DI KAMI LAGING NASA ILALIM

Dr. Bella A. Abangan

Nasa masikap na pag-aaral ang tagumpay na inaasam-asam.

Mag-aaral akong mabuti upang di kami laging kumain ng lugaw. Ang kahirapan
ang inspirasyon ko upang maabot ko ang aking mithiin sa buhay.

Ito ang mumunting butil ng kaisipan na naging gabay ni William Cortez

upang magtagumpay sa buhay.

Mag-aaral akong mabuti upang matulungan si Itay sa

paghahanapbuhay…..upang hindi na siya magpasada….upang hindi na siya
kikilan. Hindi sa lahat ng oras ay nasa ilalim kami.

Ang tinedyer na si William na nag-aaral noon sa ilalim posting may ilaw

ay tinanghal na balediktoryan sa elementarya at sekundarya. Batid ni William
na mahihirapan siyang manguna sa haiskul pagkat section one siya at naroon
ang halos lahat ng kaklase niya na pawang may karangalan din nang
magtapos sa kani-kanilang paaralan. Ngunit nabasa niya ang aklat na sinulat
ni Napoleon Bonaparte: Sa aking bokabulryo, walang puwang ang mga bagay
na imposible. May pagdududa pa rin sa kanyang dibdib. Paano siya magiging
balidektoryan gayong kulang ang kanyang mga aklat? Gayong sa ilalim
lamang ng posting may ilaw siya nag-aaral kung gabi? Gayong gumising pa
siya nang madaling-araw upang salukan ng tubig ang dram na ipanlalaba ng
kanyang tiya na siya niyang tinutuluyan mula nang lumipat ang kanyang mga
magulang sa Bicutan.

Noong unang taon ni William sa haiskul, nawalan ng trabaho ang

kanyang ama. Nagtayo ng barungbarong ang kanyang ama sa Sitio Imelda sa
Bicutan. Pawang iskuwater ang mga naninirahan doon. Nagtitinda sa kariton
ang kanyang ama at ina ng mga lutong ulam at kanin. May tinda rin silang
sigarilyo. Ang kumakain doon ay pawang mga tsuper at konduktor ng Metro
Manila Transit bago umuwi ang mga ito.

Kitang-kita ni William ang ginagawang pang-aabuso ng mga pulis at

security guard doon kung tumutulong siya tuwing Sabado at Linggo. Hindi po
iyong pagkain nila nang walang bayad ang iniluluha ng aking mga magulang
kundi magpapabalot pa sila ng iuuwing pagkain at kukuha pa ng sigarilyo.
Hindi po makapalag ang aking mga magulang sa takot na baka sila paalisin
tulad ng nangyari sa kasamahan nilang nagtitinda.

Napupunta sa mga nang-aabusong ito ang kanilang tubo. Ang tanging

pakinabang nila ay yaong natitirang pagkain ng kanilang piangsasaluhan at
ang maliit na puhunang ipinamimiling muli para sa kinabukasan.
Kinalunisan, sa pagbabalik ni William sa bahay ng kanyang tiyahin sa
Sampaloc, baon niya ang nag-aalab na ambisyong magtapos sana siya nang
may karangalan nang hindi na siya magmatrikula sa unibersidad. Nais niyang
hanguin sa kahirapan ang mutya niyang mga magulang.

Ang kahirapan ay hindi hadlang sa pag-aaral. Ang kailangan lamang ay

ibayong kasipagan. Ito ang inihasik ng mga magulang ni William sa kanyang
isipan mula sa kanyang pagkabata. Sa kanyang pangunguna sa pag-aaral,
tiyak na maganda ang kanyang kinabukasan. Iyan ang ipinunla sa kanyang
puso ng kanyang ina.

Nakamit nga niya ang kanyang mithiin. Nagtapos siyang baledektoryan

sa haiskul. Apat ang naipasa niyang scholarship. Sa apat na ito, napili niya
ang Experimental Democratization on Students sa Pamantasan ng Pilipinas.
Ang tinanggap niya ay P600.00 buwan-buwan. Ang mga ito ay ibinigay niya sa
kanyang mga magulang at humingi na lamang siya ng pamasahe. Dahil may
angkin siyang kakayahan sa matematika, engineering ang kinuha niyang
kurso.

Ang batang nakaranas na magtinda ng diyaryo at maglako ng icedrop…..

ang batang laging laman ng library…. Ang batang hindi nahihiyang maglaba,
tiyak na papatnubayan ng Panginoon ngayon at sa darating pang panahon.

Iyan si William Cortez, and estudyanteng puring-puri ng kanyang mga

guro sa haiskul dahil sa kanyang kabaitan at katarungan. Iyan si William, ang
nagkaloob ng isang kahong medalya sa kanyang mga magulang na
napanalunan niya sa mga paligsahan sa iba’t ibang kategorya.

Iyan sa William, isa na ngayong propesyonal…. Ang tinedyer na nag-

aaral sa ilalim ng posting may ilaw.