บทละคร

เรื่ อง

สุวรรณหังสชาดก

โดย
François Donatien Lariboise de Lavoisier
คนพากย์ : ในสมัยพุทธกาลยังมีอบุ าสกผู้หนึ่งอุบาสกผู้นี ้เป็ นผู้ที่มงั่ มีใน
กระเทียมหามีใครเปรี ยบได้ วันหนึ่งเขาจึงคิดขึ ้นมาได้ ว่า
อุบาสก : เห้ ย !!! จะว่าไปเราก็รวยกระเทียมเหมือนกันนะเนี่ย
อุบาสกในจินตนาการ : ใช่แล้ ว นายรวยกระเทียมมัก่ ๆ เลยนะรู้ไหม
อุบาสก : งั ้นเหรอ
อุบาสกในจินตนาการ : ใช่สิ ฉันว่านายคงไม่ได้ ใช้ มากขนาดนั ้นหรอก ลองเอา
ไปบริจาคให้ ภิกษุ ภิกษุณี ผู้ยากไร้ ดีม่ะ
อุบาสก : เฮ้ ย ๆ ๆ เป็ นความคิดที่ดีนะเนี่ย เอาตามนั ้นแล้ วกัน
คนพากย์ : หลังจากนั ้นอุบาสกก็ได้ ประกาศให้ เหล่าภิกษุ ภิกษุณี ทั ้งหลาย
ทราบโดยทัว่ กันว่าหากใครขัดสนหรื อยากจนข้ นแค้ นในกระเทียมก็สามรถมา
เอาที่บ้านได้ เมือ่ ข่าวแพร่ออกไปเหล่าแก็งพระทั ้งหลายก็ได้ มาขนเอาไปเรื่ อย
ๆ จนวันหนึ่งกระเทียมที่บ้านหมด และทันใดนั ้นเอง ถุลลนันทาเถรี และคณะ
ก็ได้ เดินทางมาเพื่อขอกระเทียม
ถุลลนันทา : นี่โยม ฉันจะมาขอกระเทียมหน่ะ ขอกระเทียมหน่อยสิ
คนเฝ้าเรื อน : ปั ดโธ่ พระแม่เจ้ าพระแม่เจ้ ามาขออะไรตอนนี ้เนี่ย ผมไม่มีอะไร
ให้ หรอก ถ้ าพระแม่เจ้ าอยากได้ นะ โน้ นที่สวนโน้ น
คนพากย์ : เมื่อคนเฝ้าบ้ านพูดจบถุลลนันทาเถรี พร้ อมก้ วยคณะจึงออก
เดินทางไปที่สวนพร้ อนปณิธานทีว่ ่า ฉันจะต้ องครอบครองกระเทียมให้ ได้ (
อารมณ์ประมาณวันพีช )
ถุลลนันทา : นี่เธอ ๆ อาตมาขอกระเทียมหน่อยสิ เมื ้อกีไปบ้้ านมาแล้ วเข้ าบอก
ว่าหมด
คนเฝ้าสวน : อ๋อได้ เลยครับพระแม่เจ้ า เออออออ แต่ไม่ทราบว่าพระแม่เจ้ า
ต้ องการเท่าไหร่หรื อครับผมจะได้ หยิบให้ ถกู
ถุลลนันทา : เอออออออ หน๊ ะ อาตมาไม่ลาบากเธอหรอก อาตมาหยิบเองได้
คนพากย์ : ว่าแล้ วถุลลนันทาเถรี จงึ ได้ ใช้ ให้ บริวารของตนไปเก็บกระเทียมเป็ น
อันมากแล้ วจึงเดินออกมาแล้ วจึงเดินกลับไป
คนเฝ้าสวน : โอย อะไรเนี่ย ( คิดในใจ ) ทาไมพระแม่เจ้ าเอาไปเยอะขนาดนี ้
คนพากย์ : หลังจากนั ้นคนเฝ้าสวนจึงได้ นาเรื่ องนี ้ไปเล่าต่อ ๆ กัน จนไปถึงหู
ของแก็งพระแก็งหนึ่ง
แก็งพระ : อะไรเนี่ยทาอย่างนี ้ได้ ยงั ( ทาให้ ดโู หวกเหวกโวยวาย ) ไม่ได้ เลย
เนี่ยไม่ดี ๆ ไม่ได้ การละเราจะต้ องไปฟ้องตถาคต
ว่าแล้ วเหล่าคณะพระจึงได้ ไปกราบทูลเรื่ องนี่ให้ ตถาคตทราบ
ตถาคต : ดูกอ่ นภิกษุ ทีพ่ วกเธอเล่ามานี ้จริงหรื อ
พระ : จริงพระเจ้ าข้ า
ตถาคต : ดูกอ่ นภิกษุทั ้งหลาย อันนางถุลลนันทาเถรี จะมีความปราถนาใหญ่
เช่นนี ้ก็มิแปลก ด้ วยเหตุการณ์เช่นนี ้ก็เคยเกิดขึ ้นมาแล้ ว
พระ : เห หน่านิ๊ เรื่ องเป็ นยังไงเหรอพระเจ้ าข้ า
คถาคต : เอาเถิดเดี๋ยวเราจะเล่าให้ พวกเธอฟั งเอง
คนพากย์ : Once upon a time ครัน้ พระเจ้ าพรหมทัตเสวยราชสมบัติ
ณ กรุงพาราณสี พระโพธิสตั ว์ได้ บงั เกิดในสกุลพราหมณ์สกุลหนึ่งมีบตุ ร
ทั ้งหมดสามคนคือ นันทา นันทวดี และสุนนั ทา เมื่อลูกทั ้งสามมีสามีแล้ ว
พราหมณ์ผ้ นู ั ้นจึงทากาละและได้ สงั่ เสียก่อนตายว่า
พราหมณ์ : ปากหนึ่งว่าโอ้ พิเภกเอ๋ย
ใครซักคน : นัน่ มันบททศกัณฐ์ !!!! ( พูดขัดคอ )
คนพากย์ : เอาเป็ นว่าเข้ าเรื่ องต่อ พราหมณ์ผ้ นู ั ้นเมื่อตายแล้ วจึงได้ กลับมาเกิด
ใหม่เป็ นหงส์ทอง ( เจ้ าบินอ่อนล้ า หรื อไรหงส์ฟ้า จึงมาเลียบดิน (เปิ ด เพลง ) )
ไม่ใช่ค่ะนั ้นมันเพลงหงส์ฟ้า ถ้ าใครรู้จกั นี่ไม่เด็กแล้ วนะคะ เข้ าเรื่ องต่อรอบสอง
โดยที่หงส์ทองนั ้นมีญาณสามารถระลึกอดีตชาติได้ เมื่อหงส์เจริญวัยขึ ้นขน
ของมันนั ้น ( ใสสุดงามตา คือฟ้าใหม่ใกล้ มา ( เปิ ดเพลงรอบสอง ) )พอเถอะ
ค่ะ เลิกเล่นมุกเพลงเก่า ๆ โง่ ๆ ทีไ่ ม่มีใครรู้จักซักที เข้ าเรื่ องรอบสามค่ะ (ถอน
หายใจขอหนัก ๆ ) ขนของมันนั ้นเป็ นทองคาแท้ 99.99% วันหนึ่งเจ้ าเป็ ดแดง
ไม่ใช่ ( เสียงสูง ) หงส์แดง ไม่ใช่ ( เสียงสูง ) หงส์ทอง จึงคิดขึ ้นว่า
หงส์ทอง : โอ๊ ะ เดี๋ยวนะ จะว่าไปนี่เรานี่เราตายที่ไหนเนี่ย
คนพากย์ : เมื่อตั ้งคาถามแล้ วเจ้ าหงส์ก็ ( คิด ๆ แล้ วแค้ นสุดขีด สุดชีวิตสุดเดช
เปิ ดเพลง ) อย่าให้ ดิฉนั ( หรื อหนูก็ได้ แล้ วแต่ ) หมดความอดทนนะคะ ใช้ เวลา
ครุ่นคริส ( ลากเสียง ) จนในที่สดุ
หงส์ทอง : อ๋อออออออ มันเป็ นอย่างนี ้นีเ่ อง
คนพากย์ : หงส์ทองก็ได้ ร้ ูวา่ ตนนั ้นเคยเกิดเป็ นพราหมณ์มาก่อนและยังมีลกู
สาวอีกสามคนด้ วย
หงส์ : ว่าแต่ลกู เราจะเป็ นยังไงบ้ างน้ า อย่ากระนั ้นเลยเราไปดูด้วยตัวเองดีกว่า
คนพากย์ : เมื่อคิดได้ ดงั นั ้นน้ องหงส์ก็เลยออกเดินทางทันที
( ระหว่างบินเปิ ดเพลงวิหคเหิรลม )
คนพากย์ : เมื่อมาถึงนะคะเจ้ าหงส์จึงได้ เห็นว่าธิดาของตนนั ้นดูนา่ สมเพช
เวทนาเอน็จอนาถแค่ไหมแม้ แต่สตั ว์สี่เท้ ายังดูดีกว่า เอาความจริงไม่ดดู หี รอก
เป็ นซากศพเคลือ่ นที่เลยแหละ
หงส์ทอง : โหหหหหห นีล่ กู เรากับเมียเราน่าสมเพชขนาดนี ้เลยหรอเนี่ย เราจะ
ทายังไงดี ( ทาท่าคิด ) อ๋ออออออ รู้แล้ ว เราก็แค่สละขนทองให้ ไง เอ้ ออออ เรา
นี่มนั ฉลาดจริง ๆ
คนพากย์ : เมื่อหงส์ทองคิดได้ ดงั นั ้นหงส์ทองก็เลยไปเกาะอยู่ที่ท้ายกระเดิ่อง
แม่แม่ลกู เห็นจึงเดินออกมาหาหงส์
ลูกซักคนนึง : แหม่พี่หงส์รูปหล่อ จะไปไหนคะเนี่ย มีแฟนยังเราอะ มาเป็ น
แหนน้ องได้ น้า ทาสายตาออดอ้ อน
หงส์ทอง : นีพ่ ่อนะ
ลูกคนนั ้นแหละ : ว้ ายตายแล้ ว อออีแป้นแล่นลึกเข้ าตึกแขก อกฉันแตกตายแน่
คุณแม่ขา พ่อมาทาไรคะเนี่ย
หงส์ทอง : พ่อหน่ะมาช่วยลูก เอาล่ะต่อไปนี ้ไม่ต้องไปทางานแล้ วนะ ตอนนี ้พ่อ
หน่ะมีขนทอง พ่อจะให้ พวกลูกครัง้ ละหนึง่ ขนพวกเจ้ าก็เอาไปขายกันนะ
คนพากย์ : หลังจากนั ้นเป็ ดเอ้ ยหงส์จงึ ได้ สลัดขนให้ เมียและลูกทุกวัน จนวัน
หนึ่ง
พราหมณี : นี่ลกู ขึ ้นชื่อว่าสัตว์เดียรัจฉานเนีย่ รู้ใจไม่ได้ หรอก แม่ว่าเราควรถอน
ขนออกมาให้ หมดดีกว่าจะได้ ไม่ต้องมานัง่ กลัวอยู่
ลูก ๆ : อย่าเลยจ๊ ะแม่ นัน่ พ่อพวกเรานะ เกาะแข้ งเกาะขาร้ องไห้
พราหมณี : เออ ๆ ก็ได้ นี่เพราะแม่รักลูกหรอกนะ
พราหมณี : ( คิดในใจ ) ว้ าย ๆ ๆ อีลกู โง่ พวกหล่อนนี่มนั โง่จริง ๆ โง่แบบ
กะโหลกกะลาอะ แค่นี ้ก็ไม่ร้ ู พวกหล่อนถึงจนอย่างนี ้ไงหล่ะ
คนพากย์ : เอิ่ม สรุปนี่มนั แม่หรื อนางร้ ายกันเนี่ย เอาเถอะค่ะ นางพราหมณีนะ
คะก็ได้ รอ ๆ ๆ ๆ ๆ จนในที่สดุ โอกาสก็ก็มาถึง
พราหมณี : นี่พี่จ๋ามานี่หน่อยซิจ๊ะ
หงส์ : มีอะไรหรื อจะน้ องรัก
คนพากย์ : และแล้ วเมือ่ น้ องหงส์เข้ ามาใกล้ พราหมณีก็ได้ จบั น้ องหงส์ไว้
พราหมณี : ( หัวเราะแบบบ้ าคลัง่ ) ในที่สดุ ในที่สดุ เป็ นครัง้ แรกนี่รอมาเนิ่น
นาน ( เพลง Frozen )
คนพากย์ : หลังจากนั ้นนางพราหมณีก็ได้ จบั น้ องหงส์ถอนขนแต่เพราะน้ อง
หงส์ไม่เต็มใจขนเลยกลายเป็ นขนนกกระยางไปหมด เมื่อขนหายน้ องหงส์เลย
บินไม่ได้ นางพราหมณีเลยจับใส่ต่มุ ไว่กอ่ น แต่เมื่อขนงอกออกมาเป็ นสีขาว
น้ องหงส์ก็เลยได้ บินหนีไป
หงส์ : ลาก่อนนะทุกคน บรั๊ย ๆ เราจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีก ( เปิ ดเพลง
อยากออกไปแตะขอบฟ้า )
คนพากย์ : เมื่อพระศาสดาทรงเล่าจบนะคะก็ทรงตรัสว่า
ตถาคต : ดูกอ่ นภิกษุทั ้งหลาย เพราะมีความปรารถนาใหญ่ จึงต้ องเสือ่ มจาก
ทอง บัดนี ้เล่าเพราะมีความปรารถนาใหญ่ จึงต้ องเสื่อมแก่กระเทียม เพราะ
เหตุฉะนี ้เราจึงขอบัญญัติว่า ภิกษุณีรูปใดฉันกระเทียมต้ องอาบัติปาจิตตีย์
ดังนี ้แล้ วประชุมชาดกว่า นางพราหมณีในครัง้ นั ้น ได้ มาเป็ น ภิกษุณีถลุ ลนัน
ทา ธิดาทั ้งสามเป็ นพี่น้องหญิงในบัดนี ้ ส่วนพระยาสุวรรณหงส์ ได้ มาเป็ นเรา
ตถาคต ฉะนี ้แล
คนพากย์ : ก็จบไปแล้ วนะคะสาหรับชาดกเรื่อง สุวรรณหังสชาดก โดยชาดก
เรื่ องนี ้นะคะจะสอนเราว่าเราไม่ควรที่จะโลภมาก หากเราโลภมากเราก็จะมีแต่
เสียทรัพย์
คาคมประจาวันนี ้ เน๊ ะ สยา กุก แปลว่า นี่ เสียม ก๊ ก สุดท้ ายนี ้ขอบคุณค่ะ