Człowiek w poszukiwaniu sensu istnienia

Sens życia jest jedną z największych zagadek znanych

ludzkości. Kwestia ta intrygowała już starożytnych filozofów, którzy cel życia zawarli w
doktrynach i systemach etycznych takich jak epikureizm czy stoicyzm. Mimo to nikt jeszcze nie
określił jednoznacznie sensu istnienia, więc musimy uznać, iż jest to wartość subiektywna i inna
dla każdego. Wszyscy ludzie jednak, mają przywiej zadecydowania o sensie życia,
niedyktowanego przez naturę i instynkt, lecz przez nasze świadome decyzje i skłonności. Cele,
plany do osiągnięcia i dążenia kierują naszym życiem i mają dla człowieka wręcz fundamentalne
znaczenie. Sens może tkwić w prawdzie, szczęściu, czystym sumieniu, władzy czy pieniądzach.

Właśnie to ostatnie, zdaje się być nadrzędną wartością dla

harpagona, bohatera komedii Moliera pt."Skąpiec". Od początku jego postać jest kreowana na
zdecydowaną i pewną sensu swojego istnienia. Nie mamy wątpliwości, że dla Harpagona
najważniejsze są pieniądze. Scena, w której bohater planuje małżeństwo Elizie i Kleantowi nie ze
względu na ich szczęście, lecz na okazję do zaoszczędzenia pokazuje nam okrutny fakt, iż
mężczyzna ceni pieniądze bardziej, niż własne dzieci. Persona Harpagona udowadnia, że
zaskakująco źle jest, gdy sensem istnienia jest tylko dobro materialne. Molier w swoim dziele
pragnął piętnować wady francuskiego mieszczaństwa, poprzez ośmieszenie ich. Dokonał tego
wyolbrzymiając chorobliwą obsesję na punkcie dorobku tytułowego Skąpca. Chciał pokazać, iż
sensem istnienia nie powinien być materializm. To założenie przetrwało również do naszych
czasów i osiągnęło popularność. Szaleńcze skoncentrowanie się na pieniądzu wraz z
wykluczeniem innych wartości jest gargantuicznym błędem, co widzimy w sytuacji głównej
postaci. Harpagon, starając się zaoszczędzić za wszelką cenę traci w oczach społeczeństwa,
znajomych czy niestety nawet rodziny. Gdy nie chce wydawać pieniędzy na pożywienie dla koni,
czy kiedy nie chce zapłacić Frozynie za jej usługi swatki. Podsumowując, Harpagon to bohater,
który definitywnie znalazł już sens życia oraz dążył do niego usilnie, co paradoksalnie stało się
jego największą wadą.

Idealnym przykładem, jeśli chodzi o poszukiwanie sensu

życia, jest postawa bohatera tragedii Williama Szekspira, Hamleta. Jest on uosobieniem wahania
się i szukania odpowiedzi na temat istnienia. Od jego imienia powstała nazwa do postawy
życiowej charakteryzującej się ciągłym konfliktem wewnętrznym oraz tendencją do rozważania
spraw ostatecznych. Hamletyzm może być wiązany z człowiekiem poszukującym sensu życia.
Mężczyzna wykazywał pewną awersję do egzystencji, czego dowodzi słynny monolog
rozpoczynający się słowami "Być, albo nie być...", interpretowany często jako rozważanie nad
samobójstwem. Dramatyzmu postaci dodaje również jego samotność. Jednak jak wiemy, był on
również miłośnikiem sztuki, teatru, idealistą oraz racjonalnie myślącym człowiekiem, co sprawia,
że możemy go określić jako ambiwalentnego pod względem chęci życia.
 Choć sens życia jest często rozważany oraz poruszany na
przestrzeni wieków w wielu dziełach literackich, to nadal człowiek w poszukiwaniu celu
egzystencji może być niezmiernie zagubiony i rozdarty wewnętrznie. Najczęściej wskazywanymi
wartościami priorytetowymi są bóg i wiara, szczęście, rodzina bądź kariera, w których ludzie
często odnajdują istotę egzystencji. Pytanie o sens życia jest trudne i indywidualne, a także
niezwykle ważne dla każdego z nas, dlatego jest tak ciekawym motywem w sztuce.