling.

Mabilis akong pumunta sa tambayan ng barkada ko at nagdial sa phone. Ayoko ng

patagalin pa ito. Kailangang makagawa ako ng plano para mawala ng tuluyan yang
Jamie na yan.
####################################
Chapter 20 Let It Pass
####################################

Nang marinig kong ibinagsak ni Jane ang pintuan ng cr pasara ay tumayo na ako. Agad
naman akong inalalayan ng lalaking pumigil kay Jane kanina.

"Lady," he softly called kaya napalingon ako sa kanya.

"Im Jim from Class B." pagpapakilala nya sabay yuko.

"Okay." tango ko sa kanya. I tried moving my back. Ouch, masakit ang buong katawan
at ulo ko. Walangyang Jane parang nasaniban ng sampung demonyo kanina.

"Lady, let's do something about your wound." sa sinabi nyang iyon ay napasulyap ako
sa salamin. May tumutulong dugo mula sa ulo ko. Kaya pala may masakit at
mahapdi.Napatingin ako sa buhok kong gulo. Ilang hibla kaya ang nabunot dun. Kung
di ko sya napigilan kanina malamang kalbo na ako ngayon. Bumaba ang tingin ko sa
suot ko. Para akong narape. I know behind my clothes ay marami akong natamong pasa.
Naghilamos ako. Lininisan ko ang tumulong dugo mula sa sugat ko sa ulo. Inayos ko
ang damit ko. Pinagpag para matanggal kahit papano ang mga duming kumapit mula sa
sapatos ni Jane.

Ilinock ni Jim ang pinto ng cr at naghanap ng gamot mula sa nakasabit na first aid
kit. Pinanuod ko sya sa salamin habang maingat nyang ginagamot ang sugat ko.
"What shall we do about this, Lady?" he suddenly asked.

"Nothing." matigas kong sabi na nagpatigil sa ginagawa nyang paglilinis ng sugat sa

ulo ko. Tinignan nya ako sa salamin.

"But, Lady-" alam kong aangal sya kaya mabilis kong pinutol ang ano pang sasabihin
nya.

"Narinig mo ang sinabi nya kanina. Ayokong mapag-initan ka at baka ibackground

check ka pa nya. Be quiet about what happened. Ako na ang bahala." linakipan ko ng
mabining warning ang pagpapaliwanag ko sa kanya. Nakita ko syang pailing na ngumiti
at ipinagpatuloy ang panggagamot sa sugat ko.

"Umalis ka na." I said ng matapos nya na ang kanyang ginagawang paggamot sa ulo ko.
Mabilis syang yumuko at lumabas. Alam kong maghihintay sya para pigilan ang
sinumang gagamit ng cr.

Tumingin ako sa salamin. Ramdam ko ang pag-iinit ng mukha at buong katawan ko.
Galit ako. Galit ako kay Jane. Galit ako sa sarili ko.

Galit ako kay Jane dahil napakadali lang pala nya talagang saktan si Jamie. How
could she do that to her sister na hindi marunong lumaban? Galit ako sa sarili ko
dahil hindi ko magawang ipagtanggol si Jamie mula sa pananakit ng kapatid nito. I
hate myself dahil sa hindi ko paglaban. I never knew fear. But because of Jamie,
mukhang lagi ko ng mararamdaman iyon. Don't get me wrong. Hindi ako natatakot
matalo kay Jane. Wala syang laban sa akin bilang si DK. Pero ako ngayon si Jamie.
Ayokong pagdudahan nya ang katauhan ni Jamie. Kapag lumaban ako, mabubuko nya na
ibang tao ang kinalalagyan ng mukha ni Jamie. At sigurado akong magtataka sya.
Magtataka sila. Ayokong malaman nila na hindi ako si Jamie not because natatakot
akong malaman ng kalaban na buhay pa ako. Natatakot ako sa maaari nilang gawin para
malaman kung nasaan ang kinaroroonan ko gamit si Jamie. Natatakot akong lalo pa
syang mapahamak. Natatakot akong gamitin ng mga kalaban si Jamie against me kapag
nalaman nila ang tungkol sa pagiging magbestfriend namin. Kung sakaling mapapatay
nila ako for sure isusunod nila si Jamie. Not that I do not trust Dave regarding
Jamie's safety. Pero sabi nga nila, hindi lang sa gubat matatagpuan ang mga ahas.
Alam kong malaki ang patong sa ulo ko. Every assasin would be tempted. And assasins
in Phoenix are not exempted. May blessing na sila ng supreme leader.

Natatakot din ako sa mararamdaman ng daddy ni Jamie. What would he feel kung
malalaman nyang ang anak nyang hindi nya nakasama ng sampung taon ay lantang gulay
na at nanganganib pa ang buhay? How about Luke? What would he feel kapag nalaman
nya ang pinagdadaanan ni Jamie ngayon dahil sa akin? ng panloloko ko sa kanilang
lahat na pagpapanggap bilang Jamie? I know everybody would hate me. Kundi dahil sa
akin, masaya na sana silang lahat ngayon at makagagawa ako ng paraan para hindi
masaktan ni Jane si Jamie. Kasalanan ko ang lahat. Kulang na kulang pa ang ginawang
pambubugbog ni Jane sa akin para mapagbayaran ko ang mga kasalanan ko kay Jamie at
ang ginawa kong panloloko sa pamilya nya at kay Luke.

All I could do for now is to keep quiet about everything until Jamie wakes up.
Kapag nakabalik na siya sa pamilya nya ay saka ko haharapin ang mga kalaban. She
will be safe with Luke protecting her. And as for me, I need to heal first, inside
and out. I won't give up on my enemies without giving a fight. Hindi lang ang
sindikato ang kailangan kong paghandaan. Pati na rin ang mga dating kakampi ko.
Kapag magagawa kong patayin ang sindikato, hindi na rin ako papatayin ng mga kapwa
ko assasins dahil mawawala na ang presyo ng ulo ko. Hindi na ako babalik pa sa
Phoenix. Magbabagong buhay na ako. And I am hoping that I would spend my would be
new life with the person I love the most. With Jamie.
I stared at my reflection in the mirror. Kaming dalawa ni Jamie ang nakikita ko.
Kitang-kita ko ang pagkaawa sa akin ng mga mata ni Jamie. I see fear. Humiliation.
Love. Mahal na mahal ko si Jamie. Aside from Dave, siya lang ang tinuturing kong
pamilya ko. I cannot forgive myself for hurting Jamie. I will never forgive myself.

Tumulo na ang luha ko. Agad ko iyong pinunasan. Damn. My tears and regrets are
useless now. Nangyari na ang dating kinatakutan ko. Napahamak na si Jamie all
because of my stupidity. And I will never forget the biggest mistake I have done to
her.
Im sorry, Jamie. I really am. Please wake up soon. Im waiting for you. We are
waiting for you.I promise you, we will spend the rest of our lives together just as
what we wanted.

Hindi ko na talaga mapigilan ang sarili ko. Itinakip ko ang palad ko sa bibig ko at
paimpit na umiyak.

Nang mahimasmasan na ako ay muli akong naghilamos. Pinunasan ko ang basang mukha ko
gamit ang panyong pinabaon sa akin ni Ana. Nang tingin ko maaayos na ang itsura ko
ay naglagay muli ako ng lipstick. Tinanggal ko na rin ang suot kong contacts.
Masyado ng mahapdi ang mga mata ko. I put on my sunglasses. Baka makasalubong ko pa
si Luke. Paniguradong magtataka iyon kung makikitang naging brown ang mga mata ni
Jamie. Isa pa, namumula na ang mga mata ko dahil sa pag-iyak. Mas mahirap iexplain
iyon.

Lumabas na ako. Nakita ko si Jim na nakasandal malapit sa pintuan. Alam kong

hinihintay nya ako.

"Lady," mahinang sabi nya ng makalapit sa akin. Iniabot nya ang suot nyang jacket.
I know I need this to cover up my messy shirt.

"Im going home." I told him nang maisuot ko na ang jacket nya. Ayokong umattend ng
klase. Wala na ako sa mood. I'll just text Luke na wag nya na akong sunduin
mamayang uwian. Naglakad na ako palabas ng building. Hinayaan ko si Jim na sumunod
sa likod ko hanggang makasakay ako sa kotseng naghihintay sa akin. Nagtanguan si
Jim at ang driver. Pumasok na ako sa loob ng sasakyan at ipinikit ang mga mata ko.
####################################
Chapter 21 Contrasts
####################################

Nakangiti akong paulit-ulit na binasa ang text ni Jamie. Kahit napakasimple ng

pagkakasabi nya na umuwi sya dahil sumakit ang tyan nya, hindi ko pa rin maiwasang
masiyahan.

Jamie, will you be my girlfr--

Aw shet bat iyon ang naitype ko? Masyado naman akong nacarried away sa text nya.
Isa pa kung sakaling aamin ako, hindi ko gugustuhing sa text iyon sasabihin.
Syempre, dapat special ang pagpopropose ko sa kanya. Hay, san ko ba sya dadalhin?
Sa isang fancy restaurant kaya? Dinner with candle light? Teka, lumang style na
iyon eh. How about I invite her to have an overnight sa isang resort? Or a camping
maybe para habang nanunuod kami ng bonfire ay sabay propose na rin? Hay, dami kong
plano. Kelan naman kaya ako magkakalakas ng loob para gawin?

I put down my phone and took a box out of the drawer beside my bed. Inside are
pictures of Jamie. My beautiful Jamie. I took my time staring at each pictures.

Nang makita ko ang picture na kasama nya ang kanyang bestfriend, agad ko iyong
pinag-aralan. Why is it that the girl's eyes seemed similar with Jamie's a while
ago. Yun bang puno ng naughtiness. Noon, yung tawa nya. Now, her eyes. I studied
her eyes. Its color is light brown unlike Jamie's. But the intensity of them was
the same intensity of Jamie's a while ago.

This girl must be so special to Jamie at maging ang pagtawa at grin nito ay kuhang-
kuha na ni Jamie. Ang tanging pagkakaiba lang ay ang kanilang mukha at ang kulay ng
kanilang mga mata. What is happening here? I scanned the pictures to look for their
close up shot. Alam kong meron sila nun.Luckily, I found it.

I compared Jamie to the girl. They almost have the same look. Their hair almost
with the same length. May pagkabrown lang ng konti yung buhok ng babae dahil
natatamaan ng sinag ng araw whereas ang kay Jamie ay pure black kahit sa ilalim ng
sikat ng araw. They have the same nose. Mata at lips ang may pagkakaiba.

Pero hindi ako maaaring magkamali. Ang tawa ng babae ay ang tawa ni Jamie. Ang
ngisi ng babae ay ang ngisi ni Jamie. At ang mga mata nila, kulay lang ang nag-iba
but the intenstity of her eyes is the same intensity I see whenever Jamie looks at
me. Nakakacurious talaga ang bestfriend ni Jamie. I think I have to ask Jamie about
her.

Kinaumagahan, I went to Jamie's house. I wanted to surprise her kaya hindi ko sya
sinabihan. Pinapasok naman ako ng guwardya dahil kilala naman nila ako.

Dumiretso ako sa may swimming pool dahil andoon daw sya sabi ng maid. And there I
saw her floating on the waters. I was mesmerized. If somebody would tell me that
she is the goddess of water, hell I would undoubtly agree. Parang iisa lang sila ng
tubig.

I was still staring at her when I saw her suddenly opened her eyes and looked to
where I am. My eyes met her brown eyes. Wait. Brown? Imposible! Malayo ang agwat
namin pero hindi ako maaring magkamali.

Dali-dali syang lumangoy sa gilid ng pool at isinuot ang sunglasses na nakalapag.

Umahon sya at dali-daling nagpunas ng katawan at nagsuot ng robe. Lumapit ako sa
kanya. Hindi pa ako nakakaget over mula sa kulay ng mga mata nya ng magulat ako sa
nasulyapan ko sa batok nya. Is that a tattoo? How could Jamie have a tattoo? Nang
makita nyang nakatitig ako doon ay mabilis nyang tinggal ang pagkakapusod ng buhok
nya. What is going on here?

"Jay?" I said. Hindi ako makahanap ng tamang salita para magtanong.

Liningon nya ako.

"Sit down, Luke." she pointed at the seat infront of her.

"Would you mind if I'll let you wait for a minute. Magbibihis lang ako." she
sweetly smiled at me. I was too stunned so I just managed a simple nod. Mabilis
syang pumasok sa loob ng bahay.

Umupo na lang ako at dagli kong ininom ang juice na nasa baso.

After some minutes, lumabas na sya. She's wearing a simple shirt and an above the
knee short. I looked at her eyes. Its black now. But imposibleng namalikmata lang
ako kanina. Brown ang mata nya kaninang nasa tubig sya. Damn. Anong nangyayari? Ako
ba ang nagkamali? Im not even sure if she's wearing contacts right now. Marami
akong tanong sa isip ko pero ayaw kong itanong lahat yun. I wouldn't like her to
know that I am doubting her. Hell, I really cannot help it but doubt is slowly
eating up my brains.
"Jay, nagiging brown ba ang mata mo kapag nasa tubig ka?" I tried to sound as if
its just a joke.

"No, Luke. My eyes are black nasa tubig man ako o wala." she said half-smiling.
What? Nagkamali ba ako ng nakita? Masyado ba akong engrossed sa pag-iimagine na isa
syang water goddess kaya pati kulay ng mata nya, naimagine kong brown. Damn, what
is happening to me?

"Ahh." I just muttered. Siguro masyado lang masakit sa mata ang reflection ng araw
sa tubig kaya tingin ko nagbago ang kulay ng mata ni Jamie. Well, siguro nga. Ayoko
ng sumakit pa ang ulo ko sa pag-iisip kaya tinanong ko na lang sya ng iba pang
bagay.

"I can't believe that you will have a tattoo." sigurado na ako this time dahil
nakita ko na meron talaga. Masyadong pansinin iyon dahil maputi sya.

"Ah yun ba? Nagpustahan kasi kami ng bestfriend ko noon na magpalagay ng tattoo as
a sign of our friendship kaya nagpalagay kami pareho." she seriously said.

"May I seet it?" saglit syang natigilan sa request ko. Parang pinag-isipan pa nya
bago sya marahang tumango at tumalikod. Hinawi nya ang buhok nya sa side upang
makita ko ang tattoo. Tamang-tama lang ang laki ng disenyo ng ibong nasa batok nya.
May mga ancient writings pa na nakapalibot sa ibon. Ang pinakanapansin ko sa
katawan ng ibon ay ang mga letrang nakadisenyo doon.

"DK?" I read it aloud. Humarap na sya sa akin ng marinig nya ang mga letrang
binanggit ko.

"That's my n-- ah, my bestfriend's name." I felt her tense.

"Really, you have found a bestfriend sa States? Is it a he or a she?" I tried to

sound surprised as much as I can. She doesn't know that every year for these past
years, I go there to 'visit' her.

"Her name is Devin Kaye."

####################################
Chapter 22 Her Bestfriend
####################################

I felt weird nang banggitin ko ang sarili kong pangalan sa harap ni Luke. Why did
he all of a sudden become so interested in knowing me as Jamie's best friend? Kung
idadivert ko ang topic, mahahalata nyang ayokong magkwento. Napabuntong hininga
ako. Bakit ba ako nasadlak sa sitwasyong ito? Pakiramdam ko ay unti-unti na akong
nabubuko nito sa bawat araw na magkasama kami. Buti na lang at hindi nya
ipinagpilitang brown ang mata ko kanina. Alangan naman kasing magswimming akong
nakasuot ng contact lenses di ba? Kung alam ko lang na darating siya, hindi na sana
ako nagswimming. I did it to release my anger towards Jane. Wrong timing lang
talaga ang pagdating nya.

"Oh bakit napabuntong hininga ka?" he was still smiling at me. His smile is
encouraging me to tell him about my supposed best friend na wala namang iba kundi
ako. The situation is funny but I don't find it amusing at this moment.

"She is in New York."

"Ahm?" mas tumiim pa ang tingin nya. He's really interested to know.

"Well, opposite ko siya. Im the silent type, siya yung maingay. We are like real
sisters. She takes care of me, protects me and loves me. If she had the choice, I
know she would have come here with me. Alam ko kasing gusto nyang lagi kaming
magkasama." I told him much more of my mind and not Jamie's.

"I bet you love her, too." napangiti ako sa sinabi nya.

"So damn much." mahina kong sabi. He is right. I love her so much. Pero ng maalala
ko ang nangyari sa kanya dahil sa akin ay agad na nawala ang ngiti ko.

"Hey," tawag nya sa saglit kong pagkakatulala.

"Ha?" nagulat ako.

"You're lost."

"Sorry." I muttered.

"Tell me more. Is she pretty like you?" biglang nag-init ang mga pisngi ko. Teka,
capable pala akong magblush. Napatawa tuloy ako ng marealize kong nagpifeeling-DK
ako eh ako pala si Jamie sa sitwasyong ito.

"What?" he gave me a curious look.

"Wala namiss ko lang siya bigla." nginitian ko siya.

"Magkwento ka pa." he smiled.

Ewan ko ngunit di ko matanggihan ang ngiti nya kaya kwinentuhan ko siya tungkol sa
friendship namin ni Jamie.

Halos di namin namalayan ang oras. Nagulat na lang kami ng tawagin kami ng maid
para sa tanghalian. Nakangiti ko siyang yinaya sa loob ng mansyon.

Naabutan naming si Jane at ang mommy nito sa dining table. Nakita ko ang gulat sa
mga mata nila. Humalik si Luke sa mommy ni Jane at pagkatapos ay tumabi sa akin.
Kitang-kita ko ang disappointment sa mukha ni Jane na nakaupo sa tapat ko nang
hindi man lang siya tapunan ng tingin ni Luke. Lihim tuloy akong napangiti. Ngunit
nang maalala kong maaari ulit akong saktan ni Jane dahil magkasama na naman kami ni
Luke ay nauwi sa ngiwi ang ngiti ko.

Bumalik ang pansin ko nang makita kong linalagyan ni Luke ng kanin ang plato ko.
Aw, this man is so sweet. Nang sulyapan ko si Jane ay matalim na ang pagkakatingin
nya sa akin. Her mom cleared her throat.

"Ah, hijo how's your mom and dad?" she smiled.

"Okay naman po sila, Tita. They are planning to have a party next month for their
anniversary. Im sure one of these days, you will receive an invitation from them."
he answered politely.

"Hey, that's great!" si Jane. "I miss going to your house. Well, I also miss you."
malanding tumawa ito. Tss. Papansin.

"Ah, ganon ba?" Luke was formal when he said that kaya lihim akong napangiti.
Jamie/DK-1, Jane-0.

"How about I visit you one of these days. I'll bring a movie. Let's watch it
together." manhid ba to? Deadma na nga yung lalaki papansin pa rin.
Lumingon muna sa akin si Luke bago sumagot.

"I don't think so, Jane. Medyo busy kasi ako." sumalyap lang sya saglit kay Jane at
inabutan naman ako ng ulam. Napangiti na lang akong sumandok. Jamie/DK-2, Jane-0.

"Saan ka naman busy? Sa mga babaeng malalandi?" mas tumalim pa ang tinging
ibinibigay nya sa akin.

"Studies." simpleng sagot ni Luke.

"Pero--" hihirit pa sana ito ng biglang magsalita ang mommy nya.

"Pwede ba, Jane hayaan mo munang makakain si Luke bago ka dumaldal." mariing utos
nito.

"Fine!" nakangusong sagot nito sa ina. Napangiti na lang ulit ako.

Jamie/DK-3, Jane-0
####################################
Chapter 23 A Song For Jamie
####################################

Its my parents' anniversary. Maraming bisita. At kanina pa ako naghihintay sa

pagdating nina Jamie. Excited na akong makita sya. I've been busy last week kaya
hindi kami masyadong nagkita kaya miss na miss ko na sya.

I straightened my three piece gray suit. Alam kong gwapong-gwapo ako sa suot ko. I
made sure of that. I want Jamie to be swooned off her feet kapag nakita ako.

Nang makita kong dumating na ang sasakyan nila ay mabilis akong nagtungo sa
driveway para salubungin sila. Nakipagkamay ako sa ama ni Jamie at humalik sa ina
ni Jane. Hindi ko pinansin ang nang-aakit na tingin ni Jane who is wearing a very
sexy red long gown. Lumuluwa ang dibdib nito at halos umabot sa singit ang slit.
Dinedma ko sya at hinintay ang pagbaba ni Jamie sa sasakyan.

Halos malulon ko ang dila ko ng umibis si Jamie. Nakasuot sya ng short sleaveless
tiered chiffon dress. Kulang na lang ng pakpak at isa na siyang anghel na bumaba
mula sa langit. Nang ngitian nya ako ay saka lamang ako nakakilos. Inabot ko ang
kamay nya at dinala ko iyon sa aking labi. Parang tumigil ang mundo ko ng halikan
ko iyon. I think Im falling in love with her even more this time. Ilinagay ko iyon
sa aking braso at inalalayan ko sya sa paglakad. Hindi ko pinansin ang nanunuksong
ngiti ni Tito Josef at ang pagsimangot ni Jane.

Malugod kaming sinalubong ng parents ko. Alam kong alam nila ang damdamin ko kay
Jamie kaya nasa mga mata nila ang panunukso.

"Kumpadre." masayang nakipagkamay ang daddy ko kay Tito Josef. Nakipagbeso naman si
Mommy kina Tita Carla at Jane. Nang si Jamie na ang humarap sa kanila ay agad nila
itong yinakap. Namula ata pati bunbunan ko ng marinig ko si Mommy.

"Ah, my future daughter." masayang sabi nya habang akap pa si Jamie. Ngingiti-ngiti
lamang siya sa mga nangyayari.

Dinala ko sila sa isang bakanteng lamesa. Nakaalalay lang ako kay Jamie habang
kumakain. It bothers me dahil kanina pa sya hindi nagsasalita mula ng manggaling
kami sa parents ko. Mukhang hindi nya nagustuhan ang sinabi ng mommy ko.
Pinagmasdan ko sya habang kumakain. Mukhang wala sya sa mood dahil hindi nya man
lang napapansin na kanina ko pa sya tinititigan.
"Ahem... Baka matunaw ang anak ko sa mainit mong pagtitig, Luke." nakangiting sabi
ni Tito Josef. Napaharap tuloy ako sa kanila. Nang masulyapan ko si Tita Carla ay
nakapormal ito. Samantalang si Jane ay nakasimangot at minimurder ang steak sa
plato nya.

Nang matapos ang dinner ay nagspeech sina Daddy at Mommy. Kwinento nila ang
kanilang lovestory. Pagkatapos ay ako naman ang tinawag upang magbigay ng mensahe
para sa kanila.

Nang bumalik ako kina Jamie ay tahimik pa rin sya habang linalaro ang pagkain.

"Hey, are you okay?" I asked her. Di ko na matiis ang pananahimik nya.

"Yeah." mahina nyang bulong. Inabot nya ang wine glass at diretsong ininom ang
alak. Pareho kaming napamulagat ni Tito Josef.

"Anak, I didn't know you drink."

"Marami naman talagang sikreto yang babaeng yan, Dad eh." Jane said it with malice
but I didn't mind her. Nakafocus ako kay Jamie.

"Jay?" I try catching her attention.

"Im okay. May naaalala lang ako." she softly said while looking at me. What is
wrong with her? Bakit malungkot ang mga mata nya? It really bothers me. Mangungulit
pa sana ako ng lumapit ang parents ko sa table namin.

"Are you enjoying yourselves, Kumpadre?" nakangiting tanong ng parents ko.

"Very much, Kumpadre." nakangiti namang sagot ni Tito Josef.

"I know what will make this party more enjoyable, Tito." biglang singit ni Jane.
Lahat kami ay napatingin sa kanya.

"What is it, hija?" tanong ng Mommy ko.

"Why don't we ask Jamie to sing for us tonight, Tita?" tumalim ang tingin namin ni
Tito Josef kay Jane. What is she doing? Kumakanta si Jamie ngunit pambanyo lang ang
boses nya. Isa pa, we know na wala syang lakas ng loob na kumanta sa harap ng
maraming tao.

"Why not." malakas na sagot ni Jamie. Sa kanya naman tumuon ang tingin ng lahat.
Nakakuyom ang mga kamay nya.

"Are you sure, Jamie? Di ka ba natatakot na mapahiya? Di ba sikretong-sikreto kapag

kumakanta ka?" tumawa si Jane ng may pang-iinsulto.

"Jane!" mariing sabi ni Tito Josef. Nagulat naman ako ng biglang tumayo si Jamie sa
tabi ko at marahang nagpaalam. Walang lingon likod na umakyat sya sa stage.
Tinignan ko si Jane ng masakit. She just smiled at me sweetly. Nasa mukha nya ang
tagumpay na ipahiya si Jamie. Tumayo ako para puntahan sana si Jamie pero pinigilan
ako ng Mommy.

"Oh saan ka pupunta?" humawak sya sa braso ko.

"Magtakip na tayo ng tenga." biro pa ni Jane. Sa isip ko ay sinasakal ko na sya.

Nagsimula na si Jamie sa paglaro ng keys ng grand piano. Ano ba ang tutugtugin nya?
Napatingin ako sa stage ng marinig ko ang intro ng kantang My Immortal.
Sabay-sabay kaming napanganga ng pumailanlang ang isang napakaganda at makapanindig
balahibong tinig.

_________________________________

Pinaglaro ko muna ang mga daliri ko sa grand piano. Alam kong balak akong ipahiya
ni Jane and I won't give her the satisfaction. Marunong akong tumugtog ngunit wala
ako sa mood magpakitang-gilas dahil namimiss ko si Jamie. Dapat sya ang nandito at
nakikipagsaya. Ngunit wala na

akong magagawa pa dahil naka-oo na ako kanina. Sana lang ay hindi nila mapansin ang
pagkakaiba ng timbre ng boses namin ni Jamie. Marunong syang kumanta pero magaling
ako. Ang pagkanta ang isa sa pinakahate ni Jamie.

Isa lang ang nais kong kantahin ngayon. At para iyon sa kanya. Natahimik ang lahat
ng umpisahan ko ang kantang alam kong di akma sa okasyon ngunit akma sa
nararamdaman ko. Nakalimutan ko na kung nasaan ako nang magsimula akong kumanta.

Im so tired of being here

Suppressed by all my childish fears

And if you have to leave

I wish that you would just leave

Coz your presence lingers here

And it won't leave me alone

Nakaramdam ako ng pamilyar na kirot na bumalot sa aking dibdib. Naalala ko bigla

ang nakakaawang itsura ni Jamie ng una ko syang makita pagkagising ko.

These wounds won't seem to heal

This pain is just too real

There's just too much that time cannot erase

When you cried I'd wipe away all of your tears.

Anlalim ng sugat ng konsensyang nararamdaman ko. Para itong lason. Unti-unti akong
pinapatay. Araw-araw kong pinagdarasal na sana nagkapalit na lang kami ng
kinalalagyan ngayon.

When you'd scream I'd fight away all of you fears

I've held your hand through all of these years

But you still have all of me

I promised to be her savior ngunit ano ang ginawa ko? Pinahamak ko pa siya.
Nasaktan siya ng dahil akin. Halos mamatay siya dahil sa akin. At nahihirapan siya
ngayon dahil sa akin. Wala akong kwentang kaibigan.

You used to captivate me by your resonating light

Now I'm bound by the life you left behind

Your face it haunts my once pleasant dreams

Your voice it chased away all the sanity in me

Bawat gabi ay binabangungot ako. Bawat tingin ko sa salamin ay pinipiga ang puso
ko.

Bawat luhang tumutulo sa mga mata ko ay puno ng pait at pagsisi.

I've tried so hard to tell my self that you're gone

But though you're still with me

I've been alone, all along

Gumising ka na Jamie. Parang-awa mo na. Miss na miss na kita. I need you beside me.
Ayoko ng mag-isa.

When you cried I'd wipe away all of your tears

When you'd scream I'd fight away all of your fears

I've held your hands through all of these years

But you still have all of me

Tumayo na ako at tumalikod. Dinig ko pa ang malakas na palakpakan ng mga bisita.

Ngunit kailangan kong lumayo bago pa nila makita ang pagtulo ng luha ko. Kanina ko
pa ito pinipigilan. Kailangan ko ng ilabas.

Tumakbo ako sa loob at hinanap ang cr. Pumasok ako agad sa pintuang itinuro ng
maid. Ilinock ko ang pinto pagkapasok ko at humarap sa salamin. Tinakpan ng palad
ko ang aking bibig at paimpit akong nag-iiyak. Sinuntok ko ng malakas ang aking
dibdib. Nang hindi ako makontento ay inulit ko pa. At isa pa. At ilang ulit pa
hanggang sa halos maubusan na ako ng hininga.Pinilit kong itigil ang pag-iyak ng
marinig ko ang boses ni Luke.

"Jay? Are you alright? Anong nangyayari sayo?" worried na worried sya.

"Im fine." gumagaralgal ang boses ko.

"Hey, are you crying?" concerned na tanong nya. Pinindot ko ang flush ng toilet
bowl para hindi nya marinig when I cleared my throat.

"Im fine. Bumalik ka na doon. Aayusin ko lang ang sarili ko." marahan kong utos.

"Are you sure you're okay?"

"Yeah. Sumakit lang ang tyan ko."

"Okay." narinig ko ang yabag nya palayo. Tinanggal ko ang contact lens ko at
naghilamos. Nang tingin ko ay maayos na ako ay agad na akong lumabas ng mabigla
ako sa nakaharap ko.

"Ang galing mo talagang magpapansin. Artistang-artista." Si Jane. Puno ng pang-

uuyam na sabi nya sabay hablot sa braso ko. Ipiniksi ko ang braso kong hawak nya.
Gulat na napatingin sya sa akin.
"What I did back there doesn't concern you. Grow up, Jane." I sternly told her na
lalo nya ikinagulat.

"Aba't--!" hindi ko na hinintay pang matapos ang sasabihin nya. Mabilis ko syang
linampasan at naglakad palayo. Naiwan syang nagngingitngit. I have already decided.
Simula sa araw na ito ay lalabanan ko na sya. Hindi na ako papayag na apihin nya
ako at si Jamie. Ipapakita ko na sa kanya kung sino ang kinakalaban nya.
####################################
Chapter 24 I'm Jealous
####################################

Hindi na ako nakahuma ng talikuran ako ni Jamie. Damn bitch bakit ganon siya? Tila
nabalutan sya ng kakaibang aura kanina kaya hindi ako nakapagsalita pa pagkatapos
nyang makaalpas sa pagkakahawak ko.

Mabilis ko syang sinundan palabas ng bahay. Nakita kong sinalubong sya ni Luke at
dinala sa gitna ng bulwagan. Nagngingitngit akong tumayo sa gilid at nagdesisyong
panuorin ang kanilang pagsasayaw. Mahigpit ang pagkakahawak ni Luke sa baywang ni
Jamie habang ang dalawang kamay naman ng babaeng iyon ay magkasiklop sa leeg ng
mahal ko. Shit! Nagseselos ako lalo nang ngitian siya ni Luke ng buong pagmamahal.
Kumuha ako ng kopitang may alak mula sa dumaang waiter at mabilis na uminom.
Nagseselos ako ng sobra sa nakikita ko.

Bakit ba na kay Jamie na halos ang lahat? Balak ko syang ipahiya kanina ngunit ako
pa ang nainsulto dahil mas humanga pa ang lahat sa ginawa nyang pagkanta. Pati ang
mga magulang ni Luke ay mas naimpress pa sa palabas nya. Kelan pa sya nagkaroon ng
magandang boses? Kelan pa sya natutong tumugtog ng piano at magpakitang-gilas sa
harap ng maraming tao? Bakit tila ibang Jamie na ang kasama namin ngayon? Unti-unti
kong nakikita ang pagbabago nya. Muli akong kumuha ng kopita at mabilis na ininom
ang laman nitong alak. Dumaan ang mainit at nakalalasing na likido sa lalamunan ko.
Binalewala ko ang pait. Gusto kong magpakalasing. Pigil na pigil ko ang katawan
kong sugurin sila at sabunutan si Jamie. Gusto ko syang saktan ngunit ayokong
ipahiya pa ang sarili ko. Alam ko namang ako rin ang lalabas na masama kung gagawin
ko iyon. Wala naman silang ibang kakampihan kundi ang bruhang si Jamie. At ako? Ako
na lang lagi ang kontrabida. Ikinuyom ko ang kamay ko. Nagdesisyon akong lumapit sa
kanila ngunit bago ko pa sila marating ay nakita kong hinila na sya ni Luke paakyat
sa stage. Pinaupo nya si Jamie sa gitna at tumabi dito na hawak na ang gitara.
Lumakas ang tibok ng puso ko ng magsalita sya na dinig ng lahat.

"This night is so special not only for my parents but also for me. I don't want to
take the spotlight from them but I don't want to miss this opportunity to sing a
song for the woman I love who is infront of you." nakangiting tingnan nya si Jamie
na napayuko naman. Marami ang sumigaw ng may panunukso.

"Go, Luke! In love na yan." narinig ko pang kantyaw ng isang pinsan ni Luke.

Ngali-ngali ko ng sugurin sila pero muli akong nagpigil. Sa loob ko ay gusto ko

ring pakinggan ang boses niya. Magaling din kasi syang kumanta. Ipinikit ko ang mga
mata ko at inimagine na lang na ako ang kakantahan nya.

Beautiful girl wherever you are

I knew when I saw you, you had opened the door
I knew that I'd loved again
After a long, long while
I'd love again
You said hello and I turned to go
But something in your eyes left my heart beating so
I just knew that I loved again after a long, long while In love again
Sana ako na lang, Luke. Bakit kasi si Jamie pa?

It was destiny's game for when love finally came on

I rushed in line only to find
That you were gone

I love you, Luke. Ikaw lang ang lalaking minahal ko ng ganito katindi.

Beautiful girl, I'll search on for you

Til all of your loveliness in my arms come true
You made me love again after a long, long while
I loved again

Tang-ina mo talaga, Jamie. Mamatay ka na.

And I'm glad that it's you,

Beautiful girl

Nanigas ako sa pagkakatayo nang marinig ko syang magsalita.

"I love you, Jaime. Will you be my girlfriend?" Iminulat ko ang mga mata ko at
nakita ko syang nakaluhod sa harap ni Jamie habang hawak ang kamay nito. Shit
ansakit sa dibdib ng eksenang iyon!

Ngunit bigla akong napangiti nang makita kong tumayo si Jamie at umalis nang hindi
sya sinasagot. Mabilis itong naglakad palayo at iniwan si Luke na natulala. Puno ng
kabiguan ang mukha nya. Nagbulungan ang mga bisita.

Biglang nangislap ang mata ko. Alam ko na ang gagawin ko para tuluyang mawala sa
landas ko si Jamie.
####################################
Chapter 25 Chances
####################################

"I love you, Jamie. Will you be my girlfriend?" sinabi ko iyon habang nakatingin sa
kanyang mga mata. I was really hoping that she would say yes. Pero imbes na yes
ang sabihin nya,

"Im sorry, Luke." ang narinig ko. And right after she said those words ay tumakbo
na sya palayo sa akin. Sandali akong natulala. Hindi alam ang aking gagawin.
Tumingin ako sa paligid. Pawang nakatingin sa papalayong si Jamie ang lahat. When
my senses came back, I ran after her. Swerte namang naabutan ko sya.

"Jay," I held her shoulder.

"Im sorry, Luke."

"What are you sorry for? If you are not ready yet then Im willing to wait." I want
to show her that Im serious with her.

"Luke," her eyes are telling me something I couldn't name.

"Bata pa lang tayo gusto na kita. Gustung-gusto. I waited for you to be back,
Jamie. And now that you are here my feelings seems to grow more. Im falling for you
more each day that we are together." I poured my heart out.

"Luke, hindi mo naiintindihan. Im not--" saglit syang natigilan. "I mean, this is
not the right time."

"Im willing to wait, Jamie. Liligawan kita. I have waited for ten years for you. Im
willing to do that again. I love you and Im sure, ikaw lang ang mamahalin ko." I
saw her smile with bitterness. Hindi ba sya naniniwala?

"Luke, I am not who you think I am."

"What are you talking about? You are Jamie. My Jamie. Please don't refuse me, it's
breaking my heart." kinakabahan na ako. "Please give me a chance." I pleaded.

"Luke," I kissed her hand while still looking at her eyes.

"Please, Jamie." I saw fear in her eyes. What is she afraid of? Hindi ko siya
maintindihan. "Please, I love you so much." napapikit na ako. Gusto kong maiyak sa
reaksyon nya sa mga sinasabi ko. Im very disappointed. Hindi ganito ang inaasahan
ko. But I will do everything to make her mine.

"Hindi mo kasi naiintindihan, Luke."

"Then tell me what I do not understand." hindi ko na mapigilan ang pagtaas ng boses
ko.

"Im sorry, Jay. Nasasaktan mo na ako." tumingala ako trying to stop my stubborn
tears from falling. Huminga ako ng malalim nang ilang ulit. Nang maayos na ang
pakiramdam ko ay muli ko syang yinuko.

"Jamie, promise me you'll give me a chance. And I promise you, I will prove to you
how much I love you." patuloy akong nagsusumamo.

"Luke," nasa boses nya na ang pagsuko. I embraced her tight.

"I love you, Jamie."

True to my words, linigawan ko sya. Being the Student Council President, kinutsaba
ko ang mga members namin para padalhan ng flowers si Jamie tuwing umaga. Tuwing
lunch break naman ay sinisigurado kong sabay kaming kumakain at tuwing uwian ay
nag-eeffort akong maihatid sya. I also helped her finish some of her requirements.
In short, I want to prove her that I am deserving to be her boyfriend. I can see
some improvements naman. Ngumingiti na sya sa akin. I bet nakikita nya na ang
sincerity ko. Everything is going okay now until one afternoon.

"Luke?" naglalakad na kami patungo sa sundo nyang sasakyan nang tawagin nya ako.

"Hmm?" I looked at her.

"Maybe we should stop seeing each other." hindi ko mabasa ang ipinaparating ng
kanyang mga mata.

"What?! Why?" nagulat ako sa sinabi nya.

"You should stop this. Pareho lang tayong nahihirapan."

"No! I love you! And Im not done proving it yet." hindi ko maiwasang kabahan sa
patutunguhan ng pag-uusap namin. I know she likes me. I've felt it before and I can
feel it now though she doesn't say anything. What is bothering her?

"Tell me, Jay do you like me?" hinawakan ko ang magkabilang braso nya.
"Yes! But this is wrong!" pilit nyang kumakawala sa hawak ko.

"There is nothing wrong if we like each other! I told you that I love you and I
know that somewhere in your heart, you feel the same way too. Pero bakit mo
pinipigilan? Bakit mo inaayawan?" I feel so frustrated now na hindi ko na napansin
ang paghigpit ng kapit ko sa kanya.

"Because Im not...!" hindi nya itinuloy ang sasabihin nya ngunit nakaramdam ako ng
pagtarak ng isang matalim na bagay sa puso ko kaya unti-unti kong nabitawan ang
kanyang braso. Agad syang tumalikod sa akin.

"Please don't lie to me. Please don't tell me you don't like me nor you don't love
me, Jay." my voice is begging, I feel like crying. Yumakap ako sa beywang nya. I
don't know if I was just weak or her hands were just too strong pero nakalas nya
ang mga kamay ko sa katawan nya.

"Im sorry, Luke. I-I just did." mahina nyang sabi ngunit pakiramdam ko'y isa iyong
bombang sumabog sa tenga ko. Agad syang naglakad papunta sa sasakyan at inutusan
ang driver na patakbuhin iyon. Hindi ko na napigilan ang pagpatak ng luha ko.
####################################
Chapter 26 Old Friend
####################################

Andito ako ngayon sa isang sosyal na bar at nagpapakalasing. Dito ako dumiretso
matapos ko syang iwan kanina sa school. Ako lang mag-isa sa isang table sa sulok.

"Damn!" napamura ako ng dumaloy ang mapait at mainit na likido sa lalamunan ko.
Nakakalahati ko na ang malaking bote ng Beefeater at alam kong malapit na akong
malasing. Matagal na rin kasing hindi ako umiinom kaya mabilis ang epekto ng alak
sa akin. Ayoko naman kasi talagang uminom pero alam kong kailangan ko ito ngayon
para sa halo-halong emosyon na nararamdaman ko.

Una, nagagalit ako sa sarili ko. Bakit di ko mapigilang mahulog kay Luke? Oo. Gusto
ko na sya. Sa unang pagkakataon nagkagusto ako sa isang lalaki. Galit ako dahil
antanga ko lang, naiinlove ako sa lalaking ang mahal ay ang mukhang dala-dala ko.
Ang mukha ng bestfriend ko. Galit ako dahil hindi ko na kayang kontrolin ang
nararamdaman ko. Galit ako sa sarili ko dahil para ko ng trinaidor si Jamie.

Ikalawa, nakokonsensya ako. Habang naghihirap si Jamie sa New York ng dahil sa

akin, andito ako sa Pilipinas at inaagaw hindi lang ang pagkatao at pamilya kundi
pati ang lalaking mahal sya.

Ikatlo, nanghihinayang ako. I am not a hypocrite pero kahit na pinapahirapan ako

ni Jane, nagugustuhan ko na ang katauhang dala-dala ko. I found a family and a man
who would give the love I long for. I've learned to love them and wanted to protect
them. At alam kong sa oras na makabalik si Jamie, mawawala lahat sa akin ito.

Ikaapat, I am hurt. Nung makita ko ang sakit sa mga mata ni Luke, para ko na ring
nakita ang sakit nang pagkabigo. Masakit sa akin dahil alam kong wala ring
patutunguhan ang pagmamahal na meron ako para sa kanya. Hindi ako ang mahal nya
kundi si Jamie.

Ikalima, I feel that I have already become a coward. Nawala na ang totoong katauhan
ko. Naging Jamie na ako. Iyakin at hindi maipagtanggol ang sarili mula sa pang-aapi
at pananakit ni Jane.

Gusto kong sumigaw. Eto na ba ang karma ko? Sa lahat ng buhay na kinuha at nasaktan
ko, alam kong kulang pa ang lahat ng sakit at pagkalitong nararamdaman ko na
kabayaran. Hiniling kong muli na sana si Jamie na lang ang nagising at ako na lang
ang nakacoma sa pagsabog na iyon. Or better, sana namatay na lang ako.

Muli akong nagsalin ng gin sa shot glass. Halos mabitawan ko ang bote dahil
nanginginig na ang mga kamay ko dala ng alkohol sa sistema ko. Tumingin ako sa relo
ko. Alas nuebe na ng gabi. Kailangan ko ng umuwi.

Muli akong napangiwi ng mainom ko ang alak. Pasuray-suray akong naglalakad patungo
sa sasakyang naghihintay sa labas nang biglang may humawak sa braso ko at hinila
ako sa madilim na sulok sa labas ng bar. Napamulagat ako ng maaninag ko ang kanyang
pagmumukha. Nawala ang espiritu ng alak sa katawan ko. Hindi ko inakalang posible
pala yun. Sabagay, ikaw ba naman ang makakita ng demonyong nagkatawang tao.

"I've finally found you, DK. I was right, I'll find you here."

Damn of all people, bakit sya pa ang makakakita sa akin?

"You seem to have mistaken me for someone else, mister. I am not the person you are
talking to." banayad kong sinabi sa kanya na sinagot nya lang ng malakas na
halakhak.

"You could've fooled everyone around here, DK but you will never,ever can fool me."
humigpit ang pagkakahawak nya sa braso ko that made me want to flinch but I
wouldn't give him the satisfaction to see that I am hurting.

"What do you want, Randolf?" ginamit ko na ang totoong boses ko. Randolf Gomez. Isa
sya sa pinakamagaling na assasin mula sa chapter namin ng Phoenix. Gwapo but a
total evil. Matalino at mukhang pera.

"You know what I want, DK. You might have changed your face but I still feel my
lust towards you and its giving me sleepless nights." He is also a pervert and a
sadist. Hinaplos nya ang pisngi ko ng isang nyang kamay at bumulong sa tenga ko.

"I will give you two choices, DK. I kill your bestfriend and her family then kill
your boyfriend and you and bring your head to the one who wants it so much so I can
have an additional 30M dollars on my account or you come with me and be my
bedwarmer until you are breathing." hindi ko sya sinagot.

"You know I could get you out of this mess, only if you give me what I want. I
faked my marriage and resigned from Phoenix so I could have more time to look for
you. I don't exactly know what is it that's into you that is making me drawn to
you, pussycat. And now that I've found you, I would make sure that I won't let you
get away from me." nakaramdam ako ng pangingilabot sa mga pinagsasabi nya. I know
he doesn't love me. He is not capable of that. He just got to be so obsessed with
me kaya nya ginagawa lahat ng ito.

"Is there no other choice? Nothing benefits me from the options that you have
given." I coldly asked him. Muli kong narinig ang nakakakilabot nyang halakhak.
Gustong manindig ng balahibo ko.

"You are really a thinker, DK. Okay, what if you fight me? If you win and Im still
alive, we will have another fight until Im dead because that would be the only time
that I will give up on you." mukhang mas mabuti iyon pero kaya ko kaya sya?

"And if I lose?" tanong ko.

"Then, I will be the one to choose from the options I have given you earlier."
nakangisi nyang sabi.
"I'll give you a week to prepare, DK. And don't ever ask for David's help. He has
been punished too much because of you and you wouldn't want his minions' heads
rolling under your feet, would you?" sa wakas ay binitawan nya na rin ako. May
inilabas syang calling card at ilinagay sa palad ko. Naglakad na sya palayo at
nawala sa dilim.

Sumasakit ang ulo ko habang tumatakbo ang kotse papunta sa bahay nina Jamie nang
biglang magring ang cellphone ko. Nakapikit kong sinagot iyon ng makitang si Dave
ang tumatawag.

"Dave..." bati ko sa kanya. Napanganga ako ng marinig ko ang sinabi nya.

"Devin, Jamie is awake!"

####################################
Chapter 27 Something Crazy
####################################

What is wrong with her?

Di ko mapigilang itanong yan ng paulit-ulit sa sarili ko habang tinititigan ang

larawan ni Jamie. Hindi ko inakalang magagawa nya akong tanggihan. Nararamdaman
kong espesyal na rin ang pagtingin nya sa akin. O baka naman yun lang ang inaakala
ko. But damn she admitted that she likes me too so what the hell is wrong with her
for us to be officially be together. Hanggang ngayon ba duwag pa rin si Jamie? Kung
si Jane lang ang problema nya then we could fight against her sister together.

Hindi ko mapigilang makaramdam ng tampo kay Jamie. This is the second time that she
has refused me. Pero kahit ganon alam kong hindi ako susuko sa nararamdaman ko para
sa kanya. Nakapaghintay ako ng sampung taon para sa kanya at kung kailangan ko
ulit maghintay ng sampung taon para maging akin sya ng tuluyan ay gagawin ko. Ganon
sya kaimportante sa akin. Ganon ko sya kamahal.

Ngali-ngali ko ng ibato sa sobrang inis ang celphone ko. Maghapon ko ng tinatawagan

si Jamie pero sarado ang cp nya. Tumawag na rin ako sa bahay nila ngunit sinabi
naman ng kasambahay nila na pumasok sya. I waited for her the whole day sa school
pero kahit anino nya ay hindi ko nakita. Nakailang ikot na rin ang mga inutusan ko
sa buong university pero hindi rin sya makita. Nasan na ba sya. If this is her way
para iwasan ako, pwes mukhang nagtagumpay na sya dahil kanina pa ako hindi
mapakali. Kung anu-ano na ring nakakairitang mga bagay ang pumapasok sa isipan ko
kumbat hindi ko sya makita. Well kung ayaw nyang magpakita dito sa school then dun
ko sya hihintayin sa bahay nila. I was to turn around para pumunta sa parking lot
ng marinig kong may tumatawag sa pangalan ko. I excitedly looked for her thinking
that it was Jamie but I was so damn disappointed when I saw it was just Jane who is
seductively swaying her hips as she walks towards me.

" Hey uwi ka na ba?" she sweetly asked me.

Gusto ko sana syang barahin pero pinigilan ko ang sarili ko. She is still Jamie's
sister afterall.

"Actually, I was about to go to your house to check on your sister." her smile
faded upon hearing what I've said pero ngumiti sya agad ng mapansin sigurong
inaabangan ko ang reaksyon nya.

"Well if that's the case then you wouldn't mind if sasabay na ako sa'yo. Medyo
napagod kasi ako buong maghapon at tinatamad na akong magdrive pauwi."

Wala naman akong dahilan para tumanggi so I just shrugged my shoulders and started
walking. Naramdaman kong naglalakad na rin sya but then all of a sudden bigla syang
kumapit sa braso ko. Pinigilan ko ang instinct kong pagpagin ang mga kamay nyang
nakakapit. I just put it in my mind that im doing this for Jamie.

Bumibyahe na kami ng bigla syang magsalita.

"You are really in love with her, huh. Hindi ba at tinanggihan ka na nya nuon?
Jamie is not the Jamie we used to know, Luke. Para na syang ibang tao kung minsan.
There are instances na para na syang stranger. Sabagay sampung taon din syang
nawala. Maninibago at maninibago tayo sa kanya. Marami din sigurado syang
natutunan. One more thing, malay ba natin kung may naiwan pala syang bf sa New York
kaya ilang beses ka na nyanh tinatanggihan." what she said irritated me a lot. I
wanted to push her out of the car but I contained myself because what she said has
truth in it.

"Luke bakit kasi sya pa? Andito naman ako. Mas matagal tayong nagkasama. Mas kilala
natin ang isa't isa. At hindi mo na kailangan pang maghirap o masaktan kung ako
lang ang pipiliin mo. Malay ba natin sa mga sikreto ng babaeng iyon ." she
continued when I didn't give her a reply. Humigpit ang pagkakahawak ko sa manibela
sa mga pinagsasabi nya.

"Jane pinasakay kita dito because Im trying to be a gentleman to you for you are
Jamie's sister. Now kung hindi mo maitahimik yang bunganga mo ng kasasabi ng mga
mapanirang opinyon mo towards your sister eh better take a cab coz you are really
starting to piss me off." I coldly looked at her pagkatapos kong igilid ang kotse
para makababa sya.I didn't want to be rude but I can't help it anymore.

"OK fine. I will shut up. But this is what I will promise you Luke . Once I find
out my sister's dirty little secret I will let it all out for the world to know."

"Papagurin mo lang ang sarili mo. You won't find anything. She is as pure as a gem.
Hindi gaya ng iba dyan." I am really annoyed kaya hindi ko na mapigilang hamunin
sya.

"It will be a pleasure to do it kung ang kapalit naman ay ikaw." God, she is really
desperate.

"In your dreams,Jane." after saying that ay mabilis ko nang pinaandar ang kotse. I
really need to see Jamie soon.

Jane's eyes as she looks at me with that 'i-told-you-so' look really pisses me off
more as I look at the maid going back to her work after telling me that Jamie is
not back from school yet.

"So anong plano mong gawin ngayon na wala pa ang prinsesa mo?" there is an obvious
mockery in her voice.

"I'll wait for her." ewan ko kung bakit biglang kumislap ang mga mata nya sa sinabi
ko.

"Cmon dun muna tayo sa kwarto ko. Let's watch some movies while waiting for her.
Ibibilin ko na lang sa maid na tawagin ka kapag nakauwi na yung hinihintay mo." she
offered me innocently but i wouldn't give her a chance to do something that would
compromise my situation.

"No, thanks. Dito na lang ako sa sala." umupo na ako sa isa sa mga sofa na naroon.
Agad naman siyang tumabi sa akin.

"Then sasasamahan na lang kita dito." sinimulan nyang haplusin ang braso ko na
nagpaigtad sa akin kaya agad akong tumayo.

"Sa kwarto na lang nya ako maghihintay. I know she wouldn't mind dahil palagi naman
ako sa kwarto nya noon." nagmamadali akong tumayo at tinungo ang pinuntahang
direksyon ng maid na napagtanungan ko kanina. Nang makita ko sya, I used my charms
para samahan ako sa pagpunta sa kwarto ni Jamie.

Nang makapasok ako ay agad kong ilinock ang pinto. Saka lang ako nakahinga ng
maluwag. Hindi naman siguro susunod pa si Jane dito. Iginala ko ang mata ko s
kabuoanng kwarto ng babaeng mahal ko. Napangiti ako dahil amoy na amoy ko sya sa
kwarto nya. Lumapit ako sa higaan nya at naupo sa gilid non sabay abot sa frame na
nakapatong sa patungan ng lampshade. Si Jamie iyon kasama ang kanyang bestfriend.
Nahiga ako at muling pinagmasdan ang picture nila. Ang ganda talaga ng babaeng
mahal ko. Napakainosente ng mukha at ngiti. Napangiti ako lalo dahil n

apagaan ng mga ngiti nyang tulad nuon ang bigat na dinadala ko. Pero agad na nawala
ang ngiti ko ng

mapasulyap ako sa babaeng katabi nya sa picture. Ewan ko pero habang tinititigan ko
ang ngiting nasa labi ng babaeng iyon ay parang may humigop sa buong pagkatao ko
lalo na ng mapatingin ako sa mga mata ng babaeng iyon. Sa di maipaliwanag na
dahilan ay biglang nag-iba ang pagtibok ng puso ko. Tila ba nagdoble ang bilis ng
pagpintig nito. Pilit kong inalis ang tingin ko sa babaeng iyon at ibinalik kay
Jamie. At sa hindi na naman maipaliwanag na dahilan ay unti-unting bumalik sa dati
ang pintig ng puso ko. Sinubukan kong tignan ulit ang babaeng iyon at muli na
namang bumilis sa pagpintig ang puso ko. Shit! This is the craziest thing I have
ever experienced! Agad kong ibinalik ang frame sa dati nitong lugar. Ipinatong ko
ang braso ko sa noo ko. Matutulog muna ako habang hinihintay sya. Masyado akomg
nastress sa paghihintay sa kanya at sa pangiinis ni Jane. Hindi ko na namalayan ng
makatulog ako.
####################################
Chapter 28 Suicide
####################################

Sinenyasan nya si Ana na dahan-dahang lumabas upang hindi makagawa ng anumang ingay
as she slowly walks towards the bed. Galing sila kanina sa isang gym upang maglabas
ng stress and of course para makapag-isip. The sleeping form of the man on the top
of her bed is taking her breath away. May pag-iingat syang umupo sa tabi nito.
Napakagwapo talaga ng lalalking ito. Tila ito isang anghel na bumaba sa lupa para
lang matulog sa kama nya. No wonder, patay na patay si Jane dito at talagang
handang makipagpatayan para lang mapansin ni Luke. Napangiti sya sa naisip. Muli
nya itong pinagmasdan. He is such a breath of fresh air. Parang may sariling isip
ang kanyang kamay na tumaas para sana haplusin ang buhok ng lalaking mahal nya.
Natigilan sya sa salitang pumasok sa isip nya. Wait! Teka lang. Did she just say
lalaking mahal nya?! Now where did that come from?!

Agad syang tumayo at naglakad palayo sa kamang hinihigaan ni Luke. Shit! Did she
just admit to herself that she is indeed inlove with him? No! Hindi ito pwede! Mas
lalo lang itong daragdag sa problemang kinakaharap nya. Hindi pwedeng mainvolve ang
feelings nya sa gulong kinasusuongan nya ngayon lalo na at nagkamalay na si Jamie.

No! No! No!

Damn you, DK! Stupid! Mura nya sa sarili.

Ano na ba ang nangyayari sa kanya? Did she just lost her mind? Why is that all of a
sudden para na syang nawawalan ng kontrol sa mga nagaganap sa buhay nya. Everything
was all on its proper places. But when she started to feel something towards these
people around her, nagkandaletse-letse na ang lahat. And because of it she started
to feel scared for the first time. Fear in her heart has been awalened. Una na ang
pagbabanta ni Randolf sa kanya at sa pamilya ni Jamie, then Luke's feelings towards
Jamie and finally, ang paggising ni Jamie.
Aah shit!!! This is driving me crazy!

Napaupos sya paupo sa lapag at napasabunot sa sarili. What the hell is happening to
her? Daragdagan pa ba nya ang problema nya? This mess she has gotten herself into
is all her fault! Now she hates herself more.

"Jamie?" napaangat siya ng ulo ng marinig ang bagong gising na boses ni Luke.
Bumangon ito at naglakad papunta sa kanya at sinambot sya upang itayo.

"What happened to you?" Nag-aalala nitong tanong habang ilinilibot ang mga mata sa
kabuoan nya. Marahil nagtataka ito sa nasumpungang itsura nya na nakasadlak sa
sahig at sinasabunutan ang sarili.

Humawak sya sa mga kamay nitong nasa mga balikat nya.

"I'm okay. Bakit pumunta ka pa dito?" tumalikod sya pagkatapos nya itong bitawan
dahil ayaw nyang makita nito ang mga mata nya. Alam nyang sa oras na iyon ay hindi
nya kayang takpan ng mga mata nya ang bigat ng dinadala nya.

"Jay please talk to me. Huwag mo naman akong iwasan o pagtaguan ng ganito."
nagsusumamo ang boses ni Luke. "You're... hurting me." mahinang dugtong nito
ngunit tila iyon bombang sumabog sa tenga nya. Napapikit sya ng mariin. Shit! Lalo
syang nagagalit sa sarili nya dahil sa guilt. Damang-dama nya ang hinanakit nito sa
kanya. Gulung-gulo na sya. Hindi na nya napigilan ang luhang pumatak sa pisngi nya
na agad nyang pinunasan. Alam nyang nakita ito ni Luke kaya hindi na sya nagulat ng
maramdaman ang pagyakap nito mula sa likuran nya.

"You're crying. Does that mean you are hurt too? I'm sorry, Jay. Ayokong saktan ka
lalo na ang makitang umiiyak ka." lalo tuloy tumulo ang mga pasaway na luha nya.
Damn it! Kailan pa sya naging iyakin? Luke what have you done to me? Parang di ko
na kilala ang sarili ko kapag kaharap kita.

Pinilit nyang umalis sa pagkakayakap nito ngunit mas lalo lamang humigpit ang
pagkakayapos nito sa kanya.

"Jay please don't do this. Ten years, Jamie. I waited for you for ten fucking
years. Tiniis ko, Jay dahil mahal kita. Ngayong nagkasama tayo ulit, mas minahal
kita alam mo ba iyon? At alam mo bang kapag hindi kita nakikita ay para kong
nakakalimutang huminga? Mamamatay ako kapag wala ka sa tabi ko. Mahal na mahal na
kita bakit ayaw mong bigyan ako ng chance para maipakita ko iyon sa'yo? I know. I
can feel that you love me,too. Mahal mo rin ako, Jamie. Ramdam ko iyon kahit hindi
mo sabihin. At akala ko... akala ko kaya ko pang maghintay hanggat maging ready ka.
Pero hindi ko na pala kaya, Jay. Hindi ko na pala kaya." gumagaralgal na ang boses
ni Luke. Shit naman guilting-guilty na sya sa mga pinagsasabi nito. Para siyang
sinasakal ng bawat salitang sinasabi nito sa kanya. Gumamit na sya ng pwersa para
makaalis sa mga braso nito kaya napaatras ito mula sa pagkakayakap sa kanya.

"You don't understand, Luke. Hindi mo ako pwedeng mahalin sa ngayon dahil... Shit!"
hindi nya na napigilang magmura dahil hindi nya alam kung paano ieexplain iyon kay
Luke. Once he knew alam nyang mas lalong gugulo ang lahat sa kanilang lahat. Worse
the truth could be the cause of his...death. Their death.

"Then make me understand, damn it!" napakislot ako sa sigaw nya. I know nawawalan
na sya ng pasensya sa mga sinasabi at ginagawa ko. Rinig ko ang pagbuntong-hininga
nya.
"Is this about your sister?" No, Luke. This is about every damn thing I am. And
Jamie.The real Jamie. I really wanted to tell him that but I can't. It will just
complicate things more. I can feel the tears falling frommy eyes.

I didn't give him any answer.

"Do you love me?"

Hindi ko pa rin siya sinagot.

"Do you want me to beg?" mahina nyang tanong. Pakiramdam ko ay may tumarak na
matalim na bagay sa dibdib ko, sinaksak iyon ng paulit-ulit at literal na hiniwa ng
maliliit ang puso ko nang marinig ko ang pagmamakaawa nya. Lalo tuloy akong naiyak.
Shit, Luke! Tama na. How could I tell you na hindi tayo pwede? Na hindi ako ang
baaeng mahal mo. At paano ko ipapaliwanag na kahit hindi ako sya ay mahal kita.
Minamahal na kita. Ipinikit ko ng mariin ang mga mata ko.

"Luluhod ako Jamie kung iyon ang gusto mo para lang itigil mo na itong pagpapahirap
sa akin." pagkatapos nyang sabihin iyon ay dahan-dahan syang yumuko upang lumuhod
pero bago pa nya mailapat sa sahig ang mga tuhod nya ay tinakbo ko na sya para
patayuin. Damn it hindi ko rin sya natitiis.

"Luke please don't do this to me. You are making me forget all my plans. You are
making me forget everything. I don't know what to do with you anymore." this time
ako na ang nagmakaawa sa kanya. Hindi ko na kayang magmatigas at labanan pa ang
damdamin ko para sa kanya.

"Then don't stop yourself anymore. Love me back, Jay. Please love me back." Shit!
Bumuhos ang luha ko sa intensidad ng mga mata ni Luke. Kitang-kita ko rin ang bawat
patak ng luhang dumaloy sa pisngi nya. Nagkasabay pa kami sa pagpunas ng mga luha
sa pisngi ng bawat isa. Naipikit ko ang mga mata ko ng unti-unting bumaba ang mukha
nya para halikan ako. Marahang hinagod ng mga labi nya ang mga labi ko. Tama nga
ang kasabihang ang unang halik ang pinakamatamis na halik na matitikman mo lalo na
kung galing ito sa taong mahal mo. And because of that kiss, I have really totally
forgotten everything even who I really am.

"I love you so much." mahinang bulong nya ng lumayo ang mga labi nya sa akin at
tumitig ng matiim sa mga mata ko. I smiled at him.

I know what I am doing right now is suicide but the love I have for this man is
making me forget all my fears, making me forget everything. Even making me forget
all of me. And if loving him more than I love my self and more than I love Jamie
would be the cause of my death... then so be it.

"I love you, Luke."

I closed my eyes as he once again claimed my lips.

####################################
Chapter 29 What Have I Done
####################################

What just happened?!

Anong nagawa ko? Bakit hinayaan kong madiktahan ng puso ko ang isip ko?

Nakatingin ako sa papalubog na araw. Nandito ako ngayon somewhere in Panggasinan.

Tinakasan ko si Ana, ang driver ko at si Luke. Iniwan ko rin ang cellphone ko para
hindi nila ako matagpuan. Asan na nga ba ako? Ni hindi ko na napansin ang pangalan
ng bayan na kinaroroonan ko. Magulung-magulo ang isip ko ngayon. Aminado akong
masyado akong nagpadala sa nararamdaman ko towards Luke to the point na nakalimutan
ko na ang lahat. Si Jamie. I can't believe na magagawa ko syang ipagpalit sa isang
lalake. Anong klaseng best friend ako? Dati rati ay sa kanya at sa organisasyon
lang umiikot ang buhay ako. Pero ngayon, imbes na maayos ko ang gulong
kinasusuungan ko ay nagdagdag pa ako ng panibagong problema.

Ang tanga mo, DK!

Paano na kung dumating na ang oras na magkakaharap kayo ni Jamie? Would you tell
her that you fell in love with her childhood sweetheart who thinks you are her? I
am so scared right now. Paano ko ipapaliwanag kay Jamie at sa pamilya nya na
'hiniram' ko ang mukha nya dahil nagtatago ako? Paano ko ipapaliwanag sa ama nya na
ako ang dahilan kumbakit kalahating taon siyang nacomatose dahil sa kapalpakan ko
and she is now suffering from amnesia? Yes. May amnesia ngayon si Jamie. And it is
making her guilty even more. Habang nagpapakasaya at tinatamasa nya ang magandang
buhay na meron ito, less than Jane of course, ay ayun sya at naghihirap dahil sa
kanyang amnesia. But through it all, she is glad that Jamie is awake. And she
believes that Jamie having an amnesia is giving her time to fix the mess she made.

But how could she fix it if Luke is already in the picture? Bakit ka ba kasi naging
tanga nung iyakan ka nya, DK? Are you really that in love with him? At kapag andyan
na si Jamie how would you explain your self to Luke? Hey, Luke. Sorry but I fell in
love with you even if I am not who you think I am. Sorry ha. Mahal na kasi kita
kaya kahit nagpapanggap lang akong si Jamie eh binoyfriend kita. Magagawa pa kaya
niyang isauli si Luke sa totoong Jamie... Sa babaeng talagang minamahal nito?

Shit!!!

Sinabunutan ko ang sarili ko. Ang tanga ko talaga. Maiinlove na nga lang ako, sa
lalaki pang nahuhumaling lang sa'yo dahil nasa iyo ang mukha ng best friend mo.

Mapapatawad kaya sya ni Luke? Matatanggap kaya nito ang katotohanang nagpapanggap
lang siya? na isa siyang mamamatay-tao? Na pumapatay sya dahil sa pera? Na dahil
sa trabaho nya napahamak ang pinakaimportanteng babae sa buhay nito?

Shit talaga! What now? Kaya pa ba nyang ihandle ang sitwasyon nya ngayon lalo na at
may dumagdag na pagbabanta hindi lamang sa buhay nya kundi maging sa pamilya ni
Jamie at maging kay Luke. She knows Dave would be very, very disappointed to her.
Marami na itong naisakripisyo para sa kanya pero pati iyon ay nakalimutan nya. Damn
her selfishness! Walang kapatawaran kung mapapahamak sila dahil sa kanya. Maybe she
needs to go. Siguro kailangan nya ng bumalik sa Phoenix. She knows she deserves
every punishment they would give her. Kung kamatayan man iyon then so be it kesa
madamay pa ang mga taong mahal nya at natutunan nya ng mahalin.

Tama. Dapat hindi sya tumakbo palayo sa problema. Dapat hindi sya natakot. Ngayong
gising na si Jamie at pwede nang bumalik sa pamilya nito ay panahon na rin sigurong
bumalik sya sa pinanggalingan nya. Natupad na ang kahilingan nyang magising si
Jamie. Mas makabubuti na nga rin sigurong nakalimutan sya nito para hindi na ito
mas lalo pang mapahamak ng dahil sa kanya. Yes. That's the best thing she could do
for Jamie and Luke. Getting out of their lives is the easiest thing to do. No
questions asked. No explanations to do. Sila naman talaga ang para sa isa't isa di
ba? And Luke... He wouldn't know anything about her. Iisipin lang nito na si Jamie
pa rin ang nakasama nito this past few months. Most probably, mag-uutos na lamang
si Dave ng gagawa ng kwento kumbat nagka amnesia si Jamie. And as of her? She will
be gone out of their lives forever.

She was driving her car papuntang Manila. Katatapos lang nyang kausapin si Dave
para sa plano nya. At habang gumagawa ito ng mga hakbang para sa plano para
maibalik si Jamie ay kailangan nya na ring kumilos. Kailangang bago siya umalis ay
masisigurado nyang safe ang pamilya ni Jamie at ni Luke. Masakit mang iwanan ang
mga ito ay alam nyang kailangan nya ng magising sa pansamantalang pagkakalimot at
pagiging makasarili. Aminado naman syang sumaya sya sa piling ng mga ito. Lalo na
sa piling ni Luke. Pero ang tanong kaya nya kayang mabuhay ng wala sina Jamie at
Luke sa buhay nya? Hindi nya namalayang umiiyak na sya. Kundi lang nanlabo ang
tingin nya sa kalsada ay hindi pa nya mapapansin ang sunud-sunod na pagtulo ng luha
sa mga mata nya. Agad syang pumwesto sa gilid ng kalsada. At pagkatigil na
pagkatigil na sasakyan ay agad na syang sumubsob sa manibela at umiyak ng todo.
Naninikip na naman ang dibdib nya. Andyan na naman yung pakiramdam na may tumutusok
sa puso nya kaya ang hapdi-hapdi nito ngayon. Oo na. Nasasaktan sya. Tao pa rin
naman siya di ba? Nasasaktan syang isipin na iiwan nya si Luke dahil ito ang kauna-
unahang lalaking minahal nya. Nakalimutan nya nga si Jamie at ang misyon nya dahil
dito di ba? And the thought na dumating at aalis sya sa buhay nito na hindi nito
namamalayan hurts her more. Ang tanga lang naman kasi nya eh. Sa dami ng lalaki
bakit sa kanya pa sya nainlove. He is not for her to begin with. What happened
between the two of them is not a part of her plan. Pero nangyari na eh. At
kailangan nya ng itama ang mga pagkakamaling nagawa nya.

Pilit nyang pinatigil ang kanyang mga luha sa pagpatak at pinakalma ang sarili. Mas
gugustuhin nyang sya ang mahirapan at masaktan kesa masaktan ito at si Jamie. Muli
nyang pinaandar ang sasakyan. Isang oras na lang nasa Manila na sya.

At pagkaraan nga ng isang oras ay tanaw nya na ang gate ng subdivision papunta sa
mansyon ng mga del Mar. Bukas, aalis na sya.
####################################
Chapter 30 One More Night
####################################

Spg scenes ahead.

Bigla akong napaapak sa preno ng kotse ng makita kong naghihintay si Luke sa harap
ng gate ng mansyon. Nakasandal sya sa kotse nya habang titig na titig sa kotse kong
paparating. Gusto kong umatras para tumakas. Hindi pa ako handang makipag-usap sa
kanya. But when I saw his eyes I realized I need to talk to him. Damn, DK. Natalo
ka na naman ng mga mata nya.

"Hey." Mahina kong bungad sa kanya. Sa isang kisapmata ay nakakulong na ako sa

mahigpit na yakap nya.

"Where have you been? I miss you so much." shit! Nalulunod na naman ako. Nalulunod
ako sa sobrang bilis ng pintig ng puso ko. If this is not love, I don't know what
this feeling is called anymore.

" Dyan lang sa tabi-tabi." Sagot ko sa kanya nang bitiwan nya ako at maglakbay ang
mga mata nya sa mukha at katawan ko. Pilit kong iniiwas ang mgs mata ko sa matiim
nyang pagtitig.

"Bakit hindi ka tumawag o nagtext man lang? Worried na worried na ako sa'yo. Halos
tatlong oras kitang hinihintay dito alam mo ba iyo? I almost terrorize your maids
just to know where you went." Tumatawa pa sya habang sinasabi iyon. Pero hindi ako
natawa sa joke nya. Bagkus ay biglang nag-init ang mga mata ko habang nakangiti sya
sa akin. Oh, God. Ito na ang huling oras na makikita ko ang mga mata nyang
naniningkit sa pagtawa. Yung malalalim na dimples sa baba ng labi nya. At ang
kanyang manipis na labi na tila nagaanyaya ng halik. Damn I really love him and the
feeling is hurting me so much. Pwede bang magpakaselfish ulit? Kahit sandali lang.
Bago pa nya makita ang pagtulo ng luha ko ay agad ko syang hinalikan. Sandali lang
ang paglalapat ng mga labi namin ngunit hindi ko na talaga napigilan ang tuluyang
mapaiyak.

"Jamie? What's wrong? Sabihin mo sa akin please. May masakit ba sa'yo? Tell me
please. Why are you crying?" Tarantang taranta si Luke sa nangyayari sa akin. Lalo
akong napahagulgol.

"Jay please sabihin mo sa akin kumbat ka umiiyak." Masuyo nyang sabi. Pilit akong
nagpakahinahon. Kailangan kong kontrolin ang emosyon ko at baka bigla kong masabi
kay Luke ang lahat ng plano ko. I don't want to confuse him more.

"Don't mind me. Namiss lang siguro kita." Pilit ko syang nginitian.

"Miss na miss na rin kita eh. Can I invite you out please? This is our first date
as couples you know. Pleasseee..." Pagpapacute nya. Hindi ko tuloy mapigilan ang
mapatawa.

"Okay. Sige." Pagbibigyan ko na ang sarili ko. For the last time.

Nakatitig lang ako sa kanya sa buong oras ng dinner namin. Andito kami ngayon sa
rooftop ng condo na pagmamay-ari ng pamilya nila. He was animatedly telling me a
funny story na hindi ko naman masundan-sundan dahil busy ako. Busy ako sa bawat
pagdaan ng emosyon sa mukha nya. Pilit kong kinakabisado ang bawat hugis ng mukha
nya. Ang bawat emosyong dumaraan dito. The way he smiles, pouts, and laugh. Every
little detail of his handsome face ay gusto kong matatak sa puso't isipan ko. This
would be the last time and after tonight tuluyan na akong lalayo. Hindi ko na nga
namalayang tapos na sya sa pagkukwento at nakatitig na rin sya sa akin. Ni hindi ko
narinig yung huling sinabi nya sa akin.

"Ano yun? Pakiulit." Nagtataka ako dahil muling tumiim ang tingin nya sa akin.

"You're turning me on." Malamyos ang boses nyang sinabi iyon.

"Ha?" Napalunok ako dahil pakiramdam ko'y nanunuyo ang lalamunan ko sa narinig kong
sinabi nya. Sinundan ng mata ko ang kilos nya. Tumayo sya at lumapit sa akin.
Hinawakan nya ang mga braso ko at dahan-dahan akong napatayo. Hindi ako makaalpas
sa mga tingin nyang tila humihigop sa buong katauhan ko.

"I love you so much. Kapag nawala ka sa akin, masisiraan ako ng ulo. Mamamatay ako,
Jamie." Buong pagmamahal nya akong yinakap. Gusto kong sabihin sa kanya na hindi ko
papayagang masaktan sya. Na handa akong gawin ang lahat maprotektahan lamang sya.
Kung si DK lamang ako ngayong oras na ito walang pagdadalawang isip na sasabihin ko
sa kanya iyon. Pero hindi ko masabi sa kanya dahil ako ngayon si Jamie. Mahina.
Walang lakas ng loob. Kaya gumanti na lamang ako ng pagyakap sa kanya. Giving all
my love in that embrace. Napaatras ako ng may maramdaman akong malamig na bagay sa
leeg ko. Humiwalay ako sa yakap nya at tumingin ako sa bagay na iyon. Isa iyong
mahabang platinum na kwintas na may diamond pendant. Napatingala ako sa kanya.
Nakatingin pa rin sya sa kwintas na isinuot nya sa akin.

"You now hold my heart, Jamie." There is so much love in his eyes and I' m drowning
in them once again.

"I love you so much." Hindi ko na naman napigilan ang pag-iyak. I'm sorry, Dave.
I'm sorry, Jamie. Give this night to me please. Promise last na ito. How could I
leave this man?

"I love you too Lucas so..." Hindi ko na natapos ang sasabihin ko. I just found
myself passionately kissing him. Naghiwalay ang mga labi namin ng maubsan na kami
ng hangin. Nagpahila na lamang ako sa kanya nang maglakad sya ng mabilis paalis sa
rooftop. We went inside a penthouse. Bago ko maigala ang paningin ko sa loob ay
muli na naman nya akong hinalikan. Kakaibang halik ang ibinibigay nya sa akin
ngayon. May pagsuyo. Humihingi ng katugon. When I answered his kisses ay naging
mapusok iyon. Nakakapaso. Nakakalunod. Namalayan ko na lang na pareho na kaming
hubad at nakahiga sa kama. He intertwined our hands and placed them above my head.
Tinitigan nya ako ng may paghanga at pagmamahal.

"You're the best thing that ever happened to me. Words can't express the love I
have for you. I've been waiting for you for a long time, Jamie. And now that you
are here I will make sure that you will be mine... Only mine." Shiiittt!!! Lalo
akong nalulunod sa mga pinagsasabi nya.

Muling bumaba ang halik nya sa akin. Sinalubong ko sya ng halik. Pinagsawa ko ang
sarili ko sa paghalik sa kanya. Napahinga ako ng malalim ng bumaba ang halik nya sa
leeg ko. Nahigit ko naman ang hininga ko ng paglaruan ng bibig nya ang magkabilaang
dibdib ko. Damang dama ko ang init na ilinalabas ng katawan nya at napapaso ako.
Para akong nagswiswimming sa mainit na tubig sa sensasyong bumabangon sa buong
katawan ko. May pumipintig sa loob ng pagkababae ko na nagpapanginig sa akin habang
dinarama ang pagbaba ng labi nya sa tyan at puson ko. Lalong lumakas ang pintig
nito na makarating ang labi nya sa gitna ko.

"Luuccaaass..." Naiungol ko ang kanyang pangalan ng padaanan ng dila nya ang hiwa
ko. Mas lumakas ang pagungol ko ng sipsipin nya ang pagkababae ko. Damang dama ko
ang paglabas masok ng dila nya sa kaibuturan ko. Para akong masisiraan ng bait sa
kuryenteng dumadaloy sa buong katawan ko. Mahigpit akong napakapit sa headboard ng
kama habang patuloy sya sa ginagawa nya. Ilang saglit pa ay naramdaman ko na ang
sobrang panginginig ng katawan ko. Napasigaw ako sa lakas ng vibration ng katawan
ko. Lahat ng lumabas sa akin ay lininis nya. Hingal na hingal akong tumingin sa
kanya. Nakangiti nyang sinalubong ang tingin ko.

"Did you enjoy your first orgasm, Jamie?" May panunukso sa boses na tanong nya.
Nahihiya akong tumango.

"Just wait there's more." Muli akong napahinga ng malalim ng pumwesto sya sa ibabaw
ko.

"This is it, Jamie." Yes, DK this is it. At kasabay ng paghalik nya sa akin ay ang
pagpasok nya sa loob ko.

Nakabihis na ako at handa ng umalis ngunit muli akong napatingin sa lalaking

pinagbigyan ko ng bagay na tanging maipagmamalaki ko. Yes, I may be a deadly
assassin but I am still a virgin. I kept my chastity dahil iyon lamang ang meron
akong malinis na pwedeng ilaalay sa taong mamahalin ko. Yes, I found a man to love
and I gave it to him and I won't regret it.

"Goodbye, Luke. I love you so much." Mahina kong bulong sa kanya at hinalikan ko
sya sa noo. Nanigas ako nang gumalaw sya.

"I love you..." He murmured in his sleep. That's the sweetest thing I ever heard
because even in his sleep he is telling me how he loves me. Pero panandaliang
kaligayahan lamang pala iyon. I froze from where I am when I heard him added

"...Jamie."

There goes your love, DK.

At sa paglabas kong iyon sa kwarto ay alam kong wala na akong babalikan pa.
####################################
Chapter 31 Going Crazy
####################################

I woke up with a smile in my lips. Pakiramdam ko'y pag-aari ko ang mundo. Last
night is the best night I had with Jamie. Nasulit ang ilang mga taon na paghihintay
ko. I was so happy. I am still so happy. I can still feel my swollen lips from the
kisses I gave her last night. And I know pati rin yung labi ni Jamie ay ganon din.
Napangiti ako ng pilyo for I know hindi lang ang labi nya ang namamaga ngayon kundi
pati doon sa somewhere out there nya. With that thought naramdaman ko ang muling
pagkabuhay ng aking pagkalalake. Haay Im madly, deeply and crazy in love with
Jamie.

"Jay?" Iniangat ko ang ulo ko mula sa pagkakahiga. Pinakiramdaman ko kung nasa

banyo sya. I looked at the clock and it says its only 6:05 in the morning.
Naghintay pa ako ng ilang minuto bago nagdesisyong bumangon. Nang makatayo ako ay
hindi ko maiwasan ang pag-iinit ng pisngi ko ng masulyapan ko ang mantsa ng dugo sa
bedsheet. Damn! Wala na talagang mas peperfect pa sa nangyari samin ni Jamie
kagabi.

Naglakad ako papunta sa banyo para katukin na sya. Para kasing gusto ko ng round
two. Pilyo akong humagikgik.

"Jay?" Sinabayan ko ng pagtawag sa kanya ang pagkatok ko. Dalawang minuto nai ako
dito sa harap ng pintuan ng banyo pero wala pa ring sumasagot mula sa loob.

"Jay?" Muli ko syang tinawag. This time mas malakas na. Unti-unti na ring pumapasok
ang kaba sa dibdib ko. Umalis ba sya ng walang paalam? Pero imposible yun. Adik sa
pagtulog si Jamie at alam kong hirap syang gumising ng maaga lalo na sa nangyari sa
katawan nya kagabi. She just couldn't leave me that early. I opened the door. There
was no trace of Jamie. Hmm. Baka naman gusto nya akong isurpresa at nagluluto sya
ngayon ng breakfast namin. Nagmamadali kong isinuot ang boxers ko at lumabas ng
kwarto. I ran towards the kitchen. Pero wala pa rin si Jamie. Lumakas ang tibok ng
puso ko. Iniwan nga talaga ako ni Jamie. Shit!

I immediately took a shower and went to her house. Wala akong pakialam kung
mambubulahaw ako ng ganon kaaga. All I want is to see her. Baka kasi galit sya sa
akin dahil minadali ko ang mga pangyayari sa amin. I admit. Plinano ko talaga yung
dinner at yung mangyayari after that dinner. I needed an assurance para hindi na
sya mahiwalay pa sa akin. Nakipagplano pa nga ako sa mga magulang ko na pumunta
dito sa bahay nila mamayang gabi para mamanhikan na sana. They were so happy
yesterday nung sabihin ko sa kanila ang plano ko. No. Hindi ko pinipikot si Jamie.
I just wanted us to be engaged para wala na syang kawala pa sa akin. I can wait for
our wedding.

Bumaba ako agad sa kotse nang makapasok ako sa gate. Nakasalubong ko pa si Jane who
gave me a seductive smile. Napilitan akong kausapin sya.

"Where's Jamie?" Nawala ang ngiti nya sa tanong ko.

"Ah yung magaling mong girlfriend? Hindi sya umuwi kagabi." Nakalabing sagot nya.

"What?! Imposible!" Pinagloloko ata ako ng babaeng ito. Kung wala si Jamie dito
then saan sya nagpunta?

"Anong nakakagulat doon? Ayan kasi masyadong mataas ang expectation nyo sa babaeng
iyon. Malay ba natin kung may inuwian syang ibang bahay or worse ibang lalake.
Nagbabait-baitan eh santi-santita naman--- ouch! Luke ano ba!" Hindi na ako
nakapagpigil sa pang-iinsulto nya kay Jamie kaya pinilipit ko na ang kamay nya.
"Don't you ever insult your sister in front of me Jane. Huwag mo syang igaya sayo.
Malinis na babae si Jamie." I told her in my most dangerous voice.

"Shit, Luke! Ilang taon syang nawala! Yes! Hindi pa rin sya madaldal gaya noon.
Hindi sya lumalaban sa mga pang-aaway ko sa kanya! But can't you see the way she
look at you? The way she looks at me? She even gave me goosebumps in the intensity
of her stares. May nag-iba na sa kanya, Luke." Natigilan ako sa sinabi nya dahul di
lang miminsan ko napansin ang mga sinasabi nyang iba kay Jamie. Damn this woman.
She is making me confused.

"She is still Jamie. Kung may changes man tayong nakikita natural lang iyon dahil
matagal syang nanirahan sa America." Pilit kong pinatatag ang sagot ko. I knew na
ang tao magtagal man sa ibang lugar ng ilang taon, hindi pa rin mawawala ang mga
inherent na pag-uugali.

"You are really blinded because of your so-called love for her, Luke. Pero ako
hindi ako pabubulag ng mga peke nyang pagkakabait, ng peke nyang mga ngiti. Tuwing
tinitignan nya ako pakiramdam ko'y ibang tao ang kaharap ko!" Pagpupumilit ni Jane.
Binitawan ko na ang kamay nya.

"You told it yourself. Baka sa ating dalawa ikaw ang nabubulagan because you hate
her so much." Tinalikuran ko na sya. I went at Jamie's room. Doon ko na lang sya
hihintayin.

Two months.

For two fucking months, I waited for her. I waited for her to come home. I waited
for her to explain her disappearance. I waited for her to explain why she left me
that morning after sharing a blissful night with me. And I admit, Im starting to
hate waiting. No. Hindi ako galit sa kanya. Galit ako dahil nagawa nya akong
paghintayin. Sinabi ko naman sa kanya na ikamamatay ko kapag nawala sya di ba. Pero
bakit nya ako tinotorture ng ganito? Gusto nya ba akong magsisi sa pagkuha ko ng
virginity nya. Hell, no. I won't be sorry. But if regretting what happened between
us is the only way for her to come back then I'll even go down on bended knees to
ask for her forgiveness. Basta ba bumalik sya coz Im really going crazy looking and
waiting for her. Kung saan-saan na ako nakarating. I even went to New York to see
if she went back. Pero wala. Wala akong napala. Para syang usok na bigla na lang
nawala.

Tinungga ko ang shot glass. Shit! Ilang gabi na ba akong nagpapakalasing sa bar na
ito? Litong-lito na ang isip ko. Pagod na pagod na ang katawan ko. At ansakit-sakit
na ng puso ko. I wanted to cry but I can't. Ayokong umiyak. Ahh shit talaga, Jamie!
Miss na miss na kita.

Natingin ako sa cellphone ko nang bigla itong magring. Hindi ko na sana sasagutin
pero kinabahan ajo when I saw that it was Tito Josef. Nagmamadali ko itong
hinawakan at tinanggap ang tawag.

"Tito..." Damn! Anlakas ng tibok ng puso ko.

"Luke... We found her."

Oh God!
####################################
Chapter 32 No Regrets
####################################

"Gaddammit Devin!" Mura ng mura si Dave habang tinititigan ako sa monitor. Well
can't really blame him. Sino ba naman ang matutuwa kung ang kausap mo ay may benda
sa magkabilang kamay at nakasling pa ang isa? Bukod pa yun sa mga pasa sa may panga
ko.

"You should be happy, Dave. At least we have proven that Im not invincible." Tatawa
sana ako pero masakit ang pasa ko. Langya pinahalo-halong Jet Lee, Jacky Chan at
Hulk Hogan ata yung huling assassin na nakalaban ko. Sa nakalipas na dalawang
buwan, wala akong ginawa kundi ang makipaglaban sa mga assassin na habol ang ulo ko
at ang palihim na bantayan si Luke at ang pamilya ni Jamie.

"That is not funny, Devin!" Bulyaw nya sa akin. "I want you to come back here and
talk to the organization. They have already realized your importance in the group.
They want you back Devin." Pangungumbinsi sa akin ni Dave.

"Why would I go back to the group who wanted my head, Dave? I'd rather work alone
than be with them." I took a cigarette and let Ana lit it.

"Why still fight them Devin? They already want you back. And they are willing to
compromise to those who wanted your head. Going back to the org will save your
ass." Napabuntong hininga sya.

Nagbuga ako ng usok. Dave is right. Damn he is always right. Kung babalik ako
mawawalan ako ng problema. Makakalimutan ang kapalpakan ko. Matatahimik ang mundo
ko. Ako ang papatay at hindi ako yung papatayin.

"Okay. I will come back kapag napatay ko na si Randolf Gomez."

"What does that asshole have to do with you?" Nagtatakang tanong ni Dave.

"He wants me. If I refuse him he will kill not only me but also Jamie's family."
Hindi ko na kailangang sabihin pa ang pagbabanta rin kay Luke. Dave doesn't need to
know that I fell inlove with Jamie's childhood sweetheart who loves her so much.
That would be humiliating. Shit! Im really pathetic.

Lucas. Kahit sa isip ko lang nabanggit ang pangalan nya ay napapangiti ako. God, I
miss him so much. Sa bawat araw at gabi sa nakalipas na dalawang buwan ay hindi sya
nawala sa sistema ko. Maging sa pagtulog ko ay nandoon sya. I always dream of him
and the night we spent together. Can't blame my self. I really love him. Until now
Im so inlove with him. For the first few weeks of leaving him ay palihim ko syang
sinusundan. Alam ko ang hirap at pagod nya sa paghahanap sa akin. Pumunta pa sya sa
New York at sa school ni Jamie para hanapin ako. Kawawa naman sya. Paano ba nya
matatagpuan ang taong ayaw magpakita? I also made sure na laging may nagbabantay sa
kanya at sa pamilya ni Jamie against Randolf kung hindi ako pwede. Para que pa at
maraming pinadalang assassin si Dave para bantayan ako. I don't need them. Mas
kailangan sila ng pamilya ni Jamie at ni Luke. Kahit si Jane na kinabwibwisitan ko
ay pinababantayan ko. She is still Jamie's sister after all. Hindi ako
magsasakripisyo kung alam kong mapapahamak sila. I know Randolf. He would make use
of them to lure me to his demands.

"So what's your plan?" Pagpuputol ni Dave sa pagmumuni-muni ko.

"Magpapagaling muna ako. Kapag handa na ako, tatapusin ko na ang laban ko kay
Randolf." Muli akong humithit sa sigarilyo. Ito ang nagpapakalma sa akin tuwing
stressed ako. "One more thing, Dave. Before I go back I want Jamie back to her
family."

"That won't be a problem. She gained her memory back." Nanigas ako sa sinabi ni
Dave.
"W-what?! When?!" Gulilat kong tanong. I am happy if course. Masaya ako at nagising
na si jamie mula sa coma nya at ngayon nakakaalala na sya. But there's something
deep inside that hurts me. And I admit it has something to do with Jamie and Luke.

"Devin, you have to know something." Singit ni Dave. Nagtataka akong tumingin sa
kanya.

"She was looking for you... And..." Binitin ni Dave ang susunod nyang sasabihin.
Parang hirap sya at di mapakali.

"And...?" Naiinip kong tanong.

"I told her you're dead. I told her you didn't survive the ambush." Nahigit ko ang
hininga ko sa sinabi ni Dave. Hindi ko sya masisi sa pagsasabing patay na ako. Alam
ko na para sa kabutihan ko rin ang ginawa ni Dave.

"Im sending her home next week." Patuloy nya nung hindi ako nagsalita.

"Yeah. Tapos na siguro kami ni Randolf sa pagdating nya. But how would she explain
yung pagtira 'nya' kasama nila at 'pagkawala' ng dalawang buwan?" Rason ko kay
Dave.

"How would she know if she suffered from amnesia, Devin? They would think that it
was a part of her lost memory. She would also think things that way. Kakausapin ko
yung doktor na pagpapasahan namin sa kanya dyan sa Pilipinas."

Shit. Natatakot akong malaman nila na may nagpanggap bilang Jamie nung panahon na
nasa coma sya. Ayokong magalit si Jamie, ang pamilya nya at si Luke sa akin.
Nalilitong tinignan ko ang mukha ni Dave sa monitor ng laptop.

"Just trust me, Devin. I'll clean up the mess for you." He assured me.

"I know you will, Dave." I smiled at him.

"Hey, you know that I love you right?" I joked. Tumawa naman sya.

"And you know that I'll do anything

for you as well." Sagot nya.

"Thank you, kuya." Nagpaalam na ako and logged out from my account. Tumitig ako sa
kadiliman.

I know I will lose Jamie and Luke forever after this. I love them both but this is
for the best of us. Well, Id rather lose them than to see them dead, right? After
all, Jamie knew that I am already dead. And Luke doesn't know that I even exist.
####################################
Chapter 33 Confusing Confusion
####################################

Tatlong linggo na mula nung bumalik sya. At sa loob ng tatlong linggong yun ay
paulit-ulit akong nalilito sa kanya. Palagi na lang syang tahimik. Kibuin dili nya
ang mga tao sa paligid nya. She even throws tantrums sometimes. Nakakapanibago. At
ang mas nakakapagtaka, i was not bothered as a boyfriend but more of a best friend.

She only talks to her dad. Ako? Minsan lang nya pansinin. Marunong na rin syang
mangsnob ngayon na ang biktima ay ang step mother nya. Ang mas nakakagulat ay
nakikipagsabayan na rin sya ng pagtataray kay Jane. Malayong-malayo sya sa Jamie na
nakasama namin nitong mga nakaraang buwan. I even thought she was pregnant. Pero
sabi naman ng doctor ay hindi daw. Siguro daw may effect pa rin yung pagkakaroon
nya ng amnesia. Im just glad that she is okay. I miss her and love her so much to
have doubts.

Andito ako ngayon sa kanila para bisitahin sya. Sabi kasi ni Tito Josef nagkukulong
lang sya. Nagdala pa ako ng burger na paborito nya. Nagpagawa nga ako ng lima. I
know she won't say no to these. I found her at the pool area.

"Jay." Malambing kong tawag sa kanya. Maybe its time to bring the romance back
after treating her as a friend after she came back. She smiled at me pero hindi
iyon umabot sa mga mata nya. What's wrong with her?

"Hi." Matabang nyang sagot. Ibinalik nya ang tingin nya sa pool na tinititigan nya
kaninang datnan ko sya. Napansin ko ang pamamaga ng kanyang mga mata.

"Did you cry? May ginawa bang masama si Jane sayo?" I asked to get her attention.

"Si Jane may gagawin sa akin? Pagkatapos ko syang sabunutan I don't think she would
bother me again." Whoa! That's surprising. Lumalaban na si Jamie?

"Eh bakit ka malungkot?" I have to know what is bothering her.

"I miss my best friend." Mahina ang boses nya.

"If you miss her, why don't you call her?" I sweetly said but she smiled at me
bitterly.

"I wish I could." Nagyuko sya ng ulo. A tear escaped her eye na dali nyang
pinunasan.

"Care to tell me about it?"

"She's dead, Lucas. At hindi ko man lang nakita yung bangkay nya." Napahagulgol na
sya. "I miss her so much Lucas. Wala na yung tao na walong taon kong kasa-kasama sa
lungkot at ligaya. Alam mo yun. Ansakit lang. Wala man lang akong nagawa para sa
kanya. Andami-dami pa naman naming plano eh. Mahal na mahal ko yun eh. Sana namatay
na rin ako nung namatay sya. Nangako sya sa akin na aalis na sya doon sa grupo nya
at titira dito eh. Pero....pero..." At umiyak na sya ng umiyak. I just let her.
Hinahaplos ko lang ang likod nya hanggang sa kumalma sya.

"Okay ka na?" I asked her after drying her tears.

"Yup. Sorry ha." Ngumiti sya ng malungkot sa akin.

"Don't be sad. Oh eto I brought your favorite. For sure, mawawala yang kalungkutan
mo kapag nakita mo itong dala ko." I placed the burgers above the table. I was
expecting her to grab the food and eat them like she usually does kapag kumakain
kami nito sa canteen but she just stared at the burgers. Then all of a sudden, she
started wailing again.

"H-hey." Nalito ako sa reaksyon nya. Ayaw na ba nya ng burger?

"Lucas naman eh! Di ko naman gusto yan! Why do you have to show me her favorite
food you dumbass!" Ngumawa na naman sya habang nalaglag ang panga ko. Did she just
call me 'dumbass'?

"Did you just say this is your bestfriend's favorite food not yours?" Kinakabahan
kong tanong nung tumigil sya sa pagiyak. Ewan di ko maexplain. There is something
bugging my brains out and I needed some answers.

"Yeah! Alam mo ba she can finish three large burgers in just one sitting? Ganon sya
katakaw sa burger. Kung di ko lang sya kilala papangalanan ko syang burger instead
of DK! Do you know that... Blah... Blah... Blah..." She kept on talking about her
best friend pero nakafocus ako sa sinabi nyang pangalan. DK? DK? San ko ba narinig
yung pangalang yun?

"DK?" I repeated her name. My lips trembled as her name was produced by my lips.

"Yes! Devin Kaye Martin. Such a pretty name huh? It suits her. She is so beautiful
and kung gay lang ako I would have fallen in love with her. Welpz, I love her so
much naman but Im not gay ha. Magaling sya sa lahat ng bagay. Cowboy yun eh. Lahat
alam gawin. Kaya nung lumaban sa survival to the fittest. She is my protector. Lagi
nya akong pinagtatanggol. Kagaya mo. Alam mo you should meet her. I know you'll
love her once you meet her. I believe bagay kayo..." She keeps on babbling about
her bestfriend. Di ko talaga maintindihan ang nararamdaman ko. There is a great
pounding on my chest as I listened to her as she describes that girl. Shit! Ano
ito? Bakit nadaragdagan ang kaba sa dibdib ko habang nadaragdagan ang pagpapakilala
ni Jamie sa bestfriend nya?

"Jay does. . . does she have a tattoo on her...?" Namamaos kong tanong.

"Yup right here." Kinapa nya ang batok nya. "It has her name's initials on it and
the symbol of her group." Shit! Pakiramdam ko ay sasabog na ang dibdib ko anumang
oras.

"Group?" I managed to ask her.

"Yes! Phoenix organization." Holy hell!

I didn't know what happened next dahil natagpuan ko na lang na andito kami sa mall
ni Jamie. For the whole time na andito kami, i was just following her. Gulung-gulo
ang isip ko. Jane's instinct was right. Ibang Jamie ang nakasama namin noon. I just
realized it after the real Jamie came back. But paano maipapaliwanag na gamit nya
ang mukha ni Jamie?! Damn! Ansakit na ng ulo ko sa sobrang pag-iisip.

Papasok na kami sa kotseng dala ko nang may apat na kalalakihan ang lumapit sa
amin. Patago nila kaming tinutukan ng baril. I wanted to fight them but I saw how
scared Jamie is. Masyadong delikado ang lagay namin ngayon.

"May utos ang boss namin na kapag may pumalag sa inyo ay tutuluyan namin. Kung ayaw
mong magkalat ang dugo nyong dalawa manahimik ka at pumasok sa loob." Pagbabanta
nya sa akin.

"Anong kailangan nyo sa amin?" Galit kong utas ng makapasok na ako sa loob ng
sasakyan.

"Walang kailangan ang boss namin sa inyo. Yung kaibigan ng babaeng yan ang
kailangan namin." Sasagot pa sana ako pero tinakpan na nila ang ilong ko ng panyo
na may gamot. Ilang saglit pa ay binalot na ako ng kadiliman.

Masakit ang ulo ko nang magising ako. Magkatalikod kaming nakatali ni Jamie.
Sinulyapan ko ang mga kalalakihang naglalakad sa paligid ng bodegang kinaroroonan
namin.

"Jay are you alright?" I tried moving pero nanakit lang ang mga kamay ko. Masyadong
mahigpit ang pagkakatali nila sa akin.
"Yeah! Bakit ba nila tayo kinuha? At anong kailangan nila sa atin?" Umiiyak nyang
tanong. Bago ko pa sya masagot ay may lumapit ng foreigner sa amin.

"DK, I couldn't believe you are trapped helpless there." May pang iinsulto sa boses
nyang sabi kay Jamie.

"What DK are you talking about asshole? Why did you kidnap us?" Matapang na tanong
ni Jamie kahit sumisinghot sya. Natahimik ang lalake. Pagkatapos nun ay mala
demonyo syang tumawa.

"So finally I am talking to the real Jamie del Mar. Where is DK? I know you two are
best friends. I couldn't believe she let my men take you."

"DK is long dead you moron! If she is still alive do you think you can come near
us?" Sigaw ni Jamie na tinawanan lang ulit ng lalaki.

"Oh don't be upset dear. You are in for a big surprise later. She'll be coming for
you. Believe me. And when she comes, I'll make sure I will beat her ass out. Then
she'll be mine. All mine." Humalaklak sya na nagpatayo ng balahibo ko. I wanted to
wring his neck sa galit na biglang lumukob sa akin. Dinig ko rin ang pagpapaligo ng
mura ni Jamie sa kanya.

"Boss, she's here." Sabi ng lumapit na tauhan ng foreigner. Pareho kaming nanigas
ni Jamie at tumingin sa direksyon ng pintuan ng bodega. Nalaglag ang panga ko ng
pumasok ang babaeng kamukhang-kamukha ni Jamie na may nakakatakot na aura.

Oh fuck it! She is my Jamie.

####################################
Chapter 34 Face Off
####################################

"Just what I thought, DK. You will come for your bestfriend and lover. Are you
ready, my love?" Nanunuyang salubong sa akin ni Randolf. I looked at Jamie and
Luke. God how I miss them. I smiled bitterly as I face their confused and shocked
eyes. I know they needed some explanations which I will do later after I finish
this asshole's life. Kumbat kasi masyado akong nabugbog nung huling laban ko kaya
medyo natagalan ang pakikipagharap ko sa gagong to. Di na sana nadamay pa ang
dalawang taong importante sa akin.

"You really know how to use baits in getting what you want, Randolf. Now that Im
here, let them go." I coldly told him. Ayokong ipakita na natatakot ako sa
mangyayari sa dalawa. Humalakhak lang ang walangya.

"Oh no. Not yet my love. Our game would be better played with an audience don't you
think?" Lumapit sya kay Jamie at hinaplos ang buhok nya sa kabila ng pagpupumiglas
nito.

"Don't touch her!" Magkasabay naming sigaw ni Luke. Nagkatinginan pa kaming dalawa
ngunit agad kong iniwas ang tingin ko sa kanya.

"Tsk! Such jealousy my love. Are you not fond of sharing? Didn't you enjoy her
lover while she was away?" Puno ng panunuya ang boses nya. I know what he was
doing. Ginagalit nya ako para mawalan ng focus.
"You talk too much for a man, Randolf. Why don't we just start this so we could go
home early. I can't wait to crush your balls you know. Oh wait. Do you still have
one?" Humalakhak ako.

"Bitch!" Pikon na mura nya sa akin. Linampasan ko sya at pumunta sa space kung saan
kami pwedeng maglaban.

"Okay. I think you need some warm up before we proceed to the main event."
Sinenyasan nya yung dalawang tauhan nya. Hayop parang mga retired wrestlers lang
sila. I gave a glance at Jamie and Luke. Jamie's eyes show confidence while Luke's
eyes show fear. Natatakot ba itong matalo ako at sya ang isunod o natatakot sya na
masaktan ako ng dalawang bakulaw na ito? Umasa naman daw ako. Focus, DK..

Hindi pa nakontento ang mga bakulaw at kumuha pa sila ng baseball bat na ipampapalo
sa akin. Samantalang di man lang nila ako binigyan ng anumang sandata. Unfair
talaga ang buhay ko.

Patakbo silang sumugod. I ducked when one of them tried to hit me on the head.
Mabilis ko ring naiiwas ang katawan ko sa pasalubong na palo ng isa pa. Sinalubong
ko ng sipa yung bat na tatama sa akin at agad na binigyan ng uppercut yung
nakahawak dito. Agad ko ring sinuntok ang dibdib nung isang papalo sa akin nung
mapaluhod ako sa pag-iwas. Tsk. Mahina. I immediately swung the bat out of his
hand. Agad ko iyong ipinalo sa ulo ng bakulaw na sumugod sa akin. Kasalanan ko ba
kung masyadong mabagal yung pagpalo nya? Hilo syang nakatulog sa lakas ng impact ng
palo ko. Ewan ko lang kung di pa nagcrack ang bungo nya sa ginawa ko. Liningon ko
iyong isa pang bakulaw. Galit na galit syang nakatitig sa akin ngunit alam kong may
takot na sya dahil sa kanyang pag atras. Pwes kung ayaw nyang sumugod ako ang
susugod. I ran towards him. Tumakbo rin sya pasalubong sa akin. Nakakabingi ang
pagtama ng dalawang baseball bat sa isa't isa. Pareho kaming napaatras sa lakas ng
impact nito sa amin. Pero mas mabilis akong nakabawi. I whirled the bat and jumped
as high as I can. Gymnast yata ako. I aimed for his back. I trusted my movements at
ilang saglit pa ay narinig ko na ang pagcrack ng kanyang spinal cord at ang
nakakabinging pagsigaw nya sa sobrang sakit. Hindi ko na sya binigyan ng
pagkakataon. I pushed and pulled a muscle on his neck at dagli syang nawalan ng
malay. Pasalamat sya ayoko ng maingay. Sinulyapan ko si Randolf. Pailing-iling pa
syang nakangiti.

"You're really good. Too bad Phoenix is late to want you back." So ambilis ng
balita na gusto akong pabalikin ng organisasyon. I smiled sweetly at him.

"Oh I'll be back. Right after I see your severed head rolling on the floor." I
smirked at him after saying that.

"Don't be too excited my love. There's more." Sumenyas sya at lumapit sa akin ang
sampung lalaking may hawak na katana. Pormang ninja pa ang mga ito.

"You bastard! That's unfair!" Hiyaw ni Jamie.

"Nothing is fair in love and war my dear. And DK if you lose, I'll have your head
and the money that goes with it, your boyfriend as my dog's food and your
bestfriend as my toy. What do you say to that my love?" Hinaplos nya ulit ang buhok
ng nagmumurang si Jamie.

"In your fucking dreams mother fucker." I sneered at him. Unti-unti namang lumapit
ala ninja yung sampu. Damn, Randolf. Akala ko ba warm up lang. May balak ata syang
ipachop-chop ako ah. Mabilis nila akong napalibutan. I prepared my self. Masyadong
mabigat ang baseball bat na hawak ko sa bilis ng galaw ng mga katana na hawak nila.
Alam kong malaki ang chance na masugatan nila ako pero kailangan kong labanan ang
mga ninja na ito. Nagspark ng malakas ng salubungin ng bat ang isang katanang
ihahataw sa akin. Sakit sa tenga ng tunog. Halos sabay-sabay nila akong
pinaghahataw ng katana. Gumamit na ako ng siko, talon at iwas para kahit papano ay
matamaan sila. Masyado silang bihasa kaya sa di iilang pagkakataon ay may
natatanggap akong mga hiwa. Napalo ko ng bat ang dibdib ng iba at yung iba ay sa
katawan na ikinapilay ng mga kamay at paa nila. Swerte namang napatulog ko sa jab
at uppercut ang dalawa. Masuwerte ring nakuha ko ang katana ng isa sa kanila.
Ngayon mas magiging mabilis ang laban. Habang nakikipagpalitan ng palo ng katana ay
pumupunit ako ng tela mula sa tshirt ko para ipantali sa malalim na hiwa ko sa
tyan. Tang ina gusto kong sumigaw sa sakit at hapdi ng mga sugat ko but I don't
want to give Randolf a satisfaction of seeing me hurt. Ayoko ring mas madagdagan pa
ang takot para sa akin nina Jamie at Luke. Nakapanghihina. Kaya sa durasyon ng
laban ay hindi ko sila tinignan man lang.

Naawa siguro sa akin ang Diyos dahil sa isang wasiwas ko ng katana ay nahiwa ang
kamay ng isa sa mga nakalaban ko. At dahil marahil sa gulat sa nangyari sa kasama
nya ay hindi na nakaiwas ang isa pa ng saksakin ko sya sa tyan. Tumulo ang dugo
mula sa kanyang bibig at paatras na umalis habang daklot ang kanyang tyan na
sinaksak ko.

Humarap ako kay Randolf pero sa pagod at dami ng sugat ko ay nabali ang tuhod ko
kaya napaluhod ako.

"DK!" Magkasabay na hiyaw nina Jamie at Luke.

Shit! Magagaling talaga yung mga ninjang gunggong na nakalaban ko. Sigurado akong
galing sila sa isang chapter ng Phoenix.

Pinahinga ko saglit ang katawan ko habang naghihintay sa susunod na kilos ni

Randolf. Ngiti-ngiti syang humugot ng isang katana at lumapit sa akin. Ginamit kong
tungkod ang katanang hawak ko para makatayo ako.

"Im giving you a chance to give up the fight, DK. Come with me. Be my right hand
and lover. I promise to let them go." Pang-eengganyo nito sa akin.

"No, DK! Don't go with him! Mas gugustuhin ko pang mamatay kasama mo kesa mapunta
ka sa kamay ng hayop na yan." Jamie screamed and cried. I looked at Luke. His eyes
were pleading for I don't know what reason.

I raised the sword towards Randolf signalling him to give me his best shot. He
laughed.

"I gave you the chance, DK. Now prepare to die!"

"Prepare your head." I answered back.

Sabay kaming sumugod sa isa't isa. Aminado akong malakas din talaga si Randolf lalo
na at nanghihina na ako sa dami ng dugong lumalabas sa mga sugat ko. Yun nga lang
mas madiskarte ako sa kanya. Habang naghahatawan kami ay napadaplis ko ang katana
sa kanyang mukha kaya gulat syang napaatras. Hinawakan nya ang pisngi nyang nahiwa
ko at lalong nagdilim ang aura nya. Pasigaw syang sumugod ulit. Ginamitan nya na
rin ako ng mga suntok at sipa at ilan sa mga ito ay tumama sa akin. Ngunit ang
talagang nagpabagsak sa akin ay ang isang suntok na tumama sa panga ko kaya
napahiga ako sa hilo at sakit. Akala ko nga katapusan ko na pero sa ewan kung
matatawag na talagang swerte hindi ako nawalan ng malay. Dinig ko ang pagiyak ni
Jamie at ang pagmumura ni Luke.

"Its time to say goodbye to your life, DK." Mapanganib na banta ni Randolf. Itinaas
nya ang katana pasaksak sa nakahiga kong katawan. Pero bago pa maibaba ni Randolf
ang sandata papunta sa akin ay inipon ko ang lahat ng lakas ko at buong bilis na
bumangon at idineretso iyon sa dibdib nya habang nakataas pa ang mga kamay nya sa
ere. Napaatras sya habang hawak ang katana na nakatusok pa sa kanyang dibdib.

"Say goodbye to yours, Randolf!"

####################################
Final Chapter The One Who Owns My Heart
####################################

This is the sight I never imagined I will see.

Sigaw ng sigaw si Jamie sa likod ko samantalang hindi ako makabuo ng isa mang
salita sa nakikita ko. DK was trying her best to stand up when she fell pagkatapos
nyang masaksak sa dibdib yung foreigner na tinawag nyang Randolf. She was
struggling on her way towards us. Alam kong naubos na ang lakas nya kaya halos
gumapang na sya papunta sa amin. Gusto kong ipikit ang mga mata ko dahil di ko
makayanang makita syang hirap at naliligo sa sarili nyang dugo. Pero ayaw namang
sumunod ng mga mata ko. Marahil natatakot ang mga ito na baka pagdumilat sila ay
wala nang buhay ang babaeng tinitignan nila. Naglaglagan ang mga luha ko habang
pinapanuod syang ngumiwi sa sakit ng kanyang mga sugat. Hindi ko matanggap na
muntik-muntikan na syang mamamatay para mailigtas kami.

Bago pa sya makarating sa kinaroroonan namin ay may nagdatingan ng mga grupo. May
mga lumapit sa amin para pakawalan kami sa pagkakatali. May isang lalaking lumapit
kay DK at nagmumumura.

"Fuck it, Devin. Damn you!" Yinakap nya ito habang patuloy sa pagmumura. Narinig ko
ang mahinang pagtawa ni DK.

Nagmamadaling tinakbo ni Jamie ang kinaroonan nila. Habang mabibigat naman ang mga
paa ko naglakad palapit sa kanila.

"DK! You stupid, stupid girl." Iyak nya.

"Im sorry, Jamie! Sorry for all the troubles." Nanghihinang sabi nya kaya napabilis
amg paglapit ko sa kanila. Lumuhod ako sa harap nila.

"Luke..." She weakly smiled as she acknowledged me. Ramdam ko ang pag-uunahan ng
luha ko sa pagpatak. Halo- halo ang nararamdaman ko pero isa lang ang nangingbabaw.
I love her and I am so scared that I will lose her right now. I wanted to shout out
loud. Gusto kong sabihin sa kanya na pinapatawad ko na sya kahit hindi na sya
magpaliwanag pa sa mga nangyari. I wanted to tell her how much I miss her. I wanted
her to know that I love her so much that it breaks my heart seeing her in this
situation. But I can't find my voice. I just placed her bloodied hand on my lips
and kissed it repeatedly.

"Im so..." Inihit na sya ng ubo at may dugong lumabas sa kanyang bibig. Napasigaw
si Jamie at napahigpit ang kapit ko sa kamay nya.

"We don't have time anymore. I need to take her away." Sabi ng lalaking nakayakap
kay DK. Mapula na rin ang mga mata nya sa pinipigilang luha.

"Promise me you'll save her. Please..." Humagulgol na si Jamie. I wanted to ask him
that too. But I was shaking all over that I cannot talk.

"She's strong. Let's hope she can make it." Binuhat na nito sa DK na hinang-hina.

"Luke...I- im...im...so-rry. I-i...lo-love..." Shit! Ansakit-sakit na ng dibdib ko

ng marinig ko lalo na ng marinig ko ang bulong nya. Tumakbo na yung lalaki at
ilinabas sya. Linapitan na rin kami ng mga kasamahan nya at nakilala ko ang isa na
si Ana.

"I love you! I love you. P-please... Please come back for me! I'll wait for you
baby! Please, I love you so much!" Napahagulgol ako na parang bata. Napaluhod ako
habang sapo ang mukha ko. Im so damn hurting and scared. Yinakap ako ni Jamie.

Its been what?

A year.

Nine months.

Two weeks.

A day.

Sixteen hours.

Twenty six minutes.

I can't believe I survived those times without her. Muli kong tinitigan ang
larawang nasa kamay ko na hiningi ko kay Jamie. Sa nakalipas na taon, mga buwan,
araw at oras mula ng huli ko syang makita ay di na sya naalis sa isip at puso ko.
Di na ako makatulog sa gabi tuwing maaalala ko sya. I even have to swallow some
fucking sleeping pills during the first few months. Lalo na ng ipaliwanag nung
lalaking tinawagan ni Jamie na nagngangalang Dave ang mga pinagdaanan ni DK kaya
kailangan nyang magpanggap na si Jamie. She survived but according to him, she
needed time to recuperate and fix things in her life.

I cannot believe that a stranger made me all these. She made me a lonely, pathetic
and sick man. At alam kong sya lang ang makakagamot sa akin. Sya lang ang
makakapagpabalik ng dating ako.

No. I don't hate her for turning me into this. Hindi nya kasalanan kung minahal ko
sya ng higit pa sa pagmamahal ko kay Jamie. I know deep inside, she loves me too. I
felt it.

And right now she is the only one who owns my heart.

I looked at the mug in front of me. Alas dyes na ng gabi pero andito pa rin ako sa
coffee shop. Napailing na lang ako. Kahit gusto kong umuwi para ipahinga ang
katawan ko sa malambot na kama, I can't. Makapagpapahinga nga ang katawan ko,
mapapagod naman ang utak ko sa kaiisip sa kanya at ang mga mata kong di mapigilan
ang pagluha. Tinignan ko ulit ang larawan. This stranger made me so inlove with her
and even if I am suffering right now, I will never regret her coming to my life.

Nagtaas ako ng paningin ng may umupong magandang babae sa harap ko. Malalim na ang
gabi nakashades pa rin ito. And whats with the jacket? Masyado bang malamig ang
aircon dito sa coffee shop? Her red lips gave me a seductive smile. Hmm. I know
that kind of smile. Linalandi nya ako. I didn't smile back.

"Hi." Bati nya. I frowned at her. I don't need her company.

"You're a snob." She added when I didn't talk. Ang dense naman nito. Hindi ba
halatang ayaw ko syang makausap?

"Haay! Andami kong hirap sa loob ng isang taon, siyam na buwan, dalawang linggo,
isang araw, labing anim na oras at... Uh, tatlumpo't pitong minuto tapos pang-
isnob lang pala ang mapapala ko." Napanganga ako sa sinabi nya. OH MY GOD! Is
she...

"Tsk! Sayang naman ang effort ko no? Kumbat pa kasi ako naawa sa isang taong
nagsisisigaw na mahal nya ako at maghihintay sya sa pagbabalik ko." Tumayo na sya
para umalis. I stood up as fast as I can and I grabbed her. Yinakap ko sya ng buong
higpit.

"I love you! Thank you for coming back! I love you so much!" Paulit-ulit kong
bulong sa kanya. I was crying. My hear is filled with too much love and I can't
breathe because of this strong emotion I am feeling right now. Dama ko rin ang
pagmamahal nyang sumisingaw sa katawan nyang yapos ko.

Bahagya ko syang ilinayo at tinitigan ang kanyang mukha after removing her shades.
Sya nga ito and I can't believe my eyes for seeing the most beautiful girl I have
ever seen. Wala na ang bakas ng mukha ni Jamie. The only remainder is her naughty
eyes na alam kong tanging sya ang nagmamay-ari.

"Are you just going to stare at me, Mr. Stranger? Are you not going to kiss me?"
She showed me her naughty smile.

"Naah. I don't just kiss strangers Miss. By the way, Im Lucas Valderrama. You are?"
Ilinahad ko ang kamay ko sa kanya. She held it.

"Funny! Cge na nga. Hi! My name is Devin Kaye Mart---!" she didn't get to finish
telling me her name. Hinila ko na ang kamay nyang hawak ko at hinalikan sya ng
buong pagmamahal.

I know this stranger is mine now. And I, Lucas Valderrama, won't ever let her go.
Not anymore.
####################################
My Corner
####################################

Maraming Salamat!

My apologies sa nawalang chapter ng kwentong ito at sa bitin na ending. Pasensya na

po at ngayon ko lang nalaman na bitin pala. Hahaha. Hopefully okay na po sya.

Thank you sa mga naghintay na matapos ko ang kwentong ito, one of which was Miss Em
Flores, maraming thank you.

Hopefully matapos ko na rin po yung iba pa. Kapag nasa mood at inspired lang kasi
ako nakakapag-update ;). And do you know what inspires me? Syempre yung mga votes,
messages and comments ng mga readers. I know ganon din ang iba pang writers. Yung
mga votes and comments ng readers namin talaga ang bayad sa hirap at puyat para
lang makapagtapos ng mga kwentong nakakatawa, nakakainlove, nakakaiyak at kung
minsan nakakahorny. Nyahahaha. Aminin!

Salamat sa mga naging followers ko. Lalong-lalo na sa mga nagbigay ng message sa

board ko. Nakakatouch at nakakainspire.

Hopefully, makatapos ulit ako ng isa from my on going stories. May work din po kasi
ako (ngayon nga ay nasa kalagitnaan ako ng program habang isinusulat ko ito) at may
dalawang prinsipeng pinagsisilbihan.
Mahirap din po magtype dahil cp ang gamit ko at qwerty pa ang keypad.huhu. Kaya
konting tyaga din po ha.

From the bottom of my heart, Agyamanak unay kada kayo, apo.

Maraming salamat.