"Dalawang Daan Patungo sa Pag-ibig"

Isinulat ni: Dadang, Christen Honely B.

Ako ay namumuhay ng tahimik at payak na buhay. Isang araw,

dumating si Mark sa aking buhay. Siya ay isang guwapo at mapagmahal
na lalaki na nakakaramdam ng pagkalinga sa akin. Sa kanya,
natagpuan ko ang ligaya at kabuuan na matagal ko nang hinahanap.

Mark: "Aking sinta, mahal na mahal kita. Magkasama tayo sa bawat

sandali at maglakbay sa daigdig ng pag-ibig."

Ako: "Mark, ikaw rin ang nagbibigay ng saya at kasiyahan sa aking

buhay. Ngunit hindi ko maitago ang katotohanan na may isang taong iba
na minamahal ako."

Dumating si Liam, isang matamis at malambing na lalaki na

ipinaramdam sa akin ang mga ligaya na hindi ko alam na posible. Ang
kanyang pag-ibig ay bumuo ng isang bagong kahulugan sa aking puso.

Liam: "Aking sinta, kapag kasama kita, ang mundo ay nagiging mas
maganda. Hindi ko kailangan ng kahit sino pa, ikaw lang ang aking
kailangan."

Ako: "Liam, ikaw ang nagpapakita sa akin ng mga emosyon at pag-ibig

na hindi ko alam na posible. Ngunit hindi ko maitago ang katotohanan
na may isang taong iba na minamahal ko."Ang aking puso ay nabaon sa
kalituhan at pag-aalinlangan. Ako ay nalilito kung sino sa kanila ang
dapat kong piliin. Sa bawat isa sa kanila, nakita ko ang iba't ibang mga
katangian at emosyon na hindi ko matanggal sa aking isip.

Ako: "Paano ko malalaman kung sino sa kanila ang dapat kong piliin?
Paano ko malalaman kung sino ang tunay na mahal ko?"Naglakad ako
sa hardin at tumigil sa ilalim ng puno ng saging. Nang biglang lumitaw si
Lolo Miguel, isang matandang matalino at mapagpayapa..

Lolo Miguel: "Anak, ang pag-ibig ay hindi laging madaling desisyon.

Dapat kang makinig sa iyong puso at pag-alinlangan. Ang sagot ay
matatagpuan sa iyong sarili."

Sa tulong ni Lolo Miguel, sinimulan kong sulyapan ang aking

sarili. Tinanong ko ang aking mga pangarap, mga kasiyahan, at ang pag-
ibig na nararamdaman ko para sa bawat isa sa kanila. Napagtanto ko na
ang pag-ibig ay hindi lamang tungkol sa ibang tao, ngunit tungkol din sa
aking sarili. Kailangan kong pag-aralan kung alin sa kanila ang
magpapahalaga sa aking kaligayahan at kung sino ang magpapakita sa
akin ng tunay na pagmamahal.

Ngunit sa wakas, ako ay napagod. Hindi ko na kayang mamili.

Inilahad ko ang aking kalagayan sa mga lalaki at hiniling na
maintindihan nila ang aking kalituhan.

Ako: "Mark, Liam, hindi ko alam kung sino sa inyo ang dapat kong piliin.
Hindi ko kayang mamili at magdulot ng sakit sa isa sa inyo. Hindi ko
kayo gustong masaktan."

Mark: "Mahal ka namin pareho, at handa kaming tanggapin ang

desisyon mo. Sa huli, ang mahalaga ay ikaw at ang kaligayahan mo."

Liam: "Aking sinta, hindi namin hahayaang magdusa ka sa pagitan

naming dalawa. Kung ano ang magpapasaya sa iyo, susuportahan
namin."

Napagtanto ko na ang tunay na pag-ibig ay hindi nagdidikta ng

mga pagsisikip at paghihiwalay. Ang pag-ibig ay hindi tungkol sa
limitasyon at pagpipilian. Ang pag-ibig ay tungkol sa kalayaan at
pagkakataon. Napagpasyahan kong hawakan ang aking kalayaan at
humakbang sa landas ng pag-ibig na walang takot. Pinili ko ang sarili
ko, ang aking kaligayahan, at ang kung sino ang magpapaligaya sa aking
puso.

Sa huli, natagpuan ko ang sagot sa aking kalituhan. Napagtanto

ko na ang tunay na pag-ibig ay hindi lamang tungkol sa ibang tao, kundi
tungkol din sa pagmamahal sa sarili. Ang pag-ibig ay tungkol sa
pagkakaroon ng kaligayahan, pagkakataon, at pag-akma sa paglago at
pagbabago. Nagpatuloy ang aking buhay, kasama ang dalawang lalaki
na nagbigay sa akin ng pagmamahal at suporta. Hindi ko na kailangang
mamili, dahil ang pag-ibig ay hindi isang laro ng pagsusunud-sunuran.
Sa halip, ito ay isang biyaya na dapat pahalagahan at pag-ingatan.

Ako ay nagpatuloy sa aking paglalakbay sa daigdig ng pag-ibig. Sa

bawat sandali, aking pinanghahawakan ang katotohanan na ang tunay
na pag-ibig ay nasa aking sarili. Ito ay isang biyaya na ibinigay sa akin
upang hatiin at ibahagi sa mundo.
 Social Media

Isinulat ni: Dinoy, Charlene

Masaya Ang my Kasama sa Buhay dahil malongkot Ang mag-isa

pero Ang Tanong paano ba Tayo makakasiguro na Ang atung mapipilit
ay Siya Yung nararapat para saatin?

Noong buwan nang setyembre taong dalawang libo't labing-

walo, humiling Ako sa Dios nang makakasama sa Buhay, habang ako'y
nag scroll sa Facebook Nakita ko sa friend request Ang pangalan nang
Isang tao sa pinaka una sa lishatan Kaya Siya Yung na accept ko. Nang
naging kaibigan kami sa Facebook halos araw-araw kaming nag
papalitan nang message sa messenger, nagkakaintindihan kaming
dalawa at Masaya kaming kausap Ang isat isa. Nakalipas Ang mahigit
Isang buwan nanligaw Siya saakin at Ako Naman sinagot Siya agad
agad, naging kami sa buwan nang oktubre labing-isa taong dalawang
libot labing-isa.

Ngunit my dumating saamin na pagsubok dahil Hindi naman

lahat nang relasyun ay perperto. Sa buwan nang December ay nag
hiwalay kami sa kadahilanan Hindi kami magkapareha nang religion,
Namimiss ko Siya Araw Araw dahil Hindi kami nag papalitan nang
mensahi na. Dumaan Ang Isang linggo at nag mensahe Ako sa kanya na
di ko pala Kaya, Kaya nag desisyun akong ipagpatuloy Ang aming
relasyun at nag paalam Ako sa pastor ko nang pormal at pinaintindi ko
Ang aking damdamin at naintindihan nman Ako.

Dumating Ang Isang taon nang aming relasyun at nag desisyun

Siya na mag resign sa Qatar at Magkita sa aming anibersaryo. Habang
nag aantay Ako sa airport ay di ko maintindihan Ang kaba dahil ito Ang
aming unang pagkikita, Ang likot nang aking mga mata na tela ba puno
nang sabik Ang aking puso na sa wakas Makikita ko na Rin Ang taong
minahal ko sa social media at hinintay nang Isang taon. Habang
papalabas na Siya sa airport Ang puso Koy tela gustong gusto na siyang
mayakap ngunit nag pipigil Ako Kasi Kasama ko Ang aking Kapatid at
mga pinsan.

Habang nasa jeep ay di ko mapigilang tumitig sa kanya at ganun

din Naman Siya na tela ba'y sa mga kisap nang mata ay puno nang pag-
ibig. Purong talagalog Siya at Ako naman ay bisaya. Habang naka
bakasyun Siya sa Lugar namin Ang Araw Araw Ko'y puno nang pag-ibig
na tela'y ayaw ko nang humiwlay sa kanya. Na sana'y sa pag gising Ko'y
Mukha na sana niya Ang bubungad, na gusto ko sanang kayakap Siya
sa pag tulog at hawak Ang kamay ngunit hindi pwede Kasi dapat kasal
Muna.

Natapus Ang kanyang bakasyun at umuwi nang maynila at nag

apply sa bansang Saudi Arabia. Malongkot Ako sa pag uwi niya at Lalo
na sa pag apply muli niya sa ibang bansa, ngunit ano nga ba Ang
magagawa ko kundi Ang umiyak nalang. Pinangako niya saakin na sa
pag balik niya ay papakasalan niya Ako . Nag antay Ako nang matagal at
minahal ko Siya Araw Araw kahit malayu kami sa isat isa at nag darasal
Ako sa Panginoon na Siya na Ang huli at magiging asawa ko na halos
Araw Araw ko Siya dinasal at Hiniling sa Panginoon.

Dumating Ang dalawang taong pag aantay ko at natapos niya

Ang Isang kontrata at mag babakasyun Siya ulit saamin ,pero iba na sa
Oras na ito dahil sa pag uwi niya ay kasal na namin. Hindi Muna Siya
dumiretso saamin ngunit Doon Siya dumiretso sa maynila Doon sa
bishop namin at nag paalam Siya tungkol saamin at pumayag ito .
Dumaan Ang mga Araw at nakarating na Siya Dito sa Mindanao at
dalawa kaming nag prepare nang kasal namin .
 Habang dumating na Ang Araw nang aming kasal napaiyak Ako
habang nag susuot nang puting bistida nang pang kasal dahil sa wakas
Yung hinintay Kong tao at hiningi sa Dios ay magiging asawa kuna . Sa
Oras nang aming kasal habang nag lalakad sa altar papalapit sa kanya
ako'y puno nang emosyon habang diretso Ang tingin sa kanya na tela'y
ako'y bingi na Siya lang Ang nagpapansin ko Hindi kuna naring Ang
sinasabi nang organizer namin dahil sa kanya lang Ako naka fucos na
puno nang emosyon . Habang malapit na Ako sa kanya Nakita ko Ang
ngiti sa mga labi niya na my kasamag luha sa mga mata niya .

Tumatak sa puso't isip ko Ang sinabi nang pastor na nag kasal

saamin na " magiging perfect Ang pagsasama niyo kung tatalian ito nang
pag-ibig" at "Hindi nagkukulang Ang pag-ibig kung my pag-ibig kayu
Hindi magkukulang Ang pagsasama niyo" "magiging bless Ang pag-
sasama niyo dahil sa pag-ibig " " mabuti Ang pag-ibig" . Natapos Ang
aming kasal na puno nang pag-ibig na galing saamin dalawa at sa mga
bisita .

Natapos Ang dalawang buwan na bakasyun nang aking asawa at

Ayan nanaman maiiwan nanaman Ako, Ang longkot nang aking nadama
dahil this time asawa kuna Siya. Nang nasa airport pinigilan ko Ang
aking mga Luha ganun din Siya, habang papasok na Siya sa loob Ang
sakit nang aking nadama at iba ito sa nauna kung pag hahatid sa kanya
sa airport dahil this time mas masakit na dahil nakasama kuna Siya
bilang mag asawa. Habang papasok na Siya diretso lang Ang lakad niya
nang walang pag lingon. At kami Naman ay sumakay na sa sasakyan.

Sa pag uwi namin sa bahay pag pasok ko sa kwarto humagulgol

Ako nang iyak, umabot halos Isang buwan Ang pag iyak ko dahil naalala
ko ang aking asawa, mga yakap niya saakin at mga bonding namin, Lalo
na sa pag gising ko Mukha niya Ang kaharap ko, ngunit ika nga back to
realidad na kami social media ulit. Sa ngayun Isang taon magihit na
kaming malayo sa isat isa mahirap man pero kinakaya namin ito para sa
hinaharap namin at sa magiging mga anak namin sa pag dating nang
panahon.

” TAMIS NG PAGMAMAHALAN ”
ISINULAT NI: JINKY GALLANO

Isang umaga, nagising si Jinky na puno ng pag-asa at kasiyahan sa

puso. Matapos ang ilang taong paghihintay, dumating na sa wakas ang
taong matagal na niyang pinapangarap na makasama sa buhay. Siya ay
si Alex, isang guwapong binata na may pusong puno ng pagmamahal at
kasiyahan.

Noong una silang magkakilala, agad na nabighani si Jinky sa

kanyang pagsasalita at kakaibang aura. Mula noon, hindi niya alam
kung paano niya mapapanatiling lihim ang pagtibok ng kanyang puso
tuwing nakikita si Alex. Subalit sa halip na magpatangay siya sa
kanyang nadarama, laging nasa isip ni Jinky na dapat niyang
paghandaan ang tamang panahon para isugod ang anumang pag-ibig na
maaaring mabuo sa pagitan nila.

Nagdaan ang ilang buwan ng pagsasama nila, at unti-unting

naging malapit na ang dalawa. Patuloy na nagpapalitan sila ng mga
kuwento, pangarap, at mga pagtawa. Naramdaman ni Jinky sa tuwing
kasama si Alex na parang hindi na siya kumikilos bilang kanyang sarili,
kundi isang mas nagsisimula siyang maging totoo sa kanyang sarili.
 Ngunit may isang pagkakataon na biglang nag-iba ang takbo ng
kanilang pagkakaibigan. Nang minsang masaktan si Alex sa kanyang
trabaho, bigla siyang nagka malalim na lungkot at pag-aalinlangan. Si
Jinky ay hindi nag-atubiling alalayan siya, buong pusong nagbigay ng
suporta at nagparamdam ng pagmamahal.
Sa pag-aakala ni Jinky ngunit hindi napag-usapan, tuwing gabi
ay sa kanyang bahay sila nag-uusap tungkol sa mga pinagdaraanan nila
sa buhay.
Hindi inaasahan ni Jinky na sa dami ng kanilang mga pag-uusap
at pagtatangi sa isa’t isa, hindi niya namamalayan na unti-unti nang
nahuhulog ang kanyang damdamin para kay Alex. Nang malaman
niyang ang nararamdaman niya ay siyang tinatawag na pag-ibig,
nagkaroon ng kaba at takot sa puso ni Jinky. Una, hindi niya alam kung
paano haharapin at ipapahayag ang nais niyang sabihin kay Alex.

Subalit sa isang pagkakataon, kusa na lang ibinuka ni Jinky ang

kanyang puso. Tinapunan niya ng lakas ang kanyang loob upang
sabihin kay Alex ang kanyang nararamdaman.

Nang bigkasin niya ang mga salitang, “Mahal kita, Alex,” may
bahid na takot at labis na pag-asang kumalat sa mukha ng binata.

Sa pag-aakalang may masasaktan siya, naguluhan si Jinky sa

naging reaksyon ni Alex. Ngunit walang anumang pagluluksa o pag-iwas
na ipinakita si Alex. Sa halip, sinagot siya ng mga salitang, “Jinky, alam
mo ba kung gaano na kita kamahal bago pa man ako umamin sayo?”

Napawi ang kaba sa dibdib ni Jinky ng marinig niya ang salitang

iyon. Naroon ang ligaya at kasiyahan sa kanyang puso na matagal na
niyang hinintay. Sa pag-ibig na hindi inaasahan at malalim na pag-
aaruga, nagpatuloy ang kwento ng pag-ibig ni Jinky at Alex.

Ang kanilang pagmamahalan ay tumagal at nagpatuloy sa

maraming taon. Nagkaroon sila ng mga pagsubok at hamon, ngunit
hindi nawalan ng pag-asang makayanan lahat ng ito. Buong tapang,
nagtagumpay ang kanilang pag-ibig sa kabila ng mga kahirapan.

Si Jinky at Alex ay muling nagpatunay na ang wagas na pag-ibig

ay walang kinikilingan at hindi naglalaho, kung ito ay tunay at sinsero
sa piniling kahalintulad. Sa kwento nilang ito, natutuhan nila na oras
ngumiti at magmamahal nang buong puso, ngunit hindi dapat
malimutan na handa rin silang harapin ang mga pagsubok ng buhay.
 “Ako at Siya”
Isinulat ni: Sheila Mae Z. Jabunan

Sa buhay pag-ibig, maraming nauugnay diyan, maraming gustong

magkaroon niyan. Gustong mahanap yung isang taong pupuno at
kukumpleto sa sarili niya. Taong handang mahalin ka, kung ano man o
sino kaman. At taong magpapatibok ng puso natin at masasabing “It’s
the One.” Pero masasabi mo bang puro kaligayahan lang sa pag-ibig?
Diba’t darating din ang puntong masasaktan ka. Mahirap at masakit
man pero, kailangan mo yung tanggapin. Bawat tao ay may kanya-
kanyang kwento ng pag-ibig. May masasaya at mayroon ding
malulungkot. May mga di-malimot na pangyayari samantalang sa iba
naman ay masalimuot. Gayunpaman, masasabi nating ang pag-ibig ay
isa sa pinaka-masarap na pakiramdam na maaring maranasan
ninuman. Nakakakilig, nakakaaliw, at nakakakaba. Ilan lamang iyan sa
mga emosyong naidudulot ng pag-ibig sa atin. Bawat naman isa sa atin
ay naghahangad na makatagpo ng isang tao na tapat at totoo. Isang
taong magpaparamdam sa ating kung gaano tayo kahalaga at tutulong
upang mahubog pa natin ang ating pagkatao. Taong magiging dahilan
para lubusan natin maunawaan ang tunay na kahulugan ng salitang
“kaligayahan”. Ngunit masasabi ba nating pagdating sa pag-ibig ay puro
na lang kaligayahan? Hindi ba’t darating din ang oras na kailangan mo
ring masakatan. Ito ay pagkabigo sa ating buhay na hindi natin
inaasahan na magdadala sa atin ng labis na kalungkutan. Bahagi na ito
ng ating buhay. Gaano man kasakit, gaano man kasaklap, tanggapin na
lamang natin at matuto tayong tumayo sa sarili nating mga paa.

Noong akoy nasa high school pa, may mga lalaki na akong naging
kasintahan. Pero ang ganong pag ibig ay para lamang itong "puppy love",
ito ay nababase lamang sa panandaliang kasiyahan at ito'y hindi
masasabing seryosong relasyon. Ito ay madalas na nararamdaman pag
nagkakaroon tayo ng mga “crush”. Madalas din ito ay naka basi lamang
sa panlabas na katauhan ng isang tao. Ganyan ako noon, ni isa wala
akong sineryoso, kung baga happy-happy lang. Dahil strikto yung mga
magulang ko kapag pag-ibig na ang pinag-uusapan kaya takot ako no'n.
Nung akoy naging ika-10 ito'y buwan nang Agosto, mga unang linggo
yata sa buwan na yan. Araw noon nang aming barangay. At mayroong
mga paligsahan na idinaraos, mga pagdiriwang at iba pang mga
kagigiliwan at kasiyahan, at meron pa ngang disco noon. Kinadalasan,
kasama ko yung mga pinsan ko, at kami sumali sa isang paligsahan,
hindi ko na maalala kung ano yun.

Kinabukasan, sa paaralan, isa sa mga pinsan ko ang lumapit sa

akin at sinabi nya meron daw manghingi nang mobile number ko. At
sinabihan ko kung sino, subalit hindi niya kilala ang pangalan pero yung
mukha parang pamilyar daw. Lumapit lang daw sa kanya at nag tanong
na kung pwede ba raw mang hingi nang number ko. At tumanggi ako
noon dahil hindi ko kilala at hindi ko basta-basta ibigay yung number ko
at baka kidnaper pa nga, yun ang nasa isip ko. Sa susunod na araw at
nandiyan naman yung pinsan ko, na bumalik daw yung lalaki at nasaan
naba daw yung number ko. Napa isip ako noon at may plano ako, yun ay
ang samahan ko yung pinsan ko kapag tapos na yung klase namin at
puntahan yung lalaki na nang hingi ng number ko. At yun nga sumama
ako, at itinuro nang pinsan ko kung saan naka pwesto yung lalaki na
kumausap sa kanya tuwing hapon, dahil tuwing hapon lang daw sila
magkita nang ilang beses. At yung nga papunta na kami sa lugar na yun
at nakita ko na yung lalaki. Hindi ko pa sya nakikita dati at first time ko
pa lang syang nakita. Hindi naman sa kaputian at kagawapohan yung
lalaki pero may histura namn sya pero akoy natatakot naman baka
kidnaper o ano. Umiwas na kami at wala siyang malay na dumaan na
kami sa kanyang harapan.
 Kinagabihan, may nag message sa akin sa “facebook”, at nag "hi"
sakin, at hindi ko agad nireplyan. Inistalk ko muna, at laking gulat ko at
sya pala yung lalaki na kumausap sa pinsan ko na humingi ng number
ko. Nag dalawang isip ako, rereplyan ko ba o hindi, dahil takot ako sa
kanya, at first time ko palang siyang nakita. Nag desisyon na akong
replyan nalang sya, at yun nga nagkakilalahan kami. Grabi ang bilis
nyang maka sagot, kada padala ko nang mensaheng sagot ko sa kanya,
ay nakita nya kaagad kung baga naka abang palagi, tagal ko kasing
sumagot sa kanya kung baga hindi ako intersado sa kanya. Napakahaba
na nang usapan namin, iwan koba kung saan-saan na napunta ang
aming usapan na yun. Sa pag-uusap namin, nalaman ko na sya pala
isang inhinyerong studyante sa isa sa mga paaralan sa syudad ng
Cagayan de Oro. Kinalaunan nga tinanong nya ako na kung gusto ko
raw ba nang mga guhit dahil bibigyan daw niya ako. Sabi ko naman na
"oo" kahit hindi ko naman gusto. Kinabukasan, may inihatid sa akin na
isang sobre at ang laman nito ay drawing na si “Doraemon”, at alam
kung siya yong nag padala nito. Maganda naman yung guhit pero hindi
ko ito na gustohan at ibinigay ko nalang sa mga kaklase ko. Sa
sumunod na araw, ayon na naman may envelope na naman at yung
laman ay guhit ng isang mata hindi ko naman ma pinahalagahan yung
guhit. Sa sumunod na araw na rin. Ako'y nag taka kung bakit wala nang
sobre na inihatid sa akin. Wala lang ako no'n. Isang gabi nag mensahe
siya sa akin at sabi nya na may gusto raw sya sa akin at pwede ba daw
na manligaw. Ako'y natulala kung seryoso ba ito. Dahil hindi nga ako
nag siseryoso pag dating sa pag ibig. Gayon paman sinabihan ko sya na
pwede pero strikto yung magulang ko pag dating sa mga ganyan,
mahirap na kapag nalaman ng magulang ko na pumasok ako sa mga
ganyan.

Lumipas ang isang buwan, nalaman ko na huminto siya sa

kanyang pag-aaral dahil mahirap daw lalo na sa tuition nya. At bumalik
naman sya pero ibang kurso na. Palagi na kaming nag nag-uusap sa
“messenger”, may mga matatamis na salita na ang namumuo. May mga
pa pa ingat-ingat na at iba pa. Hanggang may isang araw na may
inihatid sa akin, alam kung sa kanya yung, at ito'y isang kahon, nagtaka
ako kung anong laman at hindi ko naman kaarawan. Pag bukas ko
laking gulat ko isang pabango na bilog ang lalagyan at napaka bango
nito. Itoy na gustohan ko dahil napaka bango nito at parang sosyal yung
nilagyan. Dumaan pa ang mga araw, may natanggap na namn ako itoy
nasa mala gift bag. Pag bukas ko, isang damit yung kulay ay yung
paborito kung kulay at mukhang ito'y mamahalin. Hindi ko napansin na
bawat pinapadala niya sa akin ay meron pala itong maliit na mensahe
hindi kona maalala. Pagka-gabi ay nagpadala siya sa akin ng mensahe
kung nagustohan ba ko raw yung ibinigay nya sa akin, sabi ko naman
sobra. At parang may tumitibok na sa aking puso at hindi ko ito ma
explain. Sa tagal-tagal na namin nag-uusap kahit ilang buwan palang
may nararamdan na ako sa kanya. Pero hindi ko naman ito ipinapakita
sa kanya. Siya kasi yung tipong lalaki na manliligaw na idinadaan sa
galaw hindi sa salita. Lumipas pa ang mga buwan at malapit na akong
mag tapos sa highschool at mag senior high school na sa sunod na taon.
Siya ay nag sisikap padin, hindi ko na ma alala yung mga bagay na
ginawa niya para akin. Hindi ko sya sinagot kaagad dahil baka ito'y biro
lang. Siya ay napakabuting lalaki at maalalahanin sa tuwing akoy may
lagnat sa klase pinapadalhan niya ako nang gamot at mga pagkain.
Halos araw-araw yun hangga't hindi pa ako gumaling. Minsan tinanong
ko sarili ko na "siya na ba?"

Sa taong 2019 akoy nag senior high school na, at siya ay mag
babalik eskwela na rin sa kursong Kriminolohiya sa parehong
eskwelahan. Sa taon na yun, makakapunta na siya sa loob nang campus
namin. Halos araw-araw siyang bumisita sa akin tuwing wala siyang
pasok. Medyo na-iilang paka kami sa isa't-isa at nahihiya, pero sa
dumaan pang mga araw ay okay naman nawala na yung hiya at ilang
namin. Halos walong buwan na panliligaw niya sa akin ay sinagot ko na
siya. Dahil hindi biro ang kanyang mga ginagawa at pinahahalagahan ko
naman yung mga kabutihang bagay na ginawa niya sa akin. Nag-sisi nga
ako na ibinigay ko sa iba yung mga drawing niya. At yun sinagot ko na
siya, dahil mahal ko na din siya, napaka grabi talaga ang reaksyon sa
mga lalaki kapag ganyang mga eksina. Tuwang-tuwa sya sa sinabi ko at
hindi nga siya makapaniwala. At sa mga dumaang mga buwan ay
nalaman ito nang aking pamilya. Hinigpitan na ako at malimit na yung
pag gamit nang phone ko. At binabawalan na akong makipagkita at
makipag-usap sa kanya. Ngunit hindi ko pa rin siya hiniwalayan kasi
alam ko naman na siya ay napakabuting tao at may hangarin sa buhay.
Lumipas ang ilang buwan tinanggap na rin ng aking pamilya ang aming
relasyon, basta kami ay mag aral ng mabuti. Lumipas ang ilang taon at
hito na kami masayang-masaya, at patuloy na kinakamit ang aming mga
pangarap.
 “DI AKALAING PAGMAMAHALAN”

Isinulat ni: Ledesma, Abigail Concepcion R.

Minahal ka naba o hindi kaya nagmahal kana ba? Pano kung

sabihin nating nagmahal ka nga ngunit hindi naman masuklian ang
pagmamahal mo. Simulan natin ang isang kwento nang isang babaeng
nagmahal at kung saan patungo ang kanyang kwento nang pag-ibig.

“Liliane!"na patigil ako sa paglalakad nang marinig ko ang pagtawag sa

aking pangalan ng aking mga kaibigan. Tumatakbo sila patungo sa akin
kaya kumonot ang aking noo akala mo naman talagang iiwan ko sila.

"Oh, agang aga ang ingay niyo" tumawa lang sila bilang tugon. Habang
naglalakad kami papunta sa silid aralan namin ay nakasalubong namin
ang pinaka okay pinakacrush ko na si Lucas Gabriel pangalan palang
mala-anghel na pano nalang kaya ang pagmumukha nitong kahit
tigyawat ay mahihiyang tumubo. "baaaal"sigaw ko at dali daling
pumunta sa kanya siguro kayo ay nagtataka bakit hindi ako nahihiya,
ako kasi yung klase na babae na hindi na kailangan pang magpaligoy-
ligoy nasa modernong taon na tayo hindi na uso yung harana harana
kung pwede nga akoa ang magharana sa kanya eh.

Nakatingin lang ito sa akin kaya dali-dali kung kinuha yung tinahi kung
'scarf' at nakangiting binigay iyon sa kanya. "Ako nag tahi nyan, wag na
wag mong itry na ibasura malalaman ko talaga yun dahil magsasabi
yang kapatid mo" proud na sabi ko sa kanya. Si lucas ay kapatid ng
kaibigan kung si Devon kaya siya silbi yung tagaulat sa akin kung ano
pinaggagawa ng mahal ko. "Oh siya bal una na ako, babye see you later"
sabay kindat kung sabi sa kanya at pumunta na sa kaibigan ko, narinig
ko naman ang kansyawan ng mga kaibigan niya kaya mas napangiti ako
lalo. "Ngiting aso nayan lily ah baka maulol kana" pabirong sabi ni Daisy
isa sa kaibigan ko silbe tatlo kaming magkakaibigan ako, si devon, at si
daisy. napatingin naman ako kay devon ng magsalita ito, "ano ba nakita
mo sa kapatid ko ako nagsasabi sayo lily ah, ayaw kung masaktan ka
kasi hindi ko alam ano mangyayare kapatid ko yun eh" napangiti naman
ako sa sinabi niya si devon kasi yung mother figure sa amin tatlo kaya
inakbayan ko silang dalawa. "Hindi ko alam ano mangyayare sa akin
kung wala kayo kaya mahal na mahal ko kayo eh" kaya pagkasabi ko
nun sa kanila ay inirapan nila akong dalawa kaya nagtawanan kaming
tatlo.

Nandito na kami sa gym kung saan may practice sa basketball sila

lucas. Siya ang captain syempre at ako? Syempre dahil wala naman
akong talent sa sayawan kaya kahit napakadaming gawain ay nag
pakabida-bida ako at kinuha ang pagiging manager nila. Pero kahit
ganun napaka okay sa akin dahil kahit man lang ganun ay
namamasdan ko ang aking pinakamamahal. Busy ako sa ginagawa kung
letter para sa susunod na laro na magaganap ng may tumawag sa akin.
Napabuntong hininga ako ng napansin ko si britney ang tumatawag sa
akin, britney o what they called ‘feeling queen bee’ yes, you heard it right
feeling siya ang pinakamagandang babae sa paaralan na ito kasi siya
ang captain ng cheerleading squad hindi dahil sa kagandaghan na taglay
nito kundi sa pera ng ama rito na nagbibigay nang fund sa sports since
ito ang karibal ko kay lucas. “What?” sigaw ko dzuh alangan ako ang
pupunta hindi naman ako ang may kailangan sa kanya. “Are you done
with the letter na ba?” mataray na tanong nito ngunit tumango lang ako
bilang tugon.
Umabot ang ilang nabusy na ako sa mga gawain ko dahil malapit na ang
laro nila lucas at palagi akong may meeting na pinupuntahan sa ibang
mga paaralan upang malaman ang schedule ng laro ng aming groupo.
Papunta na ako kay lucas upang ibigay tong tubig na dala kumg ibibigay
sa kanya ng may naunang lumapit sa kanya at nag abot ng tubig. Ang
ganda, yun ang pumasok sa isip ko unang kita ko palang sa kanya.
Tinignan ko kung ano ang reaksyon ni lucas at mmas nagulat ako ng
ngumiti ito “thanks rinig kung sabi nito sa babae. Narinig ko nlang ang
kansyawan ng mga ka groupo nito ngunit hindi ko na narinig kung ano
pa mga sinasabi nila dahil tumalikod na ako at lumabas sa gym.
Nakatulala lang ako habang naglalakad papuntang cafeteria dahil
nandyun ang mga kaibigan ko hindi ko akalain na ako ay masasaktan
ng ganito pero pano nga ba hindi masaktan bata palang siya lang palagi
ang nasa isip ko. Nakita kung kumakaway ang mga kaibigan ko kaya
pilit akong ngumiti at naglakad na paounta sa kanila. Nag usap usap
lang kami habang kumakain ng may nagsalita sa likuran ko, “Hello
devon” napatigil ako ng marinig ko ang familiar na boses ng babae.
Parang nagulat naaman si devon at tumayo. Inaya ni devon sila rito at
hindi ako ngakakamali na nandun din sila lucas at ang mga kaibigan
nito. Nag uusap usap lang sila habang ako ay patuloy lamang na
kumakain kaya mas nauna akong natapos na kanila. Binulungan ko si
devon na uuna na ako sa kanila dahil may hindi pa ako natapos sa mga
gawain ko una tumutol pa ito ngunit kalaunan ay pinayagan narin ako.
Nagpaalam ako sa kanila pati narin sa babaeng diko kilala ngunit ito ang
nagawa ko na hindi ko akalaing nagawa ang hindi pagpansin at kahit
pagtingin kay lucas. Pumunta muna ako sa cr upang mag ayos dahil
haharap ako sa principal upang ibigay ang mga gaganapin sa aming
selebrasyon na gaganapin sa skwelahan. Simpling ayos lang ngunit sa
pag labas ko sa cr ay nagulat ako kung sino ang nasa labas at iyon ay si
lucas hindi ko alam kung ano reaksyon kung ngingitian ko ba o
papansin ngunit dahil sa kaba wala akong ibang nagawa kundi
lampasan siya ngunit nagsalita ito at mas lalong hindi natahimik ang
puso ko. “Where you going?” tatlong letra lang yun ngunit parang ang
sarap na sa tenga kung ito’y pakinggan. “Sa principal” maikli kung sagot
at Nagsimula na ako sa paglalakad ngunit pansin na pansin ko ang
presensya niya likod na sumusunod. Hanggang nakapasok sa office ay
nandun din siya ngunit pinabayaan ko na. Hanggang natapos ang pag
uusap ay nandun siya na para bang bodyguard ko. Naglalakad na ako
para kunin ang mga gamit ko ngunit diko na talaga mapigilan at
tinanong na siya, “Anong ginagawa moo?” ngunit hindi ito sumagot at
nagtitigan lang kami kaya ako na ang umunang sumuko at naglakad ng
mabilis pero hindi pa ako nakakalayo ay may humawak na sa braso at
parang nag slow-mo ang mga pangyayare. “Anong problema mo?” tanong
nito sa saakin ngunit sumagot lang ako ng wala at kinukuha ang braso
ngunit ang higpit ng hawak nito saakin “Pwede bang bitiwan mo ako?”
naiiritang sabi dahil sa kaba na nararamdam “ano muna ang problema
mo?” seryosong saad ni lucas kaya hindi ako nakapagtimpi at sinabing
“Ikaw! Ikaw ang problema ko, okay na?” sani ko habang natitig sa mga
mata nito “Gusto na kitang kalimutan ano bang problema dun?” dagdag
ko. Wala siyang imik ngunit hawak hawak niya parin ako, “ Minsan
nasabi kung ang hirap mong mahalin pero minahal parin kita, kahit ang
hirap mong intindihin, inintindi pa rin kita ganyan kita kamahal siguro
tanga ako kasi simula palang pagka-bata ikaw talaga eh hanggang
ngayon ikaw parin pero hindi mo parin ako nakikita” naiiyak kung sabi
rito “ at alam mo yung masakit lucas yung habang minamahal kita ay
may minamahal ka naring iba, kaya ayaw kung makasakit ng tao at
kahit hindi kaman akin ay papalayain na kita” Huling sambit ko bago
ako tumalikod at nag lakad palayo sa mahal ko.

Umabot ang ilang araw nagsimula na ang paligsahan sa aming paaralan

kahit hindi ko man gustuhin ay kailangan kung pumunta dahil may
gampanan ako bilang manager nila. Alam kung napapansin na ng mga
kaibigan ko ngunit sa ngayon ayaw muna nila ako makialaman at
hinayaan muna. Sa tatlong araw ay ito na ang huling araw ng mga
paligsahan at nasa gitna ng basketball court si licas at syempre nandun
din ang babae nakaupo sa unahan at ako nandito lang ako sa bench
kung saan kasama ko ang aking mga kaibigan bilang suporta narin sa
aming paaralan. Habang nanunuod ako nasa kay lucas lang ang
paningin ko. At meron akong naiisip pano humingi ako ng sign. At ang
naisip ko na sign ay tanga lang ang makakaisip kung maisho-shoot ni
lucas ang bola ito ang hudyat na titigilan kona talaga hindi lang
pakiramdam ko sa kanya kundi kakalimutab ko narin siya. Habang
pinapanuod ko siya pag nasa kanya ang bola ang parang hindi ako
makahinga pag naman ipinapasa niya ay nakakahinga ako ng maluwag
oo para akong tanga. Pero sa pag tira ni lucas ay parang nag slow mo
ang bola sa himpapawid papuntang ring at na ishoot ang bola.
Maraming nagtilian ngunit para akong bingi na tibok nang puso lamang
ang naririnig. At mas lalo akong nasaktan ng sa pagshoot niya ng bola
ay tumingin siya babae na nagpapahiwatig na “para sayo yun”. Kaya
hindi ko naiwasan na tumayo kaya nagtaka ang mga kaibigan ko at
nagtanong ngunit sabi ko uuna na ako at dali daling umalis dahil
nagsitulo na ang aking mga taksil na luha. At bawat hakbang ko ay
parang kaybigat dahil sa ko sa isip ko sa oras na makalabas ako rito ay
ang oras din iwawala na kita sa puso ko. Hanggang sa nakalabas ako ay
walang lucas akong nakita na humabol ngunit balit nga ba ako nito
hahabulin. Hindi ko alam kung san ako patungo basta hinayaan ko lang
ang paa ko kung ako dalhin nito. Hanggang napadpad ako sa rooftop.
Ang hangin nakaka refresh sa isip yung luha ko parang nililipad ng
hangin mala teleserye kung inyong titigan. Nandun ako ilang minuto
nakaupo habang nakatitig lamang sa mga ulap ng may biglang bumukas
ng pintoan na napakalas kaya ako ay napasigaw sa gulat at mas lalo
akong nagulat ng makita kong si lucas ito hingal na hingal at ang pawis
nito ang tumutulo na parang galing sa takbo pero galing naman talaga
siya sa takbo dahil basketball ang nilalaro nila. Naaaninag ko sa mukha
nito ang kunot nitong noo na para bang galit ano bang nangyare sa
lalaking ito. Nakatitig lang ito sa akin na parang lion at nanlaki ang
mata ko nag naglakad ito papunta sa akin kaya tinanong ko ito “a-anong
ginagawa mo rito?” nauutal ako sa bigkas at sinagot ako nito ng pabalik
“Ako dapat magtanong niyan sayo, ano ginagawa mo rito?” Seryosong
sabi nito kaya sinabi kong nagpapahinga lang ako. At sinagot ba naman
ako ng “Talaga, sa tirik na araw?” kaya nairita ako sa klase ng sagot nito
“pilosopo” bulong ko. Ngunit nag salita ulit si lucas “tanungin mo ko ulit
bakit ako nandito” nagulat ako ng umupo ito bigla at nilapit ang mukha
nito kahit gustuhin ko man ilayo ang mukha ko ay diko mmagawa dahil
DINGDING na ang likuran ko. Inilalaro ko siya saakin ngunit talagang
ang hirap at nakangisi pa ang g*go at mas nilalapit pa ang mukha nito
kaya tinanong ko nlang ito ulit “A-ano ba ginagawa mo rito diba may laro
ka, baka ano isipin ng babae mo dahil wala ka ron” pagalit kung sabi
para narin hindi mahalata ang kaba ko ngunit nagulat ako sa sagot nito.
“Kinukuha ko kasi ang mahal ko rito, nagtatampo eh” Oo tanga ako pero
hindi ako bobo para hindi malaman ibig sabihin nito. Hindi ako
nakaimik at napansin niya ata ito ang napabuntong hininga umupo ito
sa kilid ko ang tahimik tunog ng hangin lang ang naririnig ko. Kalaunan
kay umimik na ito. “Patawad, hindi ko kasi alam kung saan ako
magsisimula lahat ng ginagawa mo ay napapansin ko ngunit hindi ko
alam kung pa o ko ito iparamdam sa iyo. Ngunit ng marinig kung sinabi
mong lalayo kana ay natakot ako at mas lalo akong natakot nang
pagtalikod mo dahil nasa isip ko natalagang iiwan mona talaga ako”
mahabang saad nito “si ate angel, yun yung babaeng palaging kasama
ko na pinagseselosan mo ay pinsan namin galing ibang bansa ang palagi
siyang pumunta dito dahil aalis na siya ilang araw” napatingin ako bigla
sa sinabi niya nagselos ako sa pinsan ang tanga ko. “Anong nagseselos
hindi ah!” deny ko kaya tumawa ito “pinapatawad muna ako?” tanong
nito sinagot ko naman siya na wala siyang dapat ihingi ng tawad “no,
nasaktan kita dahil sa takot ko. Kaya lily papatawarin mo ba ako at
tatanggapin ulit ngunit ngayon ay bilang manliligaw na” napatingin ako
bigla sa kanya wait ang bilis ata kanina lang disidido na ako na
kalimutan siya tass ngayon kikilig kilig ako. “Sure kaba sa sinasabi mo?”
napakamot ito sa ulo nito “matagal ko ng gusto sabihin yan ngunit dahil
sa hiya at takot na mag iba pakikitungo mo kinimkim ko dahil akala ko
okay na na mahal mo ako at mahal din kita na ako lang ang
nakakaalam” hindi ko alam kung bakit ako naiyak at bigla na lang
siyang niyap at tumango. Napakasaya ko ng araw na yun dahil sa muli
nasuklian ang pagmamahal ko bumalik kami sa gym na may mga ngiti
sa labi.

Minsan sa pag-ibig kailangan mong sumugal. Ang sa pag-ibig

dapat hindi tayo nagpapadalos dalos sa ating mga desesyon sa buhay. At
ito ang aking kwento nagmahal at minahal.
 ” PINAGTAGPO PERO HINDI TINADHANA ”
ISINULAT NI: IVY JOY D. MAGSACAY

Minsan may binibigay ang panginoon, para makilala at hindi para

makasama” May mga pagkakataon na may nakikilala tayong isang tao
na minamahal natin ng sobra. Inaakala natin minsan na siya na talaga.
Wala tayong ideya na ipinakilala lang pala siya satin ng panginoon at
hindi para makasama sa habambuhay. Masakit diba? Umasa ka sa
bagay na walang kasiguraduhan. Pero bilang tao lang, kailangan nating
tanggapin na hanggang dun lang ang gusto at plano ng panginoon dahil
hindi siya ang para sayo at pwede namang wala pa sa tamang
pagkakataon. Malay natin, ipinakilala lang siya, para maging kadamay
mo sa ups and down ng buhay mo, isang kaibigan lang. Sabi nga nila,
“pinagtagpo pero hindi itinadhana”.

Ang kwentong ito ay patungkol sa dalawang tao na minsang

nagmahalan. Ang pangalan ng babae ay "Ana" na taga Cagayan de Oro
ako ay 18 na taong gulang, ako ay hindi katangkaran, maputi,
katamtaman lang ang katawan, at syempre maganda. Ako ay
kasalukuyang nagbabakasyon sa Bohol ngayon. Sa hindi inaasahang
pagkakataon nakilala ko ang lalaking nagngangalang "Marjun". Si
Marjun ay Isang matangkad na lalaki, mistiso, maskulado ang katawan,
medjo kulot ang buhok, may matangos na ilong, may pagkachinito ang
mga mata na kung ngumiti ay para kang dadalhin sa langit, sa madaling
salita si Marjun ay isang gwapong lalaki at isang lalaking tayp na tayp
ko.

Isang araw, habang naglalakad si ana sa gilid ng kalye ay nakabanggaan

niya ang matangkad at mabangog lalaki na si "Marjun".

Ana: aray! Tumingin ka nga sa dinadaanan mo!

Marjun: Sorry po, hindi ko ho sinadsya.

Nagpatuloy nalang sa paglalakad si ana at hindi na pinansin si Marjun.

Nang pag-uwi ni ana, papasok na sana siya sa kaniyang tinutuluan at
biglang may nakita siyang pamilyar na mukha, Isang matangkad
masuladong lalaki. Iyon pala ang nakabanggaan niya kanina.

Ana: ah, magkapitbahay pala kami. Ani niya sa kaniyang sarili.

Kinaumagahan lubas si ana upang maglakad-lakad sa daan, at muli

niyang nakita ang lalaking si Marjun. Huminto si ana sa paglalakad at
umupo sa labas ng convenient store. At biglang.

Marjun: Hi, nice to see you again. (Hindi makapagsalita si ana dahil
manghang mangha siya sa napaka gwapong mukha ng lalaki)

Marjun: okay ka lang? Sorry nga pala kahapon ha.

Ana: ah, yes! Okay na, okay na yun.

Marjun: Nakita kita kaninang umaga, magkapitbahay pala tayo? Nice.

Ana: ah, eh, nagbabakasyon lang ako sa tiyahin ko.

Marjun: Ah, oo nga pala Marjun by the way.

Ana: Ana. Malimit na sagot ni ana.

Nagkwentuhan ang dalawa sa labas ng convenient store. Lumipas ang

ilang araw ay naging magkaibigan sina ana at marjun. Hanggang
nahulog ang loob ni Marjun kay Ana dahil maliban sa maganda ito eh
may magandang kalooban din si Ana. Kaya nagtapat si Marjun sa
kaniyang nararamdaman at sinagot ito kaagad ni Ana sa pagkat may
pagtingin din si Ana kay Marjun. Dumaan ang ilang buwan at ang
dalawa ay patuloy na nagmahalan sa isa't isa. Ngunit tulad ng ibang
kuwento ng pag-ibig, may mga hamon na dumaan sa buhay nina Ana at
Marjun. Sa kanilang mga pangarap at mga direksyon na kanilang
gustong tahakin, hindi sila pareho ng landas na napili. Si Ana ay
gustong umuwi sa Cagayan de Oro at ipagpatuloy ang pag-aaral sa
kaniyang lungsod, habang si Marjun naman ay nagnanais na manatili si
Ana sa Bohol at nasi niyang magsama na sila ni Ana. Hindi maiiwasan
na sila ay magkaalitan at magkaroon ng malalim na usapan tungkol sa
kanilang kinabukasan. Nagsikap silang pag-usapan ang mga posibilidad
at mahanap ang isang paraan upang magkasama pa rin. Ngunit sa
kabila ng kanilang pagmamahalan, pareho silang alam na hindi nila
maaaring talikuran ang kanilang mga pangarap para sa isa't isa.

Ana: Ang labo na Marjun, hindi ko na alam kung saan pa ito pantangu,
palagi nalang tayong nag-aaway!

Marjun: so anong gusto mong sabihin?

Ana: Siguro tama sila ante, siguro hindi pa ito ang tamang panahon sa
lahat. I'm sorry Marjun, pero hindi ko pa talaga kayang magsama tayo sa
iisang bubong, gusto ko lang mag-aral.
Marjun: Pwede naman dito mo tapusin ang iyong pag-aaral diba?
Susuportahan kita!

Ana: Hindi lang yan ang point ko Marjun, hindi pa ako handa sa mas
seryosong relasyon! Alam mo naman ‘yon hindi ba? Sinabi ko naman
sayo lahat ah, pero a-a-alam mo pasensya na!

Sa huli, naging malungkot ang desisyon ng dalawa. Sinundan nila ang

kanilang mga gusto sa magkaibang direksyon. Pinutol nila ang kanilang
relasyon upang bigyan ng kalayaan ang isa't isa sa paghahangad ng
kanilang mga nais sa buhay. Ang paghihiwalay ay hindi naging madali
para kay Ana at Marjun. Nagdaan ang mga araw at mga linggo na
nagdulot ng lungkot at pangungulila sa bawat isa. Subalit sa paglipas ng
panahon, natutunan nilang tanggapin ang katotohanan na ang kanilang
paghihiwalay ay kinakailangan para sa kanilang mga gusto sa buhay. Si
Ana ay umuwi sa Cagayan de Oro at si Marjun naman ay nanatili sa
Bohol. Ngunit kahit sila ay nagkakahiwalay, ang alaala ng kanilang pag-
ibig ay mananatili sa kanilang mga puso. Pinangakuan nila ang isa't isa
na sa kabila ng paglayo at paghihiwalay, sila ay magiging tagasuporta at
magpapalakas sa bawat isa. Ang kwento ng pag-ibig nina Ana at Marjun
ay isang patunay na kahit ang pinakamalalim na pag-ibig ay maaaring
humantong sa paghihiwalay. Ngunit sa kabila nito, ang mga alaala at
mga pinagsamahan ay hindi malilimutan. Ang kanilang pag-ibig ay
maging daan upang palakasin ang kanilang mga pangarap at magdala
ng inspirasyon sa kanilang mga susunod na yugto ng buhay.
 “SA ISANG IGLAP, NAWALA ANG LAHAT”

Isinulat ni: Ruela Grace B. Medina

Lahat tayo sa mundo ay may taong itinadhana ngunit paano kong

yong minahal mo ay may nagmamay-ari na? At paano kong yong taong
iyon ay asawa ng kaibigan mo makapagpapatawad ka pa ba o
kakalimutan mo na lang ba ang inyong pinagsamahan. Mangingibabaw
ba ang galit o magpaparaya nalang?

Sina Mariposa at Irish ay matalik na magkaibigan. Si Mariposa ay may-

ari sa isang sikat na kainan sa lungsod ng Gingoog City at si Irish
naman ay isang waitress sa kainan nila Mariposa.

“Irish tapos mo na bang hugasan ang mga pinggan at maglilinis ng mga

kalat diyan” Sambit ni Mariposa.

“Opo, tapos ko ng linisin lahat, sige mauna na ako at meron pa akong

aasikasuhin sa bahay” sambit naman ni Irish.

Isang araw, nag-uusap-usap ang dalawa hinggil sa kanilang estado ng

relasyon.
“kamusta na pala kayo ni Manuel at bakit parang nag-iba ang
pakikisama niya sayo? Sabi ni Irish.

“Alam mo bang araw-araw kami nag aaway ni Manuel at nais niyang

makipaghiwalay sa akin pero hindi ko ito matanggap dahil marami
kaming pinagsasamahan dalawa, at kong sa tingin niya ay kadali-dali
lang yon para sa akin, nagkakamali siya”. Sambit ni Mariposa.

“lahat naman tayo ayaw natin mangyayari iyon, ngunit sa palagay ko

baka hindi na niya matiis ang pag-uugali mong nakakarindi minsan,
palagi mo kasi siyang pinagbabawalan sumama sa mga barkada niya at
tuwing nagpapaalam siya sayo palagi mo nalang siya sinisigawan”. Sabi
ni Irish

“kaibigan mo ba talaga ako o hindi”. Sabi ni Mariposa

“kaibigan, sinabi ko lang sayo kung ano ang nakikita ko sa pag-uugali

mo”. Sabi ni Mariposa

“kasi mas kinakampihan mo pa siya kaysa sakin, ako yong kaibigan mo,
alam mo may nararamdaman akong kakaiba na may-babae siya kaya’t
gusto niya makipaghiwalay sa akin.

Palagi na lang nag-aaway-away si Mariposa at ang kanyang asawang si

Manuel. Gusto ng kanyang asawa na mapawalang-bisa ang kasal nilang
dalawa, pero umurong.

Ito naman si Irish ay may nakilala sa dating app na ang pangalan ay

Junnel, hindi niya tunay na pangalan. Humingi ng tulong si Mariposa na
kapag nahuli niya ang kanyang asawa na may kasamang babae,
lulustayin niya ang kanyang pera, masira lang ang kabet ng kanyang
asawa. Todo-suporta rin si Mariposa kay Irish sa nakilala niyang lalaki
sa dating app.
“Irish isa lang talaga ang ma-iiadvise ko sayo na wag kang masayadong
madaling magtitiwala sa lalaking kausap mo ngayon, baka scam yan o
may asawa na yan makakasira ka ng pamilya”. Sabi ni Mariposa.

“Ano ka ba naman Mariposa, kahit ano naman ang naiisip mo, hindi
talaga ako magpapa scam kasi tulad rin ng sinabi mo baka may bahay
na, kaya dapat wag magtitiwala agad-agad”. Sabi ni Irish

“kapag nalaman ko na nilalaruan ka at sasaktan nang lalaking yon,

malilintikan talaga siya sakin tandaan mo yan”. Sabi ni Mariposa

Sa gabi, nagpadala ng mensahe si Junnel at nais niyang imbitahin ito na

mananghalian. Sa bandang alas dyes ng umaga, nailabas niya rin sa
wakas ang mga nakatagong magagarang damit sa kanyang aparador.
Tinawagan niya si Mariposa at sinabihan na magkikita sila ni Junnel, at
hindi makapaghintay si Mariposa para sa kanyang kaibigan.

Pagkatapos, napansin ni Mariposa ang kanyang asawa na nakaporma at

may lakad. Agad niya itong sinundan.

Nakarating na si Irish sa sinabing lokasyon ni Junnel, naghahanap siya

ng bakanteng mesa.

Nakarating na si Junnel, at sa wakas nagkita na silang dalawa. Laking

gulat niya lang nang tumambad sa kanya ang pamilyadong mukha, si
Manuel pala ito. Nais niyang umalis pero hinawakan siya ni Manuel at
nagpaliwanag. Napupusuan pala ni Manuel si Irish at nais niyang
hiwalayin ang kanyang asawa nang dahil sa kanyang ugali.

“Hindi ito maari, alam mo na pala kong sino ako, at alam mong kaibigan
ako ng asawa mo!”. Sabi ni Irish.

“Matagal na kitang gusto Irish, noong high school pa lamang tayo, pero
si Mariposa ang gusto ng magulang ko na pakakasalan ko at kapag hindi
ako susunod ay aalisin nila ang mga pamana nila sa akin, kaya
nagpakasal ako kahit wala akong gusto ni Mariposa, kaya nga gusto
kong makipaghihiwalay sa asawa dahil ikaw lang ang babaeng gustong-
gusto ko at minahal na higit pa sa buhay ko. Kaya akong nagpanggap na
Junnel para maipadama ang totoong pagmamahal na nararapat na
ibigay ko sayo sabay hawak kamay kay Irish”. Sabi ni Manuel

“At sa tingin mo tatanggapin ko ang pagmamahal na binigay mo sa akin,

kapag nalaman ito ng asawa mo at ngayon sirang-sira na ako sa asawa
mo dahil sa lintik na dating app na iyon, sana hindi nalang kita nakilala,
bitawan mo ako!”. Sabi ni Irish

Nakaalis na si Irish mula sa mahigpit na pagkakahawak ni Michael pero

sinalubong siya ng kanyang matalik na kaibigan na namumula na sa
galit. Sinampal niya si Irish at nag-eskandalo sa loob. At sinabi ni
Mariposa kay Irish “Walanghiya kang babae ka!!! Akala ko tunay kitang
kaibigan ngunit ahas ka pala!”. Sambit ni Mariposa.

Pinahiya pa si Irish sa maraming tao at kinaladkad palabas. At sinabi ni

Irish Kay Mariposa “Magpapaliwanag muna ako, hindi ko alam na asawa
mo pala ang ka chat ko.” “sana mapatawad mo ako, hindi ko talaga
alam. Sa kahihiyan, umalis si Irish na may punit sa kanyang damit.

Si Irish ay hindi na pumasok sa kainan ni Mariposa sapagkat alam niya

na tatanggalin siya. Nais ni Irish na humingi ng tawad at nagpaliwanag
sa kung ano ang tunay na nangyari pero hindi ito nakinig at tinanggap.
Nang dahil sa masaklap na pangyayari, naputol ang kanilang ugnayan
bilang isang matalik na kaibigan.

Maraming taon na nakalipas palaging dumadaan si Irish sa kainan ni

Mariposa upang humingi ng tawad, at kahit alam niyang mahirap
magpatawad sa ginawa niya ay palagi siya pumaparoon kahit hindi na
siya pinapansin ni Mariposa. Hanggang sa unti-unting na rin siya nitong
napapatawad ngunit ang kanilang relasyon ay hindi na kagaya dati na
may masayang usapan kapag nagkikita sila ngunit ngayon parang hindi
nakilala ang isat’isa.

ANG PAG-IBIG KOY IKAW

ISINULAT NI: JENNEFER D. MUGOT

Nang minsan ba'y nagmahal ka ng patago? Ninais mo ba ang mahalin ng

tao pinaka mamahal mo? Minsan mapaglaro Ang tadhana, may mga
panahon gusto natin ipilit at humingi nang pagkakataon upang
masmakasama pa Ang tao ating pinakamamahal . Ngunit pilit itong
inilalayo saatin sa kadahilanang panahon na Ang ating kalaban at
upang maging mas maging matatag dahil Ang tao mahal natin ay
magiging daan upang Makita natin Ang ating patutunguhan .

Ang pag-ibig man ay mapaglaro, mapanakit o dikaya nakakalito subalit

ang tunay na pag-ibig ay dadadaan sa lubak na daan upang malasap
Ang tunay na ganda at kasayahan .
Mapaglaro man Ang tadhana, pipiliin ko parin umibig Basta Siya Ang
bubuo at magbibigay liwanag sa mapuot at madilim kong buhay. Ang
nagbigay saakin Nang pag asa na maging maayos sa mga decision.
Ngunit paano sasaya Ang buhay binigyan nang Kulay at sigla ay bigla
nalang naglaho kasabay Ng pagbuhos Ng ulan .

Sa isang maulan at madilim na gabi, naglakad si Donnato patungo sa

isang maliit na kapehan. Sa isang sulok, may nakitang babae na
nakatayo, tila nahahalata ang lungkot sa kanyang mga mata.

DONNATO: (lumapit) Magandang gabi. Mukhang malungkot ka. May

problema ba?

BELLA: (nagpunas ng luha) Oo, may pinagdadaanan ako. Nawalan ako

ng kasintahan ko sa isang trahedya. Sinasabi nilang minsan daw,
nagtatagpo ang mga tao para sa isang layunin, pero minsan, mawawala
rin sila nang biglaan.

Si Donnato ay naantig sa kwento ni Sofia. Naparamdam niya ang

pagkausap ng babae. Sa mga sandaling iyon, nadama nila ang
kapanabikan na nag-uugnay sa kanilang dalawa.

Mula sa gabing iyon, nagsimula ang samahan ni Donnato at Bella.

Naging matalik silang magkaibigan at naglalakad sila nang magkasama,
kasabay ng pagbuhos ng ulan. Sa bawat paglakad, ibinahagi nila ang
kanilang mga pangarap at hinagpis.

BELLA: (nakangiti) Salamat sa pagpapalakas ng loob ko. Hindi ko

inakalang mayroon pa palang taong tulad mo na handang makinig at
umintindi.
DONNATO: (nag-aalala) Alam ko na hindi madali ang paglimot sa isang
pagkawala. Pero nandito ako para sa iyo. Hindi natin alam kung anong
mangyayari bukas, pero sabay nating haharapin ang hinaharap.

Habang tumatagal ang kanilang samahan, unti-unti ring lumalago ang

pag-ibig sa pagitan nina Donnato at Bella. Sa bawat pagkakataon na
nagkasama sila, nararamdaman nila ang kasiyahan at kaginhawahan sa
isa't isa.

DONNATO: (naglalakad nang hawak ang kamay ni Bella) Bella, mahal na

mahal kita. Hindi ko alam kung paano ko maipapaliwanag ang nadarama
ko, pero alam kong handa akong ipaglaban ka hanggang sa huli.

BELLA: (ngumingiti at umiiyak) Donnato, salamat sa pagmamahal na

ipinaparamdam mo sa akin. Hindi ko rin inaasahan na sa gitna ng
kawalan, magkakaroon pa ako ng bagong pag-asa.

DONNATO: Hindi ako makapaniwala na naging tayo. Parang kailan lang

ay hindi tayo magkakilala , Mahal na mahal kita Bella.

Sa isang tag-araw, sa panahong tila nagpasyang magpakasal sina Mateo

at Sofia, dumating ang kasukdulan. Isang trahedya ang nagdulot ng
biglaang paghihiwalay sa kanilang dalawa. Nasagasaan si Bella ng isang
malaking truck habang papatawid.

DONNATO: (nagmamadaling tumatakbo) Bella! Bella! Nasaan ka? Huwag

kang mawawala sa akin! Bell!

BELLA: (hindi makapaniwala) Donnato... hindi ko maabot ang mga salita

ko. Ito na ang wakas natin. Sabihin mo sa akin na hindi totoo ito.

Sa kasamaang-palad, nang dumating si Donnato sa dinaanan nilang

daan, natagpuan niya ang kasintahan niya na nakahiga nang walang
malay at naliligo sa sarili niyang dugo. Kasabay nito, biglang bumuhos
ang malakas na ulan, na tila nagpapahiwatig ng kasawian at lungkot.

Matapos ang trahedya, matagal nang nananatili sa puso ni Donnato ang

alaala ni Bella. Kahit na hindi na kasama sa pisikal na mundo,
nararamdaman niya ang pag-presensya ng babae sa bawat paghampas
ng ulan.

DONNATO: (naglalakad nang mag-isa) Bella, kahit wala ka na, ang puso
ko ay laging kasama mo. Patuloy kang nabubuhay sa mga alaala at
karanasan na ating pinagsamahan. Magiging matatag ako para sa ating
mga pangarap na hindi natupad.

Kasabay ng pagtulo ng bawat patak ng ulan, inaalaala ni Donnato ang

bawat alaala at kapanabikan na ibinahagi nila ni Bella. Ang pag-ibig na
minsan pinagtagpo pero namatay ang kasintahan at nananatiling bahagi
ng kanyang buhay, habang hinaharap niya ang kanyang mga pagsubok
at nagpapatuloy sa paglalakbay.

Sa kabila ng trahedya, natutunan ni Donnato na ang pag-ibig ay walang

katapusan. Kahit wala na si Bella sa pisikal na anyo, nararamdaman
niya ang kanyang pagmamahal sa bawat patak ng ulan, hangin na
humahaplos sa kanyang pisngi, at mga bituin na nagbibigay ng liwanag
sa gabi.

Ang pag-ibig nina Donnato at Bella ay hindi namatay. Ang kanilang

pagmamahalan ay nanatiling buhay sa puso ni Donnato habambuhay, at
patuloy itong nagbibigay ng inspirasyon at ligaya sa kanyang buhay.
 "PAGMAMAHALANG HINDI INAASAHAN"

Isinulat ni: Mugot, Mae

Nasa bahay lamang ako sa araw na iyon at walang ibang ginagawa,

hanggang sa naisipan kong buksan ang kinahihiligan kong laro online.
Ang larong mobile legends. Dahil nga'y naiinip na ako, agad kong
sinimulang mag laro. Ang larong 'di ko inaasahang iyong na pala ang
pagkakataon upang makilala at matagpuan ko ang lalaking paka
iingatan at mamahalin ako ng subra.
Tahimik lamang akong naglaro nun, 'di nag rereply sa mga chat ng aking
mga kasama at ang pukos lang ay ang maipanalo ang laro upang
makapag dagdag ng star saaking rank. Ako namay nasiyahan dahil
naipanalo namin ang larong iyon, laking gulat ko nang biglang may nag
mensahe sakin dahil wala naman talaga akong ka-chat sa larong iyon
kaya agad ko itong tiningnan.

"Hi kuya" laman ng mensahe niya, Ako'y nagtataka bakit kuya ang
tinawag niya sakin, "Babae ako" reply ko naman habang natatawa.

Hindi ko pa mawari kung ano talaga ang totoong pangalan niya dahil
walang naka lagay o sinadya nyang di lagyan ng totoong pangalan ang
account na iyon. Simula nun, ay palagi na kaming magkasamang mag
laro. Maka lipas ang ilang araw, tinanong niya ang Facebook Account ko.

"Maari ko bang hingin ang Facebook Account mo?" mensahe nyang

tila nahihiya saakin. "Oo naman" sagot ko at binigay ito sa kanya.

Dahil nga'y palagi na kaming magkasamang mag laro, pareho kaming

na kampante sa isa't-isa. Tawagin nalang natin siya sa pangalang "Tiny",
mabait, maaalahanin, may respeto, at higit sa lahat, maaasahan. At ang
tawag niya naman saakin ay "May".

"Magandang umaga may, kumusta ka?" sabi niya, "Magandang

umaga rin, tiny! Okay lang" sagot ko.

Mapa laro man o sa messenger ay walang araw ma hindi niya ako

kinukumusta. Mas nakilala namin ang isa't-isa at maka lipas nga ang
ilang buwan, siya'y nagtapat na saakin.

"May, may gusto sana akong sabihin sayo" wika niya, "Bakit? anong
problema?" sagot ko na nagtataka kung ano nang nangyari sa kanya.
"Ako kasi ay nabighani na sa iyo, unang araw palang nung nakilala
kita" sabi niya, "h-ha?" lamang ang naisagot ko at walang ibang
nasabi dahil sa pagka bigla.
Lahat kasi nang gusto ko sa lalaki ay nasa kanya na, 'di ako maka
paniwala na ito'y natagpuan ko na. Nung una ay ako'y may pangamba
pa, dahil sa pamamagitan lamang ng cellphone ko siya nakilala. Pero
pinatunayan niyang karapat-dapat siya sakin at ako'y ni minsan ay
hindi niya binigo. Maka lipas nga ang ilang taon na panliligaw niya sakin
ay sinagot ko na, at kami ngayo'y masamang magkasama.

"Puntahan kita sainyo?" pabero niyang linya palagi saakin, "Sige ba,
iintayin kita" sagot ko naman parati.

Taga Bohol kasi siya at ako naman ay nasa Mindanao lang, mag aapat
na taon na kaming magkakilala, at magdadalwang taon nang
magkasintahan. Malayo kami sa isa't-isa at ni minsay walang nag sawa.
Ilang taon na ang lumipas at araw-araw mas napamahal kami sa isa't-
isa. Di nga maiiwasan ay napapatanong ang aming mga kakilala lalo na
ang aming mga magulang at kamag-anak nang parehong tanong.

"Kailan ba kayo magkikita?" tanong ng kaibigan ko, habang sinasabi

din niya saakin na iyon din ang tanong ng mga kaibigan niya.
"Mapagkakatiwalaan ba iyan? baka lokohin kalanv niyan" sabi ng
iilan sa mga nag aalala kong tiyahin. Sagot ko naman sa tuwing
natatanong ito saakin ay "Huwag po kayong mag alala, siniguro ko
pong hindi ako mabigo at masaktan, sapagkat siya'y kinilala ko
muna bago sagutin".

Kung ano man ang pinapayo saamin ng mga tiyohin, tiyahin at

magulang namin ay aming sinusunod, sapagkat alam namin saaming
sarili na may maraming bagay pa na hindi namin matutonan, at handa
naman kaming matuto. Kahit kami'y nagkakilala sa pamamagitan ng
cellphone lamang, nagmamahalan naman nang higit pa sa inaasahan.
 “KAIBIGAN O KA-IBIGAN”
ISINULAT NI: ALMIDA JANE A. PACHECO

Sa bawat araw na lumilipas, maraming pagkakataon ang mga taong

umibig ngunit may dalang sakit at poot sa huli. Sa pag iibigan natin
naranasan ang lahat ng emosyon at ito nagpatibay kung anong
nararamdaman natin sa araw na lumilipas.

“Ami!” Sigaw ng kaibigan ko.

Nandito ako sa aming silid-aralan, nagbabasa ng pocketbook. Walang
klase kaya naman malaya akong nakakababasa ng kwentong pagibig.
Hanggang sa sumigaw ang aking kaibigan ay nawala ang atensyon ko sa
aking binabasa.

“Ano ba’t ang ingay mo! Nagbabasa ako. Doon ka nga!” Sagot ko.

Siya si Eya. Malapit kong kaibigan na itinuring ko na ring kapatid. Oo,

magkaklase kami. Sa lahat ng bagay ay nagkakasundo kami at kung
may problema naman ay nagdadamayan. Kami ang magkaibigang
palaging nakadikit sa isa’t isa na kahit ang ibang mga tao ay
nagtatanong kung kambal nga ba kami.

“Halika dito sa labas! May transferee!” para siyang binudburan ng asin

at may patalon-talon pang sambit niya.

Lumapit ako sa kaniya at doon ko nakita ang kauna-unahang

nagpatibok ng aking puso sa buong buhay ko sa kolehiyo. Hindi ko
maipaliwanag ang aking nadarama noong nakita ko siyang palinga-linga
sa paligid na para bang may hinahanap at sa isip-isipan ko’y ‘sana ay
ako nalang ang kanyang hinahanap ng masimulan ko na ang aming
kwento sa pagiibigan’

Matangkad, moreno, matangos ang ilong, perpekto ang hugis ng mukha,

at may katamtaman ang kakisigan. Sa lahat ng gwapong nakikita ko sa
paaralang ito, siya lang ang bukod tanging bumihag ng mata at puso ko.
Talaga namang tinamaan ako ng husto at tinatawag ko itong ‘Love at
first sight’.
Kinabukasan, alas syete ng umaga ay pumasok na ako sa aming
paaralan. Napaaga ang aking pasok na kailanman hindi ko nagawa kasi
palagi akong late pumapasok. Gusto ko lang naman masilayan ang
lalaking baguhan sa aming paaralan at makipagkilala na rin kase feeling
close ako eh.

Kay gandang bungad nga naman sa aking ng umaga dahil nakita ko

siya’t nasilayan ang kanyang maamong mukha. Subalit hindi ko siya
malapitan at may nakaaligid sa kanyang mga kaibigan niya. Hindi
nalang ako tumuloy at pumasok na sa aming silid-aralan. Nakaupo lang
ako’t naghihintay sa aming guro at ni Eya. Nakaupo ako malapit sa
bintana kaya naman malaya akong tumatanaw sa labas na kung saan
nakikita ko ang ibang mga studyante naglalakad at nagtatambay sa
maliit naming parke kahit na umaga pa lamang. Doon ko rin nakita ang
lalaki na naglalakad kasama ang kaniyang kaibigan.

‘Ano kayang pangalan niya?’ sa isip ko. Tiningnan ko lang siyang

naglalakad nang sumigaw ang aking kaibigan ay napatingin ako sa
kaniya saglit. Pagbalik ng tingin ko sa aking tinitingnan kanina ay
bumilis ang tibok ng puso ko ng tumingin siya sa akin. Umiwas ako ng
tingin at siya rin namang pasok ng aming guro.

Lumipas ang ilang linggong pa-sulyap sulyap ko sa kaniya pag siya ay

aking nakikita hanggang sa naimbitahan kami ni Eya sa isa naming
kaibigan sa kaarawan niya at doon ko siya nakilala ng husto.

Shan. Nilapitan niya ako sa gabing iyon dahil naglaro raw sila ng mga
kaibigan niya ng truth or dare at sinabihan siya ng kaibigan niyang
lumapit sa isang magandang babae na nakikita niya. Napakabilis ng
tibok ng aking puso na animo’y may karerang nagaganap sa loob ko.
Nakilala ko siya ng husto at naging magkaibigan kami sa araw na iyon.

Palagi ko na siyang nakikita sa paaralan at may araw na nagsasabay

kami kasama si Eya na tahimik lang pag kasama namin si Shan. Hindi
ko alam ba’t parang lumalayo ang loob niya pag kasabay ko si Shan.
Parang umiiwas siya at kadalasan ay hindi siya sasabay at parati siyang
may dahilan. Sa mga araw na nagdaan ay naramdaman ko ang
pagkailang niya pag kami lang dalawa. Sa huli ay hindi ko kinaya ang
mga kilos niya at kinompronta ko siya.

“Anong problema? May nagawa ba kong mali sa’yo? Bakit parang

umiiwas ka sakin? Hindi naman tayo ganito dati ah?” Tanong ko.

Tumawa siya at sinabing “Wala naman ah, normal naman tayong

dalawa. Ano ka ba. Diyan ka na nga at may gagawin pa ako"
Paniniwalaan ko ba?

Umabot ng tatlong buwan ang pag iiwasan at pagkailang. Naging malapit

na kami sa isa't isa ni Shan. Alam kong may nararamdaman na siya
sakin at ganoon din ako. Masaya ako ngunit may humahadlang sa aking
kaligayahan. Nalaman ko nalang sa iba na may gusto si Eya kay Shan.
Kinausap ko siya at umiyak ako sa kaniyang harapan, ganon din siya.
Sa kadahilanang nilihim niya sa akin ang kaniyang nararamdaman at
pinaubaya niya si Shan sa akin. Noong sinabihan niya akong may
transferee at patalon-talon siyang sumigaw ay don pala nagsimula ang
pagtingin niya kay Shan. Hindi ko alam na parehas kaming nahumaling
sa isang lalaki lamang. Mapaglaro talaga ang tadhana.
Nong nalaman ko iyon, umiwas ako kay Shan. Masakit man isiping
mahal ko siya ngunit may mga bagay talagang kailangan mong lumayo
para sa ikabubuti ng lahat. Mahal ko si Shan ngunit mas mahal ko ang
aking kaibigan na tinuturing ko ng kapatid.

Lumipas ang taon, naging matibay ang aming pagkakaibigan ni Eya.

Wala ng sekretong naganap, walang iwasan at pagkailang, wala na ring
sakit ang naidulot ng pag ibig sa amin. Ang karanasan ko na iyon na
kahit ilang buwan lang ang tagal ay nagbigay aral sa akin na mas
mabuting masaktan sa ating nagustuhan at minahal na tao kaysa sa
masaktan sa kaibigang halos buong buhay mo ay nariyan sa iyong tabi.