„Przedwiośnie” jako powieść o dojrzewaniu i wkraczaniu w dorosłość.

Znajdź argumenty na poparcie tej tezy.

„Przedwiośnie” Stefana Żeromskiego najczęściej kojarzy się nam z powieścią

polityczną. Postaram się jednak skupić na „Przedwiośniu” jako powieści o dojrzewaniu
głównego bohatera.

Cezarego Barykę poznajemy jako chłopca wychowanego w dobrym domu, pełnym

miłości i szacunku. Jako jedynakowi niczego mu nie brakowało. Pobierał nauki u prywatnych
nauczycieli. Sielanka zostaje przerwana, kiedy ojciec Cezarego zostaje powołany do wojska i
wysłany na front. Chłopiec ma wtedy czternaście lat. Bohater zachłystuje się wolnością,
wkracza w nowy etap życia: buntu i dorastania. Wydaje mu się, że wszystko może. Nie zdaje
sobie sprawy z konsekwencji swoich czynów. Bezgranicznie oddaje się rewolucji
komunistycznej. Popiera ich hasła i działania. Nie ma ojca, twardej ręki, wzorca do
naśladowania. Przestaje się uczyć, oddaje się hulaszczemu trybowi życia. Matka zajęta ciężką
pracą, do której zostaje zmuszona, nie jest w stanie zapanować nad młodzieńcem. Cezary
popada w konflikt z dyrektorem szkoły i dostaje „wilczy bilet”.

Wiek młodzieńczy i brak kontroli rodzicielskiej są na tyle niebezpieczne, że młody

człowiek daje się wciągnąć w sytuacje, których do końca nie rozumie. Bezgraniczna wiara w
komunizm doprowadza do tego, że nasz bohater jest zaślepiony. Nie dostrzega prawdziwego
oblicza ideologii. W późniejszym czasie jest świadkiem okrucieństwa i niesprawiedliwości.
Sam w praktyce widzi, jak działa jego partia, w którą tak wierzył.

Śmierć matki spowodowana wycieńczeniem organizmu była jednym z przełomowych

etapów w życiu Baryki. Odbija się ona na jego psychice. Uświadamia sobie, że ideały
głoszone przez komunistów to wyświechtane hasła.

W wieku siedemnastu lat przyjeżdża do Polski, gdzie podejmuje studia medyczne. Tu

przeżywa rozczarowanie. Wizerunek Polski, powszechny dobrobyt i rozwój techniczny, który
przedstawił mu ojciec, całkowicie odbiega od rzeczywistości. Kraj zastaje w nędzy,
wszechobecnej biedzie i ogromnym zniszczeniu będącym wynikiem wojny. W Polsce Baryka
zostaje skazany sam na siebie, ponieważ podczas powrotu do kraju umiera także jego ojciec.
Wciela się do wojska, tam obserwuje ludzi bezgranicznie oddanych swojej ojczyźnie,
zdolnych oddać za nią życie. Tam także odkrywa swój patriotyzm. Na polu walki poznaje
Hipolita Wielosławskiego, któremu ratuje życie. Po powrocie z frontu jedzie ze swoim
przyjaciel do jego majątku. W Nawłoci poznaje różne oblicza życia: bawiąca się bogata
szlachta a biedota wykonująca obowiązki dnia codziennego. Cezary zostaje także uwikłany w
romans, który zakończył się tragedią. Zdaje sobie wtedy sprawę z konsekwencji bawienia się
uczuciami innych. Sytuacja go przerasta i ucieka do Warszawy. Tam poznaje Antoniego Lulka-
zagorzałego komunistę, inteligentnego młodzieńca, który chce wykorzystać naszego
bohatera. Cezary zaczyna jednak myśleć samodzielnie, nie daje się zwieść populistycznym
hasłom. Baryka staje na czele manifestacji robotników jako samodzielna jednostka, nie
bierny naśladowca. Ma odwagę dołączyć do tłumu i przewodniczyć mu. Zaczyna także myśleć
o innych, nie tylko o sobie.

Czytając „Przedwiośnie” obserwujemy przemianę podatnego na wpływy innych

młodzieńca w niezależnie myślącego mężczyznę.