Wstęp:

Literatura romantyczna i młodopolska bardzo często ma charakter narodowy. Pojawia się tam temat
zniewolonej Polski, a głównymi bohaterami są mężczyźni, którzy pragną walczyć o odzyskanie
niepodległości. Z kolei Ich towarzyszki nie angażują się w politykę kraju, ponieważ w tych czasach
kobieta nie miała posłuchu. Teza: Dlatego też postacie żeńskie nie odgrywają ról pierwszoplanowych,
ale prezentują rozmaite wartości i idee w zależności z jakiej warstwy społecznej się wywodzą.

Argumentacja:

Pierwszą przywołaną przeze mnie postacią jest Telimena z epopei narodowej pt. „Pan Tadeusz”.
Kobieta przez długi czas mieszkała w Petersburgu, który można uznać za stolicę wroga. Bohaterka
jednak nie przejmuje się sytuacją polityczną i faktem, że Rosja jest naszym ciemiężycielem. Bardzo
często wspomina swój pobyt w tym mieście i chwali się jakie poznała tam wielkie osobowości. W
szufladzie swojego biurka nie trzyma niczego związanego ze swoją ojczyzną, a zamiast tego znajduje
się tam mapa Petersburga i plan dworku, w którym dane jej było tam mieszkać. Oprócz tego podczas
rozmowy z Hrabią, który też jest fascynatą podróży, wyraża swój podziw dla pięknego krajobrazu
Włoch. Pomimo tego, że znajduje się w malowniczej polskiej wsi, nie potrafi docenić jej uroku.
Interesuje się modą i trendami zagranicznymi. Przeciwieństwem Telimeny jest Zosia, która
reprezentuje typową Polkę, która jest przywiązana do dworku i swojej ojczyzny. Respektuje obyczaje i
tradycje oraz jest z nich dumna. Może świadczyć o tym ludowy ubiór, który młoda kobieta
przywdziewa w księdze dwunastej podczas zaręczyn.

Kolejna bohaterka to Pani Rollinson z trzeciej części „Dziadów” Adama Mickewicza, która jest matką
jednego z katowanych więźniów na Litwie. Stan młodzieńca jest bardzo ciężki, a Rosjanie są bezlitości
i cały czas torturują go. Kobieta słyszy krzyki przez grube mury więzienia i potrafi odróżnić głos jej
syna. Wokół panują prześladowania i wywozy na Syberię. Wróg na każdym kroku daje się we znaki,
jednak pani Rollison zdaje się tego nie zauważać, ponieważ jedyne co chce osiągnąć to odzyskanie
swojego dziecka. Jest ona przykładem cierpiącej matki, która z powodu prześladowań straciła to co
najbardziej kocha i nie potrafi pojąć dlaczego ktoś krzywdzi jej niewinnego synka.

W późniejszym dziele pt. „Wesele” , które jest utworem Młodej Polski, pojawia się kolejna postać
jaką jest Panna Młoda wzorowana na postaci Jadwigi Mikołajczykównej. Młoda chłopka jest kobietą
twardo stąpającą po ziemi, dla której ważne są tradycje i obyczaje. Ma inne podejście do życia niż Pan
młody, który jest poetą i buja w obłokach. Podobnie jak Zosia, na swoim ślubie jest ubrana w piękny
strój ludowy. Kiedy młody małżonek w scenie 12 aktu I proponuje jej, aby ściągnęła niewygodne
buty, one oburza się. Pomimo chłopskiego pochodzenia, zna obowiązujące zasady i traktuje weselną
uroczystość z szacunkiem. Jest świadoma przynależności do narodu polskiego i myślę, że podczas
ślubu z przedstawicielem inteligencji przyświeca jej idea sojuszu chłopsko szlacheckiego. Tylko w ten
sposób może się przysłużyć Polsce. Inną postawę przedstawia Rachela, która interesowała się modą
francuską i nosiła włosy a la Botticelli.

Przedstawione powyżej dzieła takie jak „Dziady”, „Pan Tadeusz”, czy „Wesele”, które są przykładami
literatury o charakterze narodowowyzwoleńczej, prezentują różne postawy polskich kobiet. Każda z
nich reprezentuje inne podejście do zniewolonej ojczyzny. Niektóre bohaterki utrwalają tradycję
Polski przez ludowe stroje, a inne nie szanują jej i szukają rozrywki poza granicami kraju. Uważam, że
ta druga postawa jest bardzo nieelegancka i niepatriotyczna. Pomimo tego, że kobiety nie mogły
dużo zdziałać z powodu zajmowanej pozycji społecznej, to takim podejściem ukazują swą niewierność
i brak odwagi do stawiania jakiegokolwiek oporu wrogowi.