Professional Documents
Culture Documents
Авторизирани предавања
Скопје, 2022
1
СОДРЖИНА
Поделба на криминологијата......................................................10
Типологии на криминалот...........................................................45
Криминолошки карактеристики на определени видoви и
типови криминал.........................................................................
2
IV. ЕТИОЛОГИЈА НА КРИМИНАЛОТ
Подготвил:
проф. д-р Миодраг Лабовиќ
3
I. ПОИМ, ПРЕДМЕТ, ПОДЕЛБА И
ОСНОВНИ ПОИМИ НА
КРИМИНОЛОГИЈАТА
1. Поим на криминологијата
Определувањето на поимот на секоја наука е основна
задача, пред секое друго мисловно и методолошко- емпириско
проучување. Ова од причини што определувањето на поимот
има теоретски консеквенции и импликации врз
детерминирањето на предметот и методите на една наука. Овие,
пак категории, предметот и методите, од друга страна, го
определуваат специфичното научно подрачје на една наука,
односно, даваат одговор на прашањето дали претензиите за
определено научно подрачје да биде посебна и релативно
самостојна наука, се издржани или не. Не секогаш појмовните
термини се најадекватниот израз за појмовната содржина за
односниот предмет на една наука. Меѓутоа, во случајот со
корелацијата меѓу предметот на криминологијата, како нејзина
појмовна содржина и самиот назив на криминологијата како
посебна наука, ситуацијата е сосема јасна и недвосмислено
чиста. Ова го велиме од причина што ретко која современа
наука има есклузивитет во проучувањето на својот предмет,
како што тоа го има криминологијата, бидејќи само
криминологијата за свој основен предмет на истражување го
има феноменот на криминалот, особено во однос на неговата
етиолошка димензија. Исто така, повеќето елементи во
проучувањето на криминалната феноменологија не се
поклопуваат со проучувањата од ниедна друга наука. Друго е
прашањето за самостојноста на една наука во системот на
сродни и други науки, имајќи го предвид фактот што ниедна
наука неможе да биде лишена од интердисциплинарниот
пристап во проучувањата, особено за мултидимензионалниот и
комплексен феномен како што е криминалот. Оттука, разни
автори имаат невоедначен став во однос на прашањето за
самостојноста на криминологијата како наука. Но, разлики
речиси нема, или, поточно кажано, не би требало да има кога се
поставува прашањето дали криминологијата воопшто преставува
наука. Ако за некои други сродни науки може да се постави
ваквото прашање, за криминологијата тоа е безпредметно
4
прашање, зотоа што нејзината имамнентна карактеристика на
наука е потврдена со самиот факт што има посебен предмет на
проучување и посебни, специфични методи за проучувањето на
таквиот предмет.
Зачетоците на криминолошката мисла се јавуваат уште во
античко време (Платон, Аристотел), па преку средниот век ( Св.
Августин и Тома Аквински) се до новиот век. При крајот на 19
век за прв пат криминологијата започнува да се изучува
посистематично и организирано во контекст на тогаш
доминантно присутните научни пристапи. Криминологијата како
посебна наука се издвојува од науката за кривичното право.
Имено, се појавила потребата криминалот повеќе да не се
проучува само во однос на предвидените кривични дела, туку,
освен формално-правниот пристап да се примени и еден
подлабок, криминолошки пристап. Според овој пристап во
средиштето на вниманието освен сторените кривични дела ќе
биде и личноста на сторителот, причините поради коишто
настанало кривичното дело, начините на извршување итн. Се
разбира дека почетоците биле рудиментарни облици на развојот
на криминологијата, која што постепено ја оформувала својата
физиономија како посебна наука. Оттука, во тој почетен период
сосема разбирливо е што имало разни недоумици и толку
шаренолики ставови за самиот поим на криминологијата,
нејзината концептуална ширина и слично.1 Ваквите шаренолики
ставови имаат своја подлога, од една страна, во фактот што
криминологијата како наука почнала да се развива во времето
кога се развивале психологијата, социологијата, статистиката,
психијатријата, судската медицина итн. Од друга страна, многу
стручњаци од разни области на социологијата, психологијата,
психијатријата, биологијата, медицината и сл. се занимавале со
проучувањето на криминалот од аспект на нивната наука. На тој
начин, концептуалната екстензија на поимот криминологија го
изместила тежиштето на предметот на криминологијата, поради
што се појавиле мислења дека криминологијата е збир односно
група од науки, дека таа е синтетичка наука која што ги користи
научните сознанија од другите науки итн.
1
Gasin,R.: Criminologie, Precis Dalloz, Paris Cedex,1990;
Seelin, Th. citat spored Kuznecova, N. F. : Savremena burzoaska kriminologija
Izdatelstvo Moskovskoga univerziteta, 1974
5
Од ова можеме да заклучиме дека криминологијата е
релативно млада наука. За прв пат зборот криминологија го
употребува францускиот антрополог Паул Топинард во 1879
година, во неговото дело “Антропологија“ каде што
криминологијата ја определува како наука за проучување на
извршените кривични дела.
Во 1885 година италијанскиот правник Рафаеле
Гарофало го употребува зборот криминологија како наслов на
своето истоимено дело. Тој под поимот криминологија ја
подразбира науката која што се занимава со проучувања на
криминалот (злосторството).
На почетокот веќе истакнавме дека определувањето на
поимот на една наука е нераскинливо поврзано со
определувањето на предметната содржина на односната наука.
Генерално, можеме да ги сублимираме многубројните обиди за
дефинирање на поимот на криминологијата во два основни
пристапи: потесните и пошироките пристапи за дефинирање на
поимот на криминологијата.
Според авторите од првиот пристап, криминологијата
претставува научна дисциплина која што се занимава со
проучување на криминалот (Гарофало, Емил Диркем). Сауер
ја дефинира криминологијата како наука што го проучува
криминалот на поединечните луѓе и културните народи.
Ломбросо ја определува криминологијата како наука за
деликтот и деликвентот, а Енрико Фери како наука која што
треба да го проучува деликвентот, затоа што кривичното дело е
само индиција на личноста на деликвентот. Повеќе автори ( као
што се Еџнер, Сауер, Мезгер, Манхеим, Геердис, Пинател,
Кауфман, Вуртенбергер), ја дефинираат криминологијата како
наука која што треба емпиријски да го истражува криминалот и
личноста на сторителите на кривични дела.
6
елементи провејуваат кај повеќето автори од поширокиот
пристап: Криминологијата е наука која што ги проучува
облиците и причините за криминалот и на сите останати
општествено негативни појави, општествената реакција на
криминалот, што ја подразбира нормативно-
институционалната структура на правосудството во
поширока смисла (полицијата, јавното обвинителство,
судовите), како и установите за извршување на кривичните
санкции и се друго што се однесува на извршувањето на
санкциите.2
За споредба ќе издвоиме неколку дефиниции за поимот на
криминологијата од референтни автори кои потекнуваат од
поранешните југословенски простори.Според српскиот
криминолог Таховиќ, криминологијата претставува наука која
што го опфаќа целокупното проучување на криминалот, во која
што влегуваат како социолошкото, така и биолошкото и
криминално-политичкото учење за криминалот.
Хрватскиот автор Шепаровиќ ја дефинира
криминологијата како наука за криминалот и сродните
негативни општествени појави, која што со научни методи ги
проучува појавните облици, причините за криминалот, како и
делотворноста на начинот на неговото сузбивање заради
остварување на општествена самозаштита од криминалот и
другите општествено негативни општествени појави.
За друг хрватски автор, Хорватиќ криминолкогијата
претставува самостојна дисциплина во системот на науките, која
што со својот систем на методи ги проучува појавните облици и
причините за казнивите однесувања.
Црногорскиот автор Пешиќ, криминологијата ја
определува како научна дисциплина со интердисциплинарен и
мултиметодолошки карактер, којашто се занимава со
проучување на причините за престапништвото како
општетствена појава со цел за негово спречување и сузбивање.
Според Милутиновиќ, криминологијата е комплексна
наука за криминалот која што се занимава со појавните облици,
структурата и развојот на криминалното однесување
(феноменологијата), причините и условите за криманалното
однесување односно како доаѓа до криминалитетот како
пединечно однесување, масовна и општествена појава.
2
За ова види кај Слободанка Констатиновиќ-Вилиќ и Весна Николиќ-
Ристановиќ, Криминологија, Центар за публикације Правног факултета у
Нишу, Ниш, 2003, стр. 18 и 41.
7
Авторките на учебник по Криминологија, Слободанка
Констатиновиќ-Вилиќ и Весна Николиќ-Ристановиќ,
криминологијата ја дефинираат како самостојна, теориско-
емпириска, интердисциплинарна општествена наука за
феноменолошките карактеристики и причините за криминалот
како масовна општетсвена појава и криминалното однесување
како поединечна појава, со цел за негово објаснување и
сузбивање.
Според авторот на овој учебник, криминологијата е
фундаментална, самостојна, мултидимензионална, теориско-
емпириска наука за проучување на сите димензии на
криминалот како масовна општествена појава и
индивидуално криминално однесување, сите други облици
на делинквенција и девијантно однесување, преку
проучување на криминалната феноменологија,
криминалната етиологија, како и политиката за
општествена контрола на криминалот (проучување на
нормативно-институционалната структура на органите
надлежни за откривање, докажување, гонење и судење на
сторителите за извршениот криминал), со цел за негово
сеопфатно објаснување и пронаоѓање најоптимални,
долгорочни и системско стабилни решенија, со цел за
намалување на криминалот во општетствено контролирани,
толерантни рамки.
1
2. Предмет и природа на криминологијата
Претходно веќе нагласивме дека определувањето на
поимот на криминологијата е тесно или нераскинливо поврзано
со определувањето на предметот. Меѓутоа, од конкретното
утврдување на предметот на криминологијата, ќе зависи што
точно криминологијата ќе проучува во обем и содржина, со кои
се прашања ќе се занимава, кои ќе бидат специфичните методи
за проучувањето на дефинираниот предмет и кои цели ќе си ги
постави пред себе криминоло¬г謬јата како наука. На крајот на
краиштата, од дефинирањето на предметот ќе се утврдат
односите со другите сродни науки, ќе се омеѓат нивните разлики
во проучувањето на специфичните аспекти на предметот што ќе
придонесе да се откријат допирните точки и нивните меѓусебни
влијанија.
8
Во претходното поглавје видовме колку се разнолики
ставовите и сфаќањата на разни автори околу поимот на
криминоло¬гијата и со самото тоа нејзиниот предмет.
Разноликоста преставува богатство на идеи. Во целото тоа
богатство на најразлични ставови за обемот и содржината на
предметот на криминологијата едно е неспорно. Неспорен и
главен елемент кој што претставува појдовна и завршна точка во
сите дефиниции за криминологијата (без оглед дали се тие тесни
или широки) е проучувањето на криминалот. Во зависност од
тоа како се сфаќа криминалот, во неговиот потесен или поширок
поим, во зависност дали во поимањето на криминалот акцентот
се става на кривично-правните, социолошките, или социолошко-
криминолошките дефиниции, сето тоа се рефлектира врз
конкретниот обем и содржина на дефинираниот предмет на
криминологијата. Но, недвосмислено треба да биде јасно: само
криминологијата како наука го има ексклузивитетот да го
проучува криминалот, особено во неговата етиолошка
димензија, како и феноменолошките карактеристики
(елементи) на криминалот, кои што во најголем дел не се
поклопуваат со ниедна друга од сродните науки.
9
3. Поделба на криминологијата
Криминологијата според авторот на овој учебник се
состои од три основни делови: криминална феноменологија,
криминална етиологија и политиката за општествена
контрола на криминалот. Иако, според некои автори се смета
дека секој од овие делови на криминологијата може да
преставува посебна наука, според авторот на овој учебник
нивното посебно изучување е само заради едукативно-
дидактични причини. Имено, овие три дела на криминологијата
се нераскинливо поврзани во една научна целина, која што го
чини предметот на криминологијата. Без секој од овие делови
научното истражување и изучувањње на криминалот би бил
непотполн и оттука таквиот научен зафат би бил научно
несериозен истражувачки проект.
Покрај овие три основни делови, криминологијата може
да се дели по разни критериуми на разни други поделби. Така во
литературата може да се сретнат поделбите на општа и клиничка
криминологија, универзитетска и применета криминологија итн.
10
таква појава. Иманентна научна цел и функција на криминалната
феноменологија е да ги открива, научно објасни и да ги
предвиди последиците односно да даде научна прогноза за тоа
што ќе се случи ако не се почитувааат откриените објективни
закономерни тендиенции од страна на науката.
11
облици на конкретни криминални однесувања на
поединечни сторители на кривични дела.
12
кривични дела за опрееделен вид криминал или може само
за определено кривично дело.
Преку мерењето на обемот на криминалот треба да се
утврди стапката на криминалот. Заради значајноста на
обемот на криминал, понатаму посебно ќе се задржиме на
утврдување на темната бројка на криминалот, како и
категориите како што се реален, привиден и легален
криминал. Утврдувањето на обемот на криминалот има
посебно значајна улога за определувањето на ефикасноста и
ефективноста во работата на државните органи кои се
надлежни за кривичен прогон.
13
временски периоди, во рамките на една држава, региони,
општини и сл. Така на пример, од статистичките податоци
може да се утврди дека во определен временски период од 4
години, бројот на определен вид кривични дела се намалил,
се зголемил или се задржал на релативно исто ниво во однос
на друг временски период од 4 години. Оваа феноменолошка
карактеристика преставува значаен индикатор за тоа дали
има потреба од преземање на определени квалитативно-
радикални политики (реформи) за превенција на криминалот
или преземање на поинакви криминалистички, оперетивно-
тактички мерки и дејствија за сузбивање на определени
појавни облици на криминалот преку кривично-правна
репресија.
14
како и во социо-економската детерминиираност на
човековата егзистенција. (втора група на најдлабоки причини).
Оваа втора група на причини произлегува од реткоста и
ограниченоста на природните ресурси, што впрочем
престваува и централна економски категорија. Наведените две
групи на најдлабоки причини се меѓусебно поврзани и взаемно
обусловени влијаат една на друга. Од нив произлегуваат сите
други причини, кои што понатаму, како последици стануваат
причини за други последици, и се така во бескрајната низа на
причинско - последичната поврзаност и меѓусебна условеност.
Најдлабоките причини речиси и да не може да се менуваат, ниту
еволутивно, ниту со свесна политичка акција. Тие се дадени од
природата, а за оние кои веруват во Бога, од Бога. Оттука,
науката и свесната политичка акција речиси и да не може да
влијае врз нивното менување. Зошто е тоа така, ќе видиме
подолу во текстот од ова поглавје.
Факторите од социо-економска, социо-политичка
природа или макро-социјалните фактори (правен, политички,
економски, образовен систем на сите нивоа на образование во
една држава итн), факторите од социо-културолошка и социо-
психолошка природа (влијанието на доминантните религиозни
концепции во едно општество врз определени конфесионални
ентитети и/или етнички ентитети, културата како тотатлитет на
сите односи во рамките на една заедница, или заедниците во
едно хетерогено општество, културните конфлиикти и
расчекорот помеѓу етаблираната култура, контракултурата и
субкултурите во едно општство, степенот на општа
цивилизациска свест, менталитетот, обичаите, традицијата,
типот на политичката култура, степенот на политичката воља кај
политичарите и посебно правната свест за почитување и
спроведување на законите - култура на законието). Факторите
директно или индиректно влијаат врз појавата на криминалот и
тие многу тешко и бавно се менуваат. Впрочем, тие се
објективни лимити од чие што почитување или непочитување
зависи ефективното остварување ( ефективна реализација на
очекуваните цели) на било кој проект во конкретно општество.
Условите, како конкретни правни, економски, социјални
и политички услови во една земја претставуваат најниско ниво
на причини за криминалот. Тие најдиректно (највидливо) влијаат
врз појавата на криминалот како општествена појава и како
индивидуално криминално однесување. Најчесто се нарекуваат
микро-социјални услови (или микро-социјални фактори) за
15
појавата на криминалот и другите социо-птаолошки девијации.
Нив ги наоѓаме во влијанието на семејството, како
микросоцијална организација на која се темели целокупната
општествена структура (зграда), конкретното училиште во кое
учи определен ученик во определена урбана или рурална
средина, конкретната работна средина во која работи определена
личност, потесното социјално опкружување (соученици,
врсници од соседството, колеги на работа, другари, пријатели,
роднини и слично). Условите најдиректно и релативно најбрзо
можат да се менуваат, како во однос на некои од ендогените
психолошки лични особини, така и во однос на микро -
социјалните услови, но и во однос на макро-социјалните
фактори, кои врз база на научните решенија, поддржани со
свесна политичка акција – реформи во определени општествени
области - можат да придонесат за значително намалување на
определени видови или типови криминал.
Поводите преставуваат само непосредни тригери
(окидачи) за времето и местото на случување на определени
видови криминал од страна на поединечни извршители.
Ендогената криминална етиологија има за цел да го
проучува влијанието на психолошките процеси и психолошките
крактеристики на личноста врз индивидуалното криминално
однесување, односно, ендогената етиологија треба да даде
одговор на прашањето: зошто токму определени личности
стануваат криминалци, додека други личности не стануваат
криминалци во исти или слични социјални и економски услови.
Криминалот, како една од најкомлексните и најшироко
структуирани општестевни појави во светот, не може да биде
целосно искоренет, меѓудругите причини и заради длабоката
заснованост на агностицистичките сфаќања според кои што
луѓето, а тоа значи и научниците, имаат интелектуална и
физичка ограниченост во дометот на своите сетила, па затоа не
можат никогаш да ја осознаат бескрајната причинско-
последична низа на појавите, процесите и односите, кои влијаат
на криминалот како масовна општествена појава и индивидуално
криминално однесување.
Сепак, ваквите агностицистички сфаќања, не треба да ја
обесхрабруваат науката односно научниците во нивното
постојано трагање за нови откритија и нови вистини, за што
подлабоко и што позначајно зафаќање во најдлабоките можни
секвенци на таа бескрајна причинско последична поврзаност на
криминалот како појава. Оттука, што подлабокото и што е
16
можно позначајното зафаќање во таа бескрајна причинско
последична поврзаност на криминалот, како последица, ќе и
овозможи на науката преку согледувањето на причините,
факторите и условите да влијае врз нив со цел за што е можно
поголемо намалување на обемот на криминалот до определена
општествено прифатлива толерантна рамка.
Колку е сложена етиологијата на криминалот и
објективната неможност за спознавање на сите причини за
појавата на криминалот како општествена појава, но и како
одговор на прашањето зошто одредена личност станала
криминалец, може да се увериме ако подобро погледнеме околу
нас во нашето реално социјално опкружување. Во емпириската
реалност ќе видиме примери на луѓе кои живеаат во тешки
социјални услови, луѓе кои се силно онеправдани од
општеството или природата, гледано низ призма на некоја
објективна правда, а сепак, таквите луѓе не станале криминалци,
како што станале криминалци некои други луѓе што живеат во
слични услови. Наспроти нив, луѓе кои живеат во состојба на
економска и социјална благосостојба, стануваат кримналци и тоа
од најтврдокорна злосторничка природа. Секако дека има и
богати и моќни луѓе, кои не стануваат криминалци по
автоматизмот на факторите, кои можеби придонеле кај други
луѓе да станат криминалци, иако живеат во слични економски и
социјални макро и микро услови.
17
уредувања, се позасилениот и забрзан рапиден развој на
техниката и технологијата (се зборува дури и за VI индустриска
револуција), се менуват само методите, начините, средствата и
техниките на комуникација меѓу луѓето, но, речиси воопшто се
нема променето суштината на човековата природа од која
извираат непроменетите меѓучовечки односи, карактеризирани
уште повеќе сега отколку било кога порано со доминација и
експлоатација на богатите и моќни слоеви над сиромашните и
немоќни слоеви на населението. Факт е дека доминацијата и
елсплоатацијата сега, за разлика од минатите времиња, се одвива
на многу посуптилни и перфидни начини преку невидливите
авторитети на современиот политички и економски маркетинг
(читај: пропаганда). Парољубието, властољубието, егото,
суетата, желбата за престиж, слава и моќ, не само што не се
намалени кај најголем дел од луѓето во современиот свет, туку
денес претставуваат главни мотиви за остварување на
наметнатата парадигма за “успешноста“ и “среќата“ на човекот,
без која што секој еден што ќе отстапи од таквата парадигма ќе
биде оценет како неуспешен губитник, неспособен,
неамбициозен и недостоен за ничија почит. Тоа се случува денес
на речиси сите меридијани на светот, кој е зафатен и во кој
отворено преовладувват вредностите на консумеристичкиот
хедонизам и прагматичниот утилитаризам, наспроти
вредностите кои полека , но сигурно се губат: вистинољубието,
правдољубивоста, чесноста, алтруизмот, солидарноста,
филантропијата меѓу луѓето.
Но, дали науката може да делува и на што таа може да
влијае? Науката може преку адекватни научи предлози за
структурни реформи во круцијалните системи и нивните
потситеми, да влијае најдиректно односно да ги менува
правните, економските, социјалните и политички услови во
една држава, а преку нивното менување да влијае индиректно
врз специфичните детерминирачки фактори во едно
општество. Познато е дека свеста најтешко и најбавно се менува.
Меѓутоа, преку менувањето на правните, економските,
социјалните и политичките услови во нормативно-
институционалната структура на државата, повратно може да се
влијае кон позабрзано менување и на наведените фактори во
едно конкретно општество. За да се постигне тоа потребно е да
се разберат доминантните фактори кои влијаат врз порастот на
определени видови или типови криминал. На таа основа може да
се дизајнират оптимални предлог-решенија за подлабоки
18
структурни реформи во круцијалните системи и нивните
потсистеми во општеството, што ќе доведе до минимална стапка
(обем) на криминалот во определени негови видови или типови.
На овој начин гледаме како криминалната етиологија,
која е нерскинливо поврзана со сознанија од криминалната
феноменологија, на крајот резултира со нормативно-
прескриптивната функција и цел на науката, а тоа е
проектирањето на долгорочни и системско стабилни решенија.
Проекцијата на решенија, всушност, го претставува третиот и од
општествено-практичен аспект, најважниот столб или дел на
криминологијата - политиката за општествена контрола на
криминалот.
19
институционалниот организиран криминал предвидува
системско-стратешки пристап за длабоки структурни реформи
во седум (7) круцијални системи и околу 40-тина потсистеми во
општеството, со цел за значително намалување на високата
корупција и институционалниот организиран криминал, како
најголеми безбедносни закани за владеењето на правото.3
3
4. Разграничување на поимите, криминал,
кривично дело, делинквенција, девијантни
однесувања и социо-патолошки појави
20
мултидимензионалниот феномен на криминалот, како предмет
на научните истражувања, досега се откриени објективни
закономерни тенденции поврзани со определени корелативни и
комплементарни области во општетсвото, иако, се разбира дека
криминалот како една од најкомлексните и најшироко
структуирани општествени појави сеуште претставува голем
предизвик за откривање на досега неоткриените законитости,
корелации помеѓу варијабилните категории итн. Прашање е кај
колку од предметите на другите сродни наставни дисциплине,
што претендираат да бидат научни дсциплини, може да се најде
такво погодно тло за истражување и откривање на соодветни
научни законитости.
21
специфичните) кривични дела во рамките на одреден вид
криминалитет. Сето ова добива на значење, дотолку повеќе што
многу од криминалните поведенија, кај нас не се перцепирани и
класификувани во соодветни криминални области.
22
Ова се, всушност, правните деликтите според нивната правна
поделба во определен правен систем. Од правната поделба на
деликтитите, посочена погоре, треба да се прави разлика со
криминолошката поделба на деликтите ( во смисла: крвни,
сексуални, имотни деликти итн.).
23
1). Прво, поширокото правно дефинирање на криминалот
ги опфаќа само човековите противправни поведенија за кои што
во позитивниот правен систем на една земја може да се изрече
правна санкција.Тоа значи дека освен правно санкционираните
поведенија, ништо друго не е криминал, иако токму интересите
на владеачките елити, не ретко, не се секогаш компатибилни со
потребите на пошироката општествена заедница И нејзините
сфаќања за тоа кои општествени вредности (добра) треба да
бидат заштитени со правниот поредок. Од ова можна појава,
исклучоци преставуваат класичните кривични дела, кои што
заштитуваат општо прифатени цивилизациски придобивки во
сите досега познати општетсвено-историски И економски
формации, без оглед на обликот на организација И владеење во
различните политички режими И системи познати досега во
светот. Такви класични кривични дела се убиството, кражбите,
силувањата и сл. Едноставно, не постои држава ниту во
минатото, нити денес, која не ги предвидува како кривични дела
овие човекови поведенија.
24
други причини, улога и цел за неговото научно И општетсвено
оправдување. Но, пред да преминеме на социолошкото
дефинирање, да го разгледаме поимот на криминалот во
криминолошка смисла на зборот односно неговото
општествено-практично значење, со цел попрецизно да го
дистинкцираме од поимот кривично дело.
25
ендогената условеност со другите општетсвени И био-
психолошки фактори. Исто така. ненаучен пристап е доколку на
научно нефундирани методолошки основи, од определени
поединечни криминални однесувања се црпат општи сознанија и
се извлекуваат заклучоци за криминалот како масовна
општетсвена појава
26
4.2. Социолошко дефинирање на криминалот
27
СФРЈ, беше предвидено како кривично дело, за да потоа истото
биде декриминализирано. Меѓутоа, хомосексуализмот како
појава во некои земји во светот сеуште прествува кривично дело.
Слично е И со уште многу други појави. Тука ќе ги споменеме
само оние најеклатантните во светот, како што се: убиството од
благородни побуди (евтаназијата); политичкиот криминал;
разните појавни облици на економско-финансискиот криминал;
во зависност од еколошката свест во определени општества на
значење добиваат еколошките кривични дела , во други
општетсва тие се во зародиш, а во трети само прекршочно се
третирани итн.
2.) Не ретко ваквите разлики во ставовите помеѓу
клучните политички, бизнис и интелектуални елити во рамките
на едно општество, што го имаат решавачкото влијание за тоа
кои однесувања ќе бидат прогласени за кривични дела, а коишто,
всушност, се темелат на конјуктурните, многу приземни, или
како што денес под влијание на америчката политиколошка
мисла тоа се нарекува прагматични интереси (во една позитивна
конотација) за владеачките елити. Зад овие прагматични
интереси, всушност, се кријат личните И партијски интереси на
властодржците во тесна спрега со бизнис олигархијата И квази-
научните елити, кои се главните промотори задолжени за
прикажување на таквите приземни интерси како општо-
општествени. Тоа се случува насекаде во светот, но најмногу во
сиромашните, неразвиени и транзициски земји (некои од нив и
после 20 години од почетокот на транзицијата не успееа да се
транзитираат??!). Од тие причини во светската општествената
реалност, а особено во споменатите земји одамна практично
функционира теоретски новокованата синтагма: легален
криминал. Во ова синтагма, всушност, се споени, теоретски два
неспоиви антиподе, според класичната кривично-правна теорија.
Тоа се криминалитетот и легалитетот.
Така на пример, не е никаква измислица дека се до
привршувањето на периодот на т.н. криминална приватизација
во Република Македонија, од КЗМ случајно или неслучајно беа
изоставени одговорните лица во правните лица во кривичното
дело “Злоупотерба на службена положба и овластување“. Сите
други категории лица беа инкорпорирани во ова кривично дело
освен посочената категорија лица, кои беа, всушност,
директорите на општетсвените претпријатија. Тие во тесна
спрега со тогашните политички елити беа главните актери во
процесот на т.н. криминална приватизација, каде што се случи
28
невиден грабеж на општествениот и државниот капитал во
нашата земја преку најразлични модуси и појавни облици на
корумпирани зделки, фиктивни финансиски трансакции и сл. На
тој начин се одлеа огромен капитал во приватни џебови. Откога
речиси 90% заврши процесот на т.н. криминална приватизација,
во кривичното дело Злоупотерба на службена положба и
овластување чл. 353 ст. 4 од КЗМ беа внесени и овие лица. Со
оглед на експлицираното, легалниот криминалитет во социо-
криминолошка смисла преставува такво однесување кое што
иако не формално правно забрането со законот (изведено е леге
артис), сепак преставува криминал гледано од подлабока
социолошко-криминолошка смисла, бидејќи неговото
извршување е овозможено со “намерно“ создвавање правни
празнини (т.н. системски дупки) во правната легислатива.
Според тоа, во контекст на поимот – легален криминал,
определени однесувања кои се во интерес на владеачките
политички елити И со нив тесно поврзаните бизнис елити не се
инкриминираат, или, доколку порано биле инкриминирани тие
се декриминализираат.
Друго е прашањето кога определени дејствија,
активности се инкриминирани , меѓутоа, надлежните државни
органи не го спроведуваат законот ( т. н. “замижување“ на
државата и заташкување на случаевите во кои се инволвирани
највисоки претсавници на властите и бизнис олигарси, кои,
всушност, се нивните спонзори). Тука веќе имаме ситуација на
невладеење на правото односно нефункционирање на правната
држава.
29
Втората група автори криминалот го сфаќа како
однесувања кои што се спротивни на основните човекови
слободи и права. За критиките околу нејаснотијата на ствовите
на авторите од оваа група во однос на прашањето за кои
човекови права И слободи се работи односно како тие би биле
препознаени, затоа што можат да бидат премногу релативно,
растегливо и субјективно сфатени, би можеле да појасниме дека
тука се работи за основните слободи и права на човекот и
граѓанинот утврдени со меѓународните декларации и конвенции,
чиишто потписнички се земјите членки. Сторители на овие
криминални однесувања можат да бидат како поединци, така и
државата персонифицирана преку владините функционери, во
случаите ако пропушта правно да ги регулира или не презема
никакви мерки да се почитуваат И санкционираат ( доколку се
правно регулирани), забраните за загадување на животната
околина, оневозможувањето на слободата на мислата, слободата
на говорот. Или, Владата преку нејзините институции и
инструменти врши репресалии против оние поединци кои
мислечки се настроени и јавно го изразуваат своето мислење
спротивно на одредени владини политики, закони, одлуки,
проекти, или пак, критиките за немање концепт за
остварувањето на декларираните општо општетсвени цели.
30
притисок се инкриминираат некои специфични поведенија
(делицта проприа, како на пример, воведувањето на ново
кривично дело во чл. 359-а во КЗМ- Прикривање на потеклото
на несразмерен имот, или се воведуваат некои кривично-правни
институти, како на пример, вредносната конфскација или
проширената конфискација, тогаш, владините експерти на
многу суптилен И перфиден начин ќе се “изборат“ да стават
такви “клинови ( чивии) “ во односните одредби што тие ќе
бидат само обична фарса или “мртво слово“ на хартијата,
бидејќи реално ќе бидат подложни на изигрување на законот од
страна на заинтересираните страни.
Поради сите овие и многу други причини, коишто од
разбирливи причини заради неоптеретување на просторот во
овој учебник не можат да бидат на широко експлицирани,
социолошките дефиниции за криминалот имаат посебна улога И
цел. Посебната улога и цел на социолошките дефиниции за
криминалот се огледа во тоа што, криминологијата како наука
не смее да остане “слепа“ за тоа што се случува во општеството.
Науката има една многу тешка, но истовремено благородна
цел, да продира во најсложените детреминистички сплетови
на процесите, појавите и односите. Науката ако е вистинска
наука мора да гледа многу подлабоко и пошироко отколку
што тоа го дозволуваат формално-правните одредби на
кривично-правните решенија во националните кривични
законодавства, па дури и во маѓународната кривично-
правна регулатива, којашто, всушност, претсвува само
резултанта на политичките ставови на владеачките елити,
усогласени под координативната палка на сеприсутната
“шатл“ дипломатија на т.н. меѓународна заедница. Според
тоа, екстра-институционалниот пристап6 е иманентен научен
пристап, особено за криминологијата како фундаментална наука
за криминалот.
Меѓутоа, рековме дека социолошките дефиниции се
незаменливи, но, само ако тие се користат во идејно-научната
сфера и нигде на друго место. Една од идеите водилки на
правото како цивилизациска придобивка, а не само како
6
Spored ameri~kiot politikolog Bentli, ekstra-institucionalniot pristap zna~и
prodirawe I anlizirawe na realnite op{tretsveni procesi, pojavi I odnosi, onaka kako
{to tie navistina se slu~uvaat vo realnosta, nadvor od demago{ki deklariranite
politi~ki izjavi, od suvopranite normativno institucionalni strukturi i formalno-
pravnite odredbi vo ustavite, zakonite I me|unarodnite dokumenti, koi {to
nikoga{ ne se po~ituvaat I primenuvaat onaka kako {to se napi{ani.
31
инструмент во функција на остварувањето на голите интереси на
владеачките елити, е правната сигурност на граѓаните. Без оглед
колку правото понекогаш може да биде облечено во рувото на
неправдата, зошто правдата не секогаш е еднозначна со правото 7
, во една земја што се стреми да биде функционална држава на
владеење на правото мора да се почитуваат легалните постапки
за измени, дополнувања и донесување на нови закони. Се дури
не се донесат новите измени во легална постапка мора да се
почитуваат старите закони, освен во случаите кога неправдата
што се заканува е во толку голем несразмер со позитивните
законски норми, што мора по sila na prirodnite, objektivni zakoni,
~ovekot, lu|eto da se povikaat na исконскиот нагон за самоодбрана
и опстојување. Тогаш од филозофски- правен аспект граѓанската
непослушност не е недопуштена состојба.
Според тоа, во идејно-научната сфера, социолошките
дефиниции за криминалот, кои се базирани на фундаментални
криминолошки истражувања, долготрајни опсервирања И
подлабоки квалитативни анализи, имаат две значајни цели во
нивниот реверзибилен однос со науката за кривичното право.
Покрај другите аутпути што ги дава криминологијата, двата
основни аутпути, не само спрема науката за кривичното право,
туку И спрема државните органи, се:
32
основани И неосновани , како што се, впрочем, критиките за се
друго. Сепак, освен нивните предности, основните слабости
можеме да ги лоцираме во можноста за создавање арбитрерност
И волунтаризам во поглед на тоа кои однесувања ќе се сметат за
криминал. Ваквата арбитрерност може да се креира и
злоупотреби од страна на определени автори кои под плаштот на
независни научни авторитети можат да етикетираат поедини
бизнисмени или политичари на индиректен начин, посочувајќи
ги нивните активности во минатото или сега како криминални.
Притоа, не почитувајќи ја уставно загарантиранта одредба за
презумпција на невиност, се девалвира науката со впуштање во
водите на тривијалноста, политичките пресметки И чаршиските
оговарања. Ваквите злоупотреби немаат ништо заедничко со
науката, бидејќи тие тогаш служат исклучиво како инструменти
во функција на остварувањето на нечиии политички или други
бизнис интереси. Поради тие причини, социолошките
дефиниции за криминалот треба да служат исклучиво во
идејната научна сфера за постигнување на иманентните цели и
функции на науката.
33
прогнози обрнуваат поголемо внимание на девијантните
однесувања кај малолетниците.
34
Системски девијации се такви девијации со кои што се
кршат моралните норми со цел да се одржат постоечките односи
на фактичка моќ. Прекршители односно носители на овие
девијации се припадниците на владеачките слоеви и сите оние
кои имаат одредена корист од власта. Така на пример,
девијантите од овој тип ги користат “дупките“ во системот или
правните “празнини“ за да ги остварат своите неморални цели на
штета на јавниот интерес, иако овие девијации можат и да не ги
прекршуваат правните норми, во формално-правна смисла, туку
да значат нивно заобиколување или изигрување (т.н. системски
малверзации и сл.)
35
економските, социјалните и политичките ресурси, обезбедување
еднакви и поволни услови за искажување и развој на секој
поединец во општетсвото. Пример: хипи-движењето од 60-те и
70-те години од 20 век. Главните пароли на хипиците беа:
“Водете љубов, а не војна.“ “Љубов, Мир и Рокенрол.“ Некои
пароли или делови од овие движења на неконформистички
девијации искривувено се изразени преку парлите “Секс, дрога и
алкохол“. Не е исклучено дека неконформистичките девијации
можат да бидат поттикнати и инструментализирани во функција
на остварување на определени гео-политички и гео-економски
интереси на моќни фактори на глобалната политичка сцена.
II. Квантитативни и квалитативни
методи и техники за истражување на
криминалот
За квантитативните и квалитативните методи и техники
за истражување на криминалот во овој учебник нема да
зборуваме, не затоа што тоа е помалку важна материја, туку,
напротив, утврдувањето на општите и посебните методи е
еднакво важен за една наука колку и утврдувањето на нејзиниот
предмет. Но, заради фактот што на нашиот факултет се изучува
посебна наставно - научна дисциплина “Методологија на
истражување на криминалот“ за која постои и посебен учебник
(чиј што рецензент е токму авторот на овој учебник), сметам
дека од дидактички причини не е добро да се оптоваруваат
непотребно студентите со исти или слични наставни содржини.
Од тие причини за изучување на оваа значајна проблематика
упатувам на наведениот учебник од професорите Цане
Мојаноски и Фросина Ташевска Ременски.
36
Привиден криминал е оној криминал кој што
полицијата го има откриено и кривично-правно просецуирано до
надлежните органи, но е неизвесен конечниот судки епилог,
затоа што пријавените дела ги немаат секогаш битните обележја
на односните кривични дела, а за нивните сторители не секогаш
се обезбедени валидни докази дека токму тие се виновни за
сторените кривични дела.
37
2. Темна и сива бројка на криминалот
38
-неадекватна или слаба примена на криминалистичко-тактичките
начела, оперативните проверки и преземањето на оперативно-
тактичките мерки и дејствија
39
општество, заради разликата во вредносните убедувања и
моралните ставови на припадниците на определени општествени
ентитети, темната бројка на овие кривични дела не е на исто
ниво.
40
1) Анкета на самопријавување. Ова е анонимна анкета
која се однесува на испитување на репрезентативен примерок на
лица опфатени со анкетата, кои треба да признаат односно да се
самопријават доколку сториле определено кривично дело.
Анкетата се користи за утврдување темна бројка на било кое
кривично дело, но, досега најчесто е применувана за утврдување
темна бројка на малолетничка деликвенција.
41
криминално однесување и ако биле, кое е тоа криминално
однесување. Анкетите на виктимизација можат да бидат општи -
за било кои кривични дела, но може да се спроведат и посебни
анкети за точно определени кривични дела.
Во основа, придобивките од оваа анкета се гледаат во
можноста да се утврди приближно точниот број на кривични
дела, сторителите, нивната структура, но и структурата на
жртвите.
Слабостите на оваа техника се во тоа што се однесува
само на физичките лица, а не и на правните лица, кои , исто така,
можат да бидат жртви на криминално однесување. Друга слабост
е тоа што испитаниците често посочуваат дека се жртви на
криминално однесување, кое објективно не ги исполнува
елементите од законското битие на ниедно кривично дело од
позитивниот кривично-правен систем на една земја. Понатаму,
трета слабост на оваа анкета е во тоа што испитаниците кога
одговараат дека биле жртви на определено криминално
однесување, често тоа се однесува на друга територија, а не на
територијата која е предмет на анкетниот прашалник.
42
Така на пример, ако сакаме релевантно да ја утврдиме
темната бројка кај крвните деликти или воопшто насилниот
криминал, треба анонимно да ги анкетираме “дивите“
здравствени ординации, рецепционерите на хотели и
изнајмувачи на станови и соби (закуподавачи), такси возачи и
слични професии, затоа што тие најмногу можат да дојдат до
информации за овој вид на криминал. Доколку сакаме да ја
утврдиме темната бројка на финансиски криминал, треба
анонимно да ги анкетираме книговодителите, магационерите,
добавувачите и возачите на директори во трговски друштва,
затоа што тие во текот на вршењето на својата професија
неминовно доаѓаат до пишани материјали (книговодствена
евиденција), доаѓаат до информации и документи за
материјалното работење на определена компанија и сл. или
вербални искази, кои се релевантни за сторени кривични дела од
областа на финансискиот криминал.
4
III. Феноменологија на криминалот
1. Типологии на криминалот
43
Така, според најчесто застапените криминолошки
типологии (поделби на криминалот) забележани се следните
видови на криминалитет :
2. Сексуален криминалитет
3. Имотен криминалитет
5. Туристички криминалитет
6. Професионален криминалитет
7. Политичка деликвенција
8. Тероризам
9. Компјутерски криминалитет
8
Vidi za ova kaj: Milan Milutinovi}, Kriminologija, Savremena administarcija,
Beograd, 1988; Slobodanka Konstantinovi}-Vili} i Vesna Nikoli}-Ristanovi},
Kriminologija, Krgujevac, 2018; i Zoran Sulejmanov, Kriminologija, Skopje,
2000;
Mnogu sli~na podelba na osnovnite tipovi na kriminalot nao|ame i kaj: Ginter
Kajzer, Kriminologija, Aleksandrija, Skopje, 1996;
44
дела што можат да бидат од различна криминална природа
односно да припаѓаат на различните видови на криминалитет
што според возраста и општествената позиција на оваа
специфична категорија сторители, најчесто се од имотна,
сексуална и насилничка природа;
1. 2. Видови криминал
9
Ova sporedi go i vidi ja razlikata so Zoran Sulejmanov, Kriminologija, Skopje,
2000; Ginter Kajzer, Kriminologija, Aleksandrija, Skopje, 1996; Milan
Milutinovi}, Kriminologija, Savremena administarcija, Beograd, 1988;
45
Очигледно е дека според кривично правната поделба на
криминалот во Крививичниот законик не ги сретнуваме изразите
како што се: општ или класичен криминал, корупција,
организираниот криминал, бидејќи тие не се кривично-правни
изрази, ниту пак претставуваат групи на кривични дела или
глави, според КЗ. Овие синтагми се криминолошки изрази.
Оттука, можеме да зборуваме за видови на криминал, како цели
области на повеќе групи (или според КЗ глави) на кривични
дела, како комлексни конгломерати на појави, процеси и односи,
кои што често пати дури и ги надминуваат тесните законски
норми. Тоа значи дека освен горенаведените критериуми за
разликување на криминалот, постојат и традиционално-
аксиолошки и организационо-функционални критериуми.
Оттука, се наметнува и потребатата за нивното феноменолошко
демистифицирање и тоа не само од традиционално-аксиолошки
аспект, туку и од аспект на најоптимална нормативна и
организационо-функционална поставеност на институциите со
цел за што поуспешно, што ќе рече, поефикасно и поефектно
сведување на овие појави во општествено прифатливи,
толерантни рамки, со оглед на неутешната, но непобитна
аксиома според која криминалот, воопшто, никогаш нема да
може да биде искоренет во целост.
Според тоа, организационо-функционалните аспекти
на нормативно-институционалната структура на надлежните
институции во системот, со цел за воспоставување
социјална контрола врз криминалот, во смисла на негово
успешно спречување, откривање, докажување и
пресудување, исто како феноменолошките и етиолошките
аспекти, треба да биде составен дел на предметот на
криминологијата. Во овој дел од текстот ќе се обидеме да ги
посочиме некои од слабостите што се појавуваат при
едностраните криминолошки поделби на криминалот, а кои што
не се само од теоретска природа, туку имаат изразена практична
консеквентност со оглед на фактот што влијаат врз сфаќањата за
криминалот кај раководните структури, и оттаму нивната
помалку или повеќе погрешна ориентација при нормативно-
институционалните интервенции за организационо-
функционалната структуираност на надлежните институциите,
каде што тие (раководни кадри) имаат ингеренции.
Имено, основната слабост на поделбата на видовите на
криминал според криминолошките и кривично-правните
критериуми е неможноста, барем номинално (во називот на
46
одреден вид или подвид на криминалитет), да бидат опфатени
заедно трите наведени криминолошки критериуми и на тој начин
да се добие една сеопфатна, поцелосна претстава за одреден вид
или подвид на криминалитет.
47
карактеристики според заедничкиот објект на заштита
(правното добро, социјално-етичката вредност), како што се
имотните деликти, сексуалните деликти, крвните деликти итн;
според заедничката карактеристика, како што е начинот или
средствта преку коишто се извршуваат (насилнички,
комјутерски криминал, сообраќајна деликвенција итн.); според
субјектите кои ги извршуваат овие кривични дела
(малолетничка деликвенција, туристички криминал итн).
Меѓутоа, овие групи на кривични дела претставуваат подвидови
затоа што тие според други критериуми можат да бидат
класифицирани во рамките на пошироките конгломерати на
кривични дела, што ги нарековме видови на криминал. Како
пример да го земеме, насилниот криминал, кој што во
криминолошка смисла, претставува еден од подвидовите во
рамките на општиот (класичниот) криминал. Меѓутоа, кај овој
криминал се содржани разни појавни облици на криминално
однесување од разни други видови или подвидови на криминал,
кои се надвор од класичниот криминал. За криминолошките
крактеристики на појавните облици на насилен криминал ќе
зборуваме во истоименото поглавје подолу во учебникот.
48
организираниот криминал, тероризмот, перењето пари,
економско-финансискиот криминал, криминалот на „белите
јаки“, државниот криминал (криминалот под заштита на
законот) и легалниот криминал (криминалот скриен од законот).
Под неконвенционален криминал ги подразбираме оние
типови на криминал, кои што се разликуваат од облиците на
конвенционалниот криминал, според следните критериуми
односно карактеристики:
49
мерки и решенија за превенција и репресија на овие најсуптилни
типови криминал.
50
можеме да ја најдеме и кај некои правно несанкционирани или
делумно санкционирани облици на корупција. Така, на пример,
бакшишот, иако спаѓа во т.н. “бела“ корупција, која што не е
правно санкционирана до определен паричен износ ( за што ќе
зборуваме во посебно поглавје од учебникот), постоел и познат е
отсекогаш во историјата, како своевиден облик на бенигна
корупција. Поради своите карактеристики, кои што целосно
отстапуваат од карактеристиките односно критериумите на
неконвенционалниот криминал, сметам дека и овој облик на
корупција е во доменот на конвенционалната корупција.
Наспроти конвенционалната корупција, примери за
неконвенционална корупција се: генералниот концепт на
системски корумпирана надворешна политика, медијаторната
политичка корупција, патрон-клиентелизмот, системската
корупција во чии што рамки спаѓаат: системски корумпирана
внатрешна шолитика, медиумската корупција, мешањето на
партијата со државата, нелегалното финансирање на
политичките партии и корупцијата во јавните набавки. Овие
некoнвенционални типови на корупција целосно ги исполнуваат
карактеристиките за неконвенционален криминал, кои што беа
наведени погоре во оваа поглавје од учебникот.
Пример за конвенционален организиран криминал
претставува групниот организиран криминал, олицетворен во
разни криминални групи, банди и здруженија, како најнизок
тип на организиран криминал. Овој конвенционален тип на
организиран криминал е меѓународно-правно регулиран и
кривично-правно санкциониран во речиси сите национални
кривично-правни законодавства на земјите потиснички на
Конвенцијата за транснационален организиран криминал на
ООН. Неговите контури се мошне јасно оцртани и познати, така
што многу повеќе инклинира кон конвенционалните облици
отколку кон неконвенционалните облици на криминал. За
разлика од овој најнизок тип, институционалниот и
институционализираниот тип на организиран криминал, ги
имаат карактеристиките на неконвенционален организиран
криминал.
51
облици на организираниот криминал. Тоа значи дека овие
типови на криминал егзистираат како неконвенционални, иако
често во практиката не се во рамките на организиран криминал.
Според тоа може да заклучиме дека потребата од разликување на
“обични“ типови неконвенционален криминал, условно кажано,
постои заради разликување на неконвенционалните,
организирани облици на криминал, од другите “обични“
неконвенционални типови на криминал, кои ги немаат
константните елементи за постоење на организиран криминал.
Така на пример, криминалот на “белите јаки“ е “обичен“
тип на неконвенционален криминал во случаите кога нема
елементи за постоење на организиран криминал, но не е
конвенционален, туку неконвенционален криминал заради
специфичните карактеристики што ги имаат
неконвенционалните типови на криминал.
52
извршување e насилството. Притоа треба да се има предвид дека
под поимот насилство се подразбира не само физичко, туку
психичко насилство ( сериозни закани за употреба на сила,
психичко малтретирање, во смисла на навредување,
омаловажување, исмевање, игнорирање од личности кои
имаат директно влијание врз жртвата и на која жртвата е
неминовно упатена), насилство врз возрасни и изнемоштени
лица, мобинг, булинг, како и сексуално насилство во смисла
на директно сексуално вознемирување или во облик на
демнеење и слично.
Под насилнички криминалитет најчесто спаѓаат појавните
облици на кривичните дела против животот и телото (крвните
деликти), четири кривични дела од имотните деликти
(разбојништво, разбојничка кражба, изнуда и уцена), речиси сите
сексуалните деликти, кривични дела против човековите слободи
и права (тортура, присилба, противправно лишување од слобода,
грабнување итн.), кривични дела против јавниот ред и мир
(насилство, самовластие, напад на службено лице при вршење
работи од безбедноста итн.), кривични дела против државата,
кривични дела против човечноста и меѓународното право, како и
сите терористички кривични дела кои што според позитивната
кривично-правна легислатаива се распоредени во повеќе глави
на кривични дела од КЗМ.
Сите овие кривични дела од областа на насилничкиот
криминал можат да бидат во рамките на траддиционалниот
насилнички криминал, но можат да бидат и како облици на
современите облици на насилнички криминалкриминал, како
што се булинг, мобинг, интелектуален терор, демнеење и сл.
Овие и слични други појавни облици на неконвенционален
насилнички криминал подробно ќе се изучуваат во рамките на
други наставно-научни дисциплини во рамките на пошироката
научна област на криминологијата.
53
проституција“ можат да бидат со изразени елементи на
насилство итн.
4. 2. Криминолошки карактеристики на
Професионалниот криминал
54
криминалната група “Пинк Пантер“ чии припадници беа
претежно по потекло од Србија, кривичниите дела тешки
кражби ги извршуваа во високо развиените западни земји, долго
време делуваа неоткриени стекнувајќи огромни износи на
киминални приноси);
Професионални деликвенти кои се занимаваат со
вршење разни измами и уцени. Овој тип деликвенти претежно
се карактеризира со повисок степен на интелигенција при
извршувањето на кривични дела. Начинот на извршување се
карактеризира со измамнички методи без употреба на физичко
насилство, при што, најчесто жртвата е убедена дека
вистинскиот сторител не е измамникот, туку дека тоа го сторил
некој друг. На измамите им претходи смислување на такви
измамнички шеми со логички конструкции, кои што ретко кој би
можел да ги избегне, ако случајно или неслучајно се најде
заплеткан во нив;
Професионални деликвенти кои извршуват платени
убиства, тешки телесни повреди и рекет (изнуди). Кај овој тип
деликвенти во поглед на критериумот за интелигенција постои
мешовит тип деликвенти. Деликвентите од овој тип, кои се со
повисок коефициент на интелигенција, обично работат
самостојно, а доколку соработуваат со други криминални
организации или поединци, контактите ги остваруваат
максимално конспиративно и професионално. Припадниците на
овој тип деликвенти, кои немаат толку висок коефициент на
интелигенција, обично работат во рамки на криминални или
терористички организации, при што често и самите стануваат
жртви на убиства, извршени од страна на организаторите, а
нарачани од налогодавачите (инспираторите) на таквите убиства,
со цел да се елиминираат сите траги и можни докази за
убиството. Деликвентите од овој тип немаат емпатија, емотивно
се рамнодушни, така што многу ладнокрвно ги вршат убиствата,
како да работат било која друга работа. Најголем дел од нив кои
свесно се определиле за вршење на ваквата “професија“ немаат
грижа на совест, не страдаат од “ноќни мори“ заради извршените
злосторства. Таквата емотивна рамнодушност и немањето грижа
на совеста го постигнуваат со нивниот посебно изграден
филозофски поглед на живот и свет, според кој ги оправдуваат
извршените злосторства, како нужен чин во “чистењето“ на овој
длабоко неправеден свет од нечесници и морални “гниди“, кои
според нивното убедување заслужиле и многу полошо од
нивната смрт. Инаку, при извршувањето на овие кривични дела е
55
доминантно присутно насилството како метод на извршување и
тоа брутално насилство од најинтензивен карактер.
Со оглед на погоре кажното, професионалниот криминал
не се изрзува само преку криминалот на белите јаки и
организираниот криминал, како и другите погоре посочени
облици на криминал, од страна на веќе наведените автори.11
Напротив, многу од сторителите кои припаѓаат на
другите видови или подвидови на криминалот, како што се, на
пример, џепните крадци, одземачите на моторни возила, итн.
можат да се занимаваат и реално во праксата се занимаваат
професионално со овие подвидови на имотниот криминал, а
платени убиства можат да вршат и професионални убијци,
кои не се во рамките на организираниот криминал.
Друга забелешка на овој вид на поделба на криминалот е
тоа што тука организираниот криминал, како генерички поим, се
меша односно паралелно се класифицира во рамките на
професионалниот криминал со неговите најчесто застапени
посебни облици. Се разбира дека овие посебни облици на
криминал можат да егзистираат и посебно како обични облици
на криминал надвор од организираниот криминал. Имено, како
што веќе истакнавме, се стекнува впечаток дека оваа поделба во
рамките на професионалниот криминалитет го третира
организираниот криминал премногу неопределено, заедно или
наспроти неговите најчесто застапени облици, како што се:
криминалитетот на “белите јаки“, нарко-криминалитетот,
трговијата со луѓе, перењето пари, корупцијата, измамите и
илегалната трговија со оружје, како некоја апстрактна категорија
која “виси во воздух“ и за која не се знае кој е нејзиниот
конкретизиран материјален супстрат. Во делот на поглавјето за
организиран криминал, ќе видиме дека организираниот
криминал претставува трансцедентален поим, што значи дека
нема свој нормативно, таксативно наброен, конкретен субстрат
посочен во точно определени кривични дела. Но, како еден од
11
Ova sporedi go i vidi ja razlikata so Слободанка Константиновиќ-Вилиќ и
Весна Николиќ-Ристановиќ, Криминологија, Кргујевац, 2018, стр. 184-
186.
Zoran Sulejmanov, Kriminologija, Skopje, 2000;
Ginter Kajzer, Kriminologija, Aleksandrija, Skopje, 1996;
Milan Milutinovi}, Kriminologija, Savremena administarcija, Beograd, 1988;
56
основните видови на криминалот, теоретски и практично
организираниот криминал може да постои кај сите видови,
подвидови и типови на криминал, што значи тој “не виси во
воздух“, туку практично во реалноста за да воопшто постои тој
мора да биде материјализиран во конкретен нормативен
супстрат. Меѓутоа, во практиката, ваквата забелешка не треба да
се сфати апсолутно, поради тоа што таа е релативизирана во
зависност од ограничувачките фактори на конјуктурноста на
пазарот и преференцијата (ориентираноста) на моќните
организирани криминални структури кон високо
профитабилниот криминал. 12
57
кривичноправните, криминолошките или пенолошките аспекти
на појавата.
58
Деликвентите од навика се сметаат личностите кои не
се општествено прилагодени и кај кои со повторувањето на
вршење кривични дела се создава навика за ниовно
понатамошно извршување. Овие лиица почниваат со вршење
криминални активности уште во младоста. Карактеристично за
нив е тоа што се мошне сугестибилни (лесно подводливи), а
криминалот им станува составен дел од животот, преку кој
остваруваат средства за егзистенција и задоволување на некои
лични афинитети. Според определени автори постојат три типа
на деликвенти од навика: политички деликвент, деликвент на
белите јаки и професионален деликвент.13
59
Теоријата на повеќеслоен адекватен каузалитет е нова,
оргинална теорија на авторот Миодраг Лабовиќ. Во оваа пригода
се прикажани само определени фрагменти од некои аспекти на
оваа теорија, која ќе биде прикажана интегрално кога ќе биде
објавен учебникот по Криминологија на професор Лабовиќ.
Во рамките на оваа теорија, за разлика од сите досега
познати теории се смета дека каузалитетот е повеќеслоен,
затоа што причините за неговата појава се наоѓаат на повеќе
длабински нивоа. Имено, во бескрајната низа на причинско-
последични поврзаности, некои последици од подлабоките
причини може да бидат директни причини за други последици,
на друго помалку длабоко ниво на каузалитетот.
Според оваа теорија каузалитетот е адекватен затоа што
кај разните видови криминал, причинско-последичните
поврзаности не се од иста природа.
На пример: за крвните, сексуалните и другите класично
злосторнички подвидови на насилничкиот криминал,
доминантните причини, најчесто се наоѓаат во антрополошко-
биолошката и психолошката сфера, психогенетските
предиспозиции на личноста (психо-патолошките и психичките
ендогени фактори и услови), како и социо-психолошките и
микро-социјалните услови, кои комплементарно влијаат врз
факторите и условите од психо-генетска природа.
Додека кај комерцијалниот криминал, кој е
класифициран според целта на извршувањето на криминалот, а
тоа е стекнувањето на противправна имотна корист, особено
кога тоа се врши без елементи на насилство, што е заедничка цел
на сите видови криминал кои спаѓаат во поимот комерцијален
криминал (како што се: економско-финансискиот криминал,
корупцијата, облиците на организиран криминал, кои се
извршуваат без насилство, перењето пари, имотните
деликти, компјутерскиот криминал и слично), доминантните
фактори и услови најчесто се наоѓаат во економските,
социјалните, правните и политичките контексти на макро-
социјално и микро-социјално ниво.14
14
За посебната етиологија на корупцијата и организираниот
криминал, како делови од т.н. комерцијален криминал, поопширно видете кај
Миодраг Лабовиќ, Системската корупција и организираниот криминал,
Факултет за безбедност – Скопје, 2016, стр. 21-37
60
Кај тероризмот етиологијата е различна од погоре
посочените два вида криминал, но и од сите други видови
криминал. Имено, кај тероризмот кој се разликува од сите други
видови криминал по целта заради која се извршува (национални,
верски или политичко-идеолошки цели), присутни се егзогени
фактори и микро-социјални услови од социо-психолошка, социо-
економска, социо-политичка и религиозно фундаменталистичка
природа, но присутни се и ендогените индивидуални
психогенетски предиспозиции, како и определени психички
крактеристики на личноста.
Каузалитетот е присутен затоа што за настанувањето на
секој вид криминал, гледан како масовна општествена појава
или поединечно криминално однесување, се работи за повеќе
или помалку длабок каузален однос на значајни причинско-
последични поврзаности.
Според постулатите на оваа теорија можно е и неопходно
е да се определи кои се доминантните фактори во низата на
разни фактори, кои пресудно влијаат за појавата на
определен вид или тип на криминал, заради фокусирањето на
науката за пронаоѓање решенија за намаалување на
определени видови или типови криминал. Исто така, потребно
е да се даде одговор на прашањето: зошто определени луѓе
стануват криминалци, а други никогаш нема да станат
тврдокорни злосторници во исти или слични социо-економски
услови.
61
беше со нејзиното момче и насилно сакаа пак да се изживуваат
врз неа. Нејзиното момче ги молеше да си одат и да ги остават на
мира, но безуспешно. Немајќи друг излез како да си ја одбрани
девојката, тој ги уби. Телата ги сокрија и не беа откриени како
убијци.
Меѓутоа, за целото време откако момчето излезе од
затвор, локалниот шериф воден од предрасуди постојано го
прогонуваше момчето. Шерифот го уценуваше момчето да се
раздели од девојката, која живот му значеше. Нелегитимните
(ненормалните) барања на “нормалниот“ шериф резултираа со
тоа што момчето избега кога шерифот сакаше целосно
неосновано повторно да го врати момчето во затвор. При
бегството на момчето и девојката, за да се спасат од
организираната потера на полицијата, момчето одлучи да пука
при што уби неколку полицајци. Во филмското сценарио
момчето и девојката беа пркажани како добри луѓе, кои од дно
на нивната душа не сакаа да убиваат. Сакаа само да бидат
оставени на мира, мирно да си го живеат животот. Но, тоа
претставниците на америчката локална полиција не им го
дозволија. Средината и лошите претставници на законот го
натераа момчето да биде повторно убиец, бидејќи неговиот
низок праг на толеранција и лесно посегање по оружје му го
наметнал животот и околностите во кои цел живот живеел. Во
полициска акција, момчето беше убиено, великодушно
жртвувајќи се за девојката и преставувајќи ја неа како жртва
(наводно насилно земена како заложник од негова страна), со
цел таа да остане слободна и да го живее животот понатаму.
62
При размислуваето за одговори на поставените прашања,
обидете се да дадете одговор на битната премиса – варијабла –
дали сторените кривични дела - повеќекратни убиства на
полицајци - биле сторени како последица на психогенетските
(криминогените) предиспозиции на момчето, или, тоа било само
реакција во услови на самоодбрана во живото-загрозувачка
ситуација (имајте предвид дека во формално-правна смисла нема
основ за нужна одбарана во случајот со повеќекратните убиства
на полицајците, додека нужна одбрана може да има во убиството
на силувачот од страна на девојката и убиството на силувачите
од страна на момчето). Во тој контекст, при размислувањето за
давање одговор земете ја во предвид и премисата – дали некое
друго момче што би се нашло во ваква или слична ситуација би
било спремно на вакви тешки “чекори“, или, и покрај целата
неправда што ја доживеал, сепак , ќе се предал на полицијата и
пред суд ќе ја докажувал (не)правдата, осбено во правосуден
систем на една земја, во случајов, САД, за кој се смета дека
гарантира праведно и фер судење?
63