SCENE 1 SCENE 6 KABANATA 1 ISANG SALU-

SALO
 NARRATOR  NARRATOR
 GIRL 8 –EXTRA  PARI DAMASO  PADRE DAMASO
 BOY 4 – EXTRA  KAPITAN TYAGO  LARUJA
 PRAYLENG  PADRE SIBLYLA
SCENE 2
SAKITIN  DAMASO
 NARRATOR  PARI SIBYLA  TIYAGO
 UNANG GROUPO NG  PRAYLE  CRISOSTOMO
–KABABAIHAN  TINYENTE
SCENE 7
 LALAKI 4  UTUSAN
 MGA BABAE  NARRATOR  VICTORINA
 PARI DAMASO
TAGALIBING LALAKE
 PARI SALVII
 TIYA ISABEL  1 LALAKE
 PAISANO  2 LALAKE
PROPS
 PARI SIBYLA
 TEYENTE GUEVARRA SCENE 8
LAMESA NA BILOG
 DON TIBURCIO  NARRATOR
 KAPITAN TIYAGO PAMAYPAY
 CRISOSTOMO
 CRISOSTOMO IBARRA INIINOM NILA- JUICE NA RED
IBARRA  TAO STRABERRY
 TANYENTE  BERTO
 LARUJA GLASS WINE
SCENE 9
SCENE 3 KURTINA
 NARRATOR
 NARRATOR SEMENTERYO PROPS
 CRISOSTOMO
 IBARRA  PS MGA FAKE NA FOOD O REAL
 TANYENTE  C
 P COSTUME
SCENE 4

 NARRATOR SCENE 10
 K.TYAGO  NARRATOR
 MARIA CLARA  BASILIO
 K.TYAGO  CRISPIN
SCENE 5  SM

 NARRATOR SCENE 11
 MARIA CLARA  NARRATOR
 TIYA ISABEL  SISA
 KAPITAN TIYAGO  ASAWA
 CRISOSTOMO  BASILIO
 KAPITAN

Noli me Tangere Script 1
SCENE 1:
Narrator: Balitang balita sa
buong kamaynilaan ang isang
malaking pagtitipon na
magaganap sa mga huling
araw ng Oktubre. Lahat ay
aligaga at labis na
naghahanda para sa
pakikipagsosiyalan sa
nasabing pagdiriwang.
GIRL 1- Oy, alam mo ba,
kumare? Isang pagdiriwang
daw ang magaganap sa
bahay nina Kapitan Tiyago!
GIRL 2: Aba, kina Kapitan
Tiyago nga ba, ine? Hmmm..
Naturalmente lamang na
ito’y magiging magarbo!
Lalaki: Aba siyempre, ano!
Paniguradong magdaratingan
ang mga donya’t don sa
tahanan ng mga Santiago De
Los Santos!
GIRL 1: Ay, tama ka diyan!
GIRL 2: Kaya’t kailangan
talaga nating
magsipaghanda!
Lalaki: Pasosiyalan na naman
ito!
GIRL 2: Hayy. O, Bueno!
Mauna na, ko ha?
Magkitakita nalang tayo
doon!
LALAKI: Bueno, siya sige,
mabuti pa nga!
GIRL1: Oh, sige paalam na sa
inyo! Kita kita nalang!=))
-exit lahat-
SCENE 2:
TIYA ISABEL: Buenos Tardes,
mga seniora, senior!
Maligayang pagdating sa
tahanan ng mga Santiago De
Los Santos!
BAWAT PAPASOK:
-groupo ng kababaihan
(unang papasok)
-mga lalaki
-mga nasa bilog na lamesa.
Mga babae: Magandang
gabi, Tiya Isabel!
Tiya Isabel: Magandang gai
din, mga dilag! Magtipon
muna kayo diyan, habang
nagaantay ng mga bisita, ah!
Mga Babae: Salamat po.
1- grabe! Naakaganda ng
bahay nila, anoh?
2- Sobra! Parang isang
palasyo!
3- TAWANAN!.. =))
Mga Lalaki:
1- Napakaganda naman dito,
anoh? Napakadaming
palamuti! =)
Pari Damaso ay papasok,
uupo, nakakunot ang noo
Pari Salvii: Oh, nasan si
Kapitan Tiyago?
Tiya Isabel: Siya’y hindi pa
dumarating, eh. Teka,
paumanhin ngunit
magpupunta muna ko sa
kusina (pagod na dahil sa
katandaan)
-haay, andaming tao!-
( pabulong na reklamo)
Narrator: At sa isang bilog na
lamesahang kinauupuan nina
Pari Damaso, umaalingasaw
ang masaklap na
paglalarawan ng prayle ukol
sa ugali ng mga Indiyo.
Pari Damaso: Kahit kailan ay
wala talagang kuwenta ang
mga Indiyong,iyan! Mahigit
dalawampung taon akong
nanilbihan sa bayan ng San
Diego. Ang buhay ko bilang
pari’y nasubaybayan na nila
ngunit ng ako’y madestino sa
ibang lugar, kakaunti lamang
ang naghatid saakin!mga
walang modo, walang
pasasalamat!
Paisano: Totoo ba yan, Pari
Damaso?
Pari Damaso: OO, at isa pa,
kung di naman dahil sa
nagmamagaling na tenyente
heneral natin ay hindi ako
madedestino sa iba. Siya lang
angbukod tanging naniniwala
na ang taong iyon ay hindi
makasalanan! Aba’y hindi
nag- iisip.! Maski sa
pagpapalibing sa masamang
tao, hindi ako kinunsulta!”
Paisano: OO nga!
Pari Sibyla: “Pari Damaso,
mag hulos- dili ka! Tayo’y na
sa ilalim ng bubong ng isang
Indiyo at hindi ka naman
siguro naghahamon ng ayaw,
hindi ba? May kaniya-
kaniyang opinyon ang mga
tao.”
Tenyente Guevarra: “OO nga
ho, at sa pagkakaalam ko sa
mga tunay na nangyari, wala
ho kayo, Pari Damaso dito sa
San Diego noon kaya inilibing
na ang bangkay ng
napakamarangal na taong
iyon”
Padre Damaso: “Ngunit di
parin kayo nagbigay- alam.
Lam niyo namang may atraso
sa amin ang lalking iyon.
Hindi niyo man lang naisip
and pangalan ng kura
paroko!” Narrator: At sa kalagitnaan
ng paguusap nila, dumating
na nga si Kapitan Tiyago,
hawak ang kamay ng isang
Tenyente Guevarra: “Dahil sa binatang nakaluksa.
mabait naman siyang tao.
Hindi siya makasalanan
kagaya ng pinaparatang
ninyo!” I (nagkakainitan) Kapitan Tiyago: (mano po
pari- mamano kina p.
Pari Sibyla: “Mga kapatd, damaso at sibyla)
ikinalulungkotko ang
pagkasabi sa maselang bagay
na ito Ngunit pari damaso,
Mga kaibigan maraming
tanggapin niyo nang salamat sa pagdalo sa aking
napabuti kayo sa pagkalipat
munting pagtitipon.
ninyo. Ipinatawag ko kayo sapagkat
Pari Damaso: “Napabuti? mayroong isang
napakahalagang tao na nais
Baka naging daan para
mawala ang pananalig ng kong ipakilala sa inyo.
mga Indiyo sa Diyos!”
- Pagpasok ni Don Tiburcio
Siya ang anak ng isang
de Espadana at Donya kaibigan natin lahat na
Victorina
yumao na, ang anak ni Don
Rafael Ibarra, si Crisostomo
Ibarra., mula sa Europa
Don Tiburcio: Anong
nangayayari dito?
-mga babai at lalaki ay
mamamangha-
Pari Sibyla: Paunmanhin sa
munting di
pagkakaintindihang ito, tayo Crisostomo: Magandang
na’t magantay nalang ng Gabi sa inyong lahat,
ikinagagalak ko po ang
maparito.
matiwasay kay Kapitan
Tiyago.
Tenyente Guevarra: At ikaw
pala ang anak ng magiting na
—————————— si Don Rafael Ibarra.
katahimikan
—————————————
——————— Crisostomo: Ako nga po,
Senior.

Tenyente: Ang iyong ama ay
isang napakabuting tao,
sana’y mapunta sayo ang
kasiyahan na ipinagkait sa
kanya.
Crisostomo Ibarra: sana nga
po, tenyente.
Magandang gabi po,
Maitanong ko lang ho,
(haharap kay Pari Damaso)-
hindi ho ba’t kayo si Pari
Damaso? Ang matalik na
kaibigan ng aking ama?
Pari Damaso: Ako nga si Pari
Damaso ngunit sa tingin ko’y
hindi ako ang tinutukoy mo.
Kailanma’y hindi ako naging
matalik na kaibigan ng iyong
ama. (masungit)
Crisostomo: Naku ho,
pasensiya na po, Pari
Damaso.
Narator: Bilang kaugaliang
natutuhan niya sa Europa,
siya ang nagpakilala sa
kanyang sarili sa mga taong
hindi pa siya nakikilala
(lalapit sa mga kababahian)-
maganadang gabi sa inyong
lahat.
-magriring ng bell
Kapitan Tiyago- Bueno,
kumain na tayong lahat,
mauupo ang lahat.
Kumakain.
PD- yung may leeg at pakpak
CI- yung malaman
Pari Damaso: ano ba naman
iyan? Ang laman lang ng
aking tasa ay mapayat na
leeg at pakpak ng manok! .
(titikman tapos ibababa ang
kubyertos at magdadabog)
Laruja : Crisostomo,
pagkatapos mong
mapagaralan ang mga bansa
sa Europa, alin ang masasabi
mong paborito mo?
Crisostomo: Wala akong
paborito. Pagkatapos ko
malaman ang lahat sa kanila,
nalaman ko na wala naman
palang kaganda- gandang
katangian ang mga lugar sa
Europa
Pari damaso: Iyan lang ba
ang natutuhan mo sa
Europa? Kahit sino naman ay
matututunan yan kahit di
naglulustay ng pera!
Narrator: Kahit pa labis ang
katarayan ng prayle, hindi na
lumaban si Ibarra, siya ay
tumayo nalang at
nagpaalam.
Ibarra: Paumanhin ho sa
inyong lahat, kinakailangan
ko na hong umalis..
Kapitan Tiyago: Ngunit
parating na si Maria Clara.
Hindi mo ba siya aantayin?
Ibarra: Pasensiya na ho
ngunti mayroon pa kong mas
importanteng bagay na
kailangang asikasuhin.
Narrator: at tuluyan na nga
siyang umalis sa pagtitipon.
SCENE 3:
Narrator: Hindi alam ni Ibarra
kung saan siya pupunta.
Naglalmig sa kalsada at siya’y
walang tiyak na matutuluyan.
Kaya nama’y nagmasid masid
siya sa paligid ng kanilang
bayan, sa may simbahan at
inaalala na rin niya ang mga
alaala niya sa kaniyang
nilisang bayan.
Ibarra: Hay, wala paring
nagbabago sa aking bayan
Nandiyan parin ang
magsosorbetes at nagtitinda
ng kakanin, ang mga
tindahan ng intsik at iba pa.
(dantayan siya sa balikat ng
isang kamay)
Ibarra: ay, kayo ho pala
iyan,tenyente!
Tenyente: Pasensiya na,
Ibarra, ngunitgusto lamang
kita sabihan na magingat.
Ibarra: Mag-ingat po saan,
tenyente? Kagaya ng ama ko,
ako ay walang kaaway.
Tenyente: Wag kang
masyadong pakasisiguro,
Ibarraa. Baka ikaw ay
magsisi.
Hayyyy.
Hangga’t sa pinakahuling
oras ng kanyang
pagkakakulong, hindi
naniniwala si Don Rafael na
siya ay may mga kalaban.
Ibarra: Mapaumanhin po,
Tenyente, kung di po ako
nagkakamali ay naging
napakabuti niyo sa isa’t isa
ng aking ama, Maaari niyo po
bang isalaysay sa akin ang
kapalaran na sinapit ng aking
ama?
Tenyente: Ay! Ngayo’y hindi
niyo pa pala alam?
Ibarra: Opo, hindi ko pa po
alam
Tentyente: Gaya nga ng
pagkakabatid ng karamihan,
sa bilangguan namatay ang
inyong ama.
Ibarra: Sa bilangguan? Sinong
nabilanngo?
Tenyente: Kayo naman ho!
Ang inyong ama na si Don
Rafael Ibarra ang nabilanggo.
Ibarra: Ang ama ko,
nabilanngo? Sigurado ho ba
kayo na iyan ang aking ama
Tenyente: Iisa lang naman po
si Don Rafael Ibarra.
Ibara: Tama po kayo diyan,
nag-iisa lang ang ama ko.
Tenyente: Isang
napakayamang tao sa San
Diego ang ama ninyo ngunit
iba ang pananaw niya sa
buhay kaya’t siya ay
pinaratangan ng simbahan.
Siya ay tinawag na erehe at
pilibustero. Ang kura paroko
ay palagi siyang pinariringgan
s kanyang mga pabasa
bagamat hindi binabanggit
ang kanyang pangalan.
Dahil ito sa pagkakapatay
niya sa isang artilyero.
———————————–
flashbacks
—————————————
———–
Tenyente: Isang araw, isang
grupo ng mga bata ang
nangaasar ng isang tatanga-
tangang artilyero.
At dahil sa busilak ang puso
ng inyong ama, ng
mapansing sinasaktan ang
mga bata ng artilyero ay
ipinagtanggol ito ng iyong
ama.
Ngunit napalakas ang pwersa
ng iyong ama kaya ay
napatay niya ang artilyero.
Dahil dito ay nakulong ang
iyong ama sa kulungan,
pinaratangang erehe at
pilibustero at sa bilanguan na
din ay namatay.
—————————————
–flashbacks
—————————————
———————
Ibarra: Bakit ganito kasaklap
ang nangyari sa aking ama?
Tenyente: Nasa iyo ang
pakikiramay ko, Ibarra.
Ngunit hahayaan ko ng si
Kapitan Tyago ang magtuloy
ng storya para sa iyo.
Ibarra: Maraming salamat
po.
Tenyente: Magiingat ka,
Ibarra.

SCENE 4:
Narrator: AT tuluyan na
ngang naglayo ang tenyente
at si Ibarra.
Ang ating dakuhan ng pansin
naman ngayon ay si Kapitan
Tyago,, ang isang napakilala
at tanyag na personalidad sa
maaraming bayan at mga
lalawigan.
-K. Tyago ay nakaupo at tila’y
madaming napasasaisip.
Maria Clara: ama, bakit tila’y
madaming nasa isip mo
ngayon?
K. Tiyago: wla ito, Maria
Clara.
-Haay, siguro naman ay
naging masaya sila, ano?
Kahit pa maagang umuwi si
Ibarra?
K. Tiyago: Maria Clara, anak.
Hindi mo ba naiisip na siguro
ay mas lubos ang kasiyahan
natin ngayon kung hindi
maagang namatay ang iyong
ina?
Maria Clara: Opo naman,
ama. Sana’y nakikita niya
kung gaano kayo kabuting
ama sa akin.
K. Tiyago: Salamat, anak!
Maria Clara: Ay, ama! Ako
po’y aalis muna.
K. Tyago: Sige, Mara Clara.
Pagpalain ka ng Diyos.
-Kung alam mo lang sana na
Pia kung gaano kasaya ang
buhay sa ngayon, sana
naman ay hindi ka namatay
ng maaga.
Hayy…
Narator: Ito ay napahinga
nalang ng malallim habang
naghihinagpis sa paghahanap
ng kasama sa buhay. Sa
paghahanap kay Pia Alba.
SCENE 5:
Narrator: Kinabukasan,
maagang nagsimba ang
magtiyang sina Isabel at
Maria Clara. Nadismaya si
Tiya Isabel sapagkat
nagmamdaling umuwi si
Maria Clara. At dahil iyon sa
siya ay bibisitahin sa ngayon
ni Crisostomo Ibarra.
-sa bahay, nananahi si Maria
Clara.
-nagbabasa ng papeles si k.
tyago
-nagwawalis si tiya isabel
Maria Clara: Hay, Tiya!
Napakaganda po ng araw ko
ngayon. Sapagkat ay
bibisitahin ako ng
pinakamamahal kong
nilalang sa buong
sandaigdigan, si Crisostomo
Ibarra.
Tiya Isabel: Hay nako, totoo
yan, hija.
Maria Clara: Hindi ko nga po
maintindihan kung bakit labis
na kabado ako eh.
Samantalang magkababata
naman kami. Buti pa noon sa
beateryo, maaari niya akong
bisitahin at hindi ako
nanginginig.
-music ng isang sasakyan
Kapitan Tiyago: Nandito na
siya!
Maria Clara: haa?!
(matataranta) Naku po!!

-tatakbo paalis.
Narrator: Hindi mapakali ang
dalaga, kaya’t to ay nagtago
sa may silid- dasalan habang
nabablisa at naririnig ang
tinig ng binata.
At sa may salas,
Kapitan : Crisostomo! Mabuti
naman at naisipan mong
bisitahin ang aking anak.
Tiya Isabel: Hay nako, kung
alam mo lang kung gaano ka
aligaga iyang si Maria Clara
sa kaaantay sa iyo.
Crisostomo: Naku,
nakakatuwa nman iyan.
Nasaan na nga po ba siya?
Kapitan Tiyago: OO nga,
nasaan na ba si Maria Clara?
Tiya Isabel: Mukhang alam ko
kung nasaan ang batang
iyon, sandali lang, ha?
-lalabas ng pinto.
-hahatakin si Maria Clara
Eto na siya, oh!
Crisostomo Ibarra: Kamusta
ka, Maria Clara?
Maria Clara: Mabuti naman,
Crisostomo! Kay tagal din
nating hindi nagkita, ano?
Crisostomo Ibarra: OO nga
eh, talagang napakatagal na
nung huli tayong nagtagpo.
Kapitan Tiyago: Sige,
magpahangin muna kayong
dalawa doon sa labas.
Crisosomo: Opo, kapitan
Tyago.
Narrator: at doon sila
nagtungo sa may asotea.
Pinuno nila ng mahika ang
buong kapaligiran sa
pananabhik na dulot ng
pinagkalayong pag-ibig.
Maria Clara: Kamusta ka,
Crisostomo?
Crisostomo: mabuti nman
ako. Napakasaya ko talaga’t
nakabalik na ako dito sa
Pilipinas.
Maria Clara: Talaga? Bakit
naman.
Crisostomo: Kasi, mahal na
mahal ko ang ating bayan at
sa Europa’y hindi ko
maiwasan ang makaramdam
ng kalungkutan.
Maria Clara: Aah. Hmm.
Crisostomo, Sa Europa ba’y
kailanman ay hindi ka
tumingin sa ibang mga
babae? Naaalala mo parin ba
ako kahit pa ika’y malayo na
sa akin.
Crisostomo: Uhh.. Oo naman
noh, ni kailanman ay hindi
ako tumingin s ibang babae
at ni kailanman ay di kita
nalimutan. Hinding hindi ko
malilimutan ang isang
nagagandahang dilag na
nagligtas sa akin mula sa
anumang panganib noong
namatay ang aking ina.
Maria Clara: Haha, naaalala
mo pa ba ng mamatay ang
iyong ina?
Crisostomo: OO naman,
anoh. At may isang babaeng
matapang na hindi
kailanman umalis sa tabi ko a
nangako sa aking ina na
kailanma’y hindi niya ako
iiwanan.
Maria Clar: At naaalala mo
rin ba ang mga paglalaro
natin noon ng siklot, sintak at
sungka? At ang mga
pagkakataong tayo ay
magaaway at magkakasundo
rin agad.
Crisostomo: Aba, oo nman,
anoh. Kung minsan nga, hindi
ko maiwasan ang tumawa sa
tuwing naaalala ko ang mga
pagkakataong iyan noong
tayo’ymga bata pa.
Maria Clara: Haayy. Alam mo
ba, Crisostomo? Sa inaraw
araw ngbuhay ko sa loob ng
kumbento ay ikaw lamang
ang laman ng isipan ko. Hindi
ako nakikinig sa aking
kompessor na nag-uutos na
ika’y kalimutan ko na.
Crisostomo: Ikaw din ay di
nawalay sa aking isipan, sa
katunayan nga, itooh.
-ilalabas ang dahon ng
sambalilo.
Maria Clara: Aba, natatago
mo pa pala iyan?
Crisostomo: Oo naman. At
iyon ay dahil sa mahal na
mahal kita, Maria Clara.
Maria Clara: ako din naman,
Crisostomo. Sa katunayan
nga,naitatago ko pa rin ito.
Crisostomo: Ang sulat ng
pamamaaalam ko..
Maria Clara(binabasa):
Mahal kong Maria Clara,
Labis akong nalulungkot
sapagkat kailangan kong
lumisan.
Ang sabi ng ama, higit na
kailangan daw ako ng ating
bayan.
Kaya’t kahit pa labag sa aking
kalooban ay kailangan muna
kita iwanan.
Ako’y magtutungo sa Europa
upang makapag-aral.
Antayin mo ang aking
pagbabalik, mahal ko. Tayo’y
magsusumpaan pa sa harap
ng altar na magsasama
ngayon at magpakailanman.
Mahal na mahal kita, o irog
ko.
At ika’y di mawawala sa
aking puso kahit na ako’y
nasan pa man.
Paalam, mahalko.
Magkikita tayo muli.
Crisostomo: Ikaw ang
nagpalimot sakin na may
tungkulin ako sa bayan.
Maria Clara: At sa—
Oh, ayos ka lang ba,
Crisostomo? Ahh. Bakit mo
naman nasabi ang mga iyon?
Crisostomo: Paumanhin,
pagpasensiyahan mo na ako,
Maria Clara.
Maria Clara: ayos lang iyon,
Ibarra.
Crisostomo: Oh, bueno.
Ako’y aalis na muna, Maria
Clara.
Maria Clara: aalis ka na?
Ngunit kararating mo palang
dito.
Crisostomo: Paumanhin
ngunit mayroon pa akong
mga aasikasuhin, araw ng
mga patay na kasi eh. Huwag
kang mag-alala. Magkikita
parin tayo muli.

Maria Clara: Oh, siya, sige.
Crisostomo: Paalam
(umiiyak)-naluluha si Maria
Clar habang mag-isa.
Kapitan Tyago: Oh, anak ko.
Maria Clara: Ano po iyon
ama?
Kapitan Tiyago: Ipagsindi mo
ng dalawang kandila sa
Ibarra para sa kanyang
matiwasay na paglalkbay.
Maria Clara : Sige po, ama-
magsisindi.
SCENE 6:
Narrator: At si Ibarra ay
nagpabilis ng ragsa ng
sasakyan sa kamaynilaan.
Hindi niya maiwasang
gunitain ang kalagayan ng
Europa at ang kalagayan ng
mahal nating Pilipinas. At sa
isang sasakyan, nakita niyang
nakasakay si Pari Damaso na
nakakunot ang noo at tila
mayroon na namang kaaway.
Hindi siya nagkamali doon.
Papunta si Pari Damaso sa
bahay nina Kapitan Tyago.
Pari Damaso: Kapitan Tyago
Kapitan Tyago: Oh, Pari
Damaso. Ano po ang dahilan
at napadalaw kayo ngayon?
PAri Damaso: Kailangan
nating magusap, Kapitan
Tiyago
Kapitan Tyago: (yuyukod at
magmamano kay pari
damaso.) Ah, sige ho. Dumito
muna tayo sa may upuan.
Pari Damaso: Sana ay
maintindihan mo na ikaw ay
isang makapangyarihang tao
dito sa san diego. At dahil sa
laganap ang kapangyarihan
mo, nasa iyo ang panig at
impluwensiya ng tao.
Kapitan Tyago: opo, batid ko
po iyon.
Pari Damaso: Ayun naman
pala eh. Sana’y patotohanan
mo. Ano itong nalalaman ko
na magpapakasal daw sina
MariaClara at CRISOSTOMO
IBARRA na iyon!?!
Kapitan Tiyago: Totoo po
iyon, mga bata palang sila ay
iniayos na namin ng kanilang
mga magulang ang kanlanng
pagpapakasal.
Pari damaso: Kung gayon eh
para saan pa atako ang
naging ninong ni maria clara?
Hindi niyo rin pala
pinapaalam sakin ang buhay
ng aking inaanak! Hay,
nakakadismaya!
Bueno, ayoko nang maulit
ang kabalbalang gaya niyan.
At pagtiwalaan mo ang aking
pagpapasiya.
Kapitan Tyago: Opo, Pari
Damaso.
Pari Damaso: Paalam na.
Kapitan Tyago: Nalilito ata
ako
(patayin ang kandila)
Narrator: Samantala, sa isang
dako naman ng kumbento ng
simbahan, nag-uusap ukol sa
mga Indiyo ang dalawang
mga prayle.
Prayleng sakitin: Magandang
araw sa iyo, Pari Sibyla!
Pari Sibyla: Magandang araw
din ho sa inyo. Naku,
mukhang hirap na kayo sa
ubo niyo ah. Nagpatingin na
po ba kayo sa inyong
kalusugan?
Prayle: aba, oo naman noh.
At kagaya ng iniisip mo,
malapit n nga akong
mmatay. Sa tanda kong ito,
ano pa ba ang itatagal ko sa
operasyon? At siguro’y
kabayaran narin ito sa dami
ng taong aking pinahirapan.
Pari Sibyla: Naku, wag naman
ho kayo magsalita ng ganyan.
Prayle: Bakit hindi, totoo
naman ang lahat ng iyon.
Pari Sibyla: alam niyo ho ba,
namomroblema na tayo sa
mga Indiyo. Sa hinaba haba
ng panahon ay namulat narin
ang mga mata nila.
Nakikita na nila na sila’y
ginagamit lamang natin.
Namumulat na sila sa
katotohanan na inaabuso
natin sila.
Prayle: Nako, hindi maganda
iyan. Ang ibig sabihin lamang
niyaon ay mawawala na ang
paniniwala nila sa atin. At
dail dun, mawawala na ang
kapangyarihan ng mga
Kastila sa Pilipinas.
Nako, hindi maganda ito.
Nagsisimula silang kutyain
tayo.
Pari Sibyla: Opo, talagang
nanganganib ang
kapangyarihan natin
Oh, siya, aalis na po muna
ako. Salamat po sa oras
ninyo
Prayle: Oh, sige. Salamat
din.=)
SCENE: 7
Narrator: Kapansin- pansin
ang pag-aalala ng mga prayle
para sa San Diego. Mahiwaga
ang kasaysayan ng bayan na
ito. Pag-aari ng mga Ibarra at
ang kapangyarihan ay
pinamumunuan ng mga kura
at ng alperes.
Isang kaibang tradisyon
nating mga Pilipino ay ang
pagbibigay ng higit na
importansya para sa araw ng
mga patay.
At sa sementeryo, May matatagpuan ang libingan ng
dalawang tagapaglibing na ama ko?
naglilbing ng bangkay.
TAO- OO naman senorito,
Nilagayan ko ng malaking
krus iyon para maging marka
1- Hindi ka ba natatakot ng kanyang libingan.
noong hinukay mo yung
bangkay?
2- Paanong hindi? Crisostomo: Nasaan ba ang
Nanginginig na nga ako sa libingan ng ama ko? akala ko
takot, eh! ho ba alam niyo kung saan
nakalibing ang aking ama?
1- Bakit kasi kailangan mo
pang hukayin ang bangkay na
iyan?
TAO- Hindi ko nga rin po
2- Siyempre, pag-uutos ng maintindihan kung bakit
mga prayle, eh! Ikamamatay nawala ang bangkay ng iyong
ko siguro kapagka hindi ko ama.
siya sinunod.
1- At pagkatapos noon,
Teka! (tuturo sa hinukayan)
anong ginawa mo sa
bangkay, Berto? Kung hindi ho ako
nagkakamali ay doon siya
2- Ang sabi nung matabang inilibing!
prayle, ilibing ko daw sa
lbingan ng mga Intsik na
ginawa ko naman.
Crisostomo: Ngayon ay bakit
hinukay??! Teka, baka alam
1- Ginawa mo iyon?
nung mga tagapaglibing na
2- Hay nako, manahimik ka mga iyon. Sst, sst, BOY!
na nga lang diyaan, ituloy mo Halika muna dito!
nalang ang paghuhukay.
Kundi malamang ay
mauubusan tayo ng oras.
TAO- alam mo ba kung anong
nangyari sa bangkay ni Don
SCENE 8
Rafael?
Narrator: At dahil sa araw ng
Berto- aaah, ayun ba,
mga patay, bumisita si Ibarra
sa sementeryo. nasunog po.
TAO- sabihin mo nga sakin
kung ano talaga ang
Crisostomo Ibarra(sa mga nangyari.
tao): Magandang araw ho,
alamniyo po ba kung saan ko
Berto- Inutos sakin nung
matabang pari na hukayin
iyon!
Crisostomo: Nasaan ang
katawan niya.
Berto- ang sabi sa akin ni—
Pari Garrote ata iyon,
hukayin ko daw at dalhin sa
libingan ng mga Intsik. Mga
ilang buwan na rin ang
nakakaraan.
CRISOSTOMO: at sinunod mo
naman siya??
Berto: hindi po, umuulan po
kasi noon, tapos mabigat pa
yung bangkay kaya tinapon
ko sa lawa ang bangkay.
SCENE 9:
Narrator: Nabuo ang galit sa
puso ni Ibarra kaya siya’y
malungkot na tumalikod at
umalis. Samantala,
nakasalubong naman niya si
Pari Salvi.
(naglalakad)-Nakita si PS.
CRISOSTOMO: IKAW! Anong
ginawa mo sa ama ko
(matensyon na yan!)
PS: HA? Wala akong
ginagawa sa ama mo?
C: kung hindi ikaw ang
prayleng nagpahukay sa
kanya, sino? SINO?! Sabihin
mo sakin??
P-OO, oo na! Si pari Damaso.
Siya! Siya ang nagpahukay!
CRISOSTOMO: Walang hiya!
(ibabagsak lang si P. Salvi at
may lalapit na sakristan)
Narator: Nang makauwi na si
Ibarra, hindi niya napigilan
ang umiyak. At dahil sa
paghihinagpis, nanatili lang
ito sa loob ng bahay.
SCENE 10:
At sa taas naman ng
simbahan sa san diego, ang
magkapatid na sina crispin at
basilio ay nagtutunog ng
kampana.
BASILIO: Tama na yan,
crispin, mamahinga muna
tayo
CRISPIN: Kapatid, isang
pagtunog nalang kundi
mapapagalitan na naman
tayo ng sakristan- mayor.
(naupo ang dalawa
panandalian) hayy
CRISPIN: Basilio, magkano ba
ang kikitain mo ngayong
buwan?
BASILIO: Ba’t mo natanong?
CRISPIN: Ikaw na sana ang
pagbabayarin ko dun sa pera
na inakusa nilang ninakaw
ko.
BASILIO: Hindi pupwede,
Crispin, sa dalawang beses
na napagaitan ako, wala na
akong kkitahin kundi
dalawang piso. Tsaka, sinabi
ng mga prayle, ang presyo
nung ginto na inakusang
ninakaw mo ay mga
tatlumpu’t dalawang piso.
CRISPIN: ngunit hindi naman
ako nagnakaw eh! Pag
nalaman ni inay ang tungkol
dito, panguradong magagalit
siya!
Hay, bakit ba ganito nalang
palagi ang buhay natin!?!
BASILIO: wag ka na umiyak,
crispin! Kahit pa anong
mangyari, ipaubaya na natin
sa Diyos, maging matatag ka
at wag ka mawawalan ng
pag-asa.
Narrator: at dumating ang
sakristan- mayor at nakita
silang nagpaphinga.
SM- Basilio, dahil sa hindi mo
naipatunog ang kampana sa
tamang oras, babawasan kita
ng dalawang reales. At ikaw,
crispin! Hindi ka pupwedeng
umuwi hangga’t hindi mo
ibinabalik ang perang
ninakaw mo, naintindihan
mo iyon?!
CRISPIN: ngunit hindi naman
ho ako nagnakaw, eh!
SM- Anak ng sinungaling!
(sasampalin!)
BASILIO- etong sayO!
(sinubukang lumaban pero
natumba at nadapa sa lubid
kaya nakatakas)
SCENE 11:
Narrator: at sa kanilang
tahanan, nagaantay ang
kanilang magiting na ina para
sa pag- uwi ng kanyang mga
anak. Nagluto ito ng mga
masasarap na putahe para sa
kanyang mga anak.
SISA: Naku, siguradong
matutuwa ang mga anak ko
sa inihaw na tawilis! Matagal
ko na silang di nakikita,
nasaan na kaya sila? Bakit
hindi pa sila nakakauwi.
(knock, knock, knock). Ay,
nandiyan na ata, PASOK!
ASAWA: kakain ako, tabi
diyan!
SISA- pero—aah.. ay, sige!
ASAWA: nakakainis, talo na
naman ako sa sabong!
Naubos na nga ang pera
natin at lahat lahat bihira
parin ako manalo! Bwiset!..
SISA- dapat kasi ay hindi ka
nalang nagsasabong.
ASAWA: Nasan nga ba ang
mga anak mo??
SISA(magiliw): Ang mga anak
natin?!! Hindi ko alam eh,
Siguro ay pauwi na siya
ngayon.
ASAWA: Hay, tapos na ko
(aalis, kukunin yung manok)
SISA- hindi mo ba aantayin
ang iyong mga anaK?
(alis na, pagbabagsakan ng
pintuan)
ASAWA: Ipagtabi mo ako ng
piso, aH!
SISA- hay, hindi nalang ako
kakain. DI na kasya itong
pagkain para sa tatlo, eh!
Nasaan na ba sila?? Mahaba-
haba din ang lalakarin ng
mga iyon kaya siguradong
gutom sila! =)
(dagundong ng pinto)
BASILIO: INay!, Inay!, Inay!
Buksan niyo tong pinto, Inay!
NANAY, NANAY!!
SISA: Anong nangyari,anak
ko??
BASILIO(hinihingal…)
Narrator: Ano na kaya ang
mangyayari kay Crispin?
Papaano tatanggapin ni sis
ang masamang sinapit ng
kanyang anak na si Crispin?
Ano pa ba ang mga
mangyayari sa pagbabalik ni
Crisostomo Ibarra sa
Pilipinas?
ABANGAN SA MGA
SUSUNOD NA KABANATA.
ISANG SALU-SALO
PADRE DAMASO: Hindi ba
ninyo batid na marami sa
mga Indiyo ang mangmang?

LARUJA: Padre Damaso, hindi
rin ba ninyo batid na nasa
tahanan tayo ng isang
Indiyo?
PADRE SIBYLA: Maaaring
masaktan mo si Kapitan
Tiyago.
DAMASO: Hmp! Matagal
nang ipinagpalagay ni Tiyago
na siya’y hindi isang Indiyo.
Inuulit ko, wala nang
makakatalo sa
kamangmangan ng mga
Indiyo!
Biglang natigil ang usapan
nang dumating si Kapitan
Tiyago kasama si Crisostomo
Ibarra.
TIYAGO: Mga kaibigan,
ikinagagalak kong ipakilala sa
inyo, ang dahilan ng
pagsasalong ito...ang anak ng
nasira kong kaibigan, si Don
Crisostomo Ibarra. Kararating
lamang niya mula sa Europa.
CRISOSTOMO: Buenos
Noches Amigos. Sa mga kura
sa aking bayan...at sa matalik
na kaibigan ng aking ama,
Padre Damaso (hindi
pinansin) ...patawarin po
ninyo ako sa aking
pagkamamali.
DAMASO: Hindi ka
nagkakamali. Ako nga si
Padre Damaso, ngunit
kailanma’y hindi ko naging
matalik na kaibigan ang iyong
ama.
TINYENTE: Kayo na nga ba
ang anak ng yumaong si
Rafael Ibarra?
CRISOSTOMO: Sa inyong
lingkod, Señor Tinyente.
TINYENTE: Maligayang
pagdating. Nawa’y mas
maging mapalad kayo kaysa
sa inyong ama.
CRISOSTOMO: Maraming
salamat po.
UTUSAN: Nakahanda na ang
hapunan!
Ang mahahalagang tauhan ay
patungo na sa hapagkainan.
Hindi sinasadyang naapakan
ni Tinyente Guevarra ang
laylayan ng bestida ni Donya
Vidtorina.
VICTORINA: Wala ka bang
mga mata?
TINYENTE: Mayroon po,
Señora. Mga matang mas
malinaw pa kaysa sa inyo.
Ngunit ako ay nakamasid sa
kulot ninyong buhok.
Sa hapagkaianan.
LARUJA: Señor Ibarra, sa
halos pitong taong ninyong
pamamalagi sa ibang bansa,
ano’ng pinakamahalagang
bagay ang nakita n’yo?
CRISOSTOMO: Nang
natutunan ko ang
kasaysayan, nalaman kong
ang kalayaan o ang
pagkaalipin ng isang bansa
ang nagdidikta ng
kasaganahan o paghihikahos
nito.
DAMASO: Nagawa mong
lustayin ang iyong yaman
para lamang diyan? Wala ka
na bang nakitang mas
mahalaga? Isa kang bulag!
Kahit ang isang bata’y alam
iyan.
CRISOSTOMO:
Nagpapasalamat ako’t
palagay ang loob ng dating
kura sa akin. Nawa’y
ipagpaumanhin ninyo ako.
Kagagaling ko lamang sa
mahabang biyahe at may
aasikasuhin pa ako bukas.
Para sa España at Pilipinas!
TIYAGO: Huwag ka munang
umalis, darating pa si Maria
Clara.

IBARRA: Bibisitahin ko po
siya bukas. Sa ngayon ay may
importante pa akong dapat
gawin.

Nakaalis na nga si Ibarra.

PADRE DAMASO: Nakita na

ninyo? Ganyan ang
nangyayari sa mga kabataang
ipinapadala sa Europa!
Nagiging mayabang at
mapagmataas! Kaya
nararapat lamang talagang
ipagbawal na ang
pagpapadala ng mga
kabataan sa Europa!

End of Scene.