ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΝΗ – Φράνκα Ράμε / Ντάριο Φο

…. Καλημέρα!! Ήρθατε νωρίς σήμερα ε;... Είπα Καλημέρα!!! Δεν μ’

ακούτε; Με συγχωρείτε, αλλά όταν δεν έχω κάποιον να μιλήσω,
μου ‘ρχεται να κρεμαστώ. (σε μια γυναίκα) Εσάς; Ποιος σας κάνει
παρέα; Α! Νομίζω έχετε ένα γιο! Τι τυχερή!!!... (σταματά για λίγο)
Τι ανόητη που είμαι. Κι εγώ έχω έναν γιό… δύο παιδιά για την
ακρίβεια. Δεν μου κρατούν συντροφιά. Όμως εγώ δεν
παραπονιέμαι… περνάω καλά… δεν μου λείπει τίποτα… Έχω τα
πάντα!!! Έχω… έχω ένα ψυγείο!... Ναι ξέρω, όλοι έχουν ψυγείο.
Αλλά το δικό μου… κάνει στρογγυλά παγάκια!! Είχα κι ένα
πλυντήριο με 24 προγράμματα… δεν ξέρω όμως τι έγινε…. Εσάς
σας κλειδώνουν ποτέ; Εμένα ναι!
(φωνάζει) Να ξέρεις ότι σε βλέπω! Δεν χρειάζεται να κρύβεσαι…
Εσείς τον βλέπετε από κει που κάθεστε; Μόνο ο ματάκιας μας
έλειπε σήμερα. Βλέπετε; Μια γυναίκα δεν μπορεί να κάνει την
βόλτα της κάπως ελαφριά ντυμένη… πρέπει να κυκλοφορεί με το
παλτό της. Να φορά και κουκούλα!... και τα σκι!... Όχι τίποτ’ άλλο,
δε ξέρω και σκι. Θα γκρεμιστώ και θα μείνω παράλυτη (φωνάζει
πάλι.) Θα σε σκοτώσω βρωμιάρη!! Έχω όπλο… τώρα θα δεις. (Η
γυναίκα γελάει) Σας έκανα να γελάσετε!!
Νομίζετε πως είμαι τρελή; Καλύτερα να είμαι τρελή, παρά ν’
αφήσω κάθε μπάσταρδο να με ποδοπατά… Ή να συνεχίσω όπως
πρώτα … Κάθε τόσο να καταπίνω ένα κουτί «Βερονάλ»… Κατάπινα
κάθε στρογγυλό χάπι που έβρισκα! Ή θα ‘ταν καλύτερα να κόψω
τις φλέβες μου, όπως έκανα πριν από τρεις μήνες; Κοιτάξτε εδώ
(δείχνει τους καρπούς των χεριών της) … έχω ακόμα τις ουλές…
βλέπετε; Όχι, κυρία, λυπάμαι, αλλά αυτή την ιστορία δεν μπορώ να
σας την διηγηθώ. Γνωριζόμαστε ελάχιστα… (αλλάζει γνώμη) Ίσως
όμως μου κάνει καλό. Θα σας τα πω όλα… μπορεί ν’ ανακουφιστώ!
Λοιπόν… συνέβη εξ αιτίας ενός νεαρού… δεκαπέντε χρόνια
νεώτερου από μένα… Όταν βγαίναμε μαζί έξω, ρωτούσαν αν είναι
γιός μου… τόσο που ο άντρας μου ήτανε τελείως ήσυχος… τον
φώναζε μάλιστα για να μου κρατάει συντροφιά… Ήτανε τότε που
παραπονιόμουνα ότι πλήττω κάνοντας μόνο τις δουλειές του
σπιτιού… ζήτησα να μάθω εγγλέζικα… έτσι λοιπόν, ο άντρας μου,
βρήκε αυτόν τον νεαρό φοιτητή και τον έφερε στο σπίτι.
Ντροπαλός… αμήχανος… γλυκός… ευαίσθητος… Πολύ
ερωτευμένος μαζί μου!!!
Δε ντρεπόμουν γι αυτό… αντίθετα, αισθανόμουν ευτυχισμένη.
Τραγουδούσα από το πρωί ως το βράδυ. Όχι – όχι!!! Το βράδυ
έκλαιγα.
Λίγο καιρό μετά κατάλαβα ότι είχε χάσει το μυαλό του… τόσο που
είχε κάτι αντιδράσεις ανησυχητικές. Ίδρωναν τα χέρια του…
τραύλιζε… Τι κάνω σκέφτηκα;;; Τα πράγματα παίρνουν το δρόμο
τους κι εγώ τ’ αφήνω έτσι… σαν παγωτό στο φούρνο!
Τότε ήταν που πήρα και τη μεγάλη απόφαση. Τέρμα! Τέρμα τα
εγγλέζικα… τέρμα όλα!
Εκείνος όμως το πήρε κατάκαρδα… ξεσήκωσε τον κόσμο… σωστή
τραγωδία. Στηνότανε κάτω από το σπίτι και περίμενε να βγω. Με
κοιτούσε με κείνα τα μεγάλα, τα γλυκά και μελαγχολικά μάτια… κι
εγώ ένιωθα ένα τσίμπημα… σα να με τρυπούσε μια βελόνα κατ’
ευθείαν στην καρδιά.
Κάποια μέρα μου έκανε κάτι… μια έκπληξη που με άφησε
αποσβολωμένη.
Κάτω στην πλατεία, ακριβώς απέναντι από το σπίτι… στον τοίχο…
ήταν γραμμένο με τεράστια γράμματα και με κόκκινη, κατακκόκκινη
μπογιά «Σ’ ΑΓΑΠΩ ΜΑΡΙΑ». Το είχε γράψει τη νύχτα… για μένα!
Ανατράπηκαν τα πάντα μέσα μου… ν’ ανακαλύπτεις ξαφνικά ότι
κάποιος σ’ αγαπάει τόσο πολύ!!!! Από την άλλη όμως… έχω δυο
παιδιά – έχω σύζυγο, σκεφτόμουν. Για να πάψω να σκέφτομαι,
άρχισα να πίνω. Να πίνω πολύ!... Σα φάρμακο… Με αποβλάκωνε.
Ένα βράδυ που ήμουν μόνη στο σπίτι… μεθυσμένη… χτυπάει το
κουδούνι. Ήταν η μητέρα του νεαρού! Τι αμηχανία! Μου λέει
«κυρία, μη με κρίνετε άσχημα αλλά είμαι απελπισμένη. Ο γιός μου
πεθαίνει από αγάπη για σας. Δεν τρώει, δεν κοιμάται, δεν πίνει…
Σώστε τον. Ελάτε τουλάχιστον να τον βοηθήσετε» Τι έπρεπε να
κάνω; Πήγα. Η μητέρα του μας άφησε μόνους. Εκείνος μ’
αγκαλιάζει… τον αγκαλιάζω κι εγώ. Με φιλάει… τον φιλάω κι εγώ.
Σ’ αγαπώ, φώναζε εκείνος… σ’ αγαπώ, φώναζα κι εγώ. Σ’ αγαπώ…
σ’ αγαπώωωωωωωωωω. Όλη η πολυκατοικία είχε βγει στα
παράθυρα. «Ποιος αγαπάει; Υπάρχει κάποιος που αγαπάει στο 4 ο
όροφο;» «Όχι. Σ’ εμάς δεν αγαπάει κανείς… ίσως αγαπούν στον
2ο»… Πάλι καλά που δεν με γνώριζαν. «Σ’ αγαπώ αλλά δεν μπορώ
να κάνω έρωτα μαζί σου» του είπα… «έχω παιδιά και σύζυγο».!
Τότε αυτός, με μια ξαφνική κίνηση, μένει γυμνός. Αρπάζει ένα
μαχαίρι, το βάζει στο λαιμό του και μου λέει «αν δεν με θες.. θ’
αυτοκτονήσω» Εγώ δεν είμαι φόνισσα. Να θυσιάσω τη ζωή ενός
νέου άντρα; Ποτέ! Γδύθηκα σε οκτώ δευτερόλεπτα!!! Τον κοιτάω..
με κοιτάει… και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα κι ορμάει ο άντρας μου!
Εγώ, σαστισμένη, είπα «Α, εσύ είσαι;» - Δεν είναι ξέρετε κάτι που
σου συμβαίνει κάθε μέρα… θέλω να πω… να ‘σαι γυμνή με κάποιον
άλλον άντρα αγκαλιά, επίσης γυμνό, μπροστά στον άντρα σου.. που
για κακή σου τύχη είναι ντυμένος!
«Ναι. Εγώ είμαι αχρεία!», μου λέει. Με αποκάλεσε αχρεία… με
καταλαβαίνετε; Μετά άρχισε να φωνάζει σαν τρελός. Ήθελε να
στραγγαλίσει τον νεαρό… ήθελε να στραγγαλίσει εμένα. Εγώ
κρατούσα τα στόμα μου κλειστό. Ανοίγει τότε η πόρτα και
εμφανίζονται η μάννα, η αδελφή, η γιαγιά… Εγώ… τσίτσιδη. Τρέχω
στο μπάνιο, κλείνομαι μέσα, παίρνω ένα ξυραφάκι και χρατς-
χρουτς… κόβω όλες μου τις φλέβες. Τις έκοβα κατά μήκος… για να
πεθάνω μια ώρα αρχύτερα. Όμως ο σύζυγός μου έσπασε την
πόρτα με τον ώμο… κι όταν με είδε μου είπε «Δεν θα σε πάω στο
νοσοκομείο. Στο τρελάδικο θα σε πάω».
Έχει περάσει από τότε ένας μήνας κι ακόμα με κρατάνε
κλειδωμένη.. Παράνομη παρακράτηση ασφαλώς… Λέτε να
ειδοποιήσω την αστυνομία;