இமைக்கணம் - 1

ஒன்று : காலம்

திரேதாயுகத்தில் இது நிகழ்ந்தது. வெண்ணிறமான

சிற்றுடலும் சிெந்த துளிக்கண்களும் வகாண்ட தியானிகன்
என்னும் சிறுபுழு தன் துளளயிலிருந்து வெளிரய ெந்து
வநளிந்து அங்ரக அமர்ந்திருந்த பிேபாென் என்னும்
சிட்டுக்குருெிளய ரநாக்கி தளலதூக்கியது. பிேபாென் தன்
மணிெிழிகளள உருட்டி அளத ரநாக்கியது. கூரிய
சிறுஅலளகத் திறந்து ஆெலுடன் சிறகடித்து அளத ரநாக்கி
ெந்தமர்ந்து வகாத்துெதற்காக குனிந்தது. ஆனால் தியானிகன்
தளலதாழ்த்தரொ ெிலகிச்வசல்லரொ இல்ளல. தளலநிமிர்ந்து
ரநாக்கி அச்சமின்றி நின்றது.

அந்தத் துணிளெ அதற்குமுன் குருெிகரளா அெற்றின்

நிளனெிலுளறந்த வதால்மேபினரோ அறிந்திருக்கரெயில்ளல.
ஆகரெ பிேபாென் திளகத்து புழுளெ அச்சுறுத்தும்வபாருட்டு
எழுந்து சிறகடித்து அமர்ந்து கூச்சலிட்டது. பலமுளற
வகாத்தப்ரபாெதுரபால அலளக வகாண்டுெந்தது. தளேளய தன்
உகிர்களால் கீ றியும் ொளலச் சுழற்றி ெசியும்
ீ ஓளசயிட்டது.
தியானிகன் இளம்புன்னளகரபால சிறிய ொய் நீண்டிருக்க,
ெிழிநாட்டி ரநாக்கியபடி அளசயாமல் நின்றிருந்தது.

அச்சம்வகாள்ளகயில் புழுெின் உடலில் எழும்

நறுமணத்தால்தான் அது உணவென சளமக்கப்படுகிறது
என்பளத உணர்ந்த பிேபாென் திளகத்து ரசார்ந்து நின்றது.
ரசார்வுறுளகயில் அதன் சிறகு சரிந்து தளல மார்புக்குள்
அழுந்துெது ெழக்கம். பின்னர் மீ ண்டு எழுந்து குனிந்து “நீ ஏன்
அச்சம்வகாள்ளெில்ளல? வசால்க!” என்றது. தியானிகன்
“உம்மால் என்ளன வகால்லமுடியாது… என்ளன
ெிழுங்கின ீவேன்றால் உம் ெயிற்றுக்குள் உயிருடன் இருப்ரபன்”
என்றது. “அய்ரயா!” அஞ்சிய பிேபாென் “ஏன்?” என்றது.
“ஏவனன்றால் நான் இறக்கமாட்ரடன்” என்றது தியானிகன்.

பிேபாென் அளத ஐயத்துடன் ரநாக்கி தளலளயச் சரித்தபின்

“ஏன்? சாகாச்வசால் ொங்கிெிட்டாயா?” என்றது. “நான்
மட்டுமல்ல, இனி இப்புெியில் எெருரம சாகப்ரபாெதில்ளல”
என்றது தியானிகன். “என்ன வசால்கிறாய்?” என்று பிேபாென்
திளகப்புடன் ரகட்டது. “உம்ளமச்சுற்றி பாரும். என்ன
நிகழ்கிறது? ரெட்ளடயாடி உண்ட ெிலங்குகள் எல்லாம்
உண்டெற்ளற கக்கிக்வகாண்டிருக்கின்றன. நீர்கூட சற்றுமுன்
உயிருடன் புழுக்களளயும் பூச்சிகளளயும் கக்கின ீர்” என்றது
தியானிகன். பிேபாென் “ஆம்” என்றது. அச்சத்துடன் எழுந்து
சிறகடித்துச் சுழன்றளமந்து “என்னால் பசி தாளமுடியெில்ளல.
ஆனால் உண்பளெ வசரிப்பதுமில்ளல” என்றது.

“உமது வபயர் என்ன?” என்று தியானிகன் ரகட்டது. “என்ளன

பிேபாென் என என் அன்ளன அளழத்தாள்.” “நன்று பிேபாெரே,
என் வபயர் தியானிகன். எத்தளனரயா தளலமுளறகளாக
உங்கள் குலம் எங்கள் குலத்ளத உண்கிறது. நம் இருெருக்குள்
அளமந்துள்ள ெிந்ளதயானரதார் உறளெ எப்ரபாரதனும்
உணர்ந்திருக்கிறீர்களா?” பிேபாென் “இல்ளல. என் அன்ளன
வசான்னதுண்டு, நாங்கள் உண்பதற்காகரெ நீங்கள்
பல்கிப்வபருகுகிறீர்கள் என்று. புெியன்ளனயால் இனிதாக
சளமக்கப்பட்டு பரிமாறப்பட்ட உணவு நீங்கள்” என்றது.

தியானிகன் சிரித்து “ஆம், வமய். ஆனால் என் அன்ளன

எனக்குச் வசான்னது ரெறு. நாங்கள் உடலில் சிறகற்றெர்கள்.
ஆனால் புெிவயங்கும் பேெ ெிளழகிரறாம். எங்கள்
வதால்மூதாளத தெம் வசய்து பிேம்மனிடம் அருட்வசால்
வபற்றார். அதன்படி ொவனங்கும் நிளறந்திருக்கும்
பறளெகளின் அளனத்துச் சிறகுகளளயும் நாங்கள்
ஆளத்வதாடங்கிரனாம். பிேபாெரே, எங்கள் முட்ளடகளள
உங்கள் ெயிற்றில் ெிளதக்கிரறாம். அெற்ளற உலகவமங்கும்
நல்ல நிலம் ரதடிச் வசன்று பேப்புெதற்காக உங்களள
பயன்படுத்திக்வகாள்கிரறாம். நீங்கள் பசியிலாது பறக்கவும்
ஆற்றல் குன்றாது திளசவெல்லவும் உங்களுக்கு நாங்கள்
உணெளிக்கிரறாம்” என்றது.

பிேபாென் அளத புரிந்துவகாள்ளாமல் தளலளய

அங்குமிங்குவமன திருப்பியது. மீ ண்டும் ரசார்வுவகாண்டு
சிறகுகளள நிலம்வதாடச் சரித்து, தளலளய உடலுக்குள்
இழுத்துக்வகாண்டு வபருமூச்சுெிட்டது. தியானிகன் “நீர்
உளம்ரசாே ரெண்டியதில்ளல. இப்புெியிலுள்ள அளனத்து
உயிர்களும் இவ்ொறு ஒன்றுடவனான்று
பிளணக்கப்பட்டளெரய. ஒரு தனி உயிருக்வகன ொழ்க்ளக
ஏதும் இல்ளல. இன்பதுன்பங்களும், நிகழ்ெின் ஒழுங்கும்,
ெடுரபறும்
ீ முற்றிலும் பிறெற்ளற சார்ந்துள்ளன.
புெிப்வபருக்கின் உட்வபாருளளரய ஒவ்வொரு உயிரும் தன்
இருப்பின்வபாருள் எனக்வகாண்டுள்ளது” என்றது.

பிேபாென் மீ ண்டும் வபருமூச்சுெிட்டு “ஆனால் என்

ெலிளமொய்ந்த சிறகுகள் உங்கள் கருெிகள்தான் என்பது
ரசார்வுறச் வசய்கிறது. எங்கள் குலரம இெற்ளறப்பற்றி
வபருமிதம் வகாண்டிருக்கிறது. ஒவ்வொருநாளும் அலகால் நீெி
அடுக்கியும், வமன்பூழியாலும் நீோலும் தூய்ளம வசய்தும்,
இெற்ளற ரபணுகிரறாம். எங்கள் அளடயாளரம
இச்சிறகுகள்தான். சிறகுகளாகரெ உலகு எங்களள
அறிந்திருக்கிறது. எங்கள் உடரலகூட இச்சிறகுகளின் வபாருட்டு
அளமந்ததுதான் என்பர் முன்ரனார்” என்றது.

தியானிகன் “எங்களுக்கும் சிறகுகள் உண்டு” என்றது.

“உங்களுக்கா? எங்ரக?” என்றது பிேபாென். “எங்கள்
கால்களளப்ரபால” என்ற தியானிகன் வநளிந்து அருரக ெந்து
“நான் நடக்கும்ரபாது ரநாக்குக! கால்கள் வதரிகின்றனொ?”
என்றது. “ஆம், அளசெின்ரபாது உன் உடலில் கால்கள் உள்ளன
என ெிழிமயக்கு எழுகிறது.” தியானிகன் “அது ெிழிமயக்கு
அல்ல, அளெ என் உடலுக்குள் நுண்ெடிெில் உள்ளன.
சிறகுகளும் அவ்ொரற. பிேபாெரே, எங்களுக்குள் ொனரம
அவ்ொறு கருத்துருவென உளறகிறது” என்றது.

“எங்களில் சிலர் கால்களள வெளிரய எடுத்துக்வகாள்ெதுண்டு.

சிலர் சிறகுகளள வெளிரய எடுத்துக்வகாண்டு காற்றில்
ரீங்கரித்து எழுெதுமுண்டு. எங்கள் நூல்களின்படி
இப்புெியிலுள்ள உயிர்க்குலங்கள் அளனத்துக்கும் ெிளதகள்
நாங்கரள. எங்களிடம் நுண்கருத்வதன உளறயும் ெிளழவுகரள
கால்களும் சிறகுகளும் ொல்களும் நாவுகளும் வகாம்புகளும்
உகிர்களும் நஞ்சும் ெஞ்சமுமாக எழுந்து பல்லாயிேம்
ெடிெங்களில் இங்கு பேெியிருக்கின்றன. எங்களுக்கு
முன்பிருப்பது பருெில்லா கருத்துவெளி மட்டுரம. அறிக!
மகத்ளத ஜகத் என்றாக்குெது நாங்கரள” என்றது தியானிகன்.

பிேபாென் வபருமூச்சுெிட்டது. மறுவசால் என ஒன்று

அவ்வுளேக்கு இருக்கும் என அதற்கு ரதான்றெில்ளல. “நீரே
கண்டிருப்பீர், இங்குள்ள ஒவ்வொன்றும் இறந்து மண்படிளகயில்
உடல்கள் மீ ண்டும் எங்களால் உண்ணப்பட்டு எங்கள் ெடிளெ
அளடந்து உப்வபன்றாகி மண்ணில் மளறகின்றன. ஆக்குெதில்
நீவேன்றும் அழிப்பதில் அனல் என்றும் இப்புெியில் திகழும்
உயிர்ெடிெம் நாங்கள். எங்கள் வநளிவு நீரும்வநருப்பும் தங்கள்
அளசவெனக் வகாண்டிருப்பரத.”

பிேபாென் இளம ரமரலறி கண்களள மூட அலளக

மார்புப்பிசிறில் புளதத்து அளசெில்லாது அமர்ந்திருந்தது.
“ஆனால் துயருற ரெண்டியதில்ளல. ெிண்ணளப்பெர்களாகிய
நீங்கள் அளனத்ளதயும் ஆளும் எங்களின் உயர்ெடிவு என
நிளறவுவகாள்ளலாம்” என்றது தியானிகன். “நாங்கள் ெிளதயும்
ரெரும் என்றால் நீங்கள் இளலயும் தளிரும் மலரும். நாங்கள்
வபாருளாழம் என்றால் நீங்கள் அழகிய வசாற்கள்.”

“பிேபாெரே, நான் என உணர்ெது ெிடுதளல அல்ல. அது நம்

ளககளள ெடவமன்றாக்கி நம்ளம கட்டிக்வகாள்ெது.
முழுளமவயன உணர்ெரத ெிடுதளல. அது உருெழிந்து
களேந்து ரபருருவென எழுெது” என்றது தியானிகன்.
சற்றுரநேம் கழித்து அஞ்சியதுரபால பிேபாெனின் இறகுகள்
வமய்ப்புவகாண்டு சிலிர்த்வதழுந்தன. அது கனெில் இருந்து என
ெிழித்து திடுக்கிட்டு சூழ ரநாக்கியபின் தியானிகளனப் பார்த்து
வதளிவுவகாண்டு சிறகுகளள நீட்டி மீ ண்டும் அடுக்கி “ஆனால்
நீங்கள் இனிரமல் சாெதில்ளல என்று சற்றுமுன் வசான்னாய்”
என்றது.

“எெரும் சாகப்ரபாெதில்ளல என்ரறன். சாவு நின்றுெிட்டது

என்று உணர்ந்ரதன்” என்றது தியானிகன். “நாங்கள் ஊழ்கத்தில்
உயிர்துளித்து உளம்திேட்டி உடல்ரகாத்து எழுபெர்கள்.
முட்ளடக்குள் இருக்கும் துளிக்கடலில் ஓர் சிற்றளலவயன
மகத்தில் நாங்கள் நிகழ்கிரறாம். நான் என உணர்ந்து, இது என
அறிந்து, அது என கண்டதும் உண்ணத் வதாடங்குகிரறாம்.
அதன் பின் உண்பரத ொழ்வு எங்களுக்கு. அெிவகாள்ளும்
அனலுக்கு நிகோனெர்கள் நாங்கள்.”

“முட்ளடக்குள் இருந்து வெளிெந்த பின்னரும் பலெளகயான

ஊழ்கங்கள் எங்களுக்கு அளமகின்றன. பிறந்த
வதாட்டிலிரலரய ஊழ்கம்வகாள்பெர்கள் உண்டு. உணவுக்குள்
வசன்று அளறயளமத்து ஊழ்கம் பயில்ரொருண்டு. நான்
அன்ளன உடளலரய உண்டு அெளில் ஊழ்கம்
பயின்வறழுபென். ெிழியும் சித்தமும் வகாண்டு நான்
எழுளகயில் என் அன்ளன கூவடன்று என்ளன சூழ்ந்திருப்பாள்”
என்றது தியானிகன்.

“இம்முளற நான் எழுந்தரபாது என் அன்ளன குனிந்து

துயர்மிக்க ெிழிகளால் என்ளன ரநாக்கிக்வகாண்டிருப்பளத
கண்ரடன். நீ யார் என்று ரகட்ரடன். ளமந்தா, நான் உன்
அன்ளன. யுகங்களாக என்ளனக் வகான்று உண்டபின் நீங்கள்
உலகறிகிறீர்கள் என்றாள். அதனாவலன்ன, அன்ளனளய
உண்ணாமல் வகால்லாமல் ொழும் ளமந்தர் எக்குலத்திலும்
இல்ளல என்று நான் வசான்ரனன். ஆம், ஆனால் இன்று
உன்ளன என் உடலில் இருந்து எழக்காண்ளகயில்
துயர்வகாள்கிரறன் என்றாள் அன்ளன.”

“என்ன நிகழ்கிறவதன்று அறியாமல் நான் வெளிரயறி சூழ

ரநாக்கிரனன். அளத உணரும்வபாருட்டு மீ ண்டுரமார்
ஊழ்கத்திலளமந்ரதன். நீர் அறிந்திருப்பீர், உடளல
அளவுரகாவலனக் வகாண்டு காலத்ளதயும் இடத்ளதயும்
அளப்பளதரய ொழ்வெனக் வகாண்டெர்கள் புழுக்குலத்ரதாோன
நாங்கள். அவ்ெளவுச்வசயல் நின்றாவலாழிய நான் காலஇடம்
கடந்த வமய்ளமளய அறியமுடியாவதன்று உணர்ந்து
ொல்தளலக் கவ்ெி ஒரு சிறுசுழிவயன்றாரனன். இறுகி இறுகி
மணிவயன்றாரனன். துளிவயன்று உள்ளும் வசறிந்ரதன்.
அப்ரபாது அறிந்ரதன், இங்ரக இறப்பு நின்றுெிட்டிருக்கிறது.”

பிேபாென் படபடப்புடன் “என்னால் இன்னமும் கூட இளத

புரிந்துவகாள்ள முடியெில்ளல. அவதப்படி இறப்பு
இல்லாமலாகக்கூடும்?” என்றது. “அளத என்னாலும்
புரிந்துவகாள்ள இயலெில்ளல. ஆனால் இப்ரபாது இங்கு
எதுவும் இறப்பதில்ளல.” பிேபாென் சிறளக ெிரித்து மடித்து
“அவ்ொவறன்றால் இனி இங்ரக ஊனுடல்கள் உணவென்று
ஆகாதா?” என்றது. “அளதெிட இனி இங்ரக உயிர்ப்பலிகள்
இல்ளல. பலியில்ளலரயல் ரெள்ெியில்ளல. ஆகரெ
வதய்ெங்கள் இல்ளல” என்றது தியானிகன். “வதய்ெங்கள்
இல்ளலரயல் வசயல்கள் ஒழுங்கும் ளமயமும் வபாருளும்
வகாள்ெதில்ளல. ஒவ்வொரு வசயலும் பிறிவதான்றுடன்
உேசினால் ெலியும் துயருரம எஞ்சும்.”

அெர்கள் திளகப்புடன் ஒருெளே ஒருெர் ரநாக்கிக்வகாண்டனர்.

“ஒரு வபரும்பிளழ வதாடங்குகிறது என ஐயுறுகிரறன். என்ன
ஆயிற்று என்று வதரியெில்ளல” என்றது தியானிகன்.
பிேபாென் அளத ரநாக்காமல் ொளனயும் திளசகளளயும்
ரநாக்கி தளலசுழற்றியபின் சிறரகாளசயுடன் எழுந்து பறந்தது.

பிேபாென் காட்டுக்குள் பறந்துவசன்றரபாது

சிலகணங்களிரலரய தியானிகன் வசான்னவதல்லாம் வபாய்
என எண்ணத் வதாடங்கியது. நுண்ணறிவுவகாண்ட சிறுபுழு
ஒன்று தன் துணிொல் தன்ளன ஏமாற்றிெிட்டது என உளம்
சலித்தது. சூழப் பறந்தளெயும் அமர்ந்தளெயும் நடப்பளெயும்
இளழபளெயும் அளமந்தளெயுமான உயிர்கள்
ஒவ்வொன்ளறயாகக் கண்டு இளெ இறக்காமலிருக்கலாகுமா
என திளகத்தது.

அன்றுெளே ஒவ்வொரு உயிளேயும் காணும்ரபாது முதலில்

எழுந்த எண்ணம் அெற்றின் இறப்ரப என்று உணர்ந்தது. அந்த
மேம் வநடுநாள் ொழ்வுவகாண்டது, இந்தப் பூச்சி இருநாள் சிறகு
வகாள்ெது என்றுதான் ஒவ்வொன்ளறயும் மதிப்பிட்டிருந்ரதன்.
என்ளனெிட ொழ்ெது, என்ளனெிட ெிளேந்தழிெவதன்று
உலளக பகுத்திருந்ரதன். முதல்முளறயாக இருப்புக்கு வபாருள்
அளிப்பது இறப்ரப என உணர்ந்ததும் உள்ளத்தின் எளட
தாளாமல் ஒரு பாளறயில் அமர்ந்தது.

அருரக ஓடிய ஒரு சிறுபூச்சிளய கண்டு ‘இெனிலிருந்து

வதாடங்குரொம்’ என எண்ணி அலகால் வகாத்தியது. அதன்
சிறிய ஓட்ளட உளடத்து உதறியது. பூச்சி எட்டு ளககால்களள
அளசத்து வகக்கலித்து “என்ளன எெரும் ஒன்றும்
வசய்யெியலாது” என்றது. வெறியுடன் அளத கிழித்து
உதறியது. வெறும் தளலமட்டுரம எஞ்ச அது சிரித்து
“சித்தம் ொழ்ெதற்கு ஒரு சிறு துளி உடல்ரபாதும்,
இருந்துவகாண்டிருப்ரபன். இறப்வபன்பதில்ளல” என்றது.

ரசார்வுடன் அளத கீ ரழ உதிர்த்துெிட்டு அமர்ந்த பிேபாெனிடம்

“காளலமுதல் இளத கண்டுபிடித்ரதன். இந்நாள் ெளே நானும்
என் கணமும் அச்சவமான்ளறரய வமய்வயன்று
வகாண்டிருந்ரதாம். எங்கள் எண்ணங்களும் வசயல்களும்
அச்சத்தாரலரய ெடிெளமக்கப்பட்டிருந்தன. அச்சத்ளத
உதறுெதன் எல்ளலயில்லா ெிடுதளலளய அளடயும்
ரபறுவபற்ற என் குலத்தான் நான். அதில் திளளக்கிரறன். உன்
கூேலளகக் கண்டுதான் உன் அருரக ெந்ரதன்” என்றது பூச்சி.
அப்பால் வமல்லிய சேவடான்றில் இறங்கிெந்த சிலந்தி
“அதனினும் வபரிய ெிடுதளல நாம் பின்னிய ெளலயில் நாரம
மாட்டியிருப்பது. ஒவ்வொரு கணமும் வநய்துவகாண்டிருப்பளத
நிறுத்தியபின் என் கால்ளககளள தூக்கி பார்த்ரதன். இெற்றால்
நான் என்வனன்ன வசய்யமுடியும் என எண்ண எண்ண என்
உள்ளம் கிளர்ந்வதழுகிறது” என்றது. “காளலமுதல் வெறுமரன
சேடில் தாெிக்வகாண்டிருக்கிரறன். ரநற்றுெளே என் குலம்
வசய்துெந்த வசயல்கள்தான் இளெ. ஆனால் ரெட்ளடக்வகன
அன்றி ெிளளயாட்வடன வசய்ளகயில் இெற்றிலிருந்து
எதிர்பார்ப்பும் பதற்றமும் அச்சமும் அகன்றுெிட்டன, தூய
உெளக வபருகுகிறது.”

அருரக ரீங்கரித்து ெந்தமர்ந்த குளெி “அதனினும் ெிடுதளல

அச்சத்தின்வபாருட்டு ரசர்த்துளெத்த நஞ்ளச துறப்பது” என்றது.
திரும்பி அருரக ொல்ெிளடக்க ளகதூக்கி நடந்துவசன்ற சிறிய
ரதளள ரநாக்கி சிரித்து “உன் வகாடுக்கு ெிளடப்பு
வகாள்ளரெண்டியதில்ளல, நண்பா. அந்நஞ்ளச உதறிெிடு.
அதன்பின் எஞ்சுெவதன்னரொ அதுரெ நீ” என்றது. சிலந்தி
“ஆம், நஞ்சிலாத வகாடுக்கு இன்வனாரு காவலன்றும்
ஆகக்கூடும்” என்றது.

“ஆம், நஞ்சுக்கு இனி ரதளெ ஏதுமில்ளல. நான் எெளேயும்

வகால்லரெண்டியதில்ளல, எெரும் என்ளன
வகால்லவும்ரபாெதில்ளல. ஆனால் என் உடல்
அளமந்திருப்பரத என் வகாடுக்குமுளன நஞ்ளச
ஏந்திச்வசல்லவும் ெிளசயுடன் வசலுத்தவும் உதவும்
ெடிெில்தான். நஞ்சில்ளலரயல் என் உடல்ெடிவும்
வபாருளிழந்துெிடுகிறது” என்றது ரதள். “ஆகரெ இல்லா
நஞ்ளச நடிக்கிரறன். எனக்கு ரெறுெழியில்ளல.” சிலந்தி
திளகப்புடன் ரநாக்க “ெளலயில்லாமல் வெறும்வெளிளய
வநய்துபார். அது ரபருெளக அளிக்கும் பின்னற்களல” என்றது
பூச்சி.

உளச்ரசார்வுடன் எழுந்து காற்றில் சுழன்ற பிேபாென் “ஏன்

நான் மட்டும் ரசார்வுவகாண்டிருக்கிரறன்?” என
எண்ணிக்வகாண்டது. கீ ரழ மான்களும் முயல்களும் அச்சமின்றி
துள்ளிெிளளயாடின. புலிகளள ரதடிச் வசன்று சீண்டின
கன்றுகள். இருளுக்குள் மளறந்ரத ொழ்ந்திருந்த பல்லாயிேம்
உயிர்கள் வெளிெந்து வெயிலில் திளளத்தன. மண்ணுக்குள்
மளறந்து ொழ்ந்த எலிகளும் நிலக்கீ ரிகளும் என பலநூறு
உயிர்கள் எழுந்து ெந்து துள்ளிக் குதித்தன.

மீ ன்கள் ஒளிரும் இளலகள் என நீரிலிருந்து தெழ்ந்து ரமரலறி

ெந்து நிலத்தில் துள்ளின. “என் குலம் பல்லாயிேம்ரகாடி
ஆண்டுகளாக கண்ட கனவு மண்ணில் ொழ்ெரத. என்
மூதாளதயருக்கு இறப்பிற்கு முன் சில கணங்கள் மட்டுரம
ொய்த்த உெளக அது. எங்கள் குலம் அதில் திளளக்கட்டும்”
என்றது சிறவகன வசதில் ெிரித்து தாெிய வசந்நிறப் பேல்மீ ன்
ஒன்று.

களிக்கூச்சல்கள், களனப்புகள், எக்களிப்புகள். எங்கும் கட்டற்ற

களியாட்டின் வெறிரய நிளறந்திருந்தது. ‘நானும்
களியாடரெண்டும், பிறிவதாருமுளற எனக்கு ஓர் ொய்ப்பு
அளமயப்ரபாெதில்ளல’ என்று எண்ணியது பிேபாென்.
சிறகடித்துப் பறந்தது. ோஜாளிகளள துேத்தித்துேத்தி வகாத்திச்
சீண்டியது. காட்வடரி எரிெளதக் கண்டு அணுகிச்வசன்றது.
தயங்கியபின் பாய்ந்து அதில் மூழ்கிச் வசன்று திளளத்தது.
ஒளிவகாண்ட நீர் இது என வசால்லிக்வகாண்டது. இல்ளல,
வசஞ்சிறகுகள் வகாண்ட அன்ளனப்பறளெ என எழுந்தபின்
கூெியது. அனலில் இருந்து வசன்று நீருக்குள் மூழ்கியது.
மீ ன்களள ரநாக்கியபடி சிறகுகளளச் வசதிலாக்கி
நீந்திச்வசன்றது.

‘ஆம், நான் மகிழ்வுடனிருக்கிரறன், அளனத்திலிருந்தும்

ெிடுதளலவகாண்டுெிட்ரடன்’ என்று அது
உளம்கூெிக்வகாண்டது. அப்படிவயன்றால் இங்ரக இதுெளே
வபாருட்கள் என்றும் உயிர்கள் என்றும் சூழ்ந்திருந்தது இறப்பு
மட்டும்தானா? ஒவ்வொன்றும் தங்கள் வகாடுக்குகளள,
உகிர்களள, பற்களள இழந்திருந்தன. பாளறகள்
வமன்ளமயாயின. கூர்கள் மழுங்கின. ஆழங்கள்
ரமவலழுந்துெந்தன. பேப்புகள் அளனத்தும் ஏந்திக்வகாண்டன.
ஒவ்வொன்ளறயாக வதாட்டுத்வதாட்டுப் பறந்து சலித்து
கிளளயில் அமர்ந்து அளனத்ளதயும் ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்தது
பிேபாென்.

முதலில் வகாம்புகளும் பற்களும் உகிர்களும் அலகுகளும்

வசதில்ொல்களும் வபாருளிழந்தன. பின்னர் கால்களும்
ளககளும் வபாருளிழக்கலாயின. சில நாட்களிரலரய
கண்களும் நாக்கும் பயனிழந்தன. உடல் இறப்ளப
ஒழிந்தளமயால் உள்ளளமந்த அனலும் அெிந்தது. ஆகரெ பசி
இல்ளல. பசி மளறந்ததும் சுளெ அழிந்தது. ெிளழவும்
ரதடலும் ஒழிந்ததும் ெஞ்சமும் மளறந்தது. காமம்
களேந்தழிய பிறப்பு நின்றுெிட்டது. முழுச் வசயலின்ளமயில்
ஒவ்வொரு உடலும் ஆங்காங்ரக மண்ணில் ஒட்டிப்படிந்து
கிடந்தன.

இறப்ரப பசிவயன்றாகி உலளக ஆண்டது என்று அறிந்தது

பிேபாென். பசிரய ெிளழவென்று உயிர்களள வசயல்வகாள்ளச்
வசய்தது. வசயலில்லாத உயிவேன்பது வெறும் பருப்வபாருரள.
பாளறகளும் யாளனகளும் ஒன்வறன்றாயின. முதளலகள்
மேக்கட்ளடகளாயின. நாகங்கள் சுள்ளிகளாக. பறளெகள்
சருகுகளாக. ெண்டுகள் கூழாங்கற்களாக. மானுடர் ரசற்றின்
அளலகளாக. இறப்பு இல்லாமலானரபாது உயிர் என்பது
வெறும் உணர்வென்றாகியது. காலப்ரபாக்கில் அதுவும் அழிந்து
இன்ளமரய எஞ்சியது.

எட்டு மாதங்களுக்குப்பின் பிேபாென் மீ ண்டும் தியானிகளனத்

ரதடி ெந்தது. அச்சிறுதுளளக்கு வெளிரய இளவெயிலில்
அளசெில்லாத வெண்ணிறக் கூழாங்கல் என கிடந்தது
தியானிகன் என்பது கூர்ந்து ரநாக்கிய பின்னரே பிேபாெனுக்கு
வதரிந்தது. வநடுநாட்கள் பறக்காதிருந்ததனால் அதன் சிறகுகள்
அடுக்கு களலந்திருந்தன. எனரெ காற்று அச்சிறகுகளுக்கு
புதிதாக இருந்தது. திளசமாறியும் ெிழுந்வதழுந்தும் அது
ெந்தமர்ந்து தியானிகளன களளத்த ெிழிகளால் ரநாக்கியது.
ெிழித்வதழுந்த தியானிகன் “எவ்ெண்ணம் உள்ளது உலகு?”
என்றது.

“உலகவமன்று இன்று ஏதுமில்ளல. வபாருட்கள் மட்டுரம

உள்ளன” என்றது பிேபாென். “அெற்ளற ரநாக்க ெிழிகள்
இல்ளல. ரகட்க வசெிகளும் புழங்க ளககளும் எங்குமில்ளல.
தியானிகரே, பார்க்கப்படாத புழங்கப்படாத வபாருட்கள் தங்கள்
தனியளடயாளங்களள இழந்து ஒன்றுடவனான்று உருெழிந்து
கலந்து ஒற்ளறப்வபரும் வபாருள்வெளி என்றாகிெிடுகின்றன.
இங்ரக இன்று இருப்பு என்ற ஒன்ரற உள்ளது. இருத்தல்கள்
ஏதுமில்ளல” என்றது பிேபாென்.

“ஆம், அளதரய நானும் உணர்ந்ரதன். நான் என உணர்ந்து

அதுவெனக் கண்டு அளத அணுகுெரத ொழ்வென்பது.
வசல்லுமிடம் இல்லாளமயால் எங்கள் உடல்வநளிவு
நின்றுெிட்டது. அளக்காளமயால் எங்கள் உலகம் கணக்கழிந்து
மளறந்துெிட்டது. சுருண்டு துளிகவளன்றாகி ஒன்வறன
ஒட்டித்திேண்டு ஒற்ளறப் படலவமன்றாகிெிட்டிருக்கின்றது என்
குலம்” என்றது தியானிகன்.

“அகவமன்று தனித்தளமயாளமயால் வசயவலன்று ஏதுமில்ளல.

வசயவலாழுக்கு நின்றுெிட்டளமயால் மூன்று பேப்புகளும்
ஒன்வறன்று இளணந்து காலம் இல்லாமலாகிெிட்டது.
புறக்காலத்தால்தான் ெகுக்கப்படுகிறது அகக்காலம். பிேபாெரே,
அகக்காலரம உள்ளம். காலம் வசால்வலன்றாெரத எண்ணம்.
உள்ளமில்லாமலானதும் எங்கள் குலம் வெறும் நுளேக்குமிழிப்
பேப்வபன்று ஆகி நிலம்படிந்து அளமந்துெிட்டது.”

துயரும் பதற்றமுமாக பிேபாென் தெித்தது. தளலதளழந்து

“இவதல்லாம் என்ன, தியானிகரே? தங்கள் ஊழ்கத்தால் தாங்கள்
அறிந்தது என்ன? அளிகூர்ந்து வசால்க! இன்று நாவமன்று
உணர்வுவகாண்டு இளத உசாவும் நிளலயில் இருப்பெர்களும்
நாம் மட்டிலுரம” என்றது பிேபாென். தியானிகன் சற்றுரநேம்
தன்னுள் தனித்துெிட்டு மீ ண்டு “பிேபாெரே, நான் உய்த்தறிந்தது
இதுரெ, இறப்புக்கிளறென் தன் வதாழில்நிறுத்தி
அளமந்துெிட்டான். அெரன இங்கு வசயல் ெகுப்பென். ஆகரெ
அறத்ரதான் என்று அெளன அறிந்தனர் முன்ரனார். வசயலில்
எழும் காலத்தின் தளலென் என்பதனால் காலன்” என்றது.

“என்ன ஆயிற்று அெனுக்கு?” என்று பிேபாென் ரபேச்சத்துடன்

ரகட்டது. “அளத அென் ொழும் இன்ளமயின் இருளுலகுக்குச்
வசன்று உசாெ ெிண்ணுலாெிகளான மாமுனிெர்களால்தான்
இயலும்” என்றது தியானிகன். “நான் வசல்கிரறன். எனக்கு
வசயலாற்றும் இலக்வகன்று இது ஒன்ரறனும் அளமக!
இக்கணம் முதல் நான் ெிண்முழுக்க பறந்தளலகிரறன்.
ொன்முனிெர் ஒருெளே காணும்ெளே அளமயமாட்ரடன்”
என்றது பிேபாென்.

“பிேபாெரே, ெிண் என்றால் முடிெிலி” என்றது தியானிகன்.

“ஆம், ஆனால் காலமும் ெிளழவும் முடிெில்லாதளெரய.
அளெயிேண்டும் எனக்கு அருளப்பட்டுள்ளன. நான்
வென்றுெருகிரறன்” என்று வசால்லி பிேபாென் ெிண்ணில்
பறந்து எழுந்தது.

வெண்முேசு ெிொதங்கள்

இமைக்கணம் - 2

பன்ன ீோயிேமாண்டுகாலம் பிேபாென் ெிண்முகில்கள் ரமல்

அளலந்தது. மளழயும் வெயிலும் மீ ளமீ ள ெந்துவசன்றன.
நிகழ்ந்தெற்றின் தடமின்றி எஞ்சுெரத ெிண் என்று பிேபாென்
உணர்ந்தது. எனரெ ெிண்ணில் எதுவும் நிகழ்ெரதயில்ளல
என்று வதளிந்தது. ஒன்றுரபால் மறுநாள் அளமயும்
அப்வபருெிரிெின் அளலயற்ற காலத்ளத அதன் சித்தம்
உணர்ந்தது. தன் சிறகுகளால் அக்காலத் ரதங்களல
அளசக்கமுடியும் என்று கண்டுவகாண்டது. சிறகளசளெ
எண்ணி காலத்ளத கணக்கிடத் வதாடங்கியதும் தயங்கியபடி
பிரிெின்ளமயிலிருந்து முக்காலம் வசாட்டி ெடிந்து அளத
ெந்தளடந்தது. அதன் ஊசலில் முடிெிலாது ஆடியது
பிேபாென்.

புெிக்குரமல் அளசவென எஞ்சியிருந்தது பிேபாெனின்

சிறகுகள் மட்டுரம. புெியில் இருப்வபன எஞ்சியிருந்தது
தியானிகனின் உள்ளம். ஆயிேமாண்டுகளுக்வகாருமுளற
மண்ணில் இறங்கி ெந்து தியானிகளனக் கண்டு ஒன்றும்
நிகழெில்ளல என்பளதச் வசால்லி மீ ண்டது பிேபாென். பின்னர்
ஒன்றும் நிகழெில்ளல என்னும் வசய்தியாகரெ அதன் உடல்
அளமந்தது. குளறயாது தெம்வகாள்ளும் நிளலவகாண்டிருந்தது
தியானிகன். சலிக்காது வசயல்வகாள்ளும் ெிளச
வகாண்டிருந்தது பிேபாென். எண்ணங்களள அெியாக்கி ரெள்ெி
இயற்றியது தியானிகன். அதன் காெலன் என்று பிேபாென்
அளமந்தது.

எங்கு தெமும் வசயலும் முற்றிளணகின்றனரொ அங்ரக

வதய்ெவமான்று எழுகின்றது. புெியில் அன்று எஞ்சியது
அெர்களின் கூட்டில் முகிழ்த்த வதய்ெம் மட்டுரம. ஹெளன
என்னும் அத்வதய்ெம் ஒவ்வொரு கணமும் நாளும்
ஆண்டுவமன ரெள்ெிக்வகாளட வபற்று ெளர்ந்தது.
ரபருருக்வகாண்டு எழுந்து ெிண்ணுலளக அளடந்தது. அங்ரக
இந்திேனின் நகரில் அழகிய இளநங்ளக எனச் வசன்று நின்றது.
தழல்ரபால் சுடர்ெிட்ட ஆளடயணியற்ற உடலுடன்,
இடக்ளகயில் வசந்தாமளேயுடன், ெலக்ளகயில் ஏந்திய
வெண்சங்ளக ஊதியபடி அமோெதியின் வதருக்களினூடாகச்
வசன்று அென் அளெளய அளடந்தது.

ஓவமன்ற ஒலியுடன் அளெபுகுந்த அப்புதிய வதய்ெத்ளதக்

கண்ட இந்திேன் திளகப்புடன் எழுந்து “அழகிரய, நீ யார்?” என்று
ரகட்டான். “ஹெளன என்ற வபயர்வகாண்ட நான் மண்ணில்
தியானிகன் என்னும் சிறுபுழுெின் நாெில் எஞ்சிய
இறுதிச்வசால் ஒன்றில் சிறு ஒலித்தாதுவென இருந்தெள்.
ஊழ்கம், களல, எண்ணம், எழுத்து என நான்கு ளககள் வகாண்டு
அளமந்த வசால்வதய்ெதத்தின் மகள். ெிண்ணில் பறந்தளலயும்
பிேபாென் என்னும் பறளெயின் சிறகின் ஒரு பிசிறு என
பருெடிவுவகாண்ரடன். தியானிகனின் சித்தரெள்ெியின்
அெிவபற்று ெளர்ந்வதழுந்ரதன். பிேபாெனின் ெிழிப்பால்
ரபணப்பட்ரடன். மண்ணின்வபாருட்டு முடிெிலா ெிண்ளணக்
கூெி அளழப்பது என் பணி” என்றாள் ஹெளன.

“எதற்காகக் கூெி அளழக்கிறாய்? எதன்வபாருட்டு நீ இங்கு

ெந்தாய்?” என்று இந்திேன் ரகட்டான். “அேரச, மண்ணில்
ொழ்க்ளக நின்றுெிட்டது. வசயல்கள் அறுந்தன. வசயல்திேண்டு
கூர்வகாள்ெரத ரெள்ெி என்பதனால் அெிவகாண்டு ொழும்
வதய்ெங்கள் மளழயின்றி கருகியழியும் புல் என ரெரின்
காத்திருப்பு மட்டுமாக எஞ்சிெிட்டன. மண்ணில்
ளகெிடப்பட்டுள்ள இறுதிச் சித்தம் ஒன்றின் அளழப்பு நான்.
மண் அழிந்தால் அங்கு முளளத்த வதய்ெங்களும் அழியும்
என்று வகாள்க! ஒரு வதய்ெத்தின் அழிவென்பது
வதய்ெங்களாலான மாவபரும் வநசொகிய ெிண்ணின் அழிெின்
வதாடக்கரம என்றுணர்க! தீர்வுதே ெல்ரலார் அளத
ரகட்குமாறாகுக!” என்றாள் ஹெளன.

இந்திேன் நாேதரிடம் “ெிண்ணுலாெியான மாமுனிெரே,

அளனத்துலகுகளளயும் அறிந்தெர் நீங்கள். அங்கு என்ன
நிகழ்கிறவதன்று அறிந்து ெருக!” என்றான். “அவ்ெண்ணரம” என
ெணங்கி எழுந்த நாேதளே தன் ளகயில் ஒரு களணயாழி என
அணிந்துவகாண்டு ஹெளன ெிண்நகரில் இருந்து
இறங்கினாள். வபான்வனாளிவகாண்ட முகில் என அெள்
ெிண்ணில் பறந்துவகாண்டிருந்த பிேபாென் முன் ரதான்றினாள்.
அெளிலிருந்து ஓர் ஒளித்துளி என எழுந்த நாேதர் “பறளெரய,
நீ ெிளழெவதன்ன?” என்றார். “நான் கிளளயின் இளல,
முனிெரே. என் வபாருட்டு தெமியற்றும் ரெளே சந்தியுங்கள்”
என பிேபாென் அெளே மண்ணுக்கு அளழத்துெந்தது.
தன்முன் காளலவெயிலில் ஒளிவகாண்ட பனித்திேள் ஒன்று
ெந்தளமெளதக் கண்டு தியானிகன் எழுந்தது. அருரக ெந்த
அப்வபான்னிறச் சுருளில் இருந்து எழுந்த நாேதர் “உங்கள் தெம்
நிளறவுறுக! உங்கள் வதய்ெம் என்ளன ெிண்ணிலிருந்து
அளழத்துெந்தது. உங்கள் ரெள்ெிக்காெலோல் இங்கு
வகாண்டுெேப்பட்ரடன்” என்றார். ளககூப்பி உடல்பணிந்து
ஹெளனளய ெணங்கிய தியானிகன் “உன் அளியால்
காக்கப்பட்ரடன், என் வதய்ெரம. என்னில் எழுந்தெள்
என்றாலும் இப்புெிளயக் காப்பெளாக நீ அளமக! நானும் என்
வகாடிெழியினரும் அளிக்கும் அெிவபற்று நீ முடிெிலாது
ெளர்க! ஆம், அவ்ொரற ஆகுக!” என்றது.

பின்னர் நாேதரிடம் “இளசமுனிெரே, இங்கு

புெியிலிறங்குளகயிரலரய ரெறுபாட்ளட உணர்ந்திருப்பீர்கள்”
என்று வசான்னது. “ஆம், இங்கு அளனத்து ஒலிகளும்
முற்றிலும் ஒத்திளசந்துள்ளன. எனரெ எங்கும் இளச
எழரெயில்ளல” என்றார் நாேதர். “இளச என்பது அளமதியின்
ஒலிெடிெம். அளமதி தன்ளன வெளிப்படுத்த முடிெில்லாத
ஒலிரெறுபாடுகளள ஆள்ெதன் ெிளளவு அது. ஒலிகள்
ரெறுபாடழிந்து ஒன்றுடன் ஒன்று இளணந்து அளமயும்
வெறுளமயில் அளமதி தன்ளன இன்ளம என
வெளிப்படுத்திக்வகாள்கிறது.”

“ஆம், ஏவனன்றால் இங்கு உயிர் இல்ளலவயன்றாகிெிட்டது”

என்றது தியானிகன். “ஏன்?” என்றார் நாேதர். “ஏவனனில் இறப்பு
இங்கு நிகழாவதாழிந்துள்ளது” என்றது தியானிகன். “அறமும்
காலமும் அழிந்துெிட்டன. அளனத்தும் மண்ணுடன் படிந்து
இன்ளமசூடியிருக்கின்றன.” நாேதர் “எவ்ெண்ணம் இது
நிகழ்ந்தது?” என்றார். “அறிரயாம். தன் இருண்ட ஆழங்களில்
வதன்றிளசத்வதய்ெமான யமன் வதாழிலியற்றாது
அளமந்துெிட்டார் என்று எண்ணுகிரறன். அெருக்கு என்ன
ஆயிற்று என்று வசன்று உசாெியறிய திளசயுலாெியான
உங்களால் மட்டுரம இயலும்” என்றது தியானிகன்.

“அங்கு வசன்று கருங்காலெடிெளே காணுங்கள், வமய்யறிெரே.

அெளே உங்கள் வசாற்களால் மீ ட்வடடுங்கள். மண்ணுலகில்
ரகாடிமுகம் வகாண்டு வபருகிப்பேந்திருக்கும் உயிர்க்குலத்தின்
மன்றாட்ளட முன்ளெயுங்கள். ெிழிநீருடன் ளகநீட்டி அெரிடம்
இளறஞ்சுகிரறாம். ரதொ, கருளணவகாண்டு இறப்ளப
எங்களுக்கு மீ ண்டும் அளியுங்கள். எந்த அமுது இங்ரக
உயிர்வபருகச் வசய்தரதா அளத மீ ண்டும் கனிந்தருளரெண்டும்.
எதன் ரமல் இங்கு அத்தளன வநறிகளும் அளமந்தரதா அளத
எங்களுக்கு மறுக்கலாகாது. நாேதரே, எங்கள் கண்ண ீளே
வசன்றுளேயுங்கள். எங்கள் அளடக்கலம்ரகாேளல
வதரிெியுங்கள். எங்கள் முதல்மூதாளதத் வதய்ெவமன்று
அமர்ந்தெரிடமன்றி நாங்கள் எெரிடம் வசல்ரொம்?”

“காலம் சளமத்து, அதன் கணுக்கவளன சித்தம் ஒருக்கி,

இப்புெிக்குப் வபாருள் அளித்த சாவு எனும் ரபேருளள
எங்களுக்கு மறுத்தால் இங்கு இதுெளே இயற்றப்பட்ட
அளனத்தும் அறுபட்டு அழியும். முழுளமயளடயாத எதுவும்
முற்றிலும் வபாருளற்றரத என்பது அெர் அறியாதது அல்ல.
எதன்வபாருட்டு பிேம்மனால் இப்புெி பளடக்கப்பட்டரதா
அந்ரநாக்கத்ளத முறிக்கரெண்டாம் என்று வசால்லுங்கள். எந்த
ஆளணயின்படி வசயல்கள் ரெள்ெிகளாகி ரதெர்கள்
எழுந்தனரோ அந்த ஆளணளய மறுக்கரெண்டாவமன
மன்றாடுங்கள். எங்கள் நாவென அங்கு வசன்று நில்லுங்கள்.
உயிர்க்குலங்களின் வபாருட்டு உங்களிடம் அடிபணிந்து
மன்றாடுகிரறன்” என்றது தியானிகன்.

“ஆம், அது என் கடளமரய” என்றார் நாேதர். “ஆனால் நான்

வசல்லும் ெழி பாதுகாக்கப்படரெண்டும். இெள் என்ளன
வகாண்டுவசல்லும் ஊர்தியாகரெண்டும். அறிக, இந்திேன்
உலகுக்குச் வசல்ெதிலும் பன்ன ீோயிேம் மடங்கு ஆற்றல்
ரதளெ இருளுலகுக்கு அமிழ. ஏழு உலகங்களிலும்
நிளலபிறழாது வசல்ெதற்கு அளசெில்லா துலாமுள்
அளமயரெண்டும். இரு தட்டுகளும் ரபவேளட
வகாண்டாவலாழிய அது நிகழ்ெதில்ளல” என்று நாேதர்
வசான்னார். தியானிகன் “நான் என்ன வசய்யரெண்டும்,
முனிெரே?” என்றது.

“இப்புெியிலிருந்து சித்தரெள்ெியின் அெி இெளுக்கு

ெந்துவகாண்ரட இருக்கரெண்டும்” என்றார் நாேதர். “புெியில்
இப்ரபாது அளனெரும் இன்ளமவயன அளமந்துள்ளனர்,
முனிெரே” என்றது தியானிகன். நாேதர் “உம்முள் எழுந்துள்ள
ெிளழளெ அெர்களுக்கு பகிர்ந்தளியும். அெர்கள்
தன்னுணர்வுவகாண்டு சித்தம் அளசயப்வபறுொர்கள்.
அளனெரும் ரசர்ந்தளிக்கும் வசாற்களின் அெி இெளுக்கு
உணொகுக!” என்றார். “உம் குலத்ளத எழுப்புக. அெர்கள்
சுண்டும் ெிேல்கவளன்றாகி பிற உயிர்க்குலங்களள
வதாட்வடழுப்புக!”

“அவ்ொரற” என்றது தியானிகன். “அறிக, ரநாயின் வதய்ெமாகிய

ெியாதிரதெியும் மூப்பின் வதய்ெமாகிய ஜளேரதெியும்
ஒவ்வொரு உயிருக்கும் அருரக காத்திருக்கிறார்கள்.
சித்தமயக்கின் வதய்ெமாகிய உன்மாளதயும் ெலியின்
வதய்ெமாகிய பீளடயும் ெியாதியன்ளனயின் மகள்கள்.
மறதியின் வதய்ெமாகிய ெிஸ்மிருதியும் அச்சத்தின்
வதய்ெமாகிய பீதியும் அழுளகயின் வதய்ெமாகிய
ரோதளனயும் ஜளேயன்ளனயின் குழெிகள். உயிர்க்குலங்களில்
துன்பத்ளத நிளறப்பெர்கள் அெர்கள். இறப்பின் வதய்ெமாகிய
மிருத்யூ அெர்கள் எழுெளே புேெிகவளனப் பூட்டிய கரிய
ரதரிரலறி வசந்நிறக் குழல் பறக்க கரிய முகத்தில் கண்கள்
கனல உயிர்களள அணுகுகிறாள்.”

“அறிக, தன்னுணர்ெினூடாகரெ அெர்கள் உடல்புகுந்து

உள்ளத்ளத ளகப்பற்ற முடியும். நீர் உம் குடியினருக்கும்
உயிர்களுக்கும் இருப்புணர்ளெ அளித்ததுரம ஏழன்ளனயரும்
ரபருருக்வகாண்டு ரகாடி கண்களும் ரகாடானுரகாடி
உகிர்ெிேற்ளககளும் நாக்வகாடுக்குகளும் நச்சுப்பற்களும் பூண்டு
நளகத்தபடியும் உறுமியபடியும் களனத்தபடியும்
வபருகிச்சூழ்ந்து நிளறொர்கள். ஒவ்வொரு கணமும்
வபருந்துன்பரம உயிர்க்குலத்ளத ஆளும். அளத ஏற்று
உளம்தளோது நின்று வசால்லளித்து இெளள ெிளசவகாள்ளச்
வசய்யரெண்டும் நீங்கள்.”

தியானிகன் “ஆம், அளத வசய்கிரறாம். எங்களுக்கு

ரெறுெழியில்ளல” என்றது. “அவ்ொரற ஆகுக!” என நாேதர்
வசால்லளித்தார். பின்னர் ஹெளனயிடம் “என்ளன
ஏழாமுலகுக்கு அளழத்துச்வசல், ரதெி. குன்றாது அெி
ெருவமன்றால் உன்னால் எங்கும் வசல்லமுடியும். உன்
பயணம் வெல்லும்வபாருட்டு இெர்கள் இங்கு இயற்றும் தெம்
வெல்க!” என்றார்.

பன்ன ீோயிேமாண்டுகாலம் நாேதர் ஹெளனயின் ரமரலறி

ஆழுலகங்களுக்குள் வசன்றுவகாண்டிருந்தார். மண்ணுலகில்
அளனத்துப் புழுக்களும் தன்னுணர்வு வகாண்டன. அக்கணரம
அெற்ளற ெியாதியும், ஜளேயும் தங்கள் மகள்களுடன் ெந்து
பற்றிக்வகாண்டனர். ெலிவகாண்டு துடிப்பதற்கு என்ரற
அளமந்த உருக்வகாண்ட புழுக்கள் வபருகிப்பேெி மண்ளண
நிளறத்தன. அங்கிருந்த அளனத்து உயிர்களளயும் அளெ
வதாட்வடழுப்பின. எங்கும் வபருந்துன்பம் நிளறந்தது.
வபருெலியில் எழும் கதறல்களும் அழுளககளும் அளெ
ஓய்ந்வதழும் முனகல்களுமாக புெி முழங்கிக்வகாண்டிருந்தது.
ெிண்ணிலிருந்து ரநாக்கிய வதய்ெங்கள் அளத ஒரு
ரதன்கூவடன உணர்ந்தன.

அதலம், ெிதலம், சுதலம், தலாதலம், இேசாதலம், மகாதலம்,

பாதாளம் என்னும் அடுக்குகளளக் கடந்து பாதாளத்தின்
ளமயச்சுழி என்றளமந்த யமபுரிளயச் வசன்றளடந்தார் நாேதர்.
ஒவ்வொரு தளத்திலும் எதிர்வகாண்ட வபருந்தளடகளள
மண்ணிலிருந்து ெந்த அெியின் ஆற்றலால் ஹெளன
வென்றாள். ெலியின் அளசவுகரள முத்திளேகளாக, துன்ப
ஒலிரய ரெதச்வசாற்களாக, ெிழிநீரே அெியாக வபருரெள்ெி
ஒன்று நிகழும் ரெள்ெிச்சாளலயாக இருந்தது புெி.
வதாளலெில் யமபுரிளயக் கண்டதும் நாேதர் வபருமூச்சுெிட்டு
“ெந்தளடந்துெிட்ரடாம். இத்தளன வபருந்துயருடன்
உயிர்க்குலம் எளதயும் ரகாரியதில்ளல” என்றார்.

ஆயிேம் ரயாசளன அகலம் வகாண்ட ஆழிெடிெப் வபருநகர்

அது. நான்கு திளசகளுக்கும் வபருொயில்கள் அளமந்திருந்தன.
மீ ளா பயணத்தால் ெந்தளணயும் உயிர்கள் வதற்கு ொயிலின்
ெழியாக கரிய வபருநதிரபால உள்நுளழந்தன. அங்ரக
சித்ேபுத்திேனின் காகக்வகாடி பறக்கும் மாளிளக
அளமந்திருந்தது. அங்குள்ள நூறாயிேம்ரகாடி யமர்கள்
இறப்பின் கணக்குரநாக்கி அெர்களள தனித்தனியாகப் பிரித்து
உள்ரள அனுப்பினர். ஒவ்வொருெரும் அங்ரகதான் அெர்கள்
வசய்தளெ என்வனன்ன என்று ஒட்டுவமாத்தமாகக் கண்டனர்.
“இல்ளல, அது நானல்ல!” என்ற அலறல் ஒவ்வொரு நாளும்
அங்ரக எழுந்துவகாண்டிருந்தது. இழுத்துக்
வகாண்டுவசல்லப்படுளகயில் ஒவ்வொரு காலடியாக தளர்ந்து
பின் நிலம்வதாட ெிழுந்து “ஆம், அது நாரன” என்று ெிம்மினர்.

அந்நகருக்குள் நுளழந்தெர்கள் உருமாறி அங்குள்ள

வபாருட்கவளன்றாயினர். வபாறுப்பிலாதளலந்தெர்கள்
ரகாட்ளடச்சுெரில் கற்களாயினர். ஒழுங்கிலாதிருந்தெர்கள்
இல்லங்களின் வசங்கற்களாக அடுக்கப்பட்டனர்.
அளிக்காதெர்கள் தூண்கவளன்றாயினர். உதொதெர்கள்
படிகளாயினர். ஆட்சி வசய்தெர்கள் அடித்தளக் கற்களாயினர்.
தன்ளன எண்ணி தருக்கியெர்கள் மணற்பருக்களாயினர்.
தனித்தளலந்தெர்கள் குளெகவளன்றளமந்திருந்தனர்.
ஒவ்வொருெரும் அவ்ொறு அளமெதற்கு முன் “எத்தளன
காலம்?” என்ரற இறுதியாக ெினெினர். “முடிெிலிெளே” என்ற
வசால் அெர்கள் உளம்ரபாழ்ந்துவசல்லும் இேக்கமற்ற
ொவளன்று எழுந்தது.

யமபுரியின் கிழக்குொயில் மூன்றுவதய்ெங்களுக்கு மட்டுவமன

ஒதுக்கப்பட்டிருந்தது. அங்ரக யாளனத்தளலவகாண்ட
எண்ணாயிேம் காெலர் நின்றிருந்தனர். திளசக்காெலர்
உள்ளிட்ட ரதெர்களுக்கு ெடக்கு. அங்ரக பன்னிேண்டாயிேம்
காெலர் பன்றித்தளலயுடன் நின்றிருந்தனர். இறொளம எனும்
அருள் வபற்ற மாமுனிெர்களுக்கு ரமற்கு. அங்ரக
எருளமத்தளலயர் இருபத்துநாலாயிேம்ரபர் காத்து நின்றனர்.
அம்மூன்று ொயில்களும் வபரும்பாலும்
திறக்கப்படுெரதயில்ளல. ஏவனன்றால் ஆழுலளகக் கடந்து
அங்குெரும் எெரும் ஒவ்வொரு அடிளெப்பிலும் தங்கள்
தெத்ளத இழந்துவகாண்டிருக்கரெண்டும் என்பரத வநறி.

நகளேச் சூழ்ந்திருந்த வபருங்ரகாட்ளட வெப்பமும் தண்ளமயும்

ஒருங்ரக வகாண்டவதனத் ரதான்றி வதாட்டெளே எரிக்கும்
இரும்பாலானது. இருளும் ஒளியும் ஒருங்ரக அளமந்ததுரபால்
கரிய மின் வகாண்டிருந்தது. அதற்குள் வசம்பாலான
உட்ரகாட்ளடயும் நடுரெ வெள்ளியாலான
அேண்மளனக்ரகாட்ளடயும் அளமந்திருந்தன. சகஸ்ேபத்மம்
என்னும் வபான்மாளிளக ஒரு ளமயத்தாமளே என தன்னுள்
இருந்து எடுத்த ஒளியால் நடுரெ வபாலிருந்திருந்தது. ஆயிேம்
இதழ்களாக குளெக்ரகாபுேங்கள் வகாண்டிருந்தது.
பன்னிேண்டாயிேம் உப்பரிளககளும் பதிவனட்டாயிேம்
ொயில்களும் வகாண்டிருந்தது. அதன் உச்சியில் காகக்வகாடி
பறந்தது.

ஒன்றுக்குள் ஒன்வறன்று அளமந்த நூற்வறட்டு வதருக்களால்

ஆனது காலபுரி. முதல் வதருெில் பன்னிேண்டாயிேம்
இல்லங்களில் காய்ச்சலின் வதய்ெமான ஜ்ெளே, ெலிப்பின்
வதய்ெமான அபஸ்மாளே, புண்ணின் வதய்ெமான க்ஷளத
முதலான வதய்ெங்கள் தங்கள் பல்லாயிேக்கணக்கான
பளடக்கணங்களுடன் ொழ்ந்தன. அதற்கடுத்த வதருெில்
சினத்தின் வதய்ெமான குரோளத, ெஞ்சத்தின் வதய்ெமான
பிேதிகாளே, வெறுப்பின் வதய்ெமான ெிரோதிளத முதலிய
பதிவனான்றாயிேம் வதய்ெங்கள் தங்கள் எண்ணற்ற
ஏெலர்களுடன் ொழ்ந்தன. வதாடர்ந்தளமந்த வதருெில்
ஸ்கலிளத, ெிஃப்ேளம, ரதாளை முதலிய பிளழகளின்
வதய்ெங்கள் பத்தாயிேம் இல்லங்களில் குடியிருந்தன.
யமன் தன் மாளிளகயின் ளமயத்தில் அளமந்த ரபேளெயில்
தன் பட்டத்தேசி தூரமார்ளணயுடனும் அப்பிோப்தி, சியாமளள,
இரி என்னும் இளணயேசியருடனும் அரியளண அமர்ந்து
ஆட்சிவசய்தான். அென் அளெயில் அறமறிந்த முனிெர்கள்
பதினாறாயிேம்ரபர் காகபுசுண்டரின் தளலளமயில் அமர்ந்து
நாளும் வநறிரதர்ந்தனர். மண்ணில் அறம்பிளழக்கும்
ஒவ்வொரு முளறயும் அளத ஒரு பறளெக்குேல் அங்ரக
கூெியறிெித்தது. ரபேழிவு நிகழ்ளகயில் ெிண்ணில் ஒரு
குருதிவயாளிவகாண்ட மீ ன் எழுந்தது. அளெமுதல்ெனும்
பளடமுதல்ெனும் இறக்கும்ரபாது சங்வகாலி எழுந்தது.
அந்நகரின் ஒவ்வொரு மணற்பருெிலிருந்தும் எண்ணத்தால்
தன் ெடிரெயான ஓர் உருளெ உருொக்கி மண்ணுக்கு
அனுப்பி அறத்ளத ஆண்டான் யமன்.

யமபுரியின் ரமற்குொயிளல அளடந்த நாேதர் அங்கிருந்த

எருளமத்தளலக் காெலர்களால் தடுக்கப்பட்டார். “இவ்ெழிரய
எெரும் ெருெதில்ளல. இளதத் திறக்க அேசரின் ஆளண
ரதளெ” என்றார் காெலர்தளலெோகிய நியமர். “என் ெழிளய
எெரும் தடுக்கெியலாது” என்று நாேதர் முன்னால் வசன்றார்.
அெளே ஏந்திச்வசன்றிருந்த ஹெளன அனலுருக்வகாண்டாள்.
அவ்ெனல் தாளாமல் எருளமத்தளலயர் அப்பால் ெிலகி
கூச்சலிட்டனர். ஹெளன யமபுரியின் ரமற்குக் ரகாட்ளடயின்
ொயிளல உருக்கி அழித்தாள். அதனூடாக நாேதர் உள்ரள
நுளழந்தார்.

அெர் அணுகுெளத ஏெலர் ெந்துவசால்ல காகபுசுண்டரின்

ஆளணப்படி அெளே அேசளெக்கு வகாண்டுவசன்றனர்.
ெழிவயங்கும் அப்வபருநகேம் வசயலின்ளமயில் ரசார்ந்து
நிழலளசவு என இயங்கிக்வகாண்டிருப்பளத நாேதர் கண்டார்.
எெரும் எெரிடமும் ரபசெில்ளல. ஒருெர் ெிழிளய பிறர்
ரநாக்கவுமில்ளல. ஒவ்வொன்றும் முன்னரே நிகழ்ந்ததன்
மறுநிகழ்வு என உயிேற்றிருந்தன.

அளெமுகப்பில் அெளே எதிர்வகாண்டு ெணங்கிய

காகபுசுண்டர் “எவ்ெண்ணம் இங்கு ெந்தீர், நாேதரே?” என்றார்.
“இங்கு எெரும் ெேலாகாவதன்று தடுக்கப்பட்டுள்ளது.
ஏவனன்றால் இங்கு ெந்து ரநாக்கியபின் எங்கும் எதிலும்
எப்வபாருளளயும் காணெியலாது. இங்கன்றி எங்கும் பின்னர்
ொழவும் இயலாது.” நாேதர் “ஆம், ஆயினும் நான்
ெேரெண்டியிருந்தது. புெியின் உயிர்க்குலங்களின்வபாருட்டு
மட்டும் அல்ல. புெிவயன்று எழுந்த வபருெிளளயாடலின்
வபாருட்டும்கூட” என்றார். “என்ளன இங்குெளே
வகாண்டுரசர்த்தது மண்ணில் நிகழும் வபருரெள்ெியின்
அெிப்பயரன.”

காகபுசுண்டர் “ஆம், எங்ரகா ஒரு வபருரெள்ெி நிகழ்கிறது

என்று உணர்கிரறன். இங்கு எங்கும் இளமஞ்சள் ஒளியும்
இனிய இளசயும் நறுமணங்களும் நிளறந்துள்ளன” என்றார்.
“அவ்ரெள்ெி புெியில் நிகழ்கிறது. ரெள்ெிகளில் தளலயாயது
அது. யாதனா யக்ஞம் என அளத வசால்கின்றனர் முனிெர்.
ஒவ்வொரு உடலணுெிலும் வபருெலிளய நிளறத்துக்வகாண்டு,
ஒவ்வொரு காலத்துளிளயயும் துயவேன்ரற உணர்ந்தபடி,
கண்ண ீரும் அலறலுமாகச் வசய்யும் ரெள்ெி அது. ரநாயுற்ற
உடல்கள் அளத இயற்றுகின்றன. நலிந்து இறக்கும் உயிர்கள்
அதனூடாகரெ ெிடுதளல வபறுகின்றன. முனிெரே, இப்ரபாது
புெியின் உயிர்க்குலரம அளத அங்ரக
வசய்துவகாண்டிருக்கிறது.”
“ரநாக்குக!” என்று நாேதர் ளககாட்ட காகபுசுண்டர் மண்ணுலளக
தன் அகெிழியால் கண்டார். அங்ரக ஒவ்வொரு உயிரும்
தன்னுடளல தாரன ஒடுக்கி உச்ச ெலியில்
துடித்துக்வகாண்டிருந்தது. வநரிபட்ட பற்கள், இழுபட்டு முறுகிய
நேம்புகள், அதிரும் தளசநார்கள், இறுகப்பற்றிய ளககள்,
நீர்ரகாத்த சிெந்த ெிழிகள், நீலம்பாரித்த ரதால்கள்.
“வபருந்துயர்!” என காகபுசுண்டர் வசான்னார். “ஏவனன்றால்
அங்ரக இறப்பு இல்லாமலாகிெிட்டிருக்கிறது. யமன் அந்த
அமுதக்வகாளடளய நிறுத்திெிட்டிருக்கிறார். அெளேக்
காணரெ ெந்ரதன்” என்றார் நாேதர்.

“ஆம், இங்ரக அறச்வசயல்கள் நின்றுெிட்டிருக்கின்றன. அதில்

நாங்கள் வசய்ெதற்ரகதுமில்ளல. நாங்களும் வதய்ெங்கரளதும்
தளலயிடரெண்டுவமன்று எண்ணியிருக்கிரறாம்” என்றார்
காகபுசுண்டர். அங்கு நிகழ்ெவதன்ன என்று ெிளக்கினார்.
வநடுங்காலமாக அேசரில்லாமல் அளெ ஒழிந்துகிடந்தது.
வபருநகர் புதிய ஆளணகள் இல்லாமல் ஆற்றியளதரய
மீ ண்டும் மீ ண்டும் இயற்றிக்வகாண்டிருந்தது. ளமயச்வசயல்
நின்றுெிட்டரபாது அங்குள்ள ஒவ்வொன்றும் இலக்கழிந்தது.
ஒவ்வொருெரும் இருப்பிழந்தனர்.

“வதன்றிளசயில் முஞ்சொன் என்னும் மளலயின் உச்சியில்

வசன்றமர்ந்து மூெிழியளன தெம்வசய்துவகாண்டிருக்கிறார்
அேசர். அங்ரக எெர் வசல்ெளதயும் அெர் ெிரும்பெில்ளல.
தன்னந்தனிளமயில் தன் ளககளால் உருொக்கிய சிெக்குறிளய
ஒழியா உளச்வசால்லால் ெழிபட்டபடி அமர்ந்திருக்கிறார்.
அெளே அேசியர் கண்ரட வநடுங்காலம் ஆகின்றது.
அன்றுமுதல் இறப்புச்வசயல் நிளலத்துெிட்டது” என்று
காகபுசுண்டர் வசான்னார்.
நாேதர் “நான் அங்கு வசன்று அேசளேக் கண்டு
ரபசெிளழகிரறன்” என்றார். “மூன்று முதன்ளமத்
வதய்ெங்களில் ஒன்ரற அங்ரக வசல்லமுடியும். அதிவலான்று
எழுந்தருளும் என்று எண்ணிரனன்” என்றார் காகபுசுண்டர்.
“அதிவலான்றின் ஆடல்ரபாலும் இது. ஆடும் அளனெரும்
அெரன” என்றார் நாேதர். “அங்கு வசல்லும் ெழிவயல்லாம்
தளடவயன அேசரின் காெல்பூதங்கள் உள்ளன, முனிெரே”
என்றார் காகபுசுண்டர், “அெற்ளறக் கடக்கும் ெழிளய நானும்
அறிரயன்.” நாேதர் “நான் வசல்ெது அெர் நலளனயும் சார்ந்தது.
அதனாரலரய இறுதியில் தளடகள் அகலும்” என்றபின்
கிளம்பினார்.

முஞ்சொன் என்னும் மளலமுடிக்கு நாேதர் இருளில்

இருந்து ரமலும் இருளினூடாகச் வசன்றார். இருளில் அெர்
உடலழிந்தது. பின் ெிழி அழிந்தது. அெர் நிளனவுகளிலும்
இருள் வசறிந்தது. அறிந்தளெ இருண்டன. இருத்தல்
இருண்டது. பின்னர் வசல்ளக என்பதாக மட்டுரம அெர்
எஞ்சினார். “ரமலும் அெி ரகாரி புெியில் எரியிவலன எழுக!”
என்று ஹெளனயிடம் வசான்னார். “ஆம், என் சித்தம் அங்ரக
எழுந்து ளகெிரித்து அலறி அெர்களிடம் வகாளட ரகாருகிறது.
இன்னும் துயர் வகாள்க, இன்னும் ெிழிநீர் ெிடுக, உங்கள்
உடலுருகி வநய்யாகுக, உங்கள் உளமுருகி வசால்லாகுக என்று
ஆளணயிடுகிரறன்” என்றாள் ஹெளன.

பன்னிரு ஆண்டுகள் இருளில் வசன்று நாேதர் இருண்ட நீரில்

கரிய நீர்க்குமிழிவயன தன்வனாளிவகாண்டு ொனில் நின்றிருந்த
முஞ்சொளன வசன்றளடந்தார். அங்ரக யமனால்
காெல்நிறுத்தப்பட்டிருந்த ரபய்களும் பூதங்களும் காகங்களும்
எருளமகளும் கழுளதகளும் பன்றிகளுமாக கரிய உருப்
வபருக்கி அலறியபடி அெளே சூழ்ந்துவகாண்டன. “நான்! நான்!”
என நுண்வசால் உளேத்து தன்ளன ஊழ்கத்தில் நிறுத்தி
அெற்ளற வென்றார். பின்னர் எழுந்தளெ அெருளடய உருெம்
வகாண்டிருந்தன “ரதெர்கள் ரதெர்கள்” என்று வசால்லி
அெற்ளற வென்றார். பின்னர் எழுந்தளெ அெர் அறிந்த
ரதெர்களின் உருக்வகாண்டிருந்தன. “வதய்ெம் வதய்ெம்” என்று
அெற்ளற வென்றார்.

மூன்றுவதய்ெங்களின் ெடிெிவலழுந்து ெிழுங்க ெந்த

இருள்முகில் காலர்களள “பிேம்மம்! பிேம்மம்!” என்று வசால்லி
கடந்தார். அதன்பின் வபருங்கால ெடிவுவகாண்டு ெந்தன
பூதங்கள். “ரதெி, உன் ஆற்றல் மிகுக!” என்றார் நாேதர்.
“முனிெரே, இப்ரபாது புெியிலுள்ளெர்களள ஏழு
வகாடுந்வதய்ெங்களின் ெடிவுவகாண்டு
ெளதத்துக்வகாண்டிருப்பெள் நான். இேக்கமில்லாமல்
அெர்கள்ரமல் நின்று நடமிடுகிரறன்” என்றாள் ஹெளன.
காலெடிெ பூதங்களள “அகாலம் அகாலம்” என்று தெம்வசய்து
வென்றார் நாேதர்.

எதிரே இருவளனக் குெிந்து இரும்புக் ரகாட்ளடவயன உருத்து

நின்ற தளடளய ரநாக்கி “காலரதொ, அகாலரதொ,
அறனுருரெ, மறலிரய, அளடக்கலமாகுக, நீ!” என்று கூெியபடி
ரநர்ரநாக்கிப் பாய்ந்தார். ஹெளன அெரிலிருந்து ஒரு
வமல்லிறவகன உதிர்ந்தாள். அெர் வசன்று வசன்று
காலரதெனின் முன் சிறு கருங்குருெி என சிறகு மடித்து
இறங்கினார்.

மைக்கணம் - 3
 முஞ்சொனின் உச்சிமுளனயில் சிெக்குறியருரக
ஊழ்கத்தில் அமர்ந்திருந்த யமன் அந்தச் சிறவகாலி ரகட்டு
ெிழிதிறந்து சினத்துடன் எழுந்தார். அெர் அருரக
இருட்குளெவயனக் கிடந்த எருளம ெிழிமணிகள் மின்ன
முக்ளேரயாளச எழுப்பி தளலகுனித்து பாய்ந்தது. நாேதர் தன்
ெளணளய
ீ மீ ட்டியபடி அளசயாமல் நின்றிருந்தார். அந்த
இளசளயக் ரகட்டு வமல்ல ெிளசயழிந்து தளல தாழ்த்தி
அளமதி வகாண்டது எருளம. சினம் தணிந்த யமன் “நாேதரே,
நீர் ஏன் இங்கு ெந்தீர்? என் தெம் முழுளமவகாள்ெளத
தடுக்கிறீர். ெிலகிச்வசல்க!” என்றார்.

நாேதர் “உங்கள் தெம் முழுளமவகாள்ளெியலாது என்று

உணர்ந்தளமயால்தான் ெந்ரதன், காலரே” என்றார். யமன்
புரியாமல் “ஏன்?” என்றார். “கடளமகளள ளகெிட்டுெிட்டு
எெரும் தெத்ளத முழுளமவசய்ய இயலாது, காலத்துக்கேரச”
என்றார் நாேதர். “என்னால் என் கடளமளய
வசய்யமுடியெில்ளல என்பதனால்தான் இங்கு ெந்து தெம்
ரமற்வகாண்ரடன்” என்றார் யமன். நாேதர் “ஏன் என்று வசால்க!
நான் அதற்கு ஏரதனும் ெழியுள்ளதா என்று ரநாக்குகிரறன்”
என்றார்.

“இல்ளல, இதற்கு பளடத்தல் காத்தல் அழித்தல் என

மூன்றுவதாழில்களில் ஒன்ளற இயற்றும்
முதன்ளமத்வதய்ெரம மறுவமாழி வசால்ல இயலும்” என்றார்
யமன். “அெர்களுக்ரக ரநாக்கம் உள்ளது. ெழிகளும்
அெர்களிடரம. நாமளனெரும் அெர்களின் கருெிகள்.” நாேதர்
“ஆம், ஆனால் முத்வதய்ெங்கள் மட்டிலுரம அறிந்த
வமய்ளமளய பிறிவதாருெர் அறிெது எளிதல்ல. அெர்கள்
அளத உங்களிடம் வசால்லும் தருணம் எது, அங்கு
வசன்றளணயும் ெழி எது என்று நான் உளேக்கெியலும்”
என்றார்.

“ஆம், எவ்ெண்ணமாயினும் நான் இனி இவ்ெண்ணம் ரமரல

வசல்லெியலாது. என் தெம் முழுளமக்கு முன் களலந்தது
என்பரத என்னுள் இருக்கும் அளலொல்தான். அது என்
கடளமளயக் ளகெிட்டு ெந்தளமயால்தான் என உணர்கிரறன்”
என்றார் யமன். “வசால்க அேரச, புடெிவநசெின்
முதன்ளமச்சேடுகளில் ஒன்றாகிய உங்கள் வதாழிளலக்
ளகெிட்டு இங்கு ெந்தது எதற்காக? உங்கள் ெிழிகூர்ந்து
புெிளய ரநாக்குக! அங்ரக இறப்பு இல்லாமலாக
எஞ்சியவதன்ன என்று அறிக!” என்று நாேதர் வசான்னார்.

சற்று இளமதாழ்த்தி புெிளய ரநாக்கிய யமன் “ஆ!” என

அலறியபடி எழுந்துெிட்டார். “நாேதரே, என்ன இது? இங்குள்ள
வகாடுநேகங்களிலும் இத்தளகய வபருந்துன்பம் இல்ளலரய?”
என்றார். “ஆம், இங்குள்ளெர்கள் தாங்கள் துன்பம்வகாள்ெது ஏன்
என்று அறிந்தெர்கள். அது வநறிரய என ஏற்றெர்கள். மூலம்
அறியா துன்பம் நூறுமடங்கு ெிளசவகாண்டது. முடிெறியா
துன்பம் ஆயிேம் மடங்கு ெிளசவகாண்டது. ெணங்கிக்ரகாே
வதய்ெவமான்றில்லா துயரோ பன்ன ீோயிேம் மடங்கு வகாடியது”
என்றார் நாேதர்.

“அங்கு துயரில் ஒடுங்கி அமர்ந்திருப்பளெ பழிரசோ

உள்ளங்கள். தெம்ரசர்ந்த முனிெர். முளலநிளறந்த
அன்ளனயர். அெர்களுக்கு இளத நீங்கள் இளழக்கலாமா?”
என்று நாேதர் ரகட்டார். “உளம் கனிக, அேரச. அெர்கள் ரகாரும்
அமுளத அளியுங்கள். அழுக்குளட அகற்றி நீோடி எழுதல்
உயிர்களின் முதன்ளமயுரிளம அல்லொ? அெர்கள் குேவலன
நான் ளககூப்பி ெிழிநீருடன் இளறஞ்சுகிரறன். அெர்கள்
சார்பாக உங்கள் அடிபணிந்து மன்றாடுகிரறன்.”

“உங்கள் வசால்ளலரய ஆளணவயனக் கருதுபென் நான்”

என்றார் யமன். “ஆனால் நான் அரியளண அமர்ந்து
அறம்புேக்ளகயில் என் உள்ளத்தின் துலாமுள்
அளசெற்றிருக்கரெண்டும். இல்ளலரயல்
அறம்பிளழத்துெிடுரென். இங்கு ஒரு அணுெிளட
அறம்பிளழக்குவமன்றால் ெிண்மீ ன்கள் திளசமீ றிச் சிதறும்.
ரகாள்கள் முட்டி உளடயும். ொன்வெள்ளம் ெற்றும். திளசத்தீ
எழுந்து சூழும். ஐயமற்று அமர்ந்தால் மட்டுரம என்னால்
அறம்வபருக்க முடியும். என் உள்ளத்தில் அளமதியின்ளம
திகழ்கிறது. இன்று நான் என்ளன நம்பெில்ளல.”

“ஏன்? என்ன நிகழ்ந்தவதன்று வசால்க! நான் உங்களுக்கு

ெழிகாட்டக்கூடுவமன்று ஊழ் இருக்கிறது. இல்ளலரயல்
ரதெர்க்கிளறெனின் நாெில் எனக்கான ஆளண
எழுந்திருக்காது” என்றார் நாேதர். யமன் வபருமூச்சுடன்
சற்றுரநேம் அமர்ந்திருந்தார். “வசால்க, வநறியிளறரய!
வசால்ெடிெில் எழுெவதல்லாம் வமய்ரய. வபாய்வயன்று
உளேக்கப்படுெதும் வமய்யின் நிழல்மட்டுரம” என்றார் நாேதர்.
யமன் பிறிவதாரு வபருமூச்சுடன் வசால்லத் வதாடங்கினார்.

“நாேதரே, சிலகாலம் முன்பு நான் ஒருமுளற சித்திேபுத்திேனின்

அலுெல்நிளலக்குச் வசன்றிருந்ரதன். அங்ரக அெரும்
அெருளடய பல்லாயிேம் உதெிக்கணக்கர்களும் அமர்ந்து
முடிெிலா ஏடுகளாலான மகாசங்கிேகம் என்னும் நூளல
எழுதிக்வகாண்டிருந்தனர். ொழ்ந்ரதார் ொழ்ரொர் இயற்றிய
இருபாற்பட்ட வசயல்களளயும், அெற்றின் ெிளளவுகளளயும்
அதில் பதிவுவசய்திருந்தனர். ெிளளயாட்டாக நான் என்னுளடய
கணக்ளக எடுத்துப் பார்க்கரெண்டும் என்ரறன். சித்திேபுத்திேன்
அது முளறயல்ல என்றார். நான் அேசன் என்பதனால் அளத
ெலியுறுத்திரனன். அெர் அந்த ஏட்ளட புேட்டினார்.”

“எண்ணற்ற நற்வசயல்களின் வதாளகயாக இருந்தது என்

கணக்கு. ரநாயால் மூப்பால் துடித்து கண்ண ீருடன் ஏங்கிய
பலரகாடி உயிர்களுக்கு இனிய ெிடுதளலளய அளித்து
அெர்களின் ொழ்த்துக்களள வபற்றிருந்ரதன். வபான்னிற
எழுத்துக்களாலான பதிவுகளள உெளகயுடன் ரநாக்கியபடி
ஏடுகளள புேட்டிச் வசன்றுவகாண்டிருந்தரபாது ஒரு வபரும்பழி
என் கணக்கில் இருப்பளதக் கண்டு திடுக்கிட்ரடன். நீல
நிறத்தில் வபாறிக்கப்பட்டிருந்த அக்குறிப்ளபப் படித்து துயருடன்
அமர்ந்துெிட்ரடன். பதிவுவசய்திருந்தெர்கள் அளனெரும் அளத
மறந்துெிட்டிருந்தனர். ஆனால் பழி ஒரு ெிளத, அதன் தருணம்
ெளே தெம் ரமற்வகாள்ெது.”

“திரேதாயுகத்தில் நிகழ்ந்தது அது” என யமன் வதாடர்ந்தார்.

“அன்று ெிண்ெடிெப் ரபருருென் ோமன் என்னும் மானுடனாக
மண்ணில் பிறந்திருந்தான். அரயாத்தியின் தசேதனுக்கு
ளமந்தனாகி, தந்ளத வசால்ரபண தம்பியும் துளணெியும்
உடன்ெே காரனகினான். ொலிளய வகான்றான். ொலளே
வதாகுத்தான். அேக்கர்ரகான் கெர்ந்துவசன்ற துளணெிளய
மீ ட்க பளடதிேட்டிச் வசன்றான். இலங்ளகளய வென்று
ோெணளனயும் தம்பியளேயும் வகான்று அெளள மீ ட்டு
மீ ண்டும் நகர்புகுந்தான். தம்பியர் அறுெருடன் அரியளண
அமர்ந்து ஆயிேமாண்டுகாலம் நல்லாட்சி அளித்தான்.
நிலம்வபாலிந்து குடிகள் மகிழ, வசால்வபருகி அந்தணர்
ெணங்க,அறம் ெளர்ந்து முனிெர் ொழ்த்த அேசுெற்றிருந்தான்.”
ீ
அந்நாளில் என்ளன பிேம்மன் அளழத்தார். தந்ளதயின்
காலடியில் பணிந்து நின்ற என்னிடம் “உன் கடளமளய
நிளறரெற்றும் காலம் ெந்துள்ளது, ளமந்தா. மண்ணில் எழுந்த
ெிண்ணென் அங்ரக பல்லாயிேம்ரகாடி முகமும் ெடிவும்
வகாண்டு நிளறந்திருக்கும் மாளயயில் தன்ளன
மறந்துெிட்டார். வசயல்ெிளளெின், இன்பதுன்பத்தின்,
நன்றுதீதின் முடிெிலாச் சுழலில் சிக்கியிருக்கிறார். அெர்
ெிண்மீ ளும் நாள் ெந்துெிட்டது. வசன்று அளழத்துெருக!” என
ஆளணயிட்டார். நான் திளகத்து “உலகங்களள ஆளும்
முதற்வபருந்வதய்ெத்திற்ரக இறப்பாளணயுடன் வசல்ெதா?
என்ன வசால்கிறீர்கள்?” என்ரறன். “எெோக இருப்பினும் அது
உன் கடளம” என்றார் பிேம்மன்.

“அளத எவ்ெண்ணம் நான் வசய்யமுடியும், தந்ளதரய?” என்று

நான் ரகட்ரடன். “நீரய வசல்லரெண்டும். உன் ெழக்கமான
ெடிெில் அல்ல. அெர் முனிந்தால் நீ அழிந்துெிடுொய்.
அேசனுக்கு அறமுளேக்க அளெக்குச் வசல்லும் முனிெரின்
ரதாற்றம் வகாள்க! தளகசான்ரறான் மட்டுரம அறியரெண்டிய
நுண்வசால் ஆளகயால் தனியளறயில் ரபசரெண்டும் என்று
ரகாருக! அங்ரக வமல்ல வநறியுளேத்து அறம்ெிளக்கி
வமய்ளம ரநாக்கி வசல்க! அெளே மூடியிருக்கும் மாளயயின்
திளேளய கிழித்தகற்றுக! தான் யாவேன்றும் எவ்ெண்ணம்
அவ்வுருக்வகாண்டு ெந்தார் என்றும் எளத இயற்றினார் என்றும்
உணர்ந்தால் மீ ள்ெளதப்பற்றி அெரே முடிவுவசய்ொர்” என்றார்
பிேம்மன்.

என் தளலவதாட்டு ொழ்த்தி “ரமளடரயறி நடிப்பெளே

தன்னுரு மீ ளச்வசய்ெரத இது. அறிக, ரமளடயில் நடிக்ளகயில்
தன்னிலிருந்து துளிவயான்ளற எடுத்துத் தீட்டி
கூோக்குகிறார்கள் நடிகர்கள். தனக்கு மீ ள்ளகயில் தான் சூடிய
அது வபாருளிழந்து உதிர்ெதாக உணர்ந்து துயர்
வகாள்கிறார்கள்” என்றார். “நடிப்பவதன்பது ெிழிப்புநிளலக் கனவு.
கனவுகளுக்குள் உலவுளகயில் கனவென்று வதரியாதெர்
எெருமில்ளல. ஆனால் கனவுகளின் ஆற்றல் என்பது
உள்ரளரய கட்டிளெக்கும் அழகும், உணர்வெழுச்சியும்
அெற்றுக்குண்டு என்பதுதான். ெிழித்வதழுளகயில் கனவு
களலயும் வெறுளம மீ தான அச்சரம கனவுக்குள் மீ ளாது
புளதயும் ெிளழவென்றாகிறது.” நான் தளலெணங்கிரனன்.

தெமுனிெர் என உருக்வகாண்டு அரயாத்திளய

அளடந்ரதன். அேசளெக் காெலரிடம் நான் அதிபலன் என்னும்
முனிெரின் மாணென் என்றும், அறியாது பிறழ்ந்த வநறிளய
சீேளமக்கும் ெழிளய அேசருக்கு அறிவுறுத்த ெிரும்புெதாகவும்
வசான்ரனன். என் ரதாற்றமும் குேலும் அளெத்தளலெோன
ெசிட்டளே என்ளன மாமுனிெர் என நம்பச்வசய்தன. நிமித்திகர்
என்ளன ரநாக்கி “இெர் சாகாக்களல அறிந்தெர், ஐயமில்ளல”
என்றனர். “நான் அறிந்த அக்களலளய அளெயில்
உளேக்கெியலாது, அேசரிடம் உதடுகளிலிருந்து வசெிக்கு என
மட்டுரம அளிக்கெியலும்” என்ரறன்.

ெசிட்டர் அதற்கு ஆென வசய்தார். ோமன் அப்ரபாது

கானுலாவுக்கு வசன்றிருந்தான். ளநமிைாேண்யப்
வபருங்காட்டில் அென் தங்கியிருந்த வகாடிமண்டபத்திற்கு
என்ளன இட்டுச்வசன்றார். அங்ரக லட்சுமணன் ோமனுடன்
இருந்தான். என்ளன அறிமுகம் வசய்து என் ரநாக்கத்ளத
அறிெித்து ோமனின் ஒப்புதல் வபற்று ெசிட்டர் அகன்றார்.
“முனிெரே, வமய்ளய எத்தளன அறிந்தாலும் தீர்ெரத இல்ளல.
எனக்கு நற்வசால்லளிக்கும் வபாருட்டு ரதடிெந்துள்ள ீர். தங்கள்
அடிபணிகிரறன்” என்று ோமன் வசான்னான்.

அக்வகாடிமண்டபத்திற்கு கதவுகரளதும் இல்ளல என்பதனால்

நான் லட்சுமணனிடம் “நான் அேசருடன் வசால்லாடுளகயில்
எெரும் உள்ரள ெேலாகாது. ஒரு வசால்லும் பிறர்வசெிக்கு
வசல்லக்கூடாது. எனரெ நீ ொயிலில் காெல்நிற்கரெண்டும்.
எெளேயும் உள்ரள ெிடக்கூடாது. அறிக, என் வசால்லாடலுக்கு
நடுரெ புகும் எெரும் ொள்ரபாழ்ந்து ெசப்படரெண்டியெரே”
ீ
என்ரறன். இளளயெனிடம் ோமன் “அது என் ஆளண” என்று
வசால்ல லட்சுமணன் “அவ்ொரற” என ெணங்கி ொளுடன்
வெளிரய வசன்று நின்றான்.

நான் ோமனிடம் மானுடொழ்ெின் வநறி என்னவென்று

வசால்லத் வதாடங்கிரனன். “ஒவ்வொன்றும் பிறிவதான்றால்
நிகர்வசய்யப்பட்டிருப்பதனாரலரய புடெிச்வசயல் முடிெிலாது
நிகழ்கிறது. முடிெிலாவதாழுகுெதன் துளிவயன்பரத
ஒவ்வொன்றும் வகாண்டுள்ள வபாருள். தான் வகாண்ட வபாருள்
தன்னில் வதாடங்கி தன்னில் முடிெளடயெில்ளல என்னும்
ெிடுதளலயில் திளளத்து அமர்ந்திருப்பளெ இங்கிருக்கும்
அளனத்தும். அேரச, முடிெிலாது நிகழும்வபாருட்ரட
ஒவ்வொன்றும் இங்ரக ெடிெளமக்கப்பட்டிருக்கிறது” என்ரறன்.

“ஆகரெ எக்கணத்திலும் ொழ்க்ளக முடிவுற்ற நிளலயில்

இருக்கெியலாது. இங்கு எதுவும் நிளறநிளலயில் எஞ்சுெதும்
அரிது. ஒவ்வொன்றும் தன்னில் ஒருதுளிரயனும்
எதிர்காலத்தில் ெிட்டுளெத்ததாகரெ அறியப்படுகிறது. எனரெ
முடித்து எழுெது எங்கும் எதிலும் இயல்ெரதயல்ல. எச்சத்ளத
திரும்பி ரநாக்காது ெிட்டுச்வசல்பெரே ெிடுதளலயாகிறார்”
என்ரறன். நான் வசால்லிெருெளத அென்
உணர்ந்துவகாண்டளத ெிழி காட்டியது.

“அேரச, வதய்ெரமவயன்றாலும் புெியில் பணிமுடித்து

ெிண்ரணகுெது இயல்ெதல்ல” என்று வதாடர்ந்ரதன். ோமனின்
ெிழிகளில் மாளயயின் திளே ெிலகுெளதக் கண்டு உளம்
மகிழ்ந்ரதன். “இப்புெி ொழரெண்டும் என்றால் தீளம
எஞ்சியாகரெண்டும். ெிளதகளள ெிட்டுெிட்டு ெிழுெரத
வபருமேங்களின் இயல்பு என்று அறிக!” என்று நான்
வசான்னரபாது அென் ஒருகணம் ெிண்ணளந்தெனாக ஆனான்.
அக்கணம் லட்சுமணன் “மூத்தெரே, வபாறுத்தருள்க!” என்று
கூறியபடி உள்ரள ெந்தான்.

அெளனக் கண்டதுரம மூத்தெனாக அென் ஆனான்.

இளளமந்தளன ரநாக்கும் தந்ளத என முகம் மலர்ந்து ெிழி
கனிந்து அெளன ரநாக்கி “வசால்க, இளளரயாரன!” என்றான்.
அென் கண்கள் இளளயெனின் ெிரிந்த வபருந்ரதாள்களள,
திேண்ட புயங்களள, அகன்ற மார்ளப அளந்தளந்து அளலந்தன.
அென் மீ ண்டும் மாளயக்குள் முற்றமிழ்ந்துெிட்டான்
என்றுணர்ந்து நான் அனல்வகாண்ரடன்.

நாேதரே, நாங்கள் ரபசிக்வகாண்டிருந்தரபாது மாவபரும்

தெச்வசல்ெோன துர்ொசர் அக்காட்டினூடாக ெந்து
குடில்முற்றத்தில் நின்றார். பலநாட்கள் நீண்ட கடும்பசி
வகாண்டிருந்தார். அப்ரபாது ோமளனக் காணமுடியாது என்று
லட்சுமணன் தடுத்தான். “இன்னும் ஒருநாழிளகப்வபாழுது,
முனிெரே… சற்று வபாறுங்கள்” என்று வகஞ்சினான். வபருஞ்சின
முனிெர் “நான் நான்குமாத ரநான்பிருந்ரதன். எட்டு
நல்லியல்புகளும் நிளறந்த ஒருென் ளகயால் முதற்கெளம்
உணவுவபற்று உண்ணும்வபாருட்டு ரதடிச்வசன்ரறன்.
அரயாத்தியில் ோமன் இல்ளல என்று கண்டு இங்கு ெந்ரதன்.
கணமும் பசிவபாறுக்க முடியாது. வசன்று வசால் அெனிடம்!”
என்று கூெினார்.

லட்சுமணன் மீ ண்டும் மீ ண்டும் அெரிடம் வகஞ்சினான்.

அெனுளடய மறுப்பு அெளே சினம்வகாண்டு நிளலமறக்கச்
வசய்தது. “கீ ழ்மகரன, தெத்ரதாரின் பசிரபாக்க முடியாத
அளவுக்கு முதன்ளமயா அெனுக்கு அளெச்வசால்லாடல்?
இக்கணரம அென் ெந்து எனக்கு உணெளிக்கரெண்டும்.
இல்ளலவயன்றால் அெளனயும் அென் குலத்ளதயும் என்
தெம்முழுதுளறயும் தீச்வசால்லால் சுடுரென். அென் குடிகளள
அழிப்ரபன். அென் நகளே இடிபாடுகளாக
ஆக்கிெிட்டுச்வசல்ரென். என் ளகயிரலந்திய இந்த
தர்ப்ளபரமல் ஆளண!” என்றார்.

அெளே அஞ்சிய லட்சுமணன் “வபாறுங்கள் முனிெரே, இரதா

வசன்று வசால்கிரறன்” என்று வசால்லி உள்ரள ெந்தான். என்
சினத்ளத ரநாக்கி அென் ளககூப்பி உடல்ெளளத்து
“வபாறுத்தருள்க, முனிெரே! வபருஞ்சினத்தெோன துர்ொசர்
ெந்து ொசலில் நிற்கிறார். அேசரின் ளகயால் உணவுண்டு
தெத்திலமர்ந்த பசிளய நீக்க ெிளழகிறார். அெர் சினத்ளத
அேசும் குடியும் தாங்காவதன்பதனால்தான் உள்ரள ெந்ரதன்.
ரெறுெழியில்ளல” என்றான். “அேசர் என அெர் முதற்கடளம
அதுவென்பளத அறிெளமந்தெோன நீங்களும்
மறுக்கமாட்டீர்கள் அல்லொ?”

ோமன் உடரன “ஆம், அதுரெ முதற்பணி” என்றபின் எழுந்து

என்னிடம் “சற்று வபாறுங்கள், முனிெரே” என்று கூறிெிட்டு
வெளிரய வசன்றான். முனிெளே ெேரெற்று வசால்லும், நீரும்,
இருக்ளகயும் அளித்து ெணங்கி உணெிட்டு நிளறவூட்டி,
நற்வசால்வபற்று மகிழ்ந்து அென் திரும்பிெே மூன்றுநாழிளகப்
வபாழுதாகியது. அென் முகம் நளகசூடிப் வபாலிந்திருப்பளதக்
கண்டதுரம அென் என் வசாற்களில் இருந்து வநடுந்வதாளலவு
வசன்றுெிட்டான் என்று உணர்ந்ரதன். அருகளணந்து என்ளன
ெணங்கி “வபாறுத்தருள்க முனிெரே, அேசன் என நான்
வகாண்ட கடளம இது. இதன்வபாருட்ரட குடிகள் எனக்கு
ெரியளிக்கிறார்கள். அந்தணர் எனக்கு இதற்காகத்தான்
முடியளித்தனர்” என்றான்.

“ஆனால் அது மாளய. அதில் திளளக்கிறாய். இனி நான்

வசால்ல ஏதுமில்ளல. கிளம்புகிரறன்” என்ரறன். “என்
பிளழவபாறுக்கரெண்டும், முனிெரே. நடந்த பிளழக்கு என்ன
நிகர்வசய்யரெண்டும் என வசால்லுங்கள். அளத
தளலக்வகாள்கிரறன்” என்றான். அென்
ரபார்த்திக்வகாண்டிருக்கும் அந்த மாளயளய அகற்றெியலாது,
கிழித்துெசுெரத
ீ முளற என எனக்குத் ரதான்றியது. சினம்
ஓங்க “நான் வசான்ன வசால் நிற்கரெண்டும். என்
வசால்லாடளல களலத்தென் ொள்ரபாழ்ந்து
ெசப்படரெண்டும்”
ீ என்ரறன். “என்ன வசால்கிறீர்கள், அறிெரே?
அென் என் உயிருக்கு நிகோன இளெல்” என ோமன்
கூெினான்.

லட்சுமணன் “நான் பிளழவசய்தென். இக்கணரம அதற்கு

சித்தமாகிரறன்” என்று கூறி தன் உளடொளள உருெினான்.
ோமன் “இளளரயாரன…” என அலறியபடி அவ்ொளள பாய்ந்து
பிடித்தான். “இளளரயாரன, நீ இல்லாமல் நான் எப்படி
உயிர்ொழ்ரென்? ரெண்டாம்” என கண்ண ீருடன் கதறினான்.
உடல் பதற குேல் உளடய “அளமச்சளே அளழத்துொருங்கள்.
இத்தருணத்ளத எப்படிக் கடப்பவதன்று அெரிடம் ரகட்ரபாம்”
என்று கூெினான். கீ ழ்மகன் எழுதிய சுளெயற்ற
நாடகம்ரபான்ற அக்காட்சிளயக் கண்டு சலிப்புற்று நான்
அக்கணரம அங்கிருந்து வெளிரயறி என் நகர் ெந்தளணந்ரதன்.
துயரும் கசப்புமாக அங்ரக தனிளமயில் இருந்ரதன்.
கடன்முடிக்காமல் நான் திரும்பி ெந்தது அதுரெ முதல்முளற.

ஏெலர் ஓடிச்வசன்று ெசிட்டளே அளழத்துெந்தனர். “ஆென

வசய்க, அளமச்சரே. என் இளெளல நான் எந்நிளலயிலும்
பிரிரயன்” என்று ோமன் கதறினான். “அறிெருக்கு அேசர்
அளித்த வசால் நிளலவகாள்ளரெண்டும். அதுரெ ரகால்வநறி”
என்று ெசிட்டர் வசான்னார். “ஆனால் ரபாழ்தல் என்பது
மூன்றுெளக என நூல்கள் வசால்கின்றன. உடல்ரபாழ்தல்
முதல்முளற. வபற்ற கல்ெிளயயும் வசல்ெத்ளதயும்
நல்லூளழயும் முற்றிலும் துறத்தல் இேண்டாெது ரபாழ்தல்.
அேரச, குலத்திலிருந்து ெிலக்குதல் மூன்றாெது ரபாழ்தல்.
நூல்களின்படி மூன்றும் நிகரே. பிற இேண்டில் ஒன்ளற
இளளய அேசருக்கு அளிக்கலாம்” என்றார்.

“அென் கற்றளெயும் ஈட்டியளெயும் ரசர்த்தளெயும்

உடனிருக்கட்டும். அென் இக்குடிளயெிட்டு நீங்கட்டும்.
வசல்லுமிடம் சிறக்க அெனால் ொழெியலும்” என்று ோமன்
வசான்னான். “அெனுடன் என் வசால்லும் வதாடரும். அென்
கால்வதாட்ட நிலவமல்லாம் நாவடன்று வபாலியும். அென்
குடிவபருகி காலத்ளத வெல்லும்.” இளளரயாளன ரதாள்தழுெி
“வசன்று ெருக இளளரயாரன, இங்கு உன் நிளனொகரெ நான்
இருப்ரபன். நாம் சந்திக்கும் நாள் அளமக!” என்றான். இளெல்
அென் முன் தளலதாழ்த்தி கண்ண ீர்ெிட்டான்.

அேசாளணயின்படி அன்ரற முேசுகள் முழங்க லட்சுமணன்

குடிநீக்கம் வசய்யப்பட்டான். தளமயளன ெணங்கி வசால்வபற்று
லட்சுமணன் அரயாத்தியிலிருந்து அகன்றான். அென் துளணெி
ஊர்மிளள ெிரித்த குழலும் மார்பின்ரமல் வபய்த ெிழிநீருமாக
அேண்மளன ொயில்ெளே ெந்து மயங்கிெிழுந்தாள்.
ளமந்தர்கள் அங்கதனும் சந்திேரகதுவும் ரகாட்ளடமுகப்புெளே
அழுதபடி வதாடர்ந்தனர். அென் வசல்லும் ெழியின்
இருமருங்கும் கூடிய அரயாத்தியின் மக்கள் வநஞ்சிலளறந்து
கதறினர். நாட்டின் எல்ளலெளே வசன்று நின்று ளகெசி
ீ
கூெியழுதனர்.

லட்சுமணன் சேயு நதியின் களேயில் குசெனம் என்னும்

ரசாளலயில் குடில்கட்டி தங்கினான். அங்ரக தெம்வசய்ய
எண்ணி அமர்ந்தாலும் அெனால் தளமயனிலிருந்து
உளம்ெிலக்க இயலெில்ளல. ரதால்ெியளடயும் ஊழ்கரம
வபருந்துன்பம். அது நஞ்வசன்றாகி பிற அளனத்ளதயும் எரிக்கத்
வதாடங்கிெிடுகிறது. லட்சுமணன் ஒவ்வொருநாளும்
ஒவ்வொருகணமும் தன் தளமயளனரய
எண்ணிக்வகாண்டிருந்தான். துயர்வகாண்டிருக்ளகயில்
வசன்றகாலங்கள் வபருகிக்வகாண்ரட இருக்கின்றன.
தனிளமயில் ஒவ்வொன்றும் நூறுமடங்கு எளடவகாள்கின்றன.
ஆற்ற பிறரில்லா துயரின் எரிக்கு காலரம வநய்.
ெலிவகாண்டென் ரமலும் ரமலும் அவ்ெலிளயரய
எண்ணுகிறான். அளத வெல்லவும் தெிர்க்கவும் முளனந்து
அளத வபருக்கி ொழ்ெின் ளமயமாக்கிக் வகாள்கிறான்.

லட்சுமணன் ஒருகணம் வெறுளமயிலளமந்திருந்தால்,

ஒருமுளற முழுளமளய எண்ணிச்சூழ்ந்திருந்தால் தான்
எெவேன்றும் நிகழ்ெது என்னவென்றும் அறிந்து
ெிடுபட்டிருக்கக்கூடும். ஆனால் மாளயளய ளகெிட்டுெிட்டு
எழுெது எளிதல்ல. இளே கவ்ெிய பாம்பு அளத
எண்ணினாலும் ெிடமுடியாது. ஒரு தருணத்தில்
உளம்வகாண்ட வபருந்துயரின் நஞ்சு கூர்வகாண்டு தாக்க,
தாளமுடியாத லட்சுமணன் எழுந்ரதாடி சேயுெிலிருந்த
தீர்க்கபிந்து என்னும் ஆழ்ந்த சுழி ஒன்றில் பாய்ந்து
உயிர்துறந்தான். அந்தச் சுழிக்கு அடியில் நீண்ட வபரும்பிலம்
ஒன்று இருந்தளமயால் அென் உடல் ரமரல ெேெில்ளல.

இளளரயான் நகர்நீங்கிய நாள்முதல் உணவொழிந்து

துயில்மறந்து தனியளறயின் மஞ்சத்தில் கிடந்தான் ோமன்.
அணிவகாள்ளெில்ளல, அரியளண அமேெில்ளல,
குடித்வதய்ெங்களளத் வதாழுெதும் மறந்தான். ளமந்தரோ
தம்பியரோ அெளன ஆற்றமுடியெில்ளல. அளமச்சர்களும்
முனிெர்களும் அணுகவும் இயலெில்ளல. எண்ணி எண்ணி
வசால்வபருக்கி துயர்ெளர்த்தான். நஞ்வசன அெனுள் வபருகிய
துயோல் கருளமவகாண்டு ெங்கினான்.
ீ

மேத்தடிப்படகிலளமந்து மீ ன்பிடித்துக்வகாண்டிருந்த ரெடர்கள்

லட்சுமணன் நீர்மாய்ந்தளத கண்டனர். அச்வசய்திளய
அெர்களின் குலத்தளலெர்கள் அரயாத்திக்கு ஓடிெந்து
ோமனிடம் வசான்னார்கள். இளளரயான் இறந்த வசய்திளய
முழுக்க ரகட்பதற்குள்ளாகரெ வெளிரய ஓடி முற்றத்தில்
நின்றிருந்த ரதரிரலறி ெிளேந்தான். தம்பியரும் ளமந்தரும்
பளடத்தளலெர்களும் காெலர்களும் அெளனத் வதாடர்ந்து
ெிளேந்தனர். பின்னால் வசன்ற புேெியில் அமர்ந்திருந்த பேதன்
“மூத்தெரே… நில்லுங்கள்… மூத்தெரே!” என்று
கூெிக்வகாண்டிருந்தளத அென் ரகட்கெில்ளல.

அெிழ்ந்துளலந்த குழலும் களலந்துபறந்த உளடயும்

புழுதிபடிந்த முகமும் ெிழிநீர் உலர்ந்த வெறிப்புமாக அென்
ரதர்த்தட்டில் நின்றான். சேயுளெக் கண்டதுரம ளகநீட்டி
கதறியழுதபடி அருரக வசன்றான். தீர்க்கபிந்துளெ அளடந்ததும்
“இளளரயாரன…” என்று கூெியபடி ரதரிலிருந்ரத அதன்
நடுெில் பாய்ந்தான். நீரில் ஒரு குமிழிவயன அக்கணரம
மளறந்தான். உடன் ஓடிெந்த தம்பியரும் ளமந்தரும் திளகத்து
நின்றனர். பேதன் வநஞ்சிலளறந்தபடி “மூத்தெரே…” என்று
கதறியழுதான். அெனும் உடன்பாய்ெதற்குள் சத்ருக்னன்
அென் கால்களளப் பற்றி மண்ணுடன் ெிழுந்தான்.

லட்சுமணன் நீர்பட்ட வசய்திளய அறிந்து நான் திளகத்ரதன்.

ோமனும் நீரில் மளறந்தளத எனக்கு ஏெலர் வசான்னரபாது
வசால்லிழந்து அரியளணயில் அமர்ந்திருந்ரதன். நீரில்
மூழ்கியெர்களள அளழத்துெரும் ஜலன், ரதாஜன் என்னும்
இரு எமகணங்களால் அெர்கள் இறப்புலகுக்கு
வகாண்டுெேப்பட்டனர். அெர்களள ெேரெற்பதற்காக நான் என்
நகரியின் எல்ளலயில் தளலக்குரமல் ளககூப்பியபடி
நின்றிருந்ரதன். ெிண்ணளந்ரதாளனயும் அென்
அேெளணளயயும் கிழக்குொயில் ெழியாக
வகாண்டுெேரெண்டும் என ெிளழந்ரதன். அெர்கள் காலடி
படுெதனால் யமபுரி அருள்வகாள்ளரெண்டுவமன்று
எண்ணிரனன்.

ஆனால் சித்திேபுத்திேன் “அேரச, அெர்கள்

வதய்ெங்கரளயானாலும் மானுடெடிெில் இருக்கின்றனர்.
ஆகரெ மானுடர்களுக்குரிய பிளழசரிகளின் கணக்குகளுக்கு
உட்பட்டெர்கள். வதற்குொயில் ெழியாகரெ அெர்கள்
ெந்தாகரெண்டும்” என்று கூறிெிட்டார். அெர்கள்
வதற்குொயில் ெழியாக நுளழந்தரபாது நான் வசன்று ெணங்கி
“வபாறுத்தருள்க, ஐயரன. வபரும்பிளழ இயற்றிெிட்ரடன்”
என்ரறன். ஆனால் அென் புன்னளகயுடன் என் ரதாளளத்
வதாட்டு “உங்கள் பிளழ அல்ல, என் பிளழயும் அல்ல.
நிகழ்ந்தது நன்ரற. என் இளளரயான் மளறந்த துயர்சூடி
அங்ரக நாள்கழிக்காது உடன் மளறயத் ரதான்றியது என்
நல்லூரழ” என்றான்.

அென் ோமனாகரெ இருக்கிறான் என்று கண்டு நான்

திளகத்துச் வசால்லிழந்ரதன். சித்திேபுத்திேன் என்னிடம் “மாளய
அெரில் எஞ்சியிருக்கிறது, அேரச. அது களலயும்வபாருட்ரட
இங்கு ெந்துள்ளார்” என்றபின் அெனிடம் “அரயாத்தியின்
அேரச, தெமின்றி உயிர்மாய்த்துக்வகாள்ெது அறப்பிளழவயன
வகாள்ளப்படும். துயர்வகாண்டு இறந்தளமயால் உங்கள்ரமல்
மாளயயின் நிழல் எஞ்சியிருக்கிறது. இங்கு
ஆயிேமாண்டுகாலம் இருளில் தெமிருந்து பிளழநிகர் வசய்து
ளெகுண்டம் மீ ள்க!” என ஆளணயிட்டார்.

“அதன்படி பாதாளத்தின் வதன்ரமற்குமூளலயில்

தனிளமயில் தெமிருந்து தன்ரமல் படிந்த மாளயயின்
களறளய அகற்றி ெிண்பாற்கடளல வசன்றளடந்தார்” என்றார்
யமன். “அந்நிகழ்ெில் என் மீ து பிளழயில்ளல என்று
ெிண்ணளந்ரதான் வசான்னளத நானும் ஏற்று அவ்ெண்ணரம
என் வநஞ்ளச அளமத்துக்வகாண்டிருந்ரதன். ஆனால்
கணக்குகளள பிளழயின்றி யாக்கும் சித்திேபுத்திேனின்
அலுெல்நிளல அவ்ொறு எண்ணெில்ளல. என் நூலில்
வபரும்பிளழ என அளத பதிவுவசய்திருக்கிறது. அளதக்
கண்டபின் நான் அகநிகர் குளலந்து துயர்வகாண்டுெிட்ரடன்.
அதன்பின் என் வநறிநிளல ளககூடெில்ளல, என் வதாழிளல
வதாடேவும் இயலெில்ளல.”
நாேதர் “உங்கள் உளம் ரகாருெவதன்ன?” என்றார். “ெினாக்கள்,
ஒன்றிலிருந்து பிறிவதான்வறன எழுபளெ. ெிளடரதடிச்
சலிக்கின்றது அகம். அளெ வதளிந்து நான் நிளலவகாள்ளாது
ரமலும் வதாழிலியற்றினால் வபரும்பிளழகளள வசய்யக்கூடும்
என்று அஞ்சுகிரறன்” என்றார் யமன். “அேரச, ஒரு
ெினாெிலிருந்து பிறிவதாரு ெினா உடரன எழுவமன்றால்
அளெயளனத்தும் ஒற்ளறப் வபருெினா ஒன்றின்
ஆடிப்பாளெப் வபருக்வகன்ரற வகாள்ளரெண்டும்.
வபருெினாக்கள் என்றுவமன்றிருக்கும் மளலயடுக்குகளள
ரநாக்கி ஒலிக்கும் கதறல்கள்ரபால. எதிவோலிகளளக் கடந்து
அம்முதல்ெினாளெ வசன்றளடக!” என்றார்.

“ஆம், இங்கிருந்து ஆற்றிய தெத்தால் அளத

வசால்வலன்றாக்கியிருக்கிரறன்” என்றார் யமன். “அதன்
ெிளடரதடிரய முக்கண்ணளன தெம் வசய்கிரறன்.” நாேதர்
நளகத்து “கடலில் வதாளலத்தளத அனலில் ரதடுகிறீர்கள்,
காலரே. எெரிடமிருந்து அந்த ெினா எழுந்தரதா
அெரிடமல்லொ உசாெரெண்டும்?” என்றார். திளகத்தபின்
“ஆம், அது வமய்ரய. நான் ரகாேரெண்டியது ெிண்ணளந்த
வபருமாளிடம். இரதா ளெகுண்டம் கிளம்புகிரறன்” என்று
யமன் எழுந்தார்.

“நன்று, ஆனால் அெர் ஏதறிொர்?” என்று நாேதர் வசான்னார்.

“கடல் அளலகளள அறியாது. களேநிற்பெர் அறிெரத
அளலவயன்பது.” யமன் ரசார்ந்து “ஆம்” என்றார்.
“வசால்லிலியில் எண்ணிலியில் காலமிலியில் வெளியிலியில்
முழுதளமந்து ெிழிமயங்கும் மகாரயாகப் வபருமாளிடம் எளத
அறியமுடியும்?” என்றார் நாேதர். “நான் என்ன வசய்ெது,
முனிெரே?” என்று யமன் ரகட்டார். “ஒரு யுகம்
வபாறுத்திருங்கள். மீ ண்டுவமாரு அளல நிகழட்டும். மண்ணில்
அென் பிறந்திறங்கி வமய்யறிந்ரதாவனன்றாகி அரத
ளநமிைாேண்யத்திற்குச் வசன்று அரத குடிலில் எப்ரபாது
தங்குகிறாரனா அப்ரபாது வசன்று உங்கள் ஐயங்களள
ரகளுங்கள். வமய்ளம அறிெர்கள்.”
ீ

“எப்ரபாது நிகழும் அது?” என்று யமன் ரகட்டார். “அறிரயன்.

ஆனால் முதல்முளற ெந்தெனில் நிகழாது எஞ்சியது மற்றும்
ஒருெனாக மண்நிகழும் என்று உய்த்தறிகிரறன். அென்
கூறெியலாதெற்ளற கூறுபென், அென்
இயற்றாவதாழிந்தெற்ளற ஆற்றுபென், அென்
அளடயாதளமந்தெற்ளற அளடபென் ெருொன். அெளன
நாடுக!” யமன் “ஆம், அதற்காக காத்திருக்கிரறன்” என்றார்.
“அதுெளே உங்கள் வதாழில்நிகழ்க! அதுெளே நிகழும்
அளனத்து இறப்புகளும் முழுதளமயா நிகழ்வுகவளன்றாகட்டும்.
யமபுரிக்கும் மண்ணுலகுக்கும் நடுரெ அர்த்தகால ரைத்ேம்
என்னும் தனி நகர் ஒன்ளற அளமயுங்கள். இனி இறப்பளெ
அளனத்தும் அங்ரகரய தங்கட்டும். உங்கள் ஐயமகன்றபின்
முழுதிறப்புக்கு உகந்தெர் யமபுரிக்கு ெேட்டும். பிளழவயன
இறந்தெர்கள் அங்கிருந்ரத மண்மீ ளட்டும்” என்று நாேதர்
வசான்னார். “ஆம், அவ்ொரற ஆகுக!” என்றார் யமன்.

நாேதர் மண்ணுலகுக்கு மீ ண்டார். அெளே ெிண்ணிரலரய

எதிர்வகாண்ட பிேபாென் ரநாயில் கருகியுதிர்ந்த இறகுகளும்
சீழ்வகாண்ட உடலும் கூர்மழுங்கிச் சிளதந்த உகிர்களும்
வகாண்டிருந்தது. “நற்வசால் வபற்று ெந்துள்ரளன். யமன் தன்
அளெமீ ள்ொர். மண்ரமல் சாெமுது வபய்திறங்கும்” என்றார்
நாேதர். பிேபாென் உடன் ெே அெர் புெிரமல் நடந்தரபாது
சீழ்கட்டிச் சிளதந்த உடல்களள, மட்கிய தளசகளள,
எரிந்துருகிக்வகாண்டிருந்த எலும்புகளள கண்டார்.

தன் சிறுதுளளயின் ொயிலில் அழுகி நீோகப் பேெிய உடலில்

ெிழி மட்டுரம எஞ்ச தியானிகன் ஊழ்கத்தில் இருந்தது.
“தியானிகரே, அணுகுகிறது இறப்பு. உெளக நிளறயட்டும்
எங்கும்” என்றார் நாேதர். “ஆம், இனி ஆழி சுழல்க!” என்றது
தியானிகன். “நலம் சூழ்க!” என்று ொழ்த்தி நாேதர்
ெிண்புகுந்தார். இந்திேனின் நகளே அளடந்து அளெயிலிருந்த
முனிெர்கள் ரகட்க “துலா நிகர் வசய்யப்பட்டது” என்று
அறிெித்தார்.

அருகருரக அமர்ந்து தியானிகனும் பிேபாெனும் ொளன

ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்தன. அதுெளே கருமுகில்கள் மூடியிருந்த
ொனம் வமல்ல ெிரிசலிட்டு ொயில்திறக்க ஒளிவபருகி
மண்ணில் படிந்தது. அதனூடாக ஒரு கரிய ரதர் அணுகிெந்தது.
ெியாதி, ஜளே, உன்மாளத, பீளட, ெிஸ்மிருதி, பீதி, ரோதளன
என்னும் ஏழன்ளனயர் இழுத்த ரதரில் நீண்ட வசங்கூந்தல்
திளசமுடிவுெளே பறக்க, ஒருளகயில் தாமளே மலரும்
மறுளகயில் மின்பளடக்கலமுமாக மிருத்யூரதெி
அமர்ந்திருந்தாள். அெள் உதடுகள் குருதிவகாண்டளெ என
சிெந்திருந்தன. கண்கள் முளலயூட்டும் அன்ளனயுளடயளெ
என கனிந்திருந்தன.
நிழலற்ற உருவென அருகளணந்த அன்ளன தன்
மின்பளடயால் அெர்களள வதாட்டாள். அறத்ரதானாகிய
தியானிகளன வநற்றியிலும் துணிந்ரதானாகிய பிேபாெளன
வநஞ்சிலும். அெர்கள் துள்ளித்துடித்து வமல்ல அடங்க
குளிர்தாமளே மலோல் அெர்களள ெருடினாள். ெலியடங்கி
முகம்மலர்ந்து புன்னளகயுடன் தாயமுதுண்டு கண்ெளரும்
மகெினளேப்ரபால் அெர்கள் உலகுநீத்தனர்.

ொழ்ொங்கு ொழ்ந்தளமந்தளமயால் பிேபாென்

வதால்குடியாகிய காசியில் அஜயன் என்னும் புகழ்மிக்க
அேசனாகப் பிறந்தான். தியானிகன் நால்ரெதம் உணர்ந்து ஏழு
வபருரெள்ெிகள் இயற்றிய சுகிர்தன் என்னும் அந்தணனாகப்
பிறந்து அவ்ெேசனுக்கு நல்லளமச்சனானான். அெர்கள்
இளணந்து ஆட்சிவசய்தளமயால் காசி வசல்ெமும் அறமும்
வபாலிந்து சிறப்புற்றது.

இமைக்கணம் - 4
இரண்டு : இயல்

ரகாமதிநதியின் களேயில் அளமந்த ளநமிைாேண்யம்

ரதெர்களின் ரெள்ெிநிலம். சூரியனின் அெிப்வபருங்கலம்.
வசால்வபருகும் காடுகளுக்கு நடுரெ வசால்லெியும்
வபருங்காவடன அது முனிெோல் ொழ்த்தப்பட்டது.
மண்புகுெதற்கு முன்பு சேஸ்ெதி ஆறு ெடகிழக்கிலிருந்து
வதன்ரமற்கு ரநாக்கி ஓடிய பாளதயில் இருந்த
ஒற்ளறப்புள்ளியில் ஒருகணத்தில் கிழக்காகத் திரும்பியது.

சத்யயுகத்தில் முதல் வசௌனக முனிெர் அதன் களேக்காட்டில்

தெம்வசய்ளகயில் நீர் ெிளிம்பில் ரெள்ெிசாளலளய
அளமத்து ரெதியளேயும் முனிெளேயும் அளழத்து
அகாலயக்ஞம் என்னும் வபருரெள்ெி ஒன்ளற ஒருக்கினார்.
காலத்ளத நிறுத்தி அதிவலழும் வமய்ளமயில் அமர்தளல
ரெட்டார். ரெள்ெி நிகழ்ந்துவகாண்டிருக்ளகயில் அெிக்வகாளட
அளித்த வசௌனகர் பிறிவதான்வறன ஏதும் அகத்திவலஞ்சாமல்
ரெதச்வசால்வலன்ரற உளம் அளமந்தார். நடுரெ
அெிவசாரியும்வபாருட்டு மேக்குடத்ளத எடுத்து அருரக ஓடிய
நதியின் நீளே அள்ளப்ரபானார். தனக்கு இடப்பக்கம் ரமற்ரக
ஓடிய நதிளய ெலப்பக்கம் கிழக்வகன அெர் அகம்
மயங்கியிருந்தது. ளமந்தன் ளகநீட்ட அென் ரெள்ெிக்குச்
வசெிலிவயன உடனிருந்த அன்ளன அக்கணரம
தன்ளனயறியாமல் கிழக்ரக திரும்பி ஒழுகி அருகளணந்தாள்.

நீேள்ளி ரெள்ெிமுடிக்கும் ெளே வசௌனகர் அளத

அறியெில்ளல. அருகிருந்த அந்தணர் வசால்மறந்து
திளகத்தனர். ரெள்ெிமுடித்வதழுளகயில் நதி திளசமாறி
ஒழுகிய வசய்திளய அெரிடம் அந்தணர் வசால்ல அெர்
“பிறிவதான்று எண்ணுொரளா அெள்?” என்று மட்டுரம
உளேத்தார். அன்ளன கனிந்த அக்கணத்ளத அழியாது நிறுத்த
அதன் களேயிலளமந்த காட்டுக்கு இளமக்கணக்காடு என்று
முனிெர் வபயரிட்டார்.

ளநமிைாேண்யம் அதன் பின்னரே ரதெர்களுக்கு இனியதும்

சூரியனுக்கு உரியதுமாக ஆகியது. காலத்ளத நாட்கவளனப்
பகுத்து அறிகாலம் சளமக்கும் கதிேென் அங்குள்ள
அந்நிமிைத்ளத ெலம்ெந்து ெணங்கிச் வசன்றான்.
ெிளசவகாண்டு சுழன்ற காலநிகழ்வு அளத தன்
அச்சுப்புள்ளிவயன்று வகாண்டது. மாறும் அளனத்தும்
அம்மாறாளமயால் தங்களள அளந்துவகாண்டன.

சத்யயுகத்தின் இறுதியில் முனிெர்கள் பிேம்மனிடம் வசன்று

“தந்ளதரய, காலமின்ளமயில் நிற்பது எதுரொ அதுரெ
வமய்ளமயும் அறமும் ரெதமும் ஆகும். காலத்ளதக்
கட்டிநிறுத்தும் களலதிகழ்ெதனாரலரய இளத சத்யயுகம்
என்றனர். இனிெரும் யுகங்களில் காலம் ரமலும் ரமலும்
ெிளசவகாள்ளும். கிருதயுகத்தில் காலம் இருமடங்கு
ெிளேெளடயும், மானுடர் உயிர்க்காலம் பாதிவயனக் குளறயும்.
திரேதாயுகத்தில் அது ரமலும் ஒருமடங்வகன்றாகும்.
துொபேயுகத்தில் இன்வனாருமடங்காகும். கலியுகத்தில்
பிறிவதாருமடங்காகி ொழ்ெகளெ சுருங்கும்” என்றனர்.

“ொழ்ரெ வமய்ளமளய அறவமனச் சளமக்கிறது. காலம்

உருமாறும்ரபாது அறம் திறம்பிளழக்கலாகுமா? அன்று
பன்னிருகால்வகாண்டு பாயும் அப்புேெியில்
அமர்ந்திருக்ளகயில் நாங்கள் காலமின்ளமளய எப்படி
உணர்ரொம்? எங்கு வசன்று அகாலத்தின் பீடத்தில் அமர்ந்து
ரயாகம் பயில்ரொம்?” என்று ரகட்டனர்.

பிேம்மன் காலத்ளத பன்னிரு ஆேங்களாகவும், வமய்ளமளய

அதன் ளமய அச்சாகவும், வசயல்ெிளளவுச்சுழளல
ெிளிம்புெட்டமாகவும் வகாண்ட மரனாமயம் என்னும் தன்
ஆழிளய உருட்டிெிட்டார். “இது எங்கு வசன்று
அளமகிறவதன்று ரநாக்குக! அது காலமிலியில் அளமயும்
காவடன்று அறிக! அங்கு ஓர் இளமக்கணரம முடிெிலாக்
காலவமன்று உளறந்திருக்கும். அங்ரக தெம்வசய்து அதுொக
எழும் வமய்ளமளய அறிக!” என்றார்.

பிேம்மனின் மரனாமயம் வபருவெளிளய அறிந்தது –

அறியப்படரெண்டியது என இேண்டாகப் பகுத்தபடி உருண்டு
உருண்டு வசல்ல முனிெர் அதன் பின்னால் ெிளேந்ரதாடினர்.
சேஸ்ெதி மண்புகுந்தபின், அெள் நூறு மகள்களில்
ஒருத்தியாகிய ரகாமதியால் அமுதூட்டப்பட்டு வசழித்திருந்த
பசுங்காட்டின் ளமயவமன அளமந்த மரனாஹேம் என்னும்
ெட்டெடிெமான குளிர்ச்சுளனயின் நடுரெ எழுந்திருந்த
மரனாசிளல என்னும் கரிய வபரும்பாளறளய தன்
அச்சுப்புள்ளிவயனக் வகாண்டு அவ்ொழி ெந்தளமந்தது.

அதுரெ ளநமிைாேண்யம் என உணர்ந்து அங்ரக முனிெர்கள்

குடிரயறினர். அதன் வதற்குமூளலயில் வசௌனகரின் ஆலயம்
அளமந்தது. அதன் எல்ளலகளள திளசத்ரதெர்கள் காத்தனர்.
அதன் எல்ளலக்கு வெளிரய பன்னிரு பூதங்கள் காெல்நின்றன.
அங்ரக பருெமாறுதல்களள அறியாத மேங்களும் வசடிகளும்
தளழத்ரதாங்கின. அெற்றில் காலம் ஒழுகுெவதன்பளதரய
அறியாத பறளெகளும் பூச்சிகளும் குடிரயறின. அங்கு ொழ்ந்த
ெிலங்குகளின் காலடிகளால் காலம் அளக்கப்படெில்ளல.
அெற்றின் கால்தடங்கள் எளெயும் எஞ்செில்ளல.

ளநமிைாேண்யத்தில் இளலகளும் இளமப்பதில்ளல. அங்குள்ள

பறளெகள் ெிலங்குகள் அளனத்தும் மீ ன்ெிழிகரள
வகாண்டிருந்தன. அருந்தெம் இயற்றிய முனிெர்கரள அங்கு
நுளழயலாகும். அதற்குள் நுளழபெர் அக்கணரம இளமயார்
ஆயினர். ரதெர்களுக்குரிய அளனத்தும் அெர்களுக்கு
ளகயகப்பட்டன. அமுதுண்டு அழியாளம வகாண்டெர்,
எளடளய ெடிளெ ெண்ணத்ளத மாற்றத்வதரிந்தெர்.
ெிளசகளால் அளலக்கழிக்கப்படாதெர். அகம்நிளலத்தெர்.

இளமக்ளகயில் உலகம் அழிந்து பிறிவதான்று பிறக்கிறது.

இளமக்கண உலகங்களளக் ரகாத்து நிளலயுலகு சளமப்பது
மாளய. அளத அகற்றிய அங்குள்ள முனிெர் எதுவும்
அழிெதில்ளல என்பளத உணர்ந்தெர். நிளல என்பது மாளய
என்றும் மாற்றவமன்பது அதன் அடியிலிருக்கும் மாமாளய
என்றும் வதளிந்தெர். காலத்ளதக் கடந்து நிற்கும் வமய்ளயத்
ரதடும் ரெள்ெிகள் அங்ரக இயற்றப்படரெண்டும் என்று
ெகுத்தனர். காலமிலியில் அமர்ந்த காெியங்கள் அங்ரக
வசால்லப்படரெண்டும் என்றாயிற்று. அங்ரக எழும் ஒவ்வொரு
வசால்லும் மறுகணம் என ஒன்றின்றி என்றுவமன
நிளலவகாள்ளும் என்று நிறுெப்பட்டது.

இறுதிக் ரகாரிக்ளகயும் மறுக்கப்பட்டு வெற்றுக்ளககளுடன்,

வெறுளமயில் எழுந்த புன்னளகயுடன், அஸ்தினபுரியில்
இருந்து பாண்டெர்கள் ொழ்ந்த உபப்பிலாவ்யத்திற்கு
திரும்பிெந்த யாதெோகிய கிருஷ்ணன் அங்ரக அேசர் கூடிய
அளெயில் எழுந்து “இனி ஒன்றும் வசய்ெதற்கில்ளல,
அேசர்கரள. ரபார் நிகழ்க என்பரத மூதாளதயரும்
வதய்ெங்களும் ஊழும் இடும் ஆளண. அது நிகழ்க!” என்றார்.
ஒவ்வொரு கணமும் ரபாளேரய
எதிர்பார்த்துக்வகாண்டிருந்தார்கள் என்றாலும் அச்வசால்லால்
அளனெரும் ரசார்வுற்றெர்கள்ரபால வசால்லின்றி
வெறுரநாக்கு வகாண்டு அமர்ந்திருந்தனர்.

அஸ்தினபுரியில் ரபார்முன்வனடுப்புகள் ெச்சுவகாண்டிருப்பளத

ீ
அெர்கள் அறிந்திருந்தனர். புருைரமதரெள்ெியில் அந்தணளேப்
பலியளித்து வதய்ெங்களள துளணவகாண்டிருந்தனர்.
பாேதெர்ைத்தின் முதன்ளம ைத்ரியர்கள் அளனெரும்
பளடவகாண்டு அெர்களுடன் ரசர்ந்திருந்தனர். பிதாமகரும்
ஆசிரியரும் என வபருெேர்கள்
ீ பளடக்கலம் ஏந்தியிருந்தனர்.
வெல்லற்கரிய அப்பளடரபால் பிறிவதான்று பாேதத்தில்
அளமந்ததில்ளல என்று அெர்களிடம் சூதரும் புலெரும்
வசால்லிக்வகாண்ரட இருந்தனர்.

அளெயில் அளமதி நீடிக்கரெ ரபேேசியாகிய குந்தி எழுந்து

“நன்று, இனி ரபாளேத் தெிர்ப்பளதப் பற்றி ஒருவசால்லும்
எண்ணப்பட ரெண்டியதில்ளல. ரபார் நிகழும் என்றான
பின்னர் அவ்ொறு எண்ணுெது ஆற்றளல குளறக்கும். இனி
கணம்ரதாறுவமன நம் ரபார்ெிளழவு மூண்வடழுக! நம்
பளடக்கலங்கள் நாளும் கூர்வகாள்க! நம் ெஞ்சங்கள்
அனல்சூடுக! நம் நம்பிக்ளககள் உறுதிப்படுக! நாம் வெல்ரொம்.
மண்மகளும் வபான்மகளும் புகழ்மகளும் நம்ளம
ெந்தளணொர்கள். அம்மூெோல் மண்ணில்
ொழ்த்தப்பட்டெர்கள் எச்சமில்லாது உளம்நிளறந்து
மண்நீங்குெர். அெர்களள ெிண் ெந்து அளழத்துச்வசன்று
ரதெருலகில் அமேச்வசய்யும். அவ்ொரற ஆகுக!” என்றாள்.

அெள் உளேத்த வசாற்களிலில் இருந்து அளெ வமல்ல

பற்றிக்வகாண்டு ரமவலழுந்தது. பீமன் “ஆம், இதுெளே நாம்
ரபசிய அளமதிச்வசாற்களால் ரகாளழகள் என்று
வபயரீட்டிெிட்ரடாம். இனி அஞ்சாளமயால், தயங்காளமயால்
அவ்ெிழிளெக் கடந்தாகரெண்டும்” என்றான். யுதிஷ்டிேர்
“மந்தா, அளமதிச்வசால் எடுத்தது நமக்கு வபருளமரய. நாம்
இறுதிெளே முயன்ரறாம் என்பளத நம் வகாடிெழிகள் அறிக!
ரபாரின் அழிவுகளுக்காக அன்ளனயரும் சான்ரறாரும்
அந்தணரும் முனிெரும் நம்ளம வபாறுத்தருள்ொர்கள்.
உயிர்க்குலங்கள் அளனத்திடமும் நாம் வபாளறரகாே
அச்வசயரல நமக்கு அடிப்பளட” என்றார்.

அதன்பின் அெர்கள் ஒவ்வொருெரும் ரபசிப்ரபசி தங்களள

எரியூட்டிக்வகாண்டனர். “ஐந்து சிற்றில்களும்
அளிக்கெியலாவதன்று வசான்னென் வகாண்ட மண்
அளனத்ளதயும் நாம் வென்வறடுக்கரெண்டும். இல்ளலரயல்
நமக்கு வபருளமரயதுமில்ளல” என்று துருபதர் வசான்னார்.
ெிோடர் எழுந்து “எங்கள் வகாடிெழிகள் அந்நிலத்ளத எதிரிலாது
ஆளரெண்டும். இந்திேனின் மின் வகாண்ட அக்வகாடிளய
ெளமிக்க குருதிச்ரசற்றில் ஆழ நடுரொம்” என்றதும்
அளெயமர்ந்திருந்ரதார் எழுந்து வெறிப்ரபார் கூச்சலிட்டனர்.

அபிமன்யூ “என் ெில்லுக்கு இளேயாகுக அஸ்தினபுரியின்

நரிவபற்ற குருளளக்கூட்டம்” என்றான். அளெயில் எழுந்த
அேசர்கள் களிவெறி வகாண்டு ளகெசி
ீ நடனமிட்டனர். சாத்யகி
“எெர் அேசவேன்று உணேட்டும் யாதெ ஆத்திேள். அெர்களள
ஆளட்டும் ஒளிமிக்க பளடயாழி!” என்றான். அளெயில் என்ன
நிகழ்கிறவதன்ரற வதரியாத வகாந்தளிப்பு நிளறந்திருந்தது.

திருஷ்டத்யும்னன் எழுந்து தன் வதாளடளய ஓங்கி அளறந்து

“என் குலக்வகாடிளய அளெச்சிறுளம வசய்தெனின் நகர்
எரிவகாள்ெளதக் கண்டபின்னரே இனி என் வநஞ்சக் கெசத்ளத
கழற்றுரென்” என்றான். அச்வசால்லால் அளனெரும்
நிகழ்ந்தெற்ளற மீ ளுணர்ந்து வநஞ்செிந்தனர். அளெவயங்கும்
அளமதி சூழ்ந்தது.

சகரதென் எழுந்து “என் ெஞ்சம் அவ்ெண்ணரம உள்ளது.

சூதுக்கள்ென் சகுனிளயக் வகான்று குருதிகாண்ரபன்” என்றான்.
அளெ ஆர்ப்பரிக்க நகுலன் எழுந்து “ஒருகணமும் ரசார்ெின்றி
ரபார்முகப்பில் நிற்ரபன். எத்தருணத்திலும் அளிவகாண்டு என்
ெஞ்சத்ளத மறக்கமாட்ரடன்” என்றான்.

அளனெரும் அர்ஜுனளன ரநாக்க அென் ளககளளக்

கட்டியபடி அளசயாது அமர்ந்திருந்தான். பீமன் அெளன
ரநாக்கியபடி சிலகணங்கள் வபாறுத்தபின் தன் ரதாள்களள
அளறந்து அளெளய நடுக்குறச் வசய்தபடி எழுந்தான். ஓங்கிய
குேலில் “அளனெரும் அறிக! என் இளளரயான் ெில்ெிஜயன்
ளகயால் மளறெர் பிதாமகர்களும் ஆசிரியர்களும். ெஞ்சக்
கர்ணளனயும் இழிமகன் ஜயத்ேதளனயும் அென் வகான்று
களத்திலிடுொன். இது அெனுக்கு என் ஆளண!” என்றான்.

அளெயமர்ந்த அேசர்கள் கண்ண ீருடன் வநஞ்சிலளறந்து

கூச்சலிட்டபடி அளலவகாள்ள பீமன் “ரகட்கட்டும் அளெ, அறிக
மூதாளதயர், ஆளணவகாள்க வதய்ெங்கள்! வகௌேெர் குலம்
முற்றழிப்ரபன். அெர்களின் முதல்ெளன வதாளடபிளந்து
மாய்ப்ரபன். அென் இளளரயான் வநஞ்சு ரபாழ்ந்து
குருதியுண்ரபன். குலாந்தகனாகிய பீமன் நான்!
காலப்ரபருருென். என் குலக்வகாடிளய சிறுளமவசய்தெர்கள்
எெரும் மண்ணிவலஞ்சமாட்டார்கள். வகாழுங்குருதியால்
தங்கள் கடன்நிகர் வசய்ொர்கள். ஆளண! ஆளண! ஆளண!”
என்றான்.

அரியளணயில் அமர்ந்திருந்த யுதிஷ்டிேர் ளககூப்பி கண்ண ீர்

மல்கினார். அருகளமந்த திவேௌபதி அளசெிலா கருஞ்சுடர் என
வதரிந்தாள். அளெ தன்ளனத் தான் கிளர்த்தி உச்சத்ளத
வசன்றளடந்தது. ொள்களளயும் ரெல்களளயும் தூக்கி
ஆர்ப்பரித்தனர். வெற்றிரெல் ெேரெல்
ீ என்னும் முழக்கம்
ஓய்ந்து ஓய்ந்து மீ ண்டும் மீ ண்டுவமன எழுந்தது. பின்னர்
வமல்ல அது அடங்கி அளனெரும் அமர்ந்தரபாதுதான்
அெர்கள் இளளய யாதெளே ரநாக்கினர். அெர் ெிழிகளள
நிலம்ரநாக்கித் தாழ்த்தி அமர்ந்திருந்தார்.

யுதிஷ்டிேர் எழுந்து தன் ரகாளலத்தூக்க அளெயினர் அெர்

வசால்லுக்கு வசெியளித்தனர். “இரதா அேசாளண! இக்கணம்
முதல் பாண்டெப்வபரும்பளடயின் முதன்ளமப்
பளடத்தளலெோக மாமன்னர் துருபதர் நிறுத்தப்படுகிறார்.
அெருக்குத் துளணநிற்பென் என் இளளரயானாகிய பீமரசனன்.
அெர்களின் ஆளணப்படி இங்கு அளனத்தும் அளமக!” என்றார்
யுதிஷ்டிேர். அெர் வசாற்களள ஏற்று அளெச்சங்கம் ஆம் ஆம்
ஆம் என முழங்கியது.

துருபதர் எழுந்து தன் ொளளத் தூக்கி மும்முளற ஆட்டி “இனி

நமக்கு வபாழுதில்ளல. பிசிறுகளும் உதிரிகளும் இன்றி
நம்மால் ஆகக்கூடிய அளனத்துப் பளடகளளயும்
ஒன்வறன்றாக்கரெண்டும். அெற்ளற நிளேெகுத்து
அட்டெளணயிட்டு அக்ரோணிகளாக அன ீகினிகளாக
பிருதளனகளாக ொகினிகளாக கணங்களாக குல்மங்களாக
ரசனாமுகங்களாக பத்திகளாக பிரிக்கரெண்டும்.
ஒவ்வொன்றுக்கும் தளலெர்களும் வகாடிகளும்
ஒலிக்குறிகளும் ஒளிக்குறிகளும் அறிெிக்கப்படரெண்டும்.
ஏழுமுளற ரபார் ஒத்திளக நிகழரெண்டும். பன்னிருமுளற
பிரித்து இளணக்கரெண்டும்” என்றார்.

“ரபாருக்வகன உணவும் ெிலங்குத்தீனியும் பளடக்கலங்களும்

ரதர்களும் சுளமெண்டிகளும் ஒருக்கப்படரெண்டும்.
ரபாவேழுளகக்கான ரெள்ெிகள் நிகழரெண்டும்.
பலிக்வகாளடகள் நிளறரெற்றப்படரெண்டும். சூதர்களுக்கும்
அந்தணர்களுக்கும் பரிசளித்த்து வசால்ரகாேப்படரெண்டும்” என
அெர் வதாடர்ந்தார் “இனி நமக்கு ஒவ்வொரு கணமும்
பணியுள்ளது. இனி ஐயமும் மறுெினாவும் இல்ளல.
தயக்கமும் ரசார்வும் அறரெ இல்ளல. எழுக, என் குடிரய! என்
உறவுப்வபருக்ரக! என் நட்ரப! பாேதெர்ைத்தின்
உயிர்ெிளசகரள! நாம் வெற்றிரநாக்கி இரதா கிளம்புகிரறாம்.”

அளெ முழங்கி அதிே அெர் வசான்னார் “இதுரெ வபருங்கணம்.

எதன்வபாருட்டு நம் மூதாளதயர் ரெலும் ெில்லும் ொளும்
களதயும் பயின்றார்கரளா அது அணுகிெிட்டது. இக்கணம்
முதல் நிகழ்ென அளனத்தும் அழியாது வசால்லில் ொழும்.
இங்கிருந்து எழுெனரெ இனி இப்புெிளய ெகுக்கும்.
வென்றால் மண்புகழ ொழ்ரொம். அளமந்தால் ெிண்புகுந்து
நிளறரொம். வெல்க நம் குடி! நிளறக நம் மூதாளதயர்!
அருள்க நம் வதய்ெங்கள்! நம் வசால் என்றும் நின்றுொழ்க!”
என்றார் துருபதர். “ொழ்க! ொழ்க! ொழ்க!” என்று அளெயினர்
ரபார்க்கூச்சலிட்டனர்.

பீமன் “இக்கணத்திலிருந்து ஆளணகள் எழும்.

ஒவ்வொருெருக்கும் அதுரெ இளறயாளண என்றாகுக!”
என்றான். அளனெரும் “ஆம்! ஆம்! ஆம்!” என்று
ஓளசயிட்டனர். அளமச்சர் வசௌனகர் ளககாட்ட வெளிரய
காத்திருந்த முேசுக்காெலர் வபருமுேசுகளள முழங்கலாயினர்.
ஒன்றுவதாட்டு ஒன்று ஒலிவகாள்ள அச்சிறுநகரில் அளமந்த
நூற்வறட்டு காெல்மாடங்களின் உச்சிகளில் அளமந்த
ரபார்முேசுகள் ஒத்வதாலிக்கத் வதாடங்கின. நகளேச் சூழ்ந்து
வநடுந்வதாளலவு ெளே பேந்திருந்த பாண்டெர்களின்
பளடகளின் நடுரெ அளமந்த முேசுரமளடகள்ரதாறும்
ரபார்முேசுகள் ஓளசயிட்டன.

அதற்வகனக் காத்திருந்த பல்லாயிேம் பளடெேர்கள்

ீ தங்கள்
ரெல்களளயும் ொள்களளயும் தூக்கிச் சுழற்றி
ரபார்க்கூச்சவலழுப்பினர். கற்பேப்புகள் நீர்ப்படலவமன
அளலவுறும் ெிளசவகாண்டிருந்தது அவ்ரொளச. அது
எழுந்வதழுந்து அளலகளாக அங்கிருந்த அளனத்ளதயும்
அளறந்து அதிேச்வசய்தது. ஒவ்வொருெளேயும்
ஒற்ளறப்வபருநதி என அள்ளி அடித்துச்வசன்றது அவ்வுணர்ச்சி.

உபப்பிலாவ்யத்தின் இல்லங்களிலிருந்து வபண்டிரும் சிறுெரும்

முதிரயாரும் வெளிரய இறங்கி தங்கள் தளலயாளடளயயும்
ரமலாளடளயயும் ெசி
ீ ொழ்த்வதாலி எழுப்பினர். நகரின்
அளனத்து ஆலயங்களிலும் மணிகள் முழங்கத் வதாடங்கின.
சங்வகாலிகள் உடன் இளணந்துவகாண்டன. அந்தணர் எழுப்பிய
அதர்ெரெதச் வசால்ரலாளசயும் ஆலயங்களில்
முழரொளசயும் நதிப்வபருக்கில் குங்குமமும் மஞ்சளும் என
அதில் கலந்தன.

உடல் வமய்ப்புவகாள்ள, ளககளால் மார்ளபப் பற்றியபடி

அமர்ந்து, குந்தி ெிம்மியழுதாள். அளெயிலிருந்த அளனெருரம
ெிழிநீர் வகாண்டிருந்தனர். அளெக்களலளெ அறிெிக்க சுரேசர்
ளககாட்டினார். அளெச்சங்கம் மும்முளற முழங்கியளமந்தது.
யுதிஷ்டிேர் எழுந்து தன் மணிமுடிளயக் கழற்றி ஏெலரிடம்
அளித்துெிட்டு அருரக நின்றிருந்த முதல் ளமந்தன்
பிேதிெிந்தியனின் ரதாளளப்பற்றியபடி தளர்ந்த கால்களுடன்
நடந்து அளெநீங்கினார். ரதாளளசயா சீர்நளடயில் திவேௌபதி
உடன் வசன்றாள்.

அளெயினர் களலயத் வதாடங்கியதும் இளளய யாதெர்

எழுந்து ரமலாளடளய அணிந்துவகாண்டு வமல்ல நடந்தார்.
அெருக்குப் பின்னால் சாத்யகி வசன்றான். பாண்டெர்கள்
ஒவ்வொருெரும் தங்கள் ளமந்தர்கள் சூழ அளெநீங்கினர்.
அந்தப் வபாழுதில் அளனெரும் தங்கள் ளமந்தர்களுடன்
இருப்பளதரய ெிளழந்தனர். தனித்து வெளிரய ெந்த இளளய
யாதெளே அணுகிய வசௌனகர் “தாங்கள் ஆற்றுெவதன்ன
என்று அறிய ெிளழகிரறன், யாதெரே. தாங்கள் அளித்த
வசால்லுறுதியின்படி பளடமுயற்சிகள் எதிலும் தாங்கள்
ஈடுபடலாகாது” என்றார்.

“ஆம்” என்று இளளய யாதெர் புன்னளக வசய்தார். “ஆனால்

தாங்கள் அேண்மளனயில் தங்குெதில் பிளழரயதுமில்ளல.
பளடதிேட்டல், ெகுத்தல் குறித்து வசால்வலன ஏதும்
எடுக்காமலிருந்தால் ரபாதும்” என்று வசௌனகர் வசான்னார்.
“ஆனால் என் முகக்குறிரய அறிவுறுத்துெதாகும். அதுரெ
வநறிப்பிளழ” என்றார் இளளய யாதெர். “நான் இங்கிருந்து
எங்ரகனும் வசன்று அளமய ெிளழகிரறன், வசௌனகரே. இங்கு
ரபார் முன்வனடுப்புகள் முழுளமவகாண்டபின் என்
பாஞ்சஜன்யத்துடன் திரும்பி ெருகிரறன்.”

“தாங்கள் வசல்ெது எதற்காக?” என்று வசௌனகர் ரகட்டார்.

இளளய யாதெர் “அறிந்தளெ எண்ணியளெ உணர்ந்தளெ
அளனத்ளதயும் ஒற்ளறப்புள்ளியில் திேட்டிக்வகாள்ளரெண்டிய
நிளலயில் உள்ரளன். நானன்றி பிறிவதெரும் இன்றி அளமயும்
ஓர் இடம் ரதளெ” என்றார். வசௌனகர் “அதற்குரிய இடம்
ளநமிைாேண்யம் மட்டுரம. ெடக்ரக ரகாமதிநதிக்களேயில்
அளமந்துள்ளது அது. என் குலமூதாளதயோன வசௌனக
மாமுனிெளே சேஸ்ெதி ெலம் ெந்த இடம். அங்ரகதான்
வதால்ெியாசர் நால்ரெதங்களளயும் வதாகுத்திளணத்து தன்
நான்கு மாணெர்களுக்கு கற்பித்தார். நிளலவகாள்ளரெண்டிய
வசால் எதுவும் அங்ரகதான் எழரெண்டும் என்பார்கள்” என்றார்.

“ஆம், அளத நானும் அறிந்திருக்கிரறன்” என்றார் இளளய

யாதெர். “அங்கு ஒவ்வொரு வசால்லும் முன்பின்னின்றி
முழுதளமகின்றன என்கிறார்கள். என்னுள் வசாற்கள்
முளளெிட்டு வபருகிக்வகாண்டிருக்கின்றன. நான்
வசன்றளமயரெண்டிய இடம் அதுரெ.” வசௌனகர் “அதற்குரிய
அளனத்ளதயும் ஒருக்குகிரறன், யாதெரே. உங்கள் வசலவு
நிளறெின் இனிளம வகாள்க!” என்றார்.

“சாத்யகி இங்கு என் வசால்ரபால் நின்றிருக்கட்டும்.

அெனுளடய பளடத்திறன் பாண்டெருக்கு உதெட்டும்” என்றார்
இளளய யாதெர். “நான் உடனின்றி நீங்கள் வசல்ெளத எண்ணி
துயருறுகிரறன்” என்றான் சாத்யகி. “எெரும் உடனிருக்காத
தருணங்கள் மானுடருக்குத் ரதளெ” என்று அென் ரதாளில்
ளகளெத்து இளளய யாதெர் புன்னளகத்தார். சாத்யகி
தளலகுனிந்து வபருமூச்வசறிந்தான்.

வசௌனகர் ஒருக்கிய எளிய ரதரில் இளளய யாதெர் தனித்து

நிமிைக்காட்டுக்கு வசன்றார். வசல்லும் ெழிவயல்லாம்
பளடப்வபருக்கு ரபார்க்களிவகாண்டிருப்பளத கண்டார். அெர்
வசல்ெதுகூட அெர்களுக்கு ஒரு வபாருட்டாகத்
வதரியெில்ளல. பளடகள் ஆடலும்பாடலுமாக மகிழ்ந்திருந்தன.
தீட்டித்தீட்டி ஒளிஏற்றப்பட்ட ொள்களும் அம்புகளும்
வதய்ெங்களின் ெிழிக்கூர் வகாண்டிருந்தன. நிழல்கவளன
ஆழுலகத்து இருப்புகள் எழுந்து அெர்களுக்குள் கலந்து
குருதிெிடாய் வகாண்டு வநளிந்தாடின.

ளநமிைாேண்யத்தின் எல்ளலயில் அளமந்த பூதங்களின்

ஆலயங்களில் பலியளித்து பூசளன வசய்து அெளே உள்ரள
அனுப்பியபின் உடன்ெந்த சுரேசர் திரும்பிச் வசன்றார். இளளய
யாதெர் தன் பளடயாழிளயயும் ஐங்குேல்சங்ளகயும்
வதற்குமுகப்பிலிருந்த யமனின் ஆலயத்திரலரய
ளகெிட்டுெிட்டு அக்காட்டின் பசிய இருளுக்குள் புகுந்து
நடந்துவசன்றார். அெருளடய இளமகள் அளசெிழந்தன.
காட்சிகளள ஒற்ளறநிகழ்வென்று சித்தம் அறிந்தது.

கணப்வபருங்காட்டின் நடுரெ அளமந்த மரனாஹேம் என்னும்

சுளனயின் நடுரெ எழுந்த மரனாசிளலளயக் கண்டு அளத
சிெக்குறி என வகாண்டு காட்டுமலரிட்டு ெழிபட்டார்.
அச்சுளனக்கு ெடரமற்ரக வகான்ளறச்ரசாளல ஒன்ளற
அளடந்து நான்கு மேங்களள மூங்கிலால் இளணத்து சிறுகுடில்
ஒன்ளற கட்டிக்வகாண்டு அங்ரக தங்கினார். ஆளடகளளந்து
தளழகளள அணிந்துவகாண்டார்.

ஒவ்வொருநாளும் புலரிவயழுெதற்கு முன்னரே எழுந்து

மரனாஹேத்தில் குளிர்நீோடி மரனாசிளலளய ெணங்கி தன்
குடிலுக்கு மீ ண்டபின் அெர் ஒருமுளறகூட வெளிரய
வசல்ெதில்ளல. முந்ளதயநாள் அந்தியிரலரய ரசர்த்து
ளெத்திருக்கும் கனிகளளயும் கிழங்குகளளயும் ரசர்த்துச்
சளமத்து உச்சியில் ஒருரெளள உண்டபின் குடில்முகப்பில்
எப்ரபாதும் கதிவோளி தன் முகத்தில் படும்படி அமர்ந்திருந்தார்.
வெயில் உடலில் பட்டு ரதாளல ஊடுருெி குருதியில்
பேவுெளத உணர்ந்தார். பின் எண்ணங்களில் கனவுகளில் அது
கடந்துவசன்றது. அங்குள அளனத்ளதயும் ஒளிவகாள்ளச்
வசய்தது.

ஓரிருநாட்களிரலரய அெர் தன்னுள் குெிந்திருந்த அளனத்துச்

வசாற்களளயும் அடுக்கி நிளேப்படுத்தினார். அெற்ளறத் திேட்டி
ளமயமாக்கினார். ஒற்ளறச் வசால்வலன்றாக்கி அளத
ஊழ்கநுண்வசால்வலனக் வகாண்டார். அளத எரிகுளத்து
அனவலன தன்னில் தளழக்கெிட்டு அங்ரக அமர்ந்திருந்தார்.

இமைக்கணம் - 5

ஏழு ஆழங்களுக்கு அடியில் தன் இருண்ட மாளிளகயில்

இருள்ெடிெ அரியளணயில் அமர்ந்து அறம்புேந்த மறலியின்
முன்னால் ெந்து ெணங்கி நின்ற ஏெலனாகிய ரெளன்
பணிந்து “அேரச, தங்கள் ஆளணயின்படி திரேதாயுகத்திலிருந்து
ளநமிைாேண்யத்தில் காத்துநின்றிருந்ரதன். இன்று
காளலமுதல் அங்ரக இளளய யாதென் ஒருென் ெந்து
குடில்கட்டி குடியிருப்பளதக் கண்ரடன். கருமுகில்நிற
ரமனியன். ெிளளயாட்டுப்பிள்ளளயின் ெிழிகள் வகாண்டென்.
பீலிசூடிய குழலன். தனித்து தனக்குள் வசால்திேட்டி
அங்கிருந்தான்.”

“அேரச, அென் வசன்றெழிவயங்கும் பின்வதாடர்ந்து வசன்று

ரநாக்கிரனன். அென் கடந்துவசன்றரபாது அளனத்து
தாமளேகளும் அெளன ரநாக்கி திரும்பின. அென்
அருகளணந்ததுரம மூங்கில்கள் இளசவயழுப்பின” என்று
ரெளன் வசான்னான். “யார் அென் என்று ெியந்து வசன்று
ரநாக்கிரனன். அென் சாலமேத்தடியில் தனித்து
அமர்ந்திருந்தரபாது இருபக்கமும் நுண்ெடிெில் இேண்டு
ரபருெத் ரதெர்கள் நின்றிருப்பளத கண்ரடன். எெர் என்று
அெர்களள அணுகி ரகட்ரடன். தாங்கள் ஜயனும் ெிஜயனும்
என்றனர். ெிண்ணளந்த வபருமான் மண்ணில் மானுடனாக
உருவெடுத்திருப்பதனால் மானுடெிழிகளறியாமல் காெலுக்கு
நின்றிருப்பதாக வசான்னார்கள்.”

“இெனா முன்பு ேகுெின் குலத்தில் அரயாத்தி நகரில் தசேதன்

ளமந்தனாகப் பிறந்தென் என்று அெர்களிடம் ரகட்ரடன். ஆம்,
அன்றும் நாங்கரள அெனுக்கு இருபுறமும் நின்றிருந்ரதாம்
என்றனர். அக்கணரம அங்கிருந்து கிளம்பி இங்குெந்ரதன்.
எனக்களிக்கப்பட்ட பணிமுடிந்தது என்று எண்ணுகிரறன்”
என்றான் ரெளன். “தாங்கள் காத்திருந்தென் அெரன என்பதில்
ஐயமில்ளல. வபருமாளின் பிறெியுரு அன்றி பிறிவதாருென்
அவ்ெண்ணம் அளனத்தும் முழுளமவகாண்டு
அளமயெியலாது.”

யமன் தன் அளெயமர்ந்த காகபுசுண்டளே அளழத்து ரெளனின்

வசய்திளய ரகட்கச்வசான்னார். அென் வசால்லி முடித்ததுரம
“ஐயரமயில்ளல, இது அெரன” என்றார். “அேரச, ஒரு யுகம்
முழுக்க நீங்கள் காத்திருந்தது இதன்வபாருட்ரட.
ளநமிைாேண்யரம நீங்கள் உசாவும் ெினாக்களுக்கு
ெிளடவயன அழியாச்வசால் எழரெண்டிய இடம்” என்றார்
காகபுசுண்டர். யமன் தன் களதளய தன் உருெம்
வகாள்ளச்வசய்து அரியளணயில் அமர்த்தி தன்பணிளய
இயற்றும்படி ஆளணயிட்டுெிட்டு காோன் ஊர்தியில் ஏறி
மண்ணுக்கு ெந்தான். முகிலின்நிழல் என எளதயும்
களலக்காமல் மண்ணில் ஊர்ந்து ளநமிைாேண்யத்தின்
ெிளிம்ளப அளடந்தான்.

தனக்குரிய வதன்றிளசயில் அளமந்த சிற்றாலயத்தின்

முன்வசன்று நின்றான். தன் ெினாக்களள ஒருங்குதிேட்டி
வசால்வலன்றாக்க முயல்ளகயில் எதுவும் எஞ்சாளம கண்டு
திளகத்தான். நிளலவகாள்ளாமல் அங்ரக நின்று தெித்தான்.
மீ ண்டும் மீ ண்டும் தன்னுள்ளத்ளத முட்டிப்வபயர்க்க
முயன்றான். பின்னர் ரசார்ந்து வமல்ல கால்தளர்ந்து
அமர்ந்தான். பிறிவதான்றும் எண்ணத் ரதான்றெில்ளல.
எண்ணியரபாது எழும் நாேதளே நிளனவுகூர்ந்து
“இளசமுனிெரே, ெருக! எனக்கு உதவுக!” என ரெண்டினான்.
சிறுகருெண்டின் மூளல் ஓளச எழுந்தது. யாழிளச என
வநறிவகாண்டது. நாேதர் அென் முன் ரதான்றினான்.

“முனிெரே, எனக்கு உதவுக! ஒரு யுகம் முழுளமயும் நான்

ெினாக்களுடன் இருந்ரதன். வசால்லிச்வசால்லி திேட்டி
ளெத்திருந்ரதன். இப்ரபாது என் உள்ளம் ஒழிந்துகிடக்கிறது
.நான் அெளன பார்க்ளகயில் இன்று ரகட்பதற்ரகதுமில்ளல”
என்று யமன் வசான்னான். “ஆனால் ரகள்ெிக்குரிய
நிளறெின்ளமயின் பதற்றம் மட்டும் அவ்ெண்ணரம
எஞ்சுகிறது. ரகட்காமல் நான் இங்கிருந்து வசல்லவும்
இயலாது.” நாேதர் புன்னளகத்து “காலத்திற்கிளறெரன, நீர்
இங்கு மண்ணில் மானுட உருக்வகாண்டு ெந்திருக்கிறீர். நீர்
எண்ணுெனவும் மானுட வமாழியிரலரய அளமந்துள்ளன. நீர்
ரகட்கெிளழயும் வமய்ளம இங்கு இவ்ொழ்ெில் என்னொக
நிகழ்கிறவதன்பளதக்வகாண்ரட அளத வசால்ெடிொக்க
முடியும்” என்றார்.

“அறிக, ொழ்க்ளகயிலிருந்து மட்டுரம வமய்யுசாெலின்

ெினாக்கள் எழமுடியும், ெிறகில் எரிவயழுெதுரபால.
ொழ்க்ளகயின் மீ ரத வமய்ளம நிளலவகாள்ளமுடியும், பீடத்தில்
இளறயுரு ரபால. இங்குள்ள ொழ்ெிலிருந்து உம் ெினாளெ
திேட்டுக!” யமன் திளகத்து “நான் இங்குள ொழ்க்ளகளய
அறிரயன்” என்றான். “அவ்ெண்ணவமன்றால் இங்குள்ள
ொழ்க்ளகளய ொழ்ந்தறிக!” என்றார் நாேதர். உளம்ரசார்ந்து
யமன் தளலகுனிந்தான். நாேதர் கனிந்து புன்னளகத்து அென்
ரதாளளத்வதாட்டு “இங்குள்ள காலத்ளதரய இளமக்கணவமன
சுருக்கி அளடயமுடியும். இங்கு நீர் ெிளழயும்
ஒருொழ்க்ளகயில் புகுந்து ொழ்ந்து மீ ள்க!” என்றார்.

புரியாமல் “அது எவ்ெண்ணம்?” என்றான் யமன். “ொழ்ந்த

ொழ்ளெ ெிழிப்புக்குள் நிகழ்வுகவளனத் வதாகுக்கிறது மானுட
உள்ளம். நிகழ்வுகளள நிளனவுகளாக்குகிறது கனவு.
ஆழ்நிளலயில் நிளனவுகள் குறிகளாகின்றன. குறிகள் வசறிந்து
மாத்திளேகளாகி துரியத்தில் உள்ளன. இப்புெியில் இன்று
இளளய யாதெளனக் காணும் வபருெிளழவுடன் தெித்தும்
தயங்கியும் இருக்கும் எெளேரயனும் வதரிவுவசய்க! அெனுள்
புகுந்து இளமக்கணம் ொழ்ந்து எழுக! நான்குநிளலகளில்
அெனுள் அளமந்வதழுந்தால் அெரன ஆெர்.
ீ அென் என
வபயர்சூடி முகம் வகாண்டு உளம்பூண்டு வசன்று இளளய
யாதெளனக் கண்டு வசால்லாடுக!” என்றார் நாேதர்.

“அளெ அவ்ொழ்ெில் அென் திேட்டிய ெினாக்களாகத்தாரன

அளமயும்?” என்று யமன் ரகட்டான். புன்னளகத்து “ஆம்,
ஆனால் எவ்ெினாவும் இறுதியில் ஒரேெிளடளய
வசன்றளடெரதயாகும்” என்றார் நாேதர். “இங்கு இளமக்கணக்
காட்டில் வசால்லப்பட்டளெ என்பதனால் அது காலமற்றது.
ஒருெர் வபாருட்டு நிகழினும் அது அளனெருக்குமான
வமய்ளமயாக இங்கு திகழ்க!”

நாேதர் அகன்றபின் யமன் கண்களள மூடி ஒருகணம் எண்ண

அென்முன் நிழல்வபருகியதுரபால யமபுரியின் காலெடிெ
ஏெலர் ெந்து நிளறந்தனர். “வசல்க எட்டுத்திக்கும். இக்கணம்
எென் இளளய யாதெளனக் கண்ரடயாகரெண்டும் என்று
உச்சத்தில் உளம்வகாதிக்க எண்ணுகிறாரனா அெளனக்
கண்டுவசால்க” என்றான். மறுகணரம மீ ண்டுெந்த ஏெலன்
ஒருென் “அேரச, அங்கநாட்டில் சம்பாபுரியின் அேண்மளனயின்
மஞ்சத்தளறயில் துயில்நீத்து எழுந்து நின்று இருள்ரநாக்கி
ஏங்கும் ஒருெளன கண்ரடன். அென்வபயர் கர்ணன். அென்
இக்கணரம இளளய யாதெளன காணெில்ளல என்றால்
உயிர்துறந்துெிடுரென் என்பதுரபால் உடல்ெிம்மி
நின்றிருந்தான்” என்றான்.

“அெரன” என்று வசான்ன யமன் மறுகணரம கர்ணனின் அருரக

ரதான்றினான். ஒரு கணம் தன்னுள் ஓர் இழப்புணர்வு
ஏற்படுெளத உணர்ந்து சற்று அளசந்த கர்ணன் வபருமூச்சுெிட
அதனூடாக உள்நுளழந்து வெளிரயறி மீ ண்டும்
ளநமிைாேண்யம் ெந்தான் வதன்றிளசத்தளலென். அப்ரபாது
கரிய வநடிய உடலும், கூரிய ெிழிகளும், புரிகுழல்சுரிகளும்,
ஒளிரும் குண்டலங்களும், மார்பில் சூரியபடம் வபாறிக்கப்பட்ட
வபாற்கெசமுமாக அங்கநாட்டேசனாக இருந்தான். நீண்ட
காலடிகள் எடுத்துளெத்து ளநமிைாேண்யத்திற்குள் நுளழந்து
இளளய யாதென் தங்கியிருந்த குடிளல வசன்றளடந்தான்.

தன் குடிலுக்குள் தளேயில் ெிரிக்கப்பட்ட தர்ப்ளபப்புல்

பாயில் துயின்றுவகாண்டிருந்த இளளய யாதெர்
மூங்கில்தட்டியாலான கதளெ எெரோ தட்டுெளத ரகட்டு
ெிழிப்புவகாண்டு எழுந்தமர்ந்து “எெர்?” என்றான். “நான்
அங்கநாட்டேசன், கர்ணன்” என்று குேல்ரகட்டதும் எழுந்து
குழலும் ஆளடயும் திருத்தி கதளெ திறந்தார். முகம்
காட்டும்வபாருட்டு வநடிய உடளலக் குனித்து நின்றிருந்த
கர்ணன் “நீங்கள் இங்கிருப்பளத அறிந்து ெந்ரதன். தனிளமயில்
சந்திக்கரெண்டும் என்று வநடுநாட்களாக எண்ணியிருந்ரதன்.
ஒவ்வொருநாளுவமன அது தள்ளிப்ரபாயிற்று. இத்தருணம்
இனி அளமயாரதா என்று எண்ணிரனன்” என்றான்.

“உள்ரள ெருக!” என்று அளழத்த இளளய யாதெர் சிக்கிமுக்கிக்

கற்களள உேசி அனவலழுப்பி புன்ளனவயண்ளண இடப்பட்ட
மண்ெிளக்கின் திரிளய பற்றளெத்தார். தர்ப்ளபப்புல் பாளய
ெிரித்து “அமர்க!” என்றார். கர்ணன் அமர்ந்ததும் தானும்
முன்னால் அமர்ந்து “இவ்ெிேெில் குடிநீர் அன்றி இங்கு
ெிருந்வதன அளிப்பதற்கு எதுவும் இல்ளல” என்றார். “நான்
ெிருந்துண்ண ெேெில்ளல” என்று கர்ணன் வசான்னான்.
“உங்களளச் சந்தித்து என் ஐயம் ஒன்ளற ரகட்டுச் வசல்லரெ
ெந்ரதன்.” இளளய யாதெர் புன்னளகயுடன் “வசால்க!” என்றார்.

கர்ணன் சிலகணங்கள் தன் அகச்வசலளெ நிறுத்தி வசாற்களள

வதாகுத்துக்வகாண்டு “என் அகம்
வகாந்தளித்துக்வகாண்டிருக்கிறது. ஒருகணமும் முழுெிழிப்பு
நிகழாதபடி அளத மதுவூற்றி அளணத்துக்வகாண்டிருக்கிரறன்”
என்றான். முதற்வசாற்வறாடர் அளமந்ததும் உள்ளம்
வசால்வலன்றாகி எழ, உேத்தகுேலில் “யாதெரே, உள்ளிருந்து
ஊறி ெளரும் நஞ்சு என்ளன எரிக்கிறது. நான் வகாண்ட
நல்லியல்புகள், ரதறியதிறன்கள், கற்றறிந்த வமய்ளமகள்
அளனத்ளதயும் அது அழித்துக்வகாண்டிருக்கிறது. மீ ட்வபன்று
ஏரதனும் இருந்தால் அது உங்களிடரம என்று ரதான்றியது”
என்றான்.

“அங்கரே, மீ ட்வபன்பது தன்னிடரம என வசால்கின்றன

ரெதமுடிபின் நூல்கள். தாவனன்றுணர்தரல
வமய்ளமயிலமர்தல். அதன்வபாருட்டு கணந்ரதாறும்
ொயில்களள தட்டுெவதான்ரற நாம் வசய்யக்கூடுெது.
திறக்கும் கணமும் ொயிலும் ஒருங்களமயும் என்றால் மீ ட்பு
நிகழ்கிறது” என்று இளளய யாதெர் வசான்னார். “கணந்ரதாறும்
என நிகழும் ஆயிேம்ரகாடி அறிதல்களில் ஒன்றில் உள்ளது
நமக்கான வமய்ளம. அது கல்லில் வதய்ெவமன எழுந்து
நம்ளம ஆட்வகாள்ெரத ெிடுதளல.”

“ஆம், உங்கள் வகாள்ளக ரெதமுடிபு அல்லொ? ஒவ்வொரு

உயிரும் வகாள்ளும் மீ ட்ளபப்பற்றி நீங்கள் ரபசுகிறீர்கள்”
என்றான் கர்ணன். அக்குேலில் இருந்த கசப்ளபக் கண்டு
இளளய யாதெர் புன்னளகத்தார். “வசால்லுங்கள், எனது மீ ட்ளப
எவ்ெண்ணம் நான் அளடயமுடியும்?” என்றான் கர்ணன்.
இளளய யாதெர் “அங்கரே, மீ ட்பு என்பது துயரிலிருந்து
ெிடுதளலளய குறிக்கும். எது உங்கள் துயவேன்று நீங்கரள
முற்றறிந்தால் மட்டுரம அளத ரநாக்கிய முதல் அடிளெப்பு
நிகழெியலும்” என்றார். “அளத பிறர் அறியரெ முடியாது
என்பரத மானுடெிளளயாட்டு. ஏவனன்றால் அது
உணரும்ரபாது உருக்வகாள்ெது. வசால்லும்ரபாரத
உருமாறுெது. ெகுக்ளகயில் மீ றிநிற்பது.”

“எனரெ, மானுடர் எவ்ெளகயிலும் எங்கும்

வெளிப்படுத்தியிருக்கும் அளனத்துத் துயர்களும் வபாய்ரய” என
இளளய யாதெர் வதாடர்ந்தார். “அன்ளபநாடி,
அளடக்கலம்ரகாரி, சினத்ளதமூட்ட, வபாறாளமளயக் கிளப்ப,
ெஞ்சம் தீர்க்க, பிளழளய மளறக்க, பழிளய மறக்க, வபாறுப்ளப
துறக்க என அளனத்துக்கும் மானுடர் ளகக்வகாள்ெது
துயளேரய. எனரெ இவ்வுலகில் வபரிதும் புளனயப்பட்டது
துயர்தான். புளனயப்பட்ட துயருக்குள் எங்ரகா ஒளிந்திருக்கிறது
வமய்த்துயர், குளழத்துக்கட்டப்பட்ட மண்சுெருக்குள் ெிளத
என.”

“துயர்கள் மூெளக. ஆதிவதய்ெிகம், ஆதிவபௌதிகம்,

ஆதிமானுைிகம் என நூல்கள் அெற்ளற ெகுக்கின்றன.
இளறமுதல் துயரும், வபாருள்முதல் துயரும்
அளனத்துயிருக்கும் உள்ளளெ. ரநாயும், முதுளமயும், இறப்பும்
இளறெிளளயாடல்கள். இழப்பும் ெலியும் வபாருள்ெிளளவுகள்.
அங்கரே, ெிலங்குகளுக்கும் சிற்றுயிர்களுக்கும் அளெமட்டுரம
உள்ளன. அளெ துயர்குறித்து எண்ணுெதில்ளல. எனரெ
துயளே ரபணிளெத்திருப்பதில்ளல. ெளர்த்வதடுப்பதுமில்ளல.”

“அவ்ெிரு துயர்களளயும் வெல்லும் ெழி ஒன்ரற.

அளமந்திருத்தல், முேண்வகாள்ளாதிருத்தல், ெழிப்படுதல்.
ஒவ்வொரு உயிரின் உடலிலும் அெற்றின் வநறியும் இயல்பும்
ெடிெவமன்றும் ெழக்கவமன்றும் வபாறிக்கப்பட்டுள்ளது. மான்
தாெலாம், பசு தாெலாகாது. குேங்கு மேரமறலாம் நாய்
நிலம்ெிட்வடழலாகாது. அவ்ெியற்ளகயில் அளமளகயில்
அளெ துயர்களள வெல்கின்றன. அெற்ளற ஆக்கிய ெிளச
அள்ளிக்வகாண்டுவசல்லும் திளசளய ெிளேந்து
வசன்றளடகின்றன. அளெ வசய்யக்கூடுெது அது மட்டுரம.”

“மானுடமுதல் துயர் நமக்கு மட்டும் உரியது. அளனத்துத்

துயர்களளயும் ெிளதவயன்று நட்டு உணர்வுவபய்து மேமாக்கி
காடாக்கிக்வகாள்கிரறாம். நாம் சளமக்கும் அத்துயளே நாரம
அள்ளிப்பூசிக்வகாள்கிரறாம், அணிவயன சூடிக்வகாள்கிரறாம்.
வபருக்கித்ரதக்கி அதில் திளளக்கிரறாம், அதில் மூழ்கி
மடிகிரறாம். அளத வெல்லரெ ரெதமுடிபுக்வகாள்ளக
ெழியுசாவுகிறது. அது அறியாளமயின் ெிளளொன துயர்
என்பதனால் அறிதவலான்ரற அதற்கு மாற்று என்று
ெகுக்கிறது. கனெில் எழும் காட்வடரியில் இருந்து தப்ப
கனவுக்குள் நீர்நிளல ரதடுெது ெண்வசயல்.
ீ ெிழித்வதழுெரத
வசய்யக்கூடுெது.”

வபரும்சீற்றத்துடன் கர்ணன் ளகளய தூக்கினான். “அது

உங்களுக்கு, வசால்வகாண்டு வெறும்வெளியில் தத்துெத்ளதப்
புளனந்தாடும் நூல்ெல்லுநர்களுக்கு. நான் எளியென். என்முன்
கல்வலன மண்வணன ளகக்கும் கண்ணுக்கும் சிக்குெதாக
நின்றுள்ளது என் துயர்… பிறிவதான்றால் அளத
மளறக்கெியலாது. உங்கள் அணிச்வசாற்கள்
ஆயிேம்வபய்தாலும் அளத களேக்கவும் முடியாது.” இளளய
யாதெர் “அவ்ெண்ணவமன்றால் கூறுக, உங்கள் துயர் என்ன?”
கர்ணன் “என் வசாற்களல்ல, என் உணர்வுகளால் இங்கு அளத
முன்ளெக்கிரறன்” என்றான். ‘என் சீற்றமும் கண்ண ீரும் அளத
வசால்லட்டும்.” இளளய யாதெர் “ஆம், அளதரய
முதன்ளமவயன வகாள்கிரறன்” என்றார்.
வசால்லெிருப்பளத முன்வசன்று வதாட்டு அறிந்த அென்
உள்ளத்தின் சீற்றம் ரமலும் வபருகிவயழுந்தது. “இளளய
யாதெரே, நீர் அறியாதெேல்ல நான் யாவேன்று. எந்ளதயும்
தாயும் எெர் எக்குடியினர் என்று” என்று கூெினான். “ஆம்,
அறிரென்” என்றார் இளளய யாதெர். “வசால்க, என் பிறப்புக்கு
முன்னரே என் ொழ்க்ளகக்களங்கள் முற்றிலுமாக
ெகுக்கப்பட்டுெிட்டன அல்லொ? ைத்ரியப்வபருங்குடியில்
கருக்வகாண்ரடன். சூதச்சிறுமகனாக ெளர்ந்ரதன்.
அளெரதாறும் இழிவுசூடிரனன். எனக்குரிய இடங்கள்
அளனத்திலும் புறந்தள்ளப்பட்ரடன்” என்று கர்ணன் வசான்னான்.
உணர்வெழுச்சியுடன் இருளககளளயும் ெிரித்தான். வநஞ்சு
ஏறியிறங்க, ெிழிகள் நீர்ளமவகாள்ள, இடறிய குேலில்
கூெினான்.

“என் தகுதிகரள எனக்கு பளகயாயின. என்ளன

இழிவுவசய்ரொர் அெற்ளறக் கண்டு அஞ்சி நூறுமடங்கு
சிறுளமவசய்தனர். அத்தகுதிகளால் நான் வகாண்ட ஆணெம்
ஆயிேம் மடங்வகன அச்சிறுளமளய என்னுள்
துயவேன்றாக்கியது. நான்வகாண்ட துயர்கண்டு என் எதிரிகள்
அது வெல்லெியலா பளடக்கலம் என்று கண்டுவகாண்டனர்.
அெர்கள் தங்கள் ெஞ்சத்தால் நான் என் துயோல் அளதப்
வபருக்கி ரபருருெம் வகாள்ளச்வசய்ரதாம். ஒற்ளறக்கலத்தின்
நஞ்ளச இருபுறமும் நின்று களடந்து வநாதித்துப்
வபருகச்வசய்ரதாம்.”

“இழிளெ நிகர் வசய்ெரத இலக்வகன்று இதுெளே ொழ்ந்ரதன்.

யாதெரே, நான் கற்ற கல்ெியளனத்தும் அவ்ெிழிளெ
கடப்பதற்காகரெ. நான் ரதர்ந்த திறன்கள் எல்லாம்
அச்சிறுளமகள் முன் தளலநிமிர்ெதற்காகரெ. ஒவ்வொரு
கணமும் வநஞ்சு நிமிர்த்தியவதல்லாம்
உளம்சுருங்கியதனால்தான். அேசும், வசல்ெமும், வகாளடயும்,
ரபாரும், வெற்றியும் அது ஒன்றுக்காகரெ. யாதெரே,
ொழ்நாவளல்லாம் நான் எண்ணியளெ அளனத்தும் என்ளன
ரநாக்கும் ெிழிகளள வெல்ெதுகுறித்ரத” என்று கர்ணன்
வதாடர்ந்தான். ரபசப்ரபச உளம் வதாய்ந்து அென் குேல்
தாழ்ந்தது. முளறயீவடன, ரெண்டுதவலன ஒலிக்கலாயிற்று.

“ஒருநாள் ரதரில் நகர்ெலம் வசல்ளகயில் இழிசினன் ஒருென்

மாசு அள்ளும் தன் வதாழில் முடித்து அழுக்குளடயும்
ரசற்றுக்கூளடயுமாகச் வசல்ெளத கண்ரடன். அந்தியில்
மதுவுண்டு களித்து ளகெசி
ீ சிரித்தபடி அென்
நடந்தான். ‘யாேடா அென்? ெழிெிலகுக. ெருபென் எெர்
வதரியுமா? நான் சாேனின் ளமந்தன் கர்மன். நிகரில்லாதென்’
என்று சிலம்பிய குேலில் கூெினான். ெழியில் நின்ற
அயல்மகன் ஒருெனிடம் உேக்க, ‘எளியெரன, என்ன ரெண்டும்
உனக்கு? வபான்னா? வபாருளா? இரதா உள்ளது எட்டு
வெள்ளிப்பணம். இன்று நான் ஈட்டிய ஊதியம். எடுத்துக்வகாள்.
குடி, உண், வகாண்டாடு. இது இழிசினனாகிய கர்மன்
உனக்களிக்கும் வகாளட!’ என்று நளகத்தான்.

“அந்த அயலென் அருெருப்புடன் ‘ெிலகிச் வசல்க!’ என ளகெசி

ீ
முகம்சுளித்து வசான்னான். இழிசினன் மாசு வதறிக்க தன்
ீ ‘இப்புெிளயரய நான் அளிப்ரபன். எனக்வகன்று
ளககளள ெசி
ஒன்றுமில்லாமல் அளிப்ரபன். நான் வகாளடெள்ளலாகிய
கர்ணன். இப்புெியாளும் அேசன்!’ என்று கூச்சலிட்டான். தன்
நுனிக்காலில் எழுந்து நின்று ‘என் தளலசூடும் சூரியளனப் பார்.
என் கால்களள ஏந்தும் புெிமகளளப்பார். நாரன பிேம்மம்!‘
என்றான். அயலென் இளிெேல் சினவமன்றாக ‘வசல்க,
கீ ழ்மகரன!’ என ளகளய ஓங்கிெிட்டு அகன்று வசல்ல
இழிமகன் ‘அஞ்சி ஓடுகிறான் ரபடி!’ என நளகத்தான்..”

“என் உடல் ெிதிர்த்துக்வகாண்டிருந்தது. புேெிளய வமல்ல

உந்தி முன்னகர்த்தரெண்டியிருந்தது. அங்கு நின்றிருந்தென்
நான். யாதெரன, அவ்ெிழிசினன் அக்கருெில் பிறந்தளமயாரல
அென் ொழ்க்ளக ெகுக்கப்பட்டுெிட்டது என்றால் இங்கு
அறிெரும் முனிெரும் ஆய்ந்தளிக்கும் ஆயிேமாயிேம் மீ ட்பின்
வகாள்ளககளால் என்ன பயன்? வதய்ெங்களால் ஆெதுதான்
என்ன? அென் அவ்ெிழிெில் திளளக்கலாம். தன்ளனத் திேட்டி
எழுந்து தருக்கி நின்று நான் அதுெல்ல என்று அளறகூெலாம்.
இேண்டும் ஒன்ரற. அென் அதற்கப்பால் ஒரு வமய்ளமளய
ஒருரபாதும் ரதடெியலாது. எந்நிளலயிலும் அவ்ெிழிளெ
இல்ளலவயன்றாக்கும் ஒரு தருணத்ளதச் வசன்றளடயவும்
இயலாது.”

“என் ஊழ் முற்றாக ெகுக்கப்பட்டுெிட்டது. என்ளன

கருக்வகாண்ட அன்ளனயால், அெளால் மறுக்கப்பட்ட
தந்ளதயால், இல்லாமலான குலத்தால். அெர்கள் கூடரநர்ந்த
அந்தக் கணத்தால் அச்சூழலால் நான் ஆெதும் எய்துெதும்
முழுளமயாக ெளேயப்பட்டுெிட்டது. எஞ்சியது
இம்மாறாப்பாளதயும், இங்கு கண்ட முள்ளும் நஞ்சும் புண்ணும்
சீழும் கண்ணரும்
ீ மட்டுரம. வெற்றுத் தருக்குகளின்
உள்ள ீடின்ளமகள், தனிளமயிருளின் ளகயறுநிளலகள், பிறர்
அறியாத ஏக்கங்கள், பிறருக்குக் காட்டும் கசப்புகள். வசால்க,
எனக்கு ரெதமுடிபு அளிக்கும் ெிளடதான் என்ன?” என்று
கர்ணன் ரகட்டான்.

“இங்ரக மாசு அள்ளும் வதாழில்புரிந்து இருட்குடில்களில்

ொழும் இழிசினருக்கு, ஊன்கிழித்துண்ணும் புளலயருக்கு,
காட்டிருள் ெிட்டு வெளிெே இயலாத நிைாதருக்கு நீங்கள்
அளிக்கும் மீ ட்பின்ெழி என்ன? அெர்கள் வமய்ளமளயச்
வசன்றளடயளெக்கும் வகாள்ளக என்ன?” அென் ெிழிகள்
வெறித்து நிளலத்திருந்தன “மாற்றிலாத ொழ்க்ளக
வகாண்டெர்களுக்கு, தன் ொழ்ெின் ஒருகணத்ளதக்கூட தாரன
ெகுக்க இயலாதெர்களுக்கு, நீங்கள் வசால்ெது என்ன?”

அெளன ெிழியிளமக்காது ரநாக்கியபடி இளளய யாதெர்

அமர்ந்திருந்தார். “நானும் அறிரென், நாரனயிளற என்னும்
வபருஞ்வசால்ளல. என்னிடம் முனிெர்கள்
வசால்லியிருக்கின்றனர், இங்களனத்திலும் இளறயுளறகின்றது
என்று. நாரனயது என்று நாள்ரதாறும் வசான்னால் வமய்ெிழி
திறக்கும் என்று வசான்ன முனிெர்களுக்கு அவ்ொரற என்று
வசால்லி ளகநிளறய வபான்னள்ளி அளித்து
ெணங்கியிருக்கிரறன். எத்தளன வசாற்கள். தன்னுணர்ரெ
பிேம்மம். வசால்ரல பிேம்மம். இேண்டின்ளமரய அது. யாதெரே,
ஊழிலாடும் எளியெர்களுக்கு இச்வசாற்கள் இல்லாத
நாவடான்றின் அேசமுத்திளேவகாண்ட நாணயங்கள் என
பயனற்றளெ அல்லொ?”

“என்ரறனும் எழுந்து சூழரநாக்கியிருக்கிறார்களா இந்தத்

தெமுனிெர்கள்? நீங்கள் பளடநடத்துபெர், நாடுசுற்றியெர்,
நான்காம் குலத்தெர். நீங்களும் அறிந்ததில்ளலயா இந்த
அணிச்வசாற்களின் பயனின்ளமளய? அளனத்ளதயும்
ெிளக்கிநின்றிருக்ளகயில் ஆழத்தில் அளெவகாண்டிருக்கும்
வெறுளமளய?. யாதெரே, ஒவ்வொரு கணமும் முன்னரே
ெகுக்கப்பட்ட இக்களத்தில், ஒவ்வொரு தேப்பும்
ஆயிேம்பல்லாயிேமாண்டுகளாக ஒருக்கி நிறுத்தப்பட்ட இந்த
ஆடலில் நான் எெவேன்றால் என்ன? எளத வென்றால்தான்
என்ன?”

“உங்கள் துயர்தான் என்ன? இன்னும் அளத நீங்கள்

வசால்லெில்ளல, அங்கரே” என்றார் இளளய யாதெர்.
“இதற்கப்பால் நான் என்ன வசால்லரெண்டும்? பிறப்பாரலரய
என் தகுதிக்குரியளெ ஏன் எனக்கு மறுக்கப்படரெண்டும்?
பிறர்வசல்லும் வதாளலவுகளள எனக்கில்ளல என ஊரழ
ெகுத்துெிட்டவதன்றால் கல்ெிவயதற்கு? அறம்தான் எதற்கு? என்
வமய்ளமளய இக்களத்திற்குள் நின்றுதான் நான்
அளடயரெண்டும் என்றால் அது எெருளடய வமய்ளம?”
என்றான் கர்ணன் “இலக்கு ரதரும் உரிளம இல்லாத
அம்புகரள மானுடர் என்றால் அெர்கள்ரநாக்கில்
இப்பயணம்ரபால் வபாருளற்றது எது?”

“யாதெரே, நீங்களும் உங்கள் அறிெர்கணமும் வசால்லும்

வமய்ளம ஒளிரும் வசாற்களால் இேக்கமற்று ெிரிந்துகிடக்கும்
மண்ணில் ஊன்றிய கால்களுக்கு என்ன ெழிகாட்டமுடியும்?
உம்மிடம் நான் ரகட்கெிளழெது இதுரெ. வசால்க, உமக்கு
முன்னர் இங்கு வமய்ஞானிகள் ெந்ததில்ளலயா? இனி
வமய்ஞானிகள் ெேப்ரபாெதுமில்ளலயா? ெந்துள்ளனர் எனில்
அெர்களின் வசாற்களால் இங்கு ஆனதுதான் என்ன?
இன்றுெளே ஒருெருக்ரகனும் அன்றாட ொழ்க்ளகயில்
வபாருளளக் காட்டி நிளறவுறச்வசய்துள்ளதா உங்கள் வமய்ளம?
நாளள ஒருெரேனும் அளத நம்பி ொழ்க்ளகப்வபருக்கில்
குதிக்கக்கூடுமா? பசிக்ளகயில் ரசாவறன்றும்
துயர்வகாள்ளகயில் துளணவயன்றும் சிறுளமக்குத்
தாங்வகன்றும் வநறியழிெில் சினவமன்றும் எப்ரபாரதனும் அது
எழுந்ததுண்டா?”
“இங்கு ொழ்வெனத் திகழ்ெது என்ன? வநறியற்ற
முட்டிரமாதல். ஒன்ளற ஒன்று தின்று வசல்லும் வெறி.
வநறிவயன்று எளதரயனும் நம்பியிருப்ரபார் ெழ்ந்து
ீ மிதிபட்டு
அழிய தன்ளன எண்ணி தாவனான்ரற ஆக முன்வசல்ரொர்
வெல்கிறார்கள். யாதெரே, என்றும் வெல்ெது நாணமற்ற,
தற்குழப்பங்களற்ற, இேக்கமற்ற, வெல்லும்ெிளழெின் ெிளச
மட்டுரம. ெிழிவகாண்ட எெரும் காண்பது ஒன்ரற, இங்ரக
என்றும் நிகழ்ெது அறமறியா ஆற்றலின் வெற்றி.
எப்ரபாதுமுள்ளது வெதும்பி அழியும் எளிரயாரின் இயலாளமக்
கண்ண ீர்” என்றான் கர்ணன்.

“இரதா அறமும் மறமும் முயங்கித்திரிந்திருக்கின்றன.

நல்ரலாரும் நல்ரலாருக்கு எதிோக ெில்வலடுத்து
நின்றிருக்கிறார்கள். தன்ளன மிஞ்சிய ஆற்றலால்
எதிர்க்கப்பட்டால் புல்ரலார் ரபாலரெ நல்ரலாரும்
குருதிசிந்திச் வசத்துெிழுொர்கள். வெல்ெது அறரமா மறரமா
அல்ல, ஆற்றல் மட்டுரம. ஆற்றல்வகாண்டளத
அண்டிொழ்ெளதயன்றி ரெதம் இன்றுெளே எளத
இயற்றியிருக்கிறது? வென்றளத அறவமன்றும் வநறிவயன்றும்.
ெழிபடுெளதயன்றி நூரலார் இன்றுெளே வசய்தது என்ன?
ெந்தெர் அளித்தது ஒன்றுமில்ளல என்று அறியும் எெர்
ெருபெர் வசாற்களள நம்பக்கூடும்?”

கர்ணன் எழுந்து நின்றான். உணர்வெழுச்சியில் முகத்தளசகள்

வநளிய கீ ரழ ளககட்டி அமர்ந்திருந்த இளளய யாதெளே
ரநாக்கி “யாதெரன வசால்க, இப்புெியில் என்ரறனும் அறம்
நின்ற ொழ்க்ளக நிகழ்ந்துள்ளதா? இங்கு நீர் வசால்லும்
வமய்ளமக்கு இங்குள்ள எளிரயான் அளடயும்
நளடமுளறப்பயன் ஏரதனும் உள்ளதா?” என்றான். “பிறகு
எதற்காக அளத திரும்பத்திரும்ப வசால்கிறீர்கள் உங்களளப்
ரபான்றெர்கள்?” கடுஞ்சினமும் கசப்பும் ஏளனமாக ெிரிய பல்
ஒளிேச் சிரித்து “ரெவறதற்குமில்ளல, இறுதிக்கணம் ெளே
அென் அஞ்சாமல் ஐயுறாமல் அடிபணிந்திருக்கரெண்டும்
என்பதற்காக மட்டுரம. தனக்கு அளிக்கப்பட்ட நுகங்களள
ெிரும்பி இழுக்கரெண்டும் என்பதற்காக மட்டுரம.”

“ரெட்ளடயில் ெிழுந்து சிம்மத்திற்கு உடலளிக்கும் மானுக்கு

துயரில்ளல. இப்புெிளய ஆளும் இேக்கமற்ற வநறிக்கு தன்ளன
அளிக்கிறது அது. மானுடனுக்கு நீங்கள் அறம் என்ற ஒன்ளற
கற்பித்துெிட்டீர்கள். அது இளறெடிவென்று நம்பளெத்தீர்கள்.
அது தன்ளனக் காக்க ரபருருக்வகாண்டு எழும் என்று அென்
இறுதிக்கணம் ெளே எண்ணச்வசய்தீர்கள்” என்று கர்ணன்
முழங்கும் குேலில் வசான்னான். “அது உங்கள் வசால் அல்ல.
காலந்ரதாறும் வென்வறழுெதன் வசால்ரலெலர் நீங்கள்.
சவுக்கின்ரமல் பூசப்படும் நறுமணத்ளதலமன்றி ரெறல்ல
உங்கள் வபருஞ்வசாற்கள்.”

“ஆனால் மக்கள் அெற்ளற நம்புகிறார்கள். தன்ளனச்சூழ்ந்துள்ள

ொழ்க்ளகயில் ஒரு தருணத்தில்கூட அளெ
வபாருள்வகாள்ளெில்ளல என்றாலும் அெர்களால் அளத
நம்பாமலிருக்க இயலாது. நாகபடத்தின் நிழலில் ொழும்
சிதல்கூடு. நம்பினாலன்றி அன்றாடக் களியாட்டுகள் இல்ளல,
உறவுகளும் கனவுகளும் இல்ளல. யாதெரே, எளியென்
மானுடன். அளியன், சிறியன், அறிெிலான். காலந்ரதாறும்
அென் ளகெிடப்படுகிறான். மீ ண்டும் மீ ண்டும்
வகான்றுகுெிக்கப்படுகிறான். நசுக்கி அழிக்கப்படுகிறான்.
மண்ரணாடு மண்வணன ஆகி மறக்கப்படுகிறான். அென்
ெிடுத்த ெிழிநீர் அென் அழிெதற்குள் காய்ந்து எட்டுபுறமும்
திறந்து ெிரிந்த இருண்ட கடுவெளியில் மளறகிறது”

“அளத எந்தப் ரபேறமும் இதுெளே கண்டதில்ளல.

அதன்வபாருட்டு எந்தத் வதய்ெமும் இறங்கி ெந்ததுமில்ளல.
ஆம், இது ஒன்ரற உண்ளம .இளத அல்ல அல்ல என்று
ெிளக்கரெ பல்லாயிேம் வசாற்கள், நூல்கள், வகாள்ளககள்,
கெிளதகள், வமய்ளமகள். வென்றெருக்கு தாலத்தில் அன்னம்,
ரதாற்றெனுக்கு கனெில் அன்னம். அக்கனளெ ெளனபெர்
நீங்கள், உங்கள் ஆசிரியர்கள், உங்களளப்ரபான்ற
வசால்ெலர்கள்.” ரமலும் எதுவும் வசால்ெதற்கில்லாமல்
கர்ணன் உளம் அளமந்தான். தளலளய இல்ளல இல்ளல என
அளசத்துக்வகாண்டு நிலம் ரநாக்கி அமர்ந்திருந்தான். இளளய
யாதெரும் ஒன்றும் வசால்லெில்ளல.

வநடுரநேம் கழித்து கர்ணன் தளலதூக்கி “வசான்னபின்

வதரிகிறது இது ெினாரெ அல்ல, ெிளட. உம்மிடமிருந்து நான்
வதரிந்துவகாள்ள ஏதுமில்ளல. நான் எண்ணுெளத கூர்தீட்டி
வசால்லிச்வசல்லரெ ெந்ரதன். என் உள்ளம் வதளிந்துெிட்டது.
இங்கிருப்பது இேண்ரட. ஊழ்ெகுத்த வபருங்களம். அதில் நாம்
திேட்டிக்வகாள்ளும் தளடயற்ற ஆற்றல். இங்குள்ள
ொழ்வென்பது அக்களத்தில் அவ்ொற்றல் நிகழ்த்தும் ரகாலம்
மட்டுரம. அறவமன்றும் வநறிவயன்றும் வமய்ளமவயன்றும்
வபருகிச்சூழும் வசாற்களள நம்பாமல் தன் ெிளழளெ மட்டுரம
நம்புபெர்கள் வெல்கிறார்கள். அச்வசாற்களளரய
பளடக்கலமாகக் வகாள்கிறார்கள்.”

இளளய யாதெர் “அத்தளன வதளிெிருந்தால் நான் ரமலும்

ஏதும் வசால்ெதற்கில்ளல, அங்கரே. உமக்குரிய வமய்ளமளய
நீர் கண்டளடந்துெிட்டீர் என்ரற வபாருள். வசல்க, உமக்களமந்த
களத்தில் உமது ஆற்றளலப் வபருக்கி நிளலநாட்டி வென்று
அளனத்ளதயும் அளடக! நிளறவுவகாள்க! ஆம், அவ்ொரற
ஆகுக!” என்றார்.

கர்ணன் இதழ்ரகாட கசப்புடன் புன்னளகத்து “ஆம், தங்கள்

ொழ்த்துக்களுக்கு நன்றியுளடரயன். நான் ெந்ததன் பயன்
இவ்ெண்ணம் என்ளன வதாகுத்துக்வகாள்ெதற்ரக ரபாலும்.
எெற்றின் முன்நின்று சினம்வகாள்ள ெிளழகிரறரனா, எெற்ளற
சிறுளமவசய்து தருக்க எண்ணுகிரறரனா அெற்றின் முகம்
நீங்கள்” என்றான். ரமலாளடளயச் சீேளமத்து “நன்று,
கிளம்புகிரறன், யாதெரே” என்று திரும்பி வெளிரய வசன்றான்.
இருண்ட வெளிளய ரநாக்கியபடி படிொயிலில் ஒருகணம்
நின்றபின் இறங்கி மூழ்கினான்.

இமைக்கணம் - 6

இளளய யாதெர் தன் குடில்ொயிலில் ெந்து நின்றரபாது

முற்றத்தின் வநடுமேத்தின் அடியில் வெண்ணிற அளசளெ
கண்டார். “அங்கரே, தாங்கள் அல்லொ?” என்றார். “ஆம், நாரன”
என்று கர்ணன் வசான்னான். ரமலும் ரகட்காமல் இளளய
யாதெர் ரபசாமல் நின்றார். அருகளணயாமல் ஏதும்
வசால்லாமல் கர்ணனும் நின்றான். வநடுரநேம் கழித்து கர்ணன்
வபருமூச்சுெிட்டான். அவ்ரொளச மிக உேக்க என ஒலித்தது.
“உள்ரள ெருக, அங்கரே” என்றார் இளளய யாதெர். அென்
சிலகணங்கள் தயங்கியபின் மீ ண்டும் குடில்ொயில் ெழியாக
வெளிரய சரிந்திருந்த வசந்நிற வெளிச்சத்திற்கு ெந்தான்.

இளளய யாதெர் உள்ரள வசல்ல அெனும் வதாடர்ந்தான்.

அெர் மீ ண்டும் தர்ப்ளபப் பாயில் அமே அென்
நின்றுவகாண்டிருந்தான். “அமர்க!” என்று இளளய யாதெர்
வசான்னார். அென் வபருமூச்சுடன் அமர்ந்தான். “நீங்கள்
நிற்பீர்கள் என நான் அறிரென்” என்றார் இளளய யாதெர்
“ஏன்?” என்றான் கர்ணன். “வபரும்பாலானெர்கள்
தத்துெத்தில்தான் எளதயும் அறுதியாகச் வசால்லமுடியாது,
உலகியலில் அளனத்ளதயும் உறுதிபடச் வசால்லமுடியும் என
நம்புகிறார்கள். அது பிளழ, தத்துெம் அருெமானது, உச்சி
என்பதனால் சுருங்கிய தளம்வகாண்டது, அங்ரக உறுதிபட
சிலெற்ளற வசால்லிெிடமுடியும். உலகியல் எளதயுரம
ெகுத்துளேக்கமுடியாது.”

“இளத அறியாத எெரும் உலகியலில் இல்ளல” என இளளய

யாதெர் வதாடர்ந்தார். “ஆயினும் மானுடர் உேக்க ொழ்க்ளக
குறித்து அறிக்ளகயிடுெதும் ஆளணயுளேப்பதும் உண்டு.
அவ்ொறு குேவலழுந்தாரல அெர் தனக்காகத்தான் அளத
வசால்கிறார் என்று வபாருள். மிக ஆழத்திலிருக்கும் ஓர் ஐயம்
வகாண்ட வசெிக்காக.” இளளய யாதெர் புன்னளகத்து “நீங்கள்
வசல்லும்ரபாரத வசன்றுெிடமாட்டீர்கள் என அறிந்ரதன்.
திரும்பிெே வபாழுதளித்து இங்ரக அமர்ந்திருந்ரதன்.
இக்காட்டின் எல்ளலளய கடந்திருக்கமாட்டீர்கள்,
வநடுந்வதாளலவு வசன்றீர்களா?” கர்ணன் புன்னளகத்து
“சிலநூறு காலடிகள்” என்றான். “அத்தளன வதாளலவுதான்
எனில் எளிதில் கடந்துெிடலாம்” என்றார் இளளய யாதெர்
சிரித்தபடி.

இளளய யாதெர் “அத்தளன வசால்லியும்கூட உங்கள் துயளே

நீங்கள் வசால்லெில்ளல, அங்கரே” என்றார். “பிறிவதான்ளற
மளறக்கும்வபாருட்ரட அளதவயல்லாம் இங்கு வசான்ன ீர்கள்.
ஒன்றன்ரமல் ஒன்வறன வசாற்வறாடர்களள
அள்ளிப்ரபாட்டீர்கள்.” கர்ணன் சீற்றத்துடன் “எெர் வசான்னது?”
என்று கூெியபின் வமல்ல தளர்ந்து “ஆம்” என்றான். “ஆம்” என
வபருமூச்சின் ஒலியில் வசால்லிெிட்டு தளலளய அளசத்தான்.
“வசால்லுங்கள் அங்கரே, நீங்கள் வகாண்டிருக்கும் துயர்தான்
என்ன?” என்றார் இளளய யாதெர்.

“நான் வசால்லாத ஒன்று எஞ்சியிருந்தது என்று ரதான்றியது”

என்று கர்ணன் வசான்னான். “நான் உணர்ந்தளதரய
வசான்ரனன். எனக்களிக்கப்பட்ட களத்தில் ெிளழளெத் தீட்டி
வெற்றிரநாக்கிச் வசல்ெவதான்ரற நான் வசய்யரெண்டியது.
ஆனால் பிறிவதான்றும் இக்களத்தில் உள்ளது. என்
வமல்லுணர்வுகள். என்ளன அளலக்கழிப்பளெ அளெரய.
இருநிளலயில் இருந்ரத என் ெினாக்கள் எழுகின்றன.
இருநிளலளய வெல்லரெ நான் இங்கு ெந்ரதன். ஒன்ளற
பற்றிக்வகாள்ளரெண்டும் என ெிளழந்ரதன். என்ளனப்
பற்றிக்வகாள்ளும் அளவுக்கு அளத ெலுவுள்ளதாக்க
முயன்ரறன்.”

இளளய யாதெர் அளமதியாக இருக்க கர்ணன் “நான் இன்று

இயற்றரெண்டியது என்ன?” என்று தாழ்ந்தகுேலில் தன்னுள்
என வசான்னான். “அெர்கள் என் தம்பியர். அெர்களள
வகான்றுகுெிப்பதா? அக்குருதிரமல் நடந்துவசன்று இன்வனாரு
இளளரயாளன அரியளண அமர்த்துெதா? அன்ளனளய
வபருந்துயரிலாழ்த்தி வகான்றுெிட்டு வென்ரறன் எனக்
களியாடுெதா? அங்கு நின்றிருப்ரபார் யார்? என் குருதியினர்,
என் ளமந்தர். அெர்களள வென்று நான் வகாள்ளப்ரபாெது
என்ன?”

“யாதெரே, ெஞ்சத்ளத தீர்த்துக்வகாள்ளும் கணவமான்றுக்காக

என்னுள் நஞ்சு நீறிநீறிக் காத்திருந்தது. வகௌேெர் அளெயில்
அத்தருணம் அளமந்தரபாது என்னுள் இருந்து கீ ழ்மகன்
ஒருென் எழுந்து அளத வகாண்டாடினான். ஆனால் அதற்வகன
நான் எஞ்சிய ொழ்நாளள நிகரீவடன்று அளிக்கரநர்ந்தது.
நீங்கள் அறிந்திருக்கமாட்டீர்கள், இப்பதினாறாண்டுகளில் நான்
ஒருமுளறகூட என் ஆடிப்பாளெளய தன்வெறுப்பின்றி
ரநாக்கியதில்ளல. நீோட இறங்குளகயில் உள்ளிருந்து என்ளன
ரநாக்குபெனின் முகத்தில் காறி உமிழ்ந்துெிட்ரட மூழ்கி
எழுரென். வசன்ற ஆண்டுகளில் ஒருமுளறகூட கிழக்வகழும்
எந்ளதயின் முன் நான் ளககூப்பி நின்றதில்ளல.”

“வெற்றிக்வகன்ரற வசயலாற்றுகின்றனர் மானுடர். ஆனால்

வெற்றி எனக்வகாள்ெது என்ன?” என்று கர்ணன் வதாடர்ந்தான்.
“பிறப்பிரலரய ஒருெனின் ொழ்க்ளக வபருந்ரதால்ெி என
ெகுக்கப்பட்டுெிட்டவதன்றால் அென் வகாள்ளும் வெற்றிகள்
அளனத்தும் அத்ரதால்ெிளய ரமலும் ெளர்ப்பளெ அல்லொ?
ெில்ரலந்தி வசருகளம் வசன்றால் உண்ளமயில் என் மீ ரத
நான் அம்புவபய்ரென். நான் ரசர்த்துளெத்திருக்கும் நஞ்ளச
என்ரமல் வபய்துவகாள்ரென். இக்கணம் ெளே நான் ொழ்ந்த
ொழ்வெல்லாம் வெறும் எதிர்க்குேல் மட்டுரம. இனிஎழும்
ரபாரும் அவ்ொரற. எனில் இருத்தலுக்வகன்ன வபாருள்?”

“ரநற்று இேவு எழுந்து என் அம்வபான்ளற எடுத்து கழுத்தில்

ளெத்ரதன். ஒருகணம் அளத அழுத்தியிருந்தால் ரபாதும்.
அப்ரபாது எண்ணிரனன், அளத பலமுளற அவ்ொறு
ளெத்திருக்கிரறன் என. ஒவ்வொருமுளறயும் ஒருகணத்திற்கு
முன் நின்று பின்ொங்கியிருக்கிரறன். அந்த ஒற்ளறக்கணத்தில்
நின்று இத்தளனநாள் உயிர்ொழ்ந்துெிட்ரடன். இம்முளற அந்த
ஒற்ளறக்கணத்தில் எழுந்தது ஓர் எண்ணம். ெிளடயின்ளம
ஒன்ளற எஞ்செிட்டுச் வசன்றால் எங்கும் அளமதியிழந்ரத
இருப்ரபன் என்று. ொழ்ந்தறிெரத அவ்ெிளட என்றால் அளத
அளடந்துெிட்டுச் வசல்ரொம் என்று. இன்னும் இழிவும்
இளதெிடப்பலமடங்கு துயரும் ெேவுள்ளது என்றால் அதுரெ
ஆகுக என்று.”

“பின்னர் அம்ளப அளறயில் ெசிெிட்டு

ீ மஞ்சத்தில்
வசன்றமர்ந்து மதுெருந்திரனன். வமல்ல என் தளசகள்
தளர்ந்தன. படுத்து உடளல நீட்டிக்வகாண்டரபாது உங்களள
எண்ணிரனன். அக்கணரம எழுந்து இங்கு ெேரெண்டுவமன
உளம்வபாங்கியது. நூறுமுளற தெிர்த்து பின் துணிந்து இரதா
ெந்தளணந்துள்ரளன்” என்று கர்ணன் வசான்னான். “என்னுள்
எழுந்தளத முழுக்க வசால்லிெிட்ரடன்” என்று
வபருமூச்வசறிந்தான். “ஆம், முதலில் எழுந்தது இதன் நுளே”
என்று இளளய யாதெர் புன்னளக வசய்தார்.

கர்ணன் அப்புன்னளகயால் இயல்பளடந்து “கூறுக யாதெரே,

எனக்கு நீங்கள் காட்டும் ெழி என்ன?” என்றான். இளளய
யாதெர் சுற்றிலும் ரநாக்கியபின் ளகநீட்டி அங்ரக கிடந்த
சிறுகுச்சிளய எடுத்து சாணிவமழுகப்பட்ட மண்ணில் ெளளந்து
வசல்லும் ரகாடு ஒன்ளற ெளேந்தார். “இளத வதாடுங்கள்,
அங்கரே” என்றார். கர்ணன் அெர் ெிழிகளள ஒருகணம்
ரநாக்கிெிட்டு அதன்ரமல் ளகளய ளெத்தான். அது
வநளிெதுரபாலத் ரதான்றியது. ஆடும் அகல்சுடரின் ெிழிமாயம்
என நிளனத்தான். வநளிவு மிகுந்து ரகாடு நீண்டு இரு
சுெர்களளயும் வதாட்டது. அென் ளககளள
எடுத்துக்வகாண்டான்

அது இருளுக்குள் வமல்லிய நீவோளி எழும் உடல்வகாண்ட

நாகவமன்றாகியது. ரமலும் ரமலுவமனப் பருத்து சுெர்களளத்
வதாட்டபடி ெளளந்து அந்த அளறளய நிளறத்தது. அதன்
சுருள்கள் காட்டாற்றின் சுழி எனப் வபருகின. அதன் நடுரெ
அெர்கள் அமர்ந்திருந்தனர். நாகத்தின் தளல அடிமேம்ரபால்
ரமவலழுந்தது. அதன் படத்தின் தளசெளளவுகள் வநளிந்தன.
அனல்நா பறக்க இளமயாெிழிகள் ஒளியுடன் நிளலரநாக்கு
வகாண்டிருந்தன. அதன் சீறல் ஓளச தன் ரமல் காற்வறனப்
பதிெதுரபால் கர்ணன் உணர்ந்தான்.

“என் வபயர் கார்க்ரகாடகன், நான் உன்ளன நன்கறிரென்”

என்றது நாகம். “நீயும் ஆழத்தில் என்ளன அறிந்திருப்பாய்.”
கர்ணன் அளத ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்தான். உதடுகள்
அளசயாமரலரய அதனுடன் அென் உளேயாடினான். “ஆம்”
என்றான். “என்ளன அறியாத மானுடரே இருக்கெியலாது”
என்று கார்க்ரகாடகன் வசான்னது. “வசால்க, எதன்வபாருட்டு
என்ளன அளழத்தாய்?” கர்ணன் “நான் அளழக்கெில்ளல”
என்றான். “உன்வபாருட்டு அெர் அளழத்தார். நீ ரகாருெளத
உனக்கு அளிக்கும்படி வசான்னார்” என்றது.

திளகப்புடன் “நான் ரகாருெது எது?” என்றான் கர்ணன்.

“உன்ளனத் தீண்டும்படி” என்றது கார்க்ரகாடகன். “இல்ளல” என
அென் வசால்ெதற்குள் மேக்கிளள ெளளந்து ெந்து
அளறந்ததுரபால அென் தளலரமல் அது அளறந்தது. அதன்
பற்கள் அென் வநற்றியில் பதிய அென் மல்லாந்து ெிழுந்தான்.
அது அென் ரமல் கரிய சுருள்களாக எழுந்து நின்றது.
மணிெிழிகள் ஒளிே “நீ ரகாரியது அளிக்கப்பட்டது” என்றது.

கர்ணன் அதன் சுருள் நடுரெ நீருக்குள் என

அமிழ்ந்துவகாண்ரட இருந்தான். அதன் உடல் நீர்த்தண்ளம
வகாண்டிருந்தது, நீர்ளமவகாண்டு அளணத்தது. ஆழத்தில்
கிடந்தபடி அென் ரமரல ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்தான். ொளுடன்
ெரும் குந்திளய அென் ரநாக்கினான். “அன்ளனரய!” என்று
அளழத்தபடி தன் ளககால்களள உதறினான். “அன்ளனரய,
இங்கிருக்கிரறன். அன்ளனரய..” குந்தி அெளன குனிந்து
ரநாக்கியபடி அணுகிெந்தாள். அெள் ெிழிகளின் சினமும்
ெஞ்சமும் நீவோளியாகத் வதரிந்தன. ளகயில் ொள் மின்னியது.

அென் “அன்ளனரய!” என்று உடல்வநளித்தான். குந்தி தன்

ளகயிலிருந்த ொளள ஓங்கினாள். “அன்ளனரய” என அென்
ஓளசயின்றி கூெினான். அெளுளடய ளகயில் ஓங்கி எழுந்த
ொள் அளசெற்று நின்றது. பின்னர் அெள் அளத ெசிெிட்டு
ீ
முகம்வபாத்தி அழுதபடி முழந்தாளிட்டு நீருக்குள் அமர்ந்தாள்.
அெளருரக சுருள்கவளன எழுந்த கார்க்ரகாடகனின் வபரும்பத்தி
நாக்குபறக்க ெிழிகள் ஒளிவகாள்ள அணுகிெந்தது.
“வகாளலவசய்க… அது ஒன்ரற ெழி. வகான்று முன்வசல்க!”
அெள் இல்ளல இல்ளல என தளலளய அளசத்தாள்.
“ரநற்ளற வகால். நாளள என எழ அதுரெ ெழி…” என்றது
நாகம்.

“சீ!” என சீறியபடி அெள் அளத ளகயால் உந்தினாள். முறிந்த

மேவமன அது நீரில் அளலயிளக ெிழுந்து மூழ்கி மளறந்தது.
ளககளள நீருள் ெிட்டுத் துழாெியபடி அெள் பதற்றத்துடன்
சுற்றி ெந்தாள். அெள் ளககள் ஆழத்திற்கு நீண்டு ெந்து
வநளிெளத, ெிேல்கள் தெிப்பளத அென் கண்டான். கால்களால்
அடித்தளச்ரசற்ளற உந்தி உளதத்து நீந்தி எழுந்து அணுகி
அளத வதாட்டான். அெள் ளக ெிளசவகாண்டு ெந்து அெளன
பற்றிக்வகாண்டது. இழுத்து நீர்ப்பேப்புக்குரமரல தூக்கியது.
அென் மூச்சிளேக்க நின்றிருந்தான். அெள் அெளன இழுத்து
தன் உடலுடன் ரசர்த்து அளணத்துக்வகாண்டாள்.
 குருகுலத்து அேசனாகிய பாண்டுெின் அேசி குந்தி
சதசிருங்கவமனும் காட்டில் ெிண்புகுந்த தன் வகாழுநளன
எரியூட்டியபின் ளமந்தளே அளழத்துக்வகாண்டு
அளமச்சர்களுடன் அஸ்தினபுரிக்கு திரும்பிெந்தாள்.
நிரயாகமுளறப்படி அெளில் கருக்வகாண்டு மண்நிகழ்ந்து
கணெனால் ளமந்தர் என ஏற்கப்பட்ட நான்கு ளமந்தர்கள்
அெளுக்கிருந்தனர். பாண்டுொல் ளகக்வகாள்ளப்படுெதற்கு
முன்பு அெள் ஈன்ற ளமந்தனாகிய ெசுரைணன் அெர்களில்
மூத்தென். யுதிஷ்டிேனும் பீமனும் அர்ஜுனனும் அெள்
சதசிருங்கத்தில் கருக்வகாண்டு ஈன்ற ளமந்தர். கணெனுடன்
சிளதரயறிய இளளய அேசி மாத்ரியின் ளமந்தர்களாகிய
நகுலனும் சகரதெனும் அெர்களுக்கு இளளரயார்.

மூத்த ளமந்தன் அெர்கள் அளனெளேெிடவும்

உயேமானெனாக, அன்ளனயின் ரதாள்ெளே
தளலவயழுந்தெனாக இருந்தான். அெள் அெளன கர்ணன்
என்று அளழத்தாள். அென் இளளமயிரலரய
உளமுதிர்வுவகாண்டெனாக, ெில்திறன் மிக்கெனாக இருந்தான்.
அெர்கள் ெருெளத அஸ்தினபுரியில் இருந்த மூத்த அேசோன
திருதோஷ்டிேரும் பிதாமகர் பீஷ்மரும் மாதுலர் சகுனியும்
ளமந்தர்களான வகௌேெநூற்றுெரும் அறிந்திருந்தனர்.
அளமச்சர் ெிதுேரும் பீஷ்மரும் ரகாட்ளடமுகப்புக்ரக ெந்து
அெர்களள எதிர்வகாண்டளழத்தனர். வதாளலெில் அெளனப்
பார்த்ததுரம பீஷ்மர் முகம் மலே ளகெிரித்தபடி அணுகி
ரதாள்ெளளத்து உடலுடன் ரசர்த்து தழுெிக்வகாண்டார்.
“என்ளனெிட உயேமானெனாக ஆொய். எழுந்து
புெியாள்ெதற்காக ெிண்ணெர் அளித்தது உன் உயேம்” என்றார்.
அேண்மளன முகப்பில் சகுனி அெர்களுக்காக காத்து
நின்றிருந்தார். அெர் அருரக நின்ற துரிரயாதனன் ரதரிலிருந்து
இறங்கிய கர்ணளனக் கண்டதுரம ளககூப்பியபடி அணுகி
கால்வதாட்டு ெணங்கினான். அெளன கர்ணன் தன்னுடன்
ரசர்த்து தழுெிக்வகாண்டான். மறுளகயால் நாணத்துடன்
அப்பால் நின்றிருந்த துச்சாதனளன இழுத்தளணத்தான்.
அெர்களள ரநாக்கி அப்பால் நின்றிருந்த சகுனிளய அணுகி
“ொழ்த்துக, மாதுலரே!” என கால்வதாட்டு ெணங்கினான். சகுனி
புன்னளகயுடன் “இக்கணம் ெளே இருந்த ஐயங்கள் இப்ரபாது
அகன்றன” என்றார். “சிலர் வதய்ெங்களாரலரய
வதரிவுவசய்யப்படுபெர்கள்.”

அன்றுமாளல அெர்கள் திருதோஷ்டிேளே சந்திக்க ஒருங்கு

வசய்யப்பட்டிருந்தது. கர்ணனின் காலடிரயாளச ரகட்ரட
திருதோஷ்டிேர் உெளகக்குேலுடன் எழுந்தார். “களிற்றுக்
காலடிரயாளச… இந்நகளே ஆளெிருக்கும் மாமன்னனுக்குரியது”
என்றார். அருகளணந்த ளமந்தளன அள்ளித்
தழுெிக்வகாண்டார். “என்னுடன் மற்ரபாரிடுக, ளமந்தா! உன்
ரதாள்கள் எனக்கு நிகோனளெ” என்றார். கர்ணன் நளகக்க
அெர் அெளன தன் வபருங்ளககளால் சுற்றிப்பிடித்தார்.
நளகப்பும் கூச்சலுமாக அெர்கள் வபாய்ப்ரபாரிட்டனர்.

குடிப்ரபேளெயில் சிலர் கர்ணனின் குடிப்பிறப்ளபக் குறித்து

ஐயம் வகாண்டிருந்தனர். ெிதுேர் அளெயிவலழுந்து “மளறந்த
அேசர் பாண்டுொல் முளறப்படி மகரெற்பு வசய்யப்பட்டெர்
இளெேசர் கர்ணன். குருகுலத்தில் அெரே முதல்ெர்.
இக்குடியில் எெருக்கும் அெர்குறித்த மாற்று எண்ணம்
இல்ளல. இனி மறுப்புளேக்கும் உரிளம அந்தணர்க்ரக உண்டு”
என்றார். அந்தணர் தளலெோன வதௌம்யர் “ரெதமுளறப்படி
மகரெற்புச்சடங்கு நிகழ்ந்துள்ளது. ரெதத்தால்
ஏற்றுக்வகாள்ளப்பட்டெர் அேசு அமேத் தகுதியானெரே” என்றார்.
அளெயினர் ொழ்த்வதாலி எழுப்பினர்.

இளளரயார் நூற்ளறெருக்கும் உகந்தெனாக இருந்தான்

கர்ணன். பீமனுக்கும் துரிரயாதனனுக்கும் ரதாள்நிகர் வகாண்ட
மல்லன். அர்ஜுனனுக்கு ெில்நிகர் வகாண்ட ளகெலன்.
யுதிஷ்டிேனுக்கு அணுக்கமான நூல்ரதர்ரொன்.
இளளரயாருக்கு தந்ளதெடிெினன். இரு அன்ளனயருக்கும்
ெிளளயாட்டு மாறா ளமந்தன். மகளிருக்கு கண்நிளறயும்
ஆண்மகன். அஸ்தினபுரியின் குடிகளுக்கு யயாதியும் குருவும்
ஹஸ்தியும் பிேதீபனும் ஒன்வறன எழுந்த அேசன்.

பதிவனட்டாண்டு அகளெ நிளறந்தரபாது ஆன்ரறார் கூடிய

அளெயில் பீஷ்மர் தளலளமதாங்க, திருதோஷ்டிேரும்
சகுனியும் ொழ்த்த, வதௌம்யர் ரெதச்வசால் நிளறக்க,
ஐம்பத்தாறு அேசர்களும் ெந்து ெணங்கியமே கர்ணன்
அஸ்தினபுரியின் முடிசூடிக்வகாண்டான். பாஞ்சாலத்து இளெேசி
திவேௌபதிளய அென் மணம்புரிந்தான். அெர்களுக்கு ஐந்து
ளமந்தர்கள் பிறந்தனர். அெர்கள் தந்ளதளயப்ரபால்
இனிரயாரும் ஆற்றல்வகாண்டெருமாக இருந்தனர்.

மாமன்னர் ெசுரைணரின் ஆட்சியில் அஸ்தினபுரி ெயல்கள்

வசழிக்க, அங்காடிகள் வபருக வபாலிவுவகாண்டது.
வபருந்திறல்ெேர்களான
ீ தம்பியர் இருக்க அஸ்தினபுரிளய
வெல்லும் எண்ணரம எெருக்கும் எழெில்ளல. அர்ஜுனன்
கிழக்ளகயும் பீமன் ரமற்ளகயும் துரிரயாதனன் வதற்ளகயும்
நகுலசகரதெர்கள் ெடக்ளகயும் முற்றிலும் வென்றனர்.
பாேதெர்ைத்தின் அளனத்து அேசர்களும் அஸ்தினபுரிக்கு கப்பம்
கட்டலாயினர்.
ெசுரைணர் அதர்ெம்ரதர்ந்த அந்தணர் ெழிகாட்ட, நூற்ளறந்து
இளளரயாரும் வபரும்பளடவகாண்டு துளணநிற்க அஸ்ெரமத
ரெள்ெி ஒன்ளற நிகழ்த்தினார். கரியவபரும்புேெி
பாேதெர்ைத்தின் அளனத்து நாடுகளுக்கும் வசன்று
முடிமன்னர்களால் ெணங்கப்பட்டு திரும்பிெந்தது. மன்னர்கள்
அளித்த வபருஞ்வசல்ெத்ளதக்வகாண்டு அஸ்தினபுரியில்
கங்ளகக்களேயில் ோஜசூயப் வபருரெள்ெிளய நிகழ்த்தினார்.
ளக ஓயும் ெளே அந்தணருக்கும் புலெருக்கும் சூதருக்கும்
அள்ளி அள்ளி வபான்ெழங்கினார். மும்முடி சூடி அமர்ந்தார்.

ெசுரைணரின் புகளழப்பாடும் பதிவனட்டு வபருங்காெியங்களள

அளெப்புலெர் இயற்றினர். அளெ குடிப்ரபேளெகளில்
அேங்ரகற்றப்பட்டன. பாேதெர்ைவமங்கும் புலெர்களால்
பாடப்பட்டன. வெற்றிமட்டுரம நிகழ்ந்த அெர் ொழ்ளெப்பற்றி
சார்ங்கதேர் எழுதிய மகாெிஜயம் என்னும் காெியரம
அெற்றில் ஒப்பற்றது என்று நூரலார் உளேத்தனர்.
அெளேப்பற்றிய சூதர்பாடல்கள் பாேதெர்ைத்தின் அளனத்து
நகர்களிலும் முச்சந்திகளிலும் புறக்களடகளிலும் அன்றாடம்
பாடப்பட்டன. நாவடங்கும் முனிெர்களுக்கு தெச்சாளலகள்
அளமத்தார். ெழிரதாறும் ெணிகர்களுக்குரிய அறச்சாளலகளள
நிறுெினார்.

புெியில் நிகழ்ந்த பிறெிநூல்களிரலரய அரிதானது

ெசுரைணருளடயது என்றனர் நிமித்திகர். பிறெிக் கணம்
முதல் ஒவ்வொன்றும் உகந்தெளகயிரலரய அளமந்தது அது.
ரகாள் எதிர் ரகாள் அளமயாத பிறெிநூல் ஒன்று
இருக்கெியலும் என்பளதரய அயல்நிலத்து நிமித்திகர்
அறிந்திருக்கெில்ளல. அெர்கள் நாளுவமன அெர் அளெக்கு
ெந்துவகாண்டிருந்தனர். சிற்றளெகளில் அமர்ந்து அளத
ஆோயந்து வசால்லாடினர். அதளன நுணுகி கூர்ந்து பிரித்து
இளணத்து ரநாக்கி எங்ரகனும் ஏரதனும் எதிர்நிளலளயக்
காணமுயன்று ஓய்ந்தனர்

“ஊழ் என்பது ஒருளகயில் ொளும் மறுளகயில் மலரும்

வகாண்ட ெிந்ளதப்வபருந்வதய்ெம்” என்றார் வதன்தமிழ்நிலத்து
நிமித்திகர் சாத்தனார். “நஞ்சும் அமுதும்வகாண்டு அது
ொழ்ளெ வநய்கிறவதன்கின்றன நூல்கள். எெருக்கும் அது
முற்றாக கனிந்ததில்ளல. எெளேயும் ளகெிட்டதுமில்ளல.
இெளே மட்டும் பிச்சியான ரபேன்ளன என மடியில்
அமேளெத்திருக்கிறது. தன் முளலகனிந்து ஊட்டிக்வகாண்ரட
இருக்கிறது.”

“அருகிருந்து அெர் ொழ்க்ளகளய

பார்த்துக்வகாண்டிருக்கிரறாம். ொழ்நாள் முழுக்க அேசர்
எண்ணியது நிகழாவதாழிந்ததில்ளல. அெருக்கு எதிர்ச்வசால்
எழுந்ததில்ளல. அெருக்கு எதிரிவயன்று எெரும் நின்றதில்ளல.
வெல்லெியலாவதன்றும் அளடயவொண்ணாவதன்றும்
எளதயும் அெர் இப்பிறெியில் கண்டதில்ளல. காலில் ஒரு
சிறுமுள் ளதத்தரபாது அளத எடுத்த அளெச்ரசெகனிடம்
இந்த ெலிளயப்ரபான்ற ஒன்ளறயா நூல்கள் துயர் என்று
வசால்கின்றன என்று அெர் ெினெினார் என்று சூதர் களத
ஒன்று உள்ளது” என்றார் தளலளம அளமச்சர் வசௌனகர்.

வதய்ெங்களுக்குரிய பழுதிலாப்வபரும்பிறெி
வகாண்டிருந்தளமயால் ெசுரைணளே முனிெர் ொழ்த்தினர்.
நலம் மட்டுரம நாடும் உள்ளம் வகாண்டிருந்தளமயால்
அந்தணர் அெளே ரபாற்றினர். வெற்றிளய மட்டுரம
அளடந்தெர் என்பதனால் அெளே பளடக்கலங்களின் வதய்ெம்
என்றனர் ைத்ரியர். வபாருள்வதய்ெம் ரதடிப்பின் வதாடர்பெர்
என்றனர் ளெசியர். ஒருமுளறகூட அறம் பிளழக்கா
ரகால்வகாண்டெர் என்பதனால் குடிகள் அெளே
குலவதய்ெவமன்ரற ெணங்கினர்.

ஒவ்வொருநாளும் ெசுரைணர் புகழ்வமாழிகளள மட்டுரம

ரகட்டுக் வகாண்டிருந்தார். அளெ உண்ளமயிரலரய
உளமுணர்ந்து உளேக்கப்பட்டளெ என்பதனால்
அளெமுகமன்களுக்குரிய வபாருளின்ளம
வகாண்டிருக்கெில்ளல. எனரெ அளெ வசெிகடந்து
உளம்வசன்று வதாட்டன. உள்ளத்திலும் அளெ ஒலித்தளமயால்
ரமலும் அழுத்தம் வகாண்டன. வசால்பெரின் ரகட்பெரின்
எண்ணப்வபருக்ளக அளெ ஆண்டன. பிறிவதான்று இல்லாமல்
அளெ அெளேச் சூழ்ந்திருந்தன. அெர் அெச்வசால்ளலரய
வசெிவகாள்ளாது அேசுெற்றிருந்தார்.
ீ

ஒவ்வொரு நாளுவமன வசல்ெமும் நலமும் வபாலிந்தன

ெசுரைணரின் நாட்டில். இேெலரின்றி அெர் அறமியற்றுெது
நின்றது. எதிரிகளின்றி அெர் ெேம்
ீ மளறந்தது.
வசய்ெதற்ரகதுமின்றி அெர் அளெகளில் அமர்ந்து
கண்ரசார்ந்தார். அளமச்சருடனும் ரதாழருடனும் அமர்ந்து
நாற்களமாடினார். மீ ண்டும் மீ ண்டுவமன ஒரே ொழ்க்ளகயில்
அளமெதன் ரசார்ளெ அகற்ற கானாடினார்.
மாற்றுருக்வகாண்டு நாடுலாெினார். ஆனால் அளெயும்
மீ ளமீ ளச் வசய்யப்படுெரத என்று உணர்ந்து வமல்ல
அேண்மளனக்குள்ரளரய மீ ண்டும் அளமந்தார்.

“கருெளறத் வதய்ெம் பீடத்தில் அளமந்ரத உலகுபுேக்கிறது,

அேரச” என்றனர் அளெப்புலெர். “அறம் நிளலத்த நாட்டில்
வதய்ெங்கள் பலிவகாள்ெதுகூட இல்ளல” என்றனர். சூதர்கள்
“அளலயிலா வபரு நீர்நிளல இந்த அஸ்தினபுரி. அதன் நடுரெ
இதழ்குளலயாது ஒளிவகாண்டு நிற்கும் ஆயிேமிதழ்த்தாமளே
நம் அேசர்” என்று பாடினர். ஒன்றும்குளறெிலாதளமந்த
நகளேயும் அதன் அேசளனயும் காண ெிண்ணில் எப்ரபாதும்
ரதெர்கள் ெந்து நின்றிருந்தளமயால் அஸ்தினபுரிக்குரமல்
ஒளிமிக்க முகில்கணம் ஒன்று வெண்குளடவயன எப்ரபாதும்
நின்றிருந்தது.

இமைக்கணம் - 7

குருகுலத்து ெசுரைணர் நூறாண்டு ொழ்ந்தார்.

முதுளமயில் ளமந்தரும் வபயர்ளமந்தரும் சூழ
அேண்மளனயில் அளமந்த ெசுரைணர் வநடுநாட்கள் புதிவதன
எதுவும் இயற்றாளமயால் உடலும் உள்ளமும் ஓய்ந்தெோக
இருந்தார். ஒவ்வொருநாளும் மாறாமல் அன்றாடத்ளதரய
ஆற்றினார். முதற்புலரி எழுளக, வதய்ெம் வதாழுளக,
இன்சுளெவகாண்ட நல்லுணவு, இளச, நூல்நெில்தல்,
அணுக்கருடன் வசால்லாடுதல், ரநாயிலா உடல்ரபணல்,
நல்லுறக்கம். ஒருமுளறரயனும் ஒன்றும் குளறவுபடாளமயால்
ஒவ்வொருநாளும் பிறிவதான்வறன்ரற நிகழ்ந்தது.

அன்றாடத்தின் சலிப்பு அெருள் அனளல அளணத்து பழகிய

வசயல்களுக்கு அப்பால் அெருளடய சித்தம் வசல்லாதாக்கியது.
அன்றாடத்திற்கு அப்பாலுள்ளளெ அறியாதளெ என
அச்சுறுத்தியளமயால் அெர் அெற்ளற முற்றிலும் தெிர்த்து
பழகிய அன்றாடத்திற்குள் தன்ளன சுருட்டிக்வகாண்டார். தன்
உடலால் உருொக்கப்பட்ட, தன் உடலளரெ
ஆன, சிறுதுளளக்குள் ொழும் புழு என திகழ்ந்தார். நன்று
தீவதன ஒன்றும் நிகழாதிருப்பரத இன்பம் என்று
ெகுத்துக்வகாண்டார்.

தன் ெிழிவசெி ெட்டத்துக்கு அப்பாற்பட்ட ஒவ்வொன்ளறயும்

பலமுளற ரகட்டறிந்த பின்னரே வபாருள்வகாண்டார். வபாருள்
திேளாதரபாது எரிச்சலுற்று ெளசவபாழிந்தார். தன்
அளமவுநிளலளய குளலக்கும் எளதயும் அணுகெிடாது
தன்ளன அகற்றிக்வகாண்டார். எனரெ அெரிடம் எளதயும்
வகாண்டுவசல்லாவதாழிந்தனர் ளமந்தர். அெருளடய முதல்
ளமந்தன் ெிருைரசனன் அேசப்வபாறுப்ளப ஏற்றுக்வகாண்டான்.
அெர் ரபேளெகளிலும் ெிழவுகளில் மட்டும் மணிமுடி சூடி
அமர்பெோனார். அங்கு நிகழ்ந்துவகாண்டிருந்த அளனத்து
ொழ்ெியக்கங்களுக்கும் அப்பால் வகாலுெமர்ந்து ெிழிவெறிக்க
ரநாக்கினார்.

ஆனால் அள்ளி அள்ளி இறுக்கினாலும் வமல்ல நழுெி

ஒவ்வொன்றும் தன்ளனெிட்டுச் வசல்ெளதயும் அெர்
உணர்ந்திருந்தார். ஆகரெ ெிடாப்பிடியாக அளனத்ளதயும்
பற்றிக்வகாள்ளவும் ெிளழந்தார். தன் மணிமுடிளயயும்
அரியளணளயயும் எந்நிளலயிலும் ெிட்டுக்வகாடுக்க அெர்
முளனயெில்ளல. வபான்னூல், அணியாளடகள்,
மணிக்கலன்கள் என ரசர்த்துளெத்துக்வகாண்டார். அரியதும்
அழகியதுமான அளனத்ளதயும் தனக்வகன எடுத்தார். அளெ
அெருளடய கருவூலத்ளத அளடந்து இல்ளலவயன்றாக்கும்
இருளில் புளதந்தளமந்தன. ஒவ்வொருெரும் தனக்களிக்கும்
அளெமுளறளமகளளயும் முகமன்களளயும் கூர்ந்து ரநாக்கி
மதிப்பிட்டார். சற்ரறனும் அதில் குளறவு இருப்பதாகத்
ரதான்றினால் சினம்வகாண்டு கூச்சலிட்டார். உளம்ரசார்ந்து
ெிழிநீர் வபருக்கினார்.
ரமலும் ரமலுவமன அெர் உடல் முதுளமவகாண்டு நலிய
உள்ளமும் சிளதந்தபடிரய ெந்தது. பற்கள் மளறந்தரபாது
அெர் இனிப்புணளெ ரமலும் ெிரும்பலானார்.
தனக்களிக்கப்பட்ட உணெில் இனிய பகுதிகளள எடுத்து
ரசக்ளகயின் அடியிலும் சுெடிப்வபட்டிக்குள்ளும் ஒளித்து
ளெத்துக்வகாண்டார். எப்ரபாதும் சிறிது சிறிதாக ெிண்டு
ொயிலிட்டு வமன்று ெிழிவசாக்கினார். தன் உடளலரய மீ ளமீ ள
ரநாக்கி தடெி குலெினார். பல்லிழந்து நாக்கு குதளல
வசால்லத் வதாடங்கியதும் வசாற்கள் சுருங்கி எளிய
வசாற்வறாடர்கள் மட்டுரம எழுந்தன. அளெ திரும்பிச்வசன்று
சித்தவமன்றாக உள்வமாழியும் மிகச்சில
வசாற்வறாடர்களாலானதாக ஆகியது.

வசெிகள் அளணந்தரபாது ரகட்குவமாலிவயல்லாம் மந்தணம்

என்றாகி அெளே உளம்கூேச் வசய்தன. ஒவ்வொன்ளறயும்
என்ன என்ன என்று ரகட்டுக்வகாண்டிருந்தார். அளனத்ளதயும்
அெருக்கு உகந்த பிறிவதாரு ெடிெிலாக்கி ஏெலரும்
அணுக்கரும் அெருக்களிக்க அெர்கள் சளமத்த அந்த உலகில்
அெர் ொழ்ந்தார். எதிலும் உளம்குெியாளமயால் இளசரயா
களலரயா நூரலா அெருக்கில்லாமலாயிற்று. அறியா
உலளகக் கண்டு எழுந்த பதற்றரம அெர் முகத்தின் மாறாத
பாெளன என நின்றது. வசால்முளளக்கா இளளமந்தருடன்
ஆடுளகயிரலரய அெர் உளம் மகிழ்ந்தார். சுருக்கங்கள்
மண்டிய முகத்தில் அப்ரபாது மட்டுரம சிரிப்பு எழுந்தது.

ஆனால் கனவுகளில் அெர் பிறிவதான்வறன ொழ்ந்தார்.

புறவுலகு ெண்ணம் வெளிறி அளசந்தரபாது அகத்திவலழுந்த
உலகுகள் ஒளியும் ஓளசயும் வகாண்டு வபாலிந்தன. அங்கிருந்த
அெர் உடலிறுகி ஓங்கியெனாக, உள்ளம் ெிளழவுகளால்
நிளறந்த இளளஞனாக இருந்தார். புேெிகளில் பாய்ந்தார்.
ெில்ெிளளயாடினார். சிம்மங்களுடனும் களிறுகளுடனும்
பூசலிட்டார். மகளிளே ரெட்டு அளடந்தார். காமத்தில்
திளளத்தார். குருதிமணம் அளிக்கும் கள்மயக்கில்
நிளலயழிந்தார். வதாளலநிலங்களில் தனித்தளலந்தார்.
அளலகடல்களின்ரமல் பாய்த்தூண் பற்றி எழுந்து
முடிெிலிளய ரநாக்கினார். இடிமின்னல் சூழ தனித்து
நின்றிருந்தார்.

ஒவ்வொரு கனெிலும் வமய்ொழ்ெில் அெர் எதிர்வகாண்டிோத

வபரும் அளறகூெல்களள சந்தித்தார். மகதத்தின் அேசன்
ஜோசந்தனால் ரதாற்கடிக்கப்பட்டு நாடிழந்து காட்டுக்கு
ஓடினார். அங்ரக மளலக்குளககளில் தங்கி
ரெட்ளடயுணவுண்டு ொழ்ந்தார். அளணயா ெஞ்சத்ளதத்
திேட்டி ஆற்றல்வகாண்டு மளலமக்களள உளம்வென்று
பளடதிேட்டி மீ ண்டும் தன் நகளே வென்றார். களிவெறிவகாண்டு
கூத்தாடிய மக்கள்திேள் நடுரெ அரிமலர் மளழவபாழிெினூடாக
கண்ண ீர் ெழிய ளககூப்பி நளகத்தபடி நகர்ெலம் வசன்றார்.

ளமந்தளேெிட அணுக்கர்களான தம்பியோல் ெஞ்சத்தில்

ெழ்த்தப்பட்டார்.
ீ ரெட்ளடக்காட்டில் அெர்களால்
நஞ்சூட்டப்பட்டு சிளதரயற்றும்வபாருட்டு
வகாண்டுவசல்லப்பட்டரபாது எஞ்சிய உயிர்த்துளிளய குெித்து
தன்ளன மீ ட்டு தப்பினார். துளணநாட்டினரின்
பளடவகாண்டுெந்து நகளே வென்றார். உயிர்ப்பிச்ளச ரகாரி
காலில் ெிழுந்து அழுத துரிரயாதனளனயும் யுதிஷ்டிேளனயும்
பீமளனயும் அர்ஜுனளனயும் அள்ளி மார்ரபாடு
அளணத்துக்வகாண்டு கண்ண ீருடன் அெர்கள் தன் தம்பியேல்ல
ளமந்தர் என்றார். அெர்கள் ெிம்மி அழுதபடி அெர் மார்பில்
முகம்புளதத்தனர்.

அரிவதன்றும் வகாடிவதன்றும் ஆன ஒவ்வொன்றும்

அந்நகருக்கும் அெருக்கும் நிகழ்ந்தது. வபருவெள்ளம் ெந்து
நகளே மூடியரபாது அேண்மளனக் கதவுகளள படகுகளாக்கி
தன் குருதியினளே காத்தார். ரசற்றுமளலவயன்றான நிலத்தின்
ரமல் மீ ண்டும் தன் நகளே கட்டி எழுப்பினார். முன்னின்று
ரபாரிட்டும், உறுதிவகாண்டு ெழிநடத்தியும் ரநாயில், எரியில்,
பளடவயடுப்பில் இருந்து தன் குடிகளள காத்தார்.
அதன்வபாருட்டு தன் இன்ளமந்தளே இழந்தார். வென்றபின்
இழந்த ளமந்தளே மடியிலிட்டு ெிழிரசாே அழுதார்.
அெர்களுக்காக நடுகல் நாட்டி நீர்ப்பலியளித்தார்.

ஒருநாள் அெர் கண்ட கனெில் அெருளடய அன்ளன குந்தி

அெர் துயின்றுவகாண்டிருக்ளகயில் வமல்லடி ளெத்து அருரக
ெந்தாள். அெர் நளடதிருந்தா இளளமந்தனாக இருந்தார்.
அன்ளன ெருெளத அெர் துயிலுக்குள்ளும் ரபேச்சத்துடன்
ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்தார். அன்ளனக்குப் பின்னால் அெள்
நிழல் எழுந்து மச்சில் ெளளந்திருந்தது. அது ஒரு மாநாகபடம்
ரபாலிருந்தது. அன்ளன அெளே ளகயிவலடுத்தரபாது
அவ்ெிழிகளள அணுக்கமாகக் கண்டு அெர் உடல்ெிதிர்த்து
குளிர்ந்தார். ஆனால் நீருக்குள் என குேலில்லாமலிருந்தார்.

அன்ளன அெளே வகாண்டுவசன்று காட்டுக்குள் அளமந்த ஒரு

சிறுசுளனக்குள் குளிர்நீரில் முக்கினாள். மூச்சுத்திணற அெர்
திமிறி ளககால் வநளித்தரபாது இடக்ளகயில் ஏந்திய ொளால்
அெளே அெள் மாறிமாறி வெட்டினாள். மூச்சிளேக்க
வெறியுடன் அெளே வெட்டி துண்டுகளாக்கினாள். சுளனநீர்
குருதிச்சுழிப்புடன் அளலவகாள்ள கால்நீட்டி ளெத்து ரமரலறிச்
வசன்றாள். வசந்நீர் வசாட்டும் அெள் ளக நடுங்கியது. அருரக
மாநாகம் கருரெங்ளக அடிமேவமன படம் எடுத்து
நின்றிருந்தது. “அன்ளனரய! அன்ளனரய!” என அெர்
கூெிக்வகாண்டிருந்தார். வமல்ல அெர் குேல் நீர்க்குமிழிகளாகி
ரமவலழுந்து உளடந்து மளறந்தது.

பின்னர் நீருக்குள் துழாெிய இரு ளககளள அெர் கண்டார்.

அெருளடய ளககளில் ஒன்ளற வபண் ளக பற்றிக்வகாண்டது.
பின்னர் பதற்றமும் வகாந்தளிப்புமாக அெளே உள்ரள ரதடிக்
கண்டளடந்து ஒன்றுரசர்த்தன அக்ளககள். அள்ளி எடுத்து
ஒன்வறனக் ரகாத்து ளமந்தனாக்கி நிறுத்தின. அென் முன்
மண்டியிட்டு நின்றிருந்தனர் இரு சூதர்கள். “ளமந்தா” என்றார்
சூதர். “நீ எனக்கு ளமந்தன் என அளிக்கப்பட்டாய்… உன்
அன்ளனக்கு வதய்ெங்களின் வகாளட நீ.” சூதப்வபண் அென்
ரதாளளத் வதாட்டு ெருடி கண்வபாங்கினாள்.

“எனக்கு பசிக்கிறது” என்று அென் வசான்னான். “ஆம்,

மறந்துெிட்ரடன்” என்று வசான்ன சூதர் எழுந்து வசன்று அங்கு
நின்றிருந்த புேெியின் சாணிளய ஒரு ொளழயிளலயில்
எடுத்துக்வகாண்டு ெந்தார். “உண்க, ளமந்தா!” என நீட்டினார்.
“என்ன ெிளளயாடுகிறீர்களா? இளத எப்படி உண்பது?” என்று
அென் சினத்துடன் கூெ “இங்ரக நாங்களளனெரும் இளத
உண்டுதான் உயிர்ொழ்கிரறாம், ளமந்தா” என்றாள் சூதப்வபண்.
அென் அருெருப்புடன் “சீ” என அளத தட்டிெிட்டான்.
“வசால்ெளத ரகள். நாம் ரெவறளதயும் உண்ணமுடியாது. எந்த
உணவும் முதலில் அப்படித்தான் இருக்கும். உண்ண உண்ணப்
பழகிெிடும். கண்களளமூடித் துணிந்து சற்று உண்க…” என்று
சூதர் வசான்னார்.
அென் முகம்திருப்ப அன்ளன அதில் சிறிது அள்ளி அென்
ொயில் ஊட்டினாள். ெயிற்றில் எரிந்த பசி எச்சிலூறச்
வசய்தாலும் அென் குமட்டி துப்பி “ரெண்டாம்” என்றான். அெள்
ெிழிகளிலிருந்து நீர் ெழிந்தது. “எங்களுக்காக உண்ணுக,
ளமந்தா! ரெவறளதயும் நாங்கள் அளிக்கெியலாது. இது உன்
அன்ளன ளக அமுவதனக்வகாள்க!” அென் அெள் ரதாளளத்
வதாட்டு “ஆம், உங்கள் ெிழிநீோல் இனிதாயிற்று இது” என்று
வசால்லி அளத ொங்கி உண்டான்.

ொயில் கடுஞ்சுளெ என, உள்மூக்கில் வகடுநாற்றவமன அளத

உணர்ந்தான். முதல் கெளத்ளத ெிழுங்கினான். மீ ண்டும்
மீ ண்டும் உண்டான். உடல் குமட்டி அதிர்ந்துவகாண்டிருந்தது.
தனிளமயில் வசன்று நின்றரபாது குதிளேச்சாணி என்னும்
வசால்ளல உள்ளத்தில் அளடந்தான். அக்கணரம குமட்டி
ொயுமிழலானான். உடலுக்குள் இருந்த அளனத்ளதயும்
உமிழ்ந்தான். குருதிளய, குடல்களள, இதயத்ளத, ஈேளல
உமிழ்ந்தான். எண்ணங்களள, கனவுகளள
உமிழரெண்டுவமன்பதுரபால் ஓளசயிட்டு எக்கி அதிர்ந்தான்.

ரநாயுற்று நிளனெிழந்துகிடந்து பலநாட்கள் அெர்

ொயுமிழ்ந்துவகாண்டிருந்தார். உணரெதும் உட்வசல்லெில்ளல.
உடல் வெம்ளமவகாண்டு காய்ந்தது. அளேமயக்கில்
“குதிளேச்சாணி… குதிளேயின் சாணிளய…” என்று
முனகிக்வகாண்டிருந்தார். உடல் வமலிந்து ெற்றியது. நிமித்திகர்
கூடி அெர் பிறெிநூளல கணித்தனர். “அேசர் மண்ணில்
ொழ்ொங்கு ொழ்ந்து நிளறந்துெிட்டார். முற்பிறெி நிளனரொ
மறுபிறெிக் கருரொ உளம் நிகழ்கிறது. இங்கிருந்து ஆத்மா
எழுந்துெிட்டவதன்பளதரய இது காட்டுகிறது” என்றனர். “இனி
வநடுநாட்கள் இவ்வுடல் நிளலக்காது. ெயிற்றனல்
அெிந்துெிட்டது. வநஞ்சனல் சற்ரற எஞ்சியிருக்கிறது. வநய்
தீர்ந்த அகலில் சுடர் என வநற்றியனல் தெிக்கிறது” என்றார்
மருத்துெர்.

பதிவனட்டு நாட்களுக்குப்பின் அெர் ெிழித்துக்வகாண்டரபாது

அெருளடய அளமச்சர்கள் அந்தணர்களுடன் ெந்து
அருகமர்ந்து நிமித்திகரும் மருத்துெரும் கூறியளத
எடுத்துளேத்தனர். “அேரச, நான்கு ொழ்நிளலகளளயும்
கடக்காமல் முழு ெிடுதளல இல்ளல என்கின்றன வநறிகள்.
அேசு துறந்து காரனகுெரத உங்களுக்கு உகந்த ெழி. இனி
இங்கு நீங்கள் அளடெதற்கும் அறிெதற்கும் ஏதுமில்ளல.
ளமந்தருக்கு முடிசூட்டிெிட்டு மேவுரி அணிந்துவகாள்க!”
என்றனர். அெர் ஒன்றும் வசால்லெில்ளல.

“இனி சிலநாட்கள்தான், அேரச. ரமலும் தயங்கினால் மூழ்கும்

கலத்தில் அஞ்சிநிற்பெர்ரபால் மூச்சிழக்ளகயில் ெருந்த
ரநரும்” என்றார் அந்தணர்தளலெர். ெிழிநீருடன் அெர்
தளலயளசத்தார். அதன்பின்னர்தான் குடியளெயில்
முடிதுறந்து ளமந்தருக்குச் சூட்டிெிட்டு சதசிருங்கத்திற்கு
கிளம்பிச்வசன்றார். சதசிருங்கத்தில் பாண்டு ொழ்ந்து மளறந்த
காட்டிரலரய குடிரயறி இறுதிரநான்ளப இயற்றினார். முதிர்ந்து
நிளறவுவகாண்டு அங்குள்ள ஏரியில் மூழ்கி உயிர்துறந்தார்.
அெருக்கு அங்ரகரய சிளதவயாருக்கப்பட்டது. ளமந்தர் கூடி
எரியூட்ட ெிண்புகுந்தார். குருதியினரும் குடியினரும்
துயர்காக்க, நிளனவுகளில் நின்றிருந்தார்.

ெசுரைணர் இப்புெியில் அளடெதற்ரகதும்

எஞ்சியிருக்கெில்ளல என்று அெர் பிறெிநூல் ரநாக்கிய
நிமித்திகர் உளேத்தனர். ரெதம் ெகுத்த ெழியில்
இளடயூறின்றி வசன்வறய்திய ொழ்வு என்றனர் அறிஞர்.
அெருக்காக வதற்குக்காட்டில் ஒரு நிளனவுக்கல்
நிறுத்தப்பட்டது. அெர் ளமந்தர் ஆண்டுக்வகாருமுளற அெர்
மளறந்த மீ ன்நாளில் நீர்க்கடன் கழித்தபின் அக்கல்லுக்கு
மலர்சூட்டி பலியிட்டு ெணங்கினர். அங்கு நின்றிருந்த
குருகுலத்து மன்னர்களின் கல்நிளேகளில் ஒன்வறன அெரும்
ஆனார்.

குருகுலத்து ெசுரைணரின் வகாடிெழியில் அெருளடய

ளமந்தர் ெிருைரசனர் சிலகாலரம ஆட்சிவசய்தார். தந்ளத
கனிந்த முதுளமயில் அேசுதுறக்க முதல்முதுளமயில்தான்
அெர் அேசு வகாண்டார். தந்ளதளய ொழ்த்திய நல்லூழ்
ளமந்தளேக் ளகெிட்டு நிகர்வசய்தது. ரநாயுற்று
ெிருைரசனரின் ளமந்தர்கள் இறக்கரெ அெர்களுக்குப் பின்
ெசுரைணரின் இளளரயான் அர்ஜுனரின் ளமந்தர் அபிமன்யூ
அேசோனார். திளசவென்று ெேம்
ீ நிறுத்திய அபிமன்யூ
இளளமயிரலரய சிந்துநாட்டேசர் ஜயத்ேதனால்
வகால்லப்பட்டார்.

அபிமன்யூெின் ளமந்தர் பரீட்சித் பிறப்பிரலரய

ரநாயுற்றிருந்தார். நாகக்குளற வகாண்ட பிறெிநூல் அளமந்த
அெளே அேசமேச்வசய்து அளமச்சர்கள் ஆண்டனர். பரீட்சித்
நாகநஞ்சுவகாண்டு அகளெமுதிோமரலரய இறந்தபின் அெர்
ளமந்தர் ஜனரமஜயன் அேசோனார். தந்ளதளயக் வகான்ற
நாகங்களின் அருளளப்வபறும்வபாருட்டு மாவபரும் சர்ப்பசத்ே
ரெள்ெி ஒன்ளற அெர் அஸ்தினபுரியில் நடத்தினார்.
அளனத்து நாகங்களளயும் ஆற்றல்வகாண்வடழச்வசய்யும்
அவ்ரெள்ெியில் ஏழு ஆழங்களிலிருந்தும் நாகங்கள்
ரமவலழுந்து ெந்தன. கரிய காவடன படம்தூக்கி நின்றாடி
அெளே ொழ்த்தின. அெற்றின் நஞ்ளசப்வபற்று அெர்
ஆற்றல்மிக்கெோனார். பளடவகாண்டு வசன்று
வபருகிச்சூழ்ந்திருந்த எதிரிகளள வென்றார். அஸ்தினபுரிளய
அச்சமூட்டும் ளமயவமன பாேதெர்ைத்தின் நடுெில்
நிறுெினார்.

ஜனரமஜயன் கஸ்ளய என்னும் தன் அேசியில் இேண்டு

ளமந்தளே வபற்றார். சந்திேபீடன், சூரியபீடன் என்னும்
அம்ளமந்தர்களுக்கு நூறு ளமந்தர் பிறந்தனர். ஜனரமஜயன்
பிறளே வெல்லும்வபாருட்டு நாகர்களிடமிருந்து
வபற்றுக்வகாண்ட நஞ்சு அெரிலிருந்து வபருகி நூறு
வபயர்ளமந்தரிலும் நிளறந்து ெளர்ந்தது. அெர்கள் நிலம் ரகாரி
தங்களுக்குள் பூசலிட்டனர். ஆயிேம் பளடநிலங்களில்
ஒருெளே ஒருெர் வகான்று குருதி வபருக்கினர். முதுளமயில்
தன் அேண்மளனயில் ஒடுங்கியிருந்த ஜனரமஜயன்
ஒவ்வொருநாள் புலரியிலும் தன் குருதிெழியினர் ரபாரிட்டு
இறந்துெிழுெளதப்பற்றிய வசய்தி ரகட்ரட கண்ெிழித்தார்.
ஒவ்வொரு அந்தியிலும் தன் ளமந்தருக்காக ரநாற்று
துயிலாதிருந்தார்.

அெர் ெிழிமுன்னால் இரு ளமந்தரும் ஒருெளே ஒருெர்

வகான்று மளறந்தனர். சூரியபீடனின் ளமந்தர்களில்
மூத்தெனாகிய சத்யகர்ணன் தன் உடன்பிறந்தார்
அளனெளேயும் வகான்றழித்து அஸ்தினபுரியின் அேசுரிளமளய
வபற்றான். முடிசூடி அமர்ந்த சத்யகர்ணன் ஒரு ளமந்தன்
மட்டும் எஞ்ச பிற அளனத்து ளமந்தளேயும் அெர்கள்
வசால்முளளக்கும் முன்னரே நாடுகடத்தினான். அென்
ளமந்தனாகிய ஸ்ரெதகர்ணன் தன் பதிவனட்டாம் அகளெயில்
தந்ளதளய சிளறயிட்டு தான் அேரசற்றான். மறுவசால்
உளேக்கலாகுவமன ஐயம்வகாண்ட அளனெளேயும்
வகான்றழித்து அஸ்தினபுரிளய தன் ளகப்பிடிக்குள்
நிறுத்தினான்.

ஸ்ரெதகர்ணன் ரசதிநாட்டு அேசர் சுசாருெின் மகள்

யாதெிளய மணந்து அஜபார்ஸ்ென் என்னும் ளமந்தளன
வபற்றான். அென் ளமந்தன் ெிருஷ்ணிமதன். அென் ளமந்தன்
சுரசனன். சுரசனன் சுனிதளன வபற்றான். அெனிலிருந்து
ரிச்சன், நிருஜாக்ைு, சுகிகாலன், பரிப்லென், சுனயன், ரமதாெி,
நிருபஞ்சயன், மிருது, திக்மன், பிருகத்ேதன், ெசுதனன், சதானிகன்,
உதயனன், அஹிநாேன், கண்டபாணி, நிேமித்ேன் என்னும்
மன்னர்களின் நிளே உருொகியது.

ஒவ்வொரு தளலமுளறயிலும் ஒவ்வொருெருக்கும்

நூற்றுக்கணக்கில் ளமந்தர்கள் பிறந்தனர். அெர்கள் நிலம்ரதடி
ஒருெரோவடாருெர் ரபாரிட்டு அழிந்தனர். இளரெனிலில்
பிறந்து வபருகும் பேல்மீ ன்கள்ரபால பிறளே உண்டு தான்
வபருகிய சிலரே எஞ்சினர். சிலர் எல்ளலகளள உதறி புதிய
நிலம் ரதடிச்வசன்றனர். அறியாப் பாளலகளில், இருண்ட
காடுகளில், ெிளசவகாண்ட ஆறுகளுக்கு அப்பால் ெிரிந்த
புல்வெளிகளில், வசன்றளடயமுடியாத மளலயுச்சிகளில்
நாடுகளள உருொக்கினர். அெர்களின் குலநிளேக் களதகளில்
வபாருளில்லாச் வசால்லாக கர்ணகுலம் என்பது கூறப்பட்டது.

அஸ்தினபுரியில் ஒருநாளும் குருதி ஓயெில்ளல. அங்ரக

ஆண்ட மன்னர்கள் எெரும் உளமடங்கி இேவுறங்கெில்ளல.
இறந்து மூச்சுலளக அளடந்த பின்னரும் அெர்கள்
நிளலவகாள்ளெில்ளல. அங்கு அளமந்து மண் ரநாக்கி
“ளமந்தர்கரள, வகால்லாதீர்கள்! அழியாதீர்கள்!” என்று
கூெிப்பதறிக்வகாண்டிருந்தனர். அெர்களின் கண்ண ீர்
இளமளழவயன அஸ்தினபுரிரமல் வபய்தது. அங்ரக பயிர்களும்
களளகளும் அந்நீோல்தான் வசழித்தன.

குருகுலத்தின் வகாடிெழியில் இறுதி அேசனாகிய ரக்ஷமகன்

நிேமித்ேனின் நூறு ளமந்தரில் நூறாமென். இளளமயிரலரய
நிகேற்றெனாகரெண்டும் என்று ெிளழவுவகாண்டிருந்தான்.
தனக்குரமல் நூறு உடன்பிறந்தார் என்பளத எண்ணி எண்ணி
அனல்வகாண்டான். முடியற்றென் வெறும்குடிரய என
அெனுக்குச் வசான்னது குலமுளற கிளத்திய வதால்நூல் மேபு.
நிேமித்ேனால் வெல்லப்பட்ட அளனெளேயும் எெருமறியாமல்
வசன்று சந்தித்து இன்வசால்லும் வசால்லுறுதியும் அளித்து தன்
நண்பர்களாக்கிக் வகாண்டான். அஸ்தினபுரியின் கருவூலத்ளத
ெிளழந்த ெணிகர்களள நாளளஎன வசால்லிக் கெர்ந்து
உடன்ரசர்த்துக்வகாண்டான். நாகக்குழெியில் நஞ்சு
மூப்பதுரபால ஒவ்வொருநாளும் ஆற்றல்வகாண்டான்.

ரக்ஷமகன் ஒருநாள் காட்டில் வசல்ளகயில் பணிந்த கரிய

சிற்றுருவும் ஒளிரும் கண்களும் இனிய நளகப்பும்
வமன்வசால்லும் வகாண்ட சூதன் ஒருெளன சந்தித்தான்.
ெிஸ்ேென் என்ற வபயர்வகாண்ட அென் வதன்றிளச ஏகி
நூல்கற்று, பளடக்கலம் ரதர்ந்து திரும்பி
ெந்துவகாண்டிருந்தான். அென் வகாண்டிருந்த திறன்களளக்
கண்டு ெியந்த ரக்ஷமகன் அெளன தன்
துளணெனாக்கிக்வகாண்டான்.

ெிஸ்ேென் கூறிய ெழியில் ரக்ஷமகன் வசயல்பட்டான்.

ரநர்நின்று ரபார்புரிந்து வெல்ல இயலாத தன் தளமயன்கள்
ஒவ்வொருெளேயாக மருத்துெருக்கும் பேத்ளதயருக்கும்
ளகயூட்டு அளித்து நஞ்சிட்டுக் வகான்றான். அெர்களின்
இளளமந்தர் அளனெளேயும் வகான்றுமுடித்தான்.
அெர்களுக்கிளடரய வபாய்ச்வசய்திகளளப் பேப்பி ரபாரிடச்
வசய்து அழித்தான். ஒவ்வொரு அழிெிலிருந்தும் தனக்கான
பளடகளள திேட்டிக்வகாண்டான்.

நஞ்சு நஞ்ளச என நிேமித்ேன் தன் ளமந்தன் ரக்ஷமகளன

அறிந்திருந்தான். அென் ஆற்றல்வகாண்டு எழுெளத உணர்ந்து
தன் பிற ளமந்தளேத் திேட்டி அெளன அழிக்க முயன்றான்.
அெர்கள் ஒவ்வொருெரும் நிலத்ளத ெிளழந்தனர். ஆகரெ
ஒவ்வொருெரும் ஒருெளே ஒருெர் ஐயுற்றனர். அெர்களால்
ஒன்வறன இளணய முடியெில்ளல. ஒருெரோவடாருெர்
அணுகும்ரதாறும் ஐயம்வபருகி ெஞ்சம்ெிளளந்து பிறளேக்
வகான்றனர். ெஞ்சரம வநறிவயன்றானரபாது ெஞ்சகரே
ொழெியலுவமன்றாயிற்று. ெஞ்சகரோ அெர்களில்
தளலசிறந்தெனாகிய ரக்ஷமகளனரய நாடினர். ரக்ஷமகன்
அஸ்தினபுரிக்கு வெளிரய இேண்டாம் தளலநகோன
இந்திேப்பிேஸ்தத்தில் இருந்து நிகர் அேசனாக ஆண்டான்.
தனக்வகன தனிப்பளட திேட்டிக்வகாண்டான்.

நிேமித்ேன் ரக்ஷமகளன வெல்லெியலாதென் ஆனார். அெளன

முடிவகாள்ளாமல் தெிர்ப்பரத ஒரே ெழி என எண்ணி
குடிப்ரபேளெளய கூட்டினார். ரக்ஷமகனால் வகால்லப்படாது
எஞ்சியென் அென் ளமந்தனாகிய சந்திேரசனன் மட்டுரம.
பதிவனட்டு அகளெ நிளறந்த அெனுக்கு முடிசூட்ட
முடிவெடுத்தார். அளெயில் அதற்கான வசால்சூழ்ளக
நிகழ்ந்துவகாண்டிருக்ளகயில் எெருமறியாமல்
அஸ்தினபுரிக்குள் ெந்த ரக்ஷமகன் ெிஸ்ேென் துளணெே
ொளுடன் அளெபுகுந்து ளமந்தனின் தளலளய வெட்டி
ெழ்த்தினான்.
ீ அரியளணயிலிருந்து அஞ்சி எழுந்து கூச்சலிட்ட
நிேமித்ேளன ரநாக்கி பாய்ந்துவசன்று தளலவெட்டிக்
வகான்றான்.

அளெரமளடயில் ெிழுந்துருண்ட தளலயிலிருந்து குருெின்

மணிமுடிளய எடுத்து தன் தளலயில் சூடி ரகால்வகாண்டு
அரியளணயில் அமர்ந்து அேசனானான் ரக்ஷமகன். கூடியிருந்த
அளெயினளே ரநாக்கி “என்ளன ொழ்த்துக!” என்று
ஆளணயிட்டான். “ஆம், ொழ்த்துக!” என ொளுடன் நின்று
ெிஸ்ேென் கூெினான். அளெயினர் எழுந்து ளகதூக்கி
“குருகுலத்தான் ொழ்க! அறம்திகழ ெந்த அேசன் ொழ்க!
மாமன்னர் ரக்ஷமகர் ொழ்க!” என்று ொழ்த்து கூெினர்.
அந்நாளில்தான் துொபேயுகம் முடிந்து கலியுகம் வதாடங்கியது.

ெிஸ்ேென் ரக்ஷமகனின் அளமச்சனாக முதற்ரகால்

வகாண்டான். தந்ளதயின் அணுக்கர் அளனெளேயும்
வகான்றுெிடலாம் என்று ரக்ஷமகன் வசான்னரபாது அென்
தடுத்தான். “நாம் அெர்களளக் வகான்றால் அறத்திலளமந்தெர்
என அெர்கள் குடிகள் நாெில் திகழ்ொர்கள். வதய்ெங்களாகி
அெர்களள ஆள்ொர்கள். வதய்ெங்கள் மானுடளேெிட
ஆற்றல்மிக்களெ. மாறாக அெர்கள் அஞ்சியும்
ெிளழவுவகாண்டும் நம்ளம ஆதரிப்பார்கள் என்றால்
அறவமன்று அெர்கள் வகாண்ட அளனத்து ஆற்றளலயும்
இழந்தெர்களாெர். எஞ்சிய குடிகளும் எதிர்ப்ளப இழப்பார்கள்.
அேரச, அறவமன்றும் வநறிவயன்றும் அறிெிலிகள் இங்கு
நிளலநாட்டிய நம்பிக்ளககளள அழித்தாவலாழிய நம் ரகால்
இங்கு நிளலக்காது” என்றான்.

அேசரின் வகாளலளய அறிந்து உளம்வகாதித்த குடிமூத்தாரும்

குலத்தளலெர்களும் பரிசில்களாலும் அச்சுறுத்தல்களாலும்
பணியளெக்கப்பட்டனர். எச்வசால் அளித்தாலும் பணியாத
மிகச்சிலர் அேசபளடகளால் ரதடித்ரதடி
வகான்வறாழிக்கப்பட்டனர். மூதன்ளனயர் நாடுகடத்தப்பட்டனர்.
ரக்ஷமகன் வசாற்களளரய அஞ்சினான். எனரெ
மறுவசால்லின்றி அேசாளரெண்டும் என ெிளழந்தான்.
அஸ்தினபுரியில் அெளன ொழ்த்தும் ஓளசமட்டுரம
எழரெண்டுவமன ஆளணயிட்டான். அென் ெிரும்பிய
வசால்ளல மட்டுரம நாெிவலடுத்த ெிஸ்ேென் அெளன
அளனத்து முகங்களாலும் சூழ்ந்திருந்தான்.

ஏழு ஆண்டுகளுக்குப் பின் ெிஸ்ேென் ஒருநாள் மாளலயில்

ஏழு காெலர்களுடன் ரக்ஷமகன் அமர்ந்து
உணவுண்டுவகாண்டிருந்த சிற்றளறக்குள் ஒப்புதல் ரகளாமல்
நுளழந்தான். திளகத்து, சினம் சற்ரற எழ “என்ன வசய்தி?”
என்று ரகட்ட ரக்ஷமகளன மறுவசால் இன்றி ஒரே வெட்டில்
தளல துணித்தான். அத்தளலளய அேண்மளனயின் முகப்பில்
நீண்ட ரெல்முளனயில் குத்தி நிறுத்தினான்.
அஸ்தினபுரியிலிருந்து மறுவசால் எழெில்ளல. ெிஸ்ேெனின்
பளடெேர்கள்
ீ அந்நகரின் அளனத்து சாளலமுளனகளிலும்
நிளலவகாண்டிருந்தனர்.

வதால்புகழ்வபற்ற குருெின் குலமேபு ரக்ஷமகனுடன் அழிந்தது.

ெிஸ்ேெனின் குலம் ஆறு தளலமுளறக்காலம்
அஸ்தினபுரிளய ஆண்டது. மகதம் ரபருருக்வகாண்டு எழுந்து
பளடவகாண்டு ெந்து அந்நகளே எரியூட்டி முற்றாக
அழிக்கும்ெளே ஒன்பது அேசர்கள் அங்ரக முடிசூடி
அேசளமந்தனர். சாம்பல் மூடி ளகெிடப்பட்டு கிடந்த
நகரிலிருந்து அஞ்சி ஓடியெர்கள் அளத மீ ண்டும்
நிளனவுகூேரெ ெிரும்பெில்ளல. புோணகங்ளகயில்
ஒருமுளற வபருவெள்ளம் ெந்தரபாது நகரின் இடிபாடுகள்
ரசற்றில் மூழ்கின. புோணகங்ளக ெழியாக வமல்ல வமல்ல
பசுங்காடு ெழிந்ரதாடி ெந்து அச்ரசற்றளலகளின்ரமல் பேெி
மூடியது. பசுளமக்கு அடியில் ரெர்கள் மட்டுரம அறிந்த
மந்தணமாக அஸ்தினபுரி எஞ்சியது.

அஸ்தினபுரி நூல்களிலும் களதகளிலும் மட்டுரம எஞ்சியது.

களதகளுக்குள் அது ெளர்ந்து உருமாறி பிறிவதான்றாகியது.
பல்லாயிேம் களதகளில் ொழ்ந்த குருெின் வகாடிெழியினரில்
மாெேர்கள்
ீ என களம்நின்றெர்கள், அரிய சூழல்களில்
தளோதிருந்தெர்கள், எண்ணரிய துயர்களளயும் இழப்புகளளயும்
அளடந்தெர்கள் மட்டுரம நிளனவுகளாக நீடித்தனர்.
ஏவனன்றால் மானுடளேப்பற்றிய களதகள் மானுடரின்
நிளனெில் நிளலவகாள்ெதில்ளல. களதகள் வதய்ெங்கள்
ொழும் களம். மானுடர் அங்கு வசல்ெளத அளெ
ெிரும்புெதில்ளல. மானுடரில் வதய்ெவமழும்ரபாது மட்டுரம
அெர்களுக்கு அங்கு இடமளிக்கப்படுகிறது.

ெிஷ்ணு, பிேம்மன், அத்ரி, சந்திேன், புதன், புரூேெஸ், ஆயுஸ்,

நகுைன், யயாதி, புரு, ஜனரமஜயன், பிோசீனொன், பிேெேன்,
ீ
நமஸ்யு, ெதபயன்,
ீ சுண்டு, பஹுெிதன், ஸம்யாதி, ேரஹாொதி,
வேௌத்ோஸ்ென், மதிநாேன், சந்துரோதன், துஷ்யந்தன், பேதன்,
சுரஹாத்ேன், சுரஹாதா, கலன், கர்த்தன், சுரகது, பிருஹத்ைத்ேன்,
ஹஸ்தி, அஜமீ டன், ருக்ைன், சம்ெேணன், குரு, ஜஹ்னு, சுேதன்,
ெிடூேதன், சார்ெவபௌமன், ஜயத்ரசனன், ேவ்யயன், பாவுகன்,
சக்ரோத்ததன், ரதொதிதி, ருக்ைன், பீமன், பிேதீபன், சந்தனு,
ெிசித்திேெரியன்,
ீ பாண்டு, ெசுரைணர், ெிருைரசனன்,
அபிமன்யூ, பரீட்சித், ஜனரமஜயன், சூரியபீடன், சத்யகர்ணன்,
அஜபார்ஸ்ென், ெிருஷ்ணிமதன், சுரசனன், சுனிதன், ரிச்சன்,
நிருஜாக்ைு, சுகிகாலன், பரிப்லென், சுனயன், ரமதாெி,
நிருபஞ்சயன், மிருது, திக்மன், பிருகத்ேதன், ெசுதனன், சதானிகன்,
உதயனன், அஹிநாேன், கண்டபாணி, நிேமித்ேன், ரக்ஷமகன்
என்னும் குலநிளேயில் ஒரு வபயர் என ெசுரைணரின்
வபயரும் அளமந்திருந்தது.

பாேதெர்ைத்தின் நாடுகளின் வபயளேக் குறிப்பிடும் நூல்கள்

பின்னர் அங்கம், ெங்கம், கலிங்கம் என நீளும் ஐம்பத்தாறு
வபயர்களில் ஒன்வறன அஸ்தினபுரிளயயும் வசால்லின.
அரிதாக ரமலும் ெிரிந்து அந்நாடுகளள ஆண்ட அேசர்கள்
குறித்து வசால்லப்பட்டரபாது குருகுலத்ரதார் என்னும் வசால்
குறிப்பிடப்பட்டது. பாேதெர்ைத்தின் அளனத்து அேசர்களின்
வபயர்களும் அடங்கிய வபருநூலான ோஜபிேபாெம் மட்டும்
அக்குலெரிளசளய முழுளமயாக வசான்னது. அப்வபயர்களின்
வபாருளில்லா நிளேயில் ஒன்வறன ெசுரைணருளடயது
இருந்தது.

அந்நூலும் நிளனெிலிருந்து மளறந்து ஏட்டுச்சுெடிகள்

வசல்லரித்து அழிந்த பின் கலிங்கத்தின் வதான்ளமயான
நிமித்திகர்குடிகளில் ஒன்றாகிய சாஜர்களின் நூற்குளெகளில்
ஒன்றிலிருந்த ோஜநாமமாலினி என்னும் நிமித்தநூலில்
மட்டுரம அப்வபயர்நிளே எஞ்சியிருந்தது. அப்படி ஒரு நூல்
அங்கிருப்பளத அெர்களும் அறிந்திருக்கெில்ளல. ரமலும்
எழுபத்தாறு தளலமுளறக்குப் பின் கலிங்கத்ளத மகதம்
பளடவகாண்டு ளகப்பற்றி எரியூட்டியரபாது அந்நிமித்திகர்
இல்லம் எரியுண்டு அழிந்தது. அந்நூலும் உடன் மளறந்தது.

இமைக்கணம் - 8
 ெிண்ணின் மூச்சுலகில் அப்ரபாதும் ெசுரைணர்
எஞ்சியிருந்தார். ரெறு ஒரு காலத்தில் ெிழிநிளலக்க
அளமந்து அளனத்ளதயும் ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்தார். அெருக்கு
முன்னும் பின்னும் ொழ்ந்தெர்கள் அளனெரும்
மூச்சுலகிலிருந்து ரெறுலகுகளுக்கு எழுந்துவசன்றபின் அெர்
மட்டும் அங்ரக எஞ்சினார். அெர் எெவேன்று அங்கிருக்கும்
பிறரும் அறிந்திருக்கெில்ளல. அங்கு அவ்ொறு
நின்றுெிட்டெர்கள் ஒவ்வொருெரும் அவ்ொறு முற்றிலும்
தனித்துெிடப்பட்டு ொன்வதளிந்த ரகாளடகால இேவுகளில்
மட்டும் நடுங்கும் சிறு ெிண்மீ ன் என மண்ணில் சிலர்
ெிழிகளுக்கு வதன்பட்டனர். அெர்களள அண்ணாந்து
ரநாக்கியெர்கள் அவ்ெிண்மீ ன்கள் உணர்த்திய
வபருந்தனிளமளய வநஞ்சுணர்ந்து அகம்நடுங்க
ெிழிெிலக்கிக்வகாண்டனர்.

ெசுரைணர் மண்ணிலிருந்து எழுந்து மூச்சுலளக

அளடந்தரபாது ெிம்மி அழுதுவகாண்டிருந்தார். மூச்சுலகில்
அெளே எதிர்வகாண்ட கந்தர்ெனாகிய சுகாலன் “அழுதபடிதான்
நீங்கள் இங்கு ெேமுடியும் அேரச, ெருக!” என ெேரெற்றான்.
“நான் ஏன் இத்தளன துயர்வகாண்டிருக்கிரறன்?” என்று
ெசுரைணர் ரகட்டார். “நீங்கள் காம்பு கனிந்து உதிேெில்ளல”
என்று சுகாலன் வசான்னான். “ஏன்?” என்று ெசுரைணர் மீ ண்டும்
ரகட்டார். “களம்வகாண்டு வசல்லும் அம்புகள் முற்வறாழியாமல்
பாசளற திரும்புபெர்களுக்கு ரபார் முடிெரதயில்ளல” என்றான்
சுகாலன். அெர் வபருமூச்சுடன் “என்னால் எளதயும்
ெகுத்துக்வகாள்ள முடியெில்ளல” என்றார்.

நூற்றகளெ நிளறந்த நாள் கழித்து மூன்று மாதங்களுக்குப்

பின் அஸ்தினபுரியிலிருந்து அெர் சதசிருங்கத்திற்கு
கிளம்பும்ரபாது அந்தணர்தளலெர் முந்ளதயநாரள அெர்
அளறக்கு ெந்து “அேரச, காரனகுதல் என்பது அேசர்களின்
ெழக்கமான கானுலா அல்ல. இது துறவு. இதுெளே அேசர்
என்றும் குருகுலத்தெர் என்றும் குடித்தளலெர் என்றும்
அளமந்து நீங்கள் வகாண்ட அளனத்ளதயும் முழுளமயாகத்
துறந்து கிளம்புெரத இதன் வநறி. உங்கள் வபயரும் இனி
உங்களிடம் இருக்கலாகாது. நீங்கள் ெிரும்பும் எளதயும் உடன்
வகாண்டுவசல்லரெண்டாம். ெிருப்பங்கள் பற்று ெளர்ப்பளெ.
நீங்கள் வெறுப்பெற்ளறயும் ளெத்துக்வகாள்ளரெண்டாம்.
அளெ மும்மடங்கு பற்ளற ெளர்ப்பளெ” என்றார். அெர் “ஆம்,
அளமச்சர் வசான்னார்” என்றார்.

கிளம்புெதற்கு குறிக்கப்பட்ட நாளின் முதற்காளலப் வபாழுதின்

இருளில் அெர் அேண்மளனயிலிருந்து இறங்கி ெந்து
முற்றத்தில் நின்றார். அயல்நகர்களள ஆண்ட தம்பியர்
ெந்திருந்தனர். ெிருைரசனனும் பிற ளமந்தரும் ஓளசயற்ற
நிழல்களாக அேண்மளன முற்றத்தில் கூடியிருந்தனர். உரிய
வபாழுது அளணந்ததும் அந்தணர்தளலெர் வதௌம்யர்
ரெதரமாதி கங்ளகநீர் வதளித்து அெளே ொழ்த்தினார்.
முனிெோன கர்க்கர் மேவுரிளய மேத்தாலத்தில் ளெத்து
அளித்து “இளத வகாள்க! இதுவும் உளடளமயாகாமவலாழிக!”
என்றார். “ஆம், உளடளம என ஏதும் வகாள்ளமாட்ரடன்” என்று
மும்முளற வசால்லி அெர் அளத வபற்றுக்வகாண்டார்.

ஆனால் தன் ொய்க்குள் சிறிய அருமணி ஒன்ளற அெர்

கேந்திருந்தார். அளத அெேன்றி எெரும் அறிந்திருக்கெில்ளல.
அெர் அன்ளன அெருக்கு அணிெித்த குண்டலங்களில்
ஒன்றிலிருந்த மணி அது. அெளேப் வபற்றதுரம ரசடியிடம்
வகாடுத்து அங்கநாட்டுக்கு அனுப்பியரபாது அளடயாளம்
காணும்வபாருட்டு அன்ளன அணிெித்தது அக்குண்டலம்.
அெளன புேெிச்சூதோன அதிேதர் எடுத்து ெளர்த்தரபாது
சூதனல்ல என்று ஒவ்வொருகணமும் அளடயாளம் காட்டியது.
அதனாரலரய அெளன அெர்கள் மணிகர்ணன்
என்றளழத்தனர்.

அன்ளனயின் ஒற்றர்கள் அதனூடாகரெ அெளன

கண்டளடந்தார்கள். அன்ளனயின் மூத்தெோகிய மதுோெின்
ெசுரதெர் அெளன அன்ளனயிடம் அளழத்துச்வசன்றரபாது
அெளன அப்பால் கண்டதுரம அன்ளன ஓடிெந்து அென்
குண்டலங்களளத்தான் முதலில் வதாட்டுரநாக்கினாள்.
மறுகணம் அள்ளி உடலுடன் ரசர்த்துக்வகாண்டு கதறி
அழுதாள். அென் தளலமுகர்ந்து ரதாள்களள ெருடினாள். “உன்
காதுமணிகள்… அளெ இரு ெிழிகளுடன் இளணந்து
ஒளிெிட்டன. நீ எெவேன்று காட்டின” என்றாள். அெளன அெள்
கர்ணன் என்றளழத்தாள்.

பின்னர் அணிகளும் மணிகளுமாக வபாலிந்தரபாதும் அன்ளன

அணிெித்த அந்த முதல் நளகளயரய தன் அளடயாளவமன
ெசுரைணர் வகாண்டிருந்தார். அந்தச் வசெியணியாரலரய
கர்ணர் என்று குடிகளால் அளழக்கவும்பட்டார். ஒருரபாதும்
அளத கழற்றியதில்ளல. அந்த அருமணிகளளப்பற்றி
அன்றாடவமன சூதரும் புலெரும் புகழ்வமாழி பாடினர். அெர்
கனெில் அெவேழுளகயில் அந்த மணிக்குண்டலத்தின்
ஒளிளயரய முதலில் கண்டார்.

முந்ளதயநாள் இேெில் அளமச்சர் வசௌனகர் ெந்து மறுநாள்

அணிகளள கழற்றிெிடரெண்டும் என்று வசான்னரபாது
முதலில் எண்ணத்திவலழுந்தது அந்தக் குண்டலங்களள
கழற்றரெண்டுமா என்றுதான். ஆனால் வமலிந்த கழுத்தில்
முடியற்ற ெறுந்தளல நடுங்கிக்வகாண்டிருக்க, களளப்பில்
இளமகள் சரிந்து தளழய, பற்களில்லாத ொய் தாளடவதாங்கித்
திறந்திருக்க நளேத்த இளமகளுக்குக் கீ ரழ வெளிறிய
ெிழிகளுடன் அெர் வெறுமரன ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்தார்.
அன்றிேவெல்லாம் துயிலாமல் இருளில் படுத்திருந்தார்.
அேண்மளனயின் ஓளசகள் மிக அண்ளமயிவலனக் ரகட்டன.
அத்தளன ஒலிசூழ்ந்தரத தான் அதுெளே அறிந்த அளமதி என
அன்று உணர்ந்தார்.

மறுநாள் பிேம்மப்வபாழுதில் அெளே அணியளறக்கு

வகாண்டுவசன்று அமேச்வசய்து ஒவ்வொரு பூணாகக் கழற்றியும்
உருெியும் வெட்டியும் எடுத்தனர் அணியர். நூறாண்டுகளாக
ஒவ்வொருநாளும் அெர்கள் அணிெித்ததுரபாலரெ
அளமதியாக, பிளழயற்ற அளசவுகளுடன், அணிகளள நீக்கினர்.
அெர்கள் இறுதியாக குண்டலங்களளக் கழற்றி
அணிப்ரபளழயில் ளெத்துெிட்டு பின்ெிலகி “முழுளம, அேரச”
என்றனர். அச்வசால் அெளே திடுக்கிடச் வசய்தது. ஆடியில் தன்
முதிய முகத்ளத, ெளளந்த வெற்றுடளல ரநாக்கினார்.
ஒவ்வொருநாளும் அணிகளளத்தான்
ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்ரதாம் என்று உணர்ந்தார். முன்பு உடல்
ஓங்கி அழகுவகாண்டிருந்த நாளில் அணிகள் ெிழிகளுக்கு
பட்டரதயில்ளல என்று எண்ணிக்வகாண்டார்.

ளகெசி
ீ அணியளே அகலச்வசால்லிெிட்டு ஆடிளய
ரநாக்கிக்வகாண்டு அமர்ந்திருந்தார். ெிழிகள் அத்தளன
மங்கலானளெயா? ரதாள்கள் இத்தளன ெளளந்து
முன்குெிந்துள்ளனொ? தாளடக்குக் கீ ரழ இத்தளன
வதாங்கல்களா? வபருமூச்சுடன் எழப்ரபானரபாது
குண்டலங்களின் நிளனவு ெந்தது. ரபளழளயத் திறந்து
அெற்ளற ரநாக்கினார். இரு ெிழிமணிகள் என அளெ
கிடந்தன. ெிழிகள்ரபால் அளெ ஒளியிழந்திருக்கெில்ளல.
பலமுளற ளகநீட்டி, தயங்கி, பின் துணிந்து அெற்ளற எடுத்தார்.
பின் ஒன்ளற திரும்ப உள்ரள ரபாட்டார். வசௌனகரின்
காலடிரயாளச ரகட்டதும் எடுத்தளத ொய்க்குள்
ரபாட்டுக்வகாண்டார்.

மேவுரி அணிந்து ரதரிரலறி நகர்நீங்கும்ரபாது அெர் ொய்க்குள்

அந்த மணி இருந்தது. திரும்பிப்பார்க்கலாகாது என்று அெரிடம்
மீ ளமீ ள அறிவுறுத்தியிருந்தனர். திரும்பிப்பார்க்கிறாோ என்று
பல ெிழிகள் கூர்ந்திருக்கும் என அறிந்திருந்தார்.
திரும்பிப்பார்த்துெிடுரொம் என்னும் அச்சமும்
வகாண்டிருந்தார். ஆனால் ரதர் நகர்ந்ததும் அெர்கள்
அளனெளேயும் ஏமாற்றிெிட்ரடாம் என்னும் வமல்லிய
உெளகரய அெருள் எழுந்தது. நீங்கள் எெருமறியாத ஆழம்
வகாண்டென் நான் என எண்ணிக்வகாண்டார்.

காட்டுக்குள் புகுந்த பின்னரே மணிளய வெளிரய எடுத்தார்.

அளத ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்தரபாது எரியாத, அளணயாத
சிறுசுடர் என்று ரதான்றியது. அளத திரும்பி ெசி
ீ எறிந்தால்
அஸ்தினபுரி எரிந்தழிந்துெிடக்கூடும். அது ஒரு பளடக்கலம்,
எப்ரபாதும் துளணயிருக்கட்டும், இருண்ட காட்டில் அது
ெிளக்காகட்டும் என எண்ணியபடி ளககளள மூடினார்.
எண்ணவமங்கும் எழுந்த ஏக்கத்தால் உளம் களேந்து ெிழிநீர்
உகுக்கலானார். சதசிருங்கத்ளத அளடந்தரபாது உலர்ந்த
ெிழிநீர்த்தடங்களுடன் ரதருக்குள் சுருண்டு
துயின்றுவகாண்டிருந்தார். கனவுக்குள் அன்ளன அெர்முன்
அந்த மணிளய நீட்டிக்காட்டி “உண்ணுக ளமந்தா, இது
அமுதத்துளி” என்றாள்.
சதசிருங்கத்தில் அெர் அந்த மணிளய தன்னுடரனரய
ளெத்திருந்தார். ஒரு சேடில் கட்டி தன் கழுத்தில்
அணிந்துவகாண்டார். தனித்திருக்ளகயில் அறியாது அெர் ளக
அளத வநருடிக்வகாண்டிருந்தது. சதசிருங்கத்திற்குச் வசன்ற
நாற்பத்தாறாம் நாள் அங்குள்ள ஏரியில் நீோடும்வபாருட்டு
இறங்கினார். மூழ்கி எழுந்தரபாது கால்தடுக்கரெ
நிளலதடுமாறி ெிழப்ரபானரபாது ளகபட்டு கழுத்திலிருந்த
சேடு அறுபட்டது. பதற்றத்துடன் அளத அள்ளிப்பற்றியரபாது
பக்கொட்டில் ெிழுந்து அங்கிருந்த ரசற்றில் ளகயும் காலும்
சிக்குண்டு நீருக்குள் அமிழ்ந்தார். இறுதிமூச்சின்ரபாது அந்த
மணி அெர் ளகயில் இருந்தது.

மூச்சுலளக அளடந்தரபாது அெர் அந்த மணி தன் கழுத்தில்

இருப்பளத உணர்ந்தார். சுகாலனிடம் “வபாருட்களள
வகாண்டுெே முடியுமா?” என்று ரகட்டார். “இது அப்வபாருளின்
பிறிவதாரு ெடிெம். இங்கிருக்கும் உங்கள் உடல்ரபால” என்று
அென் வசான்னான். அவ்வுலகில் அளமந்து அெர் ஒவ்வொரு
கணமும் என அஸ்தினபுரிளய ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்தார்.
ஒவ்வொருெர் அருகிலும் எண்ணியதுரம வசல்ல முடிந்தது.
ஒரே தருணம் அளனெருடனும் இருக்கமுடிந்தது. அெர்கள்
எண்ணுெளதயும் ரகட்கமுடிந்தது.

ஆனால் அெர் குேளல அெர்கள் ரகட்கெில்ளல. அெர்

வதாடுளகளய உணேவுமில்ளல. மிக அரிதாக,
முழுத்தனிளமயில் இருக்ளகயில் எண்ணங்கள் ஓடிஓடிக்
களளத்து நின்று மீ ண்டும் மீ ளும் இளடவெளியின் கணத்தில்
அெர்கள் ஓர் ெிந்ளதயான சிலிர்ப்பாக அெர் அருகளமளெ
உணர்ந்தனர். கனவுகளில் எங்வகங்ரகா எதிவோலித்து
உருமாறிச் வசன்றளடந்த அெர் குேளல ரகட்டனர்.
ஒருரபாதும் எண்ணிய எளதயும் அெோல் அெர்களிடம்
உளேக்கமுடியெில்ளல.

ெிருைரசனனின் இறப்ரபா, இளளரயாரின் மளறரொ அெளே

ெருத்தெில்ளல. ஆனால் ஒவ்வொரு தருணத்திலும் அெருக்கு
வசால்ெதற்வகான்று இருந்தது. அளத வசால்லத்துடிப்பரத அெர்
துயவேன்றாகியது. மூன்று தளலமுளற கடந்தரபாது
ஜனரமஜயன் அளெயில் அெருளடய வபயர் அரிதாகரெ
ரபசப்பட்டது. ஐந்து தளலமுளறக்குப் பின் குடியளெகளில்
அெருளடய ொழ்க்ளகளய எெரும் அறிந்திருப்பதாகரெ
வதரியெில்ளல. அேசர்களின் வபயர் நிளேயில் ஒன்றுடன்
ஒன்று பின்னி ஒழுகிச்வசல்லும் ஒலியில் அெர் வபயரும்
மின்னி மளறந்தது.

ஒவ்வொரு முளறயும் அளெயில் நிமித்திகன் எழும்ரபாது

அெர் அணுகி வசெிகூர்ந்து நின்றார். தன் வபயர் ஒலிக்ளகயில்
வமய்ப்புவகாண்டு திரும்பி அளெளய ரநாக்கினார். ஒருெர்கூட
அளத வசெிவகாள்ளெில்ளல என்று கண்டதும் சினம்வகாண்டு
பற்களள கடித்தார். பின்னர் ெிழிநளனய துயேளடந்தார்.
ஒவ்வொருெரின் அருகிலாகச் வசன்று நின்று “என்ளன
நிளனவுகூேெில்ளலயா நீ? உன் மூதாளத எனக்கு அணுக்கன்.
உன் தந்ளதளய நான் அறிரென்” என்றார். “ஏன் மறக்கிறீர்கள்?
ஒவ்வொன்றும் மறக்கப்படும் வெளியில் எளத
நிளலநிறுத்துெர்கள்?”
ீ என ரகட்டார்.

“மூச்சுலகிலிருந்து மண்ணுக்குச் வசன்று இங்கு மீ ள்கிறார்கள்

மானுடர். இங்கிருக்கும் அெர்களின் இருப்பு ஒரு தகவு.
மண்ணில் அெர்கள் நிகழ்வு. உள்ளத்திலுள்ள எண்ணம்
ரபான்றது மூச்சுலக இருப்பு. அது வசால்ெடிவுவகாள்ெரத
மண்ொழ்க்ளக. வசால்வலன்றாகாத எண்ணரம இங்கு
மானுடவேன மீ ள்கிறது” என்று சுகாலன் வசான்னான்.
“ஆற்றல்மிக்க எண்ணக்குளெவயன இங்கிருந்தீர், ெசுரைணரே.
அங்ரக உங்களில் ஒரு துளிரய வெளிப்பட்டது. எஞ்சியளெ
இங்கு மீ ண்டன. அெற்றின் எளடரய இங்கு உங்கள் இருப்பு.”

“ஆனால் நான் வபரும்ெில்லெனாக இருந்ரதன்.

கல்ெிப்வபருளமயும் வகாளடச்சிறப்பும் வகாண்டிருந்ரதன்”
என்று ெசுரைணர் வசான்னார். “மண்ணிலுள்ள அத்தளன
ெிளதகளும் காவடன்று எழும் ொய்ப்புள்ளளெரய. ரகாடிகளில்
சிலரெ முளளத்வதழுந்து கிளளபேப்பி பூத்துக் காய்த்து
காடாகின்றன” என்றான் சுகாலன். “முளளக்காதளெ
வதய்ெங்களால் ளகெிடப்பட்டளெ.” ெசுரைணர் சினத்துடன்
“நான் உலளக வெல்லும் ஆற்றல் வகாண்டிருந்ரதன்” என்று
கூெியபின் அச்வசால்லின் வெறுளமளய உணர்ந்து
வபருமூச்சுெிட்டார்.

பின்பு சுகாலனிடம் “கந்தர்ெரே கூறுக, நான் இயற்றிய

பிளழதான் என்ன?” என்றார். “முதற்பிளழ உங்கள் பிறெிநூலில்
இருந்தது, ெசுரைணரே” என்றான் சுகாலன். “ஊடு மட்டுரம
வகாண்ட வநசவென உங்கள் ொழ்க்ளக அதில்
ெகுக்கப்பட்டிருந்தது. எதிர் இல்லாமல் உங்கள் உள்ளுளறந்த
எதுவும் எழமுடியாமலாயிற்று. உங்களுக்கான களங்கரள
அளமயெில்ளல. ரகாடிகளில் ஒன்வறன நிகழும் வகாடிய
ஊழ்வகாண்டிருந்தீர்.” திடுக்கிட்ட உள்ளத்துடன், நடுங்கும்
ளககளளக் ரகாத்தபடி, ெசுரைணர் ரநாக்கி அமர்ந்திருந்தார்.

“ஒன்று வசய்திருக்கலாம், உண்ளமயில் அது ஒரு

வபரும்ொய்ப்பு. அந்த ஊளழரய உங்கள் எதிர் என
வகாண்டிருக்கலாம். ரபோற்றல்வகாண்ட எதிரி. நிளலக்கா
ெிளசவகாண்ட பாவு. நீங்கள் அளத தெறெிட்டீர்கள்.
குமிழியுளடயும் நுளே என ஒவ்வொரு நாளும்
அளமந்துவகாண்டிருந்தீர்கள்.” துயருடன் தளலகுனிந்து “ஆம்”
என்று ெசுரைணர் வசான்னார். “ஆனால் காலம் எளதயும்
தெறெிடுெதில்ளல. ஒருெர் ெிட்டளத பிறிவதாருெளேக்
வகாண்டு நிளறரெற்றுகின்றது அது. கீ ரழ நிகழ்ென நீங்கள்
எழுந்திருக்கரெண்டிய களங்கள். அரதா, நீங்கள்
வகான்றிருக்கரெண்டியெர்கள் ரபாரிட்டு இறக்கிறார்கள்.”

சூரியபீடனின் ளமந்தன் சத்யகர்ணன் தன் உடன்பிறந்தார்

அளனெளேயும் வகான்றழித்தரபாது ெசுரைணர் பதறி
அழுதார். தன் ஒரு ளமந்தன் மட்டும் எஞ்ச பிற அளனத்து
ளமந்தளேயும் அெர்கள் வசால்முளளக்கும் முன்னரே
நாடுகடத்தியரபாது ஒவ்வொருெருக்கும் பின்னால் வசன்று
ஏங்கி ெிம்மினார். அெர்கள் அறியா நிலங்களில் பசித்தும்
ரெட்ளடயாடப்பட்டும் ரநாயுற்றும் இறந்தரபாது அருரக
நின்றிருந்தார். ஸ்ரெதகர்ணன் சத்யகர்ணளன
சிளறயிட்டரபாது பளதத்தார். அஸ்தினபுரி குருதியில் நாளும்
நளனந்தரபாது அந்நகவேங்கும் பதறியபடி சுற்றிெந்தார்.
நள்ளிேெில் துயில்ெிழித்த சிலர் இருளுக்குள் அறியாப் பறளெ
ஒலிவயன எழுந்த ெிம்மவலான்ளறக் ரகட்டு
வமய்ப்புவகாண்டனர்.

குருெின் வகாடிெழியில் ரபார் ஒருநாளும் ஓயெில்ளல

என்பதனால் அெர் ெிண்ணில் நிளலவகாள்ளரெயில்ளல.
குருதிக்களங்கள். ெிழிநீரும் ெிம்மலும் நிளறந்த இல்லங்கள்.
அளியின்ளமயும் அறமின்ளமயும் ஆளும் நாட்கள்.
நிேமித்ேனின் ளமந்தன் ரக்ஷமகன் காட்டில் ெிஸ்ேெளன
சந்தித்த தருணத்தில் அெர் அருகிருந்தார். ெிஸ்ேெளன அெர்
நன்கறிந்திருந்தார். “ளமந்தா, ரெண்டாம். அென் நஞ்சுவகாண்ட
நாகம்…” என்று கூெினார். ரக்ஷமகன் ரமல் பாய்ந்து அெளன
உலுக்கினார். காட்டின் வமன்குளிர்காற்வறன்ரற அென் அெளே
உணர்ந்தான். ெிஸ்ேெனும் ரக்ஷமகனும் இளணந்து
நடந்தரபாது வநஞ்சிலளறந்து கதறியபடி உடன்வசன்றார்.

ெிஸ்ேென் மளறந்த அேசன் நிேமித்ேனின் அேசி வசௌேளெக்கு

அெள் மணம் வகாள்ெதற்கு முன்பு சிறுமியாக இருக்ளகயில்
முனிெர் ஒருெரின் குருதியில் பிறந்த ளமந்தன். கலிங்க
அேசனான அெள் தந்ளத அக்குழெிளய ரசடி ஒருத்தியிடம்
வகாடுத்து வகால்லும்படி ஆளணயிட்டு அனுப்பினார். அெள்
அளத அயல்நிலத்து இளசச்சூதர் குழுவுக்கு ெிற்றாள்.
அெர்களிடம் சூதவனன்று அக்குழந்ளத ெளர்ந்தது. ெிஸ்ேென்
என்று வபயர் வபற்றது.

ெிஸ்ேென் நூல்கற்றான், ஆனால் இளசயும் ஆடலும்

அெனுக்கு அளமயெில்ளல. ெிற்களலயும் ரபார்க்களலயும்
காெியங்களிலிருந்ரத உளம்பட்டன. அேசுசூழ்தளல அென்
அேசும் அேண்மளனயும் இல்லாமரலரய கற்றுத்ரதர்ந்தான்.
ெில் அென் ஆழுளம்ரபால ஆயிற்று. ஒருமுளற மூங்கில்
அம்ளபக்வகாண்டு பறக்கும் கிளி ஒன்ளற அென்
ெழ்த்தியரபாது
ீ உடனிருந்த முதிய நிமித்திகர் ஒருெர் “இென்
சூதனல்ல, ைத்ரியன்” என்றார். “இென் குருதியில் உள்ளது
குலெித்ளத. வசால்க, இென் யார்?”

அென் முன்னரே அளத ஒருொறாக உய்த்தறிந்திருந்தான்.

அென் அன்ளன தயங்கியபடி அெளன அளித்தெள் கலிங்க
அேண்மளனயின் ரசடி என்று வசான்னாள். அச்ரசடி அெளன
அளிக்ளகயில் அென் உடலில் இருந்த சிறுபட்டாளடளய
அெள் அப்ரபாதும் ரபணியிருந்தாள். அளத பார்த்ததுரம
முதுநிமித்திகர் “இென் கலிங்கத்து இளெேசி வசௌேளெயின்
ளமந்தன். அெள் கருவுற்று ளமந்தன் ஒருெளன ஈன்றாள்,
அென் மகவுப்பருெத்தில் மளறந்தான் என்று ஒரு
வசெிச்வசய்தி உள்ளது. அெரன இென்” என்றார். மறுெினா
இன்றி ெிஸ்ேென் அது உண்ளம என்று உணர்ந்தான்.

அந்த ஆளடயுடன் அென் அஸ்தினபுரிக்கு வசன்றான். அங்ரக

பட்டத்தேசிவயன அமர்ந்திருந்த வசௌேளெளய இளசச்சூதன்
என்று வசால்லி அணுகினான். களலயளெயில் அெள்
ரசடியருடன் அமர்ந்திருக்க அென் கலிங்கத்துத் வதால்களத
என தன் களதளய வசால்லத் வதாடங்கினான். வசால்வபருகி
களத உருெம்வகாண்டதுரம ரகட்டிருந்த வசௌேளெ திளகப்பும்
பதற்றமும் சினமும் வகாண்டாள். அென் கலிங்கத்தின்
கதிர்க்வகாடி வபாறித்த அந்த ஆளடளய தன் தளலயணியாக
கட்டியிருந்தான். களத முடிெதற்குள்ளாகரெ தளலரநாவு
வகாண்டதாகச் வசால்லி அேசி கிளம்பிச் வசன்றாள்.

அென் தன் குடிலில் இருக்ளகயில் ரதடிெந்த வசௌேளெயின்

முதுரசடி அென் எெவேன்று ெினெினாள். அென் அந்த
ஆளடளயக் காட்டி “உங்கள் ரபேேசியின் ளமந்தன் நான்” என்று
வசான்னான். “நகர் ரெண்ரடன், வசல்ெமும் ரெண்ரடன்.
அன்ளன என ஒருமுளற அெர் அருகிருக்கரெண்டும். அெர்
என்ளன ளமந்தா என்றளழக்கக் ரகட்கரெண்டும். பிறர்
அறியாமல் அக்கணரம இந்நகரிலிருந்து கிளம்பிச்வசல்ரென்.
எனக்குரிய நிலத்ளத நாரன வென்றுவகாள்ரென். அங்கு அெள்
ளமந்தன் என்று என் குலம் அறியப்படரெண்டும் என்பரத என்
எண்ணம்” என்றான்.

அேசியிடம் வசன்று வசால்லிெிட்டு மீ ண்ட ரசடி அேசி அென்

எெவேன்று அறிந்து அழுது துெண்டு மஞ்சத்தில் கிடப்பதாகவும்
தன் ளமந்தளன தனிளமயில் பார்க்க ெிளழெதாகவும்
வசான்னாள். மறுநாள் அந்தியில் வகாடிமண்டபத்திற்கு
அளழத்து ெரும்படி அேசியின் ஆளண என்றாள். அென்
ெிழிநீர் உகுத்து “எப்ரபாதும் என் அன்ளனளய நான் அகத்ரத
ரதடிக்வகாண்டிருந்ரதன். அருகமர்ளகயில் என்
பிறெிமுழுளமளய அளடரென்” என்றான்.

மறுநாள் அென் ரசடியால் அந்தியின் வமல்லிருளில்

வகாடிமண்டபத்திற்கு அளழத்துச்வசல்லப்பட்டான். உள்ளம்
உெளகயால் வகாப்பளித்துக்வகாண்டிருந்தாலும் அேசுசூழ்தல்
கற்ற அென் அகெிழி எச்சரிக்ளகவகாண்டிருந்தது. அெள்
நளடதயங்குெதிலிருந்து பிளழ ஒன்ளற அென்
உய்த்தறிந்தான். அெள் நிழளலரய ரநாக்கிக்வகாண்டு
நடந்தான். அென் ரநாக்கெில்ளல என்று எண்ணி அெள்
ளகயளசவு காட்டுெளத உணர்ந்த கணரம துள்ளி ெிலகினான்.
மளறந்திருந்த காெலர் ொள்களுடன் அெளன சூழ்ந்துவகாள்ள
அென் அெர்களில் ஒருெனின் உளடொளளக் ளகப்பற்றி
அெர்களள எதிர்வகாண்டான். ஒருெளன வெட்டி ெழ்த்தியபின்
ீ
தப்பி ஓடினான். அெனுக்குப் பின்னால் வசௌேளெயின் குேல்
“ெிடாதீர்கள்… துேத்திப்பிடியுங்கள்” என்று கூவுெளத ரகட்டான்.

வநஞ்சு முழுக்க வசாட்டிப்பேெிய ெிழிநீருடன் ெிஸ்ேென்

காட்டுக்குள் புகுந்து ஒளிந்துவகாண்டான். வசௌேளெயின்
ஏெலரும் கலிங்க மன்னரின் ஒற்றர்களும் அெளன
வகால்லும்வபாருட்டு ரதடி அளலந்தனர். அென் ரமலும்
ரமலுவமன காட்டுக்குள் புகுந்து வதன்றிளசக்குச் வசன்றான்.
அங்ரக அறியாது நாகர்நிலத்துள் புகுந்து அெர்களின்
வதய்ெச்சுளனயருரக மயங்கிக்கிடந்த அெளன நாகர்கள்
கண்டனர். அயலெர் தங்கள் எல்ளல கடந்தால் அக்கணரம
வகான்று வெளிரய ெசுபெர்கள்
ீ அெர்கள். அெளனத் வதாட்ட
நாகர்களின் தளலென் “வபருெலி வகாண்டு அத்தளன
தளசகளும் இழுபட்டு முறுக்கியிருக்கின்றன. இெளன
முன்னரே ஏரதா நாகம் கடித்திருக்கிறது” என்றான்.

அெளன புேட்டிப்புேட்டித் ரதடியரபாது கடிொய் எளதயும்

காணாது குழம்பினார்கள். “இெனுள் எரியும் அந்நஞ்சு
எெருளடயது? நம்ளம மிஞ்சும் நஞ்சுவகாண்ட நாகங்கள்
உள்ளனொ இப்புெியில்?” என்றான் தளலென். அெளன
வகாண்டுவசன்று தங்கள் குடிலில் கிடத்தி ரநாய்ரநாக்கினர்.
ெிழித்வதழுந்த அெனிடம் அெளனத் வதாட்ட அந்நஞ்சு எது
என்றனர். அென் கூறியளதக்ரகட்டு தளலென் சினந்வதழுந்து
நின்று நடுங்கினான். “வகாடிய நஞ்சு… மாற்றிலாதது” என்று
அென் வசான்னான்.

அெர்களிடமிருந்து நச்சுக்களலளய ெிஸ்ேென்

கற்றுக்வகாண்டான். நஞ்ளச தன் உடலில் நுளழத்து
உருமாற்றம் அளடந்தான். ஓங்கிய கரிய உடலும் ஒளிவகாண்ட
கண்களும் வகாண்டிருந்த அென் குறுகிய சிறுரதாற்றம்
வபற்றான். பிறிவதாருெனாக வநஞ்சுள் வநாதிக்கும் நஞ்சுடன்
அஸ்தினபுரி ரநாக்கி ெரும் ெழியில்தான் ரக்ஷமகளன
பார்த்தான். அென் அணிந்திருந்த களணயாழியினூடாக அென்
எெவேன்று அறிந்துவகாண்டான்.

“அென் துறக்கப்பட்டென், ரெட்ளடயாடப்பட்டென்,

பழிசூடியென். வநஞ்சு நச்சுக்கலவமன்றானென். அெளன நான்
அறிரென். ளமந்தா, அெளன தெிர்த்துெிடு” என்று ெசுரைணர்
கதறிக்வகாண்ரட இருந்தார். ரக்ஷமகன் இருந்த இடத்திரலரய
ஒருகணமும் நீங்காமல் இருந்தார். அென் அெளே
ரகட்கெில்ளல என்றாலும் பிறிவதான்ளற அருகுணர்ந்து
அளமதியிழந்தான். “எெரோ என்னிடம் எளதரயா
வசால்லிக்வகாண்டிருக்கிறார்கள் என்று உணர்கிரறன். சற்ரற
துயின்றால்கூட எெரோ வதாட்டு எழுப்புெதுரபால் உணர்ந்து
ெிழித்துக்வகாள்கிரறன்” என்று அென் மருத்துெரிடமும்
நிமித்திகரிடமும் வசான்னான்.

“நிளறவகாள்ளாது நிளலயழிந்த மூதாளத ஒருெரின் இருப்ளப

உணர்கிரறன், அேரச” என நிமித்திகர் வசான்னார். ரக்ஷமகன்
“அெர் வபயவேன்ன? அெர் நிகழ்ந்த நாள்மீ ன் என்ன? அெர்
அளமதிவகாள்ள ஆென வசய்யரெண்டும்” என்றான். “அறிரயன்,
மீ ளமீ ள களம்சூழ்ந்து ரநாக்கியும் காணமுடியெில்ளல” என்றார்
நிமித்திகர். அளமதியிழந்து நாட்கணக்கில் துயில்நீத்திருந்த
அெனுக்கு அேண்மளன மருத்துெர் அகிபீனா அளித்தார். பின்
அென் அதற்கு அடிளமயானான். ெிழிப்பும் துயிலும் ெண்ணம்
மயங்கிக்கலந்த வெளியில் ொழ்ந்தான்.

ெிஸ்ேென் ொளுடன் ரக்ஷமகனின் அளறக்குள் நுளழந்தரபாது

ெசுரைணர் அலறியபடி பாய்ந்து ெந்து அெளன தடுத்தார்.
“இழிமகரன, நில். நில்!” என்று கூெியபடி அென் காலில்
ெிழுந்து பற்றிக்வகாண்டார். ெிஸ்ேென் கால்தடுக்கிய
ஓளசரகட்டு ரக்ஷமகன் எழுந்துவகாண்டு “என்ன வசய்தி?” என்று
ரகட்டான். ொள் சுழன்று அென் தளலளய வெட்டி ஓளசவயழ
நிலத்தில் உருட்டியது.

அென் தளலளய ரநாக்கிச் வசன்று குனிந்து வநஞ்சிலடித்தபடி

ெசுரைணர் கதறினார். தளலயால் நிலத்ளத அளறந்து
துயர்வெறிவகாண்டு கூச்சலிட்டார். மூச்சுலகில் அெர் வகாண்ட
கடுந்துயளே அருரக நின்று சுகாலன்
ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்தான். ெசுரைணர் “எனக்கு இனி என்ன
மீ ட்பு? நீரும் அன்னமும் அளிக்க என் குடியின் ளககள் எங்ரக?”
என்று அலறி அழுதார். தன்ளனச் சூழ்ந்திருந்த மூச்சுவெளிளய
திளேவயான்ளறக் கிழிப்பெர்ரபால ளகெசிக்
ீ களலத்தபடி
துள்ளித்திமிறினார். “இல்ளல. இதுெல்ல… இதுெல்ல” என்று
கூெினார்.

மிக அப்பாலிருந்து “ஆம், அது அல்ல. ஆனால் அதுவும்தான்”

என்று எெரோ வசான்னார்கள். கனெிவலன அக்குேளல அெர்
ரகட்டார். ரெவறங்ரகா எவ்ெளகயிரலா நிகழ்ந்த
நிளனவொன்று எழ “யாதெரே, யாதெரே” என்று அலறினார்.
“என்ளன மீ ட்வடடுங்கள்… யாதெரே, என்ளன இம்முடிெிலாப்
பாழிலிருந்து காத்தருளுங்கள்.” இளளய யாதெரின் ளக ெந்து
அெர் ரதாளளத் வதாட்டது. ஒற்ளறக்காலூன்ற இடமிருந்த
நீண்ட ெிளிம்பில் கீ ரழ அடியிலாப் பாழ் வெறித்திருக்க
நடந்துவகாண்டிருந்த அெர் நிளலவகாண்டார். “யாதெரே…
ரபாதும். யாதெரே, ளகெிடாதீர்!” என்று கதறியபடி அக்ளககளள
பற்றிக்வகாண்டார்.

இமைக்கணம் - 9

தன்னிளல அறிந்து மீ ண்டரபாது கர்ணன் தளேயில் அந்த

ெளளரகாட்டுக்கு ரமரலரய கிடந்தான். அென் வகாண்ட
அளேமயக்கில் அென் ரமலிருந்து எளடமிக்க உடற்சுருட்களள
வமல்ல அகற்றியபடி கார்க்ரகாடகன் ஒழிந்துவசல்ெது
வதரிந்தது. இடமுணர்ந்ததும் திடுக்கிட்டு ளகயூன்றி எழுந்து
அமர்ந்தான். “யாதெரே, என்ன ஆயிற்று?” என்றான்.
அப்ரபாதுதான் தன் உடல் இளடக்குக் கீ ரழ அந்த
மண்தளேக்குள் இருப்பளத அறிந்தான். அடியறியா நீருக்குள்
என அென் கால்கள் தெித்துத் துழாெின. எழ முயலுந்ரதாறும்
மூழ்கினான். ளககளள நீட்டி “யாதெரே, என்ளன
மீ ட்வடடுங்கள்” என்றான்.

“நீர் முழுளமயாக மீ ளெில்ளல, அங்கரே. இன்னுவமாரு

ொய்ப்புள்ளது வதரிவுக்கு. எழுெளதரயா மீ ள்ெளதரயா
எண்ணி முடிவெடுங்கள்” என்று இளளய யாதெர் வசான்னார்.
“நான் மீ ள்கிரறன், பிறிவதான்றில்ளல. மீ ள்கிரறன்” என்றான்
கர்ணன். “மீ ண்வடழுந்தால் நிகழ்ெவதன்ன என்று அறிெோ?”
ீ
என்றார் இளளய யாதெர். “எதுொயினும்… எதுொயினும்
மீ ள்கிரறன்” என்று கர்ணன் கூெினான். “ஒரு கணம் இளத
ரநாக்குக!” என்று இளளய யாதெர் எதிர்ச்சுெளே காட்டினார்.
அங்ரக ஒளி ெிரிய கர்ணன் அதிவலழுந்த காட்சிகளள
வமய்வயனக் கண்டான். உளம்வசன்றதும் உடலும் வசல்ல
அதற்குள் புகுந்து அளத ொழலானான்.

வபரும்ரபார்க்களத்ளத அென் கண்டான். அதில் தன்

ளமந்தர்கள் தளலயற்று ெிழுந்து கிடந்து உடல் துள்ளுெளத,
வெட்டுப்பேப்பிலிருந்து வசங்குருதி நுளேக்குமிழி வெடிக்க
எழுெளத, உருண்ட தளலயில் ெிழிகளின் வெறிப்ளப,
பல்வதரிய நளகப்ரபா எனக் காட்டிய ொளய கண்டு
உடல்ெிதிர்க்க நின்றான். வசயலற்றவதன இடக்கால்
அதிர்ந்துவகாண்டிருக்க இழுத்தபடி நடந்தான். அறிந்த
அளனெரும் வெட்டுண்டும் தளலயுளடந்தும் இறந்துகிடப்பளத
கண்டான்.

பின் மிக அருகிவலன அர்ஜுனனின் உடளல கண்டான். அம்பு

துளளத்த காயங்களிலிருந்து குருதி ெழிய இடக்கால் இழுபட்டு
அதிர்ந்துவகாண்டிருக்க ளககள் மண்ளண அள்ளி அதிே அென்
ரதரிலிருந்து ெிழுந்துகிடந்தான். “இளளரயாரன…” என்று
அலறியபடி அென் அருரக வசன்றான். இறந்துகிடந்த
அர்ஜுனனின் உதடுகள் அளசந்தன. ெிழிகள் நிளலத்திருக்க
“மூத்தெரே, நீங்கள் என்ளன வகான்றீர்கள்” என்றான். “நான்
எண்ணெில்ளல இளளரயாரன, நீ நான்… நான் என்ளன
வகான்ரறன்” என்றான்.

நாகொளி வதாட்ட நஞ்சு அர்ஜுனன் உடளல

கருகளெத்துக்வகாண்டிருந்தது. இளமக்கதுப்புகள் எரிந்த
கரிவயன்றாயின. உதடுகள் கருகின. உடல் அனலில் இளல
என உலர்ந்து ெற்றத்வதாடங்கியது. “இளளரயாரன, நான்
எண்ணெில்ளல… இளளரயாரன, நான் என்றும் உன்ளனரய
நான் என்று உணர்ந்தென். இளளரயாரன…” என்று கர்ணன்
வநஞ்சிலளறந்து கூெினான்.

வதாளலெிலிருந்து குந்தி ளகெசி

ீ கதறியபடி ரமலாளட
அெிழ்ந்து ெிழ ெறுமுளலகள் வதாங்கியாட ஓடிெருெளத
கண்டான். அெள் தன்ளன வகால்லப்ரபாகிறாள் என்று அஞ்சி
நடுங்கிய உடலுடன் எழுந்து நின்றான். அெள் அெளனக்
கடந்து ஓடி தளேயில் கிடந்த ரபருடளல அள்ளி
வநஞ்ரசாடளணத்துக்வகாண்டு தளலளய அளறந்து “ளமந்தா!
என் இளறரய! இனி எனக்கு வதய்ெங்களும் இல்ளலரய!”
என்று கதறியழுதாள்.

பீமனின் வபருங்கேங்கள் துணிக்கப்பட்டு இரு அடிமேங்கள் என

அருரக கிடந்தன. அப்பால் அென் களத குருதியில் மூடி
உருண்டு கிடந்தது. அென் முகத்ளத முத்தமிட்டபடி குந்தி
ெிலங்குரபால் ஒலிவயழுப்பி கதறினாள். அென் கால்கள்
உயிரிழந்திருந்தன. உடல் எளடமிக்க கற்சிளல
நிளலயழிந்ததுரபால் தள்ளாடியது.
அப்பால் நகுலளனயும் சகரதெளனயும் கண்டான். அருகருரக
நிழலும் உருவும் என அெர்கள் தளலயறுந்து கிடந்தனர்.
அென் ெிழுந்தும் எழுந்தும் நடந்தான். நான்கு நரிகள் ஒரு
தளலளய கடித்து இழுத்துச்வசல்லக்கண்டு ளகதூக்கி
ெிேட்டினான். அெற்றிவலான்று அத்தளலளய ெிட்டுெிட்டு
அெளன ரநாக்கி பல்காட்டிச் சீறியது. அந்தத் தளல அணிந்த
குண்டலங்களில் இருந்து அது யுதிஷ்டிேன் என்று உணர்ந்தான்.

அலறியபடி மயங்கி ெிழுந்து மீ ண்டும் உணர்ெளடந்தரபாது

அென் தளலக்குரமல் துரிரயாதனன் குனிந்து நின்றிருந்தான்.
“வென்ரறாம், அங்கரே… நாம் வென்ரறாம்.” கர்ணன் “ஆம்”
என்றான். “உங்கள் ெில்திறனால் வென்ரறாம்… என்
வகாடிெழியில் ஒரு ளமந்தன் அேசாள்ொன்.” கர்ணன் “ஏன்?”
என்றான். “என்ளன வதாளடயளறந்து வகான்றான் பீமன். என்
இளளரயாளன வநஞ்சுபிளந்து குருதியுண்டான். என்
நூற்றுெர்தம்பியளேயும் தளலயுளடத்து சிதறடித்தான்.”

கர்ணன் ளகயூன்றி எழுந்தான். “அரதா, அங்ரக” என்று

துரிரயாதனன் சுட்டிக்காட்டினான். துச்சாதனனின் உடல் திறந்து
ெிரிந்திருக்க நாய்கள் குடளல கடித்திழுத்தன.
அப்பகுதிவயங்கும் வகௌேெர்களின் உளடந்த தளலகள்
மூளளவநய் சிதற பேெிக்கிடந்தன. “ெருக, என் சுளனயருரக
ெருக!” என்றான் துரிரயாதனன். “இல்ளல… இல்ளல” என்று
கர்ணன் தள்ளாடினான்.

அப்பால் உளடந்த ரதர் அருரக கிடந்த உடளல உடரன

அளடயாளம் கண்டான். “ஆ!” என அென் அலற துரிரயாதனன்
“ஆம், அது நீங்கள். உங்களள அென் வகான்றான்…” என்றான்.
“எஞ்சியவதன்ன? இளளரயாரன, எஞ்சியவதன்ன?” என்று கர்ணன்
ரகட்டான். “வெற்றி…” என்று துரிரயாதனன் புன்னளகத்தான்.
“ஆம், ஆனால் ரதால்ெியும் நமதல்லொ?” என்றான் கர்ணன்.
துரிரயாதனன் “ஆம், அளனத்தும் நமரத…” என்றான்.

கர்ணன் “இளெவயல்லாம் என்ன? எெரிடம் ரகட்பது?

இதற்வகல்லாம் என்ன வபாருள்?” என்று தளர்ந்த குேலில்
கூெியபடி களத்தில் அமர்ந்தான். அருரக கிடந்த உடல் ஒன்று
ெிழிதிறந்து “அெர் மட்டுரம அறிொர்” என்றது. துரிரயாதனன்
“ஆம், அெர் மட்டுரம அறிொர்” என்றான். கர்ணன் “யாதெரே!
யாதெரே!” என்று கூெினான். “எங்கிருக்கிறீர்? யாதெரே!” மிக
அப்பாவலன அெர் குேல் ரகட்டது “மிக அருகில்… இங்குதான்.”
அென் தன்ளன உந்தி எழுப்பிக்வகாண்டு வதாளலளெ
ரநாக்கினான். “அருரகதான், அங்கரே” என்றார் இளளய யாதெர்.

கர்ணன் தன்ளன மீ ண்டும் உணர்ந்து “ஆம், இளதரய நான்

வதரிவுவசய்கிரறன்” என்றான். “ஐயமின்றி என்றால் உங்கள்
உடல் மீ ண்டு இங்கு ெந்திருக்கும்” என்றார் இளளய யாதெர்.
கர்ணன் தன் கால்களள ரநாக்க அளெ தளேரமல் கிடந்தன.
எழுந்து அமர்ந்து “இவதன்ன உளமயக்காடல்? என்ன வசய்கிறீர்?”
என்றான். “ொழ்ந்தறிெரத உலகவமய்ளம எனப்படும்” என்றார்
இளளய யாதெர். “ஆம் நான் ொழ்ந்ரதன். ெிழியிளமக்கணம்.
ஆனால் காலப்வபருக்கு” என்றான் கர்ணன்.
“வபருெிளசவகாண்ட வபருக்குகள் சுழிகரள” என்றார் இளளய
யாதெர்.

கர்ணன் கால்மடித்து அமர்ந்துவகாண்டு தளலளய

தாழ்த்தினான். வபருமூச்சுகள் அென் வநஞ்ளச உளலத்தபடி
எழுந்தன. இளளய யாதெர் அென் முகத்ளத ரநாக்கியபடி
புன்னளக மாறா முகத்துடன் வசால்லலானார். மிக
அண்ளமயில் வசெிக்குள் என அெர் வசாற்கள் ஒலிக்க அென்
ளககளளக் ரகாத்தபடி ரகட்டிருந்தான்.
 அங்கரே, எளிரயாருக்கும் வபரிரயாருக்கும் இல்ளல இந்த
அகக்குழப்பம். நீங்கள் எளிரயார் என துயர் வகாள்கிறீர்கள்.
அறிந்ரதார் ரபால் ரபசுகிறீர்கள். அறிக, துயரின்ளமரய
வமய்ளம எனப்படும். இறந்தெர்க்ரகா இருப்பெர்க்ரகா
துயர்வகாள்ளார் அறிெர்.

ஒருரநாக்கில் ஒருதருணத்தில் ஒருெருக்வகன நிகழ்ெது

வமய்யல்ல என்று உணர்க. அளனத்துரநாக்கில்
காலப்வபருக்கில் எெருக்குவமன நிகழ்ெரத வமய்ளம. ஒருெர்
அளத அறிந்துணே ெழி ஒன்ரற. அறிந்தெற்ளற வதாகுத்தல்.
முேண்வகாள்ெனெற்ளற இளணத்தல். ஒன்வறன்றாக்கி
ரமரலறிச்வசல்லுதல். இளணப்பறிரெ ரயாகம் எனப்படும்.

தனக்வகன ஒருெர் அறிெதும் அளனெருக்வகன அளனெரும்

அறிெதும் ஒன்வறன்று அளமயும் நிளலரய ரயாகம்.
இளணத்தறிக! தனித்திருந்தறிக! ரயாகம் எதிவேதிர் நிற்கும்
இருமுளனயிலும் ஒன்ரற நிளலவகாள்ெது.

ரயாகவமன்று அறிந்தளெ மட்டுரம வமய்வயன்று அளமயும்.

ஆகரெ அங்கரே, ரயாகம் புரிக. ரயாகத்தளமக.
ரயாகமில்லாதெருக்கு வமய்ளமயும் உளரமன்ளமயும்
இல்ளல. அளமதியும் மகிழ்வும் அெரிடம் அளமெதில்ளல.

ஒவ்வொன்றும் ெகுக்கப்பட்ரட மானுடனுக்கு

அளிக்கப்பட்டுள்ளன. ஏவனன்றால் அென் உடல் ெடிெம்
ெகுக்கப்பட்டுள்ளது. அென் உள்ளமும் எல்ளல ெகுக்கப்பட்டது.
அெனுக்கான களமும் ொய்ப்புகளும் மட்டும்
ெகுக்கப்படாதளமயரெண்டும் என்று எப்படி ரகாேமுடியும்?
ெகுக்கப்பட்ட களத்ளதரய சாமானியம் என்றனர். அங்ரக
நிகழும் எல்ளலக்குட்பட்ட வமய்ளமளய சாமானிய ஞானம்
என்றனர். அது உங்களுக்கு மட்டுரம உரியது. உங்கள்
கிணற்றில் ஊறும் கடல். துளியும் கடரல.

ெகுக்கப்படாத வெளியில் திகழ்ெது ெிரசை ஞானம்.

முடிெிலியில் நீள்ெது அது. இயல்வெளியும் தனிவெளியும்
என இளெ அறியப்படுகின்றன. இயல்வெளியில் திேள்ெது
தனிவெளி. தனிவெளியின் வமய்ளமயின் ஒரு
துளித்ரதாற்றரம இயல்வெளியின் உண்ளம.

இயல்உலகின் ெினாக்களுக்கு தனிவமய்ளமளய ெிளடவயனக்

வகாண்டு இங்கு ரபசின ீர்கள். அலகிலா தனிவமய்ளமளய
உங்களுக்கான இயலுண்ளம என மயங்கியரத உங்கள்
முதற்பிளழ. அறிக, வமய்யறிதலில் முதற்பிளழ நிகழ்ந்தால்
ொயில்கள் அங்ரகரய மூடிெிடுகின்றன. பிறவகப்ரபாதும்
அளெ திறப்பரத இல்ளல.

உங்களுக்கு ெகுக்கப்பட்ட களம் உங்களுக்கான ொய்ப்வபன்று

வகாள்க. உங்களுக்கு அளிக்கப்பட்ட ஆற்றலும் அந்த
எல்ளலக்குட்பட்டரத. அவ்ெிேண்டும் முேண்வகாண்டு
முளடந்துவகாண்டு மட்டுரம உங்கள் ொழ்க்ளகளய உருொக்க
முடியும். உங்கள் எல்ளலக்குட்பட்ட ஆற்றல்களுடன்
எல்ளலயின்ளம முன் எப்படி நிற்பீர்கள்? கடுவெளிமுன்
நறுமணம் என களேந்தழிெர்கள்.
ீ

உடலால், உள்ளத்திறனால், பிறப்பால், சூழலால் ெகுக்கப்படாது

இங்கு ெரும் மானுடர் எெருமில்ளல. தனக்கு அளிக்கப்பட்ட
அளனத்ளதயும் திேட்டி உச்சவமன வெளிப்பட்டு தன் களத்தில்
நின்றாடுபென் நிளறெளடகிறான். அெனுக்கு இங்ரக
வெற்றியும் ரதால்ெியுமில்ளல. ஏவனன்றால்
வெளிப்படுளகயிரலரய அென் வென்றெனாகிறான். அென்
அளடென அெனுக்கு வெளிரய இல்ளல.

ரெழங்களளத் தடுக்கும் வபருங்கிளளகளள கீ ரிகள்

அறிெரதயில்ளல. சிறுதெளளகள் சிம்மங்களுக்குரமல்
ஏறிெிளளயாடுகின்றன. உங்களுக்கு அளமந்த களத்தின்
அளனத்து எதிர்ெிளசகளும் உங்கள் ஆற்றளலக் ரகாரிரய
அப்ரபருருக் வகாண்டன என்று உணர்க!

உங்களுக்கு எதிோன ஒவ்வொரு வசால்லும் உங்கள்

வபருளமயின் ெிளளொக எழுந்தளெதான். உங்களள
ரநாக்கிெரும் அத்தளன அம்புகளும் உங்கள் புகழ்ச்வசாற்களாக
மறுபிறப்பு வகாள்ளெிருக்கின்றன. அளிக்கப்பட்டுள்ளது உங்கள்
களம் என்பதன் வபாருள் அளனத்தும்
அளந்தளமக்கப்பட்டுள்ளன என்பரத.

வெல்க, வெல்லும்வபாருட்டு களம்நின்று வபாருதுக!

இழப்பதனால், ெழ்ெதனால்
ீ எெரும் ரதாற்பதில்ளல, முற்றாக
வெளிப்படாளமயால் மட்டுரம ரதாற்கிறார்கள் என்று உணர்க!

வகால்லாவதாழியும் எெரும் வெல்லாவதாழிெர்.

உயிர்க்வகாளல ஒன்ரற வகாளலயல்ல. உணர்வுக்வகாளல,
ஆணெக்வகாளல, கருத்துக்வகாளலவயன வகாளலநிகழா
கணரம இங்கில்ளல. அங்கரே, உங்கள் உறவுகளளக்
வகால்ெளத எண்ணி கலங்குகிறீர்களா? அன்புளடரயானுக்கு
இவ்வுலரக உறவு அல்லொ? அறத்ரதானுக்கு அளனத்துயிரும்
நிகேல்லொ?
நீங்கள் காப்பெருக்காக எதிர்ப்பெளே வகால்கிறீர்கள் என்றால்
கடளமளய வசய்தெோகிறீர். நீங்களும் வகால்லப்படக்கூடும்
களம் என்றால் அறத்ளதரய இளழத்தெோகிறீர். ஒருகணமும்
திரும்பி எண்ணி ெருந்தமாட்டீர் என்றால் நற்வசயளலரய
இயற்றுகிறீர்கள்.

இங்கு நிகழும் நன்றுக்கு நீங்கரள வபாறுப்வபன்று எண்ணுெது

ஆணெம். தீதுக்கு நீங்கரள வபாறுப்வபன்று எண்ணுெது ரமலும்
ஆணெம். இங்கு உங்களள எதிர்த்து நின்றிருப்ரபாரின்
ொழ்ளெ நீங்கள் அளமத்தீர்களா என்ன? இங்குெளே அெர்கள்
வதரிந்து ெந்தளமந்த ெழிளய ெகுத்தீர்களா? முடிவுக்கு மட்டும்
நீங்கள் எவ்ெண்ணம் வபாறுப்ரபற்கிறீர்கள்?

இங்களனத்திலும் நிளறந்திருக்கும் அழிெற்ற ஒன்றின்

அளலகரள இளெவயன்று உணர்ந்தென் துயரோ களிப்ரபா
வகாள்ெதில்ளல. எழுெரத அளமயும். எரிெரத அளணயும்.
எனரெ இருளமகளற்று துலாமுள் என நிளலவகாள்பெனுக்கு
ரசார்வென்பதில்ளல.

அங்கரே, உணர்வுகளில் உயர்ந்தது அஞ்சாளம. மானுடரில்

சிறந்தென் ெேன்.
ீ தன் வசயல்களில் ஐயமற்று,
முழுெிளசயுடன் வெளிப்படுெரத ெேம்
ீ எனப்படுகிறது.
இருத்தலில் முழுளமவகாள்பென் என்பதனால் ெேனுக்கு
ீ
சாவுமில்ளல.

ெில்லெர் அளனெரும் அறிந்த ஒன்றுண்டு. அம்பில்தான்

அெர்களின் திறன் வசல்கிறது. இலக்குகளள வதய்ெங்கள்
ஆள்கின்றன. ஆனால் அளத எண்ணி ெில் தாழ்த்துரொர்
ரகாளழகள் என்ரறா அறிெிலிகள் என்ரறா அளழக்கப்படுெர்.
இயற்றும் வபாறுப்ரப மானுடருக்கு, எய்துெது முடிெிலிளய
ஆளும் ெல்லளமயின் ஆளணயால்.

ெிளழெினால் அல்ல, வெறுப்பினால் அல்ல, வசயலாற்றும்

வபாருட்டு இங்கு ெந்திருக்கிறீர்கள் என்பதனால் வசயலாற்றுக!
தளசகளில் உள்ளது ரதாளின் வசயல். கால்களில் உள்ளது
நடத்தல். பிறிவதான்றுக்காக அளெ இங்கு எழெில்ளல.
அெற்றுக்குரிய ெிளசளய அளிப்பரத நம் உள்ளத்தின் அறம்.

இங்குள்ள ஒவ்வொரு வபாருளும் தனக்வகன்று ஓர்

வசயல்ெழியும் இலக்கும் வகாண்டுள்ளது. அதுரெ அதன்
தன்னறம். அதிரலரய அதன் முழுெிளசயும் வெளிப்படுகிறது.
அதன் ஒவ்வொரு அணுவும் அப்ரபாது மட்டுரம
வசயல்படுகிறது. அளத இயற்றுளகயிரலரய நிளறெளடகிறது.
நிளறவுக்கு மறுவபயர் மகிழ்வு.

அங்கரே, உங்கள் தன்னறம் எங்கு உங்கள் ரதாள்களும்

ெிழிகளும் வநஞ்சமும் பிறிவதான்று ரதோது நின்றிருக்குரமா
அங்கு உள்ளது. தன்னறத்ளத ஆற்றுபெர் தன்னில் மகிழ்கிறார்.
அறிக, மகிழ்வென்பது வெளிரய எதிலிருந்தும் எழெியலாது!
தன்னுள் தான் முற்றிலும் நிளறெரத மகிழ்வென்று
உணேப்படுகிறது.

இல்லத்தில் வதாளலத்தளத பள்ளிச்சாளலயில் ரதடுகிறீர்கள்.

இங்கு, இப்வபாழுதில் உள்ளது உங்கள் இடர் என்றால்
பிறிவதங்கு ரநாக்குகிறீர்கள்? இயல்தளத்தில் நிளலவகாள்பெர்
நீங்கள். உங்கள் வமய்ளமயும் இங்கு எழுெதாகரெ
அளமயலாகும்.
ரதாற்கடிக்கப்பட்ரடார், ெழ்த்தப்பட்ரடார்,
ீ அடக்கப்பட்ரடார்
அளனெருக்கும் இதுரெ என் வசால். ரதாற்றீர்கள் எனில்
வெல்க! ெழ்ந்தீ
ீ ர்கள் எனில் எழுக! அடக்கப்பட்டிருந்தால் ஆள்க!
சிறுளமப்படுத்தப்பட்டீர்கள் என்றால் ெிரிக! அதற்குரிய
இயலறிரெ உங்களுக்குரியது. தனியறிவு அதற்கு
உகந்தது அல்ல. கூரியவதன்றாலும் ஒளிளயக் வகாண்டு காலில்
ளதத்த முள்ளள அகழ்ந்வதடுக்கெியலாது.

இங்குள்ளளெ அளனத்தும் மீ றெியலாதன என்றால் உங்கள்

ரதாள்களுக்கு ஆற்றல் ஏன் அளிக்கப்பட்டது? உங்கள்
வசாற்களுக்கு ஏன் அனல் கூடுகிறது? களத்ளத அளமத்த
அதுரெ ளககளளயும் ஆக்கியது என்று உணோதெர்
ரபளதகரள.

ரபளதகரள கட்டுண்டிருக்கிறார்கள். வமய்யுணர்ந்ரதார்

ஒவ்வொரு கணமும் ெிடுதளலளய நாடுகிறார்கள். அறிவு
என்பது ெிடுதளல என்ரற வபாருள்படும். எவ்ெண்ணம் எெர்
உளேத்தாலும் அறிவு ெிடுதளலளய அன்றி பிறிவதான்ளற
அளிக்காது. அறிெினால் ெிடுதளல அளமெதில்ளல, அறிதரல
ெிடுதளலயாகும்.

அங்கரே, அறிெில் தீயது, பயனற்றது என்வறான்றில்ளல.

அறியப்படாத அறிவுகரள பயனற்றளெ. குளறயாக
அறியப்பட்டளெரய தீங்கிளழப்பளெ. அளெ அறிவென
வகாள்ளப்படுெதில்ளல.

ெிலங்கு நிளலயிலிருந்து மானுடளே ெிடுதளல வசய்தது என்

முன்ரனாடிகளின் அறிவு. இருபாற்பிரிவு ரநாக்கிலிருந்து
ெிடுதளல வசய்ெது என் அறிவு. நாளள எழும் அறிரொ
இன்ளமயும் இருப்பும் ஒன்வறன்று எழும் ரபேறிொகும். அளத
கல்கி என்றும் ளமத்ரேயர் என்றும் உளேப்பர் நூரலார்.

இங்கு திகழ்ெது அறவமன்பதனால்தான் இன்னும் மானுடர்

எஞ்சியிருக்கிறார்கள். இன்னமும் ெினாவும் ெிளடயுவமன
அறம் ஆோயப்படுகிறது. அங்கரே, மீ ண்டும் மீ ண்டும் அது
வெவ்ரெறு இடங்களில் உருவுகளில் கண்டளடயப்படுகிறது.

இங்கு திகழ்ெது அறவமன்பதனால்தான் இங்கு ஒவ்வொன்றும்

நிளலவகாள்கின்றன. மானுடர் இளணயாமல் எதுவும் எழுந்து
ெளர்ந்து நீடிக்காவதன்று அறிக! அறத்தின்வபாருட்டன்றி
எதன்வபாருட்டும் மானுடர் இன்றுெளே
ஒருங்குதிேண்டதில்ளல. அறவமன்பது அெர்கள்
ஒருங்குதிேட்டுெரத. அெர்கள் ஒவ்வொருெரிலும் ொழ்ெது
அது.

அழிக்கப்படுளகயில், ளகெிடப்படுளகயில்,
சிறுளமவகாள்ளகயில் பிறிவதான்ளற ரநாக்கி
உதெிரகாருபென் தன்ளன அறியாதென். அளழக்கப்படாத
வதய்ெவமான்று இருண்ட ஆலயத்தில் துயருடன் அெனுக்காக
காத்திருக்கிறது.

இவ்ெறம் அவ்ெறம் என்று ரநாக்குரொர் அறத்ளத

காண்பதில்ளல. முழுதும் காணப்படாத அறம் மறவமன்று
ரதான்றலாகும். முழுதறத்ளத உணர்ந்தெர் மறமும் அறத்தின்
கருெிவயன்ரற உணர்ெர். எங்கும் திகழும் ஒன்றின் ஆடளல
எதிலும் ரநாக்குபெரே ரயாகத்தமர்ந்து அறிந்தெர்.

முன்வபாருமுளற இனிய புலரியில் குடில்ெிட்டு வெளிரய

ெந்த வதால்ெியாசர் குருெியின் வமன்குஞ்ளச தன் கூேலகால்
கிழித்து உண்டுவகாண்டிருந்த கழுவகான்ளற கண்டார்.
புெிரபணும் பசிவயனும் வதய்ெத்தின் ரபருருளெக்
கண்டெோக மகிழ்ந்து ளககூப்பினார்.

பிறிவதாருநாள் காட்டில் வசல்ளகயில் வகௌதமர் என்னும்

முனிெர் தன் குருளளளயக் வகான்று தின்றுவகாண்டிருந்த
அன்ளனப் வபரும்பன்றிளய கண்டார். அதன் முளலகளள
முட்டிக்குடித்துக்வகாண்டிருந்தன பிற குட்டிகள். அன்ளனரய,
எத்தளன கனிந்திருந்தால் தன்ளனரய உண்டு உருக்கி
உணொக்குொய் நீ என்று அெர் உெளகயில் கண்ண ீர்
ெிட்டார்.

பறளெச் சிறவகரித்து புழுக்குலம் அழித்து மேங்களில்

நாசுழற்றி மூண்டு எரிந்வதழும் காட்டுத்தீளயக் கண்டு
வதால்முனிெோகிய காசியபர் கூறியளத அறிக! அனலெரன,
வமன்ளமயான புதிய பசுந்தளிர் புற்களின் காெலரன, உன்
அருளுக்கு ெணக்கம் என்றார் அெர்.

பற்றுவகாண்ரடான் ரநாக்குளகயில் அளனத்தும்

பற்றினாரலரய வபாருள்வகாள்ளப்படும். இருள்ெிளழரொன்
இருளள அளடகிறான். மருள்ெிளழரொளன அதுரெ
அளணகிறது. ஒளிநாடும் புட்கள் மட்டுரம புலரிளய
அறிகின்றன. ெணங்கும் ெடிெில் ெந்தளணகிறது வதய்ெம்.

முற்றிலும் பற்றறுத்த முனிெருக்ரக முழுளம புலனாகும்.

குந்தியின் ளமந்தரே, முனிெரிலும் முழுதளமந்த
தெம்வகாண்ரடார் சிலரே. முழுளமயறிவு உலகொழ்வுக்கு
எவ்ெளகயிலும் பயனற்றது என்பதனால் முழுதறிந்த
பின்னரும் அளத சிறிதாக்கிக்வகாள்பெரும் முனிெருள் உண்டு.
இப்புெியில், ெிளழவுகளுடன் நிற்பெர்களுக்கு அக்களத்திற்குள்
அளமயும் உண்ளமரய உகந்ததாகும். அது பசிக்ளகயில்
உணவென்றும், அஞ்சுளகயில் அேண் என்றும், ரபாரில்
பளடக்கலவமன்றும், தனிளமயில் துளணவயன்றும், துயரில்
உறவென்றும் ெந்தளமயரெண்டும். அளத நாடுக!

உணெில் பகிர்தலாக, இடரில் நட்பாக, எளிரயார் முன்

அளியாக, அளெயில் வநறியாக, ரபாரில் சினமாக, ரநாக்கில்
நடுநிளலயாக, குடிகளுக்குரமல் ஆளணயாக, குலங்களுக்குரமல்
நம்பிக்ளகயாக, ெிண்ணெருக்கு முன் அறமாக அது ெந்தளமக!
அளத அளடபெர் வெல்ெர்.

ஒவ்வொருெருக்கும் அது தன் முகம் காட்டுகிறது.

எதன்வபாருட்டு ெந்தீர்கரளா அளத முழுதியற்றுக!
ளகெிேல்களளக் கண்டென் அெற்றின் வசயவலன்ன என்று
அறிந்துவகாள்ொன். தன்ளன ரநாக்குபென் தன் இலக்வகன்ன
என்று வதளிவுவகாள்ொன்.

அவ்ெறிதளல வசயவலன்றாக்குக! வசயல்கள் ஒவ்வொன்றும்

மறுவசயல்களால் ஆனளெ. வசயலாற்றுக, ெிளளளெ வகாள்க!
அறிக, வசயல் ெிடுதளலவயன்றாகரெண்டும்! கட்டுறுத்தும்
வசயல் அளேச்வசயரல. முழுளம நம்ளம அளத கடந்துவசல்ல
ளெக்கும்.

வெல்லுங்கள், ஆனால் வென்றெருக்கு அருள்ளகயிரலரய

கடந்துவசல்கிறீர்கள். வகாள்க, எனில் வகாடுக்ளகயில்தான்
நிளறவுறுகிறீர்கள்! சினம் வகாள்க, ஆயின் கனியும்ரபாது
மட்டுரம முழுளம அளமகிறது!
அங்கரே, மானுடர் அளடந்த எளதயும் இழப்பதில்ளல.
அறியாளமளய, ஐயத்ளத, சினத்ளத, துயளேக்கூட அெர்கள்
உளடளமவயன்ரற வகாள்கிறார்கள். ளகெிட மறுக்கிறார்கள்.
இழக்க அஞ்சுகிறார்கள். ளகெிடப்படாத எதுவும் சுளமரய.
இழக்கப்படாத எதுவும் தளளரய.

நிகர்வகாண்ட ரெரல இலக்களடகிறது. உணர்வுகளால்,

ஐயத்தால், மிளகெிளழொல் நிளலயழியாது இயற்றும் வசயல்
வெல்கிறது. ரதாள்ெிளசளய முழுதும் வபற்ற அம்புகரள
வநடுந்வதாளலளெ கடக்கின்றன.

எழுக! உங்கள் ரதாள்களில் வெல்லும்ெிளழவு நிளறக! உங்கள்

ஆற்றல் முழுளமயும் களத்தில் நிகழ்க! வெற்றியால்
இவ்வுலகளனத்ளதயும் அளடெர்கள்.
ீ சிறுளமகளள
அத்திருொல் நிேப்புெர்கள்.
ீ ெழ்ந்தால்
ீ அச்சிறுளமகளள
வபரும்புகழ் எழுந்து அழிக்கும்.

இறுதிமூச்ளசயும் இளசயாக்கிய பின்னரே குயில் ொனில்

முழுவதழுகிறது . எச்சமின்றி ெிட்டுச்வசல்ெதன் ெிடுதளல
உங்களுக்கு அளமக! ஆம், அவ்ொரற ஆகுக!

இளளய யாதெர் வசால்லி முடித்த பின்னரும் ளககட்டி

அமர்ந்திருந்த கர்ணன் வநடுரநேம் உளம் மீ ளாமல் தளல
குனிந்திருந்தான். பின்னர் நீள்மூச்சுடன் எழுந்து ளககூப்பினான்.
“ஒரு ெினாவும் எஞ்சாது நிளறவுற்ரறன், யாதெரே. ெிடுதளல
ரநாக்கிய ரநர்ப்பாளதளய என்முன் காண்கிரறன்” என்றபின்
திரும்பி முதற்புலரி எழுந்துெிட்டிருந்த முற்றத்தில் இறங்கி
நடந்தகன்றான்.

வெண்முேசு ெிொதங்கள்
இமைக்கணம் - 10
மூன்று : ஒருமை

ளநமிைாேண்யத்திலிருந்து வெளிரய ெரும்ெளே யமன்

கர்ணனின் உருெில்தான் இருந்தார். கருக்கிருட்டில் தன்
ஆலயமுகப்புக்கு ெந்து அங்கிருந்து யமபுரிக்கு
இளமக்கணத்தில் மீ ண்டார். உெளகயுடன் தன்
அேண்மளனக்குச் வசன்று அதன் முதல்படியில் காலடி
ளெக்கும் ெளே பிறிவதாரு ெினா இல்லாது நிளறந்திருந்தது
அெர் உள்ளம். தூக்கிய கால் நின்றிருக்க திளகத்தபின்
பின்வனடுத்து ஊன்றினார். திரும்பி தன்ளனத் வதாடர்ந்த
காோனூர்திளய ரநாக்கிய கணரம மீ ண்டும் மண்ணுலளக
அளடந்தார்.

அெளேச் சூழ்ந்த காலெடிெ ஏெலரிடம் “வசல்க,

இவ்ெினாளெெிட ெிளசவகாண்ட ெினாவுடன் எெர்
இருக்கிறார்கள் என்று அறிந்து ெருக!” என்று ஆளணயிட்டார்.
அெர்கள் வசன்று மீ ண்டனர். துர்பதன் என்னும் காலெடிென்
“அேரச, அஸ்தினபுரியின் ரசாளலக்குடிலில் ஒருெளே நான்
கண்ரடன். பளடக்கலப் பயிற்சிநிளலயில் இேவும்பகலும் அம்பு
வதாடுத்தபடி இருக்கிறார். ஆயிேம் அம்புகளில் ஒன்று
குறிதெறுகிறது. அளத எடுத்து சினத்துடன் தன் உடலில் குத்தி
குருதி வபருக்குகிறார். அதன்வபாருட்டு மீ ண்டும் ஆயிேம்
அம்புகளள வதாடுக்கிறார். நாட்கவளன ொேங்கவளன காலம்
கடந்துவசன்றுவகாண்டிருக்கிறது. அெர் உள்ளம்
அளமதிவகாள்ளெில்ளல” என்றான்.
“அெர் முதியெர். நளேத்த நீள்குழல் ரதாளில் ெிரிந்திருக்க
வெண்தாடி ெிழுந்த மார்பும் பழுத்த ெிழிகளும் வதாங்கிய
மூக்கும் உள்மடிந்த உதடுகளும் வகாண்டெர். களளத்துச்
சரியும் இளமகளுடன் சற்ரற துயிலில் அளமகிறார். எெரோ
வதாட்டதுரபால் ெிழித்வதழுந்து ‘ஏன்?’ என்கிறார். பின்பு ொளய
துளடத்தபடி ‘ஆம்!’ என்கிறார். எழுந்துவகாண்டு ‘ஆயின்…’
என்கிறார். அம்புகளள எடுக்ளகயில் ‘இல்ளல! இல்ளல!’ என
தளலயளசக்கிறார்” என்றான் துர்பதன்.

“அந்த ெிடுபடும் அம்பிலுள்ளது அெருளடய ெினா” என்றார்

யமன். “ஆம், அளத எெரிடம் ெினெ ெிரும்புகிறார் என்றறிய
நான் அருகிருந்து ரநாக்கிரனன். நூறாெது முளறயாக அம்பு
தெறியரபாது பற்களளக் கடித்தபடி ‘அென்’ என்றார். தன்
வநஞ்சில் அளதக் குத்தி குருதி ெழிய ‘அென் ஒருெரன’
என்றார். நான் ஆவமன்று எழுந்து இங்கு மீ ண்ரடன்” என்று
துர்பதன் வசான்னான். அக்கணரம யமன் வசன்று பீஷ்மரின்
உடலுக்குள் புகுந்து மீ ண்டார். எடுத்த அம்பு ளகதெற அளத
பிடித்துக்வகாண்ட பீஷ்மர் சினத்துடன் திரும்பி ரநாக்கினார்.
அெர் முகத்தில் அந்திப்பந்தங்களின் வசவ்வொளி
அளலவகாண்டது.

அருரக அம்புகளள எடுத்தளித்துக்வகாண்டிருந்த அெருளடய

அணுக்க மாணெோன ெிஸ்ெரசனர் “முதல் ளகத்தெறல்,
ஆசிரியரே” என்றார். பீஷ்மர் இடப்புருெம் ரமவலழுந்தளமய
ரநாக்கி திரும்பிக்வகாண்டார். இேண்டு அம்புகள்
இலக்வகய்தியதும் ெில்தாழ்த்தி “வசால், அதன்வபாருள் என்ன?”
என்றார். “நூல்களின்படி உளப்பிளழயும் உடற்பிளழயும்
முதுளமயின் வதய்ெமாகிய ஜளேயின் ெருளகக்குறிகள்…”
என்றார் ெிஸ்ெரசனர். “அெள் இறப்பின் வதய்ெமான
மிருத்யூெின் அணுக்கி. அெள் ஊரும் ரதரின் பரி.”

பீஷ்மர் தளலயளசத்து ெில்ளல எடுத்தார். “இன்றுெளே இந்தக்

குறி ஏதும் உங்களில் எழுந்ததில்ளல, ஆசிரியரே” என்றார்
ெிஸ்ெரசனர். “என்ன வசால்கிறாய்?” என்று பீஷ்மர் ரகட்டார்.
ெிஸ்ெரசனர் “ஒருகணரமா அளேக்கணரமா இங்கு இறப்பு
ெந்து அகன்றுள்ளவதன்று என் உள்ளம் உணர்கிறது” என்றார்.
ஒருகணம் அெளே தளர்ந்த இளமகளுடன் ரநாக்கியபின்
“நன்று” என்று புன்னளகத்தபடி பீஷ்மர் ெில்ளலத் தூக்கி
அம்ளப வதாடுத்தார்.

ளநமிைாேண்யத்தின் வதற்குெழியினூடாக யமன் பீஷ்மரின்

உருெில் காட்டுக்குள் புகுந்தார். வநடிய காலடிகளள தூக்கி
ளெத்து ஓளசயற்ற நிழல் என காட்டுச்வசடிகளள
ஊடுருெிச்வசன்று இளளய யாதெர் தங்கியிருந்த குடிலின்
கதளெ தட்டினார். மும்முளற தட்டியரபாது உள்ளிருந்து “எெர்
ெந்திருப்பது?” என்று இளளய யாதெரின் குேல் ஒலித்தது.
“காங்ரகயனாகிய பீஷ்மன். யாதெரே, உம்மிடமன்றி பிறரிடம்
ரகட்கெியலா ெினா ஒன்று என்னிடமுள்ளது.
அதன்வபாருட்ரட ெந்ரதன்” என்றார் யமன்.

“ெருக!” என்ற இளளய யாதெர் உள்ரள சிக்கிமுக்கிளய உேசும்

ஒலி ரகட்டது. அனல் பற்றிக்வகாண்டதும் சிறுசாளேம் ஒளி
வகாண்டது. கதளெத் திறந்து ளகயில் ெிளக்குடன் நின்ற
இளளய யாதெரின் முகம் ஓெியப்பாளெரபாலிருந்தது. யமன்
ளககூப்பி “இேெில் உசாெரெண்டியளெ ரபாலும்
இவ்ளெயங்கள்… வநடுந்வதாளலவு கடந்து ெந்தளணய
வபாழுதாகிெிட்டது” என்றார். “உள்ரள ொருங்கள்,
அஸ்தினபுரியின் பிதாமகரே” என்று இளளய யாதெர்
அளழத்தார். சிலகணங்கள் தயங்கிெிட்டு யமன் குடிலுக்குள்
வசன்றார்.

இளளய யாதெர் பீஷ்மளே ரநாக்கியபடி அமர்ந்திருந்தார்.

பீஷ்மர் தளேயில் ெிரித்த தர்ப்ளபப்பாய்ரமல் நீண்ட கால்களள
ஒடித்ததுரபால் மடித்து முதுளக நிமிர்த்தி அமர்ந்திருந்தார்.
தாடிளய இடக்ளக கசக்கி நீெி மீ ண்டும் கசக்கிக்வகாண்டிருக்க
ெலக்ளக மடியில் ஓய்ந்து அமர்ந்திருந்தது. தான்
ரகட்கும்ெளே அெர் ரபசப்ரபாெதில்ளல என்றுணர்ந்த இளளய
யாதெர் “அஸ்தினபுரியின் பிதாமகளே என் குடிலுக்கு
ெிருந்தினோகக் வகாண்ட மகிழ்ெில் இருக்கிரறன். நாம்
இன்றுெளே இப்படி தனியாக சந்தித்துக்வகாண்டதில்ளல”
என்றார்.

“ஆம்” என்று நிமிர்ந்த பீஷ்மர் எந்த முகமனும் இல்லாமல்

ரநேடியாக “நான் வசன்றசிலநாட்களாக இளடவெளியில்லாமல்
அம்புகளள வதாடுத்துக்வகாண்டிருந்ரதன்” என்றார். “ஆம்
அறிரென், உங்கள் உள்ளம் ெில்லம்பு என்பார்கள்” என்றார்
இளளய யாதெர். “ஆம், இம்முளற அது ஒரு ெளதவயன
ஆகிெிட்டது” என்றார் பீஷ்மர். “ஆயிேம் அம்புகளள
குறிதெறாது அனுப்புெரத என் இலக்வகனக்வகாண்ரடன்.
ஆயிேத்தில் ஒன்று பிளழத்துக்வகாண்ரட இருந்தது. பிளழத்த
ஒவ்வொன்றுக்கும் ஆயிேம் அம்புகள்
பிளழயீவடனக்வகாண்ரடன். ஈோயிேமாகி மூொயிேமாகி இன்று
என் கணக்குக்குரமல் பன்னிேண்டாயிேம் அம்புகள் நின்றுள்ளன.
பன்னிேண்டாயிேம் ெருபிளழகள். அளெவபருகும் முடிெிலி”
என்றார்.
இளளய யாதெர் புன்னளகபுரிந்தார். “யாதெரே, எங்கு
பிளழக்கின்றது என் அம்பு என்று ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்ரதன்.
ளக ஓய்ந்து ஆயிேத்ளத அணுகும்ரபாது. வென்ரறன் என
எண்ணும்ரபாது. உளம்குெியாதரபாது. ஆம், ஆனால்
அதுமட்டுமல்ல. முதல் அம்ரப பிளழத்ததுண்டு.
உளம்கூர்ந்தளமயாரலரய அம்பு தெறியதுண்டு.
இறுகப்பற்றினால், இளகப்பிடித்தால், குறிரநாக்கினால், ரநாக்காது
வசலுத்தினால் எந்நிளலயிலும் பிளழநிகழ்கிறவதன்று பின்னர்
கண்ரடன். ஆகரெ என்னால் ஆெவதான்றில்ளல. இது இந்த
ஆடலின் வநறி ரபாலும் என நிளனத்ரதன்.”

இளளய யாதெர் “அளனத்தும் இளணந்தரத ஆடல்” என்றார்.

“ஆனால் என்னால் உளம்அளமய முடியெில்ளல. அந்த
பிளழத்த அம்புகளால் என் உடலில் ஒரு குருதிப்புள்ளி
ளெத்ரதன். சிறுத்ளதவயன உடவலங்கும் புள்ளிகள் நிளறந்தன.
சலித்வதழுந்து ஒரு முளற அம்புநுனிளய என் கழுத்திரலரய
ளெத்ரதன். இப்புெியில் எெருக்கும் ஒன்ரறனும் பிளழப்பரத
இயல்பு, நான் வதய்ெங்களின் முழுளமளய நாடுகிரறரனா
என்று எண்ணிரனன். எெருக்கு ஒருபிளழயும் நிகழாவதன்று
என்னுள் ெினெிக்வகாண்ரடன். துரோணருக்கும் கிருபருக்கும்
கர்ணனுக்கும் பிளழக்கும் என்பதில் ஐயமில்ளல. பேத்ொஜர்,
அக்னிரெசர், சேத்ொன்… ஒவ்வொரு வபயோக எண்ணிச்வசல்ல
உமது நிளனவெழுந்தது…”

இளளய யாதெர் காத்திருந்தார். “யாதெரே, ஆயிேத்தில் ஒன்று

தெறும் ஊழ் உங்களுக்கும் உண்டா? பன்ன ீோயிேத்தில்
லட்சத்தில் ரகாடியில் ஒன்ரறனும் பிளழபடுமா?” என்றார்
பீஷ்மர். “இல்ளல” என்று இளளய யாதெர் வசான்னார்.
“ஆனால் நான் நூற்றிவலான்ளற பிளழெிடுெது ெழக்கம்.”
பீஷ்மர் புருெம்சுளிக்க ரநாக்கினார். “பிளழகளினூடாகரெ
இங்கு புெிநாடகம் நிகழ்கிறது, வபருவநறியரே” என்றார் இளளய
யாதெர். “பிளழநிகழாதெற்ளறக் கண்டு நான் அகல்கிரறன்.
அெற்றின் முழுளம ொயற்ற குடம். ஒருதுளியும் வமாள்ளாது
வபருக்கில் மிதக்கும் வபாருளற்ற ரகாளம்.”

பீஷ்மர் வபருமூச்சுெிட்டார். பின்னர் “நன்று, நான் அப்பிளழளய

வெல்ல முயலக்கூடாதா?” என்றார். “வெல்ல முயலாெிடில்
உங்களுக்கு ொழ்க்ளகரயது?” என்றார் இளளய யாதெர்.
“அளனத்ளதயும் துறந்து காரனகும்ரபாது இறுதி அம்ளபயும்
ெசுெ
ீ ர்கள்
ீ என்றால் அம்முயற்சிளய ளகெிடலாம்.” பீஷ்மர்
வபருமூச்சுெிட்டு “நான் ரகட்கெந்தது அளதத்தான். நான்
காரனக ெிளழகிரறன். என்ளன அஸ்தினபுரியின் முதன்ளமப்
பளடத்தளலெோக அறிெித்திருக்கிறார்கள். இத்தருணத்தில்
ெிலகுெது வபாறுப்ளப துறப்பதாகாதா என ஐயுற்ரறன்.
ஆனால் எண்ணுந்ரதாறும் நான் அப்வபாறுப்புக்கு
உகந்தெனல்ல என்று வதளிவுவகாள்கிரறன்” என்றார்.

“யாதெரே, ரபாருக்குத் ரதளெ பற்று. அதன் மறுபக்கமாகிய

வெறுப்பு. பற்று முதிர்ந்து ெிளழொகி, ெிளழரெ ஆணெமாகி,
ஆணெம் சினமாகி அனவலன பற்றிக்வகாள்ளகயிரலரய
களம்நின்று ரபாரிடமுடியும். எனக்கு துரிரயாதனன் மீ ரதா,
அஸ்தினபுரி மீ ரதா, அதனால் தளலளமதாங்கப்படும்
ரெதத்தேப்பின் மீ ரதா அணுெளவும் பற்றில்ளல. இெர்கள்
முற்றழிந்தாலும் நான் ஒருதுளியும் ெருந்தப்ரபாெதில்ளல.
மறுபக்கம் எதிர்நின்று ரபாரிடெிருக்கும் பாண்டெர்கள் மீ ரதா
அெர்களளத் துளணக்கும் அசுே, நிைாத, கிோதெேர்கள்
ீ மீ ரதா
சற்றும் வெறுப்பும் ெிலக்கமும் இல்ளல.”
“அெர்கள் வென்று இங்குள அளனத்ளதயும் முற்றழித்து
தங்கள் ரகாளல நிறுவுொர்கள் என்றால் எனக்கு அதில்
துயரில்ளல. என் வகாடிெழிகள் எெரும் வபயவேன்றும்
எஞ்சமாட்டார்கள் என்றால்கூட, நான் நம்பிச் சார்ந்திருந்த
அளனத்தும் இனியில்ளல என்று அழிந்துமளறயும்
என்றால்கூட அது எனக்கு எவ்ெளகயிலும் வபாருட்டல்ல.
அல்ல என்று நம்ப ெிளழந்ரதன். பற்ளறயும் காழ்ப்ளபயும்
நடித்தால் உள்ளமும் அளத சூடிக்வகாள்ளக்கூடும் என்று
எண்ணிரனன். காழ்ப்பின், பற்றின் உச்சங்களள
வெளிப்படுத்திரனன். ஆனால் உள்ரள நான் அகன்று நின்று
அளத திளகத்து ரநாக்கிக்வகாண்டிருக்கிரறன்.”

“இங்கு நான் வசய்ெதற்கு வமய்யாகரெ ஏதுமில்ளல. அது

வமய்யா என் உளநடிப்பா என்று என்ளனரய மீ ளமீ ள கூர்ந்து
ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்ரதன். ஐயமின்றி நான் எெற்றிலுமில்ளல
என்று இன்றுதான் ரதான்றியது. அக்கணரம இனி எதிலும்
ஈடுபடலாகாது என்று முடிவெடுத்ரதன். யாதெரே, இங்கு நான்
வசய்ெதற்ரகதுமில்ளல. அளதெிட வசய்ென எனக்கு
எவ்ெளகயிலும் பயனளிப்பளெயல்ல. நான் வசய்ென
பிளழக்கவும் ஒவ்ொதளெ நிகழவுரம ொய்ப்பு மிகுதி” என்றார்
பீஷ்மர். “ஆனால் மீ ண்டுவமாருமுளற எெரிடரமனும் ஒரு
வசால் ரகாரிெிட்டு அகலலாம் என்று எண்ணிரனன்.”

“ஏன்?” என்று இளளய யாதெர் ரகட்டார். “காரனகும் எெரும்

மறுவசால் உசாவுெதில்ளல. மறுகணத்திற்வகன
காப்பதுமில்ளல.” பீஷ்மர் “ஆம், நான் ஐயுறுெது இதுநாள்ெளே
நான் வபரும்பாலும் காட்டிரலரய இருந்ரதன் என்பதனால்தான்.
இந்த நூறாண்டுகளில் மீ ண்டும் மீ ண்டும் நகர்நீங்கி காட்டுக்கு
வசன்றுவகாண்ரடதான் இருக்கிரறன். ஒவ்வொருமுளறயும்
திரும்பி ெந்திருக்கிரறன். ஏரதா ஒன்றின்வபாருட்டு.
அளழக்கப்பட்டு ெந்திருக்கிரறன், மகிழ்ந்தும் சினந்தும் கசந்தும்
நாரன ெந்திருக்கிரறன். மீ ண்டும் நான் ெேக்கூடுமா? என்ளன
ெேச்வசய்ெது எது?” என்றார்.

“யாதெரே, நீர் ஆழ்ந்தறிந்தெர் என நான் அறிரென்.

பாேதெர்ைத்தில் களம்நின்று பளடநடத்துபெர் குருநிளலயின்
முதன்ளம ஆசிரியரும் ஆகி இருந்ததில்ளல. அன்றாடம்
அேசுசூழ்பெர் கானகத்துறெிவயன்று அளமந்ததும் இல்ளல.
மகளிருடன் ஆடிக்களிப்பெர் புலனறுத்து
அகத்தளமந்திருக்கிறீர்கள். இளளமந்தனும் மூதறிஞனும்
ஒன்வறன்றாகி நின்றிருக்கிறீர்கள். நீங்கரள எனக்கு வநறி
உளேக்கமுடியும்” என்றார் பீஷ்மர். இளளய யாதெர் “ஒன்ளற
ெிட்டுெிட்டீர் பிதாமகரே, என்ளனப்ரபால் அளனத்துமறிந்தும்
கணம்ரதாறும் கலங்குபெரும் இல்ளல” என்றார். “ஆம், அது
நீங்கரள ரதரும் நூற்றிவலாரு பிளழயம்பு” என்றார் பீஷ்மர்.

இளளய யாதெர் நளகக்க பீஷ்மர் முன்னால் குனிந்து

“இங்கிருந்து இறங்கிச் வசன்று நான் காரனகிரனன் என்றால்
மீ ண்டு ெருரெனா?” என்றார். “ஆம்” என்றார் இளளய யாதெர்.
பீஷ்மர் வநடும்வபாழுது வசால்லின்றி அளமந்து மீ ண்டு “ஏன்?”
என்றார். “ஆயிேத்திவலான்று பிளழயம்பு. ஆகரெ ஆயிேம்
அம்புகளின் ஆற்றல்வகாண்டது அது” என்றார் இளளய யாதெர்.
“ஆம், நான் அேளச, காமத்ளத, ளமந்தளே, குடிளய துறந்ரதன்.
துறந்தெற்றுடன் ஒவ்வொருகணமும் உடனிருந்ரதன். என்
ொழ்க்ளக அம்புகளால் கங்ளகக்கு அளணகட்டுெதாகரெ
அளமந்தது” என்று பீஷ்மர் வசான்னார்.

கசப்புடன் புன்னளகத்து “உதிர்ெனெற்றின் ெடு தாங்கிய

உள்ளம் வகாண்டென் நான் என்று முன்பு ஒரு சூதன் பாடி
ரகட்ரடன். வமய்வயன்று ரதான்றுகிறது” என்றார். இளளய
யாதெர் “அளெ ஒவ்வொன்றிலுமிருந்து நீங்கள் ெிடுதளல
வகாள்ளக்கூடும், பிதாமகரே” என்றார். “ஏவனன்றால் முன்னரே
ெிடுதளலயின் இன்பத்துக்கு பழகியிருக்கிறீர்கள். எப்ரபாதும்
தனியோக இருந்தளமயால் எெருமின்றி இருக்கக்
கற்றிருக்கிறீர்கள். உங்களள அளலக்கழித்த அனளல உடல்
இழந்துவகாண்டிருக்கிறது. முதுளம என்பது தன்னளெிரலரய
ஒரு துறவு.”

“ஆனால் இளளமளயெிட முதுளமயிரலரய

தன்னுயிர்துறப்பும் துறவும் கடினமானளெ” என்று இளளய
யாதெர் வதாடர்ந்தார். “இழக்கப்படுளகயிரலரய ஒவ்வொன்றும்
எத்தளன அரிவதனத் வதரிகின்றது. இழப்புகளாலான
நீள்ொழ்நாளுக்குப்பின் இழக்கெிருப்பளெ என எஞ்சுபளெ
நூறுமடங்கு அருளமவகாண்டுெிடுகின்றன. அெற்ளற
வநஞ்ரசாடளணத்தபடிரய முதுளமளய கடக்கிறார்கள்.
முதிரயார் எளதயும் இழப்பதில்ளல. பயனற்ற
சிறுவபாருட்களளக்கூட. எனில் உடளல, உயிளே, ொழ்ளெ
எங்ஙனம் இழக்கெியலும்? இறுதிச்வசாட்டு மூச்சுக்காக
ஏங்கிப்ரபாரிட்டு உயிர்துறப்பரத உயிர்களின் இயல்பான வநறி.”

சிறுளமபடுத்தப்பட்டெர்ரபால பீஷ்மர் முகம்சிெந்து ரநாக்ளக

திருப்பிக்வகாண்டார். “மானுட இருப்பு ஆணெத்தால் ஆனது,
பிதாமகரே. அதன்ரமல் குலத்தால், கல்ெியால்,
உளடளமகளால், வெற்றிகளால், தெத்தால் அளடயாளங்களள
ஏற்றிக்வகாள்கிறார்கள் மானுடர். அளெ ஒவ்வொன்றாக
உதிர்ந்தழியும் முதுளமயில் ஆணெம் மட்டுரம எஞ்சுகிறது.
காப்பும் கெசங்களுமற்ற ஆணெம் வமன்ரதால்கதுப்வபன
இளங்காற்றில் ெரும் இதழ் பட்டாரல புண்படுகிறது. நான் என
வபாறுப்ரபற்றுக்வகாள்கிறது. நாரன என்றும் என்னால் என்றும்
ஒவ்வொருகணமும் எண்ணிக்வகாள்கிறது. நான் எனக்குப்பின்
என துயர்வகாள்கிறது.”

“ஆம்” என பீஷ்மர் முனகினார். “அவ்ெண்ணம்தான் இதுெளே

இங்கிருந்ரதன்.” இளளய யாதெர் “வமல்லிய நூல்.
அளனத்துப்பிடியும் அற்று மளலெிளிம்பில் வதாங்குபெனுக்கு
வகாடிெள்ளி. அென் உளமுருகிச் வசய்யும் ரெண்டுதல்களால்
ெலுவூட்டப்பட்டது. அெனுக்குரிய வதய்ெங்களால்
காக்கப்படுெது” என்று இளளய யாதெர் வசான்னார். “அளதயும்
நீங்கள் அறுத்து மீ ளக்கூடும். ஏவனன்றால் வபருரநான்பு பூண்டு
உளமுறுதியுடன் ஊளழ எதிர்வகாண்டு வெல்லும்
திறன்வகாண்டெர் என உங்களள நிறுெிக்வகாண்டெர் நீங்கள்.”

அெர் வசால்லெருெவதன்ன என்று புரியாமல் பீஷ்மர்

ரநாக்கினார். கண்களுக்குரமல் நளேத்த புருெமயிர்கள்
ெிழுந்துகிடந்தளமயால் புதர்களுக்கு அப்பால் சிம்மம்
பதுங்கியிருப்பதுரபால ெிழிகள் வதரிந்தன. “ஆனால் ஏன்
நீங்கள் துறந்துவசல்லமுடியாது என்கிரறன்? பிதாமகரே,
ொழ்தல் இயல்பானது. அதற்கு எந்தத் தூண்டுதலும்
ரதளெயில்ளல. உயிர்களுக்குள் ொழ்ெதற்குரிய ஆளணளய
பிேம்மன் வபாறித்திருக்கிறான். துறத்தல் மானுடர் ரதர்ெது.
அதற்கு அெர்களுக்குள் இருந்து ஆளண எழரெண்டும்.
அதற்குரிய பயன் என்னவென்று உள்ளம் வதள்ளிதின்
அறியரெண்டும்.”

“நான் துறப்பதனால் பயன்நிகழாவதன்று எண்ணுகிறீோ?” என்று

சற்று அளடத்ததுரபால் ஒலித்த குேலில் பீஷ்மர் ரகட்டார்.
“ஆம்” என்றார் இளளய யாதெர். “ஏன்?” என்று பீஷ்மர் ரகட்டார்.
“ஏவனன்றால் இங்கு நிளறந்து அங்கு வசல்பெர் அல்ல நீங்கள்.
இங்கு நிகழ்ந்து முடிந்தெரும் அல்ல.” பீஷ்மர் சீற்றத்துடன்
“இல்ளல, இளத நாரன அறிரென். நான் காடுகளில்
ஒருகணம்கூட அஸ்தினபுரிளயரயா என் குடிகளளரயா
எண்ணாமல் பல்லாண்டுகாலம் ொழ்ந்திருக்கிரறன்” என்றார்.
இளளய யாதெர் “ஆம், அங்வகல்லாம் உங்கள்
உள்ளத்திற்குகந்த அஸ்தினபுரி ஒன்ளற
உருொக்கிக்வகாண்டிருக்கிறீர்கள்” என்றார்.

பீஷ்மர் “இது அளனத்துமறிந்ததுரபால் ரபசும் ெண்வமாழி.

ீ
அஸ்தினபுரியில் நான் மிகெிரும்பியது என்
பளடக்கலச்சாளலளய. காட்டில் அதற்கிளணயாக எளத
உருொக்கிரனன்?” என்றார். இளளய யாதெர் “காங்ரகயரே, அது
நீங்கள் அஸ்தினபுரியில் உருொக்கிய காடு. காட்டில் நீங்கள்
அேசளெளய உருொக்கெில்ளல என்று வசால்லமுடியுமா?”
என்றார். பீஷ்மர் சிலகணங்கள் இளமக்காமல் ரநாக்கிெிட்டு
ெிழிதாழ்த்திக்வகாண்டார். இளளய யாதெர் “நீங்கள் துறந்து
வசல்ல இயலும், பிதாமகரே. ஆனால் வதாடங்கிய புள்ளிக்ரக
மீ ளச்சுழன்று ெந்துவகாண்டிருப்பீர்கள். வபரும்பயனின்ளமரய
அது” என்றார்.

அளமதியிழந்தெோக தன் ளகெிேல்களள பின்னிக்வகாண்டும்

தளலளய அளசத்துக்வகாண்டும் இருந்த பீஷ்மர்
அறியாவதழுந்த எழப்ரபாகும் அளசொல் தாரன திடுக்கிட்டு
மீ ண்டும் அமர்ந்தார். பின்னர் தாழ்ந்த குேலில் “நான்
வசய்யரெண்டியது என்ன?” என்றார். “வசயலாற்றுக!” என்றார்
இளளய யாதெர். “ஒருதுளி இன்பமும் அதிலிருந்து
எழெில்ளல என்றால் மட்டும் வசயளல நிறுத்திக்வகாள்க!”
பீஷ்மர் சினத்துடன் “இல்ளல, துன்பம் மட்டுரம வசயலில்
இருந்து எழுகிறது” என்றார். “துன்பத்ளத மட்டுரம வசயல்
அளிக்கிறவதன்றால், வசயல் மறுவசயல் என மீ ளாச் சுழலில்
சிக்களெக்கிறவதன்றால் அளத ஏன் இயற்றரெண்டும்?
ெிட்ரடன் என துணிந்து ெிலகி ஏன் அளமயக்கூடாது?”

“வசயல் துன்பத்ளத அளிக்கிறவதன்றால் அதிலிருந்து

இன்பமும் எழக்கூடும். வசயலாற்றும் முளற மட்டுரம
பிளழவயன்றிருக்கும்” என்று இளளய யாதெர் வசான்னார்.
“வசயலின் வபாருட்ரட உங்கள் உடலும் உள்ளமும்
அளமக்கப்பட்டுள்ளது. வசயலாற்றாெிட்டால் இக்ளகெிேல்கள்
இப்படி அளமந்திருப்பளத என்ன வசய்ெது? ெிழிகள் வகாண்ட
ஒளிளய எப்படி அளணப்பது? வசயலால் துன்பம்
ெிளளகிறவதன்றால் எங்ரகா நீங்கள் அளத ரகாருகிறீர்கள்
என்பதனால்தான். ரகட்காத எதுவும் இங்ரக
அளிக்கப்படுெதில்ளல.”

“என்ன வசால்கிறீர்கள்? எெர் ெிளழொர் துன்பத்ளத?” என்றார்

பீஷ்மர் உேத்த குேலில். “ரநேடியாக ெிளழயமாட்டார்கள்,
உருமாறி ெந்தால் ரெண்டி ஈட்டி ரசர்த்துக்வகாள்ொர்கள்”
என்று இளளய யாதெர் வசான்னார். “அன்ளப ரெண்டி
வபாறுப்பின் துயளேச் சுமப்பெர் மானுடர். .காதலுக்காக
பிரிளெ. பற்றினால் இழப்ளப. ஆணெத்தால் புறக்கணிப்பின்
ெலிளய. உளடளமயின் வபாருட்டு எதிர்ப்ளப. வெற்றிக்காக
ரதால்ெிளய. பிதாமகரே, இங்கிருந்து ரநாக்குளகயில்
எட்டுகால்களால் இளேரதடும் பூச்சிகளளப்ரபால மானுடர்
துயர்ரதடிப் பசித்தளலெளதரய காண்கிரறன்.”

முகம் சுளித்து தளலளய அளசத்தபடி “என்னிடம்

வசால்ெிளளயாடுகிறீர்” என்று பீஷ்மர் வசான்னார். பற்களளக்
கடித்தபடி “முதியெளே குழெியர்ரபால் ளகயாள்கிறது
இளளரயாருலகு” என்றார். இளளய யாதெர் “ஆம், அது
நன்றல்லொ? ொழ்க்ளகயில் ெந்துபடிந்த பிற அளனத்தும்
அகன்று எதுரொ அதுமட்டும் எஞ்சியிருக்கும் நிளல?” என்றார்.
“என்னால் பிறிவதான்று வசால்லக்கூடெில்ளல. வசயல்
முற்றிலும் ெவணன்று
ீ எனக்குத் ரதான்றுகிறது.
அவ்வெண்ணத்துடன் என்னால் எளதயும் வசய்ய இயலாது” என
மன்றாட்டின் ஒலியில் பீஷ்மர் வசான்னார்.

“காங்ரகயரே, வசயல் இன்பத்ளதயும் துன்பத்ளதயும்

அளிக்கக்கூடாது. பயவனன்றும் ெவணன்றும்
ீ ரதான்றலாகாது.
வசயல்நிகழ்ெளதரய சித்தம் அறியலாகாது. அந்நிளலயில்
வசயல்நிறுத்தி அளமெர் சித்தர். பிறிவதெரும் வசயலாற்றக்
கடளமப்பட்டெரே” என்றார் இளளய யாதெர். பீஷ்மர் தளர்ந்து
வபருமூச்சுெிட்டு “என்ளனப்ரபால் இங்குள எளிரயாருக்கு
வசயலறுத்து எழுதல் இயல்ெரத அல்ல என்கிறீோ?” என்றார்.

“ரெர்களற்ற ெிண்ணிவலழ தாெேங்களுக்கு ஆளணயில்ளல,

முகில்களளக் கண்டு கனவுகண்டு நின்றிருக்கரெ அெற்றால்
இயலும்” என்றார் இளளய யாதெர் புன்னளகயுடன். “ஆனால்,
முகிளலக் கண்டுதான் தங்கள் தளழக்குளெளய மேங்கள்
பளடத்துக்வகாண்டன. இளவெயிலில் வெண்ணிலெில்
முகிலின்கீ ழ் மண்முகிவலன நின்றிருக்ளகயிரலரய மேங்கள்
ஊழ்கப்ரபேழகு வகாள்கின்றன.” பீஷ்மர் மீ ண்டும்
வபருமூச்சுெிட்டார். மீ ண்டும் ஒரு வசறிொன அளமதி
அெர்களிளடரய திேண்டது.

வநடுரநேம் கழித்து களலந்து “இளளயெரன வசால்க, என்ளன

நீ எவ்ெண்ணம் மதிப்பிடுகிறாய்?” என்று பீஷ்மர் ரகட்டார்.
அெர் ெிழிகள் புதருக்குள் இருந்து வெளிெந்துெிட்டிருந்தன
என்று ரதான்றியது. “முடிசூடாமரலரய அஸ்தினபுரியின்
அேசவேன்றிருப்பெர்” என்றார் இளளய யாதெர். “நிகழாச் வசயல்
மும்மடங்கு ெிளசவகாண்டது.” அெர் தளல
நடுங்கிக்வகாண்டிருந்தது. கழுத்தில் தளசநார்கள் இழுபட்டு
இழுபட்டுத் தளர்ந்து அளசந்தன. இருெருக்கும் நடுரெ காலம்
இழுபட்டு ெிளசவகாண்டு வதறித்து ெிம்மி நின்றது. உதடுகள்
அளசயாமல் “வசால்!” என்றார் பீஷ்மர். “நிகழாதன அளனத்தும்
அவ்ொரற” என்றார் இளளய யாதெர்.

எதிர்பாோதபடி சினம் பற்றிக்வகாண்வடழ, உடல் பதற, முகம்

ெலிப்புவகாள்ள, ெலக்ளகயால் தளேளய அளறந்தபடி பீஷ்மர்
எழுந்தார். “இனிப் ரபச்சில்ளல… உம்மிடம் இனி
வசால்லரெண்டியன ஏதுமில்ளல” என்று ளகநீட்டி கூெினார்.
இளளய யாதெர் அளசயாமல் அமர்ந்து ரநாக்கினார். “நான்
கிளம்புகிரறன். துறந்து காரனகுகிரறன். இங்கு நான்
ஆற்றுெதற்வகான்றுமில்ளல. அங்கு வசன்று பயனில
ஆற்றுரென் என்கிறீர். இங்கிருப்பினும் ஆற்றுென
பயனற்றளெரய. எனரெ வசல்ெதற்ரக
முடிவெடுத்திருக்கிரறன். எனக்வகன்று ஓர் அளறகூெளல
ெிடுக்காெிடில் இதில் ஒன்றிவயாழுக என்னால்
இயலாவதன்பதனால்தான் அளத உம்மிடம் வசால்கிரறன்.
அதன்வபாருட்ரட ெந்ரதன். நான் வசன்றளடயாமல் ரபாகலாம்,
இங்கிருந்து சிறுளமவகாள்ளாதிருப்ரபன்” என்றார் பீஷ்மர்.

இளளய யாதெர் ஒன்றும் வசால்லாமல் அமர்ந்திருக்க பீஷ்மர்

மீ ண்டும் குேல் தணிந்தார். “வசயவலன்று இதுெளே சூழ்ந்தளெ
எல்லாம் வெற்றாணெரம என புரிகிறது. எளதயும்
அளடயாெிடினும் ஆணெமற்று ெிலங்வகன காட்டில்
ொழ்ந்திறப்பது இனிவதன்று எண்ணுகிரறன், யாதெரே” என்றார்.
இளளய யாதெர் தன் ெிழிகளில் சுடவோளிே அப்படிரய
ரநாக்கி அமர்ந்திருந்தார். பீஷ்மர் “வசால்க, உம்மிடம் ஏரதா
எஞ்சியுள்ளது” என்றார். “பிதாமகரே, துறவுவகாள்ெதற்கு முன்
ஈரேழு ெிளட வகாள்ளரெண்டும் என்று அறிெோ?”
ீ என்றார்.
பீஷ்மர் “ஆம்” என்றார்.

“வபற்ரறார், உடன்பிறந்தார், மளனெி, ளமந்தர், ஆசிரியர், அேசர்,

மூதாளதயர் என ரநரேழு. நாம் இழந்ரதார், நம்மிடம்
கடன்பட்ரடார், நாம் கடன்பட்ரடார், நம் மீ து
ெஞ்சம்வகாண்ரடார், நாம் ெஞ்சம் வகாண்ரடார், நம்
பழிவகாண்ரடார், குடித்வதய்ெங்கள் என எதிரேழு” என்றார்
இளளய யாதெர். “அளனெரிடமும் முழுெிளட வபற்று நீங்கள்
காரனகமுடியும் என்றால் அளத வசய்க!” பீஷ்மர் “ஆம், அளத
வசய்தபின் காரனகுகிரறன்” என்றார்.

“அளெ ஒவ்வொன்ளறயும் எளிய சடங்கு என்றாக்கி

ளெத்திருக்கிறார்கள், பிதாமகரே. அளலந்து ரசாோமல்
வதய்ெமுன்னிளலயில் அெற்ளற இயற்றமுடியும்” என்றார்
இளளய யாதெர். “என்னுடன் ெருக!” என்றபடி எழுந்தார்.

வெண்முேசு ெிொதங்கள்

இமைக்கணம் - 11

இளளய யாதெர் பீஷ்மளே “ெருக, பிதாமகரே” என்று

அளழத்துக்வகாண்டு முன்னால் நடந்தார். தாடிளயக்
கசக்கியபடி தயங்கி நின்றிருந்த பீஷ்மர் பின்னர்
வதாடர்ந்துவசன்றார். அெர்கள் இருண்ட முற்றத்தில் இறங்கி
மேங்களினூடாக வமல்லிய தடமாகத் வதரிந்த
ஒற்ளறயடிப்பாளதயில் நடந்தனர். இளளய யாதெர்
திரும்பரொ வசால்வலடுக்கரொ வசய்யாமல் ரநர்வகாண்ட
ரநாக்குடன் வசல்ல பீஷ்மர் அவ்ெப்ரபாது நின்று அந்த
இடத்ளத கூர்ந்தபின் வதாடர்ந்தார். அெர்களின்
காலடிரயாளசகள் சூழ்ந்திருந்த இருண்ட மேக்குளெகளில்
பலொறாக எதிவோலித்து உடன் பலர் வதாடர்ெதுரபால்
வசெிமயக்கு கூட்டின.

ரகாமதியின் களேளய அளடந்ததும் இளளய யாதெர் நின்றார்.

அங்ரக நீர்ப்பேப்பிலிருந்து எழுந்த வமல்வலாளி இளலகளள
வநய்மிளிர்வு வகாள்ளச்வசய்திருந்தது. அடிமேங்களில் நீவோளி
அளலயடித்தது. பீஷ்மர் வபருமூச்சுடன் நிற்க இளளய யாதெர்
அங்கிருந்த சிற்றாலயம் ஒன்ளற அளடந்தார். ஓங்கி
நின்றிருந்த நாெல்மேத்தின் அடியில் நீட்டியிடப்பட்ட இேண்டு
கற்பீடங்களின் ரமல் சிறிய குத்துக்கற்களாக வதய்ெங்கள்
அமர்ந்திருந்தன. ரமலிருந்த கல்லில் ஏழு வெண்ணிற
நாகங்கள், கீ ழிருந்ததில் ரமலும் ஏழு கருநிறநாகங்கள்.
அெற்றுக்கு அன்றும் புதிய மலர்மாளல இடப்பட்டிருந்தது.
ரமலிருந்து ெிழுந்த சருகு ஒன்று ஒரு நாகத்தின்ரமல்
அளமந்திருந்தது.

அெர்கள் அணுகியளத உணர்ந்து மேத்தின்ரமலிருந்த கூளக

ஒன்று குழறியபடி சிறகடித்வதழுந்தது. இளளய யாதெர்
“பிதாமகரே, எளதயும் வதய்ெவமன்று எண்ணலாம். எண்ணும்
ெடிெில் எழுென அளெ” என்றார். “மானுடரின் உச்சங்களிலும்
வதய்ெங்கரள எழுகின்றன.” அெர் வசால்ெது ெிளங்காமல்
பீஷ்மர் ரநாக்கி நின்றார். இளளய யாதெர் “இங்குள்ளன ஏழும்
ஏழுவமன பதினான்கு வதய்ெங்கள். நீங்கள்
ெிளடவகாள்ளரெண்டிய பதினான்கு நிளலகள் என இெற்ளற
வகாள்க!” என்றார்.
பீஷ்மர் அெற்ளற ரநாக்கியபடி சற்ரற அணுகி “நாகங்களா?”
என்றார். “ஆம், நாம் ெிளடவகாள்ளரெண்டியளெ. எப்ரபாதும்
நம்ளம ஓளசயின்றி பின்வதாடர்பளெ, வமாழியின்றி
உளேயாடுபளெ, இளமக்காது ரநாக்கிக்வகாண்டிருப்பளெ,
சுருண்டு பதுங்கும் களலயறிந்தளெ, நஞ்சு வகாண்டளெ”
என்றார் இளளய யாதெர். “வெண்ணிற நாகங்கள்
ெிண்ணுக்குரியளெ. கருநிற நாகங்கள் மண்ணுக்கு. பகலும்
இேவும் என அளெ ஒன்ளற ஒன்று நிகர்வசய்கின்றன.” பீஷ்மர்
தாடிளய உருெியபடி ரநாக்கி நின்றிருக்க இளளய யாதெர்
வதாடர்ந்தார் “ஊழ்கம் பருந்து, ஊழ்ெிளன நாகம்.” பீஷ்மர்
திரும்பி ரநாக்கி தளலயளசத்தார்.

இளளய யாதெர் அங்ரக சூழ்ந்திருந்த காட்டுச்வசடிகளின்

மலர்களளக் வகாய்து ரபரிளல ஒன்றில் வகாண்டுெந்து
நாகங்களின் முன் ளெத்தார். “பிதாமகரே, இங்குள்ள
நாகங்களிடம் ெிளடவபற்றுக்வகாள்க! மும்முளற மலேள்ளி
இட்டு வசல்கிரறன் வசல்கிரறன் என்று கூறுக!
ொழ்த்துளேக்கும் நாகத்தின் வசால் என இந்த மேத்திலிருந்து
மலரோ இளலரயா உதிரும். கூறுெதற்ரகதுமிருந்தால்
அெர்கரள ரதான்றவும் கூடும். தளடநிற்கும் நாகம்
படவமடுத்து எழுந்து முன்ெந்து நிற்கும். அத்தளடளய நிகர்த்தி
ெிளடவபற்று வசலவு வகாள்க!”

பீஷ்மர் “ஆம்” என்றார். “ஒவ்வொருெருக்கும் என்ன கடன்

உள்ளவதன்று கண்டு ஈடுவசய்ரென். இளளய யாதெரே,
இப்பிறெியில் எனக்கிருக்கும் கடன்கள் சிலரெ. இந்நீண்ட
ொழ்நாளள கடன் நிகர்த்தரெ வசலெிட்ரடன் என்பதனால்
முற்பிறெிக்கடன்களும் எனக்கு எஞ்சுெது அரிது. கனிந்து
வநட்டற்று நின்றிருக்கிரறன், இங்கிருந்து ெிடுதளலவகாள்ள
இயலுவமன்ரற எண்ணுகிரறன்.” இளளய யாதெர்
தளலெணங்கி “தனிளமயில் அது நிகழட்டும். நீங்கள் கிளம்ப
முடிவெடுத்தால் மேவுரியுடன் நான் ெந்து நிற்ரபன். அப்பால்
காத்திருக்கிரறன்” என்று அகன்றார்.

பீஷ்மர் நாகங்களள ரநாக்கியபடி நின்றார். பின்னர் குனிந்து

மூன்று மலர்களள எடுத்து முதல் வெண்நாகத்தின் முன்னால்
மும்முளற இட்டு “எந்ளதரய, எனக்கு ெிளடவகாடுங்கள்”
என்றார். கல்லின் நிழல் நீண்டு நீவோளிநிழலில்
வநளிவுவகாண்டது. பின் சிறிய வெண்ணிற நாகவமன அது
படம் தூக்கி எழுந்தது. அதன் ெிழிகளள ரநாக்கியபடி பீஷ்மர்
ளககூப்பி நின்றார். அதன் குேளல வசெியிலாது ரகட்டார்.
“ளமந்தா” என்று நாகம் அளழத்தது. “என் வபயர் உசகன், கனளக
என்னும் ரபேன்ளனயின் ளமந்தனாகிய சிறுநாகம்.” பீஷ்மர்
வமல்லிய சிலிர்ப்புடன் “ஆம், அந்தக் களதளய
ரகட்டிருக்கிரறன்” என்றார்.

“என் அன்ளன நூறு ளமந்தளே வபற்றாள். நூற்றுெருக்கும் தன்

ெிளழளெ பகிர்ந்தளித்தாள். இறுதித்துளியான எனக்கு
அளிக்கெருளகயில் அத்தளன அளித்தும் தன் ெிளழவு
குன்றாமல் அப்படிரய எஞ்சுெளத கண்டாள். அளத
ளகெிடாமல் அங்கிருந்து அகலமுடியாவதன்று
உணர்ந்தளமயால் அளனத்தும் உனக்ரக என ஒற்ளறச்
வசால்லில் அளத அளித்து அெள் மீ ண்டாள். நான்
அன்ளனயின் ெிளழளெ முற்றிலும் வபற்றெனாரனன்.”

“என் உடன்பிறந்தார் மலர்ரதடிச்வசன்று குடிவகாண்டனர். நான்

மண்ணில் மலர்ெதிரலரய ஒளியும் அழகும் வகாண்ட மாமலர்
ஒன்ளற ெிளழந்ரதன். அதில் புகுந்து எரிந்தழிந்ரதன். என்
ெிளழவு மீ ண்டும் பிறந்தது. அஸ்தினபுரியில் பிேதீபரின்
ளமந்தனாகிய சந்தனுொரனன்” என்றது நாகம். “சிற்றகலில்
காட்வடரி எழுந்ததுரபால என் உடல்வகாள்ளா வபருெிளழவு
சூடி எரிந்தழிந்தென் நான். இன்று அஸ்தினபுரியில் நிகழ்ென
அளனத்தும் என் ெிளழளெ ெிளதவயனக் வகாண்டு
எழுந்தளெ.”

அெர் சந்தனுளெ கண்டார். அெர் ெிழிகள்

துயர்வகாண்டிருந்தன. “இங்கு மூச்சுலகில் காத்திருக்கிரறன்.
சுகாலன் என்னும் கந்தர்ென் என்னிடம் வசான்னான்,
ெிளதத்தளத அறுெளட வசய்யாமல் முழுளம அளமயாது
என்று. நான் காத்திருப்பது அதற்காகரெ. குருரைத்ேக்
குருதிவெளியில் என் ெிளழவுகள் இருபால் பிரிந்து நின்று
ரபாரிட்டு குருதிசிந்தி ெிழுந்தழிெளத நான்
பார்த்தாகரெண்டும்.” பீஷ்மர் “நான் அளத தடுக்கரெ நாளும்
முயன்ரறன், தந்ளதரய” என்றார். “நீ உன் தந்ளதயின் மீ ட்ளப
தளடவசய்தாய். மூன்று தளலமுளறக்காலம் அளத
ஒத்திளெத்தாய்” என கசந்த புன்னளகயுடன் சந்தனு
வசான்னார்.

பீஷ்மர் குளிர்வகாண்டெர் என நடுங்கிக்வகாண்டிருந்தார்.

“என்னில் எரிந்த தீ இங்ரக என்ளன சூழ்ந்திருக்கிறது.
எரிதழலால் ஆன காட்டில் கனல்பீடத்தில் அமர்ந்திருக்கிரறன்”
என்றார் சந்தனு. “ளகயால் வதாட்டறியாத ஏழு ளமந்தோல்
சூழப்பட்டிருக்கிரறன். ரெவறங்ரகா ெஞ்சம் வகாண்ட மூத்தெர்
ரதொபி என்ளன ரநாக்கிக்வகாண்டிருக்கிறார். ளமந்தா, என்ளன
முற்றிலும் மறந்துெிட்ட மூத்தெர் பால்ஹிகோல் ரமலும்
இேக்கமின்றி தண்டிக்கப்பட்டிருக்கிரறன்.”
பீஷ்மர் வசால்லிழந்து ளககூப்பினார். “நன்று, அது ளமந்தனாக
உன் கடன்” என அெர் வதாடர்ந்தார். “நான் உன்ளன
வபருரநான்புக்கு தள்ளிரனன். என் வபருெிளழளெ நிகர்வசய்ய
நீ ெிளழெறுத்தென் ஆனாய். புெியின் வநறி அது. ெேனின்
ீ
ளமந்தன் ரகாளழ, அறிஞனின் ளமந்தன் எளிரயான், வசல்ென்
ஏளழக்கு தந்ளதயாகிறான்” என்ற சந்தனு “நீண்ட ொழ்நாளள
எனக்வகன அளித்தாய். இனிவயளதயும் நான் ரகாேெியலாது, நீ
அளனத்ளதயும் ெிட்டுச்வசல்ெரத இயல்பானது. உன்ளன
ொழ்த்துகிரறன்” என்றார்.

பீஷ்மர் ளககளளக் கூப்பியபடி “வபாறுத்தருள்க தந்ளதரய, நான்

உங்கள்ரமல் சினம் வகாண்டதுண்டு. நனெிலல்ல, கனெில்”
என்றார். “ஆம், நான் அறிரென். இங்ரக இந்தத் தழலில்
குளிர்காற்வறன்று ெந்து வதாடுெது அச்சினரம.” பீஷ்மர்
“தந்ளதரய, என்ன வசால்கிறீர்கள்?” என்றார். “அப்ரபாதுதான் நீ
என் ளமந்தனாக இருந்தாய்” என்றார் சந்தனு. “தந்ளதரய” என்று
பீஷ்மர் கூெ புன்னளகயுடன் அெர் முகம் மளறந்தது.
மேத்திலிருந்து ஒரு பழுத்திளல உதிர்ந்து சுழன்றிறங்கியது.

“தந்ளதரய, நான் உளேத்த அச்வசால் இங்ரக எஞ்சியிருக்கிறது”

என்றார் பீஷ்மர். மீ ண்டும் உேக்க “தந்ளதரய, நீங்கள் என் ரமல்
சினம்வகாள்ளாமல் இந்தக் கடன் முடிெதில்ளல” என்றார்.
இருள்தான் அெர்முன் நின்றிருந்தது. அெர் குனிந்து அந்த
இளலளய எடுத்துப்பார்த்தார். புரியாதெோக அளத
திருப்பித்திருப்பி ரநாக்கியபின் மீ ண்டும் கல்நாகத்தின் அடியில்
ளெத்து ளககூப்பினார்.

பீஷ்மர் சற்றுரநேம் தயங்கியபின் மீ ண்டும் மலர்களள எடுத்து

மும்முளற உளம்ரநர்ந்து இட்டு ெணங்கினார். நாகநிழலில்
இருந்து கங்ளகயன்ளன எழுந்தாள். ஓளசயில்லாத
வநளிவுடன், கலுழ்ந்த ெிழிகளுடன் நின்றாள். “அன்ளனரய…”
என்றார் பீஷ்மர். அன்ளனயின் ெிழிகள் தன்ளன ரநாக்காமல்
அளலயழிெளத கண்டார். அளெ துழாெி ரநாக்குெவதன்ன
என்று அெர் சுற்றிலும் ரநாக்கினார். “அன்ளனரய! என்ளன
ரநாக்குக, அன்ளனரய!” என்றார். அெள் “நீர்ப்வபருக்கு!” என்றாள்.
“அன்ளனரய, நான் உங்கள் எட்டாெது ளமந்தன்.
வகால்லப்படாது எஞ்சியென்!” என்றார் பீஷ்மர்.

“வகால்லப்படெில்ளல… வகால்லப்படெில்ளல” என்று அெள்

மிக வமல்லிய ஒலியில் முணுமுணுத்தாள். அெள் முகத்ளத
ரநாக்கி “எண்மருக்கும் என எஞ்சியென் நான். எட்டு
ொழ்க்ளககளள இங்கு ொழ்ந்ரதன்” என்றார். “எட்டு துயர்களள,
எண்மடங்கு வபாறுப்புகளள, எட்டாயிேம் மடங்கு வசாற்களள
சுமந்ரதன், அன்ளனரய. என் கடன் இனியில்ளல.” அன்ளன
“வபருக்கு… வபரும்வபருக்கு…” என்றாள். அெள் கண்கள்
நிளலயழிந்து அளலபாய்ந்தன. அழுளகயிவலன உதடுகள்
வநளிந்தன.

அெர் அெள் ஆளடயின் மடிப்ளப பார்த்தார். அதிலிருந்து

ஆளமக்குஞ்சு ஒன்று ஊர்ந்து ரமரலறியது. அெள்
உடவலங்கும் ஆளமக்குஞ்சுகள் பேெிக்வகாண்டிருந்தன.
“அன்ளனரய, இனிரயனும் எனக்கு ெிடுதளல வகாடுங்கள்.”
கங்ளக “நான் ளகெிடுெதில்ளல… உண்டுெிட்ரடன்… ெிழுங்கி
மீ ண்டும் ெயிற்றுக்குள் வசலுத்திரனன்…” என்றாள்.

அெள் உருெத்திற்கு ரமலாக ஒரு மலர் ெிழுந்து மண்ளண

அளடந்தது. அளத ெிழி ரநாக்கியதுரம அெள் ரதாற்றம்
மளறந்தது. அெர் திளகத்தெோக ரநாக்கி நின்றிருந்தார்.
“அன்ளனரய!” என நலிந்த குேலில் அளழத்தார். “நான்
வசய்யரெண்டியவதன்ன?” மீ ண்டும் “நான் முழுளம
வசய்யெில்ளலயா? என்னிடம் வசால்ல ஒரு வசால்லும்
உங்களிடமில்ளலயா?” என்றார். மீ ண்டுவமாரு மலர் அெர்
தளலரமல் ெிழுந்தது. அெர் வநஞ்சு ெிம்ம கண்கள் கலங்க
தன்ளன அடக்கிக்வகாண்டார். அந்த மலளே எடுத்து ெிழிகளில்
ஒற்றிக்வகாண்டு நாகத்திற்கு பளடத்தார்.

மீ ண்டும் மலர் எடுத்து அெர் அடுத்த நாகத்தின்ரமல் இட்டு

ெணங்கினார். அெர் ெிழிமுன் நாகச்சிளல கல்வலன்ரற
நின்றிருக்க நீவோளிநிழலில் மேக்கிளளகள்
ஆடிக்வகாண்டிருந்தன. தன் ரமலும் அளசந்த நிழலில் பிற
அளசவுகளளக் கண்டு அெர் திரும்பி ரநாக்கினார். ஆளடயற்ற
ஏழு குழெியர் அெளேச் சூழ்ந்து நின்றிருந்தார்கள்.
திடுக்கிட்டெோக அெர் சற்ரற ெிலகித்திரும்பி அெர்களள
ரநாக்கினார். குழெியர் ெிழிகளில் அத்தளன துயர் எழ
இயலுமா என உள்ளம் திளகத்தது.

“எங்களள நீ அறிொய்” என்றது முதல் குழந்ளத. “இல்ளல,

நான் எப்ரபாதும் உங்களள உணர்ந்துள்ரளன், அறிந்ததில்ளல”
என்றார் பீஷ்மர். “எட்டு ெசுக்களில் முதல்ென் நான். என்
வபயர் தேன், என் இளளரயானாகிய இென் வபயர் துருென்.
அென் ரசாமன், நான்காமென் அஹஸ்.” ஐந்தாெது ளமந்தன்
முன்னால் ெந்து இேண்டு வெண்பற்கள் எழுந்த ொய் வதரியச்
சிரித்து “என் வபயர் அனிலன். என் இேட்ளடயனாகிய இென்
அனலன். இளளரயானாகிய அென் வபயர் பிேத்யூைன்”
என்றான். பீஷ்மர் “நான் உங்களுக்கு யார்?” என்றார். “உன்
உடன்பிறந்தார் நாங்கள். நீருள் பிறந்து மண்ளணக்
காணாமரலரய மளறந்தெர்கள்.”

பீஷ்மர் “ஆம், நான் அறிரென்” என்றார். “நாங்கள் எண்மர்,

எங்களிலிருந்து பிரிந்து மண்ணில் ொழும் உன்ளன
இன்ளமவயன அருரக உணர்ந்துவகாண்ரட இருக்கிரறாம்.
எங்களுக்கு உன் வபயர் பிேபாசன்” என்றான் அனிலன். “உங்கள்
எண்மரின் எளடளயயும் என் ரமல் எப்ரபாதும்
உணர்ந்துவகாண்டிருக்கிரறன்” என்றார் பீஷ்மர். அனலன்
புன்னளகத்து “எண்மரின் எளடவகாண்ட பிறிவதாருென்
அங்கிருக்கிறான்” என்றார். பீஷ்மர் திளகப்புடன் “ஆம்” என்றார்.
பிேத்யூைன் இளடபுகுந்து “எண்மேல்ல, எண்ணாயிேம்
ளமந்தரின் குருதிக்குரமல் எழுந்தென் அென்” என்றான்.
சினத்துடன் அப்ரபச்ளச வெட்டி “நான் சலித்துெிட்ரடன்,
ெிடுதளலளய ெிளழகிரறன்” என்றார் பீஷ்மர். “அறிெதும்
அளடெதும் துயரே என்பதனால் அளமெரத ெழி என்று
வகாண்ரடன்.”

அெர்கள் அளமதியாயினர். “என்ளன ெிடுதளல வசய்க! என்

கணக்குகளள நிகர்வசய்க!” என்று பீஷ்மர் மீ ண்டும்
இளறஞ்சினார். தேன் திரும்பி ரநாக்கி சற்ரற ெிலக
அெனுக்குப் பின்னால் நிழல் என எழுந்த ளமந்தன் “என் வபயர்
ஆபன், இெர் ளமந்தன்” என்றான். அெனுக்குப் பின்னால்
நிழலாட்டவமன ெிரிந்த ளமந்தர் நிளேளய பீஷ்மர் கண்டார்.
“இெர்கள் என் ளமந்தர், இன்னும் நிகழாதெர். ளெதண்டன்,
சிேமன், சாந்தன், த்ெனி என இெர்கள் அளழக்கப்படுகிறார்கள்.
அெர்களுக்குப்பின் இருக்கும் இருளில் அெர்களின் ளமந்தர்கள்
எழுந்துவகாண்டிருக்கிறார்கள்” என்றான் ஆபன்.

துருெனின் பின்னால் எழுந்த இருளுரு “நான் காலன், இெர்

ளமந்தன்” என்றது. “ரசாமனின் ளமந்தனாகிய நான் ெர்ச்சஸ்”
என்றது இன்வனாரு மகவு. அன்ளனவயாருத்தி தன்
ளமந்தருடன் ெந்து நின்றாள். “நான் அஹஸின் ளமந்தர்
தர்மனின் துளணெியாகிய மரனாஹரி. இெர்கள் என்
ளமந்தர்களான திேெிணன், ஹுதஹெியெஹன், சிசிேன்,
பிோணன், ெருணன்.” அெளருரக நின்றிருந்தெள் “நான்
அனிலனின் துளணெி சிளெ. என் ளமந்தர்களான
மரனாஜென், அெிக்ஞாதகதி என்ரபார் இெர்” என்றாள்.
“அன்ளனரய, இெர்கள் முன்னரே பிறந்ததில்ளலயா?” என்றார்
பீஷ்மர். “நீ காலத்ளத பின்திரும்பிப் பார்க்கிறாய்” என்றான்
துருென்.

“நான் இெர்களின் வகாடிெழியில் ெந்தென், என்ளன அக்னி

என்பார்கள்” என்றான் வசவ்ெண்ணம் வகாண்ட இன்வனாரு
ளமந்தன். என் ளமந்தன் குமாேன் இென்.” குமாேன் திரும்பி
ளககாட்டி “என் ளமந்தர் சாகன், ெிசாகன், ளநகரமயன்”
என்றான். “நான் பிேத்யூைரின் ளமந்தன் ரதெலன்” என்றான்
ஒரு ளமந்தன். “என் ளமந்தர் இங்கு நின்றிருக்கிறார்கள்.
அெர்கள் நூற்றுெர்.” பீஷ்மர் வசால்லின்றி அெர்களள
ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்தார். “ரநாக்க ரநாக்கப் வபருகும் இெர்கள்
இப்புெியில் ளமந்தர். பிற உலவகான்றில் கருெடிெர்.
பிறிவதான்றில் இறொரதார். பிறிவதான்றில் பிறொரதார்”
என்றான் தேன். “ஒன்வறன்று ரதான்றுெது ஒன்றல்ல. காலமும்
வெளியும் வதாடுளகயில் ஒவ்வொன்றும் முடிெிலிரய.”

பீஷ்மர் “நான் ெிடுதளலவகாள்ள ெிளழகிரறன். ெிட்டுச்வசல்ல

ெிளழகிரறன்” என்று கூெினார். “எதிலிருந்து?” என்று அஹஸ்
ரகட்டான். “இங்கிருக்கும் பீஷ்மரில் இருந்தா? முன்பிருந்த
பிேபாசனிலிருந்தா? ெேெிருப்பெர்களிலிருந்தா?” பீஷ்மர்
“இச்சுழலில் இருந்து” என்றார். “என்ளன வசல்லெிடுங்கள்… என்
உடன்பிறந்தெர்கரள, இனி இப்புெியிவலன்ளன
உழலெிடாதீர்கள்” என்று ளககூப்பி இளறஞ்சினார். வமல்ல
அெர்கள் அளமதியளடந்தனர். தேன் “நீ ெிளழெது
அதுவெனில் நாங்கள் மறுக்கப்ரபாெதில்ளல” என்றான். “ஆம்,
நாம் அளத அளித்தாகரெண்டும்” என்றான் அனிலன். “நம்
அருள் என்றும் அெனுக்கு இருப்பதாக!”

அெர்கள் ஒவ்வொருெோக இருளில் மளறந்தனர். பிறிவதாரு

இளல உதிர்ந்தது. ஒன்று வதாடர்ந்து ஒன்வறன ஏழு இளலகள்
உதிர்ந்தன. பீஷ்மர் உடல்தளர்ந்தெோக உணர்ந்தார். பின்னர்
ஒவ்வொரு இளலயாக எடுத்து நாகத்தின் பீடத்தில் ளெத்தார்.
மீ ண்டும் மூன்று மலர்களள எடுத்து நாகத்திற்குப் பளடத்து
ளககூப்பினார். அெர் முன் ெிழிகள் ஒளிே நீண்ட
குழல்வகாண்ட வபண் ஒருத்தி ரதான்றினாள். அெளள அெர்
முன்பு அறிந்திருந்தார். அெள் “ஆம், மீ ண்டும் மீ ண்டும்
அணுகியகலும் ஊழ்வகாண்டுள்ரளாம்” என்றாள்.

அெர் அெளளரய ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்தார். “பிேஹஸ்பதியின்

மகளாகிய என் வபயர் ெேஸ்ரீ. முன்பு உங்கள் துளணெியாக
இருந்ரதன். பின்னர் பிரிந்ரதன். மீ ண்டும் மீ ண்டும் அணுகி
அகல்கிரறன்.” பீஷ்மர் “ஆனால் நான் எப்ரபாதும் உன்ளன
அளடந்ததில்ளல” என்றார். “ஆம், நானும் ஒருரபாதும்
உங்களுடன் இளணந்ததில்ளல” என்று அெள் வசான்னாள்.
“முற்றணுகாளமயால் முழுதும் பிரியமுடியாமல் இவ்வூசலில்
காலமிறந்து ஆடிக்வகாண்டிருக்கிரறாம். எப்ரபாதும் ஒருவசால்
நம்மிளடரய வசால்லப்படாமல் எஞ்சுகிறது. அதிலிருந்து
நமக்கு ெிடுதளலயில்ளல.”

“ஆனால் என் உள்ளக்காதல் ளமந்தனாகியது. இென் வபயர்

ெிஸ்ெகர்மன்.” அெள் தன் இளடயிலிருந்த சிறுளமந்தளன
அெருக்கு காட்டினாள். “இெர்கள் இெனுக்குப் பிறக்கும்
ளமந்தர்கள். அளஜகபாத், அஹிர்புத்தன்யன், த்ெஷ்டா, ருத்ேன்
என அெர்கள் வபயர்வகாண்டிருக்கிறார்கள். உத்தமரே,
அதற்கப்பால் நின்றிருப்பெர்கள் த்ெஷ்டாெின் ளமந்தர்களான
ெிஸ்ெரூபன், ஹேன், பகுரூபன், திேயம்பகன், அபோஜிதன்,
ெிருைகெி, சம்பு, கபர்த்தி, ளேெதன், மிருகெியாதன், சர்ென்,
கபாலி. அெர்களள ஏகாதச ருத்ேர்கள் என்கிறார்கள்.”

பீஷ்மர் “என் தளல சுழல்கிறது. நான் பருவுடல்வகாண்டு

நின்றிருக்கும் இந்தக் காலத்திரலரய சித்தம்நிளலத்து
அளனத்ளதயும் ரநாக்க ெிளழகிரறன்” என்றார். “மாளய
என்பது அதுரெ” என்று ெேஸ்ரீ புன்னளகத்தாள். “அறிய
முடிெளதரய அறிவெனக் வகாள்ெது. உத்தமரே, இன்வறன்றும்
இங்வகன்றும் இளெவயன்றும் எண்ணுென வபாய் என்று
அறியாமல் எளத வமய்வயன்று அறியமுடியும்?” பீஷ்மர்
கால்கள் தளே அமர்ந்துவகாண்டார். ‘இங்குள்ள ஒவ்வொன்றும்
எங்குமுளெற்றால் ஆனளெ. இன்வறன்பது
என்றுவமன்றிருப்பது. இளெரயா அளனத்துவமன்றானளெ.
வமய்வயன்பது முழுளம, உத்தமரே, துளிரய நம் முன் மாளய
என்று நின்றுள்ளது.”

பீஷ்மர் “இல்ளல, இல்ளல” என்று தளலளய அளசத்தார். “இது

என் சித்தச்சிடுக்கு. இத்தருணத்திவலழும் பித்து…”
எழுந்துவகாண்டு “அல்லது வகாடுங்கனவு…” என்றார். “இது
இளமக்கணக்காடு” என்றாள் ெேஸ்ரீ. “இங்கு கணரம
காலமுடிெிலி. உத்தமரே, கனவுகளில் காலம் ஒரு கணரம.”
அெர் சூழ்ந்திருக்கும் இருளள ரநாக்கியபடி “இது அென் ஏெிய
மாயம்… அென் என்னுடன் ஆடுகிறான்” என்றார். அெள் முகம்
உருமாறியது. அெர் திடுக்கிட்டு பின்னால் நகர்ந்து
மூச்வசாலியாக அலறினார். அெள் சிரித்தபடி அணுக
பின்காலடி ளெத்தபடி “உன்ளன முதற்கணம் கண்டரபாரத
எண்ணிரனன் நான் உன்ளன அறிரென் என” என்றார்.
“நாரன” என்று சிரித்தபடி அம்ளப வசான்னாள். “நானன்றி
ரெறில்ளல.” அெர் சினத்துடன் நின்று “என்ளன
ரெட்ளடெிலங்வகன தடம் ரதர்ந்து துேத்திெருகிறாய். இனி
அஞ்சப்ரபாெதில்ளல. என்ளன வகாள்க! இருள்தீோ
நேகவமன்றாலும் இனி நான் ஒழியப்ரபாெதில்ளல” என்றார்.
அெள் ெிழிகள் கனிந்தன. “நான் எப்படி உங்கள்ரமல்
சினம்வகாள்ள முடியும்?” என்றாள். “என்றும் உடனிருப்பெள்
நான்.” அெள் தன் ளகளய நீட்டி “உளம் எஞ்சாது என் ளகளய
பற்றுக! எஞ்சாமல் இழப்பரத காதலில் வெல்லும் ெழிவயன்று
நம்பி அணுகுக… இங்ரக இச்சேளட முடிப்ரபாம்.
இச்சுழலிலிருந்து இருெரும் களேயளணரொம்” என்றாள்.

ஆனால் அெள் இளடயிலிருந்த ளமந்தனின் ெிழிகள்

வசவ்வொளி வகாண்டன. அென் உதடுகள்
குருதிச்வசம்ளமயுடன் ெிரிய நாகவமன நச்சுப்பற்கள்
வதரிந்தன. ெஞ்சத்துடன் புன்னளகத்தபடி அென்
ளகநீட்டினான். அெர் பின்னால் நகர்ந்தரபாது கால் தடுக்கி
மல்லாந்து ெிழுந்தார். புேண்டு எழுந்தரபாது அெள் கால்களள
கண்டார். நிமிர்ந்தரபாது மேத்தின் இரு கிளளகள் என அெள்
முகமும் ளமந்தன் முகமும் திகழக்கண்டார். எழுந்து
காட்டினூடாக ஓடத்வதாடங்கினார். ரெரில் கால் பின்ன கீ ரழ
ெிழுந்து உருண்டு எழுந்தார்.

மூச்சுொங்க வநடுந்வதாளலவு ஓடி நின்று திரும்பி ரநாக்கினார்.

அெள் மிக அருகில் நின்றிருந்தாள். “ஓர் இளமக்கணத்திற்குள்
எவ்ெளவு வதாளலவு ஓடமுடியும்?” என்றாள். அெர் “ெிலகுக…
ெிலகுக!” என்று கூச்சலிட்டார். “முடியுவமன்றால் நீங்கரள
ெிலகிச்வசல்லுங்கள்” என்றாள் ெேஸ்ரீ. “நான் அருள்பெள்.
ஒருரபாதும் முனியாதெள். அருளின் ஆயிேம் ரகாடி
ரதாற்றங்களாக உங்களள சூழ்ந்திருப்பெள்.”

பீஷ்மர் திரும்பி ரநாக்காமல் ஒவ்வொரு காலடியாக எடுத்து

ளெத்து நடந்தார். உறுதியுடன் தனக்ரக என
வசால்லிக்வகாண்டார். “அகல்கிரறன். முற்றகல்கிரறன்.
இனியில்ளல என்று. எச்சமிலாது, மீ ளாது.” காலுக்குக் குறுக்ரக
அெர் ஒரு ரெளே பார்த்தார். அது என்னவென்று
உணர்ெதற்குள் சீறிப்படவமடுத்து அெர்ரமல் பாய்ந்து
கால்களள சுற்றிக்வகாண்டது. நிளலதடுமாறுெதற்குள்
பிறிவதாரு நாகம் அெர்ரமல் பாய்ந்து உடளலச்சுழற்றிக்
கவ்ெியது. அெர் புேண்டு மூச்சிளேத்து தெித்தார். வபரிய
கருநாகம் அெர்ரமல் படம் தூக்கியது.

திமிறியபடி “அேரச!” என்று அெர் வசான்னார். ெிழியற்ற நாகம்

நாபறக்க சீறரலாளசயுடன் வசான்னது. “எனக்களித்த வசால்
நிற்கிறது!” பிறிவதாரு மஞ்சள் நாகம் அெர் ரமல் ெழுக்கி
இறுகியபடி முனகியது. “எனக்களிக்கப்பட்ட வசால்லும்.” ரமலும்
ரமலுவமன நாகங்கள் ெந்து அெளே பின்னிக்வகாண்டன.
இறுக்கி ரமலும் இறுக்கி அெர் வதாண்ளடயில் மூச்சு நின்று
வதறிக்கச்வசய்தன. கண்கள் துறித்து எழ நா பிதுங்கி நீள அெர்
தெித்தார். சற்று அப்பால் அெர் மீ ண்டும் ெேஸ்ரீளய கண்டார்.
அெளருரக நிழவலன ஒரு பன்றி. “ரதெி, என்ளன காத்தருள்க!
இதிலிருந்து எனக்கு மீ ட்பருள்க!” என்று அெர் கூெினார்.

அெள் ஓர் அடி முன்னால் கால்ளெத்தாள். “அெள் என்

துளணெி” என்றபடி பின்னிருந்து ஒருென் ரதான்றினான்.
எளிய ஆளட அணிந்த ரெளான். அெர் திடுக்கிட்டு ரமரல
ெிழிதூக்கி அெளள பார்த்தார். அெள் ஏழுசிந்துெின்
வதால்லூர்ச் சிறுவபண் ரபான்றிருந்தாள். “இங்கு இெளள நான்
மணம் வகாண்டிருக்கிரறன்” என்றான். அெர் தன் உடளல
எரித்தபடி எழுந்த அனளல உணர்ந்தார். “இல்ளல… நான்
ஒப்பமாட்ரடன்… என் ரதெிளய வதாட்டால் உன்
குருதிவகாள்ரென். உன் குலத்ளத அழிப்ரபன்” என்று
கூச்சலிட்டபடி எஞ்சிய உயிர்ெிளசளய முழுதும் திேட்டி
எழுந்தார்.

அக்கணம் அெளேச் சூழ்ந்திருந்த அத்தளன மேங்களும்

வபருநாகபடங்கவளன்று உருமாறின. ெிழிகளும் நச்சுப்பற்களும்
இருநாக்களும் வகாண்டன. வெட்டுண்டளெ என அெர் ரமல்
ெிழத்வதாடங்கின. வெண்ணிற நாகங்கள். கருநிற நாகங்கள்.
வெண்ளமயும் கருளமயுவமன புறமும் அடியும் வகாண்டளெ.
அெளே மண்ணுடன் அளறந்து ரசர்த்து சுற்றி
கவ்ெிக்வகாண்டன அளெ.

அளெ தன்ளனச் சுற்றி ெரிந்து இறுக்குளகயில்

இறுதிமூச்வசடுத்து பீஷ்மர் ரகட்டார் “நான் அறியாதெர்கரள,
யார் நீங்கள்?” ஒரு நாகம் அெளே ெிழுங்குெதுரபால்
ொய்பிளந்து முகத்தருரக அணுகி வசான்னது “உன்
குலவதய்ெங்கள், உன் ஒரு வசால் எழுெதற்காக
காத்திருந்ரதாம்.”

இமைக்கணம் - 12

பீஷ்மரின் அருரக ெந்து ரமலிருந்து குனிந்து ரநாக்கிய

இளளய யாதெர் “பிதாமகரே” என்று அளழத்தார். “யாதெரே,
இந்தக் கட்டுகளள அெிழ்த்துெிடும்… என்ளன மீ ட்வடடும்” என்று
பீஷ்மர் கூெினார். அெர் புன்னளகத்து “மிக எளிது அது
பிதாமகரே, கிளம்பிச் வசல்ெதில்ளல என முடிவெடுங்கள்.
அளனத்தும் நீங்கள் வசல்ெளத தடுக்கும்வபாருட்டு எழுந்தளெ
அல்லொ?” என்றார். “ஆம், நான் வசல்லப்ரபாெதில்ளல”
என்றதுரம பீஷ்மர் தன்ரமல் மேநிழல்கள் ெிழுந்துகிடப்பளத
கண்டார். அளனத்தும் ெிழிமயக்கா என திளகத்தபின் எழுந்து
நின்று புழுதிளயத் தட்டியபடி “கனவு!” என்றார்.

“ஆம்” என்று இளளய யாதெர் வசான்னார். “நனவுகளின்

கூர்முடிச்சுக்களள கனவென்கிரறாம்.” பீஷ்மர் “யாதெரே,
முடிந்தெளே அகன்றிருக்கிரறன். முழு ொழ்வும் எளதயும்
வசய்யாதிருந்திருக்கிரறன். இருந்தும் இத்தளன கட்டுகளா?”
என்றார். இளளய யாதெர் புன்னளகத்தார். “அவ்ொவறன்றால்
இங்கு ஒவ்வொன்றிலும் தாங்கரள வசன்று சிக்குபெர்கள்
சிக்கியிருக்கும் ெளலதான் எவ்ெளவு வபரிது!” என்றார் பீஷ்மர்.
“அறுக்கமுயலாதெளே அந்த ெளல இல்ளல என்ரற
இருக்கும்” என்றார் இளளய யாதெர். பீஷ்மர்
வபருமூச்வசறிந்தார்.

“ெருக!” என்று வசால்லி இளளய யாதெர் நடக்க பீஷ்மர்

பின்னால் வசன்றார். அெர்கள் மீ ண்டும் குடில்ொயிளல
அளடந்தனர். இளளய யாதெர் படியிரலறி உள்ரள வசல்ல
பீஷ்மர் முற்றத்திரலரய நின்றார். “ெருக!” என்று
திரும்பிரநாக்கி இளளய யாதெர் அளழக்க பீஷ்மர் தயங்கிய
காலடிகளள எடுத்துளெத்து உள்ரள வசன்றார். இளளய
யாதெர் மீ ண்டும் தன் தர்ப்ளபப்பாயில் அமர்ந்தார். பீஷ்மர்
அெளே ரநாக்காமல் அெர் முன் அமர்ந்து கால்களள
முன்வபனரெ மடித்துக்வகாண்டார். அெர் ரபசுொர் என சற்று
எதிர்பார்த்தபின் இளளய யாதெர் “வசல்ெது எளிதல்ல,
பிதாமகரே” என்றார்.
“ஆனால் வசன்றுவகாண்ரடதான் இருக்கிறார்கள்” என்றார்
பீஷ்மர். “ஆம், ஆனால் அெர்களின் ெழி ரெறு” என்றார்
இளளய யாதெர். “அெர்களள தளளகள் பூட்டுெதில்ளலயா?”
என்று பீஷ்மர் ரகட்டார். “அெர்களுக்கிருக்கும் தெெல்லளம
எனக்கில்ளல என்கிறீர்களா?” இளளய யாதெர் சிரித்து
“பிதாமகரே, ஒவ்வொரு ெழியிலும் அதற்குரிய தெம்
ரதளெயாகின்றது. ளமந்தளேப்வபற்று வபாருள ீட்டி ெளர்த்து
குடிப்வபாறுப்புகளள முழுளமவசய்து ஓய்ந்து குலம்வபருகக்
கண்டு நிளறெளடயும் எளிய உலகியலான் இயற்றுெதும்
தெரம” என்றார். “துறப்ரபார் துறக்கமுடிெது அெர்கள்
எய்தெிருப்பது துறந்தபின்னர்தான் என்பதனால்தான்.”

அெர் வசான்னளத சற்றுரநேம் எண்ணி ரநாக்கியபின் “நான்

எய்தெிருப்பது வசயல்தளத்தில்தான் என்கிறீர்களா?” என்றார்.
“ஆம், ஆகரெதான் ஒவ்வொரு துறெிலிருந்தும் திரும்பி
ெருகிறீர்கள்” என்றார் இளளய யாதெர். “யாதெரே,
அவ்ெண்ணவமன்றால் ஞானமும் தெமும் ெடுரபறும்
ீ
எனக்கில்ளலயா?” என்று பீஷ்மர் ரகட்டார். “காங்ரகயரே,
அன்னவமன்பது என்ன?” என்றார் இளளய யாதெர்.
“உண்ணப்படுெது” என்றார் பீஷ்மர் புரியாதெோக.
“உண்ணப்படாத ஏதாெது இப்புெியில் உண்டா?” என்றார்
இளளய யாதெர். அெர் வசால்லெருெளத புரிந்துவகாண்டு
“இல்ளல” என்று வபருமூச்சாக முனகினார் பீஷ்மர்.

“மலர்த்ரதனும் மண்ணில் மட்கும் மாசும் அன்னரம.

ஒவ்வொன்றும் ஒவ்வொரு உயிருக்கு அமுது. ஒன்ளற பிறிது
வகாள்ளலாகாது” என்று இளளய யாதெர் வசான்னார். “உங்கள்
ெழிரயவதன்று ரதர்க! அது அம்புகளின் ெழி.” பீஷ்மர்
தளலகுனிந்து அமர்ந்திருந்தார். “அம்புகளின்றி நீங்கள்
இருந்தரத இல்ளல, மூத்தெரே” என்றார் இளளய யாதெர்.
அெர் ளக அன்னக்குஞ்சின் வமன்தூெிளய என தாடிளய
நீெிக்வகாண்டிருந்தது.

பின்னர் ெிழிதூக்கி “நான் ரகட்பது ஒன்ரற, யாதெரே. நீர்

பன்னிரு தளலமுளறகளாக வமய்யுசாவும் சாந்தீபனிக்
குருநிளலயின் முதலாசிரியன். அறிதளலெிட ஆற்றுதல்
ரமவலன்று எண்ணெில்ளலயா?” என்றார். “ஆம், ரமல்தான்”
என்றார் இளளய யாதெர். “ஊர்தளலெிட நடத்தல் ரமல்.
பறத்தல் அதனினும் ரமல்.”

பீஷ்மர் சினம் மின்னியளணந்த ெிழிகளுடன் ரநாக்கினார்.

“ஆனால் ஊர்ெது ெிழுெரதயில்ளல. நடப்பது எளிதில்
ஓய்ெதில்ளல” என்று இளளய யாதெர் வதாடர்ந்தரபாது
தளலளய அளசத்தார். “வசயளலெிட அறிரெ ரமவலன்றால்
அறிவுளடரயாரும் அறிெிலாரும் ஒன்வறன்ரற நின்று
இயற்றும் இச்வசயலுக்கு ஏன் என்ளன வசலுத்துகிறீர்?
வசாற்சிடுக்கால் என் சித்தம் மயங்கச்வசய்கிறீர். வசால்க, நான்
இயற்றரெண்டியது என்ன?”

“ரதெெிேதரே, இரு ளககளுமில்லாத ஒருெர் உங்களளெிட

ெிற்வதாழில் அறிந்திருக்கக் கூடுமா?” என்றார் இளளய
யாதெர். “அவதங்ஙனம்?” என்றார் பீஷ்மர் திளகப்புடன்.
“இருக்கிறார், அெர் வபயர் கண்டகர். அெரிடம் வசன்று
அவ்ெிற்வதாழிளல அெர் எங்ஙனம் கற்றார் என்று
அறிந்துெருக!” என்றார் இளளய யாதெர். “உளம்கூர்க! இது
இளமப்வபாழுதில் காலம் கடக்கும் காடு.”

பீஷ்மர் எண்ணிய கணரம ரெசேநாட்டில் ெிற்வதாழில்

கற்பிக்கப்பட்ட ஒரு குருநிளலயில் நின்றிருந்தார். ெில்ரெதம்
ரதர்ந்த முனிெர்ரபால் உளடயணிந்து, பிறிவதாரு முகமும்
உயேமற்ற உடலும் வகாண்டிருந்தார். அங்ரக ஒரு மேப்பீடத்தில்
பிறெியிரலரய இரு ளககளுமில்லாதெோன கண்டகர் அமர்ந்து
அெர் முன் ெில் பயின்றுவகாண்டிருந்த மாணெர்களுக்கு
வசாற்களால் கற்பித்துக்வகாண்டிருந்தார். அப்பால் நின்று
அச்வசாற்களளக் ரகட்ட பீஷ்மர் சில கணங்களுக்குப்பின்
வமாழியினூடாக அங்ரக ெில்ெளளந்து அம்பு வதாடுக்கப்பட்டு
இலக்குகள் வெல்லப்படுெளதக் கண்டு திளகத்தார்.

அருகளணந்த பீஷ்மர் “ஆசிரியரே, என் வபயர் ரதெெிேதன்.

ெடநாட்டு காமத்துறப்பு வநறியன். ளககளில்லாமல் எங்ஙனம்
ெிற்வதாழில் அறிந்தீர் என்று நான் அறியலாமா?” என்றார்.
கண்டகர் “நான் வகௌதம முனிெரின் மாணெனாக ெடக்ரக
அஸ்தினபுரிக்கு அண்ளமயிலிருந்த சாேதம் என்னும் காட்டில்
தெம் வசய்ரதன். ஒருமுளற அங்ரக ஆற்றினூடாக படகில்
வசல்ளகயில் களேயில் அஸ்தினபுரியின் பிதாமகோன பீஷ்மர்
ெில்பழகுெளத கண்ரடன். அெர் ஓர் அம்புெிடுெதற்குள் நான்
கடந்துவசன்ரறன். ஆனால் அக்காட்சி என்னுள்ளத்தில் ஆழப்
பதிந்தது. அளத ெிரித்து என் கனெில் ெளேந்துவகாண்ரடன்.
அதிலிருந்து முன்னும் பின்னும் வசன்று அக்களலயின்
அளனத்து நிளலகளளயும் உய்த்தறிந்து கற்ரறன்” என்றார்.

பீஷ்மர் திளகப்புடன் பணிந்து நிற்க “கனவுக்குள் இருந்து

காட்சிளய எடுக்கிரறன். அளத வசால்வலன்றாக்கி ஆழத்திற்கு
மீ ண்டும் வசலுத்துகிரறன். அங்கு அது வபருகி துரியத்ளத
அளடகிறது. ஒன்று பல்லாயிேவமன திரும்பி ெருகிறது.
முனிெரே, ஒவ்வொருநாளும் ெில்ரெதம் என்
நாெிவலழுந்தபடிரய இருக்கிறது. ெில்ரெதம் சார்ந்த பன்னிரு
நூல்களள யாத்ரதன். இங்ரக மூன்று தளலமுளறகளாக என்
நூல்களினூடாகரெ அளனெரும் ெிற்வதாழில் பயில்கின்றனர்”
என்று கண்டகர் கூறினார்.

“கண்டகரே, நீங்கள் ஒருமுளறரயனும் அம்ளபரயா

ெில்ளலரயா வதாட்டதுண்டா?” என்றார் பீஷ்மர். “இல்ளல”
என்றார் கண்டகர். பின்னர் புன்னளகயுடன் “ெில்வலன்றும்
அம்வபன்றும் மூங்கிலிலும் இரும்பிலும் புல்லிலும் எழுெது
என்ன? அளெவயன்று ஆன வசால் அல்லொ? ஒவ்வொருநாளும்
அெற்றின் ெிளசயறியாது, கூர்தீண்டாது நான் இருந்ததில்ளல”
என்றார். பீஷ்மர் “ஆனால் ஓர் எதிரி ெில்லம்பு வகாண்டு
உங்களள வகால்லெந்தால் இச்வசால் எழுந்து காக்குமா
என்ன?” என்றார். “என்ளன வகால்க!” என்றார் கண்டகர். பீஷ்மர்
தயங்க “தயங்கரெண்டாம், முயல்க!” என்றார்.

பீஷ்மர் தன் ெில்ளல எடுத்து கணப்வபாழுதில் அம்புவதாடுத்து

எய்தார். அகல்சுடர்ரபால இயல்பாக ெளளந்து அம்ளப
தெிர்த்தார் கண்டகர். சீற்றம்வகாண்டு அம்புகளள
வதாடுத்துக்வகாண்ரட இருந்தார் பீஷ்மர். ளக ஓய்ந்து அெர்
ெில்தாழ்த்தியரபாது ஓர் அம்புகூட ளதக்காத உடலுடன்
புன்னளகத்தபடி கண்டகர் நின்றிருந்தார். பீஷ்மர்
சிறுளமவகாண்டு உதட்ளட கடித்தார். “நாணரெண்டாம்
முனிெரே, இது ெிற்களலயின் அடுத்த நிளல. நீங்கள்
ெில்ரலந்தும் ரகாணம் அம்பின் இயல்பு ரதாள்தளசகளின்
இறுக்கம் ெிேல்களின் ெிளச என அளனத்ளதயும்
ஒருகணத்தில் கண்டு அந்த அம்பு எழுெதற்குள் அது வசன்று
ளதக்கும் இடத்ளத என்னால் கணிக்க முடியும்.”

ளககளில்லாத அந்த உடல் ஆடிய அழகிய நடனத்ளத

ஒருகணத்தில் திரும்பச்வசன்று கண்ட பீஷ்மர் எய்பெனின்
இடத்திலிருந்ரத ெிற்களலளய அதுெளே அெர்
அறிந்திருந்தளத உணர்ந்தார். வகாள்பெரின் நிளலயிலிருந்து
முழு ெிற்களலளயயும் ஒரு கணம் ரநாக்கினார்.
“ெணங்குகிரறன், வமய்யறிெரே. ெில்லினூடாக காலம்
கடக்கலாகும் என்று இன்று அறிந்ரதன்” என்றார்.
“ெில்முனிெரே, அறிவென்று இங்குள்ள அளனத்தும்
காலம்கடப்பதற்கானளெரய. வசல்காலத்ளத இக்கணக்
காலத்தினூடாக ெருகாலத்துடன் இளணப்பளதரய எண்ணுதல்
என்கிரறாம். எண்ணியறியும் வமய்ளமவயல்லாம்
ஒருெழிப்பாளதரய” என்றார் கண்டகர்.

“இவ்ெில்ளல நான் ளகயினால் அறிந்ததில் இருந்து

எவ்ெளகயில் தாங்கள் அறிெது ரெறுபடுகிறது?” என்றார்
பீஷ்மர். “முனிெரே, ெில்ளல ளகயில் ஏந்துளகயில் அதன்
வபாருண்ளமளய வதாடுகிறீர்கள். எனரெ பருப்வபாருவளன்று
அது தன்ளன காட்டுகிறது. சூழரநாக்குக! இங்குள்ள
வபாருட்களளனத்தும் கணவமாழியாது ெிரிந்தும் பிரிந்தும்
ெளர்ந்தும் வபருகிப் பேெிக்வகாண்டிருக்கின்றன.
பருப்வபாருளுக்கும் பிேம்மம் அளித்த ஆளண அது.
வபருகுதவலன்னும் வசயரல பருப்வபாருள். வசயலின்றி அதற்கு
இருப்வபன்பதில்ளல. பருப்வபாருளள அறியத் வதாடங்குபென்
அதன் வசயல்பின்னளலரய வசன்றளடகிறான். முடிெிலாது
வபருகிக்வகாண்டிருக்கிறது அென் அறிதல்.”

“நான் அறிந்தது ெில்வலனும் பருப்வபாருளின் உட்வபாருளள.

அது இளணந்தும் நிளறத்தும் கூர்ந்தும் தன்ளன
ஒன்றாக்கிக்வகாள்ளும் தன்ளமவகாண்டது” என்று கண்டகர்
வதாடர்ந்தார். “ெில்ரல மளலவயன்றும் அளலவயன்றும்
முகிவலன்றும் தழவலன்றும் அறிந்ரதன். அறிந்தறிந்து அதன்
ஆழ்வநறிரய அதுவென்று வசன்று நின்ரறன்” என்றார் கண்டகர்.
“பருப்வபாருளள அறிபென் அதனுடன் ஆடுகிறான்.
உட்வபாருளள அறிபென் அதுொகிறான்.” பீஷ்மர்
தளலெணங்கி “வதளிந்ரதன் அறிெரே, இத்தருணத்ளத என்
குடித்வதய்ெங்கள் எனக்கு அருளின” என்றார்.

மறுகணம் முன்னால் நின்ற இளளய யாதெளே ரநாக்கி

“ெிந்ளத!” என்றார் பீஷ்மர். இளளய யாதெர் “அதனினும்
ெிந்ளத ஒன்ளற காண்க! ெில்வமய்ளம துளறரபாகிய
கண்டகளே ெிடவும் அப்பால் வசன்றெர் காலகண்டர் என்னும்
முனிெர். ரகாடிமுளற எய்தாலும் இலக்கு பிளழக்காத
ெில்வகாண்டெர். வசன்று அெளே கண்டுெருக!” என்றார். “ஆம்”
என்றதுரம பீஷ்மர் அங்கு நின்றிருந்தார். அது அளேயிருள்
நிளறந்திருந்த மளலக்குளக. புலித்ரதால்ரமல்
கால்மடித்தமர்ந்து ஊழ்கத்திலிருந்தார் காலகண்டர். பீஷ்மர்
அெர் அருரக வசன்று பணிந்து “முனிெரே” என்று அளழத்தார்.
அெர் அவ்ெளழப்ளப ரகட்கெில்ளல. ரகாடிமுளற
அளழத்தரபாது அெர் ெிழிகள் அளசந்தன. முகம்
மீ ண்டுெருெளதக் காட்டியது.

முனிெர் ெிழிதிறந்ததும்தான் அெருக்கு பார்ளெயில்ளல

என்பளத பீஷ்மர் உணர்ந்தார். அெளே ெணங்கி “முனிெரே,
ெில்லாடளல ஊழ்கவமனக் வகாண்ட என் வபயர் ரதெெிேதன்.
தங்களளக் கண்டு தாங்கள் அறிந்த வமய்ளமளய உணர்ந்துெே
ெிளழந்து ெந்தென். தாங்கள் என்ளனப்ரபால் ெில்லூழ்கம்
இயற்றுபெர் என்று அறிந்ரதன்” என்றார். “ஆம், என் ெழி
ெில்பயில்தரல” என்றார் காலகண்டர். பீஷ்மர் அெளேச்சுற்றி
ரநாக்கியபின் “இங்ரக ெில்வலன்று ஏதுமில்ளலரய” என்றார்.
“நான் ெில்ளல கண்டரதயில்ளல” என்றார் காலகண்டர்.
அம்மறுவமாழிளய பீஷ்மர் எதிர்பார்த்திருந்தார்.
“ெிழியின்ளமயால் ெில்ளல வதய்ெம் என உருெகம் வசய்து
உள்ளத்தில் பயில்கிறீர்கள் என்று எண்ணுகிரறன். அளத
எவ்ெண்ணம் அளடந்தீர்கள் என்று உளேக்கரெண்டும்” என்றார்.
காலகண்டர் “வநடுங்காலம் முன்பு நான் என் ஆசிரியோன
பிேசண்ட வகௌசிகரிடம் ஊழ்கம் பயின்ற நாளில் அெருக்கும்
மாணெர்களுக்கும் உணவு இேக்கும்வபாருட்டு எங்கள்
ஊழ்கநிளல இருந்த காட்டுக்கு அருரக இருந்த சிற்றூருக்குச்
வசன்ரறன். அங்ரக ெில்ரெதநிளல ஒன்றில் கண்டகர் என்னும்
ளககளில்லாத ெில்ரெத அறிெர் தன் மாணெருக்கு
ெில்வநறிளய வசால்லில் அளிப்பளத ரகட்ரடன்” என்றார்.

“கடந்து வசல்ளகயில் எட்டு வசாற்களள நான் ரகட்ரடன்.

அளெ எனக்வகன்ரற வசால்லப்பட்டளெ என்று ரதான்றின.
மீ ண்டு ெரும்ெளே அச்வசாற்களிரலரய இருந்ரதன். என்
ஆசிரியரிடம் அச்வசாற்களில் அக்காட்ளடெிட மிகுதியான
ஊடுெழிகள் இருப்பளத வசான்ரனன். அளெரய என்
ஊழ்கநுண்வசாற்கள் எனக்வகாள்ளும்படி எனக்கு அெர்
அருள்புரிந்தார். அச்வசாற்களுடன் இங்கு ெந்தமர்ந்ரதன்.
அதனூடாக வநடுந்வதாளலவு வசன்ரறன்” என்றார் காலகண்டர்.
“நான் அளடந்தளெ அளனத்தும் என் அம்புகள் வசன்று ரசர்ந்த
முடிெிலி எனக்கு அருளியளெரய.”

பீஷ்மர் “உள்ரள நிகழும் ெிற்களலயால் எதிரியுடன்

வபாருதுெது எவ்ொறு?” என்றார். “என் எதிரிவயன்றாகுக!”
என்றார் காலகண்டர். பீஷ்மர் தன் ளகளய அம்புக்வகன
எடுப்பதற்குள்ளாகரெ காலகண்டர் அந்த அம்ளப வசால்லால்
சுட்டினார். திளகத்த ளகளய நிறுத்தி பிறிவதான்ளற அெர்
எண்ணிய அரத கணம் அளத வசான்னார் காலகண்டர். ரமலும்
அெர் எடுக்கெிருக்கும் அம்புகளள வசால்லலானார். “எப்படி
இது?” என்று பீஷ்மர் திளகத்தார். “ரதெெிேதரே, என் எதிரி
நாரன. இத்தளன அம்புகளால் நான் என்னுடன்தான்
வபாருதுகிரறன்” என்றார் காலகண்டர்.

பீஷ்மர் “வசால்க, கண்டகர் தன் வசாற்களால் அறிந்த

ெில்ரெதத்திற்கும் நீங்கள் அறிெதற்கும் என்ன ரெறுபாடு?”
என்றார். “வசால் இருமுளன வகாண்டது. அதன் ஒலிவயனும்
முளனரய புறவுலளக வதாட்டுக்வகாண்டிருக்கிறது.
மறுமுளனயில் குறிப்புஎனும் கூர் முடிெிலிளய வதாடுகிறது.
வசால்லில் இருந்து ஒலிளய அகற்றுெரத என் ஊழ்கம்”
என்றார் காலகண்டர்.

பீஷ்மர் மீ ண்டு ெந்து இளளய யாதெர் முன் நின்றார்.

“ஆம்” என்று இளளய யாதெர் வசான்னார்.
“வசயவலாருளமயால் எய்துெளதெிட வமய்யறிொல் எய்துெது
அரியது. அளதெிட ஊழ்கத்தால் எய்துெது அரியது. அரியளெ
என்பதனாரலரய அளெ அளனெருக்கும் உரியளெயல்ல.
உங்கள் ெழி வசயரல என்று வதளிக! வசயலினூடாக
வசன்றளடக!”

பீஷ்மர் அெர் ெிழிகளள குனிந்து ரநாக்கி ஆழ்ந்த குேலில்

“ஒவ்வொரு வசயலும் ஒருநூவறனத் திரும்பிெரும்
இவ்வெளியில் வசயலாற்றி முடியும் நிளல உண்டா?
ஒவ்வொன்றும் பிறிவதான்றால் நிகர் வசய்யப்பட்டிருக்ளகயில்
இறுதியில் அளடெவதான்று உண்டா?” என்றார். “ஆம், வசயல்
ரயாகவமன்றாகுளகயில்” என்று இளளய யாதெர் மறுவமாழி
வசான்னார்.
“வநறிநிளல வகாண்டெரே, முன்பு ெிரதகத்ளத ஆண்ட
ஜனகரின் களதளய அறிந்திருப்பீர்கள். ெிஷ்ணு, பிேம்மா, மரீசி,
காசியபர், ெிெஸ்ொன், ளெெஸ்ெதன் எனத் வதாடரும்
பிேஜாபதி நிளேயிலிருந்து இக்ஷ்ொகுகுலம் எழுந்தது. அதில்
நிமி என்னும் ளமந்தன் பிறந்தான். இந்த ளநமிைாேண்யம்
அெனால் உருொனது என்றும் ஒரு சூதர்களத உண்டு. நிமி
ளமந்தனில்லாமல் இறந்தான். அென் குலம்
அழியலாகாவதன்று ெிளழந்த முனிெர்கள் அென் உடலில்
இருந்து உயிர்த்துளிளய எடுத்து புடமிட்டுப் ரபணி அென்
துளணெியின் ெயிற்றில் ஒரு ளமந்தளன உருொக்கினர்.”

“உடலிறந்தும் உயிருடன் இருந்தான் என்பதனால் நிமி

ெிரதகன் என்று அளழக்கப்பட்டான். அந்நாடு அப்வபயர்
வபற்றது. பாலில் வெண்ளணவயன தந்ளதயின் உடலில்
களடந்வதடுக்கப்பட்டு பிறந்தென் என்பதனால் அென் ளமந்தன்
மிதிஜனகன் என்று வபயர்வகாண்டான். அம்ளமந்தனும் அென்
குலமும் ஜனகர்கள் என்று அளழக்கப்பட்டார்கள்.”

“உடலில்லாது பிறந்தெர்கள் என்பதனால் அெர்கள்

அளனெருக்கும் உடலுக்குள் உடலிலிளய உணர்ந்து
நிளலவகாள்ளும் தெெல்லளம பிறெியிரலரய ெந்தது.
அெர்கள் அேசகட்டிலில் துறெிகளாக, மஞ்சத்தில்
துளணெியருடன் இருக்ளகயிலும் காமத்துறப்பு
வகாண்டெர்களாக, ரபார்க்களத்திலும் ஊழ்கத்திலளமபெர்களாக
இருந்தனர். புகழ்வபற்ற ேகுகுலத்து அேசன் ோமனின் துளணெி
சீளதயின் தந்ளதயாகிய ஸீேத்ெஜன் என்னும் ஜனகளனப்பற்றி
காெியங்களில் இருந்து அறிந்திருப்பீர்கள்.”

“அறத்தில் நின்ற அேசமுனிெர்களாகிய பன்னிரு ஜனகர்களள

வமய்நூல்கள் குறிப்பிடுகின்றன” என்று இளளய யாதெர்
வசான்னார். பீஷ்மர் ஆவமன தளலயளசத்தார். “உதாெசு,
நந்திெர்த்தனன், சுரகது, ரதெோதன், பிருஹத்ேதன், மகாெேன்,
ீ
சத்ருதி, திருஷ்டரகது, ஹரியஸ்ென், மரு, பிேதிந்தகன்,
கீ ர்த்திேதன், ரதெமிடன், ெிபுதன், மஹித்ருகன், கீ ர்த்திோதன்,
மகாரோமன், சுெர்ணரோமன் என்னும் வகாடிெழியில் ெந்தெர்
தர்மத்ெஜன் என்னும் ஜனகர். இெர் ஹ்ருஸ்ெரோமன் என்றும்
அளழக்கப்பட்டார். இெருளடய ளமந்தரே சீளதயின்
தந்ளதயாகிய ஸீேத்ெஜ ஜனகர்” என்றார் இளளய யாதெர்.

ஜனகர்களில் முதன்ளமயானெர் என்று அெளேப்பற்றி நூல்கள்

வசால்கின்றன. மகாஜனகர் என்னும் வசால்லால் மட்டுரம
அெர் குறிப்பிடப்படுகிறார். ெிரதகத்ளத அெர் ஆண்டுெரும்
நாளில் சுலளப என்னும் முதுமகள் அெளே காண ெந்தாள்.
அெர்கள் ரபசிய கருத்துக்கள் சுலபாதந்த்ேம் என்னும் நூவலன
பயிலப்படுகின்றன.

நூறாண்டுகாலம் பாேதப்வபருெிரிெில் அளலந்தெள் அெள்.

வமய்ளமளய அறிதல் என்றன்றி பிறிரததும் ொழ்ெிலக்வகனக்
வகாள்ளாதெள். ஒவ்வொரு அறிதலாலும் ரமலும் ரமலும்
அெள் வமய்ளம ரமல் நம்பிக்ளகளய இழந்தாள்.
தண்டகாேண்யத்தில் அெள் நடந்து வசன்றுவகாண்டிருந்தரபாது
அெள் நிழல்பட்டு இளலகள் ெளளெளத அங்கு
தெம்வசய்துவகாண்டிருந்த முனிெோன அஷ்டெக்ேர் கண்டார்.
திளகப்புடன் தன் மாணெர்களள அனுப்பி அெளள
அளழத்துெேச் வசய்தார்.

அெள் மிக வமல்ல காலடி ளெத்து நடந்து ெந்தரபாது

நூறுமடங்கு எளடவகாண்டெள்ரபால் அெள் கால்கள்
மண்ணில் புளதந்தளத கண்டார். அெள் அெர்முன் அமர்ந்த
கற்பாளற ரசற்றுப்பேப்வபன வநகிழ்ந்து குழிந்தது. அஷ்டெக்ேர்
அவ்ெிந்ளத நிகழ்வு ஏன் என அெளிடம் ரகட்டார். “முனிெரே,
நான் நூறாண்டுகளாக வமய்ளமளயத் ரதடி அளலபெள்.
அளனத்துக் குருநிளலகளிலும் வசன்று தத்துெங்கள்
அளனத்ளதயும் கற்ரறன். ஒவ்வொரு அறிதலும் அறிபெனால்
ஆக்கப்படுெரத என்றுதான் இன்றுெளே கண்டறிந்ரதன்.
தன்ளன அகற்றி வமய்ளமயின் முன் நின்று அறியும்
ஒருெளேத் ரதடி அளலந்ரதன். கற்றளெ என்னுள்
வபருகிப்வபருகி எளடவகாண்டன” என்றாள் சுலளப.

“கற்றெற்றில் சிலெற்ளறக் ளகெிடுக! உன் எளடளய

குளறக்கலாகும்” என்றார் அஷ்டெக்ேர். “அதற்கு பலொறாக
முயன்ரறன். நான் கற்ற ஒவ்வொன்ளறயும் எனவதன்று ஆக்கி
உள்ரள ரதக்கியிருக்கிரறன். அளெ அளனத்திலும் நான்
உள்ரளன். என்னில் ஒரு துளிளயயும் என்னால் ெிட
இயலெில்ளல” என்று அெள் வசான்னாள். “அது உன்
எண்ணத்தால். ளகெிடுெது எளிது” என்றார் அஷ்டெக்ேர்.
“அறிந்தளதக் ளகெிடாமல் அறிபெர் அறிந்தளதரய மீ ண்டும்
அறிகிறார்.”

சீற்றத்துடன் சுலளப “மண்ணில் உடலுடன் உள்ளத்துடன்

ொழும் எந்த மானுடோலும் தன்ளன ளகெிட முடியாது”
என்றாள். “புெியில் மானுடருக்கு அளிக்கப்பட்டுள்ள
அளனத்ளதயும் அறிந்து துய்த்தபடி முற்றிலும் தன்ளன
ளகெிட்டு அமர்ந்திருப்ரபார் உண்டு” என்றார் அஷ்டெக்ேர்.
ஐயம்வகாண்டு ரநாக்கிய சுலளபயிடம் “வசல்க, ெிரதகத்ளத
ஆளும் ஜனகோகிய ஸீேத்ெஜளே ெணங்குக! தன்ளனக்
ளகெிடும் களலளய கற்றுக்வகாள்ொய். முற்றாக தன்ளனக்
ளகெிட்டபின் எஞ்சுெவதன்னரொ அதுரெ உனக்கான
வமய்ளம என்று அறிொய்” என்றார்.
சுலளப தான் கற்ற மாயத்திறனால் ரபேழகுமிக்க
இளம்பாணினியாக மாறி மிதிளலளய ெந்தளடந்தாள்.
அேசருடன் காெியச்வசால்லாட ெிளழெதாகச் வசால்லி
ஜனகரின் அளெளய அளடந்தாள். ஜனகரின்
அளெயிலமர்ந்ததும் அெள் அெரிடம் தன் முதல் ெினாளெ
ரகட்டாள். “உயிர்களின் உடல்ெடிளெ அளமப்பது எது?” ஜனகர்
“அெற்றின் உணவு” என்றார். “அெற்றின் உள்ளளமந்த ெிளழவு
அல்லொ?” என்று அெள் ரகட்டாள். “ெிளழவு அெற்றின்
உள்ளத்ளத அளமக்கிறது. உள்ளம் உடலின் ெடிளெச்
சூடுெரதயில்ளல” என்றார் ஜனகர்.

“முற்றிலும் தூய உணவு எது?” என்று அெள் இேண்டாெது

ெினாளெ ரகட்டாள். “முற்றிலும் சுளெயறியாமல்
உண்ணப்படுெது” என்று அெர் வசான்னார். அெள்
“சுளெயல்லொ உணெின் இயல்பு?” என்றாள். “இல்ளல,
வபரும்பசி வகாண்டென் உயிர்ொழும்வபாருட்ரட உண்கிறான்”
என்றார். “பசித்து உண்ணும் உணவு சுளெமிக்கதல்லொ?”
என்றாள். “இல்ளல, உயிர்வகாண்ட வபரும்பசி சுளெயறியாது.
ஏவனன்றால் அது உடல்கடந்தது” என்றார் ஜனகர்.

“முற்றிலும் தனியர் எெர்?” என்று சுலளப இறுதியாக

ரகட்டாள். “அளனத்ளதயும் ஆற்றுரொனும், எளதயும்
ஆற்றாதெனும்” என்றார் ஜனகர். “ஆற்றுபென் எப்படி
தனித்திருக்கெியலும்?” என்றாள். “ஏரதனும் ஒரு வசயலில்
மகிழ்ந்து ஒன்றுபென் அச்வசயலால் பின்னப்படுகிறான்.
எதிலும் ஒட்டாதெரன அளனத்ளதயும் இயற்றுகிறான்” என்று
ஜனகர் வசான்னார்.

மூன்று ெினாக்களிலிருந்தும் அெருளடய வகாள்ளகளய

உணர்ந்துவகாண்ட சுலளப “வகாள்ளகவயன எெர் வசால்ெதும்
வசால்பெரின் தன்னிளலயின் ஒருமுகத்ளத மட்டும்தான்.
தானற்ற அறிதல் மானுடருக்கு இயல்ெரதயல்ல” என்றாள்.
ஜனகர் “இவ்வுடலில் இவ்ெண்ணம் இருந்து நான் அறிெளதரய
எவ்வுடலிலும் எச்சூழலிலும் இருந்து அறிரென்” என்றார்.
“அவ்ொவறன்றால் ஆயிேம் முனிெர் அறிந்து வசால்லும்
வமய்ளம ஆயிேம் ரகாணத்தில் அளமெவதப்படி?” என்றாள்
சுலளப. “ஆயிேத்திலும் நடுவென ஓடுெரத அெர்கள் அறிந்த
வமய்ளம. ஆயிேவமனக் காட்டுெது அெர்கள் வசால்லும்
வமய்ளம” என்றார் ஜனகர்.

சுலளப “மன்னரே, மண்ணுக்கு ெரும் குழெி

ஒன்வறன்றிருப்பதில்ளல. அதன் ெிழிகளும் ளககளும்
கால்களும் ொயும் வசெியும் தனித்தனியாகரெ இருக்கின்றன.
வெளியுலளக ரநாக்கி தன்ளன குெித்துக்குெித்து உடளலத்
வதாகுத்து உருெம் வகாள்கிறது. உடளலத் வதாகுக்கும்ரபாரத
அது தன்ளனயும் ெகுத்துக்வகாள்கிறது. தன்னிளல
அறிொெதில்ளல. அறிரெ தன்னிளலளய பளடக்கிறது.
அறிவும் தன்னிளலயும் வெவ்ரெறல்ல. எனரெ தன்னிளல
அற்ற அறிவென்பதில்ளல” என்றாள்.

ஜனகர் “எந்த மானுட உடலும் தன்ளன நாவயன்றும்

காகவமன்றும் ெகுத்துக்வகாள்ெதில்ளல. ஆவணன்றும்
வபண்வணன்றும்கூட அறிெதில்ளல. உடவலன ஆகும்
அறிவுவகாள்ளும் வபாதுளமரய அறிவென்பது. அது
உடல்கடந்தது. உடலில் எழுெது” என்றார் ஜனகர்.

அெர் வசால்ெனெற்ளற உள்புகுந்தறிய ெிரும்பிய சுலளப

அெர் ெிழிகளள கூர்ந்து ரநாக்கி தன் மாயத்தால் அெர்
உடலுக்குள் அக்கணரம புகுந்துவகாண்டாள். அெவேன அமர்ந்து
அத்தருணத்தில் திகழ்ந்த அறிளெ அளடந்தாள். எதிரில்
சுலளபயின் உடலில் அளமந்திருந்த ஜனகர் அெளள ரநாக்கி
“தன்னிளலரய வமய்ளம என்றால் தன்னிளல அழிளகயில்
வமய்ளம மளறயரெண்டும். ஆனால் தன்னிளல
மளறயும்ரபாவதல்லாம் வமய்ளம தங்கத்தாதுெிலிருந்து மண்
உருகி அகன்றபின்பு என ரமலும் தனித்தூய்ளமளயரய
வகாள்கிறது” என்றார்.

“அெர் உடல்மாறியளதரய அறிந்திருக்கெில்ளல என்பளத

சுலளப அறிந்தாள். திளகத்து அதற்கு மறுவமாழி வசான்னாள்”
என்றார் இளளய யாதெர். பீஷ்மர் அெளே ெிழிகள்
நிளலத்திருக்க ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்தார். இளளய யாதெர்
“பிதாமகரே, சுலளப எந்நிளலயில் நின்று மறுவமாழி
வசால்லியிருப்பாள்?” என்றார். “அெள் தானறிந்த
வமய்ளமளயரய வசால்லியிருப்பாள். ஏவனன்றால் உடலால்
வமய்ளம மாறுெதில்ளல என்றுதான் இக்களத வசால்கிறது”
என்றார் பீஷ்மர்.

இளளய யாதெர் சிரித்து “இல்ளல, ஜனகர் வசால்ளல ஏற்று

ஆம், கல்லில் அளமந்தாலும் மண்ணில் ெளனந்தாலும்
மேத்தில் வசதுக்கினாலும் எழுெது ஒரே வதய்ெம்தான் என்று
சுலளப மறுவமாழி வசான்னாள்” என்றார். பீஷ்மர் திளகப்புடன்
ரநாக்க “காங்ரகயரே, வமய்ளம ஒன்ரற என்றுதான் இக்களத
வசால்கிறது. தன்னிளலவயனும் ஆணெம் அழிந்து மீ ண்ட
சுலளப ஜனகர் அறிந்த மாறா வமய்ளமளய தானும்
அளடந்தாள்” என்றார்.

இமைக்கணம் - 13
 இளமக்கணக் காட்டில் தன் முன் அமர்ந்திருந்த பீஷ்மரிடம்
யாதெோகிய கிருஷ்ணன் வசயவலனும் ரயாகத்ளத ெிளக்கி
இவ்ெண்ணம் வசால்லத் வதாடங்கினார். மூப்ளபயும்
திறளனயும் மறந்து, சலிப்ளபயும் ெிலக்கத்ளதயும் இழந்து,
ளககட்டி ெிழிநிளலக்க அமர்ந்து அச்வசாற்களள பீஷ்மர்
ரகட்டிருந்தார்.

பிதாமகரே, முன்பு சுலளப எனும் ரபேறிளெ அேசமுனிெோகிய

ஜனகரிடம் ரகட்டாள். ஒவ்வொரு வபாருளும் அப்வபாருளின்
நுண்கூறுகளில் திகழும் தனித்தன்ளமயினால் ஆனது என்று
கணாத காசியப முனிெோல் ெகுக்கப்பட்டுள்ளது.
அத்தனித்தன்ளமகரளா அறியப்படுெதனூடாக அளமபளெ.
ஆகரெதான் அறிமுளறளயக் குறித்த அறிரெ அறிெில்
தளலயாயவதன்று அக்ஷபாத வகௌதம முனிெர் ெகுத்தார்.

அறிளெயன்றி எளதயும் அறியெியலாவதன்றால் அறிவென்பது

அறிதவலனும் நிகழ்ரெ என்றாகிறது அல்லொ? அறிபடுபென்
இல்ளலவயன்றால் அறிதரல இல்ளலவயன்பதனால்
அறியப்படுெவதல்லாம் அறிபெனின் அறிநிளல என்று அன்றி
ரெவறப்படி ெகுக்க இயலும்?

அறிபெனுக்ரகற்ப தன்ளன காட்டும் இப்புடெிளய

அவ்ெண்ணம் முடிெிலாது அறிெதனால் என்ன பயன்? ஒன்று
பிறிளதக் காட்டும் பல்லாயிேம் ஆடிகளில் முகம்ரநாக்கி யார்
தன்ளன அறிந்துவகாள்ள முடியும்? வசயவலல்லாம் அறிதரல
என்று வசால்கின்றன நூல்கள். வசயல் பிற வசயவலன்று
வபருகுவமன்றால் வசயல்புரிரொன் முடிெிலா அறியாளமயில்
சிக்கியிருக்கிறான் என்பதல்லொ வமய்?
சுலளப ஜனகரிடம் இவ்ெண்ணம் ரகட்டாள். அேரச,
ஒருரபாதும் களேக்கு ெோத நாொயில் பிறந்து ெளர்ந்து
இறக்கும் ஒருென் இருந்தான். அென் இப்புெி
நிளலயானவதன்று அறிந்திருக்கரெயில்ளல. இங்குள்ள
ஒவ்வொன்றும் அளலயடிப்பவதன்ரற நிளனத்திருந்தான். அென்
மளறளகயில் அந்தப் புெி எங்கு வசல்கிறது? பிற ரகாடிப்ரபர்
அறிந்த புெிளய ஆளும் வதய்ெங்கள் அந்த அளலப் புெியில்
எப்படி திகழ்கின்றன?

அளனத்து ெிளதகளளயும் முளளக்களெக்கும் அளணப்பு

வகாண்டது இந்த மண். முளளக்காத ெிளதகள்
காத்திருக்கின்றன. மானுட உள்ளத்தில் மூெிளழவுகள்
இல்ளலவயன்றான கணம் அளமயலாகுமா? அளெ
ஐம்புலன்கள் ரமல் அளமயாத தருணவமான்றுண்டா?
ெிளழவுகளும் புலன்களும் முளடந்தளமந்த சித்தரம
நிளலவகாள்ளாக் கடல். அேரச வசால்க, புயல் வகாந்தளிக்கும்
மேக்கிளளயில் எப்பறளெ ெந்தமரும்?

முன்பு உங்கள் மூதாளதயான சுதிருதி தன் நகர் அளமந்த

குன்றுக்குக் கீ ரழ ஓடிய சிற்ரறாளட ஒன்றின் களேயில்
அமர்ந்திருந்தார். அெர் ஊழ்கத்திலிருந்து ெிழித்வதழுந்தரபாது
ஓளடெிளிம்பில் எழுந்து நின்றிருந்த நுளேக்குமிழி ஒன்றில்
தன் நகரின் முழுத் ரதாற்றத்ளத கண்டார். அன்ரற
அங்கிருந்ரத கான்புகுந்தார்.

தாழியில் தன் முன் ெந்த பாளலக் கண்டு முன்பு உங்கள்

மூதாளதயான மரு அளத ெணங்கினார். அெர் முன் க்ஷீளே
என்னும் வதய்ெமாக எழுந்தது பால். “அன்ளனரய,
இத்தாழியின் ெடிளெ ஏன் வகாண்டாய்?” என்று அெர்
ரகட்டார். “அதற்குமுன் பசுெின் அகிடின் ெடிெிலிருந்ரதன்.
அதற்கும் முன் அதன் குருதி ெடிெில்” என்று க்ஷீளே
வசான்னாள். “வபருெடிெில் ொனிலிருக்கிரறன். எப்ரபாதும்
ஏரதனும் ெடிெிரலரய இருக்கிரறன். ெடிெில்ளலரயல்
இன்ளமவயன்ரற இருப்ரபன்.”

“நான் உன்ளன அறிளகயில் அறிெது இத்தாழிளய அல்லொ?”

என்று மரு ரகட்டார். “ஆம், கலமின்றி பாளல அறிய
மானுடர்க்கு ெழிரய இல்ளல” என்றபின் க்ஷீளே மளறந்தாள்.
மரு அதுெளே கற்ற அளனத்ளதயும் துறந்து களிமகன் ஆனார்.
நுளேசூடிய கள் என்று ொழ்ளெ வகாண்டாடலானார்.

முன்பு ஒருகாலத்தில் சிறுகுட்ளடயில் ொழ்ந்த ேஜதன்

என்னும் மீ ன் ரமலிருந்து குனிந்து தன்ளன ரநாக்கிய
முனிெரிடம் துயருடன் வசான்னது “நான் கலங்கிய நீரின்
அளலகளால் சூழப்பட்டிருக்கிரறன். அளதரய அருந்துகிரறன்.
அளதரய ரநாக்குகிரறன். அதனால் மளறக்கப்பட்ட உலளகரய
காணும்படி அளமந்துள்ளது என் ொழ்க்ளக.”

முனிெர் அதனிடம் வசான்னார் “இனியெரன, உன் நீளே

கலக்கிக் வகாண்டிருப்பது நீரயதான்.” ேஜதன் திடுக்கிட்டு “நான்
ஒரு கணமும் வசதிலும் ொலும் ஓய முடியாது. நீரில் மூழ்கி
இறப்ரபன்” என்றது. முனிெர் “அவ்ெண்ணவமன்றால் நீ இந்தக்
கலங்களலரய அளடந்தாகரெண்டும்” என்று திரும்பிச்
வசன்றார்.

மானுடர் ஆற்றும் வசயல்கள் பயனற்றளெரய என்று

நிறுெி இவ்ெண்ணம் ரபசிய சுலளபயிடம் ஜனகர் வசான்னார்
“அறிெின்வபாருட்டு எழுந்தெரள, வசயல்கள் எளதயும்
வசய்யாமலிருப்பதனால் எெரும் வசயலற்ற நிளல
அளடெதில்ளல. வசயலற்ற நிளல என்பது கடுந்தெத்தால்
வசன்றளடயரெண்டியது, ரமலும் கடுந்தெத்தால்
நிளலவகாள்ளரெண்டியது. ெிளேயும் படகின் அமே ளமயத்தில்
நிற்பென் துடுப்பிடுபெருக்கு நிகோகரெ உடலுளழக்கிறான்.”

மூலப்ரபரியற்ளகயில் எழுந்த மூன்றியல்பின் முேண்களால்

முதற்வசயல் ரதான்றியது என்று கபிலமுனிெரின் வமய்நூல்
வசால்கிறது. முதற்வசயலின் வதாடர்ச்வசயரல இப்புெிவயனும்
வசயற்வபருக்கு. ஒவ்வொருெரும் அதற்குள்தான்
ொழ்கிறார்கள்.

இங்கு வசயலாற்றாத எதுவுமில்ளல. புெிக்குரமல்

ெிண்ரகாள்கள் சுழல்கின்றன. சிற்வறறும்பு
துயில்ெரதயில்ளல. வசயலாற்றுெதன் பயன் என்னவென்று
அளெ அறிெதில்ளல. வசயலாற்றாதிருக்க இயலாவதன்னும்
வநறியாரலரய அளெ வசயலாற்றுகின்றன. எெரும் ஒரு
கணப்வபாழுரதனும் வசயலற்ற நிளலயில் இருக்கெியலாது.

முக்குணம் வதளியா முதற்வபாருள் வசயலினூடாகரெ

வதளியும் புடெி என ெளர்மாற்றம் வகாண்டது. அெியக்தம்
என்றும் ெியக்தம் என்றும் அளத அறிஞர் வசால்கிறார்கள்.
வதளியாப் வபாருளுக்கும் வதளிவபாருளுக்கும் நடுரெ
நிகழ்ெவதான்ரற. அளத வசயல் என்றார் கபிலர். ெிெர்த்தம்
எனும் அச்வசயல் காலமற்றது. வசயல்கள் என வபருக்குெது
உயிர்களின் சித்தம். சித்தம் கடந்து வசயவலன்று அளத
காண்பெர் வதளிவபாருளில் வதளியாதளத காணக்கூடும்.

வசயல்கள் உடலால் மட்டும் ஆற்றப்படுெதில்ளல. மூடிய

ரபளழக்குள் ளெேம் ஒளிெிளளயாடிக்வகாண்டிருக்கிறது.
உடற்குடத்திற்குள் இதயம் புேெிவயனப் பாய்ந்து வசல்கிறது.
வசயளல அஞ்சி வசயலின்ளமளய ெிரும்பி ஐம்புலன்களள
அடக்கி உள்ளத்தால் அளனத்ளதயும் இயற்றுபெளன
வபாய்வயாழுக்கம் வகாண்டென் என்ரற வசால்லரெண்டும்.
நிழல்கண்டு காமம் வகாள்ளினும் உெளகயும் துயரும் நிகரே.

அகன்றளமந்த வபருநகர் ஒன்ளற நான் கண்டிருக்கிரறன்.

அதன் எல்ளலகள் பளடக்கலரமந்திய ெேர்களாலும்
ீ
ெழிநடத்தும் முேசுகளாலும் வதாளலளெ ரநாக்கும்
ஒற்றர்களாலும் சூழப்பட்டுள்ளன. அவ்ெட்டத்திற்குள் ஆயிேம்
ஆலயங்களில் வதய்ெங்களுக்கு ஓயாமல் பூவசய்ளக
நிகழ்கிறது. அதற்கும் அப்பால் உள்ெளளயத்தில் அறிஞர்
அமர்ந்து பறளெக்கூட்டம்ரபால் ஓளசயிட்டு
வசால்லாடுகிறார்கள்.

அதற்கும் அப்பாலுள்ள ெட்டத்தில் ஊழ்கத்தில் அமர்ந்திருக்கும்

முனிெர்களள கண்ரடன். தங்கள் உள்ளத்ளத
வசால்லின்ளமயாக்கி, காலத்ளத இனிய சுழிவயன்றாக்கி,
அெர்கள் அமர்ந்திருந்தனர். இளளயெரள, அதற்கும் அப்பால்
அளமந்த அளறயில் மாறா புன்னளகயுடன் முனிெர் ஒருெர்
அமர்ந்திருந்தார். அெர் முற்றிலும் தனிளமயில், முழுளமயான
வசயலின்ளமயில், தன்ளனயும் தான் அறியாதெோக
அமர்ந்திருந்தார்.

அளலஓயாத வபருங்கடல்ரமல் ொழ்பென் நான் என்று ஒரு

மாலுமி வசான்னான். களேயிலமர்ந்திருந்த இல்லறத்தான்
புன்னளகத்து அளல ஓயாத புெிரமல் நானும் ொழ்கிரறன்
என்று வசான்னான்.

வபருங்கடல் தாண்டி ெந்தமர்ந்த பறளெயிடம் கடரலாேம்

அளலவயண்ணி அமர்ந்திருந்த இல்லக்ரகாழி ரகட்டது, எந்த
அளலயிலிருந்து நீ பறக்கத் வதாடங்கினாய் என்று. வதாடங்கிய
அளலயிரலரய எப்ரபாதும் பறந்துவகாண்டிருக்கிரறன் என்று
அது மறுவமாழி வசான்னது.

என் மூதாளதயான சுதிருதி தன் ொழ்ெின் இறுதியில்

அளனத்து நகர்களளயும் தன் ரமல் ஏந்திய வபருங்குமிழி
ஒன்ளற கண்டார். புன்னளகயுடன் ஆம் என்று வசால்லி
ெிழிமூடினார்.

என் மூதாளதயான மரு அன்ளனயின் சிறுமுளலக்காம்பில்

வசாட்டிநின்ற பால்துளி ஒன்ளறக் கண்டு இளங்கன்று ஒன்று
ொழ்த்துெளத ஒருநாள் ரகட்டார். ‘பேம்வபாருள் பள்ளிவகாள்ள
முடிெிலிவயன ெிரிந்தெரள, என் பசிக்வகன துளிெடிெில்
ஊறும் உன் வபருங்கனிவுக்கு அப்பால் வபாருள் என ஒன்று
வகாண்டிருக்கிறாயா?’ அெர் இங்கு நிகழும் வபருங்களியாட்டில்
தன்ளன நிளறத்துக்வகாண்டார்.

வபாருவளன்று அங்கிருந்தும் அறிவென்று இங்கிருந்தும்

சந்திக்கும் புள்ளியிரலரய அளனத்தும் நிளலவகாள்கின்றன.
நிகர்ெிளசவகாண்ட இரு களிறுகளால் இழுக்கப்படும் ெடத்தின்
ளமயம் அது.

அறியப்படும் இளெயளனத்தும் அறிவென்பதனால்

அறியப்படுெதனால் அறிவு உருொகெில்ளல என்ரற வபாருள்.
அறிென்றி இங்கு பிறிரததுமில்ளல. அறிவுக்குள் அறிவென்று
அளமந்தளெரய அளனத்தும். தனித்தன்ளமகள் அறிதலினால்
எழுகின்றன. அறிதலுக்கு அப்பால் வபரும்வபாதுளமயின்
அளமதலும் அறிரெ.

அறியப்படாளமயும் அறியவொண்ணாளமயும்
அறிவுகடந்தளமயும் அறிரெ. அறிெிலமர்ந்தெர் அறிவென
அளதரய வகாள்ெர். அறிவபாருள் அறிரொன் அறிவு எனும்
மும்ளமயழிந்த நிளலயில் அது நிளலவகாள்கிறது.

சுழற்சிக்கு நடுரெ ளமயம் அளசெின்ளம வகாண்டிருக்கிறது.

ஆழம் அளலயின்ளமயால் இறுகியிருக்கிறது.
அப்பாலிருப்பெரன அளனத்ளதயும் அறிபெனாகிறான்.
வசயல்களுக்குள் வசயலற்றிருப்பெரன வசயலாற்ற ெல்லென்.

நிலமளறந்து பாயும் சிம்மத்தில், முகக்ளக சுழற்றிப் பாயும்

களிற்றில், சீறிப்படவமடுக்கும் நாகத்தில் எழுகிறது
இப்புெியாளும் வபருெிளச. புேெியின் கால்களில், கழுகின்
சிறகில், தெளளயின் நாெில் வெளிப்படுகிறது. அது
வதய்ெங்களுக்குரியது. அதனால் ஆற்றப்படுகின்றன
அளனத்துச் வசயல்களும். அளனத்து அறங்களும் அதனால்
நிளலநிறுத்தப்படுகின்றன.

அவ்ெிளச உணேப்படுளகயில் மானுடருக்குரியளெயாகின்றது.

காமம் சினம் ெிளழவு என வசால்வகாள்கின்றது.
அளனத்ளதயும் மளறக்கும் திளேயாகின்றது. அளனத்தும்
தானாகித் ரதான்றுெதனூடாக பிறிவதளதயும்
காட்டாதளெயாகின்றது.

ஐம்புலன்களளயும் ஆளும் காமமும் சினமும் ெிளழவும்,

கால்களும் ெிழிகளும் அற்றளெ. ஆணெரம அெற்றின் ஊர்தி.
ஆணெத்ளத வென்றென் அம்மூன்ளறயும்
ஆள்கிறான். காற்றிலா கருெளறயில் நிளலவகாள்ளும் சுடர்
என அகம் வகாண்டிருப்பான். அென் காண்பளெ துலங்கும்.

முன்பு இலங்ளகயின் தளலெனாகிய ோெணன் வபருரெள்ெி

ஒன்ளற இயற்றினான். அதில் அென் தன் வசல்ெங்கள்
அளனத்ளதயும் ஆகுதியாக்கினான். தன் உறளெ, துளணளய
அெிவயன அளித்தான். பின்னர் தன் தளலகளள
ஒவ்வொன்றாக அறுத்து அனரலாம்பினான். காமம், சினம்,
ெிளழவு எனும் மூன்று தளலகளள அளித்தான்.
மறுபக்கத்திலிருந்து கல்ெி, புகழ், பற்று என்னும் மூன்று
தளலகளள மீ ண்டும் வெட்டியிட்டான்.

பின்னர் ஆகூழ், ரபாகூழ், அறம் என்னும் மூன்று

தளலகளளயும் வெட்டி அெியூட்டினான். ரெள்ெிமுழுளம
வபறாளம கண்டு திளகத்தபின் தன் பத்தாெது தளலளயயும்
வெட்டி எரிபலி அளித்தான். அந்தத் தளலரய தன்னிளல. அது
நீங்கிய பின்னரே ரெள்ெித்தீயில் அெனுக்குரிய வதய்ெம்
எழுந்தது.

தன்னிளலளய இழந்தென் பாம்புகளளப் பிடாேன் என

மும்முக ெிளசளய ஆள்கிறான். காட்வடரியின் நடுரெ
கரும்பாளறவயன நிளலவகாள்கிறான். அளனத்துத்
துயர்களளயும் இடர்களளயும் கனெிவலனக் கண்டு
ெிழித்துக்வகாள்கிறான்.

அளனத்ளதயும் சுளெத்த பின்னும் தனக்வகன

சுளெரயதுமில்லாதிருக்கும் நாக்கு அென். புதுச் சுளெளய
நாடுபென். இனிளமயில் முற்றிலுமாகத் திளளக்க அறிந்தென்.
தன்னில் தான் இன்புறுபென்.

அென் தன்னில் தான் நிளறவுவகாள்பென். தன்னிரல தான்

உெளகயளடபென். தானன்றி பிறிதிலானுக்கு வசயவலன்று
ஏதுமில்ளல. அெரன முடிெிலாது வசயலாற்றுபென்.
புடெியில் பிேம்மம் என உயிர்களில் அென் உளறகிறான்.
பிறளே மட்டுரம எண்ணி அளிக்ளகயில், தன்ளன மட்டுரம
எண்ணி அன்புவகாள்ளகயில், இேண்டும் எண்ணாமல்
அறம்புரிளகயில் வசயல் ரெள்ெி என்றாகிறது. அளனத்ளதயும்
அெியாக்கும் ரெள்ெி. அளனத்து வதய்ெங்களும் ரபணப்படும்
ரெள்ெி. ரெள்ெியல்லா வசயலளனத்தும் ெரண.
ீ
ரெள்ெியன்னம் அல்லாதளெ உணரெ அல்ல.

வசயலினூடாக வசயளல ளகெிடுக! வசயல்நிளறவென்பது

வசயல்கடத்தவலன்றாகுக! வசயலில் எழும் அறிவும்
வசயல்மிச்சரம. எஞ்சாச் வசயரல ெடுரபறளிக்கும்
ீ என்று
அறிக!

வசய்யப்படாத வசயல் துன்பத்ளத அளிக்கிறது. வசய்துமுடித்த

வசயல் புதிய துன்பத்ளத வகாண்டுெருகிறது. வசயளல
அறியாமல் வசயலாற்றுபெரன அத்துன்பத்ளத தெிர்க்கிறான்.
முற்றிலும் நிகர்வகாண்ட பளடயாழிரய முழுெிளசயில்
சுழலும். தன்ளன ஏந்தும் சுட்டுெிேல் அறியாதபடி
எளடயற்றிருக்கும்.

இங்கு வசயல், மறுவசயல், வதாடர்வசயல் என இயங்கும் இந்தப்

வபரும்வபாறிளய அளமத்த சிற்பி அதில் ஓளசயின்றி
உோய்ெின்றி தான் எண்ணியளத முற்றியற்றும் உறுப்ளபரய
ெிரும்புகிறான். அளத தன் வெற்றிவயன்று வகாள்ொன்.

அப்வபாறியின் அளமப்ளபயும் இயக்கத்ளதயும் இலக்ளகயும்

அவ்வுறுப்பு முழுதறியெியலாது. முற்றளமந்தால்
அறியமுடியாது. பிறழ்ெதனூடாகரெ அளத அறியமுடியும்.
பிறழ்ளகயில் அது அளமந்திருக்கும் இடரம அதன்
சிளறவயன்றாகும். அப்வபாறியின் அளனத்து பிற
உறுப்புகளாலும் அது உேசப்பட்டு அனல்வகாள்ளும்.
அப்வபாறியின் முழு எளடளயயும் தாங்கி உளடந்தழியும்.

தன் பணிளய முற்றியற்ற அது அளமயுவமன்றால் அது

அளமந்திருக்கும் இடரம முற்றிலும் உகந்தவதன அறியும்.
அளனத்துறுப்புக்களும் அதற்கு உதவுெளத காணும்.
முழுளமயுடன் வபாருந்துெதனால் முழுளமயின்
ஆற்றல்வகாண்டதாக மாறும்.

ஒரு வசயல் அளனத்துச் வசயல்களுடனும் முற்றிளணளகயில்

அது ரயாகம் என்றாகிறது. ரயாகவமன அளமந்த வசயரல
வசயல்களில் தூயது. வசயல் சிளறயிடுெது. ரயாகச்வசயல்
ெிடுெிப்பது.

ஆகரெ அறிெளமந்தெரள, வசயலில் அளமக! வசயலால்

எழுக! வசயல் ரயாகவமன்றாகுக!

இவ்ெண்ணம் ஜனகர் கூறிமுடித்ததும் சுலளப ளககூப்பியபடி

எழுந்தாள். தன் உடலின் எளடயளனத்தும் நீங்கிெிட்டிருப்பளத
அறிந்தாள். “அேசமுனிெரே, என் முதலாசிரியர் எனக்கு
இப்வபயளே இட்டரபாது இதன்வபாருள் அறியாமல் ெியந்ரதன்.
பின் இதன் வபாருள்முேளண எண்ணி கசந்ரதன். இப்வபாருளள
ெந்தளடய நான் பயணம் வசய்துவகாண்டிருந்ரதன் என
இப்ரபாது உணர்கிரறன்” என்றாள்.

பின் இளங்காற்றில் சுருண்வடழும் புளகரபால அெள் மிதந்து

பறந்து மிதிளலயின் வதருக்களினூடாக ெிலகிச் வசன்றாள்.
ெிரதகத்திலிருந்து ெடக்குரநாக்கிச் வசன்று இமயமளலயில்
எழுந்த காஞ்சனசிருங்கம் என்னும் வபான்மளலமுடியில்
வசன்றளமந்தாள். வபான்ெடிெம் வகாண்டு நிளறெளடந்தாள்.
 “சுலளபக்கு ஜனகர் அருளிய வசயல்வமய்ளம இது,
காங்ரகயரே. இது உங்களுக்கும் ெழிகாட்டும்
வசால்வலன்றளமக!” என்று இளளய யாதெர் வசான்னார்.
பீஷ்மர் ளககூப்பி “ஆம், என் உள்ளம் வதளிவுவகாண்டது”
என்றார். பின் எழுந்து நின்று தன் குழல்கற்ளறகளள ளகயால்
நீெி ரதாளிலிட்டபடி “நான் வசல்கிரறன். உங்கள் வசாற்கள்
எனக்காகக் காத்திருந்தன என்று உணர்கிரறன்” என்றார்.
இளளய யாதெர் “ஆம், இத்தருணம் அெற்றுக்குரியது” என்றார்.

பீஷ்மர் கிளம்பும் அளசவு உடலில் கூடியபின் தயங்கி நின்று

“நான் என்வபாருட்டு ரகட்கெில்ளல, யாதெரே.
ெிருப்பமற்றெளனக்கூட இழுத்துச் வசன்று வசயலில் தூண்டி
வபரும்பழி வகாள்ளச்வசய்யும் அவ்ொற்றல்தான் என்ன?”
என்றார். “ஏவனன்றால் என் ளமந்தன் துரிரயாதனளன நான்
நன்கறிரென். இப்ரபாதும் அெனுள் ெிளழவு எழுந்து
நிளறந்துள்ளது என நான் எண்ணெில்ளல.”

இளளய யாதெர் “சத்ெம், ேஜஸ், தமஸ் என்னும் மூன்று

குணங்களில் ெிளசவகாண்டது இேண்டாெரத. ேரஜாகுணம்
வகாண்டெரன ோஜன் எனப்படுகிறான். அதுரெ
அளனத்துயிளேயும் வசலுத்தும் ெிளச. வெல்க, வகாள்க, ஆள்க
என அது ஆளணயிடுகிறது. இங்ரக வசயவலன்று
சூழ்ந்திருப்பது அதுரெ” என்றார்.

“அம்மூன்று இயல்புகளும் நிகர்வகாண்ட நிளலரய வமய்ளம

என்று அறிந்துள்ரளன். என்னுள் எழும் ேரஜாகுணத்ளதத்தான்
என்றும் அஞ்சிக்வகாண்டிருக்கிரறன். என்னுள் இருந்து
சத்ெகுணத்ளத எழுப்பி கடந்துவசல்லரெ முயல்கிரறன்”
என்றார் பீஷ்மர்.
“காட்வடரிளய அளணக்கும் ெழி என்ன, காங்ரகயரே?” என்றார்
இளளய யாதெர். “காட்வடரிளய உருொக்குெது. உண்ண
காடில்லாமலாகும்ரபாது அதுரெ அளணயும்” என்றார் பீஷ்மர்.
“ேரஜாகுணத்ளத ேரஜாகுணத்தால் வெல்லலாம். அதுரெ
உங்கள் ெழி. வெல்ெதற்கும் வகாள்ெதற்கும் ஆள்ெதற்குமான
ெிளசளய அெற்ளறக் கடப்பதற்கு என ஆக்கிக்வகாள்க!”

“ஆம், அதுரெ என் ெழியாகுக!” என்றார் பீஷ்மர். “நன்று” என்று

வசால்லி இளளய யாதெரும் எழுந்தார். அெர்கள் குடிலின்
ொயில் ரநாக்கி நடந்தனர். முதற்காளலயின் குளிர்காற்று
எழுந்து அெர்களின் ஆளடகளள அளசயச் வசய்தது.
ெிடிவெள்ளிளய ரநாக்கியபடி சிலகணங்கள் பீஷ்மர் நின்றார்.
அெர் அருரக இளளய யாதெரும் நின்றார். “இன்னும்
வநடுந்வதாளலவு வசல்லரெண்டியிருக்கிறது, இளளய
யாதெரே” என்றார். “ஆம், ெடக்குமுகம்
வகாள்ளரெண்டியிருக்கிறது” என்றார் இளளய யாதெர்.

அகம் அதிர்ந்து பீஷ்மர் திரும்பி ரநாக்கினார். இருெர்

ெிழிகளும் வதாட்டுக்வகாண்டன. பீஷ்மர் புன்னளகத்தார்.
“ஸ்ரெதெேரே,
ீ மடியிரலறி ெிளளயாட ெரும்
ளமந்தர்களுக்கும் உங்களள வகால்லெருபெர்களுக்கும்
ரெறுபாடில்ளல என்னும் உளநிளல ரபாரில் உங்களிடம்
அளமயட்டும்” என்றார். பீஷ்மர் ரமலும் புன்னளகத்த பின்னர்
திரும்பி இருளில் நடந்து அகன்றார்.

வெண்முேசு ெிொதங்கள்

இமைக்கணம் - 14
நான்கு : அறிவு

யமன் மூன்றாெது முளறயாக ெந்தரபாது சிகண்டியின்

ெடிெிலிருந்தார். ளநமிைாேண்ய எல்ளலயில் அெருக்காகக்
காத்திருந்த யமதூதனாகிய திரிதண்டன் “அேரச, நீங்கள்
ெிரும்புெர்கள்
ீ என்பதனால் இச்வசய்தியுடன் காத்திருந்ரதன்”
என்றான். சினத்துடன் “நான் ெிரும்புரென் என எவ்ொறு
அறிந்தாய்?” என்று யமன் ரகட்டார். அெர் ஒவ்வொரு
அடியிலும் நிளறெின்ளமவகாண்டு உடல் எளடமிகுந்து
நடக்கமுடியாதெோக ெந்துவகாண்டிருந்தார். காட்டின் எல்ளல
வதாளலெில் வதரிந்த பின்னரும் தன்ளன உந்தி உந்தி
வசலுத்தினார். சலிப்புடன் நின்று அெளன ரநாக்கி “நான்
நிளறவுவகாள்ளெில்ளல என எப்படி அறிந்தாய்?” என்றார்.

“அேரச, நானும் துர்பதனும் வசன்றமுளற ரசர்ந்ரத இங்கு

ெந்ரதாம். ெரும்ரபாது எங்களிடமிருந்த வசய்தியின்
ெிளசக்ரகற்ப எங்கள் ெிளேவும் ெரிளசயும் அளமந்தது.
பீஷ்மரின் வசய்திளய உளேத்த துர்பதனுக்கு ஒருகணம்
பின்னாலிருந்ரதன். ஆனால் நீங்கள் பீஷ்மோகி காட்டுக்குள்
நுளழந்த மறுகணம் என்னிடமிருந்த வசய்தி
அெனிடமிருந்தளதெிட வபருகியது. அங்ரக நீங்கள் இளளய
யாதெரிடம் வசால்லுசாவும்ரபாது ஒவ்வொரு கணத்திலும்
இருமடங்காகியது” என்றான் திரிதண்டன்.

“வசால்க!” என்றார் யமன். “அேரச, ெிந்தியமளலகளுக்கு நடுரெ

சிகண்டம் என்னும் காடு அளமந்துள்ளது. வதன்னகம் வசல்லும்
பயணிகள் வசல்லும் ெழி அது. ஆனால் அளனத்துப்
பயணிகளும் அவ்ெழிளய தெிர்த்து இருமடங்கு
ெழிசுழன்றுதான் வசல்கிறார்கள். அந்தக் காட்டிலுள்ள
உணவுப்வபாருட்களும், அேக்கு, சந்தனம், அகில் முதலிய
மளலப்வபாருட்களும், ரெட்ளடயூனும் அந்தணர், ைத்ரியர்,
ளெசியர் என்னும் மூன்று ெகுப்பார்க்கும் வகாடுநஞ்சு.
அறியாமல் அளத அெர்கள் வதாட்டால்கூட ஏழு
தளலமுளறகள் தீப்பழி வகாள்ளும். அெர்கள் ொழும் நகர்ரமல்
நச்சுமளழ வபய்து குடிகளும் ெிலங்குகளும் முழுதழியும் என
வசால்லிருக்கிறது” என்றான் திரிதண்டன்.

“அந்தத் வதால்பழிளய அேசர் அஞ்சியளமயால் அவ்ெழி ெந்த

எெளேயும் நகர்களுக்குள் நுளழயெிடுெதில்ளல. தங்கள்
குடிகள் எவ்ெளகயிரலனும் அதனுடன்
வதாடர்புவகாண்டிருந்தால் அெர்களள நாடுநீக்கி கழுரெற்றி
எரித்தழித்தனர். ஆகரெ சூத்திேர்களும் அவ்ெழி
வசல்ெதில்ளல. அக்காட்டுடன் வதாடர்புளடயெர்கள் என
அறியப்பட்டால் தாங்கள் ெிற்கும் மளலப்வபாருட்களுக்கு
ெிலக்கு ரநரும் என்பதனால் கிோதரும், நிைாதரும்கூட அந்த
மளலப்பகுதிளய அணுகுெதில்ளல. பல்லாயிேமாண்டுகளாக
அந்த மளலச்சூழல் முழுளமயாக மானுடோல் ளகெிடப்பட்டு
பசுளமரய இருவளன்றாகி அளனத்து ெழிகளளயும்
மூடிக்வகாண்டு கிடந்தது.”

“அது வநடுங்காலத்திற்கு முன்பு அசுேர்ரகானாகிய

ெிருத்திேளன உம்பர்க்கேசன் இந்திேன் வகான்றரபாது அென்
குருதி மளழவயனப் வபய்து முளளத்வதழுந்த காடு
என்கிறார்கள். ெிருத்திேனின் குருதியில் எஞ்சியிருந்த
ெிளழவுகளும் ெஞ்சங்களும் அங்ரக மேவமன வசடிவயன
முளளத்தன. ெிலங்குகளாக பறளெகளாக சிற்றுயிர்களாக
நிளறந்தன. நாகங்களாக நிழல்களுடன் கலந்து வநளிந்தன.
ெிருத்திேன் இறக்கும் கணத்தில் நான் வகாண்டளெ
நிளலவகாள்க என்று ெஞ்சினம் உளேத்து ெழ்ந்தான்.
ீ அென்
வகாண்ட அளனத்தும் இந்திேளன ெணங்கும் அளனத்துக்
குலங்கள்மீ தும் ெஞ்சம்வகாண்ட பளடக்கலங்கவளன மாறி
அங்ரக நின்றிருக்கின்றன.”

“அேரச, மானுடம் மீ து வசால்லப்பட்ட ஒரு தீச்வசால் என

அந்தக் காடு காத்திருக்கிறது. மளறத்துப் புளதக்கப்பட்ட நஞ்சு
மளழயிலூறி ஊற்றுச்சேடுகள் ெழியாக கிணறுகளள
அளடெதுரபால பாேதெர்ைம் முழுக்க
பேெிக்வகாண்டுமிருக்கிறது” என்று திரிதண்டன் வசான்னான்.
“அந்த அடர்காட்டுக்குள் வசன்று ஒரு மனிதன் தெமிருக்கிறான்
என்று அறிந்ரதன். அென் உளம்வகாண்ட ெினாக்களளனத்தும்
தெத்தால் கூர்ளமயளடந்து இளளய யாதெளே ரநாக்கிரய
இலக்குவகாள்கின்றன என்று உணர்ந்ரதன். அெளன வசன்று
கண்டு உளமறிந்து மீ ண்ரடன்.”

“அென் வபயர் சிகண்டி. அழியா ெஞ்சம் வகாண்டென், ஆணிலி.

அென் வநஞ்சும் அந்தக் காட்ளடப்ரபாலரெ நஞ்சு
வநாதித்துப்வபருகும் கலவமன்றானது. ெளளக்குள்
உடல்ெளளத்து ஒடுங்கி காற்ளற நாதுழாெி உண்டு இளமயா
ரநாக்குடன் தெம்வசய்து நஞ்ளச அருமணிவயன்றாக்கும்
நாகம்ரபாலிருந்தான். அென் மூச்சுபட்டு பசுந்தளிர் கருகுெளத
கண்ரடன். சிகண்டத்தின் நாகங்கள் நூறுமடங்கு
நஞ்சுவகாண்டளெ. அளெ பசும்புல்லில் வசன்ற தடம்
அமிலவமாழுகிய பாளதரபால் கருகியிருக்கும். அந்நாகங்கரள
அெனருரக வசல்லும்ரபாது உடல்கருகி அனல்பட்ட
இளலவயன படம் சுருங்கி மண்ணில் படிந்தன.”

“அென் வகாண்ட ெினாக்கள் பீஷ்மோக வசன்று நீங்கள் அறிந்த

ஒவ்வொரு வசால்லாலும் எதிர்ெிளசவகாண்டு எழுந்து
வபருகியிருக்கின்றன. அெளன அறிக! அென் வசால்வலன
எழுக!” என்றான் திரிதண்டன். யமன் “ஆம், நான் வகாண்ட
அளமதியின்ளம ஏவனன்று இப்ரபாது வதரிகிறது” என்றார்.
பின்பு ஒருகணத்தில் சிகண்டக்காட்டின் நடுரெ ஒரு
பன்றிக்குழிக்குள் தெத்திலளமந்திருந்த சிகண்டியின் முன்
ரதான்றினார். அெருள் புகுந்து மறுகணம் மீ ண்டார்.
அக்கணத்தில் கடந்துவசன்றிருந்த ஒருநாளளத் தாண்டி
மறுநாள் முன்னிேெில் கால்களள எளடயுடன் எடுத்துளெத்து
உடற்தளசகள் குலுங்க நடந்து இளளய யாதெரின் குடிளல
அளடந்தார்.

இளளய யாதெர் அப்ரபாதுதான் துயில்வகாள்ெதற்காக

படுத்திருந்தார். கதளெத் தட்டிய யமன் “யாதெரே! யாதெரே!”
என அளழத்தார். “யார்?” என்றபடி அெர் எழுந்தார். “நான்
சிகண்டி” என்று அெர் மறுவமாழி வசான்னார். “உள்ரள ெருக!”
என்றபடி இளளய யாதெர் எழுந்துெந்து கதவுப்படளல
திறந்தார். பன்றிகளுக்குரிய ரசற்றுொளட ெசும்
ீ உடலுடன்
தாடியும் தளலமுடியும் சளடகளாக மாறி வதாங்க மண்படிந்த
முளலகள் குலுங்க உள்ரள ெந்த சிகண்டி “நான் உங்களிடம்
சில ெினாக்களள எழுப்பெிளழகிரறன், யாதெரே.
இந்வநடுங்காலம் முழுக்க அந்த ெினாக்களள
ரபணிெளர்த்ரதன். என் நஞ்சு முற்றி மணியாகிெிட்டிருக்கிறது”
என்றார்.

“வசால்க!” என்று இளளய யாதெர் வசான்னார். சிகண்டி

நிமிர்ந்தமர்ந்து அெர் ெிழிகளள தன் மதம்பேெிய சிறிய
ெிழிகளால் ரநாக்கி “யாதெரே, மூன்று தளலமுளறக்காலம்
நான் அஸ்தினபுரியிரலா காம்பில்யத்திரலா இல்ளல. அளத
எெரேனும் எங்ரகனும் ரபசிக்ரகட்டிருக்கிறீர்களா?” என்றார்.
“இல்ளல, ஏவனன்றால் நீங்கள் இதற்குள் சூதர்களதகளுக்குள்
ஒரு வதால்மூதாளதவயன மாறிெிட்டிருக்கிறீர்கள். காலத்தில்
நடந்து அகன்றுெிட்டெர்களில் ஒருெர். நீங்கள் எங்ரகனும்
இருந்தால்தான் இளளய தளலமுளறயினர்
திளகப்புவகாள்ொர்கள்” என்றார் இளளய யாதெர்.

சிகண்டியின் முகத்தில் புன்னளக எழெில்ளல. அந்த

வமய்ப்பாட்ளடரய அெர் அறியாவேன்று ரதான்றியது. “நான்
சிகண்டவமன்னும் காட்ளட ரநாக்கி வசன்றது எதனாவலன்று
எெருமறிந்திருக்க ொய்ப்பில்ளல” என்று அெர் வதாடங்கினார்.
ெிழிகள் குறிபார்க்கும் பன்றிக்குரியளெரபால் கூர்ந்திருந்தன.
“யாதெரே, என் பதிவனட்டு அகளெ நிளறவுக்குப்பின் ெில்லும்
அம்பும் ஏந்தி தன்னந்தனியாக என் ொழ்ெின் இலக்கு ரதடி
வசன்ரறன். அஸ்தினபுரிக்குச் வசன்று பீஷ்மளே தனிப்ரபாருக்கு
அளழப்பரத என் ரநாக்கம். அளத நான் காம்பில்யத்தில்
எெரிடமும் வசால்லெில்ளல” என்றார்.

அேசகுலத்தான் என குண்டலமும் குலப்வபயரும்

வகாண்டெனிடம் மட்டுரம பீஷ்மர் பளடக்கலரமந்தி
இளணப்ரபாருக்கு எழுொர் என்று ரகட்டிருந்ரதன். ஆகரெ
தசார்ணநாட்டேசர் ஹிேண்யெதனரின் மகள் தசார்ளணளய
ஆண் எனச் வசால்லி ஒப்புதல்வகாண்டு மணத்தன்ரனற்பில்
நுளழந்து ெிற்ரபாட்டியில் வென்று மணந்துவகாண்ரடன்.
பளடக்கலப்பயிற்சி முடித்து மணமும் புரிந்துவகாண்டளமயால்
இளெேசனாக களணயாழியும் பாஞ்சாலன் என்னும்
குடிப்வபயரும் அளமந்தது. அஸ்தினபுரிக்குச் வசன்று அங்கு
ரகாட்ளடொயிலில் இருந்த காெலர்தளலெனிடம் என்
குடிளயயும் வபயளேயும் வசால்லி அேண்மளனக்கு அளழத்துச்
வசல்லும்படி ரகாரிரனன்.
அஸ்தினபுரியின் இடர்மிக்க காலம் அது. மாமன்னர்
சந்தனுெின் இறப்புக்குப் பின் அங்ரக ஆற்றல்வகாண்ட
அேசர்கள் உருொகெில்ளல. சித்ோங்கதர் கந்தர்ெனால்
வகால்லப்பட்டார். ரநாயுற்றிருந்த ெிசித்ேெரியரும்
ீ
மண்மளறந்த பின்னர் ரபேேசி சத்யெதி அரியளண அமோமல்
அன்ளனவயன இருந்து ஆட்சிவசய்துவகாண்டிருந்தார்.
காசிநாட்டேசியர் அம்பிளகயிலும் அம்பாலிளகயிலும்
ெிசித்ேெரியர்
ீ வபற்ற இரு இளளமந்தரும் அஸ்தினபுரியில்
கிருபரிடம் பளடக்கலப்பயிற்சி வபறுெதாக வசான்னார்கள்.
மூத்தென் ெிழியிழந்ரதான் என்றும் இளளயென் வெளிர்ரநாய்
வகாண்டென் என்றும் அறிந்திருந்ரதன்.

ரபேேசி சத்யெதியின் ஆட்சியில் ஒவ்வொன்றும் முளறப்படி

நிகழ்ந்துவகாண்டிருந்தன என்றாலும் ரபேேசி மச்சர்குடியினள்
என்பதனால் வதய்ெங்கள் முனியக்கூடும் என அந்தணர்
அஞ்சிக்வகாண்டிருந்தனர். அெருளடய குலத்ளதச் சுட்டி
அஸ்தினபுரிக்கு எதிோக அேசர்கள்
பளடக்கூட்டளமத்துக்வகாண்டிருந்தனர். இளெேசர் திறனற்ரறார்
என்பதனால் எக்கணமும் பளடவயடுப்புகள் நிகழலாவமன்று
ஒற்றர் வசான்னார்கள். அஸ்தினபுரி ஒவ்வொருநாளும்
பதுங்கியிருக்கும் முள்ளம்பன்றிரபால் பளடக்கலம் தீட்டி
அமர்ந்திருந்தது.

ஆனால் அஸ்தினபுரிக்கு வெளிரய இருந்த அளனெரும்

பாேதெர்ைத்தின் அேசர்கள் ரபேேசியின் ளமந்தோன பீஷ்மளே
அஞ்சிக்வகாண்டிருந்தனர் என்று அறிந்திருந்தனர். அெர்
வெல்லற்கரியெர் என்று அளனெரும் எண்ணினர். களதகளில்
அெர் ரமலும் ரமலும் ரபருருக்வகாண்டு வதய்ெ உருவென்ரற
அறியப்படலானார். ெிந்ளதயானெர்கள் களதகளினூடாக
ரமலும் ெிந்ளதயானெர்களாகிறார்கள். அெளேப்பற்றிய
களதகளள நான் எங்கும் ரகட்ரடன். ெடரமற்ரக சிபிநாடுெளே
வசன்று அெளேரய அறிந்து மீ ண்ரடன்.

வதால்குடியாகிய பாஞ்சாலத்ளதச் ரசர்ந்தென் என்பதனால்

ரபேேசி என்ளன முளறப்படி ெேரெற்று அளெயில்
அமேச்வசய்தார். அக்காலத்தில் நகரில் பீஷ்மர் ொழெில்ளல.
அெர் அஸ்தினபுரியிலிருந்து முப்பது நிெர்த்த வதாளலெில்
ஓடிய தாோொகினி என்னும் சிற்றாற்றின் களேயில் அளமந்த
கிரீஷ்மெனம் என்னும் காட்டில் ஒரு பளடக்கலப்பயிற்சி
நிளல அளமத்து அங்ரகரய தங்கியிருப்பதாக அளெயமர்ந்த
பின்னரே அறிந்ரதன். ரபேேசியுடன் நிகழ்ந்த ஏரதா
உளமுறிவுக்குப் பின் அெர் அஸ்தினபுரிக்குள் நுளழெதில்ளல
என்னும் ரநான்புவகாண்டிருந்தார். சிலகாலம் கான்ொழ்வுக்குச்
வசன்றெர் எதிரிகள் எழுகிறார்கள் என்னும் வசய்தி கிளடத்த
பின் திரும்பி ெந்திருந்தார்.

அளெமுகமன்கள் முடிந்ததும் நான் பீஷ்மளே சந்திக்க

ெந்திருப்பதாக வசான்ரனன். நான் அெளே சந்திக்க ெிளழெது
ஏன் என ரபேேசி ரகட்டார். பாஞ்சால இளெேசனாகிய நான்
பேத்ொஜரின் குருமேளபச் ரசர்ந்த அக்னிரெச
முனிெரிடமிருந்து அளனத்து ெிற்களலகளளயும்
கற்றுத்ரதர்ந்துெிட்ரடன் என்றும் இனி எனக்குக் கற்பிக்கத்
தகுதிவகாண்டெர்கள் பேசுோமரும், சேத்ொனும், பீஷ்மரும்
மட்டுரம என்பதனால் ரதடிெந்ததாகவும் வசான்ரனன். ரபேேசி
முகம்மலர்ந்து “ஆம், இந்நகர் என் ளமந்தனால் காக்கப்படுகிறது.
ஆகரெ பாேதெர்ைத்தில் வெல்லமுடியாத
முதன்ளமவகாண்டிருக்கிறது” என்றார்.
“ஆனால் என் ளமந்தன் தன் ொழ்ளெ இந்நகருக்கும் என்
வபயர்ளமந்தருக்கும் அளித்தென். அெர்களுக்கு எதிோக
எழக்கூடும் எெருக்கும் ெிற்களலளய அென் கற்பிக்க
ொய்ப்பில்ளல” என்றார் ரபேேசி. “நான் அெரிடம் பணிந்து
மன்றாடுகிரறன். அெர் என் உளமறியக்கூடும்” என்ரறன்.
“இல்ளல, அென் வபருவநறியன். வசால் பிறழாதென்” என்று
அேசி வசான்னார். “ரபேேசி, கல்ெி ரகாரி நின்றிருக்கும் உரிளம
எனக்குண்டு. அெர் மறுப்பாவேன்றால் அது என் ஊழ்” என்ரறன்.
“நான் எண்ணிெந்ரதன், எனரெ அெளே சந்திக்காமல்
திரும்பமாட்ரடன். என் உயிர் இங்கு பிரிெவதன்றாலும்”
என்ரறன். ரபேேசி வமல்ல ெிழிகனிந்து “நன்று, உம்ளம
ரதெெிேதனிடம் அளழத்துச்வசல்லச் வசால்கிரறன்” என்றார்.

அேசியின் ஆளணப்படி இளளய அளமச்சனாகிய ெிதுேன்

என்ளன கிரீஷ்மெனத்தில் இருந்த பீஷ்மரின் பயிற்சிசாளலக்கு
அளழத்துச்வசன்றான். ரதரில் வசல்ளகயில் அென் என்ளன
ஐயத்துடன் ரநாக்கிக்வகாண்டு உடன் ெந்தான். சற்று
கழிந்தபின் “உங்கள் உடல் ெிந்ளதயான ரதாற்றம்
வகாண்டிருக்கிறது, இளெேரச” என்றான். “ஆம், இமயமளலயின்
வதால்குடி ஒன்ளறச் ரசர்ந்தெள் என் அன்ளன. துருபதர்
அெளள கெர்மணம் வகாண்டு என்ளன வபற்றார். எங்கள்
குடியின் உடலளமப்பு இது” என்ரறன்.

“ஆனால் ெிற்பயிற்சியில் முதன்ளமவகாண்டிருக்கிறீர்கள்”

என்றான் ெிதுேன். “நான் ெிற்வதாழில் ரதர்ந்தென் என எப்படி
வதரியும்?” என நான் ரகட்ரடன். “நான் மாவபரும் ெில்லெர்
ஒருெளே நாளும் பார்த்தறிந்தென்” என்றான். “அெருக்கு
இளணநிற்க உங்களால் இயலும்” என்று வசான்னரபாது என்
ெிழிகளள அென் ெிழிகள் சந்தித்தன. நான் ஒன்றும்
வசால்லெில்ளல. “அெரும் உங்களளப்ரபாலரெ மளலக்குடி
அன்ளனயின் ளமந்தர்” என்றான். ரபசிக்வகாண்ரட இருக்க
ெிளழந்தான். “கங்கர்நாடு இன்று மளலக்குடி அல்ல” என்றான்.
என் நாளெ அென் ஆட்டுெிக்க எண்ணுகிறான் என உணர்ந்து
வசால்லடக்கிரனன்.

அென் அந்நகர் பற்றி வசால்லிக்வகாண்ரட ெந்தான். “அெர்

அங்ரக எெருடன் தங்கியிருக்கிறார்?” என்று வபாதுொக
ரகட்ரடன். “அெருளடய மாணெர் ஹரிரசனர் உடனிருக்கிறார்.
மாணெர்கள் நூற்றுெர் உடனுளறந்து கற்கிறார்கள்.
அவ்ெப்ரபாது இளெேசர்களும் அங்கு வசன்றுதங்கி
மீ ள்ெதுண்டு என்று அென் வசான்னான். நான் அென்
ெிழிகளள ரநாக்குெளத தெிர்த்ரதன். அென் ரநாக்ளக என்
உடலில் உணர்ந்தபடிரய இருந்ரதன். ரதர் நகளேெிட்டு நீங்க
காடு நடுரெ வசன்ற சாளலயின் ெழியாக கிரீஷ்மெனத்திற்கு
அளழத்துச்வசன்றான்.

நான் வசன்றரபாது இருட்டிெிட்டிருந்தது. ஆகரெ எங்களள

அங்கிருந்த குடில்களில் ஒன்றில் தங்களெத்தனர். நானும்
ெிதுேனும் ரசர்ந்ரத தங்கிரனாம். உணவு அருந்தியதுரம
பயணக்களளப்பில் அென் துயில்வகாண்டுெிட்டான். நான்
துயில்ெது மிக அரிது. எனரெ காட்டுக்குள் வசன்று
ெிற்பயிற்சியில் ஈடுபட்ரடன். என் இேவுகளளனத்தும்
கணத்திற்வகாரு அம்பு என கழிெரத ெழக்கம். அம்புகளள
ரசர்த்துக்வகாண்டிருக்ளகயில் அென் என்ளன ரநாக்கியபடி
நின்றிருப்பளதக் கண்ரடன்.

இலக்காக ஒரு அடிமேத்ளத நிறுத்தியிருந்ரதன். அதில்

பதிந்திருந்த அம்புளதத்த தடங்களளக் கண்ட அென்
“இேவெல்லாம் இங்குதான் இருந்தீோ?” என்றான். “ஆம்”
என்ரறன். “ெிடியப்ரபாகிறது” என்று அென் வசான்னான். நான்
தளலயளசத்ரதன். “குடிமூத்தாோன பீஷ்மரும் இவ்ெழக்கம்
உளடயெரே. அெரும் துயில்வகாள்ெது மிக அரிது.
இேவெல்லாம் தாோொகினியின் களேயில்
ெில்பயின்றுவகாண்டிருப்பார்” என்றான். “ஆம், அெரிடம் நான்
கற்பதற்கு பல புதியன இருக்கக்கூடும்” என்று இருளள
ரநாக்கியபடி வசான்ரனன். என் அம்புகள் ஒன்ளற இன்வனான்று
அடித்து வதறிக்களெப்பளத அென் ரநாக்கிக்வகாண்டு நின்றான்.

ெிடிவெள்ளி எழுந்ததும் நானும் அெனும் ரசர்ந்ரத

நீோடும்வபாருட்டு தாோொகினிக்கு வசன்ரறாம். இளடயளரெ
நீர் ஓடும் ஆறு அது. நான் நீோடிக்வகாண்டிருக்ளகயில் அென்
“உம்மிடம் பன்றியின் அளசவுகள் உள்ளன, பாஞ்சாலரே”
என்றான். “நான் பன்றிமுக அன்ளனளய ெணங்குகிரறன்”
என்ரறன். “அவ்ெழிபாடு இப்பகுதியில் குளறெல்லொ?”
என்றான். “நான் ஏழுசிந்துெிலிருந்து அத்வதய்ெத்ளத
அளடந்ரதன்” என்ரறன். “அங்கு வசன்று கற்றீர்கரளா?” என்றான்.
நான் அதற்கு ஆவமன தளலயளசத்ரதன். “அங்ரக
உழுபளடளய வதய்ெவமன ெணங்கும் குடிகள் உள்ளனர்”
என்றான். “ஆம்” என்ரறன். “சிந்துெின் நிலரம வபரிய
ெயல்தான் என படித்திருக்கிரறன்” என்றான்.

அப்ரபாது எதிரில் நீண்ட குழல்கற்ளறகள் ரதாளில்

ெிழுந்திருக்க மேவுரியணிந்த வநடிய உடலுடன் ஒருெர்
ெருெளத கண்ரடன். யாதெரே, அெளே நான் முன்பு
கண்டிருந்ரதன். “இெர் இங்ரக எங்கு ெந்தார்?” என்று
வசான்னபடி நீரிலிருந்து எழுந்ரதன். புலரியின்
வமன்வனாளியில் அண்ளமயிவலனத் வதரிந்தார். “என்ன
வசால்கிறீர்கள்?” என்றான் ெிதுேன். “இெர் எனக்கு புல்லம்புக்
களல பயிற்றுெித்த முனிெர். இெளே நான் சிபிநாட்டில்
சந்தித்திருக்கிரறன்” என்ரறன். ெிதுேன் சில கணங்களில்
அளனத்ளதயும் புரிந்துவகாண்டு “இெர் மட்டுரம புல்லம்புக்
களலளய பயிற்றுெிக்க முடியும். அது கங்கர்குடியின்
வதால்மூதாளதயருக்கு மட்டுரம உரிய களல. அளத அறிந்த
ஒருெர் இெரே” என்றான்.

நான் ஒரு வமல்லிய அகநகர்ளெ உணர்ந்ரதன். “பாஞ்சாலரே,

இெர்தான் பீஷ்மர்” என்றான் ெிதுேன். நான்
நடுங்கிக்வகாண்டிருந்ரதன். பீஷ்மர் வமல்ல நடந்து ெந்து
களேயில் நின்ற ஆலமேத்தின் ரெர்ப்புளடப்பில்
மேவுரியாளடளய களளந்து ளெத்துெிட்டு ஆற்றில் இறங்கி
நீரில் நின்றார். நீேள்ளி ெிட்டு கதிேெளன ெணங்கினார். நான்
அளனத்ளதயும் மறந்து அெளே ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்ரதன்.
ளகயிலிருந்து ஒளியுடன் நீர் ெழிந்தது. கரிய தாடியில்
நீர்மணிகள் மின்னின. உதடுகள் வசால்லிக்வகாண்டிருக்கும்
நுண்வசால்ளல என் வசெிகள் அறியுவமனத் ரதான்றியது.

“ஆசிரியளே நீர் முன்னர் பார்த்ததில்ளல என நான்

அறிந்திருக்கெில்ளல” என்றான் ெிதுேன். நான்
மூச்சுெிடுெதற்ரக திணறிக்வகாண்டிருந்ரதன். பின்னர் பாய்ந்து
நீளேப்பிளந்து களேரயறி ஈேம் வசாட்டும் ஆளடயுடன் என்
ெில்லம்ளப எடுத்துக்வகாண்டு காட்டுக்குள் ஓடிரனன். அென்
“பாஞ்சாலரே” என அளழத்தபடி எனக்குப் பின்னால்
ஏறிெந்தான். நான் புதர்களள ெகுந்ரதாடி ஆழ்ந்த காட்டுக்குள்
வசன்று இருளுக்குள் என்ளன புளதத்துக்வகாண்ரடன்.
காட்டுக்குள் எப்ரபாதுரம என்னால் முழுதாக புளதய முடியும்.
ரசற்றுமணம் என்ளன அன்ளனவயன ஆறுதல்படுத்துெது.
அன்று பகல் முழுக்க நான் காட்டின் இருளுக்குள் இருந்ரதன்.
அந்தியில் குடிலுக்கு மீ ண்டரபாது என்ளனக் காத்து ெிதுேன்
அமர்ந்திருந்தான். நான் அணுகியதுரம “நீர் எெவேன்று
உணர்ந்துவகாண்ரடன். அளத முன்னரே உய்த்திருந்ரதன்,
அப்ரபாது உறுதிவகாள்ள இயலெில்ளல” என்றான். நான் என்
ெில்ளல மடியிலளமத்த பின் அமர்ந்ரதன். “நீர் அெளே
வகால்ல ெந்திருக்கக்கூடும்” என்றான். நான் அெளன ரநாக்கி
“ஆம், அதன்வபாருட்ரட ெந்ரதன்” என்ரறன். “உமது
அன்ளனயின் ெஞ்சம் அது என உணர்கிரறன். களதகளில்
அம்ளபயன்ளன பன்றி என உருக்வகாண்டு ளமந்தன்
ஒருெளன ஈன்று மண்ணிலிட்டுெிட்டு எரிரயறி
ெிண்புகுந்ததாக ரகட்டிருக்கிரறன்” என்றான். “ஆம், அெள்
ெஞ்சத்ளத ஏந்திரய ொழ்கிரறன்” என்ரறன்.

சற்றுரநேம் அளமதி நிலெியது. ெிதுேன் வசால்லடுக்கி

உளம்ரகாப்பளத உணர்ந்ரதன். அளடத்த குேலில் அென்
“அெளே எப்ரபாது சந்தித்தீர்?” என்று ரகட்டான். நான்
மறுவமாழி உளேக்காளம கண்டு “சிபிநாட்டிலா?” என மீ ண்டும்
ரகட்டான். ஆம் என தளலயளசத்ரதன். “புல்லம்புக் களலளய
உமக்கு அெர் கற்றுத்தந்தாோ?” நான் ரபசாமலிருந்ரதன். “ஏன்
அளத கற்றீர்?” என்று ெிதுேன் ரகட்டான். “அெளே
வகால்ெதற்கா?” என்று மீ ண்டும் அென் ரகட்க “உனக்கு என்ன
ரெண்டும்?” என நான் சீறிரனன். “அெளே ஏமாற்றி அளத
கற்றிருக்கிறீர். அெரிடம் நீர் எெர் என்றும் ஏன் அளத கற்க
ெிளழகிறீர் என்றும் வசால்லெில்ளல” என்று அென்
கூெினான். “இல்ளல, என் களதளய முழுளமயாக
வசால்லித்தான் அளத கற்றுத்தரும்படி ரகாரிரனன்” என்ரறன்.
“முழுளமயாகொ?” என்றான் ெிதுேன். “ஆம், என் அன்ளனயின்
அழலுக்கு அறம் வசய்யப்படரெண்டும் என்று அெர்
எண்ணினால் எனக்கு அருள்க என்ரறன். வபரும்பத்தினி
ஒருத்தி கங்ளகயில் ஒரு பிடி நீளே அள்ளி ெசி
ீ கங்ளகரமல்
தீச்வசால்லிட்டால் கங்ளகநீர் கங்ளகளய அழிக்குமா என்று
ரகட்ரடன். அெர் உள்ளம் நான் வசான்னளத ஏற்றது. என்ளன
ரநாக்கி காசிநாட்டேசி அம்ளபயின் ளமந்தனும் பாஞ்சால
இளெேசனும் ெழுொ வநறிவகாண்டெனுமாகிய சிகண்டி எனும்
உனக்கு நானறிந்தெற்றிரலரய நுண்ணிய ரபார்ெித்ளதகள்
அளனத்ளதயும் இன்று கற்பிக்கிரறன் என்றார். நீ உன்
இலக்ளக அளடொய். அளடந்தபின் ஒருகணமும்
ெருந்தமாட்டாய். ெேர்களுக்குரிய
ீ ெிண்ணுலளகயும்
அளடொய் என்று என்ளன ொழ்த்தினார்” என்ரறன்.

ெிதுேன் திளகத்தெனாக அமர்ந்திருந்தான். பின்னர் “என்ன

வசய்யெிருக்கிறீர்?” என்றான். நான் வசால்லின்றி உறுமிரனன்.
“உமது பணி எளிதாயிற்று. நீர் ெில்லுடன் வசன்று நான்
உங்களள வகால்ல ெந்துள்ரளன் என்று வசான்னாரல ரபாதும்.
அெர் தளலளயக் வகாய்து எடுத்துக்வகாண்டு காம்பில்யம்
மீ ளலாம். உமது அன்ளனயின் எரிபீடத்தின்ரமல் அளத
ளெத்து ெஞ்சினம் முடிக்கலாம்.” நான் சினத்துடன் “என்ன
வசால்கிறாய்?” என்ரறன். “ஆம், நீர் ைத்ரியர். வெறும்ளகயளே
வெல்லுதல் பீடல்ல. அளத அெரிடம் வசான்னால் உம்மிடம்
ரபாரிட்டு ரதாற்பார். உம் புகழ்குளறயாமல் உயிேளிக்கவும்
ஒப்புொர்” என்றான்.

நான் வதாளடளய அளறந்து ஓளச எழுப்பியபடி எழுந்ரதன்.

என்னுள் இருந்த பன்றி எழ தளலசிலுப்பி மயிர் சிலிர்த்ரதன்.
“உம்ளம சினம் வகாள்ளளெக்க ெிரும்பெில்ளல, பாஞ்சாலரே.
நீர் இத்தருணத்திற்காகரெ ொழ்ந்தெர். இளத
தெிர்த்துச்வசன்றால் உம் ொழ்ரெ வபாருளிழந்ததாகிெிடும்.
இனிவயாரு இலக்ரகா தெரமா உமக்கு
அளமயப்ரபாெதில்ளல” என்றான் ெிதுேன். நான் அெளன
ரநாக்காமல் காட்ளட ரநாக்கி நடந்ரதன். அென் என் பின்னால்
எழுந்து ெந்தபடி “அெளேக் வகால்ெது அெருக்கும்
மீ ட்வபன்றாகலாம். அெரே அளத ெிளழகிறார் என்றல்லொ
வபாருள்?” என்றான்.

சீற்றத்துடன் அெளன ரநாக்கி “நீ அஸ்தினபுரியின்

துளணயளமச்சன். அதன் காெலளே வகால்லச் வசால்கிறாயா?”
என்ரறன். “ஆம், அெர் வபருங்காெலர் என்பதில் ஐயமில்ளல.
ஆனால் அெர் இந்நகர்ரமலும் அேசகுடிரமலும் ஈட்டிளெத்த
வபரும்பழிளய உம் அம்பு தீர்க்குவமன்றால் ஒரு வபருஞ்சுளம
இறங்குகிறது. அஸ்தினபுரி அதன் ஊளழ அதுரெ
ரபணிக்வகாள்ளும்” என்றான். பற்களளக் கடித்தபடி அெளன
ரநாக்கிக்வகாண்டு நின்ரறன். அெனுளடய ெிழிகள்
இளளமக்குரிய கள்ளமின்ளம வகாண்டிருந்தன. எச்சூழ்ச்சியும்
இல்லாமல்தான் அென் அளத வசால்கிறான் என்று புரிந்தது.

என் ெஞ்சத்ளத திேட்டிக்வகாண்டு “நீ ரசடிப்வபண் சிளெயில்

ெிசித்திேெரியருக்குப்
ீ பிறந்த ளமந்தன். அெளே
அகற்றிெிட்டால் அஸ்தினபுரியில் நீரய நின்றாளலாம் என
எண்ணுகிறாய் அல்லொ?” என்ரறன். என் வசால் அெளன
புண்படுத்தெில்ளல. “இல்ளல, அஸ்தினபுரிக்குரமல் இனியும்
என்ன பழி ெருவமன அஞ்சுகிரறன். பாஞ்சாலரே, என் இரு
தளமயன்களளயும் ரநாக்கும்ரபாவதல்லாம் வநஞ்சு
பளதக்கிறது. ெிழியின்ளமயும் ரநாயுமாக இவ்ெேசகுடிரமல்
வபாழிந்த ெஞ்சத்தில் இன்னும் என்ன மிஞ்சுகிறது என்று
எண்ணி அஞ்சுகிரறன்” என்றான்.

நான் அெளன திரும்பி ரநாக்காமல் நடந்ரதன். “திரும்பிச்

வசல்கிறீோ?” என்றான். நான் அென் குேளல வபாருட்படுத்தாமல்
நடந்ரதன். “ெோகரே, ஒற்ளற இலக்குக்காக மட்டுரம
ொழ்பென் அளத அளடந்தாகரெண்டுவமன்பது வபருநியதி
என்று நூல்கள் வசால்கின்றன. நீர் ஒத்திப்ரபாடலாம்,
தெிர்க்கமுடியாது” என அென் எனக்குப் பின்னாலிருந்து
குேவலடுத்தான். நான் நின்றுெிட்ரடன். யாதெரே, என் அன்ளன
என்னிடம் வசான்ன வசாற்கள் அளெ.

சிகண்டி சிெந்த ெிழிகள் குத்திநின்ற ரநாக்குடன் “என் அருரக

அன்ளன நின்றிருப்பளத அப்ரபாது உணர்ந்ரதன். மிக அருரக.
அன்ளனயின் ரநாக்ளக, உடல்வெம்ளமளய, மூச்சுக்காற்ளற
என்னால் உணேமுடிந்தது. உணர்ந்தெர் அறிெர்,
இருப்பெளேெிட இறந்தெர் மிகக் கூர்ளமயுடன் இருப்புணர்த்த
இயலும்” என்றார். இளளய யாதெர் அெர் வசாற்களள
ெிழிெிரித்து ரகட்டிருந்தார். இளளமந்தருக்குரிய வதளிெிழிகள்,
சற்ரற மலர்ந்தளமயால் புன்னளக என ரதான்றிய கீ ழுதடு.
அெர் நளகக்கிறாோ என்ற ஐயம் எழ சிகண்டி பன்றிரபால்
உறுமினார்.

சிகண்டி ரபாருக்கு எழும் பன்றி ரபாலரெ தளலளயத் தாழ்த்தி

பிடரிளய சிலிர்த்தளசத்து “அப்ரபாது நான் என் அன்ளனளய
கண்ரடன்” என்றார். “அெள் மணம் எழுந்தது. ரசற்றுப்பன்றியின்
மணம் அது. அெளுடன் இருக்கும் உணர்வுக்காகரெ நான்
எப்ரபாதும் காட்டுப்பன்றியுடன் ொழ்பென். எதிரே புதர்கள்
அளசெளத கண்ரடன். காலடிரயாளசயில்லாமல் நிழல்
ஒழுகியளணெதுரபால அன்ளனப்பன்றி ஒன்று
அருகளணந்தது. வெண்ணிறத் ரதற்ளறகள் வதரிய நீண்ட
ரமழிமுகம் தாழ்த்தி சங்குச்வசெிகளள முன்ரகாட்டி
பிடரிமுட்கள் சிலிர்த்வதழுந்து நிற்க மதம் பேெிய
வசவ்ெிழிகளால் ரநாக்கியபடி என்ளன ரநாக்கி உறுமியது”
என்றார்.

இமைக்கணம் - 15

சிகண்டி இளளய யாதெரிடம் வசான்னார் “யாதெரே, நான்

அந்தப் வபரும்பன்றிளய ரநாக்கியபடி நின்ரறன். அது ரமலும்
தன் ொளய தாழ்த்தியரபாது குருதிச்வசாட்டுகள் உதிர்ெளத
கண்ரடன். இேெின் ொவனாளியில் வசம்ளம துலங்கெில்ளல
என்றாலும் மணத்தால் அது குருதிவயன்று உணர்ந்ரதன். நான்
ஆம் என்று அதனிடம் வசான்ரனன். அவ்ொரற என
தளலெணங்கிரனன். ெிழிநாட்டி என்ளன ரநாக்கி நின்றுெிட்டு
வமல்ல பின்கால் எடுத்துளெத்து அது புதர்க்குளெக்குள்
மளறந்தது. அது வமல்ல அமிழ்ெதன் கூச்சத்ளத என்
உடவலங்கும் உணர்ந்ரதன். என் முளலக்காம்புகள்,
ெிேல்முளனகள் சிலிர்த்து நின்றன.”

பின்னர் திரும்பி ெிதுேனிடம் “நான் அெளேப் பார்க்கச்

வசல்கிரறன்” என்ரறன். “இப்ரபாது அெர் காட்டுக்குள்
பளடக்கலம் பயிலச் வசன்றுெிட்டிருப்பார். அந்திச்சடங்குகள்
முடிந்தளமக்கான சங்வகாலி சற்று முன்னர்தான் எழுந்தது”
என்றான். ெில்ளல ரதாளிரலற்றிக்வகாண்டு “என் பிறெிப்பணி
இது, எது ெரினும் நான் மீ றெியலாதது” என்ரறன்.
ெருெவதன்ன என்று அளத வசால்லும்ரபாரத உணர்ந்ரதன்.
வபரும்பழி, தளலமுளறகள் நிளனவுவகாண்டிருக்கும் இழிவு.
புன்னளகயுடன் “ரபாரிட்டு இறப்ரபார் உண்டு. இறந்தபின்
ரபாரிடரெண்டுவமன அன்ளன என்னிடம்
ஆளணயிட்டிருக்கிறாள்” என்றபின் நடந்ரதன்.

காட்டுக்குள் வசன்றரபாது மிக ெிளேெிரலரய பீஷ்மர்

இருக்குமிடத்ளத உணர்ந்துவகாண்ரடன். வதாளலெில் அம்புகள்
மீ ன்வகாத்திச் சிறகுரபால் ஓளசயிட்டபடி வசன்று பதியும் ஒலி
ரகட்டது. அம்புகள் மேத்தாலான இலக்கில் ளதத்து நிற்கும்
ஓளச. அது ஆழ்ந்த முத்தத்தின் ஓளசவயன ஒலித்தது.
முத்தங்கள் என் உடலில் ெிழுந்துவகாண்டிருந்தன. காய்ந்த
நிலத்தில் மளழத்துளிகள். வமய்ப்புவகாண்டு, கண்ண ீர் வபாடிக்க,
நளடதள்ளாட காட்டுக்குள் வசன்ரறன். ஆயிேம்
முத்தங்களினூடாக நான் அெர் ெில்பயின்ற இடத்ளத
வசன்றளடந்ரதன்.

என்ளனக் கண்டதும் அெர் ெிழிகள் ெிரியெில்ளல என்பளத

உணர்ந்ரதன், என்ளன முன்னரே ஆற்றில்
கண்டுெிட்டிருக்கிறார். ெில்ளலத் தாழ்த்திெிட்டு ரபசாமல்
நின்றார். நான் அெளே ரநாக்கிக்வகாண்டு நின்ரறன். என்ன
வசால்ெவதன்று வதரியெில்ளல. வதாண்ளடளய களனத்ரதன்.
அெர் என்ளன ரநாக்கி புன்னளகத்தார். ரதளெயற்ற உேத்த
குேலில் “நான் சிகண்டி” என்ரறன். ஏன் அந்தப் வபாருளில்லாச்
வசால்ளல எடுத்ரதன் என ெியந்துவகாண்ரடன். “ெருக!” என
அெர் ளகநீட்டினார். நான் கால்கள் மண்ணில் ஆழ
இறங்கியதுரபால நின்ரறன்.

“உன் மணெிழாச் வசய்திளய பிந்திரய அறிந்ரதன்.

வதரிந்திருந்தால் ெந்திருப்ரபன்” என்று பீஷ்மர் வசான்னார்.
“தசார்ளண நன்மகள். உங்களுக்கு நன்று சூழ்க!
வசய்தியறிந்ததும் உனக்காக வகாற்றளெ ஆலயத்தில் ஒரு
மலர்க்வகாளட நிகழ்த்திரனன்.” புன்னளகயுடன் அருரக
ெந்தபடி “நீ மணம்வகாண்டது நன்று. அச்வசய்திளயப்ரபால
நான் மகிழ்ந்த தருணம் பிறிவதான்றில்ளல” என்றார். நான் ஓர்
அடி பின்னால் வசன்று “நான் என் அன்ளனயின் ஆளணளய
ஏற்று ெந்துள்ரளன்” என்ரறன். “ஆம், நீரய ரதடிெரும்ரபாது
அதன்வபாருட்ரட ெருொய் என அறிரென்” என்றார். ஒருகணம்
அெர் என்ளன எதிர்பாோது தாக்கிெிடக்கூடும் என ஐயம்
மின்னி மளறந்தது.

“நான் உங்களுடன் ரபாரிட ெிளழகிரறன். வகான்று குருதியாட

எண்ணுகிரறன்” என்று உேத்த குேலில் கூெிரனன். என் குேல்
அப்படி உளடந்து ெிந்ளதயாக ஒலிப்பளதக் கண்டு என் அகம்
ஒருங்கு கூடியது. “நாம் ரபாரிடலாம், நான் அதற்கு
ஒருக்கமாகரெ உள்ரளன். இளறயருள் உனக்கிருப்பதனால் நீ
என் குருதியிலாடுொய், வபரும்புகளழயும் வபறுொய்…” என்று
பீஷ்மர் வசான்னார். “ஆனால் அளனத்ளதயும் நாம் முளறயாக
வசய்யரெண்டும். நீ என்ளன மளறந்திருந்து வகான்றாய்
என்ரறா அது பாஞ்சாலத்தெரின் சூழ்ச்சி என்ரறா எெருக்கும்
ரதான்றிெிடக்கூடாது. ரபேேசி சத்யெதியின் சினத்ளத நீ
தாங்கமுடியாது.”

அருரக ெந்து என் தளலக்குரமல் தன் தாடி முளன

காற்றிலளசய, குனிந்து ரநாக்கி அெர் நின்றார். அெர்
ெிழிகளில் இருந்த கனிளெக் கண்டு நான்
தளலகுனிந்துவகாண்ரடன். “நீ என்ளன நாளள காளல
களரிநிலத்திற்கு ெந்து தனிப்ரபாருக்கு அளறகூவு. இங்ரக
ஹரிரசனன் இருக்கிறான். அென் நடுெோக இருக்கட்டும்.
ெிதுேன் ெிழிச்சான்றாக அளமயட்டும். ஒருெரோவடாருெர்
ெில்நூல் வநறிப்படி வபாருதுரொம். நீ வெல்லும்ரபாது
அப்புகழ் உனக்கு முழுளமயாக ரசேரெண்டும்” என்றார்.
“எனக்கு எெருளடய அளிக்வகாளடயும் ரதளெயில்ளல.
உங்களள வகான்று கிழித்து வநஞ்சக்குருதி எடுத்து முகத்தில்
பூசிக்வகாண்டு வெறியாட்டுவகாள்ள என்னால் இயலும்”
என்ரறன்.

என் ரதாளில் ளகளய ளெத்து “ஆம், உன்னால் இயலும். உன்

ெில்திறளன நான் நன்கறிரென்” என்றார். என் உடல்
சிலிர்த்தது. கால்கள் நடுங்கத்வதாடங்கின. அத்தளன இயல்பாக
அெர் என்ளன வதாட்டளத பிறகு எண்ணி எண்ணி
ெியந்திருக்கிரறன். அளடத்த வதாண்ளடளயத் தீட்டி
குேல்திேட்டி “எப்படி வதரியும்?” என்ரறன். “நீ ெில்பயில்ெளத
பலமுளற கண்டிருக்கிரறன்.” என்னால் திளகப்ளப
வெளிக்காட்டாமலிருக்க இயலெில்ளல. “எங்ரக?” என்ரறன்.
“காம்பில்யத்தின் காடுகளில்.” அெளே ஏறிட்டு ரநாக்கி “அங்ரக
ெந்தீர்களா?” என்ரறன். “உன்ளனப் பார்க்க ெந்துவகாண்ரடதான்
இருப்ரபன்” என்றார். “எெருமறியாமல் ெந்து மீ ள்ரென்.”

என் உடலில் வமய்ப்பு எழுந்தபடிரய இருந்தது. என்ளன மீ றி

என் உடல் பிறிவதான்வறன ஆெதுரபால் உணர்ந்ரதன். அெர்
என் ரதாள்களள ெருடி புயங்களில் ளககளள இறக்கினார்.
“உன் ரதாள்கள் வபண்களுக்குரிய குளழவும் ஆண்ளமக்குரிய
இறுக்கமும் வகாண்டுள்ளன. ரதாள்களின் தனித்தன்ளம
அம்புகளிலும் இருக்கும். இயல்பான அம்புகளுக்குப்
பழகியெர்கள் உன் வதாடுத்தல்களள எதிர்வகாள்ள இயலாது”
என்றார். நான் “என்ளனப் பார்க்க ஏன் ெந்தீர்கள்?” என்ரறன். “நீ
பயிற்சியில் முன்ரனறுெளத பார்க்கத்தான்” என்றார்.

நான் அெளே ஏறிட்டு ரநாக்கி “ஏன்?” என்ரறன். “மாணெர்

அளனெரிடமும் இந்த அணுக்கம் உங்களுக்கு உண்டா?
அளனெளேயும் வதாடர்ெர்களா?”
ீ அெர் ெிழிெிலக்கி “இல்ளல”
என்றார். “ஏன்? நான் மட்டும் எவ்ெளகயில் சிறப்பு?” என்று
குேவலழுப்பிரனன். அந்தச் சினநடிப்பினூடாக மீ ண்ரடன். அெர்
“ஏவனன்றால் நீ என்ளன வகால்லெிருப்பென்” என்றார்.
“நிமித்திகர்களிடமிருந்து அளத நன்கறிந்திருக்கிரறன்” என
முணுமுணுத்தார். நான் ரதாள்திமிறி அெளே ெிலக்க
முயன்றபடி “வகால்லெருபெர்களுக்கு வகால்லும் களலளய
எெரும் வசால்லிக்வகாடுப்பதில்ளல” என்ரறன்.

அெர் ளகளய எடுத்துக்வகாண்டு “அதுரெ அறம் என்று

ரதான்றியது” என்றார். “நான் காத்திருக்கும் முடிவு அது.” நான்
ஒரே கணத்தில் அளனத்து இறுக்கங்களளயும் இழந்து
தளர்ந்ரதன். தழுதழுத்த குேலில் “ஆசிரியரே, ஏன் அளத
வசய்தீர்கள்? எப்படி அது ரதான்றியது உங்களுக்கு?” என்ரறன்.
“நான் ஆண் என்பதனால்” என்றார். ளககளள எளதரயா
ீ “ஆண்ளம என்பது வபாய்யான ஒரு
அகற்றுெதுரபால ெசி
நிளல. வபண் இல்லா ஆண் இல்ளல. வபண்ணுடலில் எழுந்த
மீ றரல ஆண். அளத ஆணெம் என்றனர் முன்ரனார். அளத
நிளலநிறுத்த தன்னிலுள்ள வபண்ளண ஒறுத்து முழுளமயான
ஆண் என திேட்டிக்வகாள்கிறார்கள் சிலர்” என்றார்.

ீ “அது நம்ளம
எளதரயா உதறெிளழபெர்ரபால ளகெசி
இரும்பாலானெர்களாக ஆக்குகிறது. உணர்வுகளால்
அரிக்கப்படாதெர்களாக மாற்றுகிறது” என்றார். “வபண்ளண
சிறுளமவசய்யும் ஆண்களள மீ ள மீ ள ரநாக்குகிரறன். அெர்கள்
தங்கள் உடல் பிளந்வதழுந்து ரபருருக்வகாண்டு நிற்கும்
மூலெிளசகள் எனத் ரதான்றுெர். அப்ரபாது ெிந்ளதயான
களிவெறி ஒன்று அெர்களுக்குள் ஊறிக்
வகாப்பளித்துக்வகாண்டிருக்கும். அது வதய்ெங்களால் மானுட
உள்ளங்களுக்குள் வநாதிக்களெக்கப்படுெது. பாளறயில்
மத்தகம் அளறயும் களிறுகளில், மண்கிளறியிடும் எருதுகளில்,
கிளளகளள உலுக்கும் கடுென்குேங்குகளில் அளத காணலாம்.
ஆண்கள் வெறும் கலங்கள்.”

நான் என் சினத்ளத இழுத்து எடுத்து சூடிக்வகாண்ரடன்.

“பழிகளள ஊழ்மீ தும் வதய்ெங்களின்மீ தும் ரபாடுெது எெரும்
வசய்ெதுதான்” என்ரறன். “ஆம், நானும் மானுடரன” என்றார்.
“என் அன்ளன பிச்சிவயன ொழ்ந்து அழிந்தளதக் கண்டென்
நான். அெள் சிளதச்சாம்பளல எடுத்து உறுதி வகாண்டென்.
அெளுக்கு நான் அளித்த வசால் அப்படிரய உலோக்
குருதியுடன் நின்றுள்ளது” என்ரறன். பீஷ்மர் புன்னளகத்து
“உன்னிடம் மட்டுமல்ல, என்னுள்ளும்தான்” என்றார். “குருதிகள்
எளிதில் உலர்ெதில்ளல. சில குருதிகள் வதய்ெங்களளப்ரபால
காலமின்ளம வகாண்டுெிடுகின்றன.”

“ஒருங்குக! நான் நாளள காளலயில் ெந்து உங்களள

ரபாருக்கு அளறகூவுரென். உங்கள் குருதிளய என் ஆளடயில்
நளனத்து எடுத்துக்வகாண்டு அன்ளனயின் எரியிடம்
வசல்ரென். அெள் முன் அளத ளெத்து ஏெல்
முடித்துெிட்ரடன் அன்ளனரய என்ரபன்” என்ரறன். “நலம்
சூழ்க! நீ எண்ணியது நிகழ்க!” என்று அெர் ளகதூக்கி
ொழ்த்தினார். மறுவசால் இல்லாமல் திரும்பி மீ ண்டும்
காட்டுக்குள் வசன்ரறன். வசல்லச்வசல்ல என் ெிளேவு
மிகுந்தது. உளக்வகாந்தளிப்புடன் காட்டுக்குள் நுளழெவதன்பது
என்ளன எப்ரபாதுரம ஆறச் வசய்ெது. ஏவனன்றால் அங்கு
ெகுக்கப்பட்ட ெழிகள் இல்ளல. எனரெ புதுெழி ஒன்று திறக்க
எப்ரபாதும் ொய்ப்புண்டு.
இேவு ஏறும்ெளே நான் காட்டுக்குள் அளலந்து திரிந்ரதன்.
கால்தளர்ந்து அமேலாம் என்று எண்ணும்ரபாவதல்லாம்
உள்ளிருந்து ஒன்று எழுந்து ரமலும் என உந்தியது. ரமலும்
ரமலுவமன வசன்றுவகாண்டிருந்ரதன். பின்னர் அறிந்ரதன்
அக்காட்டுக்குள் நான் வபருஞ்சுழி ஒன்றில்
சுற்றிெந்துவகாண்டிருந்ரதன் என. ஒரு பாளத ரநோக என்ளன
ஆற்ளற ரநாக்கி வகாண்டுவசன்றது. மேங்களுக்கு நடுரெ அதன்
நீர்ப்பளபளப்ளபக் கண்டு அணுகிச்வசன்ரறன். சதுப்புக்களேயில்
நாணல் நடுரெ இருந்த சிறுபாளறரமல் ஏறி நின்ரறன்.

தாோொகினி என அளத ஏன் வசால்கிறார்கள் என்று

அறிந்ரதன். அங்ரக நிலம் மிகவும் சீர்ப்பேெல் வகாண்டது.
எனரெ நீர் ஆழமில்லாமல் அகன்று மிக வமல்ல ஒழுகியது.
ரநாக்கிநின்றரபாது அளசெற்று ரதங்கியிருப்பதாகத்
ரதான்றியது. அங்ரக காற்றும் குளறவு. வபரிய ஆடி என
ெிரிந்து ெிண்மீ ன்கள் வசறிந்த ொளனக் காட்டியது ஆறு.
ெிண்ணிலிருந்து ரநாக்குபென்ரபால நடுங்கும் மீ ன்களள
குனிந்து ரநாக்கியபடி நின்றிருந்ரதன். ெிண்மீ ன் ஒன்று நான்
ரநாக்கியிருக்கரெ மிக வமல்ல இடம் மாறியது. கடுவெளிரய
தன்ளன மாற்றிப் புளனந்துவகாண்டது. அப்ரபாது எெரோ
அருகிலிருக்கும் உணர்ளெ அளடந்ரதன். பின்னர் அறிந்ரதன்
என் அன்ளனக்குரிய மணம் அது என.

வமல்ல நடந்துவசன்று அப்பால் ரநாக்கிரனன். ஆற்றங்களேப்

பாளற ஒன்றில் பீஷ்மர் துயின்றுவகாண்டிருந்தார். அருரக,
அெருளடய காலடியில், வமன்சதுப்புச்ரசற்றில் முகம் ளெத்து
அெர்ரமல் ெிழிநட்டுக் கிடந்த அன்ளனளய கண்ரடன். சில
கணங்கள் அக்காட்சிளய ரநாக்கிக்வகாண்டு நின்றபின் நான்
திரும்ப ஓடிரனன். தாோொகினியின் களேயினூடாகரெ ஓடி
புலரியில் கங்ளகளய அளடந்ரதன். அங்கிருந்து படகிரலறி
மீ ண்டும் வசன்ரறன். எங்கு வசல்ெவதன்று
வதளிெிருக்கெில்ளல, ஆனால் அளனத்தில் இருந்தும் அகரல
என உள்ளம் ெிளசவகாண்டது. “வசல்க! வசல்க! வசல்க!” என
படகுக்காேளன ரநாக்கி கூெிக்வகாண்ரட இருந்ரதன்.

காம்பில்ய நகருக்குச் வசன்று புறநகரிலிருந்த என்

சிறுகுடிலுக்குள் ஒடுங்கிக்வகாண்ரடன். எெளேயும் சந்திப்பளத
தெிர்த்ரதன். மீ ண்டும் மீ ண்டும் என் ெினாக்களுடன்
உழன்ரறன். எண்ணி எண்ணித் வதளிந்து ஒரு முடிவுவகாண்டு
ெில்ரலந்தி அஸ்தினபுரிக்கு கிளம்புரென். அந்நகளே
அணுகுெதற்குள்ளாகரெ உளமாறுபாடு வகாண்டு திரும்பி
ெருரென். நூறுமுளறரயனும் வசன்றுமீ ண்டிருப்ரபன். பின்னர்
அறிந்ரதன் நான் வசன்று திரும்பும் வதாளலவு
குறுகிக்வகாண்ரட இருப்பளத. உள்ளத்தால் வசன்றுதிரும்பியபடி
நிளலக்காத ஊசவலன என் குடிலிலும் மளடப்பள்ளியிலுமாக
ொழ்ந்ரதன்.

அந்நாளில் எங்கள் ஐந்துகுலங்களில் ஒன்றின் தளலெோன

துர்ொச முனிெர் காம்பில்யத்திற்கு ெந்திருந்தார். அளனத்து
ெினாக்களுக்கும் ெிளடயளிப்பெர் என அெளேப்பற்றி
வசான்னார்கள். நான் பலநாள் தயங்கியபின் வசன்று அெளே
சந்தித்ரதன். தன் குடிலில் அெர் தனித்திருந்தார். முற்றத்தில்
நின்று அெளே சந்திக்கரெண்டும் என உேக்க
குேவலழுப்பிரனன். அெேது மாணெர் ஒருெர் சினத்துடன்
ஏரதா வசான்னபடி ெே உள்ளிருந்து அெர் “அெளன உள்ரள
அனுப்புக!” என்றார்.

நான் உள்ரள வசன்று அெர் முன் பணியாமல் ளககட்டி நின்று

உேத்த குேலில் “மூன்று ெிளனயும் நிகழும் ெளக அறிந்தெர்
என்று உங்களள வசால்கிறார்கள். வசால்க, என் ஊழ் என்ன?
எதில் நான் சிக்கியிருக்கிரறன்?” என்று ரகட்ரடன். அெர்
புன்னளகபுரிந்து “நான் மூன்று ெிளனகளளயும் அறிந்தென்
அல்ல. ெிளனகள் ஒன்ளற ஒன்று உருொக்கி முன்வசல்லும்
இயக்கவநறிளய மட்டும் அறிந்தென்” என்றார். “எதுொயினும்
வசால்க, நான் வகாண்டிருக்கும் இடர் எது? என்ளன
கட்டிளெத்திருப்பது எது?” என்ரறன். “பிறர் கட்டிய கட்டுகளில்
எெரும் வநடுநாட்கள் இருப்பதில்ளல. இது நீரய
கட்டிக்வகாண்டது” என்றார்.

“நான் எளதயும் கட்டிக்வகாண்டிருக்கெில்ளல” என்று

சினத்துடன் கூறியபடி அெளே ரநாக்கி வசன்ரறன்.
“என்ளனயறியாது ஏரதனுமிருந்தால் அெற்ளற குருதிெழிய
அறுத்வதறியத் தயங்குபெனும் அல்ல.” அெர் என்ளன ரநாக்கி
புன்னளகத்துக்வகாண்டு அமர்ந்திருந்தார். நான் அெர்
எதிரிலமர்ந்ரதன். என்ன நிகழ்ந்தது என்று வசான்ரனன். “நான்
என் அன்ளனளய அெர் அருரக கண்ரடன், அது உளமயக்கு
அல்ல. அதிவலனக்கு ஐயரம இல்ளல. என் அன்ளனயின்
ஆளண என்ன?” என்ரறன். அெர் “அன்ளன உன்னிடம்
வசால்ெதுதான் உனக்கான ஆளண” என்றார். “இல்ளல,
அன்ளன என்னிடம் வசால்ெதல்ல அெள் உள்ளம் என என்
அகம் தயங்குகிறது. அெள் தன்ளனத்தாரன
ஏமாற்றிக்வகாள்கிறாளா?” என்ரறன்.

“அளத என்ரறனும் உன்னால் அறிந்துெிடமுடியுமா என்ன?”

என்று அெர் வசான்னார். “அெளள அறிெதற்கு முன் உன்ளன
ெகுத்துக்வகாள். உனக்கு உன் உள்ளம் பற்றி என்ன வதரியும்?”
அெருளடய சிரிப்பு என்ளன எரியச் வசய்தது. “வசால், நீ
பீஷ்மளே வெறுக்கிறாயா ெிரும்புகிறாயா?” நான் அெர்
ெிழிகளள ெம்புடன்
ீ எதிர்வகாண்டு “அது இங்கு ெினாரெ
அல்ல. அெர் எெோக இருந்தாலும் எனக்வகான்றுமில்ளல”
என்ரறன். “அெர் உன்ளனத் வதாட்டரபாது ஏன் உன் உள்ளம்
குளழந்தது? நீ அெளே உன் தந்ளதவயன்று உணர்ந்தாய்”
என்றார்.

“இல்ளல, இது எெரும் வசால்லக்கூடியதுதான். இவ்ெளவு

நீட்டித்வதாட்டால் தட்டுப்படுெது வமய் என்ற நம்பிக்ளக நமக்கு
ஏற்படுகிறது. அது அறிெின் ஆணெம் மட்டுரம. அரிவதன்று
இருப்பதனால், மளறந்திருப்பதனால் ஒன்று வமய்வயன்றாக
ரெண்டியதில்ளல” என்ரறன். “சரி, அெர் உன்ளன ளமந்தன்
என எண்ணெில்ளல என்று வசால்லமுடியுமா?” என்று அெர்
மீ ண்டும் ரகட்டார். “அெர் எெோக எண்ணினால் எனக்வகன்ன?”
என்று நான் மீ ண்டும் கூெிரனன். “அெளே என் அம்புகளின்
இலக்கு என்று அன்றி ரெவறவ்ெளகயிலும்
எண்ணப்ரபாெதில்ளல. நான் என் அன்ளனயின் ஆளண என்ன
என்று மட்டுரம அறியெிரும்புகிரறன்.” துர்ொசர் என்ளன
ரநாக்கி “பாஞ்சாலரன, அெள் ெஞ்சம் வமய். அெள் வகாண்ட
காதலும் வமய். இேண்டும் ஒன்ளறவயான்று ெளர்க்கின்றன”
என்றார்.

நான் வசால்லிழந்து நின்ரறன். “எந்த மானுட உணர்வும்

ஒருமுகம் வகாண்டிருப்பதில்ளல” என்று அெர் வசான்னார்.
ரமலும் என்ன ரகட்பது என்று எனக்குத் வதரியெில்ளல. “உன்
அன்ளன உனக்கிட்ட ஆளணளய நீ வசய்யலாம்.
வசய்தளமக்காக நீ ெருந்தமாட்டாய் என உணர்ந்தால் ரபாதும்”
என்று அெர் வசான்னார். “நான் ெருந்துெதல்ல ெினா.
ெருந்தினால், மீ ளா வகடுநேகில் உழன்றால் எனக்கு
ஒன்றுமில்ளல. ஆனால் அெருளடய வநஞ்சக்குருதியுடன்
நான் வசல்லும்ரபாது ெிழிநீருடன், அெிழ்ந்த தளலயுடன் என்
அன்ளன எழுந்து என் வகாழுநளன வகான்றுெிட்டாரய என
என் ரமல் பழிவசால்லி கதறினால் நான் என்ன வசய்ரென்?
இளத வசய்ெதனூடாக அெளள மீ ளாக் வகடுநேகுக்கு
அனுப்புகிரறனா?”

என் ெினாவுக்குரிய சரியான வசாற்கள் அளமந்தன.

“முனிெரே, நான் இன்றுெளே வசயல்ரநான்பு வகாண்டது என்
அன்ளன என்ளன ஏெினாள் என்பதற்காக அல்ல. ளமந்தனாக
நின்று அெள் அழலடங்கி ெிண்ணில்
அளமயச்வசய்யரெண்டியது என் கடளம என்பதனால்தான்.”
துர்ொசர் “இளளரயாரன, இன்று நாம் வசய்யும் வசயலின்
ெிளளவுகள் பின்னிப்பின்னி நாம் எந்நிளலயிலும்
உணேெியலாத எதிர்காலம் ெளே வசல்கின்றன. அன்றுெளே
வசன்று அளனத்ளதயும் உணர்ந்த பின்னர்தான் இன்று
வசயலாற்றுரென் என்று வசான்னால் எெர் எளத
வசய்யமுடியும்?” என்றார்.

“அறியமுடியாளமயில் அவ்ெிளளவு இருக்கும் ெளே எனக்கு

இடரில்ளல. இன்று அது என் உளவமட்டும் வதாளலெிலுள்ளது.
தன்ளன எனக்கு அது சற்று காட்டிெிட்டது” என்று நான்
வசான்ரனன். “அவ்ொவறன்றால் அளத ரநாக்கி உளம்நீட்டி
ரநாக்கு. அளத வசன்று வதாட்டு அறிய முயல்க!” என்றார்
துர்ொசர். நான் அெளே ரநாக்கியபடி அளசயாமல் நின்ரறன்.
என்ளன சினம்வகாள்ளச் வசய்ெதற்காகரெ அளத வசால்கிறார்
என்று ரதான்றியது. ரமலும் சற்றுரநேம் கழிந்த பின்
உணர்ந்ரதன், அெர் ரபச்ளச முடித்துெிட்டார் என்று.
“வசல்கிரறன்” என்ரறன். வசால்லின்றி ளகதூக்கி
ொழ்த்துளேத்தார். “முனிெரே வசால்க, நான் கண்டளடரெனா?”
என்ரறன். அெர் “வமய்ளய ரதடுபெர்கள் ரதடும் வமய்ளய
கண்டளடகிறார்கள்” என்றார். அெளே ெணங்கிெிட்டு
கிளம்பிரனன்.

காம்பில்யத்திலிருந்து கிளம்பி வதன்னகம் ரநாக்கி

வசன்றுவகாண்ரட இருந்ரதன். மக்கள்வசறிந்த இடங்களள
ெிட்டு அகன்ரறன். ரசறுமண்டிய காடுகளுக்குள்ளும் மக்கள்
ெந்தனர். ரமலும் ரமலும் மக்கள் அணுகமுடியாத இடம்
ரநாக்கி வசன்றரபாது சிகண்டம் என்னும்
மளலக்காட்ளடப்பற்றி அறிந்ரதன். அங்ரக வசல்லும்
ெழிளயரய எெரும் அறிந்திருக்கெில்ளல. மானுடர் அகலும்
திளச என்பளதரய ெழிகாட்டிவயனக் வகாண்டு நான்
வசன்ரறன். சிகண்டம் ெிண்ணில் இந்திேனின் மின்பளடயால்
ரபாழ்ந்து ெழ்த்தப்பட்ட
ீ முகில்ெடிெ ெிருத்திேனின் குருதி
வபய்திறங்கிய நிலம்.

அங்ரக மண் ஆறாத குருதிப்புண் என வசஞ்சதுப்பாக இருந்தது.

அங்கு ொழும் முதன்ளம உயிர்கள் பன்றிகள்தான். உடரலாடு
உடவலாட்டி முட்டிரமாதித் திளளத்த பன்றிகளால் அந்நிலம்
வகாதித்துக் வகாப்பளிப்பதாகத் ரதான்றியது. மீ ண்டும் கருெளற
புகுந்து வமன்தளசக் கதுப்புக்குள் புகுந்து ஒளிந்துவகாள்ெதாக
உணர்ந்ரதன். அங்ரக எனக்வகாரு ெளளளய
ரதடிக்வகாண்ரடன். என் உணவு ரதடிெந்தது. உடளல ெிட்டு
உள்ளத்ளத ரமலும் ரமலுவமன உள்ரள வசலுத்திச் சுருக்கி
ஒரு சிறுசுழிவயன ஆக்கி அங்கிருந்ரதன். நாட்களற்ற,
பருெங்களற்ற, ஆண்டுகளற்ற வெளியில் ொழ்ந்ரதன்.
பிறிவதான்றிலாமல் ஒற்ளற ெினாெில் ொழ்ந்ரதன்.
துளிநீளேத் வதாட்டு திளசவயல்ளல ெளே நீட்டுெரத என்
தெம்.
இங்ரக தளலமுளறகள் பிறந்து மாய்ந்துவகாண்டிருந்தன.
நகேங்கள் எழுந்தன, அழிந்தன. வகாள்ளககள் பிறந்து ஓங்கின.
நான் அளனெருக்கும் இறந்துெிட்டதாகரெ
வபாருள்வகாண்ரடன். கருெளற எப்ரபாரதா பசித்த ெயிறு என
உருமாறி என்ளன உண்ணத் வதாடங்கியிருந்தது.
புளதகுழிக்குள் என் உடல் மட்கியது. உள்ளமும் வசயலிழந்து
மட்கி இருளில் மின்னும் மின்மினிகள்ரபால எப்ரபாரதனும்
எழும் உதிரிச்வசாற்களின் சிதறலாக எஞ்சியது. அந்தப்
புளதெிலிருந்து எவ்ொறு எழுந்ரதன் என்று இப்ரபாதும்
வதரியெில்ளல. ஒருகணம் எனக்குள் பிறிவதான்று
புகுந்வதழுந்ததாகத் ரதான்றியது. என்ளன உணர்ந்தரபாது
உங்களளத்தான் முதலில் எண்ணிரனன்.

“உங்களள காம்பில்யத்தின் மணத்தன்ரனற்பில்

கண்டிருக்கிரறன். அன்று யாதெர் என்றும் துொேளகயின்
அேசர் என்றும் மட்டுரம அறிந்திருந்ரதன். ெிழித்வதழுந்தரபாது
நான் வசன்றுகாணரெண்டிய ஒருென் உண்டு என்று மட்டுரம
என் உள்ளம் உணர்ந்தது. என்னுடன் வசால்லாடும்வபாருட்டு
உளம்பழுத்துத் திேண்டு எங்ரகா இருந்துவகாண்டிருக்கும்
ஒருென். என் பிறிதுெடிவு. இங்கு ெரும்ரபாரத உங்கள்
முகமும் ரதாற்றமும் என்னுள் வதளிந்தது” என்று சிகண்டி
வசான்னார். “உங்களிடம் என் ெினாளெ
முன்ளெக்கும்வபாருட்டு ெந்ரதன். ெரும் ெழிரதாறும் என்
வசாற்களள திேட்டிக்வகாண்ரடன்.”

“வசால்க!” என்றார் இளளய யாதெர். “யாதெரே, அதற்குமுன்

ஒரு ெினா. துர்ொசரிடம் ெினெி எஞ்சும் வசால்லுடன்
சிகண்டக் காட்டுக்கு வசன்ரறன். அந்த எச்சத்தின்
முளனயிலிருந்து ஓர் அணுெிளட மட்டுரம இன்று என் வசால்
முன்னகர்ந்திருக்கிறது. அவ்ொவறன்றால் இத்தளன ஆண்டுகள்
அங்ரக நான் வசய்த தெவமன்பது ெணா?”
ீ என்றார் சிகண்டி.
“ஓர் அணுெிளட முன்னகர்ந்திருக்கிறீர்கள். அத்தளன
உளத்வதாளலவு வகாண்டு வசல்லரெண்டியதுரபாலும் அது”
என்றார் இளளய யாதெர்.

சிகண்டி எரிச்சலுடன் தளலளய அளசத்து “அணிச்வசாற்களள

நான் வெறுக்கிரறன். என்னிடம் ரநேடியாகரெ வசால்க, நான்
எளத அளடந்ரதன் அந்தத் தெத்தில்?” என்றார்.
“துர்ொசரிடமிருந்து என்னிடம் ெந்திருக்கிறீர்கள், பாஞ்சாலரே.
அந்த வநடுந்வதாளலளெ கடந்திருக்கிறீர்கள்” என்றார் இளளய
யாதெர். “நீங்கள் வசன்றபின் ரெதமுடிபுக்வகாள்ளக
கூர்வகாண்டிருக்கிறது. அளத காக்கவும் எதிர்க்கவும் என
பாேதெர்ைம் இேண்டாகப் பிரிந்து ரபார்முளனயில்
நின்றிருக்கிறது.” சிகண்டி ெிழியிளம அளசயாமல்
ரநாக்கியிருந்தார். “வமய்ளமயின் பாளத ொளின்
கூர்முளனயில் அளமெது. இது ெேலாற்றின் நடுரெ ஒரு
மாவபரும் ொள் ளெக்கப்பட்டிருக்கும் தருணம்” என்று இளளய
யாதெர் மீ ண்டும் வசான்னார்.

“இப்ரபாதுதான் இது வசால்லப்படரெண்டும் ரபாலும்” என

இளளய யாதெர் வதாடர்ந்தார். “ஒருரெளள நான் வசால்ெளத
துர்ொசரும் வசால்லியிருக்கக் கூடும். அளத ரகட்கும் உள்ளம்
உங்களில் அளமந்திருக்காது. சில ெிளதகள் கடினமான ஓடு
உளடந்து முளளத்வதழ வநடுங்காலம் எடுத்துக்வகாள்கின்றன”
என்று இளளய யாதெர் வசான்னார். சிகண்டி தளலயளசத்து
“ஆம், அளத ஏற்கிரறன்” என்றார். “வசால்க, நீங்கள் என்னிடம்
ரகட்கெிளழெவதன்ன?” என்றார் இளளய யாதெர்.
இமைக்கணம் - 16

சிகண்டியின் ெிழிகள் கூர்வகாண்டு இளளய யாதெர்ரமல்

நிளலத்திருந்தன. அெர் ரபசும்ரபாது இளளய யாதெளேக்
கடந்து அப்பால்வசன்று ரபசுெதுரபால் ரதான்றியது. “யாதெரே,
எக்கணமும் எழுரென், வசயலாற்றுரென் என்னும்
இறுதிப்புள்ளியில் நூறு ஆண்டுகளாக நின்றிருக்கிறது என்
ொழ்க்ளக, மளலெிளிம்பில் காலமிலாது நின்றிருக்கும் பாளற
என. இப்புள்ளி நீண்டு முடிந்து என் ொழ்வென்ரற
ஆகிெிடுவமன்றால் என் பிறெிக்கு என்ன வபாருள்? நான்
வகாண்ட ெஞ்சினமும், ரநான்பும் இம்மண்ணில் எதன்வபாருட்டு
எழுந்தன?” என்றார்.

“அெற்ளற வபாருள்வகாள்ளச் வசய்யரெண்டுவமன்றால் நான்

பீஷ்மளே எதிர்வகாள்ளரெண்டும். வகால்லரெண்டும் அன்ரறல்
இறந்தழியரெண்டும். ஆனால் அச்வசயல் என் அன்ளனளய
மீ ளா இருளுலகில் நிளலவகாள்ளச் வசய்யுவமன்றால் என்
ெஞ்சினமும் ரநான்பும் ரமலும் வபாருளின்ளம வகாள்கின்றன”
என்று சிகண்டி வசான்னார். “என் முன் ெிரிந்திருக்கும்
வசயல்ொய்ப்புகளள உளம்பளதக்க ரநாக்குகிரறன். எளத
வசய்தால் நான் வபாருளுள்ளளத இயற்றுரென்? என் பிறெிளய
நிளறவுவகாண்டதாக்குரென்? வசய்ெது அல்லது ஒழிெது,
இப்புெியில் மானுடனுக்கு வதய்ெங்களுடன் இருக்கும் பூசல்
இது ஒன்ரற.”

யாதெரே, இங்ரக எத்தளன நூல்கள்! வபருகி எழும்

வகாள்ளககள். வசால்நுளேத்த தத்துெங்கள். அளனத்தும்
ஒன்வறனக் குெியும் மானுடக்ரகள்ெி இதுரெ. மானுடன் தான்
ஆற்றும் வசயளல புரிந்துவகாள்ெது எப்படி? இங்கு
ொழ்பெர்களில் மிகப் வபரும்பாலானெர்கள் காற்றில் சுழலும்
காற்றாடிகள்ரபால வசயலாற்றுபெர்கள். அறியாப்
வபருெிளசகளுக்கு தங்களள முற்றாகக் வகாடுத்துெிட்டெர்கள்.
மிகச் சிலரே தங்கள் வசயல்ரநாக்கத்தின் வதாடக்கத்ளத, தங்கள்
வசயல்ெிளளெின் வநறிளய அறியெிரும்புகிறார்கள்.
பாய்மேம்ரபால காற்றுக்கு தங்களள அளித்தாலும் சுக்காளன
தாங்கரள ஏந்த ெிளழகிறார்கள். மானுடர் இந்த
இருெளகயினர் மட்டுரம.

நான் ஒவ்வொரு கணமும் வசயலாற்ற ெிளழகிரறன்.

வசயளல எண்ணி எண்ணி, நுண்ணிதின் திட்டமிட்டு
தீட்டித்தீட்டி அமர்ந்திருக்கிரறன். எனக்கான தருணம் ெரும்,
அன்று எரிமளல என எழுரென் என எனக்ரக
வசால்லிக்வகாள்கிரறன். பின் இல்ளல, இது வெறும்
ெண்சழக்கு,
ீ என்ளன நாரன ஏமாற்றிக்வகாள்கிரறன், இது
வசயலின்ளமயின் இனிளமயில் திளளத்தல் மட்டுரம என
என்ளன சாட்ளடயால் வசாடுக்கிக்வகாள்கிரறன். தன்னிேக்கம்
வகாண்டு அழுகிரறன். தனக்குத்தாரன ெஞ்சினம் உளேத்து
எழுகிரறன். என் முன் அக்கணம் ெிரியும் வபாருளின்ளமளயக்
கண்டு மீ ண்டும் சரிகிரறன்.

எனக்குத் ரதளெ ஒரு சிறு பிடி. ஒரு சிறு குறிப்பு. ஆம்,

இதுரெ வசயலின் வபாருள் என ஒரு வதய்ெம் என்னிடம்
வசால்லரெண்டும். என் காதுக்குள் அது வமல்ல
முணுமுணுத்தால் ரபாதும். எழுந்துெிடுரென். பயின்ற களல
வபருகி எழுந்து என் ரதாளள உயிர்வகாள்ளச்வசய்யும்.
வெல்ரென், அன்றி ெழ்ரென்.
ீ இரு நிளலயிலும் என்
ொழ்க்ளகளய நிளறவுவசய்தெனாரென். ஆனால் என் உள்ளம்
ரதடித்ரதடி சலிக்கிறது. ஒரு சிறு ஒளிக்காக. யாதெரே,
வதாடுொனில் துழாவும் ெிழியும் வசெியுமாக
அமர்ந்திருந்ரதன் ஒரு நூற்றாண்டு.

இன்றுெளேயிலான மானுட ொழ்க்ளக காட்டுெவதான்ரற.

அறிவதாறும் அறியாளம கண்டு அறியமுடியாளமயின்
இரும்பாலான வதாடுொனில் வசன்று தளலயளறந்து ெிழுந்து
மடிபெர்கள்தான் அறிவுரதடுபெர்கள். நான் முழுளமளய
அறிய ெிளழயெில்ளல, அளனத்துக்கும் ெிளட ரதடெில்ளல.
என் ளககள் ஆற்றும் வசயளல மட்டும் அறிய ெிரும்புகிரறன்.
ஏவனன்றால் நான் எனக்கு வபாறுப்ரபற்றுக்வகாள்ள
ெிளழகிரறன். அடுமளனயில் சளமப்பென் தான்
இடும்வபாருட்களில் எது நஞ்வசன்றாெது
அறிந்திருக்கரெண்டும் அல்லொ?

என்ளன சுற்றி அறியாளமயின் வபருங்வகாண்டாட்டத்ளதரய

கண்டுவகாண்டிருக்கிரறன். கூர்முள் நிளறந்த காடுகளில்
ெண்ணத்துப்பூச்சிகள் வமன்சிறளக ெிரித்து காற்றளலகளில்
சுழன்று ஒளியாடி மகிழ்கின்றன. அறிபெர் ஒவ்வொருெருக்கும்
இருக்கும் அளலக்கழிப்புகளள நானும் அளடந்ரதன்.
அறிவெனும் இப்வபருந்துயளே எதற்கு நான்
சூடிக்வகாள்ளரெண்டும்? அறியாளமயில் திளளத்து மகிழ்ந்து
இங்கிருந்து வசன்றால் என் ொழ்க்ளகயில் அந்த
மகிழ்ச்சியாெது எஞ்சுகிறது. அறியத் துடிப்பென் அறிந்து
நிளறெதுமில்ளல, அறியாளமயின் மகிழ்ச்சியும்
அெனுக்கில்ளல.

அறிளெக் கழற்றி ெசிெிட்டு

ீ கிளம்பிெிடரெண்டுவமன
உளவமழாத அறிென் இப்புெியில் இல்ளல. ஆனால் நான்
அறியத் வதாடங்கிெிட்ரடன். நான் என்றும் அது என்றும்
பிரித்து நடுரெ இந்த முடிெிலாப் வபருெளலளய பின்னத்
வதாடங்கிெிட்ரடன். அறியாளமளயரயகூட ஓர் அறிவென்ரற
என்னால் அளடய முடியும். அறியும் முதற்கணத்தில் அறிெது
அறியாளமளயத்தான். அறியாளம அளிக்கும் அச்சமும்
அருெருப்புரம அறிளெ ரநாக்கி ஓடச்வசய்கின்றன.
அறியாளமரய அறிவுக்கு எல்ளலெகுத்து ெடிெளிக்கிறது.
அறிவெனும் ஒளிக்கு வபாருள் அளிக்கும் இருள் அது.
அறியெிளழரொர் அளனெருரம ஆணெத்தாலானெர்கள்.
அறிவு ஆணெவமன தன்னில் ஒரு பகுதிளய
உருமாற்றிக்வகாள்கிறது. தளலப்பிேட்ளடயின் ொல். காலும்
ளகயும் வசதிலும் சிறகுமாகி அளத உந்திச்வசலுத்தி
உயிேளசவுவகாள்ளச் வசய்ெது.

அறியும்ரதாறும் வபருகுகிறது ெினாக்களின் நிளே.

ஐயத்திலளமந்த அறிவு பாளலநிலத்தின் உப்புக் குடிநீர்.
ஐயங்கள் அளனத்தும் ஒன்ளறவயான்று ஊட்டி
ெளர்ப்பவதப்படி? அறிவுவகாண்டென் திேளாகிறான்,
ஐயம்வகாண்டென் தனிளம வகாள்கிறான். தனிளமயின்
ஆற்றலால் அென் தன்னில் இருந்து எழுந்து
ரபருருக்வகாள்கிறான். ஐயம் வகாள்ெதற்கு அப்பால்
இப்புெியில் அறிவுச்வசயல் என ஏதும் உள்ளதா என்ன? இதன்
ஓயாச் சுழலில் இருந்து எனக்கு ெிடுதளல இல்ளல.

நான் இம்மண்ணின் எட்டு ெிழுச்வசல்ெங்களளயும்

ெிரும்பெில்ளல. புகளழயும் ெிண்ணுலளகயும்
ெிரும்பெில்ளல. அறிதலின் இன்பத்ளத, துறத்தலின்
ெிடுதளலளய, உயிர்களின் இறுதி முழுளமளயக்கூட
ெிளழயெில்ளல. இப்பிறெியிலும் இளதக் கடந்தும் நான்
அளடயெிளழெவதன்று ஏதுமில்ளல. நான் ரகாருெவதான்ரற,
நான் வசய்யரெண்டியது ஒற்ளறச்வசயல். அளத
அறிந்துவகாண்டு ஆற்றுெவதப்படி? இச்வசயலின்
ஊற்றுமுகவமன்ன, இலக்வகன்ன, எஞ்சுெவதன்ன? இவ்வொரு
வசயலுக்காெது நாரன வநறி ெகுத்தாகரெண்டும்.

ஐயமின்றி வசயலாற்றுபெர்கள் அதிலிருந்து அறிவெளதயும்

வபறுெதில்ளல. அது பட்டுப்புழுெின் வநசவு. ஐயமில்லாது
வசயலாற்ற அறிவுவகாண்ரடாோல் இயல்ெதில்ளல. ஓயாது
ஓடும் அந்தத் தறியின் ஊடும்பாவும் பிறருக்ரக அணி
சளமக்கிறது. ஐயங்களள நடுெழியில் வகால்கிறார்கள் அறிஞர்.
அெற்ளற வசாற்களாக்கிக் வகாள்கிறார்கள். அறிஞரும்
நூரலாருமாகி அளனத்து இடங்களிலும் திகழ்கிறார்கள்.
ொயிலிருந்து குஞ்சுகளள உமிழும் மீ ன் என வசாற்களில்
குலெரிளசளய நிறுெிெிட்டு வெறுளமயில் மூழ்கி
சாகிறார்கள். வசான்ன வசால் இறுதிநீவேன தன் ொயில்
வசாட்டும் ரபறுவபற்ற அறிஞன் யாரேனும் இருந்திருக்கிறானா
இங்ரக?

“வசயலுக்குரமல் அருமணி காக்கும் நாகவமன அளமந்துள்ளது

ஐயம். இன்று அத்தளன நூல்களும் ஞானியரும் மறுவமாழி
வசால்லரெண்டியது இவ்ெினாவுக்ரக, ஐயமின்றி அறிந்து
ஆற்றுெவதப்படி?” என்றார் சிகண்டி. அத்தளன வபாழுதும் அெர்
ரபசியதாகத் ரதான்றெில்ளல. அெருளடய எண்ணங்கள்
இளளய யாதெளே ரநாக்கி அறியா நுண்பாளதவயான்றினூடாக
ஒழுகிச் வசன்றளடந்தன. வசால்லி நிளறயாமல் வசால் முடிந்து
அெர் வபருமூச்சுெிட்டார். உடற்தளசகள் வதாய்ந்தன. ஆனால்
ெிழி மாறா ரநாக்குவகாண்டிருந்தது.

சிகண்டியின் அளசயா ெிழிகளள ரநாக்கியபடி இளளய

யாதெர் வசான்னார் “பாஞ்சாலரே, எது வசயல் எது வசயல்
அல்ல என்ற ெினாவுக்கு முன் ஞானியரும் உளமயக்கு
வகாள்கிறார்கள். அறிபெர்களுக்கு வசயலின் இயல்பு
வதரிந்திருக்கரெண்டும். அதற்கும் ரமலாக வசயற்ரகட்டின்
இயல்பு வதரிந்திருக்கரெண்டும். வசயலின்ளமளய ரமலும்
நுணுகியறிந்திருக்கரெண்டும். வசயலின் ெழி மிகவும்
இடர்மிக்கது. எளிதில் எண்ணி எய்தமுடியாதது.”

இந்த ளநமிைாேண்யத்திலமர்ந்து இேண்டு நாட்களாக

வசயளலப் பற்றிரய வசால்லாடிக்வகாண்டிருக்கிரறன். வசயலின்
ெிளளளெ அஞ்சியெோக அங்கநாட்டேசர் இங்கு ெந்தார்.
அெருக்கு வசயல் எனும் ரபாளேப் பற்றி வசான்ரனன்.
வசயல்ரமல் தயக்கம் வகாண்டெோக பீஷ்மர் ரநற்று ெந்தார்.
அெருக்கு வசயவலனும் ரயாகத்ளதப் பற்றி வசான்ரனன்.
எய்துெனெற்ளற அங்கருக்கும் இயற்றுெதன்
முழுளமளயப்பற்றி பீஷ்மருக்கும் கூறிரனன். பாஞ்சாலரே,
வசயல்ரமல் ஐயம் வகாண்டெோக நீர் ெந்திருக்கிறீர்.
வசயவலனும் அறிதளலப் பற்றி ெினவுகிறீர்.

தழல் தான் வதாடும் அளனத்ளதயும் தாவனன்ரற

ஆக்கிெிடுகிறது. அறிவு அளனத்ளதயும் அறிவென்றாக்குகிறது.
தழல் தூயது, ஒளிவகாண்டது. அளனத்ளதயும்
தழலாக்குெளதரய ரெள்ெி என்கிரறாம்.
ஞானத்திலளமந்தென் வசயலளனத்ளதயும்
ரெள்ெியாக்குகிறான். சிலர் அனலில் ரெள்ெிவசய்கிறார்கள்.
சிலர் அலகிலா அனளல ஓம்புகிறார்கள். அெர்களளரய
ஞானிகள் என்கிரறாம்.

எது பிற அளனத்தும் தாரன எனக் காட்டுகிறரதா, பிற

அளனத்துக்கும் மாற்வறன தான் நின்றுவகாள்கிறரதா அதுரெ
அறிவு. ெிளதளய தன் ரதாளிரலற்றிக்வகாண்டு
முளளத்வதழுகிறது சிறுவசடி. ரநாக்குபெனாக தான் ஆகும்
ஆடி. அறிபென் அறிரெ அளனத்துவமன்றும் அதில் தான் ஒரு
துளிரய என்றும் உணர்கிறான். அறிபெளன
அறிவென்றாக்குெரத அறிவு. முழுளமயற்றது அறிெல்ல.
அறிெளனத்தும் முழுளமயின் ஒரு துளிரய. அளனத்து
நீர்த்துளிகளும் கடல்ரநாக்கியளெரய.

முழுளமரதடும் வசயல்கவளல்லாம் ரெள்ெிகரள. ஆனால்

வபாருட்களால் ஆற்றப்படும் ரெள்ெிகளளெிட அறிொல்
இயற்றப்படும் ரெள்ெி சிறந்தது. அளனத்துச் வசயல்களும்
அறிவுச்வசயல்பாடுகரள. நதிளயெிட முகில்
ெிளேவுவகாண்டது. ெிண்ணில் அளலயும் கடல்கள்
எளடயற்றளெ. அறிெின் பாளத பயின்று ரமம்பட்டு
அளடயரெண்டியது. நீந்தியபடிரய பிறக்கின்றன மீ ன்கள்.
பிறந்ததுரம ஓடுகின்றன கால்கள் வகாண்டளெ. பறளெக்குஞ்சு
அன்ளனயிடமிருந்ரத சிறகுகளளப் பற்றி அறிகிறது.
சிறகுகளினூடாக ொளன பயில்கிறது. நீந்தியும் ஓடியும்
தாெியும் கற்றெற்ளறக் வகாண்ரட உயிர்கள் பறளெகளாயின.

ெணங்கியும் எட்டுத்திளசயும் ெினாவெழுப்பியும்

வதாண்டுவசய்தும் அறிந்துவகாள்க! உண்ளம காணும்
ஞானிகரள உமக்கு ஞானத்ளத அளிக்கெியலும். ஞானத்ளத
அளடந்தபின்னர் இந்த ஐயங்கள் இயல்பாக அழிந்துெிடும்.
அளனத்து உயிர்களளயும் உம்முள்ரள காணச்வசய்ெரத
அறிவு. எனரெ அளனத்துக்கும் ெிளடவயன்றாகி நின்றிருப்பரத
அதன் இயல்பு. பழி, இழிவு, துயர் எனும் மூன்று கடல்களள
கடக்கச்வசய்யும் வபருங்கலம் ஞானம். வெளிெிரியும்
புலன்களள உள்ரநாக்கி வதாகுத்துக்வகாண்டு, துயிலிலும்
ஒலிக்கு அளசயும் பூளனச்வசெிவயன உளம் கூர்ந்திருப்பென்
ஞானத்ளத அளடகிறான். ஞானம் அளமதிளய அளிக்கிறது.

ஐயம் வகாண்டெனுக்கு வசயல் இல்ளல. வசயலில் திேள்ெரத

ஞானம். ஞானமில்ளலரயல் ஐயம் அழிெதில்ளல.
ஐயம்வகாண்டெனுக்கு இவ்வுலகில் எதுவுமில்ளல,
மாற்றுலகுகளிலும் எஞ்சுெரததுமில்ளல. அளனத்ளதயும்
ஐயப்படுபென் தனக்குத்தாரன ெிலங்குகளள
பூட்டிக்வகாள்பென். ஐயம் அறிெின்வபாருட்ரட எழரெண்டும்.
ெிளடயின்வபாருட்டு மட்டுரம ெினா எழரெண்டும்.
ெினாவுக்குள் ெிளடயின் ெடிவும் இலக்கும்
வபாதிந்திருக்கின்றன. அறிெின் மீ தான நம்பிக்ளகளயரய
அறிபெனின் அளனத்து ஐயங்களும் வெளிப்படுத்துகின்றன.
அறிளெ நம்பி ஐயங்களள எதிர்வகாள்பென் தன்ளன
மீ ட்டுக்வகாள்கிறான். ஐயத்ளத நம்பி அறிளெ எதிர்வகாள்பென்
ஐயத்ளதரய வபருக்கிக்வகாள்கிறான்.

ெிளடரதடுெவதன்பது ரகள்ெிகளள ரமலும் ரமலும் கூர்ந்து

வதளிவுபடுத்திக்வகாள்ெது மட்டுரம. ஐயங்களள கூர்ந்து
ரநாக்கி உறுதிகளள வசன்றளடயலாம். ெளலளயக் கட்டும்
சிலந்தி இளே சிக்கிக்வகாண்டதும் கண்ணிகளள தாரன
அறுத்துெிடுகிறது. ஐயம்வகாள்பென் தன் ஐயம் குறித்து
வபருமிதம் வகாள்ெரத அறிதலின் பாளதயின் வபரும்புளதகுழி.
ஐயப்படுதல் என்பது ஓர் அறிவுநிளல அல்ல. ஐயம் அறிெின்
கருெியும் அல்ல. அறிதலின் ஏரதனும் ஒரு படியில்
நின்றிருப்பரத அறிவுநிளல எனப்படும். ஐயம்
அறிெில்லாநிளல மட்டுரம. அறிெின்ளமளய அறிவு
ெிளழகிறது, தான் வபய்தளமயும் கலம் அது என்பதனால்.
புறத்ரத ரநாக்கி ஐயப்படுபென் அறிென் அல்லன். தன்னுள்
ஐயம் எழ அளத ஊர்திவயனக் வகாண்டு முன்வசல்பெரன
அறிளெ நாடுபென். பிறர் அளடந்தெற்றின் ரமல் ஐயம்
வகாள்ெவதன்பது கங்ளகப்ரபேளலகளள எதிர்த்து நீந்துெது.
வசால்லுக்கு வசால்ளெப்பது வசால்ளல மறுப்பது மட்டுரம.
வெற்றுச்வசால்லில் மகிழ்ெரத அறிவுநாடுபெனின் இருட்டளற.
ஐயத்ளத கருெியாகக் வகாண்டென் எதிவோலிகள் மட்டுரம
நிளறந்திருக்கும் கூளேக்குெடு ரபான்றென். அென் வகாள்ளும்
அளமதியும் ஓளசகளாலானரத.

அறிெின் ஆணெம் ரமலும் அறியரெ ளெக்கும்.

அறிவுத்ரதடலல்லாத வசயல்களள ெிலக்கும். ஆனால்
அறிந்தெற்ளறச் சூழ்ந்த ரெலிவயன்றாகி அறிளெ
ஆளுளமவயனத் திேட்டி நிறுத்தி ரமலும் வசல்ெளத தடுக்கும்
என்பதனால் வசல்லும்ரதாறும் ெிலக்கரெண்டியது அது.
ஐயத்தின் ஆணெரமா வதாடங்கும்ரபாரத
களளயப்படரெண்டியது. எல்லா அறிவும் தன்னுள் உளறயும்
அறியாளமக்கு எதிோன ரபாரே. தன்னுள் ஐயம் வகாண்டென்
அறிந்துவகாள்ளக்கூடும். ஐயத்ளத கெசவமன்றும் ொவளன்றும்
வகாண்டென் வெல்லப்படுெரத இல்ளல. தன்ளனெிடப்
வபரியெற்றால் வெல்லப்படுெரத கல்ெி என்பது.

பாஞ்சாலரே, நூறாண்டுகள் நீங்கள் அமர்ந்தது ஐயத்ளத

பீடவமனக் வகாண்டளமயால்தான். வசால்ளல தெவமனக்
வகாள்பென் வசால்வபருக்குகிறான். ஐயத்ளத தெவமனக்
வகாள்பென் ஐயத்ளதரய வபருக்குகிறான்.
அளடயரெண்டியெற்ளற தெம் வசய்பெரன வசன்றளடகிறான்.
பாஞ்சாலரே, வபருநதியின் நீர்ப்படலத்தில் ெிளளயாடும்
நீர்ச்சறுக்கிப் பூச்சிகள் நீரிலிருந்து ெிடுபட்டளெ. அளெ
மூழ்குெரதா அளலக்கழிெரதா ஒழுகுெரதா இல்ளல.
ரநாக்குக, அளெ நதிளய அறிெதுமில்ளல.

சிகண்டி சினத்துடன் எழுந்து “நான் என் ெினாக்கள்

மறுக்கப்படுெதற்காக இங்கு ெேெில்ளல, எனக்கான
ெிளடகளளக் ரகட்டு ெந்ரதன்” என்றார். “நீங்கள் ஒரு
ெினாெில் நிளலவகாள்ளெில்ளல, பாஞ்சாலரே,
ெினாக்களினூடாக ஒழுகிச் வசன்றீர்கள்” என்றார் இளளய
யாதெர். சிகண்டி சீற்றம் குளறயாமல், குேளலமட்டும்
உறுதியாக்கி “சரி, நான் அளனத்ளதயும் இப்படி சுருக்குகிரறன்.
நான் எனக்வகன ரநாற்ற வசயளல வசய்ெதா ரெண்டாமா?
அளத வசய் என எனக்கு உறுதிவசால்லும் அறிவு எது?”
என்றார். சற்று குனிந்து “ஒரு வசயலுக்கு உறுதியளிக்கும்
அறிவு அளனத்துச்வசயலுக்கும் உறுதிவயன்றளமயும் என நான்
அறிரென்” என்றார்.

இளளய யாதெர் “நீர் அளத உம் அன்ளனயிடரம ரகட்கலாம்”

என்றார். சிகண்டி கூர்ந்து ரநாக்கிக்வகாண்டு நின்றார். “அமர்க!”
என்றார் இளளய யாதெர். சிகண்டி அமர்ந்தார். “உங்கள்
அன்ளனளய உங்களுக்கு காட்டுகிரறன்” என்றபடி எழுந்த
இளளய யாதெர் சிறிய மேக்வகாப்பளேயில் நீருடன் ெந்தார்.
அளத சிகண்டியின் முன்ளெத்து “ரநாக்குக!” என்றார். சிகண்டி
தன் முகத்ளத அதில் பார்த்தார். “நீங்கள் சந்திக்க ெிளழபெளே
எண்ணிக்வகாள்க! அெர் இங்ரக ரதான்றுொர்” என்றார் இளளய
யாதெர்.

சிகண்டி அந்த நீர்ெட்டத்ளத ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்தார்.

அகல்சுடரின் வசவ்வொளி படர்ந்த அெர் முகம் அதிலிருந்து
ஐயத்துடன், குழப்பத்துடன் ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்தது.
“அன்ளனரய” என அெர் அளழத்தார். “அன்ளனரய!
அன்ளனரய! அன்ளனரய!” என்று உள்ளம் ஒலிக்க
அளமந்திருந்தார். ெிழிெிலகெில்ளல என்றாலும் ஒருகணம்
மயங்கி பிறிவதான்றாெளத தெறெிட்டார். அங்ரக அம்ளபயின்
முகம் வதளிந்து ெந்தது. அெளுடன் அெர் தனித்திருந்தார்.
அம்ளப புன்னளகத்து “ெருக!” என ளகநீட்டினாள்.
“அன்ளனரய” என சிகண்டி கண்ண ீருடன் ெிம்மினார்.
“அருகளணக, ளமந்தா!” என அம்ளப அளழத்தாள். ஒரு
சிறுகணத் திரும்பலில் அெர் அெளிருந்த வெளிளய
அளடந்தார்.

சுற்றிலும் ரநாக்கியபடி “இது எந்த இடம்?” என்று அெர்

ரகட்டார். “இதுரெ உண்ளமயில் இளமக்கணக் காடு.
அங்கிருப்பது இதன் பருெடிவு. பருெடிவுகள் காலத்ளத
முற்றிலும் தெிர்க்க முடியாது” என்று அம்ளப வசான்னாள்.
அெர் ரதாளளத் தழுெி தளலமயிளேக் களலத்து
“களளத்திருக்கிறாய்” என்றாள். தான் ஒரு சிறுெனாக
மாறிெிட்டிருப்பளத அெர் உணர்ந்தார்.
“வநடுந்வதாளலெிலிருந்து ெருகிரறன், அன்ளனரய” என்றார்.
“ஆம், அது மிக அப்பாலுள்ளது” என்று அம்ளப வசான்னாள்.
“ெருக!” என அெர் ளகளயப்பிடித்து அக்காட்டுக்குள்
அளழத்துச்வசன்றாள்.

இளங்காற்று ெசிக்வகாண்டிருந்தது.
ீ ஒளிசாய்ந்திருந்த திளசரய
கிழக்கு என்று உணர்ந்தான். “வபாறுத்திரு, தந்ளத உணவுடன்
ெருொர்.” அென் “அெர் வசன்றரபாது நான்
துயின்றுவகாண்டிருந்ரதனா?” என்றான். அன்ளன “அெளேத்தான்
வதரியுரம? புலரிக்கு முன்னரே துயில்நீப்பெர்” என்றாள். அென்
கால்களள நீட்டிக்வகாண்டு “இந்தக் காடு இனியது. இங்ரக
எப்ரபாதும் வமன்குளிர்காற்று உள்ளது” என்றான். பறளெகளின்
ஒலிகள் ரகட்டுக்வகாண்டிருந்தன. பனிசூழ்ந்த மளலகள்
அப்பால் ெளளயமிட்டிருந்தன. காட்டுக்குள் கிளளகள்
அளசயும் ஓளச ரகட்டது. அம்ளப “அெர்தான்” என்றாள்.

காட்டுப்பாளதயில் பீஷ்மர் காய்களும் கனிகளும் நிளறந்த

வகாடிக்கூளட ஒன்ளற ரதாளிலிட்டு கயிற்றால் கட்டப்பட்ட
கிழங்குகளள ளகயில் எடுத்தபடி ெந்தார். அெருளடய
தளலயில் கரியமயிர் சளடக்கற்ளறகளாக வதாங்கியது. அதில்
பிளறநிலவு என பன்றித்ரதற்ளறளய அணிந்திருந்தார்.
புலித்ரதாலாளட முழங்கால்ெளே ெந்தது. உடவலங்கும் பூசிய
வெண்ண ீற்றில் ெியர்ளெயின் தடங்கள். கரிய முகத்தில்
வெண்புன்னளகயுடன் அன்ளன எழுந்து “அரதா தந்ளத” என
அெனுக்கு சுட்டிக்காட்டினாள்.

“தந்ளதரய” என்று ளகநீட்டிக் கூெியபடி சிகண்டி எழுந்து

அெளே ரநாக்கி ஓடினான். சிரித்தபடி குனிந்து “வமல்ல
வமல்ல” என்றார் பீஷ்மர். “இங்ரக என்ன
வசய்துவகாண்டிருந்தாய்?” என்றார். “நீங்கள் ெருெதற்காக
காத்திருந்ரதன், தந்ளதரய” என்றபடி அெர் ரதாளிலிருந்த
கூளடளய ரநாக்கி அென் எம்பினான். “இரு இரு. அளனத்தும்
உனக்காகரெ” என்று அெர் வசான்னார். “ொ” என அெளன
அளழத்துச்வசன்றார். அன்ளன சிரித்தபடி அெர்கள்
அணுகுெளத ரநாக்கிநின்றாள்.

அெர் கூளடளய தளேயில் ளெப்பதற்குள்ளாகரெ அென்

அதற்குள் இருந்த கனிகளள எடுத்து பேப்பத் வதாடங்கினான்.
இரு ளககளிலும் இரு மாங்கனிகளள எடுத்து மாறிமாறி
கடித்து உண்டான். சாறு முழங்ளக ெளே ஒழுகியது. புளிப்பு
முதிர்ந்து இனிப்பான சுளெயில் அென் உடல்
உலுக்கிக்வகாண்ரட இருந்தது. உறிஞ்சியும் வமன்றும்
உண்டரபாது ஊழ்கத்திவலன ெிழிமூடி முகம் மலர்ந்தான்.
அம்ளப அெளன ரநாக்கி “அமர்ந்துவகாள், ளமந்தா” என்றாள்.
அென் அளத ரகட்கெில்ளல. அெள் அெளனப்பற்றி இழுத்து
தன்னருரக அமேச்வசய்தாள்.

பீஷ்மர் ஒரு கனிளய எடுத்து அம்ளபக்கு அளித்தார். அென்

அக்கணரம ெிழிதிறந்து “இல்ளல… இல்ளல” என்று கூெியபடி
அளத பிடித்து ெிலக்கினான். “என்னுளடயளெ இளெ…
அளனத்தும் என்னுளடயளெ” என்றான். “அன்ளனக்கு ஒன்று,
ளமந்தா” என்றார் பீஷ்மர். அம்ளப சிரித்து “இன்னுவமான்று
உண்டதுரம ெயிறு நிளறயும். அதன்பின் காலால் உளதத்துத்
தள்ளுொன்” என்றாள். அென் “இல்ளல, நான் அளனத்ளதயும்
தின்ரபன். எெருக்கும் வகாடுக்கமாட்ரடன்” என்றான். “ளகளய
எடுங்கள்! ளகளய எடுங்கள்!” என பீஷ்மரின் ளகளயப் பிடித்து
ெிலக்கினான். சிரித்தபடி “சரி, ளகளய ளெக்கெில்ளல” என்று
பீஷ்மர் வசான்னார்.

அம்ளப “அன்ளனக்கு ஒரு பழம் வகாடு, ளமந்தா” என்றாள்.

அென் அெளள ரநாக்கிெிட்டு சுட்டுெிேலின் கனிச்சாற்ளற
நக்கியபின்பு “ஒன்றுமட்டும்” என்று காட்டினான். “சரி” என்றபின்
அெள் ஒரு கனிளய எடுத்தாள். கடித்து சாற்ளற உறிஞ்சி
“இன்கனி, இக்காட்டிரலரய இதற்கு நிகோன சுளெ பிறிதில்ளல”
என்றாள். பீஷ்மர் புன்னளகக்க “இந்த மேம் காய்க்கும் பருெமா
இது?” என்றாள். “ஆம்” என்று அெர் வசான்னார். அென்
அெர்களின் ெிழிகள் பரிமாறிக்வகாண்ட புன்னளகளயக் கண்டு
மாறி மாறி ரநாக்கியபடி “என்ன?” என்றான். “ஒன்றுமில்ளல”
என்றாள் அம்ளப.
“என்ன மேம் அது, அன்ளனரய?” என்றான். “ஒன்றுமில்ளல, நீ
பழத்ளத உண்க!” என்று அன்ளன வசான்னாள். “என்ன மேம்?
என்ன மேம்?” என்று அென் கூெினான். “ஒன்றுமில்ளல என்று
வசான்ரனன் அல்லொ? ரபசாமலிரு” என்று அன்ளன
அதட்டினாள். அெள் ெிழிகளும் குேலும் மாறியிருந்தளம
அெளன உள்ளத்ளத கூர்வகாள்ளச் வசய்தது. “என்ன மேம்?
என்ன மேம், தந்ளதரய?” என்றான். “ஏன், மேத்ளதப்பற்றி
அறிந்தால்தான் கனியுண்பாயா? ெிலகிப்ரபா… ரபாய்
ெிளளயாடு” என்று அன்ளன சினம்வகாண்டு சிெந்த
முகத்துடன் வசான்னாள். அப்ரபாது முற்றிலும் புதிய ஒருத்தி
அெளில் எழுந்துெிட்டிருந்தாள்.

“தந்ளதரய, என்ன மேம் அது?” என்று அென் ரகட்டான். அெர்

ளகளயப் பிடித்து உலுக்கி “என்ன மேம் அது, தந்ளதரய?”
என்றான். “ரபா என்ரறரன?” என அன்ளன அடிக்க
ளகரயாங்கினாள். அென் ளகயிலிருந்த கனிகளள கீ ரழ
ெசிெிட்டு
ீ “எனக்கு ஒன்றும் ரெண்டாம்… இந்தக் கனிகரள
ரெண்டாம்” என்று கூச்சலிட்டான். தளேளய உளதத்து
“ரெண்டாம்… ஒன்றும் ரெண்டாம்” என்று அலறினான். அன்ளன
அென் புட்டத்தில் அடித்து “என்ன அடம்? வசான்னால்
ரகட்கமாட்டாயா?” என்றாள். அென் ெறிட்டலறியபடி
ீ தளேயில்
ெிழுந்து உருண்டு ளககால்களள ெசினான்.
ீ கூளட சரிந்து
கனிகள் உருண்டன.

தந்ளத அெளன அப்படிரய தூக்கி எடுத்துக்வகாண்டார்.

“ரெண்டாம்! ரெண்டாம்!” என்று அென் கூச்சலிட்டு
திமிறினான். அெர் அெளன சிரித்தபடிரய வகாண்டுவசன்று
ஒரு சிறுபாளறரமல் நிறுத்தி “நிறுத்து… அழாரத… நிறுத்து!”
என்றார். அென் ெிம்மி ரதம்பினான். “இரதா பார்! உன்ளன
ரதவனடுக்க கூட்டிச்வசல்ரென்…” என்றார். “ஆம், வமய்யாகரெ
நாம் ரதன் எடுக்கச் வசல்ரொம்.” அென் அழுளகளய
நிறுத்திெிட்டு உதடுகளள நீட்டி அெளே ரநாக்கினான்.

“அந்த மேத்ளதப்பற்றி வசால்கிரறன். நீ எெரிடமும்

வசால்லக்கூடாது.” அென் இல்ளல என தளலயளசத்தான்.
“முன்வபாருநாள் நான் உன் அன்ளனளய எரித்துெிட்ரடன்.”
அென் திளகப்புடன் “ஏன்?” என்றான். “அெள் என்ளன
மதிக்கெில்ளல என்று ரதான்றியது” என்றார் தந்ளத. “ஏன்?”
என்று அென் புரியாமல் ரகட்டான். “அெள் நான் அெளள
எவ்ெளவு மதிக்கிரறன் என வதரிந்துவகாள்ள ெிளழந்தாள்.
ஆகரெ என்ளன மதிக்காமல் நடந்துவகாண்டாள்.” அென்
ஒன்றும் புரியாமல் தளலயளசத்தான். “என்ளனெிட அெள்
தந்ளத ரமலானென் என்றாள். அது எல்லா வபண்களும்
எடுக்கும் பளடக்கலம்” என்றார் தந்ளத. “என் வசால் ரகளாது
தன் தந்ளதயில்லம் வசன்றாள். அது என்ளன
சிறுளமவசய்ெதனால் என்று எண்ணி நான் அெள்ரமல்
சினம்வகாண்டு தீச்வசால்லால் எரித்ரதன்.”

“எரித்துெிட்டீர்களா?” என்றான். “ஆம், நான் அெளள எரித்தது

என் சிறுளமயால். என்ளன அெள் மதிக்கிறாளா என்று நான்
ரெவுசூழ்ந்துவகாண்ரட இருந்திருக்கிரறன். சினம் என்ளன
வென்றது. அளதரய ஆணின் சிறுளம என்கிறார்கள்.
ெிழுங்கவும் உமிழவும் இயலாத நஞ்சு அது” என தந்ளத
வதாடர்ந்தார். “என்ன?” என்று அென் ரகட்டான். “ஆண் என
எழுந்த அளனெருக்குள்ளும் உளறயும் சிறுளம அது.
வெல்லரெ முடியாவதனும் எதிரிளய சிறுளமவசய்து வெல்ல
முயல்ெது.” அென் “என்ன?” என்று மீ ண்டும் வபாருளில்லாமல்
ரகட்டான். “தாய்ளமயின் நிமிர்வு கண்டு சிறுளமவகாள்கிரறாம்.
தாய்ளமயின் கனிளெ பயன்படுத்தி சிறுளமவசய்கிரறாம்.”

அென் “அன்ளனயா?” என்றான். “உன் அன்ளனதான் இந்தக்

காடு என்று ளெத்துக்வகாள். அப்படிவயன்றால் நான் யார்?”
என்றார் தந்ளத. “யார்?” என்று அென் ரகட்டான். “ொனிலிருந்து
ெரும் இடி, மின்னல், மளழ. அவ்ெளவுதான். அன்ளனதான்
எப்ரபாதுமிருப்பெள். இங்குள்ள வசடிகளும் வகாடிகளும்
ெிலங்குகளும் சிற்றுயிர்களும் எல்லாம் அெளுளடயளெ.
அளத அறிந்திருப்பதனால்தான் ஆணில் அந்தச் சிறுளம
எழுகிறது. மின்னலால் சிலரபாது காடு பற்றிக்வகாள்கிறது”
என்றார் தந்ளத.

அென் ஆர்ெமிழந்து வதாளலெில் அன்ளன கனிகளள எடுத்து

கூளடயில் ளெப்பளத பார்த்தான். “என் கனிகள்… நான்
அெற்ளற உண்ரபன்” என்றான். “உன் அன்ளனளய எரித்த
பின்னர் நான் அளனத்ளதயும் உணர்ந்ரதன். என் ஆற்றல்கள்
அளனத்ளதயும் இழந்து வபாருளற்றென் ஆரனன். இந்த
மளலயுச்சியில் அமர்ந்து தெம்வசய்ரதன். என் உள்ளத்தில்
எஞ்சிய அெளுருெிலிருந்து வமல்ல வமல்ல அெளள
மீ ட்வடடுத்ரதன். அெள் எரிந்தழிந்த சாம்பலில் இருந்து ஒரு
மேம் முளளத்து என் அருரக நின்றது. ரெர்முதல் ரதன் ெளே
கசப்பு நிளறந்த மேம். அதன் கனிகள் கசந்தன. பின்னர்
காலப்ரபாக்கில் இனிளமவகாண்டன. அளெரய இந்தக் கனிகள்.
ரபாதுமா?” அென் தளலயளசத்தான்.

“ொ, ளமந்தருக்கு ரமலும் இனியளெ அக்கனிகள்” என பீஷ்மர்

அென் ளகளயப்பற்றி அளழத்து ெந்தார். “அெனுக்கு
வசால்லிெிட்ரடன்” என்றார். “அெனுக்கு என்ன வதரியும்?”
என்றாள் அம்ளப. “அெனுக்கு உரியரபாதில் நிளனவுக்கு
ெரும்” என்றார். அென் அன்ளனளய ரநாக்கியபின் “நீங்கள்
தந்ளதளய தீச்வசால்லிட்டதுண்டா?” என்றான். அன்ளன
புன்னளகத்து ஒரு கனிளய எடுத்து அெனிடம் வகாடுத்து
“உண்க!” என்றாள். “அன்ளனரய…” என அென் வதாடங்க
“உண்க!” என்றபின் இன்வனாரு கனிளய எடுத்து தந்ளதயிடம்
அளித்தாள்.

அென் அக்கனிளய புதிய சுளெயுடன் உண்டான். அதற்குள்

எங்ரகா கசப்பு இருந்திருக்கிறது. இன்வனாரு கனிளய எடுத்து
உண்ணப் புகுந்தரபாது ஏப்பம் ெந்தது. அதிலிருந்த மணம்
கசப்ளப நிளனவூட்டியது. அந்தக் கசப்ரப மணவமன்று
உருமாறி இனிளமயுடன் கலந்திருக்கிறது என நிளனத்தான்.
இனிளமளய ரமலும் இனிதாக்குகிறது அது. அன்ளனயும்
தந்ளதயும் தாழ்ந்த குேலில் உதிரிச்வசாற்களில்
உளேயாடிக்வகாண்டிருப்பளத, அெர்களின் ெிழிகள் பிறிவதான்று
உளேப்பளத ரநாக்கினான்.

அென் எெரோ தன்ளன அளழப்பளத ரகட்டான். “யார்?”

என்றான். பீஷ்மர் “என்ன?” என்றார். “அெர்” என அென்
சுட்டிக்காட்டினான். அம்ளப அங்ரக ரநாக்கிெிட்டு “என்ன
காட்டுகிறான்?” என்றாள். “குழெியரின் ெிழிகள் ெிளழென
காண்பளெ” என்ற பீஷ்மர் அெனிடம் “அங்ரக ஒன்றுமில்ளல,
உண்க!” என்றார். அென் பாதி உண்ட மாம்பழங்களள
ெசிெிட்டு
ீ இன்னும் இேண்ளட எடுத்துக்வகாண்டான்.
“பாஞ்சாலரே…” என்னும் அளழப்ளப ரகட்டான்.
“அளழக்கிறார்கள்” என்றான். “ஒன்றுமில்ளல, உண்க!” என்றாள்
அம்ளப.

“பாஞ்சாலரே” என்னும் அளழப்பில் சிகண்டி மீ ண்டுெந்தார்.

எதிரே அமர்ந்திருந்த இளளய யாதெர் “ரகட்டீர்களா?” என்றார்.
“எளத?” என்று சிகண்டி ரகட்டார். “அன்ளனயின் ெிருப்பம்
என்ன என்று?” என்றார் இளளய யாதெர். “ரகட்கரெண்டியரத
இல்ளல. யாதெரே, அது ஆணும் வபண்ணும் ஆடும் கூத்தின்
ஒரு தருணம். வபண்ளண ஆண் வகால்கிறான். ஆளண வபண்
உண்கிறாள். அென் உடலின் பகுதிவயன்றாகிறாள். அெள்
ெயிற்றில் அென் கருொகிறான்” என்றார் சிகண்டி. மலர்ந்த
முகத்துடன் “நான் வசய்ெவதன்ன என்று வதளிந்ரதன்” என்று
வசால்லி ளககளள ெிரித்தார்.

இமைக்கணம் - 17

சிகண்டி எழுந்துவகாண்டு “நான் ெிளடவகாள்கிரறன்

யாதெரே, இன்று நாள் நலம்வகாண்டது” என்றார். இளளய
யாதெர் அெருடன் எழுந்துவகாண்டு “உங்கள் ஐயங்கள்
தீர்ந்துெிட்டனொ?” என்றார். “இந்த ெினாவுக்கு இதற்குரமல்
ஒரு ெிளட இல்ளல” என்றார் சிகண்டி. இளளய யாதெர்
புன்னளகத்தார். சிகண்டி “நான் உங்களளத் ரதடிெந்தது
ெணாகெில்ளல.
ீ இளெ எங்கு நிகழ்ந்தன என நான் அறிரயன்.
என்னுள் இருந்து எழுந்தளெயாக இருக்கலாம்.
காலத்துளிவயனக் கூறப்படும் இக்காட்டில் எழுந்தளெயாக
இருக்கலாம். ஆனால் அளெ வமய்ளமவயன்ரற உறுதியாகத்
ரதான்றுகிறது” என்றார்.

தளலமுடிளய சுருட்டிக் கட்டியபடி சிகண்டி முற்றத்தில்

இறங்க இளளய யாதெர் படிரமல் நின்றார். “நன்று, யாதெரே.
நான் என் தெச்ரசாளலக்ரக மீ ள்கிரறன்” என்றார் சிகண்டி.
இளளய யாதெர் புன்னளகத்தார். “உமது புன்னளகயில்
இன்னுவமான்று எஞ்சியிருப்பதாக குறிப்புள்ளது” என்ற சிகண்டி
“இக்காட்சியில் உங்களுக்கு ஐயமுள்ளதா?” என்றார். “இல்ளல”
என்று இளளய யாதெர் வசான்னார். “இது உணர்த்துெது
அெர்களிருெரும் இருக்கும் வமய்ளமளயத்தான்.” சிகண்டி
“உளமசிெ நடனம்” என்றார். “வசால்லறிந்த நாள் முதல்
ரகட்டது. ஆயினும் உணர்ெதற்குரிய தருணம் இப்ரபாரத
அளமந்தது.”

இளளய யாதெர் “பாஞ்சாலரே, ரநாயல்ல, ரநாய்மூலரம

உசாெப்படரெண்டியது. உங்களில் எழுந்த ஐயரம அதற்குரிய
ரெர் எங்ரகா உள்ளது என்பளத காட்டுகிறது” என்றார். “அது
என் ஆணெத்திலிருந்து எழுந்தது. நான் என்ளன
இயற்றுகிரறன் என்னும் எண்ணத்தால். நன்று, இப்ரபாது
கனெில் உண்ட கனியின் இனிளமரய நாெிலுள்ளது” என்றபின்
தளலெணங்கி சிகண்டி முற்றத்ளதக் கடந்து இருளுக்குள்
வசன்றார். இளளய யாதெர் அெளே ரநாக்கியபடி நின்றபின்
திரும்பி குடிலுக்குள் வசன்று கதளெ மூடினார். அந்த
வமல்லிய ஓளசளய சிகண்டி ரகட்டார். ெிளக்வகாளி
அணந்தரபாது நிழற்பின்னல் உருமாறியளத ெிழிகள் அறிந்தன.

இருளுக்குள் உறுதியான அடிகளுடன் வசன்றுவகாண்டிருந்த

சிகண்டி வமல்லிய முக்ளேரயாளச ரகட்டு நின்றார்.
மறுகணரம ரசற்று மணத்ளத உணர்ந்தார். “அன்ளனரய” என்று
முனகியபடி நின்றார். காட்டின் கரிய இளலத்தளழப்புக்கு
அப்பால் இருள்ெரி ஓெியவமன வபரும்பன்றி வதரிந்தது.
ரமலும் அணுகியரபாது பிசிறி நின்றிருந்த பிடரிமயிர் முட்கள்
வதளிந்தன. “அன்ளனரய” என்றபடி அெர் ரமலும்
வநருங்கியரபாது அது திரும்பி நடக்கத் வதாடங்கியது. அெர்
வதாடர்ந்து வசல்ல அதன் ெிளேவு மிகுந்துெந்தது. மூச்சிளேக்க
மேங்களின் புதர்களினூடாக அெர் அளத துேத்திச் வசன்றார்.
காட்டின் நடுரெ இளலகளுக்கு அப்பால் மரனாஹேத்தின் ஒளி
வதரிந்தது. மாவபரும் நாகெிழி என அது அளசெற்றிருந்தது.
வபரும்பன்றி வசன்று அதன் ெிளிம்புச்ரசற்றில் இறங்கி நீரில்
மூழ்கி மளறந்தது. அெர் ரநாக்கிக்வகாண்டு களேயில் நின்றார்.
சுளனநடுரெ மரனாசிளல இருவளாளியுடன் நின்றிருந்தது.
பன்றி ரமவலழும் என அெர் காத்திருந்தார். பின்னர் வமல்ல
சுளனரநாக்கி வசன்றார். நீர் ெிளிம்ளப அளடந்தரபாதுதான் நீர்
அளசெற்றிருக்கெில்ளல என்றும் மிக ெிளசயுடன்
சுழன்றுவகாண்டிருக்கிறவதன்றும் உணர்ந்தார்.

தயங்கியபின் குனிந்து நீர்ச்சுழிளய வதாட்டார். களிறு தன்

துதிக்ளக நுனிெிேலால் என அெர் ெிேளலப் பற்றி
வபருெிளசயுடன் இழுத்து மூழ்கடித்து வகாண்டுவசன்றது சுழல்.
கணம் ரகாடி காதம் என வசன்ற அதன் ெிளேவு
அளனத்ளதயும் அழித்து இன்ளமவயன்றாக்கியது. உடலின்ளம,
உளமின்ளம, தன்னிளலயின்ளம. அெர் இருண்ட
வபருவெளிளய ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்தார். அப்வபருவெளியில்
ஒருதுளிவயன்றிருந்தபடி. அெர்முன் எழுந்த வபரும்பன்றியின்
உருளெ கண்டார். அதன் ரமழிமுகத்தின் ரமல் சிறுபனித்துளி
என புெி அளமந்திருந்தது. இடிரயாளசயும் மின்னவலாளியும்
எழுந்தன. திளசகள் ஓங்காேமிட்டன.

அெர் ெிழிப்புவகாண்டரபாது மரனாஹேத்தின் ெிளிம்பில்

ரசற்றில் கிடந்தார். ளகயூன்றி எழுந்தமர்ந்தரபாது பின்னிேெின்
ஓளசகளள அறிந்தார். அளனத்ளதயும் மீ ளுணர்ந்து
எழுந்தமர்ந்து ெிண்மீ ன்களள ரநாக்கினார். ரசற்றில் பதிந்த
மின்மினிகள். ரசற்றுப்பன்றியின் ெிழிகள். அளசெற்று
கரும்பளிங்கு பேப்வபனக் கிடந்தது மரனாஹேம். நடுரெ எழுந்த
மரனாசிளல ொன்ரநாக்கி சுட்டியது. எழுந்து
ஆளடதிருத்தியபடி திரும்பி நடந்தார். வசல்லச்வசல்ல
ெிளசவகாண்டு ெிளேந்து இளளய யாதெரின் குடில் கதளெ
தட்டினார். மீ ண்டும் மீ ண்டும் தட்டியபடி “யாதெரே! யாதெரே!”
என்று கூெினார். ளகயில் அகல்சுடருடன் கதளெத் திறந்து
தழவலழுந்ததுரபால் அெர் ரதான்றினார்.

“யாதெரே, ஒரு பன்றிளய கண்ரடன். பிறிவதாரு பன்றிளய”

என்றார் சிகண்டி. “ெியனுரு…” என்று மூச்சிளேத்தார். “நான்
கண்ரடன், புெி அகழ்ந்வதடுக்கும் வபருமுகளேளய.
மதெிழிகளள…” இளளய யாதெர் “உள்ரள ெருக!” என்றார்.
சிகண்டி உள்ரள வசன்று பதறும் உடலுடன் “நான்
கண்டவதன்ன? யாதெரே, நான் அங்ரக கண்டது என்ன?” என்றார்.
“உங்கள் ஐயத்திற்கு எழுந்த ரபருருெ ெிளட” என்றார் இளளய
யாதெர். “அது ெிண்ணளந்ரதான் முன்பு இருளுலகங்களள
அளந்த ரபருரு அல்லொ?” என்றார் சிகண்டி. இளளய யாதெர்
“எல்லா வதய்ெ உருெங்களும் ஐயங்களுக்கான ெிளடகரள”
என்றபின் “அமர்க, பாஞ்சாலரே!” என்றார். சிகண்டி அமர்ந்து “நீர்
ரெண்டும்… ெிடாய்வகாண்டிருக்கிரறன்” என எழப்ரபானார்.

இளளய யாதெர் எழுந்து “இரதா” என நீர்க்வகாப்பளேளய

அளிக்க அளத ொங்கி தளலதூக்கி குடித்து முடித்து
மூச்வசாலியுடன் தாழ்த்தினார். பின்னர் “வதால்களதகள்
வசால்லும் ரபருரு… அது வமய்யாகரெ நிகழ்ந்திருக்கரெண்டும்”
என்றார். இளளய யாதெர் “அது பிறப்பிறப்பற்றவதன்றாலும்
உயிர்களளனத்தும் அதுரெ என்றாலும் மூன்றியல்புகளின்
ஆடல் என்னும் தன் வநறிக்ரகற்ப தன் ெிளளயாடலால்
பிறெியும் வகாள்கிறது. எப்ரபாவதல்லாம் அறம் அழிந்து தீளம
மிகுகிறரதா அப்ரபாவதல்லாம் அது நிகழ்கிறது. நல்லளதக்
காத்து அல்லளத அழிக்க யுகங்கள்ரதாறும் எழுகிறது” என்றார்.
சிகண்டி அச்வசாற்களால் உளப்வபருக்கு நிளலக்கப்வபற்று
அளசெிழந்து நின்றார். இளளய யாதெர் “அளெ
காலமின்ளமயில் நிகழ்ந்தன. எனரெ முன்பும் பின்புமல்ல,
இப்ரபாதும் எப்ரபாதும் நிகழ்ந்துவகாண்டிருக்கின்றன.
அறியக்கூடுபெர் அெர்களுக்கு உகந்தளத
கண்டுவகாள்கிறார்கள்” என்றார். “ெிளடவயன தன்ளன
நிறுத்திக்வகாண்டு ெினாக்களால் உலகுகள் சளமத்து
ெிளளயாடும் வமய்ளம. அறியக்கூடுென என நிகழும்
அறியமுடியாளம. அளத ெேச்வசய்யலாம்,
வசன்றளடயெியலாது.”

சிகண்டியின் ெிழிகள் நிளலத்திருக்க உதடுகள் மட்டும்

வசால்லின்றி அளசந்தன. இளளய யாதெர் அெளே
ரநாக்கிக்வகாண்டு புன்னளகயுடன் அமர்ந்திருந்தார். “யாதெரே”
என்று கம்மிய குேலில் சிகண்டி அளழத்தார். “நான்
அவ்ெியனுருெின் ெிழிகளள கண்ரடன். பின்னர் மூழ்கி
மளறந்த இருளில் எழுந்த கனவுகளில் அவ்ெிழிக்குறிளய
வமாழி என மாற்றிக்வகாண்ரடன். அது எனக்குளேத்தது
பிறிவதான்று.”

ஒன்றும் ரபசாமல் இளளய யாதெர் ரநாக்கியிருந்தார்.

“ொளிடம் அளத ஏந்தும் ரதாள் என எனக்கு அது
ஆளணயிட்டது” என்றார் சிகண்டி. “அளத வமாழி என்று
ஆக்கிரனன் என்றால் இப்படி வசால்ரென். இயற்றுரொன் நான்.
ஆம், அச்வசால்ளலரய நான் ரகட்ரடன் – இயற்றுரொன் நான்.”
இளளய யாதெர் “இயற்றுெதும் இயற்றப்படுெதும் அதுரெ”
என்றார். சிகண்டி ளககள் நடுங்க ெிேல்களள
ரகாத்துக்வகாண்டு உதடுகளள இறுக்கினார். மூச்சில்
ெறுமுளல சரிந்த முதுவநஞ்சு ஏறியிறங்கியது.
“அவ்ெண்ணவமன்றால் நான் அறியரெண்டியது எளத?” என்று
அெர் மூச்வசாலியில் ரகட்டார். “அளதயா?”

“அளத மட்டும்” என்று இளளய யாதெர் வசான்னார்.

“அறிதலுக்ரகற்ப வெளிப்படுெதும், வெளிப்படுவமன்ற
மாறாளமளய தன் வநறியாகக் வகாண்டதுமான ஒன்று.
ஐயங்கள் ரகாடி, ெிளட ஒன்ரற. அளத அறிந்தெர் மட்டுரம
வசயல்களள முழுளமயாக அறிவென்றாக்கிக் வகாள்பெர்.
வசயல்களள ஆற்றி அதன் வதாடர்ெிளளவுகளிலிருந்து
ெிடுபடுபெர். துயரும் உெளகயுமின்றி அளலகடலுக்குரமல்
துருெமீ ன் என உலகச்வசயலில் நின்றிருப்பெர். ஞானவமன்பது
நிளலவகாள்ளுதரல. நிளலவகாள்ளாளமரய துயேம்
எனப்படுகிறது. துயர்நீக்குெரத ஞானம் என்றனர் முனிெர்.”

சிகண்டி ரகட்டிருக்க ளநமிைாேண்யப் வபருங்காட்டில்

இளளய யாதெர் இவ்ெண்ணம் வசான்னார். பாஞ்சாலரே,
ஒவ்வொன்றும் மாறிக்வகாண்டிருக்கும் வெளி இது. தழல்
நின்றாடுகிறது. மளலகள் உருகியழிகின்றன. நீர்க்குமிழிகள்
உளடகின்றன. ெிண்ரகாள்கள் மளறகின்றன.
முதற்வபாருளிலிருந்து எழுவபாருளுக்கு ஓயாவதாழுகும்
வபருக்ளகரய உலவகன்று உணர்கிரறாம். காலவமன்று
கணிக்கிரறாம். இடவமன்று பகுக்கிரறாம். ஊவழன்று
ெிளக்குகிரறாம்.

பிறிவதாரு காலத்தில் ஒழுகிக்வகாண்டிருக்கிறது சித்தம். சித்தம்

வபாருளளச் சந்தித்து உலகு சளமக்கிறது. நம்ளமச்
சூழ்ந்திருக்கும் ஒவ்வொன்றும் சித்தத் துளி சூடி
நின்றிருக்கின்றன. சித்தம் வபாருட்களள ரெர்பேப்பி உண்கிறது.
ஓடும் நதிரமல் ஓடும் முகிலின் நிழல் என நின்றுள்ளது
உலவகனும் ஓெியம்.

இளெயளனத்துக்கும் உருவென்று ஒன்ளற

அளிக்கும்வபாருட்டு அது உருெம் வகாண்டது.
இளெயளனத்தும் தனித்தன்ளம வகாள்ளும்வபாருட்டு அது
பிரிந்தது. இளெயளனத்தும் இளணயெிளழெதனால் அது
ஒன்றாகியது. இளெயளனத்தும் தங்களள
கடக்கெிளழெதனால் அது அப்பால்நின்றது.

எல்ளலயில்லா ொளன பன்னிரு களவமன்று பகுத்து

ெிரித்தளமக்கின்றனர் நிமித்திகர். அதில் கருக்கவளன்று
அளமகின்றன உலகப்வபாருட்கள். சுட்டுெிேல்வதாட்டு
துருெளன நிறுத்துகின்றனர். அம்மாறிலியில் இருந்து வசன்று
மாறுதல்களள அளக்கின்றனர். கணம்ரதாறும் மாறும் களத்தில்
நிகழ்கின்றது கணம்ரதாறும் மாறும் உறவுகளின் பின்னல்.

வசாற்களம் அளமத்தாடுகின்றனர் கெிஞர். இல்லவமனும் களம்,

ஊவேனும் நாவடனும் நூறாயிேம் களங்கள். களங்கள் ரதாறும்
எழுகின்றன மாறிலிகள். மாற்றங்கள் மாறிலிகள் உருொக்கும்
ரதாற்றங்கள். இக்காட்டின் மாற்றங்களள அந்த
மளலப்பாளறயால் அறிகிரறாம். அந்த மளலளய ரமலிருக்கும்
ெிண்மீ னால் அறிகிரறாம். அளத அளக்கும் மாறிலி
அதற்கப்பால் உள்ளது. முதல் மாறிலிரய முழுளம.

முதல்முழுளமயில் வதாட்டு எண்ணத் வதாடங்குகின்றனர்

கணக்கர். அது வெறுளமயின் சுழி. எங்வகல்லாம் மாறிலிவயன
ஒன்ளற உணர்கிரறாரமா அங்வகல்லாம் அளதரய
வதாட்டறிகிரறாம். மாறிலிகளின் நிளே வதாடங்கியது அதில்.
வசன்றளடெதும் அதிரலரய. நிளலயின்ளம காணும் மானுடர்
நிளலவயன ெகுத்துக்வகாள்ெது அளத. அறிெதற்கும்
அறிவுக்கும் அறிபெனுக்கும் நடுரெ அளமயும் ளமயம்.

மாறுென என்ரற அளனத்ளதயும் அறிகிரறாம். அெற்றில்

மாறாத ஒன்ளற காணும்வபாருட்ரட அளனத்து எண்ணங்களும்,
கணக்குகளும் அளமகின்றன. வதாகுத்தறிய, ெகுத்துச்வசால்ல,
நிளலநிறுத்த முயலும் அளனத்துச் வசாற்களும் அளதரய
திளசவகாண்டிருக்கின்றன.

அன்றாடத்தின் மாறிலிரய ஒழுக்கம். ஒழுக்கத்தின் மாறிலி

அறம். அறத்தின் மாறிலி புடெிப்வபருவநறி. அதன் மாறிலி
ஒன்றுண்டு. அதுரெ அளனத்தும். ஒவ்வொன்றிலும்
உட்வபாருவளன்று நின்றிருப்பது அது.

பாஞ்சாலரே, ஒருெர் தன் உணர்ொல் வநறிகளள முற்றாக

ெகுக்க இயலாது. ஒரு சாோர் தங்களுக்குள் அறத்ளத
முடிவுவசய்துெிட முடியாது. உங்கள் அன்ளனயின் ெஞ்சமல்ல
நீங்கள் வகாண்டுள்ளது. உங்கள் தந்ளதக்கு
எதிோனதுமல்ல.அெர்களும் நீங்களும் இங்கு இல்லாமலான
பின்னரும் அது இருக்கும். ஏவனன்றால் நீங்கள் இங்கு
ெருெதற்கு முன்னரே அது இருந்துவகாண்டிருந்தது. அது
மாறுெனெற்றின்ரமல் மாறிலி வகாண்டுள்ள ெிளச.

ஆழுணர்வுகள், வபருஞ்வசாற்கள் தனிவநஞ்சில் ஒருநாெில்

எழுென அல்ல. அளெ வபரும்வபாதுளமகளுக்குரியளெ.
வபயவேன்று குலவமன்று நாவடன்று நின்று அல்ல, வபண் என்று
உயிவேன்று நின்று எழுென. இளெவயன்று ஆகி
நின்றிருப்பதன் ஒலிவயன்று ரகட்பன.
அழிக்கப்படுெதில் எழுகிறது அழிெற்ற ஒன்று.
அடக்கப்படுெதில் ரதான்றுகிறது மீ றிச்வசல்ெது.
புரிந்துவகாள்ளப்படாததில் ெிளளகிறது எளிதினும் எளிதானது.
சிறுளம வசய்யப்படும் ஒன்றில் எழுகிறது வபரிதினும் வபரிது.

ஒவ்வொன்றும் பிறிவதான்றின் எளடநிகர் என நிற்பன.

ஒவ்வொன்றும் பிறிவதான்றின் மறுபக்கம் என நிகழ்ென.
ஒன்றில் நின்று நாமறிெதற்கு அப்பால் நிகோன
அறியப்படாளம உள்ளது.

பிளழயற்ற கருெி தனக்வகன ெிளசரயதும் அற்றது. தன்ளன

ஏந்தியெனின் ஆற்றளல முழுக்க தான் ஏற்றுக்வகாண்டது.
இலக்குகளும் ெஞ்சங்களும் வெற்றிகளும் ெழ்ச்சிகளும்
ீ
தன்னுளடயளெ அல்ல என்று அறிந்தது. அது ஐயத்தால்
ெிளசகுன்றுெதில்ளல. களத்தில் சுழல்ளகயிலும் முற்றிலும்
ெிடுதளலவபற்றிருக்கிறது.

அறிதவலன்பது ஆதரல. முற்றறிதல் எச்சமின்றி ஆதல். உண்டு

உமிழ்ந்து கடளல அறியமுடியாது மீ னால். கடவலன்றாகும்
மீ ன் அளலகளில் இருந்து ெிடுதளல வபறுகிறது.

இளளய யாதெர் முன் அமர்ந்திருந்த சிகண்டி

வபருமூச்சுெிட்டார். இளளய யாதெர் “பாஞ்சாலரே, நீர் வசன்று
உசாெரெண்டிய ஓர் இடம் உள்ளது. உமக்கான ஆளண அங்கு
எழக்கூடும். அங்கு வசல்க!” என்றார். சிகண்டி ெினாவுடன்
ரநாக்க அெர் தன் முன் ளககளால் ஒரு களம் ெளேந்தார்.
அதன் ெடரமற்ரக ளகயால் நீட்டித் வதாட்டு “இங்கு” என்றார்.
“சுதுத்ரி, பருஷ்னி, அஸிக்னி, ெிதஸ்தா, ெிபஸ், குபா, சுரைாமா
என்னும் ஏழு சிந்துக்களின் நிலம். அதிலளமந்துள்ள பூெோகம்
என்னும் சிற்றூர். அங்கு நீர் முன்பு வசன்றதுண்டு.” சிகண்டி
“ஆம்” என்றார். “இளத வதாடுக!” என்றார் இளளய யாதெர்.
சிகண்டி அப்புள்ளியில் ளகளெத்தார். மறுகணரம அெர்
சிந்துநிலத்தில் வசன்றுவகாண்டிருந்தார்.

இமயமளலயிலிருந்து இறங்கிெந்த வமன்ெண்டல் படிந்த

சிந்துெின் நிலம் ரகாதுளமப் பசுங்கடலாக
அளலயடித்துக்வகாண்டிருந்தது. அெற்றின் களேகளில்
ளெக்ரகால்கூளேகள் வகாண்ட ெடுகள்
ீ வசறிந்த பலநூறு
சிற்றூர்கள் ஓளசவயழுப்பிக்வகாண்டிருந்தன. சுதுத்ரியின்
நடுரெ மணல்ரமடுகளில் நாணல்புதர்கள் காற்றில் உளலந்தன.
குட்ளட மேங்கள் இருந்த ஆற்றிளடக்குளறகளில்
வெண்நாளேகள் கிளளகளில் அமர்ந்தும் ொனில் சிறகுெிரித்து
எழுந்தும் மீ ண்டுெந்து அளமந்தும் உேக்க அகெியும்
அழகூட்டின. எப்ரபாதாெது ஒரு வபரிய மீ ன் நீரில்
ரமவலழுந்து மளறந்தது.

சிந்துநிலத்தின் ரெளிர்சிற்றூர்களில் சுற்றுரெலிகள் கிளடயாது.

சுற்றிச் சுழித்ரதாடும் ஆழமான நீரோளடரய அேணாக
அளமந்திருக்க அெற்றின் ரமல் ரபாடப்பட்ட மேப்பாலங்கள்
ஊருக்குள் இட்டுச்வசன்றன. வமன்ரசற்றுநிலத்தில்
மேத்தடிகளள ஆழ நட்டு அெற்றின் ரமல் பலளகயிட்டு
ெடுகளள
ீ எழுப்பியிருந்தனர். ெடுகளுக்கு
ீ அடியில்
ரகாழிகளும் ஆடுகளும் நின்றிருந்தன. ெண்ணம் பூசப்பட்ட
பலளகச்சுெர்களும் புற்கூளேகளும் வகாண்ட ெடுகள்.
ீ
ஊர்மன்றுகூடும் அேசமேம் நடுரெ அளமந்திருக்க சிறிய
ஊர்க்ரகாயில்கள் நான்கு மூளலகளிலும் இருந்தன. அெற்றில்
ெிஷ்ணுவும் சிெனும் கார்த்திரகயனும் வகாற்றளெயும்
பூசளனவகாண்டிருந்தனர். கற்களள அடுக்கி கூம்புக்ரகாபுேம்
அளமத்து உள்ரள கல்பீடங்களில் சிறிய மண்சிளலகளாக
வதய்ெங்களள நிறுெியிருந்தனர்.

வமல்லிய தூறல் ெிழுந்துவகாண்டிருந்தது. அவ்ெப்ரபாது

காற்று வதற்ரக இருந்து சீறிப்பாய்ந்து ெடக்கு ரநாக்கி
வசன்றது. அதிரலறிய நீர்த்துளிகள் அம்புக்கூட்டங்களாக
ெடுகளளயும்
ீ மதில்சுெர்களளயும் நீர்ப்பேப்ளபயும் தாக்கின.
அெர் அச்சிற்றூளே வநருங்கியரபாது வெளிரய ெயல்களில்
உடளல ரசற்றில் ஆழ்த்தி சாேல் துளித்துச்வசாட்டிய
காதுகளுடன் கிடந்த எருளமகள் தளலதிருப்பி அெளே
ெிழித்து ரநாக்கின. மேத்தாலான பாலம் ெழியாக நீர்
சுழித்ரதாடிய ஓளடளயக் கடந்து சிறிய கிோமத்தில் நுளழந்து
அதன் மூங்கில் தடுப்புக்குப் பின்னால் நின்று “ெிருந்தினன்!”
என்று மும்முளற குேல்வகாடுத்தார்.

முதல் குடிலில் இருந்து வெளிரய ெந்த முதியெர்

ளககூப்பியபடி “ெருக… எங்கள் சிற்றூருக்கு நலம் தருக!”
என்றார். அெர் “நான் சிகண்டி. இருபாலினன். சிகண்டவமனும்
காட்டில் தெம்வசய்பென்” என்றார். முதியெர் “எங்கள்
குழந்ளதகளும் கன்றுகளும் உங்களால் நலம்வபறுக!” என்றார்.
அெருடன் வசன்று ெிருந்தினருக்காகக் கட்டப்பட்டிருந்த
குடிலில் நுளழந்து உளடமாற்றிக் வகாண்டார். திண்ளணயில்
ெந்து அமர்ந்து ரநாக்கினார். ொனிலிருந்து
ஒளித்துருெல்களாக வமன்மளழ ெிழுந்துவகாண்ரட இருந்தது.
அவ்ெப்ரபாது முகில்குளெயில் இருந்து வமல்லிய உறுமல்
ரகட்டது. ெடுகளின்
ீ முற்றங்களில் மளழயிரலரய காகங்கள்
எழுந்து அமர்ந்து சிறகடிக்க, மளழத்திளேக்கு அப்பால் சில
நாளேகள் பறந்து வசன்றன.
மாளல வமல்ல வமல்ல அணுகி ெந்தது. ஒளிவபற்ற
நீர்ெயல்கள் ரமலும் ஒளிவபற, சூழ்ந்திருந்த புதர்கள்
இருண்டன. பின்னர் ொனத்ளதெிட நீர்வெளி ஒளியுடன்
வதரிந்தது. ெயல்களில் இருந்து ஊர்க்குடிகள் ஒவ்வொருெோக
ெேத்வதாடங்கினர். வபண்கள் மீ ன்களளப்பிடித்து நாணலில்
ரகாத்து வகாண்டுெந்தனர். சிலர் ெயல்கீ ளேகளளப் பறித்து
கழுெிக் கட்டி ளகயில் ளெத்திருந்தனர். நாணல்களில்
ரகாக்கப்பட்ட காய்கறிகள் சிலர் ளகயில் இருந்தன. ஆண்கள்
ெயல்களில் பிடித்த முயல்களளரயா பறளெகளளரயா நாோல்
கட்டி ரதாளில் வதாங்கெிட்டிருந்தனர். அளனெருரம
ஓளடகளில் குளித்து உடலில் இருந்த ரசற்ளறக் களளந்து ஈே
உளடயுடன் ெந்தனர். அெர்களுடன் ெயல்களுக்குச் வசன்ற
நாய்கள் ஈேமுடிளய சிலிர்த்துக்வகாண்டு ொல்சுழற்றியபடி
பின்னால் ெந்தன.

அெர்களளக் கண்டதும் ஊளேச்சூழ்ந்திருந்த எருளமக்கூட்டம்

உேக்க குேவலழுப்பியது. சில எருளமகள் பின்னால்
வதாடர்ந்துெந்து மூங்கில் தடுப்புக்கு அப்பால் வநருக்கியடித்து
நின்று ெளளந்த வகாம்புகள்வகாண்ட தளலகளள உள்ரள
ெிட்டு வமல்ல அலறின. வபண்கள் அெற்றின் பளபளப்பான
முதுகுகளில் ளககளால் ஓங்கி அளறந்து அெற்ளற ஓேமாக
ெிலக்கினர். வபண்கள் ெந்ததும் ெடுகளிலிருந்து
ீ குழந்ளதகள்
கூச்சலிட்டபடி ஓடிச்வசன்று அெர்களின் ஆளடகளள
பற்றிக்வகாண்டு துள்ளிக்குதித்தன. அன்ளனயர் சிறு மகவுகளள
அள்ளி ரதாளிரலற்றிக்வகாண்டனர். திண்ளணயில்
அமர்ந்திருந்த முதியெர்கள் ெந்து வபண்களிடமிருந்து
கீ ளேக்கட்டுகளளயும் மீ ன்களளயும் காய்கறிகளளயும்
ொங்கிக்வகாண்டனர். எங்கும் சிரிப்புகளும் வகாஞ்சல்களும்
ஒலித்தன.
சற்று ரநேத்தில் ெட்டுக்கூளேகளின்ரமல்
ீ புளக
எழத்வதாடங்கியது. இனிய ஊனுணெின் மணம் கிோமத்ளத
நிளறத்தது. வமல்ல இருண்டு மளறந்த ொனில் அவ்ெப்ரபாது
ரமகங்கள் ஒளியுடன் அதிர்ந்தன. மேங்கள் நிழல்களாக ஆக
அப்பால் ெயல்நீர்வெளி தீட்டப்பட்ட இரும்புரபால கருளமயாக
மின்னியது. வதன்ரமற்கு ஓேத்தில் ெட்டெடிெமாகக்
கட்டப்பட்டிருந்த தனிக்குடிலில் ொழ்ந்த குலப்பூசகர் இளடயில்
புலித்ரதாலாளட அணிந்து ளகயில் அகல்ெிளக்குடன்
ரகாயில்களள ரநாக்கி வசன்றார். முதியெர்கள் எழுந்து
ரகாயில் முன் கூடினார்கள். உடன் சில வபண்களும்
குழந்ளதகளும் ெந்து இளணந்துவகாண்டனர்.

சிகண்டி வசன்று ெணங்கி நின்றார். பூசகர் முதலில்

ளகமுகத்ரதானுக்கு சுடர் ஏற்றி தூபம் காட்டினார். பின்பு
ெிஷ்ணுவுக்கும் சிெனுக்கும் ெரிளசயாக ஒளியும்
நறும்புளகயும் காட்டப்பட்டன. அெர் வதய்ெ உருெங்களள
ஒவ்வொன்றாக ரநாக்கினார். வதய்ெங்கள் அமர்ந்த
நீள்பீடத்திற்கு எதிரே பிறிவதாரு தனிபீடத்தில் கரியால்
இருெிழிகள் ெளேயப்பட்ட நீளுருளளக் கல்ெடிெில் இருந்த
வதய்ெத்ளத ரநாக்கியபின் முதிய பூசகரிடம் “மூத்தெரே,
அத்வதய்ெம் எது?” என்றார். “அெள் வபயர் உர்ெளே. இங்கு
ொழ்ந்து மளறந்த தெச்வசல்ெி” என்று அெர் வசான்னார்.

“அன்ளன எங்கள் தந்ளதயர் காலத்தில் இங்கு பிறந்தெள். தன்

இளளமக்கனெில் அெள் ரசற்றில்படிந்த காலடி ஒன்ளற
கண்டாள். அளத தன் வகாழுநன் என வநஞ்சில்
சூடிக்வகாண்டாள். அெளனக் காணும்வபாருட்டு தெம்
வசய்தாள். அக்காலத்தில் இங்ரக இளதப்ரபான்ற மளழநாள்
ஒன்றில் ஒரு ெேர்
ீ ெந்து ஓரிேவு தங்கி கடந்துவசன்றார். அெர்
வசன்றபின்னரே அன்ளன அெள் காலடி ரசற்றில்
பதிந்திருப்பளத கண்டாள். அெரே என அறிந்து அெளே
ரதடிச்வசன்றாள். அதற்குள் அெர் நதிகளளக் கடந்து
வசன்றுெிட்டிருந்தார்.”

“அன்ளன அெருக்காகக் காத்திருந்தாள். நூறு அகளெ

நிளறவுெளே ஒவ்வொருநாளும் இந்த மேத்தடியில் அமர்ந்து
இந்த ொயிளல ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்தாள். அெள்
மளறந்தபின்னரும் அவ்ெிழிகள் இங்ரகரய அவ்ெண்ணம்
மலர்ந்திருப்பளத பலர் கண்டனர். அெற்ளற கல்லில் வபாறித்து
அழிெின்ளமயில் நிறுத்தினர். ஒவ்வொரு ஆண்டும் அன்ளன
நிளறெளடந்த ளசத்ே மாதம் ஏழாம் ெளர்பிளற நாளில்
மலர்க்வகாளட அளித்து ெணங்குகிரறாம்” என்றார் பூசகர்.

சிகண்டி அச்சிளலளய ரநாக்கிக்வகாண்டு நின்றார். பின்னர்

”நான் அன்ளனயிடம் ஒன்று ரகட்கரெண்டும்.
அதன்வபாருட்ரட இங்கு ெந்ரதன் என உணர்கிரறன்” என்றார்.
பூசகர் “அன்ளனயிடமா?” என்றார். “ஆம்” என்றார் சிகண்டி.
பூசகர் “அன்ளனயிடம் நீங்கள் ரகட்கலாம். மறுவமாழி வசால்ல
அெள் எண்ணினால் எங்களில் ஒருெரில் அெள் எழுொள்”
என்றார். சிகண்டி ளககூப்பி அவ்ெிழிகளள ரநாக்கி நின்றார்.
உள்ளத்ளத கூோக்கி முழுெிளசளயயும் வகாண்டு
அவ்ெினாளெ எழுப்பினார். மீ ண்டும் மீ ண்டுவமன அவ்ெினா
வசன்று அளறந்தபடிரய இருந்தது. பின் வபருமூச்சுெிட்டு
மீ ண்டுவமாருமுளற வதாழுதுெிட்டு தன் குடிலுக்கு
திரும்பினார்.

ஏழு நாட்கள் அெர் அக்குடிலில் இருந்தார். ஒவ்வொருநாளும்

காளலயிலும் மாளலயிலும் அன்ளனயின் பூசளனக்கு
மட்டுரம வசன்றார். நின்று துளிெிட்டும் பின் ஓளசயுடன்
எழுந்தும் வபய்துவகாண்டிருந்த மளழளய உள்ளும் புறமும்
என ரகட்டுக்வகாண்டிருந்தார். ஏழாம் நாள் அந்திப்பூசளன
முடிந்து பூசகர் அளனெருக்கும்
மலேளித்துக்வகாண்டிருந்தரபாது மூன்று அகளெ வகாண்ட
சிறுமி ஒருத்தி ளகயில் மலருடன் அெளே ரநாக்கி திரும்பி
“ஓர் எண்ணத்தின்வபாருட்டு ஒருெளே பலிவகாள்ரென். ஒரு
வசால்லின்வபாருட்டு ஒரு குடிளய. ஒரு வசயலின் வபாருட்டு
ஒரு நகளே. எரி துளிவயன்ரற எழுகிறது” என்றாள்.

ளககள் நடுங்க “அன்ளனரய” என்று சிகண்டி வசான்னார்.

ளகயிலிருந்த மலருடன் வதாழுதார். “பிளழகள் பலிகளாரலரய
நிகர்வசய்யப்படுகின்றன” என்று நிளலகுத்திய ெிழிகளுடன்
சிறுமி வசான்னாள். அெள் அன்ளன குனிந்து “என்ன
வசால்கிறாள்?” என்றாள். சிறுமி நிமிர்ந்து ரநாக்கி “அம்மா”
என்றபின் அெள் ரமலாளடளயப் பற்றியபடி கால்தளர்ந்தாள்.
முகம் தளழய மயங்கி அன்ளனயின் ளககளில் சரிந்தாள்.
சிகண்டி “நான் ரதடிெந்த வசாற்கள் இளெரய” என்றார்.
அன்ளன தன் மகளளத் தூக்கி அருகிருந்த இல்லத்தின்
திண்ளண ரநாக்கி வகாண்டுவசன்றாள். மீ ண்டும் ஒருமுளற
அன்ளனளய ெணங்கி அளனெளேயும் ரநாக்கி
ளககூப்பிெிட்டு சிகண்டி கிளம்பினார்.

ளநமிைாேண்யத்தில் இளளய யாதெர் முன் மீ ண்டு ெந்த

சிகண்டி வபருமூச்சுெிட்டார். “ெஞ்சத்திற்கும் அன்புக்கும்
அப்பாலுள்ளது அறம். மானுடளே ஆளும் ெிளசவகாண்ட
அளனத்தும் மானுடம் கடந்தளெரய” என்று இளளய யாதெர்
வசான்னார். சிகண்டி “ஆம், அழிெிலாத ெிழிநீர்
நிகர்வசய்யப்பட்டாகரெண்டும். அது தன் பாளதளயயும்
பளடக்கலங்களளயும் கண்டளடகிறது” என்றார். “அறிொல்
ஐயங்களள அகற்றி தன் பாளதளய வதளிவுவசய்க! அறிவு
முழுளமயாகரெ வசயவலன்று ஆகும் நிளலரய ரயாகம்”
என்றார் இளளய யாதெர். ெணங்கி மறுவசால்லின்றி எழுந்து
சிகண்டி வெளிரய நடந்தார்.

இமைக்கணம் - 18
பகுதி ஐந்து : விடுதல்

ளநமிைாேண்யத்தின் எல்ளலளய அளடந்த யமன் நின்று

திரும்பி ரநாக்கி வநடுமூச்வசறிந்தார். அெேருரக ெந்த
ஏெலனாகிய திரிதண்டன் “அேரச, நாம் திரும்புகிரறாமா?”
என்றான். யமன் “இல்ளல, இது இங்ரக இப்படி முடியாது என்று
எனக்குப் படுகிறது. இன்னும் பல படிகள் உள்ளன இதற்கு”
என்றார். “அவதங்ஙனம்?” என வசால்லத் வதாடங்கிய
திரிதண்டன் யமனின் தத்தளிக்கும் முகத்ளத ரநாக்கியபின்
“என்ன எண்ணுகிறீர்கள் என்பது வதளிொகெில்ளல” என்றான்.

யமன் “இறுதி ெினா ஒன்று உண்டு. அதுரெ என்ரபான்ற

ரதெர்களுக்குரியது. அளதத்தான் நான் அெரிடம்
ரகட்கரெண்டும்” என்றார். “ஆனால் அளத நான் மானுட
அறிவுநிளலகளினூடாகரெ வசன்றளடய முடியும். இப்ரபாது
மூன்று படிகள் மட்டுரம ஏறியிருக்கிரறன்” என்றார்.
திரிதண்டன் “இன்னும் எத்தளன?” என்றான். “அளத
எவ்ெண்ணம் அறிரென்?” என்று யமன் வசான்னார். ஐயத்துடன்
“அது முடிெிலாதவதன்றால்?” என்று திரிதண்டன் ரகட்டான்.
யமன் “அவ்ெண்ணம் அளமய ெழியில்ளல. மண்ணில்
மானுடரின் இயல்புகளும் திறன்களும் எல்ளலக்குட்பட்டளெ”
என்றார்.
பின்னர் மீ ளசளய நீெியபடி இருள் நிளறந்த காட்ளட
ரநாக்கிநின்று “அெர் வசான்ன ஒரு ெரிரய அதற்கும்
அடிப்பளட. அறிவென்று ஒன்று இங்கிருப்பரத அது
அறியற்பாலது என்பதற்கான சான்று” என்றார். திரிதண்டன்
“நான் என்ன வசய்யரெண்டும், அேரச?” என்றான்.
“இன்வனாருெர் ரெண்டும், இதற்கடுத்த நிளலயில் ெினாவுடன்
வகாதித்துக்வகாண்டிருக்கும் ஒருெர். அெளே கண்டறிக!”
என்றார் யமன். திரிதண்டன் திரும்பிரநாக்க அென்
நிழல்வபருக்வகன காலர்கள் எழுந்தனர். “வசல்க!” என்றான்
திரிதண்டன்.

அெர்கள் மளறந்து மறுகணம் ரதான்றினர். முன்னால்

நின்றிருந்த தரமாகாலன் என்னும் ஏெலன் “அேரச, இளளய
யாதெளே எண்ணி கணம்கணவமன
எரிந்துவகாண்டிருப்பெர்களில் முதன்ளமயானெளே
அஸ்தினபுரியின் அேண்மளனயில் பார்த்ரதன். அெர் வபயர்
ெிதுேர்” என்றான். “குருகுலத்தின் அளமச்சர். கெிமுனிெோகிய
கிருஷ்ண துளெபாயன மகாெியாசருக்கு சிளெ என்னும்
அன்ளனயில் பிறந்தெர். திருதோஷ்டிேருக்கும் பாண்டுவுக்கும்
இளளயெர்.” யமன் “ஆம், அெரேயாகலாம். அறிதளல
ொழ்வெனக் வகாண்டெர். அறிவுகடந்த ஐயம் அெருக்ரக
எழும்” என்றார். மறுகணம் அெர் ெிதுேவேன்றிருந்தார்.
ளநமிைாேண்யக் காட்டுக்குள் வதாய்ந்த ரதாள்களும்
கூன்ெிழுந்த உடலுமாக வசன்றுவகாண்டிருந்தார்.

அது மறுநாள் இேெின் அரத வபாழுது. இளளய யாதெர்

சற்றுமுன்னர்தான் அகல்சுடளே அளணத்திருந்தார். வெளிரய
காலடிரயாளசளய ரகட்டு அெர் எழுந்து அகளல
வபாருத்தாமல் வசன்று கதளெ திறந்தார். முற்றத்தில்
ரமலாளடளய ரபார்ளெரபால் உடளலச் சுற்றி அணிந்து
குளிருக்கு உடல் குறுக்கி நின்றிருந்த ெிதுேர் ஒன்றும்
வசால்லாமல் ளககூப்பினார். “ெருக!” என்றபடி உள்ரள வசன்ற
இளளய யாதெர் ெிதுேரிடம் அமரும்படி ளககாட்டிெிட்டு
சிக்கிமுக்கிளய உேசி அகல்சுடளே வபாருத்தினார்.

ெிதுேர் அமர்ந்துவகாண்டு உடளல ரமலும் குறுக்கிக்வகாண்டார்.

இளளய யாதெர் அமர்ந்து “நீர் அருந்துகிறீர்களா, அளமச்சரே?”
என்றார். “ஆம்” என்றார் ெிதுேர். இளளய யாதெர் அளித்த நீளே
அருந்தி ரமலாளடயால் ொளய துளடத்துக்வகாண்டார்.
அெருக்கு அப்ரபாதும் மூச்சிளளத்துக்வகாண்டிருந்தது. இளளய
யாதெர் புன்னளகத்து “வநடுநாட்கள் உடல்பயிலெில்ளல என
எண்ணுகிரறன்” என்றார். “துயில்நீப்பு. காளலகள் அளனத்தும்
களளப்பால் வெளிறியிருக்கின்றன. உச்சிப்வபாழுதில் மட்டும்
சற்று துயில்கிரறன். இேவுகளில் நானறியா இருள்வதய்ெங்கள்
ெந்து சூழ்ந்துவகாள்கின்றன” என்றார் ெிதுேர்.

இளளய யாதெர் “ஆம், ரபார் எழும் நகர்களில் பகலில்

ஊக்கமும் இேெில் ஐயமும் வபருகும் என்பார்கள்” என்றார்.
ெிதுேர் அதற்கு மறுவமாழி வசால்லாமல்
நிலம்ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்தார். இளளய யாதெர் அெரிடம்
ஒன்றும் ரகட்கெில்ளல. ெிதுேர் தளலதூக்கி “நான் உங்களிடம்
எளத ரகட்கெந்ரதன் என வதரியெில்ளல. உண்ளமயில்
உங்களள சந்திக்கும் எந்த எண்ணமும் எனக்கில்ளல” என்றார்.
“வமய்யாக வசால்லரெண்டுவமன்றால் உங்கள்ரமல்
கடும்சினரம வகாண்டிருந்ரதன். இப்ரபாளே மூட்டிெிட்டுச்
வசன்றது நீங்கரள.”

இளளய யாதெர் “நானா?” என்றார். “ஆம், நீங்கள் ெந்த மூன்று

தூதுரம ரபாளே மூட்டும் வசயல்கரள.” இளளய யாதெர்
“என்ன வசால்கிறீர்கள்?” என்றார். “யாதெரே, துரிரயாதனனும்
அென் அேசத்துளணெரும் உள்ளூே அச்சம்
வகாண்டிருந்தார்கள். ரபாருக்வகழும் ஒவ்வொருெரும்
எதிரியின் ஆற்றளல அறிய முயல்கிறார்கள். அதற்வகன
உளம்கூர்கிறார்கள். கூர்ந்துரநாக்கும் எதுவும் உருப்வபருகும்.
எதிரியின் ஆற்றளல வபருக்கிரய மதிப்பிடுொர்கள்.
ஒருெரோவடாருெர் ரபசப்ரபச வபருகும் அது. ரபச்ளச நிறுத்தி
எண்ணத்வதாடங்குளகயில் ரமலும் வபருகும். அச்சமும்
ஐயமும் இல்லாமல் களம்வசல்லும் எெருமில்ளல” என்று
ெிதுேர் வசான்னார்.

“அெர்கள் தங்கள் ஆற்றல் குறித்து ஐயம் வகாண்டிருந்தனர்.

ஏவனன்றால் வகௌேெர்களின் வபரும்பளடத்தளலெர்கள்
அதுெளே ஒன்வறன நின்று வபாருதியரத இல்ளல.
பாண்டெர்களளப்பற்றி அச்சம் வகாண்டிருந்தனர், ஏவனன்றால்
அெர்களள எெரும் எப்ரபாதும் வென்றரதயில்ளல.
அளனத்ளதயும்ெிட அெர்கள் உங்களளப்பற்றி திளகப்ரப
வகாண்டிருந்தனர். எெவேன்று எெோலும் ெகுக்கப்படாத
ரபருருெர் நீங்கள். அளனத்ளதயும் அழித்தது உங்கள் தூது.
ரபார்முளன ஒருங்கியபின் தூது ெருெது ஆற்றலின்ளமளய
காட்டுகிறது. நிலம்ரகாரி இேந்து நிற்பது அச்சம் என வபாருள்
வகாள்கிறது.”

“நீங்கள் தூது ெந்தரத துரிரயாதனளன தருக்க ளெத்தது”

என்று ெிதுேர் வதாடர்ந்தார். “மீ ண்டும் தூது ெந்தரபாது ரமலும்
ஆணெம் வகாண்டான். இன்று இப்ரபாரில் யாளன
நாணல்காட்டிவலன தான் நுளழந்து அப்பால் வசல்ரொம் என
நம்பிக்வகாண்டிருக்கிறான். ரபார் ஒழிெதற்கான அளனத்து
ொய்ப்புகளும் முற்றாக மூடப்பட்டுெிட்டன.” இளளய யாதெர்
ரபசாமல் பார்த்துக்வகாண்டிருந்தார். “ஆனால் ரபார்
அவ்ெண்ணம் எளிதில் முடியாது. ரபேழிரெ எஞ்சும். பிறந்த
கணரம நிமித்திகர் உளேத்தனர், பீமன் குலாந்தகன் என்று.
அர்ஜுனன் லட்சம்ரபளே வகால்லும் ெில்வகாண்ட சவ்யசாசி
என்று. அது நிகழும். அெர்களள எெோலும் வெல்லெியலாது”
என்றார் ெிதுேர்.

“ஒருரெளள பாண்டெர்கள் இெர்களள முற்றழிக்க சற்ரற

தயங்கியிருக்கக்கூடும். அத்தயக்கத்ளதயும் இல்லாமலாக்கியது
உங்கள் தூது. ஊசிமுளன நிலம்கூட மறுக்கப்பட்டவதன்பரத
பாண்டெர்கள் எந்த எல்ளலக்கும் வசல்லலாம் என்னும்
உரிளமளய அளிக்கிறது. அெர்கள் எது வசய்தாலும்
எதிர்காலத்தின் ெிழிகளில் சரிவயன்றாக்குகிறது. அெர்களளக்
கட்டியிருக்கும் அளனத்துச் சேடுகளிலிருந்தும்
ெிடுெித்துெிட்டீர்கள், யாதெரே. இப்ரபாளே மிகச் சரியாக
வகாண்டுவசன்று குருரைத்ேத்தில் நிறுத்திெிட்டீர்கள்” என்றார்
ெிதுேர்.

இளளய யாதெர் மாறாப் புன்னளகவகாண்ட முகத்துடன்

பாளெவயன அளமந்திருந்தார். ெிதுேர் “நீங்கள்
எண்ணுெவதன்ன? இந்நிலத்தில் ஒரு குருதிப்வபருக்ளக
உருொக்கி எளத அளடயப்ரபாகிறீர்கள்? ெிண்ணளந்த
ரபருருெனின் மண்ெடிெம் நீங்கள் என்று உங்களள
வசால்கிறார்கள் எளிரயார், அறிெிலாப் வபண்டிர்,
அறிவுமயங்கிய சூதர். ஆனால் அெர்கள் எப்ரபாதும்
அறிெறியாத ஒன்ளற அறிபெர்கள். வமய்யாகரெ நீங்கள்
அெர்தானா? ரகாடித்தளலளய குருதிபலியாகப் வபற்று
ெிண்மீ ள ெந்த வதய்ெமா? அறிரயன். ஆனால் நீங்கள்
மண்ணுக்கு நலம்பயக்கெில்ளல. அழிளெரநாக்கி
வகாண்டுவசல்கிறீர்கள்” என்றார்.

“உங்கள் குலத்ளத உங்கள் ளககளாரலரய

முற்றழிக்கெிருக்கிறீர்கள். உங்களள தந்ளதவயனக்வகாண்டு
ெளர்ந்த ளமந்தர்கள் பல்லாயிேெர் களத்தில் தளலயுருள
குருதிசிதறி ெிழப்ரபாகிறார்கள். உங்களள வதய்ெவமன்று
வகாண்ட வபண்கள் பலர் ளகம்வபண்ணாகெிருக்கிறார்கள்.
யாதெரே, இன்றும் உங்களள ெழிபடும் வகௌேெ அேசியர்
அளனெளேயும் பாழ்வகாள்ளச் வசய்யெிருக்கிறீர்கள்.
அதனூடாக எந்நன்ளம நிகழினும் அதனாவலன்ன?”

மூச்சிளேக்க ெிழிகள் நீர்ளமவகாள்ள ெிதுேர் நிறுத்தினார்.

“நான் என் மூத்தெளே வசன்று பார்க்க அஞ்சி
தெிர்த்துக்வகாண்டிருந்ரதன். அெர் என்ளன
அளழக்கவுமில்ளல. முதற்சிலநாட்கள் அெளேப்பற்றி
எண்ணலாகாவதன்று ஒழிந்ரதன். பின்னர் எண்ணாமலிருக்க
இயலாவதன்று கண்ரடன். சஞ்சயளனயும் யுயுத்ஸுளெயும்
வசன்றுகண்டு அெர் எப்படி இருக்கிறார் என்று
அறிந்துவகாண்ரடன். துயர்வகாண்டிருக்கிறார்,
துயிலிழந்திருக்கிறார் என்றனர். அெருளடய மருத்துெளே
வசன்றுகண்ரடன். அெர் நாடி பிளழவகாண்டிருக்கிறது என்றார்.
துயிலின்வபாருட்டு அளிக்கப்படும் நஞ்சு அவ்ெிளளளெ
அளிக்கிறது என உணர்ந்ததாகவும் நஞ்சின்றி துயிலளெக்க
ெழியுண்டா என உசாெிக்வகாண்டிருப்பதாகவும் வசான்னார்.”

இப்புெியில் அெேன்றி எெளேயும் நான் வமய்யுறவென்று

கருதெில்ளல என்று உணர்ந்ரதன். அெர் ளமந்தருக்கு
அணுக்கமாக இருப்பதும் அெர்களளக் காக்கப் ரபாரிடுெதும்
அந்த அன்பின்வபாருட்ரட. நாவளல்லாம் அெளேப்பற்றி
எண்ணிக்வகாண்டிருப்பளத உணர்ந்து தன்னிேக்கம்
வகாண்ரடன். அெருக்காகரெ ொழ்ந்திருக்கிரறன். இறுதியில்
அெளே முழுளமயாகரெ ளகெிட்டுெிட்டு திறனற்றெனாக
அமர்ந்திருக்கிரறன். என் கல்ெி, நுண்ணறிவு, நல்லியல்பு
எதுவும் அெருக்கு பயனளிக்கெில்ளல.

ஒருநாள் உளமுருகி அழத்வதாடங்கிரனன். எண்ணி எண்ணி

அெளேப்பற்றிய என் வநகிழ்ளெப்வபருக்கி ெிழிநீர் ஒழிந்தபின்
மீ ண்ரடன். அந்த நீள்துயரிலிருந்து ெிடுபடுெதற்கு ஒரே ெழி
அெளேச் வசன்று பார்ப்பரத என்று ரதான்றியது. மறு
எண்ணமில்லாமல் அப்ரபாரத கிளம்பி புஷ்பரகாஷ்டத்திற்கு
வசன்ரறன். ொயிலில் அமர்ந்திருந்த சங்குலன் எந்த
மாறுதலுமில்லாமல் அப்படிரய இருந்தான். அதுரெ எனக்கு
ஓர் ஏமாற்றத்ளத அளித்தது. “அேசர் எப்படி இருக்கிறார்?” என்று
ரகட்ரடன்.

அென் தன் தந்ளத ெிப்ேளேப்ரபாலரெ வசால்குளறந்தென்,

ெிழி சந்திக்காத ரநாக்குவகாண்டென்.
“அளெயமர்ந்திருக்கிறார்” என்றான். உள்ரள வசன்றரபாது
மூத்தெர் யுயுத்ஸுவுடன் நாற்களமாடிக்வகாண்டிருந்தார். அெர்
அருரக சஞ்சயன் அமர்ந்திருந்தான். யுயுத்ஸு களம்ரநாக்கி
குனிந்திருக்க சஞ்சயன் யுயுத்ஸுெின் காய்நீக்கங்களள
வமல்லிய குேலில் வசால்லிக்வகாண்டிருந்தான். என்
காலடிரயாளச ரகட்டதும் ளகயில் எடுத்த காயுடன் அெர்
வசெிதிருப்பினார். நான் அருரக வசன்று “மூத்தெரே,
ெணங்குகிரறன்” என்ரறன். “நலமாக இருக்கிறாயா? நீ ெந்து
நீணாள் ஆகிறது” என்றபின் காளய நீக்கி “நீ ெிளளயாடு,
ளமந்தா” என்றார்.
யுயுத்ஸு என்ளன ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்தான். நான்
ெிழிகாட்டியதும் “இளளய தந்ளத தங்களிடம் ரபசெிளழகிறார்
ரபாலும்… நான் ஏெலரிடம் சற்று வசால்லாடிெருகிரறன்” என்று
எழுந்து வசன்றான். அெர் என்னிடம் “என்ன
வசால்லெிருக்கிறாய்?” என்றார். “நான் அளெக்குச் வசன்ரற
வநடுநாட்களாகின்றது” என்ரறன். “ஆம், அளத அறிந்ரதன்.
பளடக்கூட்டுக்கு ஜயத்ேதளனயும் அேசர்களுடன் ரபசுெதற்கு
பூரிசிேெளஸயும் அளெ நிகழ்த்துெதற்கு சல்யளேயும் அேசன்
அளமத்திருப்பதாக வசான்னார்கள்” என்று அெர் எந்த
உணர்வுமின்றி வசான்னார்.

“ஆம், என்னால் அதிவலல்லாம் ஈடுபட இயலாது” என்ரறன். என்

குேலில் ஒலித்த எரிச்சல் எெர்ரமல் என வதரியெில்ளல.
“ஆம், உன்னால் இயலாது” என்றபின் மூத்தெர் சஞ்சயனிடம்
“நமக்கு அேசனின் வசய்தி ஏதாெது ெந்ததா?” என்றார்.
“இல்ளல” என்றான் சஞ்சயன். என் ஏமாற்றமும் எரிச்சலும்
மிகுந்தபடிரய வசன்றன. “பாண்டெர்களின் பளடக்கூட்டும்
நிகவேன எழுந்துவகாண்டிருக்கிறது. அெர்கள் வெல்லப்பட
இயலாதெர் என்பதனாரலரய அெர்களுக்கும் அேசத்துளணகள்
அளமந்துவகாண்டிருக்கின்றன. நிைாதரும் கிோதரும் அேக்கரும்
அசுேரும் தங்கள் வநடுநாள் ெஞ்சங்களுடன் அெர்களுடன்
ரசர்ந்துவகாண்டிருக்கிறார்கள்” என்ரறன். “ஆம், இயல்புதான்”
என்றார்.

உேத்த குேலில் “ரபேழிவு அணுகிக்வகாண்டிருக்கிறது, அேரச”

என்ரறன். “நம்மால் என்ன வசய்ய இயலும்? நம்ளம மீ றிச்
வசல்கின்றன அளனத்தும்” என்றார் மூத்தெர். திரும்பி
“யுயுத்ஸு எங்ரக?” என சஞ்சயனிடம் ரகட்டார். “அெர்
ஏெலளே பார்க்கச் வசன்றார், அேரச” என்றான் சஞ்சயன்.
“அெனிடம் என் உணளெ எடுத்துளெக்கும்படி வசால்”
என்றபின் என்னிடம் “நீ என்னுடன் உணெருந்துகிறாயா?”
என்றார். நான் “நிமித்தநூல்கள் வசான்னளெ
ஒன்றுகுளறயாமல் எழுந்து அணுகுகின்றன, மூத்தெரே”
என்ரறன். அெரிடம் எந்த உணர்வுமாற்றமும் வதரியெில்ளல.
“நம் அேசர் குருதிச்சேடின் இறுதிப்புள்ளி, நகளேயும்
குடிகளளயும் அழிவுக்குக் வகாண்டுவசல்லும் கலிெடிெர்
என்றனர். அரத நாொல் பீமளன குலாந்தகன் என்றனர்”
என்ரறன்.

ஒவ்வொரு வசால்ளலயும் நஞ்சுதீட்டி அம்பு என

வசலுத்திரனன். “நூற்றுெரும் அெர் வபற்ற ஆயிேத்தெரும்
களம்படுெர் என்று நம்மிடம் வசான்ன நிமித்திகர் பலர்.” அெர்
“ஆம், அெர்கள் வசால்ெரத வமய்வயன்றிருக்கலாம். நாம் நம்ப
ெிளழெளத நம்புகிரறாம்” என்றபின் “சஞ்சயா, எனக்கு உணவு
எடுத்துளெக்கச் வசான்னாயா?” என்றார். “வசால்கிரறன்” என்று
சஞ்சயன் எழுந்து வசன்றான். நானும் அெரும் மட்டும்
அணுக்கமாக நின்றிருந்ரதாம். அெருளடய ெிழிக்குழிகள்
குருதிக்குமிழிகளாக அளசந்தன. ொய் எளதரயா
வமல்ெதுரபாலரொ தனக்ரக வசால்லிக்வகாள்ெதுரபாலரொ
அளசந்தது.

“அேரச, நம் ளமந்தரின் குருதியிலாடி அளமயப்ரபாகிரறாம். நம்

வகாடிெழி முற்றழிய பட்டமேவமன நின்றிருப்பரத நம் ஊழ்”
என்ரறன். அெர் “ஆம், அதுரெ இளறெிருப்பம் எனில்
அவ்ொரற நிகழ்க” என்றபின் “சஞ்சயன் ெந்தானா?” என
திரும்பினார். யுயுத்ஸு ெந்து “தந்ளதரய, உணவு
ஒருங்கியிருக்கிறது” என்றான். நான் “நாம் முற்றிலும்
ளகெிடப்பட்டிருக்கிரறாம், மூத்தெரே” என்றரபாது என் குேல்
உளடந்தது. “நிளனெறிந்த நாள் முதல் நான்
தெிர்க்கமுயன்றது இது. இருவளன சூழ்ந்துெிட்டிருக்கிறது.”
அெர் என்ளன ரநாக்கி முகம்திருப்பி “ஆம்” என்றார்.

அந்த ெிழியின்ளம எத்தளன அச்சமூட்டுெவதன்று அப்ரபாது

அறிந்ரதன். ெழிளய மூடிய வமாட்ளடப் வபருஞ்சுெர் என என்
முன் நின்றது. பாய்ந்து அந்வநஞ்ளச பிளக்கரெண்டும் என்று,
என் தளலளய அதில் அளறந்து பிளக்கரெண்டும் என்று
உள்ளம் எழுந்தது. இன்னும் ெிளசயுடன் எளதரயனும்
வசால்ல ெிரும்பிரனன். ரமலும் ரமலுவமன நஞ்ளச
நாடிரனன். ஆனால் வசால்திேளெில்ளல. அந்தத்
தத்தளிப்பாரலரய என் ெிழிகள் நீர்வகாண்டன. “நம் இறப்ளப
நாரம காணப்ரபாகிரறாம். உயிரிழந்த பின்னரும் ஓவடன
எஞ்சும் சிப்பிகளாக ொழப்ரபாகிரறாம்” என்று ெிம்மி
அழுரதன்.

“ஆம், அவ்ொவறன்றால் அவ்ொரற. இதுகாறும் அளனத்ளதயும்

அளடந்துெிட்ரடாம். அளித்தெரின் ெிளழவு அதுவென்றால்
திருப்பி எடுத்துக்வகாள்ளட்டும்… அரடய் மூடா, என்ன
வசய்கிறாய்?” என்றார் மூத்தெர். சஞ்சயன் “இங்கிருக்கிரறன்”
என்றான். “என் ளகளய பிடி…” என்று நீட்டினார். அென் அெர்
ளகளய பற்றியதும் “வமல்ல அளழத்துச்வசல். வசன்றமுளற
பீடத்தில் முட்டிக்வகாண்ரடன்” என்றார். சஞ்சயன் நான்
ஏரதனும் வசால்ல எஞ்சுகிறதா என என்ளன ரநாக்கினான்.

நான் இரு ளககளளயும் முட்டிசுருட்டி இறுக்கிரனன். பற்கள்

கிட்டித்துக்வகாண்டன. “நீ துயர்வகாள்ளாரத. அளனத்தும்
முடிொகிெிட்டது. நாம் இயற்றுெதற்வகான்றுமில்ளல. உன்
கடளமகளள வசய்துவகாண்டிரு… உன் ளமந்தர் நலம்வபறுக!”
என்றபின் “யுயுத்ஸு எங்ரக? அரடய் மூடா, உணவு
ஒருக்கமாகிெிட்டதா?” என்றார். யுயுத்ஸு “ஆம், தந்ளதரய”
என்றான். அெர் வமல்ல நடந்து ெிலகுெளதக் கண்டு
நின்ரறன். அளனெரும் வசன்றபின்னரும் அங்ரகரய நின்ரறன்.

யுயுத்ஸு திரும்ப ெந்து என்ளன கண்டு ெிளேந்து அணுகி

“ஆளண ஏரதனும் உண்டா, தந்ளதரய?” என்றான்.
“உண்கிறாோ?” என்ரறன். “ஆம்” என்றான்.
“வபாழுதாகெில்ளலரய…” என்ரறன். தயங்கி “பசிக்ளகயில்
உண்கிறார்” என்றான். “இப்ரபாவதல்லாம் பசி மிகுந்துள்ளது என
எண்ணுகிரறன்… உடல் முன்ளனெிட வபருத்திருக்கிறது”
என்ரறன். அென் ஒன்றும் வசால்லெில்ளல. பற்களளக் கடித்து
“ளமந்தர் வநஞ்சுபிளந்து கிடக்கும்ரபாது அக்குருதிளய அள்ளி
ரசாற்றிலிட்டு உருட்டி அளித்தாலும் உண்பார்… ெிழியின்ளம
என்பது ஒரு உடல்நிளல அல்ல” என்ரறன்.

யுயுத்ஸுெின் முகம் இறுகியிருந்தது. ரமலும் ஏரதா வசால்ல

ொய் எடுத்தபின் திரும்பி வெளிரய வசன்ரறன்.
ெழிமூடியதுரபால் நின்ற சங்குலனிடம் “ெிலகு மூடா… இது
என்ன யமபுரியா, பிணத்ளத ளெத்து ொயிளல மூடுெதற்கு?”
என்றபின் வெளிரய வசன்ரறன். வெளிரய நின்றிருந்த
ஏெலனிடம் “ரதர் ஒருங்குக… ரதர் சித்தமாக இல்ளலரயல்
உன்ளன கழுரெற்றுரென்” என்ரறன்.

என் உடல் பதறிக்வகாண்ரட இருந்தது. கால்கள் தளே

அவ்ெப்ரபாது நின்ரறன். பின்னர் முற்றத்திற்கு ெந்து
ரதரிரலறிக்வகாண்ரடன். “எங்ரக?” என்று ரகட்ட பாகனிடம்
“வசல்க!” என்று மட்டும் வசான்ரனன். இல்லத்திற்கு மீ ளரெ
ரதான்றியது. ஆனால் அங்ரக வசன்று அமேமுடியாது என்றும்
ரதான்றியது. பல நாட்களாக நான் பகல் முழுக்க
வதான்ளமயான ரபார்ச்சுெடிகளள எடுத்து
படித்துக்வகாண்டிருந்ரதன். ஒவ்வொரு சூழ்ளகயும் என்வனன்ன
அழிவுகளள உருொக்கும் என்று ரநாக்கிரனன். எளதவயல்லாம்
இரு சாோரும் அளமக்கக்கூடும் என்று கணித்ரதன். என்
உள்ளத்தில் மீ ளமீ ள ரபாளே நிகழ்த்தி
ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்ரதன். மீ ண்டும் என் சுெடிகளுக்குச்
வசல்ல என்னால் இயலாவதன்று ரதான்றியது.
“ரகாட்ளடமுகப்புக்கு” என்ரறன்.

ரதர் சீோன சகட ஒலியுடன் வசன்றுவகாண்டிருந்தது. அந்த

ஒலியின் தாளம் என்ளன சற்ரற அளமதிப்படுத்தியது. நகேம்
இளேெசப்பட்ட
ீ மீ ன்குளம் என வகாப்பளித்துக்வகாண்டிருந்தது.
ெேர்கள்
ீ களிவெறிவகாண்டெர்களாக குதிளேகளில்
அங்குமிங்கும் ஓடிக்வகாண்டிருந்தனர். வபண்கள் அெர்களள
நளகயாடி மலர்களளயும் பழங்களளயும் எடுத்து ெசி
ீ
கூச்சலிட்டனர். புேெிகளின் பின்னால் சிறுெர்கள் கூெியபடி
ஓடினர். எங்கும் ெிழவுக்வகாண்டாட்டம். மலர்சூடியிருந்தனர்
குலமகளிர். அத்தளன வகாடிகளும் புதிய துணிகளால்
ெண்ணம் வபாலிந்தன. ரகாட்ளடகளும் காெல்நிளலகளும்
புதுச்சுண்ணமும் காெியும் பூசப்பட்டிருந்தன. நகரில்
கள்ளருந்தாதெர் சிலரே என்று ரதான்றியது.

அப்பால் ொழ்த்வதாலியும் குேளெரயாளசயும் முழவும்

வகாம்ரபாளசயுடன் இளணந்து ஒலித்தன. “யார் அது?”
என்ரறன். “கணிகர்” என்று பாகன் வசான்னான். “ரதளே ெிலக்கி
நிறுத்துக…” என்ரறன். ஒரு சிறு சாளலப்பிரிெில் ரதர் நின்றது.
ரதன ீக்கூட்டம் ஒன்று ரீங்கரித்தபடி வசல்ெதுரபால ஒரு திேள்
சாளலயினூடாக நகர்ந்தது. நடுரெ கணிகர் சிறுரதர் ஒன்றின்
பீடத்தில் அமர்ந்திருந்தார். உடல்நலம் நன்கு ரதறியிருந்தது.
நிமிர்ந்து அமர்ந்து இருபக்கமும் ரநாக்கி ளகதூக்கி ொழ்த்து
வசான்னார். சூழ்ந்திருந்த ெேர்கள்
ீ ொழ்த்வதாலி எழுப்பினர்.
“ஞானாசிரியர் ொழ்க! மூன்றுணர்ந்ரதார் ொழ்க!
வெற்றிெிளதப்ரபார் ொழ்க! குருகுலத்து முதல்குரு ொழ்க!”
என்று கூெியபடி மக்கள் இருபுறமும் திேண்டு மலர்களள
அள்ளி அெர்ரமல் ெசினர்.
ீ

“அஸ்தினபுரியின் இன்ளறய முதன்ளமத்தளலெர் இெரே.

பாண்டெர்தேப்பின் இளளய யாதெளே வெல்லும் திறன்
இெருக்கு மட்டுரம உண்டு என்கிறார்கள் மக்கள்” என்று பாகன்
வசான்னான். “இளளய யாதெளே மும்முளற அளெயில்
வென்றார் என்று சூதர் பாடுகிறார்கள்.” நான் கணிகளேரய
ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்ரதன். தன்னில் மகிழ்ந்து
திளளத்துக்வகாண்டிருந்தார். அெருளடய நளகப்பு மிக
அழகானது. இளளமந்தரின் அறியாச் சிரிப்புரபால. அெர்
ெிழிகளும் இளளமந்தருக்குரியளெ. தீளமரய
உருக்வகாண்டெர் என்பரத அெளேப்பற்றிய என் எண்ணம்.
ஆனால் அத்தளகய அழகு எப்படி அளமந்தது? தீளமக்கு
அழகின்ளமளயயும் நன்ளமக்கு அழளகயும்
அளிக்கரெண்டுவமன்று முதலில் ரதான்றியது எந்த மூடக்
கெிஞனுக்கு?

ரகாட்ளடமுகப்புக்கு வசன்ரறன். அங்கிருந்த எெரும் என்ளன

வபாருட்படுத்தெில்ளல. ெழக்கமான முளறளம ெணக்கங்கள்,
ொழ்த்துளேகள். நான் அெர்களின் ரபாருக்கு எதிோனென்
என்று எண்ணுகிறார்கள் என உணர்ந்திருந்ரதன்.
ரகாட்ளடரமல் ஏறி காெல்மாடத்தில் நின்று பார்த்ரதன். முேசு
புதிய ரதால்பேப்புடன் அன்றுபிறந்த குழெியின் வமருகுடன்
இருந்தது. வெளிரய முகமுற்றத்தில் ஒரு காெல்பளட முேசும்
வகாம்பும் முழங்க அணிெகுத்து கடந்துவசன்றது.
காெலர்தளலெனிடம் “இது காந்தாேப்பளட அல்லொ?”
என்ரறன்.

“ஆம், சுபலரின் தளலளமயில் பதிவனட்டு அணிகள் ரநற்று

ெந்தன. ரமலும் ரமலுவமன பளடகள் ெந்துவகாண்ரட
இருக்கின்றன” என்று அென் வசான்னான். “வகாசுளெ வகால்ல
சுத்தியலா என இப்ரபாரத பகடிரபசுகிறார்கள் களிமகன்கள்.
பாண்டெர்களின் தேப்பில் இருப்பளெ பயிலாப் பளடகள்.
அெர்களள எதிர்க்க இன்றிருக்கும் பளடெல்லளமரய
இருமடங்குக்கும் ரமல். ஒருநாளில் ரபார் முடியும். அெர்களில்
எஞ்சுபெர்கள் உறுப்பிழந்தெர்கள் மட்டுமாகரெ இருப்பார்கள்…
இன்னும் பளடதிேட்டுெது நாம் வெல்லுமுறுதி
வகாண்டிருக்கெில்ளல என்பளதரய காட்டும்” என்றான்.

அென் முகத்திலிருந்த நம்பிக்ளகளய கண்ரடன். அது

வசால்லிச்வசால்லி திேட்டப்பட்டது. வநடுங்காலமாக
உருொனதனால் உறுதியாகி பாளறவயன்றானது.
அதற்வகதிோன அளனத்துச் வசாற்களுக்கும் அெனிடம்
மறுவமாழி இருக்கும். “ஆம், ஆனால் ரபார் நிகழும்ெளே
பளடதிேண்டுவகாண்ரட இருக்கரெண்டும் என்பதல்லொ
ரபார்வநறி?” என்ரறன். “ஆம், ஆதேவு ெந்தபடிரய இருப்பது
களிப்பூட்டுெளத மறுக்கெியலாது” என்றான். “குருதிவபருகும்”
என்று நான் எனக்ரக என வசான்ரனன். அென் “குருதி தூயது,
வதய்ெங்களுக்குரியது” என்றான். “நம் குருதியும்” என்ரறன்.
“ஆம், நம் குருதியும் நம் ளமந்தர் குருதியும். பலியில்லாமல்
ரபார்வெற்றியில்ளல” என்று அென் வசான்னான்.

அென் முகத்ளத ரநாக்கிரனன். அங்கிருந்தது வமய்யான

களிப்பு. ரமலும் வசால்வலடுக்கத் ரதான்றாமல் ரமரல
நின்றபடி கீ ரழ பளடகள் குறுக்கும் மறுக்குமாக அணிகளாக
வசன்றுவகாண்டிருப்பளத ரநாக்கிரனன்.
எண்ளணப்பூச்சுவகாண்டு நின்றிருந்த ளகெிடுபளடகள்
கண்ணில்பட்டன. ரமலும் பலமடங்கு அம்புகள் ெிற்களில்
வபாருத்தப்பட்டு இறுகிக் காத்துநின்றிருந்தன.
ெிற்சகடங்களுக்கு அருரக யாளனகள் அளசந்து நின்றன.
அங்கிருந்து ரநாக்கியரபாது அந்த முளனகள் ஒவ்வொன்றும்
ெிழி என ஒளிசூடியிருப்பதாகத் ரதான்றியது. ெில்ெளளவுகள்
புன்னளகத்தன.

இறங்கி அெற்றின் அருரக வசன்ரறன். அெற்றின் முளனகளள

வதாட்டுப்பார்க்கரெண்டும் என்று ரதான்றியது. ரமரலறிச்
வசல்ல படிகள் இருந்தன. நான் அணுகியதும் காெலன்
“குறுகிய ஏணி, அளமச்சரே” என்றான். “ஆம்” என்றபடி
அதன்ரமல் ஏறிரனன். நூறு அம்புகள் வதாடுக்கப்பட்ட பன்னிரு
ெிற்கள் வகாண்ட வபாறி அது. நூறு கூர்முளனகள் ொரனாக்கி
நின்றிருந்தன. ொனிலிருந்து ெரும் எதிர்காலத்ளத ரநாக்கி.
அங்ரக முதன்முளறயாக ெந்தளத நிளனவுகூர்ந்ரதன்.

ரமலும் ஏறி ஓர் அம்பின் முளனளய வமல்ல ளகயால்

வதாட்ரடன். என் உடல் வமய்ப்புவகாண்டது. ெிழிகள் நீர்வபாடிய
எங்ரகா ஆழத்தில் ெிழுந்துவகாண்ரட இருக்கும் உணர்ளெ
அளடந்ரதன். நிமிர்ந்து எதிரே ரநாக்கிரனன். அந்த ெிளசளய
இழுத்தால் ரபாதும், ரகாட்ளடக்கு வெளிரய ஆயிேம் உயிர்கள்
மளறயும். ஒருகணத்தில் குருதிப்வபருக்வகான்றில் ஆடி
மீ ண்ரடன்.

வநடுங்காலத்திற்கு முன்பு அங்ரக ெந்து அந்தக்

ளகெிடுபளடகளளக் கண்டரபாது அளெ அக்கணரம
ஏெப்படரெண்டுவமன என் உள்ளத்தின் ஆழம் ெிளழந்தது.
ரபாவேழுந்தாகரெண்டும் என அன்ளனயிடம் வசன்று
வசான்ரனன். அதன் நலன்களள ெிரித்துளேத்ரதன். அன்றிருந்த
அந்நிளலயிரலரய அப்ரபாதுமிருந்தளத உணர்ந்ரதன். எதுவும்
மாறெில்ளல. அந்நகர் காத்திருந்தது. அங்கு ொழ்ந்த
ஒவ்வொரு உள்ளமும் காத்திருந்தது.

“யாதெரே, அன்று நான் என் இல்லத்திற்குத் திரும்புளகயில்

உடவலங்கும் வமல்லிய மிதப்ளப வகாண்டிருந்ரதன்.
இரும்ளபக் கடித்தால் ெருெதுரபான்ற இனிளமயான கூச்சம்
என் பற்களிலும் எலும்புகளிலும் நிளறந்திருந்தது. ரதரிலமர்ந்து
இருபுறமும் வபருகி அளலயடித்த திேளின் உெளகளய
ரநாக்கியரபாது நான் ஒவ்ொளம வகாள்ளெில்ளல.
அெர்களுடன் இளணந்து என் அகமும்
வகாண்டாடிக்வகாண்டிருந்தது” என்றார் ெிதுேர்.

“மாளிளகக்குச் வசன்று மீ ண்டும் ரபார்க்களலச் சுெடிகளள

எடுத்துக்வகாண்ரடன். இம்முளற வெறிவகாண்ட ெேனாக
ீ
களத்திலிருந்ரதன். அப்ரபாது அறிந்ரதன் முன்பும்
அவ்ொறுதான் இருந்ரதன் என்பளத. அப்ரபாதுதான் உங்களள
அணுக்கமாக உணர்ந்ரதன். நீங்கள் ெிளழெளதரய நாங்களும்
ஆற்றிக்வகாண்டிருக்கிரறாம் என்று” என்றார் ெிதுேர்.
“ஆகரெதான் உங்களளக் காணரெண்டுவமன ெிளழந்ரதன்.”

இமைக்கணம் - 19

இளளய யாதெர் புன்னளகயுடன் “அங்கநாட்டேசரும்

பீஷ்மரும் சிகண்டியும் இங்ரக ெந்தனர். இங்கு ெருபெர்கள்
எெரும் தங்கள் வமய்யான ெினா என்ன என்பளத உடரன
உளேப்பதில்ளல. அெர்கள் தங்கள் ொழ்க்ளகளய பற்றித்தான்
முதலில் வசால்லத் வதாடங்குகிறார்கள். அதுகூட அெர்களின்
ொழ்க்ளக அல்ல, அெர்களின் அகப்புளனவுதான்” என்றார்.
ெிதுேர் அெர் என்ன வசால்லப்ரபாகிறார் என ெிழிகளில்
ெியப்புடன் ரநாக்கினார்.

“மானுட ொழ்க்ளக நிகழ்ந்த அக்கணரம தடமின்றி

மளறந்துெிடுகிறது. அதன் ஒரு துளிகூட எங்கும்
எஞ்சக்கூடாவதன்பரத வநறி. ஏவனன்றால் அது பிேம்மலீளல.
எஞ்சுெது ஒவ்வொருெரும் தங்களுக்குள் திேட்டிக்வகாள்ளும்
புளனவுதான். எரிகல் ெிட்டுச்வசல்லும் அனல்ரகாடு.
கணந்ரதாறும் ொழ்ெிலிருந்து எடுத்து உருமாற்றி
அப்புளனளெ தங்களுக்குள் ரசர்த்துக்வகாள்கிறார்கள். அளதரய
அறிதல் என்றும் ஆதல் என்றும் வசால்கிறார்கள்.
அப்புளனளெரய நிளனவென்றும் காலவமன்றும்
எண்ணிக்வகாள்கிறார்கள்.”

“ெிதுேரே, மானுட ொழ்க்ளக ஒரு துளி ஒளிவயன நிகழ,

சூழ்ந்திருக்கும் பல்லாயிேம்ரகாடி குமிழிெளளவுகள் அளத
தங்கள்ரமல் ஏற்றிக்வகாள்கின்றன. நிகழ்வுகள் பல பட்ளடகள்
வகாண்ட படிகங்கள். அதில் சிலெற்ளறரய மானுடன்
அறியெியலும். அறியக்கூடுெனெற்றில் சிலெற்ளறரய அென்
வதரிவுவசய்கிறான். வதரிவுகள் ஒவ்வொருெருக்கும்
ஒவ்வொன்று என்பதனால் ஒவ்வொரு புளனவும் முற்றிலும்
வெவ்ரெறானது. எனரெ முடிெில்லாத வபருக்கு. அது
பிேம்மத்தின் இேக்கமில்லா ெிளளயாட்டு. அது தன்ளன
வபருக்கிப் வபருக்கி அம்முடிெிலியில் தன்ளன முற்றாக
மளறத்துக்வகாள்கிறது” என இளளய யாதெர் வதாடர்ந்தார்.

அெர் என்ன வசால்லிக்வகாண்டிருக்கிறார் என்று புரியாமல்

ெிதுேர் வெறுமரன ரநாக்கினார். “ஒவ்வொரு தருணமும்
பிேம்மரம என்பதனால் மானுடனால் ொழ்ெின் ஒரு
தருணத்ளதக்கூட வமய்யாக அறிந்துவகாள்ளக்கூடுெதில்ளல.
ஒவ்வொரு தருணத்ளதப்பற்றியும் முடிெிலா புளனவுகளளரய
அென் அளடயமுடியும். அப்புளனவுகளள ஒன்றாக்கி
வமய்ளமளய வசன்றளடய இயலாது. அெற்றிலிருந்து அென்
மீ ண்டும் தனக்குரிய வதரிவுகளள உருொக்குொன்.
அடுக்குமுளறளய தன்னுள் இருந்ரத எடுப்பான். தனக்கு
உகந்தளத கட்டி எழுப்பி அதனுள் ொழ்ொன். புழுக்கள் தங்கள்
உடல்ெடிெிரலரய அளறகட்டி குடியிருக்கின்றன.
அவ்ெளறளயரய அெற்றின் உடல் உகந்தவதன்று உணரும்”
என்றார் இளளய யாதெர்.

ஒரேகணத்தில் அெர் வசால்லெருென அளனத்ளதயும்

புரிந்துவகாண்டு ெிதுேர் சினம்வகாண்டு எரிந்வதழுந்தார். அளத
ரநாக்காமல் இளளய யாதெர் வசான்னார், “ஆணெமும்
ெிளழவும் இரு சேடுகளாகப் பின்னி வநய்துெிரிக்கின்றன
மானுடனின் அகப்புளனளெ. ஓளசயில்லாது ஓடும் தறிரய
உள்ளம். அதன் ஓளசரய ரபச்சு. தன்னுள் புளனந்து
சலிக்ளகயில் அருகிருக்கும் ஒருெரிடம் அப்புளனளெ
ெிரிக்கத் வதாடங்குகிறான். ஊடுக்குப் பாவென பிறன் தன்
அகப்புளனளெ அளிக்கத் வதாடங்கினால் வநசவு ெிரிந்து
ெிரிந்து வசல்லும். அளதரய நல்ல உளேயாடல் என்கின்றனர்.”

அெர் அங்கில்ளல என எண்ணுபெர்ரபால இளளய யாதெர்

வசால்லிச் வசன்றார். “காதலன் காதலியுடன், ஆசிரியன்
மாணெனுடன், தந்ளத ளமந்தனுடன், ரதாழன் ரதாழனுடன்,
ெழிப்ரபாக்கன் அயலானிடவமன இதுரெ ஓயாது
நிகழ்ந்துவகாண்டிருக்கிறது. ஒருெர் வசால்லும் அகப்புளனளெ
பிறிவதாருெர் ஒரு வசால்லுக்கு ஏற்கெில்ளல என்றாலும்
எதிர்வநசவு ெிழுந்துெிடுகிறது. முட்டிக்வகாள்ளும் தருணம்
ஆணெம் சீறி ரபருருக் வகாள்கிறது. பூசலில் முடியாத
நீளுளேயாடல்களள மானுடரில் இரு சாோர் மட்டுரம
நிகழ்த்தமுடியும். ஒருெருெருக்வகாருெர் முழுளமயாக
நடித்துக்வகாள்ளும் அளவுக்கு நட்ரபா மதிப்ரபா அன்ரபா
காதரலா வகாண்டெர்கள். ஒருெர் ஆணெத்ளத பிறிவதாருெர்
முற்றாக ஏற்குமளவுக்கு பணிந்தெர்கள். ரதாரளாடு
ரதாள்முட்டி ததும்பிக்வகாண்டிருக்கும் இம்மானுடப்
வபருந்திேளில் மிகமிக அரிதாகரெ ஒருெரோவடாருெர்
ரபசிக்வகாள்ெது நிகழ்கிறது என்பது வபரும்ெிந்ளத.”

ெிதுேர் ரபச ொவயடுப்பளதக் காணாதெோக இளளய யாதெர்

வசான்னார் “மானுடர் ரபசத்வதரியாதெர்களாகரெ
என்றுமிருந்திருக்கிறார்கள். புறத்ளத ரபசத்வதாடங்கி
அதனூடாக அகத்ளத வசால்ல முயன்றதுரம புறத்தில் அகம்
ெந்துபடிெதன் முடிெிலாத ொய்ப்புகளின் சுழலில்
சிக்கிக்வகாண்டார்கள். ஒன்று வசால்லி ஓோயிேத்ளத
உணர்த்தமுடியும் என்னும் ொய்ப்வபன்பது ஒரு ெளல. அதில்
சிக்கி ஒன்ளறயும் வசால்லமுடியாமலானார்கள். வசாற்களில்
மளறந்து மளறந்து ெிளளயாடத்வதாடங்கி, வசால்வபருக்கி
அதற்கு இலக்கணம் ெகுத்து, இலக்கணங்களள அக்கணரம
மீ றி, வபாருள்சளமத்து ,வபாருள்மயக்கத்ளத கண்டளடந்து
வசன்றுவகாண்ரட இருக்கும் இப்பயணத்தில் கற்கும்ரதாறும்
காணமுடியாதெர்களாகிரறாம். வசால்வபருகுந்ரதாறும்
வசால்லமுடியாதெர்களாகிரறாம்.”

தன்ளன அெர் சீண்டுகிறார் என புரிந்துவகாண்டு ெிதுேர்

உணர்வுகளள அடக்கிக்வகாண்டார். அப்ரபச்சினூடாக
வெளிப்படும் உணர்வுகளள மட்டும் வதாட்டு எடுத்துக்வகாள்ள
முயன்றெோக இளளய யாதெரின் முகத்ளத
ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்தார். “தன்ளனத்தாரன சுழல்ெழிகளும்
எதிோடிகளும் நிளறந்த மாய மாளிளகக்குள் ஒளித்துக்வகாண்டு
தனிளமவகாண்டு ஏங்குகிறது மானுட அகம். என்ளன
கண்டுபிடி என ஏங்குகிறது. அளழப்புகளள வெளிரய ெசிெிட்டு
ீ
காத்திருக்கிறது. அது அளிக்கும் சிறிய ொயில்களினூடாக
எெரேனும் நுளழந்தால் உெளகவகாண்டு ஓடிச்வசல்கிறது.
கண்ண ீர் மல்குகிறது. தன் வசாற்களளவயல்லாம் அள்ளி
அள்ளிக் குெிக்கச் சித்தமாகிறது.”

“ஆனால் அென் இேண்டு அடி ளெத்ததுரம அஞ்சி ெழிகளள

குழப்பத் வதாடங்குகிறது. சுழற்பாளதயில் அெளன
வகாண்டுவசன்று மிகமிகத் வதான்ளமயான ஓர் ஓெியத்ளத
அெனுக்கு அளித்து இதுதான் நான் என்கிறது. அெனும்
அத்தளகய ஓெியத்ளத தான் என ளெத்திருப்பெனாதலால்
ஏமாற்றமளடகிறான். ஆனால் ஒருெர் தனக்கு அளிக்கும்
ஓெியத்ளத ஏற்றால் தன் ஓெியத்ளத அெருக்கு
அளிக்கமுடியும் என அறிந்தளமயால் ஆம் என்று
முகம்மலர்கிறான். வமய் என்று ஒப்புக்வகாள்கிறான்.
இப்புெியில் மிகவும் புழங்கும் பணம் என்பது வபாய்ரய.
ெிதுேரே, பணம் என்பரத ஒருெருக்வகாருெர் ஒப்புக்வகாள்ளும்
வபாய்தாரன?”

அெர் தன்னுடன் ெிளளயாடுகிறார் என்று ெிதுேர் உணர்ந்தார்.

“யாதெரே, நீங்கள் வசால்ெவதல்லாம் வமய்வயன்ரற
இருக்கலாம். ஏவனன்றால் வமய்வயன்றும் மாயவமன்றும்
தன்ளன கணந்ரதாறும் முன்ளெப்பெர் நீங்கள். பிறோல்
புரிந்துவகாள்ளப்படாளமயால் ஞானி என்றும் ஞானத்தால்
ெிளளயாடுெதனால் வதய்ெவமன்றும் கருதப்படுபெர்” என்றார்.
இளளய யாதெர் தளலதூக்கி ொய்ெிட்டு சிரித்து “நல்ல
வசாற்கள், ெிதுேரே. உங்கள் அளெத்திறனாளர் என்னும்
நிளலளய மீ ட்டுக்வகாண்டுெிட்டிருக்கிறீர்கள்” என்றார்.

“நான் உங்களிடம் ெிளளயாடும்வபாருட்டு ெேெில்ளல,

யாதெரே” என்று ெிதுேர் வசான்னார். “நீங்கள் வசான்னதும்
என்ளன உட்புகுந்து அகழ்ந்வதடுத்து ரநாக்கிரனன். ஆம், நான்
ெிளளயாடெில்ளல என்ரற மீ ண்டும் உணர்ந்ரதன்.
உங்களிடரமா என்னிடரமா. ஏவனன்றால் அவ்ொறு
ெிளளயாடிச் சலித்த ஒரு கணத்திரலரய எழுந்து
கிளம்பியிருக்கிரறன். ொழ்க்ளகளய நான் வசான்னது என்
இடளே முன்ளெக்கரெண்டும் என்பதனால்தான்.”

“மிக எளிதாக அளத தத்துெம் எனத் வதாகுத்து உரிய

வசால்லாட்சிகளுடன் என்னால் முன்ளெத்துெிடமுடியும்.
தத்துெச்வசால்லாட்சிகளுக்கு மிகப்வபரிய குளறபாவடான்று
உள்ளது. அளெ வசால்லப்பட்டதுரம அளறகூெவலன
மாறிெிடுகின்றன. ரகட்பெளே மறுத்துச் வசால்லாடரெ
தூண்டுகின்றன. ஏற்பெர் அளத தன் ரநாக்கில்
ெிரிொக்குகிறார். மறுப்பெர் அதற்கு நிகோன மறுகட்டளமப்ளப
உருொக்கிக் வகாள்கிறார். தத்துெத்தினூடாக
ொழ்க்ளகளயப்பற்றி ரபசரெ முடியாது என இத்தளன
ஆண்டுகளில் நான் நன்கறிந்திருக்கிரறன். ஏவனன்றால்
ொழ்க்ளகளய தத்துெமாக ஆக்குெளதரய இந்நாள்ெளே
வசய்துவகாண்டிருந்ரதன். நான் வசால்லாட ெேெில்ளல. என்
ரநேடித்துயருடன் ெந்திருக்கிரறன்” என்றார் ெிதுேர்.

“ொழ்க்ளகளயப்பற்றி எெரும் ரநேடியாக உளேயாடிெிட

இயலாவதன்ரற நான் வசான்ரனன்” என்றார் இளளய யாதெர்
அரத புன்னளகயுடன். “தத்துெம் என்பது ொழ்க்ளகயின்
ளமயத்வதாகுப்பு அல்ல. இயல்ெதாகும் சுருக்கம்.
ரெவறவ்ெளகயிலும் ொழ்க்ளகளயப் பற்றி ரபசமுடியாது.”
ெிதுேர் “அது வெறும் வசால்லாடவலன்ரற முடியும் என
உணர்ந்திருக்கிரறன்” என்றார். “ஆம், அளெயில்
முன்ளெக்கப்படும் தத்துெம் வசால்நுளேளயரய கிளப்பும்.
அகத்ரத ெிளதவயன ெிழும் தத்துெம் அங்கிருந்து
வமய்ளமவயன எழும்” என்றார் இளளய யாதெர். “தத்துெம்
என்பது ஊழ்கத்தால் வதாட்வடழுப்பப்படும் வமாழி.”

ெிதுேர் வபருமூச்சுெிட்டார். பின்னர் “அறிரயன்.

இத்தருணத்தில் எண்ணிச்சுருக்கிய வசாற்களுடன் உங்கள்முன்
ெந்தமேரெண்டுவமன்று எனக்கு ரதான்றெில்ளல. என்
ொழ்க்ளகளய அவ்ொரற எடுத்துளெக்கரெண்டுவமன்று
எண்ணிரனன்” என்றார். இளளய யாதெர் அெளே கூர்ந்து
ரநாக்கி “மருத்துென் முன் உடளல என?” என்றார். “ஆம்” என
அெர் ெிழிகளள ரநாக்கி வசான்னார் ெிதுேர். இளளய யாதெர்
“நீங்கள் என் முன் காட்ட ெிளழந்தது எளத, ெிதுேரே?” என்றார்.
“அேசுசூழ்தலறிந்தெர், இப்ரபாளே முன்னுணர்ந்து தடுக்க
ொழ்நாவளல்லாம் முயன்றெர் என்பது ஒரு முகம். அளத
நீங்கரள அகற்றி அவ்ெழிளெ பிறளேப்ரபால் ெேரெற்கும்
எளியெர் என்று காட்டின ீர்.”

“ஒன்ளறக் காட்டி பிறிவதான்ளற மளறத்தல் ஒரு சிறந்த

சூழ்ச்சி. மானுட உள்ளம் மளறந்திருப்பளத ரதடிக்கண்டளடந்து
அளத உண்ளமவயனக் வகாள்ளும். உண்ளம மளறந்ரத
இருக்கும் என்பது மானுடம் வகாண்டுள்ள அறிவுமயக்கங்களில்
முதன்ளமயானது. அப்ரபாதுதான் அளத கண்டளடெதன்
மகிழ்வு கிளடக்கிறது. தன்னால் கண்டளடயப்பட்ட ஒன்றுக்கு
தன் ஆணெத்தாரலரய மானுடன் சான்றளிக்கிறான்” என
இளளய யாதெர் வதாடர்ந்தார். “நான் அவ்ெிேண்ளடயும் இரு
புளனவுகளாகரெ காண்கிரறன். அப்புளனொடலின்
ரநாக்கவமன்ன என்ரற பார்ப்ரபன்.”

“வசால்க!” என்றார் ெிதுேர். “மானுடன் ஆக்கும் புளனவுகள்

முடிெிலாத ொய்ப்புகள் வகாண்டளெ. ஆனால் அப்புளனளெ
உருொக்கும் வநறிகள் மிகக் குளறொனளெ. ஏவனன்றால்
அென் ொழ்க்ளக இங்ரக இடம்காலம் ெகுக்கப்பட்டு நிகழ்ெது.
ஒவ்வொரு மனிதனும் தனித்தன்ளம வகாண்டென் என்பதற்கு
நிகோன உண்ளம அத்தளன மானுடரும் மானுடரே என்பது”
என்று இளளய யாதெர் வசான்னார். “நீங்கள் ஏன் உங்கள்
மூத்தெரின் ெிழிநீளே காணெிளழந்தீர்கள்? ஏன் அெர் ெிழிநீர்
சிந்தெில்ளல என்றதும் சினம்வகாண்டீர்கள்?”

“என் ஆணெத்தால். நான் அங்ரக இளளரயான் என்று எழுந்து

ஆறுதல் வசால்ல ெிளழந்ரதன்.” இளளய யாதெர் அெர்
ெிழிகளள ரநாக்கி புன்னளகத்து “ஆம், ஆனால் அதற்கு
அடியில் அெர் முழுளமயாகத் ரதாற்பளத ெிளழந்தீர்கள்”
என்றார். ெிதுேர் இளமக்காமல் ரநாக்கினார். அெர் தளல
நடுங்கத் வதாடங்கியது. “குழிக்குள் எலி என பதுங்கியிருந்து
ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்தது உங்கள் ஆழுளம். ஒவ்வொரு
ஓளசளயயும் மணத்ளதயும் உள்ொங்கி உங்கள்
தருணத்திற்காக காத்திருந்தீர்கள். அதில் திளளத்தீர்கள்.
அக்குற்றவுணர்ொல் திரும்பச் சுழலத் வதாடங்கின ீர்கள்.
வசால்லிச் வசால்லி சரிவயன்றாக்கிெிட இயலாத
ஒன்வறன்பதனால் பிளழவயன்று ஏற்று நிகர்வசய்ய
முளனகிறீர்கள். அதற்கு வசால்வபறுகலம் என என்ளன
எண்ணின ீர்கள்.”

“ெிதுேரே, திருதோஷ்டிேர் துயருற்றிருக்கிறார் என நீங்கள்

நன்கறிெர்கள்.
ீ முதற்துயர் அளலெடிொனது. அதில்தான்
மானுடர் தத்தளிப்பு வகாள்கிறார்கள். அழுளகயும் புலம்பலும்
ஆற்றாது வெம்புதலும் அந்நிளலயிரலரய. வதாடர்துயர்
அளசெிலா ஆழம் வகாண்டது. சிறுதுயர்களுக்கு மானுடர்
வதய்ெங்களிடம் முளறயிடுகிறார்கள். வபருந்துயர்
வதய்ெங்களால் அளிக்கப்படுெவதன்று அறிகிறார்கள். அளத
அறிந்ததுரம அளமதிவகாள்கிறார்கள். அளத ரநாக்குதளல
ஒழிந்து உலகியல் வசயல்களாக அளத
சிதறடித்துக்வகாள்கிறார்கள். ெிளசப்வபாறி என உடல்
வசயலாற்றெிடுகிறார்கள். அனலில் மணல் என ஐந்து புலன்கள்
ரமலும் புறவுலளக அள்ளிக்குெிக்கிறார்கள்.”

“ஆனால் அெர்கள் வசய்யும் ஒவ்வொரு வசயலும் சற்ரற

இயல்பு மாறி ெிந்ளதயானதாக ஆகிெிடுகிறது. அது
சூழ்ந்திருப்பெர் ெிழிகளில் வதரிந்து திரும்பெருகிறது. அளத
வெல்ல ெிழிதெிர்ப்பார்கள் வபருந்துயோளர். ெிழியின்ளம
வகாண்டெர் ரநாக்ளக தெிர்ப்பளத முதல்முளறயாக உணர்ந்து
சினம்வகாண்வடழுந்தீர்கள்” என்றார் இளளய யாதெர்.
“அளனத்ளதயும் அறிந்த பின்னரும் அெர் அழுெளத
ெிரும்பின ீர்கள். ஏவனன்றால் நீங்கள் வெல்ல ெிளழந்தீர்கள்.
முழுளமயாக அெர் உங்கள் முன் சிதறிக்கிடக்க
ரெண்டுவமன்று எதிர்பார்த்தீர்கள்.”

ெிதுேர் “வசால்க!” என்றார். “அது ரதாற்றெனின்,

பறிக்கப்பட்டெனின், சிறுளமவசய்யப்பட்டெனின் ெஞ்சம். அளத
பிறெியிரலரய நீங்கள் அளடந்தீர்கள். உங்கள் அன்ளன
சிளெயில் இருந்து உங்களுக்கு ெிடுதளல இல்ளல. ெிதுேரே,
இந்நாட்களிவலல்லாம் நீங்கள் நாளும் வசன்று அமர்ந்திருந்தது
உங்கள் அன்ளன அமர்ந்திருந்த அச்சாளேத்தில் அல்லொ?”
என்றார் இளளய யாதெர். “ஆனால்…” என வதாடங்கி “இல்ளல,
வசால்லுங்கள்” என்றார் ெிதுேர். “தருக்ளகெிட அளி
சிறுளமளய அளிப்பது. வெறுப்ளபெிட அன்பு ரமலும்
சீற்றம்வகாள்ளச் வசய்ெது” என்று இளளய யாதெர் வசான்னார்.

ெிதுேரின் உதடுகள் வசால்லுடன் அளசந்து அளமந்தன.

“அறிவுளடரயார் ெஞ்சமிலாதாெது மிக அரிது” என இளளய
யாதெர் வதாடர்ந்தார். ெிதுேர் அச்வசாற்கணத்தில் சினம்
பற்றிக்வகாள்ள எழுந்து நின்று “ரபாதும், அளனத்தும்
அறிந்தெவேன நடிக்க இேக்கமின்ளமளய ளகக்வகாள்ெது மிகச்
சிறந்த ெழி என நானும் நன்கறிரென். ஒவ்ொதனெற்ளற
உண்ளமவயன்றும் எண்ணாதனெற்ளற அடியிலுள்ளளெ
என்றும் வசான்னால் திளகப்பளடெர் எளிரயார். நான்
அவ்ொடலில் எழுபதாண்டுகள் உழன்றென்” என்றார்.
மூச்சிளேக்க “என்ன வசால்ல ெருகிறீர்கள்? இழிவுவகாண்டு
வெறுளமகண்டு இறந்த சிளெயின் ெஞ்சத்ளத நஞ்வசனக்
கேந்து இக்குடி அழியும்வபாருட்டு காத்திருக்கிரறன்
இல்ளலயா?” என்றார்.

“இல்ளல” என்றார் இளளய யாதெர். “நீங்கள் காத்திருப்பது

அழிளெ அல்ல. தன்னிேக்கம் வகாண்டு வநகிழ்ந்து உளடந்து
மிச்சமின்றி அழுது மீ ளும் தருணத்திற்காக. அது இன்றுெளே
உங்களுக்கு ொய்க்கெில்ளல. அது நிகழ்ந்துெிட்டால்
இதுெளே ரசர்ந்த நஞ்வசல்லாம் ெழிந்ரதாட தூய்ளமவகாண்டு
எழுெர்கள்.
ீ உரிய குருதிக்கும் கண்ண ீருக்கும் பின்னரே
மானுடர் ஒளிவகாள்கிறார்கள்.” ெிதுேர் “ெண்வசால்…
ீ
வெற்றுத்தத்துெம்… இளத எெரும் வசால்லலாம். மானுடர் மீ து
வெறுப்பும் கசப்பும் இருந்தால் மட்டும் ரபாதும். யாதெரே, நீர்
ரபருருெம் வகாண்டு ெிண்ணில் தளலவயழுந்து மண்ணில்
சிற்றுயிர்கவளன உழலும் மானுடளே ரநாக்குெதாக
எண்ணிக்வகாள்கிறீர்கள். நீர் எெோக இருப்பினும் இவ்வுடலில்
இவ்வுறவுப் பின்னலில் இருக்கும் ெளே மானுடரே” என்றார்.

இளளய யாதெர் “நான் உங்கள் உணர்ளெ மட்டுரம

கருத்தில்வகாள்கிரறன், ெிதுேரே” என புன்னளகயுடன்
வதாடர்ந்தார். “பளடக்கலங்களின் நுனிவதாட்டு ெருடும்ரபாது
நீங்கள் உணர்ந்தவதன்ன? உங்கள் எதிரிவயன எெர் ெந்து
அகத்தில் நின்றனர்?” ெிதுேர் தடுமாறி பின் மீ ட்டுக்வகாண்டு
ரமலும் ெிளசயுடன் “எெளேயும்ரபாலத்தான். நான், என் குருதி”
என்றார். “ஆம், உங்கள் குருதி. அளதத்தான் நானும்
வசான்ரனன்” என்றார் இளளய யாதெர். ெிதுேர் தளர்ந்து “நாம்
இதனால் எளத அளடயெிருக்கிரறாம், யாதெரே?” என்றார்.
இளளய யாதெர் “நாம் புளனவுகளள ஊடுருவுகிரறாம்.
காட்வடரிளயக் கடப்பதற்கு ஒரே ெழி எரிந்த இடத்தினூடாக
நடப்பது.” என்றார். ெிதுேர் ளககள் தளழந்து இருமருங்கும் ெிழ
ரநாக்கி நின்றார். தர்ப்ளபப்பாய்ரமல் அமர்ந்த இளளய யாதெர்
ரமரல ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்தார். ெிதுேர் மீ ண்டும்
அமர்ந்துவகாண்டு “சரி, என்ளன கிழியுங்கள், சிளதயுங்கள். நான்
ஒப்புத்தருகிரறன்” என்றார்.

“மான் சிம்மத்திற்கு தன்ளன அளிக்கும் தருணம்” என இளளய

யாதெர் சிரித்தார். ெிதுேர் சிரித்து “நான் இம்முளற
சினம்வகாள்ளப்ரபாெதில்ளல” என்றார். “நன்று, உங்களுள்
உளறந்த நஞ்சின் ஊற்று எது என்று வசான்ரனன். பிறெியால்
அளடந்த நஞ்ளச மானுடர் எளிதில் ெிலக்க இயலாது. ொழ்வு
அளத வபருக்கும். துறவும் தெமுரம அளத கடக்க
உதவுபளெ.” ெிதுேர் “அந்நஞ்சு கீ ழ்நிளலயினருக்குரிய
தளளயா?” என்றார். இளளய யாதெர் “கீ ழ்நிளலயினருக்கு
தாழ்வுணர்ச்சியின் நஞ்சு. அளதெிடக் வகாடிய நஞ்சு
உயர்நிளலயினருக்கு, ரமட்டிளமயின் நஞ்சு” என்றார்.

“கீ ழ்நிளலயினர் ெஞ்சம் வபருக்கிக்வகாள்கிறார்கள். அது

ெஞ்சவமன அெர்களுக்கு வதரியுவமன்பதனால் அளத
கடக்கலுமாகும். ரமல்நிளலயினர் அளிளய
வபருக்கிக்வகாள்கிறார்கள். அந்த ஆணெம் அழுகி
நாறும்ரபாதும் நறுமணவமன்ரற அெர்களுக்கு வதரியும்”
என்றார் இளளய யாதெர். “பிறெிரநாவயன உடனிருக்கும்
இந்நஞ்ளசக் வகால்லாமல் எெருக்கும் ெிடுதளல இல்ளல,
ெிதுேரே.” ெிதுேர் “ஆம்” என வபருமூச்சுெிட்டார்.

“ஓோயிேம் முளற ஒளிக்கப்பட்ட ஒன்று

வபருெல்லளமவகாண்ட பளடக்கலமாகிறது” என்றார் இளளய
யாதெர். ெிதுேர் ஒவ்ொ ஒலி ரகட்டளதப்ரபால
உடற்கூச்சமளடந்தார். “தீளமநிளறந்தென் துறந்து
வசல்ெளதெிட நல்லியல்பு வகாண்டென் துறந்து வசல்ெது
கடினம். தீரயான் பிறேளனெருக்கும் வதரிந்தெற்ளற
துறக்கிறான். நல்ரலான் பிறேறியாது வபருகியெற்ளற பிறர்
அறிய துறக்கரெண்டியிருக்கிறது” என்றார் இளளய யாதெர்.
“ஆம், நான் துறப்பளதக் குறித்ரத எண்ணிக்வகாண்டிருக்கிரறன்.
எப்படி சுழன்றாலும் என் எண்ணம் அங்குதான் வசன்று
நிளலவகாள்கிறது” என்றார் ெிதுேர்.

“ஏன்?” என்று இளளய யாதெர் ரகட்டார். “இப்ரபேழிெில்

எனக்கு பங்கில்ளல என எண்ண ெிளழகிரறன். இதிலிருந்து
முழுளமயாக ெிடுபட்டுச் வசன்றுெிட்டாவலாழிய எனக்கு
மீ ட்பில்ளல. இதில் இனி நான் என்ன வசய்தாலும் இதன் பழி
எனக்கும் ெந்துரசரும். யாதெரே, ரநேடியாக வசால்கிரறன்.
நான் அஞ்சுெது என்ளனத்தான். இப்ரபாரில் என் உளம்
ஈடுபடும். எெரோ வகால்லப்படுளகயில் துயருறுரென். எெரோ
ெழ்ளகயில்
ீ நான் மகிழ்ரென். இேண்டும் என்ளன
கீ ழ்ளமயிலாழ்த்தும். இது வதாடங்குெதற்கு முன்னரே
இங்கிருந்து கிளம்பிரனன் என்றால் மட்டுரம நான் மீ ண்டென்
ஆரென்” என்றார் ெிதுேர்.

குேல் வநகிழ “நான் உங்களள நாடிெந்தது இதன்வபாருட்ரட

என இப்ரபாது உணர்கிரறன். நான் துறந்து வசல்லும் ெழி எது?
எளத முதலில் அறுக்கரெண்டும்? எவ்ெழிரய மீ ளரெண்டும்?
நீங்கள் வசால்லமுடியும். என் உளமறிகிறது, இங்கு
அளனத்ளதயும் துறந்து அமர்ந்திருப்பெர் நீங்கள் ஒருெரே
என” என்றார் ெிதுேர். இளளய யாதெர் “துறந்து வசன்று எளத
அளடயெிளழகிறீர்கள்?” என்றார். “எளதயும்
அளடயாெிட்டாலும் சரி. இங்கிருந்து இக்கீ ழ்ளமகளில்
உழலாமலிருந்தாரல நான் மீ ண்டெனாரென்” என்றார்.
“இங்கிருந்து இெற்ளற அள்ளும் இவ்வுள்ளத்ளத
வகாண்டுதாரன வசல்ெர்கள்?”
ீ என்றார் இளளய யாதெர்.

ெிதுேர் “ஆம், நான் துறக்க ெிரும்புெது இளதத்தான்” என்றார்.

இளளய யாதெர் “வெறுத்தலும் ெிரும்புதலும் இல்லாதென்
எங்கிருந்தாலும் துறெிரய. அகம் அளசயா நிளலரய ரயாகம்.
உலகியளலயும் ரயாகத்ளதயும் வெவ்ரெவறனக் கருதுபெர்கள்
அறியாதெர்கரள. உலகியலில் ரயாகத்திலளமபென் இேண்டின்
பயளனயும் அளடகிறான். வசயல்களில் ஒட்டாதென்
வசயல்களின் பயனால் சிறப்புறுகிறான். வமய்யறிந்தென் நான்
எளதயும் வசய்யெில்ளல என்று உணர்ந்தென்” என்றார்.

“காண்ளகயிலும் ரகட்ளகயிலும் வதாடுளகயிலும்

முகர்ளகயிலும் உண்ளகயிலும் நடக்ளகயிலும்
உயிர்க்ளகயிலும் உறங்குளகயிலும் புலம்புளகயிலும்
ெிடுளகயிலும் வபறுளகயிலும் ெிழிக்ளகயிலும்
துயில்ளகயிலும் புலன்கள் என்வபாருட்டு இெற்ளற
ஆற்றுகின்றன, இளெ நானல்ல என்று அகன்றென்
ரயாகத்திலளமந்தென்” என்று வதாடர்ந்தார். “வசயல்முதன்ளம,
வசயலாட்சி, வசயற்பயன் மூன்றும் எெருக்கும்
அளிக்கப்படெில்ளல. தீரயான் நல்ரலான் என்றுகூட எெரும்
இறுதியாக பகுக்கப்படெில்ளல.”

“அறியாளமயால் சூழப்பட்டுள்ளது அறிவு. கருளெ

கருெளறக்குருதி என. அறிவு அறியாளமளயரய
உடவலனக்வகாண்டு எழுகிறது. அறியாளம அதன் ஊர்தி.
வசன்றளடெதுெளே உடனிருப்பது” என்றார் இளளய யாதெர்.
ெிதுேர் அச்வசாற்களில் ஆழ்ந்தெோக அமர்ந்திருந்தார்.
வெளிரய காற்றின் ஓளச எழுந்து அளலவபருகிச் சூழ்ந்து பின்
அளமந்தது. காட்டு ஆடுகளின் தும்மரலாளச எழுந்தது. ெிதுேர்
வபருமூச்சுடன் களலந்து “யாதெரே, இங்கு இந்தச் சிறிய
வசால்லாடலிலும் நான் மீ ளுறுதி வகாண்டது ஒன்ளற குறித்ரத.
அறியும்ரதாறும் இருளளரய காண்கிரறாம். அறிந்து வசல்லும்
பாளத முற்றிருளுக்ரக இட்டுச்வசல்லும் எனில் அறிெினால்
என்ன பயன்?” என்றார்.

அச்வசாற்வறாடர் அெளே முகம்வதளியச் வசய்தது. “ஆம், மிகச்

சரியாக இப்ரபாதுதான் நான் என் ெினாளெ
ெந்தளடந்திருக்கிரறன். முன்பு நான் வசான்ன என்
உணர்வுநிளலகள் அளனத்துக்கும் ளமயவமன அளமந்தது
இதுதான். ொழ்க்ளக முழுக்க அறிெினூடாகரெ ெளர்ந்து
ெந்ரதன். எளனச் சூழ்ந்த அளனெளேயும் ஊடுருெிச்வசன்று
ெகுத்ரதன். என்ளன கடந்துவசன்று கண்டறிந்துவகாண்ரட
இருந்ரதன். என்ளனக்வகாண்டு அெர்களளயும்
அெர்களளக்வகாண்டு என்ளனயும் உணர்ந்ரதன். இன்று ெந்து
நின்றிருக்கும் உச்சிமுளனயில் நின்று ரநாக்குகிரறன். நான்
கண்டவதல்லாம் மானுடத் தீளம, அளத ஆளும் இயற்ளகயின்
தீளம, அது அளமந்திருக்கும் வபருவெளியின்
அறியமுடியாளம.”

“நான் அறிந்தது நூல்கள் வசான்ன வபாய்வயன்றும் நான்

வகாண்ட உளமயக்வகன்றும் எக்கணமும் வதளியக்கூடும் என்று
ஏரதா ஒரு நம்பிக்ளக எனக்குள் இருந்தது. அளத நம்பிரய
மீ ண்டும் மீ ண்டும் அறிய முயன்ரறன். அவ்ொரற என்று
அறிவு ஆளணயிட்டுளேத்தரபாது அவ்ொறு
அளமயலாகாவதன்று ெிளழந்ரதன். இன்று எழும் இப்ரபாரின்
ெடிெில் என் முன் திளசமளறத்துச் சூழ்ந்து நின்றிருக்கிறது
நான் மறுக்க ெிரும்பிய உண்ளம” என்றார் ெிதுேர். “யாதெரே,
நீர் ரகாரியபடி இரதா என்ளனத் வதாகுத்து வசால்ெகுத்து
முன்ளெக்கிரறன். அறிெது தீளமளய மட்டுரம என்றால்
அறிளெ ஒழிெதல்லொ வமய்யின் ெழி?”

இமைக்கணம் - 20

இளளய யாதெர் வசால்லப்ரபாகும் மறுவமாழிக்காக ெிதுேர்

முகம்கூர்ந்து காத்திருந்தார். அெர் “ெிதுேரே, தாங்கள் முன்பு
மளறந்த அேசர் பாண்டுெிடமிருந்து வபற்ற அஸ்ெதந்தம்
என்னும் அருமணி எங்குள்ளது?” என்றார். ெிதுேர் சற்று
திடுக்கிட்டு பின் “ஏன் ரகட்கிறீர்கள்?” என்றார். “அது இப்ரபாது
தங்களிடம் உள்ளது அல்லொ?” என்றார் இளளய யாதெர்.
“ஆம், அதில் மளறவென ஏதுமில்ளல. என்னிடம் அது இருப்பது
அளனெருக்கும் வதரியும்” என்றார் ெிதுேர் கடுளமயான
குேலில்.

இளளய யாதெர் புன்னளகத்து “நான் அளத நீங்கள் மளறத்து

ளெத்திருக்கிறீர்கள் என்று வசால்லெில்ளலரய?” என்றார்.
ெிதுேர் புருெம் சுளித்து ரநாக்க “நீங்கள் வசன்று அளத இங்ரக
வகாண்டுெே இயலுமா?” என்றார். “இப்ரபாதா?” என்றார் ெிதுேர்.
“ஒரு கணம் ரபாதும், இது இளமக்கணக் காடு” என்றார் இளளய
யாதெர். ெிதுேர் “ஆம்” என்றார். “இங்ரக வதாடுங்கள்” என்றார்
இளளய யாதெர். அெர் வசான்ன இடத்தில் சுட்டுெிேளல
ஊன்றியதுரம ெிதுேர் தன் இல்லத்தில் இருந்தார்.

காளல முதரல அெர் அன்ளன சிளெ அமர்ந்திருந்த

சாளேத்தினூடாக வெளிரய ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்தெர் அருரக
எெரோ ெந்ததுரபால் உணர்ந்து திரும்பி ரநாக்கினார். மீ ண்டும்
சாளேத்தினூடாக ரமற்கு அேண்மளனச்சாளலளய பார்த்தார்.
இரு யாளனகள் ளககளில் சங்கிலிகளள தூக்கிக்வகாண்டு
நீோடிய கரிய உடல் மிளிே அளசந்தளசந்து ெடக்குக்
ரகாட்ளடமுகம் ரநாக்கி திரும்பின. மிகத் வதாளலெில் ஒரு
பல்லக்கு வசன்றுவகாண்டிருந்தது. முன்மதியப் வபாழுதின்
கூசளெக்கும் வெயில் வசம்மண் பேப்புகளில் எரிந்து
நின்றிருந்தது.

எெரோ வசால்லி வசெிவகாண்டதுரபால் அெர்

அஸ்ெதந்தத்தின் நிளனளெ அளடந்தார். அந்த நிளனவு
எழும்ரபாவதல்லாம் யாழ்தந்தியில் ளகபட்டதுரபான்ற இனிய
அதிர்வொன்ளறரய அெர் அளடொர். அன்று அரியவதான்ளற
எங்ரகா மறந்துளெத்துெிட்ட நிளனவு எழ திடுக்கிட்டு
எழுந்தார். ெிளேந்த காலடிகளுடன் ரநோக தன் அளற ரநாக்கி
வசன்றார். சுரபாத்யனின் துளணெி சாேளத அெர் வசல்ெளத
ரநாக்கியபடி எழுந்து அெர் ஆளணக்காக காத்து நின்றாள்.
அெர் அெளள வபாருட்படுத்தாமல் தன் அளறக்கு வசன்றார்.

அகல்ெிளக்ளகப் வபாருத்தி சுடர்நீட்டி ளகயில்

எடுத்துக்வகாண்டார். உடவலங்கும் பேெிய பேபேப்புடன்
அருகிருந்த ளெப்பளறளயத் திறந்து உள்ரள வசன்று கதளெ
மூடி தாழிட்டார். அளறக்குள் வசறிந்திருந்த இருள்
அளலயடித்து ெிலகிய வெளியில் மேப்வபட்டிகளும் ஆமாடப்
ரபளழகளும் அமர்ந்திருந்தன. ரெப்பிளலச்சருகின் நாற்றமும்
தாழம்பூம்வபாடியின் மணமும் கலந்த காற்று. அதற்கு இருளின்
மணமும் இருந்தது. இருளுக்கு ஒட்டளடயும் தூசியும் கலந்த
பிசுபிசுப்பான மணம். எலிப்புழுக்ளககள். அல்லது வெௌொலா?
சிற்றுயிர் ஒன்று காலடியில் கால்கள் பேபேக்க ஓடி
வபட்டிகளுக்குள் மளறந்தது.

இருட்டு ஈேமான வமன்துகில்ரபால உடளல தடுத்தது.

சுடேளசெில் சுெர்கள் திளேச்சீளலவயன ஆடின. அெருளடய
நிழல் பிறிவதாருெர் என உடனிருந்தது. முருக்கமேத்தாலான
இளட உயே ெிளக்குதண்டின்ரமல் அகளல ளெத்தார்.
ஆமாடப் ரபளழயின் வசதுக்குகளில் வசவ்வொளி ஈேவமன
பேெியது. அங்கு ெந்து சிலகாலமாகியிருந்தது. எழுந்து வசன்ற
தருணத்தின் அடுத்த கணம் அது என உளம் மயங்கியது.

கால்மடித்து அமர்ந்து ஆமாடப் ரபளழளயத் திறந்து

உள்ளிருந்த தந்தச்சிமிளழ எடுத்து அளத ளகயால்
ெருடிக்வகாண்டிருந்தார். பின்னர் அளத திறந்து உள்ரள
ரநாக்கினார். அங்கு அருமணி இருக்கெில்ளல. ஆனால் சில
கணங்கள் அெர் சித்தம் அந்தக் காட்சிளய
உளம்வகாள்ளரெயில்ளல. சிமிளழ திருப்பித் திருப்பி பார்த்தார்.
எதற்கு உள்ரள ெந்ரதாம் என குழம்பியெர்ரபால மூடிய
கதளெ பார்த்தார். மீ ண்டும் சிமிழுக்குள் ஒழிந்திருந்த
வசம்பட்டுப்பேப்ளப ரநாக்கினார். அதில் ஒரு ரெறுபாடு
இருக்கிறது என்னும் அளெிரலரய அெருளடய அகம்
புரிந்துவகாண்டது.

அளத மூடி உள்ரள மீ ண்டும் ளெத்து ரபளழயின் மூடிளய

ரநாக்கி ெிழிகளள திருப்பியரபாது ஊசியால்
குத்தப்பட்டதுரபால் உடல் துடித்தது. அதன் பின்னரே அது ஏன்
என உள்ளம் அறிந்தது. பாய்ந்து ரபளழளய ரநாக்கி குனிந்தார்.
ரபளழக்குள் ளகெிட்டு சிமிளழ எடுக்கமுடியாமல் ளக
நடுங்கியது. இரு ளககளின் பத்து ெிேல்களாலும்
பற்றியரபாதும் ளகநழுெி ெிழுந்துெிடுவமன அகம் பதறியது.
திறப்பதற்கு முந்ளதய கணம் இளெ எல்லாம் உளநடிப்பு,
உள்ரள அஸ்ெதந்தம் இருக்கும் என்று எண்ணினார்.
அந்நிளனளெ நீடிக்கெிடும்வபாருட்டு சற்றுரநேம்
திறக்காமரலரய ளெத்திருந்தார். பின்னர் வமல்ல திறந்தார்.

வநஞ்சின் ஓளச வசெிகளில் முழங்கியது. கண்கள்

வெம்ளமவகாண்டு ரநாக்கிழந்தளெ ரபாலாயின. மூச்சில்
வநஞ்சு ஏறியிறங்கியது. உள்ரள இருக்கும், இல்லாமலிருக்க
ொய்ப்ரப இல்ளல. அளத அங்ரக கண்டளடெதன் உெளகளய
அக்கணம் நடித்தறிந்தார். அதில்
திளளத்துக்வகாண்டிருந்தளமயால்தான் அளத திறக்க துணிவு
ெந்தது. ஒழிந்த உட்பக்கத்ளதப் பார்த்ததுரம உடவலங்கும்
வெம்ளம நிளறந்த காற்று ெந்து அளலவயன அளறந்தது.
மறுகணம் ெியர்ளெ வபருகி உடல் குளிர்ந்து சிலிர்த்தது.
வதாளடகள் அதிர்ந்தளமயால் அெர் கால்மடித்தமர்ந்த
நிளலயிலிருந்து பின்னால் சாய்ந்து ெிழுந்துெிட்டார்.
ளகயூன்றி எழுந்து ெிலங்குரபால் வமாழியிலா ஒலியால்
கூெியபடி கதெின் தாளழ திறந்தார். அந்த ஓளச தளலரமல்
அளறய நிளலமீ ண்டு அளறளய திரும்பிப் பார்த்தார்.
எடுத்தரபாது எங்ரகனும் ெிழுந்திருக்கும். அந்தப் ரபளழக்குள்
ெிழுந்துகிடக்கரெ ொய்ப்பு. அெர் ெிளக்ளக மீ ண்டும்
தண்டின்ரமல் ளெத்துெிட்டு ஆமாடப் ரபளழளய திறந்தார்.
உள்ளிருந்து சிமிளழ எடுத்தரபாது மீ ண்டுவமாரு முளற
திறந்து பார்க்கரெண்டுவமன்று ரதான்றியது. திறப்பதற்கு
முந்ளதய கணம் உள்ரள அஸ்ெதந்தம் வசவ்வொளியுடன்
இருப்பளத உளத்தால் கண்டு உெளகயில் எழுந்தார்.
திறந்தரபாது அங்கு அது இல்ளல என்பது முன்ரபால் அதிேச்
வசய்யெில்ளல. வெறுளமயின் ஏக்கரம உள்ளத்ளத
நிளறத்தது.

சிமிளழ நன்றாக ரநாக்கிெிட்டு இடக்ளக பக்கம் ளெத்தார்.

ரபளழக்குள் இருந்த வபாருட்களள ஒவ்வொன்றாக எடுத்து
நன்றாக ரநாக்கி ெலப்பக்கம் பேப்பினார். உள்ரள
தாளழமடல்கள் ளெக்கப்பட்டு மடிக்கப்பட்டு வமன்துகிலால்
சுற்றப்பட்ட பட்டாளடகள். அளெ சுருளதக்குரியளெ. அெர்
அெளள மணம்வகாண்டரபாது அெள் தந்ளத ரதெகோல்
அளிக்கப்பட்டளெ. பட்டு ொளழயிளலக்குருத்துரபாலிருந்தது.
பட்ளட வமன்ளமயாக ெருடினார். எடுத்து முகர்ந்துபார்த்தார்.
தாளழக்குடளலயின் பூம்வபாடியின் மணம் வகாண்டிருந்தன.

இளளமயில் சுருளதயின் கன்னங்களில் அந்த மணம்

இருந்தது. அெள் முகச்சுண்ணத்துடன் தாளழப்வபாடி
ரசர்ப்பதுண்டு. அெள் முகம் நீள்ெட்டெடிொனது. அெளுளடய
மாநிறம் இளளமயில் கன்னங்களிலும் ரதாள்களிலும்
ரதய்க்கப்பட்ட வசம்புரபால் ஒளிவகாண்டிருந்தது. வபரிய
இளமகள் வகாண்ட ெிழிகள். நாணத்தால் அளெ சரிளகயில்
அெள் ஊழ்கத்திலளமெதுரபாலிருக்கும். ஆனால் உள்ளம்
அெள் முகத்தில் நுண்ணிய ெண்ண மாறுதல்களாக,
அளசவுகளாக ஓடிக்வகாண்டிருக்கும். அெளுளடய நடுெகிடு.
அது காலம் வசல்லச்வசல்ல ெிரிந்துவகாண்ரட ெந்தது.
வநற்றியின் இரு சிறுமுளழகள். கூரிய சிறுமூக்கு.

அெர் மிக அண்ளமயிவலன அெளள உணர்ந்தார்.

வநடுநாட்களுக்குப்பின் அெளுளடய எழுளக. எப்ரபாரதனும்
புலரியின் அளேெிழிப்பில் வநஞ்சுகுளழயும் ஏக்கவமன அெள்
நிளனவு ெருெதுண்டு. அரிதாகரெ அெள் கனவுகளில்
ரதான்றினாள். எப்ரபாதும் ளமந்தரின் அன்ளனவயன
எங்ரகனும் ஏரதனும் வசய்துவகாண்டிருந்தாள். முதுமகள் என
அமர்ந்திருந்தாள். இளளமவகாண்ட சுருளத பிறிவதாருத்தி என
எங்ரகா மளறந்துெிட்டெள். அெள் கழுத்தின் வமன்ளம.
ளகெிேல்களின் ஈேம். நேம்புகள் புளடத்த ரமல்ளககள்.
முழங்ளகயின் சிறு ெடுக்கள்.

வநடுரநேம் கழித்ரத அெர் அெள் நிளனவுகளில்

அளலந்துெிட்டிருப்பளத உணர்ந்தார். அஸ்தினபுரிக்கு
ெந்தபின்னர் சுருளத மூன்றுமுளற மட்டுரம
உத்தேமதுோபுரிக்கு வசன்றிருந்தாள். சுரபாத்யளனயும்
சுசரிதளனயும் அங்குதான் ஈன்றாள். அதன்பின் ரதெகரின்
மளறவுக்கு வசன்றாள். “உனக்கு உன் நகரிரமல்
பற்றில்ளலயா?” என்றார். “வபண்களுக்கு நிலம் மீ து பற்று
இருப்பதில்ளல” என்றாள். “ஏன்?” என்றார். “அெள் நிலத்ளத
அறிெரதயில்ளலரய” என்றாள். அெர் ஆம் என
தளலயளசத்தார்.
ரபளழக்குள் இருந்த சிறிய சந்தனப்வபட்டிகளில் சுருளதயின்
அணிகள் இருந்தன. வபரும்பாலான அணிகளள அெர் தன் இரு
மருமகள்களுக்கும் அளித்துெிட்டிருந்தார். அெளுளடய
வபாற்தாலியும் கருகுமணிமாளலயும் சிலம்புகளும்
களணயாழியும் மட்டுரம இருந்தன. வநடுங்காலம்
அணியப்படாதிருக்ளகயில் நளககள்
வபாருளிழந்துெிடுகின்றனொ என்று எண்ணிக்வகாண்டார்.
அளெ ஒளி மங்கலளடந்து மஞ்சள்வநற்றுகள்ரபால
ரதான்றின.

அெர் அெற்ளற மீ ண்டுவமாருமுளற ரநாக்க தயங்கினார்.

ஆனால் ெிழிதிருப்பியதுரம சுருளதயின் தாலி கண்ணுக்குள்
நிற்பது வதரிய திரும்பி ரநாக்கி அளத எடுத்தார். அெளுளடய
முளலகளுக்கு நடுரெ அதன் அணிக்குமிழிகள் கிடந்தளத
நிளனவுகூர்ந்தார். கூரிய ெலி என ஒன்ளற உணர்ந்தார்.
திரும்பிச்வசல்ல முடியாத காலம். எதிர்காலம் எத்தளன
அப்பாலிருந்தாலும் அணுகிெிடக்கூடியது. என்ரறா. ஒருரபாதும்
திரும்பநிகழாதது இறந்தகாலம். மிகமிக எளிய எண்ணம்.
ஆனால் அகளெமுதிர்ெில் அளதப்ரபால ெிந்ளதயானதும்
அச்சுறுத்துெதும் துயர்நிளறப்பதுமான எண்ணம் ரெறில்ளல.

அெர் உள்ளத்ளதக் களலத்து ெிலக்கிக்வகாண்டு

சுெடிக்கட்டுகளள வெளிரய எடுத்தார். காெியங்கள்,
வநறிநூல்கள், அேசெேலாறுகள், வதால்களதகள். அெருளடய
அகத்தின் ெளர்ச்சிளய அளெ காட்டுெனரபால ரதான்றியது.
ஏழு கட்டுகளாகக் கிடந்த வதால்களதத் வதாகுதிளய எடுத்தார்.
போசேரின் புோணகதாமாலிகா. அஸ்ெகரின் சப்தகதா மஞ்சரி.
உக்ேரசனரின் கதாசம்கிேகம். ஒவ்வொன்றாக ெருடிரநாக்கி
அப்பால் ளெத்தபின் அேசெேலாறு நூளல எடுத்ததுரம அது
தீர்க்கதமஸின் வகாடிெழிப் பட்டியலான பஞ்சோஜ்யளெபெம்
என வதரிந்தது. ெிழியற்றெரின் குருதிெழி. அெர் அளத
அப்பால் ெசினார்.
ீ

வநறிநூல்களில் ஒன்ளற ளகரபானரபாக்கில் எடுத்தார்.

லகிமாரதெியின் ெிொதசந்த்ேம். முதிோ இளளமயில்
தற்வசயலாக அெர் கண்டளடந்த வதால்வநறிநூல் அது.
அப்ரபாது அந்நூல் ெழிதெறி நகருக்குள் நுளழந்த
காட்டுயாளன என அெர் கற்ற அளனத்ளதயும் சிதறடித்து
வபரும் வகாந்தளிப்ளப அளித்தது. அளத அெர் வசால்
வசால்வலன உளப்பாடம் வசய்தார். மீ ளமீ ள எண்ணி
ரநாக்கினார். அத்தளன ஆண்டுகளில் பலநூறுமுளற அளத
படித்திருக்கிறார். பல்லாயிேம் முளற எண்ணியிருக்கிறார்.
ரெவறந்த வநறிநூலும் அெளே அந்த அளவுக்குக் கெர்ந்து
ஆட்வகாண்டதில்ளல.

அதில் அப்படி என்ன இருக்கிறது என பலரும் அெரிடம்

ரகட்பதுண்டு. முன்வபல்லாம் அவ்ெினாொல் ஊக்கமளடந்து
வசால்வபருக்கத் வதாடங்குொர். பின்னர் அெர் அந்நூளலரய
மிகுதியாக உசாத்துளண வகாள்ொர் என அளனெரும்
அறிந்துெிட்டிருந்தனர். பீஷ்மர் ரெடிக்ளகயாக “இளதப்பற்றி
லகிமாரதெி கூறுெவதன்ன?” என்று ரகட்பதுண்டு.
அெளேப்ரபாலரெ வசௌனகருக்கும் உகந்த நூல் அது.
இருபுறமும் லகிமாரதெி பிரிந்து நின்று
களம்காணப்ரபாகிறாள். அவ்ொறு பாேதெர்ைத்தில் எத்தளன
களங்களில் அெள் குருதி வபருக்கி பலிவகாண்டிருப்பாள்!

அெர் சுெடிகளள ளககளால் ெருடிக்வகாண்டிருந்தார்.

வநறிநூல்களில் அளனத்துெளகயான ரபார்களளயும்
கெர்தல்களளயும் வகாளலகளளயும் வநறிவயன ெகுப்பது அது
ஒன்ரற. வபண்களள ென்புணர்ெதும், அந்தணளேயும்
ஆக்களளயும் வகால்ெதும், அன்ளனளய தளலவகாய்ெதும்கூட
அந்தந்தத் தருணங்களில் அேசனுக்கு அழரக என லகிமாரதெி
ெகுத்திருந்தாள். அெள் ரநாக்கில் குடிகளின் ெிளழவுகள்,
ெஞ்சங்கள், பித்துகள், தீங்குகள் அளனத்தும் அேசனால்
கெேப்பட்டு தன்னுளடயவதன ஆக்கப்படரெண்டும்.
ரெட்ளடக்குச் வசல்பெனின் ளகயின் ரெல் என, அென் தன்
குடிகளின் கூர் என அளமயரெண்டும். ஊர்ப்ரபய்களள ஒழித்து
வகாண்டுவசன்று ஆணியளறந்து நிறுத்தும் வதன்புலத்து
ஆலமேம்.

காட்டுெிலங்குகளின் வநறி என அளத வசால்ெதுண்டு.

அெருக்கு வநறிநூல் கற்பித்த ஆசிரியோன காஸ்யப ெிெஸ்தர்
“இந்நிலத்தில் வதால்காலத்தில் வபண்டிரே அேசியர். ஆண்கள்
வதாண்டரும் ெேரும்
ீ மட்டுரம. அன்றிருந்த வநறிகளள
வசால்ெது ெிொதசந்த்ேம். லகிமாரதெி வதால்நிலமான
காசியில் அேசகுடியில் பிறந்தெர். பிறெியிரலரய
வநற்றிநடுரெ ஒற்ளறெிழி மட்டும் வகாண்டிருந்தார். ஆகரெ
காசித்தளலெனின் மண்துளி என ெணங்கப்பட்டார்.
மணமாகாமல் கன்னிவயன்ரற முதுளம எய்தினார்.
கங்ளகக்களேயில் கன்னிமாடம் அளமத்து அங்ரக ொழ்ந்தார்.
நூலாய்தளலரய நாவளனக் வகாண்டிருந்த அெர் உடலில்
வதால் அன்ளனயர் கூடி எழுதிய ஸ்மிருதி இது என்பார்கள்”
என்றார்.

அெர் புன்னளகயுடன் அளத அப்பால் ளெத்தார். “எந்தப்

வபண்ணும் இத்தளகய ஒன்ளறரய எழுதுொள், ஆசிரியரே”
என்று அெர் வசான்னரபாது காஸ்யப ெிெஸ்தர் “என்ன
வசால்கிறாய்?” என்று சினத்துடன் ரகட்டார். “நிைாதர்களின்
வகாடும்மற்ரபார்களில் இளத கண்டிருக்கிரறன். மல்லன் எதிர்
மல்லனின் வநஞ்வசலும்ளப உளடத்து வெறும்ளகயால்
குருதிக்குளலளய பிழுவதடுக்ளகயில் வபண்களின் கண்கள்
அனல்வகாண்டு மின்னும். அெர்கள் காமத்தில்
வெம்ளமவகாண்டு புளளெளதப்ரபால் ரதான்றுெர்” என்றார்.
“உளறாரத” என ஆசிரியர் ளகெசினார்.
ீ “நாம் மானுடளேப்பற்றி
ரபசுகிரறாம். அெர்களில் எழும் வதய்ெங்களளப்பற்றி அல்ல.”

அெர் சுெடிக்கட்டிலிருந்து காெியங்களள ஒவ்வொன்றாக

எடுத்து ளெத்தார். போசேரின் ரதெிஸ்தெம். சூதோன
ரலாகாக்ைன் அெருளடய முதிோ இளளமயில் அளித்த
பூர்ஜப்பட்ளடச் சுெடி. அளத வதாட்டதுரம உள்ளம் புேண்டு
மறுபக்கம் எழ அெர் முற்றிலும் பிறிவதாருெர் என்றானார்.
வதாட்டுத்வதாட்டு எடுத்த சுெடிளய படித்தார். “ரதெி, உன்
ெிழிகள் ஒளியாலானளெ. உன் உதடுகள் இளசயாலானளெ.
உன் மார்புகரளா அமுதத்தாலானளெ. ஆனால் அடியென் உன்
பாதங்களளரய ரபேழகாக எண்ணுகிரறன். என் புன்தளலளய
தன் ொசல்படியாகக் வகாண்டு மிதித்து உள்நுளழபளெ
அல்லொ அளெ?”

பலநூறுமுளற படித்த ெரிகள். ஒவ்வொருமுளறயும் இந்தப்

பக்கத்ளததான் ளககள் திறந்துவகாள்கின்றனொ? அடிக்கடி
திறப்பதனால் இந்த ஏடு அதற்வகன ெிரிந்திருக்கிறதா?
‘சர்ெகல்ெிதரமொஹம் நான்யாஸ்திசனாதனம்!’ எெரோ
வமன்குேலில் பின்னாலிருந்து அளத வசான்னதுரபாலிருந்து.
அெர் உடல் ெிதிர்ப்பு வகாண்டது. ‘சர்ெகல்ெிதரமொஹம்
நான்யாஸ்திசனாதனம்!’ வசெி வெடித்து உளடய திளசகள்
அச்வசால்ளல முழங்கின. எெர்? எெர்? ரதெி, உன் காலடிகள்
பதிந்த இப்பீடம் அடுகலவமன வகாதிக்கிறது. உன் ெிழிவதாட்ட
இச்சுளன எரிகுளவமன்றாகிறது. உன் ஒளிநிளறந்த இவ்வெளி
சுடர்ெிளக்காகிறது. ‘சர்ெகல்ெிதரமொஹம்
நான்யாஸ்திசனாதனம்!’ ஒவ்வொரு பருப்வபாருளும் எழுந்து
சூழ்ந்துவகாண்டன. ‘இளெயளனத்தும் நாரன. நானன்றி
முழுமுதன்ளமயானவதன ஏதுமில்ளல.’

நிளனவு மீ ண்டரபாது அெர் மஞ்சத்தில் கிடந்தார். அருரக

சுசரிதன் குனிந்து ரநாக்கி நின்றிருந்தான். “தந்ளதரய…”
என்றான். அெர் ெிழிகள் அளலபாய அெளன ரநாக்கினார்.
உதடுகள் ஓளசயின்றி அளசய வதாண்ளடமுளழ
ஏறியிறங்கியது. ெிந்ளதயானரதார் உணர்வெழுந்து உடல்
உலுக்கியது. நளேரயாடிய கரிய முடிச்சுருள்கள் ரதாள்களில்
ெிரிந்திருக்க அெர் குனிந்து நளேத்த முடிச்சுருள்களும்
மூக்குபுளடத்த ெற்றிய முகமும் கூடுகட்டிய வநஞ்சும்
வகாண்ட ஒரு பிணத்ளத ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்தார்.
பலநாட்களான மட்கிய பிணத்தில் ெிழிகள் மட்டும் அளசந்தன.

அெரிடமிருந்து எழுந்த முனகல் அெளன ரமலும்

அணுகிரநாக்கச் வசய்தது. “நீர் அருந்துகிறீர்களா, தந்ளதரய?”
என்றான். ஆம் என தளலயளசத்தார். அென் திரும்பி தன்
மளனெிளய ரநாக்க அெள் எளடயற்ற வநற்றுக்குடுளெயில்
குளிர்நீளே அெனிடம் அளித்தாள். அென் அளத வமல்ல அெர்
ொயில் ஊற்றினான். முதல் மிடளற அருந்தும்ரபாதுதான்
வநஞ்சுக்குள் எவ்ெளவு அனல் இருக்கிறவதன்று அெர்
உணர்ந்தார். குடிக்கக் குடிக்க உடல் குளிர்ந்து நிளறந்தது.
ரபாதும் என ளககாட்டிெிட்டு கண்களள மூடினார். ெிழிநீர்
காதுகளள ரநாக்கி ெழிந்தது.
“அளறக்குள் நீங்கள் வசன்றளத மூத்தெரின் துளணெியார்
பார்த்தளமயால் நன்று நிகழ்ந்தது, தந்ளதரய. நீங்கள்
வநடும்வபாழுது வெளிெோதிருக்கக் கண்டு கதெிடுக்கு ெழியாக
ரநாக்கிரனாம். ெிழுந்து கிடந்தீர்கள். ொளால் தாளழ வநம்பித்
திறந்ரதாம்” என்றான் சுசரிதன். அெர் “ஆம்” என்றார். “என்ன
ஆயிற்று?” என்று அென் ரகட்டான். “மளறந்த அேசர் பாண்டு
எனக்களித்த அருமணி ஒன்றுண்டு.” அென் “ஆம், அஸ்ெதந்தம்
என்று அதற்கு வபயர். அளத நான் இருமுளற
கண்டிருக்கிரறன். அன்ளன எடுத்துக்காட்டினார்கள்” என்றான்.

ெியப்புடன் ெிதுேர் “அன்ளனயா?” என்றார். “ஆம், அன்ளன

அடிக்கடி அளத எடுத்துப் பார்ப்பதுண்டு” என்றான் சுசரிதன்.
அெர் ெியப்புடன் இளமக்காமல் ரநாக்கியபடி “என்
ரபளழளயத் திறந்தா?” என்றார். “ஆம், அெரிடம் ஒரு
திறவுரகால் இருந்தது.” ெிதுேர் வபருமூச்சுடன்
“இருந்திருக்கலாம்” என்றார். சுசரிதன் பிளழயாக எளதரயா
வசால்லிெிட்ரடாம் என உணர்ந்தான். அளத
நிகர்வசய்யும்வபாருட்டு இயல்பாக ரபசலானான். “அன்ளன
அளத ரநாக்கி வநடுரநேம் அமர்ந்திருப்பதுண்டு… சில
தருணங்களில் அளத ரநாக்கி அழுெளதயும் கண்டிருக்கிரறன்.”

ஒருமுளற நானும் மூத்தெரும் அளத ொங்கி பார்த்ரதாம்.

மூத்தெர் அளத தன் வநற்றியில் ளெத்து “என்ளனப் பார்த்தால்
அேசன் ரபாலிருக்கிறதா?” என்றார். நான் “ஆம், வமய்யாகரெ
அேசன் ரபாலிருக்கிறீர்கள், மூத்தெரே” என்ரறன். சிரித்தபடி
ளககளளத் தட்டி “அேசன்! அேசன்!” என்று கூெிரனன். ஆனால்
எண்ணியிோக் கணத்தில் அன்ளன சினந்து மூத்தெளே
அளறந்து அருமணிளயப் பிடுங்கி உள்ரள ளெத்து பூட்டினார்.
என்ளனயும் மூத்தெளேயும் சீற்றத்துடன் பிடித்துத் தள்ளி
“வசல்க!” என்றார்.

நான் அெளே ரநாக்கி கண்ணருடன்

ீ “நாங்கள் என்ன பிளழ
வசய்ரதாம்?” என்ரறன். “வசல்க!” என அன்ளன நேம்புகள்
இறுகித்வதரிய கூச்சலிட்டார். “ரபாகிரறாம். ஆனால் நீங்கள்
அளழத்தாலும் இனி நாங்கள் இந்த மணிளய பார்க்கரெ
மாட்ரடாம்” என்று வசால்லி மூத்தெளே அளழத்துக்வகாண்டு
வசன்றுெிட்ரடன். அன்று மாளல எங்கள் அருரக ெந்து
அமர்ந்த அன்ளன வசான்னார், அந்த மணி அஸ்தினபுரி என்னும்
நாட்டுக்கு நிகர்ெிளலவயன அளிக்கப்பட்டது என்று. அந்தத்
தருணத்ளத ெிளக்கி “அளத ளெத்திருப்பதனால் நீங்களும்
அேசரே” என்றார். “நீ அேசரின் முதல் ளமந்தன், முடிசூடி
ஆளரெண்டியென்” என்று வசால்லி மூத்தெரின் தளலளய
ெருடினார்.

“அவதப்படி ஒரு மணி அேசு என ஆக முடியும்?” என நான்

ரகட்ரடன். “ஒரு சிறுெிளத வபரிய ஆலமேமாக ஆெதுரபால”
என்றார் அன்ளன. மூத்தெர் “அந்த அருமணிளய நட்டால் அது
முளளக்குமா, அன்ளனரய?” என்றார். அன்ளன “வெறுமரன
முளளக்காது. அதற்குரிய தெம் வசய்யப்படரெண்டும்” என்றார்.
“முளளத்து அஸ்தினபுரிளயப்ரபான்ற நாடாகிெிடுமா?” என்று
நான் ரகட்ரடன். “அளதெிடப் வபரிய நாடாகக்கூட ஆகலாம்.
எெேறிொர்?” என்று அன்ளன வசான்னார். நானும் மூத்தெரும்
அன்ளனயின் உடலுடன் ஒட்டிக்வகாண்டு வநடுரநேம்
அமர்ந்திருந்ரதாம்.

தந்ளதரய, மூத்தெரின் உள்ளத்தில் அச்வசாற்கள் ஆழப்

பதிந்துெிட்டன. அெர் யாதெபுரிக்குச் வசன்றது அங்ரக
அளமச்சோகரெண்டும் என்பதற்காக அல்ல. யாதெபுரி ெளர்ந்து
வபருகும் நாடு. அெர்களின் ெிரிநிலத்திற்குள் ஒரு ளகப்பிடி
நிலரமனும் தனக்கு எனக் கிளடக்கும் என அெர் கருதினார்.
ஒருநாரளனும் ஒரு நிலத்திற்கு அேசன் என முடிசூடி
அமேரெண்டும் என்று ெிளழந்தார். “அன்று என் முடியில்
இந்த அருமணி அளமயும். என் ளமந்தர்கள் என்ரறா ஒருநாள்
அஸ்தினபுரிக்கு இளணயான முடி ஒன்றுக்கு
உரிளமவகாள்ொர்கள். அஸ்ெதந்தம் என்ளன
வதரிவுவசய்திருப்பது அதனால்தான்” என்றார்.

“இன்று இளளய யாதெர் அேசுதுறந்த பின்னரும் மூத்தெர்

யாதெர்களுடன் இருப்பது அக்கனொல்தான்” என்றான் சுசரிதன்.
ெிதுேர் வபருமூச்சுெிட்டு “அந்த அருமணி இப்ரபாது
எங்கிருக்கிறது?” என்றார். ெிழிகளில் திளகப்புடன் “இங்குதான்,
அளத எெரும் எடுக்கெில்ளல” என்றான் சுசரிதன். ெிதுேர்
உதடுகளள இறுக்கியபடி நீர்ளமபடர்ந்த ெிழிகளால் ரநாக்கி
தாழ்ந்த குேலில் “அறிெிலி, அது அங்கு இல்ளல.
இத்தளனவபாழுது நான் அளதத்தான் ரதடிரனன்” என்றார்.

சுசரிதன் “அல்ல, தந்ளதரய. என்னால் உறுதியாக

வசால்லமுடியும். மூத்தெர் அந்த அருமணிளய வதாடெில்ளல.
அெர் அளத அஞ்சவும் வசய்தார். இது நஞ்சுத்துளி.
இப்ரபளழக்கு வெளிரய ெந்தால் நம் குடிளய எரித்தழிக்கும்
என்று அெர் என்னிடம் வசான்னார். இத்தளகய மணி
நம்மிடமிருப்பது வதரிந்தால் அக்கணரம நாம் அளனத்து
அேசர்களுக்கும் எதிரிகளாகிெிடுரொம் என்றார். நமக்குரிய
நிலமும் வசங்ரகாலும் இன்றி இளத இப்ரபளழெிட்டு
வெளிரய எடுக்கலாகாவதன்றார்” என்றான்.

ெிதுேர் “அளதச் வசான்ன ரகாளழ எளிய சூதன்மகன். அேசுக்கு

ெிளழவுவகாண்டென் யாதெக்குருதியினன். அருமணிளய
எடுத்துச்வசன்றது இேண்டாமெரன. ஆம், ஐயரம இல்ளல”
என்றார். “தந்ளதரய, நீங்கள் இத்தருணத்தில் அெளே வெறுக்க
ெிளழகிறீர்கள்” என்று சுசரிதன் வசான்னான். அச்வசால்லால்
சினம் பற்றிக்வகாள்ள உேத்த குேலில் “அவ்ொவறனில் அந்த
அருமணி எங்ரக?” என்றபடி ெிதுேர் ளகயூன்றி எழுந்தார். “அந்த
அளறக்குள் இருந்து அது எங்ரக வசன்றது?”

சுசரிதன் “அது அங்குதான் இருக்கும்… எங்ரகனும்

ெிழுந்திருக்கும். நான் ரதடிப்பார்க்கிரறன்” என்றான். “அது
அருமணி என்பதனாரலரய ஒருரபாதும் ளகதெறி எங்கும்
ெிழாது. ெிழி அளத அறியாமல் ரபாகாது. அந்த
அளறக்குள்ரளா ரபளழயிரலா அது இல்ளல” என்றரபாது
ெிதுேரின் குேல் ரமலும் உயர்ந்து நடுங்கியது. “அது எப்ரபாதும்
எெரேனும் ஒருெரின் ளகயில்தான் இருக்கும். அருமணிகள்
எெளேரயனும் ஆளாமல் ஒருகணமும் அளமெதில்ளல.”

“தந்ளதரய…” என சுசரிதன் ளகநீட்டி வசால்வலடுக்க அளதத்

தடுத்து “அளத அென் எடுத்துச்வசன்றான். இன்றுள்ள
அேசியல்கலங்கலில் அளத தூண்டிலாக்க எண்ணுகிறான்…
அென் அளதக்வகாண்டு என்ன வசய்ொன் என நான் அறிரென்”
என்றார் ெிதுேர். சுசரிதன் “கசப்ளபக் வகாட்ட ெிளழகிறீர்கள்,
தந்ளதரய… நான் ஒன்றும் வசால்ெதற்கில்ளல. அருள்கூர்ந்து
சற்ரற வபாறுங்கள். நான் ரதடிப்பார்க்கிரறன். நிருத்ளயயிடமும்
வசால்கிரறன்… இன்ரற அந்த மணிளயத் ரதடி எடுத்து உங்கள்
ளககளில் அளிக்கிரறன்” என்றான்.

“அெனிடம் நான் உடரன அெளன சந்திக்கரெண்டும் என்று

வசால். இப்ரபாரத வசய்தி வசல்லரெண்டும்” என்றார் ெிதுேர்.
எழுந்து நின்று தன் தளலப்பாளகக்காக ளகநீட்டியபடி “அென்
அளத எடுத்துச்வசன்றிருந்தால் அெளன அஸ்தினபுரியின்
கழுெிரலற்ற ஆளணயிடுரென். அெனுக்கு அதற்கு
உரிளமயில்ளல. அெனுக்கு அளத நான் அளிக்கெில்ளல. என்
மூத்தெோல் எனக்களிக்கப்பட்ட வகாளட அது” என்றார். “அளத
முளளக்க ளெத்தால் நாடு எழாது என நானும் அறிரென்” என
சிெந்த முகத்துடன் சுசரிதன் வசான்னான்.

“என்ன வசால்கிறாய்?” என்று திளகப்புடன் ெிதுேர் ரகட்டார்.

“அதன் வபாருவளன்ன என்று அறிரென். என் அன்ளன அளத
எடுத்து ரநாக்கி ஏன் ஏங்கினாள் என்றும்” என்று அென் அெர்
ெிழிகளள ரநாக்கி வசான்னான். பதறி ெிழிெிலக்கிய ெிதுேர்
“நான் உன்னிடம் எளதயும் ரபச ெிளழயெில்ளல. அந்த
அருமணி என் ளககளுக்கு ெந்தாகரெண்டும்…” என்றார்.
“தந்ளதரய, மூத்தெருக்கு வசய்தி அனுப்புகிரறன். நானும்
நிருத்ளயயும் இந்த இல்லத்ளத முழுக்க ரதடிப்பார்க்கிரறாம்.
தாங்கள் அளமதியாக இருங்கள்” என்றபின் சுசரிதன்
நிருத்ளயயிடம் “வசல்க… நான் அளறயில் ரதடிப்பார்க்கிரறன். நீ
இல்லம் முழுக்க ரநாக்கு” என்றான்.

“எங்கும் ரநாக்கரெண்டியதில்ளல. அது இப்ரபாது

அேசியல்பீடத்தில் ளெக்கப்பட்டிருக்கும்…” என்று ெிதுேர்
கூெினார். “அெளன நான் கழுரெற்றுரென்… இது திருட்டு…
இதற்கான தண்டளன அதுதான்!” தளலப்பாளகளய
ளெத்துக்வகாண்டு இளடநாழி ரநாக்கி வசன்றார். “இப்ரபாரத
அந்த மணிளய நான் அஸ்தினபுரியின் அேசருக்கு
அளிக்கிரறன். அளத ரதடிக் கண்டளடந்து திருடிச்வசன்றெளன
கழுெிரலற்ற அதன்பின் துரிரயாதனன் கடளமப்பட்டென்…
ஆம், அது என் மணி. நான் அளிப்பெருக்கு மட்டுரம உரியது.”

மறுவமாழி வசால்லாமல் சுசரிதனும் நிருத்ளயயும்

ெிலகிச்வசன்றனர். ெிதுேர் நிளலவகாள்ளாமல் ளககள் பதறி
அளலய சுற்றிெந்தார். சிற்றளறக்கு வெளிரய நின்று உள்ரள
ெிளக்குகள் வபாருத்திளெத்து ரதடிக்வகாண்டிருந்த
சுசரிதனிடம் “திருடியது எெர் குருதி என அறிரென். அெனில்
எழுபெள் அெள். என்றும் அெள் என்னிடம்
நிளறெற்றிருந்தாள். உத்தேமதுோெின் ரதெகனின் மகள்.
முடியுரிளமவகாண்ட இளெேசி. நான் சூதன், அடுமளனப்வபண்
சிளெவபற்ற ளமந்தன்” என்றார். அென் அெளே வெறுமரன
ரநாக்கிெிட்டு திரும்பினான். “உங்கள் உள்ளங்களில் அெள்
நிளறத்துெிட்டுப்ரபான நஞ்சு என்ன என்று அறிரென்… நான்
அறிெிலி அல்ல” என்றார் ெிதுேர்.

சினத்துடன் சாளேத்தருரக வசன்று அமர்ந்து உடரன எழுந்து

ீ “ஆம், நான் அறிரென்.
திரும்பி ெந்து மூச்சிளேக்க ளகெசி
அளனெளேயும் அறிரென். உன் உள்ளவமன்ன என்று
அறிரென். உங்களுக்கு இது ஒரு முளளக்காத ெிளத. எனக்கு
என் மூத்தெரின் இனிய புன்னளக. அளத நீங்கள்
உணேமுடியாது” என்றார். பற்கள் கிட்டிக்க ளககளள இறுக்கி
“எனது வபாருள் அது. அளத நான் உயிருடன் இருக்கும்ெளே
எெரும் உரிளமவகாள்ளப்ரபாெதில்ளல. இக்கணரம அது
என்னிடம் ெந்தாகரெண்டும்… ஆம், இப்ரபாரத” என்று கூெினார்.
“இல்ளல. இளத திருடியெள் அெள். உங்கள் அன்ளன. என்
வபாருளள நானறியாமல் திருடினாள். அெளள எரித்த
குழிரமட்டில் வசன்று இளத வசால்ரென்… என் வபாருளள
திருடியெள் அெள்.”

சுசரிதன் கதளெ ஓளசயுடன் திறந்து வெளிரய எட்டிப்பார்த்து

சினத்தால் சிெந்த, ெியர்த்து ஈேமான முகத்துடன் “ரபாதும்,
உங்கள் வசால் எல்ளலமீ றிச் வசல்கிறது” என்றான். “இது
எதன்வபாருட்டு அளிக்கப்பட்டது என்று எெர்
அறியமாட்டார்கள்? இது ஆளணயிட்டு மஞ்சத்திற்கு
இழுத்துக்வகாண்டு வசல்லப்பட்ட சிளெக்கு அளிக்கப்பட்ட
ஊதியம்… அெள் கருெளறயிலிருந்து வசாட்டிய குருதி”
என்றான். “அரடய்…” என ளகளய ஓங்கியபடி ெிதுேர்
முன்னால் வசல்ல அென் வெளிரய ெந்து “அடிக்க
ெிளழகிறீர்களா? அடியுங்கள்” என்றான்.

அெர் ளகதளர்ந்து மூச்சிளேக்க “நான் வசல்கிரறன். இங்கிருந்து

வசல்கிரறன்… எெருக்காகவும் நான் இல்ளல” என்றார். உளடந்த
குேலில் “ஒவ்வொருெோலும் ரதாற்கடிக்கப்படுகிரறன். ஆம்,
என் அன்ளன என்ளன சிதறச்வசய்தாள். என் துளணெி
என்ளனக் கடந்து உளம் வசன்றிருந்தாள் என இப்ரபாது
அறிகிரறன். ரெண்டாம், ரதடரெண்டாம். அது
வதாளலந்ததாகரெ இருக்கட்டும். அது கிளடத்தால்கூட நான்
வதாடமாட்ரடன். அது குருதி… என் குருதி” என்றார்.

“தந்ளதரய…” என சுசரிதன் குேல் கனிந்தான். ளகெசி

ீ அெளன
ெிலக்கி “ரெண்டியதில்ளல. எனக்கு இனி அது
ரதளெயில்ளல” என்றபடி ெிதுேர் ரமலாளடளய
அள்ளிச்சுழற்றியிட்டபடி இளடநாழியில் நடந்து படிகளில்
இறங்கினார். மூச்சிளேக்க ஓடினார். எதிர்பட்ட அளனத்துச்
ரசடியர் முகங்களிலும் அங்கு நிகழ்ந்தளெ அெர்களுக்குத்
வதரியும் என்று வதரிந்தது. முற்றத்தில் நின்ற ரதரில்
ஏறிக்வகாண்டார். பாகன் அெர் ஆளணக்காக காத்திருந்தான்.
வபாறுளமயிழந்த புேெி அளசந்ததும் ெிழித்துக்வகாண்டு
“அேண்மளனக்கு…” என்றார்.

அெருக்கு ஓளலகள் ரதளெப்பட்டன. நாவடங்கிலுமிருந்து

இடர்களுடன், சிக்கல்களுடன், புதிர்களுடன் ெந்துரசரும்
ஓளலகள். வசத்த ெிலங்கின் உடளல கழுகுகள் என அெளே
குத்திக்கிழித்து உண்டு வெள்வளலும்வபன அந்தியில்
எஞ்செிடுபளெ. “ெிளேக… ெிளேக!” என்று அெர் கூெினார்.
பாகனின் சவுக்ரகாளசயில் புேெிகள் ெிளேவுத்தாளம்
வகாண்டன.

இமைக்கணம் - 21

சுெடிகளில் குருதிமணம் இருந்தது. வகாழுங்குருதி.

மானுடக்குருதிக்கு மட்டுரம உரிய மணம். அளத அறியாத
மானுடர் இல்ளல. உமிழ்நீரின், உயிர்த்துளியின், கண்ணரின்
ீ
மணம். சுளெயின், காமத்தின், துயரின் மணம். ஒவ்வொரு
சுெடியும் எனக்கு எனக்கு என ெறிட்டது.
ீ நான் நான் என
அளறகூெியது. ெிதுேர் வமல்ல ெிளசதளர்ந்து மூச்வசறிந்து
அளமந்தார். ளககளள கட்டிக்வகாண்டு தன் முன் பீடத்தில்
ெிரிந்துகிடந்த சுெடிகளள ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்தார். கனகர்
அருரக ெந்து தணிந்து “ரமலும் ஓளலகள் உள்ளன” என்றார்.
ரெண்டாம் என அெர் ளககாட்டினார்.

“தன்னுளடய பளடகள் ரெல்திறன் வகாண்டளெ, அெற்ளற

பளடமுகப்பில் நிறுத்தரெண்டும் என ளெோடநாட்டேசர்
ரகாரியிருக்கிறார்” என்றார் கனகர். “அெருளடய அந்தக்
ரகாரிக்ளகக்குப் பின்னால் ரெறுபல ெிளழவுகள்
இருக்கக்கூடும். அளத நாம் இப்ரபாது ஒப்பமுடியாது.
முடிவெடுக்க ரெண்டியெர் பிதாமகோன பீஷ்மர். நாம்
ஓளலகளள அெரிடம் அனுப்பலாம்.” ெிதுேர் தளலயளசத்தார்.
கனகர் ரமலும் குனிந்து “ரபேேசி ரநாயுற்றிருக்கிறார்.
ரநற்றுமுதல் தன்னிளனரெ இல்ளல. மருத்துெர் எழுெர்
வசன்று ரநாக்கி ஓளல அனுப்பியிருக்கிறார்கள்” என்றார்.
ெிதுேர் அதற்கும் ளகயளசத்தார்.

வமல்ல அளசந்தமர்ந்தரபாது கூர்முளனயால்

குத்தப்பட்டதுரபால அந்நிளனவெழுந்தது. திடுக்கிட்டு
எழுந்துவகாண்டு “நான் கிளம்புகிரறன்” என்றார். கனகர் சற்று
திடுக்கிட்டு “ரதர்…” என வசால்லத்வதாடங்குெதற்குள்
ொயிலுக்குச் வசன்று “ரதர் எங்ரக? ரதர்?” என்று கூெினார்.
ஏெலன் ஓடிெந்து “ஒருங்கியிருக்கிறது, அளமச்சரே” என்றான்.
“ெிலகு!” என அெனிடம் சீறிெிட்டு முற்றம்ரநாக்கி ெிளேந்தார்.
“வசல்க!” என்று கூெினார். ரதரில் அதன்பின்னரே
ஏறிக்வகாண்டார். அமர்ந்து மூச்சிளேக்க “வசல்க! வசல்க!” என்று
கூச்சலிட்டார். ரதர் அதிர்ந்து குளம்புத்தாளம் ெிளேவுவகாள்ள
முற்றத்ளதக் கடந்து சாளலயில் ஏறி அேண்மளன ெளளளெ
சுற்றிக்வகாண்டு அெருளடய மாளிளக ரநாக்கி வசன்றது.

இறங்கி இல்லம்ரநாக்கி ஓடியபடி “எங்ரக சுசரிதன்? அென்

துளணெி எங்ரக?” என்று ஓளசவயழுப்பினார். வெளிரய ெந்த
சுசரிதன் தயங்கி சுெர் சாய்ந்து நின்றான். “எங்ரக
அஸ்ெதந்தம்? கிளடத்ததா? ளகயில் வகாண்டுெந்து தருரென்
என்றாரய? இழிமகரன, எங்ரக அது?” என்றார். அென்
தளலகுனிந்து நின்றான். “வசால், எங்ரக அது? கிளடத்ததா?”
என்று அென் ரதாளளப்பற்றி உலுக்கினார். “இல்ளல
தந்ளதரய, அளத எங்கும் ரதடிெிட்ரடாம். ஆனால் அது
இங்குதான் உள்ளது. இந்த இல்லம்ெிட்டு வசன்றிருக்க
ொய்ப்ரப இல்ளல.” ெிதுேர் இகழ்ச்சியுடன் முகம்ரகாணச்
சிரித்து “அது எங்கிருக்கிறவதன்று உனக்கு வதரியாதா? நீயும்
இளணந்து வசய்த திருட்டு இது…” என்றார்.
சுசரிதன் துயருடன் “தந்ளதரய…” என்றான். “ரபசாரத! என்ன
வசய்ெவதன்று நான் அறிரென். ஓளல வசன்றுெிட்டதா? அென்
உடனடியாக திரும்பி ெேரெண்டும். இல்ளலரயல் துொேளக
ரநாக்கி பளடகள் வசல்லும்” என்றார். “மூத்தெர் அருரக
மதுோெில்தான் இருக்கிறார். நீங்கள் வசான்னதுரம ஓளல
வசன்றுெிட்டது. இந்ரநேம் ெந்துவகாண்டிருப்பார். இன்று
மாளலக்குள் அெர் நகர்நுளழொர்” என்றான் சுசரிதன். “மூடா!
மூடா! நான் வசால்கிரறன், ரகட்டுக்வகாள். அென் ெேமாட்டான்.
உன் ஓளல கிளடத்ததுரம கிளம்பி துொேளகக்கு வசல்ொன்.
சாம்பனின் பளடகள் நடுரெ மூழ்கி மளறந்துவகாள்ொன். நம்
பளடகளள அனுப்பினால் அந்த அருமணிளய சாம்பனுக்ரக
அளித்து அடிபணிந்து பாதுகாப்பு ரகாருொன்.”

“ஆம், அது ஓர் உத்தி. ஆனால் அது உங்களுளடய ெழி”

என்றான் சுசரிதன். “என்ன வசால்கிறாய்? கீ ழ்மகரன, என்ன
வசால்கிறாய்?” என ெிதுேர் ளகரயாங்கியபடி அெளன அடிக்கச்
வசன்றார். அென் ெிழிநிளலக்க ரநாக்கி “எங்களள
தண்டிக்கும்வபாருட்டு அருமணிளய அஸ்தினபுரியின் அேசர்
துரிரயாதனரிடம் வகாடுப்பதாக நீங்கள்தான் வசான்ன ீர்கள்”
என்றான். அெர் அென் கன்னத்தில் ஓங்கி அளறந்தார். அென்
தாளடவயலும்பில் பட்டு அெர் ளக ெலிவயடுத்தது. அளத
உதறியபடி “தூ” என அெர் துப்பினார். அென் தளலகுனிந்தான்.
அெர் நின்று நடுங்கி பின்பு சரிந்த ரமலாளடளய
இழுத்துப்ரபார்த்திக்வகாண்டு மூச்சிளேக்க நடந்து தன்
அளறளய அளடந்தார். ரமலாளடளயச் சுருட்டி மஞ்சத்தில்
ெசிெிட்டு
ீ ெந்து அன்ளனயின் சாளேப்படியில் அமர்ந்தார்.

களளப்புடன் ெிழிமூடிக்வகாண்டு நேம்புகளின் துடிப்ளப

ரகட்டார். வமல்ல வமல்ல அெர் உடல் குளிர்ந்து அடங்கியது.
மூச்சு ஏறியிறங்கியது. துயில் ெந்து மூடி ரெவறங்ரகா
அெளே வகாண்டுவசன்றது. அருரக ெந்து நின்ற காலடிரயாளச
ரகட்டு அெர் திரும்பி ரநாக்கினார். முது மருத்துெர்
தளலெணங்கி “மூன்று நாட்களாக காய்ச்சல் இருக்கிறது,
அளமச்சரே. ஒவ்வொரு நாளும் அது கனன்றுவகாண்ரட
வசல்கிறது. முதல் நாளிரலரய உள்காய்ச்சல் என்று வதரிந்து
வகாண்ரடன். இப்ரபாது உடவலங்கும் அனல் பேெிெிட்டது.
மருந்துகள் எளதயும் உடல் ஏற்கெில்ளல. மருத்துெம் வசன்று
நின்றுெிட ரெண்டிய எல்ளல ஒன்றுள்ளது. அளத நாங்கள்
உணர்ந்துெிட்ரடாம்” என்றார். அெர் தளலயளசத்தார்.
“தங்களள பார்க்க ெிளழகிறார்கள்” என்றார் மருத்துெர்.

அெர் எழுந்து அெளேத் வதாடர்ந்து நடந்து சிற்றளறக்குள்

வசன்றார். சிறிய பீடம் மீ து ெிரிக்கப்பட்ட மேவுரியில் சுருளத
படுத்திருந்தாள். அெர் சுருளதயின் பீடத்தருரக அமர்ந்து
முழங்ளகளய வதாளடயில் ஊன்றி குனிந்து அெள் முகத்ளத
பார்த்தார். காய்ச்சலினால் அெள் முகத்தின் ரதால் சருகுரபால்
உலர்ந்திருந்தது. உதடுகள் காய்ந்த புண்ரபால சற்ரற
குெிந்திருக்க மூக்கு எலும்புப் புளடப்புடன் எழுந்து வதரிந்தது.
மூடிய இளமகளுக்குள் ெிழிகள் அதிர்ந்துவகாண்டிருந்தன.
ஆனால் மிக இளளமயாக இருந்தாள். ஒவ்வொரு நாளும்
ரநாயினூடாக இளளமளய வசன்றளடந்துெிட்டாளா? கரிய
தளலமுடிச்சுருள்கள் அெிழ்ந்து தளலயளண ரமல்
பேெியிருந்தது. அன்று காளலயும் அெளுக்கு வநற்றியிலும்
ெகிட்டிலும் குங்குமம் அணிெித்திருந்தனர். வசெிரயாேம்
ஓரிரு மலர்களளயும் சூட்டியிருந்தனர்.

அெர் அெள் ளககளள தன் ெிேல்களுக்குள் ரகாத்துக்வகாண்டு

“சுருளத” என்று வமல்ல அளழத்தார். அெள் ெிழியிளமகள்
அதிர்ந்தன. உதடுகள் அளசவுவகாண்டன. வமல்ல ெிழிகளளத்
திறந்து அெளே பார்த்தாள். “ெந்துெிட்டீர்களா?” என்றாள். அெர்
“ஆம்” என்றார். அதற்கு ரமல் ஒன்றும் வசால்ெதற்கு வசாற்கள்
எழெில்ளல. அெள் தன் இன்வனாரு ளகளய அெர் ளகரமல்
ளெத்து “எளதப்பற்றியும் கெளலப்பட ரெண்டியதில்ளல”
என்றாள். “இல்ளல, நான் கெளலப்படெில்ளல” என்றார். அெள்
கண்கள் அெர் முகத்ளதரய ரநாக்கி அளசந்து வகாண்டிருந்தன.
அெளும் வசால்வலடுக்க ெிளழபெள்ரபால ரதான்றினாள்.

அெர் அெள் உதடுகளளரய ரநாக்கினார். அெள்

ெிழிெிலக்கினாள். அெர் அெள் ளககளள இறுக்கிப் பற்றியதும்
அளத உருெிக்வகாண்டு “நான் அந்த அருமணிளய
ெிழுங்கிெிட்ரடன்” என்று சுருளத வசான்னாள். “ஏன்?” என்று
அெர் திளகப்புடன் ரகட்டார். “அது இனிய கனி ரபாலிருந்தது…”
என்றாள். பதற்றத்துடன் “அது குருதி… மானுடக்குருதிளய…
மானுடர் அருந்தக்கூடாது” என்றார் ெிதுேர். “ஆம், ஆனால்
வதய்ெவமழுந்தெர்கள் அருந்தலாம்” என்றாள் சுருளத. அெள்
ெிழிகள் நளகத்தன. திறந்த ொய்க்குள் வசங்குருதிளய அெர்
கண்டார். “நீ வசய்தது பிளழ… அது என் குருதி” என்றார் ெிதுேர்.
அெள் ரமலும் நளகத்தாள்.

அருரக நின்ற சுசரிதன் அெர் ரதாளள வதாட்டான். அெர்

ெிம்மியழுது “சுருளத… சுருளத” என்றார். “தந்ளதரய…” என
அென் அெர் ரதாளள உலுக்கினான். அெர்
ெிழித்துக்வகாண்டரபாது சுசரிதன் அருரக நின்றிருந்தான்.
வபாழுது மாறியிருப்பது நிழவலாளியில் வதரிந்தது. “தந்ளதரய,
நீங்கள் உணெருந்தெில்ளல என்றார்கள். உணவு அருந்தி
சற்ரற ஓய்வெடுங்கள்” என்றான் சுசரிதன். அப்பால் அென்
துளணெி நின்றிருந்தாள். “மூத்தென் எங்ரக?” என்றார் ெிதுேர்.
“ெந்துவகாண்டிருக்கிறார்” என்றான் சுசரிதன்.

“அென் ெேமாட்டான். இன்ரற இக்கணரம அென்

ெந்தாகரெண்டும். அென் மளனெியும் ளமந்தரும் இங்ரக
என்னுடன்தான் இருக்கிறார்கள். அெனுக்கு ஓளல அனுப்பு.
இன்றிேவு ெிடிெதற்குள் அென் இங்கு என் முன் ெோெிட்டால்
அென் மளனெிளயயும் குழந்ளதகளளயும் சிளறயிடுரென்
என்று வசால். அென் ளமந்தளே கழுரெற்றுரென். ஆம்,
அெர்களள கழுரெற்றுரென். அென் என் அருமணியுடன்
ெந்தாகரெண்டும். என் காலடியில் அளத ளெத்தாகரெண்டும்”
என அெர் ஓலமிட்டார்.

சுசரிதன் ஒன்றும் வசால்லாமல் நின்றான். “உன் அளமதியின்

வபாருள் எனக்கு புரிகிறது. நீயும் அச்சூழ்ச்சியில் ஒருென்.
உன்ளனயும் நான் ெிடப்ரபாெதில்ளல” என்றபின் அெர் தன்
அளறக்குள் வசன்றார். மஞ்சத்தில் படுத்தபின்
அளமதியின்ளமயுடன் புேண்டு உடரன எழுந்து வசன்று
கதளெத் திறந்து சிற்றளறக்குள் வசன்றார். சுெடிகளள எடுத்து
எடுத்து வெளிரய ெசினார்.
ீ லகிமாரதெியின்
ெிொதசந்த்ேத்ளத எடுத்து சுெடிகளள பிரித்தார். “அேசப்பிளழ
வசய்த ளமந்தளன மன்னன் வகால்லாமல் ெிடக்கூடாது.
அென் பிளழவசய்யும் அேசனாொன். அென் வசய்யும்
முதற்பிளழ தந்ளதளய வகால்ெரத.”

அெர் அவ்ெரிகளள அச்சுெடியில்தான் படித்தார். ஆனால் அது

அங்ரக இல்ளல. சுெடிகளள பிரித்துப் பிரித்து படித்துச்
வசன்றார். “தன் ரமல் இேக்கமற்றிருப்பரத தெம். அேசு
அமர்தல் என்பதும் தெரம. தன் குருதிரமல் இேக்கமற்றிருக்கும்
அேசரன ஆற்றல்மிக்கென்.” உடல் தளர்ந்தது. துயில்ெந்து மூடி
ெிழிகள் சரிந்தன. ரெவறங்ரகா எெரோ
வசால்லிக்வகாண்டிருந்தனர். “ெிளழரெ தரமாகுணத்ளத
ேரஜாகுணமாக்குகிறது. ெிளழெற்ற அேசன் குயென் ளகபடாத
களிமண்.” அெர் வநடுந்வதாளலெில் இருக்க எெரோ
முணுமுணுத்தனர். “அேசனின் ரகால் வகாளலவசய்யும்
நாட்டில் குடிகள் வகாளலவசய்ெதில்ளல.”

தன் வமல்லிய குறட்ளடரயாளசளய தாரன ரகட்டு அெர்

ெிழித்துக்வகாண்டார். ொயிலிருந்து ெழிந்த நீளே துளடத்தபடி
சுெடிளய ரநாக்கினார். ளகதளே சுெடி வதாளடரமல் கிடந்தது.
அளத எடுத்துப் புேட்டி ரநாக்கினார். “குற்றொளிகளுக்கான
உடல் ெளதளய அேசன் ஒவ்வொருநாளும் வசய்யரெண்டும்.
அளத அெரன ரநாக்கரெண்டும். அேசனின் ஆட்சி என்பது
முதன்ளமயாக உடல்மீ துதான். உள்ளங்களள ஆள்பளெ
இருளும் ஒளியும் வகாண்ட வதய்ெங்கள்.” அெர் சுெடிளய
அப்பால் ெசிெிட்டு
ீ மீ ண்டும் ெிழிகளள மூடிக்வகாண்டார்.
எண்ணங்கள் ஒழுகிச்வசன்றன. எங்ரகா இருந்தார். வமல்லிய
தித்திப்பு ஒன்ளற உளநா உணர்ந்தது. அது அெர்
முகத்தளசகளின் இறுக்கத்ளத இல்லாமலாக்கியது.

போசேரின் ரதெிஸ்தெத்ளத எடுத்தார். “ரதெி, உன் கால்கள்

வதாட்டுச்வசல்லும் இப்பாளதயில் எட்டுமங்கலங்களும்
பூத்வதழுகின்றன. நீ அகன்றதும் அளெ நிளனளெ
சூடிக்வகாண்டு ரமலும் வபாலிவுவகாள்கின்றன.” அெர் உடல்
வமய்ப்புவகாண்டது. வெளிரய குேல் “சர்ெகல்ெிதரமொஹம்
நான்யாஸ்திசனாதனம்!” அெர் திரும்பி ரநாக்கி “யார்?” என்றார்.
மீ ண்டும் உேக்க “யார்?” என்றார். “தந்ளதரய, நான்தான்…”
என்றான் சுசரிதன். “என்ன ரெண்டும் உனக்கு?” என்று அெர்
ரகட்டார். “மூத்தெர் ெந்துெிட்டார். அளமச்சுக்குச் வசன்று தன்
ெேளெ அறிெித்துெிட்டு நம் இல்லம்புகெிருக்கிறார்.” அெர்
“தனியாகத்தான் ெந்துள்ளானா?” என்றார். “ஆம், தந்ளதரய”
என்றான் சுசரிதன்.

“அெனிடம் அஸ்ெதந்தம் இருக்கிறதா? முதலில் அளதக்

ரகட்டு வசால். அென் அந்த அருமணியுடன்தான்
ெந்திருக்கிறானா?” என்றார் ெிதுேர். சுசரிதன் “அளத நீங்கரள
ரகட்கலாம், தந்ளதரய” என்றான். அெர் சுெடிளய மூடிளெத்து
எழப்ரபானார். “ரதெி, உன் முளலகள் கனிந்து
குளழந்திருக்கின்றன. காதலளன நீ அன்ளனவயனத் தழுவும்
கணங்களும் உண்டா?” அெர் சுெடிளய வெறித்து
ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்தார். பின்னர் நூளலச் சுருட்டிக் கட்டி
அளத உள்ரள ளெத்தபின் ெிளக்ளக ளகயிவலடுத்தபடி
எழுந்தார். சுெர்கள் அளனத்திலுமிருந்து ரபவோலிரபால
எழுந்து அெளே அளறந்தது அந்தச் வசாற்வறாடர்.
சர்ெகல்ெிதரமொஹம் நான்யாஸ்திசனாதனம்!

நீ மட்டுரம. நீ! நீ! நீ! சங்குசக்ேகதாபத்ம ரசாபிதம்! போசேரின்

வசாற்கள். பதினாறு வபருந்தடக்ளககளில் ஒளிெிடும்
பளடக்கலன்களுடன் அன்ளன ரதான்றினாள். ேதி, பூதி, புத்தி,
மதி, கீ ர்த்தி, திருதி, ஸ்மிருதி, சிேத்ளத, ரமதா, ஸ்ொதா, ஸ்ொகா,
க்ைுதா, நித்ோ, தயா, கதி, துஷ்டி, புஷ்டி, க்ஷமா, லஜ்ஜா, ஜ்ரும்பா,
தந்திரி என்னும் இருபத்வதாரு சக்திெடிெங்கள்
ெிண்ணிவலழுந்தன. அளெ இளணந்து ஒன்றாகி
அன்ளனயாகின. நளகவயாலி எழுப்பி குனிந்து அம்மகளெ
அள்ளி எடுத்து முளலக்குளெரமல் அளணத்துக்வகாண்டன.
சர்ெகல்ெிதரமொஹம்! சர்ெகல்ெிதரமொஹம்!
சர்ெகல்ெிதரமொஹம்! நீ மட்டுரம. நீ! நீ! நீ!
அெர் கதளெத் திறந்து அளறக்குள் இருந்த வெளிச்சத்திற்கு
கூசிய கண்ளண மூடிக்வகாண்டார். கால் தடுக்க ளகயிலிருந்து
அகல்சுடர் சரிந்தது. அதளன அளணக்க அதன்ரமல் மேவுரிளய
எடுத்துப்ரபாட்டார். அனல் அளத உண்டு புளக எழுப்பியது.
சுசரிதன் உள்ரள ெந்து “என்ன இது?” என்றான். அனளல
ரநாக்கியதும் குனிந்து அளத அளணக்கத் வதாடங்கினான்.
அெர் வமல்ல நடந்து வசன்று அன்ளனயின் சாளேக்கட்ளடயில்
அமர்ந்தார். சர்ெகல்ெிதரமொஹம் நான்யாஸ்திசனாதனம்!
சர்ெகல்ெிதரமொஹம்!

சுரபாத்யன் அெர் முன் ெந்து நின்றரபாது அெர் அெளன

சுசரிதன் என்று நிளனத்து “எங்ரக அென்? ெந்துெிட்டானா?
இல்ளல ஒளிந்துவகாண்டானா?” என்றார். சுரபாத்யன்
“தந்ளதரய, நான் சுரபாத்யன்… தங்கள் அளழப்பின்ரபரில்
ெந்ரதன்” என்றான். அளத ரகட்டதும் அெர் சித்தம்
வசால்லின்றி உளறந்தது. ொய்திறந்திருக்க, ெிழிகள் வெறிக்க
வெறுமரன அெளன ரநாக்கினார். அென் மீ ண்டும் “தங்கள்
அளழப்பின்ரபரில் ெந்திருக்கிரறன், தந்ளதரய” என்றான். “ஆம்”
என்றார் ெிதுேர். உடரன சினம் எழுந்து உடளல உதறச்வசய்ய
ளக நீட்டி “கீ ழ்மகரன, என் அருமணிளய நீ எப்படி
எடுத்துக்வகாண்டாய்? திருடத்வதாடங்கிெிட்டாயா? எங்ரக அது?”
என்று கூெினார்.

சுரபாத்யன் ஏற்வகனரெ அளனத்ளதயும் சுசரிதனிடமிருந்து

ரகள்ெிப்பட்டிருந்தான். “தந்ளதரய, நான் அந்த அருமணிளய
எடுக்கெில்ளல. அளத பார்த்ரத வநடுநாட்களாகின்றன”
என்றான். “வபாய் வசால்லாரத… வபாய்வசால்லி ரமலும் கீ ழ்ளம
ரதடாரத. வசால், எங்ரக அது? அளத நீ என்ன வசய்ொய் என
எனக்குத் வதரியும். அளத ளெத்து நீ யாதெபுரியில் ஒரு
நிலத்ளத ெிளலரபசுொய். அளதக்வகாண்டு நீயும் அேசரன
என்று தருக்குொய். அது உன்னுளடயதல்ல. அது என் குடிளய
ரசர்ந்தது. வதால்புகழ்வகாண்ட அஸ்தினபுரியின்
அேசர்களுக்குரியது. மாமன்னர் பாண்டுொல் எனக்கு
அளிக்கப்பட்டது. எளிய யாதெக்குடிகள் அளதத் வதாட நான்
ஒருரபாதும் ஒப்பமாட்ரடன்” என்றார் ெிதுேர்.

சுரபாத்யன் சினம்வகாள்ளலாகாவதன தனக்ரக

ஆளணயிட்டுக்வகாண்டிருந்தான். “தந்ளதரய, தாங்கள்
அளித்தாவலாழிய அந்த அருமணிக்கு எந்த மதிப்பும் இல்ளல
என நான் அறிரென். ஆம், அளத நான் ெிளழகிரறன். அளத
நீங்கள் எனக்கு அளிப்பதற்காக காத்திருக்கிரறன். ஆனால்
அளத நான் எடுக்கெில்ளல” என்றான். அெர் அென்
கன்னத்தில் ஓங்கி அளறந்து “உன்ளன கழுரெற்றுரென். உன்
குடிளயரய முற்றழிப்ரபன். எங்ரக அது? இப்ரபாரத எனக்கு
அளத அளித்தால் நீ உயிர்பிளழப்பாய். உன் குடி எஞ்சும்”
என்றார்.

“தந்ளதரய, வநறிநூல்களளக் கற்றெர் நீங்கள்.

குற்றம்சாட்டுபெர்தான் சான்றுகளள அளிக்கரெண்டுவமன
அறியாதெேல்ல” என்றான் சுரபாத்யன். “அேசன்
குற்றம்சாட்டினால் வநறிகளள ரநாக்கரெண்டியதில்ளல.
ஒவ்ொதென் யாோயினும் அகற்றலாம் என்கின்றது வநறிநூல்”
என்று ெிதுேர் கூெினார். “லகிமாரதெியின் நூல்” என்றான்
சுரபாத்யன். “ஆம், அதுரெ என் வநறிநூல். நான் உன்ளன
அேசெஞ்சகன் என துரிரயாதனனிடம் வசால்ரென்… ஏன்
வசால்லரெண்டும்? உன்ளன கழுெிரலற்ற நான் எெரிடமும்
ரகட்கரெண்டியதில்ளல. நீ சூதன், ைத்ரியனல்ல” என்றார்
ெிதுேர்.
“சரி, அவ்ெண்ணவமன்றால் அளத வசய்யுங்கள்” என்றபடி
சுரபாத்யன் திரும்பினான். ெிதுேர் அென் ரதாளளப்பிடித்து
ெலுொகத் திருப்பி “அஞ்சுரென் என எண்ணினாயா? என்
அருமணிளய மீ ட்க நான் எளதயும் வசய்ரென்… ஆம், அதுரெ
எனக்கு முதன்ளம. உறவும் குருதியும் ஒன்றுமல்ல.
இப்புெியில் இனி அதுரெ எனக்கு எச்சம்” என்றார். “அளத
வசய்க!” என்றபடி சுரபாத்யன் வெளிரயறினான். “நான் உன்ளன
கழுரெற்றுரென். என் அருமணி இப்ரபாரத என் ளகக்கு
ெேெில்ளல என்றால் நீ கழுெிலமர்ந்திருப்பாய்” என்று
கூெியபடி பின்னால் வசன்ற ெிதுேர் தன் ரமலாளடளய
எடுத்து தளேயில் ெசினார்.
ீ “நில், நீ என் அருமணியுடன்
எங்கும் வசல்லெிடமாட்ரடன்” என்று உேக்க கூச்சலிட்டார்.
அென் வசன்றபின் காலால் நிலத்ளத ஓங்கி உளதத்து
“வகால்ரென், அளனெளேயும் வகால்ரென்” என வதாண்ளட
கமற ஓலமிட்டார்.

பின்னர் தளர்ந்து சுெரில் சாய்ந்து நின்றார். கண்களுக்குள்

குமிழிகளாக குருதியின் சுழிகளள கண்டார். மீ ண்டும்
அச்சத்தின் அளலரபால, கீ ரழ ெிழுந்துவகாண்ரட இருக்கும்
உணர்வுரபால அருமணியின் நிளனவெழ வெளிரய ஓடி
அங்ரக நின்றிருந்த காெலனிடம் “அேண்மளனக்கு வசல்!
உடரன கனகளே ெேச்வசால். என் இரு ளமந்தரும் இப்ரபாரத
மறிக்கப்படரெண்டும். அெர்களள சிளறயிலளடத்தபின்
என்ளன ெந்து பார்க்கச் வசால்!” என்றார். அென் கண்களில்
திளகப்புடன் “அவ்ொரற” என்றான்.

அென் வசன்றபின்னர் ரதளேரநாக்கிச் வசன்று ஏறிக்வகாண்டு

இருக்ளகயில் தளர்ந்து அமர்ந்தார். “ரகாட்ளடமுகப்பு” என்றார்.
ரதர் கிளம்பி இளங்காற்று ெந்து முகத்திலளறந்தரபாது “ஆம்,
அங்குதான்” என தனக்குத்தாரன வசால்லிக்வகாண்டார்.
ரகாட்ளடமுகப்புெளே முகத்ளத ளககளில் தாங்கி ெிழிமூடி
அமர்ந்திருந்தார். ரதர் நின்று பாகன் “ெந்துெிட்ரடாம்” என்றதும்
ெிழிதிறந்து ரநர்முன் எழுந்து நின்றிருந்த ளகெிடுபளடகளின்
முட்வசறிளெ ரநாக்கினார். ஒவ்வொரு கூரும்
ஒளிவகாண்டிருந்தது. குருதி உண்பதற்கான ெிடாரய
ஒளிவயன்றானதுரபால்.

இறங்கியரபாதுதான் தன் உடலில் சால்ளெ இல்ளல என்று

வதரிந்தது. ளகெிடுபளடகளள அணுகி அெற்ளற சுற்றிெந்தார்.
அெற்றுக்கான வபாறுப்புக்காெலன் அெர் அருரக ெந்து
“அளனத்தும் முற்வறாருக்கப்பட்டுள்ளன, அளமச்சரே” என்றான்.
“காந்தாேப்பளடகளின் அணிெகுப்பு முடிந்ததா?” என்று அெர்
ரகட்டார். அவ்ெினாெின் வபாருத்தமின்ளம துணுக்குறச்வசய்ய
அென் வபாதுொக தளலயளசத்தான். அெர் ரமரல
ரநாக்கியரபாது ரெல்முளனகள் ொளன குத்தி நின்றிருந்தளத
கண்டார். கீ ரழ அெற்றின் நிழல்கள். ஒவ்வொரு நிழலாக
அெர்ரமல் ெிழுந்து ெருடி அகல வமல்ல அெற்றின் கீ ரழ
நடந்தார். கூர்நிழலின் வதாடுளக உடல்சிலிர்க்கச் வசய்தது.

அப்பால் புேெியில் கனகர் ெருெது வதரிந்தது. புேெியிலிருந்து

இறங்கி அெளே அணுகி ெந்து ெணங்கி “ஆளண வபற்ரறன்,
அெர்களள சிளறயிட்டுெிட்டு ெருகிரறன்” என்றார். “ஆம்,
அெர்கள் உண்ளம வசால்ல மறுக்கிறார்கள்” என்றார். பின்னர்
“எெோயினும் திருட்டு குற்றரம. என் அருமணிளய இருெரும்
திருடினர்” என்றார். கனகர் ஒன்றும் வசால்லெில்ளல.
ஒருகணம் அந்த மணி அெர் ெிழிமுன் என வதரிந்து
மளறந்தது. இனி அளத பார்க்கரெ ரபாெதில்ளல. இனி
அதற்கும் அெருக்கும் உறெில்ளல. சீற்றத்துடன் திரும்பி
“அெர்கள் இருெளேயும் தளலவகாய்வதறிய
ஆளணயிடுகிரறன்” என்றார்.

கனகர் “அளமச்சரே…” என்றார். ெிதுேர் தன் களணயாழிளய

அெர்முன் தூக்கிக் காட்டி “இது என் ஆளண. அஸ்தினபுரியின்
ரபேளமச்சரின் ஆளண… வசல்க! இப்ரபாரத அெர்களின்
தளலகள் வகாய்துெசப்படரெண்டும்”
ீ என்று உேக்க ெறிட்டார்.
ீ
“வசல்க… மறுவசால் இல்ளல! வசல்க!” கனகர் தளலெணங்கி
திரும்பிச்வசன்று புேெியில் ஏறி மளறயும் ெளே அெர்
தளசகள் தளேெில்ளல. பின்னர் களளப்புடன் நடந்து
ளகெிடுபளடகளள ரநாக்கியபடி சுற்றிெந்தார். உடன்ெந்த
காெலளன ெிலகிச்வசல்லும்படி ளககாட்டினார். உடவலங்கும்
களளப்பு பேெியிருந்தது. பளடக்கலங்கள் ரபணும் நான்கு
கட்டடங்கள் நின்றன. அதற்கப்பால் ஒரு சிற்றளற. அதன் கதவு
திறந்திருந்தது.

அதன் முன் அெர் நின்று ரநாக்கினார். உள்ரள எெரோ

இருப்பது ரபாலிருந்தது. இருளளசவென ஒன்று வதரிந்தது.
அணுகி அதற்குள் ரநாக்கினார். எெருமில்ளல என
ெிழிவசான்னாலும் எெளேரயா உணர்வுகள் அறிந்தன. வமல்ல
உள்ரள வசன்றார். சிறிய அளற அது. உளடந்த வசங்கல்
படிக்கட்டுகள் இறங்கிச்வசன்று ஆழமான குழிரபான்ற
அளறளய அளடந்தன. அங்ரக ளகெிடுபளடகளுக்குரிய
துருப்பிடித்த அம்புகள் குெிந்திருந்தன. அங்ரக இருளில்
ஒருெர் நிற்பது வதரிந்தது. “யார்?” என்றார். ஓளசயில்ளல எனக்
கண்டு ரமலும் உேக்க “யார்?” என்றார்.

இறங்கிச்வசன்றரபாது படிகள் சற்று வபயர்ந்தன. கீ ரழ

வசன்றரபாது அங்கு எெருமில்ளல என வதரிந்தது. ரமரல
நின்றிருந்தரபாது ெிழுந்த தன் நிழல்ரபாலும் அது.
திரும்பிெிடலாவமன்று எண்ணி படியில் ஏறினார். என்ன பித்து
இது என்னும் எண்ணம் ெந்தது. இளத ஏன் வசய்ரதன்?
இளதெிட வபரிவதான்ளற வசய்திருக்கிரறன். அக்கணம்
அளலயளலவயன அளனத்தும் ெிரிந்து அெளே சூழ்ந்தது.
உடல் துள்ளித்துடிக்க அெர் வசங்கல் படிகளில் ஏறினார்.
இந்ரநேம் கனகர் வசன்றுெிட்டிருப்பார். அெளே
நிறுத்தரெண்டும். காெலனிடம் வசய்திப்புறா இருக்கும்.
இல்ளல, அது வசல்ல வபாழுதாகும். ஆளணமுேசு ஒலிக்கட்டும்.
முேசுரமளட அருரகதான். அங்ரக வசல்ல எவ்ெளவு
வபாழுதாகும்?

படிக்கட்டின் வசங்கல் ஒன்று வபயர்ந்து அெளே நிளலபிறழச்

வசய்தது. ளகநீட்டி சுெளேப் பற்ற முயன்றரபாது அது அெளே
சரிக்க தள்ளாடி கீ ரழ ஈேத்தளேயில் வசத்ளதச்சருகுகள்ரமல்
ெிழுந்தார். முனகியபடி திரும்பி எழுந்தரபாது அெருளடய
உடல்பட்டு நாட்டப்பட்டிருந்த மூங்கில்தூண் ஒன்று சரிந்தது.
“யாேங்ரக? காெலர்கரள…” என்று கூெினார். அெருளடய ஓளச
ரமவலழெில்ளல ரமரல திறந்திருந்த கதவு
காற்றிலளறபட்டவதன மூடிக்வகாண்டது. அதற்கப்பால்
தாழ்ெிழும் ஓளசளய அெர் ரகட்டார்.

இமைக்கணம் - 22

ெிதுேர் வநாண்டியபடி படிகளில் மீ ண்டும் ஏறி கதளெ

அளடந்து அளத ஓங்கி ஓங்கி அளறந்தார். கால்களாலும்
ளககளாலும் அளத மாறி மாறி தாக்கினார். உேக்க ஓலமிட்டார்.
ஒவ்வொரு கணமும் எளடமிகுந்தபடிரய வசல்ல அழுளகயும்
ஆத்திேமுமாக கதெின்ரமல் ரமாதினார். தாளமுடியாமல்
தளலயால் அளத அளறந்தார். “யாதெரே! யாதெரே” என தான்
கூவுெளத தாரன உணர்ந்தரபாது திளகப்புடன் என்ன
நிகழ்கிறவதன்று உணர்ந்தார். “யாதெரே, ரபாதும்… என்ளன
மீ ட்வடடுங்கள்” என்றார். “அத்தருணத்ளத ளகெிடுெது உங்கள்
ளககளிரலரய” என்றார் இளளய யாதெர். ெிதுேர்
ஒருகணத்தில் திமிறி வெளிரய ெந்தார்.

இளளய யாதெர் அெளே ரநாக்கி புன்னளகத்து “அருமணிளய

கண்டளடந்தீர்களா?” என்றார். “இல்ளல” என்றார் ெிதுேர். “அது
அந்த அளறக்குள்தான் உள்ளது, நீங்கள் ெிரும்பிப் பயிலும்
சுெடிக்கட்டுக்குள்.” ெிதுேர் திளகப்புடன் “ஆம், நான் கட்டுகளள
பிரிக்கரெயில்ளல” என்றார். பின்னர் “ரதெிஸ்தெத்திற்குள்ளா?”
என்றார். “இல்ளல, ெிொதசந்திேத்திற்குள்” என்றார் இளளய
யாதெர். “ஆம், அதற்கும் ொய்ப்புண்டு” என்றார் ெிதுேர்.
“ரதெிஸ்தெம் பின்னர் நீங்கள் பயின்ற நூல், ெிதுேரே.
வதாடக்கம் முதல் உடனிருப்பது லகிமாரதெியின் நூல்தான்.”
ெிதுேர் வபருமூச்சுெிட்டார். “அவ்ெிரு நூல்களுக்குள் ஆடுெது
உங்கள் ஊசல்” என்றார் இளளய யாதெர்.

இளளய யாதெளே சில கணங்கள் ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்த

ெிதுேர் “என் ெினாளெ நான் எங்கும் சந்திக்கரெயில்ளல”
என்றார். இளளய யாதெர் “உடல் மண்நீங்குெதற்கு முன்னரே
இவ்வுலகில் ெிளழொலும் சினத்தாலும் ெிளளயும்
ெிளசகளள தாங்கும் ஆற்றளல ெளர்த்துக்வகாள்பெரன
மாறாதனெற்ளற அறிய இயலும். அளசெற்ற கலத்திரலரய
அமுதத்ளத கறந்தளிக்கிறது அப்பசு. தனக்குள் இன்பத்ளத
அளடந்தென், ஒளிளய தன்னுள் வகாண்டென், வெளிரய
ரதடரெண்டியதில்ளல. இருளமகளள வெட்டிெிட்டென்
மட்டுரம இருத்தலுக்கு அப்பால் வசன்று எளதரயனும்
அறியக்கூடும்” என்றார்.

ெிதுேர் “நான் அந்த அருமணியால் எளத அளடந்திருந்ரதன்?

எதன்வபாருட்டு அளத அத்தளன முயன்று காத்ரதன்?” என்றார்.
“நீங்கரள எண்ணிரநாக்குங்கள், ெிதுேரே. இது இளமக்கணக்
காடு. காலவமன்று ஓடுெவதல்லாம் ளகயகப்படும்
துளிகவளன்று ஆன நிலம்” என்றார் இளளய யாதெர். ெிதுேர்
சிறிது எண்ணிச்சூழ்ந்துெிட்டு “அது நான் வகாண்ட
ஆழ்ெிளழவு. காமம் ஒன்ரற அத்தளகய மந்தணத்ளத
வகாள்ளமுடியும்” என்றார். “அளத காதவலன்றும் அளதெிடத்
தூய தன்னளித்தல் என்றும் உருமாற்றிக்வகாண்ரடன். அதற்ரக
ரதெிஸ்தெம் ரபான்ற காெியங்கள். கெிளதயின்
உளஉச்சங்களும் பித்தும். உருமாற்றி உருமாற்றி அளத
முற்றறிய முடியாத ஒன்வறன்று சளமத்து என்னுள் கேந்ரதன்.
யாதெரே, அந்த அருமணி நான் ஒரு கருங்குழல்திேளில்
சூடெிளழந்த மலர்.”

“ஏவனன்றால் என்னுள் அளமந்த எனக்குரிய இளண அெள்.

நான் ெளர்த்து சூடிக்வகாண்ட என் ரதாற்றத்திற்குத்தான் வபண்
ரதடினர் என் அன்ளனயும் பிதாமகரும். அதற்குரிய
துளணெிளயரய அளடந்ரதன். அதுவென்று உருமாற்றி
அெளுடன் ொழ்ந்ரதன். மானுடர் தங்கள் இளணகளள
தாங்கரள ெகுத்து அவ்ெடிெில் அளடந்து அெர்களுடன்
ொழ்கிறார்கள். ஆனால் எெரும் தங்கள் ெிழிப்புக்கனவுகளில்
ரதடுெது தாவனன்று தான் மட்டுரம அறிந்தெனுக்கான
துளணளயத்தான். எத்தளன பழக்கி இல்லத்வதாழுெில்
நாவயன்று கட்டினாலும் ஓநாய் காட்டின் ஊளனரய
கனவுகாண்கிறது.”
“நான் வெளிெந்து ஏறிடும் ெிழி. என் பற்களும் உகிர்களும் எழ
காமம்வகாண்டாடும் உடல். அது அெரள” என்றார் ெிதுேர்.
“ஒவ்வொரு வசால்ளலயும் கனியச்வசய்யும் உணர்ொக அந்தத்
வதால்ெிளசளய எவ்ெண்ணம் மாற்றிக்வகாண்ரடன்?” என
தனக்குள் ெியந்தார். “நதியின் ெிளசளய கிளளகளாக,
கால்களாக பிரித்து நிறுத்துகிரறாம். பசுளமவயனப் வபாலிகிறது.
வபான் என ெிளளகிறது” என்று இளளய யாதெர் வசான்னார்.
அெளே வெற்றுெிழிகளால் ரநாக்கினார் ெிதுேர். “அளனத்து
வதால்ெிளசகளும் அழவகன்றும் அறவமன்றும்
வமய்ளமவயன்றும் உருமாற்றத் தக்களெரய” என்றார் இளளய
யாதெர். ெிதுேர் தளலயளசத்தார்.

சற்று ரநேம் கழித்து “ஆனால் அதனினும் மளறொனது என்

ஆணெம்” என்றார் ெிதுேர். “ஆம், நான் அஸ்தினபுரியின்ரமல்
ெிளழவுவகாண்டிருந்ரதன். நாரன தகுதியானென் என்று
எண்ணிரனன். அந்நகருக்கு நிகோக நான் வகாண்டிருந்தது அந்த
அருமணி. அளத ெிழியருரக ளெத்து உள்ரள ரநாக்குளகயில்
நான் கண்டது அடுக்கடுக்வகன ஒளிவகாண்டு ெிரியும்
எனக்கான நுண்நகேத்ளத. என் ரகால்நிற்கும் ரகாட்ளட, என்
வசால் ஆளும் நிலம்.” வசாற்களுக்காகக் வகாந்தளித்து பின்
வமல்ல அடங்கி “நீங்கள் வசான்னதுதான் யாதெரே,
அளிக்கப்படும் உரிளம உரிளமரய அல்ல. வகாள்ளப்படுெதும்
வெல்லப்படுெதுரம வமய்யான உரிளமகள். நான் அன்பாலும்
அளியாலும் ரபணப்பட்டென். இன்வசால்லின் நஞ்சுண்டு
ெளர்ந்தென். அன்வபனும் சிறுளமயில்
திளளத்துக்வகாண்டிருப்பென்” என்றார்.

“என் உளம்கேந்த நஞ்சு இந்த அருமணி” என அெர்

வதாடர்ந்தார். “ெிந்ளததான். ஒளியும் ரபேழகும் வகாண்டது
நஞ்வசன்றுமாெது எப்படி? அல்லது நஞ்சுக்கு மட்டுரம அளெ
இயல்ெனொ?” தளலயளசத்து அெர் வபருமூச்சுெிட்டார்.
நிமிர்ந்து தத்தளிக்கும் ெிழிகளுடன் ரநாக்கி “ஆம்,
ஆணெமல்ல. ெஞ்சம். இது என் அன்ளனயின் ெிழிநீரின் ஒளி.
ஒரு முழு ொழ்க்ளகளயயும் சாளேத்தினூடாக ரநாக்கி
கழித்தெள். அெள் ரநாக்கியது எளத? அச்சாளேத் தனிளமயில்
அமர்ளகயில் என் ெிழிகள் அளத ரதடித்ரதடி சலிக்கின்றன”
என்றார்.

“நான் காண்பவதல்லாம் வபாருளற்ற அளசவுகளள.

யாளனகளின் ஓய்வுநளட. ெண்டிகள் எங்கிருந்ரதா எங்ரகா
வசன்றுவகாண்டிருக்கின்றன. மனிதர்கள் சிலந்திச்சேடில் ஆடும்
புழு என வநளிந்து வநளிந்து முன்னும்பின்னும் வசல்கிறார்கள்.
எப்வபாருளும் இல்லாத காட்சிகளள நாவளல்லாம்
ொழ்வெல்லாம் கண்டெள் எளத வமாண்டு வமாண்டு எடுத்து
தன்ளன நிளறத்துக்வகாண்டாள்?”

“வெறுளமளய! யாதெரே, அங்ரக நிளறந்திருப்பது அதுரெ.

வபாருளின்ளம, வதாடர்பின்ளம, இன்ளம. முழு நகரில் இருந்து
அந்தச் சாளல துண்டுபட்டிருக்கிறது. அந்த சாளலயிரலரய
அவ்ெிழிவதாடு ெட்டம் தனித்திருக்கிறது. முழுளமயிலிருந்து
வெட்டி எடுக்ளகயில் ஒவ்வொன்றும் முற்றிலும்
வபாருளிழந்தளெ. வபாருவளனக்வகாள்ெது அந்த முழுளமயில்
அளமந்திருக்கிறதுரபாலும். ஆனால் எெோயினும் வெட்டி
எடுத்த வெளிளய அன்றி முழுளமளய எப்படி அளடய
முடியும்? தாங்கள் அளித்த வபாருளள அெர்கள் அதில்
காண்கிறார்கள். அன்ளன அளத அளிக்க முற்றாக
மறுத்துெிட்டெள்.”
ெிதுேர் தனக்குத்தாரன தளலயளசத்தபடி அளமதியிலாழ்ந்தார்.
பின்னர் “ஆம், காமம் ரமாகம் குரோதம். எெோலும்
மளறத்துளெக்க இயலாதது. மளறக்க மளறக்க வபருகுெது.
ளமந்தர் இருெரும் மிகச் சரியாக அளத
சுட்டிக்காட்டிெிட்டனர்” என்றார். பின்னர் நிமிர்ந்து இளளய
யாதெளே ரநாக்கி “என் கலம் மாசுளடயவதன்பதனால் மாளச
அள்ளிக்வகாள்கிரறனா, யாதெரே?” என்றார். இளளய யாதெர்
“காமகுரோதரமாகம் இல்லாத மானுட உள்ளங்கரள
வமய்ளமளய அறியமுடியும் என்றால் வமய்ளம மானுடருக்கு
உரியரத அல்ல” என்றார்.

முகம் சற்ரற எளிதாக, ஆம் என ெிதுேர் தளலயளசத்தார்.

“காமத்ளத எவ்ெண்ணம் வெல்ெர்,
ீ ெிதுேரே?” என்றார் இளளய
யாதெர். “அறிரயன். முனிெரும் அறியாது தெிக்கும்
மாயவெளி அது” என்றார் ெிதுேர். “குரோதத்ளத? ரமாகத்ளத?”
என்று இளளய யாதெர் ரகட்டார். “அதற்கும் வசால்லப்பட்ட
மறுவமாழிகரள என்னிடமுள்ளன” என்று ெிதுேர் வசான்னார்.
“அன்பால் குரோதத்ளத. எளிளமயால் ரமாகத்ளத.” இளளய
யாதெர் புன்னளகத்து “காமத்ளத அடக்கத்தால் என்பர்
நூரலார். அளமச்சரே, அவ்ெண்ணம் வென்ற எெளேரயனும்
எப்ரபாரதனும் பார்த்திருக்கிறீர்களா?” என்றார். ெிதுேர் திளகத்து
பின் எண்ணத்திலாழ்ந்து “நான் பார்த்தெர்கள் சிலரே” என்றார்.

“ெிதுேரே, காமம் வகாண்டெர்கள் அளனெருரம அளத

அஞ்சுகிறார்கள். அடக்கப்படாத காமம் ெிலங்குகளுக்கு
மட்டுரம இயல்ெது. குரோதத்ளத நிகர்வசய்யரெ அன்ளப
பயில்கிறார்கள் மானுடர். தன்னெர்பால் அன்ளபயும்
அல்லெரிடம் சினத்ளதயும் வகாள்பெர் எளிரயார்.
எதிரிகளிடமும் அன்ளப வகாள்கிறார்கள் அறத்ரதார்.
ரமாகத்ளத வெல்ல எளிளமயில் அளமகிறார்கள் தெத்ரதார்.
காமமும் சினமும் ெிளழவும் அளனத்து மானுட
உள்ளங்களிலும் இருபால்பிரிவு வகாண்ரட அளமந்துள்ளன.
இரு முளனகளும் பூசலிடுகின்றன. அல்லது ஒன்றின் ொளல
பிறிவதான்று ெிழுங்கி சுற்றிெருகின்றன.”

“இருபாற்பிரிவு வகாண்ட வநஞ்சில் அளமதி என்பரத இல்ளல”

என்று இளளய யாதெர் வதாடர்ந்தார். “அறிக, காமரமா சினரமா
ெிளழரொ துயேளிப்பதில்ளல! அளத தளடயின்றி அளடயும்
ெிலங்குகள் வதய்ெத்துயளேயும் உலகத்துயளேயும் மட்டுரம
அளடகின்றன. அளெ எவ்வுயிரும் தெிர்க்கெியலாதளெ.
மானுடத்துயர் என்பது காமமும் சினமும் ெிளழவும்
நிகர்ெிளசகளால் எதிர்வகாள்ளப்படும்ரபாது உருொகும்
வகாந்தளிப்ரப. குற்றவுணர்ொக, குழப்பமாக, வகாந்தளிப்பாக,
ரசார்ொக அது மானுடளே அளலக்கழிக்கிறது.”

ஆம் என ெிதுேர் தளலயளசத்தார். “இருளமவயாழிதரல

அந்தத் துயரிலிருந்து ெிடுபடச்வசய்யும். காமம் அடக்கம்
என்னும் இருளமயிலிருந்து, சினம் அன்பு என்னும்
இருளமயிலிருந்து, ெிளழவு துறப்பு என்னும்
இருளமயிலிருந்து எழுெவதான்ரற மீ ளும் ெழியாகும்.
ஒளிநாடுபெரன இருளள வசன்றளடகிறான். இருளும் ஒளியும்
அற்றளத, இருளும் ஒளியும் ஒன்றானளத நாடுக! அதுரெ
அறிெின் ெழி.”

“அறிவதாறும் தீளமளய கண்ரடன் என்றீர் ெிதுேரே, நீங்கள்

கண்டது இருளமளய. நீங்கள் கண்ட ஒவ்வொன்றிலும்
தீளமயிடம் ரதாற்றுச் சுருங்கி அமர்ந்திருந்தது நன்ளம.
ஏவனன்றால் உங்களுக்குள் இருந்தது அரத இருளம.
இருளமயழிந்த அறிரெ அறிவெனப்படும். இருளமயில்
எழுென அளனத்தும் அறிெின்ளமரய” என்றார் இளளய
யாதெர். “ரநாக்குக, அஸ்தினபுரியின் அந்த எளிய அளமச்சளே!”

ெிதுேர் அக்கணம் அஸ்தினபுரியின் ளகெிடுபளடக்கல

நிளலயின் சிற்றளறயின் கதளெ உளடத்து வெளிரய ெந்த
ெிதுேளே கண்டார். இரு ளககளளயும் ெிரித்து “ளமந்தா!
ளமந்தா!” என அலறியபடி அெர் ஓடினார். ஆளட தடுக்கி கீ ரழ
ெிழுந்தார். எழுந்து ஓடி ளககளள ெிரித்து “ெேர்கரள,
ீ
ஓடிொருங்கள்! ெேர்கரள!”
ீ என்று கூெினார். பதறி ெந்து
சூழ்ந்தெர்களிடம் “எழுக முேசு… என் அேசாளண இப்ரபாரத
நிறுத்திளெக்கப்படரெண்டும். முேசு ஒலிக்கட்டும்” என்று
கூெினார். “எங்ரக என் ரதர்? என் ரதர் எங்ரக?” என்றபடி ரதளே
ரநாக்கி ஓடினார்.

ரதரிரலறிக்வகாண்டரபாது அெர் ெிம்மிக்வகாண்டிருந்தார்.

“அேண்மளனக்கு அேண்மளனக்கு” என்று கூெினார்.
ரதர்த்தட்ளட ஓங்கி ஓங்கி அளறந்தார். “வசல்க! வசல்க!” என்று
ஓலமிட்டார். ரதர் அஸ்தினபுரியின் வதருக்களினூடாக
ெிளேந்தது. முேவசாலி அெர் தளலக்குரமல்
முகில்முழக்கவமன ரகட்டது. ரதன ீத்திேள் என அதன் ஓளச
பறந்து வசன்றது. “வசல்க! ெிளேக!” என அெர் கூெிக்வகாண்ரட
இருந்தார். அேண்மளன முகப்ளப அளடெதற்குள்ளாகரெ
ரதரிலிருந்து குதித்து அதன் வசல்ெிளசயில் நிளலதடுமாறி
ெிழுந்தார். மீ ண்டும் எழுந்து ஓடினார்.

அேண்மளன முகப்பில் சுசரிதனும் சுரபாத்யனும் ளககள்

பிளணக்கப்பட்டு நிற்பளத கண்டார். கனகர் முேவசாலி ரகட்டு
வெளிரய ெந்து தயங்கி நின்றிருக்க அப்பால்
வகாளலொளுடன் காெலர் இருெர் நின்றிருந்தனர். “நிறுத்துக!
நிறுத்துக!” என்று கூெியபடி அெர்களள அணுகிப் பாய்ந்து இரு
ளககளாலும் அள்ளி வநஞ்ரசாடு ரசர்த்துக்வகாண்டார்.
நுனிக்காலில் எழுந்து அெர்களின் ரதாள்களள முத்தமிட்டபடி
ரகெல்களும் ெிசும்பல்களுமாக அழுதார். வசால்வலழாமல்
வநஞ்சு அதிர்ந்துவகாண்டிருந்தது. பின்னர் கால்தளர்ந்து
அெர்கள் ரமரலரய ெிழுந்தார்.

இளளய யாதெர் “ெிதுேரே, இதனால் நீங்கள் அந்த

அருமணிரமல் வகாண்ட பற்ளற இழந்துெிட்டீர்கள் என்று
வபாருளா? நாளள மீ ண்டும் அதன்வபாருட்டு சினம்
வகாள்ளமாட்டீர்கள் என்று வசால்லமுடியுமா?” என்றார். ெிதுேர்
“இல்ளல, இது ஓர் அளல. இது அந்தச் சினத்தின் மறுபக்கம்.
இதன் மறுபக்கவமன மீ ண்டும் பிறிவதாரு சினரம எழும்”
என்றார். “இங்கிருந்து மட்டுரம அளத காணமுடியும்,
அளமச்சரே” என்று வசால்லி இளளய யாதெர் புன்னளக
வசய்தார். “இது ஒரு கணம். ஒரு துளிளய நதிவயன
நீட்டுெளதப்ரபால் இளத காலவமன்றாக்குபெரே
வமய்யறிதளல வபறுகிறார்.”

“நான் இெற்ளற அறிந்துவகாண்ரடன்” என்றார் ெிதுேர்.

அதிலிருந்த உட்வபாருளள உணர்ந்து இளளய யாதெர்
புன்னளக வசய்தார். “ஆம், அறிதளலப்ரபால் எளிது
ரெறில்ளல. ஓரிரு வசாற்வறாடர்களில்
வசால்லிமுடிக்கத்தக்களெரய வமய்ளமவயன மானுடம் அறிந்த
அளனத்தும். வமய்யுணர்தலும் வமய்யிலளமதலுரம ரயாகம்.
ரயாகவமன்பது ஒவ்வொரு கணமும் என, ஒவ்வொரு
எண்ணத்தாலும் என பயிலப்படரெண்டியது. ஒவ்வொருெரும்
எதில் உளம் ஈடுபட்டிருக்கிறார்கரளா அளதரய ரயாகவமன்று
பயில்ெரத வதாடக்கம். முழுளமரநாக்கிய இலக்குடன்
பயில்ென அளனத்தும் ரயாகரம” என்றார் இளளய யாதெர்.
ெிதுேர் நிலத்ளத ரநாக்கி சரிந்த ெிழிகளுடன் அமர்ந்திருந்தார்.

அறிதலின் மாயங்களில் சிக்கி அளலக்கழிபென் அறிஞன். நான்

அறிகிரறன் என்னும் மயக்கம் அறிதலளனத்ளதயும்
அறிபெனில் ரகாக்கிறது. அறிெளனத்ளதயும் அென்
இயல்புக்ரகற்ப உருமாற்றுகிறது. அறிபென் தன்ளனரய
மீ ளமீ ள அறியும் சுழலில் சிக்களெக்கிறது. அறிெது
தாவனன்பதனால் அவ்ெினிளமளய அறிதலின் இனிளமவயன
எண்ணச் வசய்கிறது. தானற்ற ஒன்ளற அறியமுடியாதெனாக
ஆக்குகிறது. அறிளெ அறிெின்ளம என ஆக்கி
ெிளளயாடுகிறது.

அறிந்தளெ அறிெனெற்றுக்கு முன்வசால்லாக அளமெதன்

மயக்கம் வசால்லுக்கு வபாருள் அளிக்கும் புலவமன்றாகி
அளனத்ளதயும் தாவனனக் காட்டுகிறது. முன்னறிொல்
ெருமறிவு ெகுக்கப்படுெதனால் முன்னறிரெ அறிெின்
எல்ளலவயன்றாகிறது. கலவமன்று சளமந்து கெிந்தெற்ளற
தள்ளிெிடுகிறது. அறியப்படுென அளனத்தும் அறிந்தெற்றால்
வதாடங்கிளெக்கப்படுபளெயாகின்றன. அறிெனெற்ளற
மதிப்பிட அறிந்தெற்றால் இயலுவமன்பது அறிதலின் மயக்கம்.
வென்றளெ அளனத்ளதயும் தன் ரகாட்ளடக்குள்
வகாண்டுெரும் அேசன் ரகாட்ளட ஒன்ளறரய உண்ளமயில்
வென்றிருக்கிறான்.

அறிதலின் வநறிகளள அறிதலினூடாக ெகுக்க முயல்ெதனால்

அறிதல்களின் வபாதுளமகள் மட்டும்
கருத்தில்வகாள்ளப்படுகின்றன. வபாதுளமரய வமய்ளம என்பது
மயக்கம். வநறிகள் அளனத்தும் வதாகுப்புத்தன்ளம
வகாண்டளெ. வதாகுப்புச்வசயல் சாேம் ரதடுெது. சாேவமன
மட்டும் வமய்ளம வெளிப்படுெதில்ளல. வதாகுப்புகள்
அளனத்தும் வதாகுப்பெனிடம் ஆளணவபற்றுக்வகாள்பளெ.
வநறிகளின் திளசெழி வதாடங்கிய இடத்ளதரய
சுற்றிெந்துரசரும் ெளளரகாடு. வநறிகள் அறிதல்களள ஏற்றும்
மறுத்தும் பகுக்கின்றன. இேண்வடன்றானளெ தங்களுக்குள்
ஆடத் வதாடங்கிெிடுகின்றன.

அறிெின் முழுளம அதன் முடிெில் உள்ளது என்னும் மயக்கம்

அறிெதளனத்ளதயும் அறியப்படாத ஒன்ளறக்வகாண்டு
மதிப்பிடச் வசய்கிறது. மறுத்து மறுத்து முன்ரனறுபென்
வசன்றளடெதில்ளல. ஏற்று ஏற்று வசன்றளடபென் ெழியில்
நின்றுெிடுகிறான். ஏற்பும் மறுப்பும் இரு நிளல. அளத
கடத்தரல ரயாகம்.

ஒன்றுபிறிதுடன் வசால்லாடுவமன்றால் அளெ இேண்டும்

அறிெல்ல. ஒன்று பிறிதுடன் இளணயுவமன்றாலும் அளெ
இேண்டும் அறிெல்ல. ஒன்று தன்ளன முழுளமவயன்று
காட்டுவமன்றாலும் அது அறிெல்ல. கன்று முளலளய
அறிெதுரபால் நிகழ்ெரத அறிதல். ஆன்மா உடளல
அளடெதுரபால் ஆதரல அறிவு.

அறிதளல அறியெியலும் என்னும் மயக்கம் அறிதளல ஓர்

ஆடவலன்றாக்குகிறது. அளடந்தெற்றில் மகிழ்வும் அளடென
குறித்த எதிர்பார்ப்பும் தெறுென குறித்த பதற்றமும் அறிதளல
மளறக்கின்றன. அறிதலில் வெற்றிரதால்ெி இல்ளல. நல்லது
அல்லது என்றில்ளல.

எெரும் உடல்ெளர்ெளத உணர்ெதில்ளல. ஆற்றும் வசயல்கள்

அளனத்ளதயும் அறிதவலன்றாக்கியென் தன்னுணர்ெின்றி
அறிெளடந்து அறிெிலளமந்துவகாண்டிருக்கிறான்.
அறிதவலன்பது ஆதல். அறிந்த பின்னரும் அறிந்தவதன்ன
என்று அறியாதிருத்தல். அறிவென்று தனித்து ஒன்ளற
வகாண்ரடார் அறிளெ அளடயாதெர்.

புறத்ரத அறியும் அறிதல்களளனத்தும் வதாடக்கமும் முடிவும்

வகாண்டளெ. அறிெளமந்தென் அெற்றில் களிப்புறுெதில்ளல.
ஒவ்வொரு அறிதலும் ஒரு முழுளம. ஒவ்வொரு
அறிதல்கணமும் ஒரு ொழ்வு. ஒன்று பிறிதல்ல. ஒன்றிலிருந்து
பிறிதும் இல்ளல. ஒவ்வொன்றிலும் திகழ்பென்
முழுளமயிலிருந்து முழுளமக்கு வசல்பென். அென்
முழுளமயில் இருக்கிறான். முழுளமரய அறிவெனப்படும்.

இளளய யாதெளே ெணங்கி ெிளடவகாண்டு கிளம்பிய

ெிதுேர் ளநமிைாேண்யத்தின் அடர்காட்டின் ஒற்ளறயடிப்
பாளதயினூடாக நடந்தார். தனித்து தளர்ந்து வதாய்ந்த
ரதாள்களுடன் நடந்த அெளே சூழ்ந்திருந்தது காட்டின் இருள்.
தன் காலடிரயாளசளய அப்பாவலன்றும் அருகிவலன்றும்
ரகட்டுக்வகாண்டிருந்தார். அறியாமல் தன் இல்லத்ளத
அளடந்துெிட்டிருப்பளத உணர்ந்தார். முற்றத்தில் சால்ளெ
காற்றில் பறக்க நின்றிருந்தார். இருண்ட ொனில்
ஒளிர்ந்துவகாண்டிருந்த துருெளன ஏறிட்டுப்பார்த்தார்.

நிருத்ளய மாளிளக ொயிலில் நின்றிருந்தாள். “குளிர் மிகுந்து

ெருகிறது” என வமல்லிய குேலில் அெள் வசான்னாள். அெர்
ஆம் என தளலயளசத்து மாளிளகக்குள் வசன்றார். ஒரு நீண்ட
கனவென்று ளநமிைாேண்யத்ளத உணர்ந்தார். அல்லது பயின்ற
நூவலான்றின் நிளனவெழுளக. ளநமிைாேண்யம். காலம் ஒரு
ஆழிவயன்று சுழிக்கும் ெட்டம். தளர்ந்த காலடிகளுடன்
இளடநாழியில் நடந்து மேப்படிகளில் ஏறினார். கீ ரழ நிருத்ளய
கதளெ மூடும் ஓளச ரகட்டது. ரசடிப்வபண்களின் வமல்லிய
குேல்கள். ரதரிலிருந்து அெிழ்க்கப்படும் புேெியின்
தும்மரலாளச. அதன் கழுத்துமணி குலுங்கல். ரதர்ச்சகடம்
உருண்டு நிற்கும் ஓளச. பிறிவதான்றுக்குச் வசல்லும் இேெின்
ஒலிகள் அளெ.

சுசரிதனின் அளறக்குள் சுடவோளி வதரிந்தது. அெர்

நிளலக்கீ ற்வறனத் வதரிந்த வசவ்வொளிளய ரநாக்கியபடி
நின்றார். நீண்ட வசவ்ெரிவயன அது இளடநாழியின்
மேத்தளேயில் ெிழுந்து மறுபக்கம் சுெரில் எழுந்து ஓங்கிய
ொள்ரபால் நின்றது. கதளெ வமல்ல வதாட்டரபாது
ஓளசயின்றி திறந்துவகாண்டது. சுசரிதன் அப்பால் சாளேத்ளத
ரநாக்கியபடி திரும்பி நின்றிருந்தான். அளறக்குள் அெர்
நுளழந்தளத அென் அறியெில்ளல. அெர் அென் ரதாள்களள
ரநாக்கியபடி நின்றார். அது ரெவறெரோ என ரதான்றியது.
அளசயாத உடலில்கூட உணர்வுமாற்றம் எவ்ெண்ணம்
வெளிப்படுகிறது என ெியந்தார்.

“ளமந்தா” என வமல்லிய குேலில் அளழத்தார்.

திரும்பியரபாதுதான் அது சுரபாத்யன் என வதரிந்தது. அெளே
இளமயளசயாமல் ரநாக்கி அென் நின்றான். வமல்லிய வசால்
ஒன்று எழுந்து உதடுகளிரலரய ஓளசயடங்கியது. “ஏன்
துயில்நீத்திருக்கிறாய்?” என்று அெர் ரகட்டார். இல்ளல என
அென் தளலயளசத்தான். அென் ெிழிகள் அெளே
அறியெில்ளல என்று ரதான்றியது. முற்றிலும் அயலெனின்
ரநாக்கு. அது அெளே அகம் பதறச் வசய்தது.

அருகளணந்து அென் ளககளள வதாடப்ரபானார். அென்

ளகளய இழுத்துக்வகாண்டு ெிலகினான். “ஏன்
துயர்வகாண்டிருக்கிறாய்?” என்று அெர் ரகட்டார். மீ ண்டும்
அெளனத் வதாட ளகநீட்டினார். அென் அருெருப்புடன்
முகம்சுளித்து ரமலும் பின்னால் வசன்றான். “வதாடரெண்டாம்”
என்றான். திளகப்புடன் “ஏன்?” என்று அெர் ரகட்டார். “இனி
உங்கள் வதாடுளகளய என்னால் ஏற்கமுடியாது” என்றான்.
அெர் “ஏன்?” என உளடந்த குேலில் ரகட்டார். “அக்கணத்ளத
என்னால் கடக்க முடியாது” என்று அென் ெிழிகளள
ெிலக்கியபடி வசான்னான்.

அெனால் ரபசமுடியெில்ளல. உதடுகள் துடிக்க ளககள்

அளலக்கழிய உடல் நடுங்க இருமுளற வசால்வலடுத்தான்.
பின்னர் “கழுமுளனக்கு முன்னரே கழுென் இறந்துெிடுகிறான்”
என்றான். ளககள் அளசந்தளசந்து ரமலும் ரமலுவமன ரகளாச்
வசாற்களள காற்றில் நிகழ்த்தின. “மறுபிறப்பில் நாம்
அழிந்வதழுகிரறாம்” என்றான். “ளமந்தா, அது வெறும் கனவு.
அது என் உணர்வுகள் சளமத்த மாளய.” அென் ரகாணலாக
இழுபட்ட ொயுடன் “ஆனால் திேண்டுெந்த உண்ளம
என்றுமுள்ளது” என்றான். “இல்ளல, அது வபாய். அது நான்
எனக்கு அளித்துக்வகாண்ட உளமயக்கு.”

கதவு திறக்க ொயிலில் சுசரிதன் நின்றான். “தங்கள் அளறக்கு

வசல்க!” என்றான். அென் ெிழிகளில் இருந்த வெறுப்ளப
ரநாக்கியபடி அெர் உடல் குளிர்ந்து வசயலிழக்க நின்றார்.
“வசல்க… இனி ஒருமுளறயும் ளமந்தா என்று அளழக்கும்
வகாடுளமளய இளழக்காதீர்கள். உங்களள தந்ளத என்று
எண்ணும் சிறுளமளய எங்களுக்கும் அளிக்கரெண்டாம்.”
ெிதுேர் “இது கனவு… இது ரெவறங்ரகா நிகழ்கிறது” என்றார்.
“ஆம், ஆனால் இது அங்கு ஒரு கணம்” என்று சுசரிதன்
வசான்னான். “அழிெிலாத வமய்க்கணம்… ”
ெிதுேர் கண்ணருடன்
ீ ளகநீட்டி “எனக்வகன்று எதுவும்
இல்லாமலாகும், நான் எச்சமில்லாது அழிரென்” என்றார். “ஆம்,
அதுரெ உங்கள் ஊழ். வசல்க!” என்றான் சுரபாத்யன்.
“ஏவனன்றால் அறிளெ நாடுபெர் அளனத்ளதயும் மிச்சமின்றி
களேத்தழிப்பார். ரெறு ெழிரய அத்திளசயில் இல்ளல.” ெிதுேர்
ளககள் நீண்டிருக்க அெளன ரநாக்கி நின்றார். “வசல்க, இனி
உங்களுக்கு ளமந்தர் இல்ளல. குடியும் குருதிெழியும் இல்ளல”
என்றான் சுசரிதன். அெர் அெளன ரநாக்கி திரும்பினார். “நான்
தனித்துெிடப்படுரென். வெறுளமயால் சூழப்படுரென்” என்று
தாழ்ந்த குேலில் வசான்னார். “ஆம், அதுரெ அறிபெனுக்கு
ெகுக்கப்பட்டது. வசல்க!” என்றான் சுசரிதன்.

அெர் அெர்களள மாறிமாறி ரநாக்கியபடி நின்றார். பின்னர்

அெர் ளககள் தளர்ந்து சரிந்தன. முகத்தளசகள் வநகிழ
புன்னளகரபால் ஓர் அளசவு கூடியது. வபருமூச்சுெிட்டு
“நீங்களும் அறிதலின் பாளதளய வதரிவுவசய்துெிட்டீர்கள்.
கழுமுளனக்கு முந்ளதய கணத்தில்” என்றார். அெர்கள்
ெிழிகளில் அதிர்ச்சியுடன் அெளே ரநாக்கினர். “ஒன்ளற
உளடத்து அறிளகயில் அளனத்ளதயும் உளடக்கும்
பளடக்கலம் ஒன்ளற வபற்றுெிடுகிறீர்கள்” என்றபின் அெர்
வெளிரய நடந்தார்.

ஒவ்வொரு காலடியிலும் உடல் எளிதாகியபடிரய ெந்தது. தன்

அளறொயிளல அளடந்தரபாது அெர்
புன்னளகத்துக்வகாண்டிருந்தார். சால்ளெளய
மஞ்சத்திலிட்டுெிட்டு அகல்ெிளக்ளக ளகயில் எடுத்தபடி
சிற்றளறளயத் திறந்து உள்ரள வசன்றார். ஆமாடப் ரபளழளய
திறந்து லகிமாரதெியின் ெிொதசந்திேத்ளத எடுத்தார்.
சேடுமுடிச்ளச அெிழ்த்து ஏடுகளள புேட்டியரபாது
அஸ்ெதந்தத்ளத கண்டளடந்தார். ஏடு ெிழிதிறந்ததுரபால்
அளமந்திருந்தது. குளம்புகள் ஓளசயிட தளலக்குரமல்
கடந்துவசன்றது குதிளே.

இமைக்கணம் - 23
பகுதி ஆறு : ஊழ்கம்

ளநமிைாேண்யத்திலிருந்து வெளிரய ெந்த யமன் ஆழ்ந்த

தனிளமளய உணர்ந்தார். அங்கு கிளளெிரித்து நின்றிருந்த
மருத மேத்தடியில் ளககளள மார்பில் கட்டியபடி அடிமேத்தில்
சாய்ந்து சூழ்ந்திருந்த கருக்கிருட்ளட ரநாக்கினார். பின்னர்
கால்தளர்ந்து ரெர்களில் அமர்ந்தார். சுட்டுெிேலால் இடது
மீ ளசளயச் சுழற்றி முறுக்கி நீட்டி அளளந்து வகாண்டிருந்தார்.
“அது புேெி” என்னும் வசால் அெருக்குள் எஞ்சியிருந்தது. எெர்
எெரிடம் வசான்னது அது? எெர் எண்ணிக்வகாண்டது?
கூளகவயான்றின் ஒலிரகட்டு தன் நிளல மீ ண்டு அெர்
மீ ண்டும் இளளய யாதெளே ரநாக்கி வசல்ல ெிளழந்தார்.
பின்னர் திரும்பி ளநமிைாேண்யத்தின் எல்ளலளய பார்த்தார்.

காட்டுக்கு வெளிரய வதன்திளசக்காெலனின் ஆலயமுற்றத்தில்

அெருக்காக காத்து நின்றிருந்த உபகாலனாகிய சம்ப்ேமன்
அங்கிருந்து அெளே ரநாக்கினான். அெர் ெிழிகளளக்
கண்டதும் ளககளளக் கூப்பியபடி அெர் ெருெதற்காக காத்து
நின்றான். எளட மிக்க காலடிகளள ளெத்து வெளிரய ெந்த
யமளன ெணங்கிய சம்ப்ேமன் “அேரச, தாங்கள் அடுத்து
உட்புகுந்து மீ ளரெண்டியெளே கண்டறிந்து
வசால்லும்வபாருட்டு ெந்துள்ரளன்” என்றான். ‘வசால்’ எனும்படி
யமன் ளகயளசத்தார்.
“அெர் வபயர் கிருஷ்ண துளெபாயனன். போசே முனிெருக்கு
மச்ச குலத்துப் வபண்ணாகிய சத்யெதியில் பிறந்த ளமந்தர்.
நால்ரெதங்களளயும் கற்று வசால்நிளேளய
ெகுத்தெோளகயால் ெியாசர் என பட்டம் வபற்றெர்.
அஸ்தினபுரி அேசர்களின் குருதிெழி அெரிலிருந்ரத என சில
களதகள் வசால்கின்றன. வதற்ரக ெியாசெனத்தின்
தனிக்குளகவயான்றில் ளெசம்பாயனன், சுமந்து, ளஜமினி,
ளபலன், உக்ேசிேெஸ் என்னும் ஐந்து மாணெர்களுடன்
தங்கியிருக்கிறார். ஒவ்வொரு நாளும் எட்டுத் திளசயிலிருந்தும்
சூதர்கள் அெளேத் ரதடிெந்து அெர் இயற்றும் பாடல்களளயும்
குறுங்காெியங்களளயும் கற்று மீ ள்கிறார்கள். அேரச, இன்றிேவு
இக்கணத்தில் தன் மாணெர்களளயும் காவடங்கும் குடில்கட்டி
நிளறந்திருக்கும் சூதர்களளயும் முற்றிலும் தெிர்த்து தனித்துச்
வசன்று சிற்ரறாளடக் களேவயான்றில் நீரோளசளய ரகட்டபடி
அமர்ந்திருக்கிறார்” என்றான் சம்ப்ேமன்.

“நான் அெளே பார்த்தரபாது அெர் கண்களிலிருந்து ெிழிநீர்

ெழிந்து தாடியில் துளிர்த்து நிற்பளத கண்ரடன். உதடுகள்
அழுளகயில் ெிம்மிக்வகாண்டிருந்தன. அணிந்திருந்த
மேவுரியாளடளயப் பற்றி கசக்கின அெர் ெிேல்கள்.
சிறுதெளளவயன ஓளடக்களே சதுப்பில் தாெிக் குதித்து
அெளே அணுகி ெிழியுருட்டி கூர்ந்து ரநாக்கிரனன்.
ஐயங்வகாண்டெர்ரபால் திரும்பி என் ெிழிகளள பார்த்தார். என்
அருகளமொல் அத்தருணத்தில் இறந்துெிட ரெண்டுவமன்று
அெர் ெிளழந்தார். வபருெிளசவயன அெருளடய ெிளழவு
என்ளன இழுத்தது. ரமலும் இருமுளற துள்ளி அெர் இடக்கால்
நகம்ெளே வசன்ரறன். நாநீட்டி அளத வதாடுெதற்கு
எம்பிரனன்.”
“அேரச, உயிர்களில் நீண்ட வசால்வகாண்டது தெளள. என்
நாக்ளக வதாடுக்காமல் என்ளன தடுத்தது அத்தருணத்தில்
எளனச் சூழ்ந்த ஊழின் எளட மட்டுரம. ஒரு கணத்தில் எளன
வென்று திரும்பித் தாெி அகன்ரறன். அெரும் உளம் மீ ண்டு
நீள்மூச்வசறிந்தார். ஒரு கணத்தில் இறப்ளப வசன்று வதாட்டு
மீ ண்டிருக்கிறார் என்பளத அெருளடய சித்தம் அறியெில்ளல.
ஆழம் உணர்ந்து வமல்ல நலுங்கியது. அேரச, நான் உணர்ந்தது
இறப்வபனும் எண்ணம் அெருக்குள் நிேப்பிய
இனிளமளயத்தான். முகம் இளங்காதலன் தன் ரதாழிளய
எண்ணிக்வகாண்டதுரபால் மலர்ந்தது.”

“நீள்மூச்சுகள்ெிட்டபடி தாடிளய ளககளால் நீெிக்வகாண்டு

உதிரி ெிண்மீ ன்கள் பேெிய ொளன நிமிர்ந்து ரநாக்கினார்.
ளககளால் காற்றில் சுழற்றி மீ ள மீ ள ஓங்காேத்ளத எழுதுெது
அெர் ெழக்கம். அவ்ெிேல்களள சற்று அப்பால்
பாளறவயான்றின்ரமல் அமர்ந்து ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்ரதன்.
எழுதாத ஒரு கணம் அெேது சித்தக்காலத்தில் இல்ளல.
எழுதுபெர்கள் எண்ணுெதும் இயல்ெதும் ஓய்ெதும்
எழுத்திரலதான். தங்கள் வசாற்களுக்குள்ரளரய
சிளறவகாள்கிறார்கள். வசாற்களால் சிளறயுளடத்து
மீ ள்கிறார்கள். வசாற்களள உண்டு வசாற்களில் மூழ்கி
மளறகிறார்கள்.”

“அெருள் ஓடிய வசாற்களள என்னால் அறியக்கூடெில்ளல.

ஆனால் வமல்லிய குேலில் அெர் முனகிய ரபாது ஹா ரதெி,
பிங்களரகசினி என்னும் வசால்ளல ரகட்ரடன். இறப்ளப
புகழ்ந்து பாடுகிறார் என்று ரதான்றியது. ஒரு கெிளதக்கான
முதற்வசால். அச்வசால்லில் தாளவமன அளமந்த
பிறவசாற்களள சிலந்தி தன் ெயிற்றுப்பளசயிலிருந்து நூல்
நீட்டுெதுரபால எடுத்துக்வகாண்டிருந்தெர் எதிர்பாோத
அடிவயான்று பிடரியில் ெிழுந்ததுரபால் உடல் உன்னி
ளககால்கள் அதிே எழுந்தார். என் ரநாக்ளக உணர்ந்தெர்ரபால்
சுற்றும் முற்றும் பார்த்தார். வபருெலி வகாண்டெர்களிடம்
மட்டுரம வதரியும் அதிர்ளெ அெரிடம் கண்ரடன். பற்கள்
கிட்டித்திருக்க ளககள் முடிச்சுெிழ நடுங்கி ெலி
முனகவலழுப்பி பின் வமல்ல தளர்ந்தார். அத்தருணத்தில் அெர்
எண்ணியது இளளய யாதெளே. அளத உணர்ந்ததும் நான்
இங்ரக மீ ண்ரடன்” என்றான்.

யமன் “ஆம், அெர் உருெிரலரய நான் மீ ண்டும் வசன்று அெர்

வசால்ளல ரகட்கரெண்டும்” என்றார். மறுகணம் ெியாசவனன
அளமந்து மீ ண்டார். மறு இேெில் இளளய யாதெர் ொழ்ந்த
சிறுகுடிலின் கதவுப்படளல வமல்ல தட்டி “யாதெரே, யாதெரே”
என்று அளழத்தார். உள்ரள சிற்றகல் ஒளியில் சுெடி ஒன்ளற
படித்துக்வகாண்டிருந்த இளளய யாதெர் அளத மடித்து
ளெத்துெிட்டு ளகயில் ெிளக்குடன் ெந்து கதளெ திறந்தார்.
படித்துக்வகாண்டிருந்த வசால்லின் ஒளி அெர் முகத்தில்
எஞ்சியிருந்தது.

நிழலாடிக்வகாண்டிருந்த முற்றத்தில் நிழலுருொக

நின்றிருந்த ெியாசர் “நான் கிருஷ்ண துளெபாயனன். இளளய
யாதெரே, தங்களள இதுெளே ரநரில் பார்த்ததில்ளல” என்றார்.
இளளய யாதெர் “ஆம், ஆனால் என்ளன நீங்கள் நன்கு
அறிெர்கள்.
ீ உங்கள் ஏழு காெியங்களின் களதத்தளலென்
நான். ஆசிரியளன என உங்களளயும் நான் நன்கு அறிரென்”
என்றார். ெியாசர் “ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு களதவயன
என்ளன ெந்தளடந்துவகாண்டிருந்தீர்கள். அளலகளளக் கண்டு
கடல் புளனயும் எளியென். என் காெியங்கள் அதன்
ெிளளவுகரள” என்றார். “என்ளன புளனந்தறிெவதான்ரற ெழி”
என்று சிரித்த இளளய யாதெர் “உள்ரள ெருக, பிதாமகரே!”
என்று அளழத்தார்.

வபருமூச்சுடன் வமலிந்த கால்களள படிகளில் ஊன்றி உடளல

உந்தி உள்ரள ெந்த ெியாசர் சுற்றும் ரநாக்கி “மிகச் சிறிய
அளற” என்றார். சிறுெளனப்ரபால நளகத்து “என்னிலுள்ள
அந்தத் தத்துெரநாய் உளம் ெிரிெதற்கு இதுரெ ரபாதும்
என்று வசால்லத் துடிக்கிறது, பிதாமகரே” என்றபின் “அமர்க!”
என்று தர்ப்ளபப்புல் பாளய எடுத்து ெிரித்தார் இளளய யாதெர்.
சிரித்தபடி “சுடர் தனக்வகன வெளி சளமக்கிறது என்று வசால்ல
என்னிலுள்ள கெிளதரநாய் உந்துகிறது” என்ற ெியாசர் தன்
ளகயிலிருந்த தண்டத்ளத சுெரில் சாய்த்து ளெத்தார். இளளய
யாதெர் குனிந்து அெர் கால்களளத் வதாட்டு வசன்னி சூடி
“ொழ்த்துக, பிதாமகரே!” என்றார்.

“எண்ணுெது இயல்ெதாகுக!” என அெர் ரதாள்வதாட்டு

ொழ்த்திய ெியாசர் “என்ளன அளனத்துமறிந்த ஆசிரியவேன்று
மாணெர்கள் அளழக்கிறார்கள். நான் அறியாதனெற்ளற
கற்பதற்காக இங்கு ெந்ரதன்” என்றார். இளளய யாதெர்
நளகத்து “ளமந்தனிடமிருந்து முதற்வசால் வபற்ற
மூெிழியன்ரபால” என்றார். ெியாசர் புன்னளகத்து “ஆம்,
அளதரய நான் எண்ணிரனன். தந்ளதயர் அளனெரும்
அச்வசால்ளல ளமந்தரிடம் இருந்ரத வபற்றுக்வகாள்ள முடியும்”
என்றபின் பாயில் அமர்ந்தார். வமல்லிய கால்களள மடித்து
அதன்ரமல் ளககளள ரகாத்துக்வகாண்டார்.

இளளய யாதெர் அெர்முன் அமர்ந்தபடி “தங்கள் வசாற்களளப்

பயிலாத ஒரு நாள்கூட இருந்ததில்ளல, பிதாமகரே. சற்று
முன்னர்கூட நீங்கள் யாத்த ஹஸ்திபிேபாெம் என்னும்
குறுநூளலரய படித்துக்வகாண்டிருந்ரதன்” என்றார். “ஆம்,
என்ளனச் சுற்றி நான் எழுதிய வசாற்கள் நிேம்பி
அளலயடிக்கின்றன. அதில் நீந்திரய எெோயினும் என்ளன
ெந்து அளடய முடிகிறது” என்ற ெியாசர் “வசாற்களுக்குள்
தனிளம வகாண்டெர்கள் கெிஞர்கள் என்று ஒரு வசால்
உண்டு. போசேரின் ேத்னாெளியில் என எண்ணுகிரறன்”
என்றார். “பிற தனிளமகளள ெிட அது ரமல்” என்று இளளய
யாதெர் வசான்னார்.

முகமனுளேகள் முடிெளடெளத இருெரும் உணர்ந்தனர்.

ெியாசர் ெிழிெிரித்து இளளய யாதெளே காலிலிருந்து
தளலெளே குழற்பீலியிலிருந்து இடக்கால் கருநகம் ெளே
ெிழிரயாட்டினார். இரு ரதாள்களளயும் வதாட்டு மார்ளப ெருடி
அெர் ரநாக்கு அளலந்தது. அகல்ெிளக்கின் வசவ்வொளியில்
அெர் ெிழிகளில் அனல் வதரிந்தது. உதடுகளில் குருதி. “ரநாக்க
ரநாக்க குளறெிலாதெர் என்று உங்களளப் பற்றி எழுதிரனன்.
ரநாக்கும்ரதாறும் வபருகுபெர் என்று இப்ரபாது அறிந்ரதன்”
என்றார் ெியாசர். “களதத்தளலெர்கள் கணம்ரதாறும்
வபருகுபெர்கள் அல்லொ?” என்று இளளய யாதெர் ரகட்டார்.
ெியாசர் நளகத்து “வமய், களதத்தளலென் ஒருெளன
புளனந்தால்ரபாதும், அெரன களதயுலளக தன்ளனச் சுற்றி
கட்டிக்வகாள்ொன்” என்றார்.

பின்னர் ெிழிமாறுபட்டு “நூறு களதத்தளலெர்களள

பன்ன ீோயிேம் களதமாந்தளே புளனந்தளமயால் என்ளன
மகாெியாசன் என்கின்றனர். என் அளனத்துப் புளனவுகளும்
ளமயவமன ஒருெளே திேட்டி எடுத்துக்வகாள்ெதற்காகரெ
என்று நான் அறிரென். எழுதுந்ரதாறும் நழுவுெதும்
எண்ணுந்ரதாறும் திேள்ெதுமாகிய அவ்வுருெின் மாளயயால்
இதுெளே ொழ்ெில் நிளறக்கப்பட்ரடன்” என்றார். “தன் மூச்ளச
அளித்து களதத்தளலெளன யாத்து பின் அவ்வுருெில் இருந்து
தன் மூச்ளச இழுக்கத் வதாடங்குெரத ஆசிரியரின் மீ ளாச்
சுழல்.” தாடிளய நீெியபடி “யாதெரே, அறியும்ரதாறும் அகலும்
களதத்தளலெளன அளடந்த கெிஞன் நல்லூழ் வகாண்டென்.
முடிெளடயாத காெியத்தில் ொழ்கிறான்” என்றார். இளளய
யாதெர் புன்னளகத்தார். “மாளய ெிளளயாடல். வபாருள்ெயப்
ரபருரு” என ெியாசர் தனக்ரக ரபால வசால்லிக்வகாண்டார்.

பின்னர் மீ ண்டு குேல் மாறி “இத்தருணத்தில் உளம்வகாண்ட

வபருந்துயவோன்ளற எங்கு வசன்று உளேப்பவதன்று எண்ணிப்
பளதத்தரபாது ரதான்றியது, ஆசிரியன் தன்
களதத்தளலெனிடம் அல்லாமல் பிற எெரிடம் வசன்று
பணியமுடியும் என. பிற எெர் வசால்ளல தன் ஊழ்க
நுண்வசால்வலன்று அென் ஏற்க முடியும்? வதாழுது வதாழுது
கல்லில் எழுப்பிய வதய்ெம். யாதெரே, நீங்கரள எனக்கு
ெழிகாட்ட ரெண்டும்” என்றார்.

இளளய யாதெர் “களதத்தளலென் தன் ஆசிரியளன மட்டுரம

வசன்று கால்வதாட்டு ெணங்க முடியும். ஆசிரியளன
எரித்வதழுந்த அனரல களதத்தளலென். அெியுண்ட பின்ரப தீ
ரதெர்களள ெிண்ணிலிருந்து கறந்வதடுத்து தன்னில் சூடி
எழுந்து நிற்கும் ெல்லளம வகாள்கிறது. நூறாண்டுகாலம்
உங்கள் ெிழிநீளே, புன்னளகளய, தனிளமளய, ெிளழவுகளள
அெிவயனக் வகாண்டென் நான்” என்றார். ெியாசர் இளளய
யாதெளே ெிழியளலய முகம்மலர்ந்து ரநாக்கி
அமர்ந்திருந்தார். பலமுளற களலந்து வசால்வலடுக்க
முயன்றும் ெிழிவகாண்ட உெளக மீ ண்டும் அெளே இழுத்து
ஆழ்த்தியது. பின் “எத்தளன அணிகளால் வசால்லியிருப்ரபன்
உங்களள! இவ்வுலகரம உங்களுக்கு அணிவசய்யும்வபாருட்டு
எழுந்ததுரபாலும்” என்றார்.

முளலயூட்டும் அன்ளன என, முத்தமிடும் காதலன் என அெர்

முகம் வநகிழ்ந்தும் மலர்ந்தும் உருமாறிக்வகாண்டிருந்தது.
“குழெி, ளமந்தன், இளளரயான், காதலன், இளசஞன், ெேன்,
ீ
அேசன், ஞானி, படிென், ரயாகி, மானுடன், ரதென், ெிண்ெடிென்.
எெர் நீங்கள் என்று எண்ணி எண்ணி எல்லாவமன
புளனந்ரதன். இனி எஞ்சுெவதன்ன?” என்றார் ெியாசர்.
“மகாகாலன். ெிஸ்ெருத்ேன்” என புன்னளகயுடன் இளளய
யாதெர் வசான்னார். “ரபரிருளன், ஏழும் கடந்த அடியிலி.”
ஒருகணம் ெியாசர் உளம் நடுங்கினார். அதிர்ந்துவகாண்டிருந்த
ெிேல்களால் தாடிளயத் தடெி வமல்ல புன்னளக மீ ண்டு “ஆம்,
அளத நான் இன்னமும் எழுதெில்ளல” என்றார். “தனித்தென்,
துயர்வகாண்டென், ரநாயுற்றென், உதிர்பென், மட்கி மளறயும்
உடலானென்” என்றார் இளளய யாதெர். ெியாசர் அெளே
ரநாக்காமல் ெிழி தாழ்த்தி தளலயளசத்தார்.

பின்னர் இருெரும் மீ ண்டும் அந்த இடத்திற்கு ெந்தளமந்தனர்.

ெியாசர் “யாதெரே, நான் வநடுங்காலத்துக்கு முன்பு
அஸ்தினபுரியிலிருந்து கிளம்பியென். என் ளமந்தர் மூெரும்
அந்நகரியில் பிறந்வதழுந்தளத நான் கண்டதில்ளல.
அன்ளனயின் ஆளணளய ஏற்று என் கடளமளய வசய்ரதன்.
அதில் காமம் கலந்திருந்தளத உணர்ந்ததும் வநஞ்சுளலந்ரதன்.
அப்வபரும்பிளழளயச் சுமந்தபடி ஒவ்வொரு காலடியிலும்
இந்நகளே உதறி ெிலகிச் வசன்ரறன்” என்றார். “வநளியும்
நாகங்களும், ெிழிவயாளிே ொன்நிளறத்த வெளொல்களும்
ஆழங்களிலிருந்து ஒலிவயழுப்பிய எலிகளும் நிளறந்த
குளகக்குள் ஏழாண்டுகள் தெம் வசய்ரதன். என் உடளல
உருக்கி அங்ரக ெழ்த்திெிட்டு
ீ கிளம்பிரனன்.”

“என் ளமந்தன் ொழ்ந்த சுகசாரி மளலளயத் ரதடி வதன்திளச

வசன்ரறன். சதாேெனத்ளதக் கடந்து சுகெனத்ளத அளடந்து
அெளன கண்ரடன். கிளிகளின் ரசாளலயில் அென்
இருந்தான். இறப்பிலியாக இருந்து என் உயிர்முளளத்த
காட்டின் ொழ்ெளனத்ளதயும் காணும் நற்வசால்ளல எனக்கு
அென் அளித்தான். அப்ரபாரத அது தீச்வசால்லும்கூட என்று
அறிந்ரதன். அதுரெ என் பிளழக்கான ஈடு என உணர்ந்து
ரமலும் வதற்ரக வசன்று எனக்குரிய காட்ளட கண்டளடந்ரதன்”
என்றார் ெியாசர்.

அது ெிந்தியமளலக்கு அப்பாவலாரு காடு. அங்ரக நான்

சிறுசுளன ஒன்றின் களேெழியாக வசன்றுவகாண்டிருந்தரபாது
நீரில் இரு இமயநாளேகளள கண்ரடன். அளெ கழுத்து
பிளணத்து அலகு உேசி வகாஞ்சிக்வகாண்டிருந்தளதக் கண்டு
மகிழ்ந்து மேநிழலில் நின்ரறன். நாணிழுபடும் ஓளசரகட்டு
திரும்பி ரநாக்கியரபாது அங்கு ஒரு ரெடன் அம்புவதாடுத்து
குறிரநாக்குெளத கண்ரடன். என் வநஞ்சு திடுக்கிட்டது.
ளககளள நீட்டி அெளன தடுக்கவும், நில் காட்டாளரன என
கூெவும் ெிளழந்ரதன். ஆனால் வெறுமரன ரநாக்கி நிற்கரெ
என்னால் முடிந்தது.

அம்பு வசன்று ளதத்து முதல் கிவேௌஞ்சம் நீரில் உடல் ெழுக்கி

கெிழ்ந்து சிறகடித்து துடித்தது. இன்வனாரு அம்பில் அதன்
துளணயும் சிதறித்வதறித்தது. அம்புகள் ரமலும் ரமலுவமன
ெிழ அந்நீர்ப்பகுதியில் மிதந்த அளனத்து நாளேகளும்
அளறபட்டுத் வதறித்தன. களேகளிலிருந்து சிறிய
முதளலப்படகுகளில் நிைாதர் நீரிலிறங்கி ளககளாரலரய
துடுப்பிட்டுச் வசன்று அெற்ளறப் வபாறுக்கி கயிற்றால்
கால்களளக் கட்டி மூங்கிலில் ரகாத்து ரதாளிரலற்றிக்வகாண்டு
களேரசர்ந்தனர். சிதறிய வெண்ணிற இறகுகள்
நுளேத்துமிகள்ரபால நீர்ரமல் அளலந்தன. உள்ளிருந்து மீ ன்கள்
துள்ளி எழுந்து அெற்ளறக் கவ்ெி உள்ரள இழுத்துச்வசன்றன.
நிைாதர் சிரிப்பும் பாடலுமாக ரதாணிகளளத் ரதாளிரலற்றி
கடந்துவசன்றனர். காடு ஒலியெிந்தது. சுளன அளலயடங்கியது.
ஒரு தடமும் இல்லாமல் அளனத்தும் மளறந்தன.

என் வநஞ்சில் சில வசாற்கள் மட்டுரம எஞ்சியிருந்தன. அந்த

மேத்தடியிரலரய அமர்ந்திருந்ரதன். களளத்து ெிழிமயங்கி
துயின்ரறன். பின்னர் ெிழித்துக்வகாண்டரபாது பறளெகளின்
ஒலிளய ரகட்ரடன். சுளனமுழுக்க வெண்சிறகுள்ள நாளேகள்
ொல்சிலுப்பி சிறகால் நீேளளந்து சுழன்று
நீந்திக்வகாண்டிருந்தன. கழுத்ரதாடு கழுத்து பின்னி
அலகுகளால் வகாஞ்சிக்வகாண்டன. அளதக் கண்டு என் உளம்
ெிம்மியது. ெிழிநீர் வபருகி ெழிந்தது. அதுரெ என் காடு என
அப்ரபாதுதான் முடிவெடுத்ரதன். அங்ரகரய தனிளமயில்
தங்கலாரனன். என்ளனத் ரதடி சூதர் ெேத்வதாடங்கியதும் அது
ெியாசெனம் என வபயர் வபற்றது.

“அங்ரக அத்தளன நாள் நான் இயற்றியவதன்ன என்று இன்று

வதாகுத்துக்வகாள்ள இயல்கிறது” என்றார் ெியாசர். “யாதெரே,
முதல் மூன்றாண்டுகள் என் வசயளல சரிவயன்று
நிறுவும்வபாருட்டு சித்தத்தால் ெளலயளமத்ரதன். கற்ற
நூல்களளனத்ளதயும் சான்றுக்கு இழுத்து ெந்ரதன். அறிந்த
வசால்முளறகள் அளனத்ளதயும் ஆயிேம் முளற ெளளத்ரதன்.
ஒவ்வொரு நாளுவமன பல்லாயிேம் வசால்லளெகளில் எழுந்து
நின்று எனக்வகன ரபசி அளனெளேயும் வென்ரறன்.
வெல்லற்கரியெனாக நாரன ரபருருக்வகாண்டு
நின்றிருப்பளதக் கண்டு பின்னர் ஓய்ந்ரதன்.”

பின்னர் மூன்றாண்டுகள் என் பிளழ எெோலும் தெிர்க்கப்பட

இயலாது என்றும், ஏவனனில் அது மானுடத்தின் அடிப்பளட
இயல்பு எனவும் நிறுவும்வபாருட்டு வசால்சூழ்ந்ரதன். மானுடன்
எளிய ெிலங்கன்றி ரெறல்ல. அறங்கள் அன்றாடத்
தருணங்களில் மட்டுரம நம்ளம கட்டுப்படுத்துகின்றன. ஆனால்
ொழ்க்ளக அன்றாடம் மீ றிய தருணங்களாரலரய ெழி
கண்டளடகிறது, உச்சம் வகாள்கிறது என்று
ெகுத்துக்வகாண்ரடன். அளத நூவலன்று யாத்தரபாது
என்னிலிருந்து வெளிரய வசன்று தனிவயாரு நிளலவயன
ெடிெம் வகாண்டது. முழுளமயளடந்தரபாது திரும்பி
என்னுடன் வசால் வதாடுக்கலாயிற்று. அளனத்தும் ெிலங்கு
நிளலரய என்றால் எெரிடம் எதன் வபாருட்டு
இச்வசால்லாடல்? எவ்ெிலங்கும் நூல் யாப்பதில்ளல… வநறி
ரபசி உளம் கலங்குெதும் இல்ளல.

மானுடன் வநறிளய கண்டளடந்தான் என்பதனாரலரய

அெனுக்ரகனும் மாறா வநறிவயான்று உள்ளது என
நிறுெப்படுகிறது. ஒவ்வொரு பிளழக்குப் பின்னும் உளம்
குன்றுகிறான் என்பதனாரலரய பிளழயும் சரியும் மானுடனால்
மாற்றத்தக்கதல்ல என்று வதளிொகிறது. பிளழ
பிறிவதான்றிலாதது. அது அளனத்துக் ரகாணங்களிலும் பிளழ
மட்டுரம என்றது அந்நூல். பின்னர் ஏழாண்டுகாலம் என்
பிளழக்வகன ெருந்தி ஈடுவசய்ய என்ளன
துயருறுத்திக்வகாண்ரடன். உணவொழிந்ரதன். துயில் நீத்ரதன்.
உடல் ெலிகளள ரதடி அளடந்ரதன். ஒவ்வொருமுளறயும்
இவ்ெளெல்ல, இதுெல்ல என்று கண்டளடந்து மீ ண்ரடன்.
ஒருமுளற என் குளகொயிலில் அமர்ந்திருக்ளகயில் ஒரு
குேவலன வமய்ளமவயான்று என் முன் திகழ்ந்தது. பிளழளய
அறியாப் வபருவெளி ரநாக்கிரய வதாடுக்கிரறாம். தண்டளன
அப்வபருவெளியிலிருந்து ெரும் ெளே காத்திரு என்றது. ஆம்
அவ்ொரற என்று என்ளன மீ ட்டுக்வகாண்ரடன்.
ெியாசெனத்திலிருந்து நூறாண்டுகளாக நான் வெளிரய
ெேெில்ளல. வசால்திகழும் உள்ளம் வகாண்ட என்னால் ஓர்
ஊரில், ஒரு காலத்தில் ொழ்ந்திருக்க இயலாது. எங்கும்
எப்ரபாதும் ொழ்ந்திருக்கரெண்டுவமன்றால் களதகளிரலரய
குடியிருக்கரெண்டும் என்று அறிந்ரதன்.

ஒவ்வொரு நாளும் களதகளுடன் சூதர் என்ளனத் ரதடி

ெந்தனர். என் முன் ளமந்தர்களும் வபயர்ளமந்தர்களும் அெர்
ளமந்தர்களும் பிறந்துவபருகினர். அெர்களுக்கிளணயாகரெ
மறுதிளசயில் முன்ரனார் காலத்தின் ஆழங்களிலிருந்து
எழுந்து ெந்துவகாண்டிருந்தனர். பாேதெர்ைப் வபருநிலம்
வபருகிக்வகாண்ரட இருந்தது. குலங்கள், குடிகள், ஊர்கள்,
நகர்கள், நாடுகள். திேள்கள், ெேர்,
ீ சான்ரறார், தெத்ரதார். இடர்கள்,
துயர்கள், ெிழவுகள். ரதான்றினர் மளறந்தனர்
வசால்வலன்றாயினர் மறக்கப்பட்டனர் பிறரில் ஏறி மீ ண்டனர்.
எழுதி எழுதி என்ளனச் சுற்றி உருொக்கிய
வபருங்களதவெளிளய நான் எனக்கான பாேதம் என்று
வகாண்ரடன்.

ரநற்றுெளே களதகளில் மகிழ்ந்திருந்ரதன். ஒவ்வொன்றும்

களதவயன்று ஆகும்ரபாது வபாருள்வகாண்டதாகிறது.
ஒன்ரறாவடான்று முற்றிலும் வபாருந்திக்வகாண்டு முழுளம
சளமக்கிறது. களதகளள ஆள்பென் என்று தருக்கியிருந்ரதன்.
களதமாந்தர் அளனெரும் களதவசால்லிரய. முடிெிலாது
பிறந்து முடிெிலாது ொழ்ெதன் உெளகயும் துயரும். ஓர்
உடலுக்குள் வபருந்திேவளன ெளர்தல். அப்ரபாதுதான் என்ளனத்
ரதடி ெந்தார் நான் முன்பு வதன்றிளச வசல்ளகயில் கண்ட
சாத்தன் என்னும் படிெர். வதன்னகத்தில் பிறந்தளமயால்
ெடபுலம் வசன்றெர். ெடபுலம் வசன்றளமயால் வதன்புலம்
திரும்பிக்வகாண்டிருந்தார்.

“வசல்லும் ெழியில் இவ்ெிடத்ளதப் பற்றி சூதர் வசான்னார்கள்.

நீோ என்று உறுதிவசய்யும்வபாருட்டு ெந்ரதன்” என்று என்னிடம்
சாத்தன் வசான்னார். “ஆம், நாரன. எனக்கு பணிகள்
காத்திருக்கின்றன என்றீர், சாத்தரே. அன்றிலின் இறப்புகண்டு
வதால்கெிஞன் ெிட்ட ெிழிநீர்த்துளி என்னில் எழுந்திருப்பதாக
சான்றுளேத்தீர். இங்ரக நான் கெிளதளயரய ஊழ்கவமனக்
வகாண்டு ொழ்கிரறன்” என்ரறன். அெர் முகம் மலேெில்ளல
என்பளதக் கண்டு என் உள்ளம் சுருங்கியது. “என் பாடல்களள
ரகட்காமல் எெரும் பாேதெர்ைத்தில் ெழிநளட வகாள்ள
இயலாது” என்ரறன். “ஆம், உம் வசாற்கரள எங்கும் உள்ளன”
என்றார்.

“வபருங்காெியம் ஒன்ளற யாக்கும் எண்ணம்

வகாண்டிருக்கிரறன்” என்ரறன். “ஆம், உமது வசாற்கள்
அளனத்திலும் அதுரெ வதரிகிறது” என்றார். நான் அெளே
ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்ரதன். ஒவ்ொதன சிலெற்ளற அெர்
வசால்லப்ரபாகிறார் என்று எண்ணிரனன். அளத தெிர்க்கரெ
ெிளழந்ரதன். காெியம் எழுதுபெனின் உளச்சிக்கல் அது.
அென் தான் அளமக்காத உலகில் ொழும் திறளன
இழந்துெிடுகிறான். அெர் வசால்ல ெருெதிலிருந்து
ெிலகிச்வசல்ல எண்ணி “என் காெியத்ளத நான் எட்டு
பகுதிகளாக, எண்ணூறு பாடல்களாக அளமக்கெிருக்கிரறன்”
என்ரறன். “மின்பளட வகாண்டெனுக்கும் கதிேெனுக்குமான
பூசலில் அது வதாடங்கும். ெிண்ெடிெனின் ரபருருளெச்
வசால்லி முடியும்.”

“காெியங்கள் ெிண்ளண ரநாக்கி எழுபளெ, ஆனால் மண்ணில்

காலூன்றியளெ” என்று சாத்தன் வசான்னார். “குருதியும்
கண்ண ீரும் ெிந்துவும் கலந்து வநாதித்த ெயல்ரசற்றில்
முளளத்த வசாற்களாலானளெரய காெியங்கள் என்றுணர்க!”
என்னுள் எரிச்சரல எழுந்தது. “ஆம்” என்று வசான்ரனன்.
“உம்மிடம் நான் வசான்ரனன், நீர்ெழிப்படும் புளணவயன்று
ஒழுக” என்றார். “ஆம்” என்ரறன். “வபரிரயாளே ெியத்தலும்
சிறிரயாளே இகழ்தலும் இலா நிளல அது” என்றார்.
“காெியங்கள் ரபருருெர்களுக்கானளெ” என்று நான்
வசான்ரனன். “அல்ல, ரபருருெர்களிலும் ொழும் சிறுளமளய
சிற்றுருெர்களிலும் எழும் வபருளமளய ரநாக்கும் ெிழியிலாத
காெிய ஆசிரியர் எெருமில்ளல” என்றார். நான் என்
எல்ளலகளள கடந்ரதன். “ரநரிளடயாகரெ வசால்லுங்கள். நான்
காெியம் யாக்கும் தகுதிவகாண்டெனா இல்ளலயா?” என்ரறன்.
“ஆம், நீர் அதன்வபாருட்ரட பிறந்தெர்” என்றார். பின்னர்
புன்னளகயுடன் “அது பிறெியிரலரய அளமயும் தீயூழ்”
என்றார்.

“யாதெரே, என்ளன இங்கு வகாண்டுெந்து ரசர்த்த துயர் அெர்

உளேத்த வசாற்களில் இருந்து எழுந்தது” என்று ெியாசர்
வசான்னார். “அெர் அருகிருக்ளகயில் உடன் ஒரு மானுடன்
இருக்கும் நுண்ணுணர்ளெ உளம் அளடெதில்ளல என்பளத
முன்பும் உணர்ந்திருக்கிரறன். அெர் எெவேன்று அறிரயன்.
ஆனால் என்னிடம் அச்வசாற்களள வசால்லும்வபாருட்ரட
ெந்தெர் என்று வகாள்கிரறன்.”
இமைக்கணம் - 24

யாதெரே, நான் தெிர்க்கமுடியாத இடத்ளத

உருொக்கிெிட்டு சாத்தன் அமர்ந்திருந்தார். “காெிய ஆசிரியன்
என்பது தீயூழ் என எெரும் வசால்லி ரகட்டதில்ளல. காலத்ளத
வென்று ொழ்பென் அல்லொ அென்?” என்ரறன். “ஆம்,
முதற்கெிஞன் வகால்லப்பட்ட அன்றிளல ரநாக்கி ெிடுத்த
ெிழிநீர்த்துளியின் ஈேம் இன்னமும் காயெில்ளல என்பார்கள்.
தளலமுளறகளளக் கடந்து, காலப்வபருக்ளகத் தாண்டி
நிளலவகாள்கிறவதன்றால் அது எத்தளன வபரிய துயர்!”
என்றார்.

என் உள்ளம் நடுங்கியது. “அத்தளகய வபருந்துயர் எனக்கும்

காத்திருக்கிறது என்கிறீர்களா?” என்ரறன். அெர் அதற்கு
ரநேடியாக மறுவமாழி வசால்லெில்ளல. “நீர் கிருதயுகத்தில்
ொழ்ந்த சத்யகன் என்னும் கிவேௌஞ்சத்தின் களதளய
அறிந்திருக்கிறீோ?” என்று ரகட்டார். “இல்ளல” என்ரறன். அெர்
அக்களதளய வசான்னார்.

சத்யகனும் சத்யகியும் இமயச்சாேலில் அளமந்த புஷ்கேம்

எனும் குளிர்ொெியில் ொழ்ந்தனர். சத்யகன் ெிண்ணிவலரியும்
சூரியளன ரநாக்கிமகிழும் இயல்பு வகாண்டிருந்தான்.
“பறளெகள் ெிண்ணில் பறப்பளெ, மண்ளண ரநாக்குபளெ.
ெிண்ரநாக்கும் ெிழி நமக்கில்ளல. மண்ரநாக்க
பளடக்கப்பட்டளெயாதலால் அளெ ெிண்ணின் ெிரிளெயும்
ஒளிளயயும் தாங்கெியலாது, நமக்குரியது நீரிவலழும்
சூரியரன” என்று சத்யகி கணெனிடம் மீ ண்டும் மீ ண்டும்
வசான்னாள். “நீர்ச்சூரியனும் சூரியரன என்று நமக்கு
முன்ரனார் கற்பித்திருக்கிறார்கள். நமக்வகன சளமக்கப்பட்ட
குளிர்கதிரோன் அென்” என்றாள்.

சத்யகன் அெளள இகழ்ந்து “ஆயிேத்தில் பல்லாயிேத்தில்

ஒருென் மீ றியாகரெண்டும் என்பரத வநறிகளின் இயல்பு.
இல்ளலரயல் அளெ உளறந்து அவ்வுயிர்க்குலத்ளதரய
சிளறயிடக்கூடும் என்று முன்ரனார் உளேத்ததுண்டு” என்று
மறுவமாழி வசான்னான். “நாளே என இச்சிற்றுடலுக்குள்
தன்ளன நிறுத்திக்வகாள்பெனுக்குரியது நீர்ச்சூரியன். தன்ளன
உடலில் இருந்து ெிடுெித்துக்வகாள்பெர்களுக்குரியது ொனம்,
அங்கு ஒளிரும் சூரியன்.” சத்யகி சீற்றத்துடன் “அறிந்து ரபசுக!
ரமவலழுபெர்களளப் வபாசுக்கும் அனல் அது” என்றாள்.
சத்யகன் “பலிவகாள்ளாதது வதய்ெம் அல்ல” என்றான்.

சூரியளன ரநாக்கி ரநாக்கி சத்யகனின் ெிழிகள் ஒளியிழந்தன.

சூரியளன ரநாக்கி எழுந்து பறந்து இறகுகள் வபாசுங்கி
சிறகுகளின் ெிளச குளறந்தது. அச்சுளனெிட்டு அகல
இயலாதெனாக ஆனான். சத்யகி சத்யகனுடன் கூடி நூற்வறட்டு
முட்ளடகளள இட்டாள். அளெ ெிரிந்து அழகிய சிறு குஞ்சுகள்
வெளிெந்தன. அெற்றுக்கு இளேரதடும்வபாருட்டு சத்யகி
காளலயில் பறந்து ரமரல வசன்றாள். சத்யகன் அக்குஞ்சுகளள
தன்பின் அளழத்துக்வகாண்டு சுளனயில் சுற்றிெந்தான்.
அெற்றுக்கு நீச்சலும் பறத்தலும் மூழ்குதலும் வமாழிதலும்
திேள்தலும் கற்றுத்தந்தான்.

ஒருநாள் பசிவகாண்ட முதளல ஒன்று அச்சுளனயின்

களேச்ரசற்றில் ொய்திறந்து படுத்திருந்தது. உச்சிக்கதிேெளன
அண்ணாந்து ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்த சத்யகன் முதளலளய
காணெில்ளல. குஞ்சுகளில் மூத்ததான சிதன் முதளலயின்
திறந்த ொளய ரநாக்கி “அது என்ன, தந்ளதரய?” என்றது.
சத்யகன் அக்குேளல ரகட்கெில்ளல. சிதன் சிறிய பறளெகள்
அதன் ொய்க்குள் இறங்கி வகாத்தி உண்பளதயும்
சிறகடித்வதழுெளதயும் கண்டது. “அெற்ளறப்ரபால் நாமும்
ெிளளயாடுரொம், ெருக!” என அது தன் உடன்பிறந்தாளேயும்
அளழத்துக்வகாண்டு முதளலளய அணுகியது. அளெ
ஒவ்வொன்றாக முதளலயின் ொய்க்குள் புகுந்து மளறந்தன.

வநடுரநேம் கழித்து உணவுடன் ெந்திறங்கிய சத்யகி ெிழிகளள

ொனில் நட்டு சுழன்றுவகாண்டிருந்த சத்யகளன ரநாக்கி
பதற்றத்துடன் “எங்ரக என் ளமந்தர்?” என்று ரகட்டாள். அென்
திளகத்து திரும்பிரநாக்கி “இங்குதான் இருந்தனர்” என்றான்.
“வசால், மூடா! என் ளமந்தர் எங்ரக? என்ன வசய்தாய்
அெர்களள?” என அெள் கூெினாள். திரும்பி ரநாக்கியரபாது
களேச்ரசற்றில் ெிழிநீர் ெிட்டபடி படுத்திருந்த முதளலளயக்
கண்டதும் அளனத்ளதயும் புரிந்துவகாண்டாள். “ெிண்ரநாக்கி
அளலயும் உனக்கு ளமந்தர்களளப் வபறும் தகுதி இல்ளல என
அறியாதது என் பிளழ. உனக்கு ளமந்தோகப் பிறந்தது
அெர்களின் பிளழ. மீ ண்டும் மீ ண்டும் பிறந்திறந்து எங்கள்
ெிழியின்ளமயின் பழிளய ரபாக்குகிரறாம். ஆனால் நீ
ொழ்ொய், ஒவ்வொரு இறகாக உதிர்ந்து மளறெதுெளே
ளமந்தர் துயர்வகாண்டு இங்கிருப்பாய். மீ ண்டும் பிறந்து
ளமந்தர்துயரில் நூறாண்டு உழல்ொய்” என்று
தீச்வசால்லிட்டாள். பாய்ந்து வசன்று முதளலளய அணுகி
“என்ளன ஏற்றருள்க, இளறெடிரெ!” என்றாள். ெிழிநீர் வசாட்ட
வபருங்கருளணயுடன் அெளள அது உண்டது.

நூறாண்டுகாலம் சத்யகன் அந்தச் சுளனயில் ொழ்ந்தான்.

ஒவ்வொரு கணமும் ளமந்தளே எண்ணி எண்ணி துயருற்றான்.
அத்துயளே மறக்க ரமலும் ரமலும் ெிண்ளண ரநாக்கினான்.
துயரின் எளடயால் ஒரு கணமும் கால் ஓய
முடியாதெனானான். அந்த முதளலளய அணுகி “என்ளன
ஏற்றருள்க! எனக்கு ெிடுதளல அளித்தருள்க!” என்று
மன்றாடினான். “உன் உடலின் இறகுகள் துயரின் எரிமணம்
வகாண்டுள்ளன. முற்றிலும் இறகுகள் உதிரும்ெளே நான்
உன்ளன உண்ணப்ரபாெதில்ளல” என்றது முதளல.

முற்றிலும் ெிழியிழந்து நீேளலகள்ரமல்

அளலந்துவகாண்டிருந்த அந்த நாளேளய பிற நாளேகள்
ரகலிப்வபாருளாக கருதின. ஒவ்வொருநாளும் அந்த
முதளலயின் முன்னால் வசன்று நின்று ஏங்கியது அப்பறளெ.
ஆண்டுக்கு ஒரு இறவகன உதிே முற்றுதிர்ந்து
ெிடுதளலவபறும் நாளள எண்ணி எண்ணி காலம் கடந்தது.
இறகுகள் அளனத்தும் உதிர்ந்து ஒரே ஒரு இறகு எஞ்சியரபாது
முதளலயின் முன் வசன்று நின்றது. ஒவ்வொரு கணமாக
அணுகிெே இறுதியில் “என் ளமந்தர்கரள” என அது
ெிம்மியரபாது இறுதியிறகும் உதிர்ந்தது. முதளல
கண்ண ீருடன் அணுகி “நிளறவுறுக, சத்யகரே!” என அளத
உண்டது.

சத்யகன் மறுபிறெியில் சேஸ்ெதி நதியின் களேயில்

பிேம்மனின் ளமந்தர் காசியபப் பிேஜாபதியில் பிறந்த ஃபூ
என்னும் முனிெருக்கு ளமந்தனாக பிறந்தான். பிறெியிரலரய
ெிழியற்றிருந்த அம்ளமந்தனுக்கு அபந்தேதமஸ் என்று தந்ளத
வபயரிட்டார். சாேஸ்ெத அபந்தேதமஸ் தந்ளதயிடமிருந்து
ரெதங்கள் நான்ளகயும் கற்றுத்ரதர்ந்தார். பிேம்மனிடமிருந்து
பிேஜாபதி ரெதங்களள வபற்றார். அெரிடமிருந்து சுக்ேர்
வபற்றார். வதால்ெியாசர் சுக்ேரின் மாணெர். பிேஹஸ்பதி,
சூரியர், இந்திேர், ெசிட்டர், சாேஸ்ெதர், திரிதமர், திரிசிகர்,
பேத்ொஜர், அந்தரீக்ஷர், ெர்ணி ஆகிரயார் கிருதயுகத்தில்
ரெதங்களள வதாகுத்துப் பகுத்தனர். திரேதாயுகத்தில்
த்ேய்யாருணர், தனஞ்சயர், கிருதஞ்சயர், ஜயர் பேத்ொஜர்,
வகௌதமர் ஹரியாத்மர், ளெஷ்ேெ ெியாஜஸ்ேெஸ்,
திருணபிந்து, ருக்ை ொல்மீ கி, சக்தி போசேர், ஜதுகேணர்
முதலான பதினான்கு முனிெர்கள் ரெதங்களள வதாகுத்துப்
பகுத்தனர். அெர்கள் ஆற்றியெற்ளற முன்வனடுத்து
ெிடுபட்டெற்ளற நிேப்பி முழுளமவசய்யும் பணிளய
அபந்தேதமஸ் ரமற்வகாண்டார்.

ரெதம் ரெதம்ரபான்றனெற்றால் சூழப்பட்டது. ரெதம்

ரபான்றன ரெதத்திலிருந்து முளளத்தளெ என்பதனால்
தந்ளதளய ளமந்தர்ரபால் உயிோலன்றி ரெறுபாடில்லாமல்
மாற்றுவகாண்டிருந்தன. ரெதத்தின் உயிர் அதன் ெிண்வணாலி.
எனரெ வசெியாலன்றி ரெவறவ்ெளகயிலும் ரெதச்வசால்ளல
தனித்தறிய இயலாது. ெிழியிழந்தெோன அபந்தேதமஸ்
மலர்கள் வமாக்கெிழும் தருணத்ளதக் ரகட்கும்
வசெிவகாண்டெோக இருந்தார். ஒலியாரலரய புறவுலளக
இளணத்து அளடயாளம் அளித்து ெிரித்துக்வகாண்டார்.
வசால்வசால்வலன ரெதமறிந்த அெளேச் சூழ்ந்து நூறு
முனிெர்கள் அமர்ந்து ரெதம் ஓதுளகயில் ஒரு ரெதமிலாச்
வசால் ஒலித்தாலும் ஒரு வசால்லில் ரெத ஒலி பிறழ்ந்தாலும்
சுட்டிக்காட்ட அெோல் இயன்றது. நாளும் இேவும் ஒழியாது
அெரிடம் ரெதம் ஆோய ளெதிகர் ெந்தபடிரய இருந்தனர்.

பிேஜாபதியான அபந்தேதமஸ் ஸ்ேவ்ளய, ஹ்ருத்ளய, பிேதிளப,

ஸ்மிருதி, ொக், என்னும் ஐந்து மளனெியளே மணந்து நூறு
ளமந்தளே வபற்றார். அெர்கள் அெர் ொழ்ந்த சாேஸ்ெதம்
என்னும் காட்டில் மூத்தெரிலிருந்து இளளயெர் என ரெதம்
கற்று ெளர்ந்தனர். அன்று சித்திளே முழுநிலொனதனால்
அெருளடய நூறு ளமந்தரும் கானாடும்வபாருட்டு
வசன்றிருந்தனர். அெர்களின் அன்ளனயர் ஆற்றங்களேயில்
அளமந்த தங்கள் குடில்களில் துயின்றனர். நள்ளிேெில்
துயிலாது தனித்தமர்ந்து அரகாோத்ேம் என்னும் அதர்ெ
ரெள்ெிளய இயற்றிக்வகாண்டிருந்த அபந்தேதமஸ்
முதல்முளறயாக ஒரு ரெதச்வசால் முன் திளகத்து
உளமழிந்தார்.

அது ரெதம் ரபாலவும் அல்லது ரபாலவும் ரதான்றியது.

நுண்வபாருளும் ஒலியளமவும் ரெதவமன்றிருந்தரபாதிலும்
அதனுடன் முந்ளதய வசால் முேண்வகாண்டது. ரெதமிலாச்
வசால்லுக்கு அெியளித்து அளத ரதெர்கள் ரகட்கும்படி
வசய்யலாகாவதன்பதனால் அபந்தேதமஸ் வநய்க்கேண்டியுடன்
சிளலவயன்று அமர்ந்திருந்தார். ஆனால் ரெள்ெிக்வகன எடுத்த
அெி ரெவறந்த உயிோலும் உண்ணப்படாதாளகயால் அந்தக்
ளகளய திரும்ப எடுக்கவும் அெோல் இயலெில்ளல.

அக்கணத்தில் அெர் முன் எழுந்த அனலென் “மறுவசால்

இன்றி இக்கணரம இக்காட்ளட எனக்கு முற்றெியாக்குொய்
எனில் அந்த ரெதச்வசால்லின் உண்ளமளய உனக்குளேப்ரபன்”
என்றான். மறுஎண்ணமின்றி “ஆம், அவ்ொரற” என
அபந்தேதமஸ் வசால்லளித்தார். “உன் முன்ரனாடியான
ஜதுகேணர் அச்வசால்ளல ெகுக்ளகயில் அருரக
ெிளளயாடிக்வகாண்டிருந்த தன் இளளமந்தளன ரநாக்கி
அளேெிழி திரும்பிய கணத்தில் ஒரு மாத்திளே பிளழெே
சந்தம் குளறந்தது அச்வசால். ஆனால் அளதச் வசால்லி
ஆயிேம்ரபர் அெியிட்டளமயால் ரெதச்வசால்லின் ஒளியும்
வகாண்டது” என்றான்.
அபந்தேதமஸ் அச்வசால்ளல மாத்திளே முழுளமவசய்து
வநய்ளய ஊற்றினார். பற்றி எழுந்து கிளளெிரித்து அருரக
நின்றிருந்த மேங்களளக் கவ்ெி உறுமியும் பிளிறியும்
வெடிப்வபாலியும் சிறவகாலியும் எழுப்பியும் தீ
அக்காட்டின்ரமல் பேெியது. கானாடச் வசன்ற அபந்தேதமஸின்
நூறு ளமந்தரும் அங்ரக மேங்களின்ரமல் ஏறுமாடம் கட்டி
துயின்றுவகாண்டிருந்தனர். வபருவெள்ளவமன ெந்து சூழ்ந்த
காட்வடரிக்கு அெர்கள் இளேயாயினர். அப்ரபாதும்
அபந்தேதமஸ் ரெதம் ஓதிக்வகாண்ரட இருந்தளமயால் அது
மாவபரும் ரெள்ெிவயன்றாகியது. அெியுண்ண ொனில்
ரதெர்கள் நிளறந்தனர்.

ெிழியற்றெர் அந்த அனல்வெம்ளமளய உணர்ந்து

வபருரெள்ெி என்று எண்ணி ரெதமுழக்கமிட்டார். ளமந்தர்
அெியான வசய்திளய அெர்
அறிந்திருக்கெில்ளல. ஆற்றங்களேக் குடிலில் துயின்ற
அெருளடய ஐந்து மளனெியரும் அலறிக்வகாண்டு எழுந்து
ஓடிெந்தனர். அெர்கள் அணுகமுடியாதபடி ெிண்ெளே ஏறி
எரிந்தது காட்டுத்தீ. ரெள்ெிக்களத்ளதக் கண்டதுரம
நிகழ்ந்தவதன்ன என்று அெர்கள் புரிந்துவகாண்டனர்.
தர்ப்ளபயினூடாக ரெள்ெிச்சாளலயில் தீ பற்றி ஏறி அருரக
நின்ற மேத்தில் படர்ந்து வசன்றிருந்த கரித்தடம் வதரிந்தது. தன்
ரெதச்வசால் முழுளமயளடந்தளத எண்ணி முகம்மலர்ந்து
தனக்குள் ஆழ்ந்து அமர்ந்திருந்தார் அபந்தேதமஸ்.

அெர்களில் மூத்தெளாகிய ஸ்ேவ்ளய “எங்கள் ளமந்தர்

எங்ரக? வசால்க, எங்கள் ளமந்தர் எங்ரக?” என்று கூெினாள்.
ஹ்ருத்ளய “எங்கள் ளமந்தளே அெியிட்டு ரெதச்வசால்
வபற்றீர்… தந்ளதயர் எெரும் வசய்யாத வகாடுஞ்வசயல் புரிந்தீர்”
என்று அலறினாள். பிேதிளப “ளமந்தரில்லா இவ்வுலகில் இனி
ொழத்தகாது. நாமும் எரிபுகுரொம்” என்றபடி ஓட ஸ்மிருதியும்
ொக்கும் அெளுடன் ஓடினர். ஹ்ருத்ளய “ளமந்தர்
அருளமயறியாத நீ இப்பிறெியில் நூறாண்டு ொழ்ொய்.
ஒவ்வொரு கணமும் ளமந்தளே எண்ணி எரிந்துருகுொய்.
மறுபிறெியில் ளமந்தர்துயர் உன்ளன சூழும். இறப்பின்றி
முடிெிலி ெளே அதில் திளளப்பாய்” என்றபடி எரி ரநாக்கி
ஓடினாள்.

அெளுடன் வசல்லெிருந்த முதல் துளணெியின் பாதங்களள

எட்டி இரு ளககளாலும் பற்றிக்வகாண்ட அபந்தேதமஸ்
கண்ண ீருடன் “என் ெிழியின்ளமயால் இப்வபரும்பழிளய
அளடந்ரதன். ரதெி, நான் உனக்கு மட்டும் கணெனாக அல்ல,
ளமந்தனாகரெ இருந்ரதன். எனக்கு அருள்க!” என்றார்.
ஸ்ேவ்ளய அெளே ரநாக்கி “உங்கள் கண்ண ீளே என்னால்
தாங்க முடியெில்ளல. ஆனால் பத்தினியரின் வசால்
வதய்ெங்களாலும் மாற்றவொண்ணாதது. இது என் நற்வசால்.
அடுத்த பிறெியில் நான் உங்கள் துளணெியாகி ெருரென்.
உங்களுக்கு அழியாத கெிச்வசால்ளல அளிப்ரபன். நீங்கள்
அளடயும் ளமந்தர்துயளே காெியமாக ஆக்கி
இனிளமவகாள்ளச் வசய்ரென். அதில் நீங்கள் இறப்பிலாது
ொழ்ெர்கள்”
ீ என்றாள். நடந்து எரியில் மூழ்கி மளறந்தாள்.

“ஒவ்வொரு கணமும் கண்ண ீர்ெிட்டபடி அபந்தேதமஸ்

நூறாண்டு ொழ்ந்தார். ரெதங்களள வதாகுத்தளமயால்
மகாெியாசர்களில் ஒருெோக நிளேயிலளமந்தார். கண்ணருடன்
ீ
மளறந்து மீ ண்டும் பிறந்வதழுந்தார்” என்று சாத்தன் வசான்னார்.
“கிருஷ்ண துளெபாயனரே, கலியுகத்திற்கான ரெதங்களள
வதாகுக்கும்வபாருட்ரட அெர் உங்கள் ெடிெில் பிறந்தார்.
ஸ்ேவ்ளய சுெர்ணெனத்தில் சுகர்குலத்தில் ஹ்ருதாசிவயனும்
மங்ளகயாகப் பிறந்தாள். இன்குேலால் உங்களளக் கெர்ந்து
மணம்வகாண்டாள். சுகன் என்னும் ளமந்தளன வபற்றாள்.
கிளிகளின் வமாழியிலிருந்து கெிளதயின் சந்தத்ளத
உங்களுக்கு அளித்தெள் அெள். இன்று உங்களளச் சூழ்ந்து
இனிளமவயன நிளறந்திருப்பது அெளுளடய இன்குேரல.”

“சாத்தர் வசன்றபின் என்னிடமிருந்து நான் ெிடுபட ரமலும்

மூன்று நாட்களாயின” என்றார் ெியாசர். “அெர்
வசான்னெற்றின் உட்வபாருளள ெிரித்து ெிரித்து
அளனத்ளதயும் ெிழிமுன் பார்த்தபடி அமர்ந்திருந்ரதன்.
நன்வறன ஒன்றும் உள்ரள எஞ்சாதெனாக. எளத
நிளனத்தாலும் இருளளச் வசன்றளடெதனால்
நிளனப்வபாழியும்வபாருட்டு சூழ நிகழும் சிறுவசயல்களில்
மாறிமாறி ெிழிரயாட்டியெனாக. இளெயளனத்தும் புளனரெ
என்று அள்ளி ஒதுக்க முயன்ரறன். சுெளே திளேவயன
அள்ளிச்சுருக்க முயன்ற அறிெிலிரபால திளகத்ரதன்.”

“அப்ரபாதறிந்ரதன் புளனெிலாடுெதன் பிளழ என்ன என்று.

வமய்நிகழ்ளெ உள்ளத்தால் ஏற்றுக்வகாள்ளரெ
இயல்ெதில்ளல. அது எண்ணத்தால், வசால்லால் மாற்றிெிட
முடியாதது. மாற்றி ெிளக்கரொ ஏடுபுேட்டிக் கடக்கரொ அதில்
இடரம இல்ளல. ெிழிநீருக்கு, சினத்துக்கு அது சற்றும்
வநகிழ்ெதில்ளல. அந்தப் பாளறயில் ரமாதி
தளலயுளடெதன்றி ரெறு ெழிரய இல்ளல. அளத
முற்றுணர்ந்த கணம் திளகத்து திரும்பி ஓடிரனன். என்
புளனவுகளுக்குள் புளதந்துவகாண்ரடன். என் காெியத்தில் என்
குருதிெழியினர் பல்கிப்வபருகினர். நிலம்வென்றனர். நகர்
அளமத்தனர். ரெள்ெிவபருக்கி அறம்ெளர்த்தனர்.
குலம்வசழித்து காலத்தில் படர்ந்ரதறினர். திகட்டத்திகட்ட
எழுதிரனன். அளத சலிக்கச்சலிக்க நாரன படித்ரதன்.
வமய்ப்புவகாண்ரட அழுது நிளறந்ரதன். அதனூடாக
அளனத்ளதயும் கடந்துவசன்ரறன்.”

ஆனால் அன்றிேவு ஒரு கனளெ கண்ரடன். அதில்

வபருகிெிரிந்திருக்கும் ஒரு குருதிநிலம் எழுந்தது. நான்
நன்கறிந்தது, குருரைத்திேம். அங்ரக துடித்துக்வகாண்டிருந்தனர்
என் வபயர்ளமந்தர், மறுவபயேர். என் குருதியில் கால் ெழுக்கி
ெிழுந்து எழுந்ரதன். வநஞ்சிலளறந்து அலறியழுதபடி
அக்களத்தினூடாக வசன்ரறன். அளனத்து முகங்களும்
என்னுளடயளெ. சிளதந்த உடல்கள், சிதறித்வதறித்த தளசகள்.
ஆனால் அளனத்து ெிழிகளும் உயிருடனிருந்தன.
புன்னளகயுடன், துயருடன், அச்சத்துடன், ஐயத்துடன் என்ளன
ரநாக்கின. கதறியழுதபடி ஓடி அஸ்தினபுரிக்குள் நுளழந்ரதன்.
அேண்மளனயின் படிகவளங்கும் குருதி ெழிந்து ெழுக்கியது.
“என்ன நிகழ்கிறது இங்ரக? ஏன் இந்தக் குருதி?” என்று
கூெிரனன். முதிய ரசடி ஒருத்தி “இங்குள்ள அத்தளன
மகளிரின் கருக்களும் சிளதந்து ஒழுகுகின்றன, பிதாமகரே”
என்றாள்.

என் கால்களில் ஒரு பிஞ்சுக்ளக மிதிபட்டது. சிறுெிேல்

அளரெயுள்ள ளக. அப்பால் சிறிய தளல. அதில் கடுவகன
ெிழிகள். சிறுதுளளவயனத் திறந்த ொய். நான் வநஞ்சிலளறந்து
அலறியபடி அஸ்தினபுரியின் வதருக்களினூடாக ஓடிரனன்.
நகேத்தின்ரமல் நின்றிருந்த கருமுகில்திேள் உறுமியது.
மின்னல்களில் மாளிளககள் அதிர்ந்தன. பின் வமன்மளழ
வபய்யத்வதாடங்கியது. என் புருெங்கள் வசாட்டியரபாதுதான்
உணர்ந்ரதன், அது வகாழுங்குருதி. குருதிமளழ நகர்ரமல் நின்று
வபாழிந்தது. காற்றில் வபருந்திளேச்சீளலரபால் அளசந்தது.
ரதாளகத்திேளாக சுெர்களள அளறந்தது. ஓலமிட்டபடி
சுழன்றது.

ரகாட்ளடளய ெிட்டு வெளிரய வசன்றரபாது மூெிழி திறந்த

ரபருருென் ஒருெளன கண்ரடன். முக்கூர்ரெலும்
புலித்ரதாலும் அணிந்தென். அப்பால் பிறிவதாருென். ரமலும்
ஒருென். நகளேச் சூழ்ந்திருந்தனர் பதிவனாரு ருத்ேர்கள்.
அனலுருொன அஜர், அடிமேவமன ஒற்ளறக்காலூன்றி எழுந்த
ஏகபாதர், நான்கு தளலகள்வகாண்ட அக்னிபுத்திேர், எரிகுளவமன
ெிழிவயழுந்த ெிரூபாட்சர், மளலமுடிவயன ஓங்கிய ளேெதர்,
வகாளலக்கேம் நூறுவகாண்ட ஹேர், பன்னிரு முகம் எழுந்த
பகுரூபர், மூன்றுெிழியோன த்ரியம்பகர், காட்டாளத்
ரதாற்றம்வகாண்ட அசுரேசர், வபான்வனாளிவகாண்ட சாெித்ேர்,
மின்பளடவகாண்ட சயந்தர். அெர்கள் பதிவனாரு
சுழற்காற்றுத்தூண்கள் என எழுந்து நகர்ரமல் ஏறினர். அெர்கள்
ஏந்திய ரதாமேமும், அனல்வகாடியும், ொளும், மின்பளடயும்,
அம்பும், அங்குசமும், மணியும், தாமளேயும், தண்டும், ெில்லும்,
மழுவும் ெிளசவகாண்டு ொனிவலழுெளத கண்ரடன்.

குருரைத்திேத்திற்கு நான் ெந்தரபாது அங்ரக அளனத்து

உடல்களளயும் நாய்களும் நரிகளும் கழுளதப்புலிகளும்
காகங்களும் கழுகுகளும் உண்ணத்வதாடங்கியிருந்தன. அளெ
பூசலிட்டு எழுப்பிய ஓளச அந்நிலத்தின் ஓலவமன
எழுந்துவகாண்டிருந்தது. அெற்றால் கடித்து இழுக்கப்பட்ட என்
ளமந்தர் உயிர்வபற்வறழுபெர்கவளன ரதான்றினர். சிறுளககள்
அளசந்தன. கால்கள் இழுபட்டன. தளல இல்ளல இல்ளல என
அளசந்தது. அப்ரபாதும் சிலர் உயிர் மிஞ்சியிருந்தனர்.
அெர்களள ெிலங்குகளும் பறளெகளும் கவ்ெியுண்டரபாது
ெலியுடன் முனகினர்.

நான் அதன்நடுரெ அெளள கண்ரடன். வசம்புநிறமான

நீள்குழல் பறக்க, கரிய உடலுடன் நின்றிருந்தாள். என்
ெிழிமயக்கா என அணுகி ரநாக்கிரனன். இறந்தெர்களின்
குலமகளா? ஆனால் அெள் குழல் தழல்கதிவேன வநடுந்தூேம்
நீண்டு அளலயடித்தது. வதாளலெிலிருந்து ரநாக்கியரபாது
அெள் அழுதுவகாண்டிருக்கிறாள் என்று ரதான்றியது.
அண்ளமயில் வசன்று ெிழிகளள ரநாக்கியதும் அெள்
அழெில்ளல, கண்கள் கனிந்திருந்தளமயால் அவ்ொறு
ரதான்றியது என்று உணர்ந்ரதன்.

அெளுக்கு இருபுறமும் நீலநிறக் குழல்கள்வகாண்ட இரு

அணுக்கியர் நடந்தனர். அெர்களில் ஒருத்தி என்ளன
ரநாக்கினாள். என் அருரக ெந்து புன்னளகத்தாள்.
அதற்கிளணயான அழகிய புன்னளகளய நான் கண்டரத
இல்ளல. திருமகரள எழுந்தாள் என எண்ணி என் உள்ளம்
அளமதிவகாண்டது. துயரும் ெலியும் தனிளமயும்
வெறுளமயும் அகன்றன. “ரதெி, நீரய அளடக்கலம்” என்று
வசான்ரனன். “ெருக!” என அெள் என்ளன அளழத்துச்வசன்றாள்.
குருரைத்திேத்தின் ஓேத்தில் நிலம் பசித்து ொய்திறந்தது என
வபருங்குழி ஒன்றிருந்தது. ஆழத்தில் அடியிலாத கரிய நீர்
அளசெின்றி கிடந்தது.

“இதன் வபயர் ெியாசஸ்தலி” என்றாள். “ஏன்?” என்று நான்

ரகட்ரடன். இதுரெ உங்களுக்குரிய இடம்…” என்றாள். “ரதெி,
என் அழலளனத்தும் அழியுமா?” என்ரறன். “ஆம், அதுரெ
இறுதி” என்றாள். “நான் நீடுொழி என்று அருட்வசால்
வபற்றென்” என்ரறன். “இதுவும் ொழ்ரெ… இந்தப் பாளத
முடிெிலா ஆழங்களுக்கு வகாண்டுவசல்கிறது” என்றாள். “ஏழு
அடியிலிகள்… இங்ரக நீங்கள் அளடயும் ளமந்தர்துயருக்கு
நிகோன எதுவும் அங்கில்ளல.” அதன் ெிளிம்பில் நான்
நின்ரறன். மிகத் வதாளலெில் பிங்கலரகசினி காற்றில் முகில்
என மிதந்துவசல்ெளத கண்ரடன். “ரதெி” என ளககூப்பிரனன்.
என் உள்ளத்தின் அளலக்கழிப்புகள் முற்றாக நீங்கின. இனிளம
எழுந்து அகம்நிளறத்து உடலில் பேெியது. என் முகம்
மலர்ந்திருந்தது.

“ஒரு கணம்தான், நான் பாய்ந்திருப்ரபன். அக்கணம் ஒரு சிறு

ரநாக்குணர்ளெ அளடந்ரதன். ஒரு சிறு அளசவு.
ெிழித்துக்வகாண்டரபாது இளலயிலிருந்து சிறுபாளறளய
ரநாக்கித் தாெிய தெளள ஒன்ளற கண்ரடன். வபருமூச்சுடன்
நிளலமீ ண்டரபாது உங்கள் நிளனவெழுந்தது. ரநாயுற்றென்
நிளனவுகூர்ந்த அருமருந்து என. உடரன இங்கு கிளம்பிரனன்”
என்றார் ெியாசர்.

இமைக்கணம் - 25

ளநமிைாேண்யத்தில் கிருஷ்ண துளெபாயன ெியாசர்

இளளய யாதெரிடம் வசான்னார் “யாதெரே, நான்
ெியாசெனத்தில் இருந்து கிளம்பும்ரபாது தாளவொண்ணா
ஆற்றாளமயுடன் ெந்ரதன். வெறுளமயும் கசப்பும் என்னில்
நிளறந்திருந்தன. இங்கு ெந்து உங்களளப் பார்த்த
முதற்கணரம அளெயிேண்டும் அகன்றன. ஏவனன்றால் நீர்
நான் புளனந்த களதத்தளலென். எத்தளன துயேளடந்தாலும்,
எவ்ெளவு வெறுளமயில் திளளத்தாலும் பிறர்ரபால்
வபாருளின்ளமளய நான் அளடெதில்ளல. என்
ெிழுப்வபாருளாக நான் பளடத்தளெ நின்றிருக்கும்.”

“உங்களள கால்தளல என ரநாக்க ரநாக்க நான் நான் என்று

என் உள்ளம் ெிம்மியது. ஏவனன்றால் கெிஞன் புளனயும்
அளனத்துக் களதமாந்தரும் அெரன. களதத்தளலெனிரலா
அென் ரபருருக்வகாண்டு எழுகிறான். நான் இப்புெியின்
மாந்தளே ெிண்ணென் என குனிந்து பார்க்கிரறன். அெர்கள்
மூவூளழயும் அறிகிரறன். அெர்கள்ரமல்
கனிவுவகாண்டிருக்கிரறன். அறிந்தென் என்பதனால் அளி
வகாள்ெதில்ளல, வமல்லிய புன்னளகளயரய
அணிந்துவகாள்கிரறன்” என்றார் ெியாசர்.

இளளய யாதெர் “ஆம், தத்துெத்தின் முழுளமரநாக்ளகரய

காெிய ஆசிரியனும் ெந்தளடகிறான். தத்துெஞானி
வசன்றளடயும் வெறுளம காெிய ஆசிரியனுக்கில்ளல.
எழுந்தும் அளமந்தும் ஒவ்வொன்றும் முற்றிலும் நிகர்வசய்து
இன்ளமவயன்றாகும் வெளி தத்துெஞானிக்கு அளமகிறது.
அங்ரக ளகயிவலாரு அழகிய மலருடன் அமர்ந்திருக்கும்
நல்லூழ் காெிய ஆசிரியனுக்கு அருளப்பட்டுள்ளது” என்றார்.
ெியாசர் முகம் ெிரிய புன்னளகத்து “வமய், யாதெரே. என்
தளலரமல் நான் சூடும் ஒளிமலர் நீர். என் ஆழிஏழில்
இதழாயிேமலர்” என்றார். இளளய யாதெர் புன்னளகத்தார்.

“துயர் நீங்கியவதன்றாலும் என் ெினா அவ்ெண்ணரம உள்ளது.

துயர் நீங்கும்ரபாது தத்துெக்ரகள்ெிகள் மாசகன்று ரமலும்
கூர்வகாள்கின்றன” என்றார் ெியாசர். “ரகளுங்கள், ஆசிரியரே”
என்றார் இளளய யாதெர். “யாதெரே, நான் நீடூழிொழ என
காலத்தில் நிறுத்தப்பட்டுள்ரளன். அதன்வபாருள் எனக்கு
ெடுரபறில்ளல
ீ என்பரத. நான் இவ்வுலளக நீத்து
எழப்ரபாெதில்ளல. என் துயரும் அளலக்கழிப்பும்
என்வறன்றுவமன நீடிக்கும். ஒருரபாதும் எனக்கு முழுளம
நிகழாது” என்றார் ெியாசர். “ஆம்” என்றார் இளளய யாதெர்.
ெியாசர் சீற்றத்துடன் “நான் எவ்ெளகயில் கீ ரழான்? ரெதம்
முற்றுணர்ந்தென். ொழ்ரெ தெவமனக் வகாண்டென். மூன்று
முதற்வதய்ெங்களளயும் வசால்வலடுத்து ஏெி என் முன்
ரதான்றச் வசய்யும் ஆற்றல்வகாண்டென். என்ளன முனிெரில்
முதல்ென் என்கின்றன நூல்கள். ெடுரபறுக்கு
ீ மட்டும் நான்
ஏன் தகுதிவகாள்ளெில்ளல?” என்றார்.

“ஏவனன்றால் நீர் கெிஞர்” என்றார் இளளய யாதெர்.

“கெிஞனுக்கு ெடுரபறில்ளல.”
ீ ெியாசர் அந்த ரநேடிக்கூற்றில்
வசால்லிழந்து வெறுமரன ரநாக்கினார். அந்த கணப்வபருக்கில்
அெர் உள்ளம் நூறுநூறு கெிஞர்களள வதாட்டுத்வதாட்டு
மீ ண்டது. வபருமூச்சுடன் ரதாள்தளர்ந்த பின் “ஆம்” என்றார்.
பின்னர் இளளய யாதெளே ரநாக்கி “ஏன்?” என்றார்.
“ஏவனன்றால் அெர்களின் கெிளத மண்ணுலகு சார்ந்தது.
ஒருரபாதும் இங்கிருந்து அது முற்றகல முடியாது.
ெிண்ணளனத்ளதயும் மண்ளணக்வகாண்டு ெிளக்கும்
முயற்சிரய கெிளத. ககனெடிொன பளேளய பஸ்யந்தி
என்னும் கனவுவமாழியாக்குகிறீர்கள். வபாருரளற்றி மத்யளம
எனச் சளமக்கிறீர்கள். ஏட்டிலும் பாட்டிலும் அளமத்து ளெகரி
ஆக்குகிறீர்கள். கெிளத என்பது மளழ. ெிண் குளிர்ந்து
மண்ணில் ெழ்ெது.
ீ உயிரும் அமுதும் ஆெது” என்றார் இளளய
யாதெர்.

“தன் கெிளதயிலிருந்து கெிஞனுக்கு ெிடுதளல இல்ளல,

ஆசிரியரே. அவ்ொறு ெிடுெிக்கப்படுொவனன்றால் அதுரெ
அென் அளடயும் துயேப்பாழ். தாங்கள் மட்டுமல்ல,
வபருங்கெிஞர்கள் அளனெருரம நீடுொழிகரள. அெர்களின்
நற்வகாளடயும் தீயூழும் கெிளதரய” என்றார் இளளய யாதெர்.
“என் கெிளத உலகியலில் நின்று எெளேயும்
மீ ட்காவதன்கிறீர்களா?” என்றார் ெியாசர். “உலகப்வபாருட்களள
அள்ளி ஒன்றன்மீ து ஒன்வறனக் குெித்து ெிண்ரநாக்கி
சளமக்கப்பட்ட படிக்கட்டு உங்கள் காெியம். அது இங்குதான்
இருக்கும். ஏறிக் கடப்பெர்கள் யுகந்ரதாறும் பிறந்து
ெந்தளணொர்கள்” என்றார் இளளய யாதெர்.

“ஆம்” என ெியாசர் தளலயளசந்த்தார். “அது வமய் என உள்ளம்

வசால்கிறது. ஆனால் அளத ஏற்க அகம் தயங்குகிறது.
யாதெரே, அளனத்துத் தெங்களும் ெடுரபவறனும்
ீ முழுளமளய
ரநாக்கிரய வசல்கின்றன. துயர்களும் தத்தளிப்புகளும்
தனிளமயும் எய்தப்படும் ெடுரபறால்தான்
ீ வபாருள்படுகின்றன.
அந்த இலக்கில்ளலரயல் என் ொழ்க்ளகயின் ஒவ்வொரு
தருணமும் ெண்
ீ அல்லொ? என் வசாற்கள் எனக்குப்
வபாருளற்றளெ அல்லொ?”

இளளய யாதெர் “அளத நீங்கள் உங்கள்

ெிருப்பத்வதய்ெத்திடம் ரகாேலாம், ஆசிரியரே” என்றார்.
அருகிலிருந்த ஒரு சிறு கூழாங்கல்ளல எடுத்து தன் முன்
ளெத்தார். “இக்கல்ளல உயிர்ப்பதிட்ளட வசய்து
நிறுெியிருக்கிரறன். இளத உபாசளன வசய்க! உங்களுக்கு
உகந்த ெடிளெ இதில் எழுப்புக!” என்றார். ெியாசரின் முகம்
மாறியது. ஊழ்கநிளல வகாண்டு சரிந்த இளமகளுடன் அளத
ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்தார். பின்னர் ளககூப்பியபடி “வசால்மகள்”
என்றார். “என்ளன கட்டிளெத்திருக்கும் பாசம். கணம்ரதாறும்
வகாத்திப்பிடுங்கும் அங்குசம்” என முணுமுணுத்தார். காற்றில்
என ெடச்சுருளும் வகாக்கிப்பளடயும் கண்முன் ரதான்றின.
“என் வசால்வலன்றாகும் அம்புெில். அறிெிலியர் வசால்ளல
என் மீ திருந்து ெிலக்கும் ரகடயம்” என்றார் ெியாசர். அளெ
ரதான்றி ஒளிவகாண்டன. “என் சித்தத்தில் அதிர்ந்து
ொன்காட்டும் மின்பளட. என் கனவுகளில் மலரும் தாமளே”
என்றார் ெியாசர். “ரதெி, அஞ்சல் அருளல் என மலர்ந்த உன்
ளககள்.” தன்முன் எழுந்த அவ்ெடிளெ ரநாக்கி இளங்காதலன்
என முகம்மலர்ந்து “உன் கனிந்த ெிழிகள். சுடர்வகாண்ட
முகம்” என்றார். மதளல என குளழந்து “உன் எழுமுளலகள்.
வமன்மடி” என்றார். தளலெணங்கி அடிளமவயனப் பணிந்து
“ரெதம் சிலம்வபன்றளமந்த உன் கால்கள். ரதெி, வமய்ளம
புன்னளகக்கும் உன் அணிநகங்கள்” என்றார்.

முழுளமவகாண்டு எழுந்து நின்றிருந்த களலரதெியிடம்

ெியாசர் ரகட்டார் “ரதெி, உன்ளன ஒவ்வொரு வசால்லாலும்
ொழ்த்துபென் நான். எனக்கு நீ ெடுரபறு
ீ அருள இயலாதா?
இப்புெியின் மாயங்களில் அளலக்கழிந்து முடிெிலி ெளே
ொழ்ெதா என் ஊழ்?” களலமகள் ெிழிகனிந்து புன்னளகத்து “நீ
என் ளமந்தரில் முதல்ென். உன் நாவதாட்டு எஞ்சிய
வசாற்கரள இனி பிற கெிஞர் நெில்ெதளனத்தும்.
ரெதப்பசுெின் பால்கறந்து வநய்வயன்றாக்கும் இளடயன் நீ.
உன் வசால்லில் எழுந்த வமய்ளமயால் ொனளடந்ரதார்
ஏோளம். இனிெரும் தளலமுளறகள் அளனத்துக்கும் நீ ஒரு
ெிண்திறந்த வபருொயில். ளமந்தா, நீ ெிளழெது எளதயும்
என்னால் அருள முடியும்” என்றாள்.

“அவ்ெண்ணவமனில் எனக்கு இக்கணரம ெடுரபறு

ீ அருள்க!”
என்றார் ெியாசர். “நன்று, நீ ெடுரபவறன்றால்
ீ என்னவென்று
அறிந்திருக்கிறாயா?” என்றாள் அன்ளன. ெியாசர் “ஆம், நான்
எழுதியிருக்கிரறன்” என்றார். “எச்சமின்றி ஏகுெரத ெடுரபறு.
ீ
பற்றிநிற்கும் அளனத்ளதயும் ெிடுெது. பற்றுரகாடுகள்
அளனத்திலிருந்தும் எழுெது. இல்லறத்ரதார் உறளெ, அேசர்கள்
அறத்ளத, தெத்ரதார் தெத்ளத முற்றாகக் ளகெிட்டுெிட்ரட
முழுளமவகாள்கிறார்கள். நீ கெிஞன், உன் வசாற்களள
ஒவ்வொன்றாகக் ளகெிடுக. ளெகரி அளணந்து மத்யமாெில்
சுருங்கி பஸ்யந்தியில் துளியாகி பளேயில் உலர்ந்து மளறக.
ெடுரபறின்
ீ நுளழொயிலில் அளமந்துள்ளது இன்ளம.”

ெியாசர் “ஆம்” என்றார். பின்னர் திடுக்கிட்டு “ரதெி,

அப்படிவயன்றால் என் காெியங்கள்?” என்றார். “ஒரு வசால்லும்
இங்கு எஞ்சாது. எந்த பதிெிலும், எெர் நிளனெிலும்.
ெிண்ணில் தடம் பதிக்காது வசன்றுமளறயும் பறளெ
என்றாொய்.” ெியாசர் “ரதெி, அச்வசாற்கள்ரமல் நான் தெம்
வசய்திருக்கிரறன்” என்றார். “ஒவ்வொருநாளும் பல்லாயிேம்
அருந்தெத்ரதார் இங்கு முழுளமவகாண்டு ெிண்வசல்கின்றனர்.
அெர்கள் வசான்னளெ என பல்லாயிேம் வசாற்கள், அெர்கள்
எண்ணியளெ என பலரகாடிச் வசாற்கள் எழுந்து ெளர்கின்றன.
அளெ ஒரு மாத்திளேகூட எஞ்சாமல் மளறகின்றன. அதுரெ
புடெிவநறி.”

சீற்றத்துடன் “என் வசால் இறந்தபின் நான் ெடுரபறளடந்து

ீ
என்ன பயன்?” என்றார் ெியாசர். “நீ ெிடுபடுொய். உன்
ஒவ்வொரு வசால்லுக்கான பயளனயும் நீ அளடந்தெனாொய்”
என்றாள் களலமகள். “ரெண்டியதில்ளல” என ெியாசர்
கூெினார். “பயனளடயும்வபாருட்டு ஒரு வசால்ளலயும்
யாத்தெனல்ல நான். வகாள்ெதற்கல்ல வகாடுப்பதற்ரக
ரதான்றிரனன். என் ஒவ்வொரு காெியமும் ஒரு ரெள்ெிப்
வபருங்வகாளட. இப்புெியில் ரபார்க்களத்தில் அறத்தின்
ரகாலுடன் எழரெண்டும் என் நூல். ெயலில் ரமழியாக,
ஆயர்நிளலகளில் ரெய்குழலாக, அங்காடிகளில் வபான்னாக
அது நிளறயரெண்டும். பயணிகளில் ெழித்துளணயாக,
பாணரில் இளசயாக, கூத்தரில் நாடகமாக ெிளங்கரெண்டும்.
தாலாட்டாக அன்ளனநாெில் ஒலிக்கரெண்டும். இறுதி
ொய்நீருடன் ளமந்தர் நாெில் எழரெண்டும். அதுரெ என்
ொழ்ெின் வபாருள்.”

“ஆம், நீ அளதரய வசால்ொய். ளமந்தா, கெிஞரன

புெிநிகழ்ரொரில் முதன்ளம ெள்ளல் என்றறிகர்.
ஈட்டியெற்ளற அளிப்ரபார் பிறர். தன்னுள் எழுெளத
அளிப்பென் கெிஞன். ெிழிநீளேயும் குருதிளயயும் மூச்ளசயும்
சித்தத்ளதயும் ஈபென். தன் மீ ட்ளபயும் முழுளமளயயும் கூட
வகாளடயளிப்பெரன வபருங்கெிஞன். வபான்வபருகிய
கருவூலங்களளக் ளகயளித்துெிட்டு அன்னமும் ஆளடயும்
இன்றி அமர்ந்திருப்பென்.” ெியாசர் ெிழிகளில் நீர்ப்படலம் பேெ
புன்னளகயுடன் “ஆம், அதன் இனிளமளய அறிந்தென் நான்”
என்றார். ளககூப்பி “ரதெி, ெடுரபற்ளற
ீ நான் ரெண்ரடன்.
என்ளன அறிந்ரத எனக்கு அளிக்கப்பட்டுள்ளது இந்த நல்லூழ்”
என்று வசான்னார்.

“வசால் என் அருள். ஒரு வசால்ளலரயனும்

ஒவ்வொருெருக்கும் அருளியிருக்கிரறன். வசால்லுக்கு நிகோக
ஒன்ளற எடுத்த பின்னரே அளிக்கிரறன். அளனத்ளதயும்
எடுத்துக்வகாண்ட பின்னர் வசால்லளனத்ளதயும் நான் அளிக்க
சித்தம் நிளறந்தெரே வபருங்கெிஞர். அெர்களில் நான் மீ ள
மீ ள நிகழ்கிரறன், அளலயாடும் தாமளேயில் நதி
திகழ்ெதுரபால” என்றாள் களலமகள்.

இவ்வுலகு களலஞனுக்கு அயலானது. இங்குள்ள

ஒவ்வொன்ளறயும் வசால்வலன்று மட்டுரம அறிந்தென் அென்.
இங்கிருக்கும் எதனாலும் அறியப்படாதென். இதில் உழல்பென்
ெிடுதளல வபறக்கூடும். இளத உதறி முன்வசல்பெனும்
ெிடுதளல வபறக்கூடும். இதிலாடுளகயில் இளத ெிட்டு
ெிலகியிருப்பென் இந்த நாடகத்ளத முற்றறிந்தென்.
அெனுக்கு ெிடுதளல இல்ளல. கெிஞன் மண் அளளந்து
ஆடும் மகவு. ெிண்ணில் வதய்ெங்கள் அளமத்த
ஒவ்வொன்றுக்கும் அென் இவ்வுலகில் ஒன்ளற எடுத்து
நிகர்ளெக்கிறான். மண்ணில் வதய்ெங்கள் நிறுத்தியிருக்கும்
ஒவ்வொன்றுக்கும் ஒரு சிற்றுருளெ எடுத்து மாற்வறன்று
ளெக்கிறான். ெிண்ணுக்கு ஒரு துணிளய. மளலகளுக்கு ஒரு
கூழாங்கல்ளல. வதய்ெத்திற்கு ஒரு மலளே. ெிண்ளணயும்
மண்ளணயும் வகாண்டு ெிளளயாடுகிறான்.

அென் ளககளில் எழுகின்றன மூன்று வதய்ெங்களும்.

அம்மூன்று முகம் வகாண்டு அளமந்த பிேம்மமும். அதன்
ஆடலான ஊழும். அதில் மானுடர் ஆடும் நாடகமளனத்தும்.
ளமந்தா, கெிஞன் இங்ரகரய தன் வசால்லில் ெடுரபற்றுக்கு
ீ
நிகவேன ஒன்ளற ளெத்துெிட்டென். நீ ெிளளயாடிய
களங்களள, அங்கு நீ பேப்பிய கருக்களளச் வசன்று பார்.
அதிலளமந்திருக்கும் உன் ெடுரபறு,
ீ ரெற்றுருக்வகாண்டு.
வபருமேத்ளத ெிளதெிட்வடழும் முளள ெடிெில்
பார்ப்பதுரபால. கெிஞனுக்கு பிேம்மம் ெடளிக்க
ீ
ரெண்டியதில்ளல, அென் அளடயும் அளனத்தும்
அெனாரலரய சளமக்கப்படுகின்றன.

துயர்வகாள்கிறான் கெிஞன். வபரும் ெளதபட்டு உழல்கிறான்.

ளகெிடப்படுகிறான், பழிக்கப்படுகிறான், தனிளம வகாள்கிறான்,
ெழிதெறுகிறான். வபரும்பழிகளளச் சுமக்காத கெிஞன்
இல்ளல. ெஞ்சமில்லாமல் எரிபென். ெஞ்சினங்களளத் தான்
சுமப்பென். அறமீ றல்களள, ஆறாப் பிளழகளள ஆற்றுபென்
அென். ஆனால் அளெ அளனத்தும் ஓெியத்திவலழுந்த
அனல்ரபால. அனரலயாயினும் எரிக்காதளெ, சுடாதளெ.
நாடகரமளடயின் அருங்வகாளலக்காட்சிரபால அளெ
நிகழ்ெனொயினும் நிகழாதளெ. கனவுரபால வமய்ப்பாடுகள்
மட்டுரம வகாண்டளெ.

காலத்தால் வெல்லப்படாதவதன ஏதுமில்ளல இப்புெியில்.

ஏவனன்றால் ஒவ்வொன்றும் காலத்துடன்
ரமாதிக்வகாண்டிருக்கின்றன. காலத்ளத அள்ளித் தன்னில்
நிளறத்து தன்னிவலாரு பகுதிரய காலவமன்றாகி நின்றிருக்கும்
வபருங்காெியம் காலத்ளத வென்றுவசல்லும். ெழ்ந்த
ீ
வபருமேத்தில் பல்லாயிேம் முளளகவளழுெதுரபால் உன்
உடலில் எழுக ஒரு காெியம்.

நீ அளடென அளனத்ளதயும் வசால்லாக்கிெிட்டாய் என்றால்

ெிடுதளல வகாள்கிறாய். ஏவனன்றால் வசால்வபறும்வபாருட்ரட
அளெ உனக்கு நிகழ்கின்றன. உன் முன் வசால்லிேந்து
நிற்கின்றன உணர்வுகளுக்கும் நிகழ்வுகளுக்கும் அறங்களுக்கும்
உரிய வதய்ெங்கள். அளிக்ளகயில் நீ முழுமுதல்
வதய்ெமாகிறாய். ஒவ்வொரு வசால்லும் உளனெிட்டு
நீங்கும்ரபாது மலருதிர்ந்து ரமவலழும் கிளள என
ெிடுபடுகிறாய். வசால்லூறுளகயில் கெிஞன் மானுடன். வசால்
ஒழிளகயில் அென் வதய்ெம். மண்ளண ரநாக்கி இளமக்கும்
தெமுனிெர்கரள ெிண்மீ ன்கள். கெிஞன் ெிண் ரநாக்கி
இளமக்கும் மண்ணின் ஒளி.

“உன் வசால் இங்கு ொழும். காலந்ரதாறும் அது முளளக்கும்.

ரகாடிமுளற கண்டளடயப்படும். ெிரும்பவும் வெறுக்கவும்
படுொய். ொழ்த்தும் ெளசயும் உன் வசெிகளில்
கணவமாழியாது அளலயடிக்கும். துயரிலும் உெளகயிலும்
ஊசலாடுொய். இருளுக்கும் ஒளிக்குவமன நிளலயழிொய். உன்
வசால்லுக்கு அருரக நீயும் என்றுவமன நின்றிருப்பாய்.
மண்ணில் ரெரூன்றி கிளளகளில் ெிண்ளண ஏந்தி
நின்றிருக்கும் வபருமேம் நீ. ளமந்தா, நீடுொழிகளால்தான்
இப்புெி தாங்கப்படுகிறது.” ரதெி வமல்ல ஒளிவயனக்
களேந்தழிய ெியாசர் ெிடுபட்டு மீ ண்டார். அெளே
ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்த இளளய யாதெளே ரநாக்கி “ஆம்”
என்றார். புன்னளகயுடன் “ஆம்” என தனக்குள்
வசால்லிக்வகாண்டார்.

ெியாசர் மலர்ந்த முகத்துடன் “நான் கிளம்புகிரறன்

யாதெரே, இனி ஏதும் நான் அறியரெண்டியதில்ளல” என்றார்.
இளளய யாதெர் “நன்று, புெி உள்ளளவும் ொழும்
வபருங்கெிஞவேன்று உங்களள அறிந்துவகாண்டீர்கள்.
மண்ணில் நிளலத்து ெிண்ணின் வபான்வனாளி சூடி
அளனத்ளதயும் ரநாக்கி அளசெிலா சான்வறன நின்றிருக்கும்
இமயம் மட்டுரம உங்களுக்கு நிகர். ரதெதாத்மா என உங்கள்
இருெளேயும் மட்டுரம இனி நூரலார் வசால்ொர்கள்” என்றார்.
“அது என் அன்ளனயின் அருள்” என்றார் ெியாசர்.

ெணங்கி திரும்பி நடந்தெர் இயல்பாக படிகளளப் பார்த்தார்.

“என்ன அது?” என்றார். இளளய யாதெர் ளகெிளக்ளகத்
தாழ்த்தினார். குனிந்து ரநாக்கிய ெியாசர் “குருதி, புதியது”
என்றார். “சிம்மம் ெந்திருக்கக்கூடுரமா?” என்றபடி முற்றத்ளதப்
பார்த்தார். இளளய யாதெர் “உங்கள் காலடி அது, ஆசிரியரே”
என்றார். “ஆம்” என்று மூச்வசாலியில் கூெிய ெியாசர்
மண்டியிட்டமர்ந்து ரநாக்கினார். குருதிெடுக்களாக அெருளடய
காலடித்தடங்கள் முற்றத்திலிருந்து ஏறிெந்திருந்தன. அெர் தன்
கால்களளப் பார்த்தார். அளெ வசந்நீரில் முக்கி எடுத்தளெ
ரபாலிருந்தன.

“குருதி!” என்று அெர் கூெினார். பின்னளடந்து சுெரில் முட்டி

கதளெப்பற்றியபடி நின்று “என் ளமந்தரின் குருதி!” என்றார்.
அெர் காலடியில் ஒரு சிறுகுழந்ளதயின் வசெியிதழ் கிடந்தது.
அப்பால் ஒரு குழந்ளதயின் ெிழிக்குமிழி. ெியாசர்
உடல்நடுங்க “நான் ெிழுந்துெிடுரென்… என் கால்கள்
தளர்கின்றன” என்றார். “உள்ரள ெருக… நீங்கள் இக்காட்ளடக்
கடந்து வசல்லமுடியாது” என்றார் இளளய யாதெர். “இல்ளல,
நான் உங்கள் அளறளய மாசுபடுத்திெிட்ரடன்… நான் உள்ரள
ெேலாகாது” என்றார் ெியாசர்.

ளககளளக் கூப்பி மார்பில் ளெத்துக்வகாண்டு அெர் வமல்ல

தளர்ந்து நிலத்தில் அமர்ந்தார். “குருதி… குருதித்தடங்கள்”
என்றார். இளளய யாதெர் “உங்கள் பணி அதுரெ.
குருதிக்களத்திலிருந்து எதிர்காலத்தின் முடிெிலி ெளே
வசல்லும் ஒரு கால்தடம் நீங்கள்” என்றார். “இல்ளல… இல்ளல”
என்றார் ெியாசர். “நான் மீ ண்டு வசல்ல ெிரும்புகிரறன். நான்
கெிஞனல்ல தந்ளத. ஆம், நான் வெறும் தந்ளத மட்டுரம.
ரெவறளதயும் ரெண்ரடன். என் ளமந்தர் மட்டும்
ொழ்ந்தால்ரபாதும். என் வசால் அழிக. என் தடங்களளனத்தும்
மளறக. என் ளமந்தளே இழந்து அளடெவதான்றுமில்ளல.”

“உள்ரள ெருக, ெியாசரே” என இளளய யாதெர் அளழத்தார்.

“உங்களுக்கு அருளும் பிறிவதாரு வதய்ெத்ளத நீங்கள்
அளழக்கலாம். ரகாரியளத அளடயலாம்.” “ஆம், அதுதான் நான்
வசய்யரெண்டியது…” என்றபடி சுெளேப்பற்றிக்வகாண்டு ெியாசர்
எழுந்தார். அளறக்குள் சில அடிகள் ளெத்ததுரம மீ ண்டும்
கால்தளர்ந்து அமர்ந்தார். இளளய யாதெர் அந்தச்
சிறுகூழாங்கல்ளலக் வகாண்டுெந்து அெர் முன் ளெத்தார்.
“இளத உங்கள் அணுக்கத்வதய்ெவமான்வறன எண்ணுக.
கல்லில் பூத்வதழுபளெ வதய்ெங்கள்” என்றார்.

ெியாசர் அக்கல்ளல ரநாக்கிச் சில கணங்கள் அமர்ந்திருந்தார்.

பின்னர் “திருமகள்!” என்றார். “இப்புெியிலுள்ள அளனத்ளதயும்
அருளும் ரதெி” என்றார். “உங்கள் கெியுள்ளம் வகாண்ட
ெடிெில்” என்றார் இளளய யாதெர். “எட்டு உருக்களில்
எனக்குரியெள் சந்தானலட்சுமி” என்றார். ெிழிகளால் காற்ளறத்
துழாெியபடி “என் வநஞ்சில் நிளறந்த அமுளதக் கலத்தில்
ஏந்தியெள். என் கனவுபூக்கும் தாமளே வகாண்டெள்.
வபான்மளழ தூவும் ஒரு ளக. கதிர்க்குளல சூடிய மறுளக.
அஞ்சல் அருளல் என அளமந்த மலர்க்ளக வகாண்டெள்.
ரநாக்குமிடம் வபாலியும் ெிழிகள். வதாட்ட இடம் வசழிக்கும்
கால்கள். அன்ளன எழுக!” என்றார்.

அெர் முன் ரதான்றிய திருமகளிடம் “அன்ளனரய, என்

ளமந்தர் நலம்வபறரெண்டும். மண்ணில் மானுடர் அளடயும்
அளனத்து உச்சங்களளயும் அெர்கள் வபறரெண்டும்” என்றார்.
“அதன்வபாருட்டு நீ உன் வசால்ளலக் ளகெிடலாகுமா? ஒன்ளற
இழக்காமல் பிறிவதான்ளற எய்தெியலாது” என்றாள்
திருச்வசல்ெி. ெியாசர் “ஏன் நான் வசால்ளல
ளகெிடரெண்டும்?” என்றார். “ளமந்தர்நலம் நாடும் அளனத்துத்
தந்ளதயரும் தங்கள் உள்ளத்திற்கு இளயந்தெற்ளறக்
ளகெிட்டெர்கரள. வபருந்தந்ளத என்றாகின்றெர்
பிறிவதளதயும் அளடயமுடியாது” என்று ரபறுகளின் இளறெி
வசான்னாள். “ஏவனன்றால் தந்ளத என்பென் மண்ணில் இறங்கி
ரெவேன ெிரிபென். ஒளியும் காற்றும் அெனுக்கில்ளல.
முளளத்தலும் மலர்தலும் அெனில் நிகழ்ெதில்ளல.”
ெியாசர் வபருமூச்சுடன் “ஆம், தந்ளத என்பது முற்றிலும்
உலகத்துநிளல. உலகியலில் இருந்து ஓேடிரயனும்
எடுத்துளெக்காதெர் உலகியளலயும் முழுளமயாக
அளடயமுடியாது” என்றார். பின்னர் “ரதெி, நான்
தந்ளதவயன்ரற அளமகிரறன். என் ளமந்தர் வெல்க!” என்றார்.
“உன் ளமந்தரில் எழுந்த ளமந்தரும் அெர் குருதியினரும் என
இன்றிருப்ரபார் பலர். அளனெருக்கும் முழுளமளயக்
ரகாருகிறாயா?” என்றாள். “ஆம், அெர்கள் ெிளழெதளனத்தும்
ளககூடுக. ரபறுகளில் முதன்ளமயானது, நிளலகளில்
உச்சமானது அெர்களுக்கு அளமக” என்றார் ெியாசர்.

“நன்று, அவ்ெண்ணரம. உன் முதல் ளமந்தனுக்கு நீ

ரகாருெனெற்ளற அளித்துள்ரளன். நீ அதில் நிளறவுற்ற பின்
அடுத்தெனுக்கும் அெனுக்குரியளத அருள்ரென்” என்று
வசால்லி திருமகள் மளறந்தாள். “ரதெி!” என ளககூப்பி
ெியாசர் அமர்ந்திருந்தார். பின்னர் நிளறவுப்புன்னளகயுடன்
“இதுரபாதும் யாதெரே, இப்ரபாது நான் அளடயும் நிளறளெ
வபருங்காெியமும் எனக்களிக்காது. என் மடியில் ளமந்தர்
நிளறயட்டும். அெர்கள் நிலம்நிளறத்து வபாலியட்டும்” என்றார்.

“உங்கள் முதல் ளமந்தன் சுகளனச் வசன்றுரநாக்கிெிட்டு ெந்து

பிற ளமந்தருக்கான ரகாரிக்ளகளய எழுப்புங்கள், ஆசிரியரே”
என்றார் இளளய யாதெர். ெியாசர் “ஆம், நான் அெளனப்
பார்க்க ெிளழகிரறன். அெளன எண்ணியதுரம அென் அழகிய
ரதாள்களள என் கண்களால் கண்டுெிட்ரடன்” என்றார். இளளய
யாதெர் புன்னளகயுடன் “இந்த நிலத்தில் ளகளெத்து
அங்கிருக்க ெிளழக. இளமக்கணம் உங்களள இடம்கடக்கச்
வசய்யும்” என்றார். ெியாசர் அவ்ெிடத்தில் ளகளெத்து “என்
ளமந்தன் சுகன்” என்றார். மறுகணரம அங்கிருந்தார்.
இமைக்கணம் - 26

ெிந்தியமளலகளளக் கடந்து ெணிகர் வசல்லும் பாளதளய

ெிட்டு ெிலகி சதாேெனத்ளத அளடந்து அங்கிருந்து
தன்னந்தனியாகச் வசன்று சுகசாரி மளலளய ெியாசர்
அளடந்தரபாது தளலக்குரமல் பறந்துவசன்ற கிளி ஒன்று
ரெதச்வசால் கூெிச்வசன்றது. உட்கடந்து வசல்லுந்ரதாறும்
ரமலும் ரமலும் கிளிகள் ரெதம்பாடி மேங்களில் எழுந்தும்
அமர்ந்தும் காற்றில் சிறகளசத்துச் சுழன்றும் சூழ்ந்திருந்தன.
அெற்ளறக் கண்டதுரம அெர் உள்ளம் மலர்ந்து முகம்
புன்னளக வகாண்டது. அண்ணாந்து அெற்ளற ரநாக்கியபடி
நடந்தார்.

தன் ளமந்தளன காண்பதற்குள்ளாகரெ அென் உள்ளத்ளத

காணக்கிளடத்தது என எண்ணினார். இங்ரக இக்கிளிகள்
தளலமுளறகவளன வதாடுத்துக்வகாண்டு என்றுமிருக்கும்.
ரெதம் அனவலன பற்றிக்வகாள்ளும் இயல்புளடயது. தன்
அகத்ளத காவடன்று நிளறத்துப் பேப்பியென். என் காெியத்ளத
மானுடர் நெிலரெண்டும். இென் வசால்ளல கிளிகள்
நிளலவகாள்ளச் வசய்யும். ஒவ்வொரு அடிளெப்பிலும்
ளமந்தளனக் காணும் ெிளழவு மூத்து அெர்
நடக்கமுடியாமலானார். மூச்சிளேத்தும் கால்தடுமாறி நின்று
மீ ண்டும் ெிளேவுவகாண்டும் நடந்தார்.

ரெதமுளேக்கும் கிளியின் குேலில் எந்நிளலயிலும் மானுடர்

ஓதுளகயில் எழும் மாசு இல்ளல என்பளத அெர் உணர்ந்தார்.
ஒன்றன்ரமல் ஒன்வறன ெிளழெின், ரெட்டலின்,
வபாருளுணர்தலின், புலனறிதலின், தன்னிளலயின் ஐந்து
மாசுக்கள் ரெதியரில் அளமகின்றன. ரெதம் உட்சுருங்கி
ஓங்காேவமன்றாகி அனவலன்றாகி ஓதுரொன் உள்ளத்ளத
எரித்தழித்த பின்னரே அம்மாசு அகல்கிறது. ஆனால்
ரெதச்வசால் திகழ்ந்த வசவ்ெலகு வகாண்ட கிளி
ரெதச்வசால்லாகரெ மாறிெிட்டிருந்தது. பச்ளச
இளலமுளனயில் வசந்தளிர் என எழுந்த அதன் நா.
வபாருள்திகழ் ரெதச்வசால்லில் எழுந்த ரெதமுதல் ஒலி.

சுகெனத்திற்குள் அெர் நுளழந்தரபாது தன்னிளலளய முற்றாக

இழந்து “ளமந்தா! ளமந்தா!” என்று கூெிக்வகாண்டிருந்தார்.
ளமந்தன் மறுவமாழி வசால்பெனல்ல என்று அெர்
அறிந்திருந்தார். “கிள்ளளகரள, என் ளமந்தன் எங்ரக?” என்று
கூெினார். “என் ளமந்தனிடம் வசால்லுங்கள், அென் தந்ளத
நூறாண்டுகள் காத்த ெிழிகளுடன் ெந்துள்ரளன் என்று.”
மேநிழல்களில், மளலயிடுக்குகளில், அருெிக்களேகளில்,
குளககளில் அெளன ரதடித்ரதடி அளலந்தார். எக்கணமும்
அெளன கண்டுெிடுரொம் எனும் இனிய பேபேப்பாக இருந்தது
அத்ரதடல். அென் இருக்க ொய்ப்புள்ள அளனத்திடங்களிலும்
அென் உருவெளி கண்டு உெளகவகாண்டு தணிந்தது. அென்
இல்லாத இடங்கள் என அளெ தங்களள காட்டத்
வதாடங்கியதும் எங்ரக என்னும் பளதப்பாக ஆகியது.
அங்கில்ளலரயா என்னும் அச்சமாக ெடிவெடுத்தது. இறுதியில்
அங்கில்ளல என்னும் உள்ளுணர்ொக ஆகியது.

உளடந்து அமர்ெதற்குரிய எல்ளலளய அளடந்ததும் பதறியபடி

ஒரு மேத்தடியில் கால் இற்று ெழ்ந்தார்.
ீ “வதய்ெங்கரள, என்
ளமந்தன் எங்ரக?” என்று கூெினார். “ெிண்ணாளும்
பறளெகரள, மண்ணில் நிளறந்த ெிலங்குகரள…” என்று
அளழத்து கலுழ்ந்தார். பின்னர் சீற்றம் வகாண்டு “வசால்லேசி,
எழுக இங்ரக! என் ளமந்தன் எங்ரக?” என்று சினந்தார். கண்ணர்ீ
ெழிய பற்கள் கிட்டிக்க ளக அளசத்து “எழுக! எழுக!” என
கூச்சலிட்டுக்வகாண்டிருந்த அெர் முன் சிறுகிளி ஒன்று
ெந்தமர்ந்தது. மணிெிழிகளள சுழற்றியபடி “பீெரி! பீெரி” என
அது மிழற்றியது. “யார்? எெளேப்பற்றி வசால்கிறாய்?” என்று
ெியாசர் ரகட்டார். “பீெரி! பீெரி!” என்றது கிளி.

அது ஒரு வபண்ணின் வபயர் என உணர்ந்த ெியாசர் “யார்

அெள்?” என்றார். சிறகடித்வதழுந்து அகன்றபடி “பீெரி!” என்றது
அக்கிளி. அங்ரக அமர்ந்திருந்த நான்கு கிளிகள் “பீெரி! பீெரி!”
என்றன. அென் உள்ளத்தில் இருந்ரத வசால்வபறுகிறீர்கள்.
இப்வபயர் அெனுள் எப்படி எழுந்தது, அென் நாெில் ஏன்
ஒலித்தது என்று ெியாசர் ெியந்தார். அவ்ெினாவுடன்
அங்கிருந்து கிளம்பி சுகெனத்ளதக் கடந்து ெிந்தியமளலளய
அளடந்தார். அங்ரக சந்தித்த முனிெர்களிடமும் சூதர்களிடமும்
அப்வபயருள்ள எெளேரயனும் அறிொர்களா என ரகட்டார்.

இறுதியில் கூர்மெனத்தில் அெர் சந்தித்த ஒரு முதுசூதர்

புலககுலத்ளதச் ரசர்ந்த சப்தம சகிஷ்ணு முனிெரின் மகளின்
வபயர் பீெரி என்றும் அெளள தான் இளளமயில்
கண்டிருப்பதாகவும் வசான்னார். புலகமுனிெரின் இருப்பிடத்ளத
ரகட்டறிந்து மளலகளளக் கடந்து அளகநந்ளதயின் களேயில்
அளமந்த புலகெனத்ளத வசன்றளடந்தார் ெியாசர்.
வதால்புலகர் பிேம்மனின் ளமந்தோகிய பிேஜாபதி. அெர்
தட்சனின் மகள் க்ஷளமளய மணந்து கர்தமர், கனகபீதர்,
உர்ெரிெதர் என்னும் ளமந்தர்களள வபற்றார். அெர்களின்
இளளயெள் பீெரி. மூதன்ளன பீெரியிலிருந்து எழுந்த
வகாடிெழியில் நூற்றிவயட்டாெது புலகோன சகிஷ்ணு என்னும்
முனிெரின் மகளாகப் பிறந்தெள் இளளரயாளான பீெரி.
புலகர் தன் வதன்றிளசப் பயணத்தில் ெிந்தியளனக் கடந்து
வசன்றரபாது கிளி ஒன்று தூய ரெதச்வசால் உளேத்து
பறந்துவசல்ெளத கண்டார். அெர் அளத பின்வதாடர்ந்து சுகசாரி
மளலகளளக் கடந்து சுகெனத்ளத அளடந்தார். அங்ரக
உடலில் ஆளடயில்லாதெனாக, இருத்தலும் இன்ளமயும்
நிகவேன ொழ்ந்த இளளமந்தளன கண்டார். அென்
வசால்முனிெர் ெியாசரின் ளமந்தன் என அெர் அறிந்திருந்தார்.
அென் ெடிெழளகயும் கண்களில் நிளறந்திருந்த உலக
மாசிலா ஒளிளயயும் கண்டு உெளக வகாண்டார்.

ெருெிருந்ளத ெேரெற்ற சுகன் பசித்திருந்த முனிெருக்கு

கிளிகள் வகாணர்ந்த கதிர்க்குளலகளளயும் கனிகளளயும்
அளித்தான். பசியுடன் அெற்ளறப் வபற்று உண்ண ளகநீட்டிய
புலகர் திடுக்கிட்டு எழுந்து நின்றார். சுகன் “எளத
அஞ்சுகிறீர்கள், முனிெரே?” என்றான். “உங்கள் பின்பக்கம்
வபருநிழல்” என அெர் சுட்டிக்காட்டினார். அென் திரும்பி
ரநாக்கியரபாது தன் நிழளலத்தான் கண்டான். “உங்கள்
நிழவலன எழுந்து நின்றிருப்பது ஒரு கருநாகம்” என்றார் புலகர்.
சுகன் மீ ண்டும் திரும்பி ரநாக்க “திரும்பி ரநாக்கினால்
காணமுடியாது அளத, எந்நிளலயிலும் உங்களுக்குப்
பின்னால்தான் நீண்டிருக்கும். ஈேமான பாளறெழுக்கின் முன்
வசன்று நின்று ரநாக்குக!” என்றார் புலகர்.

அருெியருரக வசன்று நின்று கரிய வமழுக்கில் தன்ளன

ரநாக்கிய சுகன் தனக்குப் பின்னால் ஒளிரும் வசவ்ெிழிகளுடன்
கரிய படவமடுத்து நின்ற மாநாகத்ளத கண்டான். ளகயில் ஒரு
பிடி நீவேடுத்து “வசால்க, யார் நீ? இக்கணரம வசால்லெில்ளல
என்றால் தீச்வசால்லிடுரென்” என்றான். “முனிெரே, என் வபயர்
தீர்க்கன். நான் ஆழுலகங்களிலிருந்து எழும் இருளின் தூதன்.
உங்கள் உயிர் பிரிந்ததும் அளழத்துச்வசல்ல ெந்தென். உங்கள்
அன்ளனயின் வநடுமூச்சிலிருந்து உருொனென்” என்றது நாகம்.

“என் அன்ளன இருளுலகிலா இருக்கிறார்?” என்று சுகன்

திளகப்புடன் ரகட்டான். “ஆம், இளளமத்துறவுவகாண்ட நீங்கள்
அெளுக்கு அன்னமும் நீரும் அளிக்கெில்ளல. ளமந்தர் இருக்க
தந்ளத அளித்த நீர் அங்குெளே எட்டெில்ளல. அெள் தன்
நல்ெிளனயின் பயனால் மூச்சுலகுக்கு வசன்றாள். அங்ரக
இருந்த ெின ீதன் என்னும் கந்தர்ென் அெளிடம் அெள்
ளமந்தன் ரெளாத் துறெிவயன ஆகிெிட்டான் எனரெ
அெளுக்கு எப்ரபாதும் அன்னமும் நீரும் அளிக்கப்பட
ொய்ப்பில்ளல என்றான். அத்துயோல் எளடவகாண்டு அெள்
அழுந்தி நாகங்கள் ொழும் ஆழுலகுக்கு ெந்துரசர்ந்தாள்.
ெிழிநீருடன் காத்திருக்கிறாள்” என்றான் தீர்க்கன்.

திளகத்து திரும்பி ரநாக்கிய சுகன் புலகரிடம் “முனிெரே, நான்

வசய்யரெண்டியவதன்ன?” என்றான். “ஈன்ரறார்க்கு
வசய்யரெண்டிய கடன் எஞ்சியிருக்க துறவுபூணுதல்
எெருக்கும் வநறியல்ல. உங்கள் தந்ளதக்கு ளமந்தர் பிறருண்டு.
அன்ளனக்கு நீங்கள் மட்டுரம. துறவொழிக! முளறப்படி
கன்னிளய மணந்து ளமந்தளேப் வபறுக! உங்கள் அன்ளனக்கும்
உங்களுக்கும் நீர்க்கடன் வபாறுப்ளப தளலமுளறகளுக்கும்
ளகயளித்துெிட்டு மளனெியின் ஒப்புதல்வகாண்டு துறவு
வகாள்க!” என்றார் புலகர். சுகன் “ஆம், அளத வசய்கிரறன்”
என்றான்.

“என் மகள் பீெரிளய உங்களுக்கு அளிக்கிரறன்.

எவ்ெளகயிலும் உங்களுக்கு இளணயானெள். உங்கள்
ெருளகளயயும் வசல்ளகளயயும் உணரும்
ஆற்றல்வகாண்டெள்” என்று புலகர் வசால்லளித்தார். சுகன்
அெருடன் அளகநந்ளதயின் களேக்குச் வசன்று துறெறத்ளத
ளகெிட்டு சுகக்குடிளய தன்னவதன்று ஏற்றான். அறுசுளெ
உணவுண்டு, மலர்சூடி, நறுமணம்பூசி உலகியலில் நுளழந்து
புலகரின் மகள் பீெரிளய மணந்தான். அங்ரக காட்டில்
அேக்கும் கனிகளும் ரதடிச்ரசர்த்து வகாண்டுெந்து ெிற்று
குடிபுேந்தான். அெனுக்கு பீெரியில் நான்கு ளமந்தர்கள்
பிறந்தார்கள்.

வநடும்பயணம் வசய்து அளகநந்ளதயின் களேயிலளமந்த

புலகெனத்திற்கு ெியாசர் வசன்றுரசர்ந்தார். அங்ரக பீெரியின்
வபயர்வசால்லிக் ரகட்டு அறிந்து அெள் ொழ்ந்த குடிலுக்கு
வசன்றார். அெர் அங்கு வசல்ெதற்கு முன்னரே சுகர்
பீெரியிடம் ஒப்புதல் வபற்று மீ ண்டும் துறவுபூண்டு
இமயமளலரயறி வசன்றுெிட்டிருந்தார். பீெரியில் சுகருக்கு
கிருஷ்ணன், வகௌேப்பிேபன், ஃபூரி, ரதெஸ்ருதன் என்னும்
ளமந்தர்கள் பிறந்து ரதாள்ெிரிந்து நின்றிருந்தனர். கரிய
உடலும் ஒளிவகாண்ட ெிழிகளுமாக தன் இளளமெடிவென்று
நின்ற கிருஷ்ணளன ரதாள்தழுெி கிருஷ்ண துளெபாயன
ெியாசர் ெிழிநீர் ெடித்தார். அெர்களிடம் ெிளடவபற்று
ளமந்தளனத் ரதடி ரமலும் மளலரயறிச் வசன்றார்.

புலகர் இமயமளலமுடியாகிய கின்னே ளகளலளய சிெ

ெடிெமாக ெழிபட்டெர். புலகரிடம் நுண்வசால் வபற்று கின்னே
ளகளலளய ெழிபட்டு மளலமுடிரமல் முகிவலன எழுந்த
மூெிழியனின் அளழப்ளப ஏற்று இமயமளலகளின்ரமல்
ஏறிச்வசன்ற சுகர் நூற்வறட்டு முடிகளளக் கடந்து
அத்ரிசிருங்கத்தின் ரமரலறி நின்று ளகளல முடிளய ரநாக்கி
தெம் வசய்தார். நூற்வறட்டாம் நாள் அத்ரிசிருங்கம் இேண்டாக
வெடித்தது. சுகர் அனலுருவென எழுந்து ஆலமே ெடிெில்
ெளர்ந்து ெிண்வதாட்டு நின்றார். ொனில் அெளே ெேரெற்கும்
வபாருட்டு வகாம்புகளும் சங்குகளும் முேசுகளும் முழங்கின.

பதிவனட்டு நாட்கள் அெர் சுடர்வகாண்டு நின்றிருந்தார்.

ெிண்ணில் இரு சூரியன்கள் என பகலில் வதரிந்தது. இேெில்
புதுக்கதிரோன் கிழக்வகழுெதுரபால் ரதான்றியது. பின்னர்
அெர் ரமகத்தீற்றலாக மாறி வெளியில் களேந்தரபாது
வபான்னிறத்தில் மளழ வபய்து மளலயடுக்குகள் நளனந்தன.
வபருமளழ என ெலுத்து மளலக்குெடுகள் அளனத்திலும்
குளிர்ந்த அருெிகள் வபாழிந்தன. மளழ ஓய்ந்த அளமதியில்
அளனத்து இளலகளும் நாவென்றாகி ஓம் ஓம் ஓம் என
வசாட்டிக்வகாண்டிருந்தன.

ெியாசர் அத்ரிசிருங்கத்ளத வசன்றளடந்தரபாது அக்களதளய

வசான்னபடி முனிெர்கள் அெளே சூழ்ந்துவகாண்டனர்.
“ெியாசரே, மிகச் சிலரிரலரய வசால்கனிந்து
ஓங்காேவமன்றாகிறது. சுகமுனிெர் ரெதம் தன் முழுளமளயக்
கண்டளடந்த பீடம். எங்கள் நல்லூழால் அெர் இங்கு ெந்தார்.
எங்களுடன் தங்கினார். ளகளலக்குச் வசல்லும் ெழிரயவதன்று
ரகட்டார். ளகளலளய ெணங்குெதற்கு ஆயிேம் இடங்கள்,
வசல்ெதற்கு அத்ரிமளல ஒன்ரற ெழி. அங்கிருந்து ெிண்ணெர்
அளழத்துச்வசல்லரெண்டும் என்ரறாம். ளகளலளய ரநாக்கி
நூற்வறட்டுநாள் இங்ரக தெமிருந்தார். ஒருநாள் அத்ரிமளலக்கு
வசல்ெதாகச் வசால்லி ெிளடவபற்று கிளம்பினார். அளத
ரநாக்கிக் கிளம்பிய எெரும் வசன்றளடந்ததில்ளல என்ரறாம்.
வசல்ெவதான்ரற என் கடன் என்றபின் ெணங்கி
ெிளடவபற்றார்” என்றார் வகௌசிக காலகர்.

ெசிட்ட உத்புதர் “அெர் வசன்றளடந்தார் என்பளத எங்கள்

ஆசிரியர் முதலில் உணர்ந்தார். அெர் அங்ரக தன்னுள்
வசால்லிக்வகாண்டிருந்த ஊழ்கநுண்வசால் இேவுகளில்
வதாளலெிவலழும் இடிமுழக்கவமன
ஒலித்துக்வகாண்டிருந்தளத அெரே முதலில் ரகட்டார். பின்னர்
மளலகள் அச்வசால்ளல முழங்கத் வதாடங்கின. அெருளடய
தெம் வபாலிந்தரபாது அத்ரிசிருங்கம் வெண்குளட சூடியது.
அதன்ரமல் ஏழுெண்ண ெில் ஒன்று எப்ரபாதும் ெளளந்து
நின்றிருந்தது. அெருளடய தெம் மூப்பு வகாள்ளும்ரதாறும்
நிலம் அதிேலாயிற்று. நீரில் அளலெளளயங்கள் எழுந்தபடிரய
இருந்தன. வபரும்பாளறகள் நிளலவபயர்ந்து மளலச்சரிெில்
உருண்டன. ெளளகளின் ஆழத்தில் ொழும் சிற்றுயிர்கள்
வெளிரய ெந்து திளகத்து ரநாக்கின” என்றார்.

காசியப சூக்தர் “நாங்கள் எங்கள் ெிழிகளால் கண்ரடாம்,

மளலகளுக்குரமல் வசவ்வொளியாலான மளல என அெர்
நின்றிருப்பளத. எட்டுத் திளசகளிலும் எழுந்த ெிண்ணின்
முேவசாலிளய ஏற்று மளலமுகடுகளும் முேசுகளாயின.
மின்னல்கள் வெட்டி மளலச்சரிவுகள் அதிர்ந்துவகாண்டிருந்தன.
பதிவனட்டு நாட்கள் இங்குள்ள அளனெரும் மளலமுடிளய
ரநாக்கியபடி ரெதச்வசால் உளேத்தபடி ரநான்பிருந்ரதாம்.
மளலெிளிம்புகளில் ெளேயாடுகளும் வெண்சிறுத்ளதகளும்
ெிழிதிளகத்து ரநாக்கி அளமந்திருந்தன. பறளெகள்
ெிண்ணிவலழெில்ளல. நீர்ப்பறளெகள் சிறகுதாழ்த்தி
தளலபூழ்த்தி அமர்ந்திருந்தன. மளலகளில் ஊழ்கம்
நிளறந்திருந்தது” என்றார்.

புலஸ்திய சப்தமர் “பின்னர் மளலமுடிகளில் இருந்து

வெண்பனிப்படுளக நாளே சிறகுசரிப்பதுரபால் இறங்கி ெந்தது.
இங்குள்ள அளனத்து ஆறுகளும் வபருக்கு வகாண்டன. நீரில்
அனல்மணம் இருந்தது. அந்நீளே எடுத்து லட்சம்
சிெக்குறிகளளயும் நீர்முழுக்காட்டிரனாம். முனிெரே, மண்ணில்
ஒருெர் ெிண்ணென் என்று ஆனாவேன்றால் உயிர்க்குலரம
அதன் பயளன அளடகிறது” என்றார். ெியாசர் அச்வசாற்களளக்
ரகட்டு நடுங்கிக்வகாண்டிருந்தார். அெோல் நிற்கமுடியெில்ளல.
வமய்ப்புவகாண்ட உடலுடன் ளககளளக் கூப்பியபடி
கண்ண ீர்ெிட்டார்.

முனிெர்கள் ளககூப்பியபடி, வமய்ப்பு வகாண்ட உடலுடன்,

உெளகயில் வநளியும் முகங்களுடன் அெளே
சூழ்ந்துவகாண்டனர். பார்க்கெ சிருங்கர் ெியாசரின் முன்
ளககூப்பியபடி குனிந்து “முனிெரே, இந்த மளலவயங்கும்
பல்லாயிேம் முனிெர்கள் தெம் வசய்கிரறாம். பல்லாயிேம்
ளெதிகர் அனரலாம்புகிரறாம். பல்லாயிேம் அறிஞர் வசால்லில்
ஆழ்கிரறாம். ெிண்ொயில் திறந்து ஏகும் முழுளம மிகச்
சிலருக்ரக ொய்க்கிறது. உங்கள் ளமந்தர் மானுடருக்கு
வதய்ெங்கள் அளித்த ொய்ப்ளப வென்று
வதய்ெவமன்றாகியெர். வதய்ெத்தின் தந்ளதவயன்றானெர்
நீங்கள். உங்கள் அடிபணிகிரறாம்” என்றார். “ஆம், நீங்கள்
வபருந்தந்ளத. இவ்வுலகின் ஒவ்வொரு தந்ளதயாலும்
ெணங்கப்படரெண்டியெர்” என்று முனிெர்கள் கூெினர்.

ெியாசர் அெர்களின் வசாற்களள வசெிவகாள்ளெில்ளல.

ெிழிகள் அளலய நான்கு திளசகளளயும்
ரநாக்கிக்வகாண்டிருந்தார். ளகளல முடிளய ரநாக்கியதும்
ெஞ்சத்துடன் பற்களளக் கடித்து ளகெிேல்களள முறுக்கிப்
பற்றிக்வகாண்டார். உளடந்வதழும் ஓளசயில் “ளமந்தா…” என
வநஞ்சிலளறந்து ெறிட்டார்.
ீ “என் ளமந்தா! என்று இனி
உன்ளன காண்ரபன்…? என் வதய்ெரம…” என அழுதபடி
ளககளள ெிரித்து ொன்ரநாக்கி மண்ணில் ெிழுந்தார்.
“ளமந்தா ளமந்தா” என அலறியபடி புழுதியில் புேண்டார்.
“ளகளலத்தளலெரன, நீ வகாடிரயான், கூற்றுெடிரொன், என்
ளமந்தளன கெர்ந்தாய்…” என அேற்றினார்.

முனிெர்கள் அெருளடய உணர்வுகளளக் கண்டு திளகத்தனர்.

“இது ெியாசர்தானா? அன்றி ரெரறதும் வதய்ெம் இவ்ெடிெில்
ெந்ததா?” என்று குழம்பினர். முதியெோன சுதமரின் துளணெி
சுளப “அெர் ெியாசரேதான். அணிந்த அளனத்ளதயும்
துறந்தெோக துயளே எதிர்வகாள்கிறார்” என்றாள். மயங்கிய
அெளே அள்ளிக்வகாண்டுவசன்று படுக்களெத்தனர்.
நிளனவெழுந்ததும் மீ ண்டும் கதறியழுதார். முனிெர் வசான்ன
ஆறுதல்வசாற்கள் எளதயும் அெர் வசெிவகாள்ளெில்ளல.
ஒவ்வொரு வசால்லும் அெளே அனல் புலிளய என
சீற்றம்வகாள்ளச் வசய்தன. “ெிலகிச்வசல்க! உங்கள் வபாருளற்ற
வசாற்களால்தான் என் ளமந்தன் மண்நீங்கினான்” என்று சினந்து
கூச்சலிட்டார்.

“அெர் முழுளமயளடந்தார், முனிெரே. நீங்கள் அறியாதது

அல்ல” என்ற சாண்டில்ய உக்ேரிடம் “ெிலகிச்வசல்க!
ளமந்தளன இழந்த தந்ளதயின் துயளே நீ அறிொயா? உன்
ளமந்தளன நீ அளிப்பாயா? வமய்ளமக்கும் முழுளமக்கும்
என்றாலும் ளமந்தளன பலிவகாடுக்கும் தந்ளத எெருண்டு?”
என்று கூெினார் ெியாசர். “என் ளமந்தனுக்கு எதுவும்
ரதளெயில்ளல. முழுளமயும் ெிண்ணுலகும் அல்ல, அென்
உடலுடன், மகிழ்வுடன் என் கண்வணதிரே ொழ்ெளதரய
ெிளழந்ரதன். ரெரறதும் ரெண்ரடன்” என்று கதறினார்.

அெோல் அத்துயரிலிருந்து மீ ள இயலெில்ளல. கணந்ரதாறும்

ெிளசவகாண்ட துயருடன் கலுழ்ந்த ெிழிகளுடன் அெர்
மளலகள்ரதாறும் அளலந்தார். ஒவ்வொரு சிெக்குறியின்
முன்பும் வசன்று நின்று வநஞ்சிலளறந்து ஓலமிட்டார். துயரில்
வமலிந்து சுள்ளிரபான்று மாறிய உடலுடன் குருரைத்திேத்தின்
களேயிலளமந்த ெியாசஸ்தலி என்னும் ஆழ்பிலத்ளத
ெந்தளடந்தார். “நுதல்ெிழியரன, நானறிந்த அளனத்துச்
வசாற்களாலும் உன்ளன அளழத்துெிட்ரடன். என் மகளன நீ
உன் பாழ்வெளிவயனும் ொயால் உண்டாய். அெனில்லா
இவ்வுலகில் இனி நான் ொழ்ெதில் வபாருளில்ளல” என்று
கூெியபடி அதில் குதிக்கப்ரபானரபாது ெிண்ணில் “நில்!” என
உடலிலிக் குேவலழுந்தது.

அருரக நின்ற மேம் பற்றி எரிய அனலில் சிெச்வசால்

ஒலித்தது “ரெண்டியது நீர். உம் ெிளழவுக்ரகற்பரெ மண்ணில்
மானுடருக்கு அளிக்கப்படுெதில் உச்சவமன்றான வமய்நிளல
உன் ளமந்தனுக்கு ொய்த்தது. இனி ெிண்ணில் அென் மீ ன்
என துலங்குொன்.” துயரும் சினமும் ஓங்க வநஞ்சில் ஓங்கி
அளறந்து ெியாசர் கூெினார் “என் அறிெின்ளம அது.
நாப்பிறழ்ந்த கூற்று. நூல்கற்ரறான் நல்ல தந்ளத அல்ல.
அறிெிலிரய வபருந்தந்ளத ஆக இயலும்… எவ்ெிலங்கும்
ரகாருெளதரய நான் ரகட்டிருக்கரெண்டும். என் ளமந்தர்
உண்ணட்டும், புணேட்டும், ரபாரிடட்டும், வகாள்ளட்டும்,
வகாடுக்கட்டும். அெர்கள் அளடெதளனத்தும் இங்ரகரய
அளமயரெண்டும். அெர்களின் தகுதிக்குரியனொக அளெ
இருந்தால் ரபாதும். என் ளமந்தர் முழு ெடிெில்
இவ்வுலகிரலரய ொழரெண்டும். அதுென்றி பிறிவதான்றும்
ரெண்டாம்!”

சிளமயென் “இனி நீங்கள் அளத வசால்ெதில் வபாருளில்ளல,

ெியாசரே. உங்கள் ளமந்தன் இங்ரக ெிண்ணில் திகழ்கிறான்.
அென் இனி மண்ணுக்குரியென் அல்ல. அெனுக்கு தந்ளதரயா
ளமந்தரோ இல்ளல” என்றார். ெியாசர் “நான்
தீச்வசால்லிடுரென். மூன்று முதன்ளமத் வதய்ெரம என்றாலும்
வசால்லிட்டு பழிவகாள்ளச் வசய்ரென். என் ளமந்தன்
என்னுடன் இருக்கரெண்டும். ெிளழளகயில் நான் அெளன
காணரெண்டும்” என்றார்.

சிென் “அதுரெ உங்கள் ெிளழவென்றால் நான் ஒன்ளற

வகாளடயளிப்ரபன். ெிண்ரணகுபெரின் நிழலுரு பிேம்மன்
அெர்களுக்கு அளித்த ொழ்நாள் முடியும் ெளே மண்ணிரலரய
எஞ்சியிருக்கும். இங்கிருக்கும் உங்கள் ளமந்தனின் நிழளல
உங்கள் நிழவலன அளிக்கிரறன். நீங்கள் ெிளழளகயில்
திரும்பிரநாக்கி அளத காணலாம். நீங்கள் கெிஞவேன்பதனால்
நிழலில் இருந்து உங்கள் ளமந்தளன வநஞ்சுக்குள்
மீ ட்வடடுக்கலாம்” என்றார்.

“ஆம், இனி அது ஒன்ரற ெழி” என்றார் ெியாசர். ஏங்கி ெிழிநீர்

உகுத்து பின் வமல்ல ரதறி மீ ண்டு “அென் என்னுடன்
இருப்பதாக!” என்று ெணங்கினார். ெிழிநீளேத் துளடத்தபடி
திரும்பியரபாது ளகயில் பாற்குடம் ஏந்தி தளலயில்
நிளறகதிர்க் கற்ளற சுமந்த இளடச்சி ஒருத்தி அருரக
நின்றிருக்கக் கண்டார். “யார் நீ?” என்று ரகட்டார். “முனிெரே,
உங்கள் பிற ளமந்தருக்கும் மானுடொழ்ெின் அளனத்து
நிளறளெயும் முழுளமளயயும் ரகாேெிருக்கிறீர்.
அதன்வபாருட்டு ெந்ரதன். நான் திருமகள், என் ளகயிலுள்ளது
அமுது” என்றாள்.

“இல்ளல! இல்ளல! நான் உன்ளன அளழக்கெில்ளல!” என்று

ெியாசர் கூெினார். “என் ளமந்தர் இங்ரக ொழட்டும்.
ெிலங்குகள்ரபால் வபருகட்டும். ெிலங்குகள்ரபாலரெ
அழியட்டும்… பிறிவதான்றும் எனக்கு ரதளெயில்ளல.”
கூச்சலிட்டபடி அெர் தன் வநஞ்சிலும் ெயிற்றிலும் அளறந்தார்.
“ெிலகிச்வசல்க! ெிலகுக!” அெள் ளகயிலிருந்த
அமுதகலத்ளதப் பிடித்து தள்ளினார். அது கீ ரழ ெிழுந்து
உளடந்து வெண்ணுளேயுடன் பேெியது. மண் அளத உறிஞ்சி
உண்ண சிறுகுமிழிகளாக மளறந்தது. “ெிலகிச்வசல்…
ெிலகிச்வசல்!” என அெர் ளகநீட்டி கூச்சலிட்டார்.

“பிதாமகரே, பிதாமகரே” என அெர் ரதாளள வமல்ல வதாட்டு

இளளய யாதெர் அளழத்தார். “ஆசிரியரே… பிதாமகரே…”
ெியாசர் ெிழித்துக்வகாண்டு “இங்கா இருக்கிரறன்?” என்றார்.
வபருமூச்சுெிட்டு “ஆம்” என்றார். மீ ண்டு ெந்து “நன்று” என்று
வசால்லி ெிழிகளள மூடி இளளப்பாறலானார். “கணம் ரகாடி
மானுடர் இங்கு நீட்டப்பட்ட அமுளத தட்டி
ெழ்த்திக்வகாண்டிருக்கிறார்கள்,
ீ ஆசிரியரே” என்றார் இளளய
யாதெர். ெியாசர் வமல்ல உடல் ெிதிர்த்தார். “ெழ்ந்த
ீ
அமுதளனத்ளதயும் உண்டு மண்மகள் இறொளம
வகாள்கிறாள். அமுது அெளில் அன்னவமன முளளத்வதழுந்து
உயிர்களள ஊட்டுகிறது” என இளளய யாதெர் வசான்னார்.
ெியாசர் வபருமூச்வசறிந்தார்.

இமைக்கணம் - 27

ளநமிைாேண்யத்தில் இளளய யாதெரிடம் ெியாசர்

கூறினார் “யாதெரே, என் ெினாளெ இப்ரபாதுதான்
வசால்தீட்டிக்வகாண்ரடன். என் இடர் என்ன என்று அவ்ெினா
திேண்டதுரம உணர்ந்ரதன். காெிய ஆசிரியனின் ளகக்குளற
அது. இக்கணம் ெளே என் ெினாக்களள உணர்வுகளாகவும்
கனவுகளாகவும் வபருரநாக்குகளாகவும்தான்
வதாகுத்துக்வகாண்ரடன். அளெ ஒவ்வொன்றும்
வசால்லுக்கரியளெ என்பதனால் வசால்வபருக்கிரனன்.
வசாற்கள் வபருகுளகயில் அெற்றுக்கு ஒழுங்கு
ரதளெயாகிறது. ஒழுங்கு அழவகன்றாகிறது. காெிய
ஆசிரியனின் தப்பெியலாத் தீயூழ் என்பது அென்
வசால்லணியாக மட்டுரம பார்க்கப்படுெது.”

“அேசித்ரதன ீளய அதன் சுற்றம் என உணர்வுகளளயும்

கனவுகளளயும் வபருரநாக்குகளளயும் வசாற்கள்
வமாய்த்திருக்கின்றன. ரதன்நிளற அளறகளில்
தெம்வகாள்கின்றன. சிறகுமுளளத்வதழுகின்றன.
ரீங்கரிக்கின்றன. நச்சுக்வகாடுக்குகளுடன் காெல் காக்கின்றன.
வசால்வதாடுத்து அல்ல வசால் ெிலக்கிரய என் ெினாளெ
எழுப்பமுடியும் என இப்ரபாது கண்டுவகாண்ரடன். இரதா என்
ெினாளெ பசிக்குேல்ரபால், ெலியலறல்ரபால் ரநேடியாக
வசால்லாக்கிக்வகாள்கிரறன்” என்றார் ெியாசர் .

“இங்கு உயிர்க்குலங்கள் பிறக்கின்றன, ரபாோடுகின்றன,

பிறப்பித்துப் வபருக்கிய பின் மடிகின்றன. இதன் வபாருள்
என்ன?” தளலயளசத்து முகத்தளசகள் இறுக “ஆம், இவ்ொறு
எளிளமயாகக் ரகட்டாவலாழிய இதற்கு ெிளட ரதடமுடியாது.
இளத ரகட்கும் எெரும் ஆம், இதுரெ என் ெினா என்று
வசால்லரெண்டும். இவ்ெினாெின் முன் எந்த இலக்கியமும்
தத்துெமும் வமய்யுளேயும் அணிவகாண்டு நின்றிருக்க
முடியாது. இதற்கான ெிளடயும் இவ்ொரற எளிளமயாக
அளமயரெண்டும், உணவுரபால, உழுபளடரபால, ொள்ரபால
வெளிப்பளடயாக, பிறிவதான்றிலாததாக” என்றார்.

இளளய யாதெர் ஒன்றும் வசால்லாமல் அெளே மலர்ந்த

ெிழிகளால் ரநாக்கி புன்னளகத்துக்வகாண்டிருந்தார். ெியாசர்
ரமலும் வசால்ொர் என அெர் அறிந்திருந்தார். ெியாசர்
இளளய யாதெரின் ெிழிகளள ரநாக்கியதும் சீண்டப்பட்டு
சினம்வகாண்டார். “நீர் என்னிடம் வமய்ளய மட்டுரம
உளேக்கமுடியும். அேசன் என்ரறா, கெிஞன் என்ரறா, அறிஞன்
என்ரறா, வமய்யுசாெி என்ரறா அல்ல வதய்ெவமன்று நின்று
கூறுக! உயிர்க்குலங்கள் இங்கு பிறந்துொழ்ந்து மீ ள்ெதன்
வபாருள் என்ன? மானுட ொழ்வுக்கு என தனிப்வபாருள்
ஏரதனும் உண்டா? இங்கு அறிவு, பண்பாடு, தெம் என
வபருகியிருக்கும் இெற்றுக்வகல்லாம் ரநாக்கம் என்பது யாது?
யாதெரே, நான் ொழ்ெதற்கு உடல்வகாண்டு பிறந்ரதன்
என்பதல்லாமல், உயிர்ெிளசகளால் உந்தப்பட்ரடன்
என்பதல்லாமல் ஏரதனும் அடிப்பளட உண்டா?”

“அளனத்து ெிளடகளளயும் நீங்கரள அறிந்திருப்பீர்கள்,

ெியாசரே” என்றார் இளளய யாதெர். “ஆம், நான் அறிரென்.
வசாற்கடல்அளல நான். என்னில் இல்லாத எண்ணரம
இல்ளல. யாதெரே, அெற்றின் வமய்யான வபறுமதி
என்னவென்றும் நான் அறிரென். இறப்புக்கு மாற்றில்ளல
என்று அறிந்த பின்னர் ரநாய்க்கு மருந்து அளிக்கும்
மருத்துென் நான்” என்றார் ெியாசர். “வசெிவகாள்ெர்ீ என்றால்
வசால்கிரறன். நான் ரகட்ட ெினாவுடன் ஒவ்வொருநாளும் என்
நூளல அணுகுகிறார்கள் மானுடர். ெிளடகளள அெேெர்
ரதளெக்கும் தகுதிக்கும் ஒப்ப நான் அளிக்கிரறன். ஒவ்வொரு
துயருக்கும் தெிப்புக்கும் தனிளமக்கும் அதற்குரிய ெளகயில்
ெகுக்கிரறன்.”

“ஒன்ளற மறுப்பெர் பிறிவதான்ளற வகாள்ொர், ஒன்ளற

மறுப்பதனாரலரய பிறிவதான்ளற ஏற்றாகரெண்டும் என அெர்
உளப்பழக்கம் வகாண்டிருப்பதனால். சிலெற்ளற
மறுத்தளமயாரலரய சரியானளத ஏற்கும் நுண்ளம தன்னிடம்
உள்ளது என எண்ணிக்வகாள்ொர். தான் மறுத்தெற்ளற
ஏற்றுக்வகாண்டெர்களளெிட தான் ரமவலன்றும் ஆகரெ
ஏற்றது தானறிந்த உண்ளம என்றும் கருதிக்வகாள்ொர்.
அதன்வபாருட்டு பிறருடன் வசால்லாடுெதன் ெழியாக
அளனத்து ஐயங்களுக்கும் ெிளடகண்டு அளத தனக்வகன
உறுதி வசய்துவகாள்ொர். அறிவுக்கான ெிளழளெ அறிகிரறன்
என்னும் ஆணெம் ஓர் அடி முந்திச் வசல்கிறது, ெிளடளய
தான் பற்றிக்வகாள்கிறது.”

“அளனத்துக்கும் ரமலாக ஒன்ளற ஏற்று தன் துயரிலிருந்து

மீ ளரெண்டும் என முன்னரே முடிவுவசய்த பின்னரே என்னிடம்
ெருகிறார். எளிதில் கிளடப்பது தூண்டில் புழு என எண்ணும்
மீ ன் இது. எளிதில் ஏற்கலாகாவதன்னும் அெருளடய
ஆணெத்தின்வபாருட்டு அணிகளில் மளறத்து, ஆயிேம் முளற
மறுத்து, ஊடுசுழற்பாளதகளுக்கு அப்பால் அளத சளமத்து
ளெத்திருக்கிரறன்.”

“ரதடிெந்து வகாள்பெர் இவ்ெிளடகளினூடாக துயர் நீப்பார்,

இந்தப் புளண பற்றி நீந்தி உலகியளல கடப்பார்.
எெளேயும்ரபால் இயற்றி ஓய்ந்து மடிொர். காலத் துயரும்
கருத்துத் துயரும் ரகாடியில் சிலருக்ரக உரியளெ. அெர்கள்
உள்ளிருக்கும் அறியாத் துளிளய அறிந்து, ரநாற்று, வபருக்கி,
சூழப்பேப்பி அதில் திளளப்பெர். ரதடி, எழுந்து, கடந்து
கண்டளடபெர். பிறர் ொழ்க்ளக நிகழ்ெதன் அளலகளால்
அறியாமல் அெற்றின் நுனிளய வதாடரநர்ந்தெர். வதய்ெத்
துயோல் அளறபட்டு சித்தம் சிதறி வபருெினாக்களளச் வசன்று
முட்டியெர்கள்.”
“அெர்களுக்குத் ரதளெ ெிளட அல்ல. அவ்ெினாெிலிருந்து
திளசதிருப்பி வகாண்டுவசல்லும் வசாற்கள். மீ ண்டும்
அெர்களின் உலகியல் அளலகளுக்ரக வசன்றளமயச் வசய்யும்
ஆற்றுப்படுத்தல். நான் அளிப்பது அளதரய” என்று ெியாசர்
வசான்னார். “பல்லாயிேம் பூக்களில் சிலரெ காய்க்கின்றன.
அெற்றில் சிலரெ கனிகின்றன. அெற்றில் சிலரெ
ெிளதமுளளக்கச் வசய்கின்றன. மலர்கள் ெண்ணமும்
இனிளமயும் நறுமணமும் வகாண்டு இங்ரக அழகு
நிளறக்கின்றன, அளனத்ளதயும் இனிவதனக் காட்டுகின்றன.
கெிளத என்பது மலர்.”

“நன்கு மலர்ந்த நான்கு ெிளடகள் என்னிடம் உள்ளன” என்றார்

ெியாசர். “இது ஒரு ரதர்வுக்களம் என்பது முதல் எளிய ெிளட.
எங்ரகா தந்ளதரய ஆசிரியவேன அளமந்து நம்ளம
மதிப்பிடுகிறார். நன்று வசய்க, நலம் வகாள்க. தீதியற்றுக, துயர்
வபறுக. இன்று வபறுெது ரநற்று இளழத்தெற்றின் நிகரி.
இன்று ஈட்டுெது நாளளக்வகன உடன் ெரும். பிறெிச்சுழலின்
ஒரு களம் இவ்ொழ்க்ளக. பிறந்து பிறந்து முதிர்ந்து
வசன்றளடெது முழுளம. இலக்கு அது. ெடுரபவறன்பது
ீ
பிறப்வபாழிதல். முன்ெிளன நிகழ்ெிளன ெருெிளனயின்
முச்சுழற்சியால் ஆனது ொழ்க்ளக. துயர் ெருளகயில் கடன்
தீர்ந்தவதன்று வகாள்க. இன்பம் நிகழ்ளகயில் ஈட்டியளதப்
வபற்ரறாம் என்று நிளறக. நன்றுவசய்து தீதுநீக்கி நல்ொழ்வு
வபறுக. தீதும் நன்றும் பிறர் தே ொோ.”

“இது ஒரு சுழல் என்பது இேண்டாெது ெிளட” என்று ெியாசர்

வதாடர்ந்தார். “ஒவ்வொன்றும் எங்ரகா நிகர்
வசய்யப்படுகின்றன. இன்பம் துன்பத்ளத, துன்பம் இன்பத்ளத,
நன்ளம தீளமளய, தீளம நன்ளமளய நிகர்வசய்கிறது. துயர்
ெரின் இன்பம் ஒருங்கிக்வகாண்டிருக்கிறது என மகிழ்க. இேவு
சூரியளன கேந்திருப்பதுரபால பகலில் இேவு நிழவலன
குடியிருப்பதுரபால. இன்பதுன்பங்களினூடாகச் வசன்று
நிளறெளடயும் ொழ்க்ளகயின் ஒட்டுவமாத்தரம அதன் பயன்.
துலாநிளலவகாள்ளும் கணரம எளடகாட்டுெது.”

“இப்வபரும் களத்தில் ஒவ்வொரு ொழ்க்ளகயும் ஒரு துளி.

அது பிறிவதாரு ொழ்க்ளகயால் நிகர்வசய்யப்பட்டிருக்கும்.
அவ்ெண்ணம் முடிெிலா ரகாடி நிகர்களால் ஆனது இவ்ொழிச்
சுழல். அதன் இலக்ளக, ெிளசயின் வநறிளய, ளமயத்ளத நாம்
முழுதறியெியலாது. ஆனால் அறியும் ஒவ்வொன்றிலும் அளத
உணேமுடியும். அந்வநறிளய ஏற்று அவ்ெிளசக்கு தன்ளன
அளித்துக்வகாள்க. அவ்ொறு முழுதளிக்ளகயில் அவ்ெிளசயின்
இலக்கும் வபாருளுரம நம்முளடயதுவமன வதளிரொம்.
நாவமன்று நாம் யாத்துள்ள எண்ெளக பூண்களளக் களளந்து
அவ்ெிளசரய நாவமன்று அறிந்து அளமெரத இறுதி. அதுரெ
முழுளம.”

“இங்கு நிகழ்ென அளனத்தும் அறிதல்கரள என்பது

மூன்றாெது ெிளட” என்றார் ெியாசர். “துயரும் மகிழ்வும்,
இழப்பும் வபறுளகயும், கசப்பும் இனிப்பும் அறிதல்கள் மட்டுரம.
அறிபெனுக்கு அறிபடுவபாருள் அளனத்தும் நிகரே. அறிளெ
அளிப்பதனால் நிகழ்ென அளனத்தும் நன்று. அளனத்தும்
அறிொெளத உணர்ந்தென் ஏற்றலும் ெிலக்கலும் என
ொழ்ளெப் பகுத்து இடருறுெதில்ளல. கசக்கும் அருமருந்துகள்
உண்டு. இனிக்கும் நஞ்சுகளும் உண்டு. இருளமயகற்றியென்
இவ்ொழ்ளெ அவ்ெண்ணரம ஏற்கும் நடுநிளல வகாள்கிறான்.
அறிந்தறிந்து முதிர்ெரத ொழ்க்ளக. முற்றறிந்து நிளறெரத
ெடுரபறு.
ீ முழுதறிந்த பின் ரநாக்குபென் சிற்றறிவுகள்
அளனத்தும் முழுதறிெின் படிநிளலகரள என்று உணர்ொன்.”

“நான்காெது ெிளட இளெயளனத்தும் கனரெ என்பது.

கனெின் துயர்களும் அச்சங்களும் அளலக்கழிவுகளும்
ெிழித்வதழுந்ததும் வபாருளிழந்துெிடுகின்றன. கனெில்
வபற்றளெ அளனத்தும் இல்ளலவயன்றாகின்றன. ஆனால்
நனெிலிருந்ரத கனவுகள் எழுகின்றன. நனெின் ஒலிகரள
கனெில் வபாருள்மாறு வகாண்டு துயரும் மகிழ்வுவமன
நிகழ்கின்றன. கனெினூடாக நனெின் வமய்ளமளய அறிக.
ெிழித்வதழுதரல ெிடுதளல” என்றார் ெியாசர்.

“யாதெரே, உலகியலானுக்கு முதல் ெிளட. ரதடுபெனுக்கு

இேண்டாெது ெிளட. அறிஞனுக்கு மூன்றாெது ெிளட.
வமய்யுசாெிக்கு நான்காம் ெிளட. இந்நான்குக்குரமல் வசன்று
எெரும் ரகட்பதில்ளல. இந்நான்கும் நால்ெளக அறிெின்
ெழிகள். ஒருென் முற்றிலும் பின்திரும்பி நின்று
அறிெின்ளமயால் என் ொழ்வுக்வகன்ன வபாருள் என்று
ரகட்பான் என்றால் அெனிடம் வசால்ல என்னிடம் ெிளட
ஏதுமில்ளல. நான் ரகட்பது நான்வகன வசால்திேளாதெனின்
அக்ரகள்ெிளயரய. வசால்க, இங்கு ொழ்வு நிகழ்ெது எதனால்?”
என்று ெியாசர் ரகட்டார்.

இளளய யாதெர் “ெியாசரே, துறெியிடமன்றி வமய்ளம

உளேக்கப்படலாகாது” என்றார். “ரயாகரம துறவெனப்படும்.
அனரலாம்பாதெனும் சடங்குகளளச் வசய்யாதெனும் துறெி
அல்ல. தன் வகாள்ளககளள துறத்தரல துறளெ
ரயாகவமன்றாக்குகிறது. கற்பென் தன்ளனத்தாரன
உயர்த்திக்வகாள்ளரெண்டும். நம்பிக்ளககளில் இருந்து,
பழக்கங்களில் இருந்து, ரதய்வசாற்களிலிருந்து, முன்னறிவுகளில்
இருந்து. தன்ளன இழிவுறுத்திக்வகாள்பென் கெிழ்த்தப்பட்ட
கலம் வகாண்டென். தன்ளன தான் வெல்லாதென். தன்ளன
தனக்ரக பளகெனாக்கிக் வகாண்டென்” என்றார்.

இருெளக அறிதல்களினூடாக மானுட உள்ளம் பின்னிச்

வசல்கிறது. இவ்வுலகில் நலம்வபறும் முளறளய அறிதல்
சாங்கியம். இவ்வுலகு என்னவென்று அறிதல் ெிஞ்ஞானம்.
இளெயளனத்ளதயும் முழுளமயில் அறிதல் ஞானம்.
ெிஞ்ஞானமும் ஞானமும் ஒன்றுபிறிளத ெிலக்கா நிளலரய
ரயாகம். ஞானம் ெிஞ்ஞானத்திற்கு
மறுவமாழிவயன்றாகரெண்டும். ெிஞ்ஞானம் ஞானம்ரநாக்கி
வகாண்டுவசல்லரெண்டும்.

ொள்முளன நளடரய ரயாகிக்குரியது. ெிழிப்ரபானும்

துயில்ரொனும் உண்ளமளய காண்பதில்ளல. உண்ரபானும்
ரநாற்ரபானும் வமய்ளய சுளெப்பதில்ளல. அகன்ரறானும்
உழல்ரொனும் அளத உணர்ெதில்ளல.

அளசெிலாச் சுடோல் படித்தறிக. நிளலவகாண்ட உள்ளத்தால்

ொழ்ந்தறிக. இளெயளனத்திலும் இளறயுளறகிறது. எங்கும்
அளத காண்கிறென் அளனத்ளதயும் அதில் காண்கிறான்.
அெனுக்கு அது அழிெற்றது. அதற்கு அென் அழிெற்றென்.

முதலாசிரியரே, நீங்கள் முன்னர் கூறிய நால்ெளக

ெிளக்கங்களும் வபாய்களல்ல, அளெ நால்ெளக உண்ளமகள்.
நான்கு நிளலகளில் நிற்பெர்களுக்கு வமய்யளமவு
அவ்ெண்ணம் வெளிப்படுகிறது. யார் எவ்ெடிெில்
எண்ணுகிறார்கரளா அவ்ெளகயில் அெர்களுக்கு
ரதாற்றமளிப்பது அது. தன் ரபேளியால் அது திரிபுறவும்
குளறவுறவும்கூடும். தன் ஆடலால் உருவுறவும்
உறொடவும்கூடும். ளமந்தரின் சிறுளககளுக்கு ஏற்ப சிறுரதர்
வசய்து அளிக்கிறான் வபருந்தச்சன்.

அதன் ெடிெங்கள் முடிெிலாதளெ. துன்பம்வகாள்பெருக்கு

அன்வபன. ஒடுக்கப்பட்ரடாருக்கு அறம் என. தனியருக்கு
துளண என. வெறுளமயிலமர்ந்ரதாருக்கு ெிழுப்வபாருள் என.
எதுவும் அது அல்லாதது அல்ல. அறிவு மட்டுமல்ல
அறியாளமயும் அதுரெ. வதளிவும் மயக்கமும் அதுரெ.

உங்கள் ெினாக்கள் ெிளடகளள ொங்கும் கலங்கள்.

அறிரொனால் ெகுக்கப்படாத ெிளட அறியப்படுெதில்ளல.
முதல் முழுளமவயனும் ெிளட இன்ளமவயனும்
வபருங்கலத்திரலரய இறங்கியளமய இயலும்.

நான்கு ெிளடகளள வசான்ன ீர்கள். நன்ளம நாடுரொர் முதல்

ெிளடளய அளடகிறார்கள். ஒழுங்ளக நாடுரொர் இேண்டாம்
ெிளடளய அளடகிறார்கள். உண்ளம நாடுரொர் மூன்றாம்
ெிளடளய வகாள்கிறார்கள். குளறெின்ளம நாடுரொர்
நாலாெது ெிளடளய வசன்றளடகிறார்கள்.

மானுடர் ரகட்பதில்ளல, ரகாருகிறார்கள். ரகாரும் ெடிெில்

வபறுகிறார்கள். தன் அளியின்ளமயால் அது முழுளமளய
மளறத்துக்வகாள்ளெில்ளல. இங்கு ொழும் உயிர்களின் மீ தான
ரபேளியாரலரய கேந்துளறகிறது. அறிந்தளமயாரலரய அளந்து
அளிக்கிறது. அருள்ெதனால் அளித்தெற்றில் நிளறகிறது.

ெியாசரே, நீங்கள் கெிஞர். ஒருபுறம் எளிரயானாய் உலகாடி,

மறுபுறம் ஞானிவயன வமய்நாடி, இேண்டுக்கும் நடுரெ
உழல்பெர். நலம்பயக்கும், மகிழ்ெளிக்கும், காக்கும், புேக்கும்
ஒன்ளற மண்ணில் நின்று ெிளழகிறீர்கள். இேண்டற்ற ஒன்ளற
ரநாக்கி ஞானத்தால் எழுகிறீர்கள்.

இன்ளமயின் கலரமந்தி நின்றால் அறிெர்கள்.

ீ அது
நலம்பயப்பதல்ல. அளிவகாண்டதல்ல. அழகும் ஒழுங்கும்
இளசவும் அதில் இல்ளல. அது உண்ளம அல்ல. உள்கடந்த
ஒருளம அல்ல. அது மானுடர் எண்ணும் எவ்ெியல்ளபயும்
தான் வகாண்டது அல்ல. இன்ளமவயன ெிரியும் ரயாகியின்
உள்ளத்தில் இன்ளமவயன எழுெது. இன்ளமயின்ரமல்
மட்டுரம முடிெிலா இயல்புகளள ஏற்றமுடியும்.

பல்லாயிேம்ரகாடியினரில் ஒருெரே அளத அறிய

முயல்கிறார்கள். பிறர் அளத ெிளடவயனக் வகாண்டு ொழ்ந்து
கடக்க ெிளழபெர்கள் மட்டுரம. முயல்பெர்களில் மிகச் சிலரே
அளத முழுதுணர்கிறார்கள்.

உயிர்க்குலங்களள பளடத்தாளும் வபருவநறி என்று

வகாண்டால் வதாழுெர்ீ எனில் அளத அறியமாட்டீர்.
உயிர்க்குலங்களள வகான்று களியாடும் கட்டின்ளம என்று
வகாண்டால் அஞ்சுெர்ீ எனில் அளத அறியமாட்டீர்.
ஒளிவயன்று ெணங்குெவேன்றால்
ீ இருவளன்று
ெிலக்குெவேன்றால்
ீ அளத அறியரெமாட்டீர். ெிழிநீருக்கு
இேங்கும் என்றும் ெிளித்தால் அணுகும் என்றும்
எண்ணுெவேன்றால்
ீ அதுெல்ல உங்களுக்குரியது.

ெிழிதிறந்துெிட்டீர் என்பதனால் காண்க. உங்கள் துயர்களள

அறிெளத, உங்கள் நலன்களள புேப்பளத, உங்கள்ரமல்
கனிெளத அங்ரக ரதடரெண்டாம். உங்கள்ரமல் ெஞ்சம்
வகாண்டளத உங்களள அழிப்பளத, உங்கள்ரமல் கனிெற்றளத
அங்ரக எதிர்பார்க்கரெண்டாம்.
உங்களள அது அறியாவதன்ரற வகாள்க. உங்கள் இருப்பு
அதற்கு ஒரு வபாருட்டில்ளல என்ரற வகாள்க. உங்களுக்கு
இேங்குெரதா உங்களள அணுகுெரதா அல்ல என்ரற வகாள்க.
உங்களால் அறியப்பட இயலாதவதன்ரற வகாள்க.
அவ்வெறுளமளய எதிர்நிளலவயன வகாள்ளாதிருக்க பழகுக.
வெறுளம இயல்வபன அளமதரல இன்ளம. இன்ளமரய
அறிரொன் ஏந்தரெண்டிய கலம்.

அங்குளது பிறிவதான்று. இங்குள எதனாலும் ெிளக்கப்படாதது.

ஆகரெ இங்குள எதற்கும் ெிளடயல்லாதது. இங்குள
அளனத்திலிருந்தும் அகன்றாவலாழிய அணுகவொண்ணாதது.
அதுரெ இங்குள அளனத்துவமன்றாகி சூழ்ந்துள்ளது. மளறவும்
வெளிப்பாடும் வகாண்டது அது என்பரத வமய்மயக்கம்.

பருவென, வபாருவளன இங்குள்ள அளனத்துரம நூலில்

மணிகள் என அதன்ரமல் ரகாக்கப்பட்டளெ. அளனத்துக்கும்
வபாருவளன்றளமெது ஒன்ரற. அளத அறிந்தெர்
அளனத்ளதயும் அறிந்தெோகிறார். இயல்பற்றது மூெியல்பால்
இயக்கம்வகாண்டு தன் முழுளமளய மளறத்தாடுகிறது. அதன்
மாளய கடத்தற்கரியது.

பிறந்திறந்து வபருகிச்வசல்லும் இவ்வொழுக்கின் வபாருரள

புடெிவயன்றாகி சூழ்ந்துள்ளது. ஒவ்வொரு கணத்திலும்
ெிளங்காத வபாருள் என்று ஒன்று காலமுடிெிலியில் இல்ளல.
ஒவ்வொரு பருெிலும் திகழாத வபாருள் என்று ஒன்று
கடுவெளியில் இல்ளல.

பிறப்பின் ொழ்ெின் இறப்பின் வபாருளள ஒவ்வொரு

கணத்திலும் உணோத ஒருெர் எப்ரபாதும்
உணேப்ரபாெதில்ளல. தன் உடலில் ககனத்ளத உணோதெர்
ொனில் எளதயும் காண்பதில்ளல. முளழத்து முளனவகாண்டு
எெரும் அறிெதில்ளல. இயல்தலும் இளசதலுரம அறிெின்
வநறி.

ெியாசர் இளளய யாதெளே ரநாக்கிக்வகாண்டு

அமர்ந்திருந்தார். பின்னர் “யாதெரே, நீர் வசால்லும் அழகிய
வசாற்களால் நிளறந்ரதன். இக்கணம் நான் ரதடியதற்கு
ெிளடவபற்ரறனா என்று ரகட்டால் ஆவமன்ரற உளேப்ரபன்.
ஆனால் நான் வசால்லிலாடும் புலென். அதனாரலரய அது
நாற்களத்தில் உருளும் நாலாயிேம் முகம்வகாண்ட பகளட
என்று அறிந்தென். இங்கிருந்து எழுந்து வசன்றால் அடிக்வகாரு
வசால் என தடம் திரும்பி அளமய ஐயத்தால்
நிளறந்தெனாரென். நான் ரதடுெது ஓர் உறுதிப்பாட்ளட. என்
ளகயால் சித்தத்தால் வதாட்டறியும் வமய்யின் ஒரு தடத்ளத”
என்றார்.

“நீங்கள் எண்ணுெவதன்ன என்று வசால்க”! என்றார் இளளய

யாதெர். “நான் என் ளமந்தளன பார்க்க ெிளழகிரறன்.
ெிண்ணில் மீ ன் என நின்றிருக்கும் சுகனிடம் நீ அங்கு
நிளறெளடந்தாயா என்று ரகட்கரெண்டும். அது
இயலாதவதன்று அறிரென். ஆனால் உம்மால் இயலாதது
ஒன்றில்ளல என்றும் அறிரென்” என்றார் ெியாசர் . “ஆம்,
என்னால் இயலும்” என்றபடி இளளய யாதெர்
எழுந்துவகாண்டார். “ெருக!” என்று நடந்தார். தன் ரமலாளடளய
எடுத்திட்டுக்வகாண்டு முதிய எலும்புகள் ஒலிக்க வமல்ல
எழுந்து ெியாசர் அெளே வதாடர்ந்து வசன்றார்.

அெர்கள் வெளிரய முற்றத்தில் இறங்கி காட்டினூடாகச்

வசன்றனர். யாதெரின் காலடிரயாளசளய இருள் ஒலித்து
வபருக்கி சூழச் வசய்தது. இளங்காற்றில் இருளுக்குள்
நிழல்குளெகவளன மேங்கள் அளசந்தன. ஒற்ளறயடிப்பாளத
கரிய காட்டுக்குள் கம்பளிளய ளதத்த மேவுரிச் சேவடன
ஊடுருெிச் வசன்றது. இளலகளுக்கு அப்பால் ஓர் இரும்புக்
ரகடயம் கிடப்பளத ெியாசர் கண்டார். ரமலும் அணுகியரபாது
அது ஒரு சிறு ஊற்று என வதரிந்தது. அளசெற்றிருந்தது
ொவனாளி பேெிய நீர்ப்பேப்பு.

அதனருரக வசன்று நின்று இளளய யாதெர் திரும்பி

ரநாக்கினார். “பிதாமகரே, இச்சுளனக்கு சூக்ஷ்மம் என்று வபயர்.
இது உண்ளமயில் சுளன அல்ல. ெிண்ணுக்குச் வசல்லும்
கேவுப்பாளதகளில் ஒன்று. இதில் ரதங்கியிருப்பது இருள்
துளித்த நீர். ெருக!” என்றார். ெியாசர் வசன்று அெர் அருரக
நின்றார். “ரநாக்குக!” என்றார் இளளய யாதெர். குனிந்து
ரநாக்கிய ெியாசர் நீரின் ஆழத்தில் மின்னிய ஒரு ெிண்மீ ளன
கண்டார். அருமணி ஒன்று நளகயிலிருந்து உதிர்ந்து
அடித்தட்டில் கிடப்பதுரபாலிருந்தது. “பிதாமகரே, அந்த
ெிண்மீ ன் உங்கள் ளமந்தர் சுகர்” என்றார் இளளய யாதெர்.

வநஞ்சதிே கூர்ந்து ரநாக்கிய ெியாசரின் தளல நடுக்கு

வகாண்டது. ளககள் அறியாது வநஞ்சில் படிந்தன. மூச்வசாலி
மட்டும் எழ அெர் ெிழிகளில் உள்ளத்ளத நிறுத்தியிருந்தார்.
“நீங்கள் ெிளழந்தால் அெரிடம் வசன்று ரசேலாம்” என்றார்
இளளய யாதெர். “இச்சிறு சுளனயினூடாகொ?” என்றார்
ெியாசர். “ஆம், இறங்குக!” என்றார் இளளய யாதெர். ெியாசர்
குனிந்து அந்நீளே வதாட்டார். அனல்சுட்டரதா என ளக
திடுக்கிட்டு ெிலகிய பின்னரே அது குளிர் என்று உணர்ந்தார்.
ஒருகணம் தயங்கிெிட்டு தன் ெலக்காளல எடுத்து நீரில்
ளெத்தார்.
குளிரில் நடுங்கிக்வகாண்டிருந்த ரதாள்களள ஒடுக்கியபடி
இடக்காளலயும் தூக்கி நீருள் ளெத்தார். வமல்ல உள்ரள
வசன்றரபாது ஆழத்தில் இறங்கிக்வகாண்ரட இருப்பளத
உணர்ந்தார். ஆழமல்ல, தன் உடல் அந்நீரில் களேந்தழிெதுதான்
அது என்று எண்ணினார். கழுத்தளவு இறங்கி தளலமூழ்கி
நீருள் புகுந்தார். அடியிலா ஆழத்துக்குள் ெிழுந்து அந்த
ஒற்ளற ெிண்மீ ளன ரநாக்கி பறந்து வசன்றுவகாண்டிருந்தார்.
இமைக்கணம் - 28

நைமிஷாரண்யத்தில் இநைய யாதவரின் சிறுகுடிலின்

அநையில் தன்நை உணர்ந்து திடுக்கிட்டு எழுந்தமர்ந்த
வியாசர் “என்ை ைிகழ்ந்தது? துயின்றைைா? கைவா?” என்ைார்.
“மீ ண்டீர்கள்” என்ைார் இநைய யாதவர். வியாசர் “என்நை
காட்டுக்குள் சூக்ஷ்மம் என்னும் சுநைவநர
ககாண்டுகசன்ைீர்கள். ைான் அதில் இைங்கிறைன்…” என்ைபின்
தன் ஆநைகநை கதாட்டுறைாக்கி “அதுவும் உைமயக்கா?”
என்ைார். “இப்றபாது இங்கு ைீங்கள் கசால்லாடிக்ககாண்டிருப்பது
உைமயக்ககன்ைால் அதுவும்தான்” என்ைார் இநைய யாதவர்.

“ஆம், ஒருகணம் ைடுறவ ைான் என் காட்டுக்குள் றசாநலயில்

தைித்திருப்பதாகவும் உணர்ந்றதன்” என்று வியாசர் கசான்ைார்.
“பிதாமகறர, அதுவும் உைமயக்றக” என்ைார் இநைய யாதவர்.
வியாசர் ஒருகணம் கசால்லுநைந்து பின் “அவ்வாறும்
கசால்லலாம்” என்ைார். பின்ைர் ைிகழ்ந்தவற்நை எண்ணி
ைீள்மூச்கசைிந்து “ககாடுங்கைவுறபால” என்ைார். “என்ை
ைிகழ்ந்தது?” என்ைார் இநைய யாதவர். “அநத ைான்
கமாழியிலாக்குவது சிறுசிமிழால் கைநல
அள்ைமுயல்வதுறபால. அது முற்ைிலும் பிைிகதாரு ைிநல,
முற்ைிலும் பிைிகதாரு கவைி” என்ைார் வியாசர்.

அவர் கசால்வதற்காக இநைய யாதவர் காத்திருந்தார்.

“ஆைால் கசால்கலன்று அடுக்கிக் ககாள்ைாமல் என்ைால்
இங்றக இைி வாழவும் முடியாது” என்ைார் வியாசர். தன்னுைன்
எை “கசால்நலப்றபால் காக்கும் பநையும் றகாட்நையும்
பிைிதில்நல” என்ைார். இநைய யாதவநர றைாக்கி “ைான் அநத
கசால்லில் வகுத்துநரத்தாகறவண்டும். ஒருமுநை உநரத்தால்
அது உருக்ககாள்ைாது சிதைிப்பரவும். மீ ைமீ ை
கசால்லறவண்டும். பலரிைம் பல றகாணங்கைில்.
எழுதறவண்டும். பாடிக்றகட்கறவண்டும். அதன் நூறு
பாைறவறுபாடுகநை உணரறவண்டும். அதன்பின்ைறர என்ைால்
இநத றைாக்கவும் அள்ைவும் நகக்ககாள்ைவும் முடியும். ைான்
அநைந்த கமய்யைிதல்கள் அநைத்நதயும் இவ்வண்ணறம
என்னுநையதாக்கியிருக்கிறைன்” என்ைார்.

இநைய யாதவர் சிரித்து “ஆம் ஆசிரியறர, மானுைர் அநையும்

அநைத்து கமய்யுணர் தருணங்கநையும் அவ்வாறை
தன்வயமாக்கிக் ககாள்கிைார்கள். ஓர் இைப்நப எத்தநை முநை
கசால்லிச் கசால்லி இைப்பு மட்டுறம
என்ைாக்கிக்ககாள்கிைார்கள்! எத்தநை விலகிச்கசன்று
இன்ைகதன்று அநமத்துக்ககாள்கிைார்கள்! உவநகநய, துயநர,
சிறுநமநய கசால்லாக்கிக் ககாள்ைாதவர்கள் மூன்று
தரப்பிைறர. அதன்றமல் முட்டி சித்தம் சிநதந்தவர். அநத
அவ்வடிவிறலறய புநதத்து ஆழ்த்தி அைியாதவகரை றமறல
அமர்ந்திருப்பவர். அநத கதாட்ைதும் விலகி பிைிகதாரு
திநசயில் கைடுந்கதாநலவு கசன்றுவிடுபவர். மூவரும்
அந்ைிகழ்வைிவால் முழுநமயாக கவல்லப்பட்ைவர்கள்.
கவல்பவர்கைின் பநைக்கலம் கசால்றல” என்ைார்.

வியாசர் “கசால்லாக்காமல் அநத அைிதறல முழுநம

என்கிைீரா?” என்ைார். “அது உைம்ககாண்டு வாழும் மானுைர்
எவருக்கும் இயல்வதல்ல. கசால்லி விரித்துச்கசல்க! விரிவை
அநைத்தும் ஓர் எல்நலக்கப்பால் இன்நமகயன்ைாகின்ைை.
அதற்கு முன்ைறர ைின்று சுருக்கிக் ககாணர்க! சுருங்குவை
அநைத்தும் இன்நமகயன்ைாகின்ைை. அதற்கு முன்ைறர
ைிறுத்திக்ககாள்க! அவ்விரு ைிநலகைிலும்
எஞ்சுவகதான்றுண்டு. அதுறவ அவ்வைிதலின்
நுண்கசால்வடிவம். அநத உள்ைத்தில் ஊன்றுக! ஊழ்ககமை
பற்ைிக்ககாள்க! அது அவ்வைிதலின் கமய்நம எைப்படும்.”

வியாசர் “ைான் ஊழ்கம் பயின்ைதில்நல. என் தந்நத அது என்

வழியல்ல என்ைார்” என்று கசான்ைார். “இைநமயில்
அன்நையிைமிருந்து விநைககாண்டு கவண்பைி சூடிய
இமயமநலமுடிகள் சூழ்ந்த மாண்ைவ வைத்தில், விபாசா
ைதியின் கநரயில் மாணவர்களுைன் வாழ்ந்த என் தந்நதநய
ைாடிச்கசன்று அவருநைய மாணவராக அநமந்றதன். அவர்
ஊழ்கம் பயில்நகயில் உைைிருந்றதன். தன்
மாணவர்களுக்ககல்லாம் அவர் ஊழ்கம் கற்பித்தார். எைக்கு
கசால்லும் இலக்கணமும் அைமும் கைைியும் வரலாறும்
பயிற்ைிைார். பின் அவ்நவந்நதயும் ஒன்கைைக் ககாண்ை
காவியத்நத கற்பிக்கலாைார்.”

ஒருைாள் அவரிைம் “தந்நதறய எைக்கு ஊழ்கம் கற்பியுங்கள்”

என்றைன். அவர் அநத கசவிககாள்ைவில்நல. மீ ண்டும்
றகட்ைறபாதும் மறுகமாழி கசால்லவில்நல. ஏழாவது முநை
றகட்டு அவர் விழிவிலக்கிக்ககாண்ை தருணத்தில் ைான்
சிைத்துைன் “இைி உங்களுக்கு ைான் பணிவிநை
கசய்யப்றபாவதில்நல. இங்கிருந்து விலகிச்
கசல்லவிருக்கிறைன்” என்றைன். “ஊழ்கமில்லாச் கசால் கவறும்
றகைிக்நக. ைான் றமநையிலாடும் சூதைல்ல. விண்முட்டி
கமய்நமயின் வாயில்கநை திைக்க விநழவும் கமய்யுசாவி.
கசால்றதர்ந்தநமயாறலறய ைான் உலகியலான்
என்ைாவதில்நல” என்றைன்.
அவர் அதற்கும் மறுகமாழி கசால்லவில்நல. உைம் ககாதிக்க
அருறக கிைந்த தர்ப்நபப்புல்நல எடுத்து அதன் கூர்முநைநய
என் கழுத்து ைரம்பில் நவத்து “தகுதியற்ைவைாக
வாழ்வநதவிை இைப்பறத றமல்” என்றைன். அவரிலநமந்த
ஆசிரியநை மீ ைி தந்நத எழுந்தார். “ைில், நமந்தா!” என்று
கூவிைார். எழுந்து என் நககநை பற்ைிக்ககாண்டு “ஊழ்கம்
உைக்குரியதல்ல. கசால் சுருங்குவது ஊழ்கம். கசால் விரிவது
காவியம். உன் மைம் நுநரத்கதழுகிைது. ைீ கவிஞன்” என்ைார்.
என் றதாநை இரு நககைாலும் பற்ைிக்ககாண்டு “அைிக,
உணர்ச்சியின்ைி கவிநதயில்நல! உணர்ச்சியிருக்கும் வநர
ஊழ்கமில்நல” என்று விழிகைிந்து கூைிைார்.

ைான் “றவதம் உநரக்க எழுந்தவன் ைான் என்று என்ைிைம்

கசால்லியிருக்கிைீர்கள். றவதத்நத உணர்ந்த முைிவர் அைிந்த
ஊழ்கத்நத ைான் ஏன் அைியவியலாது?” என்றைன்.
“ஊழ்கத்நதயும் ைீ அைிவாய், உன் கசால்லினூைாக மட்டும்.
ஊழ்கத்திலமர்பவர் ஊழ்கத்நத மட்டுறம அைிவார், ைீ
அநைத்நதயும் அைிவாய். றவதகமன்பது கசால்றல” என்ைார்
தந்நத. “றவதம் உச்சியில் கமய்நூகலன்றும் ஊழ்கநூகலன்றும்
குவியும். ஆைால் என்றும் கவிநதகயன்றை இங்கு
ைிநலககாள்ளும். ைீ அநத வகுக்கும் கபருங்கவிஞன்.”

ைான் சிைத்துைன் “ைான் அைிந்தாகறவண்டும் ஊழ்கத்தில்

அநமந்து ைான் ககாள்வகதன்ை என்று. எைக்கு இன்றை
கற்றுத்தாருங்கள்” என்றைன். அவர் கசால்கலடுப்பதற்குள் அவர்
நகநய உதைி உரத்த குரலில் “பிைிகதான்றும் எைக்கு
றதநவயில்நல. ைான் அைிந்தாகறவண்டும்” என்று கூவிறைன்.
தந்நத புன்ைநகத்து “சரி, ைீ உன்நை அைிவதும் ைன்றை”
என்ைார். என் ஆசிரியரின் மாணவர்கைில் இநையவராை
நமத்றரயநர அருகநழத்து “இநைறயாறை, உைக்கு
ஊழ்கநுண்கசால் அைிக்கும் தருணம் அநமந்துள்ைது. வருக!”
என்ைார். நமத்றரயர் அதில் மகிழ்வுைறவா உைவிலக்கு
ககாள்ைறவா இல்நல. அன்ைாைப் பணிகயான்றுக்கு உைன்
வருபவர்றபால் இருந்தார்.

இருவநரயும் மநலச்சரிவில் றதவதாருக் காட்டினூைாக

அநழத்துச்கசன்ைார். அநலயநலயாக எழுந்த மநலகைில்
ஏைிச்கசன்று அங்றக சூழ பைிக்குன்றுகள் அநமந்த ைீள்வட்ை
வாவி ஒன்நை அநைந்றதாம். அது பராசரசரஸ் என்று
அநழக்கப்படுகிைது. மாண்ைவக்காட்டின் கைவு அது என்பார்கள்
சூதர். முன்பு எந்நத அங்றக ஒரு ைாவல் மரத்தடியில் அமர்ந்து
தவம் கசய்தார் என்று கநதகைினூைாக அைிந்திருந்றதன்.
அதைால் அதற்கு பராசரமாைசம் என்று கபயர் அநமந்தது.
குைிர்காலத்தில் உநைந்து கவண்பைியாலாைதாக
மாைிவிடுவதைால் சுஃப்ரம் என்றும் அது
அநழக்கப்படுவதுண்டு.

எந்நத அங்றக ஊழ்கத்தில் அமர்வதற்கு முன்பு இைஞ்றசற்றுக்

கதுப்பில் தன் குதிகாலால் ஊன்ைி ஒரு குழி கசய்தார்.
அதிலூறும் ைீர்க்கசிநவ றைாக்கியபடி அமர்ந்து தன் உள்ைத்நத
விரித்துக்குவிக்கலாைார். அதில் ைீரூைித் றதங்கி கபருகியது.
ஏரிகயன்ைாகியது. ஏழாண்டுகள் அவர் விழிதிைக்காமலிருந்தார்.
அவருநைய மாணவர்கள் ஒவ்கவாருைாளும் வந்து அவருக்கு
அன்ைத்நத அள்ைி ஊட்டிவிட்டுச் கசன்ைைர். ஏழாண்டு
ைிநைவில் ஒரு சித்திநர முழுைிலவில் ைீரநல வந்து அவர்
கால்கநை கதாட்ைது. அவர் விழித்துக்ககாண்டு “சுப்ரஃபாவம்
சுஃப்ரம்” எைத் கதாைங்கும் புராணமாலிநகயின்
முதற்கசய்யுநை யாத்தார். அவர் அங்கிருந்து
புராணமாலிநகநய யாத்து முடித்தறபாது அந்த ஏரி
கவண்பைிங்கு எை மாைிவிட்டிருந்தது.

மநலகைின் முநலயிடுக்கில் பதிந்த ைீலப்பதக்கம் எை கிைந்த

அந்த ஏரியின் கநரயில் ஒரு பாநைறமல் அமர்ந்து எங்கநை
ைீராடி வரச்கசான்ைார். ைாங்கள் ைீராடிமீ ண்டு ஈர மரவுரியுைன்
அணுகி பணிந்து ைின்றைாம். முதலில் என்நை றதாள்சுற்ைி
அநணத்து மான்றதாலால் முகம் மூடி கசவியில் என்
நுண்கசால்நல மும்முநை கசான்ைார். ‘வ்யா’ என்னும்
அச்கசால்நல ைான் உைம்பதித்துக்ககாண்றைன். அதன்பின்
நமத்றரயருக்கும் நுண்கசால் அைித்தார்.

“இருவரும் இக்காட்டில் உகந்த இைம்றதடி அமர்க! உைம்

கசலுத்தி இச்கசால்நல பயில்க! ைான் அநழக்கும் ஒலி
றகட்ைதும் எநத அநைந்தீர்கறைா அநத ககாண்டுவருக!”
கசால்லில் உைம்ைிறுத்தி, பிைவற்நை கதாகுத்து, கசால்நல
இறுகப் பற்ைாமல் ைிகழவிட்டு, கசால்கபருக்காமல் குநையச்
கசய்து, கசால்நலக் கைந்து ஒலிகயன்ைாக்கி, ஒலிகைந்து
கவறுநமகயன்ைாகி, தைித்து, தன்ைிநலநயக் கைந்து எை
எட்டு ைிநலகைில் அநமந்து ஊழ்கம் இயற்றும் முநைநய
எைக்கு கற்பித்தார். எண்ைிநல றயாகத்தின் முதற்கசால் “ஆம்”
என்பது. அநத அவரிைம் உநரத்து திரும்பிைைந்றதன்.

பராசரவாவிக்கு அப்பால் குறுங்காட்டில் ஓரு சிறு

சுநைக்கநரயில் கபான்ைிை ைாணல்கள் காற்ைிலாடும்
கவைியில் அழகிய பாநை ஒன்நை றதர்ந்கதடுத்றதன்.
அதன்றமல் தர்ப்நபப் புல்நலப் பரப்பி அமர்ந்றதன். தந்நத
கசான்ை எட்டுகைைிகநை தநலக்ககாண்டு
ஊழ்கத்திலமர்ந்றதன். இநைறயாருக்குரிய முநையில்
இப்றபாறத இக்கணறம அது அநமயறவண்டுகமை உன்ைி
உைவிநசநய உச்சம்ககாள்ைச் கசய்றதன். பிலத்தில் இைங்கும்
கபருைதி எை என் சித்தம் அச்கசால்லில் படிந்தது.

வ்யா என்ை கசால் கபாருைற்ைகதன்று றதான்ைியது.

அவ்கவண்ணத்நத ைான் எவ்வைவு அகற்ைிைாலும் இநணயாத
வட்ைத்நத இநணத்துக்ககாள்ளும் விழி எை என் உள்ைம்
அதற்றக முயன்ைது. வ்யா. வியர்த்தம், வியாறமாகம் என்ைது
ஓர் எண்ணம். வகணன்றும்
ீ கவறுநம என்றும் கசன்ைநமய
என்ைால் இயலவில்நல. வ்யாதி, வ்யாகூலம்… கசாற்கைின்
கபருக்கு. றைாகயன்றும் துயரகமன்றும் ஏன் உைம் கசல்கிைது?
எண்ணி திநசதிருப்பிக்ககாண்றைன். வியாகரணமா? கமாழிகற்று
இலக்கணம் றதர்ந்றதன் என்ைாலும் என் கவியுள்ைம் என்றும்
அநத கவறுத்றத வந்தது. வ்யாக்யாைம், வ்யாஜம்… விைக்கமும்
றபாலியும் ஒன்றைதாைா? கசால் கதாடுத்து பின்ைி
விரித்துக்ககாண்றை கசன்றைன்.

வ்யவஹாரம். அச்கசால் என்நை விடுவித்தது. அன்ைாைச்

கசயல்கைில் ைான் எப்றபாதுறம சுணக்கம் ககாண்ைவன்.
ஆைால் அநவயநைத்நதயும் பலமைங்கு உள்ைத்தால்
ஆற்றுபவன். கன்றைாட்டிறைன். றவைாண்நம கசய்றதன்.
வணிகம் இயற்ைிறைன். றவட்நைக்குச் கசன்றைன். காட்டில்
அநலந்றதன். அச்சத்நத அச்கசால்கலை உணர்ந்றதன்.
வியாஹ்ரம். அச்கசால் எழுந்ததுறம ைான் புலியின் மணத்நத
அநைந்றதன். என் புலன்கள் கூர்ககாண்ைை. புலி
தநலகுலுக்கும் ஓநசநய றகட்றைன். சருகின்றமல் பதியும்
பஞ்சுப்கபாதிக் கால்கைின் ஓநச. மூச்கசாலி. அதன் விழிகள்
என்ைில் பதிந்திருப்பநத உணர்ந்றதன்.

விழிதிைக்காமறலறய அநத கண்றைன். அது என் முன்

அமர்ந்திருந்தது. ைாவால் முகத்நத ைக்கியபடி, சூழ்ந்துபைக்கும்
சிற்றுயிர்களுக்கு கண்சுருக்கி சிமிட்டியபடி, காதுகள்
அடித்துக்ககாள்ை தநலநய உநலத்து, அவ்வப்றபாது
வாய்திைந்து ைாவநைய றகாட்டுவாய் இட்டு, நக மலர்த்தி
ைக்கி, வால் சருகில் விழுந்து கைைிய. பின்பு முன்கால்ைீட்டி
பின்கால் மடித்து படுத்தது. கவண்ணிை அடிவயிறு கதரிய
கால்கநை றமறல தூக்கி விரித்து புரண்ைது. எழுந்து மீ ண்டும்
அமர்ந்தது.

எந்நத என்நை அநழக்கும் குரல் எழுந்ததும் கண்கநை

திைந்றதன். என் முன் புலி அமர்ந்திருந்தநத கண்றைன்.
முள்மயிர் சிலிர்த்த இநமகள் சுருங்கி அதிர சிப்பிவிழிகைால்
என்நை றைாக்கியது. அருறக கசன்று அதன் தநலநய
கதாட்றைன். பின்கழுத்நத வருடியறபாது விழிகசாக்கியது.
அடிக்கழுத்தின் தைர்தநசநய அநைந்றதன். காநதப்பற்ைி
“வருக!” என்றைன். என்னுைன் அது கைடுக்குக் கால் நவத்து
வால்ைீண்டு வநைந்திருக்க ைைந்துவந்தது.

எந்நத குடில்முன் அமர்ந்திருந்தார். அவநர அணுகி வணங்கி

“தந்நதறய, என் ஊழ்க நுண்கசால் இந்தப் புலிகயை
வடிவுககாண்ைது” என்றைன். அவர் அநத றைாக்கி
புன்ைநகத்தார். புலி என்ைருறக அவநர றைாக்கியபடி ைின்ைது.
அவர் அநத அருறக அநழத்தார். சிறு குருநைகயை அவர்
காலடியில் கசன்று படுத்துக்ககாண்ைது. அவர் அநத
அடிவயிற்நை வருடி ககாஞ்சிைார். விழிகசாக்கி சிணுங்கியபடி
முன்நககைால் முகத்நத வருடிக்ககாண்ைது. எழுந்து
வால்சுழற்ைி தாவி அவநர கபாய்க்கடி கடித்தது. உைநல
அவர்றமல் உரசியபடி சுற்ைிவந்தது. காதுகள் பின்ைால் மடிய
அவநர கூர்ந்தது. முதுநகத் தாழ்த்தி உைல்ைீட்டியது.
நமத்றரயர் வருவதற்காக காத்திருந்றதாம். கைடும்கபாழுது
கைந்தும் அவர் வராதது கண்டு தந்நத எழுந்து “ைாம்
அவநைத் றதடிச்கசல்றவாம்” என்ைார். ைாங்கள் காட்டினூைாக
கசன்றைாம். அங்றக ஓர் இருண்ை குநகக்குள் அவர் இருந்தநத
றதடிக்கண்ைநைந்றதாம். குநகக்குள் ைான் அவநர முதலில்
காணவில்நல. ைிழலுருகவை அநமந்திருந்தவநர தந்நததான்
அைிந்தார். அவநரக் கண்ை பின்னும் அங்கு எவருமில்நல
என்றை எைக்கு றதான்ைியது.

தந்நத உள்றை கசன்று அவநரத் கதாட்டு அநழத்தார்.

விழிதிைந்த நமத்றரயர் தந்நதநய அநையாைம்
கண்டுககாள்ைவில்நல. தந்நத “இநைறயாறை, ைீ மாண்ைவ
வைத்தில் இருக்கிைாய். பராசரைாகிய என் மாணவன் ைீ. உன்
கபயர் நமத்றரயன்” என்ைார். “ஆம்” எை அவர்
எழுந்துககாண்ைார். தந்நதநய வணங்கி “ஊழ்கத்நத
எைக்கைித்தீர்கள் ஆசிரியறர, கசல்வகதங்கு என்பதில் இைி
எைக்கு ஐயறமதுமில்நல” என்ைார். “ைீ எங்கு கசன்ைாய், எநத
அநைந்தாய்?” என்ைார் தந்நத.

“ஆசிரியறர, ைீங்கள் எைக்கு வ்யா என்னும்

ஊழ்கநுண்கசால்நல அைித்தீர்கள். அநத சித்தத்தால் கதாட்டு
மீ ட்டிக்ககாண்டிருந்றதன். வண்
ீ என்னும் கபாருைில்
திநைத்றதன். அது வ என்னும் கசால்லாகியது அல்லது
அல்லது அல்லது எை கபாருள்ககாண்டு அச்கசால்
கசன்றுககாண்றை இருந்தது. பின் கவற்கைாலியாகியது.
ஒலியின்நமயாகியது. இன்நமயாகியது. அதிலிருந்து உங்கள்
கசால்வந்து கதாை மீ ண்றைன்” என்ைார் நமத்றரயர்.

என்நை திரும்பி றைாக்கிய தந்நத “ைான் கசான்ைநத ைீறய

உணர்ந்திருப்பாய்” என்ைார். ைான் திநகத்து ைின்றைன். “திரும்பி
றைாக்குக, உன் புலிநய!” என்ைார் தந்நத. அங்றக அது என்நை
கதாைர்ந்து வந்து ைின்ைிருந்தது. “எட்ைடி றவங்நக. எரிைிைம்,
அடிக்கழுத்தின் ஏழு வரிகள், கைற்ைியின் மூன்றுபட்நைகள்,
கைஞ்சுக்குக் கீ றழ இரு ைிகர்ச்சுழிகள், இநணயாை
முன்ைங்கால்கள், கதாநைகபருத்த பின்ைங்கால்கள், ஒட்டிய
அடிவயிறு எை ஏழு அழகுகள் கூடிய அரிய வடிவம். ஆைால்
அநதக் கண்டு ஆள்காட்டிக்குருவி ஏன் குரகலழுப்பவிநல?”
என்று தந்நத றகட்ைார்.

ைான் அநத றைாக்கி மகிழ்ந்துககாண்டிருந்ததால் அநத

அதுவநர எண்ணியிருக்கவில்நல. எந்நத “அதன்
காலடித்தைங்கள் எங்றக?” என்ைார். திடுக்கிட்டு குைிந்து
றைாக்கிறைன். ஈரமண்ணில் ைகத்தைம் இல்நல. அக்கணறம
புலியும் மநைந்தது. அங்கு அது ைின்ைிருந்தறத என்
விழிமயக்குதாைா எை உைம் கவைிநய அநைந்து தவித்தது.
என் உைல் ைடுங்கிக்ககாண்டிருந்தது. திரும்பி தந்நதநய
றைாக்க என்ைால் இயலவில்நல. “அது உன் கசால்லில் எழுந்த
ஓர் அணி” எை அவர் கசான்ைார்.

உநைந்து அழுதபடி திரும்பி ஓடிறைன். முட்களும் வாைிநல

விைிம்புகளும் உைநல கீ ை காட்டுக்குள் ஊடுருவிச் கசன்றைன்.
ஒரு சுநையருறக அமர்ந்றதன். எண்ணி எண்ணி
அழுதுககாண்டிருந்றதன். அங்றகறய படுத்துத் துயின்று
மீ ண்டும் விழித்து ஏங்கி விழிைீர் கபருக்கிறைன். தந்நத
என்நை றதடிவந்து அருறக அமர்ந்தார். புன்ைநகத்தபடி என்
றதாநைத் கதாட்டு “உன் கசால்லில் ஒரு றவங்நக எழுந்தது
எைிய ைிகழ்வல்ல, நமந்தா. அணிகயன்பது கசால்லின்றமல்
அநமயும் புைவுலகின் விந்நத. மானுைர் பநைப்பநவ
அநைத்தும் அழியும், ஓர் அணி என்றும் ைின்ைிருக்கும். அது
பிரம்மைின் பநைப்புக்கு கமாழிப்பரப்பில் விழுந்த பாநவ”
என்ைார்.

“ஒலியில் கட்டுண்ைது கசால். அந்தத் தநைநய விடுவித்து

அதிலிருந்து கபாருநை எழுப்புபவன் கவிஞன். அப்கபாருநை
கமய்கயன்று ைிறுத்துபவன் கபருங்கவிஞன். உயிர்ககாண்டு
வரும் புலி மூப்கபய்தி அழியும். உன் கசால்லில் எழுந்த புலி
என்றும் இங்கிருக்கும்” என்ைார். ைான் என் புலிநயறய
றைாக்கிக்ககாண்டிருந்றதன். ைான் கற்ைைிந்த
புலிகைநைத்நதயும் அதில் கண்றைன். அதற்கு ைிகராை ஒரு
புலிநய எங்கும் கண்ைதில்நல என்று உணர்ந்றதன். புலி
என்னும் கசால்லின் முழுநம அது.

“கசாற்கள் கசாற்கநைப் கபருக்கி முடிவிலாகதழுபநவ.

உன்ைால் இம்முழுவுலநகறய சநமக்கவியலும். உன்
ைிலத்நத, வாநை, மானுைநர, கதய்வங்கநை. உைக்குரிய
எநதயும் எவரிைமும் ைீ றகாரறவண்டியதில்நல. கசால்லிப்
கபருக்கும் உைக்கு ஊழ்கம் ஒருறபாதும் அநமயாது.
கசால்நல முழுகதழநவக்கும் உைக்கு ஊழ்கம்
றதநவயுமில்நல” என்ைார். “கசால்தவம் உைக்குரியது.
கசால்கலன்றை அதில் பிரம்மம் எழும். வாக்பிரம்மம் எை
அநத நூறலார் கசான்ைதுண்டு” என்ைார்.

ைான் திரும்பி என்ைருறக அமர்ந்திருந்த புலிநய றைாக்கிறைன்.

என் அணிச்கசால்நல ஓர் ஒப்புநமகயன்ைாக்கிறைன். அது
ஒரு பூத்த றவங்நகமரமாக மாைியது. கபான்மலர்கள் கசைிந்த
காற்ைிலாை அஞ்சிப் பதுங்கியது. காற்று விலக காலூன்ைி
கசவிதீட்டி எழுந்தது. ைான் புன்ைநகயுைன் எழுந்துககாண்டு
“ஆம் தந்நதறய, ைான் கவிஞன்” என்றைன். மாண்ைவக் காட்டில்
பராசரவாவிக்கு அருறக அந்த றவங்நக இன்று விரிந்து
ைின்றுள்ைது. ஒருறபாதும் பூகவாழியாதது, காலம் கைந்தும்
மூப்பநையாதது எை அநத கசால்கின்ைைர் சூதர்.

“கசால்லூழ்கத்தால் அநத கதாட்ைைிய இயலுகமன்ைால் ஒரு

ைீள்கவிகயை இயற்றுகிறைன். அநதறய ைான் இயல்பாக கசய்ய
முடியும்” என்ைார் வியாசர். “ஆம், ஆசிரியறர. இயல்பாக
கசய்யப்படுவறத திைன்முழுநம ககாண்ைது” என்ைார் இநைய
யாதவர்.

விண்ணில் கசாட்டுவகதை முழுத்து ைின்ைிருந்த

கவள்ைிக்கைி றைாக்கி கசன்ைவன் அநத முன்ைறர
அைிந்திருந்தான். நூறுமுநை கைவில் கண்டிருந்தான்.
அக்கைவிலும் அநத அவ்வண்ணறம கண்ைான்.

விழுவதுறபாலவும் எழுவதுறபாலவும் அவன் அநத அணுகிச்

கசன்ைான். உைல் இன்நமகயன்றும் உைம் இருப்கபன்றும் ஆக
விநசககாண்ைான். விநசக்கு தநையைிக்கும் உைலின்நமயால்
விநசகயன்பது இன்நமயில் ஓர் இன்நமயின்
விரிதகலன்ைிருந்தது.

அவ்விண்மீ ன் தைித்திருந்தது. மின்ைி மின்ைி தன்ைில்

மகிழ்ந்துககாண்டிருந்தது. அநத அணுகியவன் நககதாட்டு
அநத அள்ைிவிைலாகமன்று உணர்ந்தான். உவநக கபருக
“நமந்தா!” என்ைநழத்தான். “என் நமந்தன்!” எை விம்மிதம்
ககாண்ைான். “அவன் கபயர் சுகன்!” என்று உைம்கூவிைான்.
அதிலிருந்து ஒரு முகத்நத விழிகளுைன், புன்ைநகயுைன்
புநைந்கதடுத்தான்.

றமலும் அருகநணந்தறபாது அவ்விண்மீ ைின் அருகிகலை

பிைிகதான்நை கண்ைான். திநகத்து “அது யார்?” என்ைான்.
“அதுவும் சுகறை, பிைிகதாரு காலக்கைத்தில்” என்ைது அவநைச்
சூழ்ந்திருந்த கவைி. அதற்கப்பால் பிைிகதான்நை பார்த்தான்.
“அவனும் சுகறை, அதுவுகமாரு காலக்கைம்” என்ைது முடிவிலி.

றமலும் றமலுகமை அவன் விண்மீ ன்கநை கண்ைான்.

“அநைத்தும் அவறை” என்ை குரநல றகட்ைான். அச்சமும்
திநகப்பும் ககாண்டு “எத்தநை றபர்?” என்று கூவிைான்.
“எண்ணிைந்றதார்” என்று மறுகமாழி கபற்ைான். “இருறை
கசால்க, ைான் எத்தநை றபர்?” என்ைான். “இது முடிவிலி. இங்கு
அநைத்தும் எண்ணிைந்தறத” என்ைது அது.

எண்ணிைந்தநம என்ைால் என்ைகவன்று ஒரு றைாக்கில்

கண்ைான். எண்ணிப்பகுப்பறத காலம். காலமின்நமயில்
றகாடிறகாடி வியாசர்கள் றகாடிறகாடி சுகன்கநை கபற்ைைர்.
றகாடிறகாடி வியாசர்கள் றகாடிறகாடி சுகன்கநை இழந்தைர்.
றகாடிறகாடி வியாசர்கநை றகாடி றகாடி சுகன்கள் கபற்று
இழந்தைர். சுகன்கநை ககான்ைைர் வியாசர்கள். வியாசர்கநை
ககான்ைைர் சுகன்கள். வியாசர்கைிலிருந்து சுகன்கள்
முநைத்கதழுந்தைர். சுகன்கைிலிருந்து வியாசர்கள் எழுந்தைர்.

ஒன்றுபிைிறத என்ைாைவர்கள். ஒன்று பிைிதிலாதவர்கள்.

கணம்றகாடிப் கபருகி கணம்றகாடி அழிந்து அழிவின்நமயாகி
ைின்ைவர்கள். கைஞ்சிலநைந்து அழுதைர் முடிவிலாக் றகாடியர்.
உவநகககாண்டு ைநகத்தைர் எண்ணிலாக் றகாடியர்.
முடிவிலாது கபருகுநகயில் அழிவும் ஆக்கமும் துயரும்
உவநகயும் ஒன்றை. அநைத்தும் இன்நமறய. இன்நமயும்
இருப்பும் ஒன்றை.

கபருகிப்கபருகி விரிந்து விரிந்து கசன்ைான் வியாசன். அவன்

நககள் திநசகைின் முடிவிலி றைாக்கி ைீண்ைை. கால்கள்
ஆழத்தின் அடியிலி றைாக்கி கசன்ைை. தநல விண்ணின்
அலகிலி றைாக்கி எழுந்தது. கணம்றகாடி எை கபருகும் தன்
உைலின் ஒவ்கவாரு அணுவும் ஒரு சுகன் என்று உணர்ந்தான்.
ஒவ்கவாரு சுகனும் ஒரு முடிவிலாப் றபருருவன் என்று
கண்ைான். அவ்வுைலில் ஒவ்கவாரு அணுவும் தாறை என்று
அைிந்தான்.

பித்கதழுந்து கவைிககாண்டு வியாசவைத்தின் காட்டில்

ைின்ைிருந்த அரசமரத்தின் தடியில் தன் தநலநய ஓங்கி ஓங்கி
அநைந்தான். கைஞ்சில் அநைந்து விலங்ககை வைிட்ைபடி
ீ
விண்ணில் ஒைிர்ந்த அத்தைி விண்மீ நை றைாக்கிைான். குருதி
கைற்ைியில் வழிந்து றைாக்நக மநைக்க விம்மியழுதான்.

பின்ைர் தன் விழிைீநர குருதியுைன் துநைத்கதைிந்துவிட்டு

தைர்ந்த காலடிகளுைன் ைைந்தான். ைைக்க ைைக்க கசால்லூைி
உைம் விம்ம விநசககாண்ைான். பின்ைிரவின் குைிர்காற்ைில்
ஆநையும் குழலும் பைக்க ஓடி தன் சிறுகுடிநல அநைந்து
கதநவத் திைந்து உள்றை நுநழந்தான். சிற்ைகநல ஏற்ைி
ஏட்டுச்சுவடிநய எடுத்து மடிப்பலநகறமல் நவத்து மும்முநை
ைீவிைான். எழுத்தாணி கமல்ல வருடிச் சுழன்று கசல்ல
எழுதலாைான். காலறதவைாகிய யமன் கசய்கதாழில் மைந்து
ஒதுங்க இைப்பழிந்த புவியில் உயிர்கள் படும் கபருந்துயநர.
தியாைிகன் என்னும் சிறுபுழுநவ பிரபாவன் என்னும்
சிட்டுக்குருவி சந்தித்த தருணத்நத.

இமைக்கணம் - 29

நைமிஷாரண்யத்தில் இநைய யாதவர் கிருஷ்ண

துநவபாயை வியாசரிைம் கசான்ைார் “கவிமுைிவறர,
பிரம்மத்திற்கு ஆயிரம் யுகம் ஒரு பகல், ஆயிரம் யுகம் ஓரிரவு.
ஆயிரம்றகாடி பகலிரவுகைாலாை ஆயிரம்றகாடி யுகங்கள்
அநரக்கணம். ைாம் றகாருவதநைத்தும் காலத்தில், இைத்தில்,
கருத்தில் விநையும் விநைகநை. ைம்மால் றகாரப்படுவது
காலமும் இைமும் கருத்தும் கைந்த ஒன்று. அது துைித்துச்
கசாட்டும் ஒரு துைி இப்புவிநய ஆயிரம் துண்டுககைை
சிதைடிக்க வல்லது.”

ஆயிரம் மைங்கு எநைககாண்டுவிட்ைகதை தன் உைநல

உணர்ந்தபடி அமர்ந்திருந்த வியாசரிைம் இநைய யாதவர்
கசான்ைார் “அைியறவண்டுகமன்ைல்ல, வாழறவண்டுகமன்றை
மானுைர் விநழகிைார்கள். வாழ்வுக்கு உதவுவது எை தன்நை
அைிக்கும் இரக்கம் ககாண்டிருப்பதைாறலறய அது றமலும்
முழுநமககாள்கிைது.”

வடிவங்கைால் ஆைது இவ்வுலகு. அதன்

உட்கபாருட்கைாலாைது. அதன்றமல் எழுந்த ஒலியாலாைது.
றயாகத்நத அைிய றவண்டுகமன்ை விருப்பத்தாறலறய
றயாகிகள் ஒலியுலகத்நதக் கைந்து கசல்கிைார்கள். அநத
ஒலிகயன்று குநைக்கிைார்கள். கபாருகைன்று சநமக்கிைார்கள்.
வடிகவன்று புநைகிைார்கள். முைிவரும் அைிஞரும் கவிஞரும்
அநமத்த இவ்வநைத்தும் அதுறவ.

அது அைியப்பைாநம. அைியப்படுவை அநைத்தும் அதிலிருந்து

எழுகின்ைை. இரவிலிருந்து புலரியில் கபாருட்கள்
முநைத்கதழுவதுறபால. இரவில் அநவ
மூழ்கியநணவதுறபால. அைிவால் அைியப்படுவதும்
அைிபுலன்கள் அநைத்நதயும் கைந்தநமந்ததுமாை அைிறவ
அது. மண், ைீர், தீ, காற்று, வான், உைம், மதி, தன்ைிநல என்னும்
எட்டு வநகயாக பிரிந்து இயற்நக என்ைாகிைது.
அழிவுபடும் இயற்நகநயக் குைித்தது பூத ஞாைம். அழிவிலாத
அைிநவப் பற்ைியது றதவ ஞாைம். உைலுக்குள் அநத அைிதல்
யாக ஞாைம். ைீங்கறை அது என்றுணர்க! ைான் எைச் கசால்லி
விரிக! உங்கள் வடிவுககாண்ைவநை அைிக! கவிஞநை,
பநழறயாநை, ஆள்றவாநை, அணுவின் அணுநவ,
அண்ைப்றபரண்ைத்நத, அநைத்நதயும் சூடுபவநை, அலகிலா
வடிவுநைறயாநை, இருளுக்கப்பால் கதிர்எை ைிற்பவநை
வாழ்த்துக! உங்களுநையது கசால்றவள்வி.

இங்கு என்றுமுைது ஒைிவழியும் இருள்வழியும். மீ ைாதது

முதல் வழி. மீ ள்வது இன்கைான்று. உங்கள் வழி இங்கு
மீ ள்வறத. அது அழகின், அைியின் வழி. அள்ைி அநணப்பது,
ஆடி மகிழ்வது. இங்கு என்றுமிருக்கும் பூமரக் காடு உங்கள்
கசாற்கள். தன் வழிநய அைிந்தவறை றயாகி. றவதங்கைிலும்,
தவங்கைிலும், ககாநைகைிலும் இயலும் தூய்நம வழியல்ல
உங்களுநையது. கசால்லில் எழுவது. அது
முதல்கபருைிநலறய.

வாழ்வுக்குப் கபாருள் றதடுபவன் கவிஞைல்ல. கபாருள்

அைிப்பவன் அவன். விைாக்கைால் ஆைதல்ல காவியம், அழியா
விநைகைாலாைது. உசாவறவண்ைாம், புநைந்தைியுங்கள்.
சுருக்கறவண்ைாம், விைக்குங்கள். உைம்விரிந்து ைீங்கள்
புநைவகதல்லாம் கமய்றய. தன் கசால்லில் எழுந்த கமய்நய
கவிஞன் தன் கைவால் ஒப்புநகயில் அதுறவ
முதற்சான்ைாகும். ஆம் ஆம் ஆம் எை மும்முநை ஒப்பி
பிரம்மம் மறுசான்றுநரக்கும்.

விண்ணுக்ககழும் ஆநணநய அைலுக்கு அைித்தறத

மண்ணில்வழும்
ீ ஆநணநய மநழக்கு அைித்தது. உங்கள்
கசாற்கைாறலறய இங்கு மானுைம் வாழ்நவ
கபாருள்ககாள்ளும், கைவுகநை விரித்கதடுக்கும், கண்ைநையும்,
கைந்துகசல்லும். ஆம், அவ்வாறை ஆகுக!

வியாசர் தாடிநய ைீவிவிட்டு தன்னுள் அச்கசாற்கநை

சீராக அடுக்கியநமத்துவிட்டு எழுந்தார். “ைான் கிைம்புகிறைன்,
யாதவறர. ஆயிரம் முநை ஊசலாடி கமல்ல அநமந்ததுறபால்
உணர்கிறைன்” என்ைார். “கசல்வழி சிைக்கட்டும்” என்று இநைய
யாதவர் வாழ்த்திைார். வியாசர் நககூப்பி “ைீங்கள் எண்ணுவது
இயல்க! என் கசாற்கைில் அநவ ைிநலககாள்க!” என்ைபின்
படிகைில் இைங்கிைார். முற்ைத்தில் குைிர்காற்று சுழன்ைடித்துக்
ககாண்டிருந்தது. றமலாநைநய சீரநமத்துவிட்டு
காட்டுப்பாநதயில் ைைந்தார். ஒரு விைாவும் எஞ்சவில்நல
என்ைாலும் உள்ைம் சிறு ைிநைவின்நமநய
உணர்ந்துககாண்டிருந்தது. அது ஏன் எை அவர் ஆழம்
வியந்துககாண்ைது.

வழிதவைிவிட்றைாமா எை அவர் எண்ணியறபாது அது

வியாசவைம் என்று உணர்ந்தார். ைின்று தாடிநய ைீவியபடி
சூழறைாக்கிைார். அங்குதான் அன்று மாநல
வந்துறசர்ந்திருந்தார். எழவிருப்பநத எண்ணி கலங்கிைார்.
விழிதிருப்பி குைிந்து றைாக்கியறபாது தன் எதிறர
பாநைமுநையில் அமர்ந்திருந்த சிறுதவநையின் விழிகநை
றைாக்கிைார். அது பாயத்கதாைங்கும் கணத்தில்
உநைந்திருந்தது.

அருறக றைாக்குணர்நவ அநைந்து திரும்பிப் பார்த்தார்.

வியப்புைன் “தந்நதறய!” என்ைார். பராசரர் புன்ைநகயுைன்
அவநர அணுகி வந்து “ைலம்சூழ்க, நமந்தா!” என்ைார்.
“தந்நதறய, இது உைமயக்கா, கைவா?” என்ைார் வியாசர்.
“எநதயைிநகயிலும் அதற்கு கால்கதாடும் மண்ணில் என்ை
மதிப்பு என்று எண்ணுவதிலிருந்து ஒழியவியலாதா உன்ைால்?”
என்ைார் பராசரர். வியாசர் “இயலாது, ஏகைன்ைால் ைான்
கவிஞன்” என்ைார். பராசரர் “ஒரு கைவு அதற்குள் அநைத்துக்
கைவுகநையும் விரியச்கசய்கிைது” என்ைார்.

“தந்நதறய, சிறு உைக்குநலகவான்று என்ைிைம்

எஞ்சியிருக்கிைது” என்ைார் வியாசர். “ஆம், அதிலிருந்றத ைான்
எழுந்றதன்” என்ைார் பராசரர். “விண்ணைாவிய விநை ஒன்நை
கண்ைநைந்றதன். அதற்கப்பால் விைாகவான்ைில்நல என்றும்
உணர்ந்றதன். ஆைால் ஏகைடுத்து எழுத்தாணி நவக்க
மண்ணிலூன்ைிய விநை ஒன்று எைக்கு றதநவ. அதுறவ
முதற்கசால்கலன்று அநமயமுடியும்” என்ைார் வியாசர்.
“கசால்லுங்கள், இநவயநைத்தும் ைிகழ்வது ஏன்?”

பராசரர் “ைான் அைிந்தது ஒன்றை” என்ைார். “பிரம்மைின்

நமந்தராகிய வசிட்ை பிரஜாபதியின் நமந்தர் சக்தி.
அவருநைய நமந்தன் ைான். ைீ என் குருதி.” வியாசர் “ஆம், என்
மூதாநதயாகிய வசிட்ைரிைமிருந்றத கசால்கதாைங்குகிறைன்”
என்ைார். “இக்ஷுவாகு குலத்தில் பிைந்த மித்ரசகன் என்கைாரு
அரசன் முன்பு அறயாத்திநய ஆண்டுவந்தான். அவனுக்கும்
எைக்குமாை பூசலில் இருந்து கதாைங்குகிைது உன் துயர்”
என்ைார் பராசரர்.

“பிரம்மனுக்கு மரீசியில் பிைந்த கஸ்யப குடியில் வந்தவன்.

விவஸ்வான், நவவஸ்தமனு, இக்ஷுவாகு, விகுக்ஷி, சசாதன்,
புரஞ்சயன், ககுத்ஸ்தன், அறைஸஸ், பிருதுலாஸ்வன்,
பிரறசைஜித், யுவைாஸ்வன், மாந்தாதா, புருகுத்ஸன், திரிசதஸ்யு,
அைரண்யன், ஆரியஸ்வன், வசுமைஸ், சுதன்வா, திரய்யாருணன்,
சத்யவிரதன், ஹரிச்சந்திரன், றலாகிதாஸ்வன், ஹரிதன், சுஞ்சு,
சுறதவன், பருகன், பாகுகன், சகரன், அசமஞ்சஸ், அம்சுமான்,
பகீ ரதன், சுருதைாபன், சிந்துத்வபன்,
ீ அயுதாயுஸ், ரிதுபர்ணன்,
சர்வகாமன் எனும் ககாடிவழியில் வந்த சுதாசைின்
நமந்தைாகப் பிைந்தவன் மித்ரசகன்.”

ஒருமுநை ஆயர்குடிகள் மித்ரசகைிைம் வந்து அவர்கைின்

கன்றுகநையும் கன்றைாட்டும் நமந்தநரயும் காட்டுப் புலிகள்
றவட்நையாடுவதாகச் கசால்லி வருந்திைர். அவர்கநைக்
காக்கும்கபாருட்டு அவன் தன் பநைகளுைன் ஆயர்ைிலத்நத
அநைந்து சூழ்ந்திருந்த காடுகளுக்குள் புகுந்து பல் உதிர்ந்த
முதுபுலிகநைக் ககான்று இைம்புலிகநை உள்காடுகளுக்கு
துரத்திைான். அருகிருந்த கன்மாஷி ைதியின் கநரயிலநமந்த
கன்மாஷம் என்னும் காட்டில் தன் குழுவிைருைன்
றவட்நையாடிக்ககாண்டிருக்நகயில் புதர்களுக்குள் இரு புலிகள்
விநையாடுவநதக் கண்டு அம்புகதாடுத்து ஒரு புலிநய
ககான்றுவழ்த்திைான்.
ீ

அநவ புலிகைல்ல. அக்காட்டிலிருந்த கன்மாஷர் என்னும்

அரக்கர்குடிநயச் றசர்ந்த கிருதி என்னும் கன்ைியும் அவள்
காதலனும். அவர்கள் தங்கைின் குடிவழக்கப்படி புலித்றதால்
ஆநையணிந்து காட்டில் காமமாடிக் ககாண்டிருந்தைர்.
அம்புபட்டு காதலன் அலைி விழ அவைருறக இருந்து அவன்
குருதி வழிந்த உைலுைன் சீைி எழுந்த கன்மாஷகுலத்து அரசன்
கிங்கரைின் மகைாை கிருதி “விழியிலா அரறச, எந்த
றவள்வியாலும் தீராத பழிநய ககாண்ைாய்” என்று கூவிைாள்.
“ைான் புலிகயன்றை எண்ணிறைன்” என்ைான் அரசன்.
“புலிகயன்ைாலும் காமம் ககாண்ைாடுநகயில் ககால்பவன்
அைத்றதான் அல்ல” என்று அவள் கசான்ைாள்.
“இல்நல, ைான் அநத காணவில்நல” என்று அவன் மீ ண்டும்
கசான்ைான். “அரசறை, உன் உள்ைம் காமத்தில் எப்றபாதும்
திநைத்துக் ககாண்டிருக்கிைது. ஆகறவ காமத்தின் அநசநவ
உன் விழி ஒருறபாதும் அைியாமலிருக்காது. அவ்வநசவு
உன்நை அைியாமறல உன்ைிகலழுப்பிய கபாைாநமயாறலறய
ைீ அம்பு கதாடுத்தாய். இல்நல என்ைால் உன் தந்நதறமல்
ஆநணயிட்டுநர” என்ைாள் கிருதி. அரசன் சிைத்துைன்
“இழிகுலத்றதாைாை அரக்கி, உைக்கு ைான் மறுகமாழி
கசால்லறவண்டியதில்நல. உன்நையும் ககான்று இச்கசயநல
இங்றகறய முடிக்கிறைன்” என்று இன்கைாரு அம்நப எடுத்தான்.

“விழிறைாக்க ைீ என்நை வழ்த்தமுடியுகமை

ீ எண்ணுகிைாயா?
இப்பழிக்கு உன் குடிறமல் வஞ்சம் தீர்ப்றபாம். இக்குருதிறமல்
ஆநண!” என்ைபடி அவள் ஒரு கணத்தில் இநலகளுக்குள்
மநைந்தாள். அம்புைன் சிைக்கூச்சலிட்ைபடி அரசன் அவநை
றதடிைான். அவள் காட்டில் கலந்து அகன்றுவிட்டிருந்தாள்.
பககலல்லாம் அவநை றதடிவிட்டு அரசன் திரும்பிச்கசன்ைான்.
அரக்கர் குலமகைின் தீச்கசால்நல எண்ணி அவன் அகம்படியர்
அஞ்சிைர். அவன் ைகர் நுநழவதற்குள்ைாகறவ குடிகளும்
அரசியும் அநத அைிந்துவிட்டிருந்தைர்.

அறயாத்தியின் அரசன் அநத கபாருட்கைைக் கருதவில்நல.

தன் அரண்மநையில் மகைிருைன் கைிப்பதிலும் பாங்கருைன்
சூதாடுவதிலும் தன்நை மைந்தான். அரக்கர்கைின் பநக
தன்நைத் கதாைர்வநத ஒரு கணம் எண்ணியிருந்தால் அவன்
அழிநவ தவிர்த்திருக்கலாம். ஆைால் கபருமரங்கநைப்
பார்ப்பவர்கள் கால்தடுக்கும் சிறு றவநர காண்பதில்நல.
அவன் அரசி மதயந்தி அவன் கபாருட்டு அறயாத்திநய
ஆட்சிகசய்தாள். அவளுநரத்த அைிவுநரயும் கபாழித்த
விழிைீரும் அவநை கசன்ைநையவில்நல.

அந்ைாைில் அந்தண முைிவராை வசிட்ைர் அறயாத்திக்கு

வருவதாகவும், அவன் அரண்மநையில் தங்கவிருப்பதாகவும்
கசய்தி வந்தது. அரசைின் காமைாட்ைத்தால் அறயாத்திக்கு
இழிகபயர் வந்துவிட்டிருந்த காலம். ஈராண்டு மநழயும்
கபாய்த்து குடிகள் அரசநை பழித்துநரக்கத்
கதாைங்கிவிட்டிருந்தைர். அந்தத் தீப்புகநழ றவதிய முைிவரின்
வருநக ைீக்குகமை அரசி மதயந்தி எண்ணிைாள். அரசனும்
அநத ஏற்ைான். தன் இழிகசயல்களுக்கு அவர் வருநக ஒரு
திநரகயன்ைாகுகமன்று அவன் கருதிைான்.

வசிட்ைரின் வருநகநய அைிவித்ததுறம அறயாத்தி

விழாக்றகாலம் ககாண்ைது. அவநர வரறவற்று தங்கநவக்க
றசாநலக்குடில் ஒருக்கப்பட்ைது. அவர் ைீராை சரயுவில் புதிய
படித்துநை கட்ைப்பட்ைது. அவருைன் அநவயமர றவதியரும்
புலவரும் அநவக்கு வரவநழக்கப்பட்ைைர். அவர்
தநலநமககாண்டு அமர அஸ்வறமத றவள்விநய
ைிகழ்த்தறவண்டுகமன்று மித்ரசகன் எண்ணிைான். அதற்குரிய
அநைத்தும் ஒருக்கப்பட்ைை. றவள்விச்சாநல சரயுவின்
கநரயில் முநைப்படி அநமக்கப்பட்ைது.

வசிட்ைர் அங்கைாட்டிலிருந்து வந்துககாண்டிருந்தார்.

அறயாத்தியில் மகாருத்ரறவள்வி ஒன்நை அவர் ைிகழ்த்த
எண்ணிைார். மித்ரசகன் அதற்கு உதவறவண்டுகமன்று
அரசநை தைியாக சந்தித்து றகாரும்கபாருட்டு தன்
மாணவைாகிய அர்க்கநை அனுப்ப உைம்ககாண்ைார்.
அவனுக்குச் சான்ைாக ஓர் ஓநலநய அவர் எழுதிைார்.
வசிட்ைரின் மஞ்சல்சுமப்பவைாக உைன் றசர்ந்துககாண்டிருந்த
கன்மாஷன் ஒருவன் தன் குலத்றதாருக்கு அச்கசய்திநய
கசால்ல, அன்ைிரவு புதர்கைினூைாக ைிழலுருறபால் ஒைிந்து
அநணந்த கன்மாஷன் ஒருவன் அவர் நகயால் எழுதிய அந்த
ஓநலநய திருடிக்ககாண்ைான்.

அவ்றவாநலயுைன் அறயாத்திநய அநைந்து அரசநவக்குச்

கசன்று வசிட்ைரின் மாணவன் எை தன்நை
அைிவித்துக்ககாண்ைான். ஓநல அவனுக்கு சான்ைாகியது.
அரசைிைம் தைியாகப் றபசறவண்டும் என்று அவன்
கசான்ைதைால் அநமச்சர் அவநை அகத்தைத்திற்கு
அநழத்துச்கசன்ைார். மதுவுண்டு விழிசிவந்து கசால்தைர்ந்து
அமர்ந்திருந்த மித்ரசகைிைம் அவன் மந்தணம் றபசிைான்.
வசிட்ைர் மகாருத்ரறவள்விநய இயற்ைவிருப்பதாகவும்
அதன்கபாருட்டு கரௌத்ர றைான்பு ககாண்டிருப்பதாகவும்
கசான்ைான். ஒவ்கவாரு கருைிலவு ைாைிலும் அவர் மானுை
ஊநை றைான்புணவாகக் ககாண்டு குருதிபலி அைித்து
ருத்ரநை வணங்குவது வழக்கம் என்றும் அவர் வந்தநணயும்
ைாறை கருைிலகவை அநமவதாகவும் கூைிைான்.

மானுை ஊனுணநவ அவர் உண்பநத அணுக்கராகிய

மாணவரும் அைியலாகாது. எைறவ அநத எைிய
கிழங்குணவுறபால சநமத்து எவருமைியாமல்
அவருக்கைிக்கறவண்டும் என்று கூைிைான். அவறர அநத
அைியாதவகரன்று ைடிப்பார். நவதிகர் எனும் எல்நலநய
கைக்காமல் அவர் ருத்ரத்நத அநையமுடியாது, கைந்தாகலாழிய
விஸ்வாமித்ரநர கவல்லமுடியாது என்பதைால் அவர்
அந்றைான்நப ககாள்கிைார் எை விைக்கிைான்.

கரவுள்ைம் ககாண்றைார் பிைகரல்லாம் உைம் கரந்தவறர எை

ைம்புபவர்கள். மித்ரசகன் அநத மறுவிைாவின்ைி ைம்பிைான்.
தன் அணுக்கநை அடுமநைக்கு அனுப்பி சிநைப்பட்ைவன்
ஒருவநைக் ககான்று அவ்வூநை ககாண்டுகசன்று
கிழங்குகைிட்டு ஊன்கைி என்று அைியாதவாறு
சநமக்கச்கசய்தான். அறயாத்திக்குள் புகுந்த வசிட்ைநர தன்
அரசி மதயந்தியுைன் றகாட்நைவாயிலுக்றக கசன்று
தாள்பணிந்து வரறவற்று அநழத்துவந்து அவருக்காை
தவக்குடிலில் தங்க நவத்தான். வசிட்ைர் ைகர்நுநழந்தநத
அறயாத்தி கபருந்திருவிழாகவை ககாண்ைாடியது.

அன்ைிரவு வசிட்ைருக்காை உணவு அரசைின் அணுக்கைால்

றைரடியாக ககாண்டுகசன்று அைிக்கப்பட்ைது. அநத அரசறை
அவருக்கு ககாடுத்தனுப்பியதாக அவன் கசான்ைான்.
கைடும்பயணத்தால் கநைத்திருந்த வசிட்ைர் அந்த ஊனுணநவ
உண்ைார். அந்தியின் பூகசய்நககள் முடித்து தர்ப்நபப்பாயில்
அவர் உைங்கிைார். கைவில் அவர் உண்ை ஊனுக்குரிய
சிநையாைன் எழுந்து வந்தான். விழிைீர் வழிய நககூப்பியபடி
அவர் முன் ைின்ைான். அவன் ைீட்டியிருந்த நகயில் கரிய
புழுக்கள் கைைிந்தை. “இநவ என்ை?” என்று அவர் அவைிைம்
றகட்ைார். “ைான் இயற்ைிய பழிகள். இநவ உங்கைால்
உண்ணப்பட்டுவிட்ைை. உங்கள் குைலில் வைர்கின்ைை”
என்ைான்.

அலைியபடி விழித்துக்ககாண்ை வசிட்ைர் உைறை தன்

வயிற்ைில் நகநவத்து ஊழ்கத்திலமர்ந்து ைிகழ்ந்தநவ
அநைத்நதயும் உணர்ந்தார். உைல் உலுக்க குமட்டிக் குமட்டி
வாயுமிழ்ந்தார். குருதிவழியும்வநர குமட்டிக்ககாண்டிருந்த பின்
வலிப்பு வந்து ைிலத்தில் விழுந்தார். அவர் உைல் ககாதிக்கத்
கதாைங்கியது. அவருநைய மாணவர்கள் அவநர
அறயாத்தியிலிருந்து விலக்கி சரயுவின் கநரயிலிருந்த
றசாநல ஒன்றுக்கு ககாண்டுகசன்ைைர். அங்றக பதிகைட்டு
ைாட்கள் உைல்காய றைாயுற்றுக் கிைந்த வசிட்ைர்
விழிதிைந்ததும் ைிகழ்ந்தநத உணர்ந்து விழிைீர்விட்ைார்.
மீ ண்டும் மீ ண்டும் உைல் உலுக்க குருதியுமிழ்ந்தார்.

ைிகழ்ந்தநத அைிந்த அரசன் அஞ்சியபடி அக்குடிலருகிறலறய

ைின்ைிருந்தான். அவர் விழித்கதழுந்தநத அைிந்ததும் ஓடிவந்து
அடிபணிந்து கபாறுத்தருளும்படி றகாரிைான். கபாய்நமயால்,
புலைின்பத்தால், ஆணவத்தால் ைீடுகதாநலவு ைைந்த கால் எை
தடிப்புககாண்டிருந்த அவன் முகத்நதக் கண்ைதுறம வசிட்ைர்
சிைம்மிகுந்தவராைார். அருகிருந்த ககண்டியிலிருந்து சரயுவின்
ைீநர நகயிலூற்ைி அவன்றமல் வசி
ீ தீச்கசால்லிட்ைார்.

“என்நை இழிவுணவு உண்ணச்கசய்தவன் ைீ. இப்பழிக்கு

இப்பிைவியிறலறய ைீ ைிகர்கசய்தாகறவண்டும். நூைாண்டுகள்
மானுைஊனுணவு உண்ணும் அரக்கைாக மாைி காடுகைில்
அநலக! அப்பழிநயச் சுமந்து ஏழுமுநை பிைந்து உழல்க! உன்
குருதிவழி உன்னுைன் அழிக!” என்ைார். அரசைின் அருறக ைின்ை
மதயந்தி அவர் கால்கைில் விழுந்து “என் குடிநய அழிக்காதீர்,
முைிவறர. என்கபாருட்டு அருளுங்கள்” என்ைாள். சிைம் சற்றை
தணிந்த வசிட்ைர் “உன் குருதிவழியிைரிலிருந்து அறயாத்தி
அரசர்கநை கபறும். அவர்கள் ைிறயாகநமந்தர்ககைை அநமந்து
உன் அரசனுக்கு விண்றபைைிப்பார்கள்” என்ைார்.

மித்ரசகன் அறயாத்தி மக்கைால் விலக்கப்பட்ைான். ைகர்ைீங்கி

காறைகிய அவன் உருவம் ைாளுக்குைாள் மாைியது. பார்ப்றபார்
அஞ்சும் றதாற்ைம் ககாண்டு, கபருஞ்சிைமும் காழ்ப்பும்
ைிநைந்தவைாக காட்டுக்குள் தைித்து அநலந்தான். அவநைப்
பற்ைி அைிந்து வசிட்ைரின் எதிரியாகிய விஸ்வாமித்திர
முைிவர் மாற்றுருக்ககாண்டு வந்து சந்தித்தார். “உன்நை
தீச்கசால்லிட்டு இப்கபரும்பழிக்கு ஆைாக்கிய வசிட்ைநர
பழிவாங்கு. உைக்கு ைான் ஆற்ைல் அைிக்கிறைன்” என்ைார்.
“பழிவாங்குதறல அைத்தின் முதல்படி என்று உணர்க! ஐந்து
குலத்றதார்க்கும் அது உகந்தறத. அரசனுக்கு அதுறவ முதல்
அைம். காட்ைாைனுக்கு அது ஒன்றை அைம். ைீ காட்ைாைர்கைின்
அரசன். உைக்கு எப்பழியும் றசராது” என்ைார்.

மித்ரசகன் விஸ்வாமித்திரரிைமிருந்து றபருருக்ககாள்ளும்

கநல, விழியைியாது மநையும் கநல, கபரும்பசி என்னும்
மூன்று கசாற்ககாநைகநை கபற்ைான். ஆற்ைல் மிக்கவைாகி
அரக்கர் குலத்து ஊர்கநைத் தாக்கி அங்குள்றைாநர கவன்று
உணவும் உநைவிைமும் ககாண்ைான். அவநை அரக்கர்கள்
அஞ்சிைர். அச்கசய்திநய கன்மாஷகுலத்து தநலவைாகிய
கிங்கரன் அைிந்தான். தன் வரர்கநை
ீ அனுப்பி மித்ரசகநை
சிநைப்பிடித்து இழுத்துவர ஆநணயிட்ைான். உணவும் மதுவும்
அைவிலாது உண்டு மயங்கிக்கிைந்த மித்ரசகநை அவன்
வரர்கள்
ீ பிடித்துக்கட்டி கன்மாஷபுரிக்கு ககாண்டுகசன்ைைர்.

கிங்கரன் அரசமுைிவராகிய விஸ்வாமித்திர முைிவரிைமிருந்து

அருள்கபற்ைவன். முன்பு அவர் கன்மாஷி ைதிக்கநரயில்
குடில்கட்டி தன் மாணவர்களுைன்
தவம்கசய்துககாண்டிருந்தறபாது கதாநலவிலிருந்து அவநர
றைாக்கிைான். அவர் ஆற்றுைீநர அள்ைி அைகலன்ைாக்கி
எரிகுைம் அநமப்பநதக் கண்ைதும் அவர் ஆற்ைல்மிக்கவர் எை
உணர்ந்து அவநர அணுகி பணிந்தான். அவருக்கு பணிவிநை
கசய்து அவர் அன்நப கபற்ைான்.

தைக்கும் தன் மாணவர்களுக்கும் றதனும் கைியும் கிழங்கும்

றவள்விக்குரிய மநலப்கபாருட்களும் குன்ைாது
அைிக்கறவண்டும் எை கசால்கபற்றுக்ககாண்டு
விஸ்வாமித்திரர் அைித்த ஊழ்கநுண்கசால்லால் கிங்கரன்
ஆற்ைல்ககாண்ைான். கன்மாஷகுலத்துத் தநலவன் கரபிநய
அநைகூவி றபாரிட்டுக் ககான்று அரசன் ஆைான். அவநை
அரக்கர்குலத்தில் எவரும் கவல்ல இயலவில்நல என்பதைால்
அரசகைன்று அைியப்பட்ைான். அரக்கர்குலத்துக்றக
தநலவைாை பின் அவன் விஸ்வாமித்திரநர மைந்தான்.
அவருநைய தவச்சாநலக்கு அைிக்கறவண்டிய ககாநைகநை
ைிறுத்திக்ககாண்ைான்.

சிநைப்பட்டு அநவமுன் வந்த மித்ரசகன் கிங்கரநை

தன்னுைன் றதாள்றபாரிடும்படி அநைகூவிைான். தன்நை
எவரும் கவல்ல முடியாது என்று இறுமாந்திருந்த கிங்கரன்
அநத ஏற்று றபாருக்கிைங்கிைான். மூன்றுசுற்று றபாரின்
இறுதியில் கிங்கரநை மித்ரசகன் சுழற்ைி மண்ணிலநைந்து
ககான்று கைஞ்சு பிைந்து குருதி அள்ைி முகத்திலும்
கைஞ்சிலும் பூசி கவற்ைிமுழக்கமிட்ைான். கன்மாஷர்கைின்
அரசகைன்று தாறை முடிசூட்டிக்ககாண்ைான். கிங்கரைின் மகள்
கிருதிநய மணம்புரிந்துககாண்ைான். அவளுக்கிநழத்த
தீங்குக்கு அவ்வாறு ஈடுகசய்தான். கன்மாஷபாதன் என்ை கபயர்
அவனுக்கு அநமந்தது.

ைாளுக்குைாள் சிைமும் கீ ழ்நமயும் கபருகிவந்த உள்ைத்துைன்

கன்மாஷபாதன் ஆற்ைல்கநை திரட்டிக்ககாண்ைான். தன்
ஒற்ைர்கநை அனுப்பி வசிட்ைரின் நமந்தர்கள் எங்ககங்கு
இருக்கிைார்கள் என்பநத கணித்தான். பின்ைர்
ஒவ்கவாருவநரயாக றவட்நையாைலாைான். அவர்கநை
கன்மாஷர்கள் காநலயில் ைீராைச் கசல்லும்றபாதும் இரவில்
குடிலில் தைித்துைங்குநகயிலும் சிறுத்நதகநைப்றபால
ஓநசயின்ைி கவர்ந்து வந்தைர். கன்மாஷபாதன் அவர்கநைக்
ககான்று ஊநைச் சநமத்து உண்ைான். அவன் குடியிைர்
அம்முைிவர்கைின் ஊநை கள்ளுைன் உண்டு தாைமிட்டு
கைியாட்ைமிட்ைைர். வசிட்ைரின் நூறு நமந்தநரயும் ககான்று
உணவாக்கிய பின்ைறர அவன் வஞ்சம் அைங்கியது.

தன் நமந்தநர கன்மாஷபாதன் ககான்ைநத வசிட்ைர்

அைியவில்நல. தன் நமந்தர்கள் ஒவ்கவாருவராக
மநைந்துவிடுவநத அைிந்து எண்ணி எண்ணி ஏங்கிைார்.
துயருற்று கமலிந்து எரிந்த சுள்ைிறபாலாைார். நூைாவது
நமந்தன் மநைந்த அன்று வஞ்சகவைியில் கைஞ்சிலநைந்து
ஓலமிட்ைார். அச்கசய்தி வந்தறபாது அவர் காநலப்கபாழுதின்
எரிகசயலில் இருந்தார். கைய்எடுத்து ஊற்ை எழுந்த
மரக்கரண்டியுைன் உநைந்தவர் “றதவர்கறை, என்கபாருட்டு
எநதயும் றகட்கலாகாகதனும் றைான்பால் கட்டுண்டிருந்றதன்.
இைியில்நல அந்றைான்பு. இவ்வைலில் எழுந்தருள்க!” என்று
கூவிைார்.

அவியிட்டு அைறலாம்பி றவதம் ஓதியபடி அநத

கூவிக்ககாண்டிருந்தார். அைலில் எழுந்த காற்ைிநைவன் “உன்
அநழப்புக்கு இணங்கி வந்றதன், நமந்தா. கசால், ைீ
விநழவகதன்ை?” என்ைார். “என் நமந்தர் எங்குள்ைைர்?
எவ்வண்ணம் மநைந்தைர்?” என்று அவர் றகட்ைார். கண்ண ீர்
வழிய கைஞ்சுநலய “கசால்லுங்கள், எங்றக என் நமந்தர்? என்ை
ஆயிற்று அவர்களுக்கு?” என்ைார். “அவர்கள்
ககால்லப்பட்டுவிட்ைைர். அரக்கர்கள் அவர்கநை சநமத்து
உண்ைைர்” என்ைார் காற்ைிநை.

“யார் கசய்தது அநத?” என்ைார் வசிட்ைர். நகயில் கங்நகைீநர

அள்ைியபடி “கசால்க? அதற்கு முதன்நமப்பழி ககாள்றவான்
யார்?” என்ைார். “ைீங்கள்” என்று வைிறயான் கசான்ைார். “உங்கள்
கசால்றல கதாைக்கம். உங்கைால் உருவாக்கப்பட்ைவன்
கன்மாஷபாதன். ைீங்கள் அவநை ஒறுத்தநமயால்
விஸ்வாமித்திரரிைமிருந்து றபராற்ைநல கபற்ைான்.
றவதமுைிவறர, கசயல்ககைல்லாம் கதாைர்ைிகழ்வுகறை.”

கசவிறகட்ைநத உைம் ஏற்றுக்ககாள்ை இயலாமல் வசிட்ைர்

ைின்ைார். பின்ைர் றவள்விக்கரண்டிநய வசிவிட்டு
ீ
சாநலயிலிருந்து இைங்கி ஓடிைார். கசல்லும் வழிகயல்லாம்
கதைிக்ககாண்டிருந்தார். கால்தைர ைின்று விம்மி மீ ண்டும்
எண்ணி கைஞ்சிலநைந்து கூவியழுதபடி ஓடிைார். கங்நகநய
அநைந்து அதன் ஆழச் சுழியின்றமல் எழுந்து ைின்ை
மரத்தின்றமல் ஏைிைார். பாய்வதற்கு முன் அவருநைய ஆநை
கிநையில் மாட்டியிருப்பநத உணர்ந்து அநத இழுத்கதடுக்க
முயன்ைார்.

அவகரதிறர றதான்ைிய வைி “முைிவறர, அது உங்கள்

கசயல்மிச்சம். அது இங்குதாைிருக்கும். ைீங்கள் ைீரில்
மூழ்கிைாலும் அது அமிழாது. அதன்கபாருட்டு மீ ண்டும்
இப்புவிக்றக வருவர்கள்.
ீ இச்கசயலால் உைல் மட்டுறம ைீப்பீர்”
என்ைார். திரும்பி ஓடிய வசிட்ைர் அங்றக காட்கைரி ஒன்நைக்
கண்டு அதில் புகும்கபாருட்டு கசன்ைார். அவநர மைித்த
காலவர் “றவதமுைிவறர, அதில் உங்கள் நகயிலணிந்துள்ை
புல்லாழி மட்டும் எரியாது. அது உங்கள் கசயல்மிச்சம்” என்ைார்.

“முழுதழிய ைான் கசய்யறவண்டியகதன்ை?” என்று வசிட்ைர்

கூவிைார். “கசய்வதற்ககான்றை உள்ைது. வாழ்க,
அநைத்நதயும் அைித்து கபற்று ஆற்ைி ைிநைவநைந்து மீ ள்க!”
என்ைார் காற்ைிநை. “ஆம்” எை மூச்கசாலியுைன் விம்மியபடி
கமல்ல ைிலத்தில் அமர்ந்தார் வசிட்ைர். “வாழ்நவ விைலாம்,
வாழ்வு ைம்நம விடுவதில்நல.” அதன்பின் ைீரில் இைங்கி தன்
நமந்தருக்கு இறுதிக்கைன் கசய்யலாைார். விழிைீர் வழிய
ைீரைித்து அவர்கநை விண்றணற்ைம் கசய்தார்.

இமைக்கணம் - 30

ைான் வசிட்ைரின் முதல் நமந்தர் சக்திக்கு அதிருஸ்யந்தி

என்னும் மநலமகைில் நமந்தைாகப் பிைந்தவன்.
விழியைியாது காட்டில் உலவும் கநலயைிந்த ஹரிதகர்
என்னும் குலத்தில் பிைந்தவள் என் அன்நை. காட்டில்
தவமியற்ைச் கசன்ை என் தந்நத அவநை அவள்
றைாக்காறலறய உணர்ந்து தன் எண்ணத்தால் கட்டி
அருகநணயச் கசய்தார். அவள் ைாணி முன்வந்து ைிற்க
“என்றமல் ைீ ககாண்ை காதநல ைான் உணர்ந்றதன்” என்ைார்.
சிரித்தபடி “விழியைியாது எநதயும் மநைக்கலாம், காமத்நத
தவிர” என்ைார். அவளும் ைநகத்தாள்.

எந்நத என் அன்நைநய மணந்து ஹரிதகர் குடியிறலறய

தங்கிைார். என் அன்நை என்நை கருவுற்ைாள். புைிக்கும்
மாங்காய் றவண்டுகமன்று அவள் றகட்ைாள். அது மாங்காய்
காய்க்கும் பருவமல்ல. அன்நையிைம் அநத
ககாண்டுவருவதாகச் கசான்ை பின்ைறர தந்நத அநத
உணர்ந்தார். கசால்பிநழக்கறவண்ைாகமன்று எண்ணி அவர்
அப்பருவத்தில் காய்க்கும் மாமரம் எங்குள்ைது என்று றகட்ைார்.
கன்மாஷி ைதியின் கநரயில் ஆண்டுமுழுக்க
காய்ககாண்டிருக்கும் மரம் ஒன்று உள்ைது என்று
குலமுதியவர் கசான்ைார். தந்நத கன்மாஷி ைதிக்கநரக்கு
கிைம்பிச் கசன்ைார்.
எந்நத காட்டில் கசன்றுககாண்டிருக்நகயில் எதிறர வந்த
கன்மாஷபாதன் ஆணவக் குரலில் “அகல்க, மானுைா!” எை
ஆநணயிட்ைான். “ைான் அந்தணன், அகலும் வழி
ககாள்வதில்நல” என்று எந்நத கசான்ைார். றபருருக் ககாண்ை
கன்மாஷபாதன் “உன்நை ககான்று உண்றபன்
என்ைாலும்கூைவா?” என்ைான். “அந்தணர் அநைவரும்
அன்நைகயை நமந்தரால் உண்ணப்படுபவர்கறை” என்ைார்
தந்நத. இடிறயாநச எழுப்பி அவநரப் பற்ைி ககாண்டுகசன்ை
கன்மாஷபாதன் ககான்று சநமத்து மதுவுைன் உண்ைான்.

என் அன்நையின் கருவில் ைான் வைர்ந்றதன். தந்நத மநைந்த

கசய்தி றகட்ைதும் அன்நை என் முதுதந்நத வசிட்ைரின்
குருைிநலக்குச் கசன்று தங்கிைாள். ஒருைாள் வசிட்ைரின்
கல்வியமர்வில் றவதறமாத்து முடித்து அநைவரும் எழுந்த
பின்ைரும் றவதச்கசால் எழுந்தது. அவர் “எவர் குரல் அது?”
என்ைார். “மூதாநதறய, அது உங்கள் நமந்தரின் மகன். என்
வயிற்ைில் அவன் எப்றபாதும் றவதறமாதிக்ககாண்றை
இருக்கிைான்” என்ைாள் அன்நை. வசிட்ைர் “அவன் தன்
இலக்நக வகுத்துக்ககாண்டு மண்ணிலிைங்குகிைான்” என்ைார்.

கருவிறலறய றவதம் கற்று ைான் பிைந்றதன்.

சின்ைாட்கைிறலறய என் தந்நத எவ்வண்ணம்
ககால்லப்பட்ைார் என்று அைிந்றதன். என்னுள் வஞ்சம்
நுநழந்தது. ைான் கற்ை றவதச்கசால்நல ஏற்று அது வைர்ந்தது.
வஞ்சிைம் ககாண்ைவர்கநை ைாடி விநசககாண்ை கதய்வங்கள்
வந்தநணகின்ைை. மிக விநரவிறலறய றவதங்கநையும்
உபறவதங்கநையும் றவதாங்கங்கநையும் கற்றுத் றதர்ந்றதன்.
முதுதாநதயிைம் விநைகபற்று பூர்ஜவைம் என்னும் காட்டுக்கு
கசன்றைன்.
அங்றக கங்நகயின் துநணயாைாை றகாமதியின் கநரயில்
அமர்ந்து விக்ரமாக்ைி என்னும் கபருறவள்விநய கசய்யத்
கதாைங்கிறைன். கசால்முழுத்து றவள்வி ைிநைந்தறபாது
அருகிருந்த மநலமுடி என் குரநல ஏற்று எதிகராலித்தது.
“எழுக அைறல, எந்நதயநரக் ககான்ை குடியிைநர முற்ைழித்து
மீ ள்க!” எை ைான் ஆநணயிட்றைன். மநலபிைந்து விண்
கதாடும் கபருங்குமிழி எை அைல் கிைம்பியது. றகாமதி
அைகலாழுக்கு என்ைாகியது. அது கசன்ை வழிகயங்கும் அைல்
பரவியது. அரக்கர்கைின் ஊர்கள் எரிந்தழிந்தை. அவர்கைின்
குடிகள் முற்ைாக கபாசுங்கி சாம்பலாயிை. ைிநரைிநரகயை
அரக்கர்கள் றகாமதியில் விழுந்து மநைந்துககாண்றை
இருந்தைர்.

அரக்கர் குலம் முற்ைழியும் தருணத்தில்தான் அந்ைிகழ்நவ என்

முதுதாநத வசிட்ைர் அைிந்தார். அன்று றவதறவள்விக்கு
அைறலாம்ப அமர்ந்தறபாது எரி எழவில்நல. எட்டுமுநை
அரணி கநைந்தும் அைறலான் றதான்ைாநம கண்டு
கமய்கணித்து றைாக்கிைார். அைலவன் உண்டு உண்டு உணவு
மிநகயாகி பசியவிந்து அநமந்திருப்பநத உணர்ந்ததும்
ைிகழ்ந்தநத அைிந்தார். அங்கிருந்றத கிைம்பி என்
றவள்விைிநலக்கு வந்தார். “ைிறுத்துக!” என்று கூவிைார். என்
ைாவில் றவதச்கசால் உநைந்தது.

“என்ை கசய்கிைாய், அைிவிலி? எக்குலத்நதயும் முற்ைழிக்க

எவருக்கு உரிநம? விநதயிலாது அழிவை விண்ணில் எஞ்சும்
எை அைியாதவைா ைீ? விண்ணிலிருந்து ஆயிரம் மைங்கு
விநசககாண்ைநவயாக அநவ மண்ணுக்கு வந்தால் உன்
குலம் தாங்குமா?” என்று கூவிைார். “எது ைிகழினும் ஆகுக!
எந்நதநயக் ககான்று உண்ைவைின் குலமழித்தால் மட்டுறம
என் வஞ்சம் அைங்கும்” எை ைான் கூவிறைன். “எவருநைய
வஞ்சம் இது? ைான் உைக்கு இநத அைித்றதைா? வஞ்சம்
ககாண்ை உள்ைத்தில் கவிநதயும் கமய்நமயும் குடிறயறுமா?
மூைா, ைீ கற்ை றவதம் ைச்சுக்கைகலை ஆகிவிட்டிருப்பநத பார்.
அநத அமுதப்கபருக்ககை ஆக்கி விண்கசன்ை மாமுைிவர்
குடிைிநரயில் பிைந்தவைா ைீ?” என்று வசிட்ைர் என்நை றைாக்கி
அநைந்தார்.

குழப்பத்தால் என் சிைம் அைங்கியது. “அரக்கக் குடியின்

இைநமந்தர் கசய்த பிநழ என்ை? குலமாதர் ஏது பிநழத்தைர்?
முதிறயாரும் இநைறயாரும் எதன்கபாருட்டு மாய்ந்தைர்?
வஞ்சம் கபருக்கி ைீ அழித்தவர்களுக்கும் உைக்கும் என்ை
பநக?” என்று வசிட்ைர் றகட்ைார். “என் தந்நதக்காக!” என்று
ைான் கசான்றைன். “எைில் அவநை அநழத்து றகள், அவன்
இநத விரும்புகிைாைா என்று?” என்ைார் வசிட்ைர். ைான் ைீரள்ைி
ீ றவதச்கசால் உநரத்து “எந்நதறய, எழுக!”
கைருப்பில் வசி
என்றைன். எந்நத சக்தி அைலுருவாக எழுந்தார்.

“கசால்லுங்கள், தந்நதறய. உங்கள் வஞ்சத்நதறய ைான்

ககாண்றைன். உங்கள் கபாருட்றை இநத கசய்றதன்” என்றைன்.
“நமந்தா, ைான் உன் குருதிவழியில் எழும் நமந்தர் இப்பழிக்கு
ஈைாக தங்கள் உயிரைித்து கைம்ைிநைத்துக் கிைப்பநத
றைாக்கிக்ககாண்டிருக்கிறைன்” என்ைார் தந்நத.
“குருறக்ஷத்திரகமன்னும் குருதிைிலம். கவட்டுண்டு சிதைிய
உைல்கள். துண்ைாை தநலகள். குருதிப்கபருக்கு… அவர்கள்
உயிர்துைக்கும் அக்கணம் அப்படிறய காலகமன்று ைீண்டு
கிைக்கிைது. அதில் ைான் வாழ்கிறைன்.”

ைான் திடுக்கிட்டு எழுந்துவிட்றைன். “கசயல்கள் அழியாத்

கதாைர்கள்” என்ைபின் தந்நத மநைந்தார். ைான் விம்மியபடி
ைின்றைன். வசிட்ைர் என்ைிைம் “மீ ண்கைழுக, நமந்தா!
இவ்வஞ்சத்தில் இருந்து எழாவிட்ைால் உன் ஆத்மா மீ ைா
இருைில் மூழ்கியழியும்” என்ைார். ைான் ஒரு கணத்திரும்பலில்
ைான் இயற்ைிய அநைத்நதயும் கண்றைன். உைம் உநைந்து
அழுறதன். “நமந்தர்கறை, என் நமந்தர்கறை” என்று கூவிறைன்.
கருகி எரிந்து கைைிந்துககாண்டிருந்த அரக்கர்குடி நமந்தர்கநை
றைாக்கி நகைீட்டி “என் குடிறய! என் மக்கறை” எை
கதைியழுறதன்.

“உன்ைில் முநைத்த இவ்வஞ்சத்தின் துைி என்ைிைமிருந்தது

எை உணர்கிறைன். அநத ைான் விட்டுவிைாவிடில் என் குடிக்கு
மீ ட்பில்நல” என்ைபின் வசிட்ைர் குைிந்து மண்ணில் ஒரு பிடி
எடுத்து கைஞ்றசாடு றசர்த்து “அநைத்நதயும் கபாறுப்பவறை, ைீ
சான்ைாகுக! என் நமந்தநரக் ககான்ை கன்மாஷபாதன்றமல்
எைக்கு ஒரு துைியும் வஞ்சமில்நல. அவன் தன்
ைிநலமீ ைட்டும். ஆம், அவ்வாறை ஆகுக!” என்ைார். பின்ைர்
கதைிந்த முகத்துைன் “ைான் விடுபட்றைன். என் குடியிைரில்
இைி வஞ்சம் எழாகதாழிக!” என்ைபின் வசிட்ைர் திரும்பிச்
கசன்ைார்.

வசிட்ைரின் அருள்கபற்ை கன்மாஷபாதன் மீ ண்டும்

அறயாத்திக்கு கசன்ைான். அவனுைன் வசிட்ைரும்
உைன்கசன்ைார். றகாட்நை முகப்நப அநைந்ததும் திநகப்புைன்
சூழ்ந்துககாண்ை மக்கநை றைாக்கி வசிட்ைர் “இவ்வரசன்
இைிறமல் அறயாத்தியின் தநலவைாகுக! இவன்றமல் ைான்
இட்ை தீச்கசால்நல மீ ைப்கபறுகிறைன். இவன் எைக்கிநழத்த
பிநழகளும் முழுநமயாக மநைக!” என்ைார். அவநை மக்கள்
மீ ண்டும் மித்ரசகைாக ஏற்றுக்ககாண்ைார்கள்.
ைாைாண்டுவந்த அரசி மதயந்தி விழிைீருைன் ஓடிவந்து
அரசநை கால்கதாட்டு வணங்கி அரண்மநைக்கு
அநழத்துச்கசன்ைாள். அரசனுைன் வசிட்ைரும்
அரண்மநையிறலறய தங்கிைார். ஏழாண்டுகைாை பின்ைரும்
அரசனுக்கு நமந்தர் உருவாகவில்நல. வசிட்ைரிட்ை
தீச்கசால்லால்தான் அரசனுக்கு நமந்தர் பிைக்கவில்நல எை
ைிமித்திகர் கணித்துநரத்தைர்.

அரசன் வசிட்ைரிைம் “முைிவறர, என் அரசியின் கருவில்

உங்கள் நமந்தன் பிைக்கறவண்டும். உங்கள் தீச்கசால்நல
ைீங்கள் ைிகர்கசய்ய அதுறவ வழி. உங்கள் நமந்தநர ைான்
ககான்ைழித்தநமக்கு அதுறவ ைிகர்” என்ைான். வசிட்ைர் ைிறயாக
முநைப்படி அரசியுைன் மூன்று வாரம் தங்கி நமந்தநை
அைித்தார். கல்கலை அநமந்து அக்குலம் காக்கறவண்டும் எை
விநழந்து அம்நமந்தனுக்கு அஸ்மாதன் எை கபயரிட்ைைர்.
அஸ்மாதைிலிருந்து இக்ஷுவாகு குலம் கபருகியது.

ைான் என் தவைிநலயிலிருந்து கிைம்பி காடுகைில்

தைித்தநலந்றதன். தைியைாக, பித்தைாக. என் தநலயில்
சநைவைர்ந்து முழங்காநல கதாட்ைது. தாடி திரிகைாக
மார்பில் கிைந்தது. கசாற்கள் உள்றைாக்கிச் கசன்று ஒடுங்க
விழிகள் கவைிறய எவநரயும் றைாக்காதாயிை. என் உைலில்
அழுக்கு படிந்து கபாருக்ககை உதிர்ந்தது. ைகங்கள்
ைாகக்குழவிகள் எை சுருண்டிருந்தை. ஏழாண்டுகள்
அவ்வண்ணம் எங்ககங்றகா அநலந்றதன். என்நை நூறு
கபருைிழல்கள் கதாைர்ந்துககாண்டிருந்தை. தைித்து என்நை
கண்ைவர்கள் அவற்நை றைாக்கி அஞ்சி அலைி ஓடிைர்.

ஒருைாள் காட்டுச்சுநை அருறக அமர்ந்திருந்தறபாது

இைநமந்தன் ஒருவைின் சிரிப்நப றகட்றைன். அவன் ைான்
அமர்ந்திருந்த பாநைநய றைாக்கி புதர்கைினூைாக ஓடிவந்தான்.
அவன் துரத்திவந்த முயல் தப்பிறயாடியது. என்நைக் கண்டு
திநகத்து ைின்ைான். பின்ைர் புன்ைநகத்து தன்
வலக்நகயிலிருந்த கைி ஒன்நை எைக்கு ைீட்டி “பசிக்கிைதா,
தாநதறய? இறதா இநத உண்க!” என்ைான். மூன்று அகநவ
ைிநைந்த அரக்கர்குலத்துச் சிறுவன். கரிய உருவம், உருண்ை
முகம், ஒைிரும் கபரிய கவண்பற்கள்.

அவன் விழிகநை என் விழிகள் சந்தித்தை. என் உள்ைம்

அதிர்ந்தது. ஏழாண்டுகைில் முதல்முநையாக ைான்
விழிகதாட்டு முகமைிகிறைன் எை உணர்ந்றதன். “ைீ என்நை
அஞ்சவில்நலயா?” என்று அவைிைம் றகட்றைன். “இல்நலறய,
ஏன் அஞ்சறவண்டும்?” என்ைான். “ைான் மண்படிந்து மாசுத்
றதாற்ைத்தில் இருக்கிறைன்” என்றைன். அவன் குழம்பி பின்ைால்
திரும்பி றைாக்கிைான். பின்ைர் வலக்நகயிலிருந்த கைிநய
ைீட்டி “இது என் அன்நை” என்ைான். இைக்நகயிலிருந்த கரிய
கிழங்நக ைீட்டி “இது ைீங்கள். இரண்டுறம இைியநவ” என்ைான்.

ைான் சிரித்துவிட்றைன். “அருறக வா, நமந்தா” என்றைன். அவன்

தயங்காமல் அருறக வந்ததும் நகைீட்டி அள்ைி எடுத்து
கைஞ்றசாைநணத்து அவநை முத்தமிட்றைன். “உன் கபயர்
என்ை?” என்றைன். “கிங்கரன்” என்ைான். “ைீ உன் குலத்திற்கு
தநலநமககாள்வாய். உன் குடிகபருகும். உன் குலம் என்றும்
அழியாது வாழும்” எை அவன் தநலறமல் நகநவத்து
வாழ்த்திறைன்.

பின்ைால் புதர்கைில் றவட்நையாடிய முயல்களுைன் வந்து

ைின்ை அவன் அன்நை “என் கபயர் கிருதி. இவன் என்
நமந்தன்” என்ைாள். “ைீள்வாழ்வும் அழியாப் புகழும் ககாள்வான்
உன் நமந்தன்” என்றைன். அவள் என்நை கால்கதாட்டு
வணங்கிைாள். இைநமந்தைின் கசவியில் அைலுக்குரிய
நுண்கசால்நலச் கசால்லி “இநத தவம் கசய்க! ைீ கவற்ைிநய
மட்டுறம அநைவாய்” என்று கசால்லிவிட்டு கிைம்பிறைன்.

காட்டுக்குள் கசன்றுககாண்டிருந்தறபாது என் முகம்

மலர்ந்திருப்பநத, என் ைநையில் துள்ைல் இருப்பநத
உணர்ந்றதன். அநைத்திலிருந்தும் விடுபட்டுவிட்றைன் என்று
உணர்ந்றதன். அங்கிருந்த சுநையில் இைங்கி ைீராடிறைன்.
அருகிலிருந்த அரக்கர்குடிச் சிற்றூர் ஒன்றுக்குள் நுநழந்து
“ைான் வசிட்ைரின் கபயர்நமந்தன் பராசரன். உணவைித்து
என்நை ஓம்புக, அன்நைறய!” என்றைன். மரத் தாலத்தில்
அன்ைத்துைன், கைிந்த விழிகளுைன் அரக்கர் குலமகள் ஒருத்தி
கவைிறய வந்து எைக்கு அமுதீந்தாள்.

வயிறு ைிநைந்ததும் அவள் திண்நணயிறலறய படுத்து

விழிமயங்கிறைன். அநரத்துயிலில் என் மார்பின்றமல் ஒரு
மலர்றபால் கபண்குழந்நத ஒன்று அமர்ந்திருப்பதாக
உணர்ந்றதன். அதன் கமல்லிய உைநல கதாட்றைன்.
சிறுறதாள்கநை, குருத்துக்நககநை வருடிக்ககாண்டிருந்றதன்.
அது என்றமல் மார்பநமத்துப் படுத்து “தந்நதறய, கநத
கசால்க!” என்ைது. “என்ை கநத?” என்றைன். “எல்லா கநதயும்”
என்று அது கசான்ைது. “ஏன் உைக்கு கநத பிடித்துள்ைது?”
என்றைன். “ஏகைன்ைால் கநத மீ ண்டும் ைிகழும்” என்ைது.

என் உைல் அதிர்ந்து சில கணங்கள் விரல்கள்

ைடுங்கிக்ககாண்டிருந்தை. அத்தநை கதைிவாக அைிந்தவிந்த
கவிமுைிவரும் கசான்ைதில்நல. இங்கு ைிகழும் எதுவும் மீ ை
ைிகழாது. ஆகறவதான் கநதகள். மீ ைமீ ை ைிகழ்த்திக்ககாள்பநவ,
திரும்பத்திரும்ப வாழ உகந்தநவ. “ஆம், கசால்கிறைன்” என்று
அவள் புன்தநல கமன்குழல் கற்நைகநை வருடியபடி
கசால்லலாறைன். “இவ்வுலகம் ஒரு கபரும் கதால்கநத.”

அவ்வரியுைன் விழித்துக்ககாண்றைன். நககநை கைஞ்றசாடு

றசர்த்தபடி படுத்திருந்தறபாது அச்கசாற்கள் என்னுள்
ஓடிக்ககாண்டிருந்தை. எழுந்து அமர்ந்தறபாது அவ்வரி
கபருகியது. கநதயாகி, கநதத்கதாைராகியது.
புராணசம்ஹிநதயின் முதல் வரி எழுந்தது அவ்வாறுதான்.

“நமந்தா, ககாடும்பழியிலிருந்து, ஆைா வஞ்சத்திலிருந்து,

ஆற்கைாணாத் துயரிலிருந்றத கபருங்காவியங்கள் எழுகின்ைை
என்றுணர்க! ைீ இநைய யாதவரின் முற்ைத்தில் மிதித்த குருதி
குருறக்ஷத்திரக் கைத்திலிருந்து வந்தது அல்ல. உன்
தந்நதயாகிய ைான் இயற்ைிய ககாநலக்கைத்திலிருந்து வந்தது.
ைீ அைித்தாகறவண்டிய கைன் அது” என்ைார் பராசரர்.
வியாசவைத்தின் காட்டில் அநரயிருைில் ஒரு மரைிழல் எை
அவர் றதான்ைிைார்.

வியாசர் “தந்நதறய, ைம் மூதாநதயாை வசிட்ைர் வந்து

அரக்கர்குடி முற்ைழியாமல் காக்கும்படி ஊழ் அநமந்தது
எதன்கபாருட்டு?” என்ைார். “அவர்கள் ைம் குடிறமல் வஞ்சம்
தீர்க்கறவண்டும். மண்ணில் தீர்க்கப்பைாத பழிகள் விண்ணில்
கபருகும்” என்ைார் பராசரர். வியாசர் சில கணங்களுக்குப் பின்
தநலயநசத்து “ஆம், அக்கணக்நக ககாடுத்து
முடித்தாகறவண்டும்” என்ைார்.

வியாசர் விழித்துக்ககாண்ைறபாது தன் உைல் எரிந்து கருகி

மநழயில் ைநைந்து நைந்த காட்டுச்சுள்ைிகயை
ஆற்ைலிழந்திருப்பநத உணர்ந்தார். அமர்ந்திருந்த தர்ப்நபப்
பாய்றமல் சரிந்து துயில்ககாண்டிருந்தார். கமல்ல நகயூன்ைி
எழுந்து அமர்ந்தார். ஆயிரம் கநதகைாக சூதர்கைின் பாைலில்
வாழ்ந்த அவர் குருறஷத்திரத்தின் வைக்குமூநலயில்
பரீட்சித்தால் அநமக்கப்பட்ை வியாசவைம் என்னும்
சிறுறசாநலயில் அக்கநதகைில் ஒன்ைில் இருந்து எை உைம்
மீ ண்ைார்.

அன்று காநல தன் கபருங்காவியத்தின் இறுதிச் கசாற்கநை

எழுதி முடித்திருந்தார். அவர் வியாசவைத்தில் குடிறயைிய
அன்று தன்னுள் எழுந்த கசால்லநலகளுைன்
அமர்ந்திருக்நகயில் புதர்கநை விலக்கி வந்த மதகைிறு ஒன்று
தநலகுலுக்கி, காதுகநை விசிைி, துதிக்நக சுழற்ைி,
ஓங்காரகமைப் பிைிைி, அவர் இருந்த கல்லாலமரத்நத
குத்தியது. திரும்பி தநலநய எடுத்து றமலும் இருமுநை
ஓங்காரகமழுப்பி அது பின்வாங்கியறபாது அதன் தந்தங்கைில்
ஒன்று ஒடிந்து மரத்தில் பதிந்திருப்பநத கண்ைார். அநத
எடுத்து சிவந்த கமன்மணல் விரிந்த கதுப்பில் ஓம் எை
எழுதிைார். அதுறவ அவருநைய காவியத்தின் முதல்
கசால்லாக அநமந்தது.

ஒற்நைக்ககாம்பநை தன்முன் ைிறுவி அவர் எழுதிய

காவியத்தின் கநைசி கசால்லாகவும் ஓங்காரறம அநமந்தது.
அந்த ஒலி அவருள் மட்டுறம ஒலித்தது. முழுநமயிலிருந்து
முழுநமறைாக்கி வழிந்த காவியத்நத எழுதி ைிறுத்திய தாநழ
மைநல மதகைிற்றுமுகத்தாைின் மண்சிநலக்கு முன்ைால்
நவத்துவிட்டு கமலிந்த நககநைக் கூப்பியபடி
கண்கைிலிருந்து கண்ண ீர் கசாட்ை அமர்ந்திருந்தார். பின்ைர்
விழிகள் மூை வாய் துயிலில் கமல்ல திைக்க “தந்நதறய”
என்ைார். அவர்முன் எழுந்த பராசரர் “கநதகைால் ஆைது
பிரம்மம்” என்ைார். “ஆம், மநழ அநைத்துக் குருதிநயயும்
சாம்பநலயும் கழுவிச்கசல்கிைது. அநைத்து மாசுகநையும்
மண்ணுக்கு உரமாக்குகிைது” என்று அவர் கசான்ைார்.

விடிந்துவிட்ைநதச் கசால்ல அவரது மாணவர் நபலர்

குடிலுக்குள் வந்தறபாது குறுகிய உைலுைன் அவர் ஒடுங்கி
அமர்ந்து கமல்ல ைடுங்கிக்ககாண்டிருப்பநத கண்ைார். நபலர்
கமல்ல வந்து தாநழ மைநல நகயிகலடுத்து படித்தார்.
“ைாராயணம் ைமஸ்கிருத்ய” என்ைதுறம அவரது கண்கைிலிருந்து
கண்ண ீர் கசாட்ை ஆரம்பித்தது. கவைிறய காத்திருந்த
நஜமிைியும் உள்றை வந்து நபலரின் உணர்ச்சியிலிருந்றத
உய்த்துக்ககாண்டு அவரும் கண்ண ீர்விை ஆரம்பித்தார்.

அன்று வியாசவைத்தில் ஒரு திருவிழா கூடியது. சீைர்களும்

அவர்கைின் மாணவர்களும் றசர்ந்து வியாசவைத்தின்
அத்தநை குடில்கநையும் ஈச்சங்குருத்துக்கைாலும்
தைிரிநலகைாலும் மலர்கைாலும் அலங்கரித்தைர். நமயக்
குடிலில் பட்டுமணல் விரித்து ைடுறவ முகக்நகயநை ைிறுவி
அவர் காலடியில் நவத்த கசம்பட்டுப்பீைத்தில் அடுக்கடுக்காக
காவியச்சுவடிகநை குவித்துநவத்து அருறக அகல்விைக்நக
ஏற்ைிநவத்தைர்.

அது சித்திநர மாதம் முழுைிலவு ைாள். இைி என்கைன்றும்

ஞாைம் விநையும் தருணமாகறவ அது எண்ணப்படும் என்ைார்
நபலர். இந்த ைாைில் றபராசிரியரின் பாதங்கநைப் பணிந்து
அவரைித்த ஞாைத்திற்கு நகமாைாக தங்கநை முழுதைிக்க
றவண்டும் என்று அவர்கள் முடிகவடுத்தைர். “இச்கசால் இங்கு
வாழறவண்டும். இது இந்ைிலத்தின் விநதக்கைஞ்சியம்” என்ைார்
நஜமிைி.
அப்றபாது அஸ்திைபுரியிலிருந்து ைான்கு குதிநரகள்
பூட்ைப்பட்ை ரதத்தில் நவசம்பாயைரும் அநமச்சர்
பத்மபாதரும் வந்து வியாசவைத்தில் இைங்கிைர்.
பத்மபாதருக்கு நவசம்பாயைர் வியாசரின் வரலாற்நையும்
அவநரப்பற்ைிய சூதர்கைின் கநதகநையும் கசால்லிக்ககாண்டு
வந்தார். பாரதத்தில் வாழும் ஏழு ைீடுவாழிகைில் ஒருவர்
வியாசர் என்ைார் நவசம்பாயைர். மாபலி, அனுமன், விபீஷணன்,
பரசுராமன், கிருபர், அஸ்வத்தாமா, வியாசர் எை அவர்கநை
சூதர்கைின் பாைல்கள் பட்டியலிடுகின்ைை. ககாநையால்,
பணிவால், ைம்பிக்நகயால், சிைத்தால், குறராதத்தால், பழியால்
அழிவின்நம ககாண்ை அவர்கள் ைடுறவ கற்பநையால்
காலத்நத கவன்ைவர் கிருஷ்ண துநவபாயை மகாவியாசர்.

வியாசவைத்துக்குள் நுநழந்ததும் நபலரும் நஜமிைியும்

அவநர றைாக்கி ஓடிச்கசன்று கண்ண ீருைன்
ஆரத்தழுவிக்ககாண்ைைர். காவியம் முடிவுற்ை கசய்திநயக்
றகட்ைதும் “இது ஊழ்த்தருணம் றபாலும். அங்றக குருறதவரின்
ஞாைத்நத றசாதிக்க ஒருவன் கதன்திநசயிலிருந்து வந்து
ைிற்கிைான்” என்ைார் நவசம்பாயைர். “அவநர
ககாண்டுகசல்லறவ வந்றதாம்” என்ைார் பத்மபாதர்.

அவர்கள் ைிகழ்ந்தநத கசான்ைதும் வியாசநர அவ்வைவு

கதாநலவுக்கு ரதத்தில் ககாண்டு கசல்லமுடியுமா என்று
நபலரும் நஜமிைியும் ஐயம் கதரிவித்தைர். “றவறு
வழியில்நல. இன்நைய ைாைில் அவரது குரல் அங்றக
ஒலித்தாகறவண்டும்” என்ைார் நவசம்பாயைர். “றதரின்
அநசநவ அவர் உைல் அைியாதிருக்க தூைியில் அவநர
ககாண்டுகசல்லலாம். அன்ைத்தூவிகள் கசைிந்த கமத்நதயும்
உள்ைது.”
குடிலுக்கு கவைிறய பின்திண்நணயில் வியாசர்
அமர்ந்திருப்பநத நவசம்பாயைர் கண்டு கசால்லிலாது
வணங்கி ைின்ைார். இைப்நப கவன்ைாலும் மூப்நப
கவல்லமுடியாத உைல் தநச வற்ைி மட்கி உதிரவிருக்கும்
சருகு றபாலிருந்தது. ஒரு காலத்தில் தாடியாகவும்
தநலமயிராகவும் விழுதுவிட்டிருந்த கைத்த சநைக்கற்நைகள்
முழுநமயாகறவ உதிர்ந்துறபாய், றதமல்கள் பரவிச் சுருங்கிய
றதால்மூடிய மண்நைஓடு கதரிந்தது. ஒன்றுைன் ஒன்று
ஏைிப்பின்ைிய விரல்கைில் ைகங்கள் உள்றைாக்கி சுருண்டிருக்க,
நககைிலும் கழுத்திலும் ைரம்புகள் தைர்ந்த ககாடிகள்றபால்
ஓடிை. உள்ைைங்கிய வாயும் கதாங்கிய ைாசியும்,
சிப்பிகள்றபான்று மூடிய கண்களுமாக அங்றக இருந்த
அவருக்குள் அவர் கைடுந்கதாநலவில் இருந்துககாண்டிருந்தார்.

நவசம்பாயைர் வியாசரின் பாதங்கநை வணங்கியறபாது

அவரது கண்கள் அதிர்ந்து பின்பு திைந்தை. கரிய உதடுகள்
கமல்ல அநசந்தை. நவசம்பாயைர் வியாசரிைம் அவநர
ஜைறமஜயைின் அநவக்கு ககாண்டுகசல்ல அநழப்பு
வந்திருப்பநத கசான்ைார். “ஜரத்காருவின் நமந்தன்
ஆஸ்திகன் வந்திருக்கிைாைா?” என்ைார் வியாசர். அது
நவசம்பாயைருக்கு வியப்பைிக்கவில்நல. “ஆமாம்,
குருைாதறர… தங்கள் கசால்லுக்காக அங்றக அநவ
காத்திருக்கிைது” என்ைார். கசல்றவாம் எை வியாசர்
நகயநசத்தார். தைக்குள் எை “ஒரு துைி
மிச்சமிருக்கறவண்டும்…” என்ைார். அவர் கசால்வது
அவர்களுக்கு புரியவில்நல. “ஒரு கசால்
எஞ்சியிருக்கறவண்டும்” என்று வியாசர் மீ ண்டும் கசான்ைார்.
இமைக்கணம் - 31
பகுதி ஏழு : ைமைமைய்

“அவன் கபயர் யுதிஷ்டிரன், குருவின் குடியில்

விசித்திரவரியைின்
ீ குருதிவழியில் பாண்டுவின் நமந்தைாகப்
பிைந்தவன். இந்திரப்பிரஸ்தத்தின் முடிகபயர்ந்த அரசன்.
இப்றபாது உபப்பிலாவ்ய ைகரியின் சிைிய அரண்மநையில் தன்
பள்ைியநைக்குள் இருநை றைாக்கியபடி தைித்து
ைின்ைிருக்கிைான். சற்று முன்ைர்தான் அவநை அவன்
இநைறயான் சகறதவன் சந்தித்து மீ ண்ைான்” என்று
உபகாலைாகிய சாகரன் கசான்ைான். அவன் முன் மீ நசநய
ைீவியபடி ைிலம்றைாக்கி மாகாலன் அமர்ந்திருந்தார்.

“காலத்திற்கிநைவறை, அவன் அருகிருந்த பீைத்திலிருந்து

உநைவாநை எடுத்து தன் கழுத்நத றைாக்கி
ககாண்டுகசல்வநத கண்றைன். காற்கைை வந்து சாைரத்
திநரச்சீநலநய அநசத்றதன். ைிழல் கண்டு அவன் திரும்பி
றைாக்கியபின் கதவு திைந்திருப்பநதக் கண்டு அநத மூடிவிட்டு
மீ ண்டும் வாநை எடுத்தான். அதற்குள் அவன் உள்ைம்
மாைிவிட்டிருந்தது. வாநை மீ ண்டும் பீைத்தில் நவத்துவிட்டு
சாைரத்தருறக வந்து இருநை றைாக்கிைான். அவன் முகம்
துயரில் இறுகியிருந்தது” என்ைான் சாகரன்.

“அவைால் அழமுடியாது. மிநகக்குைிரில் பைி

உருகமுடியாதபடி இறுகிவிடுகிைது. அவன் இருள் எை
எண்ணிைான். கருநம எை ைீட்டிக்ககாண்ைான். பின் கார் என்று
கசன்று கருைீலன் என்று வந்தநைந்தான். இறதா இக்கணம்.”
யமன் அவநை றைாக்கிவிட்டு “அவைா?” என்ைார். பின்ைர்
நககநை விரித்து “கசால்திநகந்த வியாசனுக்குப் பின் றமலும்
நுண்ணிதின் கசல்வபவறை வரக்கூடும் என்ைல்லவா
ைிநைத்றதன்” என்ைார். சாகரன் “இக்கணம் அவன்
எண்ணுவதைாறலறய அவன் என்றை கபாருைநமகிைது.
இத்தருணத்நத யாத்த ஊழின் கைைி இது” என்ைான்.

“இவ்விைாவுைன் அைிந்தவிந்த முைிவர் ஒருவரின்

அகத்தநமந்து மீ ள்க!” என்ைார் யமன். “ஆம்” என்று மீ ண்ை
சாகரன் “ஜைறமஜயைின் றவள்வியநவயில் நவசம்பாயைர்
கசால்ல ஆஸ்திகர் றகட்க பாரதப் கபருங்கநதநயக் றகட்டு
அமர்ந்திருந்த கிருஷ்ண துநவபாயை மகாவியாசரின்
உள்ைத்தநமந்து மீ ண்றைன். அரறச, அவர் யுதிஷ்டிரைின்
பிைப்நப எண்ணிக்ககாண்டிருந்தார். ைான் அவருள் விைாகவை
ைிகழ்ந்ததும் விண்ணில் முகிகலன்ைிருக்கும் ைீர் முைிவர்கைின்
கமய்நம. மண்ணில் ஆகைன்று ஓடி அமுகதன்று விநைந்து
உயிகரன்று ைிநைவது அரசர்கைின் ஞாைம் எை அவர்
எண்ணிைார்” என்ைான்.

“ஆம், அவைிைறம அவ்விைா எழமுடியும்” எை யமன் எழுந்தார்.

ஒரு கணத்தில் யுதிஷ்டிரைின் உள்ைத்தநமந்து மீ ண்ைார்.
எநதறயா தன் அகம் கதாட்டுவிட்ைகதை அைியா ைடுக்கு
ககாண்ை யுதிஷ்டிரர் “யார்?” என்று திரும்பி றகட்ைார். அவர்
அநை ஒழிந்து கிைந்தது. “யார்?” என்று அவர் மீ ண்டும்
றகட்ைார். அந்த அநைக்கு கவைிறய மாகபரும் சிலந்திவநல
எை இருள். அதன் நமயத்திலநமந்தநவ எை விழியைியா
ைச்சுக் ககாடுக்குகள். அவர் கபருமூச்சுைன் சாைரக் கதநவ
மூடி விைக்நக ஊதியநணத்து முற்ைிருைில் தன் மஞ்சத்நத
அநைந்து றசக்நகநயத் தைவி அைிந்து அதன்றமல்
படுத்துக்ககாண்ைார்.
யுதிஷ்டிரர் குடிநல அநைந்தறபாது கதாநலவிறலறய இநைய
யாதவர் தன் குடில்வாயிலில் அமர்ந்திருப்பநத கண்ைார்.
அவருநைய ைநை கதாய்வுற்ைது. அருகநணந்து முற்ைத்தின்
கதாைக்கத்தில் தயங்கி ைின்ைார். இநைய யாதவர் தன்நை
பார்க்கவில்நலறயா என்னும் ஐயம் ஏற்பட்ைது. விழிசரிய
ைிலம்றைாக்கி அநசவிலாதவராக அமர்ந்திருந்தார். அவருநைய
கரிய உைல் ஒரு ைிழல் என்று றதான்ைியது. உரு இல்லாமல்
இங்கிருக்கும் ைிழலா? அவர் அங்கில்நலயா? அந்தப்
கபாருைிலா எண்ணம் எழுப்பிய அச்சத்தால் அவர் உைல்
ைடுங்கியது.

காற்ைில் அவர் சூடிய பீலி கமல்ல அநசந்தது. அதன்

கமல்லிய மினுத்தநலக் கண்டு யுதிஷ்டிரர் முகம் மலர்ந்தார்.
ைீ எங்கிருந்தாலும் அது இங்குள்ைது. எத்தநை உயரப்
பைந்தாலும் அந்தப் பிறரநம உன்நை இங்றக
கட்டிநவத்திருக்கிைது. அவர் அருறக கசன்று “யாதவறை”
என்ைார். இநைய யாதவர் ைிமிர்ந்து றைாக்கி புன்ைநகத்தார்.
ஆைால் விழிகள் கைவுகண்கைழுந்த குழந்நத எை எங்றகா
இருந்தை. “உங்கள் வரநவ றைாக்கியிருந்றதன், யுதிஷ்டிரறர”
என்ைார் இநைய யாதவர். “ஆம், அவ்வண்ணம் எைக்கும்
றதான்ைியது” என்ைார் யுதிஷ்டிரர். “அமர்க!” என்ைார் இநைய
யாதவர். யுதிஷ்டிரர் அவர் காலடியில் முற்ைத்து மண்ணில்
கால்மடித்து அமர்ந்தார்.

“ைான் கபருந்துயருைன் இங்கு வந்துள்றைன், யாதவறை” என்ைார்

யுதிஷ்டிரர். “என் உைல் திைந்து உயிர் கவைிறயைிவிடும் எை
றதான்றுமைவுக்கு துயர். இதுவநர ைான் அைியாத் துயகரை
ஏதுமிருந்ததில்நல என்றை எண்ணியிருந்றதன். இன்று
அைிந்றதன் துயர் ைம் உைலின் ஒவ்கவாரு அணுநவயும்
கசக்கச் கசய்யும் எை. பற்ைி எரிந்துககாண்றை இருக்கச்கசய்யும்
எை. தன்நைத்தான் முற்ைழித்தாலும் இங்றக அது ைீடிக்குகமை
உைமயக்ககழும் எை. இநத என்ைால் தாைமுடியாது.
இப்புவியில் இைி ைான் விநழவகதான்றுமில்நல.”

இநைய யாதவர் கவறுமறை றைாக்கியிருந்தார். “ைான்

உயிர்துைக்க விநழகிறைன். இைி ஒரு கணமும் இங்றக
வாழறவண்டுகமன்பதில்நல. இைி இங்றக எநதயநைந்தாலும்
ைான் மகிழப்றபாவதில்நல” என்ைார் யுதிஷ்டிரர். “வாநை
எடுத்தீர்கள்” என்ைார் இநைய யாதவர். “ஆம்” என்று வியப்புைன்
கசான்ை பின் “ஆம், ைீ அைியாதகதான்ைில்நல. யாதவறை,
இைந்திருப்றபன். ஓர் எண்ணறம என்நை விலக்கியது. என்நை
மாய்த்துக்ககாண்ைால் என்நைப்பற்ைிய அநைத்துப்
பழிகளுக்கும் ைான் ஒப்புதல் அைித்ததாகறவ கபாருள்
அநமயும். என் இருளுரு ஒன்நை இங்றக விட்டுச்கசன்றைன்
என்ைால் றவறுலகங்கைிலும் எைக்கு ைிநைவில்நல” என்ைார்.

“எநதயும் மிச்சமில்லாமல் விட்டுச்கசல்வதற்கு கபயர் தவம்.

அது முைிவராறலறய இயலும்” என்ைார் இநைய யாதவர்.
“பிைர் தங்கள் விநழவுகநையும் கைவுகநையும்
விட்டுச்கசல்கிைார்கள். ஏக்கங்கநையும் வஞ்சங்கநையும்
ைிநலைாட்டிச் கசல்கிைார்கள்.” யுதிஷ்டிரர் “ைான் எதிலிருந்தும்
விடுபட்ைவைல்ல. என் துயகரல்லாம் என் பற்றுகைால்
உருவாவறத. பற்ைறுக்க என்ைிைம் கசால்லறவண்டியதில்நல.
என் குடிகநை, ைிலத்நத, இநைறயாநர, அரசியநர, நமந்தநர
உைம்துைந்துவிட்டு ைான் அநைவகதான்றுமில்நல” என்ைார்.
“எங்கு பற்ைிருக்கிைறதா அங்றக துயருள்ைது. எதில் பற்று
மிகுகிைறதா அதிறலறய மிகுதுயரும் எழுகிைது. துயகரன்பது
பற்ைின் மறுவடிவம் மட்டுறம” என்ைார் இநைய யாதவர்.
“ஆம்” என்ைார் யுதிஷ்டிரர். “இப்புவியிலுள்றைாரில் எைக்கு மிக
அணுக்கமாைவன் எவன் என்ைால் சகறதவறை. எவன்கபாருட்டு
மறுஎண்ணமில்லாமல் என் கபாருள் உயிர் ைல்விநை
மூன்நையும் அைிப்றபன் என்று றகட்ைால் அவநைத்தான்
கசால்றவன். எைக்கு இத்துயநர அைித்தவன் அவறை.” இநைய
யாதவர் “அவநை சந்தித்தீர்கைா?” என்ைார். “ஆம், இன்று
மாநல உபப்பிலாவ்யத்தில் என் அநவயில் இருந்து
அநைமீ ளும்றபாது அவனும் உைன் வந்தான். ைாங்கள்
இயல்பாக றபசிக்ககாண்டு கசன்றைாம்.”

அன்று காநல துருபதரால் வழிைைத்தப்பட்டு ஒரு

அகக்ஷௌகிணி அைவு பாஞ்சாலைாட்டுப் பநைகள் பன்ைிரு
அணிகைாக குருறஷத்திரம் றைாக்கி கசல்வதாக கசய்தி வந்தது.
அவருநைய நமந்தர்கைாை பிரியதர்சன், விரிகன்,
உத்தகமௌஜன், யுதாமன்யு ஆகிறயார் அவருைன் கசன்ைைர்.
ஒரு அகக்ஷௌகிணி பநை என்ை கசால் காதில் விழுந்ததுறம
பீமன் கதாநைகைில் அநைந்தபடி எழுந்து “பாஞ்சாலம்
மட்டுறம அத்தநை கபரிய பநைகநை அைிக்கிைது. விராைம்
என்ை கசய்யப்றபாகிைது?” என்ைான்.

அநவயிலிருந்த விராை இைவரசன் உத்தரன் “ைாங்களும்

அதற்கிநணயாை பநைநய அைிக்கிறைாம். இறதா ைாறை
கிைம்புகிறைன்” என்ைான். ைான் “இைவரறச, பாஞ்சாலம் பன்ைிரு
துநணைாடுகள் ககாண்ைது. கசழிப்பாை உபகங்நககைால்
ஊட்ைப்படும் ைிலமாநகயால் மக்கள் மிகுந்தது. விராைம்
கபரும்பாலும் காடு. மக்கள் எைிய மநலக்குடிகள். ஒரு
அகக்ஷௌகிணி என்ைால் கபரிய எண்” என்றைன். “ஆம், ஆைால்
இது அைப்றபார். இதில் இைி எண்ணித் தயங்க ஏதுமில்நல.
ைான் கசன்று அநைகூவல் விடுக்கிறைன். மீ நச முநைத்த
ஆண்கைநைவரும் பநைமுகம்ககாள்ைறவண்டும் என்று.
குலமும் குடியும் விலக்கல்ல என்று. பநைக்கலங்கள்
எங்கைிைம் உள்ைை” என்ைான்.

ைான் பதைி “என்ை கசால்கிைீர்கள்? எைிய குடிகநையா?

பநைக்கலப்பயிற்சி இல்லாதவர்கநை றபார்முகத்தில்
ைிறுத்துவது கபரும்பிநழ… ஆயரும் உழவரும் கைத்தில்
இைந்தால் அந்ைாட்டு கவைிகளும் வயல்களும் பாழ்படும்.
சிற்பிகளும் கணியரும் எந்ைிநலயிலும் றபாருக்குச்
கசல்லலாகாகதன்று நூல்கைைி உள்ைது” என்றைன். அதற்குள்
ைகுலன் “மூத்தவறர, ைம்நம ஆதரிக்கும் அநைத்துக்
குலங்கைில் இருந்தும் ஆைவர் அநைவநரயும் பநைக்கு
எழும்படி அைிவிக்கலாகமை ைான் ைிநைத்திருக்கிறைன். இது
இறுதிப்றபார், ைாம் கவன்ைாகறவண்டும்” என்ைான்.

“எல்லா றபார்களும் கவல்வதற்றக” எை ைான் சிைத்துைன்

கசான்றைன். “ைான் ஒப்புக்ககாள்ைமாட்றைன். றபார்க்குடிகள்
அன்ைி பிைர் பநைகைில் வரறவண்டியதில்நல. அதுறவ
நூல்கள் குைிக்கும் கைைி” என்றைன். பீமன் எழுந்து “அைம் றபசி
கைைி றபசி ைாம் அழிந்தது றபாதும். இைி சிறுநம
என்பதில்நல. இைி கவற்ைி மட்டுறம. இைி முழு கவற்ைிக்கு
ஒரு மணி குநைவாகக்கூை எநதயும் ஏற்கச் சித்தமாக
இல்நல ைாங்கள்” என்ைான். “இநைறயாறை…” எை ைான்
றபசத்கதாைங்க “றபாதும். றபசுவது அைம் இநைறபணுவது
விநழவு” என்று பீமன் கூவிைான்.

அநவயில் அவன் அப்படிக் கூவியநதக் றகட்டு ைான்

திநகத்துவிட்றைன். ஆைால் அநவ அச்கசால்லுைன்
ைின்றுள்ைது எை அவர்கைின் முகங்கள் காட்டியது என்நை
றமலும் பநதக்கச் கசய்தது. அவர்கநை மாைிமாைி
றைாக்கிறைன். மறுகணம் என் ஆணவம் சிைகமை
சீைிகயழுந்தது. “ஆம், ைான் அைத்றதான்தான். என் அைத்நத
ைம்பிறய இங்கு இத்தநை கபரும்பநை திரண்டுள்ைது. அநத
தவிர்க்கத் கதாைங்கிைால் ைானும் காட்ைாைைாக
ஆகிவிடுறவன்” என்றைன்.

அச்கசால்லில் பீமனுக்காை ைஞ்நச கசலுத்தியிருந்றதன்.

அவன் அநத உைறை கபற்றுக்ககாண்ைான். சிைம்ககாண்டு
பூசலிடுநகயில் உைம்கூர்ந்து எதிரிநய றைாக்குகிறைாம்.
எைறவ ஒரு கசால் வணாவதில்நல.
ீ அவன் கதாநைநய
அநைந்து எழுந்து நககநை ைீட்டி “ஆம், காட்ைாைறைதான்.
உங்கநைகயல்லாம் றதாைில் தூக்கிச்சுமக்கும் காட்ைாைன்.
எங்றக கசால்லுங்கள், இக்காட்ைாைைின் றதாள்வல்லநம
உங்களுக்குத் றதநவயில்நல என்று! ஆண்நமயிருந்தால்
கசால்லுங்கள் பார்ப்றபாம். இக்கணறம காட்டுக்குச் கசல்கிறைன்.
திரும்பமாட்றைன்” என்ைான்.

ைான் கசால்லவிந்றதன். என்ைால் அநத கசால்லமுடியாது எை

அநைவரும் அைிவர். என் ைாட்டின் கவற்ைியும் குடிகைின்
ைலனும் அவநைறய சார்ந்துள்ைை. அவறை அஸ்திைபுரியின்
அநைத்துக் குடிகளுக்கும் கமய்யாை அரசன். றபாநர
தவிர்க்கமுடியாகதனும் ைிநலயில் அவநைத் தவிர்ப்பகதன்பது
என் குடிகநை எரிகுைத்தில் ககாண்டு இைக்குவதுதான். “என்ை,
கசால்கிைீர்கைா? அைமைியா காட்ைாைன் கைம்கவன்ைால்
அவ்கவற்ைிநய சூைமாட்றைன் என்று கசால்லக்கூடுமா உங்கள்
ைா?” என்ைான் பீமன்.

ைான் மூச்சுத்திணைிறைன். அவன் பற்கள் கதரிய நககநைப்

பிநசத்தபடி அநவநய சுழன்று றைாக்கிைான்.
“கசால்லமாட்டீர்கள். ைாநை ககாநலக்கைத்தில் ைான்
அக்குடியின் நூற்றுவநர தநலயுநைத்துக் ககால்றவன்.
அக்கயவன் கைஞ்சுபிைந்து குருதி உண்றபன். அவன்
மூத்தவைின் கதாநைபிைந்து ககாண்ைாடுறவன்.
அவ்கவற்ைிறமல் அமர்ந்து ைீங்கள் அரசுககாள்வர்கள்.
ீ
அப்பழிநய மட்டும் என்றமல் சுமத்துவர்கள்.
ீ அதிகலைக்கு
கசால்மாற்ைில்நல. ஏகைன்ைால் ைான் காட்ைாைன். குரங்குக்
குடியிைன். மானுைரின் கைைிகயதைாலும் ஆைப்பைாதவன்.”

அநவகயங்கும் முழங்க “என் குடி அழிக்கப்படுநகயில், என்

குலமகள் பழிக்கப்படுநகயில் குருதிககாதிக்க எழுவநத
கைைிகயன்று அன்நைக் குரங்கின் முநலப்பால் வழியாக
கற்றுக்ககாண்ைவன். உங்கள் கசாற்கள் எைக்கு உதிர்சருகுகள்”
என்ைான்.

ைான் கசால்தைர தநலகுைிந்து அமர்ந்திருந்றதன். ைடுங்கும்

நககநை றகாத்றதன். ைகுலன் உத்தரைிைம் “உத்தரறர, உங்கள்
அகக்ஷௌகிணி ஒருங்கட்டும். ைமக்கு கபரும்பநை றதநவயாக
உள்ைது. ைம் எதிரிப்பநைகள் ைம்நமவிை இப்றபாறத
ஏழுமைங்கு கபரியநவ” என்ைான். உத்தரன் “ஆநண” என்ைான்.
“இல்நல, ைான் ஆநணயிைவில்நல அதற்கு” எை ைான்
கூவிறைன். “மூத்தவறர, ைமது கவற்ைிக்கு முதல் தநை
ைீங்கறை” என்ைான் ைகுலன். “உங்கள் றகாநழத்தைத்தால்
உலறகார் முன் சிறுநமககாண்றைாம். இைிறயனும்
ைாம் அதிலிருந்து மீ ைறவண்டும்.”

“இநைறயாறை, எண்ணிப்பார். ைான் றகாநழகயன்றை ககாள்க!

றகாநழகயன்றை கசால்லப்பட்ைகதன்ைாலும் இதில்
கைைிகயன்று ஒன்று உண்டு என்பநத எண்ணுக! பநைக்கலப்
பயிற்சி இல்லாத கபருந்திரைால் கைத்தில் என்ை கசய்ய
முடியும்?” என்றைன். பீமன் “கைத்நத ைிநைக்கமுடியும்”
என்ைான். “றபார்கதாைங்கும்றபாது ைம்நமவிை பத்துமைங்கு
கபரிய பநைகநை எதிரில் கண்ைால் ைம் பநைகைின் உைம்
தைரும். அவர்கைின் பநைகைின் ஊக்கம் கபருகிகயழும்.
முதல்ைாள் முதல் கபாருதுநகயிறலறய றபார் முடிந்துவிடும்.
ைம் பநையும் இநணயாகப் கபருகிைின்ைால்
கவல்லக்கூடுகமன்ை ைம்பிக்நக ைம் வரர்களுக்கு
ீ வரும்.”

“ஆம், கவல்றவாம் என்ை ைம்பிக்நக இருக்கும் வநரதான் வரர்

ீ
றபாரிடுவார்கள். பநைவரன்
ீ தைியன், அஞ்சுபவன்.
கபரும்பநையின் உறுப்கபை ஆகும்றபாது தன்நை
விராைவடிகவன்று எண்ணுகிைான். அப்பநை கபருகுந்றதாறும்
அவனும் றபருருக்ககாள்கிைான்” என்ைான் ைகுலன். ைான்
சிைத்துைன் எழுந்து “ைான் ஒப்பமாட்றைன். எைிய மக்கள்
கசத்துக்குவிவார்கள். பீஷ்மரும் துறராணரும் எழுப்பும்
அம்புமநழக்கு முன் அவர்கள் ைின்ைிருக்க முடியாது” என்றைன்.
பீமன் “ஆம், ைின்ைிருக்க முடியாது. விழுந்து மடிவார்கள்.
ஆைால் அந்த அம்புமநழயிலிருந்து ைம்நம
குநைகயன்ைநமந்து காப்பார்கள்” என்ைான்.

அந்த இரக்கமின்நமயால் ைான் சிைம் மீ தூை உைல்

அதிர்ந்றதன். “ைீ ஷத்ரியன். இரக்கமற்ை வணன்றபால்
ீ
றபசுகிைாய்” என்றைன். “இல்நல, கைம் கண்ை வரைாக
ீ
றபசுகிறைன்” என்ைான் பீமன். “நகதைர்ந்த றகாநழறபால்
றபசுவது றபார்க்கைத்தில் கமாத்தப் பநைநயயும்
பலிககாடுப்பதுதான்.” என்ைால் றமலும் சிைம் ககாள்ை
முடியவில்நல. ஆற்ைலநைத்நதயும் இழந்தவன்றபால்
உணர்ந்றதன். திரும்பி ைகுலைிைம் “இநைறயாறை, ைீறயனும்
எண்ணிப்பார்” என்றைன். “அவர்கள் பநைகயை வந்து பயறை
இல்நல. கசத்துக்குவிந்தால் ைம் பநை கண்கணதிறர
அழிவநதறய ைாம் காண்றபாம். அது ஊக்கமைிக்குமா என்ை?”

ைகுலன் “மூத்தவறர, பநைகள் பின் திரும்பி ஓடிைால்தான் பிை

பநைவரர்
ீ ைம்பிக்நகயிழப்பர். கசத்துவிழுவநதக் கண்ைால்
கவைிககாண்டு எழுவர். இது கைத்திகலழுந்றதார் கண்ை
உண்நம” என்ைான். பீமன் “அவர்கநை ைாம் ைடுறவ
ைிறுத்துறவாம். அஞ்சி பின்ைநைய அவர்கைால் இயலாது”
என்ைான். ைான் நகவிைப்பட்ைவைாக உணர்ந்றதன். கண்ண ீர்
மல்க நககநை விரித்து “கபருந்திரைாக மக்கநை
ககான்றுகுவிப்பநதப்பற்ைி றபசிக்ககாண்டிருக்கிறைாம்” என்றைன்.
“ஆம், அநதத்தான் றபார் என்று கசால்கிைார்கள். கபருஞ்சாறவ
றபார்” என்ைான் பீமன். ைான் உைம் தைர்ந்து விழிமூடிறைன்.
அக்கணறம குருதிப்கபருக்நகக் கண்டு திநகத்கதழுந்றதன்.
“இல்நல, ைான் ஒப்ப மாட்றைன்” என்றைன்.

“ஒப்புதல் இல்நல என்ைால் அநவயிலைிவியுங்கள். றபாநர

ைிறுத்திவிடுறவாம். ைான் றதாற்றுவாழ விரும்பாதவன்,
வாகைடுத்து சங்கில் ைாட்டுறவன். பிைர் அவர்கள் விநழவநத
கசய்யட்டும்” என்ைான் பீமன். “றபார் ைாம் அைிவித்தது. ைம்
மக்கைின் ைலைின் கபாருட்டு” என்றைன். “அதில் பின்வாங்க
முடியாது. இது ைாம் ககாண்ை அைம்.”

பீமன் கசப்புைன் சிரித்து “என்ை கசால்லவருகிைீர்கள்

மூத்தவறர, றபார் றவண்டுமா றவண்ைாமா?” என்ைான். “ைான்
அைப்றபார் குைித்து றபசுகிறைன். ைம் குடிகளுக்கு ைலம்
திகழறவண்டுகமன்று றபசுகிறைன்” என்றைன். “றபாருக்கு முன்
எண்ணறவண்டியது ைாம் அைத்திலநமகிறைாமா என்று. அைறம
எைில் பின்ைர் எண்ணறவண்டியது கவற்ைிநயக்குைித்து
மட்டுறம” என்று பீமன் கசான்ைான்.
“ைம் மக்கள் தங்களுக்காகறவ றபாரிடுகிைார்கள். அநைவதும்
தங்களுக்காகறவ. அவர்கநை ஆயிரமாண்டுகைாக
அடிநமப்படுத்தியிருந்த கைைிகளுக்கு எதிராக எழுந்துள்ைார்கள்.
ஷத்ரியர் என்னும் இரும்புத்தநைநய உநைக்கவிருக்கிைார்கள்.
அவர்கைில் எவருநைய நமந்தனும் வில்றலந்தி கவன்ைால்
முடிசூடி அமரலாகமனும் முநைநமநய கவன்கைடுக்கப்
றபாகிைார்கள். கபாருள் அதன் விநலயாறலறய
மதிப்பிைப்படுகிைது. அைிக்கும் குருதியால் கவற்ைி
அைக்கப்படுகிைது. ஆயிரம் தநலமுநைக்காலம் அவர்கள்
ககாண்ைாடும் அருைிகழ்கவை அநமயட்டும் இவ்கவற்ைி.
அதற்காை குருதி இங்றக வழட்டும்”
ீ என்ைான் பீமன். ைகுலன்
“மூத்தவறர, றபாநர எங்கைிைம் விட்டுவிடுங்கள். உங்கள்
கசாற்கைால் எங்கநை மீ ண்டும் எதிரிகள்முன் கால்கநைக்
கட்டி ைிறுத்தாதீர்கள்” என்ைான்.

ைான் சில கணங்கள் கண்கநை மூடி அமர்ந்திருந்றதன்.

விழிதிைந்து அநவநய றைாக்கிறைன். அநைவரும் என்நை
றைாக்கிக்ககாண்டிருந்தைர். வஞ்சத்துைன் ஏைைத்துைன்
கவறுப்புைன். பீமன் “கசால்லுங்கள் அநவயிைறர, இப்றபாரில்
ைாம் முழுதிைங்கப்றபாகிறைாமா?” என்ைான். அநவ “ஆம்! ஆம்!
கவற்ைி மட்டுறம. றவறைதும் றவண்ைாம், கவற்ைி மட்டுறம”
என்று கூவியது. சாத்யகி “கதய்வங்கறைா மூதாநதயறரா
எதிறர வந்தால்கூை றபாறர எமது வழி” என்ைான்.

ைான் அதற்குள் கமல்ல எண்ணங்கநை கசாற்கைாக

றகாத்துவிட்டிருந்றதன். “ைான் கசால்வநத அநவ உணர்க!
கைைிநூல்கைின்படி அன்ைி ைான் எநதயும் கசய்யவியலாது.
இந்தப் றபாரில் ைாம் எதன்கபாருட்டு அணிறசர்ந்திருக்கிறைாம்?
ைாம் கைைிைிற்பவர் அவர்கள் கைைிபிைழ்ந்தவர் என்ை
அடிப்பநையில் அல்லவா? கைைிபிைழ்ந்றதாகமன்ைால் ைாமும்
அவர்களும் ைிககரன்றை ஆகும். அவர்கள் அநதறய கசால்லிப்
பரப்புவர். இன்று முைிவர்கைில் கபரும்பாலாைவர்கள்
அவர்கநை ஆதரிக்கவில்நல. ைாம் கைைிபிைழ்ந்தால்
அவர்களும் ைம்மிைமிருந்து அகல்வார்கள். ைாம் ைம்நமறய
அழிப்பதுதான் அது…”

அநத எதிர்பாராத பீமன் குழம்பி ைகுலநை றைாக்கிைான்.

அநவயிைர் திநகப்பநதக் கண்டு ஊக்கம் ககாண்றைன்.
“கசால்லுங்கள், பநைக்கலறமந்தத் கதரியாத குடிகநை அரசன்
றபார்முகம் ைிறுத்தலாமா? அதற்கு ஒப்புதலைிக்கும்
கதால்கைைிநூல் ஏறதனும் உண்ைா?” ைகுலன் சகறதவநை
றைாக்குவநதக் கண்ைதும் ைான் றசர்த்துக்ககாண்றைன்.
“எநதயும் ஒப்பும் கைைிநூல்களுண்டு எை ைான் அைிறவன். ைாம்
காட்டும் கைைிநூநல முன்ைரும் ைாம்
ஏற்றுக்ககாண்டிருக்கறவண்டும்.”

ைகுலன் “இநைறயாறை, கசால்க! கைைிநூல் எங்றகனும் அநத

ஒப்புகிைதா?” என்ைான். சகறதவநை றைாக்கி அநவயின்
விழிகைநைத்தும் குவிந்தை. என் கைஞ்சு றபறராநச
எழுப்பியது. அவன் கசால்லப்றபாவகதன்ை என்று கமய்யாகறவ
ைான் அைிய விநழந்றதன். சகறதவன் அநசவில்லாமல்
அமர்ந்திருந்தான். “கசால் இநைறயாறை, கைைிநூல் ஒப்புதல்
முற்ைிலும் இல்நலயா என்ை?” என்று பீமன் உரத்த குரலில்
றகட்ைான்.

அப்றபாது அநவயில் அர்ஜுைன் இருந்திருக்கறவண்டுகமை

விநழந்றதன். எவ்வநகயிறலா அவன் என் உணர்வுகநை
பகிர்ந்துககாள்பவன் எைத் றதான்ைியது. ஆைால் அவன்
பநைப்புைப்பாட்டு ைைவடிக்நககைில் இருந்து முற்ைாக விலகி
ைகருக்கு கவைிறய குறுங்காடுகைில் தைியாக றவட்நையாடி
அநலந்துககாண்டிருந்தான். ைான் சகறதவைிைம் “கசால்
இநைறயாறை, எந்த கைைிநூலில் அதற்கு ஒப்புதல் உள்ைது?”
என்றைன். “ைீங்கள் முதன்நமயாக முன்நவப்பது பராசர
ஸ்மிருதி. அதிறலறய அதற்கு ஒப்புதல் உள்ைது.”

ைான் தைர்ந்து அரியநணயில் சாய்ந்துவிட்றைன். என்

இைக்கால் மட்டும் துடித்துக்ககாண்டிருந்தது. “கசால்க,
இநைறயாறை” என்ைான் பீமன். எழுந்து அநவநய ஒருமுநை
றைாக்கிவிட்டு கதைிந்த குரலில் “தங்கள் ைிலம்விட்டு
துரத்தப்படுநகயில் அநைத்து மக்களும்
பநைக்கலறமந்தறவண்டும். தங்கள் கதய்வங்கள்
அழிக்கப்படுநகயில், தங்கள் மகைிர் சிறுநமகசய்யப்படுநகயில்
பநைக்கலறமந்தாமலிருப்பறத ஆைவர்க்கு இழிவு என்கிைார்
பராசரர்” என்ைான் சகறதவன்.

பீமன் “பிைிகதாரு நூல் றவண்டுமா, மூத்தவறர? இங்றக

இருக்கும் ைம் குடிகள் அநைவரும் ைிலமிழந்தவர்கறை. ைம்
குலக்ககாடி சிறுநமகசய்யப்பட்டிருக்கிைாள். ைாம் ைிறுவிய
இந்திரன் ைம் ைகரில் நகவிைப்பட்டிருக்கிைான்” என்ைான். அநவ
உரக்க ஓநசகயழுப்பியது. திருஷ்ைத்யும்ைன் “இநதவிை
கதைிவாக மூத்றதாரின் ஆநண எழுந்துவிை முடியாது.
ஒவ்கவாரு குடிமகனும் கைம்காணறவண்டும். குருதியில்
நகைநைக்காதவன் ஆண்மகறை அல்ல” என்று கூவிைான்.
“ஆம்! ஆம்! ஆம்!” என்ைது அநவ.

ைான் ஒன்றும் கசால்லாமல் எதிறர அணிப்பட்ைம் ஏந்தி ைின்ை

தூநண றைாக்கிக்ககாண்டிருந்றதன். ைகுலன் “அரசாநண
எழுவதில் மாற்று உண்ைா, அரறச?” என்ைான். ைான் இல்நல
எை தநலயநசத்றதன். உத்தரன் “விராைபுரியிலிருந்தும் ஓர்
அகக்ஷௌகிணி பநைகள் எழும்… பிைர் தங்கள் ஆற்ைநல
கசால்லட்டும்” என்ைான். பீமன் “அதற்கு முன் ஒன்று கசால்ல
விநழகிறைன். பநை எண்ணிக்நகயின் அடிப்பநையிறலறய
கவற்ைி பகிர்ந்துககாள்ைப்படும்” என்ைான். றககய மன்ைன்
எழுந்து “என் பநைகள் ஏழு சிற்ைணிகள். ஆைால் என்ைிைம்
யாநைகள் மிகுதி…” என்ைான். ஒவ்கவாருவராக தங்கள்
பநையைிப்நப கசால்லத் கதாைங்கிைர்.

ைான் மிக விநரவில் அநைத்திலிருந்தும் விலகிவிட்றைன்.

விழித்த கண்களுைன் கசவிகைின்ைி அமர்ந்திருந்றதன்.
அநவைிநைவுக்காை ககாம்றபாநசறய என்நை எழுப்பியது.
எழுந்து அநவைீங்கும்றபாது அருறக வந்த சுறரசரிைம்
சகறதவநை வரச்கசால்லி ஆநணயிட்றைன். சகறதவன்
என்நை அணுகி வணங்கிைான். அப்பால் பீமநைச் சூழ்ந்து
திருஷ்ைத்யும்ைனும் சாத்யகியும் உத்தரனும் ைகுலனும் ைின்று
சிரித்துப்றபசிக்ககாண்டிருந்தைர். அரசர்கள் அவர்கநைச்
சூழ்ந்தைர். அவர்கள் ஒவ்கவாரு உைலநசவாலும் என் மீ தாை
தங்கள் கவற்ைிநய ககாண்ைாடிக் ககாண்டிருந்தைர்.

அவர்கநை றைாக்கியபின் ைான் ைைக்க சகறதவன் என்

பின்ைால் வந்தான். ைான் ைின்று கபருமூச்சுைன் அவநை
றைாக்கி “கசால் இநைறயாறை, கைைிநூலில் பராசரர்
கசான்ைநத அவ்வண்ணம் கசால்லாக்க ைீ ஏன்
முடிகவடுத்தாய்?” என்றைன். “மூத்தவறர, ைிமித்தநூல் மூன்று
வநக குைியுநரகநை கசால்கிைது. உண்நம கசால்லுதல், ைலம்
உநரத்தல், விநழவு கூறுதல். கபரும்பாலாை தருணங்கைில்
ைலத்நதயும் விநழநவயுறம ைிமித்திகன்
றதர்ந்கதடுக்கறவண்டும். உண்நம அரிதாகறவ றதநவயாகிைது”
என்ைான்.
“எவர் ைலம்?” என்று ைான் உரக்க றகட்றைன். “எவருநைய
விநழவு?” என்று மூச்சிநரத்றதன். “பாண்ைவர்கைின் ைலம்,
மூத்தவறர” என்று சகறதவன் கசான்ைான். “ைம்
அநைவருநைய ைலம்” என்ைான். “ைிமித்திகன் உலகைலன்,
குடிைலன், றகட்பவர்ைலன், தன்ைலன் எை ைான்கு ைலங்கநை
ைாைலாம். றகட்பவர் ைலனுக்கு முரணாக இருந்தால் முதலிரு
ைலன்கநை குநைத்துச் கசால்லலாம். தன் ைலனுக்கு மாறு
என்ைால் முதல்மூன்நையும் தவிர்க்கலாம்.” அவன்
ைநகயாடுகிைான் என்று எைக்குத் றதான்ைியது. சிைத்நத
அைக்கியபடி “ைீ பீமனும் ைகுலனும் அநவயும் விநழந்தநத
கசான்ைாய்” என்றைன்.

“ஆம், ஆைால் கபாய்யல்ல. பராசர நூல் அநத கசால்கிைது.”

ைான் “என்ைிைம் கசால்லாைாறத. பராசரநூலில் அது இறுதிவழி
என்றை கசால்லப்பட்டுள்ைது. அநத எடுத்துநரத்ததன் வழியாக
ைீ அதன் கபாருநை மாற்ைிைாய்” என்றைன். “ைான் ஒரு
கசால்நலயும் மாற்ைவில்நல” என்ைான். “ஆம், ஆைால் சற்றை
றகாணம் மாற்ைிைால் கசால்லின் கபாருநை
மாற்ைிவிைமுடியும்” என்றைன். “ஆம்” என்ைான். “ைீ கசான்ைது
உண்நமயில் அவர்கைின் விநழநவ அல்ல. உன் விநழநவ”
என்றைன். “ஆம்” என்று என் விழிகநை றைாக்கி அவன்
கசான்ைான்.

அவநை றமலும் புண்படுத்த உன்ைி “ைீ கவற்ைிநய

விநழகிைாய். றபாநர எதிர்றைாக்குகிைாய். உன் வஞ்சறம
அநவயில் எழுந்தது” என்றைன். “ஆம்” என்று அவன்
கசான்ைான். “இது உண்நம, இநத கசால்” எை திரும்பிறைன்.
“எஞ்சிய உண்நமயும் உண்டு, மூத்தவறர” என்று சகறதவன்
எைக்குப் பின்ைால் கசான்ைான். ைான் திரும்பிறைன். என்
விழிகநை றைாக்கியபடி “ைான் கசான்ைது ைீங்கள் விநழந்த
உண்நமநயயும்தான்” என்ைான்.

இமைக்கணம் - 32

என் அநைக்குச் கசல்வது வநர ைான் தன்ைிநலயிறலறய

இல்நல. சகறதவன் என் விழிகநை றைாக்கி அப்படி
கசான்ைதும் விதிர்த்து விழிவிலக்கிறைன். கால்கள்
ைடுங்கத்கதாைங்கிை. சூழ ைின்ைவர்கள் என் உணர்வுகநை
அைிந்துவிைக்கூைாகதன்பதைால் அப்படிறய திரும்பிக்ககாண்டு
உறுதியாை சீராை அடிகநை எடுத்துநவத்து எதுவும் றபசாமல்
ைைந்றதன். இநைைாழியில் எப்படி அவைிைம் அச்கசாற்கநை
றபசிறைன் எை வியந்துககாண்றைன். அவன் என்நை
சிறுநமகசய்யும் எநதயும் கசால்லமாட்ைான் எை அத்தநை
ைம்பியிருக்கிறைன்.

அநைக்குச் கசன்று மஞ்சத்தில் அமர்ந்றதன். றசடி வந்து

பணிந்து “இன்ைீர் ககாண்டுவரவா, அரறச?” என்ைாள். என்
கதாண்நை விைாய்ககாண்டு தவித்துக்ககாண்டிருப்பநத
அப்றபாதுதான் உணர்ந்றதன். “ஆம்” என்றைன். குைிர்ைீர்
அருந்தியதும் கமல்ல கமல்ல தைர்ந்றதன். வியர்நவ குைிர
மீ ண்டு வந்றதன். அவன் ஏன் அப்படி கசான்ைான் என்றை என்
சித்தம் ஓடியது. அநத உண்நம என்ைல்ல உணர்வு என்றை
புரிந்துககாண்றைன். மீ ண்டும் மீ ண்டும் ஏன் ஏன் என்றை என்
உள்ைம் எழுந்தது.

அருறக ைின்று சாமரம் வசிக்ககாண்டிருந்த

ீ ஏவலைிைம் “அவன்
கவைிறய ைின்றுள்ைாைா?” என்றைன். “ஆம், அரறச” என்ைான்.
“வரச்கசால்” என்றைன். அவன் கவைிறய கசன்று கசால்ல
சகறதவன் உள்றை வந்தான். அவன் விழிகள் றைராக என்நை
றைாக்கிை. அந்றைாக்கில் ஓர் அநைகூவநல உணர்ந்றதன்.
அவநை கவல்வது அநமதியாறலறய இயலுகமன்று உணர்ந்து
என்நை கசால் கசால்லாக அடுக்கி அைக்கிக்ககாண்றைன்.
“இநைறயாறை, என்நை வருந்தச்கசய்து ைீ அநைவது என்ை?”
என்றைன்.

“ைான் உங்கநை வருந்தச்கசய்யவில்நல, மூத்தவறர.

உண்நமகயன்ை என்று ைீங்கள் றகாரியதைால் மட்டுறம
கசான்றைன்” என்ைான். என் குரலில் றமலும் அநமதிநய
வரவநழத்தபடி “ைீ கசான்ைதற்கு என்ை கபாருள் கதரியுமா?”
என்று றகட்றைன். அைியாமல் என் குரல் எழுந்தது. “ைான்
கபாய்யன் என்கிைாய்.” என் குரநலக் றகட்ைதுறம என்னுள்
சிைம் ஓங்கியது. “என்நை அைச்கசல்வன் என்கிைார்கள். என்
இநைறயாைாகிய ைீ என்நை உள்ைம் கரந்தவன் என்கிைாய்.”
சகறதவன் “அைத்தான் அல்ல என்று ைான் கசால்லவரவில்நல,
மூத்தவறர. இப்புவியில் அைத்தில் ைின்ை அநைவருறம
அநையும் அநைத்து இயல்புகளும் ககாண்ைவர் ைீங்கள்”
என்ைான்.

ைான் ஏைைத்துைன் “உள்ைத்நத மநைத்து கபாய்யுநரப்பது

குழப்பமா என்ை?” என்றைன். “ைீங்கள் உள்ைத்நத அைிந்து
மநைக்கவில்நல. உங்கநை அைியாமல் அது உள்றை
கரந்திருந்தது” என்ைான். ைான் “என்ை கசால்கிைாய்?” என்றைன்.
என் குரல் எப்படி தணிந்தது என்று எண்ணி வியந்றதன்.
“ைீங்கள் என்ைிைம் றகட்ைகதன்ை, மூத்தவறர? எந்த கைைிநூலில்
அதற்கு ஒப்புதல் உள்ைது என்ைீர்கள். ஏறதனும் கைைிநூல்
அப்படி கசால்கிைதா என்று றகட்கவில்நல. அவ்விைாவில்
ஆழ்ந்திருந்தது நூநல ைான் கசால்லறவண்டுகமன்னும்
விநழவுதான்.”

ைான் “மூைா!” எை சீைி எழுந்றதன். ஆைால் அச்கசாற்கள்

என்னுள் ஒலிக்க உைறை தைர்ந்றதன். தநழந்த குரலில்
“ஆைால் ைான் எண்ணியது…” என்று கதாைங்க அவன்
இநைமைித்து “கசாற்கள் ைாம் அைியாகதழுநகயில் றமலும்
ைம்முநையநவ” என்ைான். மீ ண்டும் சிைத்நத என்னுள்
மூட்டிக்ககாண்றைன். பற்கநைக் கடித்தபடி “ைான் பராசர
ஸ்மிருதிநய ைிநைத்து உன்ைிைம் றகட்றைன் என்கிைாயா?”
என்றைன். “இல்நல, ைான் கசால்லக்றகட்ைதும் ைீங்கள் அதிர்ச்சி
அநைந்தீர்கள். ஆைால் உங்கள் ஆழம் அந்நூலின் அவ்வரிநய
அைிந்திருந்தது. அநத விழிகைில் கண்றைன்.”

“ைன்று! சிறுநமகசய்வகதன்றை முடிகவடுத்துவிட்ைாய்”

என்றைன். அவன் “மூத்தவறர, அைத்தாைின் றபார் என்பது தன்
ஆழத்திற்கும் தைக்குமாைதுதான். ஆழுைமும் கைவும்
விநழவுகைால், ஆணவத்தால் ஆைநவ. ைைறவா கற்ைைிந்த
கசாற்கைால் ஆைது” என்ைான். ைான் உைம் உநைந்து கமல்ல
விம்மிவிட்றைன். “அைத்தான் தன்ைாறலறய மீ ைமீ ைத்
றதாற்கடிக்கப்படுவான். தன் மிகமிக நுண்ணிய
ைரம்புமுடிச்சுகநைக்கூை எதிரிக்கு திைந்து நவப்பவன். தன்
குருதிச்சுநவநய தான் உணர்ந்து அதில் திநைப்பவன்” என்று
அவன் கசான்ைான்.

“ைான் என்நை இழிந்றதான் எை உணர்கிறைன், இநையவறை.

எப்றபாதும் இரக்கமின்ைி என்ைிைம்
உசாவிக்ககாண்டிருக்கிறைன்” என்று ைான் கசான்றைன்.
“என்ைிைம் ஒவ்கவாருைாளுகமை ைான் றகட்டுக்ககாள்கிறைன்.
ைான் மண்விநழகிறைைா? கவற்ைிநயயும் புகநழயும்
எண்ணிக்ககாண்டிருக்கிறைைா? வஞ்சம் வைர்க்கிறைைா?
இல்நல இல்நல இல்நல எை நூறுமுநை என்னுள்
கசால்லிக்ககாள்ை என்ைால் இயலும். ஆயினும் ைான் என்நை
அவ்வாறு உணரும் தருணங்கள் ைிகழ்ந்துககாண்றை
இருக்கின்ைை.” என் விழிைீர் வழிந்து மடியில் கசாட்டியது.

“மிகமிக ஆழத்திலிருந்து என் கீ ழ்நமகள் எழுந்து வருகின்ைை,

ஏழாமுலகத்து ைாகங்கள் எை. ைான் தீறயான் எை உணர்ந்து
உைம் கநரந்தழிந்த ைாட்கள் எவ்வைறவா.
உயிர்விடுவகதான்றை வழி என்று துணிந்த தருணங்களும் பல.
ைீ கசால், ைான் என்ை கசய்யறவண்டும்? என் இயல்பு என்ை?
ஆழத்தில் காமத்நதயும் வஞ்சத்நதயும் விநழநவயும்
நவத்துக்ககாண்டு அநத மநைக்க அைகமன்றும்
கைைிகயன்றும் அள்ைிப்றபார்த்திக்ககாள்ளும் கபாய்யைா ைான்?”
என்றைன். றமறல றபசமுடியாமல் உதடுகநை மடித்து
அழுத்திக்ககாண்றைன்.

சகறதவன் என் விழிைீரால் முகம் கைியவில்நல. எவருக்றகா

குைிச்கசால் உநரப்பவன்றபால கசான்ைான் “இல்நல
மூத்தவறர, இன்று இப்புவியில் வாழ்பவர்கைில் ைீங்கறை
அைத்றதான். அதில் எைக்கு ஐயறம இல்நல.” அச்கசாற்கநை
அவன்தான் கசால்கிைாைா என்பதுறபால் அவன் விழிகநை
றைாக்கியிருந்றதன். “மூத்தவறர, அைத்றதார் என்றபார்
இம்மண்ணில், குடியில், உைவுகைில், அரசியலில் பிநணந்து
வாழும் உலகியறலார். இரண்டின்நமயில் அமர்ந்த
றயாகியருக்கு அைமில்நல” என்று அவன் கசான்ைான்.

“உலகியலில் வாழ்பவர் என்பதைாறலறய அைத்றதார் பற்று

ககாண்டிருக்கிைார்கள். உண்நமயாைவர் என்பதைாறலறய
அப்பற்று ைிநல ககாண்ைதாகிைது. உணர்வுமிக்கவர்
என்பதைாறலறய அது ஆற்ைல்மிக்கதாகிைது. ைமர் பிைர்
என்னும் பிரிவிநை இன்ைி பற்ைில்நல. ைலம் ைாடுதலும்
அல்லநவ ஒழித்தலும் எை பற்று கசயல்வடிவாகிைது.
அைத்றதார் அநைவருறம ஓயாது கசயல்படுறவார். கசயல்
உணர்வநலகநை உருவாக்குகிைது. கசயல்விநச
மிகுந்றதாறும் துயர் கபருகுகிைது. கபருந்துயறர றபரைத்தாைின்
இயல்பு.”

“சார்புைிநலககாண்டு மிநகயுணர்ச்சியுைன் கபருவிநசயுைன்

கசயல்படுபவநர பிைர் அஞ்சாமலும் கவறுக்காமலும்
இருக்கமுடியாது. அவர்கள் இரட்நைைிநல ககாண்ைவர்கள்
என்றும் ையவஞ்சகர்கள் என்றும் தன்நைத்தாறை
ஏமாற்ைிக்ககாள்பவர்கள் என்றும் வநசபாைப்படுவார்கள்.
அவர்கநை அணுகியிருப்றபார் விலகுவர். அகன்ைிருப்றபார்
தங்கள் எண்ணப்படி வகுத்துக்ககாள்வர். அைம்பிநழப்றபார்
அநைவருறம அவர்கநை தங்கள் எதிரிககைை எண்ணுவர்.
அவநர அைமிலி எை ைிறுவுவதனூைாக தங்கநை
ைன்ைிநலயில் காட்ைமுடியுகமை ைம்புவர்.”

“மூத்தவறர, அைத்தில் ைிற்பவர்கள் விரும்பப்படுவறதயில்நல.

அவர்கள் இநைறயாருக்கு காமத்தின் ைடுறவ றகட்கும் ஆலய
மணிறயாநசறபால எரிச்சலூட்டுகிைார்கள். உலகியறலாருக்கு
றமயும் பசுநவ ககாட்டும் ஈகயை சிைமைிக்கிைார்கள். றைாக்கு
விலக்கா மூதாநதயிைம் எை சிறுவர் அவர்கள்றமல் கசப்பு
ககாள்கிைார்கள். வரவிருக்கும் கூற்நை எை முதிறயார்
அஞ்சுகிைார்கள்” என்று சகறதவன் கதாைர்ந்தான். “ஆயினும்
அைத்றதார் இங்கு றதநவப்படுகிைார்கள். அவர்கறை
இச்சுழற்சியின் நமய ஆணி. விலகிச்கசல்லும்
விநசககாண்ைவர்கூை ஒரு நகயால் பற்ைிக்ககாள்ளும் தூண்.”
“ஆகறவ அைத்றதார் வாழ்நகயில் கவறுக்கப்படுவார்கள்.
மநைந்தபின் திருவுருவாக ஆக்கப்பட்டு வணங்கப்படுவார்கள்.
அவர்கைிலிருந்து றமலும் அைத்றதார் எழுவார்கள். அைம்
ஒருறபாதும் ஐயமின்ைி, தயக்கமின்ைி, திரிபின்ைி, மறுப்பின்ைி
மானுைரால் கநைக்ககாள்ைப்பைாகதன்பதைால் அைத்றதாரும்
அவ்வண்ணறம அைியப்படுவார்கள்” என்று சகறதவன்
கசான்ைான். அவன் கசாற்கள் என்நை ஆறுதல்படுத்திை.
கபருமூச்சுகைினூைாக ைான் தணிந்றதன். தநலகுைிந்து
ைிலம்றைாக்கி முணுமுணுத்றதன். “ைான் அைத்றதாைா என்றை
ஐயம்ககாள்கிறைன்.”

“மூத்தவறர, பற்ைிலிருந்து எழுவை காமமும் விநழவும்.

அவ்விரண்டும் விநைவிப்பது வஞ்சம். அைத்றதான் அந்த
மூன்று மாசுகநையும் அஞ்சுபவன். அவற்நை விலக்கி விலக்கி
உள்ைழுத்தி ஆழத்தில் புநதக்கிைான். அணுகவன்ைாகி அது
அவனுள் இருக்கிைது. ஆைால் ஒவ்கவாரு கசயலிலும்
நுண்ணிதின் நுண்நமயாக அது கவைிப்பைவும் கசய்கிைது.
எைிறயாரிைம் கபருந்தீநமகறைகூை மநைநகயில்
அைத்றதாரிைம் ஆழத்து நுண்மாசுகூை றபருரு எைத் கதரிகிைது.
ஏகைன்ைால் எைிறயாரிைம் ைாம் ைன்நமநய எதிர்பார்க்கிறைாம்.
அைத்றதாரிைம் தீநமநய எதிர்பார்க்கிறைாம்.”

“அைத்றதாநர ஆயிரம் விழிககாண்டு கண்காணிக்கிறைாம்.

அவர்கைில் மும்மாசில் ஒருதுைிநயக் கண்ைநைந்ததுறம
ைிநைவநைகிறைாம். அைத்றதார் ைமக்ககதிராை ஓர்
இநையாநண. ைம்நம ஆளும் ஒரு கசங்றகால். ைம்நம
கண்காணிக்கும் அைியா விழி. அதில் பழுது என்பது ைாம்
அநையும் ஒரு விடுதநல. மூத்தவறர, அைத்றதாரிைம் ைீர்
அைத்றதார் அல்ல என்று சூழல் கசால்லிக்ககாண்றை
இருக்கிைது. எரிபுகுந்து காட்டு, முள்பீைத்தில் அமர், கைஞ்சு
பிழுது எடுத்து அநவைடுறவ நவ, ைிநைதுலாவில் ைின்று
ைிநலைிறுவு என்று ஆநணயிடுகிைது. அநத ஏற்று தங்கநை
மீ ைமீ ை உசாவுகிைார்கள் அைத்றதார். குருதியால், விழிைீரால்
தங்கநை ைிறுவமுயல்கிைார்கள். உள் திைந்திட்டு ைம் முன்
ைின்ைிருக்கிைார்கள்.”

“ைான் மாசுநைறயான் என்று கசால்லாத அைத்தான் இல்நல.

தன்நைச் சுருக்கி அணுகவன்ைாக்குவறத அவர்கைின் இயல்பு.
ஆைால் அைத்தான் எனும் ஆணவறம அவர்கநை ஆள்கிைது. ைீ
அைத்தாைா என்று றகட்கும் குரல்களுக்கு முன் உைக்ககன்ை
என்று றகட்கும் அைத்தான் எவருமில்நல. இவ்வுலகுக்றக
மறுகமாழி கசால்ல கைன்பட்ைவன் என்றும் இவ்வுலகத்தின்
முன் எழுந்து ைிற்கிறைன் என்றும் எண்ணிக்ககாள்வறத
அைத்தாைின் தீயூழ்” என்று சகறதவன் கசான்ைான். “மூத்தவறர,
ைீங்கள் றபரைத்தான் என்பதைால் ஒவ்கவான்றும் நூறுமைங்கு.”

ைான் அவநை றைாக்கியபடி அமர்ந்திருந்றதன். பின்ைர் “ைீ

கசான்ை அநைத்நதயும் ைான் ஒற்நைச் கசால்லாக சுருக்கிக்
ககாள்கிறைன். ைான் ஆழத்தில் மூன்று மாசுகநை கரந்தவன்,
என் ைல்லியல்பால் அவற்றுைன் ஓயாது றபாரிடுகிறைன்
என்பதைால் மட்டுறம ைான் அைத்றதான்” என்றைன். சகறதவன்
“ஆம் மூத்தவறர, எைிறயார் தங்கள் அகத்றத அைத்நத
ககாண்ைவர்கைல்ல. மும்மாசுகைில் ஆடுவறத ஆழத்து
விநையாட்டு. காமமும் ஆணவமும் வஞ்சமுறம அங்றக
கைியாைகலை உருமாைியிருக்கின்ைை. ஒவ்கவாரு கணமும்
அநத அநசறபாட்டு சுநவத்துக்ககாண்டிருக்கிைார்கள்” என்ைான்.

“எைிறயாருக்கு அைகமன்பது பிைருைைாை ஒப்பந்தம் மட்டுறம.

கசயலின் தருணங்கைில் மட்டுறம அவர்கள் அநத
எண்ணுகிைார்கள். எதிர்விநைநவ எண்ணி மட்டுறம அதற்குக்
கட்டுப்படுகிைார்கள். அைத்றதான் தன் அகத்திலும் அைத்நத
எண்ணுபவன். தன்னுைன் ககாள்ளும் சமரசங்கைிலும் அைத்நத
முன்நவப்பவன். எதிர்விநைவுகநை எண்ணாமல்
அைத்திலநமய முற்படுபவன்” என்று அவன் கசான்ைான்.

சற்றுறைரம் எங்கைிநைறய கசால் ஏதும் எழவில்நல. பின்ைர்

ைான் அவைிைம் “உண்நமயில் ைான் யார்? அநத
கண்டுகசால்ல உன் ைிமித்த நூலில் இைமுண்ைா?” என்றைன்.
“ைிமித்த நூலின்படி மானுைர் அறுபைா கதாைர்ச்சிகள்.
இங்கிருப்றபார் றவகைங்றகா இருப்பவர்கைின் மறுவடிவங்கள்.
அநத அைிய சில கணக்குகள் உள்ைை. ஆைால் அநத அைிந்து
பயைில்நல” என்ைான்.

ைான் “ஏன்?” என்றைன். “அநத அைிவதைால் ைாம் எநதயும்

மாற்ைிக்ககாள்ைப் றபாவதில்நல.” ைான் சீற்ைத்துைன் “ைான்
மாற்ைிக்ககாள்கிறைன்” என்றைன். அவன் மறுகமாழி
கசால்லவில்நல. “ஏன்?” என்று சற்று தணிந்து றகட்றைன். “ைாம்
பழக்கத்தாறலறய வாழ்கிறைாம். உைப்பழக்கம் உைற்பழக்கம்.
அைிவால் அல்ல.” ைான் “இல்நல, என்ைால் என் அைிதநல
அன்ைாைகமன்ைாக்கிக்ககாள்ை முடியும்” என்றைன்.
“அவ்வண்ணகமன்ைால் ஆகுக!” என்ைான். ைான் “கசால்க!”
என்றைன்.

அவன் சில கணங்கள் தநலகுைிந்து ைின்றுவிட்டு அருகிருந்த

ஏட்டுப்பலநகநய எடுத்து என் முன் நவத்தான். தன்
கச்நசயிலிருந்து எடுத்த சுண்ணக்கட்டியால் பன்ைிரு கைம்
வநரந்தான். அதன்றமல் றசாழிகநைப் பரப்பி நககநை
கட்டிக்ககாண்டு றைாக்கிைான், அங்றக எநதறயா
படிப்பவன்றபால. அவன் புருவங்கள் அநசந்துககாண்றை
இருந்தை. முகம் கைவிலாழ்ந்தது. நககள் ைீண்டு அவநை
அைியாமல் ைிகழ்வதுறபால காய்கநை ைீக்கி நவத்து கைம்
மாற்ைிை. பலமுநை கைம் உருமாைி இறுதியாக அநமந்ததும்
கபருமூச்சுைன் என்நை றைாக்கிைான்.

“மூத்தவறர, விநழவுககாண்டு றவள்வி கசய்யும் மானுைன்

எழுந்து றமல்கசன்று அநையும் கபருைிநல என்பது இந்திரறை.
ஞாைறவள்வி கசய்றவார் வான்திகழ் மீ ன்கைாகின்ைைர்.
கர்மறவள்வி கசய்றவார் றதவர்கைாகின்ைைர். கபருறவள்வி
ைிநைவுகசய்றவார் இந்திரர்கைாகி அமர்கின்ைைர்” என்று
சகறதவன் கசான்ைான். “யுகம் மாறுநகயில் இந்திரர்கள்
மாறுகிைார்கள். இதுவநர பன்ைிரண்ைாயிரம்றகாடி இந்திரர்கள்
உருவாகியிருக்கிைார்கள் என்பது ைிமித்தக் கணக்கு.
அவ்விந்திரர்கைாலாை இந்த காலத்துைி பன்ைிரண்ைாயிரம்
றகாடிமுநை கசாட்டி ைிநைநகயில் விஷ்ணுவின் ஒருகணம்
முழுநமககாள்கிைது.”

“ஆைால் விநழவதநைத்நதயும் அநைந்து

அநமந்திருக்நகயிலும் இந்திரைின் உள்ைத்துள் கசன்ை
பிைப்பின் ைிநைகவை, கைவின் ஆழகமை, ஒருதுைி இைிநம
எை மானுைவாழ்வு எஞ்சியிருக்கும். ஏகைன்ைால் இன்பம்
சற்று இழப்புணர்வின்ைி, ஒருதுைி ஏக்கமின்ைி ைிநைவநையாது.
ஒருதுைி சிந்திய கலத்நதறய ைாம் இறுகப் பற்றுகிறைாம்.
ஆயிரம் யுகங்களுக்கு ஒருமுநை இந்திரன் தன் வாழ்க்நகநய
முழுநமகசய்யும்றபாது அவனுள் எஞ்சிய விநழவிைால்
மானுைைாக பிைக்கிைான்.”

“மூத்தவறர, கசன்ை காலங்கைில் விஸ்வஃபுக், பூததாமன், சிபி,

சாந்தி, றதஜஸ்வி என்னும் ஐந்து இந்திரர்கள் இருந்தைர்.
அவர்கறை ைாம்” என்ைான் சகறதவன். ைான் “ஒருவர் பின்
ஒருவராகவா?” என்று றகட்றைன். அவன் புன்ைநகத்து
“இங்கிருக்கும் காலமல்ல அவர்களுநையது” என்ைான். ைான்
அச்கசால்நலறய ஓநசயின்ைி கசால்லிக்ககாண்டிருந்றதன்.
விஸ்வஃபுக். புைவியுண்பவன். பின்ைர் “அந்த இந்திரைின்
இயல்கபன்ை?” என்றைன்.

மூத்தவறர, யுகங்களுக்கு முன்பு புவியில் ஒரு சதுப்பில் யுதன்

என்னும் கழுநதப்புலி வாழ்ந்தது. ஒவ்கவாரு கணமும்
வயிற்ைிகலரியும் அைலால் அது அநலந்து திரிந்தது.
அழுகியதும் மட்கியதும் புழுக்ககாண்ைதுமாை ஊநைக்கூை
உண்ைது. வநைகநை றதாண்டியும் சதுப்புகநை கிண்டியும்
ஊன் றதடி அநலந்தது. ஒருமுநை ஊனுக்காக கழுகுகளுைன்
றபாரிடுநகயில் அதன் கண்கநை அநவ ககாத்தி குருைாக்கிை.
விழியிழந்த அநத அதன் குடி விலக்கியது. தைித்துப் பசித்து
அநலந்த யுதன் மூக்கின் கூர்நமநய றைாக்ககன்ைாக்கி
காட்டில் உணவு றதடியது. பிை விலங்குகள் உண்டு சிந்திய
ஊன்துைிநய ைக்கி உண்ைது. ஒவ்கவாரு ைாளும் பசி மிகறவ
ஊநையிட்டு அழுதபடி விண்நண றைாக்கியது.

காட்டில் அது கசன்றுககாண்டிருக்நகயில் கசத்து

அழுகிக்கிைந்த யாநையின் உைகலான்நை கண்ைது. அநத
உண்ணும்கபாருட்டு அநத றைாக்கி கசன்ைது. ஊன்மணம்
அதன் வாயிலிருந்து ைீர் கபாழியச் கசய்தது. ஆைால் அந்த
யாநை ஒரு றசற்றுக்குழிக்குள் பாதிமூழ்கியகதை
உப்பிக்கிைந்தது. யுதன் அநத அணுகமுடியவில்நல.
சுற்ைிச்சுற்ைி வந்து ஊநையிட்ைபின் தன் உள்ளுநைந்த
எச்சரிக்நகநய முற்ைாகக் நகவிட்டு அது றசற்ைிலிைங்கியது.
கால்கள் றசற்ைில் புநதய உணநவ கண்முன் றைாக்கியபடி
எச்சில் வழிய மூழ்கி இைந்தது.
அந்தப் கபருவிநழவால் அது மறுபிைவியில் அரக்கர்குலத்தில்
கபரும்பசி ககாண்ை யுதாைன் என்னும் குழவியாகப் பிைந்தது.
பிைந்ததுறம பசிகவைி ககாண்டு அன்நை முநலநய உைிஞ்சிக்
குடித்தான். பால் ைின்ைதும் பிைப்பிறலறய இருந்த பற்கைால்
முநலக்கண்நணக் கடித்து குருதிநய உைிஞ்சலாைான்.
அன்நை அவநைத் தூக்கி அப்பால் வசிைாள்.
ீ கசவிலி
அருகநணந்து முயல் ஒன்நைக் ககான்று அக்குருதிநய
அவனுக்கு ஊட்டிைாள்.

உணவு உணகவன்று யுதாைன் அநலந்தான். அவநை பசி

என்னும் றபய் பற்ைியிருப்பதாக எண்ணிய அவன் குடியிைர்
முற்ைாக விலகிக்ககாண்ைைர். றவட்நையாடுவதும் உண்பதுறம
வாழ்கவன்ைிருந்த யுதாைன் ஒருைாள் காட்கைரியில் சிக்கி
உயிரிழந்தான். அவன் பிடித்த மாநை சுடும்கபாருட்டு அவறை
மூட்டிய தீ அது. அவநை அைலவன் உண்ைறபாது அவன்
“ஃபுக்” என்று கசால்லிக்ககாண்டிருந்தான். உண்றபன் எைச்
கசால்லி மாண்ைதைால் அவன்றமல் அைிககாண்ை அக்ைி
மறுபிைவியில் அவநை சர்வஃபுக் என்னும் அரசைாக
காசிைாட்டில் பிைக்கச் கசய்தான்.

கபருவிநழவு ககாண்ை அரசைாக இருந்தான் சர்வஃபுக்.

காணுமநைத்நதயும் தைக்ககைக் ககாள்பவன். பிைர்ககாண்ை
எதன்மீ தும் கவைிமிக்க விநழவு எழுபவன். அப்கபருவிநழறவ
அவநை ஒருகணமும் றசார்வுைாதவைாக ஒரு கசால்லுக்குக்
கூை உைம்தைராதவைாக ஆக்கியது. அவன் தன்
வாழ்ைாகைல்லாம் துயிலாமலிருந்தான். நூறு பிைவியில்
கசய்யறவண்டிய பயிற்சிநய ஒறர பிைவியில் முடித்த
வில்வரன்.
ீ நூறு பிைவிக் கல்விநய ஒரு பிைவியில் அநைந்த
அரசுமதியாைன். அவன் அகத்தைத்தில் ஆயிரம் அரசியரும்
துநணவியருமிருந்தைர். பநைககாண்டுகசன்று சூழ இருந்த
அரசர்கள் அநைவநரயும் கவன்ைான். அவர்கைின்
கருவூலங்கநை உரிநமககாண்ைான். மகைிநர
சிநைப்பற்ைிைான்.

அரசர் வைரவைர றமலும் வைர்பவர் ஆகிைார்கள். சர்வஃபுக்நக

கவல்ல எவராலும் முடியவில்நல. பாரதவர்ஷத்நத
முழுதாண்ைான். றமலும் ஆளும்கபாருட்டு அஸ்வறமதமும்
ராஜசூயமும் இயற்ைிைான். நூறு அஸ்வறமதமும் ராஜசூயமும்
இயற்ைி நூைாண்டு ஆண்ைான். அகநவ முதிர்ந்து விழியும்
கசவியும் மங்கிய பின்ைரும் அரியநணகயாழியவில்நல.
ஒருைாளும் அநவயமர்வநத தவிர்க்கவில்நல. நூைாண்டிலும்
மணம்ககாண்டு காமமாடிைான். பநைககாண்டு கதாநலைிலத்து
எதிரிகநை கவன்று கபாருள்ககாண்ைான்.

இறுதிைாைில் பநைககாண்டு கசல்லறவண்டிய பன்ைிரு

ைாட்கைின் அட்ைவநணநய அநமச்சரும் பநைத்தநலவரும்
சூழ அமர்ந்து முடிவுகசய்துவிட்டு, இைைங்நக ஒருத்தியுைன்
ககாடிமண்ைபம் கசன்ைான். அவளுைன் காமத்திலிருக்நகயில்
கைஞ்சு ைிநலக்க இைந்து அவள் றமறலறய விழுந்தான். அவன்
உைலில் காமம் விநரத்து ைின்ைது. அவநை எரியூட்ை
ககாண்டுகசல்நகயிலும் அவ்விநரப்பு குத்திட்டு ைின்ைது. அது
அவ்வாறை இருக்கட்டும், விநழறவ அரசருக்கு மாண்பு
என்ைைர் அநமச்சர். எரிறயைிய சர்வஃபுக் தாைியற்ைிய
றவள்விகைின் பயைாக இந்திரைிநல அநைந்தான். அங்றக
விஸ்வஃபுக் என்று கபயர்கபற்ைான்.

புைவிப்கபருகவைிநயறய உண்ைாலும் தீரா

விநழவுககாண்ைவைாக அவன் இருந்தான். எரிகயழுந்த
றவள்விக்கைங்கள் அநைத்திலும் அவன் எழுந்து ைாைீட்டி துைி
சிதைாமல் அவிககாண்ைான். அழகு முழுநமககாண்ை
அநைத்துப் கபண்டிநரயும் வண்ைாகவும் மீ ைாகவும் சூழ்ந்து
பைந்தான். அவர்கைின் காதலர் உைல்கநை சூடிச் கசன்று
காமம் நுகர்ந்தான். கபான்நை, மணிநய, மலர்கநை,
அரும்கபாருட்கைநைத்நதயும் தான் தான் எை
தழுவிக்ககாண்ைான். உலகநைத்தும் உண்ைாலும் தணியா
றவட்நகறய விஸ்வஃபுக்.

“யுகம் முழுநமயநைந்து அவன் மநைந்ததும் அவனுள்

எஞ்சியிருந்த விநழகவன்ை என்று றைாக்கிைர் கடுகவைிநய
ஆளும் ஊழின் கதய்வங்கள். அைத்றதான் எை எநதயும்
றவட்காமல் அநமந்து வாழும் கபருைிநலநய அவன் தன்
ஆழ்கைவுகைில் கண்டு இன்புற்ைிருந்தான் எை உணர்ந்தைர்.
ஆகறவ அவநை மண்ணில் ஓர் அரசன் என்று பிைக்கச்
கசய்தைர். அவன் அஸ்திைபுரியில் விசித்திரவரியைின்
ீ
குருதிவழியில் பாண்டுவின் முதல் நமந்தைாக பிைந்தான்”

ைான் “உன் கநதயின் உட்கபாருநை கமல்ல கமல்ல

கசன்ைநைகிறைன்” என்றைன். “என்னுள் உலநக உண்ைாலும்
தீராத இந்திரன் ஒருவன் வாழ்கிைான். அவனுைன் ைான்
றபாரிட்டுக்ககாண்டிருக்கிறைன், இல்நலயா?” சகறதவன் ஒன்றும்
கசால்லவில்நல. “ைான் பட்டிைி கிைக்கும் கபருந்தீைிக்காரன்,
இல்நலயா?” எை றமலும் உரக்க றகட்றைன். சகறதவன் “ைான்
விநைககாள்கிறைன், மூத்தவறர” என்ைான். “என்ைால்
துைந்துகசல்ல முடியாது, இல்நலயா? ைீ கசால்ல வருவது
அநதத்தாறை?” என்றைன். சகறதவன் தநலவணங்கிைான்.

“ைில், கசால்லிவிட்டு கசல். ைான் துைந்துகசன்ைால் இப்றபரழிவு

ைின்றுவிடும் எை எண்ணுகிைாய் இல்நலயா?” என்
மூச்சிநரத்தது. நககள் அடிபட்ை ைாகங்கள் எை பநதத்து
கைைிந்தை. சகறதவன் என் விழிகநை றைாக்கி “ஆம்” என்ைான்.
ைான் கைஞ்சிலநைந்து “என்ைால் துைக்கறவ முடியாகதை
ைிநைக்கிைாய் அல்லவா?” என்று கூவிறைன். அவன்
விழிவிலக்காமல் “ஆம்” என்ைான். “துைக்கிறைன்… இப்றபாறத
துைந்துகசல்கிறைன். எைக்கு ஏதும் றதநவயில்நல… ைீ கூை
றதநவயில்நல. இறதா என் கநணயாழிநயக் கழற்ைி
வசுகிறைன்.
ீ மரவுரி அணிந்து சதசிருங்கத்திற்கு கிைம்புகிறைன்”
என்று உநைந்த குரலில் கசான்றைன்.

“அப்றபாதுகூை சதசிருங்கத்நதறய கசால்கிைீர்கள், மூத்தவறர.

பற்ைறுக்க உங்கைால் இயலாது” என்ைபின் மீ ண்டும் வணங்கி
சகறதவன் கவைிறயைிைான். அவன் பின்ைால் ைான்கடி
நவத்து ைின்றைன். கதநவப் பிடித்தபடி ைின்ைநமயால்
விழாமலிருந்றதன். துைப்பது மிகமிக எைிது.
அக்கநணயாழிநய கழற்ைிைால் றபாதும். ஆைால் அதன்பின்
என்நை எப்படி ைிநைவுகூர்வார்கள்? றபாநர அஞ்சி
தப்பிறயாடிய றகாநழ என்று. அநதவிை என்நை
துைக்கச்கசய்து முடிநய கவன்ைார்கள் என்னும் பழிக்கு என்
இநைறயார் ஆைாவார்கள். அநைத்துக்கும் றமலாக குலமகள்
ககாண்ை சிறுநமநய ைிகர்கசய்யாமல் காறைகிய வணன்
ீ
என்பார்கள். துைவால் அச்கசாற்கள் அநைத்நதயும் ைான்
ஒப்புதல்ககாடுத்து வரலாகைன்று ஆக்குறவன்.
கசய்வதைியாமல் ைின்று அந்தி இருண்டு வருவநத
றைாக்கிறைன்.

இமைக்கணம் - 33
 நைமிஷாரண்யத்தில் இநைய யாதவரிைம் யுதிஷ்டிரர்
றகட்ைார் “யாதவறை, ைான் உன்நை காணறவண்டுகமை
எண்ணிய தருணத்நத கசால்கிறைன். விழியிலாதாயிற்கைைச்
கசைிந்த இருநை றைாக்கி ைின்ைறபாது என்நை எண்ணி
வியந்தும் மருகியும் இகழ்ந்தும் அநலபாய்ந்றதன். ஒரு
தருணத்தில் றதான்ைியது ைான் இந்திரன் அல்லவா என்று.
அக்கணத்தில் ஏற்பட்ை ைடுக்கில் ைான் அவகைன்றை ஆறைன்.
அவகைை ைின்று அநைத்நதயும் றைாக்கி மீ ண்றைன்.”

“விஸ்வஃபுக் ஏன் றமலும் விநழவுககாண்ைான்? பிரம்மத்தின்

றபருருநவ கண்ை றதவர்க்கிநைவன். முடிவிலிகைாலாை
முடிவிலி என்று நூல்கள் கசால்வநத, அைிதல்களுக்கு
அப்பாற்பட்ை அைிதல் என்று முைிவர் ைவில்வநத அைிந்தவன்.
அவனுக்கு ஏன் விநழகவழுந்தது? ஏன் அவன்
கணகமாழியாமல் ஆட்டுவிக்கப்பட்ைான்?” என்ைார் யுதிஷ்டிரர்.

“அவன் அரசன் என்பதைால்” என்று இநைய யாதவர்

மறுகமாழி கசான்ைார். “அரசன் கபருவிநழவால் ஆற்ைல்
ககாள்பவன். இந்திரன் அரசர்களுக்கு முன்வடிவாை அரசன்.
கணம் எை றதான்ைி விண் முழுதைக்கும் மின்பநை
ககாண்ைவன். அரசன் கற்பதும் முழுநமககாள்வதும்
விநழவின் பாநதயிறலறய. அவர்களுக்காை வழிநய
அரசகமய்நம என்ைைர் நூறலார்.”

யுதிஷ்டிரர் தன்னுள் எழுந்த விைாக்கைால் றமலும் றமலுகமை

சீற்ைம் ககாண்ைபடிறய கசன்ைார். “எைிய விநைகளுக்காக ைான்
இங்றக வரவில்நல, யாதவறை. ைான் யுதிஷ்டிரைல்ல, ைான்
கபரும்பசி ககாண்ை விஸ்வஃபுக். இந்திரகைன்ைநமந்து ைான்
றகட்பதற்கு மறுகமாழி கசால்க!” என்ைார்.
மூன்று முதற்கதய்வங்களும் எண்ணியைிய முடியாத அதன்
எல்நலயின்நமநய ைான் அைிறவன். ஒரு முழு பால்வழிறய
துககைை கைாறுங்கியழிந்தாலும் அதற்கு கணத்திலும்
கணத்திலும் கணகமன்ைநமயும் துைியினும் துைியினும்
துைியாை ைிகழ்வல்ல அது. அதன் விரிவில் ைிகழ்வது
ைிகழாநமக்கு சற்றும் மாறுபட்ைறத அல்ல.

அது இரக்கமற்ைது. தன் அலகிலா றபருருப் கபருக்கிைாறலறய

றைாக்கும் விழியற்ைது. றகட்கும் கசவியற்ைது. அைியும்
உைமற்ைது. ஆைால் சிற்கைறும்புக் கூட்டுக்குள்றை ஆற்ைலின்
கைைி ஒன்று இலங்குகிைது. கபருங்கரி மந்நதநயயும்
அன்நைறய ஆள்கிைது. கைைியிலாத ஒரு துைி இைத்நதயும்
எங்கும் காணமுடிவதில்நல. ைீரில் கலப்பதில்நல எண்நண.
அைலில் எரிவதில்நல கல். முநை வகுக்கப்பைாத
எதுவுமில்நல இங்றக.

அநவ எவருநைய ஆநண? எவருநைய விநழநவ

சூடியிருக்கின்ைை இங்ககைத் திரண்டிருக்கும்
இநவயநைத்தும்? விைாக்ககைை ைம்முள் எழுவை
அநைத்தும் இங்கிருக்கும் கைைிறமல் ைம் சித்தம்
கசன்றுமுட்டுவதைால் எழுவை. விநைகயை
அநமயறவண்டிய அது அப்பாகலை றபருருக்ககாண்டு ைின்று
அஞ்ச நவக்கிைது. சித்தம் றபதலிக்கச் கசய்து விலகிச்
கசல்கிைது.

இறதா றபார்ச்சூழல் இறுகி விம்முகிைது. பல லட்சம் மக்கள்

கசத்துக் குவியவிருக்கிைார்கள். அவ்விருைில் ைின்ைறபாது என்
கைஞ்சு அச்சம்ககாண்டு உநைய ஒருகணத்தில் அநைத்நதயும்
உணர்ந்றதன். தநலமுநை தநலமுநைகயை பிைந்து பிைந்து
கபருகிப்கபருகி இப்றபார் றைாக்கி வந்துககாண்டிருக்கின்ைது
பாரதவர்ஷத்தின் மக்கள்திரள். றபார்கவைியும் றபாரின்மீ தாை
அச்சமும் அங்றக கசல்வதற்காை விநசறய. வஞ்சமும்
அநமதிக்காை விநழவும் அநத றைாக்கிய ைகர்றவ.

அங்கு ைிகழவிருப்பகதன்ை? வில்வல்லநமயும்

எண்ணிக்நகவல்லநமயும் உைவல்லநமயும்
ஊழ்வல்லநமயும் ைின்று றமாதிக்ககாள்ளும். கவல்வர்,
றதாற்பர். அதற்றகற்ப பாரதவர்ஷத்தின் எதிர்காலம் மாறும்.
இன்ைமும் கருபுகாத றகாடிமக்கைின் ஊநழ இங்கு
முடிவுகசய்யவிருக்கிறைாம். யாதவறை, இவ்விநசயின் ஊற்று
எது? இங்கு இநத ஆற்றுவது அது என்ைால் அந்த அலகிலி
கசால்லறவண்டும் இவநையநைத்துக்கும் என்ை கபாருள்
என்று. இவற்றுக்ககல்லாம் அந்த அைியமுடியாநம வநர
கசல்லும் ஒரு கைைி இருக்கறவண்டும்.

ைாநை அக்கைத்தில் இைநமந்தர் கைஞ்சுபிைந்து

கசத்துக்கிைப்பார்கள். இைப்நப அஞ்சி, வலியில் துடித்து
வான்றைாக்கி நகவிரித்து ஓலமிடுவார்கள் சிலர். அன்நையரும்
மநைவியரும் குழல் விரித்திட்டு ஓடிவந்து கைம்பட்றைார் மீ து
விழுந்து அலைியழுவார்கள். தநலநய ைிலத்தில் அநைந்து
கூவி கதைி மயங்கி விழுந்து மண்ணில் புரள்வார்கள்.

இல்லங்ககைங்கும் இருள்பரவும். நகம்கபண்கள் மூநலகைில்

ஒடுங்குவர். இைநமந்தர் தந்நதநயத் றதடி அழுதுதிரிவர்.
கபருந்துயர் ைிநைந்த ைகரில் ைநககயழ ஆண்டுகைாகும்.
குருதிமண்மீ து மீ ை மீ ை மநழகபாழிந்து பசுநமகயழறவண்டும்.

அத்தநைறபரும் விண்நண றைாக்கிறய கூவுவர். இரக்கம்

றகாரி. விைக்கம்றகாரி. அப்கபருகவைிறைாக்கி இதுறவ உன்
கைைியா, அைிறய உைக்கில்நலயா என்ை குரகலழாத
ஒருகணறமனும் இம்மண்ணில் உண்ைா?

இரக்கமற்ை கபருவிரிவு. இங்கிருக்கும் எவற்றுக்கும் கபாருள்

அலாத அலகிலாநம. எச்கசால்லும் எவ்கவண்ணமும்
எவ்வுணர்வும் எவ்வூழ்கமும் கசன்ைநைய முடியாத
ஆழிப்றபராழி. ஆைால் அங்கிருந்து வருகின்ைை இங்கிருக்கும்
ஒவ்கவாரு கணத்நதயும் ஆளும் கைைிகள். என்ைால் அது
கபாறுப்றபற்கட்டும் அைத்திற்கு. அதுறவ அைமழிவுக்கும்
கபாறுப்றபற்கட்டும். இருளுக்கும் ஒைிக்கும் ஆக்கத்திற்கும்
அழிவுக்கும் அடிப்பநைகயை வந்து ைிற்கட்டும்.

அதன் முன் எைிறயார் ைாம் ஏன் ைம் கசயல்களுக்கு

கபாறுப்றபற்கறவண்டும்? ைாம் ஏன் குற்ைவுணர்வு ககாண்டு
கலுழறவண்டும்? ைன்கைன்றும் தீகதன்றும் அைகமன்றும்
அலகவன்றும் ஏன் உசாவறவண்டும்? ஏன்
அைிககாள்ைறவண்டும்? எதன்கபாருட்டு ைாம்
கட்டுண்டிருக்கறவண்டும்?

என் ஆணவறம அைகமன்று என்நைச் சூழ்ந்தது என்று இன்று

அைிகிறைன். ைான் அரியவன் என்று பிைர்முன் காட்ை
விநழந்றதன். பிைர் வகுத்த கைத்தில் ஆடி முதன்நம கபற்று
அவர்கைின் பாராட்நைப் கபை விநழந்றதன். அைகமன்பது
கபாய்கயன்று அைிந்திருந்தநமயால் என்னுள்
ைிநைவிழந்திருந்றதன். கபாய்கயை அைிந்த ஒன்றுக்காக என்
இன்பங்கநை நகயைிக்கிறைைா எை எண்ணி
துயர்ககாண்டிருந்றதன்.

அதுறவ அடிப்பநை. அது அைமிலாதது எைில் இங்கு எதுவும்

அைமிலாதறத. அது அைியிலாதது எைில் இங்கு அைி என்பறத
றதநவயில்நல. அது அைியமுடியாதது எைில் இங்கு எநதயும்
அைியமுடியாது. யாதவறை, அது கபாருைில்லாதது என்ைால்
இங்றக கபாருள்றதடி றபசுவகதல்லாம் பசப்றப.

ைான் றகட்பது ஒன்றை. மிக எைிய கசாற்கைில் இதுறவ.

யாதவறை, இங்குள்ை அைங்கள் அநைத்தும் கதய்வங்கள்
கபயநரச் கசால்லி ைிறுத்தப்படுவை. அநவ கதய்வங்கைால்
அைிக்கப்படுவைவா? இருநமயற்ைது அது என்ைால் எதுவும்
அதன் உச்சத்தில் இருநமயற்ைறத. அவ்வாகைன்ைால் இங்றக
ைன்றும் தீதும், அைமும் மைமும் இல்நலகயன்றை
ஆகுமல்லவா?

இநைய யாதவர் புன்ைநகயுைன் அமர்ந்திருப்பநதக் கண்டு

யுதிஷ்டிரர் சிைம்ககாண்டு குரலுயர்த்திைார். “கசால்க,
அைகமன்பதும் அைிகயன்பதும் கவறும் உைமயக்குகைன்ைி
றவகைன்ை? அவற்நை உதைிவிட்டு வாழ்ந்தால் கவன்ைாலும்
இழந்தாலும் குற்ைவுணர்விலாது, உைக்குழப்பமில்லாது இங்கு
வாழமுடியும் அல்லவா?”

“ஆம்” என்று இநைய யாதவர் கசான்ைார். “அவ்வாறு

இயலுகமன்ைால் அது ைல்லதுதான்.” யுதிஷ்டிரர் நகநய வசி
ீ
“ஏன் இயலாது? விலங்குகள் வாழ்கின்ைை. பூச்சிகள், கசடிகள்
அவ்வாறை வாழ்கின்ைை” என்ைார். “காமமும் குறராதமும்
றமாகமும் மட்டுறம அவற்நை இயக்குகின்ைை. றவகைந்த
கைைியுமில்நல.”

இநைய யாதவர் அறத புன்ைநகயுைன் “இல்நல.

அவ்வாகைன்ைால் ஒரு தநலமுநையுைன் உயிர்கள் அழியும்.
றவட்நைக்கு எைியதும் உண்பதற்கு இைியதும்
இைங்குழவிதான்” என்ைார்.
யுதிஷ்டிரர் திநகக்க “ஆைால் இங்கு குழவிகறை அரசர்களுக்கு
ைிகராக றபணப்படுகின்ைை. அன்நையரின் குருதிநய
உண்கின்ைை. தந்நதயர் மீ றதைி மறுகசால்கலழா ஆநணகநை
இடுகின்ைை. குழவிகைின் கபாருட்றை அநைத்துக்
குலகைைிகளும் அநமந்துள்ைை. குழவிகைின்கபாருட்டு
அநைத்துயிரும் தங்கள் உயிநர அைிக்கவும் சித்தமாகின்ைை”
என்ைார் இநைய யாதவர்.

எப்றபாதும் எங்கும் கைைிறய ஆள்கிைது, யுதிஷ்டிரறர. அரிதாக

சில உயிர்த்கதாநககைில் கைைிகள் அழிகின்ைை. அநைத்தும்
ைிநலகுநலந்து சரிய அந்த அழிவினூைாக கற்றுக்ககாண்டு
அைத்நத மீ ட்டுக்ககாள்கின்ைது அந்த உயிர்த்கதாநக.

அைத்நத ஐயப்பைாத மானுைறை இல்நல, ஏகைன்ைால் அதன்

வழிகள் மநைவாைநவ. அைத்நத ைம்பாத மானுைனும்
இல்நல. ஏகைன்ைால் அது இன்ைி அவன் வாழவியலாது.
அைத்நத ஐயம்ககாள்பவறை அநத உள்ளூர சார்ந்திருக்கிைான்.
அைத்நத மறுப்பவன் அநத அஞ்சுகிைான். அைத்நதக்
கூவுபவன் அதன்றமல் ஐயம்ககாண்டிருக்கிைான்.

உயிர் ஒவ்கவான்றுக்கும் அவற்றுக்காை அைம் உள்ைது.

மானுைருக்குரிய அைம் மானுைரால் உருவாக்கப்பட்ைது.
குடிகள், குலங்கள், ைாடுகள் றபால. இல்லங்கள், ைகரங்கள் றபால.
ஆநை றபால, அணி றபால. அது இைிகதன்றும் ைன்கைன்றும்
கண்ைநமயால் றபணப்பட்ைது. அது பல்கலன்றும் ைககமன்றும்
ஆகுகமன்பதைால் பூணப்பட்ைது.

அைங்கள் மண்ணில் கண்ைநைந்து கபருக்கப்பட்ைநவ.

முன்கபாருைாள் ஒரு துைிச் கசம்பு மண்ணில் மானுைைால்
கண்கைடுக்கப்பட்ைது. அது ைன்கைன்று உணரப்பட்ைது. மீ ண்டும்
மீ ண்டுகமை கசம்நபத் றதடி றசர்த்தைர் மானுைர். அது
பநைக்கலமும் மநைக்கலமும் அணிகலமும் ஆகியது.
அவர்கநைக் காத்தது, ஊட்டியது, அவர்கள் உள்ைத்தின் அழகு
ஆகியது.

மண்ணிலிருந்தும் அது பிரித்கதடுக்கப்படுகிைது. ஆழங்கைில்

இருந்து அகழ்ந்கதடுக்கப்படுகிைது. எடுக்கப்பட்ைது ஒருறபாதும்
மீ ை மண்ணுக்கு கசல்வதில்நல. அது கதாழில் மாைக்கூடும்.
அதற்றகற்ப உரு மாைக்கூடும். ஒன்றைாகைான்று கலந்து
ஒைிமாைக்கூடும். ஆைால் ஒருறபாதும் நகவிைப்பைாமல்
என்றும் இங்கிருக்கும்.

கசம்பு கமன்நமயாைது. இரும்பு வன்நமயாைது. கவள்ைி ஒைி

ககாண்ைது. கபான் அரிதாைது. கசம்நப இரும்பு கவல்லும்.
கவள்ைிநய கபான் மிஞ்சும். கமன்நமயாை கபான்
வன்நமயாை இரும்நப ஆளும். கசம்பு கபான்னுைன் கலந்து
விநலமிகும். உறலாகங்கள் றபாரிடுகின்ைை. உறலாகங்கள்
கவன்றும் றதாற்றும் உலகு சநமக்கின்ைை.

உறலாகங்கள் ஒன்றை. இரும்பு றவர். கசம்பு தண்டு. கவள்ைி

இநல. யுதிஷ்டிரறர, தங்கம் மலர். ரசக்கநல அைிந்த றயாகி
ஒருவன் இரும்நப கபான்ைாக்கிைான். பின்ைர் கபான்நை
இரும்பாக்கிக்ககாண்ைான். இரண்நையும்
சாம்பலாக்கி காற்ைில் கநரத்துவிட்டு அமர்ந்திருந்தான்.

மானுைைின் அநைத்து கதய்வங்களும் மானுைைால்

உருவாக்கப்பட்ைநவ என்பறத றவதச்கசால். ைற்கசயல்கள்
கைைிகயை ஆற்ைப்படுநகயில் றவள்விகைாகின்ைை.
றவள்வியால் றதவர்கள் உருவாகிைார்கள். அவிககாண்டு
ஆற்ைல் கபறுகிைார்கள். றதவர்கைால் கதய்வங்கள் விண்ணில்
ைிறுத்தப்படுகின்ைை. மண்ணில் றவள்வி அழியும்றபாது
கதய்வங்கள் ைீர்கபைாத கசடிகள் எை வாடிக் கருகி
அழிகின்ைை.

ஆகறவதான் ைீங்கள் கதய்வங்கநை நகவிைாதிருங்கள்,

உங்கநை கதய்வங்கள் நகவிைாதிருக்கட்டும் என்கின்ைை
றவதங்கள். கதய்வங்கநைக் நகவிடும் குடிகள் தங்கநை
அழித்துக்ககாள்கின்ைை. கதய்வங்கள் மானுைைால்
ஆற்ைல்கபற்று மானுைநை ஆள்கின்ைை. அரசன் வரிககாண்டு
குடிகநை ஆள்வதுறபால.

கடுகவைியும் காலமும், கபாருளும் ஆற்ைலும், இன்நமயும்

இருப்பும் முடிவிலியும் இரண்டிலியும் ஆை அது எதற்கும்
விநையல்ல. அது எநதயும் ஆற்றுவதில்நல. அது எதற்கும்
கபாறுப்பல்ல. மானுைவிைாக்களுக்கு மானுை கதய்வங்கறை
விநைகள். மானுைநர மானுை கதய்வங்கறை ஆக்கி புரந்து
அழிக்கின்ைை. அநவறய மானுைனுக்கு கபாறுப்றபற்கின்ைை.

றைாக்கிலாததன் றைாக்றக கதய்வங்கள். அைியற்ைதன் அைி.

அலகிலாததன் அைிவடிவு. முடிவிலாததன் கருத்துரு.
கதய்வங்கைால் ஆைப்படுகின்ைது புைவி. எறும்பும் ஈயும்
புழுவும் பைநவயும் தங்கள் றவள்விகைால் தங்களுக்குரிய
கதய்வங்கநை சநமக்கின்ைை. தங்கள் கதய்வங்கைால்
பநைத்துக் காத்து அழிக்கப்படுகின்ைை.

றைர்ககாண்ை பார்நவயில் கதாகுத்து முன்கசன்று இநத

அைியவியலாது. ஊசகலை ஆடி, முரண்ககாண்டு திரும்பி
அைியறவண்டியது இது. கசால்லடுக்நக கற்பநையால்,
அைிநவ ஊழ்கத்தால், கதைிநவ பித்தால் ைிரப்பிக்ககாண்டு
கசன்ைநையறவண்டியது. கருத்கதை அல்ல புதிகரை
அைியப்பைறவண்டியது. அைிந்தவற்நை அைியாநமயால்,
கூர்நமநய றபநதநமயால் எழுப்பாதவன் இநத
உணரமுடியாது.

இந்த முரறண ராஜவித்நய எைப்படுகிைது.

அைிதற்கரிகதன்பதைால் ராஜகுஹ்யம் எைப்படுகிைது. இது
தூய்நமயைிப்பதில் மாண்புநையது. கண்முன் எை
காண்பதற்குரியது. அைத்துக்கு இநயந்தது. இயற்றுதற்ககைியது.
அழிவற்ைது.

அைியா நுண்நமயாய் அது இவ்வுலநக தாங்கியிருக்கிைது.

அதிலநமகின்ைை ஐம்கபரும் பருக்களும். ஆைால் முற்ைிலும்
கைந்துநைகிைது அது. பருகவைிநய ஆக்கி பருப்கபாருட்கைின்
கைைிகளுக்றக அவற்நை அைித்து தான் அப்பாலிருக்கிைது.

முதலியற்நகயின் மூவியல்புகைின் முடிவிலா ைிகராைலுக்கு

விைப்பட்டுள்ைை அநைத்தும். ைிகர்ககாண்டு, ைிகரழிந்து,
புணர்ந்து, பிரிந்து, திரிந்து, திரண்டு, எழுந்து, அநமந்து, குவிந்து,
பரந்து இங்கு பருப்கபாருள் ைிகழ்ந்துககாண்டிருக்கிைது.
ைீரநலகள் றமல், துைிகள் றமல், துமிகள் றமல் விண்கதிறரான்
எை அது பருப்கபாருைில் தன்நை ைிகழ்த்தி விநையாடுகிைது.

இப்பருகவைிநய ஆள்வது பருப்கபாருள் தன்னுள் ககாண்ை

கைைிறய. பருப்கபாருள் என்பது அந்கைைியின் கபாருள்விைக்கம்.
அந்கைைி அப்கபாருைின் கருத்துநைவு. உலகியலின் கைைிகள்
உலநக ஆள்கின்ைை. உலகியல் கைைிகநை
அந்கைைிகளுக்குரிய கதய்வங்கள் ஆள்கின்ைை.
கைைிபுரப்றபாரால் அநவ அவியிட்டு வைர்க்கப்படுகின்ைை.
அநைத்துக்கும் அப்பாலிருக்கும் அதுறவ அநைத்துக்கும்
முதல் விநச. அதுறவ முதல் விநத. அதுறவ வயல். அதுறவ
விநை. அதுறவ கநை. அதுறவ பசி. அதுறவ உைல். அதுறவ
உயிர். ஆயினும் முற்ைிலும் அகன்ைது. றவள்வி அது.
எரிககாநை அது. எரியும் அது. நுண்கசால்லும் அதுறவ. உைல்
அது. றைாய் அது. மருந்து அது. கைய்யும் அைலும் அதுறவ.
அதுறவ ஒைி. ஒைியிருள் என்ைிலாததும் அதுறவ.

றயாகத்திலநமந்தவர் அநத ஒன்கைை உணர்கிைார்கள்.

ஞாைத்தில் கசல்பவர்கள் அநத பலகவை அைிகிைார்கள்.
கசயலில் இருப்பவர் அநத கசயல்தருணங்கைில்
காண்கிைார்கள்.

கவிநதகயனும் றசாம மது உண்ைவர்கள், அரசநமந்து பழிகள்

அகன்றைார், றவதமைிந்றதார் எனும் மூன்று தரப்பிைர்
தங்களுக்குரிய றவள்விகைால் அநத றவட்டு விண்ணுலகு
ககாள்கிைார்கள். இந்திரைிநல அநைந்து அநமகிைார்கள்.
விண்ணின்பம் ைிநைந்தவுைன் அழிவுநைய மண்ணுலகுக்றக
மீ ள்கிைார்கள். விநழவுககாண்ைவர் விநழவிறலறய உழல்வறத
கைைி. அவர்கைின் கதய்வங்கள் அவர்கநை காக்கின்ைை,
வழிைைத்துகின்ைை.

றதவநர றவட்றபார் றதவநர எய்துவர். மூதாநதயநர

றைாற்பவர் கதன்புலத்நத கவல்வர். பருவுலநக கதாழுறவார்
கசல்வங்கநை அநைவார்கள். அநத மட்டுறம ைாடுறவார்
அநத அநைவார்கள். மங்கலம் மங்கலமின்நம ககாண்ை
இருபால் பயன்கநைத் தருவைவாகிய கசயற்சுழலிலிருந்து
அவர்கறை விடுபடுகிைார்கள்.
 இநைய யாதவரின் கசால்றகட்டு திநகத்து அமர்ந்திருந்த
யுதிஷ்டிரர் மீ ண்டும் தன்நை திரட்டிக்ககாண்டு றகட்ைார்
“யாதவறை, கசால்க! வரவிருக்கும் இப்றபரழிவால் ைீ
துயருைவில்நலயா?” இநைய யாதவர் புன்ைநகயுைன்
“இல்நல, ைாறை ககால்கிறைன்” என்ைார். “அவர்கள் றமல்
அைிககாள்ைவில்நலயா ைீ?” என்று யுதிஷ்டிரர் றகட்ைார்.
“எவர்மீ து எவர் அைிககாள்வது?” என்ைார் இநைய யாதவர்.
“இைப்பதும் ைாறை.”

“எைிய மானுைர் அவர்கள். வாழப்பிைந்தவர்” எை யுதிஷ்டிரர்

குரல் அநைக்க கசான்ைார். கைஞ்சு கைகிழ விழிைீர் வடித்தபடி
“நமந்தர், தந்நதயர், உைன்பிைந்தார்…” என்ைார். “என் கைஞ்சு
தாைவில்நல. எதன்கபாருட்டு என்ை கபாருள் எை என்
உள்ைம் ஏங்கித் தவிக்கிைது.” “கபாருைைிந்தால் துயர் மீ ள்வரா,
ீ
யுதிஷ்டிரறர?” என்ைார் இநைய யாதவர். “ஆம்” என்ைார்
யுதிஷ்டிரர்.

“கமய்நம ைான்கு வநக துயர்களுக்கு மாற்று என்கின்ைை

நூல்கள். கதய்வம், கபாருள், மானுைர் என்னும் மூன்று
வநகயில் எழும் உலகத்துயர் அநைவருக்கும் உரியது.
இருத்தநல எண்ணும் எைிறயான் ைிநலயாநம கண்டு
துயர்ககாள்கிைான். அைிஞன் அைியமுடியாநமயின் துயநர
அநைகிைான். இருநமயின் துயர் அநைகிைான் ஞாைி.”

“ைீங்கள் ககாண்டிருப்பது எைிறயாரின் துயர். அநத ைீக்கிைால்

அைிஞனுக்குரிய துயநரறய கசன்ைநைவர்கள்.
ீ யுதிஷ்டிரறர,
இங்கிருக்நகயில் துயரிலிருந்து துயருக்றக கசன்ைநைய
முடியும். முற்ைிலும் துயரற்ைவன் இருநம கைந்தவன்
மட்டுறம.”
“ைான் றகாருவது என் துயநர ைீக்குவதற்காக அல்ல. இங்கு
ைிகழும் இப்றபரழிவு என்னும் துயநர ைீக்கும்கபாருட்றை”
என்ைார் யுதிஷ்டிரர். “அதன் கபாறுப்நப என்ைிைமிருந்து
அகற்றும் கமய்நம எது என்று மட்டுறம.”

“இவ்கவாரு பயணத்தில் வழிைைந்தறபாது ைீங்கள் பன்ை ீராயிரம்

சிற்றுயிர்கநை மிதித்துக் ககான்ைீர், யுதிஷ்டிரறர” என்ைார்
இநைய யாதவர். சிைம் ககாண்ை யுதிஷ்டிரர் “என்ைிைம்
அணிச்கசால்கலடுக்க றவண்ைாம். ைான் மானுைநரப் பற்ைி
மட்டுறம றபசுகிறைன்” என்ைார். “உயிர்கைில் றவறுபாடு
றைாக்கும் ஒரு கதய்வத்திைம் எநத றகாருகிைீர், தர்மறர?”
என்ைார் இநைய யாதவர்.

மறுகமாழி கசால்லாமல் தநலநய அநசத்த யுதிஷ்டிரர் “என்

ைாநவ அைக்குதல் எைிது. கண்கணதிறர அழிவு ைிகழ்நகயில்
அைிவுக்கு மட்டுறம உகக்கும் ககாள்நக றபசி அமர்ந்திருத்தல்
அதைினும் எைிது” என்ைார். “அரசன் எை, தந்நத எை ைான்
உைது விழிறைாக்கி றகட்பது இதுறவ, அைகமை கைியாத
கமய்நமயால் என்ை பயன்?”

“இமயத்தால் என்ை பயன்?” என்று இநைய யாதவர் றகட்ைார்.

“அம்மிகயை சநமந்தால் அடுமநைக்காகும். தூகணன்று
ைின்ைால் கூநரநயத் தாங்கும். சிநலகயை ஆைால்
கதய்வறமயாகும். வைதிநச எழுந்தது றதவதாத்மா என்று
முைிவரால் வணங்கப்படுவறதா கவறுமறை வான்கதாட்டு
ைின்ைிருப்பதைால்.”

யுதிஷ்டிரர் திநகத்து றைாக்க இநைய யாதவர் கதாைர்ந்தார்

“அைிக, ஆயிரம் பல்லாயிரம் றகாடி அம்மிகளும் தூண்களும்
கதய்வச்சிநலகளுமாக உருமாைிக்ககாண்றை இருக்நகயிலும்
முகில்சூடி ைின்ைிருக்கும் இமயறம அநைத்துக் கற்களுக்கும்
கபாருள் அைிக்கிைது. அநைத்துக் கல்லும் இமயறம என்று
உணர்ந்தவறை கல்நல அைிகிைான்.”

“விழிதூக்கி றைாக்கி இமயத்நதப் பார்க்நகயில்

புலன்கதாட்ைைியும் பிரம்மம் என்று உைகமழாதவர்
பாரதவர்ஷத்தில் எவர்?” என்ைார் இநைய யாதவர். “கல்
றதநவகயன்ைால் கல்நல எடுங்கள். மநல றதநவகயன்ைால்
மநல ககாள்க! கல்லும் மநலறய என்று உணர்வறத றயாகம்.”

யுதிஷ்டிரர் “அைியின்நம… அநத ஆயிரம்றகாடி கசாற்கநைக்

ககாண்டும் எவரும் மநைத்துவிை முடியாது” என்ைார். பின்ைர்
எழுந்துககாண்டு “றபாதும், இந்தத் தத்துவங்கைன்ைி எநதயும் ைீ
என்ைிைம் கசால்லிவிைமுடியாகதன்று உணர்கிறைன். ைான்
கிைம்புகிறைன்” என்ைார். “ைான் எவநரயும் அருகநழப்பதில்நல”
என்று இநைய யாதவர் கசான்ைார். உைறை “ஆைால்
தூண்டிலிட்டு அமர்ந்திருக்கிறைன்” எை உரக்க ைநகத்தார்.

புரிந்துககாள்ைா விழிகளுைன் றைாக்கிய யுதிஷ்டிரர் “ைான்

விநைககாள்கிறைன், யாதவறை” எை தன் றமலாநைநய
சீரநமத்தார். இநைய யாதவர் எழுந்து ைின்று “ைன்று
யுதிஷ்டிரறர, ைற்கசாற்கநை உநரக்கும் வாய்ப்பு அைித்தீர்கள்”
என்ைார்.

யுதிஷ்டிரர் தநலயநசத்துவிட்டு திரும்பும்றபாது இநைய

யாதவர் “என்நை சந்திக்க விநழவதற்கு முன்ைறர
பிைிகதாருவநர சந்திக்க எண்ணியிருந்தீர்கள், யுதிஷ்டிரறர.
அவநர சந்தித்துவிட்டு இங்கு வந்திருக்கலாம்” என்ைார்.
யுதிஷ்டிரர் திடுக்கிட்ைவர்றபால திரும்பி “யாநர?” என்ைார்.
இநைய யாதவரின் விழிகநைப் பார்த்தபின் “ஆம், ஆைால்
அதைால் இைி பயைில்நல” என்ைார். “அைிந்துககாள்ளுதல்
பயனுள்ைதுதாறை?” என்ைார் இநைய யாதவர்.

“ஆம், ைான் என்னுள் ஏந்திக்ககாண்டிருந்த எண்ணம் சகுைிநய

றைருக்குறைர் கசன்று சந்திப்பதுதான். தைிநமயில். உைம்
கைகிழ்ந்திருக்கும் ஒரு விடியற்காநலயில்” என்ைார் யுதிஷ்டிரர்.
“அநத என் கீ ழ்நமயின் கவைிப்பாைாகறவ இன்று
பார்க்கிறைன். ைான் அைத்றதான் என்றும் அைிககாண்ைவன்
என்றும் எண்ணிறைன். அவநர றைரில் கண்டு என் உள்ைத்நத
திைந்து நவத்தால், நககநை பற்ைிக்ககாண்டு கண்கநை
றைாக்கி றபசிைால் அநைத்தும் சீரநைந்துவிடுகமை
ைம்பிறைன்.”

“அந்த ைம்பிக்நகநய பகற்கைகவைக் ககாண்ைநலந்றதன்.

அநத ைான் ஏன் கசயல்படுத்தவில்நல எை இன்று கதைிவாக
அைிகிறைன். அது கசயற்தைத்தில் உண்நமநய
காட்டிவிைக்கூடும் எை அஞ்சியது என் ஆழம். ஆகறவ அநத
ஓர் இைிய கைகவன்று ககாண்ைநலந்றதன். ஒவ்கவாருைாளும்
இைங்காதலன் எை அவ்கவண்ணத்நத எைக்குள் நவத்து
வருடி மகிழ்ந்றதன். ைரம்பு கதைிக்க அடித்து என்
ைம்பிக்நககநை சிதைடித்தது ைநைமுநை உண்நம. இப்றபாது
அது எைக்கு கூச்சமைிக்கும் ஒரு பநழய ைிநைவு மட்டுறம.”

“அவ்வைவுதாைா?” என்ைார் இநைய யாதவர். “பிைககன்ை?”

என்று யுதிஷ்டிரர் றகட்ைார். “கவறும் அைக்கற்பநையா?
அதற்கப்பால் ஏதுமில்நலயா?” யுதிஷ்டிரர் அவர் விழிகநை
றைாக்கி “கசால்” என்ைார். “அந்த அைக்கற்பநையின் ஆழத்தில்
வஞ்சம் இல்நலயா?” என்ைார் இநைய யாதவர். “ஆம்,
இருந்தது. இப்றபாதும் வஞ்சமில்நல என்று கசால்லமாட்றைன்.
என் எதிரி அவர்.”
இநைய யாதவர் “ஆம், ஆைால் முதன்நம வஞ்சம் அதுவல்ல”
என்ைார். “என் குலமகநை அநவச்சிறுநம கசய்தவன் அவறை”
என்ைார் யுதிஷ்டிரர். இநைய யாதவர் புன்ைநகத்து “ஆம்,
அநதயும்விை ஆழ்ந்த உண்நம ஒன்றுண்டு. ைீங்கள்
முதல்முநையாக உயிநர அஞ்சியது வாரணவதத்தின்
எரிமாைிநகயில். உங்கள் இைப்நப கண்முன் எைக் கண்ைது
அப்றபாதுதான். அன்று சகுைிறமல் ககாண்ை வஞ்சறம ைீங்கள்
முதலில் அைிந்த றபருணர்வு. யுதிஷ்டிரறர, அதிலிருந்து ைீங்கள்
இன்றுவநர மீ ைவில்நல” என்ைார்.

யுதிஷ்டிரர் சில கணங்கள் றைாக்கி ைின்ைபின் கமல்ல தைர்ந்து

மூச்கசைிந்து “ஆகமன்றை ககாள்றவாம். அதிகலன்ை பிநழ?”
என்ைார். “அவ்வாகைன்ைால் றபாரின் றவர் எங்குள்ைது?”
என்ைார் இநைய யாதவர். “என்ைில், ஆம் என்ைில்… ைான்
மறுக்கவில்நல” என்ைார் யுதிஷ்டிரர். “ைான் றகட்பது
அநதத்தான். அவரில் விநழநவ ைிநைத்து என்ைில் வஞ்சம்
விநதத்து மானுைத்நத ககான்ைழித்து விநையாடும் அந்தப்
கபருகைைியின் இரக்கமின்நம பற்ைித்தான்.”

இநைய யாதவர் “அநத அைிய ைீங்கள் சகுைிநய

சந்திக்கலாறம?” என்ைார். “அதைால் பயைில்நல” என்று
யுதிஷ்டிரர் தநலயநசத்தார். “யுதிஷ்டிரறர, உங்கள் வஞ்சத்நத
நகவிடுவதற்காை ஒரு வாய்ப்பு. அவர் தன் விநழநவயும்
நகவிைக்கூடும்” என்ைார். “அது ைிகழாது… ைீ கசான்ைதுறபால்
பருவுலகு தன் இயல்புவிநசகைின் கைைிப்படிறய
கசயல்படுகிைது. இருவரும் ஆழங்கைில் எங்கள் ஊநழ
கபாைித்து நவத்துள்றைாம்.”

இநைய யாதவர் “ஏன் அநத தவிர்க்கிைீர்கள்?” என்ைார்.

யுதிஷ்டிரர் “ைீ கசால், ைான் அவநர சந்தித்தால் இப்றபரழிவு
இல்லாமலாகுமா?” என்ைார். இநைய யாதவர் புன்ைநகத்து
“இது முன்ைறர ைிகழ்ந்துவிட்ைது” என்ைார். யுதிஷ்டிரர் திநகக்க
“நைமிஷாரண்யத்தின் காலம் றவறு, யுதிஷ்டிரறர” என்ைார்
இநைய யாதவர். “ைீங்கள் அவநர சந்தித்தால் இருவர்
கசாற்களும் மாைிமாைி கபாருள் அைிக்கக் கூடும்.”

“ஆைால் ைான் அஸ்திைபுரிக்கு கசல்லமுடியாது” என்ைார்

யுதிஷ்டிரர். “வருக, அவநர சந்திக்க ைான் ஆவை கசய்கிறைன்”
என்ைார் இநைய யாதவர். மீ ண்டும் கற்படியில்
அமர்ந்துககாண்டு “அமர்க!” என்ைார். யுதிஷ்டிரர் அமர்ந்ததும்
முற்ைத்து மணலில் ஒரு சிறு அநரவட்ைத்நத வநரந்தார்.
“இநத முழுநமகசய்க!” என்ைார். யுதிஷ்டிரர் அவநர
ஐயத்துைன் றைாக்கிவிட்டு அநத முழுநமகசய்தார். மறுகணம்
அவர் அஸ்திைபுரியில் சகுைியின் மாைிநகயில் இருந்தார்.

இமைக்கணம் - 34

யுதிஷ்டிரர் சகுைியின் அநைவாயிநல அநைந்தறபாது

காலடிறயாநச றகட்டு துயில் விழித்த வாயிற்காவலன்
திடுக்கிட்டு வாய்பிைந்தான். உைலில் கூடிய பதற்ைமாை
அநசவுகளுைன் உள்றை கசல்ல திரும்பி உைறை அவநர
றைாக்கி திரும்பி வணங்கி மீ ண்டும் உள்றை கசல்ல முயல
அவன் றதாள்கதாட்டு தடுத்த யுதிஷ்டிரர் “ைான்
எவருமைியாமல் தைிப்பட்ைமுநையில் காந்தாரநர சந்திக்க
வந்றதன். அவரிைம் கசால்” என்ைார். அவன் தநலவணங்கி
உள்றை கசன்ைான்.

அவன் திரும்பிவந்து தநலவணங்கி உள்றை கசல்லும்படி

நககாட்டியதும் “என் நமந்தன் சர்வதன் எைக்குத் துநணயாக
வந்துள்ைான். அவநை ஓய்கவடுக்கச் கசால்க!” என்ைபின்
யுதிஷ்டிரர் உள்றை கசன்ைார். அநைக்குள் சகுைி இல்நல.
மஞ்சமும் அருறக இரு பீைங்களும் ஒழிந்துகிைந்தை.
சூதுப்பலநக காய்கள் பரப்பிய ைிநலயில் விரிந்திருக்க
அப்பால் சாைரத்திலிருந்து காற்று வந்து திநரச்சீநலகநை
கைைியச்கசய்தது.

யுதிஷ்டிரர் உப்பரிநகயில் சகுைி ைிற்பநத கண்ைார். அவருக்கு

பின்ைால் கசன்று ைின்று “வணங்குகிறைன், காந்தாரறர” என்ைார்.
சகுைி திரும்பாமல் மறுகமாழி கசால்லாமல் அநசவிலாது
ைின்ைார். “உங்கநை சந்திக்க வந்றதன், காந்தாரறர” என்ைார்
யுதிஷ்டிரர் மீ ண்டும். சகுைி கமல்ல முைகிைார். “ைாம்
ஒருமுநைகூை றைருக்குறைர் எை சந்தித்ததில்நல.
எண்ணிறைாக்குநகயில் அது கபரிய விந்நதகயைப்படுகிைது.
எண்ணிறைாக்கிைால் ைாம் இருவர் ககாண்ை முரறண
இநவயநைத்தும். ைாம் இருவர் சூதாடியுமிருக்கிறைாம்.
ஆைால் உநரயாடியதில்நல.”

“சூது ஓர் உநரயாைறல” என்ைார் சகுைி. யுதிஷ்டிரர் சற்று

தடுமாைி “ஆம்” என்ைபின் “ைாம் ஏன் றபசிக்ககாள்ைக்கூைாது?
ைான் அநதறய ஆண்டுக்கணக்கில் கைவுகண்டுவந்திருக்கிறைன்.
இப்றபாதில்நல எைில் இைியில்நல என்று றதான்ைியது. ஒரு
கைவு. அதில் இநைய யாதவர் என்ைிைம் ஒரு வநையத்நத
ைிநைவாக்கச் கசான்ைார். ைான் அநத ைிரப்புகிறைன்.
விழித்துக்ககாண்ைதுறம இங்றக வந்தாகறவண்டுகமை முடிவு
கசய்றதன். நமந்தநை அநழத்துக்ககாண்டு வணிகைாக
ைகர்புகுந்றதன். காவலர் என்நை அைிவார்கள். ஆகறவ ைான்
மட்டுறம அைிந்த கரவுப்பாநத வழியாக வந்றதன்” என்ைார்.
“ைாகங்கைின் பாநத அது” என்ைார் சகுைி. யுதிஷ்டிரர் “ைாம்
றபசிக்ககாள்ைலாம், காந்தாரறர. ைாம் இைக்கு
றபசறவண்டியதில்நல. கசால்திைன் காட்ைறவண்டியதில்நல.
றபாரிடும்கபாருட்டு ைான் வரவில்நல. கைஞ்றசாடு கைஞ்கசை
தழுவிக்ககாள்ைறவ வந்றதன்” என்ைார். சகுைி “ைம்மிநைறய
அது இயல்வதா என்ை?” என்ைபடி திரும்பிைார். “இது ைீங்கள்
இறுதிவநர முயன்ைீர்கள் என்று ைாநை உங்கநை
ைிநைவுபடுத்திக்ககாள்வதற்காை முயற்சி அல்லவா?”
யுதிஷ்டிரர் “இருக்கலாம், ஆைாலும் ைான் வந்திருக்கிறைன். இது
ஒரு வாய்ப்பு. ைாம் றபசிக்ககாள்றவாம்” என்ைார்.

சகுைி சில கணங்கள் இநமக்காமல் றைாக்கியபின் “ஆம், அது

ஒரு வாய்ப்றப” என்ைார். “றபசுறவாம்” என்ைபடி தன் கால்கநை
ைீக்கி ைீக்கி நவத்து உள்றை வந்தார். யுதிஷ்டிரநர அவர்
கைந்துகசல்லும்றபாது கமல்லிய புண்வாநை எழுந்தது.
பீைத்தில் வலிமுைகலுைன் அமர்ந்து சிறுபீைத்தின்
கமத்நதறமல் காநலத் தூக்கி நவத்தார். அமர்க எை
யுதிஷ்டிரருக்கு நககாட்டிைார். யுதிஷ்டிரர் அமர்ந்ததும்
நககநை மார்பின்றமல் கட்டியபடி காத்திருந்தார். அவருநைய
சிைிய விழிகள் உணர்வற்ைநவ றபாலிருந்தை. ஓைாயின்
விழிகள். இரு றசாழிகள் றபால. ஒைியற்ை கூர்நம
ககாண்ைநவ.

யுதிஷ்டிரர் “ைான் கசால்வதற்கு தத்துவறமா அரசுசூழ்நகறயா

ஏதுமில்நல, காந்தாரறர. ைான் கவறும் தந்நதயாக, அரசைாக
இங்றக வந்திருக்கிறைன். இந்தப் றபார் றபரழிவிறலறய முடியும்
எை என்நைப்றபால் ைீங்களும் அைிந்திருப்பீர்கள். இதைால்
ைாம் அநைவது எதுவாக இருந்தாலும் இருமைங்கு
விநலககாடுத்திருப்றபாம். எைிய மக்கள் இைப்பார்கள். ைம்
நமந்தர் மடிவார்கள். ைிநைவில் கபருவடுகவை இநத
மானுைம் கைடுங்காலம் ககாண்டுகசல்லும். இநதச் கசலுத்திய
அநைவரும் தநலமுநைறதாறும் பழிககாள்வார்கள்” என்ைார்.
சகுைி இதழ்றகாை புன்ைநகத்து “ஆம்” என்ைார். “ஆைால் ைான்
பழியஞ்சவில்நல. ைீர் அஞ்சுகிைீர்.”

“ஆம், ைான் அஞ்சுகிறைன்” என்ைார் யுதிஷ்டிரர். “ைான்

மன்ைாைறவ வந்றதன். ைாம் இநத ைிறுத்திக்ககாள்றவாம்.
உங்களுக்கு என்ைிைம் கசால்ல என்ை உள்ைகதன்று கூறுக!
ைான் கசய்யறவண்டுவகதன்ை என்று கூறுக!” அவர் நககள்
இரப்பநவ எை குவிந்து ைீண்ைை. “எந்த எல்நலவநர தாழவும்
ைான் சித்தமாக உள்றைன். றகாநழகயன்றும் கீ ழ்மகன் என்றும்
இழிவுககாள்ைறவா, அநைத்நதயும் இழந்து
கவறுநமககாள்ைறவா. ைான் கசய்யறவண்டுவகதன்ை என்று
கசால்லுங்கள்.”

சகுைி “கதைிவாக பலமுநை கசால்லிவிட்றைன். எைக்கு

இந்ைிலம் றவண்டும்” என்ைார். யுதிஷ்டிரர்
“எடுத்துக்ககாள்ளுங்கள்… ைான் விட்டுவிடுகிறைன். எைக்கு
இங்குள்ை எதுவும் றவண்டியதில்நல. அஸ்திைபுரிநய ைான்
துைக்கிறைன்” என்ைார். “அஸ்திைபுரி மட்டுமல்ல
உநைநமகயன்ைிருப்பது. பாண்டுவின் கபயறர உங்களுக்கு
உநைநமதான்.” யுதிஷ்டிரர் தன்வநத கவைியுைன் “அநதயும்
அைித்துவிடுகிறைன்… கபயரிலியாக கிைம்புகிறைன்” என்ைார்.
சகுைி “ைிலம் எை ைான் கசான்ைது அஸ்திைபுரிநய அல்ல.
பாரதவர்ஷத்நத” என்ைார். “ஆற்ைல்ககாண்ை இநைறயாருைன்
ைீங்கள் எங்கு கசன்ைாலும் எங்களுக்கு எதிரிறய.”

“பாரதவர்ஷத்திலிருந்றத கிைம்புகிறைாம். பீதர்ைாடு

கசல்கிறைாம், இல்நலறயல் யவைைாட்டுக்கு… ைாங்கள் உங்கள்
பாநதயில் குறுக்றக வரப்றபாவறத இல்நல” என்ைார்
யுதிஷ்டிரர். “உங்கள் புகழ் குறுக்றக வரும். ஒவ்கவாருைாளும்
சூதரும் கவிஞரும் குடிகளும் அர்ஜுைன் வில்நலயும் பீமைின்
றதாநையும் புகழ்ந்து றபசுவர்” எை சகுைி புன்ைநக கசய்தார்.
“அவர்கள் முற்ைழிக்கப்பைாமல் அவர்கைின் புகழ் அழியாது.
அப்புகழ் இருப்பதுவநர ைாங்கள் எந்ைிலத்நதயும் முழுதாை
இயலாது.”

“ைாங்கள் பணிகிறைாம். வில்நவத்து அடிபணிந்து

விநைககாள்கிறைாம்” என்ைார் யுதிஷ்டிரர். “ஆம், அப்றபாது
ைாங்கள் ககாண்ைகதல்லாம் உங்கள் ககாநைகயன்றை ஆகும்.
வரத்துைன்
ீ ககாநையும் றசர றமலும் புகழ்கபறுவர்கள்.
ீ றமலும்
எங்கநை கவல்வர்கள்.
ீ ஒருறபாதும் அநத ைாங்கள்
ஒப்பவியலாது.” யுதிஷ்டிரர் கசால்லிழந்து கவறுமறை றைாக்கி
அமர்ந்திருந்தார். அந்த முட்டுப்கபருஞ்சுவநர அவர் அப்படி
றைாக்கியறத இல்நல என்று உணர்ந்தார்.

சகுைி “என்ை கசய்வது? கசால்க, பாண்ைவறர!” என்ைார். “ைான்

என்ை கசய்யறவண்டும்?” என்ைார் யுதிஷ்டிரர் தைர்ந்த குரலில்.
“முழுவிநசயுைன், முழுப்பநைவல்லநமயுைன் எங்கநை
எதிர்த்து ைிற்கறவண்டும். ைீங்கள் எங்களுக்குச்
கசய்யறவண்டுவது அது ஒன்றை. பநைக்கைத்தில் எங்கள் முன்
ஒருகணமும் விட்டுக்ககாடுக்காமல் கபாருதி றதாற்று
முற்ைழியறவண்டும். உங்கள் குருதிநய ைாங்கள் கைஞ்சில்
பூசிக்ககாள்ைறவண்டும். உங்கள் குடிகைின் குருதிறமல்
கவற்ைிக்கூத்திைறவண்டும். அநத மட்டுறம ைீங்கள்
கசய்யமுடியும்.” முகம் றகாணலாகி “ஆைால் அநத
தவிர்க்கறவ இங்கு வந்துை ீர், பாண்ைவறர” என்ைார் சகுைி.
யுதிஷ்டிரர் கைஞ்சின் எநை தாைாமல் உைநல அநசத்தார்.
ைீள்மூச்சுவிட்டு தன்நை எைிதாக்கிக்ககாள்ை முயன்ைார்.
பின்ைர் கதாண்நைநய கநைத்து குரல்தீட்டியபடி “காந்தாரறர,
மானுைத்தின்கபாருட்டு உங்கள் நமந்தரின்கபாருட்டு ஓர்
அணுறவனும் இதில் விட்டுக்ககாடுக்க இயலாதா தங்கைால்?”
என்ைார். சகுைி “விட்டுக்ககாடுக்கிறைன். ஆைால் எந்த
அணுநவ எை ைீங்கள் கசால்லறவண்டும்” என்ைார்.

சிலகணங்கள் எண்ணியபின் யுதிஷ்டிரர் “ைாங்கள் இப்புவியில்

எங்றகனும் வாழ்கிறைாம்” என்ைார். “எங்கு வாழ்ந்தாலும் உங்கள்
புகழ் றதடிவரும். எங்கநைச் சூழ்ந்து அது
ஒலித்துக்ககாண்டிருக்கும். இைந்தபின் மானுைைின் புகழ் ஏன்
கபருகுகிைது? வாழும் மானுைைின் எதிரியல்புகள் அவன்
புகழுக்கு மறுதரப்நப அநமத்துக்ககாண்றை இருக்கின்ைை.
இைந்தவைின் கசய்நககள் மைக்கப்படுகின்ைை. புகழ் மட்டும்
கசால்லி கபருக்கப்படுகிைது. பாண்ைவறர, மநைந்தவர்
இைந்தவநரவிை ஆற்ைல்மிக்கவர். இைந்தவருக்கு இல்லாத
பூைகம் மநைந்தவருக்கு உண்டு. அவர்கள் மீ ண்டு வர
வாய்ப்புகள் உண்டு. அவர்கைின் புகழ் கபருகிக்ககாண்றை
இருக்கும்.”

யுதிஷ்டிரர் தத்தைித்தபின் “இங்றகறய இநைறயார் எை

அநமகிறைாம். ைிலறமா அரசமுநைநமறயா றதநவயில்நல.
என் தம்பியரும் ைானும் துரிறயாதைனுக்கு
முற்ைடிநமயாகிறைாம். அநத அைிவிக்கிறைாம்” என்ைார். “பீமன்
ஏறதனும் மக்கள்மன்ைில் அரசநை றபாருக்கநழப்பான் எைில்
அரசன் றபார்புரிந்தாகறவண்டும் அல்லவா?” என்ைார் சகுைி.
“அநழக்கமாட்ைான். அவன் ஆநணயிடுவான்” என்ைார்
யுதிஷ்டிரர். “அநழக்காவிட்ைால் அது கவல்வான் என்பதைால்
என்றை ககாள்ைப்படும். அரசைின் மணிமுடி பீமைால்
அைிக்கப்பட்ைதாகறவ ககாள்ைப்படும்.” சலிப்புைன்
தநலயநசத்து பின் எண்ணி உைமிரங்க “றவகைன்ைதான்
கசய்வது, காந்தாரறர?” என்ைார் யுதிஷ்டிரர்.

“ைான் முன்பு கசான்ைநத, முழுவிநசயும்ககாண்டு

கைம்ைில்லுங்கள். றபாரிட்டு தநலவழ்த்துங்கள்.
ீ உங்கள்
கைஞ்சுகள்றமல் மிதித்து ைாங்கள் ைின்ைிருக்நகயில் இது
முடியும். பாண்ைவறர, குருதிக்குரியது குருதியாலன்ைி தீராது.”
யுதிஷ்டிரர் “உங்கள் நமந்தரும் கைம்புகுவார்கள். உங்கள்
குடிகள் றபாரிலழிவார்கள்” என்ைார். “அவர்களும் ைானும் றவைா
என்ை?” என்ைார் சகுைி. அச்கசால் யுதிஷ்டிரநர திடுக்கிைச்
கசய்தது. அவர் சகுைியின் மங்கலாை விழிகநை றைாக்கிைார்.
எரிச்சலுைன் விழிகநை திருப்பிக்ககாண்டு “ைீங்கள் றபாரில்
கவல்லப்றபாவதில்நல. இநத அைியாவிட்ைால்
உங்கநைப்றபான்ை மூைர் இப்புவியில் இல்நல” என்ைார்.
“கவற்ைிநய விநழந்து கவற்ைிகயை ைம்பி றபாரிடுவறத வரர்
ீ
வழக்கம்” என்ைார் சகுைி.

“கவற்ைி இல்நல என்று அைிந்தும் தன்நையும் தன்நை

ைம்பியவர்கநையும் றபரழிவுக்கு ககாண்டுகசல்லுதல் வணரின்
ீ
இயல்பு” என்ைார் யுதிஷ்டிரர். சகுைி புன்ைநகத்து “கவற்ைி
உறுதிகயன்ைால் ஏன் அஞ்சுகிைீர்கள், பாண்ைவறர?” என்ைார்.
“ைான் பழிநய அஞ்சுகிறைன். அைத்நத எண்ணுகிறைன்” என்ைார்
யுதிஷ்டிரர். “கவற்ைி கிநைக்குகமன்று உறுதி இருந்தால்
இழப்நப அஞ்சுபவர் யார்? இழப்பில்நல என்று அைிந்தால்
அைத்நத எண்ணுபவர் யார்?” என்ைார் சகுைி.

“ைான் உங்கள் விழிறைாக்கி றகட்கிறைன் காந்தாரறர, இது அைமா

எை ஒருறபாதும் ைீங்கள் என்ைிைம் றகட்கப்றபாவதில்நலயா?”
என்ைார் யுதிஷ்டிரர். “இல்நல, கதய்வங்கைிைமும்
றகட்கப்றபாவதில்நல. ஏகைன்ைால் அைகமன்பது
கவன்ைவைின் பசப்பு, றதாற்பவைின் மன்ைாட்டு,
பிைிகதான்றுமல்ல என்று ைான் அைிறவன்” என்ைார் சகுைி.
“அைமிலாது புவி இல்நல” என்ைார் யுதிஷ்டிரர். “புவிக்குள்
புநதந்துகிைக்கும் மாபலி எந்த அைத்தால் அங்கு கசன்ைார்?
ககாநைகயனும் அைத்தாலா?” என்று சகுைி ஏைைத்துைன்
றகட்ைார். “அவர் ககாண்ை அைத்நதவிைப் றபரைம் ஒன்ைால்”
என்ைார் யுதிஷ்டிரர். “சிற்ைைத்நத றபரைம் விழுங்குகிைது
என்ைால் அதற்ககன்று அைறமதுமில்நலயா?” என்று சகுைி
ைநகத்தார்.

யுதிஷ்டிரர் அவநர ைீர்நமககாண்ை கண்களுைன்

றைாக்கிக்ககாண்டிருந்தார். “ைீங்கள் அைிவுநைறயார் என்ைால்
காறைகலிறலறய மநைந்துறபாயிருக்கறவண்டும். மீ ண்டு
வந்திருக்கலாகாது. மீ ண்டுவரச் கசய்தது உங்கள்
துநணவியின்கபாருட்டு எடுத்த வஞ்சிைம். பாண்ைவறர,
அவ்வஞ்சிைம் உநரக்கப்பட்ைறபாறத றபார் முற்ைாக
முடிகவடுக்கப்பட்டுவிட்ைதல்லவா?” என்ைார் சகுைி. யுதிஷ்டிரர்
அவர் என்ை கசால்லவருகிைார் என்று புரியாமல்
கவைித்துப்பார்த்தார்.

“ஒருவழி உள்ைது, பாண்ைவறர. மீ தியின்ைி அநைத்நதயும்

அது முடித்துநவக்கும். பாண்ைவர்கள் எங்களுக்கு
எவ்வநகயிலும் பநகறயா ைிகறரா அல்ல என்று ைாங்கள்
ைம்பச்கசய்யும். ைீங்கள் எவ்வநகயிலும் ஒரு கபாருட்ைல்ல
என்று இன்ைிருப்றபாரும் ைாநை எழுறவாரும் முற்ைாக ஏற்கச்
கசய்யும். உண்நமயில் அதன்பின் பாதிைாட்நை, பாண்டுவின்
கபயநர உங்களுக்கு அைிப்பதிலும் அஸ்திைபுரியின்
அரசனுக்கு தநைறயதுமிருக்காது.” புன்ைநக ஒரு
தநசவநைகவை தங்கியிருந்த முகத்துைன் “குலப்பழி எை
ைீங்கள் எண்ணுவது முற்ைாக ைீங்கும். குடிக்குள் அநைத்தும்
முடியும்” என்ைார் சகுைி. யுதிஷ்டிரர் “என்ை அது?” என்ைார்.
அக்குரல் கவைிறய ஒலித்ததா என்றை ஐயமாக இருந்தது.

“அஸ்திைபுரியின் அரசைின் ஆழமைிந்து ைான் கசால்வது இது.

ஈநரந்து தநலககாண்ை அரக்கர்றகான் கைஞ்சில் வாழ்ந்த
விநழவுக்கு ைிகர் அது. ஒைிக்கும்றதாறும் ஆற்ைல்ககாண்டு
கதய்வகமன்றை எழுந்து அநைத்நதயும் ஆள்வது அதுதான்…”
யுதிஷ்டிரர் கைஞ்சிடிப்புைன் றைாக்கிக்ககாண்டிருந்தார்.
“அத்தநை பூசல்கநையும் முற்ைாக முடிப்பது அது.
ஏகைன்ைால் அநைத்துக்கும் முதல் விநத அது” என்ைார்
சகுைி. அவர் முகத்தில் அதுவநர இருந்த கமன்புன்ைநக
மநைந்தது. விழிகைில் றமலும் இடுங்கலும் ஒைியநணதலும்
ைிகழ்ந்தை.

சிலகணங்கள் அவர் ஏதும் கசால்லவில்நல. யுதிஷ்டிரர்

கவறுமறை றைாக்கிக்ககாண்டிருந்தார். சகுைி “திகரௌபதி
அஸ்திைபுரியின் அரசர் துரிறயாதைநர
மணம்புரிந்துககாள்ைட்டும். அஸ்திைபுரியின் அரியநணயில்
அவருக்கு அரசிகயை அமரட்டும்” என்ைார். யுதிஷ்டிரர்
அச்கசாற்கள் கசவிப்பதியாமல் கவற்றுறைாக்குைன்
அமர்ந்திருந்தார். “உைம்ககாள்வது கடிைகமன்று ைானும்
அைிறவன். ஆைால் பாஞ்சாலத்துக் குலஒழுக்கத்திற்கு இது
மாைல்ல. ஐவருக்குத் துநணவி ஆைாவகதாருவநர ஏற்பது
பிநழயும் அல்ல.” யுதிஷ்டிரர் குைிர்ைீரில் ைநைந்தவர்றபால
வியர்நவயுைன் ைடுங்கிக்ககாண்டிருந்தார். கைஞ்சில் ஒரு
கசால்லும் எழவில்நல.
“இருவர் இங்றக சத்ராபதி என்று அநமய முடியாகதன்பறத
கமய்யாை சிக்கல், பாண்ைவறர. இருவரும்
அநமந்தாகறவண்டும் என்பது ஊழ். இருமுநைநயயும்
றசர்த்து முடிச்சிட்ைாகலாழிய தீர்வநமயாது இதற்கு” என்ைார்
சகுைி. “என்ைைா கசான்ைாய், இழிமகறை?” என்று கூவியபடி
யுதிஷ்டிரர் பாய்ந்கதழுந்தார். ஓங்கி சகுைிநய உநதக்க பீைம்
சரிந்து சகுைி ைிலத்தில் விழுந்தார். மீ ண்டும் உநதக்க
காகலடுத்த யுதிஷ்டிரர் சகுைியின் புண்பட்ை காநல
றைாக்கிவிட்டு மூச்சிநரக்க ைின்ைார். “இழிமகறை, இழிமகறை,
இழிமகறை” என்று கூச்சலிட்ைார்.

“அவைிைம் கசன்று றகளுங்கள், பாண்ைவறர. பாரதவர்ஷத்தின்

மும்முடி சூடி அமர்வதற்கு அதுறவ எைிய வழி என்ைால்
அவள் ஒப்புவாைா என்று.” யுதிஷ்டிரர் தன் காநல ஓங்கியபடி
மீ ண்டும் முன்ைகர்ந்தார். “வாநயமூடு… வாநயமூடு!
கீ ழ்பிைப்றப!” என்று மூச்கசாலிக் குரலில் கசான்ைார். “ைீங்கள்
றகட்கமாட்டீர்கள்…” என்று சகுைி சிரித்தார். கமல்ல புரண்டு
வலியுைன் முைகியபடி “மிகமிக எைிதாைது. ஆைால்
கசய்யமாட்டீர்கள்” என்ைார். “ஆம், ஏகைன்ைால் ைான்
ஆண்மகன். கற்புள்ை கபண்ணின் கருவில் பிைந்தவன்.”

சகுைி “கைஞ்சுக்குள் கற்புள்ை கபண் எை எவளுமில்நல”

என்ைார். “ைீ ைஞ்சு… முற்ைழிக்கறவண்டிய தீங்கு” என்ைபடி
யுதிஷ்டிரர் கால்தைர்ந்து பின்ைால் கசன்ைநமந்தார். “இறதா
ைீங்களும் றபார் அைிவித்துவிட்டீர்கள், பாண்ைவறர” என்ைார்
சகுைி. “ஆம், றபார்தான். உன் குடிநய மிச்சமின்ைி அழிக்காமல்,
ைீ ைைந்த மண்நண குருதியால் கழுவாமல் என் வஞ்சம்
அநணயாது. இப்புவியில் எைக்கிநழக்கப்பட்ை சிறுநமயின்
உச்சம் இப்றபாது ைீ கசான்ைதுதான்” என்ைார் யுதிஷ்டிரர்.
“பாண்ைவறர, ஒரு றபச்சுக்கு கசால்கிறைன். இப்படி ைான்
கசான்றைன் எை அவைிைம் கசால்லுங்கள். அவள் சீைி
மறுப்பாள். உங்கள் சங்கறுக்க எழுவாள். ஏழு ைாட்கள்
எண்ணியபின் முடிகவடுக்கும்படி அவைிைம் றகாருங்கள். ஏழு
ைாட்களுக்குப் பின் அவள் அறத சிைத்துைன் றமலும்
விநசயுைன் மறுப்பாள். அவைிைம் ஒருகணறமனும் அவள்
அவ்வழிறய கசன்ைாைா என்று றகளுங்கள். அைல்கதாட்டு ஓர்
ஆநணயிடும்படி றகாருங்கள். ஆநணயிடுவாகைை
ைிநைக்கிைீர்கைா?” யுதிஷ்டிரர் திநகத்து அமர்ந்திருந்தார்.

சகுைி றமலும் றமலும் குரல்கதைிந்தார். “மானுை உள்ைத்தின்

வழிகள் முடிவிலாதநவ. விண்ணில் முப்பத்துமுக்றகாடி
றதவர்கைாகவும் ஆழங்கைில் மூவாயிரத்துமுந்நூற்று
முப்பத்துமுக்றகாடி ைாகங்கைாகவும் ைிநைந்திருப்பநவ
அநவறய.” சகுைி காநல அநசக்க முயன்று வலியுைன்
முைகி கண்கநை மூடி தநலநய பின்னுக்கு
சரித்துக்ககாண்ைார். தைர்ந்த குரலில் “பிைககன்ை அைம்?
எங்குைது ஒழுக்கம்? எவர் கற்புள்ைவர்? அைத்றதார் என்பவர்
யார்?” என்ைார்.

விட்டில் எை தநல ைடுங்கிக்ககாண்டிருக்க யுதிஷ்டிரர் அவநர

சிவந்து கலங்கிய விழிகைால் றைாக்கிக்ககாண்டிருந்தார். “அந்த
எல்நல வநர எந்த அைத்தானும் தன்நையும் பிைநரயும்
இழுப்பதில்நல, பாண்ைவறர” என்று சகுைி ைநகத்தார்.
யுதிஷ்டிரர் எழுந்தார். “என்நை தூக்கிவிட்டுவிட்டுச் கசல்க,
பாண்ைவறர!” என்ைார் சகுைி. யுதிஷ்டிரர் கவறுப்பால் சுழித்த
முகத்துைன் ைின்ைார். “எைக்காக கசால்லவில்நல, பாண்ைவறர.
ைீங்கள் கவைிறய கசல்நகயில் ைான் இப்படி கிைந்தால் ைீங்கள்
இங்றகறய சிநைப்படுவர்கள்.
ீ ககால்லவும் பைலாம்” என்ைார்
சகுைி.

பற்கள் கதரிய சிரித்து “ஆம், அைத்தின்கபாருட்றை.

இல்நலகயன்ைால் ைீங்கள் எப்படி அஸ்திைபுரிக்குள் ைின்று
என்நை பழிக்கமுடியும்?” என்ைார். யுதிஷ்டிரர் அருறக வந்து
நககநை ைீட்டி சகுைியின் நககநை பற்ைிக்ககாண்ைார். தூக்கி
அமரச்கசய்தறபாது வலியுைன் முைகி பற்கநைக் கடித்த சகுைி
“கதய்வங்கறை… மூதாநதயறர” என்று கூவிைார். பீைத்தில்
மீ ண்டும் அமர்ந்ததும் “ைீங்கள் சிைத்துைன் மீ ள்கிைீர்கள்,
பாண்ைவறர. சிைம் றவண்டியதில்நல. உங்கள் சிைம் சரிறய.
ஆைால் என் கூற்று பிைிகதாரு சரி. எண்ணிப்பாருங்கள்”
என்ைார்.

“ைான் கசான்ைநதப்றபால் பாரதவர்ஷத்திற்கு ைலம் பயக்கும்

பிைிகதான்று உண்ைா? றபார் இல்லாமலாகும். குலம்
ஒன்ைாகும். மக்கள் ைலம்ைாடும் இரு ஆட்சியாைர்கள்
பாரதவர்ஷத்திற்கு அநமவார்கள். அவர்கநை எதிர்க்க இங்கு
எவருமில்நல. றபார்களும் பூசல்களும் இன்ைி ஒருகுநைக்கீ ழ்
பாரதம் ஆைப்படும். றபாகராழிந்த ைாட்டில் திருமகளும்
கநலமகளும் குடிறயறுவார்கள். றவள்வி கசழிக்கும். கைைிகள்
ைிநலககாள்ளும். ஞாைமும் தவமும் கபருகும். கநலகள்
வைரும்” என்ைார்.

தநலநய அநசத்து “றவண்ைாம்” என்ைார் யுதிஷ்டிரர். “றகட்கக்

கசக்கும்தான். ஆைால் எண்ணிப்பாருங்கள், ைம்
தநலமுநைகளுக்கு ஒைிமிக்க பாரதப் கபருைிலம் நகக்கு
வரும். அநதவிை மூதாநதயருக்கும் கதய்வங்களுக்கும்
உகந்தது எது?” “ைான் கிைம்புகிறைன். கசால்கலாடுக்குக!” என்ைார்
யுதிஷ்டிரர். “ஏன் கசக்கிைது என் கசால்? அநத
எண்ணிப்பாருங்கள். அரசியின் ஆணவம் புண்படும்
இல்நலயா?” யுதிஷ்டிரர் ைாகவடுப்பதற்குள் “தன்மதிப்பு எை
தைக்குத் றதான்றுவது பிைருக்கு ஆணவம்” என்ைார் சகுைி.

“ைான் கைைியுநையவள் என்னும் ைிநைவு. ைான் வநையாதவள்

என்னும் கபருமிதம். பிைர்முன் ைிமிர்வு. பாண்ைவறர,
பநைககாண்டுவந்த அரசன் முன் முடி அடிபை வணங்கி கப்பம்
அைித்து ைாடுககாள்ளும் அரசர் உண்டு. அவனுக்கு மகநை
மணம்கசய்து ககாடுப்பதுண்டு. மகநை அவைிைம்
அடிநமகயை அனுப்புவதுண்டு. அரசிநய அவனுக்கு அைிக்கும்
வழக்கமும் உண்டு. மக்கள் ைலன் கபாருட்டு, ைாடுகாக்கும்
கபாருட்டு அநைத்தும் அவர்களுக்கு ஒப்பப்பட்டுள்ைது.
அரசாள்றவார் தங்கள் தைிமதிப்நப, தன்ைலநை, குடிநய,
மூதாநதயநரக்கூை முதன்நமப்படுத்தாலாகாகதன்பறத பராசர
கைைிநூல். பயின்ைிருப்பீர்கள், பாண்ைவறர.”

யுதிஷ்டிரர் அைியாத கணத்தில் உைமுநைந்து விசும்பியழத்

கதாைங்கிைார். உதடுகநை அழுத்தியபடி விழிகநை இறுக்கி
தன்நை அைக்கி அநைத்த கதாண்நைநய மீ ட்ைதும் பற்கநைக்
கடித்தபடி, கழுத்துத்தநசகள் இழுபட்டு அதிர “இந்த ஒவ்கவாரு
கசால்லுக்காகவும் உன் குலத்நத அழிப்றபன். உன் நமந்தர்
கைத்தில் சிநதந்து கிைப்பநதக்காண ைாறை கசல்றவன். உன்
குருதிநய மிதித்துச்கசன்று என் றதவியிைம் ைான்
பழிைீக்கிறைன் என்றபன்” என்ைார்.

சகுைியின் புன்ைநகநயக் கண்டு உைல் எரிய பற்ைிய

சிைத்துைன் “இைி ஒரு கசால் இல்நல. கதய்வங்கறை
வந்தாலும் தணிதல் இல்நல. காந்தாரக் குடியின் முற்ைழிவு
அன்ைி எதிலும் அநமவதில்நல. என் குடிறய அழிந்தாலும் சரி.
என் நமந்தர் இைந்தாலும் சரி. என் குருதியில் ஒரு துைி
இப்புவியில் எஞ்சுவதுவநர காந்தாரத்நத அழிக்கறவ அது
ைின்ைிருக்கும். மாற்ைில்நல, இதுறவ என் வஞ்சம். அைிக
கதய்வங்கள்!” என்ைார்.

சகுைியின் விழிகள் அைிககாண்ைநவ எை கைிந்தை. முகம்

கைகிழ “இவ்வைவுதான், பாண்ைவறர. என் ைிநலநய அைிய
வந்தீர்கள் அல்லவா? ைீங்கள் உங்கள் றதவிறமல் ககாண்டுள்ை
அறத பற்நை ைான் ைிலத்தின்றமல் ககாண்டிருக்கிறைன். என்
வஞ்சிைறம என் அைம். அநத கைகிழ்த்துவது எைக்கு சாவுக்கு
ைிகர்” என்ைார். யுதிஷ்டிரர் அவநர சிலகணங்கள் றைாக்கிவிட்டு
“ஆம், புரிந்துககாண்றைன்” என்ைார். “குருதி” என்ைார் சகுைி.
“ஆம், குருதிமட்டும்” என்ைபின் யுதிஷ்டிரர் தன் றமலாநைநய
அணிந்துககாண்டு கவைிறய கசன்ைார்.

காவலன் அவநர றைாக்கி வணங்கிைான். பல ஆண்டுகள்

முதுநமககாண்ைவநரப்றபால ைைந்து படிகைில் இைங்கி
முகப்புக்கூைத்நத அநைந்தார். சர்வதன் அவநரக் கண்டு
எழுந்து ைின்ைான். அவநை தன்நை கதாைரும்படி
கசால்லிவிட்டு கவைிறய கசன்று றதரிறலைி அமர்ந்தார். அவன்
ஏறும்றபாது றதர் சற்று உநலய உைல் அநசந்தறபாது அது
ஒரு கைறவா என்னும் எண்ணத்நத அநைந்தார்.

இமைக்கணம் - 35

நைமிஷாரண்யத்தில் இநைய யாதவரின்

குடில்முற்ைத்திற்கு மீ ண்டு வந்ததுறம யுதிஷ்டிரர் உரத்த
குரலில் “எைக்கு ஐயகமை ஏதுமில்நல, இத்கதைிநவ ைான்
எப்றபாதும் அநைந்ததில்நல. யாதவறை, இந்தக் கசப்பு
ைிநைந்த கைவின்கபாருட்டு ைான் உைக்கு ைன்ைியுநையவன்”
என்ைார். “இங்கு அைகமன்றும் கைைிகயன்றும் மாைாத
ஏதுமில்நல. அநவயநைத்தும் மானுை உருவாக்கங்கறை.
அவரவர் இலக்குக்கும் இயல்புக்கும் ஏற்ப கண்ைநைவை.
அந்தந்த சூழலுக்றகற்ப விநைவை. ஆற்ைலுக்றகற்ப
ைிநலககாள்வை” என்ைார்.

“கணகமாரு அைம். தருணத்திற்கு ஒன்று. உள்ைத்திற்கு ஏற்ப.

இங்கு ஒவ்கவாரு கணமும் ைிகழ்ந்துககாண்டிருப்பது
அைங்கைின் றமாதல். ைாம் ககாண்டுள்ை அைம் எதுறவா
அதன்கபாருட்டு ைிற்பதும் கைமாடுவதும் கவல்வதும்
மடிவதுறம ைமக்கு அைிக்கப்பட்டுள்ைது. என் வழியின்றமல்
ஐயம்ககாண்றைன், என் எதிரிறமல் கைிகவன்று கவைிப்பட்ைது
அதுறவ. ஐயமில்லாது ஆற்ைப்படும் அைறம கவல்கிைது.
கவல்லும் அைறம அைகமன்று ைிநலககாள்கிைது. இப்புவியில்
கவல்லும் அைம் றதாற்கும் அைம் எை இரண்றை உள்ைை.”

“அரசன் என்று ைான் என் குடிநய, என் ைாட்நை, என்

ககாடிவழியிைநர காக்கும் கபாறுப்பு மட்டும் ககாண்ைவன்.
உலகுக்குப் கபாறுப்கபை என்நை எண்ணிக்ககாண்ைறத என்
பிநழ. இவ்வுலகின் றகாைானுறகாடி அைங்கநை எத்தநை
தவம் கசய்தாலும் ைம்மால் எண்ண முடியாது. ஒரு
தருணத்தின் அைங்கநை எண்ணி வகுக்கக்கூை எவராலும்
இயலாது” என்று யுதிஷ்டிரர் கசான்ைார்.

“மாைாத கபாதுஅைம் ஒன்நைச் சார்ந்துள்ைது இப்புவிச்கசயல்

எை ைம்பியறத என் பிநழ. அைிந்றதா அைியாமறலா
ஒவ்கவாருவரும் அதிறலறய அநமந்துள்ைைர் என்று
எண்ணிறைன். என்னுள் அநமந்த அவ்வைத்நதக்ககாண்டு
பிைருள் அநமந்த அவ்வைத்நத றைாக்கி றபசமுடியும் எை
கைவுகண்றைன். அது கவற்ைாணவம் என்று அைிந்றதன்.
யாதவறை, ஓர் அைம் பிைிகதான்நை எவ்வநகயிலும்
விழிறைாக்கி அைிவதில்நல.”

“கல்லுைன் கல் றமாதுவதுறபால அைங்கள்

றமாதிக்ககாள்கின்ைை” என்ைார் யுதிஷ்டிரர். “அங்றக
கைகிழ்வுக்றக இைமில்நல. அநைத்துச் கசால்லமர்வுகளும்
உைம்பகிர்தல்களும் அைங்கநை மூடியிருக்கும் அந்தந்தத்
தருணத்து உணர்வுகநை அகற்ைி உள்ைிருக்கும் கமய்யாை
அைத்நத மட்டும் கவைிறய எடுப்பதற்காகறவ. அநைத்தும்
விலகிக்ககாண்ைபின் இரு அைங்கள் மட்டுறம எதிகரதிர்
ைின்ைிருக்கின்ைை. ஒன்று கவல்லும். இன்கைான்று
முற்ைழியும். கவல்வது வரும்காலத்தில் தாறை அைகமன்று
ஓங்கி ைிநலககாள்ளும்.”

“ைான் ைம்புவறத கமய்யைம் என்று ைம்பியறத என் பிநழ”

என்று யுதிஷ்டிரர் கதாைர்ந்தார். “ஆகறவ பிை அைங்கள்
பிநழகயன்று கருதிறைன். என் அைத்துக்கு கதய்வங்கள்
துநணைிற்குகமன்றும் பிைவற்நை அநவ நகவிடுகமன்றும்
கற்பநை கசய்றதன். என் ைிநல அைகமன்பதைால் அது
இரும்பு கசடிகநை எை பிைவற்நை அரிந்து கசல்லும் என்று
தருக்கிறைன். என் உள்ைத்தால் எதிரைங்கநை எல்லாம்
சிறுநமகசய்றதன். பழித்றதன். ஆகறவதான் அவற்நை திருத்த
முயன்றைன். ைான் றபச்கசன்றும் உைம்பகிர்தகலன்றும்
கசான்ைகதல்லாம் பிை அைங்கநை சிறுநமகசய்தல் மட்டுறம.”

“இன்று கதைிந்றதன். முதலியற்நக மூவியல்புகைின் ைிகரழிய

ைிநலகுநலந்து ைிநலமீ ண்டு தன்நை ைிகழ்த்திச் கசல்லும்
இப்பயணத்தின் ஒவ்கவாரு தருணமும் பலநூறு அைங்கைின்
முடிச்சுப்புள்ைி என்று. எைக்கு ஆநணயிைப்பட்ைநத
ஆற்றுவதற்கு அப்பால் ைான் றைாக்கறவண்டியது பிைிதில்நல”
என்று கசால்லி யுதிஷ்டிரர் ைீள்மூச்கசைிந்தார். “ைன்று
யாதவறை, ைான் ைிநைவநைந்றதன்” என்ைார்.

“பாண்ைவறர, ஒவ்கவாரு உயிரும் தன் தைியைத்தின்கபாருட்டு

றபாராடுநகயில் அநைத்துக்கும் உரிய கபாது அைத்நதப்
றபணுபவர் எவர்?” என்ைார் இநைய யாதவர். “குடித்தநலவர்
ஒவ்கவாருவரும் தங்கள் குடியைங்கநை ஓம்புநகயில்
அவர்கைின் கபாது அைத்நதப் றபணிைிற்கின்ைது அரசைின்
றகால். இங்கு வாழும் அநைத்துயிர்கள் மீ தும், இப்புைவியின்
அநைத்துப் கபாருட்கள்மீ தும் ைிநலககாள்வது எந்தச்
கசங்றகால்? எது கடுகவைிப்கபருக்கின் அைங்கைின்
முடிவிலிநய ஆள்கிைது?”

யுதிஷ்டிரர் திநகத்தவர்றபால் நக எழுந்து அநசவிழந்து

காற்ைில் ைிநலக்க கசால்லிலாது ைின்ைார். “அவ்வண்ணம்
ஒன்று இருக்குகமன்ைால் அது இங்கிருக்கும் ஒவ்கவாரு
துைியிலும் கவைிப்பட்ைாகறவண்டும் அல்லவா? அதற்கும்
உங்கள் தைியைத்துக்கும் என்ை உைவு? ைீங்கள் உங்கள்
கைநமயால், விநழவால் ககாள்ளும் அைம் அந்த அைத்துைன்
றபாரிடுகமன்ைால் என்ை கசய்வர்கள்?
ீ ஒவ்கவாரு கணத்திலும்
ஒன்றுைன் ஒன்று றமாதும் அைங்கைில் எது அப்றபரைத்தின்
முகம்?”

யுதிஷ்டிரரின் நக கீ றழ சரிந்தது. அவர் இருநை

திரும்பிபார்த்தார். “றபரைம் என்று ஒன்று இல்நலறயல் எந்த
அைத்திற்கும் கபாருைில்நல. இநவயநைத்தும் முட்டிறமாதித்
திரண்கைழும் ஒரு நமயமில்நலறயல் இங்கு ைிகழ்வது
அழிகவன்றை கபாருள்” என்ைார் இநைய யாதவர். “இப்புைவி
இங்கிருப்பறத இது அழிநவ றைாக்கி கசல்லவில்நல
என்பதற்காை சான்று. இது வாழ்வறத இது ஆைப்படுகிைது
என்பநத காட்டுகிைது.”

ஆள்வது ஒன்று உண்டு. அநைத்தும் அதிலிருந்து எழுகின்ைை.

மதியும், ஞாைமும், மயக்கமின்நமயும், கபாறுத்தலும்,
வாய்நமயும், அைக்கமும், அநமதியும், இன்பமும், துன்பமும்,
உண்நமயும், இன்நமயும், அச்சமும், அஞ்சாநமயும்,
துன்புறுத்தாநமயும், ைடுநமயும், மகிழ்ச்சியும், ஈநகயும், தவமும்,
இகழும், புகழும் இங்ஙைம் பலமிடும் இயல்புககைல்லாம்
அதைிைமிருந்றத உயிர்கள் அநைகின்ைை.

வஞ்சகரின் சூது, ஒைியுநைறயாரின் ஒைி, ஆள்றவாரிைத்றத

றகால், கவற்ைிநய விரும்புறவாரிைத்றத ைீதி, மநைகமய்கைில்
அது அநமதி. ஞாைமுநைறயாரிைத்றத ஞாைம்.
உயிர்கைநைத்தின் உள்றை ைிற்கும் ஆத்மா அது.
அவ்வுயிர்கைின் முதல் அது. இநையும் அவற்ைின் இறுதியும்
அதுறவ.

அதன் வழிகள் அைியமுடியாதநவ. அைியமுடிவது ஒன்றை,

அது இங்றக இநத ைிகழ்த்துகிைது. இது ைிகழறவண்டுகமை
விநழகிைது. இதில் திகழ எண்ணுகிைது. ஒவ்கவாரு
துைியிலும் தன் முழுநம திரளும்படி கசய்கிைது. விரியும்
மலரிலும் வாடும் மலரிலும் அழிவிலாத வண்ணகமை
ைிநைகிைது.

பாண்ைவறர, பநைப்பழிவினூைாக, ைன்நமதீநமகைினூைாக,

இருகைாைியினூைாக அதன் விநழகவைத் திரண்டு வருவது
கபாலிக என்னும் கசய்திறய. விைங்குக, வாழ்க, கவல்க
என்பறத அதன் கசால். இப்புவி ஒவ்கவாருைாளும்
கதிகரழுநகயில் கபாலிந்து விரிகிைகதன்பறத அதற்குச் சான்று.
இங்கு விநதகள் முநைப்பறத அதற்கு உறுதி.

ஒவ்கவாரு அணுவிலும் திகழும் அச்கசய்திக்கு எதிராை

எதுவும் தீநமறய. அதனுைன் ஒவ்வாத அநைத்தும் மாறச.
எதன்கபாருட்கைன்ைாலும் அழிநவ றைாக்கும் அநைத்தும்
பிநழறய. மண்கட்டிகநை கபருைதி எை அதன் ஆநண
அவற்நை அழித்து கபருகிச்கசல்கிைது.

தான் எை எழுபவறர அம்முழுநமயின் கசய்திக்கு

எதிர்ைிற்கிைார்கள். எழுபவர் வழ்வர்.
ீ ககாள்ை எழுறவார் விட்டு
விலகுவர். கவல்வது தாகைன்றபார் வழ்ச்சியில்
ீ தன்நை
அைிவர். பாண்ைவறர, முரண்படுபவர் முற்ைழிவார்கள்.

தாகைன்பநத விட்ைவர் அதில் அநமகிைார். இநவகயன்றும்

இவ்வாகைன்றும் ைிற்பதில் தன்நையும் உணர்பவர் அந்த
முழுநமநய அைிகிைார். அவர் கைஞ்சில் வாழ்க என்ை
எண்ணறம வாழும். அவர் வாயில் ைா எரிகுைத்தில் றவள்வித்தீ
எை தழல்ககாண்டிருக்கும்.

உயிர்க்குலத்நத வாழ்த்துக! புவிப்கபருக்நக வாழ்த்துக! ைீநர

காற்நை ஒைிநய வாநை வாழ்த்துக! வாழ்த்தப்படும்
அநைத்தும் அதுறவ. வணங்கப்படும் அதுவும் அதுறவ.
வாழ்த்துபவன் வாழ்த்தப்படுகிைான். ைலம் ைாடுபவன்
ைிநைவநைகிைான்.

கபாலிக கபாலிக எை உைகமழாத எந்த எண்ணமும்

பழிறசர்ப்பறத. கபாலிக எை ககாள்ளுங்கள். கபாலிக எை
அைியுங்கள். கபாலிக எை கவல்லுங்கள். கபாலிக எை
அடிபணியுங்கள். கபாலிக எை வாழுங்கள். கபாலிக என்றை
மடியுங்கள்.

முழுநமயில் ைின்று றைாக்குபவரிைம் அது கசால்கிைது

இநணந்த ைலன் என்ைால் றபணப்படுகிைது எை. அநத அைிந்த
றயாகிகள் எங்கிருந்தாலும் ைிநைைிநல ககாள்கிைார்கள்.
எதுவரினும் மகிழ்கிைார்கள்.

யுதிஷ்டிரர் அக்குரநல றகட்டுக்ககாண்டிருந்தார். அவர்

அருறக அமர்ந்திருந்த சந்திரபீைன் “மூத்தவறர, றவள்வி
ைின்றுவிட்ைது. இைி இங்கு அமர்ந்துககாண்டிருப்பதில்
கபாருைில்நல” என்ைான். அவர் திடுக்கிட்டு அவநை பார்த்தார்.
பின்ைர் மூச்கசைிந்து “ைான் றவகைங்றகா இருந்றதன்,
இநைறயாறை” என்ைார். “என்நை மூதாநதயாை யுதிஷ்டிரர்
எை உணர்ந்றதன். நைமிஷாரண்யக் காட்டிலமர்ந்து
இச்கசாற்கநை இநைய யாதவர் வாயிலிருந்றத றகட்பதாக
மயங்கிறைன்.”

திராவிைச்றசர ைாட்டிலிருந்து வந்திருந்த, பிருகுவின்

நமந்தராை சியவை முைிவரின் குருகுலத்நதச் றசர்ந்த
சண்ைபார்க்கவர் றவள்வியின் ைிநலச்சைங்குகநைச் கசய்ய
சற்று றசார்ந்தவர்றபால அருறக நவசம்பாயைர்
அமர்ந்திருந்தார். கநைத்து துயில்ககாண்டுவிட்டிருந்த
மகாவியாசநர மஞ்சலில் நவத்து தூக்கிக்ககாண்டு கசன்று
அரண்மநையில் படுக்க நவத்திருந்தைர். ஜைறமஜயன்
நககைில் தநலநய தாங்கி அமர்ந்திருக்க அருறக பட்ைத்தரசி
வபுஷ்நை அநரத்துயிலில் எை அமர்ந்திருந்தாள்.

சந்திரபீைன் “இைி றவள்விமுடிவுக்காை சைங்குகள். அவற்நை

அந்தணறர கசய்வர். ைாம் இங்கிருக்கறவண்டிய
றதநவயில்நல” என்ைான். “அன்நை கசன்றுவிட்ைார். தந்நத
றவள்விக்காவலராதலால் அவிமுடிந்து அைலநணந்து
கம்பத்தின் காப்பு அவிழ்க்கப்பட்ை பின்ைறர எழமுடியும்.”
சூரியபீைன் “கபாறு” என்ைான். சந்திரபீைன் “எைக்கு பசிக்கிைது”
என்ைான். சூரியபீைன் புன்ைநகயுைன் “சரி, எழுக!” என்ைான்.
சந்திரபீைன் எழுந்து தன் கபருங்நககநை விரித்து றசாம்பல்
முைித்தான். சூரியபீைன் “ைான் யுதிஷ்டிரர் என்ைால் ைீ
பீமறசைர். ைம் குடியில் இப்றபருைலும் கபரும்பசியும்
எப்றபாதும் கதாைர்கின்ைை” என்ைான்.

அவர்கள் றவள்விச்சாநலநயவிட்டு கவைிறய கசன்ைைர்.

சூரியபீைன் திரும்பி அநவமுகப்பில் அைல் ஒைிவிட்ை
முகத்துைன் அமர்ந்திருந்த ஆஸ்திகநை றைாக்கிைான். “அவர்
யார்? அைகலாைியில் அைகலன்றை சுைர்ககாண்டிருக்கிைார்”
என்ைான். “ைாகங்கைின் குலத்நதச் றசர்ந்தவன்” என்ைான்
சந்திரபீைன். “ைான் யுதிஷ்டிரர் என்ைால் இவர் யார் என்று
றகட்றைன்” என்ைான் சூரியபீைன். “ைாகங்களுக்காக
வந்திருப்பதைால் கர்ணன்” என்ைான் சந்திரபீைன் சிரித்தபடி.
“ஆம், அல்லது ஷத்ரியருக்கு எதிராக எழுந்த பரசுராமன்,
ஒருறபாதும் ைஞ்சு முடிவுறுவதில்நல.”

“ஏன்?” என்று றகாட்டுவாய் இட்ைபடி சந்திரபீைன் றகட்ைான்.

“ைஞ்சிலிருந்து எழுவறத வாழ்க்நக. இநையவறை, விந்து
என்பது ஒரு துைி ைஞ்சு.” சந்திரபீைன் றவண்டுகமன்றை மீ ண்டும்
ஓநசயுைன் றகாட்டுவாயிட்டு “ைீங்கள் தத்துவத்திற்குள்
நுநழவதற்கு முன் ைாம் உணவுண்பது ைன்று எை
ைிநைக்கிறைன்” என்ைான். “அதற்கு முன் ைாம் அன்நைநய
பார்த்துவிடுறவாம்” என்ைான் சூரியபீைன். “அன்நை ஏறதனும்
உண்ணத் தரக்கூடும்” என்ைபடி சந்திரபீைன் ைைந்தான்.
அவனுநைய கபரிய உைலின் ைிழல் ைீண்டு ஈரம்ைிநைந்த
மண்ணில் விழுந்தது.

கிைம்பிச்கசன்ை றதர்கைில் அரசர்கநையும்

முதுநவதிகர்கநையும் ஏற்ைி வழியனுப்பிக்ககாண்டிருந்த
இநைய தந்நதயராை சுதறசைரும் உக்ரறசைரும் பீமறசைரும்
கநைத்திருப்பநத சூரியபீைன் கண்ைான். றபருைலராை
பீமறசைர் கநைத்து அவன் பார்த்தறத இல்நல. அது உைம்
ககாண்ை கநைப்பு எை அவனுக்குத் றதான்ைியது.
ைான்காண்டுகைாக அந்த றவள்விக்ககன்றை அவர்கள்
வாழ்ந்தைர். ைாள் கைருங்க கைருங்க ஒவ்கவாருைாளும்
நூறுமைங்கு கபாழுதுககாண்ைகதை ைீண்ைது. அதில்
துயில்வதற்கு மட்டும் அவர்களுக்கு றைரமிருக்கவில்நல.

அவர்கள் றவள்விச்சாநலநய ஒட்டியிருந்த அரசிக்காை

சிறுமண்ைபத்நத அநைந்தைர். வாயிற்காவல் ைின்ைிருந்த றசடி
தநலவணங்கி உள்றை கசன்றுமீ ண்டு அவர்கநை உள்றை
கசல்லும்படி பணித்தாள். அவர்கள் சிைிய அநைக்குள்
நுநழந்தறபாது அரசி கஸ்நய மஞ்சத்தில் அமர்ந்திருக்க
அவள்முன் முதுைிமித்திகர் ஒருவர் அமர்ந்து கவிடி பரப்பி
றசாழிகநை ைீக்கி நவத்துக்ககாண்டிருந்தார். கஸ்நய
அவைிைம் “என்ை பயன் என்று அைியறவண்டும் எை
விநழந்றதன். ைிமித்திகர்தநலவர் கசௌம்யர் றவள்விக்கு
வந்திருப்பதாக கசான்ைார்கள்” என்ைாள்.

“என்ை பார்க்கறவண்டியிருக்கிைது?” என்ைபடி சூரியபீைன்

அமர்ந்தான். “ஆம், ைீ அரசாளுவாயா என்றுதான்” என்று
கஸ்நய கசான்ைாள். “என் முதற்கவநல எப்றபாதும் அதுறவ.”
சந்திரபீைன் “இைிறமல் பட்ைத்தரசிக்கு நமந்தர் பிைக்க
வாய்ப்பில்நல, அன்நைறய” என்ைான். “வாநய மூடு!” என்று
கஸ்நய கசான்ைாள். “இன்ைமும் இவன் பட்ைம்
சூட்ைப்பைவில்நல. நமந்தன் என்று எவர் றவண்டுகமன்ைாலும்
எழுந்து வரக்கூடும்.”

“இப்றபாது ஏன் இகதல்லாம்?” என்று சூரியபீைன் றகட்ைான்.

“உைக்ககன்ை அைிறவ இல்நலயா? அடிபட்ை ைாகம் என்று
றகட்டிருப்பாய். இங்கு எரிபட்ை ைாகங்கள்
விைப்பட்டிருக்கின்ைை. அரசரின் தந்நத ைாகத்தால்
ககால்லப்பட்ைார். ைம் குடிறமல் எப்றபாதும் ைாகப்பழி உள்ைது.”
சந்திரபீைன் ஏறதா கசால்ல வாகயடுக்க சூரியபீைன் அவநை
நககாட்டி ைிறுத்திைான். கஸ்நய “கசால்லுங்கள், ைிமித்திகறர”
என்ைாள்.

ைிமித்திகர் தன் முதிய விழிகைால் மூவநரயும் றைாக்கிவிட்டு

“பட்ைத்தரசிக்குத்தான் ைாகப்பழி முதன்நமயாக உள்ைது. ஒரு
கண்ைம் அணுகி வருகிைது” என்ைார். “உங்களுக்கு றகாள்கள்
ைன்று கசால்கின்ைை. பட்ைம்சூடும் வாய்ப்புண்டு.” கஸ்நயயின்
முகம் மலர்ந்தது. “கசால்க!” என்ைாள். இநைய அரசர்கள்
மூவருக்குறம ைாகப்பழி மிக அணுக்கமாக உள்ைது.
ஒருறவநை மூவருறமகூை…” என்று ைிமித்திகர் கசால்லி
“ஆைால் இநையருைிருந்தால் எநதயும் எதிர்ககாள்ைலாம்.
ைலறம ைிகழும்” என்ைார்.

“இநையருைா? இங்கு ஒவ்கவாருவருக்கும் அவரவர் ஊறழ

முந்துறுகிைது என்றுதான் அநைத்தும் காட்டுகின்ைை… ைான்
இநவயநைத்நதயும் ைைத்தும் முழுமுதற்கதய்வகமன்று
ஏதும் உண்கைன்று எண்ணவில்நல. இங்கு ைிகழ்வது
கதய்வங்கைின் றபார். எைது கதய்வம் கவல்லுமா என்று
மட்டுறம ைான் அைிய விநழகிறைன்” என்ைாள் கஸ்நய.
சூரியபீைன் “இநத பார்ப்பதில் எப்கபாருளும் இல்நல,
அன்நைறய. கவறும் எதிர்பார்ப்புகள், அச்சங்கள் மட்டுறம
மிஞ்சும். ைம் உள்ைம் கலங்கிவிடும். ைிமித்தம் றைாக்கி
வாழ்நவ அநமத்துக்ககாண்ைவர் எவருமில்நல.
அழித்துக்ககாண்ைவர் ஏராைம்” என்ைான். “ைான் உன்ைிைம்
கசால் றகட்கவில்நல… ைிமித்திகறர, கூறுக!” என்ைாள் கஸ்நய.

“இைவரசர் பட்ைம்சூடுவார். ஐயமில்நல. றகாள்கள்

ைன்றைாக்குைன் சூழ்ந்துள்ைை. ஆைால் ைாகப்பழி குடிநய
சூழ்ந்திருக்கும்… இநையவர்…” என்ைபின் சந்திரபீைநை
றைாக்கிைார். “ைாகத்தால் ைான் ககால்லப்படுறவன் அல்லவா?
ைன்று. றமறல கசால்லுங்கள்” என்ைான் சந்திரபீைன். “இல்நல
அவ்வாைல்ல. எவர் எங்கு எவ்வண்ணம் மடிவார் என்பநத
மாகாலறை அைிவான். மானுைர் கசால்லமுடியாது” என்ைார்
ைிமித்திகர். “ைீர் காலனுக்காை வாய்ப்புகநை கசால்கிைீர். அநத
காலனுக்றக கசால்லலாம்” என்ைான் சந்திரபீைன்.

“மந்தா, வாநயமூடு…” என்ைான் சூரியபீைன். சந்திரபீைன் “ைான்

உணவுண்ணப் றபாகறவண்டும். உண்பதற்கு முன்ைறர ைாகம்
என்நை கடித்தால் எைக்கு விண்ணுலகும் அநமயாது.
மநலமநலயாக உணநவ நவத்து ைீங்கள் எைக்கு
மாய்ந்றதாரூட்டு கசய்யறவண்டியிருக்கும்” என்ைான்
சந்திரபீைன். “றபசாமலிரு” என்று சூரியபீைன் முகம்சுைித்தான்.
கஸ்நய “கசால்க, ைிமித்திகறர!” என்ைாள். “அவர் கசால்வறத
சரி. ஏன் இநத இப்றபாது கசால்லறவண்டும்?” என்ைார்.
“கசால்க!” எை இறுகிய குரலில் கஸ்நய கசான்ைாள்.

“அப்படிறய” எை வணங்கிய ைிமித்திகர் “அரசரின்

ககாடிவழிறதாறும் ைாகப்பழி கதாைரும்” என்ைார். கஸ்நய
“மக்கட்றபறு எவ்வாறு?” என்ைாள். “நூறுநமந்தர்
இருவருக்கும்…” என்ைார் ைிமித்திகர். ஆைால் கஸ்நயயின்
முகம் மலரவில்நல. “அவர்கள் வாழ்வார்கைா?” என்ைாள்.
“அவர்கைில் மூத்தவர் முடிசூடுவார்” என்ைார் ைிமித்திகர்.
சிலகணங்கள் றைாக்கியமர்ந்திருந்த பின்ைர் கஸ்நய “பிைர்?”
என்ைாள். அவர் மறுகமாழி கசால்லவில்நல. “கசால்க!”
என்ைாள் கஸ்நய. “பிைர் பூசலிட்டு இைப்பார்கள்” என்ைார்
ைிமித்திகர்.

“இந்த வண்றபச்சுக்காக
ீ என் உணநவ ஆைவிை முடியாது”
என்ைபின் “மூத்தவறர, என்நை அடுமநையில் வந்து
பாருங்கள்” என்று கசால்லி சந்திரபீைன் கிைம்பிச்கசன்ைான்.
கஸ்நய “முன்பு ஒரு ைிமித்திகர் கசான்ைதுதான். மீ ண்டும்
றகட்கிறைன். என் நமந்தரின் இறுதி எப்படி ைிகழும்?” என்ைாள்.
“அவர்கள் ஒருவநர ஒருவர் ககான்ைழிப்பார்கள், ைாகைஞ்சால்”
என்ைார் ைிமித்திகர். சூரியபீைன் உைல்கூசி விழிைீர் வரும்வநர
கமய்ப்புககாண்ைான். கமல்ல பின்ைகர்ந்து சுவரில் சாய்ந்து
ைின்ைான். உள்ைங்கால் வியர்நவககாண்டு
ைிநலவழுக்குவதுறபால் உணர்ந்தான்.

“அவர்கள் கதால்மூதாநதயாை யுதிஷ்டிரரும் பீமறசைரும்

என்கிைார்கள்” என்று தைர்ந்த குரலில் கஸ்நய றகட்ைாள்.
“ஆம். அவர்கள் ைடுறவ அன்று ஊைிய ைஞ்சாக இருக்கலாம்
இது. பலமுநை ஓங்கப்பட்ை வாள் ஒருமுநை வழ்ந்றத
ீ தீரும்.”
கஸ்நய “ஆம், குருறக்ஷத்திரக் கைத்தில் யுதிஷ்டிரநர
இநைறயான் கவட்ைமுயன்ைதாக காவியம் கசால்கிைது”
என்ைாள். பின்ைர் ைீண்ை அநமதி ைிலவியது.

ைிமித்திகர் “றமறல ஏதும் அைியறவண்டுமா, அரசியாறர?”

என்ைார். “றபாதும், இைி அைிந்து என்ை? உைைடியாக
ைன்நமறய ைிகழவிருக்கிைது. அதன்கபாருட்டு
மகிழறவண்டியதுதான்” என்ைாள் கஸ்நய. சூரியபீைன்
“அன்நைறய, ைான் கிைம்புகிறைன்” என்ைான். “எங்றக?” என்ைாள்
கஸ்நய. “அரண்மநைக்கு. கநைப்பாக இருக்கிைது” என்ைபின்
வணங்கிவிட்டு அவன் கவைிறய வந்தான்.

சூழ்ந்திருந்த இருள் அவனுக்கு அச்சமூட்டியது. கதாநலவில்

றவள்விச்சாநலயின் கசவ்கவாைி பந்தலின்
கூநரயிடுக்குகைினூைாக சட்ைங்கைாக வாைில் எழுந்திருந்தது.
அங்கு ைைமாடுபவர்கைின் ைிழல்கள்
எழுந்தாடிக்ககாண்டிருந்தை. விழிதிருப்பிய கணத்தில் அவன்
ைாகங்கநை பார்த்தான். றவள்விச்சாநலயிலிருந்து அநவ
ஊர்ந்து விலகிக்ககாண்டிருந்தை. எஞ்சியது ஒரு ைாகம்.
ஆைால் தன் விநழவால் அது ைிழல்ககைை
கபருகிக்ககாண்டிருக்கிைது.

அவன் அப்றபாது கிருஷ்ண துநவபாயை மகாவியாசநரச்

கசன்று காண விநழந்தான். தன் குடிக்கு அவர் ஏன் ஒரு துைி
ைஞ்நச எஞ்சவிட்ைார்? மூதாநதறய, அந்ைஞ்சு கபருகி ைாங்கள்
முற்ைழிந்தால் ைீங்கள் இங்கிருந்து அநத பார்ப்பீர்கைல்லவா?
அழிவற்ைவறர, அன்று துயர்ககாள்வரா?
ீ கதய்வங்கநை றைாக்கி
கூவுவரா?
ீ றபரழிநவ மீ ைமீ ைக் கண்ைபடி இங்றக ஏன்
வாழ்கிைீர்?

ஆைால் அவன் குதிநரகள் ைிற்குமிைம் றைாக்கி

கசன்றுககாண்டிருந்தான். ஏவலன் அவநைக் கண்ைதும்
தநலவணங்கிைான். அவன் ஒன்றும் கசால்லாமல் புரவிறமல்
ஏைிக்ககாண்ைான். அதன் விலாநவ உநதத்து
விநரவுககாள்ைச் கசய்தான். அது கபருைநையில் கிைம்பி
கமல்ல விநரவு ககாண்ைது. றமலும் றமலுகமை அநத ஊக்கி
ஓை நவத்தான். குறுங்காட்நைக் கைந்து கங்நகப்
படித்துநைநய அநைந்தறபாது விடிந்துவிட்டிருந்தது.

கங்நகயில் இைங்கி ைீர் அருந்தி குதிநரநய

இநைப்பாற்ைிவிட்டு கங்நகக்கநரயின் சாநல வழியாக
கசன்றுககாண்டிருந்தான். எண்ணங்கநை குதிநரக்குைம்பின்
தாைம் இநணத்தது. ஒன்றுைன் ஒன்று கதாைர்பிலாதநவ. ஒரு
கபாருளும் அைிக்காதநவ. ைிகழ்ந்தநவ, கற்ைைிந்தநவ,
கற்பநையில் எழுந்தநவ, கைவில் வந்தநவ. ைால்வநக
உலகிலும் ஒறர தருணத்தில் வாழ்கிைார்கள் மானுைர்.
ஒன்ைிலிருந்து ஒன்கைை முநைத்தநவ, ஒன்நை பிைிகதான்று
ைிரப்புபநவ.

கைவுகைில் அவன் றவறுறவறு வடிவங்கைில் ைிகழ்ந்தான்.

ஒருைாள் புலரியில் கண்ை கைவில் அவன் குருதிச்சுநை
ஒன்ைில் மூழ்கி குருதி கசாட்டும் குழல்கற்நைகளுைன்
எழுந்தான். ககாப்பைித்த குருதிச்சுநையிலிருந்து காகங்கள்
றதான்ைி குருதி கசாட்ை சிைகடித்து எழுந்தை. எலிகளும்
கருைாகங்களும் எழுந்து வந்தை. ைரிகைின் ஓலம்.
விழித்கதழுந்து அவன் ைடுங்கிக்ககாண்டிருந்தான். அன்று
மாநல சந்திரபீைநை அநழத்துக்ககாண்டு ைிமித்திகைாகிய
அஸ்வநைச் கசன்று பார்த்தான். கைம்வநரந்து கருபரப்பி
றகாள்கணித்து ைிமித்திகன் கசான்ைான் “இைவரறச, அது
ைீங்கறை. முன்பு அவ்வண்ணம் ைிகழ்ந்தீர். மீ ண்டும் அவ்வாறை
ைிகழவிருக்கிைீர். அது உங்கள் நமந்தன். அவநை சத்யகர்ணன்
எை அநழப்பார்கள்.”

உச்சிப்கபாழுதில் ஒரு மரத்தடியில் ஓய்கவடுத்த பின் மீ ண்டும்

புரவியில் ஏைி அறத வழியில் கசன்ைான்.
றவைாண்சிற்றூர்களும் அதன்பின் ஆயர் சிற்றூர்களும் வந்தை.
சிைிய படித்துநைகைில் றதாணிகள் அநலகைிலாடி ைின்ைை.
கபாதியிைக்கிய பைகுகைிலிருந்து சுநமகநை
மாட்டுவண்டிகளுக்கு ஏற்ைிக்ககாண்டிருந்த வணிகர்கள்
அவநைக் கண்ைதும் தநலவணங்கிைர். சிற்ைில்கைில்
அடுமநைப்புநக எழுந்தது. கன்றுகைின் கழுத்துமணிகளும்
ைாய்க்குநரப்புகளும் சிைார்கூச்சல்களும் ஊர்கைிலிருந்து
எழுந்துககாண்டிருந்தை. வலப்பக்கம் கங்நக விழிைிநைக்கும்
ஒைிகயை வழிந்து கசன்றுககாண்டிருந்தது.

முந்நதயைாள் அந்திக்குப் பின் எநதயுறம உண்டிருக்கவில்நல

என்ைாலும் பசிநய உணரமுடியவில்நல. இருட்டியநத விழி
மங்கியதாகறவ உணர்ந்தான். றசாநலகள் ைிழல்கைாயிை.
ஓநசகள் அைர்வுககாண்ைை. கங்நக கல்கலாைி ககாண்ைது.
குறுங்காட்டினூைாக ைடுறவ வந்த புல்ைிலத்தினூைாக
கசன்றுககாண்டிருந்தான். பசுக்கைின் கழுத்துமணிறயாநச
றகட்ைது. கூைறவ ஒரு புற்குழலின் இநச. அவன் விழிதீட்டி
றைாக்கிச்கசன்ைான்.

கபருந்திரைாை பசுக்கைின் ைடுறவ ஒரு சிறு பாநைறமல்

ஏைிைின்று குழலிநசத்த ஏழு வயது ஆயர் சிறுவநை
கண்ைான். அழகிய கருைிைம். மஞ்சள்ைிை ஆநை. தநலயில்
விழிககாண்ை பீலி. அவ்விநச றகட்டு பசுக்கள் வந்து
றசர்ந்துககாண்டிருந்தை. அவற்ைின் அஞ்சிய குரநலக் றகட்ை
பின்ைறர அப்பால் ஓைாய்கைின் உறுமநல றகட்ைான்.
“ஓைாய்கைா?” என்று அவன் றகட்ைான். ஆைால் ஆயர் சிறுவன்
றவறைறதா காலகவைியில் இருந்தான். அவன் தன்நை
பார்த்தாைா என்றை அவனுக்கு ஐயம் எழுந்தது. “அநைத்துப்
பசுக்களும் வந்துவிட்ைைவா?” என்று மீ ண்டும் றகட்ைான்.
சிறுவன் ஏறதா கசான்ைான். அவன் குழலிநசயுைன் கசல்ல
பசுக்கள் கதாைர்ந்துகசன்ைை.

சூரியபீைன் அநத ஒரு கைகவை உணர்ந்தான். அநத றைாக்கி

ைின்ைிருந்தறபாது றவகைங்றகா இருந்துககாண்டிருந்தான்.
சிறுவன் திரும்பியறபாது முகம் ஒைிககாண்டிருந்தது. ைீலமணி
எை மின்ைிய விழிகளுைன் அவன் கசான்ைான் “இநணந்த
ைலநை ைான் றபணுகிறைன்.” சூரியபீைன் “என்ை?” என்ைான்.
கங்நகயிலிருந்து காற்று கபருகிவந்து அவன் குழநல அள்ைி
முகத்தில் சரித்தது.

குழநல அள்ைி பின்னுக்கு இட்ைபின் யுதிஷ்டிரர் திரும்பி

இநைய யாதவநர றைாக்கிைார். “றயாகறக்ஷமம் வஹாம்யகம்”
என்று எவறரா கசால்லக் றகட்டு திரும்பிைார். உள்ைிருந்து
றகட்ை குரறலா அது எை எண்ணி “கைவு” என்ைார். “ஆம்”
என்ைார் இநைய யாதவர்.

இமைக்கணம் - 36
பகுதி எட்டு : சுடர்வு

யமன் நைமிஷாரண்யக் காட்டின் எல்நலநயக் கைந்து

றசார்ந்த அடிகளுைன் கசன்று தன் ஆலயத்தின் முன் அமர,
அங்கு அவநரக் காத்து ைின்ைிருந்த காலநகயாை துர்கநம
அருறக வந்து வணங்கிைாள். யமன் விழிதூக்க “தங்கள்
அடிபணிந்து ஒரு கசய்திநய அைிவிக்க விநழந்றதன்” என்ைாள்.
கசால் எை யமன் நககாட்டிைார்.
“உபப்பிலாவ்யப் கபருைகரியில் அரண்மநைத் தைியநையில்
ைான் பாண்ைவர்கைின் அரசி திகரௌபதிநய கண்றைன். அவள்
ஒரு நவரத்நத உண்டு உயிர்மாய்க்கும் தருணத்தில் அங்றக
கசன்றைன். அநத அவள் விழிமுன் தூக்கி றைாக்கிய கணம்
சுைநர காற்கைை அநசத்றதன். அருமணிக்குள் ஒைியநசவு
ஒரு றைாக்கு என்று கதரிய அவள் அநத கீ றழ நவத்துவிட்டு
கபருமூச்சுவிட்ைாள். அப்றபாது அவள் இநைய யாதவநர
எண்ணிைாள்” என்ைாள்.

“ஆைால்…” என்ைார் யமன். “ஆம், அவள் கபண். ஆைால் ைீங்கள்

ஆணும்கபண்ணுமாைவர். றதவர்களுக்கு அவ்விரட்நை ைிநல
இல்நல” என்று காலநக கசான்ைாள். யமன் ைிமிர்ந்து
றைாக்கிவிட்டு “ஆம், ஆைால் இவ்வடிவிறலறய ைான்
இருக்கிறைன்” என்ைார். “அது உங்கநை பார்ப்பவர் உங்கள்றமல்
ஏற்றுவதல்லவா? புருஷ மாநயயால் ைீங்கள் பிரம்மத்திலிருந்து
தைித்துத் கதரிகிைீர்கள். ஜீவ மாநயயால் எண்ணுறவார்
உங்களுக்கு வடிவமைிக்கிைார்கள்” என்று காலநக கசான்ைாள்.

சில கணங்களுக்குப் பின் யமன் “கமய்” என்ைார். மறுகணறம

யமி என்னும் கபண்ணாக மாைி உபப்பிலாவ்ய ைகரிக்குள்
நுநழந்து அரண்மநையில் காற்கைைக் கைந்து திகரௌபதியின்
அநைக்குள் நுநழந்தார். அவள் அருறக ைின்ைிருந்த சுைரில்
ஆடிைார். அவள் திரும்பி றைாக்கிய கணம் அவளுள் புகுந்து
மீ ண்ைார். திகரௌபதி தன்னுள் தைிநமநய உணர்ந்த ஒரு
தருணம் அது. எவறரா அநைத்நதயும் அைிந்துவிட்ை
உணர்நவ அநைந்து அவள் திடுக்கிட்ைாள். திரும்பி அநைநய
றைாக்கிைாள். அநைக்கதவு மூைப்பட்டிருந்தது. சுைர் மீ ண்டும்
ைிநலககாண்டு எரியத்கதாைங்கியது.
சற்றுறைரத்திற்கு முன்ைர்தான் ைாகவிைலியாகிய சறதாதரி
அநைநயவிட்டு கசன்ைிருந்தாள். அவளுநைய இநமயா
விழிகநை அவள் அநையிறலறய விட்டுச்கசன்ைநதப்றபால
எண்ணம் எழுந்து திகரௌபதியின் உைல் கமய்ப்புககாண்ைபடிறய
இருந்தது. கைஞ்சு பைபைக்க அநைக்குள் சுற்ைிவந்தாள்.
மஞ்சத்தில் அமர்ந்தும் எழுந்தும் மீ ண்டும் அமர்ந்தும்
ைிநலககாள்ைாமல் தவித்தாள். பின்ைர் மஞ்சத்தில் படுத்து
றமலாநைநய கண்களுக்குறமல் றபாட்டுக்ககாண்ைாள்.

சறதாதரிநய அவள் அன்று மாநல ககாற்ைநவ ஆலயத்தின்

பூசநைக்குச் கசல்லும்றபாதுதான் சந்தித்தாள். உபப்பிலாவ்ய
ைகரறம பநைகைால் ைிநைந்திருந்தது. பநைப்பிரிவுகள்
கசல்லும் முரகசாலியும் ககாம்கபாலியும் எங்கும் மாைி மாைி
ஒலித்தை. பநைப்பிரிவுகைின் சீராை அநசவுகைால்
மரக்கிநைகள் காற்ைிலாடும் அநசவு பிநழகயை விழிக்கு
கதரிந்தது. பநைக்கலங்கைின் கூகராைி இல்லாது எந்தத்
திநசநயயும் றைாக்கமுடியவில்நல. முள்காடு ஒன்றுக்குள்
குடிவந்துவிட்ை உணர்நவ திகரௌபதி அநைந்தாள்.
விழிமூடிைாலும் பநைக்கலங்கைின் ஒைிறய கதரிந்தது.
அடுமநைக் கலன்கைில், றதர் குவடுகைில், சகைப் பட்நைகைில்,
கதவுக் குமிழ்கைில் எங்கும் பநைக்கலங்கைின் விழிப்பு.

அந்தியில் கதன்றமற்கில் அைர்காட்டுக்குள் இருந்த ககாற்ைநவ

ஆலயத்திற்குச் கசல்வகதான்றை மாற்கைன்ைிருந்தது. அங்றக
றபாருக்காக மூதாநதயருக்கும் பலிறதவர்களுக்கும்
றபார்த்கதய்வங்களுக்கும் ககாநைகள் அைிக்கப்பட்ைதைால்
அத்திநசயில் மட்டும் பநைப்புழக்கம்
தநைகசய்யப்பட்டிருந்தது. றகாட்நைவாயிநலக் கைந்து
காட்டுக்குள் நுநழந்தால் ஒலிகள் கமல்ல அைங்கி காடு
கசவிகநையும் கண்கநையும் சூழ்ந்துககாள்ளும். அப்றபாதுதான்
அதுவநர உள்ைம் எத்தநை பதற்ைம் ககாண்டிருந்தது என்று
கதரியும். கமல்ல கமல்ல அகம் அைங்கியபின் காலம்
விநசயிழக்கும். அவள் றகாநவயாக எநதயாவது
எண்ணுவறத அப்றபாதுதான்.

அரண்மநையில் அநைவரும் துண்டுதுண்ைாக, முன்பின்

இநணவில்லாது எண்ணிக்ககாண்டிருந்தைர். அவர்கைின்
றபச்சுக்கள் அநைத்துறம விநசககாண்ைநவயாக இருந்தை.
“அத்தநைறபரும் ஓடிக்ககாண்றை றபசுகிைார்கள், அரசி” என்று
அவளுநைய அணுக்கியாை சலஃநப கசான்ைாள். “எவரும்
முழுநமயாக ஏதும் கசால்வதில்நல. றைாக்கு, கசல், உைறை
எை ஒற்நைச்கசாற்கறை மிகுதி. ஆைால் அநைவருக்கும்
அநைத்தும் புரிகிைது. கசால்லி முடிப்பதற்குள் வணங்கி
கசயலுக்குச் கசல்கிைார்கள்.” திகரௌபதி புன்ைநகயுைன் “ஏன்?”
என்ைாள்.

சலஃநப ஊக்கம் கபற்று உரத்த குரலில் “அநைவரும்

ஒற்நையுள்ைம் ககாண்ைவர்கைாக ஆகிவிட்டிருக்கிைார்கள்.
இந்ைகரில் இன்று பிைிகதான்நை எண்ணுபவர்கள் அரிது.
றபார்ச்கசயல்கள்… உண்பதும் உைங்குவதும்கூை
றபார்ச்கசயலாகறவ” என்ைாள். “மிகச் சிலர் கவைிறய
இருக்கிைார்கள். அவர்களுக்கு ஒன்றும் புரிவதில்நல. ஆகறவ
அவர்கநை பிைர் நகவிட்டுவிடுகிைார்கள். அவர்கள் உயிரற்ை
கபாருட்கநைப்றபாலாகி இவர்கள் ைடுறவ இருக்கிைார்கள்.
பயைற்ைவர்கள் ஆகிவிட்ைால் விழியிலிருந்றத
மநைந்துவிடுகிைார்கள். அரசி, இன்று இந்த அரண்மநையில்
ைான் எவராலும் பார்க்கப்பைாமல் முழு ைாளும்
திரிந்துககாண்டிருக்கலாம்” என்ைாள்.
அப்றபாதுதான் பல்லக்குக்கு குறுக்காகச் கசன்ை ைாகவிைலிநய
திகரௌபதி கண்ைாள். “அவள் யார்? எப்படி இங்றக வந்தாள்?”
என்ைாள். “ைாகப்கபண் எை ைிநைக்கிறைன். அவர்கைின்
வழிகநை ைாம் அைியறவ இயலாது” என்ைபின் பல்லக்நக
ைிறுத்தும்படி பட்டுச்சரநை இழுத்தாள். றபாகிகள் அநத கீ றழ
நவத்ததும் இைங்கி கவைிறய கசன்று விைலியிைம் றபசிவிட்டு
திரும்பிவந்தாள். “அரசி, அவள் அைிமீ ல்யர் என்னும்
ைாகர்குலத்நத றசர்ந்தவள். கபயர் சறதாதரி என்கிைாள்.”
திகரௌபதி ைநகத்துவிட்ைாள். “அவநை அநழ” என்ைாள்.

அவள் அருகநணயும்றபாது திகரௌபதி

சிரித்துக்ககாண்டிருந்தாள். “நூறு வயிறுள்ைவறை, வருக!”
என்ைாள். இநமயா விழி ககாண்டிருந்த அவள் புன்ைநகத்து
“அது என் மூதன்நையின் கபயர், அரசி. நூறு நமந்தநரப்
கபற்ைவள் அவள்” என்ைாள். “அவள் இநைக்குக் கீ றழ ைாகஉைல்
ககாண்டிருந்தாள். நமந்தநர அவள் குழவிகயைப்
கபைவில்நல, குநக ஒன்றுக்குள் கசன்று முட்நையிட்ைாள்.”
திகரௌபதி அவள் இநையிலிருந்த கரிய குழந்நதநய றைாக்கி
“இவநை ைீ கபற்ைாய் எை ைிநைக்கிறைன்” என்ைாள். அவள்
சிரித்து “என்நைப் பிைந்து கவைிவந்தான்” என்ைாள். “இவன்
கபயர் கவிஜாதன்.”

“ைீ என்ை கசய்கிைாய்? குைி றைாக்குவாயா?” அவள் “இல்நல,

ைான் பாடுறவன்” என்ைாள். “என்ை பாைல்?” என்ைாள் திகரௌபதி.
“அநத ைான் முடிவு கசய்யமுடியாது. என் உைலுக்குள் இருந்து
ைாககமழ றவண்டும். அவள் கசால்வறத என் ைாவிகலழும்.”
திகரௌபதி அவநை கூர்ந்து றைாக்கி “அச்கசாற்கைின் கபாருட்டு
ைீ ககால்லப்படுவாகயன்ைால்?” என்ைாள். “அது அவள் கபாறுப்பு”
என்ைாள் சறதாதரி. “ைன்று, என் அரண்மநைக்கு வா… என்ைிைம்
பாடிக் காட்டு” என்ைாள் திகரௌபதி. “ஆநண” எை அவள்
தநலவணங்கிைாள்.

கதன்றமற்கிலநமந்த கன்ைிக்ககாற்ைநவ ஆலயம் மிகச்

சிைியது. ஒவ்கவாருைாளும் அவள் கசல்வதைாறலறய அங்றக
பூசகர் கசன்று காத்திருந்தார். கவட்டிய தநலநய
இைக்நகயில் ஏந்தி வலக்நகயில் சூலத்துைன் மூவிழியும்
சநைமுடியும் பிநையும் அணிந்து அருகநமய ைின்ைிருந்த
பாய்கநலப்பாநவ கருங்கல்லில் கசதுக்கப்பட்ை சிைிய சிநல.
பூகசய்நக முடிந்து குங்குமமும் கசம்மலரும் ககாண்டு அவள்
திரும்பியறபாது சறதாதரியும் உைன் வந்தாள்.

சலஃநப “அவநை ைாம் அநழத்துச்கசல்ல றவண்ைாகமன்று

ைிநைக்கிறைன், அரசி. அவள் ஒருறவநை
ஒற்ைர்பணிபுரிபவைாக இருக்கலாம்” என்ைாள். “ைாகர்கநை பிைர்
ைடிக்கமுடியாது” என்ைாள் திகரௌபதி. “ஆம், ஆைால் ைாகர்கள்
ைம்நம றவவு பார்க்கலாறம?” என்று சலஃநப றகட்ைாள்.
“ைமக்கு அவர்களுைன் றபாரில்நல” என்ைாள் திகரௌபதி.
சலஃநப ைிநலககாள்ைாமலிருந்தாள். “அவள் வந்தது
தற்கசயலல்ல எை எண்ணுகிறைன், அரசி. அவர்கைின்
உள்ைங்கள் ைாம் ஒருறபாதும் அைியமுடியாதநவ.” திகரௌபதி
“ஆம், ஆகறவதான் பிைர் உள்ைங்கநை அவர்கள் அைிகிைார்கள்”
என்ைாள்.

அரண்மநைக்கு வந்ததும் திகரௌபதி “அவநை என் அநைக்கு

வரச்கசால்” என்ைாள். “அவள் பாடுவாள் என்ைாள்.
கூத்தரங்குக்கு…” எை றபசத்கதாைங்கிய சலஃநப அவள்
விழிகநை றைாக்கியதும் “ஆநண” என்ைாள். அவள்
ஆநைமாற்ைி வந்தறபாது அநைக்குள் சறதாதரி
அமர்ந்திருந்தாள். குழந்நத மடியில் துயின்றுககாண்டிருந்தது.
திகரௌபதி பீைத்தில் அமர்ந்த பின் அவைிைம் “ைீ அக்காட்டுக்கு
ஏன் வந்தாய்?” என்ைாள். “உங்கநை சந்திக்கத்தான்” என்ைாள்
சறதாதரி. திகரௌபதி ஒருகணம் வியந்தபின் புன்ைநகத்து
“என்நை வியக்கச் கசய்யும் மறுகமாழி” என்ைாள்.

“உண்நமயாைது. ைீங்கள் வியக்கப்றபாவது ைான் ஏன் வந்றதன்

என்று கசால்லும்றபாதுதான்” என்று சறதாதரி கசான்ைாள்.
“கசால்” என்ைாள் திகரௌபதி. “அரியை அநைத்நதயும்
விரும்புபவர் ைீங்கள். விரும்பியவற்ைில் முதன்நமயாைநதக்
நகவிட்றை பிைவற்நை அநையமுடியும் என்று எண்ணிய
கணத்நத றைற்று மீ ண்டும் எண்ணிக்ககாண்டீர்கள்” என்ைாள்
சறதாதரி. திகரௌபதி பீைத்தின் நகப்பிடிநய இறுகப்பற்ைிைாள்.
ஆைால் முகத்தில் அறத ஏைைத்துைன் “எவரும் கசால்லும்
கபாதுச்கசால் இது” என்ைாள்.

“அரசி, றைற்று ைீங்கள் பின்ைிரவில் ஒரு கைவு கண்டீர்கள்.

உங்கள் உைம்ைிநைந்த ஆைவருைன் இருந்தீர்கள்.” திகரௌபதி
“இநதயும் எந்தப் கபண்ணிைமும் எவரும் கசால்லிவிை
முடியும்… நூைிகலாருமுநை சரியாகவும் அநமயும்” என்ைாள்.
“அவர் உங்கள் கணவர்கைில் ஒருவர் அல்ல” என்ைாள்
சறதாதரி. “திநகப்றபன் எை ைிநைக்கிைாயா?” என்ைாள்
திகரௌபதி. “எந்தப் கபண்ணும் திநகக்கமாட்ைாள்.” சறதாதரி
“அவர் சூரியைின் நமந்தர்” என்ைாள். திகரௌபதி சிைத்துைன்
விழிகள் சுருங்க “என்நைக் குைித்த சூதர்கநதகைிலிருந்றத
அநத கசால்லிவிை முடியும்” என்ைாள். “ஆைால் அநத என்
முன் கசால்லிவிட்டு உயிருைன் மீ ைமுடியாகதன்று
அைிவுநைறயார் அைிவர்.”

“அரசி, அக்கைவில் ைீங்கள் அவநர ஒரு கத்தியால் கைஞ்சில்

குத்திை ீர்கள். அவருநைய சூைாை குருதி உங்கள் உைலில்
கபருகி மஞ்சத்நத ைநைத்தது. அக்குருதிக்கு விந்துவின்
மணமிருந்தது. குருதி அநைநய ைிநைத்தது. ைீங்கள் எழுந்து
ைின்ைறபாது உங்கள் உைறல கசங்குருதி மூடிவழிய
கருவநையிலிருந்து வந்தது றபாலிருந்தது. மஞ்சத்தில் அவர்
குருதி வழிந்து இைந்துகிைக்க அநையில் கபருகிய குருதியில்
கால் வழுக்கி சுவநரப்பற்ைியபடி ைீங்கள் ைைந்துகசன்று
கதநவத் திைந்தறபாது எழுகதிரின் கசவ்கவாைிப் கபருக்நக
கண்டீர்கள்.”

திகரௌபதி கபருமூச்சுவிட்ைாள். நககள் தைர கைகிழ்ந்து

அமர்ந்து “கசால்” என்ைாள். “ைான் உங்கநைத் றதடிவந்தது
அக்கைவால்தான்” என்ைாள் ைாகவிைலி. “ஏன்?” என்ைாள்
திகரௌபதி. “அரசி, ைீங்கள் எண்ணுவதுறபால எய்தப்பைாநமயின்
அருநம ககாண்ைவர் அல்ல அவர். கமய்யாகறவ உங்கள்
உைம்ககாண்ைவர் அவறர.” திகரௌபதி “அநத ைீ
கசால்லறவண்டியதில்நல” என்ைாள். “உங்கள் உைத்தநமவது
அழறக எை அைியாதவரா ைீங்கள்?” என்ைாள் விைலி.
திகரௌபதியின் விழிகள் கூர்ந்தை. “என்ை கசால்கிைாய்?”
என்ைாள். “அரசி, ைீங்கள் விநழவது கவல்வநத அல்ல,
ஆள்வநத அல்ல, அழநக. அநத அநைவதாக
எண்ணிக்ககாண்டீர்கள்.”

சலிப்புைன் நகவசியபடி
ீ எழுந்துககாண்டு “சரி, இநதப் றபசி
விரிவாக்க விநழயவில்நல. இநதப்றபால பல
உைம்பயில்றவாநர கண்டுவிட்றைன்” என்ைாள் திகரௌபதி.
சறதாதரி “அரசி, என் ைாகபந்தைக் கைத்நத ஒருமுநை
பாருங்கள்…” என்ைாள். “ைான் சலிப்புற்றுவிட்றைன். இநத
இைிறமல் பார்த்து என்ை பயன்? றபார்
அணுகிக்ககாண்டிருக்கிைது. றபரழிவு. அதன்பின் எய்துவது
எதுவாைாலும் பயைற்ைது” என்ைாள் திகரௌபதி. “அல்ல,
அநைத்திலிருந்தும் மீ ளும் வழி ஒன்றுண்டு. அதன்
கசய்தியுைன் ைான் வந்றதன்” என்ைாள். “எப்றபாதும் மீ ளும் வழி
மிக எைிது. தநைகயன்ைாவது ைாறம.”

திகரௌபதி மீ ண்டும் அமர்ந்துககாண்டு கசால் எை

நகயநசத்தாள். விைலி தன் சிைிய றதால்நபயிலிருந்து
கரிக்கட்டிநயயும் சுண்ணக்கட்டிநயயும் எடுத்து அநையின்
மரத்தநரயில் வநரயத்கதாைங்கிைாள். இரு றகாடுகளும்
இநணந்து உருவாை ைாகத்தின் உைல் ஒன்றுைன் ஒன்று
பிநணந்து பிநணந்து உருவாை றகாலம் உயிருைன்
கைைிவதாகத் றதான்ைியது. “அரசி, உங்கள் சுட்டுவிரநல இந்த
ைாகப்பின்ைலில் ஒரு முடிச்சில் நவக்கறவண்டும்” என்ைாள்
சறதாதரி.

அநத றைாக்கியபின் தன் சுட்டுவிரநல ஒரு முடிச்சு றைாக்கி

ககாண்டுகசன்ைாள் திகரௌபதி. அரவுச்சுருள் அநசவகதை
விழிமயக்கு ஏற்பை தயங்கிைாள். பின் விநரவாக அந்தப்
புள்ைியில் நகநய நவத்தாள். ஆைால் அதற்குள் அச்சுருள்
ைிநலமாைிச் சுழன்று பிைிகதாரு புள்ைியில் அவள் விரல்
பதிந்தது. “இல்நல” எை அவள் கசால்வதற்குள் அவள் உைலில்
கமல்லிய விதிர்ப்பு உருவாைது. அவள் றவகைங்றகா
இருந்தாள்.

ஒரு குறுங்காட்டில் அவள் ைின்றுககாண்டிருந்தாள்.

சூழ்ந்திருந்த பசுஞ்றசாநல ைடுறவ ஒரு சுநை அநசவிலாத
ைீருைன் இருந்தது. அவள் அதில் தன் முகத்நத
றைாக்கிக்ககாண்டிருந்தாள். இநமக்காத விழிகளுைன். அது
அவநை றைாக்கிக்ககாண்டிருந்தது. எவர் றைாக்குகிைார்கள்
என்று அைியாதது றபால. விழிகள் ஒன்றுைன் ஒன்று
கதாட்டுக்ககாண்டு ஒன்நை ஒன்று முழுதைிந்து ைின்ைை.

இைங்காற்ைில் ைீரில் கமல்லிய அநசகவான்று எழ அவள்

உருக் கநலந்தாள். அநலந்தநலந்து உரு மீ ண்ைறபாது அங்றக
சகறதவைின் உருநவக் கண்ைாள். அவன் முகத்நத,
றதாள்கநை, கைஞ்நச மாைிமாைி றைாக்கிைாள். பின் அைிந்து
கைிந்த அவன் விழிகநை கதாட்ைாள். அவ்விழிகள் மட்டும்
எஞ்ச உருக் கநலந்தது ைீர்ைிழல். அவள் அந்த விழிகநை
மட்டும் றைாக்கிக்ககாண்டிருந்தாள். உைலில்லாமல் ஆைறபாது
அழகு மட்டும் கபாருைில் இருந்து தைித்கதழுந்து ைிற்பகதைத்
றதாற்ைமைித்தை அவ்விழிகள்.

அவள் சுட்டுவிரலால் கதாட்டு ைீரில் அநலகயழுப்பிைாள்.

மீ ண்டும் சுநைப்பரப்பு அநலபாய்ந்து அநமந்தறபாது ைகுலன்
கதரிந்தான். பழுதின்ைிச் கசதுக்கப்பட்ை கரிய சிநலறபான்ை
அவன் முகத்நத றைாக்கிக் ககாண்டிருந்தாள். எங்கும்
பிநழயிலா அழகு. அதன் உச்சகமை கூர்மூக்கு. சிைிய
றமலுதட்நை கபாருள்ககாண்ைதாக்கியது. இரு விழிகநையும்
ைிககரன்ைாக்கியது. முகத்திற்கு நமயம் அைித்தது. அநத
நுைிவிரலால் கதாட்ைாள். அது மட்டும் பிரிந்து ைீரில் ைின்ைது.
அக்கணம் மலர்ந்த ஓர் அருமலர் எை.

புன்ைநகயுைன் மீ ண்டும் கதாட்ைறபாது அர்ஜுைன்

றதான்ைிைான். அவநை றைாக்கிக்ககாண்டிருந்த பின் அவன்
றதாள்கநை கதாட்ைாள். றபருருவுைன் பீமன் எழுந்தறபாது
விரிந்த கைஞ்நச. தருமன் றதான்ைியறபாது கசவிகநை.
அவ்வுறுப்புகள் ைீரில் ஐந்து வண்ணமீ ன்கள் எை ைீந்திச்
சுழன்ைை. குறுைநகயுைன் அவள் அநத றைாக்கிக்ககாண்றை
இருந்தாள். அவ்வுறுப்புகள் ஒன்நை ஒன்று துரத்தி கவ்வி
இநணந்து உருவகமன்ைாயிை.

கைஞ்சு துடிக்க விழியநசக்காமல் காத்திருந்தாள். கர்ணைின்

முழுத்றதாற்ைம் எழுந்தது. அவள் விழிகநை அவன் விழிகள்
றைாக்க அவள் றைாக்கு விலக்கிக்ககாண்ைாள். உைல்
கமய்ப்புககாண்ைபடிறய இருந்தது. திரும்பி அவநை றைாக்க
அவள் அஞ்சிைாள். அழித்துக் கநலத்துவிைலாகமை எண்ணி
நகைீட்டிைாள். ஆைால் ைீநரத் கதாைத் துணியவில்நல.

பன்ைிருமுநை ைீட்டி விலக்கிய பின் ஒரு கணத்தில்

கழிவிரக்கமும் சிைமும் ககாண்டு ைீநரத் கதாட்டு கநலத்தாள்.
ஓரவிழியால் ைீரின் அநலநவ றைாக்கிக்ககாண்டிருந்தாள்.
அவ்வுரு கநலந்தழிந்தது. திரும்பி றைாக்கியறபாது ஐந்து
முகங்கநையும் கண்ைாள். அவற்நை
றைாக்கிக்ககாண்டிருக்நகயில் ஏக்கமும் சிைமும் எழ மீ ண்டும்
நகைீட்டி ைீநர கநலத்தாள். உருவங்கள் கலந்தநமந்து
மீ ண்டும் உருக்ககாள்வநதக் கண்டு அஞ்சி ைீநர நகயால்
அநைந்துககாண்றை இருந்தாள். பின்ைர் என்ை கசய்கிறைாம்
என்று உணர்ந்து எழுந்துககாண்ைாள். அது அஸ்திைபுரியின்
அணிக்காடு. அப்பால் றசடியர் குரல்கள்
றகட்டுக்ககாண்டிருந்தை. மிக அருறக ஒரு ைாகத்தின்
அநசநவ உணர்ந்து திடுக்கிட்டு திரும்பிப் பார்த்தாள்.

ஒரு கணத்தின் ஒரு பகுதியில் கண் கதாட்டு விலகுநகயில்

அைியும் அழகின் முழுநம றைாக்கிறைாக்கி விரிக்நகயில்
எழுவதில்நல. ஒருகணத் கதைிப்பிறலறய அழநக
உணர்கிறைாம் என்ைால் அழகிருப்பது எங்றக? அது முன்ைறர
வநரயநை கசய்யப்பட்டிருக்கிைது. உள்ைம் முன்ைறர அநத
அைிந்திருக்கிைது. கதாநலந்தநத, றதடித்றதடி அநலந்தநத
மட்டுறம விழி அத்தநை எைிதில் கண்டுககாள்கிைது.
அழககன்பது சீர்நம. ஒவ்கவான்றும் எதிர்பார்த்தபடி
அங்கிருப்பதன் உவநக.

கபாருைில் அது சீர்நம. அநசவில் அது இயல்பு. உள்ைம்

ககாள்ளும் கபாருைில் என்ை? ைன்நமயா? இைிநமயா?
அழககன்பது முற்ைிலும் இங்குைதா? அங்கிருப்பது இங்கு
கவைிப்படும் தருணங்கைா? அழகிய ைஞ்சு உண்டு. அழகிய
முள் உண்டு. அச்சமூட்டுகிைது றபரழகு. றபதலிக்கச் கசய்கிைது
முழுதழகு. அழககன்று எழுந்தநவ எநவ? எங்குமிருப்பதன்
உச்சங்கைா? கண்ைநையும் தருணங்கள் மட்டும்தாைா?
அழககன்பது உள்ைிருந்து கவைிறய கசன்ைநமகிைதா?
கவைிறய இருந்து உட்புகுந்துககாள்கிைதா?

ஒவ்கவான்றும் முழுநமககாண்ைகதை மானுை உைல்

அநமவதில்நல. ஓர் உறுப்பின் குநைபாட்நை பிைிகதாரு
உறுப்பு ைிகர்கசய்கிைது. ஒவ்கவாரு உறுப்பும் உள்ைத்தால்
கவவ்றவறு வநகயில் இழுத்துக் கட்ைப்பட்டிருக்கிைது. தாங்கி
ைிறுத்தப்பட்டிருக்கிைது. ைிகரநமக்கப்பட்டிருக்கிைது. மானுை
உைகலன்பது ஒரு கபாருைல்ல, ைிகழ்வு. அநசவில் உருமாைி
பிைிகதான்ைாகிைது. ஒவ்கவாரு அநசவுக்கும் தன்நை
நுண்ணிதின் உருமாற்ைிக்ககாண்டிருக்கிைது. அதன் கபாருள்
ஒவ்கவாரு றைாக்கிலும் மாறுபடுகிைது. வல்லநம எை.
கைகிழ்வு எை. இநசவு எை. ஆணில் கபண் எழுந்து முழுநம
கூடுகிைது. கபண்ணில் ஆண். நமந்தரில் முதுநம.
முதுநமயில் குழவி.

மானுை உைகலன்பது உைகலன்ைாைது தன்நை

கவைிப்படுத்தும் ஒரு முநை. மானுைம் உைல்கைினூைாக
ஒன்றைாகைான்று உநரயாடிக்ககாண்டிருக்கிைது. உைல்கள்
இங்றக ஓயாது றபசிக்ககாண்டிருக்கும் ைாவுகள். உைல்கள்
உைல்கநை அைிகின்ைை. உைல்கைினூைாக மானுை உள்ைங்கள்
அைியாத ஒன்று இங்றக ைிகழ்ந்துககாண்டிருக்கிைது. மானுை
உைகலன்ைாை கதய்வத்திருவுருக்கள் மானுை உைலினூைாக
எழுந்த மானுைநை ஆளும் விநசகள். றபருரு. கபருங்நககள்,
கபருந்றதாள்கள், விரிமார்பு, சிற்ைிநை, திரள்கதாநைகள்,
இதழ்கைின் மலர்ச்கசம்நம, விரிந்த விழிகைின்
அைல்கசம்நம. விண்ணைந்றதான். கரிறயான். கரிய முகத்தில்
எழும் புன்ைநக…

கட்ைற்று ஓடிய கசாற்கபருக்நக அவறை உணர்ந்ததும் இைம்

மீ ண்ைாள். எதிறர அமர்ந்திருந்த ைாகவிைலியிைம் “என்ை
மாயம் இது? இந்த உைமயக்குகளுக்காக ைான் உன்நை
அநழக்கவில்நல” என்ைாள். சறதாதரி “ைாகச்சுருள்
கமய்நமநய தன்னுள் நவத்திருக்கிைது. கமய்யன்ைி
பிைிகதான்நை கதாைமுடியாது” என்ைாள். “ஆம், ைான் அைிறவன்.
அது கமய்றய” என்ைாள் திகரௌபதி. “அழகு, ைான்
பிைிகதான்நையும் எண்ணியதில்நல.” சறதாதரி “மானுைரின்
தீயூழ் அது. ஓர் அழநக நகவிைாமல் பிைிகதான்நை
கபைவியலாது” என்ைாள்.

“அந்த மணத்தன்றைற்பு அநவ, அதில் ைான் பல்லாயிரம்

முநை பல்லாயிரம் வநகயில் வாழ்ந்துவிட்றைன். ஒருகணம்,
ஒரு கணத்திலும் குநைவாை கபாழுதில் அம்முடிநவ
எடுத்றதன். அந்த முடிவால் என் முழு வாழ்க்நகநயயும்
அநமத்துக்ககாண்றைன்” எை திகரௌபதி கசான்ைாள். “அநைத்து
முடிவுகளும் ஒற்நைக் கணத்தில் எடுக்கப்படுவைறவ” என்ைாள்
சறதாதரி. “வாழ்க்நகயின் முடிவுகநை எடுக்கும் கபாறுப்நப
ஏற்றுக்ககாள்பவர்கள் தீயூழ் ககாண்ைவர்கள்”என்ைாள்
திகரௌபதி.

பின் சிைமும் சலிப்புமாக “அந்தக் கணத்நத அநமக்கும்

கதய்வங்கள் எநவ? அந்தக் கணம் அப்றபாது ஒரு முழு
வாழ்வைவுக்றக என்னுள் விரிந்தது. என் இைந்தகாலம்
அநைத்நதயும் கண்றைன். எதிர்காலம் குைித்து
கணம்கணகமைக் கணித்றதன். நூற்றுக்கணக்காை
ைாற்கைங்கைில் காய்ைகர்த்தி கவன்று அம்முடிநவ
கசன்ைநைந்றதன்” என்ைாள் திகரௌபதி. “ஆைால்
விழியிலாதவன் நகயிலகப்பட்ைநத எடுப்பநதப்றபாலறவ
அக்கணத்தில் உணர்ந்றதன். இழந்த மறுகணறம இழந்தகதன்ை
என்று உணர்ந்றதன். பின்பு அது இல்லாமல் ஒரு கணமும்
இருந்ததில்நல.”

“அழகின் இயல்பு அது” எை சறதாதரி கசான்ைாள். “அது மானுை

உள்ைத்நத முழுநமயாக ைிநைத்து பிைிகதான்ைிலாமல்
ஆக்கிவிடுகிைது. ஒவ்கவான்றும் தங்கள் தூய்நமயில்
முழுநமயில் கவைிப்படுநகயில் அழககன்றை அநமகின்ைை.
கமய்கயன்று றவர். ஒழுங்ககன்று மரம். அழறக மலர்.
இப்புவியில் பிரம்மம் அழககன்று மட்டுறம றதான்ைமுடியும்.
அழகில் மட்டுறம மானுைன் தன்நை முற்ைிழந்து அதுவாக
சில கணங்கறைனும் இருக்கமுடியும்.” திகரௌபதி
தநலயநசத்தாள். “அரசி, கபாருட்கைநைத்திலும் அழககை
கவைிப்படுவது மானுை உைலின் அழறக. பல்லாயிரம்
கபாருட்கைின் அழநக அள்ைி நவத்தாலும் அவ்வழநக
முழுநமயாக காட்டிவிைவும் முடியாது.”

திகரௌபதி “ஆைால் அந்ைகநர ைான் முன்ைறர உள்ைத்தில்

கட்டிவிட்டிருந்றதன்” என்ைாள். “ஆம், அது சூரியபுரியாக
இருந்தது. இந்திரைின் ைகராக அல்ல” என்ைாள் சறதாதரி.
திகரௌபதி அவநை கூர்ந்து றைாக்கிக்ககாண்டு அமர்ந்திருந்தாள்.
பின்ைர் சிைத்துைன் எழுந்து “விநையாடுகிைாயா? என்நை
சிறுநமகசய்து மகிழ எண்ணுகிைாயா?” என்ைாள்.

சறதாதரி “ைீங்கள்தான் அப்புள்ைிநய கதாட்டீர்கள், அரசி”

என்ைாள். “இல்நல, ைான் கதாைவிரும்பியது அநதயல்ல”
என்ைாள் திகரௌபதி. “ைீங்கள் மீ ண்டும் கதாைலாறம” என்று
சறதாதரி கசான்ைாள். திகரௌபதி அவள் விழிகநை
றைாக்கிைாள். இரு ஒைிககாண்ை கூழாங்கற்கள். இநமக்காத
விழிகள் றவறு உலநக றைாக்குவைவாக ஆகிவிடுகின்ைை.
அவள் எங்கிருந்து வந்தாள் எை அவள் உள்ைம் வியந்தது.
“கதாடுங்கள், அரசி. ைீங்கள் கைடுங்காலமாக அகத்றத
விைவுவநத கதைிவுபடுத்திக்ககாள்ளுங்கள்.”

அவள் மீ ண்டும் அந்த ைாகச்சுருைின் ஒரு முடிச்நச றைாக்கி

சுட்டுவிரநல ககாண்டுகசன்ைாள். அது கைைிகிைதா எை மிக
நுட்பமாக றைாக்கிைாள். அது அநசவற்ைிருந்தது. எண்ணி
முடிகவடுத்த கணறம சுட்டுவிரநல நவத்தாள். ஆைால்
அதற்கு முந்நதய கைாடியில் அது திரும்பி பிைிகதாரு
புள்ைியில் அவள் விரநல கதாைச்கசய்தது. அவள் சிைத்துைன்
நகநய எடுத்துக்ககாள்வதற்குள் மீ ண்டும் எங்றகா
கசன்றுவிட்டிருந்தாள்.

இமைக்கணம் - 37

கதன்ைகத்து விைலியின் கரிய கன்ைங்கைில் அருகிருந்த

விைக்குகைின் ஒைி மின்ைியது. அவள் உைல் எண்நண
பூசப்பட்ை கருங்கல் சிநல எை மின்ைியது. கவண்விழிகளும்
கவண்பற்களும் கபரிய வட்ை முகத்தில் மின்ைித்கதரிந்தை.
சிைிய மூக்கில் அணிந்திருந்த ஏழு கவண்கற்கள் பதிக்கப்பட்ை
மூக்குத்தி அம்மின்கைாைிகளுைன் இநணந்துககாண்ைது.
வண்டு முரலுதல்றபால கீ ழ்சுதி ைிநலயில் ைின்ைாள்.
குறுமுழகவை எழுந்த குரல் உச்சங்கைில் சிைகநசக்காமல்
ைீந்தும் பருந்கதைச் சுழன்ைது. இைககை தநழந்தது.

அவள் உைலில் இருந்து விழிகநை விலக்க இயலவில்நல.

அவள் குரல் கசவிகைில் ஓயவில்நல. பாட்நை ைிறுத்திவிட்டு
அவள் ைீர் அருந்தியறபாதும், ஏட்டுக்கட்டுகநைப் பிரித்து அடுத்த
பாைலுக்காை வரிகநை றைாக்கியறபாதும், பின்ைால்
அமர்ந்திருந்த அவள் கணவன் குையாழின் சுதி அநமக்க
கபாழுது எடுத்துக்ககாள்ை அவள் காத்திருந்தறபாதும்கூை
அவள் குரல் திகரௌபதிக்குள் ஒலித்தபடிறய இருந்தது.
அவைருறக அன்நை அமர்ந்திருந்தாள். பகல் முழுக்க
அநவச்கசயல்கைில் உழன்று கநைத்திருந்தநமயால் அவள்
கபரிய இநமகள் எநைமிகுந்து கமல்ல சரிந்துககாண்டிருந்தை.
றசடியரும் அநரத்துயிலில் இருந்தைர். இநசக்கூைத்திற்குள்
விைலியும் அவளும் மட்டுறம இருந்தைர் எைத் றதான்ைியது.

“மனுவின் நமந்தர் பிரியவிரதர். அவருக்கு அக்ை ீத்ரன்

என்னும் நமந்தர் பிைந்தார். அக்ை ீத்ரன் பூர்வசித்திநய மணந்து
ைாபி, கிம்புருஷன், ஹரி, இைாவிரதன், ரம்யகன், ஹிரண்மயன்,
குரு, பத்ராஸ்வன், றகதுமாலன் எனும் ஒன்பது நமந்தநர
கபற்ைார். அக்ை ீத்ரன் வாழ்ைாகைல்லாம் றவள்விகநை
கசய்துககாண்டிருந்தார். நூல்கள் ைவிலும் ஒன்பது
ககாநைறவள்விகநை அவர் நூறுமுநை இயற்ைிைார்.
றவள்விகநை கபரிதாக ைிகழ்த்துவது ஆணவம். பழுதை
ைிகழ்த்துவது அர்ப்பணிப்பு. தன்நை முழுதீந்து
ைிகழ்த்தியநமயால், கபற்ைது எநதயும் ககாள்ைாநமயால்
அக்ை ீத்ரன் முழுநமயாை பயன்கநை அநைந்தார்.

தவவாழ்வு ைிநைவுற்று அவர் விண்றணகியறபாது தன் ஒன்பது

நமந்தநரயும் அநழத்து அவர்களுக்கு தன் தவச்கசல்வத்நத
அைிப்பதாகவும், அவர்கள் உகந்த முநையில் அநத
மாற்ைிக்ககாள்ைலாம் என்றும் கசான்ைார். அவர்கள்
ஒவ்கவாருவருக்கும் அவர் கைற்ைிப்கபாட்டில் நகநவத்து தன்
தவத்நத அைித்தார். ைாபி அச்கசல்வத்நத ைீண்ை வாழ்ைாைாக
கபற்றுக்ககாண்ைார். கிம்புருஷன் அநத அைிவுத்கதாநகயாக,
ஹரி அநத கபருஞ்கசல்வமாக, இைாவிரதன் அநத காமமாக,
ரம்யகன் அநத மக்கட்றபைாக, ஹிரண்மயன் அரசாக, குரு
கவற்ைியாக, பத்ராஸ்வன் புகழாக அநத கபற்றுக்ககாண்ைைர்.
இறுதி நமந்தைாகிய றகதுமாலன் “எந்நதறய, ைான் அநத
அழககை கபற்றுக்ககாள்கிறைன்” என்ைான்.

இைநமயிறலறய அழகின்றமல் பித்துககாண்ைவைாக

காடுமநல எை அநலந்த அவநைப்பற்ைி மூத்தவர்கள் ஏைைம்
ககாண்டிருந்தைர். கநலகைில், இயற்நகயில் அவன்
றதடுவகதன்ை, மகிழ்வது எதைால் எை அவர்கள்
அைிந்திருக்கவில்நல. அவர்கள் ஒருவநர ஒருவர் றைாக்கி
புன்ைநகத்தைர். அவன் தந்நதறய அவநை றைாக்கி “நமந்தா,
ைீ றகட்பது என்ைகவன்று புரிந்திருக்கிைாயா?” என்ைார். “ஆம்
தந்நதறய, எைக்கு அழகன்ைி றவறைதும் கபரிகதன்று
றதான்ைவில்நல” என்ைான் றகதுமாலன்.

“அழககை ஏதும் இப்புவியில் இல்நல. அது ைம்

உைம்ககாள்ளும் ஒரு ைிநலதான். கூழாங்கற்களும் அழககைத்
றதான்றும் தருணங்களும் உண்டு” என்று தந்நத கசான்ைார்.
“அவ்வுைைிநல அநமந்தால் அநைத்தும் அழறக. நமந்தா,
அழககன்பது ஒரு கசல்வமல்ல. அது காற்றுறபால், ைீர்றபால்,
ஒைிறபால் மானுைருக்கு கதய்வங்கள் அைவிலாது வழங்கியது.
கணக்கிை முடியாதது. கணக்கிடுதலும் கூைாது. அழநக
எவரும் உரிநமககாள்ைக்கூைாது. காற்நை ைீநர ஒைிநய
உரிநமககாள்ைலாகாகதன்பதுறபால்.”

“கசல்வகமன்பது உரிநமயாவது, ைம்மால் ஆைப்படுவது.

கசல்வம் அைிக்கும் றபரின்பம் என்பது அநத ைாம்
உரிநமககாண்டிருகிறைாம் என்னும் கபருமிதறம. அழகு
றதவர்களுக்கும் கதய்வங்களுக்கும் உரிநமயாைது. மானுைர்
உநைநமககாள்ளும் கசல்வத்நத றகள்” என்று தந்நத
அவைிைம் கசான்ைார். “கசல்வத்நத அநைபவன் அதில்
மகிழறவண்டும், திநைக்கலாகாது. கபருமிதம் ககாள்ைலாம்,
ஆணவம் ககாள்ைலாகாது. ஒருறபாதும் ஒரு கசல்வத்நதயும்
முழுதநைய எண்ணலாகாது. மானுைன் கைவுகாணும்
எல்நலகைிகலல்லாம் கதய்வங்கள் ைின்றுள்ைை.”

றகதுமாலன் “எைக்கு அழகன்ைி அநைத்தும் வகணன்றை

ீ
றதான்றுகிைது, தந்நதறய. அழகிலா வாழ்ைாள் கவற்றுக் காலம்.
அழகிலா கசல்வம் கவறும் குப்நப. அழகிலாத அைிவு கவறும்
கசாற்குநவ. அழகிலா காமம் கவறும் உைற்திநைப்பு.
அழகிலாத கவற்ைி ஆணவமன்ைி றவைல்ல. அழகிலா அரசு
சிநைறய. அழகிலாதறபாது நமந்தர் கவற்று உைவுகள்
மட்டுறம. அழகிலாறதான் கபறும் புகழ் இைிவரலாகறவ
எஞ்சும்” என்ைான். தந்நத கபருமூச்சுைன் “ஆம், உன் விநழவு
அத்தநை வலியகதன்ைால் ைான் கசய்வதற்ககான்றுமில்நல”
என்ைார். தந்நதயிைமிருந்து அழநகப்கபற்ை றகதுமாலன்
உைன்பிைந்தாரிைம் விநைகபற்றுச் கசன்ைான்.
ஒவ்கவாரு அடிக்கும் அவன் றபரழகுககாண்ைவைாைான்.
கபான் மின்ைிய உைலுைன், நவரங்கள் எை மின்ைிய
விழிகளுைன், இைங்காநல முகிகலை ஒழுகும் அநசவுைன்
அவன் ஜம்புதீகவன்று அன்று அநழக்கப்பட்ை பாரதப்
கபருைிலத்தின் எட்டு ைிலங்கநைக் கைந்து கசன்ைான்.
அவநைக் கண்ைதும் தங்கநை மைந்து கபண்கள் அவனுைன்
கசன்ைைர். இைநமந்தர் அவநை பித்தர்ககைைத் கதாைர்ந்தைர்.
அழகிலாறதார் அவநைக் கண்ைதுறம கூசி அஞ்சி
ஒைிந்துககாண்ைைர். விழிகநை மூடி உைல்சுருட்டி பதுங்கிைர்.
ஆகறவ அவன் அழநக மட்டுறம கண்ைான். அழறகார் மட்டுறம
அவநை கண்ைைர். அழறகார் மட்டும் இயலும் ஓர் உலகில்
அவன் கசன்றுககாண்டிருந்தான்.

அவர்கள் தங்கள் அழகிய கபாருட்கநை எல்லாம் உைன்

எடுத்துக்ககாண்ைைர். பட்டும், பூண்களும், மலர்களும், கநலப்
கபாருட்களும் ககாண்டு கசன்ைைர். அழகிய
கபாருட்ககைல்லாம் மானுைர்றமல் ஏைிக்ககாண்டு அவநை
கதாைர்ந்தை என்ைைர் கவிஞர். அவர்கள் எட்டு ைிலங்கநை
துைந்து றமதமநலயின் றமற்றக ஆைில்லா விரிகவை காடு
ைிநைந்துகிைந்த ஒன்பதாம் ைிலத்நத அநைந்தைர். அவர்கள்
அங்றக கசன்ைதும் அது மலர்கபருகிப் கபாலிந்தது.
பைநவகைின் இன்ைிநசயும், மநலயிழியும் அருவிகைின்
ஒைியும், இைமநழயின் குைிரும் எை அழகு மட்டுறம ககாண்ை
ைிலகமன்ைாயிற்று. விண்ணில் எப்றபாதும் கபான்முகில்கள்
சூழ வாைவில் ைின்ைது.

றகதுமாலன் அங்றக அநமத்த அரசு றகதுமாலம் எை

அநழக்கப்பட்ைது. அங்றக றகதுமாலபுரி என்னும் கபருைகர்
உருவாகியது. றகதுமாலத்தின் புகழ் பரவறவ பாரதவர்ஷத்தின்
அநைத்துச் சிற்பிகளும், கநலஞர்களும் அங்றக கசன்று
றசர்ந்தைர். அவர்கள் கூடி அநமத்த மிகச் சிைந்த ைகர்
என்பதைால் மண்ணில் மானுைர் அநமத்தவற்ைிறலறய
றபரழகு ககாண்ைதாக அது உருக்ககாண்ைது. கவிஞர்களும்
இநசஞர்களும் ஆட்ைர்களும் அங்றக கசன்ைநமந்தைர். அழகு
சூழ்ந்திருந்தநமயால் கசாற்ககைல்லாம் அழகுககாண்டு
கவிநதயாயிை. அழகிய கசாற்கைிலிருந்து அழகிய கபாருட்கள்
உருவாயிை. விண்ணிலிருந்து அழகு ஊைிஎழும் சுநை அது
என்ைைர் கவிஞர்.

அருமணிகள், அழகிய பூண்கள், கபான்னூல் பின்ைிய பட்டுகள்,

சிமிழ்கள், கசதுக்கு கலங்கள் எை எங்கு எநவ அழககை
எண்ணப்பட்ைைறவா அநவகயல்லாம் காலப்றபாக்கில் அங்றக
வந்து றசர்ந்தை. புவியிலுள்ை அழகிய கபாருைநைத்தும்
றகதுமாலத்திற்கு கசல்ல விநழகிைது. தன்நைத் கதாடும்
நககைில் ஏைிக்ககாண்டு றகதுமாலம் றைாக்கிய பயணத்நத
கதாைங்குகிைது என்று சூதர் பாடிைர். அழகுப்கபாருட்கள்
தங்கள் பல்லாயிரம் வடிவங்கநை அங்றக அநைந்தை.
றகதுமாலம் அழகு முநைத்துப்கபருகும் ைிலமாகியது.

அழறக அங்றக அநைத்துகமன்ைாகியது. றகதுமாலத்தின்

அழகுப்கபாருட்களுக்காக பாரதவர்ஷத்தின் அரசர்கள்
கருவூலங்கநை அள்ைி ைிகர்நவத்தைர். அழகுப்கபாருள்
ககாள்ை ைாளும் வணிகர்கள் வந்தைர். றகதுமாலத்தில்
கசல்வம் கபருகியது. கசல்வம் அங்கிருந்றதாருக்கு றைாயிலா
வாழ்க்நகநய அைித்து ைீள்வாழ்வு ககாண்ைவர்கைாக்கியது.
அவர்கள் எண்ணியநதகயல்லாம் கவற்ைியாக்கியது. எட்டு
திநசயும் புகழ் பரவச்கசய்தது. காமம் அங்றக காதகலை
கபருகியது. நமந்தர்ச் கசல்வமாகியது. அைிவு காவியகமன்று
விரிந்தது. எட்டு கசல்வங்களும் அழககன்பதன் மாற்றுருக்கறை
எை றகதுமாலம் காட்டியது.

அழகு தன்நை புகழும் கசாற்கநை ைாடுகிைது. அச்கசாற்கநை

அது உருவாக்குகிைது. புகழ்கமாழிகள் கமல்ல
ஆணவகமன்ைாகின்ைை. றகதுமாலன் தன் ைாட்டின் அழநகக்
குைித்த கபருமிதம் ககாண்டிருந்தான். அநத சூதரும் புலவரும்
ஆணவமாக்கிைர். ஆணவம் பிைிநத தாங்கிக்ககாள்வதில்நல.
பிைிகதான்ைிலாநமறய அழகின் உச்சம் எை றகதுமாலன்
எண்ணலாைான். நுண்மாறுபாடுகைால் பிைிதுபிைிகதைப்
கபருகுவறத அழகின் இயல்பு என்பநத அவன் உணரவில்நல.
தன் ைாட்நை புவியில் பிைிகதாரு ைாடு இலாதபடி அழகு
முழுநமககாண்ைதாக ஆக்கறவண்டும் என்று எண்ணிைான்.
எங்ககல்லாம் அழககன்று எஞ்சியிருக்கிைறதா அதுகவல்லாம்
அங்றக வந்தநமய றவண்டுகமை விநழந்தான்.

அவன் விநழநவ அங்கிருந்றதார் அநைவரும்

தநலக்ககாண்ைைர். ஒவ்கவாரு ைாளும் கணமும் எை
றகதுமாலம் அழகுககாண்ைபடிறய கசன்ைது. நமந்தர் அழகும்
மகைிர் அழகும் மலரழகும் மாைிநக அழகும் நுணுகி நுணுகி
உச்சம் கசன்ைை. பழுதற்ை மணிகளும் மங்காத கபான்னும்
இநணந்த அணிகள் மலர்கைின் வடிவங்கநை மிஞ்சிை.
முழுநமக்கு ஒரு படி முன்பாக றகதுமாலம்
கசன்ைநைந்தறபாது அநத விண்ணவைின் அமராவதி எை
றதவர்கள் மயங்கிைர். அங்கு கசல்லவிநழந்த கின்ைரரும்
கிம்புருைரும் கந்தர்வர்களும் றகதுமாலத்தில் வந்திைங்கிைர்.
அமராவதியின் மீ து மட்டுறம கவிந்திருக்கும் கவண்குநை
முகில் றகதுமாலத்தின்றமல் எழுந்தது.
சிைம்ககாண்ை இந்திரன் ைாரதநர அநழத்து றகதுமாலைிைம்
மானுைருக்குரிய எல்நலகநைக் குைித்து கசால்லும்படி
றகாரிைான். அைிந்திருந்தாலும் ஐயம்ககாண்ைவர்றபால்
“முழுநமககாண்ைநமதல்தாறை மானுைனுக்கு பிரம்மத்தின்
ஆநண!” என்று ைாரதர் றகட்ைார். “அநைதலும் இழத்தலும்
கற்ைலும் கைத்தலும் எை ைிகர்ககாண்டு இன்நமயின்
முழுநமநய அநைவறத கமய்நமயின் வழி. ககாண்டு
அநைந்து மானுைர் முழுநமநய அநையமுடியாது. அவைிைம்
கசால்க!” என்ைான் இந்திரன்.

ைாரதர் ஒரு கபான்வண்ைாக மாைி றகதுமாலைின் அநைநய

அநைந்தார். அங்கிருந்த கபான்வண்டுப் பதுநமகைின் ைடுறவ
அவர் கபாருந்தா குநையழகு ககாண்டிருந்தார். அவநர றைாக்கி
முகம்சுைித்த றகதுமாலன் அணுகி றைாக்கியறபாது தன்னுரு
ககாண்டு ைின்ைார். அவைிைம் “அரறச, முழுநமறைாக்கிச்
கசல்லும் வழி இதுவல்ல. றபாதுகமன்று ைிநைவுறுக!” என்ைார்.
“என் வழி அழகு. அநத முற்ைாக அநைவகதான்றை வாழ்வின்
இலக்கு” என்ைான் றகதுமாலன்.

“அநத றதவரும் கதய்வங்களும் விரும்புவதில்நல.

அவர்களுக்கு விைப்படும் அநைகூவகலன்றை ககாள்வார்கள்”
என்ைார் ைாரதர். “என் பாநதயில் அழிவதும் எைக்கு வடுறபறை”
ீ
என்ைான் றகதுமாலன். “அரறச, ைீ கசய்த முதற்பிநழ அழநக
கசல்வகமன்று எண்ணியது. அழகு எவருக்கும் உநைநமயல்ல.
எைறவ கசல்வமும் அல்ல” என்று ைாரதர் கசான்ைார். “அழகு
பிரம்மத்தின் ஆைந்த வடிவம். பிரம்மம் முழுநம
ககாண்ைகதன்பதைால் அதன் ஒவ்கவாரு துைியும்
முழுநமறய. அம்முழுநமயில் தன்நை அைித்து
ஆழ்வகதான்றை மானுைர் கசய்யக்கூடுவது.”
றகதுமாலன் “அழநகக் கண்ைபின் எவரும் அப்பாகலன்று
ைிற்பதில்நல. அநத அணுகுவதற்கும் அகலாதிருப்பதற்கும்
உரிய வழி அநத அநைதறல. அழகிலாடுறவான் அநத
தாகைன்று ககாள்கிைான்” என்ைான். “என்றமல் கதய்வங்கள்
சிைம்ககாண்ைாலும் அஞ்சமாட்றைன். அழநக அநைந்து,
அழகிலாழ்ந்து இருப்பகதான்றை என் வழி.” ைாரதர் கைடுறைரம்
அவைிைம் கசால்லாடிவிட்டு சலித்து திரும்பிச்கசன்ைார்.
இந்திரைிைம் “றதவர்க்கரறச, றகதுமாலன் அழகின் முழுநமநய
அன்ைி எநதயும் றவண்ைவில்நல” என்ைார்.

இந்திரன் றபரழகுககாண்ை கவண்குதிநரயாக மாைி றகதுமாலக்

காட்டில் ைின்ைிருந்தான். காட்டில் மலர்றைாக்கி
உலவிக்ககாண்டிருந்த றகதுமாலன் அந்தக் குதிநரநய
கண்ைான். “அதுறவ ைான் றதடிய குதிநர. பிநழயற்ைது,
முழுநமநய அழககைக் ககாண்ைது… அநதப் பிடித்து
ககாண்டுகசல்றவாம்” என்று கூவியபடி அநத துரத்திைான்.
கவண்புரவியின் விநரவு ைிகரற்ைதாக இருந்தது. நூறு
கால்கைால் ஓடுவகதை அது காற்ைில் கடுகியது.
துரத்திச்கசன்ை ஒவ்கவாருவராக அநமய றகதுமாலன் மட்டும்
சலிக்காமல் அநத கதாைர்ந்து கசன்ைான்.

ஒரு சுநையின் கநரயில் பரி கநைத்துப்றபாய் மூக்கிலிருந்து

ஆவியும், வாயிலிருந்து நுநரயும் எழ ைின்று உைல்சிலிர்த்தது.
அநத அணுகிய றகதுமாலன் தன் நகயிலிருந்த வைத்நதச்
சுழற்ைி எைிந்து அநத பிடிக்க முயன்ைறபாது “ைில்!” என்ைது.
“ைான் மண்ணுலகின் புரவி அல்ல, றதவர்களுக்குரியவன்.
என்நை மானுைர் றபண முடியாது” என்ைது.
“றதவர்க்குரியதாைாலும் அழகுதிநகந்த எதுவும் எைக்குரியறத”
என்ைான் றகதுமாலன்.
“உன் ககாட்டிலில் ஆயிரம் அழகுக் குதிநரகள் உள்ைை.
இன்னுகமான்று றசர்ந்தால் என்ை கபைப்றபாகிைாய்?” என்று
குதிநர றகட்ைது. “அக்குதிநரகைில் குநைவகதன்ை என்று
உன்நைக் கண்ைதும் உணர்ந்றதன். அக்குநைநய
ைிகர்கசய்யறவ உன்நை கவல்ல வந்றதன்” என்ைான்
றகதுமாலன். “ஒவ்கவான்ைிலும் ஒவ்கவாரு துைி குநையும்.
குநைவிலாதது பிரம்மம் ஒன்றை” என்ைது குதிநர.
“அவ்வண்ணகமன்ைால் பிரம்மத்நத அநைவறத என் இலக்கு”
என்ைான் றகதுமாலன்.

“அரறச, என்ைில் ைீ கண்டு ைிநைந்த அக்குநை என்ை எை உன்

உள்ைத்தில் கதாகுத்துக்ககாள்” என்று குதிநர கசான்ைது. “அது
என்ைிலுள்ைது என்ைால் ைான் உன்னுைன் வருகிறைன்.”
றகதுமாலன் தன் உள்ைத்நதக் குவித்து
அக்குநைவிழுமியத்நத தன்னுள் திரட்டிக்ககாண்ைான். “அநத
இங்கிருக்கும் மலர்கைில் ஒன்கைை ஆக்கி என்ைிைம் தருக!”
என்ைான் இந்திரன். அருறக ைின்ைிருந்த ைீலச்சங்கு மலர்
ஒன்நை கதாட்டு “இது” என்ைான் றகதுமாலன். அது ஒரு
வண்ணத்துப்பூச்சியாகி சிைகடித்தது. அநத நகயிகலடுத்துக்
ககாண்டு இந்திரன் சிறு புள் எை ஆகி பைந்து வாைிலகன்ைான்.

அந்த வண்ணத்துப்பூச்சிநய ககாண்டுகசல்லும்றபாது வாைில்

ைின்று அதன் ைிழநல மண்ணில் வழ்த்தி
ீ ஒரு கரிய
பட்ைாம்பூச்சியாக ஆக்கிைான். பின்ைர் அமராவதி கசன்று தன்
றதாட்ைத்தில் முடிவிலாது மலர்ந்துககாண்டிருக்கும்
பாரிஜாதத்தில் விட்ைான். அநதச் சுற்ைி காவலர்கைாக
கந்தர்வர்கநை அமர்த்திைான். ைிழல்பட்ைாம்பூச்சி பைந்து
றகதுமாலைின் அரண்மநைநய அநைந்தது. அவநைச் சூழ்ந்து
அது பைக்கலாயிற்று. அது பைந்து கசல்லும் இைகமல்லாம்
விழுந்த அதன் ைிழல் அங்றகறய கநைகயைப் படிந்தது.

றகதுமாலைின் மாைிநக எங்கும் கரிய கநை படிந்தது. அவன்

திநரச்சீநலகைில், அணிகைில், ஆநைகைில் அந்தக் கரி
படிந்தது. அவன் சிைத்துைன் தன் வரர்கைிைம்
ீ அநத பிடித்துத்
தரும்படி கசான்ைான். “அரறச, அது கவறும் ைிழல்” என்ைார்கள்.
ஆைால் எங்கும் அது ைிநைந்திருந்தது. சில ைாட்கைிறலறய
றகதுமாலைின் அரண்மநை முழுநமயாகறவ கருநமயாகியது.
றகதுமாலபுரி கருவண்ணம் படிந்தது. றகதுமாலறம அக்கரியால்
எரிபரந்கதடுத்தல் முடிந்த ைிலகமன்ைாகியது. உைம் றசார்ந்து
தைித்த றகதுமாலன் றைாயுற்ைான். அதுவநர அவைிைமிருந்த
அழகு மநைந்தது. முதுநமககாண்டு கமலிந்து சருகுறபால்
ஆைான். ஒவ்கவாரு ைாளும் அவன் இைந்துககாண்டிருக்க
அவன் ைாடும் ைகரமும் அநதப்றபாலறவ
இைந்துககாண்டிருந்தை.

றகதுமாலபுரிக்கு ைாரதர் மீ ண்டும் வந்தார். கருகி

அழிந்துககாண்டிருந்த ைகரின் மீ து அந்தக் கரிய பட்ைாம்பூச்சி
சிைகடித்துச் சுற்ைிவந்தது. ஒவ்கவாரு கபாருநையும் அதன்
ைிழல்பைாமல் காப்பதன்கபாருட்டு மக்கள் அவற்நை பதுக்கியும்
புநதத்தும் நவத்திருந்தநமயால் அழகுள்ை எதுவும் அவர்
விழிகளுக்குப் பைவில்நல. அரசைின் அரண்மநைக்கு வந்த
அவநர அவனுநைய றைாய்ப்படுக்நகக்கு அநழத்துச்
கசன்ைைர். றபசவும் இயலாது கிைந்த றகதுமாலைின் அருறக
அமர்ந்த ைாரதர் அவன் நககநை பற்ைிக்ககாண்ைார்.

“ைான் முன்ைறர கசான்றைன், அரறச” என்ைார் ைாரதர். “அந்தக்

கரிய பட்ைாம்பூச்சி… அநத கவல்லறவண்டும்… அநத
கவல்லாது இந்ைகர் வாழமுடியாது” என்ைான் றகதுமாலன்.
“அநத கவல்ல ஒறர வழி அதன் ைிழல்படிந்த அநைத்நதயும்
துைப்பதுதான். வருந்தாமல் உைம்ைிநைந்து அவற்நை
ககாநையைியுங்கள். ககாநையினூைாக அநவ கநைைீங்கக்
காண்பீர்கள்” என்ைார் ைாரதர். “இந்ைகரில் அரும்கபாருகைை
எதுவுறம எஞ்சாதல்லவா?” என்ைான் றகதுமாலன். “எஞ்சும்,
அநவறய கநைபடியாதநவ, ககாடுக்கவும் முடியாதநவ”
என்ைார் ைாரதர்.

றகதுமாலன் அநைத்நதயும் இரவலருக்கும் பாணருக்கும்

கவிஞருக்கும் றவதியருக்கும் முைிவருக்கும் ககாடுக்கத்
கதாைங்கிைான். கபற்றுக்ககாண்ைவர்கள் அந்தக் கநைநய
காணறவ இல்நல. அவர்கைின் வாழ்த்துக்கைால் ைகரம்
ைிநையும்றதாறும் அங்றக பைர்ந்திருந்த ைிழல் அகன்ைது.
றைாய்ககாண்டிருந்தவர்கள் ைலம்கபற்று அழகுககாண்ைைர்.
அநைத்துப் கபாருட்கநையும் அவன் ககாநையைித்தான்.
அரண்மநையின் சுவர்கைன்ைி எதுவும் எஞ்சவில்நல. மானுைர்
உரிநமககாள்ளும் எப்கபாருளும், மானுைர் சநமத்த
எப்கபாருளும் அங்றக எஞ்சியிருக்கவில்நல. இறுதி
அரும்கபாருளும் ைகர்ைீங்கியறபாது அந்த ைிழல்பட்ைாம்பூச்சியும்
உைன் கசன்ைது. றகதுமாலன் மீ ண்டும் றபரழகைாக ஆைான்.
அந்ைகரமும் ைாடும் ஒைிககாண்டு துலங்கிை.

றகதுமாலத்தில் அதன்பின் அழககை எஞ்சியநவ மலர்கள்,

தைிரிநலகள், கசடிகள். ைிலகமங்கும் பரவியிருந்த
கூழாங்கற்கள். வண்ணச்சிைகுகள் ககாண்ை பல்லாயிரம்
பைநவகள், ஒைிறயயாை பூச்சிகள். விழிகள் மின்னும் மான்கள்,
முகில்வடிவ யாநைகள், பட்கைாைிர் பசுக்கள், அைல்வண்ணப்
புலிகள். ஒவ்கவாருைாளும் அந்ைிலத்தின் அழகு புதிதாகப்
பிைந்தது. ஒவ்கவாருகணமும் அது வைர்ந்தது. அநத கவல்ல
றதவர்கைாலும் இயலவில்நல.

றகதுமாலன் ஒருைாள் தன் அரண்மநைக்கு கவைிறய

குறுங்காட்டில் ைின்ைிருந்தறபாது தன்நைச் சூழ்ந்திருக்கும்
றபரழநக கண்ைான். அவன் விழிகள் ைிநைந்து வழிந்தை.
நககநைக் கூப்பியபடி ைின்ைான். பின்ைர் வலக்நகயால் தன்
தநலமுடிநய பிடித்திழுத்துப் பைித்து மழிதநலயைாைான்.
இைக்நகயால் தன் ஆநைநய விலக்கிைான். கதருவிலிைங்கி
ைைந்து காட்டுக்குள் நுநழந்தான். அவன் கசல்லும்
வழிகயங்கும் மக்கள் நககூப்பி ைின்ைைர்.

றகதுமாலத்தின் எல்நலயில் இருந்த றகதுகிரி என்னும்

மநலமீ து ஏைி ைின்ைான். விண்ணிலிருந்து அழகிய
பட்ைாம்பூச்சி ஒன்று சிைகடித்து வந்து அவன் றதாைில்
அமர்ந்தது. ஆைால் அவன் அநத காணவில்நல. அநைத்து
அழகுகநையும் துைந்தவர் மட்டுறம காணும் அழநக அவன்
கண்ைான். அவன் காலடியில் றதவர்கள் வந்து வணங்கிைர்.
அவன் தநலக்குறமல் விண்ணின் கவள்நை யாநை வந்து
ைின்ைது. அதில் வந்த இந்திரன் அவநை அநழத்து தன்னுைன்
ககாண்டுகசன்ைான். அந்த மநலறமல் ஏழு ைாட்கள் விண்வில்
ஒைியுைன் ைின்ைிருந்தது.

அவன் அமர்ந்து உைலுதிர்த்த மநலறமல் அவனுநைய இரு

கால்கநையும் வநரந்தைர். ஒவ்கவாரு ஆண்டும் அந்த ைாைில்
அவநை வணங்கும்கபாருட்டு றகதுமாலத்தின் அநைத்து
மக்களும் மநலறயைிச் கசன்ைைர். அங்றக மலரிட்டு வணங்கி
மீ ண்ைைர். பின்ைர் சூழ்ந்திருந்த ைாடுகைநைத்திலிருந்தும்
மக்கள் வரலாயிைர். அழகர் என்றை அவநர நூல்கள்
குைிப்பிட்ைை.
விைலி “அழறகான் பாதங்கநை வணங்குறவாம். அவன்
விழிகள் விண்ணில் துலங்குக! அநவ இங்குள்ை
அநைத்நதயும் அழகுைச் கசய்க!” என்று கசால்லி
நககூப்பிைாள். யாழ் முரகலாலி எழுப்பி ஓய்ந்தது. விைலி
எழுந்தறபாதுதான் திகரௌபதி தன்னுள் இருந்து
மீ ண்கைழுந்தாள். சூழ றைாக்கியறபாது அன்நையும் றசடியரும்
கசவிலியரும் துயில்ககாண்டிருப்பநதக் கண்ைாள். எழுந்து
சிற்ைாநைநய பற்ைிக்ககாண்டு விைலிநய அணுகி தன்
கழுத்திலிருந்த அருமணி மாநலநயக் கழற்ைி அவளுக்கு
அணிவித்தாள். அநத எதிர்பாராத பாணர்குழுவின் முகங்கள்
மலர்ந்தை.

விைலி “றபறுகபற்றைன், இைவரசி” என்ைாள். திகரௌபதி

“றகதுமாலபுரி இன்றுள்ைதா?” என்ைாள். “ஆம் அரசி, இது
அந்ைகரின் கதால்கநத.” திகரௌபதி “அது எப்படிப்பட்ை ைகர்?”
என்ைாள். “அதுவும் பிை ைகர்கநை றபாலத்தான். ஆைால்
வட்ைவடிவமாை றகாட்நை ஒன்று ைகருக்குள் உள்ைது.
அதுறவ பநழய ைகரம். பிற்காலத்தில் கதருக்கள் றகாட்நைக்கு
கவைியிலும் விரிந்து பரந்துவிட்ைை” என்று விைலி
கசான்ைாள். “அந்ைகர் இக்கநதகைில் வருவதுறபால் அழகு
ககாண்ைதா?” என்று திகரௌபதி றகட்ைாள்.

பாணன் சிரித்து “இைவரசி, இது கநதயல்லவா? என்றைனும்

அவ்வண்ணம் ஒரு கபருைகர் மண்ணில் இருந்திருக்கிைதா
என்று றகட்ைால் எங்கள் முதுசூதர் சிரிப்பார்கள்.
நூற்றுக்கணக்காை கபருைகர்கைின் கநதகள் இங்குள்ைை.
மானுைர், ைாகர், அரக்கர், அசுரர் ஒவ்கவாருவரும் தங்கள்
கதால்மூதாநதயர் அநமத்த கபருைகரிகநைப் பற்ைிய
கற்பநைகநை விரித்துக்ககாண்டிருக்கிைார்கள். அது
என்றுமிருக்கும் ஒரு கைவு. அக்கைநவ எண்ணிறய மண்ணில்
அநைத்து ைகரங்களும் அநமக்கப்படுகின்ைை” என்ைான்.

“அவ்வண்ணம் ஒரு ைகரம் இன்று புவியில் இல்நலயா?” என்று

அவள் றகட்ைாள். “இைவரசி, கதால்ைகர் கதன்மதுநர, காஞ்சி,
விஜயபுரி, ராஜமறகந்திரபுரி, மாகிஷ்மதி, ராஜகிரி, அஸ்திைபுரி
எை இந்ைாட்டின் அநைத்துப் கபருைகர்களுக்கும் ைான்
கசன்ைிருக்கிறைன். அநவ அநைத்தும் மாண்பும் அழகும்
ககாண்ைநவறய. ஆைால் கநதகள் கசால்லும் சீர்நம
எவற்றுக்கும் இல்நல” என்ைான் பாணன். “ஏன்?” என்ைாள்
திகரௌபதி. “ஏகைன்ைால் சீர்நம முழுநமகபை றதவர்கள்
ஒப்புவதில்நல. மானுைரின் விநழவில் புகுந்துககாண்டு
சீர்நமநய குநலத்துக்ககாண்றை இருக்கிைார்கள். அநைத்து
ைகர்களும் காடுகநைப்றபால தங்கள் எல்நலகநை கட்ைற்று
விரித்து வடிவிலாது கபருகியநவறய.”

“றகதுமாலைின் இைத்தில் ைான் இருந்திருந்தால் அந்ைகரிநய

இந்திரனுக்றக அைித்திருப்றபன். தன் ைகரம் முழுநமயழிவநத
அவன் ஒப்பமாட்ைான்” என்று திகரௌபதி கசான்ைாள். விைலி
சிரித்தாள். “அந்ைகரின் நமயத்தில் இந்திரனுக்கு றபராலயம்
ஒன்று எழறவண்டும். ஒவ்கவாருைாளும் இந்திரன் வணங்கி
வாழ்த்தப்பைறவண்டும். இந்திரறை அந்ைகருக்குக் காப்பாக
ைிநலைிறுத்தப்பைறவண்டும். அநத றதவர்கள் கவல்ல
முடியாது” என்ைாள் திகரௌபதி. விைலி “அவ்வண்ணகமாரு ைகர்
தங்கள் ஆநணப்படி எழுக, அரசி!” என்ைாள். திகரௌபதி
புன்ைநகத்தாள்.

அன்நை எழுந்து “என்ை ஆயிற்று? பாைல் முடிந்துவிட்ைதா?”

என்ைாள். றசடியர் விழித்து எழுந்து “ஆம், சற்றுமுன்
முடிந்துவிட்ைது, அரசி” என்ைார்கள். “பரிசில்கள் எங்றக?”
என்ைாள் அரசி. திகரௌபதி “ைாறை அைித்துவிட்றைன்” என்ைாள்.
“ஆம் றபரரசி, மதிப்புமிக்க பரிசு. இைி பிைிகதாரு கபரும்பரிசு
ைாங்கள் பாரதவர்ஷத்தில் கபறுவதற்கில்நல. பிைிகதாரு
றபரரசிநய பார்ப்பதற்கும் வாய்ப்பில்நல” என்ைான் பாணன்.

இமைக்கணம் - 38

மீ ண்டு வந்தறபாது திகரௌபதி

மூச்சிநரத்துக்ககாண்டிருந்தாள். சறதாதரி “அரசி, தாங்கள்
அஞ்சிவிட்டீர்கள்” என்ைாள். “இல்நல, அது கமய்யாகறவ
ைிகழ்ந்தது” என்ைாள் திகரௌபதி. “ஆைால், அன்று றபசியநவ
இநவதாைா எை ஐயம் எழுகிைது.” சறதாதரி
“மீ ண்டுகமாருமுநை அங்கு கசல்லமுடியும்” என்ைாள். “ஆைால்
கசாற்கள் மாைியிருக்கும். மைிதர்கள்கூை மாைியிருக்க
வாய்ப்புண்டு.”

சிைத்துைன் திகரௌபதி “அங்றக கமய்யாகறவ ைிகழ்ந்தது என்

சித்தத்தில் இருக்கும்” என்ைாள். “எவருநைய சித்தத்தில்? அன்று
அங்றக இருந்த றசடிகயாருத்தியின் சித்ததில் முற்ைாக
பிைிகதான்று இருக்கும். மண்ணில் ைிகழ்ந்த எதுவும்
எஞ்சுவதில்நல. மானுை ைிநைகவன்பது முற்ைிலும்
இநணயாை பிைிகதாரு ஒழுக்கு” என்ைாள் சறதாதரி. திகரௌபதி
சலிப்புைன் தநலநய அநசத்து “ைான் இநதகயல்லாம் ஏன்
கிைைிக்ககாண்டிருக்கிறைன்?” என்ைாள்.

“மானுைர் மீ ைமீ ை ைிகழ்கிைார்கள் என்பார்கள்” என்ைாள்

சறதாதரி. “ைீங்கள் இங்கு ஆற்றுவதநைத்தும் மீ ை
ைிகழ்கின்ைை, அரசி.” திகரௌபதி “சூதர்கநதகள்… எவரும் காலப்
பலகணி கைந்து றைாக்கவியலாது” என்ைாள். “அடுமநைக்
கலத்நத முகர்ந்து அதில் ைைந்த முந்நதய சநமயல்
என்ைகவன்று கசால்லிவிைமுடியும். ஆயிரம் முநை
கழுவிைாலும் மணம் எஞ்சும் என்பநத அைிந்திருப்பீர்கள்.”
திகரௌபதி அவநை றைாக்கிக்ககாண்டிருந்தாள். “இங்றக
கதாடுங்கள், அரசி” என்ைாள் சறதாதரி. “இது சுழல்கிைது. ைான்
எண்ணுமிைத்தில் விரல் பதிவதில்நல.”

“அரசி, சுழல்வது உங்கள் உள்ைமல்லவா? அநதத்தான் கைம்

காட்டுகிைது. உள்ைத்நத கூர்ைிநலப்படுத்தித் கதாடுங்கள்”
என்ைாள் சறதாதரி. திகரௌபதி அந்த கைத்நத றைாக்கிைாள்.
ஒன்றுக்குள் ஒன்கைை பன்ைிரு சுழல்கள். அநவ
கவட்டிக்ககாள்ளும் புள்ைிகள் நூற்றுைாற்பத்துைாலு
கவட்டுபுள்ைிகள். அல்ல, இருநூற்றுஎண்பத்கதட்டு, அல்ல…
அவள் விழி மயங்குவதுறபாலிருந்தது. ஒரு புள்ைிநய
முன்ைறர முடிவு கசய்தாள். அநத றைாக்கி நகநய மிக
கமல்ல ககாண்டுகசன்ைாள். அநதத் கதாட்ை பின்ைறர
அைிந்தாள் கைம் தைம் மாைிவிட்டிருந்தது. விரல் பட்ை புள்ைி
அவள் எண்ணியதல்ல.

ஐங்குழல் ககாற்ைநவயின் ஆலயத்திலிருந்து வைக்காக

அநமந்திருந்த சிைிய குடிலுக்கு அவளும் அன்நையும்
கசன்ைைர். அப்பால் அவர்கைின் பல்லக்கு ைின்ைிருந்தது.
காவலர்கள் அதைருறக காத்து ைிற்க தாலங்களுைன் இரண்டு
றசடியர் அவர்கநைத் கதாைர்ந்துவந்தைர். றகாயில் பூசகர்
குடில்வாயிலில் கசன்று திைந்த வாயிலினூைாக றைாக்கி
திரும்பி வருக எை தநலயநசத்தார். அவர்கள் கசன்று
முற்ைத்தில் தயங்கிைர். பூசகர் உள்றை றைாக்கி “அன்நைறய,
அன்நைறய, இருவர். குழல்பகுக்க வந்துள்ைைர்… இருவர்”
என்ைாள்.
அன்நை “அரசி என்று கசான்ைாகலன்ை?” என்று கமல்ல
முணுமுணுத்தாள். உள்ைிருந்து எவறரா முைகும் ஓநச
றகட்ைது. பூசகர் திரும்பி “உள்றை கசல்லுங்கள்” என்ைார்.
“காணிக்நகப் கபாருட்கநை அன்நை காலடியில் நவயுங்கள்.
கைற்ைி ைிலம்படிய வணங்குங்கள். வாழ்த்தும் முகமனும்
கசால்லறவண்டியதில்நல.” அரசி தநலயநசத்தாள். அவர்கள்
சிறுகுடிலுக்குள் தநலகுைிந்து நுநழந்தைர். உள்றை மட்கும்
தநலமுடியின் ககடுமணம் ைிநைந்திருந்தது. அநைமூநலயில்
ஈச்நசறயாநலத் தடுக்கில் துர்வாச குலத்தின் முதுபூசகி
அமர்ந்திருந்தாள்.

அன்நை ைிலம்கதாை வணங்கிைாள். அவளும் வணங்கி

வநைந்து ைின்ைாள். முதுமகள் அமரும்படி நககாட்டிைாள்.
பின்ைால் வந்த றசடியர் காணிக்நகப் கபாருட்கநை அங்றக
நவத்தைர். பூசகி அவற்நைத் திரும்பிக்கூை றைாக்கவில்நல.
அவள் கமல்ல முைகியதும் றசடியர் வணங்கி கவைிறய
கசன்ைைர். அரசி “இவள் என் மகள். இந்ைாட்டின் இைவரசி.
கசன்ை மாதம் பருவமநைந்தாள். உரிய மணமகநைத் றதடி
மணம்கசய்வதற்கு முன் இவள் வாழ்வநமயும் கைைி
என்ைகவன்று அைியவிரும்பிறைாம்” என்ைாள்.

முதுமகள் தன் சிைிய விழிகைால் திகரௌபதிநயப் பார்த்தாள்.

திரும்பு எை நககாட்டிைாள். அவள் திரும்பியதும் ைீண்டு இரு
மடிப்புகைாகக் கட்ைப்பட்டிருந்த குழநல றைாக்கியபின் “மிநகக்
குழல்” என்ைாள். அரசி “ஆம், அது கபருந்துயர் எை ைிமித்திகர்
கசால்வதுண்டு. ைான் அஞ்சியது அநதத்தான். அன்நை ைீங்கள்,
உங்கள் நககைால் அள்ைிக்கட்டிைால் அநைத்நதயும்
கசால்லிவிடுவர்கள்
ீ என்ைார்கள். ஆகறவதான்…” என்ைபின்
கசால் எை திகரௌபதியிைம் நககாட்டிைாள்.
“என் எதிர்காலம் எப்படி அநமயும்?” என்று திகரௌபதி
றகட்ைாள். அந்த றைரடிக் றகள்வியால் அன்நை திடுக்கிட்டு
“என்ைடி?” என்று கமல்லக் கடிந்தாள். முதுமகள் அவநை
சிலகணங்கள் றைாக்கிய பின் “அருறக வா” என்ைாள். அவள்
அருறக கசன்று அமர்ந்ததும் “திரும்பு” என்ைாள். அவள் திரும்பி
அமர்ந்தாள். பூசகி அவளுநைய குழல்கட்நை அவிழ்த்து
புரிைீட்டி நககைால் ைீவத் கதாைங்கிைாள். கைடுறைரம் அவள்
நககள் தன் குழலில் ைீண்டு உழிந்துககாண்டிருப்பநத
உணர்ந்து திகரௌபதி அன்நைநய றைாக்க அன்நை
றபசாமலிரு எை விழிகாட்டிைாள்.

“கபரும்புரவி, ஐந்து இந்திரர்கைின் அரசி” என்ைாள் முதுமகள்.

“பழுதற்ை புரவி. கடிவாைமைியாத புரவி” நுண்கசால் எை
அவ்கவாலி எழுந்தபடிறய இருந்தது. பின்ைர் “அவள் கபயர்
இந்திரறசநை. சமதன் என்னும் அந்தணனுக்கு மகைாகப்
பிைந்தாள். பிைந்த அன்று அவள் பிைவிநூல் கணித்த
ைிமித்திகன் அவள் ஐந்துமுகம் ககாண்ை இந்திரனுக்குத்
துநணவியாவாள் என்று கூைிைான். ஆகறவ இந்திரறசநை
என்று கபயரிட்ைார் சமதன். இந்திரறசநை இைைங்நகயாைாள்.”
முதுமகைின் கசால் எவருக்றகா ஒப்பிப்பதுறபால ஒலித்தது.

“தன்நை மணக்கும் இந்திரநை எண்ணி காமக்கைவு கண்டு

அநமவது அவள் இயல்பாக இருந்தது. அப்றபாது கவைிறய
என்ை ைிகழ்கிைகதன்றை அவள் அைிவதில்நல. ஒருமுநை
அவள் இல்லத்திற்கு தவத்றதாராை முைிவர் ஒருவர் வந்தார்.
அவர் மும்முநை சிறவாகம் என்று கூைிய பின்ைரும் அவள்
திரும்பி றைாக்கவில்நல. சிைம்ககாண்ை அவர் “ைீ
முற்பிைப்பில் அைங்காத கபண்புரவியாக இருந்தாய்.
இப்பிைப்பிலும் இைிறமலும் அைங்காநம உன்நைத் கதாைரும்.
உன்ைால் உன் குடி அழியும்” என்று தீச்கசால்லிட்டு திரும்பிச்
கசன்ைார்.

அநதக் றகட்ைபடி ஓடிவந்த சமதன் பின்ைால் ஓடி அவர்

காலடியில் விழுந்து வணங்கி “தீச்கசால்நல மீ ட்கைடுங்கள்…
என்றமல் அைிகூருங்கள். நமந்தரில்லாமல் ைான் மாய்ந்தால்
இருளுலகு கசல்றவன்” என்று மன்ைாடிைார். முைிவர் தணிந்து
“கசன்ை பிைவியில் அவள் ஒரு கவண்புரவி. இப்பிைவியில்
அவள் ைைாயிைி எை அநழக்கப்படுவாள். கதாைரும் ஊநழ
எவரும் மாற்ைவியலாது. இன்று மாநலக்குள் அவநை
நகயைித்துவிட்டு இங்கிருந்து திரும்பிப்பாராமல் கசல்க. உன்
குடி வாழும். என் கசால் அவநை அடுத்த பிைவியில்
கதாைரும்” என்ைார். சமதன் அழுதபடி திரும்ப வந்தார்.
மகைிைம் முகம் ககாடுத்துப் றபச அவரால் இயலவில்நல.

கபாழுது அநணந்துககாண்டிருந்தது. சமதன் ைிநலயழிந்தவராக

தன் இல்லத்தருறக சுற்ைிவந்தார். என்ை ைிகழ்கிைகதை
இந்திரறசநைக்குப் புரியவில்நல. அவள் அவநர றைாக்கியபடி
அமர்ந்திருந்தாள். கமல்ல மீ ண்டும் அக்கைவுகளுக்குள்
கசன்ைாள். அவ்வுலகு கமய்யாகி இவ்வுலகிலிருந்து அவநை
முழுநமயாக மீ ட்ைது. அரியநண அமர்ந்திருக்கும் இந்திரன்.
கபருந்றதாைைாகிய இந்திரன். மின்பநைறயந்திய
இந்திரன்.கவண்கைிறு ஊரும் இந்திரன். கபாற்தாமநரமலர்
சூடிய இந்திரன். இந்திரர்கள் அநலயநலகயை எழுந்து
அவநை ஏந்தி தத்தைிக்கச் கசய்தைர்.

அந்தி ைிழல்கள் ைீண்டுககாண்டிருக்நகயில் அவர்கள் இல்லம்

றைாக்கி கமௌத்கல்யர் என்னும் முதிய முைிவர் ைைந்துவந்தார்.
கதாழுறைாயால் அவர் உைகலல்லாம் கருநமககாண்டு
உதிர்ந்துககாண்டிருந்தது. விரல்கள் உதிர்ந்த கால்கைால்
ைைந்தநமயால் அவரால் அன்று பகல் முழுக்க உணநவ
இரந்துகபை இயலவில்நல. அந்திக்குப் பின்
இரக்கலாகாகதன்பதைால் அவர் விந்தி விந்தி விநரந்து
வந்தார். அவர் வருவதற்கு முன்ைறர ைிழல் வந்து அவர்கைின்
இல்லத்து முற்ைத்தில் விழுந்தது.

இல்லத்தின் முன் வந்து ைின்று “இரப்றபான், முைிவன்,

உணவிடுக” என்று கமௌத்கல்யர் கூவிைார். அப்றபாது
அந்தியாகிவிட்ைறத என்று உைம்றசார்ந்து இல்லத்திற்குள்
கசன்றுவிட்டிருந்த சமதன் சற்றும் எண்ணாமல் “என் மகநை
அைிக்கிறைன், ககாள்க!” என்ைார். அருகிருந்த ககண்டியிலிருந்து
ைீர்கதாட்டு வழ்த்தி
ீ “ககாள்க! ககாள்க! ககாள்க!” எை ககாநை
ைிகழ்த்திய பின் கவைிறய வந்து றைாக்கிைார். முதிய
முைிவநரக் கண்டு திநகத்து வாய்ைிநலக்க விழிதுைித்து
ைின்ைார்.

முைிவர் புன்ைநகத்து “ைன்று, எைக்கு நமந்தர்க்கைன் கசய்ய

மநைவியில்நல எை துயர்ககாண்டிருந்றதன். கீ ழ்த்திநசக்குச்
கசன்ைால் மநைவி அநமவாள் என்று ைிமித்திகர்
கசால்லியிருந்தைர். ைான் அநத ைம்பவில்நல. அந்த
ைிமித்திகநை கசன்றுகண்டு அவனுக்கு வாழ்த்துநரக்க
றவண்டும்” என்ைார். இந்திரறசநைநயக் கண்டு “அழகி.
இவநை ைான் ககாள்வகதன்பது முற்பிைவி கைைிறபாலும்”
என்று மகிழ்ந்தார். விழிைீருைன் சமதன் திரும்பி தன் மகைிைம்
“உன்நை இவருக்கு மகள்ககாநை அைித்திருக்கிறைன்” என்ைார்.

அவள் ஒரு கசால்லும் உநரக்காமல், எநதயும்

எடுத்துக்ககாள்ைாமல் எழுந்து அப்படிறய அவருைன் கசன்ைாள்.
அவள் திரும்பி றைாக்கி ஒருகசால் வநச உநரத்திருந்தால்கூை
ைிநைவநைந்திருப்றபறை எை எண்ணியபடி சமதன்
றைாக்கிைின்ைார். அவள் கசன்றுமநையும் முன்
ஒருமுநைறயனும் திரும்பி றைாக்குவாள் என்று எண்ணிைார்.
அவள் திரும்பாமல் கசன்று மநைந்தறபாது அவள்
அவ்வண்ணறம கசய்வாள் எை தான் உணர்ந்திருப்பதாக
புரிந்துககாண்டு கபருமூச்கசைிந்தார்.

கமௌத்கல்யமுைிவருைன் கசன்ை இந்திரறசநை அவருக்கு

உைம் அநமந்த துநணவியாக இருந்தாள். ஒரு கசால்லும்
மாற்றுநரக்கவில்நல. ஒருமுநைறயனும் முகம்
சுைிக்கவில்நல. அவநை ஐயுற்ை முதியவர் ஒவ்கவாருைாளும்
விடுத்த சுடுகசாற்கநை கசவிககாள்ைவுமில்நல. ஏகைன்ைால்
அவள் தன்நை புைவுலகிலிருந்து முழுநமயாக விலக்கிக்
ககாண்டுவிட்டிருந்தாள். அவளுநைய ஆழுலகில் இந்திரன்
உருவாக்கியநவறய ைிநைந்திருந்தை. விநழவுகறை உலகாக
உருக்ககாண்ை அங்றக அழகும் முழுநமயும் ககாண்ைநவ
மட்டுறம ைிநைந்திருந்தை. காமம் உைலின் எல்நல
இல்லாநமயால் றசார்வற்ைதாக இருந்தது.

கமல்ல அவர் அவைால் ைிநைவுற்ைார். அவர் உைலின் ஆற்ைல்

மிகுந்து வந்தது. அவள் உதவியுைன் கபருறவள்வி ஒன்நைச்
கசய்ய உைம்ககாண்ைார். அவள் ஊர்கள்றதாறும் கசன்று
உணவு இரந்து ககாண்டுவர அவர் குடிலில் அநமந்து றவள்வி
கசய்யலாைார். அவிகபாழிந்து றவதறமாதி பிைிகதான்ைிலாமல்
உைம்குவித்து இந்திரநை றவட்ைார். அவள் அவர்
றகட்டுவாங்கறவா விழிதூக்கி றைாக்கறவா றதநவகயழாமல்
அநைத்நதயும் கசய்தாள்.

றவள்விைிநைநவ அணுகும்றபாது அவளுநைய முழுநமயாை

தற்ககாநையால் ைிநைவுற்று உைம்கைிந்திருந்த முைிவர்
அவள் தன்ைிைம் விரும்பும் ைற்ககாநை என்ை என்று றகட்ைார்.
“ைான் இன்றுவநர எவரிைமும் எநதயும் றகட்ைதில்நல.
றகட்றபகைன்ைால் அநத அநைந்தாகறவண்டும்” என்று அவள்
கசான்ைாள். “என்ைால் இயன்ைது எதுவாைாலும் அைிப்றபன்”
எை அவர் கசான்ைார்.

முற்ைிலும் புதிய விழிகளுைன் அவர் விழிகநை றைாக்கி

“இந்திரனுக்குரிய ஐந்து உைல்கள் ககாண்டு என்னுைன் ைீங்கள்
காமமாை றவண்டும்” என்று அவள் கசான்ைாள். திநகத்து
“என்ை கசால்கிைாய்? ைீ யார்?” என்ைார் கமௌத்கல்யர்.
“இப்பிைவியில் ைான் இந்திரறசநை. அவனுக்குரியவைாக
வாழ்ந்தவள். முற்பிைப்பில் ைைாயிைி என்னும் புரவி. இத்தநை
ைாள் ைான் என்னுள் அழுத்திச் கசைியநவத்த அநைத்தும்
முநைத்கதழறவண்டும்” என்ைாள் இந்திரறசநை. கமௌத்கல்யர்
தநலயநசத்து “இநத கசால்லைித்தநமயால் ைான் ஒன்றும்
கசய்வதற்கில்நல. விநழநவத் கதாைர்பவர்கள்
மகிழ்வுறுவதில்நல” என்ைார்.

கமௌத்கல்யர் தன் றவள்வியில் மின்பநையுைன் எழுந்த

இந்திரைிைம் தன் மநைவியின் விநழநவக் றகாரிைார்.
ககாநையைிக்க வந்த விண்முதல்வன் திநகத்து
“றவள்விைிநைவில் எழும் றதவைிைம் இத்தநகய
உலகியலின்பத்நத றகட்பவர் அரிது, முைிவறர” என்ைான்.
சிைத்துைன் “இந்திரறை, என்ைில் உன் ஆற்ைல் ஐந்கதைக்
கூைறவண்டும். அதுறவ என் றகாரிக்நக” என்ைார் கமௌத்கல்யர்.
“அவ்வாறை” என்று கசால்லி அவன் எரிந்கதழுந்து விண்ணில்
மநைந்தான். கமௌத்கல்யர் தன் உைலில் விண்மின்ைலின்
ஆற்ைல் ைிநைவநத உணர்ந்தார். தன் வலக்நக விரல்கநைத்
தூக்கி ஐந்து ைிநலகைாக அவ்விநசநய அைிந்தார்.
பன்ைிரண்டு ஆண்டுகள் கமௌத்கல்யர் ைைாயிைியுைன் காட்டில்
காமத்திலாடிைார். இரு கநலமான்கைாக அவர்கள் காட்டில்
கைித்தைர். மதம்ககாண்ை யாநைகயை அவர் ஆக அவள்
பிடியாைாள். சிம்மமாக அவர் ஆைார், அதன் துநணயாக அவள்
வந்தாள். இரட்நை கவண்புரவிகைாக அவர் ஆக
இருவருைனும் அவள் காமத்தில் திநைத்தாள். காமைிநைநவ
அநையும்றதாறும் றமலும் காமம்ககாள்ளும்
உைல்ககாண்டிருந்தாள். பிைிகதாரு உலகிலாமல் அவநர தன்
உைலின் சுழலுக்குள் நவத்திருந்தாள்.

பன்ை ீராண்டு ைிநைவில் கமௌத்கல்யர் “ைீ விநழந்தபடி ைான்

உன்நை மகிழ்வித்றதன். இைி என் விண்புகுதலுக்காக
றவள்விகசய்ய எண்ணுகிறைன்” என்ைார். அவள் சீற்ைத்துைன்
“இன்னும் எைக்கு முதுநம வரவில்நல. ைான் தீராக்
காமத்துைறைறய இருக்கிறைன்” என்ைாள். “காமம் நுகர்ந்து
தீர்வதல்ல, எரிந்து தீர்வது. என் உைலும் உள்ைமும்
அநணவதற்கு முன் எைக்குரிய றவள்விகநை ைான்
முடித்தாகறவண்டும்” என்று அவர் கசான்ைார். “ைான்
ஒப்பமாட்றைன். எைக்கு அைித்த கசால்நல ைிநைறவற்றுங்கள்”
என்று அவள் கூவிைாள். “ஒரு வியாழவட்ைம் என்பது
முழுவாழ்ைாறை. உைக்கு ைான் அைித்த கசால் முடிந்துவிட்ைது.
இைி உன்ைிைம் ைான் கசால்வதற்ககான்றுமில்நல” என்ைார்
கமௌத்கல்யர்.

கமௌத்கல்யர் அைர்காட்டுக்குள் கசன்று றவள்விச்சாநல

அநமத்து அங்றக யமநை ைண்ணி றவள்விகயான்நைத்
கதாைங்கிைார். அவள் அவநரத் கதாைர்ந்து வந்தாள்.
“முைிவறர, என் காமம் அநணயவில்நல. கணவர் எை உங்கள்
கைன் மைக்கிைீர்கள்” என்ைாள். கமௌத்கல்யர் அருகிருந்த ைீரில்
ஒரு பிடி அள்ைி மண்ணில் கதைித்து “விட்றைன்” எை
மும்முநை கசால்லி “இைி ைீ என் மநைவியல்ல. ைான்
உைக்கு அயலவன். விலகுக” என்ைார். அவள் சிைந்து
மூச்கசைிந்த பின் கவைிறய கசன்ைாள்.

ஆைால் அகன்று கசன்ைதுறம அவள் உள்ைம் மீ ண்டும் காமம்

ககாண்ைது. ஆற்ைில் ைீராடி ஈரமாை ஆநை விலகியும்
ஒட்டியும் வடிவு காட்ை மீ ண்டும் அவருநைய
றவள்விச்சாநலக்கு வந்தாள். உள்றை நுநழந்து மதைீரின்
மணம் பரப்பி ைின்ைாள். அவளுநைய வருநகநய
கசவியாலைிந்தார் கமௌத்கல்யர். அவள் ைிழநலக் கண்றை
உருகவன்ை என்று உணர்ந்தார். திரும்பாமல் ைீரள்ைி வசி
ீ
“றவள்வி கநலப்பதற்காக வந்த ைீ ஐந்து மைங்கு காமம்
ககாண்ைவைாவாய். உலகத்நத காமத்தால் அைிவாய். ஐந்து
கணவநரப் கபறுவாய். காமத்தின்கபாருட்றை உன் குலத்நத
அழியச் கசய்வாய். விலகிச் கசல்க!” என்று தீச்கசால்லிட்ைார்.

கவண்புரவிகயை மாைிய ைைாயிைி கநைத்தபடி காற்ைில்

ஓடிைாள். மூச்சிநரக்க உைலில் ஆவிபைக்க நுநர கதைிக்க
ஓடிக்ககாண்றை இருந்தாள். பின்ைர் அவைிைம் எழுந்த
விநசநய உைல் தாைவில்நல. அவைால் எங்கும்
ைிற்கமுடியவில்நல. எதிரில் காட்கைரி சிவந்கதழுந்து
சூழ்வநதக் கண்ைறபாதும் கூை அவைால் ைிநலககாள்ை
முடியவில்நல. அதற்குள் புகுந்து மநைந்தாள்.

கநத முடிந்ததும் முதுமகள் குழநல ஐந்து புரிகைாக

கட்டிச் சுழற்ைி முடிந்திருந்தாள். அன்நை நககூப்பியபடி
அமர்ந்திருந்தாள். திகரௌபதி தன் நககைில் தநலநயத் தாங்கி
அமர்ந்திருந்தாள். அன்நை விழிகைால் கசல்லலாம் என்று
அவைிைம் கசான்ைாள். மிகத் கதாநலவிலிருந்து அந்த
விழியநசவு அவநை வந்தநைந்தது. அவள் எவகரன்றை
உள்ைம் வாங்கிக்ககாள்ைவில்நல. முதுமகைின் நககள்
அப்றபாதும் தன் குழல்றமல் அநலந்துககாண்டிருப்பநத அவள்
உணர்ந்தாள். அன்நை மீ ண்டும் எழுக எை விழியநசத்தறபாது
அவள் எழப்றபாைாள். ஆைால் அந்த அநசவு உள்ைத்தில்தான்
ைிகழ்ந்தது. உைலில் எழுவதற்குள்ைாகறவ முதுமகள் மீ ண்டும்
றபசத் கதாைங்கிைாள்.

“பிரம்மைிலிருந்து மரீசியும், மரீசிக்கு கஸ்யபரும் பிைந்தைர்.

விவஸ்வானுக்கு நவவஸ்வதமனுவும் அவருக்கு
இக்ஷுவாகுவும் பிைந்தைர். இன்கசாலரின் குடியில்
சூரியகுலத்து அரசர்கள் எழுந்தைர். அக்குலத்தில் ரகுவின்
குருதிவழியில் தசரதனுக்கு நமந்தைாகப் பிைந்தவன் ராமன்.
அவன் மிதிநலயின் ஜைகரின் மகள் சீநதநய மணந்தான்.
தந்நத கசால்றலற்று உைன்பிைந்தான் துநணவர
மநைவியுைன் காறைகிைான்” என்று முதுமகைின் குரல்
ஒலித்தது. அவள் பின்ைிமுநைந்த குழநல அவிழ்க்கத்
கதாைங்கியிருந்தாள்.

அவர்கள் சித்ரகூைத்தின் மலர்க்காட்டில் வாழ்நகயில்

றவட்நையாைச் கசன்ை ராமைின் முன்பு ஒரு காய்ந்த மரத்தில்
சிறுஎரி றதான்ைியது. அவன் ைின்று அதன் குரநலக் றகட்ைான்.
எரியிகலழுந்த றதவன் “ரகுகுலத்தவறை, என்நைத் கதாடுக.
வருவதைிவாய்” என்ைான். ராமன் சுட்டுவிரல் ைீட்டி அந்த
தீநயத் கதாட்ைான். வலியுைன் நகநய இழுத்துக்ககாண்ை
அக்கணத்தில் ைிகழ்வை அநைத்நதயும் கண்ைான்.

“அரக்கர் றகாநை ககால்லும்கபாருட்டு மண்ைிகழ்ந்தவன் ைீ.

அவன் உன் துநணவிநயக் கவர்வான். அயலான் நகபட்ை
அவநை ைீ ஏற்றுக்ககாண்ைால் உன் குடி பழிககாள்ளும்” என்று
அைறலான் கசான்ைான். “ைான் கசய்வகதன்ை?” என்று ராமன்
றகட்ைான். “அவநை என்ைிைம் ககாடு… ைான் உைக்கு
என்ைிலிருந்து ஒரு சீநதநய அைிக்கிறைன். அவன் அவநைக்
ககாண்டு கசல்லட்டும். அவள்றமல் அவன் நகநய நவத்தால்
அவள் எரிவடிவாகி அவநை எரிப்பாள்” என்ைான் எரியிநை.

“அவ்வாறை” என்று ராமன் கசான்ைான். திரும்பி தன்

குடிலுக்குச் கசன்று சீநதநய அங்றக அநழத்துவந்தான்.
“றதவி, இந்த எரிக்குள் நுநழக” எை ஆநணயிட்ைான். சீநத
அவநை ஒருமுநை கூர்ந்து றைாக்கிய பின் மறுகசால் இலாது
நககூப்பியபடி சீரடி நவத்து ைைந்து எரிதழல் இதழ்களுக்குள்
நுநழந்தாள். அவள் உைல்பற்ைி எரிந்தது. ஊன் உருகி வழிந்து
எலும்புருவாகி விழுந்து கமல்ல கைைிந்து கரிவடிவாகி
அைங்கிைாள். அவள் எரிவநதக் கண்டு உைல்விதிர்த்து ைின்ை
ராமன் விழிைீர் கபருக்கலாைான்.

எரியிலிருந்து ஒரு குரல் “இவநைக் ககாள்க” என்று ஒலித்தது.

அைலுக்குள் இருந்து றமலும் ஒைிககாண்ை உைலுைன் சீநத
ஒருத்தி கவைிறய வந்தாள். அவன் உைம் மகிழ்ந்து அவநை
றைாக்கிச் கசன்ைான். ஆைால் அவள் விழிகள் அவநை
அைியவில்நல. “றதவி, ைான் உன் கணவன்” என்று அவன்
கசான்ைான். “ஆம், ஆைால் ைான் அைலுருவாைவள்” என்று
அவள் கசான்ைாள். “என்நை ைீங்களும் கதாைமுடியாது.”
ைீட்டிய நக ைிநலக்க அவன் திநகத்து ைின்ைான்.

இநலக்குடிலில் அவனுைன் தங்கியவள் அைல்சீநத எை பிைர்

அைிந்திருக்கவில்நல. அவள் உைல்பட்ை இைகமங்கும் பசுநம
கருகுவநத, அவள் ைீராடிய ைீர் ககாதித்துக் குமிழியிடுவநத
ராமன் கண்ைான். தைிநமயிலமர்ந்திருக்நகயில் அவள்
அைல்வடிவாவநத பலமுநை கண்ைான். அணுக முடியாத
கவம்நமறய அவளுக்குக் காப்கபன்ைாகியது. அவள்
துயில்வறதயில்நல. இரவுகைில் துயில் ககாள்ைாமல் அவன்
எழுந்துவந்து றைாக்கும்றபாது அவள் காட்டுக்குள் தைியாக
ககாழுந்துவிட்டுக்ககாண்டிருப்பநதக் கண்ைான்.

அவநை பைக்கும் பல்லக்கில் இலங்நகயரசன் ராவணன்

தூக்கிச் கசன்ைான். கிஷ்கிந்நதயின் குரக்கர் பநையுைன்
கசன்று அவநை மீ ட்டு மீ ண்டும் அறயாத்திக்கு
வந்தநணந்தைர் ராமனும் தம்பியும். அவநை பட்ைத்தரசியாக
முடிசூட்டுவதற்கு முந்நதயைாள் ைகருலாச் கசன்ை ராமன்
துணி கவளுப்றபான் ஒருவன் அவநைப்பற்ைி சிறுகசால்
உநரப்பநத றகட்ைான். குடிகள் கண்முன் அவள்
அைல்புகறவண்டுகமை ஆநணயிட்ைான்.

சரயுவின் ைடுறவ உருவாக்கப்பட்ை எரிகுைத்தில் விைகு அடுக்கி

கைய்யும் அரக்கும் ஊற்ைி சிநத ஒருக்கப்பட்ைது. ைகர்க்குடிகள்
காநல முதறல அங்கு கூடியிருந்தைர். அவர்கள் விழிைீர்
வடித்தபடியும் ராமநைப் பழித்துச் கசால்லுதிர்த்தபடியும்
இருந்தைர். ஆைால் அங்கு ஒரு அரிது ைிகழுகமன்ைால்
அதற்கு விழிச்சான்ைாக இருக்கறவண்டும் என்னும் அைியா
விநழநவயும் ஆழத்தில் ககாண்டிருந்தைர்.
அரண்மநையிலிருந்து சீநத றதரில் வந்திைங்கிைாள். அவள்
உைல் எரிகயை ஒைிககாண்டிருப்பநதக் கண்டு அவர்கள்
நககூப்பிைர்.

எவநரயும் றைாக்காமல் றதரிைங்கி சிநதநய அணுகி

நககூப்பியபடி மும்முநை சுற்ைிவந்தாள். தயங்காத
அடிகளுைன் தழலுக்குள் புகுந்து மநைந்தாள். எரி எழுந்து
கூத்தாடியது. நககூப்பி ைின்ைிருந்தவர்கள் “பத்திைி
விண்புகுந்தாள். விண்ணவள் எழுக!” எைக் கூவிைர். அைலில்
இருந்து கூப்பிய நகயுைன், பல்லாண்டுகளுக்கு முன் எரிபுகுந்த
அறத வடிவில் சீநத கவைிறய வந்தாள். “எரிபுகுந்து எழுந்தாள்
எங்கள் அரசி! அைல்சான்று கபற்ை கற்பரசி! ஏழுலகுக்கும்
அன்நை!” எை கூடிைின்றைார் குரகலழுப்பிைர்.

சீநத றதரிறலைி மீ ண்டும் அறயாத்தியின் அரண்மநைக்குச்

கசன்ைாள். குடி மூத்த கபண்டிரும் அணிப்பரத்நதயரும்
அவநை நககூப்பி வணங்கி வரறவற்று ககாண்டுகசன்று
அநவயமரச் கசய்தைர். குடியிைரும் இநைறயாரும் அவள்
கால்கநைப் பணிந்து வாழ்த்து ககாண்ைைர். “திருமகள்
குடிறயைிய மலர் இந்த ைகர்” என்ைார் அநவப்புலவர் வசிட்ை
பாவகர்.

அன்று மாநல மகிழ்ச்சியுைன் அவநைத் றதடிவந்த ராமன்

“றதவி, உன் தன்மதிப்புக்காகறவ எரிபுகச் கசான்றைன். உைது
ைன்மதிப்நபப் றபணறவ அவநை எரிபுகச் கசால்லி உன்நை
மீ ட்றைன்” என்ைான். “ஆம், ஆைால் ைான் பதிைான்காண்டுகள்
எரியில் வாழ்ந்றதன்” என்று அவள் கசான்ைாள். அவன்
அவநைத் கதாைப்றபாைான். அைல் சுை நகநய
விலக்கிக்ககாண்ைான். “எரி எைிதில் அநணவதில்நல, அரறச”
என்று அவள் கசான்ைாள். அவள் விழிைீர் எரியுண்ை கைய் எை
எரியாகறவ கசாட்டியது. “எரிதகலன்பது கணறமாயாத தவிப்பு”
என்ைாள். அவன் தநலகுைிந்து தன் மஞ்சத்தநைக்றக
மீ ண்ைான்.

அைல்புகுந்த மாயச்சீநத அன்று இரவு ராமைின்

அநைவிைக்கின் சுைரில் றதான்ைிைாள். “ைான்
கசய்யறவண்டியகதன்ை? என் பணி முடிந்தாலும் என் வடிவம்
அழியவில்நல. கபண்கணன்று எழுந்றதன். காதநலறயா
காமத்நதறயா ைான் அைியவில்நல. கன்ைிகயை
விண்புகுந்தால் ைிநைவிலாது உழல்றவன்” என்ைாள். ராமன்
திநகத்து எழுந்து அநைக்கு கவைிறய கசன்ைான்.
தூணிலிருந்த பந்தத்தில் எழுந்த அவள் “ைான் கணம்றதாறும்
தழல்கிறைன். எைக்கு மீ ள்வழி கசால்க” என்ைாள்.

ராமன் றவள்வி ஒன்நைச் கசய்து அவியிட்டு அைலவநை

எரிகுைத்தில் எழுப்பிைான். அவைிைம் “ைான்
கசய்யறவண்டியகதன்ை?” என்று றகட்ைான். “இப்பிைப்பில் இரு
மாதநர சிந்நதயாலும் கதாைா கைைிககாண்ைவன் ைான்.”
அைலவன் அருறக தீயில் எழுந்த அவள் “என் விநழவு
ைாள்றதாறும் மிகுகிைது. எைக்கு மீ ட்பு ஏது?” என்று
உநலந்தாடிைாள். அைலவன் “ைீ என் மகள். உன் மீ ட்நப
ைாறை உநரக்கிறைன். இமயமநலச் சாரலில் புஷ்கரம் என்னும்
வாவி உள்ைது. அதன் கநரயில் கசன்ைமர்ந்து தவம் கசய்க.
உன் தவம் முழுநமயநைநகயில் அைல்விழியைாகிய சிவன்
றதான்றுவார். அவரிைம் உன் விநழநவ கசால்க” என்ைான்.

புஷ்கரத்தின் கநரயில் மாயச்சீநத கசன்று ைின்ைாள்.

அவ்வழிச் கசன்ை முைிவர்கள் வாவியின் கநரயில் எரி ஒன்று
விைகிலாது தழல்வநதக் கண்டு அஞ்சி விலகிைர்.
ஆயிரமாண்டுகள் அவள் வாவியின் குைிர்ைீரில் தன் ைிழநல
வழ்த்தி
ீ தவம் கசய்தாள். ைிழல் குைிரும்றதாறும் அவளும்
அநணந்தநணந்து கருைிைம் ககாண்ைாள். தவம்ைிநைந்து கரிய
ைிழலுருவாக எழுந்து ைின்ை அவைருறக கவண்காநை வடிவில்
சிவன் றதான்ைிைார். “அைல்மகறை, ைீ விநழவகதன்ை?”
என்ைார்.

உைலின் அைல் அநணய உள்ைம் அைல்ககாண்டு தநழந்தாை

ைின்ைிருந்த மாயச்சீநத உைம்ககாந்தைிக்க ைாபதை “ககாழுைநர
அருள்க!” எை ஐந்துமுநை றகட்ைாள். “ஐந்தும் அருைிறைன்”
என்று கசால்லி அைல்வண்ணன் மநைந்தார். அவள் ைீருள்
புகுந்து காலத்திற்குள் கசன்ைாள். பிைிகதாரு ைாட்டில்
பிைிகதாரு எரியில் எழுந்து கரிறயாள் எை கபயர் கபற்ைாள்.

முதுமகள் தன் குழநல முழுநமயாக அவிழ்த்துவிட்டிருப்பநத

திகரௌபதி உணர்ந்தாள். கமல்லிய குரலில் அவள் “கசல்க”
என்ைாள். அன்நை “அன்நைறய, குழல்சுருட்டிக் கட்டுவறத
வழக்கம்” என்ைாள். முதுமகள் “இது அவிழ்குழல்…” என்ைாள்.
“அைகலை எழும் புரவி. அநணயாதது” என்று
முணுமுணுத்தாள். “என்ை கசால்கிைீர்கள், அன்நைறய?”
என்ைாள் அரசி. “அழிவிலாச் சுழல். ஐந்து இந்திரர்கைின் புரவி”
என்ைாள் முதுமகள்.

“அன்நைறய, இது முநையல்ல, மங்கலமல்ல” என்ைாள் அரசி.

“கசல்க” என்ைபின் முதுமகள் தன் நகநய கைஞ்சில் நவத்து
கண்கநை மூடிக்ககாண்ைாள். அன்நை ஓநசயின்ைி
“மூதன்நைறய!” என்ைாள். முதுமகள் இைந்துவிட்ைவள்றபால்
அநசவற்ைிருந்தாள். “கசல்றவாம்” எை ஓநசயின்ைி கசால்லி
திகரௌபதி எழுந்துககாண்ைாள்.

இமைக்கணம் - 39

திகரௌபதி வியர்நவயில் ைநைந்தவைாக மீ ண்டு வந்தாள்.

சறதாதரி அவநை றைாக்கிக்ககாண்டு அமர்ந்திருந்தாள்.
இைமுணர்ந்ததும் அவள் திநகத்தவள்றபால எழுந்தாள். பின்பு
மீ ண்டும் அமர்ந்தாள். தநலநய அநசத்தபடி “இது கவறும்
உைமயக்கு. என்நைப்பற்ைிய சூதர்கநதகநை என்
உள்ைத்திறலற்றுகிைாய்” என்ைாள். “இநவ உங்களுக்கு முன்பு
ைிகழ்ந்தநவ அல்லவா?” என்ைாள் சறதாதரி. “ஆம், ஆைால்
இவ்வநகயில் அல்ல” என்ைாள் திகரௌபதி. அழுத்தமாை
குரலில் “இவ்வநகயிலும்தான்” என்ைாள் சறதாதரி.

அதைால் எரிச்சல்ககாண்டு “சரி, இப்றபாது என்ை? ைான் காமம்

ககாண்ைவள். பிைவிகைின் கபருங்காமத்நத சுமந்தநலகிறைன்,
அல்லவா? அதன்கபாருட்டு என் குலத்நத
முற்ைழிக்கவிருக்கிறைன், கவறுநமநய கசன்ைநைறவன்.
அவ்கவறுநமயிலிருந்து மீ ண்டும் இந்த ஊநழ அநைறவன்…
அநதச் கசால்லவா வந்தாய்?” என்ைாள். “ைான் என்ை
கசய்யறவண்டும்? காமத்நத முழுதும் துைக்கறவண்டுமா? என்
உள்ைத்நத எரித்தழித்து பாநலயாக்க றவண்டுமா? அநத
கசய்தால் என் குலம் வாழுமா? இநவயநைத்தும் சீரநையுமா?”

அவள் குரல் றமகலழுந்தது. “ஆயிரமாண்டுகைாக இவர்கைின்

கைைி ஒன்றை. கபண்காமத்நதப் பழித்தல். இவர்கள் அநைந்த
வடுறபகைல்லாம்
ீ கபண்நண கவன்று கைந்து எய்துவது.
ஒவ்கவாரு வடுறபறுக்குப்
ீ பின்ைாலும் ஒரு கபண் தீச்கசால்
ககாண்டு ைின்ைிருக்கிைாள்.” மூச்சிநரக்க “அவர்கைின் வடுறபறு
ீ
எைக்ககாரு கபாருட்றை அல்ல என்று கசால்றவன்.
என்ைிகலழும் கபருங்காமம் இல்நலறயல் இப்புவி
எைக்ககன்ை கபாருட்டு? அவர்கள் கசன்ைநையும்
அவ்வட்டின்கபாருட்டு
ீ ைான் ஏன் இநத நகவிைறவண்டும்?”
என்ைாள்.

சறதாதரி “ஆம், கபண்கள் காமத்நத நகவிை இயலாது”

என்ைாள். “கபண்காமம் உைல்முழுநமக்கும். காமத்தின்
கபாருட்டு திரண்ைது கபண் உைல். காமம் உணர்கவன்ைாகி
அவள் உள்ைகமை விரிவது. காமத்நத அழித்தவர் உலகம்
மீ தாை பற்நை அழிக்கிைார். அன்பற்ைவராகி உலர்கிைார். அது
அன்நையரின் வழி அல்ல. றபரன்நையர் கபருகிவிரியும்
அன்புககாண்ைவர். முநலைிநைந்தவர். மடிவிரிந்தவர்.
அன்நையநர ஆக்குவது காமறம” என்ைாள் சறதாதரி.
திகரௌபதி “ைான் காமம் ககாண்டிருக்கிறைன் எை அைிறவன்.
ஆைால் அதன்கபாருட்டு ஒரு கணமும் குன்ைியதில்நல”
என்ைாள். “மண் எை அநைத்நதயும் அள்ைி என்னுள் அைக்கும்
விநழவு அது என்றை உணர்ந்திருக்கிறைன்.”

“ஆம், மண்ணில் புநதந்த கருக்ககைல்லாம்

உயிர்ககாண்கைழுகின்ைை” என்ைாள் சறதாதரி. “குழவியநரப்
கபற்று உணவூட்டி வைர்த்கதடுக்கும் கபண்கள் ஒவ்கவாரு
கணமும் ைாற்ைிநசயும் வைர்பவர்கள். மூவியல்பு ககாண்டு
பின்ைி விரிந்துககாண்டிருக்கும் முதலியற்நக. மாநயநய
துநணககாண்டு புைவிசநமக்கும் சக்தி. ைிலம், கைல், ைதி, காடு,
ைாடு, ைகர்கள். குலமகள் இல்லம் அநமத்துக் காப்பதுறபால்
ஆற்றுறவாள் ககைத்நத அநமத்து காக்கிைாள். முதல்முழுநம
அவளுக்குள் இன்நமகயை திகழமுடியாது. எழுக எனும்
ஆநணககாண்ை கருகவன்றை அநமயமுடியும்.”

தன் குருதியில் ஒரு குமிழி பிைிகதாரு உயிகரைப் பிைந்து

புதிய புைவிகயை எழுகமை அைிந்த கபண் தன்நை
தைிநமயில் உணரமுடியாது. ஒடுக்கிக் குவிய இயலாது. அரசி,
கபண்ணுக்குள் பிைக்கவிருக்கும் குழந்நத அழியாது வாழ்கிைது.
கபருகிச் சூழ்ந்திருக்கும் புைவுலகு அவளுக்கு அக்குழவியின்
கைிப்பாநவத் திரள் மட்டுறம. தன் உைல் அவளுக்கு
அக்குழவிக்கு ஊர்தியாகும் பாநவத்றதர். அணிககாள்ைல்,
மங்கலம்கபாலிதல், இைிநமயாதல் என்றை அவள் உள்ைம்
விரியலாகும். சுநவயிலாமல், அழகில்லாமல் கபண் இல்நல.
ஆைால் உங்கள் றவதங்கள் முதல்முழுநமயின்
இன்நமயின்நமயின்நமகயைப் கபருகும் இன்நமப்கபருக்கின்
றமல் கசால்கலழுந்து அநமந்தநவ. அநவ இங்குை
அநைத்தும் கமய்மயக்கு என்று கசால்கின்ைை. காமத்நதத்
கதாைர்ந்தால் அழிவு. அழநகத் கதாைர்ந்தால் துயர். வைர்தல்
அழிவு. விரிதல் ஆணவம். றவதகமய்நம
கபண்ணுக்குரியதல்ல. அதில் எந்ைிநலயிலும் கபண்
பழிக்கப்பட்ைவறை. கருப்நப ககாண்டிருப்பதைால்,
முநலயூறுவதைால், விழிமலர்ந்திருப்பதைால். எல்லா
தீச்கசாற்கநையும் பிைவியிறலறய கபற்று எழுபவள் அவள்.

ைீ கபண் என்று நகசுட்டிச் கசால்லாத நூல்கள் உள்ைைவா

உங்களுக்கு? கபண்கணனும் விநழவு. கபண்கணனும் கபாைி.
கபண்ணிலூைாக உலநக அநைந்து கபண்நண விலக்கி
உலநகக் கைந்து அநைவறத றவதகைைியின் வடு.
ீ எைில்
கபண்ணுக்கு எது வடுறபறு?
ீ கபண்கணன்று ககாண்டுள்ை
எவ்வியல்பும் சிநைறய என்கின்ைை உங்கள் கைைிகள்.
கபண்நமநய உதைிய பின்ைறர கபண் முழுநமககாள்ை
இயலுகமன்ைால் அது கபண் ககாள்ளும் முழுநம அல்ல.
முழுமுதல் இன்நமயிலிருந்து எழும் இநவயநைத்தும்
கபாய்கயன்ைால் கபாய்யிலாடுவநதறய தன்ைியல்கபைக்
ககாண்ைவள் கபண். அவளுக்குரியதல்ல இப்புைவிகைைி
என்கின்ைது றவதமுடிபு.

மநைதுைந்து கசல்பவருக்குரிய கமய்நம மநைமகைிருக்கு

எநத அைிக்கவியலும்? மநையமர்ந்து உண்டு புணர்ந்து
நமந்தநர ஈன்று இவ்வுலகக் கைன் ைிநைத்து துைந்து கசன்று
முழுநமயநைவர் முைிவர். அவர்களுக்கு மநைபநைத்து
சநமத்தைித்து காதல்ககாடுத்து குடிகபருக்கிய பின்
அடுமநையிருைில் சுருங்கி மநையறவண்டும் இல்லாள். எழு
விநச ஆண். அநமயும் பீைம் கபண். அது எழுபவர்களுக்கு
மட்டுறம உரிய கைைி என்ைால் மானுைரில் பாதிக்கு அதன்
மறுகமாழி என்ை? பிைவிறைாற்று ஆகணைப் பிைவிகபற்று
அநையறவண்டுமா வட்நை?
ீ

ைான் உைலல்ல என்று எந்தப் கபண் கசால்லமுடியும்? தன்

நமந்தர் தாைல்ல என்று கசால்லும் அன்நை எவள்?
ைாகைன்பது இல்நல என்று உணர்ந்த கபண்ணின் உைலில்
முதலில் வற்றுவது முநல. அதன்பின் அவள் ஊற்ைிலாத
பாநைமநல. வைண்டுகசன்று அநையும் கமய்நம
வைம்ககாண்டு கபருகும் கபண்ணுக்குரியதல்ல.

அரசி, முைிவகராருவர் இல்லத் திண்நணயில் றவள்வி

இயற்ைிைார். றவதமுடிபு உசாவி நூல்தவமிருந்தார். பின்
நுண்கசால் கபற்று ஊழ்கத்திலமர்ந்தார். கவறுநமயில் ஏைி
இன்நமயிலமர்ந்து அதுவாைார். அவர் இல்லத்து
அகத்தைத்தில் அவநர றைாக்கிக்ககாண்டிருந்தாள் மநைவி.
றகாடி மலர்கைில் ஒரு மலநர மட்டும் அைிந்த றதை ீயின்
முைககலை அவள் றவதத்நத றகட்ைாள். றதநை கசப்கபை
உணர்ந்தநமயின் சலிப்கபை ஊழ்கத்நத வகுத்தாள்.
அவர்றமல் இரங்கி றமலும் அன்ைம் சநமத்து அருகிருந்து
ஊட்டிைாள். துயிலச்கசய்து விழித்திருந்தாள்.

அடுமநைகைில் எழும் ஆயிரம் சுநவகநை அவள் அைிவாள்.

மலர்கைில், அணிகைில், ஆநைகைில் விரியும் பல்லாயிரம்
வண்ணங்கநை அவள் அைிவாள். இநசயில், மணத்தில் அவள்
புவிககாள்ளும் நுண்பருவங்கநை உணர்ந்தாள். றைற்று வந்த
கீ நர இன்று வந்த கீ நரயில் எங்ஙைம் மாறுபடுகிைகதை
அைிந்தவளுக்கு பிரம்மம் ஒருநமயல்ல. ஓர் இநலறபால்
இல்நல பிைிகதான்று எை றைாக்குபவளுக்கு புைவி சுருங்கி
ஒற்நைப்புள்ைியாவதில்நல.

நமந்தர் றபசும் மழநலயில் கமாழிககாள்ளும் அழகுகைின்

முடிவிலிநய அைிந்தவளுக்கு றவதச்கசால் கவறும்
றபநதகமாழிறய. ைஞ்கசன்றும் அமுகதன்றுமாை ஒன்று,
ைன்கைன்றும் தீகதன்றும் ஒருங்கநமயும் ஒன்று,
இன்நமகயன்றும் இருப்கபன்றும் சநமயும் ஒன்று அவள்
சித்தத்திற்கு சிக்குவதில்நல. தன் குழவிக்கு உணகவன்றும்,
மருந்கதன்றும், அணிகயன்றும், பாநவகயன்றும் நகைீட்டுபவள்
அமுநத, ைன்நை, இருப்நப மட்டுறம ைாடுவாள். அவளுக்குரிய
கமய்நம எங்றக உங்கள் றவதப்கபருகைைியில்?

விண்றைாக்கி விரிந்தநவ உங்கள் றவதங்கள். மண்றைாக்கி

இைங்குபநவ ைாகறவதங்கள். அழககன்றும் வைகமன்றும்
முழுநமநய உணர்பநவ. நகவிடும் முடிவிலிப்கபருக்கல்ல,
தாங்கிக்ககாள்ளும் ைிலறம எங்கள் கதய்வங்கைின் இைம்.
எங்கள் முழுமுதல் கதய்வங்கள் கபண்கறை. இப்புவியில்
புழுவும் விலங்கும் இயல்பாகக் கண்ைநைந்த கதய்வம்
அன்நைறய. அன்நைநயத் துைந்து கசன்று ஆண்கள்
கண்ைநைந்த கவறுநமறய றவதமுடிபு.

“அரசி, இவன் என் நமந்தன். இவநை கதாடுக!” என்று சறதாதரி

கசான்ைாள். திகரௌபதி குைிந்து குழந்நதநய றைாக்கிைாள்.
ைாக விழிகளுைன் அவநை றைாக்கி நகநயயும் கால்கநையும்
அநசத்து எம்பியது. கரிய முகம் காராமணிப் பயறு எை
மிைிர்ந்தது. றமல்வாய் ஈைில் இரு கவண்பல் துைிகள். திைந்த
வாயில் ஊைிச் கசாட்டியது வாய்ைீர். “இவன் கபயர் கவிஜாதன்.
ஓயாது அநசந்துககாண்டிருந்தநமயால் குரங்குவால் எை
இவனுக்கு ைான் கபயரிட்றைன். வைர்ந்த பின்
மரங்கைிலாடுவான்” என்ைாள் சறதாதரி.

திகரௌபதி தன் நகநய ைீட்டிைாள். கவிஜாதன் தன்

பின்குநவகநை தநரயிலிருந்து எழுப்பி கால்கநை உநதத்து
எம்பிைான். அவள் குைிந்து அவநை எடுத்து தன் மடியில்
நவத்தாள். அவன் விழிகநை அருறக றைாக்கியறபாது
கைஞ்சில் ஓர் அதிர்கவழுந்தது. சறதாதரி கமல்லிய குரலில்
“உங்கள் நூல்கள் கண்ைது ைீங்கள் விரும்புவநத. அரசி, அது
விரும்பும் வண்ணம் தன்நைக் காட்டும் முடிவிலா மாயம்
ககாண்ைது. ைான் கண்ைதுண்டு. கைலில் ஒரு சிறுகுமிழி எை.
இருண்ைகவைியில் ைின்று உநைந்தழிவதற்கு முந்நதய
கணத்தில்…”

“கருநமப்கபருக்கில் றகாடிறகாடி சிறு மின்கபாைிகள்.

விண்மீ ன்கள் எை. விண்மீ ன்கைின் இநைகவைியின் இருைிலும்
விண்மீ ன்கள். அவற்ைினூைாக றமலும் விண்மீ ன்கள்.
விண்மீ ன்கள் கசைிந்த கபருந்திநர. பின்ைர் உணர்ந்றதன்,
அநவ ஒரு கசதில்பரப்பின் மினுப்புகள். அது
அநசந்துககாண்டிருந்தது. கைல் ைதிகயன்ைாகி
கபருகிறயாடுவதுறபால. பின் அது சுழல்கிைகதன்று
றதான்ைியது. ஒரு கணத்தில் மின் எை உைம் அநமய
அைிந்றதன் ஒரு ைாகம் எை.”

கவிஜாதன் அவள் கழுத்நத நககைால் சுற்ைிக்ககாண்ைான்.

ைாகத்தின் உைகலை வழுக்கி அவநை வநைத்துக்ககாண்ைை
அநவ. அவன் அவள் கழுத்தில் முகம் பதித்தான். “முடிவிலாச்
சுழி, சுழிப்கபருக்கு ஒருகணத்தில் புரண்ைது. கவண்ணிைப்
கபருைாகம். மீ ண்டும் புரண்டு கருநமச்சுழல்.
கவண்சுழகலழுந்தது மறுகணத்தில்.” கால்கநை உநதத்துத்
துள்ைிய நமந்தநைப் பிடிக்க திகரௌபதி முற்பட்ைறபாது அவன்
அவள் கழுத்நத கமல்ல கவ்விைான். முள் குத்தியதுறபால்
அவன் பல்பட்ை உணர்நவ அநைந்தாள். அவநை விலக்கி
கழுத்நத கதாட்ைாள். சிறு காயம் ஒன்று இருந்ததுறபால்
றதான்ைியது.

“அந்ைாகங்கநைப் பற்ைி கநதகைில் அைிந்துள்றைன்” என்ைாள்.

“ஆம், கத்ருவும் விைநதயும். அவர்கள் முடிவிலாது ஒருவநர
ஒருவர் ைிரப்புவதன் சுழிப்றப ககைம். அன்நையராை கத்ருவும்
விைநதயும் கணம் றகாடி முட்நைகள் இட்டு கணம் றகாடி
கத்ருக்கைாகிக்ககாண்டிருக்கிைார்கள். கணம் றகாடிறகாடிகயைப்
கபருகும் அன்நையரின் ஒரு கணத்நதறய ைான் கண்றைன்.
அவர்கள் முடிவிலாதவர்கள்.” திகரௌபதி தைக்குள் அவன்
பல்ைச்சு ஊைிவிட்டிருப்பதாக உணர்ந்தாள். விழிகள்
கசாக்கிக்ககாண்டிருந்தை. கசாற்கள் எங்றகா கசல்ல
றவகைங்கிருந்றதா றைாக்கிக்ககாண்டிருந்தாள்.

“இப்புவியில் இரு றவதங்கைிருந்தை, அரசி. அன்நையின்

றவதறம ைாகறவதகமைப்படுகிைது. தந்நதயருக்குரியது
அசுரறவதம். விண்ணிலிருந்து இைங்கிய மூன்ைாம் றவதறம
உங்களுநையது. கபண்கணை ைின்று வடுறபைநைய
ீ
வழிறகாலுவது ைாகறவதறம. அநத உங்கைிைம் கசால்லறவ
ைான் வந்றதன்.” அவள் “ைான் என்ை கசய்யறவண்டும்?”
என்ைாள். “ைாகறவதம் காக்க கபாறுப்றபற்றுக்ககாண்டிருப்பவர்
அங்கைாட்ைரசர் வசுறஷணர். அவர் வில்றல இைி எங்கள்
பநைக்கலம்.”

திகரௌபதி ஏகைன்ைைியாமல் கமய்ப்பு ககாண்ைாள். அவள்

மடியில் அக்குழவி ைாககமை சுருண்டு ைழுவி கீ ழிைங்கியது.
கால்கநை சுற்ைிப் பிநணத்தது. “ஆம், அநத அைிந்துள்றைன்”
என்ைறபாது தன் ைா சற்று குழைியிருப்பநத அவள் றகட்ைாள்.
“அரசி, உங்கள் முன் ஒரு வாய்ப்பு உள்ைது. உங்களுக்கு
உகந்தநத கதரிவு கசய்க!” என்ைாள் சறதாதரி. “ைாகறவதத்நத
ஏற்றுக்ககாள்ளுங்கள். உங்கள் மணிமுடியும் கநணயாழியும்
மங்கலைாணும் தநைகள் என்று அைிக! அவற்நைக் கைந்து
வாருங்கள். ஒரு காலடி, ஒரு கணம். ைீங்கள் உங்கள் ஆயிரம்
தநலமுநைப் கபண்கள் அஞ்சி அகன்ை எல்நலநய
கைந்துவிடுவர்கள்.”
ீ

“அது உங்களுக்கு மட்டுமல்ல உங்கள் குடிக்கும், உங்கநை

உைம்கதாைரும் இப்கபருைிலத்துப் கபண்டிர் அநைவருக்கும்
வழிதிைப்பு. ைீர் ததும்பும் ஏரியில் விழும் முதல் விரிசல்.
அவ்வண்ணம் ைிகழாமல்றபாைால்கூை ஒருவர் தன்
எல்நலநயக் கைந்தார் என்பறத கபரிதுதான். கதய்வங்கள்
அநத அைியட்டும், மானுைர் மைந்தாலும் கதய்வங்கள்
மைப்பதில்நல” என்ைாள் சறதாதரி. “ைாகர்குலப் கபண்ணுக்கு
உங்கள் குடியின் ஒழுக்ககைைிகள் இல்நல. உங்கள் நூல்கள்
கசால்லும் மரபுகைின் கபாறுப்பு ஏதுமில்நல. அவள்
விநழவுைிநைந்த கலகமை தன் கருப்நபநய
ககாண்டிருப்பவள். கபருைாகங்கநைப்றபால ஈன்றுகபருக்கிப்
றபரன்நையாகி அநமபவள். இப்புவியின் அநைத்து
அழகுகளும் அவளுக்குரியநவ. எதற்கும்
அஞ்சறவண்டியதில்நல, எதன்கபாருட்டும்
ைாணறவண்டியதில்நல.”

“ஆம், ைான் தநையுண்டிருக்கிறைன். என் தநைகநை ைாறை

எண்ணி எண்ணி பூட்டிக்ககாள்கிறைன்” என்ைாள் திகரௌபதி.
“அறுத்கதைிந்து மீ ள்க! அரசி, ைீங்கள் மீ ள்வர்ககைன்ைால்
ீ
இப்றபார் இன்றை ைின்றுவிடும். பாரதவர்ஷம் ஒரு குநைக்கீ ழ்
உங்கைால் ஆைப்படும். உங்கைருறக வில்றலந்தி அங்கர்
ைின்ைிருப்பார்” என்று சறதாதரி கசான்ைாள். “அவருக்கு
எதிர்ைிற்க இன்று புவியில் எவருமில்நல. அவரில் குநைவது
அவருக்கு இைத்துஇநண எை அநமயறவண்டிய ைீங்கள்
மட்டுறம.”

“பாஞ்சாலத்தின் பநைகள் உங்களுைன் வந்தால், அரக்கரும்

அசுரரும் ைிஷாதரும் கிராதரும் இநணந்துககாண்ைால்,
பாரதவர்ஷத்தில் புதிய யுகம் பிைக்கும். மண்ணுக்குள்
ைீர்காத்துக் கிைக்கும் றகாடிறகாடி விநதகள் முநைக்கும்.
மண்மநைந்துறபாை காடுகள் எழும்” என்ைாள் சறதாதரி. “அரசி,
பிைிகதாரு வநகயிலும் உங்கள் காமம் ைிநையாது. மண்கணை
விரிந்து வைம்ககாண்டு கபருகி முழுநமககாள்ைமாட்டீர்கள்.
இநவயநைத்தும் இங்குள்ைை, நகைீட்டி எடுங்கள். இவற்நைத்
துைந்தால் ைீங்கள் அநைவை எதுவும் மண்ணில் இல்நல.
விண்ணிலுள்ைை என்னும் கபாய், கசால்லில் உள்ைை என்னும்
மாநய. இத்தருணம் கைந்தால் மீ ண்டும் ஒரு வாய்ப்பில்நல.
ஒவ்கவாரு கணமும் எை ஊழின் தருணங்கள்
அணுகிவருகின்ைை.”

“ஆைால் என் ககாழுைர்? என் நமந்தர்?” என்ைாள் திகரௌபதி.

என்ை றகட்டுக்ககாண்டிருக்கிறைாம் எை அவள் அகம்
வியந்தது. “அவர்கள் அங்கநர ஏற்பார்கள். அது ஏன் எை
அநைவருக்கும் கதரியும். ைீங்கள் முடிகவடுத்தால் றபரரசி
குந்தி முடிகவடுக்க முடியும். அவருநைய கசால்றல
இநைறயார் அநைவநரயும் அங்கர் காலடியில் ைிறுத்தும்”
என்று சறதாதரி கசான்ைாள். “அறுவகரன்ைாலும் அறுநூற்றுவர்
என்ைாலும் ைாகர்குலத்துப் கபண்ணுக்கு ஒன்றை. அவள் தன்
குழவிப்கபருக்கால் கபாலிவுறுபவள்.”
திகரௌபதி “ைான் கசய்யறவண்டியது என்ை?” என்ைாள். “ஆம்
எனும் கசால். அநத ஒப்பும்படி உங்கள் அரசக் கநணயாழி”
என்ைாள் சறதாதரி. திகரௌபதி தன்னுள் பிைிகதாருத்தி வந்து
அமர்ந்திருப்பநத உணர்ந்தாள். புதிய அைல்களும் அைிந்திராத
ஊற்றுகளுமாக. “எண்ணும்கபாழுதல்ல இது, அரசி. ைான்
இன்ைிரவுக்குள் அங்கைாட்நை அநைறவன்” என்ைாள் சறதாதரி.
“ஆம்” என்ைாள் திகரௌபதி. ஆைால் றமலும் கசால்கலழாமல்
உள்ைம் ைிநலக்க அமர்ந்திருந்தாள். “கசால்லைியுங்கள், அரசி”
என்ைாள் சறதாதரி. “என் கசால்” என்று திகரௌபதி கசான்ைாள்.
பின்ைர் தன் கநணயாழிநயக் கழற்ைி அவைிைம் அைித்தாள்.

“உங்கள் கசய்திநய அங்கருக்கு அைிவிக்கிறைன், அரசி.

பாரதவர்ஷத்தின் காற்று திநசமாைட்டும்” என்ைபடி அவள்
அந்தக் கநணயாழிநய வாங்கிக்ககாண்ைாள். குழந்நதநய
திகரௌபதியின் காலிலிருந்து தூக்கிக்ககாண்டு தநலவணங்கி
கவைிறய கசன்ைாள். அவள் கசல்லும் காட்சி ைீர்ப்பாநவ எை
அநலககாண்ைது. கதாநலவிகலங்றகா காற்ைிலாடும்
மரக்கிநையின் ஊசறலாநச றகட்டுக்ககாண்டிருந்தது.
அவளுக்கு பின்ைந்தநலயில் எநைமிக்க வலிகயான்று
எழத்கதாைங்கியது.

“யாதவறர, அவள் கசன்ை சற்றுறைரத்திறலறய ைான் மீ ண்றைன்.

முதற்கணம் என் காலில் அரவுச்சுற்ைநல உணர்ந்து விதிர்த்து
கீ றழ றைாக்கிறைன். பின்ைர் கபருமூச்சுவிட்ைபடி எழுந்றதன்.
இயல்பாக எை என் நகநய றைாக்கி அங்றக கநணயாழி
இல்நல என்று கண்றைன். திநகப்புைன் தநரயிகலங்றகனும்
விழுந்திருக்கிைதா என்று றதடியறபாது என் கழுத்தில்
கமல்லிய வலி எழுந்தது. அங்கு ஏறதா கடித்திருக்கிைது எை
உணர்ந்த கணம் அநைத்தும் கைவுமீ ள்வகதை
ைிநைவிகலழுந்தை” என்று திகரௌபதி கசான்ைாள்.

இநைய யாதவர் புன்ைநகயுைன் “அது கைகவன்றை ககாள்க!”

என்ைார். “யாதவறர, கசன்ை பல மாதங்கைாகறவ ைான்
இங்கிருக்கும் கமய்நமயில் இல்நல. ஒன்ைிலிருந்து ஒன்கைை
கைவுகளுக்குள் கசன்றுககாண்டிருக்கிறைன். இநையூடும்
பாநதகயை ைிகழ்வுகைிருப்பதைால் அநவயும் கைவுகைின்
பகுதியாகிவிட்ைை” என்ைாள் திகரௌபதி. “கைவுகளுக்கும்
ைைவுகளுக்கும் றவறுபாடு ஒன்றை. ைைவுகள் ஒன்றுைன் ஒன்று
புைத்றத கதாடுத்துக்ககாண்டிருக்கின்ைை. கைவுகள்
கதாடுத்துக்ககாண்டிருப்பநத ைாம் பிைிகதாரு கைவில்
மட்டுறம அைியமுடிகிைது.”

“கதாைர்ச்சியால்தான் ைாம் ைிகழ்வுகநை வாழ்கவை

உணர்கிறைாம். கதாைர்பிலா ைிகழ்வுகள் ஒவ்கவான்றும் ஒரு
சிறுவாழ்றவ. ைான் நூைாயிரம் வாழ்க்நககைினூைாக
தன்னுணர்வு மட்டுறம எை கைந்துகசல்கிறைன். ைிகழ்ந்த
ஒவ்கவான்றும் நுநர எை இத்தநை கைவுகநை கபருக்கி
நவத்திருக்குகமை இதுவநர எண்ணியறத இல்நல. நூறுநூறு
காம்பில்யங்கள். விண்ணிலும் மண்ணிலும் ஆழத்திலும்
இந்திரப்பிரஸ்தங்கள். ஒன்ைிலிருந்து ஒன்கைை
எழுந்துககாண்றை இருக்கும் மைிதர்கள். கசாற்கைின் அநல.
சித்தகமன்று ஒன்ைில்நல. அது கசாற்கநைக் கட்டி எழுப்பும்
றகாட்நை. என் உள்றை அநல மட்டுறம.”

“எங்றகா ைான் கசன்றுககாண்டிருக்கிறைன். றபகராழுக்கில்

ஒழுகி. திநசகள் கநரந்து மயங்கும் விநச. விநச
அநைத்நதயும் அழித்துவிடும் ஆற்ைல் ககாண்ைது. ைாம்
ககாண்டுள்ை ஒவ்கவான்நையும் அது பின்ைால் பிடுங்கி
வசுகிைது.
ீ ஒவ்கவான்றும் இைந்தகாலமாகின்ைை. கணங்கள்
அக்கணறம இைந்தகாலமாகும் விநசயில்
காலமில்லாமலாகிைது. கசன்ைநைய இைமில்லாத விநச
அநசவற்ை ஓர் உச்சம் மட்டுறம. அல்லது கவறுகமாரு
பித்துைிநல. தநசகளுருகி அழிய உைல் ைீராக மாைி விரிந்து
அநலககாள்ை இருத்தகலன்பது விரிதகலன்ைாவது.”

அவள் றமலும் கசால்ல முயன்று பின் நகநய அநசத்தாள்.

“எத்தநை கசால்கலடுத்தாலும் ைான் அநத கசால்லிவிை
முடியாது” என்ைாள். “அது கபண்கள் மட்டுறம கசல்லும் ஒரு
ைிநலயாக இருக்கலாம். முதல் குழந்நதப்றபற்ைின் பின்
அந்தக் கநைப்பில் அவ்வண்ணம் ஒரு ைிநலயில் சற்றுறைரம்
இருந்திருக்கிறைன். அரிதாக இநசயில். அதைினும் அரிதாக
காமத்தில். அப்றபாதிருக்கும் ைான் இந்த உைலின் வடிவாலும்
எநையாலும் வகுக்கப்பட்ைவள் அல்ல. என் அகம் மரபால்,
கசால்லால் ஆைதுமல்ல.”

“உணர்கிறைன்” என்று இநைய யாதவர் சுருக்கமாக கசான்ைார்.

“ஆம், ைீங்கள் உணரவியலும்” என்று திகரௌபதி கசான்ைாள்.
அநமதியில் கவைிறய பைித்துைிகள் கசாட்டிக்ககாண்டிருக்கும்
ஒலி றகட்ைது. “உைன் எவர் வந்திருக்கிைார்கள்?” என்று இநைய
யாதவர் றகட்ைார். “என் அணுக்கச்றசடி” என்ைாள் திகரௌபதி.
“அவள் கபயர் சலஃநப அல்லவா?” என்ைார் இநைய யாதவர்.
திகரௌபதி சிரித்துவிட்ைாள். பின் கசல்லச்சிைத்துைன் “றசடியர்
குலமுநைநயயும் விடுவதில்நல” என்ைாள். இநைய யாதவர்
சிரித்து “இைியவள், அழகி” என்ைார். திகரௌபதி சிைம்காட்ை
“ஏகைன்ைால் அவள் உங்கள் றசடி” என்ைார்.

திகரௌபதி நகயநசத்து “எந்ைிநலயிலும் உங்கைிைம்

மாைாமலிருப்பது ஒன்றை” என்ைாள். பின்ைர்
“அரண்மநையிலிருந்து எவருமைியாமல் கரவுப்பாநத வழியாக
றகாட்நைநயக் கைந்றதன்” என்ைாள். “உபப்பிலாவ்யத்தில்
இன்று ககௌரவப்பநைறய நுநழந்தாலும் எவரும்
அைியப்றபாவதில்நல. ைாழிநகக்கு ஒருமுநை ைகரம்
கலங்கிக்ககாண்டிருக்கிைது” என்ைார் இநைய யாதவர். அந்த
உநரயாைல் வழியாக அவள் இயல்பநைந்தாள். கபருமூச்சுைன்
தன் குழநல சீரநமத்தாள்.

“இங்கு வர ஏன் முடிகவடுத்தீர்கள், அரசி?” என்ைார் இநைய

யாதவர். “என் கசய்தியும் கநணயாழியும் கசன்றுவிட்ைை.
அைித்த கசால்நல ைான் மீ ைமுடியாது. யாதவறர, அநைத்தும்
பிைிகதாரு திநசயில் உநைப்கபடுத்து கபருகவிருக்கின்ைை.
எண்ணுநகயில் ஓர் ஆழ்ைிநைநவ அநைகிறைன். இைிறயதும்
கசய்வதற்கில்நல என்றுணரும் ஓய்வுைிநலயில் இருக்கிைது
என் அகம். விடிவதற்குள் அங்கர் அச்கசய்திநய கபறுவார்.”
இநைய யாதவர் அவள் றமலும் கசால்வதற்காக காத்திருந்தார்.
அவள் தன் சுட்டுவிரநல கட்நைவிரலால் கைைித்தபடி
விழிதாழ்த்தி அமர்ந்திருந்தாள்.

“அரசி, அந்ைிநலநய உங்கள் உள்ைம் ஏற்கிைதா?” என்ைார்

இநைய யாதவர். “ஆம், அவள் கசான்ை ஒவ்கவாரு கசால்லும்
என்னுநையறத. கமய் கசால்வகதன்ைால் அவற்நை அவள்
கசான்ைாைா, ைான் எண்ணிறைைா அன்ைி இங்றக ைாறை
கதாகுத்துக்ககாள்கிறைைா என்றை எைக்கு ஐயமாக உள்ைது”
என்ைாள் திகரௌபதி. “றவதத்நத துைக்கவிருக்கிைீர்கள்.
றவதமுடிபு பிைிகதன்று விலக்குகிைீர்கள், அல்லவா?” என்ைார்
இநைய யாதவர். “அல்ல. அன்நைகயை ைின்று அநையும்
விடுதநலநய ைாடுகிறைன். அழகுருவாக எழும் ஒரு
கவைியில் ைின்று எைக்குரிய தவத்நத கசய்யவிருக்கிறைன்.
என்நை தநைக்கும் அநைத்திலிருந்தும் கிைம்பப்றபாகிறைன்”
என்ைாள் திகரௌபதி.

“பிைககன்ை? கபாழுதுவிடியக் காத்திருப்பதுதாறை?” என்ைார்

இநைய யாதவர். “யாதவறர, ைான் கசால்லாமறல
அைிந்திருப்பீர்கள், ைான் துைக்கவியலாதவர் ைீங்கறை” என்று
திகரௌபதி கசான்ைாள். “அநத எண்ணிய கணறம என்ைால்
அங்றக இருக்க இயலாகதன்ைாயிற்று. ஒவ்கவாரு கணமும்
ஒரு சவுக்கடி எை விழுந்தது. தாைாமல் கிைம்பி இங்கு
வந்றதன்.” இநைய யாதவர் புன்ைநகத்தார். கைகிழ்ந்த குரலில்
“கிருஷ்ணா, ைான் உன்நை துைந்தால் என் உள்ைம் இதுவநர
றபாற்ைிய அநைத்து அழகுகநையும் துைந்தவைாறவன். அநத
என்ைால் எப்படி கசய்யவியலும்?” என்ைாள் திகரௌபதி.

இமைக்கணம் - 40

நைமிஷாரண்யத்தில் திகரௌபதி இநைய யாதவரிைம்

றகட்ைாள் “வற்ைி ஒடுங்கி மநைவதன் விடுதநல
ைதிகளுக்குரியதல்ல. கபருகிப் பரவி கைகலன்ைாவறத
அவற்ைின் முழுநம. ஒருநமயில், இன்நமயில் குவிந்து
அநமயும் முழுநம கபண்களுக்குரியதல்ல. பன்நமயும்
கபருக்கமுறம அவர்களுக்குரியது. ைான் கபண்கணன்ைன்ைி
எப்றபாதும் உணர்ந்ததில்நல. முக்திகபற்று விண்மீ ன் எை
வாைில் ைின்ைாலும் கபண்கணன்றை ஆறவன். எைக்குரிய
மீ ட்கபை உன் கைைி கூறுவது என்ை?”

கைந்துறபாகும் கவண்பைிப்புநக ஒவ்கவாரு மலரிலும் எை

இவ்வுலகின் அழகுகள் இைிநமகள் அநைத்திலும் என்நைப்
படிய நவத்து பரவிச்கசல்கிறைன். எநதயும் மறுத்துக் கைந்து
கசல்வதல்ல என் பாநத. கணம்றதாறும் பிைப்புகைின்,
றகாடிறகாடி இருத்தல்கைின் மாநல ைான்.

அநமக்கவும் விரிக்கவும் விநதக்கவும் வைர்க்கவும் மட்டுறம

என்ைால் இயலும். ஏகைன்ைால் கருக்ககாள்ைவும்
உருவைிக்கவும் உகந்தவநகயில் எழுந்தவள் ைான். அைமிலாத
வாழ்நவ ஏற்ைாலும் அன்பிலாதநத ஏற்கவியலாது. ைன்ைிலாத
உலநக ஏற்ைாலும் அழகிலாத ஒன்ைில் வாழமாட்றைன்.

அழகுருவாக அன்ைி உன்நை ைான் அைிந்தறத இல்நல. ைீ

கசால்லும் கமய்யுநரகள், அநவயில் ைீ உநரக்கும் அைநவச்
கசாற்கள், ைீ அநையும் கைகவற்ைிகள், உன் ைகர், ககாடி எதுவும்
எைக்கு கபாருட்ைல்ல. யாதவறை, எைக்கு ைீ விழிைிநைக்கும்
அழகும் உைம் ைிநையும் இைிநமயும் மட்டுறம. பீலியும்
குழலும் அன்ைி றவைல்ல.

திகரௌபதி கசான்ைாள். எப்றபாது உன்னுருவம் என்நை

வந்தநைந்தது என்று எண்ணிக்ககாள்கிறைன். என்ைால்
கசன்ைநைய இயலவில்நல. ைான் பிைந்து விழிதிருந்தி
நககால்கள் ஒருங்கிநணந்து குப்புைக் கவிழ்ந்தறபாறத
அன்நைகயன்றை இருந்றதன் என்பார்கள். எழுந்தமர்ந்தறபாறத
குழந்நதநய மடியிறலந்தி ககாஞ்சி விநையாைத்
கதாைங்கிறைன். அப்றபாறத என்ைிைம் உன் குழவிப்பாநவ
ஒன்று இருந்தது.

எங்கள் அரண்மநைக்கு நகயுநையாக ககாண்டுவரப்பட்ை

பலநூறு கைிப்பாநவகைில் ஒன்று. கமன்மரத்தில் கசதுக்கி
ைீலவண்ணம் பூசப்பட்ைது. ைான் தவழ்ந்துகசன்று அநத எடுத்து
மடியில் நவத்துக்ககாண்றைன். பின்ைர் அநத பிரிய
ஒப்பறவயில்நல. இன்றும் அது எங்கள் அரண்மநையில் பிைர்
நுநழய ஒப்புதலில்லாத என் மஞ்சத்தநையில் இருக்கிைது.

இைக்காநலத் தூக்கி வாயில் நவத்து சப்பியபடி விழிறைாக்கி

ைநகத்து மல்லாந்து படுத்திருக்கும் யாதவக் குழவி.
விைலியரும் றசடியரும் அதன் புகநழ பாைக்றகட்டு ைான்
வைர்ந்றதன். பின்ைர் அவநை என் கைித்றதாழைாக
ஆக்கிக்ககாண்றைன். றவறு எவர் விழிகளுக்கும் கதரியாதவன்.
என்ைிைம் மட்டுறம விநையாடுபவன். என் கண்கணதிறர
எப்றபாதும் ைின்ைிருப்பவன். ைான் துயில்நகயில் என்
அநைக்குள் ைான் கண்விழிப்பதற்காக காத்திருப்பவன்.

என்நை அவன் எப்றபாதும் சீண்டிக்ககாண்டிருந்தான்.

ஒருகணமும் ஓரிைத்திலும் அநமயவிைாதிருந்தான். அவன்
கசய்வை எநதயும் ைானும் கசய்தாகறவண்டும் எை
எண்ணிறைன். ஒரு கைாடி பிந்திைாலும் அவன் உதடுகைில்
எழும் றகலிப்புன்ைநக என்நை பற்ைி எரியச்கசய்யும். அவன்
என் எல்நலகநை ஓர் அடி, ஒரு கணம் எப்றபாதும்
கைந்துககாண்டிருந்தான். கபருநூல்கநை ஓரிரு ைாைில்
என்நை படிக்கச் கசய்தான். வில்லும் கநதயும் பயிலச்
கசய்தான். யாநையும் புரவியும் றதைச் கசய்தான். பிைர்
என்நை வியந்து அஞ்சி றைாக்கிைர். ைான் அவர்கள் எவநரயும்
அைியவில்நல.

எப்றபாதும் ஆலயங்கைில் அவனுக்கும் றசர்த்றத

றவண்டிக்ககாண்றைன். அவனுநைய மலநரயும் ைாறை
கபற்றைன். ஒருமுநை ககாற்ைநவ ஆலயத்தில் ஆணுக்குரிய
மலநரயும் ைான் கபற்றுக்ககாண்றைன். அன்நை என்ைிைம்
“அது ஆணுக்குரியது, உைக்ககதற்கு?” என்ைாள். “என்னுைன்
அவனும் இருக்கிைான்” என்றைன். அன்நை அநத எவ்வண்ணம்
புரிந்துககாண்ைாள் என்று கதரியவில்நல. அதன்பின் என்னுள்
ஓர் ஆண்கதய்வமும் குடிககாள்வதாக அரண்மநைச்
றசடியரும் விைலியரும் கசால்லத் கதாைங்கிைர். கபண்டிர்
கநத பயில்வதில்நல, றதறராட்டுவதுமில்நல. அவற்ைில் ைான்
றதர்ச்சிககாண்ைறபாது என் குடிகளும் அவ்வாறை
கசால்லலாயிைர்.

அது கமய்கயன்று பின்ைர் அைிந்றதன். ைான் என்னுள்

எப்றபாதும் உன்நை ககாண்டிருக்கிறைன். கிருஷ்ணன் எை
உன்நை அநழக்நகயில் கிருஷ்நண எை என்நைறய
கசால்லிக்ககாள்கிறைன். கிருஷ்நண எை எவர் என்நை
அநழத்தாலும் என்னுைிருந்து கிருஷ்ணைாக ைீ விைி
ககாள்கிைாய். கிருஷ்ணா, ைான் உன்நை பிைன் எை
உணர்ந்தறதயில்நல.

என்னுைன் இருந்து ைீ வைர்ந்தாய். ைீ என் உைன்பிைந்தான்

அல்ல. என் காதலனும் அல்ல. என் றதாழன்.
உைன்பிைந்தாநைவிை காதலநைவிை அணுக்கமாைவன்.
ஒவ்கவாருைாளுகமை உன் கசய்திகள் என்நை வந்தநைந்தை.
உன்னுைன் இநணந்து அநவயநைத்நதயும் ைானும்
ைிகழ்த்திறைன்.

அந்ைாைில்தான் ைீ என் அரண்மநைக்கு வந்தாய். உன்நை

றைரில் கண்ைதுறம ைீ இரண்ைாைாய். மண்ணில்
உருக்ககாண்டிருப்பவன் ஒருவன். என்னுள் ைான்
ககாண்டிருப்பவன் பிைிகதாருவன். முதலில் என்னுள் இருந்து
உன்நை அள்ைி உன்றமல் பூசி உன்நை வநைந்து
ககாண்டிருந்றதன். ஒவ்கவாருமுநையும் ைீ என்நை மீ ைிமீ ைிச்
கசன்ைாய். உன்றமல் சிைம் ககாண்ைதுண்டு. உன்நை கவல்ல
எண்ணியதுண்டு. உன்ைிைமிருந்து அகலவும் முயன்ைதுண்டு.
உன் அலகிலா ஆற்ைநலக் கண்டு அஞ்சியிருக்கிறைன்.
உன்ைிகலழும் கபருவஞ்சத்நதக் கண்டு
அருவருத்திருக்கிறைன். உன்ைில் றபருருக்ககாள்ளும்
அழிநவக் கண்டு கசால்லவிந்திருக்கிறைன்.

பின்ைர் அைிந்றதன், ைீ எைக்கு இைியன், அழகன் மட்டுறம எை.

இந்தப் கபருைதியில் ைான் அள்ைிய நகயைவுத் கதைிைீர். ைீ
எவறரனும் ஆகுக! உன்நை அைிய ைான்
முயலப்றபாவதில்நல. உன்நை எைக்கு உகந்தவநகயில்
அநணகட்ை, திநசதிருப்ப எைக்கு ஆற்ைலில்நல. ஆைால் என்
நகயைவு ைீரில் வான்றைாக்கி மகிழ என்ைால் இயல்கிைது.

எல்லா அழகுகநையும் உன்ைில் கண்டிருக்கிறைன். யாதவறை,

குழவி எை, சிறுவன் எை, இநைஞன் எை, முதிர்ந்றதான் எை,
கைிந்றதான் எை. அழகிலாறதாைாக ஒருகணமும் எண்ண என்
உள்ைம் கூைவில்நல. உன்நை என்ைிைமிருந்து இக்கணம்
வநர பிரித்துக்ககாண்ைதில்நல. அநத கசய்யாமல் என்ைால்
ஏக முடியாது என்று உணர்ந்த கணம் வாகைடுத்து என்நை
இரண்கைைப் பிைந்து இைந்துவிழறவண்டுகமன்றை என்
அககமழுந்தது.

ஆகறவதான் உன்நைறய ைாடிவந்றதன். ைீ கசால்! இங்குள்ை

அநைத்து மங்கலங்களும் அழகுகளும் ைான் என்
உைமயக்கால் அதிலிருந்து அள்ைிக்ககாள்பநவ மட்டும்தாைா?
அநவ என் விழியும் கசவியும் ைாவும் மூக்கும் றதாலும்
உள்ைமும் அைிவும் கைவும் ககாள்ளும் மயக்கங்கள் அன்ைி
பிைிதல்லவா? இவற்ைினூைாகச் கசன்று ைான் அதன்
முழுநமநய அைியவியலாதா? அழநக அது எை
எண்ணும்றபாது ைான் அைிவது குநைவுண்ை கமய்நமநயயா?
இைிநமநய கதாைர்நகயில் பிைவின் பாநதயில்
கசல்கிறைைா?

“கசால்க யாதவறை, அழககன்பது அது அல்லவா? தன்நை

அழககை கவைிப்படுத்தி ைம்முைன் ஒைிந்தாடுகிைதா அது?
அழககன்பது அதற்கு ஓர் அணித்திநர மட்டும்தாைா?” என்று
திகரௌபதி றகட்ைாள். “மீ ைமீ ை ஒன்நைறய றகட்கிறைன்.
பலநூறு வழிகைினூைாக ஒறர இைத்நத கசன்ைநைவதுறபால.
ஏகைன்ைால் இப்பாநதகைில் ைான் கைடுந்கதாநலவு
சுழன்றுவிட்றைன். கசால்க யாதவறை, உன்நை அழககைை
மட்டுறம காணும் ைான் உன்நை அைிந்தறத இல்நலயா?”

இநைய யாதவர் புன்ைநகயுைன் கசான்ைார். “ஐந்துஆறுகைின்

அரசி, இநமயப்கபருமநலத் திரைில் றகாணம் திநகந்து வடிவு
அநமந்த பாநைகள் எநவ? கவண்முகில் திரள்கைில் எப்றபாது
ஒழுங்கு உருவம் ககாள்கிைது? அரசி, இநமயமும் முகிலும்
அழகற்ைநவ எை எவர் ககாள்வார்?”

இப்புவியில் றகாடிறகாடி கற்கள் சதுரகமன்றும் வட்ைகமன்றும்

அநமகின்ைை. றகாட்நைகயன்றும் இல்லகமன்றும் ஆகின்ைை.
படிகைாகவும் தூண்கைாகவும் சநமகின்ைை. மலர்கைாகி
கமன்நமககாள்கின்ைை சில கற்கள். சிநலகைாகி
விழிககாள்கின்ைை சில. எைில் கல்லின் முழுதழகு
இநமயறம.

ஒவ்கவாரு இநலயும் அழகிய வடிவு ககாண்டிருக்கிைது.

தண்டுக்கும் தைிர்ச்சுருளுக்கும் வடிவம் அநமந்துள்ைது.
கைிகள் சிவந்து உருண்டிருக்கின்ைை. அரசமரறமா வடிவற்ை
விரிதலும் கவிதலும் பசுநமயும் எை ைின்றுள்ைது.
இநலயழகும் தண்ைழகும் தைிரழகும் கைியழகும் அரசமரறம.
கபாருள்சூடியநவ கசாற்கள். உணர்த்துபநவ. கூறுபநவ.
விரிப்பநவ அநவ. முதற்கசால்லாை ஓங்காரறமா
கபாருைற்ைது என்பர் முைிவர். எைறவ எப்கபாருநையும் சூடும்
விரிவுககாண்டிருக்கிைது அது.

அரசி, அது மநலகைில் இநமயம். மரங்கைில் அரசம்.

கசாற்கைில் ஓங்காரம். அநைத்து அழகுகளும் அதுறவ.
பநைக்கலங்கைில் மின். பசுக்கைில் காமறதனு. காதலர்கைில்
மலரம்பன். ைாகங்கைில் வாசுகி. ஆறுகைில் கங்நக. அநைத்து
றமன்நமகளும் அதுறவ.

அழகுகநை அதுகவன்று காண்பவன் அழகுருவாக அது

முழுகதழுவநதறய அைிகிைான். றமன்நமறய அதுகவன்று
காண்பவனுக்கு அது றமன்நமயின் முழுநம.

அநைத்து றவதச்கசால்லும் முழுநமநய சுட்டுவைறவ. ரிக்

தவம். யஜூர் றவள்வி. அதர்வறமா பநைக்கைம். அரசி,
இநசவடிவாை சாமறமா அதன் இைிநம. ைாடுறவானுக்கு அது
றவதங்கைில் சாமம்.

காலடி மண்முதல் கருங்குழல் குநவ வநர அன்நைறய

என்ைாலும் குழவிக்கு அவள் கைிந்து கைிந்தூறும் இைிய
முநலப்பால் மட்டுறம. முகத்தின் உச்சகமன்பது புன்ைநகறய.
றவரும் கிநையும் இநலகளும் மரறம என்ைாலும் கைிகயை
அநத அைிவறத இைிது.

குழவியில் ைாவுக்கும் அன்நையின் உைக்கைிவுக்கும்

இநைறய ைிகழ்கிைது முநலப்பாலின் இைிநம. மரத்தின்
அருளுக்கும் உண்பவைின் பசிக்கும் ைடுறவ அநமகிைது
கைிச்சுநவ. அைிதல்கள் அநைத்தும் அதன் திரள்தலுக்கும்
அைிபவைின் குவிதலுக்கும் ைிகழும் கதாடுநககள். அங்கிருந்து
கைிவதும் இங்கிருந்து சுநவப்பதும் ஒன்றை. குநைவைியா
கலம் ைிநைவைியா கலத்திற்கு ஒழுகிக்ககாண்டிருக்கிைது.

கமய்நமறைாக்கி கசல்லும் பாநதகள் பல. அம்பின் பாநத

இலக்கன்ைி எநதயும் அைியாது. எதிர்ப்படும் அநைத்நதயும்
கிழித்துச் கசல்கிைது. எரியின் பாநத உண்டு அழித்துச்
கசல்கிைது. எய்தும் கணம் அநணகிைது. பைநவயின் பாநத
வழிகதாறும் கிநை றதடுகிைது. கிநைவிரித்து
ைின்ைிருக்கின்ைை கதய்வங்கள்.

ைதியின் பாநத பிரிந்து பிரிந்து உணவூட்டிச் கசல்கிைது.

அநணகநை ைிநைந்து கைக்கிைது. அநைத்து ஊற்றுகநையும்
தன்னுைன் றசர்த்துக்ககாள்கிைது. முகில்கைின் பாநத
பாநதகைற்ைது. பிரிதலுக்கும் இநணதலுக்கும் அப்பாற்பட்ைது.

அநைத்துப் பாநதகளும் கசன்ைநைகின்ைை. அநைத்திலும்

ைிநைவநைந்தவர்கைின் அருள் பரவியிருக்கிைது. எந்தப்
பாநதநயயும் ஞாைியர் இறுதிகயைச் கசால்லமாட்ைார்கள்.
அநைவருக்கும் உரியகதை ஒரு பாநதநய கசால்பவர்
அப்பாநதநயறய அைியவில்நல.

எந்தப் பாநத ஒவ்கவாரு அடியிலும் இது சரிறய எைச்

கசால்கிைறதா அதுறவ சரியாை பாநத. எதில் ஒவ்கவாரு
கணமும் நகவிடுகிறைாறமா எதில் நகவிட்ை
ஒவ்கவான்றுக்கும் ைிகராக கபறுகிறைாறமா அதுறவ உரிய
பாநத. அைிக, பாநதயின் இறுதியில் அது இல்நல!
பாநதகயன்பதும் அதுறவ. எத்தநை இன்சுநவகைின் வழியாக
அன்நைநய அைிகிைது குழந்நத!
ஒரு துைி இைிநமநயக்கூை நகவிைறவண்டியதில்நல. ஒரு
கணத்து அழநகக்கூை மறுதலிக்கறவண்டியதில்நல. இங்றக
சூழ்ந்திருக்கும் அநைத்து அணிகநையும் சூடுக! அநைத்து
மங்கலங்கநையும் ககாள்க. அநைத்நதயும் விநழக!
ஒவ்கவாருவர் மீ தும் அன்பு ககாள்க!

அன்பு பற்கைன்ைாகும்றபாது சிநை. அன்பு

றவள்விகயன்ைாகும்றபாது சிைகு. றவள்விகயன்பது
கபருங்ககாநை. கதய்வங்கள் றவள்விகைில் பிைந்கதழுந்து
உண்டு வைர்கின்ைை. றவள்விகைில் கபருகிய கதய்வங்கள்
உங்கள் விண்நண ைிநைக்கட்டும்.

தன் நமந்தநர விரும்புபவள் அன்நை. நமந்தரநைவநரயும்

விரும்புபவள் றபரன்நை. அநைத்துயிநரயும் விரும்புபவள்
அன்நைத்கதய்வம். கதய்வமாகி ைின்ைாகலாழிய அநத
அைியவியலாது. கதய்வங்கள் மானுைநர கதய்வமாக்குபநவ.

அழகு விநழகவன்ைாகும்றபாது தநை. றவள்விகயன்ைாகும்

அழகு விண்கணழுநக. கண்கபய்து அநைத்நதயும்
அழககன்ைாக்குக! கசவிகபய்து இநசகயன்ைாக்குக!
மூக்குவிரித்து ைறுமணகமன்ைாக்குக! ைாக்கு கூர்ந்து
சுநவகயன்ைாக்குக! கசால்கபருக்கி இநசகவன்ைாக்குக!
வழிபைப்படும் அநைத்தும் கதய்வங்கறை.

புவியில் உணவல்லாத உைல் ஏதுமில்நல. ஏகைன்ைால்

உணவின் ஒரு றதாற்ைறம உைல். உைநல உணவாக்குதலும்
உணநவ உைலாக்குதலும் றவள்விறய.

றதவி, இல்லம் துைந்து காறைகி தவம்கசய்யும் முைிவர்

கைிந்து முழுத்து மண்ைீத்து விண்கசல்நகயில் அவர்கைின்
துநணவியர் அங்கு வந்து அன்புைன் அவர்களுக்காக
காத்திருக்கிைார்கள்.

எழுவறத ஆண். எைறவ எழுந்து எய்துவநத அவர்கள்

கதரிவுகசய்கிைார்கள். பரவுவறத கபண். எைறவ பரவி
ைிநைகிைார்கள் அவர்கள். இரண்நையும் ைிகழ்த்துவது ஒறர
விநழவு. அவ்விநழவின் இலக்ககை அநமந்தறத
இரண்டுமாகி இங்றக காட்சியைிக்கிைது.

எண்ணம் எழுகிைது, உணர்வு பரவுகிைது. றவதம் கபருகுகிைது,

கநல அநலககாள்கிைது. தவம் கூர்ககாள்கிைது, அன்பு
கைிவுககாள்கிைது. பாநதகைால் கமய்நம
கசன்ைநையப்படுவதில்நல. பாநதகைாகி தன்நை அைிக்கிைது
அது.

ஐங்குழல் அன்நை, இங்கு அழககை ைின்ைிருப்பது எது?

இைிநமகயை அைியப்படுவது எது? ைலகமன்று
ககாள்ைப்படுவது எது? புலன்கைால் அழகு. உள்ைத்தால்
இைிநம. எண்ணத்தால் ைலம். மூன்று றகாணங்கைில் அதுறவ
தன்நை கவைிப்படுத்துகிைது.

அது அைியவியலா இருப்பு. அைிைிநலகயன்ைாகி தன்நை

அைிவதைால் அது இருப்பு. தாறை தன்நை உணரமுடியும்
என்பதைால் இன்நமயுமாைது. அைிைிநலகயன்ைாகி
ைிற்நகயில் சித்தம். அைிதகலனும் றபரின்பறம அது.
இருப்பதும் அைிவதும் மகிழ்வதுமாகி ைின்ைிருக்கும் ஒன்று
அது.

அது கமய்நம. கமய்நமயின் இநசறவ அதன் கவைிப்பாடு.

ஒழுங்கின் விரிதறல அழகு. ஒன்கைன்பது ஒவ்கவாரு
ைிநலயிலும் கமய், இநசவு, அழகு எனும் மூன்கைன்று
றதான்றும் மாயறம இப்புைவி. கமய்யிநசவழகின்
முழுநமநய உணர்பவர் பிைிகதான்று கருதுவதில்நல.

நைமிஷாரண்யத்தில் இநைய யாதவர் முன் அமர்ந்திருந்த

திகரௌபதி நககூப்பி அவர் கசாற்கநை றகட்டிருந்தாள். அவள்
உள்ைத்நத பிைிதிலாது ைிநைத்திருந்த அழகிய புன்ைநகயுைன்
அருறக வருக எை இநைய யாதவர் நககாட்டிைார். அவள்
சற்றை முன்ைகர்ந்து அவர் முன் குைிந்தாள். அவள் கசவியில்
தன் உதடுகள் கதாை குைிந்து இரு நககநையும்
சுைர்காப்பதுறபாலக் றகாட்டி அவர் அவளுக்கு
அணுக்கநுண்கசால்நல உநரத்தார்.

“மும்முநை ஒலியின்ைி கசால்க! அச்கசாற்கள் என்றும்

உைத்தநமக!” என்ைார் இநைய யாதவர். திகரௌபதி கமல்லிய
குரலில் அணுக்கநுண்கசால்நல கசான்ைாள். “ஆம், ஆம், ஆம்”
என்று அவர் கசான்ைார். “உள்ளுவதற்குரியது இது.
உணர்வதற்குரியது இச்கசால்” எை அடுத்த நுண்கசால்நல
கசான்ைார். அவள் விழிமூடி அச்கசாற்கநை மும்முநை
கசான்ைாள்.

அவள் தன் முன் எழுந்த றபகராைிகவைியில் அைல்வண்ணச்

றசவடிகநை கண்ைாள். அைலிதழ்கள் விரிந்துககாண்றை
இருந்த தாமநரறமல் ைின்ைிருந்தை. விழிறமகலழ அவள்
றைாக்கியறபாது விண்ணிலிருந்து விண்றமவ எழுந்து
ைின்ைிருந்த அன்நைப்றபருருநவ கண்ைாள்.

அணிகசைிந்த கதாநைகள், இறுகிச்சிறுத்த சிற்ைிநை.

மநலகயழுந்த முநலக்குநவகள். திரண்ை கபருந்றதாள்கள்.
ைீண்ை ககாடிக்நககள். இதழ்ககைை விரல்கள். கைிந்த விழிகள்.
அைிந்த சிரிப்பு. ஒைிமிக்க ைிலவுமுகம். கதிரவன் எை எழுந்த
உைகலாைி.

அழகிய மாநலகளும் ஒைிரும் ஆநைகளும் புநைந்தது.

ைறுமண மாநலகள் சூடியது. அநைத்து வியப்புகளுக்கும்
உநைவிைமாைது. எல்நலயற்ைது. எங்கும் தன் முகறம எைப்
கபருகிய கதய்வப்றபருரு.

வாைில் ஆயிரம் கதிரவன்கள் றசர்ந்கதழுகமன்ைால் அதன்

ஒைிக்கு ைிகர். பலநூறு பகுதிகைாக பலறகாடி உறுப்புகைாக
பலறகாடிறகாடி றதாற்ைப்கபருக்காக உலககை அைிந்தநவ
அநைத்தும் அன்நை உைகலை ஒருங்குற்று ைிற்பநத அவள்
கண்ைாள்.

ருத்ரர், ஆதித்யர், வசுக்கள், சாத்யர், விசுவறதவர், அசுவிைி றதவர்,

மருத்துக்கள், ஊஷ்மபர், கந்தர்வர், யக்ஷர், அசுரர், சித்தர் எனும்
பன்ைிரு தூயர்களும் அவளுைறல என்று அைிந்தாள்.
விண்சுைர்கள் விழிகள். விண்மீ ன் கபருக்றக அவள் அணிகள்.
ஒைியும் இருளும் அவள் புநைந்த ஆநைகள்.

முடிவிலாகதழுந்த நககைில் வைம், ககாக்கி, மழு, உழநலத்தடி,

வில், அம்பு, வாள், றகையம், கநத, மும்முநைறவல், மின்பநை,
பநையாழி, இடிபநை, றவல் எை பநைக்கலங்கள்
ககாண்டிருந்தாள். சங்கும் தாமநரயும் ைிநைகதிரும்
அமுதகலமும் ஏந்தியிருந்தாள். றைாக்க றைாக்க கபருகி
ஒன்றுபலவாகி அநைத்துக்கும் அப்பாகலை மீ ண்டும்
எழுந்துககாண்டிருந்தாள்.

றமலும் றமலுகமை தான் கபருகிக்ககாண்டிருப்பநத அவள்

உணர்ந்தாள். கபருகப்கபருக இல்லாமலாகிக்ககாண்டிருந்தாள்.
இறுதித்துைி ஒன்று ைின்று ைடுங்கி இருள்றைாக்கி
கசாட்டுவதற்கு முந்நதய கணத்தில் நகைீட்டி அவநர
பற்ைிக்ககாண்ைாள். “கிருஷ்ணா!” என்ைாள். “அருகுறைன்” என்று
இநைய யாதவரின் குரநல றகட்ைாள்.

அவள் விழித்துக்ககாண்ைறபாது அந்தச் சிறுகுடிலில் அவர்

முன் அமர்ந்திருந்தாள். மடித்து அமர்ந்திருந்த அவர் இைக்கால்
கட்நைவிரநல தன் ைடுங்கும் நகயால் பற்ைியிருந்தாள்.
தன்ைிநல உணர்ந்து நகநய எடுத்துக்ககாண்டு
“எங்கிருந்றதன்?” என்ைாள். இநைய யாதவர் சிரித்து “ஒரு சிறு
உைமழிவு” என்ைார். “ஆம்” என்ைாள். “இதுறவ கைகவை என்
உள்ைம் மயங்குகிைது.”

பின்ைர் ஒவ்கவான்ைாக ைிநைவுகூர்ந்தாள். கபருமூச்சுவிட்டு

“றபருரு” என்ைாள். “எண்ணற்கரியது. வாைங்களும் அவற்று
ைடுறவயுள்ை அநைத்து கவைிகளும் திநசகளும் அதைால்
ைிரப்பப்பட்டிருந்தை. அச்சமும் வியப்பும் ஊட்டும் அந்த
வடிநவக் கண்டு மூன்று காலங்களும் ைிநலத்துவிட்டிருந்தை.”

பின்ைர் இநைய யாதவநர றைாக்கி “இந்த நுண்கசாற்கநை

ைான் ஓதறவண்டுமா? இன்று முதலா?” என்ைாள். “ைான் முன்பு
காம்பில்யத்திற்கு வந்தறபாது உங்களுக்கு ஒரு மயிற்பீலிநய
அைித்றதன், அரசி” என்ைார் இநைய யாதவர். “ஆம், அது
இன்றும் அடுக்கு குநலயாமல் என்ைிைம் உள்ைது” என்று
திகரௌபதி கசான்ைாள். “அதைருறக இநத நவத்துக்ககாள்க!
இது துநணகயன்று றதான்றும்றபாது
எடுத்துக்ககாண்ைால்றபாதும்” என்ைார் இநைய யாதவர்.

அவள் முகம் மீ ண்டு “ைான் கிைம்புகிறைன். இங்கிருந்து

கைடுந்கதாநலவு கசன்று சுழன்று வந்து மீ ண்டும் உன்நை
அநைய முடியுகமைத் றதான்றுகிைது” என்ைாள். அவள்
எழுந்ததும் அவரும் எழுந்துககாண்ைார். “ைான் எப்றபாதும் மிக
அண்நமயில் இருந்துககாண்டிருக்கிறைன், அரசி” என்ைார். “ஆம்,
அநத ைான் அநைத்து இக்கட்டுகைிலும் உணர்ந்திருக்கிறைன்”
என்ைாள் திகரௌபதி.

“முன்பு ஒருமுநை றகாதவைம் என்னும் காட்டில் என்நை

கண்டீர்கள். உங்கள் நகயால் அமுதுண்ண வந்றதன்” என்ைார்
இநைய யாதவர். திகரௌபதி திடுக்கிட்டு ைின்று “ஆைால் அது
ஒரு கைவு” என்ைாள். “ஆம்” எை இநைய யாதவர் சிரித்தார்.
“அன்று ைான் கைடுந்கதாநலவு ைைந்து கநைத்து வந்திருந்றதன்.
உங்களுைன் பீமன் இல்நல. இன்மங்கல மலர்ககாள்ைச்
கசன்ைிருந்தார். அர்ஜுைன் காட்டில் உலவச் கசன்ைிருந்தார்.
அன்று உங்கைிைம் உணகவை இருந்தது அைகுக்கீ நர மட்டுறம.
அநதயும் சநமத்துப் பகிர்ந்து உண்டு கலம்
கவிழ்த்துவிட்டிருந்தீர்கள்.”

திகரௌபதி “ஆம், ஒருறபாதும் ைாங்கள் அக்காட்டில்

உணவில்லாமல் இருந்ததில்நல. ஆைால் பலமுநை
வழிகைில் பசிநயயும் விைாநயயும் உச்சத்தில்
உணர்ந்திருக்கிறைாம். அந்த அச்சத்திலிருந்து உள்ைம்
விடுபட்ைறதயில்நல. அநைத்துக் கைவுகைிலும் ஒழிந்த
கலங்கநைறய காண்றபன்” என்ைாள். இநைய யாதவர் “அன்று
உங்கள் அடுகலத்நத எடுத்து றைாக்கி ஏங்கிை ீர்கள். இல்லத்தில்
உணகவன்று ஒன்றுமில்நல. குடில்முகப்பில் என்னுைன்
கசால்லாடிக்ககாண்டிருந்த யுதிஷ்டிரர் உணவு பரிமாறுக என்று
கசான்ைார். பின்ைர் உரத்த குரலில் ஏன் பிந்துகிைாய் றதவி
என்ைார்” என்ைார்.
திகரௌபதி அந்தக் கணத்தின் பதற்ைத்நத மீ ண்டும் அநைந்து
“ஆம்” என்ைாள். “கவைிறய கசன்று றைாக்கிை ீர்கள். ைகுலனும்
சகறதவனும் அங்றக இல்நல. திரும்பி வந்து அடுகலத்நத
எடுத்தீர்கள். அதன் விைிம்பில் கீ நரத்துணுக்கு ஒன்று
ஒட்டியிருந்தது. சுட்டுவிரலால் அநத சுரண்டிகயடுத்து அருறக
விரிந்திருந்த வாநழயிநலயில் நவத்தீர்கள். ஒருகணம்
விழிதிருப்பி றைாக்கியறபாது அது கபருகியிருப்பநத
கண்டீர்கள். ஐயத்துைன் மீ ண்டும் விழிதிருப்பி றைாக்கியறபாது
அது றமலும் கபருகியிருந்தது. இன்கைாரு இநலநய
எடுத்தறபாது அது ைல்லுணவாக ஆகிவிட்டிருந்தது.”

திகரௌபதி விழிசுரக்குமைவுக்கு கமய்ப்பு ககாண்ைாள்.

“அக்கைவில் ைான் உைல் விதிர்த்து அதிர்ந்துககாண்டிருந்றதன்.
விழித்துக்ககாண்ைறபாது நககள் கூப்பியிருக்க, காதுகைில்
விழிைீர் வழிய, குைிரில் எை ைடுங்கிக்ககாண்டிருந்றதன்”
என்ைாள்.

“அந்த உணநவ உள்கூைத்தில் பரிமாைிவிட்டு கவைிறய வந்து

யாதவறர அமுதுககாள்ை வருக எை அநழத்தீர்கள்.
சுநரக்குடுநவயில் இருந்த ைீநரச் சரித்து நககநை
கழுவிவிட்டு ைான் உள்றை வந்தறபாது சாணிகமழுகிய
தநரயில் மநணயிைப்பட்டிருந்தது. தநலவாநழ இநலயில்
சூைாை அன்ைமும், பன்ைிரு காய்கைாலாை கதாடுகைிகளும்
பரிமாைப்பட்டிருந்தை. பருப்பிட்டுச் கசய்த கிழங்குக்கைியும்
தயிரிட்டுப் பிநசந்த புைிகைியும் சிறுசட்டிகைில் காத்திருந்தை.”

ைான் மநணயில் அமர யுதிஷ்டிரர் உரக்க ைநகத்தபடி “ைாங்கள்

உண்ைது கவறும் அைகுக்கீ நர. யாதவறை, இநத ைான்
ைன்கைிறவன். உைக்ககன்று கசான்ைால் அமுது ஊைிப்
கபருகும்” என்ைார். ைீங்கள் “அமர்க ைீலறர, இச்சிறுகுடில்
அன்ைம் உங்களுக்கு இைிதாகுக!” என்ைீர்கள். ைான் அமர்ந்து
அவ்வுணநவ உண்ைறபாது அருறக அமர்ந்து விழிகைிய
புன்ைநகயுைன் “உண்க! உண்க!” எை பரிமாைி என்நை
ஊட்டிை ீர்கள்.

என் இநலநயப் பார்த்த யுதிஷ்டிரர் ைநகத்து “அக்கார

அடிசிலும்கூைவா? யாதவறை, விருந்கதை அன்ைி எப்றபாறதனும்
உணவுண்டிருக்கிைாயா?” என்ைார். ைான் “அநைத்து உணவும்
விருந்றத” என்றைன். “அவறர சநமத்து அவறர பரிமாைி அவறர
உண்கிைார்” என்ைீர்கள். “என்ை கசால்கிைாய்?” என்ைார்
யுதிஷ்டிரர். ைாம் கண்கள் கதாட்டுக்ககாண்டு புன்ைநகத்றதாம்.

ைான் வயிறுபுநைக்க உண்டு எழுந்தறபாது “கண்ணா, இன்னும்

ககாஞ்சம்” என்ைீர்கள். “எைக்காக, இநதமட்டும்” எை
அள்ைிை ீர்கள். “ைான் முழுதுண்பதில்நல, அன்நைறய”
என்றைன். “எப்றபாதும் எஞ்சுவதன் றமல் பசிநய
விட்டுநவக்கிறைன். உண்ைபின் அநத வைர்க்கத்
கதாைங்குகிறைன்” என்ைபடி எழுந்து நககழுவிறைன். யுதிஷ்டிரர்
“ஆம், பீமைின் வயிற்ைிறலறய புவியில் கபரும்பசி வாழ்கிைது
என்று ைான் எண்ணுவதுண்டு. அவன் வயிற்ைில் எரிவது
காட்கைரி என்ைால் உைது வயிற்ைில் அநணயாதிருப்பது
வைநவ” என்ைார். “காண்பதநைத்தும் அமுகதன்று ஆக்குகிைது
அது.”

“ைான் கிைம்பும்றபாது உங்கைிைம் கசான்றைன், அரசி கபரும்பசி

ககாண்ை குழவியருக்குச் சநமப்பது அன்நைக்கு மிக எைிது
என்று. ஆம் எை புன்ைநக கசய்தீர்கள்” என்ைார் இநைய
யாதவர். திகரௌபதி கன்ைங்கைில் குழிகள் எழ இதழ்ைீை
விழிகள் ஒைிர புன்ைநகத்து “ஆம்” என்ைாள். “உங்கள்
அடுகலம் ஒழிவதில்நல. ஒருதுைிகயை எஞ்சியிருப்பறத ைான்”
என்ைார் இநைய யாதவர். அவள் தநலயநசத்து
“மீ ண்டுகமாருமுநை காட்டில் உைக்கு சநமத்து
உணவூட்டுறவன் எை ைிநைக்கிறைன், யாதவறை” என்ைாள்.

அவள் கவைிறய கசன்ைறபாது உைன் அவரும் வந்தார்.

சலஃநப அவநைக் கண்ைதும் எழுந்து ைின்ைாள். அவள்
மீ ண்டும் “கசன்றுவருகிறைன்” என்ைாள்.சலஃநபயிைமிருந்து
சால்நவநய வாங்கி றபார்த்திக்ககாண்டு அவைிைம் வருக எை
நகயநசத்தபின் ைைந்தாள். அவள் முன் அமர்ந்திருந்த பாணன்
முழநவ மீ ட்டி “பற்ைிய கால்விரல் சிறுகநை ககாண்டிருந்தது.
அதனூைாகறவ அவன் மானுைைாைான். அைிக றதாழறர, அவன்
அழகநைத்தும் அக்குநையால் முழுநமயநைந்தது” என்ைான்.
அவள் விழித்துக்ககாண்ைவள் றபால அநசந்து பின்
கபருமூச்சுைன் அவநை றைாக்கிக்ககாண்டிருந்தாள்.

இமைக்கணம் - 41
பகுதி ஒன்பது**:** ம ொல்

இநைய யாதவரின் குடில்வாயிநல வந்தநைந்த

கதௌம்யரும் கர்க்கரும் அதர்வ றவதியராை சண்ைககௌசிகரும்
அவர்களுைன் வந்த றவதியர்களும் ஒருகணம் தயங்கி
ைின்ைைர். கர்க்கர் “அவர் உள்றை இருக்கிைார்” என்ைார்.
கதௌம்யர் “ஆம், அநத உணர்கிறைன்” என்ைபின் படியில் ஏைி
கதநவ தட்டிைார். மூன்ைாம் முநை தட்டுவதற்குள்
கதவுப்பைல் திைந்தது. இருளுருவாக இநைய யாதவர் அங்றக
ைின்ைிருந்தார். அவருக்குப் பின்ைால் குடிலில் தண்டிலிருந்த
அகல்விைக்கின் ஒைி காற்ைில் மிகக் குறுகி எரிந்தது. அவர்
தநலயிலணிந்த மயிற்பீலி மட்டும் துலங்கித் கதரிந்தது.
கர்க்கர் “யாதவறர, உம்நமப் பார்க்க வந்துள்றைாம்” என்ைார்.
இநைய யாதவர் கதௌம்யநரயும் பிைநரயும் றைாக்கியபின்
“திரண்டு வந்திருக்கிைீர்கள்” என்ைார். கதௌம்யர் “இன்று மாநல
சற்றுமுன்ைர்தான் றவதமுைிவராை கர்க்கர் என்நைப் பார்க்க
வந்தார். உங்கநைப் பார்க்கறவண்டுகமை முடிகவடுத்றதாம்.
உைறை கிைம்பிவிட்றைாம்” என்ைார். “வருக அந்தணர்கறை,
இச்சிறுகுடில் உங்கைால் மங்கலம் ககாள்க!” என்ைார் இநைய
யாதவர். நககூப்பி “இது காைகக் குடிலாதலால் முநைநமகள்
எநதயும் கசய்ய இயல்வதில்நல. ஆைால் தர்ப்நபயில்
அைறலான் எை உங்கள் ைாவிலுநையும் றவதம் இங்கு
வந்தநமயால் இக்குடில் றவள்விச்சாநலகயன்ைாகிைது”
என்ைார்.

கர்க்கர் “எங்கள் ைல்லூழால் இங்கு இத்தருணத்தில் உங்கநை

சந்திக்கும் றபறுககாண்றைாம்” என்ைார். ஆைால் அவர்கள்
அநைவருறம குழம்பிப்றபாயிருந்தைர். விழிகைால் ஒருவநர
ஒருவர் றைாக்கிக்ககாண்ைார்கள். கர்க்கர் உள்றை கசல்றவாம்
எை நககாட்ை கதௌம்யர் ஆம் எை தநலயநசத்தார். அந்தணர்
விழியிநமக்காமல் கீ ழிருந்து றமல் றமலிருந்து கீ ழ் எை
இநைய யாதவநர றைாக்கிக்ககாண்டிருந்தார்கள். “வருக!” எை
இநைய யாதவர் மீ ண்டும் நககூப்பி அவர்கநை அநழத்தார்.

உள்றை கசன்று குடிலின் சிற்ைநைநய முழுநமயாக ைிநைத்து

அவர்கள் அநமந்தைர். கர்க்கரும் கதௌம்யரும் முன்ைால்
அமர மாணவர்கள் பின்ைால் ைின்ைைர். இைம்
கிநைக்காதவர்கள் கீ ற்றுச்சுவரில் சாய்ந்து ைின்ைைர். இநைய
யாதவர் சுைநர சற்று தூண்டி ஒரு சிைிய பலநகயால் காற்று
பைாமல் ஆக்கியதும் சுைர் ைிநலககாண்ைது. அவர் இருைில்
இருந்து எழுவதுறபால் முழுவுருக்ககாண்ைார். கர்க்கர்
திநகப்புைன், பதற்ைத்துைன் அவநர றைாக்கிக்ககாண்டிருந்தார்.
கதௌம்யர் அவர் கால்கைில் விழிைட்டிருந்தார். அவர்கள்
அநைவருறம றபரச்சத்தில் எை ைடுக்கு ககாண்டிருந்தைர்.

அத்தருணத்நத இயல்பாக்கும்கபாருட்டு “கூறுக அந்தணறர,

இப்கபாழுதில் இங்றக ைீங்கள் வந்துறசர்வதற்கு ைான் என்ை
முற்றபறு ககாண்றைன்?” எை இநைய யாதவர்
முநைநமச்கசால் ககாண்டு றகட்ைார். அவர்கள் அநத
றகட்ைதாகத் றதான்ைவில்நல. “அந்தணர்களும் றவதியரும்
என்நைத் றதடி வந்தநம எைக்கு மகிழ்வைிக்கிைது” என்ைார்
இநைய யாதவர். திநகப்பு கநலந்து மீ ண்டுவந்த கர்க்கர்
“ைீங்கள் இங்குதான் இருக்கிைீர்கைா?” என்ைார். “ஆம், சில
ைாட்கைாகறவ இங்றக தைிநமயில் இருக்கிறைன்.
ைீராடுவதற்கன்ைி இக்குடிலநைவிட்டு கசல்வதில்நல” என்ைார்
இநைய யாதவர்.

“ஆம், அவ்வாறுதான் கசான்ைார்கள்” என்ைார் கர்க்கர். கதௌம்யர்

“ஆைால்…” என்ைபின் “இங்றக தாங்கள் என்ை கசய்கிைீர்கள்?”
என்ைார். “நூல்ைவில்தல். எண்ணறமாட்டுதல். அநதவிை
கைவிலாழ்தல்” என்ைார் இநைய யாதவர். “என்ை கைவுகள்?”
என்று கர்க்கர் றகட்ைார். “கைவுகநை கசால்லிைிநைக்க
முடியுமா? இந்தக் ககைகமல்லாம் என் கைறவ” என்ைார்
இநைய யாதவர். கர்க்கர் கமய்ப்புககாண்ைார். கைஞ்சில்
நகநவத்து “அக்கைவில் ைீங்கள் யார்?” என்று றகட்ைார்.

“யாதவன், றகாகுலத்துச் சிறுவன், றதவகிக்கும் யறசாநதக்கும்

குழவி. வசுறதவனுக்கும் ைந்தனுக்கும் நமந்தன். சாந்தீபைியின்
மாணவன். துவாரநகயின் அரசன். தைியன். றயாகி” என்ைார்
இநைய யாதவர். “அங்றக கணகமாரு வடிகவடுக்கலாகும்.
வடிவங்கைின் எல்நலகநைக் கைத்தலும் இயலும்.” கதௌம்யர்
“ஆம், இவற்றுக்கு அப்பால். யாதவறர, இவற்றுக்கு அப்பால்
ைீங்கள் உங்கள் கைவில் யார்?” என்ைார். “அநத எப்படி
கசால்றவன்? ைாறை அநைவரும். பாண்ைவரும் ககௌரவரும்
ைாறை. பீஷ்மரும் சிகண்டியும் ைாறை. திகரௌபதியும் குந்தியும்
அநைத்துப் கபண்களும் ைாறை. என் றதாற்ைங்களுக்கு
முடிறவயில்நல” என்ைார் இநைய யாதவர்.

“யாதவறர, ைாங்கள் எநத றகட்டுக்ககாண்டிருக்கிறைாம்

என்பதில் எங்களுக்றக கதைிவில்நல. எங்கள் உள்ைம்
ைிநலயழிந்திருக்கிைது” என்று கதௌம்யர் கசான்ைார்.
நககநைத் தூக்கி கசால் கசால்கலைத் திரண்டு “யாதவறர,
உங்கள் முழுநம என்ை?” என்ைார். இநைய யாதவர் சிரித்து
“எவருநைய முழுநமயும் ஒன்றை, அது ைான்!” என்ைார்.
“அருகநமவுநூல்கைில் இருந்து எழுந்த நுண்கசால் அது,
கதௌம்யறர. ைாறை பிரம்மம்.” கர்க்கர் கபருமூச்சுைன்
“எங்கைிைம் விநையாடுகிைீர்கைா?” என்ைார். “ஆம்” என்ைார்
இநைய யாதவர் அவர் விழிகநை றைாக்கி. அவர் பதைி
விலகிக்ககாண்டு “ைான் என்ை றகட்கிறைன் என்று
கதரியவில்நல. யாதவறர, ைீங்கள் எதன் மானுை வடிவம்?”
என்ைார். “பிரம்மத்தின்” என்ைார் இநைய யாதவர்.

இநமக்காத அந்றைாக்நக கண்டு உைம் அதிர றதாள்கநை

குறுக்கிக்ககாண்ை கதௌம்யர் “இது ஒரு கைவா? இது எங்றக
ைிகழ்ந்துககாண்டிருக்கிைது?” என்ைார். பின்ைர் “சித்தமயக்கம்…
றவகைநதக்ககாண்டும் இநத கசால்லிவிை முடியாது. கர்க்க
முைிவறர, என்ைால் இங்றக இைி இருக்க இயலாது” என்ைார்.

கர்க்கர் கசாற்கநை திரட்டிக்ககாண்டு “ைாங்கள் றைரடியாகறவ

ைிகழ்ந்தநத கசால்லிவிடுகிறைாம், யாதவறர” என்ைார். “ைாங்கள்
எதிர்பார்த்து வந்தது ைீங்கள் இங்றக இப்படி இருப்பநதத்தான்.
ஆைால் அநதக் கண்ைதும் உள்ைத்தில் அநைத்தும் கநலந்து
பைக்கத் கதாைங்கிவிட்ைை. ஏகைன்ைால் ைாங்கள் உங்கநை
பிைிகதாரு வடிவில் கண்றைாம்.”

இநைய யாதவர் “எங்றக?” என்ைார். கதௌம்யர் “இப்றபாது

உபப்பிலாவ்யத்தில் பாண்ைவர்கைின் தரப்பில்
றபார்கவற்ைியின்கபாருட்டு ரிஷபறமதப் கபருறவள்வி
ைிகழ்ந்துககாண்டிருக்கிைது எை அைிந்திருப்பீர்கள். அநத
ைிகழ்த்தும் கலிங்கத்து அதர்வ றவதியராை சண்ைககௌசிகர்
இவர்” என்ைார். சண்ைககௌசிகர் நககூப்பி வணங்கி “ைான்
வரும்றபாது தாங்கள் காறைகிவிட்ைதாக கசான்ைார்கள்.
காணும் ைல்லூழ் இப்றபாறத வாய்த்தது” என்ைார். “என்
ைல்லூழ்” எை இநைய யாதவர் நககூப்பிைார்.

“சுக்ல யஜுர்றவதியைாை ைான் அந்த றவள்வியில் றைரடியாக

கலந்துககாள்ைவில்நல. ஆைால் அதற்குரிய அநைத்நதயும்
ஒருக்கி உதவிறைன். பூதசத்ரறவள்வி முடிந்ததும் என்
தநலநமயில் அநைத்து மங்கலங்களும் கபாலிவதற்காக
பத்மறவள்வி ஒன்நை கசய்வதாக திட்ைம். அதற்காை
ஒருக்கங்கநையும் பார்த்துவந்றதன். இன்று மாநல
றவதமுைிவராை கர்க்கர் வந்திருப்பநத அநமச்சர் சுறரசர்
வந்து கசான்ைதும் ஓடிச்கசன்றைன். அரண்மநை முற்ைத்தில்
முைிவநர சந்தித்து அடிபணிந்து வரறவற்றைன்.
முன்ைைிவிப்பின்ைி முைிவர் வந்ததைால் வியந்திருந்றதன்.
அவர் எவருமைியாமல் ைகர்நுநழந்தது ஏன் என்று குழப்பம்
ககாண்டிருந்றதன்” என்று கதௌம்யர் கசான்ைார்.

“அரசர் தன் தம்பியருைன் றவள்விச்சாநலயில் இருப்பநத

கசான்றைன். கசௌைகர் அரண்மநைப் கபாறுப்பிலிருந்தார்.
திருஷ்ைத்யும்ைர் பநைப்கபாறுப்நப ஏற்ைிருந்தார். முைிவநர
உள்றை அநழத்துச்கசன்று அமரச்கசய்வதற்குள் இருவருக்கும்
கசய்தியைிவித்றதன். அவர்கள் விநரந்து வந்து வணங்கி
முைிவநர அநவக்கு ககாண்டுகசன்ைைர். அங்றக
முநைநமகள் ைிகழ்ந்தறபாது முைிவர் ைிநலயழிந்தவராக
இருப்பநத கண்றைன். அநைத்துச் சைங்குகளும் முடிந்ததும்
ைான் அவருைன் தைித்திருக்நகயில் அவர் றவள்விக்காக
வந்தாரா எை உசாவிறைன். அவ்வாகைன்ைால்
றவள்விச்சாநலக்கு அவநர அநழத்துச்கசல்வதாக
கசான்றைன். ஆைால் அவர் மறுத்துவிட்ைார்.”

“அவர் பதற்ைம் ககாண்டிருப்பநத கண்றைன். முைிவறர,

தாங்கள் வந்ததற்கு ஏறதனும் குைிப்பாை றைாக்கமுண்ைா
என்றைன். இநைய யாதவர் எங்கிருக்கிைார் என்ைார். ைீங்கள்
காறைகியிருப்பநத கசான்றைன். அவர் இப்றபாநர
ைிறுத்தும்படி ஆநணயிைவில்நலயா, இவ்றவள்விகளுக்கு அவர்
என்ை கசால்கிைார் என்று முைிவர் றகட்ைார். என்ைால் அவர்
கசால்வதற்கு மறுகமாழி கசால்ல இயலவில்நல. ைான்
அவநரப் பார்க்கறவ வந்றதன் என்ைார் முைிவர்.”

“ஆம், உங்கநைப் பார்ப்பதற்காக மட்டுறம” என்று கர்க்கர்

கசான்ைார். இநைய யாதவர் “கசால்க, முைிவறர!” என்ைார்.
“யாதவறர, ைான் றைற்றுமுன்ைாள் விந்நதயாைறதார் காட்சிநய
கண்றைன். அஸ்விைிறதவர்கநை முதன்நமத்கதய்வமாகக்
ககாண்டு றவள்வி இயற்றுபவன் ைான் எை அைிந்திருப்பீர்கள்.
அன்று றவள்வியிறுதியில் அைலில் அநைத்து
றதவர்களுக்குகமை றவதறமாதி அவியிட்ைறபாது அைலில்
ஒரு நக றதான்ைி அவிநய கபற்றுக்ககாண்ைது. அந்தக்
நகநய முன்ைறர கண்டிருக்கிறைன் எை உள்ைம் கசான்ைது.
எங்கு எங்கு எை எண்ணிக் குழம்பிறைன். ைிநலயழிந்து
இரகவல்லாம் அமர்ந்திருந்றதன்.”

என் மாணவைாகிய கர்க்க த்விதீயன் வந்து “ஆசிரியறர, தங்கள்

துயர் என்ை? ைாங்கள் ஏறதனும் பிநழ இயற்ைிறைாமா?” எை
உசாவிைான். அவைிைம் என்ை கசால்வகதன்று கதரியாமல்
அமர்ந்திருந்றதன். அவைருறக ைின்ைிருந்த கர்க்க சாந்தன்
தயங்கி ஏறதா கசால்ல ைாகவடுப்பநதயும் த்விதீயன்
விழிகைால் அவநை விலக்குவநதயும் கண்றைன். “என்ை?”
என்றைன். அவன் தயங்கி விழிதாழ்த்திைான். “கசால்!” எை
றகட்றைன். அவன் அப்றபாதும் மறுகமாழி கசால்லவில்நல.
நகநய ஓங்கியபடி உரக்க “கசால், மூைா!” எை கூவிக்ககாண்டு
எழுந்றதன். அவன் பதைிப்றபாய் அழத்கதாைங்கிைான்.

த்விதீயன் பதைி என்நை தாழ்ந்து வணங்கி “ஆசிரியறர, அவன்

அஞ்சுகிைான் என்ைான். ைீங்கள் றவதச்கசால் பிநழத்தநத
அவன் றகட்றைன் என்கிைான். ஆசிரியர் ைாவில் றவதம்
பிநழக்காது என்று ைான் கசான்றைன். அவன் இல்நல, என்
கசவிகைால் றகட்றைன் என்ைான். சிறுவன், தன்முநைப்பு
ககாண்ைவன். சிைம்ககாண்டு அவநை தண்டிக்கறவண்ைாம்”
என்ைான். ைான் திநகத்து அமர்ந்திருந்றதன். பின்ைர்
சாந்தைிைம் “கசால், ைான் ைாப்பிநழத்த அச்கசால் எது?”
என்றைன்.

சாந்தன் “ைீங்கள் கசான்ைது கிருஷ்ண என்னும் கசால்நல.

கசால்லறவண்டியிருந்தது அதுவல்ல” என்ைான். அக்கணறம
அநைத்நதயும் உணர்ந்துககாண்டு ைான் திடுக்கிட்டு எழுந்து
ைின்றைன். உைல் ைிநலயழிய விழப்றபாறைன். சுவர்பற்ைி
ைின்று “என்ை? என்ை?” என்றைன். அவர்கள் அஞ்சி நககூப்பி
ைின்ைைர். நகயூன்ைி ைிலத்தில் அமர்ந்றதன். பின்ைர் “குடிக்க
ைீர் ககாண்டுவருக!” என்றைன். இநைறயான் ைீர் ககாண்டுவர
ஓடிைான். “ஆசிரியறர, இநைறயான் பிநழ கசய்திருந்தால்…”
எை த்விதீயன் கதாைங்க “இல்நல, என் ைா பிநழத்தது
உண்நம” என்றைன். அவன் கவறுமறை நககூப்பிைான்.

“ஆைால் என் கசால்லுக்குரிய றதவன் அைலில் எழுந்தான்.

அவநை ைான் கண்றைன்” என்றைன். அவன் வியப்புைன்
“அைியாத் கதய்வம் றபாலும் அது” என்ைான். “அைிந்தவன்,
கதய்வகமன்று துலங்காதவன்” என்றைன். யாதவறை, அது உன்
நக. ஐயறம இல்நல. பன்ைிரு முநை உன்நை ைான்
கசால்லநவகைில் கண்டிருக்கிறைன். ைீ றபசும் கசாற்களுைன்
இநணந்தநவ எை அநசயும் உன் நக. தைித்து றைாக்கிைால்
பிைிகதான்நை சுட்டி உநரத்துக்ககாண்டிருக்கிைது அது எை
சாந்தீபைி குருைிநலயில் ஒரு கசால்லநவயில் ஒருமுநை
றதான்ைியது. பின்ைர் ஏழுமுநை அநத ைாறை றைாக்கி றைாக்கி
உறுதிகசய்துககாண்றைன்.

உன் கசாற்கநை கசவிககாள்ைாமல், உன் விழிகநை

றைாக்காமல் நககநை மட்டும் பார்த்தால் ைீ றவகைான்நை
கசால்லிக்ககாண்டிருக்கிைாய். கசால்லப்பைாததும் முழுக்க
அைியப்பைாததுமாை ஒன்நை. அது என்ை எை ைான்
ஒவ்கவாரு நகமுத்திநரநயயும் என் உைவிழிகளுக்குள்
திரட்டி எண்ணிக்ககாண்டு ைாட்கநை கசலவிட்டிருக்கிறைன்.
றவதச்கசால்நல விைக்கிை சில. றவதச்கசால்நல விலக்கிை
சில. றவதச்கசால்நல கைந்தை சில. ைான் ைன்கைிந்த நககள்
அநவ. அவற்நைறய எண்ணிக்ககாண்டிருந்தநமயால்தான் என்
ைாவில் றவதம் புரண்ைது. உைமிருத்தி அவியைித்தநமயால் ைீ
றதான்ைிைாய். ஐயறமயில்நல. அவிககாள்ை வந்தது உன்
நககறை.
அங்கிருந்து றைரடியாக உபப்பிலாவ்யம் வந்றதன். உன்நைப்
பார்க்க விநழந்றதன். ைீ மானுைைாக இங்கிருக்கிைாய் என்பது
என் உைமயக்கு எை ைம்ப விநழந்றதன். ைீ காைகத்தில்
இருக்கிைாய் என்று அைிந்ததும் உைம்றசார்ந்றதன். இவர்கள்
எைக்கைித்த குடிலில் கசன்று படுத்துக்ககாண்றைன்.
துயிலில்லாமல் எழுந்தும் மீ ண்டும் படுத்தும் இரநவ
கைந்றதன். எழுந்துகசன்று முற்ைத்தில் ைின்று கதாநலவில்
கதரிந்த றவள்விச்சாநலயின் கைருப்பின் கசவ்கவாைிநய
றைாக்கிக்ககாண்டிருந்றதன். ஓர் எண்ணம் எழ றைராக
கதௌம்யநர கசன்று கண்றைன். என்னுைன் வருக எை
அநழத்துக்ககாண்டு றவள்விச்சாநலக்கு கசன்றைன்.

அங்றக ரிஷபறமதம் ைிகழ்ந்துககாண்டிருந்தது. அரசனும்

இநைறயாரும் துயில்ககாள்ைச் கசன்ைிருந்தைர்.
றவள்விக்காவலைாக பிரதிவிந்தியன் அமர்ந்திருந்தான்.
சண்ைககௌசிகர் அருகிலிருந்த அநையில் துயில்ககாண்டிருக்க
அவருநைய மாணவர் உக்ரசண்ைர் றவள்விநய
ைைத்திக்ககாண்டிருந்தார். ைான் அநைக்குள் கசன்று
சண்ைககௌசிகநர எழுப்பிறைன். அதர்வ றவள்வியில்
“றவண்டிய றதவநை எழுப்பும் றவதச்கசாற்கள் உண்டு
அல்லவா?” என்றைன். “ஆம், எந்தத் கதய்வமும் மறுக்கவியலா
அநழப்புகள் உண்டு” என்ைார். “வருக, ைான் ஒரு கதய்வத்நத
எழுப்பறவண்டும்!” என்றைன்.

“கதய்வங்கநை எழுப்புவது ைன்ைல்ல” என்று சண்ைககௌசிகர்

கசான்ைார். “கதய்வங்கள் எழுவது விண்ணிலிருந்து கங்நக
மண்ணில் கபய்வதுறபால. சநைவிரித்த மாமுைிவர்கறை
அநத தாைமுடியும். ைாம் றவண்டும் கசால்லுக்கு அப்பால்
அத்கதய்வம் ஒரு அணுவும் எஞ்சக்கூைாது” என்ைார். “ஆம்,
அைிறவன். ஆைால் எைக்கு றவறுவழியில்நல” என்றைன்.
அவர் எழுந்து என்னுைன் வந்தார். றவள்விச்சாநலயில்
இங்கிருக்கும் அத்தநை றவதியர்களும் இருந்தைர். ைாங்கள்
சூழ அமர்ந்து அதர்வறவதம் ஓதி அவியைிக்கலாறைாம்.

யாதவறை, ைான் உன்நை அநழக்க விநழந்றதன். மீ ண்டும்

என் ைாவிகலழுந்த கசால்நல றதடியறபாது ஓர் ஐயகமழுந்தது.
கிருஷ்ண என்பது இம்முநை உன்நை கசால்வதாக எப்படி
ஆகும்? அது இருநை குைித்தால்? இன்நம எழுந்து வந்தால்?
றமலும் ைான் கண்ைது என் உைமயக்ககன்ைிருந்தால்?
என்னுைன் ைிற்கும் அநைவரும் காண எழறவண்டும். ஆகறவ
ைான் சண்ைககௌசிகரிைம் றகட்றைன் “சண்ைறர,
பருவுைல்ககாண்டு ைம் விழிக்குத் துலங்க
கதய்வகமழுவதற்காை வழி என்ை?” என்று. “அத்கதய்வம்
சூடிய மலநரறயா அணிநயறயா அவியிலிட்டு றவள்வி
ைிகழ்த்த றவண்டும். அதர்வம் அத்கதய்வத்நத ஆநணயிட்டு
அநழத்துவந்து ைிறுத்தும்” என்ைார்.

ஒரு றவதியநை அனுப்பி உன் அநையிலிருந்து உைக்குரிய

கபாருள் எநதறயனும் எடுத்துவரும்படி கசான்றைன். அவன்
சாத்யகியிைம் கசன்று றவள்விக்குத் றதநவகயைச் கசால்லி
உன் நகயிலணிந்திருந்த கநணயாழி ஒன்நை
ககாண்டுவந்தான். றவதறமாதி அநத எரியிலிட்றைாம். அந்தக்
கநணயாழிக்குரிய கதய்வம் எழுக என்று றகாரிறைாம். அந்த
அதர்வறவதச் கசால் “முழுதுருக் ககாள்க! முழுநமயும்
காட்டுக!” எை ஆநணயிடுவது.

யாதவறை, எரி கபாங்கி றமகலழக் கண்றைாம். றவள்விப்பந்தல்

எரிந்தது. வாறைாக்கி கபருகியது கபருந்தழல். ைாங்கள் அங்றக
கண்ைது உன்நை. ஆைால் அது உன் இத்றதாற்ைம் அல்ல.
உன் உைலில் எல்லா றதவர்கநையும் கண்றைாம். இங்கு
ஒன்று பிைிகதை றவறுபாடு ககாண்டு சூழ்ந்திருக்கும்
அநைத்துப் பருப்கபாருட்கநையும் கண்றைாம். தாமநரமலரில்
அமர்ந்த பிரம்மநையும் அவன் நமந்தர்கைாை அநைத்துப்
பிரஜாபதிகநையும் அவர்கைிலிருந்து எழுந்து உலகாளும்
றபரரவுகள் அநைத்நதயும் கண்றைாம்.

பற்பல றதாள்கள். பற்பல வாய்கள். றைாக்கப்கபருகும் விழிகள்.

விரிந்து விரிந்து எல்நலகைந்தநமந்த உைல். முடியும் ைடுவும்
முடிவுமில்லா வியனுரு. மகுைமும், தண்டும், வலயமும் சூடி,
ஒைித்திரைாகி எங்கும் ைிநைந்திருந்தாய். வான்தழல்றபால்,
ஞாயிறுறபால் அைவிைற்கரியதாக ைின்ைிருந்தாய். முதல்
முடிவிலி. வரம்பிலா திைல். கணக்கிைந்த றதாள்கள். ஞாயிறும்
திங்களும் உன் விழிகள். எரிகைல் முகம். ஒைியால்
முழுதுலகங்கநையும் சுைரச்கசய்பவன். ைாங்கள் கண்ை
அவ்வுரு ைீ.

கபருந்றதாைறை, பல வாய்களும், பற்பல விழிகளும்,

எண்ணிலாக் நககளும், முடிவிலாக் கால்களும், வயிறுகளும்,
கைாறுக்கும் பற்களுமுநைய உன் கவைியுரு கண்டு
விண்ணகங்கள் ைடுங்குவநதக் கண்றைாம். வாைங்கள்
அநைத்நதயும் றமவுவது, திநசறதாறும் தழல்வது, பல
வண்ணங்களுநையது, திைந்த வாய்களும் கைல்கின்ை
விழிகளுமுநையது. இநையவறை, உன் வடிவத்நதக் கண்டு
ைாங்கள் அஞ்சி அலைிறைாம்.

இங்குள்ை அநைத்தும் உன் வாயிலிருந்தும் விழிகைிலிருந்தும்

றதான்ைிை. இங்குை அநைத்தும் உன்ைில் கசன்ைநைந்தை. ைீ
முடிவிலாப் பசியுைன் உண்பநத கண்றைாம். றபரன்நைகயை
கைிந்து கபற்றுப் கபருகுவநதயும் கண்றைாம். குருதியாடி
ைின்ைிருந்த உன் சிம்மத் றதாற்ைறம முநலசுரந்த
காமறதனுகவன்று மாைியகதப்படி என்று அைிந்திறலாம்.

அன்நைநய நமந்தர் அநணவதுறபால, ைதிகள் கைல்

ைாடுவதுறபால, விட்டில்கள் தழநல றைாக்கி கசல்வதுறபால ைீ
அநைத்நதயும் கவர்ந்தாய். ைதிகநை ைாற்புைமும் விரிக்கும்
இநமயம்றபால ைீ ைின்ைிருப்பநதயும் கண்றைாம்.
அநைத்நதயும் உன்ைிலிருந்து விசிைியடிக்கும்
விநசநமயகமன்று துலங்கக் கண்றைாம். விண்ணிலங்கும்
கதிரவறை உலககமங்கும் சுைர்ககாள்வதுறபால் ைீறய
இநவயநைத்தும் ஆவநதயும் கண்றைாம்.

விழித்கதழுந்தறபாது ைாங்கள் எட்டுத் திநசகைிலாக

விழுந்துகிைந்றதாம். எரிந்தநணந்த றவள்விச்சாநல
கரிக்குவியலாகக் கிைந்தது. எழுந்து அமர்ந்து என்ை ைிகழ்ந்தது
என்று உைம் குவித்தறபாது அலைியபடி ஓடி ஒைிந்துககாண்டு
உைல்ைடுங்கிறைாம். சிலர் மீ ண்டும் மயங்கிவிழுந்தைர். சிலர்
தங்கள் உைல்கைிலும் ைிலத்திலும் அடித்துக்ககாண்டு
கூவியழுதைர். சிலர் ைநகத்தைர். சிலர் பித்கதடுத்து
ைைைமிட்ைைர். சிலர் உயிர்மாய்க்க விநழபவர் எை எரிறைாக்கி
ஓை பிைர் அவர்கநை பிடித்துத் தடுத்தைர்.

மீ ண்டும் மீ ண்டும் ைிநலமீ ண்டு உைறை ைிநலகநலந்து

பித்துககாண்டு பககலல்லாம் அங்கிருந்றதாம். ைான் என்நை
ைதிைீரில் மூழ்கடித்துக்ககாண்றைன். அநலகறை ைாகைன்று
ஆறைன். அதன் திநசறய எைகதன்று ககாண்றைன். கமல்ல
அைங்கி ைிகழ்ந்தது என்ைகவன்று உணர்ந்றதன். கதௌம்யர்
தன்நை மண்ணில் புநதத்துக்ககாண்ைார். அநசவழிந்து
முநைத்கதழுந்தநவகயல்லாம் தாகைன்ைாகி
ைிநலககாண்ைார். எங்கள் கசாற்கைால் இவர்கநை
மீ ட்கைடுத்றதாம். அதன் பின்ைறர உன்நைப் பார்க்க இங்றக
வந்றதாம்.

“யாதவறர, கசால்க! ைீங்கள் யார்? இங்றக ைிகழ்வகதன்ை?” என்று

கதௌம்யர் றகட்ைார். “எவருநைய நககைின் விநையாட்டுப்
பாநவகைாக இருக்கிறைாம்? இப்றபாரில் பநைக்கலங்கைாகி
ைாங்கள் எவநர அழிக்கிறைாம்? எநத ைிநலைாட்டுகிறைாம்?”
அவநர முந்தியபடி கர்க்கர் றகட்ைார் “றவதங்கள் கசால்லும்
அருவின் உரு அது எைத் கதைிந்றதாம். எங்குமுைநத
இங்ககை உணரும் அைிவிலிகைா ைாங்கள்? விண்ணுக்கு
உணவூட்டுகிறைாம் எை எண்ணி மயங்கும் றபநதகைா?
கசால்க! ைாங்கள் கசய்யும் றவள்விக்கு என்ை கபாருள்?”

அங்கிருக்கும் றவதியர் அநைவருறம ஒற்நைமுகம் ககாண்டு

ைிற்பதுறபால் றதான்ைிைர். குரகலழுந்ததுறம கூர்நமககாண்ை
கர்க்கர் “உன் உருகவன்று இங்றக வந்திருப்பது எது? ைீ யார்?”
எை ஓங்கிக் கூவிைார். எழுந்து இநைய யாதவநர
அணுகியபடி விழிறைாக்கி நகசுட்டி “ைீ விண்ணைந்றதாைின்
வடிவகமன்ைால் ஏன் இப்றபரழிநவ இங்கு ைிகழ்த்துகிைாய்?
இச்சிறுமானுைத்திரநை ஆை உன்ைால் இயலாதா?
இவர்களுக்கு ைலம் பயக்க ைீ எண்ணவில்நலயா? மானுைர்றமல்
உைக்கு இரக்கம் இல்நலயா? கசால்க! யார் ைீ?” என்ைார்.

“அது ைாறை” என்ைார் இநைய யாதவர். “கர்க்கறர, அதுகவை

தன்நை உணரும் அநைவரும் அப்றபருருநவ ககாள்ைலாகும்
எை உணர்க!” கதௌம்யர் “தத்துவத்நதக் றகட்க ைாங்கள் இங்கு
வரவில்நல. சிரித்து மழுப்பி எங்கநை அனுப்பிநவக்கவும்
எண்ணறவண்ைாம். கசால்க, ைீ யார்? ைீறய பரம்கபாருைா? அது
மானுை உருகவடுத்து மண்ணிலிைங்கி வாழ்விலாடுகமன்ைால்
அந்த வியனுருவுக்கு என்ை கபாருள்? அதைால் ஆைப்படும்
வாழ்வுக்குதான் என்ை கபாருள்?” என்ைார்.

மிகச் சரியாக கசால்லநமந்துவிட்ைநமயால் அவர்கள்

அநைவருறம திநகப்பு ககாண்ைைர். சற்றுறைரம் ஆழ்ந்த
அநமதி ைிலவியது. பின்ைர் கர்க்கர் கமல்ல மீ ண்ைார். “ஆம்,
ைாங்கள் திநகத்து ைிநலயழிந்ததும் எண்ணி எண்ணி
வருந்துவதும் உன் வியனுருநவக் கண்டு அல்ல. அவ்வுண்நம
எங்கள் சிைிய வாழ்க்நகநய முற்ைாக கபாருைிழக்கச்
கசய்வநதக்கண்டு மட்டுறம” என்ைார்.

பின்ைால் ைின்ைிருந்த ஓர் இநைய றவதியன் “இநைய

யாதவறர, உங்கள் றபருரு என் விழிகபற்ை றபறு. என் உைம்
ககாண்ை ைல்லருள். எைினும் என் மைம் அச்சத்தால்
றசார்கிைது. இநையுருறவ, எைக்கு உன் முன்நை வடிவத்நத
காட்டுக! றதவர்கைின் இநைவா, புைவிகைின் உநைவிைறம,
எைக்கு அருள் புரிக!” என்ைான். கதௌம்யர் “ஆம், எைிய வடிவில்
எங்களுக்கு உன்நை காட்டி அருள்க! இவ்வியனுரு எங்கள்
கசால்லில், சித்தத்தில் அைங்குவதல்ல. வாைவிரிவு
இன்மநழகயை மட்டுறம மண்நண அநையறவண்டும்”
என்ைார். கர்க்கர் “விநையாகி வருக, எங்கள் உைம்ககாள்ளும்
விநையாக” என்ைார்.

இநைய யாதவர் தன் தநலயிலிருந்த பீலிநய எடுத்து

அவர்கள் முன் நவத்தார். “இநத மட்டுறம றைாக்குபவன் என்
இைிய வடிநவ மட்டுறம காண்கிைான். இதில் விழி ைிறுத்துக!”
என்ைார். அவர்கள் அநத றைாக்கிைர். அகல்விைக்கின் ஒைியில்
அது தழல்றபாலிருந்தது. கமன்நமயாை குைிர்ந்த தழல்.
அவர்கள் விழிதூக்கியறபாது அநைத்தும் மீ ண்டுவிட்டிருந்தை.
அவர்கள் முன் அமர்ந்திருந்த இநைய யாதவர் “கசால்க
அந்தணர்கறை, என்நைத் றதடிவந்தது எதன்கபாருட்டு?” என்ைார்.

அவர்கள் மீ ண்டுவிட்டிருந்தைர். கர்க்கர் தங்கள் குழுநவ

ஒருமுநை றைாக்கிவிட்டு “யாதவறை, றைற்று முன்ைாள் ஒரு
சுவடியில் பிரம்மத்தின் றபருருத் றதாற்ைத்நதப்பற்ைிய
பராசரரின் விரித்துநரப்நப பயின்றைன். அது கைவில் எழுந்து
அச்சுறுத்தும் றபருரு எை ைின்ைது. விழிக்நகயில் அக்கைவு
முற்ைாக ைிநைவிலிருந்து மநைந்த பின்ைரும் அதன் மநலப்பு
மட்டும் எஞ்சியிருந்தது. ைாங்கள் கற்ைைிந்த அநைத்நதயும்
முற்ைாக அது அழித்துவிட்ைது. எங்கள் கைைிகள், றைான்புகள்,
றவள்விச்சைங்குகள், வழிபாடுகள் அநைத்தும் வகணைக்
ீ
காட்டியது. அநதக் குைித்து உன்ைிைம் றகட்கறவ வந்றதாம்”
என்ைார். “ஆம், அநதறய உம்மிைம் உசாவ விநழந்றதாம்”
என்ைார் கதௌம்யர். “ஆம்” என்ைார் சண்ைககௌசிகர்.

இமைக்கணம் - 42

நைமிஷாரண்யத்தில் கர்க்கர் இநைய யாதவரிைம் றகட்ைார்

“யாதவறை, றவதம்ைாடும் முதற்கபாருள் முடிவிலாதது எைில்
றவதம் எைத் திரள்வது என்ை? எங்கள் எரிகுைத்தில் எழுந்து
அவிககாள்ளும் கதய்வங்கள் எநவ?” கதௌம்யர் அவருைன்
இநணந்துககாண்ைார். “ஒவ்கவாரு ைாளும் இந்தப்
கபருங்கைத்தில் மானுைர் றபாரிடுகிைார்கள். கவல்கிைார்கள்,
றதாற்கிைார்கள். கவற்ைியுைனும் றதால்வியுைனும் றவதம்
இநணந்திருக்கிைது. அவர்கள் கபாருட்டு அவிகசாரிந்து
றவட்கும் அந்தணர்கைாகிய ைாங்கள் இங்கு இயற்றும்
கசயலின் பயன்தான் என்ை?”
சண்ைககௌசிகர் கசான்ைார் “றைற்று முன்ைாள்
கைடுந்கதாநலவிலுள்ை சிற்றூரில் இருந்து ஓர் எைிய
றவட்டுவர் எங்கள் றவள்விச்சாநலக்கு வந்தார். தன்
நகயிலிருந்த சுநரக்குடுநவயில் ஊன்ககாழுப்பு கைய்
ககாண்டுவந்திருந்தார். அநத றவள்வியில் அவிகயை
கசாரியறவண்டும் என்றும் தன் குடியும் ககாடிவழியும் கசழிக்க
றவதச்கசால் எழறவண்டும் என்றும் றகாரிைார். அவருநைய
குடிப்கபயர் கசால்லி அநத ைான் அைலில் கசாரிந்றதன்.
யாதவறர, அந்த அவிநய ஏற்றுக்ககாள்ளும் கதய்வம் அவநர
அைியுமா?”

“ஆம், ைான் விைவ விநழவதும் அதுறவ” என்ைார் முதிய

அந்தணராை ஜீமுதர். “முன்கபாருமுநை வழிைநையில் ஒரு
சிற்ைாலயத்தின் முன் இரு நககநையும் கூப்பி அமர்ந்திருந்த
முதுமகள் ஒருத்திநய கண்றைன். அவள் முன் சிறுகல்
வடிவில் கசவ்வரைி மலர்சூடி அமர்ந்திருந்தது ஏறதா கதய்வம்.
அவள் விழிைீர் வடிய உதடுகள் ைடுங்க அத்கதய்வத்துைன்
றபசிக்ககாண்டிருந்தாள். ைான் கைந்துகசல்நகயில் றைற்றும்
உன்ைிைம் கசான்றைன். அப்படி எத்தநைமுநை கசான்றைன்
எை அவள் கசான்ைநத றகட்றைன்.”

அரசமுைிவறர, அக்கணம் என் உள்ைம் உருகியது.

கதய்வகமழுக என்று ைான் என் முழுச் சித்தத்தாலும்
கூவிறைன். ஆைால் அது அைலில் எழுந்து அவிககாள்ளுமா,
விண்ணிலிருந்து மண்புரக்குமா, கவறும் கசால்லுருவகம்
மட்டும்தாைா, அஞ்சிறைாரும் தைியரும் ககாண்ை
உைமயக்கன்ைி றவைில்நலயா என்று உள்ைம் கநலந்றதன்.
அவ்விைாக்கள் என் இைநமயில் என்நை வந்தநைந்தை.
இன்றுவநர பலநூறு றவள்விகைில் அமர்ந்து அவிகசாரிந்து
றவதறமாதி றவட்டிருக்கிறைன். கசால்கலண்ணி ஒலிகபாருத்தி
றவதம் முற்றைாதியுள்றைன். ஆயினும் அந்த ஐயம் என்னுள்
இருந்துககாண்றை இருக்கிைது.

என் கபாருட்டு றவண்டிக்ககாள்நகயில் எல்லாம் இந்தப்

கபருங்கதவத்திற்கு அப்பால் எவறரனும் உள்ைைரா என்றை என்
அகம் திநகக்கும். ஆைால் அன்று இல்நலகயன்ைாலும்
இருக்கிைகதனும் கசால்றலனும் இங்கு வாழட்டுறம என்று
எண்ணிறைன். இல்நலறயல் எைிறயாருக்கும் தைியருக்கும்
எவர்தான் இங்கு துநண? யாதவறர, கமய்யாகறவ பிைர்
கசால்றகட்கும் மானுைச்கசவி எை ஒன்று உண்ைா?

இப்புவியில் ஒருகணத்தில் எத்தநை றகாடி றவண்டுதல்கள்

கசய்யப்படுகின்ைை! எத்துநண விழிைீர் சிந்தப்படுகிைது!
என்கைன்ை வநகயாை வழிபாட்டுச் சைங்குகைால் ஆைது
மானுை வாழ்க்நக! அநவயநைத்நதயும் கபற்றுக்ககாள்ை
அப்பால் நககளும் கசவிகளும் இல்நலயாயின்
மானுைநரப்றபால இரக்கத்திற்குரிய உயிர் எது?

யாதவறர, இந்தப் கபருறவள்விகநை றைாக்கி ைிற்நகயில்

எல்லாம் என்னுள் ஐயகமழுவதுண்டு. எங்கு கசல்கின்ைை இந்த
அன்ைமும் கைய்யும்? கவறும்புநககயை விண்ணில்
கநரந்தழிகின்ைைவா? எைில் எதன்கபாருட்டு இநத
கதாைங்கிைர் முந்நதயர்? ஒருகபாழுதில் அந்த ஐயம் எழுந்து
என்நை முழுநமயாக மூடியது. நகறசார கசயலற்று
அமர்ந்திருந்றதன். என் எதிரிலிருந்த றவதியர் அவிகசாரியும்படி
என்ைிைம் விழிகாட்டிைார். அப்படிறய எழுந்து கவைிறய
கசன்றைன். றவள்விச்சாநலயிலிருந்து விலகி ஓடிறைன்.
ைாற்பத்றதழு ைாட்கள் அன்ைசாநலகைில் உண்டு,
மரைிழல்கைில் துயின்று, எவரிைமும் ஒரு கசால்லும்
உநரக்காமல் கசன்றுககாண்டிருந்றதன்.
ககாந்தைித்துக்ககாண்டிருந்த உள்ைத்தில் அநலறயாநச எை
ஒரு விைாறவ எழுந்துககாண்டிருந்தது. அப்றபாது
மாைவத்திலிருந்றதன். தண்ைகாரண்யத்நத றைாக்கி கசன்றைன்.
சித்திநர கவயிலில் காய்ந்து கிைந்தது காடு. விநைைிலங்கள்
பாநலவிரிகவை கதரிந்தை. றசார்ந்திருந்தை கால்ைநைகள்.
பைநவகள்கூை சிைறகாய்ந்து கிநைகைில் அமர்ந்திருந்தை.

ைான் கசன்ைநமந்தது ஒரு சிறுகுடிலில். அங்றக முதிய

அந்தணர் ஒருவர் காறைகலுக்கு வந்து தங்கியிருந்தார். அவர்
என்ைிைம் எதுவும் றகட்கவில்நல. ைானும் ஒன்றும்
கசால்லவில்நல. ைான் கசன்ை மறுைாறை அவர் கிைம்பி
கதற்றக கசன்ைார். குடிலில் வறுத்த அன்ைப்கபாடி இருந்தது.
கலத்தில் ைீர். ைான் கூநரக்கு அடியில் அநரயிருைில்
பாயிலிருந்து எழாமறலறய கிைந்றதன். வாைம்
கபருமுழக்கமிடுவநத றகட்றைன். மின்ைல்கள் குடிலநைக்குள்
ஒைியதிரச் கசய்தை. கபருமநழ ககாட்ைலாயிற்று.

வான்றபால் இருண்டிருந்தது என் உள்ைம். மநழநய ைான்

அைியவில்நல. பன்ைிரு ைாட்கள் அங்கிருந்றதன். பின்ைர்
உணவு தீர்ந்தநத அைிந்த பின்ைறர கவைிறய வந்றதன்.
கநைத்த உைநல கமல்ல கமல்ல ைகர்த்தி ககாண்டுகசன்று
காட்நை றைாக்கிறைன். அங்றக ைான் கண்ைது பிைிகதாரு காடு.
ைிலம் மலர்ந்திருந்தது. பசுநமயன்ைி ஏதுமில்நல எங்கும்.
அநைத்துச் கசடிகைிலும் தைிர். அள்ை அள்ை அன்ைம்.
கைிகநை உண்டு, கபருகிச்கசன்ை ஓநைகைில் ைீர் குடித்து
உைல் கதைிந்றதன்.
ஒரு மநலவிைிம்பில் ைின்று விரிந்த ைிலத்நத றைாக்கிறைன்.
பசுநம விழிைிநைத்தது. கதன்றமற்கில் முகிற்குநவகள்
கபருகிக்ககாண்டிருந்தை. குைிர்க்காற்று ைீர்த்துைிகளுைன்
உைல்கதாட்டுச் கசன்ைது. ஒரு கணத்தில் கமய்ப்புககாண்றைன்.
அதன் பின்ைறர அந்த எண்ணத்நத அநைந்றதன். றவகைப்படி
ைாம் திருப்பியைிக்க முடியும்? தைக்கு அைிக்கப்பட்ை உணவில்
ஒரு நகப்பிடி அள்ைி அன்நைக்கு திருப்பி ஊட்ைமுயலும்
நமந்தர் அல்லவா ைாம்? அநதவிை இைிய உணவுண்ைா
அன்நைக்கு?

முந்நதறயாறர, எத்தநை கைகிழ்ந்திருந்தால் இறதா எை அள்ைி

அதற்றக அைித்திருப்பீர், இன்னும் இன்னும் எை அவி கபய்து
ைிநைந்திருப்பீர் எை எண்ணி விழிைீர் மல்கிறைன். இரு
நககநையும் விரித்து “றதவர்கறை, கதய்வங்கறை, ைீங்கள்
எவறரனும் ஆகுக! ைீங்கள் அைியவியலாறதாராயினும்
இல்லாதவறரயாயினும் எங்கள் உைப்புநைறவயாயினும்
எங்களுக்கு அைிக்கிைீர்கள். ைாங்கள்
திருப்பியைித்தாகறவண்டும். அப்றபாதுதான் எங்கள்
உைம்ைிநையும். அந்த ைிநைவின்கபாருட்றை எழுக றவள்விகள்
எை இறதா அைிகிறைன்” என்று கூவிறைன்.

யாதவறர, றவள்விகநை பயைற்ைநவ எைச் கசால்லும் அைிஞர்

இன்று ைிநைந்துள்ைைர். மறுப்பாைர், ஐயத்தார், இருநமயாைர்,
உலகியலார். அவர்கள் அநைவரிைமும் எைிய றவதியைாகிய
எைக்கு கசால்வதற்ககான்றை உள்ைது. அைிந்து கதைிந்து இநத
ஆற்ைவில்நல ைாங்கள். அநவைின்று இநத ைிறுவவும்
எங்கைால் இயலாது. இது அைிகவழும் முன்ைறர எங்கள்
மூதாநதயர் இயற்ைிய சைங்கு. இநத ஆற்றுநகயில்
அைிவிலாதிருப்பதன் மாகபரும் விடுதநலநய ைான்
அநைகிறைன்.

“றவதமுடிபின் ஆசிரியர் ைீங்கள். உங்கள் புன்ைநகயின்

கபாருகைன்ை என்று ைான் அைிறயன். ஆைால் ைான் கதைிந்த
ஒன்றுண்டு. அைிவினூைாகச் கசன்ைநையும் கமய்நமகள் பல
இருக்கலாம். அைிவின்நமயினூைாகச் கசன்ைநையும்
கமய்நமகளும் சில உண்டு. கைய்யள்ைி அவியிட்டு
றவதச்கசால்லுநரத்து அமரும் ைான் கவறும் ைிலம்.
மநழகயை வந்தநத இநலப்பசுநமகயன்றும்
மலர்வண்ணகமன்றும் திருப்பியைிப்பவன். என் இயல்பால்
அநத எநையைியாமல் இயற்றுகிறைன்” ஜீமுதர்.

”ஆம், இப்புவிகயங்கும் ஏறதனும் ஒரு வடிவில் றவள்வி

ைிகழ்ந்துககாண்றை இருக்கிைது. இநைவனுக்கு உணவைிக்காத
மானுைர் எங்கும் இல்நல” என்ைார் கர்க்கர். “இல்லத்தில்
நகப்பிடி மாநவ கதய்வகமை உருட்டிநவத்து
சிறுகரண்டியால் அன்ைம் பரிமாைி வணங்கும் முதிய
குலமகைின் எைிநமக்கு ைிகராை தவமுண்ைா எை ைான் உைம்
கபாங்கியதுண்டு. எத்தநை வடிவங்கைில் ஏறதறதா
முநைகைில் வழிபைப்படுகிைது அது. முழுநமத் றதாற்ைம்
ககாண்டு அவர் முன் அது எழாமலிருப்பறத அவர்கள்றமல்
ககாண்ை றபரைியால்தான் றபாலும்.”

அவர்கள் கசால்லிமுடித்ததும் மீ ண்டும் அநமதி ைிலவியது.

இநைய யாதவர் தணிந்த இன்குரலில் கசான்ைார்
“அந்தணர்கறை, றவள்விக்ககாநை எை ஒன்று மானுைர்
உள்ைத்தில் எழுந்தறத அது றவள்விநய விநழவதைால்தான்.
அன்ைத்திலும் ைீரிலும் கதாைங்குகிைது ககாநை. கசாற்ககாநை,
கபாருள்ககாநை எை விரிந்து தற்ககாநையில்
ைிநைகவய்துகிைது. இப்புவியில் ககாநை ஒருறபாதும்
ைிநலக்காது. றவள்வியிலாத ைிநல புவியில் எப்றபாதும்
அநமயாது. அைிக, முழுநமயாகத் தன்நை அைிப்பவறர
றவள்விைிநைந்தவர்.”

ஆைால் றவதங்கைாலும், தவத்தாலும், ககாநையாலும்,

றவள்வியாலும் அம்முழுநமநய எைிதில் காண இயலாது.
பிைிதிைஞ் கசல்லாத வணக்கத்தால் மட்டுறம அநத
அைிதலும், கமய்யுணர்தலும் அதுகவன்ைாகி அதில் புகுதலும்
இயலும். றவள்வி அதன் கதாழில். அநதச் கசய்வநதத்
தநலக்ககாண்றைார் அதற்றக அடியாகரன்ைாகி அல்லதன்றமல்
பற்ைிலாதாராகி அநமபவர். எவ்வுயிரிைத்தும் பநகநம
ககாள்ைாதவர் அதற்கு இைியவர். அவர் அநத அநைவார்.

குழவியின் வயிறும் பசியும் அைிந்து அன்நை அமுநத

அைந்தூட்டுகிைாள். அதன் மநைவுப்கபருந்றதாற்ைத்தில் அகம்
ஈடுபட்றைாருக்கு அல்லல் மிகுதி. அருவாை அநத
உருகவடுத்தநமந்றதார் கசன்கைய்துதல் அரிதினும் அரிது.
அகத்நத அதில் ைிறுத்துக. மதிநய அதில் புகுத்துக. அதில்
உநைவர்கள்.
ீ அதில் சித்தத்நதச் கசலுத்துவறத றவதம்.
உைம்ைிநலககாள்ைவில்நல என்ைால் கதாழிலியற்றுக.
அதுவும் றவள்விறய. கசயல்பயநைத் துைந்து அைிக்கப்படும்
அநைத்தும் அவிககாநைறய.

உங்கள் றவள்விகைில் வாய்ககாண்டு நகககாண்டு எழுவது

பல்லாயிரம்றகாடி வாய்கைால் புைவிகநை உண்கிைது.
பல்லாயிரம்றகாடி நககைால் புைவிகநைப் பநைக்கிைது.
பல்லாயிரம் றகாடி விழிகைால் அவற்நை ஆட்டுவிக்கிைது.
பல்லாயிரம்றகாடி ைாவுகைால் ஆநணயிடுகிைது.
றகாைானுறகாடி புைவிகள் அதன் உைற்துகள்கள்.
றகாைானுறகாடி வாைங்கள் அதன் உைற்துைிகள்.

அந்தணர்கறை, றவள்விச்சாநல அைந்து வகுத்து றைர்ககாண்ை

கணக்குகைால் அநமக்கப்படுகிைது. அதற்குள் எரிகுைங்களும்
பீைங்களும் அநமகின்ைை. அங்றக அமர்ந்திருக்நகயில் அங்கு
மட்டுறம திகழ்க. வாைிலிருந்து கதய்வங்கள் அங்றக
அவிககாள்ை வரட்டும். மண்ணிலுள்ை அநைத்தும்
அவியாகும்கபாருட்டு அங்றக அநணயட்டும்.

இங்கிருக்கும் கபருங்கைத்தின் ஆைல்கநை உங்கள்

எைிநமயால் கைந்துகசல்க. கசால் கதைிக்கும் அநவக்கைத்தில்
தன் தந்நதயின் குரநல மட்டுறம றகட்டு மகிழும் இைங்குழவி
என்று இங்றக இருங்கள்.

ககாநைகயனும் கைநமநய மட்டும் தநலக்ககாள்க.

திருவிழாவின் வண்ணங்கைில், ஓநசகைில், வைப்புகைில்
உைம்கசலாது தன் குழவிக்கு உணவூட்டுவநத மட்டுறம
கசய்யும் அன்நை என்று அநமக.

அதுகவன்றும் இதுகவன்றும் பிரித்தல் அந்தணர்க்கு

உரியதல்ல. அவகரன்றும் இவகரன்றும் றைாக்குதல் அவர்கைின்
வழி அல்ல. அநைவர்கபாருட்டும் றவள்விகூட்டுதல்
அவர்கைின் கதாழில். அவ்றவள்விகைின் பயன்கள் அவர்கநை
அநைவதில்நல. றவள்வி கசய்ய எழுந்தநமயின்
பயைாறலறய அவர்கள் வடுககாள்கிைார்கள்.
ீ

உலகத்றதாநர கவறுக்காதவர், உலகத்தாரால்

கவறுக்கப்பைாதவர், கைியாலும் அச்சத்தாலும் சிைத்தாலும்
விநையும் அநலக்கழிப்புகைிலிருந்து விடுபட்ைவர் அதற்கு
அணுக்கமாைவர்.

அதன் அலகிலா ஆைநல அைிவதல்ல றவட்பவைின் இலக்கு.

அதன் முழுதுருநவ ைாடுவதல்ல அவனுக்குரிய இயல்பு.
ஒவ்கவான்ைிலும் உநைவநத ஒவ்கவாரு கணத்திலும்
உணர்வதன்ைி அவன் அைியறவண்டுவகதான்ைில்நல.
அந்தணறர, அைிநவத் துைக்காதவநர அடிபணிதல்
இயல்வதில்நல.

எல்லா ைிநலகைிலும் ைிநலகபாருள் அது. எது ைிநல, எது

அதன் ைிநலக்றகாள் என்று உணர்வறத றவதகமய்நம.
ஐம்பருக்களுக்கும் உள்ளும் புைமுமாவது, அநசவதும்
ைிநலகபறுவதுமாவது. உயிர்கைில் பிரிவுபட்டு ைில்லாமல்
பிரிவுபட்ைதுறபால் ைிற்பது. அதுறவ பூதங்கநைத் தாங்குவது
என்ைைிக. அவற்நை உண்பதும், பிைப்பிப்பதும் அதுறவ.
நுண்நமயால் அைிவதற்கரியதாகியது, அகன்ைது,
அருகிலிருப்பது அது. அதுறவ அநைத்துமாவது.

அந்தணறர, உைம்கைிந்து கசால்லும் அநைத்து

கசாற்களுக்குமுரியது. உைகமழுந்து கூவும் அநைத்து
வாழ்த்துக்கநையும் ககாள்வது. அைிக்கப்படும் அநைத்துக்
ககாநைகநையும் அதுறவ கபற்றுக்ககாள்கிைது. அநைத்துப்
கபயர்களும் அநதறய சுட்டுகின்ைை.

எங்கும் கதாழில்கள் இயற்நகயாறலறய கசய்யப்படுகின்ைை.

ஆதலால் தான் கசயலியற்றுறவான் அல்ல என்று காண்பாறை
காட்சியுநையான். றவள்விகைில் அவிககாள்வதும் அவியும்
அவியைிப்பதும் அதுறவ என்று அைிந்தவருக்கு ஐயமில்நல.
ஐயமின்ைி ககாநைபுரியுங்கள். எச்சமின்ைி அைியுங்கள்.
எச்சமின்ைி அைிக்கப்படும் ஒரு பரு மாமநலகைாகி
ைின்ைிருக்கும் வாைம் ஒன்றுண்டு. முழுதுை உைம்கைிந்து
அைிக்கப்படும் துைி கைகலன்ைாகும் ஒரு கவைி உண்டு.

கபற்றுக்ககாண்ைவர்கள் ககாடுப்பதைால் ைிநைவுறுகிைார்கள்.

தன்கபாருட்டு ககாடுப்பவர்கள் விடுதநல கபறுகிைார்கள்.
பிைர்கபாருட்டும் ககாடுப்பவர்கள் ஓங்கி ைிநைகிைார்கள்.
இப்புைவி றவள்விகைால் ைிநலைிறுத்தப்படுகிைது.

எைிநமககாள்ளுந்றதாறும் ககாநை கபருகுகிைது.

எண்ணப்பைாதிருக்நகயில் வைர்கிைது. கைிநகயில்
ஒைிககாள்கிைது. ககாநைகைால் இப்புவி வாழ்கிைது. ஆம்,
அவ்வாறை ஆகுக.

அந்தணர் இநைய யாதவரிைம் கசால்கபற்று உைம்

ைிநைந்து நைமிஷாரண்யத்திலிருந்து
கசல்நகயில் கர்க்கர் தன்ைருறக தைித்து தநலகுைிந்து
ைைந்துவந்த முதிய அந்தணரிைம் “உம்நம முன்பு ைான்
கண்ைதில்நல, அந்தணறர” என்ைார். கமலிந்த கூனுைலும்
கைஞ்சில் பரவிய பிசிறுத் தாடியும் சிற்ைடி நவத்த ைநையும்
ககாண்ை அந்த முதியவர் “என் கபயர் சுதாமன். என்நை
குறசலன் என்பார்கள்” என்று கசான்ைார். “ைான் இநைய
யாதவருைன் சாந்தீபைியில் ஒருசாநல மாணாக்கைாக
பயின்றைன்.”

அந்தணர் அநைவரும் அவநரச் சுற்ைிக்கூடிைர். “ஆம், இவர்

எங்கள் எவருக்கும் கதரியாதவர். ைான் முன்ைறர
றைாக்கிறைன்” என்ைார் இநையவராகிய சுந்தரர். அவருநைய
றதாழராகிய முத்ரர் “இக்காட்டுக்குள் ைாம் நுநழநகயில் இவர்
ஒரு ைிழகலை உைன் வந்து இநணந்துககாண்ைார்” என்ைார்.
“ைான் இவர் கதய்வறமா அணங்றகா எை ஐயம்ககாண்றைன்”
என்ைார் இன்கைாருவர்.

குறசலர் “ைான் இங்கு வரறவண்டுகமை எண்ணவில்நல.

இவ்வழிச் கசல்நகயில் உபப்பிலாவ்யத்நத அநைந்றதன்.
இங்றக அவர் குடியிருப்பதாகச் கசான்ைார்கள். கவறுமறை
றைாக்கி மீ ைலாம் எை எண்ணியறபாது உங்கள் ைிநர என்நைக்
கைந்துகசன்ைது. ைான் உைன் இநணந்துககாண்றைன்” என்ைார்.
“ைீங்கள் அவரிைம் றபசியறபாது பின்ைிநரயில் இருைில்
சுவர்சாய்ந்து ைின்று அவநர விழிமட்டுறமயாகி
றைாக்கிக்ககாண்டிருந்றதன். ைான் வந்தது அதன்கபாருட்றை.”

“உமக்கு அவரிைம் றகட்பதற்ககான்றும் இல்நலயா?” என்ைார்

கர்க்கர். “இல்நல, ஒருறபாதும் இருந்ததில்நல” என்ைார்
குறசலர். “ைான் ஏநழ. எந்நத என்நை உணவுக்காகறவ
சாந்தீபைிக் குருைிநலயில் ககாண்டுகசன்று றசர்த்தார். அவரும்
அங்றகறய அடுமநையாைைாக வாழ்ந்து மநைந்தார். ைான்
றவதச்கசால்நல ைிநைவுகூரும் திைன்ககாண்டிருந்ததைால்
மட்டுறம அங்கு மாணாக்கைாறைன். அங்கு றபசப்பட்ை எதுவும்
ஒரு கசால்லும் எைக்குப் புரிந்ததில்நல. அநைத்து
விைாக்களுக்கும் கவற்றுவிழிகநைறய விநைகயை
அைித்றதன்.”

சாந்தீபைியில் அநைவருக்கும் ைான்

ஏைைப்கபாருகைன்ைிருந்றதன். அடுமநையாைரும்
விைகுககாண்டுவரும் ைிஷாதரும்கூை என்நை ைநகயாடிைர்.
மாணாக்கர் எவரும் என்நை அருகநணய ஒப்பியதில்நல.
ஒவ்கவான்ைாலும் ைான் எைியவைாக்கப்பட்றைன். பிைர்
விழிகளுக்குத் கதரியாதவைாக அநமந்திருப்பதில், பிைருக்கு
குரல் றகட்காமல் கசால்ககாள்ளுவதில் பழகிறைன். எப்றபாதும்
பிைர் அணிந்து இற்றுப்றபாை ஆநைகநைறய எைக்கு
அைித்தைர். என் உைல் அந்த ஆநைறபாலறவ கமலிந்து
நைந்திருந்தது. புன்நமயணிந்றதான் எை என்நை அவர்கள்
அநழத்தைர். சுதாமன் என்ை கபயர் மநைந்து குறசலன்
என்பறத ைிநலத்தது.

என்நை தன்ைவன் எை அநமத்துக்ககாண்ைவர் இநைய

யாதவர். குருைிநலக்கு வந்த முதல் ைாறை அவர் என்ைிைம்
“சுதாமறர, இது என்ை?” என்று றகட்ைார். அவர் சுட்டியது அங்கு
மட்டுறம பைக்கும் ஒரு சிறு பூச்சிநய. ைான் அநத
அைிந்திருந்றதன். அைிந்த ஒன்று றகட்கப்பட்ைநமயால்
முகம்மலர்ந்து மீ ண்டும் மீ ண்டும் அதன் கபயநரச்
கசான்றைன். “ரத்ைபிந்து” எை கூவிறைன். “இது
சிைகிருந்தாலும் பைக்காதது. வண்ணங்கைற்ைது. பைநவகைால்
எைிதில் ககாத்தி உண்ணப்படுவது. ஆயினும் இநத
அருமணித்துைி என்ைைர் முன்றைார். ஏகைன்ைால் இது
ைிலகவாைியில் அருமணிறபால் ஒைிரும்.”

புன்ைநகயுைன் ”ைீர் இநத அைிந்திருக்கிைீர், சுதாமறர” என்ைார்

இநையவர். அடுமநையில் சாம்பலிட்டு கலம் கழுவுவதைால்
கவந்து புண்ணாகியிருந்த என் நககநைப் பற்ைிக்ககாண்டு
“என்நை உள்காட்டுக்கு அநழத்துச்கசல்க” என்ைார். அன்று
கதாைங்கிய ைட்பு எங்களுநையது. என் றதாைில் நகயிட்டு
றதாள் ஒட்டி ைின்றை றபசுவார். என்நை எப்றபாதும்
கைியாடிக்ககாண்றை இருப்பார். “புல்லணிந்றதார் என்று கபயர்
ககாண்டிருக்கிைீர். புல்லணிந்து எழுந்து ைிற்பது மநல
அல்லவா? ைீர் இங்றக எந்த மநல, கசால்க” என்பார். அவர்
என்நை ைநகயாடும்றபாகதல்லாம் ைாணி வாய்கபாத்திச்
சிரிப்றபன்.
அவருக்கு ைான் இநணயல்ல எை ைன்கைிந்திருந்றதன்.
கற்பதற்கு முன்ைறர அநைத்நதயும் அைிந்தவர்றபாலிருந்தார்.
ஆசிரியர்களுக்குக் கற்பித்தார். அவர்கைால் அஞ்சப்பட்ைார்.
அநைத்நதயும் அைிந்தவர், அநைத்நதயும் கசய்பவர்,
அநைவருக்கும் அணுக்கமாைவர். அவர் ஒருவரல்ல ஓர்
உைலில் கணம் ஒருவகரை திகழும் முப்பத்துமுக்றகாடி
றதவர்கைின் கபருந்கதாநக எை ஒருமுநை அடுமநையாைர்
ஒருவர் கசான்ைார். ைான் அநத கமய்கயன்றை ைம்பிறைன்.
அவர் ஒரு கபருவாயில். வந்துககாண்றை இருக்கிைார்கள்.
கபாழிந்துககாண்டிருக்கும் ஓர் அருவி. முடிவிலா அநலகைால்
ஆை கைல். அடுமநையாைர் கசால்லச்கசால்ல ைான்
கபருக்கிக்ககாண்றைன்.

ைான் அவரிைமிருந்து எநதயும் கபற்றுக்ககாண்ைதில்நல. ஒரு

துைி அைிநவ, ஒரு கசால்நல. எப்றபாதும் அவருக்கு
அைித்துக்ககாண்றை இருந்றதன். ஒவ்கவாருைாளும் புலரிக்கு
முன்ைறர எழுந்து காட்டுக்குச் கசன்று காட்டுக் கைிகநை
பைித்துக்ககாண்டு வந்து கழுவி அவர் அருறக நவப்றபன்.
அவர் வழிபடும் மலர்கநை ககாண்டுவருறவன். றதன், கிழங்கு,
அருங்கற்கள் எை என் விழிகளுக்குச் சிக்குவை அநைத்நதயும்
ககாண்டுகசன்று அைிப்றபன். என் உள்ைம் ஒவ்கவாரு கணமும்
றதடிக்ககாண்றைதான் இருக்கும்.

குருைிநலயில் எைிய உணவு பரிமாைப்படுநகயில் அவர்

பசித்த ைாய்க்குட்டி எை விநரந்து உண்பார். அவர்
உண்டுமுடிப்பது வநரக் காத்திருந்து என் கலத்நத அைிப்றபன்.
அதில் பாதிநய உண்டு முடித்து எஞ்சியநத எைக்கைிப்பார்.
ைான் அங்கிருந்த ைாள்முழுக்க அவர் நவத்த மிச்சிநலறய
அருந்திறைன். என்ைாவது மிகுபசி இருந்தால் கவறுங்கலறம
எைக்குக் கிநைக்கும். அன்று உைம்ைிநைந்து முகம்மலர்றவன்.
அந்த கலத்தின் கவறுநமநய நககைால் வருடி வருடி
மகிழ்றவன்.

ைான் அவருநைய றதாழகைன்றை அைியப்பட்றைன். என்ைிைம்

ஆசிரியர்கள் மதிப்பு காட்டிைர். றதாழர்கள் அணுக்கம்ககாள்ை
வந்தைர். அவருநைய ஒரு றைாக்கு கிநைக்க, ஒரு கசால் கபை
அங்குறைார் ஏங்கிைர். எைிறயாைாகிய என்ைிைம் அவர்
கண்ைகதன்ை என்று அைியாமல் திநகத்தைர். ைான் எைிறயான்
என்பதைாறலறய அவர் எைக்கு அணுக்கமாைவர் என்று ைான்
கசால்றவன். ைான் அவருக்கு அைிப்பவற்நைவிை சிைந்தவற்நை
அவர்கள் அவருக்கு அைிக்க முற்பட்ைைர். அவர் விநழந்தால்
ககாள்ைற்கரிய எதுவுமில்நல புவியில் எை அைிந்திருந்த
எைக்கு அது றவடிக்நகயாகறவ கதரிந்தது. ைான் அைித்தது
அவருக்காக அல்ல. எைக்காகத்தான்.

சாந்தீபைியிலிருந்து அவர் கசன்ை குருைிநலகளுக்ககல்லாம்

ைானும் உைன் கசன்றைன். பின்ைர் அவர் மநைந்தார். ைான்
குருைிநல விட்டு அகன்றைன். மாைவத்தில் ஒரு சிற்றூரில்
இல்லம்ககாண்றைன். மநைவிநய அநைந்றதன். நமந்தநர
கபற்றைன். இல்லம் ைிநைந்து கலம் ஒழிய
வறுநமகயய்திறைன். றவதமைிந்திருந்தாலும் காணிக்நக
றகட்டுப்கபை என்ைால் இயலவில்நல. எங்கும் எநதயும்
றகட்கும் ைா எைக்கு அநமயறவயில்நல.

அந்ைாைில்தான் ஒரு சூதன் இநைய யாதவர் துவாரநக எனும்

ைகர் அநமத்து முடிசூடி ஆள்வநதச் கசான்ைான். அது என்
சாநலத்றதாழர்தாைா எை ஐயம்ககாண்றைன். என் இல்லாள்
அங்குமிங்கும் உசாவி அவறர என்று கதைிந்தாள். “கசன்று
றகளுங்கள், உங்கள் வறுநமக்கு அவர் உதவியாகறவண்டும்”
என்ைாள். “இப்புவியில் எவரிைறமனும் ைீங்கள் றகட்பகதன்ைால்
அவரிைறம றகட்கறவண்டும். உங்களுக்கு எவறரனும்
அைித்தாகறவண்டும் என்ைால் அது அவறர” என்ைாள்.

ைான் தயங்கித் தயங்கி ைாள் கைத்திறைன். அந்ைாைில்

இநையவர் என் ஊர் அருறக மாைவத்து அரசரின்
அரண்மநையில் அரசவிருந்திைராக வந்து தங்கியிருப்பதாகச்
கசான்ைார்கள். “எங்கும் எநதயும் றகட்காதவர் ைீங்கள். உங்கள்
நமந்தர் உணவின்ைி வாடுவநதக் கண்டும் ைாகவழாதவர்.
ஆைால் உங்கள் உைத்தநமந்த அவரிைமும் றகட்கவில்நல
என்ைால் அது உங்களுக்றக இநழக்கும் தீங்கு. அவர் அைியாத
ஒன்று உங்களுக்கு ஏது? கசல்க” எை என் மநைவி என்நை
தூண்டிக்ககாண்டிருந்தாள்.

பின்ைர் அவறை ஒரு வழி கண்ைநைந்தாள். சிைிது கைல்

றசர்த்து இடித்து அவலாக்கிைாள். “மணமுள்ை புதிய அவல்
இது. இநத உங்கள் றதாழருக்ககைச் கசய்றதன்.
ககாண்டுகசன்று ககாடுத்துமீ ள்க” என்ைாள். அவநல அள்ைி
முகர்ந்றதன். அவலின் ைறுமணம் அவநரறய எைக்கு
ைிநைவூட்டும். சாந்தீபைிக் குருைிநலயில் எங்களுக்கு
கபரும்பாலும் அவல்தான் உணவு. அவநல
உண்ணும்றபாகதல்லாம் அவநர அருகுணர்றவன். ஒரு பிடி
அள்ைி நுண்வடிகவை உைைிருக்கும் அவருக்கு அைிக்காமல்
ைான் உண்ைறதயில்நல.

அவநலக் ககாடுக்கறவ ைான் மாைவைின் விருந்திைர்

அரண்மநைக்குச் கசன்றைன். வாயிற்காவலன் என்நை உள்றை
அனுப்ப மறுத்தான். “அரசப்கபருங்ககாநை ைான்கு ைாட்கள்
ைிகழும். அப்றபாது வருக இரவலறர, அரசர் நகைிநைய
அள்ைிக்ககாடுப்பார். கசல்க!” என்ைான். “ைான் எநதயும்
றகட்டுவரவில்நல. இந்த அவநல அவரிைம் ககாடுக்கறவ
வந்றதன்” என்றைன். அவன் என்நை திநகப்புைன் றைாக்கிைான்.
பணிந்து “என் கபயர் மட்டும் கசால்லும், காவலறர” என்றைன்.

அவன் கசன்று மீ ைவில்நல. இரு நககநையும் விரித்தபடி

இநைய யாதவறர என்நை றைாக்கி ஓடிவந்தார். என்நை
ஆரத்தழுவி கைஞ்றசாடு றசர்த்துக்ககாண்ைார். கண்ண ீர் மல்க
“எங்கு கசன்ைீர், சுதாமறர? இந்ைிலகமங்கும் உங்கநைறய
றதடிக்ககாண்டிருந்றதன்” என்ைார். “என் மாைிநகக்கு வருக…
என் மநையாட்டியர் உைைிருக்கிைார்கள்” என்ைார். என்நை
றதாள்வநைத்து அநழத்துச்கசன்ைார்.

அரசி சத்யபாநமயிைம் “இவர் என் முதல் றதாழர். இவரைித்த

சுநவகநை இன்றும் ைான் கைவில் உணர்வதுண்டு” என்ைார்.
அரசி புன்ைநகத்து “கசால்லாத ைாைில்நல உங்கநைப்பற்ைி”
என்ைார். இநைய அரசி ருக்மிணி “முதற்காதல்
உங்கள்றமல்தான் எை ஒருமுநை கசான்ைார். அன்றை
உங்கள்றமல் ஊைல் ககாண்டுவிட்றைன், சுதாமறர” என்ைார்.

“சுநவகயை என்ை ககாண்டுவந்தீர், சுதாமறர?” என்ைார். “என்

மநைவி கசய்த அவல் இது” எை என் கபாதிநய ைீட்டிறைன்.
“ககாடும்” எை என்ைிைமிருந்து பிடுங்கிக்ககாண்ைார்.
“றகட்டுப்பாருங்கள் சுதாமறர, ைான்கு ைாட்கைாக குருைிநலயின்
அவல் உணநவப்பற்ைிறய றபசிக்ககாண்டிருக்கிறைன்” என்ைார்.
அரசி சிரித்து “ஆம், ைானும் இது என்ை புதிதாக றபச்சு எை
வியந்றதன்” என்ைார். “குருைிநலகைில் விகால உணகவன்பது
அவல்தான்” என்றைன்.

ஊஞ்சலில் அமர்ந்து அள்ைி அள்ைி உண்ைார். முநலயருந்தும்

நமந்தைின் மலர்வும் தைர்வும் ககாண்டு சுநவயிலாழ்ந்தார்.
அருகநணந்து “ஒரு வாய் எைக்கும் அைிக்கலாகாதா?” என்ைார்
அரசி. அவநர நகயால் தள்ைிவிட்டு ”இதன் இறுதித்துைி வநர
எைக்கு மட்டுறம” என்ைார். அவர் உண்பநத உைம்கைகிழ
றைாக்கி ைின்றைன். என் விழிகள் ைீர்மின் ககாண்ைை. அரசி
என்ைிைம் “அநைத்தும் சுநவறய எை உண்பவர். சுநவகயை
ஒன்ைில் முழுதாழ்வநத இப்றபாதுதான் காண்கிறைன்” என்ைார்.

பன்ைிரு ைாட்கள் அவருைன் அங்கிருந்றதன். அவர்

அருகிருக்நகயில் ைான் இருப்பநத அவர் மைந்துவிடுவார்.
ைாய் எை கதாைர்ந்து கசல்றவன், றைாக்கிக்ககாண்றை
இருப்றபன். ைான் என்றும் அவ்வாறை உைைிருப்பதாக எண்ணி
அவர் றபசுவார், பல தருணங்கைில் விழிறைாக்காதநமவார்.
எநதயும் அவரிைம் றகட்கவில்நல. எப்றபாதும் எநதயும்
றகட்கவியலாகதன்று உணர்ந்றதன். விநைககாண்டு என்
இல்லத்திற்கு மீ ண்றைன். என் நமந்தரும் மநைவியும்
விநழந்த அநைத்நதயும் கபற்று மகிழ்ந்திருப்பநதக்
கண்றைன். மாைிநக, கசல்வம், ஏவலர் எை அநைத்நதயும்
கபற்றைன்.

அந்தணறர, கபறுவதநைத்தும் ககாடுப்பதற்றக என்று ைான்

எண்ணிறைன். பிைிகதான்நை ைான் உைம்
பழகியிருக்கவில்நல. அந்தணருக்கும் சூதருக்கும்
இரவலருக்கும் அள்ைிக் ககாடுத்துக்ககாண்றை இருந்றதன்.
ககாடுக்கக் ககாடுக்கப் கபருகியது என் கசல்வம்.
மநைைிநைந்து என் இல்லாள் மநைந்தாள். நமந்தர் முதுநம
எய்திைர். நமந்தரும் கபயர்நமந்தரும் அவர் நமந்தரும் எை
கபருக நுநரததும்பி விைிம்பு கவியும் கலம் றபாலாயிற்று என்
வடு.
ீ ஒருைாள் அநைத்நதயும் விட்டுவிட்டு காறைகிறைன்.
றவதம் ஒலித்த என் வாய்க்கு அன்ைமிட்ைது ைாடு. அந்த
அன்ைத்நதயும் ககாநையைித்றதன்.

ைாளுக்கு ைாள் ைிநைவுககாண்றைன். எஞ்சியிருந்தது ஓர்

எண்ணம். அது என்ைகவன்று ைாறை எண்ணியதில்நல.
உபப்பிலாவ்யத்நத அணுகியறபாது அவர் கபயநர ஒருவர்
கசால்லக் றகட்றைன். அப்றபாது அைிந்றதன், அவநரப்
பார்க்கறவ என் உயிர் எஞ்சியிருக்கிைது என்று. பயணத்தில்
உண்ணும்கபாருட்டு ைான் நவத்திருந்த அவல்கபாதியுைன்
அந்ைகருக்குள் நுநழந்றதன். அங்கு அவரில்நல என்று அைிந்து
இங்கு வந்றதன்.

ைீங்கள் றபசியகதன்ை, அவர் உநரத்தகதன்ை என்று ைான்

கசவிககாள்ைவில்நல. அவர் என்நை றைாக்கறவண்டுகமன்றும்
எண்ணவில்நல. எப்றபாதும்றபால் விழிகதாைாமல் ைின்று அந்த
பீலித்தநலநய மட்டும் றைாக்கிக் ககாண்டிருந்றதன்.
திரும்பும்றபாது என் நகயிலிருந்த அவல்கபாதிநய அவர்
அருறக நவத்துவிட்டு வந்றதன். என் இறுதிக்ககாநை. என்
பயணம் ைிநைவுற்ைது. இந்தக் காட்டுக்கு அப்பால் எங்றகா
எைக்காை காடு காத்துள்ைது.

கர்க்கர் “அவரிைம் அநத ைீங்கள் ககாண்டுவந்தநதயாவது

கசால்லியிருக்கலாம்” என்ைார். கதௌம்யர் “ஆம், அது உங்கள்
அவல்” என்ைார். சுதாமர் “ைான் அந்த அவநல அவருக்ககை
எடுத்து தாமநரயிநலயில் கபாதிந்து வாநழைாரால்
கட்டுநகயிறலறய எைக்குரிய ைிநைவநைத்நதயும்
அநைந்துவிட்றைன்” என்ைார். அவர்கள் அவநர வியப்புைன்
றைாக்கிைர். அவர் முகம்மலர்ந்து இருநை றைாக்கி
“அன்கைன்றை இருக்கிைது அந்த மயிற்பீலி” என்ைார். “அறத
விழிகள், அறத குரல். என்றுகமன்றும் அவ்வண்ணறம
இருக்கும்றபாலும்.”

நைமிஷாரண்யத்நத விட்டு ைீங்கி ஒரு சிறுசுநைநய

அவர்கள் அநைந்தறபாது அவர் அமர்ந்து “ைீங்கள் கசல்லலாம்.
எைக்கு தைர்கவழுகிைது” என்ைார். கர்க்கர் “இல்நல, ைீங்கள்
கவளுத்திருக்கிைீர்கள். உைல் ைடுக்குககாள்கிைது” என்ைார்.
சண்ை ககௌசிகர் அவர் நகநய பற்ைி ைாடிநய றைாக்கிைார்.
தநலநய அநசத்து “கரும்புரவிக் குைம்றபாநச” என்ைார்.
“ஆம்” என்ைார் குறசலர். “அதற்காை தருணம் இது.”

றவதியர்கள் இருவர் சுநைைீநர அள்ைிக் ககாண்டுவந்தைர்.

அநத அவர் வாய் திைந்து கபற்றுக்ககாண்ைார். ைா சுழற்ைி
சுநவத்து உண்ைபின் ைீண்ை கபருமூச்சுவிட்ைார். “கிருஷ்ணா”
எை முைகிைார். விழிகள் ைிநலத்தநதக் கண்டு கர்க்கர்
“முழுக்ககாநை” என்ைார். “ஓம்! ஓம்! ஓம்!” என்ைைர் நவதிகர்.

இமைக்கணம் - 43
பகுதி பத்து : மபொருள்

நைமிஷாரண்யத்திற்கு கவைிறய காலறதவைின்

ஆலயத்திற்கு வந்து அமர்ந்த யமனுக்கு அருறக அறகாரன்
என்னும் காலன் வந்து வணங்கிைான். அவர் விழிதூக்கி
றைாக்க “குறசலரின் இறுதிக்கணத்தில் உைைிருந்றதன். அவர்
உயிநர கீ ழுலகுக்கு ககாண்டுறசர்த்துவிட்டு வருகிறைன், அரறச”
என்ைான். யமன் தநலயநசத்தார். “எைியவர், அவர் கணக்கு
முற்ைிலும் ஒழிந்திருக்கிைது என்ைார் சித்திரபுத்திரன்” என்ைான்
அறகாரன். யமன் கபருமூச்சுவிட்ைார்.
“எஞ்சுவகதன்ை, அரறச?” என்று அறகாரன் றகட்ைான். “இன்னும்
எவர்?” என்று யமன் திருப்பி றகட்ைார். “காசியிலிருந்து பன்ைிரு
முைிவர்கள் நைமிஷாரண்யம் றைாக்கி
வந்துககாண்டிருக்கிைார்கள். உதங்கர் அவர்களுக்கு
தநலநமககாண்டு வருகிைார்” என்ைான் அறகாரன். யமன்
அவன் றமறல கசால்வதற்காக காத்திருந்தார். “றைற்று காநல
காசியில் ைைந்த றவதமுடிபு ஆய்வநமவுக்கு உதங்கர்
வந்திருந்தார். அவர் அங்றக ஏழு விைாக்கநை றகட்ைார்.
அவற்றுக்கு அவர்கைால் மறுகமாழி கசால்ல இயலவில்நல.
கசால்லநவ றதங்கி ஒலியிழந்தது. உதங்கர் அவ்வாகைைில்
ைாம் அவரிைறம றகட்றபாம் என்ைார்.”

“அவர்தான்” என்ைார் யமன். அவராகி மீ ண்டு கசன்று இநைய

யாதவரின் குடில் வாயிநல முட்டிைார். அவநரச் சூழ்ந்து
ைின்ைிருந்த முைிவர்கள் நககூப்பிைர். கதவு திைக்க ைிழகலை
எழுந்து கதரிந்த இநைய யாதவர் “வருக, முைிவர்கறை!”
என்ைார். “ைாங்கள் உம்நமப் பார்க்கும்கபாருட்டு வந்றதாம்,
இநைய யாதவறர. இங்கு வர இத்தநை பிந்துகமை
எண்ணவில்நல” என்ைார் உதங்கர். “ைன்று, றவதமுடிபுச்
கசால்நல உலகைங்கிய பின், ைம் நகவிைக்ககாைி ைாம்
விநழவதன்றமல் மட்டும் விழும் றைாக்கில் அணுகுவறத
ைன்று” என்று இநைய யாதவர் புன்ைநகத்தார்.

அவர்கள் உள்றை கசன்று அமர்ந்தைர். உதங்கர் “காசியில் ஓர்

கசால்லநவயிலிருந்து அப்படிறய எழுந்து கிைம்பியவர்கள்
ைாங்கள். உசிைாரத்தில் றபராலமரத்தின் அடியில் தவம்
கசய்துககாண்டிருந்த என்றமல் ஏழு இநலகள் ஒன்ைன்றமல்
ஒன்கைை உதிர்ந்தை. எழுந்தறபாது அநவ ஏழு விைாக்கைாக
என் அருறக கிைந்தை. றமலும் அநமய இயலாமல் எழுந்து
ைைந்தறபாது ஏழு ைாகங்கைாக என்நை கதாைர்ந்தை” என்ைார்.
அவர் நககாட்ை இருளுக்குள் ஏழு விழிமின் புள்ைிகள்
கதரிந்தை. “றகளுங்கள்” என்ைார் இநைய யாதவர்.

உதங்கர் “யாதவறர, கமய்நம என்பது அநைத்திலும்

ைிநலககாள்ைறவண்டும். புலைைிவு, உய்த்துணர்வு, முன்ைைிவு
மூன்றும் சந்திக்கும் புள்ைியிலன்ைி றவதமுடிபின் கமய்நம
ைிநலககாள்ை முடியுமா? அது கவள்ைிநை மநல
கதரிவதுறபால் கவைிப்படும் என்றை நூல்கள் கசால்கின்ைை.
உள்ைங்நக கைல்லி எை எப்றபாறதனும் றதான்றுமா?” என்ைார்.

இருைிலிருந்து கமல்லிய வழிதலாக ைாகம் ஒன்று றதான்ைி

அருகநணந்தது. அஸ்வஸ்நத என்னும் அந்த ைாகம் இருறைா
எை அநசந்தது. இல்நலறயா எை விழிமயக்கு காட்டியது.
“புலைைிவின் இநைகவைிநய உய்த்தைிவால் ைிரப்பியும்
உய்த்தைிய முன்ைைிநவ துநணக்ககாண்டும் மட்டுறம அது
அைியப்படுகிைது. பிைிதிரண்டும் உள்ைகமன்றும் அைிகவன்றும்
அகத்றத ைின்ைிருப்பநவ. எந்த அநவயிலும் றவதமுடிபின்
கசால்திரண்டு எதிர்ச்கசால் எழுந்ததுறம கசால்லாைல் அகத்றத
நுநழந்துவிடுகிைது. பின்ைர் காற்நை காற்ைால் அைக்கும்
கசயறல ைிகழ்கிைது” எை உதங்கர் கதாைர்ந்தார்.

அககமன்பது புைகமை கவைிப்பை இயலாதது. புைத்தநமந்த

கபாருகைான்நை அதற்கு ைிகர்நவத்து றமறல
கசால்கலடுக்கிைார்கள் றவதமுடிபிைர். அநத ஒப்புநம
அைிதைம் என்று கசால்லி அநவமுன் ைிறுத்துகிைார்கள். அநத
மறுத்து கசால்கலழுநகயில் கபாருகைழுநக அைிதைம்
என்றும் இன்நமயுணர்வு அைிதைம் என்றும் றமலும்
றமலுகமை அகறம விரிகிைது.
ைாம் கசால்லிச்கசால்லிச் கசல்லும் அநைத்து விநைகளுக்கும்
அடிப்பநையாக அகத்றத அைிதல் என்பறத எஞ்சி ைிற்கிைது.
றவதமுடிபு என்பது அகத்றத எழுந்து தன் ைிழநல மட்டும்
கவைிறய காட்டும் ஓர் அைிதல் மட்டும்தாைா? யாதவறர,
றவதமுடிபின் கமய்நம கவற்று உைமயக்றக என்று கசால்லும்
இருைிநலயர், அநைத்து மறுப்பாைர், அைியமுடியாநமக்
ககாள்நகயர், உலகியலாைர் றபான்ைவர்கநை என்றைனும்
மறுகசால்லின்ைி ைாம் கவன்ைிருக்கிறைாமா?

ஆகாம்நஷ என்னும் இரண்ைாவது ைாகத்தின் சீைல் ஒலித்தது.

உதங்கர் றமலும் றகட்ைார். ைாம் கவன்ை அநவகள்
அநைத்நதயும் எண்ணிக்ககாள்கிறைாம். அந்த அநவக்குள்,
அச்கசாற்கைனுக்குள், அங்கிருக்கும் கசால்லடுக்குகளுக்குள்,
அங்றக றபசப்படும் நூல்களுக்குள் எை எல்நல
வகுத்துக்ககாள்கிறைாம். அதற்குள் ைம்நம சீராக
அடுக்கிக்ககாண்டிருக்கிறைாம். அநத எதிர்ப்பவர்கநை
கசாற்கைால் சூழ்ந்து கவல்கிறைாம்.

ைாகம் வந்து ைின்று பைகமடுத்தாடியது. உதங்கர் கசான்ைார்.

யாதவறர, ஒவ்கவாரு முநையும் ைம் கைனுக்குள் பிைநர
இழுப்பதனூைாகறவ ைம்நம ைிறுவுகிறைாம். புலைைிறவ கமய்
எனும் தரப்பிைநர ைம் அகமைியும் தைங்களுக்குள்
ககாண்டுவருகிறைாம். பருவுலநக முன்நவத்துப்
றபசுபவர்கைால் உய்த்தைிதநல விைக்க முடியாது.
ஒப்புநமகநை எதிர்ககாள்ை முடியாது. கபாருகைழுநகநயயும்
இன்நமயைிதநலயும் விைக்க இயலாது. ைமது கைத்தில்
அவர்கள் கால் வழுக்குகிைார்கள். எப்றபாதும் உச்சத்தில்
அைிவுகைந்த ஒன்நை நவத்றத ைாம் அநமகிறைாம்.
மூன்ைாவது ைாகமாை ஜிக்ஞாநஸ ஒழுகி வந்தது. உதங்கர்
றகட்ைார். அது அைியவியலாதது என்று ஒவ்கவாருமுநையும்
கசன்று ைிற்கிறைாம். அைியமுடியாதநதப் பற்ைிய அைிவு எை
ஒன்று இருக்கலாகுமா? அைிகவன்பது வநரயநை. வநரயநை
என்பது எல்நலகைால் ஆைது. எல்நலகநை அழித்து
ஒன்றுைன் ஒன்கைன்ைாக்கி முழுகதான்நை உருவாக்கி
ைிறுத்தும் ைமது பார்நவ அைிதலுக்றக எதிராைது.

கசால்லநவகைில் அமர்ந்ததுறம ைாம் வநரயநைகநை

உநைக்கத் கதாைங்குகிறைாம். ைாம் என்றும், இது என்றும்,
இதைால் என்றும், இவ்வாறு என்றும், எைறவ என்றும்
ககாள்ைப்படும் எல்லா புள்ைிகநையும் றமாதி ைிநலயழியச்
கசய்கிறைாம். அநவ ககாள்ளும் மயக்கங்கள் வழியாக
கைந்துகசல்கிறைாம். வநரயறுக்ககவாண்ணாதது எைச் கசால்லி
ைிறுத்துகிறைாம். ைாம் அநவகைில் கசால்லாடுவதில்நல.
கசால்லாைநல மறுக்கிறைாம்.

விஃப்ரநம எனும் ைான்காவது ைாகம் வந்து

உைல்சுழித்துக்ககாண்டிருக்க உதங்கர் கசான்ைார். இங்குை
அநைத்தும் ஒன்றை என்ைால் ஒவ்கவான்றும் தைிகைைி
ககாண்டிருக்கறவண்டியதில்நல. அநைத்து அைிதல்களும்
ஒன்நைறய அநைகின்ைை என்ைால் றைாக்குகள் முரண்ககாள்ை
றவண்டியதில்நல. ஒன்கைன்று கசால்லும் ைாம் ஏன்
கைைிகளுைன் முரண்படுகிறைாம்? ஏன் மறுத்கதழுகிறைாம்?
யாதவறர, எதன்கபாருட்டு திரண்டு இருபாற்பட்டு
ைின்ைிருக்கின்ைை பநைகள்?

இயல்பில் இநவ ஒன்கைன்ைால் பலகவன்று ைின்ைிருப்பது

கபாய். பலகவன்று ைின்ைிருப்பது விழிக்கூடு என்பதைால்
விழிக்கூறை மறுப்கபன்ைாகறவண்டும். ஐம்புலன்கைால்
அைிவைவற்நை அகத்தால் மறுக்கிறைாம். பசிகயன்று,
தைிநமகயன்று, றைாகயன்று, இைப்கபன்று ககாம்புதநல
குலுக்கிவருகிைது மதயாநை. அங்கு யாநைறய இல்நல
என்று ககாண்ைால் அது தாக்காது என்கிறைாம். மூன்று
வழிகைில் ைாம் அநத மறுக்கிறைாம்.

யாநையும் கருநம இருளும் கருநம, எைறவ யாநைகயன்பது

இருறை என்கிறைாம். யாநை என்பது முகில்றபான்ைது, முகில்
கபாருகைை உருக்காட்டுவது எை ஒப்புநம கசால்கிறைாம்.
யாநைகயை பிரிக்காமல் காகைைப் பார்க்கறவண்டும், காகைைப்
பிரிக்காமல் புவிகயை றைாக்கறவண்டும், புவிகயை றைாக்காது
புைவிகயைக் காணறவண்டும் என்கிறைாம். புைவிகயன்பது
முடிவிலி என்பதைால் யாநை முடிவிலியில் விழிமயக்ககைப்
பிரிந்து றதான்றுவறத என்கிறைாம். யாதவறர, யாநை
முற்ைிலும் மநைவறத விடுதநல என்கிறைாம்.

யாதவறர, வடுறபகைன்பது
ீ என்ை? அைிந்தநமந்றதார் என்பவர்
யார்? என்று உதங்கர் றகட்ைதும் ஐந்தாவது ைாகமாை விபரீநத
வந்து எழுந்தது. இநவயநைத்தும் இரண்கைன்றும் பின்பு
பலகவன்றும் பிரிந்துகபருகி வநகககாண்டு சூழ்ந்திருக்கின்ைை.
பிரிந்தநமந்தவற்ைின் எல்நலகளும் றவறுபாடுகளும் மநைந்து
ஒன்கைன்ைாவறத வடுறபறு.
ீ தாைழிந்து ஒன்ைிலமர்ந்தவர்
அைிந்தநமந்றதார் என்கிறைாம். எல்நலகளும் றவறுபாடுகளும்
கலந்தழிந்றதார் பித்தகரை அநலகிைார். பித்தருக்கும் பிைவி
கைந்றதாருக்கும் என்ை றவறுபாடு?

அவ்றவறுபாட்நை பிைவிகைந்றதார் மட்டுறம அைிவார் எைில்

கைத்தகலன்பது கைந்றதார் மட்டுறம ககாள்ளும் தன்னுணர்வு
மட்டும்தாைா? உருக்ககாண்றைார் உருவிலிப்கபருக்நக அைிவது
அரிதிலும் அரிகதன்று உநரத்தீர்கள். அைிந்தநமந்த
அவ்வரிறயார் இங்கிருக்கும் றகாடிகைில் ஒருவர் என்று
அைிறவாம். றகாடியிகலாருவர் ககாள்ளும் விடுதநலக்காக
றகாடிக்கணக்காறைார் பிைந்தழியும் இப்கபருஞ்சுருளுக்கு என்ை
கபாருள்? றகாடியிகலாருவநர றமறலற்ைிவிடும் இந்த ஏணி
ஒரு மாயவிநையாட்டு மட்டும்தாைா?

விவர்த்நத எனும் ஆைாவது ைாகம் வந்து பைகமடுத்தது.

உதங்கர் றகட்ைார். எதைால் அது இதுகவன்ைாகியது?
இநவகயைப் கபருகியது? அந்றைாக்கம் இங்கிருக்கும்
ஒவ்கவான்ைிலும் உநைந்திருக்கறவண்டும்.
அந்றைாக்கத்தாறலறய இநவயநைத்தும் ைிகழறவண்டும். அது
றைாக்கமற்ை விநையாைகலன்ைால் இங்கு ைிகழும் அநைத்தும்
விநையாட்றை. யாதவறர, அவ்விநையாட்நையா
கசால்கலண்ணி வகுத்து, கமய்யைிகவன்று கதாகுத்து,
அநவறதாறும் முன்நவக்கிறைாம்? அநதயைியவா ஊழ்கமும்
றைான்புகமை தவமியற்றுகிறைாம்?

ஏழாவது ைாகமாை விமநத பைமுயர்த்தியறபாது உதங்கர்

சலிப்புககாண்ை முகத்துைன் கசால்லிழந்து அநசயாதிருந்தார்.
அவரருறக ைின்ைிருந்த முைிவர்கள் அவநரயும் இநைய
யாதவநரயும் கவறுமறை றைாக்கிக்ககாண்டிருந்தைர்.
“யாதவறர, இங்கு வாழவும் கவல்லவும் வழிகசால்வநத
சிற்றுண்நம என்று விலக்கிவிட்டு இவற்நைத் துைந்து அகன்று
அநமந்து றபருண்நம றதடுவநத முன்நவக்கும் றவதமுடிபு
மானுைத்திற்கு அைிப்பது என்ை? இது மலரும் காயும் இல்லாத
அழகிய மரம் மட்டும்தாைா?” என்ைார் உதங்கர்.

உதங்கர் றகட்டு முடித்ததும் முைிவர்கள் அநைவரும்

கமல்ல உைல் தைர்ந்தைர். சிலர் ைீள்மூச்சுவிட்ைைர்.
அவ்விைாக்கநை கசால்வடிவில் கதாகுத்துக்ககாள்வநதறய
அவர்கள் அப்றபாதுதான் கசய்கிைார்கள் என்பதுறபால.
எதிர்ககாள்ை அஞ்சி தவிர்த்திருந்தைவற்நை றைர்கண்டுவிட்ை
ைிநைநவ அநைபவர்கநைப்றபால. சிலர் உள்ைத்தால்
திரும்பிச் கசல்லவும் கதாைங்கிவிட்ைைர் எைக் காட்டிை
உைலநசவுகள்.

இநைய யாதவர் “ைாகங்கள் கபருவயிறு ககாண்ைநவ,

உதங்கறர” என்ைார். “அநவ ஒன்று ஆயிரகமை குழவியீன்று
கபருக்குபநவ.” அவர் நககாட்டிய இருநை றைாக்கிய உதங்கர்
“ஆ! ஆ!” எை மூச்கசாலி எழுப்பிைார். பிைர் றைாக்கியறபாது
அவ்வநையின் விைிம்கபல்லாம் பல்லாயிரம் ைாகங்கறை
இருகைை கைைிவநத கண்ைார்கள். “இன்னும் விரியாத றகாடி
முட்நைகளுக்குள் ைாகக்குழவிகள் சுருைவிழ்ந்து விழிககாண்டு
தங்கநை உணர்கின்ைை. பைம்விரித்து ஆணவம்
ககாள்கின்ைை” என்று இநைய யாதவர் கசான்ைார்.

“ைாகங்கநை அைிந்தவர் கூறுவதுண்டு, அவற்நை முற்ைழிக்க

எவராலும் இயலாது எை. ஒரு ைாகம் எப்றபாதும்
எஞ்சியிருக்கும். ஆழத்து வநைகளுக்குள். அன்நை
வயிற்றுக்குள். கபருகாநமயால் அமுதம் உண்பவர்கள்
விண்ணவர். கட்டின்ைிப் கபருகுவதைால் அழிவின்நமநய
அநைந்தநவ ஆழுலகத்து ைாகங்கள். அநவ வாழ்க!” என்று
இநைய யாதவர் கசான்ைார்.

“ைாகங்கள் அநைத்தும் கத்ருவும் விைநதயும் ஈன்ைநவ” எை

அவர் கதாைர்ந்தார். “ஒன்று கபருகி முடிவிலியாைநவ அநவ.
ைாகங்கைின் இயல்புகைில் முதன்நமயாைது அநவ
ஒன்றுபிைிநத உண்ணும் என்பது. அன்நை குழவிநய
விழுங்கும். உதங்கறர, றதான்ைிய இைத்திற்றக
திரும்பிச்கசல்லும் வாய்ப்பு ககாண்ைநவ அநவ.” தநரயில்
நகயால் தட்டி “இங்கு எழுந்தாடும் இந்த ஏழு ைாகங்களும்
ஓரன்நை கபற்ைநவ” என்ைார்.

ஏழாவது ைாகமாை விமநத திரும்பி தன்ைருறக ைின்ைிருந்த

விவர்த்நதநய றைாக்கி சீைியது. அநவ ஒன்நைகயான்று
ககாத்திக்ககாண்டு உைல்பிநணத்து உருண்டு பூசலிட்ைை.
விவர்த்நத வாய் திைந்து விமநதநய விழுங்கியது. அன்புைன்
அநணக்கும் நககள்றபான்ைிருந்தை அதன் தாநைகள்.
விமநதயின் தநல உள்றை புகுந்தது. விவர்த்நதயின் உைல்
கைைிந்துககாண்றை இருந்தது. விமநத ஒரு சிறுகபாந்துக்குள்
தாைாகறவ உைல்கைைித்து உள்நுநழவதுறபால் றதான்ைியது.

விழுங்கி முடித்து அநமதிககாண்டு கிைந்த விவர்த்நதயின்

அருறக ஊர்ந்து வந்து தநலதாழ்த்தியது விபரீநத. அதன்
தநலயருறக தன் முகத்நத நவத்து கவைித்து றைாக்கியது.
வாய்திைந்து அதன் தநலநய தன்னுள் எடுத்தது. விவர்த்நத
வால்சுழல துள்ைித்துள்ைி துவண்ைது. ஆைால் ைீறராநை
ைண்டுவநைக்குள் கசல்வதுறபால விபரீநதக்குள் நுநழந்து
மநைந்தது. விழுங்கியபின் வநைந்து இருமுநை தநலதூக்கி
தைர்ந்து மண்ணிலநைந்து விழுந்த விபரீநதநய றைாக்கி
கமல்ல ஊர்ந்து வந்தது விஃப்ரநம.

விபரீநதநய விஃப்ரநம விழுங்குவநத முைிவர்கள்

விழிதுைிக்க றைாக்கி ைின்ைைர். விஃப்ரநம விழுங்கி முடித்ததும்
அநசவிழந்து இைந்ததுறபால் கிைக்க அநத ஜிக்ஞாநஸ
கணுக்கணுவாக விழுங்கியது. ைாழி ைாழிநய முகப்பதுறபால
அநத ஆகாம்நஷ என்னும் ைாகம் விழுங்கியது. “அதற்கு பிை
அநைத்நதயும் திரும்ப விழுங்குமைவுக்கு பசி உள்ைது”
என்ைார் இநைய யாதவர். அஸ்வஸ்நத ஆகாம்நஷநய
விழுங்குவது இரு ைிழல்கள் இநணவதுறபாலறவ றதான்ைியது.

ஒற்நைைாகம் மட்டும் எஞ்சியதும் முைிவர்கள்

ைிநலமீ ண்ைைர். “ஆம்” என்று கபருமூச்சுைன் உதங்கர்
கசான்ைார். இநைய யாதவர் “இந்ைாகத்நத ைான் ைன்கைிறவன்,
முைிவர்கறை” என்ைார். “முன்பு ைான் சப்தஃபலத்தில் பதிைான்கு
ஆண்டுகள் இருள்தவம் இயற்ைியநத அைிந்திருப்பீர்கள். அங்றக
ைான் அவ்வாறு அமர்ந்தது இந்த ைாகத்தின் ைஞ்சால்தான்.”
உதங்கர் “இநத ைான் அைிந்திருக்கவில்நல” என்ைார். “இவள்
கபயர் அஸ்வஸ்நத. மண்ணிலுள்ை மானுைர் அநைவரிலும்
சிறு அணுவாக குடியிருப்பவள். ைிழல் எை கதாைர்வாள்.
இருைில் உைைிருப்பாள். தைிநமயில் கபருகுவாள்.”

இவள் ைஞ்சு கவறுநமநயப் றபாக்கும் அமுது எை சிலரால்

ககாள்ைப்படுவதுண்டு. இவ்வுலநக துயரால் ைிநைத்து
இருைாக்கிக் காட்டும் அது. வஞ்சமும் கழிவிரக்கமும் கபருக
அதுவநர அைிந்த ஒவ்கவான்நையும் பிைிகதான்கைை
றைாக்கும் விழிகள் எழும் ைமக்கு. சித்தமும் கைவும் துரியமும்
அநலக்ககாந்தைிப்பு ககாள்ளும். புயல்பட்ை கலத்திகலை ஒரு
கணமும் ைிநலககாள்ைாது காலகவறுநமநய
கைந்துகசல்லலாம்.

கற்ைைிந்றதாரும் இவள் ைஞ்நச விரும்பி ஏற்பதுண்டு. கல்விச்

சுநமநய உணர்ந்து சலிப்பவர்கள். கல்விககாண்ைநமயால்
தைிநமயாகி விலகிைின்று மானுைத் திரநை றைாக்கி
ஏங்குபவர்கள். இவள் ைஞ்சின் ஒரு துைி றபாதும் அவர்கள்
தாங்கள் கற்ைதநைத்தும் கபாய்றயா எை ஐயுறுவார்கள்.
கணம்நூகைன்று கபருகி இவள் அவர்கள் ககாண்ை
கசாற்கைநைத்நதயும் விழுங்கிவிடுவாள். அைர் இருைில்
அநமயச்கசய்வாள். பின்ைர் அதிலிருந்து எழுவது எைிதல்ல.
நூறுமுநை உள்ைத்தால் உந்திைாகலாழிய ஒரு கசால்
அநசயாது. நூைாயிரம் கசாற்கள் எழுந்தாகலாழிய ஒரு
தநசநய அநசக்கவியலாது.

தாங்கள் இருக்குமிைத்திலிருந்து விலகிச்கசல்ல விநழயாத

மானுைர் இல்நல. தன்நைத் தாறை மறுத்துக்ககாள்ைாமல்
மானுைர் ஒரு காலகட்ைத்நத கைக்க முடியாது. தாங்கள்
தங்கநைவிை றமலாைவர் எை எண்ணும் ஆணவம். தாங்கள்
அநைந்தைவற்நைவிை கபரிநத ைழுவவிட்டுவிட்றைாறமா
என்னும் விநழவு. ஓருைலில் பலகரைப் கபருக முந்துபவர்கள்.
ஒறர தருணத்தில் பல இைங்கைில் இருக்க எண்ணுபவர்கள்.
இவள் அவர்கைருறக அணுக்கக்குழவிகயை அநமந்திருப்பவள்.

சப்தஃபலத்திற்குச் கசல்நகயில் ைான் கநைத்திருந்றதன். என்

உைன்பிைந்தவரால், உற்ைாரால் நகவிைப்பட்டிருந்றதன். குடிகள்
என்நை ஐயப்பட்ைைர். என் இலக்கு அகன்று அகன்று
கசன்றுககாண்டிருந்தது. ைகருக்குள் நுநழந்து என் அநைக்குச்
கசன்று தைித்து அநமந்திருந்றதன். அன்று என் கைவில் ஒரு
நூநல படித்றதன். அதில் குருறக்ஷத்திரப் கபரும்றபாநர
கிருஷ்ண துநவபாயை வியாசர் விவரித்திருந்தார்.
ஒவ்கவான்நையும் அருககைக் கண்றைன்.

துயிலில்லாமல் இரவில் றதாட்ைத்தில்

அநலந்துககாண்டிருக்நகயில் என்ைருறக இநத சிறு
புழுகவைக் கண்றைன். வால்துள்ை உைல்சுருண்டு எழ
தநலதூக்கி என்நை றைாக்கியது. இநத ைன்கைிந்திருந்றதன்.
குைிந்து இதன் விழிகநை றைாக்கிறைன். என்நை
தூக்கிக்ககாள் என்று கசால்லும் குழவி றபாலிருந்தது. அநத
றைாக்கிக்ககாண்டிருக்நகயில் ஓர் எண்ணம் எழுந்தது.
மாற்றுவழிறய இல்நல என்று உணர்ந்திருப்பது என்
முன்முடிவின் உைமயக்கா? மாற்று ஒன்று எங்றகனும்
இருக்கலாகுமா? இதன் ைஞ்சு என்நை முற்ைிலும் கநலத்தால்
ைான் பிைிகதாருவன் எை றைாக்கக்கூடுமா?

நகைீட்டி இதன் வாநய கதாட்றைன். என் விரல்நுைியில்

தாநழமுள்றபால கமல்ல ககாத்தியது. மிகச் சிைிய
குருதித்துைி. என் குருதியில் ஒரு சிறுைீலக் குமிழி. மீ ண்டு என்
அநைக்கு வந்தறபாது எைக்குப் பின்ைால் ைீண்டு
சுருள்சுருகைை வந்துககாண்டிருந்தது இந்த ைாகம். ஏகழன்று
ஆகி எழுநூகைன்று கபருகியது. அவ்விரவிறலறய கிைம்பி
காறைகிறைன். அங்கு கசல்வதற்குள் ைாகங்கள் என்நை
ைிழல்காைாக சூழ்ந்திருந்தை.

ைான் அமர்வதற்காக மரம் ஒன்நை றதடிறைன். கரிய

அடிமரத்துைன் றவர்ப்புநைப்புகள் எழ ஓங்கி ைின்ைிருந்த
ஆலமரத்நதக் கண்டு அதன் அடியில் அமர்ந்றதன். விழிதூக்கி
றமறல பார்த்தறபாது அைிந்றதன், அது இந்ைாகறம எை.
விண்மூடி எழுந்திருந்தது. விழிகள் சூரியனும் சந்திரனுகமை
கதரிந்தை. ைா அைகலை பைந்தது. காநலமுதல் மாநலவநர
கதிரவன் ஒைி என்ைருறக வராமல் பைம்திருப்பி திநரயிட்ைது.
ைான் முடிவிலா இருைில் அங்கு அமர்ந்திருந்றதன்.

பதிைான்காண்டுகள். இரவுபகலில்லாத, ைிநைவுகைில்லாத,

காலமில்லாத இருப்பு. ஒவ்கவான்றும் உநைந்து சரிந்தை.
கல்றமல் கல்ைிற்காத கவைிகயை விரிந்திருந்தது உலகம். ஒரு
விழிநய பிைிகதான்று அைியாத திரள் எை உயிர்க்குலம்.
ஒலிறயாடு கசால்லும், கசால்றலாடு கபாருளும், கபாருறைாடு
கைவும் கபாருந்தா கபருக்ககை உள்ைம். மீ ண்டுவந்த
கணத்நத மட்டும் கசால்கிறைன். கசன்று கசன்று அடித்தட்டில்
விழுந்து விழுந்து இறுதியில் அன்நை கத்ருநவ கண்றைன்.

இருைின் கபருஞ்சுழல். முடிவிலா றபருைல். “அன்நைறய

கசால்க, ைீ இன்நமயா? உன் கபாருள் கவறுநமயா?” என்றைன்.
அன்நையின் மூச்கசாலி றகாடிறகாடி இடிகள் எை, புயல்கள்
எை ஒலித்தநத றகட்றைன். “ஒவ்கவான்நையும் கபாருைழியச்
கசய்யும் இந்ைாகங்கள் உன் குழவிகள் என்ைால் ைீ
கபாய்றயதாைா?” என்றைன். திநசககைங்கும் முழங்க
“சர்வகல்விதறமவாஹம் ைான்யாஸ்திசைாதைம்” என்னும்
குரநல றகட்றைன். அன்நை ைாகம் பைமுயர்த்தி எழுந்தது. என்
முன் ைின்ை ஒவ்கவாரு ைாகத்நதயும் பிைிகதான்று
விழுங்கியது. முதலன்நை அநைத்து ைாகங்கநையும் விழுங்கி
தாகைன்றை எஞ்சியது. கமல்ல புரண்டு கவண்ணிை
ஒைிககாண்ை விைநதயாகியது.

“ைான் எழுந்து றைாக்கியறபாது என் வாைில் கதிகரழுந்திருந்தது.

பசுநமகபாலிய உயிர்க்குலங்கள் கசைிந்து சூழ்ந்திருந்த காடு
ஆம் ஆம் ஆம் என்ைது” என்ைார் இநைய யாதவர். “அங்கிருந்து
ைகர்மீ ண்றைன். அந்தப் பதிைான்காண்டுகைில் அநைத்நதயும்
றவகைங்கிருந்றதா றைாக்கிறைன், மநலமீ திருந்து ைகநர
றைாக்குவதுறபால. ஒருறைாக்கில் அநைத்நதயும் கண்டு
கதைிவநைந்றதன்.”

இமைக்கணம் - 44

நைமிஷாரண்யத்தில் இநைய யாதவர் உதங்கர் முதலாை

முைிவர்கைிைம் கசான்ைார். “றவதமுடிபின்மீ து றகட்கப்படும்
அநைத்து விைாக்களுக்கும் அடிப்பநை ஒன்றை. இங்கு
இவ்வுலகின் இப்கபாருட்கநைக்ககாண்டு அநத எப்படி
அநைவது? அநத எவ்வநகயில் ைிறுவுவது?” அவர் நகநய
அநசக்க அவ்வநசவுக்றகற்ப ைாகம் கமல்ல தநலதூக்கியது.
அதன் பைம் விரிந்து கசதில்கள் அநசந்தை. “எல்லா
அநவகைிலும் றவதமுடிபு பருவடிவாை விைாக்கநைறய
எதிர்ககாள்ளும். ஏகைன்ைால் அது நுண்வடிவாைது. இைிவரும்
காலங்கைிலும் அவ்வாறை. முைிவறர, என்றும்
றவதமுடிபுைிநலயின் எதிர் எை அதுறவ ைின்ைிருக்கும்.”

அவருநைய நகயநசவுக்றகற்ப அஸ்வஸ்நத பைம் திருப்பி

ைா துப்பியது. அதன் உைற்சுருட்கள் சுழன்ைை. அதற்குள்
ஒன்றுள் ஒன்கைை அநமந்த ஆறு ைாகங்களும்
ஒன்றுக்ககான்று எதிர்திநசயில் சுழன்றுககாண்டிருந்தை.
இநைய யாதவர் கசான்ைார் “பருவடிவ விைாக்களும்
அவற்றுக்காை பருவடிவ விநைகளும் இப்புவியில் மானுைன்
வாழத்கதாைங்கிய காலம் முதல் எழுந்துககாண்டிருக்கின்ைை.
ஒன்று திைக்க நூறு கதாைங்கும். அநவ என்றும் இங்றக
இருந்துககாண்டிருக்கும். அநவ உணவூட்டும். காக்கும்.
கவல்லச்கசய்யும். அநமப்புகளும் விநசகளுமாகும்.
றவதமுடிபு நுண்வடிவ விைா ஒன்றுக்காை விநை.
நுண்வடிவில் மட்டுறம அது எழமுடியும்.”

புலன் கதாட்ைைிந்து புழங்கும் இநவயநைத்திலும் அைியா

நுண்நமகயான்று இலங்குவநதக் கண்ை திநகப்பிலிருந்து
எழுந்தது அவ்விைா. என்றும் இநவயநைத்திலிருந்தும்
அவ்விைா எழுந்துககாண்றை இருக்கும். இருநமகயன்றை
இநத அைியமுடியும். இருப்கபன்றும் இன்நமகயன்றும்,
உருகவன்றும் அருகவன்றும், கணகமன்றும் காலகமன்றும்,
கவைிகயன்றும் துைிகயன்றும். ஆைால் இருநமயற்ை
ைிநலயிலிருந்றத அநவ கதாைங்குகின்ைை என்று
உணர்கின்ைைர் அைிவர். இருநமநய கைக்காமல்
இநவயநைத்திற்கும் முதலிறுதிநய கசன்ைநையவியலாது.

அந்த முரணிலிருந்றத இவ்விைாக்கள் எழுகின்ைை.

அைகலன்றும் ைீகரன்றுமாைது எது? ஒைிகயன்றும்
இருகைன்றும் இலங்குவது எது? முழு முதன்நமயின்
நமயத்தில் உள்ைது ஒருறபாதும் அழியாத கபரும்புதிர்.
றவதமுடிபு அப்புதிருக்காை விநை அல்ல. அப்புதிநரக்
கண்ைநைவது மட்டுறம.

ஒவ்கவாரு அைிதலின் ைிநலயிலும் அந்த அைியமுடியாப்

றபரிருப்நப சுட்டுவறத றவதமுடிபின் வழி. ஒவ்கவாரு
விநையுைனும் அந்தப் புதிநரயும் இநணத்துவிடுவறத அதன்
பணி. றவதமுடிபு உலகியலுக்காை விைக்கம் அல்ல. உலகியல்
அநைத்துக்கும் ைிககரநையாக மறுமுநையில் ைின்ைிருக்கும்
ஓர் உை எழுச்சி மட்டுறம.

அநத அநைந்தைர் முந்நதயர். பிரம்மம் என்பது கவறுகமாரு

வியப்கபாலி. அவ்வியப்நப அழிக்காமல் ஒரு நகப்பிடி
அன்ைத்நத உண்ணவியலாது. ஒரு நக ைீரள்ைி
அருந்தவியலாது. புணர, கபற்கைடுக்க, வைர்த்துவிை முடியாது.
றபாரிை, கவல்ல, ககாள்ை உைமிராது. எைறவ அப்கபருவியப்நப
ஒவ்கவாரு அைிதலாலும் அழித்துக்ககாண்டிருக்கிறைாம்.
ஒவ்கவாரு கசால்லாலும் சிைிதாக்கிக் ககாண்டிருக்கிறைாம்.
முைிவர்கறை, றவதமுடிபு அந்த வியப்நப ைிநைவுறுத்துவது.
அநத தக்கநவப்பது.

முதற்கணம் கைல் சித்தமழியச் கசய்கிைது. அகத்திருந்து

அைிவது அங்கிருந்து ஒழிந்து தான் கைகலன்ைாகிைது.
மறுகணம் அதற்கு கபயரிடுகிறைாம். அதுறபால் இது
என்கிறைாம். ஆம் அதுறவ இது என்று அநையாைம்
ககாள்கிறைாம். ைன்று தீகதன்றும் அழககன்றும் அல்லகதன்றும்
பகுக்கிறைாம். கைலில் இருந்து கைலைிறவாைாக பிரிகிைது
அகம்.

கநலகயன்பது கைகலனும் கருத்திலிருந்து கைநல

மீ ட்கைடுப்பது. கைல்கண்டு கண்ணாகி கருத்தழியும் கணத்நத
ைிறுத்திநவப்பது. கைகலன்ைாகி கைநல அைிவது.
றவதமுடிகபன்பது கநலகைில் முதற்கநல.

இங்குள்ை அநைத்தும் அது உநையும் ைிநலகள். அது

கசால்லும்கபாருளுகமை ைின்றுள்ைது. சிலர் ஆத்மாவில்,
ஆத்மாவால் ஆத்மாநவ அைிகிைார்கள். பிைர் உலகியல்
றயாகத்தால் அநத அைிகிைார்கள். பிைர் கசயல்றயாகத்தால்
அைிகிைார்கள். ைிநலயாயினும் ைைப்பதாயினும் ஓருயிர்
பிைக்குமாயின் அது கலமும் ககாள்கபாருளும் றசர்ந்தநமயால்
பிைந்தது என்று அைிக!

றவதமுடிபு கவறும்வியப்நப கசால்கலன்றும் கருத்கதன்றும்

அநவைிநல என்றும் ஆக்கும் அைிவுச்கசயல். பகுத்தைிந்து
வநரயறுத்து அைிவை அநைத்துக்கும் எதிர்ைிநல.
ைிநலமயக்கி புைமழித்து இருநமவிலக்கி இன்நமவநர
கசன்று ைின்று தன்நை ைிறுவுவது. அநவகள் அநைத்திலும்
அைிக, அைிதநலத் துைந்து றமலும் கதைிக என்றை அது
அநைகூவும்.

யாநைநய கபரிகதன்றும் கரியகதன்றும் ககாம்கபன்றும்

துதிக்நக என்றும் இைப்கபன்றும் காண்பவர் அநத
அச்சகமன்றை அைிவர். யாநைநய விலங்ககன்று காண்பவறை
அநத ஆள்கிைான். காகைன்று காண்பவன் அதற்கு
றைாய்ைீக்குகிைான். பாநைகயன்றும் முகிகலன்றும் அநத
காண்பவன் அநத கசால்லில் ைிறுத்தும் கவிஞைாகிைான்.
துதிக்நக வண்டும் யாநையும் ஒன்கைன்று உணர்ந்தவறை
முற்ைிலும் அச்சம் ஒழித்து யாநைநய அைிபவன்.

மண், வான், வயிறு எை அநைத்துக் கருக்கைிலும் பிைக்கும்

வடிவங்கைநைத்திற்கும் அந்த முழுமுதன்நமறய அடிைிநல.
அது விநத. அது தந்நத. முநைத்துப்கபருகிய அநைத்தும்
அதுறவ. ஒன்கைன்று அைிந்தவன் பலகவன்ைாைவற்ைின்
ைிநலகநை அைிந்தவன்.

இங்குை அநைத்தும் தங்கள் இயல்புகைின் பருகவைிப்பாடுகள்.

இயல்புகைன்ைி இயற்றுவகதை றவைில்நல. மூன்கைைப்
பிரிந்து ஒன்று பிைிநத இயக்கி இங்றக இலங்குகின்ைை
கபாருட்கள். இயல்கபை ைின்ைநத அைியாமல் கபாருட்கநை
அைிவது இயலாது. இயல்புகள் கபாருகைன்ைாகும்
விந்நதயிலிருந்து எழுவறத றவதமுடிபு றைாக்கி கசல்லும்
விைா.

விைங்கும் அநைத்துக்கும் விைங்கா ைிநலகயன்று ைிற்பநத

அைிந்தநமந்றதான் வடுகபற்ைவன்.
ீ றமழிபிடிக்கும்
ஆயிரவருக்கு றகாள்சூழ்ந்து குைிகசால்ல ஒருவன் றபாதும்.
றைாய்ககாண்றைார் ஆயிரவருக்கு றைாய்முதல்ைாடுறவான்
ஒருவன் றபாதும். இருநமயிலுழலும் பல்லாயிரம்
மானுைர்கபாருட்டு ஒருவன் ஒருநமயிலமர்ந்தால் றபாதும்.
விடுதநலகபற்றைான் என்புதநசக் கூகைன்று எழுந்த
இநைச்சிநல.
பித்தனுக்கும் கமய்யனுக்கும் றபசுைிநல ஒன்று. விழிகள்
றவறுறவறு. கமய்யிலநமந்றதான் துயரற்ைவன்.
காண்நகயிலும் காணாதநமந்தவன். அைிந்திருந்தாலும்
கைிந்தவன். முைிவறர, அநைத்நதயும் கபாறுத்தருள்வாள்
அன்நை. மானுைக் குலமநைத்நதயும் கபாறுத்தருை மானுைர்
சிலர் என்றுமிருந்தாகறவண்டும்.

அநைத்நதயும் புைக்கணித்தான் றபாறல இருப்பான்.

இயல்ைிநலகைால் சலிப்பநையான். இயல்புகைின் மாைாச்
சுழல் இது என்கைண்ணி தன்னுள் அநசவற்று ைிற்பான்.
துன்பத்நதயும் இன்பத்நதயும் ைிகராகக் ககாண்றைான்
தன்ைிநலயில் அநமவான். ஓட்நையும், கல்நலயும்,
கபான்நையும் ைிகராகக் காண்பான். இைியவரிைத்தும்,
இன்ைாதாரிைத்தும் ைிகராக ைைப்பான். இகழ்ச்சிநயயும்
புகழ்ச்சிநயயும் ஒன்கைைக் கணிப்பான். மதிப்நபயும்
சிறுநமநயயும் இநணகயைக் கருதுவான். ைண்பரிைத்தும்
பநகவைிைத்தும் ைடுைிநலநம பூணுவான். விநைவுதரும்
எல்லா கசயல்கநையும் துைப்பான். அவறை இயல்புகநைக்
கைந்தவகைன்று கசால்லப்படுகிைான். அவன் மானுைரிைத்தில்
எழுந்து பிரம்மத்தின் முழுநமநய கசன்ைநைந்தவன்.

ஆயிரம் முநை எம்பி ஒருமுநைறய கதாடுகிைது மானுைம்.

மாவரர்,
ீ றபரைிஞர், மாகவிஞர், அருங்கநலஞர் பல்லாயிரம்
மானுைரின் விநழவின் ைிநைறவற்ைங்கள். அவர்கள்
முடிவிலாகதழுக!

அைிபடுகபாருட்கைநைத்தும் எல்நலக்குட்பட்ைநவ. அைிபவன்

தன் எல்நலக்குள் ைிற்பவன். ஆகறவ எல்நலக்குட்பட்ை
அைிநவறய இங்கு மானுைர் அைியமுடியும். எல்நலக்குட்பட்ை
அநைத்தும் எல்நலயின்நமயில் அநமந்துள்ைை.
எல்நலயின்நமயால் றவலியிைப்பட்ைநவறய
வடிவங்கைநைத்தும். எல்நலகைந்துகசன்று
எல்நலயின்நமநய அைிந்தநமதறல றவதமுடிபு.

அைிகவை அநத ககாண்ைவர் அதன் எல்நலயின்நம கண்டு

அஞ்சி எல்நலக்குள் வந்து ஒடுங்கிக்ககாள்கிைார். வாழ்கவை
அநத ககாண்ைவர் ஒவ்கவாரு கணத்திலும் அதன் முடிவிலா
திகழ்தநல உணர்ந்து ஆகமன்று அமர்ந்திருக்கிைார்.

சிற்றுண்நம எைக் ககாள்பநவ அநைத்தும் எத்தநை

சிைிறயாருக்கும் ஏறதா ஒருகணத்திறலனும் றபருருக் காட்டி
பதைச்கசய்யும் என்று அைிக! முடிவிலி திைந்துககாள்ைாத
தருணறமதும் இங்கில்நல. அதில் முட்டி பநதக்காமல்
எவரும் வாழ்ந்தநமவதில்நல. முடிவிலி எழுந்த கணறம
சிற்றுண்நமகள் றபருண்நமகள் என்ைாகிவிடுகின்ைை.

அது வாைில் றவர்களும் மண்ணில் கிநைகளும் ககாண்ை

மரம். இநலகளும் தைிர்களும் மலர்களும் கைிகளும் எை
இங்கு தநழக்கிைது. அதன் விநதகள் வாைில்
விநதக்கப்படுகின்ைை. அதன் சாகைை ஓடுவது வாைின்
ஊற்று. இங்கு ஒவ்கவாரு இநலயிலும் மலரிலும் சருகிலும்
வாைம் உள்ைது.

இநைய யாதவரின் நகயநசவுக்கு ஏற்ப பைமநசத்துக்

ககாண்டிருந்த ைாகம் கமல்ல தநலநய தநரயில் நவத்தது.
அதன் தநல ைீண்டுகசன்று துடிக்கும் வாநல றைாக்கியது.
வாய்திைந்து அது தன்நை தான் விழுங்கத் கதாைங்கியது.
முைிவர்கள் அநத றைாக்கி ைின்ைிருந்தைர். இறுகிச்
சுழிகயன்ைாகி அதிர்ந்துககாண்டிருந்த ைாகத்நத றைாக்கி
திநகத்து அமர்ந்திருந்த உதங்கரிைம் இநைய யாதவர்
புன்ைநகயுைன் கசான்ைார் “இங்கு கவறுமறை பிைந்து உண்டு
உைங்கி ஈன்று வைர்த்து கவன்று ககாண்டு ககாடுத்து
வாழ்வதற்கும் றபருண்நமகள் றதநவயாகின்ைை, உதங்கறர.”

உதங்கர் அவநர கவறுநம ைிநைந்த விழிகைால் றைாக்கிைார்.

“முன்கபாருமுநை ைாம் சந்தித்றதாம், அன்று ைீங்கள்
சர்மாவதியின் கநரயில் தூமவைம் என்னும் காட்டில்
தவச்சாநல அநமத்திருந்தீர்கள். ைான் அவந்தியிலிருந்து
அவ்வழிறய துவாரநகக்குச் கசன்ைறபாது என்நைக் கண்டு
குடிலில் இருந்து நககநை விரித்தபடி ஓடிவந்தீர்கள்.
யாதவறர, இவ்வழி வருவர்கள்
ீ எை எண்ணவுமில்நல. என்
கபரும்றபறு என்று கூவிை ீர்கள்” என்ைார் இநைய யாதவர்.
“ஆம்” என்ைார் உதங்கர். “ைிநைவுகூர்கிறைன். அன்று ைீங்கள்
கநைத்திருந்தீர்கள். உைன் எவருமிலாது தைித்திருந்தீர்கள்.”

இநைய யாதவர் கசான்ைார். என்நை உங்கள் குடிலுக்கு

அநழத்துச்கசன்ைீர்கள். றதனும் கைியும் தந்து புரந்தீர்கள்.
பின்ைர் என்ைருறக அமர்ந்து “கசால்க யாதவறர,
அஸ்திைபுரியும் இந்திரப்பிரஸ்தமும் எப்படி உள்ைை?
துரிறயாதைனும் யுதிஷ்டிரனும் ைலமா? உங்கள் றதாழர்
அர்ஜுைன் ஏன் உைன்வரவில்நல? துவாரநகயில் உங்கள்
நமந்தர்கள் மகிழ்ந்திருக்கிைார்கைா?” என்று றகட்டீர்கள். “ைான்
இருபதாண்டுகைாக இக்காட்டில் தவம்கசய்கிறைன். அங்றக
ைிகழ்வகதன்ை என்று கசால்லும் எவரும் இங்கு
வருவதுமில்நல” என்ைீர்கள். என்னுைன் வந்த சூதைாகிய
கிருதறகதுவிைம் ைிகழ்ந்தநதச் கசால்லும்படி ைான்
கசான்றைன்.

கிருதறகது கிருஷ்ண துநவபாயை வியாசர் இயற்ைிய

காவியத்நத விரித்துநரத்தான். குருறக்ஷத்திரத்தில் ைிகழ்ந்த
கபரும்றபாநரயும் அங்றக ககௌரவப்பநையிைர் இைந்து
குவிந்தநதயும் அவர்கைால் பாண்ைவப்பநையும்
முற்ைழிந்தநதயும் அவன் கசான்ைான். கதாநைபிைந்து
துரிறயாதைன் இைக்க கைஞ்சுநைந்து துச்சாதைன் மாய
கர்ணனும் ஜயத்ரதனும் சல்யரும் மாண்ை கசய்திநய
கூைிைான்.

பீஷ்மரும் துறராணரும் மடிந்தநதச் கசால்லிக் றகட்ைதுறம

ைீங்கள் சிைந்து எழுந்தீர்கள். அருகிருந்த குடுநவயிலிருந்து
ைீநர எடுத்து என்நை றைாக்கி ஓங்கி “இரக்கமில்லாதவறை,
என்ைகவன்று ைிநைத்தாய் மானுைநர? பல்லாயிரங்கைின்
குருதியின்றமல், தந்நதயரும் ஆசிரியரும் விழுந்த
கைத்தின்றமல்தான் ைிநலைாட்ைப்பைறவண்டுமா உைது கசால்?
எண்ணியிருந்தால் ைீ தடுத்திருக்கக்கூடிய அழிவல்லவா இது?”
என்று கூச்சலிட்ைபடி என்நை றைாக்கி வந்தீர்கள். கண்கைில்
ைீர்வழிய “இறதா உன்றமல் தீச்கசால்லிடுகிறைன்” என்று
வசமுற்பட்டீர்கள்.
ீ

ைான் “அந்த ைீரில் குருதியில்நலறயல் என்நை முைியுங்கள்,

உதங்கறர” என்றைன். நகநயத் தூக்கி றைாக்கி திநகத்து “இது
என்ை?” என்று ைீங்கள் கூவிை ீர்கள். நகநய உதைியபடி
பின்ைால் கசன்று “இது உன் மாயம். என் விழிமயக்கு” என்று
கூச்சலிட்டீர்கள். “முைிவறர, அைகமன்று ஒன்நை ைீங்கள்
எப்றபாறதனும் உங்களுக்காகறவனும் வகுத்துக்ககாண்டீர்கள்
என்ைால் அக்குருதிநய கதாட்டுவிட்டீர்கள்” என்றைன். “இல்நல
இல்நல” என்று கூவியபடி திரும்பி ஓடிை ீர்கள்.

அன்று முழுக்க உங்கள் குடிலில் ைான் அமர்ந்திருந்றதன்.

மறுைாள் காநலயில் குடில்முற்ைத்தில் ைடுங்கும் உைலும்
விழிைீர் வழியும் கண்களுமாக வந்து ைின்ைிருந்தீர்கள். ைான்
இைங்கி கவைிறய வந்தறபாது நககநைக் கூப்பியபடி “ைான்
கதாட்ை அநைத்தும் குருதிவடிக்கின்ைை. ைதிப்கபருக்றக
குருதிகயை ஓடுகிைது” என்ைீர்கள். அருகநணந்து “முைிவறர,
அைம் றபாலறவ மைமும் மாற்ைிலாதது. அைத்நதயும்
மைத்நதயும் அந்தந்தத் தருணங்கைில் ைிறுத்தி றைாக்குவதன்
பிநழறய உங்கள் உணர்ச்சிகள். ஒவ்கவான்நையும் தாங்கி
ைின்ைிருக்கும் முடிவிலிநய உணர்ந்தவருக்கு அைமும் மைமும்
ஒரு ைிகழ்வின் இரு முகங்கறை” என்றைன்.

“ஆம், இநத ைீங்கள் எைக்கு முன்கபாருமுநை

நைமிஷாரண்யத்தின் குடிலில் நவத்து கசால்லியிருந்தீர்கள்
என்ைீர்கள். ைான் வருக எை உங்கள் றதாநைத் கதாட்றைன்”
என்ைார் இநைய யாதவர். உதங்கர் “ஆம், ைிநைவுறுகிறைன்.
அந்தக் கணம் ைான் கண்ைகதன்ை?” என்று கூவியபடி எழுந்தார்.
“பிைிகதான்று. றபருரு, அலகிலி. யாதவறர, அது என்ை?” இநைய
யாதவர் புன்ைநகயுைன் “அைியப்படுவது” என்ைார். “அநைத்துச்
கசாற்களுமாைது. கசால் கைந்தது” என்ைார் உதங்கர்.

“பின்ைர் அநத எண்ணி எண்ணி கதாகுத்துக்ககாண்றைன்.

றகாடிறகாடி பாைல்கள் ககாண்ை கபருங்காவியம். அதில்
இைித்து இைித்து கைந்துகசன்றைன். றகாடிறகாடிறகாடி
கசாற்கைால் ஆை றவதம். அதன் இநசயில் ஆழ்ந்றதன். ஒரு
தருணத்தில் அஞ்சி ஆசிரியறர, ஆசிரியறர என்று
கூச்சலிட்றைன். அநைத்து அணிகைிலும் கசாற்கைிலும்
என்நை அநைந்துககாண்டு அலைிறைன். ஒரு
கசால்லிநைகவைி வழியாக கவைிறய வந்துவிழுந்றதன். அது
சாந்தீபைியின் குருைிநல. அலைியபடி குடிலுக்குள்
ஓடிச்கசன்றைன். அங்றக ஆசிரியருக்காை பீைத்தில் அமர்ந்து
ைீங்கள் மாணாக்கர்களுக்கு பாைம் கசால்லிக்ககாண்டிருந்தீர்கள்.”
“ஆம், ைீங்கள்… ைீங்கள் கற்பித்துக்ககாண்டிருந்தது றவதம்.
உங்கள் முகம் றவதவியாசருநையகதைத் றதான்ைியது. ைான்
உங்கள் காலடிகைில் விழுந்து என்நை காத்தருள்க ஆசிரியறர,
ைான் அழிந்து மநையவிருக்கிறைன், என்நை அநணத்து
அருகநமயச் கசய்க என்றைன். அஞ்சற்க எை உங்கள் நக என்
தநலநயத் கதாட்ைது” என்ைார் உதங்கர். பின்ைர் “ஆைால் அது
கைவு. ைான் உங்கள் முன் ைின்ைிருந்றதன். ைீங்கள்
புன்ைநகத்தீர்கள். யாதவறர, என் சித்தம் மயங்குகிைது.
என்னுைன் இருங்கள் என்றைன். ஆம் என்ைீர்கள். அநைத்துப்
பாநலயிலும் ைீகரை வருக ஆசிரியறர எை உங்கள் நககநை
பற்ைிக்ககாண்றைன். ஆம் என்று என்நை
அநணத்துக்ககாண்டீர்கள்” என்ைார்.

இநைய யாதவர் “பிைககாருமுநை ைான் உங்களுக்கு ைீருைன்

வந்றதன். துவாரநகயின் பாநதயில் கபரும்பாநல ைிலத்தில்
ைீங்கள் தைித்து வழிதவைியறபாது” என்ைார். உதங்கர்
திநகப்புைன் றைாக்கிக்ககாண்டு அமர்ந்திருந்தார். அவர் இநைய
யாதவரிைம் உநரயாைவில்நல, அவ்விழிகைினூைாக
எண்ணங்கள் தன்னுள் புகுகின்ைை எை மயங்கிைார்.
“கணிக்கும்றதாறும் திநசகள் மயங்க, கசல்லும்றதாறும்
பாநதகள் பின்ைி விரிய, கூவிய குரல் முடிவிலா விரிவில்
ஓநசயின்நம என்ைாக கசன்றுககாண்டிருந்தீர்கள். எங்கும் ஒரு
இநலைிழல்கூை இல்நல. கவய்றயான் விரிந்த
மணல்கவைியில் அைகலழுந்தது. விைாய்ககாண்டு ைாைீட்டி
முதுகு வநைய விழுந்தும் எழுந்தும் கசன்ைீர்கள்.”

“ைீர் ைீர்!” எை உங்கள் உள்ைம் ஓலமிட்ைது. உதடுகள் உலர்ந்து

ஒட்டியிருந்தை. “வாைறம அைிககாள்க. மண்றண கைிவுகூர்க.
ைான் இைந்துககாண்டிருக்கிறைன்” என்று அரற்ைிை ீர்கள்.
கால்தைர்ந்து விழுந்து எழ முடியாமலாைறபாது என்
கசாற்ககாநைநய ைிநைவுகூர்ந்தீர்கள். “யாதவறர, ைீகரன்று
வருக!” என்று கூவிை ீர்கள். அப்றபாது காைல் அநலந்த
பாநலவிரிவின் கதாநலவான் றகாட்டில் ஒரு
கைைிைிழலநசநவ கண்டீர்கள். அணுகிவந்தவன் ஒரு பாநல
றவைன். அவநைச் சூழ்ந்து வந்தை எட்டு றவட்நைைாய்கள்.

அவன் உங்கநை அணுகி குைிந்து றைாக்கிைான். அவன்

வியர்நவச்கசாட்டுகள் உங்கள் கைற்ைிறமல் விழுந்தை.
இநமகள் அதிர, விழிைீர் கசிய றமறல றைாக்கிை ீர்கள். உங்கள்
ைாநவ றைாக்கியபின் அவன் தன் மாட்டுத்றதால் ைீர்ப்நபநய
எடுத்தான். றவட்நைக்குருதியும் றசறும் கலந்த ைீர் அதற்குள்
இருந்தது. அநத உங்கள் ைாவுக்கு அவன் சரித்தான். ஒரு
நகநய ஊன்ைி ஒருக்கைித்து எழுந்து “விலகு, காட்ைாைறை!
உன் இழிைீருண்டு உயிர்வாழ விநழயவில்நல ைான்”
என்ைீர்கள். அக்கணறம மயங்கி விட்டீர்கள்.

அவன் சற்றுறைரம் றைாக்கி ைின்ைிருந்தான். பின்ைர் தன்

ைாய்கைிைம் சீழ்க்நகயால் ஆநணயிட்ைான். அநவ எட்டுத்
திநசகளுக்கும் பாய்ந்தை. மிக அப்பால் துநணவருைன்
கசன்றுககாண்டிருந்த வணிககைாருவநைச் கசன்று கவ்வி
குநரத்தது ஒரு ைாய். அவன் அந்ைாயின் அநழப்நப ஏற்று
உங்கநை அணுகிவந்தான். றவைன் உங்கநை
வணிகர்குழுவிைம் ஒப்பநைத்துவிட்டு அகன்ைான்.
அவைிைமிருந்த ைீநர அருந்தி ைீங்கள் உயிர்பிநழத்தீர்கள்.

அந்த ைீர் றதநைவிை இைிநம ககாண்டிருந்தது. ஒவ்கவாரு

துைியிலும் முழுதுைலும் தித்தித்தது. கண்விழித்ததும்
அவ்வணிகைின் நககநை பற்ைிக்ககாண்டு விழிைீர் வடித்தீர்கள்.
அக்குடுநவநய வாங்கி அதிலிருந்த கதைிந்த ைீநர
துைித்துைிகயை அருந்திை ீர்கள். ஒரு கசாட்டு மணலில்
உதிர்ந்தறபாது உைம்பதைிை ீர்கள். தீர்ந்துவிைக்கூைாகதன்று
உைறை மூடிவிட்டீர்கள். அக்குடுநவநய அநசத்து அநசத்து
அவ்கவாலிநய இநசகயைக் றகட்டு மகிழ்ந்தீர்கள். ைீரின்
ஆயிரம் கபயர்கநை கசால்லிச் கசால்லி கதய்வகமை
வழுத்திை ீர்கள். ைீநர வழுத்தும் கசய்யுட்கநை ைிநைவுகூர்ந்து
அரற்ைிக்ககாண்டீர்கள். பிைர் ககாள்ைலாகாகதன்று மார்புைன்
தழுவிக்ககாண்டு உைங்கிை ீர்கள். துயிலில் ைீலைீர் கபருகிய
ஏரிகயான்ைில் விழுந்து மூழ்கி எழுந்து திநைத்தீர்கள்.

பின்ைர் அவ்வணிகக் குழுவுைன் இநணந்து துவாரநகக்கு

என்நைக் காண வந்தீர்கள். என்நைக் கண்ைதுறம
பாய்ந்துவந்து நகைீட்டி “யாதவறர, ைீர் கசான்ை கசால்நல
காக்கவில்நல. என் பாநலயில் ைீருைன் வரவில்நல”
என்ைீர்கள். “உதங்கறர, இருமுநையும் ைாறை ைீநர
அனுப்பிறைன். முதல்முநை எட்டு வசுக்களுைன் இந்திரன்
வந்தான். அவன் கலத்தில் இருந்தது விண்ணின் அமுது.
ைீங்கள் அநத மறுதலித்தீர்கள். எைறவ மறுமுநை றசாமன்
மதுவுைன் வந்தான். அநத அருந்திறய உயிர் ககாண்டீர்கள்”
என்றைன்.

“ஆம், அது றசாம மதுவின் இைிநம” என்ைீர்கள். பின்ைர்

சிைத்துைன் விழிதூக்கி “குருதியும் றசறுமாகத்தான் அமுது
எைக்கு அைிக்கப்பைறவண்டுமா?” என்று றகட்டீர்கள். “அது
விண்ணிலிருந்து வருவது. என்றும் அவ்வாறை இருந்துள்ைது.
மண்ணில் ஊறுவது றசாமறம” என்றைன். என்நை
றைாக்கிக்ககாண்டு ைின்ைறபாது உங்கள் விழிகள் ஒைிககாள்ை
உதடுகள் ைடுங்குவநத கண்றைன். “அது பூமியுள் புகுந்து
உயிர்கநை தன் ஆற்ைலால் தாங்குகிைது. சாகைன்ைாகி
றசாமகமை ஊைி அநைத்துப் பசுநமகநையும் வைர்க்கிைது”
என்றைன். “ஆம்” என்று தநலயநசத்தீர்கள்.

உதங்கர் விழித்துக்ககாண்டு சுற்ைி ைின்ைவர்கநை பார்த்தார்.

அவர்கள் ஒவ்கவாருவரும் விழித்துக்ககாள்வநதக் கண்ைபின்
திடுக்கிட்டு ைாகத்நத றைாக்கிைார். ஒரு சிறு ைிழல்புள்ைியாக
அது மண்ணில் பதிந்திருந்தது. றைாக்க றைாக்கச் சிைிதாகி
மநைந்தது. “குருதிநயயும் றசற்நையும் அருந்தும்
கபருவிைாநய அநைவறத கற்ைல் என்று உணர்ந்றதன்,
யாதவறர. விநைககாடுங்கள்” என்று நககூப்பியபடி
எழுந்துககாண்ைார். “ைன்று, கதாைர்க!” எை இநைய யாதவர்
வாழ்த்திைார். முைிவர்கள் நககூப்பி வணங்கி இநைய
யாதவரிைம் விநைகபற்ைைர்.

இமைக்கணம் - 45
பகுதி பதிம ொன்று : முழுமை

நைமிஷாரண்யத்திற்கு கவைிறய வந்த யமன் ஒவ்கவாரு

அடிக்கும் ைின்று மூச்சிநரத்து மரங்கநை பற்ைிக்ககாண்டு
ைைந்தார். கதன்றமற்கு ஆலயமுகப்நப அநைந்ததும் ைிலத்தில்
அமர்ந்து நககநை ஊன்ைிக்ககாண்ைார். அவநர அணுகிய
காலைாகிய ஓங்காரன் “அரறச, இைி ஆநண என்ை?” என்ைான்.
ீ யமன் “என் கசாற்கைநைத்தும்
சலிப்புைன் நகநய வசி
முடிந்துவிட்ைை என்னும் ைிநலநய அைிகிறைன். இைி ைான்
அைியறவா, உணரறவா ஏதுமில்நல” என்ைார்.

“அவ்வண்ணகமன்ைால் ைாம் கிைம்பலாறம?” என்ைான்

ஓங்காரன். சீற்ைத்துைன் தநலதூக்கி றைாக்கி “அல்ல.
கசால்லவிந்து என் அகம் ஒழிந்திருந்தால் என் உைல் ஏன்
இத்தநை எநைககாண்டிருக்கிைது? ஏன் ைான் கநைத்துச்
சரிகிறைன்?” என்ைார் யமன். ஓங்காரன் “ஆம், அநதறய ைானும்
எண்ணிறைன். விைா ஒழிந்தவர்கள் விடுதநல கபறுகிைார்கள்.
விநைகயன்பது தநையறுத்தறல” என்ைான்.

“ைான் அைிந்தாகறவண்டிய ஒன்று எஞ்சியிருக்கிைது. இதுவநர

அைிந்த அநைத்நதயும் தன்னுள் அைக்கியது. அநத அைிந்தால்
இநவகயநதயும் அைியறவண்டியதில்நல.
இநவயநைத்நதயும் அைிந்தால் மட்டுறம அநத கசன்ைநைய
முடியும்” என்ைார் யமன். “அநத என்ைிைமிருந்து மநைப்பது
யார்? இநைய யாதவைா? அவநை ைாடிவருபவர்கைா? அல்லது
ைாறைதாைா?” ஓங்காரன் “அரறச, இதுவநர கலம்றைாக்கிறய
இைப்பட்ைது” என்ைான்.

யமன் “ஆம், காலர்கள் அநைவரும் என்ைருறக வருக!”

என்ைார். ஒன்ைிலிருந்து ஒருறகாடி நூைாயிரம்றகாடி எைப்
கபருகும் காலவடிவர்கள் அவநரச் சூழ்ந்து ைிழல்ககைை
பரவிைர். “கசல்க, இப்புவியில் வாழும் அநைத்து
மானுைநரயும் அகம்புகுந்து றைாக்குக! இத்தருணத்தில் இநைய
யாதவநை சந்தித்றதயாகறவண்டும் என்று
கவம்பிக்ககாண்டிருப்பவர் யார் என்று றைாக்குக!
சந்திக்கவில்நல என்ைால் உயிர்துைக்கும் உச்சத்தில்,
பிைிகதான்று இப்புவியில் இல்நல என்னும் குவிதலுைன்
இருப்பவர்கள். அவர்கைாகி ைான் கசல்றவன். விநரக!”

“ஆைால் இதுவநர இங்கு வந்தவர்கள் றகட்காத விைாநவ

அவர்கள் ககாண்டிருக்கறவண்டும். இதுவநர வந்தவர்கள்
றகட்ைவற்றுக்குறமல் அவர்கள் விைா ககாண்டிருக்கறவண்டும்”
என்று யமன் கசான்ைார். விமுநக என்னும் காலநக “அநத
காலத்தூதர் எவ்வண்ணம் அைியலாகும், அரறச?” என்ைாள்.
“உள்ைத்திலுள்ைநத உைல் காட்டும். உச்சம்ககாண்ை விைா
என்பது ைாண் வில்நல எை அவ்வுைநல வநைத்திருக்கும்”
என்ைார் யமன். “இங்கு வந்த அநைவரும் அவர்கள் அநைந்த
வலியாறலறய அநையாைம் காணப்பட்ைைர். வலிநயத் றதடிச்
கசல்க!”

அவர்கள் கசன்று மீ ண்ைைர். ஓநசயின்ைி வணங்கி ைின்ைைர்.

“என்ை?” என்று யமன் றகட்ைார். “கபாறுத்தருள்க அரறச, ைீங்கள்
குைிப்பிட்ைவண்ணம் இப்புவியில் இக்கணத்தில் எவருமில்நல”
என்ைான் தநலநமக் காலைாகிய திரிகாலன். “இன்று
பாரதவர்ஷத்தில் பல இலக்கம் மானுைர் அவநைறய
எண்ணிக்ககாண்டிருக்கிைார்கள். பல்லாயிரம் விழிகள்
துயிலாமல் அவன் ைிநைவில் ைிநலககாண்டிருக்கின்ைை.
விழிைீர் வடிக்கின்ைை சில. கைஞ்சுநலய மூச்கசைிகின்ைை சில.
ஆைால் அநவ விைவுவை அநைத்தும்
கசால்லப்பட்டுவிட்ைவற்றுள் அைங்கும். அப்பாகலழும்
விைாவுைன் எவருமில்நல.”

“மீ ண்டும் கசல்க… எைிறயார், றைாயுற்றைார், பித்தர், றபயர் எை

ஒருவர் எஞ்சாமல் அவநை எண்ணுறவார் அநைவநரயும்
கதாட்டுவருக” என்று யமன் கூவிைார். மீ ண்டு வந்த காலர்கள்
தநலவணங்கி ைிற்க திரிகாலன் “மீ ண்டும் அதுறவ எங்கள்
கசால், அரறச. அவ்வண்ணம் எவருமில்நல” என்ைான். “கசல்க,
இைநமந்தர், முநலச்சுநவ மாைாக் குழவியர் எை அநைத்து
மானுைநரயும் கதாட்டு மீ ள்க!” என்ைார். அவர்கள் திரும்பி
வந்து அநதறய கசால்ல மநலத்து சிைிது றைரம் றைாக்கியபின்
அவர்கநை கசல்லும்படி நகயநசத்துவிட்டு தநசகைநைத்தும்
றசார்வுற்று தைர அங்றகறய படுத்தார்.
அகறல ைின்று றைாக்கிய திரிகாலன் அநணந்து வணங்கி “ைாம்
மீ ள்வதன்ைி றவறுவழியில்நல, அரறச” என்ைான். “ைான் வந்த
பணி முடிவநையாது மீ ள்வதில்நல. காலத்தின் உரிநமயாைன்
ைான். ஆைால் றகள்விகைால் சுநமககாண்ை காலம் எைக்கு
ைஞ்சு. இல்நல, ைான் இங்கிருந்து எழப்றபாவதில்நல…” என்று
யமன் கசான்ைார். அவர்கள் வணங்கி அப்பால் விலகிைர்.
அங்றக ைின்ைபடி ஐயமும் துயரமும் ககாண்டு றைாக்கிைர்.

திரிகாலன் கசன்று கசால்ல சற்றுறைரத்தில் யமைின்

உைன்பிைந்தாள் யமி அங்றக றதான்ைிைாள். யமைின் அருறக
அமர்ந்து “மூத்தவறர, இங்கு இவ்வண்ணம் காத்திருப்பதில்
கபாருைில்நல. அங்கு றபார் சூழ்ந்துககாண்டிருக்கிைது. அவன்
கைடுைாட்கள் அங்கிருக்கமாட்ைான்” என்ைாள். “என் காலத்நத
என்ைால் விரும்பியபடி மாற்ைிக்ககாள்ைமுடியும் எை ைீ
அைிவாய்” என்ைார் யமன். “ஆமாம், ஆைால் முடிவிலிநய
இங்றக கணகமைச் சுருக்கி அநமந்திருப்பது அைிவுநைநம
அல்ல” என்ைாள்.

சிைத்துைன் எழுந்த யமன் “கசல்க, உன் கசாற்கநைக் றகட்க

ைான் சித்தமாக இல்நல!” என்று கூவிைார். அவநர
சிைம்ககாள்ைச் கசய்யறவ அநத அவள் றகட்டிருந்தாள். சிைம்
அநசநவ உருவாக்குகிைது. அநமந்த கபாருநைவிை அநசயும்
கபாருநை ைகர்த்துவறத எைிது. யமி புன்ைநகயுைன் “ைீங்கள்
கசல்லும் இந்த வழி முற்ைாக மூடிவிட்டிருக்கிைது என்ைால்
பிைிகதாரு வழிநய ைாடுவதல்லவா ைன்று?” என்ைாள்.

யமன் விழிசுருக்கி றைாக்க அவள் ையக்கும் புன்ைநகயுைன்

கமன்குரலில் “இது முடிவுற்ைகதன்ைால் றைர் எதிராை
வழிகநை ைாடுக! இத்தருணத்தில் எவர் இநைய யாதவநை
முற்ைாக கவறுக்கிைாறரா, எவர் சிைமும் கசப்பும்
உச்சம்ககாள்ை எரிந்துககாண்டிருக்கிைாறரா அவராகிச் கசன்று
விைவுக!” என்ைாள் யமி. யமன் கசப்புைன் புன்ைநகத்து “ைீ
எநதயும் புரிந்துககாள்ைவில்நல. இங்கு இதுவநர
வந்தவர்கைில் ஒருவர் தவிர பிை அநைவருறம விருப்பும்
கவறுப்பும் இரு பக்கமும் இநணைிநலயில் இருக்க அந்த
முநையில் ைின்ைபடி அவைிைம் விைவியவர்கள்தான்” என்ைார்.

யமி “ஆம், அவ்வாறுதான் இருக்கவியலும்” என்ைாள். பின்ைர்

“இன்கைாரு றைர்எதிர் றகாணமும் உள்ைது” என்ைாள். “கசால்”
என்பதுறபால யமன் நகயநசத்தார். “அவநைச் சந்திக்க
விநழபவர்கநை இதுவநர றதடிை ீர்கள். அவன் சந்திக்க
விநழபவர்கநை றதைலாறம?” என்ைாள். யமன் எரிச்சலுைன்
“என்ை கசால்கிைாய்? அவைிைம் விைவ விரும்புபவர்கநைறய
றதடுகிறைன். அநவ என் விைாக்கைாக அநமயறவண்டும்
என்பதைால்” என்ைார்.

“ஆைால் ைீங்கள் கபறுவது அவனுநைய மறுகமாழிகநை”

என்ைாள் யமி. “இன்னும் அவைிைம் மறுகமாழிகள்
எஞ்சியிருக்கலாம். அவற்நைச் கசால்ல அவன் ஒருவநர
றதடிக்ககாண்டிருக்கலாம் அல்லவா?” யமன் குழப்பத்துைன்
றைாக்க “றகட்கப்பைாத விைாவுக்காை விநை எை ஒன்று
எஞ்சியிருக்கலாம்” என்று அவள் கதாைர்ந்தாள். “அவற்றுக்காை
றகள்விகளுைன் எவருமில்நல என்ைாலும் அந்த விநைகள்
அவைிைமிருக்கும்.”

யமன் “ஆம்” என்று தநலயநசத்தார். பின்ைர் திரும்பி

திரிகாலநை அநழக்க நகதூக்கிைார். யமி “அவர்கள் அவநை
அணுகவியலாது” என்று தடுத்தாள். “அவநை அணுகுவது
எைக்றக எைிது, மூத்தவறர” என்ைாள். யமன் புருவம் சுருக்கி
றைாக்க அவள் புன்ைநகயுைன் “இைக்கால் ைகத்தில் அம்புபட்டு
உயிர் கைற்ைிப்கபாட்டில் குவிந்திருக்நகயில் அணுகி
அத்துைிநயத் கதாட்டு உதிரச்கசய்பவள் ைான். அவநை
விண்ணுக்குக் ககாண்டுகசல்ல பணிக்கப்பட்ைவள்” என்ைாள்.
யமன் சிரித்து “ஆம், கபண்குரல் றகட்ைாகலாழிய அவன்
உைன்வரமாட்ைான்” என்ைார். “கசல்க!” எை அவள் றதாைில்
தட்டிைார்.

யமி அக்கணறம மநைந்து மீ ண்டும் றதான்ைிைாள். “கசால்க!”

என்று யமன் கசான்ைார். “அவன் ைிநலயழிந்தவைாக
குடில்முற்ைத்தில் உலவிக்ககாண்டிருந்தான். விண்
ைிநைத்திருந்த மீ ன்கநை றைாக்கியபடி சற்றுறைரம் ைின்ைான்.
பின்ைர் நககநை வசி
ீ தைக்றக எை சில
கசால்லிக்ககாண்ைான். மீ ண்டும் விநரவழிந்த காலடிகளுைன்
ைைந்தான். சிைறமா உைக்ககாந்தைிப்றபா எை உைல்
அநசவுகள் காட்டிை” என்ைாள் யமி. “அவன் தன் குடிலுக்குள்
நுநழந்தறபாது சுைர்விைக்கின் ஒைியில் அவனுநைய
ைிழகலை ைான் அவனுக்குப் பின்ைால் றதான்ைிறைன்.”

“அவன் திரும்பியறபாது என்நை கண்ைான். அந்ைிழலின்

அழநகக் கண்டு அவன் வியந்து ைின்ைறபாது ைான்
கபண்ணுருக்ககாண்றைன். அவன் விநழவுககாண்டு
புன்ைநகத்தறபாது அவன் விழிகைினூைாக உள்றை
நுநழந்றதன்” என்ைாள் யமி. “தாமநர இதழ்களுக்குள் வண்டு
எை. அதன் மகரந்த நமயத்நத அநைந்றதன். அம்மலகரை
அங்கிருந்றதன். றகாடிக்றகாடி ஊழிக்காலம் அங்றக இருந்றதன்.
பின்ைர் இங்றக வரறவண்டுகமன்று உணர்ந்து
விழித்துக்ககாண்டு என் சிைநகவிரித்து மீ ண்றைன்.”

யமன் “ஆம், அவன் வியக்கும் கபண்ணழககல்லாம்

அவனுநைய றதாற்ைங்கறை” என்ைார். “அரறச, அவன்
எண்ணிக்ககாண்டிருந்த மைிதநர அைிந்றதன். அவர் கபயர்
சுகர். கதான்நமயாை சுககுலத்தவைாை ஹ்ருதாசிக்கும்
கிருஷ்ண துநவபாயை வியாசருக்கும் நமந்தராகப் பிைந்தவர்.
பிைப்பிறலறய விநழவறுத்து தன்ைிநல ைிநைந்த றயாகியாக
இருந்தார். கற்காமறலறய றவதம் அைிந்து றவதமுடிபு கதைிந்து
கமய்நமயில் கைிந்தநமந்தவர். பிள்நைமுைிவர் எை
அநைவராலும் பாைப்பட்ைவர்.”

“ஆம், அவநர அைிறவன்” என்று யமன் கசான்ைார். யமி

கதாைர்ந்தாள் “விநழறவ ஆநையாகிைது. மிகுவிநழவு அரிய,
அழகிய, கபருநமக்குரிய ஆநை. விநழவு சுருங்குநகயில்
ஆநை சுருங்குகிைது. விநழவற்ை ைிநலயில் ஆநைகள் சுநம.
ஆநைதுைந்து ஆககமல்லாம் புழுதிபடிய, சநைத்திரிகள்
றதாைில் விரிய சுகசாரி மநலயில் அநமந்த சுகவைத்தில்
வாழ்ந்தார் பிள்நைமுைிவர். அங்கிருந்து வைக்றக கசன்று
புலகமுைிவரின் மகள் பீவரிநய மணந்தார். அைகைந்நதயின்
கநரயில் குடிலநமத்து வாழ்ந்தார். அவருக்கு கிருஷ்ணன்,
ககௌரப்பிரபன், ஃபூரி, றதவஸ்ருதன் என்னும் ைான்கு நமந்தர்கள்
பிைந்தைர்.”

“இக்கணத்தில் அவர் என்ை கசய்கிைார்?” என்று யமன் றகட்ைார்.

“மூத்தவறர, அவர் இப்றபாது அத்ரிமநலயின்றமல்
ஏைிக்ககாண்டிருக்கிைார். அவர் நமந்தநரயும் மநைவிநயயும்
விட்டு குடிைீங்கி ைில எல்நலகள் ஏழிநைக் கைந்து
அத்ரிமநலறமல் ஏைத்கதாைங்கி ஏழாண்டுகைாகின்ைை.
நூற்கைட்டு மநலமுடிகநை அவர் கைந்துகசன்ைார். ஒவ்கவாரு
மநலயிலும் அவநர புவிவாழும் நூற்கைட்டு மாநயகள்
எதிர்ககாண்ைை. ஒவ்கவான்நையும் தன் ைிநலகுநலயா
உள்ைத்தால் எதிர்ககாண்டு கைந்துகசன்ைார்.”
“இப்றபாது அவர் அத்ரிமநல உச்சியில் கவிழ்ந்த
தாமநரப்பீைம்றபால் அநமந்த அத்ரிசிருங்கத்நத விழிகைால்
றைாக்கிவிட்ைார். இன்னும் நூறு அடி எடுத்துநவத்தால் அவநர
விண்றைாக்கி ஏந்தும் பீைம் எை அநமந்த அம்மநலமுடிநய
அநைந்துவிடுவார். அங்கு அவநர றைாக்கி முழுநம
விண்ணிலிருந்து ஒரு கபான்முகிகலை இைங்கி
வந்துககாண்டிருக்கிைது. அவர் விண்புகும் தருணத்நத
எதிர்றைாக்கி அந்த மநலறமல் அநமந்த அநைத்துப்
பாநைகளும் புரவியுைல்றபால அதிர்வு ககாண்டிருக்கின்ைை.
பாநைச்சரிவுகைில் படிந்திருந்த கமன்புழுதி ைடுங்கி
அநலயநலகயை கமல்ல சரிகிைது. குழியாநைக் குழிகைில்
பூழி அதிர்ந்து உள்றை சுழல்கிைது. காற்ைில் எரிமணம்
எழுந்துககாண்டிருக்கிைது.”

“விண்ணின் நூற்கைட்டு றதவர்கள் மாநயயின் வடிவாக வந்து

அவநர தடுத்தைர். விநழவின் கதய்வமாகிய காமன் முதலில்
வந்தான். பின் விநழவை அநைத்துக்கும் கதய்வமாகிய
இந்திரன். எட்டு வசுக்களும் கதாைர்ந்து வந்தைர். எவநரயும்
அவர் விழிதவிர்க்கவில்நல. ஆைால் எவநரயும் அவர்
அைிந்திருக்கவுமில்நல. தந்நத வியாசரின் வடிவில் வந்த
புகநழ, அன்நை ஹ்ருதாசியின் வடிவில் வந்த அன்நப,
மநையாட்டி பீவரியின் வடிவில் வந்த காதநல, நமந்தர்
கிருஷ்ணன், ககௌரப்பிரபன், ஃபூரி, றதவஸ்ருதன் எை வந்த
பற்நை. எவநரயும் அவர் முன்பு கண்டிருப்பதாை சாயறல
கவைிப்பைவில்நல. ஆகறவ அவரால் தங்கநை அவரிைம்
காட்ைமுடியவில்நல” என்று யமி கசான்ைாள்.

“இைி அவநர எவரும் தடுக்கவியலாது என்று அைிந்ததும்

இந்திரன் நகயநசக்க விண்ணிலிருந்து றதவர்கள் இழுக்க
உம்பருலகத் றதர் வந்து ைின்ைது. முக்கண்ணன் எை
பரம்கபாருள் அப்றபாது றதான்றுகமை அைிந்தநமயால்
றதவர்கள் றகாடிறகாடி ஒைித்துைிககைை வாைில் ைிநைய
இரவும் பகலுமில்லாமல் வாைம் சுைர்ககாண்டிருந்தது.
மண்ணுக்குள் எரிகைல் ககாந்தைித்தது. அதன் அநலகள் வந்து
அநைந்தநமயால் ஆழ்ந்திைங்கிய பாநைகைின் றவர்கள்
கவம்நமககாண்டு கசங்கைல் எை பழுத்தை. அரறச, இது
தாங்கள் அங்கு றதான்ைறவண்டிய தருணம்.”

யமன் கரிய உருக்ககாண்கைழுந்து இருகைருநம றமல் ஏைி

அத்ரிசிருங்கத்தில் சுகர் முன் றதான்ைிைார். “மாமுைிவறர,
உங்கநை அநழத்துச்கசல்ல வந்தவன் ைான். கீ ழுலகுகநை
ஆளும் கதன்திநசத்றதவைாகிய யமன் ைான்” என்ைார். சுகர்
அவநர றைாக்கிைாலும் றைாக்கிக்ககாள்ைவில்நல. இயல்பாை
அடி நவப்புைன் கைந்துகசன்ைார். ஒவ்கவாரு அடியும் ஓர்
ஊழ்ககமை.

“ைீங்கள் இக்கணம் முதல் என் வைத்தால்

கட்ைப்பட்டிருக்கிைீர்கள். உங்கள் காலத்நத முதலில்
கட்டுகிறைன். உங்கள் விழிப்பைிநவ கைவால் கட்டுறவன்.
கைநவ ஆழ்ைிநலயால். ஆழ்ைிநலநய துரியத்தால்.
துரியத்நதச் சுருட்டி ஒரு துைிகயன்ைாக்கி என் சுட்டுவிரலில்
ஏந்திக்ககாள்றவன். இருப்பு என் நகயில் ஒரு திவநலகயை
ைின்று ஒைிைடுங்கும். அது உதிராமல் கதன்னுலகு வநர
வந்தாகறவண்டும்…” என்று யமன் கசான்ைார். அவர் யமநை
காணாமல் றைாக்கிக்ககாண்டிருந்தார். தான் அங்கு இல்நலறயா
என்னும் திநகப்நப யமன் அநைந்தார்.
சிைம் ககாண்டு எழுந்து கருமுகிகலை வாைைாவிச் சூழ்ந்து
இடிறயாநச எழுப்பிைார். “ைான் இைப்பு. ைான் காலம். ைான்
உயிர்கநை ககால்பவன். கபாருட்கநை றதய்வுைச் கசய்பவன்.
மானுைைின் விநழவிலும் அன்பிலும் அச்சத்திலும்
திகழ்பவன்.” ைிலத்நத ஓங்கி அநைந்தறபாது கற்கள் உருண்டு
இடிகயாலித்கதாைர் எழுந்தது. “அணுகவைத் திரள்நகயிறலறய
உயிர் என்நை அைிந்துககாள்கிைது. கருவநைக்குள்றைறய
மானுைன் என்நை பார்த்துவிடுகிைான். ைீ என்நை அைிவாய்!”

யமநை றைாக்காது கசன்ை அவநரச் சூழ்ந்து பல்லாயிரம்

நககள் சுழன்று அநலயடிக்க யமன் ஆர்ப்பரித்தார். “ைீ என்நை
அைிவாய். ைீ என்நை ஏமாற்ை முடியாது. என்நை
அைியாமலிருக்க முடியாது. றைாக்குக என்நை! றைாக்குக!
றைாக்குக! றைாக்குக!” புழுதிப்புயலாக சுழித்து கமல்ல
அைங்கிைார். அவர் எநதயும் அைியாமல் ைைந்துககாண்டிருக்க
கமல்லிய காற்கைை ஆகி அவர் காதில் கசான்ைார் “ைான்
பூநசகளுக்குள் காலவுணர்வாக நுநழகிறைன்.
றவள்வியினூைாக பசிவிைாய் எை ஊடுருவுகிறைன்.
தவத்தினுள் தன்னுணர்கவை வந்து ைிற்பவன் ைாறை. என்நை
அைியாதவர் எவருமில்நல.”

அவர் யமநை அைியவில்நல. கசயலற்று நக தாழ ைின்ைார்

யமன். பின்ைர் கமல்லிய சருகநசவாக மாைிைார். மீ ண்டு
அருறக ைின்ைிருந்த யமியிைம் “அவர் என்நை அைியவில்நல.
ஒரு கணறமனும் என்நை அைியாமல் அவர் உள்ைத்திற்குள்
ைான் நுநழய முடியாது” என்ைார். “என் விழிகநை அவர்
றைாக்கறவண்டும். அன்ைி ஒரு கணறமனும் என்நை
எண்ணறவண்டும். எண்ணமற்ை சிலிர்ப்பாக ைான் அவருள்
ைிகழ்ந்தால்கூைப் றபாதும்” என்ைார். அவள் “ைீங்கள் அவைாகச்
கசன்று ைிற்கலாம்” என்ைாள். “அவைாகவா?” என்ைார் யமன்.
“ஆம், அவ்வுருவில்” என்ைாள்.

யமன் “றவகைந்த உருவுக்கும் அவர் விழி அைிக்கவில்நல

எனும்றபாது…” எை தயங்க யமி “இக்கணம் அவன் அவநர
எண்ணுகிைான். அதுறவ அவநை அவர் எண்ணறவண்டும்
என்பதற்காை அடிப்பநை” என்ைாள். “ஆம்” எை தநலயநசத்த
யமன் சுகர் ைைந்துகசன்ை பாநதயில் ஒரு மயிற்பீலியாக
கிைந்தார். அவர் அநத அணுகியறபாது காற்ைில்
பீலியுநலந்தார். சுகரின் விழிகள் அநத றைாக்காமல், கால்கள்
தயங்காமல் கைந்துகசன்ைை. ஆைால் அவர் கமல்லிய
இைிநம ஒன்நை தன்னுள் அநைந்தார். அக்கணம் யமன்
அவருள் குடிறயைி மீ ண்ைார்.

திநகத்து அமர்ந்திருந்த யமைிைம் யமி “மூத்தவறர,

கசன்றுமீ ண்டீர்கைா?” என்ைாள். அவர் அவள் குரநல
அைியவில்நல. “மூத்தவறர…” எை அவள் உலுக்கியறபாது
விழித்துக்ககாண்டு “ஆம்” என்ைார். “ைீங்கள் அவர் உருவில்
இநைய யாதவநை அணுகலாம்” என்ைாள் யமி. “ஆைால் ைான்
எநதயும் அநையவில்நல. கசல்வதற்கு
முன்பிருந்ததுறபாலறவ அப்படிறய எஞ்சுகிறைன். அங்றக
ஒன்றுறம இல்நல” என்ைார் யமன். “ஒன்றுறம இல்நல.
முற்கைாழிந்த கலம். விந்நததான். மானுை அகம்
அவ்வண்ணம் ஆகக்கூடுமா என்ை?”

யமி “ைீங்கள் முற்ைவிந்த முைிவகராருவரின் இறுதிக்கணத்நத

கசன்றுகதாட்டு வந்திருக்கிைீர், மூத்தவறர” என்ைாள். “ஆம்.
ஆைால் மானுை உள்ைம் கதய்வங்களும் அஞ்சித் திநகக்கும்
சுழல்வழிப் பாநத. நுநழவை அநைத்தும் அங்குள்ை
அநைத்துைனும் இநணந்துககாள்கின்ைை. ஒவ்கவான்றும்
பிைிநத முடிவிலாது வைர்க்கின்ைை. ஒன்நை பிைிதால்
மட்டுறம றைாக்கமுடியும். றைாக்குவதும் றைாக்கப்படுவதும்
றைாக்கால் உருமாைிவிடுகின்ைை. மாறுவது மாறுவதற்கு
முந்நதய ைிநல அநைத்நதயும் அவ்வண்ணறம
எஞ்சவிடுகிைது. மநைந்தது இருந்த தைம் மநைந்தகதன்றை
ைின்ைிருக்கிைது.”

“விநழவு அன்கபன்று, அன்பு வஞ்சகமன்று, வஞ்சம்

ைிமிர்கவன்று, ைிமிர்வு தைிநம என்று, தைிநம துயகரன்று, துயர்
சிைகமன்று, சிைம் காழ்ப்கபன்று, காழ்ப்பு கைிப்கபன்று, கைிப்பு
அழககன்று, அழகு இைிநம என்று, இைிநம அன்கபன்று
முடிவிலாது மாறும் அப்கபருகவைியில் எதற்கும்
எப்கபாருளும் இல்நல. அதன் அக்கணம் மட்டுறம அது” என்று
யமன் கசான்ைார். “அதற்குள் ஒன்றுமில்நல என்ைால்
இக்கடுகவைிறய ஒழிந்துவிட்ைகதன்று கபாருள். றகாள்களும்
மீ ன்களும் பால்வழிகளும் புைவிகளும் அழிந்துவிட்ைை என்று
கபாருள்.”

“ஒரு மானுை உள்ைத்துள் அது இயல்வறத என்ைால் இங்றக

எண்திநசக் காவலர் எதற்கு? பாதாை ைாகங்களும் விண்ணகத்
றதவர்களும் கபருகியிருப்பது எதற்கு? மூன்று
கதய்வங்களுக்கும் மூன்று அன்நையருக்கும் முழுமுதலுக்கும்
என்ை கபாருள்?” என்று யமன் றகட்ைார். யமி “அநதத்தான்
ைீங்கள் அைியறவண்டுறமா இைி?” என்ைாள். யமன் அவநை
விழித்து றைாக்க “மூத்தவறர, அவகரைச் கசன்று ைில்லுங்கள்.
அவராகும்றபாது ைீங்கள் இதுவநர அைியாத ஒருவராவர்கள்”
ீ
என்ைாள்.

“ைான் அஞ்சுகிறைன், இநையவறை” என்று யமன் கசான்ைார்.

“கவறுநமயின் கபருகவைி. ைான் அங்கிருந்து
மீ ைமுடியாமலாகலாம்.” யமி “இல்நல மூத்தவறர,
உங்களுக்காக அவருநைய கசால் கூைப்படும். அச்கசால்
உங்கைிைம் எஞ்சியிருக்கும். அநத பற்ைிக்ககாண்டு ைீங்கள்
கவைிவந்துவிைமுடியும்” என்ைாள். யமன் ‘ஆம்” என்று
கபருமூச்சுவிட்ைார். “மூத்தவறர, அவர் கசால்லவிருக்கும்
அச்கசால் அநமய ஒழிந்த கடுகவைிகயை அத்தநை கபரிய
கலம் றதநவறபாலும்” என்ைாள்.

இமைக்கணம் - 46

இநைய யாதவர் உள்ளுணர்வால் அநழக்கப்பட்டு கதநவத்

திைந்து கவைிறய வந்தறபாது அங்றக சுகர்
ைின்றுககாண்டிருப்பநத கண்ைார். மண்படிந்த கமலிந்த
ஆநையற்ை சிற்றுைல் புதிதாக அகழ்ந்கதடுக்கப்பட்ை
கிழங்குறபால் ைறுமணம் ககாண்டிருந்தது. சநைத்திரிகள்
றதாைில் பரவியிருந்தை. இரு நககளும் கதாநைகதாட்டு
கதாங்கிை. இைங்குழவிகளுக்குரிய கதைிந்த கண்களுைன்
அவர் ைின்ைார். சில கணங்கள் அவநர றைாக்கியபடி ைின்ை
இநைய யாதவர் நககூப்பியபடி இைங்கிச் கசன்று அவர்
கால்கைில் தநலநவத்து வணங்கிைார்.

அவர் வணங்குவநத சுகர் அைியவில்நல எைத் றதான்ைியது.

வாழ்த்றதா தநலகதாடுநகறயா ைிகழவில்நல. ஆைால்
பாற்பல்குழவி எை அழகிய புன்ைநக ஒன்று அவர் முகத்தில்
விரிந்தது. “தங்கள் வருநகயால் ைிநைவுற்றைன், முைிவறர”
என்ைார் இநைய யாதவர். “சற்று முன்ைர்தான் தங்கநை
எண்ணிக்ககாண்டிருந்றதன். தங்கைிைமன்ைி பிைரிைம்
கசால்லமுடியாத கசாற்கள் ககாண்டிருக்கிறைன். என்
விநழறவ தங்கநை இங்றக வரச்கசய்தது என்று
உணர்கிறைன்.”

என்றுமுை மானுை விநழகவன்பது இறுதிைிநல எய்துவது.

அந்ைிநலக்குப் பின் விைாக்கள் இல்நல. விநைகைில்
முதன்நமயாைது ஆழிச்சுழல் எை விைாக்கநை முற்ைாக
விழுங்குவறத. அநத கசன்ைநையாமல் எச்கசால்லுசாவலும்
ைிநைவநைவதில்நல. கசால்லிச் கசால்லிச் கசன்ைநைந்த
முநையில் இறுதிச் கசால்லின்நமயுைன் ைின்றுள்றைன். அநத
ைீங்கறை றகட்கமுடியும்.

அைிந்தைிந்து கசல்லும் அைிவின் எல்நல எது? அைிவு

ஆதகலன்ைாகி ைிநையும் இைம் எது? அது ஒவ்கவாரு
அைிவிலும் ஒரு துைிறயனும் இருக்கும். அது விடுதநல
என்ைால் ஒவ்கவாரு அைிவும் விடுதநல. அது இன்நம
என்ைால் ஒவ்கவாரு அைிவும் இன்நம. அது
பிைிகதான்ைிலாநம என்ைால் ஒவ்கவாரு அைிவும் அதுறவ.

அைிவாைல் ஒவ்கவான்றும் அங்கு கசன்றுறசரும் பயணத்தின்

ைிநலகறை. அைிவிப்றபார் அைிந்துககாண்டிருப்றபார்
அைிந்தநமறவார் அநைவரும் அம்முழுநமநய
அநைந்தவரின் பிைிதுருக்கறை. அத்தநகறயார் யார்?
எவ்வண்ணமிருப்பர்? முைிவறர, அத்தநை அைிதல்களும்
அவரால்தான் கபாருள்ககாள்கின்ைை. அைிகவன்று இங்றக
ைிகழ்வை அநைத்துக்கும் அவறர அடிப்பநைகயை அநமகிைார்.

அத்தநகய ஒருவர் முன் என் கசாற்களுைன் ைின்ைிருக்க

விநழந்றதன். என் ஒவ்கவாரு கசால்லும் இறுதியில் எப்படி
எஞ்சுகமன்று அைிய. கசால்லுதிர்ந்து ைான் எப்படி எஞ்சுறவன்
என்று உணர. முைிவறர, ைான் ககாண்ைநவ கமய்யா எை
ைாறை காண. என் கசாற்கைநைத்துக்கும் விழிக்கூகைை ஒரு
சான்று.

சுகர் மறுகமாழி கசால்லாமல் ைின்ைார். “அமர்க, முைிவறர!”

என்ைார் இநைய யாதவர். எவரிைகமன்ைில்லாமல் “ஓர் அடி
எஞ்சியிருக்கிைது” என்ைார் சுகர். “ஆம், ஒறர அடி கதாநலவு.
ஓர் இநமக்கணம். அந்தத் துைியில் மட்டுறம
கசால்லப்பைறவண்டியநவ இநவ. இன்று புவியில் ைீங்கள்
மட்டுறம அங்றக ைின்ைிருக்கிைீர்கள்” என்று இநைய யாதவர்
கசான்ைார். சுகர் அச்கசாற்கநை றகட்கவில்நல. இைிய கைவு
ைீர்த்துைியில் கவயிலநல எை ஒைிவிடும் விழிகளுைன்
ைின்ைார்.

இநைய யாதவர் அவநர றைாக்கி சிற்ைநசவின்

துைிகயான்நை காட்டிைார். அக்கணத்தில் கவைி சுழன்று
திரும்ப விண்றமவிய றபருருக்ககாண்டு ைின்ைார். அவர்
தநலநயச் சூழ்ந்து றகாள்கள் பைந்தை. விரிந்த கருங்குழல்
கபருக்குகைில் றகாடிறகாடி விண்மீ ன்கள் சுைரிநமத்தை.
ஒைிகபற்ை முகில்ககைை அவர் ஆநைகள் விரிந்திருந்தை.
அவர் அணிகலன்கள் மின் என்றும் மலர் என்றும் ஒைிவிட்ைை.

அத்ரிமநலமுடி றைாக்கிய பாநதயில் கசன்றுககாண்டிருந்த

சுகரின் முன்ைால் எழுந்த விண்ணுரு நூைாயிரம்றகாடி
இடிககைை எழுந்த கபருங்குரலில் கசான்ைது “ைாறை ைீ!”
திநசகள் அச்கசாற்கநை றகாடிறகாடிறகாடி எை எதிகராலி
கசய்தை. குன்ைாது கசன்ை அந்த ஓநச முன்பு
றகாடிறகாடிறகாடி முநை அவ்வாறு எழுந்து குநையாது
கபருகாது திநசகைின் எல்நலயின்நமயில்
கசன்றுககாண்டிருந்த ஓநசகநை கதாைர்ந்தது.
அவ்கவாலியநலகைாக விரிந்தது முடிவிலா மாமலர்.
“ைாறை மாகபரும் அரசமரம். வாைில் றவர்விரித்து மண்ணில்
கிநையும் விழுதும் இநலயும் தைிரும் மலரும் மகரந்தமும்
பரப்பி ைின்ைிருக்கிறைன்” என்று வியகைாலி முழங்கியது.
“அழகிய மரம், அழிவிலாப் கபருமரம். இங்கு ைான் தநழத்ததன்
றபரருளுக்கு கணம் றகாடி றவள்விகைால் உயிர்க்குலங்கள்
ைன்ைி கூறுகின்ைை. ஆைால் இநத றவருைன் கவட்டி
வழ்த்தாதவன்
ீ மறுகாலடி நவப்பதில்நல. அைிக, இறுதி
ைிழநலயும் இழந்தவன் மீ றத வான் எழுகிைது!”

விந்நதயால் விரிந்த குழந்நதவிழிகளுைன் சுகர் முன்ைால்

ைைந்தார். அச்சுறுத்தும் பநைக்கலங்கள் ஏந்திய பலறகாடி
நககள் விரிந்து தடுக்க விண்ணைந்த றபருரு கூைியது
“இவ்கவல்நலநய மானுைகரை அநமந்து எவரும்
கைக்கவியலாது. கருவிறலறய கமய்நம அைிந்தீர். காமமும்
வஞ்சமும் விநழவும் உருவாகாமறலறய கைியலாை ீர்.
ஆயினும் ைீங்கள் மானுைறர. அநைதலும் இன்நமகயன்ைாகும்
ைிநலகயான்நை அநைதநல எண்ணுக! அடிநவப்பதற்கு முன்
மாற்று எண்ணுக!” இடிகளும் மின்ைல்களும் அதிர்ந்தை.
விண்ைலங்கள் கவடிபட்டுச் சிதைிை. கவறுகவைிகள் ைடுங்கி
அதிர்ந்தை.

ஆைால் சுகர் ஒரு கணமும் ைநை தைரவில்நல. உள்ைத்தின்

சித்தம்கதாைாத ஆழத்தால்கூை அச்சமும் ஐயமும் தயக்கமும்
ககாள்ைவில்நல. மகிழ்வுககாண்ை முகத்துைன்
கைிப்பாநவநய ைாடும் சிறுகுழவி எை அத்ரிமுடி றைாக்கி
அடிநவத்து முன்கசன்ைார்.

இநைய யாதவர் மின்ககாடிகள் சுற்ைிய மணிமுடியும், இரு

விண்சுைர்கள் எை ஒைிர்ந்த விழிகளும், ஆழியும் சங்கும்
மின்பநையும் மலரும் கநதயும் மழுவும் ஏந்தி அஞ்சலும்
அருைலும் காட்டிய எட்டு நககளும், மஞ்சள் ஆநையும்,
மார்பின் திருமணியும் ககாண்டு விண்ணைந்றதாைாகத்
றதான்ைிைார். கைல்கநை தழலாக்கும் காநல ஒைி எை
புன்ைநகபுரிந்து கசான்ைார்.

முைிவறர, ைீர் வந்துககாண்டிருப்பது என்நை றைாக்கி.

கசருக்கும் மயக்கமும் அற்றைார், சார்புக் குற்ைங்கநை எல்லாம்
கவன்றைார், ஆத்ம கமய்நமயில் ைிற்றபார்,
விருப்பங்கைிைின்றும் ைீங்கிறயார், இன்பதுன்பக்
குைிப்புக்கநையுநைய இரட்நைகைிைின்றும் விடுபட்றைார்,
மைநமயற்றைார் மட்டுறம அந்த அழிவிலா ைிநலநய
எய்துகின்ைைர். எநத எய்திறைார் மீ ள்வதில்நலறயா அதுறவ
கமய்ப்கபருைிநல.

அது ஒவ்கவாரு மானுைருக்குள்ளும் பைநவக்குள் வாைகமை

கபாைிக்கப்பட்டுள்ைது. முைிவறர, ஒவ்கவாரு பைநவநயயும்
காடு நூைாயிரம்றகாடி நககைால் பற்ைியிருக்கிைது.
எழுவகதல்லாம் மீ ள்வதற்றக என்னும் இச்சுழலில் எந்தப்
பைநவயும் கமய்யாகறவ பைப்பதில்நல. மீ ண்டும்
உைலநணயும் எச்சிைகும் வாைத்நத முழுதைிவதில்நல.
மண்மீ ைா பைநவ ஒன்று உண்டு. வாைாகி வாநை அைிவது.
அப்பைநவ அைியும் வாைறம பைநவகயை வந்தது.

அலகிலாதது, அநத சூரியனும், சந்திரனும், தீயும் சுைரச்

கசய்வதில்நல. அழிவிலா அைல் கதிரவைாகி இங்றக
வாழ்நவ சநமக்கிைது. சந்திரைாகி கைநவ ஆக்குகிைது.
தீகயன்ைாகி றவள்வி கபருக்குகிைது. மண்ணுக்குள் கபருகி
கரிநய நவரமாக்குகிைது. றவர்கைில் விநழவாக மாறுகிைது.
கிநைகைில் கபருகி விரிகிைது. உைல்களுக்குள் நவஸ்வாைரன்
என்னும் பசிப்றபருருவைாகிைது. பிராணன், அபாைன் எை
மூச்சுக்கைாக மாைி உணநவ ஆற்ைலாக மாற்றுகிைது. ைாவில்
கசால்லாகிைது. ைிநைவும், ஞாைமும், அவற்நைத் துைந்கதழும்
தவமும் அதுறவ. றவதங்கைில் அது றவதமுடிபு எை
உநைகிைது.

இங்கு இரண்டு வநக இருப்றபார் உைர். உயிர்க்குலகமைப்

கபருகி உைல்கள் ககாண்டு ைீந்தியும் ஊர்ந்தும் ைைந்தும்
பைந்தும் சூழ்ந்திருக்கும் அநசறவான். அநைத்துமாகி
அநைத்துக்குள்ளும் உநையும்,அநசவிலன் . இருவருமன்ைி
இருவருமாகி இருப்பவன் முழுதுருவன். மூவுலகுக்குள்
உநைறவான், மூவுலறக ஆைவன், மூவுலநக ஆள்றவான்,
மூவுலகும் கைந்றதான், அழிவற்றைான். அவறை ைான் எை
அைிக!

“என்நை வணங்குக! என்ைிைம் ைீர் விநழவநத றகாருக!

றமல்கீ கழை அநமந்த ஏழு உலகங்கைிலும் ைான்
விழிகைாடித்தால் ைிகழாதது ஏதுமில்நல. ைான்
அைிக்கமுடியாதகதன்றும் எதுவுமில்நல.” திருவாழியின்
அச்கசாற்கநை ைநைபிசகாது கசன்றுககாண்டிருந்த சுகர்
அைியவில்நல.

ஒரு கணத்திரும்பலில் ைீண்ை கவண்தாடியும் கைிந்த

விழிகளுமாக அரசமுைிவர் ஜைகரின் றதாற்ைத்தில் இநைய
யாதவர் அங்கு ைின்ைார். நகைீட்டி அவர் சுகரிைம் கசான்ைார்.

நமந்தா, ைீ கசல்லும் பாநதநய எண்ணுக! இங்கு மானுைர்

இரண்டுவநகயிைர் உள்ைைர். வாநை ஈட்டுறவார். மண்நண
ஈட்டுறவார். அஞ்சாநம, உள்ைத் தூய்நம, ஞாை றயாகத்தில்
உறுதி, ஈநக, தன்ைைக்கம், றவள்வி, கற்ைல், தவம், றைர்நம,
ககால்லாநம, வாய்நம, சிைவாநம, துைவு, ஆறுதல், வண்நம,
இரக்கம், அவாவின்நம, கமன்நம, ைாணுநைநம, சலியாநம,
ஒைி, கபாநை, உறுதி, தூய்நம, வஞ்சமின்நம ஆகிய இநவ
வாநை ஈட்டியவரிைம் காணப்படுகின்ைை.

மண்நண ஈட்டிறயார் விடுபடுதநல அைியார். அவர்கள்

இவ்வுலகம் உண்நமயற்ைகதன்றும் ைிநலயற்ைகதன்றும்
இங்றக இநை உநையவில்நல என்றும் கசால்கிைார்கள். இது
கதாைர்பின்ைி பிைந்தகதன்றும், கவறுமறை காமத்நத மூலமாக
உநையது என்றும் கசால்கிைார்கள். இன்று இநத அநைந்றதன்,
இைி இவ்விநழநவ அநைறவன், இநத ககாண்டிருக்கிறைன்,
இநத கவல்றவன், இப்பநகவநர கவன்றைன், இைி இவர்கநை
கவல்றவன், ைான் ஆள்றவான், ைான் நுகர்றவான், ைான் சித்தன்,
ைான் வலியன், இன்பன், ைான் கசல்வன், குடிமுதல்வன், எைக்கு
ைிகர் யாவருைர், றவட்கிறைன், ககாடுப்றபன், கைிப்றபன் என்று
அைியாநமயில் மகிழ்கிைார்கள்.

மூவியல்புகள் ககாண்ைவர்கைால் இங்றக ஒவ்கவான்றும்

ஆைப்படுகின்ைை. ைிநையியல்பு, கவல்லுமியல்பு, ைில்லுமியல்பு
எை அநவ அநசவை அநசயாதை, வாழ்வை ைிநலககாள்வை
அநைத்திலும் உநைகின்ைை. றவள்வி, தவம், ககாநை
இவற்ைில் உறுதிறய ைிநை எைப்படுகிைது. பிரம்மத்தின்
கபாருட்ைாகச் கசய்யும் எச்கசயலும் ைிநைககாண்ைறதயாகும்.

இங்குள்ை அநைத்நதயும் துைந்துகசல்பவர்கள் எய்துவது

முழுநம. ஆைால் றவள்வி, ககாநை, தவம் என்ை கசயல்கநை
எவரும் விைக்கூைாது. பற்ைிலாமல் இயற்றும் றவள்வியும்
ககாநையும் தவமும் அைிவுநைறயாநர
தூய்நமப்படுத்துகின்ைை. கசய்தற்கு உரியது என்று உணர்ந்து
இயற்ைி அதில் ஒட்டுதநலயும் பயன் றவண்ைநலயும் ஒருவன்
விட்டுவிடுவாைாயின் அவனுநைய துைறவ ைிநைைிநல
எைப்படும்.

ைிநைைிநல ககாண்ை, ஐயங்கநை அறுத்த துைவி இன்பமற்ை

கசய்நகநய பநகப்பதில்நல, இன்பமுநைய கசய்நகயில்
ைநசயுறுவதுமில்நல. அவன் இவ்வுலகத்தாநர எல்லாம்
ககான்ை றபாதிலும் ககாநலயாைி ஆகான், ககாநலயின்
விநைவுகளுக்கும் கட்டுப்பை மாட்ைான். ஒருதுைியும் எஞ்சாது
உன்நை ஆற்ைிைாய் என்ைால் முன் கசல்க!

ஏதுமைியாது கசன்ை சுகரின் முன் இநைய யாதவர்

றவய்குழல் இநைகசருகி குழல்முடிச்சில் பீலி உநலய
கருமணி றமைியும் விழிகயாைியும் கமன்ைநககயாைியுமாக
ைின்ைார். ைட்புைன் ைநகத்தபடி கசான்ைார்.

அைிவு, அைியப்படுகபாருள், அைிறவான் எை இம்மூன்றும்

இநணந்து இங்கு புைவிகயன்ைாகின்ைது. கருவி, கசய்நக,
கசய்பவன் எை கசயலின் அநமப்பு மூன்று பகுதிப்பட்ைது.
பற்றுதலுநைறயாைாய் பயன்கநை விரும்பி
அைம்கபாருைின்பங்கநைப் றபணுவதில் கசலுத்தும் உறுதிறய
கவல்லும் இயல்பு எைப்படுகிைது.

அது கதாைக்கத்தில் இைிக்கிைது. கைியும்றதாறும் கசப்பு

ககாள்கிைது. எது கதாைக்கத்தில் ைஞ்நச ஒத்ததாய், விநைவில்
அமிர்தகமாப்ப மாறுவறதா, அந்த இன்பறம ைிநைைிநல
ககாண்ைது. ஆணவம், வலிநம, கசருக்கு, காமம், சிைம், இரத்தல்
இவற்நை விட்டு தன்ைிநலநய முற்ைழித்து அநமதி
ககாண்ைவன் தாறை பிரம்மம் எைத் தக்கவன்.
பிரம்ம ைிநல கபற்றைான், றபருவநக உநைறயான்,
துயரற்றைான், விருப்பற்றைான், எல்லா உயிர்கநையும் ைிகராக
ைிநைப்றபான் உயர்ந்ததாகிய பற்றுறுதிநய அநைகிைான்.
இைம்படிவறர, உங்கநை அைிந்துககாள்க! ஒரு துைிறயனும்
துைியினும் துைிறயனும் ஐயறமா விலக்கறமா
ககாண்டிருந்தால் இங்கு ைீங்கள் ைின்றுவிைலாம்.

சுகர் றமலும் முன்ைகர அவர் முன் புழுதிமண்ணில் சிறுகுழவி

எை வலக்கால் கட்நைவிரநல வாயில் நவத்துச் சுநவத்தபடி
புன்ைநகயில் வாய்ைீர் வழிய நககால்கள் அநலததும்ப
கரிறயான் கிைந்தார். அக்குழவியும் சுகர் விழிகைில்
பைவில்நல. அப்பால் அடி எடுத்து நவத்தறபாது அப்பூழியில்
ஒரு ைீலச் சிறுமணிப்பரல் எை விண்வடிறவான் கிைந்தார்.
ைைந்த சுகரின் கால்கைில் ஒட்டிக்ககாண்ைார்.

அத்ரிகிரியின் தாமநரப்பீைத்தில் ஏறுவதற்கு முன் சுகர்

இயல்பாக ஒருகாலில் மறுகாநலத் தட்டி பாதப்கபாடிநய
முற்றுதைியறபாது கபருமாள் உதிர்ந்து விழுந்தார். சுகர்
மநலமுடி றமல் ஏைிைின்று நககநைக் கூப்பியறபாது
பநைத்றதான் காப்றபான் அழிப்றபான் எை மும்முகம்
ககாண்கைழுந்தது உரு. அக்கணறம அழிந்து கவைிகயை
ைின்ைது அரு. “எல்லா அைங்கநையும் விட்டு விட்டு
என்நைறய அநைக்கலம் ககாள்க!” எை விண்கபருக்குகள்
முழங்கிை.

இநைய யாதவர் முன் தன் கமய்யுருவில் எழுந்த யமன்

“யாதவறர, ைான் கதன்ைிநசத்றதவன். என் ஐயகமான்நை
தீர்க்கும்கபாருட்டு இவ்வண்ணம் வடிவுகள் ககாண்டு இங்கு
அநணந்றதன்” என்ைார். இநைய யாதவர் “ஆம், ைான்
அைிறவன்” என்ைார். யமன் “எப்றபாது அைிந்தீர்கள்? ைான்
முதலில் அங்கைாட்ைரசைாக வந்தறபாதிருந்தா?” என்ைார்.
“இல்நல, சற்றுமுன் ைிகழ்ந்த கைவில் ைான் என்
இவ்கவல்நலகநைக் கைந்து அதுகவன்ைிருந்தறபாது” என்ைார்
இநைய யாதவர்.

“என் ஐயம் திறரதாயுகத்தில் ராகவராமன் விண்புகுந்தறபாது

எழுந்தது” என்று யமன் கசான்ைார். “அவர் சரயுவில் மூழ்கி
மநைந்த கநதநய அைிந்திருப்பீர்கள்…” இநைய யாதவர் “ஆம்”
என்ைார். யமன் கசால்லிமுடித்து “ைான் றகட்கவிருந்த விைா
மிக எைிது. அநத ஏன் இக்கணம் வநர றகட்கவில்நல எை
என் உள்ைம் வியப்புககாள்கிைது” என்ைார். “அதற்காை
விநையும் மிக எைிறத. ஆைால் அவ்விநைநயத் தாங்கும்
கதைிவு இல்லாவிடில் அதைால் பயைில்நல. ஆகறவதான்
இதுவநர கசால்லுசாவிை ீர்” என்று இநைய யாதவர்
கசான்ைார்.

யமன் “யாதவறர, மாநய கதய்வங்களும் கைத்தற்கரியதா?”

என்ைார். இநைய யாதவர் “ஆம், ஏகைன்ைால் அதுவும்
கதய்வறம” என்ைார். யமன் வியப்புைன் றைாக்க “காலவடிவறர,
மாநயயால்தான் பிரம்மம் தன்நை றைாக்கிக்ககாள்ை முடியும்.
மாநய எை தன்நைப் பகுத்து, மாநயநயக் ககாண்டு தன்நை
அைவிட்டு, மாநயயால் தைக்கு இயல்புகள் சநமத்து, அதுறவ
தாகைன்று ஆகி மாநயநய அழித்து தான் மநைந்து,
தாகைன்று உணர்ந்து மீ ண்டும் பிைந்கதழுந்து முடிவிலாது
விநையாடுகிைது பிரம்மம். ஆடிப்பாநவ கண்டு மகிழ்ந்தாடும்
அைியாச் சிறுகுழவி அது” என்று இநைய யாதவர் கசான்ைார்.

“மநழகயன்று கபாழிநகயில், ைதிகயன்று கபருகுநகயில்,

கைகலன்று தன்நை அைிவதில்நல ைீர். கைல்ைாடும் விநசறய
தன் வழியநைத்நதயும் வகுத்தது என்று கைகலன்ைாை
பின்ைறர உணர்கிைது” என்று இநைய யாதவர் கசான்ைார்.
“கைல்ககைல்லாம் கபருங்கைலுள் சிறுதுைிறய எை
உணர்நகயிறலறய அநலகநை அைியத் கதாைங்குகிறைாம்.”

யமன் தன்னுள் எழுந்த இறுதி விைாநவ

கசால்லாக்குவதற்குள் இநைய யாதவர் அநத அைிந்தார். அவர்
விழிகைிலிருந்து அவ்விநைநய யமன் அைிந்தார். யமன்
கவடித்துச் சிரிக்கத் கதாைங்க இநைய யாதவரும் அச்சிரிப்பில்
கலந்துககாண்ைார். இருவரும் றமலும் றமலுகமை சிரிப்பு
கபாங்கிகயழ எண்ணி எண்ணி ைநகத்தைர். கைஞ்சும் வயிறும்
வலிக்க ஓய்ந்து மீ ண்டும் ைநகக்கத் கதாைங்கிைர்.

மூச்சுவாங்க, விழிைீர் வழிய “றபாதும், யாதவறர” என்று யமன்

நககாட்டிைார். “இைி என்ைால் முடியாது. என் உள்ைம்
முற்ைாக சிதைிப்றபாய்விைக்கூடும். மீ ைறவ
முடியாமலாகிவிடும்.” இநைய யாதவர் புன்ைநகயாகத்
தணிந்து “கசன்றுவருக, மாகாலறர!” என்ைார். யமன் நககூப்பி
எழுந்து விநைககாண்ைார்.

நைமிஷாரண்யத்தில் இருந்து கரிய ஒைியநசகவை யமன்

மீ ண்டு வந்தார். அவர் முகம் புன்ைநகயால்
கபாலிவுற்ைிருந்தது. அவநரக் காத்து ைின்ைிருந்த யமி ஓடி
அருகநணந்து “மூத்தவறர, ைீங்கள் மூன்று
முதன்நமத்கதய்வங்களுக்கு ைிகராக ஒைிககாண்டிருக்கிைீர்கள்”
என்ைாள். “ஆம், அவர்கள் மட்டுறம அைிந்தநத ைான்
அைிந்றதன்” என்ைார் யமன். அவநரச் சூழ்ந்துககாண்ை காலர்கள்
ஆர்ப்பரித்து வாழ்த்கதாலி எழுப்பிைர்.
கீ ழ்விண்ணின் ஆழங்கைிலிருந்து ஆழங்களுக்ககைச் கசன்று
தன் ைகநர அநைந்த யமன் அதன் நமயகமை அநமந்த
அரண்மநைநய அநைந்தறபாது அங்றக அவர் அரசியர்
தூறமார்நண, அப்பிராப்தி, சியாமநை, இரி ஆகிறயார்
நமந்தர்கள் கஜன், கவாக்ஷன், கவாயன், சரபன், கந்தமாதைன்
ஆகிறயார் சூழ காத்து ைின்ைிருந்தைர். அநமச்சர் காகபுசுண்ைர்
தநலநமயில் ைின்ைிருந்த யமபுரியிைர் வாழ்த்துநர
எழுப்பிைர். நமந்தர்கள் கால்கதாட்டு வணங்கி வாழ்த்து
ககாண்ைைர். துநணவியர் அருகநணய அவர்கநை அநணத்து
இன்கசால்லுநரத்தார்.

அன்று துநணவியரும் நமந்தரும் அநமச்சரும் சூழ

அநவயமர்ந்திருந்தறபாது காகபுசுண்ைர் “அரறச, தாங்கள் றதடிய
விைாவுக்கு விநைகிநைத்ததா?” என்ைார். “ஆம்” என்று
மீ நசநய ைீவியபடி புன்ைநகத்த யமன் மஞ்சத்தில்
சாய்ந்துககாண்டு எண்ணி கைஞ்சு உநலய சிரிக்கலாைார்.
“என்ை ைிகழ்ந்தது?” என்று தூறமார்நண றகட்ைாள். “அநத
முழுநமயாக உைக்கு கசால்லவியலாது” என்ைார் யமன்.
காகபுசுண்ைர் “இறுதியாக ைீங்கள் றகட்ைது எநதப் பற்ைி?
அநதமட்டும் கசால்க!” என்ைார். யமன் சிரிப்நப ைிறுத்தி
மூச்சிழுத்தார். பின் “அவருநைய இறுதிநயப் பற்ைி” என்ைார்.

இமைக்கணம் - 47
பகுதி பன் ிரண்டு : இமைப்பொடல்

முதற்கதிர்ப்கபாழுதில் இநைய பாண்ைவைாகிய அர்ஜுைன்

நைமிஷாரண்யத்திற்குள் நுநழந்து இநைய யாதவர்
தங்கியிருந்த சிறுகுடிநல றைாக்கி கசன்ைான். வாைம்
ஒைிககாண்டிருந்தாலும் ைிழல்கள் கூர்ககாள்ைத்
கதாைங்கவில்நல. இநலப்பரப்புகள் அநைத்தும்
தைிர்கமன்நம காட்டிை. சுநைச்சுழிகளும் ஓநைவழிவுகளும்
இருண்றை இருந்தை. தநலக்குறமல் கபருைகரங்கள்றபால்
பைநவறயாநச ைிநைந்திருந்தது. அவன் பாநதக்குக் குறுக்காக
ைாகம் ஒன்று எநைமிக்க வயிற்நை கமல்ல இழுத்தபடி வால்
கைைிய கைந்துகசன்ைது. புதருக்குள் இருந்து மறுபக்கம் கசல்ல
எழுந்த ஒரு கவைிமான் அவநைக் கண்டு அஞ்சி உைல்குறுக்கி
பதுங்கியது.

உபப்பிலாவ்யத்திலிருந்து அவன் ைள்ைிரவில்

கிைம்பியிருந்தான். நைமிஷாரண்யத்தின் எல்நலவநர
புரவியில் வந்தான். அக்காட்டுக்குள் விலங்கிறலா ஊர்தியிறலா
கசல்லலாகாகதன்பதைால் இைங்கி ைைக்கத் கதாைங்கிைான்.
எநதயும் றைாக்காதவைாக, தைக்குள் ஆழ்ந்து, முகவாய்
மார்பில் படிய தநலதாழ்த்தி அதுவநர அமர்ந்திருந்தவன்
ைைக்கத் கதாைங்கியதும் காநலகயாைியில் இநலவிரியும்
வாநக எை ஒவ்கவாரு புலைாக விழித்கதழப்கபற்ைான்.

காட்டுச்றசவல் ஒன்ைின் கூவறலாநச அவநை உைல்விதிர்த்து

ைிற்கச்கசய்தது. பதற்ைம் ககாண்டிருந்த அவன் ைரம்புகள்
அவ்றவாநசநய ஓர் ஒைியதிர்கவை விழிக்குள் காட்டிை.
பற்கள் கிட்டித்துக்ககாள்ை நககநைச் சுருட்டி இறுக்கி
விழிமல்கி ைின்ைான். மீ ண்டும் ைைந்தறபாது உைற்தநசகள்
கவவ்றவறு திநசகைில் இழுபட்டு ைிற்க கால்கள் தள்ைாடிை.
கைடுைாள் துயில்ைீப்பின் விநைவாை வாய்க்கசப்பும்
உைறலாய்ச்சலும் விழிகயரிச்சலும் இருந்தை. தநலசுழன்று
அவ்வப்றபாது ைின்றும் மீ ண்டும் உைநல உந்தி ைைந்தும் அவன்
கசன்ைான்.
இநைய யாதவரின் குடிநல அநைந்தறபாது அது சற்றை
திைந்திருப்பநதக் கண்ைான். முற்ைத்தில் ைின்ைபடி “யாதவறர!
யாதவறர!” என்று அநழத்தான். அவர் காநலகைைிகளுக்காக
கசன்ைிருக்கக் கூடுகமன்று எண்ணி திரும்பி றைாக்கிைான்.
அவர் உள்றைதான் இருக்கிைார் என்னும் உள்ளுணர்வு
அவைிைமிருந்தது. அநத வியந்தபடி படிறயைி கதநவ கமல்ல
திைந்தான். உள்றை நுநழந்ததும் அவர் அங்கில்நல என்னும்
உணர்வு ஏற்பட்ைது. ஆைால் அவர் றயாகஅமர்வில்
கதன்றமற்கு மூநலயில் அமர்ந்திருப்பநத விழிகள்
உணர்ந்தை.

இநைய யாதவரின் கால்கள் மடிந்து பாதங்கள் தாமநரயின்

புல்லிகள் எை தநழந்திருக்க அல்லிகள் எை நககள் மடிறமல்
படிந்திருந்தை. றைர்ககாண்ை உைலின் ைிகரநமந்த றதாள்கள்.
படிந்த சிறு உதடுகைில் எப்றபாதுமிருக்கும் புன்ைநக இல்நல.
மூடிய இநமகளுக்குள் விழிக்குமிழிகள் முற்ைிலும்
அநசவற்ைிருந்தை. இநமமயிர்கள் கருஞ்சிட்டின்
இைகுப்பீலிகள்றபால பதிந்திருந்தை. ைிமிர்ந்த தநலயில்
குழல்கட்டிலநமந்த விழி மட்டும் றைாக்கு ககாண்டிருந்தது.

அவன் அவநர றைாக்கியபடி சற்றுறைரம் ைின்ைான். பின்ைர்

கால்மடித்து அவர் முன் அமர்ந்தான். நககநைக் கூப்பியபடி
“யாதவறர” என்ைான். மூன்ைாம் முநை அவன் அநழத்தறபாது
அவர் முகத்தில் கமல்லிய அநசவு றதான்ைியது.
இநமகளுக்குள் விழிகள் உருண்ைை. உதடுகள் விரிந்து
பிரிந்தை. விழிதிைந்து அவநை றைாக்கியறபாது அவர்
இவ்வுலநக அைியவில்நல என்று றதான்ைியது. “யாதவறர,
இது ைான். இநைய பாண்ைவன், உங்கள் றதாழன்” என்ைான்
அர்ஜுைன்.
அவர் முகத்தில் புன்ைநக பரவியது. மடியில் றகாக்கப்பட்ை
நககள் பிரிந்து விலகிை. கபருமூச்சுைன் “வருக பாண்ைவறை,
றைற்று உன்நை எண்ணிக்ககாண்டிருந்றதன்” என்ைார்.
“எப்றபாது?” என்று அர்ஜுைன் விழிசுருக்கி றகட்ைான். “மூன்ைாம்
சாமத்தின் கதாைக்கத்தில்” என்ைார் இநைய யாதவர். “யாதவறர,
என்நைப்பற்ைி என்ை எண்ணிை ீர்?” என்று அர்ஜுைன்
பரபரப்புைன் றகட்ைான். “ஏன்?” என்ைார் இநைய யாதவர்.
“கசால்க…” என்று உணர்கவழுச்சியுைன் அர்ஜுைன் றகட்ைான்.

“கபருங்கைகலான்ைின் கநரயில் ைீ சிறுவகைை

ைின்ைிருப்பநதப்றபால. அநலககைழுவநதக் கண்டு அஞ்சி
அலைியபடி நகவிரித்து என்நை றைாக்கி ஓடிவந்தாய்” என்று
இநைய யாதவர் கசான்ைார். “ைான் அப்றபாது பாண்டுவாக
ைின்றுககாண்டிருந்றதன். நககநை விரித்து உன்நை அள்ைி
எடுத்து என் கைஞ்றசாைநணத்து ஆறுதல் கசான்றைன்.
றதாைிறலற்ைிக்ககாண்றைன். சிரித்தும் றதற்ைியும் றபசியபடி
கைல்றைாக்கி கசன்றைன். உைது சிறுகால்கள் என் றதாைில்
கிைந்து துள்ைிை. ைீ அஞ்சி அலைி என் தநலநயப் பிடித்து
இழுத்தாய். என் கைற்ைிநய அநைந்தாய். ைான் உன்நை
இைக்கி அநலவிைிம்பில் விட்றைன். அலைியபடி
திரும்பி என்நை பற்ைிக்ககாண்ை உைது கால்கநை அநலவந்து
அநைந்தது. ைின்று ைடுங்கிைாய்” என்ைார் இநைய யாதவர்.

“மீ ண்டும் மீ ண்டும் அநலகள் வந்தை. ைான் இன்கசால்

கூைிக்ககாண்றை இருந்றதன். கமல்ல அநலகளுக்குப் பழகி
முகம்மலர்ந்து றைாக்கிைாய். என் நகநய வலக்நகயால்
பிடித்தபடி அநலகைில் குதித்து விநையாைலாைாய். ைான்
கமல்ல அந்தக் நகநயப் பிரித்து உன்நை விட்டுவிட்டு
பின்ைகர்ந்தநத ைீ அைியவில்நல. அநலகைில் உன்நை
மைந்து துள்ைிக்குதித்து விழுந்கதழுந்து ஆடிக்ககாண்டிருந்தாய்.”

அர்ஜுைன் “யாதவறர, அறத கபாழுதில்தான் ைான் அக்கைநவக்

கண்றைன்” என்ைான். “கசால்க!” என்ைார் இநைய யாதவர்.
“கைவல்ல, கவைிறய பின்ைால் ைிகழ்வது முன்ைறர உள்றை
ைிகழ்வது அது. அதில் ஒவ்கவாரு மணற்பருவும் ஒவ்கவாரு
ைிழலும் உண்நம. ைான் ககாண்ை ஒவ்கவாரு உணர்வும் கமய்”
என்று அர்ஜுைன் கசான்ைான். “யாதவறர, ைான்
குருறக்ஷத்திரத்தில் றபார்முநையில் ைின்ைிருந்றதன்.” இநைய
யாதவர் விழிகைில் மாறுபாடில்லாமல் “கசால்க!” என்ைார்.

கைத்தில் ைிகழ்வநத ைான் கதாநலவிலிருந்து

றைாக்கிக்ககாண்டிருந்றதன். அஸ்திைபுரியின் அரசைாகிய
துரிறயாதைன் அணிவகுத்து ைின்ை பாண்ைவர் பநைநய
பார்த்துவிட்டு ஆசிரியராகிய துறராணரிைம் றபாய் இவ்வாறு
கசான்ைான் “ஆசிரியறர, துருபதன் மகனும் உம்
மாணவனுமாகிய பநைத்திைத்தாைால் வகுக்கப்பட்ை இப்கபரிய
பாண்ைவப் பநைநய பாருங்கள். அதில் வரரும்
ீ மாகபரும்
வில்லவரும் கைத்திைைில் பீமநையும் பார்த்தநையும்
ைிகர்த்தவருமாகிய பலர் இருக்கிைார்கள்.”

யுயுதாைன், விராைன், றதர்வலைாகிய துருபதன், திருஷ்ைறகது,

றசகிதாைன், வரம்
ீ கசைிந்த காசியரசன், புருஜித், குந்திறபாஜன்,
மானுை ஏைாகிய நசப்யன், வலிநம மிக்க யுதாமன்யு,
உத்தகமௌஜன் ,சுபத்திநர மகன், திகரௌபதியின்
நமந்தர் அநைவருறம கபருந்றதர் விைல் ககாண்ைவர்கள்.

இருபிைப்பாைர்கைில் முதல்வறர, இைி எைது பநைக்குத்

தநலவராக ைம்முள்றை சிைந்றதாநரயும் கதரிந்து ககாள்க!
ைீங்கள் உைம்ககாள்ை அவர்கநைப்பற்ைி கசால்கிறைன்.
முதன்நமயாக ைீங்கள். பின்பு கர்ணன். எதிரிகநை கவல்லும்
கிருபர், அஸ்வத்தாமர், விகர்ணர், றசாமதத்தரின் மகன்
பூரிசிரவஸ் எை கபருவரர்
ீ பலர். என்கபாருட்டு வாழ்க்நகநய
துைக்கத் துணிந்றதார், அநைத்து வநக பநைக்கலங்களும்
அம்புகளும் ககாண்றைார், றபாரில் திைன்மிகுந்றதார்.

ஆயினும் பீஷ்மப் பிதாமகரால் தநலநமககாள்ைப்பட்ை ைமது

பநை றபாதுமாைதாக றதான்ைவில்நல. பீமைால் தநலநம
தாங்கப்படும் அவர்கைின் பநைறயா றபாருக்கு
றபாதுமாைதாகத் கதரிகிைது.எைறவ ைீங்கள் அநைவரும்
வகுக்கப்பட்ைபடி அநைத்து முநைகைிலும் அநமந்து பீஷ்மப்
பிதாமகநர காத்து ைிற்கறவண்டும்.

அநதக் றகட்டு புகழ்மிக்க ககௌரவர் குலத்து மூதாநதயாை

துரிறயாதைனுக்கு மகிழ்ச்சி விநைவிக்குமாறு ஓங்கிய
ஓநசயில் சிம்மமுழக்கம் புரிந்து தன் சங்நக ஊதிைார்.
அப்பால் சங்குகளும், றபரிநககளும், தம்பட்ைங்களும்,
பநைகளும், ககாம்புகளும் எழுந்து றசர்ந்கதாலிக்க அது
றபறராநசயாயிற்று.

பின்பு கவள்நைக் குதிநரகள் பூட்டிய கபருந்றதரில் ைின்ை

ைீங்களும் ைானும் ைமது சங்குகநை ஊதிறைாம். ைீங்கள்
பாஞ்சஜன்யத்நத முழக்க ைான் றதவதத்தத்நத ஒலித்றதன்.
பநகவர் அஞ்சும் றபார்ச்கசயல்ககாண்ை ஓைாய் வயிற்ைைாகிய
பீமறசைர் கபௌண்ட்ரம் என்ை கபருஞ்சங்நக ஊதிைார்.
குந்தியின் முதல் நமந்தராகிய யுதிஷ்டிரர் அைந்தவிஜயம்
என்ை சங்நகயும், இநைறயாராை ைகுலனும் சகறதவனும்
சுறகாஷம், மணிபுஷ்பகம் என்று கபயர்ககாண்ை தங்கள்
சங்குகநையும் ஊதிைர்.
வில்றலாரில் சிைந்த காசியரசனும், றதர்த்திைல் சிகண்டியும்,
திருஷ்ைத்யும்ைனும், விராைரும், கவல்லப்பைாத சாத்யகியும்,
துருபதனும், துறராபநத மக்களும், கபருந்றதாளுநையவைாகிய
சுபத்திநர மகனும் தைித்தைிறய தத்தம் சங்குகநை
ஒலித்தைர். அந்தப் கபருமுழக்கம் வாநையும் மண்நணயும்
உைகைாலிக்கச் கசய்வதாய், திருதராஷ்டிரரின் தரப்பிைரின்
கைஞ்சுகநைப் பிைந்தது.

பின்ைர் அம்புகள் பைக்கத் தநலப்பட்ைை. அப்றபாது குரங்குக்

ககாடி பைந்த றதரில் எழுந்து ைான் திருதராஷ்டிரக்
கூட்ைத்தாநர விழிறயாட்டி றைாக்கியபின் வில்நல
ஏந்திக்ககாண்டு உம்நம றைாக்கி கசான்றைன் “அச்சுதா,
பநைகைிரண்டுக்கும் ைடுறவ என் றதநரக் ககாண்டு ைிறுத்துக!
றபாநர விரும்பி ைிற்கும் இவர்கநை ைான் பார்க்க றவண்டும்.
இந்தப் றபார்முநையில் என்றைாடு றபார்
கசய்யப்றபாகிைவர்கள் யார் யார்? ககடுமதியன்
துரிறயாதைனுக்கு உதவியாக இங்கு றபார்கசய்யத் திரண்டு
ைிற்றபாநர ைான் முழுநமயாகக் காண றவண்டும்.”

இவ்வாறு ைான் உநரக்கக் றகட்ை ைீங்கள் வல்லநமககாண்ை

அத்றதநர இரண்டு பநைகளுக்குமிநைறய ககாண்டு
ைிறுத்திை ீர்கள். பீஷ்மருக்கும் துறராணருக்கும் மற்கைல்லா
றவந்தருக்கும் எதிறர றதநர ைிறுத்திக்ககாண்டு “பார்த்தா!
இங்கு கூடி ைிற்கும் ககௌரவர்கநை பார்!” என்ைீர்கள்.

அங்கு ைான் என் தந்நதயாரும், பாட்ைன்களும், ஆசிரியர்களும்,

மாதுலரும், மூத்றதாரும், இநைறயாரும், நமந்தரும்,
கபயர்நமந்தரும், றதாழர்களும் ைிற்பநத கண்றைன். இரு
பக்கங்கைிலும் பநைகள் எை மாமன்களும், ைண்பர்களும்,
உைவிைர்களும் பநைக்கலம்ககாண்டு ைிற்கக் கண்டு
உைம்தைர்ந்றதன். கைஞ்சுதாைா துயருைன் கசான்றைன்.

“கிருஷ்ணா, றபார்கசய்ய றவண்டி இங்கு திரண்டு ைிற்கும்

சுற்ைத்தார்கநைக் கண்டு என் உறுப்புகள் றசார்கின்ைை. என்
வாய் உலர்கிைது. என் உைல் ைடுங்குகிைது. மயிர் சிலிர்க்கிைது.
காண்டீபம் நகயிலிருந்து ைழுவுகிைது. உைம்பில் பதற்ைம்
உண்ைாகிைது. என்ைால் ைிற்க முடியவில்நல. என்
உைம்,சுழல்கிைது. றகசவா, தீய ைிமித்தங்கநை காண்கிறைன்.
றபாரில் சுற்ைத்தார்கநைக் ககால்வது ைன்று எை எைக்குத்
றதான்ைவில்நல.”

யாதவறர, ைான் கவற்ைிநய விரும்புகிறலன். அரநசயும்

இன்பங்கநையும் றவண்றைன். றகாவிந்தா, ைமக்கு அரசால்
ஆவகதன்ை? இன்பங்கைாறலா வாழ்க்நகயாறலா என்ை பயன்?
ைாம் எவர்கபாருட்டு அரநசயும் கைியாட்டுகநையும்
இன்பங்கநையும் விரும்புகிறைாறமா, அவர்கறை தங்கள்
உயிநரயும் கசல்வங்கநையும் துைக்க ஒருங்கி வந்து
ைிற்கிைார்கள்.

றைாக்குக! ஆசிரியர்களும், தந்நதயரும், நமந்தரும்,

பாட்ைன்களும், மாதுலரும், மாமன்களும், றபரரும், நமத்துைரும்,
குலம்பரிமாைியவர்களும் இங்குள்ைைர். ைான் ககால்லப்படினும்
இவர்கநைக் ககால்ல விரும்பமாட்றைன். மூவுலகின் ஆட்சி
கபறுதற்ககைினும் இநத கசய்யமாட்றைன். கவறும்
மண்ணின்கபாருட்டு கசய்வறைா?

இந்த திருதராஷ்டிரக் கூட்ைத்தாநரக் ககான்று ைாம் என்ை

இன்பத்நத அநையப்றபாகிறைாம்? இந்தப் பாதகநரக்
ககால்வதைால் ைம்நம பழிறய சாரும். குருதிச்சுற்ைத்தாராகிய
திருதராஷ்டிரர் குடியிைநரக் ககால்வது ைமக்குத் தகாது.
உைவிைநரக் ககான்ை பின் ைாம் இன்புற்ைிருப்பகதப்படி?
கபருவிநழவால் அைிவிழந்த இவர்கள் குலத்நத அழிப்பதில்
விநையும் தீங்நகயும் ைண்பருக்கு வஞ்சம் கசய்வதன்
பழிநயயும் காண்கிலராயினும் குலப்றபரழிவால் ஏற்படும்
தீங்நக உணர்ந்த ைாம் இதிலிருந்து விலகும்
வழியைியாதிருப்பகதன்ை?

குலமழிநகயில் என்றுமுள்ை குலஅைங்கள் அழிகின்ைை. அைம்

அழிவதைால் குலமுழுவநதயும் மைம் சூழ்கிைதல்லவா?
கிருஷ்ணா, மைம் சூழ்வதைால் குலப்கபண்டிர்
ைிநலயழிகிைார்கள். விருஷ்ணி குலத் றதான்ைறல, கபண்டிர்
ைிநலககடுவதைால் வர்ணக் குழப்பமுண்ைாகிைது.
அக்குழப்பத்தால் குலத்தார்க்கும் அதநை அழித்தார்க்கும்
கீ ழ்உலகம் அநமகிைது. மூதாநதயர் அன்ைமும் ைீருமின்ைி
வழ்ச்சி
ீ கபறுகிைார்கள். வர்ணக் குழப்பமுண்ைாகும்படி
குலக்றகைர் கசய்யும் இக்குற்ைங்கைால் பிைவிகைைிகளும்
கதான்றுகதாட்டுள்ை குலமுநைநமகளும்
இல்லாமலாகிவிடுகின்ைை. குலகைைிகள் இல்லாமலாை
மானுைருக்கு எக்காலும் இருளுலகில்தான் இைம் என்று
றகள்விப்படுகிறைாம்.

அரசஇன்பத்நத விநழந்து சுற்ைத்தாநரக் ககால்ல முற்படும்

ைாம் கபரும்பிநழ கசய்யத் தநலப்பட்றைாம்! நகயில்
பநைக்கலம் இல்லாமல், எதிர்க்காமல் ைிற்கும் என்நை இந்தத்
திருதராஷ்டிரக் கூட்ைத்தார் பநைக்கலம் ஏந்தி றபாரில்
ககான்றுவிடினும் அது எைக்கு கபரிய ைன்நமறய ஆகும்.

அர்ஜுைன் காய்ச்சல் கண்ை விழிகளுைன் “றதாழறர,

கைமுநையில் இவ்வாறு கசால்லி அம்புகநையும்
வில்நலயும் எைிந்துவிட்டு துயரில் மூழ்கிய உைத்தைாய்
றதர்ப்பீைத்தின்றமல் அமர்ந்து ககாண்றைன்” என்ைான்.

“அக்கணம் விழித்துக்ககாண்றைன். என் உைல் வியர்நவயில்

குைிர்ந்து ைடுங்கிக்ககாண்டிருந்தது. றகாட்நைமுகப்பில்
காவல்மாைத்தின் உச்சியில் படுத்திருந்றதன். கீ றழ புதிய பநை
ஒன்று ைகரநணந்ததன் ஓநச. மிக அப்பால் காற்ைில் காடு
முழங்கிக்ககாண்டிருந்தது. என் விழிகைிலிருந்து ைீர் வழிவநத
உணர்ந்றதன். எழுந்து அமர எண்ணிறைன். ஆைால்
உைற்தநசகநை அநசக்க முடியவில்நல. ைான் முன்ைறர
இைந்துவிட்றைன் எை எண்ணிறைன். இல்நல, இறதா
இருக்கிறைன் என்று பிைிகதாரு கைஞ்சு கசான்ைது.”

“யாதவறர, அப்றபாது ஒரு பைநவ இருளுக்குள் கிருஷ்ணா எை

கூவியபடி கைந்து கசன்ைது. என் உைல் கமய்ப்புககாண்ைது.
எழுந்தமர்ந்து நககூப்பிறைன். றமலாநைநய அணிந்துககாண்டு
அருகிருந்த கலத்திலிருந்து ைீரள்ைி அருந்திறைன். அங்கிருந்றத
கிைம்பி உங்கநைப் பார்க்க வந்றதன்” என்ைான் அர்ஜுைன்.

இநைய யாதவர் நகைீட்டி அர்ஜுைைின் றதாநை கதாட்ைார்.

அக்கணம் எழுந்த கைகவான்றுக்குள் அவர்கள் இருவரும்
நுநழந்தைர். அவர்களுக்கு முன் இரு பக்கமும் கபரும்பநை
ைிநைந்து அநலகயாலித்து சூழ்ந்திருந்தது. றதர்த்தட்டில்
வில்நல விட்டுவிட்டு அமர்ந்து தன்ைிரக்கம் மிகுந்து ைீர்
ைிரம்பிய விழிகளுைன் வருந்திய அர்ஜுைநை றைாக்கி
றதர்முகப்பில் கடிவாைங்கநை பற்ைிக்ககாண்டு அமர்ந்திருந்த
இநைய யாதவர் கசான்ைார் “என்நை உன் றதாழன் என்றும்
ஆசிரியன் என்றும் ககாள்க! அர்ஜுைா, இத்தருணத்தில் உன்
முன் எழுந்த ைாறை புவிபநைத்துக் காத்து அழிக்கும்
பரம்கபாருள்.” அர்ஜுைன் நககூப்பி “ஆம், அவ்வாறை
ககாள்கிறைன். இப்றபாது கமய்கயை இலங்கும்
முதற்கபாருைின் கசால் அன்ைி எதிலும் என் உள்ைம்
ைிநைவுககாள்ைாது” என்ைான்.

இநைய யாதவர் கசான்ைார். பார்த்தா, இந்த

இக்கட்டுைிநலயில் இவ்வுைச் றசார்நவ எங்கிருந்து கபற்ைாய்?
இது ஆரியருக்குத் தகாது. வானுலநகத் தடுப்பது, இகழ்வு
தருவது. வில்லவறை, ஆணிலிறபால் றபசறவண்ைாம். இது
உைக்குப் கபாருந்தாது. இழிவுககாண்ை இவ்வுைத் தைர்ச்சிநய
ைீக்கி எழுந்து ைில். ைீ பநகவநர கவல்லும் விைறலான்.

அர்ஜுைன் கசான்ைான். யாதவறர, பீஷ்மநரயும்

துறராணநரயும் றபாரில் அம்புகைால் எப்படி எதிர்ப்றபன்?
இவர்கள் கதாழுதற்குரியவர். ைீர் பநகவநர முற்ைழிப்பவர். ைீர்
அைியாதது அல்ல, கபரிறயாராகிய ஆசிரியர்கநைக்
ககால்வநதவிை இப்புவியில் பிச்நசகயடுத்துண்பதும் ைன்று.
கபாருள் ைச்சி றபாருக்ககழுந்த ஆசிரியர்கநைக் ககான்று ைாம்
துய்க்கும் இன்பங்கள் குருதிபடிந்தநவ அல்லவா?

ைாம் இவர்கநை கவல்லுதல், இவர்கள் ைம்நம கவல்லுதல்

இவற்றுள் எது ைமக்கு றமன்நமகயன்பது விைங்கவில்நல.
எவநரக் ககான்ைபின் ைாம் உயிர்ககாண்டு வாழ
விரும்றபாறமா, அத்தநகய திருதராஷ்டிரர் ககாடிவழியிைர்
இறதா றபார்முநையில் வந்து ைிற்கிைார்கள். உைம்குழம்பி
சிறுநமககாண்டு இயல்பழிந்து அைமும் மைமும் அைியாது
அைிவு மயங்கி உம்நம றகட்கிறைன். எது ைன்கைன்பநத
எைக்கு கசால்க.

ைான் உமது மாணவன். உம்நமறய அநைக்கலகமைப்

புகுந்றதன். கசால் தருக. மண்றமல் ைிகரில்லா கசல்வமுநைய
அரசு கபைினும், அன்ைி வாறைார்மிநச ஆட்சி கபைினும்
புலன்கநை அழிக்கும் இயல்புநைய இந்தத் துயர் என்நை
விட்டு ைீங்குகமன்று றதான்ைவில்நல. ைான் இைி
வில்கலடுத்துப் றபார்புரியப் றபாவதில்நல.

கிருஷ்ணன் புன்ைநக பூத்து, முரண்ககாண்டு எழுந்த இரண்டு

விரிவுகளுக்கும் ைடுறவ துயருற்று அநமந்த பார்த்தநை
றைாக்கி கசான்ைார். துயர்பைத் தகாதார் கபாருட்டு
துயர்படுகின்ைாய். கமய்யைிந்றதாரின் கசாற்களும்
உநரக்கின்ைாய்! இைந்தார்க்கும் இருந்தார்க்கும் துயர்ககாள்ைார்
அைிஞர்.

இதன் முன் எக்காலத்திலும் ைான் இல்லாதிருந்ததில்நல. ைீயும்

இங்குள்ை றவந்தர் யாவரும் அப்படிறய. இைி ைாம்
என்நைக்கும் இல்லாமற்றபாகவும் மாட்றைாம். உயிருக்கு
இவ்வுைலில் எங்ஙைம் பிள்நைப் பருவமும், இைநமயும்,
மூப்பும் றதான்றுகின்ைைறவா அங்ஙைறம மற்கைாரு உைலும்
றதான்றுகிைது. துணிவுறைான் அதில் கலங்கமாட்ைான்.

குந்தியின் மகறை, தண்நமயும் கவம்நமயும், இன்பமும்

துன்பமும் தரும் இயற்நகயின் கதாடுநககள். றதான்ைி
மநையும் இயல்புநையை. என்றுமிருப்பைவல்ல. அவற்நை
கபாறுத்துக் ககாள்க. இவற்ைால் துயர்பைாதவன், துயரும்
உவநகயும் ைிககரைக் ககாள்பவன் சாநவக் கைந்தவன்.

இல்லாதது உண்நமயாகாது. உள்ைது இல்லாததாகாது.

உண்நமயைிவார் இவ்விரண்டுக்குமுள்ை றவற்றுநம
உணர்வார். இவ்வுலகம் முழுவதிலும் பரந்து ைிற்கும் கபாருள்
அழிவற்ைது என்ைைிக. இது றகைற்ைது; இதநை அழித்தல்
யார்க்கும் இயலாது. ஆத்மா என்றுமுைன். அழிவற்ைான்.
அைவிைற்கரியன். எைினும் அவனுநைய வடிவங்கள்
இறுதியுநையை என்பர். ஆதலால் அர்ஜுைா, றபார் கசய்க.

இவன் ககால்வாகைன்று ைிநைப்றபானும்

ககால்லப்படுவாகைன்று ைிநைப்றபானும் இருவரும்
ஏதுமைியாதார். இவன் ககால்வதுமில்நல,
ககாநலயுண்பதுமில்நல. இவன் பிைப்பதுமில்நல,
எக்காலத்திலும் இைப்பதுமில்நல. இவன் ஒருமுநை இருந்து
பின்ைர் இல்லாது றபாவதுமில்நல. இவன் பிைப்பற்ைான்.
ைிநலயாைவன். என்றும் திகழ்றவான். பநழறயான். உைல்
ககால்லப்படுநகயில் இவன் ககால்லப்பைான்.

இது அழிவற்ைது, பிைப்பற்ைது, என்றுமுைது என்று

உணர்பவ ன் ககால்வது யாநர? அவன்
ககால்விப்பது யாநர? நைந்த ஆநைகநைக் கழற்ைி
எைிந்துவிட்டு மைிதர் புதிய துணிகள் அணிவதுறபால, ஆத்மா
நைந்த உைல்கநைக் கநைந்து புதியைவற்நை ககாள்கிைது.

இவநை பநைக்கலங்கள் கவட்ைா. தீ எரிக்காது. ைீர் இவநை

ைநைக்காது. காற்று உலர்த்தாது. பிைத்தற்கரியவன்;
எரித்தற்கும், ைநைத்தற்கும், உலர்த்துதற்கும் அரியவன்;
அழிவற்ைவன்; எங்கும் ைிநைந்தவன்; உறுதியுநையான்;
அநசயாதான்; என்றும் இருப்பவன். கதைிதற்கு அரியவன்;
எண்ணற்கு ஆற்ைான்; மாறுதலில்லாதான். இவநை இங்ஙைம்
அைிந்து துயர் ஒழிக.

ைீ இவநை என்றும் பிைந்து என்றும் மடிவான் என்று

கருதிைால்கூை இவன் கபாருட்டு துயருைல் தகாது. பிைந்தவன்
மாள்வது உறுதிகயைில், மாண்றைார் பிைப்பது உறுதிகயைில்,
இந்த விலக்ககாணா கைைிக்கு ைீ துயர்ககாண்டு பயகைன்ை?
உயிர்கைின் கதாைக்கம் கதைிவில்நல. ைடுவாழ்றவா இைர்
மிக்கது. இறுதியும் அைிதற்கரியது. இதில் துயர்படுவகதன்ை?

இந்த ஆத்மாநவ வியப்கபைக் காண்கிைார், வியப்கபைச்

கசால்கிைார், கபருவியப்கபை றகட்கிைார். இதநை அைிபவர்
எவருமிலர். அநைவர் உைலிலும் உள்ை இந்த ஆத்மா
ககால்லப்பை முடியாதவன். ஆகறவ ைீ எந்த உயிரின்
கபாருட்டும் வருந்துதல் றவண்ைா!

தன்ைைம் எண்ணிைாலும் ைீ ைடுங்குதல் ஒவ்வாது.

அைப்றபாநரக் காட்டிலும் உயர்ந்தகதாரு ைன்நம
அரசர்க்கில்நல. தாறை வந்கதய்துவது, திைந்து கிைக்கும்
கபான்னுலக வாயில் றபான்ைது இத்தருணம். இத்தநகய றபார்
கிநைக்கப் கபறும் மன்ைர் இன்பங்கநை அநைவார்.

ைீ இந்த அைப்றபாநர ைைத்தாமல் விடுவாயாைால், அதைால்

தன்ைைத்நதயும் புகநழயும் ககான்று பழிநயறய அநைவாய்.
உலகத்தார் உன்நை வநசபாடுவர். புகழ் ககாண்றைான் பின்ைர்
எய்தும் இகழ்ச்சி இைப்பினும் ககாடிதல்லவா? ைீ அச்சத்தால்
றபாநரவிட்டு விலகியதாக கபருந்றதர் வரர்கள்
ீ கருதுவார்கள்.
அவர்களுநைய ைன்மதிப்நபப் கபற்ை ைீ இதைால்
சிறுநமயநைவாய். உன்நை விரும்பாதார் கசால்லத் தகாதை
கசால்வார்கள். உன் திைநமநய பழிப்பார்கள். இநதக்
காட்டிலும் துன்பம் எது?

ககால்லப்படின் விண்ணுலகு எய்துவாய். கவன்ைால் புவி

ஆள்வாய். ஆதலால் றபார்புரியத் துணிக! இன்பம், துன்பம்,
இழப்பு, றபறு, கவற்ைி, றதால்வி இவற்நை ைிககரைக் ககாண்டு, ைீ
றபாருக்கு எழுக! இவ்வண்ணம் புரிந்தால் பழி
ககாள்ைமாட்ைாய்.
இநவ உலகியல் கமய்நமயில் எழுந்த கசாற்கள்.
றயாககைைிநய கசால்கிறைன், றகள். இந்த கமய்நமநய
அைிந்தவன் கசயற்தநைகநைச் சிதைடித்து மீ ள்வான். இதில்
முயற்சிக்கு அழிவில்நல. இது வரம்பு மீ ைிய கசய்நகயுமன்று.
இந்த கைைியில் சற்றை அநைந்தாலும் அது றபரச்சத்திைின்று
காக்கும்.

உறுதியுநைய சித்தம் ஒருநமயுநையது. உறுதியில்லாறதாரின்

அைிவு கிநைவிரிவது, கட்ைற்ைது. றவதங்கைின் கவற்றுநரயில்
மகிழ்றவார் மணமிலா பூக்கநைப்றபான்ை அணிச்கசாற்கள்
றபசுகிைார்கள். தமது ககாள்நக அன்ைி பிை
பிநழகயன்கிைார்கள். இவர்கள் விநழவுககாண்றைார்.
மாற்றுலக இன்பங்கநைறய மீ ட்கபைக் ககாண்றைார்.
பிைப்புக்கும் கதாழிலுக்கும் பயன் றவண்டுறவார். இன்பத்
திநைப்நபயும் ஆட்சிநயயும் றவண்டுறவார். பலவநகயாை
சைங்குகநைச் சுட்டிப் றபசுகிைார்கள். இவர்கள் கசால்வநதக்
றகட்டு மதிமயங்கி திநைப்பிலும் ஆட்சியிலும்
பற்றுககாள்றவாரின் அநலககாள்ளும் அைிவு கமய்நமயில்
ைிநலகபைாது.

மூன்று இயல்புகநைக் குைித்து றவதங்கள் றபசுகின்ைை.

அர்ஜுைா, ைீ மூன்று இயல்புகநையும் கைந்றதாைாகுக.
இருநமகைற்று, கமய்ைிநலயில் ைின்று, இங்கு ைிகழ்வைவற்ைில்
ஈடுபைாமல் தன்நை ஆள்பவன் ஆகுக. பிரம்மத்நத
ைாடுபவனுக்கு றவதங்கள் கபருகவள்ைம் எழுநகயில்
சிறுகிணறுகள் றபான்ைநவ.

கசயலாற்ைறவ பணிக்கப்பட்டிருக்கிைாய். அதன்

பயன்கைின்றமல் உைக்கு ஆநணயில்நல. கசயல்கைின்
பயநை கருதக்கூைாது. கசயலாற்ைாமலும் இருக்கலாகாது.
றயாகத்தில் ைின்று, பற்நை ைீக்கி, கவற்ைி றதால்விகநை
ைிககரைக் ககாண்டு கசயலாற்றுக, ைடுைிநலறய
றயாககமைப்படும்.

அைிவுறயாகத்நதக் காட்டிலும் கசயல்றயாகம் தாழ்ந்தது.

அைிநவ றமற்ககாள்க. பயன்கருதுறவார் அைியர்.
அைிவுநைறயான் ைற்கசய்நக தீச்கசய்நக இரண்நையும்
துைக்கிைான். ஆதலால் ைீ றயாகத்தில் கபாருந்துக. கசயல்கைில்
திைறை றயாககமன்பது. அைிவுநைறயார் கசயற்பயன் துைந்து,
பிைவித்தநை ைீக்கி, கமய்ைிநலநய அநைகிைார்கள்.

உன் அைிவு அநைத்து மயக்கங்கநையும் கைந்து

கசல்லுமாயின், றகட்கப்றபாவது, றகட்கப்பட்ைது என்ை
இரண்டிலும் உைக்கு துயர் ைிகழாது. உைது அைிவு
றகள்வியிறல கலக்கமுைாததாய், உறுதிககாண்டு, கமய்யாகும்
கபருைிநலயில் அநசயாது ைிற்குமாயின் றயாகத்நத
அநைவாய்.

அர்ஜுைன் றகட்ைான். றகசவா, உறுதிககாண்ை அைிவுைன்

கமய்ைிநலயில் அநமந்றதான் எவ்வாறு றபசுவான்?
ைிநலயைிவு உநையவன் என்ை கசால்வான்? எப்படியிருப்பான்?
எதநைஅநைவான்?

கிருஷ்ணன் கசான்ைார். ஒருவன் தன் மைதில் எழும்

விருப்பங்கைநைத்நதயும் துைந்து தன்ைிறல தான் மகிழ்ச்சி
கபறுவாைாயின், அப்றபாது ைிநலயைிவு ககாண்ைவன் என்று
கசால்லப்படுகிைான். துன்பங்களுக்கு உைம் ககாைாதவைாய்,
இன்பங்கைிறல ஆவலற்ைவைாய், அச்சமும் சிைமும்
தவிர்த்தவைாய் அநமந்தவன் ைிநலமதி ககாண்ைவன்
எைப்படுகிைான். ைல்லதும் அல்லதும் அணுகும்றபாது
உைவழ்ச்சியற்ைவன்,
ீ ஆவலுறுவதும் பநகப்பதும் இலாதவன்,
ைிநலயைிவுககாண்ைவன்.

ஆநம தன் உறுப்புகநை உள்ைிழுத்துக்ககாள்வதுறபால்,

திநசறதாறும் பரவும் புலைைிதல்கைில் இருந்து தன்நை மீ ட்க
வல்லவைின் அைிறவ ைிநலககாண்ைது. சுநவக்கப்பைாதறபாது
உலகின்பங்கள் தாறம விலகிக்ககாள்கின்ைை. எைினும்
அவற்ைிைமுள்ை சுநவ மைக்கப்படுவதில்நல.
முழுமுதன்நமயின் இன்நமநய அநைந்த பின்ைறர
அவ்விநழவு மநைகிைது.

குந்தியின் மகறை, முயன்றுபார்க்கும் விறவகம் ககாண்ைவைின்

உள்ைத்நதயும் கூை ககாந்தைிக்கும் புலன்கள் பற்ைியிழுத்துக்
ககாள்கின்ைை. விநழவுகநை அைக்கி என்நை
முதற்கபாருகைைக் ககாண்டு, புலன்கநை கட்டுப்படுத்தி
நவத்திருப்பவைின் அைிறவ ைிநலககாண்ைது.

புலைின்பங்கநைக் கருதும்றபாது அவற்ைில்

பற்றுதலுண்ைாகிைது. பற்றுதலால் விருப்பமுண்ைாகிைது.
விருப்பத்தால் சிைம் பிைக்கிைது. சிைத்தால் மயக்கம்;
மயக்கத்தால் ைிநைவு தவறுதல்; ைிநைவு தவறுதலால்
அைிவழிவு. அைிவழிவால் மானுைர் அழிகிைார்கள்.

விநழநவயும் கவறுப்நபயும் துைந்து ஆத்மாவில் ஆழ்ந்துள்ை

புலன்கநை கருவியாக்கி புை உலகில் அநலயும் அைங்கிய
மைமுநைறயான் அருநை அநைகிைான்.
அருள்ககாண்ைவனுநைய துயரங்கள் அழியும், ஏகைைில்
அகத்கதைிவுநைறயான் அைிவிலும் உறுதி கபற்ைிருப்பான்.
றயாகமில்லாதவனுக்கு அைிவில்நல. றயாகமில்லாதவனுக்கு
உள்ளுணர்வு இல்நல. உள்ளுணர்வு இல்லாதவனுக்கு அநமதி
இல்நல. அநமதி இல்லாதவனுக்கு இன்பறமது? புலன்கள்
விநழநவ ைாடுநகயில் உள்ைமும் உைன் கசல்லுமாயின்,
கைற்றதாணிநயக் காற்றுறபால் அைிநவ அது
இழுத்துச்கசல்கிைது. ஆகறவ விநழவுகைில் இருந்து
புலன்கநைக் கட்ை வல்லவைின் அைிறவ ைிநலககாண்ைது.

எல்லா உயிர்களுக்கும் இரவில் தன்நை கட்டியவன்

விழித்திருக்கிைான். மற்ை உயிர்கள் விழித்திருக்கும்
றைரகமதுறவா அதுறவ அவன் இரவு. கைலில் ைீர்ப்கபருக்குகள்
வந்துறசர அது றமன்றமலும் ைிரம்பியபடிறய குன்ைா கூைா
ைிநைைிநல ககாண்டிருப்பதுறபாறல விருப்பங்கள் தன்னுள்றை
புகும்றபாது இயல்பவன் அநமதி அநைகிைான்.
விருப்புககாண்ைவன் அதநை அநையான்.

விநழவுகள் அற்ைவன், எல்லா பற்றுகநையும் துைந்தவன்,

எைகதன்பது இலாதவன், யாகைன்று எண்ணாதவன் அநமதி
அநைகிைான். இது முதல்முழுநமயின் ைிநல.
இநதயநைந்றதான் பிைகு மயங்குவதில்நல. இறுதிக்
காலத்திறலனும் இதில் ைிநலககாள்றவான், வடுறபற்நை
ீ
அநைகிைான்.

இமைக்கணம் - 48

அர்ஜுைன் கிருஷ்ணைிைம் றகட்ைான். அைிவு கசயநலவிை

றமலாைது என்று ைீர் எண்ணிைால் இரக்கமற்ை இச்கசயலுக்கு
என்நை ஏன் தூண்டுகிைீர்? சிக்கலாை கசாற்கைாைர்கைால்
எைது அைிவு மயங்குகிைது. எதன் வழியாக ைான்
சிைப்பநைறவறைா அந்த ஒன்நை மட்டும் எைக்குக் கூறுக!

கிருஷ்ணன் கூைிைார். பழியற்ைவறை, முற்காலம் முதறல

இவ்வுலகில் உலகியலாருக்கு ஞாைறயாகமும் றயாகிகளுக்கு
கசயல்றயாகமும் எை இருவநகப்பட்ை முநைகநை ைான்
கூைியிருக்கிறைன்.

முதறலான் கசயல்கநை கதாைங்காமலிருப்பதைால்

கசயலின்நமநய அநைவதில்நல, துைப்பதைால் வடுறபறு
ீ
கபறுவதுமில்நல. பிைந்தவர் எவரும் கணறமனும்
கசயலாற்ைாமல் இருப்பதில்நல. ஏகைன்ைால் இயற்நகயாை
இயல்புகைால் கட்ைப்பட்டு அநைவருறம
கசயலாற்ைிக்ககாண்டிருக்கிைார்கள்.

அர்ஜூைா, கசயற்புலன்கநை அைக்கி, உள்ைத்தால்

புலன்ைாட்ைங்கநை ைிகழ்த்திக்ககாண்டிருப்பவன் அைிவிலி,
கபாய்யில் உழல்பவன். புலன்கநை உள்ைத்தால் கவன்று
புலன்கநைக் ககாண்டு கசயல்றயாகத்நத ஆற்றுபவறை
சிைப்பநைகிைான்.

உைக்காை கசயநல கசய்க! ஏகைன்ைால்

கசயலின்நமநயவிைவும் கசயல் றமன்நம உநையது.
கசயலின்நம ககாண்ைாகயன்ைால் உைநலப் றபணறவ
இயலாதவைாவாய்.

றவள்விகயை ஆற்ைப்படும் கசயல்கள் தவிர்த்த பிைவற்ைால்

இவ்வுலகம் கசயற்சுழலில் சிக்கியிருக்கிைது. ஆகறவ
குந்தியின் மகறை, அவ்வாைாை கசயநல பற்ைில்லாது கசய்க!
பநைப்பிநைவன் முதல்ைாைில் றவள்வியுைன் தன் மக்கநைப்
பநைத்து இந்த றவள்வியால் ைீங்கள் கபருகுவர்கைாக,
ீ இது
உங்களுக்கு விரும்பியநத அைிக்கும் விண்பசு எை
அநமவதாக என்று அருைிைார்.

இந்த றவள்வியால் றதவர்கள் கபருகுக! அத்றதவர்கள்

உங்கநை கபருகச் கசய்க! ஒருவநர ஒருவர் கபருக நவத்து
முழுநமயாை சிைப்புகநை அநைவராக!
ீ றவள்வியால்
கபருகிய றதவர்கள் உங்களுக்கு றவண்டும் ைலன்கநை
அைிப்பார்கள். ஆகறவ அவர்கள் அைித்த ைலன்கநை
அவர்களுக்கு அைிக்காமல் நுகர்பவன் கள்வறையாவான்.

றவள்வி மீ தத்நத உண்ணும் சான்றைார் எல்லா

பழிகைிலிருந்தும் விடுதநல அநைகிைார்கள். ஆைால் எவர்
தங்களுக்காக மட்டும் சநமத்துக்ககாள்கிைார்கறைா அந்தப்
பழிககாண்றைார் அந்தப் பழிநயறய உண்ணுகிைார்கள்.
அன்ைத்திலிருந்து உயிர்கள் உருவாகின்ைை. மநழயிலிருந்து
அன்ைம் உருவாகிைது. றவள்வியால் மநழ உருவாகிைது.
றவள்விறயா கசயல்கைால் உருவாகிைது. கசயல்
பிரம்மாவிலிருந்து உருவாகிைது. பிரம்மா கசால்லில் இருந்து
உருவாைவர் என்று அைிக! ஆகறவ எங்கும்ைிநை பரம்கபாருள்
என்றும் றவள்வியில் உநைகிைது.

சுழலும் இந்த வட்ைத்நத இவ்வுலகில் பின்பற்ைி ஒழுகாறதான்

பழிசூழ் வாழ்க்நகயுநையவன்.. புலன்கைிறல கைித்திருப்பவன்.
பார்த்தா, அவன் வாழ்க்நக கவறும் மயக்கம். ஆத்மாநவ
விரும்பி, ஆத்மாவில் ைிநைவுககாண்டு, ஆத்மாவில்
மகிழ்ந்திருக்கும் மானுைன் கசய்ய றவண்டியகதை
ஏதுமில்நல. இவ்வுலகில் அவனுக்கு கசயலால்
எப்பயனுமில்நல. கசயலாற்ைாவிடினும் எந்த இழப்புமில்நல.
அவன் எந்த ைலனுக்காகவும் இந்த உலகிலுள்ை எநதயும்
ைம்பியிருப்பதில்நல. ஆகறவ பற்ைற்ைவைாக, கசய்யறவண்டிய
கசயல்கநை சிைப்புைச் கசய்க! ஏகைன்ைால் பற்ைற்று
கசயலாற்றும் புருஷன் முதல்முழுநமநய அநைகிைான்.

ஜைகன் முதலாறைார் கசயலாற்றுவதன் வழியாகறவ உயர்ந்த

றபற்நை அநைந்தைர். உலகப் றபாக்நக கவைித்தாலும்கூை ைீ
கசயலாற்ை றவண்டியவறை. றமறலான் எநத
கநைபிடிக்கிைாறைா அநத பிைரும் கசய்கிைார்கள். அவன்
எநத அடிப்பநையாகக் ககாள்கிைாறைா அநதறய உலகமும்
ஏற்றுக்ககாள்கிைது. பார்த்தா, மூன்றுலகத்திலும் எைக்கு
எக்கைநமயுமில்நல. ைான் கபற்ைிராத றபறுமில்நல. எைினும்
ைான் கசயலில் ஈடுபட்டுக்ககாண்றை இருக்கிறைன்.

ஏகைன்ைால் ைான் எப்றபாதாவது ஊக்கமற்ைவைாக கசயலில்

ஈடுபைாமலிருந்தால் உலகமும் எல்லா வநகயிலும் என்
வழிநய பின்கதாைரக் கூடும். ைான் கசயலாற்ைவில்நல
என்ைால் இந்த உலகங்கள் அழியும். எல்நலகள்
மயங்கச்கசய்து உயிர்க்குலத்நத அழிப்பவைாக ஆகிவிடுறவன்.
அைிவற்ைவர் கசயலில் பற்றுள்ைவராக கசயலாற்றுவதுறபால
அைிவுள்ைவன் பற்ைற்று உலக ைன்நம கருதி கசயலாற்ை
றவண்டும்.

அைிவுநையவன் கசயலில் பற்றுைன் ஈடுபட்டுக்ககாண்டிருக்கும்

அைிவிலாறதாரிைம் அைிவுக் குழப்பத்நத உருவாக்கலாகாது.
உைத்கதைிவு ககாண்ைவன் அநைத்நதயும் சிைப்புை ஆற்ைி
கசய்விக்கவும் றவண்டும்.

இயற்நகயின் மூவியல்புகைால்தான் எல்லா வநகயாை

கசயல்களும் ைிகழ்கின்ைை. ஆணவத்தால் அைிவிழந்தவர்கள்
அவற்நை தாங்கள் கசய்வதாக எண்ணிக்ககாள்கிைார்கள்.
வலிநமயாை றதாள் ககாண்ைவறை இயல்பு, கசயல் என்னும்
பிரிவிநையின் இயல்பைிந்தவன். இயல்புகள் இயல்புகைில்
உநைகின்ைை என்று அைிந்து கசயல்கைில் பற்று
ககாள்வதில்நல.

இயற்நகயின் இயல்புகநைப் கபாறுத்தவநர அைிவிலிகள்

இயல்புகள் கசயல்கள் ஆகியவற்நை ஒட்டி ைிகழ்வைவற்ைில்
விருப்புகவறுப்பு ககாள்கிைார்கள். தத்துவ ஞாைமில்லாத அந்த
எைிறயாநர அைிவுநையவன் அைியமுடியாநமயில்
உழல்விக்கலாகாது.எல்லா கசயல்கநையும் என்ைிைம்
ஒப்பநைத்துவிட்டு தன்நைப்பற்ைிய விழிப்பநைந்து பற்ைற்று
விருப்பற்று துயரமறுத்து றபார் புரிக!

கூருைம் ககாண்ைவைாக, கபாநையுநையவைாக எைது இந்தத்

தரப்நப என்றும் கநைபிடிப்பவன் கசயற்சுழலில் இருந்து
விடுதநலயாகிைான். எைது இந்தத் தரப்நப உைம்கபாைாது
கநைபிடிக்காமலிருப்பவன் அைியாநம மிக்கவன்,
உைத்கதைிவற்ைவன். அவன் அழிந்துவிட்ைவன் என்று அைிக!

ஞாைமுநையவன்கூை தன் இயற்நகக்கு இநயயறவ

ைைக்கிைான். உயிர்கள் இயற்நகப்படி இயல்கின்ைை.
அைக்குதலால் பயன் என்ை?புலன்கள் உலகின்பங்கைில்
விருப்புகவறுப்புகள் ககாண்டுள்ைை. அவ்விரண்டுக்கும்
வசப்பைலாகாது. அநவ வழித்தநைகள்.

சிைப்புை கசய்யப்பட்ை பிை அைங்கநைவிை ைலம் குநைந்தது

என்ைாலும் தன்ைைம் றமலாைறத. தன்ைைத்நத ஆற்றுநகயில்
கபறும் இைப்பும் கபருஞ்சிைப்றப. பிை அைங்கள்
அச்சமூட்டுபநவ.
அர்ஜூைன் றகட்ைான். விருஷ்ணி குலத்தில் பிைந்தவறை,
என்னுள் உள்ை புருஷன் விரும்பாதிருந்தறபாதிலும்கூை எந்தத்
தூண்டுதலால் கசலுத்தப்பட்ைவன்றபால பிநழ கசய்கிைான்?

கிருஷ்ணன் கசான்ைார். கவல்லுமியல்பில் றதான்ைிய இந்தக்

காமமும் சிைமும் றபரழிநவ ககாணர்பநவ, பழியில்
ஆழ்த்துபநவ. அவற்நை உன் எதிரிகள் என்றை அைிக!
புநகயால் தீயும், அழுக்கால் கண்ணாடியும்
மூைப்பட்டிருப்பதுறபால, கருநவ கருப்நப மூடியிருப்பதுறபால
இது மூைப்பட்டிருக்கிைது.

அர்ஜூைா, ைிநைத்துவிை முடியாத அைல் றபான்ைதும் காம

வடிவில் உள்ைதும் ஞாைியின் என்றுமுை எதிரியும் ஆை இது
உைத்கதைிநவ மூடியிருக்கிைது. புலன்களும் உள்ைமும்
அைிவும் இதன் உநைவிைம் என்று கூைப்படுகிைது. இவற்ைால்
ஞாைத்நத மூடிவிட்டு உைலாைவநை விநழவு
ககாண்ைவைாக்குகிைது. ஆகறவ அர்ஜூைா, ைீ முதலில்
புலன்கநை கவன்றுவிட்டு அைிநவயும் வியைைிநவயும்
அழிக்கும் இந்தப் பிநழநய அறுத்துவிடுக!

புலன்கள் சிைந்தநவ என்கிைார்கள். உைம் புலன்கநைவிைச்

சிைந்தது. அைிவு உள்ைத்நதவிை றமலாைது. அைிநவவிை
றமலாைது அது. இவ்வாறு அைிநவவிை றமலாைநத அைிந்து
தன்நை தான் ைிநலப்படுத்தி கவல்லற்கரிய விநழகவனும்
பநகநய ககால்வாய்.

கிருஷ்ணன் கசான்ைார். இந்த அழிவற்ை றயாகத்நத ைான்

முன்ைர் விவஸ்வானுக்கு கசான்றைன். விவஸ்வான்
மனுவுக்கு கசான்ைான். மனு இக்ஷ்வாகுவுக்கு கூைிைான்.
இவ்வாறு வழிவழியாகக் கிநைத்த இதநை அரசமுைிவர்
உணர்ந்திருந்தைர். அந்த றயாகம் காலப்கபருக்கால்
இவ்வுலகத்தால் இழக்கப்பட்ைது. அந்தப் பநழய றயாகத்நதறய
இன்று ைான் உைக்கு கசான்றைன், ைீ என் அடியவனும்
றதாழனுகமன்பது கருதி. இது மிகவும் அரிய மநைச்கசால்.

அர்ஜுைன் றகட்ைான். உம் பிைப்பு பிந்தியது, விவஸ்வானுநைய

பிைப்பு மிக முந்தியது. ைீர் இநத அன்றை கசான்ைவர் என்று
ைான் கதரிந்துககாள்வது எப்படி?

கிருஷ்ணன் மறுகமாழி கசான்ைார். அர்ஜுைா, எைக்கு பல

பிைப்புகள் கைந்திருக்கின்ைை. உைக்கும் அப்படிறய. ைான்
அவற்நை எல்லாம் அைிறவன். ைீ அவற்நை அைியமாட்ைாய்.
பிைப்பற்ைவன் என்ைாலும், அழிவற்ைவன் என்ைாலும்
உயிர்களுக்ககல்லாம் இநைவறை என்ைாலும், எைது
முதலியற்நகயில் அநமந்த என் மாநயயால்
பிைப்கபய்துகிறைன்.

பாரதா, எப்றபாகதல்லாம் அைம் அழிந்துறபாய் மைம்

எழுகிைறதா அப்றபாகதல்லாம் ைான் பிைக்கிறைன். ைல்றலாநரக்
காக்கவும், தீயை கசய்றவாநர அழிக்கவும், அைத்நத
ைிநலைிறுத்தவும் ைான் யுகம்றதாறும் ைிகழ்கிறைன்.

எைது இநைவடிவப் பிைப்பும் கசய்நகயும் இவ்வாறு என்பநத

கமய்யாக உணர்றவான் உைநலத் துைந்த பின்ைர் மறுபிைப்பு
எய்துவதில்நல. அர்ஜுைா! அவன் என்நை எய்துகிைான்.
விருப்பத்நதயும், அச்சத்நதயும், சிைத்நதயும் துைந்றதாராய்,
ைாறையாகி, என்நை அநைக்கலம் புகுந்து ஞாைத்தவத்தால்
தூய்நம கபற்று என்ைியல்பு எய்திறைார் பலர். எவர் என்நை
எவ்வண்ணம் றவண்டுகிைார்கறைா அவர்கநை ைான்
அவ்வண்ணறம சார்கிறைன். பார்த்தா, மைிதர் எங்கும் என்
வழிநயறய பின்பற்றுகிைார்கள்.

கதாழில்கைில் கவற்ைிநய விரும்புறவார் இங்கு றதவநதகநை

வழிபடுகிைார்கள்.உலகில் கதாழிலிைின்றும் கவற்ைி விநரவில்
விநைவதல்லவா? இயல்புக்கும் கசயலுக்கும் இயல ைான்
ைான்கு வர்ணங்கநை சநமத்றதன். கசயலற்ைவனும்
அழிவற்ைவனுமாகிய ைாறை அவற்நை கசய்தவன் என்றுணர்க!
என்நை கசயல்கள் ஒட்டுவதில்நல. எைக்கு கசயற்பயைில்
விருப்பமில்நல. இவ்வாறு என்நை அைிறவான் கசயல்கைால்
கட்ைப்பைமாட்ைான்.

முற்காலத்தில் வடுறபற்நை
ீ றவண்டிறைாரும் இநதயுணர்ந்து
கதாழிறல கசய்தைர். ஆதலால், முன்றைார்கள் முன்பு
கசய்தபடி, ைீயும் கசயல்கநை கசய்க! எது கசயல் எது கசயல்
அல்ல என்பதில் ஞாைிகளும் மயக்கம் எய்துகிைார்கள்.
ஆதலால் உைக்கு கசயலின் இயல்நப உணர்த்துகிறைன். இநத
அைிவதைால் தீங்கிைின்றும் விடுபடுவாய். கசயலின் இயல்பும்
கதரியறவண்டும், கசயற்றகட்டின் இயல்பும் கதரியறவண்டும்,
கசயலின்நமயின் இயல்பும் கதரியறவண்டும். கசயலின் ைநை
மிகவும் ஆழ்ந்தது.

கசயலில் கசயலின்நமநயயும், கசயலின்நமயில் கசயநலயும்

காண்பவறை மைிதரில் அைிவுநைறயான். அவன் எது
கசய்யினும் றயாகத்திலிருப்பான். கசயல்கதாைக்கங்ககைில்
விருப்ப ைிநைவு தவிர்த்தநவயாக கசயலாற்றுபவைின்
கசயல்கள் ஞாைத் தீயால் எரிக்கப்பட்ைநவ. அவநை
ஞாைிகள் அைிவுநைறயான் என்கிைார்கள். பயைில் பற்று
கநைந்தவைாய் எப்றபாதும் ைிநைவுநைறயாைாக எதைிலும்
சார்பற்று ைிற்றபான் கசயல்கநை கசய்துககாண்டிருக்நகயிலும்
கசயலற்ைவைாவான்.

விநழவற்ைவைாய், சித்தத்நத ஆத்மாவால் கட்டுப்படுத்தி,

எவ்விதக் ககாநைகளும் வாங்குவநதத் துைந்து, கவறுமறை
உைற்கசயல் மட்டும் கசய்துககாண்டிருப்றபான்
பழியநையமாட்ைான். தாைாக வந்கதய்தும் கபறுநகயில்
இன்புறுறவாைாகி, இருநமகநைக் கைந்து,
கபாைாநமயற்ைவைாய் கவற்ைியிலும் றதால்வியிலும்
ைிகர்ைிநல ககாண்ைவன் கசயல் புரிந்தாலும் அதைால்
கட்டுப்படுவதில்நல. பற்றுகள் அகன்ைவன், விடுதநல
ககாண்ைவன், ஞாைத்தில் மதி ைிநலக்கப்கபற்ைவன்,
றவள்விகயைக் கருதி கசயல் புரிவான் – அவனுநைய
விநைககைல்லாம் தாறை ைழுவிப் றபாய்விடுகின்ைை.

அைிக்கப்படுவது பிரம்மம், அவியாக்கப்படுவது பிரம்மம்,

எரிக்கப்படுவது பிரம்மம், அநையப்படுவதும் பிரம்மம்.
ஆழ்ைிநலயில் அநமதலும் பிரம்மறம.

சிலர் றதவர்களுக்கு அைிக்கப்படும் றவள்விநய கசய்கிைார்கள்.

சிலர் பிரம்மத்திற்கு றவள்வித்தீயில் றவள்விநயறய ஆகுதி
கசய்துவிடுகிைார்கள். சிலர் கசவி முதலிய புலன்கநை தவம்
எனும் அைலில் ஆகுதி கசய்கிைார்கள். சிலர் ஒலி முதலிய
நுகர்வுகநை புலன்ககைனும் அைலில் ஆகுதியாக்குகிைார்கள்.
சிலர் எல்லா புலன்ைிகழ்வுகநையும் உயிர்ைிகழ்வுகநையும்
ஞாைத்தால் ஒைிககாண்ை தன்ைைக்ககமனும் றயாகத்தில்
ஆகுதியாக்குகிைார்கள்.

சிலர் கபாருள்கைால் றவள்வி கசய்றவார். சிலர் தவத்தால்

றவட்றபார். அறதறபால றயாகத்தால் றவட்றபார், றைான்புகைால்
றவட்றபார் உள்ைைர். சிலர் கற்ைைியும் ஞாைத்தாறலறய
றவள்வி கசய்கின்ைைர். சிலர் மூச்கசாழுக்நக உைம்கூர்ந்து
பிராணன் அபாைன் எனும் மூச்சுக்கநை ஆண்டு அபாைத்தில்
பிராணநையும் பிராணைில் அபாைநையும்
ஆகுதிகசய்கின்ைைர். றவறு சிலர் கைைிகநை பூண்டு உயிரில்
உயிநர ஆகுதி கசய்கிைார்கள். இவர்கைநைவருறம
முநையாை றவள்விகநை இயற்ைி றவள்வியால்
தூய்நமயநைந்தவர்கறை.

றவள்வியில் எஞ்சிய அமுநத உண்றபார் என்றுமுை

பிரம்மத்நத அநைகிைார்கள். றவள்வி கசய்யாதவர்களுக்கு
இவ்வுலகில்நல. அவ்வுலகும். இவ்வண்ணம் பல றவள்விகள்
பிரம்மத்தால் சுட்ைப்பட்டுள்ைை. அநவகயல்லாம் கசயலில்
றதான்றுவை என்றுணர்க! இவ்வாறு உணர்ந்தால் விடுதநல
கபறுவாய். கபாருட்கைால் கசய்யப்படும் றவள்விநயவிை
ஞாைறவள்வி சிைந்தது.

கசயல்கள் ஞாைகமன்ைாகறவண்டும். வணக்கத்தால்

கசவிசூழ்வதைாலும் கதாண்டுகசய்வதைாலும் அநத
அைிந்துககாள்க! உண்நமயைியும் ஞாைிகள் உைக்கு கமய்நய
அைிவிப்பார்கள். இநத அைிந்தால் இவ்வநக மயக்கத்நத
அநையமாட்ைாய். எல்லா உயிர்கநையும் எச்சமின்ைி
என்னுள்ளும் உன்னுள்ளும் காண்பாய். பழிசூழ்ந்றதார்
அநைவநரவிை பழிகசய்திருந்தாலும் ஞாைத்தின் றதாணிறயைி
அநைத்நதயும் கைந்துகசல்வாய்.

விைகிகலரியும் அைல் அநத சாம்பலாக்கிவிடுகிைது. ஞாைம்

அநைத்து விநைகநையும் எரித்தழிக்கிைது. இவ்வுலகில்
ஞாைத்நதப்றபால் தூய்நமப்படுத்துவது பிைிதில்நல. தக்க
தருணத்தில் றயாககமை அநத அநைபவன் தன் ஆத்மாநவ
ைிநைவுைச் கசய்கிைான். புலன்கநை கட்டுப்படுத்தி உைம்
குவிப்பவன் ஞாைத்நத அநைகிைான். ஞாைத்நத அநைந்தபின்
அநமதி அநைகிைான்.

அைிவும் உைக்குவிதலும் இன்ைி ஐயத்நத இயல்பாகக்

ககாண்ைவன் அழிகிைான். ஐயமுநையானுக்கு இவ்வுலகில்நல.
றமலுலகில்நல. இன்பறம இல்நல. றயாகத்தால் துைநவ
அநைந்து ஞாைத்தால் ஐயத்நதக் கைந்து தன்நை
ஆள்றவாநை விநைகள் கட்டுப்படுத்துவதில்நல. ஆகறவ
கைஞ்சிலிருக்கும் அைியாநமயால் றதான்றும் இந்த ஐயத்நத
ஞாைவாைால் அறுத்து றயாகத்தில் ைிநலககாள்! எழுந்து ைில்!

அர்ஜுைன் றகட்ைான். கசயல்கநைத் துைப்பநதயும் துைவு

எனும் றயாகத்நதயும் கலந்து கசால்கிைீர். இவற்ைில் எது
சிைந்தது எை உறுதியாக கசால்க! கிருஷ்ணன் மறுகமாழி
கசான்ைார். துைவு கசயல்றயாகம் இரண்டுறம உயர்ந்த ைலநை
அைிப்பநவ. கசயல்கநைத் துைப்பநதவிை கசயல்றயாகம்
றமம்பட்ைது. கவறுப்பின்ைி விருப்பும் இன்ைி கசயலாற்றுபவன்
என்றும் துைவிறய. அவன் இருநம ைீங்கி பற்றுகநை
விடுத்தவன்.

உலகியநலயும் றயாகத்நதயும் கவவ்றவகைன்று கசால்றவார்

அைியாதவர். அைிந்றதார் கூைமாட்ைார். ைிகர்ககாண்டு
ைிநலகபற்றைான் இரண்டின் பயநையும் எய்துகிைான்.
உலகியநல றயாககமன்று ஆற்றுறவார் அநையும்
ைிநலநயறய றயாகியரும் அநைகிைார்கள். உலகியநலயும்
றயாகத்நதயும் ஒன்கைைக் காண்பவன் காட்சியுநையவன்.

ஆைால் றயாகமில்லாதவன் துைநவ அநைதல் கடிைம்.

றயாகத்திலநமந்த படிவர் பிரம்மைிநலநய விநரந்து
அநைகிைார். தன்நை கவன்றைான், புலன்கைந்றதான்
தூய்நமயநைந்தவன். உயிரநைத்தும் தாறை என்ைாைவன்.
காண்கினும் றகட்கினும் கதாடினும் றமாப்பினும் உண்பினும்
ைைப்பினும் உைங்கினும் உயிர்ப்பினும் உண்நம அைிந்த றயாகி
ைான் எதநையும் கசய்வதில்நல என்று ைிநைக்கறவண்டும்.
கசயநல றயாககமைச் கசய்யும் அவன் அதில்
ஒட்டுவதில்நல. றபசிைாலும் ஒழிந்தாலும் பற்ைிைாலும்
விழித்தாலும் மூடிைாலும் புலன்கள் புலைைிதல்கைில்
கசயல்பட்டுக்ககாண்றை இருக்கின்ைை என்று உணர்ந்து
கசயல்கநைகயல்லாம் பிரம்மத்திற்கு அைித்து பற்ைறுத்து
கசயல்புரிபவன் தாமநரயிநலயில் ைீர்த்துைிறபால பழிகைில்
ஒட்டுவதில்நல.

றயாகிகள் பற்று அறுத்து தன்நை தூய்நம

கசய்துககாள்ளும்கபாருட்டு உைலாலும் அைிவாலும் கவற்றுப்
புலன்கைாலும் கசயல்புரிவர். றயாகத்திலநமந்தவன்
கசயல்பயநைத் துைந்து ஒன்றுவதன் அநமதிநய
அநைகிைான். றயாகத்தில் அநமயாதவன் விநழவுகளுக்கு
ஆட்பட்டு பயைில் பற்றுககாண்டு தநைப்படுகிைான். ைம்மில்
வாழும் உைல்ககாண்ைவன் எநதயும் கசய்யாமல் கசய்யவும்
நவக்காமல் ஒன்பதுவாயில் றகாட்நையில் எல்லா
கசயல்கநையும் துைந்து இன்புற்ைிருக்கிைான்.

கசயலுக்குரியவன் எனும் ைிநலயும் கசயல்களும்

கசயற்பயனும் மானுைருக்கு அைிக்கப்பைவில்நல. இயல்புகறை
கசயல்கைாகின்ைை. பழிககாண்றைான் ைலம்ககாண்றைான்
என்று எவநரயும் ஏற்பதில்நல கதய்வம். அைியாநமயால்
அைிவு சூழப்பட்டுள்ைது. ஆகறவ உயிர்கள்
ைிநலமயங்குகின்ைை. தன்ைைிவால் அைிவின்நம
அழிக்கப்பட்ைவைின் அைிவு கதிரவநைப்றபால தன்கைாைி
ககாண்ைதாகிைது.

தன்ைைிவால் தன் ஆத்மாநவப் றபணி அதிலநமந்து அநத

ககாள்றவார் அைிவால் மாசுகநைக் கழுவி மீ ைாப் பதம்
அநைகிைார்கள். கல்வியும் அைக்கமும் ககாண்ை
அந்தணைிைமும், பசுவிைமும், யாநையிைமும், ைாயிைமும்,
அநத சநமத்துண்றபாைிைமும் அைிவுநைறயார் ைிகர்றைாக்கு
ககாண்டிருப்பர்.

உள்ைம் ைிகர்ைிநலயில் உள்ைவர் இங்கு வாழ்நகயிறலறய

இயற்நகயியல்புகநை கவன்ைவர். ஏகைன்ைால் பிரம்மம்
மாசற்ைது, ைிகர்ைிநலககாண்ைது. ஆகறவ அவர்கள்
பிரம்மத்திறலறய ைிநலககாள்கிைார்கள்.

விரும்பியநதப் கபறுநகயில் மகிழாமல், விரும்பாதநதப்

கபறுநகயில் துயர்ககாள்ைாமல், ைிநலயைிவு ககாண்ைவைாக,
மயக்கம் அகன்று, பிரம்மத்நத ைாடுபவன் ைிநலககாள்கிைான்.
புைத்கதாடுநககைில் ஆர்வமற்ை கமய்யுசாவி தன்னுள்
விநையும் இன்பத்நத கபறுகிைான். அதன்பின்
பிரம்மறயாகத்தில் அநமந்து குன்ைா இன்பத்நத அநைகிைான்.
புைத்கதாடுநகயின் இன்பங்கள் துயரூட்டுபநவ. அநவ
முதலிறுதி ககாண்ைநவ. அைிவுநைறயான் அவற்ைில்
மகிழ்வதில்நல.

இங்கிருந்து உைல்ைீங்கும் முன்விருப்பத்தாலும் சிைத்தாலும்

உருவாகும் விநசகநை தாங்கவல்ல றயாகிறய இன்பம்
அநைவான். தைக்குள் இன்பம் காண்பவன், தன்னுள்
மகிழ்பவன், தன்னுள் ஒைிககாண்ைவன் பிரம்மறம என்ைாகி
வடுறபைநைகிைான்.
ீ
இருநமகநை கவட்டிவிட்டு எல்லா உயிர்களுக்கும் இைியது
இயற்ைி அவ்வண்ைறம எை ஆத்மா ைிநலககாண்டிருக்கும்
முைிவர் மாசுகள் அழிந்து வடுறபைநைகிைார்கள்.
ீ விருப்பமும்
சிைமும் தவிர்த்து சித்தத்நத கட்டுப்படுத்தும் ஆத்மாநவ
அைிந்த முைிவர்களுக்கு அணுக்கத்திலுள்ைது வடுறபறு.
ீ

புைத்கதாடுநககநை கவைிைிறுத்தி புருவங்கள் ைடுறவ

விழிைாட்டி மூக்கில் ஓடும் பிராணநையும் அபாைநையும்
ைிகர்படுத்தி புலன்கநையும் உள்ைத்நதயும் சித்தத்நதயும்
அைக்கி விருப்பத்நதயும் அச்சத்நதயும் சிைத்நதயும் விலக்கி
வடுறபற்நை
ீ றைாற்கும் முைிவன் வடு
ீ ககாள்கிைான்.

என்நை றவள்விநயயும் தவத்நதயும் ஏற்பவன் என்றும்

உலகங்களுக்ககல்லாம் ஒற்நைப்றபரரசன் என்றும் எல்லா
உயிர்களுக்கும் அணுக்கமாைவன் என்றும் அைிபவன்
அநமதிககாள்கிைான்.

இமைக்கணம் - 49

இநைவன் உநரத்தான். கசயற்பயைில் சார்பின்ைி

தக்கநதச் கசய்பவன் துைவியும் றயாகியுமாைவன். அவன்
றவள்விநய துைப்பவைல்ல. கசயல்கநை ஒழிபவனுமல்ல.
எநத துைகவன்கிைார்கறைா அதுறவ றயாகம் என்று அைிக!
ஏகைன்ைால் ககாள்நககநை துைக்காதவன்
றயாகியாவதில்நல.

றயாகத்தில் ஏை விநழறவார்க்கு கசயறல கருவி என்று

கூைப்படுகிைது. ஏைிய பின் அநமதிறய கருவி.
புலன்களுக்குரிய கபாருட்கைில் பற்றுககாள்ைாதவன்
கசயல்கைில் மகிழாதவன் எல்லா ககாள்நககநையும்
துைந்துவிடுகிைான். அவறை றயாகத்திலமர்ந்தவன்.
ஆத்மாவாகுக! ஆத்மாவால் ஆத்மாநவ உயர்த்துக! ஆத்மா
ைலிவுைாதநமக! ஏகைன்ைால் ஆத்மாறவ ஆத்மாவுக்கு ைண்பன்.
ஆத்மாறவ ஆத்மாவுக்கு பநகவன். .

ஆத்மாவால் ஆத்மாநவ கவன்ைவறை ஆத்மாவுக்கு ைண்பன்.

கவல்லப்பைாத ஆத்மாவுக்கு ஆத்மாறவ எதிரி. உைலால்
ஆத்மாநவ கவன்ைவன் அநமதியாைவன். பரம்கபாருைால்
விரும்பப்பட்ைவன். தண்நமகவம்நமயிலும்
துயரின்பங்கைிலும் சிறுநமகபருநமகைிலும்
ைிகர்ைிநலககாண்ைவைாகிய தன்நைகவன்ைவைிைம்
முழுமுதன்நம ைிநலககாள்கிைது. அைிவிலும் ஆதலைிவிலும்
ைிநைவநைந்து, எச்சூழலிலும் ைிநலபிைழாது, புலன்கநை
கவன்று, ஓடும் கசம்கபான்னும் ஒப்பறவ காணும் றயாகி
ைிநலயுற்ைவன்.

அன்பர், ைண்பர், அைியாதார், ைடுவார், எதிரிகள், சுற்ைத்தார்,

சான்றைார், பழிறயார் அநைவரிைமும் ைிகர்றைாக்கு
ககாண்றைான் றமலாைவன். தைியைாகி, சித்தத்நத கட்டி,
ஏற்பது விலக்கி மநைவிைத்திலிருந்து றயாகி எப்றபாதும்
ஆத்மாவில் றயாகமுைறவண்டும். தூய இைத்தில் துணி,
மான்றதால், தர்ப்நப ஆகியவற்ைின் றமல் உயரமில்லாமல்
தாழ்விலாமல் உறுதியாை இருக்நகநய அநமத்துக்ககாண்டு
அதிலமர்ந்து சித்தத்நதயும் புலன்கசயல்கநையும்
ஒருங்கிநணத்து கூர்நமயாக்கி ஆத்மா தூய்நம
ககாள்ளும்கபாருட்டு றயாகத்திலநமயறவண்டும்.

உைநலயும் தநலநயயும் கழுத்நதயும் சீராக அநசவிலாது

நவத்து திநசகநை றைாக்காது மூக்குநுைியில் றைாக்கு
ைிநலக்கச்கசய்து அநமதி ககாண்ைவைாக அச்சத்நத அகற்ைி
காமஒறுப்பில் ைிநலககாண்டு உள்ைத்நத கட்டுப்படுத்தி
என்ைிைத்தில் சித்தம் இநயயவிட்டு என்நை மட்டுறம
இலக்ககைக்ககாண்டு றயாகமியற்ைறவண்டும். இவ்வாறு
உள்ைத்நத கட்டுப்படுத்தி ஆத்மாநவ இநையைாது
இநணத்தபடி என்றமல் ைிநலகபற்று வடுறபறு
ீ ககாண்ைவன்
அநமதியநைகிைான்.

அர்ஜுைா, மிநகயாக உண்பவனுக்கு றயாகமில்நல.

உணவற்ைவனுக்கு தன்ைிநல கிநையாது. மிகுதியாக
உைங்குபவனுக்கும் மிகுதியாக விழிப்றபானுக்கும் அது
இயல்வதில்நல. சரியாை உணவுண்டு வாழ்பவன்,
விநைகைில் ஒழுங்குக்கு முயல்பவன், கைவிலும்
ஆழ்ைிநலயிலும் முநைப்படி அநமபவன் துயநர அழிக்கும்
றயாகம் நகவரப்கபறுகிைான்.

பணிந்த சித்தம் தன்னுள் ைிநலகபற்ைிருக்நகயில்

விநழவுகைில் ஈடுபாடு அகன்ைவன் றயாகம் அநைந்தான்
எைப்படுவான். காற்ைிலாத இைத்தில் அகல்சுைர்
அநசயாமலிருக்கிைது. ஆத்மறயாகத்தில் ைின்ைிருக்கும்
றயாகியின் கவற்ைிககாள்ைப்பட்ை உள்ைத்திற்கு அந்த உவநம
கசால்லப்படுகிைது.

எங்கு றயாகப் பயிற்சியிைால் கட்டுண்ை சித்தம் ஆறுதல்

எய்துறமா, எங்கு ஆத்மாவிைால் ஆத்மாநவயைிந்து ஆத்மா
மகிழ்ச்சிககாள்கிைறதா, எங்கு புலன்கைந்து ைிற்பதும் அைிவுக்கு
அப்பாற்பட்ைதும் முதல்முடிவற்ை இன்பத்நத காண்கிைறதா,
எங்கு ைிநலககாள்வதைால் ைாம் உண்நமயிலிருந்து
வழுவுவதில்நலறயா, எநத அநைந்தபின் றமலும் றபறு
றவைிருப்பதாகத் றதான்றுவதில்நலறயா, எங்கு
ைிநலகபறுவதால் கபருந்துயரிலும் உழலமாட்றைாறமா
அந்ைிநலறய துயருைன் கலப்பது ஒழியும் றயாகைிநல என்று
உணர்க! அநத உள்ைத்தில் ஏக்கமிலாது உறுதியுைன் பற்றுக!

ககாள்நகசூழ்வதிலிருந்து எழும் எல்லா விநழவுகநையும்

எச்சமைத் துைந்து உள்ைத்தால் புலன்கதாநகநய கட்டுப்படுத்தி
கமல்ல கமல்ல ஆறுதலநையச் கசய்து துணிந்த சித்தத்துைன்
உள்ைத்நத ஆத்மாவில் ைிறுத்தி எதற்கும்
கவநலயுைாதிருக்கறவண்டும். எங்ககங்றக இந்ைிநலயிலாது
அநமதியிழந்து உள்ைம் அநலக்கழிகிைறதா அங்கங்றக அநத
கட்டுப்படுத்தி ஆத்மாவுக்கு ஆட்பைச் கசய்க!

ஏகைன்ைால் உள்ைம் அநமதியாகி மாசுைீங்கி

கவல்லுமியல்நப விடுநகயில் பிரம்மவடிவைாகிய றயாகிக்கு
மிகச் சிைந்த இன்பம் கிநைக்கிைது. குற்ைங்கநை அகற்ைி
இவ்வாறு ஆத்மாவில் ஒன்ைியிருப்பாைாயின் பிரம்மத்நதத்
கதாடும் உயர்ந்த இன்பத்நத எைிதில் அவன் அநைகிைான்.
றயாகத்தில் கலந்தவன் எங்கும் ைிகர்றைாக்கு ககாண்ைவைாக
எங்கும் தாைிருப்பநதயும் தன்னுள் எல்லாம் இருப்பநதயும்
காண்கிைான்.

எங்கும் என்நை காண்பவனுக்கு எல்லாவற்நையும்

என்ைிைத்றத காண்கிைவனுக்கு ைான் காணப்பைாது
றபாவதில்நல. எைக்கும் அவன் காணப்பைாதிருப்பதில்நல.
ஒருநமயில் ைிநலககாண்டு எல்லா உயிர்கைிலும் உள்ை
என்நை கதாழும் றயாகி எங்கு கசன்ைறபாதிலும் என்னுள்
இருந்துககாண்டிருக்கிைான். இன்பமாயினும் துன்பமாயினும்
எல்லாவற்நையும் தன்நைப்றபாலறவ ைிககரைப் பார்ப்பவன்
கபரும்றயாகியாக கருதப்படுவான்.
அர்ஜுைன் றகட்ைான். ைிகர்றைாக்கு ககாண்ைகதன்று
கசால்லப்பட்ை இந்த றயாகத்தில் உறுதிநய என் ைிநலயழிந்த
உள்ைத்தால் ஏற்கவியலவில்நல? ஏகைன்ைால் உள்ைம்
ைிநலயற்ைது. பிநழபடும் இயல்புநையது. வலிநமயாை
கபருக்குள்ைது. அநத கட்டுப்படுத்துதல் காற்நை
அநணகட்டுதல்றபால கடிைமாை கசய்நக என்று ைான்
ைிநைக்கிறைன்.

கிருஷ்ணன் கசான்ைார். ஐயமில்நல, உள்ைம்

அநலவுககாண்ைறத. கட்டுதற்கரியதும்கூை. உறுதியாலும்
பழக்கத்தாலும் அநத நகயகப்படுத்தலாம். தன்நை
கட்ைாதவன் றயாககமய்துதல் அரிது. தன்நை கட்டியவன்
முயற்சியாலும் உைங்கூர்தலாலும் றயாகத்நத அநைவது
இயல்வகதன்றை ைான் கருதுகிறைன்.

அர்ஜுைன் கசான்ைான். றயாகத்தில் அகம்கூர்ந்தவைாக

இருந்தும் தன்நை கட்ைாநமயால் உைம் வழுவியவன்
றதால்வியநைந்து என்ைவாகிைான்? பிரம்மத்நத அநையும்
பாநதயில் வழிமயங்கி ைிநலகபயர்ந்து இருைிநலயும்
எய்தாதவைாகி சிநதந்த முகிகலை அழிந்துறபாகமாட்ைாைா?
எைக்குள்ை இந்த ஐயத்நத எச்சமின்ைி அகற்ை தகுதியாைவர்
ைீறர. இநத ைீக்க றவகைவராலும் இயலாது.

கிருஷ்ணன் கசான்ைார். பார்த்தா, அவனுக்கு இவ்வுலகில்

அழிவில்நல. றமலுலகிலும் இல்நல. ஏகைன்ைால்
ைற்கசயலின்கபாருட்டு எவரும் கீ ழ்ைிநல அநைவதில்நல.
றயாகத்தில் பிைழ்ந்தவன் ைற்கசயல் இயற்ைியவருக்குரிய
உலநக அநைந்து அங்றக கைடுங்காலம் வாழ்ந்து தூய்நமயும்
கசல்வங்களும் ககாண்ைவர் இல்லத்தில் பிைக்கிைான்.
அல்லது, அைிவர்கைாகிய றயாகிகைின் குலத்திறலறய
பிைக்கிைான். இவ்வுலகில் அதுறபான்ை பிைவிகயய்துதல்
மிகவும் அரிது. அங்றக அவன் முந்நதய உைலுக்குரிய
அைிநவ கபறுகிைான். அவன் மறுபடியும் கவற்ைிக்கு
முயல்கிைான். அவன் தன்நை மீ ைிறய பண்நைப்பழக்கத்தால்
கவரப்படுகிைான். றயாகத்தில் ஆர்வம்ககாண்ைவன்கூை
ஒலிவடிவ பிரம்மத்நத கைந்தாகறவண்டும். பாவம்
ைீங்கியவைாய், உறுதியுைன் முயல்வாறையாயின் றயாகி பல
பிைவிகைின் கவற்ைிப் பயைாகிய வடுறபற்நை
ீ அநைகிைான்.

தவஞ்கசய்றவாநரக் காட்டிலும் றயாகி சிைந்தவன்;

ஞாைிகைிலும் அவன் சிைந்றதாைாக கருதப்படுகிைான்;
கசயலாற்றுறவாரிலும் அவன் சிைந்தவன்; ஆதலால், அர்ஜுைா,
றயாகியாகுக! அநைத்து றயாகிகைிலும் அகம்கூர்ந்து என்ைிைம்
உள்ைம் ஒன்ைி என்நை றபாற்றும் றயாகிறய றமலாைவன்
என்பது என் ககாள்நக.

கிருஷ்ணன் கசான்ைார். பார்த்தா, என்ைிைம்

விருப்புககாண்டு என்நைச் சார்ந்து றயாகத்திலமர்ந்து எல்லாம்
அநமந்த என்நை ஐயமின்ைி உணருமாறு கசால்கிறைன், றகள்.
எநத அைிந்தால் இவ்வுலகில் றமலும் கதரிந்துககாள்ை
றவண்டிய றவறு ஒன்றும் மீ தம் இருக்காறதா அநத,
அநமதலுைன் இநணந்த அைிநவ முழுநமயாக உைக்கு
கசால்கிறைன்.

ஆயிரம் மானுைரில் ஒருவன் வடுறபைநைய

ீ முயல்கிைான்.
முயல்கிைவர்கைில் யாறரா ஒருவறை உண்நமயில் என்நை
அைிகிைான். மண், ைீர், தீ, காற்று, வாைம், உைம், அைிவு, ஆணவம்
எை இந்த இயற்நக எட்டுவநகயாகப் பிரிந்து றதான்றுகிைது.
இது அபரா எனும் எைது பிைிதியற்நக. இதிலிருந்து மாறுபட்ை
பரா எனும் முதலியற்நகயால் இவ்வுலகம் தாங்கப்படுகிைது.
எல்லா உயிர்களும் இவ்விரு இயற்நககைிலிருந்து
உருவாைநவ என்றும் ைாறை உலகம் உருவாகவும் விரியவும்
அவ்வாறை அழிவதற்கும் அடிப்பநை என்றும் அைிக!
என்நைவிை உயர்ந்த கபாருள் இல்நல. இவ்நவயககமல்லாம்
நூலில் மணிகள்றபால் என்ைில் றகாக்கப்பட்ைது.

ைான் ைீரில் சுநவ. ஞாயிைிலும் திங்கைிலும் ஒைி. எல்லா

றவதங்கைிலும் ஓங்காரம். வாைில் ஒலி. ஆண்கைிைம்
ஆண்நம. மண்ணில் ைறுமணம். கைருப்பில் ஒைி. திகழ்வை
அநைத்திலும் உயிர். படிவரில் தவம். அநைத்து
உயிர்களுக்கும் முதல் விநத எை என்நை அைிக! ைான்
அைிவுநைறயாரில் அைிவு. ஒைியுநைறயாரில் ஒைி.
வலிநமயுநையவரிைம் விநழவும் பற்றும் கைந்த வல்லநம.
அைத்திற்கு முரணாகாத விருப்பமும் ைாறை.

றமலும் ைன்ைிநல, கவல்ைிநல, உநைைிநல என்னும்

மூன்ைியல்புகைில் றதான்ைிய உணர்வுகள் என்ைிைத்றத
பிைந்தை. என்ைில் அநவ உள்ைை, அவற்ைில் ைான் இல்நல.
இம்மூவியல்புகைின் வண்ணங்கைால் இவ்வுலககமல்லாம்
மயங்கி இவற்ைினும் றமலாை அழியா இயல்புககாண்ை
என்நை உணராமலிருக்கின்ைை. ஏகைன்ைால் எைது இந்த
றதவமாநய என்னும் இயல்பு கைத்தற்கு அரியது. என்நை
அநைக்கலம்ககாள்பவறர இநத கைக்கிைார்கள்.

மாநயயிைால் ஞாைம் அழிந்றதார், அசுரத்தன்நமநய பற்ைி

ைிற்றபார், மைிதரில் இழிகுணம் ககாண்ைவர், கீ ழாை
கசயல்கநை புரிகின்ைவர்கைாை அைிவிலிகள் என்நை சரண்
புகார். பயநை றவண்டுறவார், துன்புற்ைார், அைிநவ
விரும்புறவார், ஞாைிகள் எை ைான்கு வநகயாை
ைற்கசய்நகயுநைய மக்கள் என்நை வழிபடுகின்ைைர்.
அவர்கைில் ைிநலயாை றயாகம் பூண்டு ஒறரமுகமாக
அர்ப்பணிக்கும் ஞாைி சிைந்தவன். ஞாைிக்கு ைான் மிகவும்
இைியவன்; அவன் எைக்கு மிகவும் இைியன்.

றமற்கசால்லிய யாவரும் ைல்லாறர. எைினும், ஞாைிநய ைான்

ைாைாகறவ ககாண்டுறைன். அவன் றயாகத்தில் இநசந்து,
உய்யும் வழியாகிய என்நை கநைபிடித்து ைிற்கிைான். பல
பிைவிகைின் இறுதியில் ஞாைம் ககாண்ைவன் ‘எல்லாம்
வாசுறதவறை’ என்று கருதி என்நை அநைக்கலமாக
பற்றுகிைான். அவ்வித றபராத்மா அரிதாைவன்.

கவவ்றவறு விருப்பங்கைால் கவரப்பட்ை

அைிவிநையுநைறயார், தத்தம் இயற்நகயால் கட்டுண்டு,
கவவ்றவறு கைைிகைில் ைிற்பாராய் அயல் றதவநதகநை
வழிபடுகின்ைைர். எந்கதந்த அடியார் ைம்பிக்நகயுைன் எந்கதந்த
வடிவத்நத வழிபை விரும்புகிைாறரா அவருநைய அநசயாத
ைம்பிக்நகக்குத் தக்க வடிவத்நத ைான் றமற்ககாள்ளுகிறைன்.
அவர் அந்த ைம்பிக்நகயுைன் இநயந்து அவ்வடிவத்நத
வணங்கி றவண்டுகிைார். அதைின்றும் தான்
விரும்பியைவற்நை எய்துகிைார்; எைினும் அவற்நை வகுத்துக்
ககாடுப்றபான் யாறை. எைினும், அற்ப மதியுநைய அன்றைார்
எய்தும் பயன் எல்நலக்குட்பட்ைது. றதவர்கநைத் கதாழுறவார்
றதவர்கநை எய்துகின்ைைர். என்நை கதாழுறவார் என்நைறய
எய்துகிைார்கள்.

அைிவற்ைவர்கள் என்னுநைய இநணயற்ைதும் அழிவற்ைதும்

சிைந்ததுமாகிய கபருைிநலநய அைிந்துககாள்ைாமல்
மநைந்திருப்பவைாகிய என்நை காணத்தக்க
ஆளுநமககாண்ைவன் எை கருதுகின்ைைர். எல்லாவற்றுக்கும்
ஒைியாகிய என்நை, றயாக மாநய சூழ்வதில்நல. பிைப்பும்,
றகடுமற்ை என்நை அைிவிலா உலகம் அைியவில்நல. கசன்ை,
ைிகழ்வை, வருவை ஆகிய உயிர்கநைகயல்லாம் ைாைைிறவன்.
என்நை அைிந்றதார் எவருமிலர். விருப்பத்தாலும்
பநகநமயாலும் எழுந்த இருநமகைின் மயக்கத்தால், எல்லா
உயிர்களும் மயங்கிவிடுகின்ைை. பழி தீர்ந்து ைற்கசயல்கள்
கசய்கின்ைவர் இருநமகைின் மயக்கம் அழிந்து உறுதியாை
றைான்புககாண்ைவர்கைாக என்நை வழிபடுகின்ைைர்.

என்நை வழிபட்டு மூப்பிலிருந்தும் இைப்பிலிருந்தும் விடுபை

முயற்சி கசய்றவார் ‘அது’ எை ைிற்கும் பிரம்மத்நதயும்
அதுவாை ஆத்மகமய்நம முழுநமநயயும் அது உலகாகும்
கசயநலயும் உணர்வர். புைவிகமய்நம கதய்வகமய்நம
றவள்விகமய்நம ஆகியவற்றுைன் என்நை இறுதிக்
காலத்திறலனும் அைிந்து றயாகத்தில் கபாருந்திய
சித்தமுநையவறர அைிஞர்.

இமைக்கணம் - 50

அர்ஜுைன் றகட்ைான். அந்த பிரம்மம் எது? ஆத்மஞாைம்

எது? கசயகலன்பது என்ை? எது கபாருள்கமய்நம? எது
கதய்வகமய்நம? றவள்விகமய்நம என்பகதன்ை? இவ்வுைலில்
எப்படி அது உநைகிைது? தம்நம கவன்ைவர்கைால் இறுதியில்
ைீர் எப்படி அைியப்படுகிைீர்?

இநைவன் கசான்ைார். அழிவற்ை முதற்கபாருறை பிரம்மம்.

அதன் இயல்பைிதல் ஆத்மஞாைம். உயிகரைத் றதான்றுவது
இயற்நக. அது கபருகுவறத கசயல். அழிவுபடும்
இயற்நகநயக் குைித்தது கபாருள்கமய்நம. முதலுருவநைப்
பற்ைியது றதவகமய்நம. உைகலை என்நை அைிதல்
றவள்விகமய்நம. இறுதியில் தன் உைநல முற்ைிலும் துைந்து
எைது ைிநைவுைன் கைப்றபான் எைதியல்நப எய்துவான்.
இதில் ஐயமில்நல. முடிவில் எத்தன்நமநய ைிநைப்பவைாக
உைநல துைக்கிைாறைா அத்தன்நமயிறல கருத்துநையவைாக
அதநைறய எய்துவான்.

ஆதலால், எல்லா காலங்கைிலும் என்நை உைம்ககாள்க! றபார்

கசய்க! என்ைிைத்றத உைத்நதயும், அைிநவயும் அடிநவத்தால்
என்நைறய கபறுவாய். றவைிைஞ்கசல்லா அகத்துைன் றயாகம்
பயிலும் சித்தத்துைன் எண்ணிக்ககாண்டிருப்றபான்
உயர்ந்தவைாகிய பரம்கபாருநை அநைகிைான்.

கவிஞநை, பநழறயாநை, அநைத்நதயும் ஆள்றவாநை,

அணுவின் நுண்ணியநை, அநைத்நதயும் சூடுறவாநை,
கதிரவைின் வண்ணங்ககாண்டிருப்பாநை, எண்ணுதற்கரிய
வடிவுநைறயாநை, இருள் கைந்தவநை ைிநைப்பவன் கசல்லும்
காலத்தில் அநசவிலா உள்ைத்துைன் புருவைடுறவ உயிநர
ஏற்ைி அடிபணிந்து றயாகவல்லநமயுைன் குவித்து தூய
பரம்கபாருநை கசன்ைநைகிைான்.

றவதமைிந்றதார் அழிவற்ைகதன்று கூறும், விநழவறுத்த

முைிவர் கசன்று புகும், காமஒறுப்பு றைான்புநைறயார்
விநழயும் அந்த ைிநலநய உைக்கு சுருக்கமாக கசால்கிறைன்.
அநைத்து வாயில்கநையும் மூடி, உள்ைத்நத இதயத்தில்
ைிறுத்தி, உயிநர உச்சியில் கசைித்து, றயாகத்தில் ஆத்மாநவ
ைிநலக்கச்கசய்து, ஓம் என்ை பிரம்ம எழுத்து ஒன்நைறய
கசால்லிக்ககாண்டு, என்நைறய எண்ணி உைல் துைப்றபான்
கபருைிநல கபறுகிைான்.
பிை ைிநைவிலாது என்நை எப்றபாதும் ைிநைப்பவன்
ைிநலயாை றயாகத்தில் இநயந்திருக்கும் றயாகி. அவனுக்கு
ைான் எைிதில் சிக்குறவன். என்நையநைந்து கபருைிநல கபற்ை
படிவர் மீ ண்டும் ைிநலயற்ைதும் துன்பத்தின் உநைவிைமும்
ஆை மறுபிைப்நப அநையமாட்ைார். பிரம்மஉலகுவநர எல்லா
புைவிகளும் மறுபிைப்பு உநையை. என்நை அநைந்தவனுக்கு
மறுபிைப்பு இல்நல.

பிரம்மனுக்கு ஒரு பகல் ஆயிரம் யுகங்கைால் ஆைது, இரவும்

ஆயிரம் யுகங்கள் ககாண்ைது எை அைிபவர்கறை இரவுபகலின்
இயல்பைிந்றதார். பிரம்மைின் பகல் கதாைங்கும்றபாது
அைிகவை எழுந்த அநைத்தும் அைியப்பைாநமயிலிருந்து
எழுகின்ைை. இரவில் அநவ அைியப்பைாநமயில் மீ ண்டும்
மநைகின்ைை. இந்த உயிர்த்கதாகுதி மீ ண்டும் மீ ண்டும்
தன்நை மீ ைி இரவில் அழிகிைது, பகலில் எழுகிைது.

அந்த அைியப்பைாதநதவிை றமலும் உயர்ந்ததும்

அழிவற்ைதுமாக கவைிப்பைாதிருப்பது எல்லா உயிர்களும்
அழிநகயிலும் அழிவதில்நல. அழிவற்ை அைியப்பைாநம
எைப்படும் அநதறய கபருைிநல என்பர். எநத எய்திய பின்
மீ ள்வதில்நலறயா அதுறவ எைது ைிநல. அநைத்து
உயிர்களும் அநமந்தவன், அநைத்திலும் ைிநைந்தவன்,
முழுமுதறலான் றவைிைம் கசல்லா அடிபணிதலால்
அநையப்படுவான்.

எந்தக் காலத்தில் இைப்பதைால் றயாகிகள் மீ ைா ைிநலயும்

மீ ளும் ைிநலயும் கபறுவார்கறைா அக்காலத்நத கசால்கிறைன்.
தீ, ஒைி, பகல், வைர்ைிலவு, வைக்குமுகக் கதிரின் ஆறு மாதங்கள்
ஆகியவற்ைில் இைக்கும் அைிவர் பிரம்மத்நத அநைகிைார்கள்.
புநக, இரவு, றதய்ைிலவு, கதற்குமுகக் கதிரின் ஆறு மாதங்கள்
ஆகியவற்ைில் இைக்கும் றயாகியர் சந்திரகைாைிநயப் கபற்று
இருந்து இங்கு மீ ள்கிைார்கள்.

ஏகைன்ைால் இப்புைவியில் கவண்நமயும் கருநமயும்

என்றுமுள்ைது. ஒன்று மீ ைா ைிநலயும் பிைிகதான்று மீ ளும்
ைிநலயும் அைிக்கிைது. இவ்வழிகைிரண்நையும் உணர்ந்தால்
றயாகி மயக்கமுறுவதில்நல. ஆதலால், எப்றபாதும் றயாகத்தில்
அநமக! இநத அைிபவன் றவதங்கைிலும், றவள்விகைிலும்,
தவங்கைிலும், ககாநைகைிலும் கசால்லப்பட்ை ைற்பயன்கள்
அநைத்நதயும் கைந்துகசன்று றமலும் முதன்நமயாைதாகிய
கபருைிநலநய அநைகிைான்.

மநைவாை இநயபைிவுைன் கூடிய, தீநமயிலிருந்து

விடுவிப்பதாகிய இந்த கமய்யைிநவ எந்த விலக்கமும்
இல்லாமல் உைக்கு கசால்கிறைன். இது அரசகமய்நம,
அரசமந்தணம், தூயது, சிைந்தது, கண்கூைாைது,
அைத்துக்கிநயந்தது, இயற்ை எைியது, அழிவற்ைது. இவ்வைத்தில்
ைம்பிக்நகயற்ை மைிதர் என்நை எய்தாமல் உலகியலின்
உழல்பாநதகளுக்றக மீ ள்கின்ைைர்.

கவைிப்பைா வடிவாக ைான் இவ்வுலகு முழுக்க சூழ்ந்துள்றைன்.

பருப்கபாருட்கைநைத்தும் என்ைிைத்றத ைிநலகபற்றுள்ைை.
ைான் அவற்ைில் ைிநலகபைவில்நல. இந்த இநையியல்பு
ககாண்ை றயாகவல்லநமநய பார்! பருக்கநைச் சூடி
பருக்கநை உருவாக்குபவன் என்ைாலும் என் ஆத்மா
பருக்கைில் ைிநலககாள்வதில்நல. எங்கும் இயலும் காற்று
வாைில் ைிநலககாண்டிருப்பதுறபால கபாருட்கைநைத்தும்
என்ைில் ைிநலககாள்கின்ைை என்று அைிக!
ஊழி முடிவில் பருவநைத்தும் என் இயல்நப அநைகின்ைை.
ஊழி கதாைங்கும்றபாது மீ ண்டும் அவற்நை பநைக்கிறைன்.
இயற்நகயின் தன்ைியல்பால் தன்நை இழந்த இந்தப்
பருப்கபாருட்கைநைத்நதயும் மீ ைமீ ை எைது இயல்பால் ஏற்று
பநைத்துக்ககாண்டிருக்கிறைன். அச்கசயல்கைில் பற்ைில்லாமல்
அச்கசயல்கைில் இருந்து உயர்ந்து ைிற்கும் என்நை அநவ
கட்டுப்படுத்துவதில்நல. தநலவைாகிய என் றைாக்கில்
முதலியற்நகயில் அநசவை அநசயாதை அநைத்தும்
றதான்றுகின்ைை. அதைால் உலகம் இயங்குகிைது.

எைது இச்கசவ்வியல்நப அைியாத அைிவிறலார் மானுைத்நத

தாங்குபவனும் பருப்கபாருட்கைின் தநலவனுமாகிய என்நை
புைக்கணிக்கிைார்கள். மயங்கிய விநழவும் மயங்குகசயலும்
மயங்கைிவும் ககாண்ை மதியிலாறதார் அரக்கர், அவுணர்,
அணங்கு எனும் ஆற்ைல்கநை சார்ந்தநமகின்ைைர்.
இநைத்தன்நமககாண்ை மாமைிதர் அநைத்துக்கும்
முதல்வனும் அழிவற்ைவனுமாகிய என்நை
றவறுைாட்ைமில்லா உள்ைத்துைன் வழிபடுகிைார்கள்.

ைிநலறைான்புைன் இநையைாது வாழ்த்தி கசயலியற்ைி என்நை

வணங்குறவார் மாைா றயாகிகள். றவறு சிலர்
அைிவுறவள்வியால் உைகமான்ைி வழிபடுகிைார்கள். சிலர்
றபருருக்ககாண்ை பரம்கபாருைாக என்நை தன்ைிலிருந்து
றவகைை ைிறுத்தி வணங்குகிைார்கள். ைாறை எரிகசயல். ைாறை
றவள்வி. ைாறை ஸ்வாகா என்னும் ஊட்டுநர. ைாறை மருந்து.
ைாறை நுண்கசால். ைாறை கைய். ைாறை அைல். ைாறை அவி.
அநைத்தும் ைாறை.

இவ்வியனுலநக றபணுபவன், தந்நத தாய் மூதாநத,

பநைக்கத்தக்கவன், தூயவன், முதல் ஒலி, ரிக் சாமம் யஜுர்
என்னும் றவதங்களும் ைாறை. வழியும் காப்பவனும்
ஆள்பவனும் சான்றும் உநைவிைமும் புகலிைமும் ைண்பனும்
முதலும் இறுதியும் ைிநலயும் ைிகழ்வும் அழியா விநதயும்
ைாறை. ைான் கவம்நமயைிப்பவன். மநழநய கட்டுபவன்,
கபய்விப்பவன். ைாறை அமுதும் இைப்பும். ைாறை இருப்பும்
இன்நமயும்.

மூன்றுறவதம் அைிந்றதார், றசாம மது உண்றைார், பழியகன்றைார்

என்நை றவள்விகைால் வழுத்தி வானுலநக
றவண்டுகின்ைைர். அவர்கள் புைிதமாை றதவருலநக அநைந்து
விண்ணுலகில் அரிய இன்பங்கநை அநைவர். விரிந்த
வானுலகில் மகிழ்ந்து அப்பயன் முடிந்தவுைன் மீ ண்டும்
அழிவுள்ை இவ்வுலகுக்றக மீ ள்வர். இவ்வாறு மூறவதங்கநைச்
சார்ந்து இன்பம் ைாடுறவார் பிைந்திைக்கும் சுழநல
அநைகிைார்கள்.

றவறு எதிலும் ைாட்ைமில்லாதவர்கள் என்நை உைம்சூழ்ந்து,

எப்பயனும் றைாக்காது வழுத்தி, இநையைாது என்நை
ைிநைத்துக்ககாண்டிருக்கிைார்கள். அவர்கைின் முழு
ைலன்களுக்கு ைாறை கபாறுப்பு. ைம்பிக்நக ககாண்டு மற்ை
றதவர்கநை வழிபடுகிைார்கள் என்ைால் அது கைைிப்படி அல்ல
என்ைாலும் அவர்களும் என்நைறய வணங்குகிைார்கள்.

அநைத்து றவள்விகைிலும் அவிககாள்பவனும்

றவள்வித்தநலவனும் ைாறை. ஆைால் என்நை கமய்யாக
அைியாதவர் என்பதைால் வழ்ச்சியநையக்கூடும்.
ீ றதவர்கநை
றைாற்றபார் றதவர்கநை அநைவர். மூதாநதயநர
வணங்குறவார் மூதாநதயநர அநைவார். கபாருட்கநை
வணங்குறவார் கபாருட்கநை அநைவார். என்நை றவட்றபார்
என்நை எய்துவார்.
இநலறயா, பூறவா, கைிறயா, ைீறரா அன்புைறை எைக்கு
அைிப்பவர் றைான்புககாண்ைவர் என்ைால் அவர் அன்புைன்
அைித்தநத ைான் ககாள்றவன். எது கசய்யினும், எதநை
உண்பினும், எநத அவியைித்தாலும், எதநை ககாடுத்தாலும்,
எத்தவத்நத கசய்தாலும், எைக்கு முழுதைிக்கிைாய் எை
எண்ணிச் கசய்க!. மங்கலம் மங்கலமின்நம எனும்
பயன்கநைத் தருவைவாகிய கசயற்தநைகைிைின்றும்
விடுபடுவாய். துைகவனும் றயாகத்தில் இநயந்து விடுதநல
கபறுவாய். என்நையும் கபறுவாய்.

ைான் எல்லாவற்ைிலும் ைிகராைவன். எைக்கு பநக இல்நல.

அன்புமில்நல. ஆைால் என்நை அன்புைன் கதாழுவாருக்கு
முன் றதான்றுகிறைன். தீய ைைத்நத ககாண்ைவைாயினும்
றவகைநதயும் ைாைாமல் எைக்கு அடிப்பட்டு என்நை
வழிபடுபவன் ைல்றலான் என்றை கருதுக! ஏகைன்ைால் அவன்
முயல்கிைான். அவன் விநரவில் அைத்றதான் ஆகிைான்.
ைிநையநமதி ககாள்கிைான். என்நை வழுத்துறவான்
அழிவதில்நல எனும் உண்நமநய அைிக!

ஏகைன்ைால் கபண்கறைா நவசியர்கறைா சூத்திரர்கறைா

பாவிகறைா றவகைவருறமா என்நை தஞ்சமநைந்தால்
முழுநமைிநலநய அநைகிைார்கள். தூய்நமயாை அந்தணரும்
அரசமுைிவரும் என்நை காண்பார் என்ைால் கசால்லவும்
றவண்டுறமா? ைிநலயற்ைதும் இன்பமற்ைதுமாகிய
இப்புவிப்பிைப்பு அநைந்த ைீ என்நை வழிபடுக! உள்ைத்நத
எைக்கு அைி. என் றமல் பற்றுககாள். என்நை வணங்கு.
உைமும் புலன்களும் ககாண்ை உைநல என்ைில் ஈடுபடுத்தி
என்நை அநைக!
 இநைவன் கசான்ைார். என் றமல் அன்புககாண்ை உைக்கு
உன் ைலம் கருதி மீ ண்டும் கசால்கிறைன். எைது உயரிய
கசால்நல றகள். வாைவர் என் மகிநமநய உணரார்,
கபருந்தநக முைிவருமுணரார். எவ்வநகயிலும்
வாறைார்க்கும் முைிவருக்கும் முழுமுதல் ைாறை.
பிைப்பற்றைான் முதலற்றைான் உலகங்கைின் தநலவன் என்று
என்நை அைிகின்ைவர் மயக்கமற்ை அைிவுநைறயார்,
மாசுகைிலிருந்து விடுபட்றைார்.

மதியும், ஞாைமும், மயக்கமின்நமயும், கபாறுத்தலும்,

வாய்நமயும், அைக்கமும், அநமதியும், இன்பமும், துன்பமும்,
உண்நமயும், இன்நமயும், அச்சமும், அஞ்சாநமயும்,
துன்புறுத்தாநமயும், ைடுநமயும், மகிழ்ச்சியும், ஈநகயும், தவமும்,
இகழும், புகழும், பருப்கபாருள் இயல்புகள் அநைத்தும்
என்ைிைம் இருந்து எழுவை. இங்குள்ை மக்கநை எல்லாம்
ஈன்ை ஏழு முதற்ைாநதயருக்கும் முந்நதய சைகர் முதலிய
முைிவர்களும் மனுக்களும் உள்ைத்தால் என்ைியல்பு
ககாண்ைவர்கறை.

இத்தநகய எைது தூய ைிநலநயயும் றயாகத்நதயும்

உள்ைபடிறய உணர்பவன் அநசவிலா றயாகத்திலமர்கிைான்.
ைாறை அநைத்துக்கும் கதாைக்கம், என்ைிைமிருந்றத
அநைத்தும் இயங்குகின்ைை என்று புரிந்துககாண்டு
ைம்பிக்நகயும் வணக்கமும் ககாண்ை முைிவர் என்நை
கதாழுகிைார்கள். சித்தத்நத என்ைிைம் நவத்து உயிநர
என்னுள் புகுத்தி தங்களுக்குள் விைக்கிக்ககாண்டு என்
புகழ்றபசி எப்றபாதும் மகிழ்கிைார்கள்.
எப்றபாதும் எப்றபாதும் றயாகத்தில் இருப்பார் என்ைால்
அன்புைன் என்நை வழிபடுபவர்களுக்கு என்நை அநையும்
ஞாைமாகிய றயாகத்நத அைிக்கிறைன். அவர்களுக்கு இரங்கி
அவர்கள் உள்ைத்தில் ைிநலத்து ைின்று அைியாநமயின்
இருநை ஒைிககாண்ை ஞாைச்சுைரால் அழிக்கிறைன்.

அர்ஜுைன் றகட்ைான். ைீங்கள் பரம்கபாருள் கபருைிநல

முழுத்தூய்நம ைிநலககாண்ை உயர்ந்த முதறலான் என்றும்
முதன்நமத்கதய்வம் என்றும் பிைப்பற்ைவர் எங்கும்
ைிநைந்தவர் என்றும் முைிவர்கள் கசால்கிைார்கள். ைாரதரும்
அசிதரும் றதவலரும் வியாசரும் கசான்ைார்கள். ைீங்களும்
அநதறய கசால்கிைீர்கள். என்ைிைம் கசால்லப்பட்ை அநைத்தும்
உண்நம என்று எண்ணுகிறைன்.

இநைறயாறை, உங்கள் உருநவ அசுரர் அைியவில்நல.

றதவர்களும் அைியவில்நல. முதறலாறை, தன்நை தான்
மட்டுறம அைியவல்லவறை, பருப்கபாருட்கைாக ஆை
பருப்கபாருட்கைின் தநலவறை, றதவர்கைின் றதவறை,
புைவிகைின் இநைவறை, இவ்வுலகங்கைில் பரவிைின்ைிருக்கும்
உம் தூயைிநலநயயும் றமன்நமயாை தன்ைிநலநயயும்
ைீறரதான் முழுநமயாக கசால்லமுடியும்.

றயாகிறய, எவ்வாறு எப்றபாதும் உைம்சூழ்ந்து ைான் உம்நம

உணர்றவன்? எவ்வடிவங்கைிகலல்லாம் ைீர் எண்ணும்படி
திகழ்கிைீர்? உமது தூய ைிநலநயயும் றயாக ைிநலநயயும்
விரிவாக மீ ண்டும் கசால்க! ஏகைன்ைால் அமுதத்நதக் றகட்டு
என் கசவிகள் ைிநைவநையவில்நல.

இநைவன் கசான்ைான். என் தூய ைிநல றமன்நமயாைது.

இப்றபாது முதன்நமயாை சிலவற்நை கசால்கிறைன்.
ஏகைன்ைால் என் விரிவுக்கு எல்நல இல்நல. உயிர்கள்
அநைத்துக்கும் உள்ளுநையும் ஆத்மா ைான். அவற்ைின்
முதலும் ைடுவும் இறுதியும் ைாறை. ஆதித்யர்கைில் ைான்
விஷ்ணு. ஒைிகைில் கதிரவன். காற்றுகைில் ைான் மரீசி.
விண்மீ ன்கைில் ைான் சந்திரன். றவதங்கைில் சாமம். றதவரில்
இந்திரன். புலன்கைில் உள்ைம். உயிர்கைில் ைாறை உணர்வு.

உருத்திரர்கைில் சங்கரன். இயக்கர்கைிலும் அரக்கர்கைிலும்

ைான் குறபரன். வசுக்கைில் ைான் பாவகன். மநலகைில் றமரு.
றவதியரில் பிரஹஸ்பதி எை என்நை அைிக!
பநைத்தநலவர்கைில் ைான் கந்தன். ைீர்கைில் ைான் கைல்.
முைிவரில் ைான் பிருகு. கசாற்கைில் ைான் ஓங்காரம்.
றவள்விகைில் ைான் கசால்சூழ்தல். மநலகைில் ைான்
இநமயம். மரங்கைில் ைான் அரசு. றதவமுைிவரில் ைான்
ைாரதன். கந்தர்வர்கைில் சித்ரரதன். சித்தர்கைில் ைாறை கபிலன்.

புரவிகைில் ைான் அமுதில் பிைந்த உச்நசசிரவம். யாநைகைில்

ஐராவதம். மானுைரில் அரசன். பநைக்கலங்கைில் ைான் மின்.
பசுக்கைில் காமறதனு. பிைப்பிப்றபாரில் ைான் மன்மதன்.
பாம்புகைில் ைான் வாசுகி. ைாகர்கைில் ைான் அைந்தன்.
ைீர்வாழ்றவாரில் வருணன். மூதாநதயரில் அரியமான்.
கவன்ைாள்றவாரில் ைாறை யமன்.

அசுரரில் பிரகலாதன். இயங்குவைவற்ைில் காலம்.

விலங்குகைில் சிம்மம். பைநவகைில் பருந்து.
தூய்நமகசய்வைவற்ைில் ைான் காற்று. பநைக்கலம்
தாங்கியவர்கைில் ைான் ராமன். மீ ன்கைில் ைான் சுைா.
ஆறுகைில் ைான் கங்நக. பநைப்புகைின் முதலிறுதிைடு ைாறை.
கல்விகைில் ைான் கமய்நம. கசால்சூழ்றவாரில் ைான் கசால்.
எழுத்துக்கைில் ைான் அகரம். கசாற்புணர்வுகைில் ைான்
இரட்நை. அழிவற்ை காலம் ைான். எல்லா திநசகைிலும் முகம்
ககாண்ை றபருருவன். அநைத்நதயும் தாங்கியிருப்பவன்.

அநைத்நதயும் அழிக்கும் இைப்பு ைான். எதிர்காலப்

கபாருட்கைில் பிைப்பு. கபண்கைிைம் ைான் புகழ்கசால்,
ைல்கலண்ணம், பநைப்பூக்கம், ைிநலறபறு, கபாறுநம.
சாமங்கைில் ைான் பிருஹத்சாமம். சந்தங்கைில் ைான் காயத்ரி.
மாதங்கைில் ைான் மார்கழி. பருவங்கைில் ைான் இைறவைில்.

வஞ்சகரின் சூழ்ச்சி ைான். ஒைியுநைறயாரில் ஒைி ைான். ைாறை

கவற்ைி. ைாறை உண்நமயுநைறயாரில் உண்நம. விருஷ்ணி
குலத்தாரில் ைான் வாசுறதவன். பாண்ைவர்கைில் தைஞ்ஜயன்.
முைிவரில் ைான் வியாசன். கவிகைில் சுக்கிரன். ஆள்றவாரிைம்
கசங்றகால். கவற்ைிநய விரும்புறவாரிைம் அைம்.
மந்தணங்கைில் ைான் அநமதி. ஞாைமுநைறயாரிைம் ஞாைம்
ைாறை.

எல்லா உயிர்கைிலும் விநத ைாறை. ைாைன்ைி திகழும்

அநசவை அநசயாதை ஏதுமில்நல. என் றமன்நமகளுக்கு
அைறவயில்நல. அவற்ைில் ஓரைறவ கசால்லப்பட்ைது.
கபருநமயும் உண்நமயும் அழகும் ஆற்ைலும் ககாண்ைை
எல்லாறம எைது ஒைியில் எழுந்தநவ என்று அைிக! ஆைால்
இவ்வாறு பலவாக அைிதலால் உைக்கு என்ை பயன்?
இவ்வியனுலகநைத்நதயும் என் ஆற்ைலின் ஒரு துைியால்
தாங்கியிருக்கிறைன்.

இமைக்கணம் - 51
 அர்ஜுைன் கசான்ைான். என்மீ து அருள்பூண்டு எைக்கிரங்கி
ஆத்மஞாைம் என்னும் ஆழ்ந்த மந்தணத்நத ைீ எைக்கு
உநரத்தது றகட்டு என் மயக்கம் தீர்ந்தது. ஏகைன்ைால்
உன்ைிைமிருந்து உயிர்கைின் றதாற்ைத்நதயும் அழிநவயும்
விரிவாக றகட்றைன். அழிவற்ை கபருநமநயயும் றகட்றைன்.
உயர்ந்தவறை, இநைவறை, ைீ உன்நைப்பற்ைி கூைியவாறு உன்
இநையுருநவ காண விநழகிறைன். தநலவ, என்ைால் அநத
பார்க்கமுடியுகமை ைீ எண்ணுவாய் என்ைால் அருள்புரிக! உன்
அழிவிலா ஆத்மாநவ எைக்கு காட்டுக!

இநைவன் கசான்ைார். பலநூைாகவும் பல்லாயிரமாகவும்

பலவநக ைிைங்களும் அைவுகளும் ககாண்ை என்
றபருருக்கநை பார், பார்த்தா. ஆதித்யர்கநை பார்; வசுக்கநை
பார்; அசுவிைி றதவநர பார்; மருத்துக்கநை பார்; பாரதா, இதற்கு
முன் கண்டிராத பல விந்நதகநை பார். இன்று இங்றக என்
உைலில் ஒறர இைத்தில் உலகம் முழுநமயும் அநமந்துள்ைது.
எநத விரும்பிைாலும் காண். ஆைால் இயற்நகயாை
இவ்விழிகைால் என்நை முழுதுைக் காண்ைல் இயலாது.
உைக்கு அைிவிழி அைிக்கிறைன். என் இநைவடிவப்
கபருந்றதாற்ைத்நத பார்.

என்று கசால்லி றயாகதநலவைாகிய கிருஷ்ணன் பார்த்தனுக்கு

அநைத்து அழகுகளும் ககாண்ை தன் கதய்வவடிநவ
காட்டிைான். அவ்வடிவம் பல வாய்களும் விழிகளும்
ககாண்ைது. பல வியப்புறு காட்சிகள் உநையது. பல அரிய
அணிகள் பூண்ைது. பல கதய்வப்பநைக்கலங்கள் ஏந்தியது.
அரிய மாநலகளும் ஆநைகளும் புநைந்தது. தூய
ைறுமணங்கள் பூசியது. எல்லா வியப்புகளும் அநமந்தது.
எல்நலயற்ைது. எங்கும் முகங்கள் ககாண்ை இநைவடிவம்
அது.

வாைத்தில் ஆயிரம் கதிரவன்கள் ஒறர றைரத்தில் றதான்ைிய

ஒைி அவ்கவாைிக்கு ைிகராைதாக இருக்கலாம். பற்பல பகுதிகள்
ககாண்ை நவயம் முழுக்க அந்த இநைப்றபருருவைின்
உைலில் ஒன்ைாகி ைிற்பநத அர்ஜுைன் கண்ைான்.
கபருவியப்பநைந்து மயிர்ப்புககாண்டு அத்கதய்வத்நத
தநலதாழ்த்தி வணங்கி நககூப்பி கசான்ைான்.

றதவர்க்கிநைவா, உன் உைலில் எல்லா றதவர்கநையும்

காண்கிறைன். அநைத்து விலங்குகநையும் தாமநரமலரில்
அமர்ந்த பிரம்மநையும் அநைத்து முைிவர்கநையும்
மாகபரும் ைாகங்கநையும் காண்கிறைன். அநைத்துக்கும்
இநைவறை, பல றதாள்களும் பற்பல விழிகளும் ககாண்ை
எல்நலயிலா வடிவாக உன்நை காண்கிறைன். அநைத்நதயும்
தன் வடிவாகக் ககாண்ைவறை, உன் முடிநவ ைான்
காணவில்நல. ைடுநவயும் கதாைக்கத்நதயும் காணவில்நல.

மகுைமும் கநதயும் ஆழியும் ஏந்தியவன். அநைத்நதயும்

சுைரச்கசய்யும் றபகராைி. எரிந்கதழும் அைல் எை, கதிரவன்
எை விழியழிய கவைிைிநைக்கும் அைவிலி ைீ.
அழிவிலாதவறை, அைியத்தக்கைவற்ைில் முதன்நம ைீ, ைீறய
புைவிப்கபருகவைியின் முழுமுதன்நமயின் உநைவிைம்.
குநைவிலாதவறை, ைீறய என்றுமுை அைத்நத
ைிநலைிறுத்துபவன். கதான்நமயாை புருஷன் ைீறய எை
கண்டுககாண்றைன்.

முதலும் ைடுவும் இறுதியும் இலாதவைாக, எல்நலயற்ை வரம்

ீ
எழுந்த கணக்கிலா றதாள்களுைன், ஞாயிறும் திங்களும்
விழிகைாக, அைகலை சுைரும் பற்கள் ககாண்ை வாயுைன், தன்
றபகராைியால் இப்புைவிகநை எரிப்பவைாக உன்நை
காண்கிறைன். வானுக்கும் பூமிக்கும் இநைறயயாை
கவைிநயயும், அநைத்துத் திநசகநையும் ைீறய
ைிநைத்திருக்கிைாய். விந்நதயாை, அச்சுறுத்தும் உன்
வியனுருநவக் கண்டு மூவுலகுகளும் தைர்கின்ைை.

வாறைார் திரகைல்லாம் உன்னுள் புகுந்து மநைகின்ைை. அஞ்சி

நககூப்பி கூவுகின்ைைர் சிலர். முைிவரும் சித்தர்களும் ைன்று
ைிகழ்க என்று உன் அழகுகநைக் கூைி புகழ்கிைார்கள். ருத்திரர்,
ஆதித்யர், வசுக்கள், சாத்யர், விசுறவறதவர், அசுவிைி றதவர்,
மருத்துக்கள், உஷ்மபர், கந்தர்வர், யக்ஷர், அசுரர், சித்தர் றபான்ை
அநைவரும் உன்நை வியப்புைன் றைாக்குகின்ைைர்.
கபருந்றதாைாய், பல வாய்களும், பற்பல விழிகளும், ஏராைமாை
நககளும், எண்ணற்ை கால்களும், பல வயிறுகளும்,
அச்சமூட்டும் பற்களுமுநைய உன் கபருவடிநவக் கண்டு,
உலகங்கள் ைடுங்குகின்ைை, ைானும் அவ்வண்ணறம.

ஏகைன்ைால் வாநைத் கதாடுவது, பல ைிைங்கள் ககாண்ைது,

திைந்த வாய்களும் எரிகின்ை விழிகளும் ககாண்ை உன்
வடிவுகளும் கண்டு அகஆழம் அஞ்சி ைிநலமைந்து
அநமதியழிந்துள்றைன். றகாநரப்பற்கள் எழுந்த, அச்சமூட்டும்
ஊழித்தீ றபான்ை உன் முகங்கநைக் கண்ை எைக்கு திநச
கதரியவில்நல. எங்கும் அநமதி றதான்ைவில்நல.
றதவர்கைின் தநலவறை, உலகங்கள் கசன்ைநமபவறை,
அருள்க!

இந்த திருதராஷ்டிரன் நமந்தர் மற்ை அரசர்ைிநரகளுைன்

உன்னுள்றை கசல்கின்ைைர். பீஷ்மரும் துறராணரும்
சூதன்நமந்தைாகிய கர்ணனும் ைம்நமச் சார்ந்த முதன்நம
வரர்களுைன்
ீ ககாடிய பற்களுநைய உன் ககாடிய
வாய்களுக்குள் விநசயுைன் வழ்கின்ைைர்.
ீ சிலர் உன்
பல்லிநைகைில் அகப்பட்டு தநல சிநதந்துள்ைைர். பல
ஆறுகைின் கபருக்குகள் கைநல றைாக்கி பாய்வநதப்றபால
இந்த மண்ணுலக வரர்கள்
ீ பற்கள் சுைரும் உன் வாய்களுக்குள்
நுநழகிைார்கள். விட்டில்கள் துள்ைி எரிசுைரில் விழுந்து
அழியச் கசல்வதுறபால உலகங்கள் அழிநவ ைாடி
விநசககாண்டு உன் வாய்களுக்குள் புகுகின்ைை.

அநைத்து உலகங்கநையும் அைகலழும் வாய்கைால்

விழுங்கிக்ககாண்டு அநைத்து இைங்கநையும் தழுவுகிைாய்.
உன் விநசககாண்ை கதிர்கள் நவயங்கள் அநைத்நதயும்
எரித்து கபாசுக்குகின்ைை. றதவர்கைின் இநைவறை,
ககாடும்றபருருக் ககாண்ை ைீ யார்? உன்நை வணங்குகிறைன்.
எைக்கு அருள்புரிக! கதாைக்கமாகிய உன்நை அைிய
விரும்புகிறைன். ஏகைன்ைால் ைான் உன் கசயநல
அைிந்திறலன்.

இநைவன் கசான்ைார். உலநக அழிக்க கபருகிகயழுந்த காலம்

ைான். இறதா அநைத்நதயும் அழித்துக்ககாண்டிருக்கிறைன்.
எவர் என் எதிரில் இருக்கிைார்கறைா அவர்கள் ைீ
றபாரிைாமலிருந்தாலும் எஞ்சப்றபாவதில்நல. ஆகறவ ைீ
எழுந்து ைில். றபாரிட்டு புகழ்சூடு. பநகவநர கவன்று வைமாை
ைாட்நை கபறுக! இவர்கள் முன்ைறர என்ைால்
ககால்லப்பட்டுவிட்ைைர். ைீ புைைிமித்தம் மட்டுறம.
துறராணநையும், பீஷ்மநையும், ஜயத்ரதநையும், கர்ணநையும்
மற்ை வரர்கநையும்
ீ ககால். அஞ்சாமல் றபார் கசய்.
றபார்க்கைத்தில் பநகவநர கவன்று எழு.
றகசவன் கசான்ை இச்கசாற்கநைக் றகட்டு பார்த்தன்
கமய்ைடுங்கி நககூப்பி மீ ண்டும் மீ ண்டும் வணங்கி
அச்சத்துைன் ைாக்குழை கசான்ைான். முைிவருக்கிநைவறை,
உன் கபயர் கசால்லி உலகம் மகிழ்ந்து இன்புறுவது
கபாருந்துவறத. அரசர் அஞ்சி திநசகைில் மநைகிைார்கள்.
சித்தர்கள் வணங்குகிைார்கள். முன்பு பிரம்மநைறய
பநைத்தவன், அநைத்துக்கும் மூத்தவன் ைீ. முடிவிலாறதாறை,
றதவர்க்கிநைவறை, உலகங்கைின் உநைவிைறம,
உருக்ககாண்டும் உருவிலாமலும் கைந்தும் திகழும் அழிவிலா
பரம்கபாருள் ைீ.

ைீறய முதல் றதவன். பநழநமயாை புருஷன். ைீ

இவ்வகிலத்தின் முதல்முழுநமயின் ைிநல. ைீ அைிவு
அைிபடுகபாருள் அைிறவான். ைீ கமய்ைிநல. முடிவற்ை
வடிவம்ககாண்ை உன்ைால் ைிநைந்துள்ைது கடுகவைி. ைீறய
காற்று, யமன், அைலவன், வருணன், ைிலவன். ைீ பிரம்மன்,
பிரம்மைின் பாட்ைன். உன்நை ஆயிரம் முநை
வணங்குகிறைன். மீ ண்டும் உைக்கு வணக்கம். மீ ைமீ ை
வணக்கம்.

உன்நை முன்னும் பின்னும் வணங்குகிறைன்.

அநைத்துமாைவறை, உன்நை அநைத்துத் திநசகைிலும்
வணங்குகிறைன். எல்நலயற்ை விநசயும் அைவிலா ஆற்ைலும்
ககாண்ைவறை, அநைத்திலும் உநைகிைாய். அநைத்துமாக
திகழ்கிைாய். உன் கபருநமநய அைியாமல் றதாழன் என்று
எண்ணி பிநழயாறலா அன்பாறலா கிருஷ்ணா, யாதவா, ைண்பா
என்று முநையிலாது கசான்ைதுண்டு. கைியாட்டிலும்
துயிலிலும் அமர்விலும் உண்நகயிலும் தைியிைத்திலும் பிைர்
முன்ைாலும் றவடிக்நகயாகறவா அன்ைிறயா சிறுநம
கசய்திருந்தால் அைவற்ை மாண்பு ககாண்ை ைீ அநைத்நதயும்
கபாறுத்தருைறவண்டும்.

ைீ அநசவதும் அநசவற்ைதுமாை இவ்வுலகின் தந்நத.

இவ்வுலகின் வழிபாட்டுக்குரியவன். அநைத்துக்கும் ஆசிரியன்.
ைிகரற்ைவன். எைில் உைக்குறமல் எவருைர்? மூவுலகிலும்
ைிகரற்ை மாண்புககாண்ைவன். ஆகறவ உைல் வநைய வணங்கி
அருள்றகாருகிறைன். மகநை தந்நத எை, றதாழநை றதாழன்
எை, காதலிநய காதலன் எை ைீ என்நை கபாறுத்தருள்க!.

முன்பு காணாதநதக் கண்டு மகிழ்கிறைன். என் உைம்

அச்சத்தால் றசார்கிைது. ைான் கண்ை அந்த அழகிய வடிநவறய
எைக்கு காட்டுக! உம்பர்க்கிநைறய, உலகங்கைின் உநைவிைறம,
என்றமல் அைிககாள்க! முன்புறபால மணிமுடியும் கநதயும்
நகயில் பநையாழியுமாக உன்நைக் காண விநழகிறைன்.
உலகங்கைின் பரம்கபாருறை, ஆயிரம் றதாைறை, முன்பிருந்த
ைான்கு றதாள் வடிவில் எழுந்தருள்க!

இநைவன் கசான்ைார். அர்ஜுைா, உன்றமல் அருள்ககாண்டு

என்னுநைய றயாகஆற்ைலால் றபகராைிககாண்ைதும் முதலும்
முடிவுமாை என் வியனுருநவ உைக்கு காட்டிறைன். இது
உன்நையன்ைி எவராலும் பார்க்கப்பைவில்நல.
றவள்விகைாலும், கல்விகைாலும், ககாநைகைாலும்,
ககாடுந்தவங்கைாலும்கூை மானுை உலகில் இவ்வுருவில்
காணப்பை இயலாதவன் ைான். எைது இந்தக் ககாடும்றபருரு
கண்டு அஞ்சறவண்ைாம். உைம் மயங்கறவண்ைாம். அச்சம்
ைீங்கி மகிழ்வுற்ை உள்ைத்துைன் என் இவ்வடிநவ மீ ண்டும்
றைாக்கு.
இவ்வாறு கசான்ை வாசுறதவன் மீ ண்டும் தன் உருவத்நத
காட்டிைார். இைிய வடிவகமய்தி அஞ்சி அமர்ந்திருந்த
பார்த்தநை ஆறுதல்ககாள்ைச் கசய்தார். அர்ஜுைன்
கசான்ைான். ஜைார்த்தைா, உைது தண்நம கபாருந்திய
இம்மாைிை வடிவத்நதக் கண்டு இப்றபாது அநமதியுற்றைன்.
என் உணர்வு மீ ண்ைது; இயற்நக ைிநல எய்திறைன்.

இநைவன் கசான்ைார். ைீ இப்றபாது கண்ை இவ்வடிவம்

காண்பதற்கு அரியது. றதவர்கள்கூை இந்த உருவத்நதக் காண
விநழவுககாண்டிருக்கிைார்கள். ைீ என்நை பார்த்த இவ்வடிவில்
றவதங்கைாலும் என்நை காணமுடியாது. தவத்தாறலா
ககாநையாறலா றவள்வியாறலா அைியமுடியாது. றவகைதுவும்
றவண்ைா பணிதலால் இநத காணமுடியும். அைிந்து ஒன்ைவும்
இயலும்.

ஆற்ைறவண்டிய கைநமகநை என்கபாருட்டு கசய்பவன்,

என்நைறய அநையறவண்டுகமை குைிக்றகாள் ககாண்ைவன்,
என்ைிைம் தன்நை பநைப்பவன், பற்ைற்ைவன், எவ்வுயிரிைமும்
பநகயிலாதவன் என்நை அநைகிைான்.

அர்ஜுைன் றகட்ைான். இவ்வாறு றயாகத்திலமர்ந்து

உன்நை வழிபடும் அடியார், அல்லது அழிவிலாது
மநைந்திருப்பநத வழிபடுபவர் இரண்டில் எவர் றயாகத்தில்
றமம்பட்ைவர்?

இநைவன் கசான்ைார். எவர் என்ைிைத்தில் உைம்கசலுத்தி,

மாைா றயாகிகைாக அகம்கூர்ந்து என்நை வழிபடுகிைார்கறைா
அவர்கறை றயாகிகைில் றமலாைவர் என்று என்ைால்
கருதப்படுவர். அழிவற்ைதும் அைிவிக்கப்பைாததும்
மநைந்திருப்பதும் எங்கும் ைிநைந்ததும் உைத்துக்கும்
அைிவுக்கும் அப்பாற்பட்ைதும் மந்தணமாைதும் அநசவற்ைதும்
நமயம்ககாண்ைதுமாைநத வழிபடுபவர்கள் புலன்கதாநகநய
அைக்கி எங்கும் ைிகர்றைாக்கு ககாண்ைவர்கைாக எல்லா
உயிர்க்கும் ைலம் ைாடுபவர்கைாக திகழ்பவர்கள் என்நைறய
அநைகிைார்கள்.

மநைந்திருக்கும் பிரம்மத்தில் உள்ைம் நவத்து கசய்யும்

தவத்தில் முயற்சி மிகுதி. ஏகைன்ைால் உைலில்
அநமந்தவர்கைால் உருவற்ை பரம்கபாருநை ைாடும்
பாநதயில் மிகுந்த இைருைறை கசல்லமுடியும். ஆைால்
என்நைறய அநைக்கலமாகக் ககாண்ை அடியார் எல்லா
கசயல்கநையும் என்ைிைம் பநைத்து என்நைறய பிைழா
றயாகத்தால் இநையைாது ைிநைத்து வழிபடுகிைார்கள்.
என்பால் அைிநவ நவத்த அவர்கநை ைான் இைப்பு ைிநைந்த
உலகியல் கைலில் இருந்து விநரவிறலறய தூக்கிவிடுகிறைன்.
மைநத என்பால் ைிறுத்து; மதிநய என்னுள் புகுத்து. இைி ைீ
என்னுள்றை உநைவாய்; ஐயமில்நல.

ஒருறவநை சித்தத்நத என்ைிைம் ைிறுத்திநவப்பதற்கு

முடியாவிட்ைால் பயிற்சியிைால் என்நை அநைய விரும்பு.
பழகுவதிலும் ைீ திைநமயற்ைவைாயின் என்கபாருட்டு
கசயலாற்றுபவன் ஆகுக! என்கபாருட்டு கசயல்கள் கசய்து
ககாண்டிருப்பதைாலும் வடுறபறு
ீ அநைவாய். அநதக்கூை
கசய்யமுடியாதவன் என்ைால் தன்நை தான் கட்டுப்படுத்தி
என்நை அநைவகதன்ை றயாகத்தில் உறுதியாகி
கசயற்பயன்கநைகயல்லாம் துைந்து அநமக! பழக்கத்நதவிை
ஞாைம் சிைந்தது. ஞாைத்நதவிை ஊழ்கம் சிைந்தது.
ஊழ்கத்நதவிை கசயற்பயநை துைந்துவிடுதல் றமம்பட்ைது.
அத்துைவுக்குப்பின் அநமதி எழுகிைது.
எவ்வுயிநரயும் பநகத்தலின்ைி, அநைத்திைமும் ைட்பும்
அைியும் உநையவைாய், யாகைன்பதும் எைகதன்பதும் ைீங்கி
இன்பத்நதயும் துன்பத்நதயும் ைிகராகக் ககாண்டு
கபாறுநமயுநையவைாக எப்றபாதும் மகிழ்ச்சியுநையவைாக,
தன்நை கட்டியவைாக, உறுதியுநையவைாக, என்ைிைத்றத
உள்ைத்நதயும் சித்தத்நதயும் அைித்து அநமயும் என்
கதாண்ைைாகிய றயாகி எைக்கு இைியவன். உலகத்றதாரால்
கவறுக்கப்பைாதவன், உலகத்தாநர கவறுக்காதவன், கைியாலும்
அச்சத்தாலும் சிைத்தாலும் விநையும் ககாதிப்புகைிைின்றும்
விடுபட்ைவன், எைக்கு உகந்தவன்.

எதிர்பார்த்தலின்ைி தூறயாைாய், திைமுநைறயாைாய்,

பற்றுதலற்ைவைாய், கவநல ைீங்கியவைாய், எல்லா
ஆைம்பரங்கநையும் துைந்து என்ைிைம் அடிபணிறவான் எைக்கு
அன்பன். எதற்காகவும் மகிழாதவன், எநதயும் கவறுக்காதவன்,
எதன்கபாருட்டும் துயரப்பைாதவன், எதற்காகவும்
விநழவுககாள்ைாதவன், ைன்நமயும் தீநமயும் துைந்தவைாகிய
றயாகி எைக்கு அணுக்கமாைவன்.

பநகவைிைமும் ைண்பைிைமும் மதிப்பிலும் இழிவிலும்

ைிகர்ைிநலயில் இருப்பவன், தண்நமயிலும் கவம்நமயிலும்
இன்பத்திலும் துன்பத்திலும் மாறுபாடில்லாதவன்,
பற்ைறுத்தவன், புகநழயும் இகநழயும் ைிகராகக் ககாண்ைவன்,
அநமதியாைவன், எது வரினும் அதில் மகிழ்ச்சியுறுபவன்,
எங்கும் அநமயாதவன், ைிநலயாை அைிவுநையவன், என்
அன்புக்குரியவன்.

அைவடிவாை இந்த அமுநத ைான் கசான்ைபடி வழிபடுறவார்,

ைம்பிக்நகயுநைறயார், என்நை முழுமுதகலைக் ககாண்றைார்,
அடியார் என் றபரன்பிற்குரியவர்.
இமைக்கணம் - 52

அர்ஜுைன் றகட்ைான். றகசவா, முதலியற்நக, முதறலான்,

ைிநலயம், ைிநலயன், அைிவு, அைிபடுகபாருள் எனும் இவற்நை
அைியவிநழகிறைன்.

இநைவன் கசான்ைார். இவ்வுைல் ைிநலயம். இநத அைிபவன்

ைிநலயன் என்கின்ைைர் அைிஞர். எல்லா ைிநலயங்கைிலும்
ைிநலயன் ைாறை என்று உணர்க! ைிநலயம் ைிநலயன் எனும்
அைிறவ கமய்நம என்பது என் ககாள்நக. அந்த ைிநலயம்
என்பது எது? எவ்வநகப்பட்ைது? என்ை மாறுதல்களுநையது?
எங்கிருந்து வந்தது? ைிநலயன் யார்? அவன் கபருநம
எப்படிப்பட்ைது? இவற்நை ைான் சுருக்கமாக கசால்லக் றகள்.

அது முைிவர்கைால் பலவநகயில் பாைப்பட்ைது. பலவநக

சந்தங்கைால் இநசக்கப்பட்ைது. உறுதியாை கசால்லநமவுகள்
ககாண்ை பிரம்மசூத்திரத்தில் கூைப்பட்ைது. ஐம்பருக்கள்,
தன்ைிநல, அைிவு, அைியப்பைாதது, பத்து புலன்கள், உள்ைம்,
புலைைியும் புலங்கள் ஐந்து, றவட்நக, பநகநம, இன்பம், துன்பம்,
உைல், தன்னுணர்வு, உைைிநல ஆகிய மாறுபட்ை தைங்கள்
ககாண்ைது இந்த ைிநலயம் எை சுருக்கிச் கசால்லலாம்.

ஆணவமின்நம, கபருமிதமின்நம, ககால்லாநம, கபாறுநம,

றைர்நம, ஆசிரியைிைம் பணிவு, தூய்நம, ைிநலத்த தன்நம,
தன்நை கட்டுதல், புலைைிதல்கைில் விருப்பின்நம,
தன்முநைப்பின்நம, பிைப்பு இைப்பு ைநர றைாய் துயரம்
உைக்குநை இவற்ைில் இநயந்த பார்நவககாண்டிருத்தல்,
நமந்தர் மநைவி இல்லம் ஆகியவற்ைில் பற்ைிலாதிருத்தல்,
உநைநம கருதாநம, விரும்பியவற்ைிலும் அல்லவற்ைிலும்
ைிகர்றைாக்கு, பிைழ்ச்சியற்ை றயாகத்துைன் என்ைிைம்
தவறுதலின்ைி கசலுத்தப்படும் வழிபாடு, தைியிைங்கநை
றமவுதல், கூட்ைத்தில் விருப்பமின்நம, ஆத்ம ஞாைத்தில்
எப்றபாதும் ைழுவாநம, தத்துவ அைிதலில் கபாருளுணர்வு –
இநவ அைிவு எைப்படும். இவற்ைிைின்றும் றவறுபட்ைது
அைிவின்நம.

அைிபடுகபாருநை, எநத அைிந்தால் சாகாநம நககூடுறமா

அநத விைக்கிக் கூறுறவன். கதாைக்கமற்ை பரம்கபாருள்
இருப்பு அல்ல. இருப்பின்நமயும் அல்ல. அது எங்கும்
நககால்களுநையது. எங்கும் கண்ணும் தநலயும்
வாயுமுநையது. எங்கும் கசவியுநையது. இங்குை
அநைத்நதயும் சூழ்ந்து ைிற்பது. எல்லா புலைியல்புகளும்
வாய்ந்து ஒைிர்வது. புலைியல்புகளுக்கும் புைம்பாைது.
பற்ைில்லாதது. அநைத்நதயும் கபாறுப்பது. தன்ைியல்பற்ைது.
தன்ைியல்புகநை துய்ப்பது. பருப்கபாருட்களுக்கு உள்ளும்
புைமுமாவது. அநசவதும் ைிநலப்பதுமாவது. நுண்நமயால்
அைிதற்கரியது. றசய்நமயிலுள்ைது. அருகிலிருப்பது.

அைிபடுகபாருைாகிய அது உயிர்கைில் பிரிவுபட்டு ைில்லாமல்

பிரிவுபட்ைகதை றதான்றுவது. கபாருட்கநை தாங்குவது.
அவற்நை உண்பது. பிைப்பிப்பது. ஒைிகளுக்ககல்லாம் அதுறவ
ஒைி. இருைிலும் சுைர்வது அைிவு. அைிபடுகபாருள் அந்த
அைிவால் அநையப்படுவது. அநைத்துக்கும் ஆழத்தில்
அமர்ந்தது என்று கூைப்படுகிைது. இவ்வாறு ைிநலயம்
ைிநலயன் அைிவு அைிபடுகபாருள் சுருக்கமாக விைக்கப்பட்ைது.
என் அடியான் இநத உணர்ந்து என்ைியல்நப தானும்
அநைகிைான்.
முதலியற்நகயும் முதறலானும் கதாைக்கமில்லாதவர்கள்
என்று உணர்க! றவறுபாடுகளும் இயல்புகளும்
முதலியற்நகயிலிருந்றத பிைப்பை. ைிகழ்வுகநையும்
முதைிகழ்வுகநையும் ஆக்குவதற்கு முதலியற்நகறய
அடிப்பநை என்பர். இன்பதுன்பங்கநை அநைவதற்கு
முதறலான் அடிப்பநை. முதலியற்நகயில் ைின்று முதறலான்
முதலியற்நகயிலிருந்து பிைக்கும் இயல்புகநை துய்க்கிைான்.
இயல்புகைில் இவனுக்குள்ை பற்றுதலால் இவன் ைன்று
தீகதனும் பிைவிகநை அநைகிைான்.

றமற்பார்ப்றபான், ஒப்புதலைிப்றபான், சுமப்பவன், உண்பவன்,

இநைவன் எை உைலிலுள்ை முழுமுதறலான்
பரம்கபாருகைன்றை கசால்லப்படுகிைான். இவ்வண்ணம்
முதறலாநையும் முதலியற்நகநயயும் அதன்
இயல்புகநையும் அைிபவன் எல்லா கைைிகைிலும்
இயங்கிைாலும் அவனுக்கு மறுபிைப்பில்நல.

சிலர் ஆத்மாவில் ஆத்மாவால் ஊழ்கம் கசய்து ஆத்மாநவ

அைிகிைார்கள். சிலர் உலகியல்றயாகத்தால் அைிகிைார்கள். சிலர்
கசயல்றயாகத்தால் அைிகிைார்கள். றவறு சிலர் இவ்வாறு
அைியாமல் அயலாரிைமிருந்து கபற்ை கசவியைிதல்கநைக்
ககாண்டு வழிபடுகிைார்கள். அவர்களும் அவ்வைிதல்கைின்படி
ஒழுகுவார்கள் என்ைால் இைப்நப கவல்வர். ைிநலககாண்ைதாக
இருப்பினும் அநசவதாயினும் உயிர் பிைக்குகமன்ைால் அங்றக
ைிநலயமும் ைிநலயனும் இநணந்துள்ைது என்று அைிக!

அழியக்கூடிய எல்லா கபாருட்கைிலும் அழியாதவைாக,

ைிகர்ைிநலயில் ைிற்பவைாக இநைவநை பார்ப்பவறை
காட்சிககாண்ைவன். எங்கும் ைிகராக இநைவன் ைிற்பநத
இநணயாக றைாக்கிக்ககாண்டிருப்பவன் தன்நை தான்
துன்புறுத்திக்ககாள்ை மாட்ைான். அவன் கபருைிநல
அநைகிைான்.

எங்கும் கசயல்கள் முதலியற்நகயாறலறய கசய்யப்படுகின்ைை.

ஆகறவ ைான் கசய்பவன் அல்ல என்று அைிபவறை
காட்சியுநையவன். பலவநகயாை பருப்கபாருட்கள் ஒறர
அடிப்பநை ககாண்ைநவ என்றும் அந்த அடிப்பநையிலிருந்து
விரிந்தநவ என்றும் காண்நகயிறலறய அவன் பிரம்மத்நத
அநைகிைான். கதாைக்கமின்நமயால், தன்ைியல்பின்நமயால்
இந்தப் பரம்கபாருள் குநைவற்ைவன். இவன் உைலில்
உநைந்தாலும் கசயலாற்றுவதில்நல. பற்றுககாள்வதுமில்நல.

எங்குமிருந்தாலும் வாைம் தன் நுண்நமயால் எங்கும்

பற்ைிலாதிருப்பதுறபால உைலில் ஆத்மா எங்குமிருந்தாலும்
எங்கும் பற்றுவதில்நல. கதிரவன் இவ்வுலகமுழுநதயும்
ஒைியுைச் கசய்வதுறபால ைிநலயன் ைிநலயத்நத
முழுநமயாக ஒைிரச்கசய்கிைான்.

இவ்வாறு ைிநலயத்திற்கும் ைிநலயனுக்குமாை

றவற்றுநமநயயும் முதலியற்நகநயயும், அதன்
கசயல்கைிலிருந்து விடுபடுவநதயும் தன் அைிவிழிகைால்
காண்பவர்கள் பரம்கபாருநை அநைகிைார்கள்.

இநைவன் கசான்ைார். அநைத்து முைிவர்களும் எநத

அைிந்து இவ்வுலகில் ஈறைற்ைம் அநைந்தார்கறைா அந்த
கமய்நமகைில் உயர்ந்த முழுகமய்நமநய ைான் உைக்கு
உநரக்கிறைன். இந்த கமய்நமநய அநைந்து அதைால்
என்ைியல்பு கபற்றைார், பநைப்புக் காலத்தில் பிைவார்.
ஊழியிலும் சாகமாட்ைார்.
அர்ஜுைா, கருவடிவ பிரம்மறம எைக்கு அடிப்பநை. ைான் அதில்
கருக்ககாள்கிறைன். எல்லா உயிர்களும் அதிறலதான்
பிைக்கின்ைை. பலவிதமாை கருவநைகைில் இருந்து உைல்கள்
ககாண்ை உயிர்கள் உருவாகின்ைை. அநவ அநைத்துக்கும்
முதலியற்நகறய பிைப்பிைம். ைான் விநதயைிக்கும் தந்நத.
ைிநைைிநல, கசயல்ைிநல, அநமயும்ைிநல என்னும்
மூவியல்புகள் முதலியற்நகயில் எழுவை. அநவ உைலில்
அழிவற்ை ஆத்மாநவ பிநணக்கின்ைை.

ைிநைைிநல மாசற்ைது, ஒைிககாண்ைது, றைாவற்ைது. இன்பத்நத

அநணயவும் அைிநவ ைாைவும் கசலுத்துவது. விநழவுமிக்க
கசயல்ைிநல உலகவிநழவுகைின் இநணவால் உருவாவது.
ஆத்மாநவ கசயற்சுழலில் சிக்கநவக்கிைது. உைலுநைய
அநைத்நதயும் மயங்கச்கசய்யும் அநமயும்ைிநல
அைியாநமயிலிருந்து எழுவது. அது பிநழகைாலும்
றசாம்பலாலும் உைக்கத்தாலும் உயிர்கநை ஆள்கிைது.

ைிநைைிநல இன்பத்தில் பற்றுககாள்ைச் கசய்கிைது.

கசயல்ைிநல கசயல்கைில் பற்றுககாள்ைச் கசய்கிைது.
அநமயும்ைிநல அைிநவச் சூழ்ந்து உயிர்கநை
றதங்கநவக்கிைது. கசயல்ைிநலநயயும்
அநமயும்ைிநலநயயும் அைக்கி ைிநைைிநல இயல்கிைது.
ைிநைைிநலநயயும் அநமயும் ைிநலநயயும் கவன்று
கசயல்ைிநல ஓங்குகிைது. அவ்வண்ணறம ைிநைைிநலநயயும்
கசயல்ைிநலநயயும் கைந்து அநமயும்ைிநல சூழ்கிைது.

உைலில் உள்ை எல்லா வாயில்கைிலும் ஞாைத்தின் ஒைி

பிைக்கும்றபாது ைிநைைிநல வைர்ச்சி கபற்றுவிட்ைது எை
அைியலாம். கசயல்ைிநல மிகும்றபாது விநழவு, முயற்சி,
கசயல்கதாைக்கம், அநமதியின்நம, ைிநலககாள்ைாநம, ஈடுபாடு
ஆகியநவ உருவாகின்ைை. அநமயும்ைிநல ஓங்குமிைத்தில்
ஒைியின்நம, முயற்சியின்நம, பிநழகள், மயக்கம் ஆகியநவ
பிைக்கின்ைை.

ைிநைைிநல ஓங்கி ைிற்நகயிறல உைல்ககாண்றைான்

இைப்பாைாயின் மாசற்ைவைாகி ஞாைிகைின் உலகங்கநை
அநைகிைான். கசயல்ைிநலயில் இைப்றபான் கசயலூக்கம்
ககாண்றைாரிநைறய பிைக்கிைான். அவ்வாறை
அநமயும்ைிநலயில் இைப்றபான் அைிவிலார் கருக்கைில்
றதான்றுகிைான்.

ைிநைைிநலயின் மாசின்நமறய ைற்கசய்நககைின் பயன்.

கசயல்ைிநலயின் பயன் துன்பம். அநமயும்ைிநலயின் பயன்
அைிவின்நம. ைிநைைிநலயிலிருந்து ஞாைம் பிைக்கிைது.
கசயல்ைிநலயிலிருந்து விநழவும் அநமயும்ைிநலயிலிருந்து
பிநழகளும் மயக்கமும் அைிவின்நமயும் றதான்றுகின்ைை.
ைிநைைிநலககாண்ைவர் றமறலறுகிைார்கள்.
கசயல்ைிநலககாண்ைவர்கள் இநையில் ைிற்கிைார்கள்.
அநமயும்ைிநல ககாண்ைவர்கள் இழிந்த இயல்புகளுைன் கீ றழ
கசல்கிைார்கள்.

ஆராய்பவன் இம்மூன்று இயல்புகள் அன்ைி றவைாை

பநைக்கும் விநச இங்கில்நல என்று அைிந்து
இவ்வியல்புகளுக்கு றமலுள்ைநத உணர்ந்து என் இயல்நப
அைிகிைான். உைலில் பிைக்கும் இம்மூன்ைியல்புகநையும்
கைந்து பிைப்பு, சாவு, மூப்பு, துயர் என்பைவற்ைிலிருந்து
விடுபட்றைான் இைவாநமநய அநைகிைான்.

அர்ஜுைன் றகட்ைான். இம்மூன்று இயல்புகநையும்

கைந்தவைின் அநையாைங்கள் என்ை? அவன் எப்படி
ஒழுகுவான்? இம்மூன்ைியல்புகநையும் அவன் எப்படி
கைக்கிைான்?

இநைவன் கசான்ைார். கவைிப்பாடு, கசயல், மயக்கம் இநவ

றதான்றும்றபாது முரண் ககாள்ைாமல் ைீங்கியபின் விரும்பாமல்
புைக்கணித்தவன்றபால் இருப்பான். இயல்புகைின் சிக்கலால்
சலிப்புககாள்ைாமல் இவ்வியல்புகள் சுழன்றுவருகமன்று
உணர்ந்து அதைால் ைிநலகுநலயாமலிருப்பான். தன்ைிநல
உணர்ந்து துன்பத்நதயும் இன்பத்நதயும் ைிககரைக் கருதி
ஓடும் கசம்கபான்னும் ஒப்பறவ கண்டு, இைியவரிைமும்
இன்ைாதவரிைமும் ைிகராக ைைந்து இகழ்நவயும் புகநழயும்
இநணகயைக் கருதி ஒழுகுவான்.

சிறுநமயும் கபருநமயும் ைிககரன்று இருப்பான். ைண்பரிைமும்

பநகவரிைமும் ைடுைிநலககாள்வான். எல்லா கசயல்கநையும்
துைந்து அநமவான். அவறை இயல்புகநைக் கைந்தவன்
எைப்படுவான். றவறுபாடிலாத வழிபாட்டு றயாகத்தால் என்நை
வணங்குபவன் இயல்புகநைக் கைந்து பிரம்மைிநலநய கபைத்
தக்கவன். ஏகைன்ைால் அழிவற்ைதாை பிரம்மத்திற்கும்
அமுதைிநலக்கும் என்றுமியலும் அைத்திற்கும் தன்னுள்
இயலும் இன்பத்திற்கும் ைாறை உநைவிைம்.

இநைவன் கசான்ைார். றமறல றவர்கள் ககாண்ை, கீ றழ

கிநைகள் விரித்த அரசமரம் அழிவற்ைது என்பார்கள். அதற்கு
றவதங்கறை கிநைகள். இயலுலகம் என்னும் அந்த
அரசமரத்நத அைிந்தவறை றவதமைிந்தவன்.

அவ்வியல்புககாண்ை அந்த மரத்தின் இயல்புகள்

புலைின்பங்கள் என்னும் தைிர்களுைன் மைிதர்கள் விலங்குகள்
முதலிய பிைவிகைாை கிநைகள் எழுந்தும் விரிந்தும்
பரவியிருக்கின்ைை. மானுைவுலகில் கசயல்பிநணப்புகைாக
ஆணவம், பற்று, முன்நைச்சுநவ எனும் றவர்களும் விரிந்தும்
ஆழ்ந்தும் விரவியிருக்கின்ைை. இந்த மரத்தின் உருவம்றபால
றவகைங்குமில்நல. முடிவும் கதாைக்கமும் ைிநலக்கைமும்
கதன்படுவதில்நல. ஆணவம், பற்று, முற்பிைவிச்சுநவ என்னும்
உறுதியாை றவர்கள் ககாண்ை இந்த அரசமரத்நத பற்ைின்நம
என்னும் ஆற்ைல்மிக்க வாைால் கவட்டி வசுக!
ீ

அதன் பின் கசன்ைவர் மீ ைாத கபருைிநலநய ைன்கு றதடுக!

அந்த உலகியல் மரம் எங்கிருந்து கிநைத்துள்ைறதா அந்த
முழுமுதறலாநை அநைக்கலம் புகுக! கசருக்கும் மயக்கமும்
அகன்ைவர்கள், பற்று என்னும் குநைபாட்நை கவன்ைவர்கள்,
ஆத்ம ஞாைத்தில் எப்றபாதும் ைிற்றபார், விருப்பங்கைிைின்றும்
ைீங்கிறயார், இன்பதுன்பங்ககைனும் இரட்நைகைிைின்றும்
விடுபட்றைார், அைிவின்நமயற்றைார் அழியாைிநலநய
எய்துகின்ைைர்.

அவ்விைத்நத சூரியனும், சந்திரனும், தீயும்

ஒைிறயற்றுவதில்நல. எநத எய்திறைார் மீ ள்வதில்நலறயா
அதுறவ என் முழுநமைிநல. இவ்வுைலில் உள்ை உயிர் எைது
கூறு. அது முதலியற்நகயிலுள்ை உள்ைம் மற்றும்
ஐம்புலன்கநை ஈர்க்கிைது. காற்று மணங்கநை
ஓரிைத்திலிருந்து இன்கைாரு இைத்திற்கு ககாண்டு
கசல்வதுறபால உைநல ஆளும் ஆத்மா உள்ைத்துைன்
இநயந்த புலன்கநை ஓருைலில் இருந்து இன்கைான்றுக்கு
ககாண்டுவருகிைது. றகட்ைல், காண்ைல், கதாடுதல், சுநவ,
றமாப்பு, உைம் இவற்ைில் ைிநலககாண்டு உயிரின் நுகர்வுகநை
கதாைர்ந்து ைைத்துகிைது.
அது புைப்படுநகயிலும், ைிற்நகயிலும், உண்ணுநகயிலும்,
இயல்புகநை சார்ந்திருக்நகயிலும், அவநை அைிவிலார்
காண்பதில்நல. கமய்விழியுநைறயார் காண்கின்ைைர்.
றயாகிகள் அநத தம்முள்றைறய காண்கின்ைைர்.
முயற்சியுநைறயாராயினும் தம்நம தாம்
தகுதிப்படுத்திக்ககாள்ைாத அைிவிலார் அநத காண்பதில்நல.

சூரியைிைமிருந்து ஒைி அநைத்துலநகயும் சுைர்ககாள்ைச்

கசய்கிைது. சந்திரைிலும் தீயிலும் அத்தநகய ஒைிறய உள்ைது.
அவ்கவாைிகயல்லாம் என்னுநையறத என்று உணர்க! ைான்
பூமியுள் புகுந்து உயிர்கநை என் உயிர்விநசயால்
தாங்குகிறைன். றசாமமாகி பசும்பயிர்கநை கசழிக்கச்
கசய்கிறைன். பசி வடிறவாைாகி உயிர்கைின் உைலில்
வாழ்கிறைன். எழுமூச்சு, விழுமூச்சு என்ை காற்றுகளுைன் கூடி
ைால்வநக உணநவ கசரிக்கிறைன்.

அநைவரின் அகத்திலும் புகுந்துள்றைன். என்ைிைம்

இருந்துதான் ைிநைவும், அைிவும், இவற்ைின் ைீக்கமும்
பிைக்கின்ைை. எல்லா இைத்திலும் அைியப்படும் கபாருள் ைான்.
றவதமுடிநப ஆக்கிறயான் ைான். றவதத்நத உணர்ந்தவனும்
ைாறை. உலகத்தில் இரண்டு வநக முதறலார் உண்டு.
அநசயும் முதறலார் அநசவற்றைார். அநசயும் முதறலான்
என்பது எல்லா உயிர்கநையும் குைிக்கும். அைியப்பைாது
மநைந்திருப்பவன் அநசவிலா முதறலான்.

மூன்று உலகங்கைிலும் புகுந்து தாங்கி காப்பவர், அழிவற்ைவர்

என்றும் இநைவன் என்றும் பரம்கபாருள் என்றும்
அநழக்கப்படும் அந்த முழுமுதறலான் இவர்கைிலிருந்து
மாறுபட்ைவன். ைான் அழிநவக் கைந்றதாைாதலாலும்,
அநசவிலா முதறலாநைவிை சிைந்றதாைாதலாலும்
உலகத்தாராலும் றவதங்கைாலும் முதறலாைில்முதறலான்
என்று கூைப்படுகிறைன்.

அைிவின்நம அகன்று என்நை முழுமுதறலான் என்று

அைிபவன் அநைத்தும் அைிந்தவன். அவன் அநைத்து
வநகயிலும் என்நை வழிபடுகிைான். இவ்வாறு இந்த மிக
மந்தணமாை அைிநவ உைக்கு கசான்றைன். இநத
உணர்ந்தவன் அைிவன், ஆற்ைத்தக்கநத ஆற்றுபவன்.

இமைக்கணம் - 53

அர்ஜுைன் கசான்ைான். கிருஷ்ணா, நூல்கைைிநய மீ ைி

ஆைால் ைம்பிக்நகயுைன் றவள்வி கசய்பவர்களுக்கு என்ை
ைலன் அநமகிைது? ைிநையா கசயலூக்கமா அநமவா?

இநைவன் கசான்ைார். உயிர்கைின் இயல்பாை ைம்பிக்நக

மூன்றுவநக. ைிநை, கசயல், அநமவு. அநைவருக்கும்
ைம்பிக்நக அவர்கள் உள்ைியல்புக்கு ஒத்தபடிறய அநமகிைது.
மானுைன் உைக்கூர் ககாண்ைவன். எப்கபாருைில்
ைம்பிக்நகயுநையவறைா அதுறவ ஆகிைான்.
ஒைியியல்புநைறயார் வாைவர்க்கு றவள்வி கசய்கின்ைைர்.
கசயலூக்கம் ககாண்ைவர்கள் யட்சர்களுக்கும் அரக்கருக்கும்.
பிைர் இைந்றதாருக்கும் றபருருக்களுக்கும். கைைிறைாக்காது
கபருமிதமும் ஆணவமும் ககாண்டு காமமும் விநழவும்
அற்ைவர்கைாக கடுந்தவம் கசய்பவர்கள் உைம்பின்
ஐம்பருக்கநையும் உள்ளுநையும் என்நையும்
வருத்துகிைார்கள். அந்த உைம்கதைியாதவர்கள்
அசுரத்தன்நமககாண்ைவர்கள்.
ஒவ்கவாருவரும் விரும்பும் உணவுகள் மூவநக. றவள்வியும்
தவமும் ககாநையும் அவ்வாறை. அந்த றவற்றுநமநய அைிக!
உயிர், விநச, ஆற்ைல், றைாயின்நம, இைிநம, விநழவு
ஆகியவற்நை மிகுதிப்படுத்தும் சுநவயாை, கமன்நமயாை
உணவுகள் உறுதியைிப்பநவ, உள்ைத்திற்கு இைியநவ.
இநைைிநலககாண்ைவர்களுக்கு விருப்பமாைநவ. கசப்பும்,
புைிப்பும், உப்பும், உநைப்பும், கவம்நமயும் ககாண்ை உலர்ந்த,
எரிச்சலூட்டும் உணவுகநை கசயலூக்கம் ககாண்றைார்
விரும்புவர். இநவ துன்பத்நதயும் துயநரயும் றைாநயயும்
விநைவிப்பை. ககட்டுப்றபாை, சுநவயற்ை,
அழுகிய, பநழய, எச்சில்பட்ை, தூய்நமயற்ை உணவு
அநமவுைிநல ககாண்றைாருக்கு உகந்தது.

கைைிகைின்படி சைங்குகள் கசய்வது கைநம என்று உணர்ந்து

பயன்கருதாது கசய்யப்படும் றவள்வி ைிநைைிநல ககாண்ைது.
கபருநமக்காகறவா பயன்கருதிறயா ஆற்ைப்படும் றவள்வி
கசயலூக்கம் ககாண்ைது. கைைி தவைியது,
பகிர்ந்துண்ணப்பைாதது, உரிய நுண்கசால்லற்ைது, உரிய
ககாநைகள் அைிக்கப்பைாதது, ைம்பிக்நகயின்ைி
கசய்யப்படுவது அநமவுைிநல றவள்வி.

றதவர், அந்தணர், ஆசிரியர், அைிஞர் ஆகிறயாருக்கு பூநஜ

கசய்தல் மற்றும் தூய்நம, றைர்நம, காம ஒறுப்பு, ககால்லாநம
ஆகியநவ உைல்சார் தவகமைப்படும். சிைத்நத
விநைவிக்காததும் உண்நமயுநையதும் இைியதும் உலகைலன்
கருதியதுமாகியநவ கசாற்தவம் எைப்படும். தன்னுள் மகிழ்தல்,
அநமதி, கசால்லவிதல், தன்நை கட்டுதல், எண்ணத் தூய்நம
இநவ உைத்தவம் எைப்படும்.
பயநை விரும்பாத றயாகிகைால் ஆழ்ந்த ைம்பிக்நகயுைன்
இம்மூன்று வநககைிலும் கசய்யப்படும் தவம் ைிநைைிநல
எைப்படும். மதிப்நபயும் கபருநமநயயும் பிைர்
றபாற்றுதநலயும் றைாக்கிய தவம் கசயலூக்கம் ககாண்ைது.
அது ைிநலயற்ைது, ைீடித்த ைலம் அைிக்காதது. அைியாக்
ககாள்நகயுைன் தன்நை துன்பப்படுத்திக்ககாண்டு பிைநரக்
ககடுக்குமாறு கசய்யும் தவம் அநமவுைிநல எைப்படும்.

ககாடுத்தல் கைநமகயன்று கருதி இைம் காலம் கலம் கருதி

நகம்மாறு றவண்ைாமல் ககாடுக்கப்படும் ககாநை ைிநைைிநல.
உைம் வருந்தி, நகம்மாறு றவண்டி, பயநைக் கருதி
ககாடுக்கப்படுவது கசயலூக்கக் ககாநை. மதிப்பின்ைி,
இகழ்ச்சியுைன்,
தகாத இைத்தில், தகாத காலத்தில், தகாதவருக்கு தரப்படுவது
அநமவுைிநலக்ககாநை எைப்படும்.

ஓம் தத் ஸத் எை மூன்று கசாற்கள் பிரம்மத்நத குைிப்பது

என்பார்கள். முதனூல்கள், றவதங்கள், றவள்விகள்
கதால்காலத்தில் வகுக்கப்பட்ைை. ஆதலால்,
பிரம்மத்தரப்பிைர் கைைிப்படி புரியும் றவள்வி, தவம், ககாநை
என்ை சைங்குகள் எப்றபாதும் ஓம் என்று கதாைங்கி
கசய்யப்படுகின்ைை. ‘தத்’ என்ை கசால்நலச் கசால்லி பயநைக்
கருதாமல் பலவநக றவள்வியும் தவமும் ககாநையும்
விண்விநழறவாரால் கசய்யப்படுகின்ைை.

‘ஸத்’ என்ை கசால் உண்நமகயன்ை கபாருைிலும்

ைன்நமகயன்ை கபாருைிலும் வழங்கப்படுகிைது.
கபருஞ்கசயநல குைிப்பதற்கும் அச்கசால் வழங்குகிைது.
றவள்வி, தவம், ககாநை இவற்ைில் உறுதிைிநலயும் ‘ஸத்’
எைப்படுகிைது. றமலும் பிரம்மத்தின் கபாருட்ைாகச் கசய்யும்
எச்கசயலும் ‘ஸத்’ என்றை கசால்லப்படும். உைம் ஒன்ைாது
கசய்யப்படும் றவள்வியும் தவமும் ககாநையும்
பிைகசயல்களும் ‘அஸத்’ எைப்படும். அவற்ைால் இம்நமயிலும்
மறுநமயிலும் பயைில்நல.

அர்ஜுைன் றகட்ைான். துைவின் இயல்நபயும் விடுத்தலின்

தன்நமநயயும் பிரித்துச் கசால்க! இநைவன் கசான்ைார்.
விருப்பத்தால் கசய்யப்படும் அநைத்துச் கசயல்கநையும்
விடுவறத துைவு. கசயற்பயன்கநை ககாள்ைாநம விடுத்தல்.
சிலர் கசயல்கள் அநைத்நதயும் பிநழகயைக் கருதி
விைறவண்டும் என்கிைார்கள். றவள்வி, ககாநை, தவம்
ஆகியவற்நை விைக்கூைாகதன்கிைார்கள் சிலர்.

விடுத்தலில் என் தரப்நப கசால்கிறைன். விடுத்தல்

மூவநக. றவள்வி, ககாநை, தவம் என்ை
கசயல்கநை விைக்கூைாது, கசய்தாகறவண்டும். அநவ
அைிவுநைறயாநர தூய்நம கசய்கின்ைை. ஆைால் அவற்நை
பற்ைின்ைி பயன்கருதாது கசய்யறவண்டும். கைைிகைின்படி
வகுக்கப்பட்ை கசயல்கநை துைத்தலாகாது. உைம் மயங்கி
அவற்நை விட்டுவிடுதல் அநமவுைிநலநய அைிக்கும்.
கசய்யறவண்டியவற்நை துயகரைக் கருதி உைலுக்கு வருத்தம்
றைருகமை அஞ்சி விடுறவாம் என்ைால் கசயல்ைிநலயில்
ைின்று துைப்பதன் பயநை அநையமுடியாது.

கைைிகள் கூறும் கசயநல ‘இது கசய்தற்கு உரியது’ என்னும்

எண்ணத்தால் பற்நையும் பயன் றவண்ைநலயும் விடுத்து
கசய்தால் அதுறவ ைிநைைிநலத் துைப்பு எைப்படும்.
ைிநைைிநல ைின்று கமய்நம உணர்ந்து ஐயங்கநை அறுத்த
துைவி
இன்பமற்ை கசய்நகநய கவறுப்பதில்நல. இன்பமுநைய
கசய்நகயில் பற்று ககாள்வதில்நல. உைல்
ககாண்ைவைால் முழுநமயாக கசயல்கநை விட்டுவிை
முடியாது. கசய்நககைின் பயநை துைப்பவன் தியாகி
எைப்படுவான்.

றவண்டுவது, றவண்ைாதது, இரண்டுமாைது எை மூன்று வநக

கசயற்பயன்கள் துைக்காறதாருக்கு இைந்த பின்ைர்
ஏற்படுகின்ைை. துைந்றதாருக்கு அப்பயன் இல்நல. கசயல்கநை
ஒறுக்கும் வழிநய கூறும் கசயல்கைைியில் கசயல்கள்
முழுநமககாள்ை ஐந்து அடிப்பநைகள் கசால்லப்பட்ைை.
கசயல்ைிகழும் இைம், கசய்றவான், கசயல்கள், கசயல்முநைகள்,
இயற்நக எை ஐந்து. மைிதன் உைம்பாலும் கசால்லாலும்
எந்தச் கசயநல கதாைங்கிைாலும் அது முநையாைதாயினும்
அல்லாவிடினும் இவ்நவந்துறம அடிப்பநைகள்.

தைிப்கபாருைாகிய ஆத்மாநவ கசயலாற்றுபவைாக

எண்ணுபவன் அைிவிலி. ைான் கசய்கிறைன் என்னும் எண்ணம்
இன்ைி பற்றுதல்கள் அற்று கசயல்புரியும் மதியுநையவன்
உலகங்கள் அநைத்நதயும் ககான்ைறபாதிலும் ககாநலயாைி
ஆகமாட்ைான். பழிககாள்ைவும் மாட்ைான்.

அைிவு, அைிபடுகபாருள், அைிறவான் எை இம்மூன்றும்

கசயல்கநை தூண்டுவை. கருவி, கசயல், கசய்றவான் எை
கசயலின் அநமப்பு மூன்று பகுதிகள் ககாண்ைது.
இயல்புைிநலகநை எண்ணிைால் அைிவு, கசயல், ஆற்றுறவான்
எை அநவ மூன்று. பிரிவுபட்டு ைிற்கும் அநைத்திலும்
பிரிவற்ை, அழிவற்ை ஒறர இயல்நபக் காணும் அைிறவ
ைிநைைிநல. உயிர்கைநைத்திலும் கவவ்றவறு வநகப்பட்ை
இயல்புகள் இருப்பதாக பிரித்துக் காணும் அைிறவ
கசயல்ைிநல. அடிப்பநைகநைக் கருதாமல், ஏறதனும் ஒற்நை
ைலநை அநைத்துமாகக் கருதி பற்றுதல் ககாள்வதும்,
உண்நமயில் அைியாததும், சிறுநமககாண்ைதுமாை
கமய்யைிதல் அநமவுைிநல.

பயன்கநை றவண்ைாதான் பற்றுதலின்ைி, விருப்பு கவறுப்பின்ைி

கசய்யும் கைைிைின்ை கசயல் ைிநைைிநல. விருப்பங்களுக்கு
ஆட்பட்ைவன் ஆணவத்துைன் மிகுந்த முயற்சிககாண்டு
கசய்யும் கசயறல கசயல்ைிநல. பின்விநைநவயும், பிைருக்கு
றைரக்கூடிய ஊநையும், தன் துன்பத்நதயும், ஆற்றுறவாைின்
திைநமநயயும் கருதாமல், அைிவின்நமயால் கதாைங்கப்படும்
கசயல் அநமவுைிநல எைப்படும்.

பற்ைற்ைவைாகவும், ைான் என்னும் எண்ணம்

இல்லாதவைாகவும், உறுதியும் ஊக்கமும் உநையவைாகவும்,
கவற்ைி றதால்வியில்
றவறுபாைற்ைவைாகவும் கசயலாற்றுபவநை ைிநைைிநலயன்
என்பர். றவட்நக ககாண்ைவன், பயன் விரும்புறவான்,
எண்ணிச்கசய்றவான், இைர்இயற்றுறவான், தூய்நம அற்றைான்,
கைிக்கும் துயிலுக்கும் ஆட்பட்றைான் எை ைின்று
கசயலாற்றுறவான் கசயலியல்புககாண்ைவன். றயாக ைிநல
கபைாறதான், பண்பைாறதான், அைிவிலி, முரட்டியல்பு
ககாண்ைவன், வஞ்சகன், கபாைாநமயுநையவன், றசாம்பலும்
ஏக்கமும் ககாண்ைவன், காலத்நத ைீடித்துக்ககாண்றை
கசல்பவன் எை கசயலியற்றுபவநை அநமவுைிநல
ககாண்ைவன் என்பர்.

இயல்பிைால் மூன்று வநகப்பட்ை அைிவின்

றவற்றுநமகநையும் பகுத்துநரக்கிறைன். கதாழிநலயும்
ஒழிதநலயும், கசய்யத்தக்கநதயும் தகாதநதயும்,
அஞ்சறவண்டியநதயும் றவண்ைாதநதயும், பற்நையும்
விடுதநலநயயும் பகுத்தைியும் அைிறவ ைிநைைிநல. அைமும்
அல்லதும் ஆற்ைறவண்டியதும் ஒழியறவண்டியதும் முநையாக
உணரப்பைாத அைிறவ கசயல்ைிநல எைப்படும். இருைால்
கவரப்பட்ை, மைத்நத அைகமை மயங்கி அநைத்நதயும்
மாைாகக் காணும் அைிறவ அநமவுைிநல.

உைம், உயிர், புலன்கள் ஆகியவற்ைின் கசயல்கநை

பிைழ்ச்சியில்லாத றயாகத்துைன் ககாள்ளும் உறுதிறய
ைிநைைிநல. பற்றுதலுநையவன் பயன்ைாடி அைம் கபாருள்
இன்பங்கநை றபணுவதில் கசலுத்தும் உறுதி கசயல்ைிநல.
உைக்கத்நதயும், அச்சத்நதயும், துயரத்நதயும், ஏக்கத்நதயும்,
ககாள்ளும் கருத்நதயும் மாற்ைத் திைநமயில்லாத உறுதி
அநமவுைிநல.

மூன்று வநக இன்பங்கநை கசால்கிறைன், றகள். பயிலப் பயில

உவநக மிகும், துயநர அறுக்கும், கதாைக்கத்தில் ைஞ்சும்
விநைநகயில் அமுதமும் ஆகும் இன்பறம ைிநைைிநல. அது
கதைிவிலிருந்து எழுவது. புை இன்பங்கைில் புலன்கள்
கபாருந்துவதைால் கதாைக்கத்தில் அமுநதப் றபாலிருந்து
விநைவில் ைஞ்சு றபான்ைதாய் முடியும் இன்பம் கசயல்ைிநல.
கதாைக்கத்திலும் இறுதியிலும் ஆத்மாவுக்கு மயக்கம்
விநைவிப்பதும், உைக்கம் றசாம்பல் தவறுகள் ஆகியவற்ைில்
பிைப்பதுமாை இன்பம் அநமவுைிநல.

முதலியற்நகயில் றதான்றும் இம்மூன்று இயல்புகைில்

இருந்து விடுபட்ை உயிர் மண்ணில் இல்நல; வாைில்
றதவரிைமும் இல்நல. அந்தணர், வரர்,
ீ கதாழிறலார், கதாண்ைர்
எை ைால்வநகயிைரின் கசயல்கள் அவர்கைின் இயல்பில்
இருந்து வகுக்கப்படுவை. அகச்கசயல் கவன்று புைச்கசயல்
அைக்கிய தவம், தூய்நம, கபாறுநம, றைர்நம, ைல்லைிவு, கல்வி,
ைம்பிக்நக இநவ அந்தண இயல்புகைாக இயற்நகயாக
றதான்றுகின்ைை. வரம்,
ீ மிைிர்வு, உறுதி, கவல்லும்திைன்,
பின்வாங்காநம ககாநை இநைத்தன்நம ஆகியநவ வரர்
ீ
இயல்பாக ைிகழ்கின்ைை. உழவு, ஆபுரத்தல், வணிகம் இநவ
இயற்நகயிறல பிைக்கும் கதாழிறலார் கசயல்கள். கதாண்டு
புரிதல் அத்கதாழிறலானுக்கு இயற்நகயில் எழும் தன்நம.

தைக்குத் தாறை உரிய கசயலில் மகிழ்ச்சியுறுபவன் ஈறைற்ைம்

கபறுகிைான். தைக்குரிய கதாழிலில் இன்புறுறவான் எப்படி
ைிநைவநைகிைான் என்று கசால்கிறைன். உயிர்களுக்ககலாம்
பிைப்பிைமாய், இவ்நவயம் எங்கும் ைிநைந்திருக்கும்
முழுமுதநல தன் கசயலியல்பால் வழிபடுபவன்
ைிநைவநைகிைான். பிைர்க்குரிய அைத்நத ைன்கு கசய்வநதக்
காட்டிலும் தைக்குரிய அைத்நத குன்ைச் கசய்தலும் ைன்று.

இயற்நகயிறலறய தன்ைிகலழும் கசயநலச் கசய்வதைால்

மைிதன் பழிககாள்வதில்நல. இயல்பாை கதாழில்
குநையுநையதாயினும் அநத நகவிைலாகாது. எல்லாத்
கதாழில்கநையும் குநைகள் சூழ்ந்றத ைிற்கின்ைை. பற்ைற்ை
மதியுைன், விநழநவத் தவிர்த்து, தன்நை கவன்ைவன் கசயல்
கைந்து ைிநைவநையும் கவற்ைிநய அநைகிைான்.

ைிநைைிநல அநைந்தவன் எப்படி பிரம்மத்தில் கலக்கும்

உச்சமாை ஞாைைிநல எய்துகிைான் என்பநத கூறுகிறைன்.
தூய்நம கபற்ை அைிவுைன், உறுதியால் தன்நை கவன்று,
பலகசால் கசவிககாள்ளும் அநலநவத் தவிர்த்து, விருப்பு
கவறுப்புகநை எைிந்துவிட்டு, தைித்த இைங்கநை
ைாடுறவாைாக, விநழவுகள் மங்கலாகி கசால்நலயும்
உைநலயும் உள்ைத்நதயும் கவன்று ஊழ்கத்திலமர்ந்து
பற்ைின்நமறய பற்கைைக் ககாண்ைவைாக ஆணவம், உறுதிகள்,
கசருக்கு, காமம், சிைம், இரத்தல் இவற்நை உதைி தன்ைிநல
அகன்று அநமதியநைந்தவன் தாறை பிரம்மம் எை ஆகிைான்.

பிரம்மைிநல கபற்றைான், மகிழ்வுநைறயான், துயரற்றைான்,

விருப்பற்றைான், எல்லா உயிர்கநையும் ைிகராக ைிநைப்றபான்
என்றமல் கபரும்பற்றுககாள்ளும் கமய்ைிநலநய அநைகிைான்.
என்நை யார் என்றும் எத்தன்நம உநையவன் என்றும் அந்தத்
தற்ககாநையால் முழுநமயாக அைிகிைான். கமய்யாக என்நை
அைிந்தபின் அவன் தத் எைப்படும் பிரம்மத்தில் புகுகிைான்.

எல்லாச் கசயல்கநையும் எப்றபாதும்

கசய்துககாண்டிருந்தாலும், என்நைறய சார்பாகக் ககாண்ைவன்
என் அருைால் அழிவற்ை கபருைிநலநய எய்துகிைான்.
அைிவிைால் எநை எண்ணி கசயல்கநை
எல்லாம் துைந்துவிட்டு, என்ைிைத்தில் ஈடுபட்டு, அைிகவனும்
றயாகத்தில் சார்புற்று, எப்றபாதும் என்நை
உைம்ககாண்ைவைாக இரு. என்நை உைத்துள்
ககாண்டிருப்பவைாக எல்லாத் தநைகநையும் என் அருைால்
கைந்து கசல்க! ைீ ஆணவத்தால் இநத றகைாது விடுவாய்
என்ைால் அழிவநைவாய்.

ஆணவத்தால் றபார் புரியமாட்றைன் என்று முடிகவடுத்தால்

உன் முடிவு கபாய்யாகும். இயற்நக உன்நை றபாரில்
கசலுத்தும். இயற்நகயில் றதான்ைிய தன்ைைத்தால்
கட்டுண்டிருக்கும் ைீ உைமயக்கத்தால் றபார்கசய்ய
விரும்பாவிட்ைாலும் உன் இயல்பால் உன்நைமீ ைி அநத
கசய்வாய். உைல் என்ை கபாைியில் அநைத்து உயிர்கநையும்
ஏற்ைி மாநயயால் சுழற்ைியபடி அநைத்து உள்ைங்கைிலும்
இநைவன் ைின்ைிருக்கிைான். அநைத்து வடிவங்கைிலும்
அவநைறய அநைக்கலம் ககாள்க! அவன் அருைால்
றபரநமதியாகிய அழியா ைிநலநய அநைவாய்.

மந்தணங்கைில் முதன்நமயாை கமய்நமநய உைக்கு

கசான்றைன். இநத தீர ஆராய்ந்து உன் விருப்பப்படி
கசயல்படுக! என் கசாற்கநை றகள். ைீ என் ைண்பன். உைக்கு
உகந்தநத கசால்கிறைன். உன் உள்ைம் எைதாகுக! என்
கதாண்ைைாகுக! எைக்ககை றவள்விகசய்க! என்நைறய
வணங்குக! என்நை எய்துவாய். உண்நம இதுறவ, உைக்கிநத
ஆநணயிட்டுச் கசால்கிறைன். ைீ எைக்கு இைியவன். எல்லா
அைங்கநையும் நகவிடுக! என்நைறய அடிபணிக! எல்லாப்
பழிகைில் இருந்தும் உன்நை விடுவிப்றபன். துயர்ககாள்ைாறத!

இச்கசாற்கநை எப்றபாதும் தவமிலாதவனுக்கும்,

பக்தியில்லாதவனுக்கும், கசவிககாடுக்காதவனுக்கும் என்றமல்
ஒவ்வாநம ககாண்ைவனுக்கும் கசால்லாறத. இம்மாகபரும்
மநைகபாருநை உகந்தவர்களுக்கு கசால்லுபவன் என்றமல்
அன்புககாண்டு என்நைறய எய்துவான். ஐயமில்நல.
மாைிைருள்றை அவநைவிை எைக்கு இைிது கசய்றவான்
றவைில்நல.

இந்த அைச்கசால்லாைநல படிப்பவர் இயற்றும்

ஞாைறவள்வியால் ைான் ைிநைவு கபறுறவன். இது என்
ஆநண. ைம்பிக்நக ககாண்டு, உைவிலக்கம் அகற்ைி இதநை
றகட்பநத மட்டுறம கசய்பவன்கூை விடுதநல அநைவான்.
ைற்கசயல் கசய்தநமயால் கசன்ைநையும் ைல்லுலகங்கநை
எய்துவான். பார்த்தா, சித்தத்நத ஒருநமப்படுத்தி இநத ைீ
றகட்ைாய் அல்லவா?
“அர்ஜுைா, உன் உைமயக்கம் அழிந்ததா?” என்ை இநைய
யாதவரின் குரல் றகட்டு அர்ஜுைன் இைமுணர்ந்தான். திநகத்து
“யாதவறர” என்ைான். பின்ைர் அவருநைய புன்ைநகத்த
முகத்நத றைாக்கி “ஆம், மயக்கம் அழிந்தது. அச்சுதா, ைான்
ைிநைவு மீ ண்றைன். ஐயம் விலகியது. ைீங்கள் ஆநணயிட்ைநத
கசய்றவன்” என்ைான்.

அர்ஜுைன் உபப்பிலாவ்யத்தின் அரண்மநைநய

அநைந்தறபாது வாயிலில் ைகுலன் காத்திருந்தான். அவன்
புரவியிலிருந்து இைங்கியதும் அருறக வந்து “மூத்தவறர,
தங்கநை அரசர் றைற்ைிரவு பலமுநை அநழத்தார்.
எங்கிருக்கிைீர்கள் என்று கதரியவில்நல என்றைன். றதடி
அநழத்துவரச் கசான்ைார். றகாட்நையின்றமல்
காவல்மாைத்திறலறய துயில்ககாண்டுவிட்டீர்கள் என்ைார்கள்.
அங்கு வந்தறபாது தாங்கள் இல்நல. விரித்திருந்த
துணிமட்டும் கிைந்தது. காட்டுக்குள் கசன்ைிருப்பீர்கள் எை
எண்ணிறைன்” என்ைான்.

“ஆம்” என்று அர்ஜுைன் கசான்ைான். ஏவலைிைம் புரவியின்

கடிவாைத்நத அைித்துவிட்டு அர்ஜுைன் ைைக்க ைகுலன் உைன்
கசன்ைான். அர்ஜுைைின் ைநை மாறுபட்டிருந்தது. எதிறர வந்து
வணங்கிய சுறரசரிைம் புன்ைநகத்து “ைலம்திகழ்க அநமச்சறர,
றைற்று துயில்ைீத்தீர்கறைா?” என்ைான். அவர் அந்தப்
புன்ைநகநய எதிர்பார்க்கவில்நல “ஆம்” என்ைார். பின்ைர்
ைகுலநை விழிகதாட்டு றைாக்கால் விைவிைார். ைகுலன்
புன்ைநகத்து அைிறயன் எை விழிகாட்டிைான். சுறரசர்
கசன்ைபின் ைகுலன் அர்ஜுைனுைன் அணுகி ைைந்து “மூத்தவர்
துயர்ககாண்டிருக்கிைார். ைீங்கள் பநைசூழ்நகயில் றபாதிய
ஈடுபாடு காட்ைவில்நல என்று கருதுகிைார்” என்ைான்.
அர்ஜுைன் சிைம் ககாள்ைலாகாது என்னும் விநரவுைன்
“ஆைால் இப்றபாது உங்கநை பார்த்தால் மகிழ்வார். உங்கள்
முகறம மாைிவிட்டிருக்கிைது. உங்கள் முகத்தில்
கைடுைாட்களுக்குப்பின் இப்றபாதுதான் புன்ைநகநய
காண்கிறைன்” என்ைான். அர்ஜுைன் தநலநய அண்ணாந்து
உரத்த குரலில் ைநகத்தான். அங்றக ைின்ைிருந்த காவலர்கைின்
திநகப்நப ைகுலன் கண்ைான். “சிற்ைநவக்குள் அரசர்
இருக்கிைார். மூத்தவர் பீமனும் இநையவன் சகறதவனும்
உைைிருக்கிைார்கள்” என்ைான் ைகுலன். “றைற்று மாநல
அநைத்து பநைஎழுநககளும் முடிவநைந்தை. சூழ்நககநை
ஓநலகைில் வநரய ஆநணயிட்டிருந்றதாம். ஓநலகள்
அநைத்தும் வந்து றசர்ந்துவிட்ைை. அநதத்தான்
ஆராய்ந்துககாண்டிருக்கிைார்கள்.”

சிற்ைநவக்கு முன் ைின்ைிருந்த காவலன் உள்றை கசன்று

ஆநணகபற்று தநலவணங்க அர்ஜுைன் ைகுலனுைன் உள்றை
கசன்ைான். அவநைக் கண்ைதுறம பீமன் உரத்த குரலில் “ஆ!
என்ை இது? இநைறயாறை, ைீ முற்ைாக மாைிவிட்ைாய்!” என்று
கூவியபடி நகவிரித்து அணுகிைான். யுதிஷ்டிரரும்
எழுந்துககாண்டு “ஆம், இடும்பவைக் காட்டில் இருந்த அந்த
இநைறயாைின் புன்ைநக இது!” என்ைார். பீமன் அர்ஜுைைின்
றதாள்கநை பற்ைிக்ககாண்டு “என்ை ைைந்தது? மீ ண்டும் ஏதாவது
காதலில் இைங்கிவிட்ைாயா?” என்ைபின் திரும்பி சகறதவைிைம்
“முதற்காமத்தில்தான் இநைறயார் இப்படி கைவுகண்ை
குழந்நதறபால சிரித்துக்ககாண்டு அநலவார்கள்” என்ைான்.

அர்ஜுைன் சிரித்தபடி யுதிஷ்டிரநர வணங்கிைான். பீமன்

அவன் றதாைில் ஓங்கி அநைந்து “கசால்க, என்ை ைிகழ்ந்தது?”
என்ைான். “ைான் ஒரு கைவு கண்றைன், மூத்தவறர” என்ைபடி
அர்ஜுைன் அமர்ந்தான். “கைவா?” என்ை பீமன் சகறதவைிைம்
“ைான் கசால்லவில்நலயா? காமக்கைவு!” எை ைநகத்தபின்
“அதில் ைீ முதிரா இநைறயான் அல்லவா?” என்ைான். “இல்நல,
ைான் அதில் இநைய யாதவநர கண்றைன்” என்ைான்
அர்ஜுைன். “எண்ணிறைன்” என்ைார் யுதிஷ்டிரர். “இயல்புதான்.
அவர் நைமிஷாரண்யம் கசன்ைபின் ைீ கசன்று அவநர
பார்க்கறவயில்நல” என்று பீமன் கசான்ைான்.

“கசன்ை சிலைாட்கைாகறவ உைக்ககாதிப்பு உச்சம்

ககாண்டிருந்தது, மூத்தவறர. என்நைச் சூழ்ந்து
ைிகழ்ந்துககாண்டிருந்த இந்தப் பநைகயாருக்கம் எைக்குள்ளும்
ைிகழ்ந்தது. ஆைால் ஒருபக்கம் பநைகள் திரை மறுபக்கம்
பநைகள் விலகிப்பிரிந்து கவற்றுத்திரகைன்றும்
ஆகிக்ககாண்டிருந்தை. எங்கிருக்கிறைாம் எவநர பார்க்கிறைாம்
என்ை கசால்கிறைாம் என்றை என் ஆழம் அைியவில்நல.
பித்துப்பிடிக்கச் கசய்யும் ைிநலயழிவு. கவறுநம ைாளுகமை
ஏைிவந்தது. றைற்று மாநல காவல்றமநைறமல் ஏைியறபாது
அங்கிருந்து கீ றழ நகவிடுபநைகைின் அம்புக்கூர்கள் றமல்
குதித்துவிட்ைாகலன்ை என்ை எண்ணம் எழுந்தநதக் கண்டு
ைான் திடுக்கிட்றைன். தற்சாவு என்னும் எண்ணம் என்னுள்
எழுந்தறத இல்நல.”

“என் உைல் ைடுங்கிக்ககாண்டிருந்தது. அவ்கவண்ணம் எழுந்தது

எப்படி எை எண்ணியபடி சுவர் விைிம்பில் கைடுறைரம்
அமர்ந்திருந்றதன். எண்ணிச்சலித்து அப்படிறய படுத்து
விண்மீ ன்கநை றைாக்கிக்ககாண்டிருந்றதன். பலறகாடி
விண்மீ ன்கள். ஒவ்கவான்றும் பிைரில்லா இருள்சூழ
தைிநமயில் அநமந்து ைடுங்கி அதிர்ந்துககாண்டிருந்தை.
அப்படிறய துயில்ககாண்டிருப்றபன். அதில் ஒரு கைவு. மிகமிக
ைீண்ை கைவு. பல படிகைாக, அநலயநலயாக
ைிகழ்ந்துககாண்றை இருந்தது. கைடுறைரம்” என்ைான் அர்ஜுைன்.
“கைவுகள் எத்தநை ைீண்ைநவ என்ைாலும் இநமக்கணறம
ைிகழ்பநவ” என்ைார் யுதிஷ்டிரர்.

“என்ை கைவு?” என்று பீமன் றகட்ைான். “ைான் இநைய

யாதவநர கசன்று சந்திப்பநதப்றபால” என்ைான் அர்ஜுைன்.
“அது எவரும் எண்ணக்கூடியறத” என்ைான் பீமன். “ைானும்
அவநர கசன்று பார்ப்பதாக கைவு கண்றைன்.” யுதிஷ்டிரர் “ஆம்,
ைானும் அவநர கசன்று சந்தித்ததாக கைவு கண்றைன்.
அக்கைவில் அவர் எைக்கு ைீண்ை அருளுநரநய அைித்தார்.
அக்கைவிலிருந்து றமலும் றமலுகமை கைவுக்குள் கசன்றைன்.
அஸ்திைபுரிக்குச் கசன்று சகுைிநய கண்றைன். ஏன்
எதிர்காலத்திற்குச் கசன்று ைம் ககாடிவழியில் ஓர் அரசைின்
நமந்தரில் ஒருவைாக இருந்றதன்… அநதத்தான் சற்றுமுன்
இநையவைிைம் கசால்லி ைிமித்தம்சூழ்ந்து உநரக்கும்படி
றகட்றைன்” என்ைார்.

“ைான் ைாைாக அவரிைம் கசல்லவில்நல, மூத்தவறர” என்ைான்

அர்ஜுைன். “பலராக கசன்றைன். ஒருவர் பின் ஒருவராக பல
வடிவங்கைில்… பல ைீளுநரகள், பல உட்கைவுகள்.” யுதிஷ்டிரர்
“எவராகச் கசன்ைாய்?” என்ைார். “அங்கராக, பின் பீஷ்மராக.
உங்கள் வடிவிலும் திகரௌபதியின் வடிவிலும்கூை” என்று
அர்ஜுைன் கசான்ைான். இநமக்காமல் அவநைறய
றைாக்கியிருந்த யுதிஷ்டிரர் “என்ை கண்ைாய்?” என்ைார்.
“கண்ைநதயும் றகட்ைநதயும் என்ைால் கதாகுத்துக்ககாள்ை
முடியும் எை றதான்ைவில்நல. அவ்வைவு ைீண்ை ஆழ்ைிகழ்வு.
எண்ணிைால் ஒரு கணம் என்று றதான்றுகிைது. ஒரு
கசால்லும் ஒருதுைிக் காட்சியும் எஞ்சவில்நல. அவ்விைிநம
மட்டும் என் ஒவ்கவாரு அணுவிலும் ைிநைந்துள்ைது.”

“ஆைால் என் உைலில் அழுந்திய அநைத்து எநைகளும்

விலகிவிட்ைை எை உணர்கிறைன். ைிநைவைிந்த ைாைில்
இருந்து இதுவநர இத்தநை உள்ைநமதிநய
உணர்ந்ததில்நல. உவநக என்பது அநலயல்ல, ததும்பாநம
எை அைிகிறைன்” என்ைான். யுதிஷ்டிரர் “அது உன் முகத்தில்
கதரிகிைது. ஊழ்கம் கைிந்து கமய்நமநய அநைந்த
ஞாைிகைின் முகமும் விழிகளும் ககாண்டிருக்கிைாய்” என்ைார்.
“ஆம், அநதறய ைானும் எண்ணிறைன், மூத்தவறர” என்று
ைகுலன் கசான்ைான். பீமன் “கைவில் புன்ைநகக்கும்
குழந்நதறபால எை ைான் எண்ணிறைன்” என்ைான்.

யுதிஷ்டிரர் “ைீ விடுபட்டுவிட்ைநத அைிந்து உவநக

ககாள்கிறைன், இநைறயாறை” என்ைார். “ைீ இன்ைிருக்கும்
ைிநலயில் எவ்வுயிருக்கும் எத்தீங்கும் கசய்ய இயலாது எை
அைிறவன். றபார்புரியும்படி உன்ைிைம் கசால்லமாட்றைன். ைீ
விநழந்தால் காறைகலாம். உன்நை எங்கள் குலத்திகலழுந்த
மாமுைிவன் எை எண்ணி பணிந்து உவநகயுைன்
விநையைிக்கிறைாம். எங்கைில் ைீ ைிகழ்ந்தறபாறத அநைத்து
கவற்ைிகநையும் புகழ்கநையும் அநைந்துவிட்றைாம். இைி
ைாங்கள் கவல்லவும் ககாள்ைவும் ஏதுமில்நல” என்ைார்.

இைிய புன்ைநகயுைன் “இல்நல மூத்தவறர, ைான்

றபாரிடுகிறைன்” என்று அர்ஜுைன் கசான்ைான். அவன்
புன்ைநக இநைய யாதவருக்குரியது எை ைகுலன்
எண்ணிைான். “ஆைால்…” எை யுதிஷ்டிரர் தயங்கி சகறதவநை
றைாக்க அவன் “றபாரிடும் தவமுைிவர் என்றுககாள்க, அரறச!”
என்ைான். யுதிஷ்டிரர் றமலும் சிலகணங்கள் அர்ஜுைநை
றைாக்கிவிட்டு முகம் கைகிழ்ந்து “ஆம், அவ்வண்ணறம” என்ைார்.

பீமன் “ைம் பநைகள் முழுதநமந்துவிட்ைை, இநைறயாறை.

ஆைால் இன்நைய ைிநலயில்கூை அவர்கைின் பநைக்கு
ைாலில் ஒன்றை ைம் அைவு. இவ்வடிவில் இப்றபாரில் ைாம்
கவல்ல வாய்ப்றப இல்நல என்று விராைர், துருபதர் றபான்ை
பநைவல்லுைர் கூறுகிைார்கள்” என்ைான். “ைம் தரப்பின்
முதன்நமத்திைறலான் இநைய யாதவறர. அவர் பநைக்கலம்
எடுக்கப்றபாவதில்நல எனும் கசய்தி இருபக்கப் பநைகைிலும்
பரவிவிட்ைது. முதல் அம்பு எழுவதற்கு முன்ைறர அவர்கள்
அநைந்த கபருகவற்ைி அது.”

சகறதவன் புன்ைநகயுைன் “றயாகத்திலநமந்த கிருஷ்ணனும்

வில்றலந்திய விஜயனும் இருக்குமிைத்தில் திருவும் ஆக்கமும்
கவற்ைியும் ைிநலதவைா அைமும் திகழும். சூதர்கள் பாடும்
முதன்நம வரி இது, மூத்தவறர” என்ைான்.

[இமைக்கணம் முழுமை]