ANG PILIPINONG DAYUHAN SA SARILING BANSA

ni Dr. Nestor C. de Guzman

Saan nga ba sa mundo makakakita ng isang dayuhan sa sariling bansa? Meron

ba? Nais kong ibahagi sa inyo kapwa ko Pinoy ang isang simpleng artikulo. Simple
pero parang mahirap gawin ng karamihan sa atin, pero kung kakayanin, baka
sakaling magawa. Hindi ito makukuha sa puro daldalan lang or walang kabuluhang
pagtatalo, kumilos tayo, ngayon na.
Madalas mangibang bansa ang mga Pilipino. Natural, kahit papaano, mag-iiba
ang kanilang ikikilos. Sa ibang bansa, kapag sila ay nagkasala, pinarusahan sila
ayon sa batas. Sa Pilipinas, kapag nagkasala ang Pinoy, ayaw niyang maparusahan
kasi sabi niya mali raw ang bataw. Ang galling mangatwiran. Lalo na kung ang
batas ay hindi positibo sa kanila.
Sa ibang bansa, pinag-aaralan muna ng Pinoy ang mga batas bago siya
pumunta roon, kasi takot siyang magkamali.
Sa Pilipinas, kapag nagkamali ang Pinoy, sorry kasi hindi raw niya alam na
labag sa batas iyon. Kasi naman, hindi nga inaalam, at kahit alam na, kunwari
hindi batid lalo na kung nahuli.
Sa ibang bansa, kahit gaano katas ang bilihin at tax sa USA okey
lang, katuwiran natin doble kayod na lang. samantalang sa Pilipinas, kahit tripling
kayod pa…ayaw magbayad ng tax. Pero ang lakas nilang ipagsigawan ang dapat
gawin sa gobyerno sa kanila.
Sa Pilipinas, mahilig ka sa last day para magbayad ng tax minsan dinadaya mo
pa o kaya hindi ka nagbabayad. Rally ka kaagad kapag tumaas ang pasahe at
bilihin, imbes na magsipag, mas gusto natin ang nagkukwentuhan lang sa
munisipyo o kahit sa alinmang tanggapan.
Sa Singapore, kapag nahuli kang nagkalat o nagtapon ng basura sa hindi
tamang lugar, magbabayad ka ng 500 Singapore dollars. Sabi ng Pinoy, okey lang
kasi lumabag ako sa batas. Korek! Saka wala sila sa sariling bansa.
Sa Pilipinas, kapag nagkamali ang Pinoy katulad ng ganito, sabi ng Pinoy, ang
lupit naman ni Bayani Fernando, mali naman ang pinaiiral niyang batas eh, akala
mo kung sino siya. Ayun nag-rally na ang Pinoy, gustong patalsikin si Bayani
Fernando kahit na alam niyang mali siya.
 Sa ibang bansa, hindi maidikit ng mga Pinoy ang bubblegum kahit saan o
itapon man lang, takot silang mahuli at maparusahan.
Sa Pilipinas, taos-puso pang idinidikit ng mga Pinoy ang bubblegum kahit
saan, at madalas ay sa mga ilalim pa ng upuan o mesa. Tingnan mo ang
kinauupuan mo ngayon o kaya ay damhin ng iyong palad, baka may makapa kang
bubblegum ngayon. Kapag sila ay nahuli, sasabihin pa “TRIP LANG.”
Sa ibang bansa, bawal manigarilyo sa loob ng mga pampublikong sasakyan.
Ang mga Pinoy, sagrado ang pagsunod sa ganitong batas.
Sa Pilipinas, nakadikit na nga sa loob ng sasakyan ang “Bawal Manigarilyo”
ang drayber ng sasakyan ang walang hinto sa kakahithit ng sigarilyo. Parang naisip
ko tuloy, maraming drayber ang hindi tumuntong ng Grade 1 at hindi marunong
magbasa.
Sa ibang bansa, kapag nakita ka ng drayber na lilipat sa tamang daan, kusa
silang hihinto at padadaanin ka. Madidismaya nga lamang sila kapag hindi ka
naman tumawid. Kaya kung wala kang balak tumawid, huwag kang lalapit sa
tamang daanan dahil ganoon kabait ang mga drayber sa ibang bansa, pagbibigyan
ka kahit nagmamadali sila.
Sa Pilipinas, maraming tangang drayber o parang lahat yata ay may LBM, kasi
nagmamadali, kahit may lumilipat na, mabilis pa rin ang pagtakbo ng mga
sasakyan, hindi man hihinto kung hindi mo pa sila bibigyan ng senyales ng
paghinto. Minsan, nakatawid kana sa kalahating daan, kailangan mo pang hintayin
ang paghinto sa kabilang daan.
Naalala ko tuloy noong isang araw, kailangan ko pang pumunta sa tamang
tawiran para doon tumawid. Pinagtawanan ako ng aking mga kasama at sabi
“bakit ka pa pumunta doon ang layo, pwede naming tumawid dito wala namang
sasakyan.” Ang sagot ko sa kanila “kakaunti na nga lamang kaming sumusunod sa
tama, mababawasan pa kami.”
Bilang pagwawakas, alam kong marami sa inyo ang natatawa sa mga
binanggit ko, marami sa inyo ang nakapag-reflect at marahil ay tinamaan kahit
kaunti lamang. Mamaya, babaguhin ang sarili dahil may epekto pa ang mga sinabi
ko. Pero ang tanong ko lang, hanggang kalian ang pagbabago? Bukas? Sa buong
linggo? Isang buwan? Isang taon? O ngayon lang?
Bakit ang Pinoy, puwedeng maging law abiding citizen sa ibang bansa nang
walang angal pero sa sarili nating baying Pilipinas na sinasabi ninyong mahal
natin, eh hindi natin magawa, BAKIIITTTTT?