Love.

Ang bawat tao ay may sariling kahulugan ng pag-ibig at

kung minsan nakakasira. Merong tatlong magkakaibang uri ng pag-
ibig, pagmamahal sa pamilya o kaibigan, pagmamahal na
namamagitan sa mag-asawa o jowa, at pagmamahal sa sarili. Ang
ilan ay desperado na mahanap ang “the one”, ang iba naman ay
naghihintay, at ang ilan na masyadong mahal ang kanilang sarili
na wala silang makitang kahit sino para sa kanila kundi sila-
sila din. Ako? Nahanap ko na ang “the one” ngunit siya ang aking
matalik na kaibigan. Mahaba-haba at komplikado ang depinasyon ng
pag-ibig. (Love. Every person has its own definition of love and
sometimes its twisted. There are three different types of love.
The love for family or friends, the love between couples, and
the love for yourself. Some people are desperate of finding one,
some who wait, and some who just loves themselves too much that
they don’t find anyone for them but their selves. Me? I found
the so called “one”, but she’s my best friend. The definition of
love is long and complicated.)
Sa una, normal lang kaming magkaibigan na nagbabahagi ng
sekreto, nagtatanong kung kamusta ang araw namin, o nagpapalitan
ng nakakatawang kwento. Pero habang lumilipas ang panahon,
napagtanto kong inaasahan ko na makausap siya sa katapusan ng
araw o pag gising ko sa umaga para lang masabi ko ang katagang,
“Good morning.” Tinatamasa ko ang saya sa bawat segundo na
kasama ko siya. Bawat ngiti, bawat tawa, bawat luha, bawat
ekspresyon na kaniyang pinapakita ay mahalaga at sa parehong
pagkakataon ay kaibig-ibig. (At first, we were just normal
friends who share each other’s secrets, ask how our day went, or
exchanging funny stories. But as the time passes by, I realized
that I look forward at the end of the day to talk to her or when
waking up in the morning just to say, “Good morning.” I enjoyed
every second I have with her. Every smile, every laugh, every
tear, every expression she made was precious and at the same
time beautiful.)
Ngunit isang araw, napagtanto kong mahal ko siya. Dahil sa
kaniya napagtanto ko ito nung araw na ipinakilala niya siya. Ang
lalaking gusto niya. Siyempre, bilang isang kaibigan, suportado
ako sa kaniya. Bawat kilig, bawat panahon na nagrereklamo siya
tungkol sa kaniya, bawat iyak niya dahil sa kaniya, at bawat
papuri niya, nandun ako. Ngumingiti at nakikisama. Kikiligin pag
siya’y kinikilig, nakikinig sa kaniyang reklamo, hinahagod ang
kaniyang likod pag siya’y umiiyak, at higit sa lahat nasasaktan
pag siya ang paksa sa usapan. (Then, one day I realized, I love
her. She made me realized this when one time she introduced me
to a guy she’s been interested with. Of course, being the best
friend I was, I supported her. Every kilig, every time she
complains about him, every time she cried because of him, and
every time he compliments him, I was there. Smiling and deal
with it. I’ll be excited when she’s excited, listen to her
complains, console her when she’s crying, and most of all,
hurting when he’s the subject of the conversation.)
Hanggang sa isang araw, ang araw na ikinamatay ng puso ko, “Kami
na.” Ani niya na may kasamang ngiti sa kaniyang mga labi. Ang
ngiti na hindi ko kayang makita sa kaniya. Ang ngiti na talagang
nagpapakita na masaya siya. Ang ngiti na hindi kayang maibigay
sa kaniya dahil ako’y isang kaibigan lamang. (Until one day, the
day that made my heart ache, “It’s official.” She said with a
smile on her lips. The smile that I don’t want to see. The smile
that really showed me that she’s happy. The smile that I’m
unable to give to her since I’m just a friend.)
Oras na para pakawalan ko na ang aking nararamdaman. Alam ko
kung anong gusto niyong sabihin. Bakit hindi ako naglakas loob
na umamin? Pinapahalagaan ko lamang ang aming pagkakaibigan at
kita ko rin naman sa kaniya kung gaano niya pinapahalagaan ang
relasyon naming dalawa at ayokong sirain iyon. Ayokong sirain
ang kaisa-isang bagay na namamagitan sa amin, kahit kaibigan na
lang, sapat na iyon basta makita ko lang siya. (It’s time to let
go of this feeling. I know what you guys want to say. Why can’t
I have the courage and tell her? I don’t want to break our
friendship and I can see that she also appreciates what we have
so much and I don’t want to destroy it. I don’t want to destroy
the only thing we have between us, being friends is enough,
merely seeing her for is enough.)
Scenes: