1) გრიგოლ ორბელლიანი თაამარ მეფეს უწოდებს, სიკეთით

განსხივებულს, წმინდასა და მშვენიერს.

2) მას სურს , რომ მუდამ ფრესკას უმზიროს და არ გმოფხზილდეს,
რათა აღარ იგრძნოს სამშობლოს დაცემა, ის თავს
სასოწარკვეთილად გრძნობბს.
3) პოეტის სიტყვებში, მაინც რაგაც უკეთესის იმედი იგრძნობა,
როდესაც ის თამარ ეფეს სთხოვს რომ აკურთხოს ეს ბედკრულ
ქვეყანა
4) ის აიდეალებს ოქროს ხანას და თრგუნავს აწყმო, სადაც ქვეყნის
სიძლიერე გამქრალია
აღსდგეს ძლიერი
ენით მდიდარი
სწავლისა შუქით განათებულლი
ძლევის დიდებით
6)სთხოვს, რომ გადმოაფაროს მისი კალთა ქვეყანას რატა აღდგეს
წარსულის სიძლიერე.
7) მისთვის სამშბოლბო აღორძინდება როდესაც ისევ ვიქნებით
სწავლულნი, პატრიოტი და ზლიერი.
8) რუსთველის სტყვა გამოგვაღვიძებს და განგვინახლებს სულს
10) მტერს
11) მიმართვის ობიექტი შიცვალა, სიკეთე
12) წარსულის განდიდება.

თამარ მეფისა და მეცხრამეტე საუკუნის ეპოქას პოეტი უწოდებს ტკბილ

სიზმარს, დიდებულლ მზეს და ახსენდება იმ დროს რომელიც გულს
უმაგრებს და იმედს აძლევს. თავად თამარ მეფეს კი სიკეთით
განსხივებულს წმინდასა და მშვენიერს უწოდებს.
რომანტიზმის ნიშნებიდან ლექსში შეინიშნება წარსულის
განდიდება( გამოიხატება როდესაც მისტირის წარსულს, მიაჩნია ის
ძვირფასად, ადიდებს თამარ მეფესა და იმ დროს) და პესიმიზმი.