Ang Munting Pangarap

Lance Joseph H. Amparo

Si Damian ay isang binatilyo na miyembro ng isang tribong Aeta. Sa Sitio

Mabalang, siya lamang ang tanging mag-aaral na nakatuntong sa kolehiyo. Pangarap
niya na maging isang guro. Si Damian ay isang mahusay na mag-aaral, natapos niya
ang elementarya at sekondarya ng may mataas na karangalan. Sa unang taon ng
kolehiyo ay walang nagbago, siya ay nangunguna parin sa klase, ngunit nag-iba ang
lahat sa pagsapit ng ikalawang taon; nagkaroon ng pandemya at nagbago ang takbo
ng pamumuhay ng bawat isa.
“Inay, ayon sa aming guro ay hindi daw po muna kami tutungo sa paaralan
upang pumasok. Sa pamamagitan daw po ng telepono o kompyuter ipapadala ang
aming mga aralin. Paano po kaya ako? Wala naman pong mahusay na signal ditto
sa ating sitio at wala rin po tayong internet,” nag-aalalang wika ni Damian.
“Naku anak, problema nga iyan. Huwag kang mag-alala, magdodoble kayod
kami ng iyong ama upang makabili ka ng bagong telepono na iyong magagamit at
magkaroon tayo ng kung ano man iyang internet na sinasabi mo,” sambit ni Flor, ina
ni Damian.
Dumaan ang ilang linggo at nahihirapan na si Damian sa bagong pamamaraan
ng pagkaklase. Paputol-putol ang kaniyang naririnig sa klase dahil mahina ang
signal at madalas din namamatay ang kaniyang teleponong ginagamit sapagkat ito
ay luma na. Napapadalas din ang pagliban niya ng klase dahil malimit na walang
kuryente sa kanilang sitio.
Isang araw, dumating si Flor mula sa trabaho galling bayan. Agad itong
sinalubong ni Damian sa pag-asang sumahod na ang kaniyang ina upang ito ay
makabili ng bagong telepono.
“Anak, kumusta ang pag-aaral? Nahihirapan ka ba? Sana ay ayos ka lamang,”
ika ni Flor
“Medyo nahihirapan po ako inay, madalas po akong nahuhuli sa aming mga
aralin. Siya nga po pala, sumahod na po ba kayo? Parati na po kasing namamatay
ang aking lumang telepono,” tanong ni Damian.
 “Pasensya ka na anak, natagkal kami ng iyong ama sa trabaho, nagbabawas
ng mga emplayado ang aming pinagtatrabahuhang kumpanya. Pero wag kang
mangamba, naiwan sa bayan ang iyong ama upang maghanap ng trabaho,”
nanlulumong sagot ni Flor.
“Ayos lang po iyon inay, marami pa pong paraan para makahabol ako sa
aming mga aralin,” sabi ni Damian.
Isang araw, habang nangangahoy sa mataas na bahagi ng burol sa kanilang
sitio si Damian, napansin niya sa kaniyang telepono na malakas ang signal doon.
Simula ng araw na iyon, umaakyat palagi ng burol si Damian upang hindi maantala
ang kaniyang pagkaklase. Umulan man o umaraw, hindi siya lumiliban sa pag-akyat
ng burol upang hindi siya mahuli sa kanilang mga aralin.
“Damian! Damian! Nasaan ka ba? Kakain na tayo,” sigaw ni Flor na
naghahanap kay Damian.
“Naku Aleng Flor, naroon sa burol si Damian nagkaklase. Nadaanan namin
siya kanina pauwi galing sa pangangahoy,” wika ng kanilang kapit-bahay.
“Ah, ganun ba. Sige, maraming salamat,” sagot ni Flor.
“Hanga ako sa pinapakitang determinasyon ng aking anak, nawa’y matupad
niya ang kaniyang munting pangarap,” bulong ni Flor sa kaniyang sarili.
Lumipas ang panahon at parehas paring walang trabaho ang mga magulang ni
Damian. Umabot na sa puntong naputulan sila ng kuryente dahil hindi sila
nakapagbayad. Ang kawalan ng kuryente na ito ay isa nanamang dagdag sa mga
balakit na kinakaharap ni Damian sa kaniyang pag-aaral.
“Anak, pagpasensyahan mo na kami ng iyong ama. Hindi pa rin kami
nakakakuha ng trabaho hanggang ngayon. Walang nais tumanggap sa amin dahil
ayon sa kanila ay hindi raw pinapayagan ng pamahalaan ang mga establisyemento
na magkaroon ng maraming trabahador. Patawad kung nahihirapan ka na,”
mangiyak-ngiyak na sambit ni Flor.
“Naiintindihan ko po inay, huwag niyo pong sisihin ang inyong sarili, wala
pong may gusto sa nangyayari. Hayaan niyo po at tutulong po ako sa pagtatrabaho,”
ika ni Damian.
 Kinabukasan ay agad na naghanap ng trabaho si Damian. Natanggap siya
bilang tagalinis ng bahay ng isa sa mga may kayang pamilya sa kanilang sitio. Hindi
niya ininda ang hirap na dala ng sabay na pagtatrabaho at online class. Sa kabila ng
lahat ng ito, nagawa paring matapos ni Damian ang isang taon ng online class ng
may karangalan.
Sa sumunod na taon ay walang pa ring pagbabago, hindi pa rin bumabalik sa
normal ang estado ng kanilang pamumuhay, maging ang paraan ng pag-aaral.
“Anak, lubos ka nang namamayat, paano kaya kung tumigil ka muna sa pag-
aaral? Saka ka nalang tumuloy kapag bumalik na sa dati ang lahat. Ayaw kong
nakikita kang nahihirapan,” malungkot na aniya ni Flor.
“Inay, kung titigil ako ngayon, saan mapupunta ang lahat ng sakripisyong
ginawa ko at ninyo ni itay? Mahirap po, ngunit kailangan kong tiisin ito dahil may
pangarap ako at gusto kong makaahon tayo mula sa hirap ng buhay,” naluluhang ika
ni Damian
Gaya nang sinabi ni Damian, hindi sya sumuko. May mga panahong
nakikituloy siya sa kanilang kapit-bahay na may kuryente upang tapusin ang
kaniyang mga gawain sa paaralan. Hindi rin siya tumigil sa pagtatrabaho dahil dito
lamang sya kumukuha ng pang load na syang ginagamit niya sa online class.
Isang araw, kinailangan ni Damian na pumunta sa kaniyang paaralan sa bayan
upang magpasa ng mga papeles. Maaari naman niyang ipasa ang mga papeles online
ngunit naubusan na siya ng load at wala na siyang natitirang pera upang mag load
muli. Sa kasamaang palad, umulan ng malakas sa nasabing araw.
“Inay, itay, aalis na po ako,” paalam ni Damian sa kaniyang mga magulang.
“Anak, huwag ka na kayang tumuloy, napaka lakas ng ulan, madulas ang daan
at maaring may mga nagliliparang sanga ng puno. Baka mapahamak ka,” wika ni
Flor.
“Inay, huwag kayong mag-alala, babalik akong ligtas. Mabilis lang po ako,”
sagot ni Damian.
Nagtungo nga si Damian sa paaralan sa kabila ng panganib na dala ng malakas
na ulan. Pagbalik niya sa kanilang bahay, siya ay basang-basa at mukang pagod na
pagod dahil sa layo ng distansya na kaniyang nilakad. Pagbukas niya ng pinto ng
kanilang tahanan ay bumungad sa kaniya ang kaniyaang inang luhaan
“Anak, huwag mo nang pahirapan ang sarili mo. Tanggapin na natin ang ating
kapalaran,” samo ni Flor
“Inay, hindi po ako sumusuko sa aking pangarap hindi lamang po para sa akin,
o para sa inyo ni itay, kundi para sa buong tribo. Wala pa sa ating tribo ang
nakapagtatapos ng pag-aaral. Kulang sa edukasyon ang mga bata at nais ko na
matulungan sila. Sa mga panahon na nahihirapan ako, binabalikan ko ang dahilan sa
likod ng aking pangarap, at ito ang nagtutulak sa akin na magpatuloy. Ang tagumpay
ko po ay tagumpay nating lahat. Magtiwala kayo inay, makakaya ko ito,” wika ni
Damian
Agad na niyakap ni Flor ang kaniyang anak sapagkat naantig ang kaniyang
damdamin sa sinabi nito. Napalitan ng pag-asa ang lungkot na kaniyang
nararamdaman.
Lumipas ang panahon at nagawa nga ni Damian na magtagumpay at
makapagtapos ng pag-aaral. Nakapagpatayo siya ng maayos na tirahan para sa
kaniyang pamilya at guminhawa ang kanilang buhay. At higit sa lahat, si Damian
ay isa nang guro ng mga batang Aeta sa kanilang tribo.
“Inay, tingnan niyo po, malayo na ang ating narating. Kung sumuko po ako
noon, walang guro ang magtuturo sa mga batang Aeta at marahil ay hindi din po
tayo makakaahon sa hirap,” sambit ni Damian.
“Oo nga anak, salamat at hindi ka sumuko. Patawad kung hindi ka namin
nagawang suportahan sa aspetong pananalapi ng iyong itay,” wika ni Flor
“Ayos lang po iyon inay, wala kayong dapat ihingi ng tawad. Ang mahalaga
ay nagawa na nating lagpasan ang pagsubok na iyon at pipilitin kong hindi natin ito
muling danasin pa,” sagot ni Damian
Si Damian ay hinangaan at nagsilbing inspirasyon sa buong tribo.
Napatunayan niyang kayang tuparin ang isang pangarap sa kabila ng mga pagsubok
kung ikaw ay determinado at buo ang iyong loob.