Άγιος Ανδρέας Κρήτης.

Να μην κατακρίνουμε τους άλλους.

Δύο πράγματα ἀπαιτοῦνται ἀπὸ ὅλους τούς ἀνθρώπους,  νὰ κατακρίνουμε τὰ δικὰ μας ἁ μαρτήματα  καὶ  νὰ συγχωροῦ με τὰ
ἁ μαρτήματα τῶ ν ἄ λλων.

Διότι,  ἐκεῖνος πού βλέπει τὰ δικὰ του ἁμαρτήματα, συγχωρεῖ πιὸ εὔκολα τούς ἄλλους.  Ενῶ ἐκεῖνος πού κατακρίνει τοὺς
ἄλλους, τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του κατακρίνει καὶ καταδικάζει, ἔστω καὶ ἂν ἔχει πολλὲς ἀρετές. Ἀληθῶ ς μεγάλο πρᾶ γμα εἶναι τὸ
νὰ μὴ κατακρίνουμε τοὺς ἄ λλους, ἀ λλά τούς ἑαυτούς μας, ἀ δελφοί.

Ἐμεῖς ὅμως, ἀφήνοντας τὶς δικὲς μας ἁμαρτίες, τοὺς ἄλλους ἰδίως κατακρίνουμε, τοὺς ἄλλους ἐξετάζουμε,  μὴ γνωρίζοντας
ὅ τι ἀκόμη καὶ ἂν εἴμαστε δικαιότεροι ἀπὸ ὅλους, ἐὰν κατακρίνουμε τοὺς ἄλλους, γινόμεθα ἔνοχοι καὶ εἴμεθα ἄξιοι τῆς ἰδίας
τιμωρίας  καὶ τῶ ν ίδιων βασάνων τῶ ν ὁ ποίων εἶναι ἄ ξιος καὶ αὐ τός τὸν ὁ ποῖον κρίνουμε. «Ὧ γὰρ κρίματι κρίνετε» λέει «τούτῳ καὶ
κριθήσεσθε».  Διότι αὐτός πού πορνεύει, παραβαίνει ἐντολή, ὅπως καὶ ἐκεῖνος πού τὸν κρίνει. Ὥστε καὶ οἱ δύο παραβαίνουν θεία
ἐντολή, καὶ αὐ τός πού πορνεύει καὶ ἐκεῖνος πού κρίνει.

Ἀλλὰ ἂ ς μεταφέρουμε μᾶ λλον τὴν ἐξέταση τῶ ν ἄ λλων καὶ τὴν λεπτομερῆ ἐνασχόληση στοὺς ἑαυτούς μας, ἀ γαπητοί.  Καὶ ἐὰν δοῦμε
κάποιους νὰ ἁμαρτάνουν, ἐμεῖς ἂς ἔχουμε τὶς δικὲς μας ἁμαρτίες ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν μας καὶ ἂς θεωροῦμε τὰ δικὰ μας
χειρότερα ἀπὸ τῶν ἄλλων.  Διότι ἐκεῖνος πού ἁμάρτησε, ἴσως καὶ τὴν ὥρα τῆς ἁμαρτίας νὰ μετενόησε, ἐνῶ ἐμεῖς μένουμε
πάντοτε ἀδιόρθωτοι κατακρίνοντας καὶ ἐξετάζοντας ἄλλους.
Ἐκεῖνος  ὁ Λώτ,  ἂν καὶ κατοικοῦσε στὰ Σόδομα, κανέναν δὲν κατέκρινε, κανέναν δὲν κατηγόρησε. Γιʼ αὐ τό ἐδικαιώθη καὶ
διεσώθη ἀ πὸ τὴν φωτιὰ καὶ τὴν πανωλεθρία, στὰ ὁ ποῖα καταδικάστησαν οἱ Σοδομίτες.  Ἂς ταπεινωθοῦμε λοιπὸν καὶ ἐμεῖς
κατακρίνοντας τοὺς ἑαυτούς μας, τοὺς ἑαυτούς μας νὰ ὀ νειδίζωμε γιὰ νὰ ὑ ψωθοῦ με, νὰ γίνουμε ἀ κατάκριτοι.

Ἂς ἀγαπήσουμε τὴν  ταπεινοφροσύνη.  Μὲ αὐτή δικαιώθηκε  ὁ Τελώνης  καὶ ἀπέβαλε τὸ φορτίο τῶν ἁμαρτημάτων του.  Ἂς
μισήσουμε τὴν ὑ ψηλοφροσύνη, ἐπειδὴ ὁ Φαρισαῖος ἀπὸ αὐτή κατακρίθηκε καὶ ἔχασε τὶς ἀρετές πού εἶχε. Ὁ Φαρισαῖος, ἐπειδὴ
διέπραξε τὰ καλὰ μὲ ὄχι καλὸ τρόπο, κατακρίθηκε.  Ὁ Τελώνης  ἀπορρίπτοντας μὲ καλὸ τρόπο τὰ μὴ καλὰ ἔργα,
δικαιώθηκε.

Διότι ὁ Θεὸς εἶδε μὲ συμπάθεια τὸν στεναγμὸ τοῦ Τελώνου καὶ τὴν συντριβή του καὶ τὰ κτυπήματα τοῦ στήθους του καὶ
ἀφοῦ ἐδέχθη τὸ  «ἱλάσθητι»  τὸν δικαίωσε μαζὶ μὲ τὸν Ἄβελ.  Τὶς δὲ θυσίες καὶ τὶς ἀρετές καὶ τὰ κατορθώματα τοῦ
καυχησιολόγου καὶ ὑπερήφανου Φαρισαίου τὶς σιχάθηκε καὶ τὶς ἀποστράφηκε καὶ τὸν κατεδίκασε, ὅπως τὸν
ἀδελφοκτόνο Κάϊν, γιὰ τὴν ἴδια αἰτία.

Νὰ μάθουμε, ἀ δελφοί, καὶ νὰ διδαχθοῦ με  νὰ κάνουμε μεγάλα κατορθώματα. Νὰ μὴν ὑψηλοφρονοῦμε ὅμως γιʼ αὐτά  καὶ ἂ ν
γίνουμε καλοί, δίκαιοι καὶ ἐπιεικεῖς καὶ πονόψυχοι καὶ ἐλεήμονες, καὶ ἔτσι νὰ εἶναι, ἐμεῖς νὰ ταπεινωνώμαστε καὶ νὰ μὴν ἔχουμε
ὑπεροψία καὶ ἀλαζονεία, μήπως χάσουμε τοὺς κόπους καὶ τοὺς πόνους μας.  Διότι λέγει ὁ Κύριος «ὅ ταν ταῦ τα πάντα ποιήσητε,
λέγετε ὅ τι ἀ χρεῖοι δοῦ λοι ἐσμεν, ὅ τι ὅ ὠ φείλομεν ποιῆ σαι, πεποιήκαμεν». [όταν εφαρμόσετε όλα αυτά που σας διέταξε ο Θεός, να λέτε ότι
είμαστε αχρείοι δούλοι, διότι απλώς κάναμε ο,τι είχαμε χρέος να κάνουμε (Λουκ. 17, 15)].

Εἶναι ἀναγκαῖο καὶ ἀπαραίτητο χρέος νὰ προσφέρουμε στὸν Θεὸ τῶν ὅλων τὴν δουλικὴ ταπείνωση, τὴν ὑ πομονή, τὴν ὑ ποταγή,
τὴν ὑ πακοή, τὴν εὐ γνωμοσύνη, τὴν εὐ χαριστία, καὶ νὰ μεγαλύνουμε καὶ νὰ προσκυνοῦμε τὸ πανάγιο θέλημά του, καὶ νὰ
μὴν αἰσθανώμεθα σὰν δαγκώματα  τοὺς ἐλέγχους καὶ τὶς ὕ βρεις τῶ ν ἄ λλων,  οὔτε νὰ καταβαλλόμαστε στοὺς  πειρασμούς,  οὔτε
νὰ δυσανασχετοῦμε, ὅ ταν μᾶ ς κατηγοροῦ ν, διότι καὶ ἀπὸ αὐτά καρπωνόμαστε πολλὴ ὠφέλεια.

Ἂς μάθουμε καὶ ἂς γνωρίσουμε, ἀδελφοί μου, τὴν δύναμη καὶ τὴν ἐνίσχυση καὶ τὴν βοήθεια τῆς ταπεινώσης. Ἂς μάθουμε
τὴν καταδίκη καὶ τὴν ζημία καὶ τὴν ἀπώλεια πού προξενεῖ ἡ ὑ ψηλοφροσύνη: ἡ σκιὰ τοῦ Βεεμώθ, κατὰ τὸν Ἰώβ, στοὺς ὑ γρούς
τόπους καὶ στὶς καλαμιὲς καὶ ἡ ἐκτροπή ἀ πὸ τὴν ὁ δὸ τῆ ς ἀ λήθειας καὶ τοῦ φωτὸς τῆ ς δικαιοσύνης.

Καὶ ἐπειδὴ εἶναι μεγάλο ἀγαθό ἡ μετάνοια καὶ ἡ ἐξομολόγηση καὶ ἡ συντριβὴ καὶ τὰ δάκρυα καὶ οἱ ἀ πὸ τὸ βάθος τῆ ς καρδιάς μας
στεναγμοὶ  καὶ  ἡ κατάνυξη, γιʼ αὐ τό παρακαλῶ   νὰ ἐξομολογείσθε στὸν Θεὸ συνεχῶς καὶ νὰ τοῦ φανερώνετε τὰ ἁμαρτήματά
σας.  Διότι  ἐὰν τοῦ παρουσιάζουμε γυμνὴ τὴν συνείδηση μας καὶ τοῦ δείχνουμε τὰ τραύματα τῶ ν ψυχῶ ν μας καὶ δὲν κρίνουμε τοὺς
ἄ λλους,  οὔ τε ἀ ποθηριωνόμεθα μὲ τὶς ὕ βρεις τῶ ν συνανθρώπων μας, οὔ τε λυπούμαστε γιὰ τὶς κατηγορίες καὶ τὶς ἀ δικίες τους,  θὰ μᾶ ς
λυπηθεί ὁ φιλάνθρωπος Κύριος καὶ θὰ μᾶ ς κεράσει τὰ φάρμακα τῆ ς συμπαθείας καὶ τῆ ς εὐ σπλαγχνίας του· θὰ τὰ βάλει στὰ τραύματά
μας καὶ θὰ μᾶ ς θεραπεύσει. Ἂς δείξουμε τὰ ἁ μαρτήματά μας στὸν Κύριο πού δὲν ντροπιάζει, ἀ λλά θεραπεύει· διότι καὶ ἂ ν ἐμεῖς
σιωπήσουμε, ἐκεῖνος τὰ γνωρίζει ὅ λα.
Ἂς ποῦμε λοιπὸν τὰ ἁμαρτήματά μας, ἀδελφοί, καὶ ἂς ἐξομολογηθοῦμε καθαρὰ στὸν Κύριο, γιὰ νὰ κερδίσουμε τὴν
συμπάθειά του. Ἂς ἀφήσουμε τὶς ἁμαρτίες μας ἐδῶ γιὰ νὰ πᾶμε ἐκεῖ καθαροὶ καὶ ἕτοιμοι καὶ νὰ εἰσαχθοῦμε ἀπὸ τὸν
δίκαιο Κριτὴ στὴν Βασιλεία του τὴν ἀτελεύτητη καὶ αἰωνία  καὶ νὰ κληρονομήσουμε τὶς μελλοντικὲς ἐκεῖνες καὶ ἀ γέραστες
διαμονὲς καὶ τὴν ἀ πέραντη χαρὰ καὶ ἀ πόλαυση.