Κείμενο Ι: Γυναικοκτονία: η πιο ακραία μορφή έμφυλης και σεξιστικής βίας

Το Κείμενο Ι είναι απόσπασμα άρθρου από την ιστοσελίδα του Κέντρου Γυνακείων Ερευνών
και Μελετών – ΔΙΟΤΙΜΑ, στο πλαίσιο της καμπάνιας «Don’tSkip – Μην προσπερνάς την έμφυλη
βία», που περιλαμβάνει άρθρα, κείμενα, συνεντεύξεις κ.λπ., με σκοπό την ενημέρωση και
ευαισθητοποίηση του ευρύτερου κοινού γύρω από το καθημερινό, παγκόσμιο φαινόμενο της
έμφυλης βίας.
 Το τέλος του 2018 και η έναρξη του 2019 σημαδεύτηκαν από δύο στυγερές γυναικοκτονίες
στην Ελλάδα […]
 «Αυτές, όπως και τόσες άλλες δολοφονίες γυναικών στη χώρα μας και ανά τον κόσμο,
συνιστούν ακραία μορφή έμφυλης και σεξιστικής βίας, μιας και διαπράττονται με κίνητρο την
άσκηση κοινωνικού  ελέγχου στα σώματα αλλά και τις επιλογές των γυναικών. Επιλογές που,
επειδή δεν γίνονται αρεστές, τιμωρούνται  ακόμα και με την απώλεια της ίδιας της ζωής των
γυναικών!» αναφέρει σε συνέντευξη της η επιστημονικά υπεύθυνη του Κέντρου Διοτίμα, Μαρία
Λιάπη.
  Στην ουσία οι γυναικοκτονίες είναι εγκλήματα που στηρίζονται στις βαθιά εμπεδωμένες
κοινωνικές αντιλήψεις και έμφυλα στερεότυπα, σύμφωνα με τα οποία οι γυναίκες είναι
κατώτερες, υποτελείς στην ανδρική εξουσία, και δυνητικά μπορούν να «τιμωρηθούν»,
«ελεγχθούν» και «σωφρονιστούν» μέσω της έμφυλης βίας.
 Ο όρος γυναικοκτονία (femicide) έρχεται από παλιά, όταν το 1976 τον κατέγραψε η
εγκληματολόγος Νταϊάνα Ράσελ (Diana E. H. Russel), ορίζοντας έτσι το εγκληματολογικό και
ανθρωπολογικό αυτό φαινόμενο. Ο όρος «γυναικοκτονία» έγινε ευρέως γνωστός και
υιοθετήθηκε από την εγκληματολογία μετά το 1992, χάρη στο βιβλίο με τίτλο «Femicide: the
politics of womankilling», μια συλλογή δοκιμίων που επιμελήθηκαν από κοινού η ακαδημαϊκός
Τζιλ Ράντφορντ και η εγκληματολόγος Νταϊάνα Ράσελ.
 «Η γυναικοκτονία συνιστά διακριτό αδίκημα που παλιότερα και επί πολλά χρόνια
συγκαλύπτονταν πίσω από τα εγκλήματα  ‘’τιμής’’, και στην πρόσφατη ιστορία πίσω από τον
όρο ‘’εγκλήματα πάθους’’.  Ο χαρακτηρισμός της δολοφονίας επομένως ως γυναικοκτονία
συνιστά πράξη αντίστασης στην απόκρυψη μιας κοινωνικής πραγματικότητας και ξεσκεπάζει τη
συνενοχή των σεξιστικών κοινωνιών μας», τονίζει η Μ. Λιάπη.
 Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας «γυναικοκτονία είναι η ανθρωποκτονία
από πρόθεση γυναικών, επειδή είναι γυναίκες. Η γυναικοκτονία συνήθως διαπράττεται από
άντρες αλλά κάποιες φορές συνεργούν και γυναίκες, συνήθως μέλη της ίδιας οικογένειας. Στις
περισσότερες περιπτώσεις γυναικοκτονία διαπράττει σύντροφος ή πρώην σύντροφος που
συνήθως είχε και μακρόχρονη κακοποιητική συμπεριφορά, απειλούσε, κακοποιούσε ή/και
εκφόβιζε τη γυναίκα, η οποία πολύ συχνά βρίσκεται σε θέση φυσικής ή/και οικονομικής
αδυναμίας σε σχέση με αυτόν».
Στην Ευρώπη, ακόμα και σε χώρες όπως η Ισπανία που επιδεικνύουν μεγαλύτερη
ευαισθησία στην αντιμετώπιση της έμφυλης βίας, τα αδικήματα αντιμετωπίζονται ως «gender
“neutral”», δηλαδή δεν λαμβάνεται υπόψη το φύλο του θύματος. Για την Ελλάδα δεν έχουμε
επίσημες στατιστικές για τις γυναικοκτονίες, αφού οι δολοφονίες των γυναικών λόγω του φύλου
τους, δεν καταγράφονται ως τέτοιες.
Όπως επεσήμανε η επιστημονική υπεύθυνη του Κέντρου, Μ. Λιάπη, μετά και τις δύο
πρόσφατες γυναικοκτονίες, «Το Κέντρο Διοτίμα ήδη ανέλαβε πρωτοβουλία για να ‘’σηκώσουμε’’
το θέμα αυτό και στο επίπεδο του δικαιακού μας συστήματος, ώστε να καταγράφονται επισήμως
τέτοια περιστατικά ως γυναικοκτονίες αλλά και να αντιμετωπίζονται αρμοδίως από τις
δικαστικές αρχές».
ΚΕΙΜΕΝΟ ΙΙ

24 Νοεμβρίου 2019, Βρυξέλλες. Τα άδεια παπούτσια για τις γυναίκες θύματα της έμφυλης βίας.
ΚΕΙΜΕΝΟ ΙΙΙ: Ο Μενούσης (Ηπειρώτικο τραγούδι)

Ο Μενούσης, ο Μπερμπίλης
κι ο Ρεσούλ Αγάς,
σε κρασοπουλειό πηγαίναν
για να φαν να πιούν.

Κει που τρώγαν,

κει που πίναν
και που γλένταγαν,
κάπου πιάσαν τη κουβέντα
για τις όμορφες.

Όμορφη γυναίκα που `χεις

βρε Μενούσ’ Αγά!
Πού την είδες, πού την ξέρεις
και τη μολογάς;

Χθες την είδα στο πηγάδι

που `παιρνε νερό
και της `δωσα το μαντήλι
και μου το `πλυνε.

Αν την ξέρεις κι αν την είδες,

πες μου τι φορεί;
Ασημένιο μεσοφόρι
με χρυσό φλουρί.

Κι ο Μενούσης,
μεθυσμένος πάει την έσφαξε.
Το πρωί ξεμεθυσμένος
πάει την έκλαψε.

Σήκω πάπια μ’ ,
σήκω χήνα μ’ ,
σήκω πέρδικα μ’ .
Σήκω λούσου και χτενίσου
κι έμπα στο χορό.

Να σε δουν τα παλληκάρια
να μαραίνονται.
Να σε δω κι εγώ ο καημένος
και να χαίρομαι.
ΘΕΜΑ Α:
 Να εντοπίσετε στο κείμενο και να αποδώσετε περιληπτικά (60 – 70 λέξεις) τις απόψεις της
επιστημονικής υπευθύνου του ΔΙΟΤΙΜΑ που παραθέτει η αρθρογράφος.
 Μονάδες 15 
ΘΕΜΑ Β:
Β1.α. «Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας… σε σχέση με αυτόν».:Ποια νομίζετε
ότι είναι η πρόθεση του συγγραφέα στη συγκεκριμένη παράγραφο του κειμένου; Πώς ο τρόπος
με τον οποίο επέλεξε να την αναπτύξει υπηρετεί την πρόθεση αυτή [μονάδες 7]
β. Γιατί ο συγγραφέας χρησιμοποιεί στο άρθρο του τις απόψεις της Μ. Λιάπη; [μονάδες 8]
Μονάδες 15
Β2.Για τις ανάγκες ενός άρθρου στη σχολική σας εφημερίδα να επαναδιατυπώσετε το
παρακάτω απόσπασμα από το Κείμενο Ι, μεταφέροντας τα λόγια της επιστημονικής υπευθύνου
σε πλάγιο λόγο ( 5 μονάδες). Τι μεταβάλλεται ως προς την πληροφόρηση του αναγνώστη; (3
μονάδες) Ποια εκδοχή θεωρείτε εσείς πιο αντικειμενική και γιατί; (2 μονάδες)
 Όπως επεσήμανε η επιστημονική υπεύθυνη του Κέντρου, Μ. Λιάπη, μετά και τις δύο
πρόσφατες γυναικοκτονίες, «Το Κέντρο Διοτίμα ήδη ανέλαβε πρωτοβουλία για να ‘’σηκώσουμε’’ το
θέμα αυτό και στο επίπεδο του δικαιακού μας συστήματος, ώστε να καταγράφονται επισήμως
τέτοια περιστατικά ως γυναικοκτονίες αλλά και να αντιμετωπίζονται αρμοδίως από τις δικαστικές
αρχές».
 Μονάδες 10
Β3.Να συγκρίνετε τα Κείμενα Ι και ΙΙ, ως προς το μήνυμα που εκφράζουν.
Μονάδες 15
ΘΕΜΑ Γ:
Ποιο είναι το βασικό ερώτημα που θέτει το Κείμενο ΙΙΙ; Με ποιες επιλογές το αναδεικνύει ο
ποιητής; Έχει αλλάξει κάτι στην εποχή μας; Διατυπώστε την άποψή σας σε ένα κείμενο 150 –
200 λέξεων.
Μονάδες 15
ΘΕΜΑ Δ:
Αξιοποιώντας δημιουργικά τις πληροφορίες (π.χ. επιχειρήματα, ιδέες, εκφράσεις, κλπ) από
τα κείμενα αναφοράς με την ιδιότητά σας ως μαθητές να αναπτύξετε τις απόψεις σας σχετικά με
την θέση της υπεύθυνης του κέντρου ΔΙΟΤΙΜΑ ότι οι δολοφονίες γυναικών πρέπει να
καταγράφονται και να αντιμετωπίζονται ως γυναικοκτονίες. Το κείμενό σας να έχει τη μορφή
άρθρου το οποίο θα δημοσιευτεί στην εφημερίδα του σχολείου σας. (περίπου 350 λέξεις)
Μονάδες 30
 Ο λαός έχει έναν μαγικό τρόπο να περνάει από γενιά σε γενιά, ιστορίες που με τον έναν ή
με τον άλλο τρόπο είναι διδακτικές. Δεν έχει σημασία αν στην ολότητά τους είναι πραγματικές.
Πολλές φορές δεν έχουν σημασία ακόμα και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες διαδραματίστηκαν.
Αυτό που έχει αξία είναι να παραδειγματιστούν οι επόμενοι. Είτε με την καλή έννοια, είτε με την
κακή.
Ένας από τους τρόπους για να «μεταβιβάζονται» στις επόμενες γενιές αυτές οι ιστορίες -
πέρα από αυτά που χαρακτηρίζονται ως λαϊκά διηγήματα- είναι και τα τραγούδια. Ιστορίες
δυνατές, έντονες, με την οσμή μιας άλλης εποχής, έφτασαν στη δική μας, μέσα από ήχους και
στίχους.
Έρχονται στο σήμερα για να δείξουν τις συνθήκες του χθες και να αποτελέσουν
παράδειγμα για το τι πρέπει να γίνεται και τι πρέπει να αποφεύγεται στο μέλλον. Είναι τα
σημάδια του χρόνου προκειμένου να διαχωρίζεται το παλιό από το νέο.
Μια τέτοια ιστορία που έφτασε στις ημέρες μας μέσα από ένα τραγούδι είναι και αυτή του
Μενούση ο οποίος τυφλωμένος από το πάθος του γίνεται αρχικά θύτης και στη συνέχεια θύμα
μιας συκοφαντίας που σε εποχές μακρινές λάμβανε διαστάσεις δυσανάλογες της αξίας της και
όριζε τις μοίρες των ανθρώπων.
Ο Μενούσης, ο Μπερμπίλης κι ο Ρεσούλ Αγάς…
Η τραγική ιστορία του Μενούση έχει ως σημείο αναφοράς την Ήπειρο τον καιρό της
Τουρκοκρατίας. Τρεις φίλοι, δύο Έλληνες, ο Μενούσης κι ο Μπερμπίλης, και ένας τούρκος, ο
Ρεσούλ-Αγάς έχουν συναντηθεί σε μια ταβέρνα, στο κρασόπουλο, για να πιούν και να
γλεντήσουν.
Όταν το κρασί έχει αρχίσει και… παίρνει το πάνω χέρι, η κουβέντα φτάνει σε ένα από τα
αγαπημένα θέματα των ανδρών. Τις όμορφες γυναίκες. Χωρίς να γίνεται σαφές ποιος από την
παρέα των τριών ανδρών, κάποια στιγμή απευθύνεται στον Μενούση και του λέει για τη γυναίκα
του. Το πόσο όμορφη και καλή είναι!
Όπως γίνεται εύκολα κατανοητό από μόνη της αυτή η αναφορά -χωρίς να ειπωθεί κάτι
άλλο- είναι αρκετή για να ανάψει φωτιές. Ο Μενούσης θολώνει, θεωρεί -ίσως όχι άδικα- πως
αυτά τα λόγια εμπεριέχουν υπονοούμενα για την ηθική της γυναίκας του. Εκνευρισμένος ρωτά
να μάθει πού την είδε και πότε της μίλησε και βέβαια ποια ήταν η αντίδρασή της.
Οι απαντήσεις που λαμβάνει τον κάνουν να χάσει κάθε έλεγχο. Ο συκοφάντης που στη
συγκεκριμένη περίπτωση έχει τον ρόλο του προβοκάτορα, του λέει πως την είδε στο πηγάδι να
βγάζει νερό. Του τονίζει πως της μίλησε και εκείνη του απάντησε, πράγμα ασυγχώρητο για τα
δεδομένα και τους κώδικες τιμής εκείνης της εποχής.
Ένας άνδρας μπορούσε να μιλήσει σε μια άγνωστη γυναίκα, το αντίστροφο
απαγορευόταν… δια ροπάλου. Σα να μην έφταναν όλα αυτά ο «φίλος» του Μενούση διανθίζει
την ιστορία του, τονίζοντας πως της έδωσε το μαντήλι του να το πλύνει, εκείνη δεν αρνήθηκε (ως
όφειλε), το έπλυνε και στη συνέχεια επέστρεψε στο σπίτι της.
Ο θολωμένος σύζυγος που ήδη αισθάνεται προδομένος από τη συμπεριφορά της συζύγου
του, προκειμένου να πειστεί ζητά από τον άνδρα αποδείξεις και του ζητά να του πει τι φορούσε η
γυναίκα. Εκείνος του απαντά και ο Μενούσης, που αναγνώρισε στην περιγραφή του
ομοτράπεζού του τα ρούχα της γυναίκας του, τυφλωμένος πλέον από οργή, φεύγει από το
κρασόπουλο και επιστρέφει σπίτι του.
Εκεί μέσα στο μεθύσι του αποφασίζει πως πρέπει να «ξεπλύνει» την ντροπή που είχε πέσει
πάνω του από τη συμπεριφορά της γυναίκας του. Δίχως να έχει πλήρη συναίσθηση του τι κάνει,
τη σφάζει με το μαχαίρι του και αποκαμωμένος πέφτει για ύπνο. Το πρωί όταν ξύπνησε και
έχοντας περάσει πλέον η επίδραση του αλκοόλ στον οργανισμό του, βλέπει τη γυναίκα του νεκρή
μέσα σε μία λίμνη αίματος. Τότε μόνο συνειδητοποιεί τι έκανε, καταλαβαίνει το λάθος του και
αρχίζει να θρηνεί και να μοιρολογά την όμορφη γυναίκα του.
Η ζήλια, ο κώδικας τιμής και η θέση της γυναίκας 
Η τραγική αυτή ιστορία έγινε δημοτικό τραγούδι. Οι παραλλαγές του πολλές. Ακόμα και
τα ονόματα των πρωταγωνιστών αλλάζουν σε κάποιες από αυτές. Εκτός από τραγούδι, ωστόσο,
η ιστορία του Μενούση επιχειρήθηκε να μεταφερθεί και στη μεγάλη οθόνη. Το 1969 κυκλοφόρησε
η ταινία «Μενούσης, το καμάρι της Ηπείρου» του σκηνοθέτη Βασίλη Κονταξή με πρωταγωνιστές
τους Κώστα Κακκαβά και Άννα Ιασωνίδου, που όμως δεν περιγράφει ακριβώς την ιστορία.
Επιπλέον, την… αλήθεια αναζητά και η ιστορικός Ευτυχία Λιάτα στο βιβλίο της «Ο Μενούσης,
ιστορία και παράδοση» (Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών, 2011).
Όπως ειπώθηκε νωρίτερα, ωστόσο, πολλές φορές δεν είχε τόσο σημασία αυτή κάθε αυτή η
ιστορία, όσο το μήνυμα που κόμιζε στις επόμενες γενιές.
Κεντρικό σημείο της αναφοράς είναι η γυναίκα και κυρίως η θέση της στη κοινωνία. Η
γυναίκα που έπρεπε καθημερινά να εφαρμόζει ένα κώδικα τιμής που επέβαλε να είναι σεμνή,
χαμηλοβλεπούσα, να μην κυκλοφορεί μόνη της και όταν αυτό δεν γινόταν να αποφευχθεί να
είναι σεμνή, να μην μιλάει σε κανέναν και αν είναι δυνατόν να μην επιτρέπει να γίνεται γνωστό
ούτε καν το όνομά της.
Παράλληλα, ακόμα και αν κατηγορηθεί για κάτι δεν έχει το δικαίωμα της… υπεράσπισης
του εαυτού της. Ο άνδρας είναι αυτός που δικάζει και καταδικάζει με συνοπτικές διαδικασίες. Και
όπως αποδεικνύει το τραγούδι που μεταφέρει την ιστορία εκείνης της εποχής, όχι πάντα με τα
σωστά κριτήρια.
Με βάση την παραπάνω εκδοχή η γυναίκα του Μενούση δολοφονήθηκε για κάτι που δεν
έκανε, πέφτοντας θύμα μιας συκοφαντίας. Σύγχρονοι μελετητές, ωστόσο, σημειώνουν πως
υπάρχει και μια δεύτερη εκδοχή. Να έπεσε, δηλαδή, η γυναίκα του Μενούση θύμα όχι της
«απιστίας» ή της «ανηθικότητας» της αλλά θύμα ενός ιδιότυπου… νεωτερισμού. Όπως εξηγούν,
δεν αποκλείεται η γυναίκα να αντιδρούσε στους αυστηρούς ηθικούς κανόνες και να αρνούνταν
να ζει σε καθεστώς υποτέλειας. Μια απόφαση που εισήγαγε «καινά δαιμόνια» και όπως
αποδείχθηκε της στέρησε τη ζωή.
Από την άλλη ο Μενούσης γίνεται θύτης αλλά ταυτόχρονα και θύμα αυτού του σκληρού
κυρίως για τις γυναίκες κώδικά τιμής και καταστρέφει δυο ζωές. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει
αν ο Μενούσης ζήλεψε που η γυναίκα του -υποτίθεται πως- μίλησε με έναν άλλο άνδρα ή ένιωσε
πως ατιμάστηκε από τη συμπεριφορά της. Σε κάθε περίπτωση πάντως πρόκειται σαφώς για μια
τραγική φιγούρα, που διατηρήθηκε στη συλλογική μνήμη ως ένας λαϊκός ήρωας στο μεταίχμιο
του παλιού με τον νέο κόσμο.