Ang Kwento Ni Medusa

Noong unang panahon, matagal nang nabubuhay ang isang magandang

dalaga na nagngangalang Medusa. Si Medusa ay nanirahan sa lungsod ng
Athens sa isang bansang pinangalanang Greece -- at bagaman maraming
magagandang babae sa lungsod, ang Medusa ay itinuturing na
pinakamaganda. Sa kasamaang-palad, ipinagmamalaki ni Medusa ang
kanyang kagandahan at kaunti lang ang naisip o binanggit. Bawat araw ay
ipinagmamalaki niya kung gaano siya kaganda at sa bawat araw ay nagiging
mas mapangahas ang kanyang mga ipinagyayabang. Noong Linggo,
ipinagmalaki ni Medusa sa miller na ang kanyang balat ay mas maganda
kaysa sa sariwang nahulog na niyebe. Noong Lunes, sinabi niya sa cobbler na
ang kanyang buhok ay kumikinang na mas maliwanag kaysa sa araw. Noong
Martes, nagkomento siya sa anak ng panday na ang kanyang mga mata ay
mas berde kaysa sa Dagat Aegean. Noong Miyerkules, ipinagmalaki niya sa
lahat sa mga pampublikong hardin na mas mapula ang kanyang mga labi
kaysa sa pinakamapulang rosas. Kapag hindi siya abala sa pagbabahagi ng
kanyang mga iniisip tungkol sa kanyang kagandahan sa lahat ng dumaraan,
buong pagmamahal na tinitigan ni Medusa ang kanyang repleksyon sa
salamin. Hinahangaan niya ang sarili sa salamin ng kamay niya sa loob ng
isang oras tuwing umaga habang sinusuklay niya ang kanyang buhok.
Hinahangaan niya ang sarili sa madilim niyang bintana sa loob ng isang oras
tuwing gabi habang naghahanda siya para matulog. Huminto pa nga siya
para humanga sa sarili sa balon tuwing hapon habang umiinom siya ng tubig
para sa mga kabayo ng kanyang ama -- madalas nakakalimutang umigib ng
tubig sa kanyang pagkagambala. Sa at sa Medusa ay nagpunta tungkol sa
kanyang kagandahan sa sinuman at lahat ng huminto nang matagal upang
marinig siya -- hanggang sa isang araw nang siya ay gumawa ng kanyang
unang pagbisita sa Parthenon kasama ang kanyang mga kaibigan. Ang
Parthenon ang pinakamalaking templo ng diyosang si Athena sa buong
lupain. Pinalamutian ito ng mga kamangha-manghang eskultura at mga
pintura. Lahat ng pumasok ay humanga sa ganda ng lugar at hindi
maiwasang isipin kung gaano sila nagpapasalamat kay Athena, ang diyosa ng
karunungan, sa pagbibigay inspirasyon sa kanila at sa pagbabantay sa
kanilang lungsod ng Athens. Lahat, iyon ay, maliban kay Medusa. Nang
makita ni Medusa ang mga eskultura, bumulong siya na gumawa siya ng mas
mahusay na paksa para sa iskultor kaysa kay Athena. Nang makita ni Medusa
ang likhang sining, nagkomento siya na nagawa ng pintor ang isang mahusay
na trabaho kung isasaalang-alang ang makapal na kilay ng diyosa -- ngunit
isipin kung gaano kaganda ang pagpipinta kung ito ay para sa isang taong
 kasing pinong Medusa. At nang makarating si Medusa sa altar, masayang
bumuntong-hininga at sinabing, “My this is a beautiful temple. Ito ay isang
kahihiyan na ito ay nasayang kay Athena dahil ako ay gayon mas maganda
kaysa sa kanya – marahil balang araw ay magtatayo ang mga tao ng mas
dakilang templo para sa aking kagandahan.” Ang mga kaibigan ni Medusa ay
namutla. Napabuntong-hininga ang mga pari na nakarinig kay Medusa.
Bulungan ang lahat ng tao sa templo na mabilis na nagsimulang umalis --
dahil alam ng lahat na nasisiyahan si Athena sa pagbabantay sa mga tao ng
Athens at natatakot sa maaaring mangyari kung narinig ng diyosa ang
padalus-dalos na pahayag ni Medusa. Hindi nagtagal, ang templo ay walang
laman ng lahat maliban kay Medusa, na abala sa pagmamalaki sa kanyang
repleksyon sa malalaking tansong pinto na hindi niya napansin ang mabilis
na pag-alis ng iba. Ang imaheng kanyang tinititigan ay nag-alinlangan at
biglang, sa halip na ang kanyang sariling mga tampok, ay ang mukha ni
Athena ang nakita ni Medusa pabalik sa kanya. “Vain and foolish girl,” galit
na sabi ni Athena, “Sa tingin mo mas maganda ka kaysa sa akin! Duda ako
kung totoo ito, ngunit kahit na -- may higit pa sa buhay kaysa sa kagandahan
lamang. Habang ang iba ay nagtatrabaho at naglalaro at natututo, wala kang
ginagawa ngunit ipinagmamalaki at hinahangaan ang iyong sarili.” Sinubukan
ni Medusa na ituro na ang kanyang kagandahan ay isang inspirasyon sa mga
nakapaligid sa kanya at na ginawa niya ang kanilang buhay na mas mahusay
sa pamamagitan lamang ng pagiging maganda, ngunit pinatahimik siya ni
Athena sa isang bigong alon. "Kalokohan," sagot ni Athena, "Ang kagandahan
ay mabilis na kumukupas sa lahat ng mortal. Hindi nito inaaliw ang maysakit,
tinuturuan ang mga hindi sanay o pinapakain ang nagugutom. At sa
pamamagitan ng aking mga kapangyarihan, ang iyong kagandahan ay ganap
na mahubaran. Ang iyong kapalaran ay magsisilbing paalala sa iba na
kontrolin ang kanilang pagmamataas." At sa mga salitang iyon ay nagbago
ang mukha ni Medusa sa isang kahindik-hindik na halimaw. Ang kanyang
buhok ay pinilipit at kumapal sa kakila-kilabot na mga ahas na sumisitsit at
nakikipaglaban sa isa't isa sa ibabaw ng kanyang ulo. “Medusa, para sa iyong
pagmamalaki ay nagawa ito. Ang iyong mukha ay nakakatakot ngayon na
pagmasdan na ang isang tao lamang ay magiging bato na sa paningin mo,"
ang sabi ng diyosa, "Kahit ikaw, Medusa, kung hahanapin mo ang iyong
pagmuni-muni, ay magiging bato sa sandaling makita mo ang iyong mukha."
At kasama nito, ipinadala ni Athena si Medusa kasama ang kanyang buhok
ng mga ahas upang tumira kasama ang mga bulag na halimaw -- ang
magkapatid na gorgon -- sa mga dulo ng mundo, upang walang inosente ang
aksidenteng maging bato sa kanyang paningin.
Mga Inpormasyon Tungkol Sa Manunulat

- Ovid, sa Latin ay Publius Ovidius Naso, (ipinanganak noong Marso 20,

43 BC, Sulmo, Imperyong Romano—namatay AD 17, Tomis, Moesia),
makatang Romano. Isang miyembro ng klase ng kabalyero ng Roma, si
Ovid ay masunuring nagsimula ng isang opisyal na karera ngunit hindi
nagtagal ay iniwan ito para sa tula. Ang kanyang unang gawa, The
Loves, ay isang agarang tagumpay. Sinundan ito ng Epistles of the
Heroines; Ang Sining ng Kagandahan; The Art of Love, isa sa kanyang
pinakakilalang mga gawa; at Remedies for Love, lahat ay sumasalamin
sa sopistikadong, naghahanap ng kasiyahan na lipunan kung saan siya
lumipat. Siya ay isang mahusay na itinatag na makata noong siya ay
nagsagawa marahil ng kanyang pinakadakilang gawain,
Metamorphoses, sa mga alamat ng pagbabago ng mga tao sa mga
hindi tao na anyo ng mga diyos; at Fasti (“Kalendaryo”), isang ulat ng
taon ng Romano at mga relihiyosong pagdiriwang nito. Ang kanyang
taludtod ay may napakalaking impluwensya dahil sa mga
mapanlikhang interpretasyon nito sa klasikal na mito at ang
pinakamataas na teknikal na tagumpay nito.